Tha3labaxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tha3laba was dus een jongen die erg veel van de profeet en zijn dien(geloof) hield en hing dan ook vaak bij de profeet (vzmh) rond.
De profeet verwelkomde hem dan ook in zijn gezelschap en gebruikte hem vaak als boodschapper.
Op een dag was tha3laba weer in gezelschap van Mohammed (vzmh).
De profeet (vzmh) stuurde hem om een andere sahabie(metgezel) te halen en tha3laba ging op weg.
Terwijl hij naar het huis van de sahabie liep kwam hij voorbij een huis van een ******(inwoner van medina) waarvan de deur openstond.
Dat wekte de aandacht van Tha3laba op en hij keen in de deuropening.
Hij zag een gordijn waarachter iemand zich stond te wassen.
Opeens was er een bries die het gordijn deed wapperen en Tha3laba was in staat de vrouw erachter te zien (in ongeklede staat).
Tha3laba schrok ervan en liep snel verder.
Hij voelde zich enorm schuldig en dacht bij zichzelf:
“de profeet stuurt mij voor een boodschap en ondertussen sta ik te kijken naar dingen die voor mij haraam(niet toegestaan) zijn..”.
Hij voelde zich zo verschrikkelijk schuldig dat hij niet meer terug durfde te gaan naar de profeet (vzmh).
De profeet bleef wachten op tha3laba die maar niet op kwam dagen.
Mohammed vroeg de sahaba waar hij bleef maar niemand wist het.
Iedereen dacht dat hij wel weer zou verschijnen. Dagen gingen voorbij en de profeet stuurde een aantal sahaba om hem te zoeken.
Ze zochten hem overal in Medina maar niemand vond hem.
Weken gingen voorbij en wederom stuurde de profeet Omar Ibnoe Algattab en een aantal andere sahaba om hem te zoeken.
Dit keer gingen ze verder dan de vorige keer.
Tussen Medina en Mekka in zagen ze een groep mensen.
De sahaba liepen er naartoe en vroegen hen of ze een jongen hadden zien voorbijkomen.
De a3rabieen(bedoeïen) antwoordden:
bedoelen jullie de bakkaay? (de jongen die huilt).
De sahaba vroegen hen om verduidelijking en de groep antwoordde:
ruim een maan terug is er een jongen gekomen die aan de top van de berg leeft en dag en nacht huilt.
Hij komt nooit naar beneden behalve bij zonsondergang om een kan melk van ons te krijgen.
Maar de jongen lijft huilen en de kan melk wordt dan met zijn tranen vermengd.
Dit gat nu al ruim een maand zo.
De sahaba besloten te wachten om te kijken of het daadwerkelijk om tha3laba ging.
Bij zonsondergang kwam er een persoon de berg af en kwam aanlopen.
Het was inderdaad Tha3laba, maar hij zag er niet meer hetzelfde uit.
Hij scheen er afgetobd en ziek en zag de sahaba niet eens staan.
Het enige wat hij deed was de kan melk aannemen terwijl de tranen van zijn wangen dropen en in de kan gleden.
Hij dronk het op bedankte de mensen en wilde weer weggaan.
Toen spraken de sahaba hem aan en hij schrok.
Hij wilde niet antwoorden op de vraag waarom hij was weggebleven.
Toen de sahaba hem zeiden dat de profeet hem wilde spreken wilde hij wegvluchten maar hij was te zwak.
Het enige wat hij vroeg was of Allah iets over de nifaq had geopenbaard.
De sahaba wisten daar niets van.
Hij verzette zich hevig maar de sahaba brachten hem terug naar zijn huis (dragend!).
Toen gingen ze de profeet melden dat de jongen weer terecht was waarna de profeet (vzmh) naar het huis van Tha3laba ging.
Toen Tha3laba de stem van de profeet bij de deuropening hoorde wilde hij overeind komen maar daar was hij te zwak voor.
Hij was namelijk 40 dagen lang aan een stuk wezen huilen en at en dronk niets behalve de kan melk.
De profeet trad naar binnen en ging bij Tha3laba zitten.
Tha3laba vroeg de profeet of Allah iets had geopenbaard over zijn nifaq (hypocrisie).
De profeet stelde hem gerust door ontkennend te antwoorden.
Toen trok hij de jongen op zijn schoot hoewel Tha3laba tegenstribbelde.
Hij zei:
O profeet, durf jij het hoofd te raken dat zo veel zonden op zich heeft genomen?”.
Toen voelde hij opeens tintelingen in zijn benen omhooggaan. Hij vertelde dit onmiddellijk aan de profeet en de profeet zei hem:
“dit is de dood”.
Kort daarna overleed Tha3laba terwijl hij tegen de profeet aanleunde.
Bij zijn begrafenis liepen de profeet en de sahaba mee met de begrafenisstoet.
Iedereen liep in een normaalritme behalve de profeet.
Hij was de enige die heel voorzichtig liep tussen de sahaba in. De sahaba vroegen hem:
”waarom loop je op die manier?
Er is voldoende ruimte waar je je voeten kunt neerzetten.”

De profeet antwoordde hierop:
“hoe kan ik normaal lopen als ontelbare engelen de weg voor mij nauw maken??"