|
De Pijnlijke brief van Amal..:
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een waargebeurd verhaal
Bismillahira7men ira7iem
Beste (moslim)zuster,
De reden voor dit schrijven zijn sommige problemen waar een groep moslimmeisjes in Nederland mee te maken heeft.
Wij hebben namelijk dingen gezien en gehoord, waardoor de harten verscheuren en de ogen gaan tranen.
Om deze reden en omdat wij al het goede voor onze zuster wensen, zowel in het wereldse leven als ik het
Hiernamaals, hebben wij besloten om een waar gebeurd en pijnlijk verhaal -waarin een moslimmeisje het slachtoffer is aan de moslimzuster voor te leggen.
Amal zegt:
Als ik heel eerlijk ben, wil ik mijn verhaal eigelijk niet vertellen, Het herinnert mij teveel aan mijn pijnlijke verleden aan alle nachtmerries die datzelfde verleden met zich meebrengen.
Ik heb het echter toch opgeschreven, zodat een van mijn moslimzusters, die mijn verhaal zal lezen of horen, er iets van zal opsteken.
En door mijn woorden, die doordrongen zijn van spijt en afkeer, niet dezelfde fouten zullen maken, En eerder hun ogen zullen openen.
Ik weet niet goed waar ik mijn verhaal moet beginnen. Ik heet in ieder geval Amal, en ben pas 22 jaar oud.
Dit had een mooie leeftijd kunnen zijn, een leeftijd met een gouden toekomst en vele dromen om na te streven.
Maar nee, mijn gehele leven bestaat uit pijn, verdriet, spijt en ontelbaar veel tranen, Ik voel me het meest ongelukkige meisje van deze wereld.
Mijn beste moslimzuster; mijn leven was zo mooi toen ik nog jong was.
Voordat ik de pubertijd bereikte. Met vreugde denk ik terug aan die mooie periode, het geeft me een glimlach door de vele tranen heen. Maar mijn hart lacht niet meer mee.
Zodra ik de pubertijd bereikte, begon mijn leven drastisch en pijnlijk te veranderen.
Dit kwam doordat ik een aantal (slechte) vriendinnen leerde kennen op school. Tenminste ik beschouwde hun als mijn vriendinnen.
Er was in die tijd ook een meisje bij ons op school, zij was anders dan ?ons?. Ze was zo goed bezig om haar geloof te praktiseren.
Ze heet Aisha. Ook mij adviseerde ze om ons geloof te gaan praktiseren. Ze vertelde me dat de weg van de Islam de enige is die de vrouw kan beschermen tegen buitensporigheid en onzedelijkheid, Op dat moment luisterde ik eigelijk helemaal niet naar haar(adviezen)
Ook luisterde ik naar de media, waarin ik hoorde dat de vrouw onrecht aangedaan werd, En dat de Islam de rechten van de vrouw afnam, en de oorzaak zal zijn van haar achterstand.
Hoewel ik niet ge?nteresseerd was in haar woorden, leefde ik ook nooit gelukkig. En dit terwijl ik het geluk in vele dingen heb gezocht.
Maar ik heb het niet gevonden, Ik dacht werkelijk dat je gelukkig zou worden wanneer je aanzien had, macht, schoonheid en veel geld. Enkele leugens.
Op een normale schooldag, kwam ik mijn vriendin tegen ze vroeg me, om de dag daarna, samen met haar, onze vriendinnen op te zoeken.
Natuurlijk stemde ik toe, niet wetend wat haar werkelijke bedoelingen waren. Ze haalde me die dag daarna op, en vol goed vertrouwen stapte ik in de auto, ze was immers mijn vriendin.
Al snel kwamen we aan bij het huis waar we onze andere vriendinnen zouden ontmoeten.
Dit zou de plek worden waar al mijn problemen zouden beginnen, de plek waar ik als mijn onschuld en na?viteit als in een fractie van een seconde zal verliezen.
Was ik maar nooit op deze plek! Was er maar een ongeluk gebeurd onderweg, waarbij ik dood gegaan was!
Ken ik maar nooit iemand op deze wereld!
Vol blijheid stapte k uit haar auto, mezelf verheugend op een middag samen met mijn vriendinnen, Zodra ik het huis binnenging, werd ik verrast door de aanwezigheid van jongens samen met een aantal meisjes.
Zij keken met zijn allen naar een slechte film. Overdonderend van de beelden zei ik tegen mijn vriendin dat ik meteen terug naar huis wilde, omdat ik mij hier ongemakkelijk voelde.
Hier hoorden we niet te zijn. Ze zei me dat ik even geduld moest hebben, en dat we snel weg zouden gaan. Toen ik ook daar niet mee instemde, stelde ze voor om in een andere kamer te gaan zitten.
Vol goede vertrouwen volgde ik haar, ik vertrouwde haar. Ik zou nu willen wensen dat ik die bewuste kamer nooit binnen was gegaan.
Zodra ik mijn eerste stap daar binnen had gezet, voelde ik me ongemakkelijk. Alsof ik al wist dat er iets zou gebeurden.
Korte tijd daarna ging de deur open, volle angst wachtte ik op wat komen ging. Een van de jongens kwam de kamer binnen, en probeerde mij aan te raken.
Ik weigerde en keek mijn vriendin smekend aan, ze draaide enkel haar hoofd weg. Ik begon te schreeuwen, maar dit had geen nut.
De rest van de jongens verzamelden zich een voor een om me heen, en pakten me stevig vast. Ze lachten. Een van hen gaf mij een verdovend middel, waardoor ik het bewustzijn al snel verloor.
Daarna was ik enkel een speeltje in hun handen.
Pas laat in de nacht werd ik wakker. Ik wist gelijk dat ze me verkracht hadden. Ik besefte dat ze het mooiste in mijn leven hadden afgepakt; mijn maagdelijkheid! O Allah, wat moest ik nu doen?.
Dit wordt mijn einde nog! Na dat moment leefde ik als in een Hel. De hele wereld om mij heen. Ik sloot me dagen lang op in mijn kamer, dag en nacht huilde ik. Ik wenste om alles terug te draaien, Maar pijnlijk besefte ik dat het niet kon.
Ik stopte met school, en mijn hele toekomst, waar ik altijd al van gedroomd had, was in een klap verdwenen.
Ongeveer drie maanden na dit voorval, belde mijn vriendin mij op, NEE zij is mijn vijand. Mijn allergrootste vijand. Ze deelde mij mede dat ze overmorgen nar mij toe zal komen zodat we met zijn allen op stap konden gaan.
Ik legde de telefoon snel neer, en besloot mijn mobile nummer te veranderen. Ik hoorde daarna haar stem niet meer.
Een tijdje later, opende ik niets vermoedend een mail waarin het volgende stond: ?Wij geven jou nog maar 2 dagen de tijd.
Als je dan niet instemt om met ons mee te gaan. Dan zullen wij jou verraden bij jouw familie?. Ze vroeger mij ook om te antwoorden.
Ik vroeg mezelf af, hoe zouden ze me kunnen verraden. En besloot al snel dat het niet erger zou kunnen worden, en dat ik voor niemand zou buigen en daarom g??n letter terug te schrijven aan die monsters. Wisten ze dan nooit van ophouden?
De twee dagen verstreken. Opeens zag ik een ander bericht van diezelfde duivels en ik vond er het meest vernederde wat er is?
En ik zweer bij ALLAH dat ik mij heel diep schaam om het jullie te vertellen. Ik zag een naaktfoto van mijzelf. Alle pijn kwam weer naar boven, in hoeverre het ooit weg was.
Deze foto is genomen toen zij mij voor de eerste keer verkrachtten. Zij hadden eronder geschreven: Wij zullen jouw leven met deze foto laten instorten.
Ik begon te schreeuwen en te huilen, omdat deze zaak niet meer alleen maar mijn zaak was, het ging nu de hele familie aan. Wat moest ik doen?
Voor deze korte woorden onder die foto had ik nog een klein beetje hoop dat weer in mijn leven was gekomen.
Maar nu, nu was ik alles kwijt, alle hoop was weg. Het enige waar ik nog aan kon denken, was wat ik nu moest doen.
Ik dacht heel veel en diep na over mijn volgende stap. De oplossing vond ik niet. Ik schreef ze een mailtje terug en vroeg om medelijden met mij te hebben, maar ze lachten mij uit.
Er bleef nog maar 1 optie over, ik zag geen andere oplossing meer voor me. Behalve toch toe geven en met hen af te spreken. Zo bang was ik om verraden te worden, zoveel angst voor de schande en de verstoting.
Ik stelde hun de na?eve voorwaarde, dat zij mij de foto zouden geven. Maar het enige wat ik van hun werd, was hun slaaf.
Zij brachten mij van de ene naar de andere man, waar ik de vreselijkste dingen mee moest doen, zij kregen er geld voor. Had ik achteraf, maar ingestemd met de schande, ook al zou dat voor de hele wereld zijn.
Een lange tijd bleef ik in deze vreselijke situatie, het werd steeds maar slechter en slechter, Om de pijn en gevoel van misbruik enigszins e onderdrukken ben ik ook drugs gaan gebruiken.
Het werd steeds erger, ik was steeds meer weg van huis. Ik begon steeds meer problemen te krijgen met mijn ouders en dit was de laatste druppel. Ik liep van huis weg. Op dat moment was ik helemaal alleen, ik had niemand meer.
Na me een tijdje erg vermoeid te hebben gevoeld, ben ik naar de huisarts gegaan om me eens na te kijken. Mijn bloed werd onderzocht, en een tijdje later kon ik langs komen voor de uitslag.
Nietsvermoedend ging ik de spreekkamer binnen. De arts liet mijn nog even wachten, en zei daarna met een rustige stem: ?Wij hebben het onderzoek meerdere malen herhaald en wij vonden dat jij ???????!!!!!!!!!!
Ik schreeuwde in haar gezicht: NEEE? NEEE..NEEEE?, machteloos stoomden de tranen langs mijn wangen.
Mijn beste zuster, luister naar wat zij tegen mij zei. Zij vertelde mij het meest verschrikkelijk bericht in mijn hele leven!
O ALLAH, wat is dit? Ben ik nu aan het dromen of is dit werkelijkheid? Stopt mijn nachtmerrie nooit? Zij vertelde mij: Jij bent besmet geraakt met het aids-virus!
Ik kon geen woord meer uitbrengen. Ik wilde uit mijn stoel opstaan, maar ik kon niet. Ik zag mijn hele leven in een flits voorbij komen.
Wanneer ik dacht dat het niet meer erger kon, heb ik daar gruwelijk in vergist. Ik bleef mij telkens afvragen wat ik nu moest doen.
Moest ik het mijn ouders vertellen die al ziek zijn door alle zorgen die ik ze gegeven heb? Moest ik zelfmoord plegen, om zo van de pijn af te zijn? Of moest ik degenen doden die mij ook dood hebben gemaakt?
Ik zocht links en rechts naar vrienden die mij zouden kunnen helpen. Waar zijn diegenen die altijd met mij lachten en mij opbelden?
Mijn zorgen altijd aanhoorde? Waar zijn ze nu ? Zij hebben mij allemaal in de steek gelaten. Ik begon alles in mijn leven te haten.
Ik probeerde te slapen, maar ik viel maar niet in slaap. Meerdere keren probeerde ik zelfmoord te plegen, geen enkele keer met succes.
Mijn spijt werd zelfs nog vele malen groter toen ik mij mijn vroegere vriendin Aicha herinnerde. Zij die me altijd oprecht advies af, maar waar ik nooit naar luisterde.
Omdat ik bezeten was van deze wereld en al zijn schatten. Ineens besefte ik dat zij voor mij de Weg naar ALLAH zou kunnen zijn, en ik koos keer op keer het pad van de duivel.
Ik begon na te denken over alles wat er de afgelopen jaren gebeurd was met mij. Hoewel ik het nog niet toe durfde te geven aan mezelf, wist ik dat dit alles nooit gebeurd was als ik vanaf het begin naar haar ware woorden geluisterd had.
Na een aantal lange dagen waarin ik diep nagedacht had, zag ik ook dat ik alleen Aisha nog kon op kon bellen. Zij heeft mij altijd advies gegeven en wilde voor mij altijd het goede.
Ik vroeg mijzelf af, of zij mij nu nog wel zou accepteren, nadat ik naar haar worden niet geluisterd had. Met trillende handen belde ik haat toch op, immers ik had niets meer te verliezen. Zodra ze mijn stem hoorde, begon ze te huilen van vreugde.
Ik vertelde haar mijn hele verhaal. Zij zei toen tegen mij: Mijn lieve zuster Amal, ben jij dan vergeten dat jij een Genadevolle HEER hebt?
HIJ vergeeft alle zonden en hij houdt van de dienaar, wanneer hij berouw toont.. Na deze woorden gehoorde te hebben voelde ik vreugde van binnen. Bestaat er dan zelfs voor mij nog een lichtpunt?
Ik dank ALLAH voor het feit dat haar woorden voor mij het begin van mijn nieuwe leven vormden, Ik beloofde ALLAH om berouw te hebben voor alle zonden. Ik leerde daarop het gebed.
Ik ging mijn hidjaab(hoofd en lichaamsbedekking) dragen en leerde een aantal hoofdstukken uit de Edelen Koran. Ik wenste dat ik dit allemaal had gedaan voordat ik getroffen was door die ziekte, voordat de dingen gebeurde die deze ziekte veroorzaakt hebben.
Maar toch dank ik Allah En kijk mij nu? Nu ben ik jou, mijn lieve zuster, een brief vanuit mijn hart naar jouw hart aan het schrijven, terwijl de tranen in mijn ogen staan.
Ik schrijf jou vanaf mijn bed, terwijl ik op de dood aan het wachten ben en op elke moment Allah mijn ziel kan nemen, ik zweer bij ALLAH dat ik alleen maar het geluk voor jou wil in het wereldse leven en in het Hiernamaals.
Mijn geliefde zuster; heb jij jezelf al eens afgevraagd op welke weg jij je bevindt?
Wil jij de tweede Amal zijn!?? Ik weet dat je hierop nee zult zeggen, maar heb jij jezelf al eens afgevraagd waarom Allah ons heeft geschapen??
Mijn zuster, ik kan wel volharding hebben voor deze ziekte die ik heb, maar ik kan het niet aanzien wanneer jij ver van Allah bent!!.
Dus, mijn beste moslimzuster, kies niet voor een andere weg dan de Islam en aarzel niet! Luister nu naar mijn oproep en zeg het voordat het te laat is! Zeg zo hard als je kan: O ALLAH, IK BETUIG MIJN SPIJT VOOR AL MIJN ZONDEN!!! ALLAH zal met jou zijn.
Aan het einde van deze brief wil ik jou verzoeken Allah te vragen, mij mijn zonden te vergeven, En dat HIJ mijn berouw accepteert, En dat hij mijn ouders tevreden over mij laat zijn.
Wa salamoe 3aleiki wa-ra7maatou ALLAHI wabrakaatouh,
Jullie zuster Amal.
Tenslotte hopen wij dat je ons helpt met het bereiken van een groot aantal moslimmeisjes, door deze brief te verspreiden onder jouw moslimzusters.
Mijn geliefde zuster, aan het eind van dit schrijven, hopen wij dat de brief van Amal aan jou, je geraakt heeft in jouw hart
wa salaaam broeder soufian
|
