Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
Lang geleden was er jongen die veel hield van kennis vergaren om dichter bij Allah te komen. Zoveel hield hij daarvan, dat hij daarvoor bereid was naar andere steden te reizen ook al lagen die ver weg. Zo wilde hij graag naar Bagdad gaan om de geleerden op te zoeken en hun kennis tot zich te nemen. Bagdad was in die tijd een groot kenniscentrum.
Voordat hij vertrok gaf zijn moeder hem 40 dinar voor zijn onkosten maar belangrijker dan dat, ze gaf hem een gouden advies mee. Mijn zoon zei ze onthoud één ding heel goed, in wat voor situatie je ook zit: spreek de waarheid.
Met zijn 40 dinar en het advies van zijn moeder begon hij zijn reis naar Bagdad. Hij reisde met een groep mensen mee en onderweg gebeurde er iets waar de meeste mensen niet op zitten te wachten.
Ze werden namelijk overvallen door een roversbende die als doel had zoveel mogelijk bezittingen van de mensen af te nemen. Toen een van de rovers bij de jongen kwam, vroeg de rover hem: Heb je geld?. De jongen dacht aan het advies van zijn moeder en zei: Ik heb 40 dinar (wat geen klein bedrag was in die tijd). De rover dacht dat de jongen hem in de maling nam en liep weer weg.
Na een tijd kwam er een andere rover die dezelfde vraag stelde en de jongen gaf ook weer hetzelfde antwoord. Deze rover geloofde de jongen ook niet maar nam hem ook nog eens mee naar de roversleider.
Aangekomen bij de roversleider zei zijn bendelid: Deze jongen beweert 40 dinar bij zich te hebben! De roversleider was al even verbaasd als zijn bendeleden en vroeg de jongen nogmaals of dit echt zo was. De jongen antwoordde nogmaals dat hij 40 dinar bij zich had.
Waarom zeg je dat? Weet je niet dat wij rovers zijn en dat wij het geld van de mensen stelen? Waarom zeg je niet dat je niets bij je hebt? Dan maak je nog kans dat je kunt ontsnappen met je geld! zei de roversleider.
Hierop antwoordde de jongen: Mijn moeder heeft me gezegd dat ik altijd de waarheid moet spreken en ik gehoorzaam mijn moeder. Deze uitspraak kunnen veel mensen horen en men weet wel dat het klopt maar vaak wordt het niet in het hart gevoeld. Bij de roversleider kwam deze uitspraak echter rechtstreeks in zijn hart terecht.
Jij gehoorzaamt je moeder... En ik, ik ben mijn Schepper ongehoorzaam door alle roversdaden die ik bega... De man had oprechte spijt van zijn daden en zei: Vanaf nu zeg ik het roversbestaan vaarwel en ga ik mijn Schepper gehoorzamen!. Wat zeggen jullie daarvan? zei hij tegen zijn ex-collega rovers.
Wij volgden je in het roversbestaan en we zullen je in je berouw ook volgen. zeiden de rovers unaniem en ze gaven alle geroofde goederen weer terug aan hun eigenaren.
Zo was het dat de eerlijkheid van de jongen niet alleen tot gevolg had dat hij ongeschonden uit deze gebeurtenis kwam. Het heeft er ook voor gezorgd dat de rovers die anderen en zichzelf onrecht aandeden berouw kregen van hun daden en het goede pad op gingen.
Ook al lijkt alles tegen je te werken, als je Allah gehoorzaamt zal Hij altijd een uitweg voor je geven.
Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijsde ik Allah voor het mooie werk. Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden." Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden." Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden." Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen." Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!" Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen. Allah vervolgde : Waarom bidt je slechts bij samenkomsten? Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding? Waarom vraag je altijd egoïstische zaken? Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk? De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen? Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord. Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen? Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent. Ik zal jouw nooit verlaten. Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen. Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen. Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen. Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen. Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen. Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.
Vele jaren geleden leefde er eens een man, die een zoon had met een mooi uiterlijk en een grote begaafdheid. Hij ging naar school en leerde daar met buitengewoon veel vlijt alles wat men hem onderwees, en had altijd dorst naar nog meer kennis
Toen hij de leeftijd van een man bereikt had, koos zijn vader een vrouw voor hem uit, met wie hij trouwde. Nauwelijks had men de bruiloft op passende wijze gevierd, of de vader van de jongeman stierf. Hij werd begraven en men rouwde veertig dagen lang om hem; toen zette zijn zoon zijn studie weer voort. Eén van zijn studiegenoten, die uit een ver land was teruggekeerd, vertelde hem dat in het land waar hij was geweest de beroemdste en meest volmaakte heilige woonde, in één woord: het voorbeeld van wetenschap en deugdzaamheid van zijn tijd. Daarop nam de jongeman ogenblikkelijk het besluit zich in dat land te gaan vestigen en les te nemen bij de beroemde en heilige man.
Hij ging dadelijk naar huis, pakte zijn sandalen, zijn reistas, wat spullen en een wandelstok en ging op weg naar het verre land, om bij de beroemde meester in de leer te gaan.
Veertig dagen en veertig nachten liep hij aan een stuk door en bereikte eindelijk het land, waarnaar zijn geest op zoek was. Hij vond de beroemde meester al spoedig en stelde zich aan hem voor. De meester, die een smidse had en daarin werkte, vroeg hem: "Wat wil je jongeman?" - "Het Weten leren," antwoordde hij. De smid gaf hem de blaasbalg en beval hem te trekken. De leerling trok en liet de blaasbalg op bevel van de meester weer los, om zo het vuur in de smidse aan te wakkeren.
Een dag, een week, een maand, een jaar en nog meer jaren gingen zo voorbij, zonder dat iemand met hem sprak en waarin hij steeds dezelfde handeling herhaalde. Wel zag hij mensen langs de smidse komen, die zijn meester vragen stelden en van hem antwoord kregen. Weer anderen kregen van de meester een bepaalde taak; zij bleven in de smidse en ook zij moesten een bepaalde handeling dag in dag uit herhalen, en ze deden dat net als hij, zonder vermoeid te raken, zonder een woord te wisselen en zonder ook maar ooit te klagen. Zo gingen tien jaar voorbij.
Toen was het geduld van de jongeman op en waagde hij het de meester te vragen: "Meester?" - "Wat wil je?" antwoordde de smid, en hij zei: "Het weten!" - "Trek aan je blaasbalg!" was het antwoord van de smid en ging door met zijn werk, zonder zich te laten ophouden.
Het enige plezier van de jongeman was, als hij uitgeput van zijn dagelijkse werk, zijn karige kostje in zijn kamertje at en in de boeken las, die de meester of zijn kameraden hem hadden geleend. Zwijgen was de leefregel, zowel in de smidse als in zijn kamer. Niemand sprak met hem en hij sprak met niemand. Als hij iets wilde weten over een bepaald punt van de grammatica, het recht of de Koranuitlegging, dan was het hem toegestaan zijn vraag op een briefje te schrijven en bij het binnengaan van de smidse het papier aan zijn meester te overhandigen. De meester wierp het briefje of in het vuur, of hij stak het in de plooien van zijn tulband. Als hij het briefje in het vuur wierp, dan betekende dat, dat de vraag geen antwoord waard was, maar als hij het in de plooien van zijn tulband stak, dan vond de jongeman 's avonds als hij thuis kwam het antwoord van zijn meester aan het hoofdeinde van zijn bed, geschreven in gouden letters. Zo ging de meester met al zijn leerlingen te werk, zonder ooit een van hun briefjes te lezen: of hij verbrandde ze, of hij bewaarde ze in de plooien van zijn tulband.
Er waren precies twintig jaar voorbijgegaan, sinds onze jongeman in de smidse was; toen kwam de meester naar hem toe en sprak: "Je kunt nu naar je land terugkeren, jongeman. Het Weten dat je zoekt heet Geduld."
Toen hij in zijn vaderland kwam, verwonderde hij zich erover, dat hij zo weinig van de wereld wist, hij, die er zo veel van geweten had voordat hij bij de meester in de leer was gegaan.
Eindelijk kwam hij bij zijn huis, en hij verheugde zich op de vreugde van zijn vrouw over zijn terugkeer. Voordat hij echter aan de deur klopte, keek hij door een vensterluik zijn huis binnen. O, wat een schrik, wat zag hij daar! Wat zagen zijn ogen nu! Zijn vrouw zat daar op een tapijt, geleund tegen een stapel kussens. Naast haar zat een jonge, knappe man en ze praatten en lachten samen en brachten de tijd uiterst aangenaam door.
De reiziger nam een pijl uit zijn koket, spande zijn boog en maakte zich gereed zijn vrouw en de jongeman met een pijl te doorboren, toen het woord 'geduld' van de meester hem te binnen schoot. Hij klopte op de deur en er werd opengedaan; het was dezelfde jongeman die hij door het luik bij zijn vrouw had zien zitten. Hij ging de salon in. Zijn vrouw, die hem herkende, snelde hem stralend van vreugde tegemoet en riep de jongeman toe: "Ahmed, mijn zoon, dit is je vader!"
De man knielde neer met zijn gezicht naar Mekka, raakte met zijn voorhoofd de aarde aan en riep: "Allah, twintig jaar lang heb ik geleerd geduld te oefenen en het scheelde maar een haar of ik had zojuist mijn zoon gedood! Hoe onberekenbaar is onze zwakheid, en hoe oneindig is uw wijsheid! Hoe onuitputtelijk uw barmhartigheid!"
Eén van de grootste voorbeelden van geduld om gehoorzaam te blijven Allah en om te strijden voor Zijn zaak is de geschiedenis van de kamster van de dochter van fir3awn (farao)
Vandaag de dag heet dit beroep kapster.
Op een keer toen ze het haar van de dochter van fir3awn aan jet kammen was, viel de kam op de grond. Toen zei ze: 'bismillah' (ze vergiste zich, ze had haar geloof namelijk verborgen gehouden, maar zo gedraagt een gelovige zich nu eenmaal; we tonen onze goede manieren).
Toen merkte de dochter van fir3awn op: 'Mijn vader is toch God?'
De kamster zei: 'Mijn Heer en jouw Heer en de Heer van jouw vader is Allah'
Het meisje zei: 'dus jij hebt een god buiten mijn vader om?'
De kamster zei toen: 'Mijn Heer en jouw Heer en de Heer van jouw vader is Allah'
Toen zei het meisje: 'dat ga ik absoluut aan mijn vader vertellen.'
En dat deed ze.
Fir3awn vroeg de kamster toen: ' heb jij dan nog een Heer die gelijk aan mij is?'
Ze antwoordde: 'mijn Heer en jouw Heer is Allah.'
Toen vroeg hij aan zijn bedienden: 'heeft ze kinderen?'
Ze zeiden: 'ja, 4 kinderen, waaronder een baby.'
Toen zei hij: ' breng ze bij mij en breng een koperen koe en steek deze aan met vuur zodat het smelt...'
((probeer je nu voor te stellen wat er zou gaan gebeuren. Probeer eens in de schoenen te staan van de kamster))
Eerst nam fir3awn de oudste zoon en zei toen tegen haar: 'Heb jij dan nog een heer die gelijk aan mij is?' ze antwoordde: 'Mijn Heer en jouw Heer is Allah'
Toen pakten ze de jongenbeet en smeten hem voor haar ogen in de vlammenzee.
De jongen zette het op een schreeuwen, totdat hij verkoolde en verdween.
Toen nam hij de 2e en de 3e, maar haar antwoord was eensluidend:
'Mijn Heer en jouw Heer is Allah'
En met hen gebeurde precies hetzelfde als wat er met hun broer gebeurd was en dat allemaal voor haar ogen.
Daarna was het de beurt van de zuigeling en de moeder was hevig overstuur.
Ze hield de baby stevig ast maar toen sprak de baby, hij zei: 'heb geduld mama, want jij hebt gelijk.' Toen werden moeder en kind samen in het vuur geworpen.
Allahu Akbar wa Allahu Akbar wa la ilaha ila Llah!!!!!!!!
De profeet Mohamed saws zei tijdens de reis van al-Israae wa al-Mi3raadj (de hemelse nachtreis waarin Mohamed saws vanuit Jeruzalem de 7 hemelen bezocht) :
"Toen ik opsteeg naar de hemel, rook ik een aangename geur die ik nooit eerder geroken had. Ik vroeg toen: Jibriel, wat is dat voor een geur?" Jibriel antwoordde: "Dat is de geur van de kamster van de dochter van fir3awn en haar 4 kinderen."
Hier laat je tranen van verdriet, maar van vreugde tegelijk!
Ik hoop dat je hier je lering uit kunt trekken en het vervolgens ook daadwerkelijk toepast in jouw leven, want geduld is immers de sleutel van het bestaan.
Moge Allah mij vergeven voor mijn fouten
Al het goede komt van Hem en het slechte van mijn nafs.
Onze Heer, giet geduld over ons uit, ameen
O Allah, schenk ons het oprechte berouw en accepteer het van ons, voorzeker U bent de
Al-Horende, de Alwetende, ameen
Soebhaanaka Allaahoemma wa biehamdieka, ash-hadoe allaa ilaha ila anta, astaghfieroeka wa atoeboe ilayk.
Er was eens een arme visser die per keer slechts één vis vangt. Zijn principe is om pas een vis te gaan vangen als de vorige genuttigd is door zijn gezin. Dus zo ging hij door het leven, tot op een dag terwijl zijn vrouw de vis aan het bereiden was, ontdekte zij een diamant in de buik van de vis. Ze rende naar haar man: "lieverd, lieverd, kijk wat ik gevonden heb, een diamant!" De man zei met een glimlach op zijn gezicht: "wat ben jij een prachtige echtgenote, geef het, dan ga ik kijken of ik het kan verkopen, zodat wij vandaag wat anders gaan eten dan vis."
Hij ging naar de juwelier op de volgende straat "Salaam Alaykom". "Wa'alaykom Salaam" antwoordde de juwelier. De visser vertelde het verhaal en gaf het diamant aan de juwelier om te bekijken. "Dit is geen gewoon diamant, mijn broeder" hij vervolgde "er is geen prijs die dit diamant waardig is, ook al verkoop ik mijn juwelierszaak en mijn huis en die van mijn buurman en overbuurman, dan zou ik u de prijs van dit diamant niet bij elkaar kunnen brengen. Maar ga naar de grote juwelierszaak in de stad, misschien kan hij u helpen."
Zo kwam hij aan in de stad en stapte de grote juwelierszaak binnen. Hij vertelde het verhaal aan de rijke juwelier, maar tevergeefs. Deze vertelde hetzelfde als de vorige juwelier en stuurde hem naar de prins van de stad die een groot paleis bewoont. Eenmaal aangekomen moest hij buiten wachten met zijn schat in zijn hand, totdat hij naar binnen werd geroepen door de wachters.
De prins bekeek het diamant nauwkeurig en zei: "Alhamdulillah, zoiets zocht ik. Ik weet niet hoe ik u kan belonen, maar u mag de kamer der schatten binnentreden, die slechts mij toebehoort. U kunt zes uur in verblijven en bovendien mag u meenemen wat u maar wilt." De bescheiden visser zei: "mijnheer, zes uur is te lang, twee uur zal genoeg zijn." De prins weigerde en zo trad de visser de kamer der schatten binnen, om zes uur lang in te vertoeven.
De visser stapte binnen en verbaasd keek hij rond. Een gigantische kamer, verdeeld in drie delen. Een deel zit vol diamanten, edelstenen en goudstukken. Een ander deel lag vol bedekt met de mooiste bedden en kussens, alleen het kijken ernaar brengt het rust en slaap. En een ander deel bezit allerlei lekkernijen en dranken.
De visser dacht bij zichzelf: "zes uur lang hier. Het is echt lang voor een gewone visser als ik. Vooruit, waar ga ik beginnen? ik begin bij de laatste deel met lekkernijen, ik ga eten tot mijn buik vol zit, zodat ik genoeg energie heb om zoveel mogelijk diamanten en goud te verzamelen."
Onze vriend begon dus uren te eten en te drinken. Hij heeft van alle soorten geproefd. Nadat hij klaar is was hij van plan naar de eerste deel te gaan, waar diamanten en edelstenen lagen. Echter toen hij langs de tweede deel liep, zag hij de mooie bedden en kussens. Hij dacht weer bij zichzelf: "nu ik goed gegeten heb, is het niet verkeerd om een dutje te doen, zodat ik meer energie krijg. Dit is een kans die niet te verwaarlozen is." Hij lag dus heerlijk op het bed en is vervolgens in een diepe slaap gevallen.
"Opstaan, de tijd is om..." riep de wachter van de kamer. De visser schrok wakker "huuh... wat??" "naar buiten, uw tijd is voorbij". Verward smeekte de visser: "alstublieft, ik heb mijn kans nog niet benut. Ik moet nog diamanten, edelstenen, goud en en en... meenemen."
De wachter antwoordde: "had je niet genoeg tijd om dat allemaal te verzamelen, mee te nemen naar buiten en daarmee eten, drinken en mooiste bedden te kopen? maar nee, u bent dom, u dacht alleen aan de omgeving waar u in was, breng hem naar buiten."
Dit is het einde van ons verhaal, maar het moraal is nog niet geëindigd.
Weet u wat die gevonden diamant is? Dat is uw ziel. Uw ziel is een schat die geen prijs waardig is, maar u bent onwetend over die waarde. Weet u wat die kamer der schatten is? Dat is dit wereldse leven. Zie hoe groot het is en hoe wij gebruik van maken. Wat de diamanten, edelstenen, juwelen en goudstukken betreft? Dat zijn de goede daden. En het bed is onze achteloosheid en nalatigheid. De lekkernijen en dranken zijn de verleidingen van dit wereldse leven en de wachter is de Engel des doods.
Dus stel u voor als de visser en word wakker uit uw achteloosheid en nalatigheid en verzamel zoveel mogelijk goede daden, alvorens de Engels des doods u wakker maakt.
Dit droevig verhaal werd verteld door de moeder van het meisje.
Ik werd vroeg wakker, terwijl ik vandaag eigenlijk vrij ben. Mijn kleintje Riem ook. Ik zat achter mijn bureau en was bezig met schrijven. "Mama, wat schrijf je?" vroeg ze. "Ik schrijf een brief aan Allah." "Mag ik het lezen?" "Nee schat, deze brief behoort mij toe en niemand mag het lezen." Zij ging daarna verdrietig de kamer uit. Ze was gewend mij altijd te vragen en ik weigerde telkens.
Weken gingen voorbij. Ik ging een keer de kamer van Riem binnen en ze werd zenuwachtig en ik vond dat merkwaardig. Waarom werd ze onrustig? "Riem, wat schrijf je?" Ze werd nog zenuwachtiger. "Niks, mama." "Wat schrijft een meisje van negen en wil niet dat haar moeder dat ziet?" "Ik schrijf ook brieven aan Allah zoals jij, mama." Ze vroeg plotseling en uit haar gezicht is nieuwsgierigheid te lezen: "maar komt alles wat we schrijven uit, mama?" "Vanzelfsprekend mijn dochtertje, want Allah weet alles." Ze liet mij alsnog de brieven niet lezen. Ik ging de kamer uit en ging naar mijn man en mijn gedachten waren bij mijn dochter. Mijn man merkte op dat ik me niet goed voelde en vroeg of hij een arts moet bellen. "Nee" zei ik snel. O mij Heer, ik wilde niet dat hij zo denkt. Ik kuste zijn voorhoofd dat regelmatig gezweet heeft omwille van mij en mijn dochter.
Op een dag vertrok Riem naar school en toen zij terug was, vond zij een arts in ons huis. Ze versnelde om haar vader te zien die op ziekbed lag, wegens een lichte vermoeidheid dat later overging tot een ernstige aandoening. De arts vertelde tot mijn schrik, dat de toestand van mijn man alleen maar kan verslechteren en dat hij slechts enkele weken te leven heeft. Riem hield haar vader vast en omhelsde hem. De liefde van de dochter voor haar vader vulde de kamer op. En ik vergat dat mijn meisje nog jong was en bevestigde haar dat haar lieve vader zwakker wordt en slechts enkele weken te leven heeft. Ze raakte van slag en bleef huilen. Ze bleef herhalen: "waarom overkomt papa dit? waarom?" "Doe doe'a voor hem Riem, dat Allah hem geneest. Je moet moedig blijven en vergeet de barmhartigheid van Allah niet en dat Hij tot alles in staat is... Jij bent mijn oudste en enige dochter." Ze gaf mij gehoor en gaf haar verdriet niet de overmacht. Ze trapte op haar pijn en zei dapper: "papa gaat niet dood."
Elke ochtend kust Riem haar vaders zachte wang. Op een dag keek ze haar vader aan terwijl haar ogen liefde uitstraalden. Ze smeekte hem: "wil je mij vandaag naar school brengen, zoals mijn klasgenootjes?" Verdriet deed zijn gezicht veranderen en probeerde dat te verbergen voor haar en hij zei: "Inshallah, er komt een dag dat ik jou zou brengen." Terwijl hij zeker van was dat wegens zijn ziekte de blijdschap van zijn dochter nooit zou completeren.
Toen op een dag Riem op school was, kwam bij mij op om te kijken wat mijn dochter aan het schrijven was. Ik zocht in haar kamer maar vond niets. Zou ze het meegenomen hebben? zou het verscheuren na het geschreven te hebben? vermoedelijk is het hier. Want wat hield ze veel van deze box. Ze smeekte mij voortdurend om haar deze box te geven. Ya Allah, hij zit vol brieven, allemaal voor Allah! "Ya Rab Ya Rab, laat de hond van onze buurman sterven, omdat hij mij altijd laat schrikken." "Ya Rab Ya Rab, onze kat baart veel katjes. Ya Rab, vervang voor haar de katjes die dood gingen." "Ya Rab, laat mijn neefje slagen, omdat ik van hem houd." "Ya Rab, laat de bloemen in onze tuin snel groeien, zodat ik elke dag een bloemetje knip en het aan mijn lerares geef." En veel andere brieven en ze zijn allemaal onschuldig. Eén van de vermakelijkste brieven was, waar zij schreef: "Ya Rab Ya Rab, geef ons dienstmeisje wat meer verstand, want ze vermoeit mijn moeder." O mijn God, ze zijn allemaal uitgekomen! De hond is dood, de kat kreeg meerdere kleintjes, de bloemen zijn gegroeid en Riem neemt elke dag een bloemetje voor haar lerares en Ahmed slaagde met een hoge cijfer. Ya Allah, waarom vraagt ze Allah niet om haar vader te genezen? Ik zocht tussen de brieven, maar tevergeefs... Plotseling riep dienstmeisje mij om de telefoon te antwoorden. De school van Riem belde. Ik raakte overstuur en vroeg degene die ik aan de lijn had: "wat is er gebeurd? wat heeft Riem gedaan?" En toen kwam de klap, als ze zegt dat Riem van vierde verdieping viel en overleed, toen ze op weg was naar haar afwezige lerares om haar een bloemetje te geven. Het bloemetje viel en Riem viel achteraan. Inderdaad, de twee bloemetjes vielen allebei. Ik en mijn man konden dit niet geloven en stonden versteld elkaar aan te staren. Onze hartje is heen gegaan. Mijn man liep zelfs een tongverlamming op, waardoor hij niet kon praten. Waarom moest Riem dood gaan? Het verdriet vulde ons leven. Ik hield mezelf voor de gek en deed alsof ik haar breng, door naar haar school te lopen. Ik deed alles wat mijn kleintje leuk vond. Elke hoek in het huis deed me denken aan haar en haar glimlach die het huis levendiger maakte.
Jaren gingen voorbij en op een vrijdag kwam het dienstmeisje rennend naar mij toe en zegt dat ze geluid hoorde uit de kamer van Riem. Ya Allah, is Riem teruggekomen? dat is krankzinnig.... "Je verbeeldt je slechts. Ik heb mijn voeten niet op deze kamer gezet sinds Riem overleden is." Echter mijn man drong aan om naar de kamer te gaan en te kijken. Ik draaide de sleutel en opende de deur, waarna ik ineens begon te janken en gooide mezelf op haar bed. Ik keek vervolgens rond en zag een schilderij op de grond. Het schilderij viel en maakte uiteraard geluid. Het schilderij, die Riem heel lief had, met Ayatul Koersie erop. Ze was gewend het elke dag te lezen, totdat ze het uit haar hoofd kende. Toen ik de schilderij tilde om het weer op te hangen, viel een papiertje op de grond. Ya Allah, dat is één van de brieven, die Riem schreef aan Allah! Waarom verborg ze het achter het schilderij ? en wat zou ze hier op geschreven hebben? Ya Allah, helemaal verslagen vielen mijn ogen op: "Ya Rab Ya Rab, ik sterf en papa niet."
Een geleerde vroeg eens aan één van zijn studenten: "Hoe lang studeer je nu bij mij?"
De student zei: "drieëndertig jaar!"
De geleerde zei: "en wat heb je in deze periode geleerd?"
De student zei: "Ik heb acht dingen geleerd...!"
De geleerde zei verbaasd: "bijna mijn hele leven heb ik besteed aan het onderwijzen van jou en je hebt alleen acht dingen geleerd!"
De student zei: "o mijn leraar, ik heb niets anders geleerd en ik houd niet van om te liegen."
De geleerde zei: "laat mij dan horen wat je hebt."
De student zei:
"De eerste: Ik keek naar de schepping. Iedereen heeft een geliefde. Wanneer hij het graf in gaat, laat hij zijn geliefde achter. Daarom heb ik mijn goede daden tot mijn geliefde gemaakt; op die manier zullen ze bij me zijn in het graf.
De tweede: Ik keek naar het vers 'Doch voor hem die vreesde voor zijn Heer te staan, en die zijn ziel van begeerten onthield,' (79:40) en worstelde daarom tegen mijn verlangens zodat ik Allah kon blijven gehoorzamen.
De derde: Ik zag dat als iemand iets waardevols bij zich heeft, hij het zal beschermen. Toen dacht ik aan het vers 'Hetgeen gij hebt, zal voorbijgaan maar hetgeen bij Allah is, is blijvend.' (16:96) Daarom wijdde ik alles wat me iets waard was toe aan Hem zodat het bij Hem zou zijn voor mij.
De vierde: Ik zag de mensen zoeken naar rijkdom, eer en posities en het was me niets waard. Toen dacht ik aan Allah's woorden 'Voorwaar, de meest edele van jullie is bij Allah degene die het meest (Allah) vreest' (49:13) dus deed ik mijn best om bewust te worden van Allah om edel te zijn in Zijn ogen.
De vijfde: Ik zag de mensen jaloers zijn op elkaar en ik keek naar het vers 'Wij zijn het, Die in het tegenwoordige leven middelen van bestaan onder hen uitdelen,' (43:32) dus verliet ik jaloezie.
De zesde: Ik zag de mensen vijandigheid hebben en ik dacht aan het vers 'Voorwaar, Satan is een vijand van u, behandelt hem daarom als vijand' (35:6) dus verliet ik vijandigheid en nam de Satan als mijn enige vijand.
De zevende: Ik zag dat ze zichzelf verlaagden op zoek naar voorzieningen en ik dacht aan het vers 'En er is geen schepsel dat op aarde kruipt, of zijn voorziening berust bij Allah,' (11:6) dus hield ik mezelf bezig met mijn verantwoordelijkheden tegenover Hem en ik liet mijn eigendom bij Hem.
De achtste: Ik zag dat ze vertrouwden op hun zaken, gebouwen en gezondheid en ik dacht aan het vers 'En voor hem, die zijn vertrouwen in Allah stelt, is Allah toereikend,' (65:3) en daarom plaats ik mijn vertrouwen alleen in Allah."
De geleerde zei knikkend: "moge Allah jou zegenen, mijn zoon."
In het grote rijk der wereld was er eens een heerser die raad vroeg aan zijn zeven raadslieden. Zij hadden allen een advies en de laatste der viziers vertelde een parabel:
"Er was eens een spin die zich nestelde in een hoge boom. Daar bouwde hij een web en dankte Allah voor het goede toevluchtsoord. Na een tijdje wilde Allah hem beproeven en hij liet een hevige storm losbreken die de spin met web en al in zee deed belanden. Gelukkig voor de spin droegen de golven hem weer aan land en hij dankte Allah voor zijn redding.
Maar hij vroeg aan de wind: "Waarom deed je dat? Vind Allah dat zomaar goed?"
Hierop antwoordde de wind: "O spin, weet je dan nog niet dat de wereld nu eenmaal de plaats van onheil is? Wat heb je te klagen, nu Allah je gered heeft?"
De spin dacht even na en antwoordde: "Je hebt gelijk. Ik ben Allah veel dank schuldig. Hij zal in dit vreemde land mijn leidsman zijn en mij wel weer thuisbrengen."
En dat gebeurde ook. Nadat de spin oprecht gebeden had, gaf Allah opdracht aan een zachte wind om hem weer naar zijn eigen boom te brengen."
"En zo, o koning, willen wij nu ook tot Allah bidden, die u lang beproefd heeft, maar u uiteindelijk toch een zoon heeft geschonken."
Toen alle zeven viziers uitgesproken waren, dankte de koning hen en zei: "Besef dat men niet onder Allah's besluit uitkan en dat zijn wil geschiede, ook voor mijn zoon. Laat ons hopen dat Allah hem tot een vroom en deugdzaam vorst maakt." Nadat de koning hen allen met kostbare geschenken had beloond, verlieten de zeven viziers het hof.
De koning ging naar zijn zoon en kuste hem op het voorhoofd en noemde hem Wardjan. Toen het jongetje twaalf jaar oud werd, liet de koning een paleis voor hem bouwen met driehonderdvijfenzestig kamers. Hij gaf hem drie leermeesters om hem in alle wetenschappen te onderwijzen. Elke dag moesten ze in een andere kamer zitten en telkens moesten ze op de deur schrijven wat ze hem die dag hadden geleerd.
Omdat de prins heel pienter was en bovendien over een uitstekend geheugen beschikte, konden de leermeesters elke week de koning naar waarheid verzekeren dat ze van hun hele leven nog nooit zo'n goede leerling hadden gehad. Al snel overtrof de prins iedereen in het land en uiteindelijk besloot men dat hij geschikt was om tot koning gekroond te worden. De leermeesters richtten zich tot de koning: "Verheug u, o koning, over uw zoon, want hij heeft nu alles geleerd wat wij tezamen weten!" Meteen liet de koning zijn grootvizier Schimas bij zich komen en vertelde hem het goede nieuws.
Toen de vizier dit hoorde zei hij tegen de koning: "Uw zoon is een kostbare parel, uit andere parels ontstaan en ik denk dat het passend is om al uw viziers en geleerden uit te nodigen om zich van de kennis van uw zoon te overtuigen."
En zo kon het gebeuren dat de volgende morgen de koning al zijn viziers en geleerden bij zich liet komen. Toen de vizier Schimas bij deze gelegenheid voor de prins boog en deze naar hem terugboog zei Schimas: "Het is niet passend voor een jonge leeuw om voor een ander dier te buigen. Evenmin als het licht eerbied hoeft te tonen voor de duisternis."
Daarop antwoordde de jonge prins: "Ook een jonge leeuw buigt wel voor een luipaard en ook het licht wel voor de duisternis. Dit om te kunnen zien wat er in verborgen is." Toen vroeg de vizier: "Kunt u mij zeggen welke mens de beste is?" En de prins antwoordde: "Degene die de toekomstige wereld verkiest boven de huidige." "En wie kan dat?" Waarop de prins zei: "Hij, die beseft dat hij in een vergankelijke wereld leeft, waarin na de dood de dag van het gericht volgt, waarna een nieuw leven begint."
"U heeft gelijk," zei de vizier, "maar hoe laten zich de behoeften van deze wereld verenigen met die van de toekomstige wereld?" Toen zei de prins: "Men kan op de weg naar de waarheid voor zijn aardse behoeften zorgen, maar daarvoor heeft men slechts een deel van de dag nodig. Het overige deel behoort men aan het zielenheil te wijden."
Toen de vizier dit hoorde, was hij verheugd over zoveel wijsheid en hij besefte, dat deze jongen een goede koning zou worden. En dat gebeurde. Nadat zijn vader overleed regeerde Wardjan gesteund door zijn wijsheid in de geest van zijn vader en met de steun van Allah. Het volk droeg hem op handen en iedereen was het erover eens dat ze zich geen betere koning konden wensen.
In de Naam van Allaah de Barmhartige de Genadevolle
In de Naam van Allaah de Barmhartige de Genadevolle
Van U houd ik het meest. Meer dan dat ik van een ieder ander houd, nimmer zou ik in woorden noch daden kunnen uitdrukken, hoe immens mijn liefde jegens U is. U bent de reden dat ik leef. En U(w Aangezicht), is het doel waar ik naar streef. Opdat ik bij U mag zijn en Uw mij zegent met een blik op Uw Aangezicht. Bij de morgenstond en avondstond, bent U het eerste waar ik aan denk. Zelfs op momenten dat ik zondig, denk ik aan U. Ondanks al dat wat U mij heeft geschonken, ben ik U ongehoorzaam en ik vraag U oprecht, om mij daarvoor te vergeven. U bent mijn Schepper en enkel U weet wat zich in mijn hart bevindt.
Wanneer ik door angst wordt overvallen, bent U degene die mijn angst verwijdert. Als ik verdrietig ben, bent U degene die mij verblijdt. Als wanhoop mij overvalt, dan bent U Degene die mij hoop schenkt. Op momenten dat ik in de problemen zit, bent U degene die ze oplost. Als ik ziek ben, dan bent U mijn Genezer. Het is U, die mijn leven immens heeft verrijkt. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
U bent het Licht, dat mijn leven verlicht. Op Uw weg wens ik te leven en te sterven, U bent de bron van al het goede. U bent Degene die mijn hart laat kloppen en U bent Degene die mij heeft geschapen en mij begunstigd heeft met gezondheid. En desondanks, ya Allaah, ben ik U niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
U bent Degene die mij heeft geleid, zonder Uw Leiding Ya Allaah zou ik dwalen. Maar buiten het feit dat ik zoveel van U hou vrees ik ook Uw bestraffing. Ya Allaah ik vraag U om van mij te houden. Mij te begenadigen met Uw talrijke Gunsten die ik nooit zou kunnen opnoemen. Door middel van mijn verschijning laat ik aan anderen zien hoeveel ik van U hou. Op straat wordt ik nagekeken en uitgescholden. Maar het feit dat U mij ziet en heeft geleid geeft mij rust. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
Na de liefde voor U hou ik zoveel van Uw Profeet Mohamed Sallaa Allaahoe aleyhie wa salaam. Hij is degene die met Uw Wil de boodschap aan de mensheid heeft verkondigd. Ik vraag U om hem Salla Allaahoe aleyhie wa salaam Al Maqaam Al Ma7moed te schenken zoals U hem reeds heeft beloofd. Ik doe mijn best om op Uw weg zijn soennah na te leven. En ondanks al deze Liefde die brandt in mijn hart Ya Allaah ben ik U niet altijd even gehoorzaam en smeek U mij daarvoor te vergeven.
Hierna komt de liefde voor mijn ouders, mijn moeder, mijn vader, zussen en broer. Ondanks al deze liefde weet ik niet altijd goed hoe ik met sommige beproevingen moet omgaan. U bent op de hoogte van alles wat er in mijn leven afspeeld ya Allaah. Ik vraag U daarom om standvastigheid en geduld. Ik vraag U om mijn ouders en familie te begenadigen en hen de hoogste rang in het Paradijs te schenken.
De liefde voor mijn broeders en zusters in de Islaam is een ra7ma die U in mijn hart heeft geplaatst. Ik vraag U bij Uw Genade om mijn broeders en zusters bij te staan in hun moeilijke tijden. In Palestina, Irak, Afghanistan en waar ook ter wereld. Ik weet dat U hen beproefd omdat U van hen houdt. Ik weet ook dat wij alle beproevingen kunnen dragen die U ons geeft omdat U niemand boven zijn/haar vermogen belast. Ik vraag U om hen het Paradijs te schenken. En ondanks al deze wijsheid die U mij schenkt ya Allaah ben ik U niet altijd even dankbaar en ik smeek U mij hiervoor te vergeven.
Yaa Allaah, Yaa Ar Ra7maan Yaa Ara7iem, vergeef me mijn zonden en vergeef mij mijn zwakheid. O Allaah schenk mij Uw Liefde en schenk mij daden die mij dichter tot Uw Liefde brengen. Het gelukkigst ben ik als ik voor U sta, voor U kniel. En ondanks al deze liefde ya Allaah dwalen mijn gedachten af terwijl ik voor U sta.Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
U bent degene die mij zegent met geschenken. U bent degene die Genade op mij neer doet dalen. Uw ben de behoefteloze terwijl ik ya Allaah de behoeftige ben. Ik laat het zondigen uit Liefde en uit vrees voor U. Maar ik weet dat elke goede daad die wordt verricht afkomstig is vanuit Uw Goedheid en Uw Genade. En dat elke zonde die ik pleeg een tekortkoming is van mezelf en ik smeek U mij daarvoor te vergeven.
O Allaah ik vraag U om Uw Liefde en voor de liefde van degene die van U houden. Vergeef mijn taloze zonden en begenadig mij met Uw genade. Ik vraag U alle moslims te zegenen en ik vraag U om de dwalenden te Leiden naar Uw Licht. Ya Allaah maak mij sterk genoeg om U zolang ik op Uw aarde wandel gehoorzaam te zijn.
Door Ahmad ibn Abd al-Rahmaan al Swiyaan; Uit al-Bayaan magazine, uitgave # 152, Rabee al-Aakhir 1421, pp. 66-67. Vertaald door Abou Moesab
Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.
Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-haf (Qoraan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qoraan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, Genoeg! Genoeg!
Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!
Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!
Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qoraan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.
Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?
Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.
Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht; Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren? Ik zei, Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.
Hij zei: Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.
Ik zei: Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige (Az-Zoemar 39:53)?
Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebhaan Allaah Al-dheem!
Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.
Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis)
En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt (Al-Anaam 6:125).
Dit verhaal is echt gebeurd zo zielig Soebhana Allah
Dit verhaal is echt gebeurd zo zielig Soebhana Allah
Op het laatste moment haastte ik me om naar de winkel te gaan om mijn boodschappen te kopen. Toen ik al dat volk zag, begon ik te kiezen: "Ik ga hier tijd verliezen, en ik heb nog zoveel te doen. Boodschappen doen begint werkelijk een karwei te worden. Het zou goed zijn als ik kon gaan slapen en pas daarna wakker worden"
Ik baande me een weg naar de fruitafdeling. Daar begon ik te morren over de prijzen van het fruit, terwijl ik me afvroeg of de kinderen echt zoveel zouden eten.
Ik kwam terecht in een gang met speelgoed, waar ik uit een ooghoek een ventje van ongeveer 5 jaar opmerkte, die een mooie kleine pop tegen zich aangedrukt hield. Hij hield niet op met haar haren te strelen en haar zachtjes tegen zich aan te drukken. Ik vroeg me af voor wie die pop bestemd was.
Vervolgens draaide de kleine jongen zich om naar een dame die bij hem was: "Tante, ben je zeker dat ik niet genoeg geld heb ?" De dame antwoordde hem wat ongeduldig: "Je weet het dat je niet genoeg geld hebt om ze te kopen."
Daarna vroeg zijn tante hem om daar te blijven en enkele minuten op haar te wachten, waarop ze snel vertrok. De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn handen. Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg ik hem aan wie hij die pop wilde geven. "
Het is de pop waar mijn zusje het meest naar verlangde als geschenk. Ze was er zeker van dat ze haar zou krijgen." Ik zei hem daarop dat haar vader ze haar misschien zou geven. Hij antwoordde me verdrietig: "Nee, waar mijn zusje nu is kan mijn vader niet komen. Ik moet de pop aan mijn mama kunnen geven, zodat zij ze naar mijn zusje kan brengen." Hij keek me zo droevig aan terwijl hij dat vertelde.
"Mijn zusje is vertrokken naar waar Allah subhana wa' ta'la is. Mijn papa zegt dat mama weldra ook naar Allah subhana wa' ta'la gaat, en daarom dacht ik dat mama de pop kon meenemen en ze aan mijn zusje geven."
Mijn hart hield bijna op met kloppen. Het jongentje hief zijn ogen op naar mij en zei me: "Ik heb aan papa gezegd dat hij tegen mama moest zeggen dat ze niet meteen mag vertrekken. Ik heb hem gevraagd haar te doen wachten tot ik terugkeer van de winkel." Dan toonde hij mij een foto van hem, die in de winkel genomen was, waarop hij de pop vasthield, terwijl hij me zei: "Ik wil dat mama deze foto ook meeneemt, zo zal ze me niet vergeten. Ik hou van mijn mama en ik zou graag hebben dat ze me niet verlaat, maar papa zegt dat ze naar mijn zusje moet gaan." Daarna sloeg hij het hoofd neer en bleef stil.
Ik haalde onopvallend wat bankbriefjes uit mijn portefeuille en vroeg aan de kleine jongen: "En als we nog eens een laatste keer je geld zouden tellen om zeker te zijn ?" "Ok", zei hij " Ik moet er genoeg hebben".
Ik gleed onopgemerkt mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen. Er was ruim genoeg geld voor de pop, er was er zelfs nog over.
Zachtjes prevelde het jongetje: " Dank je Allah subhana wa' ta'la dat je me genoeg geld gegeven hebt !" Dan keek hij me aan en zei: " Ik had aan Allah subhana wa' ta'la gevraagd om ervoor te zorgen dat ik genoeg geld zou hebben om deze pop te kopen, zodat mijn mama ze naar mijn zusje kan brengen. Hij heeft mijn dou'a gehoord. Ik wilde ook nog genoeg geld hebben om een witte roos te kopen voor mijn mama, maar zoveel durfde ik aan Allah subhana wa' ta'la niet vragen. Maar weet je, mijn mama houdt zoveel van witte rozen."
Enkele minuten later kwam zijn tante terug en verwijderde ik me met mijn boodschappenwagentje. Ik eindigde mijn winkelen met een totaal verschillende ingesteldheid dan deze waarmee ik begonnen was. Ik kon het jongetje maar niet vergeten.
En toen herinnerde ik me een artikel dat enkele dagen tevoren in de krant verschenen was, en waarin het ging over een bestuurder die in staat van dronkenschap op een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zaten. Het kleine meisje was op slag dood. De moeder was zwaar gekwetst en nog in kritieke toestand. Was het de familie van deze kleine jongen ?
Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw gestorven was. Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te gaan kopen en me naar de begraafplaats te begeven. Op het graf lag een foto, een pop en een witte roos.
Ik ben de begraafplaats al wenend verlaten, met het gevoel dat mijn leven voor altijd zou veranderen. De liefde die dit jongetje in zijn hartje droeg voor zijn mama en zijn zusje was zo ongelooflijk. En op een fractie van een seconde heeft een dronken bestuurder hem alles afgenomen.
"Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg, noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig. Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: "Misschien wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?"
Ik zei: "Inderdaad..., want de persoon die ik me in jou herinner, sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu."
Hij zei knikkend: "Verheven is Hij die de toestanden doet veranderen..."
Ik vroeg heel nieuwsgierig: "Er moet hierachter wel een verhaal schuilen?"
Hij antwoordde: "Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het verhaal vertellen."
Hij keek me aan en zei: "Ik was een keer in mijn auto rijdend in de richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf. Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande. Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou sterven raasde door mijn hoofd.
In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde een zachte kreet die amper te horen was... O mijn Heer... Ik draaide mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood, waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan. Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te bereiden op de dood.
Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan. Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen mij naar het droge.
Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld. ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.
Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten eerste op de foto's aan de muren van enkele zangers en danseressen. Ik begon haastig de foto's te verscheuren. Vervolgens plofte ik op mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet."
Mashallah...Niet iedereen krijgt z´n kans om van zijn of haar dood te ontsnappen en een andere pad te volgen. Te laat is te Laat..!! Geen herkansing zoals de toetsen in dunya...
Ik heb deze verhaal op mail gekregen, het is een waargebeurde verhaal !
Wordt wakker ayoeha naas!!!
De dag Des Oordeels komt steeds dichterbij!!! Zorg ervoor dat je je One-way ticket op zak hebt!!!
Een man genaamd Abu Abdullah vertelt: Ik weet niet hoe ik een ervaring die ik een tijdje geleden heb meegemaakt moet vertellen, een verhaal dat mijn hele leven op z'n kop heeft gezet. De waarheid is dat ik nooit besloten zou hebben om het te vertellen, ware het niet dat ik een verantwoordelijkheid voel tegenover Allah. Een verantwoordelijkheid om met mijn verhaal de jonge mannen die Allah ongehoorzaam zijn te waarschuwen en als waarschuwing voor de jonge vrouwen die een valse droom of fantasie naleven 'liefde' genaamd. Wij waren een groep van drie vrienden, het enige wat wij gemeen hadden was ongehoorzaamheid (aan Allah) en dat we dwalende waren. Nou, eigenlijk waren we met vier, de shaytan was de vierde.
Wij waren altijd op zoek naar de mooiste meiden, om ze vervolgens met onze vlotte babbel naar vergelegen boerderijen te lokken. Daar stonden zij altijd versteld dat we opeens in gevoelloze vossen waren veranderd die geen medelijden kenden, ongeacht wat ze zeiden of deden om ons op andere gedachten te brengen. We waren keihard en kenden geen schaamte. Dat is hoe we onze dagen en nachten doorbrachten; op boerderijen, kampen, auto's, en aan de kust. Tot de dag die ik nooit zal vergeten kwam.
Als altijd gingen we weer naar de boerderij, alles stond klaar. Ieder van ons had zijn prooi, het vervloekte drank (alcohol) vloeide rijkelijk, maar we waren een ding vergeten; we hadden geen voedsel. Dus na een tijd, ging een van ons eten halen met zijn auto. Het was bijna 6 uur 's ochtends toen hij vertrok.
Uren verstreken zonder een spoor van onze vriend. Wij begonnen ons zorgen te maken. Ik begon al het ergste te vrezen en besloot om hem te gaan zoeken. Eenmaal onderweg zag ik al gauw uitslaande vlammen in de verte. Toen ik dichterbij kwam zag ik tot mijn grote schrik dat het de auto van mijn vriend was die in lichterlaaie stond terwijl hij gekanteld was en op z'n zij was terechtgekomen. Ik haastte me naar de auto om mijn vriend uit het brandende wrak te bevrijden.
Ik schrok mij kapot toen ik zag dat de helft van zijn lichaam zo zwart als roet was geworden, maar was opgelucht om hem nog in leven aan te treffen. Ik haalde hem uit de auto en legde hem op de grond, en na een kleine minuut opende hij z'n ogen en zei:,, HET VUUR!!! HET VUUR!!!' Ik besloot om hem naar mijn auto te brengen en met hem naar het ziekenhuis te racen. Maar hij mompelde:,, Het heeft geen zin, ik haal het niet.'
Tranen overvielen mij terwijl ik zag hoe mijn vriend voor mijn ogen aan het sterven was ..Plots schreeuwde hij:,, WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT .. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! Stomverbaasd keek ik naar hem en vroeg:,,Wie?' Hij antwoordde met een zachte verre stem: 'Allah'
Ik voelde hoe mijn lichaam overladen werd met angst en hoe ik begon te beven. Plotseling slaakte hij een kreet, waarvan de echo mij nog lang daarna heeft achtervolgd, en blies zijn laatste adem uit.
De dagen vervlogen, maar ik kreeg het beeld van mijn goede vriend die door het vuur verteerd werd en zijn wanhopige schreeuw: ,,WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT .. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?!' niet uit mijn hoofd. Ik merkte dat ik mijzelf constant afvroeg; 'en wat moet ik tegen Hem zeggen?!'
Mijn ogen liepen vol en ik voelde een raar gevoel van zachtmoedigheid die ik nooit eerder had gevoeld. Op datzelfde moment, hoorde ik de Mu'adien (de oproeper tot het gebed) de oproep tot Salat al-Fajr (het ochtendgebed) doen. Het voelde alsof het een oproep was die rechtstreeks aan mij persoonlijk gericht was, die mij vertelde om het boek van de donkere jaren van mijn leven te sluiten, en mij uitnodigde naar het juiste pad der leiding en gehoorzaamheid. Ik stond op, waste mijzelf en verrichtte de woedoe, zuiverde mezelf van de zonden waar ik bijna in verdronk, en verrichtte het gebed. Sinds die dag, heb ik mezelf tot Allah gekeerd, smekend om vergeving en berouw. Ik heb geen enkele verplichting nagelaten. Ik ben een totaal andere persoon geworden. Ik leef nu om een gehoorzame dienaar van mijn Schepper te zijn, mijn leven is totaal veranderd
De dag (zal komen) waarop de aarde en de hemel door een andere aarde en hemel zullen worden vervangen; en zij (de mensen) allen voor Allah, de Ene, de Opperste zullen verschijnen. (Soerat Ibrahiem (14), ayaah 4
De man was erg gelukkig met zijn drie dappere jongens. Hij had niet veel meer te leven, maar was er zeker van dat hij kon vertrouwen op zijn familie. De jongens waren ieder erg intelligent en hadden alles over voor hun oude vader. Ze schonken hem liefde, gaven hem rust en hielpen hem met alles dat mogelijk was. Naar de traditie van deze familie was het zo dat als een vader niet lang meer te leven had, hij zijn zonen op pad zou sturen naar een ver land, met de opdracht goede daden te verrichten. En zo zij het. De vader riep zijn zoons bij hem en gaf hen de opdracht om naar het land van de wijsheid te gaan. Het was de bedoeling dat degene die het meest goede daden zou verrichten en terug zou komen met de grootste wijsheid, een ring zou krijgen. Een ring, dat al vele jaren, keer op keer word doorgegeven van vader op+ zoon. De jongens, hun vader zeer bewonderend en elkaar het geluk toewensend, gingen allen op pad. Na precies een jaar was het tijd om weer terug te keren naar huis. Aangezien de vader de toekomst een beetje kon voorspellen, had hij al een vermoeden wie de zoon zou zijn met de meeste wijsheid en het meest goede daden zou verrichten. Helaas overleed de vader kort voordat zijn zoons arriveerden, hij gaf de familie de opdracht de ring te geven aan de meest wijze zoon en natuurlijk met het meeste verrichte goede daden. De familie vond het toch zeer triest. Hun oom wist dat de jongens een zeer goede band hadden met elkaar, en was bang dat als een van hen de ring zou krijgen, deze band zou verslechteren. Hij kwam met een idee; de ring bracht hij mee naar een goudsmid en vroeg of de ring misschien twee keer kon worden nagemaakt. De goudsmid zei hem dat het mogelijk was. Waarop de oom vroeg of ook zelfs de krassen identiek gemaakt zouden konden worden, zodat ze identiek aan elkaar zouden zijn. De goudsmid vroeg er een grote som geld voor en beloofde dat de volgende morgen alles gereed zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende morgen haalde de oom de ring op en riep de jongens, ieder afzonderlijk bij zich. Hij gaf elke jongen een ring en vertrok naar zijn eigen huis. Ze waren ieder erg blij, maar schaamden zich voor het feit dat hij de enige was die een ring kreeg. Ieder schaamde zich om de ring te dragen. Zo bleef elke zoon de ring verborgen houden.
De vader is Allah sawt en de drie zoons zijn de drie wereldgodsdiensten; Islaam, Christendom en Jodendom. Allah sawt was zeer gesteld op alle drie de profeten die de boodschap kwamen brengen aan de mensen. Maar natuurlijk was er zoals er maar een echte ring was, ook maar een laatste profeet met de juiste boodschap. De profeet die de Koran geopenbaard kreeg, was Mohammed vrede zij met hem. Helaas is het voor sommigen (masha Allah) maar moeilijk om te geloven dat Islam de ware godsdienst is. Zoals de oom het aan de jongens overliet om de ring wel of niet te dragen, zo laat Allah sawt het ook aan ons over om het ware geloof te volgen......Insja Allah Geloof dat er een God is en dat Mohammed de profeet is.
Ik ben al een paar uur weg van huis, ik vraag me af: hoe zou de situatie nu zijn thuis? Ik voel me zo schuldig, waarom was ik niet wat meer geduldig? Het voelt alsof mijn hart in brand staat, terwijl ik hier buiten in me eentje, in de kou sta. Waar zijn al die mensen opeens die altijd zeiden dat ze achter me stonden? Ik kijk achter me en zie alleen een in zwart gekleed persoon, hij loopt wat ongewoon maar best haastig, ik haast me hij lijkt op mij te azen. Even vergeet ik de pijn, terwijl ik me snel richting het drukke plein.
Het voelt zo verrot dat gevoel van alleen zijn. Hij komt steeds dichter bij mij, ik krijg het voel dat hij wat wil van mij, ik zou niet weten wat, want ik ben toch platzak. Omdat ik me dat realiseer, stop ik en wacht ik tot hij voor me staat, ik heb niks te verliezen schreeuw ik naar hem, wat moet je van me? Weet je dat zeker?, vraagt hij. En je ziel dan? Dacht je dat die van jou was? Hij behoort toe aan Allah, Heer der Werelden, wanneer hij die woorden laat vallen, laat ik een stilte vallen, ik hoor mijn hart kloppen, alles valt op zijn plek, zou dit waarlijk Malik Al Mauwt kunnen zijn? De engel waar me hele leven lang over werd verteld dat als hij langskwam, je tijd hier op aarde voorbij was, is het hier nu over en uit voor mij?
Nee dit kan niet, ik ben nog zo jong, ik wil nog zoveel doen. Alsjeblieft geef me nog wat tijd schreeuw ik, onmogelijk antwoord hij, niemand krijgt uitstel zegt hij met een verheffende stem. Moet dit mij echt vandaag gebeuren, de dag waarop ik boos het huis uitrende vanwege de zoveelste nutteloze discussie met mijn vader, de dag waarop ik het huis boos verliet, terwijl mijn moeder met tranende ogen mijn stappen richting de deur volgde.
Ik weet nog dat ik spijt had, al het moment dat ik besefte dat ik me als een ondankbare zoon gedroeg en het werd erger toen ik naar de deur liep, hem opende en achter me dicht sloeg, ik weet nog dat ik een tijdje bij de deur stond en iets in mij zei: klop aan, maar door mijn trots klopte ik niet aan en ben ik de duisternis in gegaan. Is dit waarlijk hoe mijn leven zal eindigen? Mijn ouders thuis gelaten zonder liefdevolle woorden bij ze te hebben achtergelaten, ik had het me heel anders voorgesteld, het lijkt alsof ik ben beland in De Hel.
Het leven zit dus toch echt vol verrassingen, ik kan tussen alle angst die door me heen raast de vogeltjes horen zingen, het is tijd voor salaat Al Fadjr dringt tot mij door, en ik weet dat de tijd dringt, ik vraag hem of ik naar de moskee mag om de salaat te verrichten, zodat dat het laatste is wat ik heb gedaan, zodat ik knielend op de dag des Oordels mag wederopstaan. Genoeg zegt hij, hij grijpt naar mijn keel, ik doe mijn wijsvinger in de lucht en probeer de woorden La Illaha Illa Allah, Mohammadan Rasuloe Allah uit te spreken, echter het lukt me niet. Wat een einde denk ik in mij zelf, wat een pijn en verdriet.
Net dat mijn ziel mijn lichaam heeft verlaten, word ik wakker. Bismillah. Leef ik nog?, was het allemaal maar een droom?, begin ik in mezelf te praten. Ik werp een blik naar de klok: 04:10, ik realiseer me dat ik nog genoeg tijd heb om op tijd te komen voor Het Fadjr gebed. Ik maak mijn ouders wakker voor het gebed, kus ze beiden op hun voorhoofd en zeg ze dat ik van ze houd en dat ik richting de moskee ga voor het ochtend gebed. Taqaballa Allah zeggen ze beiden tevreden, ik geef ze de vredesgroet met een glimlach van oor tot oor en ga ervandoor.
De hele weg lang houd ik mijn tong vochtig met het gedenken van Allah, ik open de deur zeg de vredesgroet, zie wat broeders zitten in een groep, zij groeten mij allen terug, de adhaan wordt gedaan door de Muazzin, ietsje later komt de imam binnen gelopen. Hij staat vooraan met 2 volle rijen achter zich, een matige opkomst, blijkbaar hadden niet veel mannen vandaag zin om in de moskee te bidden voor de zon opkomt. Ik kan de telleurstelling van de imams gezicht aflezen, maar tegelijkertijd zie ik ook dat hij tevreden is dat wij aanwezig zijn.
Na de salaat voel ik me helemaal fit, totaal geen zorgen ik voel me zo dicht bij Allah. Ik besluit nog twee rakat te doen en maak ze de twee langste die ik ooit heb gedaan, terwijl ik opsta na de eerste soedjoed valt er een traan, velen volgen er die verdwijnen in mijn baard. Ik ga met mijn laatste soedjoed van start, mijn voorhoofd raakt het zachte tapijt en op dat moment eindigde mijn tijd. Malik Al Mauwt was langsgekomen en had mijn ziel op mijn meest geliefde plek genomen.
Dit verhaal is best oud, maar zeer zeker voor herhaling vatbaar.
Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen......
Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien "Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de zolder nog niet kunnen repareren.
Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen.
Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanazah-gebed (begrafenisgebed). "Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest.
De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden! Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans had gegeven om een goed mens te worden........?
Het verhaaltje dat ik jullie wil vertellen is waargebeurd, speelde zich af in Egypte (in de stad Alexandrië) en het was in de maand Ramadan (2000 of 2001).
Er waren eens 2 Egyptische beste vriendinnen, 1 gesluierde en de andere niet gesluierd. Die gesluierde is getrouwd en die andere nog niet, zij liep altijd in niet-islamitische kleren. Op een dag vroeg die niet-gesluierde aan de gesluierde: 'Ga je mee? Ik heb nieuwe kleren nodig en ik heb er mooie gezien.' Die gesluierde was slim en zei tegen haar: Oké, op 1 voorwaarde. Als je meegaat naar moskee want ik wil islamitische lessen volgen en dan kunnen we zo samen gaan winkelen waar je maar wilt.' Die niet-gesluierde was akkoord gegaan.
De les in de moskee was al begonnen, de imaam sprak over tawba(spijtbetuiging aan Allah), over de terugkeer naar Allah, over de Dag des Oordeels, enz. Het niet-gesluierde meisje begon te luisteren en er begon iets in haar zelf te bewegen. Toen de imaam gedaan had, begon ze te wenen en het enige woord dat uit haar mond kwam was 'TOUBT YA RABBI, TOUBT!( Oh God, ik heb spijt, ik heb spijt!). Ze wou zelfs niet naar buiten gaan! De laatste die overbleef was zij. De mensen zeiden haar:'Lieve dochter, kom naar buiten.' Zij bleef maar huilen en zei: 'Nee ik kan niet, ik ben beschaamd om zo naar buiten te gaan, geef me aub een hijaab(sluier) en een jeleba (lange islamitische kleed voor mannen en vrouwen), AUB! TOUBT YA RABBI TOUBT' De mensen hadden haar proberen overtuigen om naar buiten te gaan en dat ze haar dan een hijaab en jeleba zouden kopen maar zij weigerde en bleef maar huilen. Tot wanneer ze haar dan een hijaab en een jelaba hadden gegeven en meteen aangetrokken.
Toen ze juist naar buiten ging, kwam er een auto op haar af en ze was dood ter plaatse.
Toen ik dit verhaal hoorde, dacht ik van: 'Moge Allah haar ziel beschermen en haar naar het Paradijs sturen' Toen dacht ik ook op hetzelfde moment: 'Subhanallah, moet je eens zien hoe ze had geleefd (als niet-islamitische) en hoe ze stierf (als gesluierde moslima)'.
Met dit verhaal wil ik een boodschap sturen aan iedere broeder en zuster en zeggen dat het leven heel kort is (ook leef je tot 80 jaar, het is net of het maar 1 dag is dat we dan geleefd hebben).
Doe alles in deze wereld in de naam van God, de Barmhartige en Genadevolle (natuurlijk de goede dingen, vermijd slechte dingen te doen en als je dat doet vraag dan aan de Barmhartige om vergeving, Hij zal u dan zeker vergeven en helpen om het niet meer te doen, want Hij is Vergevensgezind en de Alwetende).
Doe goede zaken in deze wereld (die vlug zal vergaan )en je zult inchallah jouw beloning daarvoor krijgen in het eeuwige hiernamaals!
Moge Allah ons leiden op het rechte pad en al onze zonden vergeven.
Alle lof is aan Allah, de Heer der werelden, vrede zij met de profeet Mohammed, zijn familie, zijn metgezellen en zijn volgelingen die hem in vroomheid volgen tot de Dag der Opstanding.
Beste geliefde zuster, Ik hoop dat je de tijd neemt om het volgende te lezen InshaAllah ta3ala. Ik hoop dat je er iets mee zult doen en het niet zomaar verwerpt . Versla de shaytaan mijn geliefde zuster en lees dit!! Moge Allah je ervoor rijkelijk belonen.
Dit verhaal gaat over Latifa. Latifa is 19 jaar oud. Ze volgt de opleiding: PABO en volgt zo haar eigen wereldje. Ze heeft vaker problemen met haar eigen leven, maar kon haar toevlucht nergens vinden...
Het was een zondag en er zou een optreden zijn van Marokkaanse muziek zoals: Saoudi, Statti en noem het maar op. Ze kon geen kaartje meer bemachtigen dus besloot ze op internet rond te surfen, daar vond ze nog een meid die haar het kaartje verkocht had voor de prijs van 65,-. Zonder na te denken kocht ze gelijk het kaartje. Tenslotte Daoudi was voor haar een idool, zeg maar een soort voorbeeld man.....
Latifa was iemand die leefde in haar eigen modewereldje, ze volgde kledingswijze van de ongelovige vrouwen die zich schaars kleden in dit land, dit moest zij natuurlijk ook doen. Ze volgende ook de soaps Wannabe Next Top Model Jehannam, natuurlijk dat waren allemaal voorbeelden voor haar. Ondanks dat was ze vrij goed opgevoedt, ze hield er geen relaties op na alleen dat was het. Maar praktiseren daar was ze nog niet aan toe, ze maakte altijd afspraken met de shaytaan die haar influisterde ja morgen, ja morgen , ondertussen zou ze al 20 worden Mascha'Allah en nog steeds elke dag zegt ze: ja morgen ja morgen ja morgen. En wij alle moslims weten dat dit een van de grootste influistering is van de Shaytaan, maar wat doen wij , wij behandelen hem als kameraad. We laten hem de vervloekte shaytaan die niets dan de Hel toegewezen kreeg van Allah als rijdier gebruiken van ons. Als hij zegt ga naar links dan doen wij dat, zegt hij ga naar rechts dan doe we dat.....
Zo had Latifa ook menselijke Shaytaan vriendinnen die haar constant uitnodigde naar de weg van de verdorvenheid. Telkens nodigde zij haar uit naar feestjes en dergelijke verdorvenheid noem het maar op.
Allah zegt:
En hun (slechte) broeders doen hen nog verder afdwalen en zij houden daarna niet op (te dwalen)
Soerah Al Araf (7) aayah 201
Maar let op:
AL maanden waarschuwen zusters Latifa om terug te keren naar haar Heer, maar telkens stelde zij dit uit. Telkens namen de zusters haar mee om te beginnen, in ieder geval Allah te leren kennen en zijn profeet vrede zij met hem, maar telkens weigerde zij deze uitnodiging. Broeders bij haar gaven haar boeken om ze te bestuderen, maar die liet zij links liggen. Zusters gaven haar cd's met lezingen, maar die beluisterde zij niet.....
Telkens kreeg ze een waarschuwing om terug te keren tot Allah , omdat deze broeders en zusters het beste voor haar wilden en dat is de weg van Allah... En wat is er erger dan de weg weigeren en negeren van Allah...
Allah zegt ga rechtdoor en je krijgt alle middelen, boeken, lezingen, praatjes met zusters die jou alles willen uitleggen met geduld en ze zei ja is goed ja ja morgen, En als ze haar morgen tegenkwamen waarom was je niet op de lezing? ja ja morgen... Heb je de cd beluisterd die ik je had gegeven Latifa, ja klein stukje, de rest doe ik morgen.
O Kinderen van Adam, laat de Satan jullie niet in verzoeking brengen, zoals hij jullie voorouders uit de tuin heeft verdreven; hij nam hun kleding van hen weg om hen hun schaamte te tonen. Hij en zijn aanhangers zien jullie van waar jullie hen niet zien. Voorwaar, Wij hebben de Satans tot leiders gemaakt voor degenen die niet geloven.
De Shaytaan had haar in haar greep, hij had haar vastgeklemd. Telkens wanneer de zusters tegen haar zeiden zoek je toevlucht bij Allah, deed zij het omgekeerde. Telkens wanneer ze haar vertelden lees het boek, ging ze de modewereld bestuderen. Telkens wanneer ze haar vroegen om kennis op te doen over de HIjaab weigerde zij...
Allah subhana Wata3ala zegt:
Daarna zal ik zeker tot hen komen, van voor hen en van achter hen en van hun rechterzijde en van hun linkerzijde, en U zult de meesten van hen niet als dankbaren aantreffen.
Soerah Al Araf 7 aayah 17
De Shaytaan komt voor je achter je links en rechts van je
Nu gaat het gebeuren...
Het was zondag en Daoudi zou komen, daar was ze zo verliefd op, zowel muziek als hem zelf... Thuis was ze zich al aan het voorbereiden namelijk, kleding zo strak mogelijk namelijk een rok tot aan de knieën, Alles moest zichtbaar zijn voor haar broeders de hyena's.... Ze was namelijk van plan om er mooi uit te zien voor de buitenwereld.... De shaytaan had haar in haar greep zoals je leest. Terwijl de profeet vrede zij met hem, door vlam en vuur ging voor ons en de vrouwen heeft vertelt dat ze zich moeten beschermen en bedekken weigerde zij dit terwijl ze het wist!
Daar ging ze dan strak in pak met haar vriendinnen en vrienden in een auto, onderweg gingen ze zich al indrinken met Dounia-drugs, namelijk Muziek. Ze moesten zich indrinken met muziek, dansend en springend stopten ze bij een tankstation om inkopen te doen, zo ging Latifa buiten even een rondje voorproef doen en ze ging shacken met haar lichaam. Terwijl daar broeders en zusters ook aan het tanken waren, en een broeder riep nog naar haar: Vrees Allah o geliefde zuster!! Verkoop je lichaam niet aan de buitenwereld, maar ze trok zich er niets van aan!!!!
Eenmaal aangekomen was Latifa helemaal knock out ze zag zoveel mooie jongens, dus rende ze even naar de w.c. om zich nogmaals mooi te maken met haar vriendinnen....
Ze ging midden in de kring staan en ging haar lichaam verkopen, en ze ging dansen en springen ,noem het maar op terwijl alle mannen van haar genoten... Ze kreeg nog een paar complimentjes en een paar smile's van haar medebroeders dus nu ging ze nog beter haar best doen om haar lichaam te shaken....
Maar wat zei niet wist: Alles werd genoteerd elke handeling, blik en dit zijn niet mijn woorden o geliefde zuster:
Allah zegt in de Qoraan:
En voorwaar, er zijn zeker bewakers (engelen) over jullie. Eervollen, schrijvenden. Zij weten wat jullie doen.
Soerat Al-ienfitaar (82), AAYAH 10-12
Toen Daoudi aankwam rende zij naar hem toe voor het podium. Alsof ze iets zag wat ze nog nooit had gezien. Terwijl toen haar zusters zeiden kom naar de moskee weigerde zij. Luister een lezing ze weigerde. Maar een bevel van de Shaytaan die nam ze meteen op, kijk hoe het met ons gaat geliefde zusters...
Ze ging dansen en springen en noem het maar op dit ging door tot 2 uur in de nacht, sobhan Allah. Ze had zeker 7 uur lang gedanst voor haar idool.... Sobhana Allah 8 uur van haar leven had ze gegeven aan de Shaytaan, zonder enige spijt....
Toen het tijd was ging ze naar buiten, daar waren natuurlijk zoveel jongens met mooie auto's: ze smolt....
Ze vertelde haar vriendinnen dat ze even haar jas ging halen...
Toen Latifa naar binnen ging en haar jas pakte ging ze even naar de W.C. nog wat make-up haren op tutten. Maar toen gebeurde er HET!!!
De Dood des Engels overmande haar en kwam haar ziel halen!!!
Sobhana Allah, Geliefde zuster Latifa kreeg maanden waarschuwen ze weigerde en negeerde ze. Ze wou liever de Shaytaan volgen dan haar Heer en de profeet vrede zij met hem. Kijk hoe haar leven ten einde is gekomen en op wat voor manier. Ze hield geen rekening met de dood, ze hield geen rekening met haar Heer, terwijl Hij haar constant liet vermanen, door toespraken van haar broeders en zusters die het beste voor haar wilden, haar boeken gaven cd's maar ze weigerde dit....
Wiens woord is beter. Allah zegt in de Qoraan: Alif laam miem Thalikal Kietaboe Laha raiba feeh, Dit is het boek (de Koran) waaraan geen twijfel is,
Mijn geliefde zuster, ik wil je niet kwetsen maar alleen de realiteit showen waarin wij leven. We zijn Allah subhana wata3ala vergeten, omdat we ons niet willen verdiepen in de islam. Geloof mij o geliefde zuster als je weet met wie je te maken hebt Allah subhana wata3ala dan crieer je vrees en dan zul je Hem gehoorzamen. Toon berouw, Allah zal blij zijn met je terugkeer en Hij zal je vergeven, Want Allah vermeldt in de Qoraan:
Zeg: ' O mijn dienaren die buitensporig zijn tegenover zichzelf, wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Voorwaar, Allah vergeeft alle zonden. Voorwaar, Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige.
Soerah Az-ZOemar (39) aayah 53.
O geliefde zuster en broeder als je meeleest, dit is een belofte van Allah subhana wata3ala dat Hij je altijd zal vergeven mits je oprecht berouw toont en terug keert naar Hem... Innaka latoeglifoe Almi3ad.... U verbreekt geen beloftes. Allah verbreekt geen beloftes!!!
Mijn zuster, ik waarschuw je voor het feit om niet op deze manier te sterven te komen, want de Dood des Engels kan overal komen en elk moment!!! Niemand in deze wereld maar dan ook niemand, kan je vertellen wanneer je sterft, want die kennis is alleen bij Allah subhana wata3ala.
Vecht hard om die Hel te ontwijken, je doelstelling is die Hel ontwijken en er niet in te komen, door Allah subhana wata3ala te Gehoorzamen, Hem te volgen en zijn geliefde profeet Vrede zij met hem. Zorg ervoor dat je veel berouw toont zodat de zondes vergeven worden.
Mijn geliefde zuster Allah subhana wata3ala heeft ons meerdere malen in de Qoraan waarin wij dienen te geloven blindelings en de woorden van de profeet vrede zij met hem ook vermeldt dat:
Allah zegt in de qoraan over de wereld:
Jullie geven zelfs voorrang aan het wereldse leven.
Terwijl het Hiernamaals beter en blijvender is.
Soerah Al A'La 87 aayah 16-17
Daarnaast waarschuwt Allah ons in de Qoraan en zegt:
Maar wie zich van Mijn overdenking afkeert, waarlijk , voor hem is er een moeilijk leven en Wij zullen hen op de Dag der Opstanding blind laten verrijzen. 'Hij zal zeggen: ' O mijn Heer! Waarom heeft U mij blind laten verrijzen, terwijl ik (vroeger) het gezicht had.
Soerat Taa Haa 20 aayah 124-125
En je hart komt pas tot rust bij het gedenken van Allah , Hij zegt namelijk:
Degenen die geloven, en wiens harten rust vinden in het gedenken van Allah. Waarlijk, in het gedenken van Allah vinden de harten rust.
Soerat Ar-Ra'd 13 aayah 28
Allah subhana wata3ala zegt niet ja hart komt tot rust als je gaat dansen en een reis gaat afleggen om bepaalde Popartiesten te zien, Dit verergert jouw hart juist. Iets wat verdorven is kan je nooit tot rust laten brengen, en hoe kun je rust vinden bij een plek die Allah subhana wata3ala vervloekt, hoe kun je daar nu rust in vinden??????
Mijn zuster, ik sluit het hier af. Ik hoop dat we iets aan dit verhaal hebben en beter gaan nadenken over de Waarschuwingen van Allah subhana wata3ala.
Ooit komt er een dag dat de Dood des Engels ons allen komt halen, daarna worden we gewassen daarna wordt het dodengebed gehouden, daarna worden we met lijkengewaad in het graf gelegd. En dan begint voor ons of de zegening of bestraffing. Daar gaat je mooie gezicht je mooie lichaam zuster die je niet had bedekt die is nu aan het vergaan in de motten en maden... Denk erover na Insha'Allah ta3ala..
Kijk al het mooie wat Allah subhana wata3ala voor ons Heeft klaargelegd in het Paradijs, Geen oor heeft het gehoord en geen oog heeft het gezien Allahu Akbar...
Moge Allah subhana wata3ala ons allen laten behoren tot diegene die zullen welslagen en dat is het Paradijs betreden.
Ik vraag Allah subhana wata3ala mij te vergeven voor mijn fouten, de fouten komen van mij en van de Shaytaan.
Ik vraag Allah subhana wata3ala om ons te vergeven voor onze bewuste fouten en onbewuste fouten, onze eerste zondes, en laatste zondes, de open zondes en geheimen zondes....
Ik vraag Allah subhana wata3ala om ons allen te leiden, want waarlijk wie leiding ontvangt van Allah subhana wata3ala kan niet misleidt worden, en wie Misleidt wordt door Allah subhana wata3ala kan niet geleidt worden.
Een groep van studenten ging samen met een aantal docenten op excursie. Het was een reis waar veel te bezichtigen viel en de studenten moesten verslag maken van alles wat zij zagen tijdens dit uitstapje. In het begin trokken de studenten onder begeleiding van een docente erop uit in groepjes maar na een tijdje ging ieder zijn eigen kant op.
Onder de studente was er een jongedame die erg opging in het vastleggen van de bezienswaardigheden dat zij hierdoor ver afdwaalde van de groep. Na uren besloten de docenten te vertrekken met de bus terwijl zij de jongedame achterlieten zonder dat zij dit doorhadden. Toen de jongedame na verloop van tijd terugkeerde naar de verzamelplaats kwam zij erachter dat iedereen al vertrokken was. Tevergeefs riep zij nog om haar heen maar niemand was er meer die haar kon horen. Zij besloot dan maar ook om te gaan lopen in de hoop dat zij een dorp zou tegenkomen. Na een lange tijd te hebben gelopen en gehuild zag zij een kleine verlaten hut en besloot aan te kloppen. Een jongeman van eind twintig deed de deur open en vroeg haar verbaasd: Wie ben jij? Zij antwoordde: Ik ben een studente die hier op excursie met school is gekomen. Maar zij hebben mij achtergelaten en ik weet de weg niet terug. Hij zei toen: Je bent in een afgelegen gebied terechtgekomen. Waar jij naar toe moet is helemaal de andere kant op. Hij bood haar daarop aan om binnen te komen en de nacht in zijn hut door te brengen waarna hij haar in de ochtend zou helpen om thuis te komen. Zij mocht van hem op het bed slapen terwijl hij aan de andere kant van de kamer op de grond zou gaan slapen. De man maakte met behulp van een laken een scheidingswand tussen hem en de jongedame.
De jongedame was vervolgens op bed gaan liggen en bedekte uit angst zichzelf volledig, behalve haar ogen om in de gaten te houden wat de man deed. De man zat aan de andere kant een boek te lezen en opeens gooide hij het boek dicht Zijn blik richtte zich op de kaars die voor hem lag en na een tijdje plaatste hij zijn vinger voor een periode van vijf minuten boven de kaars. Het kon niet anders dan dat hij zijn vinger had verbrand. Dit ritueel verrichtte hij met al zijn vingers terwijl het meisje huilend en vol angst toekeek. Zij dacht bij zichzelf: Dit moet een djinn zijn die rituele handelingen verricht.
Geen van beiden wist die nacht te kunnen slapen. De volgende dag bracht de man de jongedame naar huis en eenmaal thuis aangekomen vertelde zij in een shocktoestand het verhaal van de man aan haar vader. Als gevolg van de angst die zij die nacht heeft moeten doorstaan werd zij de dagen daarop ziek en verliet haar kamer niet. De vader van de jongedame besloot daarom op zoek te gaan naar de jongeman.
Eenmaal de jongeman te hebben gevonden, vroeg hij hem de weg te wijzen zonder te vertellen wie hij was. Toen de vader met hem aan het praten was merkte hij op dat beide handen van de jongeman in verband omwikkeld waren. Hij vroeg hem naar de reden hiervan. De jongeman antwoordde: Twee nachten terug kwam er een mooie jongedame aan mijn deur en moest noodgedwongen de nacht bij mij doorbrengen. De shaytaan probeerde mij te verleiden tot het plegen van een zonde. Uit vrees iets te doen waar ik spijt van zou krijgen besloot ik mijn vingers te verbranden, de ene na de andere om daarmee mijn seksuele verlangens weg te branden. Ik wilde er alles aan doen om mijzelf niet aan de jongedame te vergrijpen. Dat zou mij namelijk meer pijn doen dan wanneer ik mijn vingers zou verbranden.
De vader was zeer onder de indruk van de jongeman en nodigde hem uit om met hem mee te komen naar zijn huis. Hij besloot om de jongeman met zijn dochter te laten trouwen, zonder dat de jongeman doorhad dat de dochter van deze man dezelfde mooie jongedame was die bij hem de nacht had doorgebracht. Op deze wijze beloonde Allah de jongeman voor het feit dat hij niet toegaf aan de shaytaan door zich te vergrijpen aan deze mooie jongedame met een huwelijksleven met dezelfde mooie vrouw.
Haar wangen waren slap en ingevallen en haar huid zat tegen haar botten aan.
Toch hield dat haar niet tegen. Je kon haar er nooit op betrappen dat ze de Koran niet reciteerde. Altijd biddend in haar eigen gebedskamer die vader voor haar gemaakt had. Buigend, zich ter aarde werpend, en haar handen verheven in gebed. Dat was hoe zij was, van zonsopgang tot zonsondergang en andersom.
Als het op mij aankomt, ik las niets anders dan modebladen en romans. Ik trakteerde mezelf altijd maar op video's. Zo veel, dat mijn wandelingetjes naar de videotheek mijn karakteriserend kenmerk werd.
Zoals men zegt; als iets een gewoonte wordt, neigt men ertoe om jou er niet meer van te onderscheiden.
Ik verwaarloosde mijn verantwoordelijkheden en luiheid was het kenmerk voor mijn Salaat.
Op een nacht, nadat ik een marathon had gehouden van 3 uur lang video's kijken, deed ik de video uit. De adhan rees zacht in die stille nacht. Vredig slipte ik mijn bed in.
Haar stem klonk uit haar gebedskamer. "Ja? Kan ik iets voor je doen, Nora?"
vroeg ik. Alsof ze met een scherpe naald door mijn plannen prikte. "ga niet slapen, voor je de Fadjr hebt gebeden!!" Och, dat duurt nog een uur, het was nog maar de eerste adhan.
Ze haalde me dichter bij haar met haar liefdevolle kneepjes. Ze was altijd al zo, zelfs vóórdat de ziekte beslag op haar nam en haar in bed opsloot.
"Hanan, kun je even bij me komen zitten?" Ik kon nooit haar verzoeken weigeren. De puurheid en eerlijkheid was voelbaar. "ja, Nora?"
"Kom alsjeblieft hier zitten."
"Ok, hier ben ik. Wat is er?"
Met de liefste monotone stem reciteerde ze: "Elke ziel zal de dood proeven, en voorwaar: pas op de Dag der Opstanding zullen jullie je beloning (volledig) ontvangen." (Koran 3: 185)
Ze stopte, doordacht. Toen vroeg ze: "Geloof jij in de dood?"
"Natuurlijk doe ik dat."
"Geloof je dat je verantwoordelijk zult zijn voor alles wat je doet,
ongeacht hoe klein of groot?"
"Ja, maar Allah is Vergevingsgezind en Genadevol en ik heb nog een lang leven te gaan."
"Houd op Hanan... ben je niet bang voor de dood en de abruptheid ervan? Kijk nou naar Hind. Zij was jonger dan jij, maar zij overleed in een auto- ongeluk. En kijk naar die en die, en naar die en die..... De dood kent geen leeftijd en je leeftijd kan nooit bepalend zijn voor wanneer je zult overlijden."
De duisternis van de kamer vervulde mij met angst. "Ik ben bang van het donker en nu heb je me bang gemaakt voor de dood. Hoe moet ik nou gaan slapen? Nora, ik dacht dat je ons beloofd had om met ons op reis te gaan, in de zomervakantie."
Wat een uitwerking. Haar stem brak en haar hart beefde. "Ik zou dit jaar wel eens een hele lange reis kunnen gaan maken, Hanan, maar dan ergens anders naar toe. Heel misschien. Al onze levens zijn in de handen van Allah en tot Hem behoren wij allen."
Mijn ogen zwelden op en de tranen vielen langs beide wangen naar beneden. Ik dacht aan de griezelige ziekte van mijn zus, hoe doktoren mijn vader hadden verteld dat er niet veel hoop meer was dat Nora deze ziekte zou overleven.
Maar háár was niets verteld. Wie had het haar laten weten? Of kon ze gewoon de waarheid voelen?
"Waar denk je aan Hanan?" Haar stem was scherp. "Denk je dat ik dit alleen zeg omdat ik ziek ben? Uh- uh. Ik zou mogelijk nog langer leven dan de mensen die niet ziek zijn. En jij Hanan? Hoe lang denk jij nog te leven?
Twintig jaar misschien? Veertig? En dan?" In het donker reikte ze uit naar mijn hand en kneep er zachtjes in. "Er is geen verschil tussen ons; we zullen allemaal deze wereld verlaten om in het Paradijs te leven of in de Hel te verdoemen. Luister naar de woorden van Allah: "En wie van de Hel weggehouden wordt en het Paradijs binnengeleid wordt heeft waarlijk succes"(Koran 3: 185) "
Ik verliet de kamer van mijn zus verward, haar woorden suisden nog in mijn oren: Moge Allah je leiden Hanan - vergeet je gebed niet.
Acht uur 's morgens. Geklop op mijn deur. Normaalgesproken word ik dit om deze tijd wakker. Gehuil. Verwarring. O Allah, wat is er gebeurd?
Nora's toestand is na el Fadjr kritiek geworden. Ze hebben haar meteen naar het ziekenhuis gebracht...
Inna lilahi wa inna ilayhi raji'un. (Tot Allah behoren wij en tot Allah
zullen wij wederkeren.)
Er zullen geen reizen worden gemaakt deze zomer. Het stond geschreven dat ik deze zomer thuis zou doorbrengen.
Na een eeuwigheid...
Het was één uur in de middag. Moeder belde het ziekenhuis. "Ja, je kunt haar nu komen zien." Vaders stem was omgeslagen, moeder merkte dat er iets vreselijk verkeerd was gegaan. We vertrokken gelijk.
Waar was die korte weg waar ik altijd over wandelde? Waarom was die nu zo lang, zo vreselijk lang? Waar was de geliefde drukte en het verkeer dat me altijd de tijd gunde om links en rechts te kijken? Ga nou uit de weg, allemaal! Mijn moeder schudde huilend haar hoofd in haar handen, terwijl ze dua'a maakte voor haar Nora.
We arriveerden bij de hoofdingang van het ziekenhuis. Zij was op de intensive care.
De zuster kwam naar ons toe. "Laat mij jullie naar haar toe brengen."
Terwijl we door de gangen liepen, ging de zuster maar door over wat een
lieve meid Nora was. Ze stelde moeder ietwat gerust dat Nora's toestand
beter was dan het die morgen was geweest.
"Sorry. Niet meer dan één bezoeker tegelijk." Dit was de intensive care-
afdeling. Door het smalle raampje in de deur en langs de rij witte gordijnen ving ik een glimp op van haar ogen. Moeder stond naast haar. Na 2 minuten kwam moeder naar buiten. Ze had haar tranen niet meer in bedwang.
"Je mag naar binnen en haar groeten, onder de voorwaarde dat je niet te lang met haar spreekt.", zeiden ze me. "twee minuten zou genoeg moeten zijn"
"Hoe is het Nora? Gisteren ging het nog goed, wat is er gebeurd?"
We hielden elkaars hand vast, ze kneep argeloos. "Zelfs nu, Alhamdulilah gaat het prima."
"Alhamdulilah...... maar...... je handen zijn zo koud."
Ik zat op haar bed en legde mijn vingers op haar knie. Ze duwde het weg.
"Sorry...... heb ik je pijn gedaan?"
"Nee, maar ik herinnerde me de woorden van Allah: "Waltaffatul saaqu bil saaq" (en de benen (in doodsangst) zullen over elkaar liggen) (Koran 75: 29)
"Hanan, bid voor mij. De eerste dag van het Hiernamaals zal ik misschien erg snel tegemoet komen. Het is een lange reis en ik heb niet genoeg goede daden voorbereid in mijn koffer"
Een traan ontsnapte uit mijn oog en liep langs mijn wang naar beneden door haar woorden. Ik huilde en zij huilde mee. De kamer verdween en liet ons, twee zussen alleen - om samen te huilen.
Stromende tranen sprongen op mijn zus haar handpalm die ik met beide handen vasthield. Vader werd nu bezorgder om mij. Ik had nooit eerder zo gehuild.
Thuis en boven, in mijn kamer, keek ik naar de zon die verdween met een sobere dag. Stilte vermengde zich met onze gangen. Een familielid kwam mijn kamer binnen, en nog één. De bezoekers, het waren er vele en alle stemmen van beneden stokten samen. Er was één ding duidelijk op dat moment...... Nora was overleden!
Ik stopte met het onderscheiden van wie er binnenkwamen en wie er wegging.
Ik kan me niet meer herinneren wat ze zeiden. O Allah, waar was ik? Wat was er aan de hand? Ik kon zelfs niet meer huilen.
Later die week, vertelden ze me wat er was gebeurd. Vader had mijn hand genomen om vaarwel te zeggen tegen Nora, voor de laatste keer. Ik had Nora's hoofd gekust. Ik kan me enkel één ding herinneren, dat ze daar lag op dat bed, het bed waar ze op zou gaan overlijden. Ik herinnerde me het vers dat ze gereciteerd had: "en de benen zullen (in doodsangst) over elkaar liggen."
En ik besefte me de waarheid van het volgende vers maar al te goed: "Naar jouw Heer worden zij Die Dag gesleept." (Koran 75: 29-30)
Ik liep op mijn tenen haar gebedskamer in, die nacht. Starend naar de stille kasten en verstarde spiegels, waardeerde ik wie het was die met mij mijn moeders buik met mij had gedeeld. Nora was mijn tweelingzuster. Ik herinnerde me met wie ik mijn leed had gedeeld. Degene die mij geruststelde in mijn mindere dagen. Degene die mijn sombere dagen verlicht had.
Vannacht de eerste nacht die Nora in haar graf zal doorbrengen. O Allah, Wees Genadevol voor haar en verlicht haar graf. Dit was háár Koran, haar gebed en dit was de lichtroze jurk, waarvan ze zei dat ze die zou bewaren tot ze zou trouwen. De jurk die ze wilde bewaren, alleen voor haar echtgenoot.
Dus, beste Moslim...... waar is Nora nu? Ze brengt haar eerste nacht door in een plaats waar jij en ik dat ook zullen doen, vroeger of later...... we zijn hier niet allemaal tegelijk in dit leven gekomen en we zullen ook niet tegelijk vertrekken... we zullen één voor één gaan...... en kijk om u heen...hoeveel van de mensen die u kent, zijn er al overleden......denk er aan wie de volgende kan zijn... wie degene zal zijn wiens " benen (in doodsangst) over elkaar zullen liggen: en naar jouw Heer (Allah) zullen zij die dag gesleept worden! Hij geloofde (de Koran en de Boodschapper) niet, en hij verrichtte de salaat niet! Maar hij loochende en hij wendde zich af.
Daarna ging hij naar zijn verwanten, hoogmoedig! Wee jou, wee! Nogmaals wee jou, wee! Denkt de mens dat hij ongemoeid zal worden gelaten? (Dus geen bestraffing of beloning voor de verplichte diensten bij zijn Heer (Allah) zal krijgen?
Moge de Genade van Allah met ons zijn en ons moment van de dood verzachten en ons verzekeren van onze Shahada "La Ilah Ila Allah - Mohammed Rasoel Allah
Dit is een verhaal geschreven door een zuster. En ik wil hem jullie laten lezen. Djazakoum allah ou gairan
Ik had me eerder al voorgenomen om tegen hem te zeggen dat we verkeerd bezig waren en dat dit nooit Allaah's wil kon zijn. Hij was iemand die Allaah's regels kende, maar ook zij die weten, maken fouten en begaan zondes.We geven allemaal toe aan de hatelijke verleidingen van shaitaan, maar nu werd ik wakker geschud door de woorden van deze zuster die les gaf! Morgen zou ik Abdel weer ontmoeten en dan zou ik hem vertellen hoeveel ik van hem hield, maar dat mijn liefde en angst voor Allah toch veel groter waren...
Nu had ik het lef en de juiste woorden.Terwijl ik naar huis liep galmden de woorden van mijn zusters nog door mijn hoofd...nu kon ik ook wat doen met het advies dat mij was gegeven, ik hoopte dat de andere meiden ook hetzelfde gevoel hadden en met dezelfde intentie de moskee verlieten; de intentie om zich "vrij te maken van hun vriendje."
Naarmate de maandag arriveerde raakte ik het gevoel kwijt. Ik miste Abdel eigenlijk en we deden toch niet echt iets verkeerd? Mijn voordeel was dat ik alle influisteringen herkende als komend van sjeitaan.Ik wou hem niet van mijn ego laten winnen en koos voor de weg van Allaah.Terwijl ik mijn hoofddoek omdeed voel ik de tegenstrijdigheid; schijnheil! ...naar Abdel toe?En vanwaar die hoofddoek dan? Deze gedachte sloeg ik weg...dit zou de laatste dag zijn dat ik naar Abdel ging en hem zou spreken...
Maar toen ik Abdel zag werden mijn sterke gevoel, de woorden van mijn zusters, de les,weggevaagd door het zien van zijn mooie lach. Mijn angst voor Allah raakte op de achtergrond maar verdween toch niet helemaal. Abdel had geen idee van wat er allemaal in mij omging en sprak net als altijd zijn gezellige, leuke woorden. Hij had een plan voor de toekomst en hij wachtte alleen op een woning en daarna zou hij bij mijn ouders komen.
We maakten grapjes over mijn en zijn ouders, maar bij elk woord kwam de angst voor Allah weer naar boven, die ik weer snel weg drukte. Mijn probleem was; hoe moest ik beginnen? Welke woorden moest ik gebruiken?En ik zelf? Kon ik het wel echt om hem niet meer te zien?Voorzichtig stak ik van wal; zachtjes zeggend:"Dit is toch verkeerd?..."
Hij vroeg wat ik bedoelde maar ik kon zien dat hij wel wist wat ik bedoelde en legde het desondanks uit. Hij reageerde rustig en vroeg me:"Wat denk je dat ik zou doen als we in de tijd van de Profeet (s.a.s.) leefden? We zouden al lang getrouwd zijn...maar de tijden zijn veranderd; als ik naar je vader ga, zal hij me weg sturen omdat ik geen eigen huis, baan, geld etc. heb.Maar natuurlijk; je ouders willen het beste voor je en daarom zullen ze mij wegsturen. In de tijd van de Profeet werd je niet om je bezit geweigerd maar om je Islam en je karakter. "Bij elk woord dacht ik na, hij had gelijk...maar wat wij deden kon niet goed gekeurd worden. Abdel was niet zoals andere jongens; hij was serieus..hij wou echt trouwen..maar kon het niet; dat was toch niet zijn schuld? De minuten tikten voorbij terwijl wij in elkaars aanwezigheid bleven. In mijn gedachten was ik bij mezelf..ik was nog niet ver gekomen...een relatie is niet toegestaan en daarmee uit!!! We waren verkeerd bezig dat wisten we allebei heel goed. Ik had medelijden met mijzelf en hem, omdat ik van hem hield.
Hij,die net de feiten liep te verdedigen terwijl hij wist dat hij ongelijk had en geen kant op kon.Hij keek alleen maar naar de toekomst; hoe mooi die wel niet voor ons zou zijn; maar deze dagen dan?Zijn woorden over liefde?Zijn hand die mij niet mocht aanraken? Dat alles negeerde hij en dat kon niet zomaar."Je moet naar huis,"zei hij eind middag.
Het was laat en mijn ouders die mij blindelings vertrouwen dachten dat ik op school zat. Ik...de trots van mijn vader...maar als hij eens wist...Ik keek Abdel aan, wat had ik nu bereikt vandaag? Waar waren mijn sterke gedachten en gevoelens over Islaam? Waar waren mijn wijze woorden die ik had voorbereid om te zeggen? Allemaal weg? We hadden vandaag gelachen, genoten van elkaars aanwezigheid, maar Allah's aanwezigheid genegeerd!...
Abdel leek niets door te hebben van de storm van gevoelens die in mij woedde, totdat hij mijn tranen zag. Ik voelde me machteloos, verdrietig, angstig..Ik herinnerde me de les van de moskee over huilen om je eigen zondes....Nu kon ik mijn gedachten eindelijk naar buiten brengen; alsof je in een file hebt gestaan en je kunt opeens doorrijden.
"...Abdel..ik wil mijn zondes wegen voordat Allah dat gaat doen; met mezelf afrekenen voordat Hij dat gaat doen...Ik houd van je, ben verliefd op je, verlang naar je, maar alles gaat in de schaduw van angst. Ik weet dat je juiste toekomstplannen hebt, je bent ook een juiste jongen, maar toch. We weten niet wat de mektab met zich mee brengt en ik kan niet zo lang aan jouw zijde staan terwijl wij niet getrouwd zijn en de zondes zich op stapelen. We zijn allebei schuldig; ik wil zo niet doorgaan." Ik droogde mijn tranen en even bleef het stil, waarna hij zei:"Je hebt gelijk, je hebt gewoon gelijk...Ik ben ook bang, bang voor Allah en Zijn straf..." Hij staarde naar de grond en bedenkelijk duwde hij me voor zich uit....richting de metro naar huis...
De woorden "je hebt gelijk" waren nooit zo vervelend geweest als vandaag...misschien hoopte ik stiekem op een plan dat alles halal zou maken, maar dat was er natuurlijk niet....Onderweg naar huis was Abdel stil, geen grappen meer, geen verhalen...Hij staarde slechts voor zich uit en ook ik was stil, maar van binnen voelde ik me verlost omdat ik het eindelijk had gezegd....Ik zie het gezicht van abdel nog steeds voor me; bedenkelijk voor zich uit starend, me gedag zeggend alsof hij me nooit had gekend.
Ik zie hem nu niet meer, we praten niet meer uren lang door de telefoon, maar we wachten op wat Allah ons zal brengen....Ik wil de zusters bedanken; zonder jullie was het mij nooit gelukt om deze stap te zetten. Mijn liefde voor Abdel is alleen maar gegroeid nu ik hem niet meer zie. Vergis je niet hoor.. het is geen pijnlijke liefde maar een zoete juist; zoals liefde hoort te zijn; niet alleen voor de mens maar ook voor Allah!
Er was eens een heel rijke man . En die man was, zoals zo vaak het geval is, bovendien een van de allergrootste gierigaards ter wereld. Hij had zijn hele leven niets anders gedaan dan geld opstapelen, steeds meer geld. Zijn leven was als een droom voorbijgegaan, en plotseling stierf hij. Wanneer mensen doodgaan komen zij allereerst terecht in een gesloten vertrek met twee ramen. vanuit het ene raam kunnen zij het paradijs zien en vanuit het andere de hel. Zij moeten in die ruimte blijven gedurende de tijd die nodig is om over hen te oordelen. Ze dromen dan over het paradijs dat ligt te stralen onder hun ogen en vrezen de hel als hun toekomstig lot. Natuurlijk vinden ze in het vertrek voldoende voorraden om zich te kunnen voeden. want hoewel ze gestorven zijn, zijn ze toch nog te veel met het aardse bestaan verbonden om het zonder eten te kunnen stellen. Maar wat gebeurde er: onze man kwam in een geheel leeg vertrek. Niets lag er, zelfs niet het kleinste kruimeltje brood! Hij riep dan ook een engel en begon te protesteren. Waarom kreeg juist hij nu zo'n slechte behandeling? De engel legde hem uit dat het lege vertrek betekende dat hij kortzichtig en zorgeloos was geweest en dat hij zich niet had voorbereid tijdens zijn leven, dat hij geen enkele voorraad had aangelegd om mee te nemen! De oude vrek smeekte de engel om een goed woordje voor hem te doen. Hij vroeg niet meer dan om nog een maandje te leven, een klein maandje maar om zich beter te kunnen voorbereiden. Het was toch ook niet zijn schuld, zei hij. Hij was door niemand gewaarschuwd! De engel sprong voor hem in de bres en hij kreeg nog recht op een hele maand. De vrek kwam dus terug op aarde. Er was niemand die zich over zijn terugkomst verheugde, ook al was het maar voor zo kort, want hij had nog nooit van iemand gehouden en niemand had van hem gehouden. Maar dat kon hem nauwelijks iets schelen. Hij bracht zijn maand door met het klaarmaken, bestellen en opstapelen van alle mogelijke soorten voedsel. Hij zorgde vooral voor hoeveelheden droge koekjes waar hij bijzonder veel van hield. De maand ging snel om, vol koortsachtige bedrijvigheid. Alleen de laatste dag kon de vrek een beetje uitpuffen. Hij had zojuist geweldig gemopperd op zijn dienstbode die een paar koekjes van het laatste baksel had laten verbranden, toen er een bedelaar aan de deur klopte. Omdat het zijn laatste dag op aarde was, maakte de gierigaard voor het eerst van zijn leven een groots gebaar: hij gaf de bedelaar een van de verbrande koekjes, terwijl hij zichzelf gelukwenste met zijn gulheid. Daarna vertrok hij opnieuw. Hij kwam weer in de kamer met uitzicht op het paradijs en de hel, stapte bij voorbaat handenwrijvend naar binnen en.. vond het verbrande koekje dat hij aan de bedelaar had gegeven!
Lieve zusters lees het volgende verhaal, over wat een wijze moeder haar dochter adviseerde, toen ze ging trouwen. Soebhanallah, moge Allah de Verhevene ons ook zoveel wijsheid schenken, amien.
Abd al-Malik (moge Allah tevreden over hem zijn) zei: Toen Awf ibn Muhallim al-Shaybani, een van de meest gerespecteerde Arabische leiders tijdens de tijd van jahilliyyah, zijn dochter Umm Iyas liet trouwen met al-Harith ibn Amr al-Kindi en zij zich klaar maakte om naar de bruidegom gebracht te worden, kwam haar moeder, Umamah, om haar te adviseren en zei:
Oh mijn dochter, als het geacht wordt als zijnde onnodig om jou dit advies te geven vanwege je goede manieren en nobele afkomst, dan zal het onnodig voor je zijn, maar dan zal het dienen als een herinnering voor degenen die vergeetachtig zijn, en zal degenen die wijs zijn helpen.
Oh mijn dochter, als een vrouw in staat zou zijn zonder echtgenoot te leven vanwege haar vaders rijkdom en omdat haar vader haar nodig heeft, dan ben jij van alle mensen het meest in staat om zonder echtgenoot te leven, maar vrouwen zijn geschapen voor mannen, net zoals mannen voor hen geschapen zijn.
Oh mijn dochter, je staat op het punt het huis te verlaten waarin je bent opgegroeid, waarin je voor het eerst leerde lopen, om te gaan naar een plek die je niet kent, naar een metgezel bij wie je niet bekend bent. Door hem te trouwen, wordt hij als een meester over jou, dus wees als een dienaar voor hem, en hij zal als een dienaar voor jou worden.
Neem van mij tien kwaliteiten, die als voorziening en herinnering voor jou zullen zijn. De eerste en tweede zijn: wees tevreden met zijn gezelschap, en luister en gehoorzaam hem, want tevredenheid brengt vrede in de gedachten, en het luisteren naar en gehoorzamen aan je echtgenoot stelt Allah tevreden.
De derde en de vierde zijn: wees er zeker van dat je goed ruikt en er goed uitziet; hij hoort niet iets lelijks in jou te zien, en hij moet niets anders dan een aangename geur van je ruiken. Kohl is de beste versiering die je kan vinden, en water is beter dan de meest zeldzame parfum.
De vijfde en zesde zijn: maak zijn eten op tijd klaar, en wees rustig wanneer hij slaapt, want razende honger is als een brandende vlam, en het verstoren van zijn slaap zal hem boos maken.
De zevende en achtste zijn: zorg voor zijn bedienden en kinderen, en zorg voor zijn bezittingen, want als je voor zijn bezittingen zorgt, toont dat aan dat je hem waardeert en het zorgen voor zijn kinderen en bedienden toont goed management.
De negende en de tiende zijn: maak nooit een van zijn geheimen openbaar, en wees hem nooit ongehoorzaam, want als je een van zijn geheimen onthult zal je je nooit veilig voelen voor zijn mogelijke verraad, en als je ongehoorzaam aan hem bent, zal zijn hart zich met haat tegenover jou vullen.
Wees voorzichtig, Oh mijn dochter, met het tonen van vreugde wanneer hij geschokt is, en toon geen droefheid wanneer hij blij is, want de eerste laat gebrek aan oordelingsvermogen zien en de laatste zal hem ongelukkig maken.
Toon hem zoveel mogelijk eer en respect als je kan, zodat hij verheugd is met jouw gezelschap en gesprek.
Weet Oh mijn dochter, dat je niet voor jezelf zal bereiken wat je wenst te bereiken, totdat je zijn tevredenheid voor die van de jouwe zet, en zijn wensen voor die van de jouwe zet in alles waar je wel en niet van houdt. En moge Allah het beste voor jou kiezen en jou beschermen.
Lieve zusters, niet al deze adviezen zijn makkelijk voor ons op te volgen, maar we horen zeker ons best te doen om zoveel mogelijk onze echtgenoot tevreden te stellen, want hierdoor stellen we ook Allah de Verhevene tevreden! We horen onze echtgenoot te gehoorzamen in alles wat volgens Islaam toegestaan is.
Tot slot wil ik jullie de volgende belangrijke hadieth meegeven: Ibn Hibban heeft overgeleverd dat de Profeet (Allahs vrede en zegen zij met hem) het volgende heeft gezegd: Als een vrouw haar vijf dagelijkse gebeden bidt, vast tijdens de maand Ramadan, haar eer beschermt en haar echtgenoot gehoorzaamt; dan zal haar (op de Dag des Oordeels) worden gezegd: betreed het Paradijs door een van de (acht) deuren.
Voor de mensen die zeggen: Te lang verhaal, geen zin!
Zodra je begint te lezen valt het best wel mee
Broeder Younes!
Wie ben ik? Waar leef ik voor? Wat is het doel in mijn leven? Is er nou echt helemaal niets, of is er toch iets? En wat is dat dan? En als er een God is, waarom is er dan onrecht? Waarom is er armoede? Flashbacks, momenten van overpeinzingen nemen me mee naar de tijd voor mijn shahaada.
Soms zo vol van het leven, maar soms ook een enorme leegte. Tja het was me wat, die periode van blowen, drinken en feesten. Ik was jong, nadenkend, kritisch en wilde wat. Klinkt haast al cliché, maar toch was het zo.
Ik groeide op in een klein dorpje tussen Breda en Tilburg. Er woonde een aantal moslims, voornamelijk mensen van Turkse afkomst. Er was een kleine moskee. Tegen de tijd dat ik 17 was ging ik studeren in Tilburg aan de lerarenopleiding geschiedenis. Al in dat eerste jaar ging ik stage lopen op een multiculturele school in Tilburg Noord. Ik kwam er in aanraking met allerlei culturen, ik vond het razend interessant. Ik denk terug aan een Marokkaanse jongen die een mini koran aan zijn sleutelhanger had. Ik had er nog naar gevraagd en of hij zelf Koran kon lezen. De spanningen tussen moslims en niet-moslims waren al lichtelijk zichtbaar. 9-11 was ongeveer een jaar geleden, en de Islam was vaak in het nieuws. Ik vond het maar een vreemde religie, de Islam. Maar op een of andere manier hield het me bezig.
Daar lag ik dan, uitgeteld op me bed. Ik had geblowd en gedronken. Ik was nog wel helder. Ik dacht na. Is dit het dan? Straks me diploma halen, werken, af en toe nog stoned zijn. Ik dacht aan mijn vrienden. Sommige die al wat ouder waren hadden nog steeds hetzelfde patroon in hun leven, sommige van mijn familieleden trouwens ook. Ik wilde meer, maar was er wel meer? Ik twijfelde. Ben ik hier alleen om dood te gaan? Of is er meer? Ik twijfelde.
Ik kreeg nieuwe vrienden, waaronder sommige van Marokkaanse afkomst. Het was in de periode dat Theo van Gogh vermoord werd dat ik mijn vragen afvuurde op sommige Marokkaanse vrienden. Hoe kan dat dan? Schrijft de Islam dit voor? Is het zo gewelddadig? Een van mijn vrienden gaf een antwoord wat mij aan het denken zette:
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Wat Mohammed B heeft gedaan kan niet elke moslim toegeschreven worden, wij als marokkanen worden voortdurend om onze mening gevraagd, alsof we een soort verklaring af moeten leggen. En Allah weet het beste!
Als er dan iets is, is het dan misschien Allah? Nee dat kan niet, de Islam werkt niet. Kijk maar naar de wereld, waar moslims zijn, zijn er problemen. En als er dan iets is, is het dan gewoon God, zonder een boek, zonder een profeet? En wat als er nou helemaal niets is, wat doe ik hier dan?
Het was een periode dat ik veel discussies voerde. En vaak kwam ik er niet zo goed van af. Op een dag kreeg ik een boekje: mensenrechten in de Islam. 3 dagen later gaf ik het boek terug met daarbij de aantekeningen waarin ik aan probeerde te tonen, dat het boekje onzin was. Ik hield er niet zo van om discusses te verliezen. Ik verslond nog een aantal boeken, en probeerde er fouten in te ontdekken. Maar in plaats daarvan raakte ik er van overtuigd dat er iets was. Maar of dat het Allah en de Islam was, daar was ik niet zeker van.
Ik zat in de trein, de bomen schoten snel voorbij. De lucht was helderblauw, de zon scheen. Ik staarde uit het raam. Ik dacht helemaal nergens aan. Ik was me aan het verwonderen. Het leek ineens allemaal zo perfect, de bomen, de lucht, de zon, de warmte die ik voelde op me gezicht. Er moest iets meer zijn. Er is een Schepper, iemand die dit alles heeft ontworpen. Ik zag de harmonie.
De boeken die ik vervolgens las, las ik met een open mond, een open blik, op zoek naar meer. Ik las de Tuinen der Oprechten, en kreeg inspiraties van de Hadith's. Ik verwonderde mij meer en meer over de schoonheid van de Islam. Als een kind dat aan een puzzel was begonnen, was ik flink op weg. De puzzelstukjes vielen feilloos in elkaar. Ik ging vaker op bezoek bij een Marokkaanse vriend van mij. Zag de Arabische Koran, hoorde de Koran, las de Nederlandse vertaling van de Koran.
Het was mijn eerste bezoek aan een moskee. Ik zou gewoon gaan kijken, samen met een vriend van mij en zijn vader. We zouden wat thee gaan drinken en wat koekjes eten. Ik was niet nerveus. Ik stapte binnen, ging langs de kant zitten. De mensen begroette mij vriendelijk. Het gebed begon, de Koran raakte mijn hart. Toen Amien door de moskee galmde kreeg ik kippenvel. Er is iets, en dat is de Islam. Nadat het gebed klaar was gingen we naar een kamertje in de moskee, samen met een andere jongen. We dronken thee, kletsen wat. Op den duur kreeg ik de vraag: dus wil je moslim worden? De vraag kwam eigenlijk best onverwachts, maar ik floepte er ja uit. Ik volgde mij hart. Ik sprak de getuigenis uit. Deed de Wudu en bad het volgende gebed mee. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld....
Ik hef mijn handen op voor mijn Heer, Allah, en bedank Hem, dat hij mij heeft geleid naar het Licht van de Islam. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Ik vraag aan Allah opdat hij mij een dankbare dienaar laat zijn, en dat hij mij vergeeft van mijn zondes. Ik vraag om Sabr in voor en tegenspoed. Ik vraag of hij mijn ouders en mijn dierbaren leidt naar het Rechte Pad. Ik vraag of hij de moslim Ummah één laat zijn. Ik vraag hem om een plek in het Paradijs voor en mijn dierbaren.
Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.
Hij vertelt: Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachtten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.
Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.
Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah Heb toch vrees voor Allah! en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.
Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.
Ik besloot voor mijzelf dat het het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.
De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.
Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: Wees Allah dankbaar voor het geven van zon dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.
Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.
Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.
Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst. Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."
Twee jongens gingen eens op weg om een leraar te zoeken. Zij reisden vele dagen en nachten. Een van hen was de zoon van een bedelaar. Hij heette Mahmud en wilde alles over zijn geloof leren. Hij was erg enthousiast om een Sjaikh te vinden die hem les zou geven. De ander was de zoon van een rijke zakenman. Zijn naam was Hakiem en zijn verlangen om te leren was niet van hemzelf, maar van zijn vader. Deze wilde dat hij een geleerde zou worden en had al zijn hele loopbaan voor hem uitgestippeld.
Op de twintigste dag van hun reis stonden ze voor de eenvoudige woning van de Sjaikh Ahmad. Hakiem klopte ongeduldig op de deur. Toen de Sjaikh de deur opende, kuste Mahmud met respect zijn hand, en zei: "O meester, we willen uw leerlingen worden. Aanvaard ons alstublieft." De Sjaikh bekeek hen van top tot teen en zei: "Voor jullie mijn huis binnen mogen komen, moeten jullie die berg beklimmen en mij het ei van een arend brengen."
De jongens gingen op weg en zochten naar het nest van de arend. Maar toen zij de voet van de berg bereikten, zei Hakiem: " Ik weiger deze berg te beklimmen voor één ei. Ik wacht hier wel op je tot je terugkomt." Mahmud keek naar zijn vriend en zei: "Wees gehoorzaam Hakiem, dan kunnen we allebei leerlingen worden van deze wijze Sjaikh." Maar Hakiem ging tegen een boomstam zitten en deed alsof hij meteen in slaap viel.
Mahmud klom en klom en op zijn tocht kwam hij zelfs wilde dieren tegen en kreeg steeds meer honger. Hij hield echter vol totdat hij werkelijk het nest van een arend zag. Er lag één ei in. Hij nam het onmiddellijk en begon aan de lange afdaling, terug naar het huis van de Sjaikh.
Toen hij uiteindelijk de boom bereikte waar Hakiem tegen zat te slapen, rende hij naar hem toe en riep: "Kijk, Hakiem, ik heb inderdaad een arendsei gevonden." Hakiem vroeg of hij het even mocht zien en Mahmud gaf het aan hem. "Mahmud", zei Hakiem, "Je zult wel erg moe zijn van die klim. Waarom ga je niet even wat rusten onder die boom?"
Daar had Mahmud eigenlijk wel zin in. "Heel even dan", zei hij en toen hij zich uitstrekte werd hij overmand door de vermoeienissen van de klim en viel in een diepe slaap.
Hakiem grijnsde en liet hem daar achter, waarna hij het ei naar de wijze Sjaikh bracht. Deze liet hem binnen en terwijl Hakiem het ei voor zich uit hield, liep hij naar de Sjaikh toe. Hij zei: "Ik heb gedaan wat u van ons vroeg, vertel me nu alstublieft de geheimen van alle dingen zodat mijn vader tevreden over mij kan zijn."
De Sjaikh vroeg zachtjes: "Hoeveel eieren waren er in de nest?" Hakiem werd nerveus, want hij had deze vraag niet verwacht. Hij loog snel dat er twee eieren hadden gelegen. Toen zei de Sjaikh tegen hem: "Dit is niet het ei dat ik wil hebben. Breng het terug naar het nest en breng me het andere ei." Hakiem werd kwaad en riep: "Ik ga die berg nooit van mijn leven voor jou beklimmen, oude man." En hij gooide het ei op de grond.
Op dat moment kwam Mahmud helemaal overstuur aan de deur. "Meester, ik heb gefaald mijn taak te volbrengen", zei hij. Maar de Sjaikh antwoordde: "Nee, je hebt het heel goed gedaan, want de schrammen op je benen en de scheuren in je kleren zijn voldoende bewijs dat jij je taak hebt volbracht. Mahmud werd door de Sjaikh naar zijn madrassa (school) gebracht, waar hij hem voorstelde aan de andere leerlingen.
Godsbewustzijn
Al gauw bleek hij de oogappel van de Sjaikh te worden. De andere leerlingen waren een beetje jaloers op hem. Maar omdat ze geleerd hadden dat afgunst een slechte eigenschap is, vroegen ze openlijk aan de Sjaikh waarom hij meer van Mahmud hield dan van zijn andere leerlingen. "Ik zal het jullie laten zien waarom", zei hij. De volgende morgen gaf hij al zijn leerlingen een kip en een scherp mesje. "Ieder van jullie moet zijn kip slachten op een plaats waar hij door niemand gezien kan worden", zei hij, en alle leerlingen vertrokken met hun kip.
Mahmud liep en liep, maar hij vond geen enkele geschikte plaats. Alle leerlingen waren al terug bij de Sjaikh en hadden hun geslachte kippen op de binnen plaats gelegd. Uiteindelijk kwam Mahmud aanlopen. Treurig hield hij zijn kip, die nog springlevend was, onder zijn arm en liep langzaam naar de Sjaikh. "Waar kom jij vandaan, Mahmud", zei de Sjaikh, "iedereen heeft zijn kip al geslacht en jij loopt nog te treuzelen?"
"Ik ben overal geweest", verzuchtte Mahmud, "maar ik kan géén plek vinden waar Allah Soebhanahoe wa Ta'aala mij niet kan zien..."
"Begrijpen jullie nu waarom ik van Mahmud hou?", vroeg de Sjaikh.
Beheers je tong
Mahmud was nu al jaren leerling van zijn Sjaikh, toen hij de Sjaikh hoorde vertellen over het misbruik van worden. Hij zei: "De zwaarste last die we van de ene naar de andere plaats kunnen dragen bestaat uit worden. Als we iets horen en we vertellen het door aan iemand anders, is dat een zware last. Waarom praten wij graag over anderen? Misschien denken wij dat het ons macht geeft iets te weten over iemand anders. Maar het is vals gevoel.
Waarom zeggen we met dezelfde tong waarmee we Allah Subhana wa ta'Ala herdenken, "ik haat je", tegen iemand? Is dat niet het domste wat we kunnen doen?"
Zoet en bitter
Toen de oudste dochter van de Sjaikh de huwbare leeftijd had bereikt waren er veel huwelijkskandidaten. De Sjaikh besloot hen op de proef te stellen. Hij vroeg hen: "Ik wil dat jullie mij het zoetste brengen dat er op deze wereld bestaat." Iedereen kwam met iets zoets.
De een bracht honing, de ander zoet geurende bloemen of gebak. La het zoete dat verkrijgbaar was, werd voor de Sjaikh neergezet. Natuurlijk had Mahmud weer iets bijzonders. Hij kwam met een tong binnen die hij bij een slagerij had gekocht.
"Wat is dat?", vroeg de Sjaikh, "Is dit een grap, wat bedoel je hier me?" Mahmud zei: "O Sjaikh de tong is het zoetste ding ter wereld. De woorden die van een tong komen kunnen een gebroken hart heel maken en een zieke kunnen ze genezen. Zij kunnen een ongelukkig mens blij maken en de waarde van het leven weer doen inzien. Werkelijk de tong is het zoetste dat bestaat." De Sjaikh knikte en zei: "Deze ronde heb jij gewonnen."
Hij richtte zich tot het hele gezelschap en zei: "Ik wil dat jullie mij morgen het bitterste ter wereld brengen."
De volgende morgen werd de kamer van de Sjaikh vol gezet met bittere dingen.
Bittere groenten, kruiden, planten, uien, zaden, etc. Uiteindelijk kwam Mahmud binnen met een doos. Toen hij die openmaakte haalde hij er dezelfde tong van de vorige dag uit.
Verbaasd vroeg de Sjaikh: "Hoe kan het ding dat je gisteren het zoetste van de wereld hebt genoemd vandaag het bitterste zijn?" Nederig sprak Mahmud: "Mijn Sjaikh, als de tong bittere worden spreekt kan het een gelukkig persoon verdrietig maken. Het kan een hart breken en giftig zijn als van een slang." Aarzelend sprak de Sjaikh: "Ik krijg de indruk dat je de tweede ronde ook hebt gewonnen. Kom jij mar met mij eens mee naar binnen."
Toen zij binnen waren, vroeg de Sjaikh hem koffie te maken. Nadat Mahmud koffie, suiker en water in een koffiekannetje had gedaan, begon het water te koken boven het houtskoolvuurtje. "Nu ga ik je de derde vraag stellen", zei de Sjaikh, "Wat heeft dit water te vertellen?" Voor het eerst zweeg Mahmud en stond perplex.
"Denk goed na en kom mij morgen het antwoord brengen", zei de Sjaikh.
Peinzend verliet Mahmud zijn Sjaikh.
Wat mij brandt is van mij...
Hier komt de romantiek om de hoek kijken, want het bleek dat de dochter van de Sjaikh al enige tijd een oogje op deze arme maar intelligente leerling van haar vader had.
Tijdens deze test bevond zij zich in de kamer ernaast en had het gesprek gevolgd.
"Vader", zei ze poeslief, toen ze voor hem een kopje koffie maakte, "Wat een interessant geluid maakt dat borrelende water toch, wat zou dat kunnen betekenen?"
Hij bekeek haar een paar seconden met opgetrokken wenkbrauwen en zei toen: "Goed, ik zal het je vertellen. Het water vertelt, "Ik was een druppel in een wolk, daarna viel ik op de aarde. In de aarde kwam ik bij een zaadje. Dat zaadje werd een plantje en dat groeide uit tot een boom. Een houthakker hakte de boom om en maakte er brandhout van.
Toen werd dat brandhout hier in dit houtskoolkomfoortje gedaan, het werd aangestoken en doet nu het water koken. En dat water zegt: "Dat wat mij verhit is van mij."
"Wat een prachtige verhaal", zei de dochter en trok zich terug in haar eigen kamer waar ze alles opschreef en via een dienstmeisje naar Mahmud stuurde.
De volgende morgen vond weer het koffieceremonieel plaats. Terwijl Mahmud het steelpannetje langzaam heen en weer bewoog boven de vlam, vroeg de Sjaikh: "En, Mahmud, kan je me nu vertellen wat het water vertelt?"
Mahmud deed alsof hij in diepzinnige gedachten verzonken was en vertelde toen langzaam het verhaal van de brief die hij ontvangen had.
"Dus", zei hij: "Het water zegt, dat wat mij brandt is van mij." Het gezicht van de Sjaikh had een lichte blos gekregen. "Ja", zei hij, "en dat wát mij brandt is van mij.
ELL HAMDOULILLAH zeggen of het nou goed of slecht gaat
Het leven zo moeilijk om om te geven, maar zo makkelijk om te verafschuwen.
Zo moeilijk om er in te geloven, maar zo makkelijk om te vergeten.
Allah(Swt) heeft het leven gemaakt vanuit Zijn handen, vanuit Zijn woorden en vanuit Zijn daden, als we het leven zo erg haten waarom zeggen we dan dat alles van Allah(Swt) mooi is?
We kunnen niets van Allah(Swt) zien, maar één ding wat overduidelijk van Allah(Swt) is, is de wereld die Hij ons heeft gegeven waarom haten we die dan zo?
Het leven is hard, horen we mensen vaak zeggen..is dat zo??
Wanneer een mens je pijn doet, wanneer een mens niet nadenkt voordat hij/zij je hart breekt, is het leven dan hard of maakt dat de mensen dan hard??
Het klopt dat mensen ook uit de handen en de woorden van Allah(Swt) zijn gemaakt..maar is iedereen zijn imaan zo sterk in Allah(Swt) dat we allemaal zijn taken volgen om genadevol met de mensen te zijn in plaats van hard te zijn?
Als wij allemaal persoon voor persoon een open hart hadden , leefden andere mensen uit de wereld nu niet met een gebroken hart.
Want zijn wij niet allemaal de reden dat mensen een reden hebben om te stoppen met geloven of stoppen met hoop hebben?
De tijd wanneer jij s avonds je ogen dicht hebt, zijn er mensen verlaten op de wereld, tranen aan het laten vallen vanuit een hartkreet..maar wie hoort hun? Het geld dat mensen naar een goed doel sturen???
Hoort die de pijn van mensen vult dat een plek in hun gebroken harten?
Wanneer een naaste je verteld dat iemand het niet redt in zijn eentje, laat diegene de aanwezigheid van Allah(Swt) zien, want niets kan die persoon weer laten voelen wanneer het gevoelloos is en niets kan diegene rust in spreken wanneer die gene woede voelt.
Wanneer je pijn voelt van binnen..dat je voelt dat je tranen vanuit je hart vallen en je ziel ervan zinkt, rijk dan je handen naar de woorden en de daden van Allah(Swt), want mijn zuster/broeder zal Allah(Swt) jou ooit pijn doen als een vriend of vriendin die je je geheimen verteld, die over een jaar het misschien zou door vertellen of het eigenlijk niet zo veel kan schelen?
Zou Allah(Swt) ooit alleen naar je luisteren en tegen je zeggen, Het spijt me voor je, maar ik kan niets voor je doen?
We leven met mensen op de wereld om je hart bij uit te luchten, maar we leven vanwege Allah(Swt) omdat Hij onze harten draagt..
Wanneer jij voelt met Hem, wanneer jij Hem opzoekt wanneer je tranen vallen..niemand zal je tranen opvangen dan Hij, niemand zal naar je luisteren als Hij, niemand zal je vergeven als Hij, maar dan ook niemand zal je weer laten geloven als Hij..
We leven allemaal met pijn mn broeder en zusters..maar het gaat erom hoe jij het oplost, Allah(Swt)is boven je om naar je te luisteren, spreek je woorden dan naar Hem toe.
En hoe lang je weg ook is..hoe hobbelig je weg ook is, zeg nooit dat je geduld op een gegeven moment op raakt, want de mensen die wij op tv zien die al boven de 50 jaar zijn en nog nooit meer dan 10 euro in hun handen hebben gehad, die nog nooit liefde hebben gevoeld, die nog nooit een moeder of vader figuur hebben gehad, die nog nooit een vriendin/vriend hebben gehad en mn broeders en zusters nog STEEDS LACHEN!!!!
Dat de tijd wanneer wij huilen om liefdesverdriet en denken dat we de liefde van onze leven zijn verloren, hun huilen omdat ze worden misbruikt door de man waar ze mee moesten moeten trouwen.. Hoe blij mag jij dan zijn dat jou vriendje of vriendin alleen maar is vreemd gegaan of je niet meer ziet zitten?
Dit is geen mooi verhaal hoe je het leven ook kunt bekijken, dit is het leven die in je ogen ziet maar jij je ogen voor dicht doet..
Je bent geboren als een leeg kind en het leven zit vol met mooie gebeuren en dingen..vul je zelf met het mooie zodat je later niet terug kijkt op de dagen dat je verloren hebt laten gaan.
Hoeveel pijn een mens je ook doet, het is niet aan jou om die persoon weg te sturen of terug te pijnigen, dat is aan Allah(Swt).
Accepteer het leven zoals het komt, leer van de dagen dat je verdriet hebt gevoeld en zeg altijd tegen alles ELL HAMDOULILLAH, want voor je het weet ben je het allemaal kwijt en dan wil je nog maar 1 ding terug en dat is naar het leven wat jij denkt dat nu zo hopeloos is
Vergeet niet de dingen die je wel hebt in je leven, voordat je alle dingen op noemt die je niet hebt.
InshaAllah zal Allah(Swt) met ons allen zijn maar voordat Hij met je zal zijn, moet je Hem opzoeken..rijk naar Zijn pad en Hij zal je voetstappen volgen.
Wanneer de liefde tussen twee echtgenoten niets te maken heeft met kinderen of geld en wanneer het niets te maken heeft met uitstapjes of dergelijke Het is slechts liefde... Dat jij (de vrouw) van je echtgenoot omwille van Allah houdt, als je van je echtgenoot omwille van Allah houdt, dan moet je van hem houden indien hij vrolijk en gezellig is en liefdeswoordjes vertelt. En je moet van hem houden indien hij gestrest, verdrietig, boos, depressief is en niet spreekt Wanneer jij (de man) van je echtgenote houdt omwille van Allah, dan moet je van haar houden indien zij opgemaakt en mooi gekleed is, en indien zij vrolijk, rustig is en gezellig praat. Je moet ook van haar houden indien zij ziek, gestrest, verdrietig en boos is. En ook indien zij om zaken vraagt of zaken afwijst.
Degene die liefheeft zal niet haten...
Dit is de liefde wanneer het omwille van Allah is.
Wanneer je van hem houdt omwille van Allah dan hou je van hem indien hij geld bezit en indien hij geen geld bezit, indien hij uitgaven doet en wanneer hij geen uitgaven doet. Indien hij ziek is of hij gezond is, en of hij jong is of oud.
Wanneer je van haar houdt omwille van Allah, dan hou je van haar als zij spontaan is, jou bedient en indien zij jou niet bedient, zij bij jou thuis is of bij haar familie zit, jij bij haar thuis bent, of je van haar afwezig bent.
Dit is de liefde die we vandaag de dag in huizen missen...
Wanneer het huis (huwelijk) wordt gebouwd op de liefde van Allah! Dit huis is volgens principe gebouwd omwille van Allah en omwille van de liefde van Allah Als het dus omwille van Allah en het pad van Allah is, dan zal alles tussen deze 2 harten genegenheid creëren en hij zal deze harten doen slagen en gelukkig maken
Het is mogelijk dat een klein woordje het huis in volle vreugde en gelukkigeheid brengt, ook kan een klein woordje een scheiding veroorzaken
slechts één klein woordje... Als je er dus in gelooft dat het raadsel van de tong in de handen van Allah ligt....
Allah die alles heeft doen spreken- deed ook ons spreken ( Surat Fussilat 41:21) Allah is de gene die jou doet spreken en hij doet haar spreken
De gehele zaak keert terug bij Allah... Geef het over aan Allah dan zullen jullie vrede hebben, begunstigd zijn, gelukkig worden en welslagen
Allah (s.w.t.) heeft ons geschapen om 'ibada voor hem te doen. Wij zijn geschapen om Hem te aanbidden en zijn leiding te volgen. Dit doel moet terugkeren in onze tijdbesteding en levensinvulling.
Van de 60 jaren dat een mens leeft (inshaAllah) besteed een gemiddeld persoon ongeveer 20 jaar aan slapen (8 uur per dag), 20 jaar aan werken/studeren (8 uur per dag), 4 jaar aan eten, 4 jaar aan douchen, en dan niet te vergeten hoe lang men tv kijkt, op de pc bezig is of in de file staat. De vraag is "Hoeveel tijd binnen die 60 jaren wordt er aan 'ibada besteed?" Hoe lang doet men over het gebed? Hoe vaak gaat men naar de moskee? Hoe vaak of lang doet men du'a of dergelijke?
Deze dunja (wereld) moet je in je handen hebben en niet in je hart. Het wereldse leven is iets materieels en tijdelijks. Het belang dat je eraan hecht is puur voor het wereldse gemak en niet voor je toekomst in het Hiernamaals inshaAllah.
Twee zegeningen waar wij onverantwoordelijk mee omgaan zijn:
Kracht; je lichaam en je gezondheid. Gun je lichaam de rust die ze nodig heeft maar gebruik daarentegen alle kracht die je eruit kunt halen om jezelf en anderen mee te bevoordelen.
Tijd; Denk na over wat je met je tijd doet en verdeel je tijd over belangrijke zaken/bezigheden.
Evaluatie is een belangrijk onderdeel van tijdbesteding. Denk van tijd tot tijd na over hoe je jou tijden hebt doorgebracht/ingevuld en ga na of dat een goede tijdbesteding was. Het is goed om soms even te stoppen en de tijd te nemen om even 'van de wereld' te zijn en stil te staan bij hoeveel tijd je aan 'ibada hebt besteed.
Een voorbeeld:
Time = money (in wereldse termen zou je met het onnuttig besteden van tijd een boel geld verliezen)
Time = 'ibada (met het onnuttig besteden van je tijd loop je tijd mis die je aan het aanbidden van Allah had kunnen besteden)
Verdeel je tijd zodanig dat iedereen die 'recht' op jouw tijd heeft zijn haq (deel) krijgt:
Maak tijd voor Allah (d.m.v. Koran, du'a, bidden etc)
Maak tijd voor familie (ouders, broers/zussen etc)
Maak tijd voor jezelf (rust, eten, evalueren etc)
Maak tijd voor werk/studie
Maak tijd voor sociale relaties (vrienden, buren, behoeftigen etc)
Een ieder is in verlies behalve degene die gelooft en goede daden verricht en sabr heeft. Tussen leven en dood is niks anders dan een goede tijdbesteding. Op de Dag des Oordeels kan alleen jouw goed besteedde tijd je helpen.
De dienaar van Allah (s.w.t.) zal op de Dag des Oordeels geen stap kunnen zetten zonder vier vragen te beantwoorden:
Wat heb je met jouw lichaam/gezondheid gedaan?
Waar heb je jouw bezit vandaan?
Waaraan heb je jouw verdiensten besteed?
Wat heb je met je geworven kennis gedaan?
Vergelijk bovenstaande vragen met een examen. Stel, dat je morgen van je docent de vragen van het aankomend tentamen/examen zou krijgen. Zou je dan niet als een gek al die vragen gaan leren zodat je goed zal presteren? Zo moeten we de 4 vragen ook zien. Het zijn examenvragen als we straks voor Allah (s.w.t.) staan. En als we ons nu goed voorbereiden zullen we het straks (inshaAllah) makkelijker hebben.
Bereid je voor op wat er na het wereldse leven zal komen. Dat wil niet zeggen dat je niet mag genieten van het wereldse leven, integendeel! Eet van de schoonheden die je aangeboden worden in het leven. Wees niet te rechts en niet te links. Islam biedt het middenpad. Indien wij succesvol willen zijn dienen wij dingen te combineren.
Leef alsof je altijd zult leven maar leef tegelijkertijd alsof je morgen zult sterven. Geniet van het leven maar onder leiding van Allah (s.w.t.).
Zoals Allah (s.w.t.) de wereld en de mens heeft geschapen heeft Hij ook een handleiding geschapen. De handleiding die wij van Allah (s.w.t.) hebben meegekregen is de Koran, de sunna en andere bronnen ( consensus, vergelijking) om het leven zo succesvol mogelijk in te vullen en te beleven.
Verjaardag: elk jaar dat je ouder wordt is een jaar dichter tot de dood. Vier je verjaardag voor jezelf, op een manier zodat jij er wat uit kunt halen. Evalueer het afgelopen jaar en denk na over de komende jaren inshaAllah.
Genot: Je kunt van het leven genieten op een manier die Allah goedkeurt. Een mens heeft geen drank en drugs nodig om van het leven te genieten. Allah (s.w.t.) verbiedt ons geen zaken die goed voor ons zijn. Hij behoedt ons slechtst voor hetgeen slecht is voor onze lichaam en geest opdat wij inshaAllah langer en gezonder zullen leven en zodoende kunnen genieten van het leven.
Het leven van het wereldse leven is goed te combineren met de voorbereiding op het Hiernamaals. In al hetgeen je doet kun je (bijvoorbeeld d.m.v. je intentie) tevens je 'ibada uitoefenen.
Tips om je imaan te versterken:
Vrees Allah (s.w.t.)
Zoek kennis over Allah en zijn Schepping
Praktiseer de kennis die je opdoet (stof omzetten in daden)
Ahmed was een jongen van tien jaar die een rustig en gelukkig leventje leidde met zijn moeder, vader en opa.
Allen woonden zij in één groot huis.
Ahmed deed erg goed zijn best op school.
Ook hield hij veel van zijn familie, was gehoorzaam tegenover ouderen en bad altijd op tijd.
Met zijn oude opa had hij de leukste tijden.
Zo vertelde opa hem vaak mooie verhalen en zouden ze vaak kletsen tot laat in de avond. Ja, hij hield veel van opa.
Op een dag, nadat Ahmed klaar was van school en zijn huiswerk had gemaakt, ging hij zoals gewoonlijk naar de kamer van opa en groette hem.
Ahmed ging naast opa zitten en vertelde hem wat hij allemaal geleerd had op school. Even later kwam Ahmeds vader binnen.
Hij zei: As-Salaamoe cAlaykoem, en ging aan de andere kant van de kamer zitten. Hij bleef stil en het was duidelijk dat hij ergens mee zat.
Opa vroeg hem: O zoon van mij, Wat is er met jou aan de hand? Het lijkt of iets je dwars zit.
Wil je mij misschien iets vertellen?
Ahmeds vader zei toen: O mijn lieve vader, je bent de hele dag alleen en ik ben bang dat deze eenzaamheid jou geen goeds doet. Waarom probeert u geen vrienden te maken met andere mensen?
Ahmed en zijn opa vonden deze vraag maar vreemd, het was dan ook de eerste keer dat vader over dit onderwerp sprak.
Opa vroeg toen: Wat probeer je mij nu te zeggen zoon?
Vader antwoordde: Mijn vrienden hebben mij verteld over plaats waar vele ouderen bij elkaar komen om gezellig in de avond te kletsen, vrienden maken en leuke dingen doen.
Zou u het leuk vinden als wij daar morgen naartoe zouden gaan?
Ahmed vond het allemaal maar een beetje vreemd en vertrouwde vader maar niet helemaal.
Hij had nog nooit gehoord van zo een plaats.
Opa daarentegen vond het een mooi plan en was erg geïnteresseerd.
Hij zei dan ook met stralende ogen: Breng me er morgen gelijk heen als het kan, O mijn zoon!
Vader lachte wat onwennig en zei: Dat doen we!
Ahmed had nog steeds zijn twijfels wat betreft die plaats.
Ik vraag me af wat het geheim zou kunnen zijn achter die plaats?, zei Ahmed tegen zichzelf.
Hij vroeg vader: Mag ik mee pa?
Maar vader fronste zijn voorhoofd en zei: Nee, je kunt niet mee. Jij moet naar school en daarna moet je nog jouw huiswerk maken.
Opa die helemaal in een blijde bui was zei: Natuurlijk kun je wel mee, kleine Ahmed, maar eerst moet je jouw huiswerk afmaken. Toen school uit was rende Ahmed snel naar huis en ging meteen aan zijn huiswerk zitten want hij moest en zou meegaan.
Toen het tijd was om te vertrekken, was Ahmed helemaal klaar.
Hij was erg nieuwsgierig om het geheim achter die plaats waar vader het over had te ontdekken. Met zn drieën stapten ze in de auto en vertrokken. De weg die zij namen was nogal lang, maar ze kwamen uiteindelijk aan.
En inderdaad, Ahmed zag de plaats waar zijn vader het over had. Ahmed zag vele ouderen en opa begon al snel een praatje met hen te maken.
Boven de voordeur hing een groot bord met daarop in grote zwarte letters geschreven:
Bejaardenhuis.
Ahmed schrok.
Zou vader van opa afwillen door hem in het bejaardentehuis achter te laten?
Dat zou toch niet waar zijn?
Waarom zou vader opa in de steek laten?
Deze vragen raasden allemaal door het hoofd van Ahmed.
Hij werd erg onrustig. De gedachte lieve opa te moeten verliezen hield hem helemaal in de greep.
Toen vader zag dat opa het naar zijn zin had, trok hij Ahmed snel mee en verliet het bejaardenhuis. Ahmed had wel door dat zijn vader af wilde van opa en al snel had Ahmed een slimme manier bedacht om zijn opa te redden.
Maar veel tijd was er niet meer, hij moest dus opschieten.
Vader startte de auto en zij lieten het bejaardenhuis achter zich. Vader deed erg kortaf en het leek alsof hij elk gesprek met Ahmed probeerde te vermijden, maar Ahmed had geen tijd te verliezen en vroeg:
Pappa, waar is opa?
Vader antwoordde: Wij hebben hem in het bejaardenhuis achtergelaten.
Maar waarom?, vroeg Ahmed.
Vader antwoordde stuntelend: Dat is de plaats waar oude mensen hun laatste dagen doorbrengen.
Ahmed bleef even stil en vroeg: Vader, hoe heet de straat waar dat bejaardenhuis staat? Vader antwoordde geërgerd: De straat heet Gelukzaligheid.
En hoe heet deze buurt?, wilde Ahmed weten.
Vader antwoordde: Deze buurt heet Vrederust.
Ahmed vroeg: En hoe heet . Maar geïrriteerd onderbrak vader hem en schreeuwde: Komt er ooit een eind aan die vervelende vragen? En waarom stel je zulke vragen?
Ahmed antwoordde kalm en zeer bedacht:
Ik vraag naar het adres zodat ik jou later ook daarheen kan brengen wanneer jij oud bent, zoals jij opa daarheen hebt gebracht. Denkt u dat ik niet weet wat een bejaardenhuis is?!
Vader schrok van de scherpe opmerking van Ahmed en verloor bijna de concentratie over het stuur.
Hij stopte aan de kant en kon alleen verbaasd staren naar zijn zoon. Hij wist niet wat hij moest zeggen.
Ahmed werd verrast door zijn vader die zijn handen voor het gezicht hield. Vader had spijt van wat hij had gedaan en begon te huilen. Ahmed legde zijn hand op de schouder van vader en zei: Ik smeek je vader, laten we teruggaan om opa mee terug te nemen naar huis?
Ahmeds vader kon niets inbrengen tegenover de onschuld van Ahmed, zijn goede hart en grote liefde voor opa.
Vader keerde dan ook terug om, zoals Ahmed vroeg, opa op te halen. Toen vader opa zag begon hij te huilen en kuste uit spijt zijn hand. Alhoewel opa niet door had wat de reden hiervoor was! Het allerbelangrijkste was dat vader een belangrijke les had geleerd van zijn kleine slimme Ahmed, namelijk dat je altijd goed moet zijn voor je ouders en dat je hen altijd moet helpen.
Allah zegt namelijk wat met het volgende vertaald kan worden:
En jullie Heer heeft bepaald dat jullie niets dan Hem alleen aanbidden, en goed zijn tegenover de ouders.
Als een van de twee of beiden de ouderdom bereiken terwijl jij nog leeft, zeg dan nooit Oef tegen hen, snauw hen niet af en spreek tot hen een vriendelijk woord.
En wees zachtmoedig voor beiden, en nederig en liefdevol, en zeg:
,,O mijn Heer, schenk hun genade zoals zij mij opvoedden toen ik klein was.
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
