Kracht van het Paard

Sterk als een Paard. Ik… een mens met een doel, een werk. Allen van aarde en aardewerk is geen paardenwerk. Strijden als een krijger op een paard tegen mijzelf. Komend van aarde, hard en veel werk. Weet… Alle lof aan God! Zijn Schepping, Zijn Wil zijn onbeperkt. Weet… Ik en mijzelf? Ik en een broeder? Een netwerk, sceptisch en sterk. Gedane zaken maken geen keer, ik ben gebrandmerkt. Voor rust, samen de Moskee in plaats van de Kerk. Heb je interesse? Een anderhalve man en een paardenkop. Wist het al… Weinig aanwezigen, weinig belangstelling, maar ga door non-stop. Offensief AF philosophies, geen flop. Stap, draf, galop en ren galop… Rot op. Want, beter een blind paard dan een leeg halster. Beter iets dan niets, zeg het anders. Maar ben geen paard van een daalder. Zoals ik zei: van de zelfde bron, allen komen wij van aarde. Misschien een ander pad wat wij vaarden. Alleen of in groep als paarden. Napoleons Marengo, een witte Arabisch paard. Of als Bucephalus, Alexander de Grotes paard. Als we konden leven als paarden, dan hadden we het beter op aarde. Edel, vrij, onstuimig, braaf en af en toe eens bokken. Trouw, gehoorzaam, wonend in een stal of tochtvrije hokken. Ben nooit alleen, vaar altijd eenzaam. Niet afbrekend, ook niet om op te fleuren. Kom van en onder de mensen, alle geuren en kleuren. Een open en veel meer gesloten deuren. Probeer me niet mee te laten sleuren. Ze zeggen pessimistisch, ik noem het realistisch. Je ziet… ironisch, triestig en toch zo komisch. Bewegend als een paard, schaken doe je strategisch. Zogezegd… De beste paarden staan op stal. Een wereld in chaos, woede, haat, jaloezie en overal in verval. De een mag een paard stelen, de ander mag niet over het hek kijken. Verschil tussen blanken en zwarten, westen en oosten, armen en rijken? Radeloos en Genadeloos. Slapen in een doos. Sloppenwijken. Miljarden mensen die bezwijken. Want… De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet. Dat zei jij… Ik zeg: Hij is De Rechtvaardige. Hij laat diegene zien, die niet ziet. Ik weet, is soms nog moeilijk om te hopen en in te zien. Geloof mij, je krijgt wat jij verdient. Voor het zwaard deinst dit paard niet. Onze dien, je zal wel zien, niet af te zien. Het paard zet je schaak, je zal wel zien. Dit paard…. Bij het stijgen, sla mij niet. Bij het dalen, jaag mij niet. Wat zal gebeuren zal gebeuren, maar wat je geeft zal je moeten nemen. Gedroogde pen, je kan niet wegrennen. Ik zou er maar aan wennen, er valt niets meer te ontkennen. Waarheid boven valsheid, goedheid boven slechtheid. Een paard en zijn reinheid, zijn schoonheid door Zijn grootheid. Een paard ruikt reeds van verre de strijd. Het lot is met mij mee… Lof aan De Tijd. Als een paard met wind in het gezicht. Pure en ongetemde vrijheid. Geloof mij… Alsof ik één ben met de wind leef. De waarheid heeft geduld terwijl de leugen haastig leeft. Het bloed dat aan jou, misschien ook mijn handen kleeft. Een zwakke dienaar, en Hij geeft. Ik adem, ik voel, ik geloof dus ik leef. Was al reeds dood, Hij die mij leven deed. De verkeerden willen de teugels in handen hebben en zelfs de teugels laten vieren. Niet als De Profeet Soelayman vrede zij met hem en de mieren. Mensen leven als dieren en vrouwen die zich ontsieren. Maar dan zeggen ze weer geoorloofd: Denken moet je aan een paard overlaten, dat heeft een groter hoofd. Alleen Allah zij geloofd en beloofd, het is Hem veroorloofd. Door Hem… Zo sterk als een paard… Kennis, Moed, Visie, Perspectief door Geloof. Soms zware tijden en tegenslagen, praat nu over regendagen. Zaken die ik en wij meemaken, eigenlijk wel gekke zaken. Altijd dezelfde vragen, over jihaad en aanslagen. Altijd uitkijken en ondervragen. Maar dan op een zonnige dag, ik ren, als een paard zonder ruiter. Dus kijk uit met wie ik omga, jij omgaat. Doe nog steeds nikies aan, van… maar niet meer op de straat. Zorg dat je jezelf niet verraadt. Dit paard laat je direct schaakmat staan. Berouw is nooit te laat, voor jou uitvaart. Ik onder Islaam op het pad, niet van de baan. Wij willen blijven gaan, net als een paard wordt mij steeds een hoofdstel en zadel aangedaan. Een gegeven paard mag men niet in de bek kijken. Zo ben en blijf ik, kritisch zijn en blijven. Een goed paard is zo goed als zijn hoeven. Kennis en geduld zijn je troeven. De Levenswijze van De laatste Profeet is de Quraan. Dus luister en gehoorzaam. Gedaan? Niet te leven naar een oud paard van stal te halen. Tijd is moeilijk, maar heb een paardenmiddel. Islaam: de oorzaak, het doel en het middel. Maar stil aan zie ik het gebeuren, een schurftig paard vreest de roskam. Wat dacht je dan? Wij moslims zijn als leeuwen en we worden wakker. Met de wil van Allah, onze landen, olie, bronnen en elke akker. Wij blijven komen als een Stalker. Geen mens, geen maten, een makker, ook een overstapper. En nu? Een ziekte komt te paard en gaat te voet. Oogsten wat wij zaaiden, niet vervloekt, maar beboet. Kijk naar volk van Profeten vrede zij met hem als Loeth. Wraak lijkt nu zoet en nu ineens moet en moed. Kille blikken, geen gegroet. Een paard met kracht trekt de strijd tegemoet. Niet alleen zij. Maar ik, hij, zij. Ja… Wij. Dus ga nu niet gauw op het paard zitten. Tijdens zware ritten, door de hitte. Geduld, wijsheid of soms wat chillen. Maar ga nooit het beste paard van stal vergeten. Nooit Allah Zijn genade en gunsten vergeten. Die dag non-stop zweten, wij moesten eens weten. Hopend, huilend en vragend naar Zijn vergeven. Tracht naar Mohamed vrede zij met hem te leven. Bekeerd of noem het terugkeren en nu strijden en lijden, leven en streven. Allah heeft mij zoveel gegeven. Kan jij het paard sterkte geven, zijn nek met manen bekleden. Soms is het moeilijk, ik begrijp je en hoop dat je erachter komt. Wij leven in een wereld waar het hinkende paard achteraan komt. Wees niet snel tevreden, weet dat er goed nieuws komt. Leef voor altijd voor deze wereld en voor de dood alsof je morgen sterft, je weet niet wanneer je tijd komt. Maar misschien is het trekken aan een dood paard of het paard achter de wagen te spannen. Probeer mij in deze laatste tijden door rijmen te ontspannen. Dagdromend over mijzelf, mijn gemeenschap en onze landen. Netwerken en banden. Ren als paard uit de donkere gevangenis naar de grote weilanden. Droom of een nachtmerrie? In slechte tijden is er hoop, wakker uit die nachtmerrie. Voor ik het even zou vergeten, bij deze ook dank aan de ene merrie. Een man zonder vrouw is zoals een paard zonder teugels. Die vrouw… Vliegend als een paard met vleugels. Door mijn gedachten, doet de pijn verzachten. Laat mij na vele tranen ook lachen. Maar ga nu niet dwalen in gedachten. Dus is het tijd om te stoppen met het binnenhalen van het Paard van Troje. Geen paard met vlooien, mezelf ontplooien. Want het oog van de meester maakt het paard vet. Met opzet berecht, zonder respect en onterecht. Ik ben niet van mijn paard gevallen, maar natuurlijk zoek ik soms mijn paard. Zoekend en over het hoofd zien wat bijna voor mijn neus staat. Simpel, vrolijk, enkelvoud, bescheiden en intentie is waar het omgaat. De pracht van een paardenstaart in galop in volle vaart, perfect op de maat. Geen woorden, maar daden. Geschreven en geen gepraat. Dus niet hoog te paard zitten, leef niet trots, ijdel of arrogant. Dat was riskant. Je hebt nog steeds kans. Wil niet de teugels uit handen nemen, leiding afnemen. Geloof bevindt zich niet in de genen. Het is iets dat je dagelijks als een paard moet trainen. Wil iemand de vrije teugel laten, zijn eigen gang gaan laten. Laat de haters maar praten, het zal hen, niet mij schaden. Ik blijf rennen als een paard zo ver als mijn benen me kunnen dragen. Het gevoel om mezelf ver heen te jagen. Dus voor het te laat is… Je moet een paard niet doodknuppelen voordat je thuis gaat zijn. Waar blijf je? Wie weet waar je morgen zal zijn? Je blijft niet gaan als Hidalgo door de woestijn. Met Islaam levend in de oase in de dorre woestijn. Oud of jong? Misschien… Jong te paard, oud te voet. Maakt niet uit. Weet… Je komt van en gaat naar De Rechter toe. Rijmen en schrijven, daarom dat ik dit doe. Voor die tijd daar is, ga ik niet stoppen met zwijgen. Ik ga mij ook houden aan een man en paard te noemen, niets te verzwijgen. Zal nu het echte paard bestijgen. Zeker nu tegen het einde der tijden. Zie mensen lachen, maar veel meer lijden. Door Die leiding, doet dit mij lijden, rijmen en schrijven. Blijven strijden, voor een tijd waarin wij het beter krijgen. Men kan geen paard al lopende beslaan, men moet de ploeg niet voor de paarden spannen. Men moet een paard de rug niet stuk rijden, geduld en haast verbannen. Waar zijn nu die mannen? Maar jah… ook het beste paard struikelt wel eens. Ook de deugdzaamste en bekwaamste faalt wel eens. Naleven van Islaam, tracht niet op het verkeerde paard te wedden. Zit altijd op een stokpaardje, naar Islaam luisteren en vertellen. Klaar voor de revolutie zonder rellen. Vechten voor wat ons toekomt, dat zal ik even zeggen. Zie geen liefde en respect, oude paarden jaagt men aan de dijk, wereld waar een dienst vergeten wordt. Pas op dat je niet over het paard getild zal zijn, geprezen zijn zodat men verwaand wordt. Je bent een mens en droom niet dat je morgen een engel wordt. Paarden vallen ook, ook al is het dat zij vier benen hebben. Iedereen maakt wel eens een fout of kan pech hebben. Maar toon berouw in deze wereld die jou toch vergeet. Het is soms heet, maar weet je hoe ik dat deed. Streef en vergeef, neem en geef. Leef, Vrees God en beef, Hij vergeeft. Zorg dat je vast in het zadel gaat zitten. Er komen zware ritten. Weet… Voor mensen met paarden is het een hemel op aarde. Komen zij te sterven, dan valt er niets te erven. Waar het paard aangebonden is moet het eten. Ik ben wie ik ben en allen zullen wij sterven. Een eenzaam, sterk en getraind paard, niemand zal zich over mij ontfermen. Ga ook geen dood paard aan een boom binden. Zonder groep, binnen de gemeenschap zwerven. Bij deze probeer ik iemand te paard te helpen. Ik als Darco, Belgisch springpaard, een hengst. Een hengst als een prins op het witte paard. Een paradepaard met aan de zij stilletjes het zwaarste zwaard.

Abou Faisal

Een les van een arme visser,

Op een dag ving een arme visser een grote vis aan zijn haak. Hij was verrast want niet iedere dag had hij zoveel geluk als die dag. Maar opeens kwam er een man en greep die vis.

"Hé, geef die vis aan mij," zei de man.

"Maar hij is van mij," antwoordde de visser.

"Wat maakt dat uit," riep de man en griste het ruw uit zijn hand.

De visser kon niet voorkomen dat hij zijn vis wegnam. Hij kon hem alleen maar nastaren terwijl hij met zijn vis vertrok.

"O Allah, waarom heb je zo een zwakke en hulpeloze man als ik geschapen? En waarom heeft U anderen sterk en machtig gemaakt, zodat zij een zwakke man als ik wreed behandelen. U BENT DE MACHTIGSTE. Schep alstublieft een wezen dat veel sterker is dan die man en dat hem kan verslaan. Hij verdient een les en een waarschuwing van U," smeekte hij in zijn gebed.

Terwijl hij geen acht sloeg op de klacht en teleurstelling van de visser, ging de man naar huis en bakte de vis. Gulzig at hij de vis aan tafel. Maar hij had pech! Toen hij de vis at, haalde een graat zijn vinger open.

"Oei!" riep hij pijnlijk.

Met Allah's toestemming werd de wond iedere dag groter en groter. Als een dodelijke kanker, begon de wond te ontsteken en bedekte zijn hele rechterhand.

Geen enkel medicijn kon de wond genezen. Er werd zelfs gezegd dat hij zijn hand en arm tot de elleboog moest laten amputeren.

De amputatie maakte geen eind aan zijn lijden. De ziekte kon niet genezen. Wanhopig gaf hij op.

Op een nacht droomde hij. Hij hoorde de stem van de visser.

"Geef het aan de eigenaar, want je hebt er geen recht op."

Opeens werd hij uit zijn slaap wakker. Hij was verward. Hij voelde zich schuldig door iets dat hij nooit eerder beseft had. De droom raakte hem en zijn innerlijke gevoelens.

"Eigenlijk had ik er geen recht op. Ik moet het teruggeven." De stem van de waarheid liet zijn hart kloppen.

Vastberaden ging hij naar het huis van de visser. Hij had hem 10.000 dirham als vergoeding voor de grote vis die hij had weggenomen.

Hij voelde zich opgelucht. Hij was van het slechte gevoel dat hem achtervolgd had, verlost.

Alhamdoulilah, in de naam van Allah genas zijn wond. Het werd iedere dag beter.

De man had iets van zijn daden geleerd

Eén van de vele prachtige voorbeelden

Bismilaahi Rahmaani Rahiem

Esselam ou ‘alikom warahmatohAllah wabarakatoh

Ik wil graag met jullie dit prachtige verhaal delen van één van de sahaba van onze geliefde nabi Mohammed salalaaho w’ahalai waselam.
Zijn naam was Ikrimah ibn Abi Djahl, Radia Allaho ‘anho
Een prachtig voorbeeld van iemand die het verstand op een juiste manier gebruikte. De sahaba - metgezellen - waren er om ons stof tot nadenken te geven.

Hoe interpreteren wij vandaag de dag het woord geduld of standvastigheid of geloof? SubhanAllaah!!
Ik zie vaak hoe broeders en zusters reageren wanneer iemand iets beledigends zegt over de Islaam, ik zie hoe snel zij zich gekwetst voelen en reageren. Hier in het westen, wat wij vandaag de dag meemaken is niks van wat de sahaba meemaakten. Handel niet zomaar, maar denk a.u.b. eerst na vorens een reactie te geven op wat iemand uit onwetendheid of ongeloof zegt.
Als ik voor mijzelf spreek, kan ik nog heel veel leren!
Insha Allah zal het jullie harten raken en zal elk gebed van jullie doordrenkt worden met khushu en volle concentratie. Jarab!! dat de Imaan van de moslims versterkt wordt en ons behoedt van pijnlijke bestraffingen!! Amin!!

Vooraf wil ik vragen, mijn gebruikersnaam is eigenlijk Hijaabi Silaahi, maar ik ben mijn wachtwoord vergeten en kan de site niet zomaar bezoeken zonder lid te zijn. Daarom een nieuwe account aangemaakt. Excuses, maar hoe kan ik de andere account verwijderen?

Hopelijk zal jullie het verhaal behagen.

Bismilaahi Rahmani Rahiem

De schrijver is Abdulwahid Hamid

Ikrimah ibn Abi Djahl, één van de metgezellen

Hij was eind dertig op de dag dat de Profeet, saws, zijn boodschap van leiding en waarheid openbaar maakte. Hij was hoog in aanzien bij de Qoeraisj, daar hij rijk en van adellijke afkomst was. Anderen zoals hij, zoals Sa’d ibn Waqash, Moesab ibn Oemair en andere zonen van adellijke families in Mekkah waren moslim geworden. Ook hij zou dat gedaan kunnen hebben als zijn vader hem niet tegengehouden zou hebben. Zijn vader, Aboe Djahl, was de grootste voorstander van shirk en één van de grootste tirannen van Mekkah.

Met martelingen krenkt hij de eerste gelovigen om hun overtuiging te testen, maar zij bleven standvastig. Hij gebruikte allerlei tactieken om hen de Waarheid te laten verwerpen maar zij hielden zich er stevig aan vast.

Ikrimah beschermde het leiderschap en de macht van zijn vader terwijl hij zich verzette tegen de Profeet, sAws. De vijandigheid jegens de Profeet, sAws, de vervolgingen van diens volgelingen en zijn pogingen om de voortgang van de islam te belemmeren en de moslims te onderdrukken wonnen de bewondering van zijn vader.

Bij Badr leidde Aboe Djahl de Mekkaanse polytheïsten in het gevecht tegen de moslims. Hij zwoer bij al Laat en Al-‘Oezzah dat hij niet naar Mekkah zou terugkeren totdat hij Mohammed, sAws, had vernietigd. Bij Badr offerde hij drie kamelen aan deze afgoden. Hij dronk wijn en luisterde naar muziek van zingende vrouwen om de Qoeraisj tot het gevecht aan te sporen.
Aboe Djahl was één van de eerste die in dit gevecht viel. Zijn zoon Ikrimah zag zijn lichaam doorboord met speren en hoorde hem zijn laatste kreet van doodsangst uitroepen.

Ikrimah keerde terug naar Mekkah en liet het levenloze lichaam van het stamhoofd, zijn vader, achter. Hij wilde hem begraven in Mekkah maar de verpletterende nederlaag maakte dit onmogelijk.

Vanaf die dag brandde het vuur van haat nog sterker in het hart van Ikrimah. Anderen, wiens vaders ook gedood waren bij Badr, werden ook steeds vijandiger jegens Mohammed, sAws, en zijn metgezellen.

Dit leidde uiteindelijk tot de slag bij Oehoed. Bij Oehoed werd Ikrimah vergezeld door zijn vrouw, Oemm Hakim. Zij en andere vrouwen stonden achter de gevechtslinie en sloegen op hun trommels om zo de Qoeraisj tot de strijd aan te zetten en om zo de ruiters die de neiging hadden te vluchten te beschimpen. De rechterzijde van de Qoeraisj werd geleid door Khalid ibn Walid. Aan de linkerzijde was dit Ikrimah ibn Abi Djahl. De Qoeraisj brachten de moslims grote verliezen toe en voelden nu dat zij wraak hadden genomen op het verlies bij Badr. Dit was echter niet het einde van de strijd.

Tijdens de strijd van de Greppel, bestormden de moeshrikoen van de Qoeraisj Medinah. Het was een lange bezetting. De bronnen en het geduld van de moeshrikoen liepen op hun einde. Ikrimah die de spanning van de bezetting voelde groeide, zag dat een deel van de, door de molsims gemaakte, greppel op een plaats smaller was. Met heel veel moeite slaagde hij erin deze te passeren. Een kleine groep Qoeraisjieten volgde hem hierin. Het was een roekeloze onderneming. Eén van hen stierf onmiddellijk en het was nog maar net op het nippertje dat Ikrimah zijn leven kon redden.

Negen jaar na zijn hidjrah keerde Profeet, sAws, naar Mekkah terug met duizenden van zijn aanhangers. De Qoeraisj zagen hen aankomen en besloten de weg voor hen vrij te houden omdat zij wisten dat de Profeet, sAws, instructies had gegeven aan zijn bevelhebbers geen vijandigheid te tonen. Ikrimah en enkele anderen braken deze onderlinge overeenkomst tussen de Qoeraisj en trachtten de weg van de moslimgroepen te blokkeren. Khalid ibn Walid, die inmiddels moslim was geworden, ontmoette en versloeg hen in een kleine aanval waarin enkele van Ikrimahs mannen werden gedood en anderen vluchtten, tot die laatste groep behoorde ook Ikrimah.

De geringe invloed die Ikrimah nog had, was nu totaal verwoest. De Profeet, sAws, ging Mekkah binnen en vergaf iedereen van de Qoeraisj en schonk ieder die de Heilige Moskee binnentrad, die in hun huizen bleven en die naar het huis van Aboe Soefjan, de hoogste leider, was gegaan amnestie. Echter weigerde hij enkele individuen amnestie te geven welke hij bij naam noemde. Hij gaf het bevel dat dezen gedood dienden te worden zelfs als ze gezien werden in het gebied rond de Ka’bah. Bovenaan deze lijst stond Ikrimah ibn Abi Djahl. Toen Ikrimah dit hoorde, kneep hij er tussenuit door Mekkah vermomd te verlaten en ging hij richting Jemen.

Oemm Hakim, Ikrimahs echtgenote, ging toen naar het kamp van de Profeet, sAws. Met haar was Hind ibn Oetbah, de echtgenote van Aboe Soefjan en de moeder van Moe’awiyyah, en nog zo’n tien andere vrouwen die trouw wensten te zweren aan de Profeet, sAws. In het kamp waren op dat moment twee van zijn vrouwen en zijn dochter Fathimah aanwezig en met hen nog andere vrouwen van de ‘Abdoelmoettalibstam.
Hind nam het woord. Ze was gesluierd en schaamde zich voor wat ze met Hamza, de oom van de Profeet, sAws, had gedaan bij de slag van Oehoed.

“O Boodschapper van Allah,” zei zij, “Alle lof zij Allah, die de religie openbaar heeft gemaakt welke Hij voor Zichzelf heeft gekozen. Ik smeek u, met het oog op verwantschap, mij rechtvaardig te behandelen. Ik ben een gelovige vrouw geworden die de waarheid van uw missie bevestigt.” Daarop ontsluierde zij zichzelf en zei:

“Ik ben Hind, de dochter van Oetbah, O Boodschapper van Allah.”

“Jij bent gegroet,” antwoordde de Profeet, saws.

“Bij Allah, O Profeet,” ging Hind verder, “er was geen huis op aarde welke ik liever wilde verwoesten dan het uwe. Nu is er geen huis op aarde welke ik meer wenst te eren en verheffen met lof dan het uwe.”

Oem Hakim stond op en getuigde van haar geloof in de islam en zei:

“O Boodschapper van Allah, Ikrimah is naar Jemen gevlucht, uit angst dat u hem zult doden. Geef hem zijn veiligheid en Allah zal u veilig stellen.”

“Hij is veilig,” beloofde de Profeet, saws.

Oem Hakim ging direct op zoek naar Ikrimah. Een Griekse slaaf vergezelde haar. Toen zij al ver op weg waren, trachtte hij haar te verleiden maar ze kreeg het voor elkaar hem af te schepen tot ze op de plaats van de ArAbieren kwam. Daar zocht zij hun hulp tegen hem. Ze bonden hem vast en hielden hem bij hen. Oem Hakim vervolgde haar reis tot ze eindelijk Ikrimah had gevonden aan de kust van de Rode Zee in de regio van Tihamah. Hij was net aan het onderhandelen over het vervoer met een islamitische zeeman die zei:

“Wees zuiver en oprecht en ik zal je vervoeren.”

“Hoe kan ik zuiver zijn?” vroeg Ikrimah.

“Zeg, ik getuig dat er geen god is dan Allah, swt, en dat Mohammed, saws, Zijn boodschapper is.”

“Dit is juist hetgeen waarvoor ik vlucht,” zei Ikrimah.

Op dit moment kwam Oem Hakim op Ikramah af en zei:

“O neef, ik kom naar jou uit naam van de edelste mannen, de beste der mannen van Mohammed ibn ‘Abdoellah, saws. Ik vroeg hem om amnestie voor jou. Dit heeft hij verleend. Vernietig jezelf niet.”

“Heb je met hem gesproken?”

“J, ik heb met hem gesproken en hij heeft jou amnestie verleend,” verzekerde zij hem en hij ging met haar mee terug.

Ze vertelde hem over de Griekse slaaf die had getracht haar oneervol te behandelen en Ikrimah ging direct naar de Arabische plaats, legde beslag op hem en doodde hem.

Op één van de rustplaatsen onderweg wilde Ikrimah met zijn vrouw slapen maar zij weigerde heftig en zei:

“Ik ben een moslima en jij bent een moeshriek.”

Ikrimah was totaal van zijn stuk gebracht en zei: “Leven zonder jou en zonder dat jij met mij slaapt is een onmogelijke situatie.”

Toen Ikrimah Mekkah naderde, zei de Profeet, sAws, tegen zijn metgezellen:

“Ikrimah ibn Abi Djahl zal als een gelovige komen en als een moehajir (vluchteling). Beledig zijn vader niet. De beledigingen van de doden zullen hen niet bereiken.”

Ikrimah en zijn vrouw kwamen naar de plaats waar de Profeet, sAws, zat. De Profeet, sAws, stond op en groette hem enthousiast.

“Mohammed,” zei Ikrimah, “Oem Hakim heeft mij verteld dat jij mij amnestie verleent.”

“Dat klopt,” zei de Profeet sAws, “je bent veilig.”

“Waartoe nodig jij uit?” vroeg Ikrimah.

“Ik nodig jou uit te getuigen dat er geen god is behalve Allah en dat ik Zijn boodschapper en Zijn profeet ben. Om het gebed te verrichten en de zakaat te betalen en alle andere verplichtingen van de islam uit te voeren.”

“Bij Allah,” antwoordde Ikrimah, “u heeft alleen maar opgeroepen tot waarheid en alleen datgene bevolen wat goed is. U leefde onder ons vanaf het begin van uw missie en u was de betrouwbaarste van ons in spraak en de zuiverste van ons allen,” zijn hand naar hem uitstekend zei hij: “Ik getuig dat er geen god is dan Allah en dat Mohammed Zijn boodschapper en profeet is.” De Profeet, sAws, instrueerde hem toen om te zeggen: “Ik roep Allah, swt, aan en allen hier aanwezig zijn getuigen dat ik een moslim ben, een moedjahid en een hoehadjir.” Ikramah herhaalde dit en zei toen:

“Ik vraag u om Allah, swt, om vergiffenis voor mij te vragen, voor alle vijandigheid die ik aan u heb getoond en alle beledigingen die ik u heb toegeworpen in uw aanwezigheid of uw afwezigheid.”

De Profeet, saws, antwoordde met het gebed:

“O Heer, vergeef hem voor alle vijandigheid welke hij toonde en voor alle veldslagen waarin hij trachtte Uw licht te doven. Vergeef hem voor alles wat hij mij om te onteren heeft aangedaan, zowel in mijn aan- als afwezigheid.”

Ikrimahs gezicht lichtte op van blijdschap.

“Bij Allah, o Boodschapper van Allah, ik beloof u dat wat ik ook heb gedaan om de weg van Allah tegen te werken, ik nu dubbel zo hard op Zijn pad zal werken en aan welke veldslagen ik ook heb deelgenomen tegen Allahs weg, ik nu dubbel zo hard op Zijn weg zal vechten.”

Vanaf die dag gaf Ikrimah zichzelf helemaal, als een dappere ruiter in de veldslagen en als een vastberaden aanbidder die veel tijd in de moskee doorbracht met het lezen van Allahs Boek, aan de missie van de islam. Regelmatig legde hij de moeshaf op zijn gezicht en zei dan: “Het Boek van mijn Heer, de woorden van mijn Heer.” En dan huilde hij uit vrees voor Allah.

Ikrimah bleef trouw aan zijn belofte aan de Profeet, saws. Aan elke veldslag die de moslims daarna moesten ondergaan, nam hij deel en hij was altijd te vinden in het voorste deel van de strijd. Bij de slag van Yarmoek stortte hij zich in de aanval als een dorstige persoon zoekend naar koud water in de verzengende hitte. Tijdens een gevecht waarin de moslims hevig onder vuur stonden, slaagde Ikrimah erin diep in de gelederen van de Byzantijnen te doordringen. Khalid ibn Walid kwam op hem af en zei: “Niet doen Ikrimah. Jouw dood zal een zware slag zijn voor de moslims.”

“Laten we doorgaan Khalid,” zei Ikrimah terwijl zijn overtuiging op zijn hoogst was: “Jij had het voorrecht om hiervoor met de Boodschapper van Allah te zijn. Maar mijn vader en ik behoorden toen tot zijn ergste vijanden. Laat me nu mijn gang gaan door mij eht goed te laten maken wat ik in het verleden heb gedaan. Ik bevocht de Profeet, saws, bij diverse gebeurtenissen. Zal ik dan nu voor de Byzantijnen vluchten? Dit zal nooit gebeuren.”

Toen riep hij uit naar de moslims: “Wie belooft hier te vechten tot zijn dood?”

Vierhonderd moslims waaronder al Harith ibn Hisjam en Ajjash ibn Abi Rabie’ah gaven gehoor aan zijn oproep. Ze gingen in de aanval en vochten heldhaftig zonder het leiderschap van Khalid ibn al Walid. Hun gedurfde aanval maakte plaats voor een doorslaggevende overwinning voor de moslims. Toen het gevecht voorbij was, lagen de lichamen drie gewonde moedjahidien verspreid op het slagveld, het waren al Harith ibn Hisjam, Ajjash ibn Abi Rabie’ah en Ikrimah ibn Abi Djahl. Al Harith riep om water, terwijl hem dit werd gebracht keek Ajjash hem aan en zei Harith: “Geef het aan Ajjash.” Tegen de tijd dat ze bij Ajjash aankwamen blies hij net zijn laatste adem uit. Toen zij terugkwamen bij al Harith en Ikrimah waren die ook inmiddels overleden.

De metgezellen smeekten dat Allah swt tevreden met hen allen zou zijn en hen de verfrissing van de rivier Kauthar zal schenken in het paradijs, een verfrissing waarna men geen dorst meer zal kennen.

W’alikom selaam warahmatohAllah wabarakatoh.

Een man vertelt..

De oven

Ik ben geboren in een moslim familie, toen ik jong was ben ik een aantal keer mee geweest naar de moskee, voor de rest heb ik nooit iets gedaan aan mijn geloof. Mijn vader liet mij vrij, mijn moeder spoorde mij altijd aan om meer met mijn geloof bezig te zijn. Ik geloofde wel in Allah , maar leefde tegen de regels van mijn geloof. Heel soms dacht ik aan het hiernamaals en de Dag des Oordeels, maar omdat de gedachte daarover mij beangstigde wilde ik niet te veel over na denken. Ik maakte mijzelf altijd wijs dat Allah mij toch wel zou vergeven, maar diep in mijn hart wist ik dat ik mijzelf in de maling nam.

Na mijn huwelijk leefde ik zo voort, zonder gebed, zonder gedachtenis aan Allah. Mijn bekering tot de islam gebeurde op een heel bijzondere manier:

Ik werkte in een gemeente bakkerij in Ankara. Gemeente bakkerijen zijn speciaal voor de arme mensen gebouwd om goedkoop brood te maken. Het zijn grote geautomatiseerd bakkerijen waar elke nacht duizenden broden worden gebakken. De ovens zijn kamers waar het brooddeeg met een karretjes worden ingereden.

We werkten in de nacht zodat de broden vroeg in de ochtend vers en warm klaar waren voor de verkoop.
Na het gebruik van de oven werd het door een vaste werknemer schoon gemaakt. Op een dag was hij ziek, niemand dacht aan het schoonmaken van de oven, behalve ik.

Ik ging de oven in om het schoon te maken, één van mijn collega's wist niet dat ik binnen was en deed de ovendeur dicht. Hij sloot de bakkerij af en ging als laatste weg. Ik was zo intens bezig dat ik niet had gemerkt dat hij dikke metalen deur had dicht gemaakt. Ik klopte op de deur, maar tevergeefs. Ik klopte nog een keer en bonkte keer op keer, maar er was niemand meer in de bakkerij. Uiteindelijk begon ik te geloven dat iedereen echt weg was.

Vanaf dat moment werd ik bezeten door grote zorgen, mijn benen begonnen te trillen van angst, want de eerste persoon di in de bakkerij zou komen, zou op de ontvlamming knop van de oven drukken. Pas wanneer de oven heet genoeg was, zouden de deeg karretjes erin gereden worden.

Ik werd hopeloos, mijn laatste uren waren geslagen,de hitte van de oven zou mij dood bakken. Een plotselinge dood zou niet zo erg zijn. De hitte zou mijn vel tot en met mijn ingewanden roosteren, het vet aan mijn lichaam zou als braadvet dienen.
Het was alsof ik een voorproefje van de hel zou krijgen.

Bij de gedachte aan de hel werd mijn angst nog groter. Ik zou niet alleen in de oven branden, maar ook in de hel, want tot op dat moment had ik bijna nooit iets aan mijn geloof gedaan.
Ik wist dat ik moest bidden en vasten, Ik mocht geen alcohol drinken en geen ontucht plegen ........ maar toch deed ik alles wat niet mocht.
Ik dacht: "Zou Allah mij vergeven.... kon ik maar uit de oven, kreeg ik maar nog een kans....."

Ik opende mijn handen en smeekte om vergiffenis bij Allah . Ik maakte soedjoed e smeekte keer op keer voor een kans.
Ik begon te bidden, maar hoe kon ik in een paar uut tijd het gebed inhalen van de afgelopen jaren. En dat was niet het enige wat ik had verzaakt, er waren nog veel meer dingen die ik niet deed. Daar zou ik keer op keer hetgeen meemaken wat ik in de oven beleven. En nog wel erger dan dat.

Ik was totaal overgeleverd aan de genade van Allah , alleen Hij zou een wonder kunnen veroorzaken en mij redden uit de oven.

Intussen was een van mijn collega's thuis aan het slapen, hij droomde dat ik in een oven in moeilijkheden verkeerde.
Enige uren later was hij wakker geworden en kwam naar de bakkerij om te werken. Hij deed de deur open en liep meteen naar de knop van de oven. Net op het moment dat zijn vinger naar de knop ging, dacht hij aan zijn droom.
"Zou er echt iemand in de oven zitten? Ach, nee, ...het was alleen maar een droom..."
Hij twijfelde,.... net op het moment dat hij de knop wilde indrukken, besloot hij toch t kijken.

De deur ging open, ik kon het bijna niet geloven. We stonden stom verbaasd naar elkaar te kijken, het leek alsof ik in een wazige droom was. Als hij iets later was gekomen, zou ik waarschijnlijk doorgedraaid zijn.

O wat was ik opgelucht, ik ging meteen naar de sjoedjoed en dankte Allah keer op keer Allah voor de nieuwe kans die ik had gekregen. Nu kon ik mijn leven verbeteren en als een goede moslim leven.

Ik ging vanaf die dag bidden en sla nooit de Ramadan over om te vasten. Ik betaalde mijn zakaat en doe alles wat in mijn vermogen ligt.

Na de ervaring in de oven was het alsof ik terug kwam uit de hel en een nieuwe kans kreeg om mijn leven te beteren. Ik kan wel zeggen dat ik een stukje hel heb ervaren, natuurlijk was het niet de echte hel, maar wel een voorproefje van de toestand van een mens die naar het vuur dreigt te gaan.

Ik werd door mijn ervaring gedwongen stil te staan bij de dreigingen van de hel. De meesten van ons willen er niet aan denken, maar diep in onze harten schuilt toch de angst ervoor. Zelfs bij mensen die er niet in geloven.

Wassalaam

In de naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle!

Dit kwaad heeft mijn familie vernietigd!

Hebt geduld met het uitlezen en het doen van een du3a

Ik ben een jongeman van goede materiële status, ik kom uit een familie aan wie Allah mooi nafaqa (gedrag) gegeven heeft. In ons familiehuis was er altijd geluk, vriendschap en liefde. We leven samen: vader, moeder, zes broers en een zus. Ik ben de oudste van de broers, en mijn zus is een jaar ouder dan mij. Ik was het tweede hoofd van de familie. Ze keerden vaak naar mij toe...

in moeilijke momenten. Ik zat in de tweede klas van de middelbare school en mijn zus in de derde. Ook de overige broers gingen onze weg op. Ik wilde ingenieur worden, mijn moeder was er tegen en moedigde mij aan piloot te worden, mijn vader wilde dat ik academisch werker werd. Mijn zus wilde juffrouw worden opdat ze de jonge generaties geloof en opvoeding zou leren. Maar, dat waren dromen en louter wensen. Hoeveel mensen zijn er wel niet, van wie het leven eindigde voordat ze hun wensen waarmaakten, en hoeveel zijn er, die hun dromen wel hebben waargemaakt. Maar, onze dromen werden op een andere manier onderbroken, op een manier die niemand zou kunnen hebben begrepen, noch een mens zou kunnen hebben bedacht - verstandig noch gek. Niemand zou het in zijn hoofd halen.

Op school heb ik vrienden gemaakt, hun woorden en daden waren als honing, zelfs mooier en zoeter. Menig keren ben ik zonder weten van mijn familie, met ze uitgegaan. Mijn scholing ging me goed af, ik was in de beste orde. Ik deed mijn best om tegelijkertijd met mijn vrienden te zijn en goede succes waar te maken, en dat deed ik ook in het eerste halfjaar. De vakantie begon, en o wat een vakantie, ik smeek Allah om niet één enkel moment uit die vakantie van mij te herhalen.

Mijn vader merkte dat de uitgaansafspraken steeds vaker voorkwamen, en dat de zorg om het huis verminderde. Èn hij, èn mijn moeder, spraken mij hierop aan, maar mijn zus verdedigde mij, ze hield erg veel van mij. Ze was bang dat mijn vader mij zou slaan, want hij was vrij ruw. Dagen en nachten van de vakantie gingen voorbij, als ik had geweten wat me ten einde te wachten stond, had ik zelfmoord gepleegd. Ik had zelfs mijn lichaam gesneden, stuk voor stuk, maar dat is de wil van Allah.

Eén nacht, ging ik met mijn vrienden mee naar een kameraad, die ons mee vroeg om films te gaan kijken. We bleven bij hem van maghrib tot elf uur. Toen was het de tijd voor mij om naar huis te gaan, maar de gastheer vroeg ons nog een half uurtje te blijven. Dan zouden we met zijn allen naar huis gaan. Weten jullie waarmee ik dat ene halve uurtje betaald heb? Met mijn hele leven!! Niet alleen het mijne, maar met het leven van mijn vader, moeder, en gehele familie.

Ja, dat ene halve uur was de prijs van onze levens, de prijs van onze weg van het geluk naar het ongeluk. Dat halve uurtje was de voorbereiding voor het vertrek naar het uitgezaaide vuur, waar alleen de ongelukkige ingaat - mijn excuses voor het afwijken van het onderwerp.... Eén vriend had een theekan gebracht, opdat we daarmee onze tijd zouden inkorten, we praatten en maakten grapjes met schone, voorbeeldige grappen. Maar toen we de thee hadden opgedronken, begonnen we te lachen, te schommelen en te kotsen. Allemaal! We wisten niet wat er gebeurd was.

Ik weet dat ik als eerste wakker werd, en later sprak de gastheer ons aan en bekritiseerde ons. We wisten niet wat er gebeurd was en waarom dit allemaal gebeurd was. We spraken de jongen aan die de thee klaar had gemaakt, en hij zei: 'Het was een grapje'. Later maakten we ons schoon, we maatken de plaats schoon en gingen naar onze huizen. Ik ging het huis binnen met het getjirpt van de mussen. Iedereen, behalve mijn zus, was aan het slapen. Zij riep mij in de kamer, adviseerde mij en dreigde dat dit de laatste keer was dat ik te laat kwam, en dat zij me dekte. Ik beloofde haar dat ik niet meer te laat zou komen.

Na een paar dagen kwamen we weer bij elkaar, we wilden het zelfde mengsel weer gaan drinken. De vriend vertelde ons dat men het kan kopen, dus we verzamelden geld en kochten een paar capsules. Ik denk dat jullie weten waar het om gaat. Het was drugs. Hij bracht de thee gemixt met drugs, en wij wisten het niet. Zo hebben wij onze ondergang betaald door het kopen van drugs. We spraken af dat we dit elke twee weken zouden herhalen, en de capsules kochten we met gezamenlijk geld.

Met de tijd werd ik slechter in school, dus mijn vader zette me over in de voorbereidende school, met de hoop dat ik ten minste de middelbare school af zou maken. De dromen van mij, mijn moeder en mijn vader, om piloot te worden, vielen in duigen. Wat voor een piloot en wat voor een ingenieur kan men van mij verwachten? Bij Allah, dat was niet mijn schuld, noch wist ik wat - als mij alles was verteld, had ik geweigerd en mijn vrienden verlaten, maar ik zag dit alles als een grap. Moge de vervloeking van Allah op diegene zijn die nog verder doorgaat met grappen maken met de moslimse omaldeen.

Dagen gingen voorbij, en we zaten nog steeds in dit vuile overeenkomstje. Niemand wist noch voelde wat er gebeurde. Ik kwam terecht in de situatie, waarin men noch dat kwaad, noch je vrienden, kon verlaten. Ook de resultaten van het einde van het jaar kwamen eraan, die vernederend waren voor de gehele familie, het was een verlichting dat mijn zus het gehaald had met de beste cijfers. Desondanks alles wat me overkwam, feliciteerde ik haar oprecht. Dat zei ik haar voor de eerste, en de laatste keer, uit de diepte van mijn ziel vreugde voelend. Ik vroeg haar wat ze wilde dat ik voor haar kocht omdat ze geslaagd was. Weten jullie wat ze zei? Alsof ze me gezien had met mijn vrienden. Ze zei: 'Broer, ik wil dat je aandacht op jezelf gaat richten, want jij bent mijn trots en troost na Allah.'

Die dag dat ze ze uitsprak, waren het voor mij maar gewone woorden. Ze wist niet dat mijn herinnering aan ze moeilijker en pijnlijker zouden zijn dan een kogel. Was het maar zo, dat ze mij maar niets gezegd had en had ik haar maar niets gevraagd. Wat voor een steun en wat voor een troost verwacht je van mij? Wat voor een steun en troost wil je van mij? Allah is mij voldoende, een prachtige bechermer is Hij. Mijn zus schreef zich in op het Instituut voor leraressen, ze deed heer best en ging ervoor. Ik ging van kwaad naar kwaad, van misleiding naar misleiding, van donker naar donker, van slechter naar slechter…Mijn familie wist er niets van.

Mijn vrienden en ik zonken steeds dieper en dieper, elke twee dagen moesten we de pillen kopen. Eén keer vertelde, geen vriend, maar een vervloekte vijand, mij: 'Er bestaat ook nog een duurdere, maar, betere drugs - het geeft een langduriger gevoel van geluk'. We vonden het, en het kwam ons duur te staan. We betaalden alles met het geld van onze ouders, die geen enkel vermoeden hadden dat ze voor onze ondergang betaalden. Zouden zij een last en zonde hebben?

Een keer, toen ik terug naar huis ging, merkte mijn zus wat er aan de hand was. Ze had medelijden met mij, liet me slapen, maar kwam de volgende morgen. Ze dreigde dat ze alles zou gaan zeggen, tenzij ik haar de gehele waarheid vertelde. Op dat moment kwam mijn moeder binnen en we onderbraken ons gesprek. Ze stuurde me ergens heen om iets te gaan halen. Van toen af aan, rende ik weg van mijn zus, bang dat ze mijn geheim dat ik langer dan een jaar lang verborg, zou verklikken. Ik kwam een vriend tegen en we gingen samen naar een andere vriend. Ik nam dit deel van de zonde - ik vertelde ze wat er gebeurd was. We vreesden ervoor dat ons geheim ontdekt zou worden, en dat we op die manier beschaamd zouden worden. We dachten na…in werkelijkheid waren dat onze sheitanen die nadachten. Eén van ons zei: 'Ik heb een oplossing'!

Weten jullie wat voor oplossing? Bij Allah, als we sheitaan hadden gevraagd, zou hij er niet eens mee komen. Weten jullie wat hij zei? Dat we haar vermoorden? Was het maar zo...
Hij zei zwaardere woorden. Zei hij dat we haar tong afsnijden of dat we haar ogen uitgraven? Nee, iets veel ergers. Zei hij dat we haar verbranden? Nee, hij zei nog iets afgrijselijkers.
Allah is mij voldoende, een prachtige beschermer is Hij. Allah is mij voldoende tegen de gewelddadigen. Allah is mij voldoende tegen de dealers en alle drugsgebruikers. Allah is mij voldoende tegen die vriend. Allah is mij voldoende tegen mijn vervloekte ziel. Allah is mij voldoende, een prachtige beschermer is Hij. Moge Allah zijn botten scheiden, zijn zicht afnemen en moge hij geen succes vinden op deze wereld en in de wereld hierna.

Weten jullie wat hij zei? Hij sprak lelijke woorden, onrechtvaardig en vijandelijk - hij zei dat het het beste was om ook haar erbij te betrekken, oftewel dat we haar drugs capsules zouden geven. Zo zou ze ons nooit verraden. Ik weigerde, want zijn was mijn kuise, nobele, lieve en milde zuster! Zij is mijn zus! Ze begonnen me te overtuigen: 'Ze zal niets verliezen, jij gaat dat in jullie huis doen, en ze zal gerespecteerd en gewaardeerd blijven - dat zal op haar geen enkele invloed hebben.' Temidden van de werking van de drugs en het aandringen van hun en van mijn sheitanen, werd ik het ermee eens. Alles hebben we gepland tot in de puntjes.



Ik ging terug naar huis, en zij wachtte mij daar op. Ik vroeg haar om thee te maken en zei dat ik alles zou bekennen. De arme ziel was erg blij voor mij. Haar hele hoop was erin om mijn probleem op te lossen. In mijn hoofd zaten duizend sheitanen, en mijn belangrijkste zorg was om haar leven te vernietigen. Ze bracht de thee. Ik vroeg haar om een glas water. Ze stond op, de kamer werd donker, bij Allah, in dat moment liet ik zonder enig gevoel een traan vallen. Ik weet niet of dat een traan was van pijn om haar toekomst, ik weet niet of dat mijn ziel was die via mijn oog naar buiten kwam, ik weet niet of dat van vreugde was dat ik de gegeven belofte ben nagekomen en voor altijd het geheim bewaard had.

Ik gooide één hele capsule in de thee. Ze kwam glimlachend aan. Terwijl ik naar haar keek, zag ik haar als een lam, dat zonder slechte intentie in een bos vol wolven terecht was gekomen. Ze merkte mijn tranen op en begon ze weg te vegen: 'Mannen huilen niet..' - Ze probeerde me te troosten, ze dacht dat ik spijt had. Ze wist niet dat ik om haar huilde en niet om mezelf. Ik huilde om haar toekomst, om haar glimlach, om haar ogen, om haar reine hart. Sheitan zei tegen me: 'Heb geduld, het zal haar geen kwaad doen, morgen ga je jezelf en je zus genezen. Zij moet van jouw problemen weten, en ze samen met jou doormaken, anders gaat ze niet weten in wat voor problemen jij zit, totdat ze het zelf niet meemaakt. ' Zo vermooilijkte sheitaan de zonde en de belazering. Allah is mij voldoende tegen hem.

Toen zei ik tegen haar om de thee te gaan drinken, we zouden rustig worden, en dan zouden we gaan praten. Ze dronk, had ze het maar niet gedaan. Ik begon te vertellen en zij verloor het bewustzijn. Het ene moment was ik aan het huilen, het andere moment was ik aan het lachen. Ik weet niet wat me overkwam: ik lach en ik huil, tranen op mijn wangen. Sheitaan fluisterde me toe dat mijn ouders overal achter zouden komen als ze mijn zus zo zouden vinden, dus dachten we er over na om te vluchten.

Ik vluchtte naar mijn vrienden en vertelde hen wat ik gedaan had - iedereen feliciteerde me. Ze zeiden dat zo echte mannen deden en dat ik hun leider was: 'Jij bent de leider van onze groep en jij hebt het recht te bevelen en te verbieden'. Die nacht sliepen we daar. Rond de middag begon ik te trillen en me af te vragen wat ik gedaan had, wat deze handen hadden gedaan. Twee dagen later begon mijn vader rond te vragen naar mij, want ik had elk contact met hen verbroken. Ik stuurde een vriend erop af om de situatie thuis in te zien, want ik vreesde voor mijn zus. Zij lieten me geloven dat alles in orde was, dus ik besloot om naar huis te komen, voorbereid op slagen, preken en vloeken.

Mijn vader sloeg me in elkaar, mijn moeder en zus bekritiseerden me. Mijn zus vroeg me de volgende morgen wat ik in haar thee had gedaan. Ze zij dat ze het lekker vond en dat ze meer wou. Ik weigerde, maar zij begon me erom te smeken. Haar overkwam nu wat mij en mijn vrienden overkwam, toen ik hen om drugs vroeg. Ik zei okee en ik gaf het haar, dat herhaalde zich meerdere malen. Ze begon te verslechteren met haar studies, en ze verliet school zelfs, zonder geldige reden. Mijn ouders bleven geduldig, ze wisten dat voor hun dochter alleen nog het huis was. Alle hoop was gericht op de jongere broer.

Op een keer had ik geen drugs meer, en ik vroeg een vriend erom. Hij weigerde het me te geven, behalve onder één voorwaarde. En weten jullie welke? Allah is mij voldoende, en een prachtige beschermer is Hij. Allah is mij voldoende tegen deze mens en tegen sheitaan. Ik weigerde en we kregen ruzie. Onze vrienden probeerden het tussen ons weer goed te maken. Ze zeiden: 'Het is niks joh, het schaadt niet, ze zal niets verliezen... ' Iedereen was voor hem, en keerden zich tegen mij. Ik zei hem: 'Jij zei als eerste dat je met mij zou zijn en me zou helpen haar te genezen, en nu vraag je dit van mij? Je breekt een vriendschap! Wat voor vriendschap en wat voor genezing???

We discussieerden en op het eind verliet ik ze. Enkele dagen gingen voorbij, ik en mijn zus waren geduldig. Maar na enige tijd begon ze drugs van mij te vragen, en ik had niet. Ik zou er alleen aan kunnen komen via mijn oude vrienden, en de situatie van mijn zus was aan het verslechteren. Ze vroeg om ten minste één stukje. Sheitaan spoorde me aan om het haar te vragen, dus ik zei: 'Hij wil jou, hij wil dat jullie ontmoeten en dat je met hem slaapt, en daarna zal hij je de drugs gratis geven.' Ze antwoordde meteen: 'Is goed, we gaan.'

We maakten een plan en verlieten het huis. Ik nam mijn zus mee naar mijn vriend. Toen we aankwamen, gingen we even in zijn woning zitten. Hij vroeg mij om te gaan wandelen totdat hij klaar was met haar. Ik ging weg en ik roep nu de vervloeking van Allah over mezelf, over mijn ziel, over mijn vriend, over alle sheitanen, drugs, drugsgebruikers en dealers. Ik kwam over een uur terug en zag haar half naakt. We zaten samen- ik, mijn vriend en mijn zus - van de middag tot na 'Isha in de drank van onmoraal en verderf.

O wee mijzelf, van mijn Heer! O wee mij zelf van het vuur - ik ben een van haar bewoners. Was ik maar dood. Heer, doodt mij, ik ben een dier, ik verdien niet een moment te leven.

We gingen terug naar huis. Ik zei haar dat dit de eerste en de laatste keer was, maar hij had haar zijn persoonlijke nummer gegeven en een plek afgesproken, zodat ze hem kon contacteren wanneer ze maar wou. Ze had mij niet meer nodig, en ik wist dat niet. Dagen gingen voorbij. Ik zag mijn zus in tegenovergestelde gewoontes verkeren dan normaal. Eén keer ging ze uit met een jongere zus en zocht ze naar elk excuus, of het nou de markt of het ziekenhuis was. Ze weigerde zelfs terug te keren naar haar studies, terwijl onze arme vader haar op elke mogelijke manier terug probeerde te krijgen om door te gaan met studeren.

Een keer toen ik bij mijn vriend was, vertelde hij me dat we naar een andere maat zouden gaan. Toen we bij die maat aankwamen, bedenk dat ongeluk- ik vond mijn zus daar. Ze zat in zijn schoot. Ik begon te huilen. Ze stond op en zei me: 'Je hebt het recht niet mijn leven te controleren, ik ben vrij!' Mijn vriend gaf me een vergif dat een mens het meest waardevolle doet vergeten wat hij heeft, en welke hem, zelfs in zijn ogen, tot de allerlaagste grenzen toebrengt. We gingen terug, ik was rustig. Zij speelden met mijn zus, en ik keek toe als een dier, nog erger zelfs.

Na de middag keerden we terug naar huis. Ik wist niet wat ik moest doen. Verdwenen was de schaamte, het bezit, de waardigheid, de toekomst, het verstand - alles was verdwenen, helemaal alles. Dagen gingen voorbij. Ik lachte in momenten van dronkenheid, en huilde in momenten zonder drugs. Dat is het leven van beesten, ergers zelfs. Dat is goedkoop, vies, en laag leven.

De pessimistische momenten gingen voorbij, mijn hele leven was gevuld met pessimisme. Een morgen, rond negen uur, belde de politie mijn vader. Ze verzochten hem om snel te komen, dus mijn vader ging. Er was een groot ongeluk gebeurd, dat hij niet kon verdragen. Hij stierf een paar dagen daarna, en mijn moeder verloor de kracht van de spraak. Weten jullie wat er gebeurd was?

Mijn zus was in het gezelschap van jongemannen op een plek buiten de stad. Ze waren stoned, en er gebeurde een auto ongeluk. Ze stierven allebei ter plekke. Een zwaar ongeluk dat de zucht van een steen en een traan van een rots oproept. Wat een slecht einde, zuster van me. Een einde dat jij niet gewild had, waar jij niet voor gekozen hebt...Mijn reine zus was onmoreel geworden... Mijn edele zus was een **** geworden... Mijn goede gelovige zus was losbandig geworden... Heer wat heb ik gedaan! Met mijn eigen handen heb ik haar in het vuur van djahannam gegooid! Ik heb haar in de vervloeking gegooid.


Heer, wat moet ik doen? Heer, ik smeek U om mij te straffen, in plaats van haar! Mijn Heer, U weet dat haar geweld is toegebracht. U weet dat haar geweld is aangedaan. Ik heb haar vernietigd, zij wist dat niet! Zij wilde mij genezen en ik heb haar vernietigd. Moge de vervloeking van Allah op drugs en haar dealers zijn. Mijn vader is een paar dagen later gestorven, mijn moeder heeft tot op de dag van vandaag niet gesproken, en ik ben nog steeds op het zwarte pad. Mijn broers bevinden zich op de rand van de afgrond. Moge de vervloeking van Allah op alle drugs zijn.

Ik begon na te denken over berouw tonen, maar ik kon het geduld niet opbrengen. Ik smeekte mijn moeder om mij naar het buitenland te laten reizen. Die tijd duurde maandenlang, ik wilde alles vergeten wat er was gebeurd. Want ik heb mijn leven, het leven van mijn familie, en het leven van mijn zus, vernietigd.

Ik besloot om te genezen, dus ik ging naar het ziekenhuis om daar om hulp te vragen. Ze vroegen me over de manier waarop ik aan de drugs gekomen ben, en ik beweerde dat ik ze van toeristen uit het buitenland verkregen had. Een paar maanden later ben ik genezen van de verslaving. Maar, wat nu??

Nadat ik alle draden die een rustig en zeker leven garandeerden, verbroken had, keerde ik terug naar de familie die leefde van hetgeen mensen brachten en cadeau gaven. Mijn moeder had de ene woning verkocht, en de ander verhuurd. Van het comfortabele en gemakkelijke leven in exclusieve woningen, leven we nu in een driekamerswoning. En we waren met zijn achten. We leefden dicht op elkaar en in armoede. Ik had geen enkele opleiding noch werk. De broers zijn nog jong. De helft is gestopt met school vanwege gebrek aan middelen. Wanneer iemand de naam van mijn zus zou noemen in de familie, zou iedereen haar beledigen en vervloeken, omdat ze de oorzaak was van alles wat ons overkomen was. Ze vervloeken haar en geven haar over aan het vuur. Mijn hart scheurt om haar, want haar was geweld aangedaan. Ook voel ik verdriet om mijn familie, want ze weten niet wat er echt is gebeurd.

Ik kan hen niet vertellen over de slechte en kwaadaardige mensen die mijn en mijn zusters leven hebben vernield. Want als ik hen zou noemen, zou ik de wond van de familie die nog niet over hun zus, hun vader, hun moeder, heen is, alleen maar groter maken. Onze naam, onze waardigheid, onze reputatie. Als dat zou gebeuren, zou de familie te weten komen dat ik de hoofdoorzaak ben van alles. Ik ben in de war. Ik huil elk moment, niemand merkt het op. Ik denk dat ik nodig gestenigd moet worden, maar zelfs dat zal niet genoeg zijn om al mijn zondes en gebreken te verwijderen.

Broeders, zie wat ik gedaan heb. Wat drugs van mij gemaakt hebben. Dat zijn drugs, de moeders van alle kwaad en viezigheden. Dat is het kwaad dat overal verspreid is. Hoeveel familiehuizen alleen al heeft het wel niet vernietigd, hoeveel mensen spoorloos weggestuurd, hoeveel families uiteengereten! Broeders, lach niet en vind dit niet vreemd, maar zeg: 'O Allah, verwijder het kwaad!'

Broeders, neemt de les uit deze vertelling en stuur hem door aan mensen die jullie kennen. Misschien dat Allah met behulp van dit verhaal ten minste één persoon het rechte pad op leidt, en mij om die ene persoon mijn grote zonde zal vergeven, van welke ik denk dat hij mij nooit vergeven kan worden.

Ik smeek jullie om do'wa te doen voor mijn zus. Misschien dat Allah haar genade schenkt, en haar haar zondes vergeeft. Broeders, ik heb jullie nodig, om met mij te zijn in deze moeilijke momenten, maar ik hoef niets van jullie. Ik ben dankbaar voor een ieder die er aan werkt om dit te verspreiden en deze vertelling te vermenigvuldigen. Dit is het einde van mijn verhaal, als ik alle details had verteld, zou dat maken dat jullie kippenvel kregen en schaamte in jullie ogen voelden. Dit is voldoende wat ik gezegd heb......

Moge Allah je genadig zijn, zuster, moge Allah genade met je hebben! Mijn Allah, vergeef haar, schenk haar genade!

Paradijs zo mooi!
Er zijn bijna geen woorden voor

Salaam mensen! we hebben het vaak over de hel maar laat het ons nu eens over het paradijs hebben (want dit is eigenlijk waar iedereen terecht wil komen Inshallah !! ik hoop echt Inshallah dat ons droom zal uitkomen!! Veel leesplezier!!

Het Paradijs
Als we ons afvragen wat ons voornaamste doel is in dit wereldse leven, dan zullen velen van ons als antwoord: gelukkigheid in het wereldse leven. Daar is waar iedereen (of de meesten van ons) naar streeft, we zitten op school, om later een goede baan te krijgen, om geld te verdienen, om gelukkig te zijn... Maar laten we niet vergeten dat dat niet alles is, en dat er veel meer van ons wordt verwacht. Alles in dit wereldse leven vergaat.

Een mooi voorbeeld waar we veel van kunnen leren is dat van de kameel van de Profeet . Zij heette AL-Qaswaae, en stond bekend als het snelste rijdier te midden van de rijdieren van de sahaba. Niemand van de sahaba twijfelde er ooit over om de kameel van de Profeet in te halen. Op een dag kwam er een oude man met een ezeltje, en die haalde met alle gemak al-Qaswaae in... De Profeet zei hierop: "Allah heeft vastgesteld dat er niets in deze wereldse leven zal rijzen, of ooit zal het weer dalen." Dit geldt voor alles, na gezondheid komt ziekte, na rijkdom komt armoede, na een leuk uitje, ben je moe en na het leven komt de dood...

Gelukkigheid in het wereldse leven is dus niet volmaakt, je hebt eigenlijk geen garantie en er volgt vaak iets negatiefs...In het paradijs zal het insha Allah anders zijn, daar heb je andere maatstaven, andere soorten blijdschap en gelukkigheid, en waaronder dat daar wel geldt, dat dat je uiteindelijke doel is, en dat het eeuwig zal zijn. Laten we eens wat dichterbij gaan...laten we ons eens oorstellen hoe het paradijs eruit zal zien. Hoe ziet die plek er nou uit, waar we zo hard voor werken en waar we zo erg naar streven?? De Profeet heeft ons een aantal beschrijvingen gegeven, waar we veel uit kunnen halen...in ieder geval genoeg om ons leven ervoor op te offeren.

Stel je eens voor....

Het einde van de dag des oordeels is nabij...alles is geweest, iedereen weet wat zijn eindbestemming zal zijn, voor de moslims, de godvrezende mensen op het aardse leven, is het zwaarste voorbij, hen staat een eeuwig leven vol verassingen te wachten. Zij zijn ook voorbij de siraat, dit is de 'brug' die boven het hellevuur loopt. Volgens een overlevering van de Profeet is deze zo hun als een haartje, en zo scherp als een zwaard, en het ligt aan je daden hoe snel je eroverheen komt!! De Profeet zegt dat er mensen zijn die in een fractie van een seconde erover heen zijn, de ander doet er wat langer over, ook zijn er die er kruipend overheen komen.....Zorg ervoor dat je ook deze siraat zo snel mogelijk voorbij bent, zorg er dus voor dat je altijd godsvrezend bent, dat je altijd gehoorzaam bent, en Allah (Subhana wa Ta'ala) zal Zijn hulp aan jou schenken. Goed, je bent de siraat voorbij, aan deze kant staan alleen maar moslims, iedereen die het wereldse leven goed heeft doorgebracht, we staan allemaal voor de poorten van het paradijs, maar...ze zijn gesloten!!

We gaan op zoek naar degene die de poorten voor ons zal openen, alle profeten zeggen dat ze daar niet voor bestemd zijn. Dan... komt de Profeet Mohammad hij loopt naar de poort, en klopt daarop...de engel die binnen staat, die de taak heeft deze poort te bewaken, vraagt: "Wie is daar?" De Profeet antwoordt: "Ik ben het, Mohammad ibn 3abdillah!", waarop de engel antwoordt: "Welkom Mohammad! Allah heeft mij verboden deze poort te voor iedereen te openen, behalve voor jou!" De Profeet vertelt ons dat deze poort een breedte heeft even groot als de afstand van Mekka tot Shaam (Syrie), en ondanks deze breedte, zal het erg druk worden voor deze poorten, tenslotte willen alle moslims zo snel mogelijk binnen zijn..Ook dat wordt bepaald door je daden....zullen wij tot diegenen behoren die samen met de Profeet het paradijs binnengaan..of....zij die al laatste binnentreden Doen wij wel hard genoeg ons best om het paradijs als eersten naar binnen te gaan, of kan het ons allemaal niet zoveel schelen??

Is dat niet nog een goede reden om nog meer en meer je best te doen in dit leven? De Profeet zei: "Er is een groep die het paradijs binnengaat, en hun gezichten zijn als de volle maan in een donkere nacht (van blijdschap), de groep die daarna komt, is als het licht van een planeet, en die daarna komt..." en het wordt steeds minder. Natuurlijk is je blijdschap niet te beschrijven als je als eerste, samen met onze Profeet het paradijs binnentreedt!! Wie zal dat niet willen??Ik wil dat....jij wilt dat..iedereen!! Maar werken we er wel hard genoeg voor?? Hopelijk zal deze les ons meer moed geven, en meer kracht om ons nog meer naar onze schepper te richten....
Dat was de binnenkomst, in het paradijs. De Profeet gaat door met het beschrijven: "De kammen zijn van goud...parfum zijn muskus geuren...en veranderen voortdurend." Stel je voor..als slechts een kam van goud zal zijn...waar zal de rest uit bestaan?? De Profeet gaat verder: "De bewoners van het paradijs, zijn constant bezig met tasbee7, het is een instinctief iets, zoals jullie nu ademen" Je zou je afvragen..je bent in het paradijs gekomen omdat je hier, in dit leven, hard hebt gewerkt, en Allah (Subhana wa Ta'ala) hebt aanbeden..moet dat in het paradijs ook?? Moeten we daar ook tasbee7 doen? Nee, maar in het paradijs is alles zo prachtig, dat je niet anders kan, dan Allah (Subhana wa Ta'ala) gedenken voor al deze schoonheden, net als hier, in dit leven, als je een mooi uitzicht ziet, roep je meteen : "Subhaaana Allah". Daarmee kun je het vergelijken. Maar in het paradijs veranderd alles constant, het wordt steeds mooier en mooier, waardoor je nog meer Allah (Subhana wa Ta'ala) gaat gedenken.... Aan de poorten van het paradijs roept Allah (Subhana wa Ta'ala) naar ons, en hij zegt woorden, die je alle moeite en verdriet van het aardse leven doen vergeten..Hij zegt: "O bewoners van het paradijs! Jullie zijn nu gezond, en zullen nooit meer ziek worden, jullie zijn jong, en zullen nooit meer oud worden, jullie zijn levend, en zullen nooit sterven, jullie zijn gelukkig en zullen nooit verdriet meemaken!" Hoe zou jij je voelen als Allah (Subhana wa Ta'ala) dit tegen jou zou zeggen..Het maakt allemaal niet meer uit, je hebt eeuwige garantie, je hebt bereikt wat je wilt, je hebt echte geluk en blijdschap bereikt! Deze woorden alleen, zijn meer dan alles van jou waard wat je in dit leven doet... Hoe kunnen mensen nog hun gebeden nalaten, in ruil voor al dit moois?? Hoe kun je nog bewust ervoor kiezen zonden te begaan als je al deze dingen hebt gehoord??

Maar er is meer:

De Profeet Mousa ('alaihi asalaam) vroeg aan Allah (Subhana wa Ta'ala) : "O Allah, wie heeft de laagte gradatie in het paradijs?" Allah (Subhana wa Ta'ala) zei: "Degene die de laagste gradatie heeft, is diegene die het laatste uit het vuur komt. Elke keer als hij eruit probeert te komen, wordt hij weer teruggetrokken, hij probeert het weer, en hij wordt teruggetrokken, de derde keer komt hij eruit. Als hij eruit is zegt hij: Alhamdoelillah, voor degene die mij van jou heeft gered. Daarna zeg ik tegen hem: "O mijn dienaar, ga mijn paradijs binnen. Wil jij een bezit zo groot als de machtigste koning op aarde? Je krijgt net zoveel als de machtigste koning, en dat nog een keer, en nog een keer en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer (5x), en daarbij krijg je alles wat je hart begeert." Yaa Subhana Allah, dit is degene die het laagst staat in het paradijs, hoe zal het zijn met diegene die het hoogst staat Zo groot is de barmhartigheid van Allah (Subhana wa Ta'ala) !! De Profeet zei ook: "Hij met de laagste gradatie heeft een bezit, die zo groot is, dat hij er meer dan 1000 jaar ervoor nodig heeft om het helemaal te bezichtigen, hij met de hoogste gradatie, bezichtigt Allah (Subhana wa Ta'ala) dag en nacht." Masha Allah, dag en nacht, wat zou je nog meer willen, als je constant naar een schoonheid zit te kijken!!! En 1000 jaar, stel je voor...paleizen, rivieren, dieren, bossen, voetbalvelden (als je ervan houdt...) etc..etc...allemaal voor jou!!

De sahaba vroegen eens aan de Profeet : "Beschrijf de gebouwen van het paradijs voor ons, o Profeet van Allah." De Profeet antwoordde: "Een baksteen van goud en een baksteen van zilver, het cement is van musk, en de kiezelsteentjes zijn parels... " Stel je de geur van het paradijs eens voor...alleen het cement is al van musk...en de gebouwen...subhaana Allah... Maar de hadeeth is nog niet af...het mooiste is: "...en het plafond is de troon van de Barmhartige..." Masha Allah...dus boven al datgene, heb je nog altijd Allah (Subhana wa Ta'ala) naast je...wat wensen wij nog meer? Hoe kun je het nog maken jou verplichtingen niet na te komen??!!

De volgende overlevering zou je ook aan het denken moeten zetten:

"Een afmeting van een boog in het paradijs is beter dan de wereld en wat erbij hoort." De afmeting van een boog, komt ongeveer overeen met 1 meter...dus een meter, is beter dan al het goede wat we hier op aarde hebben gezien?? Alle blijdschap, alle feesten, etc... 1 vierkante meter uit het paradijs, overwint het?? En dan nog te bedenken, dat je nooit dat kleine stukje zult krijgen...maar meer.. .veel meer!!

De vrouwen in het paradijs
De Profeet zei: "Als een van Nour al3ayn (Letterlijk: Licht van het Oog) een puntje van haar vinger naar buiten zou steken, lichten de hemelen en aarde daarvan op, zonder de zon en de maan." Allah (Subhana wa Ta'ala) zegt in Surah 55 : Ayah 30:
"Voorwaar, Wij hebben dezen tot een wonderlijke schepping gemaakt, Wij maakten haar maagden, Beminnelijk, van gelijke leeftijd."
De Profeet zei: "Als een vrouw haar paleis binnenkomt, en tegen haar man praat, zal hij het hele paradijs vergeten..." Dus al die zaken die hebben opgenoemd...vergeet hij...in een paar seconden...door zijn eigen vrouw....??

In de tijd van de sahaba kwam het eens voor dat als een briesje langs kwam, een metgezel zei dat hij daarin de geur van het paradijs rook.... Aan het begin van een slag rook ieder de geur van het paradijs op bepaalde plaatsen, als men na het gevecht naar ze op zoek ging...lagen de martelaren precies daar waar ze geur van het paradijs voordat de slag begon roken....Subhana Allah, de Profeet zegt: "De geur van het paradijs is te ruiken van een afstand van een reis van 500 jaar!" Dus de metgezellen stonden zo dicht bij het paradijs....en wij... staan wij verder dan een reis van 500 jaar van het paradijs.....

Er is nog een punt: Adam (as) werd toen hij geschapen werd in het paradijs gezet, velen van ons denken dat dat zijn huis en eeuwige verblijfplaats was, maar let op de volgende aya, voordat Allah (Subhana wa Ta'ala) Adam schiep:
"En toen uw Heer tot de engelen zeiden: "Ik wil een stedehouder op aarde plaatsen" (Surah 2 : Ayah 30)
Dus het paradijs was zijn eerste thuis, het is alsof Allah (Subhana wa Ta'ala) tegen ons wil zeggen, dat is waar jullie vandaan komen, dus zorg ervoor dat je daar terugkomt!! Je kunt het vergelijken met het verlangen naar je vaderland, hier in het wereldse leven...zo moeten wij ook verlangen naar het paradijs...

Tenslotte nog een mooi moment:

Allah (Subhana wa Ta'ala) zal de mensen van het paradijs bij zich roepen, en zegt: "O mijn dienaren, ik wil dat jullie mij komen bezoeken!" Dan komt iedereen rond de troon van Allah (Subhana wa Ta'ala) zitten. Allah (Subhana wa Ta'ala) zegt: "Vrede zij met jullie allen." Zij antwoorden: "O Allah, u bent de vrede, en de vrede komt van u, geprezen zij u, de meest bramhartige en vrijgevige." Allah (Subhana wa Ta'ala) zegt: "Wens iets." Zij antwoorden: "Wij wensen slechts het aanschouwen van uw gezicht..." Allah (Subhana wa Ta'ala) benaderd iedereen persoonlijk en zegt: "O mijn dienaar, ik ben tevreden over jou, ben jij ook tevreden over mij? Herinner je je die zonde, en die zonde, en die zonde...?" De dienaar: "Maar Allah, u had mij toch vergeven?" Allah (Subhana wa Ta'ala) zegt dan: "Zeer zeker, met mijn vergeving heb je jou status in het paradijs bereikt. Wens maar mijn dienaar!" De dienaar begint op te noemen: "Ik wil dat, en dat, en ook nog dat mijn Heer...en dat en dat..." Totdat de dienaar niks meer weet..dan zegt Allah (Subhana wa Ta'ala): "Ben je dat en dat en dat niet vergeten" Subhaana Allah...Hoe Barmhartig is onze heer Zouden wij al dit goede van ons willen laten gaan..voor een kort leven, wat wij hier doorbrengen

De oude man

Er was eens heel lang geleden een man die bekend stond als een aardig en rustig persoon. Op een dag verliet deze man zijn huis op weg naar een bekende die zo'n 30 kilometer van zijn dorp woonde. Hij liep en liep......totdat hij bij een dorpje aankwam waar een appelboom stond die zijn hoofd op hol deed slaan. Hij had erge honger.....hij had tenslotte al een halve dag gelopen. De appelboom wist hem te verleiden, hij klom de boom in en plukte een appel. Na deze gegeten te hebben begon hij na te denken: "Wat heb ik gedaan...? Bij Allah ik heb gezondigd, ik heb gestolen, ik heb andermans bezit gegeten...!"

Hij had zo'n spijt en kon de spijt niet meer verdragen, hij kon zijn reis niet meer voltooien, voordat hij vergiffenis zou krijgen van de eigenaar van de appelboom. Hij besloot de eigenaar van de appelboom te gaan zoeken, in de verte zag hij een Moskee, dit was de plaatselijke moskee, iedereen kende elkaar daar waarschijnlijk en zo dacht hij dacht sneller succes te kunnen boeken. Eenmaal daar aangekomen vroeg hij aan de mensen of zij wisten van wie die appelboom was. Hij kreeg meteen antwoord op zijn vraag, de boom behoorde toe aan een oude man die niet ver van de appelboom een huisje had. Nu hij wist van wie de appelboom was, was de volgende stap vergiffenis vragen. Hij had nog steeds een schuldgevoel, en hij moest het kwijtraken....

Hij liep naar het kleine armoedig huisje dat gemaakt was van klei en zink. Hij klopte aan en een oude man deed de deur open. "As Salaamoe alaikoem wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh" :zei de oude man, "Wa alaikoem salaam wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh" :antwoordde de man. "Wat kan ik voor je doen" :vroeg de oude man. Hij antwoordde en zei: "Ik kom mijn schuld bekennen en u om vergeving vragen." De oude man vroeg: "Wat heb je gedaan, dan?" Hij zei: "Ik heb een appel uit uw appelboom gegeten. Hoe kunt u mij voor mijn daad vergeven." De oude man antwoordde: "Ik ben oud en kan niet meer op het land werken, ik heb een stukje land 5 kilometer hier vandaan, werk op mijn land en ik zal je vergeven." De man antwoordde: "Als ik dit moet doen om van uw vergeving te krijgen, dan doe ik dat."

Zo gezegd zo gedaan. Acht lange jaren waren voorbij....en de oude man was niet meer de oude, hij begon sterk achteruit te gaan in zijn gezondheid. Op een dag klopte de man, na 10 uur op het land te hebben gewerkt, aan de deur van de oude man. De oude man deed de deur open, en nodigde hem uit binnen te komen, marhaba. De man liep naar binnen en nam plaats op een kleine zelfgemaakte stoel. Hij vroeg de oude man hoelang hij nog op het land moest werken, voordat hij vergeven zou worden. De oude man antwoordde: "Ik vergeef je als je met mijn dochter trouwt." De man antwoordde: "Als dit de enige manier is om vergeving van u te krijgen dan trouw ik met uw dochter." De oude man zei: "Maar......wacht er is nog iets, mijn dochter is blind, stom, doof en kan niet lopen....." De man zei: "Als het echt moet, en als ik hierdoor van uw vergeving krijg dan trouw ik met haar!"

Alles was geregeld, de oude man nodigde hem een paar dagen later bij hem thuis uit, en ze zaten aan tafel. De oude man zei: "Kijk hier is mijn dochter, degene met wie je gaat trouwen." Waarop de man antwoordde: "Hoe kan dit nu uw dochter zijn als ze gewoon kan zien, want ze kijkt recht in u ogen. En ze gewoon kan horen want ze reageerde toen u haar net riep. En ze gewoon kan praten want ze gaf u antwoordt. En ze gewoon kan lopen want ik zie haar nu lopen. Was uw dochter niet doof, blind, stom en kon ze niet lopen?"

De oude man antwoordde hierop: "Ja inderdaad,.....mijn dochter is blind, want zij ziet alleen wat goed is, hetgeen wat slecht is ziet zij niet, mijn dochter hoort niets, want ze hoort alleen wat goed is, hetgeen wat slecht is hoort zij niet. Mijn dochter is stom, want ze praat alleen over goede dingen, hetgeen wat slecht is daar praat zij niet over. Mijn dochter kan niet lopen, want ze loopt van huis naar de Moskee en van de Moskee naar huis........verder loopt zij niet. Waar vind je tegenwoordig nog zulke vrouwen en zulke mannen? Welke man zou 8 jaar op het land werken in ruil voor vergeving. Welke man zou trouwen in ruil voor vergeving. Welke man zou trouwen met een vrouw die blind, doof en stom is en die niet kan lopen."

------------------------------

En waar vind je tegenwoordig nog zo'n vrouw of man. De vrouwen en mannen van tegenwoordig zijn blind voor geluk en gezondheid, maar hun ogen staan wijd open voor luxe, (auto's en goud). De vrouwen en mannen van tegenwoordig zijn doof en stom als het gaat om de Islam en om het verkondigen hiervan, maar hebben genoeg gesprekstof als het gaat om roddels, vloeken en andere slechte zaken gaat. De vrouwen en mannen van tegenwoordig kunnen niet lopen als het gaat om het lopen van huis naar de Moskee, maar lopen wel heel hard en snel achter de wereldse geneugten, pleziertjes en disco's aan.....

Maar het is nog niet te laat. Denk na, en leg eens rekenschap af over hoe je je tijd gebruikt -de lange uren, ja zelfs de dagen weken of jaren- in het najagen van triviale doelen (zonder wezenlijke betekenis). Het inventarisatieproces en het verbeteren vereist een volledige eerlijkheid ten opzichte van jezelf en we weten dit kan buitengewoon moeilijk zijn als het om zonden als trots of egoïsme gaat. Het herkennen en erkennen er van is de eerste stap tot verbetering. Want iedereen zal beoordeeld worden door het overwicht aan het goede of slechte in hem/ haar. In dit verband wordt het opstellen van de Miezân (weegschaal) in de Qor'aan beschreven.

Een jongeman die een sportauto wou


Een jonge man was bijna toe aan zijn eindexamen. Al maanden lang had hij een prachtige sportauto staan te bewonderen in een showroom van een auto dealer. Wetende dat zijn vader dit makkelijk kon bekostigen had hij tegen zijn vader gezegd dat dit alles was wat hij maar wenste.

Toen de dag eindelijk naderde van het eindexamen, had de jonge man signalen van zijn vader verwacht en gehoopt dat deze de auto voor hem had gekocht.
Eindelijk op de ochtend van zijn diploma uitreiking riep zijn vader hem in zijn priv?-vertrekken.

Zijn vader vertelde hem hoe trots hij toch was op zo?n goede zoon, en vertelde hem hoeveel hij van hem hield.
Hij gaf zijn zoon een prachtig ingepakt cadeau.
Nieuwsgierig maar toch wel teleurgesteld opende de jonge man het pakje en vond daarin een mooie in leer gebonden Koran.
Boos schreeuwde hij tegen zijn vader: "met al jouw geld en dan geef je mij een Koran???"
Hij stormde het huis uit en liet het Heilige boek achter.
Vele jaren gingen voorbij, de jonge man was een succesvolle zakenman geworden, het ging hem voor de wind.
Hij had een prachtig huis en een liefdevolle familie, maar hij realiseerde zichzelf dat zijn vader al behoorlijk oud aan het worden was, en dat hij hem toch maar eens moest gaan opzoeken.
Hij had zijn vader na die dag nooit meer gezien.
Maar voor dat hij kon regelen om zijn vader te gaan bezoeken, kreeg hij een telegram waarin stond dat zijn vader was overleden en dat hij de erfgenaam was van zijn vaders bezittingen en moest komen om de zaken af te wikkelen.

Toen hij arriveerde in zijn vaders huis werd hij door verdriet en grote spijt overmand.
Hij begon zijn vaders belangrijkste papieren uit te zoeken, en zag toen de nog steeds nieuwe Koran liggen precies zoals hij dat zoveel jaar geleden had achtergelaten.

Met de tranen in zijn ogen opende hij de Koran en begon erin te lezen.

Toen hij de woorden las, viel er een autosleuteltje uit een envelop wat was bevestigd achter de Koran.

Het had een plaatje met de auto dealers naam eraan hangen, dezelfde dealer die zijn o zo felbegeerde sportauto in de showroom had staan.
Op het plaatje stond zijn diploma uitreiking datum gegraveerd en de woorden? 'volledig betaald'.

Hoeveel keer missen wij Allaah's zegeningen niet, omdat ze niet precies is verpakt zoals wij verwachten??
Dank Allah (swt) om dat wat je hebt!

De oude man en zijn 3 zonen

Er was eens een oude man met drie zonen.

Ik ben een reizigster

De wereld is een knikker op een zwart gordijn. De sterren zijn lichtjes dat branden met de wet van Edison. De nevels zijn abstracte kunstwerken van nonchalante kunstenaars. De wolken zijn ontplooide watjes verkrijgbaar bij de drogist. Het universum is een machine zonder maker. Het universum is werkend maar niet werkend ontstaan.

Al kijkend stromen gedachtes door me heen. Ik zit op een stoeltje in de tuin naar de hemel te kijken. Ik stel vragen en de antwoorden hangen boven mij: ‘Waarom zijn we zo blind?’ vraag ik me af. De tijd hangt aan een zijden draadje en niemand weet wat tijd inhoudt. Het tikken van de klok doet me realiseren dat ik hier al veel te lang zit, dat ik al te lang deze vragen stel. Ik sta op, en hoop op een nieuwe dag.

Bismillahi Rahmani Raheem

Ik ben een moslima. Ik ben 16 jaar en woon in een huis. Ik ben westers opgevoed en zo hoorde het in eerste instantie ook te zijn, want ik ben een moslima, ik geloof in het lot. Ik ben een gevangen ziel, gevangen in een lichaam, dat haar voetstappen doet trillen door het stof van de aarde. Mijn hart, kloppend tegen het glas van mijn compas, dat zich diep in mijn borst genesteld heeft. Een compas dat niets anders doet dan wijzen, ergens naar boven, achter wolken en atmosfeer. Ik heb geen vrienden en hou er geen. Ik ben een vreemdeling, een reizigster. Mijn enige Vriend is Allah, Die altijd met me mee op reis gaat, en Die mijn reis ook voor me heeft uitgestippeld, ook al weet ik Zijn Plan niet.

Ik ben op reis, op een permanente aardbodem. Ik ben op reis, naar het Beloofde. Het leven is net als de onvoorspelde oceaan. Ik bouw er geen huis op, zoals Jezus vrede zij met hem heeft gezegd. Mijn ziel is licht, mijn hart is vloeistof, mijn dromen zijn stof. Mijn lot en bestemming aan de horizon genesteld, die zich aan die lijn hebben gelijkgemaakt, geen zicht op waar ik heenga. Mijn liefde is beperkt, en gaat niet verder dan het oppervlak van mijn hart. Alleen Allah is Degene waar ik van Hou.

Mijn ziel is als een tere veer, dat zich door wind en regen heen laat vallen. Mijn ziel zou recht in de dhikr vallen als er geen weerstand zou zijn, van de lucht, van de regen. De veren van mijn ziel, helen alleen door de Genade van Allah.

Maar haar hart, mijn hart, is net zo bloederig als de strijd die er in haar omgaat. Een strijd, waarvan de strijdbijlen pas begraven zullen worden op de dag dat ik mijn laatste adem heb uitgeblazen. Een moment, waarin dit leven zo klein zal zijn als een zandkorreltje, dat zich langzaam een weg baant naar de donkere, koude dieptes van een verwoestende oceaan. Oh, waar is mijn hart, haar hart, dat niets anders doet dan vechten, vechten tegen influisteringen. Influisteringen, zo zacht. Influisteringen die zich laten neerdalen, door mijn huid, in mijn bloedbanen.

Ik ben een vreemdeling, een reizigster. De wereld is als een kaars dat langzaam uitdooft. Ik heb geen weet, noch het idee wat er zal gebeuren nadat deze vlam zich langzaam heeft vermengt met het kaarsvet.

Voorwaar, mijn ziel is eigendom van Allah.

Geschreven door zuster Qamar

De Fakir En De Ryke Man

Bismillah Irahman Irahiem, Alhamdolilahi Rabil Alamien
Wasalatu wasalamu 'ala khairy khaliqihi Muhamadin wa 'ala aalihi wa sahbihi adjma'ien
(In de Naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle. Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden. Vrede en zegeningen zij met de beste schepping Mohammed en op zijn afstammelingen, metgezellen en allen)

Ondankbaar

Dit verhaal gebeurde tijdens het feest 'Ied ul Fitr' (afsluting van de vastenmaand Ramadan). Er was iemand die erg welgesteld was. hij was erg rijk en had een overvloed aan goederen. op die dag kwam een straatarme man (Fakir) en hij belde bij de rijke man aan; de arme zei dat hij op reis was en graag wat wilde eten.
de rijke man duwde hem opzij en schold hem uit; joeg hem weg van zijn huis. Hij zei dat hij zijn Ied ul Fitr verstoorde. de rijke man was met zijn vrouw en kinderen aan het feesten.
de Fakir voelde zich zeer bedroefd, met zijn totale ziel en geest sprak hij tot Allah (SWT):
"O Allah, geef mij ook zulke rijkdommen en ik verzoek U mij ook zo'n dag te schenken, opdat ik in UW naam kan weggeven en dat ik dankbaarheid kan tonen en dat UW arme dienaren kan helpen."

Allah's Wil geschiedde en binnen 1 jaar kreeg de rijke man grote ( ook financiële) tegenslagen.
Hij werd uiteindelijk ook een fakir. De eens arme Fakir had echter in 1 jaar tijd zo'n groot succes door Allah's Wil. Toen hij na 1 jaar het ied ul Fitr feest vierde werd er op zijn deur geklopt. Hij vroeg wie aan de deur was. Een stem zei: "Ik ben een Fakir en ik ben arm, ik wil graag iets hebben om te eten" De nieuwe rijke man herkende de Fakir. het was dezelfde man, bij wie hij een jaar gelden had aangebeld." de fakir kreeg zoveel te eten. na het eten zei de rijke man: "Nu mag je ook nog van mijn bezittingen nemen, zoveel als je wenst. Ik was het die een jaar geleden bij jou thuis aangebeld had en jij hebt mij weggezonden. Ik heb Allah (SWT) beloofd, dat als ik iets van Allah's rijkdom zou bezitten, ik de armen zou helpen.
Vandaag is het moment aangebroken dat juist u nu bij mijn huis aanbelt. U bent deelgenoot van mijn rijkdom omdat ik toen bij jou had aangeklopt. Je had mij weggejaagd. En vandaag heeft Allah (SWT) mij verrijkt."

Toen hij dat hoorde, begon hij te huilen. Hij begon zich te richten tot Allah (SWT)

Allah (SWT) openbaard in de Heilige Koran 3: 26
Zeg: "O Allah, Heerser van het Koninkrijk. U geeft de heerschappij aan wie U wilt en U ontneemt de heerschappij van wie U wilt. U maakt machtig wie U wilt en U vernedert wie U wilt. Slechts in UW handen is al het goede. Waarlijk, U hebt macht over alles. "

De boodchap bij deze gebeurtenis (Waki'a) is dat Allah (SWT) zelf uitmaakt wie HIJ tot rijke maakt en wie HIJ tot een Fakir maakt.
De lering die wij hieruit kunnen trekken, is dat wij ongeacht de situatie en in welke omstandigheden wij ook mogen verkeren, wij Allah soubhana wa ta'ala dankbaar moeten zijn.
En dat wij goed met elkaar moeten omgaan, ongeacht de status van de mens dat je met liefde en respect met elkaar moet omgaan.
Bij Allah, heeft elke mens, ongeacht de status, kleur of uiterlijk, een eigen plaats. Allah is HIJ, die weet wat wij in onze harten hebben. deze eigenschap heeft de mens niet.
Insha Allah, zullen wij lering trekken uit deze gebeurtenis

wasalam muhaleikom warahmatolah

De parelketting,

Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf. Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje. “ Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft?” Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje. “Eén euro vijfennegentig. Dat is bijna € 2,00. Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen. Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.”
Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent. Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren. Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardenbloemen mocht plukken voor 10 cent. Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels. Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen. Ze droeg ze altijd. Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging. De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging. Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden.
Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen. Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha “Hou je van mij?” “Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt?” “Geef me dan je parels.” “Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet.” “Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez.” En hij gaf haar een zoen op haar wang.
Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg haar vader Aisha weer “hou je van mij?”. “Papa, je weet toch dat ik van je hou?” “Geef me dan je parels.” “Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben. Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben. Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past.”
“Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou.” En zoals altijd kuste hij haar wang zacht.
Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed.
“Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand?” Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader. En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting. Met een lichte beving zei ze “Hier papa, dit is voor jou.” Met tranen in zijn ogen strekte Aisha’s papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha.
Hij had ze al die tijd al. Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven.
Zo is het ook met Allah, de Almachtige. Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten.
Is Allah niet groots? Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?
Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten? Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof één ding. Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven.

Het verhaal van de profeet Salih

Zijn uitnodiging

Ibn Kathir zei, dat de Thamoed een stam was van de Moesta'riba Arabieren, die leefde in het gebied tussen Hijaz en Taboek. Zij leefden na het volk van 'Aad en waren net als zij afgodenaanbidders. Vervolgens stuurde Allah hen een man van hun eigen volk d.w.z. Salih. Hij nodigde hen uit alleen Allah te aanbidden en afgoderij op te geven. Sommigen van hen namen de uitnodiging aan, maar de meesten waren ongelovig en beledigden hem met woorden en daden, nog erger, zij probeerden hem te doden. Daarna doodden zij de kamelin, hetgeen een wonder was van Allah om een reden tegen hen te hebben. Daarom ondergingen zij een dergelijke straf die van Degene Die verheven is in macht en in staat is Zijn wil uit te voeren.

De Ontkenning van zijn volk

"En tot het (volk van) Thamoed (stuurden Wij) hun broeder Salih. Hij zei: "O, mijn volk! Aanbid Allah, jullie hebben geen andere god dan Hem. Voorwaar, er is tot jullie een duidelijke teken van jullie Heer gekomen. Deze kamelin van Allah is een teken voor jullie; laat haar dus grazen op Allah's aarde en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen. "En gedenk dat Hij jullie tot de opvolgers van de 'Aad heeft gemaakt en je bewoners in het land heeft gegeven en jullie bouwden voor jezelf paleizen op de vlakten en groeven huizen uit de bergen. Overdenk dus de gunsten van Allah en sticht geen onheil op aarde.(Qoer-aan 7:73-74)

Ibn Kathir zei, dat dit betekende, dat Allah hen tot opvolgers maakten van het volk van 'Aad, opdat ze wellicht een voorbeeld zouden nemen aan hetgeen gebeurd was met hen en daardoor niet zouden handelen als zij hadden gedaan. Allah gaf hen woonplaatsen in het land om er de paleizen neer te zetten die ze maar wilden. In een ander wordt gezegd:

"En jullie hakken met grote vaardigheid huizen uit bergen."(Qoer-aan 26.149)

Salih ging door: "... vraag dan vergeving van Hem en keer je tot Hem in berouw, d.w.z. Geef op waarmee je bezig bent en geef je over aan aanbidding van Allah, mijn Heer is nabij en verhorend" (Qoer-aan 11:61) d.w.z. Als je je onderwerpt, zal Allah je berouw aanvaarden en je vorige zonden uitwissen. Hun antwoord was echter, "O Salih! Je was tot nu toe voor ons iemand van goede hoop!!" D.w.z. Wij dachten dat je een man met gezond verstand was, voordat je beweerde slechts één god te aanbidden en de afgoden te verloochenen die door onze vaders en voorvaderen aanbeden werden. Zij zeiden: "Verbied je nu ons de aanbidding die onze voorvaderen ook aanbeden hebben?! Wij verkeren echt in grote twijfel over datgene waartoe je ons hebt uitgenodigd."(Qoer-aan 11:62)

Allah zei via de tong van de profeet Salih:

Hij zei: "O mijn volk! Vertel mij, als ik een duidelijk bewijs van mijn Heer heb en er tot mij een genade van Hem komt, wie kan mij dan tegen Allah helpen als ik ongehoorzaam ben? Dan laten jullie alleen mijn verlies toenemen."(Qoer-aan 11:63)

De profeet Salih spreekt tot zijn volk in het vers hierboven zeggende: "Veronderstel, dat datgene waartoe ik jullie uitnodig de waarheid is, hoe kun je het bestrijden uit het oogpunt van Allah? Hoe kun je vrede vinden, als je mij vraagt om mijn oproep alleen Hem te aanbidden op te geven? Zou ik gehoor geven aan jullie verzoek, dan zou niemand van jullie en niemand van een ander volk veilig zijn voor de bestraffing van Allah."

De beproeving van de kamelin

De geleerden constateerden dat terwijl het volk van de Thamoed zich verzamelde, de profeet Salih hen uitnodigde om Allah te aanbidden. Hij preekte tot hen en waarschuwde hen zich niet te verzetten tegen zijn oproep. Zij wezen naar een rots die dichtbij was en zeiden: "Als je een kamelin uit die rots kunt halen die er zus en zo uit ziet, dan zullen we je uitnodiging geloven." Hij zei: "Zul je heel zeker in mij geloven als ik jullie dat breng wat jullie willen?" Zij antwoordden: "Ja zeker." Dus maakte hij een overeenkomst met hen en bleef in zijn gebedsplaats om Allah te aanbidden en Hem te vragen hun verzoek in te willigen. Vervolgens beval Allah de rots te splijten en er verscheen een kamelin uit het midden die paste bij de beschrijving die voorheen vastgesteld was. Sommigen van hen geloofden, maar de meesten volhardden in ongeloof en dwaalden in koppigheid.

Betreffende dit vers zei Allah: ..."En Wij stuurden een kamelin naar de Thamoed als een duidelijke teken, maar zij deden haar onrecht aan.(Qoer-aan 17:59) Zoals het vers zegt, verloochenden de meesten van hen de waarheid en volgden haar niet, hoewel hun verzoek ingewilligd werd.

Over hen zei Allah: "Zij zeiden: "Jij bent slechts één die behekst is! Jij bent niets anders dan een mens zoals wij. Geef ons dan een teken als je tot de waarachtigen behoort." (Qoer-aan 26: 153-154) Zo daagden zij hem uit een wonder te volbrengen om de waarachtigheid van zijn bewering te bewijzen.

Hij zei: "Hier is een kamelin; zij heeft het recht om (water) te drinken, en jullie hebben het recht om (water) te drinken, (ieder) op een dag die bekend is. Raak haar niet aan om haar te kwetsen, opdat jullie niet op de Grote Dag door de bestraffing gegrepen worden."

(Qoer-aan 26:155-156)

Dezelfde situatie wordt ergens anders in de Qoer-aan belicht in het volgende vers: ..."Voorwaar, er is tot jullie een duidelijke teken van jullie Heer gekomen. Deze kamelin van Allah is een teken voor jullie.." (Qoer-aan 7:73) Hier schrijft de profeet Salih de kamelin toe aan Allah als een vorm van eer, net zoals men zegt 'het huis van Allah', als men het over een moskee heeft of de Ka'aba bijvoorbeeld: Laat haar dus grazen op Allah's aarde en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen. (Qoer-aan 7:73)

Allah spreekt over het wonder van de kamelin in Soerah Al-Qamar: "Waarlijk, Wij sturen een kamelin als beproeving voor hen". (Qoer-aan 54: 27) om hen op de proef te stellen, of ze zullen geloven of in hun ontkenning volharden. Allah weet echter reeds van te voren hoe zij zich zullen gedragen.

"...Oberserveer hen!" (O Salih) (Qoer-aan 54:27) en zie wat hun gedrag zal zijn.

"...en wees geduldig.(Qoer-aan 54:27) ten opzichte van de schade die ze jou wilden berokkenen, want je zult getuige zijn van hun noodlot.

En vertel hen dat het water tussen (haar en) hen verdeeld moet worden. Ieders recht om te drinken moet uitgevoerd worden. (Qoer-aan 54:28)

Een ander vers betreffende de kamelin is het volgende

Hij zei: "Hier is een kamelin; zij heeft het recht om (water) te drinken, en jullie hebben het recht om (water) te drinken, (ieder) op een dag die bekend is." (Qoer-aan 26:155)

De kamelin verbleef bij hen, grazend in hun land. Ze dronk op afwisselende dagen, een dag voor haar en een andere dag voor het volk.

"... Dus sneden zij de hielpezen van de kamelin door en schaamteloos ontkenden zij het bevel van hun Heer.(Qoer-aan 7:77)

Ibn Kathir zei, dat na een lange tijd de adel van het volk van Thamoed zich verzamelde en akkoord ging de hielpees van de kamelin door te snijden zich ervan te ontdoen en het water uit te sparen dat ze dronk. Hierover zei Allah: "...Dus sneden zij de hielpezen van de kamelin door en schaamteloos ontkenden zij het bevel van hun Heer;...(Qoer-aan 7:77)

Ibn Jarir en andere Qoer-aaninterpretatoren stelden vast, dat er twee vrouwen van Thamoed waren, één heette Sadoeq en behoorde tot een rijke familie van adel. Ze was de vrouw van een man van de Aslamstam, maar scheidde van hem. Vervolgens riep ze haar neef, wiens naam Masra was, en bood zichzelf aan hem onder voorwaarde dat hij de kamelin die hielpees zou doorsnijden. De andere vrouw van de Thamoed was een oudere, ongelovige vrouw die 'Oenaizah heette. Zij bood haar vier dochters aan de leider van haar stam wiens naam Qoedar bin Salif was. Zou hij de hielpees van de kamelin doorsnijden, dan kon hij één van haar dochters uitkiezen.

Zo waren deze twee jonge mannen aangewezen om de boodschap uit te voeren. Daarna verspreidden ze het plan onder hun volk, hetgeen tot resultaat had dat nog zeven mannen hen begeleidden in de onderneming, in het totaal dus negen mannen. Over hen zei de Qoer-aan: "En er waren negen mannen in de stad, die het land verderf zaaiden en die zich niet wensten te verbeteren."(27:48)

Alle negen mannen gingen rond in hun stam om goedkeuring te krijgen voor het doorsnijden van de hielpees van de kamelin. Toen de kamelin terugkwam van de waterplaats, schoot Masra', die op de loer lag, met pijl en boog op haar en verwondde haar poten. Qoedar slachtte haar daarna met zijn zwaard. Ze viel dood neer op de grond nadat ze een enkel geluid van waarschuwing uitte voor haar jong.

Over dit voorval, zegt de Qoer-aan:

"Dus sneden zij de hielpezen van de kamelin door en schaamteloos ontkenden zij het bevel van hun Heer en zeiden: "O Salih! Breng je bedreigingen, als je waarlijk één van de booschappers bent."(Qoer-aan 7:77)

Ergens anders wordt gezegd:

"Maar zij riepen hun metgezel en hij nam (een zwaard) en sneed (haar) pezen door. Dan hoe (vreselijk) waren Mijn Bestraffing en Mijn waarschuwingen."(Qoer-aan 54:29-30)

In Soerah As-Sjams vertelt Allah ons over dit voorval:

De meest verdorven man onder hen kwam naar voren. Maar de boodschapper van Allah zei tegen hen: "Vrees de kwade afloop. Wees voorzichtig! Dit is de kamelin van Allah!" En verhinder haar niet te drinken!" (Qoer-aan 91:12-13)

Dit is een waarschuwing voor hen het dier geen schade te berokkenen.

Toen verwierpen zij hem en doodden haar. Dus vernietigde hun Heer hen voor de zonde die zij begingen, en maakte hen met de grond gelijk. En Hij vreest niet de gevolgen daarvan.

(Qoer-aan 91:14-15)

Ibn Kathir zei, dat zij in hun woorden diverse vormen van extreem ongeloof combineerden:

Zij weerspraken het bevel van Allah en Zijn boodschapper door de kamelin, die als een teken gezonden was, die hielpees door te snijden. Dus haalden zij zich de bestraffing op de hals die in het volgende vers genoemd wordt, "en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen! In een ander vers werd de straf beschreven als de straf van de Grote Dag. In een derde vers in de Soerah Al-Araf, ver 73, werd het beschreven als een afschuwelijke straf, en alle zeggen de waarheid.

Zij haalden zich prompt de last van de bestraffing op de hals. Zij belogen hun Boodschapper, hoewel hij hen alle bewijzen bracht die zijn uitnodiging ondersteunden, en hoewel zij de waarheid zeer goed kenden, ontkenden ze haar en gaven geen gehoor aan de waarschuwing dat ze gekweld zouden worden.

De onvermijdelijke bestraffing van Allah overkomt hen

Allah zei: "Maar zij sneden haar pezen door. Dus zei hij: "Vermaak jullie jezelf maar in jullie huizen gedurende drie dagen. Dit is een belofte die jullie niet kunnen verloochenen."

(Qoer-aan 11:65)

Ibn Kathir zei, dat, toen de kamelin op de grond viel, nadat Qoedar bin Salif, moge hij vervloekt zijn, haar de hielpees, de rest van de negen mannen doorgingen met het in stukken snijden van het lichaam. Toen het jong dit zag, vluchtte het weg naar de top van een berg en maakte drie keer een geluid. Dus zei Salih tegen de ongelovigen in zijn volk, "Vermaak jullie jezelf maar in jullie huizen gedurende drie dagen," vandaag niet meegeteld. Weer geloofden ze zijn waarschuwing niet, integendeel, zij smeedden plannen om hem te vermoorden en zo zou zijn noodlot hetzelfde zijn als dat van de kamelin.

Hierover zei Allah:

Zij zeiden: "Zweer wederzijds bij Allah dat wij een geheime nachtelijke aanval op hem en zijn huishouding zullen plegen en daarna zullen wij zeker tegen zijn naaste verwanten zeggen: "Wij waren geen getuigen van de vernietiging van zijn huishouden en waarlijk, wij vertellen de waarheid."(Qoer-aan 27:49)

Over hun samenzwering bij Allah:

Dus smeden zij een plan en Wij hebben een plan gesmeed, terwijl zij het niet doorzagen. Zie dan hoe het einde van hun plan was! Waarlijk! Wij hebben hen vernietigd en hun natie, allen tezamen. Dit zijn hun huizen in absolute verval, want zij zondigden. Waarlijk, hierin is zeker een teken voor een volk dat weet. En Wij redden degenen die geloofden, en Allah vreesden en gehoorzaamden.(Qoer-aan 27:50-53)

Allah zond daarom stenen naar de groep die van plan was de profeet Salih te vermoorden, die hen op het hoofd raakten en de oorzaak van hun vernietiging waren. Deze groep werd reeds voor de overblijvende groep van ongelovigen vernietigd.

Op donderdagmorgen, de eerste dag van het uitstel, werd het volk van Thamoed wakker een geelachtige kleur op hun gezicht, zoals Salih hen voorspeld had. Toen de nacht aanbrak, herinnerden zij elkaar eraan, dat reeds een dag van de gestelde tijdslimiet voorbij was. Op vrijdagmorgen, de tweede dag van het uitstel, werden ze wakker met een roodachtige kleur op hun gezicht. 's Avonds herinnerden zij elkaar weer eraan, dat de tweede dag van het gestelde tijdslimiet voorbij was. Op zaterdagmorgen, de derde dag van het uitstel, werden ze wakker met zwarte gezichten. Toen de nacht aanbrak, riepen ze uit: "Het uitstel is voorbij."

Op zondagmorgen bereidden zij zichzelf voor op de dood en wachtten op de dreigende bestraffing, terwijl ze niet wisten aan welk soort kwelling zij blootgesteld zouden worden en wanneer de tijd zou aanbreken. Toen de zon opkwam, stak een hevige rukwind op en de aarde beefde onder hen. Zo gaven zielen zich aan de dood over, levens verlieten hun lichamen, alle beweging hield op, en geen stemmen werden meer gehoord. Alle mensen kregen levenloze lichamen. Allah beschrijft hun toestand als volgt:

"Alsof zij nooit geleefd hadden. Geen twijfel! Waarlijk, de Thamoed geloofden niet in hun Heer. Weg dus met de Thamoed!"(Qoer-aan 11:68)

De Qoer-aan beschrijft de houding van Salih na vernietiging van zijn volk aldus:

Toen keerde Salih zich van hen af en zei: "O, mijn volk! Ik heb zeker de boodschap van mijn Heer aan jullie verkondigd en heb jullie een goed advies gegeven, maar jullie houden niet van goede adviseurs."(Qoer-aan 7:79)

Na de vernietiging sprak Salih tot de dode lichamen, terwijl hij het land verliet: "O, mijn volk! Ik heb zeker de boodschap van mijn Heer aan jullie verkondigd en heb jullie een goed advies gegeven...(Qoer-aan 7:79) Hier vertelt de profeet Salih hen hoe hij zich alle moeite had getroost om hen in woord en daad te leiden. "... maar jullie houden niet van goede adviseurs." (Qoer-aan 7:79) Jullie binnenste accepteerde de waarheid niet en kon er niet mee omgaan. Zo leidden jullie jezelf naar dat dramatische einde, hetgeen een eeuwige kwelling wordt.

De profeet Mohammed vzmh sprak tegen de polytheïsten die gedood werden in Qalib Badr, drie dagen na de veldslag van Badr, toen hij op zijn rijdier zat en het leger bevel gaf naar huis te gaan in de laatste uren van de nacht. Hij zei tegen hen: "O volk van Qalib, hebben jullie werkelijk dat verkregen wat jullie Heer jullie beloofd had? Ikzelf heb gekregen wat mijn Heer mij beloofd had... Wat waren jullie een slechte stam tegenover jullie Profeet! Jullie verloochenden mij, terwijl andere mensen in mij geloofden, jullie dreven me weg, terwijl andere mensen mij onderdak verschaften, jullie vochten tegen mij, terwijl andere mensen mij ondersteunden. Wat waren jullie een slechte stam tegenover jullie profeet!" 'Oemar bin Al-Khattab zei tegen hem: "Praat jij tegen dode lichamen?" Hij antwoordde: "Bij Degene in Wiens hand mijn ziel is, jij hoort mijn woorden niet duidelijker dan zij, maar zij kunnen niet antwoorden."

Imam Ahmad heeft op gezag van "Abdoellah ibn 'Oemar overgeleverd dat in het jaar van Taboek, toen de Boodschapper van Allah vzmh voorbij de vallei van Hidjr kwam in het land dat door de Thamoed bewoond werd, hij zei: "Ga dit land niet binnen zonder dat je huilt. Als je niet kunt huilen, betreed het dan niet, anders zou je wel eens kunnen overkomen wat hen overkomen is."

De dood van Salih

Ibn Kathir zei, dat overgeleverd werd, dat Salih naar het heiligdom van Allah trok en er bleef, totdat hij stierf. Allah weet het beter.

Bron: Geschiedenis van de Profeten

Schrijver: Ibnu Kathir

Uitgeverij: Noer

Brief aan Allah (s.w.t.)

U bent Waarheid, U bent Arrahmaan en U bent Arrahiem. Alleen U neem ik aan als mijn Heer en Mohammed als mijn Profeet, de laatste van alle Profeten.

Ya Allah, aan U schrijf ik deze brief en voor U alleen wil ik leven, U weet het beste wat er in ons harten zit. Allah, vergeef mijn zonden en zegen mijn goede daden. Laat mij niet behoren tot de zondaars, Allah laat mij niet sterven in zonde!!! (ahoedoe billaah)

Geef mij kracht ya Allah om te weerstaan tegen de verleidingen op deze aarde. Laat mij niet streven naar het wereldse leven maar naar het Leven in het Hiernamaals (inshaAllah). Geef mij geduld ya Allah, om door te komen in moeilijke tijden en om door te gaan en niet op te geven.

Allah, verlicht mijn hart met Al-Quraan met Al-Islaam en met Al-Imaan. Aanvaard mijn berouw en bescherm mij om te hervallen naar het slechte. U bent Almachtig, U bent Al-Horend, bescherm mijn "ummah", bescherm hen en geef hen kracht. Verlicht hun harten met geduld, met Al-Islaam en Al-Imaan. Laat hen niet teveel waarde hechten aan het leven hier op aarde, maar laat hen allen streven naar het Leven in het Hiernamaals (amien). Ya Allah, laat ons toe tot diegenen die U mogen ontmoeten in het Paradijs. Bescherm mijn gemeenschap tegen Djahannam (Het Hellevuur). Allah, laat onze Liefde voor U groter zijn, vervul ons harten met Liefde voor U.

Laat mij dankbaar zijn en ons moslims voor al datgeen waarvoor U ons gezegend hebt in dit leven. Allah, bescherm mijn broeders en zusters in Palestina, Nigeria, Tsjechië en overal waar dan ook ter wereld. Laat ons dankbaar zijn voor het eten dat wij op tafel krijgen en laat ons niet behoren tot de Verkwistenen.

Allah het doet mij pijn om mijn "ummah" te zien lijden, laat ons dankbaar zijn voor elke dag dat wij leven, voor elke keer dat U ons berouw aanvaard en onze zonden vergeeft. Schud onze broeders en zusters wakker, NU, voor het te laat is. Zegen onze vasten!! Bescherm ons van het doen en zeggen van slechte dingen. Verlicht het leed van mijn "ummah", U wil alleen aanvaarden Wij.

Bescherm onze ouders, bescherm hen voor de last die wij hen veroorzaken. Laat ons onze moeders behandelen met liefde die zij ons gegeven hebben en waarmee zij ons opgevoed hebben. Het Paradijs ligt aan hun voeten. Zegen onze families, onze vrienden en onze gemeenschap. Straf diegene die ons gemeenschap onrecht aandoen Ya Allah. Laat onze Liefde voor U zo groot zijn en voor onze profeten (Vrede Zij Met Hen) en de metgezellen (Moge Allah tevreden met hen zijn).

Laat ons streven naar de "Sunnah" van onze Profeet Mohammed . Allah, Ya Allah, U bent Prachtig, Alle lof behoort alleen U toe. Noch bent U verwerkt, noch hebt U verwerkt (mashaAllah). U en alleen U heeft macht over alle dingen, U weet het beste wat er in ons omgaat of het nu goed of slecht is. U hoort en U ziet alles, niets ontglipt aan U en niets kunnen wij voor U verstoppen. U bent Al-Malik, de koning van alles en iedereen.

Alhamdoelilah, Alhamdoelilah, ya Allah dat wij gezegend zijn met AL-Islaam, een religie van pracht en praal, een religie van "echte" waarheid. Allah aanvaard onze salaat en onze vasten, weet dat wij zonder U behoren tot de ongelukkigen en tot de dwalenden, bescherm ons hiertegen. Laat ons geen woeker koesteren in ons harten, behoed ons tegen jaloezie en tegen haat.

Allah, ik hou van U, ik hou zoveel van U, laat mij ook liefde koesteren voor mijn "ummah". Laat mij geen haat noch jaloezie koesteren tegen mijn volk. Ik hou van U oh Allah en alleen voor U zal en is mijn liefde zo Groot. Ik wil U zo graag ontmoeten en uit dankbaarheid richt ik deze brief aan U voor elke dag dat ik mijn Liefde voor U kan betuigen. "Laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah, salla laahoe ‘alaihi wa salaam".

Vergeef ons onze zonden en laat onze "ummah" ons vergeven voor de zonden die wij begaan, zodat wanneer ons Uur aangekomen is wij geen moeite zullen ondervinden met het zeggen van "Talqien" (laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah).

Bij deze sluit ik mijn brief af alhoewel ik U nog zoveel zou willen zeggen. Maar U bent Alwetend en Alhorend, U alleen weet wat er in ons harten is (SubhaanAllah)

Allah ik hou zoveel van U en ik wil nog meer van U houden. Mijn Liefde is zo Groot voor U en insha'allah dat het met de dag mag groeien insha'allah voor heel onze moslimgemeenschap!!!

Mag Allah met ons zijn bij elke stap of beslissing die wij nemen, Mag Hij ons beschermen tegen de influisteringen van shaytaan, Mag Hij ons zegenen in hetgeen we doen (amien)

Een doe’aa die het hart raakt.

Wanhoop nooit

Bijna iedereen heeft er wel eens last van. Het gaat even niet zo goed, je voelt je niet zo best en de dingen lopen niet zoals je zou willen. Of misschien zit het je wel een hele tijd tegen. Sommige mensen kunnen zelfs depressies krijgen of nog erger.

Wanhoop is een geestelijke pijn waar veel mensen liever een fysieke pijn voor in zouden ruilen als ze konden kiezen.

Beter dan het inruilen van de ene pijn voor de ander is er iets dat de mens kan doen om de wanhoop als sneeuw voor de zon te doen smelten. Wat is dit wondermiddel waardoor er rust kan komen in het hart?

Een kort maar zeer krachtig en altijd werkend antwoord: hulp zoeken bij Allah.

Het maakt namelijk niet uit hoe diep je in de put zit, of wat je voor fouten hebt gemaakt: wanhopen is nooit een optie. NOOIT. En al zouden je zonden zo veel zijn dat je ze niet eens meer allemaal weet. Of al zouden alle mensen om je heen je slecht behandelen. Ongeacht je situatie moet je één ding heel goed weten:

Er is Iemand bij Wie je altijd terecht kunt. ALTIJD. Iemand die je niet om je uiterlijk beoordeelt. Niet om je afkomst of leeftijd. Iemand die jou beter kent dan je jezelf kent en Iemand die het goede voor je Wenst.

Het is Allah, de Schepper die altijd het oprechte berouw van zijn dienaren accepteert zolang ze nog niet zijn gestorven. De eigenschappen van Allah zijn met niets te vergelijken. Tegen zijn Kracht kan bijvoorbeeld niets op en Zijn Wijsheid is de grootste. Zo groot dat het ons nietige menselijke brein te boven gaat. Zo is het ook met Zijn Genade, Barmhartigheid en Zijn Vergevingsgezindheid, die zijn met niets te vergelijken.

In de Heilige Qur'an worden de mensen opgeroepen om niet te wanhopen en om Allah om hulp te vragen. Zie de volgende vertaalde betekenissen van verzen in de Qur'an:

En wanneer Mijn dienaren u (O Mohamed vrede en zegeningen van Allah zij met hem) over Mij vragen, Ik ben nabij. Ik verhoor het gebed van de smekeling, wanneer hij Mij aanroept. Laat hen dan Mij gehoorzamen en in Mij geloven, opdat zij geleid zullen worden. (Soura 2, Al Baqara, vers 186)

"O mijn zonen, gaat en zoekt naar Jozef en zijn broeder en wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Niemand wanhoopt aan Allah's Genade dan het ongelovige volk." (Soura 12, Yusuf, vers 87)

Hij (Abraham) zei: "Wie kunnen aan de Genade van hun Heer wanhopen, dan de dwalenden?" (Soura 15, Al Hijr, vers 56)

Zeg: "O mijn dienaren die tegen zichzelf buitensporig zijn geweest, wanhoopt niet aan de Genade van Allah, voorzeker Allah vergeeft alle zonden, waarlijk, Hij is de Vergevensgezinde, de Genadevolle." (Soura 39, Az Zumar, vers 53)

De Schepper staat altijd voor ons klaar. Maar zijn wij bereid om Hem om hulp te vragen, of denken we dat we het zelf wel kunnen?

Sommige mensen die getroffen zijn door wanhoop zoeken hun hulp enkel bij mensen en vergeten hun Schepper om hulp te vragen ook al weten ze dat de Schepper de Meest Genadevolle is. Maar als de mens even nadenkt over mensen en hun zwakheid en de Almachtige Schepper dan zal er snel begrepen worden dat enkel als Allah iemand helpt, deze persoon zal genezen van welke kwaal hij/zij ook heeft.

Voor wat meer illustratie het volgende:

Stel je eens voor dat iemand een gruwelijke zonde heeft begaan. De mensen zullen die persoon verafschuwen en ook al krijgt de persoon oprecht berouw en heeft hij grote spijt over wat hij heeft gedaan, zullen er altijd mensen zijn die het hem niet zullen vergeven. En zelfs als sommige mensen het hem vergeven, bij de meeste mensen zal voor altijd in hun geheugen de gruweldaad gegrift staan. Ook al heeft de persoon spijt. Dit is menselijk. Echter dit is niet te vergelijken met hoe de Schepper met ons omgaat. Al zouden we bergen aan zonden hebben, als wij oprecht berouw hebben en de Schepper om vergiffenis vragen, dan zal Hij ons altijd accepteren. Op de voorwaarde dat we echt berouw hebben en enkel Hem aanbidden. Wie kun je dan het beste om hulp vragen?

Stel je iemand anders voor die altijd mensen om hulp vraagt. Voor de kleinste dingen. Veel mensen zijn best bereid iemand te helpen maar als iemand te vaak gaat vragen dan gaat het irriteren bij de mensen. De een kan het langer volhouden dan de ander maar in alle gevallen is hun geduld eindig. Maar hoe zit het met iemand die altijd Allah om hulp vraagt? Een feit is het dat Allah nooit moe wordt van onze vragen en altijd voor ons klaar staat. Bij wie kun je dan het beste terecht?

Stel je eens voor dat de zonden die de mens pleegt voor andere mensen zichtbaar zouden zijn... Zou er nog iemand met iemand anders om willen gaan, wetende dat geen mens zonder zonden is? Zou jij om willen gaan met iemand als je bijvoorbeeld weet dat hij/zij een keer slecht over je gesproken heeft? Het zou in elk geval altijd in je achterhoofd rondspoken. Dit is maar een simpel voorbeeld maar Hij die alles over je weet, je diepste gedachten, Hij is Vergevensgezind en Hij laat andere mensen veel van onze zonden niet zien. In wie kun je dan het beste vertrouwen?

Stel je eens de meest barmhartige persoon voor. Stel je eens de barmhartigheid van een moeder voor haar kind voor. Probeer je het hoogste in barmhartigheid voor te stellen. De barmhartigheid van je Schepper is onvoorstelbaar veel groter. Is dat niet geweldig?

Wanneer je dit alles weet en wanneer je weet dat je Schepper over alles macht heeft en Hij nooit iemand onrecht aandoet (dit doen de mensen zelf) en wanneer je weet dat Hij je ALTIJD zal helpen als je Hem oprecht om hulp vraagt. Wanneer je weet dat Hij altijd leeft en geen enkele zwakte heeft. Waarom zou je dan wanhopig zijn?

De Heer der werelden, Allah de Verhevene, Wil niet dat wij ons wanhopig voelen. Hij Wenst voor ons het goede. Als wij gelukkig willen zijn in ons hart dan kunnen wij in de Qur'an daarvoor de oplossing vinden:

Degenen die geloofden, en wiens harten rust vinden in het gedenken van Allah. Waarlijk! in het gedenken van Allah kunnen de harten rust vinden. (Soura 13, Ar Ra'd, vers 28)

Vond je dit artikel nuttig en ken je iemand die last heeft van wanhoop? Stuur dit artikel dan a.u.b. door naar de betreffende persoon. Wie weet, misschien zal het hem/haar met de toestemming van Allah helpen om rust te vinden in het hart.

Zit het tegen en voel je je niet zo best?
Heb je geen hoop meer of is je hart gevuld met pijn?
Weet dan: wat je meemaakt is een tijdelijke test.
Gedenk Allah om ervoor te slagen: er is geen beter medicijn!

De visser en de vis

Het wordt verteld dat er ooit een visser was met vrouw en kinderen, aan wie al een paar dagen geen vangst was geschonken. De etensvoorraden begonnen voor het gezin op te raken maar de visser was geduldig en vroeg Allah om hulp.

De honger begon zijn tol te eisen van de kinderen. De visser ging elke dag naar de zee maar telkens kwam hij met lege handen terug. Dit duurde een paar dagen voort.

Op een dag verloor de visser zijn hoop om die dag nog wat te vangen vanwege zijn vele mislukte pogingen. Hij besloot voor de laatste keer zijn net nog te werpen. Als hij niets ving, zou hij terugkeren naar huis om het de volgende dag weer te proberen.

Hij vroeg Allah om hulp en gooide het net. Toen hij het net begon terug te trekken voelde het zwaar aan. Verheugd haalde hij het net binnen en vond een hele grote vis. Nog nooit in zijn leven had hij zo een grote vis gezien!

“Op het meest benauwde moment waarop ik (de visser) machteloos stond, kwam de verlossing waarvan ik dacht dat die er niet meer zou komen.”

Hij hield de vis met zijn handen vast terwijl hij begon te dagdromen met de vraag: Wat zou hij met deze grote vis doen?

Hij begon tegen zichzelf te praten.

“Ik zal mijn kinderen van deze vis te eten geven” “Ik zal een stuk van de vis bewaren voor andere benodigdheden” “Ik zal een stuk aan de buren geven” “De rest zal ik verkopen”

Zijn droom werd ruw verstoord door de stemmen van de soldaten van de koning. Ze eisten dat hij hen de vis zou overhandigen omdat de koning het een mooie vis vond. Het lot was namelijk zo bepaald dat de koning en zijn konvooi de visser passeerden op het moment van de grote vangst. De koning zag de vis en bewonderde deze zo dat hij zijn soldaten opdracht gaf om het bij hem te brengen.

De visser weigerde de vis te overhandigen. De vis was aan hem gegeven en het was het eten voor zijn kinderen. Hij vroeg de soldaten om eerst de prijs voor de vis te betalen. De soldaten namen de vis echter met geweld in beslag!

In het paleis van de koning:

De koning vroeg aan de kok om de grote vis klaar te maken zodat hij het tijdens het avondeten kon nuttigen.

Na een aantal dagen werd de koning getroffen door een ziekte (Gangreen: een infectie waarbij gezond weefsel afsterft. In die tijd werd de ziekte anders genoemd). De koning schakelde artsen in en zij ontdekten de ziekte. De artsen vertelden hem dat zijn tenen van zijn getroffen voet geamputeerd moesten worden zodat de ziekte niet verder zijn been in kon verspreiden.

De koning weigerde echter krachtig en gaf de opdracht om een medicijn voor hem te zoeken. Na een tijd schakelde de koning artsen van buiten de stad in. De artsen vertelden hem dat nu zijn hele voet geamputeerd moest worden omdat de ziekte er zich had verspreid. Echter ook nu weigerde de koning.

Na een niet al te lange tijd ontdekten de artsen voor de derde keer dat de ziekte verspreid was. Nu tot aan de knie van de koning. De artsen drongen bij de koning aan om zijn been te amputeren zodat de ziekte niet nog meer zou verspreiden… De koning stemde in en zijn been werd geamputeerd.

Ondertussen vonden er allerlei opstanden in het land plaats en begon de bevolking te klagen. De koning was verbaasd over al deze gebeurtenissen. Eerst de ziekte en toen de opstanden. Hij vroeg een van de wijzen van de stad bij hem te komen en vroeg hem wat zijn mening was over alles wat er gebeurd was.

De wijze man antwoordde: “Het kan niet anders dan dat u iemand onrecht heeft aangedaan!”

Verbaasd antwoordde de koning: “Maar ik kan mij niet herinneren dat ik een van mijn onderdanen onrecht heb aangedaan!”

De wijze man: “Denk goed na, datgene wat er gebeurd is, is het gevolg van uw onrecht tegen iemand. Het kan niet anders.”

De koning herinnerde zich de grote vis en de visser en hij gaf opdracht aan zijn soldaten om de visser te zoeken en hem onmiddellijk bij hem te brengen. De soldaten begaven zich naar de kust, vonden daar de visser en brachten hem naar de koning.

De koning sprak tot de visser zeggende: “Vertel mij de waarheid, wat heb je gedaan toen ik je de grote vis afnam?”

Vol angst zei de visser: “Ik heb niets gedaan!!!”

De koning: “Spreek, je veiligheid is gegarandeerd.”

De visser was een beetje gerustgesteld en zei: “Ik richtte mij tot Allah met een smeekbede zeggende: "Oh Allah U heeft mij zijn (de koning) macht over mij laten zien, laat mij nu Uw macht over hem zien"

Ook al heb je de macht, zorg ervoor dat je geen onrecht verricht.
Immers het eindresultaat is altijd spijt.
Je oog slaapt terwijl je slachtoffer aandachtig een smeekbede tegen jou aan Allah richt.
En Allah slaapt nooit, dat is een feit.

Salem

Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld… men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen… Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.

Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere “talent” dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.

Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo’s van mijn “grap” vulden de markt.

Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: “Rashed, waar was je?” Ik zei met spot: “op mars… bij mijn vrienden natuurlijk!” Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: “Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!” Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.

Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.

Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.

Schreeuwend zei ik ze: “Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!” Ze zeiden: “Ga eerst langs de arts”. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: “Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!”

Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah “Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!”. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.

Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: “Spot niet met mensen!”

We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!

Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.

De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.

Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.

Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.

Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur ’s ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig.

Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: “Salem! Waarom huil je?!”.

Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te verplaatsen!! Alsof hij zei: “merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?” Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.

Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.

Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: “Salem, is dit waarom je huilde??” “Ja” zei hij.

Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: “Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?” Hij zei: “Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat” Ik zei: “Nee… ik zal met je mee gaan”.

Salem was totaal verrast… hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei: “De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.” Ja, dit zei hij.

Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat… of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.

Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina’s en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd!

Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan… Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem!!

Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: “Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is” Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.

We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.

Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte “vrienden” en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.

De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.

Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!

Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.

Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.

…Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders.

Ik zei tegen haar: “Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.” “InshaaAllah” antwoordde zij. En ze bleef stil.

Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd). Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: “Papa… Papa..” Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging… Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.

Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: “Wat is er met je?”, “Niets” zei ze.

Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: “Waar is Salem?” Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik naar haar te schreeuwen: “Salem! Waar is Salem???”

Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: “Papa…Thalem is naal Jennah… Bij Allah…”. Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.

Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.

Je bent verstandelijk en religieus beperkt

“Je bent verstandelijk en religieus beperkt” zei mijn kleine broer toen wij over een onderwerp in discussie waren. Hij probeerde mij met alle macht van zijn mening te overtuigen, en ik probeerde hetzelfde bij hem. Toen hij de hoop verloren had en al zijn pogingen om mij te overtuigen mislukt waren, zei hij het tegen mij alsof hij mij beschuldigde. En alsof hij de waarde van mijn mening daarmee wilde verminderen.

Voor een moment had woede mij overmand. Door de beschuldiging van mijn broertje dat ik verstandelijk en religieus minder zou zijn. Hij had geen recht om te bepalen of het niveau van mijn geloof hoog is of beperkt. Of dat mijn verstand zijn denkwijze niet zou kunnen volgen omdat mijn verstand beperkt zou zijn.

Ik wilde echter niet dat mijn woede mijn manier van discussiëren met hem zou beheersen. Ik zweeg een poosje zodat mijn woede zou verminderen en ik mijn gedachten kon ordenen. Zodat ik in staat zou kunnen zijn om hem te overtuigen dat het niet juist is om mij zo te beschuldigen.

Na een moment van rationeel denken zei ik hem rustig en met een glimlach: “Ja, ik geef het toe. Ik ben beperkt in mijn verstand en geloof. En hoe kan ik de overlevering (hadith) van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ontkennen?”

Verbaasd groeide mijn broertje in zelfvertrouwen na mijn erkenning. Zijn glimlach symboliseerde zijn “overwinning”. Hij dacht dat ik mij aan zijn mening had overgegeven en dat ik had toegegeven dat het mij niet zou passen om een mening te hebben. Omdat ik “beperkt” was in mijn verstand. En hiermee leek het onderwerp in zijn voordeel beslist.

Terwijl hij genoot van zijn “overwinning” op mij stelde ik hem de volgende vragen:

“Broeder, kun je mij uitleggen hoe ik “beperkt” ben in mijn verstand en in mijn geloof?” Mijn broertje zweeg en dacht na. Ik vervolgde: “En kun je de rest van de overlevering noemen die je gebruikt hebt voor de opmerking die je hebt gemaakt?”

Zijn glimlach verminderde bij elke vraag die ik stelde totdat het geheel verdwenen was. Het werd vervangen door verwarring. Hoe moest hij deze vragen beantwoorden? Hij begon te stotteren en te stotteren. Van zijn vele uitdrukkingen begreep ik niet meer dan “eigenlijk kan ik mij de nobele overlevering niet herinneren”. Ik negeerde zijn antwoorden en ging verder met vragen stellen.

“Denk je dat Allah jouw gebeden en aalmoezen wel accepteert maar niet die van mij?” “En krijg jij als je bidt, schenkt of goede daden doet meer beloning dan als ik dat doe omdat ik als vrouw “beperkt” ben in mijn geloof?”

Zelfverzekerd antwoordde hij: “Nee natuurlijk niet, dit heb ik niet gezegd.”

Ik zei: “Wat wordt er dan bedoeld met “beperkt in mijn geloof”?”

Om niet weer zijn gestotter aan te moeten horen ging ik verder zonder zijn antwoord af te wachten.

“En hoe denk je dat mijn verstand “beperkt” is?” “Denk je dat jou hersens anders zijn dan die van mij? Dat Allah mannen complete hersens heeft gegeven en dat vrouwen de helft hebben gekregen?”

Hij schudde nee. Alsof hij goed wist dat ik genoeg had van zijn gestotter. Of misschien voelde hij dat hij zich in een positie had gewerkt waar hij niet heelhuids uit kon komen.

Ik zweeg eventjes en keek vervolgens goed naar het gezicht van mijn verwarde broertje. Ik probeerde de muren van zijn geest te doorbreken en te ontdekken waar hij nu aan dacht. Ik keek naar hoe zijn blik van de ene plek naar de andere reisde. Hij durfde mij niet in de ogen te kijken. Hij vatte mijn zwijgen op als een teken om op mijn vragen te antwoorden en hij begon weer te stotteren. Ik kreeg medelijden met hem. Ik ging dichtbij hem zitten en pakte zijn hand vast en zei: “Ik weet dat je niet begrijpt wat je gezegd hebt”. Misschien heeft hij sommige mannen de uitspraak op een manier horen zeggen die de indruk wekt dat vrouwen minderwaardig zijn.

Ik zei: “Mijn dierbare ik vraag je nu om goed naar mij te luisteren en mij niet te onderbreken totdat ik klaar ben met wat ik wil zeggen. Daarna mag je zeggen wat je wilt en zal ik naar je luisteren. Afgesproken?”

Het was alsof ik nu voor hem een weg had vrij gemaakt om gered te worden van mijn vragen. Hij glimlachte en zei: “Met plezier!”

Ik zei: “Luister nu naar de nobele overlevering die ik je ga vertellen.”

Abi Saa’id Al Khudri zei: “De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ging op de eid el adha (offerfeest) of de eid el fitr (feest na Ramadan) naar de gebedsruimte. Hij kwam langs wat vrouwen en zei: “O vrouwen, doe giften. Ik heb jullie als de meerderheid in de hel gezien”. Ze zeiden: “Waardoor O boodschapper van Allah?” Hij zei: “Jullie vloeken veel. Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie”. Ze zeiden: “Wat is onze beperktheid van geloof en verstand O boodschapper van Allah?” Hij zei:“Is de getuigenis van een vrouw niet de helft van de getuigenis van een man?” Zei zeiden: “Ja”. Hij zei: “Dit is van de beperktheid van haar verstand”. Hij zei: “Is het niet zo dat wanneer zij menstruatie heeft zij niet kan bidden en niet kan vasten?” Zij zeiden: “Ja”. Hij zei: “Dit is van de beperktheid van haar geloof”.”

Met “beperktheid van verstand” wordt hier bedoeld dat vrouwen over het algemeen minder goed hun emoties kunnen bedwingen en zelfbeheerst kunnen blijven dan mannen. Haar getuigenis is de halve getuigenis van een man omdat zij meer beïnvloed wordt door haar gevoel van medeleven en ze daardoor sneller iets vergeet. Dit is wat er met “beperktheid van verstand” wordt bedoeld.

Met “beperktheid van geloof” wordt hier bedoeld dat de man per maand 150 verplichte gebeden moet bidden (5 per dag) terwijl dat bij de vrouw minder is. Dit komt vanwege de Islamitische regel die zegt dat als een vrouw menstruatie heeft zij niet mag bidden. Iets soortgelijks geldt voor de vastentijd (Ramadan): de man dient deze periode helemaal te vasten maar de vrouw mag niet tijdens haar menstruatie vasten. Alle gemiste dagen moeten later worden ingehaald (gebeden hoeven niet worden ingehaald).

“Alle dagen?” zei mijn broertje verbaasd.

“Ja, het is verder bekend dat over het algemeen geldt dat vrouwen die geen menstruatie (meer) krijgen niet (meer) zwanger kunnen worden of een kind kunnen baren. Allah heeft het bloed als voedsel gemaakt voor de ongeboren baby”. Ibn Al Qayim heeft gezegd: “De menstruatie van een vrouw is heel belangrijk voor haar en maakt haar compleet. Het niet menstrueren is hierom onnatuurlijk en maakt haar incompleet.”

“Dit vermindert niet de waarde van de vrouw. “Beperkt van verstand” is zij omdat ze gevoeliger is voor haar emoties. “Beperkt in religie” is zij omdat zij soms niet mag bidden. Dit maakt een vrouw niet beperkt in het niveau van haar geloof. Het woord “beperkt” moet dus niet verkeerd worden opgevat.”

De boodschapper van Allah (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft de waarheid gesproken toen hij zei: “Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie.”

“Om deze reden, beste broertje, moet je goed weten dat het niet voor je is toegestaan om te zeggen “Vrouwen zijn beperkt in geest en religie” op een manier alsof je je hoger voelt dan vrouwen. En je op deze manier haar recht plundert op het religieus zijn en het hebben van een scherpe geest. Dit is voor jou als moslimman niet toegestaan.”

“Je neemt het stukje wat je wilt van de overlevering en je negeert de rest.”

“Dat is alsof je het stuk uit de Qor’an leest “Kom niet tot het gebed” (An Nisa vers 43) en dan stopt of het stuk “Wee de mensen die bidden” (Al Ma’un vers 4 ) en dan stopt!”

“Als je op die momenten stopt, verandert de betekenis van de verzen. Jij hebt iets soortgelijks gedaan. Je hebt van de overlevering enkel genomen wat je beviel en de rest heb je genegeerd. Hierdoor kreeg het een totaal andere betekenis.”

De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft gezegd: “vrouwen zijn de zusters van mannen”. (Genoemd door Imam Ahmed en anderen. De hadith is hassan).

Mijn broertje verontschuldigde zich voor zijn verkeerde begrip van de betekenis van de overlevering. Wat was ik daarmee verheugd! Maar wanneer zullen de rest van de mannen (die een verkeerde houding hebben) de overlevering goed begrijpen?

Ik sta soms verbaasd wanneer ik zie dat een man (met veel kennis en scholing) niet de juiste betekenis weet van deze eenvoudige overlevering. Of negeert hij het gewoon? Het is een ramp wanneer mensen de woorden van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) uitleggen op de manier zoals het ze uitkomt!!!