Voor de mensen die zeggen: Te lang verhaal, geen zin!

Zodra je begint te lezen valt het best wel mee

Broeder Younes!

Wie ben ik? Waar leef ik voor? Wat is het doel in mijn leven? Is er nou echt helemaal niets, of is er toch iets? En wat is dat dan? En als er een God is, waarom is er dan onrecht? Waarom is er armoede? Flashbacks, momenten van overpeinzingen nemen me mee naar de tijd voor mijn shahaada.

Soms zo vol van het leven, maar soms ook een enorme leegte. Tja het was me wat, die periode van blowen, drinken en feesten. Ik was jong, nadenkend, kritisch en wilde wat. Klinkt haast al cliché, maar toch was het zo.

Ik groeide op in een klein dorpje tussen Breda en Tilburg. Er woonde een aantal moslims, voornamelijk mensen van Turkse afkomst. Er was een kleine moskee. Tegen de tijd dat ik 17 was ging ik studeren in Tilburg aan de lerarenopleiding geschiedenis. Al in dat eerste jaar ging ik stage lopen op een multiculturele school in Tilburg Noord. Ik kwam er in aanraking met allerlei culturen, ik vond het razend interessant. Ik denk terug aan een Marokkaanse jongen die een mini koran aan zijn sleutelhanger had. Ik had er nog naar gevraagd en of hij zelf Koran kon lezen. De spanningen tussen moslims en niet-moslims waren al lichtelijk zichtbaar. 9-11 was ongeveer een jaar geleden, en de Islam was vaak in het nieuws. Ik vond het maar een vreemde religie, de Islam. Maar op een of andere manier hield het me bezig.

Daar lag ik dan, uitgeteld op me bed. Ik had geblowd en gedronken. Ik was nog wel helder. Ik dacht na. Is dit het dan? Straks me diploma halen, werken, af en toe nog stoned zijn. Ik dacht aan mijn vrienden. Sommige die al wat ouder waren hadden nog steeds hetzelfde patroon in hun leven, sommige van mijn familieleden trouwens ook. Ik wilde meer, maar was er wel meer? Ik twijfelde. Ben ik hier alleen om dood te gaan? Of is er meer? Ik twijfelde.

Ik kreeg nieuwe vrienden, waaronder sommige van Marokkaanse afkomst. Het was in de periode dat Theo van Gogh vermoord werd dat ik mijn vragen afvuurde op sommige Marokkaanse vrienden. Hoe kan dat dan? Schrijft de Islam dit voor? Is het zo gewelddadig? Een van mijn vrienden gaf een antwoord wat mij aan het denken zette:

Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Wat Mohammed B heeft gedaan kan niet elke moslim toegeschreven worden, wij als marokkanen worden voortdurend om onze mening gevraagd, alsof we een soort verklaring af moeten leggen. En Allah weet het beste!

Als er dan iets is, is het dan misschien Allah? Nee dat kan niet, de Islam werkt niet. Kijk maar naar de wereld, waar moslims zijn, zijn er problemen. En als er dan iets is, is het dan gewoon God, zonder een boek, zonder een profeet? En wat als er nou helemaal niets is, wat doe ik hier dan?

Het was een periode dat ik veel discussies voerde. En vaak kwam ik er niet zo goed van af. Op een dag kreeg ik een boekje: mensenrechten in de Islam. 3 dagen later gaf ik het boek terug met daarbij de aantekeningen waarin ik aan probeerde te tonen, dat het boekje onzin was. Ik hield er niet zo van om discusses te verliezen. Ik verslond nog een aantal boeken, en probeerde er fouten in te ontdekken. Maar in plaats daarvan raakte ik er van overtuigd dat er iets was. Maar of dat het Allah en de Islam was, daar was ik niet zeker van.

Ik zat in de trein, de bomen schoten snel voorbij. De lucht was helderblauw, de zon scheen. Ik staarde uit het raam. Ik dacht helemaal nergens aan. Ik was me aan het verwonderen. Het leek ineens allemaal zo perfect, de bomen, de lucht, de zon, de warmte die ik voelde op me gezicht. Er moest iets meer zijn. Er is een Schepper, iemand die dit alles heeft ontworpen. Ik zag de harmonie.

De boeken die ik vervolgens las, las ik met een open mond, een open blik, op zoek naar meer. Ik las de Tuinen der Oprechten, en kreeg inspiraties van de Hadith's. Ik verwonderde mij meer en meer over de schoonheid van de Islam. Als een kind dat aan een puzzel was begonnen, was ik flink op weg. De puzzelstukjes vielen feilloos in elkaar. Ik ging vaker op bezoek bij een Marokkaanse vriend van mij. Zag de Arabische Koran, hoorde de Koran, las de Nederlandse vertaling van de Koran.

Het was mijn eerste bezoek aan een moskee. Ik zou gewoon gaan kijken, samen met een vriend van mij en zijn vader. We zouden wat thee gaan drinken en wat koekjes eten. Ik was niet nerveus. Ik stapte binnen, ging langs de kant zitten. De mensen begroette mij vriendelijk. Het gebed begon, de Koran raakte mijn hart. Toen Amien door de moskee galmde kreeg ik kippenvel. Er is iets, en dat is de Islam. Nadat het gebed klaar was gingen we naar een kamertje in de moskee, samen met een andere jongen. We dronken thee, kletsen wat. Op den duur kreeg ik de vraag: dus wil je moslim worden? De vraag kwam eigenlijk best onverwachts, maar ik floepte er ja uit. Ik volgde mij hart. Ik sprak de getuigenis uit. Deed de Wudu en bad het volgende gebed mee. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld....

Ik hef mijn handen op voor mijn Heer, Allah, en bedank Hem, dat hij mij heeft geleid naar het Licht van de Islam. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Ik vraag aan Allah opdat hij mij een dankbare dienaar laat zijn, en dat hij mij vergeeft van mijn zondes. Ik vraag om Sabr in voor en tegenspoed. Ik vraag of hij mijn ouders en mijn dierbaren leidt naar het Rechte Pad. Ik vraag of hij de moslim Ummah één laat zijn. Ik vraag hem om een plek in het Paradijs voor en mijn dierbaren.

Dit is een verhaal van een jongeman

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.

Hij vertelt:
“ Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachtten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: “Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah…Heb toch vrees voor Allah!” en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: “Wees Allah dankbaar voor het geven van zo’n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.”

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: “Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst.” Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

De twee jongens

Twee jongens gingen eens op weg om een leraar te zoeken. Zij reisden vele dagen en nachten. Een van hen was de zoon van een bedelaar. Hij heette Mahmud en wilde alles over zijn geloof leren. Hij was erg enthousiast om een Sjaikh te vinden die hem les zou geven. De ander was de zoon van een rijke zakenman. Zijn naam was Hakiem en zijn verlangen om te leren was niet van hemzelf, maar van zijn vader. Deze wilde dat hij een geleerde zou worden en had al zijn hele loopbaan voor hem uitgestippeld.

Op de twintigste dag van hun reis stonden ze voor de eenvoudige woning van de Sjaikh Ahmad. Hakiem klopte ongeduldig op de deur. Toen de Sjaikh de deur opende, kuste Mahmud met respect zijn hand, en zei: "O meester, we willen uw leerlingen worden. Aanvaard ons alstublieft." De Sjaikh bekeek hen van top tot teen en zei: "Voor jullie mijn huis binnen mogen komen, moeten jullie die berg beklimmen en mij het ei van een arend brengen."

De jongens gingen op weg en zochten naar het nest van de arend. Maar toen zij de voet van de berg bereikten, zei Hakiem: " Ik weiger deze berg te beklimmen voor één ei. Ik wacht hier wel op je tot je terugkomt." Mahmud keek naar zijn vriend en zei: "Wees gehoorzaam Hakiem, dan kunnen we allebei leerlingen worden van deze wijze Sjaikh." Maar Hakiem ging tegen een boomstam zitten en deed alsof hij meteen in slaap viel.

Mahmud klom en klom en op zijn tocht kwam hij zelfs wilde dieren tegen en kreeg steeds meer honger. Hij hield echter vol totdat hij werkelijk het nest van een arend zag. Er lag één ei in. Hij nam het onmiddellijk en begon aan de lange afdaling, terug naar het huis van de Sjaikh.

Toen hij uiteindelijk de boom bereikte waar Hakiem tegen zat te slapen, rende hij naar hem toe en riep: "Kijk, Hakiem, ik heb inderdaad een arendsei gevonden." Hakiem vroeg of hij het even mocht zien en Mahmud gaf het aan hem. "Mahmud", zei Hakiem, "Je zult wel erg moe zijn van die klim. Waarom ga je niet even wat rusten onder die boom?"

Daar had Mahmud eigenlijk wel zin in. "Heel even dan", zei hij en toen hij zich uitstrekte werd hij overmand door de vermoeienissen van de klim en viel in een diepe slaap.

Hakiem grijnsde en liet hem daar achter, waarna hij het ei naar de wijze Sjaikh bracht. Deze liet hem binnen en terwijl Hakiem het ei voor zich uit hield, liep hij naar de Sjaikh toe. Hij zei: "Ik heb gedaan wat u van ons vroeg, vertel me nu alstublieft de geheimen van alle dingen zodat mijn vader tevreden over mij kan zijn."

De Sjaikh vroeg zachtjes: "Hoeveel eieren waren er in de nest?" Hakiem werd nerveus, want hij had deze vraag niet verwacht. Hij loog snel dat er twee eieren hadden gelegen. Toen zei de Sjaikh tegen hem: "Dit is niet het ei dat ik wil hebben. Breng het terug naar het nest en breng me het andere ei." Hakiem werd kwaad en riep: "Ik ga die berg nooit van mijn leven voor jou beklimmen, oude man." En hij gooide het ei op de grond.

Op dat moment kwam Mahmud helemaal overstuur aan de deur. "Meester, ik heb gefaald mijn taak te volbrengen", zei hij. Maar de Sjaikh antwoordde: "Nee, je hebt het heel goed gedaan, want de schrammen op je benen en de scheuren in je kleren zijn voldoende bewijs dat jij je taak hebt volbracht. Mahmud werd door de Sjaikh naar zijn madrassa (school) gebracht, waar hij hem voorstelde aan de andere leerlingen.

Godsbewustzijn

Al gauw bleek hij de oogappel van de Sjaikh te worden. De andere leerlingen waren een beetje jaloers op hem. Maar omdat ze geleerd hadden dat afgunst een slechte eigenschap is, vroegen ze openlijk aan de Sjaikh waarom hij meer van Mahmud hield dan van zijn andere leerlingen. "Ik zal het jullie laten zien waarom", zei hij. De volgende morgen gaf hij al zijn leerlingen een kip en een scherp mesje. "Ieder van jullie moet zijn kip slachten op een plaats waar hij door niemand gezien kan worden", zei hij, en alle leerlingen vertrokken met hun kip.

Mahmud liep en liep, maar hij vond geen enkele geschikte plaats. Alle leerlingen waren al terug bij de Sjaikh en hadden hun geslachte kippen op de binnen plaats gelegd. Uiteindelijk kwam Mahmud aanlopen. Treurig hield hij zijn kip, die nog springlevend was, onder zijn arm en liep langzaam naar de Sjaikh. "Waar kom jij vandaan, Mahmud", zei de Sjaikh, "iedereen heeft zijn kip al geslacht en jij loopt nog te treuzelen?"

"Ik ben overal geweest", verzuchtte Mahmud, "maar ik kan géén plek vinden waar Allah Soebhanahoe wa Ta'aala mij niet kan zien..."

"Begrijpen jullie nu waarom ik van Mahmud hou?", vroeg de Sjaikh.

Beheers je tong

Mahmud was nu al jaren leerling van zijn Sjaikh, toen hij de Sjaikh hoorde vertellen over het misbruik van worden. Hij zei: "De zwaarste last die we van de ene naar de andere plaats kunnen dragen bestaat uit worden. Als we iets horen en we vertellen het door aan iemand anders, is dat een zware last. Waarom praten wij graag over anderen? Misschien denken wij dat het ons macht geeft iets te weten over iemand anders. Maar het is vals gevoel.

Waarom zeggen we met dezelfde tong waarmee we Allah Subhana wa ta'Ala herdenken, "ik haat je", tegen iemand? Is dat niet het domste wat we kunnen doen?"

Zoet en bitter

Toen de oudste dochter van de Sjaikh de huwbare leeftijd had bereikt waren er veel huwelijkskandidaten. De Sjaikh besloot hen op de proef te stellen. Hij vroeg hen: "Ik wil dat jullie mij het zoetste brengen dat er op deze wereld bestaat." Iedereen kwam met iets zoets.

De een bracht honing, de ander zoet geurende bloemen of gebak. La het zoete dat verkrijgbaar was, werd voor de Sjaikh neergezet. Natuurlijk had Mahmud weer iets bijzonders. Hij kwam met een tong binnen die hij bij een slagerij had gekocht.

"Wat is dat?", vroeg de Sjaikh, "Is dit een grap, wat bedoel je hier me?" Mahmud zei: "O Sjaikh de tong is het zoetste ding ter wereld. De woorden die van een tong komen kunnen een gebroken hart heel maken en een zieke kunnen ze genezen. Zij kunnen een ongelukkig mens blij maken en de waarde van het leven weer doen inzien. Werkelijk de tong is het zoetste dat bestaat." De Sjaikh knikte en zei: "Deze ronde heb jij gewonnen."

Hij richtte zich tot het hele gezelschap en zei: "Ik wil dat jullie mij morgen het bitterste ter wereld brengen."

De volgende morgen werd de kamer van de Sjaikh vol gezet met bittere dingen.

Bittere groenten, kruiden, planten, uien, zaden, etc. Uiteindelijk kwam Mahmud binnen met een doos. Toen hij die openmaakte haalde hij er dezelfde tong van de vorige dag uit.

Verbaasd vroeg de Sjaikh: "Hoe kan het ding dat je gisteren het zoetste van de wereld hebt genoemd vandaag het bitterste zijn?" Nederig sprak Mahmud: "Mijn Sjaikh, als de tong bittere worden spreekt kan het een gelukkig persoon verdrietig maken. Het kan een hart breken en giftig zijn als van een slang." Aarzelend sprak de Sjaikh: "Ik krijg de indruk dat je de tweede ronde ook hebt gewonnen. Kom jij mar met mij eens mee naar binnen."

Toen zij binnen waren, vroeg de Sjaikh hem koffie te maken. Nadat Mahmud koffie, suiker en water in een koffiekannetje had gedaan, begon het water te koken boven het houtskoolvuurtje. "Nu ga ik je de derde vraag stellen", zei de Sjaikh, "Wat heeft dit water te vertellen?" Voor het eerst zweeg Mahmud en stond perplex.

"Denk goed na en kom mij morgen het antwoord brengen", zei de Sjaikh.

Peinzend verliet Mahmud zijn Sjaikh.

Wat mij brandt is van mij...

Hier komt de romantiek om de hoek kijken, want het bleek dat de dochter van de Sjaikh al enige tijd een oogje op deze arme maar intelligente leerling van haar vader had.

Tijdens deze test bevond zij zich in de kamer ernaast en had het gesprek gevolgd.

"Vader", zei ze poeslief, toen ze voor hem een kopje koffie maakte, "Wat een interessant geluid maakt dat borrelende water toch, wat zou dat kunnen betekenen?"

Hij bekeek haar een paar seconden met opgetrokken wenkbrauwen en zei toen: "Goed, ik zal het je vertellen. Het water vertelt, "Ik was een druppel in een wolk, daarna viel ik op de aarde. In de aarde kwam ik bij een zaadje. Dat zaadje werd een plantje en dat groeide uit tot een boom. Een houthakker hakte de boom om en maakte er brandhout van.

Toen werd dat brandhout hier in dit houtskoolkomfoortje gedaan, het werd aangestoken en doet nu het water koken. En dat water zegt: "Dat wat mij verhit is van mij."

"Wat een prachtige verhaal", zei de dochter en trok zich terug in haar eigen kamer waar ze alles opschreef en via een dienstmeisje naar Mahmud stuurde.

De volgende morgen vond weer het koffieceremonieel plaats. Terwijl Mahmud het steelpannetje langzaam heen en weer bewoog boven de vlam, vroeg de Sjaikh: "En, Mahmud, kan je me nu vertellen wat het water vertelt?"

Mahmud deed alsof hij in diepzinnige gedachten verzonken was en vertelde toen langzaam het verhaal van de brief die hij ontvangen had.

"Dus", zei hij: "Het water zegt, dat wat mij brandt is van mij." Het gezicht van de Sjaikh had een lichte blos gekregen. "Ja", zei hij, "en dat wát mij brandt is van mij.

ELL HAMDOULILLAH zeggen of het nou goed of slecht gaat

Het leven… zo moeilijk om om te geven, maar zo makkelijk om te verafschuwen.

Zo moeilijk om er in te geloven, maar zo makkelijk om te vergeten.

Allah(Swt) heeft het leven gemaakt vanuit Zijn handen, vanuit Zijn woorden en vanuit Zijn daden, als we het leven zo erg haten waarom zeggen we dan dat alles van Allah(Swt) mooi is?

We kunnen niets van Allah(Swt) zien, maar één ding wat overduidelijk van Allah(Swt) is, is de wereld die Hij ons heeft gegeven…waarom haten we die dan zo?

‘’Het leven is hard’’, horen we mensen vaak zeggen..is dat zo??

Wanneer een mens je pijn doet, wanneer een mens niet nadenkt voordat hij/zij je hart breekt, is het leven dan hard of maakt dat de mensen dan hard??

Het klopt dat mensen ook uit de handen en de woorden van Allah(Swt) zijn gemaakt..maar is iedereen zijn imaan zo sterk in Allah(Swt) dat we allemaal zijn taken volgen om genadevol met de mensen te zijn in plaats van hard te zijn?

Als wij allemaal persoon voor persoon een open hart hadden , leefden andere mensen uit de wereld nu niet met een gebroken hart.

Want zijn wij niet allemaal de reden dat mensen een reden hebben om te stoppen met geloven of stoppen met hoop hebben?

De tijd wanneer jij ’s avonds je ogen dicht hebt, zijn er mensen verlaten op de wereld, tranen aan het laten vallen vanuit een hartkreet..maar wie hoort hun? Het geld dat mensen naar een goed doel sturen???

Hoort die de pijn van mensen…vult dat een plek in hun gebroken harten?

Wanneer een naaste je verteld dat iemand het niet redt in zijn eentje, laat diegene de aanwezigheid van Allah(Swt) zien, want niets kan die persoon weer laten voelen wanneer het gevoelloos is en niets kan diegene rust in spreken wanneer die gene woede voelt.

Wanneer je pijn voelt van binnen..dat je voelt dat je tranen vanuit je hart vallen en je ziel ervan zinkt, rijk dan je handen naar de woorden en de daden van Allah(Swt), want mijn zuster/broeder zal Allah(Swt) jou ooit pijn doen als een vriend of vriendin die je je geheimen verteld, die over een jaar het misschien zou door vertellen of het eigenlijk niet zo veel kan schelen?

Zou Allah(Swt) ooit alleen naar je luisteren en tegen je zeggen, Het spijt me voor je, maar ik kan niets voor je doen?

We leven met mensen op de wereld om je hart bij uit te luchten, maar we leven vanwege Allah(Swt) omdat Hij onze harten draagt..

Wanneer jij voelt met Hem, wanneer jij Hem opzoekt wanneer je tranen vallen..niemand zal je tranen opvangen dan Hij, niemand zal naar je luisteren als Hij, niemand zal je vergeven als Hij, maar dan ook niemand zal je weer laten geloven als Hij..

We leven allemaal met pijn mn broeder en zusters..maar het gaat erom hoe jij het oplost, Allah(Swt)is boven je om naar je te luisteren, spreek je woorden dan naar Hem toe.

En hoe lang je weg ook is..hoe hobbelig je weg ook is, zeg nooit dat je geduld op een gegeven moment op raakt, want de mensen die wij op tv zien die al boven de 50 jaar zijn en nog nooit meer dan 10 euro in hun handen hebben gehad, die nog nooit liefde hebben gevoeld, die nog nooit een moeder of vader figuur hebben gehad, die nog nooit een vriendin/vriend hebben gehad en mn broeders en zusters nog STEEDS LACHEN!!!!

Dat de tijd wanneer wij huilen om liefdesverdriet en denken dat we de liefde van onze leven zijn verloren, hun huilen omdat ze worden misbruikt door de man waar ze mee moesten moeten trouwen.. Hoe blij mag jij dan zijn dat jou vriendje of vriendin alleen maar is vreemd gegaan of je niet meer ziet zitten?

Dit is geen mooi verhaal hoe je het leven ook kunt bekijken, dit is het leven die in je ogen ziet maar jij je ogen voor dicht doet..

Je bent geboren als een leeg kind en het leven zit vol met mooie gebeuren en dingen..vul je zelf met het mooie zodat je later niet terug kijkt op de dagen dat je verloren hebt laten gaan.

Hoeveel pijn een mens je ook doet, het is niet aan jou om die persoon weg te sturen of terug te pijnigen, dat is aan Allah(Swt).

Accepteer het leven zoals het komt, leer van de dagen dat je verdriet hebt gevoeld en zeg altijd tegen alles ELL HAMDOULILLAH, want voor je het weet ben je het allemaal kwijt en dan wil je nog maar 1 ding terug en dat is naar het leven wat jij denkt dat nu zo hopeloos is…

Vergeet niet de dingen die je wel hebt in je leven, voordat je alle dingen op noemt die je niet hebt.

InshaAllah zal Allah(Swt) met ons allen zijn maar voordat Hij met je zal zijn, moet je Hem opzoeken..rijk naar Zijn pad en Hij zal je voetstappen volgen.

Salam a3leikum.

Bismillah ie rahman ie rahiem,

Echte liefde

Wanneer de liefde tussen twee echtgenoten niets te maken heeft met kinderen of geld
en wanneer het niets te maken heeft met uitstapjes of dergelijke
Het is slechts liefde...
Dat jij (de vrouw) van je echtgenoot omwille van Allah houdt,
als je van je echtgenoot omwille van Allah houdt, dan moet je van hem houden indien hij vrolijk en gezellig is en liefdeswoordjes vertelt.
En je moet van hem houden indien hij gestrest, verdrietig, boos, depressief is en niet spreekt
Wanneer jij (de man) van je echtgenote houdt omwille van Allah, dan moet je van haar houden indien zij opgemaakt en mooi gekleed is,
en indien zij vrolijk, rustig is en gezellig praat. Je moet ook van haar houden indien zij ziek, gestrest, verdrietig en boos is.
En ook indien zij om zaken vraagt of zaken afwijst.

Degene die liefheeft zal niet haten...

Dit is de liefde wanneer het omwille van Allah is.

Wanneer je van hem houdt omwille van Allah dan hou je van hem indien hij geld bezit en indien hij geen geld bezit, indien hij uitgaven doet en wanneer hij geen uitgaven doet. Indien hij ziek is of hij gezond is, en of hij jong is of oud.


Wanneer je van haar houdt omwille van Allah, dan hou je van haar als zij spontaan is, jou bedient en indien zij jou niet bedient, zij bij jou thuis is of bij haar familie zit, jij bij haar thuis bent, of je van haar afwezig bent.


Dit is de liefde die we vandaag de dag in huizen missen...

Wanneer het huis (huwelijk) wordt gebouwd op de liefde van Allah!
Dit huis is volgens principe gebouwd omwille van Allah en omwille van de liefde van Allah
Als het dus omwille van Allah en het pad van Allah is, dan zal alles tussen deze 2 harten genegenheid creëren en hij zal deze harten doen slagen en gelukkig maken

Het is mogelijk dat een klein woordje het huis in volle vreugde en gelukkigeheid brengt, ook kan een klein woordje een scheiding veroorzaken

slechts één klein woordje...
Als je er dus in gelooft dat het raadsel van de tong in de handen van Allah ligt....

Allah die alles heeft doen spreken- deed ook ons spreken ( Surat Fussilat 41:21)
Allah is de gene die jou doet spreken en hij doet haar spreken

De gehele zaak keert terug bij Allah...
Geef het over aan Allah dan zullen jullie vrede hebben, begunstigd zijn, gelukkig worden en welslagen

Salam a3leikum warahmatoe Allah wabararakatoe

De vier vragen die Allah swt ons stelt...

Allah (s.w.t.) heeft ons geschapen om 'ibada voor hem te doen. Wij zijn geschapen om Hem te aanbidden en zijn leiding te volgen. Dit doel moet terugkeren in onze tijdbesteding en levensinvulling.

Van de 60 jaren dat een mens leeft (inshaAllah) besteed een gemiddeld persoon ongeveer 20 jaar aan slapen (8 uur per dag), 20 jaar aan werken/studeren (8 uur per dag), 4 jaar aan eten, 4 jaar aan douchen, en dan niet te vergeten hoe lang men tv kijkt, op de pc bezig is of in de file staat. De vraag is "Hoeveel tijd binnen die 60 jaren wordt er aan 'ibada besteed?" Hoe lang doet men over het gebed? Hoe vaak gaat men naar de moskee? Hoe vaak of lang doet men du'a of dergelijke?

Deze dunja (wereld) moet je in je handen hebben en niet in je hart. Het wereldse leven is iets materieels en tijdelijks. Het belang dat je eraan hecht is puur voor het wereldse gemak en niet voor je toekomst in het Hiernamaals inshaAllah.

Twee zegeningen waar wij onverantwoordelijk mee omgaan zijn:

Kracht; je lichaam en je gezondheid. Gun je lichaam de rust die ze nodig heeft maar gebruik daarentegen alle kracht die je eruit kunt halen om jezelf en anderen mee te bevoordelen.

Tijd; Denk na over wat je met je tijd doet en verdeel je tijd over belangrijke zaken/bezigheden.

Evaluatie is een belangrijk onderdeel van tijdbesteding. Denk van tijd tot tijd na over hoe je jou tijden hebt doorgebracht/ingevuld en ga na of dat een goede tijdbesteding was. Het is goed om soms even te stoppen en de tijd te nemen om even 'van de wereld' te zijn en stil te staan bij hoeveel tijd je aan 'ibada hebt besteed.

Een voorbeeld:

Time = money (in wereldse termen zou je met het onnuttig besteden van tijd een boel geld verliezen)

Time = 'ibada (met het onnuttig besteden van je tijd loop je tijd mis die je aan het aanbidden van Allah had kunnen besteden)

Verdeel je tijd zodanig dat iedereen die 'recht' op jouw tijd heeft zijn haq (deel) krijgt:

Maak tijd voor Allah (d.m.v. Koran, du'a, bidden etc)

Maak tijd voor familie (ouders, broers/zussen etc)

Maak tijd voor jezelf (rust, eten, evalueren etc)

Maak tijd voor werk/studie

Maak tijd voor sociale relaties (vrienden, buren, behoeftigen etc)

Een ieder is in verlies behalve degene die gelooft en goede daden verricht en sabr heeft. Tussen leven en dood is niks anders dan een goede tijdbesteding. Op de Dag des Oordeels kan alleen jouw goed besteedde tijd je helpen.

De dienaar van Allah (s.w.t.) zal op de Dag des Oordeels geen stap kunnen zetten zonder vier vragen te beantwoorden:

Wat heb je met jouw lichaam/gezondheid gedaan?

Waar heb je jouw bezit vandaan?

Waaraan heb je jouw verdiensten besteed?

Wat heb je met je geworven kennis gedaan?

Vergelijk bovenstaande vragen met een examen. Stel, dat je morgen van je docent de vragen van het aankomend tentamen/examen zou krijgen. Zou je dan niet als een gek al die vragen gaan leren zodat je goed zal presteren? Zo moeten we de 4 vragen ook zien. Het zijn examenvragen als we straks voor Allah (s.w.t.) staan. En als we ons nu goed voorbereiden zullen we het straks (inshaAllah) makkelijker hebben.

Bereid je voor op wat er na het wereldse leven zal komen. Dat wil niet zeggen dat je niet mag genieten van het wereldse leven, integendeel! Eet van de schoonheden die je aangeboden worden in het leven. Wees niet te rechts en niet te links. Islam biedt het middenpad. Indien wij succesvol willen zijn dienen wij dingen te combineren.

Leef alsof je altijd zult leven maar leef tegelijkertijd alsof je morgen zult sterven. Geniet van het leven maar onder leiding van Allah (s.w.t.).

Zoals Allah (s.w.t.) de wereld en de mens heeft geschapen heeft Hij ook een handleiding geschapen. De handleiding die wij van Allah (s.w.t.) hebben meegekregen is de Koran, de sunna en andere bronnen ( consensus, vergelijking) om het leven zo succesvol mogelijk in te vullen en te beleven.

Verjaardag: elk jaar dat je ouder wordt is een jaar dichter tot de dood. Vier je verjaardag voor jezelf, op een manier zodat jij er wat uit kunt halen. Evalueer het afgelopen jaar en denk na over de komende jaren inshaAllah.

Genot: Je kunt van het leven genieten op een manier die Allah goedkeurt. Een mens heeft geen drank en drugs nodig om van het leven te genieten. Allah (s.w.t.) verbiedt ons geen zaken die goed voor ons zijn. Hij behoedt ons slechtst voor hetgeen slecht is voor onze lichaam en geest opdat wij inshaAllah langer en gezonder zullen leven en zodoende kunnen genieten van het leven.

Het leven van het wereldse leven is goed te combineren met de voorbereiding op het Hiernamaals. In al hetgeen je doet kun je (bijvoorbeeld d.m.v. je intentie) tevens je 'ibada uitoefenen.

Tips om je imaan te versterken:

Vrees Allah (s.w.t.)

Zoek kennis over Allah en zijn Schepping

Praktiseer de kennis die je opdoet (stof omzetten in daden)

Bezoek lezingen en islamitische bijeenkomsten

Geef de geleerde kennis door aan anderen

Kies je vrienden zorgvuldig uit

Lees de Koran (genezing voor je hart en ziel)

Ahmed en zijn Opa (ontzettend wijs Verhaal)

Ahmed was een jongen van tien jaar die een rustig en gelukkig leventje leidde met zijn moeder, vader en opa.

Allen woonden zij in één groot huis.

Ahmed deed erg goed zijn best op school.

Ook hield hij veel van zijn familie, was gehoorzaam tegenover ouderen en bad altijd op tijd.

Met zijn oude opa had hij de leukste tijden.

Zo vertelde opa hem vaak mooie verhalen en zouden ze vaak kletsen tot laat in de avond. Ja, hij hield veel van opa.

Op een dag, nadat Ahmed klaar was van school en zijn huiswerk had gemaakt, ging hij zoals gewoonlijk naar de kamer van opa en groette hem.

Ahmed ging naast opa zitten en vertelde hem wat hij allemaal geleerd had op school. Even later kwam Ahmed’s vader binnen.

Hij zei: “As-Salaamoe cAlaykoem,” en ging aan de andere kant van de kamer zitten. Hij bleef stil en het was duidelijk dat hij ergens mee zat.

Opa vroeg hem: “O zoon van mij, Wat is er met jou aan de hand? Het lijkt of iets je dwars zit.

Wil je mij misschien iets vertellen?”

Ahmed’s vader zei toen: “O mijn lieve vader, je bent de hele dag alleen en ik ben bang dat deze eenzaamheid jou geen goeds doet. Waarom probeert u geen vrienden te maken met andere mensen?”

Ahmed en zijn opa vonden deze vraag maar vreemd, het was dan ook de eerste keer dat vader over dit onderwerp sprak.

Opa vroeg toen: “Wat probeer je mij nu te zeggen zoon?”

Vader antwoordde: “Mijn vrienden hebben mij verteld over plaats waar vele ouderen bij elkaar komen om gezellig in de avond te kletsen, vrienden maken en leuke dingen doen.

Zou u het leuk vinden als wij daar morgen naartoe zouden gaan?”

Ahmed vond het allemaal maar een beetje vreemd en vertrouwde vader maar niet helemaal.

Hij had nog nooit gehoord van zo een plaats.

Opa daarentegen vond het een mooi plan en was erg geïnteresseerd.

Hij zei dan ook met stralende ogen: “Breng me er morgen gelijk heen als het kan, O mijn zoon!”

Vader lachte wat onwennig en zei: “Dat doen we!”

Ahmed had nog steeds zijn twijfels wat betreft die plaats.

“Ik vraag me af wat het geheim zou kunnen zijn achter die plaats?”, zei Ahmed tegen zichzelf.

Hij vroeg vader: “Mag ik mee pa?”

Maar vader fronste zijn voorhoofd en zei: “Nee, je kunt niet mee. Jij moet naar school en daarna moet je nog jouw huiswerk maken.”

Opa die helemaal in een blijde bui was zei: “Natuurlijk kun je wel mee, kleine Ahmed, maar eerst moet je jouw huiswerk afmaken.” Toen school uit was rende Ahmed snel naar huis en ging meteen aan zijn huiswerk zitten want hij moest en zou meegaan.

Toen het tijd was om te vertrekken, was Ahmed helemaal klaar.

Hij was erg nieuwsgierig om het geheim achter die plaats waar vader het over had te ontdekken. Met z’n drieën stapten ze in de auto en vertrokken. De weg die zij namen was nogal lang, maar ze kwamen uiteindelijk aan.

En inderdaad, Ahmed zag de plaats waar zijn vader het over had. Ahmed zag vele ouderen en opa begon al snel een praatje met hen te maken.

Boven de voordeur hing een groot bord met daarop in grote zwarte letters geschreven:

‘Bejaardenhuis’.

Ahmed schrok.

Zou vader van opa afwillen door hem in het bejaardentehuis achter te laten?

Dat zou toch niet waar zijn?

Waarom zou vader opa in de steek laten?

Deze vragen raasden allemaal door het hoofd van Ahmed.

Hij werd erg onrustig. De gedachte lieve opa te moeten verliezen hield hem helemaal in de greep.

Toen vader zag dat opa het naar zijn zin had, trok hij Ahmed snel mee en verliet het bejaardenhuis. Ahmed had wel door dat zijn vader af wilde van opa en al snel had Ahmed een slimme manier bedacht om zijn opa te redden.

Maar veel tijd was er niet meer, hij moest dus opschieten.

Vader startte de auto en zij lieten het bejaardenhuis achter zich. Vader deed erg kortaf en het leek alsof hij elk gesprek met Ahmed probeerde te vermijden, maar Ahmed had geen tijd te verliezen en vroeg:

“Pappa, waar is opa?”

Vader antwoordde: “Wij hebben hem in het bejaardenhuis achtergelaten.”

“Maar waarom?”, vroeg Ahmed.

Vader antwoordde stuntelend: “Dat is de plaats waar oude mensen hun laatste dagen doorbrengen.”

Ahmed bleef even stil en vroeg: “Vader, hoe heet de straat waar dat bejaardenhuis staat?” Vader antwoordde geërgerd: “De straat heet Gelukzaligheid.”

“En hoe heet deze buurt?”, wilde Ahmed weten.

Vader antwoordde: “Deze buurt heet Vrederust.”

Ahmed vroeg: “En hoe heet…….” Maar geïrriteerd onderbrak vader hem en schreeuwde: “Komt er ooit een eind aan die vervelende vragen? En waarom stel je zulke vragen?”

Ahmed antwoordde kalm en zeer bedacht:

“Ik vraag naar het adres zodat ik jou later ook daarheen kan brengen wanneer jij oud bent, zoals jij opa daarheen hebt gebracht. Denkt u dat ik niet weet wat een bejaardenhuis is?!”

Vader schrok van de scherpe opmerking van Ahmed en verloor bijna de concentratie over het stuur.

Hij stopte aan de kant en kon alleen verbaasd staren naar zijn zoon. Hij wist niet wat hij moest zeggen.

Ahmed werd verrast door zijn vader die zijn handen voor het gezicht hield. Vader had spijt van wat hij had gedaan en begon te huilen. Ahmed legde zijn hand op de schouder van vader en zei: Ik smeek je vader, laten we teruggaan om opa mee terug te nemen naar huis?”

Ahmed’s vader kon niets inbrengen tegenover de onschuld van Ahmed, zijn goede hart en grote liefde voor opa.

Vader keerde dan ook terug om, zoals Ahmed vroeg, opa op te halen. Toen vader opa zag begon hij te huilen en kuste uit spijt zijn hand. Alhoewel opa niet door had wat de reden hiervoor was! Het allerbelangrijkste was dat vader een belangrijke les had geleerd van zijn kleine slimme Ahmed, namelijk dat je altijd goed moet zijn voor je ouders en dat je hen altijd moet helpen.

Allah zegt namelijk wat met het volgende vertaald kan worden:

“En jullie Heer heeft bepaald dat jullie niets dan Hem alleen aanbidden, en goed zijn tegenover de ouders.

Als een van de twee of beiden de ouderdom bereiken terwijl jij nog leeft, zeg dan nooit ‘Oef’ tegen hen, snauw hen niet af en spreek tot hen een vriendelijk woord.

En wees zachtmoedig voor beiden, en nederig en liefdevol, en zeg:

,,O mijn Heer, schenk hun genade zoals zij mij opvoedden toen ik klein was.”