Als een bekeerde vrouw zijn er vaak obstakelsxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als een bekeerde vrouw zijn er vaak obstakels en uitdagingen die je pad kruisen. Een van de moeilijke acceptabele aspecten voor mij, was het feit dat polygamie toegestaan is. Het idee alleen al vond ik zo raar, dat ik er liever voor koos het te negeren, dan te accepteren of er ooit iets mee te maken te hebben.
Ik bekeerde mij ongeveer 7 jaar geleden tot de Islaam. Dit was ook het begin van een lange strijd van het zoeken naar de perfecte echtgenoot voor mij, en een vaderfiguur voor mijn kinderen. Ik was voorzien van een Waali (voogd) die ervoor zorgde dat de zoektocht op een correcte manier gebeurde, zodat ik mij niet onnodig met andere mannen hoefde te mengen, en ook om mijn belangen te beschermen. Het was een moeilijk proces, omdat de meeste broeders die geïnteresseerd waren om met mij te trouwen, eigenlijk een tweede vrouw zochten. Er bleken geen ongetrouwde broeders te zijn die een vrouw zochten die al kinderen had.
Nadat er ongeveer een jaar van zoeken verstreken was (ik voelde mij toen erg wanhopig), werd mijn Waali opnieuw door een broeder benaderd. Hij was om politieke en economische redenen geëmigreerd, dus ook hij zocht een tweede vrouw. Mijn Waali vertelde mij dat hij een andere vrouw nodig had, omdat hij had gepland een paar jaar in het buitenland te verblijven en hij hier liever niet in haraam verbleef. Hij kwam hier in de hoop dat hij zijn familie in zijn vaderland beter in hun levensonderhoud zou kunnen voorzien. Tot mijn ongenoegen had hij al een paar kinderen, sprak geen Engels en had geen schoolopleiding, omdat hij vanaf zijn dertiende jaar was begonnen met werken. Ook was hij ouder dan ik eigenlijk wilde. In ieder geval werd mij verteld dat hij een hardwerkend en zorgzaam iemand was.
Toch bleef ik weigeren hem te ontmoeten, omdat ik niets voelde voor een huwelijk met iemand die al getrouwd is. Hoe kon ik mijn man met een andere vrouw delen? Hoe kon ik concurreren met de band die hij had met zijn vrouw met wie hij al een aantal kinderen had?

Hoe zou ik daarin kunnen passen en hoe zou ik kunnen concurreren met alles wat het inhoudt? Bovendien was hij niet eens opgeleid! Ik kon mij niet voorstellen hoe hij die grote familie die hij al had zou moeten onderhouden en daarbij dan nog een andere familie! Om maar niet te spreken over het feit dat hij illegaal was en ik bang was dat hij op een verblijfsvergunning uit was. Het maakte mij niet uit dat ik wanhopig was, ik stemde niet in om aan een huwelijk met zulke omstandigheden te beginnen. Ik zou gewoon blijven wachten tot ik de juiste persoon tegen zou komen.
Alhamdulillah! Een paar weken later wilde een andere broeder mij ontmoeten. Hij was maar een paar jaar ouder dan ik, hij was nooit getrouwd en hij had geen kinderen. Daarbij was hij ook nog eens goed opgeleid, sprak vloeiend Engels en was een legale burger! Ik was zo enthousiast om hem te ontmoeten, dat ik haast niet kon wachten! Hij leek mij de ideale echtgenoot.
Niet veel later hebben wij elkaar ontmoet en gesproken (uiteraard was mijn Waali erbij) We vonden dat we perfect bij elkaar pasten. We gingen uiteindelijk trouwen en we voelden ons beiden heel gezegend. Al mijn gebeden waren verhoord en mijn zoektocht kwam eindelijk tot een eind. Ik was zo opgelucht en enthousiast om een nieuw leven met mijn nieuwe man te beginnen. We pakten al mijn spullen en verhuisden naar waar hij verbleef. Ik voelde dat mijn leven niet mooier kon zijn dan het nu was.
Nou zusters, ik kon mij niet erger hebben vergist. Na de verhuizing begon mijn leven heel snel in te storten. Direct kon ik tekens zien van conflicten tussen ons.
Ik kon het niet geloven! Mijn wereld stortte in! Ik wist niet hoe het kon gebeuren, maar ik kon het niet tegenhouden. Geen ander koppel maakte zoveel ruzie als wij! Hoe kon mij dit overkomen? We hadden over alles een andere mening! We waren simpelweg niet verenigbaar. Ik was echter vastberaden om dit huwelijk te behouden. Ik heb nooit iets liever gewild dan dit huwelijk. Ik begreep niet hoe dit kon gebeuren terwijl ons huwelijk gebaseerd was op de Islaam.
We bleven maar praten, maar niemand bleek de ander te begrijpen. Uiteindelijk waren we net vijanden en begon de situatie er heel ongunstig uit te zien. Ik begon de manier waarop hij sprak, liep en lachte te minachten. Ik weet zeker dat dat gevoel wederzijds was. Op dat moment wisten wij beiden dat echtscheiding de enige oplossing was. Ik voelde mij een mislukkeling en schaamde mij zo diep!
Ik kon niet terug naar mijn oude woonplaats en het gespreksonderwerp van de gemeenschap worden. Mijn imaan nam sterk af en ik wilde alleen nog maar door de grond zakken.
Ik nam contact op met de vrouw van mijn Waali en zij gaf mij het nummer van een hele aardige zuster in een ander staat. Ik belde haar en zij zei dat ze mij zou helpen vestigen in haar woonplaats. Ik besloot ervoor te gaan, want ik had niets te verliezen! Ik pakte al mijn spullen en vertrok naar ons nieuwe huis. Ik was erg bang. Het was een 17-uur lange rit en ik heb nog nooit langer dan 3 uur zelf gereden. Ik zag het als een uitdaging en zei Bismillaah, in naam van Allah!
De volgende dag bereikte ik mijn bestemming. Ik vond het huis van deze hele lieve moslimzuster. Eerder sprak ik haar al kort aan de telefoon en ik had haar nooit eerder ontmoet. Ik was blij verrast om een zuster in niqaab naar buiten te zien komen en mij hartelijk verwelkomde. Mijn niqaabi zuster was erg enthousiast; ik vergat gauw mijn problemen. We zochten door de hele stad naar een flat. Aan het eind van de dag vonden wij Alhamdulillah een mooie flat in een leuke buurt, waar nog een paar andere moslimfamilies woonden. Alles gebeurde zo snel en gemakkelijk dat ik wist dat Allah de Verhevene dit zo voor mij bedoeld had. Ik wist dat ik de juiste keuze had gemaakt.
De volgende dag vond ik met de hulp van Allah de Verhevene een baan! Ik kon gelijk aan de slag. Mijn werkgever was ook moslim en had geen bezwaar tegen mijn Hijaab. Voor het eerst voelde ik mij weer blij en ik begon te denken dat trouwen misschien niet voor mij was weggelegd, en dat ik maar beter vrijgezel kon blijven. Ik ontmoette veel aardige zusters en mijn imaan werd weer sterker.
Na een tijdje kwam een moslimzuster mij vragen of ik weer interesse had om te trouwen. Ze bleef volhouden dat ze de perfecte broeder voor mij had. Met enige tegenzin luisterde ik naar wat zij te vertellen had. Ze vertelde mij dat hij in mijn vroegere woonplaats woont en dat hij een hardwerkende, goede moslim was. Omdat hij goed bevriend was met haar man, was het dus niet echt een vreemde. Toen begon ze over het feit dat hij naar een tweede vrouw zocht. Ik vertelde haar onmiddellijk dat ik niet geïnteresseerd was in een polygamische relatie. Ze begreep mijn standpunt en drong niet meer verder aan.
Diezelfde avond ging ik naar bed met de gedachte hoe erg het moet zijn, als vrouw, om je man met een andere vrouw te moeten delen. Ik zou daar nooit deel uit van kunnen maken. Ik vond mijzelf te jaloers en te egoïstisch. Ik was heel kwaad over het feit dat mannen hun vrouwen zoiets aan konden doen. Ik kon mij niet eens voorstellen hoe die vrouwen zich moesten voelen.
Toen ik de volgende morgen wakker werd dacht ik aan de broeder die een tweede vrouw wilde. Op de een of andere manier, SoubhanAllah, dacht ik er anders over. Ik overwoog te trouwen als tweede vrouw! Ik zat te denken aan al de positieve kanten van zo’n huwelijk. Mijn echtgenoot zou dan in ieder geval ervaring hebben met vrouwen en kinderen, wat een groot probleem was in mijn vorige huwelijk. Door zijn ervaring en leeftijd dacht ik dat hij beter zou kunnen omgaan met mij en mijn kinderen.
Diezelfde morgen belde ik die zuster en vroeg haar naar meer informatie over de broeder, en zei dat ik wellicht interesse had. (en zusters, ik dacht echt dat ik mijn verstand had verloren!) De zuster vertelde mij dat deze broeder op zoek was naar een goede praktiserende moslimvrouw. Hij wilde dat zij deel uit zou gaan maken van zijn familie en dat ze uiteindelijk met hem mee terug zou gaan naar zijn vaderland. Verder vertelde ze dat hij geen Engels sprak en niet is opgeleid, omdat hij vanaf zijn dertiende jaar moest werken. Dit klonk mij wel heel erg bekend in de oren. Kon dat dezelfde persoon zijn die ik anderhalf jaar geleden heb geweigerd te trouwen?! Dat zou onmogelijk zijn aangezien het feit dat de zuster niemand van mijn vrienden kent van mijn oude woonplaats! Ik vroeg naar zijn naam en waar hij werkte. Toen we ons gesprek hadden beëindigd belde ik meteen een vriendin op wier man bevriend was met de broeder die ik eerder had geweigerd te trouwen.
Soebhana Allaah! Het was dezelfde broeder! Ik stond perplex! Zou dat wellicht een teken van Allah kunnen zijn? Ik wist nu zeker dat ik hem moest ontmoeten. Mijn vriendin regelde direct een ontmoeting met hem via haar man. Toen ik hem ontmoette wist ik meteen dat hij de ware voor mij was. We waren heel erg op elkaar gesteld en we trouwden twee dagen later in de moskee.
We zijn nu Alhamdulillah vier jaar getrouwd en ik heb er geen spijt van. Allah heeft onze harten met liefde voor elkaar gevuld, wat alsmaar blijft groeien. Ik dacht eerst dat ik veel zou moeten opofferen als ik deel uit zou maken van een meervoudig huwelijk. Maar ik weet nu dat ik meer goeds heb gekregen dan kwaads.