Dat waren pas tijden waarin de levens van Moslim waarde hadden!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Umar ibn Abdul Aziz was de khalief in de tijd dat moslims gevreesd waren vanwege hun legers en jihad.

eventjes kort voordat het verhaal begint!
Het is overgeleverd dat een moslim samen met zijn vriend liep ergens bij de grens van het moslim rijk. En opeens zag hij een leger van de romeinen waar niemand iets van wist. Ondanks dat zijn vriend het hem afraadde, hij viel ze in zijn eentje aan. Hij vocht zo hard dat hij steeds dieper in het leger kwam totdat het hele leger in tweeën scheurde en hij aan de achterkant uitkwam. Toen draaide hij zich om en ging weer door met hun vechten. Ze hadden zoveel moeite om hem te verslaan en te doden, dat ze dachten: "kijk wat één moslim kan doen, laat staan een heel leger van moslims!"

Dus hoe bedoel je dat deze moslim niet was overtuigd van het paradijs en Allah? Als hij zoals ons van de wereld hield dan zou hij rennen en een leger halen, maar ondanks dat hij gedood werd heeft hij toch gewonnen, want de trauma die hij hen leverde was beter dan een heel leger! Zoals een iemand zei: "Ik heb mijn ziel(leven) aan Allah verkocht, en wanneer je iets verkoopt(aan een betrouwbaar iemand), kan het jou dan schelen wat de verkoper ermee gaat doen?"

Umar ibn Abdul Aziz kreeg een brief van de Romeinen, en zij wouden een vredes akkoord sluiten met de Moslims. Ze wouden jiziah (beschermgeld) betalen en onder de Islamitische Staat leven. Umar vond het goed en hij stuurde een boodschapper naar hun toe, met een paar brieven waar zij zich aan moesten houden en die zij moesten tekenen.

Dus de boodschapper van Umar kwam in het land van de Romeinen en allerlei belangrijke mensen van de Romeinen kwamen naar hem toe.

Terwijl hij met hun aan het praten was, vielen zijn ogen op iets verbazingwekkend. De boodschapper zag een man, wiens ogen waren uitgehaald en die op zijn handen en voeten rondjes liep als een ezel. En hij herhaalde steeds: “Lailaha il Allaah” en “Subhan’Allaah” de hele tijd. Elke keer als hij stopte werd hij geslagen met een zweep.

Dus iedereen wou met de boodschapper van Umar ibn Abdul Aziz praten, maar hij liep naar die man toe. De boodschapper was zeer verbaasd over deze man, want toen leefden de Moslims niet in het land van de ongelovigen. De boodschapper zei: “Asalamu Alaikom!” De man antwoordde: “Walaikom Salaam, een Moslim in het land van de Romeinen?” De boodschapper antwoordde: “Ja, ik ben de boodschapper van Umar ibn Abdul Aziz. Wat is er met u aan de hand?” Hij antwoordde:

“Ik heb een verhaal. Ik ben van het koninklijke familie. Toen ik over Islam hoorde zei ik: “Ashadu ana lailaha il Allaah, wa Ana Mohammada rasoel Allaah”. De leider zei tegen mij: “Jij hebt twee keuzes. De eerste keuze is dat je met mijn dochter trouwt en ik geef je mijn rijkdommen, maar je moet Islam verlaten, want ik kan niet iemand in mijn familie hebben die Moslim is”. Ik zei tegen hem: “Nee, dat zal niet gebeuren”. De leider zei toen: “Je tweede keus is dat we jou ogen uitplukken en we behandelen je als een ezel totdat je sterft”. En ik zei:

“Ik neem de tweede keuze”.

Wat denk je dat de boodschapper van Umar Ibn Abdul Aziz toen deed? Ging hij zitten en vredes akkoorden sluiten? Zei hij: "Dit is een romein, wat heb ik nou met romeinen te maken?" Nee, bij Allaah, hij pakte zijn brieven en ging weglopen zonder hun aan te kijken. Dit was een gewone Moslim toen he, geen Khalief of Ameer van de Moslims! De boodschapper ging terug naar Umar ibn Abdul Aziz en vertelde aan hem wat er was gebeurt. Wat deed Umar? Zei hij tegen hem:

“Waarom gaf je hun niet wat zij wilden o dwaas?! Ze wouden vrede, geef ze vrede! Kus hun voeten, laat ze tevreden over ons zijn! Waarom kwam je terug?!”

Zei hij dat? Nee, dat zouden onze leiders doen. Maar niet Umar, niet Umar ibn Abdul Aziz!

Umar riep een schrijver en beval hem te schrijven:

“In de naam van Allah, van Umar ibn Abdul Aziz, de Ameer van de gelovigen, naar de HOND van de Romeinen! Wallahe’l Aziem, als jij die man niet naar mij toebrengt, onder sterke bewaking, in mooie kleren, Wallahe’l Aziem, ik kom persoonlijk naar je toe en stap op je land en op je nek!”

Dat was maar een Moslim en kijk hoe onze voorvaderen hebben gehandeld. Vandaag de dag sterven honderden duizenden Moslims en het enige wat onze leiders doen is slapen in hun paleizen, waar zelfs hun wc’s van marmer en goud zijn terwijl de bevolking van honger sterft!

De brief bereikte de leider van die Romeinen en hij begon te trillen uit angst. En hij ging persoonlijk die man ophalen en gaf hem mooie kleren en hij stuurde hem bewaakt naar Umar ibn Abdul Aziz. Hij stuurde een brief mee en schreef daarin: “Is dit de man die u zocht? OK, laten we nu over vrede praten”. Umar zei toen:

“Weg met jou en met je vrede!”

Dat waren pas tijden waarin de levens van Moslim waarde hadden!