De druiven

Er leefde heel lang geleden een kluizenaar in het bos die erg vroom was en die zijn leven wijde aan vroomheid d.m.v vroomheid, bidden en zich rein mogelijk hield door onthouding van alles wat maar enigszins aards was. Allah apprecieerde dit en bedankt de vromen man door hem een tros blauwe druiven een volkoren brood te geven die de oude man bij elk dageraad vond voor de ingang waar hij woonde. Op een dag kwam een pelgrim langs doe op onderzoekstocht was naar een antwoord op zijn vraag. ‘zou hij na zijn sterven in de hemel of in de hel belanden’.
De oude man nodigde de pelgrim uit om samen met hem in zijn grot te overnachten. Toen de oude man bij de dageraad wakker werd zag hij twee trossen druiven en twee broden liggen; een extra tros witte druiven en een extra witte brood. Gedreven door hebzucht en gierigheid behield de oude man de witte tros druiven en het witte brood voor zich zelf en gaf het andere aan de pelgrim.
Op de terugreis stopte de pelgrim weer bij de grot van de oude man. De oude man vol zelfverzekerdheid was zeker van zijn zaak……… maar voor de zekerheid vroeg hij de pelgrim of hij nu in de hemel of in de hel zou komen, waarop de pelgrim antwoordde ‘… Gij die een goed, bezit tot zich neemt wat niet van u is, is gelijk aan een kefir van de hoogste orde, vroomheid moet vanuit het hart komen en niet alleen maar belijden voor het vooruitzicht…”xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />