Klik op het plaatje om een gedicht te lezen.

Wat zet mensen ertoe aan om mensen te verraden?
Welk profijt halen ze eruit, wat is hun doelstelling?
Zo vraag ik mij af.

In oorlogstijden kan ik het nog enigzins begrijpen.
Men doet het omdat men scheel ziet van de honger, om de naasten te sparen of gewoon uit pure angst voor de bezetter.
In die oorlogsgebieden die er nu nog zijn, en waar men diverse folterpraktijken hanteert, kan ik het ook begrijpen.
Ikzelf zou ook vlug doorslaan vermoed ik, alhoewel ik een hoge pijngrens meen te bezitten.
Maar wanneer men zijn geraffineerde pijntechnieken op mij zou toepassen zou ik niet lang weerstand kunnen bieden.
Hoewel je dit nooit echt kan weten zolang je niet in die situatie vertoeft.
In het verleden is gebleken dat vermeende dwergen in zulke omstandigheden zich manifesteerden als reuzen.

Maar wat zet mensen ertoe aan verraderswerk te verrichten in ons oorlogsvrije landje.
Alleszins niet om het eigen vege lijf te redden.
En al zeker niet om het leven van anderen te vrijwaren, integendeel.
Het is pure naijver die hun beweegt.
Want rijker worden ze er alvast niet van.
Het zijn mensen die de zon niet kunnen zien schijnen in andermans ogen.
Zij zijn gevaarlijk!
Want ze winnen je vertrouwen door slijmerige neerbuigendheid, om dan op het gepaste moment een mes in je rug te steken.

Ik schrijf dit naar aanleiding op iets dat ik las bij een medeblogster die ik regelmatig een bezoekje breng.
Hoewel het fenomeen mij ook niet helemaal vreemd is, daar ik er in het verleden ook mee te maken kreeg.
Ik las op haar blogje dat ze verdriet had, maar dat ze er niet kon, niet mocht over schrijven.
Wel wou ze de uitleg doen via een prive mailtje, hetgeen ze mij dan ook deed.
Ik was ontsteld toen ik het las.
En ik bedank haar via deze weg voor het vertrouwen.
Een vertrouwen dat mij des temeer waard is, daar ze net die nare ervaring heeft gehad, en het mij toch maar vertelde.
Mij,een wildvreemde die ze enkel kent van het bloggen.

Mijn eigen ervaring heeft raakpunten met die van haar, hoewel in een gans andere situatie.
Maar de resultaten blijven vrijwel hetzelfde.
En de verbijstering die je overvalt ook.

Zo werd ik in 1996 op invaliditeit gezet.
Voor de werkgever zou ik met mijn medisch verleden en huidige toestand niet meer voldoen aan de gestelde eisen.
Maar ik deed al jaren vrijwilligerswerk.
Zo diende ik op bij feesten bij de "vrijzinnige jeugd", alsook op feestjes van notabelen en schepenen.
Dit echter sporadisch wanneer de gelegenheid zich voordeed.
En het enige loon bestond uit het oppeuzelen van de overgelaten garni op de rijk gevulde schotels.
Vooral peterselie bleef over.
Wanneer ik de vaak hoog opgelopen rode gezichten van de notabelen en schepenen bekeek, kon ik niet nalaten op te merken dat ze misschien beter die peterselie mee hadden opgepeuzeld, het is tenslotte goed voor de bloeddruk.
En zo te zien had menige feestvierder last van hoge bloeddruk, toch dit volledig terzijde.

Tevens ging ik 2X per week opdienen in een gaarkeuken voor de armen.
Oòk volledig onbezoldigd.
Zelfs voor kilometervergoeding kwam ik niet in aanmerking daar ik geen auto bezat, geen auto kan besturen wegens een visuele handicap, en wegens de percentage van mijn invaliditeit gratis met het openbaar vervoer mag rijden.
Daar ik dat werk al vele jaren deed, hetgeen in het verlengde lag van mijn stiel, vroeg men mij op een moment om een deel van de verantwoordelijkheid op mij te nemen.
Het kwam er vooral op neer dat ik de inkoop van de goederen zou verzorgen en organiseren.
En toen kwam de kat op de koord.
Want er was nog iemand die die taak ambieerde.

Op een dag kreeg ik bericht van de invaliditeit dat ik met mijn vrijwilligerswerk moest stoppen, of dat ik anders 37% van mijn vergoeding zou verliezen.
Nu is de invaliditeitsuitkering  voor een zelfstandige sowieso al laag, neem daar 37% van af, en er blijft niet genoeg over om van te eten, laat staan dat je er je maandelijkse lasten van kan betalen.
Dus, ik heb het vrijwilligerswerk adieu moeten zeggen, met veel pijn in mijn hart.
Het enige dat ik nog mag doen (althans tot nader order vermoed ik) is een aalmoes geven aan de dakloze op de straat.

Via via kwam ik later te weten dat het verraderswerk was geweest.
De collega, en naar mijn inziens goede vriendin, had zogezegd in mijn naam inlichtingen gevraagd omtrent het vrijwilligerswerk en de invloed die het kon hebben op mijn invaliditeitsuitkering.
Uiteraard kwam er dan ook een onderzoek met bovengenoemd resultaat.
Invaliden en gehandicapten mogen geen vrijwilligerswerk doen.
Mogen zich niet ten dienste stelen van de gemeenschap.
Zij moeten eenzaam zitten verzieken in hun zetel.

Wat heeft haar ertoe aangezet om zulks te doen?
Zij kwam niet in aanmerking voor de aan mij toegewezen taak.
Twee maanden na mijn vertrek is ook zij gestopt met het werk.
Het bracht haar naar eigen zeggen geen voldoening meer op.
Wat was haar drijfsveer?
Waarom was zij een verraadster geworden?
En bovenal de vragen die ik mij nog steeds stel:

Hoe kan je leven met jezelf als je mensen gaat verraden voor het eigen gewin?
Wat heb je erbij gewonnen?
Hoe voelt het om een verrader te zijn?

Er is een persoon.
Die wil wat opstarten om mensen in nood te helpen of gewoon om hen te plezieren, of gelijk wat.
Die persoon heeft de tijd, de interesse en vooral de ambitie en kennis van zaken om dat te verwezenlijken.
En zo gebeurd het, de persoon start zijn project.
Met veel succes. Met heel veel succes zelfs!
Met enorm veel meer succes dan hij/zij heeft durven hopen, of zelfs heeft kunnen voorzien.
Vermits je maar één mens bent, moet hij/zij al vlug op zoek naar assistentie, want een dag telt maar 24 uren, en de mens heeft slaap nodig.
Die assistentie moet uiteraard bestaan uit vrijwilligers, want het moet gratis blijven, of toch zo goedkoop mogelijk zijn.
En dan komt de kat op de koord!

 Hij/zij is niet meer alleen.
Heeft niet meer de volledige controle over het project, en wat erger is, niet meer een volledig overzicht.
Want zoveel mensen, zoveel meningen.
Al gauw gaan de vrijwilligers zich belangrijker vinden dan het project op zich.
Zij worden de spreekwoordelijke “kapers op de kust”
Er wordt aan vriendjespolitiek gedaan.
Er komt een machtsgevoel.
Want de stichter kan niet meer zonder hen, het is hem boven het hoofd gegroeid.
En hij/zij is moe. Dus laat het maar betijen.
En men grijpt naar de macht.
Hetgeen begonnen is uit nederigheid, hulpvaardigheid en eerlijke interesse, wordt nu machtswellust en machtsmisbruik.
En wie zou hen durven aanklagen? Wie zou hen durven terechtwijzen?
Al zeker niet de mensen die het project nodig hebben.!

 En waar zou je klagen?
Je komt niet voorbij de meute die de oprichter beschermen. Of is het afschermen?
Of is het bewust onwetend houden?
Wie beschermt wie?

Meestal is op dat punt de echte liefdadiger al uit de picture verdwenen.
Zij hebben het opgegeven.
 Misschien omdat ze niet opkonden, of wilden, tegen het gekonkelfoes van de strebers.
Misschien omdat ze moe getergd werden, en derhalve het ganse project voor hun eigen heil de rug moesten toekeren, willens nillens.
En het project dat een dergelijk vreugdevolle start had, zal nooit meer hetzelfde zijn.
Het nest is bevuild.

 Ik heb het zien gebeuren in een gaarkeuken voor de armen.
Zag het met lede ogen aan in de lokale spaarkast van een stamkroeg.
Lees dat het gebeurd in de sport.
En het gebeurd ook bij wereldorganisatie’s.
Het gebeurd overal waar men de verkeerde mensen de vrije hand geeft uit noodzaak.
En het is jammer!
Het is jammer voor die enkeling die goed wil doen.
 Die enkeling die alleen uit de eenvoud van een positief idee en een goed hart iets te geven heeft.
Want hij gaat de volgende keer tweemaal nadenken.
Of nog eerder zal hij zijn project vergeten nog voor het werkelijk van start gaat.

 “Kennis is macht” zegt het spreekwoord, maar de uitzonderingen bevestigen de regel.
De machtswellustige is die uitzondering.
Want vroeg of laat delft hij het onderspit.
Vroeg of laat valt hij van zijn sokkel.
Laat het liever vroeg dan laat zijn.
Voor al diegene die goed willen doen.

 DAT IS MIJN OPRECHTE MENING! IK KEN GRAAG DIE VAN JULLIE!

Zo heel af en toe, want ik doe verwoede pogingen om dit binnen de perken te houden, maar zo heel af en toe krijg ik een opruimwoede.
Meestal is dit het gevolg na een besluit dat ik iets nieuws wil aanschaffen.
Dit moet dan ook een plaats krijgen natuurlijk.
En het is meestal dat waar het mij dan aan ontbreekt.

 Zo had ik het lumineuze idee om mij een grillpan aan te schaffen.
Die pan zou dan een plaats moeten vinden in mijn keukenkast.
De gedachte schoot mij gelijktijdig door het hoofd dat vegetariërs het veel makkelijker hebben op dat punt
Niet alleen eten zij gezonder, maar ze hebben ook veel meer plaats vrij in hun keukenkastjes.
Ik ben een vleeseter, al is dit dan òòk in zeer beperkte mate.
Maar een lekkere gehaktsaus bij mijn spaghetti kan ik niet versmaden.
Ook het stukje kippenfilet laat ik niet links liggen.
Rood vlees echter eet ik nooit, maar ik heb er wel liefhebbers voor in huis.
Dus heb ik een smeedijzeren pan om biefsteak in te bakken.
Daarenboven heb ik een Tefalpan om het stukje kip te bakken.
Tevens bezit ik een hapjespan, een vispan, een wok, een pannenkoekenpan en een aluminium pan om eieren in te bakken.
Al die pannen hebben een beklemde plaats in de keukenkast onder mijn aanrecht.
Ik moest dus plaats vrij maken wou ik er nog een grillpan bij kunnen stouwen.
Vol goede moed ging ik aan de slag, maar al even vlug zag ik in dat het mij niet lukken zou.
Met de beste wil van de wereld kon er geen grillpan meer bij.

Reorganiseren dan maar!
Van de éne kast ging ik naar de andere.
Het resultaat was dat de keukenvloer vol stond met een groot aantal keukenlatributen.
Het gaf mij de gelegenheid om de kastjes eens een extra sopje te geven, wat ik dan meteen ook maar deed.
Maar dat was helemaal niet de opzet geweest, en het bracht mij steeds verder af van mijn voor ogen genomen doel.
Voor het poetsen moest ik uiteraard poetsgerief hebben.
Staat natuurlijk het bevoegde product helemaal achteraan.
Resultaat, ik begin ik daar alles terug een beetje te sorteren en stofvrij te maken.
Onderwijl staan pannen en potten te blinken door de ganse keuken.
Tja, ik ben vrij chaotisch in deze dingen.

 Terwijl ik bezig ben met de ingemaakte kast op orde te stellen,  begin ik mij al een beetje sappel te maken.
Straks komt de liefde van mijn leven aan uit NL, en ik wou hem verrassen met een zelfgemaakte kersentaart.
Als er nu iets is dat ik niet onder de knie heb, dan is het wel de bakkunst.
Ik heb er mij ook nooit mee bezig gehouden.
Maar ik weet wel dat wanneer je iets voor de eerste maal doet, je er je tijd voor moet nemen en alles zeer wel  moet voorbereiden.
En die tijd ben ik nu aan het verspillen.
En plaats om alles voor te bereiden heb ik ook niet, alles staat vol!

 Dus zet ik er maar een beetje vaart achter.
Het meeste wordt terug ingeladen zoals het stond.
De pannenkast krijgt een sopje en de pannen gaan terug in de kast, eveneens zoals ze daarvoor stonden, en dus nemen ze nog evenveel plaats in als daarvoor.
Er is echter één goed ding uit de bus uitgekomen!
Neen, ik word nog geen vegetariër, al komt dat er ooit misschien wel eens van bij een volgende opruimwoede.
Maar ik ontdek dat ik helemaal achteraan reeds een grill heb.
Het is een elektrisch toestel, een 3 in1 zeg maar.
Het is een wafelijzer, croque messieurs en grill, je hoeft enkel de bakplaten te verwisselen.
Dat heb ik dan toch al gewonnen.
Ik hoef geen grillpan meer te kopen.
Ik hoef ook geen keukenkasten meer te reorganiseren.
Nu nog vlug de keukenvloer dweilen
En wat de kersentaart betreft, dat laat ik jullie later wel eens weten.

Vlinderlicht fladderen we samen
door de speeltuin van het leven

op zoek naar onszelf
op zoek naar antwoorden

En pas bij het aanbreken van de avond
beginnen we te realiseren dat Vlinders in het avondlicht

de antwoorden die we zoeken
alleen in onszelf te vinden zijn ...

Het is de periode dat men in kranten en op tv terugblikt op het voorbije jaar.
Zo ook ik.
Er zijn mooie momenten geweest, maar ook nare.
Zo was er het mooie en emotionele moment waarop ik voor de allereerste keer mijn zus ontmoette, iets waar ik later uitgebreid op zal terugkomen.
By the way bojako, mijn zus noemt Jaqueline, hetgeen ik een mooie naam vind, en die zij afkort tot Jackske omdat ze haar naam niet graag hoort. Zo zie je maar.
Er was het nare moment waarop een nogal gehaaste dokter stellig vermoedde dat mijn knuffel longkanker had en ons dat nogal bot mededeelde.
Gelukkig voor ons had zij het bij het verkeerde eind, maar het had even een impact op ons leven.
Er was mijn eigen operatie die, hoewel niets alarmerend inhield, toch voor wat bange momenten zorgde. Want helemaal zeker ben je nooit, en het is eigen aan de mens om zich zorgen te maken op voorhand.
Eveneens mooie momenten waren die waarop het met mijn kinderen en kleindochter  allemaal op rolletjes liep het afgelopen jaar. Geen noemenswaardige ziekten, en geen crisis situatie's waar we niet op één twee drie een oplossing voor konden vinden.

Het meest nare moment dat mij nog nabij staat is de heisa rond de huisdierengroep, en dan in het bijzonder de reactie van één bepaalde man.
Er zijn van die mensen die hun ongelijk nooit zullen toegeven, en hij was er één van. 
Is dat uit onwil of uit domheid vraag ik mij dan af.
Deze bepaalde persoon deed het uit beide vermoed ik, want hij moest ook nog eens veroordelen.
Hij beweerde dat ik leefde in een slakkenhuis, vol van zelfmedelijden. Hij gaf mij de raad om te leven.
Zijn vrouw had volgens hem ook een naar verleden gehad, en zij kon dat wel van zich afzetten, zo beweerde hij.
Ja met wat, vroeg ik mij af?
Met 24 op 24 uur pps'jes te zitten maken, vervolgens iedereen daar ongevraagd mee te bestoken, en dan verbolgen te zijn omdat ik ze niet wens te openen op mijn prive emailadres.
Die verbolgenheid te laten blijken door mij scheldnamen toe te kennen, en vervolgens haar man de kastanjes uit het vuur te laten halen wanneer blijkt dat ik mij durfde te verdedigen.
Laf noem ik dat.
En het geeft blijk dat zij minder ver klaar is met haar nare verleden dan ik.
Ik kan perfect opkomen voor mezelf, kan perfect mijn gevoelens onder woorden brengen zonder dat ik iemand hoef uit te schelden of te kwetsen.
En hoewel ik een naar verleden heb gehad, laf ben ik in geen geval.
Doch liet het mij even twijfelen of ik met mijn huismusje's blog zou verdergaan.
Ik heb er een ganse week voor uitgetrokken om alles eens op een rijtje te zetten.
En ik kwam tot volgende conclusie;

Ik leef niet in het verleden, maar sta integendeel door mijn verleden volledig in de dagelijkse realiteit.
Dat ik mijn verleden van mij af kan schrijven betekent enkel maar dat ik het heb kunnen plaatsen.
Dat ik niet meer dubbel lig van verdriet en dat ik een eerlijk relaas kan weergeven.
Waarom ik het dan doe?
Wel in de eerste plaats om het voor mezelf allemaal eens zwart op wit te zien staan. Omdat wanneer men het kan nalezen het ook beter kan relativeren.
Om uit te zoeken welke emotie's het nu nog bij mij oproept, en om aan die emotie's te kunnen werken.
In de tweede plaats om anderen een steun te zijn.
Om misschien anderen in min of meer dezelfde situatie dan ik, de kans te geven om een dialoog aan te gaan.
Om hen duidelijk te maken dat ze niet alleen staan, niet alleen hoeven te staan.
En dat heb ik in zekere mate reeds bereikt door mijn blogje.
Ik heb privé contact met lieve mensen waarmee ik ervaringen kan uitwisselen.
Ik heb contact gehad met een tiener die het leven niet zag zitten, en ik hoop dat ik haar mag blijven volgen.
Ik mag door mijn blog een vriendschap ondervinden van mijn medebloggers die ik niet meer zou willen en kunnen missen.

Daarom ga ik die bewuste vrouw en haar domme man van de mailgroep "huisdieren" laten voor wat ze zijn.
Pathetische, zielige en domme figuren.
En als ik die mensen dom noem heb ik het niet over hun vele spellingsfouten die ze maken in hun schrijfsels, want ook daar heb ik voor hen een oplossing voor.
Maar wanneer ze dit lezen, of wanneer ze mijn huismusje's blog lezen, en ze hebben hulp of raad nodig, dan zal ik er toch voor hen zijn.
Zoniet, dan wens ik hun toch veel sterkte in hun verdere bestaan
Want voor mij is het duidelijk dat die vrouw tegenover mij een achterstand heeft.
Dat zij zich anoniem moet uiten en verstoppen achter mooie plaatjes, die als het erop aankomt nietszeggend zijn.
En je verstoppen is pas je wentelen in zelfmedelijden.
Het is zitten in een impasse waar je niet kan of wenst uit te komen.
Het is schaakmat staan tegenover het leven zelf.
Want gedeelde smart is halve smart.
En dat is een motto waar ik naar leef.

    Gisteren bij chia bewegings informatie gelezen. En daar ik iemand ben die meestal de daad bij het woord voegt, repte ik mij naar de supermarkt. Daar een zak aardappelen gekocht van vijftig kilo, want ik ben van plan om dit vol te houden. Het begon al meteen goed. Lift kapot, dus met de zak via de trap naar het vierde verdiep. Voor vandaag had ik mijn training al gehad. Lees hieronder hoe het verder ging.

Bewegingsles,

Vandaag de bewegingsles gehad

ontzettend goed

voor jullie

voor mij

voor iedereen

sávonds kun je niet meer bewegen

dat is fantastisch

Je kunt alleen nog in je stoel zitten en recht voor je uitkijken

Misschien kun je nog aanwijzen wat je wilt drinken

maar dat is dan ook het enige

Je wordt ontzettend dronken en alles beweegt ,behalve jij

fantastisch

De volgende dag heb je een vreselijke kater

en de dag daarna ben je nog heel erg slap

Zo kun je wel drie dagen niks en heb je geen probleem

Je moet dus zorgen dat je voor de vierde dag weer een

bewegingsles hebt afgesproken

Ontzettend goed!

____________________________________________________________

Van alle sprookjes die ik gelezen heb, en voorgelezen heb voor mijn kinderen vind ik het onderstaand het mooiste. Het is het enige sprookje dat mij steeds weer tot in het diepst van mijn hart ontroerd. Het is ook het enige sprookje waar ik voeling mee heb, maar dat zal wel liggen aan mijn trieste jeugd. En zoals ik mijn trieste jeugdjaren van mij afschrijf, zo wil ik ook dit sprookje met jullie delen.

Achter het plaatje schuilt een mooie song. Klik op het plaatje.

Het meisje met de zwavelstokjes

Den lille Pige med Svovlstikkerne

Hans Christian Andersen

Het was afschuwelijk koud, het sneeuwde en het begon donker te worden. Het was ook de laatste avond van het jaar, oudejaarsavond. In die kou en in dat donker liep er op straat een arm, klein meisje, zonder muts en op blote voeten. Ze had wel pantoffels aangehad toen ze van huis ging, maar dat hielp niet veel: het waren heel grote pantoffels, haar moeder had ze het laatst gedragen, zo groot waren ze, en het meisje had ze bij het oversteken verloren, toen er twee rijtuigen vreselijk hard voorbijvlogen. De ene pantoffel was niet te vinden en met de andere ging er een jongen vandoor: hij zei dat hij hem als wieg kon gebruiken als hij later kinderen kreeg. Daar liep dat meisje dus op haar blote voetjes, die rood en blauw zagen van de kou. In een oud schort had ze een heleboel zwavelstokjes en één bosje hield ze in haar hand. Niemand had nog iets van haar gekocht, de hele dag niet. Niemand had haar ook maar een stuivertje gegeven. Hongerig en koud liep ze daar en ze zag er zo zielig uit, dat arme stakkerdje! De sneeuwvlokken vielen in haar lange, blonde haar, dat zo mooi in haar nek krulde, maar aan dat soort dingen dacht ze echt niet. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook overal zo lekker naar gebraden gans; het was immers oudejaarsavond en daar dacht ze wel aan.

In een hoekje tussen twee huizen, waarvan het ene een beetje vooruitstak, ging ze in elkaar gedoken zitten. Haar beentjes trok ze onder zich op, maar ze kreeg het nog kouder, en naar huis durfde ze niet, want ze had geen zwavelstokjes verkocht en ook geen stuivertje gekregen. Haar vader zou haar slaan en thuis was het trouwens ook koud. Ze woonden vlak onder het dak en daar blies de wind doorheen, ook al waren de ergste kieren met stro en oude lappen dichtgestopt. Ze had bijna geen gevoel meer in haar handjes van de kou. O, wat zou een zwavelstokje lekker warm zijn! Zou ze er eentje uit het bosje durven trekken en het tegen de muur afstrijken om haar handen te warmen? Ze trok er een uit. "Ritsss..." Wat vlamde dat, wat brandde dat! Het gaf een warm, helder vlammetje, net een kaarsje, toen ze haar handen eromheen hield. Een wonderlijk licht gaf het. Het meisje dacht dat ze voor een grote, ijzeren kachel zat met glimmende koperen ballen en een koperen trommel. Het vuur brandde zo heerlijk, het was zo lekker warm. Maar wat was dat? Het meisje strekte haar voetjes al uit om die ook te warmen - toen ging de vlam uit, de kachel verdween - en zij zat met een stompje van het afgebrande zwavelstokje in haar hand.

Ze stak er nog een aan. Het brandde, het gaf licht en waar het schijnsel op de muur viel, werd die doorzichtig, net als een sluier. Ze keek zo de kamer in, waar de tafel gedekt was met een spierwit tafelkleed, met het fijnste porselein. De gebraden gans, gevuld met pruimen en appeltjes, stond heerlijk te dampen. En wat het allerheerlijkst was, de gans sprong van de schaal en waggelde met een vork en mes in zijn rug over de grond. Hij kwam recht op het arme meisje af; toen ging het zwavelstokje uit en was alleen de dichte, koude muur er nog.

Ze stak er nog een aan. Toen zat ze onder de mooiste kerstboom, nog groter en nog rijker versierd dan de boom die ze door de glazen deur bij de rijke koopman had gezien, vorig jaar met Kerstmis. Er brandden wel duizend kaarsjes aan de groene takken, en gekleurde prentjes, zoals je die in etalages ziet, keken haar aan. Het meisje strekte haar beide handen uit - toen ging het zwavelstokje uit, de vele kerstkaarsjes gingen de lucht in en veranderden in sterren, zag ze. Eentje viel er en liet een lange streep van vuur achter aan de hemel. "Nu gaat er iemand dood," zei het meisje. Want haar oude grootmoeder, de enige die lief voor haar was geweest, maar die nu dood was, had gezegd: “Als er een ster valt, gaat er een zieltje naar God."

Ze streek weer een zwavelstokje af tegen de muur, het gaf licht en in het schijnsel stond haar oma, heel duidelijk, heel stralend, heel vriendelijk en lief. "Oma!" riep het meisje. "O, neem me mee! Ik weet dat je weg bent, als het zwavelstokje uitgaat. Weg, net als de warme kachel, de gebraden gans en die prachtige, grote kerstboom." Haastig streek ze de rest van de zwavelstokjes uit het bosje af, want ze wilde oma vasthouden. De zwavelstokjes gaven zoveel licht dat het klaarlichte dag leek. Oma had er nog nooit zo mooi en zo groot uitgezien. Ze nam het kleine meisje op haar arm en ze vlogen, stralend en blij, heel, heel hoog. Er was geen kou, geen honger, geen angst - ze waren bij God. Maar in het hoekje bij het huis zat in de koude wintermorgen het kleine meisje met de rode wangen, met een glimlach om haar mond - dood, doodgevroren op de laatste avond van het oude jaar.

Het werd nieuwjaarsochtend en de kleine dode zat daar met haar zwavelstokjes, waarvan een bosje bijna was opgebrand. Ze heeft zich willen warmen, zeiden ze. Niemand wist wat voor moois ze had gezien, hoe stralend ze met oma de vreugde van het nieuwe jaar was ingegaan.

EINDE

Klik op het plaatje en luister naar de bekendste chrismas song.

Sinterklaas is nog niet goed en wel weg, of de kerstman staat in volle glorie voor je neus.
Mijn knuffel zei zondagavond al dat hij de spullen voor de kerstboom van zolder ging halen, terwijl ik nog moest bekomen van alle comotie van de Sint.
Kerstmis is echt zijn ding.
Voor mij ligt het anders, hoe ouder ik wordt, hoe mider ik uitkijk naar de die feestdagen.

Toen ik jong was kon ik heel enthousiast weken op voorhand bezig zijn met de geschenken en het menu.
Nu probeer ik mij er zo vlug en gemakkelijk mogelijk van af te maken.
Er zijn veel mensen die op vakantie trekken, en pas terug komen na al die heisa. Maar zover ben ik nog niet, ik wil de kinderen niet teleurstellen, en eens ik eraan begin komt het enthousiasme wel vanzelf terug boven, hoop ik althans.
Met kerstmis komen we hier ten huize allemaal bij elkaar, al zijn dat enkel mijn twee kinderen en schoonkinderen plus kleindochter, dus zo'n overhoop is dat nu ook niet.
Met oud en nieuw zijn we uitgenodigd door dochterlief en partner om uit eten te gaan.

Het zijn de winterblues die mij parten spelen vermoed ik.
Ik vind het leven zoveel aangenamer in de lente en de zomer.
De dagen wanneer de zon opkomt om 04.00u. en pas ondergaat om 22.00u. zijn voor mij hemels.
Ik hou van licht en warmte, waarbij ik natuurlijk niet die enkele Belgische hittegolf bedoel.
De herfst heeft zijn kleurenpracht, zonder twijfel, maar het bekoort mij enkel op een schilderij of plaatje.
Wanneer de straten vol liggen met natte bladeren, wanneer mijn bloemen bruin verkleuren of nog enkel stengels zijn, slaat bij mij de melancholie toe. En dit wordt enkel maar erger naar de winter toe.
I'm dreaming of a white chrismas...! Mooi liedje, maar in werkelijkheid is die witte sneeuw binnen de kortste keren een grijze smurrie, een modderpoel waarbij je goed moet uitkijken waar je gaat of staat wegens been/armbreuken gevaar, of erger.

Kerstmarkten, mijn knuffel is er dol op.
Maar ik vraag jullie, als je er één hebt gezien, heb je ze toch allemaal gezien. En ik heb er in de loop van mijn + 50'er jaren al wel enkel gezien. Grote markt in Antwerpen, Echternach, Vogelsang, Aken enz.
Voor de sfeer hoor ik jullie zeggen! Welke sfeer dan?
Het is allemaal zo commercieel geworden, en ik gedij niet tussen een wriemelende mensenmassa. Ik krijg dan steeds het gevoel dat ik stik. Wanneer men voor de zoveelste maal met een kinderwagen over mijn tenen heeft gereden, of mij van links naar rechts duwt, heb ik de neiging om te gaan gillen.
De kerstlichten in de straten,  de kunstig versierde etalages, Het is mooi, maar ze brengen mij geen nostalgie meer bij.

Maar straks komt mijn knuffel naar beneden met de kerstversiering, en begint hij superblij als een kind alles uit te pakken en na te kijken.
Je zal zien dat de lichtjes het weer niet meer doen denk ik dan, maar hij fikst dat dan wel.
Of we gaan er nog maar eens nieuwe kopen.
En misschien komt dan toch nog dat feestgevoel naar boven!

NOG ENKELE RAKE UITSPRAKEN VAN MIJN FAVORIETE CABARITIËR GEERT HOSTE.

klik op het plaatje om meer te weten over de man.

11 november wapenstilstand. Is dat ook een vrije dag bij wapenfabrikanten?

Een gek breekt binnen in het koninklijk paleis. Hij was de enige die de voorbije jaren zelf geen bezoek van de koninklijke familie kreeg, vandaar.

Samenstellers van het groene boekje: "als wij niets hadden veranderd, had men boos gezegd dat wij centen opstrijken om niks te doen."

Steeds meer klachten over kinderlawaai. Crèches moeten het "lawaai" halveren. Komt er dan een regel als "Beleefde kindjes spreken met één woord?"

Eén Belg op tien heeft al sex gehad op het aanrecht. De liefde van de man gaat niet alleen door de maag, maar door de hele keuken.

Religieus protest tegen halfnaakte Maria op affiche. Ik begrijp dat protest niet, ze draagt toch een hoofddoekje?

Noodtoestand in Frankrijk. Nu ook ophokplicht voor jongeren onder de achtien.

Brandende vraag van God in Frankrijk: 'Waar in de koran staat nu juist die passage over het in de fik steken van auto's?'

Na de reis van Verhofstadt: een beetje slimme allochtoon leert beter meteen Chinees in plaats van Nederlands.

Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat bierdrinken kanker voorkomt. Straks hoor je van de dokter dat hij aan je bierbuik kan zien dat je in topvorm bent!

Diesel zou vervangen kunnen worden door frituurolie. Nu maar hopen dat de mensen niet denken dat ze van de uitlaatgassen dik worden.

Brits onderzoek: de sms'jes van vrouwen zijn langer dan die van mannen. Dat verbaast mij niets. Mannen al eens in volzinnen horen praten?

Het Antwerpse OCMW betaalde het voorbije jaar minder begrafenissen. Probeert het zo de put te vullen?