Mijn lichaam doet het nog prima, mijn hart tikt zoals het behoort te tikken,mijn verstand werkt ook nog optimaal.
trouwens ook alle ledematen heb ik nog.
al heel jong was ik een strijdster,een strijdster voor mijn eigen ikke,voor mijn vrijheid.
ik wilde me los koppelen van de gemeenschap die elkaar na staren en elkaar onderdrukken door niet te zijn zoals je wenst,maar te zijn zoals ze zijn, en zoals ze willen dat je bent.
hierin mag je zeker niet beter zijn dan dat ze zijn.
afgunst is een wijdverspreid gegeven binnen deze maatschappij,ik voelde me daar niet gelukkig onder en verzette me daar tegen.

aan de andere kant was er ook weer een andere maatschappij zij zien je zeker ook niet als volwaardig als een van hun.
je bent een buitenlander, en je blijft een buitenlander, hoe hard je ook je best doet een van hun zal je ook nooit zijn.
eigenlijk wil je dat ook niet,je wilt gewoon je zelf zijn en dat je geaccepteerd wordt zoals je bent.
maar dat gaat zeker ook niet binnen deze maatschappij,dus sta je machteloos en je zit in een identiteit crisis.
hoe kom je hieruit?waar moet je beginnen?waar of wie geeft je antwoorden?
zo verstrijken de dagen en je leeft met de dag mee,terwijl je eigenlijk niet echt leeft.
maar ja wat ga je dan ook doen je zelf van het leven beroven? nee dat doe je niet want je puzzel is nog niet opgelost.
je zelf doden zou een makkelijke oplossing zijn voor nu,maar kom je er ook verder mee? nee ik denk het niet,daarom ga je maar weer verder en probeer je te leven en op zoek te gaan naar de antwoorden.

dan komen weer de vragen naar boven die je in je pubertijd al had afgevraagd.
waarom ben ik hier als ik toch een keer dood zal gaan?
wat is het nut van dit leven?
waar ga ik dan als ik dood ben?
hoe bestaat het dat er een schepper is van deze schepping?
waarom gelooft een mens inde hemel en de hel?
want er is toch nooit iemand terug gekomen om het te bevestigen?
en nog veel meer van zulke vragen.

en langzamerhand beginnen de vragen beatwoord te worden in woorden zoals we die kennen,maar in gebeurtenissen.

dus aan de hand van mijn vragen begon ik onbewust aan een zoektocht.
een zoektocht die ik alleen doe zonder een mens om me heen.
want als hij echt bestaat is hij toch zeker de enige die op alle vragen een antwoord zal geven.
zo ga ik dus ook aan het werk en stel alleen hem de vragen die mij bezig houden.
na verloop van tijd voel ik verschillende veranderingen ik begon duidelijkheid te krijgen in alle facetten van het leven.
tot de laatste puzzel op z`n plaats viel.
nu weet ik wie ik ben ik,ik ben iemand met een identiteit ik ben een moslim.
de levenswijze,het geloof in Allah is de ware en strookt met de natuur van de mens.
maar voor ik dit allemaal door had heb ik me vaak afgevraagd of dat ik niet gek aan het woorden was,ik huilde zelfs als ik soms diep in gedachten verzonken was op straat.
als ik dan even weer bij het hier en nu was dan droogde ik snel mijn tranenen want een ander ziet niet wat in je hoofd en hart omgaat.

na mijn weg te hebben gevonden als moslim begon ik mijn vrijheid te vinden waar ik al zo veel jaar naar op zoek was,en niet dacht dat ik die ooit zou vinden.
vrijheid is voor mij,maar wat ik zeker van de Nederlandse maatschappij heb geleerd is dat je bent zoals je wil zijn.
zolang je niemand tot last bent en niemand besteelt en niemand bedriegt gewoon een goed mens dus.
als je daar allemaal aan voldoet dan mag je zijn zoals je wil.
dus of je nu gewoon bent zoals de doorsnee persoon,of vol met piercings of vol getatoeëerd bent of een moslima bent en dus hoofddoek draagt of eventueel een niqaab draagt.

maar nee helaas een hoofddoek is soms al vervelend want het is toch mooier om je haren te laten zien.
want waarom moet je nu een hoofddoek dragen je bent toch mooier zonder.

maar ik ben ikke en wil dus een hoofddoek dragen waarom doen vinden sommige het niet prettig ik mag toch zijn zoals ik wil want ik doe je geen kwaad met mijn hoofddoek?
net als ik een nikaab op wil hebben ik ben gewoon een persoon zoals ieder ander,maar wel een persoon met identiteit die misschien anders is dan de jouwe,maar het is wel mijn identiteit.

met vallen en opstaan probeer je er het goede van te maken.

er komen mensen in je leven die het accepteren en andere die het verwerpen,maar de mensen die even wat na denken begrijpen je dat je bent zoals je wil dat je bent.
en mogen je ook daar bouw je ook een band mee op ze zien niet in die maten dat je dus anders bent door je nikaab zoals het gezien wordt door buitenstaanders.

maar dan komen de mensen die je in je vrijheid willen beperken ze willen allerlei verboden je opleggen.
je mag niet zijn wie je bent, je wordt langzamerhand opgesloten in een kooi als een vogeltje.
waarin je langzaam je dood tegemoet ziet omdat je voor de vrijheid bent waar je je leven aan hebt gegeven.
je leeft en staat met beide benen op de grond,je ademt,je verstand werkt nog,je hart tikt ook nog door,je armen zitten ook nog goed op z`n plaats kortom je mankeert helemaal niks,maar je bent dood om het feit dat je niet mag zijn wie je bent.

waarom moeten mensen je beperken in je leven? wat voor recht hebben ze?
als ze dat toch zo doen dan moeten ze je beter doden want wat is een leven waarin je eigenlijk dood bent?
marteling is onmenselijk, niemand mag gemarteld of er voor zijn, een psychische marteling kom je niet te boven.
laat ieder in z`n waarde en leer van elkaar.
zo voorkom je haat en oorlogen.

ik kan nog even door gaan,maar het is zo veel je kan het onmogelijk allemaal opschrijven het is te veel.

ik hou van jou als mens en wens alleen het goede voor jou.
hou jij ook van mij? laat me dan alstublieft leven zoals ik het graag wil.
beoordeel me als ik jou kwaad doe anders respecteer mij in mijn keuze.


ik laat het hierbij hopelijk zullen we nog nader tot elkaar komen en van elkaar leren en houden.

met vriendelijke groet een levende dode.