Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld...
men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de
eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen...
Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de
nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond
vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen.
Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik
roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het
lachen. Ik had het bijzondere "talent" dat ik mensen goed kon imiteren. Met
het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de
persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen
belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen. Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien
had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn
hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van mijn "grap" vulden
de markt. Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw
zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met
trillende stem: "Rashed, waar was je?"Ik zei met spot: "op mars... bij mijn
vrienden natuurlijk!" Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe
was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: "Rashed, ik ben erg
moe. Ik kan elk moment gaan bevallen!" Een stille traan rolde over
haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar
aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral
omdat ze in haar negende maand zat. Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig
geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang
totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer
achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was. Na een uur werd ik
gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van
Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de
kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst
bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ik ze: "Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!" Ze
zeiden: "Ga eerst langs de arts". Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze
vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort
dingen moet accepteren. Toen zei ze: "Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien! Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt
liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah "Wat je
met anderen doet zal er met jou worden gedaan!". Ik bleef verstomd. Ik wist
niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte
de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken. Mijn vrouw
was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde er geheel in dat Allah de dingen al
voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om
mensen niet belachelijk te maken zeggende: "Spot niet met mensen!" We
verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet
veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer
zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar
ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had
een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was
probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op
mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw
van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers
groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd
was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw
verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd
du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege
mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem
negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en
met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde
inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het
voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren
steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd
ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was
uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed
geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd
ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste
keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik
hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me
niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik
ging naar hem toe en zei: "Salem! Waarom huil je?!". Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met
zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij zich probeerde
weg van mij te verplaatsen!! alsof hij zei: "merk je me nu pas op? Waar was
je tien jaar lang?" Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me
niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem
wel te laten vertellen wat er mis was. Salem begon te vertellen waarom hij
huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden
was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te
komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang
dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij
riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen. Ik keek naar
de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer
aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei:>"Salem, is dit waarom je
huilde??" "Ja" zei hij. Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en
zei: "Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de
moskee gaat?" Hij zei: "Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat" Ik zei:
"Nee...ik zal met je mee gaan". Salem was totaal verrast... hij geloofde
het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik
veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto
brengen. Hij weigerde en zei: "De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar
de moskee." Ja, dit zei hij. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik
voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer
dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De
moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad. Na de salat vroeg Salem mij om
hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu
lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde
zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat
Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave
totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij
begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. Soubhan Allah Hij kende
de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij. Ik nam een ander
exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen.
Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik
kon het niet meer aan...Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte meer tot dat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat
daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem! Ik omhelsde hem, keek hem
daarna aan en zei toen in mijzelf: "Jij bent niet de blinde, ik ben degene
die blind is" Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het
vuur sleurden. We keerden terug naar huis. Mijn vrouw was zeer ongerust
over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist
dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden. Vanaf die dag was er geen
salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte "vrienden" en
ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen
met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij
gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter
met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over
de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er
stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou
zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah
erg dankbaar voor zijn gunsten. Op een dag besloten mijn goede vrienden om
naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te
doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik
vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar
het tegenovergestelde gebeurde! Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger
vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven
leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan
waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde. Drie en een
halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke
keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem
horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende
mijn hele reis. Hij is in de moskee zeiden ze elke keer dat ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.....Behalve de laatste
keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was
anders. Ik zei tegen haar: "Geef aan Salem mijn salaam (groet) door."
"InshaaAllah" antwoordde zij. En ze bleef stil. Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de
deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn
zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).Ik zette hem op
mijn schouders terwijl hij schreeuwde: "Papa...Papa.." Ik weet niet waarom
mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging... Ik zocht mijn
toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan. Mijn vrouw kwam naar mij toe
maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek
haar eens goed en vroeg haar: "Wat is er met ?", "Niets" zei ze. Toen dacht
ik weer aan Salem en vroeg haar: "Waar is Salem?" Haar hoofd boog naar
beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen.
Toen begon ik tegen haar te schreeuwen: "Salem! Waar is Salem???" Ik hoorde
toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje
zei: "Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...". Mijn vrouw kon de situatie
niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog
net uit de kamer verplaatsen. Later begreep ik dat Salem twee weken voor
mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het
ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet
loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.

Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met
wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop lijkt bekindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.