Verhaal van het berouw van een zondaar..

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

De verteller van het verhaal zegt:

"Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach
voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege
ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach
dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde
blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger
gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn
mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze
raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg,
noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent
een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een
stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door
nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig.
Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: "Misschien
wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?"

Ik zei: "Inderdaad..., want de persoon die ik me in jou herinner,
sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu."

Hij zei knikkend: "Verheven is Hij die de toestanden doet
veranderen..."

Ik vroeg heel nieuwsgierig: "Er moet hierachter wel een verhaal
schuilen?"

Hij antwoordde: "Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn
geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een
verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen
en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het
verhaal vertellen."

Hij keek me aan en zei: "Ik was een keer in mijn auto rijdend in de
richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik
verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf.
Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn
handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande.
Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou
sterven raasde door mijn hoofd.

In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn
hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn
reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en
losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige
spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik
zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde
een zachte kreet die amper te horen was... O mijn Heer... Ik draaide
mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood,
waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden
die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller
kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan.
Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou
ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het
water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het
einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te
bereiden op de dood.

Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar
de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat
één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij
brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te
denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht
vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik
keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand
langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan.
Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen
mij naar het droge.

Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld.
ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de
levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn
zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat
in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn
oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan
verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een
nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen
van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.

Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het
huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten
eerste op de foto's aan de muren van enkele zangers en danseressen.
Ik begon haastig de foto's te verscheuren. Vervolgens plofte ik op
mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik
voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde
tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik
mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de
hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en
ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de
moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant
Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn
overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te
vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet."

Mashallah...Niet iedereen krijgt z´n kans om van zijn of haar dood te ontsnappen en een andere pad te volgen.
Te laat is te Laat..!! Geen herkansing zoals de toetsen in dunya...