Een man vertelt..xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De oven

Ik ben geboren in een moslim familie, toen ik jong was ben ik een aantal keer mee geweest naar de moskee, voor de rest heb ik nooit iets gedaan aan mijn geloof. Mijn vader liet mij vrij, mijn moeder spoorde mij altijd aan om meer met mijn geloof bezig te zijn. Ik geloofde wel in Allah , maar leefde tegen de regels van mijn geloof. Heel soms dacht ik aan het hiernamaals en de Dag des Oordeels, maar omdat de gedachte daarover mij beangstigde wilde ik niet te veel over na denken. Ik maakte mijzelf altijd wijs dat Allah mij toch wel zou vergeven, maar diep in mijn hart wist ik dat ik mijzelf in de maling nam.

Na mijn huwelijk leefde ik zo voort, zonder gebed, zonder gedachtenis aan Allah. Mijn bekering tot de islam gebeurde op een heel bijzondere manier:

Ik werkte in een gemeente bakkerij in Ankara. Gemeente bakkerijen zijn speciaal voor de arme mensen gebouwd om goedkoop brood te maken. Het zijn grote geautomatiseerd bakkerijen waar elke nacht duizenden broden worden gebakken. De ovens zijn kamers waar het brooddeeg met een karretjes worden ingereden.

We werkten in de nacht zodat de broden vroeg in de ochtend vers en warm klaar waren voor de verkoop.
Na het gebruik van de oven werd het door een vaste werknemer schoon gemaakt. Op een dag was hij ziek, niemand dacht aan het schoonmaken van de oven, behalve ik.

Ik ging de oven in om het schoon te maken, één van mijn collega's wist niet dat ik binnen was en deed de ovendeur dicht. Hij sloot de bakkerij af en ging als laatste weg. Ik was zo intens bezig dat ik niet had gemerkt dat hij dikke metalen deur had dicht gemaakt. Ik klopte op de deur, maar tevergeefs. Ik klopte nog een keer en bonkte keer op keer, maar er was niemand meer in de bakkerij. Uiteindelijk begon ik te geloven dat iedereen echt weg was.

Vanaf dat moment werd ik bezeten door grote zorgen, mijn benen begonnen te trillen van angst, want de eerste persoon di in de bakkerij zou komen, zou op de ontvlamming knop van de oven drukken. Pas wanneer de oven heet genoeg was, zouden de deeg karretjes erin gereden worden.

Ik werd hopeloos, mijn laatste uren waren geslagen,de hitte van de oven zou mij dood bakken. Een plotselinge dood zou niet zo erg zijn. De hitte zou mijn vel tot en met mijn ingewanden roosteren, het vet aan mijn lichaam zou als braadvet dienen.
Het was alsof ik een voorproefje van de hel zou krijgen.

Bij de gedachte aan de hel werd mijn angst nog groter. Ik zou niet alleen in de oven branden, maar ook in de hel, want tot op dat moment had ik bijna nooit iets aan mijn geloof gedaan.
Ik wist dat ik moest bidden en vasten, Ik mocht geen alcohol drinken en geen ontucht plegen ........ maar toch deed ik alles wat niet mocht.
Ik dacht: "Zou Allah mij vergeven.... kon ik maar uit de oven, kreeg ik maar nog een kans....."

Ik opende mijn handen en smeekte om vergiffenis bij Allah . Ik maakte soedjoed e smeekte keer op keer voor een kans.
Ik begon te bidden, maar hoe kon ik in een paar uut tijd het gebed inhalen van de afgelopen jaren. En dat was niet het enige wat ik had verzaakt, er waren nog veel meer dingen die ik niet deed. Daar zou ik keer op keer hetgeen meemaken wat ik in de oven beleven. En nog wel erger dan dat.

Ik was totaal overgeleverd aan de genade van Allah , alleen Hij zou een wonder kunnen veroorzaken en mij redden uit de oven.

Intussen was een van mijn collega's thuis aan het slapen, hij droomde dat ik in een oven in moeilijkheden verkeerde.
Enige uren later was hij wakker geworden en kwam naar de bakkerij om te werken. Hij deed de deur open en liep meteen naar de knop van de oven. Net op het moment dat zijn vinger naar de knop ging, dacht hij aan zijn droom.
"Zou er echt iemand in de oven zitten? Ach, nee, ...het was alleen maar een droom..."
Hij twijfelde,.... net op het moment dat hij de knop wilde indrukken, besloot hij toch t kijken.

De deur ging open, ik kon het bijna niet geloven. We stonden stom verbaasd naar elkaar te kijken, het leek alsof ik in een wazige droom was. Als hij iets later was gekomen, zou ik waarschijnlijk doorgedraaid zijn.

O wat was ik opgelucht, ik ging meteen naar de sjoedjoed en dankte Allah keer op keer Allah voor de nieuwe kans die ik had gekregen. Nu kon ik mijn leven verbeteren en als een goede moslim leven.

Ik ging vanaf die dag bidden en sla nooit de Ramadan over om te vasten. Ik betaalde mijn zakaat en doe alles wat in mijn vermogen ligt.

Na de ervaring in de oven was het alsof ik terug kwam uit de hel en een nieuwe kans kreeg om mijn leven te beteren. Ik kan wel zeggen dat ik een stukje hel heb ervaren, natuurlijk was het niet de echte hel, maar wel een voorproefje van de toestand van een mens die naar het vuur dreigt te gaan.

Ik werd door mijn ervaring gedwongen stil te staan bij de dreigingen van de hel. De meesten van ons willen er niet aan denken, maar diep in onze harten schuilt toch de angst ervoor. Zelfs bij mensen die er niet in geloven.

Wassalaam