De Fakir En De Ryke Man

Bismillah Irahman Irahiem, Alhamdolilahi Rabil Alamien
Wasalatu wasalamu 'ala khairy khaliqihi Muhamadin wa 'ala aalihi wa sahbihi adjma'ien
(In de Naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle. Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden. Vrede en zegeningen zij met de beste schepping Mohammed en op zijn afstammelingen, metgezellen en allen)

Ondankbaar

Dit verhaal gebeurde tijdens het feest 'Ied ul Fitr' (afsluting van de vastenmaand Ramadan). Er was iemand die erg welgesteld was. hij was erg rijk en had een overvloed aan goederen. op die dag kwam een straatarme man (Fakir) en hij belde bij de rijke man aan; de arme zei dat hij op reis was en graag wat wilde eten.
de rijke man duwde hem opzij en schold hem uit; joeg hem weg van zijn huis. Hij zei dat hij zijn Ied ul Fitr verstoorde. de rijke man was met zijn vrouw en kinderen aan het feesten.
de Fakir voelde zich zeer bedroefd, met zijn totale ziel en geest sprak hij tot Allah (SWT):
"O Allah, geef mij ook zulke rijkdommen en ik verzoek U mij ook zo'n dag te schenken, opdat ik in UW naam kan weggeven en dat ik dankbaarheid kan tonen en dat UW arme dienaren kan helpen."

Allah's Wil geschiedde en binnen 1 jaar kreeg de rijke man grote ( ook financiële) tegenslagen.
Hij werd uiteindelijk ook een fakir. De eens arme Fakir had echter in 1 jaar tijd zo'n groot succes door Allah's Wil. Toen hij na 1 jaar het ied ul Fitr feest vierde werd er op zijn deur geklopt. Hij vroeg wie aan de deur was. Een stem zei: "Ik ben een Fakir en ik ben arm, ik wil graag iets hebben om te eten" De nieuwe rijke man herkende de Fakir. het was dezelfde man, bij wie hij een jaar gelden had aangebeld." de fakir kreeg zoveel te eten. na het eten zei de rijke man: "Nu mag je ook nog van mijn bezittingen nemen, zoveel als je wenst. Ik was het die een jaar geleden bij jou thuis aangebeld had en jij hebt mij weggezonden. Ik heb Allah (SWT) beloofd, dat als ik iets van Allah's rijkdom zou bezitten, ik de armen zou helpen.
Vandaag is het moment aangebroken dat juist u nu bij mijn huis aanbelt. U bent deelgenoot van mijn rijkdom omdat ik toen bij jou had aangeklopt. Je had mij weggejaagd. En vandaag heeft Allah (SWT) mij verrijkt."

Toen hij dat hoorde, begon hij te huilen. Hij begon zich te richten tot Allah (SWT)

Allah (SWT) openbaard in de Heilige Koran 3: 26
Zeg: "O Allah, Heerser van het Koninkrijk. U geeft de heerschappij aan wie U wilt en U ontneemt de heerschappij van wie U wilt. U maakt machtig wie U wilt en U vernedert wie U wilt. Slechts in UW handen is al het goede. Waarlijk, U hebt macht over alles. "

De boodchap bij deze gebeurtenis (Waki'a) is dat Allah (SWT) zelf uitmaakt wie HIJ tot rijke maakt en wie HIJ tot een Fakir maakt.
De lering die wij hieruit kunnen trekken, is dat wij ongeacht de situatie en in welke omstandigheden wij ook mogen verkeren, wij Allah soubhana wa ta'ala dankbaar moeten zijn.
En dat wij goed met elkaar moeten omgaan, ongeacht de status van de mens dat je met liefde en respect met elkaar moet omgaan.
Bij Allah, heeft elke mens, ongeacht de status, kleur of uiterlijk, een eigen plaats. Allah is HIJ, die weet wat wij in onze harten hebben. deze eigenschap heeft de mens niet.
Insha Allah, zullen wij lering trekken uit deze gebeurtenis

wasalam muhaleikom warahmatolah

De parelketting,

Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf. Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje. “ Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft?” Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje. “Eén euro vijfennegentig. Dat is bijna € 2,00. Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen. Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.”
Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent. Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren. Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardenbloemen mocht plukken voor 10 cent. Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels. Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen. Ze droeg ze altijd. Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging. De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging. Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden.
Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen. Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha “Hou je van mij?” “Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt?” “Geef me dan je parels.” “Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet.” “Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez.” En hij gaf haar een zoen op haar wang.
Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg haar vader Aisha weer “hou je van mij?”. “Papa, je weet toch dat ik van je hou?” “Geef me dan je parels.” “Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben. Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben. Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past.”
“Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou.” En zoals altijd kuste hij haar wang zacht.
Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed.
“Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand?” Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader. En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting. Met een lichte beving zei ze “Hier papa, dit is voor jou.” Met tranen in zijn ogen strekte Aisha’s papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha.
Hij had ze al die tijd al. Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven.
Zo is het ook met Allah, de Almachtige. Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten.
Is Allah niet groots? Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?
Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten? Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof één ding. Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven.

Het verhaal van de profeet Salih

Zijn uitnodiging

Ibn Kathir zei, dat de Thamoed een stam was van de Moesta'riba Arabieren, die leefde in het gebied tussen Hijaz en Taboek. Zij leefden na het volk van 'Aad en waren net als zij afgodenaanbidders. Vervolgens stuurde Allah hen een man van hun eigen volk d.w.z. Salih. Hij nodigde hen uit alleen Allah te aanbidden en afgoderij op te geven. Sommigen van hen namen de uitnodiging aan, maar de meesten waren ongelovig en beledigden hem met woorden en daden, nog erger, zij probeerden hem te doden. Daarna doodden zij de kamelin, hetgeen een wonder was van Allah om een reden tegen hen te hebben. Daarom ondergingen zij een dergelijke straf die van Degene Die verheven is in macht en in staat is Zijn wil uit te voeren.

De Ontkenning van zijn volk

"En tot het (volk van) Thamoed (stuurden Wij) hun broeder Salih. Hij zei: "O, mijn volk! Aanbid Allah, jullie hebben geen andere god dan Hem. Voorwaar, er is tot jullie een duidelijke teken van jullie Heer gekomen. Deze kamelin van Allah is een teken voor jullie; laat haar dus grazen op Allah's aarde en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen. "En gedenk dat Hij jullie tot de opvolgers van de 'Aad heeft gemaakt en je bewoners in het land heeft gegeven en jullie bouwden voor jezelf paleizen op de vlakten en groeven huizen uit de bergen. Overdenk dus de gunsten van Allah en sticht geen onheil op aarde.(Qoer-aan 7:73-74)

Ibn Kathir zei, dat dit betekende, dat Allah hen tot opvolgers maakten van het volk van 'Aad, opdat ze wellicht een voorbeeld zouden nemen aan hetgeen gebeurd was met hen en daardoor niet zouden handelen als zij hadden gedaan. Allah gaf hen woonplaatsen in het land om er de paleizen neer te zetten die ze maar wilden. In een ander wordt gezegd:

"En jullie hakken met grote vaardigheid huizen uit bergen."(Qoer-aan 26.149)

Salih ging door: "... vraag dan vergeving van Hem en keer je tot Hem in berouw, d.w.z. Geef op waarmee je bezig bent en geef je over aan aanbidding van Allah, mijn Heer is nabij en verhorend" (Qoer-aan 11:61) d.w.z. Als je je onderwerpt, zal Allah je berouw aanvaarden en je vorige zonden uitwissen. Hun antwoord was echter, "O Salih! Je was tot nu toe voor ons iemand van goede hoop!!" D.w.z. Wij dachten dat je een man met gezond verstand was, voordat je beweerde slechts één god te aanbidden en de afgoden te verloochenen die door onze vaders en voorvaderen aanbeden werden. Zij zeiden: "Verbied je nu ons de aanbidding die onze voorvaderen ook aanbeden hebben?! Wij verkeren echt in grote twijfel over datgene waartoe je ons hebt uitgenodigd."(Qoer-aan 11:62)

Allah zei via de tong van de profeet Salih:

Hij zei: "O mijn volk! Vertel mij, als ik een duidelijk bewijs van mijn Heer heb en er tot mij een genade van Hem komt, wie kan mij dan tegen Allah helpen als ik ongehoorzaam ben? Dan laten jullie alleen mijn verlies toenemen."(Qoer-aan 11:63)

De profeet Salih spreekt tot zijn volk in het vers hierboven zeggende: "Veronderstel, dat datgene waartoe ik jullie uitnodig de waarheid is, hoe kun je het bestrijden uit het oogpunt van Allah? Hoe kun je vrede vinden, als je mij vraagt om mijn oproep alleen Hem te aanbidden op te geven? Zou ik gehoor geven aan jullie verzoek, dan zou niemand van jullie en niemand van een ander volk veilig zijn voor de bestraffing van Allah."

De beproeving van de kamelin

De geleerden constateerden dat terwijl het volk van de Thamoed zich verzamelde, de profeet Salih hen uitnodigde om Allah te aanbidden. Hij preekte tot hen en waarschuwde hen zich niet te verzetten tegen zijn oproep. Zij wezen naar een rots die dichtbij was en zeiden: "Als je een kamelin uit die rots kunt halen die er zus en zo uit ziet, dan zullen we je uitnodiging geloven." Hij zei: "Zul je heel zeker in mij geloven als ik jullie dat breng wat jullie willen?" Zij antwoordden: "Ja zeker." Dus maakte hij een overeenkomst met hen en bleef in zijn gebedsplaats om Allah te aanbidden en Hem te vragen hun verzoek in te willigen. Vervolgens beval Allah de rots te splijten en er verscheen een kamelin uit het midden die paste bij de beschrijving die voorheen vastgesteld was. Sommigen van hen geloofden, maar de meesten volhardden in ongeloof en dwaalden in koppigheid.

Betreffende dit vers zei Allah: ..."En Wij stuurden een kamelin naar de Thamoed als een duidelijke teken, maar zij deden haar onrecht aan.(Qoer-aan 17:59) Zoals het vers zegt, verloochenden de meesten van hen de waarheid en volgden haar niet, hoewel hun verzoek ingewilligd werd.

Over hen zei Allah: "Zij zeiden: "Jij bent slechts één die behekst is! Jij bent niets anders dan een mens zoals wij. Geef ons dan een teken als je tot de waarachtigen behoort." (Qoer-aan 26: 153-154) Zo daagden zij hem uit een wonder te volbrengen om de waarachtigheid van zijn bewering te bewijzen.

Hij zei: "Hier is een kamelin; zij heeft het recht om (water) te drinken, en jullie hebben het recht om (water) te drinken, (ieder) op een dag die bekend is. Raak haar niet aan om haar te kwetsen, opdat jullie niet op de Grote Dag door de bestraffing gegrepen worden."

(Qoer-aan 26:155-156)

Dezelfde situatie wordt ergens anders in de Qoer-aan belicht in het volgende vers: ..."Voorwaar, er is tot jullie een duidelijke teken van jullie Heer gekomen. Deze kamelin van Allah is een teken voor jullie.." (Qoer-aan 7:73) Hier schrijft de profeet Salih de kamelin toe aan Allah als een vorm van eer, net zoals men zegt 'het huis van Allah', als men het over een moskee heeft of de Ka'aba bijvoorbeeld: Laat haar dus grazen op Allah's aarde en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen. (Qoer-aan 7:73)

Allah spreekt over het wonder van de kamelin in Soerah Al-Qamar: "Waarlijk, Wij sturen een kamelin als beproeving voor hen". (Qoer-aan 54: 27) om hen op de proef te stellen, of ze zullen geloven of in hun ontkenning volharden. Allah weet echter reeds van te voren hoe zij zich zullen gedragen.

"...Oberserveer hen!" (O Salih) (Qoer-aan 54:27) en zie wat hun gedrag zal zijn.

"...en wees geduldig.(Qoer-aan 54:27) ten opzichte van de schade die ze jou wilden berokkenen, want je zult getuige zijn van hun noodlot.

En vertel hen dat het water tussen (haar en) hen verdeeld moet worden. Ieders recht om te drinken moet uitgevoerd worden. (Qoer-aan 54:28)

Een ander vers betreffende de kamelin is het volgende

Hij zei: "Hier is een kamelin; zij heeft het recht om (water) te drinken, en jullie hebben het recht om (water) te drinken, (ieder) op een dag die bekend is." (Qoer-aan 26:155)

De kamelin verbleef bij hen, grazend in hun land. Ze dronk op afwisselende dagen, een dag voor haar en een andere dag voor het volk.

"... Dus sneden zij de hielpezen van de kamelin door en schaamteloos ontkenden zij het bevel van hun Heer.(Qoer-aan 7:77)

Ibn Kathir zei, dat na een lange tijd de adel van het volk van Thamoed zich verzamelde en akkoord ging de hielpees van de kamelin door te snijden zich ervan te ontdoen en het water uit te sparen dat ze dronk. Hierover zei Allah: "...Dus sneden zij de hielpezen van de kamelin door en schaamteloos ontkenden zij het bevel van hun Heer;...(Qoer-aan 7:77)

Ibn Jarir en andere Qoer-aaninterpretatoren stelden vast, dat er twee vrouwen van Thamoed waren, één heette Sadoeq en behoorde tot een rijke familie van adel. Ze was de vrouw van een man van de Aslamstam, maar scheidde van hem. Vervolgens riep ze haar neef, wiens naam Masra was, en bood zichzelf aan hem onder voorwaarde dat hij de kamelin die hielpees zou doorsnijden. De andere vrouw van de Thamoed was een oudere, ongelovige vrouw die 'Oenaizah heette. Zij bood haar vier dochters aan de leider van haar stam wiens naam Qoedar bin Salif was. Zou hij de hielpees van de kamelin doorsnijden, dan kon hij één van haar dochters uitkiezen.

Zo waren deze twee jonge mannen aangewezen om de boodschap uit te voeren. Daarna verspreidden ze het plan onder hun volk, hetgeen tot resultaat had dat nog zeven mannen hen begeleidden in de onderneming, in het totaal dus negen mannen. Over hen zei de Qoer-aan: "En er waren negen mannen in de stad, die het land verderf zaaiden en die zich niet wensten te verbeteren."(27:48)

Alle negen mannen gingen rond in hun stam om goedkeuring te krijgen voor het doorsnijden van de hielpees van de kamelin. Toen de kamelin terugkwam van de waterplaats, schoot Masra', die op de loer lag, met pijl en boog op haar en verwondde haar poten. Qoedar slachtte haar daarna met zijn zwaard. Ze viel dood neer op de grond nadat ze een enkel geluid van waarschuwing uitte voor haar jong.

Over dit voorval, zegt de Qoer-aan:

"Dus sneden zij de hielpezen van de kamelin door en schaamteloos ontkenden zij het bevel van hun Heer en zeiden: "O Salih! Breng je bedreigingen, als je waarlijk één van de booschappers bent."(Qoer-aan 7:77)

Ergens anders wordt gezegd:

"Maar zij riepen hun metgezel en hij nam (een zwaard) en sneed (haar) pezen door. Dan hoe (vreselijk) waren Mijn Bestraffing en Mijn waarschuwingen."(Qoer-aan 54:29-30)

In Soerah As-Sjams vertelt Allah ons over dit voorval:

De meest verdorven man onder hen kwam naar voren. Maar de boodschapper van Allah zei tegen hen: "Vrees de kwade afloop. Wees voorzichtig! Dit is de kamelin van Allah!" En verhinder haar niet te drinken!" (Qoer-aan 91:12-13)

Dit is een waarschuwing voor hen het dier geen schade te berokkenen.

Toen verwierpen zij hem en doodden haar. Dus vernietigde hun Heer hen voor de zonde die zij begingen, en maakte hen met de grond gelijk. En Hij vreest niet de gevolgen daarvan.

(Qoer-aan 91:14-15)

Ibn Kathir zei, dat zij in hun woorden diverse vormen van extreem ongeloof combineerden:

Zij weerspraken het bevel van Allah en Zijn boodschapper door de kamelin, die als een teken gezonden was, die hielpees door te snijden. Dus haalden zij zich de bestraffing op de hals die in het volgende vers genoemd wordt, "en kwets haar niet, anders zal een pijnlijke bestraffing jullie grijpen! In een ander vers werd de straf beschreven als de straf van de Grote Dag. In een derde vers in de Soerah Al-Araf, ver 73, werd het beschreven als een afschuwelijke straf, en alle zeggen de waarheid.

Zij haalden zich prompt de last van de bestraffing op de hals. Zij belogen hun Boodschapper, hoewel hij hen alle bewijzen bracht die zijn uitnodiging ondersteunden, en hoewel zij de waarheid zeer goed kenden, ontkenden ze haar en gaven geen gehoor aan de waarschuwing dat ze gekweld zouden worden.

De onvermijdelijke bestraffing van Allah overkomt hen

Allah zei: "Maar zij sneden haar pezen door. Dus zei hij: "Vermaak jullie jezelf maar in jullie huizen gedurende drie dagen. Dit is een belofte die jullie niet kunnen verloochenen."

(Qoer-aan 11:65)

Ibn Kathir zei, dat, toen de kamelin op de grond viel, nadat Qoedar bin Salif, moge hij vervloekt zijn, haar de hielpees, de rest van de negen mannen doorgingen met het in stukken snijden van het lichaam. Toen het jong dit zag, vluchtte het weg naar de top van een berg en maakte drie keer een geluid. Dus zei Salih tegen de ongelovigen in zijn volk, "Vermaak jullie jezelf maar in jullie huizen gedurende drie dagen," vandaag niet meegeteld. Weer geloofden ze zijn waarschuwing niet, integendeel, zij smeedden plannen om hem te vermoorden en zo zou zijn noodlot hetzelfde zijn als dat van de kamelin.

Hierover zei Allah:

Zij zeiden: "Zweer wederzijds bij Allah dat wij een geheime nachtelijke aanval op hem en zijn huishouding zullen plegen en daarna zullen wij zeker tegen zijn naaste verwanten zeggen: "Wij waren geen getuigen van de vernietiging van zijn huishouden en waarlijk, wij vertellen de waarheid."(Qoer-aan 27:49)

Over hun samenzwering bij Allah:

Dus smeden zij een plan en Wij hebben een plan gesmeed, terwijl zij het niet doorzagen. Zie dan hoe het einde van hun plan was! Waarlijk! Wij hebben hen vernietigd en hun natie, allen tezamen. Dit zijn hun huizen in absolute verval, want zij zondigden. Waarlijk, hierin is zeker een teken voor een volk dat weet. En Wij redden degenen die geloofden, en Allah vreesden en gehoorzaamden.(Qoer-aan 27:50-53)

Allah zond daarom stenen naar de groep die van plan was de profeet Salih te vermoorden, die hen op het hoofd raakten en de oorzaak van hun vernietiging waren. Deze groep werd reeds voor de overblijvende groep van ongelovigen vernietigd.

Op donderdagmorgen, de eerste dag van het uitstel, werd het volk van Thamoed wakker een geelachtige kleur op hun gezicht, zoals Salih hen voorspeld had. Toen de nacht aanbrak, herinnerden zij elkaar eraan, dat reeds een dag van de gestelde tijdslimiet voorbij was. Op vrijdagmorgen, de tweede dag van het uitstel, werden ze wakker met een roodachtige kleur op hun gezicht. 's Avonds herinnerden zij elkaar weer eraan, dat de tweede dag van het gestelde tijdslimiet voorbij was. Op zaterdagmorgen, de derde dag van het uitstel, werden ze wakker met zwarte gezichten. Toen de nacht aanbrak, riepen ze uit: "Het uitstel is voorbij."

Op zondagmorgen bereidden zij zichzelf voor op de dood en wachtten op de dreigende bestraffing, terwijl ze niet wisten aan welk soort kwelling zij blootgesteld zouden worden en wanneer de tijd zou aanbreken. Toen de zon opkwam, stak een hevige rukwind op en de aarde beefde onder hen. Zo gaven zielen zich aan de dood over, levens verlieten hun lichamen, alle beweging hield op, en geen stemmen werden meer gehoord. Alle mensen kregen levenloze lichamen. Allah beschrijft hun toestand als volgt:

"Alsof zij nooit geleefd hadden. Geen twijfel! Waarlijk, de Thamoed geloofden niet in hun Heer. Weg dus met de Thamoed!"(Qoer-aan 11:68)

De Qoer-aan beschrijft de houding van Salih na vernietiging van zijn volk aldus:

Toen keerde Salih zich van hen af en zei: "O, mijn volk! Ik heb zeker de boodschap van mijn Heer aan jullie verkondigd en heb jullie een goed advies gegeven, maar jullie houden niet van goede adviseurs."(Qoer-aan 7:79)

Na de vernietiging sprak Salih tot de dode lichamen, terwijl hij het land verliet: "O, mijn volk! Ik heb zeker de boodschap van mijn Heer aan jullie verkondigd en heb jullie een goed advies gegeven...(Qoer-aan 7:79) Hier vertelt de profeet Salih hen hoe hij zich alle moeite had getroost om hen in woord en daad te leiden. "... maar jullie houden niet van goede adviseurs." (Qoer-aan 7:79) Jullie binnenste accepteerde de waarheid niet en kon er niet mee omgaan. Zo leidden jullie jezelf naar dat dramatische einde, hetgeen een eeuwige kwelling wordt.

De profeet Mohammed vzmh sprak tegen de polytheïsten die gedood werden in Qalib Badr, drie dagen na de veldslag van Badr, toen hij op zijn rijdier zat en het leger bevel gaf naar huis te gaan in de laatste uren van de nacht. Hij zei tegen hen: "O volk van Qalib, hebben jullie werkelijk dat verkregen wat jullie Heer jullie beloofd had? Ikzelf heb gekregen wat mijn Heer mij beloofd had... Wat waren jullie een slechte stam tegenover jullie Profeet! Jullie verloochenden mij, terwijl andere mensen in mij geloofden, jullie dreven me weg, terwijl andere mensen mij onderdak verschaften, jullie vochten tegen mij, terwijl andere mensen mij ondersteunden. Wat waren jullie een slechte stam tegenover jullie profeet!" 'Oemar bin Al-Khattab zei tegen hem: "Praat jij tegen dode lichamen?" Hij antwoordde: "Bij Degene in Wiens hand mijn ziel is, jij hoort mijn woorden niet duidelijker dan zij, maar zij kunnen niet antwoorden."

Imam Ahmad heeft op gezag van "Abdoellah ibn 'Oemar overgeleverd dat in het jaar van Taboek, toen de Boodschapper van Allah vzmh voorbij de vallei van Hidjr kwam in het land dat door de Thamoed bewoond werd, hij zei: "Ga dit land niet binnen zonder dat je huilt. Als je niet kunt huilen, betreed het dan niet, anders zou je wel eens kunnen overkomen wat hen overkomen is."

De dood van Salih

Ibn Kathir zei, dat overgeleverd werd, dat Salih naar het heiligdom van Allah trok en er bleef, totdat hij stierf. Allah weet het beter.

Bron: Geschiedenis van de Profeten

Schrijver: Ibnu Kathir

Uitgeverij: Noer

Brief aan Allah (s.w.t.)

U bent Waarheid, U bent Arrahmaan en U bent Arrahiem. Alleen U neem ik aan als mijn Heer en Mohammed als mijn Profeet, de laatste van alle Profeten.

Ya Allah, aan U schrijf ik deze brief en voor U alleen wil ik leven, U weet het beste wat er in ons harten zit. Allah, vergeef mijn zonden en zegen mijn goede daden. Laat mij niet behoren tot de zondaars, Allah laat mij niet sterven in zonde!!! (ahoedoe billaah)

Geef mij kracht ya Allah om te weerstaan tegen de verleidingen op deze aarde. Laat mij niet streven naar het wereldse leven maar naar het Leven in het Hiernamaals (inshaAllah). Geef mij geduld ya Allah, om door te komen in moeilijke tijden en om door te gaan en niet op te geven.

Allah, verlicht mijn hart met Al-Quraan met Al-Islaam en met Al-Imaan. Aanvaard mijn berouw en bescherm mij om te hervallen naar het slechte. U bent Almachtig, U bent Al-Horend, bescherm mijn "ummah", bescherm hen en geef hen kracht. Verlicht hun harten met geduld, met Al-Islaam en Al-Imaan. Laat hen niet teveel waarde hechten aan het leven hier op aarde, maar laat hen allen streven naar het Leven in het Hiernamaals (amien). Ya Allah, laat ons toe tot diegenen die U mogen ontmoeten in het Paradijs. Bescherm mijn gemeenschap tegen Djahannam (Het Hellevuur). Allah, laat onze Liefde voor U groter zijn, vervul ons harten met Liefde voor U.

Laat mij dankbaar zijn en ons moslims voor al datgeen waarvoor U ons gezegend hebt in dit leven. Allah, bescherm mijn broeders en zusters in Palestina, Nigeria, Tsjechië en overal waar dan ook ter wereld. Laat ons dankbaar zijn voor het eten dat wij op tafel krijgen en laat ons niet behoren tot de Verkwistenen.

Allah het doet mij pijn om mijn "ummah" te zien lijden, laat ons dankbaar zijn voor elke dag dat wij leven, voor elke keer dat U ons berouw aanvaard en onze zonden vergeeft. Schud onze broeders en zusters wakker, NU, voor het te laat is. Zegen onze vasten!! Bescherm ons van het doen en zeggen van slechte dingen. Verlicht het leed van mijn "ummah", U wil alleen aanvaarden Wij.

Bescherm onze ouders, bescherm hen voor de last die wij hen veroorzaken. Laat ons onze moeders behandelen met liefde die zij ons gegeven hebben en waarmee zij ons opgevoed hebben. Het Paradijs ligt aan hun voeten. Zegen onze families, onze vrienden en onze gemeenschap. Straf diegene die ons gemeenschap onrecht aandoen Ya Allah. Laat onze Liefde voor U zo groot zijn en voor onze profeten (Vrede Zij Met Hen) en de metgezellen (Moge Allah tevreden met hen zijn).

Laat ons streven naar de "Sunnah" van onze Profeet Mohammed . Allah, Ya Allah, U bent Prachtig, Alle lof behoort alleen U toe. Noch bent U verwerkt, noch hebt U verwerkt (mashaAllah). U en alleen U heeft macht over alle dingen, U weet het beste wat er in ons omgaat of het nu goed of slecht is. U hoort en U ziet alles, niets ontglipt aan U en niets kunnen wij voor U verstoppen. U bent Al-Malik, de koning van alles en iedereen.

Alhamdoelilah, Alhamdoelilah, ya Allah dat wij gezegend zijn met AL-Islaam, een religie van pracht en praal, een religie van "echte" waarheid. Allah aanvaard onze salaat en onze vasten, weet dat wij zonder U behoren tot de ongelukkigen en tot de dwalenden, bescherm ons hiertegen. Laat ons geen woeker koesteren in ons harten, behoed ons tegen jaloezie en tegen haat.

Allah, ik hou van U, ik hou zoveel van U, laat mij ook liefde koesteren voor mijn "ummah". Laat mij geen haat noch jaloezie koesteren tegen mijn volk. Ik hou van U oh Allah en alleen voor U zal en is mijn liefde zo Groot. Ik wil U zo graag ontmoeten en uit dankbaarheid richt ik deze brief aan U voor elke dag dat ik mijn Liefde voor U kan betuigen. "Laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah, salla laahoe ‘alaihi wa salaam".

Vergeef ons onze zonden en laat onze "ummah" ons vergeven voor de zonden die wij begaan, zodat wanneer ons Uur aangekomen is wij geen moeite zullen ondervinden met het zeggen van "Talqien" (laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah).

Bij deze sluit ik mijn brief af alhoewel ik U nog zoveel zou willen zeggen. Maar U bent Alwetend en Alhorend, U alleen weet wat er in ons harten is (SubhaanAllah)

Allah ik hou zoveel van U en ik wil nog meer van U houden. Mijn Liefde is zo Groot voor U en insha'allah dat het met de dag mag groeien insha'allah voor heel onze moslimgemeenschap!!!

Mag Allah met ons zijn bij elke stap of beslissing die wij nemen, Mag Hij ons beschermen tegen de influisteringen van shaytaan, Mag Hij ons zegenen in hetgeen we doen (amien)

Een doe’aa die het hart raakt.

Wanhoop nooit

Bijna iedereen heeft er wel eens last van. Het gaat even niet zo goed, je voelt je niet zo best en de dingen lopen niet zoals je zou willen. Of misschien zit het je wel een hele tijd tegen. Sommige mensen kunnen zelfs depressies krijgen of nog erger.

Wanhoop is een geestelijke pijn waar veel mensen liever een fysieke pijn voor in zouden ruilen als ze konden kiezen.

Beter dan het inruilen van de ene pijn voor de ander is er iets dat de mens kan doen om de wanhoop als sneeuw voor de zon te doen smelten. Wat is dit wondermiddel waardoor er rust kan komen in het hart?

Een kort maar zeer krachtig en altijd werkend antwoord: hulp zoeken bij Allah.

Het maakt namelijk niet uit hoe diep je in de put zit, of wat je voor fouten hebt gemaakt: wanhopen is nooit een optie. NOOIT. En al zouden je zonden zo veel zijn dat je ze niet eens meer allemaal weet. Of al zouden alle mensen om je heen je slecht behandelen. Ongeacht je situatie moet je één ding heel goed weten:

Er is Iemand bij Wie je altijd terecht kunt. ALTIJD. Iemand die je niet om je uiterlijk beoordeelt. Niet om je afkomst of leeftijd. Iemand die jou beter kent dan je jezelf kent en Iemand die het goede voor je Wenst.

Het is Allah, de Schepper die altijd het oprechte berouw van zijn dienaren accepteert zolang ze nog niet zijn gestorven. De eigenschappen van Allah zijn met niets te vergelijken. Tegen zijn Kracht kan bijvoorbeeld niets op en Zijn Wijsheid is de grootste. Zo groot dat het ons nietige menselijke brein te boven gaat. Zo is het ook met Zijn Genade, Barmhartigheid en Zijn Vergevingsgezindheid, die zijn met niets te vergelijken.

In de Heilige Qur'an worden de mensen opgeroepen om niet te wanhopen en om Allah om hulp te vragen. Zie de volgende vertaalde betekenissen van verzen in de Qur'an:

En wanneer Mijn dienaren u (O Mohamed vrede en zegeningen van Allah zij met hem) over Mij vragen, Ik ben nabij. Ik verhoor het gebed van de smekeling, wanneer hij Mij aanroept. Laat hen dan Mij gehoorzamen en in Mij geloven, opdat zij geleid zullen worden. (Soura 2, Al Baqara, vers 186)

"O mijn zonen, gaat en zoekt naar Jozef en zijn broeder en wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Niemand wanhoopt aan Allah's Genade dan het ongelovige volk." (Soura 12, Yusuf, vers 87)

Hij (Abraham) zei: "Wie kunnen aan de Genade van hun Heer wanhopen, dan de dwalenden?" (Soura 15, Al Hijr, vers 56)

Zeg: "O mijn dienaren die tegen zichzelf buitensporig zijn geweest, wanhoopt niet aan de Genade van Allah, voorzeker Allah vergeeft alle zonden, waarlijk, Hij is de Vergevensgezinde, de Genadevolle." (Soura 39, Az Zumar, vers 53)

De Schepper staat altijd voor ons klaar. Maar zijn wij bereid om Hem om hulp te vragen, of denken we dat we het zelf wel kunnen?

Sommige mensen die getroffen zijn door wanhoop zoeken hun hulp enkel bij mensen en vergeten hun Schepper om hulp te vragen ook al weten ze dat de Schepper de Meest Genadevolle is. Maar als de mens even nadenkt over mensen en hun zwakheid en de Almachtige Schepper dan zal er snel begrepen worden dat enkel als Allah iemand helpt, deze persoon zal genezen van welke kwaal hij/zij ook heeft.

Voor wat meer illustratie het volgende:

Stel je eens voor dat iemand een gruwelijke zonde heeft begaan. De mensen zullen die persoon verafschuwen en ook al krijgt de persoon oprecht berouw en heeft hij grote spijt over wat hij heeft gedaan, zullen er altijd mensen zijn die het hem niet zullen vergeven. En zelfs als sommige mensen het hem vergeven, bij de meeste mensen zal voor altijd in hun geheugen de gruweldaad gegrift staan. Ook al heeft de persoon spijt. Dit is menselijk. Echter dit is niet te vergelijken met hoe de Schepper met ons omgaat. Al zouden we bergen aan zonden hebben, als wij oprecht berouw hebben en de Schepper om vergiffenis vragen, dan zal Hij ons altijd accepteren. Op de voorwaarde dat we echt berouw hebben en enkel Hem aanbidden. Wie kun je dan het beste om hulp vragen?

Stel je iemand anders voor die altijd mensen om hulp vraagt. Voor de kleinste dingen. Veel mensen zijn best bereid iemand te helpen maar als iemand te vaak gaat vragen dan gaat het irriteren bij de mensen. De een kan het langer volhouden dan de ander maar in alle gevallen is hun geduld eindig. Maar hoe zit het met iemand die altijd Allah om hulp vraagt? Een feit is het dat Allah nooit moe wordt van onze vragen en altijd voor ons klaar staat. Bij wie kun je dan het beste terecht?

Stel je eens voor dat de zonden die de mens pleegt voor andere mensen zichtbaar zouden zijn... Zou er nog iemand met iemand anders om willen gaan, wetende dat geen mens zonder zonden is? Zou jij om willen gaan met iemand als je bijvoorbeeld weet dat hij/zij een keer slecht over je gesproken heeft? Het zou in elk geval altijd in je achterhoofd rondspoken. Dit is maar een simpel voorbeeld maar Hij die alles over je weet, je diepste gedachten, Hij is Vergevensgezind en Hij laat andere mensen veel van onze zonden niet zien. In wie kun je dan het beste vertrouwen?

Stel je eens de meest barmhartige persoon voor. Stel je eens de barmhartigheid van een moeder voor haar kind voor. Probeer je het hoogste in barmhartigheid voor te stellen. De barmhartigheid van je Schepper is onvoorstelbaar veel groter. Is dat niet geweldig?

Wanneer je dit alles weet en wanneer je weet dat je Schepper over alles macht heeft en Hij nooit iemand onrecht aandoet (dit doen de mensen zelf) en wanneer je weet dat Hij je ALTIJD zal helpen als je Hem oprecht om hulp vraagt. Wanneer je weet dat Hij altijd leeft en geen enkele zwakte heeft. Waarom zou je dan wanhopig zijn?

De Heer der werelden, Allah de Verhevene, Wil niet dat wij ons wanhopig voelen. Hij Wenst voor ons het goede. Als wij gelukkig willen zijn in ons hart dan kunnen wij in de Qur'an daarvoor de oplossing vinden:

Degenen die geloofden, en wiens harten rust vinden in het gedenken van Allah. Waarlijk! in het gedenken van Allah kunnen de harten rust vinden. (Soura 13, Ar Ra'd, vers 28)

Vond je dit artikel nuttig en ken je iemand die last heeft van wanhoop? Stuur dit artikel dan a.u.b. door naar de betreffende persoon. Wie weet, misschien zal het hem/haar met de toestemming van Allah helpen om rust te vinden in het hart.

Zit het tegen en voel je je niet zo best?
Heb je geen hoop meer of is je hart gevuld met pijn?
Weet dan: wat je meemaakt is een tijdelijke test.
Gedenk Allah om ervoor te slagen: er is geen beter medicijn!

De visser en de vis

Het wordt verteld dat er ooit een visser was met vrouw en kinderen, aan wie al een paar dagen geen vangst was geschonken. De etensvoorraden begonnen voor het gezin op te raken maar de visser was geduldig en vroeg Allah om hulp.

De honger begon zijn tol te eisen van de kinderen. De visser ging elke dag naar de zee maar telkens kwam hij met lege handen terug. Dit duurde een paar dagen voort.

Op een dag verloor de visser zijn hoop om die dag nog wat te vangen vanwege zijn vele mislukte pogingen. Hij besloot voor de laatste keer zijn net nog te werpen. Als hij niets ving, zou hij terugkeren naar huis om het de volgende dag weer te proberen.

Hij vroeg Allah om hulp en gooide het net. Toen hij het net begon terug te trekken voelde het zwaar aan. Verheugd haalde hij het net binnen en vond een hele grote vis. Nog nooit in zijn leven had hij zo een grote vis gezien!

“Op het meest benauwde moment waarop ik (de visser) machteloos stond, kwam de verlossing waarvan ik dacht dat die er niet meer zou komen.”

Hij hield de vis met zijn handen vast terwijl hij begon te dagdromen met de vraag: Wat zou hij met deze grote vis doen?

Hij begon tegen zichzelf te praten.

“Ik zal mijn kinderen van deze vis te eten geven” “Ik zal een stuk van de vis bewaren voor andere benodigdheden” “Ik zal een stuk aan de buren geven” “De rest zal ik verkopen”

Zijn droom werd ruw verstoord door de stemmen van de soldaten van de koning. Ze eisten dat hij hen de vis zou overhandigen omdat de koning het een mooie vis vond. Het lot was namelijk zo bepaald dat de koning en zijn konvooi de visser passeerden op het moment van de grote vangst. De koning zag de vis en bewonderde deze zo dat hij zijn soldaten opdracht gaf om het bij hem te brengen.

De visser weigerde de vis te overhandigen. De vis was aan hem gegeven en het was het eten voor zijn kinderen. Hij vroeg de soldaten om eerst de prijs voor de vis te betalen. De soldaten namen de vis echter met geweld in beslag!

In het paleis van de koning:

De koning vroeg aan de kok om de grote vis klaar te maken zodat hij het tijdens het avondeten kon nuttigen.

Na een aantal dagen werd de koning getroffen door een ziekte (Gangreen: een infectie waarbij gezond weefsel afsterft. In die tijd werd de ziekte anders genoemd). De koning schakelde artsen in en zij ontdekten de ziekte. De artsen vertelden hem dat zijn tenen van zijn getroffen voet geamputeerd moesten worden zodat de ziekte niet verder zijn been in kon verspreiden.

De koning weigerde echter krachtig en gaf de opdracht om een medicijn voor hem te zoeken. Na een tijd schakelde de koning artsen van buiten de stad in. De artsen vertelden hem dat nu zijn hele voet geamputeerd moest worden omdat de ziekte er zich had verspreid. Echter ook nu weigerde de koning.

Na een niet al te lange tijd ontdekten de artsen voor de derde keer dat de ziekte verspreid was. Nu tot aan de knie van de koning. De artsen drongen bij de koning aan om zijn been te amputeren zodat de ziekte niet nog meer zou verspreiden… De koning stemde in en zijn been werd geamputeerd.

Ondertussen vonden er allerlei opstanden in het land plaats en begon de bevolking te klagen. De koning was verbaasd over al deze gebeurtenissen. Eerst de ziekte en toen de opstanden. Hij vroeg een van de wijzen van de stad bij hem te komen en vroeg hem wat zijn mening was over alles wat er gebeurd was.

De wijze man antwoordde: “Het kan niet anders dan dat u iemand onrecht heeft aangedaan!”

Verbaasd antwoordde de koning: “Maar ik kan mij niet herinneren dat ik een van mijn onderdanen onrecht heb aangedaan!”

De wijze man: “Denk goed na, datgene wat er gebeurd is, is het gevolg van uw onrecht tegen iemand. Het kan niet anders.”

De koning herinnerde zich de grote vis en de visser en hij gaf opdracht aan zijn soldaten om de visser te zoeken en hem onmiddellijk bij hem te brengen. De soldaten begaven zich naar de kust, vonden daar de visser en brachten hem naar de koning.

De koning sprak tot de visser zeggende: “Vertel mij de waarheid, wat heb je gedaan toen ik je de grote vis afnam?”

Vol angst zei de visser: “Ik heb niets gedaan!!!”

De koning: “Spreek, je veiligheid is gegarandeerd.”

De visser was een beetje gerustgesteld en zei: “Ik richtte mij tot Allah met een smeekbede zeggende: "Oh Allah U heeft mij zijn (de koning) macht over mij laten zien, laat mij nu Uw macht over hem zien"

Ook al heb je de macht, zorg ervoor dat je geen onrecht verricht.
Immers het eindresultaat is altijd spijt.
Je oog slaapt terwijl je slachtoffer aandachtig een smeekbede tegen jou aan Allah richt.
En Allah slaapt nooit, dat is een feit.

Salem

Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld… men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen… Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.

Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere “talent” dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.

Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo’s van mijn “grap” vulden de markt.

Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: “Rashed, waar was je?” Ik zei met spot: “op mars… bij mijn vrienden natuurlijk!” Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: “Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!” Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.

Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.

Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.

Schreeuwend zei ik ze: “Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!” Ze zeiden: “Ga eerst langs de arts”. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: “Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!”

Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah “Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!”. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.

Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: “Spot niet met mensen!”

We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!

Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.

De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.

Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.

Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.

Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur ’s ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig.

Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: “Salem! Waarom huil je?!”.

Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te verplaatsen!! Alsof hij zei: “merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?” Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.

Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.

Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: “Salem, is dit waarom je huilde??” “Ja” zei hij.

Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: “Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?” Hij zei: “Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat” Ik zei: “Nee… ik zal met je mee gaan”.

Salem was totaal verrast… hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei: “De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.” Ja, dit zei hij.

Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat… of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.

Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina’s en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd!

Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan… Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem!!

Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: “Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is” Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.

We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.

Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte “vrienden” en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.

De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.

Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!

Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.

Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.

…Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders.

Ik zei tegen haar: “Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.” “InshaaAllah” antwoordde zij. En ze bleef stil.

Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd). Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: “Papa… Papa..” Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging… Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.

Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: “Wat is er met je?”, “Niets” zei ze.

Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: “Waar is Salem?” Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik naar haar te schreeuwen: “Salem! Waar is Salem???”

Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: “Papa…Thalem is naal Jennah… Bij Allah…”. Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.

Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.

Je bent verstandelijk en religieus beperkt

“Je bent verstandelijk en religieus beperkt” zei mijn kleine broer toen wij over een onderwerp in discussie waren. Hij probeerde mij met alle macht van zijn mening te overtuigen, en ik probeerde hetzelfde bij hem. Toen hij de hoop verloren had en al zijn pogingen om mij te overtuigen mislukt waren, zei hij het tegen mij alsof hij mij beschuldigde. En alsof hij de waarde van mijn mening daarmee wilde verminderen.

Voor een moment had woede mij overmand. Door de beschuldiging van mijn broertje dat ik verstandelijk en religieus minder zou zijn. Hij had geen recht om te bepalen of het niveau van mijn geloof hoog is of beperkt. Of dat mijn verstand zijn denkwijze niet zou kunnen volgen omdat mijn verstand beperkt zou zijn.

Ik wilde echter niet dat mijn woede mijn manier van discussiëren met hem zou beheersen. Ik zweeg een poosje zodat mijn woede zou verminderen en ik mijn gedachten kon ordenen. Zodat ik in staat zou kunnen zijn om hem te overtuigen dat het niet juist is om mij zo te beschuldigen.

Na een moment van rationeel denken zei ik hem rustig en met een glimlach: “Ja, ik geef het toe. Ik ben beperkt in mijn verstand en geloof. En hoe kan ik de overlevering (hadith) van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ontkennen?”

Verbaasd groeide mijn broertje in zelfvertrouwen na mijn erkenning. Zijn glimlach symboliseerde zijn “overwinning”. Hij dacht dat ik mij aan zijn mening had overgegeven en dat ik had toegegeven dat het mij niet zou passen om een mening te hebben. Omdat ik “beperkt” was in mijn verstand. En hiermee leek het onderwerp in zijn voordeel beslist.

Terwijl hij genoot van zijn “overwinning” op mij stelde ik hem de volgende vragen:

“Broeder, kun je mij uitleggen hoe ik “beperkt” ben in mijn verstand en in mijn geloof?” Mijn broertje zweeg en dacht na. Ik vervolgde: “En kun je de rest van de overlevering noemen die je gebruikt hebt voor de opmerking die je hebt gemaakt?”

Zijn glimlach verminderde bij elke vraag die ik stelde totdat het geheel verdwenen was. Het werd vervangen door verwarring. Hoe moest hij deze vragen beantwoorden? Hij begon te stotteren en te stotteren. Van zijn vele uitdrukkingen begreep ik niet meer dan “eigenlijk kan ik mij de nobele overlevering niet herinneren”. Ik negeerde zijn antwoorden en ging verder met vragen stellen.

“Denk je dat Allah jouw gebeden en aalmoezen wel accepteert maar niet die van mij?” “En krijg jij als je bidt, schenkt of goede daden doet meer beloning dan als ik dat doe omdat ik als vrouw “beperkt” ben in mijn geloof?”

Zelfverzekerd antwoordde hij: “Nee natuurlijk niet, dit heb ik niet gezegd.”

Ik zei: “Wat wordt er dan bedoeld met “beperkt in mijn geloof”?”

Om niet weer zijn gestotter aan te moeten horen ging ik verder zonder zijn antwoord af te wachten.

“En hoe denk je dat mijn verstand “beperkt” is?” “Denk je dat jou hersens anders zijn dan die van mij? Dat Allah mannen complete hersens heeft gegeven en dat vrouwen de helft hebben gekregen?”

Hij schudde nee. Alsof hij goed wist dat ik genoeg had van zijn gestotter. Of misschien voelde hij dat hij zich in een positie had gewerkt waar hij niet heelhuids uit kon komen.

Ik zweeg eventjes en keek vervolgens goed naar het gezicht van mijn verwarde broertje. Ik probeerde de muren van zijn geest te doorbreken en te ontdekken waar hij nu aan dacht. Ik keek naar hoe zijn blik van de ene plek naar de andere reisde. Hij durfde mij niet in de ogen te kijken. Hij vatte mijn zwijgen op als een teken om op mijn vragen te antwoorden en hij begon weer te stotteren. Ik kreeg medelijden met hem. Ik ging dichtbij hem zitten en pakte zijn hand vast en zei: “Ik weet dat je niet begrijpt wat je gezegd hebt”. Misschien heeft hij sommige mannen de uitspraak op een manier horen zeggen die de indruk wekt dat vrouwen minderwaardig zijn.

Ik zei: “Mijn dierbare ik vraag je nu om goed naar mij te luisteren en mij niet te onderbreken totdat ik klaar ben met wat ik wil zeggen. Daarna mag je zeggen wat je wilt en zal ik naar je luisteren. Afgesproken?”

Het was alsof ik nu voor hem een weg had vrij gemaakt om gered te worden van mijn vragen. Hij glimlachte en zei: “Met plezier!”

Ik zei: “Luister nu naar de nobele overlevering die ik je ga vertellen.”

Abi Saa’id Al Khudri zei: “De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ging op de eid el adha (offerfeest) of de eid el fitr (feest na Ramadan) naar de gebedsruimte. Hij kwam langs wat vrouwen en zei: “O vrouwen, doe giften. Ik heb jullie als de meerderheid in de hel gezien”. Ze zeiden: “Waardoor O boodschapper van Allah?” Hij zei: “Jullie vloeken veel. Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie”. Ze zeiden: “Wat is onze beperktheid van geloof en verstand O boodschapper van Allah?” Hij zei:“Is de getuigenis van een vrouw niet de helft van de getuigenis van een man?” Zei zeiden: “Ja”. Hij zei: “Dit is van de beperktheid van haar verstand”. Hij zei: “Is het niet zo dat wanneer zij menstruatie heeft zij niet kan bidden en niet kan vasten?” Zij zeiden: “Ja”. Hij zei: “Dit is van de beperktheid van haar geloof”.”

Met “beperktheid van verstand” wordt hier bedoeld dat vrouwen over het algemeen minder goed hun emoties kunnen bedwingen en zelfbeheerst kunnen blijven dan mannen. Haar getuigenis is de halve getuigenis van een man omdat zij meer beïnvloed wordt door haar gevoel van medeleven en ze daardoor sneller iets vergeet. Dit is wat er met “beperktheid van verstand” wordt bedoeld.

Met “beperktheid van geloof” wordt hier bedoeld dat de man per maand 150 verplichte gebeden moet bidden (5 per dag) terwijl dat bij de vrouw minder is. Dit komt vanwege de Islamitische regel die zegt dat als een vrouw menstruatie heeft zij niet mag bidden. Iets soortgelijks geldt voor de vastentijd (Ramadan): de man dient deze periode helemaal te vasten maar de vrouw mag niet tijdens haar menstruatie vasten. Alle gemiste dagen moeten later worden ingehaald (gebeden hoeven niet worden ingehaald).

“Alle dagen?” zei mijn broertje verbaasd.

“Ja, het is verder bekend dat over het algemeen geldt dat vrouwen die geen menstruatie (meer) krijgen niet (meer) zwanger kunnen worden of een kind kunnen baren. Allah heeft het bloed als voedsel gemaakt voor de ongeboren baby”. Ibn Al Qayim heeft gezegd: “De menstruatie van een vrouw is heel belangrijk voor haar en maakt haar compleet. Het niet menstrueren is hierom onnatuurlijk en maakt haar incompleet.”

“Dit vermindert niet de waarde van de vrouw. “Beperkt van verstand” is zij omdat ze gevoeliger is voor haar emoties. “Beperkt in religie” is zij omdat zij soms niet mag bidden. Dit maakt een vrouw niet beperkt in het niveau van haar geloof. Het woord “beperkt” moet dus niet verkeerd worden opgevat.”

De boodschapper van Allah (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft de waarheid gesproken toen hij zei: “Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie.”

“Om deze reden, beste broertje, moet je goed weten dat het niet voor je is toegestaan om te zeggen “Vrouwen zijn beperkt in geest en religie” op een manier alsof je je hoger voelt dan vrouwen. En je op deze manier haar recht plundert op het religieus zijn en het hebben van een scherpe geest. Dit is voor jou als moslimman niet toegestaan.”

“Je neemt het stukje wat je wilt van de overlevering en je negeert de rest.”

“Dat is alsof je het stuk uit de Qor’an leest “Kom niet tot het gebed” (An Nisa vers 43) en dan stopt of het stuk “Wee de mensen die bidden” (Al Ma’un vers 4 ) en dan stopt!”

“Als je op die momenten stopt, verandert de betekenis van de verzen. Jij hebt iets soortgelijks gedaan. Je hebt van de overlevering enkel genomen wat je beviel en de rest heb je genegeerd. Hierdoor kreeg het een totaal andere betekenis.”

De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft gezegd: “vrouwen zijn de zusters van mannen”. (Genoemd door Imam Ahmed en anderen. De hadith is hassan).

Mijn broertje verontschuldigde zich voor zijn verkeerde begrip van de betekenis van de overlevering. Wat was ik daarmee verheugd! Maar wanneer zullen de rest van de mannen (die een verkeerde houding hebben) de overlevering goed begrijpen?

Ik sta soms verbaasd wanneer ik zie dat een man (met veel kennis en scholing) niet de juiste betekenis weet van deze eenvoudige overlevering. Of negeert hij het gewoon? Het is een ramp wanneer mensen de woorden van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) uitleggen op de manier zoals het ze uitkomt!!!

De kleermaker

Op een dag hadden twee mensen wat onenigheid. De ene persoon beschuldigde de ander er namelijk van dat hij hem nog geld schuldig was en dat hij dit niet terug wilde betalen. De ander ontkende geheel dat hij ooit geld van hem had geleend. In werkelijkheid was er wel geld geleend en was de ontkennende persoon dus aan het liegen.

De benadeelde persoon zei: “Ik ga mijn beklag doen bij de kleermaker!” De ander zei: “De kleermaker? Als het maar niet de rechter is dan vind ik het best! Wat kan een kleermaker nou voor je doen?”

De twee gingen uit elkaar maar nu was de schuldige persoon toch wel nieuwsgierig naar deze kleermaker. “Waarom zou hij naar een kleermaker gaan?” Dit was een vraag die hem bezig hield.

Hij vroeg wat mensen of zij konden uitleggen waarom de benadeelde persoon naar een kleermaker gaat om zijn recht te halen. Ze antwoorden hem: “De kleermaker? Zo, nou dan zul je het heel moeilijk krijgen!”. Nu was hij extra benieuwd naar de kleermaker die toch meer dan een gewone kleermaker bleek te zijn en vroeg hij waar hij deze man kon vinden.

Hij haastte zich om de kleermaker te vinden om zijn slachtoffer voor te zijn. Aangekomen bij de kleermaker vroeg hij hem “Wat maakt jou zo bijzonder dat iemand bij jou onrecht komt melden in plaats van naar mensen te gaan die daar over gaan?”. De kleermaker zei: “Aha, ik zal je vertellen hoe dat zit.”

“Op een avond liep ik over straat en zag ik hoe twee soldaten een jonge vrouw oppakten en haar meenamen. Ik wist dat deze soldaten dat vaker deden met jonge vrouwen en dat ze hen naar hun bevelhebber brachten om hun eer te stelen.” “Wat moest ik doen? Ik kon het niet tegen ze opnemen, ik ben maar een kleermaker! Ik liep naar huis en eenmaal thuisgekomen wilde ik gaan slapen.” “Ik kon echter niet in slaap komen vanwege wat er zojuist gebeurd was met die jonge vrouw. Wat zal ze in een angst verkeren! Ik moet iets voor haar doen! Dacht ik bij mezelf.” “Ik begon na te denken over een manier waarop ik de jonge vrouw kon redden van haar ontvoerders.”

“Plotseling kreeg ik een idee.” “Ik begaf mij naar de grote moskee en ging naar de plek waar de Muazzin (oproeper tot het gebed) staat om de mensen op te roepen tot het gebed. Hoog in de minaret begon ik de mensen tot het ochtendgebed op te roepen. Het was alleen drie uur te vroeg voor het gebed! Na mijn oproep werd ik beneden opgewacht door soldaten van de Khalifa (leider van de moslims) die mij ter ondervraging meenamen naar de Khalifa.” “Eenmaal bij hem aangekomen vroeg hij mij: Weet je niet dat het helemaal nog geen tijd is voor het ochtendgebed?! Wat heeft jou er toe gebracht om op te roepen tot het gebed voordat de tijd voor het gebed is gekomen?”

“Ik legde hem uit dat ik het met opzet heb gedaan zodat ik meegenomen zou worden naar hem omdat er iets vreselijks was gebeurd.” “Ik zei tegen hem: Als ik simpelweg naar uw verblijf zou zijn gegaan dan zou ik nooit zomaar worden binnengelaten en zelfs als ik werd binnengelaten dan zou ik u niet zomaar kunnen spreken.”

“Ik legde hem verder uit dat de eigenlijke reden van mijn daad was dat een van zijn commandanten bekend staat dat hij zijn soldaten jonge vrouwen laat ontvoeren en dat hij hen van hun eer beroofd. De Khalifa stuurde een aantal van zijn soldaten naar de bewuste commandant. Zij vonden hem en de ontvoerde vrouw. De commandant, zijn helpende soldaten en de jonge vrouw werden naar de Khalifa gebracht. Na ondervraging bleek de kleermaker de waarheid te hebben gesproken en werd er voor gezorgd dat de schuldigen werden gestraft voor hun misdaden.”

“Tegen mij (de kleermaker) zei de Khalifa vervolgens: Je krijgt vanaf nu van mij de bevoegdheid om wanneer je ook maar iets aan onrecht ziet, op te roepen tot het gebed waarna ik vervolgens zal informeren welk onrecht er gebeurd is.”

“Dit is de reden dat mensen nu naar mij komen om hun beklag te doen.” Zo eindigde de kleermaker zijn antwoord op de vraag van de schuldige persoon.

Reden genoeg voor de schuldige persoon om het geld terug te geven aan de eigenaar en om voortaan nooit meer iemand te bedriegen of te onderschatten.

Want al lijkt iemand misschien zwak of niet in staat om iets te doen: Als hij Allah vreest dan zal Allah hem zonder twijfel helpen... en tegen Allah kan niemand wat beginnen.

Het berouw van de roversleider

Lang geleden was er jongen die veel hield van kennis vergaren om dichter bij Allah te komen. Zoveel hield hij daarvan, dat hij daarvoor bereid was naar andere steden te reizen ook al lagen die ver weg. Zo wilde hij graag naar Bagdad gaan om de geleerden op te zoeken en hun kennis tot zich te nemen. Bagdad was in die tijd een groot kenniscentrum.

Voordat hij vertrok gaf zijn moeder hem 40 dinar voor zijn onkosten maar belangrijker dan dat, ze gaf hem een gouden advies mee. “Mijn zoon” zei ze “onthoud één ding heel goed, in wat voor situatie je ook zit: spreek de waarheid.”

Met zijn 40 dinar en het advies van zijn moeder begon hij zijn reis naar Bagdad. Hij reisde met een groep mensen mee en onderweg gebeurde er iets waar de meeste mensen niet op zitten te wachten.

Ze werden namelijk overvallen door een roversbende die als doel had zoveel mogelijk bezittingen van de mensen af te nemen. Toen een van de rovers bij de jongen kwam, vroeg de rover hem: “Heb je geld?”. De jongen dacht aan het advies van zijn moeder en zei: “Ik heb 40 dinar (wat geen klein bedrag was in die tijd)”. De rover dacht dat de jongen hem in de maling nam en liep weer weg.

Na een tijd kwam er een andere rover die dezelfde vraag stelde en de jongen gaf ook weer hetzelfde antwoord. Deze rover geloofde de jongen ook niet maar nam hem ook nog eens mee naar de roversleider.

Aangekomen bij de roversleider zei zijn bendelid: “Deze jongen beweert 40 dinar bij zich te hebben!” De roversleider was al even verbaasd als zijn bendeleden en vroeg de jongen nogmaals of dit echt zo was. De jongen antwoordde nogmaals dat hij 40 dinar bij zich had.

“Waarom zeg je dat? Weet je niet dat wij rovers zijn en dat wij het geld van de mensen stelen? Waarom zeg je niet dat je niets bij je hebt? Dan maak je nog kans dat je kunt ontsnappen met je geld!” zei de roversleider.

Hierop antwoordde de jongen: “Mijn moeder heeft me gezegd dat ik altijd de waarheid moet spreken en ik gehoorzaam mijn moeder.” Deze uitspraak kunnen veel mensen horen en men weet wel dat het klopt maar vaak wordt het niet in het hart gevoeld. Bij de roversleider kwam deze uitspraak echter rechtstreeks in zijn hart terecht.

“Jij gehoorzaamt je moeder... En ik, ik ben mijn Schepper ongehoorzaam door alle roversdaden die ik bega...” De man had oprechte spijt van zijn daden en zei: “Vanaf nu zeg ik het roversbestaan vaarwel en ga ik mijn Schepper gehoorzamen!”. “Wat zeggen jullie daarvan?” zei hij tegen zijn ex-collega rovers.

“Wij volgden je in het roversbestaan en we zullen je in je berouw ook volgen.” zeiden de rovers unaniem en ze gaven alle geroofde goederen weer terug aan hun eigenaren.

Zo was het dat de eerlijkheid van de jongen niet alleen tot gevolg had dat hij ongeschonden uit deze gebeurtenis kwam. Het heeft er ook voor gezorgd dat de rovers die anderen en zichzelf onrecht aandeden berouw kregen van hun daden en het goede pad op gingen.

Ook al lijkt alles tegen je te werken, als je Allah gehoorzaamt zal Hij altijd een uitweg voor je geven.

Op een dag

Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijsde ik Allah voor het mooie werk.
Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."
Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."
Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden."
Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen."
Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!"
Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen.
Allah vervolgde :
Waarom bidt je slechts bij samenkomsten?
Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding?
Waarom vraag je altijd egoïstische zaken?
Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk?
De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen?
Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord.
Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen?
Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent.
Ik zal jouw nooit verlaten.
Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen.
Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen.
Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen.
Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen.
Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen.
Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.

Geduld

Vele jaren geleden leefde er eens een man, die een zoon had met een mooi uiterlijk en een grote begaafdheid. Hij ging naar school en leerde daar met buitengewoon veel vlijt alles wat men hem onderwees, en had altijd dorst naar nog meer kennis

Toen hij de leeftijd van een man bereikt had, koos zijn vader een vrouw voor hem uit, met wie hij trouwde. Nauwelijks had men de bruiloft op passende wijze gevierd, of de vader van de jongeman stierf. Hij werd begraven en men rouwde veertig dagen lang om hem; toen zette zijn zoon zijn studie weer voort. Eén van zijn studiegenoten, die uit een ver land was teruggekeerd, vertelde hem dat in het land waar hij was geweest de beroemdste en meest volmaakte heilige woonde, in één woord: het voorbeeld van wetenschap en deugdzaamheid van zijn tijd. Daarop nam de jongeman ogenblikkelijk het besluit zich in dat land te gaan vestigen en les te nemen bij de beroemde en heilige man.

Hij ging dadelijk naar huis, pakte zijn sandalen, zijn reistas, wat spullen en een wandelstok en ging op weg naar het verre land, om bij de beroemde meester in de leer te gaan.

Veertig dagen en veertig nachten liep hij aan een stuk door en bereikte eindelijk het land, waarnaar zijn geest op zoek was. Hij vond de beroemde meester al spoedig en stelde zich aan hem voor. De meester, die een smidse had en daarin werkte, vroeg hem: "Wat wil je jongeman?" - "Het Weten leren," antwoordde hij. De smid gaf hem de blaasbalg en beval hem te trekken. De leerling trok en liet de blaasbalg op bevel van de meester weer los, om zo het vuur in de smidse aan te wakkeren.

Een dag, een week, een maand, een jaar en nog meer jaren gingen zo voorbij, zonder dat iemand met hem sprak en waarin hij steeds dezelfde handeling herhaalde. Wel zag hij mensen langs de smidse komen, die zijn meester vragen stelden en van hem antwoord kregen. Weer anderen kregen van de meester een bepaalde taak; zij bleven in de smidse en ook zij moesten een bepaalde handeling dag in dag uit herhalen, en ze deden dat net als hij, zonder vermoeid te raken, zonder een woord te wisselen en zonder ook maar ooit te klagen. Zo gingen tien jaar voorbij.

Toen was het geduld van de jongeman op en waagde hij het de meester te vragen: "Meester?" - "Wat wil je?" antwoordde de smid, en hij zei: "Het weten!" - "Trek aan je blaasbalg!" was het antwoord van de smid en ging door met zijn werk, zonder zich te laten ophouden.

Het enige plezier van de jongeman was, als hij uitgeput van zijn dagelijkse werk, zijn karige kostje in zijn kamertje at en in de boeken las, die de meester of zijn kameraden hem hadden geleend. Zwijgen was de leefregel, zowel in de smidse als in zijn kamer. Niemand sprak met hem en hij sprak met niemand. Als hij iets wilde weten over een bepaald punt van de grammatica, het recht of de Koranuitlegging, dan was het hem toegestaan zijn vraag op een briefje te schrijven en bij het binnengaan van de smidse het papier aan zijn meester te overhandigen. De meester wierp het briefje of in het vuur, of hij stak het in de plooien van zijn tulband. Als hij het briefje in het vuur wierp, dan betekende dat, dat de vraag geen antwoord waard was, maar als hij het in de plooien van zijn tulband stak, dan vond de jongeman 's avonds als hij thuis kwam het antwoord van zijn meester aan het hoofdeinde van zijn bed, geschreven in gouden letters. Zo ging de meester met al zijn leerlingen te werk, zonder ooit een van hun briefjes te lezen: of hij verbrandde ze, of hij bewaarde ze in de plooien van zijn tulband.

Er waren precies twintig jaar voorbijgegaan, sinds onze jongeman in de smidse was; toen kwam de meester naar hem toe en sprak: "Je kunt nu naar je land terugkeren, jongeman. Het Weten dat je zoekt heet Geduld."

Toen hij in zijn vaderland kwam, verwonderde hij zich erover, dat hij zo weinig van de wereld wist, hij, die er zo veel van geweten had voordat hij bij de meester in de leer was gegaan.

Eindelijk kwam hij bij zijn huis, en hij verheugde zich op de vreugde van zijn vrouw over zijn terugkeer. Voordat hij echter aan de deur klopte, keek hij door een vensterluik zijn huis binnen. O, wat een schrik, wat zag hij daar! Wat zagen zijn ogen nu! Zijn vrouw zat daar op een tapijt, geleund tegen een stapel kussens. Naast haar zat een jonge, knappe man en ze praatten en lachten samen en brachten de tijd uiterst aangenaam door.

De reiziger nam een pijl uit zijn koket, spande zijn boog en maakte zich gereed zijn vrouw en de jongeman met een pijl te doorboren, toen het woord 'geduld' van de meester hem te binnen schoot. Hij klopte op de deur en er werd opengedaan; het was dezelfde jongeman die hij door het luik bij zijn vrouw had zien zitten. Hij ging de salon in. Zijn vrouw, die hem herkende, snelde hem stralend van vreugde tegemoet en riep de jongeman toe: "Ahmed, mijn zoon, dit is je vader!"

De man knielde neer met zijn gezicht naar Mekka, raakte met zijn voorhoofd de aarde aan en riep: "Allah, twintig jaar lang heb ik geleerd geduld te oefenen en het scheelde maar een haar of ik had zojuist mijn zoon gedood! Hoe onberekenbaar is onze zwakheid, en hoe oneindig is uw wijsheid! Hoe onuitputtelijk uw barmhartigheid!"

Een verhaal waar het hart van moet huilen

 Eén van de grootste voorbeelden van geduld om gehoorzaam te blijven Allah en om te strijden voor Zijn zaak is de geschiedenis van de kamster van de dochter van fir3awn (farao)

Vandaag de dag heet dit beroep kapster.

Op een keer toen ze het haar van de dochter van fir3awn aan jet kammen was, viel de kam op de grond. Toen zei ze: 'bismillah' (ze vergiste zich, ze had haar geloof namelijk verborgen gehouden, maar zo gedraagt een gelovige zich nu eenmaal; we tonen onze goede manieren).

Toen merkte de dochter van fir3awn op: 'Mijn vader is toch God?'

De kamster zei: 'Mijn Heer en jouw Heer en de Heer van jouw vader is Allah'

Het meisje zei: 'dus jij hebt een god buiten mijn vader om?'

De kamster zei toen: 'Mijn Heer en jouw Heer en de Heer van jouw vader is Allah'

Toen zei het meisje: 'dat ga ik absoluut aan mijn vader vertellen.'

En dat deed ze.

Fir3awn vroeg de kamster toen: ' heb jij dan nog een Heer die gelijk aan mij is?'

Ze antwoordde: 'mijn Heer en jouw Heer is Allah.'

Toen vroeg hij aan zijn bedienden: 'heeft ze kinderen?'

Ze zeiden: 'ja, 4 kinderen, waaronder een baby.'

Toen zei hij: ' breng ze bij mij en breng een koperen koe en steek deze aan met vuur zodat het smelt...'

((probeer je nu voor te stellen wat er zou gaan gebeuren. Probeer eens in de schoenen te staan van de kamster))

Eerst nam fir3awn de oudste zoon en zei toen tegen haar: 'Heb jij dan nog een heer die gelijk aan mij is?' ze antwoordde: 'Mijn Heer en jouw Heer is Allah'

Toen pakten ze de jongenbeet en smeten hem voor haar ogen in de vlammenzee.

De jongen zette het op een schreeuwen, totdat hij verkoolde en verdween.

Toen nam hij de 2e en de 3e, maar haar antwoord was eensluidend:

'Mijn Heer en jouw Heer is Allah'

En met hen gebeurde precies hetzelfde als wat er met hun broer gebeurd was en dat allemaal voor haar ogen.

Daarna was het de beurt van de zuigeling en de moeder was hevig overstuur.

Ze hield de baby stevig ast maar toen sprak de baby, hij zei: 'heb geduld mama, want jij hebt gelijk.' Toen werden moeder en kind samen in het vuur geworpen.

Allahu Akbar wa Allahu Akbar wa la ilaha ila Llah!!!!!!!!

De profeet Mohamed saws zei tijdens de reis van al-Israae wa al-Mi3raadj (de hemelse nachtreis waarin Mohamed saws vanuit Jeruzalem de 7 hemelen bezocht) :

"Toen ik opsteeg naar de hemel, rook ik een aangename geur die ik nooit eerder geroken had. Ik vroeg toen: Jibriel, wat is dat voor een geur?" Jibriel antwoordde: "Dat is de geur van de kamster van de dochter van fir3awn en haar 4 kinderen."

Hier laat je tranen van verdriet, maar van vreugde tegelijk!

Ik hoop dat je hier je lering uit kunt trekken en het vervolgens ook daadwerkelijk toepast in jouw leven, want geduld is immers de sleutel van het bestaan.

Moge Allah mij vergeven voor mijn fouten

Al het goede komt van Hem en het slechte van mijn nafs.

Onze Heer, giet geduld over ons uit, ameen

O Allah, schenk ons het oprechte berouw en accepteer het van ons, voorzeker U bent de

Al-Horende, de Alwetende, ameen

Soebhaanaka Allaahoemma wa biehamdieka, ash-hadoe allaa ilaha ila anta, astaghfieroeka wa atoeboe ilayk.

De visser en het diamant

Er was eens een arme visser die per keer slechts één vis vangt. Zijn principe is om pas een vis te gaan vangen als de vorige genuttigd is door zijn gezin. Dus zo ging hij door het leven, tot op een dag terwijl zijn vrouw de vis aan het bereiden was, ontdekte zij een diamant in de buik van de vis. Ze rende naar haar man: "lieverd, lieverd, kijk wat ik gevonden heb, een diamant!" De man zei met een glimlach op zijn gezicht: "wat ben jij een prachtige echtgenote, geef het, dan ga ik kijken of ik het kan verkopen, zodat wij vandaag wat anders gaan eten dan vis."

Hij ging naar de juwelier op de volgende straat "Salaam Alaykom". "Wa'alaykom Salaam" antwoordde de juwelier. De visser vertelde het verhaal en gaf het diamant aan de juwelier om te bekijken. "Dit is geen gewoon diamant, mijn broeder" hij vervolgde "er is geen prijs die dit diamant waardig is, ook al verkoop ik mijn juwelierszaak en mijn huis en die van mijn buurman en overbuurman, dan zou ik u de prijs van dit diamant niet bij elkaar kunnen brengen. Maar ga naar de grote juwelierszaak in de stad, misschien kan hij u helpen."

Zo kwam hij aan in de stad en stapte de grote juwelierszaak binnen. Hij vertelde het verhaal aan de rijke juwelier, maar tevergeefs. Deze vertelde hetzelfde als de vorige juwelier en stuurde hem naar de prins van de stad die een groot paleis bewoont. Eenmaal aangekomen moest hij buiten wachten met zijn schat in zijn hand, totdat hij naar binnen werd geroepen door de wachters.

De prins bekeek het diamant nauwkeurig en zei: "Alhamdulillah, zoiets zocht ik. Ik weet niet hoe ik u kan belonen, maar u mag de kamer der schatten binnentreden, die slechts mij toebehoort. U kunt zes uur in verblijven en bovendien mag u meenemen wat u maar wilt." De bescheiden visser zei: "mijnheer, zes uur is te lang, twee uur zal genoeg zijn." De prins weigerde en zo trad de visser de kamer der schatten binnen, om zes uur lang in te vertoeven. 

De visser stapte binnen en verbaasd keek hij rond. Een gigantische kamer, verdeeld in drie delen. Een deel zit vol diamanten, edelstenen en goudstukken. Een ander deel lag vol bedekt met de mooiste bedden en kussens, alleen het kijken ernaar brengt het rust en slaap. En een ander deel bezit allerlei lekkernijen en dranken.

De visser dacht bij zichzelf: "zes uur lang hier. Het is echt lang voor een gewone visser als ik. Vooruit, waar ga ik beginnen? ik begin bij de laatste deel met lekkernijen, ik ga eten tot mijn buik vol zit, zodat ik genoeg energie heb om zoveel mogelijk diamanten en goud te verzamelen." 

Onze vriend begon dus uren te eten en te drinken. Hij heeft van alle soorten geproefd. Nadat hij klaar is was hij van plan naar de eerste deel te gaan, waar diamanten en edelstenen lagen. Echter toen hij langs de tweede deel liep, zag hij de mooie bedden en kussens. Hij dacht weer bij zichzelf: "nu ik goed gegeten heb, is het niet verkeerd om een dutje te doen, zodat ik meer energie krijg. Dit is een kans die niet te verwaarlozen is." Hij lag dus heerlijk op het bed en is vervolgens in een diepe slaap gevallen.

"Opstaan, de tijd is om..." riep de wachter van de kamer. De visser schrok wakker "huuh... wat??" "naar buiten, uw tijd is voorbij". Verward smeekte de visser: "alstublieft, ik heb mijn kans nog niet benut. Ik moet nog diamanten, edelstenen, goud en en en... meenemen."

De wachter antwoordde: "had je niet genoeg tijd om dat allemaal te verzamelen, mee te nemen naar buiten en daarmee eten, drinken en mooiste bedden te kopen? maar nee, u bent dom, u dacht alleen aan de omgeving waar u in was, breng hem naar buiten."

Dit is het einde van ons verhaal, maar het moraal is nog niet geëindigd.

Weet u wat die gevonden diamant is? Dat is uw ziel. Uw ziel is een schat die geen prijs waardig is, maar u bent onwetend over die waarde.
Weet u wat die kamer der schatten is? Dat is dit wereldse leven. Zie hoe groot het is en hoe wij gebruik van maken.
Wat de diamanten, edelstenen, juwelen en goudstukken betreft? Dat zijn de goede daden.
En het bed is onze achteloosheid en nalatigheid. De lekkernijen en dranken zijn de verleidingen van dit wereldse leven en de wachter is de Engel des doods.

Dus stel u voor als de visser en word wakker uit uw achteloosheid en nalatigheid en verzamel zoveel mogelijk goede daden, alvorens de Engels des doods u wakker maakt.

Een meisje dat brieven schrijft aan Allah

Dit droevig verhaal werd verteld door de moeder van het meisje.

Ik werd vroeg wakker, terwijl ik vandaag eigenlijk vrij ben. Mijn kleintje Riem ook. Ik zat achter mijn bureau en was bezig met schrijven. "Mama, wat schrijf je?" vroeg ze. "Ik schrijf een brief aan Allah." "Mag ik het lezen?" "Nee schat, deze brief behoort mij toe en niemand mag het lezen." Zij ging daarna verdrietig de kamer uit. Ze was gewend mij altijd te vragen en ik weigerde telkens.

Weken gingen voorbij. Ik ging een keer de kamer van Riem binnen en ze werd zenuwachtig en ik vond dat merkwaardig. Waarom werd ze onrustig? "Riem, wat schrijf je?" Ze werd nog zenuwachtiger. "Niks, mama." "Wat schrijft een meisje van negen en wil niet dat haar moeder dat ziet?" "Ik schrijf ook brieven aan Allah zoals jij, mama." Ze vroeg plotseling en uit haar gezicht is nieuwsgierigheid te lezen: "maar komt alles wat we schrijven uit, mama?" "Vanzelfsprekend mijn dochtertje, want Allah weet alles." Ze liet mij alsnog de brieven niet lezen. Ik ging de kamer uit en ging naar mijn man en mijn gedachten waren bij mijn dochter. Mijn man merkte op dat ik me niet goed voelde en vroeg of hij een arts moet bellen. "Nee" zei ik snel. O mij Heer, ik wilde niet dat hij zo denkt. Ik kuste zijn voorhoofd dat regelmatig gezweet heeft omwille van mij en mijn dochter.

Op een dag vertrok Riem naar school en toen zij terug was, vond zij een arts in ons huis. Ze versnelde om haar vader te zien die op ziekbed lag, wegens een lichte vermoeidheid dat later overging tot een ernstige aandoening. De arts vertelde tot mijn schrik, dat de toestand van mijn man alleen maar kan verslechteren en dat hij slechts enkele weken te leven heeft. Riem hield haar vader vast en omhelsde hem. De liefde van de dochter voor haar vader vulde de kamer op. En ik vergat dat mijn meisje nog jong was en bevestigde haar dat haar lieve vader zwakker wordt en slechts enkele weken te leven heeft. Ze raakte van slag en bleef huilen. Ze bleef herhalen: "waarom overkomt papa dit? waarom?" "Doe doe'a voor hem Riem, dat Allah hem geneest. Je moet moedig blijven en vergeet de barmhartigheid van Allah niet en dat Hij tot alles in staat is... Jij bent mijn oudste en enige dochter." Ze gaf mij gehoor en gaf haar verdriet niet de overmacht. Ze trapte op haar pijn en zei dapper: "papa gaat niet dood."

Elke ochtend kust Riem haar vaders zachte wang. Op een dag keek ze haar vader aan terwijl haar ogen liefde uitstraalden. Ze smeekte hem: "wil je mij vandaag naar school brengen, zoals mijn klasgenootjes?" Verdriet deed zijn gezicht veranderen en probeerde dat te verbergen voor haar en hij zei: "Inshallah, er komt een dag dat ik jou zou brengen." Terwijl hij zeker van was dat wegens zijn ziekte de blijdschap van zijn dochter nooit zou completeren.

Toen op een dag Riem op school was, kwam bij mij op om te kijken wat mijn dochter aan het schrijven was. Ik zocht in haar kamer maar vond niets. Zou ze het meegenomen hebben? zou het verscheuren na het geschreven te hebben? vermoedelijk is het hier. Want wat hield ze veel van deze box. Ze smeekte mij voortdurend om haar deze box te geven. Ya Allah, hij zit vol brieven, allemaal voor Allah!
"Ya Rab Ya Rab, laat de hond van onze buurman sterven, omdat hij mij altijd laat schrikken."
"Ya Rab Ya Rab, onze kat baart veel katjes. Ya Rab, vervang voor haar de katjes die dood gingen."
"Ya Rab, laat mijn neefje slagen, omdat ik van hem houd."
"Ya Rab, laat de bloemen in onze tuin snel groeien, zodat ik elke dag een bloemetje knip en het aan mijn lerares geef." En veel andere brieven en ze zijn allemaal onschuldig. Eén van de vermakelijkste brieven was, waar zij schreef: "Ya Rab Ya Rab, geef ons dienstmeisje wat meer verstand, want ze vermoeit mijn moeder." O mijn God, ze zijn allemaal uitgekomen! De hond is dood, de kat kreeg meerdere kleintjes, de bloemen zijn gegroeid en Riem neemt elke dag een bloemetje voor haar lerares en Ahmed slaagde met een hoge cijfer. Ya Allah, waarom vraagt ze Allah niet om haar vader te genezen? Ik zocht tussen de brieven, maar tevergeefs... Plotseling riep dienstmeisje mij om de telefoon te antwoorden. De school van Riem belde. Ik raakte overstuur en vroeg degene die ik aan de lijn had: "wat is er gebeurd? wat heeft Riem gedaan?" En toen kwam de klap, als ze zegt dat Riem van vierde verdieping viel en overleed, toen ze op weg was naar haar afwezige lerares om haar een bloemetje te geven. Het bloemetje viel en Riem viel achteraan. Inderdaad, de twee bloemetjes vielen allebei. Ik en mijn man konden dit niet geloven en stonden versteld elkaar aan te staren. Onze hartje is heen gegaan. Mijn man liep zelfs een tongverlamming op, waardoor hij niet kon praten. Waarom moest Riem dood gaan? Het verdriet vulde ons leven. Ik hield mezelf voor de gek en deed alsof ik haar breng, door naar haar school te lopen. Ik deed alles wat mijn kleintje leuk vond. Elke hoek in het huis deed me denken aan haar en haar glimlach die het huis levendiger maakte.

Jaren gingen voorbij en op een vrijdag kwam het dienstmeisje rennend naar mij toe en zegt dat ze geluid hoorde uit de kamer van Riem. Ya Allah, is Riem teruggekomen? dat is krankzinnig.... "Je verbeeldt je slechts. Ik heb mijn voeten niet op deze kamer gezet sinds Riem overleden is." Echter mijn man drong aan om naar de kamer te gaan en te kijken. Ik draaide de sleutel en opende de deur, waarna ik ineens begon te janken en gooide mezelf op haar bed. Ik keek vervolgens rond en zag een schilderij op de grond. Het schilderij viel en maakte uiteraard geluid. Het schilderij, die Riem heel lief had, met Ayatul Koersie erop. Ze was gewend het elke dag te lezen, totdat ze het uit haar hoofd kende. Toen ik de schilderij tilde om het weer op te hangen, viel een papiertje op de grond. Ya Allah, dat is één van de brieven, die Riem schreef aan Allah! Waarom verborg ze het achter het schilderij ? en wat zou ze hier op geschreven hebben? Ya Allah, helemaal verslagen vielen mijn ogen op:
"Ya Rab Ya Rab, ik sterf en papa niet."

Na drieëndertig jaar studie

Een geleerde vroeg eens aan één van zijn studenten: "Hoe lang studeer je nu bij mij?"

De student zei: "drieëndertig jaar!"

De geleerde zei: "en wat heb je in deze periode geleerd?"

De student zei: "Ik heb acht dingen geleerd...!"

De geleerde zei verbaasd: "bijna mijn hele leven heb ik besteed aan het onderwijzen van jou en je hebt alleen acht dingen geleerd!"

De student zei: "o mijn leraar, ik heb niets anders geleerd en ik houd niet van om te liegen."

De geleerde zei: "laat mij dan horen wat je hebt."

De student zei:

"De eerste:
Ik keek naar de schepping. Iedereen heeft een geliefde. Wanneer hij het graf in gaat, laat hij zijn geliefde achter. Daarom heb ik mijn goede daden tot mijn geliefde gemaakt; op die manier zullen ze bij me zijn in het graf.

De tweede:
Ik keek naar het vers 'Doch voor hem die vreesde voor zijn Heer te staan, en die zijn ziel van begeerten onthield,' (79:40) en worstelde daarom tegen mijn verlangens zodat ik Allah kon blijven gehoorzamen.

De derde:
Ik zag dat als iemand iets waardevols bij zich heeft, hij het zal beschermen. Toen dacht ik aan het vers 'Hetgeen gij hebt, zal voorbijgaan maar hetgeen bij Allah is, is blijvend.' (16:96) Daarom wijdde ik alles wat me iets waard was toe aan Hem zodat het bij Hem zou zijn voor mij.

De vierde:
Ik zag de mensen zoeken naar rijkdom, eer en posities en het was me niets waard. Toen dacht ik aan Allah's woorden 'Voorwaar, de meest edele van jullie is bij Allah degene die het meest (Allah) vreest' (49:13) dus deed ik mijn best om bewust te worden van Allah om edel te zijn in Zijn ogen.

De vijfde:
Ik zag de mensen jaloers zijn op elkaar en ik keek naar het vers 'Wij zijn het, Die in het tegenwoordige leven middelen van bestaan onder hen uitdelen,' (43:32) dus verliet ik jaloezie.

De zesde:
Ik zag de mensen vijandigheid hebben en ik dacht aan het vers 'Voorwaar, Satan is een vijand van u, behandelt hem daarom als vijand' (35:6) dus verliet ik vijandigheid en nam de Satan als mijn enige vijand.

De zevende:
Ik zag dat ze zichzelf verlaagden op zoek naar voorzieningen en ik dacht aan het vers 'En er is geen schepsel dat op aarde kruipt, of zijn voorziening berust bij Allah,' (11:6) dus hield ik mezelf bezig met mijn verantwoordelijkheden tegenover Hem en ik liet mijn eigendom bij Hem.

De achtste:
Ik zag dat ze vertrouwden op hun zaken, gebouwen en gezondheid en ik dacht aan het vers 'En voor hem, die zijn vertrouwen in Allah stelt, is Allah toereikend,' (65:3) en daarom plaats ik mijn vertrouwen alleen in Allah."

De geleerde zei knikkend: "moge Allah jou zegenen, mijn zoon."

De spin met de wind

In het grote rijk der wereld was er eens een heerser die raad vroeg aan zijn zeven raadslieden. Zij hadden allen een advies en de laatste der viziers vertelde een parabel:

"Er was eens een spin die zich nestelde in een hoge boom. Daar bouwde hij een web en dankte Allah voor het goede toevluchtsoord. Na een tijdje wilde Allah hem beproeven en hij liet een hevige storm losbreken die de spin met web en al in zee deed belanden. Gelukkig voor de spin droegen de golven hem weer aan land en hij dankte Allah voor zijn redding.

Maar hij vroeg aan de wind: "Waarom deed je dat? Vind Allah dat zomaar goed?"

Hierop antwoordde de wind: "O spin, weet je dan nog niet dat de wereld nu eenmaal de plaats van onheil is? Wat heb je te klagen, nu Allah je gered heeft?"

De spin dacht even na en antwoordde: "Je hebt gelijk. Ik ben Allah veel dank schuldig. Hij zal in dit vreemde land mijn leidsman zijn en mij wel weer thuisbrengen."

En dat gebeurde ook. Nadat de spin oprecht gebeden had, gaf Allah opdracht aan een zachte wind om hem weer naar zijn eigen boom te brengen."

"En zo, o koning, willen wij nu ook tot Allah bidden, die u lang beproefd heeft, maar u uiteindelijk toch een zoon heeft geschonken."

Toen alle zeven viziers uitgesproken waren, dankte de koning hen en zei: "Besef dat men niet onder Allah's besluit uitkan en dat zijn wil geschiede, ook voor mijn zoon. Laat ons hopen dat Allah hem tot een vroom en deugdzaam vorst maakt." Nadat de koning hen allen met kostbare geschenken had beloond, verlieten de zeven viziers het hof.

De koning ging naar zijn zoon en kuste hem op het voorhoofd en noemde hem Wardjan. Toen het jongetje twaalf jaar oud werd, liet de koning een paleis voor hem bouwen met driehonderdvijfenzestig kamers. Hij gaf hem drie leermeesters om hem in alle wetenschappen te onderwijzen. Elke dag moesten ze in een andere kamer zitten en telkens moesten ze op de deur schrijven wat ze hem die dag hadden geleerd.

Omdat de prins heel pienter was en bovendien over een uitstekend geheugen beschikte, konden de leermeesters elke week de koning naar waarheid verzekeren dat ze van hun hele leven nog nooit zo'n goede leerling hadden gehad. Al snel overtrof de prins iedereen in het land en uiteindelijk besloot men dat hij geschikt was om tot koning gekroond te worden. De leermeesters richtten zich tot de koning: "Verheug u, o koning, over uw zoon, want hij heeft nu alles geleerd wat wij tezamen weten!" Meteen liet de koning zijn grootvizier Schimas bij zich komen en vertelde hem het goede nieuws.

Toen de vizier dit hoorde zei hij tegen de koning: "Uw zoon is een kostbare parel, uit andere parels ontstaan en ik denk dat het passend is om al uw viziers en geleerden uit te nodigen om zich van de kennis van uw zoon te overtuigen."

En zo kon het gebeuren dat de volgende morgen de koning al zijn viziers en geleerden bij zich liet komen. Toen de vizier Schimas bij deze gelegenheid voor de prins boog en deze naar hem terugboog zei Schimas: "Het is niet passend voor een jonge leeuw om voor een ander dier te buigen. Evenmin als het licht eerbied hoeft te tonen voor de duisternis."

Daarop antwoordde de jonge prins: "Ook een jonge leeuw buigt wel voor een luipaard en ook het licht wel voor de duisternis. Dit om te kunnen zien wat er in verborgen is." Toen vroeg de vizier: "Kunt u mij zeggen welke mens de beste is?" En de prins antwoordde: "Degene die de toekomstige wereld verkiest boven de huidige." "En wie kan dat?" Waarop de prins zei: "Hij, die beseft dat hij in een vergankelijke wereld leeft, waarin na de dood de dag van het gericht volgt, waarna een nieuw leven begint."

"U heeft gelijk," zei de vizier, "maar hoe laten zich de behoeften van deze wereld verenigen met die van de toekomstige wereld?" Toen zei de prins: "Men kan op de weg naar de waarheid voor zijn aardse behoeften zorgen, maar daarvoor heeft men slechts een deel van de dag nodig. Het overige deel behoort men aan het zielenheil te wijden."

Toen de vizier dit hoorde, was hij verheugd over zoveel wijsheid en hij besefte, dat deze jongen een goede koning zou worden. En dat gebeurde. Nadat zijn vader overleed regeerde Wardjan gesteund door zijn wijsheid in de geest van zijn vader en met de steun van Allah. Het volk droeg hem op handen en iedereen was het erover eens dat ze zich geen betere koning konden wensen.

In de Naam van Allaah de Barmhartige de Genadevolle



Van U houd ik het meest. Meer dan dat ik van een ieder ander houd, nimmer zou ik in woorden noch daden kunnen uitdrukken, hoe immens mijn liefde jegens U is. U bent de reden dat ik leef. En U(w Aangezicht), is het doel waar ik naar streef. Opdat ik bij U mag zijn en Uw mij zegent met een blik op Uw Aangezicht. Bij de morgenstond en avondstond, bent U het eerste waar ik aan denk. Zelfs op momenten dat ik zondig, denk ik aan U. Ondanks al dat wat U mij heeft geschonken, ben ik U ongehoorzaam en ik vraag U oprecht, om mij daarvoor te vergeven. U bent mijn Schepper en enkel U weet wat zich in mijn hart bevindt.


Wanneer ik door angst wordt overvallen, bent U degene die mijn angst verwijdert. Als ik verdrietig ben, bent U degene die mij verblijdt. Als wanhoop mij overvalt, dan bent U Degene die mij hoop schenkt. Op momenten dat ik in de problemen zit, bent U degene die ze oplost. Als ik ziek ben, dan bent U mijn Genezer. Het is U, die mijn leven immens heeft verrijkt. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.

U bent het Licht, dat mijn leven verlicht. Op Uw weg wens ik te leven en te sterven, U bent de bron van al het goede. U bent Degene die mijn hart laat kloppen en U bent Degene die mij heeft geschapen en mij begunstigd heeft met gezondheid. En desondanks, ya Allaah, ben ik U niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.

U bent Degene die mij heeft geleid, zonder Uw Leiding Ya Allaah zou ik dwalen.
Maar buiten het feit dat ik zoveel van U hou vrees ik ook Uw bestraffing. Ya Allaah ik vraag U om van mij te houden. Mij te begenadigen met Uw talrijke Gunsten die ik nooit zou kunnen opnoemen. Door middel van mijn verschijning laat ik aan anderen zien hoeveel ik van U hou. Op straat wordt ik nagekeken en uitgescholden. Maar het feit dat U mij ziet en heeft geleid geeft mij rust. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.

Na de liefde voor U hou ik zoveel van Uw Profeet Mohamed Sallaa Allaahoe aleyhie wa salaam. Hij is degene die met Uw Wil de boodschap aan de mensheid heeft verkondigd. Ik vraag U om hem Salla Allaahoe aleyhie wa salaam Al Maqaam Al Ma7moed te schenken zoals U hem reeds heeft beloofd. Ik doe mijn best om op Uw weg zijn soennah na te leven. En ondanks al deze Liefde die brandt in mijn hart Ya Allaah ben ik U niet altijd even gehoorzaam en smeek U mij daarvoor te vergeven.

Hierna komt de liefde voor mijn ouders, mijn moeder, mijn vader, zussen en broer. Ondanks al deze liefde weet ik niet altijd goed hoe ik met sommige beproevingen moet omgaan. U bent op de hoogte van alles wat er in mijn leven afspeeld ya Allaah. Ik vraag U daarom om standvastigheid en geduld. Ik vraag U om mijn ouders en familie te begenadigen en hen de hoogste rang in het Paradijs te schenken.

De liefde voor mijn broeders en zusters in de Islaam is een ra7ma die U in mijn hart heeft geplaatst.
Ik vraag U bij Uw Genade om mijn broeders en zusters bij te staan in hun moeilijke tijden. In Palestina, Irak, Afghanistan en waar ook ter wereld. Ik weet dat U hen beproefd omdat U van hen houdt. Ik weet ook dat wij alle beproevingen kunnen dragen die U ons geeft omdat U niemand boven zijn/haar vermogen belast. Ik vraag U om hen het Paradijs te schenken. En ondanks al deze wijsheid die U mij schenkt ya Allaah ben ik U niet altijd even dankbaar en ik smeek U mij hiervoor te vergeven.

Yaa Allaah, Yaa Ar Ra7maan Yaa Ara7iem, vergeef me mijn zonden en vergeef mij mijn zwakheid. O Allaah schenk mij Uw Liefde en schenk mij daden die mij dichter tot Uw Liefde brengen. Het gelukkigst ben ik als ik voor U sta, voor U kniel. En ondanks al deze liefde ya Allaah dwalen mijn gedachten af terwijl ik voor U sta.Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.


U bent degene die mij zegent met geschenken. U bent degene die Genade op mij neer doet dalen. Uw ben de behoefteloze terwijl ik ya Allaah de behoeftige ben. Ik laat het zondigen uit Liefde en uit vrees voor U. Maar ik weet dat elke goede daad die wordt verricht afkomstig is vanuit Uw Goedheid en Uw Genade. En dat elke zonde die ik pleeg een tekortkoming is van mezelf en ik smeek U mij daarvoor te vergeven.

O Allaah ik vraag U om Uw Liefde en voor de liefde van degene die van U houden. Vergeef mijn taloze zonden en begenadig mij met Uw genade. Ik vraag U alle moslims te zegenen en ik vraag U om de dwalenden te Leiden naar Uw Licht. Ya Allaah maak mij sterk genoeg om U zolang ik op Uw aarde wandel gehoorzaam te zijn.



~ Allaahoema Ameen~

een zwakke dienares.

Een lange reis

Het licht van de leiding

Door Ahmad ibn ‘Abd al-Rahmaan al Swiyaan; Uit al-Bayaan magazine, uitgave # 152, Rabee’ al-Aakhir 1421, pp. 66-67. Vertaald door Abou Moes’ab

Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.

Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk… Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-h’af (Qor’aan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qor’aan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.

Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, “Genoeg! Genoeg!”

Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, “Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!”

Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, “Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!

Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qor’aan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde… Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.

Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?

Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!”

Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.

Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht; “Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?” Ik zei, “Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.”

Hij zei: “Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.”

Ik zei: “Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

‘Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige’ (Az-Zoemar 39:53)?”

Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebhaan Allaah Al-‘dheem!

Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.

Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis)

“En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt” (Al-An’aam 6:125).