Deze is mashallah

Allah de meest Barmhartige de Genadige,
Het is heet, snikheet. Hij komt aan gelopen met kleine passen door het hete woestijnzand, zijn benen lijken wel van lood. Helemaal vermoeid probeert hij zich staande te houden en vooruit te komen, buiten zijn krachten. Toch geeft hij niet op en loopt vastberaden door. Eindelijk bij zijn dorp aan gekomen, komt hij te staan voor een immense stilte; verlaten helemaal verlaten. Er is letterlijk geen hond te bekennen. Het hele dorpje ligt in puin. Het is duidelijk dat dit niet vanzelf is gebeurd. Nee, alles maar dan ook alles is overhoop gehaald. Geen huisje staat nog overeind. Hij kijkt verbaasd rond en hoort alleen de meeuwen boven zijn hoofd tjirpen. En daarna weer de onverdraaglijke stilte. 'Wat raar' denkt hij, wat zou er aan de hand zijn? Hij loopt verder. Zijn ogen worden ineens heel groot van omvang, hij kan zijn ogen duidelijk niet geloven. Er liggen een paar lichamen helemaal verminkt op de grond. 'Bij Allah, wat is hier gebeurd!' Hij loopt naar de lichamen toe en voelt of er nog enige levende onder hen is. Nee, helaas geen levende te bekennen. Diep geschokt door deze vondst razen er nu wel een miljoen gedachten door zijn hoofd.

Hij loopt verder, hij is op zoek, op zoek naar zijn familie, kennissen en vrienden. 'Wat een nachtmerrie, waar ben ik beland?' Hij wist toen nog niet, dat het ergste nog zou komen. Zijn benen verstijfden en zijn armen raakten verlamd, toch liep hij door, hoe is dit mogelijk! 'Waar haalt hij toch de kracht vandaan' zou je denken. En dan hoort hij gestamp, het lijken de voetstappen van een hele menigte, die zijn kant op komt geparadeerd. Zouden dat soldaten zijn? Zij, diegenen die al dit leed hebben toegebracht? In paniek begint hij steeds sneller te lopen en steeds sneller ondanks dat hij geen puf meer over had. Wat niet zo gek was, niet alleen vanwege de traumatische beelden die hij onder ogen had gekregen ook was de hitte niet uit te houden. Toch liep hij vastberaden door, met de hoop iemand te vinden. Met de hoop toch nog iemand weer levend terug te zien. Het geluid lijkt steeds dichter bij te komen. En dan hoort hij geschreeuw een oorverdovende kreet, snel daarna volgt er het krijsen van een groepje meeuwen, het lijkt wel of ze het leed van de betreffende persoon voelden en zich door te krijsen hier tegen verzetten; lieten zien dat het verkeerd was, wat daar beneden gebeurde. Daarna volgde er weer een diepe stilte.

Plots wordt hij van achteren beet genomen, gechoqueerd kijkt hij om zich heen, hij wist niet wat hem overkomt. Hij kijkt om zich heen en ziet een aantal personen hangen, vermoord allemaal, gewoon opgehangen! Snel werpt hij een blik op de grond en begrijpt meteen waar de kreet zojuist vandaan kwam. Wat is er gebeurd? Er ligt een vrouw, helemaal uitgestrekt op de grond, bij haar beide handen en benen steekt een korte paaltjes uit de grond. Aan elk paaltje is een touw vastgebonden, dat weer aan haar beide benen en armen is vastgeknoopt. Hij durft haast niet te kijken maar werpt toch een blik om te kijken wie het is. Zijn hart staat even stil, het is zijn moeder.'Mama' schreeuwt hij uit en de tranen rollen over zijn wangen. Hoe kan hij hier ooit over heen komen, hoe kan iemand nou zoiets gruwelijks doen? Dit is toch ware tirannie. Zijn moeder is gewoon uit elkaar getrokken. Dit is absurd, dit kan toch geen enkel menselijk wezen bevatten.

Zijn moeder lag daar helemaal hulpeloos, met niemand meer om haar heen, haar dorpsgenoten werden stuk voor stuk opgehangen. En dit had zij allemaal moeten aanschouwen. Toch lag ze heel kalm. Ze stond er alleen voor, alleen zij en Allah (Geprezen en Verheven is Hij). Drie mannen met grote gewaden en fijn scherpe zwaarden, waarvan je alleen de weerschijn kon zien. Soebhannah Allah ( Geprezen en Verheven is Hij), wat een krachtige vrouw. Er komt een man op haar afgestormd "Zeg bij Hobal (dit was een afgod voor de christenen), en dan zullen we je vrij laten" De vrouw kijkt hem aan en spuugt op zijn gezicht. 'Nee, nooit zal ik dat zeggen, nooit. En dan komen de andere mannen erbij en trekken aan de touwen. 'Allahu Akbar' (Allah is de grootste) klinkt het van het vrouwtje Allahu Akbar. En ze stierf.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />