Bismillahi Arrahmani Arraheem, elhamdoulilah wa salatoe wa salam 3ala rasoeloellah,

Asalaam 3alaikom Warahmatoellahi Wabarakatoehoe,



Ghaith Abdul-Ahad in Falluja,

In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle

Vanuit een kamer in één van Falluja's veilige huizen kwam een mooie stem reciterend verzen uit de Qur'an, schokkend met tranen. "Indien uw vaders en uw zonen en uw broeders en uw vrouwen en uw verwanten en de rijkdommen die gij verkregen hebt en de handel waarvan gij slapte vreest en de woningen waarvan gij houdt, u liever zijn, dan Allaah en Zijn boodschapper en het streven en Jihad voor Zijn zaak, wacht dan, tot Allaah met Zijn oordeel komt. Allaah leidt het ongehoorzame volk niet.'' (At-Tawbah 9:24)

De kamer was half aangestoken, de muren waren kaal behalve één foto van Mekka. Het enige stuk van meubilair was een gebedsmat in het midden van de kamer die bij een hoek wordt verdraaid om het zuiden onder ogen te zien. Een Kalashnikov geweer en een munitiezak werden tegen de muur gelegd. Een paar oude trainers bevonden zich bij de rand. Op de matras zit een man met een kleine Qur'an in één hand het gebed te verrichten. Soms verdrinkt zijn stem door de geluiden van explosie's die de stad raken.

Na het beëindigen van het gebed staat hij op en heft zijn handen hoog en begint een smeekbede te verrichten: "Oh God, U die de Profeet zegevierend maakte in zijn oorlogen tegen de ongelovigen, maakt ons zegevierend in onze oorlog tegen Amerika. Oh God, vernietig Amerika en zijn bondgenoten overal. Oh God, maak ons waardig van Uw religie."

De lang, dunne man met een donkere tint, zwarte ogen en een dunne baard kwam in Falluja zes weken geleden aan. Hij bracht een paar dagen delend een kamer met andere vechters door tot zij onder de Mujahideen eenheden in de stad werden verdeeld. Hij was met een groep van Tawheed en Jihad ten westen van Falluja gestationeerd in het district Jolan waar zware gevechten de laatste twee dagen woedend zijn geweest. Levend met andere Arabische en Iraakse vechters, werd hem de eer gegeven om het gebed te leiden vanwege zijn mooie stem.

Verlangend wachtend op de Amerikanen buiten een bunker, verteld hij zijn verhaal. Hij zei dat hij hier niet was omdat hij van de dood als dood hield maar omdat hij het Martelaarschap als de zuiverste manier ziet om God te aanbidden. Hij was, zei hij, een Yemeni Godsdienstige student van de hoofdstad San'a, die Sharia wet zes jaar bestudeerde, werkend als minibus bestuurder om zijn zwangere vrouw en vijf kinderen te onderhouden.

Hij probeerde eerst naar Irak te komen om de Amerikanen tijdens de oorlog 18 maanden terug te bestrijden. "Ik wilde voor de Islam komen vechten.'' Ik ontmoette een Jordaan handelaar die me van kaartjes naar Syrië en $100 voorzag. Hij bracht me zelfs naar de luchthaven.

Terug verzonden.

Maar eenmaal daar, werd hij verhinderd door te gaan door de luchthavenpolitie.

"Ik droeg mijn Jalabiya en een kleine turban, de politie vroeg mij waarom ik naar Damascus ging, ik zei, om te werken. Zij vroegen me welk soort werk. Ik zei, voor de redding van mijn ziel. En zij stuurden me terug."

Hij wees naar zijn goedkope katoenen broek en zei: "Dit keer leerde ik de les en kocht deze."

Voor een jaar ging hij terug naar zijn familie en zijn studie en vergeet Irak en Jihad. Maar het schandaal van de gevangenis misbruik in Abu Ghraib wekte hem.

Zijn vrouw, een Godsdienstig student die aan haar meester stelling werkt, spoorde hem aan om alles te verlaten en voor Jihad naar Irak te gaan. ''Zij vertelde me dat ze dit de mannen aandoen, verbeeld je wat ze de vrouwen aandoen. Verbeeld je zussen en ik die door de ongelovige Amerikaanse varkens worden verkracht."

Hij realiseerde zich plotseling zijn fout, zei hij, en bracht het nacht huilend door. De volgende dag leende hij geld voor een andere reis - die hij als zijn laatste beschreef. Er werd hem een contactnaam in Aleppo gegeven, een stad in het noorden van Syrië, dat voor hem zou schikken om over de grens te worden gesmokkeld.

"Ik vertelde dit niet aan iedereen, vertelde het enkel aan mijn vrouw. Ik leende een auto van een vriend en wij gingen uit om te winkelen. Zij kocht voor me twee broeken en een overhemd. Wij gingen toen naar het huis van mijn vader. Ik vertelde mijn moeder, vergeef me als ik iets verkeerd heb gedaan. Zij zei, waarom ? Ik vertelde haar niets, ik wil enkel vergiffenis van u en papa. "Zij vroeg me of ik naar Bagdad ga. Ik zei nee. Zij omhelsde me en huilde."

De vechter vertelde hoe hij naar huis terugging en met zijn vrouw en kinderen zat, die geen idee hadden dat dit hun laatste etentje met hun vader was. "Mijn favoriete dochter kwam en zat op mijn schoot en sliep daar. Zij opende haar ogen en zei, 'Papa, ik hou van u '. Huilend zei hij: "U weet dat dit geheugen het werk van de duivel is en die mijn hart probeert te verzachten om naar huis te keren. De enige plaats waar ik vanaf hier naartoe ga is de Hemel''.

Toen hij in Damascus aankwam, leerde hij van andere Jihad netwerken dat de Syriërs veiligheid op de grens hadden aangebracht. Andere zogenaamde Mujahideen wachtte in kleine flats in Damascus, Aleppo en Hammen.

Na een maand realiseerde hij dat de geestelijke die het smokkelende netwerk in werking stelde met Syrische Mukhabarat werkte (een geheime dienst die de Mujahideen overhandigen aan de politie). Hij vluchte, maar in een kleine moskee in Aleppo, hij ontmoette een jonge geestelijke die beloofde hem te helpen Irak te bereiken.

Yemeni werd overhandigd aan een andere groep die hem in een klein huis met andere Jihadi's voor twee weken plaatste.

Één nacht werd hij aangenomen in een dorp aan de Syrische kant van de grens in het noorden. "Zij kwamen en zeiden, we komen vandaag bij de kruispunt. Het was een zeer enge reis. Wij moesten nog in de woestijn liggen als wij Amerikaanse helikopters hoorden.''

Wij brachten twee nachten aan de grens in een dorp door, dan werden we naar een dorp genomen om militaire opleiding ons eigen te maken. De meeste broeders met mij hebben nooit een wapen in hun leven gebruikt.

Ik wist hoe je een AK-47 behoort te gebruiken. Na een paar dagen kwamen zij en zeiden, wij hebben vechters nodig om een stad noordwesten van Bagdad te raken. Daar sloot hij zich aan bij een minibus die met Arabische vechters werd gevuld, rijdend door de nacht. Zij werden begeleid door twee auto's, zei hij, inbegrepen een politie auto.

Hij haalde de Qur'an uit zijn zak tevoorschijn. ''Toen ik in Syrië was, kocht ik zeven exemplaren van dit, schreef de naam van mijn vrouw en mijn vijf kinderen op elk en liet de zevende leeg . Ik legde geen naam voor aan mijn vrouw voor de pasgeborene. Zij belde me later toen ik me aan het voorbereiden was om over te steken. Zij zei, ik heb erop geschreven 'Shaheed ' (Martelaar).''xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />