You're a bit ... unusual. And so is your blog.
You're impulsive, and you'll often post the first thing that pops in your head.
Completely uncensored, you blog tends to shock... even though that's not your intent.
You tend to change your blog often, experimenting with new designs and content.
Bedankt voor uw bezoek, waardering, reactie, of berichtje! Graag tot weerzien.
HUISMUSJE'S NESTJE
HIER LEG IK MIJN EI!
11-02-2006
FIJN WEEKEND
In de slaapkamer staat een man naakt voor de spiegel.
"Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie heeft de grootste lul in het
land?"
Zijn vouw hoort dit en antwoord: " Ikke"
Een man staat voor de rechter op beschuldiging van dubbele moord.
De rechter zegt: "U wordt ervan verdacht uw vrouw te hebben doodgeslagen
met een hamer."
Achter in de rechtszaal schreeuwt een man: "Vuile hufter!"
De rechter gaat door: "U wordt er tevens van beschuldigd uw schoonmoeder
te hebben doodgeslagen met dezelfde hamer."
Achter in de rechtszaal schreeuwt de man nu: "Vuile, smerige hufter!"
De rechter stopt, kijkt de man achter in de zaal aan en zegt: "Meneer, ik
begrijp uw woede en frustratie, maar u zult uzelf echt in acht moeten nemen,
anders laat ik u uit deze rechtszaal verwijderen.
Hebt u dat goed begrepen?"
De man antwoordt: "Neemt u me niet kwalijk edelachtbare, maar ik woon al
15 jaar naast die vuile, smerige rothufter en elke keer als ik een hamer van
hem wilde lenen, zei ie dat hij er genen had!"
Er zit een mooie blonde vrouw naast me in het vliegtuig.
Ik zeg tegen haar: "Wilt u misschien voor het raam zitten?"
Zegt ze: "Nee, ik heb vakantie!"
Achter het plaatje een leuk filmpje. Ben Hur anno 2006.
De ECHTE MAN! Wie is nu die ECHTE MAN vraag ik mij vaak af.
Vaak hoor ik vrouwen zeggen tegen elkaar: geef mij toch
maar een echte man. Dat komt vaak voor in een gesprek tussen twee vrouwen die
het debet op maken van hun eigen relatie. Ze noemen zijn fouten op, zijn tekortkomingen, maar
uiteindelijk zijn ze toch tevreden met hun partner. Zo blijkt dan uit dat gesprek.
De ECHTE MAN, wie of wat is nu een echte man vraag ik
mij daarbij dan af! Is het die man die in de kroeg het hoogste woord voert en
zich uitleeft met het betasten van andere dames, en zich volgiet met emmers
bier of geestrijke drank? Is het die man die op feestjes en partys de grote lolbroek
is? Die vervolgens straalbezopen achter het stuur kruipt op hoop
van zegen )
Is het een ECHTE MAN die na een volle dagtaak zijn
vrouw het kind laat afhalen in de nabewaking, om vervolgens naar de supermarkt
de boodschappen te gaan doen? Lekker lui in de zetel of achter de pc gaat zitten wachten
tot het eten op tafel staat? ZIJN krant gaat lezen terwijl vrouwlief aan de afwas
gaat?
Is de ECHTE MAN diegene die zijn vrouw neukt enkel
wanneer hij zin heeft? En het net zolang laat duren tot HIJ zijn zin heeft gehad? Zich omkeert, tevreden luid snurkend in slaap valt en ZIJN
vrouw onbevredigd achterlaat? Waarbij voorspel en naspel enkel domme frasen zijn uit een
nog dommer damesblaadje?
Die op vrije dagen ZIJN vrouw eerst uit bed laat
stappen om het ontbijt klaar te maken? Zich uit de voeten maakt opdat ZIJ in alle rust dan
het huis kan poetsen? Blijft plakken bij vrienden zonder zijn vrouw even te bellen
om te laten weten hoe laat HIJ weer thuiskomt? En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
De MATCHO man, is hij de ECHTE man? Want geef toe.
De man die het ontbijt op bed brengt, of zijn vrouw laat
uitslapen en zachtjes wakker maakt met een geurig kopje koffie of thee Is hij niet een DOETJE in de ogen van de ECHTE man .? De man die niet van sport houdt en daarom met vrouwlief meekijkt
naar een tranerige film op tv .. Is hij niet een WATJE in de ogen van de ECHTE man .
De man die mee poetst . het vuil buiten zet . Met de hond het laatste rondje maakt . Rekening houdt met zijn partner in het liefdesspel . De boodschappen haalt . In de kroeg enkel oog heeft voor vrouwlief en zich niet
lazarus drink wegens nog met de auto moeten rijden Is HIJ in de ogen van de ECHTE MAN geen PANTOFFELHELD ..?
Ik vraag mij af welke nu de ECHTE MAN is! Ik weet dat mijn partner in de laatste categorie valt. Hij ziet er desondanks niet verwijfd uit, en hij gedraagt
zich ook niet verwijfd. Hij is voor mij de WARE MAN! Ook al is hij GEEN MATCHO man.
Blijft nog steeds de vraag, wie is nu de ECHTE MAN????
LATEN JULLIE HET MIJ EENS WETEN? HEBBEN JULLIE EEN MENING?
Er zijn hackers op seniorennet!
En die zetten een hoop spam in het gastenboek van je blog.
De webmaster was er vlug bij om die hackers een hak te zetten en creeerde een
programma voor de blogs.
De VEILIGHEIDSCODE of CAPTCHA
Nu, een prachtig initiatief!
Ware het niet dat het programma met haken en ogen in elkaar steekt.
Zo zie je meer niet, dan wel, de bewuste code.
Als raad geeft men dan om te klikken op de link "KLIK HIER"
Lukt het niet van de eerste keer, klik dan verschillende malen.
Tja, zo kan het ook natuurlijk, maar het is alles behalve praktisch. En ik vind het eerlijk gezegd een nogal lamme gemakkelijksheids oplossing. Het verbaasd mij eerlijk gezegd een beetje van een student informatica dat
ie zo een krakkemikkige oplossing geeft.
Tenslotte heeft hij toch maar een website uit de grond gestampt die dagelijks
duizende bezoekers telt.
En hij heeft er zelfs een prijs mee gewonnen als tweede beste, trofee incluis. Dus zou men toch iets meer mogen verwachten, niet?!
Wanneer je dan na herhaaldelijk verwoed, en al danig nerveus geklik eindelijk de
code tevoorschijn tovert, kan je nog steeds brute pech hebben.
De code is nagenoeg onleesbaar!
Komt bij dat ze naar mijn inziens niet eens voor senioren vriendelijk is.
De achtergrond is om van te gruwelen, en de cijfers en letters zijn dat zo
mogelijk nog meer.
Er bestaan betere code programma's.
Waarom geen zwarte letters en cijfers op een witte achtergrond, zoals ze je
meestal op andere websites aantreft?
Het verschil tussen c en e is hier bijna onleesbaar.
Tussen O en 0 zo mogelijk nog minder.
Je bent al danig gestresst door het herhaalde klikken om de code te zien te
krijgen.
Nu ben je de wanhoop nabij als je nog maar eens de melding krijgt dat je de
code fout hebt overgenomen.
Het is een pure gok, elke keer weer.
En na de zoveelste foutmelding geef je het op.
Sneu voor diegene die je een reactie op zijn/haar schrijven wilde geven.
Maar trop is teveel, en teveel .......!
De bewuste schrijver (ster) begint stilaan te geloven dat men geen zier meer om
zijn/haar schrijfsels geeft.
Dat hij/zij de "touch" kwijt is.
Hoe anders verklaar je dat voorheen op elk schrijfsel een reactie kwam?
Dat het gastenboek vol met lieve of leuke woorden stond?
Een groet, een plaatje, een leuke link..... :)
Het is de schuld van de veiligheidscode lieve mensen!
En het kan nog erger!
Want stel dat je na herhaaldelijk klikken de code te zien krijgt.
En veronderstel dat je na de derde maal reeds de code goed hebt ingetypt.
Dan........zit je gebeiteld denk je?
Vergeet het!
Want door de refresch tag floept op dat moment het bewuste blog weg.
Dat is ook een oplossing van de webmaster tegen hackers.
Het is eveneens DE oplossing om de bloggers de gordijnen in te jagen.
Het zet de finale rem op het doorzettingsvermogen van de moedige blogger.
Die volhardende blogger die nog een unicum gaat worden.
Ik heb mijn oplossing gevonden en uitgevoerd.
Ik heb op mijn huismusje blog een gastenboek van het internet gehaald.
Hij is mooier en leuker dan die van SenNet, maar daar was het mij nou echt niet
om te doen.
Hij is VEILIG en uitgerust met een duidelijke en goed leesbare veiligheidscode.
Hij is gebruiksvriendelijk dus, en daar was het mij nu wel om te doen.
Neen, ik heb niet naar de Prozac gegrepen, noch naar eender ander
kalmeringsmiddel.
Ik heb gewoon de code verwijderd op mijn blog.
Eveneens heb ik de META-TAGS verwijderd, en zodoende de refreschtag.
Want het interesseert mij geen zier of zoekmachines mij kunnen vinden.
Hoe minder volk dat van buiten komt, hoe schoner mijn vloer blijft, als u
begrijpt wat ik bedoel.
Het interesseert mij ook geen zier de hoeveelste ik gerangschikt sta, daarom
heb ik reeds langer de teller en de puntentellingweggedaan.
Ik heb de waarschuwingen op het blogforum van red poppy gelezen.
Mijn antwoord daarop is simpel. SPAM is geen VIRUS of WORM.
Beveilig je pc voldoende met een antivirus en een Firewall.
Stel de risicofactor zo laag mogelijk in.
Open geen e-mail die verschillende emailadressen bevatten.
U zelf kan dit vermijden door BCCte gebruiken ipv "AAN"
Maak een back-up van je blog, niet enkel in oorlogstijd, maar ook in vredestijd
is dit in feite een must.
Tenzij je natuurlijk liever van voren af aan begint.
Het is uiteraard een optie.
Hoe mooi PPS'jes ook kunnen zijn, ze kunnen virussen bevatten doordat ze al
verschillende adressen hebben aangedaan voor ze bij jou terecht komen.
En vooral, vergeet niet dat al wat je gratis download
op het net en op je vaste schijf bewaard veel
gevaarlijker is dan de SPAM op je blog!
Voor niets gaat de zon op is hierbij wel degelijk van toepassing!!!
Dus ik neem de volle verantwoordelijkheid voor mijn eigengereide actie.
En misschien dat ik met deze actie wel het onheil over mijn blogje afroep.
Maar ik durf wedden dat ik eventuele spam eerder heb verwijderd dan jullie de
veiligheidscode hebt tevoorschijn gehaald.
En ik zal mij pas vragen gaan stellen wanneer ik spam op mijn blog krijg de
eerstvolgende dagen op dit schrijven.
Ieder doet wat hij wil, maar ik ga mij niet meer sappel maken aan die
onbereikbare en onleesbare veiligheidscode .
Het zou een dwaling kunnen zijn, maar het is mijn mening!
Nu de eerste maand van het nieuwe jaar ten einde is, vraag
ik mij af hoeveel er van al die goede voornemens die we hebben genomen nog overblijft. Wie is er nog steeds aan het lijnen? En wie sport er nog steeds, met of zonder veel overtuiging? Wie houdt vol om niet meer te lurken aan een sigaret? Ik alvast niet!
Het lijnen gaat nog wel, het is iets dat ik al mijn ganse
leven doe. Kan het ook niet opzij zetten, want iedere kleine zonde
wordt meteen gestraft met een kilo erbij.
Zo had ik gisteren trek in een koffiekoek. Dat was meer dan een halfjaar geleden. En dat is echt geen leugen of overdrijving. Die langwerpige met rozijnen zijn mijn favoriet. Dus ze gekocht en smakelijk opgegeten. En vandaag wees de naald van de weegschaal een kilo meer
aan. Tja, het gaat zo snel bij mij.
Al 34 jaar voeg ik geen zout toe aan mijn gerechten. Suiker gebruik ik niet! En als het echt moet in één of ander gerecht, dan dieet
suiker, en dan nog minder dan de aangegeven hoeveelheid.
Snoepen zoals chips e.d. doe ik vrijwel nooit. Ik haal het
gewoon niet in huis. Eenmaal in de maand frieten. En éénmaal in de maand
Spaghetti. Dit omdat ik het laatste echt niet kan weerstaan. Voor de rest veel rauwkost met een caloriearme dressing. Groenten zonder saus en mager vlees of vis. Kortom ik let op de calorieën, en zorg ervoor dat ik er niet
meer dan 2000 per dag binnen krijg. Maar het is allemaal boter aan de galg, want ik ben nog
minstens tien kilo te zwaar. En dit òòk al sinds jaren, vooral na het stoppen met werken.
Sporten dan! Meer bewegen zegt men! Allemaal goed en wel, maar met een kapotte rug en
gewrichtsartrose is dit niet zo evident. Je bent sowieso al beperkt in je bewegingsvrijheid. En daar zijn ze in een fitnesscentrum niet op ingesteld. Daar zie je veelal superslanke jonge mensen bezig aan hun
conditie. Een conditie die ik hun enkel maar kan benijden.
Na drie maande 3X per week te zijn gaan sporten, houd ik het
nu voor bekeken. Ik kan geen trap meer op of af zonder pijn in mijn knie. Mijn rechterarm hindert mij bij elke beweging die ik maak
wanneer ik mij aan of uitkleed. en over het gevoel in mijn rug wil ik het al helemaal niet
hebben!
Komt bij dat het fitnesscenter enorm duur is, en dat de
uitbater ons maandelijks abonnement al drie keer de hoogte heeft ingejaagd. Hoewel de medische sector er van overtuigd is dat sporten
gezond is, komt het ziekenfonds niet tussen de kosten. De Christelijke Mutualiteit wel naar het schijnt, maar ja,
daar ben ik dus niet bij aangesloten. Maar dat is een ander verhaal, dat is politiek!
In september kreeg ik van mijn dokter te horen dat ik moest
stoppen met roken. Dit in het vooruitzicht van een operatie. Daar ik allergisch ben voor hechtdraad, en zeer gevoelig ben
voor ontstekingen, wou zij het risico op complicaties zoveel mogelijk
beperken. Dus geen sigaret meer! Op mijn vraag of mijn gewicht dan niet de hoogte zou
inschieten, antwoordde zij laconiek, bewegen is de boodschap. Sporten dus.
Ik begon met een helse volharding aan alles wat ze mij opdroeg. En alles lukte . Dieet, fitness en stoppen met roken. De operatie geschiedde en verliep buiten verwachting heel
goed. Weinig complicaties. En vlugger hersteld dan verwacht. Eén ding kon ze echter niet voorzien. Ondanks het diëten en fitnessen gooide men de kilos eraan.
En nu, aan het einde van de eerste maand van het nieuwe jaar
ben ik terug hervallen in mijn oude gewoontes. Ik let zoals steeds op mijn calorieën, want dat is tenslotte
door de vele jaren heen ondertussen een lifestyle geworden. Maar naar de fitness ga ik niet meer. Ik heb de pijn, het ongemak en het geld er niet meer voor
over. Als je stopt met roken hou je geld over beweerd men. Mooi niet, de fitness is duurder, of minstens even duur!
En ik rook weer! Tal van excuses zou ik kunnen aanhalen. Zoals buiten zoonlief en vrouwtje rookt iedereen bij mij
thuis .) Ik werd rotnerveus zonder die sigaret .) Maar het énige waar het mij werkelijk om te doen is, is mijn
gewicht. Ik beperk het roken, rook niet meer zoveel dan voorheen. En ja, de naald van de weegschaal gaat stilaan neerwaarts Maar het doet niets af aan het feit dat ik teleurgesteld
ben. Teleurgesteld in mezelf. Omdat ik alle goede voornemens niet kan volhouden.
Als ik zit hier heel alleen Er is geen mens, nee geen één Ik heb verdriet zonder dat iemand het ziet Maar als een flits een wind of gedachte Komt de gene die ik al een beetje verwachte Snoes kijkt me aan met zijn kleine snoet En denkt zowaar dat ik iets van hem moet Hij mauwt hij spint en hij blaast als hij blij is, of juist heel verbaast Met zijn snorharen in de wind is hij blijer dan een mensen kind Kattenkwaad haalt hij zelden uit tIs een lieve schavuit s' Nachts ligt hij dicht tegen mij aangeschoven en denkt aan wat morgen hem zal beloven Hij surft in slaap naar een heel vreemd oord waar nog geen mens van heeft gehoord Ik zie dat en ik wordt blij Want mijn beste vriend dat is hij.
Wat zet mensen ertoe aan om mensen te verraden? Welk profijt halen ze eruit, wat is hun doelstelling? Zo vraag ik mij af.
In oorlogstijden kan ik het nog enigzins begrijpen. Men doet het omdat men scheel ziet van de honger, om de naasten te sparen of gewoon uit pure angst voor de bezetter. In die oorlogsgebieden die er nu nog zijn, en waar men diverse folterpraktijken hanteert, kan ik het ook begrijpen. Ikzelf zou ook vlug doorslaan vermoed ik, alhoewel ik een hoge pijngrens meen te bezitten. Maar wanneer men zijn geraffineerde pijntechnieken op mij zou toepassen zou ik niet lang weerstand kunnen bieden. Hoewel je dit nooit echt kan weten zolang je niet in die situatie vertoeft. In het verleden is gebleken dat vermeende dwergen in zulke omstandigheden zich manifesteerden als reuzen.
Maar wat zet mensen ertoe aan verraderswerk te verrichten in ons oorlogsvrije landje. Alleszins niet om het eigen vege lijf te redden. En al zeker niet om het leven van anderen te vrijwaren, integendeel. Het is pure naijver die hun beweegt. Want rijker worden ze er alvast niet van. Het zijn mensen die de zon niet kunnen zien schijnen in andermans ogen. Zij zijn gevaarlijk! Want ze winnen je vertrouwen door slijmerige neerbuigendheid, om dan op het gepaste moment een mes in je rug te steken.
Ik schrijf dit naar aanleiding op iets dat ik las bij een medeblogster die ik regelmatig een bezoekje breng. Hoewel het fenomeen mij ook niet helemaal vreemd is, daar ik er in het verleden ook mee te maken kreeg. Ik las op haar blogje dat ze verdriet had, maar dat ze er niet kon, niet mocht over schrijven. Wel wou ze de uitleg doen via een prive mailtje, hetgeen ze mij dan ook deed. Ik was ontsteld toen ik het las. En ik bedank haar via deze weg voor het vertrouwen. Een vertrouwen dat mij des temeer waard is, daar ze net die nare ervaring heeft gehad, en het mij toch maar vertelde. Mij,een wildvreemde die ze enkel kent van het bloggen.
Mijn eigen ervaring heeft raakpunten met die van haar, hoewel in een gans andere situatie. Maar de resultaten blijven vrijwel hetzelfde. En de verbijstering die je overvalt ook.
Zo werd ik in 1996 op invaliditeit gezet. Voor de werkgever zou ik met mijn medisch verleden en huidige toestand niet meer voldoen aan de gestelde eisen. Maar ik deed al jaren vrijwilligerswerk. Zo diende ik op bij feesten bij de "vrijzinnige jeugd", alsook op feestjes van notabelen en schepenen. Dit echter sporadisch wanneer de gelegenheid zich voordeed. En het enige loon bestond uit het oppeuzelen van de overgelaten garni op de rijk gevulde schotels. Vooral peterselie bleef over. Wanneer ik de vaak hoog opgelopen rode gezichten van de notabelen en schepenen bekeek, kon ik niet nalaten op te merken dat ze misschien beter die peterselie mee hadden opgepeuzeld, het is tenslotte goed voor de bloeddruk. En zo te zien had menige feestvierder last van hoge bloeddruk, toch dit volledig terzijde.
Tevens ging ik 2X per week opdienen in een gaarkeuken voor de armen. Oòk volledig onbezoldigd. Zelfs voor kilometervergoeding kwam ik niet in aanmerking daar ik geen auto bezat, geen auto kan besturen wegens een visuele handicap, en wegens de percentage van mijn invaliditeit gratis met het openbaar vervoer mag rijden. Daar ik dat werk al vele jaren deed, hetgeen in het verlengde lag van mijn stiel, vroeg men mij op een moment om een deel van de verantwoordelijkheid op mij te nemen. Het kwam er vooral op neer dat ik de inkoop van de goederen zou verzorgen en organiseren. En toen kwam de kat op de koord. Want er was nog iemand die die taak ambieerde.
Op een dag kreeg ik bericht van de invaliditeit dat ik met mijn vrijwilligerswerk moest stoppen, of dat ik anders 37% van mijn vergoeding zou verliezen. Nu is de invaliditeitsuitkering voor een zelfstandige sowieso al laag, neem daar 37% van af, en er blijft niet genoeg over om van te eten, laat staan dat je er je maandelijkse lasten van kan betalen. Dus, ik heb het vrijwilligerswerk adieu moeten zeggen, met veel pijn in mijn hart. Het enige dat ik nog mag doen (althans tot nader order vermoed ik) is een aalmoes geven aan de dakloze op de straat.
Via via kwam ik later te weten dat het verraderswerk was geweest. De collega, en naar mijn inziens goede vriendin, had zogezegd in mijn naam inlichtingen gevraagd omtrent het vrijwilligerswerk en de invloed die het kon hebben op mijn invaliditeitsuitkering. Uiteraard kwam er dan ook een onderzoek met bovengenoemd resultaat. Invaliden en gehandicapten mogen geen vrijwilligerswerk doen. Mogen zich niet ten dienste stelen van de gemeenschap. Zij moeten eenzaam zitten verzieken in hun zetel.
Wat heeft haar ertoe aangezet om zulks te doen? Zij kwam niet in aanmerking voor de aan mij toegewezen taak. Twee maanden na mijn vertrek is ook zij gestopt met het werk. Het bracht haar naar eigen zeggen geen voldoening meer op. Wat was haar drijfsveer? Waarom was zij een verraadster geworden? En bovenal de vragen die ik mij nog steeds stel:
Hoe kan je leven met jezelf als je mensen gaat verraden voor het eigen gewin? Wat heb je erbij gewonnen? Hoe voelt het om een verrader te zijn?
Losse flodders, zomaar om het weekend op te vullen Alles wat omhoog gaat, komt ook weer omlaag. Behalve mijn gewicht. Menig staande ovatie is veroorzaakt door iemand die opsprong om als eerste bij de garderobe te komen. Eerst schiep God de man..... toen kreeg hij een beter idee... Je hoeft niet aan een boom te hangen om een eikel te zijn. Je kunt wachten tot je perfect bent maar je kunt ook nu al van jezelf houden. Wie het laatst lacht, snapt de grap niet. Heb uw vijand lief, hij zal er gek van worden. Men moet niet steeds dezelfde fout maken, er is keus genoeg. Zolang je niet beweegt , kun je alle kanten op. Mag een vegetarier vlinders in zn buik hebben? Geloof je in liefde op t eerste gezicht, of moet ik nog een keer langslopen? Een groot acteur kan u tot tranen bewegen, maar dat kan een automonteur ook. Logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal. Als zwemmen zo goed is voor je figuur, hoe verklaar je walvissen dan? Wie anderen zwart maakt , krijgt zelf vuile handen.
Wederom pleegt men een aanslag op mijn rebelse inslag! Mannen zullen denken dat het ligt aan de menopauze, maar ik kan hen geruststellen, die ben ik REEDS JAREN door. Het gaat om het volgende.
hallo ik hebt een nieuw blog het is van de
beatles als je wilt kom eens kijken (klik op beatles foto) en je bent
op mijne blog groetjes fan van de beatles
.
Op
mijn, en vele andere blogs zie ik bovenstaande button verschijnen met
een oproep om een bezoek te brengen aan zijn/haar nieuw blog. Op zich niets op tegen, ware het niet dat bewuste blogger niet eens jouw blog leest of je plaatjes bekijkt. Wat meer is, er kan niet eens een "beleefd" groetje af. Nee, kort en bondig is ie. "Ik heb een nieuw blog, en ik wil dat jij komt kijken. Jouw blog interesseert mij geen zier." Zo komt het althans bij mij over.
Maar wat mij in deze nu werkelijk de kast op jaagt is het volgende;
Er is op sennet een blog met de naam Verdano. Het is een blog met eigenhandig geschreven mooie poëzie. De schrijver (blogger) is in de loop van vorige week overleden. Dat zo een verlies steeds gepaard gaat met verdriet voor de nabestaanden is een vaststaand feit. Het gastenboek van bewuste Verdano staat dan ook bol met rouwbetuigingen naar die nabestaanden toe. En daar tussen al die mooie en gemeende rouwbetuigingen zet die onbehouwen nieuwe blogger zijn button met gekende vermelding. Hij
is niet alleen, er waren nog meer verdwaalden die de overledene een
prettig weekend toewensten, en hem uitnodigden voor een weder bezoek. Om te kotsen vind ik dit! Ik heb er in feite geen woorden voor.
Maar ik zal nooit of nooit dat blog gaan bezoeken! Ik gun het hem niet! Daarom ook schrijf ik het hier, en niet op zijn blog. Anders bereikt de onverlaat alsnog zijn doel. Ik hoop dat jullie er net zo over denken als ik. Maar zo niet, sans rancune hoor, dat meen ik echt. Ik ben al blij dat jullie het willen lezen, en dat het van mijn lever is. LIEFS, HUISMUSJE
Er is een persoon. Die wil wat opstarten
om mensen in nood te helpen of gewoon om hen te plezieren, of gelijk wat. Die persoon heeft de tijd, de interesse en vooral de ambitie
en kennis van zaken om dat te verwezenlijken. En zo gebeurd het, de persoon start zijn project. Met veel succes. Met heel veel succes zelfs! Met enorm veel meer succes dan hij/zij heeft durven hopen,
of zelfs heeft kunnen voorzien. Vermits je maar één mens bent, moet hij/zij al vlug op zoek
naar assistentie, want een dag telt maar 24 uren, en de mens heeft slaap nodig. Die assistentie moet uiteraard bestaan uit vrijwilligers,
want het moet gratis blijven, of toch zo goedkoop mogelijk zijn. En dan komt de kat op de koord!
Hij/zij is niet meer alleen. Heeft niet meer de volledige controle over het project, en
wat erger is, niet meer een volledig overzicht. Want zoveel mensen, zoveel meningen. Al gauw gaan de vrijwilligers zich belangrijker vinden dan
het project op zich. Zij worden de spreekwoordelijke kapers op de kust Er wordt aan vriendjespolitiek gedaan. Er komt een machtsgevoel. Want de stichter kan niet meer zonder hen, het is hem boven
het hoofd gegroeid. En hij/zij is moe. Dus laat het maar betijen. En men grijpt naar de macht. Hetgeen begonnen is uit nederigheid, hulpvaardigheid en
eerlijke interesse, wordt nu machtswellust en machtsmisbruik. En wie zou hen durven aanklagen? Wie zou hen durven
terechtwijzen? Al zeker niet de
mensen die het project nodig hebben.!
En waar zou je klagen? Je komt niet voorbij de meute die de oprichter beschermen.
Of is het afschermen? Of is het bewust onwetend houden? Wie beschermt wie?
Meestal is op dat punt de echte liefdadiger al uit de
picture verdwenen. Zij hebben het opgegeven. Misschien omdat ze
niet opkonden, of wilden, tegen het gekonkelfoes van de strebers. Misschien omdat ze moe getergd werden, en derhalve het ganse
project voor hun eigen heil de rug moesten toekeren, willens nillens. En het project dat een dergelijk vreugdevolle start had, zal
nooit meer hetzelfde zijn. Het nest is bevuild.
Ik heb het zien gebeuren in een gaarkeuken voor de armen. Zag het met lede ogen aan in de lokale spaarkast van een
stamkroeg. Lees dat het gebeurd in de sport. En het gebeurd ook bij wereldorganisaties. Het gebeurd overal waar men de verkeerde mensen de vrije
hand geeft uit noodzaak. En het is jammer! Het is jammer voor die enkeling die goed wil doen. Die enkeling die
alleen uit de eenvoud van een positief idee en een goed hart iets te geven
heeft. Want hij gaat de volgende keer tweemaal nadenken. Of nog eerder zal hij zijn project vergeten nog voor het
werkelijk van start gaat.
Kennis is macht zegt het spreekwoord, maar de
uitzonderingen bevestigen de regel. De machtswellustige is die uitzondering. Want vroeg of laat delft hij het onderspit. Vroeg of laat valt hij van zijn sokkel. Laat het liever vroeg dan laat zijn. Voor al diegene die goed willen doen.
DAT IS MIJN OPRECHTE MENING! IK KEN GRAAG DIE VAN JULLIE!
Zo heel af en toe, want ik doe verwoede pogingen om dit
binnen de perken te houden, maar zo heel af en toe krijg ik een opruimwoede. Meestal is dit het gevolg na een besluit dat ik iets nieuws
wil aanschaffen. Dit moet dan ook een plaats krijgen natuurlijk. En het is meestal dat waar het mij dan aan ontbreekt.
Zo had ik het lumineuze idee om mij een grillpan aan te
schaffen. Die pan zou dan een plaats moeten vinden in mijn keukenkast. De gedachte schoot mij gelijktijdig door het hoofd dat vegetariërs
het veel makkelijker hebben op dat punt Niet alleen eten zij gezonder, maar ze hebben ook veel meer
plaats vrij in hun keukenkastjes. Ik ben een vleeseter, al is dit dan òòk in zeer beperkte
mate. Maar een lekkere gehaktsaus bij mijn spaghetti kan ik niet
versmaden. Ook het stukje kippenfilet laat ik niet links liggen. Rood
vlees echter eet ik nooit, maar ik heb er wel liefhebbers voor in huis. Dus heb ik een smeedijzeren pan om biefsteak in te bakken. Daarenboven heb ik een Tefalpan om het stukje kip te bakken. Tevens bezit ik een hapjespan, een vispan, een wok, een
pannenkoekenpan en een aluminium pan om eieren in te bakken. Al die pannen hebben een beklemde plaats in de keukenkast
onder mijn aanrecht. Ik moest dus plaats vrij maken wou ik er nog een grillpan bij
kunnen stouwen. Vol goede moed ging ik aan de slag, maar al even vlug zag ik
in dat het mij niet lukken zou. Met de beste wil van de wereld kon er geen grillpan meer
bij.
Reorganiseren dan maar! Van de éne kast ging ik naar de andere. Het resultaat was dat de keukenvloer vol stond met een groot
aantal keukenlatributen. Het gaf mij de gelegenheid om de kastjes eens een extra
sopje te geven, wat ik dan meteen ook maar deed. Maar dat was helemaal niet de opzet geweest, en het bracht
mij steeds verder af van mijn voor ogen genomen doel. Voor het poetsen moest ik uiteraard poetsgerief hebben. Staat natuurlijk het bevoegde product helemaal achteraan. Resultaat, ik begin ik daar alles terug een beetje te sorteren en stofvrij te
maken. Onderwijl staan
pannen en potten te blinken door de ganse keuken. Tja, ik ben vrij chaotisch in deze dingen.
Terwijl ik bezig ben met de ingemaakte kast op orde te stellen,
begin ik mij al een beetje sappel te maken. Straks komt de liefde van mijn leven aan uit NL, en ik wou
hem verrassen met een zelfgemaakte kersentaart. Als er nu iets is dat ik niet onder de knie heb, dan is het
wel de bakkunst. Ik heb er mij ook nooit mee bezig gehouden. Maar ik weet wel
dat wanneer je iets voor de eerste maal doet, je er je tijd voor moet nemen en
alles zeer wel moet voorbereiden. En die tijd ben ik nu aan het verspillen. En plaats om alles voor te bereiden heb ik ook niet, alles
staat vol!
Dus zet ik er maar een beetje vaart achter. Het meeste wordt terug ingeladen zoals het stond. De pannenkast krijgt een sopje en de pannen gaan terug in de
kast, eveneens zoals ze daarvoor stonden, en dus nemen ze nog evenveel plaats
in als daarvoor. Er is echter één goed ding uit de bus uitgekomen! Neen, ik word nog geen vegetariër, al komt dat er ooit
misschien wel eens van bij een volgende opruimwoede. Maar ik ontdek dat ik helemaal achteraan reeds een grill
heb. Het is een elektrisch toestel, een 3 in1 zeg maar. Het is een wafelijzer, croque messieurs en grill, je hoeft
enkel de bakplaten te verwisselen. Dat heb ik dan toch al gewonnen. Ik hoef geen grillpan meer te kopen. Ik hoef ook geen keukenkasten meer te reorganiseren. Nu nog vlug de keukenvloer dweilen En wat de kersentaart betreft, dat laat ik jullie later wel
eens weten.
Het is de periode dat men in kranten en op tv terugblikt op het voorbije jaar. Zo ook ik. Er zijn mooie momenten geweest, maar ook nare. Zo was er het mooie en emotionele moment waarop ik voor de allereerste keer mijn zus ontmoette, iets waar ik later uitgebreid op zal terugkomen. By the way bojako, mijn zus noemt Jaqueline, hetgeen ik een mooie naam vind, en die zij afkort tot Jackske omdat ze haar naam niet graag hoort. Zo zie je maar. Er was het nare moment waarop een nogal gehaaste dokter stellig vermoedde dat mijn knuffel longkanker had en ons dat nogal bot mededeelde. Gelukkig voor ons had zij het bij het verkeerde eind, maar het had even een impact op ons leven. Er was mijn eigen operatie die, hoewel niets alarmerend inhield, toch voor wat bange momenten zorgde. Want helemaal zeker ben je nooit, en het is eigen aan de mens om zich zorgen te maken op voorhand. Eveneens mooie momenten waren die waarop het met mijn kinderen en kleindochter allemaal op rolletjes liep het afgelopen jaar. Geen noemenswaardige ziekten, en geen crisis situatie's waar we niet op één twee drie een oplossing voor konden vinden.
Het meest nare moment dat mij nog nabij staat is de heisa rond de huisdierengroep, en dan in het bijzonder de reactie van één bepaalde man. Er zijn van die mensen die hun ongelijk nooit zullen toegeven, en hij was er één van. Is dat uit onwil of uit domheid vraag ik mij dan af. Deze bepaalde persoon deed het uit beide vermoed ik, want hij moest ook nog eens veroordelen. Hij beweerde dat ik leefde in een slakkenhuis, vol van zelfmedelijden. Hij gaf mij de raad om te leven. Zijn vrouw had volgens hem ook een naar verleden gehad, en zij kon dat wel van zich afzetten, zo beweerde hij. Ja met wat, vroeg ik mij af? Met 24 op 24 uur pps'jes te zitten maken, vervolgens iedereen daar ongevraagd mee te bestoken, en dan verbolgen te zijn omdat ik ze niet wens te openen op mijn prive emailadres. Die verbolgenheid te laten blijken door mij scheldnamen toe te kennen, en vervolgens haar man de kastanjes uit het vuur te laten halen wanneer blijkt dat ik mij durfde te verdedigen. Laf noem ik dat. En het geeft blijk dat zij minder ver klaar is met haar nare verleden dan ik. Ik kan perfect opkomen voor mezelf, kan perfect mijn gevoelens onder woorden brengen zonder dat ik iemand hoef uit te schelden of te kwetsen. En hoewel ik een naar verleden heb gehad, laf ben ik in geen geval. Doch liet het mij even twijfelen of ik met mijn huismusje's blog zou verdergaan. Ik heb er een ganse week voor uitgetrokken om alles eens op een rijtje te zetten. En ik kwam tot volgende conclusie;
Ik leef niet in het verleden, maar sta integendeel door mijn verleden volledig in de dagelijkse realiteit. Dat ik mijn verleden van mij af kan schrijven betekent enkel maar dat ik het heb kunnen plaatsen. Dat ik niet meer dubbel lig van verdriet en dat ik een eerlijk relaas kan weergeven. Waarom ik het dan doe? Wel in de eerste plaats om het voor mezelf allemaal eens zwart op wit te zien staan. Omdat wanneer men het kan nalezen het ook beter kan relativeren. Om uit te zoeken welke emotie's het nu nog bij mij oproept, en om aan die emotie's te kunnen werken. In de tweede plaats om anderen een steun te zijn. Om misschien anderen in min of meer dezelfde situatie dan ik, de kans te geven om een dialoog aan te gaan. Om hen duidelijk te maken dat ze niet alleen staan, niet alleen hoeven te staan. En dat heb ik in zekere mate reeds bereikt door mijn blogje. Ik heb privé contact met lieve mensen waarmee ik ervaringen kan uitwisselen. Ik heb contact gehad met een tiener die het leven niet zag zitten, en ik hoop dat ik haar mag blijven volgen. Ik mag door mijn blog een vriendschap ondervinden van mijn medebloggers die ik niet meer zou willen en kunnen missen.
Daarom ga ik die bewuste vrouw en haar domme man van de mailgroep "huisdieren" laten voor wat ze zijn. Pathetische, zielige en domme figuren. En als ik die mensen dom noem heb ik het niet over hun vele spellingsfouten die ze maken in hun schrijfsels, want ook daar heb ik voor hen een oplossing voor. Maar wanneer ze dit lezen, of wanneer ze mijn huismusje's blog lezen, en ze hebben hulp of raad nodig, dan zal ik er toch voor hen zijn. Zoniet, dan wens ik hun toch veel sterkte in hun verdere bestaan Want voor mij is het duidelijk dat die vrouw tegenover mij een achterstand heeft. Dat zij zich anoniem moet uiten en verstoppen achter mooie plaatjes, die als het erop aankomt nietszeggend zijn. En je verstoppen is pas je wentelen in zelfmedelijden. Het is zitten in een impasse waar je niet kan of wenst uit te komen. Het is schaakmat staan tegenover het leven zelf. Want gedeelde smart is halve smart. En dat is een motto waar ik naar leef.
NOTA; Ik wil tegen niemands schenen trappen, noch wil ik iemand kwetsen met onderstaande log. Al hetgeen ik doe is mijn eigen ervaring en gevoelens omtrent dezer weergeven!
Al surfend door blogland, kwam ik terecht op een blog "DEXTER" waar sprake is van alcoholisme en de AA. Op
dat blog beschrijft een man zijn strijd tegen zijn alcoholverslaving.
Een strijd die hij moedig levert met de hulp van de AA. Een strijd die hij, hoop ik uit heel mijn hart, moge winnen. Dit
alles echter bracht bij mij beelden, maar vòòral gevoelens, terug van
een tiental jaar geleden. Beelden en gevoelens die ik met hèèl veel
moeite van mij heb kunnen afzetten, maar die ik nooit zal kunnen
uitwissen.
Na jaren alleen te zijn geweest, krijg ik kennis aan een man die klant is in de horecazaak waar ik op dat moment nog werk voor een patroon. Hij dronk veel, teveel! Steeds
eindigde zijn bezoek met een huilbui. Hij dronk omdat zijn vrouw hem
had buitengeschopt.... omdat zijn reeds grote kinderen niets meer met
hem wilden te maken hebben.... omdat hij moederziel alleen op een oude
stinkende gemeubileerde kamer woonde.... omdat...omdat....))) Hij had zoveel redenen om te drinken. Dit
alles had ik in mijn horecaloopbaan duizenden malen gehoord en gezien,
en ik nam het dan ook op met diezelfde horecamentaliteit. Ik luisterde
naar de man, trooste hem voor zoveel mogelijk, probeerde hem moed in te
spreken. Maar hij was voor mij niet meer of minder dan al die andere
klanten die bij me 's nachts aan de toog hingen en dronken om dezelfde,
of uiteenlopende redenen. Eén
ding maakte hem echter wel anders, hij maakte het voornemen om naar de
AA te gaan. Hij wou van de drank af. Wel op één voorwaarde, dat ik hem
zou steunen. Want als hij niet meer alleen zou staan, en als hij het
vooruitzicht had op een nieuw gelukkig samen, dan zou hem dit een
stimulans zijn. En ik, met al mijn horeca ervaring en mijn klein hart, ik steunde hem. Ik gaf hem die belofte. Ik nam hem op in mijn bestaan en hij ging naar de AA. Zo dacht ik! Het was de eerste keer dat mijn zoon en dochter even in opstand kwamen, zij waren resp. 17 en 15 jaar oud. Maar
ik had (en heb) een goede band met hen, en door veel samenspraak
vertrouwden zij uiteindelijk op mijn inzicht, en gunden ze mij een
nieuwe toekomst en nieuw geluk. Eén jaar na die ontmoeting huwden we.
Ik had in de loop van het voorbije jaar een vermoeden dat hij nog dronk, maar ik betrapte hem er nooit op. Volgens de AL-Anon, die steun bied aan partners van alcoholisten en waar ik ook naartoe ging, moest ik vertrouwen hebben. Mocht ik zeker mijn wantrouwen niet uiten. Wanneer ik geen bewijs had, moest ik mijn mond houden. Toen
ik opperde dat ik soms een dranklucht waarnam, zei men dat ik mij ook
kon vergissen. Daar had ik natuurlijk geen tegenargument voor. Op de morgen van ons huwelijk dronk hij een halve fles cognac. "Het is vandaag toch een speciale dag!" En de genodigden dronken toch ook!" Vanaf die dag is hij nooit meer nuchter geweest.
Hij
ging van de ene AA locatie naar de andere. Wanneer ik belde om te na te
gaan of hij er was, kreeg ik meermaals te horen dat dit niet het geval
was. Ik ging braaf wekelijks naar de AL-Anon. Kreeg daar een resem wetten opgelegd die ik moest toepassen. Zo
mocht ik zelf geen drank tot mij nemen, of schenken aan bezoekers. Ook
likeurbonbons waren uit den boze. Praten over drank..? Uit den boze. Daar ik ondertussen mijn eigen zaak begonnen was, opperde men mij zelfs om die te sluiten voor het welzijn van de verslaafde. Hoe en wie er dan geld moest binnenbrengen om de rekeningen te betalen liet men in het midden. Zelfs
toen bij mij baarmoederhalskanker werd vastgesteld mocht ik hem daar
niet mee lastig vallen. Dit zou nefast kunnen zijn, en hem naar de
drank doen grijpen. Dat hij nog steeds elke dag dronk maakte niets uit, het was heel moedig van hem dat hij bleef proberen. Dronken mocht je bij de AA niet binnen, dus ging hij meer niet dan wel.
Alle problemen moest ik alleen oplossen, en er kwamen er steeds meer. Nee, hij was nooit agressief! Hij was een brave drinker! Stond
's nachts in mijn kast of één of andere hoek te plassen, om vervolgens
naar de koelkast te lopen om een biertje te nemen. Want bier bracht hij
elke dag mee, hij stal het uit de zaak. Zonder dat biertje kreeg hij zijn broek niet dicht, zo erg trilden zijn handen. Onderweg stoppen aan een winkel om blikjes te kopen, vervolgens naar een cafe om nog wat drank binnen te kappen. Op het werk ladderzat aankomen om dan te worden ontslagen uiteraard. Dronken rijden, rijbewijs kwijt, zonder rijbewijs rijden, iemand op een fiets op dat moment aanrijden. Duizende euro's boete, maanden rijverbod en een berg schuld aan het slachtoffer. Deurwaarders
aan de deur, deurwaarders in de zaak. Gelukkig dat men daar niets kon
buitenhalen, het was een éénmanszaak, enkel op mijn naam. Maar mijn meubels waar ik jaren als alleenstaande voor had gewerkt, die verloor ik wel. Mijn
kinderen die het allemaal niet meer konden aanzien hoe hun moeder dag
en nacht werkte, terwijl de alcoholist er alles terug doorjoeg, en die
in opstand kwamen. Mijn dochter die met hem niet meer alleen wou blijven omdat hij aantastelijk werd. Zijn potentie had hij verzopen, maar z'n handen had hij niet onder controle. Zijn verstand ook niet meer.
Uiteindelijk,
na verschillende ontwenningskuren in het Stuivenbergziekenhuis en
antabuse inplantingen, was ik zover dat ik het allemaal niet meer
aankon. Hij was volgens de algemene normen een zieke, want alcoholisme is een ziekte. Doch hij had een keuze, ik niet. Of toch wel, ik heb hem via rechtswegen laten uitdrijven uit de echtelijke woonst. Ik heb moeten kiezen tussen zijn ziekte of mijn leven, want ik wou niet meer leven op het einde. De AL-Anon vond het na zeven jaar hel een egoistische beslissing van mij. Een alcoholist moet de kans krijgen om te willen genezen, maar tot op dit moment, 16 jaar later, is hij nog steeds niet genezen. Hij zal mij wel als reden opgeven zeker.
Het
is goed dat de AA bestaat. En ik heb bewondering voor al diegene die de
drankduivel te baas kunnen worden, enkel door hun eigen wilskracht. Maar ik vind dat men snel vergeet welk leed men heeft verricht. Dat wil de AA nog de AL-Anon niet geweten hebben. De
partner moet zich aanpassen aan de (ex) drankzuchtige. De partner heeft
zolang zijn/haar wederhelft dronk, alles alleen moeten klaren. En wanneer dan
uiteindelijk de zieke van de drank af is, dan nog moet zij verdragen
dat haar partner meer bezig is met zichzelf, dan met haar/hem. Hij/zij gaat naar de meetings, helpt anderen van de drank af. Prachtig!!! Maar de partner wordt daar niet in betrokken. Tenzij om hem te bejubelen voor zijn inzet. Jarenlang
heb je alle beslissingen en beslomeringen alleen moeten nemen, maar nu hij nuchter is moet je plots genoeg vertrouwen kunnen kweken om het over te
laten aan de ex verslaafde. Een alcoholist blijft zijn ganse leven een alcoholist. En elke dag kan D-day zijn. De dag dat hij terug hervalt. Dat hij schuift, want dat is de term die men bij de AA het liefst gebruikt.
Ik heb enorm respect voor hen die het halen, die de drank voor eens en altijd kunnen afzweren. Maar ik heb duizendmaal meer respect voor hun partners en hun kinderen. Zij mogen de scherven opruimen of blijven met de scherven achter. En een ex verslaafde moet niet gebukt gaan onder schuldgevoelens oppert de AA. Een selectieve of bewuste black-out dus. Maar de partners vergeten het leed nooit meer, gelukkig voor hen kunnen ze vergeven.
Dit is een emotionele uitbarsting, en geenszins een mening! Misschien is het een dwaling, maar dat hoor ik dan graag van jullie!
Wegens kerstdrukte, en wegens de problemen met de blogs, heb ik geen tijd gehad om hier nog wat te schrijven (lees log huismusje) Maar ik wil mij er aan houden om julle allemaal bedanken voor de vele en mooie kerstwensen die ik en mijn knuffel mochten ontvangen. Ook in de naam van Wim, bedankt! En op onze beurt via deze weg, EEN ZALIG KERSTFEEST GEWENST!
Gisteren bij chia bewegings informatie gelezen. En daar ik iemand ben die meestal de daad bij het woord voegt, repte ik mij naar de supermarkt. Daar een zak aardappelen gekocht van vijftig kilo, want ik ben van plan om dit vol te houden. Het begon al meteen goed. Lift kapot, dus met de zak via de trap naar het vierde verdiep. Voor vandaag had ik mijn training al gehad. Lees hieronder hoe het verder ging.
Bewegingsles,
Vandaag de bewegingsles gehad
ontzettend goed
voor jullie
voor mij
voor iedereen
sávonds kun je niet meer bewegen
dat is fantastisch
Je kunt alleen nog in je stoel zitten en recht voor je uitkijken
Misschien kun je nog aanwijzen wat je wilt drinken
maar dat is dan ook het enige
Je wordt ontzettend dronken en alles beweegt ,behalve jij
fantastisch
De volgende dag heb je een vreselijke kater
en de dag daarna ben je nog heel erg slap
Zo kun je wel drie dagen niks en heb je geen probleem
Je moet dus zorgen dat je voor de vierde dag weer een
Vreemde gedachten schoten daarstraks door mijn hoofd. Ik vroeg mij af of ik op mijn ouderdom nog aan een tweede carriere zou beginnen. Namelijk die van stripteaseuse. Jullie zullen denken, nu is ze helemaal gek geworden, maar ik kan jullie geruststellen. Al gauw maakte ik mij tevens de bedenking dat ik een verkeerde opvatting had van het "plagend ontkleden"
Striptease is een kunst die zo traag mogelijk dient te gebeuren. Het liefst in een omfloerst belichte ruimte, met zwoele muziek op de achtergrond. Je geeft beetje bij beetje een ietsie pietsie bloot. Je beweegt daarbij sensueel met al dat beweeglijk is, terwijl je veel belovend uit de half ontloken ogen kijkt. Dat zijn allemaal dingen die ik niet onder de knie heb met meer dan één man publiek. Nee, integendeel. Ik ben de laatste weken een specialist geworden in het mij ontkleden, in een mum van tijd. Ik verklaar mij nader voor jullie zich bedenkingen gaan maken over mijn verstandelijke vermogens.
Na mijn operatie's moet wekelijks op controle bij mijn chirurge. De controle gebeurt steeds in haar prive praktijk die centrum Antwerpen is gevestigd. Het is steeds op afspraak, en die afspraken heeft zij keigoed onder controle. Ik heb nooit langer dan tien minuten in haar wachtkamer gezeten. Zo moest ik ook verleden maandag weer naar haar toe. Een vriendelijke groet, een vlugge handbeweging waarbij ze wil zeggen, kleed je maar uit. De eerste keer had ik het niet goed door, maar al vlug maakte ze mij duidelijk dat ze van geen poespas hield. Efficientie van haar kant, snelheid van mijn kant was hetgeen er moest zijn. Het eerste kreeg ik van haar, op het tweede heb ik even moeten oefenen.
Nu moet ik enkel maar mijn bovenkleding verwijderen daar zij met de lagere regionen niets heeft verricht. Maar het is wel winter he! Dus je hebt je jas aan, je sjaal, een dikke trui of blouse met T-shirt, en je hebt ook nog eens een handtas om je schouder, en een zakdoek tegen je neus. Dat laatste omdat je neus de gewoonte heeft om te gaan druipen wanneer je van de koude in de warmte komt. Maar reeds na een tweede bezoek lukte het mij al wonderwel, al had ik gelukkig assistentie in de vorm van mijn knuffel. Ik wurmde zo snel mogelijk alles uit, gooide het over mijn schouder en hij ving alles kundig op. Na het onderzoek, waarbij Wim mijn kleding terug rechts had getrokken en in volgorde had gelegd, kleede ik mij in sneltempo weer aan. Ondertussen had mijn zeer terdege chirurge de nodige recepten uit geschreven, onderwijl mij instructie's gevend over het verzorgen van de wonden, haar loon aangenomen en weggestoken, opgestaan, de deur openhoudend met uigestoken hand en met een vriendelijke groet tot volgende week gezegd.
Afgelopen maandag vertrokken we in Borgerhout om 16h30. 17h. moest ik bij haar zijn. Op het spitsuur midden door het centrum van Antwerpen. Om 17h45 zat ik terug aan mijn eigen tafel met voor mij een dampend kopje koffie. Ik word hier goed in. Ik hijg zelfs niet meer wanneer ik bij de dokterspraktijk weer op de stoep sta na het onderzoek. Daarstraks moest ik naar de huisdokter om de nodige voorraad pillen te laten voorschrijven. En ook daarbij was ik op 30min. terug thuis, apotheekbezoek inbegrepen. Nu was het wel zo dat zowel bij de dokter als bij de apotheek geen mens voor mij was. Maar ik word heel erg bedreven in het mij ontdoen van kleding.
Daarom maakte ik mij die bedenking van een carriere als stripteaseuse. Maar ik zou niet veel publiek trekken vrees ik. De hele show zou voorbij zijn nog voor het publiek met zijn ogen kon knipperen. Men zou wel verwonderd zijn over mijn efficiënte snelheid. Maar men zou er niet opgewonden over zijn! Nee, om opgewonden te geraken kan je beter op visite gaan bij mijn chirurge, want zij weet van aanpakken.
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is femme au foyer (klinkt belangrijk in 't frans).
Ik ben geboren op 21/04/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Elke dag iets positiefs bijleren uit het leven!.
Wanneer ik strijd lever doe ik dat met open vizier.
Ik heb geen kuddegeest, maar zal het de kudde nooit verwijten!
Ik ben open en eerlijk in woord en daad, en ik wens voor u hetzelfde!