MashaAllah mooi verhaal....

Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld...
men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen...
Ik kan mij die nacht nog goed herinneren.
Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid.
Het was een avond vol lege woorden.
Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen.
Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte.
Ik roddelen over mensen en zij lachen.
Die avond maakte ik ze erg aan het lachen.
Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren.
Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte.
Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk.
Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had.
Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen.
Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen.
De lachende echo's van mijn 'grap' vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis.
Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming.
Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?'
Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!'
Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was.
Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe.
Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang.
Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had.
Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit
minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen.
Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af.
Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd.
Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij
berichtten over de komst van Salem (mijn zoon).
Meteen ging ik naar het ziekenhuis.
Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen
mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!'
Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen.
Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat
soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige
misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen
zien!'
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op.
Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen.
SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er
met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd.
Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden.
Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!'
We verlieten het ziekenhuis samen met Salem.
Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht.
Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis.
Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen.
Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem.
Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden!
Salem groeide en begon te kruipen.
Hij had een merkwaardige manier van kruipen.
Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen.
Toen ontdekten we dat hij mank liep.
Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was.
Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.
De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op.
In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven.
Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.
Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren.
Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen.
Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag.
Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes.
Salem werd groter en met hem mijn zorgen.
Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.
Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van.
De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan.
Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker.
Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima).
Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken.
Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem.
Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem.
Tien jaar lang heb ik hem genegeerd.
Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet.
Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was.
Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom huil je?!'.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen.
Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen.
Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij probeerde zich weg van mij te
verplaatsen!! Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?'
Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde.
Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem.
En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje
Omar,die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was.
En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij.
Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden.
Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren.
Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: 'Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem.
Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?'
Hij zei: 'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat'
Ik zei: 'Nee... ik zal met je mee gaan'.
Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet.
Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen.
Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen.
Hij weigerde en zei:'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.' Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging,
maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd.
De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden.
We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat...
of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven.
Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is?
Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen.
Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken.
Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond.
Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten.
SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij.
Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen.
Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden.
Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen.
Er waren nog wat mensen in de moskee Sunnagebeden aan het doen.
Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen.
Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder.
Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde.
Het was Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf:
'Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is'
Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis.
Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem,
maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.
Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste.
Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen.
Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof).
Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen.
Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan.
Ik las de Quran meerdere malen per maand uit.
Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven.
Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw.
Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem.
Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld.
Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.
Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen.
Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan.
Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies.
Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!
Ze was erg blij en ze moedigde mij aan.
Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl.
Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.
Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid.
Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen!
Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis.
Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde.
Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.
...Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte.
Haar stem was anders.
Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet) door.'
'InshaaAllah' antwoordde zij. En ze bleef stil.
Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen.
Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).
Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..'
Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging...
Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.
Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal.
Alsof ze deed alsof ze blij was.
Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?', 'Niets' zei ze.
Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is Salem?' Haar hoofd boog naar beneden.
Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen.
Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem! Waar is Salem???'
Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei:
'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'.
Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen.
Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.
Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen.
Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht.
De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!

Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop is lijkt beëindigd roep dan:Ya Allah (Oh Allah)!

Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de van de geweldige troon.

Let op!: Als het verspreiden van dit verhaal je te zwaar valt, verspreid het dan niet. Dan verdien je ook niet de beloning daarvan. En die beloning is geweldig.


-- EINDE VERTALING --


Salamou 3alaikoum oua rahmatoulah oua barakatouh