Ik las bij Myette over haar zieke kat en het kostenplaatje bij de dierenarts.Duur! Waarom moet een dierenarts zo duur zijn?
De opleiding tot dierenarts vergt 8 jaar opleiding waarvan zes jaar universiteit en 2 jaar praktijkopleiding. En dan spreken we nog niet over de kosten voor de inrichting van een eigen praktijk…..
Quote: ‘Het inkomen van een dierenarts bedraagt maar 1/3 van het inkomen van een huisarts of apotheker. Voor dat bedrag moet ook 's avonds, in de weekenden en op feestdagen gewerkt worden zonder dat dit nog eens extra betaald wordt. Deze extra werkdagen worden meestal ook niet in extra vrije tijd gecompenseerd. Desondanks vinden sommige mensen de dierenarts relatief duur. Dit komt echter veelal uit onwetendheid. Mensen zijn nl. vaak verzekerd voor de kosten van deze beroepsuitoefenaren met een vergelijkbare (6-8 jarige) studie en zien daarom de rekeningen van deze zelfstandige beroepsuitoefenaren richting ziekenfonds vaak niet. Zo kost het consult bij een huisarts 26 euro per 6 minuten en bij een dierenarts gemiddeld 19 euro per 15 minuten. (prijzen ex BTW). Een herhalingsrecept bij een huisarts kost 12 euro waarbij de afleverkosten van de apotheek ook nog eens 5-10 euro zijn. Bij een apotheekhoudende dierenarts kost eenzelfde recept voor het huisdier inclusief de afleverkosten vaak niet meer dan 2-3 euro.’Unquote (bron: Dierenkliniek “De toren”NL.)

“Bij de aanschaf van een huisdier moet je er rekening mee houden dat het kan ziek worden en/of dure operaties en medicatie nodig heeft die een flinke hap uit je budget kunnen nemen”, las ik als reactie op het item van Myette. En ik ben het daar volledig mee eens. Maar langs de andere kant vraag ik mij af, hebben arme mensen dan geen recht op het gezelschap van een huisdier?
Vaak is een huisdier hun enige gezelschap, hun enige aanspraak of troost. Voor alleenstaande gepensioneerden met een piepklein pensioen is een huisdier vaak nog hun enige contact met de buitenwereld. Vaak ook de enige reden nog om naar buiten te gaan en zo de nodige beweging te nemen. Maar o wee als het diertje ziek wordt, want dan komen die mensen financieel dik in de problemen te zitten daar ze amper genoeg hebben voor henzelf.
Zelf heb ik zeven jaar lang een ziek hondje gehad dat dagelijks verzorging nodig had met dure producten en medicatie. Men zegt vaak dat elk kind een eigen huis kost en ik beaam dat graag, maar mijn hondje heeft alvast enkele vierkante meters bouwgrond gekost.

Ik meen wel eens te hebben gelezen dat er voor minderbedeelden een dierenartsenpraktijk bestaat waar zij hun huisdieren gratis kunnen laten behandelen. Voor Antwerpen zou dat in Hoboken zijn. Maar hoe kom je daar als je bijvoorbeeld in Wommelgem woont? Het is niet altijd zo evident om met je zieke dier bus of tram op te stappen. En wat als het een noodgeval betreft? Van Wommelgem naar Hoboken met het openbaar vervoer kost je algauw enkele uren. Taxi of dierenambulance is geen optie wegens wederom te duur. Mede door die problemen gebeurd het vaak dat een huisdier verwaarloosd wordt. Niet uit moedwil, maar uit onmacht wegens geen geld.

Ach, ik heb er ook geen oplossing voor. Maar ik vind het wel onfair dat arme mensen die al zoveel genoegens moeten missen, ook het genoegen van een huisdier niet mogen en kunnen smaken. Misschien dat men zich in de Wetstraat eens moet buigen over het invoeren van een wet die dierenartsen verplicht om een beperkt aantal arme huisdieren bezitters gratis te helpen. Natuurlijk met strikte regels en bepalingen om misbruik te voorkomen. Maar ik kan mij de heisa al indenken. Ik weet niet of een dierenarts een eed aflegt zoals dokters dat doen, maar ik weet wel dat er dierenartsen zijn die enkel op geld zijn belust, en niet voor het welzijn van het dier kiezen. Lees hier maar. http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=gov16hp48

Sommige mensen maken duidelijk het verschil. Getuige dit volgende verhaal…….

Zijn naam was Fleming, en hij was een arme Schotse boer.
Op een dag hoorde hij een schreeuw om hulp die uit een nabijgelegen moeras kwam. Hij liet alles vallen en rende naar het moeras. Tot zijn middel in de zwarte smurrie zag hij een bange jongen spartelen. De landbouwer, Fleming, redde de jongen van wat zeker een langzame en afschuwelijke dood zou zijn geweest.
De volgende dag reed een koets voor bij het huis van de boer. Een goedgeklede man stapte uit en stelde zich voor als de vader van de jongen die boer Fleming de dag ervoor had gered.
"Ik wil u terugbetalen," zei hij, "U redde het leven van mijn zoon."
"Meneer, ik kan niets aannemen voor wat ik heb gedaan", antwoordde de Schotse boer.
Op dat ogenblik verscheen zijn eigen zoon aan de deur van de boerderij. "Is dat uw zoon?" vroeg de edelman. "
Ja," antwoordde de boer trots.
"Ik wil met u een afspraak maken. Laat me hem hetzelfde niveau van onderwijs geven als dat van mijn eigen zoon. Hij zal zonder twijfel iemand worden waar wij beiden trots op zullen zijn."
En zo geschiedde. De zoon van Fleming bezocht de beste scholen. Hij studeerde af in St. Mary's Ziekenhuis in Londen en werd over de hele wereld bekend als Sir Alexander Fleming, de uitvinder van de penicilline.
Jaren daarna werd de zoon van de edelman, die uit het moeras was gered, getroffen door een longontsteking.
Wat redde zijn leven dit keer? Penicilline.
De naam van de edelman? Lord Randolph Churchill.
De naam van zijn zoon?
Sir Winston Churchill.

Je kent ze wel die stickers vanachter op auto’s “Baby aan boord!” Ik vraag mij altijd af wat de bedoeling is van die boodschap! Zou het kunnen zijn: "Alstublief rijdt voorzichtig, want mijne kleine zit op de achterbank?" Of is het eerder een waarschuwing? "Ik ben af en toe afgeleid door het gebleir van mijne kleine, dus vergeef me als ik plots van mijn baan afwijk."Of wil men daarmee zeggen “ Mijne kleine werkt danig op mijn zenuwen dus ga van mijn baan want ik klop erop als je me dwars zit?” In elk geval lijkt het mij hen er niet om te doen: “Ik rijd voorzichtig want ik heb een baby aan boord.”

Gisteren boodschappen gedaan. Bij het naar de volgende winkel rijden moeten we een relatief drukke baan oversteken. Een groot blauw bord laat ons weten dat ritsen hoffelijk is, dus wordt er geritst. Alles gaat goed tot wij ritsen. De chauffeur die wij ritsen is daar helemaal niet blij mee en dat laat hij weten met een toeterconcert. De baan heeft twee rijvakken en inhalen is verboden, dat zegt de doorlopende witte lijn, maar daar trekt de boze chauffeur zich niets van aan. In volle vaart vliegt hij ons voorbij en gaat vervolgens vol op de remmen staan. We kunnen nog net een aanrijding vermijden. Vervolgens geeft hij volle gas en verdwijnt met een rotvaart, op een baan waar je notabene maar 50 km p.u. mag rijden, uit ons zicht.  Achterop de auto kleeft een sticker: “Baby aan boord!.”

Op de parking van de winkel waar wij ook naartoe reden zien we hun auto weer. Er stapt een jong stel uit de wagen en….er is inderdaad een baby aan boord. Een ukje van nog geen twee jaar. My dutch lover vraagt wat de bedoeling was van het agressieve gedrag van de jonge chauffeur. Die laat ons weten dat hij niet akkoord ging met het ritsen en dat ze gehaast zijn omdat de oudste nog van school moet worden gehaald. Hij laat ons ook weten dat wij oudjes alle tijd van de wereld hebben en dat we gerust nog een auto hadden kunnen laten passeren, die van hem dus.

De jonge vrouw staat terzijde van haar man met een huilende baby op haar arm die ze tevergeefs probeert te sussen. Zij is duidelijk aan het einde van haar latijn. Ik denk bij mezelf;”Wat heb je nou gewonnen meid? Voor hetzelfde geld was je nooit aangekomen aan de school van je ander kind en had je dit kind misschien naar het ziekenhuis moeten brengen, of erger." En dit om enkele luttele seconden winst.
Wat een voorbeeld geven zij aan hun kinderen mee met hun roekeloos rijgedrag?
”Baby aan boord!”
Een boodschap voor elke automobilist om rekening mee te houden.
Maar beseffen de jonge ouders het zelf wel?

'Lieve Ahmed
Ik ben erg verdrietig omdat ik in mijn tuin 
geen aardappelen kan planten.
Ik weet zeker dat jij me had geholpen 
de tuin om te spitten, als je hier geweest was.
Ik hou van je!
Vader

De zoon schrijft meteen terug:

‘Lieve Vader
Raak alsjeblieft niets in de tuin aan!
Ik heb daar namelijk 'het spul' verstopt.
Ik hou ook van jou.
Ahmed

2 uur later staan de US Army, de Mariniers, 
de FBI en de CIA voor het huis 
van de oude man.
Ze graven de tuin meter voor meter om, 
zoeken iedere millimeter af, maar vinden niks.
Teleurgesteld gaan ze weer weg...

Dezelfde avond nog krijgt de oude man een e-mail van zijn zoon:

'Lieve Vader
Hoogstwaarschijnlijk is de tuin nu helemaal omgespit
 en kan je aardappelen planten.
Meer kon ik op deze afstand niet voor je doen.
Ik hou van je.
Ahmed'

Dit is feitelijk een item voor mannen om te lezen. Misschien dat wij vrouwen alzo een antwoord krijgen, of minstens een beter inzicht op het denken en doen van mannen.

Je leest het vaak en je hoort het nog veel vaker door hen zeggen, mannen snappen niets van vrouwen. Ze weten niet hoe ze nu juist in elkaar zitten. Maar ik kan dat retourneren want ik snap niets van mannen.
Ik snap bijvoorbeeld niet hoe zij een moertje dat op straat ligt oprapen omdat ze er eventueel een kunstwerk in zien. Of dat ze het ding misschien ooit nog eens kunnen gebruiken, hoewel ze er thuis nog honderd of meer werkloos her en der hebben rondslingeren. Wat my dutch lover bijvoorbeeld ziet in een kapotte knoop van een Jeansbroek snap ik ook niet, maar ik kwam er wel achter hoe belangrijk het voor hem moet zijn toen ik hem wou wegkijlen omdat hij al meer dan drie maanden op de keukenrichel ligt en hij daarbij danig op mijn zenuwen werkt.

Wat ik al helemaal niet snap is dat, buiten hun auto, mannen niet schijnen te weten dat toestellen en kasten ook een zij, achter en bovenkant hebben.
Deze morgen vroeg my dutch lover zo langs zijn neus weg of ik speciale plannen had vandaag. Ik weet dan meteen hoe laat het is, meneer wil dan heel graag gaan vissen. “Ga maar jongen, ik vind wel wat om te doen.” Hij kijkt me daarbij dan aan of ik van de maan kom want, wat kan ze nou nog vinden om te doen?! Na het bed te hebben verschoond, de was en de strijk te hebben weggewerkt, de badkamer en de wc grondig te hebben gepoetst weet hij toch echt niet wat ik nog meer zou kunnen doen? Nou, wat denk je van de keuken, mijn beste.

Toen hij vanavond weer thuis kwam en me vroeg of ik me niet verveeld had zo’n ganse dag, liet ik hem weten wat ik zoal met mijn tijd had gedaan.
Bijvoorbeeld de verzameling vazen afgewassen die boven op de keukenkast staan vet en stof te vergaren. Zeker vijftien vazen staan daar. Nog van in de tijd dat we een grote bloementuin hadden en er in elke kamer verse bloemen stonden. Nu moeten we die bloemen gaan kopen en blijft het meestal bij één boeket. Dus we hebben een overschot aan lege vazen. Maar ze wegdoen? Geen denken aan! Ik huur wel eens een stand op de rommelmarkt en verkoop ze daar. Ik hoor het hem al vier jaar zeggen.
”Ik heb onder andere de koelkast en de magnetron uitgewassen”, zei ik hem, en weer bekeek hij me als zag hij een bosbrand op zee. Want dat had ik de vorige keer toch gedaan! Hij vergat wel even dat de vorige keer al twee maanden geleden was.”En de magnetron heb ik vorige week nog gedaan”, zei hij me nog met een beetje verontwaardiging in zijn stem. Geloof ik best, maar dan toch niet de zij en achterkant.

Nee, ik snap ze niet de mannen! Zien zij de dingen nu echt zo anders dan wij? Althans wat binnenhuis betreft dan, want eens de straat op schijnen hun blikken scherper dan ooit te worden. Dan zien mannen dingen die aan vrouwen totaal voorbij gaan.
”Ja zeg, maar jij hebt een poetsvrouw”, zegt hij me een beetje verongelijkt. “En hij dan niet?”, flits er even door mijn hoofd, maar ik zwijg en haal m’n schouders op. Ik vraag mij daarbij af of ik nu echt die éne heb getroffen of dat er nog vrouwen zijn met dergelijke exemplaren.
”Wat eten we schat?” Want natuurlijk heb ik tussendoor ook nog een potje gekookt, daar word niet eens meer aan getwijfeld.
”Ga jij maar lekker zitten, doe ik de afwas wel” zegt hij me na het eten, en ik vind hem meteen weer een schatje.
Nee, ik snap de mannen niet, maar soms snap ik mezelf ook niet!

Het is de week van het Antwerps dialect lees ik bij Bojako. Mijn pleegouders, en hun ouders, spraken dat Antwerps dialect nog voluit, maar ik zelf ben er in de loop der jaren heel veel van kwijt geraakt. Jammer eigenlijk!
Momentheel logeer ik in NL en om jullie een idee te geven van het dialect waar ik hier mee te maken krijg, en waar ik geen jota van versta, hier een volgend verslagje.
Het verslag gaat over de wereld parade die hier elke vier jaar doorgaat. Het is een dansfestijn waarbij dansgroepen uit de hele wereld een ganse week lang door de straten trekken en zo hun dans en muziek laten zien en horen.

In Broenssem woar ’t mit de Parade pries.
’t Woar gewuën ’n prachtig fieës!
Al die versjillende culture,
en prachtige oetgedoste figuëre.
Hubbe os tieën daag lank,
Loate genete van dans, meziek en zank!
In d’r optoch zoogs-te al die groepe langs flaneëre,
en vol trots doer de sjtroate van Broenssem paradeëre.
Eén kluërriek lintj dat in d’r opptocht dansend doar de sjtroate trikt,
’n bild dat oane veneül te zigke vuur zich sjprikt!

’t Verbroedere in de tent is ’n vuurbild vuur veuël luuj,
die doa get angesj teëge aa kieke op de d’r daag van huuj!
Same fieëste, same genete van sjpass en plezeer
en zjwart of wit, roeëd of greun
dat makt nieks oet, mit de parade in Broenssem
is dat hieël geweun!

In twieë doezend twelf zigke vier in broenssem weer
De ganse welt danst dan weer bie os, mit veuël plezeer!
Broenssem, grenzeloas gastvriej en Parel van de Mijnsjtrieëk
ís dan weer ’t middelpunt van het folkloristische riek
De ganze welt danst in Broenssem,
zoeë wurd mit de Parade ummer gezag.
Mér ’t is mieër dan dat.
’t Lieët zien, same leëve
én zich verstoan mit inne gulle lach!

En als jullie er weinig of niets van snapten, geen erg, ons verstaan ze hier ook niet!

Mijn oma , 84 jaar oud , rijdt nog altijd zelf met de auto!!!

Ze schrijft:

Lieve kleindochter,
Enkele dagen geleden ging ik naar de plaatselijke krantenwinkel en zag een
sticker waarop stond: 'Claxonneer als je van Jezus houdt'.

Die dag was ik bijzonder opgewekt omdat ik net een mooie kerkdienst met koorzang en donderpreek had bijgewoond.
Dus kocht ik de sticker en plakte hem op mijn bumper.
Meisje toch, ben ik blij dat ik dat deed want ik beleefde daarna zo'n bemoedigend avontuur.

Ik stopte aan een rood licht op een druk kruispunt, nog steeds in gedachten over de Heer en hoe goed Hij is.
Daardoor zag ik niet dat het licht groen werd.
Een goede zaak dat iemand anders ook van Jezus houdt en toeterde want anders was het mij niet opgevallen.
Daarna merkte ik dat meerdere mensen van Jezus houden.
Terwijl ik daar zat te wachten, begon de  man achter mij te toeteren.
Dan leunde hij uit zijn raam en riep: 'In Gods naam!!!

Vooruit! Vooruit!
Jezus Christus!! Vooruit!' Wat een uitbundige fan van Jezus was hij.

Iedereen achter mij begon te toeteren.
Ik leunde uit mijn raam en begon te wuiven en te lachen naar al deze liefdevolle mensen.
Ik claxonneerde zelfs enkele keren om te laten horen dat ik hun liefde deelde.
Er moet zelfs een psychiater achter mij gestaan hebben
want ik hoorde iets  zeggen over een instelling.

Ik zag een ander op een vreemde manier wuiven
met alleen zijn middenvinger in de lucht.
Ik vroeg mijn kleinzoon op de achterbank wat dit wilde zeggen.
Hij antwoordde: 'Waarschijnlijk is het een Hawaïaans geluksteken.'
Zo oud als ik ben heb ik nooit iemand uit Hawaï ontmoet
dus gaf ik hem het geluksteken terug.

Mijn kleinzoon barstte uit in lachen.
Zelfs hij was dus aangestoken door dit religieus gebeuren!!
Enkele mensen waren zodanig door de vreugde van het ogenblik aangegrepen dat ze uitstapten en in mijn richting kwamen.
Ik wed dat ze wilden bidden of mij vragen welke kerk ik bezocht.

Maar juist op dat ogenblik bemerkte ik dat het licht veranderd was.
Dus wuifde ik lachend naar al deze broeders en zusters en reed verder.
Het viel me op dat ik de enige was die over het kruispunt reed voor het licht opnieuw versprong en was een beetje droevig dat ik al deze mensen diende achter te laten na al de liefde die we deelden.

Dus vertraagde ik, leunde uit het venster en gaf hen allen voor de laatste
keer nog eens het Hawaïaans geluksteken.

1. minchia! = Ik krijg er de zenuwen van.
2. maja! = Echt?
3. mado! = Serieus? Dat is erg. Verdorie.
4. dem/damn = Dat is goed!
5. barak! = Er slecht uitzien

1. Curlingouder= Een overbeschermende ouder
2. Nuroman = Nieuwe man, poëtisch en zakelijk tegelijk.
3. Ovonde = Ovale ronde, geen rotonde dus.
4. Skiken = Een combinatie van skaten ( schaatsen) en biken (fietsen)
5. Bobbycam = Fietsende politieagent met camera op pet of helm.
6. Plusouder = Stiefouder
7. Pendelcreche = Crèche vlak bij een station.
8. Ploetermoeder = Thuisblijf moeder.

Op sommige blogs hier op Sennet kan ik niet reageren zonder dat ik eerst InternetExplorer moet opstarten. Op andere blogs zie ik dan weer de tekst en de plaatjes als een kakofonie door elkaar lopen. Dat is zo bij Klaproosje, Brompot, Met hart en ziel, Alzheimer, Wirwar…om er maar enkele te noemen.
Dat komt omdat ik surf met Mozilla-Firefox als browser.
Toen ik hierover ooit eens om uitleg vroeg op het bloggenforum, kreeg ik als antwoord dat de seniorenblogs nou eenmaal ontworpen waren voor Internet Explorer.
En dat vind ik nu heel gebruiksonvriendelijk.

Als webdesigner dien je er voor te zorgen dat de website die je maakt er goed uit ziet in alle browsers. Dat is althans mijn mening. Soms is het wel even puzzelen om alles in elkaar te laten vallen maar voor de meest gebruikte versies van webbrowsers kan je alles goed krijgen.

Waarom ik Mozilla gebruik:
1) Het ziet er vrijwel identiek uit ongeacht op welk besturingssysteem je het gebruikt.
2) Bij een bijwerking wordt enkel het verschil gekopieerd in plaats van het volledige programma opnieuw op de hard-disk te moeten plaatsen vóór je het kunt installeren;
3) Iedereen kan het volledig op maat instellen en hoeft niets te nemen wat hij/zij overbodig vindt (jammer genoeg komt hier wel verandering in)
4) Zelf gekozen uitbreidingen kunnen desgewenst ook automatisch gecontroleerd worden op bijwerkingen
5) In plaats dat de maker beslist hoe alles werkt, beslist de gebruiker dit zelf en zo hoort het ook!
6) Mozilla-Firefox is een veilige browser en waarschuwt voor malafide websites.
7) Maar vooral had ik mijn buik vol van al de problemen met de up-dates en de “patches” van Microsoft’s Iexplorer

Een student informatica die ongetwijfeld gaat voor zijn Masters-Degree, en een getalenteerd webdesinger zoals onze webmaster zou dit alles moeten weten, maar vooral erkennen.
En wellicht doet ie dat ook wel, maar ik denk dat het euvel hem zit in het feit dat je met Mozilla elk bewegend plaatje kan blokkeren, dus ook de reclame. En ik ben mij er terdege van bewust dat Seniorennet het moet hebben van die reclame willen ze ons de blogs gratis kunnen blijven aanbieden.
Je zou kunnen opperen dat men voortaan laat betalen om een blog te openen hier. Maar dat zou op voorhand al een verloren oorlog zijn met al die concurrerende blog aanbieders. Trouwens ik denk dat velen hun blog hier snel zouden opdoeken om naar die concurrent over te lopen.
Maar dit besef neemt niet weg dat ik mij stiefmoederlijk behandeld voel en het zeer gebruiksonvriendelijk vind van Seniorennet.
Want indien alle programmatuur werkte zoals Mozilla-Firefox, zou de pc wereld er beter op worden.

ZO, DAT MOEST IK WEER EFFE KWIJT.
U HOEFT MIJN MENING NIET TE DELEN.

OTHERWISE JUST SHOOT ME

*Cijfers bekend gemaakt op 01-01-2008

Naar aanleiding van mijn vorige posting wilde ik weten wat “Knokkelkoorts” was. Malaria en gele koorts kende ik al wel maar van Knokkelkoorts had ik nog noot gehoord.Dit vond ik erover op het Internet.

KNOKKELKOORTS:

Niet levensgevaarlijke, tropische, besmettelijke ziekte die met huiduitslag, spierpijn en gewrichtspijn gepaard gaat. De aandoening wordt veroorzaakt door een virus dat wordt overgebracht door een mug (aedes aegypti of tijgermug.). Na een incubatietijd van drie dagen tot circa twee weken, treden de ziekteverschijnselen zeer plotseling op, zo zelfs dat de aanvang tot op de minuut nauwkeurig kan worden opgegeven.

De pijn is meestal zo hevig dat iedere beweging wordt vermeden. Aanvankelijk treedt ook een op roodvonk gelijkende huiduitslag op aan hoofd en romp. De ernst hiervan verandert bijna altijd met het stijgen en dalen van de koorts. Na twee tot drie etmalen treedt gedurende een heel etmaal een temperatuurdaling op, die echter weer wordt gevolgd door een tweede temperatuurstijging. Na drie tot zes dagen verdwijnt de koorts definitief en schilfert ook de huiduitslag weg.

Er is geen specifieke behandeling mogelijk, omdat het virus niet reageert op de bekende antibiotica. De ziekteverschijnselen worden bestreden met bedrust en met pijnstillende en kalmerende middelen. De prognose is goed, hoewel het herstel soms maanden kan vergen.

(Bron: Medica Press)

Geen kattenpis dus deze knokkelkoorts. Dus doodkloppen die muggen!

Vandaag vieren we in Antwerpen Moederdag, “Moederkesdag”zoals wij dat zeggen. Ik vroeg mij af waar de oorsprong lag van die viering. Dit vond ik erover op Internet:

Waarom vieren wij Moederdag?

.....In bijna alle landen ter wereld worden de moeders wel op een of andere manier geëerd, al gebeurt dat niet overal op dezelfde manier of hetzelfde tijdstip.

Als we heel ver terug gaan in de geschiedenis, vinden we bij de vroegste uitingen van menselijke kunst al afbeeldingen van (oer)moeders, die aanbeden werden en die verondersteld werden geheime krachten te bezitten.

Bij de oude Grieken vinden we eerste sporen van een speciale Moederdagviering in de lenteriten ter ere van Rhea, de Moeder der Goden.

In België wordt moederdag op de meeste plaatsen op de tweede zondag van mei gehouden. De oorsprong van die traditie kennen we met zekerheid: de “moderne Moederdag” hebben we te danken aan de Amerikaanse Anna M. Jarvis. Nadat haar toegewijde moeder op de tweede zondag van mei van het jaar 1906 overleed, begon Anna Jarvis in haar geboorteplaats Grafton in de staat West Virginia een campagne bij de kerkleiders om op de tweede zondag van mei een speciale dienst ter ere van alle moeders te houden.

In 1907 werd in Grafton de eerste Moederdag zoals wij die kennen gevierd. Na een “one-woman” campagne van Anna Jarvis vond de gewoonte al snel ingang in de rest van de staat West Virginia en in de rest van de Verenigde Staten. In 1914 riep de toenmalige president, Woodrow Wilson, de tweede zondag van mei uit als officiële feestdag ter ere van alle moeders.

In veel landen werd deze van oorsprong Amerikaanse feestdag overgenomen: Denemarken, Finland, Italië, Turkije, Australië, en ook in België. Het overnemen van een feestdag ter ere van moeder in onze katholieke contreien was trouwens een dankbaar gegeven voor de kerk, want is de maand mei ook niet de Mariamaand?

Niet overal wordt Moederdag op dezelfde dag gevierd. Zelfs in België zijn er verschillen, want in het Antwerpse wordt moeder vaak op 15 augustus - met Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart - gevierd. En in Engeland is het Moederdag op de 4de zondag van de lente, een traditie die teruggaat tot in de 15de eeuw.

Voor alle moeders dit bloemmetje.
Een gelukkige Moederkesdag gewenst
Geniet van deze extra verwendag.

GOED VOOR EEN LACH

Een man moet dringend naar het toilet in een chic restaurant.
Helaas zijn alle deuren bezet.
De maître d’hôtel, een begrijpende man, stelt daarom voor om de damestoiletten te gebruiken.
Maar, zegt hij, een goede raad: aan de linkerkant van de muur staat een reeks knoppen met de vermelding WW, WL, PW en ATV.
Gelieve deze in geen geval te gebruiken want ze zijn exclusief gereserveerd voor de dames. Belooft, belooft, dankuwel! En de man verdwijnt door de deur.
Eens zijn dringendste behoeften voldaan, gaat zijn aandacht toch naar de geheimzinnige knoppen. En zijn nieuwsgierigheid haalt het.

Hij drukt op de knop WW en voelt onmiddellijk een straal WARM WATER die zijn achterwerk streelt.
Mijn God, denkt hij, de vrouwen worden hier nogal verwend.
Hij drukt op de knop WL en een stroom WARME LUCHT veegt zijn
achterste droog. Wow, wow, prachtig!
En ondertussen heeft hij al op de knop WP gedrukt. Luttele seconden daarna parfumeert een WOLK POEDER zijn billen.
Wonderbaarlijk, denkt hij en verrukt drukt hij ook op de laatste knop ATV...

Hij wordt wakker in een hospitaalbed. Verward en beduusd belt hij om de verpleegster.
Wat is er toch gebeurd ? vraagt hij.
Wel, u was in de toiletten van restaurant GRAND CHIC en u heeft op de verboden knoppen geduwd.

Maar allez, elke knop bezorgde me zeer aangename gewaarwordingen...
Ja, ja, dat is waar, maar de laatste, met de letters ATV betekent AUTOMATISCH TAMPAX VERWIJDEREN .. Enfin, u vindt uw penis onder uw hoofdkussen ...

Indrukwekkend, fenomenaal, adembenemend, grandioos, allemaal superlatieven die van toepassing zijn op de openingsceremonie van de Olympische spelen op 08-08-2008 en acht uur plaatselijke tijd. Het nummer acht is dan ook het geluksnummer bij uitstek in China. Een nooit geëvenaard spektakel is het geworden waarbij ik de eerste 2 uur van de ceremonie met open mond en rechtopstaande armharen zat te kijken. Nooit eerder had ik de wens dat mijn doodgewone kijkbuiskast zou veranderen in een groot scherm. Bij de twee uur durende intrede van de deelnemers viel ik helaas in slaap. Tv kijken heeft nu eenmaal dat effect op me, maar gelukkig werd ik net op tijd weer wakker om het ontsteken van de Olympische vlam niet te moeten missen.

Meer dan een jaar werd er met meer dan drieduizend man getraind om in het door Zwitserse architecten ontworpen stadion dat de naam ‘Vogelnest’ mee kreeg een verbluffend visueel spektakel weer te geven met een choreografie die tot in de puntjes was verzorgd.Dit alles gebracht op prachtige muziek veelal gespeeld op oude Chinese muziekinstrumenten zoals de Guqin (snaarinstrument), Paoying ( blaasinstrument)en de Yu (slaginstrument). De vermaarde 22 jarige Lang Lang speelde dan weer uitmuntend op een hedendaagse piano begeleid door een meisje van vijf jaar. Sarah Brighton, ook La Luna genoemd, zong het themalied “You and me” samen met een Chinese zanger wiens naam mij helaas ontgaan is.
Tot in het kleinste detail moest alles perfect zijn, niets werd aan het toeval overgelaten en dat kon je merken.

Net voor de Olympische vlam het stadion werd binnen gedragen werd de Olympische eed afgelegd. Een traditie die zijn oorsprong vond op de Olympische spelen van 1920 in Antwerpen, net zoals het oplaten van een witte duif ten teken van vrede.
De Olympische Hymne werd gezongen in het Grieks door een koor van 45 kinderen. Daar hadden die kinderen vijf maanden op getraind. En dat ze het fonetisch brachten deed geen afbreuk aan het chill moment dat door gans het stadion te voelen was, volgens de reporter ter plaatse.
Vervolgens werd de brandende toorts in het stadion gebracht en drievoudige gouden medaille winnaar LiLing werd op heuse Spielbergse wijze de lucht ingehesen tot 60 meter boven de laagste tribunes alwaar hij op het dak van het ‘Vogelnest’ liep. Duizenden lichtjes onstaken bij elke voetstap van hem tot aan het moment suprème, het onsteken van de olympische vlam. Als apotheose nog een prachtig vuurwerk bovenop.

Let the games begin!
En laat het vooral eerlijke spelen zijn. Laat de Olympische gedachte:"Deelnemen is belangrijker dan winnen" zich uiten zonder dopingschandalen. Spelen ook waar geen drama’s gebeuren zoals aanslagen van terroristen. Want ondanks het machtige schouwspel dat bewijst dat door de discipline van de Chinese onderdanen China één natie is, kan ik toch niet vergeten dat er zoveel armoede is en dat de mensenrechten er vaak met de voeten wordt betreden. De Tibetaanse bevolking zal het alvast met me eens zijn.

Maar ik heb intens genoten van deze openingsceremonie. Binnen vier jaar vinden de Spelen plaats in Londen en ik vrees dat de Engelsen met een enorm probleem zitten willen ze dit overtreffen.
Ik vrees ook dat heel veel vrouwen hun partner in de bedstee zullen moeten missen want door het tijdsverschil vallen de rechtstreekse uitzendingen bij ons diep in de nacht. Zo hier en daar zul je ook wel eens mannelijke zuchten horen slaken in het echtelijke bed. Nietwaar Natoken?!

Ik zit hier vandaag nog altijd een beetje te bekomen van een weekend vol feestgedruis.
Vrijdagmiddag was er onze blogvrienden bijeenkomst en dat eindigt altijd voor Lipske, mij en my dutch lover met nog one for the road in ons stamkroegje. Die één wordt twee en drie….en zo gebeurt het dat het pas na middernacht is dat we terug thuiskomen. In leuk gezelschap met mooie muziek op de achtergrond vliegen de uren nu éénmaal zo voorbij.
Zaterdagavond moesten we dan weer bij de zus van Lover zijn, de one with the pub and room for dancing. En hoewel we voor we vertrekken naar daar het voornemen maken om het niet te laat te maken komen we weer in de late uurtjes thuis. Broer en zus hebben steeds zoveel bij te praten dat ook daar de tijd voorbij vliegt.
Zondag was bij ons dan ook een lange uitslaap - en verder lekkerlui niets doen - dag. Lover had zelfs de fut niet meer om één van zijn geliefkoosde rommelmarkten te bezoeken, en ik dankte de heer in stilte met een oprecht halleluja daarvoor.

Het vorige weekend was ook al zo drukbezet geweest.
Vrijdagavond waren we met een groep vrienden naar een Wok restaurant getrokken. We hadden al zo vaak gezegd dat we dat toch eens moesten doen, maar het was er tot dusver nog niet van gekomen wegens andere verlichtingen. Het is ons allemaal zo reuze meegevallen dat we meteen hebben afgesproken om dit meermaals te doen.
Na het etentje de Pousse-cafe in ons stamkroegje waar we geheel onverwacht wederom leuk gezelschap aantroffen. En de rest kunnen jullie dan wel raden zeker!
De volgende dag moesten we in Mechelen zijn om het in het water gevallen uitstapje over te doen. Ditmaal was het weer geen spelbreker, integendeel, de zon scheen in al haar glorie en we haalden tropische temperaturen. Buiten dat we heel veel gewandeld hebben en op tijd gerust hebben op een terrasje, hebben we ook een verfrissende rondvaart op De Dijle meegepikt. We hadden een hele goede gids die ons heel veel wist te vertellen over de mooie historische gevels van de gebouwen langs de kant. Ik vind het wel spijtig dat tussen die prachtige gebouwen ook moderne glazen reuzen staan, maar de vooruitgang kan je niet tegenhouden zullen we maar denken. En zodoende hebben we ons ook dat weekend niet hoeven te vervelen.

Het aankomende weekend zal alvast een stuk rustiger worden want Lover heeft een viswedstrijd. En vermits ik een argeloos visje door middel van een scherpe haak in zijn lip uit het water trekken verschrikkelijk wreed vind, blijf ik lekker thuis. Als de zon schijnt met een boek op het balkon, anders lekker aan de pc. Ik kijk er al naar uit!

Naar aanleiding van dochterlief's uitnodiging, "mams kom je naar Mechelen op 21 juli er is van alles te doen en we maken er een leuke dag van" vertrok ik gisteren naar daar.
Per spoor want in NL is het geen feestdag dus lover is er niet. Mij verplaatsen met de trein heb ik nog niet vaak gedaan en dus is het steeds weer een spannend avontuur. Vooral het feit of ik wel ga aankomen waar ik moet zijn heeft steeds iets van een thriller effect op mij, hahaha. Dit in tegenstelling met het openbaar vervoer van Antwerpen dat ik op mijn duimpje ken. Correctie, kende moet ik zeggen want vele autobus nummers zijn veranderd en ook zo hun trajecten.

Zo reed ik verleden week naar de supermarkt met dezelfde bus die ik vanouds neem. Groot was mijn verwondering toen de bus links in plaats van rechts afsloeg en ik al zo door de buurt reed waar ik gewoond heb als kind. Maar we reden wel steeds verder weg van de supermarkt. Gelukkig was ik in het gezelschap van een onverstoorbare vriendin en hebben we heel wat afgelachen onderweg en zijn we uiteindelijk toch op onze bestemming geraakt.
Met de trein is dat echter andere koek, de onbekende omgeving raast aan je voorbij, al valt dat razen nogal mee met een stoptrein, en ik moet heel alert zijn om mijn halte niet voorbij te rijden. Je zit dan meteen een heel eind uit de richting.

Enfin, moedig als ik ben vertrok ik dus op mijn eentje maandagmiddag naar Mechelen.

Daar aangekomen stap ik het station uit en……word meteen bijna omver geworpen door een windvlaag. Een koude gure wind. Ik bemerk dat mijn zomerse regenjas veel te dun is voor de tijd van het jaar. ??? Het is verdorie zomer maar het voelt aan als herfst! Bibberend van de kou sta ik te wachten tot dochterlief me komt ophalen. Onderwijl wanhopig pogend mijn paraplu boven mijn hoofd te houden als bescherming tegen de striemende regen. Gelukkig heb ik mijn wandelschoenen aan en niet mijn open zomerschoenen zodat mijn voeten toch enigszins droog blijven. Maar mijn witte zomerbroek is in een mum van tijd doorweekt.

Na het bewonderen van haar nieuwe knappe appartement en na een hapje en een drankje beslissen we om toch maar even de stad in te gaan. Ik heb mijn fototoestel bij maar een foto nemen en je paraplu in bedwang houden gaat niet goed samen.
Op de grote markt staat een podium en enkele tentjes opgesteld, maar er is geen mens te bespeuren. De terrasjes liggen er leeg en verzopen bij. We duiken dan maar een kroeg binnen.
Normaliter zou ik gebleven zijn tot na het vuurwerk en zou dochterlief mij met de wagen naar huis hebben gebracht, maar de cafebazin laat ons weten dat het heel onwaarschijnlijk is dat het vuurwerk kan doorgaan door al die nattigheid. Rond de klok van acht houd ik het voor bekeken en neem de trein terug naar Antwerpen.

Thuis aangekomen doorweekt en verkleumd van de kou is mijn eerste werk de verwarming opzetten. Dan de natte spullen uit en een warm bad nemen. Preventie tegen een verkoudheid, maar het is boter aan de galg want vanmorgen stond ik op met een duffe kop en in de loop van de dag begin ik te niezen. Dat beloofd dus!

Volgende zaterdag doen we dat dagje Mechelen dat letterlijk in het water viel, nog een over. De weerman belooft alvast een verbetering van weer, al sluit hij een regen of onweersbui niet uit. Typisch België. België waar de zomers nat en koud zijn.
Ons kleine landje mag niet verdeeld worden hoorde je gisteren vaak zeggen op onze nationale feestdag.
Maar van mij mogen ze het wel verplaatsen naar warmere streken!!!

Enige tijd geleden op het prachtige blog van Camille alwaar je prachtige antieke stukken kan bewonderen en hun geschiedenis lezen, zag ik een afbeelding van een theepot. Natuurlijk niet zomaar een theepot, nee, een Samowar. Heel enthousiast liet ik toen weten dat wij ook zoiets bezaten en dat ik er wel eens een foto van zou nemen. Dank zij het goede geheugen van my dutch lover die uiteindelijk de foto maar zelf heeft genomen lover kan ik het nu tonen. Het is een erfstuk van zijn grootmoeder en we kunnen bij benadering niet zeggen hoe oud het is.

Het blog van Camillefox vind je hier:

http://blog.seniorennet.be/camillefox_antiek/
Echt de moeite waard om eens te bezoeken.

Gelezen in het ledenblad van de ANWB, Nederlanders zijn slechte toeristen. Ze zijn luidruchtig en opdringerig en hondsbrutaal. Onbeschoft en zuinig.

En wie beweren dat? Nou de Nederlanders zelf in een enquête die de ANWB organiseerde.

Nederlanders denken dat alles van hen is. Ze stelen zonder schroom groenten van het boerenland. En als er geen hek rond staat zijn fruitbomen ook niet veilig. In Frankrijk naar het schijnt stelen ze hele trossen druiven van de wijnranken.
Zet één Nederlands gezin op een buitenlandse camping of in een hotel en iedereen mag het weten. Ze palmen meteen ook de beste plaats in aan het zwembad, de lounge en de kantine/restaurant. Deel je een rustig restaurant met een Nederlands gezin dan kan je de romantiek meteen vergeten, je weet meteen welke lingerie tante Truus in haar lade heeft en waar ome Kees zijn valse tanden bewaard.
Als de uitbater een beetje geluk heeft hebben ze niet hun eigen bereidde maaltijd bij. In het andere geval verlangen ze wel een correcte bediening van het personeel en ze zullen niet nalaten hun ongenoegen te laten blijken wanneer dit naar hun gevoel niet zo is. Meer zelfs, ze maken je nog vaak belachelijk op de koop toe.
Ze zeuren eindeloos als ze moeten betalen voor toiletgebruik in de benzinestations maar ze willen het wel steeds kraaknetjes hebben. Van een dresscode hebben ze ook nog nooit gehoord! In een tangaslip waarbij het schaamhaar langs alle kanten uitpuilt even een broodje of een koteletje halen, daar zien ze geen graten in. Zij zijn immers op vakantie! Schaamte is hun vreemd.

Dit vertellen Nederlanders over hun eigen landgenoten.

Toen ik dit las maakte ik mij de bedenking dat ik dan wel de enige beschaafde, stille en bescheiden Nederlander aan mijn zijde heb. Want My Dutch lover voldoet helemaal niet aan het beeld dat geschapen wordt.

Ik ervaar trouwens de Nederlanders helemáál anders wanneer ik op mijn beurt te gast ben in hun land. Als vriendelijke mensen die je steeds een goede dag toeroepen of je een glimlach schenken. Je wordt ook heel spontaan door hen op de koffie uitgenodigd. Ze zijn heel hulpvaardig en zullen je niet vaak een dienst weigeren.
Zo herinner ik mij de dag toen we verhuisden naar ons huidige stekje. Neef kwam meehelpen. Door het breken van een glazen schab kreeg hij een jaap van me hier tot me ginder in zijn hand en bloeden als een rund natuurlijk. Dit moest worden genaaid, zoveel was duidelijk. Maar waar vonden we een ziekenhuis met een spoedafdeling zo laat op de avond? Dan maar gaan vragen in het cafe twee deuren verder. En meteen was een klant bereid om met zijn wagen ons voor te rijden naar het ziekenhuis. Zonder veel poeha hielp deze man ons uit de nood, geen dank nodig, heel normaal toch vond hij.

Wel, ik zou je andere ervaringen uit België kunnen vertellen. Zoals toen ik een smak maakte met mijn fiets en mijn boodschappen alle kanten oprolden. Toen ik na enige minuten rechtkrabbelde en mijn boodschappen bijeen graaide kwam ik tot de bevinding dat men er met een deel vandoor was. Niemand die een poot uitstak en niemand die wat gezien had.
Het goede over de Nederlanders mag ook eens gezegd worden!