Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
Bismillah Irahman Irahiem, Alhamdolilahi Rabil Alamien Wasalatu wasalamu 'ala khairy khaliqihi Muhamadin wa 'ala aalihi wa sahbihi adjma'ien (In de Naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle. Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden. Vrede en zegeningen zij met de beste schepping Mohammed en op zijn afstammelingen, metgezellen en allen)
Ondankbaar
Dit verhaal gebeurde tijdens het feest 'Ied ul Fitr' (afsluting van de vastenmaand Ramadan). Er was iemand die erg welgesteld was. hij was erg rijk en had een overvloed aan goederen. op die dag kwam een straatarme man (Fakir) en hij belde bij de rijke man aan; de arme zei dat hij op reis was en graag wat wilde eten. de rijke man duwde hem opzij en schold hem uit; joeg hem weg van zijn huis. Hij zei dat hij zijn Ied ul Fitr verstoorde. de rijke man was met zijn vrouw en kinderen aan het feesten. de Fakir voelde zich zeer bedroefd, met zijn totale ziel en geest sprak hij tot Allah (SWT): "O Allah, geef mij ook zulke rijkdommen en ik verzoek U mij ook zo'n dag te schenken, opdat ik in UW naam kan weggeven en dat ik dankbaarheid kan tonen en dat UW arme dienaren kan helpen."
Allah's Wil geschiedde en binnen 1 jaar kreeg de rijke man grote ( ook financiële) tegenslagen. Hij werd uiteindelijk ook een fakir. De eens arme Fakir had echter in 1 jaar tijd zo'n groot succes door Allah's Wil. Toen hij na 1 jaar het ied ul Fitr feest vierde werd er op zijn deur geklopt. Hij vroeg wie aan de deur was. Een stem zei: "Ik ben een Fakir en ik ben arm, ik wil graag iets hebben om te eten" De nieuwe rijke man herkende de Fakir. het was dezelfde man, bij wie hij een jaar gelden had aangebeld." de fakir kreeg zoveel te eten. na het eten zei de rijke man: "Nu mag je ook nog van mijn bezittingen nemen, zoveel als je wenst. Ik was het die een jaar geleden bij jou thuis aangebeld had en jij hebt mij weggezonden. Ik heb Allah (SWT) beloofd, dat als ik iets van Allah's rijkdom zou bezitten, ik de armen zou helpen. Vandaag is het moment aangebroken dat juist u nu bij mijn huis aanbelt. U bent deelgenoot van mijn rijkdom omdat ik toen bij jou had aangeklopt. Je had mij weggejaagd. En vandaag heeft Allah (SWT) mij verrijkt."
Toen hij dat hoorde, begon hij te huilen. Hij begon zich te richten tot Allah (SWT)
Allah (SWT) openbaard in de Heilige Koran 3: 26 Zeg: "O Allah, Heerser van het Koninkrijk. U geeft de heerschappij aan wie U wilt en U ontneemt de heerschappij van wie U wilt. U maakt machtig wie U wilt en U vernedert wie U wilt. Slechts in UW handen is al het goede. Waarlijk, U hebt macht over alles. "
De boodchap bij deze gebeurtenis (Waki'a) is dat Allah (SWT) zelf uitmaakt wie HIJ tot rijke maakt en wie HIJ tot een Fakir maakt. De lering die wij hieruit kunnen trekken, is dat wij ongeacht de situatie en in welke omstandigheden wij ook mogen verkeren, wij Allah soubhana wa ta'ala dankbaar moeten zijn. En dat wij goed met elkaar moeten omgaan, ongeacht de status van de mens dat je met liefde en respect met elkaar moet omgaan. Bij Allah, heeft elke mens, ongeacht de status, kleur of uiterlijk, een eigen plaats. Allah is HIJ, die weet wat wij in onze harten hebben. deze eigenschap heeft de mens niet. Insha Allah, zullen wij lering trekken uit deze gebeurtenis
De drie vrouwen uit het leven van Moussa (vrede zij met hem)
De drie vrouwen uit het leven van Moussa
(vrede zij met hem)
Anas levert over dat de Boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zij met hem) zei: `De beste vrouwen van het mensdom zijn vier: Mariam de dochter van `Imraan, Aasiaah de vrouw van Fir'aun, Kadidja de dochter van Khoewailid, en Faatima de dochter van de boodschapper van Allah (Allah's vrede en zegeningen zij met hem) .' [Boekhaarie en Moesliem].
Overgeleverd door Aboe Hoerayrah: "Djibreel [Gabriël] (vrede zij met hem) kwam bij de profeet (Allah's vrede en zegeningen zij met hem) en zei, `O Allah's Apostel! Het is Khadidja die naar je toekomt met een vleessoep-schotel (of iets te eten of drinken). Wanneer ze bij jou arriveert, groet haar dan namens haar Heer (d.w.z. Allah) en namens mij en geef haar de goede tijding dat ze een Qasab (paleis in het Paradijs) zal hebben, waarin noch enige herrie noch enige vermoeienis (problemen) zullen zijn.' [Sah'ieh' Al-Boekhaarie].
Zoals velen op deze aardbol, heeft elke mens een voorbeeldfiguur.
Hierbij een paar vrouwen die voor elke moslimvrouw een voorbeeld moet zijn en blijven. Deze vrouwen hebben lange tijd geleden geleefd, maar toch kan hun manier van leven de dag van vandaag nog steeds erg inspirerend zijn en zeker wel nagebootst moeten worden wa alhamdulilah.
In de tijd van Moussa (vrede zij met hem) bestonden zeker 3 vrouwen met een voortreffelijke karakter.
De eerste vrouw is de moeder van Moussa (vrede zij met hem), de tweede vrouw is de vrouw van de Fir'aun Aasiaah de dochter van Mozaahim en de derde was zijn vrouw. Deze 3 vrouwen zijn een voorbeeld voor elke moslimvrouw, en elke moslimvrouw zou moeten
weten hoe deze vrouwen geleefd hebben en hoe hun karakter hun niet in de steek liet tijdens moeilijke momenten.
Moussa (vrede zij met hem) was geboren in de tijd dat de fir'aun heerste, de Qor-aan leert ons dat hij een hoogmoedige man was. Hij onderdrukte een groep in de land waar hij heerste. Er zou een kind geboren worden uit de volk van de Kinderen van Israiel (Banie Israiel), die een profeet zou zijn, om dat te voorkomen werden alle jongetjes die in dat jaar geboren werden vermoord.
De moeder van Moussa (vrede zij met hem) hield erg veel van haar kind, haar liefde voor Moussa (vrede zij met hem) was een bovennatuurlijke liefde, haar liefde voor hem overtrof alles en was erg groot. Ze was erg bang voor haar kind en wist niet wat ze moest doen.
Ze kreeg een visioen, Allah zegt in de Qor-aan "En wij inspireerden aan de moeder van Moussa: "Zoog hem", maar als jij voor hem vreest, werp hem dan in de rivier, en vrees niet en treur niet: voorwaar, Wij zullen hem bij jou terugbrengen en hem tot één van de Boodschappers maken."(Soerat al Qasas vers 7)
De moeder van Moussa (vrede zij met hem) had twee keuzes óf hem bij haar houden en de laatste momenten met haar kind doorbrengen voordat de Fir`aun haar zoon komt doden, óf op Allah vertrouwen en doen wat haar opgedragen is.
Hoe kan een moeder haar kind in een rivier leggen wetend dat het onveilig is, ze weet niet waar haar kind terechtkomen zal en of haar kind veilig en wel zal zijn. Zou een moeder haar kind niet willen behoeden tegen de vijand? Zou een moeder die zoveel liefde heeft voor haar kind, haar kind niet op allerlei manieren willen beschermen?
De moeder van Moussa (vrede zij met hem) vertrouwde op Allah en
vreesde en treurde niet. Om haar zoon te redden deed ze wat haar opgedragen werd en legde hem in de rivier.
Echter, Moussa (vrede zij met hem) werd opgepikt door de mensen van de fir'aun bij zijn paleis (vers8).
De vrouw van de fir'aun Aasiaah de dochter van Mozaahim was een goede gelovige vrouw, zij had geen kinderen maar wenste die wel,. Toen de vrouw van de fir'aun, Aasiaah bint Mozaahim, Moussa (vrede zij met hem) zag zei ze "Hij is een verkoeling voor mijn en jouw oog." (Soerat al Qasas vers 9).
Het was duidelijk dat Moussa (vrede zij met hem) een baby was van de Kinderen van Israiel, de Fir'aun wilde hem doden maar Aasiaah hield hem tegen "Doodt hem niet, moge hij ons baten, of kunnen wij hem als zoon aannemen" (Soerat al Qasas vers 9).
Zodoende hebben ze hem in hun gezin opgenomen. Zoals elke mens op de wereld hoort ook een baby voedsel binnen te krijgen.
Echter Moussa (vrede zij met hem) weigerde het melk van elke vrouw die hem probeerde te zogen, en wilde absoluut niet drinken. Dit verontrustte het echtpaar natuurlijk. Allah zegt in de Qor-aan: "En wij hebben hem daarvóór zoogmoeders verboden" (Soerat al Qasas vers 12)
Toen hij het water van Madyan bereikte, vond hij daar een groep mensen die hun vee te drinken gaven. Hij zag ook twee vrouwen die zussen van elkaar waren die hun vee tegenhielden en vroeg hen wat er met hen aan de hand was. "Zij zeiden: "wij laten het vee pas drinken als de herders weggaan". (Soerat al Qasas vers 23)
Moussa (vrede zij met hem) gaf hun vee te drinken en trok zich terug in de schaduw en deed een smeekbede naar Allah toe "Mijn Heer, ik heb behoefte aan het goede dat U tot mij neerzendt"(Soerat al Qasas
vers 24)
Ondertussen werd het hart van de moeder van Moussa leeg, en had het geheim bijna onthuld, maar Allah had haar hart sterker gemaakt en zo behoorde de moeder van Moussa tot de gelovigen.
Soebhanna Allah, zou een moeder niet gek worden als zij dit mee zou maken? Zou ze niet achter haar kind gaan en haar kindje bij haar nemen, zou een moeder de straat niet oprennen en zoeken naar haar zoon?
De moeder van Moussa toont ons hoe sterk haar imane was en hoe geduldig zij was. De moeder van Moussa (vrede zij met hem) stuurde haar dochter, de zus van Moussa (vrede zij met hem), op pad om te zien waar haar zoon terechtgekomen was. (vers 11).
De zus van Moussa (vrede zij met hem) zag dat Moussa melk weigerde van iedere vrouw en zei: "zal ik jullie een huisgezin wijzen dat hem voor jullie zal verzorgen en hem opvoeden?" (Soerat al Qasas vers 12)
Daarop kwam zijn moeder en zoogde hem, tot verbazing van iedereen, dronk Moussa (vrede zij met hem) de melk van zijn eigen moeder op. "Toen deden Wij hem tot zijn moeder terugkeren, opdat haar oog verkoeld werd en zij niet bedroefd was, en opdat zij wist dat de belofte van Allah waar is. Maar de meesten van hen weten dat niet." (Soerat al Qasas 13)
Zo was de moeder van Moussa (vrede zij met hem) toch nog altijd dichtbij hem. Hij werd opgevoed door 2 vrouwen die erg veel van hem hielden. Hij was dicht bij zijn echte moeder en dicht bij de vrouw die volmaakt was, Aasiaah de dochter van Mozaahim.
Door een ongeluk doodde Moussa (vrede zij met hem) iemand. Een man berichtte Moussa (vrede zij met hem) dat ze hem wilden vermoorden, waarna Moussa (vrede zij met hem) vertrok. Hij vertrok richting Madyan terwijl hij zei: "Moge mijn Heer mij op de rechte pad leiden." (Soerat al Qasas vers 22)
Een van die vrouwen die Moussa (vrede zij met hem) kort daarvoor was tegengekomen bij het water, liep verlegen en vol schaamte naar hem toe om een boodschap van haar vader door te geven aan hem. "Zij zei: "voorwaar, mijn vader roept jou om te komen, om jou te belonen, omdat jij ons (vee) te drinken hebt gegeven."(Soerat al Qasas vers 25)
Zij had een opvallende schaamtevolle en verlegen karakter. Moussa (vrede zij met hem) liep voor haar, Zij vertelde hem links of rechts te gaan.
Een van de twee zussen vroeg haar vader: "O vader, neem hem toch in dienst. Voorwaar, de beste die je in dienst kan nemen is de betrouwbare sterke" (Soerat al Qasas vers 26)
De vader van de meisjes vroeg Moussa om met een van hun te trouwen. Echter, Moussa bezat niets, hij was tenslotte vertrokken uit zijn land. Allah zegt in de Qor-aan: "Hij zei: "voorwaar, ik wens dat jij met een van deze dochters van mij trouwt, op voorwaarde dat jij acht jaar bij mij in dienst komt. Maar als jij er tien vervult, dan is dat aan jou. Ik wil het jou niet moeilijk maken." (Soerat al Qasas vers 27)
En zodoende trouwde Moussa met haar.
Moussa werd ondertussen profeet en kreeg steun van alle 3 vrouwen. Toen Moussa (vrede zij met hem) met de kinderen van Israël de emigratie maakten, kwam de leger van de Fir'aun en de Fir'aun zelf achter hun aan. Aasiyaah was gewend te zeggen ik geloof in de heer van Moussa en Haroen, op een keer zei Firaoun tegen zijn bediendes: `ga op zoek naar de grootste steen en als Aasiyah standvastig blijft in haar geloof, gooi de steen op haar en als ze haar dien opgeeft is ze mijn vrouw., Aasiyah keek naar de lucht en zag haar huis in het Paradijs. Ze bleef standvastig en haar ziel ging eruit. De steen werd gegooid op haar levenloze lichaam.
"En de gelovigen heeft Allah de vrouw van Firaoun als voorbeeld gegeven, toen zij zei: "Mijn Heer, bouw voor mij een huis aan Uw Zijde in het Paradijs, en red me van Firaoun en zijn daden en red mij van het onrechtvaardige volk." (Soerah At Tahrim: 11)
Dat waren pas tijden waarin de levens van Moslim waarde hadden!
Dat waren pas tijden waarin de levens van Moslim waarde hadden!
Umar ibn Abdul Aziz was de khalief in de tijd dat moslims gevreesd waren vanwege hun legers en jihad.
eventjes kort voordat het verhaal begint! Het is overgeleverd dat een moslim samen met zijn vriend liep ergens bij de grens van het moslim rijk. En opeens zag hij een leger van de romeinen waar niemand iets van wist. Ondanks dat zijn vriend het hem afraadde, hij viel ze in zijn eentje aan. Hij vocht zo hard dat hij steeds dieper in het leger kwam totdat het hele leger in tweeën scheurde en hij aan de achterkant uitkwam. Toen draaide hij zich om en ging weer door met hun vechten. Ze hadden zoveel moeite om hem te verslaan en te doden, dat ze dachten: "kijk wat één moslim kan doen, laat staan een heel leger van moslims!"
Dus hoe bedoel je dat deze moslim niet was overtuigd van het paradijs en Allah? Als hij zoals ons van de wereld hield dan zou hij rennen en een leger halen, maar ondanks dat hij gedood werd heeft hij toch gewonnen, want de trauma die hij hen leverde was beter dan een heel leger! Zoals een iemand zei: "Ik heb mijn ziel(leven) aan Allah verkocht, en wanneer je iets verkoopt(aan een betrouwbaar iemand), kan het jou dan schelen wat de verkoper ermee gaat doen?"
Umar ibn Abdul Aziz kreeg een brief van de Romeinen, en zij wouden een vredes akkoord sluiten met de Moslims. Ze wouden jiziah (beschermgeld) betalen en onder de Islamitische Staat leven. Umar vond het goed en hij stuurde een boodschapper naar hun toe, met een paar brieven waar zij zich aan moesten houden en die zij moesten tekenen.
Dus de boodschapper van Umar kwam in het land van de Romeinen en allerlei belangrijke mensen van de Romeinen kwamen naar hem toe.
Terwijl hij met hun aan het praten was, vielen zijn ogen op iets verbazingwekkend. De boodschapper zag een man, wiens ogen waren uitgehaald en die op zijn handen en voeten rondjes liep als een ezel. En hij herhaalde steeds: Lailaha il Allaah en SubhanAllaah de hele tijd. Elke keer als hij stopte werd hij geslagen met een zweep.
Dus iedereen wou met de boodschapper van Umar ibn Abdul Aziz praten, maar hij liep naar die man toe. De boodschapper was zeer verbaasd over deze man, want toen leefden de Moslims niet in het land van de ongelovigen. De boodschapper zei: Asalamu Alaikom! De man antwoordde: Walaikom Salaam, een Moslim in het land van de Romeinen? De boodschapper antwoordde: Ja, ik ben de boodschapper van Umar ibn Abdul Aziz. Wat is er met u aan de hand? Hij antwoordde:
Ik heb een verhaal. Ik ben van het koninklijke familie. Toen ik over Islam hoorde zei ik: Ashadu ana lailaha il Allaah, wa Ana Mohammada rasoel Allaah. De leider zei tegen mij: Jij hebt twee keuzes. De eerste keuze is dat je met mijn dochter trouwt en ik geef je mijn rijkdommen, maar je moet Islam verlaten, want ik kan niet iemand in mijn familie hebben die Moslim is. Ik zei tegen hem: Nee, dat zal niet gebeuren. De leider zei toen: Je tweede keus is dat we jou ogen uitplukken en we behandelen je als een ezel totdat je sterft. En ik zei:
Ik neem de tweede keuze.
Wat denk je dat de boodschapper van Umar Ibn Abdul Aziz toen deed? Ging hij zitten en vredes akkoorden sluiten? Zei hij: "Dit is een romein, wat heb ik nou met romeinen te maken?" Nee, bij Allaah, hij pakte zijn brieven en ging weglopen zonder hun aan te kijken. Dit was een gewone Moslim toen he, geen Khalief of Ameer van de Moslims! De boodschapper ging terug naar Umar ibn Abdul Aziz en vertelde aan hem wat er was gebeurt. Wat deed Umar? Zei hij tegen hem:
Waarom gaf je hun niet wat zij wilden o dwaas?! Ze wouden vrede, geef ze vrede! Kus hun voeten, laat ze tevreden over ons zijn! Waarom kwam je terug?!
Zei hij dat? Nee, dat zouden onze leiders doen. Maar niet Umar, niet Umar ibn Abdul Aziz!
Umar riep een schrijver en beval hem te schrijven:
In de naam van Allah, van Umar ibn Abdul Aziz, de Ameer van de gelovigen, naar de HOND van de Romeinen! Wallahel Aziem, als jij die man niet naar mij toebrengt, onder sterke bewaking, in mooie kleren, Wallahel Aziem, ik kom persoonlijk naar je toe en stap op je land en op je nek!
Dat was maar een Moslim en kijk hoe onze voorvaderen hebben gehandeld. Vandaag de dag sterven honderden duizenden Moslims en het enige wat onze leiders doen is slapen in hun paleizen, waar zelfs hun wcs van marmer en goud zijn terwijl de bevolking van honger sterft!
De brief bereikte de leider van die Romeinen en hij begon te trillen uit angst. En hij ging persoonlijk die man ophalen en gaf hem mooie kleren en hij stuurde hem bewaakt naar Umar ibn Abdul Aziz. Hij stuurde een brief mee en schreef daarin: Is dit de man die u zocht? OK, laten we nu over vrede praten. Umar zei toen:
Weg met jou en met je vrede!
Dat waren pas tijden waarin de levens van Moslim waarde hadden!
U bent Waarheid, U bent Arrahmaan en U bent Arrahiem. Alleen U neem ik aan als mijn Heer en Mohammed als mijn Profeet, de laatste van alle Profeten.
Ya Allah, aan U schrijf ik deze brief en voor U alleen wil ik leven, U weet het beste wat er in ons harten zit. Allah, vergeef mijn zonden en zegen mijn goede daden. Laat mij niet behoren tot de zondaars, Allah laat mij niet sterven in zonde!!! (ahoedoe billaah)
Geef mij kracht ya Allah om te weerstaan tegen de verleidingen op deze aarde. Laat mij niet streven naar het wereldse leven maar naar het Leven in het Hiernamaals (inshaAllah). Geef mij geduld ya Allah, om door te komen in moeilijke tijden en om door te gaan en niet op te geven.
Allah, verlicht mijn hart met Al-Quraan met Al-Islaam en met Al-Imaan. Aanvaard mijn berouw en bescherm mij om te hervallen naar het slechte. U bent Almachtig, U bent Al-Horend, bescherm mijn "ummah", bescherm hen en geef hen kracht. Verlicht hun harten met geduld, met Al-Islaam en Al-Imaan. Laat hen niet teveel waarde hechten aan het leven hier op aarde, maar laat hen allen streven naar het Leven in het Hiernamaals (amien). Ya Allah, laat ons toe tot diegenen die U mogen ontmoeten in het Paradijs. Bescherm mijn gemeenschap tegen Djahannam (Het Hellevuur). Allah, laat onze Liefde voor U groter zijn, vervul ons harten met Liefde voor U.
Laat mij dankbaar zijn en ons moslims voor al datgeen waarvoor U ons gezegend hebt in dit leven. Allah, bescherm mijn broeders en zusters in Palestina, Nigeria, Tsjechië en overal waar dan ook ter wereld. Laat ons dankbaar zijn voor het eten dat wij op tafel krijgen en laat ons niet behoren tot de Verkwistenen.
Allah het doet mij pijn om mijn "ummah" te zien lijden, laat ons dankbaar zijn voor elke dag dat wij leven, voor elke keer dat U ons berouw aanvaard en onze zonden vergeeft. Schud onze broeders en zusters wakker, NU, voor het te laat is. Zegen onze vasten!! Bescherm ons van het doen en zeggen van slechte dingen. Verlicht het leed van mijn "ummah", U wil alleen aanvaarden Wij.
Bescherm onze ouders, bescherm hen voor de last die wij hen veroorzaken. Laat ons onze moeders behandelen met liefde die zij ons gegeven hebben en waarmee zij ons opgevoed hebben. Het Paradijs ligt aan hun voeten. Zegen onze families, onze vrienden en onze gemeenschap. Straf diegene die ons gemeenschap onrecht aandoen Ya Allah. Laat onze Liefde voor U zo groot zijn en voor onze profeten (Vrede Zij Met Hen) en de metgezellen (Moge Allah tevreden met hen zijn).
Laat ons streven naar de "Sunnah" van onze Profeet Mohammed . Allah, Ya Allah, U bent Prachtig, Alle lof behoort alleen U toe. Noch bent U verwerkt, noch hebt U verwerkt (mashaAllah). U en alleen U heeft macht over alle dingen, U weet het beste wat er in ons omgaat of het nu goed of slecht is. U hoort en U ziet alles, niets ontglipt aan U en niets kunnen wij voor U verstoppen. U bent Al-Malik, de koning van alles en iedereen.
Alhamdoelilah, Alhamdoelilah, ya Allah dat wij gezegend zijn met AL-Islaam, een religie van pracht en praal, een religie van "echte" waarheid. Allah aanvaard onze salaat en onze vasten, weet dat wij zonder U behoren tot de ongelukkigen en tot de dwalenden, bescherm ons hiertegen. Laat ons geen woeker koesteren in ons harten, behoed ons tegen jaloezie en tegen haat.
Allah, ik hou van U, ik hou zoveel van U, laat mij ook liefde koesteren voor mijn "ummah". Laat mij geen haat noch jaloezie koesteren tegen mijn volk. Ik hou van U oh Allah en alleen voor U zal en is mijn liefde zo Groot. Ik wil U zo graag ontmoeten en uit dankbaarheid richt ik deze brief aan U voor elke dag dat ik mijn Liefde voor U kan betuigen. "Laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah, salla laahoe âalaihi wa salaam".
Vergeef ons onze zonden en laat onze "ummah" ons vergeven voor de zonden die wij begaan, zodat wanneer ons Uur aangekomen is wij geen moeite zullen ondervinden met het zeggen van "Talqien" (laa illaaha illa laah, mohammadoen rasoel allah).
Bij deze sluit ik mijn brief af alhoewel ik U nog zoveel zou willen zeggen. Maar U bent Alwetend en Alhorend, U alleen weet wat er in ons harten is (SubhaanAllah)
Allah ik hou zoveel van U en ik wil nog meer van U houden. Mijn Liefde is zo Groot voor U en insha'allah dat het met de dag mag groeien insha'allah voor heel onze moslimgemeenschap!!!
Mag Allah met ons zijn bij elke stap of beslissing die wij nemen, Mag Hij ons beschermen tegen de influisteringen van shaytaan, Mag Hij ons zegenen in hetgeen we doen (amien)
"Zal ik jullie," vroeg de Profeet, "eens vertellen, wat de zwaarste van alle grote zonden is?"Dat is aan God deelgenoten toeschrijven en ongehoorzaam zijn aan de ouders."
Er leefde een jonge man in de tijd van de profeet, die Al-qamah heette. Hij bracht veel tijd met aanbidding door, hij verrichtte de salaat, vastte en gaf sadaqa. Toen hij ernstig ziek werd, werd zijn vrouw wanhopig. Zij ging naar de profeet en zei: "Mijn man is heel erg ziek en ik wil u over zijn toestand vertellen, o boodschapper van Allah." De profeetriep drie van zijn betrouwbaarste metgezellen bij zich; Bilaal, soehayb en 'ammar,(Radia Allahu 3anhum) en hijzei hen: "Ga naar Al-qamah en laat hem de shahada reciteren." Ze gingen naar hem toe en vonden hem in een zeer kritische toestand. Ze probeerden om hem de shahada - "Laa ilaaha illa Allah" - te laten zeggen, maar de woorden wilden maar niet uit zijn mond komen. Zij vertelden dit aan de profeeten die vroeg hen: "leeft er nog èèn van zijn ouders?" Hem werd verteld dat zijn moeder nog leefde, maar heel oud was. De profeetstuurde iemand om te vragen of zij niet bij hem kon komen, maar als zij daartoe niet in staat was, zou hijwel naar haar toe gaan. Zij antwoorde onmiddelijk, en dit liet zien hoeveel respect zij wel voor de profeethad: "Wel allemachtig, ik ben degene die naar hem toe moet gaan." langzaam, met haar stok lopend, naderde zij de profeet. Zij groette hem en hijgaf haar de vredesgroet terug en zei tegen haar: "vertel mij de waarheid. Hoe is jou zoon Al-qamah?" "boodschapper van God," zei ze, "hij verricht veel salaat, hij vast en geeft veel sadaqa." "En hoe ben jij nu met hem?" vroeg de Profeet
"Boodschapper van God, ik ben boos op hem."
"Waarom?" vroeg de Profeet
"O boodschapper van God, hij vindt zijn vrouw belangrijker dan mij en is mij ongehoorzaam." Toen zei de profeet: "De woede van Al-qamah´s moeder heeft vast en zeker Al-qamah's tong tegen gehouden om de shahada uit te spreken." Toen vroeg hij Bilal om een grote bundel brandhout te halen. "Boodschapper van God, wat ga je daar mee doen?" vroeg Al-qamah´s moeder. "Ik zal hem voor jou ogen in het vuur verbranden." zei de Profeet
"O boodschapper van God! Mijn zoon! Mijn hart kan het niet verdragen als hij voor mijn ogen verbrand wordt." zei de moeder van Alqamah
"Moeder van Al-qamah! God´s (straf) is veel zwaarder en duurt veel langer. Als je echt wilt, dat God hem vergeeft, dan moet je laten zien dat je tevreden over hem bent". "Bij degene in wiens hand mijn ziel is, Al-qamah zal niets goeds uit zijn gebed, zijn vasten en zijn sadaqah, krijgen als jij boos op hem blijft." zei de Profeet
"O boodschapper van God.Zei de Moeder van Alqamah.." Ik roep God, de engelen en de Moslims, die hier aanwezig zijn, op als getuige, dat ik tevreden met mijn zoon Al-qamah ben."
Daarna kon Al-qamah zijn tong weer bewegen en hij herhaalde de woorden van de shahada - "ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed de boodschapper van Allah is." Die dag overleed hij. De profeetzelf verrichte het janaazah(begravenis) gebed en herinnerde de Moslims aan de zwaarste van de zonde om een moeder boos te maken en aan de beloning om haar tevreden en verheugd te maken.
Lieve zusters lees het volgende verhaal, over wat een wijze moeder haar dochter adviseerde, toen ze ging trouwen. Soebhanallah, moge Allah de Verhevene ons ook zoveel wijsheid schenken, amien.
Abd al-Malik (moge Allah tevreden over hem zijn) zei: Toen Awf ibn Muhallim al-Shaybani, een van de meest gerespecteerde Arabische leiders tijdens de tijd van jahilliyyah, zijn dochter Umm Iyas liet trouwen met al-Harith ibn Amr al-Kindi en zij zich klaar maakte om naar de bruidegom gebracht te worden, kwam haar moeder, Umamah, om haar te adviseren en zei:
Oh mijn dochter, als het geacht wordt als zijnde onnodig om jou dit advies te geven vanwege je goede manieren en nobele afkomst, dan zal het onnodig voor je zijn, maar dan zal het dienen als een herinnering voor degenen die vergeetachtig zijn, en zal degenen die wijs zijn helpen.
Oh mijn dochter, als een vrouw in staat zou zijn zonder echtgenoot te leven vanwege haar vaders rijkdom en omdat haar vader haar nodig heeft, dan ben jij van alle mensen het meest in staat om zonder echtgenoot te leven, maar vrouwen zijn geschapen voor mannen, net zoals mannen voor hen geschapen zijn.
Oh mijn dochter, je staat op het punt het huis te verlaten waarin je bent opgegroeid, waarin je voor het eerst leerde lopen, om te gaan naar een plek die je niet kent, naar een metgezel bij wie je niet bekend bent. Door hem te trouwen, wordt hij als een meester over jou, dus wees als een dienaar voor hem, en hij zal als een dienaar voor jou worden.
Neem van mij tien kwaliteiten, die als voorziening en herinnering voor jou zullen zijn. De eerste en tweede zijn: wees tevreden met zijn gezelschap, en luister en gehoorzaam hem, want tevredenheid brengt vrede in de gedachten, en het luisteren naar en gehoorzamen aan je echtgenoot stelt Allah tevreden.
De derde en de vierde zijn: wees er zeker van dat je goed ruikt en er goed uitziet; hij hoort niet iets lelijks in jou te zien, en hij moet niets anders dan een aangename geur van je ruiken. Kohl is de beste versiering die je kan vinden, en water is beter dan de meest zeldzame parfum.
De vijfde en zesde zijn: maak zijn eten op tijd klaar, en wees rustig wanneer hij slaapt, want razende honger is als een brandende vlam, en het verstoren van zijn slaap zal hem boos maken.
De zevende en achtste zijn: zorg voor zijn bedienden en kinderen, en zorg voor zijn bezittingen, want als je voor zijn bezittingen zorgt, toont dat aan dat je hem waardeert en het zorgen voor zijn kinderen en bedienden toont goed management.
De negende en de tiende zijn: maak nooit een van zijn geheimen openbaar, en wees hem nooit ongehoorzaam, want als je een van zijn geheimen onthult zal je je nooit veilig voelen voor zijn mogelijke verraad, en als je ongehoorzaam aan hem bent, zal zijn hart zich met haat tegenover jou vullen.
Wees voorzichtig, Oh mijn dochter, met het tonen van vreugde wanneer hij geschokt is, en toon geen droefheid wanneer hij blij is, want de eerste laat gebrek aan oordelingsvermogen zien en de laatste zal hem ongelukkig maken.
Toon hem zoveel mogelijk eer en respect als je kan, zodat hij verheugd is met jouw gezelschap en gesprek.
Weet Oh mijn dochter, dat je niet voor jezelf zal bereiken wat je wenst te bereiken, totdat je zijn tevredenheid voor die van de jouwe zet, en zijn wensen voor die van de jouwe zet in alles waar je wel en niet van houdt. En moge Allah het beste voor jou kiezen en jou beschermen.
Lieve zusters, niet al deze adviezen zijn makkelijk voor ons op te volgen, maar we horen zeker ons best te doen om zoveel mogelijk onze echtgenoot tevreden te stellen, want hierdoor stellen we ook Allah de Verhevene tevreden! We horen onze echtgenoot te gehoorzamen in alles wat volgens Islaam toegestaan is.
Tot slot wil ik jullie de volgende belangrijke hadieth meegeven: Ibn Hibban heeft overgeleverd dat de Profeet (Allahs vrede en zegen zij met hem) het volgende heeft gezegd: Als een vrouw haar vijf dagelijkse gebeden bidt, vast tijdens de maand Ramadan, haar eer beschermt en haar echtgenoot gehoorzaamt; dan zal haar (op de Dag des Oordeels) worden gezegd: betreed het Paradijs door een van de (acht) deuren.
Je bent verstandelijk en religieus beperkt zei mijn kleine broer toen wij over een onderwerp in discussie waren. Hij probeerde mij met alle macht van zijn mening te overtuigen, en ik probeerde hetzelfde bij hem. Toen hij de hoop verloren had en al zijn pogingen om mij te overtuigen mislukt waren, zei hij het tegen mij alsof hij mij beschuldigde. En alsof hij de waarde van mijn mening daarmee wilde verminderen.
Voor een moment had woede mij overmand. Door de beschuldiging van mijn broertje dat ik verstandelijk en religieus minder zou zijn. Hij had geen recht om te bepalen of het niveau van mijn geloof hoog is of beperkt. Of dat mijn verstand zijn denkwijze niet zou kunnen volgen omdat mijn verstand beperkt zou zijn.
Ik wilde echter niet dat mijn woede mijn manier van discussiëren met hem zou beheersen. Ik zweeg een poosje zodat mijn woede zou verminderen en ik mijn gedachten kon ordenen. Zodat ik in staat zou kunnen zijn om hem te overtuigen dat het niet juist is om mij zo te beschuldigen.
Na een moment van rationeel denken zei ik hem rustig en met een glimlach: Ja, ik geef het toe. Ik ben beperkt in mijn verstand en geloof. En hoe kan ik de overlevering (hadith) van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ontkennen?
Verbaasd groeide mijn broertje in zelfvertrouwen na mijn erkenning. Zijn glimlach symboliseerde zijn overwinning. Hij dacht dat ik mij aan zijn mening had overgegeven en dat ik had toegegeven dat het mij niet zou passen om een mening te hebben. Omdat ik beperkt was in mijn verstand. En hiermee leek het onderwerp in zijn voordeel beslist.
Terwijl hij genoot van zijn overwinning op mij stelde ik hem de volgende vragen:
Broeder, kun je mij uitleggen hoe ik beperkt ben in mijn verstand en in mijn geloof? Mijn broertje zweeg en dacht na. Ik vervolgde: En kun je de rest van de overlevering noemen die je gebruikt hebt voor de opmerking die je hebt gemaakt?
Zijn glimlach verminderde bij elke vraag die ik stelde totdat het geheel verdwenen was. Het werd vervangen door verwarring. Hoe moest hij deze vragen beantwoorden? Hij begon te stotteren en te stotteren. Van zijn vele uitdrukkingen begreep ik niet meer dan eigenlijk kan ik mij de nobele overlevering niet herinneren. Ik negeerde zijn antwoorden en ging verder met vragen stellen.
Denk je dat Allah jouw gebeden en aalmoezen wel accepteert maar niet die van mij? En krijg jij als je bidt, schenkt of goede daden doet meer beloning dan als ik dat doe omdat ik als vrouw beperkt ben in mijn geloof?
Zelfverzekerd antwoordde hij: Nee natuurlijk niet, dit heb ik niet gezegd.
Ik zei: Wat wordt er dan bedoeld met beperkt in mijn geloof?
Om niet weer zijn gestotter aan te moeten horen ging ik verder zonder zijn antwoord af te wachten.
En hoe denk je dat mijn verstand beperkt is? Denk je dat jou hersens anders zijn dan die van mij? Dat Allah mannen complete hersens heeft gegeven en dat vrouwen de helft hebben gekregen?
Hij schudde nee. Alsof hij goed wist dat ik genoeg had van zijn gestotter. Of misschien voelde hij dat hij zich in een positie had gewerkt waar hij niet heelhuids uit kon komen.
Ik zweeg eventjes en keek vervolgens goed naar het gezicht van mijn verwarde broertje. Ik probeerde de muren van zijn geest te doorbreken en te ontdekken waar hij nu aan dacht. Ik keek naar hoe zijn blik van de ene plek naar de andere reisde. Hij durfde mij niet in de ogen te kijken. Hij vatte mijn zwijgen op als een teken om op mijn vragen te antwoorden en hij begon weer te stotteren. Ik kreeg medelijden met hem. Ik ging dichtbij hem zitten en pakte zijn hand vast en zei: Ik weet dat je niet begrijpt wat je gezegd hebt. Misschien heeft hij sommige mannen de uitspraak op een manier horen zeggen die de indruk wekt dat vrouwen minderwaardig zijn.
Ik zei: Mijn dierbare ik vraag je nu om goed naar mij te luisteren en mij niet te onderbreken totdat ik klaar ben met wat ik wil zeggen. Daarna mag je zeggen wat je wilt en zal ik naar je luisteren. Afgesproken?
Het was alsof ik nu voor hem een weg had vrij gemaakt om gered te worden van mijn vragen. Hij glimlachte en zei: Met plezier!
Ik zei: Luister nu naar de nobele overlevering die ik je ga vertellen.
Abi Saaid Al Khudri zei: De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) ging op de eid el adha (offerfeest) of de eid el fitr (feest na Ramadan) naar de gebedsruimte. Hij kwam langs wat vrouwen en zei: O vrouwen, doe giften. Ik heb jullie als de meerderheid in de hel gezien. Ze zeiden: Waardoor O boodschapper van Allah? Hij zei: Jullie vloeken veel. Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie. Ze zeiden: Wat is onze beperktheid van geloof en verstand O boodschapper van Allah? Hij zei:Is de getuigenis van een vrouw niet de helft van de getuigenis van een man? Zei zeiden: Ja. Hij zei: Dit is van de beperktheid van haar verstand. Hij zei: Is het niet zo dat wanneer zij menstruatie heeft zij niet kan bidden en niet kan vasten? Zij zeiden: Ja. Hij zei: Dit is van de beperktheid van haar geloof.
Met beperktheid van verstand wordt hier bedoeld dat vrouwen over het algemeen minder goed hun emoties kunnen bedwingen en zelfbeheerst kunnen blijven dan mannen. Haar getuigenis is de halve getuigenis van een man omdat zij meer beïnvloed wordt door haar gevoel van medeleven en ze daardoor sneller iets vergeet. Dit is wat er met beperktheid van verstand wordt bedoeld.
Met beperktheid van geloof wordt hier bedoeld dat de man per maand 150 verplichte gebeden moet bidden (5 per dag) terwijl dat bij de vrouw minder is. Dit komt vanwege de Islamitische regel die zegt dat als een vrouw menstruatie heeft zij niet mag bidden. Iets soortgelijks geldt voor de vastentijd (Ramadan): de man dient deze periode helemaal te vasten maar de vrouw mag niet tijdens haar menstruatie vasten. Alle gemiste dagen moeten later worden ingehaald (gebeden hoeven niet worden ingehaald).
Alle dagen? zei mijn broertje verbaasd.
Ja, het is verder bekend dat over het algemeen geldt dat vrouwen die geen menstruatie (meer) krijgen niet (meer) zwanger kunnen worden of een kind kunnen baren. Allah heeft het bloed als voedsel gemaakt voor de ongeboren baby. Ibn Al Qayim heeft gezegd: De menstruatie van een vrouw is heel belangrijk voor haar en maakt haar compleet. Het niet menstrueren is hierom onnatuurlijk en maakt haar incompleet.
Dit vermindert niet de waarde van de vrouw. Beperkt van verstand is zij omdat ze gevoeliger is voor haar emoties. Beperkt in religie is zij omdat zij soms niet mag bidden. Dit maakt een vrouw niet beperkt in het niveau van haar geloof. Het woord beperkt moet dus niet verkeerd worden opgevat.
De boodschapper van Allah (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft de waarheid gesproken toen hij zei: Ik heb geen enkele verstandelijk en religieus beperkte gezien die meer door een serieuze man bewonderd wordt dan jullie.
Om deze reden, beste broertje, moet je goed weten dat het niet voor je is toegestaan om te zeggen Vrouwen zijn beperkt in geest en religie op een manier alsof je je hoger voelt dan vrouwen. En je op deze manier haar recht plundert op het religieus zijn en het hebben van een scherpe geest. Dit is voor jou als moslimman niet toegestaan.
Je neemt het stukje wat je wilt van de overlevering en je negeert de rest.
Dat is alsof je het stuk uit de Qoran leest Kom niet tot het gebed (An Nisa vers 43) en dan stopt of het stuk Wee de mensen die bidden (Al Maun vers 4 ) en dan stopt!
Als je op die momenten stopt, verandert de betekenis van de verzen. Jij hebt iets soortgelijks gedaan. Je hebt van de overlevering enkel genomen wat je beviel en de rest heb je genegeerd. Hierdoor kreeg het een totaal andere betekenis.
De profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) heeft gezegd: vrouwen zijn de zusters van mannen. (Genoemd door Imam Ahmed en anderen. De hadith is hassan).
Mijn broertje verontschuldigde zich voor zijn verkeerde begrip van de betekenis van de overlevering. Wat was ik daarmee verheugd! Maar wanneer zullen de rest van de mannen (die een verkeerde houding hebben) de overlevering goed begrijpen?
Ik sta soms verbaasd wanneer ik zie dat een man (met veel kennis en scholing) niet de juiste betekenis weet van deze eenvoudige overlevering. Of negeert hij het gewoon? Het is een ramp wanneer mensen de woorden van de profeet (vrede en zegeningen van Allah zij met hem) uitleggen op de manier zoals het ze uitkomt!!!
Neem even een paar minuten om je geest te laten rusten en je hart volledig te laten richten op ALLAH.. Laat ALLAH gedurende het lezen van deze DUA beslag nemen over al je gedachten. Als je tijd maakt voor lange verhalen, zouden we hetzelfde respect aan deze DUA moeten geven. Vrienden die samen DUA doen worden door ALLAH bij elkaar gehouden. Laten we DUA doen
Oh ALLAH, ik bedank U voor deze dag. Ik bedank U voor het feit dat ik kan zien en horen. Ik ben gezegend omdat U mij vergeeft en begrip voor me heeft.
Oh ALLAH, U heeft zoveel voor me gedaan en U blijft mij en mijn familie zegeningen geven. Vergeef ons vandaag voor alles wat we hebben gedaan, gezegd of gedacht dat U niet blij heeft gemaakt. Ik vraag U nu voor Uw vergeving.
Oh ALLAH, bescherm me alsjeblieft van al het kwaad en gevaar.
Help me ALLAH om vandaag een nieuwe start te maken met een nieuwe houding en veel dankbaarheid jegens U. Laat me het beste maken van iedere dag om mijn geest te zuiveren opdat ik dichter bij U kom.
Geef me het geduld om alles te accepteren. Laat me niet huilen en jammeren over de dingen waar ik geen controle over heb. Zorg ervoor dat ik de zonden altijd door Uw ogen blijf zien en ze herkennen als slecht.
En wanneer ik een zonde bega, laat me berouw tonen en Uw vergeving ontvangen. En wanneer deze wereld zich voor me sluit, laat me dan aan U denken oh ALLAH, zodat ik me even terugtrek naar een rustige plek om DUA te doen.
Dat is het beste wat ik kan doen wanneer ik boven mijn krachten moet handelen. Ik weet dat wanneer ik geen DUA kan doen, U naar mijn hart luistert. Blijf me pushen om volgens Uw wil te handelen. Blijf me zegenen opdat ik een zegen ben voor anderen.
Oh ALLAH, houdt me sterk om de zwakkeren te helpen. Hou me positief denkend opdat ik motiverende woorden heb voor anderen. Ik doe DUA voor degenen die verdwaald zijn en die hun weg niet kunnen vinden.
Ik doe DUA voor degenen die verkeerd zijn begrepen. Ik doe DUA voor degenen die U niet goed kennen en niet dicht bij U staan. Ik doe DUA voor degenen die deze woorden zullen verwijderen zonder ze door te sturen.
Ik doe DUA voor degenen die niet geloven. Maar ik bedank U dat ik geloof. Ik geloof dat ALLAH mensen verandert en dat ALLAH ook dingen kan veranderen. Ik doe DUA voor al mijn zusters en broeders.
Voor ieder gezin en voor alle gezinsleden. Ik doe DUA voor vrede, liefde en geluk in hun huizen. Ik doe DUA voor ieder die dit leest dat diegene mag weten dat geen enkel probleem, omstandigheid of situatie groter is dan ALLAH.
Iedere strijd ligt in jouw handen, aan jou om er tegen te vechten. Ik doe DUA dat deze woorden het hart bereikt van ieder die dit leest. Dit is mijn DUA. Insha Allah Ya Rabie Ameen!
BRON: Ingezonden door een Zuster in de Islam . . . .
Bijna iedereen heeft er wel eens last van. Het gaat even niet zo goed, je voelt je niet zo best en de dingen lopen niet zoals je zou willen. Of misschien zit het je wel een hele tijd tegen. Sommige mensen kunnen zelfs depressies krijgen of nog erger.
Wanhoop is een geestelijke pijn waar veel mensen liever een fysieke pijn voor in zouden ruilen als ze konden kiezen.
Beter dan het inruilen van de ene pijn voor de ander is er iets dat de mens kan doen om de wanhoop als sneeuw voor de zon te doen smelten. Wat is dit wondermiddel waardoor er rust kan komen in het hart?
Een kort maar zeer krachtig en altijd werkend antwoord: hulp zoeken bij Allah.
Het maakt namelijk niet uit hoe diep je in de put zit, of wat je voor fouten hebt gemaakt: wanhopen is nooit een optie. NOOIT. En al zouden je zonden zo veel zijn dat je ze niet eens meer allemaal weet. Of al zouden alle mensen om je heen je slecht behandelen. Ongeacht je situatie moet je één ding heel goed weten:
Er is Iemand bij Wie je altijd terecht kunt. ALTIJD. Iemand die je niet om je uiterlijk beoordeelt. Niet om je afkomst of leeftijd. Iemand die jou beter kent dan je jezelf kent en Iemand die het goede voor je Wenst.
Het is Allah, de Schepper die altijd het oprechte berouw van zijn dienaren accepteert zolang ze nog niet zijn gestorven. De eigenschappen van Allah zijn met niets te vergelijken. Tegen zijn Kracht kan bijvoorbeeld niets op en Zijn Wijsheid is de grootste. Zo groot dat het ons nietige menselijke brein te boven gaat. Zo is het ook met Zijn Genade, Barmhartigheid en Zijn Vergevingsgezindheid, die zijn met niets te vergelijken.
In de Heilige Qur'an worden de mensen opgeroepen om niet te wanhopen en om Allah om hulp te vragen. Zie de volgende vertaalde betekenissen van verzen in de Qur'an:
En wanneer Mijn dienaren u (O Mohamed vrede en zegeningen van Allah zij met hem) over Mij vragen, Ik ben nabij. Ik verhoor het gebed van de smekeling, wanneer hij Mij aanroept. Laat hen dan Mij gehoorzamen en in Mij geloven, opdat zij geleid zullen worden. (Soura 2, Al Baqara, vers 186)
"O mijn zonen, gaat en zoekt naar Jozef en zijn broeder en wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Niemand wanhoopt aan Allah's Genade dan het ongelovige volk." (Soura 12, Yusuf, vers 87)
Hij (Abraham) zei: "Wie kunnen aan de Genade van hun Heer wanhopen, dan de dwalenden?" (Soura 15, Al Hijr, vers 56)
Zeg: "O mijn dienaren die tegen zichzelf buitensporig zijn geweest, wanhoopt niet aan de Genade van Allah, voorzeker Allah vergeeft alle zonden, waarlijk, Hij is de Vergevensgezinde, de Genadevolle." (Soura 39, Az Zumar, vers 53)
De Schepper staat altijd voor ons klaar. Maar zijn wij bereid om Hem om hulp te vragen, of denken we dat we het zelf wel kunnen?
Sommige mensen die getroffen zijn door wanhoop zoeken hun hulp enkel bij mensen en vergeten hun Schepper om hulp te vragen ook al weten ze dat de Schepper de Meest Genadevolle is. Maar als de mens even nadenkt over mensen en hun zwakheid en de Almachtige Schepper dan zal er snel begrepen worden dat enkel als Allah iemand helpt, deze persoon zal genezen van welke kwaal hij/zij ook heeft.
Voor wat meer illustratie het volgende:
Stel je eens voor dat iemand een gruwelijke zonde heeft begaan. De mensen zullen die persoon verafschuwen en ook al krijgt de persoon oprecht berouw en heeft hij grote spijt over wat hij heeft gedaan, zullen er altijd mensen zijn die het hem niet zullen vergeven. En zelfs als sommige mensen het hem vergeven, bij de meeste mensen zal voor altijd in hun geheugen de gruweldaad gegrift staan. Ook al heeft de persoon spijt. Dit is menselijk. Echter dit is niet te vergelijken met hoe de Schepper met ons omgaat. Al zouden we bergen aan zonden hebben, als wij oprecht berouw hebben en de Schepper om vergiffenis vragen, dan zal Hij ons altijd accepteren. Op de voorwaarde dat we echt berouw hebben en enkel Hem aanbidden. Wie kun je dan het beste om hulp vragen?
Stel je iemand anders voor die altijd mensen om hulp vraagt. Voor de kleinste dingen. Veel mensen zijn best bereid iemand te helpen maar als iemand te vaak gaat vragen dan gaat het irriteren bij de mensen. De een kan het langer volhouden dan de ander maar in alle gevallen is hun geduld eindig. Maar hoe zit het met iemand die altijd Allah om hulp vraagt? Een feit is het dat Allah nooit moe wordt van onze vragen en altijd voor ons klaar staat. Bij wie kun je dan het beste terecht?
Stel je eens voor dat de zonden die de mens pleegt voor andere mensen zichtbaar zouden zijn... Zou er nog iemand met iemand anders om willen gaan, wetende dat geen mens zonder zonden is? Zou jij om willen gaan met iemand als je bijvoorbeeld weet dat hij/zij een keer slecht over je gesproken heeft? Het zou in elk geval altijd in je achterhoofd rondspoken. Dit is maar een simpel voorbeeld maar Hij die alles over je weet, je diepste gedachten, Hij is Vergevensgezind en Hij laat andere mensen veel van onze zonden niet zien. In wie kun je dan het beste vertrouwen?
Stel je eens de meest barmhartige persoon voor. Stel je eens de barmhartigheid van een moeder voor haar kind voor. Probeer je het hoogste in barmhartigheid voor te stellen. De barmhartigheid van je Schepper is onvoorstelbaar veel groter. Is dat niet geweldig?
Wanneer je dit alles weet en wanneer je weet dat je Schepper over alles macht heeft en Hij nooit iemand onrecht aandoet (dit doen de mensen zelf) en wanneer je weet dat Hij je ALTIJD zal helpen als je Hem oprecht om hulp vraagt. Wanneer je weet dat Hij altijd leeft en geen enkele zwakte heeft. Waarom zou je dan wanhopig zijn?
De Heer der werelden, Allah de Verhevene, Wil niet dat wij ons wanhopig voelen. Hij Wenst voor ons het goede. Als wij gelukkig willen zijn in ons hart dan kunnen wij in de Qur'an daarvoor de oplossing vinden:
Degenen die geloofden, en wiens harten rust vinden in het gedenken van Allah. Waarlijk! in het gedenken van Allah kunnen de harten rust vinden. (Soura 13, Ar Ra'd, vers 28)
Vond je dit artikel nuttig en ken je iemand die last heeft van wanhoop? Stuur dit artikel dan a.u.b. door naar de betreffende persoon. Wie weet, misschien zal het hem/haar met de toestemming van Allah helpen om rust te vinden in het hart.
Zit het tegen en voel je je niet zo best? Heb je geen hoop meer of is je hart gevuld met pijn? Weet dan: wat je meemaakt is een tijdelijke test. Gedenk Allah om ervoor te slagen: er is geen beter medicijn!
Een geleerde vroeg eens aan één van zijn studenten: "Hoe lang studeer je nu bij mij?"
De student zei: "drieëndertig jaar!"
De geleerde zei: "en wat heb je in deze periode geleerd?"
De student zei: "Ik heb acht dingen geleerd...!"
De geleerde zei verbaasd: "bijna mijn hele leven heb ik besteed aan het onderwijzen van jou en je hebt alleen acht dingen geleerd!"
De student zei: "o mijn leraar, ik heb niets anders geleerd en ik houd niet van om te liegen."
De geleerde zei: "laat mij dan horen wat je hebt."
De student zei:
"De eerste: Ik keek naar de schepping. Iedereen heeft een geliefde. Wanneer hij het graf in gaat, laat hij zijn geliefde achter. Daarom heb ik mijn goede daden tot mijn geliefde gemaakt; op die manier zullen ze bij me zijn in het graf.
De tweede: Ik keek naar het vers 'Doch voor hem die vreesde voor zijn Heer te staan, en die zijn ziel van begeerten onthield,' (79:40) en worstelde daarom tegen mijn verlangens zodat ik Allah kon blijven gehoorzamen.
De derde: Ik zag dat als iemand iets waardevols bij zich heeft, hij het zal beschermen. Toen dacht ik aan het vers 'Hetgeen gij hebt, zal voorbijgaan maar hetgeen bij Allah is, is blijvend.' (16:96) Daarom wijdde ik alles wat me iets waard was toe aan Hem zodat het bij Hem zou zijn voor mij.
De vierde: Ik zag de mensen zoeken naar rijkdom, eer en posities en het was me niets waard. Toen dacht ik aan Allah's woorden 'Voorwaar, de meest edele van jullie is bij Allah degene die het meest (Allah) vreest' (49:13) dus deed ik mijn best om bewust te worden van Allah om edel te zijn in Zijn ogen.
De vijfde: Ik zag de mensen jaloers zijn op elkaar en ik keek naar het vers 'Wij zijn het, Die in het tegenwoordige leven middelen van bestaan onder hen uitdelen,' (43:32) dus verliet ik jaloezie.
De zesde: Ik zag de mensen vijandigheid hebben en ik dacht aan het vers 'Voorwaar, Satan is een vijand van u, behandelt hem daarom als vijand' (35:6) dus verliet ik vijandigheid en nam de Satan als mijn enige vijand.
De zevende: Ik zag dat ze zichzelf verlaagden op zoek naar voorzieningen en ik dacht aan het vers 'En er is geen schepsel dat op aarde kruipt, of zijn voorziening berust bij Allah,' (11:6) dus hield ik mezelf bezig met mijn verantwoordelijkheden tegenover Hem en ik liet mijn eigendom bij Hem.
De achtste: Ik zag dat ze vertrouwden op hun zaken, gebouwen en gezondheid en ik dacht aan het vers 'En voor hem, die zijn vertrouwen in Allah stelt, is Allah toereikend,' (65:3) en daarom plaats ik mijn vertrouwen alleen in Allah."
De geleerde zei knikkend: "moge Allah jou zegenen, mijn zoon."
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.
Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere talent dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echos van mijn grap vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: Rashed, waar was je? Ik zei met spot: op mars bij mijn vrienden natuurlijk! Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen! Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ik ze: Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien! Ze zeiden: Ga eerst langs de arts. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: Spot niet met mensen!
We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!
Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.
De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.
Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.
Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.
Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur s ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig.
Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: Salem! Waarom huil je?!.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te verplaatsen!! Alsof hij zei: merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang? Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: Salem, is dit waarom je huilde?? Ja zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat? Hij zei: Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat Ik zei: Nee ik zal met je mee gaan.
Salem was totaal verrast hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei: De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee. Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de paginas en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd!
Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.
Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte vrienden en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.
Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!
Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.
Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.
Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders.
Ik zei tegen haar: Geef aan Salem mijn salaam (groet) door. InshaaAllah antwoordde zij. En ze bleef stil.
Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd). Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: Papa Papa.. Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.
Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: Wat is er met je?, Niets zei ze.
Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: Waar is Salem? Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik naar haar te schreeuwen: Salem! Waar is Salem???
Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: Papa Thalem is naal Jennah Bij Allah . Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.
Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.
Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!
Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!
Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.
Het wordt verteld dat er ooit een visser was met vrouw en kinderen, aan wie al een paar dagen geen vangst was geschonken. De etensvoorraden begonnen voor het gezin op te raken maar de visser was geduldig en vroeg Allah om hulp.
De honger begon zijn tol te eisen van de kinderen. De visser ging elke dag naar de zee maar telkens kwam hij met lege handen terug. Dit duurde een paar dagen voort.
Op een dag verloor de visser zijn hoop om die dag nog wat te vangen vanwege zijn vele mislukte pogingen. Hij besloot voor de laatste keer zijn net nog te werpen. Als hij niets ving, zou hij terugkeren naar huis om het de volgende dag weer te proberen.
Hij vroeg Allah om hulp en gooide het net. Toen hij het net begon terug te trekken voelde het zwaar aan. Verheugd haalde hij het net binnen en vond een hele grote vis. Nog nooit in zijn leven had hij zo een grote vis gezien!
Op het meest benauwde moment waarop ik (de visser) machteloos stond, kwam de verlossing waarvan ik dacht dat die er niet meer zou komen.
Hij hield de vis met zijn handen vast terwijl hij begon te dagdromen met de vraag: Wat zou hij met deze grote vis doen?
Hij begon tegen zichzelf te praten.
Ik zal mijn kinderen van deze vis te eten geven Ik zal een stuk van de vis bewaren voor andere benodigdheden Ik zal een stuk aan de buren geven De rest zal ik verkopen
Zijn droom werd ruw verstoord door de stemmen van de soldaten van de koning. Ze eisten dat hij hen de vis zou overhandigen omdat de koning het een mooie vis vond. Het lot was namelijk zo bepaald dat de koning en zijn konvooi de visser passeerden op het moment van de grote vangst. De koning zag de vis en bewonderde deze zo dat hij zijn soldaten opdracht gaf om het bij hem te brengen.
De visser weigerde de vis te overhandigen. De vis was aan hem gegeven en het was het eten voor zijn kinderen. Hij vroeg de soldaten om eerst de prijs voor de vis te betalen. De soldaten namen de vis echter met geweld in beslag!
In het paleis van de koning:
De koning vroeg aan de kok om de grote vis klaar te maken zodat hij het tijdens het avondeten kon nuttigen.
Na een aantal dagen werd de koning getroffen door een ziekte (Gangreen: een infectie waarbij gezond weefsel afsterft. In die tijd werd de ziekte anders genoemd). De koning schakelde artsen in en zij ontdekten de ziekte. De artsen vertelden hem dat zijn tenen van zijn getroffen voet geamputeerd moesten worden zodat de ziekte niet verder zijn been in kon verspreiden.
De koning weigerde echter krachtig en gaf de opdracht om een medicijn voor hem te zoeken. Na een tijd schakelde de koning artsen van buiten de stad in. De artsen vertelden hem dat nu zijn hele voet geamputeerd moest worden omdat de ziekte er zich had verspreid. Echter ook nu weigerde de koning.
Na een niet al te lange tijd ontdekten de artsen voor de derde keer dat de ziekte verspreid was. Nu tot aan de knie van de koning. De artsen drongen bij de koning aan om zijn been te amputeren zodat de ziekte niet nog meer zou verspreiden De koning stemde in en zijn been werd geamputeerd.
Ondertussen vonden er allerlei opstanden in het land plaats en begon de bevolking te klagen. De koning was verbaasd over al deze gebeurtenissen. Eerst de ziekte en toen de opstanden. Hij vroeg een van de wijzen van de stad bij hem te komen en vroeg hem wat zijn mening was over alles wat er gebeurd was.
De wijze man antwoordde: Het kan niet anders dan dat u iemand onrecht heeft aangedaan!
Verbaasd antwoordde de koning: Maar ik kan mij niet herinneren dat ik een van mijn onderdanen onrecht heb aangedaan!
De wijze man: Denk goed na, datgene wat er gebeurd is, is het gevolg van uw onrecht tegen iemand. Het kan niet anders.
De koning herinnerde zich de grote vis en de visser en hij gaf opdracht aan zijn soldaten om de visser te zoeken en hem onmiddellijk bij hem te brengen. De soldaten begaven zich naar de kust, vonden daar de visser en brachten hem naar de koning.
De koning sprak tot de visser zeggende: Vertel mij de waarheid, wat heb je gedaan toen ik je de grote vis afnam?
Vol angst zei de visser: Ik heb niets gedaan!!!
De koning: Spreek, je veiligheid is gegarandeerd.
De visser was een beetje gerustgesteld en zei: Ik richtte mij tot Allah met een smeekbede zeggende: "Oh Allah U heeft mij zijn (de koning) macht over mij laten zien, laat mij nu Uw macht over hem zien"
Ook al heb je de macht, zorg ervoor dat je geen onrecht verricht. Immers het eindresultaat is altijd spijt. Je oog slaapt terwijl je slachtoffer aandachtig een smeekbede tegen jou aan Allah richt. En Allah slaapt nooit, dat is een feit.
Lang geleden was er jongen die veel hield van kennis vergaren om dichter bij Allah te komen. Zoveel hield hij daarvan, dat hij daarvoor bereid was naar andere steden te reizen ook al lagen die ver weg. Zo wilde hij graag naar Bagdad gaan om de geleerden op te zoeken en hun kennis tot zich te nemen. Bagdad was in die tijd een groot kenniscentrum.
Voordat hij vertrok gaf zijn moeder hem 40 dinar voor zijn onkosten maar belangrijker dan dat, ze gaf hem een gouden advies mee. Mijn zoon zei ze onthoud één ding heel goed, in wat voor situatie je ook zit: spreek de waarheid.
Met zijn 40 dinar en het advies van zijn moeder begon hij zijn reis naar Bagdad. Hij reisde met een groep mensen mee en onderweg gebeurde er iets waar de meeste mensen niet op zitten te wachten.
Ze werden namelijk overvallen door een roversbende die als doel had zoveel mogelijk bezittingen van de mensen af te nemen. Toen een van de rovers bij de jongen kwam, vroeg de rover hem: Heb je geld?. De jongen dacht aan het advies van zijn moeder en zei: Ik heb 40 dinar (wat geen klein bedrag was in die tijd). De rover dacht dat de jongen hem in de maling nam en liep weer weg.
Na een tijd kwam er een andere rover die dezelfde vraag stelde en de jongen gaf ook weer hetzelfde antwoord. Deze rover geloofde de jongen ook niet maar nam hem ook nog eens mee naar de roversleider.
Aangekomen bij de roversleider zei zijn bendelid: Deze jongen beweert 40 dinar bij zich te hebben! De roversleider was al even verbaasd als zijn bendeleden en vroeg de jongen nogmaals of dit echt zo was. De jongen antwoordde nogmaals dat hij 40 dinar bij zich had.
Waarom zeg je dat? Weet je niet dat wij rovers zijn en dat wij het geld van de mensen stelen? Waarom zeg je niet dat je niets bij je hebt? Dan maak je nog kans dat je kunt ontsnappen met je geld! zei de roversleider.
Hierop antwoordde de jongen: Mijn moeder heeft me gezegd dat ik altijd de waarheid moet spreken en ik gehoorzaam mijn moeder. Deze uitspraak kunnen veel mensen horen en men weet wel dat het klopt maar vaak wordt het niet in het hart gevoeld. Bij de roversleider kwam deze uitspraak echter rechtstreeks in zijn hart terecht.
Jij gehoorzaamt je moeder... En ik, ik ben mijn Schepper ongehoorzaam door alle roversdaden die ik bega... De man had oprechte spijt van zijn daden en zei: Vanaf nu zeg ik het roversbestaan vaarwel en ga ik mijn Schepper gehoorzamen!. Wat zeggen jullie daarvan? zei hij tegen zijn ex-collega rovers.
Wij volgden je in het roversbestaan en we zullen je in je berouw ook volgen. zeiden de rovers unaniem en ze gaven alle geroofde goederen weer terug aan hun eigenaren.
Zo was het dat de eerlijkheid van de jongen niet alleen tot gevolg had dat hij ongeschonden uit deze gebeurtenis kwam. Het heeft er ook voor gezorgd dat de rovers die anderen en zichzelf onrecht aandeden berouw kregen van hun daden en het goede pad op gingen.
Ook al lijkt alles tegen je te werken, als je Allah gehoorzaamt zal Hij altijd een uitweg voor je geven.
Op een dag hadden twee mensen wat onenigheid. De ene persoon beschuldigde de ander er namelijk van dat hij hem nog geld schuldig was en dat hij dit niet terug wilde betalen. De ander ontkende geheel dat hij ooit geld van hem had geleend. In werkelijkheid was er wel geld geleend en was de ontkennende persoon dus aan het liegen.
De benadeelde persoon zei: Ik ga mijn beklag doen bij de kleermaker! De ander zei: De kleermaker? Als het maar niet de rechter is dan vind ik het best! Wat kan een kleermaker nou voor je doen?
De twee gingen uit elkaar maar nu was de schuldige persoon toch wel nieuwsgierig naar deze kleermaker. Waarom zou hij naar een kleermaker gaan? Dit was een vraag die hem bezig hield.
Hij vroeg wat mensen of zij konden uitleggen waarom de benadeelde persoon naar een kleermaker gaat om zijn recht te halen. Ze antwoorden hem: De kleermaker? Zo, nou dan zul je het heel moeilijk krijgen!. Nu was hij extra benieuwd naar de kleermaker die toch meer dan een gewone kleermaker bleek te zijn en vroeg hij waar hij deze man kon vinden.
Hij haastte zich om de kleermaker te vinden om zijn slachtoffer voor te zijn. Aangekomen bij de kleermaker vroeg hij hem Wat maakt jou zo bijzonder dat iemand bij jou onrecht komt melden in plaats van naar mensen te gaan die daar over gaan?. De kleermaker zei: Aha, ik zal je vertellen hoe dat zit.
Op een avond liep ik over straat en zag ik hoe twee soldaten een jonge vrouw oppakten en haar meenamen. Ik wist dat deze soldaten dat vaker deden met jonge vrouwen en dat ze hen naar hun bevelhebber brachten om hun eer te stelen. Wat moest ik doen? Ik kon het niet tegen ze opnemen, ik ben maar een kleermaker! Ik liep naar huis en eenmaal thuisgekomen wilde ik gaan slapen. Ik kon echter niet in slaap komen vanwege wat er zojuist gebeurd was met die jonge vrouw. Wat zal ze in een angst verkeren! Ik moet iets voor haar doen! Dacht ik bij mezelf. Ik begon na te denken over een manier waarop ik de jonge vrouw kon redden van haar ontvoerders.
Plotseling kreeg ik een idee. Ik begaf mij naar de grote moskee en ging naar de plek waar de Muazzin (oproeper tot het gebed) staat om de mensen op te roepen tot het gebed. Hoog in de minaret begon ik de mensen tot het ochtendgebed op te roepen. Het was alleen drie uur te vroeg voor het gebed! Na mijn oproep werd ik beneden opgewacht door soldaten van de Khalifa (leider van de moslims) die mij ter ondervraging meenamen naar de Khalifa. Eenmaal bij hem aangekomen vroeg hij mij: Weet je niet dat het helemaal nog geen tijd is voor het ochtendgebed?! Wat heeft jou er toe gebracht om op te roepen tot het gebed voordat de tijd voor het gebed is gekomen?
Ik legde hem uit dat ik het met opzet heb gedaan zodat ik meegenomen zou worden naar hem omdat er iets vreselijks was gebeurd. Ik zei tegen hem: Als ik simpelweg naar uw verblijf zou zijn gegaan dan zou ik nooit zomaar worden binnengelaten en zelfs als ik werd binnengelaten dan zou ik u niet zomaar kunnen spreken.
Ik legde hem verder uit dat de eigenlijke reden van mijn daad was dat een van zijn commandanten bekend staat dat hij zijn soldaten jonge vrouwen laat ontvoeren en dat hij hen van hun eer beroofd. De Khalifa stuurde een aantal van zijn soldaten naar de bewuste commandant. Zij vonden hem en de ontvoerde vrouw. De commandant, zijn helpende soldaten en de jonge vrouw werden naar de Khalifa gebracht. Na ondervraging bleek de kleermaker de waarheid te hebben gesproken en werd er voor gezorgd dat de schuldigen werden gestraft voor hun misdaden.
Tegen mij (de kleermaker) zei de Khalifa vervolgens: Je krijgt vanaf nu van mij de bevoegdheid om wanneer je ook maar iets aan onrecht ziet, op te roepen tot het gebed waarna ik vervolgens zal informeren welk onrecht er gebeurd is.
Dit is de reden dat mensen nu naar mij komen om hun beklag te doen. Zo eindigde de kleermaker zijn antwoord op de vraag van de schuldige persoon.
Reden genoeg voor de schuldige persoon om het geld terug te geven aan de eigenaar en om voortaan nooit meer iemand te bedriegen of te onderschatten.
Want al lijkt iemand misschien zwak of niet in staat om iets te doen: Als hij Allah vreest dan zal Allah hem zonder twijfel helpen... en tegen Allah kan niemand wat beginnen.
"Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg, noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig. Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: "Misschien wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?"
Ik zei: "Inderdaad..., want de persoon die ik me in jou herinner, sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu."
Hij zei knikkend: "Verheven is Hij die de toestanden doet veranderen..."
Ik vroeg heel nieuwsgierig: "Er moet hierachter wel een verhaal schuilen?"
Hij antwoordde: "Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het verhaal vertellen."
Hij keek me aan en zei: "Ik was een keer in mijn auto rijdend in de richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf. Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande. Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou sterven raasde door mijn hoofd.
In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde een zachte kreet die amper te horen was... O mijn Heer... Ik draaide mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood, waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan. Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te bereiden op de dood.
Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan. Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen mij naar het droge.
Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld. ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.
Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten eerste op de foto's aan de muren van enkele zangers en danseressen. Ik begon haastig de foto's te verscheuren. Vervolgens plofte ik op mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet."
Mashallah...Niet iedereen krijgt z´n kans om van zijn of haar dood te ontsnappen en een andere pad te volgen. Te laat is te Laat..!! Geen herkansing zoals de toetsen in dunya...
Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijsde ik Allah voor het mooie werk. Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden." Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden." Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden." Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen." Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!" Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen. Allah vervolgde : Waarom bidt je slechts bij samenkomsten? Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding? Waarom vraag je altijd egoïstische zaken? Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk? De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen? Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord. Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen? Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent. Ik zal jouw nooit verlaten. Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen. Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen. Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen. Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen. Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen. Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.
Vele jaren geleden leefde er eens een man, die een zoon had met een mooi uiterlijk en een grote begaafdheid. Hij ging naar school en leerde daar met buitengewoon veel vlijt alles wat men hem onderwees, en had altijd dorst naar nog meer kennis
Toen hij de leeftijd van een man bereikt had, koos zijn vader een vrouw voor hem uit, met wie hij trouwde. Nauwelijks had men de bruiloft op passende wijze gevierd, of de vader van de jongeman stierf. Hij werd begraven en men rouwde veertig dagen lang om hem; toen zette zijn zoon zijn studie weer voort. Eén van zijn studiegenoten, die uit een ver land was teruggekeerd, vertelde hem dat in het land waar hij was geweest de beroemdste en meest volmaakte heilige woonde, in één woord: het voorbeeld van wetenschap en deugdzaamheid van zijn tijd. Daarop nam de jongeman ogenblikkelijk het besluit zich in dat land te gaan vestigen en les te nemen bij de beroemde en heilige man.
Hij ging dadelijk naar huis, pakte zijn sandalen, zijn reistas, wat spullen en een wandelstok en ging op weg naar het verre land, om bij de beroemde meester in de leer te gaan.
Veertig dagen en veertig nachten liep hij aan een stuk door en bereikte eindelijk het land, waarnaar zijn geest op zoek was. Hij vond de beroemde meester al spoedig en stelde zich aan hem voor. De meester, die een smidse had en daarin werkte, vroeg hem: "Wat wil je jongeman?" - "Het Weten leren," antwoordde hij. De smid gaf hem de blaasbalg en beval hem te trekken. De leerling trok en liet de blaasbalg op bevel van de meester weer los, om zo het vuur in de smidse aan te wakkeren.
Een dag, een week, een maand, een jaar en nog meer jaren gingen zo voorbij, zonder dat iemand met hem sprak en waarin hij steeds dezelfde handeling herhaalde. Wel zag hij mensen langs de smidse komen, die zijn meester vragen stelden en van hem antwoord kregen. Weer anderen kregen van de meester een bepaalde taak; zij bleven in de smidse en ook zij moesten een bepaalde handeling dag in dag uit herhalen, en ze deden dat net als hij, zonder vermoeid te raken, zonder een woord te wisselen en zonder ook maar ooit te klagen. Zo gingen tien jaar voorbij.
Toen was het geduld van de jongeman op en waagde hij het de meester te vragen: "Meester?" - "Wat wil je?" antwoordde de smid, en hij zei: "Het weten!" - "Trek aan je blaasbalg!" was het antwoord van de smid en ging door met zijn werk, zonder zich te laten ophouden.
Het enige plezier van de jongeman was, als hij uitgeput van zijn dagelijkse werk, zijn karige kostje in zijn kamertje at en in de boeken las, die de meester of zijn kameraden hem hadden geleend. Zwijgen was de leefregel, zowel in de smidse als in zijn kamer. Niemand sprak met hem en hij sprak met niemand. Als hij iets wilde weten over een bepaald punt van de grammatica, het recht of de Koranuitlegging, dan was het hem toegestaan zijn vraag op een briefje te schrijven en bij het binnengaan van de smidse het papier aan zijn meester te overhandigen. De meester wierp het briefje of in het vuur, of hij stak het in de plooien van zijn tulband. Als hij het briefje in het vuur wierp, dan betekende dat, dat de vraag geen antwoord waard was, maar als hij het in de plooien van zijn tulband stak, dan vond de jongeman 's avonds als hij thuis kwam het antwoord van zijn meester aan het hoofdeinde van zijn bed, geschreven in gouden letters. Zo ging de meester met al zijn leerlingen te werk, zonder ooit een van hun briefjes te lezen: of hij verbrandde ze, of hij bewaarde ze in de plooien van zijn tulband.
Er waren precies twintig jaar voorbijgegaan, sinds onze jongeman in de smidse was; toen kwam de meester naar hem toe en sprak: "Je kunt nu naar je land terugkeren, jongeman. Het Weten dat je zoekt heet Geduld."
Toen hij in zijn vaderland kwam, verwonderde hij zich erover, dat hij zo weinig van de wereld wist, hij, die er zo veel van geweten had voordat hij bij de meester in de leer was gegaan.
Eindelijk kwam hij bij zijn huis, en hij verheugde zich op de vreugde van zijn vrouw over zijn terugkeer. Voordat hij echter aan de deur klopte, keek hij door een vensterluik zijn huis binnen. O, wat een schrik, wat zag hij daar! Wat zagen zijn ogen nu! Zijn vrouw zat daar op een tapijt, geleund tegen een stapel kussens. Naast haar zat een jonge, knappe man en ze praatten en lachten samen en brachten de tijd uiterst aangenaam door.
De reiziger nam een pijl uit zijn koket, spande zijn boog en maakte zich gereed zijn vrouw en de jongeman met een pijl te doorboren, toen het woord 'geduld' van de meester hem te binnen schoot. Hij klopte op de deur en er werd opengedaan; het was dezelfde jongeman die hij door het luik bij zijn vrouw had zien zitten. Hij ging de salon in. Zijn vrouw, die hem herkende, snelde hem stralend van vreugde tegemoet en riep de jongeman toe: "Ahmed, mijn zoon, dit is je vader!"
De man knielde neer met zijn gezicht naar Mekka, raakte met zijn voorhoofd de aarde aan en riep: "Allah, twintig jaar lang heb ik geleerd geduld te oefenen en het scheelde maar een haar of ik had zojuist mijn zoon gedood! Hoe onberekenbaar is onze zwakheid, en hoe oneindig is uw wijsheid! Hoe onuitputtelijk uw barmhartigheid!"
Dit droevig verhaal werd verteld door de moeder van het meisje.
Ik werd vroeg wakker, terwijl ik vandaag eigenlijk vrij ben. Mijn kleintje Riem ook. Ik zat achter mijn bureau en was bezig met schrijven. "Mama, wat schrijf je?" vroeg ze. "Ik schrijf een brief aan Allah." "Mag ik het lezen?" "Nee schat, deze brief behoort mij toe en niemand mag het lezen." Zij ging daarna verdrietig de kamer uit. Ze was gewend mij altijd te vragen en ik weigerde telkens.
Weken gingen voorbij. Ik ging een keer de kamer van Riem binnen en ze werd zenuwachtig en ik vond dat merkwaardig. Waarom werd ze onrustig? "Riem, wat schrijf je?" Ze werd nog zenuwachtiger. "Niks, mama." "Wat schrijft een meisje van negen en wil niet dat haar moeder dat ziet?" "Ik schrijf ook brieven aan Allah zoals jij, mama." Ze vroeg plotseling en uit haar gezicht is nieuwsgierigheid te lezen: "maar komt alles wat we schrijven uit, mama?" "Vanzelfsprekend mijn dochtertje, want Allah weet alles." Ze liet mij alsnog de brieven niet lezen. Ik ging de kamer uit en ging naar mijn man en mijn gedachten waren bij mijn dochter. Mijn man merkte op dat ik me niet goed voelde en vroeg of hij een arts moet bellen. "Nee" zei ik snel. O mij Heer, ik wilde niet dat hij zo denkt. Ik kuste zijn voorhoofd dat regelmatig gezweet heeft omwille van mij en mijn dochter.
Op een dag vertrok Riem naar school en toen zij terug was, vond zij een arts in ons huis. Ze versnelde om haar vader te zien die op ziekbed lag, wegens een lichte vermoeidheid dat later overging tot een ernstige aandoening. De arts vertelde tot mijn schrik, dat de toestand van mijn man alleen maar kan verslechteren en dat hij slechts enkele weken te leven heeft. Riem hield haar vader vast en omhelsde hem. De liefde van de dochter voor haar vader vulde de kamer op. En ik vergat dat mijn meisje nog jong was en bevestigde haar dat haar lieve vader zwakker wordt en slechts enkele weken te leven heeft. Ze raakte van slag en bleef huilen. Ze bleef herhalen: "waarom overkomt papa dit? waarom?" "Doe doe'a voor hem Riem, dat Allah hem geneest. Je moet moedig blijven en vergeet de barmhartigheid van Allah niet en dat Hij tot alles in staat is... Jij bent mijn oudste en enige dochter." Ze gaf mij gehoor en gaf haar verdriet niet de overmacht. Ze trapte op haar pijn en zei dapper: "papa gaat niet dood."
Elke ochtend kust Riem haar vaders zachte wang. Op een dag keek ze haar vader aan terwijl haar ogen liefde uitstraalden. Ze smeekte hem: "wil je mij vandaag naar school brengen, zoals mijn klasgenootjes?" Verdriet deed zijn gezicht veranderen en probeerde dat te verbergen voor haar en hij zei: "Inshallah, er komt een dag dat ik jou zou brengen." Terwijl hij zeker van was dat wegens zijn ziekte de blijdschap van zijn dochter nooit zou completeren.
Toen op een dag Riem op school was, kwam bij mij op om te kijken wat mijn dochter aan het schrijven was. Ik zocht in haar kamer maar vond niets. Zou ze het meegenomen hebben? zou het verscheuren na het geschreven te hebben? vermoedelijk is het hier. Want wat hield ze veel van deze box. Ze smeekte mij voortdurend om haar deze box te geven. Ya Allah, hij zit vol brieven, allemaal voor Allah! "Ya Rab Ya Rab, laat de hond van onze buurman sterven, omdat hij mij altijd laat schrikken." "Ya Rab Ya Rab, onze kat baart veel katjes. Ya Rab, vervang voor haar de katjes die dood gingen." "Ya Rab, laat mijn neefje slagen, omdat ik van hem houd." "Ya Rab, laat de bloemen in onze tuin snel groeien, zodat ik elke dag een bloemetje knip en het aan mijn lerares geef." En veel andere brieven en ze zijn allemaal onschuldig. Eén van de vermakelijkste brieven was, waar zij schreef: "Ya Rab Ya Rab, geef ons dienstmeisje wat meer verstand, want ze vermoeit mijn moeder." O mijn God, ze zijn allemaal uitgekomen! De hond is dood, de kat kreeg meerdere kleintjes, de bloemen zijn gegroeid en Riem neemt elke dag een bloemetje voor haar lerares en Ahmed slaagde met een hoge cijfer. Ya Allah, waarom vraagt ze Allah niet om haar vader te genezen? Ik zocht tussen de brieven, maar tevergeefs... Plotseling riep dienstmeisje mij om de telefoon te antwoorden. De school van Riem belde. Ik raakte overstuur en vroeg degene die ik aan de lijn had: "wat is er gebeurd? wat heeft Riem gedaan?" En toen kwam de klap, als ze zegt dat Riem van vierde verdieping viel en overleed, toen ze op weg was naar haar afwezige lerares om haar een bloemetje te geven. Het bloemetje viel en Riem viel achteraan. Inderdaad, de twee bloemetjes vielen allebei. Ik en mijn man konden dit niet geloven en stonden versteld elkaar aan te staren. Onze hartje is heen gegaan. Mijn man liep zelfs een tongverlamming op, waardoor hij niet kon praten. Waarom moest Riem dood gaan? Het verdriet vulde ons leven. Ik hield mezelf voor de gek en deed alsof ik haar breng, door naar haar school te lopen. Ik deed alles wat mijn kleintje leuk vond. Elke hoek in het huis deed me denken aan haar en haar glimlach die het huis levendiger maakte.
Jaren gingen voorbij en op een vrijdag kwam het dienstmeisje rennend naar mij toe en zegt dat ze geluid hoorde uit de kamer van Riem. Ya Allah, is Riem teruggekomen? dat is krankzinnig.... "Je verbeeldt je slechts. Ik heb mijn voeten niet op deze kamer gezet sinds Riem overleden is." Echter mijn man drong aan om naar de kamer te gaan en te kijken. Ik draaide de sleutel en opende de deur, waarna ik ineens begon te janken en gooide mezelf op haar bed. Ik keek vervolgens rond en zag een schilderij op de grond. Het schilderij viel en maakte uiteraard geluid. Het schilderij, die Riem heel lief had, met Ayatul Koersie erop. Ze was gewend het elke dag te lezen, totdat ze het uit haar hoofd kende. Toen ik de schilderij tilde om het weer op te hangen, viel een papiertje op de grond. Ya Allah, dat is één van de brieven, die Riem schreef aan Allah! Waarom verborg ze het achter het schilderij ? en wat zou ze hier op geschreven hebben? Ya Allah, helemaal verslagen vielen mijn ogen op: "Ya Rab Ya Rab, ik sterf en papa niet."
Er was eens een arme visser die per keer slechts één vis vangt. Zijn principe is om pas een vis te gaan vangen als de vorige genuttigd is door zijn gezin. Dus zo ging hij door het leven, tot op een dag terwijl zijn vrouw de vis aan het bereiden was, ontdekte zij een diamant in de buik van de vis. Ze rende naar haar man: "lieverd, lieverd, kijk wat ik gevonden heb, een diamant!" De man zei met een glimlach op zijn gezicht: "wat ben jij een prachtige echtgenote, geef het, dan ga ik kijken of ik het kan verkopen, zodat wij vandaag wat anders gaan eten dan vis."
Hij ging naar de juwelier op de volgende straat "Salaam Alaykom". "Wa'alaykom Salaam" antwoordde de juwelier. De visser vertelde het verhaal en gaf het diamant aan de juwelier om te bekijken. "Dit is geen gewoon diamant, mijn broeder" hij vervolgde "er is geen prijs die dit diamant waardig is, ook al verkoop ik mijn juwelierszaak en mijn huis en die van mijn buurman en overbuurman, dan zou ik u de prijs van dit diamant niet bij elkaar kunnen brengen. Maar ga naar de grote juwelierszaak in de stad, misschien kan hij u helpen."
Zo kwam hij aan in de stad en stapte de grote juwelierszaak binnen. Hij vertelde het verhaal aan de rijke juwelier, maar tevergeefs. Deze vertelde hetzelfde als de vorige juwelier en stuurde hem naar de prins van de stad die een groot paleis bewoont. Eenmaal aangekomen moest hij buiten wachten met zijn schat in zijn hand, totdat hij naar binnen werd geroepen door de wachters.
De prins bekeek het diamant nauwkeurig en zei: "Alhamdulillah, zoiets zocht ik. Ik weet niet hoe ik u kan belonen, maar u mag de kamer der schatten binnentreden, die slechts mij toebehoort. U kunt zes uur in verblijven en bovendien mag u meenemen wat u maar wilt." De bescheiden visser zei: "mijnheer, zes uur is te lang, twee uur zal genoeg zijn." De prins weigerde en zo trad de visser de kamer der schatten binnen, om zes uur lang in te vertoeven.
De visser stapte binnen en verbaasd keek hij rond. Een gigantische kamer, verdeeld in drie delen. Een deel zit vol diamanten, edelstenen en goudstukken. Een ander deel lag vol bedekt met de mooiste bedden en kussens, alleen het kijken ernaar brengt het rust en slaap. En een ander deel bezit allerlei lekkernijen en dranken.
De visser dacht bij zichzelf: "zes uur lang hier. Het is echt lang voor een gewone visser als ik. Vooruit, waar ga ik beginnen? ik begin bij de laatste deel met lekkernijen, ik ga eten tot mijn buik vol zit, zodat ik genoeg energie heb om zoveel mogelijk diamanten en goud te verzamelen."
Onze vriend begon dus uren te eten en te drinken. Hij heeft van alle soorten geproefd. Nadat hij klaar is was hij van plan naar de eerste deel te gaan, waar diamanten en edelstenen lagen. Echter toen hij langs de tweede deel liep, zag hij de mooie bedden en kussens. Hij dacht weer bij zichzelf: "nu ik goed gegeten heb, is het niet verkeerd om een dutje te doen, zodat ik meer energie krijg. Dit is een kans die niet te verwaarlozen is." Hij lag dus heerlijk op het bed en is vervolgens in een diepe slaap gevallen.
"Opstaan, de tijd is om..." riep de wachter van de kamer. De visser schrok wakker "huuh... wat??" "naar buiten, uw tijd is voorbij". Verward smeekte de visser: "alstublieft, ik heb mijn kans nog niet benut. Ik moet nog diamanten, edelstenen, goud en en en... meenemen."
De wachter antwoordde: "had je niet genoeg tijd om dat allemaal te verzamelen, mee te nemen naar buiten en daarmee eten, drinken en mooiste bedden te kopen? maar nee, u bent dom, u dacht alleen aan de omgeving waar u in was, breng hem naar buiten."
Dit is het einde van ons verhaal, maar het moraal is nog niet geëindigd.
Weet u wat die gevonden diamant is? Dat is uw ziel. Uw ziel is een schat die geen prijs waardig is, maar u bent onwetend over die waarde. Weet u wat die kamer der schatten is? Dat is dit wereldse leven. Zie hoe groot het is en hoe wij gebruik van maken. Wat de diamanten, edelstenen, juwelen en goudstukken betreft? Dat zijn de goede daden. En het bed is onze achteloosheid en nalatigheid. De lekkernijen en dranken zijn de verleidingen van dit wereldse leven en de wachter is de Engel des doods.
Dus stel u voor als de visser en word wakker uit uw achteloosheid en nalatigheid en verzamel zoveel mogelijk goede daden, alvorens de Engels des doods u wakker maakt.
In het grote rijk der wereld was er eens een heerser die raad vroeg aan zijn zeven raadslieden. Zij hadden allen een advies en de laatste der viziers vertelde een parabel:
"Er was eens een spin die zich nestelde in een hoge boom. Daar bouwde hij een web en dankte Allah voor het goede toevluchtsoord. Na een tijdje wilde Allah hem beproeven en hij liet een hevige storm losbreken die de spin met web en al in zee deed belanden. Gelukkig voor de spin droegen de golven hem weer aan land en hij dankte Allah voor zijn redding.
Maar hij vroeg aan de wind: "Waarom deed je dat? Vind Allah dat zomaar goed?"
Hierop antwoordde de wind: "O spin, weet je dan nog niet dat de wereld nu eenmaal de plaats van onheil is? Wat heb je te klagen, nu Allah je gered heeft?"
De spin dacht even na en antwoordde: "Je hebt gelijk. Ik ben Allah veel dank schuldig. Hij zal in dit vreemde land mijn leidsman zijn en mij wel weer thuisbrengen."
En dat gebeurde ook. Nadat de spin oprecht gebeden had, gaf Allah opdracht aan een zachte wind om hem weer naar zijn eigen boom te brengen."
"En zo, o koning, willen wij nu ook tot Allah bidden, die u lang beproefd heeft, maar u uiteindelijk toch een zoon heeft geschonken."
Toen alle zeven viziers uitgesproken waren, dankte de koning hen en zei: "Besef dat men niet onder Allah's besluit uitkan en dat zijn wil geschiede, ook voor mijn zoon. Laat ons hopen dat Allah hem tot een vroom en deugdzaam vorst maakt." Nadat de koning hen allen met kostbare geschenken had beloond, verlieten de zeven viziers het hof.
De koning ging naar zijn zoon en kuste hem op het voorhoofd en noemde hem Wardjan. Toen het jongetje twaalf jaar oud werd, liet de koning een paleis voor hem bouwen met driehonderdvijfenzestig kamers. Hij gaf hem drie leermeesters om hem in alle wetenschappen te onderwijzen. Elke dag moesten ze in een andere kamer zitten en telkens moesten ze op de deur schrijven wat ze hem die dag hadden geleerd.
Omdat de prins heel pienter was en bovendien over een uitstekend geheugen beschikte, konden de leermeesters elke week de koning naar waarheid verzekeren dat ze van hun hele leven nog nooit zo'n goede leerling hadden gehad. Al snel overtrof de prins iedereen in het land en uiteindelijk besloot men dat hij geschikt was om tot koning gekroond te worden. De leermeesters richtten zich tot de koning: "Verheug u, o koning, over uw zoon, want hij heeft nu alles geleerd wat wij tezamen weten!" Meteen liet de koning zijn grootvizier Schimas bij zich komen en vertelde hem het goede nieuws.
Toen de vizier dit hoorde zei hij tegen de koning: "Uw zoon is een kostbare parel, uit andere parels ontstaan en ik denk dat het passend is om al uw viziers en geleerden uit te nodigen om zich van de kennis van uw zoon te overtuigen."
En zo kon het gebeuren dat de volgende morgen de koning al zijn viziers en geleerden bij zich liet komen. Toen de vizier Schimas bij deze gelegenheid voor de prins boog en deze naar hem terugboog zei Schimas: "Het is niet passend voor een jonge leeuw om voor een ander dier te buigen. Evenmin als het licht eerbied hoeft te tonen voor de duisternis."
Daarop antwoordde de jonge prins: "Ook een jonge leeuw buigt wel voor een luipaard en ook het licht wel voor de duisternis. Dit om te kunnen zien wat er in verborgen is." Toen vroeg de vizier: "Kunt u mij zeggen welke mens de beste is?" En de prins antwoordde: "Degene die de toekomstige wereld verkiest boven de huidige." "En wie kan dat?" Waarop de prins zei: "Hij, die beseft dat hij in een vergankelijke wereld leeft, waarin na de dood de dag van het gericht volgt, waarna een nieuw leven begint."
"U heeft gelijk," zei de vizier, "maar hoe laten zich de behoeften van deze wereld verenigen met die van de toekomstige wereld?" Toen zei de prins: "Men kan op de weg naar de waarheid voor zijn aardse behoeften zorgen, maar daarvoor heeft men slechts een deel van de dag nodig. Het overige deel behoort men aan het zielenheil te wijden."
Toen de vizier dit hoorde, was hij verheugd over zoveel wijsheid en hij besefte, dat deze jongen een goede koning zou worden. En dat gebeurde. Nadat zijn vader overleed regeerde Wardjan gesteund door zijn wijsheid in de geest van zijn vader en met de steun van Allah. Het volk droeg hem op handen en iedereen was het erover eens dat ze zich geen betere koning konden wensen.
Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf. Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje. Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft? Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje. Eén euro vijfennegentig. Dat is bijna 2,00. Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen. Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.
Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent. Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren. Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardenbloemen mocht plukken voor 10 cent. Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels. Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen. Ze droeg ze altijd. Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging. De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging. Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden.
Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen.
Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha Hou je van mij? Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt? Geef me dan je parels. Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet. Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez. En hij gaf haar een zoen op haar wang.
Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg haar vader Aisha weer hou je van mij?. Papa, je weet toch dat ik van je hou? Geef me dan je parels. Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben. Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben. Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past. Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou. En zoals altijd kuste hij haar wang zacht.
Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed. Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand? Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader. En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting. Met een lichte beving zei ze Hier papa, dit is voor jou. Met tranen in zijn ogen strekte Aishas papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha.
Hij had ze al die tijd al. Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven.
Zo is het ook met Allah, de Almachtige. Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten. Is Allah niet groots? Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?
Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten? Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof één ding. Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven.
Er was eens een heel rijke man . En die man was, zoals zo vaak het geval is, bovendien een van de allergrootste gierigaards ter wereld. Hij had zijn hele leven niets anders gedaan dan geld opstapelen, steeds meer geld. Zijn leven was als een droom voorbijgegaan, en plotseling stierf hij. Wanneer mensen doodgaan komen zij allereerst terecht in een gesloten vertrek met twee ramen. vanuit het ene raam kunnen zij het paradijs zien en vanuit het andere de hel. Zij moeten in die ruimte blijven gedurende de tijd die nodig is om over hen te oordelen. Ze dromen dan over het paradijs dat ligt te stralen onder hun ogen en vrezen de hel als hun toekomstig lot. Natuurlijk vinden ze in het vertrek voldoende voorraden om zich te kunnen voeden. want hoewel ze gestorven zijn, zijn ze toch nog te veel met het aardse bestaan verbonden om het zonder eten te kunnen stellen. Maar wat gebeurde er: onze man kwam in een geheel leeg vertrek. Niets lag er, zelfs niet het kleinste kruimeltje brood! Hij riep dan ook een engel en begon te protesteren. Waarom kreeg juist hij nu zo'n slechte behandeling? De engel legde hem uit dat het lege vertrek betekende dat hij kortzichtig en zorgeloos was geweest en dat hij zich niet had voorbereid tijdens zijn leven, dat hij geen enkele voorraad had aangelegd om mee te nemen! De oude vrek smeekte de engel om een goed woordje voor hem te doen. Hij vroeg niet meer dan om nog een maandje te leven, een klein maandje maar om zich beter te kunnen voorbereiden. Het was toch ook niet zijn schuld, zei hij. Hij was door niemand gewaarschuwd! De engel sprong voor hem in de bres en hij kreeg nog recht op een hele maand. De vrek kwam dus terug op aarde. Er was niemand die zich over zijn terugkomst verheugde, ook al was het maar voor zo kort, want hij had nog nooit van iemand gehouden en niemand had van hem gehouden. Maar dat kon hem nauwelijks iets schelen. Hij bracht zijn maand door met het klaarmaken, bestellen en opstapelen van alle mogelijke soorten voedsel. Hij zorgde vooral voor hoeveelheden droge koekjes waar hij bijzonder veel van hield. De maand ging snel om, vol koortsachtige bedrijvigheid. Alleen de laatste dag kon de vrek een beetje uitpuffen. Hij had zojuist geweldig gemopperd op zijn dienstbode die een paar koekjes van het laatste baksel had laten verbranden, toen er een bedelaar aan de deur klopte. Omdat het zijn laatste dag op aarde was, maakte de gierigaard voor het eerst van zijn leven een groots gebaar: hij gaf de bedelaar een van de verbrande koekjes, terwijl hij zichzelf gelukwenste met zijn gulheid. Daarna vertrok hij opnieuw. Hij kwam weer in de kamer met uitzicht op het paradijs en de hel, stapte bij voorbaat handenwrijvend naar binnen en.. vond het verbrande koekje dat hij aan de bedelaar had gegeven!
"Dat gaat jou helemaal niets aan! Waarom wil jij dat weten?" zei de moeder wat geïrriteerd.
"Ik wil het gewoon weten. Mag ik alstublieft weten hoeveel u verdient per uur?" vroeg Mohammed nogmaals.
"Als je het graag wilt weten, ik verdien zestien gulden per uur."
"Oh, " zei Mohammed met een gebogen hoofd. Hij keek zijn moeder aan en vroeg "moeder, kan ik dan misschien alstublieft acht gulden lenen van u?"
De moeder begon boos te worden en zei: "als dit de reden is dat je me vroeg hoeveel ik verdien zodat je geld van me kan lenen voor een stom speeltje of iets stoms dan kun je nu meteen richting je kamer lopen om meteen naar bed te gaan en denk er goed over na hoe egoïstisch je wel niet bent. Ik werk lang en hard, elke dag opnieuw en heb geen tijd voor kinderachtige spelletjes."
De kleine Mohammed marcheerde stilletjes en teleurgesteld naar zijn kamer. Hij had zo hard die acht gulden nodig anders kon hij niet kopen wat hij al zo lang wilde hebben. De moeder moest denken aan haar zoon zijn vraag. Hoe durfde hij zoiets te vragen aan haar om geld te kunnen krijgen. Na een uur nadat de moeder wat kalmer was geworden bedacht de moeder zich of ze niet wat te hard is geweest tegen haar zoon. Misschien was er een reden dat hij dat geld nodig had want hij vraagt toch echter nooit om geld. Met een knagend geweten ging de moeder bij haar zoon kijken. "Slaap je? vroeg ze.
"Nee moeder, Ik ben wakker" antwoordde Mohammed.
"Ik heb nagedacht en misschien ben ik toch wat hard geweest tegenover jou" zei de moeder. "Het was een lange zware vermoeide dag en dat heb ik op jou afgereageerd. Hier heb je die acht gulden waarom je vroeg."
Mohammed schoot rechtovereind en bedankte zijn moeder. "Oh,dank u wel moeder, dank u wel!" riep hij uit blijdschap. Hij friemelde wat onder zijn kussen en pakte wat kleingeld erbij die hij onder zijn kussen verstopt had. De moeder keek verbaasd en werd boos toen ze zag dat Mohammed al zelf geld had. Mohammed begon langzaam zijn geld te tellen, uit blijdschap schitterden zijn ogen toen hij het geld zag en moest meer en meer glimlachen. Wat was Mohammed blij. Nu kon hij eindelijk kopen wat hij wilde.
"Waarom wil je meer geld als je al geld hebt?" Vroeg de moeder.
"Omdat ik niet genoeg had, maar nu wel" zei Mohammed. "Moeder, ik heb nu zestien gulden... Kan ik een uur kopen van uw tijd?"
Een groep van studenten ging samen met een aantal docenten op excursie. Het was een reis waar veel te bezichtigen viel en de studenten moesten verslag maken van alles wat zij zagen tijdens dit uitstapje. In het begin trokken de studenten onder begeleiding van een docente erop uit in groepjes maar na een tijdje ging ieder zijn eigen kant op.
Onder de studente was er een jongedame die erg opging in het vastleggen van de bezienswaardigheden dat zij hierdoor ver afdwaalde van de groep. Na uren besloten de docenten te vertrekken met de bus terwijl zij de jongedame achterlieten zonder dat zij dit doorhadden. Toen de jongedame na verloop van tijd terugkeerde naar de verzamelplaats kwam zij erachter dat iedereen al vertrokken was. Tevergeefs riep zij nog om haar heen maar niemand was er meer die haar kon horen. Zij besloot dan maar ook om te gaan lopen in de hoop dat zij een dorp zou tegenkomen. Na een lange tijd te hebben gelopen en gehuild zag zij een kleine verlaten hut en besloot aan te kloppen. Een jongeman van eind twintig deed de deur open en vroeg haar verbaasd: Wie ben jij? Zij antwoordde: Ik ben een studente die hier op excursie met school is gekomen. Maar zij hebben mij achtergelaten en ik weet de weg niet terug. Hij zei toen: Je bent in een afgelegen gebied terechtgekomen. Waar jij naar toe moet is helemaal de andere kant op. Hij bood haar daarop aan om binnen te komen en de nacht in zijn hut door te brengen waarna hij haar in de ochtend zou helpen om thuis te komen. Zij mocht van hem op het bed slapen terwijl hij aan de andere kant van de kamer op de grond zou gaan slapen. De man maakte met behulp van een laken een scheidingswand tussen hem en de jongedame.
De jongedame was vervolgens op bed gaan liggen en bedekte uit angst zichzelf volledig, behalve haar ogen om in de gaten te houden wat de man deed. De man zat aan de andere kant een boek te lezen en opeens gooide hij het boek dicht Zijn blik richtte zich op de kaars die voor hem lag en na een tijdje plaatste hij zijn vinger voor een periode van vijf minuten boven de kaars. Het kon niet anders dan dat hij zijn vinger had verbrand. Dit ritueel verrichtte hij met al zijn vingers terwijl het meisje huilend en vol angst toekeek. Zij dacht bij zichzelf: Dit moet een djinn zijn die rituele handelingen verricht.
Geen van beiden wist die nacht te kunnen slapen. De volgende dag bracht de man de jongedame naar huis en eenmaal thuis aangekomen vertelde zij in een shocktoestand het verhaal van de man aan haar vader. Als gevolg van de angst die zij die nacht heeft moeten doorstaan werd zij de dagen daarop ziek en verliet haar kamer niet. De vader van de jongedame besloot daarom op zoek te gaan naar de jongeman.
Eenmaal de jongeman te hebben gevonden, vroeg hij hem de weg te wijzen zonder te vertellen wie hij was. Toen de vader met hem aan het praten was merkte hij op dat beide handen van de jongeman in verband omwikkeld waren. Hij vroeg hem naar de reden hiervan. De jongeman antwoordde: Twee nachten terug kwam er een mooie jongedame aan mijn deur en moest noodgedwongen de nacht bij mij doorbrengen. De shaytaan probeerde mij te verleiden tot het plegen van een zonde. Uit vrees iets te doen waar ik spijt van zou krijgen besloot ik mijn vingers te verbranden, de ene na de andere om daarmee mijn seksuele verlangens weg te branden. Ik wilde er alles aan doen om mijzelf niet aan de jongedame te vergrijpen. Dat zou mij namelijk meer pijn doen dan wanneer ik mijn vingers zou verbranden.
De vader was zeer onder de indruk van de jongeman en nodigde hem uit om met hem mee te komen naar zijn huis. Hij besloot om de jongeman met zijn dochter te laten trouwen, zonder dat de jongeman doorhad dat de dochter van deze man dezelfde mooie jongedame was die bij hem de nacht had doorgebracht. Op deze wijze beloonde Allah de jongeman voor het feit dat hij niet toegaf aan de shaytaan door zich te vergrijpen aan deze mooie jongedame met een huwelijksleven met dezelfde mooie vrouw.
Masha' Allah verhaal.......lezen je zult geen spijt krijgen!!
Masha' Allah verhaal.......lezen je zult geen spijt krijgen!! Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld... men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen... Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen. Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van mijn 'grap' vulden de markt. Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?' Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!' Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat. Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was. Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid. Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!' Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!' Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken. Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!' We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom huil je?!'. Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te verplaatsen!! Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?' Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was. Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar,die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen. Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: 'Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij. Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?' Hij zei: 'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat' Ik zei: 'Nee... ik zal met je mee gaan'. Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei:'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.' Ja, dit zei hij. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad. Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunnagebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem!! Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: 'Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is' Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden. We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden. Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond. De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten. Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde! Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde. Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen. ...Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders. Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.' 'InshaaAllah' antwoordde zij. En ze bleef stil. Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd). Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..' Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging... Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan. Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?', 'Niets' zei ze. Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is Salem?' Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem! Waar is Salem???' Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: 'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'. Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen. Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.
Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!
Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan:Ya Allah (Oh Allah)!
Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de van de geweldige troon.
Let op!: Als het verspreiden van dit verhaal je te zwaar valt, verspreid het dan niet. Dan verdien je ook niet de beloning daarvan. En die beloning is geweldig.
Door Ahmad ibn Abd al-Rahmaan al Swiyaan; Uit al-Bayaan magazine, uitgave # 152, Rabee al-Aakhir 1421, pp. 66-67. Vertaald door Abou Moesab
Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.
Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-haf (Qoraan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qoraan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, Genoeg! Genoeg!
Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!
Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!
Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qoraan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.
Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?
Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.
Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht; Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren? Ik zei, Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.
Hij zei: Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.
Ik zei: Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige (Az-Zoemar 39:53)?
Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebhaan Allaah Al-dheem!
Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.
Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis)
En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt (Al-Anaam 6:125).
Onderweg naar Dubai stopte ik bij een klein moskeetje om het namiddaggebed te verrichten. Toen ik in mijn auto zat zag ik iets uit de nabijgelegen huizen tevoorschijn komen.
Het duurde even voordat ik door had dat het om een man ging die zich kruipend naar de moskee voortbewoog. Om zijn handen had hij plastic sandalen aangetrokken. Op deze wijze baande hij zich met grote inspanning een weg naar de moskee om daar het gezamenlijke namiddaggebed te verrichten.
Deze man leek naar alle waarschijnlijkheid verlamd te zijn aan zijn onderlichaam en sleepte dit mee over de harde grond. Het zweet liep over zijn hele lichaam vanwege de grote inspanning die hij moest leveren en de ondragelijke hitte. Toen hij bij de omheining van de moskee kwam was het alsof hij verdronk in zijn eigen zweet en zijn gezicht was vuurrood. Vele mensen die ook naar het gezamenlijke gebed trokken liepen langs hem. Je kon zien dat zij dit beeld gewoon waren.
Ineens kwam een man uit een nabijgelegen winkel met een koude fles drank die hij vervolgens aan de man gaf. Zij bleven enige ogenblikken met elkaar praten over een bepaald onderwerp. Ik kon horen hoe de winkelier de kruipende man aanbood hem te helpen de moskee te bereiken. Maar tevergeefs, de kruipende man wilde liever op eigen krachten verder. Om niet te laat te komen verontschuldigde hij zichzelf en ging verder. Ik zag hoe hij de trap opging en ik kon mij geen manier bedenken waarop ik hem van dienst kon zijn. De tranen stroomden over mijn wangen bij het zien van deze man en ik herinnerde mij de overlevering van de Profeet (vrede zij met hem) waarin hij zei:
De zwaarste gebeden voor de hypocrieten zijn het ochtendgebed (salaat-ul Fadjr) en het nachtgebed (salaat-ul cIshaa). Zouden zij echter weten wat de beloning hiervoor is, dan zouden zij zelfs kruipend komen
Deze man die werkelijk kruipend naar de moskee kwam had hier absoluut geen moeite mee. Sterker nog, hij ging naar de moskee alsof het één van Allahs Tuinen was waar alle gunsten en bekoringen op hem stonden te wachten. Zo zijn er vele dienaren van de Meest Barmhartige die tussen ons leven en een verheven positie genieten bij Allah. Ik vraag Allah om een ieder die zich inspant op Zijn Pad te belonen. En laat de manier waarop deze man zonder enige schaamte naar de moskee kroop een les voor ons zijn en voornamelijk voor diegenen die zich ervoor schamen de moskee te betreden.
Dit verhaal is echt gebeurd zo zielig Soebhana Allah
Dit verhaal is echt gebeurd zo zielig Soebhana Allah
Op het laatste moment haastte ik me om naar de winkel te gaan om mijn boodschappen te kopen. Toen ik al dat volk zag, begon ik te kiezen: "Ik ga hier tijd verliezen, en ik heb nog zoveel te doen. Boodschappen doen begint werkelijk een karwei te worden. Het zou goed zijn als ik kon gaan slapen en pas daarna wakker worden"
Ik baande me een weg naar de fruitafdeling. Daar begon ik te morren over de prijzen van het fruit, terwijl ik me afvroeg of de kinderen echt zoveel zouden eten.
Ik kwam terecht in een gang met speelgoed, waar ik uit een ooghoek een ventje van ongeveer 5 jaar opmerkte, die een mooie kleine pop tegen zich aangedrukt hield. Hij hield niet op met haar haren te strelen en haar zachtjes tegen zich aan te drukken. Ik vroeg me af voor wie die pop bestemd was.
Vervolgens draaide de kleine jongen zich om naar een dame die bij hem was: "Tante, ben je zeker dat ik niet genoeg geld heb ?" De dame antwoordde hem wat ongeduldig: "Je weet het dat je niet genoeg geld hebt om ze te kopen."
Daarna vroeg zijn tante hem om daar te blijven en enkele minuten op haar te wachten, waarop ze snel vertrok. De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn handen. Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg ik hem aan wie hij die pop wilde geven. "
Het is de pop waar mijn zusje het meest naar verlangde als geschenk. Ze was er zeker van dat ze haar zou krijgen." Ik zei hem daarop dat haar vader ze haar misschien zou geven. Hij antwoordde me verdrietig: "Nee, waar mijn zusje nu is kan mijn vader niet komen. Ik moet de pop aan mijn mama kunnen geven, zodat zij ze naar mijn zusje kan brengen." Hij keek me zo droevig aan terwijl hij dat vertelde.
"Mijn zusje is vertrokken naar waar Allah subhana wa' ta'la is. Mijn papa zegt dat mama weldra ook naar Allah subhana wa' ta'la gaat, en daarom dacht ik dat mama de pop kon meenemen en ze aan mijn zusje geven."
Mijn hart hield bijna op met kloppen. Het jongentje hief zijn ogen op naar mij en zei me: "Ik heb aan papa gezegd dat hij tegen mama moest zeggen dat ze niet meteen mag vertrekken. Ik heb hem gevraagd haar te doen wachten tot ik terugkeer van de winkel." Dan toonde hij mij een foto van hem, die in de winkel genomen was, waarop hij de pop vasthield, terwijl hij me zei: "Ik wil dat mama deze foto ook meeneemt, zo zal ze me niet vergeten. Ik hou van mijn mama en ik zou graag hebben dat ze me niet verlaat, maar papa zegt dat ze naar mijn zusje moet gaan." Daarna sloeg hij het hoofd neer en bleef stil.
Ik haalde onopvallend wat bankbriefjes uit mijn portefeuille en vroeg aan de kleine jongen: "En als we nog eens een laatste keer je geld zouden tellen om zeker te zijn ?" "Ok", zei hij " Ik moet er genoeg hebben".
Ik gleed onopgemerkt mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen. Er was ruim genoeg geld voor de pop, er was er zelfs nog over.
Zachtjes prevelde het jongetje: " Dank je Allah subhana wa' ta'la dat je me genoeg geld gegeven hebt !" Dan keek hij me aan en zei: " Ik had aan Allah subhana wa' ta'la gevraagd om ervoor te zorgen dat ik genoeg geld zou hebben om deze pop te kopen, zodat mijn mama ze naar mijn zusje kan brengen. Hij heeft mijn dou'a gehoord. Ik wilde ook nog genoeg geld hebben om een witte roos te kopen voor mijn mama, maar zoveel durfde ik aan Allah subhana wa' ta'la niet vragen. Maar weet je, mijn mama houdt zoveel van witte rozen."
Enkele minuten later kwam zijn tante terug en verwijderde ik me met mijn boodschappenwagentje. Ik eindigde mijn winkelen met een totaal verschillende ingesteldheid dan deze waarmee ik begonnen was. Ik kon het jongetje maar niet vergeten.
En toen herinnerde ik me een artikel dat enkele dagen tevoren in de krant verschenen was, en waarin het ging over een bestuurder die in staat van dronkenschap op een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zaten. Het kleine meisje was op slag dood. De moeder was zwaar gekwetst en nog in kritieke toestand. Was het de familie van deze kleine jongen ?
Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw gestorven was. Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te gaan kopen en me naar de begraafplaats te begeven. Op het graf lag een foto, een pop en een witte roos.
Ik ben de begraafplaats al wenend verlaten, met het gevoel dat mijn leven voor altijd zou veranderen. De liefde die dit jongetje in zijn hartje droeg voor zijn mama en zijn zusje was zo ongelooflijk. En op een fractie van een seconde heeft een dronken bestuurder hem alles afgenomen.
Haar wangen waren slap en ingevallen en haar huid zat tegen haar botten aan.
Toch hield dat haar niet tegen. Je kon haar er nooit op betrappen dat ze de Koran niet reciteerde. Altijd biddend in haar eigen gebedskamer die vader voor haar gemaakt had. Buigend, zich ter aarde werpend, en haar handen verheven in gebed. Dat was hoe zij was, van zonsopgang tot zonsondergang en andersom.
Als het op mij aankomt, ik las niets anders dan modebladen en romans. Ik trakteerde mezelf altijd maar op video's. Zo veel, dat mijn wandelingetjes naar de videotheek mijn karakteriserend kenmerk werd.
Zoals men zegt; als iets een gewoonte wordt, neigt men ertoe om jou er niet meer van te onderscheiden.
Ik verwaarloosde mijn verantwoordelijkheden en luiheid was het kenmerk voor mijn Salaat.
Op een nacht, nadat ik een marathon had gehouden van 3 uur lang video's kijken, deed ik de video uit. De adhan rees zacht in die stille nacht. Vredig slipte ik mijn bed in.
Haar stem klonk uit haar gebedskamer. "Ja? Kan ik iets voor je doen, Nora?"
vroeg ik. Alsof ze met een scherpe naald door mijn plannen prikte. "ga niet slapen, voor je de Fadjr hebt gebeden!!" Och, dat duurt nog een uur, het was nog maar de eerste adhan.
Ze haalde me dichter bij haar met haar liefdevolle kneepjes. Ze was altijd al zo, zelfs vóórdat de ziekte beslag op haar nam en haar in bed opsloot.
"Hanan, kun je even bij me komen zitten?" Ik kon nooit haar verzoeken weigeren. De puurheid en eerlijkheid was voelbaar. "ja, Nora?"
"Kom alsjeblieft hier zitten."
"Ok, hier ben ik. Wat is er?"
Met de liefste monotone stem reciteerde ze: "Elke ziel zal de dood proeven, en voorwaar: pas op de Dag der Opstanding zullen jullie je beloning (volledig) ontvangen." (Koran 3: 185)
Ze stopte, doordacht. Toen vroeg ze: "Geloof jij in de dood?"
"Natuurlijk doe ik dat."
"Geloof je dat je verantwoordelijk zult zijn voor alles wat je doet,
ongeacht hoe klein of groot?"
"Ja, maar Allah is Vergevingsgezind en Genadevol en ik heb nog een lang leven te gaan."
"Houd op Hanan... ben je niet bang voor de dood en de abruptheid ervan? Kijk nou naar Hind. Zij was jonger dan jij, maar zij overleed in een auto- ongeluk. En kijk naar die en die, en naar die en die..... De dood kent geen leeftijd en je leeftijd kan nooit bepalend zijn voor wanneer je zult overlijden."
De duisternis van de kamer vervulde mij met angst. "Ik ben bang van het donker en nu heb je me bang gemaakt voor de dood. Hoe moet ik nou gaan slapen? Nora, ik dacht dat je ons beloofd had om met ons op reis te gaan, in de zomervakantie."
Wat een uitwerking. Haar stem brak en haar hart beefde. "Ik zou dit jaar wel eens een hele lange reis kunnen gaan maken, Hanan, maar dan ergens anders naar toe. Heel misschien. Al onze levens zijn in de handen van Allah en tot Hem behoren wij allen."
Mijn ogen zwelden op en de tranen vielen langs beide wangen naar beneden. Ik dacht aan de griezelige ziekte van mijn zus, hoe doktoren mijn vader hadden verteld dat er niet veel hoop meer was dat Nora deze ziekte zou overleven.
Maar háár was niets verteld. Wie had het haar laten weten? Of kon ze gewoon de waarheid voelen?
"Waar denk je aan Hanan?" Haar stem was scherp. "Denk je dat ik dit alleen zeg omdat ik ziek ben? Uh- uh. Ik zou mogelijk nog langer leven dan de mensen die niet ziek zijn. En jij Hanan? Hoe lang denk jij nog te leven?
Twintig jaar misschien? Veertig? En dan?" In het donker reikte ze uit naar mijn hand en kneep er zachtjes in. "Er is geen verschil tussen ons; we zullen allemaal deze wereld verlaten om in het Paradijs te leven of in de Hel te verdoemen. Luister naar de woorden van Allah: "En wie van de Hel weggehouden wordt en het Paradijs binnengeleid wordt heeft waarlijk succes"(Koran 3: 185) "
Ik verliet de kamer van mijn zus verward, haar woorden suisden nog in mijn oren: Moge Allah je leiden Hanan - vergeet je gebed niet.
Acht uur 's morgens. Geklop op mijn deur. Normaalgesproken word ik dit om deze tijd wakker. Gehuil. Verwarring. O Allah, wat is er gebeurd?
Nora's toestand is na el Fadjr kritiek geworden. Ze hebben haar meteen naar het ziekenhuis gebracht...
Inna lilahi wa inna ilayhi raji'un. (Tot Allah behoren wij en tot Allah
zullen wij wederkeren.)
Er zullen geen reizen worden gemaakt deze zomer. Het stond geschreven dat ik deze zomer thuis zou doorbrengen.
Na een eeuwigheid...
Het was één uur in de middag. Moeder belde het ziekenhuis. "Ja, je kunt haar nu komen zien." Vaders stem was omgeslagen, moeder merkte dat er iets vreselijk verkeerd was gegaan. We vertrokken gelijk.
Waar was die korte weg waar ik altijd over wandelde? Waarom was die nu zo lang, zo vreselijk lang? Waar was de geliefde drukte en het verkeer dat me altijd de tijd gunde om links en rechts te kijken? Ga nou uit de weg, allemaal! Mijn moeder schudde huilend haar hoofd in haar handen, terwijl ze dua'a maakte voor haar Nora.
We arriveerden bij de hoofdingang van het ziekenhuis. Zij was op de intensive care.
De zuster kwam naar ons toe. "Laat mij jullie naar haar toe brengen."
Terwijl we door de gangen liepen, ging de zuster maar door over wat een
lieve meid Nora was. Ze stelde moeder ietwat gerust dat Nora's toestand
beter was dan het die morgen was geweest.
"Sorry. Niet meer dan één bezoeker tegelijk." Dit was de intensive care-
afdeling. Door het smalle raampje in de deur en langs de rij witte gordijnen ving ik een glimp op van haar ogen. Moeder stond naast haar. Na 2 minuten kwam moeder naar buiten. Ze had haar tranen niet meer in bedwang.
"Je mag naar binnen en haar groeten, onder de voorwaarde dat je niet te lang met haar spreekt.", zeiden ze me. "twee minuten zou genoeg moeten zijn"
"Hoe is het Nora? Gisteren ging het nog goed, wat is er gebeurd?"
We hielden elkaars hand vast, ze kneep argeloos. "Zelfs nu, Alhamdulilah gaat het prima."
"Alhamdulilah...... maar...... je handen zijn zo koud."
Ik zat op haar bed en legde mijn vingers op haar knie. Ze duwde het weg.
"Sorry...... heb ik je pijn gedaan?"
"Nee, maar ik herinnerde me de woorden van Allah: "Waltaffatul saaqu bil saaq" (en de benen (in doodsangst) zullen over elkaar liggen) (Koran 75: 29)
"Hanan, bid voor mij. De eerste dag van het Hiernamaals zal ik misschien erg snel tegemoet komen. Het is een lange reis en ik heb niet genoeg goede daden voorbereid in mijn koffer"
Een traan ontsnapte uit mijn oog en liep langs mijn wang naar beneden door haar woorden. Ik huilde en zij huilde mee. De kamer verdween en liet ons, twee zussen alleen - om samen te huilen.
Stromende tranen sprongen op mijn zus haar handpalm die ik met beide handen vasthield. Vader werd nu bezorgder om mij. Ik had nooit eerder zo gehuild.
Thuis en boven, in mijn kamer, keek ik naar de zon die verdween met een sobere dag. Stilte vermengde zich met onze gangen. Een familielid kwam mijn kamer binnen, en nog één. De bezoekers, het waren er vele en alle stemmen van beneden stokten samen. Er was één ding duidelijk op dat moment...... Nora was overleden!
Ik stopte met het onderscheiden van wie er binnenkwamen en wie er wegging.
Ik kan me niet meer herinneren wat ze zeiden. O Allah, waar was ik? Wat was er aan de hand? Ik kon zelfs niet meer huilen.
Later die week, vertelden ze me wat er was gebeurd. Vader had mijn hand genomen om vaarwel te zeggen tegen Nora, voor de laatste keer. Ik had Nora's hoofd gekust. Ik kan me enkel één ding herinneren, dat ze daar lag op dat bed, het bed waar ze op zou gaan overlijden. Ik herinnerde me het vers dat ze gereciteerd had: "en de benen zullen (in doodsangst) over elkaar liggen."
En ik besefte me de waarheid van het volgende vers maar al te goed: "Naar jouw Heer worden zij Die Dag gesleept." (Koran 75: 29-30)
Ik liep op mijn tenen haar gebedskamer in, die nacht. Starend naar de stille kasten en verstarde spiegels, waardeerde ik wie het was die met mij mijn moeders buik met mij had gedeeld. Nora was mijn tweelingzuster. Ik herinnerde me met wie ik mijn leed had gedeeld. Degene die mij geruststelde in mijn mindere dagen. Degene die mijn sombere dagen verlicht had.
Vannacht de eerste nacht die Nora in haar graf zal doorbrengen. O Allah, Wees Genadevol voor haar en verlicht haar graf. Dit was háár Koran, haar gebed en dit was de lichtroze jurk, waarvan ze zei dat ze die zou bewaren tot ze zou trouwen. De jurk die ze wilde bewaren, alleen voor haar echtgenoot.
Dus, beste Moslim...... waar is Nora nu? Ze brengt haar eerste nacht door in een plaats waar jij en ik dat ook zullen doen, vroeger of later...... we zijn hier niet allemaal tegelijk in dit leven gekomen en we zullen ook niet tegelijk vertrekken... we zullen één voor één gaan...... en kijk om u heen...hoeveel van de mensen die u kent, zijn er al overleden......denk er aan wie de volgende kan zijn... wie degene zal zijn wiens " benen (in doodsangst) over elkaar zullen liggen: en naar jouw Heer (Allah) zullen zij die dag gesleept worden! Hij geloofde (de Koran en de Boodschapper) niet, en hij verrichtte de salaat niet! Maar hij loochende en hij wendde zich af.
Daarna ging hij naar zijn verwanten, hoogmoedig! Wee jou, wee! Nogmaals wee jou, wee! Denkt de mens dat hij ongemoeid zal worden gelaten? (Dus geen bestraffing of beloning voor de verplichte diensten bij zijn Heer (Allah) zal krijgen?
Moge de Genade van Allah met ons zijn en ons moment van de dood verzachten en ons verzekeren van onze Shahada "La Ilah Ila Allah - Mohammed Rasoel Allah
Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijste ik Allah voor het mooie werk.
Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."
Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."
Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden."
Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen."
Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!"
Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen.
Allah vervolgde : Waarom bidt je slechts bij samenkomsten? Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding? Waarom vraag je altijd egoïstische zaken? Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk?
De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen?
Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord.
Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen?
Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent. Ik zal jouw nooit verlaten.
Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen. Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen. Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen. Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen. Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen.
Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.
Ik ben een jongeman van zevenendertig jaar, gehuwd en heb kinderen. Ik heb mij schuldig gemaakt aan zowel grote als kleine zonden. Wat betreft het gebed: dat verrichtte ik niet gezamenlijk, en dit verrichtte ik slechts tijdens bijzondere gelegenheden om anderen daarmee tevreden te stellen. De reden hiervan is de slechte gezelschap waarmee ik optrok: de meest waardeloze mensen, waaronder waarzeggers. Het is dan ook niet vreemd dat de shaytaan continu bij mij aanwezig was.
Marwan, mijn dove zoon van zeven jaar oud genoot dankzij zijn moeder een godsdienstige opvoeding. Toen op een avond ik en Marwan thuis waren, was ik aan het bedenken wat te gaan doen met mijn vrienden. Waar zouden wij die avond naartoe gaan? Het was al na het avondgebed toen mijn zoon mij probeerde duidelijk te maken dat ik het gebed moest gaan verrichten. Met gebaren drukte hij zich vragend uit, alsof hij wilde zeggen: Waarom, O lieve vader, bidt u niet? Hij richtte zijn hand vervolgens naar de hemel en maakte mij duidelijk dat Allah mij ziet. Het kwam wel vaker voor dat mijn zoontje mij zag terwijl ik zonden beging, maar dit keer stond ik perplex. Mijn kleine zoontje begon voor mij te huilen.
Ik probeerde mijn zoontje naast mij te plaatsen, maar hij rende weg en na een tijdje ging hij naar de wasbak om de woedoe' te verrichten, terwijl hij nog niet helemaal wist hoe hij dit moest doen, want zijn moeder was hem dit nog aan het leren. Mijn vrouw, die overigens de hele Koran uit het hoofd kent, vermaande mij veelvuldig, maar helaas zonder enig resultaat. Mijn zoontje kwam binnen en maakte mij duidelijk dat ik even moest wachten en begon voor mij te bidden. Nadat hij klaar was met het gebed pakte hij de Koran, plaatste dit voor zich en opende dit in één keer, zonder maar te bladeren. Hij plaatste zijn vinger op het volgende vers in Soerat Mariam (interpretatie van de betekenis):
O mijn lieve vader, waarlijk, ik vrees dat een bestraffing van de Barmhartige u zal treffen, dan zal u een helper van de shaytaan worden. (Soerat Mariam: 45)
Hierop barstte hij in tranen uit. Waarna wij samen voor een lange tijd begonnen te huilen. Marwan stond op, veegde daarna de tranen uit mijn ogen, begon mijn hoofd en hand te kussen en maakte mij duidelijk: Verricht het gebed, O mijn lieve vader, voordat u onder de groene zoden ligt en daar uw verdiende bestraffing zult ondergaan.
Bij Allah, ik verkeerde in doodsangst en in een toestand van shock. Haastig deed ik alle lichten aan en mijn kleine zoontje volgde mij vol verbazing terwijl ik alle kamers in en uit liep. Hij maakte mij duidelijk: Laat die lichten toch en laten we naar de grote moskee gaan. Hiermee bedoelde hij de Heilige moskee van de Profeet (vrede zij met hem). Ik zei: Nee, we gaan wel naar de moskee bij ons in de buurt. Marwan weigerde dit en wilde perse naar de moskee van de Profeet (vrede zij met hem), dus besloot ik hem in weerwil van mijn angst mee te nemen.
Geen moment wendde hij zijn blik van mij af en even later kwamen wij aan in de Rawdat us-Shariefah waar het overvol was van de mensen. Op dat moment was de tijd voor de oproep tot het Ishaa-gebed aangebroken. Tijdens het gebed begon de imam het volgende vers te reciteren (interpretatie van de betekenis):
O jullie die geloven, volgt niet de voetstappen van de shaytaan. En wie de voetstappen van de shaytaan volgt: waarlijk, hij beveelt slechts de gruweldaden en het verwerpelijke. En als de Gunst van Allah er voor jullie niet geweest was en zijn Barmhartigheid, dan zou niet één van jullie zich ooit reinigen. Maar Allah reinigt wie Hij wil. En Allah is Alhorend en Alwetend. (Soerat an-Noer: 21)
Ik kon mij zelf niet beheersen vanwege al mijn tranen en Marwan die naast mij stond raakte hierdoor geëmotioneerd. Noch tijdens het gebed stond Marwan op en haalde een doekje uit zijn zak waarmee hij mijn tranen begon te vegen. Ook na het gebed kon ik niet ophouden met huilen en was Marwan bezig mijn tranen aan het vegen. Wij bleven voor een lange periode in deze toestand, totdat mijn zoon mij duidelijk maakte: Genoeg vader, wees niet bang. Vanwege mijn vele gehuil had ik hem bang gemaakt.
We keerden terug naar huis en ik realiseerde mij dat deze nacht de beste nacht was die mij was overkomen. Ik was als nieuwgeboren. Eenmaal thuis aangekomen begonnen mijn vrouw en kinderen allen te huilen, terwijl ze nog niet eens wisten wat er was gebeurd. Marwan vertelde op zijn manier: Mijn vader heeft in de Heilige moskee gebeden. Toen mijn vrouw dit hoorde was zij erg tevreden want dit blijde nieuws kwam mede door de goede opvoeding van Marwan. Ik vroeg haar: Bij Allah, zeg me, heb jij hem opgedragen om de Koran te openen op dat vers? En tot drie maal toe zweerde dat zij dit niet had gedaan. Ze zei: Wees Allah dankbaar voor de leiding die Hij jou heeft geschonken.
Dit was de beste nacht uit mijn leven en nu, Allah zij dank, mis ik geen enkele gezamenlijke gebed meer in de moskee en ik heb al mijn slechte vrienden de rug toegekeerd. Ik kan werkelijk zeggen dat ik de zoetheid van het geloof heb geproefd. Als je me zou kunnen zien, zou je dit van mijn gezicht kunnen aflezen. Mijn leven is nu vervuld van geluk, liefde en wederzijds begrip tussen mij en mijn vrouw, kinderen en in het bijzonder mijn lieve dove zoon Marwan waar ik zoveel van houd. Waarom niet, terwijl hij, na Allah, degene was die mij heeft geleid.
Uit het boek al-cAaidoena il-Allah van Sheich cAaidh al-Qarniy
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
