Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
Op een dag hadden twee mensen wat onenigheid. De ene persoon beschuldigde de ander er namelijk van dat hij hem nog geld schuldig was en dat hij dit niet terug wilde betalen. De ander ontkende geheel dat hij ooit geld van hem had geleend. In werkelijkheid was er wel geld geleend en was de ontkennende persoon dus aan het liegen.
De benadeelde persoon zei: Ik ga mijn beklag doen bij de kleermaker! De ander zei: De kleermaker? Als het maar niet de rechter is dan vind ik het best! Wat kan een kleermaker nou voor je doen?
De twee gingen uit elkaar maar nu was de schuldige persoon toch wel nieuwsgierig naar deze kleermaker. Waarom zou hij naar een kleermaker gaan? Dit was een vraag die hem bezig hield.
Hij vroeg wat mensen of zij konden uitleggen waarom de benadeelde persoon naar een kleermaker gaat om zijn recht te halen. Ze antwoorden hem: De kleermaker? Zo, nou dan zul je het heel moeilijk krijgen!. Nu was hij extra benieuwd naar de kleermaker die toch meer dan een gewone kleermaker bleek te zijn en vroeg hij waar hij deze man kon vinden.
Hij haastte zich om de kleermaker te vinden om zijn slachtoffer voor te zijn. Aangekomen bij de kleermaker vroeg hij hem Wat maakt jou zo bijzonder dat iemand bij jou onrecht komt melden in plaats van naar mensen te gaan die daar over gaan?. De kleermaker zei: Aha, ik zal je vertellen hoe dat zit.
Op een avond liep ik over straat en zag ik hoe twee soldaten een jonge vrouw oppakten en haar meenamen. Ik wist dat deze soldaten dat vaker deden met jonge vrouwen en dat ze hen naar hun bevelhebber brachten om hun eer te stelen. Wat moest ik doen? Ik kon het niet tegen ze opnemen, ik ben maar een kleermaker! Ik liep naar huis en eenmaal thuisgekomen wilde ik gaan slapen. Ik kon echter niet in slaap komen vanwege wat er zojuist gebeurd was met die jonge vrouw. Wat zal ze in een angst verkeren! Ik moet iets voor haar doen! Dacht ik bij mezelf. Ik begon na te denken over een manier waarop ik de jonge vrouw kon redden van haar ontvoerders.
Plotseling kreeg ik een idee. Ik begaf mij naar de grote moskee en ging naar de plek waar de Muazzin (oproeper tot het gebed) staat om de mensen op te roepen tot het gebed. Hoog in de minaret begon ik de mensen tot het ochtendgebed op te roepen. Het was alleen drie uur te vroeg voor het gebed! Na mijn oproep werd ik beneden opgewacht door soldaten van de Khalifa (leider van de moslims) die mij ter ondervraging meenamen naar de Khalifa. Eenmaal bij hem aangekomen vroeg hij mij: Weet je niet dat het helemaal nog geen tijd is voor het ochtendgebed?! Wat heeft jou er toe gebracht om op te roepen tot het gebed voordat de tijd voor het gebed is gekomen?
Ik legde hem uit dat ik het met opzet heb gedaan zodat ik meegenomen zou worden naar hem omdat er iets vreselijks was gebeurd. Ik zei tegen hem: Als ik simpelweg naar uw verblijf zou zijn gegaan dan zou ik nooit zomaar worden binnengelaten en zelfs als ik werd binnengelaten dan zou ik u niet zomaar kunnen spreken.
Ik legde hem verder uit dat de eigenlijke reden van mijn daad was dat een van zijn commandanten bekend staat dat hij zijn soldaten jonge vrouwen laat ontvoeren en dat hij hen van hun eer beroofd. De Khalifa stuurde een aantal van zijn soldaten naar de bewuste commandant. Zij vonden hem en de ontvoerde vrouw. De commandant, zijn helpende soldaten en de jonge vrouw werden naar de Khalifa gebracht. Na ondervraging bleek de kleermaker de waarheid te hebben gesproken en werd er voor gezorgd dat de schuldigen werden gestraft voor hun misdaden.
Tegen mij (de kleermaker) zei de Khalifa vervolgens: Je krijgt vanaf nu van mij de bevoegdheid om wanneer je ook maar iets aan onrecht ziet, op te roepen tot het gebed waarna ik vervolgens zal informeren welk onrecht er gebeurd is.
Dit is de reden dat mensen nu naar mij komen om hun beklag te doen. Zo eindigde de kleermaker zijn antwoord op de vraag van de schuldige persoon.
Reden genoeg voor de schuldige persoon om het geld terug te geven aan de eigenaar en om voortaan nooit meer iemand te bedriegen of te onderschatten.
Want al lijkt iemand misschien zwak of niet in staat om iets te doen: Als hij Allah vreest dan zal Allah hem zonder twijfel helpen... en tegen Allah kan niemand wat beginnen.
Lang geleden was er jongen die veel hield van kennis vergaren om dichter bij Allah te komen. Zoveel hield hij daarvan, dat hij daarvoor bereid was naar andere steden te reizen ook al lagen die ver weg. Zo wilde hij graag naar Bagdad gaan om de geleerden op te zoeken en hun kennis tot zich te nemen. Bagdad was in die tijd een groot kenniscentrum.
Voordat hij vertrok gaf zijn moeder hem 40 dinar voor zijn onkosten maar belangrijker dan dat, ze gaf hem een gouden advies mee. Mijn zoon zei ze onthoud één ding heel goed, in wat voor situatie je ook zit: spreek de waarheid.
Met zijn 40 dinar en het advies van zijn moeder begon hij zijn reis naar Bagdad. Hij reisde met een groep mensen mee en onderweg gebeurde er iets waar de meeste mensen niet op zitten te wachten.
Ze werden namelijk overvallen door een roversbende die als doel had zoveel mogelijk bezittingen van de mensen af te nemen. Toen een van de rovers bij de jongen kwam, vroeg de rover hem: Heb je geld?. De jongen dacht aan het advies van zijn moeder en zei: Ik heb 40 dinar (wat geen klein bedrag was in die tijd). De rover dacht dat de jongen hem in de maling nam en liep weer weg.
Na een tijd kwam er een andere rover die dezelfde vraag stelde en de jongen gaf ook weer hetzelfde antwoord. Deze rover geloofde de jongen ook niet maar nam hem ook nog eens mee naar de roversleider.
Aangekomen bij de roversleider zei zijn bendelid: Deze jongen beweert 40 dinar bij zich te hebben! De roversleider was al even verbaasd als zijn bendeleden en vroeg de jongen nogmaals of dit echt zo was. De jongen antwoordde nogmaals dat hij 40 dinar bij zich had.
Waarom zeg je dat? Weet je niet dat wij rovers zijn en dat wij het geld van de mensen stelen? Waarom zeg je niet dat je niets bij je hebt? Dan maak je nog kans dat je kunt ontsnappen met je geld! zei de roversleider.
Hierop antwoordde de jongen: Mijn moeder heeft me gezegd dat ik altijd de waarheid moet spreken en ik gehoorzaam mijn moeder. Deze uitspraak kunnen veel mensen horen en men weet wel dat het klopt maar vaak wordt het niet in het hart gevoeld. Bij de roversleider kwam deze uitspraak echter rechtstreeks in zijn hart terecht.
Jij gehoorzaamt je moeder... En ik, ik ben mijn Schepper ongehoorzaam door alle roversdaden die ik bega... De man had oprechte spijt van zijn daden en zei: Vanaf nu zeg ik het roversbestaan vaarwel en ga ik mijn Schepper gehoorzamen!. Wat zeggen jullie daarvan? zei hij tegen zijn ex-collega rovers.
Wij volgden je in het roversbestaan en we zullen je in je berouw ook volgen. zeiden de rovers unaniem en ze gaven alle geroofde goederen weer terug aan hun eigenaren.
Zo was het dat de eerlijkheid van de jongen niet alleen tot gevolg had dat hij ongeschonden uit deze gebeurtenis kwam. Het heeft er ook voor gezorgd dat de rovers die anderen en zichzelf onrecht aandeden berouw kregen van hun daden en het goede pad op gingen.
Ook al lijkt alles tegen je te werken, als je Allah gehoorzaamt zal Hij altijd een uitweg voor je geven.
Op een dag, ontwaakte ik vroeg in de morgen om op de zonsopgang te letten. Ah, de schoonheid van de schepping tart elke verbeelding , onbeschrijfbaar Terwijl ik oplette, prijsde ik Allah voor het mooie werk. Terwijl ik daar zat, voelde ik de aanwezigheid van Allah met me. Hij vroeg me, "houdt je van me?" Ik antwoordde, "natuurlijk Ya Allah! U bent mijn Rabb!" Dan vroeg hij me, "als je fysisch gehandicapt zou zijn, zou je nog van me houden?" Ik was verward, Ik keek neer naar mijn armen, benen en de rest van mijn lichaam en vroeg me af hoeveel zaken ik niet zou kunnen doen, terwijl ik ze normaal vond. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden." Dan vroeg hij me,"als je blind zou zijn, zou je nog van mijn schepping houden?" Hoe kon ik van iets houden zonder het te kunnen zien ? Dan dacht ik aan alle blinde mensen in de wereld en hoeveel ze nog van Allah houden en zijn schepping. En ik antwoordde, "het zou moeilijk zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds van jouw houden." Dan vroeg hij me,"als je doof zou zijn, zou je dan nog luisteren naar mijn woorden?" Hoe kon ik luisteren als ik doof was? Dan begreep ik het. Het luisteren naar het woord van Allah is niet slechts met onze oren maar ook met onze harten. En ik antwoordde, "het zou hard zijn Ya Rabb, maar ik zou nog steeds luisteren naar jouw woorden." Dan vroeg hij me,"als je doofstom zou zijn, zou je dan mijn Naam prijzen?" Hoe kon ik Allah prijzen zonder stem? Dan begreep ik het, Allah wil dat we hem prijzen vanuit ons hart en ziel. Het is niet van belang hoe wij klinken. En ik antwoordde, "hoewel ik phsysisch U niet kan prijzen, zou ik nog uw Naam prijzen." Dan vroeg hij me, "houdt je werkelijk van me?" Met volle moed en sterke overtuiging, antwoordde ik dapper , "JA YA RABB!!" Ik houd van u omdat u de enige en de ware Allah bent!" Ik dacht dat ik goed had geantwoord, maar dan vroeg hij me , "waarom zondig je dan?" Ik antwoordde, "omdat ik slechts een mens ben, en ik niet perfect ben."Waarom dwaal je dan in tijden van vrede het meest ? En waarom bidt je alleen in tijden wanneer je een probleem hebt? "Geen antwoord. Alleen tranen. Allah vervolgde : Waarom bidt je slechts bij samenkomsten? Waarom zoek je me alleen op in tijden van aanbidding? Waarom vraag je altijd egoïstische zaken? Waarom vraag je altijd zo onvertrouwelijk? De tranen bleven over mijn wangen naar beneden rollen. Waarom ben je beschaamd van me? Waarom spreidt je het goede nieuws niet ? Waarom huil je, in tijden van vervolging bij andere, Wanneer ik Mijn schouders aanbied? Waarom gebruik je excuses, wanneer ik je kansen geef om in Mijn Naam te dienen? Ik probeerde te antwoorden, maar ik kon geen antwoord geven. Je bent gezegend met het leven. Ik schiep je om deze gift niet weg te werpen. Ik heb jouw met talenten gezegend om me te dienen, maar je blijft je afwenden. Ik heb Mijn woord aan jouw geopenbaard, maar je wint niet in kennis bij. Ik heb je toegesproken, maar uw oren waren gesloten. Ik heb mijn zegen aan jouw getoond, maar uw ogen waren afgewendt. Ik heb jouw dienaars gestuurd, maar jij zat nutteloos terwijl zij werden weggeduwd. Ik heb jouw gebeden gehoord en ik heb hen allen beantwoord. Houdt je echt van me echt? Ik kon niet antwoorden. Hoe kon ik? Ik was beschaamd . Ik had geen verontschuldiging. Wat kon ik na dit zeggen? Toen mijn hart had uitgehuild, en de tranen hadden gestroomd, zei ik, "Ya Rabb vergeef me alstublieft. Ik ben het onwaardig uw dienaar te zijn." Dan antwoordde hij me,"dat is mijn gunst, Oh mijn dienaar" Ik vroeg, "waarom blijft u me vergeven? Waarom houdt u zo van me? Dan antwoordde hij me, "omdat je mijn schepping bent. Ik zal jouw nooit verlaten. Wanneer je huilt, zal ik medeleven hebben en met jouw meehuilen. Wanneer je met vreugde schreeuwt, zal ik met je lachen. Wanneer je triestig bent, zal ik je aanmoedigen. Wanneer je valt, zal ik je omhoog heffen. Wanneer je moe wordt , zal ik je dragen. Ik zal met jouw tot het einde van de dagen zijn en ik zal altijd van jouw houden." Nooit had ik zo hard gehuild. Hoe kon ik zo koud zijn geweest. En voor het eerst, bad ik echt.
Vele jaren geleden leefde er eens een man, die een zoon had met een mooi uiterlijk en een grote begaafdheid. Hij ging naar school en leerde daar met buitengewoon veel vlijt alles wat men hem onderwees, en had altijd dorst naar nog meer kennis
Toen hij de leeftijd van een man bereikt had, koos zijn vader een vrouw voor hem uit, met wie hij trouwde. Nauwelijks had men de bruiloft op passende wijze gevierd, of de vader van de jongeman stierf. Hij werd begraven en men rouwde veertig dagen lang om hem; toen zette zijn zoon zijn studie weer voort. Eén van zijn studiegenoten, die uit een ver land was teruggekeerd, vertelde hem dat in het land waar hij was geweest de beroemdste en meest volmaakte heilige woonde, in één woord: het voorbeeld van wetenschap en deugdzaamheid van zijn tijd. Daarop nam de jongeman ogenblikkelijk het besluit zich in dat land te gaan vestigen en les te nemen bij de beroemde en heilige man.
Hij ging dadelijk naar huis, pakte zijn sandalen, zijn reistas, wat spullen en een wandelstok en ging op weg naar het verre land, om bij de beroemde meester in de leer te gaan.
Veertig dagen en veertig nachten liep hij aan een stuk door en bereikte eindelijk het land, waarnaar zijn geest op zoek was. Hij vond de beroemde meester al spoedig en stelde zich aan hem voor. De meester, die een smidse had en daarin werkte, vroeg hem: "Wat wil je jongeman?" - "Het Weten leren," antwoordde hij. De smid gaf hem de blaasbalg en beval hem te trekken. De leerling trok en liet de blaasbalg op bevel van de meester weer los, om zo het vuur in de smidse aan te wakkeren.
Een dag, een week, een maand, een jaar en nog meer jaren gingen zo voorbij, zonder dat iemand met hem sprak en waarin hij steeds dezelfde handeling herhaalde. Wel zag hij mensen langs de smidse komen, die zijn meester vragen stelden en van hem antwoord kregen. Weer anderen kregen van de meester een bepaalde taak; zij bleven in de smidse en ook zij moesten een bepaalde handeling dag in dag uit herhalen, en ze deden dat net als hij, zonder vermoeid te raken, zonder een woord te wisselen en zonder ook maar ooit te klagen. Zo gingen tien jaar voorbij.
Toen was het geduld van de jongeman op en waagde hij het de meester te vragen: "Meester?" - "Wat wil je?" antwoordde de smid, en hij zei: "Het weten!" - "Trek aan je blaasbalg!" was het antwoord van de smid en ging door met zijn werk, zonder zich te laten ophouden.
Het enige plezier van de jongeman was, als hij uitgeput van zijn dagelijkse werk, zijn karige kostje in zijn kamertje at en in de boeken las, die de meester of zijn kameraden hem hadden geleend. Zwijgen was de leefregel, zowel in de smidse als in zijn kamer. Niemand sprak met hem en hij sprak met niemand. Als hij iets wilde weten over een bepaald punt van de grammatica, het recht of de Koranuitlegging, dan was het hem toegestaan zijn vraag op een briefje te schrijven en bij het binnengaan van de smidse het papier aan zijn meester te overhandigen. De meester wierp het briefje of in het vuur, of hij stak het in de plooien van zijn tulband. Als hij het briefje in het vuur wierp, dan betekende dat, dat de vraag geen antwoord waard was, maar als hij het in de plooien van zijn tulband stak, dan vond de jongeman 's avonds als hij thuis kwam het antwoord van zijn meester aan het hoofdeinde van zijn bed, geschreven in gouden letters. Zo ging de meester met al zijn leerlingen te werk, zonder ooit een van hun briefjes te lezen: of hij verbrandde ze, of hij bewaarde ze in de plooien van zijn tulband.
Er waren precies twintig jaar voorbijgegaan, sinds onze jongeman in de smidse was; toen kwam de meester naar hem toe en sprak: "Je kunt nu naar je land terugkeren, jongeman. Het Weten dat je zoekt heet Geduld."
Toen hij in zijn vaderland kwam, verwonderde hij zich erover, dat hij zo weinig van de wereld wist, hij, die er zo veel van geweten had voordat hij bij de meester in de leer was gegaan.
Eindelijk kwam hij bij zijn huis, en hij verheugde zich op de vreugde van zijn vrouw over zijn terugkeer. Voordat hij echter aan de deur klopte, keek hij door een vensterluik zijn huis binnen. O, wat een schrik, wat zag hij daar! Wat zagen zijn ogen nu! Zijn vrouw zat daar op een tapijt, geleund tegen een stapel kussens. Naast haar zat een jonge, knappe man en ze praatten en lachten samen en brachten de tijd uiterst aangenaam door.
De reiziger nam een pijl uit zijn koket, spande zijn boog en maakte zich gereed zijn vrouw en de jongeman met een pijl te doorboren, toen het woord 'geduld' van de meester hem te binnen schoot. Hij klopte op de deur en er werd opengedaan; het was dezelfde jongeman die hij door het luik bij zijn vrouw had zien zitten. Hij ging de salon in. Zijn vrouw, die hem herkende, snelde hem stralend van vreugde tegemoet en riep de jongeman toe: "Ahmed, mijn zoon, dit is je vader!"
De man knielde neer met zijn gezicht naar Mekka, raakte met zijn voorhoofd de aarde aan en riep: "Allah, twintig jaar lang heb ik geleerd geduld te oefenen en het scheelde maar een haar of ik had zojuist mijn zoon gedood! Hoe onberekenbaar is onze zwakheid, en hoe oneindig is uw wijsheid! Hoe onuitputtelijk uw barmhartigheid!"
Eén van de grootste voorbeelden van geduld om gehoorzaam te blijven Allah en om te strijden voor Zijn zaak is de geschiedenis van de kamster van de dochter van fir3awn (farao)
Vandaag de dag heet dit beroep kapster.
Op een keer toen ze het haar van de dochter van fir3awn aan jet kammen was, viel de kam op de grond. Toen zei ze: 'bismillah' (ze vergiste zich, ze had haar geloof namelijk verborgen gehouden, maar zo gedraagt een gelovige zich nu eenmaal; we tonen onze goede manieren).
Toen merkte de dochter van fir3awn op: 'Mijn vader is toch God?'
De kamster zei: 'Mijn Heer en jouw Heer en de Heer van jouw vader is Allah'
Het meisje zei: 'dus jij hebt een god buiten mijn vader om?'
De kamster zei toen: 'Mijn Heer en jouw Heer en de Heer van jouw vader is Allah'
Toen zei het meisje: 'dat ga ik absoluut aan mijn vader vertellen.'
En dat deed ze.
Fir3awn vroeg de kamster toen: ' heb jij dan nog een Heer die gelijk aan mij is?'
Ze antwoordde: 'mijn Heer en jouw Heer is Allah.'
Toen vroeg hij aan zijn bedienden: 'heeft ze kinderen?'
Ze zeiden: 'ja, 4 kinderen, waaronder een baby.'
Toen zei hij: ' breng ze bij mij en breng een koperen koe en steek deze aan met vuur zodat het smelt...'
((probeer je nu voor te stellen wat er zou gaan gebeuren. Probeer eens in de schoenen te staan van de kamster))
Eerst nam fir3awn de oudste zoon en zei toen tegen haar: 'Heb jij dan nog een heer die gelijk aan mij is?' ze antwoordde: 'Mijn Heer en jouw Heer is Allah'
Toen pakten ze de jongenbeet en smeten hem voor haar ogen in de vlammenzee.
De jongen zette het op een schreeuwen, totdat hij verkoolde en verdween.
Toen nam hij de 2e en de 3e, maar haar antwoord was eensluidend:
'Mijn Heer en jouw Heer is Allah'
En met hen gebeurde precies hetzelfde als wat er met hun broer gebeurd was en dat allemaal voor haar ogen.
Daarna was het de beurt van de zuigeling en de moeder was hevig overstuur.
Ze hield de baby stevig ast maar toen sprak de baby, hij zei: 'heb geduld mama, want jij hebt gelijk.' Toen werden moeder en kind samen in het vuur geworpen.
Allahu Akbar wa Allahu Akbar wa la ilaha ila Llah!!!!!!!!
De profeet Mohamed saws zei tijdens de reis van al-Israae wa al-Mi3raadj (de hemelse nachtreis waarin Mohamed saws vanuit Jeruzalem de 7 hemelen bezocht) :
"Toen ik opsteeg naar de hemel, rook ik een aangename geur die ik nooit eerder geroken had. Ik vroeg toen: Jibriel, wat is dat voor een geur?" Jibriel antwoordde: "Dat is de geur van de kamster van de dochter van fir3awn en haar 4 kinderen."
Hier laat je tranen van verdriet, maar van vreugde tegelijk!
Ik hoop dat je hier je lering uit kunt trekken en het vervolgens ook daadwerkelijk toepast in jouw leven, want geduld is immers de sleutel van het bestaan.
Moge Allah mij vergeven voor mijn fouten
Al het goede komt van Hem en het slechte van mijn nafs.
Onze Heer, giet geduld over ons uit, ameen
O Allah, schenk ons het oprechte berouw en accepteer het van ons, voorzeker U bent de
Al-Horende, de Alwetende, ameen
Soebhaanaka Allaahoemma wa biehamdieka, ash-hadoe allaa ilaha ila anta, astaghfieroeka wa atoeboe ilayk.
Er was eens een arme visser die per keer slechts één vis vangt. Zijn principe is om pas een vis te gaan vangen als de vorige genuttigd is door zijn gezin. Dus zo ging hij door het leven, tot op een dag terwijl zijn vrouw de vis aan het bereiden was, ontdekte zij een diamant in de buik van de vis. Ze rende naar haar man: "lieverd, lieverd, kijk wat ik gevonden heb, een diamant!" De man zei met een glimlach op zijn gezicht: "wat ben jij een prachtige echtgenote, geef het, dan ga ik kijken of ik het kan verkopen, zodat wij vandaag wat anders gaan eten dan vis."
Hij ging naar de juwelier op de volgende straat "Salaam Alaykom". "Wa'alaykom Salaam" antwoordde de juwelier. De visser vertelde het verhaal en gaf het diamant aan de juwelier om te bekijken. "Dit is geen gewoon diamant, mijn broeder" hij vervolgde "er is geen prijs die dit diamant waardig is, ook al verkoop ik mijn juwelierszaak en mijn huis en die van mijn buurman en overbuurman, dan zou ik u de prijs van dit diamant niet bij elkaar kunnen brengen. Maar ga naar de grote juwelierszaak in de stad, misschien kan hij u helpen."
Zo kwam hij aan in de stad en stapte de grote juwelierszaak binnen. Hij vertelde het verhaal aan de rijke juwelier, maar tevergeefs. Deze vertelde hetzelfde als de vorige juwelier en stuurde hem naar de prins van de stad die een groot paleis bewoont. Eenmaal aangekomen moest hij buiten wachten met zijn schat in zijn hand, totdat hij naar binnen werd geroepen door de wachters.
De prins bekeek het diamant nauwkeurig en zei: "Alhamdulillah, zoiets zocht ik. Ik weet niet hoe ik u kan belonen, maar u mag de kamer der schatten binnentreden, die slechts mij toebehoort. U kunt zes uur in verblijven en bovendien mag u meenemen wat u maar wilt." De bescheiden visser zei: "mijnheer, zes uur is te lang, twee uur zal genoeg zijn." De prins weigerde en zo trad de visser de kamer der schatten binnen, om zes uur lang in te vertoeven.
De visser stapte binnen en verbaasd keek hij rond. Een gigantische kamer, verdeeld in drie delen. Een deel zit vol diamanten, edelstenen en goudstukken. Een ander deel lag vol bedekt met de mooiste bedden en kussens, alleen het kijken ernaar brengt het rust en slaap. En een ander deel bezit allerlei lekkernijen en dranken.
De visser dacht bij zichzelf: "zes uur lang hier. Het is echt lang voor een gewone visser als ik. Vooruit, waar ga ik beginnen? ik begin bij de laatste deel met lekkernijen, ik ga eten tot mijn buik vol zit, zodat ik genoeg energie heb om zoveel mogelijk diamanten en goud te verzamelen."
Onze vriend begon dus uren te eten en te drinken. Hij heeft van alle soorten geproefd. Nadat hij klaar is was hij van plan naar de eerste deel te gaan, waar diamanten en edelstenen lagen. Echter toen hij langs de tweede deel liep, zag hij de mooie bedden en kussens. Hij dacht weer bij zichzelf: "nu ik goed gegeten heb, is het niet verkeerd om een dutje te doen, zodat ik meer energie krijg. Dit is een kans die niet te verwaarlozen is." Hij lag dus heerlijk op het bed en is vervolgens in een diepe slaap gevallen.
"Opstaan, de tijd is om..." riep de wachter van de kamer. De visser schrok wakker "huuh... wat??" "naar buiten, uw tijd is voorbij". Verward smeekte de visser: "alstublieft, ik heb mijn kans nog niet benut. Ik moet nog diamanten, edelstenen, goud en en en... meenemen."
De wachter antwoordde: "had je niet genoeg tijd om dat allemaal te verzamelen, mee te nemen naar buiten en daarmee eten, drinken en mooiste bedden te kopen? maar nee, u bent dom, u dacht alleen aan de omgeving waar u in was, breng hem naar buiten."
Dit is het einde van ons verhaal, maar het moraal is nog niet geëindigd.
Weet u wat die gevonden diamant is? Dat is uw ziel. Uw ziel is een schat die geen prijs waardig is, maar u bent onwetend over die waarde. Weet u wat die kamer der schatten is? Dat is dit wereldse leven. Zie hoe groot het is en hoe wij gebruik van maken. Wat de diamanten, edelstenen, juwelen en goudstukken betreft? Dat zijn de goede daden. En het bed is onze achteloosheid en nalatigheid. De lekkernijen en dranken zijn de verleidingen van dit wereldse leven en de wachter is de Engel des doods.
Dus stel u voor als de visser en word wakker uit uw achteloosheid en nalatigheid en verzamel zoveel mogelijk goede daden, alvorens de Engels des doods u wakker maakt.
Dit droevig verhaal werd verteld door de moeder van het meisje.
Ik werd vroeg wakker, terwijl ik vandaag eigenlijk vrij ben. Mijn kleintje Riem ook. Ik zat achter mijn bureau en was bezig met schrijven. "Mama, wat schrijf je?" vroeg ze. "Ik schrijf een brief aan Allah." "Mag ik het lezen?" "Nee schat, deze brief behoort mij toe en niemand mag het lezen." Zij ging daarna verdrietig de kamer uit. Ze was gewend mij altijd te vragen en ik weigerde telkens.
Weken gingen voorbij. Ik ging een keer de kamer van Riem binnen en ze werd zenuwachtig en ik vond dat merkwaardig. Waarom werd ze onrustig? "Riem, wat schrijf je?" Ze werd nog zenuwachtiger. "Niks, mama." "Wat schrijft een meisje van negen en wil niet dat haar moeder dat ziet?" "Ik schrijf ook brieven aan Allah zoals jij, mama." Ze vroeg plotseling en uit haar gezicht is nieuwsgierigheid te lezen: "maar komt alles wat we schrijven uit, mama?" "Vanzelfsprekend mijn dochtertje, want Allah weet alles." Ze liet mij alsnog de brieven niet lezen. Ik ging de kamer uit en ging naar mijn man en mijn gedachten waren bij mijn dochter. Mijn man merkte op dat ik me niet goed voelde en vroeg of hij een arts moet bellen. "Nee" zei ik snel. O mij Heer, ik wilde niet dat hij zo denkt. Ik kuste zijn voorhoofd dat regelmatig gezweet heeft omwille van mij en mijn dochter.
Op een dag vertrok Riem naar school en toen zij terug was, vond zij een arts in ons huis. Ze versnelde om haar vader te zien die op ziekbed lag, wegens een lichte vermoeidheid dat later overging tot een ernstige aandoening. De arts vertelde tot mijn schrik, dat de toestand van mijn man alleen maar kan verslechteren en dat hij slechts enkele weken te leven heeft. Riem hield haar vader vast en omhelsde hem. De liefde van de dochter voor haar vader vulde de kamer op. En ik vergat dat mijn meisje nog jong was en bevestigde haar dat haar lieve vader zwakker wordt en slechts enkele weken te leven heeft. Ze raakte van slag en bleef huilen. Ze bleef herhalen: "waarom overkomt papa dit? waarom?" "Doe doe'a voor hem Riem, dat Allah hem geneest. Je moet moedig blijven en vergeet de barmhartigheid van Allah niet en dat Hij tot alles in staat is... Jij bent mijn oudste en enige dochter." Ze gaf mij gehoor en gaf haar verdriet niet de overmacht. Ze trapte op haar pijn en zei dapper: "papa gaat niet dood."
Elke ochtend kust Riem haar vaders zachte wang. Op een dag keek ze haar vader aan terwijl haar ogen liefde uitstraalden. Ze smeekte hem: "wil je mij vandaag naar school brengen, zoals mijn klasgenootjes?" Verdriet deed zijn gezicht veranderen en probeerde dat te verbergen voor haar en hij zei: "Inshallah, er komt een dag dat ik jou zou brengen." Terwijl hij zeker van was dat wegens zijn ziekte de blijdschap van zijn dochter nooit zou completeren.
Toen op een dag Riem op school was, kwam bij mij op om te kijken wat mijn dochter aan het schrijven was. Ik zocht in haar kamer maar vond niets. Zou ze het meegenomen hebben? zou het verscheuren na het geschreven te hebben? vermoedelijk is het hier. Want wat hield ze veel van deze box. Ze smeekte mij voortdurend om haar deze box te geven. Ya Allah, hij zit vol brieven, allemaal voor Allah! "Ya Rab Ya Rab, laat de hond van onze buurman sterven, omdat hij mij altijd laat schrikken." "Ya Rab Ya Rab, onze kat baart veel katjes. Ya Rab, vervang voor haar de katjes die dood gingen." "Ya Rab, laat mijn neefje slagen, omdat ik van hem houd." "Ya Rab, laat de bloemen in onze tuin snel groeien, zodat ik elke dag een bloemetje knip en het aan mijn lerares geef." En veel andere brieven en ze zijn allemaal onschuldig. Eén van de vermakelijkste brieven was, waar zij schreef: "Ya Rab Ya Rab, geef ons dienstmeisje wat meer verstand, want ze vermoeit mijn moeder." O mijn God, ze zijn allemaal uitgekomen! De hond is dood, de kat kreeg meerdere kleintjes, de bloemen zijn gegroeid en Riem neemt elke dag een bloemetje voor haar lerares en Ahmed slaagde met een hoge cijfer. Ya Allah, waarom vraagt ze Allah niet om haar vader te genezen? Ik zocht tussen de brieven, maar tevergeefs... Plotseling riep dienstmeisje mij om de telefoon te antwoorden. De school van Riem belde. Ik raakte overstuur en vroeg degene die ik aan de lijn had: "wat is er gebeurd? wat heeft Riem gedaan?" En toen kwam de klap, als ze zegt dat Riem van vierde verdieping viel en overleed, toen ze op weg was naar haar afwezige lerares om haar een bloemetje te geven. Het bloemetje viel en Riem viel achteraan. Inderdaad, de twee bloemetjes vielen allebei. Ik en mijn man konden dit niet geloven en stonden versteld elkaar aan te staren. Onze hartje is heen gegaan. Mijn man liep zelfs een tongverlamming op, waardoor hij niet kon praten. Waarom moest Riem dood gaan? Het verdriet vulde ons leven. Ik hield mezelf voor de gek en deed alsof ik haar breng, door naar haar school te lopen. Ik deed alles wat mijn kleintje leuk vond. Elke hoek in het huis deed me denken aan haar en haar glimlach die het huis levendiger maakte.
Jaren gingen voorbij en op een vrijdag kwam het dienstmeisje rennend naar mij toe en zegt dat ze geluid hoorde uit de kamer van Riem. Ya Allah, is Riem teruggekomen? dat is krankzinnig.... "Je verbeeldt je slechts. Ik heb mijn voeten niet op deze kamer gezet sinds Riem overleden is." Echter mijn man drong aan om naar de kamer te gaan en te kijken. Ik draaide de sleutel en opende de deur, waarna ik ineens begon te janken en gooide mezelf op haar bed. Ik keek vervolgens rond en zag een schilderij op de grond. Het schilderij viel en maakte uiteraard geluid. Het schilderij, die Riem heel lief had, met Ayatul Koersie erop. Ze was gewend het elke dag te lezen, totdat ze het uit haar hoofd kende. Toen ik de schilderij tilde om het weer op te hangen, viel een papiertje op de grond. Ya Allah, dat is één van de brieven, die Riem schreef aan Allah! Waarom verborg ze het achter het schilderij ? en wat zou ze hier op geschreven hebben? Ya Allah, helemaal verslagen vielen mijn ogen op: "Ya Rab Ya Rab, ik sterf en papa niet."
Een geleerde vroeg eens aan één van zijn studenten: "Hoe lang studeer je nu bij mij?"
De student zei: "drieëndertig jaar!"
De geleerde zei: "en wat heb je in deze periode geleerd?"
De student zei: "Ik heb acht dingen geleerd...!"
De geleerde zei verbaasd: "bijna mijn hele leven heb ik besteed aan het onderwijzen van jou en je hebt alleen acht dingen geleerd!"
De student zei: "o mijn leraar, ik heb niets anders geleerd en ik houd niet van om te liegen."
De geleerde zei: "laat mij dan horen wat je hebt."
De student zei:
"De eerste: Ik keek naar de schepping. Iedereen heeft een geliefde. Wanneer hij het graf in gaat, laat hij zijn geliefde achter. Daarom heb ik mijn goede daden tot mijn geliefde gemaakt; op die manier zullen ze bij me zijn in het graf.
De tweede: Ik keek naar het vers 'Doch voor hem die vreesde voor zijn Heer te staan, en die zijn ziel van begeerten onthield,' (79:40) en worstelde daarom tegen mijn verlangens zodat ik Allah kon blijven gehoorzamen.
De derde: Ik zag dat als iemand iets waardevols bij zich heeft, hij het zal beschermen. Toen dacht ik aan het vers 'Hetgeen gij hebt, zal voorbijgaan maar hetgeen bij Allah is, is blijvend.' (16:96) Daarom wijdde ik alles wat me iets waard was toe aan Hem zodat het bij Hem zou zijn voor mij.
De vierde: Ik zag de mensen zoeken naar rijkdom, eer en posities en het was me niets waard. Toen dacht ik aan Allah's woorden 'Voorwaar, de meest edele van jullie is bij Allah degene die het meest (Allah) vreest' (49:13) dus deed ik mijn best om bewust te worden van Allah om edel te zijn in Zijn ogen.
De vijfde: Ik zag de mensen jaloers zijn op elkaar en ik keek naar het vers 'Wij zijn het, Die in het tegenwoordige leven middelen van bestaan onder hen uitdelen,' (43:32) dus verliet ik jaloezie.
De zesde: Ik zag de mensen vijandigheid hebben en ik dacht aan het vers 'Voorwaar, Satan is een vijand van u, behandelt hem daarom als vijand' (35:6) dus verliet ik vijandigheid en nam de Satan als mijn enige vijand.
De zevende: Ik zag dat ze zichzelf verlaagden op zoek naar voorzieningen en ik dacht aan het vers 'En er is geen schepsel dat op aarde kruipt, of zijn voorziening berust bij Allah,' (11:6) dus hield ik mezelf bezig met mijn verantwoordelijkheden tegenover Hem en ik liet mijn eigendom bij Hem.
De achtste: Ik zag dat ze vertrouwden op hun zaken, gebouwen en gezondheid en ik dacht aan het vers 'En voor hem, die zijn vertrouwen in Allah stelt, is Allah toereikend,' (65:3) en daarom plaats ik mijn vertrouwen alleen in Allah."
De geleerde zei knikkend: "moge Allah jou zegenen, mijn zoon."
In het grote rijk der wereld was er eens een heerser die raad vroeg aan zijn zeven raadslieden. Zij hadden allen een advies en de laatste der viziers vertelde een parabel:
"Er was eens een spin die zich nestelde in een hoge boom. Daar bouwde hij een web en dankte Allah voor het goede toevluchtsoord. Na een tijdje wilde Allah hem beproeven en hij liet een hevige storm losbreken die de spin met web en al in zee deed belanden. Gelukkig voor de spin droegen de golven hem weer aan land en hij dankte Allah voor zijn redding.
Maar hij vroeg aan de wind: "Waarom deed je dat? Vind Allah dat zomaar goed?"
Hierop antwoordde de wind: "O spin, weet je dan nog niet dat de wereld nu eenmaal de plaats van onheil is? Wat heb je te klagen, nu Allah je gered heeft?"
De spin dacht even na en antwoordde: "Je hebt gelijk. Ik ben Allah veel dank schuldig. Hij zal in dit vreemde land mijn leidsman zijn en mij wel weer thuisbrengen."
En dat gebeurde ook. Nadat de spin oprecht gebeden had, gaf Allah opdracht aan een zachte wind om hem weer naar zijn eigen boom te brengen."
"En zo, o koning, willen wij nu ook tot Allah bidden, die u lang beproefd heeft, maar u uiteindelijk toch een zoon heeft geschonken."
Toen alle zeven viziers uitgesproken waren, dankte de koning hen en zei: "Besef dat men niet onder Allah's besluit uitkan en dat zijn wil geschiede, ook voor mijn zoon. Laat ons hopen dat Allah hem tot een vroom en deugdzaam vorst maakt." Nadat de koning hen allen met kostbare geschenken had beloond, verlieten de zeven viziers het hof.
De koning ging naar zijn zoon en kuste hem op het voorhoofd en noemde hem Wardjan. Toen het jongetje twaalf jaar oud werd, liet de koning een paleis voor hem bouwen met driehonderdvijfenzestig kamers. Hij gaf hem drie leermeesters om hem in alle wetenschappen te onderwijzen. Elke dag moesten ze in een andere kamer zitten en telkens moesten ze op de deur schrijven wat ze hem die dag hadden geleerd.
Omdat de prins heel pienter was en bovendien over een uitstekend geheugen beschikte, konden de leermeesters elke week de koning naar waarheid verzekeren dat ze van hun hele leven nog nooit zo'n goede leerling hadden gehad. Al snel overtrof de prins iedereen in het land en uiteindelijk besloot men dat hij geschikt was om tot koning gekroond te worden. De leermeesters richtten zich tot de koning: "Verheug u, o koning, over uw zoon, want hij heeft nu alles geleerd wat wij tezamen weten!" Meteen liet de koning zijn grootvizier Schimas bij zich komen en vertelde hem het goede nieuws.
Toen de vizier dit hoorde zei hij tegen de koning: "Uw zoon is een kostbare parel, uit andere parels ontstaan en ik denk dat het passend is om al uw viziers en geleerden uit te nodigen om zich van de kennis van uw zoon te overtuigen."
En zo kon het gebeuren dat de volgende morgen de koning al zijn viziers en geleerden bij zich liet komen. Toen de vizier Schimas bij deze gelegenheid voor de prins boog en deze naar hem terugboog zei Schimas: "Het is niet passend voor een jonge leeuw om voor een ander dier te buigen. Evenmin als het licht eerbied hoeft te tonen voor de duisternis."
Daarop antwoordde de jonge prins: "Ook een jonge leeuw buigt wel voor een luipaard en ook het licht wel voor de duisternis. Dit om te kunnen zien wat er in verborgen is." Toen vroeg de vizier: "Kunt u mij zeggen welke mens de beste is?" En de prins antwoordde: "Degene die de toekomstige wereld verkiest boven de huidige." "En wie kan dat?" Waarop de prins zei: "Hij, die beseft dat hij in een vergankelijke wereld leeft, waarin na de dood de dag van het gericht volgt, waarna een nieuw leven begint."
"U heeft gelijk," zei de vizier, "maar hoe laten zich de behoeften van deze wereld verenigen met die van de toekomstige wereld?" Toen zei de prins: "Men kan op de weg naar de waarheid voor zijn aardse behoeften zorgen, maar daarvoor heeft men slechts een deel van de dag nodig. Het overige deel behoort men aan het zielenheil te wijden."
Toen de vizier dit hoorde, was hij verheugd over zoveel wijsheid en hij besefte, dat deze jongen een goede koning zou worden. En dat gebeurde. Nadat zijn vader overleed regeerde Wardjan gesteund door zijn wijsheid in de geest van zijn vader en met de steun van Allah. Het volk droeg hem op handen en iedereen was het erover eens dat ze zich geen betere koning konden wensen.
In de Naam van Allaah de Barmhartige de Genadevolle
In de Naam van Allaah de Barmhartige de Genadevolle
Van U houd ik het meest. Meer dan dat ik van een ieder ander houd, nimmer zou ik in woorden noch daden kunnen uitdrukken, hoe immens mijn liefde jegens U is. U bent de reden dat ik leef. En U(w Aangezicht), is het doel waar ik naar streef. Opdat ik bij U mag zijn en Uw mij zegent met een blik op Uw Aangezicht. Bij de morgenstond en avondstond, bent U het eerste waar ik aan denk. Zelfs op momenten dat ik zondig, denk ik aan U. Ondanks al dat wat U mij heeft geschonken, ben ik U ongehoorzaam en ik vraag U oprecht, om mij daarvoor te vergeven. U bent mijn Schepper en enkel U weet wat zich in mijn hart bevindt.
Wanneer ik door angst wordt overvallen, bent U degene die mijn angst verwijdert. Als ik verdrietig ben, bent U degene die mij verblijdt. Als wanhoop mij overvalt, dan bent U Degene die mij hoop schenkt. Op momenten dat ik in de problemen zit, bent U degene die ze oplost. Als ik ziek ben, dan bent U mijn Genezer. Het is U, die mijn leven immens heeft verrijkt. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
U bent het Licht, dat mijn leven verlicht. Op Uw weg wens ik te leven en te sterven, U bent de bron van al het goede. U bent Degene die mijn hart laat kloppen en U bent Degene die mij heeft geschapen en mij begunstigd heeft met gezondheid. En desondanks, ya Allaah, ben ik U niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
U bent Degene die mij heeft geleid, zonder Uw Leiding Ya Allaah zou ik dwalen. Maar buiten het feit dat ik zoveel van U hou vrees ik ook Uw bestraffing. Ya Allaah ik vraag U om van mij te houden. Mij te begenadigen met Uw talrijke Gunsten die ik nooit zou kunnen opnoemen. Door middel van mijn verschijning laat ik aan anderen zien hoeveel ik van U hou. Op straat wordt ik nagekeken en uitgescholden. Maar het feit dat U mij ziet en heeft geleid geeft mij rust. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
Na de liefde voor U hou ik zoveel van Uw Profeet Mohamed Sallaa Allaahoe aleyhie wa salaam. Hij is degene die met Uw Wil de boodschap aan de mensheid heeft verkondigd. Ik vraag U om hem Salla Allaahoe aleyhie wa salaam Al Maqaam Al Ma7moed te schenken zoals U hem reeds heeft beloofd. Ik doe mijn best om op Uw weg zijn soennah na te leven. En ondanks al deze Liefde die brandt in mijn hart Ya Allaah ben ik U niet altijd even gehoorzaam en smeek U mij daarvoor te vergeven.
Hierna komt de liefde voor mijn ouders, mijn moeder, mijn vader, zussen en broer. Ondanks al deze liefde weet ik niet altijd goed hoe ik met sommige beproevingen moet omgaan. U bent op de hoogte van alles wat er in mijn leven afspeeld ya Allaah. Ik vraag U daarom om standvastigheid en geduld. Ik vraag U om mijn ouders en familie te begenadigen en hen de hoogste rang in het Paradijs te schenken.
De liefde voor mijn broeders en zusters in de Islaam is een ra7ma die U in mijn hart heeft geplaatst. Ik vraag U bij Uw Genade om mijn broeders en zusters bij te staan in hun moeilijke tijden. In Palestina, Irak, Afghanistan en waar ook ter wereld. Ik weet dat U hen beproefd omdat U van hen houdt. Ik weet ook dat wij alle beproevingen kunnen dragen die U ons geeft omdat U niemand boven zijn/haar vermogen belast. Ik vraag U om hen het Paradijs te schenken. En ondanks al deze wijsheid die U mij schenkt ya Allaah ben ik U niet altijd even dankbaar en ik smeek U mij hiervoor te vergeven.
Yaa Allaah, Yaa Ar Ra7maan Yaa Ara7iem, vergeef me mijn zonden en vergeef mij mijn zwakheid. O Allaah schenk mij Uw Liefde en schenk mij daden die mij dichter tot Uw Liefde brengen. Het gelukkigst ben ik als ik voor U sta, voor U kniel. En ondanks al deze liefde ya Allaah dwalen mijn gedachten af terwijl ik voor U sta.Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.
U bent degene die mij zegent met geschenken. U bent degene die Genade op mij neer doet dalen. Uw ben de behoefteloze terwijl ik ya Allaah de behoeftige ben. Ik laat het zondigen uit Liefde en uit vrees voor U. Maar ik weet dat elke goede daad die wordt verricht afkomstig is vanuit Uw Goedheid en Uw Genade. En dat elke zonde die ik pleeg een tekortkoming is van mezelf en ik smeek U mij daarvoor te vergeven.
O Allaah ik vraag U om Uw Liefde en voor de liefde van degene die van U houden. Vergeef mijn taloze zonden en begenadig mij met Uw genade. Ik vraag U alle moslims te zegenen en ik vraag U om de dwalenden te Leiden naar Uw Licht. Ya Allaah maak mij sterk genoeg om U zolang ik op Uw aarde wandel gehoorzaam te zijn.
Door Ahmad ibn Abd al-Rahmaan al Swiyaan; Uit al-Bayaan magazine, uitgave # 152, Rabee al-Aakhir 1421, pp. 66-67. Vertaald door Abou Moesab
Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.
Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-haf (Qoraan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qoraan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, Genoeg! Genoeg!
Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!
Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!
Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qoraan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.
Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?
Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.
Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht; Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren? Ik zei, Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.
Hij zei: Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.
Ik zei: Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige (Az-Zoemar 39:53)?
Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebhaan Allaah Al-dheem!
Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.
Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis)
En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt (Al-Anaam 6:125).
Dit verhaal is echt gebeurd zo zielig Soebhana Allah
Dit verhaal is echt gebeurd zo zielig Soebhana Allah
Op het laatste moment haastte ik me om naar de winkel te gaan om mijn boodschappen te kopen. Toen ik al dat volk zag, begon ik te kiezen: "Ik ga hier tijd verliezen, en ik heb nog zoveel te doen. Boodschappen doen begint werkelijk een karwei te worden. Het zou goed zijn als ik kon gaan slapen en pas daarna wakker worden"
Ik baande me een weg naar de fruitafdeling. Daar begon ik te morren over de prijzen van het fruit, terwijl ik me afvroeg of de kinderen echt zoveel zouden eten.
Ik kwam terecht in een gang met speelgoed, waar ik uit een ooghoek een ventje van ongeveer 5 jaar opmerkte, die een mooie kleine pop tegen zich aangedrukt hield. Hij hield niet op met haar haren te strelen en haar zachtjes tegen zich aan te drukken. Ik vroeg me af voor wie die pop bestemd was.
Vervolgens draaide de kleine jongen zich om naar een dame die bij hem was: "Tante, ben je zeker dat ik niet genoeg geld heb ?" De dame antwoordde hem wat ongeduldig: "Je weet het dat je niet genoeg geld hebt om ze te kopen."
Daarna vroeg zijn tante hem om daar te blijven en enkele minuten op haar te wachten, waarop ze snel vertrok. De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn handen. Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg ik hem aan wie hij die pop wilde geven. "
Het is de pop waar mijn zusje het meest naar verlangde als geschenk. Ze was er zeker van dat ze haar zou krijgen." Ik zei hem daarop dat haar vader ze haar misschien zou geven. Hij antwoordde me verdrietig: "Nee, waar mijn zusje nu is kan mijn vader niet komen. Ik moet de pop aan mijn mama kunnen geven, zodat zij ze naar mijn zusje kan brengen." Hij keek me zo droevig aan terwijl hij dat vertelde.
"Mijn zusje is vertrokken naar waar Allah subhana wa' ta'la is. Mijn papa zegt dat mama weldra ook naar Allah subhana wa' ta'la gaat, en daarom dacht ik dat mama de pop kon meenemen en ze aan mijn zusje geven."
Mijn hart hield bijna op met kloppen. Het jongentje hief zijn ogen op naar mij en zei me: "Ik heb aan papa gezegd dat hij tegen mama moest zeggen dat ze niet meteen mag vertrekken. Ik heb hem gevraagd haar te doen wachten tot ik terugkeer van de winkel." Dan toonde hij mij een foto van hem, die in de winkel genomen was, waarop hij de pop vasthield, terwijl hij me zei: "Ik wil dat mama deze foto ook meeneemt, zo zal ze me niet vergeten. Ik hou van mijn mama en ik zou graag hebben dat ze me niet verlaat, maar papa zegt dat ze naar mijn zusje moet gaan." Daarna sloeg hij het hoofd neer en bleef stil.
Ik haalde onopvallend wat bankbriefjes uit mijn portefeuille en vroeg aan de kleine jongen: "En als we nog eens een laatste keer je geld zouden tellen om zeker te zijn ?" "Ok", zei hij " Ik moet er genoeg hebben".
Ik gleed onopgemerkt mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen. Er was ruim genoeg geld voor de pop, er was er zelfs nog over.
Zachtjes prevelde het jongetje: " Dank je Allah subhana wa' ta'la dat je me genoeg geld gegeven hebt !" Dan keek hij me aan en zei: " Ik had aan Allah subhana wa' ta'la gevraagd om ervoor te zorgen dat ik genoeg geld zou hebben om deze pop te kopen, zodat mijn mama ze naar mijn zusje kan brengen. Hij heeft mijn dou'a gehoord. Ik wilde ook nog genoeg geld hebben om een witte roos te kopen voor mijn mama, maar zoveel durfde ik aan Allah subhana wa' ta'la niet vragen. Maar weet je, mijn mama houdt zoveel van witte rozen."
Enkele minuten later kwam zijn tante terug en verwijderde ik me met mijn boodschappenwagentje. Ik eindigde mijn winkelen met een totaal verschillende ingesteldheid dan deze waarmee ik begonnen was. Ik kon het jongetje maar niet vergeten.
En toen herinnerde ik me een artikel dat enkele dagen tevoren in de krant verschenen was, en waarin het ging over een bestuurder die in staat van dronkenschap op een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zaten. Het kleine meisje was op slag dood. De moeder was zwaar gekwetst en nog in kritieke toestand. Was het de familie van deze kleine jongen ?
Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw gestorven was. Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te gaan kopen en me naar de begraafplaats te begeven. Op het graf lag een foto, een pop en een witte roos.
Ik ben de begraafplaats al wenend verlaten, met het gevoel dat mijn leven voor altijd zou veranderen. De liefde die dit jongetje in zijn hartje droeg voor zijn mama en zijn zusje was zo ongelooflijk. En op een fractie van een seconde heeft een dronken bestuurder hem alles afgenomen.
"Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg, noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig. Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: "Misschien wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?"
Ik zei: "Inderdaad..., want de persoon die ik me in jou herinner, sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu."
Hij zei knikkend: "Verheven is Hij die de toestanden doet veranderen..."
Ik vroeg heel nieuwsgierig: "Er moet hierachter wel een verhaal schuilen?"
Hij antwoordde: "Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het verhaal vertellen."
Hij keek me aan en zei: "Ik was een keer in mijn auto rijdend in de richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf. Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande. Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou sterven raasde door mijn hoofd.
In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde een zachte kreet die amper te horen was... O mijn Heer... Ik draaide mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood, waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan. Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te bereiden op de dood.
Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan. Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen mij naar het droge.
Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld. ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.
Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten eerste op de foto's aan de muren van enkele zangers en danseressen. Ik begon haastig de foto's te verscheuren. Vervolgens plofte ik op mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet."
Mashallah...Niet iedereen krijgt z´n kans om van zijn of haar dood te ontsnappen en een andere pad te volgen. Te laat is te Laat..!! Geen herkansing zoals de toetsen in dunya...
Ik heb deze verhaal op mail gekregen, het is een waargebeurde verhaal !
Wordt wakker ayoeha naas!!!
De dag Des Oordeels komt steeds dichterbij!!! Zorg ervoor dat je je One-way ticket op zak hebt!!!
Een man genaamd Abu Abdullah vertelt: Ik weet niet hoe ik een ervaring die ik een tijdje geleden heb meegemaakt moet vertellen, een verhaal dat mijn hele leven op z'n kop heeft gezet. De waarheid is dat ik nooit besloten zou hebben om het te vertellen, ware het niet dat ik een verantwoordelijkheid voel tegenover Allah. Een verantwoordelijkheid om met mijn verhaal de jonge mannen die Allah ongehoorzaam zijn te waarschuwen en als waarschuwing voor de jonge vrouwen die een valse droom of fantasie naleven 'liefde' genaamd. Wij waren een groep van drie vrienden, het enige wat wij gemeen hadden was ongehoorzaamheid (aan Allah) en dat we dwalende waren. Nou, eigenlijk waren we met vier, de shaytan was de vierde.
Wij waren altijd op zoek naar de mooiste meiden, om ze vervolgens met onze vlotte babbel naar vergelegen boerderijen te lokken. Daar stonden zij altijd versteld dat we opeens in gevoelloze vossen waren veranderd die geen medelijden kenden, ongeacht wat ze zeiden of deden om ons op andere gedachten te brengen. We waren keihard en kenden geen schaamte. Dat is hoe we onze dagen en nachten doorbrachten; op boerderijen, kampen, auto's, en aan de kust. Tot de dag die ik nooit zal vergeten kwam.
Als altijd gingen we weer naar de boerderij, alles stond klaar. Ieder van ons had zijn prooi, het vervloekte drank (alcohol) vloeide rijkelijk, maar we waren een ding vergeten; we hadden geen voedsel. Dus na een tijd, ging een van ons eten halen met zijn auto. Het was bijna 6 uur 's ochtends toen hij vertrok.
Uren verstreken zonder een spoor van onze vriend. Wij begonnen ons zorgen te maken. Ik begon al het ergste te vrezen en besloot om hem te gaan zoeken. Eenmaal onderweg zag ik al gauw uitslaande vlammen in de verte. Toen ik dichterbij kwam zag ik tot mijn grote schrik dat het de auto van mijn vriend was die in lichterlaaie stond terwijl hij gekanteld was en op z'n zij was terechtgekomen. Ik haastte me naar de auto om mijn vriend uit het brandende wrak te bevrijden.
Ik schrok mij kapot toen ik zag dat de helft van zijn lichaam zo zwart als roet was geworden, maar was opgelucht om hem nog in leven aan te treffen. Ik haalde hem uit de auto en legde hem op de grond, en na een kleine minuut opende hij z'n ogen en zei:,, HET VUUR!!! HET VUUR!!!' Ik besloot om hem naar mijn auto te brengen en met hem naar het ziekenhuis te racen. Maar hij mompelde:,, Het heeft geen zin, ik haal het niet.'
Tranen overvielen mij terwijl ik zag hoe mijn vriend voor mijn ogen aan het sterven was ..Plots schreeuwde hij:,, WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT .. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! Stomverbaasd keek ik naar hem en vroeg:,,Wie?' Hij antwoordde met een zachte verre stem: 'Allah'
Ik voelde hoe mijn lichaam overladen werd met angst en hoe ik begon te beven. Plotseling slaakte hij een kreet, waarvan de echo mij nog lang daarna heeft achtervolgd, en blies zijn laatste adem uit.
De dagen vervlogen, maar ik kreeg het beeld van mijn goede vriend die door het vuur verteerd werd en zijn wanhopige schreeuw: ,,WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT .. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?!' niet uit mijn hoofd. Ik merkte dat ik mijzelf constant afvroeg; 'en wat moet ik tegen Hem zeggen?!'
Mijn ogen liepen vol en ik voelde een raar gevoel van zachtmoedigheid die ik nooit eerder had gevoeld. Op datzelfde moment, hoorde ik de Mu'adien (de oproeper tot het gebed) de oproep tot Salat al-Fajr (het ochtendgebed) doen. Het voelde alsof het een oproep was die rechtstreeks aan mij persoonlijk gericht was, die mij vertelde om het boek van de donkere jaren van mijn leven te sluiten, en mij uitnodigde naar het juiste pad der leiding en gehoorzaamheid. Ik stond op, waste mijzelf en verrichtte de woedoe, zuiverde mezelf van de zonden waar ik bijna in verdronk, en verrichtte het gebed. Sinds die dag, heb ik mezelf tot Allah gekeerd, smekend om vergeving en berouw. Ik heb geen enkele verplichting nagelaten. Ik ben een totaal andere persoon geworden. Ik leef nu om een gehoorzame dienaar van mijn Schepper te zijn, mijn leven is totaal veranderd
De dag (zal komen) waarop de aarde en de hemel door een andere aarde en hemel zullen worden vervangen; en zij (de mensen) allen voor Allah, de Ene, de Opperste zullen verschijnen. (Soerat Ibrahiem (14), ayaah 4
De man was erg gelukkig met zijn drie dappere jongens. Hij had niet veel meer te leven, maar was er zeker van dat hij kon vertrouwen op zijn familie. De jongens waren ieder erg intelligent en hadden alles over voor hun oude vader. Ze schonken hem liefde, gaven hem rust en hielpen hem met alles dat mogelijk was. Naar de traditie van deze familie was het zo dat als een vader niet lang meer te leven had, hij zijn zonen op pad zou sturen naar een ver land, met de opdracht goede daden te verrichten. En zo zij het. De vader riep zijn zoons bij hem en gaf hen de opdracht om naar het land van de wijsheid te gaan. Het was de bedoeling dat degene die het meest goede daden zou verrichten en terug zou komen met de grootste wijsheid, een ring zou krijgen. Een ring, dat al vele jaren, keer op keer word doorgegeven van vader op+ zoon. De jongens, hun vader zeer bewonderend en elkaar het geluk toewensend, gingen allen op pad. Na precies een jaar was het tijd om weer terug te keren naar huis. Aangezien de vader de toekomst een beetje kon voorspellen, had hij al een vermoeden wie de zoon zou zijn met de meeste wijsheid en het meest goede daden zou verrichten. Helaas overleed de vader kort voordat zijn zoons arriveerden, hij gaf de familie de opdracht de ring te geven aan de meest wijze zoon en natuurlijk met het meeste verrichte goede daden. De familie vond het toch zeer triest. Hun oom wist dat de jongens een zeer goede band hadden met elkaar, en was bang dat als een van hen de ring zou krijgen, deze band zou verslechteren. Hij kwam met een idee; de ring bracht hij mee naar een goudsmid en vroeg of de ring misschien twee keer kon worden nagemaakt. De goudsmid zei hem dat het mogelijk was. Waarop de oom vroeg of ook zelfs de krassen identiek gemaakt zouden konden worden, zodat ze identiek aan elkaar zouden zijn. De goudsmid vroeg er een grote som geld voor en beloofde dat de volgende morgen alles gereed zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende morgen haalde de oom de ring op en riep de jongens, ieder afzonderlijk bij zich. Hij gaf elke jongen een ring en vertrok naar zijn eigen huis. Ze waren ieder erg blij, maar schaamden zich voor het feit dat hij de enige was die een ring kreeg. Ieder schaamde zich om de ring te dragen. Zo bleef elke zoon de ring verborgen houden.
De vader is Allah sawt en de drie zoons zijn de drie wereldgodsdiensten; Islaam, Christendom en Jodendom. Allah sawt was zeer gesteld op alle drie de profeten die de boodschap kwamen brengen aan de mensen. Maar natuurlijk was er zoals er maar een echte ring was, ook maar een laatste profeet met de juiste boodschap. De profeet die de Koran geopenbaard kreeg, was Mohammed vrede zij met hem. Helaas is het voor sommigen (masha Allah) maar moeilijk om te geloven dat Islam de ware godsdienst is. Zoals de oom het aan de jongens overliet om de ring wel of niet te dragen, zo laat Allah sawt het ook aan ons over om het ware geloof te volgen......Insja Allah Geloof dat er een God is en dat Mohammed de profeet is.
Ik ben al een paar uur weg van huis, ik vraag me af: hoe zou de situatie nu zijn thuis? Ik voel me zo schuldig, waarom was ik niet wat meer geduldig? Het voelt alsof mijn hart in brand staat, terwijl ik hier buiten in me eentje, in de kou sta. Waar zijn al die mensen opeens die altijd zeiden dat ze achter me stonden? Ik kijk achter me en zie alleen een in zwart gekleed persoon, hij loopt wat ongewoon maar best haastig, ik haast me hij lijkt op mij te azen. Even vergeet ik de pijn, terwijl ik me snel richting het drukke plein.
Het voelt zo verrot dat gevoel van alleen zijn. Hij komt steeds dichter bij mij, ik krijg het voel dat hij wat wil van mij, ik zou niet weten wat, want ik ben toch platzak. Omdat ik me dat realiseer, stop ik en wacht ik tot hij voor me staat, ik heb niks te verliezen schreeuw ik naar hem, wat moet je van me? Weet je dat zeker?, vraagt hij. En je ziel dan? Dacht je dat die van jou was? Hij behoort toe aan Allah, Heer der Werelden, wanneer hij die woorden laat vallen, laat ik een stilte vallen, ik hoor mijn hart kloppen, alles valt op zijn plek, zou dit waarlijk Malik Al Mauwt kunnen zijn? De engel waar me hele leven lang over werd verteld dat als hij langskwam, je tijd hier op aarde voorbij was, is het hier nu over en uit voor mij?
Nee dit kan niet, ik ben nog zo jong, ik wil nog zoveel doen. Alsjeblieft geef me nog wat tijd schreeuw ik, onmogelijk antwoord hij, niemand krijgt uitstel zegt hij met een verheffende stem. Moet dit mij echt vandaag gebeuren, de dag waarop ik boos het huis uitrende vanwege de zoveelste nutteloze discussie met mijn vader, de dag waarop ik het huis boos verliet, terwijl mijn moeder met tranende ogen mijn stappen richting de deur volgde.
Ik weet nog dat ik spijt had, al het moment dat ik besefte dat ik me als een ondankbare zoon gedroeg en het werd erger toen ik naar de deur liep, hem opende en achter me dicht sloeg, ik weet nog dat ik een tijdje bij de deur stond en iets in mij zei: klop aan, maar door mijn trots klopte ik niet aan en ben ik de duisternis in gegaan. Is dit waarlijk hoe mijn leven zal eindigen? Mijn ouders thuis gelaten zonder liefdevolle woorden bij ze te hebben achtergelaten, ik had het me heel anders voorgesteld, het lijkt alsof ik ben beland in De Hel.
Het leven zit dus toch echt vol verrassingen, ik kan tussen alle angst die door me heen raast de vogeltjes horen zingen, het is tijd voor salaat Al Fadjr dringt tot mij door, en ik weet dat de tijd dringt, ik vraag hem of ik naar de moskee mag om de salaat te verrichten, zodat dat het laatste is wat ik heb gedaan, zodat ik knielend op de dag des Oordels mag wederopstaan. Genoeg zegt hij, hij grijpt naar mijn keel, ik doe mijn wijsvinger in de lucht en probeer de woorden La Illaha Illa Allah, Mohammadan Rasuloe Allah uit te spreken, echter het lukt me niet. Wat een einde denk ik in mij zelf, wat een pijn en verdriet.
Net dat mijn ziel mijn lichaam heeft verlaten, word ik wakker. Bismillah. Leef ik nog?, was het allemaal maar een droom?, begin ik in mezelf te praten. Ik werp een blik naar de klok: 04:10, ik realiseer me dat ik nog genoeg tijd heb om op tijd te komen voor Het Fadjr gebed. Ik maak mijn ouders wakker voor het gebed, kus ze beiden op hun voorhoofd en zeg ze dat ik van ze houd en dat ik richting de moskee ga voor het ochtend gebed. Taqaballa Allah zeggen ze beiden tevreden, ik geef ze de vredesgroet met een glimlach van oor tot oor en ga ervandoor.
De hele weg lang houd ik mijn tong vochtig met het gedenken van Allah, ik open de deur zeg de vredesgroet, zie wat broeders zitten in een groep, zij groeten mij allen terug, de adhaan wordt gedaan door de Muazzin, ietsje later komt de imam binnen gelopen. Hij staat vooraan met 2 volle rijen achter zich, een matige opkomst, blijkbaar hadden niet veel mannen vandaag zin om in de moskee te bidden voor de zon opkomt. Ik kan de telleurstelling van de imams gezicht aflezen, maar tegelijkertijd zie ik ook dat hij tevreden is dat wij aanwezig zijn.
Na de salaat voel ik me helemaal fit, totaal geen zorgen ik voel me zo dicht bij Allah. Ik besluit nog twee rakat te doen en maak ze de twee langste die ik ooit heb gedaan, terwijl ik opsta na de eerste soedjoed valt er een traan, velen volgen er die verdwijnen in mijn baard. Ik ga met mijn laatste soedjoed van start, mijn voorhoofd raakt het zachte tapijt en op dat moment eindigde mijn tijd. Malik Al Mauwt was langsgekomen en had mijn ziel op mijn meest geliefde plek genomen.
Dit verhaal is best oud, maar zeer zeker voor herhaling vatbaar.
Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen......
Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien "Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de zolder nog niet kunnen repareren.
Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen.
Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanazah-gebed (begrafenisgebed). "Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest.
De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden! Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans had gegeven om een goed mens te worden........?
Het verhaaltje dat ik jullie wil vertellen is waargebeurd, speelde zich af in Egypte (in de stad Alexandrië) en het was in de maand Ramadan (2000 of 2001).
Er waren eens 2 Egyptische beste vriendinnen, 1 gesluierde en de andere niet gesluierd. Die gesluierde is getrouwd en die andere nog niet, zij liep altijd in niet-islamitische kleren. Op een dag vroeg die niet-gesluierde aan de gesluierde: 'Ga je mee? Ik heb nieuwe kleren nodig en ik heb er mooie gezien.' Die gesluierde was slim en zei tegen haar: Oké, op 1 voorwaarde. Als je meegaat naar moskee want ik wil islamitische lessen volgen en dan kunnen we zo samen gaan winkelen waar je maar wilt.' Die niet-gesluierde was akkoord gegaan.
De les in de moskee was al begonnen, de imaam sprak over tawba(spijtbetuiging aan Allah), over de terugkeer naar Allah, over de Dag des Oordeels, enz. Het niet-gesluierde meisje begon te luisteren en er begon iets in haar zelf te bewegen. Toen de imaam gedaan had, begon ze te wenen en het enige woord dat uit haar mond kwam was 'TOUBT YA RABBI, TOUBT!( Oh God, ik heb spijt, ik heb spijt!). Ze wou zelfs niet naar buiten gaan! De laatste die overbleef was zij. De mensen zeiden haar:'Lieve dochter, kom naar buiten.' Zij bleef maar huilen en zei: 'Nee ik kan niet, ik ben beschaamd om zo naar buiten te gaan, geef me aub een hijaab(sluier) en een jeleba (lange islamitische kleed voor mannen en vrouwen), AUB! TOUBT YA RABBI TOUBT' De mensen hadden haar proberen overtuigen om naar buiten te gaan en dat ze haar dan een hijaab en jeleba zouden kopen maar zij weigerde en bleef maar huilen. Tot wanneer ze haar dan een hijaab en een jelaba hadden gegeven en meteen aangetrokken.
Toen ze juist naar buiten ging, kwam er een auto op haar af en ze was dood ter plaatse.
Toen ik dit verhaal hoorde, dacht ik van: 'Moge Allah haar ziel beschermen en haar naar het Paradijs sturen' Toen dacht ik ook op hetzelfde moment: 'Subhanallah, moet je eens zien hoe ze had geleefd (als niet-islamitische) en hoe ze stierf (als gesluierde moslima)'.
Met dit verhaal wil ik een boodschap sturen aan iedere broeder en zuster en zeggen dat het leven heel kort is (ook leef je tot 80 jaar, het is net of het maar 1 dag is dat we dan geleefd hebben).
Doe alles in deze wereld in de naam van God, de Barmhartige en Genadevolle (natuurlijk de goede dingen, vermijd slechte dingen te doen en als je dat doet vraag dan aan de Barmhartige om vergeving, Hij zal u dan zeker vergeven en helpen om het niet meer te doen, want Hij is Vergevensgezind en de Alwetende).
Doe goede zaken in deze wereld (die vlug zal vergaan )en je zult inchallah jouw beloning daarvoor krijgen in het eeuwige hiernamaals!
Moge Allah ons leiden op het rechte pad en al onze zonden vergeven.
Alle lof is aan Allah, de Heer der werelden, vrede zij met de profeet Mohammed, zijn familie, zijn metgezellen en zijn volgelingen die hem in vroomheid volgen tot de Dag der Opstanding.
Beste geliefde zuster, Ik hoop dat je de tijd neemt om het volgende te lezen InshaAllah ta3ala. Ik hoop dat je er iets mee zult doen en het niet zomaar verwerpt . Versla de shaytaan mijn geliefde zuster en lees dit!! Moge Allah je ervoor rijkelijk belonen.
Dit verhaal gaat over Latifa. Latifa is 19 jaar oud. Ze volgt de opleiding: PABO en volgt zo haar eigen wereldje. Ze heeft vaker problemen met haar eigen leven, maar kon haar toevlucht nergens vinden...
Het was een zondag en er zou een optreden zijn van Marokkaanse muziek zoals: Saoudi, Statti en noem het maar op. Ze kon geen kaartje meer bemachtigen dus besloot ze op internet rond te surfen, daar vond ze nog een meid die haar het kaartje verkocht had voor de prijs van 65,-. Zonder na te denken kocht ze gelijk het kaartje. Tenslotte Daoudi was voor haar een idool, zeg maar een soort voorbeeld man.....
Latifa was iemand die leefde in haar eigen modewereldje, ze volgde kledingswijze van de ongelovige vrouwen die zich schaars kleden in dit land, dit moest zij natuurlijk ook doen. Ze volgende ook de soaps Wannabe Next Top Model Jehannam, natuurlijk dat waren allemaal voorbeelden voor haar. Ondanks dat was ze vrij goed opgevoedt, ze hield er geen relaties op na alleen dat was het. Maar praktiseren daar was ze nog niet aan toe, ze maakte altijd afspraken met de shaytaan die haar influisterde ja morgen, ja morgen , ondertussen zou ze al 20 worden Mascha'Allah en nog steeds elke dag zegt ze: ja morgen ja morgen ja morgen. En wij alle moslims weten dat dit een van de grootste influistering is van de Shaytaan, maar wat doen wij , wij behandelen hem als kameraad. We laten hem de vervloekte shaytaan die niets dan de Hel toegewezen kreeg van Allah als rijdier gebruiken van ons. Als hij zegt ga naar links dan doen wij dat, zegt hij ga naar rechts dan doe we dat.....
Zo had Latifa ook menselijke Shaytaan vriendinnen die haar constant uitnodigde naar de weg van de verdorvenheid. Telkens nodigde zij haar uit naar feestjes en dergelijke verdorvenheid noem het maar op.
Allah zegt:
En hun (slechte) broeders doen hen nog verder afdwalen en zij houden daarna niet op (te dwalen)
Soerah Al Araf (7) aayah 201
Maar let op:
AL maanden waarschuwen zusters Latifa om terug te keren naar haar Heer, maar telkens stelde zij dit uit. Telkens namen de zusters haar mee om te beginnen, in ieder geval Allah te leren kennen en zijn profeet vrede zij met hem, maar telkens weigerde zij deze uitnodiging. Broeders bij haar gaven haar boeken om ze te bestuderen, maar die liet zij links liggen. Zusters gaven haar cd's met lezingen, maar die beluisterde zij niet.....
Telkens kreeg ze een waarschuwing om terug te keren tot Allah , omdat deze broeders en zusters het beste voor haar wilden en dat is de weg van Allah... En wat is er erger dan de weg weigeren en negeren van Allah...
Allah zegt ga rechtdoor en je krijgt alle middelen, boeken, lezingen, praatjes met zusters die jou alles willen uitleggen met geduld en ze zei ja is goed ja ja morgen, En als ze haar morgen tegenkwamen waarom was je niet op de lezing? ja ja morgen... Heb je de cd beluisterd die ik je had gegeven Latifa, ja klein stukje, de rest doe ik morgen.
O Kinderen van Adam, laat de Satan jullie niet in verzoeking brengen, zoals hij jullie voorouders uit de tuin heeft verdreven; hij nam hun kleding van hen weg om hen hun schaamte te tonen. Hij en zijn aanhangers zien jullie van waar jullie hen niet zien. Voorwaar, Wij hebben de Satans tot leiders gemaakt voor degenen die niet geloven.
De Shaytaan had haar in haar greep, hij had haar vastgeklemd. Telkens wanneer de zusters tegen haar zeiden zoek je toevlucht bij Allah, deed zij het omgekeerde. Telkens wanneer ze haar vertelden lees het boek, ging ze de modewereld bestuderen. Telkens wanneer ze haar vroegen om kennis op te doen over de HIjaab weigerde zij...
Allah subhana Wata3ala zegt:
Daarna zal ik zeker tot hen komen, van voor hen en van achter hen en van hun rechterzijde en van hun linkerzijde, en U zult de meesten van hen niet als dankbaren aantreffen.
Soerah Al Araf 7 aayah 17
De Shaytaan komt voor je achter je links en rechts van je
Nu gaat het gebeuren...
Het was zondag en Daoudi zou komen, daar was ze zo verliefd op, zowel muziek als hem zelf... Thuis was ze zich al aan het voorbereiden namelijk, kleding zo strak mogelijk namelijk een rok tot aan de knieën, Alles moest zichtbaar zijn voor haar broeders de hyena's.... Ze was namelijk van plan om er mooi uit te zien voor de buitenwereld.... De shaytaan had haar in haar greep zoals je leest. Terwijl de profeet vrede zij met hem, door vlam en vuur ging voor ons en de vrouwen heeft vertelt dat ze zich moeten beschermen en bedekken weigerde zij dit terwijl ze het wist!
Daar ging ze dan strak in pak met haar vriendinnen en vrienden in een auto, onderweg gingen ze zich al indrinken met Dounia-drugs, namelijk Muziek. Ze moesten zich indrinken met muziek, dansend en springend stopten ze bij een tankstation om inkopen te doen, zo ging Latifa buiten even een rondje voorproef doen en ze ging shacken met haar lichaam. Terwijl daar broeders en zusters ook aan het tanken waren, en een broeder riep nog naar haar: Vrees Allah o geliefde zuster!! Verkoop je lichaam niet aan de buitenwereld, maar ze trok zich er niets van aan!!!!
Eenmaal aangekomen was Latifa helemaal knock out ze zag zoveel mooie jongens, dus rende ze even naar de w.c. om zich nogmaals mooi te maken met haar vriendinnen....
Ze ging midden in de kring staan en ging haar lichaam verkopen, en ze ging dansen en springen ,noem het maar op terwijl alle mannen van haar genoten... Ze kreeg nog een paar complimentjes en een paar smile's van haar medebroeders dus nu ging ze nog beter haar best doen om haar lichaam te shaken....
Maar wat zei niet wist: Alles werd genoteerd elke handeling, blik en dit zijn niet mijn woorden o geliefde zuster:
Allah zegt in de Qoraan:
En voorwaar, er zijn zeker bewakers (engelen) over jullie. Eervollen, schrijvenden. Zij weten wat jullie doen.
Soerat Al-ienfitaar (82), AAYAH 10-12
Toen Daoudi aankwam rende zij naar hem toe voor het podium. Alsof ze iets zag wat ze nog nooit had gezien. Terwijl toen haar zusters zeiden kom naar de moskee weigerde zij. Luister een lezing ze weigerde. Maar een bevel van de Shaytaan die nam ze meteen op, kijk hoe het met ons gaat geliefde zusters...
Ze ging dansen en springen en noem het maar op dit ging door tot 2 uur in de nacht, sobhan Allah. Ze had zeker 7 uur lang gedanst voor haar idool.... Sobhana Allah 8 uur van haar leven had ze gegeven aan de Shaytaan, zonder enige spijt....
Toen het tijd was ging ze naar buiten, daar waren natuurlijk zoveel jongens met mooie auto's: ze smolt....
Ze vertelde haar vriendinnen dat ze even haar jas ging halen...
Toen Latifa naar binnen ging en haar jas pakte ging ze even naar de W.C. nog wat make-up haren op tutten. Maar toen gebeurde er HET!!!
De Dood des Engels overmande haar en kwam haar ziel halen!!!
Sobhana Allah, Geliefde zuster Latifa kreeg maanden waarschuwen ze weigerde en negeerde ze. Ze wou liever de Shaytaan volgen dan haar Heer en de profeet vrede zij met hem. Kijk hoe haar leven ten einde is gekomen en op wat voor manier. Ze hield geen rekening met de dood, ze hield geen rekening met haar Heer, terwijl Hij haar constant liet vermanen, door toespraken van haar broeders en zusters die het beste voor haar wilden, haar boeken gaven cd's maar ze weigerde dit....
Wiens woord is beter. Allah zegt in de Qoraan: Alif laam miem Thalikal Kietaboe Laha raiba feeh, Dit is het boek (de Koran) waaraan geen twijfel is,
Mijn geliefde zuster, ik wil je niet kwetsen maar alleen de realiteit showen waarin wij leven. We zijn Allah subhana wata3ala vergeten, omdat we ons niet willen verdiepen in de islam. Geloof mij o geliefde zuster als je weet met wie je te maken hebt Allah subhana wata3ala dan crieer je vrees en dan zul je Hem gehoorzamen. Toon berouw, Allah zal blij zijn met je terugkeer en Hij zal je vergeven, Want Allah vermeldt in de Qoraan:
Zeg: ' O mijn dienaren die buitensporig zijn tegenover zichzelf, wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Voorwaar, Allah vergeeft alle zonden. Voorwaar, Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige.
Soerah Az-ZOemar (39) aayah 53.
O geliefde zuster en broeder als je meeleest, dit is een belofte van Allah subhana wata3ala dat Hij je altijd zal vergeven mits je oprecht berouw toont en terug keert naar Hem... Innaka latoeglifoe Almi3ad.... U verbreekt geen beloftes. Allah verbreekt geen beloftes!!!
Mijn zuster, ik waarschuw je voor het feit om niet op deze manier te sterven te komen, want de Dood des Engels kan overal komen en elk moment!!! Niemand in deze wereld maar dan ook niemand, kan je vertellen wanneer je sterft, want die kennis is alleen bij Allah subhana wata3ala.
Vecht hard om die Hel te ontwijken, je doelstelling is die Hel ontwijken en er niet in te komen, door Allah subhana wata3ala te Gehoorzamen, Hem te volgen en zijn geliefde profeet Vrede zij met hem. Zorg ervoor dat je veel berouw toont zodat de zondes vergeven worden.
Mijn geliefde zuster Allah subhana wata3ala heeft ons meerdere malen in de Qoraan waarin wij dienen te geloven blindelings en de woorden van de profeet vrede zij met hem ook vermeldt dat:
Allah zegt in de qoraan over de wereld:
Jullie geven zelfs voorrang aan het wereldse leven.
Terwijl het Hiernamaals beter en blijvender is.
Soerah Al A'La 87 aayah 16-17
Daarnaast waarschuwt Allah ons in de Qoraan en zegt:
Maar wie zich van Mijn overdenking afkeert, waarlijk , voor hem is er een moeilijk leven en Wij zullen hen op de Dag der Opstanding blind laten verrijzen. 'Hij zal zeggen: ' O mijn Heer! Waarom heeft U mij blind laten verrijzen, terwijl ik (vroeger) het gezicht had.
Soerat Taa Haa 20 aayah 124-125
En je hart komt pas tot rust bij het gedenken van Allah , Hij zegt namelijk:
Degenen die geloven, en wiens harten rust vinden in het gedenken van Allah. Waarlijk, in het gedenken van Allah vinden de harten rust.
Soerat Ar-Ra'd 13 aayah 28
Allah subhana wata3ala zegt niet ja hart komt tot rust als je gaat dansen en een reis gaat afleggen om bepaalde Popartiesten te zien, Dit verergert jouw hart juist. Iets wat verdorven is kan je nooit tot rust laten brengen, en hoe kun je rust vinden bij een plek die Allah subhana wata3ala vervloekt, hoe kun je daar nu rust in vinden??????
Mijn zuster, ik sluit het hier af. Ik hoop dat we iets aan dit verhaal hebben en beter gaan nadenken over de Waarschuwingen van Allah subhana wata3ala.
Ooit komt er een dag dat de Dood des Engels ons allen komt halen, daarna worden we gewassen daarna wordt het dodengebed gehouden, daarna worden we met lijkengewaad in het graf gelegd. En dan begint voor ons of de zegening of bestraffing. Daar gaat je mooie gezicht je mooie lichaam zuster die je niet had bedekt die is nu aan het vergaan in de motten en maden... Denk erover na Insha'Allah ta3ala..
Kijk al het mooie wat Allah subhana wata3ala voor ons Heeft klaargelegd in het Paradijs, Geen oor heeft het gehoord en geen oog heeft het gezien Allahu Akbar...
Moge Allah subhana wata3ala ons allen laten behoren tot diegene die zullen welslagen en dat is het Paradijs betreden.
Ik vraag Allah subhana wata3ala mij te vergeven voor mijn fouten, de fouten komen van mij en van de Shaytaan.
Ik vraag Allah subhana wata3ala om ons te vergeven voor onze bewuste fouten en onbewuste fouten, onze eerste zondes, en laatste zondes, de open zondes en geheimen zondes....
Ik vraag Allah subhana wata3ala om ons allen te leiden, want waarlijk wie leiding ontvangt van Allah subhana wata3ala kan niet misleidt worden, en wie Misleidt wordt door Allah subhana wata3ala kan niet geleidt worden.
Een groep van studenten ging samen met een aantal docenten op excursie. Het was een reis waar veel te bezichtigen viel en de studenten moesten verslag maken van alles wat zij zagen tijdens dit uitstapje. In het begin trokken de studenten onder begeleiding van een docente erop uit in groepjes maar na een tijdje ging ieder zijn eigen kant op.
Onder de studente was er een jongedame die erg opging in het vastleggen van de bezienswaardigheden dat zij hierdoor ver afdwaalde van de groep. Na uren besloten de docenten te vertrekken met de bus terwijl zij de jongedame achterlieten zonder dat zij dit doorhadden. Toen de jongedame na verloop van tijd terugkeerde naar de verzamelplaats kwam zij erachter dat iedereen al vertrokken was. Tevergeefs riep zij nog om haar heen maar niemand was er meer die haar kon horen. Zij besloot dan maar ook om te gaan lopen in de hoop dat zij een dorp zou tegenkomen. Na een lange tijd te hebben gelopen en gehuild zag zij een kleine verlaten hut en besloot aan te kloppen. Een jongeman van eind twintig deed de deur open en vroeg haar verbaasd: Wie ben jij? Zij antwoordde: Ik ben een studente die hier op excursie met school is gekomen. Maar zij hebben mij achtergelaten en ik weet de weg niet terug. Hij zei toen: Je bent in een afgelegen gebied terechtgekomen. Waar jij naar toe moet is helemaal de andere kant op. Hij bood haar daarop aan om binnen te komen en de nacht in zijn hut door te brengen waarna hij haar in de ochtend zou helpen om thuis te komen. Zij mocht van hem op het bed slapen terwijl hij aan de andere kant van de kamer op de grond zou gaan slapen. De man maakte met behulp van een laken een scheidingswand tussen hem en de jongedame.
De jongedame was vervolgens op bed gaan liggen en bedekte uit angst zichzelf volledig, behalve haar ogen om in de gaten te houden wat de man deed. De man zat aan de andere kant een boek te lezen en opeens gooide hij het boek dicht Zijn blik richtte zich op de kaars die voor hem lag en na een tijdje plaatste hij zijn vinger voor een periode van vijf minuten boven de kaars. Het kon niet anders dan dat hij zijn vinger had verbrand. Dit ritueel verrichtte hij met al zijn vingers terwijl het meisje huilend en vol angst toekeek. Zij dacht bij zichzelf: Dit moet een djinn zijn die rituele handelingen verricht.
Geen van beiden wist die nacht te kunnen slapen. De volgende dag bracht de man de jongedame naar huis en eenmaal thuis aangekomen vertelde zij in een shocktoestand het verhaal van de man aan haar vader. Als gevolg van de angst die zij die nacht heeft moeten doorstaan werd zij de dagen daarop ziek en verliet haar kamer niet. De vader van de jongedame besloot daarom op zoek te gaan naar de jongeman.
Eenmaal de jongeman te hebben gevonden, vroeg hij hem de weg te wijzen zonder te vertellen wie hij was. Toen de vader met hem aan het praten was merkte hij op dat beide handen van de jongeman in verband omwikkeld waren. Hij vroeg hem naar de reden hiervan. De jongeman antwoordde: Twee nachten terug kwam er een mooie jongedame aan mijn deur en moest noodgedwongen de nacht bij mij doorbrengen. De shaytaan probeerde mij te verleiden tot het plegen van een zonde. Uit vrees iets te doen waar ik spijt van zou krijgen besloot ik mijn vingers te verbranden, de ene na de andere om daarmee mijn seksuele verlangens weg te branden. Ik wilde er alles aan doen om mijzelf niet aan de jongedame te vergrijpen. Dat zou mij namelijk meer pijn doen dan wanneer ik mijn vingers zou verbranden.
De vader was zeer onder de indruk van de jongeman en nodigde hem uit om met hem mee te komen naar zijn huis. Hij besloot om de jongeman met zijn dochter te laten trouwen, zonder dat de jongeman doorhad dat de dochter van deze man dezelfde mooie jongedame was die bij hem de nacht had doorgebracht. Op deze wijze beloonde Allah de jongeman voor het feit dat hij niet toegaf aan de shaytaan door zich te vergrijpen aan deze mooie jongedame met een huwelijksleven met dezelfde mooie vrouw.
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
