Ze liet haar geliefde gaan vanwege Islam....

Dit is een verhaal geschreven door een zuster. En ik wil hem jullie laten lezen. Djazakoum allah ou gairan


Ik had me eerder al voorgenomen om tegen hem te zeggen dat we verkeerd bezig waren en dat dit nooit Allaah's wil kon zijn. Hij was iemand die Allaah's regels kende, maar ook zij die weten, maken fouten en begaan zondes.We geven allemaal toe aan de hatelijke verleidingen van shaitaan, maar nu werd ik wakker geschud door de woorden van deze zuster die les gaf! Morgen zou ik Abdel weer ontmoeten en dan zou ik hem vertellen hoeveel ik van hem hield, maar dat mijn liefde en angst voor Allah toch veel groter waren...

Nu had ik het lef en de juiste woorden.Terwijl ik naar huis liep galmden de woorden van mijn zusters nog door mijn hoofd...nu kon ik ook wat doen met het advies dat mij was gegeven, ik hoopte dat de andere meiden ook hetzelfde gevoel hadden en met dezelfde intentie de moskee verlieten; de intentie om zich "vrij te maken van hun vriendje."

Naarmate de maandag arriveerde raakte ik het gevoel kwijt. Ik miste Abdel eigenlijk en we deden toch niet echt iets verkeerd? Mijn voordeel was dat ik alle influisteringen herkende als komend van sjeitaan.Ik wou hem niet van mijn ego laten winnen en koos voor de weg van Allaah.Terwijl ik mijn hoofddoek omdeed voel ik de tegenstrijdigheid; schijnheil! ...naar Abdel toe?En vanwaar die hoofddoek dan? Deze gedachte sloeg ik weg...dit zou de laatste dag zijn dat ik naar Abdel ging en hem zou spreken...

Maar toen ik Abdel zag werden mijn sterke gevoel, de woorden van mijn zusters, de les,weggevaagd door het zien van zijn mooie lach. Mijn angst voor Allah raakte op de achtergrond maar verdween toch niet helemaal. Abdel had geen idee van wat er allemaal in mij omging en sprak net als altijd zijn gezellige, leuke woorden. Hij had een plan voor de toekomst en hij wachtte alleen op een woning en daarna zou hij bij mijn ouders komen.

We maakten grapjes over mijn en zijn ouders, maar bij elk woord kwam de angst voor Allah weer naar boven, die ik weer snel weg drukte. Mijn probleem was; hoe moest ik beginnen? Welke woorden moest ik gebruiken?En ik zelf? Kon ik het wel echt om hem niet meer te zien?Voorzichtig stak ik van wal; zachtjes zeggend:"Dit is toch verkeerd?..."

Hij vroeg wat ik bedoelde maar ik kon zien dat hij wel wist wat ik bedoelde en legde het desondanks uit. Hij reageerde rustig en vroeg me:"Wat denk je dat ik zou doen als we in de tijd van de Profeet (s.a.s.) leefden? We zouden al lang getrouwd zijn...maar de tijden zijn veranderd; als ik naar je vader ga, zal hij me weg sturen omdat ik geen eigen huis, baan, geld etc. heb.Maar natuurlijk; je ouders willen het beste voor je en daarom zullen ze mij wegsturen. In de tijd van de Profeet werd je niet om je bezit geweigerd maar om je Islam en je karakter. "Bij elk woord dacht ik na, hij had gelijk...maar wat wij deden kon niet goed gekeurd worden. Abdel was niet zoals andere jongens; hij was serieus..hij wou echt trouwen..maar kon het niet; dat was toch niet zijn schuld? De minuten tikten voorbij terwijl wij in elkaars aanwezigheid bleven. In mijn gedachten was ik bij mezelf..ik was nog niet ver gekomen...een relatie is niet toegestaan en daarmee uit!!! We waren verkeerd bezig dat wisten we allebei heel goed. Ik had medelijden met mijzelf en hem, omdat ik van hem hield.

Hij,die net de feiten liep te verdedigen terwijl hij wist dat hij ongelijk had en geen kant op kon.Hij keek alleen maar naar de toekomst; hoe mooi die wel niet voor ons zou zijn; maar deze dagen dan?Zijn woorden over liefde?Zijn hand die mij niet mocht aanraken? Dat alles negeerde hij en dat kon niet zomaar."Je moet naar huis,"zei hij eind middag.

Het was laat en mijn ouders die mij blindelings vertrouwen dachten dat ik op school zat. Ik...de trots van mijn vader...maar als hij eens wist...Ik keek Abdel aan, wat had ik nu bereikt vandaag? Waar waren mijn sterke gedachten en gevoelens over Islaam? Waar waren mijn wijze woorden die ik had voorbereid om te zeggen? Allemaal weg? We hadden vandaag gelachen, genoten van elkaars aanwezigheid, maar Allah's aanwezigheid genegeerd!...

Abdel leek niets door te hebben van de storm van gevoelens die in mij woedde, totdat hij mijn tranen zag. Ik voelde me machteloos, verdrietig, angstig..Ik herinnerde me de les van de moskee over huilen om je eigen zondes....Nu kon ik mijn gedachten eindelijk naar buiten brengen; alsof je in een file hebt gestaan en je kunt opeens doorrijden.

"...Abdel..ik wil mijn zondes wegen voordat Allah dat gaat doen; met mezelf afrekenen voordat Hij dat gaat doen...Ik houd van je, ben verliefd op je, verlang naar je, maar alles gaat in de schaduw van angst. Ik weet dat je juiste toekomstplannen hebt, je bent ook een juiste jongen, maar toch. We weten niet wat de mektab met zich mee brengt en ik kan niet zo lang aan jouw zijde staan terwijl wij niet getrouwd zijn en de zondes zich op stapelen. We zijn allebei schuldig; ik wil zo niet doorgaan." Ik droogde mijn tranen en even bleef het stil, waarna hij zei:"Je hebt gelijk, je hebt gewoon gelijk...Ik ben ook bang, bang voor Allah en Zijn straf..." Hij staarde naar de grond en bedenkelijk duwde hij me voor zich uit....richting de metro naar huis...

De woorden "je hebt gelijk" waren nooit zo vervelend geweest als vandaag...misschien hoopte ik stiekem op een plan dat alles halal zou maken, maar dat was er natuurlijk niet....Onderweg naar huis was Abdel stil, geen grappen meer, geen verhalen...Hij staarde slechts voor zich uit en ook ik was stil, maar van binnen voelde ik me verlost omdat ik het eindelijk had gezegd....Ik zie het gezicht van abdel nog steeds voor me; bedenkelijk voor zich uit starend, me gedag zeggend alsof hij me nooit had gekend.

Ik zie hem nu niet meer, we praten niet meer uren lang door de telefoon, maar we wachten op wat Allah ons zal brengen....Ik wil de zusters bedanken; zonder jullie was het mij nooit gelukt om deze stap te zetten. Mijn liefde voor Abdel is alleen maar gegroeid nu ik hem niet meer zie. Vergis je niet hoor.. het is geen pijnlijke liefde maar een zoete juist; zoals liefde hoort te zijn; niet alleen voor de mens maar ook voor Allah!

De dode die nog even terug mocht

Er was eens een heel rijke man . En die man was, zoals zo vaak het geval is, bovendien een van de allergrootste gierigaards ter wereld.
Hij had zijn hele leven niets anders gedaan dan geld opstapelen, steeds meer geld. Zijn leven was als een droom voorbijgegaan, en plotseling stierf hij.
Wanneer mensen doodgaan komen zij allereerst terecht in een gesloten vertrek met twee ramen. vanuit het ene raam kunnen zij het paradijs zien en vanuit het andere de hel. Zij moeten in die ruimte blijven gedurende de tijd die nodig is om over hen te oordelen. Ze dromen dan over het paradijs dat ligt te stralen onder hun ogen en vrezen de hel als hun toekomstig lot. Natuurlijk vinden ze in het vertrek voldoende voorraden om zich te kunnen voeden. want hoewel ze gestorven zijn, zijn ze toch nog te veel met het aardse bestaan verbonden om het zonder eten te kunnen stellen.
Maar wat gebeurde er: onze man kwam in een geheel leeg vertrek. Niets lag er, zelfs niet het kleinste kruimeltje brood! Hij riep dan ook een engel en begon te protesteren. Waarom kreeg juist hij nu zo'n slechte behandeling? De engel legde hem uit dat het lege vertrek betekende dat hij kortzichtig en zorgeloos was geweest en dat hij zich niet had voorbereid tijdens zijn leven, dat hij geen enkele voorraad had aangelegd om mee te nemen! De oude vrek smeekte de engel om een goed woordje voor hem te doen. Hij vroeg niet meer dan om nog een maandje te leven, een klein maandje maar om zich beter te kunnen voorbereiden. Het was toch ook niet zijn schuld, zei hij. Hij was door niemand gewaarschuwd! De engel sprong voor hem in de bres en hij kreeg nog recht op een hele maand.
De vrek kwam dus terug op aarde. Er was niemand die zich over zijn terugkomst verheugde, ook al was het maar voor zo kort, want hij had nog nooit van iemand gehouden en niemand had van hem gehouden.
Maar dat kon hem nauwelijks iets schelen. Hij bracht zijn maand door met het klaarmaken, bestellen en opstapelen van alle mogelijke soorten voedsel. Hij zorgde vooral voor hoeveelheden droge koekjes waar hij bijzonder veel van hield.
De maand ging snel om, vol koortsachtige bedrijvigheid. Alleen de laatste dag kon de vrek een beetje uitpuffen. Hij had zojuist geweldig gemopperd op zijn dienstbode die een paar koekjes van het laatste baksel had laten verbranden, toen er een bedelaar aan de deur klopte. Omdat het zijn laatste dag op aarde was, maakte de gierigaard voor het eerst van zijn leven een groots gebaar: hij gaf de bedelaar een van de verbrande koekjes, terwijl hij zichzelf gelukwenste met zijn gulheid.
Daarna vertrok hij opnieuw. Hij kwam weer in de kamer met uitzicht op het paradijs en de hel, stapte bij voorbaat handenwrijvend naar binnen en.. vond het verbrande koekje dat hij aan de bedelaar had gegeven!

10 adviezen van een moeder aan haar bruidje



In naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle

Lieve zusters lees het volgende verhaal, over wat een wijze moeder haar dochter adviseerde, toen ze ging trouwen. Soebhanallah, moge Allah de Verhevene ons ook zoveel wijsheid schenken, amien.

‘Abd al-Malik (moge Allah tevreden over hem zijn) zei: Toen ‘Awf ibn Muhallim al-Shaybani, een van de meest gerespecteerde Arabische leiders tijdens de tijd van jahilliyyah, zijn dochter Umm Iyas liet trouwen met al-Harith ibn ‘Amr al-Kindi en zij zich klaar maakte om naar de bruidegom gebracht te worden, kwam haar moeder, Umamah, om haar te adviseren en zei:


• Oh mijn dochter, als het geacht wordt als zijnde onnodig om jou dit advies te geven vanwege je goede manieren en nobele afkomst, dan zal het onnodig voor je zijn, maar dan zal het dienen als een herinnering voor degenen die vergeetachtig zijn, en zal degenen die wijs zijn helpen.

• Oh mijn dochter, als een vrouw in staat zou zijn zonder echtgenoot te leven vanwege haar vaders rijkdom en omdat haar vader haar nodig heeft, dan ben jij van alle mensen het meest in staat om zonder echtgenoot te leven, maar vrouwen zijn geschapen voor mannen, net zoals mannen voor hen geschapen zijn.

• Oh mijn dochter, je staat op het punt het huis te verlaten waarin je bent opgegroeid, waarin je voor het eerst leerde lopen, om te gaan naar een plek die je niet kent, naar een metgezel bij wie je niet bekend bent. Door hem te trouwen, wordt hij als een meester over jou, dus wees als een dienaar voor hem, en hij zal als een dienaar voor jou worden.

• Neem van mij tien kwaliteiten, die als voorziening en herinnering voor jou zullen zijn.
De eerste en tweede zijn: wees tevreden met zijn gezelschap, en luister en gehoorzaam hem, want tevredenheid brengt vrede in de gedachten, en het luisteren naar en gehoorzamen aan je echtgenoot stelt Allah tevreden.

• De derde en de vierde zijn: wees er zeker van dat je goed ruikt en er goed uitziet; hij hoort niet iets lelijks in jou te zien, en hij moet niets anders dan een aangename geur van je ruiken. Kohl is de beste versiering die je kan vinden, en water is beter dan de meest zeldzame parfum.

• De vijfde en zesde zijn: maak zijn eten op tijd klaar, en wees rustig wanneer hij slaapt, want razende honger is als een brandende vlam, en het verstoren van zijn slaap zal hem boos maken.

• De zevende en achtste zijn: zorg voor zijn bedienden en kinderen, en zorg voor zijn bezittingen, want als je voor zijn bezittingen zorgt, toont dat aan dat je hem waardeert en het zorgen voor zijn kinderen en bedienden toont goed management.

• De negende en de tiende zijn: maak nooit een van zijn geheimen openbaar, en wees hem nooit ongehoorzaam, want als je een van zijn geheimen onthult zal je je nooit veilig voelen voor zijn mogelijke verraad, en als je ongehoorzaam aan hem bent, zal zijn hart zich met haat tegenover jou vullen.

• Wees voorzichtig, Oh mijn dochter, met het tonen van vreugde wanneer hij geschokt is, en toon geen droefheid wanneer hij blij is, want de eerste laat gebrek aan oordelingsvermogen zien en de laatste zal hem ongelukkig maken.

• Toon hem zoveel mogelijk eer en respect als je kan, zodat hij verheugd is met jouw gezelschap en gesprek.

• Weet Oh mijn dochter, dat je niet voor jezelf zal bereiken wat je wenst te bereiken, totdat je zijn tevredenheid voor die van de jouwe zet, en zijn wensen voor die van de jouwe zet in alles waar je wel en niet van houdt. En moge Allah het beste voor jou kiezen en jou beschermen.

• Lieve zusters, niet al deze adviezen zijn makkelijk voor ons op te volgen, maar we horen zeker ons best te doen om zoveel mogelijk onze echtgenoot tevreden te stellen, want hierdoor stellen we ook Allah de Verhevene tevreden! We horen onze echtgenoot te gehoorzamen in alles wat volgens Islaam toegestaan is.

Tot slot wil ik jullie de volgende belangrijke hadieth meegeven:
Ibn Hibban heeft overgeleverd dat de Profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem) het volgende heeft gezegd: “Als een vrouw haar vijf dagelijkse gebeden bidt, vast tijdens de maand Ramadan, haar eer beschermt en haar echtgenoot gehoorzaamt; dan zal haar (op de Dag des Oordeels) worden gezegd: betreed het Paradijs door een van de (acht) deuren.“

Voor de mensen die zeggen: Te lang verhaal, geen zin!

Zodra je begint te lezen valt het best wel mee

Broeder Younes!

Wie ben ik? Waar leef ik voor? Wat is het doel in mijn leven? Is er nou echt helemaal niets, of is er toch iets? En wat is dat dan? En als er een God is, waarom is er dan onrecht? Waarom is er armoede? Flashbacks, momenten van overpeinzingen nemen me mee naar de tijd voor mijn shahaada.

Soms zo vol van het leven, maar soms ook een enorme leegte. Tja het was me wat, die periode van blowen, drinken en feesten. Ik was jong, nadenkend, kritisch en wilde wat. Klinkt haast al cliché, maar toch was het zo.

Ik groeide op in een klein dorpje tussen Breda en Tilburg. Er woonde een aantal moslims, voornamelijk mensen van Turkse afkomst. Er was een kleine moskee. Tegen de tijd dat ik 17 was ging ik studeren in Tilburg aan de lerarenopleiding geschiedenis. Al in dat eerste jaar ging ik stage lopen op een multiculturele school in Tilburg Noord. Ik kwam er in aanraking met allerlei culturen, ik vond het razend interessant. Ik denk terug aan een Marokkaanse jongen die een mini koran aan zijn sleutelhanger had. Ik had er nog naar gevraagd en of hij zelf Koran kon lezen. De spanningen tussen moslims en niet-moslims waren al lichtelijk zichtbaar. 9-11 was ongeveer een jaar geleden, en de Islam was vaak in het nieuws. Ik vond het maar een vreemde religie, de Islam. Maar op een of andere manier hield het me bezig.

Daar lag ik dan, uitgeteld op me bed. Ik had geblowd en gedronken. Ik was nog wel helder. Ik dacht na. Is dit het dan? Straks me diploma halen, werken, af en toe nog stoned zijn. Ik dacht aan mijn vrienden. Sommige die al wat ouder waren hadden nog steeds hetzelfde patroon in hun leven, sommige van mijn familieleden trouwens ook. Ik wilde meer, maar was er wel meer? Ik twijfelde. Ben ik hier alleen om dood te gaan? Of is er meer? Ik twijfelde.

Ik kreeg nieuwe vrienden, waaronder sommige van Marokkaanse afkomst. Het was in de periode dat Theo van Gogh vermoord werd dat ik mijn vragen afvuurde op sommige Marokkaanse vrienden. Hoe kan dat dan? Schrijft de Islam dit voor? Is het zo gewelddadig? Een van mijn vrienden gaf een antwoord wat mij aan het denken zette:

Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Wat Mohammed B heeft gedaan kan niet elke moslim toegeschreven worden, wij als marokkanen worden voortdurend om onze mening gevraagd, alsof we een soort verklaring af moeten leggen. En Allah weet het beste!

Als er dan iets is, is het dan misschien Allah? Nee dat kan niet, de Islam werkt niet. Kijk maar naar de wereld, waar moslims zijn, zijn er problemen. En als er dan iets is, is het dan gewoon God, zonder een boek, zonder een profeet? En wat als er nou helemaal niets is, wat doe ik hier dan?

Het was een periode dat ik veel discussies voerde. En vaak kwam ik er niet zo goed van af. Op een dag kreeg ik een boekje: mensenrechten in de Islam. 3 dagen later gaf ik het boek terug met daarbij de aantekeningen waarin ik aan probeerde te tonen, dat het boekje onzin was. Ik hield er niet zo van om discusses te verliezen. Ik verslond nog een aantal boeken, en probeerde er fouten in te ontdekken. Maar in plaats daarvan raakte ik er van overtuigd dat er iets was. Maar of dat het Allah en de Islam was, daar was ik niet zeker van.

Ik zat in de trein, de bomen schoten snel voorbij. De lucht was helderblauw, de zon scheen. Ik staarde uit het raam. Ik dacht helemaal nergens aan. Ik was me aan het verwonderen. Het leek ineens allemaal zo perfect, de bomen, de lucht, de zon, de warmte die ik voelde op me gezicht. Er moest iets meer zijn. Er is een Schepper, iemand die dit alles heeft ontworpen. Ik zag de harmonie.

De boeken die ik vervolgens las, las ik met een open mond, een open blik, op zoek naar meer. Ik las de Tuinen der Oprechten, en kreeg inspiraties van de Hadith's. Ik verwonderde mij meer en meer over de schoonheid van de Islam. Als een kind dat aan een puzzel was begonnen, was ik flink op weg. De puzzelstukjes vielen feilloos in elkaar. Ik ging vaker op bezoek bij een Marokkaanse vriend van mij. Zag de Arabische Koran, hoorde de Koran, las de Nederlandse vertaling van de Koran.

Het was mijn eerste bezoek aan een moskee. Ik zou gewoon gaan kijken, samen met een vriend van mij en zijn vader. We zouden wat thee gaan drinken en wat koekjes eten. Ik was niet nerveus. Ik stapte binnen, ging langs de kant zitten. De mensen begroette mij vriendelijk. Het gebed begon, de Koran raakte mijn hart. Toen Amien door de moskee galmde kreeg ik kippenvel. Er is iets, en dat is de Islam. Nadat het gebed klaar was gingen we naar een kamertje in de moskee, samen met een andere jongen. We dronken thee, kletsen wat. Op den duur kreeg ik de vraag: dus wil je moslim worden? De vraag kwam eigenlijk best onverwachts, maar ik floepte er ja uit. Ik volgde mij hart. Ik sprak de getuigenis uit. Deed de Wudu en bad het volgende gebed mee. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld....

Ik hef mijn handen op voor mijn Heer, Allah, en bedank Hem, dat hij mij heeft geleid naar het Licht van de Islam. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Ik vraag aan Allah opdat hij mij een dankbare dienaar laat zijn, en dat hij mij vergeeft van mijn zondes. Ik vraag om Sabr in voor en tegenspoed. Ik vraag of hij mijn ouders en mijn dierbaren leidt naar het Rechte Pad. Ik vraag of hij de moslim Ummah één laat zijn. Ik vraag hem om een plek in het Paradijs voor en mijn dierbaren.

Dit is een verhaal van een jongeman

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.

Hij vertelt:
“ Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachtten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: “Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah…Heb toch vrees voor Allah!” en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: “Wees Allah dankbaar voor het geven van zo’n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.”

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: “Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst.” Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

De twee jongens

Twee jongens gingen eens op weg om een leraar te zoeken. Zij reisden vele dagen en nachten. Een van hen was de zoon van een bedelaar. Hij heette Mahmud en wilde alles over zijn geloof leren. Hij was erg enthousiast om een Sjaikh te vinden die hem les zou geven. De ander was de zoon van een rijke zakenman. Zijn naam was Hakiem en zijn verlangen om te leren was niet van hemzelf, maar van zijn vader. Deze wilde dat hij een geleerde zou worden en had al zijn hele loopbaan voor hem uitgestippeld.

Op de twintigste dag van hun reis stonden ze voor de eenvoudige woning van de Sjaikh Ahmad. Hakiem klopte ongeduldig op de deur. Toen de Sjaikh de deur opende, kuste Mahmud met respect zijn hand, en zei: "O meester, we willen uw leerlingen worden. Aanvaard ons alstublieft." De Sjaikh bekeek hen van top tot teen en zei: "Voor jullie mijn huis binnen mogen komen, moeten jullie die berg beklimmen en mij het ei van een arend brengen."

De jongens gingen op weg en zochten naar het nest van de arend. Maar toen zij de voet van de berg bereikten, zei Hakiem: " Ik weiger deze berg te beklimmen voor één ei. Ik wacht hier wel op je tot je terugkomt." Mahmud keek naar zijn vriend en zei: "Wees gehoorzaam Hakiem, dan kunnen we allebei leerlingen worden van deze wijze Sjaikh." Maar Hakiem ging tegen een boomstam zitten en deed alsof hij meteen in slaap viel.

Mahmud klom en klom en op zijn tocht kwam hij zelfs wilde dieren tegen en kreeg steeds meer honger. Hij hield echter vol totdat hij werkelijk het nest van een arend zag. Er lag één ei in. Hij nam het onmiddellijk en begon aan de lange afdaling, terug naar het huis van de Sjaikh.

Toen hij uiteindelijk de boom bereikte waar Hakiem tegen zat te slapen, rende hij naar hem toe en riep: "Kijk, Hakiem, ik heb inderdaad een arendsei gevonden." Hakiem vroeg of hij het even mocht zien en Mahmud gaf het aan hem. "Mahmud", zei Hakiem, "Je zult wel erg moe zijn van die klim. Waarom ga je niet even wat rusten onder die boom?"

Daar had Mahmud eigenlijk wel zin in. "Heel even dan", zei hij en toen hij zich uitstrekte werd hij overmand door de vermoeienissen van de klim en viel in een diepe slaap.

Hakiem grijnsde en liet hem daar achter, waarna hij het ei naar de wijze Sjaikh bracht. Deze liet hem binnen en terwijl Hakiem het ei voor zich uit hield, liep hij naar de Sjaikh toe. Hij zei: "Ik heb gedaan wat u van ons vroeg, vertel me nu alstublieft de geheimen van alle dingen zodat mijn vader tevreden over mij kan zijn."

De Sjaikh vroeg zachtjes: "Hoeveel eieren waren er in de nest?" Hakiem werd nerveus, want hij had deze vraag niet verwacht. Hij loog snel dat er twee eieren hadden gelegen. Toen zei de Sjaikh tegen hem: "Dit is niet het ei dat ik wil hebben. Breng het terug naar het nest en breng me het andere ei." Hakiem werd kwaad en riep: "Ik ga die berg nooit van mijn leven voor jou beklimmen, oude man." En hij gooide het ei op de grond.

Op dat moment kwam Mahmud helemaal overstuur aan de deur. "Meester, ik heb gefaald mijn taak te volbrengen", zei hij. Maar de Sjaikh antwoordde: "Nee, je hebt het heel goed gedaan, want de schrammen op je benen en de scheuren in je kleren zijn voldoende bewijs dat jij je taak hebt volbracht. Mahmud werd door de Sjaikh naar zijn madrassa (school) gebracht, waar hij hem voorstelde aan de andere leerlingen.

Godsbewustzijn

Al gauw bleek hij de oogappel van de Sjaikh te worden. De andere leerlingen waren een beetje jaloers op hem. Maar omdat ze geleerd hadden dat afgunst een slechte eigenschap is, vroegen ze openlijk aan de Sjaikh waarom hij meer van Mahmud hield dan van zijn andere leerlingen. "Ik zal het jullie laten zien waarom", zei hij. De volgende morgen gaf hij al zijn leerlingen een kip en een scherp mesje. "Ieder van jullie moet zijn kip slachten op een plaats waar hij door niemand gezien kan worden", zei hij, en alle leerlingen vertrokken met hun kip.

Mahmud liep en liep, maar hij vond geen enkele geschikte plaats. Alle leerlingen waren al terug bij de Sjaikh en hadden hun geslachte kippen op de binnen plaats gelegd. Uiteindelijk kwam Mahmud aanlopen. Treurig hield hij zijn kip, die nog springlevend was, onder zijn arm en liep langzaam naar de Sjaikh. "Waar kom jij vandaan, Mahmud", zei de Sjaikh, "iedereen heeft zijn kip al geslacht en jij loopt nog te treuzelen?"

"Ik ben overal geweest", verzuchtte Mahmud, "maar ik kan géén plek vinden waar Allah Soebhanahoe wa Ta'aala mij niet kan zien..."

"Begrijpen jullie nu waarom ik van Mahmud hou?", vroeg de Sjaikh.

Beheers je tong

Mahmud was nu al jaren leerling van zijn Sjaikh, toen hij de Sjaikh hoorde vertellen over het misbruik van worden. Hij zei: "De zwaarste last die we van de ene naar de andere plaats kunnen dragen bestaat uit worden. Als we iets horen en we vertellen het door aan iemand anders, is dat een zware last. Waarom praten wij graag over anderen? Misschien denken wij dat het ons macht geeft iets te weten over iemand anders. Maar het is vals gevoel.

Waarom zeggen we met dezelfde tong waarmee we Allah Subhana wa ta'Ala herdenken, "ik haat je", tegen iemand? Is dat niet het domste wat we kunnen doen?"

Zoet en bitter

Toen de oudste dochter van de Sjaikh de huwbare leeftijd had bereikt waren er veel huwelijkskandidaten. De Sjaikh besloot hen op de proef te stellen. Hij vroeg hen: "Ik wil dat jullie mij het zoetste brengen dat er op deze wereld bestaat." Iedereen kwam met iets zoets.

De een bracht honing, de ander zoet geurende bloemen of gebak. La het zoete dat verkrijgbaar was, werd voor de Sjaikh neergezet. Natuurlijk had Mahmud weer iets bijzonders. Hij kwam met een tong binnen die hij bij een slagerij had gekocht.

"Wat is dat?", vroeg de Sjaikh, "Is dit een grap, wat bedoel je hier me?" Mahmud zei: "O Sjaikh de tong is het zoetste ding ter wereld. De woorden die van een tong komen kunnen een gebroken hart heel maken en een zieke kunnen ze genezen. Zij kunnen een ongelukkig mens blij maken en de waarde van het leven weer doen inzien. Werkelijk de tong is het zoetste dat bestaat." De Sjaikh knikte en zei: "Deze ronde heb jij gewonnen."

Hij richtte zich tot het hele gezelschap en zei: "Ik wil dat jullie mij morgen het bitterste ter wereld brengen."

De volgende morgen werd de kamer van de Sjaikh vol gezet met bittere dingen.

Bittere groenten, kruiden, planten, uien, zaden, etc. Uiteindelijk kwam Mahmud binnen met een doos. Toen hij die openmaakte haalde hij er dezelfde tong van de vorige dag uit.

Verbaasd vroeg de Sjaikh: "Hoe kan het ding dat je gisteren het zoetste van de wereld hebt genoemd vandaag het bitterste zijn?" Nederig sprak Mahmud: "Mijn Sjaikh, als de tong bittere worden spreekt kan het een gelukkig persoon verdrietig maken. Het kan een hart breken en giftig zijn als van een slang." Aarzelend sprak de Sjaikh: "Ik krijg de indruk dat je de tweede ronde ook hebt gewonnen. Kom jij mar met mij eens mee naar binnen."

Toen zij binnen waren, vroeg de Sjaikh hem koffie te maken. Nadat Mahmud koffie, suiker en water in een koffiekannetje had gedaan, begon het water te koken boven het houtskoolvuurtje. "Nu ga ik je de derde vraag stellen", zei de Sjaikh, "Wat heeft dit water te vertellen?" Voor het eerst zweeg Mahmud en stond perplex.

"Denk goed na en kom mij morgen het antwoord brengen", zei de Sjaikh.

Peinzend verliet Mahmud zijn Sjaikh.

Wat mij brandt is van mij...

Hier komt de romantiek om de hoek kijken, want het bleek dat de dochter van de Sjaikh al enige tijd een oogje op deze arme maar intelligente leerling van haar vader had.

Tijdens deze test bevond zij zich in de kamer ernaast en had het gesprek gevolgd.

"Vader", zei ze poeslief, toen ze voor hem een kopje koffie maakte, "Wat een interessant geluid maakt dat borrelende water toch, wat zou dat kunnen betekenen?"

Hij bekeek haar een paar seconden met opgetrokken wenkbrauwen en zei toen: "Goed, ik zal het je vertellen. Het water vertelt, "Ik was een druppel in een wolk, daarna viel ik op de aarde. In de aarde kwam ik bij een zaadje. Dat zaadje werd een plantje en dat groeide uit tot een boom. Een houthakker hakte de boom om en maakte er brandhout van.

Toen werd dat brandhout hier in dit houtskoolkomfoortje gedaan, het werd aangestoken en doet nu het water koken. En dat water zegt: "Dat wat mij verhit is van mij."

"Wat een prachtige verhaal", zei de dochter en trok zich terug in haar eigen kamer waar ze alles opschreef en via een dienstmeisje naar Mahmud stuurde.

De volgende morgen vond weer het koffieceremonieel plaats. Terwijl Mahmud het steelpannetje langzaam heen en weer bewoog boven de vlam, vroeg de Sjaikh: "En, Mahmud, kan je me nu vertellen wat het water vertelt?"

Mahmud deed alsof hij in diepzinnige gedachten verzonken was en vertelde toen langzaam het verhaal van de brief die hij ontvangen had.

"Dus", zei hij: "Het water zegt, dat wat mij brandt is van mij." Het gezicht van de Sjaikh had een lichte blos gekregen. "Ja", zei hij, "en dat wát mij brandt is van mij.

ELL HAMDOULILLAH zeggen of het nou goed of slecht gaat

Het leven… zo moeilijk om om te geven, maar zo makkelijk om te verafschuwen.

Zo moeilijk om er in te geloven, maar zo makkelijk om te vergeten.

Allah(Swt) heeft het leven gemaakt vanuit Zijn handen, vanuit Zijn woorden en vanuit Zijn daden, als we het leven zo erg haten waarom zeggen we dan dat alles van Allah(Swt) mooi is?

We kunnen niets van Allah(Swt) zien, maar één ding wat overduidelijk van Allah(Swt) is, is de wereld die Hij ons heeft gegeven…waarom haten we die dan zo?

‘’Het leven is hard’’, horen we mensen vaak zeggen..is dat zo??

Wanneer een mens je pijn doet, wanneer een mens niet nadenkt voordat hij/zij je hart breekt, is het leven dan hard of maakt dat de mensen dan hard??

Het klopt dat mensen ook uit de handen en de woorden van Allah(Swt) zijn gemaakt..maar is iedereen zijn imaan zo sterk in Allah(Swt) dat we allemaal zijn taken volgen om genadevol met de mensen te zijn in plaats van hard te zijn?

Als wij allemaal persoon voor persoon een open hart hadden , leefden andere mensen uit de wereld nu niet met een gebroken hart.

Want zijn wij niet allemaal de reden dat mensen een reden hebben om te stoppen met geloven of stoppen met hoop hebben?

De tijd wanneer jij ’s avonds je ogen dicht hebt, zijn er mensen verlaten op de wereld, tranen aan het laten vallen vanuit een hartkreet..maar wie hoort hun? Het geld dat mensen naar een goed doel sturen???

Hoort die de pijn van mensen…vult dat een plek in hun gebroken harten?

Wanneer een naaste je verteld dat iemand het niet redt in zijn eentje, laat diegene de aanwezigheid van Allah(Swt) zien, want niets kan die persoon weer laten voelen wanneer het gevoelloos is en niets kan diegene rust in spreken wanneer die gene woede voelt.

Wanneer je pijn voelt van binnen..dat je voelt dat je tranen vanuit je hart vallen en je ziel ervan zinkt, rijk dan je handen naar de woorden en de daden van Allah(Swt), want mijn zuster/broeder zal Allah(Swt) jou ooit pijn doen als een vriend of vriendin die je je geheimen verteld, die over een jaar het misschien zou door vertellen of het eigenlijk niet zo veel kan schelen?

Zou Allah(Swt) ooit alleen naar je luisteren en tegen je zeggen, Het spijt me voor je, maar ik kan niets voor je doen?

We leven met mensen op de wereld om je hart bij uit te luchten, maar we leven vanwege Allah(Swt) omdat Hij onze harten draagt..

Wanneer jij voelt met Hem, wanneer jij Hem opzoekt wanneer je tranen vallen..niemand zal je tranen opvangen dan Hij, niemand zal naar je luisteren als Hij, niemand zal je vergeven als Hij, maar dan ook niemand zal je weer laten geloven als Hij..

We leven allemaal met pijn mn broeder en zusters..maar het gaat erom hoe jij het oplost, Allah(Swt)is boven je om naar je te luisteren, spreek je woorden dan naar Hem toe.

En hoe lang je weg ook is..hoe hobbelig je weg ook is, zeg nooit dat je geduld op een gegeven moment op raakt, want de mensen die wij op tv zien die al boven de 50 jaar zijn en nog nooit meer dan 10 euro in hun handen hebben gehad, die nog nooit liefde hebben gevoeld, die nog nooit een moeder of vader figuur hebben gehad, die nog nooit een vriendin/vriend hebben gehad en mn broeders en zusters nog STEEDS LACHEN!!!!

Dat de tijd wanneer wij huilen om liefdesverdriet en denken dat we de liefde van onze leven zijn verloren, hun huilen omdat ze worden misbruikt door de man waar ze mee moesten moeten trouwen.. Hoe blij mag jij dan zijn dat jou vriendje of vriendin alleen maar is vreemd gegaan of je niet meer ziet zitten?

Dit is geen mooi verhaal hoe je het leven ook kunt bekijken, dit is het leven die in je ogen ziet maar jij je ogen voor dicht doet..

Je bent geboren als een leeg kind en het leven zit vol met mooie gebeuren en dingen..vul je zelf met het mooie zodat je later niet terug kijkt op de dagen dat je verloren hebt laten gaan.

Hoeveel pijn een mens je ook doet, het is niet aan jou om die persoon weg te sturen of terug te pijnigen, dat is aan Allah(Swt).

Accepteer het leven zoals het komt, leer van de dagen dat je verdriet hebt gevoeld en zeg altijd tegen alles ELL HAMDOULILLAH, want voor je het weet ben je het allemaal kwijt en dan wil je nog maar 1 ding terug en dat is naar het leven wat jij denkt dat nu zo hopeloos is…

Vergeet niet de dingen die je wel hebt in je leven, voordat je alle dingen op noemt die je niet hebt.

InshaAllah zal Allah(Swt) met ons allen zijn maar voordat Hij met je zal zijn, moet je Hem opzoeken..rijk naar Zijn pad en Hij zal je voetstappen volgen.

Salam a3leikum.

Bismillah ie rahman ie rahiem,

Echte liefde

Wanneer de liefde tussen twee echtgenoten niets te maken heeft met kinderen of geld
en wanneer het niets te maken heeft met uitstapjes of dergelijke
Het is slechts liefde...
Dat jij (de vrouw) van je echtgenoot omwille van Allah houdt,
als je van je echtgenoot omwille van Allah houdt, dan moet je van hem houden indien hij vrolijk en gezellig is en liefdeswoordjes vertelt.
En je moet van hem houden indien hij gestrest, verdrietig, boos, depressief is en niet spreekt
Wanneer jij (de man) van je echtgenote houdt omwille van Allah, dan moet je van haar houden indien zij opgemaakt en mooi gekleed is,
en indien zij vrolijk, rustig is en gezellig praat. Je moet ook van haar houden indien zij ziek, gestrest, verdrietig en boos is.
En ook indien zij om zaken vraagt of zaken afwijst.

Degene die liefheeft zal niet haten...

Dit is de liefde wanneer het omwille van Allah is.

Wanneer je van hem houdt omwille van Allah dan hou je van hem indien hij geld bezit en indien hij geen geld bezit, indien hij uitgaven doet en wanneer hij geen uitgaven doet. Indien hij ziek is of hij gezond is, en of hij jong is of oud.


Wanneer je van haar houdt omwille van Allah, dan hou je van haar als zij spontaan is, jou bedient en indien zij jou niet bedient, zij bij jou thuis is of bij haar familie zit, jij bij haar thuis bent, of je van haar afwezig bent.


Dit is de liefde die we vandaag de dag in huizen missen...

Wanneer het huis (huwelijk) wordt gebouwd op de liefde van Allah!
Dit huis is volgens principe gebouwd omwille van Allah en omwille van de liefde van Allah
Als het dus omwille van Allah en het pad van Allah is, dan zal alles tussen deze 2 harten genegenheid creëren en hij zal deze harten doen slagen en gelukkig maken

Het is mogelijk dat een klein woordje het huis in volle vreugde en gelukkigeheid brengt, ook kan een klein woordje een scheiding veroorzaken

slechts één klein woordje...
Als je er dus in gelooft dat het raadsel van de tong in de handen van Allah ligt....

Allah die alles heeft doen spreken- deed ook ons spreken ( Surat Fussilat 41:21)
Allah is de gene die jou doet spreken en hij doet haar spreken

De gehele zaak keert terug bij Allah...
Geef het over aan Allah dan zullen jullie vrede hebben, begunstigd zijn, gelukkig worden en welslagen

Salam a3leikum warahmatoe Allah wabararakatoe

De vier vragen die Allah swt ons stelt...

Allah (s.w.t.) heeft ons geschapen om 'ibada voor hem te doen. Wij zijn geschapen om Hem te aanbidden en zijn leiding te volgen. Dit doel moet terugkeren in onze tijdbesteding en levensinvulling.

Van de 60 jaren dat een mens leeft (inshaAllah) besteed een gemiddeld persoon ongeveer 20 jaar aan slapen (8 uur per dag), 20 jaar aan werken/studeren (8 uur per dag), 4 jaar aan eten, 4 jaar aan douchen, en dan niet te vergeten hoe lang men tv kijkt, op de pc bezig is of in de file staat. De vraag is "Hoeveel tijd binnen die 60 jaren wordt er aan 'ibada besteed?" Hoe lang doet men over het gebed? Hoe vaak gaat men naar de moskee? Hoe vaak of lang doet men du'a of dergelijke?

Deze dunja (wereld) moet je in je handen hebben en niet in je hart. Het wereldse leven is iets materieels en tijdelijks. Het belang dat je eraan hecht is puur voor het wereldse gemak en niet voor je toekomst in het Hiernamaals inshaAllah.

Twee zegeningen waar wij onverantwoordelijk mee omgaan zijn:

Kracht; je lichaam en je gezondheid. Gun je lichaam de rust die ze nodig heeft maar gebruik daarentegen alle kracht die je eruit kunt halen om jezelf en anderen mee te bevoordelen.

Tijd; Denk na over wat je met je tijd doet en verdeel je tijd over belangrijke zaken/bezigheden.

Evaluatie is een belangrijk onderdeel van tijdbesteding. Denk van tijd tot tijd na over hoe je jou tijden hebt doorgebracht/ingevuld en ga na of dat een goede tijdbesteding was. Het is goed om soms even te stoppen en de tijd te nemen om even 'van de wereld' te zijn en stil te staan bij hoeveel tijd je aan 'ibada hebt besteed.

Een voorbeeld:

Time = money (in wereldse termen zou je met het onnuttig besteden van tijd een boel geld verliezen)

Time = 'ibada (met het onnuttig besteden van je tijd loop je tijd mis die je aan het aanbidden van Allah had kunnen besteden)

Verdeel je tijd zodanig dat iedereen die 'recht' op jouw tijd heeft zijn haq (deel) krijgt:

Maak tijd voor Allah (d.m.v. Koran, du'a, bidden etc)

Maak tijd voor familie (ouders, broers/zussen etc)

Maak tijd voor jezelf (rust, eten, evalueren etc)

Maak tijd voor werk/studie

Maak tijd voor sociale relaties (vrienden, buren, behoeftigen etc)

Een ieder is in verlies behalve degene die gelooft en goede daden verricht en sabr heeft. Tussen leven en dood is niks anders dan een goede tijdbesteding. Op de Dag des Oordeels kan alleen jouw goed besteedde tijd je helpen.

De dienaar van Allah (s.w.t.) zal op de Dag des Oordeels geen stap kunnen zetten zonder vier vragen te beantwoorden:

Wat heb je met jouw lichaam/gezondheid gedaan?

Waar heb je jouw bezit vandaan?

Waaraan heb je jouw verdiensten besteed?

Wat heb je met je geworven kennis gedaan?

Vergelijk bovenstaande vragen met een examen. Stel, dat je morgen van je docent de vragen van het aankomend tentamen/examen zou krijgen. Zou je dan niet als een gek al die vragen gaan leren zodat je goed zal presteren? Zo moeten we de 4 vragen ook zien. Het zijn examenvragen als we straks voor Allah (s.w.t.) staan. En als we ons nu goed voorbereiden zullen we het straks (inshaAllah) makkelijker hebben.

Bereid je voor op wat er na het wereldse leven zal komen. Dat wil niet zeggen dat je niet mag genieten van het wereldse leven, integendeel! Eet van de schoonheden die je aangeboden worden in het leven. Wees niet te rechts en niet te links. Islam biedt het middenpad. Indien wij succesvol willen zijn dienen wij dingen te combineren.

Leef alsof je altijd zult leven maar leef tegelijkertijd alsof je morgen zult sterven. Geniet van het leven maar onder leiding van Allah (s.w.t.).

Zoals Allah (s.w.t.) de wereld en de mens heeft geschapen heeft Hij ook een handleiding geschapen. De handleiding die wij van Allah (s.w.t.) hebben meegekregen is de Koran, de sunna en andere bronnen ( consensus, vergelijking) om het leven zo succesvol mogelijk in te vullen en te beleven.

Verjaardag: elk jaar dat je ouder wordt is een jaar dichter tot de dood. Vier je verjaardag voor jezelf, op een manier zodat jij er wat uit kunt halen. Evalueer het afgelopen jaar en denk na over de komende jaren inshaAllah.

Genot: Je kunt van het leven genieten op een manier die Allah goedkeurt. Een mens heeft geen drank en drugs nodig om van het leven te genieten. Allah (s.w.t.) verbiedt ons geen zaken die goed voor ons zijn. Hij behoedt ons slechtst voor hetgeen slecht is voor onze lichaam en geest opdat wij inshaAllah langer en gezonder zullen leven en zodoende kunnen genieten van het leven.

Het leven van het wereldse leven is goed te combineren met de voorbereiding op het Hiernamaals. In al hetgeen je doet kun je (bijvoorbeeld d.m.v. je intentie) tevens je 'ibada uitoefenen.

Tips om je imaan te versterken:

Vrees Allah (s.w.t.)

Zoek kennis over Allah en zijn Schepping

Praktiseer de kennis die je opdoet (stof omzetten in daden)

Bezoek lezingen en islamitische bijeenkomsten

Geef de geleerde kennis door aan anderen

Kies je vrienden zorgvuldig uit

Lees de Koran (genezing voor je hart en ziel)

Ahmed en zijn Opa (ontzettend wijs Verhaal)

Ahmed was een jongen van tien jaar die een rustig en gelukkig leventje leidde met zijn moeder, vader en opa.

Allen woonden zij in één groot huis.

Ahmed deed erg goed zijn best op school.

Ook hield hij veel van zijn familie, was gehoorzaam tegenover ouderen en bad altijd op tijd.

Met zijn oude opa had hij de leukste tijden.

Zo vertelde opa hem vaak mooie verhalen en zouden ze vaak kletsen tot laat in de avond. Ja, hij hield veel van opa.

Op een dag, nadat Ahmed klaar was van school en zijn huiswerk had gemaakt, ging hij zoals gewoonlijk naar de kamer van opa en groette hem.

Ahmed ging naast opa zitten en vertelde hem wat hij allemaal geleerd had op school. Even later kwam Ahmed’s vader binnen.

Hij zei: “As-Salaamoe cAlaykoem,” en ging aan de andere kant van de kamer zitten. Hij bleef stil en het was duidelijk dat hij ergens mee zat.

Opa vroeg hem: “O zoon van mij, Wat is er met jou aan de hand? Het lijkt of iets je dwars zit.

Wil je mij misschien iets vertellen?”

Ahmed’s vader zei toen: “O mijn lieve vader, je bent de hele dag alleen en ik ben bang dat deze eenzaamheid jou geen goeds doet. Waarom probeert u geen vrienden te maken met andere mensen?”

Ahmed en zijn opa vonden deze vraag maar vreemd, het was dan ook de eerste keer dat vader over dit onderwerp sprak.

Opa vroeg toen: “Wat probeer je mij nu te zeggen zoon?”

Vader antwoordde: “Mijn vrienden hebben mij verteld over plaats waar vele ouderen bij elkaar komen om gezellig in de avond te kletsen, vrienden maken en leuke dingen doen.

Zou u het leuk vinden als wij daar morgen naartoe zouden gaan?”

Ahmed vond het allemaal maar een beetje vreemd en vertrouwde vader maar niet helemaal.

Hij had nog nooit gehoord van zo een plaats.

Opa daarentegen vond het een mooi plan en was erg geïnteresseerd.

Hij zei dan ook met stralende ogen: “Breng me er morgen gelijk heen als het kan, O mijn zoon!”

Vader lachte wat onwennig en zei: “Dat doen we!”

Ahmed had nog steeds zijn twijfels wat betreft die plaats.

“Ik vraag me af wat het geheim zou kunnen zijn achter die plaats?”, zei Ahmed tegen zichzelf.

Hij vroeg vader: “Mag ik mee pa?”

Maar vader fronste zijn voorhoofd en zei: “Nee, je kunt niet mee. Jij moet naar school en daarna moet je nog jouw huiswerk maken.”

Opa die helemaal in een blijde bui was zei: “Natuurlijk kun je wel mee, kleine Ahmed, maar eerst moet je jouw huiswerk afmaken.” Toen school uit was rende Ahmed snel naar huis en ging meteen aan zijn huiswerk zitten want hij moest en zou meegaan.

Toen het tijd was om te vertrekken, was Ahmed helemaal klaar.

Hij was erg nieuwsgierig om het geheim achter die plaats waar vader het over had te ontdekken. Met z’n drieën stapten ze in de auto en vertrokken. De weg die zij namen was nogal lang, maar ze kwamen uiteindelijk aan.

En inderdaad, Ahmed zag de plaats waar zijn vader het over had. Ahmed zag vele ouderen en opa begon al snel een praatje met hen te maken.

Boven de voordeur hing een groot bord met daarop in grote zwarte letters geschreven:

‘Bejaardenhuis’.

Ahmed schrok.

Zou vader van opa afwillen door hem in het bejaardentehuis achter te laten?

Dat zou toch niet waar zijn?

Waarom zou vader opa in de steek laten?

Deze vragen raasden allemaal door het hoofd van Ahmed.

Hij werd erg onrustig. De gedachte lieve opa te moeten verliezen hield hem helemaal in de greep.

Toen vader zag dat opa het naar zijn zin had, trok hij Ahmed snel mee en verliet het bejaardenhuis. Ahmed had wel door dat zijn vader af wilde van opa en al snel had Ahmed een slimme manier bedacht om zijn opa te redden.

Maar veel tijd was er niet meer, hij moest dus opschieten.

Vader startte de auto en zij lieten het bejaardenhuis achter zich. Vader deed erg kortaf en het leek alsof hij elk gesprek met Ahmed probeerde te vermijden, maar Ahmed had geen tijd te verliezen en vroeg:

“Pappa, waar is opa?”

Vader antwoordde: “Wij hebben hem in het bejaardenhuis achtergelaten.”

“Maar waarom?”, vroeg Ahmed.

Vader antwoordde stuntelend: “Dat is de plaats waar oude mensen hun laatste dagen doorbrengen.”

Ahmed bleef even stil en vroeg: “Vader, hoe heet de straat waar dat bejaardenhuis staat?” Vader antwoordde geërgerd: “De straat heet Gelukzaligheid.”

“En hoe heet deze buurt?”, wilde Ahmed weten.

Vader antwoordde: “Deze buurt heet Vrederust.”

Ahmed vroeg: “En hoe heet…….” Maar geïrriteerd onderbrak vader hem en schreeuwde: “Komt er ooit een eind aan die vervelende vragen? En waarom stel je zulke vragen?”

Ahmed antwoordde kalm en zeer bedacht:

“Ik vraag naar het adres zodat ik jou later ook daarheen kan brengen wanneer jij oud bent, zoals jij opa daarheen hebt gebracht. Denkt u dat ik niet weet wat een bejaardenhuis is?!”

Vader schrok van de scherpe opmerking van Ahmed en verloor bijna de concentratie over het stuur.

Hij stopte aan de kant en kon alleen verbaasd staren naar zijn zoon. Hij wist niet wat hij moest zeggen.

Ahmed werd verrast door zijn vader die zijn handen voor het gezicht hield. Vader had spijt van wat hij had gedaan en begon te huilen. Ahmed legde zijn hand op de schouder van vader en zei: Ik smeek je vader, laten we teruggaan om opa mee terug te nemen naar huis?”

Ahmed’s vader kon niets inbrengen tegenover de onschuld van Ahmed, zijn goede hart en grote liefde voor opa.

Vader keerde dan ook terug om, zoals Ahmed vroeg, opa op te halen. Toen vader opa zag begon hij te huilen en kuste uit spijt zijn hand. Alhoewel opa niet door had wat de reden hiervoor was! Het allerbelangrijkste was dat vader een belangrijke les had geleerd van zijn kleine slimme Ahmed, namelijk dat je altijd goed moet zijn voor je ouders en dat je hen altijd moet helpen.

Allah zegt namelijk wat met het volgende vertaald kan worden:

“En jullie Heer heeft bepaald dat jullie niets dan Hem alleen aanbidden, en goed zijn tegenover de ouders.

Als een van de twee of beiden de ouderdom bereiken terwijl jij nog leeft, zeg dan nooit ‘Oef’ tegen hen, snauw hen niet af en spreek tot hen een vriendelijk woord.

En wees zachtmoedig voor beiden, en nederig en liefdevol, en zeg:

,,O mijn Heer, schenk hun genade zoals zij mij opvoedden toen ik klein was.”

Wanhopige zoektocht..

 Je dwaalt rond op zoek naar geluk, vrijheid, liefde en rijkdom. Je zoekt her en der, er is geen plek die je niet hebt gehad of je hebt daar gekeken. Waar is geluk? Waar is vrijheid? Waar is liefde? Waar is rijkdom? Wanhopig ben je op zoek. Op zoek naar dat kleine beetje, dat jouw hart zal vullen met geluk en tevredenheid. Je zoekt het in geld, in relaties, in haram zaken of in muziek. Je krabt jezelf op je achterhoofd en denkt dat je geluk en tevredenheid nu wel zou moeten hebben gevonden, maar tevergeefs. De kreet van wanhoop overmant de wereld en houdt iedereen in bedwang. Ze rennen deze dunya achterna, terwijl de dunya van hen wegrent. Ze proberen deze dunya te grijpen en vast te klampen in hun handen, niet beseffende dat deze dunya zichzelf los rukt, ongeacht hoe je hard je haar tussen je vingers probeert vast te klampen.

Allaah zegt in de Qur'aan;
Het wereldse leven is niets meer dan een spel en ijdel vermaak. Doch voor degene die God vrezen, is het Tehuis van het Hiernamaals beter. Willen jullie dan niet begrijpen?
(Surah al-An'aam; 32)

O mensen, willen jullie niet begrijpen dat de geluk, vrijheid, liefde en rijkdom die jullie zoeken, slechts op één plek te vinden is. Namelijk in gehoorzaamheid aan Allaah en het volgen van Zijn Wetten. Zoek je geluk? Je hebt het al die tijd in je bezit, alleen besef je het niet. De grootste geluk die jou namelijk ooit is overkomen, is Islam. Er is geen grotere gunst dan deze. Je draagt het al die tijd bij je, wil je dan niet zien? O mensen, zien jullie niet in dat de vrijheid waar jullie wanhopig op zoek naar zijn, niet te vinden is in haram praktijken. Maar in het gehoorzamen van Allaah? Bij Allaah, er is geen andere vrijheid buiten deze om. De vrijheid die jullie zoeken, is slechts een illusie. Vrijheid is in staat zijn om Qiyaam al-Layl te bidden. Vrijheid is in staat zijn om jouw gebeden op de juiste tijden te verrichten. Vrijheid is in staat zijn, de regels van Allaah en de Sunnah van de Profeet (sallAllaahu 'alayhi wa-Salaam) na te volgen en te praktiseren. Vrijheid is niet datgene dat dit democratisch rechtssysteem jullie gebiedt. Onbewust zijn we gevangen in dit democratisch rechtssysteem en we zijn slaven geworden. Slaven! We doen er alles aan, om de kufaar tevreden te stellen en hier zetten we onze eigen vrijheid voor opzij. Beseffen jullie dan niet dat dit helemaal geen vrijheid is? We doen er alles voor, om een schijnheilig schouderklopje te krijgen van de kufaar, zolang zij maar kunnen zeggen; 'Ah, zo 'extremistisch' is deze moslim niet.' Noem je dat vrijheid? Komen de kufaar ook naar ons toe, om te vragen of we iets wel of niet willen. Of we ons er nou wel of niet goed bij voelen, wanneer zij wederom ongehoorzaam zijn aan Allaah? Wanneer zij Zijn Wetten verloochenen? Sterker nog, wanneer zij het bestaan van Allaah verloochenen? Bij Allaah, wij dienen de boodschap te verkondigen zoals deze is. Je draagt de sleutel tot vrijheid al die tijd bij je. Je hoeft slechts de juiste slot te vinden, zodat je deze deur in je hart kan openen. Een tip van de sluier.. de naam van de deur is Islam.

Ben je op zoek naar liefde, aandacht, liefkozende woorden, een aai over de bol? Stop je zoektocht, ik heb het gevonden! Liefde is het houden van Allaah en Zijn Boodschapper (sallAllaahu 'alayhi wa-Salaam) en van je broeders en zusters omwille van Allaah. Houd je meer van Allaah, dan wat dan ook op deze dunya? Zou je alles willen opofferen voor Allaah? Zou je je leven willen opofferen? Je bezittingen weggeven? Zou je dit doen omwille van Allaah? Ik weet namelijk bijna zeker, dat wanneer wij iemand erg graag mogen, dat wij alles doen om deze persoon blij te maken en we schenken deze persoon al onze liefde! O dienaren van Allaah, wat zijn wij een ondankbaar volk. Allaah schenkt ons veel meer dan die ene dierbare persoon waar je van houdt. Je haalt nu, op ditzelfde moment toestemming met Zijn Wil! Kijk om je heen, naar jouw bezittingen, jouw lichaam, het dak boven je hoofd, het voedsel dat op tafel wordt geserveerd, de tevredenheid in je hart en bovenal jouw geloof. Bij Allaah, indien jij de gehele wereld in jouw bezit had en je had Allaah niet, dan had je werkelijk niks. En indien jij niks hebt in deze dunya en je hebt Allaah, dan durf ik volmondig en met een rotsvaste overtuiging te zeggen.. Jij bent de meest rijke persoon in deze dunya. Wat voor liefde zoek je nog? Krijg je geen liefde van naasten, voel je je alleen, voel je je verlaten? Aanbidt jouw Heer en je hart zal zich vullen met liefde. Er is namelijk maar één ware liefde! En dit is liefde voor Allaah. Ibn al-Qayyim al-Djawziyyah (rahimahoe Allaah) heeft gezegd: ''Er zijn vier soorten liefde, waartussen we onderscheid moeten maken en degenen die dwalen doen dit omdat zij dit onderscheid niet maken.''

1.) De eerste is houden van Allaah.
2.) Houden van datgene waar Allaah van houdt.
3.) Houden van iets omwille van Allaah.
4.) Van iets houden naast Allaah [dit is afgoderij!]

Allaah zegt in de Qur'aan;
“Onder de mensen zijn er, die voorwerpen van aanbidding buiten Allaah nemen en ze liefhebben,
zoals zij Allaah behoren lief te hebben.”
(Surah al-Baqarah; 165)

De laatste vorm van 'liefde' is zeer gevaarlijk. Men moet oppassen dat zij de liefde die zij voor voorwerpen, mensen of andere middelen hebben niet laten overstijgen, boven de liefde die zij hebben voor Allaah. Dan heb ik nog even een vraagje, ja nog één vraag.. Je beweert van Allaah te houden, toch? ''Ja, natuurlijk houd ik van Allaah, meer dan alles in deze dunya.'' Alhamdoelillaah, ik ben blij om dat te horen. Maar wat is het dan dat jou ertoe drijft hem ongehoorzaam te zijn? Is dit vanwege jouw grenzeloos liefde die je voor Allaah bezit? Vervul je daarom je plichten niet? Omdat je buitensporig veel van Allaah houdt? Wat is het dat jij met jouw tong uitspreekt, maar niet ten uitvoer brengt met je daden? Hoe kan je beweren te houden van Allaah, zonder Zijn regels te volgen? Bij Allaah, indien wij werkelijk van Allaah hielden dan had je ons niet in onze huidige staat gevonden. Maar dan had je ons in een staat gezien, van velen gradaties hoger. Luister naar de denkwijze en liefde van deze sahabi, hij zei; “Als ze tegen me zouden zeggen op de Dag des Oordeels, “wij laten jouw vader en moeder jou beoordelen”, dan weiger ik dat, omdat Allaah meer genadevol is voor mij dan mijn vader en moeder.” Deze grootste man was 'Ali Ibn Abi Talib (radiya Allaahoe 'anh).. Is onze denkwijze ook maar een beetje net als die van hen?!

Ben je op zoek naar rijkdom? Stop je zoektocht, ik heb het gevonden! De Profeet (salallaahu 'alayhi wa-Salaam) heeft gezegd; ''Wees tevreden met wat je hebt gekregen van Allaah en je zal tot de rijkste behoren.'' (Saheeh) Wat is het dat jouw tevredenheid schenkt? Ik ken genoeg mensen die geld in overvloed hebben, maar het geluk heeft hen niet bereikt, simpelweg omdat zij de deen hebben verlaten. En wat een betreurenswaardige staat is dat. En ik heb gehoord van mensen, die slechts één bord, één glas, één matras, één deken, twee paar kledingstukken, één paar schoenen in hun bezit hebben en zij behoren tot de meest rijke in deze dunya. Zij hebben namelijk rijkdom in hun harten. Ah, een nieuw definitie voor het woord 'rijkdom'. Rijkdom is niet te tellen of uit te drukken in geld, diamanten, goud, parels of zilver. Maar rijkdom is rijk zijn in jouw hart. Wees tevreden met wat Allaah jou geschonken heeft. Wat betreft deze dunya, kijk naar degene die het minst hebben. Wat betreft het Hiernamaals, kijk naar degene die het meest hebben (d.w.z. het hoogst presteren). Neem hen als voorbeeld en probeer in hun voetsporen te treden. Ware het niet voor de Barmhartigheid van Allaah, dan zou niemand van ons Djennah betreden.

De Profeet (sallAllaahu 'alayhi wa-Salaam) heeft gezegd: "Eenieder van ons zal Djennah slechts betreden, middels de Barmhartigheid van Allaah (Subhanahoe wa Ta'ala).'' Zijn metgezellen waren verbaasd en zij vroegen de Boodschapper van Allaah; ''Zelfs u, Ya Rassullullaah?'' De Profeet (sallAllaahu 'alayhi wa-Salaam) zei hierop; ''Zelfs ik.'' (Saheeh al-Boecharie)

Dus denk niet dat je genoeg hebt voorbereid voor morgen, bij Allaah dit is zeker nooit het geval. Wees nooit tevreden met jouw prestaties voor al-Akhira, maar streef slechts naar meer. Wij wensen met onze tong het Paradijs, maar onze daden bewijzen exact het tegenovergestelde. We kunnen niet iets verlangen of vragen, waar we nauwelijks of niet naar streven. Dat is namelijk ongelooflijk egoïstisch en zelfzuchtig. Wie van ons gaat naar zijn baas voor opslag, zonder hier harder voor te werken? Willen we onszelf dan niet bewijzen? Nee, ik heb het niet over onze werkgevers. Maar ik heb het over Degene die ons het leven heeft geschonken en ons talloze gunsten heeft bewezen en nog steeds bewijst.

Salahudeen Yusuf Ibn Ayyuub (rahimahoe Allaah) zei: ''In deze wereld zijn er mensen, voor wie stof en rijkdom dezelfde waarde hebben.''

Hij kende stof en rijkdom dezelfde waarde toe. Hij kende namelijk de waarde van deze dunya en hij kende de waarde van het Hiernamaals. Wie van jullie springt op bij het zien van stof op de grond?! En wie van jullie springt op bij het zien van geld op de grond? Ik ga er vanuit dat we allen 'opspringen' bij de tweede situatie.. Als we zouden opspringen en juichen van vreugde bij het zien van stof, zouden we voor gek worden verklaard.

'Ali Ibn Abi Talib (radia Allaahu 'anh) zei mooi:
''Het wereldse leven reist van ons af en het Hiernamaals reist naar ons toe. Dus wees de kinderen van het Hiernamaals en niet van het wereldse. Vandaag is het daden verrichten zonder rekenschap, maar morgen is het rekenschap zonder het kunnen verrichten van daden.''

Behoor niet tot degene die zullen zeggen;
Wanneer de dood tot een hunner komt, zegt deze smekend: "Mijn Heer, zend mij terug. Opdat ik recht doe in hetgeen ik heb achtergelaten." (Dan wordt er gezegd): "In geen geval; het is slechts een woord dat hij uit."
En achter hen is een hindernis tot de Dag waarop zij gewekt zullen worden.
(Surah al-Mu'minoen; aya 99-100)

Als laatst wil ik afsluiten met een uitspraak van een van de vrome voorgangers; "Vreemd is hij, van wie de materiële wereld weg aan het lopen is en het Hiernamaals naar hem toeloopt. Hoe kan hij bezig zijn met datgene wat hem verlaat en zijn rug toekeren naar datgene wat naar hem toekomt."

Stop je zoektocht, o broeders en geliefde zusters.. Je hebt het namelijk al die tijd al in je bezit.

Masha' Allah verhaal

Masha' Allah verhaal.......lezen je zult geen spijt krijgen!!
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld...
men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen...
Ik kan mij die nacht nog goed herinneren.
Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.
Het was een avond vol lege woorden.
Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen.
Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte.
Ik roddelen over mensen en zij lachen.
Die avond maakte ik ze erg aan het lachen.
Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren.
Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte.
Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk.
Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had.
Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen.
Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen.
De lachende echo's van mijn 'grap' vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis.
Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming.
Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?'
Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!'
Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was.
Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe.
Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang.
Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had.
Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit
minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen.
Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af.
Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd.
Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij
berichtten over de komst van Salem (mijn zoon).
Meteen ging ik naar het ziekenhuis.
Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen
mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!'
Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen.
Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat
soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige
misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen
zien!'
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op.
Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen.
SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er
met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd.
Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden.
Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!'
We verlieten het ziekenhuis samen met Salem.
Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht.
Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis.
Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen.
Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem.
Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!
Salem groeide en begon te kruipen.
Hij had een merkwaardige manier van kruipen.
Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen.
Toen ontdekten we dat hij mank liep.
Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was.
Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.
De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op.
In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven.
Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.
Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren.
Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen.
Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag.
Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes.
Salem werd groter en met hem mijn zorgen.
Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.
Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van.
De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.
Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker.
Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima).
Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken.
Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem.
Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem.
Tien jaar lang heb ik hem genegeerd.
Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet.
Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was.
Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom huil je?!'.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen.
Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen.
Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te
verplaatsen!! Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?'
Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde.
Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem.
En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje
Omar,die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was.
En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij.
Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden.
Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren.
Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: 'Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem.
Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?'
Hij zei: 'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat'
Ik zei: 'Nee... ik zal met je mee gaan'.
Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet.
Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen.
Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen.
Hij weigerde en zei:'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.' Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging,
maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd.
De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden.
We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat...
of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven.
Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is?
Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen.
Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken.
Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond.
Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten.
SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij.
Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen.
Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden.
Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen.
Er waren nog wat mensen in de moskee Sunnagebeden aan het doen.
Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen.
Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder.
Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde.
Het was Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf:
'Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is'
Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis.
Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem,
maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.
Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste.
Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen.
Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof).
Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen.
Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan.
Ik las de Quran meerdere malen per maand uit.
Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven.
Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw.
Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem.
Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld.
Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.
Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen.
Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan.
Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies.
Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!
Ze was erg blij en ze moedigde mij aan.
Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl.
Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.
Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid.
Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen!
Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis.
Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde.
Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.
...Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte.
Haar stem was anders.
Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.'
'InshaaAllah' antwoordde zij. En ze bleef stil.
Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen.
Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).
Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..'
Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging...
Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.
Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal.
Alsof ze deed alsof ze blij was.
Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?', 'Niets' zei ze.
Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is Salem?' Haar hoofd boog naar beneden.
Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen.
Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem! Waar is Salem???'
Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei:
'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'.
Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen.
Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.
Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen.
Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht.
De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan:Ya Allah (Oh Allah)!

Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de van de geweldige troon.

Let op!: Als het verspreiden van dit verhaal je te zwaar valt, verspreid het dan niet. Dan verdien je ook niet de beloning daarvan. En die beloning is geweldig.


-- EINDE VERTALING --


Salamou 3alaikoum oua rahmatoulah oua barakatouh

DOOR MIJN DOCHTER!

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar

tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.

Hij vertelt: " Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we

onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van

thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken.

Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik. Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: "Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah. Heb toch vrees voor Allah!" en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer. Ik bleef

onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door elke bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de

oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de

laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan

verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine

dochter bleven mij achtervolgen. De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte

ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten

en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen. Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk eenvreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was,

terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: "Wees Allah dankbaar voor het geven van zo'n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde." Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten. Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven.

Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen. Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: "Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst." Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

Moeder, mag ik u een vraag stellen?"


"Natuurlijk, zeg het eens?" antwoordde de moeder.

"Moeder, hoeveel verdient u per uur?"

"Dat gaat jou helemaal niets aan! Waarom wil jij dat weten?" zei de moeder wat geïrriteerd.

"Ik wil het gewoon weten. Mag ik alstublieft weten hoeveel u verdient per uur?" vroeg Mohammed nogmaals.

"Als je het graag wilt weten, ik verdien zestien gulden per uur."

"Oh, " zei Mohammed met een gebogen hoofd. Hij keek zijn moeder aan en vroeg "moeder, kan ik dan misschien alstublieft acht gulden lenen van u?"

De moeder begon boos te worden en zei: "als dit de reden is dat je me vroeg hoeveel ik verdien zodat je geld van me kan lenen voor een stom speeltje of iets stoms dan kun je nu meteen richting je kamer lopen om meteen naar bed te gaan en denk er goed over na hoe egoïstisch je wel niet bent. Ik werk lang en hard, elke dag opnieuw en heb geen tijd voor kinderachtige spelletjes."

De kleine Mohammed marcheerde stilletjes en teleurgesteld naar zijn kamer. Hij had zo hard die acht gulden nodig anders kon hij niet kopen wat hij al zo lang wilde hebben. De moeder moest denken aan haar zoon zijn vraag. Hoe durfde hij zoiets te vragen aan haar om geld te kunnen krijgen. Na een uur nadat de moeder wat kalmer was geworden bedacht de moeder zich of ze niet wat te hard is geweest tegen haar zoon. Misschien was er een reden dat hij dat geld nodig had want hij vraagt toch echter nooit om geld. Met een knagend geweten ging de moeder bij haar zoon kijken. "Slaap je?” vroeg ze.

"Nee moeder, Ik ben wakker" antwoordde Mohammed.

"Ik heb nagedacht en misschien ben ik toch wat hard geweest tegenover jou" zei de moeder. "Het was een lange zware vermoeide dag en dat heb ik op jou afgereageerd. Hier heb je die acht gulden waarom je vroeg."

Mohammed schoot rechtovereind en bedankte zijn moeder. "Oh,dank u wel moeder, dank u wel!" riep hij uit blijdschap. Hij friemelde wat onder zijn kussen en pakte wat kleingeld erbij die hij onder zijn kussen verstopt had. De moeder keek verbaasd en werd boos toen ze zag dat Mohammed al zelf geld had. Mohammed begon langzaam zijn geld te tellen, uit blijdschap schitterden zijn ogen toen hij het geld zag en moest meer en meer glimlachen. Wat was Mohammed blij. Nu kon hij eindelijk kopen wat hij wilde.

"Waarom wil je meer geld als je al geld hebt?" Vroeg de moeder.

"Omdat ik niet genoeg had, maar nu wel" zei Mohammed. "Moeder, ik heb nu zestien gulden... Kan ik een uur kopen van uw tijd?"

Een Waargebeurd verhaal!!

Weer vakantie... geen school, geen huiswerk  NIKS nu kon ik
uitgaan tot 's avonds laat en niemand die wat kan zeggen, ik was zo blij
ik sta op neem een douche en doe mijn stoere kleren aan, ik moet er
natuurlijk flitsend uitzien voor de dames. Ik deed mijn haar in model en
een lekkere geur. En klaar was ik voor de VRIJHEID!! Ik pakte de sleutels
van mijn vaders auto, ik keek in de woonkamer mijn zusje van 14 en mijn
moeder verrichten het Maghrib gebed. Ik schudde mijn hoofd en deed de deur
achter me dicht. Ik stapte in de auto en ging mijn vriend ophalen , ik stond
voor zijn deur en belde hem op zodat hij wist dat ik klaar stond. Hij kwam
als een bliksem naar beneden. En gaf elkaar de hand, "op naar de meiden"
schreeuwde mijn vriend, ik deed de muziek op zijn hardst en het raam deed ik
helemaal open, iedereen mocht meegenieten natuurlijk. Elk meisje die we
zagen gaven we een fluitje, ja wie zou dat niet doen in strakke broeken,
topjes en rokjes. Ze vragen er om en wij geven ze wat ze willen later
waren we bijna aangekomen bij een discotheek. Mijn vriend stapte uit en ik
ging verderop mijn auto parkeren, mijn vriend ging alvast de discotheek
binnen.

Ik parkeerde mijn auto en hoorde iemand zachtjes Ahmed roepen, ik keek om en
het was mijn buurjongen mijn vader en zijn vader zijn goede vrienden elkaar.
Ik zei " He Mustafa, hoe gaat het". "El7amdulilah" zei Mustafa. Ik vroeg
hem: "kom je mee, ik ga naar de discotheek" "Astagfirullah" zei hij "ik moet
het Ishaa gebed halen"

"Hoe kan ik de oproep van Allah swt weigeren en jou oproep accepteren.
Sorry, je laat me tussen twee dingen kiezen waarvan eentje mij niet kan
helpen in het hiernamaals. Kom jij dan met mij mee naar de oproep van Allah
swt???" "Nee man" zei ik "ik ga nooit naar de moskee en bidt niet ik ben nog
jong en wil leven, ik ga wel naar de moskee als ik oud en getrouwd ben!"
Opeens keek Mustafa buigend naar de grond en zei: "Ow mijn broeder, wie zegt
dat je morgen nog leeft, wie zegt dat je de kans krijgt om vergiffenis te
vragen voor je zonden???" Mustafa zei toen: "moge Allah swt jou leiden
Ahmed!" En hij liep naar de moskee. Ik keek een tijdje naar Ahmed die
richting de moskee liep en keerde me om, om naar de discotheek te gaan.

Voordat ik aankwam zag ik mensen rennen naar de ingang, ik ging wat sneller
lopen om te kijken wat er aan de hand was, ik zag binnen een drukte. Ik
begreep niet wat er aan de hand was, ik vroeg aan iemand die naast me stond
wat er was gebeurd hij zei tegen mij er is iemand doodgegaan. Ik schrok en
begon naar voren te lopen. Tussen die drukte wilde ik kijken wie het was die
daar lag. Tussen al die mensen ging ik naar voren. Ik keek. Ik keek
SUBHANALLAH!!! Ik zag mijn beste vriend daar op de grond liggen.

Ik schreeuwde "MOHAMMED!!!" Ik knielde over hem heen en sloeg op zijn wangen, maar ik hoorde niks, hij deed zijn ogen niet open hij ademde niet, ik stond helemaal te trillen hoe dit kon gebeuren, hoe? hoe? Een paar mensen
probeerden mij te helpen, ze zeiden dat de ambulance zou komen, ze vertelden
mij dat hij niet meer leefde ik schreeuwde: "nee, NEE, het kan niet, net was
hij nog aan het lachen, net hadden we nog plannen gemaakt voor morgen. Het
kan niet hij is nog zo jong, OW ALLAH!!" De ambulance kwam hem ophalen. En opeens was mijn vriend weg voor altijd opeens verdween hij uit mijn leven, shockend ging ik daar zitten hoe dit kon gebeuren. Opeens kwam een jongen naast me zitten en hij zei: "was dat jou vriend??" Ik antwoordde op een
zachte toon: "ja". Hij zei: "ik zag je vriend drinken hij was zo blij hij
schreeuwde door heel de discotheek heen van: 'dit is leven drinken en
feesten! Laten we uit onze dak gaan niemand kan ons tegenhouden!' En opeens
viel zijn glas uit zijn hand, hij hield zijn hart vast en viel op de grond,
toen we naar hem renden ademde hij al niet meer, hij is gelijk doodgegaan
aan een hartstilstand." Ik keek die jongen met open ogen aan. En dacht
gelijk aan de woorden die ik paar uur eerder had gehoord van Mustafa: "Ow
mijn broeder wie zegt dat je morgen nog leeft wie zegt dat je de kans krijgt
om vergiffenis te vragen voor je zonden??? Moge Allah swt je leiden Ahmed."

Ik stond als een bliksem op en rende naar de brug. Een pijnlijke nacht met
heel veel sterren en helemaal stil, niemand was nog te zien. Ik keek naar de
hemel en een traan die wegglipte over mijn wang. Opeens had ik alles door

Wie kon hem tegenhouden?? ALLAH

Wat zou jou niet redden?? DRINKEN EN FEESTEN

Wie gaat er allemaal dood? JONG EN OUD

Kon ik ook elk moment gaan?? JA

Ik schreeuwde: "ALLAHU AKABR! SUBHANALLAH! Hoe kon ik u oproepen weigeren,
hoe kon ik u vergeten, hoe kon ik aan dit wereldse leven denken, hoe kon ik
naar het slecht rennen en de goede verlaten, HOE KON IK DAT?" Ik viel op
mijn knieën, keek met traanvolle ogen naar de Hemel. Met mijn handen in de
lucht schreeuwde ik: "OW ALLAH VERGEEF ME VERGEEF ME" Uren lang bleef ik
huilen op mijn knieën ik schaamde voor mezelf. Ik walgde van mezelf en aan
alles wat ik heb gedaan. Wat moet ik nu doen hoe moet ik nu leven "OW ALLAH
VERGEEF ME"

Zou hij me vergeven na alles wat ik heb gedaan?? Ik begon harder en harder
te huilen. Niemand die mijn tranen kon tegenhouden, zelfs ik zelf niet. Ik
stond op en keek naar de hemel en schreeuwde: "YA RABBIE U WEG IS MIJN LEVEN
NU" Ik rende naar de moskee toe waar Mustafa heen ging. Ik kwam daar met
traanvolle ogen aan. Ik bleef maar huilen ik bleef maar smeken om een
vergiffenis. Aangekomen in de moskee was iedereen al weg, het was helemaal
leeg. Ik keek naar de klok en over een half uur zou het Fadjr gebed
beginnen. Ik ging mijn woedoe verrichten en maakte me klaar voor het gebed.
Langzamerhand kwamen de moslims voor het gebed, ik zat helemaal in het
hoekje ik bleef maar huilen en wachten op het gebed, iedereen keek me aan
omdat ze me nooit eerder hadden gezien... Opeens kwam een zachte stem en
zei: "Ahmed" Ik draaide mijn hoofd om en zag Mustafa, hij kwam naast me
zitten en keek me verbaast aan. Ik barste in tranen en omhelsde Mustafa. Ik
zei: "Ow Mustafa, jouw woorden, Jouw woorden, SUBHANALLAH!!!" Mustafa zei:
"Ow Ahmed, Mashallah, ik ben zo blij jou hier te zien, Mashallah!!!" Het
gebed begon en we stonden op om te bidden.

Na het gebed verliet iedereen de moskee. Ik bleef nog zitten. Ik bleef maar
smeken ik bleef maar bidden: "OW ALLAH VERGEEF ME!!!" Van het huilen kon ik mijn ogen niet eens open doen. Opeens zag ik wat schijnen en deed mijn ogen langzaam open, een oude man die naast me stond hij zei tegen mij: "Ow mijn kindje. Wat ben ik blij jou te zien op Allah swt weg. Mijn kindje niks in
dit wereldse leven is beter dan Allah's weg volgen" En ik begon meer te
huilen zonder te stoppen.

Hij zei tegen mij: "Mijn kindje, blijf hoe je nu
bent en Allah swt zal jou met het mooiste prijzen in het hiernamaals"
Buigend keek ik naar beneden en toen ik weer keek zag ik dat oude man niet
meer. De imam kwam binnen ik vroeg hem: "Wie was die man die net hier binnen kwam??" De imam zei: "ik ben al een tijd bij de ingang en niemand is binnen gekomen. De rest is al 2 uur geleden vertrokken." De tranen kwamen als
waterval naar beneden.

Ik stond op en rende naar huis. Thuis aangekomen zag ik mijn moeder en mijn
zusje koran lezen. Ik keek ze aan en ze keken mij aan en zagen mij met rode
ogen huilend binnenkomen. Ik knielde voor mijn moeder en pakte haar handen
vast en kuste haar waardevolle handen, ik zei: "Ow moeder vergeef mij,
vergeef mij, ik was zo dom dat ik niet naar jou luisterde maar naar de
Shaytan. OW MAM VERGEEF ME!!" Ze aaide over mijn hoofd en zei: "Ow mijn zoon" en ze begon te huilen. Ik keek mijn zusje aan en omhelsde haar en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik vroeg hun mag ik meelezen, mag ik ook
voelen hoe mooi dat voelt?? En we zaten alle drie voor de koran en citeerden
de edele koran. Nu ik dit gevoel heb gevoeld is mijn ziel geruster en voel
me opnieuw geboren. Nooit meer zal ik deze weg verlaten NOOIT MEER!!! Nu kan ik met rust doodgaan.

Nu zullen mijn tranen vallen voor ALLAH swt de barmhartige.

En na een tijdje was ik zo praktiserend geworden dat iedereen keek is dit Ahmed?? Ik gaf zelfs islam lessen aan de jongeren, niks maar dan ook niks kon mooier zijn dan dit!!

LA * ILAHE * ILALLAH * MOEHAMEDEN * RESOEL * ALLAH

Ameen..

De liefde voor Allah subhan wata'ala

Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijste ik Allah voor het mooie werk.

Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."

Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."

Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden."

Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen."

Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!"

Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen.

Allah vervolgde :
Waarom bidt je slechts bij samenkomsten?
Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding?
Waarom vraag je altijd egoïstische zaken?
Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk?

De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen?

Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord.

Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen?

Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent.
Ik zal jouw nooit verlaten.

Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen.
Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen.
Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen.
Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen.
Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen.

Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.

Assalamo alaikom Warahmatu Allah Wabarakatuh

De dove jongen als uitnodiger tot de Islam

Ik ben een jongeman van zevenendertig jaar, gehuwd en heb kinderen. Ik heb mij schuldig gemaakt aan zowel grote als kleine zonden. Wat betreft het gebed: dat verrichtte ik niet gezamenlijk, en dit verrichtte ik slechts tijdens bijzondere gelegenheden om anderen daarmee tevreden te stellen. De reden hiervan is de slechte gezelschap waarmee ik optrok: de meest waardeloze mensen, waaronder waarzeggers. Het is dan ook niet vreemd dat de shaytaan continu bij mij aanwezig was.

Marwan, mijn dove zoon van zeven jaar oud genoot dankzij zijn moeder een godsdienstige opvoeding. Toen op een avond ik en Marwan thuis waren, was ik aan het bedenken wat te gaan doen met mijn vrienden. Waar zouden wij die avond naartoe gaan? Het was al na het avondgebed toen mijn zoon mij probeerde duidelijk te maken dat ik het gebed moest gaan verrichten. Met gebaren drukte hij zich vragend uit, alsof hij wilde zeggen: “Waarom, O lieve vader, bidt u niet?” Hij richtte zijn hand vervolgens naar de hemel en maakte mij duidelijk dat Allah mij ziet. Het kwam wel vaker voor dat mijn zoontje mij zag terwijl ik zonden beging, maar dit keer stond ik perplex. Mijn kleine zoontje begon voor mij te huilen.

Ik probeerde mijn zoontje naast mij te plaatsen, maar hij rende weg en na een tijdje ging hij naar de wasbak om de woedoe' te verrichten, terwijl hij nog niet helemaal wist hoe hij dit moest doen, want zijn moeder was hem dit nog aan het leren. Mijn vrouw, die overigens de hele Koran uit het hoofd kent, vermaande mij veelvuldig, maar helaas zonder enig resultaat. Mijn zoontje kwam binnen en maakte mij duidelijk dat ik even moest wachten en begon voor mij te bidden. Nadat hij klaar was met het gebed pakte hij de Koran, plaatste dit voor zich en opende dit in één keer, zonder maar te bladeren. Hij plaatste zijn vinger op het volgende vers in Soerat Mariam (interpretatie van de betekenis):

“O mijn lieve vader, waarlijk, ik vrees dat een bestraffing van de Barmhartige u zal treffen, dan zal u een helper van de shaytaan worden.” (Soerat Mariam: 45)

Hierop barstte hij in tranen uit. Waarna wij samen voor een lange tijd begonnen te huilen. Marwan stond op, veegde daarna de tranen uit mijn ogen, begon mijn hoofd en hand te kussen en maakte mij duidelijk: “Verricht het gebed, O mijn lieve vader, voordat u onder de groene zoden ligt en daar uw verdiende bestraffing zult ondergaan.”

Bij Allah, ik verkeerde in doodsangst en in een toestand van shock. Haastig deed ik alle lichten aan en mijn kleine zoontje volgde mij vol verbazing terwijl ik alle kamers in en uit liep. Hij maakte mij duidelijk: “Laat die lichten toch en laten we naar de grote moskee gaan.” Hiermee bedoelde hij de Heilige moskee van de Profeet (vrede zij met hem). Ik zei: “Nee, we gaan wel naar de moskee bij ons in de buurt.” Marwan weigerde dit en wilde perse naar de moskee van de Profeet (vrede zij met hem), dus besloot ik hem in weerwil van mijn angst mee te nemen.

Geen moment wendde hij zijn blik van mij af en even later kwamen wij aan in de ‘Rawdat us-Shariefah’ waar het overvol was van de mensen. Op dat moment was de tijd voor de oproep tot het Ishaa’-gebed aangebroken. Tijdens het gebed begon de imam het volgende vers te reciteren (interpretatie van de betekenis):

“O jullie die geloven, volgt niet de voetstappen van de shaytaan. En wie de voetstappen van de shaytaan volgt: waarlijk, hij beveelt slechts de gruweldaden en het verwerpelijke. En als de Gunst van Allah er voor jullie niet geweest was en zijn Barmhartigheid, dan zou niet één van jullie zich ooit reinigen. Maar Allah reinigt wie Hij wil. En Allah is Alhorend en Alwetend.” (Soerat an-Noer: 21)

Ik kon mij zelf niet beheersen vanwege al mijn tranen en Marwan die naast mij stond raakte hierdoor geëmotioneerd. Noch tijdens het gebed stond Marwan op en haalde een doekje uit zijn zak waarmee hij mijn tranen begon te vegen. Ook na het gebed kon ik niet ophouden met huilen en was Marwan bezig mijn tranen aan het vegen. Wij bleven voor een lange periode in deze toestand, totdat mijn zoon mij duidelijk maakte: “Genoeg vader, wees niet bang.” Vanwege mijn vele gehuil had ik hem bang gemaakt.

We keerden terug naar huis en ik realiseerde mij dat deze nacht de beste nacht was die mij was overkomen. Ik was als nieuwgeboren. Eenmaal thuis aangekomen begonnen mijn vrouw en kinderen allen te huilen, terwijl ze nog niet eens wisten wat er was gebeurd. Marwan vertelde op zijn manier: “Mijn vader heeft in de Heilige moskee gebeden.” Toen mijn vrouw dit hoorde was zij erg tevreden want dit blijde nieuws kwam mede door de goede opvoeding van Marwan. Ik vroeg haar: “Bij Allah, zeg me, heb jij hem opgedragen om de Koran te openen op dat vers? En tot drie maal toe zweerde dat zij dit niet had gedaan.” Ze zei: “Wees Allah dankbaar voor de leiding die Hij jou heeft geschonken.”

Dit was de beste nacht uit mijn leven en nu, Allah zij dank, mis ik geen enkele gezamenlijke gebed meer in de moskee en ik heb al mijn slechte vrienden de rug toegekeerd. Ik kan werkelijk zeggen dat ik de zoetheid van het geloof heb geproefd. Als je me zou kunnen zien, zou je dit van mijn gezicht kunnen aflezen. Mijn leven is nu vervuld van geluk, liefde en wederzijds begrip tussen mij en mijn vrouw, kinderen en in het bijzonder mijn lieve dove zoon Marwan waar ik zoveel van houd. Waarom niet, terwijl hij, na Allah, degene was die mij heeft geleid.

Uit het boek ‘al-cAa’idoena il-Allah’ van
Sheich cAa’idh al-Qarniy

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Haar tong was de Quran

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Bismi Allah Arrahman Arrahim

De Parelketting

Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf.
Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje.
“ Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft?”
Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje.
“Eén euro vijfennegentig. Dat is bijna € 2,00.
Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen.
Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.”

Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent.
Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren.
Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardenbloemen mocht plukken voor 10 cent.
Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels.
Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen.
Ze droeg ze altijd.
Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging.
De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging.
Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden.

Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen.

Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha
“Hou je van mij?”
“Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt?”
“Geef me dan je parels.”
“Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet.”
“Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez.”
En hij gaf haar een zoen op haar wang.

Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg haar vader Aisha weer
“hou je van mij?”.
“Papa, je weet toch dat ik van je hou?”
“Geef me dan je parels.”
“Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben.
Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben.
Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past.”
“Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou.”
En zoals altijd kuste hij haar wang zacht.

Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit.
Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed.
“Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand?”
Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader.
En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting.
Met een lichte beving zei ze
“Hier papa, dit is voor jou.”
Met tranen in zijn ogen strekte Aisha’s papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha.

Hij had ze al die tijd al.
Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven.

Zo is het ook met Allah, de Almachtige.
Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten.
Is Allah niet groots?
Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?

Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten?
Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof één ding.
Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven.


Wa alaikom assalam warahmatu Allah wabarakatuh

 Het verhaal van Ajoeb

Het verhaal van de profeet Ajoeb in de Qor’aan toont een ander aspect van Allah's gunsten aan Zijn gelovige dienaren, die geduldig blijven en dankbaar, en aan Zijn geliefde profeten.
Ajoeb had veel dieren, kuddes en akkers, en goede zonen, over wie hij allemaal tevreden was. Hij werd op de proef gesteld over al deze dingen en verloor ze allemaal. Toen werd hij op de proef gesteld over zijn eigen lichaam. Niets van zijn lichaam bleef gezond, behalve zijn hart en zijn tong.
Daarmee dacht hij aan Allah. Hij was alleen in een verre uithoek van het land. Niemand had medelijden met hem, behalve zijn vrouw, die voor hem zorgde. Ze leden zo’n gebrek, dat ze moest werken als bediende.

Ajoebs geduld

Maar ondanks dit alles bleef Ajoeb standvastig in zijn geduld. Hij dacht altijd aan Allah, en dankte Hem altijd. Hij klaagde niet, gaf niemand de schuld, mopperde niet en werd niet boos. Hij bleef zo een aantal jaren lang geduldig.

Kwelling en gunst

Toen de kwelling, die Allah voor Ajoebs ziel had gewild, voorbij was, brak er voor hem vrede aan. Allah gaf hem een smeekbede in, die verhoord werd. Dat gebed toonde zijn machteloosheid en ellende aan. Het maakte duidelijk, dat er inderdaad geen toevlucht tegen Allah is, behalve in Hem, en dat Hij de macht heeft om alles te doen. Allah genas Ajoebs lichaam en gaf hem zijn familie en bezit terug, en zegende hem. Allah zegt:

Toen Ajoeb tot zijn Heer riep en zei: ‘Kwelling heeft mij neergedrukt, en U bent de Genadigste van de genadigen.’ Wij verhoorden zijn gebed en bevrijdden hem van zijn moeilijkheden. Wij gaven hem zijn familie en het gelijke ervan erbij, als een teken van Onze barmhartigheid en als een herinnering voor de dienaren.’ (21:83,84)

Het verhaal van Joenos en haar wijsheid

Het verhaal van Joenos is verbonden met het verhaal van Ajoeb. Opnieuw bevestigt het Allahs macht, Zijn vriendelijkheid jegens Zijn dienaren en Zijn hulp aan hen, als ze wanhopig zijn. Als de hoop ogegeven is, en de dood komt om de fijne draad van het leven te vernietigen, dan blijkt de Hand van de Goddelijke Macht sterk te zijn, en genadig.

Joenos onder zijn volk

Allah zond Joenos naar de mensen van het dorp Nineveh. Hij nodigde hen tot Allah uit. Maar de mensen wezen hem af en waren eigenwijs in hun ongeloof. Boos verliet hij hen, en beloofde hen, dat ze na drie dagen gestraft zouden worden. Omdat ze wisten, dat profeten niet liegen, luisterden ze nu wel. Ze trokken naar buiten naar de woestijn, met hun kinderen, vee en kuddedieren. Daar smeekten ze Allah nederig om bijstand en bidden vurig tot Hem. De kamelen en hun jongen bromden, de koeien en kalveren loeiden, de schapen en de lammetjes blaatten. Daarop verwijderde Allah de straf van hen.

Waarom was er nooit een stad die geloofde, en van haar geloof profiteerde? Behlave het volk van Joenos. Toen zij geloofden namen wij de straf van hen weg; de straf van schande in het leven van deze wereld. En Wij lieten hen voor een tijd genieten. (10:98)

Joenos in de buik van de vis

Maar Joenos was samen met wat andere mensen aan boord van een schip gegaan. Het schip liep tegen de grond, en ze waren bang om te verdrinken. Daarom trokken ze loten, om te beslissen wie er overboord gegooid zou worden, om het schip lichter te maken. Het lot viel op Joenos, maar ze weigerden hem overboord te gooien. Ze deden het opnieuw en het lot viel weer op hem, maar ze weigerden nog steeds om het te doen. Toen deden ze het voor de derde keer en weer viel het lot op Joenos. Allah zei:

‘En hij lootte en hij werd geworpen’ (37:141)

Toen stond Joenos op en gooide zichzelf in de zee. Allah, geprezen zij Hij!, stuurde een vis naar hem. Toen hij in het water sprong, slokte de vis hem op. Allah zei tegen de vis, Joenos’ vlees niet te eten, noch zijn botten te breken.

Allah verhoort het gebed

Joenos was in het donker van de vissebuik, in de donker van de zee, in het donker van de macht. Veel duisternissen, de ene boven de andere! Wat een diepe duisternis! Hoe ver weg was nu de veiligheid! Hij bleef daar zo lang, als Allah wilde. Toen fluisterde Allah hem om het donker uiteen te drijven, zijn tegenspoed weg te halen, en om genade te smeken uit de zeven hemelen erboven. De Qor’aan vertelt dit unieke verhaal, dat troost bevat voor allen, die in ellende en wanhoop verkeren. Ze kunnen zien dat er geen toevlucht tegen Allah is, dan in Allah:

Toen Zonnoen (Joenos) boos heenging en dacht, dat Wij geen macht over hem hadden. Toen riep hij in het donker uit: ‘Er is geen god dan U. Heilig zijt U. Ik behoorde inderdaad tot de onrechtvaardigen.’ Wij verhoorden toen zijn gebed en namen zijn droefenis van hem weg. En aldus verlossen wij de gelovigen. (21:87,88)