Salaamoe 3alaikoem warahmatou Allah,

Ze liet haar geliefde gaan vanwege Islam....


Dit is een verhaal geschreven door een zuster, waar maschaAllah veel leringen uit getroken kunnen worden.

Ik had me eerder al voorgenomen om tegen hem te zeggen dat we verkeerd bezig waren en dat dit nooit Allaah's wil kon zijn. Hij was iemand die Allaah's regels kende, maar ook zij die weten, maken fouten en begaan zondes.We geven allemaal toe aan de hatelijke verleidingen van shaitaan, maar nu werd ik wakker geschud door de woorden van deze zuster die les gaf! Morgen zou ik Abdel weer ontmoeten en dan zou ik hem vertellen hoeveel ik van hem hield, maar dat mijn liefde en angst voor Allah toch veel groter waren...

Nu had ik het lef en de juiste woorden.Terwijl ik naar huis liep galmden de woorden van mijn zusters nog door mijn hoofd...nu kon ik ook wat doen met het advies dat mij was gegeven, ik hoopte dat de andere meiden ook hetzelfde gevoel hadden en met dezelfde intentie de moskee verlieten; de intentie om zich "vrij te maken van hun vriendje."

Naarmate de maandag arriveerde raakte ik het gevoel kwijt. Ik miste Abdel eigenlijk en we deden toch niet echt iets verkeerd? Mijn voordeel was dat ik alle influisteringen herkende als komend van sjeitaan.Ik wou hem niet van mijn ego laten winnen en koos voor de weg van Allaah.Terwijl ik mijn hoofddoek omdeed voel ik de tegenstrijdigheid; schijnheil! ...naar Abdel toe?En vanwaar die hoofddoek dan? Deze gedachte sloeg ik weg...dit zou de laatste dag zijn dat ik naar Abdel ging en hem zou spreken...

Maar toen ik Abdel zag werden mijn sterke gevoel, de woorden van mijn zusters, de les,weggevaagd door het zien van zijn mooie lach. Mijn angst voor Allah raakte op de achtergrond maar verdween toch niet helemaal. Abdel had geen idee van wat er allemaal in mij omging en sprak net als altijd zijn gezellige, leuke woorden. Hij had een plan voor de toekomst en hij wachtte alleen op een woning en daarna zou hij bij mijn ouders komen.

We maakten grapjes over mijn en zijn ouders, maar bij elk woord kwam de angst voor Allah weer naar boven, die ik weer snel weg drukte. Mijn probleem was; hoe moest ik beginnen? Welke woorden moest ik gebruiken?En ik zelf? Kon ik het wel echt om hem niet meer te zien?Voorzichtig stak ik van wal; zachtjes zeggend:"Dit is toch verkeerd?..."

Hij vroeg wat ik bedoelde maar ik kon zien dat hij wel wist wat ik bedoelde en legde het desondanks uit. Hij reageerde rustig en vroeg me:"Wat denk je dat ik zou doen als we in de tijd van de Profeet (s.a.s.) leefden? We zouden al lang getrouwd zijn...maar de tijden zijn veranderd; als ik naar je vader ga, zal hij me weg sturen omdat ik geen eigen huis, baan, geld etc. heb.Maar natuurlijk; je ouders willen het beste voor je en daarom zullen ze mij wegsturen. In de tijd van de Profeet werd je niet om je bezit geweigerd maar om je Islam en je karakter. "Bij elk woord dacht ik na, hij had gelijk...maar wat wij deden kon niet goed gekeurd worden. Abdel was niet zoals andere jongens; hij was serieus..hij wou echt trouwen..maar kon het niet; dat was toch niet zijn schuld? De minuten tikten voorbij terwijl wij in elkaars aanwezigheid bleven. In mijn gedachten was ik bij mezelf..ik was nog niet ver gekomen...een relatie is niet toegestaan en daarmee uit!!! We waren verkeerd bezig dat wisten we allebei heel goed. Ik had medelijden met mijzelf en hem, omdat ik van hem hield.

Hij,die net de feiten liep te verdedigen terwijl hij wist dat hij ongelijk had en geen kant op kon.Hij keek alleen maar naar de toekomst; hoe mooi die wel niet voor ons zou zijn; maar deze dagen dan?Zijn woorden over liefde?Zijn hand die mij niet mocht aanraken? Dat alles negeerde hij en dat kon niet zomaar."Je moet naar huis,"zei hij eind middag.

Het was laat en mijn ouders die mij blindelings vertrouwen dachten dat ik op school zat. Ik...de trots van mijn vader...maar als hij eens wist...Ik keek Abdel aan, wat had ik nu bereikt vandaag? Waar waren mijn sterke gedachten en gevoelens over Islaam? Waar waren mijn wijze woorden die ik had voorbereid om te zeggen? Allemaal weg? We hadden vandaag gelachen, genoten van elkaars aanwezigheid, maar Allah's aanwezigheid genegeerd!...

Abdel leek niets door te hebben van de storm van gevoelens die in mij woedde, totdat hij mijn tranen zag. Ik voelde me machteloos, verdrietig, angstig..Ik herinnerde me de les van de moskee over huilen om je eigen zondes....Nu kon ik mijn gedachten eindelijk naar buiten brengen; alsof je in een file hebt gestaan en je kunt opeens doorrijden.

"...Abdel..ik wil mijn zondes wegen voordat Allah dat gaat doen; met mezelf afrekenen voordat Hij dat gaat doen...Ik houd van je, ben verliefd op je, verlang naar je, maar alles gaat in de schaduw van angst. Ik weet dat je juiste toekomstplannen hebt, je bent ook een juiste jongen, maar toch. We weten niet wat de mektab met zich mee brengt en ik kan niet zo lang aan jouw zijde staan terwijl wij niet getrouwd zijn en de zondes zich op stapelen. We zijn allebei schuldig; ik wil zo niet doorgaan." Ik droogde mijn tranen en even bleef het stil, waarna hij zei:"Je hebt gelijk, je hebt gewoon gelijk...Ik ben ook bang, bang voor Allah en Zijn straf..." Hij staarde naar de grond en bedenkelijk duwde hij me voor zich uit....richting de metro naar huis...

De woorden "je hebt gelijk" waren nooit zo vervelend geweest als vandaag...misschien hoopte ik stiekem op een plan dat alles halal zou maken, maar dat was er natuurlijk niet....Onderweg naar huis was Abdel stil, geen grappen meer, geen verhalen...Hij staarde slechts voor zich uit en ook ik was stil, maar van binnen voelde ik me verlost omdat ik het eindelijk had gezegd....Ik zie het gezicht van abdel nog steeds voor me; bedenkelijk voor zich uit starend, me gedag zeggend alsof hij me nooit had gekend.

Ik zie hem nu niet meer, we praten niet meer uren lang door de telefoon, maar we wachten op wat Allah ons zal brengen....Ik wil de zusters bedanken; zonder jullie was het mij nooit gelukt om deze stap te zetten. Mijn liefde voor Abdel is alleen maar gegroeid nu ik hem niet meer zie. Vergis je niet hoor.. het is geen pijnlijke liefde maar een zoete juist; zoals liefde hoort te zijn; niet alleen voor de mens maar ook voor Allah!

Moge Allah ons versterken tegen de invluisteringen van de schajtaan al djien en schajtaan al ins(welke soms erger kunnen zijn dan die van de djien)

Fie amanie Allah Romaissaexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />