DOOR MIJN DOCHTER!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een aangrijpend verhaal….

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar

tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.

Hij vertelt: " Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren

altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met

verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we

onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachten. Dit terwijl mijn

lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde

steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde

maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie

thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de

woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van

thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken.

Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog

met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere

kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en

trieste blik. Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment

stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde

situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn

bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: "Papa, je zou je moeten

schamen, ben je niet bang voor Allah. Heb toch vrees voor Allah!" en zij zei

dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer. Ik bleef

onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door

elke bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open

mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij

gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die

er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na

te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn

leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te

ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een

gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het beste was om naar haar kamer toe te gaan,

dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te

bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar

aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van

binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op

te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als

nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de

oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een

geluid dat ik altijd al heb

gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de

laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen

was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij

en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan

verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar

de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine

dochter bleven mij achtervolgen. De Imam opende het gebed en las een aantal

verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte

ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild

hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om

het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het

voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had,

samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten

en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik

mij te

verwonderen om de reeks gebeurtenissen. Toen ik op mijn werk kwam, zag ik

mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een

vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik

daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen

het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei:

"Wees Allah dankbaar voor het

geven van zo'n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook

dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde." Ik

voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds

niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag

uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik

kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar

uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te

bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten. Toen ik

het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn

hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat

er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik

voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht

ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven.

Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar

gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf

niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen. Ik besefte mij na

een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef

te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op

en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen

om mij te helpen met het

wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij

verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de

begraafplaats zei mijn collega tegen mij: "Het is niet gepast dat een ander

dan jij jouw dochter in het graf plaatst." Ik pakte haar met tranen in mijn

ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet

mijn dochter

aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

*Dit is een waargebeurd verhaal*

een aangrijpend verhaal...

Met vriendelijke groeten Oegt Y. fi dien