Op een dag

Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijsde ik Allah voor het mooie werk.
Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."
Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."
Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden."
Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen."
Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!"
Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen.
Allah vervolgde :
Waarom bidt je slechts bij samenkomsten?
Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding?
Waarom vraag je altijd egoïstische zaken?
Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk?
De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen?
Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord.
Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen?
Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent.
Ik zal jouw nooit verlaten.
Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen.
Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen.
Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen.
Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen.
Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen.
Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.

Geduld

Vele jaren geleden leefde er eens een man, die een zoon had met een mooi uiterlijk en een grote begaafdheid. Hij ging naar school en leerde daar met buitengewoon veel vlijt alles wat men hem onderwees, en had altijd dorst naar nog meer kennis

Toen hij de leeftijd van een man bereikt had, koos zijn vader een vrouw voor hem uit, met wie hij trouwde. Nauwelijks had men de bruiloft op passende wijze gevierd, of de vader van de jongeman stierf. Hij werd begraven en men rouwde veertig dagen lang om hem; toen zette zijn zoon zijn studie weer voort. Eén van zijn studiegenoten, die uit een ver land was teruggekeerd, vertelde hem dat in het land waar hij was geweest de beroemdste en meest volmaakte heilige woonde, in één woord: het voorbeeld van wetenschap en deugdzaamheid van zijn tijd. Daarop nam de jongeman ogenblikkelijk het besluit zich in dat land te gaan vestigen en les te nemen bij de beroemde en heilige man.

Hij ging dadelijk naar huis, pakte zijn sandalen, zijn reistas, wat spullen en een wandelstok en ging op weg naar het verre land, om bij de beroemde meester in de leer te gaan.

Veertig dagen en veertig nachten liep hij aan een stuk door en bereikte eindelijk het land, waarnaar zijn geest op zoek was. Hij vond de beroemde meester al spoedig en stelde zich aan hem voor. De meester, die een smidse had en daarin werkte, vroeg hem: "Wat wil je jongeman?" - "Het Weten leren," antwoordde hij. De smid gaf hem de blaasbalg en beval hem te trekken. De leerling trok en liet de blaasbalg op bevel van de meester weer los, om zo het vuur in de smidse aan te wakkeren.

Een dag, een week, een maand, een jaar en nog meer jaren gingen zo voorbij, zonder dat iemand met hem sprak en waarin hij steeds dezelfde handeling herhaalde. Wel zag hij mensen langs de smidse komen, die zijn meester vragen stelden en van hem antwoord kregen. Weer anderen kregen van de meester een bepaalde taak; zij bleven in de smidse en ook zij moesten een bepaalde handeling dag in dag uit herhalen, en ze deden dat net als hij, zonder vermoeid te raken, zonder een woord te wisselen en zonder ook maar ooit te klagen. Zo gingen tien jaar voorbij.

Toen was het geduld van de jongeman op en waagde hij het de meester te vragen: "Meester?" - "Wat wil je?" antwoordde de smid, en hij zei: "Het weten!" - "Trek aan je blaasbalg!" was het antwoord van de smid en ging door met zijn werk, zonder zich te laten ophouden.

Het enige plezier van de jongeman was, als hij uitgeput van zijn dagelijkse werk, zijn karige kostje in zijn kamertje at en in de boeken las, die de meester of zijn kameraden hem hadden geleend. Zwijgen was de leefregel, zowel in de smidse als in zijn kamer. Niemand sprak met hem en hij sprak met niemand. Als hij iets wilde weten over een bepaald punt van de grammatica, het recht of de Koranuitlegging, dan was het hem toegestaan zijn vraag op een briefje te schrijven en bij het binnengaan van de smidse het papier aan zijn meester te overhandigen. De meester wierp het briefje of in het vuur, of hij stak het in de plooien van zijn tulband. Als hij het briefje in het vuur wierp, dan betekende dat, dat de vraag geen antwoord waard was, maar als hij het in de plooien van zijn tulband stak, dan vond de jongeman 's avonds als hij thuis kwam het antwoord van zijn meester aan het hoofdeinde van zijn bed, geschreven in gouden letters. Zo ging de meester met al zijn leerlingen te werk, zonder ooit een van hun briefjes te lezen: of hij verbrandde ze, of hij bewaarde ze in de plooien van zijn tulband.

Er waren precies twintig jaar voorbijgegaan, sinds onze jongeman in de smidse was; toen kwam de meester naar hem toe en sprak: "Je kunt nu naar je land terugkeren, jongeman. Het Weten dat je zoekt heet Geduld."

Toen hij in zijn vaderland kwam, verwonderde hij zich erover, dat hij zo weinig van de wereld wist, hij, die er zo veel van geweten had voordat hij bij de meester in de leer was gegaan.

Eindelijk kwam hij bij zijn huis, en hij verheugde zich op de vreugde van zijn vrouw over zijn terugkeer. Voordat hij echter aan de deur klopte, keek hij door een vensterluik zijn huis binnen. O, wat een schrik, wat zag hij daar! Wat zagen zijn ogen nu! Zijn vrouw zat daar op een tapijt, geleund tegen een stapel kussens. Naast haar zat een jonge, knappe man en ze praatten en lachten samen en brachten de tijd uiterst aangenaam door.

De reiziger nam een pijl uit zijn koket, spande zijn boog en maakte zich gereed zijn vrouw en de jongeman met een pijl te doorboren, toen het woord 'geduld' van de meester hem te binnen schoot. Hij klopte op de deur en er werd opengedaan; het was dezelfde jongeman die hij door het luik bij zijn vrouw had zien zitten. Hij ging de salon in. Zijn vrouw, die hem herkende, snelde hem stralend van vreugde tegemoet en riep de jongeman toe: "Ahmed, mijn zoon, dit is je vader!"

De man knielde neer met zijn gezicht naar Mekka, raakte met zijn voorhoofd de aarde aan en riep: "Allah, twintig jaar lang heb ik geleerd geduld te oefenen en het scheelde maar een haar of ik had zojuist mijn zoon gedood! Hoe onberekenbaar is onze zwakheid, en hoe oneindig is uw wijsheid! Hoe onuitputtelijk uw barmhartigheid!"

Een meisje dat brieven schrijft aan Allah

Dit droevig verhaal werd verteld door de moeder van het meisje.

De visser en het diamant

Er was eens een arme visser die per keer slechts één vis vangt. Zijn principe is om pas een vis te gaan vangen als de vorige genuttigd is door zijn gezin. Dus zo ging hij door het leven, tot op een dag terwijl zijn vrouw de vis aan het bereiden was, ontdekte zij een diamant in de buik van de vis. Ze rende naar haar man: "lieverd, lieverd, kijk wat ik gevonden heb, een diamant!" De man zei met een glimlach op zijn gezicht: "wat ben jij een prachtige echtgenote, geef het, dan ga ik kijken of ik het kan verkopen, zodat wij vandaag wat anders gaan eten dan vis."

Hij ging naar de juwelier op de volgende straat "Salaam Alaykom". "Wa'alaykom Salaam" antwoordde de juwelier. De visser vertelde het verhaal en gaf het diamant aan de juwelier om te bekijken. "Dit is geen gewoon diamant, mijn broeder" hij vervolgde "er is geen prijs die dit diamant waardig is, ook al verkoop ik mijn juwelierszaak en mijn huis en die van mijn buurman en overbuurman, dan zou ik u de prijs van dit diamant niet bij elkaar kunnen brengen. Maar ga naar de grote juwelierszaak in de stad, misschien kan hij u helpen."

Zo kwam hij aan in de stad en stapte de grote juwelierszaak binnen. Hij vertelde het verhaal aan de rijke juwelier, maar tevergeefs. Deze vertelde hetzelfde als de vorige juwelier en stuurde hem naar de prins van de stad die een groot paleis bewoont. Eenmaal aangekomen moest hij buiten wachten met zijn schat in zijn hand, totdat hij naar binnen werd geroepen door de wachters.

De prins bekeek het diamant nauwkeurig en zei: "Alhamdulillah, zoiets zocht ik. Ik weet niet hoe ik u kan belonen, maar u mag de kamer der schatten binnentreden, die slechts mij toebehoort. U kunt zes uur in verblijven en bovendien mag u meenemen wat u maar wilt." De bescheiden visser zei: "mijnheer, zes uur is te lang, twee uur zal genoeg zijn." De prins weigerde en zo trad de visser de kamer der schatten binnen, om zes uur lang in te vertoeven. 

De visser stapte binnen en verbaasd keek hij rond. Een gigantische kamer, verdeeld in drie delen. Een deel zit vol diamanten, edelstenen en goudstukken. Een ander deel lag vol bedekt met de mooiste bedden en kussens, alleen het kijken ernaar brengt het rust en slaap. En een ander deel bezit allerlei lekkernijen en dranken.

De visser dacht bij zichzelf: "zes uur lang hier. Het is echt lang voor een gewone visser als ik. Vooruit, waar ga ik beginnen? ik begin bij de laatste deel met lekkernijen, ik ga eten tot mijn buik vol zit, zodat ik genoeg energie heb om zoveel mogelijk diamanten en goud te verzamelen." 

Onze vriend begon dus uren te eten en te drinken. Hij heeft van alle soorten geproefd. Nadat hij klaar is was hij van plan naar de eerste deel te gaan, waar diamanten en edelstenen lagen. Echter toen hij langs de tweede deel liep, zag hij de mooie bedden en kussens. Hij dacht weer bij zichzelf: "nu ik goed gegeten heb, is het niet verkeerd om een dutje te doen, zodat ik meer energie krijg. Dit is een kans die niet te verwaarlozen is." Hij lag dus heerlijk op het bed en is vervolgens in een diepe slaap gevallen.

"Opstaan, de tijd is om..." riep de wachter van de kamer. De visser schrok wakker "huuh... wat??" "naar buiten, uw tijd is voorbij". Verward smeekte de visser: "alstublieft, ik heb mijn kans nog niet benut. Ik moet nog diamanten, edelstenen, goud en en en... meenemen."

De wachter antwoordde: "had je niet genoeg tijd om dat allemaal te verzamelen, mee te nemen naar buiten en daarmee eten, drinken en mooiste bedden te kopen? maar nee, u bent dom, u dacht alleen aan de omgeving waar u in was, breng hem naar buiten."

Dit is het einde van ons verhaal, maar het moraal is nog niet geëindigd.

Weet u wat die gevonden diamant is? Dat is uw ziel. Uw ziel is een schat die geen prijs waardig is, maar u bent onwetend over die waarde.
Weet u wat die kamer der schatten is? Dat is dit wereldse leven. Zie hoe groot het is en hoe wij gebruik van maken.
Wat de diamanten, edelstenen, juwelen en goudstukken betreft? Dat zijn de goede daden.
En het bed is onze achteloosheid en nalatigheid. De lekkernijen en dranken zijn de verleidingen van dit wereldse leven en de wachter is de Engel des doods.

Dus stel u voor als de visser en word wakker uit uw achteloosheid en nalatigheid en verzamel zoveel mogelijk goede daden, alvorens de Engels des doods u wakker maakt.

De spin met de wind

In het grote rijk der wereld was er eens een heerser die raad vroeg aan zijn zeven raadslieden. Zij hadden allen een advies en de laatste der viziers vertelde een parabel:

"Er was eens een spin die zich nestelde in een hoge boom. Daar bouwde hij een web en dankte Allah voor het goede toevluchtsoord. Na een tijdje wilde Allah hem beproeven en hij liet een hevige storm losbreken die de spin met web en al in zee deed belanden. Gelukkig voor de spin droegen de golven hem weer aan land en hij dankte Allah voor zijn redding.

Maar hij vroeg aan de wind: "Waarom deed je dat? Vind Allah dat zomaar goed?"

Hierop antwoordde de wind: "O spin, weet je dan nog niet dat de wereld nu eenmaal de plaats van onheil is? Wat heb je te klagen, nu Allah je gered heeft?"

De spin dacht even na en antwoordde: "Je hebt gelijk. Ik ben Allah veel dank schuldig. Hij zal in dit vreemde land mijn leidsman zijn en mij wel weer thuisbrengen."

En dat gebeurde ook. Nadat de spin oprecht gebeden had, gaf Allah opdracht aan een zachte wind om hem weer naar zijn eigen boom te brengen."

"En zo, o koning, willen wij nu ook tot Allah bidden, die u lang beproefd heeft, maar u uiteindelijk toch een zoon heeft geschonken."

Toen alle zeven viziers uitgesproken waren, dankte de koning hen en zei: "Besef dat men niet onder Allah's besluit uitkan en dat zijn wil geschiede, ook voor mijn zoon. Laat ons hopen dat Allah hem tot een vroom en deugdzaam vorst maakt." Nadat de koning hen allen met kostbare geschenken had beloond, verlieten de zeven viziers het hof.

De koning ging naar zijn zoon en kuste hem op het voorhoofd en noemde hem Wardjan. Toen het jongetje twaalf jaar oud werd, liet de koning een paleis voor hem bouwen met driehonderdvijfenzestig kamers. Hij gaf hem drie leermeesters om hem in alle wetenschappen te onderwijzen. Elke dag moesten ze in een andere kamer zitten en telkens moesten ze op de deur schrijven wat ze hem die dag hadden geleerd.

Omdat de prins heel pienter was en bovendien over een uitstekend geheugen beschikte, konden de leermeesters elke week de koning naar waarheid verzekeren dat ze van hun hele leven nog nooit zo'n goede leerling hadden gehad. Al snel overtrof de prins iedereen in het land en uiteindelijk besloot men dat hij geschikt was om tot koning gekroond te worden. De leermeesters richtten zich tot de koning: "Verheug u, o koning, over uw zoon, want hij heeft nu alles geleerd wat wij tezamen weten!" Meteen liet de koning zijn grootvizier Schimas bij zich komen en vertelde hem het goede nieuws.

Toen de vizier dit hoorde zei hij tegen de koning: "Uw zoon is een kostbare parel, uit andere parels ontstaan en ik denk dat het passend is om al uw viziers en geleerden uit te nodigen om zich van de kennis van uw zoon te overtuigen."

En zo kon het gebeuren dat de volgende morgen de koning al zijn viziers en geleerden bij zich liet komen. Toen de vizier Schimas bij deze gelegenheid voor de prins boog en deze naar hem terugboog zei Schimas: "Het is niet passend voor een jonge leeuw om voor een ander dier te buigen. Evenmin als het licht eerbied hoeft te tonen voor de duisternis."

Daarop antwoordde de jonge prins: "Ook een jonge leeuw buigt wel voor een luipaard en ook het licht wel voor de duisternis. Dit om te kunnen zien wat er in verborgen is." Toen vroeg de vizier: "Kunt u mij zeggen welke mens de beste is?" En de prins antwoordde: "Degene die de toekomstige wereld verkiest boven de huidige." "En wie kan dat?" Waarop de prins zei: "Hij, die beseft dat hij in een vergankelijke wereld leeft, waarin na de dood de dag van het gericht volgt, waarna een nieuw leven begint."

"U heeft gelijk," zei de vizier, "maar hoe laten zich de behoeften van deze wereld verenigen met die van de toekomstige wereld?" Toen zei de prins: "Men kan op de weg naar de waarheid voor zijn aardse behoeften zorgen, maar daarvoor heeft men slechts een deel van de dag nodig. Het overige deel behoort men aan het zielenheil te wijden."

Toen de vizier dit hoorde, was hij verheugd over zoveel wijsheid en hij besefte, dat deze jongen een goede koning zou worden. En dat gebeurde. Nadat zijn vader overleed regeerde Wardjan gesteund door zijn wijsheid in de geest van zijn vader en met de steun van Allah. Het volk droeg hem op handen en iedereen was het erover eens dat ze zich geen betere koning konden wensen.

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Bismi Allah Arrahman Arrahim

Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf.
Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje.
“ Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft?”
Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje.
“Eén euro vijfennegentig. Dat is bijna € 2,00.
Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen.
Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.”

Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent.
Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren.
Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardenbloemen mocht plukken voor 10 cent.
Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels.
Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen.
Ze droeg ze altijd.
Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging.
De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging.
Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden.

Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen.

Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha
“Hou je van mij?”
“Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt?”
“Geef me dan je parels.”
“Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet.”
“Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez.”
En hij gaf haar een zoen op haar wang.

Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg haar vader Aisha weer
“hou je van mij?”.
“Papa, je weet toch dat ik van je hou?”
“Geef me dan je parels.”
“Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben.
Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben.
Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past.”
“Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou.”
En zoals altijd kuste hij haar wang zacht.

Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit.
Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed.
“Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand?”
Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader.
En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting.
Met een lichte beving zei ze
“Hier papa, dit is voor jou.”
Met tranen in zijn ogen strekte Aisha’s papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha.

Hij had ze al die tijd al.
Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven.

Zo is het ook met Allah, de Almachtige.
Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten.
Is Allah niet groots?
Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?

Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten?
Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof één ding.
Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven.


Wa alaikom assalam warahmatu Allah wabarakatuh

De dode die nog even terug mocht

Er was eens een heel rijke man . En die man was, zoals zo vaak het geval is, bovendien een van de allergrootste gierigaards ter wereld.
Hij had zijn hele leven niets anders gedaan dan geld opstapelen, steeds meer geld. Zijn leven was als een droom voorbijgegaan, en plotseling stierf hij.
Wanneer mensen doodgaan komen zij allereerst terecht in een gesloten vertrek met twee ramen. vanuit het ene raam kunnen zij het paradijs zien en vanuit het andere de hel. Zij moeten in die ruimte blijven gedurende de tijd die nodig is om over hen te oordelen. Ze dromen dan over het paradijs dat ligt te stralen onder hun ogen en vrezen de hel als hun toekomstig lot. Natuurlijk vinden ze in het vertrek voldoende voorraden om zich te kunnen voeden. want hoewel ze gestorven zijn, zijn ze toch nog te veel met het aardse bestaan verbonden om het zonder eten te kunnen stellen.
Maar wat gebeurde er: onze man kwam in een geheel leeg vertrek. Niets lag er, zelfs niet het kleinste kruimeltje brood! Hij riep dan ook een engel en begon te protesteren. Waarom kreeg juist hij nu zo'n slechte behandeling? De engel legde hem uit dat het lege vertrek betekende dat hij kortzichtig en zorgeloos was geweest en dat hij zich niet had voorbereid tijdens zijn leven, dat hij geen enkele voorraad had aangelegd om mee te nemen! De oude vrek smeekte de engel om een goed woordje voor hem te doen. Hij vroeg niet meer dan om nog een maandje te leven, een klein maandje maar om zich beter te kunnen voorbereiden. Het was toch ook niet zijn schuld, zei hij. Hij was door niemand gewaarschuwd! De engel sprong voor hem in de bres en hij kreeg nog recht op een hele maand.
De vrek kwam dus terug op aarde. Er was niemand die zich over zijn terugkomst verheugde, ook al was het maar voor zo kort, want hij had nog nooit van iemand gehouden en niemand had van hem gehouden.
Maar dat kon hem nauwelijks iets schelen. Hij bracht zijn maand door met het klaarmaken, bestellen en opstapelen van alle mogelijke soorten voedsel. Hij zorgde vooral voor hoeveelheden droge koekjes waar hij bijzonder veel van hield.
De maand ging snel om, vol koortsachtige bedrijvigheid. Alleen de laatste dag kon de vrek een beetje uitpuffen. Hij had zojuist geweldig gemopperd op zijn dienstbode die een paar koekjes van het laatste baksel had laten verbranden, toen er een bedelaar aan de deur klopte. Omdat het zijn laatste dag op aarde was, maakte de gierigaard voor het eerst van zijn leven een groots gebaar: hij gaf de bedelaar een van de verbrande koekjes, terwijl hij zichzelf gelukwenste met zijn gulheid.
Daarna vertrok hij opnieuw. Hij kwam weer in de kamer met uitzicht op het paradijs en de hel, stapte bij voorbaat handenwrijvend naar binnen en.. vond het verbrande koekje dat hij aan de bedelaar had gegeven!

Moeder, mag ik u een vraag stellen?"


"Natuurlijk, zeg het eens?" antwoordde de moeder.

"Moeder, hoeveel verdient u per uur?"

"Dat gaat jou helemaal niets aan! Waarom wil jij dat weten?" zei de moeder wat geïrriteerd.

"Ik wil het gewoon weten. Mag ik alstublieft weten hoeveel u verdient per uur?" vroeg Mohammed nogmaals.

"Als je het graag wilt weten, ik verdien zestien gulden per uur."

"Oh, " zei Mohammed met een gebogen hoofd. Hij keek zijn moeder aan en vroeg "moeder, kan ik dan misschien alstublieft acht gulden lenen van u?"

De moeder begon boos te worden en zei: "als dit de reden is dat je me vroeg hoeveel ik verdien zodat je geld van me kan lenen voor een stom speeltje of iets stoms dan kun je nu meteen richting je kamer lopen om meteen naar bed te gaan en denk er goed over na hoe egoïstisch je wel niet bent. Ik werk lang en hard, elke dag opnieuw en heb geen tijd voor kinderachtige spelletjes."

De kleine Mohammed marcheerde stilletjes en teleurgesteld naar zijn kamer. Hij had zo hard die acht gulden nodig anders kon hij niet kopen wat hij al zo lang wilde hebben. De moeder moest denken aan haar zoon zijn vraag. Hoe durfde hij zoiets te vragen aan haar om geld te kunnen krijgen. Na een uur nadat de moeder wat kalmer was geworden bedacht de moeder zich of ze niet wat te hard is geweest tegen haar zoon. Misschien was er een reden dat hij dat geld nodig had want hij vraagt toch echter nooit om geld. Met een knagend geweten ging de moeder bij haar zoon kijken. "Slaap je?” vroeg ze.

"Nee moeder, Ik ben wakker" antwoordde Mohammed.

"Ik heb nagedacht en misschien ben ik toch wat hard geweest tegenover jou" zei de moeder. "Het was een lange zware vermoeide dag en dat heb ik op jou afgereageerd. Hier heb je die acht gulden waarom je vroeg."

Mohammed schoot rechtovereind en bedankte zijn moeder. "Oh,dank u wel moeder, dank u wel!" riep hij uit blijdschap. Hij friemelde wat onder zijn kussen en pakte wat kleingeld erbij die hij onder zijn kussen verstopt had. De moeder keek verbaasd en werd boos toen ze zag dat Mohammed al zelf geld had. Mohammed begon langzaam zijn geld te tellen, uit blijdschap schitterden zijn ogen toen hij het geld zag en moest meer en meer glimlachen. Wat was Mohammed blij. Nu kon hij eindelijk kopen wat hij wilde.

"Waarom wil je meer geld als je al geld hebt?" Vroeg de moeder.

"Omdat ik niet genoeg had, maar nu wel" zei Mohammed. "Moeder, ik heb nu zestien gulden... Kan ik een uur kopen van uw tijd?"

Een jongedame in de woestijn

Een groep van studenten ging samen met een aantal docenten op excursie. Het was een reis waar veel te bezichtigen viel en de studenten moesten verslag maken van alles wat zij zagen tijdens dit uitstapje. In het begin trokken de studenten onder begeleiding van een docente erop uit in groepjes maar na een tijdje ging ieder zijn eigen kant op.

Onder de studente was er een jongedame die erg opging in het vastleggen van de bezienswaardigheden dat zij hierdoor ver afdwaalde van de groep. Na uren besloten de docenten te vertrekken met de bus terwijl zij de jongedame achterlieten zonder dat zij dit doorhadden. Toen de jongedame na verloop van tijd terugkeerde naar de verzamelplaats kwam zij erachter dat iedereen al vertrokken was. Tevergeefs riep zij nog om haar heen maar niemand was er meer die haar kon horen. Zij besloot dan maar ook om te gaan lopen in de hoop dat zij een dorp zou tegenkomen. Na een lange tijd te hebben gelopen en gehuild zag zij een kleine verlaten hut en besloot aan te kloppen. Een jongeman van eind twintig deed de deur open en vroeg haar verbaasd: “Wie ben jij?” Zij antwoordde: “Ik ben een studente die hier op excursie met school is gekomen. Maar zij hebben mij achtergelaten en ik weet de weg niet terug.” Hij zei toen: “Je bent in een afgelegen gebied terechtgekomen. Waar jij naar toe moet is helemaal de andere kant op.” Hij bood haar daarop aan om binnen te komen en de nacht in zijn hut door te brengen waarna hij haar in de ochtend zou helpen om thuis te komen. Zij mocht van hem op het bed slapen terwijl hij aan de andere kant van de kamer op de grond zou gaan slapen. De man maakte met behulp van een laken een scheidingswand tussen hem en de jongedame.

De jongedame was vervolgens op bed gaan liggen en bedekte uit angst zichzelf volledig, behalve haar ogen om in de gaten te houden wat de man deed. De man zat aan de andere kant een boek te lezen en opeens gooide hij het boek dicht… Zijn blik richtte zich op de kaars die voor hem lag en na een tijdje plaatste hij zijn vinger voor een periode van vijf minuten boven de kaars. Het kon niet anders dan dat hij zijn vinger had verbrand. Dit ritueel verrichtte hij met al zijn vingers terwijl het meisje huilend en vol angst toekeek. Zij dacht bij zichzelf: “Dit moet een djinn zijn die rituele handelingen verricht.”

Geen van beiden wist die nacht te kunnen slapen. De volgende dag bracht de man de jongedame naar huis en eenmaal thuis aangekomen vertelde zij in een shocktoestand het verhaal van de man aan haar vader. Als gevolg van de angst die zij die nacht heeft moeten doorstaan werd zij de dagen daarop ziek en verliet haar kamer niet. De vader van de jongedame besloot daarom op zoek te gaan naar de jongeman.

Eenmaal de jongeman te hebben gevonden, vroeg hij hem de weg te wijzen zonder te vertellen wie hij was. Toen de vader met hem aan het praten was merkte hij op dat beide handen van de jongeman in verband omwikkeld waren. Hij vroeg hem naar de reden hiervan. De jongeman antwoordde: “Twee nachten terug kwam er een mooie jongedame aan mijn deur en moest noodgedwongen de nacht bij mij doorbrengen. De shaytaan probeerde mij te verleiden tot het plegen van een zonde. Uit vrees iets te doen waar ik spijt van zou krijgen besloot ik mijn vingers te verbranden, de ene na de andere om daarmee mijn seksuele verlangens weg te branden. Ik wilde er alles aan doen om mijzelf niet aan de jongedame te vergrijpen. Dat zou mij namelijk meer pijn doen dan wanneer ik mijn vingers zou verbranden.”

De vader was zeer onder de indruk van de jongeman en nodigde hem uit om met hem mee te komen naar zijn huis. Hij besloot om de jongeman met zijn dochter te laten trouwen, zonder dat de jongeman doorhad dat de dochter van deze man dezelfde mooie jongedame was die bij hem de nacht had doorgebracht. Op deze wijze beloonde Allah de jongeman voor het feit dat hij niet toegaf aan de shaytaan door zich te vergrijpen aan deze mooie jongedame met een huwelijksleven met dezelfde mooie vrouw.

Masha' Allah verhaal.......lezen je zult geen spijt krijgen!!
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld...
men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen...
Ik kan mij die nacht nog goed herinneren.
Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.
Het was een avond vol lege woorden.
Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen.
Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte.
Ik roddelen over mensen en zij lachen.
Die avond maakte ik ze erg aan het lachen.
Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren.
Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte.
Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk.
Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had.
Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen.
Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen.
De lachende echo's van mijn 'grap' vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis.
Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming.
Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?'
Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!'
Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was.
Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe.
Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang.
Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had.
Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit
minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen.
Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af.
Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd.
Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij
berichtten over de komst van Salem (mijn zoon).
Meteen ging ik naar het ziekenhuis.
Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen
mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!'
Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen.
Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat
soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige
misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen
zien!'
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op.
Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen.
SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er
met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd.
Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden.
Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!'
We verlieten het ziekenhuis samen met Salem.
Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht.
Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis.
Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen.
Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem.
Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!
Salem groeide en begon te kruipen.
Hij had een merkwaardige manier van kruipen.
Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen.
Toen ontdekten we dat hij mank liep.
Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was.
Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.
De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op.
In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven.
Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.
Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren.
Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen.
Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag.
Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes.
Salem werd groter en met hem mijn zorgen.
Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.
Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van.
De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.
Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker.
Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima).
Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken.
Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem.
Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem.
Tien jaar lang heb ik hem genegeerd.
Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet.
Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was.
Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom huil je?!'.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen.
Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen.
Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te
verplaatsen!! Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?'
Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde.
Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem.
En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje
Omar,die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was.
En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij.
Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden.
Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren.
Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: 'Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem.
Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?'
Hij zei: 'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat'
Ik zei: 'Nee... ik zal met je mee gaan'.
Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet.
Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen.
Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen.
Hij weigerde en zei:'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.' Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging,
maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd.
De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden.
We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat...
of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven.
Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is?
Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen.
Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken.
Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond.
Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten.
SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij.
Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen.
Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden.
Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen.
Er waren nog wat mensen in de moskee Sunnagebeden aan het doen.
Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen.
Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder.
Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde.
Het was Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf:
'Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is'
Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis.
Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem,
maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.
Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste.
Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen.
Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof).
Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen.
Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan.
Ik las de Quran meerdere malen per maand uit.
Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven.
Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw.
Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem.
Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld.
Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.
Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen.
Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan.
Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies.
Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!
Ze was erg blij en ze moedigde mij aan.
Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl.
Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.
Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid.
Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen!
Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis.
Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde.
Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.
...Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte.
Haar stem was anders.
Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.'
'InshaaAllah' antwoordde zij. En ze bleef stil.
Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen.
Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).
Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..'
Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging...
Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.
Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal.
Alsof ze deed alsof ze blij was.
Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?', 'Niets' zei ze.
Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is Salem?' Haar hoofd boog naar beneden.
Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen.
Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem! Waar is Salem???'
Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei:
'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'.
Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen.
Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.
Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen.
Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht.
De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan:Ya Allah (Oh Allah)!

Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de van de geweldige troon.

Let op!: Als het verspreiden van dit verhaal je te zwaar valt, verspreid het dan niet. Dan verdien je ook niet de beloning daarvan. En die beloning is geweldig.


-- EINDE VERTALING --


Salamou 3alaikoum oua rahmatoulah oua barakatouh

Een lange reis

Het licht van de leiding

Door Ahmad ibn ‘Abd al-Rahmaan al Swiyaan; Uit al-Bayaan magazine, uitgave # 152, Rabee’ al-Aakhir 1421, pp. 66-67. Vertaald door Abou Moes’ab

Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.

Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk… Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-h’af (Qor’aan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qor’aan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.

Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, “Genoeg! Genoeg!”

Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, “Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!”

Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, “Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!

Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qor’aan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde… Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.

Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?

Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!”

Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.

Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht; “Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?” Ik zei, “Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.”

Hij zei: “Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.”

Ik zei: “Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):

‘Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige’ (Az-Zoemar 39:53)?”

Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebhaan Allaah Al-‘dheem!

Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.

Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis)

“En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt” (Al-An’aam 6:125).

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Onderweg naar Dubai stopte ik bij een klein moskeetje om het namiddaggebed te verrichten.
Toen ik in mijn auto zat zag ik iets uit de nabijgelegen huizen tevoorschijn komen.

Het duurde even voordat ik door had dat het om een man ging die zich kruipend naar de moskee voortbewoog. Om zijn handen had hij plastic sandalen aangetrokken. Op deze wijze baande hij zich met grote inspanning een weg naar de moskee om daar het gezamenlijke namiddaggebed te verrichten.

Deze man leek naar alle waarschijnlijkheid verlamd te zijn aan zijn onderlichaam en sleepte dit mee over de harde grond. Het zweet liep over zijn hele lichaam vanwege de grote inspanning die hij moest leveren en de ondragelijke hitte.
Toen hij bij de omheining van de moskee kwam was het alsof hij verdronk in zijn eigen zweet en zijn gezicht was vuurrood. Vele mensen die ook naar het gezamenlijke gebed trokken liepen langs hem.
Je kon zien dat zij dit beeld gewoon waren.


Ineens kwam een man uit een nabijgelegen winkel met een koude fles drank die hij vervolgens aan de man gaf. Zij bleven enige ogenblikken met elkaar praten over een bepaald onderwerp.
Ik kon horen hoe de winkelier de kruipende man aanbood hem te helpen de moskee te bereiken. Maar tevergeefs, de kruipende man wilde liever op eigen krachten verder. Om niet te laat te komen verontschuldigde hij zichzelf en ging verder.
Ik zag hoe hij de trap opging en ik kon mij geen manier bedenken waarop ik hem van dienst kon zijn.
De tranen stroomden over mijn wangen bij het zien van deze man en ik herinnerde mij de overlevering van de Profeet (vrede zij met hem) waarin hij zei:


“De zwaarste gebeden voor de hypocrieten zijn het ochtendgebed (salaat-ul Fadjr) en het nachtgebed (salaat-ul cIshaa’). Zouden zij echter weten wat de beloning hiervoor is, dan zouden zij zelfs kruipend komen…”


Deze man die werkelijk kruipend naar de moskee kwam had hier absoluut geen moeite mee.
Sterker nog, hij ging naar de moskee alsof het één van Allah’s Tuinen was waar alle gunsten en bekoringen op hem stonden te wachten.
Zo zijn er vele dienaren van de Meest Barmhartige die tussen ons leven en een verheven positie genieten bij Allah. Ik vraag Allah om een ieder die zich inspant op Zijn Pad te belonen. En laat de manier waarop deze man zonder enige schaamte naar de moskee kroop een les voor ons zijn en voornamelijk voor diegenen die zich ervoor schamen de moskee te betreden.

Wa alaikom assalam warahmatu Allah wabarakatuh

Dit verhaal is echt gebeurd zo zielig Soebhana Allah

Op het laatste moment haastte ik me om naar de winkel te gaan om mijn boodschappen te kopen. Toen ik al dat volk zag, begon ik te kiezen: "Ik ga hier tijd verliezen, en ik heb nog zoveel te doen. Boodschappen doen begint werkelijk een karwei te worden. Het zou goed zijn als ik kon gaan slapen en pas daarna wakker worden"



Ik baande me een weg naar de fruitafdeling. Daar begon ik te morren over de prijzen van het fruit, terwijl ik me afvroeg of de kinderen echt zoveel zouden eten.

Ik kwam terecht in een gang met speelgoed, waar ik uit een ooghoek een ventje van ongeveer 5 jaar opmerkte, die een mooie kleine pop tegen zich aangedrukt hield. Hij hield niet op met haar haren te strelen en haar zachtjes tegen zich aan te drukken. Ik vroeg me af voor wie die pop bestemd was.



Vervolgens draaide de kleine jongen zich om naar een dame die bij hem was: "Tante, ben je zeker dat ik niet genoeg geld heb ?" De dame antwoordde hem wat ongeduldig: "Je weet het dat je niet genoeg geld hebt om ze te kopen."

Daarna vroeg zijn tante hem om daar te blijven en enkele minuten op haar te wachten, waarop ze snel vertrok. De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn handen. Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg ik hem aan wie hij die pop wilde geven. "



Het is de pop waar mijn zusje het meest naar verlangde als geschenk. Ze was er zeker van dat ze haar zou krijgen." Ik zei hem daarop dat haar vader ze haar misschien zou geven. Hij antwoordde me verdrietig: "Nee, waar mijn zusje nu is kan mijn vader niet komen. Ik moet de pop aan mijn mama kunnen geven, zodat zij ze naar mijn zusje kan brengen." Hij keek me zo droevig aan terwijl hij dat vertelde.

"Mijn zusje is vertrokken naar waar Allah subhana wa' ta'la is. Mijn papa zegt dat mama weldra ook naar Allah subhana wa' ta'la gaat, en daarom dacht ik dat mama de pop kon meenemen en ze aan mijn zusje geven."



Mijn hart hield bijna op met kloppen. Het jongentje hief zijn ogen op naar mij en zei me: "Ik heb aan papa gezegd dat hij tegen mama moest zeggen dat ze niet meteen mag vertrekken. Ik heb hem gevraagd haar te doen wachten tot ik terugkeer van de winkel." Dan toonde hij mij een foto van hem, die in de winkel genomen was, waarop hij de pop vasthield, terwijl hij me zei: "Ik wil dat mama deze foto ook meeneemt, zo zal ze me niet vergeten. Ik hou van mijn mama en ik zou graag hebben dat ze me niet verlaat, maar papa zegt dat ze naar mijn zusje moet gaan." Daarna sloeg hij het hoofd neer en bleef stil.



Ik haalde onopvallend wat bankbriefjes uit mijn portefeuille en vroeg aan de kleine jongen: "En als we nog eens een laatste keer je geld zouden tellen om zeker te zijn ?" "Ok", zei hij " Ik moet er genoeg hebben".

Ik gleed onopgemerkt mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen. Er was ruim genoeg geld voor de pop, er was er zelfs nog over.



Zachtjes prevelde het jongetje: " Dank je Allah subhana wa' ta'la dat je me genoeg geld gegeven hebt !" Dan keek hij me aan en zei: " Ik had aan Allah subhana wa' ta'la gevraagd om ervoor te zorgen dat ik genoeg geld zou hebben om deze pop te kopen, zodat mijn mama ze naar mijn zusje kan brengen. Hij heeft mijn dou'a gehoord. Ik wilde ook nog genoeg geld hebben om een witte roos te kopen voor mijn mama, maar zoveel durfde ik aan Allah subhana wa' ta'la niet vragen. Maar weet je, mijn mama houdt zoveel van witte rozen."



Enkele minuten later kwam zijn tante terug en verwijderde ik me met mijn boodschappenwagentje. Ik eindigde mijn winkelen met een totaal verschillende ingesteldheid dan deze waarmee ik begonnen was. Ik kon het jongetje maar niet vergeten.

En toen herinnerde ik me een artikel dat enkele dagen tevoren in de krant verschenen was, en waarin het ging over een bestuurder die in staat van dronkenschap op een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zaten. Het kleine meisje was op slag dood. De moeder was zwaar gekwetst en nog in kritieke toestand. Was het de familie van deze kleine jongen ?



Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw gestorven was. Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te gaan kopen en me naar de begraafplaats te begeven. Op het graf lag een foto, een pop en een witte roos.

Ik ben de begraafplaats al wenend verlaten, met het gevoel dat mijn leven voor altijd zou veranderen. De liefde die dit jongetje in zijn hartje droeg voor zijn mama en zijn zusje was zo ongelooflijk. En op een fractie van een seconde heeft een dronken bestuurder hem alles afgenomen.

Zij is mijn zuster

Haar wangen waren slap en ingevallen en haar huid zat tegen haar botten aan.

Toch hield dat haar niet tegen. Je kon haar er nooit op betrappen dat ze de Koran niet reciteerde. Altijd biddend in haar eigen gebedskamer die vader voor haar gemaakt had. Buigend, zich ter aarde werpend, en haar handen verheven in gebed. Dat was hoe zij was, van zonsopgang tot zonsondergang en andersom.

Als het op mij aankomt, ik las niets anders dan modebladen en romans. Ik trakteerde mezelf altijd maar op video's. Zo veel, dat mijn wandelingetjes naar de videotheek mijn karakteriserend kenmerk werd.

Zoals men zegt; als iets een gewoonte wordt, neigt men ertoe om jou er niet meer van te onderscheiden.

Ik verwaarloosde mijn verantwoordelijkheden en luiheid was het kenmerk voor mijn Salaat.

Op een nacht, nadat ik een marathon had gehouden van 3 uur lang video's kijken, deed ik de video uit. De adhan rees zacht in die stille nacht. Vredig slipte ik mijn bed in.

Haar stem klonk uit haar gebedskamer. "Ja? Kan ik iets voor je doen, Nora?"

vroeg ik. Alsof ze met een scherpe naald door mijn plannen prikte. "ga niet slapen, voor je de Fadjr hebt gebeden!!" Och, dat duurt nog een uur, het was nog maar de eerste adhan.

Ze haalde me dichter bij haar met haar liefdevolle kneepjes. Ze was altijd al zo, zelfs vóórdat de ziekte beslag op haar nam en haar in bed opsloot.

"Hanan, kun je even bij me komen zitten?" Ik kon nooit haar verzoeken weigeren. De puurheid en eerlijkheid was voelbaar. "ja, Nora?"

"Kom alsjeblieft hier zitten."

"Ok, hier ben ik. Wat is er?"

Met de liefste monotone stem reciteerde ze: "Elke ziel zal de dood proeven, en voorwaar: pas op de Dag der Opstanding zullen jullie je beloning (volledig) ontvangen." (Koran 3: 185)

Ze stopte, doordacht. Toen vroeg ze: "Geloof jij in de dood?"

"Natuurlijk doe ik dat."

"Geloof je dat je verantwoordelijk zult zijn voor alles wat je doet,

ongeacht hoe klein of groot?"

"Ja, maar Allah is Vergevingsgezind en Genadevol en ik heb nog een lang leven te gaan."

"Houd op Hanan... ben je niet bang voor de dood en de abruptheid ervan? Kijk nou naar Hind. Zij was jonger dan jij, maar zij overleed in een auto- ongeluk. En kijk naar die en die, en naar die en die..... De dood kent geen leeftijd en je leeftijd kan nooit bepalend zijn voor wanneer je zult overlijden."

De duisternis van de kamer vervulde mij met angst. "Ik ben bang van het donker en nu heb je me bang gemaakt voor de dood. Hoe moet ik nou gaan slapen? Nora, ik dacht dat je ons beloofd had om met ons op reis te gaan, in de zomervakantie."

Wat een uitwerking. Haar stem brak en haar hart beefde. "Ik zou dit jaar wel eens een hele lange reis kunnen gaan maken, Hanan, maar dan ergens anders naar toe. Heel misschien. Al onze levens zijn in de handen van Allah en tot Hem behoren wij allen."

Mijn ogen zwelden op en de tranen vielen langs beide wangen naar beneden. Ik dacht aan de griezelige ziekte van mijn zus, hoe doktoren mijn vader hadden verteld dat er niet veel hoop meer was dat Nora deze ziekte zou overleven.

Maar háár was niets verteld. Wie had het haar laten weten? Of kon ze gewoon de waarheid voelen?

"Waar denk je aan Hanan?" Haar stem was scherp. "Denk je dat ik dit alleen zeg omdat ik ziek ben? Uh- uh. Ik zou mogelijk nog langer leven dan de mensen die niet ziek zijn. En jij Hanan? Hoe lang denk jij nog te leven?

Twintig jaar misschien? Veertig? En dan?" In het donker reikte ze uit naar mijn hand en kneep er zachtjes in. "Er is geen verschil tussen ons; we zullen allemaal deze wereld verlaten om in het Paradijs te leven of in de Hel te verdoemen. Luister naar de woorden van Allah: "En wie van de Hel weggehouden wordt en het Paradijs binnengeleid wordt heeft waarlijk succes"(Koran 3: 185) "

Ik verliet de kamer van mijn zus verward, haar woorden suisden nog in mijn oren: Moge Allah je leiden Hanan - vergeet je gebed niet.

Acht uur 's morgens. Geklop op mijn deur. Normaalgesproken word ik dit om deze tijd wakker. Gehuil. Verwarring. O Allah, wat is er gebeurd?

Nora's toestand is na el Fadjr kritiek geworden. Ze hebben haar meteen naar het ziekenhuis gebracht...

Inna lilahi wa inna ilayhi raji'un. (Tot Allah behoren wij en tot Allah

zullen wij wederkeren.)

Er zullen geen reizen worden gemaakt deze zomer. Het stond geschreven dat ik deze zomer thuis zou doorbrengen.

Na een eeuwigheid...

Het was één uur in de middag. Moeder belde het ziekenhuis. "Ja, je kunt haar nu komen zien." Vaders stem was omgeslagen, moeder merkte dat er iets vreselijk verkeerd was gegaan. We vertrokken gelijk.

Waar was die korte weg waar ik altijd over wandelde? Waarom was die nu zo lang, zo vreselijk lang? Waar was de geliefde drukte en het verkeer dat me altijd de tijd gunde om links en rechts te kijken? Ga nou uit de weg, allemaal! Mijn moeder schudde huilend haar hoofd in haar handen, terwijl ze dua'a maakte voor haar Nora.

We arriveerden bij de hoofdingang van het ziekenhuis. Zij was op de
intensive care.

De zuster kwam naar ons toe. "Laat mij jullie naar haar toe brengen."

Terwijl we door de gangen liepen, ging de zuster maar door over wat een

lieve meid Nora was. Ze stelde moeder ietwat gerust dat Nora's toestand

beter was dan het die morgen was geweest.

"Sorry. Niet meer dan één bezoeker tegelijk." Dit was de intensive care-

afdeling. Door het smalle raampje in de deur en langs de rij witte gordijnen ving ik een glimp op van haar ogen. Moeder stond naast haar. Na 2 minuten kwam moeder naar buiten. Ze had haar tranen niet meer in bedwang.

"Je mag naar binnen en haar groeten, onder de voorwaarde dat je niet te lang met haar spreekt.", zeiden ze me. "twee minuten zou genoeg moeten zijn"

"Hoe is het Nora? Gisteren ging het nog goed, wat is er gebeurd?"

We hielden elkaars hand vast, ze kneep argeloos. "Zelfs nu, Alhamdulilah gaat het prima."

"Alhamdulilah...... maar...... je handen zijn zo koud."

Ik zat op haar bed en legde mijn vingers op haar knie. Ze duwde het weg.

"Sorry...... heb ik je pijn gedaan?"

"Nee, maar ik herinnerde me de woorden van Allah: "Waltaffatul saaqu bil saaq" (en de benen (in doodsangst) zullen over elkaar liggen) (Koran 75: 29)

"Hanan, bid voor mij. De eerste dag van het Hiernamaals zal ik misschien erg snel tegemoet komen. Het is een lange reis en ik heb niet genoeg goede daden voorbereid in mijn koffer"

Een traan ontsnapte uit mijn oog en liep langs mijn wang naar beneden door haar woorden. Ik huilde en zij huilde mee. De kamer verdween en liet ons, twee zussen alleen - om samen te huilen.

Stromende tranen sprongen op mijn zus haar handpalm die ik met beide handen vasthield. Vader werd nu bezorgder om mij. Ik had nooit eerder zo gehuild.

Thuis en boven, in mijn kamer, keek ik naar de zon die verdween met een sobere dag. Stilte vermengde zich met onze gangen. Een familielid kwam mijn kamer binnen, en nog één. De bezoekers, het waren er vele en alle stemmen van beneden stokten samen. Er was één ding duidelijk op dat moment...... Nora was overleden!

Ik stopte met het onderscheiden van wie er binnenkwamen en wie er wegging.

Ik kan me niet meer herinneren wat ze zeiden. O Allah, waar was ik? Wat was er aan de hand? Ik kon zelfs niet meer huilen.

Later die week, vertelden ze me wat er was gebeurd. Vader had mijn hand genomen om vaarwel te zeggen tegen Nora, voor de laatste keer. Ik had Nora's hoofd gekust. Ik kan me enkel één ding herinneren, dat ze daar lag op dat bed, het bed waar ze op zou gaan overlijden. Ik herinnerde me het vers dat ze gereciteerd had: "en de benen zullen (in doodsangst) over elkaar liggen."

En ik besefte me de waarheid van het volgende vers maar al te goed: "Naar jouw Heer worden zij Die Dag gesleept." (Koran 75: 29-30)

Ik liep op mijn tenen haar gebedskamer in, die nacht. Starend naar de stille kasten en verstarde spiegels, waardeerde ik wie het was die met mij mijn moeders buik met mij had gedeeld. Nora was mijn tweelingzuster. Ik herinnerde me met wie ik mijn leed had gedeeld. Degene die mij geruststelde in mijn mindere dagen. Degene die mijn sombere dagen verlicht had.

Vannacht de eerste nacht die Nora in haar graf zal doorbrengen. O Allah, Wees Genadevol voor haar en verlicht haar graf. Dit was háár Koran, haar gebed en dit was de lichtroze jurk, waarvan ze zei dat ze die zou bewaren tot ze zou trouwen. De jurk die ze wilde bewaren, alleen voor haar echtgenoot.

Dus, beste Moslim...... waar is Nora nu? Ze brengt haar eerste nacht door in een plaats waar jij en ik dat ook zullen doen, vroeger of later...... we zijn hier niet allemaal tegelijk in dit leven gekomen en we zullen ook niet tegelijk vertrekken... we zullen één voor één gaan...... en kijk om u heen...hoeveel van de mensen die u kent, zijn er al overleden......denk er aan wie de volgende kan zijn... wie degene zal zijn wiens " benen (in doodsangst) over elkaar zullen liggen: en naar jouw Heer (Allah) zullen zij die dag gesleept worden! Hij geloofde (de Koran en de Boodschapper) niet, en hij verrichtte de salaat niet! Maar hij loochende en hij wendde zich af.

Daarna ging hij naar zijn verwanten, hoogmoedig! Wee jou, wee! Nogmaals wee jou, wee! Denkt de mens dat hij ongemoeid zal worden gelaten? (Dus geen bestraffing of beloning voor de verplichte diensten bij zijn Heer (Allah) zal krijgen?

Moge de Genade van Allah met ons zijn en ons moment van de dood verzachten en ons verzekeren van onze Shahada "La Ilah Ila Allah - Mohammed Rasoel Allah

De liefde voor Allah subhan wata'ala

Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijste ik Allah voor het mooie werk.

Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."

Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden."

Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden."

Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen."

Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!"

Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen.

Allah vervolgde :
Waarom bidt je slechts bij samenkomsten?
Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding?
Waarom vraag je altijd egoïstische zaken?
Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk?

De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen?

Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord.

Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen?

Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent.
Ik zal jouw nooit verlaten.

Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen.
Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen.
Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen.
Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen.
Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen.

Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.

Assalamo alaikom Warahmatu Allah Wabarakatuh

De dove jongen als uitnodiger tot de Islam

Ik ben een jongeman van zevenendertig jaar, gehuwd en heb kinderen. Ik heb mij schuldig gemaakt aan zowel grote als kleine zonden. Wat betreft het gebed: dat verrichtte ik niet gezamenlijk, en dit verrichtte ik slechts tijdens bijzondere gelegenheden om anderen daarmee tevreden te stellen. De reden hiervan is de slechte gezelschap waarmee ik optrok: de meest waardeloze mensen, waaronder waarzeggers. Het is dan ook niet vreemd dat de shaytaan continu bij mij aanwezig was.

Marwan, mijn dove zoon van zeven jaar oud genoot dankzij zijn moeder een godsdienstige opvoeding. Toen op een avond ik en Marwan thuis waren, was ik aan het bedenken wat te gaan doen met mijn vrienden. Waar zouden wij die avond naartoe gaan? Het was al na het avondgebed toen mijn zoon mij probeerde duidelijk te maken dat ik het gebed moest gaan verrichten. Met gebaren drukte hij zich vragend uit, alsof hij wilde zeggen: “Waarom, O lieve vader, bidt u niet?” Hij richtte zijn hand vervolgens naar de hemel en maakte mij duidelijk dat Allah mij ziet. Het kwam wel vaker voor dat mijn zoontje mij zag terwijl ik zonden beging, maar dit keer stond ik perplex. Mijn kleine zoontje begon voor mij te huilen.

Ik probeerde mijn zoontje naast mij te plaatsen, maar hij rende weg en na een tijdje ging hij naar de wasbak om de woedoe' te verrichten, terwijl hij nog niet helemaal wist hoe hij dit moest doen, want zijn moeder was hem dit nog aan het leren. Mijn vrouw, die overigens de hele Koran uit het hoofd kent, vermaande mij veelvuldig, maar helaas zonder enig resultaat. Mijn zoontje kwam binnen en maakte mij duidelijk dat ik even moest wachten en begon voor mij te bidden. Nadat hij klaar was met het gebed pakte hij de Koran, plaatste dit voor zich en opende dit in één keer, zonder maar te bladeren. Hij plaatste zijn vinger op het volgende vers in Soerat Mariam (interpretatie van de betekenis):

“O mijn lieve vader, waarlijk, ik vrees dat een bestraffing van de Barmhartige u zal treffen, dan zal u een helper van de shaytaan worden.” (Soerat Mariam: 45)

Hierop barstte hij in tranen uit. Waarna wij samen voor een lange tijd begonnen te huilen. Marwan stond op, veegde daarna de tranen uit mijn ogen, begon mijn hoofd en hand te kussen en maakte mij duidelijk: “Verricht het gebed, O mijn lieve vader, voordat u onder de groene zoden ligt en daar uw verdiende bestraffing zult ondergaan.”

Bij Allah, ik verkeerde in doodsangst en in een toestand van shock. Haastig deed ik alle lichten aan en mijn kleine zoontje volgde mij vol verbazing terwijl ik alle kamers in en uit liep. Hij maakte mij duidelijk: “Laat die lichten toch en laten we naar de grote moskee gaan.” Hiermee bedoelde hij de Heilige moskee van de Profeet (vrede zij met hem). Ik zei: “Nee, we gaan wel naar de moskee bij ons in de buurt.” Marwan weigerde dit en wilde perse naar de moskee van de Profeet (vrede zij met hem), dus besloot ik hem in weerwil van mijn angst mee te nemen.

Geen moment wendde hij zijn blik van mij af en even later kwamen wij aan in de ‘Rawdat us-Shariefah’ waar het overvol was van de mensen. Op dat moment was de tijd voor de oproep tot het Ishaa’-gebed aangebroken. Tijdens het gebed begon de imam het volgende vers te reciteren (interpretatie van de betekenis):

“O jullie die geloven, volgt niet de voetstappen van de shaytaan. En wie de voetstappen van de shaytaan volgt: waarlijk, hij beveelt slechts de gruweldaden en het verwerpelijke. En als de Gunst van Allah er voor jullie niet geweest was en zijn Barmhartigheid, dan zou niet één van jullie zich ooit reinigen. Maar Allah reinigt wie Hij wil. En Allah is Alhorend en Alwetend.” (Soerat an-Noer: 21)

Ik kon mij zelf niet beheersen vanwege al mijn tranen en Marwan die naast mij stond raakte hierdoor geëmotioneerd. Noch tijdens het gebed stond Marwan op en haalde een doekje uit zijn zak waarmee hij mijn tranen begon te vegen. Ook na het gebed kon ik niet ophouden met huilen en was Marwan bezig mijn tranen aan het vegen. Wij bleven voor een lange periode in deze toestand, totdat mijn zoon mij duidelijk maakte: “Genoeg vader, wees niet bang.” Vanwege mijn vele gehuil had ik hem bang gemaakt.

We keerden terug naar huis en ik realiseerde mij dat deze nacht de beste nacht was die mij was overkomen. Ik was als nieuwgeboren. Eenmaal thuis aangekomen begonnen mijn vrouw en kinderen allen te huilen, terwijl ze nog niet eens wisten wat er was gebeurd. Marwan vertelde op zijn manier: “Mijn vader heeft in de Heilige moskee gebeden.” Toen mijn vrouw dit hoorde was zij erg tevreden want dit blijde nieuws kwam mede door de goede opvoeding van Marwan. Ik vroeg haar: “Bij Allah, zeg me, heb jij hem opgedragen om de Koran te openen op dat vers? En tot drie maal toe zweerde dat zij dit niet had gedaan.” Ze zei: “Wees Allah dankbaar voor de leiding die Hij jou heeft geschonken.”

Dit was de beste nacht uit mijn leven en nu, Allah zij dank, mis ik geen enkele gezamenlijke gebed meer in de moskee en ik heb al mijn slechte vrienden de rug toegekeerd. Ik kan werkelijk zeggen dat ik de zoetheid van het geloof heb geproefd. Als je me zou kunnen zien, zou je dit van mijn gezicht kunnen aflezen. Mijn leven is nu vervuld van geluk, liefde en wederzijds begrip tussen mij en mijn vrouw, kinderen en in het bijzonder mijn lieve dove zoon Marwan waar ik zoveel van houd. Waarom niet, terwijl hij, na Allah, degene was die mij heeft geleid.

Uit het boek ‘al-cAa’idoena il-Allah’ van
Sheich cAa’idh al-Qarniy

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Abou-jazid en zijn droom

Aboljazid Elbastami, een vrome moslim die na de Profeet (vzmh) en
na de Sahaba leefde (Tabi’ien),
droomde eens de Profeet (sallahu 3alayhi wassalam) die hem in zijn
droom vroeg om op te staan en naar de kerk te gaan, Waar de
christenen een feestdag zouden vieren, en je zal met behulp van
Allah een wonder meemaken.

Aboljazid stond op en ging op weg en ging uiteindelijk in de kerk
ergens tussen de christenen zitten. Daarna stond de pastoor op om
zijn preek te houden. Maar nog voor hij maar een woord had
uitgesproken, zei hij tegen de menigte dat hij niet eerder zal
beginnen zolang een Mohammedaan in hun midden zat. Ze begonnen
allemaal
om zich heen te kijken tot zij iemand hadden ontdekt die
zij nooit eerder tussen hen hadden gezien. Toen vroegen ze de
pastoor hoe hij wist dat er tussen zoveel mensen een Mohammedaan
zat. Hij zei dat de Mohammedanen te herkennen zijn aan hen wit
plekje op hun voorhoofd van het vele knielen voor Allah. Hierna
vroeg de pastoor Aboljazid om de kerk onmiddellijk te verlaten.

Aboljazid zwoor bij Allah dat hij pas zal weggaan als Allah het
wil. Hierna zei de pastoor dat hij hem een vraag zal stellen en
als hij die correct beantwoordt, zal hij in leven blijven en
anders zal hij gedood worden. Aboljazid Elbastami vertrouwde op de
droom en de Profeet (sallahu 3alayhi wassalam) en zei dat hij met
behulp van Allah de vraag zal beantwoorden.Goed, zei de pastoor,
vertel me maar…. Waarvan is er één en geen twee?Waarvan zijn er
twee en geen drie?
Waarvan zijn er drie en geen vier?Waarvan zijn
er vier en geen vijf?Waarvan zijn er vijf en geen zes?
Waarvan zijn er zes en geen zeven?
Waarvan zijn er zeven en geen acht?
Waarvan zijn er acht en geen negen?
Waarvan zijn er negen en geen tien?
Wat wordt altijd tien keer verdubbeld?
Wie zijn de elf broers?
Welk wonder bestaat uit 12 dingen?
Wat is dertien?
Wat ademt zonder dat het leeft?
Welk “graf” zocht zelf, degene die voor dat graf bestemd was, op?
Wie hebben gelogen en zijn naar het paradijs gegaan?
Wie hebben de waarheid gesproken en zijn naar de hel gegaan?
Wat is een boom met 12 takken, met aan elke tak 30bladeren en aan
elk blad 5 vruchten waarvan er
drie in de schaduw en twee in de zon zitten.
"Antwoord maar”, zei de pastoor tegen Aboljazid Elbastami.


Hetgeen waarvan een is en geen twee is Allah. “zeg, hij is Allah de enige”!
Hetgeen waarvan twee zijn en geen drie zijn de dag en de nacht !
Hetgeen waarvan drie zijn en geen vier zijn de drie
gebeurtenissen:de gezonken boot, het doden van het jongetje, en
afbreken van de muur. (gebeurtenissen tijdens de reis van Moesa
(as) met de man die hem niet wilde geloven) !
Hetgeen waarvan vier zijn en geen vijf zijn de heilige boeken
Koran, Indjiel, Zaboer, Tora) !
Hetgeen waarvan vijf zijn en geen zes zijn de vijf verplichte gebeden !
Hetgeen waarvan zes zijn en geen zeven zijn de zes dagen waarin
Allah de aarde en de hemelen heeftgemaakt !
Hetgeen waarvan zeven zijn en geen acht zijn de zevenhemelen !
Hetgeen waarvan acht zijn en geen negen zijn de acht engelen die
de troon (L’arch) van Allah dragen!
Hetgeen waarvan negen zijn en geen tien zijn
de negen wonderen van
Moesa (as) met Firaun.!
Hetgeen wat met tien verdubbeld wordt zijn de Lhasanaat (goede daden). Voor
elk verdiende lhasanaat wordt het tienvoudige genoteerd!
De elf broers zijn de elf broers van Joesoef (as)!
Het wonder van twaalf dingen is het wonder van Moesa (as) toen hij
met zijn stok tegen een rots
sloeg waaruit twaalf waterbronnen ontsprongen!
Wat zijn er dertien? Dat zijn de elf sterren, de zon en de maan
waarvan Joesoef (as) gedroomd had.
Met de droom werd bedoeld zijn elf broers en zijn vader en moeder!
Wat ademt zonder dat het leeft, is de ochtend die door te “ademen”
dauw veroorzaakt. (zie het koranvers)!
Het graf dat zelf degene opzocht waarvoor het bestemd was, is de
walvis die Jounes (as) heeft opgeslokt. Allah zegt: Als hij niet om
vergeving had gevraagd, zou
dat zijn eindbestemming geweest zijn!
Degenen
die gelogen hebben en toch naar het paradijs zijn gegaan,
zijn de broers van Joesoef (as). Zij hadden tegen hun vader
gelogen over dat Joesoef door een wolf was opgegeten maar later heeft hun
vader, Jakob (as), alsnog Allah gevraagd hun te vergeven!
Degenen die de waarheid gesproken hebben en toch naar de hel zijn
gegaan, zijn de joden en de christenen. De joden zeiden dat de christenen
in dwaling
verkeerden en de christenen zeiden dat de joden in dwaling verkeerden en
beiden hadden gelijk en beiden zijn naar de hel. Allah zegt,
degenen die iets anders dan de Islam accepteren, dat zal niet van
hen geaccepteerd worden!
Het wonder van een boom met 12 takken, met aan elke tak 30
bladeren
en aan elk blad vijf vruchten waarvan er drie in de schaduw en
twee in de zon. Dat is het jaar. Een jaar heeft 12 maanden, elke maand
heeft 30 dagen en per dag
dient vijf keer het gebed verricht
worden. Drie maal in het donker (Almaghreb, Al3ichaa en het Fajr
gebed) en twee maal overdag (Dohr en Elassr gebed)!

De priester en alle andere mensen stonden versteld en verbaasd te
kijken.Dit hadden ze gewoon niet verwacht. En wat zij al helemaal
niet hadden verwacht is dat de man, Aboljazid Elbastami, zelf ook
een vraag had aan de priester. Hij vroeg de priester dat hij
alleen maar van hem wilde weten wat de sleutel is tot het paradijs?

De priester kreeg het benauwd, begon een beetje om zich heen te
kijken en er kwam maar geen
antwoord uit zijn mond. Toen vroegen de mensen de priester hoe het
mogelijk was dat de Mohammedaan zoveel ingewikkelde vragen achter
elkaar heeft kunnen beantwoorden en hij moeite had met maar één
vraag? De priester zei dat hij het antwoord wel wist maar het
alleen niet durfde
te zeggen waar al die mensen bij waren.

De mensen zeiden dat zij het geen enkel probleem vonden als hij
het zou zeggen. Toen zei de priester: “Het antwoord op de vraag wat de
sleutel is tot het paradijs is: LA ILAHA ILLALAH
MOEHAMMADOEN RASOELOELAH! Daarna zeiden al die mensen hem na en
waren ze uiteindelijk allemaal moslims geworden en werd de kerk
omgebouwd tot een moskee waar voortaan Allah aanbeden werd.

Kijk hoe mooi ons geloof is inchAllah heb je dat na dit verhaal
nog dieper ingezien....
Wasalamoe3alaikoem wara7matoelahi ta3ala wa barakatoehoe...

Wa3likoem salaam

Allah ow Akbar......!!

Salamalaykom warahmattallah wa baraktoe

afgelopen zomer was mijn nicht op een bruiloft en daar was een meisje die haar het volgende vertelde:
Ik noem dit meisje even in dit verhaal malika.

malika woonde in marokko bij haar ouders, ze droeg een hoofddoek en bidde netjes 5x per dag enz.
Maar zoals elk ander meisje kwam ook iemand haar om haar hand vragen, de jongen die om haar hand kwam vragen kwam uit frankrijk, en dat betekende dus voor haar dat ze in frankrijk moest gaan wonen.
toen ze getrouwd waren kreeg ze van haar man te horen dat ze haar hoofddoek af moest doen,en dat ze zich moest kleden als de meisjes in frankrijk,hij tegen haar je bent nu in europa en ik wil niet dat mensen me uitlachen dat mijn vrouw een hoofddoek draagt.
Tegen haar zin in heeft ze gedaan wat haar man eiste, ze deed haar hoofddoek af,heeft haar haar geknipt en geverft,liep met
korte rokjes en mouloze truitjes en jurkjes enz.
Zo is het ongeveer 2jaar gegaan,tot dat ze op een nacht droomde dat er een man naar haar toe kwam en tegen haar zei:je hebt nog maar een week te leven en dan is het voorbij.
Ze vertelde haar man wat ze gedroomd had en dat ze zich zorgen maakt,maar haar man zei tegen haar dat ze niet moet aanstellen.
En de zelfde droom kreeg ze de volgende nacht weer,ze nam het nu wel serieus en besloot om naar marokko te gaan om haar ouders te zien en afscheid te nemen,want ze had het gevoel dat er iets zou gebeuren...

ze is is haar eentje naar marokko gegaan,want haar man nam het niet serieus wat ze had gedroomd.
Eenmaal in marokko begonnen de gevoelens sterker te worden dat ze echt doodgaat,ze heeft haar ouders niks over haar droom verteld zodat ze niet bezorgd zullen zijn.
Het enige wat door haar hoofd ging was dat ze aar hoofdoek af heeft gedaan en dat ze kleren droeg die niet toegestaan zijn voor vrouwen in de islaam,die hele week dat ze in marokko was droomde ze elke nacht hetzelfde.
De vijfde dag dat ze in marokko was ging haar moeder naar haar kamer om haar wakker te maken om te ontbijten, en ja hoor Allah heeft haar ziel die ochtend niet terug gegeven.
Ze is dus echt overleden meskina,haar ouders waren er kapot aan,het was hun enige dochter.
Haar ouders hebben toen de man van malika gebeld en hebben hem verteld dat malika in
haar slaap is overleden.
Haar man was er helemaal kapot van en haatte zich zelf om het feit dat hij haar dromen niet serieus nam.
hij is toen naar marokko gegaan om zijn vrouw daar te begraven,hij is daar ongeveer 2weken gebleven.
Hij bezocht elke dag haar graf en vroeg om vergivenis,maar toen hij op een dag naar haar graf ging en aan het bidden was hoorde hij ergens geluid vandaan komen......

Hij was er 100% zeker van dat hij de stem van zijn vrouw hoorde.het geleid kwam echt uit het graf van zijn vrouw,hij raakte helemaal in paniek en is naar de moskee gerent en heeft er iemand bij gehaald.
Het geluid kwam inderdaad uit de graf van malika,ze was keihard aan het schreeuwen dat ze pijn heeft.
Iedereen raakte in paniek(was dit een teken van Allah)...
Ze besloten de graf open te maken,en tot hun verbazing zagen ze malika liggen en ze leefde nog(ik krijg echt kippevel).
Ze was keihard aan het schreewen van de pijn,ze herhaalde wel 100x HET SPIJT ME,allah het spijt me...
ze zag er niet meer hetzelfde uit als toen ze nog leefde,haar haren die ze had geknipt en geverft waren helemaal afgebrand,haar wenkbrauwen die ze had geepileerd waren afgebrand,haar armen en benen die ze aan de buiten
wereld liet zien in mouwloze truitjes en korte rokjes waren helemaal verbrand.
ze schreeuwde keihard: Allah is groot,allah is groot!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ze wou haar man niet meer zien,en ze was doodsbang.
ze vertelde de mensen om haar heen wat er was gebeurd.
Toen jullie mij begraafden leefde ik nog,maar ik kon mezelf niet bewegen ik kon niks,alsof ieman me stevig vast hield.
toen jullie eenmaal weg gingen van mijn graf,kwam er iemand naar me toe en die zei,HEB JE GOED GELEEFD! ben je blij met wat je hebt gadaan!!!!!!!
Je moet boeten voor wat je hebt gedaan!!!
Wat er met jou in je graf gaat gebeuren moet jij vertellen aan elk mans dat je tegenkomt,en jou man zal nog zwaarder gestraft worden dan jou!!!!!!!!!!!!!!!!!

Het meisje dat dit aan mijn nicht vertelde was malika zelf,ze heeft haar brandwonden laten zien,en ze zei: Allah heeft mij genomen om alle
anderen te laten zien dat je moet leven zoals allah het wil..
Mijn nicht was er een hele tijd kapot van,en toen ik het heb gehoord heb ik echt gehuild.
malika heeft gevraagt dit door te vertellen aan alle anderen mensen zodat andere mensen het weer door zullen vertellen enzovoorts.

En dit is echt gebeurd mensen, BEDEK JE LICHAAM DUS VOOR DAT HET TE LAAT IS STUUR DIT DOOR AAN AL ONZE BROEDERS&ZUSTERS!!!!!



wa'alaykum salaam warahmatoe'Allah wabarakatoe

Achtenswaardig was zij!




Onderweg naar mijn werk zag ik een auto-ongeluk, waarschijnlijk een auto die van de weg was geraakt. Ik was er als eerste bij. Ik stopte mijn auto, snelde richting de verongelukte wagen en bekeek deze van alle kanten. Ik keek naar binnen. Ik keek goed. Mijn hart ging tekeer, mijn handen trilden en mijn voeten waren aan de grond genageld. Ik had geen greep meer op mezelf.Mijn ogen schoten eerst vol, daarna brak ik in huilen uit. Een vreemd gezicht…de bestuurder van de auto lag dood bovenop het stuur. Zijn wijsvingerwas opgeheven, zijn ogen waren wijd open en naar de hemel gericht en de mooie glimlach op zijn door een vol baard omringd gezicht deed hem op de zon lijken… Nog vreemder was de kleine dochter die het leven al reeds achter zich had gelaten en die boven de rug van haar vader lag, met haar
handen rondom zijn nek!

O! God, Allermachtige! Laa ilaaha illallah! Ik heb nog nooit een dode gezien die al die reinheid, rust en eerbied uitstraalde… een gezicht die van rechtschapenheid getuigt en een wijsvinger die de eenheid van Allah erkent alvorens het verlaten van het leven. Ik dwaalde steeds verder af met mijn gedachten. Ik dacht aan dit goede eind. Het werd steeds drukker in mijn hoofd. De volgende vraag hield me bezig: hoe zullen mijn laatste momenten zijn...? Hoe zal ik de dood vinden?

Deze vraag hield mij alsmaar bezig en schudde mij van mijn achteloosheid wakker. Tranen van angst begonnen over mijn wangen te lopen. Het gejank werd steeds luider en luider. Je zou denken dat ik hem kende of dat ik misschien een verwante van hem ben. Ik leek wel een vrouw die haar man had verloren. Ik was niet meer bewust van wat om me heen gebeurde. Mijn verbazing werd groter toen een overtuigende stem weerklonk en mij terug bij zinnen bracht: “Zuster! Huil niet om hem, hij is een goede man. Kom op! Help ons hier uit, moge Allah jou belonenâ€?. Ik keek om en zag een vrouw zitten op de achterbank. Zij drukte twee kleine kinderen, die niets mankeerden, tegen haar borst.

Achtenswaardig was zij in haar hijaab… Ze bleef al die tijd rustig! Geen gehuil, geen geschreeuw! Wij hielpen haar en de kinderen uit de auto. Als je mij en haar zag, dan zou je denken dat ik het slachtoffer was en niet zij. Zij zei, terwijl zij haar hijaab in orde maakte, op een wijze die duidt op het feit dat zij de voorbeschikking van Allah volledig had geaccepteerd: “Zouden jullie mijn man en mijn dochter naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis willen brengen, hen zo snel mogelijk laten wassen en begraven en mij en de kinderen naar huis brengen, moge Allah jullie daarvoor belonenâ€?. Een aantal mensen zorgden ervoor dat de man en zijn dochter naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis werden gebracht en daarna naar de dichtstbijzijnde begraafplaats. En toen wij haar een lift naar huis wilden geven, antwoordde zij verlegen, maar vastberaden: “Nee, ik zweer bij Allah, ik zal alleen in een auto stappen, waar ook andere vrouwen in zittenâ€?, waarna zij op een afstand van ons ging staan en haar beide kinderen vasthield, in afwachting van wat wij zouden doen. Er restte ons niets anders dan haar verzoek in te willigen, haar standpunt bewonderend.

Wij moesten op dit verlaten stuk land, in een ondraaglijke toestand, wachten op een auto waar ook vrouwen in zitten. We moesten erg lang wachten, terwijl zij standvastig volhieldaan haar Islamitische principes. Er waren twee uur verstreken, toen eindelijk een automobilist met zijn echtgenote en kinderen ons naderde. Wij lieten hem stoppen, vertelden hem over de vrouw in kwestie en vroegen hem of hij de vrouw naar huis wilde brengen. Hij had er geen bezwaar tegen. Ik keerde terug naar mijn auto, verwonderd door deze overweldigende standvastigheid. Een man die tijdens zijn laatste ademsnik nog weet vast te houden aan zijn geloof en een vrouw die de klap van haar leven te verwerken krijgt en toch standvastig blijft in het omgaan met haar hijaab en haar zedelijkheid. En om maar niet te vergeten, het geduld dat zij kon opbrengen in een nare situatie zoals deze. Het is de imaan (geloof), het is de ware imaan, die haar zo standvastig maakte.

Allah zegt:


“Allah maakt degenen die geloven standvastig met de vaste uitspraak in het wereldse leven en het hiernamaals, en Allah doet de onrechtplegers afdwalen en Allah doet wat Hij wil.â€?
(Soerah Ibrahim: 27)

Allaho Akbar, dit is een vrouw met de grootse eigenschappen, een vrouw met standvastigheid, geduld, schaamte en zedelijkheid. Deze vrouw heeft al deze eigenschappen verzameld in haar karakter. Een vrouw die zelfs de sterkste mannen versteld doet staan. Dit is het licht van het geloof (imaan) en de zekerheid (yaqeen) die zij bezit. Wat een wilskracht! Wat een geduld! Is er een sterkere overtuiging dan deze? Ik hoop dat de volgende woorden van Allah op haar van toepassing mogen zijn:



“Breng het goede nieuws over aan de geduldigen, degenen die als een rampspoed hen treft, zeggen: ,,Voorwaar, wij behoren aan Allah, en voorwaar, wij zullen tot Hem terugkeren â€? Zij zijn degenen aan wie de Salawaat [1] van Allah zijn toebedeeld, en (Zijn) Barmhartigheid, en zij zijn degenen die geleid zijn.â€? (Soerah al-Baqarah: 155 -157)

 Al-Baraa-e ibn Maalik Al-Ansaari

Zijn haar zag er ongekamd uit en zijn hele verschijning was ruw. Hij was dun en pezig met weinig vlees op zijn botten, dat het echt pijnlijk was om naar hem te kijken. Echter in duels vocht hij dan geen ander en versloeg vele tegenstanders en temidden van harde gevechten was hij een uitmuntende krijger waar de tegenpartij rekening mee hield.

Hij was zo dapper en heldhaftig dat Omar (moge Allah tevreden met hem zijn) ooit tegen al zijn gouverneurs en generaals heeft gezegd dat ze hem nooit aan het hoofd van een leger als leider moesten benoemen omdat hij anders al zijn manschappen de dood in zal leiden door zijn gewaagde heldendaden. Deze man was Al-Baraa-e ibn Maalik Al-Ansaari, de broer van Anas ibn Maalik (moge Allah tevreden met hem zijn) (de persoonlijke bediende van de profee (Allah’s vrede en zegen zij met hem)).

Als de heldhaftige daden van Al-Baraa-e ibn Maalik in details verteld moeten worden dan zouden er honderden pagina voor nodig zijn. Maar laat één voorbeeld voldoende zijn...

Dit specifieke verhaal begint slechts een paar uurtjes na het overlijden van de profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem), toen vele Arabische stammen zich de rug keerden naar de Islam in grote getale. Binnen een korte periode waren alleen de inwoners van Mekka, Medina en Taa-if en wat stammen hier en daar in de omgeving, die zich nog sterk aan de Islam vastklampten.

Aboe Bakr As-Siddieq (moge Allah tevreden met hem zijn), de opvolger van de profeet (Allah’s vrede en zegen zij met hem), trad met een harde hand tegen deze blinde en vernietigende beweging. Hij mobiliseerde van de Moehaadjirien en Ansaar, elf verschillende legereenheden elk onder een aparte generaal en stuurde ze naar verschillende delen van het Arabisch schiereiland. Hun doel was om de ketters weer het rechte pad op te leiden en de leiders van de rebellen te confronteren.

De sterkste groep ketters en grootste in aantal waren de Banoe Hanifah, waarin zich de oplichter Moesaylamah de leugenaar bevond, die claimde dat hij een profeet was. Moesaylamah slaagde erin om veertigduizend uitstekende vechters uit zijn stam te mobiliseren. De meeste van hen volgden hem echter omwille van asabeyyah oftewel stamverwantschap (patriottische woede) en niet omdat ze in hem geloofden. Een van hen zei in feite: "Ik getuig dat Moesaylamah is een oplichter en dat Mohammed is de ware maar de Oplichter uit Rabi'ah (Moesaylamah) is ons dierbaarder dan de man van de waarheid uit Moedar (Mohammed (Allah’s vrede en zegen zij met hem))."

Moesaylamah bracht een zware nederlaag aan het eerste leger dat hem werd gestuurd onder leiding van ‘Ikrimah ibn abi Djahl. Aboe Bakr (moge Allah tevreden met hem zijn) stuurde een andere leger naar Moesaylamah, onder leiding van Het Verscherpte Zwaard Van Allah, Khalid Ibn Al-Walid (radia allahoe 3anh). Dit leger bestond uit la crème de la crème van de metgezellen van beide de Ansaar en de Moehaadjrien. In de frontlinies van dit leger was Al-Baraa-e ibn Maalik en een groep van de meest moedige en gevreesde moslims.

De twee kampen ontmoetten op het territorium van de Banoe H’anifah bij Yamamah in Nadjd. Het duurde niet lang en het gevecht neigde gewonnen te worden door Moesaylamah en de zijnen. De moslim soldaten begonnen zich terug te trekken uit hun posities. De manschappen van Moesaylamah bestormden zelfs de tent van generaal Khaalid ibn al-Walid (moge Allah tevreden met hem zijn) en verdreven hem uit zijn positie. Ze zouden zelfs zijn vrouw hebben vermoord maar iemand van hen had haar bescherming gegarandeerd.

Op dat moment, realiseerden de moslims zich in wat voor gevaarlijke situatie zij zich verkeerden. Ze waren ook bewust van het feit dat als zij geëlimineerd werden door Moesaylamah, dan zou de Islam geen stand houden en zou Allah (Geprezen en Verheven is Hij) Die geen partner kent, niet meer aanbeden worden in het Arabische schiereiland hierna.

Khaalid (moge Allah tevreden met hem zijn) verzamelde zijn manschappen nogmaals en reorganiseerde ze. Hij verdeelde de Moehaadjirien, Ansaar en de verschillende stammen in drie hoofd groepen. Elk van die groepen werd onder leiding gebracht van een eigen stamlid, zodat de verliezen binnen elke groep makkelijk te achterhalen konden worden.

Het gevecht laaide op. Er was zoveel schade en er waren zoveel doden gevallen. De Moslims hadden nog nooit zoiets ervaren in alle gevechten die ze hiervoor voerden. De mannen van Moesaylamah bleven stand houden, zo stevig en ferm al hadden ze zoveel slachtoffers.

De moslims lieten ongelofelijk veel dapperheid en heldhaftigheid zien van ongekende kaliber. Thaabiet Ibn Qays, de standaard drager van de Ansaar, hij had een kuil gegraven en plantte zichzelf daarin en bleef vechten tot hij gedood werd. De kuil die hij had gegraven was meteen ook zijn graf. Zayd ibn El-Khattaab, broer van Omar (moge Allah tevreden met hem zijn), riep de moslims op: "Mannen, bijt op je kiezen, sla meedogenloos toe op de vijand en druk door. Bij Allah, ik zal hierna niet spreken tot Moesaylamah is verslagen of ik Allah heb ontmoet." Hij voerde daarna een charge op de vijand en bleef vechten tot hij werd gedood. Saalim (moge Allah tevreden met hem zijn), de mawla van Aboe H’oedhaifah, en standaard drager van de Moehadjirien vertoonde onverwachte waarde. Zijn mensen vreesden dat hij zwakte zou vertonen of te bang zal zijn om te vechten. Tegen hen zei hij, "Als jullie erin slagen mij in te halen, wat een slechte drager van Koran zal ik dan zijn." Hij sprong daarna zeer gewaagd te midden van de vijandelijke rijen en vocht tot hij als een martelaar viel.

De dapperheid van al deze mensen, kwijnt echter toch weg tegenover de heldhaftigheid van Al-Baraa-e ibn Maalik moge Allah behaagd zijn met hen allen.

Terwijl het gevecht wreder en woester werd, richtte Khalid (moge Allah tevreden met hem zijn) zich tot Al-Baraa-e ibn Maalik en zei: "Val aan, jonge man van de Ansaar." Al-Baraa-e ibn Maalik keerde zich om naar zijn mensen en zei zijn legendarische woorden die in de hemelen weerklonken: "O Ansaar, laat niemand maar dan ook niemand van jullie aan terugkeer naar Medina denken. Er is geen Medina voor jullie na deze dag. Er is alleen nog maar Allah en dan Paradijs."

Hij en de Ansaar lanceerden hun aanvallen daarna tegen de moeshrikien (ongelovigen), ze braken door hun linies en deelden flinke krachtstoten uit tot ze uiteindelijk begonnen terug te trekken. De moeshrikien zochten toevlucht in een tuin, die later de naam "De tuin des doods" kreeg, omdat er zoveel doden daar vielen op die dag. De tuin was omringd door hoge muren.

Moesaylamah en duizenden van zijn mannen gingen naar binnen en sloten de poorten van de tuin achter ze en versterkten zich. Vanuit hun nieuwe positie begonnen ze pijlen op de moslims te regenen. De waaghals Al-Baraa-e ibn Maalik stapte naar voren en richtte zich naar zijn gezelschap: "Zet mij op een schild, hijs het schild op pijlen en slinger mij over de muren de tuin binnen naast de poort. Ik zal dan sterven als een martelaar of de poort voor jullie openen."

De magere en pezige Al-Baraa-e ibn Maalik werd meteen op een schild gezet en werd zo te midden van de Tuin des Doods gegooid in een multitude aan Moesaylama's mannen. Hij daalde neer op ze als een bliksemflits en zette het gevecht voort als een razende leeuw. Velen vielen als muggen voor zijn zwaard en voordat hij de poort kon openen kende zijn lichaam vele wonden.

De moslims drongen meteen binnen door de poorten en over de muren. Het vechten was bitter en zeer vermoeiend. Honderden werden gedood en uiteindelijk bereikten de moslims Moesaylamah de oplichter en werd hij gedood.

Al-Baraa-e ibn Maalik werd op een draagkoets vervoerd naar Medina. Khaalid ibn al-Walid bleef een maand lang voor hem zorgen tot zijn vele wonden heelden. Door hem hadden moslim een overwinning behaald op Moesaylamah.

Terwijl hij nog herstellende was van zijn wonden, bleef Al-Baraa-e ibn Maalik verlangen naar martelaarschap dat hem in de Tuin des Doods niet werd gegeven. Hij ging door met vechten, de ene slag naar de andere, hopend zijn doel te bereiken en te sterven voor Allah (Geprezen en Verheven is Hij) . Dat werd in vervulling gebracht in de slag bij Toestar in Perzië.

In Toestar waren de Perzen belegerd in een van hun opstandige forten. De belegering duurde lang en toen de effecten daarvan ondragelijk werden, hanteerden ze een andere tactiek. Vanuit de muren van de forten, begonnen ze ijzeren kettingen te werpen met aan het uiteinde gloeiende haken. De moslims werden door deze haken getroffen en omhoog gehesen, dood of in folterende pijn. Een van deze haken had Anas ibn Maalik te pakken, de broer van Al-Baraa-e ibn Maalik. Zodra Al-Baraa-e ibn Maalik dat had gezien, sprong hij snel op de muur van het fort en greep de ketting die zich in zijn broer boorde en begon de haak van zijn lijf weg te halen. Zijn hand begon te verbranden maar hij liet niet los tot zijn broer werd verlost.

Al-Baraa-e ibn Maalik zelf stierf tijdens dat gevecht. Hij had gebeden tot Allah om hem martelaarschap te garanderen en hij kreeg het...