liefde voor Allah

Een arme man verdiende zijn brood door dagbladen te verkopen.

Op een dag vond hij een gouden armbad terwijl hij zijn dagbladen verkocht..De armband was kostbaar. Het was versierd met waardevolle stenen. Hij rende onmiddellijk naar een persagentschap en gaf een advertentie uit dat hij een gouden armband had gevonden.

De volgende dag kwam de eigenaar van de armband. De eigenaar van de armband was een toerist en hij vroeg aan de arme man:
- "je kon dit zonder de krant te verwittigen ook verkopen,
hij brengt veel op. waarom heb je je dat niet gedaan?"

De arme man keek de toerist aan en zei:
-"geld is goed,mooi;ik hou ook van geld,maar ik hou meer van Allah"
en zei verder:
-"ook al heeft niemand mij gezien toen ik de armband vond,Allah heeft mij gezien."


Schenk al je vertrouwen aan onze schepper toe en onthoud het woord van Allah

Echt een mooi verhaal Mashallah



Er is overgeleverd dat Musa (Mozes) 'alayhi salaam, samen met het volk Bani
Israel in de woestijn verwonderde over de enorme droogte. Tegelijkertijd hieven
ze allemaal hun handen ten hemel en smeekte voor een gezegende bui. Tot de
verbazing van Musa ('alayhi salaam) en het volk Bani Israel, zagen ze dat de
paar wolken die er waren verdwenen, de hitte kwam omlaag, en de droogte werd
sterker.

Er werd aan Musa ('alayhi salaam) geopenbaard dat er een zondaar onder de volk
van Bani Israel bevond en die Allah Subhana wa ta'ala voor meer dan 40 jaar
ongehoorzaam is. "Laat deze persoon weten dat hij de groep moet verlaten," Allah
Subhana wa ta'ala zei tegen Musa ('alayhi salaam). "Alleen dan zal ik jullie
regen geven."

Musa ('alayhi salaam) riep uit naar de gehele groep, "Er is een persoon onder
ons die Allah Subhana wa ta'ala voor meer dan 40 jaar ongehoorzaam is geweest,
laat deze persoon zichzelf verwijderen van de groep want alleen dan zullen we
gered worden van deze droogte."

Deze persoon, wachtte, keek links en rechts, hoopte dat iemand anders naar voren
zou stappen... Maar niemand stapte naar voren. zweet liep van zijn voorhoofd en
hij wist dat hij degene was waarover Musa ('alayhi salaam) het had.

Hij dacht bij zichzelf, "Als ik bij de groep blijf zitten dan zullen we allemaal
vergaan van de dorst; Maar als ik naar voren stap dan zal ik vernederd zijn voor
eeuwig.

Hij ging met zijn handen in de lucht en met oprechtheid en intentie, schaamte,
tranen op beide wangen zei hij, "O Allah, heb genade met me! O Allah, bedek mijn
zonden! O Allah, vergeef mij!"

Musa ('alayhi salaam) en de volk Bani Israel wachtte op het moment dat de
zondaar naar voren zou stappen, maar de wolken stapelde op en er viel regen.
Musa ('alayhi salaam) vroeg aan Allah Subhana wa ta'ala, "O Allah, je hebt ons
gezegend met regen zonder dat de zondaar niet naar voren is gekomen."
Allah Subhana wa ta'ala antwoordde, "O Musa, het is de berouw (At-Taubah) van
deze persoon dat ik jullie heb gezegend met regen."

Musa ('alayhi salaam) wilde weten wie deze gezegende persoon was, "hij vroeg,
"laat hem aan mij zien Allah!
Allah Subhana wa ta'ala antwoordde, "O Musa, ik heb zijn zonde voor 40 jaar
verborgen gehouden, denk je dat ik hem na zijn Taubah tentoon ga stellen?"

Straf & Beloning in het hiernamaals

Door Ali is overgeleverd dat de Heilig Profeet een droom had gehad, die hij na het fadjr gebed vertelde:

"Twee engelen kwamen naar mij toe en hielden mij bij mijn schouders vast en namen mij zo mee naar de hel. Hier was een engel met een grote steen in zijn hand.

Hij sloeg een man zo hard dat zijn hersenen en zijn kaak uit elkaar vielen. Toen de engel de steen weer ophief waren de hersenen en den kaak weer hersteld. Weer sloeg hij met de steen en het had hetzelfde resultaat. Ik vroeg de engelen die bij mij waren: "Wie is deze man?" Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Ik ging verder en zag een engel met een ijzeren staaf met een gebogen uiteinde. Voor hem stond een man. Hij stak de staaf aan de rechterkant in zijn mond en scheurde die tot het oor uit. Toen ging hij naar de linkerkant en scheurde die tot het oor uit. Ondertussen was de rechterkant van de mond genezen. Ik vroeg de engelen: "Wie is deze man?" Zij zeiden mij verder te gaan. Ik ging verder. Ik zag een snelstromend kanaal met bloed waarin mensen waren, naakt en aan de oevers van het kanaal waren engelen met stenen. Als zij naar de kant zwommen, sloegen zij hen hard en zo kwamen zij weer diep in het kanaal terecht, verder van de kant af. Ik vroeg wie dit waren. Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Ik liep door en zag een huis ruim aan de onderkant en smal aan de bovenkant, gevuld met vuur en een groep mannen, naakt, schreeuwend en stinkend. Ik vroeg: "Wie zijn dit?" Zij zeiden: "Later wij verder gaan" en zag een zwarte rots met daarbovenop mensen. Van beneden kwam een vuur dat helemaal oplaaide tot hun mond, neus, oren en ogen. Ik vroeg: "Wie zijn dit?" Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Ik liep door en ik zag van een grote afstand een groot vuur branden. Er was daar een angstaanjagende engel die alle vlammen verzamelde die naar buiten kwamen. Ik vroeg: "Wie is dit? "Zij zeiden: "Laten wij verder gaan."

Ik ging verder en zag een heel groene tuin, daarin zat een uitzonderlijk mooie man met veel kinderen om hem heen. Er was een boom met bladeren als olifantsoren. Ik ging vaar boven zover als Allah wilde. Daar zag ik een prachtig huis, gemaakt van parels, goudsteen en robijn. Ik vroeg: "Wat is dit voor een huis?" Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Toen ik doorliep kwam ik bij een kanaal met twee bruggen van goud en zilver, met aan beide oevers paleizen, prachtig gemaakt van parels, groene chrysoliet en robijn, met kopjes en vaten op de oevers daarvan. Ik vroeg: "Wat is dit?" Zij zeiden: "Proef het maar." Ik ging naar de oever en nam een kop water uit het kanaal en dronk het op. Het was zoeter dan honing, witter dan melk en zachter dan boter en het was zuiver.

Nu vroeg ik de engelen de vreemde zaken die ik vandaag had gezien voor mij te beschrijven. Zij antwoordden: "Degenen wiens hersenen en kaken kapot vielen, baden het Isja gebed niet en de rest van de gebeden op vreemde tijden. Dit zal hun straf zijn tot de Dag des Oordeels. Degenen wiens mond met een ijzeren staaf doorstoken werden, waren mensen die roddelden en leugens en ruzie onder de moslims verspreidden. Dit zal hun straf zijn tot de Dag des Oordeels. Degenen die in het kanaal vol bloed zwommen en die stenen in hun gezicht kregen gegooid, aten woeker op. De straf duurt tot de Dag des Oordeels. De blote vrouwen in het vuur waren overspelige en deze straf duurt tot de Dag des Oordeels. De mensen op de zwarte rots met vuur uit hun mond, neus, oren en ogen zijn de homoseksuelen die zich als de mensen van Lot gedroegen. Deze straf duurt tot de Dag des Oordeels. Het vuur dat hoog uit de verte brandt is de hel.

De hele groene tuin is Djannate ul-Aden. De oude heer is Ibrahim, de vriend van Allah en de kinderen om hem heen, zijn de kinderen die jong overleden zijn. De boom is de Sidratoel-Moenthaa. De paleizen aan de oevers van het kanaal behoren toe aan de profeten en de goede gelovigen. En dat kanaal is Kauthar, dat Allah jou gegeven heeft. Het paleis behoort jou en je familie toe. De geleerden hebben met deze hadith het bewijs laten zien dat de bestraffing in het graf klopt. Iedere ziel zal afhankelijk zijn van zijn proeven van daden. De droom van een Profeet is een openbaring en is waar. Hij heeft gezegd dat deze bestraffing duurt tot de Dag des Oordeels.

Gesprek over de hijaab

*Hijaab gesprek*

Nadia: "Ik word er zo moe van he."

Somia: "Waar wordt je zo moe van?"

Nadia: "Van al die mensen die over mij oordelen."

Somia: Wie zijn dat dan die over jou oordelen?"

Nadia: "De buurvrouw bijvoorbeeld, elke keer als ik met haar zit
verteld ze me dat ik hijaab moet dragen."

Somia: "Oh, Hijaab en muziek! Daar wordt het meest over gesproken."

Nadia: "Ik luister naar muziek zonder hoofddoek, haha!"

Somia: "Misschien gaf ze je wel een advies."

Nadia: "Ik heb haar advies niet nodig. ik ken mijn geloof, kan ze zich niet bij
haar eigen zaken blijven?"

Somia: "Misschien zie je het verkeerd, en bedoelde ze het goed."

Nadia: "Ze moet zich niet bemoeien met mijn zaken, dat zou goed zijn..."

Somia: "Maar haar plicht is om het goede aan te moedigen."

Nadia: "Nou echt niet he, dat was echt niet om aan te moedigen, en
wat bedoel je met 'het goede'?"

Somia: "Nou, een hijaab is iets goeds om te dragen."

Nadia: "Wie zegt dat?"

Somia: "Het staat in de Koran, toch?"

Nadia: "Ja ze gaf me een quote"

Somia: "Volgens mij Surah Nur, en andere plekken in de Koran."

Nadia: "Ja maar het is toch geen grote zonde, mensen helpen om te
gaan bidden is veel belangrijker."

Somia: "Dat is waar, maar grote dingen beginnen toch met kleine
dingen."

Nadia: "Dat is waar, maar wat we dragen is toch niet zo belangrijk. Het is
belangrijk om een goed hart te hebben."

Somia: "Wat je draagt is niet belangrijk?"

Nadia: "Ja dat is wat ik zeg."

Somia: "Maar waarom spendeer je een uurtje voor de spiegel elke ochtend?"

Nadia: "Wat bedoel je?"

Somia: "Nou je geeft veel geld uit aan cosmetica, en al de tijd die je spendeert
aan jouw haar etc."

Nadia: "Dus?"

Somia: "Dus, je uiterlijk is wel belangrijk."

Nadia: "Nee, ik zei het dragen van Hijaab is niet zo belangrijk iets in het
geloof."

Somia: "Als het niet zo belangrijk zou zijn, waarom is het dan
genoemd in de
heilige Koran?"

Nadia: "Je weet dat ik niet alles kan volgen wat in de Koran staat."

Somia: "Je bedoelt: God verteld jou iets om te doen, je weigert het dan
betekend het dat het ok is?"

Nadia: "Ja , Allah vergeeft veel."

Somia: "Allah vergeeft degene die berouw tonen en niet terug keren naar die
zonde."

Nadia: "Wie zegt dat?"

Somia: "Dezelfde boek die ons verteld om hijaab te dragen."

Nadia: "Maar ik hou niet van de hijaab, het geeft me niet de volledige vrijheid."

Somia: "Maar de lotions, lipsticks, mascara en andere cosmetica geeft je wel de
vrijheid?! Wat is jou definitie eigenlijk van vrijheid?"

Nadia: "Vrijheid is het doen van dingen die ik graag wil doen."

Somia: "Nee , vrijheid is het doen van het goede."

Nadia: "Kijk! Ik heb zoveel mensen gezien die geen hijaab dragen maar aardige
mensen zijn, en heb zoveel mensen gezien die hijaab dragen maar onaardig zijn."

Somia: "Oke, dit heb ik vaak gehoord! Er zijn mensen die heel erg aardig zijn
maar ze zijn alcoholisten, moeten we dan met ze allen alcoholist worden?

Nadia: "Ik wil geen extremist worden of een fanatiekeling. Ik ben OKE en dit ben
ik zonder hijaab."

Somia: "Dan ben je een soort van fanatiekeling, een extremist in het niet
gehoorzamen van Allah."

Nadia: "Je snapt me niet, als ik hijaab draag, wie wil dan met me
trouwen?!"

Somia: "Dus alle vrouwen met hijaab zullen nooit
trouwen?"

Nadia: "Oke! Wat als ik ben getrouwd en mijn man houd niet van
hijaab? En wil dat ik het af ga doen?"

Somia: "Wat als je man een roofoverval wil plegen samen met jou?"

Nadia: "Dat is niet hetzelfde, bankovervallen is een misdaad."

Somia: "Niet gehoorzaam zijn aan jou Schepper is dan geen misdaad?"

Nadia: "Maar wie wil me dan aannemen als ik solliciteer?"

Somia: "Een bedrijf die mensen respecteert voor wie ze zijn."

Nadia: "Ja maar niet na 9-11"

Somia: "Ja na 9-11. Weet je niet dat Hanane medicijnen studeert en stage loopt
bij de AMC en hoe heet ze ook alweer die altijd die witte hijaab draagt en Ya.."

Nadia: "Yasmine!"

Somia: "Ja Yasmine, ze heeft haar HBO afgerond en werd zelfs
gevraagd om na haar stage te blijven bij hetzelfde bedrijf."

Nadia: "Waarom kleineer je het geloof door een stuk stof heey?"

Somia: "Waarom kleineer jij het vrouwelijke door hoge hakken en
lipstick kleuren?"

Nadia: "Je beantwoordde mijn vraag niet."

Somia: "In feite heb ik je beantwoord, Hijaab is niet een stukje stof. Het is
het gehoorzamen van Allah in een moeilijke omgeving. Het is moed, geloof in
actie en echte vrouwelijkheid, in plaats van korte strakke kleding."

Nadia: "Dat wordt fashion mode genoemd, jij woont echt in een grot of stenen
tijdperk? Ten eerste hijaab werd uitgevonden door mannen om vrouwen te onderdrukken."

Somia: "Echt waar? Ik wist niet dat mannen vrouwen konden
onderdrukken door een hijaab."

Nadia: "Ja, dat is hetgeen ik bedoel."

Somia: "En wat bedoel je als ik zeg vrouwen die met hun man
discussiëren om een hijaab te dragen, en wat te zeggen over de
vrouwen in Frankrijk die de straat op gingen en tegen de mannen
zeiden we willen de hijaab blijven dragen?

Nadia: "Ja maar dat is anders."

Somia: "Hoe bedoel je anders? de buurvrouw die je het advies gaf om
hijaab te dragen, zij was een vrouw toch?"

Nadia: "Ja maar"

Somia: "Maar fashion mode dat gedessineerd en gepromoot wordt door merendeels
mannen, dat geeft jou vrijheid? Mannen hebben juist een deel in de
onderdrukking van vrouwen die bijna naakt lopen!

Nadia: "Wacht laat me even uitpraten."

Somia: "Je zei dat mannen vrouwen onderdrukken door de hijaab?"

Nadia: "Klopt."

Somia: "Hoe dan."

Nadia : "Doordat ze worden verteld wat ze moeten dragen,duuuh!"

Somia: "Is het niet de tv, magazines en films die je vertellen wat je moet
dragen, en laten zien hoe 'aantrekkelijk' je moet zijn?"

Nadia: "Natuurlijk, dat is de mode."

Somia: "Is dat niet onderdrukken? Zoveel reclame etc om je te stimuleren dat je
gaat dragen wat zij willen dat je gaat dragen?"

Nadia is stil..

Somia: "Het onderdrukt jou niet alleen, maar de gehele wereld."

Nadia: "Wat heeft hijaab te maken met al deze reclame en zo?

Somia: "Ja het heeft er mee te maken, zie je dat niet Nadia? Hijaab
is anti consumerend, vrouwen die biljoenen euro's verspillen aan
mode dat wordt gemaakt door merendeels mannen, en dan heb je islam
dat zegt verspil niet
en focus op je ziel, en niet op je uiterlijk, en maak je geen zorgen om wat
mannen van je uiterlijk vinden."

Nadia: "Ik begrijp je niet Somia?"

Somia: "Vraagje aan jou? Wat vind je belangrijker bij de man die in
jouw huwelijksbootje gaat stappen inshAllah, zijn uiterlijk of innerlijk?

Nadia: "Innerlijk vind ik belangrijker, want dat is blijvend."

Somia: "Dat vind ik ook, en waar hoop je op waar je aanstaande voor kiest
jouw innerlijke of uiterlijk?"

Nadia: "Ik hoop dat diegene mij kiest voor mijn innerlijke?"

Somia: "Ik ook, en wat heb je liever waar je werkgever je voor kiest jouw innerlijke
of uiterlijk?

Nadia is een tijdje stil en zegt dan: "Ik begrijp je Somia."

Nadia omhelst Somia en bedankt haar...

de aap, ezel en de mens

“ En Wij hebben de hemel gemaakt tot een beschermend dak, niettemin wenden zij zich af van deze tekenen.” 21:32

Er was eens een boom. Bij die boom kwamen een aap, een ezel en een mens. Alle drie hebben ogen en de mogelijkheid om er mee te zien. Ze hebben ook alle drie hersenen die zij gebruiken om handelingen te verrichten. Er is echter een groot verschil tussen deze drie of toch niet?! Als de aap die boom ziet zal hij misschien denken “oh een boom” en dan loopt hij die boom voorbij; misschien klimt hij in die boom, maar hij denkt er niet over na waar die boom vandaan komt. Als de ezel die boom ziet, zal hij misschien denken “ oh een boom” en loopt eraan voorbij; misschien krabt hij met zijn achterste even tegen die boom, maar hij zal niet nadenken over waar die boom vandaan komt. Wat als de mens die boom ziet en eraan voorbij loopt zonder na te denken over waar die boom vandaan komt, hoe zijn wortels diep de bodem indringen, op zoek naar water; hoe zijn takken wijdt de lucht in reiken en hoe er in de bladeren fotosynthese plaatsvindt, dat nodig is voor al het leven op aarde? Wat is dan het verschil tussen de aap, de ezel en de mens?

“En jij kunt nooit de blinden leiden uit hun dwaling. Jij kunt niemand doen horen, behalve wie in Onze Tekenen gelooft. Zij zijn moslims.”

Zij was vreemd verleidelijk


Following Dunya> >by Sheikh Nu HaMim Keller> >translated by abdoelaziez

Een man was aan het lopen door de marktplaats op een namiddag, en op dat ogenblik was een muezzin bezig met het oproep tot het gebed, zijn ogen staarde naar een vrouw der achterkant.
Ze was vreemd aantrekkelijk, alhoewel ze helemaal zwart was gekleed, en geheel bedekt was, inclusief gezichtsluier, ze draaide zich om net alsof ze wist> >dat ze bekeken werd, en ze gaf hem een ja knik net voordat ze de hoek om ging.
Alsof hij werd geraakt door de bliksem, werd zijn aandacht aan haar nog> >sterker,> >zijn hart werd een gevangene van haar teken die zij gaf, hij had nog even> >last> >van een stemmetje> >die zei `is het niet tijd om te bidden? Maar het gebed was al> >voorbij dacht hij, dus er zat niets op dan haar te achtervolgen.
Hij haastte zich om haar bij te houden, ze was snel en hij zag er van ver> >vele> >straten verder kwam hij dichterbij en zag er, ze liep een stukje terug, en> >de> >man dacht dat hij haar glimlach zag onder haar sluier of was dat zijn> >fantasie?
De man ging met zichzelf praten De arme man zei tegen zichzelf `wie is zij? Is ze de dochter van een rijke> >familie? Wat wilt ze van me?' Ze ging weer een hoek van een straat om en> >toen de> >man snel de hoek om ging, zag hij haar niet meer, na een tijdje zoeken zag> >hij> >haar weer maar nu was ze nog sneller dus de man dacht misschien is ze bang> >of> >boos. De man bleef haar volgen en eindigde opeens buiten de stad.
De zon ging onder en ze liep wat langzamer, en daar bleef ze even stil staan en keek naar de man, ze was aangekomen op een begraaf plaats, al zou deze man> >normaal denken zou hij bang zijn maar zijn gedachtes waren ergens anders.> >
Dit> >vond hij een echte liefdes plek waar de liefdesparen in het geheim komen> >dacht> >hij bij zichzelf .Ze waren drie meter van elkaar vandaan en ze keek nog naar hem, en liep> >daarna> >verder, ze liep een kelder in en liep de trap af naar beneden waar een oude> >bronzen deur was die ze opende, de man achtervolgde haar.
Hij stapte naar binnen en zag dat het een grote kamer was. Van buiten was> >dit> >niet te zien er waren zelf kaarsen aan de muren die de ruimte verlichten.> >En> >daar zat de vrouw op een aantal oude kussens nog steeds helemaal bedekt. De vrouw zei met een fluisterende stem `doe de deur op slot en breng de> >sleutel`
Hij deed de deur op slot en wilde de sleutel brengen maar ze zei gooi> >de> >sleutel maar De man gooide de sleutel maar die viel in een put.> >> >Toen begon de man bang te worden en zag de wolken boven zich hangen en hij> >hoorde haar lachend zeggen `ga door want je vond het ook niet erg om je> >gebed> >te missen toch?`
De man was nu stil en zei niets. "De tijd voor het avond gebed is ook al voorbij," zei ze met een valse lach> >"Waarom ben je zo stil? kom hier bij me en neem mij ! dat is toch hetgeen> >waarvoor je achter me aan kwam?" Hij werd bang en zijn buik draaide rond van de zenuwen
`Het is tijd om me te laten zien `zei ze en ze deed haar gezichtsluier af> >en het> >was geen gezicht van een jonge dame, maar een oud en griezelig wezen, dat> >de man> >nog nooit heeft gezien
Ze zei `Kijk goed naar me! Mijn naam is dunya, (deze wereld). Ik ben je> >geliefde, jij spendeert je tijd aan het> >achtervolgen van mij, en nu heb je me> >bereikt, in je graf .
Welkom Welkom!`
>ze begon te lachen en te lachen, totdat ze uitspatte in stof en verging in>
>schaduw en de kaarsen aan de muur gingen één voor één uit......

De tijd vliegt

Niet lang geleden, kwamen drie vrienden naar New York City. Ze besloten om in een hotel te verblijven gedurende hun bezoek. Zo gebeurde het dat ze een kamer kregen op de 60ste verdieping. Het beleid van het hotel was dat iedere nacht na 12 uur 's nachts de liften gesloten werden vanwege de veiligheidsredenen. Dus de volgende dag, huurden de drie vrienden een auto en gingen uit om de stad te verkennen. Ze genoten van films, concerten en andere dingen de hele dag door. Op een gegeven moment, herinnerden zij dat ze terug moesten gaan naar het hotel voor middernacht. Toen ze aankwamen, was het al over twaalven. De liften waren gesloten. Er was geen andere weg om terug naar hun kamer te gaan behalve de trap op helemaal tot de 60ste verdieping. Plotseling kreeg een vriend een idee. Hij zei, "De eerste 20 verdiepingen, zal ik grapjes vertellen om ons bezig te houden. Dan kan een ander verhalen met wijsheid vertellen de volgende 20 verdiepingen. Uiteindelijk kan de laatste persoon 20 verdiepingen met droevige verhalen vullen." Dus, iin van de vrienden begon met de grappen. Met gelach en plezier, bereikten zij de 20ste verdieping. daarna begon een andere vriend verhalen te vertellen vol met wijsheid. Dus leerden zij heel wat, terwijl zij de 40ste verdieping bereikten. Nu was het tijd voor de droevige verhalen. Dus de derde vriend begon, "Mijn eerste droevig verhaaltje is dat ik de kamersleutel in de auto heb achtergelaten."

wat is het moraal van dit verhaal? Dit verhaal lijkt op ons levenscyclus. De eerste twintig jaren van ons leven spenderen wij de tijd met grappen en genieten van wat dan ook. Dan nadat we 20 zijn geworden, gaan wij werken, trouwen, krijgen kinderen en dit is de tijd dat wij onze wijsheid gebruiken. en als we 40 zijn geworden, zien we uiteindelijk de witte haren en beginnen we te denken dat ons leven aan een eind is gekomen en de droefheid/spijt begint.

Het is beter dat we het begin van ons leven starten met de dood te herinneren dan dat we op het eind van ons leven ons erop voorbereiden wanneer weinigen van ons nog de energie hebben om Allah volledig te gehoorzamen

Het Paradijs

Salam allemaal! we hebben het vaak over de hel maar laat het ons nu eens over het paradijs hebben want dit is eigenlijk waar iedereen terecht wil komen incha Allah!!

Het Paradijs
Als we ons afvragen wat ons voornaamste doel is in dit wereldse leven, dan zullen velen van ons als antwoord: gelukkigheid in het wereldse leven. Daar is waar iedereen (of de meesten van ons) naar streeft, we zitten op school, om later een goede baan te krijgen, om geld te verdienen, om gelukkig te zijn... Maar laten we niet vergeten dat dat niet alles is, en dat er veel meer van ons wordt verwacht. Alles in dit wereldse leven vergaat.

Een mooi voorbeeld waar we veel van kunnen leren is dat van de kameel van de Profeet . Zij heette AL-Qaswaae, en stond bekend als het snelste rijdier te midden van de rijdieren van de sahaba. Niemand van de sahaba twijfelde er ooit over om de kameel van de Profeet in te halen. Op een dag kwam er een oude man met een ezeltje, en die haalde met alle gemak al-Qaswaae in... De Profeet zei hierop: "Allah heeft vastgesteld dat er niets in deze wereldse leven zal rijzen, of ooit zal het weer dalen." Dit geldt voor alles, na gezondheid komt ziekte, na rijkdom komt armoede, na een leuk uitje, ben je moe en na het leven komt de dood...

Gelukkigheid in het wereldse leven is dus niet volmaakt, je hebt eigenlijk geen garantie en er volgt vaak iets negatiefs...In het paradijs zal het insha Allah anders zijn, daar heb je andere maatstaven, andere soorten blijdschap en gelukkigheid, en waaronder dat daar wel geldt, dat dat je uiteindelijke doel is, en dat het eeuwig zal zijn. Laten we eens wat dichterbij gaan...laten we ons eens oorstellen hoe het paradijs eruit zal zien. Hoe ziet die plek er nou uit, waar we zo hard voor werken en waar we zo erg naar streven?? De Profeet heeft ons een aantal beschrijvingen gegeven, waar we veel uit kunnen halen...in ieder geval genoeg om ons leven ervoor op te offeren.

Stel je eens voor....

Het einde van de dag des oordeels is nabij...alles is geweest, iedereen weet wat zijn eindbestemming zal zijn, voor de moslims, de godvrezende mensen op het aardse leven, is het zwaarste voorbij, hen staat een eeuwig leven vol verassingen te wachten. Zij zijn ook voorbij de siraat, dit is de 'brug' die boven het hellevuur loopt. Volgens een overlevering van de Profeet is deze zo hun als een haartje, en zo scherp als een zwaard, en het ligt aan je daden hoe snel je eroverheen komt!! De Profeet zegt dat er mensen zijn die in een fractie van een seconde erover heen zijn, de ander doet er wat langer over, ook zijn er die er kruipend overheen komen.....Zorg ervoor dat je ook deze siraat zo snel mogelijk voorbij bent, zorg er dus voor dat je altijd godvrezend bent, dat je altijd gehoorzaam bent, en Allah (subhana wa ta'ala) zal Zijn hulp aan jou schenken. Goed, je bent de siraat voorbij, aan deze kant staan alleen maar moslims, iedereen die het wereldse leven goed heeft doorgebracht, we staan allemaal voor de poorten van het paradijs, maar...ze zijn gesloten!!

We gaan op zoek naar degene die de poorten voor ons zal openen, alle profeten zeggen dat ze daar niet voor bestemd zijn. Dan... komt de Profeet Mohammad hij loopt naar de poort, en klopt daarop...de engel die binnen staat, die de taak heeft deze poort te bewaken, vraagt: "Wie is daar?" De Profeet antwoordt: "Ik ben het, Mohammad ibn 3abdillah!", waarop de engel antwoordt: "Welkom Mohammad! Allah heeft mij verboden deze poort te voor iedereen te openen, behalve voor jou!" De Profeet vertelt ons dat deze poort een breedte heeft even groot als de afstand van Mekka tot Shaam (Syrië), en ondanks deze breedte, zal het erg druk worden voor deze poorten, tenslotte willen alle moslims zo snel mogelijk binnen zijn..Ook dat wordt bepaald door je daden....zullen wij tot diegenen behoren die samen met de Profeet het paradijs binnengaan..of....zij die al laatste binnentreden Doen wij wel hard genoeg ons best om het paradijs als eersten naar binnen te gaan, of kan het ons allemaal niet zoveel schelen??

Is dat niet nog een goede reden om nog meer en meer je best te doen in dit leven? De Profeet zei: "Er is een groep die het paradijs binnengaat, en hun gezichten zijn als de volle maan in een donkere nacht (van blijdschap), de groep die daarna komt, is als het licht van een planeet, en die daarna komt..." en het wordt steeds minder. Natuurlijk is je blijdschap niet te beschrijven als je als eerste, samen met onze Profeet het paradijs binnentreedt!! Wie zal dat niet willen??Ik wil dat....jij wilt dat..iedereen!! Maar werken we er wel hard genoeg voor?? Hopelijk zal deze les ons meer moed geven, en meer kracht om ons nog meer naar onze schepper te richten....
Dat was de binnenkomst, in het paradijs. De Profeet gaat door met het beschrijven: "De kammen zijn van goud...parfum zijn muskus geuren...en veranderen voortdurend." Stel je voor..als slechts een kam van goud zal zijn...waar zal de rest uit bestaan?? De Profeet gaat verder: "De bewoners van het paradijs, zijn constant bezig met tasbee7, het is een instinctief iets, zoals jullie nu ademen" Je zou je afvragen..je bent in het paradijs gekomen omdat je hier, in dit leven, hard hebt gewerkt, en Allah (subhana wa ta'ala) hebt aanbeden..moet dat in het paradijs ook?? Moeten we daar ook tasbee7 doen? Nee, maar in het paradijs is alles zo prachtig, dat je niet anders kan, dan Allah (subhana wa ta'ala) gedenken voor al deze schoonheden, net als hier, in dit leven, als je een mooi uitzicht ziet, roep je meteen : "Subhaaana Allah". Daarmee kun je het vergelijken. Maar in het paradijs veranderd alles constant, het wordt steeds mooier en mooier, waardoor je nog meer Allah (subhana wa ta'ala) gaat gedenken.... Aan de poorten van het paradijs roept Allah (subhana wa ta'ala) naar ons, en hij zegt woorden, die je alle moeite en verdriet van het aardse leven doen vergeten..Hij zegt: "O bewoners van het paradijs! Jullie zijn nu gezond, en zullen nooit meer ziek worden, jullie zijn jong, en zullen nooit meer oud worden, jullie zijn levend, en zullen nooit sterven, jullie zijn gelukkig en zullen nooit verdriet meemaken!" Hoe zou jij je voelen als Allah (subhana wa ta'ala) dit tegen jou zou zeggen..Het maakt allemaal niet meer uit, je hebt eeuwige garantie, je hebt bereikt wat je wilt, je hebt echte geluk en blijdschap bereikt! Deze woorden alleen, zijn meer dan alles van jou waard wat je in dit leven doet... Hoe kunnen mensen nog hun gebeden nalaten, in ruil voor al dit moois?? Hoe kun je nog bewust ervoor kiezen zonden te begaan als je al deze dingen hebt gehoord??

Maar er is meer:

De Profeet Mousa ('alaihi asalaam) vroeg aan Allah (subhana wa ta'ala) : "O Allah, wie heeft de laagte gradatie in het paradijs?" Allah (subhana wa ta'ala) zei: "Degene die de laagste gradatie heeft, is diegene die het laatste uit het vuur komt. Elke keer als hij eruit probeert te komen, wordt hij weer teruggetrokken, hij probeert het weer, en hij wordt teruggetrokken, de derde keer komt hij eruit. Als hij eruit is zegt hij: Alhamdoelillah, voor degene die mij van jou heeft gered. Daarna zeg ik tegen hem: "O mijn dienaar, ga mijn paradijs binnen. Wil jij een bezit zo groot als de machtigste koning op aarde? Je krijgt net zoveel als de machtigste koning, en dat nog een keer, en nog een keer en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer (5x), en daarbij krijg je alles wat je hart begeert." Yaa Subhana Allah, dit is degene die het laagst staat in het paradijs, hoe zal het zijn met diegene die het hoogst staat Zo groot is de barmhartigheid van Allah (subhana wa ta'ala) !! De Profeet zei ook: "Hij met de laagste gradatie heeft een bezit, die zo groot is, dat hij er meer dan 1000 jaar ervoor nodig heeft om het helemaal te bezichtigen, hij met de hoogste gradatie, bezichtigt Allah (subhana wa ta'ala) dag en nacht." Masha Allah, dag en nacht, wat zou je nog meer willen, als je constant naar een schoonheid zit te kijken!!! En 1000 jaar, stel je voor...paleizen, rivieren, dieren, bossen, voetbalvelden (als je ervan houdt...) etc..etc...allemaal voor jou!!

De sahaba vroegen eens aan de Profeet : "Beschrijf de gebouwen van het paradijs voor ons, o Profeet van Allah." De Profeet antwoordde: "Een baksteen van goud en een baksteen van zilver, het cement is van musk, en de kiezelsteentjes zijn parels... " Stel je de geur van het paradijs eens voor...alleen het cement is al van musk...en de gebouwen...subhaana Allah... Maar de hadeeth is nog niet af...het mooiste is: "...en het plafond is de troon van de Barmhartige..." Masha Allah...dus boven al datgene, heb je nog altijd Allah (subhana wa ta'ala) naast je...wat wensen wij nog meer? Hoe kun je het nog maken jou verplichtingen niet na te komen??!!

De volgende overlevering zou je ook aan het denken moeten zetten:

"Een afmeting van een boog in het paradijs is beter dan de wereld en wat erbij hoort." De afmeting van een boog, komt ongeveer overeen met 1 meter...dus een meter, is beter dan al het goede wat we hier op aarde hebben gezien?? Alle blijdschap, alle feesten, etc... 1 vierkante meter uit het paradijs, overwint het?? En dan nog te bedenken, dat je nooit dat kleine stukje zult krijgen...maar meer.. .veel meer!!

De vrouwen in het paradijs
De Profeet zei: "Als een van nour al3ayn (Letterlijk: Licht van het Oog) een puntje van haar vinger naar buiten zou steken, lichten de hemelen en aarde daarvan op, zonder de zon en de maan." Allah (subhana wa ta'ala) zegt in Surah 55 : Ayah 30:
"Voorwaar, Wij hebben dezen tot een wonderlijke schepping gemaakt, Wij maakten haar maagden, Beminnelijk, van gelijke leeftijd."
De Profeet zei: "Als een vrouw haar paleis binnenkomt, en tegen haar man praat, zal hij het hele paradijs vergeten..." Dus al die zaken die hebben opgenoemd...vergeet hij...in een paar seconden...door zijn eigen vrouw....??

In de tijd van de sahaba kwam het eens voor dat als een briesje langs kwam, een metgezel zei dat hij daarin de geur van het paradijs rook.... Aan het begin van een slag rook ieder de geur van het paradijs op bepaalde plaatsen, als men na het gevecht naar ze op zoek ging...lagen de martelaren precies daar waar ze geur van het paradijs voordat de slag begon roken....Subhna Allah, de Profeet zegt: "De geur van het paradijs is te ruiken van een afstand van een reis van 500 jaar!" Dus de metgezellen stonden zo dicht bij het paradijs....en wij... staan wij verder dan een reis van 500 jaar van het paradijs.....

Er is nog een punt: Adam (as) werd toen hij geschapen werd in het paradijs gezet, velen van ons denken dat dat zijn huis en eeuwige verblijfplaats was, maar let op de volgende aya, voordat Allah (subhana wa ta'ala) Adam schiep:
"En toen uw Heer tot de engelen zeide: "Ik wil een stedehouder op aarde plaatsen" (Surah 2 : Ayah 30)
Dus het paradijs was zijn eerste thuis, het is alsof Allah (subhana wa ta'ala) tegen ons wil zeggen, dat is waar jullie vandaan komen, dus zorg ervoor dat je daar terugkomt!! Je kunt het vergelijken met het verlangen naar je vaderland, hier in het wereldse leven...zo moeten wij ook verlangen naar het paradijs...

Tenslotte nog een mooi moment:

Allah (subhana wa ta'ala) zal de mensen van het paradijs bij zich roepen, en zegt: "O mijn dienaren, ik wil dat jullie mij komen bezoeken!" Dan komt iedereen rond de troon van Allah (subhana wa ta'ala) zitten. Allah (subhana wa ta'ala) zegt: "Vrede zij met jullie allen." Zij antwoorden: "O Allah, u bent de vrede, en de vrede komt van u, geprezen zij u, de meest bramhartige en vrijgevige." Allah (subhana wa ta'ala) zegt: "Wens iets." Zij antwoorden: "Wij wensen slechts het aanschouwen van uw gezicht..." Allah (subhana wa ta'ala) benaderd iedereen persoonlijk en zegt: "O mijn dienaar, ik ben tevreden over jou, ben jij ook tevreden over mij? Herinner je je die zonde, en die zonde, en die zonde...?" De dienaar: "Maar Allah, u had mij toch vergeven?" Allah (subhana wa ta'ala) zegt dan: "Zeer zeker, met mijn vergeving heb je jou status in het paradijs bereikt. Wens maar mijn dienaar!" De dienaar begint op te noemen: "Ik wil dat, en dat, en ook nog dat mijn Heer...en dat en dat..." Totdat de dienaar niks meer weet..dan zegt Allah (subhana wa ta'ala): "Ben je dat en dat en dat niet vergeten" Subhaana Allah...Hoe Barmhartig is onze heer Zouden wij al dit goede van ons willen laten gaan..voor een kort leven, wat wij hier doorbrengen

Dit verhaal is geschreven door broeder Zakaria11

Als Allah dat wilt

Dit is een verhaal over het vertrouwen en altijd steun zoeken bij Allah Subhana wa ta’ala (de Heilige en Verhevene).

Er was eens een koning die een minister had, en die minister vertouwde altijd op Allah Subhana wa ta’ala en alles wat hem overkwam goed vond. Op een dag sneed de koning per ongeluk zichzelf in zijn handen, en verloor een pink. Hij bloedde heel erg. De minister was naast hem en zag alles gebeuren en zei: ‘Kheir, kheir insha Allah’ (goed, goed als Allah dat wilt). De koning werd woedend en zei: ‘Hoe kun je dit goed noemen, ik heb een vinger verloren en jij vindt dat goed?!’. ‘Sluit deze man op’, zei de koning tegen de bewakers. Toen de bewakers hem meenamen zei de minister: ‘Kheir kheir insha Allah.’ De koning hoorde hem en schudde zijn hoofd en keek de andere kant op.

Dagen later was de koning aan het jagen in een verlaten woud, hij liet zijn mannen en spullen achter, en ging alleen op pad. In het woud kwam de koning een volk tegen die een beeld zaten te aanbieden. Het was feest ter ere van dat beeld en daarom zochten ze naar een offer. Ze zagen de koning en pakte hem als offer, maar hun priester merkte dat de koning geen pink had en zei: ‘Dit offer is niet volmaakt, de man mist een vinger.’ De koning werd vrijgelaten en was dol gelukkig.

Toen de koning weer in het paleis was zei hij tegen de bewakers: ‘Laat de minister vrij, en laat hem naar mij komen.’ Toen de minister bij de koning aankwam zei deze: ‘Nu begrijp ik waarom jij kheir kheir insha Allah zei toen ik mij vinger verloor. Want ik ben van een volk die mij als offer wilde slachten ontsnapt, omdat ik een vinger miste.’ De minister glimlachte en dankte Allah. De koning zei, maar ik heb nog een vraag voor je: ‘Waarom zei je kheir kheir insha Allah toen je naar de gevangenis moest?’ De man antwoordde: ‘Ik ben je minister en moet altijd bij je zijn, als ik niet naar de gevangenis meegenomen was, dan moest ik met jou naar het bos gaan en dan was ik opgeofferd in plaats van jou, omdat ik geen vinger miste.’

De koning lachte en zei: ALHAMDU LILAH, Kheir Kheir insha Allah

Een wijze moslim rechter

Een man bezocht Iyas ibn Mu'awiyah, een moslim rechter bekend om zijn wijsheid en de volgende conversatie vond plaats:

Man: Wat is de Islamitische regelgeving betreft wijn?
Rechter: Het is Haram (verboden).
Man: En water?
Rechter: Het is Halal (toegestaan).
Man: En dadels en vijgen dan?
Rechter: Die zijn Halal.
Man: Waarom is het dan dat al deze ingrediënten Halal zijn maar als je ze mixt, zijn ze ineens Haram?
De rechter keek de man aan en zei: Als ik je deze handvol zand in je gezicht gooi, denk je dat het pijn doet?
Man: Nee het zal geen pijn doen.
Rechter: En als ik deze handvol stro naar je zou gooien?
Man: Het zou geen pijn doen.
Rechter: En een handvol water?
Man: Dat zou helemaal geen pijn doen.
Rechter: En als ik ze MIX, en laat drogen tot het een baksteen is, en je er daarmee zou slaan, zou het dan pijn doen?
Man: Het zou me pijn doen en zou me zelfs kunnen doden!
Rechter: Nou die zelfde redenering is voor jouw vraag van toepassing!

De 4 vrouwen

Er was eens een rijke man die vier vrouwen had. Hij hield het meeste van zijn vierde vrouw; hij versierde haar met weelderige kleren en behandelde haar als een koningin. Hij zorgde heel goed voor haar en gaf haar het beste van het beste. Hij hield ook erg veel van zijn derde vrouw; hij was erg trots op haar en wilde altijd met haar pronken, maar was altijd bang dat ze weg zou lopen met een andere man. Hij hield ook van zijn tweede vrouw; ze was een hele attent iemand; altijd geduldig en de vertrouwelinge van de man. Wanneer hij problemen had, wendde hij zich altijd tot zijn tweede vrouw en hielp ze hem altijd en steunde hem door de moeilijke tijden heen.

De man's eerste vrouw had veel bijgedragen aan het behouden van zijn gezondheid en zaken voor het huishouden. De man hield alleen niet van zijn eerste vrouw; hoewel zij zielsveel van hem hield gaf hij haar nauwelijks aandacht.

Op een dag werd de man ziek en al snel daarna wist hij dat hij snel zou sterven. Hij dacht aan zijn luxe leven en zei tegen zichzelf;"nu heb ik vier vrouwen bij me, maar wanneer ik sterf zal ik alleen achterblijven; wat zal ik eenzaam zijn!Zodoende vroeg hij aan zijn vierde vrouw:"Ik hield van jou het meest; ik gaf jou de mooiste kleren en had voor jou de meeste zorg. Nu ik doodga, zou je me willen volgen en me gezelschap willen houden?"Geen sprake van!"antwoordde de vierde vrouw en ze liep weg zonder een woord. Het antwoord sneed diep door het hart van de man.

De verdrietige man vroeg het aan zijn derde vrouw:"Ik heb mijn leven lang van je gehouden, nu ik doodga, zou je mij willen volgen en mij gezelschap willen houden?" "Nee!"antwoordde de derde vrouw, "het leven hier is goed, wanneer je sterft ga ik hertrouwen!"Het hart van de man bezweek en werd koud. Toen vroeg hij aan zijn tweede vrouw:"Ik wendde me altijd tot jou voor hulp en je hebt me altijd geholpen. Nu heb ik weer je hulp nodig. Wanneer ik doodga, wil je mij volgen om me gezelschap te houden?""Het spijt me, maar deze keer kan ik jou niet helpen, maar ik kan je op z'n minst naar je graf brengen,"zei de tweede vrouw.

Het antwoord kwam als een messteek; de man was ontzet. Toen riep een stem:"Ik zal met je meegaan; ik zal je overal volgen...." De man keek op en daar zag hij zijn eerste vrouw. Ze was zo dun; zo teer. Diep bedroefd zei de man:"Ik had beter voor je moeten zorgen..."

......we hebben allemaal vier vrouwen; de vierde vrouw is ons lichaam; hoe hard we ook ons best doen om er goed uit te zien; het zal ons verlaten wanneer we doodgaan. Onze derde vrouw zijn onze bezittingen; onze status en onze rijkdommen. Wanneer we sterven gaan ze allemaal naar anderen. De tweede vrouw is onze familie; onze vrienden; hoe nabij ze ons ook zijn geweest; ze scheiden van ons wanneer we ons graf in gaan. De eerste vrouw is onze ziel; vaak verwaarlozen we haar in ons streven naar materiële rijkdom en het bevredigen van onze lichamelijke behoeften. Misschien is het een goed idee om het nu te koesteren en het te versterken.....

De wijze vrouw

Er was eens een meisje dat bijna ging trouwen en zoals elke meid in haar leeftijd en situatie droomde ze altijd van een mooi leventje met haar man, een leven vol met liefde en geluk.

Maar dat gebeurde helaas alleen maar in sprookjes, ze besloot om naar een oude wijze vrouw te gaan waarvan bekend was dat ze een hele gelukkige en liefdevolle leven had met haar man. Haar man hield zoveel van haar en hoe ouder ze werden hoe meer hun liefde werd, op zijn 90 jarige leeftijd zong hij nog liefdes woorden voor haar.

Hoe zo'n oude vrouw haar man toch zo gek en gelukkig wist te maken wat was haar geheim? Dat wou het meisje heel graag weten. Dus ze vroeg de wijze vrouw."Wat is het geheim achter uw geluk?"

Is dat het bereiden van heerlijke maaltijden?

Of de schoonheid?

Of het krijgen van kinderen?

Of is het wat anders?

De wijze vrouw zei: "Het krijgen van een gelukkig leven is in de handen van de vrouw, zij kan ervoor zorgen dat haar leven met haar man gelukkig is en zij kan ervoor zorgen dat haar leven met haar man een hel wordt!"

Waarna het meisje zei: "Zeg maar niet dat het geld is, want heel veel rijke vrouwen zijn ongelukkig. En zeg maar niet dat het kinderen zijn, want heel veel vrouwen hebben 10 kinderen gekregen, maar hun man behandelt hun slecht zonder respect en ze scheiden zelfs Dus wijze vrouw vertel me eens wat is uw geheim? Wat doet u als uw man boos en georriteerd is, wat doet u als er problemen zijn?"

De wijze vrouw zei: "Als mijn man boos wordt en dan wordt hij meestal ook erg georriteerd, dan zwijg ik uit respect. Ik laat hem zich uiten hoe die wilt, maar pas op dat je niet zwijgt met een blik van minachting want een slimme man heeft het snel door!"

Toen vroeg het meisje: "Ga je dan ook de kamer uit?"

Nee zei de vrouw. NIET DOEN! Dan denkt hij dat ik vlucht en dat het mij niet interesseert wat hij voelt, hij wilt hoe dan ook dat ik naar hem luister, dus ik zwijg en geef hem gelijk in alles wat hij zegt, tot dat hij rustig wordt, daarna pas ga ik de kamer uit en maak ik af waar ik mee bezig was. Nu wil hij even alleen zijn, eventjes rust hebben, omdat hij moe is na het "verklaren van oorlog" tegen mij. Wat doe je daarna, ga je afstandelijk doen om wraak te nemen? Dus spreek je hem een week niet?

Nee zei de vrouw. NIET DOEN! Als je hem een week niet spreekt, dan zal hij het in het begin moeilijk vinden, maar hij zal daarna heel snel aan wennen. Dus als je hem een week niet spreekt en afstandelijk doet, dan zal hij dat 2 weken doen Laat hem er aan wennen dat je de lucht bent die hij ademt en het water dat hij drinkt en laat hem niet alleen.

Wat doe je dan?

Na 2 uurtjes ongeveer breng ik hem een kopje koffie of een glaasje sinaasappelsap. Omdat hij het nodig heeft dan vraagt hij me: ben je niet boos? Ik zeg nee

En dan begint hij zijn excuses aan te bieden en laat hij me de allerliefste woorden horen En geloof je dan zijn lieve woorden?

Natuurlijk, want ik heb vertrouwen in en ik ben niet dom, zei de wijze vrouw Toen zei het meisje en je eer? Hij heeft je beledigd toen hij boos was?

De wijze vrouw zei: je eer hou je aan jezelf door niet te geloven wat een boze man zegt, zelfs de islam accepteert de scheiding van boze een man niet, een man die talaq zegt terwijl hij boos is, waarom zou ik het dan wel doen met wat hij zei? Dus ik vergeef hem alles en dan heb ik ook een lesje geleerd, want goed luisteren naar hem heeft wat goeds mee gebracht, zonder afstandelijk te doen zonder een woord terug te zeggen heeft hij het uit zichzelf goed gemaakt en op wat voor manier!

Een verhaal vertelt over twee vrienden die door de woestijn liepen.

Op een moment tijdens de reis kregen ze ruzie, en de ene vriend sloeg de ander in het gezicht. Degene die geslagen werd was gekwetst, maar zonder iets te zeggen schreef hij in het zand:

'VANDAAG SLOEG MIJN BESTE VRIEND MIJ IN HET GEZICHT.'

Zij liepen verder totdat zij een oase vonden, waar zij besloten een bad te nemen. Degene die was geslagen, raakte vast in modder en dreigde te verdrinken, maar de vriend redde hem. Nadat hij was bijgekomen, schreef hij op een steen:

'VANDAAG REDDE MIJN BESTE VRIEND MIJN LEVEN.'

De vriend die had geslagen en zijn beste vriend had gered vroeg hem: 'Nadat ik je had geslagen, schreef je in het zand en nu schrijf je op een steen, waarom?' De andere vriend antwoordde: 'Als iemand ons pijn doet moeten we het in zand opschrijven waar de wind van vergeving het kan uitwissen. Maar als iemand iets goeds doet voor ons, moeten we het in steen graveren, waar geen wind het ooit kan uitwissen.'

LEER OM JE PIJN IN HET ZAND TE SCHRIJVEN EN OM JE GOEDE ERVARINGEN IN STEEN TE GRAVEREN.

Men zegt dat er een minuut nodig is om bijzondere mensen te vinden, een uur om hen te waarderen, een dag om van hen te houden, maar daarna een heel leven om hen te vergeten........

De zegeningen van Bismillah

Bismillah Ar-Rahmân Ar-Rahiem (In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle)

Een Sheikh vertelde over de wonderen en zegeningen van 'Bismillaah'. Tijdens één van zijn vertellingen was er ook een Joods meisje in het publiek aanwezig. Horende over deze wonderen en zegeningen van 'Bismillaah' werd haar hart geraakt en nam zijn de Islam aan. Vanaf dat moment was 'Bismillaah' constant op haar lippen, op elk moment van de dag en bij elke handeling gebruikte zij het woord 'Bismillaah' b.v. tijdens zitten, staan, slapen, wakker worden, lopen, wandelen, eten bereiden etc etc.

Vanwege het uitspreken van 'Bismillaah' waren haar ouders woedend op haar en ze begonnen haar op allerlei manieren tegen te werken en druk op haar uit te oefenen om het af te leren. De ouders beraamden een plan, om het meisje van iets te kunnen beschuldigen zodat zij ter dood veroordeeld kon worden. De vader van het meisje was de adviseur van de Koning. Op een dag gaf de vader, de ring van het Koning, die met diamanten was ingelegd in bewaring aan zijn dochter.
Het meisje zei 'Bismillaah' en deed de ring in haar zak.' S nachts toen het meisje sliep, sloop de vader naar de kamer van de het meisje en stal de ring en gooide de ring diezelfde nacht in de rivier. Een vis slikte de ring in.

'S Ochtends heel vroeg gooide de een visser zijn net uit en als door "een wonder" kwam dezelfde vis in zijn net terecht. Op zijn beurt verkocht de visser de vis aan de adviseur en deze gaf de vis aan zijn dochter om het te bereiden en klaar te maken voor een feestmaal. Het meisje zei 'Bismillaah' en nam de vis aan en 'Bismillaah' zeggende sneed ze de vis open en plotseling zag zij de ring in de buik van de vis, 'Bismillaah' zeggende haalde ze de ring uit de buik van de vis en 'Bismillaah' zeggende deed ze de ring weer in haar zak.

Daarna maakte ze de vis klaar en diende het eten op. Na het eten vroeg de vader onschuldig in het openbaar, zijn dochter naar de diamanten ring van de Koning. Het meisje haalde de ring 'Bismillaah' zeggende uit haar zak, de vader schrok zich te pletter. Vanwege dit wonder mislukte het plan van haar vader. Allah is de beste plannenmaker. Allah , 'Al-Aziez' (de Machtige) en 'Al-Moehaymin' (de Beschermer), had door de zegeningen van 'Bismillaah' (in de Naam van Allah) het meisje gered van de doodstraf.

*Zelfs een sok neem je niet mee naar je graf*

Assalaamoe ehleykoom warahmatoelah wabarkatoehoe,

Ik heb een deze dagen een waargebeurd verhaal gehoord, dat ik met jullie wilde delen. Een broeder vertelde hoe een van zijn vrienden zijn vader verloor. Het ging op deze manier, voordat zijn vader stierf vroeg hij aan zijn zoon, hij eiste bijna, dat wanneer hij kwam te overlijden, zijn zoon hem met een oude sok zou moeten begraven. De vader bleef dat maar herhalen (wasiyya) en de zoon stemde in. Daarna overhandigde de vader zijn zoon een brief die hij pas mocht openen als zijn vader stierf. Een aantal jaren daarna stierf de vader en de jongen herinnerde zich wat hij moest doen. Nadat zijn vader was gewassen ging de jongen op zoek naar een oude sok en wilde zijn vader dat aantrekken. De man die de goesl (wassing) had verricht keek de jongen aan of hij gek was geworden. Hij verbood hem om de sok aan te laten trekken aangezien zijn vader alleen met zijn doodskleed mocht worden begraven. De jongen bleef zeuren maar de man bleef bij zijn standpunt. Verslagen ging de jongen naar huis en had het gevoel dat hij had gefaald. Thuis herinnerde hij zich de brief van zijn vader en hij opende het. Toen hij het las moest hij zo hard huilen en drong iets tot hem door. In de brief stond: "en zoon, het is jou zeker niet gelukt mij die sok te laten aantrekken? Zo zie je maar weer, zelf een oude versleten sok neem je niet mee je graf in. Het enige wat je mee neemt zijn jouw daden en die bepalen jouw lot. Weet dat helemaal niets jou zal helpen in het hiernamaals en weet dat zelfs een oude sok niet erin kan..

Met vriendelijk groeten oegt y. fi dien

Straf & Beloning in het hiernamaals

Door Ali is overgeleverd dat de Heilig Profeet een droom had gehad, die hij na het fadjr gebed vertelde:

"Twee engelen kwamen naar mij toe en hielden mij bij mijn schouders vast en namen mij zo mee naar de hel. Hier was een engel met een grote steen in zijn hand.

Hij sloeg een man zo hard dat zijn hersenen en zijn kaak uit elkaar vielen. Toen de engel de steen weer ophief waren de hersenen en den kaak weer hersteld. Weer sloeg hij met de steen en het had hetzelfde resultaat. Ik vroeg de engelen die bij mij waren: "Wie is deze man?" Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Ik ging verder en zag een engel met een ijzeren staaf met een gebogen uiteinde. Voor hem stond een man. Hij stak de staaf aan de rechterkant in zijn mond en scheurde die tot het oor uit. Toen ging hij naar de linkerkant en scheurde die tot het oor uit. Ondertussen was de rechterkant van de mond genezen. Ik vroeg de engelen: "Wie is deze man?" Zij zeiden mij verder te gaan. Ik ging verder. Ik zag een snelstromend kanaal met bloed waarin mensen waren, naakt en aan de oevers van het kanaal waren engelen met stenen. Als zij naar de kant zwommen, sloegen zij hen hard en zo kwamen zij weer diep in het kanaal terecht, verder van de kant af. Ik vroeg wie dit waren. Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Ik liep door en zag een huis ruim aan de onderkant en smal aan de bovenkant, gevuld met vuur en een groep mannen, naakt, schreeuwend en stinkend. Ik vroeg: "Wie zijn dit?" Zij zeiden: "Later wij verder gaan" en zag een zwarte rots met daarbovenop mensen. Van beneden kwam een vuur dat helemaal oplaaide tot hun mond, neus, oren en ogen. Ik vroeg: "Wie zijn dit?" Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Ik liep door en ik zag van een grote afstand een groot vuur branden. Er was daar een angstaanjagende engel die alle vlammen verzamelde die naar buiten kwamen. Ik vroeg: "Wie is dit? "Zij zeiden: "Laten wij verder gaan."

Ik ging verder en zag een heel groene tuin, daarin zat een uitzonderlijk mooie man met veel kinderen om hem heen. Er was een boom met bladeren als olifantsoren. Ik ging vaar boven zover als Allah wilde. Daar zag ik een prachtig huis, gemaakt van parels, goudsteen en robijn. Ik vroeg: "Wat is dit voor een huis?" Zij zeiden: "Laten wij verder gaan." Toen ik doorliep kwam ik bij een kanaal met twee bruggen van goud en zilver, met aan beide oevers paleizen, prachtig gemaakt van parels, groene chrysoliet en robijn, met kopjes en vaten op de oevers daarvan. Ik vroeg: "Wat is dit?" Zij zeiden: "Proef het maar." Ik ging naar de oever en nam een kop water uit het kanaal en dronk het op. Het was zoeter dan honing, witter dan melk en zachter dan boter en het was zuiver.

Nu vroeg ik de engelen de vreemde zaken die ik vandaag had gezien voor mij te beschrijven. Zij antwoordden: "Degenen wiens hersenen en kaken kapot vielen, baden het Isja gebed niet en de rest van de gebeden op vreemde tijden. Dit zal hun straf zijn tot de Dag des Oordeels. Degenen wiens mond met een ijzeren staaf doorstoken werden, waren mensen die roddelden en leugens en ruzie onder de moslims verspreidden. Dit zal hun straf zijn tot de Dag des Oordeels. Degenen die in het kanaal vol bloed zwommen en die stenen in hun gezicht kregen gegooid, aten woeker op. De straf duurt tot de Dag des Oordeels. De blote vrouwen in het vuur waren overspelige en deze straf duurt tot de Dag des Oordeels. De mensen op de zwarte rots met vuur uit hun mond, neus, oren en ogen zijn de homoseksuelen die zich als de mensen van Lot gedroegen. Deze straf duurt tot de Dag des Oordeels. Het vuur dat hoog uit de verte brandt is de hel.

De hele groene tuin is Djannate ul-Aden. De oude heer is Ibrahim, de vriend van Allah en de kinderen om hem heen, zijn de kinderen die jong overleden zijn. De boom is de Sidratoel-Moenthaa. De paleizen aan de oevers van het kanaal behoren toe aan de profeten en de goede gelovigen. En dat kanaal is Kauthar, dat Allah jou gegeven heeft. Het paleis behoort jou en je familie toe. De geleerden hebben met deze hadith het bewijs laten zien dat de bestraffing in het graf klopt. Iedere ziel zal afhankelijk zijn van zijn proeven van daden. De droom van een Profeet is een openbaring en is waar. Hij heeft gezegd dat deze bestraffing duurt tot de Dag des Oordeels.

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah. Hij vertelt: " Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en
negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: "Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah. Heb toch vrees voor Allah!" en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed
de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het  beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: "Wees Allah dankbaar voor het geven van
zo'n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde."

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: "Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst." Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan
het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

Verlies de moed niet

De enige overlevende van een scheepswrak spoelde aan op een klein onbewoond eiland. Hij bad hevig tot Allah, dat Hij hem uit deze benarde positie zou redden. Elke dag inspecteerde hij de horizon op zoek naar hulp, maar nooit vond hij iets. Uitgeput als hij was, maakte hij een klein hutje van drijfhout om hem en zijn weinige bezittingen te beschermen tegen de invloed van de natuurelementen.

Toen op één dag, nadat hij de kust afstroopte op zoek naar voedsel, hij terug kwam bij zijn schuilplaats, kwam hij erachter dat zijn kleine hutje vlam had gevat en hij zag de rook opstijgen naar de hemel. Het allerergste wat hij zich kon bedenken was hem overkomen, alles was verloren. Hij was verslagen door verdriet en woede.

“Allah, hoe kunt U mij dit aandoen!?”, schreeuwde hij.

Vroeg de volgende dag werd hij echter gewekt door het geluid van een schip dat de kust naderde. Het was gekomen om hem te redden. De man vroeg versuft aan zijn redders: “Hoe wisten jullie dat ik hier was?” Zij antwoordden: “Wij zagen jouw rooksignalen.”

Het kan snel gebeuren dat wij ontmoedigd raken als dingen slecht aflopen. Maar wij moeten de moed niet verliezen, want Allah heeft zijn plannen met ons, zelfs als wij worden getroffen door pijn en verdriet. Onthoudt dan ook de volgende keer, als je kleine hutje tot de grond afbrandt, dat dit een rooksignaal kan zijn dat de Genade van Allah aankondigt.

De heilige en de zondaar

Er was eens een man die erg met de heiligen dweepte en dacht dat het zijn plicht was mensen die slechte dingen deden te berispen en hun verheffende gedachten voor te houden opdat zij op het rechte pad zouden komen.

Deze heilige wist echter niet dat een leraar meer is dan iemand die anderen vertelt dat zij dingen moeten doen door bepaalde principes toe te passen. Alleen wanneer de leraar precies de innerlijke staat van de leerling kent, kan hij het tegenovergestelde toelaten van wat die leerling verlangt.

Deze dweper nu, ontmoette op een dag een man die overdreven veel gokte en niet wist hoe hij die gewoonte kon afleren. De heilige stelde zich bij het huis van de man op. Iedere keer als de man naar het gokhuis ging, legde de heilige een steen op een hoop en hiermee gaf hij iedere zonde aan, als zichtbare herinnering aan het kwaad.

Elke keer als die man wegging, had hij een schuldig gevoel. Telkens als hij thuis kwam, zag hij dat er weer een steen op de hoop lag. Steeds wanneer de dweper een steen op de hoop legde, maakte hij zich kwaad over de gokker en voelde persoonlijke vreugde - hij noemde dat 'godsvrucht' - die zonde te hebben opgetekend.

Dit ging twintig jaar lang zo door. Iedere keer als de gokker de dweper zag, zei hij bij zichzelf: 'Kon ik die goedheid maar begrijpen! Wat werkt die man aan mijn verlossing! Kon ik maar berouw hebben, om maar te zwijgen dat ik net word als hij, want hij krijgt vast een plaats onder de uitverkorenen als de tijd van beloning daar is!'

Toevallig gebeurde het dat de beide mannen door een natuurramp tegelijkertijd om het leven kwamen. Er kwam een engel om de gokker te halen en zei vriendelijk tegen hem: 'Ga met me mee naar het paradijs.'

'Maar', zei de gokker, 'hoe kan dat nou? Ik ben een zondaar en moet eigenlijk naar de hel. U zoekt vast die dweper, die tegenover mijn huis zat en twintig jaar lang geprobeerd heeft mij te verbeteren.'

'De dweper?' zei de engel. 'Nee, die gaat naar de lagere regionen, want hij moet aan een spit geroosterd worden.' 'Is dat rechtvaardig?' riep de gokker, die zijn toestand was vergeten. 'U moet de opdrachten verwisseld hebben!'

'Nee hoor,' zei de engel. 'Ik zal het u uitleggen. Het zit zo: de dweper heeft zich twintig jaar lang superieur en verdienstelijk gevoeld. Nu is het zijn beurt het evenwicht te herstellen. Eigenlijk hoopte hij die stenen voor zichzelf op, niet voor u.'

'En wat mijn beloning betreft, wat heb ik verdiend?' vroeg de gokker.

'U wordt beloond omdat u iedere keer als u langs de heilige liep eerst aan goedheid dacht en daarna pas aan de heilige. Het is de goedheid en niet de mens die u voor uw trouw beloont.'

Wijsheid der dwazen - Idries Shah, Deventer, Ankh-Hermes

17:37. En wandel niet hoogmoedig op aarde rond want gij kunt de aarde niet doen splijten, noch kunt gij de bergen in hoogte evenaren.

De mot

Vertaald door AlMutaqqun.tk
Een man vond een cocon van een mot en nam het mee naar huis zodat hij het kon zien als de cocon uitkwam. Op een dag verscheen er een smalle opening. Hij ging zitten en bestudeerde de mot uren lang terwijl het beestje zijn lichaam door het kleine gaatje worstelde.

Toen leek het alsof het beestje geen vooruitgang meer boekte. Het zag er naar uit dat het zover gekomen was als het kon. Het beestje kon niet verder en leek vast te zitten.

In zijn goedaardigheid besloot de man de mot te helpen dus nam hij een schaar en knipte het resterende deel van de cocon af. De mot kwam er toen gemakkelijk uit maar had een gezwollen lijfje en kleine verkreukelde vleugeltjes.

De man bleef de mot bestuderen omdat hij verwachtte dat de vleugels elk moment zouden vergroten en uit zouden zetten zodat ze het lijfje zouden kunnen dragen.

Maar dit gebeurde niet. De kleine mot bracht de rest van zijn leven kruipend door met een gezwollen lijfje en verkreukelde vleugeltjes. Hij heeft nooit kunnen vliegen.

Wat de man in zijn goedaardigheid en haast niet begrepen had, was dat de klemmende cocon en de benodigde worsteling voor de mot om door de kleine opening te komen, een manier was om de vloeistoffen van het lijfje naar de vleugels te dwingen zodat het klaar zou zijn om te vliegen zodra hij zich bevrijd had van de cocon.

Vrijheid en vlucht zouden alleen komen na de strijd. Door de mot van zijn strijd te beroven, heeft de man de mot van zijn gezondheid beroofd.

Soms is strijden precies wat we nodig hebben in ons leven. Als we door het leven zouden kunnen gaan zonder enige obstakels, zou het ons verkreupelen. We zouden niet zo sterk zijn als we hadden kunnen zijn.

" En Wij zullen u een weinig beproeven door vrees, honger, verlies van bezittingen, levens en vruchten; maar verkondig blijde tijdingen aan de geduldigen. "{2:155}

bismillahir rahmanir Rahiem


DANK ALLAH SWT OM WAT JE HEBT

Vandaag in de bus
Zag ik een meisje met goud haar
En ik wenste dat ik zo mooi was
Plotseling stond ze op om uit te stappen
Ik zag haar strompelen in het gangpad
Ze had een been en liep op krukken
Maar ze liep langs en lachte naar mij
Oh Allah, vergeef me wanneer ik klaag
Ik heb twee benen en de wereld ligt voor me open.

Met voeten die me overal kunnen brengen
En ogen die de zonsopgang kunnen aanschouwen
En oren om te horen wat ik wil
Oh Allah, vergeef me wanneer ik klaag
Inderdaad, ik ben gezegend, de wereld ligt voor me open.

Ik stopte om wat snoep te kopen
De jongen die het verkocht had zo’n charme
Ik sprak met hem en hij leek zo gelukkig
Als ik te laat zou komen zou ik het niet erg vinden
En toen ik wilde vertrekken zei hij tegen me
“Dank je, je bent zo aardig geweest”
“Je ziet”, zei hij, “Ik ben blind”
Oh Allah, vergeef me wanneer ik klaag.
Ik heb twee ogen en de wereld ligt voor me open.

Met voeten die me overal kunnen brengen
En ogen die de zonsopgang kunnen aanschouwen
En oren om te horen wat ik wil
Oh Allah, vergeef me wanneer ik klaag
Inderdaad, ik ben gezegend, de wereld ligt voor me open.

Ik zag een kind met blauwe ogen
Hij keek toe hoe andere kinderen speelden
Hij wist niet wat te doen
Ik bleef staan en zei: “Waarom doe je niet mee, lieve jongen?”
Hij keek om zich heen zonder wat te zeggen
En toen besefte ik: hij was doof
Oh Allah, vergeef me wanneer ik klaag
Ik heb twee oren en de wereld ligt voor me open

Met voeten die me overal kunnen brengen
En ogen die de zonsopgang kunnen aanschouwen
En oren om te horen wat ik wil
Oh Allah, vergeef me wanneer ik klaag
Inderdaad, ik ben gezegend, de wereld ligt voor me open
(Komt de tekst je bekent voor...je gedachtes zijn juist dit is de vertaalde tekst van Forgiv me..Anasheed van Ahmed Bukhatir)

Het meisje met haar engelen!




Dit is een waargebeurd verhaal, waarbij je rillingen en kippenvel krijgt over je hele lijf! lees het en je zult zien....



Een Arabische (islamitisch) meisje ging op een dag naar een feest bij haar vriendinnen. Ze bleef er tot dat ze klok slag 24.00 uur hoorde. Ze realiseerde dat het laat is geworden en wilde naar huis gaan, dat is ver van waar ze zit. Ze is geraadpleegd om met de bus naar huis te gaan hoewel de trein sneller is. Maar zoals jullie weten alle stations zitten vol met criminelen en moordenaars en zeker op dat tijdstip. Daar aangekomen probeerde ze rustig te blijven, en probeerde ze haarzelf te overtuigen dat er niets zal gebeuren. Dat meisje was een NIET gepraktiseerde moslimse. Zij koos ervoor om met de trein te gaan omdat die sneller is. Toen ze op de ondergrondse 'wacht lokaal' zat, ging er door haar hoofd allerlei enge verhalen, die 's nachts op dat station gebeurt zijn. Zij was alleen op dat lokaal, behalve die enige enge MAN, helemaal in het zwart gekleed. In het begin was ze bang voor die man
maar ze spaarde alle moed bij elkaar om rustig te blijven.De man kwam dichter en dichter naar haar toe tot hij juist voor haar stond. En toen begon ze wat Koran verzen die ze kende te reciteren.En ineens draaide die man zich en ging er van door. Ze bleef dat lezen totdat de trein kwam en ze er instapte om naar huis te gaan. Tot haar grootste schrik leest ze de volgende ochtend in de krant dat er op dezelfde station, waar ze gisteren was, 5 minuten na haar vertrek een meisje is vermoord en dat de dader aangehouden is. Ze ging naar het politiebureau en ze vertelde aan de politie dat ze daar ook, 5 minuten voor het misdrijf was, ze vroeg aan de politie of ze de dader 1 vraag mocht stellen aan de man?
"Ze vroeg"; herken je mij? De man antwoordt: Ken ik jou dan? Zij zegt: Ik ben het meisje van gisteren op 't station ik was daar toen je voor me stond weet je nog?. En hij zei: Ja ik herken je. Vervolgens zegt zij: Waarom heb je mij dan niet vermoord in plaats van dat meisje? Daarop zei hij: Hoe kon ik je vermoorden, en als ik je vermoord had, wat zouden die TWEE GROTE MANNEN die links en
rechts achter jou stonden met mij gedaan hebben??

Eerlijkheid duurt het langst ,

Er kwamen eens twee jongemannen bij Omar ibn al-Khattaab terwijl hij in een bijeenkomst zat. De jongemannen hadden een man van het platteland bij zich en wilden hem overdragen aan omar. Waarop hij vroeg: "Wat is er aan de hand?"

De jongemannen antwoordden: "O leider der gelovigen, deze man heeft onze vader gedood."

omar vroeg aan de man: "Heb jij werkelijk hun vader gedood?"

De man antwoordde: "Ja, ik heb hem gedood."

Daarna vroeg omar: "Hoe heb je hem gedood?"

De man antwoordde: "Hij betrad met zijn kameel mijn stuk grond. Waarna ik hem waarschuwde, maar hij wilde niet luisteren. Toen gooide ik een steen naar hem toe. De steen kwam tegen zijn hoofd aan waarna hij stierf."

omar zei vervolgens: "Er rest niets anders dan vergelding... de doodstraf. Dit is een duidelijke zaak. omar vroeg niet naar de komaf van deze man, of hij bijvoorbeeld behoorde tot een elite stam, of dat hij een vooraanstaande positie innam in de maatschappij. Al deze zaken interesseerden omar niet. Dit omdat hij onpartijdig was en niemand zou voortrekken ten koste van de Voorschriften van Allah. Ook al zou het zijn zoon zijn die voor hem stond. Meerdere malen had hij reeds zijn zoon een aantal zweepslagen verkocht in verband met bepaalde zaken.

De man zei: "Ik vraag je bij Degene Die de hemelen en de aarde heeft geschapen om mij voor slechts een nacht naar mijn vrouw en kinderen op het platteland te laten gaan om hen te vertellen dat ik de doodstraf heb gekregen. Daarna zal ik terugkomen. Bij Allah, zij hebben geen kostwinner waarop zij kunnen rekenen, behalve Allah en vervolgens ik."

omar vroeg hem: "Wie van de aanwezigen kan mij garanderen dat jij terugkomt."

Alle aanwezigen bleven stil, want niemand kende deze man, zijn woonplaats of stam. Hoe zou iemand zich garant kunnen stellen voor zo een persoon en om zo een gewichtige zaak. Het ging hier namelijk niet om een luttele tien dinar, een stuk grond of een kameel. Het betrof hier een garantstelling voor iemand die de doodstraf had verdiend en wiens leven door middel van het zwaard ten einde zou komen. En wie was in staat om omar van het toepassen van de Voorschriften van Allah af te houden? En wie zou durven bemiddelen bij omar?

Alle metgezellen bleven zwijgen en omar bevond zich in een lastige positie. Zou hij nu de beslissing nemen de man te doden, terwijl zijn kinderen op het platteland van de honger zouden omkomen, of zou hij hem zonder garantstelling laten gaan wat er wellicht toe zou leiden dat de nabestaanden van de gedode man hun vergelding verloren zouden zien gaan? Nog steeds heerste er een doodse stilte en omar sloeg zijn hoofd neer, keek naar de twee jongemannen en vroeg hen: "Kunnen jullie hem vergeven?" Waarop zij antwoordden: "Nee! Wie onze vader heeft gedood dient ook gedood te worden, O leider der gelovigen!"

Vervolgens riep omar: "Is er dan niemand die garant kan staan voor deze man?"

Aboe Dharr al-Ghifaariy, de oude waarachtige asceet, stond toen op en zei: "O leider der gelovigen, ik zal voor hem garant staan!"

omar maakte nog eens duidelijk: "Je begrijpt dat het hier de doodstraf betreft!"

"Ik weet dat het om de doodstraf gaat," reageerde Aboe Dharr al-Ghifaariy.

omar vroeg: "Ken je de man?"

Hij antwoordde: "Nee, ik ken hem niet."

Waarna omar zei: "Hoe kun je dan garant staan voor hem."

"Ik zie in hem de kenmerken van een gelovige. Hierdoor weet ik dat hij niet zou liegen. Als Allah het wil zal hij dan ook terugkomen."

omar zei: "O Aboe Dharr, denk je dat je aan mij ontkomt als hij na drie dagen niet terugkomt?" Hierop zei Aboe Dharr: "Allaah ul-moestacaan (Allah is Degene Die om hulp wordt gevraagd), O leider der gelovigen!"

De man mocht vertrekken en kreeg te horen dat hij binnen drie dagen terug moest zijn. Deze tijd kreeg hij om zich klaar te maken, afscheid te nemen van zijn vrouw en kinderen en hun zorg aan iemand over te dragen.

Na drie nachten liet omar iemand 's middag de mensen in de stad verzamelen, zeggende: "As-Salaatoe Djaamicah!" De mensen waaronder de twee jongemannen en Aboe Dharr kwamen allen bij een. omar zei toen tegen Aboe Dharr: "Waar is de man gebleven?"

Aboe Dharr antwoordde: "Ik weet het niet, O leider der gelovigen!" Vervolgens keek Aboe Dharr naar de zon die sneller dan gewoonlijk leek onder te gaan. Alle metgezellen waren doodstil en alleen Allah weet werkelijk in wat voor een gespannen toestand zij op dat moment verkeerden.

Ondanks dat Aboe Dharr zeer geliefd was bij omar en deze zelfs bereid zou zijn zijn leven voor hem op te offeren, betrof het hier de Islamitische Wetgeving en de Goddelijke Voorschriften waar men niet mee speelt en dolt. Hierover treedt men niet in discussie noch wordt deze wetgeving op een bepaalde tijd en plaats wel uitgevoerd en op een andere niet. Noch wordt dit slechts toegepast op een aantal met uitsluiting van anderen.

Vlak voor zonsondergang verscheen de man, waarna omar samen met de anderen 'Allaahoe Akbar' riepen. Vervolgens vroeg omar aan de man: "Weet jij dan niet dat als je op het platteland was gebleven wij jou niet hadden kunnen achterhalen."

De man reageerde: "O leider der gelovigen, bij Allah, het is niet u met wie ik te maken heb, maar ik heb te maken met Degene Die op de hoogte is van het openlijke en het verborgene. Hier ben ik, O leider der gelovigen! Ik liet mijn kinderen achter als kuikentjes op het platteland waar geen water noch bomen te vinden zijn en ik ben gekomen om mijn straf te ondergaan."

omar stond op en vroeg de twee jongemannen: "Wat willen jullie?"

Zij antwoordden huilend: "Wij vergeven hem vanwege zijn oprechtheid, O leider der gelovigen." omar riep daarna: "Allaahoe Akbar!", terwijl de tranen over zijn baard rolden. "O jongemannen, moge Allah jullie belonen voor jullie vergiffenis en moge Allah jou ook belonen, O Aboe Dharr dat jij deze man in de gelegenheid hebt gesteld om zijn gezin te bezoeken."

{Hou je vast aan eerlijkheid, want eerlijkheid leidt naar goedheid, en goedheid leidt naar het Paradijs}

Met vriendelijke groeten Oegt Y. fi dien

*Een aangrijpend verhaal*

Assalaamoe ehleykoom warahmatoelah wabarkatoehoe

Subhanalah ik heb een mooi verhaal gehoord op een lezing van Shayk Ibrahim Mobarek en wil ze meedelen met jullie Inshalah Ta3ala.

Er was eens een groep van moslims die da3wa deden (mensen uitnodigen tot Allah swt) op straat. Na hun da3wa zijn ze naar een moskee gegaan in buurt waar dat ze da3wa deden. De groep heeft gebeden, en na het gebed vroeg de groep aan de imam van de moskee of hij iemand kent die niet bid. De imam zei: ja ik ken iemand. Namelijk de buur van deze moskee is een zeer rijke man maar bid niet. Hij bid niet? De groep zei: subhanalah!! Buur van de moskee en hij bid niet??? De groep is onmiddellijk naar hem gegaan. Toen ze aan zijn deur zijn aangekomen hebben ze gebeld. Er deed niemand open dus belden ze opnieuw, maar steeds niemand die opendeed. En zo belden ze een vier of vijf keer tot de man opendeed.

De man zei woedend: wie zijn jullie?? De groep antwoordde: wij zijn een groep die mensen uitnodigen tot Allah swt en we willen dat jij meegaat naar moskee om enkele woorden van Allah swt te horen. We gaan namelijk een lezing geven en we willen dat je meegaat.

De man antwoordde: Inshalah ga maar al en ik zal wel komen.

De groep zei: Nee!! We gaan niet weg tot je meegaat. Subhanalah kijk hoe de groep standvastig bleef.

De man antwoordde: Ga maar al ik moet nog Woedoe doen en me omkleden en dan zal ik wel komen. Ik woon namelijk toch naast moskee dus geen probleem. Ik kom onmiddellijk.

De groep zei: Nee Walahi wij gaan niet weg tot jij meegaat.

De man wist dat er geen ander oplossing was dan mee te gaan. Dus kleedde hij zich snel om verrichte de woedoe en is meegegaan.

Eens aangekomen in de moskee begon de groep een lezing te houden. Ze begonnen te vertellen over het leven, de dood enz...

Subhanalah het was alsof de woorden van de groep rechtsreeks in de hart van de man ging. De groep keek naar die man en zagen dat hij aan het huilen was. ;Laaa ilaha ila laah. Hij was aan het huilen. De man wist altijd dat hij verkeerd bezig was maar wou het niet toegeven tot deze dag hij deze mooie woorden hoorde.

Na de lezing ging de man naar de groep en vroeg aan hun. Naar waar gaan jullie nu? De groep antwoordde: we gaan verder da3wa doen Inshallah. De man zei: mag ik meegaan? Kan dat??

De groep antwoordde zeer blij: Natuurlijk mag je meegaan. Het is een gunst van Allah swt die we jou niet kunnen afnemen. Kom maar mee.

De rijke man was zo gelovig dat hij al zijn geld uitgaf omwille van zijn liefde voor Allah swt. Hij gaf miljoenen uit voor de Islam.

Op een dag vroeg de man aan de groep da3wa: Weten jullie nog de dag dat jullie aan mijn deur zijn komen aanbellen en ik wou de eerste drie keer niet opendoen??

De groep zei ja natuurlijk weten we het nog.

De man vroeg: weten jullie wat ik aan het doen was??

De groep antwoordde neen dat weten we niet.

De man zei: die dag had het wereldse leven mij overwonnen. Ik had miljoenen, maar de wereld zag er zwart uit voor mij. Ik had enkel problemen en problemen. Mijn geld had me ziek gemaakt.

Weten jullie wat ik aan het doen was vroeg die man??

Neen zei de groep.

De man zei: Walahi ik stond op het punt zelfmoord te plegen. Ik ben op een stoel gaan staan, heb een stevige touw aan het plafond vastgemaakt. Ik heb de touw stevig rond mijn nek vastgemaakt. Ik was het leven beu en wou mijn eigen ophangen. Ik was op de stoel had stevige touw rond mijn nek vastgemaakt en toen ik de stoel wou wegduwen om mijn eigen te laten vallen voelde ik dat de stoel niet bewoog.

Walahi zei de man het was alsof de stoel in de vloer was gespijkerd. Ik bleef de stoel maar wegduwen maar het wou niet.

Toen hoorde ik de bel. Ik zei tegen mijn eigen. Moet ik de deur openen of moet ik mijn leven nu eindigen???

Mijn ziel zei: maak een eind aan je leven maar toen op dat moment was het precies dat er een stem vanuit mijn hart sprak en zei: ga de deur opendoen. Er zal je iets goeds overkomen.

Ik heb mijn ziel gevolgd en duwde de stoel opnieuw maar het lukte niet. De stoel wou niet bewegen. Toen hoorde ik weer de bel en zei ik in mijn eigen, ik ga de deur openen en terugkomen om een eind te maken aan mijn leven.

Toen de man de deur opende zag ik jullie. Toen wist ik dat Allah swt jullie heeft gestuurd om mij te redden van mijn zelfmoord. Walahi als jullie niet waren gekomen had ik mijn leven slecht beëindigd en behoorde ik in het Hiernamaals tot de ongelovigen. Maar la ilaha ila laah, Allah swt heeft me niet in de steek gelaten.

Subhanalah mensen laat deze verhaal een wijze les zijn voor mij en voor jullie en geef nooit op. Je weet nooit wanneer je wordt gered door Allah swt.

Bron: http://groups.msn.com/SiratElMustakiem

Een aangrijpend verhaal!

Mash'allah dat deze man berouw heeft getoond en zo zie je maar dat je met rijkdom niets bent want geld is enkel een overlevingsmiddel geen levensdoel!

Met vriendelijke groeten Oegt Y. fi dien

Is vrijheid alles?

Het was weer vakantie... geen school, geen huiswerk ... NIKS... nu kon ik uitgaan tot 's avonds laat en niemand die wat kan zeggen... ik was zo blij ... ik sta op neem een douche en doe mijn stoere kleren aan... ik moet er natuurlijk flitsend uitzien voor de dames.... Ik deed mijn haar in model en een lekkere geur.... En klaar was ik voor de VRIJHEID!! Ik pakte de sleutels van mijn vaders auto... ik keek in de woonkamer mijn zusje van 14 en mijn moeder verrichten het maghreb gebed.... Ik schudde mijn hoofd en deed de deur achter me dicht.... Ik stapte in de auto en ging mijn vriend ophalen...ik stond voor zijn deur en belde hem op zodat hij wist dat ik klaar stond.... Hij kwam als een bliksem naar beneden... En gaf elkaar de hand... "op naar de meiden" schreeuwde mijn vriend... ik deed de muziek op zijn hardst en het raam deed ik helemaal open, iedereen mocht meegenieten natuurlijk.... Elk meisje die we zagen gaven we een fluitje... ja wie zou dat niet doen in strakke broeken, topjes en rokjes.... Ze vragen er om en wij geven ze wat ze willen... later waren we bijna aangekomen bij een discotheek.... Mijn vriend stapte uit en ik ging verderop mijn auto parkeren... mijn vriend ging alvast de discotheek binnen...

Ik parkeerde mijn auto en hoorde iemand zachtjes Ahmed roepen... ik keek om en het was mijn buurjongen mijn vader en zijn vader zijn goede vrienden elkaar. Ik zei "hey Mustafa, hoe gaat het". "El7amdulilah" zei Mustafa. Ik vroeg hem: "kom je mee, ik ga naar de discotheek" "Stagfurallah" zei hij "ik moet het ishaa gebed halen..."

"Hoe kan ik de oproep van Allah swt weigeren en jou oproep accepteren. Sorry, je laat me tussen twee dingen kiezen waarvan eentje mij niet kan helpen in het hiernamaals. Kom jij dan met mij mee naar de oproep van Allah swt???" "Nee man" zei ik "ik ga nooit naar de moskee en bidt niet ik ben nog jong en wil leven, ik ga wel naar de moskee als ik oud en getrouwd ben!" Opeens keek Mustafa buigend naar de grond en zei: "ow mijn broeder, wie zegt dat je morgen nog leeft, wie zegt dat je de kans krijgt om vergiffenis te vragen voor je zonden???" Mustafa zei toen: "moge Allah swt jou leiden Ahmed!" En hij liep naar de moskee. Ik keek een tijdje naar Ahmed die richting de moskee liep en keerde me om, om naar de discotheek te gaan...

Voordat ik aankwam zag ik mensen rennen naar de ingang... ik ging wat sneller lopen om te kijken wat er aan de hand was... ik zag binnen een drukte... Ik begreep niet wat er aan de hand was... ik vroeg aan iemand die naast me stond wat er was gebeurd... hij zei tegen mij er is iemand doodgegaan... Ik schrok en begon naar voren te lopen... Tussen die drukte wilde ik kijken wie het was die daar lag.... Tussen al die mensen ging ik naar voren... Ik keek... Ik keek SUBHANALLAH!!! Ik zag mijn beste vriend daar op de grond liggen....

Ik schreeuwde "MOHAMMED!!!" Ik knielde over hem heen en sloeg op zijn wangen maar ik hoorde niks... hij deed zijn ogen niet open hij ademde niet... ik stond helemaal te trillen hoe dit kon gebeuren... hoe? hoe? Een paar mensen probeerden mij te helpen, ze zeiden dat de ambulance zou komen... ze vertelden mij dat hij niet meer leefde ik schreeuwde: "nee, NEE, het kan niet, net was hij nog aan het lachen, net hadden we nog plannen gemaakt voor morgen. Het kan niet hij is nog zo jong... OW ALLAH!!" De ambulance kwam hem ophalen... En opeens was mijn vriend weg voor altijd opeens verdween hij uit mijn leven... shockend ging ik daar zitten hoe dit kon gebeuren... Opeens kwam een jongen naast me zitten en hij zei: "was dat jou vriend??" Ik antwoordde op een zachte toon: "ja". Hij zei: "ik zag je vriend drinken hij was zo blij hij schreeuwde door heel de discotheek heen van: 'dit is leven drinken en feesten! Laten we uit onze dak gaan niemand kan ons tegenhouden!' En opeens viel zijn glas uit zijn hand... hij hield zijn hart vast en viel op de grond... toen we naar hem renden ademde hij al niet meer, hij is gelijk doodgegaan aan een hartstilstand." Ik keek die jongen met open ogen aan... En dacht gelijk aan de woorden die ik paar uur eerder had gehoord van Mustafa: "Ow mijn broeder wie zegt dat je morgen nog leeft wie zegt dat je de kans krijgt om vergiffenis te vragen voor je zonden??? Moge Allah swt je leiden Ahmed."

Ik stond als een bliksem op en rende naar de brug. Een pijnlijke nacht met heel veel sterren en helemaal stil, niemand was nog te zien. Ik keek naar de hemel en een traan die wegglipte over mijn wang.... Opeens had ik alles door

Wie kon hem tegenhouden?? ALLAH

Wat zou jou niet redden?? DRINKEN EN FEESTEN

Wie gaat er allemaal dood? JONG EN OUD

Kon ik ook elk moment gaan?? JA

Ik schreeuwde: "ALLAHU AKABR! SUBHANALLAH! Hoe kon ik u oproepen weigeren, hoe kon ik u vergeten, hoe kon ik aan dit wereldse leven denken, hoe kon ik naar het slecht rennen en de goede verlaten, HOE KON IK DAT?" Ik viel op mijn knieën, keek met traanvolle ogen naar de Hemel. Met mijn handen in de lucht schreeuwde ik: "OW ALLAH VERGEEF ME VERGEEF ME" Uren lang bleef ik huilen op mijn knieën ik schaamde voor mezelf. Ik walgde van mezelf en aan alles wat ik heb gedaan. Wat moet ik nu doen hoe moet ik nu leven "OW ALLAH VERGEEF ME"

Zou hij me vergeven na alles wat ik heb gedaan?? Ik begon harder en harder te huilen. Niemand die mijn tranen kon tegenhouden, zelfs ik zelf niet. Ik stond op en keek naar de hemel en schreeuwde: "YA RABBIE U WEG IS MIJN LEVEN NU" Ik rende naar de moskee toe waar Mustafa heen ging. Ik kwam daar met traanvolle ogen aan. Ik bleef maar huilen ik bleef maar smeken om een vergiffenis. Aangekomen in de moskee was iedereen al weg, het was helemaal leeg. Ik keek naar de klok en over een half uur zou het fadjr gebed beginnen. Ik ging mijn woedoe verrichten en maakte me klaar voor het gebed. Langzamerhand kwamen de moslims voor het gebed... ik zat helemaal in het hoekje ik bleef maar huilen en wachten op het gebed... iedereen keek me aan omdat ze me nooit eerder hadden gezien... Opeens kwam een zachte stem en zei: "Ahmed..." Ik draaide mijn hoofd om en zag Mustafa, hij kwam naast me zitten en keek me verbaast aan. Ik barste in tranen en omhelsde Mustafa. Ik zei: "Ow Mustafa, jouw woorden... Jouw woorden...SUBHANALLAH!!!" Mustafa zei: "Ow Ahmed, Mashallah, ik ben zo blij jou hier te zien, mashallah!!!" Het gebed begon en we stonden op om te bidden...

Na het gebed verliet iedereen de moskee. Ik bleef nog zitten. Ik bleef maar smeken ik bleef maar bidden: "OW ALLAH VERGEEF ME!!!" Van het huilen kon ik mijn ogen niet eens open doen... Opeens zag ik wat schijnen en deed mijn ogen langzaam open... een oude man die naast me stond hij zei tegen mij: "ow mijn kindje. Wat ben ik blij jou te zien op Allah swt weg... Mijn kindje niks in dit wereldse leven is beter dan Allah's weg volgen..." En ik begon meer te huilen zonder te stoppen... Hij zei tegen mij: "Mijn kindje, blijf hoe je nu bent en Allah swt zal jou met het mooiste prijzen in het hiernamaals..." Buigend keek ik naar beneden en toen ik weer keek zag ik dat oude man niet meer... De imam kwam binnen ik vroeg hem: "Wie was die man die net hier binnen kwam??" De imam zei: "ik ben al een tijd bij de ingang en niemand is binnen gekomen. De rest is al 2 uur geleden vertrokken." De tranen kwamen als waterval naar beneden...

Ik stond op en rende naar huis. Thuis aangekomen zag ik mijn moeder en mijn zusje koran lezen... Ik keek ze aan en ze keken mij aan en zagen mij met rode ogen huilend binnenkomen. Ik knielde voor mijn moeder en pakte haar handen vast en kuste haar waardevolle handen... ik zei: "ow moeder vergeef mij, vergeef mij, ik was zo dom dat ik niet naar jou luisterde maar naar de saytan.... OW MAM VERGEEF ME!!" Ze aaide over mijn hoofd en zei: "ow mijn zoon" en ze begon te huilen. Ik keek mijn zusje aan en omhelsde haar en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik vroeg hun mag ik meelezen, mag ik ook voelen hoe mooi dat voelt?? En we zaten alle drie voor de koran en citeerden de edele koran. Nu ik dit gevoel heb gevoeld is mijn ziel geruster en voel me opnieuw geboren... Nooit meer zal ik deze weg verlaten NOOIT MEER!!! Nu kan ik met rust doodgaan... Nu kan ik vertrekken naar mijn rasoel... Nu zullen mijn tranen vallen voor ALLAH swt de barmhartige... En na een tijdje was ik zo praktiserend geworden dat iedereen keek is dit Ahmed?? Ik gaf zelfs islam lessen aan de jongeren... niks maar dan ook niks kon mooier zijn dan dit!!

LA * ILAHE * ILALLAH * MOEHAMEDEN * RESOEL * ALLAH

Met vriendelijke groeten Oegt Y. fi dien

                                        DOOR MIJN DOCHTER!

Een aangrijpend verhaal….

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar

tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.

Hij vertelt: " Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren

altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met

verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we

onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachten. Dit terwijl mijn

lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde

steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde

maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie

thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de

woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van

thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken.

Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog

met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere

kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en

trieste blik. Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment

stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde

situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn

bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: "Papa, je zou je moeten

schamen, ben je niet bang voor Allah. Heb toch vrees voor Allah!" en zij zei

dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer. Ik bleef

onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door

elke bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open

mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij

gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die

er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na

te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn

leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te

ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een

gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het beste was om naar haar kamer toe te gaan,

dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te

bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar

aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van

binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op

te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als

nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de

oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een

geluid dat ik altijd al heb

gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de

laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen

was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij

en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan

verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar

de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine

dochter bleven mij achtervolgen. De Imam opende het gebed en las een aantal

verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte

ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild

hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om

het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het

voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had,

samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten

en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik

mij te

verwonderen om de reeks gebeurtenissen. Toen ik op mijn werk kwam, zag ik

mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een

vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik

daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen

het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei:

"Wees Allah dankbaar voor het

geven van zo'n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook

dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde." Ik

voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds

niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag

uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik

kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar

uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te

bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten. Toen ik

het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn

hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat

er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik

voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht

ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven.

Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar

gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf

niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen. Ik besefte mij na

een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef

te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op

en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen

om mij te helpen met het

wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij

verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de

begraafplaats zei mijn collega tegen mij: "Het is niet gepast dat een ander

dan jij jouw dochter in het graf plaatst." Ik pakte haar met tranen in mijn

ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet

mijn dochter

aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

*Dit is een waargebeurd verhaal*

een aangrijpend verhaal...

Met vriendelijke groeten Oegt Y. fi dien

De djinn van de zee,

Een Marokkaans sprookje over diefstal van een wondertafeltje

Er woonde eens in een vissersdorpje aan de zee een man met zijn vrouw en vele kinderen. De oceaan was hun enige bron van inkomsten. Ciad (zo heette de man) werkte hard. In de warmste uren van de dag repareerde hij zijn netten. Als het ging schemeren legde hij zijn bootje in het water en vertrok om tegen de morgen terug te keren. Hij kende de kust met zijn klippen en stromingen, maar ondanks dat ving hij nooit meer dan drie vissen. Daarvan moest het gezin leven.

Op een dag dat de visser op zee was en als altijd zijn best deed iets te vangen, steeg voor zijn ogen de verschrikkelijke Djinn el Behari (de geest van de zee) op uit het water. Ciad versteende bij de aanblik van de zeereus. "Wat val jij mij toch iedere dag lastig, kun je mij niet met rust laten?" zei Djinn el Behari.

"Heb medelijden met mijn gezin," antwoordde de visser, "mijn vrouw en ik hebben veel kinderen en ik ben de enige die voor ze kan zorgen. Met de grootste moeite vang ik drie schamele visjes per dag."

"Als dat zo is," sprak de reus, "zal ik je een cadeau geven. Maar pas op, spreek er met niemand over. Hier heb je een tafeltje. Je hoeft alleen maar te zeggen: 'Tafeltje doe je werk' en het zal je geven wat je wenst... couscous, mechoui, kippensoep, schapenragout, noem maar op. Maar er is één voorwaarde: laat mij verder met rust met je vishaken en netten, of ik word vreselijk kwaad."

Opgetogen nam Ciad het tafeltje mee naar zijn vrouw. "Djinn el Behari heeft mij een tafeltje geschonken dat ons alles zal geven wat wij vragen. Vanaf vandaag zullen onze kinderen altijd te eten hebben. Je hoeft maar te zeggen: 'Tafeltje doe je werk'. Maar de Djinn heeft mij wel op het hart gedrukt er met niemand over te spreken."

Vol verwachting vroeg de vrouw het tafeltje om een stuk gebraden vlees waar ze al jaren naar smachtte. En zie, het tafeltje zette haar een verrukkelijke bout voor. Het hele gezin juichte van vreugde. Die avond, de volgende dag en de dagen daarna hielden de visser en zijn vrouw het ene feestmaal na het andere en aten alles waar ze maar zin in hadden. Omdat het nu zo makkelijk was de smakelijkste maaltijden op tafel te krijgen, kreeg de vrouw het idee haar nicht uit te nodigen. Het gezin was steeds te arm geweest om gasten te ontvangen en de vrouwen hadden elkaar dan ook lang niet gezien, ze praatten honderduit. De nicht, verbaasd over zoveel overvloed, vroeg hoe het kwam dat het gezin het opeens zo ruim had.

De vissersvrouw bedacht dat zij een familielid het geheim wel zou mogen vertellen en ze bekende dat het tafeltje het werk deed. Ze ging zelfs zover haar nicht te vragen wat ze wilde eten om zo ter plekke een demonstratie te kunnen geven.

"Matsered akhdem chegholek, doe je werk," en het tafeltje toverde het gevraagde gerecht te voorschijn.

"Choufi, zie je?" zei de vrouw trots tegen haar gast.

Vanaf dat moment wilde de nicht nog maar één ding: het tafeltje stelen. Zij overlegde met haar man. Zij besloten de familie te vragen of zij een paar dagen konden komen logeren. De vissersvrouw ging graag op het verzoek in. Over het eten hoefde zij zich immers geen zorgen meer te maken, daar had zij het tafeltje voor. De visser legde dus twee extra matrassen in de kamer en nodigde de familie van zijn vrouw uit.

Toen het echtpaar er was bestudeerde de man nauwkeurig het tafeltje en noteerde in zijn gedachten afmeting, kleur en vorm. Daarna liet hij er precies zo één maken, en die verwisselde hij de volgende avond met het echte tafeltje. De volgende dag nam het echtpaar afscheid en vertrok. 's Middags wilde de vissersvrouw haar gezin een maaltijd voorzetten, maar hoe zij ook riep: "Tafeltje doe je werk," het tafeltje reageerde niet.

Noodgedwongen gooide de visser zijn boot weer in het water. Zeven dagen lang ving hij niet één vis. Zijn kinderen verkommerden. De nicht en haar man daarentegen vierden feest. De visser zei tegen zijn vrouw: "Ga naar je nicht. Vertel haar van onze ellende en bedel desnoods om wat etensresten. Wij hebben haar tenslotte gastvrij ontvangen."

De vrouw ging naar haar nicht, bekende dat het tafeltje zijn werk niet meer deed en dat haar man niet één vis ving. Het gezin dreigde om te komen van de honger. De nicht toonde weinig medelijden. Als zij wat eten zou geven zou de vissersvrouw misschien ontdekken dat zij het tafeltje gestolen had. Bovendien zou de vissersvrouw dan blijven bedelen. De volgende dag klopte de arme vrouw weer aan bij haar nicht, maar zij kreeg nog geen korst brood. De visser was ten einde raad. Toch ging hij steeds weer naar zee in de hoop iets te vangen.

En daar steeg de Djinn weer op uit de golven. "Ben jij daar nu weer, wat heb je met het tafeltje gedaan?"

"Heer, het tafeltje werkt niet meer."

"Hoezo werkt het niet meer, wie is er de laatste tijd bij jou op bezoek geweest?"

"De familie van mijn vrouw."

"Luister, maak een maaltijd klaar en nodig de familie van je vrouw weer uit."

De visser ging naar huis en leende geld om het eten te kunnen betalen. De vrouw ging naar haar familie en zei: "Mijn man heeft goed werk gevonden en wij geven nu een ouada (feest dat men geeft wanneer een wens in vervulling is gegaan). Wij nodigen jullie uit." De nicht werd nieuwsgierig en zei tegen haar man: "Zij moeten iets gevonden hebben dat nog beter is dan het tafeltje. Wij moeten erachter zien te komen wat dat is."

Zij gingen dus naar de visser en het gezelschap zette zich aan tafel. Midden onder het eten zei de vissersvrouw tegen haar nicht: "Jij hebt mijn tafeltje gestolen."

"Hoe kom je erbij, wij zijn eerlijke mensen."

"Nee, jullie zijn niet eerlijk en medelijden kennen jullie ook niet. Zelfs broodkruimels hebben jullie mij geweigerd."

De nicht en haar man bleven ontkennen. Toen doemde, angstaanjagend, Djinn el Behari op in de gedaante van een zwarte reus. Hij zei tegen de gasten: "Jullie zijn dieven. Jullie hebben geen medelijden gehad met deze arme mensen, zelfs niet met hun kleine kinderen. Jullie waren bang dat zij vaker bij jullie zouden aankloppen voor hulp. Als jullie een beetje liefde hadden gehad, had ik jullie ook een tafeltje gegeven. Maar nu de zaken er zo voorstaan neem ik jullie mee."

Bliksemsnel bukte Djinn el Behari zich, greep het slechte echtpaar en nam ze mee over de zeven zeeën. Nadat hij hen over het schuim van de kolkende oceaan had gesleurd en tegen de ruwe rotsen had geslagen, smeet hij ze op de kust van een ver land, ellendig en uitgeput.

Zij moesten jaren lopen voor zij weer thuis waren.

* * * EINDE * * *

Samenvatting: Een arme visser wordt door een machtige djinn (goede geest) geholpen met een wondertafeltje. Als de visser en zijn vrouw familie uitnodigen, wordt het tafeltje met een list gestolen. Voor hulp hoeven ze niet bij hun familie te zijn, maar gelukkig duikt dan de djinn weer op...

Tien dinar,

Sommige dingen vergeet je nooit. Hoe klein ik toen ook was en hoe groot ik nu ook ben, altijd zal ik eraan blijven denken. Het gebeurde op het asjoerafeest. Ik had rotjes gekregen om voorbijgangers lekker te laten schrikken. Mijn zusje had twee poppen, een bruid en een bruidegom. De bruid droeg een jurk met gouden draden erin. Mijn broertje had een ratel gekregen en hij ratelde de oren van mijn kop. Mijn oom, mijn tante en mijn oma gaven me geld. Alles bij elkaar wel tien dinar! Dat was ontzettend veel. Ik was heel blij en met mijn mooiste Tergal-pak aan en met mijn geld op zak liep ik, zonder mijn oma gedag te zeggen, naar de bushalte.

Tussen de wachtende passagiers stond een zwerver. Ik kende hem wel. Hij heette Majid. Hij had blote voeten en zag er vies uit: zwarte nagels en scheuren in zijn kleren. Hij stonk. Dat merkte ik goed toen hij vlak achter me ging staan. Ik deed een paar stappen opzij, maar even later stond hij weer pal achter me. Gelukkig kwam de bus snel. Ik ging op de voorste bank zitten, vlak achter de chauffeur. Dan kon ik onderweg lekker naar buiten kijken. Naar de andere auto's op de weg, wat voor merk ze hadden en naar hun nummerborden. Toen de deur van de bus dichtklapte, zag ik dat Majid niet was ingestapt. Hij spuugde op de grond en toen de bus wegreed, keek hij me aan. Misschien had hij met asjoera wel geld verwacht. Maar niemand van de buspassagiers had hem wat gegeven.

Ik keek naar de auto's en ik telde drie Franse nummerborden. Er was ook een auto met een Nederlands nummerbord. Op de hoedenplank lag een speelgoedhond die bij elke kuil in de weg schudde met zijn kop. Maar die auto ging veel vlugger dan de bus en na een tijdje was de hond zo klein geworden dat ik hem niet meer zag. Ik dacht aan wat ik allemaal zou doen in de stad. Eerst zou ik naar mijn tante gaan. Misschien kreeg ik van haar ook nog wel een dinar.

Daarna zou ik met mijn neef naar de bioscoop gaan voor een vechtfilm. Ik hoopte dat ik Bruce Lee kon zien. Toen ik dacht aan het lekkere ijsje in de pauze moest ik slikken. De conducteur tikte op mijn schouder. Ik pakte mijn geld om een buskaartje te kopen. Maar ik kon het nergens vinden. Niet in mijn ene broekzak, niet in mijn andere. Ik kreeg het warm en zocht opnieuw. Ik was mijn geld kwijt. De conducteur keek me streng aan en ik barstte in tranen uit. Snikkend vertelde ik dat mijn geld was gepikt en dat een zwerver het had gedaan. De conducteur wilde me uit de bus zetten. Een vreemde man die achter me zat, kreeg medelijden met me. Hij betaalde mijn kaartje en gaf me nog een dinar toe. De man naast hem gaf me ook twee dinar en hij probeerde me te troosten. Maar ik was ontroostbaar. Al mijn geld was gestolen door Majid en nu kon ik niet naar de bioscoop. Ik wou dat ik Bruce Lee was, dan sloeg ik die vuile bedelaar in elkaar.

Bij het busstation stapte ik uit en ik liep naar het huis van mijn tante. Op straat gooiden jongens een rotje vlak voor mijn voeten. Ik schrok me een ongeluk en ik schreeuwde naar ze. Het asjoerafeest van dit jaar was een dieptepunt. Voor mij hoefde het niet meer. Mijn tante zag meteen aan me dat er wat was. Ik vertelde haar over Majid. Ze gaf me geld voor de bioscoop en voor een ijsje en nog eens drie dinar. Ik had nu weer tien dinar en was helemaal blij. Mijn neef en ik gingen naar de bioscoop. Bruce Lee was fantastisch. Met één karateklap schakelde hij drie misdadigers tegelijk uit. Mijn neef en ik schreeuwden. In de pauze oefenden we karatepassen en kochten ijs. Ik nam er een met aardbeiensmaak en hij nam er een met nootjes. Na de film aten we bij mijn tante. Ze had amandelrolletjes gemaakt en limonade van citroenen.

Pas in de bus terug dacht ik weer aan Majid. In mijn dorp kwam ik een vriend tegen en ik vertelde hem over die dief. We besloten Majid te gaan zoeken om hem mores te leren. Hij zou dat gestolen geld terug moeten geven. Ik deed mijn vriend voor hoe Bruce Lee zoiets aanpakt. Maar Majid was nergens te vinden. Niet bij de ene bushalte, niet bij de andere bushalte, niet in het koffiehuis en ook niet bij de winkel van Mohammed Mulud, waar hij anders vaak zat. Die smiecht had zich natuurlijk verstopt. Of misschien was hij ook naar de stad gegaan om mijn geld op te maken.

Na een half uur zoeken ging ik maar naar huis. Toen mijn oma me zag, vroeg ze waar ik had uitgehangen. Ik deed haar de groeten van mijn tante en ik vertelde haar over Majid. Verbaasd keek ze me aan. Ze zei dat mijn geld niet gepikt was, maar dat ik vergeten was het mee te nemen. Ze wees op de plank met pannen in de keuken. Daar lagen mijn tien dinars. Ik kreeg een rood hoofd. Die arme zwerver Majid had ik vals beschuldigd van iets dat hij helemaal niet gedaan had. En dat nog wel op asjoera.

De volgende dag ging ik hem zoeken. Ik zocht hem bij de ene bushalte, bij de andere bushalte en bij het koffiehuis. Ik vond hem in het parkje voor de winkel van Mohammed Mulud. Daar lag hij te slapen. Ik maakte hem wakker en gaf hem vijf dinar. De rest hield ik zelf. Majid rochelde en ik zag aan zijn ogen dat hij er niets van begreep. Hij was blij. Ik was ook blij. Maar ik begreep wel heel goed waarom.

* * * EINDE * * *

Samenvatting: Op het Ashura (Asjoera) feest denkt een jongen dat zijn geld is gestolen door een bedelaar.

Toelichting: Asjoera (Ashura) is een van de belangrijke feestdagen voor moslims. Het wordt ook wel "de tiende dag" genoemd omdat het tien dagen na het begin van het islamitische jaar valt. Er zijn bij verschillende richtingen van de Islam andere gebruiken, maar bij alle stromingen geldt dat op deze dag de Zakaat (Religieuze belasting) wordt afgestaan. Iedere moslim die het zich kan veroorloven draagt 2,5% van zijn bezit af aan de minderbedeelden.

Het vrome gedrag van Umm Suleym

De moeder van Anas (r.a) Ummu Suleym (r.ah) heeft
gezworen aan de Profeet (saw) dat ze achter iemands
overlijden niet zal huilen en klagen.*

In die tijd was Ummu Suleym met Abu Talha (r.a) getrouwd.
Ze hadden samen een zoontje die Abu Umeyr heette. Abu Talha moest
voor bepaalde redenen tijdelijk buiten Medina zijn. Tijdens zijn
afwezigheid is hun zoontje ziek geworden en overleden.

Zijn moeder Ummu Suleym waste hem, wikkelde hem in zijn
doodskleed, deed een lekkere geur bij hem op en zei terwijl
ze hem bedekte met een kleed,

'Alleen ik zal het zijn die het nieuws zal brengen aan Abu
Talha' en legde haar geliefde zoon in een kamer.

Abu Talha kwam thuis,Ummu Suleym had zich geparfumeerd,
opgemaakt en mooie kleding aangetrokken. Het avond eten had
ze klaar gemaakt en Abu Talha vroeg haar 'Wat is Umeyr aan
het doen?'
'Hij heeft gegeten en is wat aan het rusten' zei ze.

Hierna zijn ze gaan slapen, en hebben gemeenschap gehad. Later
bleek dat Ummu Suleym deze nacht zwanger geworden was.
Daarna keerde ze zich naar haar man Abu Talha en zei,

'O Abu Talha, wat zeg je over die en die buren, ze hebben iets in
bewaring genomen voor mensen en nu de eigenaar het
terug vraagt, kijken ze met een zuur gezicht. Wat vind je hiervan?'

'Zoiets kan niet. Je moet hetgeen je in bewaring hebt genomen voor
iemand met liefde en een vriendelijk gezicht terug geven aan de
eigenaar.'
'Dan heb geduld met het verlies van jou zoon, Allah heeft hetgeen hij aan
ons in bewaring gaf terug genomen', zei ze.

Abu Talha was verbaasd, in de ochtend ging hij meteen naar de Profeet(saw)
en vertelde hem wat zijn vrouw die nacht gedaan had. De Profeet (saw)
zei:
'Moge Allah die nacht voor jullie gezegend maken, je vrouw heeft juist en mooi
gehandeld' **

*Bukhari, ahkam, 49;Kurtubi. al-djami, 18/73
**Ibn Sa'd, Tabakatu'l-Kubra,8/431;Ibnu'l Cevzi, Sifatu's-Safve, 2/67

Bron: Atesin yakmadigi asik.

Goede les van hz. Ali, het beheersen van je nafs

De Leider van de gelovigen Ali ra. nodigde in een
oorlog een kafir(ongelovige) uit om de islam te accepteren.
Toen de man dit niet accepteerde begon het gevecht.
Ali pakte de man duwde hem tegen de grond en zette zijn
zwaard tegen z'n keel aan, voor de laatste keer probeerde
hij hem uit te nodigen naar de islam. De kafir spuugde vol
woede in het gezicht van Ali.
Meteen trok Ali zijn zwaard van z'n keel en zag ervan af om
hem te doden. De kafir stond vol verbazing te kijken naar Ali
en vroeg waarom hij hem niet gedood had.

Ali:'Ik wilde jou omwille van Allah doden, doordat je in mijn gezicht
spuugde veranderde mijn gevoelens, ik werd boos, mijn
nafs(begeerte) kwam ertussen staan; ik werd bang dat ik jou niet
omwille van Allah maar omwille van mijn nafs zou doden, daarom
heb ik ervan af gezien.'

De man luisterde aandachtig, stond verbaasd door het oprechte gedrag.
Hij begreep dat slechts een oprecht geloof iemand hiertoe
kon aanzetten. Hij werd terplekke moslim en stapte de islam binnen.

Bron: Atesin yakmadigi asik

De firaun en zijn slavin

Toen de profeet saw. de reis van Miraadj maakte, rook hij een heerlijke
geur. Hij saw. vroeg aan Jibrail as. waar die geur vandaan kwam.

Jibrail as.:
"Het is de geur van de slavin van de Firaun en haar kinderen". Rasullullah saw,

"Wat is hun toestand"?, Jibrail verteld hierop het verhaal van deze slavin en haar
kinderen die als shehid gestorven zijn:

"Deze vrouw was op een dag de haren van Firaun z’n dochter aan het kammen", de
kam viel uit haar handen op de grond en de vrouw zei: "bismillah" terwijl ze de
kam van de grond pakte.

"Duidde jij op mijn vader toen je de naam van Allah uitsprak?",vroeg de dochter.

Vrouw, nee ik herdacht de naam van de Schepper van mij en jou vader. "Dit
ga ik bij mijn vader melden" zei het meisje."Goed" zei ze, het meisje vertelde
het aan haar vader die daarop de slavin bij zich riep.

"Geloof jij in een andere God naast mij?", vroeg hij."Ja, mijn en jou God is Allah."De
vrouw vertelde ze dat ze in de God van Musa,Allah geloofde.
Hij eiste dat ze van haar geloof terug keerde. Vrouw:

"Ik zal niet van mij geloof terug keren"

Firaun: "Ik zal jou, je man en je kinderen doden!"De vrouw en de man zeiden "Dood
ons, je zal ons daarmee goed doen". De firaun liet een vuur aansteken door zijn
mannen, hierboven plaatste hij een koperen ketel die zich verhitte boven het vuur. Hij gaf het bevel hun hierin te gooien.
De vrouw zei tegen de firaun:

"ik vraag jou om een gunst", "wat wil je?"vroeg hij

"Ik wil dat je mijn botten en die van mijn kinderen in een doek wikkelt en ons op dezelfde
plek zal begraven."De firaun accepteert het en beloofde haar zo te handelen.
Hierna liet de firaun haar kinderen brengen en gooide ze 1 voor 1 in de gloeiend hete ketel
voor de ogen van de moeder.
Daarna was de beurt aan de nog zuigende baby in haar arm. De moeder kon het niet aan
dat ze haar baby in het vuur zouden gooien, waarop het kind begon te praten tegen zijn moeder
en zei:

"Moeder, maak je niet druk, jij bent onder de rechtvaardigen, de wereldse straf is veel lichter dan
de straf in het hiernamaals, wees niet bang ga het vuur in."De moeder werd hierna in het vuur gegooid
waarin ze allemaal stierven en shehid geworden zijn.

Ibn Abbas (ra) heeft verteld: Er zijn 4 kinderen die hebben gepraat toen ze baby waren. De zoon van Maryam
'Isa, het kindje in het verhaal van de monnik Djureyj, een kind die getuigde aan Yusuf en de baby
van de slavin van de Firaun.

bron: boek, Atesin yakmadigi asik, uitgeverij Semerkand

Ibn Hajar en de joodse marktkoopman

De groot islam geleerde Hafiz ibn Hadjar bezocht in mooie
kledij, met een groote gemeenschap een markt.
Toen hij zo over de markt heen reed, nam een jood in oude
kapotte kleding, die bij een kraampje hete olijfolie verkocht
de teugels van zijn paard vast,

'O sheikh al islam, jullie zeggen dat jullie profeet saw heeft gezegd dat
de wereld een gevangenis is voor een moemin (gelovige), en een paradijs
is voor de ongelovige. Als ik nu naar jou kijk en jij naar mij, hoe kan jij je nu
in een gevangenis bevinden met die welvaart en die kleding, en hoe kan
mijn armoedige toestand nu een paradijs zijn?'

Ibn Hajar antwoordde: 'In vergelijking tot de door Allahu ta'ala voorbereidde plek die
je als gelovige zult krijgen in het paradijs is de toestand waar jij me nu in
ziet alsof ik in een gevangenis leef.
In jou geval; wanneer jij overlijdt zonder imaan, zal de toestand waar jij nu in
verkeerd een paradijs zijn vergeleken met de plek die Allah voor de ongelovige
voorbereid heeft in de hel.'

De jood is moslim geworden na het antwoord van Sheikh Ibn Hajar.

bron: boek atesin yakmadigi asik.

Als je je vrouw boven je moeder verkiest

Anas bin Malik vertelde:

In de tijd van de profeet saw was er een jonge die Alkama  heette. Hij
deed altijd het goede, vastte in de zomer en winter en vulde zijn nachten
met gebeden tot de ochtend aanbrak.

Op een dag werd Alkama ziek en hij kon ineens geen woorden meer uitbrengen.
De profeet saw werd hiervan op de hoogte gebracht, hij saw. stuurde Ali en Ammar bin
Yasir naar de jongen.
Hun probeerde hem de shahada te laten uitspreken, maar hij kon het niet. Ze stuurde
Bilal ra. naar Rasullullah saw om hem dit te vertellen.

De profeet saw vroeg: "Heeft deze jongen nog zijn vader en moeder?". Enkele sahaba
die daar aanwezig waren vertelde dat hij nog een oude moeder had. "Breng zijn moeder
naar mij", de profeet saw. vroeg haar te vertellen wat er met hem gebeurt is en hoe hij
met haar omging.

"Ya rasulallah mijn zoon is een hele goede jongen, een ware aanbidder. Het is altijd bezig
met zijn aanbiddingen is respectvol. Maar ik ben niet tevreden over hem, hij kiest de wil
van zijn vrouw boven mijn wil."

"Dat is de reden dat zijn tong niet wil praten, vergeef zijn fouten (hakkini helal et)." "O
Allah's profeet hij heeft mij vaak onrechtvaardig behandeld, ik kan hem niet vergeven.
(hakkimi helal etmem) "Ey Bilal, roep de sahaba bij elkaar en laat ze een vuur aansteken,
we gaan Alkama verbranden, want zijn moeder is niet tevreden over hem."

"Ya rasulallah, ga je hem voor mijn ogen verbranden?",zei de moeder."Hoe kan mijn hart
dat verdragen?"zei de moeder geschrokken.

De profeet saw. zei:"Het hellevuur is heter en pijnlijker dan het wereldse vuur, wanneer jij niet tevreden over je zoon bent, dan is het niet zeker wat er met hem zal gebeuren."
Zijn moeder zegt meteen: "Ya rasulallah ik heb hem vergeven!" en ging naar het huis van haar zoon. Ze hoorde zijn stem, hij kon weer praten. Hij herhaalde de shahada en is diezelfde dag overleden. Rasulallah saw. heeft zijn janaza gebeden en meegeholpen met het begraven van zijn lichaam, daarna zei hij:

"Ey sahaba, Ey muhadjir, Ey ensaar! Degene die zijn vrouw boven zijn moeder verkiest zal door de engelen vervloekt worden. Zijn fard en nafila gebeden zullen niet geaccepteerd worden."

bron: boek, Atesin yakmadigi asik, uitgeverij Semerkand

De zak snoep

In één van de avonden zat een vrouw in een vliegveld te wachten op haar vlucht. Tijdens het wachten, ging zij naar een winkel en kocht een boek en een zak snoep om zo de tijd door te brengen in het lezen. Plotseling terwijl zij geconcentreerd aan het lezen is, merkte zij op dat er een meisje naast haar zat en een snoepje uit een zak, die tussen hen lag, pakte en opat. Ze besloot eerst haar te negeren, maar ze raakte snel geïrriteerd omdat het meisje telkens snoep van de zak pakt en in haar horloge kijkt. De vrouw dacht bij zichzelf: “Als ik nou ongemanierd en niet goed opgevoed was, dan had ik dit meisje een pak slaag verkocht”.

Zo ging het verder, elke keer als de vrouw een snoepje pakt, pakt het meisje ook een snoepje, terwijl de vrouw haar met een boze blik aankijkt. Op een gegeven moment was het meisje vlug dat ze het laatste stukje snoep pakte en deze deelde in tweeën, waarna ze met een glimlach op haar gezicht de ene helft aan de vrouw gaf en de andere helft zelf at. De vrouw dacht bij zichzelf: “Wat een stumpert, naast dat zij niet gemanierd is, bedankt zij mij ook niet.”

Vervolgens hoorde ze een oproep dat de vliegtijd aangebroken is. Ze stond woedend op, zonder achterom te kijken naar de plek waar de dief zat, en stapte het vliegtuig in. Toen ze heerlijk op de stoel zat en van plan was het boek dat zij bijna afkreeg in haar tas neer te leggen, schrok ze bij het zien van de zak snoep die in haar tas was. Ze begon na te denken: “Oh mijn Allah, de zak snoep was van dat meisje en zij liet mij toe om met haar te eten!!” Toen besefte ze met pijn in haar hart, dat zij juist de stumpert is, niet gemanierd is en ook nog de dief is in deze situatie.

Hoe vaak denken wij niet dat wij gelijk hebben in een zaak, terwijl dat achteraf niet zo is? Hoe vaak hebben wij niet ons vertrouwen in iemand opgegeven omdat we ons vastklampen aan onze meningen die achteraf niet waarheid bleken te zijn? Dit moet de reden zijn om twee keer na te denken voordat we anderen veroordelen. Laten we de anderen duizenden kansen geven, voordat wij hen veroordelen!

Vul de bekers met melk!

In één van de dorpen brak hongersnood uit. Dus eiste de burgemeester van de bewoners van het dorp iets vreemds in zijn poging om de gevaren van water- en hongersnood tegen te gaan.

Hij vertelde de bewoners dat hij een groot reservoir in het midden van de stad ging leggen en dat iedereen van het dorp een beker melk in het reservoir moet gieten, met één voorwaarde en dat is dat niemand hen mag zien. De mensen gingen mee akkoord om de wil van de burgemeester te verwezenlijken.

Iedereen in het dorp ging stiekem in de nacht hun gedeelte in het reservoir gieten. Vroeg in de ochtend maakte de burgemeester het reservoir open...
En wat zag hij?
Het reservoir was vol gegoten met water!!! Waar is de melk gebleven? vroeg de burgemeester zich af. En waarom heeft iedereen water in het reservoir gegoten in plaats van melk?

De mensen zeiden in zichzelf: “Mijn beker water zal niet van invloed zijn op de bekers melk die de rest van het dorp in het reservoir zal gieten”. Ze rekenden allemaal op de rest van het dorp...en de manier waarop ze dachten was het zelfde en iedereen dacht dat hij de enige was die water in plaats van melk in zou gieten. Het gevolg hiervan was: De hongersnood bereikte dit dorp en de meeste mensen hebben de hongersnood niet overleefd en ze konden niemand vinden die hen in de moeilijke tijden zal helpen.

Besef jij wel dat je bekers met water vult in plaats van melk in een tijd waarin wij jou nodig hebben?

Wanneer jij je broeders die niks te drinken, te eten of te dragen hebben aan hun lot over laat, terwijl jij van een zak aardappels geniet en een fles coca cola...en als excuus geeft dat jouw hulp niet van invloed zou zijn, dan ben jij bezig met het vullen van bekers met water.

Wanneer jij jouw taken niet voltooit met de gedachte dat het niet zichtbaar zal zijn tussen de vele werkzaamheden die de rest uitvoert, dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.

Wanneer jij jouw intentie niet zuivert bij alles wat jij doet en denkt dat de rest dat wel doet en dat jouw zuivere intentie geen verschil kan maken...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.

Wanneer jij jouw rijkdom niet beschikbaar stelt voor jouw medemoslims die arm zijn en denkt dat de rest dat wel zal doen...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water.

Wanneer jij onachtzaam blijft en niet bidt voor jouw medemoslims zodat Allah overwinning, vergeving en barmhartigheid zal schenken. En wanneer jij Allah niet gedenkt en niet meer om vergiffenis vraagt en niet meer in de nachten bidt. En wanneer jij je tijd verspilt en het niet nuttig gebruikt om wijzer te worden en om anderen wijzer te maken en uit te nodigen tot de islam, denkende dat de anderen dat wel zullen doen...dan ben je bezig met het vullen van bekers met water!!

Zeer belangrijk verhaal

Stel je eens voor. Je staat al een uur voor je spiegel, dromerig …
met je mascara in de ene hand en in je andere hand je flesje parfum…..

En opeens hoor je de deurbel gaan !!
Je loopt naar de deur toe, je kijkt door het gaatje. Wie is die
onbekende man, met een stralend gezicht?
"Wie ben je ?”
”Ik ben het, de profeet van Allah !!”
Met een grote vreugde, strek je je arm om de deur open te doen
voor Allah's boodschapper en hem welkom te heten.
Maar…… je denkt er ineens aan! De videoclip op tv die je aan het
kijken was! Je loopt snel weg om de tv uit te zetten, maar je
vergist je van knop en zet het geluid nog harder..
Eindelijk vind je de juiste knop, oef! de televisie staat uit,
gelukkig.
Je loopt terug naar de deur om te openen …
Oh nee! De posters van
die popsterren in mijn kamer! Je loopt naar
je kamer om ze van de muren af te
halen.

Voor de tweede keer gaat de deurbel.
Je raakt in paniek. De profeet van Allah zal weggaan.
Je laat een poster vallen op je bureau… en daar zie je de cd’s
liggen. Al die cd's die je al honderden keren hebt gehoord. Je
kent ze allemaal uit je hoofd. Terwijl je in je hele leven nog
nooit een Quran vers zo snel hebt kunnen leren of onthouden, of
zelfs GELEZEN…
Zonder na te denken, raap je ze op en gooi je ze in de prullenbak,
en zet de deksel er terug op om te vermijden dat de profeet van
Allah ze zou zien; als je tenminste op tijd bent met de deur open
te doen en als hij je kamer zou
binnenkomen.

De deurbel gaat nog eens !! De profeet van Allah zal weggaan!
Je loopt naar de deur toe om open te doen ; maar… Ya Allah! Je
denkt 'ik heb gisteren mij haren geverfd bij de kapper!!' Je haast
je om een hoofddoek te vinden die groot genoeg is om je hoofd te
bedekken. Ok, je hebt de hoofddoek gevonden, het ziet er al beter uit ….
Je komt voorbij de spiegel als je terug naar de deur loopt. “Mijn
make-up!”
Je rent naar de badkamer om je gezicht te wassen; geen tijd om
reinigingsmelk te gebruiken!
Parfum !?… Elhamdulilah; de Profeet had aangebeld net voordat ik
het op mij ging spuiten.

Eindelijk ! Ik ben klaar om de Profeet van Allah te ontvangen.

"Maar nee!! Ik ga hem toch niet ontmoeten in een spijkerbroek!"

Je haast je weer om een djalaba te vinden. Je vind het en trekt
het aan. Eindelijk, je bent klaar om de deur open te doen.

Er is niemand voor de deur...

"Ik liet de Profeet van Allah wachten aan de deur..."

Je kijkt naar de straat. Gelukkig! Daar loopt hij. "Profeet van
Allah! Ik heb de deur open gedaan voor u!"

Hij komt terug en loopt je huis binnen.

Opeens!! Je gsm gaat
af en speelt de laatste nieuwe polyfone ringtone die je gedownload
had.

Je laat je hoofd zakken voor de Profeet van Allah uit schaamte.

Het nummer van degene die jou belt staat op de display. Je
bibbert. Je krijgt moeilijk adem. 'Hoe ga ik het aan de Profeet
uitleggen dat de persoon die belt, een schoolvriend is...?'

Je zet je gsm uit voordat de Profeet van Allah je ondervraagt.
Maar dan ruik je iets in je huis... en de Profeet van Allah ruikt
het ook. "Ya Rabbi! Oh neeeeeeee! Ik vergat mijn sigaret goed uit
te doven!"

Jullie horen de Azan ( oproep tot gebed).
Hoe ga je reageren?
Ga je het doen zoals je het iedere dag deed ? Of ga je alleen
bidden om de Profeet tevreden te stellen?
Wat ga je antwoorden als hij je vraagt wanneer de laatste keer was
dat je de Quran las ? De laatste keer dat
je het gebed van Al
Fajr deed ?
Als hij je ondervraagt over je
kennissen, en de mensen waarmee je omgaat? Je liefdes relaties, je
dates en je respect tegenover je ouders??

Weet je wat de Profeet zal doen?
Hij zal niet boos op je zijn.

Hij zal huilen. Huilen met heel zijn hart.
Hij zal zeggen: “Is het daarom dat ik mijn leven heb opgeofferd,
dat ik heb verdragen, alles wat ik heb verdragen? Is het voor
moslims zoals jij dat de graven van mijn metgezellen over
verschillende plaatsen zijn verspreid?
Ga jij het licht van de Islam dragen?
Hoe zal ik voor jou kunnen bijstaan bij Allah? Hoe kan ik je te
drinken geven
uit mijn kom (Kawther) terwijl jij mijn traditie
(Sunna) hebt laten vallen ?”


Verschillende kettingbrieven en mails vertellen je om sommige
mails ‘zoveel keer door te sturen en Allah zal je geven wat je
wenst’, deze mail heeft daar niks mee te maken.

Ik heb deze mail gelezen en heb me
proberen in te leven in de situatie van het meisje SubhanAllah. Ik
was ongeduldig dat het zo lang duurde voordat ze de deur open
deed.
Ik zat op het puntje van mijn stoel en was bang dat de Profeet zou
weggaan.

Als je deze mail niet naar je contacten stuurt zal je heus niets
overkomen insha’Allah. Als je hem wel doorstuurt krijg je
misschien
niets, Allah alleen kan je wensen doen uitkomen.
Maar, als je deze mail doorstuurt krijg je wel hasanaths.
Waarom ?
Eenvoudigweg omdat dit een oproep is. En elke persoon die een
oproep doet, Allah ziet hem als degene die Allah SwT en de profeet
Mohammed (salalahu aleihi wasalam) trouw is gebleven.

Zie je dan niet dat Allah alles weet wat er op aarde is en in de
hemelen?

Selaam aleikum.

En wat als het er wel is?

Salaam aleikum,
Ik heb voor jullie even een verhaal vertaald uit een mooi boek wat ik heb,er staan
tientallen korte gebeurtenissen in erg leerzaam inshallah.

Er kwam een man naar Ali (r.a). De man ontkende dat de mens na de dood opgewekt
zal worden, verantwoording zal moeten afleggen in het hiernamaals, en dat er een Hel
en een Paradijs is.

Hij zei tegen Ali (r.a):

"Oh Ali, jullie moslims geloven in het hiernamaals, wij echter niet. Jullie doen om gered te
worden van de Hel en om het Paradijs binnen te treden allerlei aanbiddingen,
geven jullie geld ervoor uit en doen er veel moeite voor zowel psychisch als fysiek.
Is dat al die moeite wel waard? En hoe weet je zo zeker dat je wel opnieuw opgewekt zal
worden na de dood?"

Ali luisterde aandachtig naar de man, en gaf het volgende antwoord:

"Inderdaad, opgewekt worden na de dood, verantwoording afleggen voor je daden, en naar
de Hel of het Paradijs gaan als eeuwige verblijfplaats es er zoals jij zegt niet, of zoals
wij zeggen wel.
Laten we ervan uitgaan dat het er niet is zoals jij verondersteld. Als er geen leven zou zijn
na de dood, dan zitten wij in het zelfde schuitje als jij. Nog is er voor jou dan iets nog voor ons.
De gebeden die wij voor Allah gebeden hebben, de aanbiddingen die we verricht hebben,
de hulp aan mensen en de goede daden die we verrichte hebben, de zakaat en sadaqa die we
omwille van Allah geschonken hebben zullen ons sowieso geen schade toebrengen.
Maar mocht het hiernamaals zoals wij zeggen er wel zijn, hoe zal jou toestand dan zijn?"

De man was een moment stil, en dacht na, daarna zei hij:

"Wallahi, in beide situaties zullen jullie tot de winnaars behoren. Mocht er een hel,paradijs en
hiernamaals zijn dan zullen wij tot de verliezers behoren!"
"Leer mij jullie weg, ik zal ook moslim worden" zei de man en bekeerde zich tot de islam.

De kapper en de oude man,

Een man ging naar de kapper om zijn haar en baard bij te laten knippen. Ze begonnen te discussiëren en spraken over vele zaken. Al gauw kwamen ze bij de bekende vraag of God wel bestaat. De kapper zei: "Kijk, ik geloof niet dat God bestaat." "Waarom zeg je zoiets?" vroeg de man. "Nou, iemand hoeft alleen maar naar de wereld te kijken en hij zal zien dat God niet bestaat. Als God echt bestaat, zouden daar dan zoveel zieke mensen zijn? Zouden daar zoveel gehandicapte kinderen zijn? Nee, Als Hij echt bestond, zou er geen ellende zijn op de aarde. Ik kan me niet voorstellen dat een God dit allemaal kan toestaan. De man was even stil maar zei verder niets. De kapper was inmiddels klaar en de man verliet de zaak. Onderweg naar huis zag hij een oude man op straat met heel lang haar en ongetrimde baard. De man ging onmiddellijk weer terug naar de kapperszaak en zei tegen de kapper: "KAPPERS BESTAAN NIET !" "Maar ik ben toch een kapper en ik sta hier vlak voor je" antwoordde de kapper. "NEE!" zei de cliënt. "Kappers bestaan gewoon niet. Als zij echt bestonden, zouden er geen mensen meer rond lopen met lang haar en ongetrimde baarden op de wereld." De kapper antwoordde: "Ach, wij kappers bestaan zeer zeker wel. Het zijn gewoon de mensen die niet naar ons komen." "Exact!" ging de man verder. "Dat is het hem nou juist. God bestaat ook zeer zeker wel. Het zijn juist de mensen die niet naar Hem gaan en Hem niet opzoeken en daarom is er zoveel ellende op de wereld."



Wassalaam

 leerling vraagt over de tevredenheid van Allah

Het theekopje..


Op een dag zag een koppel een prachtig theekopje in een winkel staan.

Ze zeiden tegen de verkoopster: "Mogen we die even zien? We hebben nog nooit zo'n mooi kopje gezien." Toen de winkeljuffrouw hen het kopje overhandigde, begon het ineens te spreken.

"Jullie begrijpen het niet," zei het kopje. "Ik ben niet altijd een theekopje geweest. Ooit was ik rood en van klei. Mijn meester nam me op en rolde me heen en weer en klopte me keer op keer en ik schreeuwde het uit 'Laat me met rust', maar hij lachte alleen maar en zei, 'Nog niet.'

"Toen werd ik op een draaischijf geplaatst," zei het theekopje, "en ineens werd ik rond en rond gedraaid. 'Stop! Ik word duizelig', schreeuwde ik. Maar de meester knikte alleen en zei, 'Nog niet.'"

Daarna plaatste hij me in de oven. Ik had nog nooit zulke hitte gevoeld. Ik vroeg me af waarom hij me wilde verbranden en ik schreeuwde en klopte op de deur. Ik kon hem zien door de opening en ik kon zijn lippen lezen terwijl hij zijn
hoofd schudde, 'Nog niet.'"

Eindelijk ging de deur open, hij zette me op de plank en ik begon af te koelen. 'Zo, dat is beter', zei ik. Hij borstelde me en verfde me helemaal onder. De lucht was verschrikkelijk. Ik dacht dat ik zou stikken. 'Stop, stop daarmee!' gilde ik. Hij knikte alleen, 'Nog niet'.

Toen plaatste hij me ineens terug in de oven, niet zoals de eerste keer, deze keer was het 2 keer zo heet. Ik smeekte, ik bedelde, ik schreeuwde, ik huilde. Al die tijd kon ik hem zien door de opening, zijn hoofd schuddend, 'Nog niet'.

Ik stond op het punt om het op te geven. Maar de deur ging open en hij nam me eruit en plaatste me op de plank. Een uur later gaf hij me een spiegel en ik kon niet geloven dat ik dat was. 'Het is prachtig, Ik ben mooi'.

'Ik wil dat je dit onthoud,' zei hij, 'Ik weet dat het pijn doet om op en neer gerold en geklopt te worden, maar als ik je met rust had gelaten, was je opgedroogd.

Ik weet dat je duizelig werd van het ronddraaien op de schijf maar als ik gestopt was, was je afgebrokkeld.

Ik weet dat het pijn deed en dat het heet en onuitstaanbaar was in de oven, maar als ik je er niet in had gestopt, zou je gebarsten zijn.

Ik weet dat de lucht slecht was toen ik je in de verf zette, maar als ik dat niet gedaan had, zou je nooit hard geworden zijn; je zou geen kleur in je leven hebben gehad.

En als ik je niet voor een tweede keer in de oven had gezet, zou je het niet lang uitgehouden hebben want de hardheid zou niet gebleven zijn. Nu ben je een afgewerkt product. Je bent precies geworden wat ik in gedachte had toen ik aan je begon.'


Aan Allah is het grootste voorbeeld.

Wonderlijk is het geval van de gelovige, want er zit iets goeds in al zijn omstandigheden en dat is bij niemand anders het geval dan bij de gelovige; als hem iets vreugdevols overkomt, is hij Allah dankbaar dus daar zit iets goeds voor hem in, en als hij in moeilijkheden komt, ondergaat hij die geduldig, en daar zit iets goeds voor hem in!

Salam broeders en zusters,

Ik wil mijn verhaal met jullie delen
het is best wel heftig.

Op een avond had ik niks te doen,dus toen besloot ik om te gaan chatten
op een chatsite.Ik melde mij daar ineens ging iemand tegen mij praten,
Hij praatte zoo netjes en goed. Ik heb die avond best met hem lang gechat. Hij vroeg mijn msn dus toen besloot ik om mijn msn te geven,ongeveer 2 maanden ging ik met hem via msn prate en via tel,Hij deed zich zelf zooo goed voor en slim,Ik da8 bij me zelf het is een goeie jonge. Na 2 maanden vroeg hij mij of ik hem kon zien,ik besloot om dat te doen....Ik zei tegen hem ik wil naar een restraunt niet bij jou thuis,eerste zei hij is goed, Toen ik bij zijn woonplaats aankwam, zei hij tegen mij we gaan naar huis van mijn vriend .Met mijn domme kop ging ik met hem mee naar huis van zijn vriend. Toen we naar huis van zijn vriend ging,ging zijn vriend weg. Ik zat met hem op de bank hij kwam steeds dichter bij mij ik zei tegen hem dat is niet de bedoeling,ik wil het niet maar ik had geen kracht om hem tegen te houden,Hij trok mijn kleren uit en mij verkrachte keer op keer! ik zei tegen hem hou op,hou op !!!! het doet pijn,IK probeerde te schreeuwen maar hij hield zijn hand voor mij mond,toen het afgelopen was,Ik zei tegen hem hoe kon je dat doen ik vertrouwde jou,hij zei tegen mij jaa ik heb niks gedaan jij bent een ontmaagde meisje,terwijl dat niet zo was. Ik zei tegen hem ik ga naar de politie,hij zei tegen mij als je dat doet ik weet waar je vader werkt en wie je broer is,als je een stap naar politie zet zie je vader een je broer nooit meer terug.
Die jonge was in alles staat,hij had geen huis geen vergunning, het kon hem toch niet schelen..Ik ben overstuur naar huis gegaan. Onder douche ik kon niet geloven dat mij zo iets overkwam. Ik huilde en huilde. Ik werd niet op tijd ongesteld,ik voelde me misselijk ik voelde me altijd moe,en ik moest elke min naar de wc. Ik wist meteen dat ik zwanger ben Ik ging testen en het was zo,Ik was radeloos!! Ik wist niet wat ik moest doen. Enige optie voor een meisje als mij was abortus Ik ben absoluut tegen abortus,Maar wat moest ik anders doen ik had geen keus dat kindje zou toch geen goeie leven krijgen. Ik besloot om aan mijn school alles te vertellen,Ik ben naar mijn leraar gegaan en alles verteld. Ik heb mijn kindje weggehaald,
geestelijk was ik helemaal kapot. Hij kwam elke avond in mijn dromen elke keer zei hij je bent een slechte moeder ik kan niet uitleggen hoeveel pijn ik had. Maar goed ik praatte elke week met de psycholoog. Het hielp wel een beetje maar elke keer als ik mijn ogen dicht deed kwam die beelden. Wat het meeste voor mij waarde en trots was,was mijn maagdelijkheid dat heeft hij van me afgepakt. Ik vervloekte hem elke min elke sec,en ik weet als moslima mag ik dat niet doen...op een dag besloot ik alles aan Allah over te laten Allah zal hem straffen voor wat hij mij aangedaan heeft. Vervolgens hoor ik via via dat hij vergunning heeft gekregen en een huis. En dat hij hapt leeft. Ik was zooooooooo kwaad boos op alles en iedereen.
Maar op een dag da8 ik bij me zelf Je bent een moslima jij moet niet gaan vervloeken en hem de dood wensen. Jij moet vertrouwen hebben in allah.
3 weken geleden kwam ik hem tegen,Ik zei tegen hem ik heb jou vergeven wat jij mij aan gedaan hebt om allen zelf rust te krijgen,Hij begon mij uit te schelden voor hoer bitch slet
Het deed mij zooo veel pijn ik kan niet uitleggen.

En nu zit mij zoo dwars hoe moet ik mij toekomstige vertellen dat dit mij overgekomen is
die vragen door mijn hoofd ik word gek zal iemand zijn die dit accepteert?
moet ik de waarheid vertellen of mijn mond houden en operatie gaan doen.:S
maar ik weet sowieso ik kan niet met zo een leugen gaan leven met mijn toekomstige..
Ik ben helemaal radeloos!

Ik ben nog niemand tegen gekomen
en niet dat ik het wil,in jongens heb ik totaal geen vertrouwen
ik weet niet of ik ooit kan iemand vertrouwen.

Dit was mijn verhaal.

MashaAllah mooi verhaal....

Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld...
men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen...
Ik kan mij die nacht nog goed herinneren.
Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.
Het was een avond vol lege woorden.
Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen.
Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte.
Ik roddelen over mensen en zij lachen.
Die avond maakte ik ze erg aan het lachen.
Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren.
Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte.
Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk.
Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had.
Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen.
Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen.
De lachende echo's van mijn 'grap' vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis.
Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming.
Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?'
Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!'
Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was.
Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe.
Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang.
Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had.
Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit
minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen.
Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af.
Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd.
Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij
berichtten over de komst van Salem (mijn zoon).
Meteen ging ik naar het ziekenhuis.
Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen
mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!'
Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen.
Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat
soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige
misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen
zien!'
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op.
Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen.
SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er
met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd.
Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden.
Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!'
We verlieten het ziekenhuis samen met Salem.
Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht.
Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis.
Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen.
Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem.
Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!
Salem groeide en begon te kruipen.
Hij had een merkwaardige manier van kruipen.
Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen.
Toen ontdekten we dat hij mank liep.
Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was.
Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.
De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op.
In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven.
Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.
Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren.
Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen.
Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag.
Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes.
Salem werd groter en met hem mijn zorgen.
Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.
Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van.
De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.
Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker.
Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima).
Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken.
Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem.
Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem.
Tien jaar lang heb ik hem genegeerd.
Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet.
Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was.
Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom huil je?!'.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen.
Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen.
Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te
verplaatsen!! Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?'
Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde.
Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem.
En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje
Omar,die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was.
En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij.
Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden.
Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren.
Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: 'Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem.
Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?'
Hij zei: 'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat'
Ik zei: 'Nee... ik zal met je mee gaan'.
Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet.
Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen.
Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen.
Hij weigerde en zei:'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.' Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging,
maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd.
De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden.
We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat...
of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven.
Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is?
Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen.
Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken.
Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond.
Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten.
SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij.
Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen.
Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden.
Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen.
Er waren nog wat mensen in de moskee Sunnagebeden aan het doen.
Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen.
Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder.
Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde.
Het was Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf:
'Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is'
Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis.
Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem,
maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.
Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste.
Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen.
Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof).
Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen.
Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan.
Ik las de Quran meerdere malen per maand uit.
Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven.
Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw.
Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem.
Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld.
Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.
Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen.
Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan.
Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies.
Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!
Ze was erg blij en ze moedigde mij aan.
Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl.
Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.
Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid.
Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen!
Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis.
Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde.
Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.
...Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte.
Haar stem was anders.
Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.'
'InshaaAllah' antwoordde zij. En ze bleef stil.
Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen.
Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).
Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..'
Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging...
Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.
Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal.
Alsof ze deed alsof ze blij was.
Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?', 'Niets' zei ze.
Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is Salem?' Haar hoofd boog naar beneden.
Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen.
Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem! Waar is Salem???'
Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei:
'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'.
Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen.
Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.
Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen.
Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht.
De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan:Ya Allah (Oh Allah)!

Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de van de geweldige troon.

Let op!: Als het verspreiden van dit verhaal je te zwaar valt, verspreid het dan niet. Dan verdien je ook niet de beloning daarvan. En die beloning is geweldig.


-- EINDE VERTALING --


Salamou 3alaikoum oua rahmatoulah oua barakatouh