En iemand vroeg mij wie ben jij? Ik antwoordde: ik ben Joop. dat is je naam zei hij maar wie ben je? Ik vertelde hem mijn beroep. Maar zei hij dat is je werk Maar wie ben jij? Ik gaf hem 1000 antwoorden, Maar hij bleef zijn vraag herhalen. Uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste antwoord: Ik weet niet wie ik ben. Ga dan op zoek zei hij. Wat kon ik doen? Het negeren? Jomeij.
We spreken van wereldbeelden, we spreken van godsbeelden. Ontmoeten wij mensen elkaar wel echt of ontmoeten wij alleen de beelden die wij van hen maken? Mensbeelden ? Jomeij
Het pad dat we nemen zal voor iedereen verschillend zijn. De zoektocht naar waarheid heeft op een ieder van ons een verschillende uitwerking. Ik beschrijf alleen dat van mij. Jomeij
Keuzevrijheid? Ben ik vrij als ik moet kiezen?
Godsdienstvrijheid:met dank aan al die oorlogen in het verleden, met al dat geweld in het heden? Ook in de toekomst zal zich dit herhalen.Wij leven immers het verleden. Is dat vrijheid. Jomeij.
Eenzaamheid is een uitnodiging om te onthechten.
We hebben de Christelijke waarde ingeruild voor de waarde van de Euro.
Klimaatverandering schijnt niet aan God maar aan de mens te liggen.
Microkosmus en macrokosmus: Wat boven is ,is ook beneden;inzicht van de hermetische filosofie.
Uit de religie:Uit het onze vader; Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Armoede is relatief zo sprak de minister van finaciën en hij flipperde vrolijk verder op zijn flipperkast.
Bijvoorbeeld door onbekende angsten
Agst is te lezen in de ogen.
Ook dieren kennen de doodangst
Democratie? Kennen wij niet.
Wij onderzochten of het volk een bindend referendum wil.99% zegt ja!! graag.
Zoeken naar waarheid.
het geheel is meer dan de delen.
21-03-2007
Democratie in Nedreland gedevalueerd.
Politieke democratie, wat is dat?
In mijn vorige artikel stelde ik o.a. dat politiek een machtsspel is en dat dit, gezien vanuit de "zijnsmodus", het tegendeel is van democratie. Een van de vragen die ik ontving was, hoe ik dan naar de democratie kijk van uit "hebbende modus". Ik zal dan ook proberen duidelijk te maken hoe ik hier als niet politiek gebonden en nog maar weinig in politiek geïntereseerde persoon naar kijk. In de eerste plaats zou politieke democratie gebaseerd moeten zijn op het vertegenwoordigen van de burger. In de grondwet wordt bij mijn weten niet gesproken over politieke partijen. Partijen zijn pas ontstaan op het einde van de negentiende eeuw. De Antierevolutionaire partij, intussen opgegaan in het huidige CDA, was in 1879 de eerste. In de loop van de tijd hebben de politiek partijen langzaam maar zeker de macht gegrepen, die volgens de beginselen van onze rechtstaat, het parlement toekomt. Ons parlement is ouder dan de politieke partijen die er deel van uit maken. Partijen zijn ooit opgericht om de belangen van bepaald bevolkingsgroepen te behartigen en hun emancipatie te bevorderen. Dat dit echter al lang voorbij is, daar willen de politieke partijen kennelijk nog niets van weten. Afgezet tegen het aantal kiezers, hebben de politieke partijen een verwaarloosbaar klein ledental. (ongeveer 2%) Niet voor niets zijn in de afgelopen jaren in de verkiezingsuitslagen grote onderlinge verschuivingen te zien geweest, vooral in 1994, 2002 en 2006. Dit kwam doordat de qua traditie of overtuiging ongebonden kiezers zijn gaan "zweven". In Nederland heeft door de jaren heen een volledige ontzuiling plaats gevonden. De traditionele kaders van de aloude verzuiling, ofwel opdeling van onze samenleving in een viertal levensbeschouwelijke blokken zijn al lang achterhaald. Al moet ik toegeven dat enkele restanten nog lijken te volharden, soms tegen beter weten in, in deze oude tradities. Ik denk dan vooral aan de publieke omroepen en aan het bijzonder onderwijs. Zonder te overdrijven kun je zeggen dat de politieke partijen in hun orginele gedaante een rem vormen op de ontwikkeling van de parlementaire democratie. Gezien de ontwikkelingen en voornoemde grote onderlinge verschuivingen in de verkiezingsuitslagen van de laatste jaren kun je stellen dat steeds meer individuele burgers niet meer op partijen stemmen, maar dat politieke partijen personen rekuteren om aan de macht te komen en vooral ook te blijven. Ze vormen coalities met andere partijen, soms zelfs van tegengestelde aard en doelstelling ( zie b.v. het CDA met de VVD en D66 in de regeer periode 2002-2006 en nu 2007 CDA met de PvdA.) alleen maar om machtsuitoefening mogelijk te maken. Dat het vooral om machtsuitoefening gaat en daarom in de regering wil zitten wordt ook niet tegen gesproken, integendeel het wordt zelfs met enige trots bevestigd. Dit proces van machtsvorming vindt echter niet in het openbaar plaats, zoals vroeger nog wel het geval was, maar nu gebeurt dit in de beslotenheid van het Friese Beesterzwaag, in het Catshuis of op het Binnenhof. Daarbij overheerst het partij belang, of eigenlijk het fractie belang. Politici noemen zich nog wel volksvertegenwoordigers maar zijn natuurlijk vooral partijrepresentanten. Van hen wordt niet verwacht dat zij binnen hun fractie en zeker niet binnen het politieke orgaan waarvan zij deel uit maken, een persoonlijk standpunt innemen. (zie b.v. de kwestie Irak, waarin de Partij van de Arbeid voorstander was van het geven van openheid betreffende de besluitvorming voor het ondersteunen van de Amerikanen, maar eenmaal afgesproken in de coalitieonderhandelingen deze zaak nu wil laten rusten. Alle leden van de PvdA stemden toen, al of niet met bloedend hart, tegen een ingediende motie van de oppositie die vroeg om opheldering van de toenmalige besluitsvorming.) Door de politieke leiding opgelegde fractiediscipline is, als het er op aan komt alles overheersend. Mijn conclussie kan dan ook niet anders zijn dat het parlement zo langzamerhand nog de enige plek in ons "vooruitstrevend" Nederland is, waar de vrijheid van meningsuiting nog niet is doorgedrongen. Overal elders is dat wel het geval, behalve daar waar het als eerste verwacht mag worden. Het beeld, ter nagedachtenis van de vermoorde van Gogh, "De Schreeuw", het symbool voor de vrije meningsuiting, had mijn inziens dan ook beter op het Binnenhof geplaatst kunnen worden. Er is in de dagelijkse politieke praktijk ook geen sprake meer van een scheiding der machten, zo ooit aangegeven door De Montesquieu en waarop onze staatsinrichting is gebaseerd. De machten, en zeker de wetgevende macht ( Parlement) en de uitvoerende macht ( Regering) zijn verstrengeld. Zo heeft men de mond vol van het dualisme ( scheiding tussen regering en parlement) maar ondertussen vergaderen bij het minste of geringste de fractievoorzitters van de regeringspartijen en het kabinet urenlang in beslotenheid om te pogen er ook deze keer weer eengezind uit te komen. Dit gebeurt ongeacht kleur of gezindte. Het behoud van de macht staat altijd centraal. Natuurlijk roepen de politici om het hardst dat U eens in de vier jaar, om redenen van democratie, U stem moet gaan uitbrengen. Hiermee scheppen zij de illusie dat zij nog echte volksvertegenwoordigers zijn. Maar wij weten wel beter, toch? Neen, de democratie in Nederland is al jaren lang gedevalueerd.
Slotconclusie ten aanzien van Politiek - Godsdienst.
Mijn conclusie is dat politiek en godsdienst twee onverenigbare grootheden zijn. De politici die volgens een bepaald geloof ( religie) in de regering zitten zijn voor mij dan ook totaal ongeloofwaardig. Ik denk trouwens dat ze dit zelf ook wel weten, want als zij echt gelovig zijn en willen leven volgens de essentie en de ethiek van hun Christelijke geloofsovertuiging, kan het niet anders zijn dan dat ze bij regelmaat in een spagaat terecht komen. Immers ten aanzien van oorlog en geweld telt nog altijd ; gij zult niet doden, heb Uw vijanden lief als Uw zelf. Het ondersteunen van Amerika en het zenden van militairen naar Irak was een zuivere oorlogsdaad. Het excuus da Sadam Hoesein een wrede dictator was en niet voldeed aan de VN nornen doet aan het feit zelf niets af. Ten aanzien van de groter wordende armoede in Nederland en hiervoor geen enkele verantwoordelijkheid willen dragen, wat heeft dat te maken met het eerste en grootste Liefdes gebod? En over het beleid ten aanzien van assiel zoekers, zouden de christenen hun christelijke geschiedenis eens moeten oprakelen, ze vinden dan vast wel een aatal paralellen. Het Liefdes gebod telt echt niet alleen voor Nederlanders en/of Europeanen. Wilt U deze "gelukzoekers" terug sturen naar hun armoede? Politiek is een niet te onkennen machtsspel, waarin iedere betrokkenen zijn idee of ideaal wil verwezenlijke. Politiek, maar ook Godsdienst verbroederen niet. Het schept tegenstellingen en verwarring en waar verwarring heerst komt er onvermijdelijk chaos en conflict. Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk, hoewel ik tot geen enkele politieke - of geloofsovertuiging behoor, dat zich christelijke noemende mensen dit politieke spelletje willen meespelen. Zij verlochenen niet alleen zichzelf, maar ook de essentie en de ethiek van het christendom en daarme verlochenen ze zelfs de God waarin ze zo heillig geloven. Men kan inderdaad zeggen God is dood, maar men kan ook zeggen God is een mooi woord van drie letters, verder kan men er niets over zeggen. Politiek en Godsdienst zijn het tegendeel van democratie, want waar macht als spel wordt gezien ontkend men het ware menszijn. Politiek en Godsdienst hebben dan ook veel meer gemeenschappelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Maak je van de beidde grootste machten in de wereld niet afhankelijk. Zowel van politiek als Godsdienst valt niets te verwachten ten aanzien van een verbetering van de wereld. Zij brengen alleen scheidingen aan, geen eenheid. Zie hiervoor ook mijn artikelen betreffende wetenschap en religie van 14-08 en 21-08-2006.
De verschillen tussen rijk en arm zullen toenemen. Steeds meer mensen komen op en onder de armoede grens. Meer werkende mensen komen eveneens op of onder de armoede grens. De voedselbanken zullen blijven bestaan en mogelijk nog uitbreiden even als de kleding banken. Steeds meer mensen zullen zich machteloos gaan voelen. Psychologische kwalen nemen toe. (stress en burn out) De luchtvervuiling zal toenemen. Klimaatsverandering is mensenwerk en dus moeilijk onder controle te krijgen. Hieraan zullen hoge kosten verbonden zijn die wij gaan betalen, niet uit zorg voor, maar uit angst. Sociale zorg neemt in kwantiteit toe maar in kwaliteit verder af. De premie van de sociale verzekering neemt nog fors toe. Het energie gebruik neemt toe en de kosten zullen verder stijgen, misschien met een tijdelijke verlaging van de grotere energie bedrijven om de klanten van de kleinere bedrijven weg te trekken om zo het monopolie te verkrijgen. Mensen met modale inkomens gaan erop achteruit. De salarissen en bonussen voor top managers kunnen niet in de hand gehouden worden en lopen in de miljoenen. De politiek heeft zich ondergeschikt gemaakt aan de multinationals. De schuldenlast, als wel het aantal mensen met een schuldenlast zal verder toenemen. De schuld van deze schuldenlast zal nog meer bij het individu worden gelegd door steeds meer nadruk te leggen op de eigen verantwoordelijkheid. Maatschappelijke verantwoordelijkheid wordt wel verkondigt, maar dan alleen om de politieke verantwoordelijkheid af te schuiven. Er komt een sociale dienstplicht om de kosten in de gezondheidszorg te drukken. De thuiszorg zal mogelijk in kwantiteit toenemen maar in kwaliteit afnemen. Artikelen met angst vergrotende inhoud zal u worden aangereikt.(angst houd de mensen klein) zodat ze hun privacy makkelijker opgeven en controlerende maatregelen sneller toestaan. Intussen zal meer nadruk worden gelegd op oude waarde en normen, eventueel zullen ze met geldboeten worden opgelegd. Mogelijk zullen meer mensen terug vallen op oude religieuze tradities. Ik negatief? Nee hoor realistisch. Naar aanleiding van mijn vorige artikelen met het thema Politiek en Godsdiens, en de daarin genoemde feiten, kom ik volgende week met mijn slotcoclusie.
Het zal intussen wel duidelijk zijn dat de verschillen tussen rijk en arm in Nederland sterk is toegenomen. Momenteel zijn er ongeveer één miljoen inwoners die onder of net op de armoedegrens leven. Het zijn niet, zoals men maar al te vaak wordt aangenomen, alleen maar werkeloze mensen. Ongeveer 200.000 mensen in loondienst, leven onder de armoedegrens en maken in veel gevallen gebruik van de voedselbanken en/of kledingbanken. Armoede is altijd ellendig maar extra triest als mensen de hele maand ploeteren voor hun baas en aan het eind van de maand geen tijd en geen geld overhouden. In Nederland, toch een van de rijkste landen ter wereld, heerst aantoonbare honger. Scholen klagen er over dat er kinderen zijn die zonder te hebben gegeten op school komen en soms geen warme kleding dragen bij koude en zeer koude dagen. Sommige scholen zijn er toe overgegaan de kinderen een ontbijt op school aan te bieden. In Nederland zijn in veel grote steden maar ook in dorpen voedeselbanken ontstaan. Opgericht en bemand door vrijwilligers die zich het lot van deze mensen aantrekken. De laatste tijd onstaan er ook kledingbanken, er zullen er minstens vijftien komen zo is de verwachting. Veel lager opgeleiden belanden in een vicieuze cirkel van het ene in het andere deeltijdbaantje dat onvoldoende oplevert. Of ze werken met flexibele contracten die veel onzekerheid bieden. Dit zijn de zogenaamde draaideurwerkelozen. Werkgevers klagen vaak over het dure ontslagrecht, maar het zou goed zijn als ze zich eens bezinnen op het goedkoop dumpen van personeel en het steeds verder oprekken van de flexwet. Huishoudens met een uitkering vormen de grootste groep armen, maar de groep "werkende armen" loopt intussen stevig op. Veel vaste lasten voor energie, ziektekosten en woonlasten stijgen, terwijl de inkomsten daarmee geen gelijke tred houden. De belangrijkste oorzaak echter is dat de werkende aan de onderkant van de arbeidsmarkt te zwaar belast worden. Ook de mensen met een onvolledige AOW vormen een groeiende groep die aanwijsbaar in de problemen raakt. Voormalige gastarbeiders die in Nederland zijn blijven wonen en een levenlang hard hebben gewerkt, zakken bij het verkrijgen van hun pensioen door de armoedegrens. Het werkeloosheidscijfer zo las ik in en van de dagbladen is de laatste tijd gedaald, maar men mag zich afvragen of zij die nu niet meer tot de werkelozen worden gerekend, zie bovenstaande beschrijvingen, niet in de armoedeval terecht komen; het levert ze netto weinig op. Vooral dit laatste baart me zorgen, mooie werkelozencijfers kunnen veel verbloemen, maar het wil nog niet zeggen dat daarmee de armoedeval in Nederland zal stoppen. De toekomst zal het uitwijzen. Voorlopig is het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft, in de regeerperiode 2002-2006, alleen maar toegenomen. Voor de laatste keer vraag ik dan ook met nadruk aan onze Christen Democratische President en al zijn partijgenoten mij duidelijk te maken, waar ik in deze regeerperiode, de Christelijke essentie en ethiek kan terug vinden? Ik kan ze niet ontdekken, U wel?
Tot mijn grote verbazing hebben de pas gehouden verkiezingen uitgewezen dat het CDA. opnieuw de grootste partij van Nederland is geworden en dus dat de zelfde Minister President, van de vorige regeerperiode, opnieuw mag aantreden. Nu echter gaat hij regeren met de Partij van de Arbeid en de Christen Unie. Dit zal betekenen dat de globalisering zal doorzetten evenals de liberalisering en de privatisering. (denk aan luchthaven Schiphol). Een aantal zaken lijken mij dan ook zeer voorspelbaar. Daarover de volgende keer.
Voor dat iets schrijf over de groter wordende verschillen tussen rijk en arm, lijkt het mij noodzakelijk eerst iets te schrijven over de privatisering zoals die in Nederland heeft plaats gevonden. Want juist de gevolgen van privatisering hebben deze groter wordende verschillen tussen rijk en arm sterk in de hand gewerkt. Privatisering is het proces waarbij publiek eigendom overgaat in private handen. Het is een onderdeel van de neo-liberale politiek de sinds de jaren tachtig in veel westerse landen aan de macht is. Het argument voor privatisering is dat bedrijven met elkaar moeten concurreren om de gunst van de consument. Hierdoor zijn ze gedwongen om efficiënter te werken en niet te duren of slechte producten te leveren. Bovendien betaalt de burger niet meer mee aan een slecht functionerend of verlieslijdend bedrijf. De burger kan haar consumentenmacht uitoefenen op het bedrijf. Als blijkt dat er niet genoeg consumenten gebruik maken van de producten of diensten ervan, om welke reden dan ook, kan het bedrijf niet voortbestaan en zal het verdwijnen. Een ander argument voor privatisering is de binnenlandse markt open te stellen voor buitenlandse aanbieders. Dit is een doelstelling die binnen bijvoorbeeld de Europese Unie algemeen opgeld doet. In Nederland is vooral binnen de tijdsperiode van 2002-2006, een golf van privatisering tot stand gekomen. Het beleid dat deze periode kenmerkt was dan ook sterk liberaal getint. Het zou echter een misverstand zijn te denken dat voornoemde periode de liberalisatie pas werd ingevoerd. Immers in de jaren tachtig hebben veel neo-liberale regeringen de liberalisatie al doorgevoerd. In Nederland gebeurde dit ondermeer onder de kabinetten Lubbers, Kok en Balkenende. Met dit laatste wil ik vooral laten zien dat in brede politieke kring het liberalisme al langer werd omarmd. Ook in Nederland is de PvdA al lang geen socialistische partij meer. Intussen heeft ook in Nederland de privatisering plaats gevonden op het terrein van zorg en dienstverlening: de thuiszorg, het openbaar vervoer, energie bedrijven, het verschil tussen ziekenfonds - en partikuliere verzekering is opgeheven, de posterijen zijn geprivatiseerd, enz. Ondanks het idee dat liberalisering, en het daarmee verbonden zijnde privatiseringsproces, concurnentie in de hand zou werken en dus alles goedkoper zou worden, is het tegendeel waar gebleken. De gezondheidszorg is vooral voor hen, die eerst in aanmerking kwamen voor een ziekenfondsverzekering, veel duurder geworden. Ondanks dat nu de nieuwe "volksverzekering" verplicht is gesteld lopen er tienduizende inwoners zonder ziekenkosten verzekering rond. Zij kunnen het bedrag van de maandelijkse premie niet opbrengen. Tevens is er een regeling ontstaan, dat zij die in een jaar geen gebruik hebben hoeven te maken van medicijnen en/of van een organisatie of instelling die binnen het terrein van de gezondheidszorg vallen, met uitzondering van de huisarts, een deel van de betaalde premie terug ontvangen. Diegenen die dus regelmatig zorg nodig hebben, bijvoorbeeld zij die aan diabetes (suikerziekte) lijden) ontvangen nooit iets terug. Zij worden dubbel gestraft. Ontdaan van enige solidariteit en een zeer onsociale regeling. Gezondheidszorg is dan ook tot handelswaar verheven. De kosten zijn niet meer in de hand te houden en de partikulieren zorgverzekeraars hebben een dikke vinger in de pap gekregen. Ook de energie prijzen zijn enorm gestegen, mensen die dit niet meer kunnen opbrengen worden van gas en/of electra afgesloten of steken zich in de schulden in de hoop op betere tijden. Mensen die de huur van de woning niet meer kunnen opbrengen worden na een bepaalde periode op straat gezet. Gelukkig komen velen van hen nog in aanmerking voor de bijstandswet en een huursubsidie regeling. Ook het openbaar vervoer is duurder geworden, mede dank zij de verhoging van de energieprijzen. Veel oudere, gepensioneerden, laten de auto staan of zijn genoodzaakt hun auto te verkopen, de benziene prijs is voor hen onbetaalbaar geworden. Ook de posterijen hebben intussen de prijzen verhoogd. Door schaalvergroting toe te passen hopen een aantal bedrijven beter de concurentie aan te kunnen met de buitenlandse bedrijven; zij verwerven in Nederland zelf langzaam maar zeker een monopoliepositie, waardoor de prijzen opnieuw zullen stijgen. Het is de laatste jaren wel duidelijk geworden dat ook in de zorg en de dienstverlenende sectoren het maken van winst primair wordt gesteld en dat dit ten koste gaat van de kwaliteit, de service en de veiligheid. Ook hier de vraag aan de politici van het CDA en al hun aanhangers; waar kan ik, in de voornoemde regeerperiode van vier jaar, de essentie en de ethiek van het Christendom terugvinden???? Tot volgende week.
Als ik een vertaalslag maak, doe ik dat vanuit de Nederlandse situatie. Ik ben er echter van overtuigd dat omschreven situaties zich ook voordoen in: Amerika, Belgie, Duitsland, Engeland en Frankrijk om maar een paar landen te noemen. Ik beperk mij dus tot Nederland en vooral tot de laatste vier jaar.( 2002-2006) In 2002 werd een nieuwe regering gekozen. Deze regering bestond uit de samenstelling van drie politieke partijen: Christen Democraten Apel(CDA), Volkspartij voor Vrijheid en Democratie(VVD), Democraten 66(D66). Het CDA leverde de Minister President, de VVD leverde de Minister van Financiën en de Minister van Intergratie. Deze laatste minister moest zich gaan bezichhouden met het integratie - en asielbeleid. Ik beperk mij tot deze drie functies omdat zij ,in mijn ogen de belangrijkste rol vervullen in de door mij gesignaleerde problematiek. Laat ik beginnen met het:
Asielbeleid.
In mijn vorige stuk schreef ik dat door de toepassing van het marktmechanisme en het streven naar steeds meer en meer op alle mogelijke terreinen van het leven een bedreiging vormen voor traditionele levensstijlen, culturen en maatschappijstructuren en dat dit niet anders kan leiden dan tot verdere individualisering, ontworteling van hele volkeren, enz. Hoe komt dit nu tot uiting op landelijk niveau? Een van de grootste gevolgen van dit wereldwijde systeem van privatisering en de dictatuur van de vrije martpolitiek is wel de trek van hele bevolkingsgroepen uit de arme derde wereld landen naar het rijke Westen. In de hele Westerse wereld is wat nu waarneembaar is al meer dan veertig jaar geleden voorspeld. Immers toen werd in de toenmalige politieke partij de Progresieve Partij Radicalen(PPR), die zich had afgesplitst van de toenmalige KVP, in kleine kring al voorspeld dat als de derde wereld landen niet daadwerkelijk geholpen werden we de kans liepen dat de inwoners van deze landen massaal naar het Westen zouden trekken om daar een betere toekomst op te bouwen voor zichzelf en hun nageslacht. Ook in Nederland werd en wordt men sinds jaren met dit fenomeen geconfronteerd. Ik ben er van overtuigd dat de hele ontwikkelingshulp heeft gefaald en nodig op de schop moet. Waar Nederland eerst een grote tolerantie vertoonde met de door haar gevoerde politieke beleid, sloeg dit in de laatste vier jaar(2002-2006) totaal om en werd er een hartvochtig en intolerant beleid gevoerd ten opzichten van deze economische vluchtelingen die in ons land asiel vroegen. (Politieke vluchtelingen worden in dit stuk buiten beschouwing gelaten.) Doordat de procedure voor asielaanvragen steeds werden uitgesteld en op de lange baan werden geschoven en vele asielzoekers die in eerste instantie werden afgewezen gebruik maakte van hun recht op beroep, gingen er vele jaren voorbij voordat duidelijk werd of asielzoekers een verblijfs vergunning kregen of niet. Vele asielzoekers die geen verblijfvergunning hadden maar soms al meer dan tien jaar in Nederland verbleven, volledig waren ingeburgerd, hun kinderen in Nederland waren geboren en naar school gingen, werden plotseling het land uitgezet en terug gezonden naar het land van herkomst. De kinderen van deze mensen sprake in vele gevallen de taal van dat land niet eens meer. Zij werden vaak letterlijk uit de schoollakalen gehaald in kwamen in een opvangscentrum en gevangenissen terecht waar zij met hun ouders werden opgesloten in afwachting van hun uitzetting. Door sommige politici, die zich hier vreselijk aan ergerden werden deze opvangscentra vergeleken met de concentratiekampen uit de 2de wereldorlog. De meerderheid van de leden van de Tweede Kamer stonden echter achter het beleid van de Minister. Ook voor kinderen die in hun laatste studie jaar zaten kenden men geen pardon. Zonder diploma moesten zij het land verlaten. Alle investering in onderwijs was in een klap te niet gedaan. Vele asielzoekers die waren uitgeprocedeerd verdwenen in de illigaliteit. In een stad als Rotterdam leven er alleen al meer dan twintigduizend illigalen die maar moeten zien hoe zij zich in leven houden. Sommigen worden opgepakt, twee of drie maanden vast gehouden en vervolgens weer op straat gezet zonder geld, voedsel, onderkomen, recht op zorg en onderwijs. De burgemeesters van alle dorpen en steden werden door deze minister van intergratie opgeroepen om deze mensen niet te helpen. De meeste Burgemeesters gaven hier echter geen gehoor aan en voorzagen hun illigalen inwoners van geld, voedsel, kleding en onderkomen. Dit alles met medewerking van vele vrijwilligers(sters) en de plaatselijke kerken. Vele kerken lieten echter ook verstek gaan en vertoonde nauwelijks enige intresse in deze mensen. Toen duidelijk werd dat de Burgemeesters niet bereid bleken medewerking aan de Minister te geven, ontvingen zij een brief dat medewerking vereist werd en kwam er een verbod op voornoemde hulpverlening. De Burgemeesters waren niet onder de indruk en voerde hun eigen beleid. Nederland werd dan ook door de Parlementaire Assemblee van Europa, die landen controleerd op het naleven van mensenrechten op de vingers getikt. Op vijftien punten moest Nederland zich verbeteren, maar de Minister legde dit naast zich neer. De hele regering, inclusief de Christen Democraten bleef, evenals een groot deel van de leden van de Tweede Kamer achter de Minister en haar beleid staan. Nederland werd door de mensenrechten organisatie en door Amnestie in de hoek gezet voor psychologische marteling en het schenden van mensenrechten. De Politieke Partij D66 verliet uiteindelijk, uit onvrede van het door de Minister van Integratie gevoerde beleid, de regeringscoalitie waardoor de regering ten val kwam. Nieuwe verkiezingen moesten worden uitgeschreven, maar tot zo lang was de minderheids gegering demisionair. Wat ik de Christen Democraten zou willen vragen is dit; in welke zin heeft deze Christenlijke Democratische Partij, onder leiding van de Christen Democraten Minister, een bijdragen geleverd aan de essentie en de ethische waarden van het Christendom?? (volgende week de groter wordende verschillen tussen arm en rijk.)
Mijn vorige stuk handelde over de mythe van de "Vrije Markt" politiek waarbij er processen aan de gang zijn die door politici niet of nauwelijks meer te controleren zijn. Maar afgezien daarvan ook het fysieke voortbestaan van de aarde en de mensheid ondermijnen, met alle grote maatschappelijke en individuele ellende die hieruit voorvloeit. Ik noem: Ontwikkelingen als explosieve bevolkingsgroei, de sterke groei van de consumptie, de tendens tot globalisering en schaalvergroting op allerlei terrein, wereldwijde concerns en internet, die leiden tot grote onevenwichtigheden in de verdeling van macht en rijkdom, tot enorme uitbuiting van hulpbronnen door een klein deel van de wereldbevolking, (waartoe ook wij behoren) en die het ecologische systeem aarde steeds kwetsbaarder maken. De toepassing van het marktmechanisme en het streven naar steeds meer en meer op alle mogelijke terreinen van het leven, zowel binnen als buiten de economie, bedreigen in steeds sterkere maten traditionele levensstijlen, culturen en maatschappij strukturen, en kan niet anders dan leiden tot verdere individualisering, ontworteling van vele volkeren, verslaving en vervreemding op grote schaal, met als gevolg oorlog en geweld. Wereldwijd zijn we getuigen van een indrukwekkende vrijheidstrijd van het kapitaal, dat de ene na de andere overwinning behaalt en een soort dictatuur van de vrije markt nastreeft, die overigens al in een ver gevormd stadium is. Dit gaat ten koste van de soevereiniteit van de nationale staten en hun inwoners. Charles Derber formuleert het in zijn boek "Corporation Nation"als volgt: "Het wezen van de opkomst van de bedrijven is de stilzwijgende overdracht van de soevereiniteit, die onze democratie tot in de wortels aantast". Er zijn signalen te over dat politici steeds meer aan de leiband van het kapitaal lopen. Martin en Schumann schrijven bijvoorbeeld in "die Globaliserungsfalle": Maar als regeringen in alle extentiële toekomstvragen alleen nog verwijzen naar de almachtige pressie van de supernationale economie, stagneert de politiek tot een schouwspel van machteloosheid en verliest de democratische staat haar legitimiteit". En hij vervolgt: "Globaliserung leidt tot de ondergang van de democratie". En terwijl ik nu ( 24 januari) dit stuk zit voor te bereiden, lees ik in de dagbladen van vandaag, dat in de Zwitserse plaats Davos, het jaarlijkse World Econamic Forum, het grootste politieke en economische congres is begonnen. Er worden 2500 van de machtigste der aarden uit het zakenleven en de wereldpolitiek verwacht. De steeds diepere kloof tussen arm en rijk staat hoog op de agenda evenals het milieu en de klimaatsverandering. Intussen is het gerenommeerde bergoord door de Zwitserse politie, met steun van het leger en zelfs de luchtmacht, van de buitenwereld afgesloten. Anti Globalisten maken hier geen schijn van kans, zo is de verwachting. Nederlandse staatslieden ontbreken op de deelnemerslijst, zij hebben het te druk met formeren van een nieuw kabinet. Wel aanwezig zijn de Nederlandse topmannen uit de zakenwereld zoals van: de ABN-Amro, Rabobank, ING, TNT, AKZO Nobel, Heineken, Unilever en Shell. Zij kunnen kennismaken en netwerken met hun collega's van ondernemingen als Coca-Ccola, Google, Sony, Bill Gates, Russische en Arabische oliboeren en Zwitserse top bankiers om er maar een paar te noemen. De Nederlandse politici zullen door onze Nederlandse zakenlieden wel worden bijgepraat neem ik aan. Wat voor megaomelet deze 2500 "koks" uit negentig landen van al die geklutste eieren moeten bakken is voor mij nog een raadsel. Waarschijnlijk een mooi geschreven raport met hoogdravende woorden en beginselverklaringen, maar geen bindende resoluties. Mogelijk iets over, de steeds nijpender wordende vraag ten aanzien van de klimaatsverandering?? Maar het zal vooral een unieke gelegenheid zijn om nieuwe internationale contacten te leggen of contracten af te sluiten. In dat opzicht is Davos vijf dagen lang het Mekka van het wereldkapitalisme waarin de politiek nauw verweven is met de multinationals van de hele wereld. ( de volgende keer: de vertaling van wereld - naar landelijk niveau.)
In mijn vorige stuk, " De Weg Van Christus", heb ik het gehad over de essentie, de ethische fundamenten van het Christendom. In dit stuk gaat het over de hedendaagse essentie de waarden van de politiek. Daarom geef is dit stuk de titel:
"De Weg Van De Vrije Markt"
Al in1927 merkte Kurt Tucholsky op: "In Europa zijn alleen de misdaad en het kapitalisme internationaal georganiseerd" Dat is helaas nog steeds een goede beschrijving van de situatie, hoewel daar bij moet worden opgemerkt dat communicatie en het financiële verkeer hier is bij gekomen. Het concept van de "vrije markt" is in de achttiende eeuw bedacht door de Engelsman Adam Smith, als mogelijkheid om alle landen en burgers in het kader van liberalisatie gelukkiger te maken. De socialisten en communisten hebben zich hier altijd tegen verzet, maar hun concept is uitgelopen op een droevige mislukking. De kerken hebben zich nooit wezenlijk verzet tegen de kapitalistische invloed, integendeel. Immers in 1967 verscheen de encycliek "Populorum progressio" ( de vooruitgang der volkeren) van Paus Paulus VI. Als waarschuwing werd toen al gezegd: ik citeer "Helaas is samen met de industrie een systeem ontstaan dat winst beschouwt als de eigenlijke motor van maatschappelijke vooruitgang, concurentie als hoogste economische wet, bezit en productie goederen als absoluut recht, zonder enige beperking en zonder enige overeenkomstige verplichting tegenover de maatschappij" En hij eindigt haast bezwerend: "Nog eenmaal moge er plechtig aan herinnerd worden dat de economie in dienst staat van de mens". Maar de woorden van de Paus werden door de kerk van de katholieken opzettelijk genegeerd. De kerk is haar macht en invloed allang kwijtgeraakt aan hogere machten zoals de vrije markt, dividend profijt en winstmaximalisatie, die het in de "kerk van het kapitaal" absoluut voor het zeggen hebben. Intussen steunen vrijwel alle regeringen ter wereld de "Vrije Markt" en komen de weinigen die daar nog niet aan toe zijn steeds verder onder druk te staan. Ook de Europese regering gaat, sinds 1988, uit van de liberale vrije markt politiek. Na de ineenstorting van het Oostblok, in Duitsland juchend begroet als die Wende, werden de laatste hindernissen opgeruimd voor de "global players", de internationale spelers in de vorm van multinationale bedrijven, en verkregen een niet eerder vertoonde vrijheid van handelen. Langzaam maar zeker wordt het doel, dat de wereld een grote handelzone moet worden, verwezenlijkt. De positie van de politici die deze bedrijven moeten controleren doet in veel opzichten lijken op die van artsen die een kankerpatiënt behandelen wiens uitzaaiingen niet onder controle te krijgen zijn. De wereld economie ligt allang niet meer in de handen van de politici maar in de handen van de internationale bedrijven. Er hoewel de politici het ons nog steeds willen doen laten geloven, geloven er intussen velen van hen er zelf niet meer in. Uit volkomen machteloosheid hebben de meesten zich er dan ook mee verzoend. De in partikulieren handen berustende macht van de economie is sterker als die van de staat, en is deze in vele opzichten al gaan overheersen. Ook in de zorg en de dienstverlenende sectoren ziet men intussen de zelfde tendensen ontstaan. Privatisering van het openbaar vervoer, van de energie markt, de zorg, enz. De methoden van het nieuwe liberalisme wordt bepaald door de wetten van het geld en zijn niet onderworpen aan enige controle van de staat of door enige ethiesche controle. Geld wil altijd meer geld verdienen: de rest, bijvoorbeeld mensen (materiaal), behoort tot de categorie "mee lopen". De Amerikaanse auteur Chales Derber gaat er vanuit dat de bedrijven met hun geldmentaliteit niet alleen ons dagelijks leven, maar ook onze algemene sociale verhoudingen en waardensystemen bepalen. In mijn waarneming is dit reeds langere tijd het geval. Het concept van de grenzeloze markt, dat de bedrijven de gelegenheid geeft tot efficiënte maar onmenselijke strategieën, wordt doorgezet onder de hoede van de zogenaamde G7. Duitsland, Frankrijk, Groot - Brittannië, Italiën, Japan, Canada ende V.S. (wordt vervolgt)
Voor dat ik ga schrijven over meditatie wil ik U mijn kijk op Christendom en Politiek niet onthouden. In de gehele wereld is er immers een combinatie van beide zichtbaar; vooral in de concrete politiek van iedere dag. Laat ik mij echter bij het zichtbaar maken van deze, naar mijn mening, onzinnige combinatie beperken tot Nederland. Ik doe dit vooral omdat in ons land de president afkomstig is uit het Christen Democratien Ápel, het CDA. Voor Christenen speelt het leven van Jezus en zijn leer als voorbeeld voor eigen bestaan. Natuurlijk zou het hier te ver voeren om de hele leer, voor zover mij bekent, hier neer te schrijven. Ik wil dan ook volstaan met de essentie die deze leer inhoud, waarbij ik vooral "De Bergrede" wil aanhalen, die van essentieel belang is geweest voor de formatie van de ethische fundamenten van het Christendom. Het onderstaande zal ik de titel meegeven;
"De Weg Van Christus"
Gedurende de hele geschiedenis van het Christendom is er weinig veranderd in de fundamentele principes die bedoeld zijn om de gelovigen een christelijk leven te laten leiden. Christelijke ethische voorschriften hebben vaak de vorn van goddelijke bevelen of geboden. De belangrijkste bron voor de christelijke ethiek wordt gevormd door de "Tien Geboden", die Mozes volgens Exodus 19: 24-20: 17 en Deuteronomium 5: 6-21 op de berg van Sinaï van God ontvangen heeft, en door de leer van Jezus. In beide gevallen zijn de schriftelijke bronnen constant gebleven, hoewel de rooms-katholieken en de lutheranen enerzijds en de oosterse - orthodoxen en protestanten anderzijds enigszins verschillen in de manier waarop ze de tien geboden ordenen. De interpretatie van de Schrift is, afhankelijk van de histhorische, sociale en geografische context en denominatie, ook aan verandering onderhevig geweest. De oude Inquisitie gebruikte om de status-quo te handhaven bijvoorbeeld dezelfde principes als de hedendaagse bevrijdingstheologie* gebruiken om een radicale sociale agenda op te baseren. De tien geboden of de "decaloog"zijn fundamentele religieuze en sociale voorschriften en worden in de bijbel expliciet als woord van God bestempeld. In deze regel wordt de relatie tussen individu en God, de ouders, de echtgeno(o)t( )e vastgelegd. De eerste vier geboden hebben betrekking op de relatie met God - men moet uitsluitend God aanbidden (afgodendienst vermijden), de sabbat houden en Gods naam eren. Na aansporing ook de ouders te eren hebben de overige vijf geboden betrekking op ethisch maatschappelijk gedrag met een verbod op diefstal, hebzucht, leugens, moord en overspel. Het evangelie van Mattheüs bevat een lang verslag van een redevoering voor de menigte die Jezus op de heuvel hield. Deze zogenaamde "Bergrede" (Mattheüs 5-7) is van essentieel belang geweest voor de formatie van de ethische fundamenten van het christendom. Jezus, begint met de menigte mee te delen dat hij niet gekomen is om de wet van Mozes te ontbinden maar om deze te vervullen en hij waarschuwt hen er voor dat wie zich niet aan de tien geboden houdt of anderen aanspoort dat niet te doen, "zeer klein" zal zijn in het koninkrijk der hemelen. (Mattheüs 5: 17-20). Hij gaat verder met het schetsen van een geheel nieuw ethisch systeem dat ver uitgaat boven de Mozaïsche wet, waarmee de basis gelegd werd voor een geheel eigen christelijke etiek. Jezus, breidt het verbod om te doden uit tot een verbod op het hebben van haatgevoelens jegens een ander; het verbod tot overspel breidt hij uit tot een verbod op het zelfs maar denken aan overspel; en het verbod om Gods naam ijdel te gebruiken omvat nu ook het zweren bij de hemel, de aarde of zichzelf**( De Zaligsprekingen) Het hart van de christelijke etiek ligt echter bij Jezus op de "herwaardering van het liefdesgebod". Verderop in het evangelie van Mattheüs vraagt een wetgeleerde wat het grootste gebod is. Jezus, citeert dan de bijbel: U zult de Here uw God liefhebben met geheel uw hart, en uw ziel en met heel uw verstand" (Dueteronomium 6-5) Dit is het grote eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: "" Gij zult uw naasten liefhebben als uzelf " (Leviticus 19-18) "Aan deze twee geboden hangt de ganse wet en de profeten" (Mattheüs 22: 36-40); ook Marcus 12;36-40 en Lucas 10: 25-28). Op persoonlijk niveau moeten mensen niet alleen degene liefhebben die die liefde beantwoorden, maar ze moeten ook hun vijanden liefhebben en zich met hen verzoenen. Tot zover "de weg van Christus"
* De term "bevrijdingstheologieën" is een verzamelnaam voor een aantal christelijke stromingen, waaronder de eigenlijke bevrijdingstheologie en feministische theologie. De bevrijdingstheologie is ontstaan onder de katholieken in Latijns-Amerika. Met name bischop Oscar Romero heeft hier een groot aandeel in gehad. Om de armoede uit te bannen streeft men radicale, sociale veranderingen na en men ziet Jezus als de belangrijkste bevrijder van de onderdrukten.
** De term "De zaligsprekingen" is een verzameling van negen zegeningen die volgen op goed gedrag, bijvoorbeeld: "Zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven".(Mattheüs 5: 3-12) Deze woorden worden in de westerse kerk "zaligspekingen"genoemd en in de oosterse kerk spreekt men van de "geboden van zaligheid". In tegenstelling tot de tien geboden zijn de zaligsprekingen niet als ethische imperatieven geformuleerd. Ze spreken van een bepaald kwaliteit die de volgelingen van Jezus zouden moeten nastreven om een staat van zaligheid en eeuwig hemels leven te bereiken. In deze kwaliteiten weerklinken de centrale christelijke deugden als: nederigheid, eenvoud, een actief verlangen naar rechtvaardigheid, medogen, vredelievendheid en de bereidheid om vervolgingen te doorstaan voor het geloof. Lucas 6: 20-26 heeft een andere versie van zaligsprekingen waarin een contrasterende serie vervloekingen is opgenomen.
Wat is eigenlijk een religieuze geest, hoe ziet die eruit? Wat betekent het woord religie in werkelijkheid? Historisch gezien hebben de religies tot nieuwe beschavingen en nieuwe culturen geleid. Niet tot de wereld van techeniek, niet tot computers, de onderzeeërs en het oorlogmaterieel. Evenmin zijn ze de oorsprong van zakenlieden, managers of economen. Religieuze mensen hebben een geweldige verandering in de wereld teweeggebracht. Daarom moeten wij ons tenminste afvragen, wat we met het woord "religie" bedoelen. Wat betekent het? Is het louter een kwestie van bijgeloof, iets zinloos en onlogisch? Of bestaat er inderdaad iets veel machtiger, zoiets als oneindige schoonheid? Is het omdat te weten te komen niet nodig, dat we ons eerst losmaken van alles wat het denken over religie heeft uitgedacht? Ik wil proberen er achter te komen, wat de ware betekenis van religie is, wat er aan diepte in schuilt en waar het ophoudt. Immers de mens heeft altijd naar iets gezocht, naar wat boven het materiële bestaan uitging. Altijd heeft hij om zich heen gekeken en anderen gevraagd, hij heeft er voor geleden en soms zichzelf er voor afgepijnigd om te weten te komen, of er zoiets bestaat wat niet met tijd en denkwerk te maken heeft en dat ook geen geloof of godsvertrouwen is. En om daar achter te komen moet je volkomen vrij staan; want als je verankert zit aan een bepaalde vorm van geloof, zal juist dit je beletten dat te gaan verkennen, wat eeuwig is, als er zoiets bestaat als het eeuwige, dat alle maat te boven gaat. Als het je ernst is met je onderzoek naar wat eigenlijk religie is, moet je je daarom bevrijd hebben van alle door het denken uitgedachte en opgebouwde dingen, die als religieus beschouwd worden. Dat geld bijvoorbeeld voor alles wat het hindoeïsme ooit heeft uitgedacht, met al zijn bijgeloof, al zijn dogma,s, al zijn beelden en oude geschriften zoals de Oepanishad, daar moet je volkomen los van staan. Als je aan dit alles hangt is het uiteraard ondoenlijk datgene te ontdekken, wat oorspronkelijk is. Met andere woorden: als mijn geest, mijn hersenen gekneed en gevormd zijn door bijgeloven en geloofsvormen, door dogma,s en afgoderij van het hindoeïsme met al zijn oude tradities, dan liggen ze voor anker, dan hebben ze geen bewegingsvrijheid meer. Evenzo is dit het geval bij de islam, bij het boeddhisme, bij het jodendom en het christendom, maar ook bij de oude Japanse en Chinese tradities. Maar ook bij de zogenaamde Japanse "Nieuwe Religies", Shinco Shukyo"( een verzamelnaam van in de vroege 19de eeuw opkomende spirituele bewegingen) De meeste hiervan zijn van het shintoïsme afgeleid, hoewel de meest diepgaand beïvloed zijn door ideeën uit een verscheidenheid aan bronnen, waaronder het boeddhisme, Chinese tradities als confucianismeen en taoïsme, het christendom en zelfs het westerse occultisme. Wat maar wil zeggen, dat ondanks voorkomende exessen en naar mijn soms mening verhaspelde theologische onderbouwing, de "Nieuwe Religies" zowel in de Oosterse als de Westerse landen, het levende bewijs zijn, dat de oude drang naar religieuze vernieuwing nog steeds zeer levendig en vitaal is. Maar ook hier zie je vaak een voortborduren op zowel Oosterse als Westerse tradities aangevuld met nieuwe gedachtespinsels. En zo moet je ook volkomen losstaan van alle gedachtespinsels in de vorm van ritueel, van dogma,s, overtuigingen, symbolen, heilanden en nog veel meer van het christendom. En dat nu wordt een stuk moeilijker, want daarme zijn we dichter bij huis. Hoe dan ook, alle godsdiensten zijn, of het nu christendom is of islam, het hindoeïsme of het boeddhisme, de "Nieuwe religies", zonder uitzondering een denkgebeuren, dat voortgezet en in stand gehouden wordt door het element tijd, door litratuur en de symbolen, dus door de menselijke geest en de hand gemaakte dingen. In de moderne wereld wordt dit als religieus beschouwd. En vele van bovenstaande religies en godsdiensten bestrijden elkaar niet alleen in woord of geschrift, maar ook daadwerkelijk. Let wel, ik wil niets of niemand aanvallen, maar we proberen goed te observeren: we slaan de menselijke geest in al zijn absurditeit gade en zien, hoe gemakelijk we ons laten misleiden en hoe lichtgelovig we zijn. De religieuze geest is dus een zeer op feitelijkheden ingestelde geest: hij houd zich met feiten bezig, met wat werkelijk aan de hand is in zowel in de wereld buiten ons als in onze binnenwereld. De wereld binnen ons is de uiting van de wereld binnen ons: er bestaat geen verdeeldheid tussen binnen en buiten. Religie moet inwerken op de manier waarop we leven, dat is de betekenis van leven. Alleen dan heerst er orde in ons leven. Maar wij leven in wanorde, dat wil zeggen: in conflict, in tegenstrijdigheid, we geloven dit en doen dat, we denken op een bepaalde manier en we handelen op een geheel andere. Dat is tegenstrijdigheid en waar tegenstrijdigheid, verdeeldheid heerst, is chaos onvermijdelijk. We zouden ons dan ook eens moeten afvragen of het mogelijk is, dat sommige mensen, die zeggen religieus te zijn en geloven in de christelijke waarden en normen, zich kunnen bewegen binnen de aktieve politiek. Immers aan een religieus geest is alle wanorde vreemd. Een religieuze leven is daarom een leven van orde, van oplettende inzet, waaraan je werkt aan wat feitenlijk in je leeft zonder eneige illusievorming, zodat je daardoor een rechtschappen leven leidt. Wanneer dat fundament eenmaal onwankelbaar overeind staat kunnen we ons afvragen, wat meditatie is. ( meer hierover later) Zie ook eerdere artikelen m.b.t. religie van 14-08- 2006 en 22-08-2006.
Vanuit de Aziatische landen is over de hele wereld het idee van de reïncarnatie overgenomen. Het geloof in reïncarnatie wil zeggen dat de ziel, het ego, het "mezelf", dat uit een bundel herinneringen bestaat, in het volgende leven in betere omstandigheden geboren zal worden als ze zich juist gedragen. Dit houdt in, dat ze zich rechtschapen betonen en een leven zonder geweld, zonder hebzucht en zo meer leiden. Dan krijgen zij in hun volgende reïncarnatie een prettiger leven en een betere maatschappelijke positie. Maar zo'n geloof in reïncarnatie is niet meer dan een overtuiging, zoals er zovele religieuze overtuigingen zijn, want diegene die hier zo stellig van overtuigd zijn, leven toch geen rechtschapen leven. Het is even als al die andere geloven niet meer dan een loos denkbeeld. Het huidige leven is zo verwrongen, zo veeleisend, zo gecompliceerd, dat we onze hele overtuiging er door vergeten. Dat is één aspect van het sterven, dat geloof in een volgend leven. Maar dat wat zich gaat reïncarneren, wat is dat eigenlijk? Wat precies zet zich voort? Wat bezit in ons leven continuïteit? Dat is de herinnering aan belevennisen, genoegens. angsten en spanningen van gisteren, en dat soort continuïteit blijft ons hele leven lang bestaan en zal worden overgedragen van generatie op generatie, zoals dat al eeuwen lang aan de gang is. Tenzij.... we daar mee breken en uit de stroom stappen. De vraag is nu, of dat mogelijk is, terwijl je aan het leven bent met alle onrust, met alle energie en vermogens waarover je beschikt, een einde maken aan die gehechtheid? Want als je sterft gaat dat gebeuren. Nu ben ik misschien sterk aan mijn vrouw gehecht, aan je man, aan je kinderen, aan je bezittingen hoewel ..... dat is tegenwoordig erg riskant; dan maar liever aan een geloof, aan je geloof in god. Dat geloof is echter niet meer dan een projectie of een bedenksel van het denken, maar we zijn er aan gehecht omdat het hoe illusoir ook, een zeker gevoel van geborgenheid geeft, een gevoel ergens bij te horen. En sterven betekent de beeïndiging van die gehechtheid, van die band. En de vraag is nu, of we terwijl we ons leven leven, vrijwillig, zonder enige moeite, een einde kunnen maken aan die vorm van gehechtheid? Wat inhoudt af te sterven aan iets dat we goed gekend hebben. Zijn we daartoe in staat? Want dat betekent dat je gelijktijdig leeft en sterft en niet gescheiden door een periode van vijftig of honderd jaar, in afwachting van een of andere ziekte die me het hoekje omhelpt. Integendeel, het betekent dat we met inzet van onze volle vitaliteit, energie en intellectuele vermogens en machtige gevoelens, tevens een einde maken aan allerlei gevolgtrekkingen, aan stokpaartjes, hebbelijkheden, ervaringen, gehechtheden en gekwetstheden, dat we aan dit alles een einde maken. Zodanig dat sterven geen veraf gebeuren is, dat de dood niet iets is aan het eind van je leven, door ouderdom, ongeval of ziekte. Maar beeïndiging van alles, wat met herinnering te maken heeft, dat is sterven. Dat wil dus zeggen, dat sterven niet gescheiden is van leven.
Een van de mooiste tijden om over leven en sterven te praten vind ik de overgang van het oude naar het nieuwe jaar. Je haalt herinneringen op en je overdenkt ze. Op de T.V. doet men op oudejaarsdag het zelfde. Men geeft een overzicht van het afgelopen jaar. Ook dit zijn herinneringen. Welnu, naar mijn mening is ons ego, onze persoonlijkheid, onze hele structuur geheel en al uit herinneringen opgebouwd. Ons hele leven, ons dagelijks leven is een proces van herinnering. Heel ons brein, onze geest bestaat uit herinnering; we zijn eenvoudig herinnering. Is er ook maar een plekje of een hoekje in onze geest waar helderheid heerst? Ik geloof het niet. Natuurlijk moet je nu niet zomaar aannemen wat ik hier neer schrijf, maar we kunnen het wel nader onderzoeken. Nu kun je natuurlijk wel geloven en hopen en er vertrouwen in hebben, dat er iets binnen je woont dat onbesmet is, wat goddelijk is, een vonk van het tijdloze, maar zulk geloof is louter waan. Elk geloof is een illusie. Wat echter een feit is, is dat ons hele bestaan een kwestie van geheugen, van herinnering is. Vanuit ons geheugen, vanuit onze herinnering leven en functioneren we. En sterven betekent voor ons het beëindigen van wat je je herinnert. Herinneringen waar we aan gehecht zijn. Mijn huis, mijn eigendommen, mijn ervaringen, mijn verhoudingen tot mensen, mijn vrouw, mijn kinderen, mijn vaardigheden die ik tot mijn voldoening gedurende een bepaalde levensperiode kan eigen maken. Dat alles, ben ik. Daar aan hecht zich het denken. En die gehechtheid brengt allerlei mogelijke problemen met zich mee, want als je aan iets of iemand gehecht bent, ben je bang dat te verliezen. We hechten ons omdat we ons eenzaam voelen, in een blijvende diepgewortelde verlatenheid die ons wurgt en isoleert. En mocht je als kind die ervaring van eenzaamheid - en verlatenheid al eerder ervaren hebben, zal ook dat in je herinnering aanwezig zijn en extra angstig maken voor herhaling. En hoe meer we aan elkaar gehecht zijn, hoe groter de problemen worden. Gehecht ben ik aan een naam, aan een vorm; heel mijn bestaan is gehechtheid aan herinnering, die ik heel mijn leven verzameld heb. Maar ik onderken en neem waar, dat gehechtheid samen gaat met onwaarachtigheid, met verdraaiing van de waarheid. Want wanneer ik aan een overtuiging gehecht ben in de hoop, dat dat me zowel psychologisch als materieel een zekere geborgenheid zal geven, belet die gehechtheid me, me verder nog iets af te vragen. Wanneer ik sterk aan iets gehecht ben, aan een persoon, aan een idee of een belevenis, huiver ik ervoor, me krities iets af te vragen. En zo leef ik in onwaarachtigheid, zodra ik gehecht ben. En dan beweegt ons hele leven zich binnen het gebied van het gekende, dat ligt toch voor de hand. En sterven betekent dat er een einde komt aan het gekende. Een beëidiging van alle herinnering waar ik uit besta, want ik ben niets als herinnering, dat is het gekende. En ik huiver ervoor dat alles wat mij zekerheid en geborgenheid biedt los te laten, wat voor mij sterven inhoudt. Althans verbaal is dat dunkt mij vrij duidelijk. Verstandelijk redenerend kun je dat als logisch aanvaarden, door normale ogen gezien is dat een feit. (Volgende week hierover meer.)
Om vrij te zijn van angst, moet je zijn bron leren kennen, Absolute eenzaamheid, Volledig isolement, En dit met rust laten, Zonder enig oordeel, Er niets aan doen, Te weten. Dit is de bron van angst, En die te overstijgen, Brengt een fundamentele, Verandering tot stand, Waar voor angst, Geen enkele plaats meer is, En absolute vrijheid, Wordt geboren.
De vraag van verleden week was: "Is het überhaupt mogelijk is volkomen vrij te staan van vrees, absoluut vrij"? Wat is innerlijk, psychologisch, gesproken de diepste wortel van vrees? Wat betekent vrees eigenlijk? Vrees voor iets, dat pijn gedaan heeft, vrees voor wat er zou kunnen gebeuren als.......met andere woorden, voor het verleden of voor wat in de toekomst zou kunnen gebeuren. Niet voor wat er op dit moment gebeurt, want op het moment is er geen sprake van vrees. Je kunt dus zelf heel goed ontdekken, dat vrees een tijdsgebeuren is. Bijvoorbeeld vrees voor iets dat vorige week, maand of nog eerder gebeurd is, dat psychologisch of lichamelijk pijnlijk was, en vreest dat dit morgen weer kan gebeuren. Of angst voor dat je iets niet zou kunnen bereiken of je baan kwijt raakt, je vrouw van je weg loopt, enz. Vrees is dus iets wat beweegt in tijdverband. Vanuit het verleden naar het heden en dat zich daardoorheen wijzigt naar de toekomst. Aan de oorsprong van de vrees ligt dus het denken. En het denken is een kwestie van tijd, omdat het denken immers een opeenhoping is van kennis, ervaringen, herinnering, reactie van het geheugen gevolgd door denken en handelen. ( zie hiervoor ook het artikel over "Het denken") Denken en tijd zijn dus één en het zelfde. Vrees is dus in de gedachten, in tijd geworteld. Dit alles ligt nogal voor de hand, het is eenvoudig een feit.
Nu heb ik nogal wat vragen gehad over het denken. Over het algemeen kwamen die vragen neer op: "is het wel mogelijk om het denken stil te leggen"?
Of ik heb iets niet goed beschreven, uitgelegd, of er is een interpretatie ontstaan van wat anders dan wat ik heb bedoeld te zeggen. Mooi een moment om eventuele misverstanden uit de weg te ruimen.
Neen, het is zeker niet de bedoeling hetzij het denken hetzij de tijd stil te leggen. Het zou trouwens onmogelijk zijn, ze stil te leggen want wie zou die instantie zijn, die zegt "ik moet het denken stop zetten"? Het zou een grote dwaasheid zijn, want die instantie maakt immers deel uit van het denken. Het is dan ook onzin te bedenken dat die instantie het denken gaat bedwingen. De bedwinger wordt zelf door het denken geschapen. Luister daarom liever alleen maar zonder iets te doen, sla het alleen maar gade. Die waarneming is op zichzelf al een vorm van actie, het is niet zo dat je "iets aan vrees moet doen" In onze geest, innerlijk moeten we in staat zijn het woord los te koppelen van onze beleving en moeten we vermijden dat het woord zich mengt in, en een rol speelt in de rechtstreekse beleving van het gevoel; het gevoel wat feitelijk voorhanden is. Als je dit onder de knie hebt en zo diep hierin kan doordringen, zal je ontdekken dat in het onbewuste, in de duistere uithoeken van de geest een gevoel begraven ligt van volslagen eenzaamheid. ( zie ook het artikel over "Eenzaamheid als uitdaging") Deze gevoelservaring van "die absolute eenzaamheid" en het zichzelf niet toestaan iets aan dat feit te veranderen maakt het mogelijk, deze bron van angst te overstijgen, en een absolute vrijheid van angst teweeg te brengen. Alleen dan kom je te weten wat werkelijkheid is, die ongelofelijke, zichzelf voedende energiebron die geen begin en geen einde kent, die tijdloos, puur "Liefde "is. De betekenis hiervan is tevens dat vrijheid in gebondenheid een bedenksel is en dus voorkomt uit het denken. Absolute vrijheid wordt dan ook niet door het denken geschapen.
Het is niet alleen van de laatste jaren, door de dreiging van het terrorisme, dat ik mij had voorgenomen een artikel over de struktuur van de angst te schrijven. Naar mijn mening zitten we immers allemaal gevangen in die verschrikking, die angst heet. En blijkbaar hebben we niet het vermogen, dat probleem op te lossen. We leren er mee te leven en raken er aan gewend. En als de angst te groot wordt vanwege een bedreiging van welke orde dan ook, proberen wij die te ontlopen door middel van amusement, door allerlei andere afleidende bezigheden, of door een veelheid van religieuze mogelijkheden. Wat is het wezen, de struktuur van angst eigenlijk.? Zeg nu zelf, vrees hebben we allemaal gemeen, of we nu in Amerika, Afrika of Nederland wonen of waar ter wereld ook. In wezen is angst altijd een en hetzelfde probleem. De mens heeft er duizenden en duizenden jaren mee geleefd, zonder in staat geweest te zijn om er van af te komen. De vraag is dan natuurlijk ook of het wel mogelijk is totaal, volkomen bevrijd te worden van angst? Niet alleen van bepaalde lichamelijke vormen van vrees, maar ook van de veel ongrijpbaarder vormen van innerlijke vrees. Zowel de bewuste angsten als de diep gewortelde, onondekte angsten, waarvan we nooit geweten hebben dat ze bestonden. Ons onderzoek naar die angsten dient geen analyse te zijn. Ik weet dat het al langere tijd mode is om, als je een of ander probleem hebt, daarme naar een psychoanaliticus te lopen. Ik hoop maar dat er geen van hen bij de bloggers zit!! Want dergelijke analyticus is niet anders dan U of ik, hij beschikt alleen over een bepaalde techniek zo als ook vele therapeuten over bepaalde technieken beschikken. Analyse vooronderstelt, dat er iemand is die analyseert. En is die analyticus verschillend van dat, wat hij analyseert? Of is die analyserende mens zelf dat wat geanalyseert wordt? Wie analyseert, is zelf het voorwerp van de analyse, dat is een voor de hand liggend feit. Ik analyseer mezelf, maar wie is die analyserende instantie in mij, die zegt: "dat moet ik analyseren"? Dat is nog steeds die analyserende mens, die zich scheidt van het voorwerp van de analyse en dat wat geanalyseerd gaat worden onderzoekt. Wie zichzelf analyseert is dus zelf dat, wat hij aan het bekijken, wat hij aan het analyseren is. Ze zijn een en dezelfde persoon. Als je ze scheidt is dat dus een list, een streek die het denken met je uithaalt. Wanneer we iets oplettend gadeslaan is er daarom geen sprake van analyse: dan is het alleen gadeslaan van de dingen, zoals ze werkelijk zijn. Observeren dus van wat feitelijk voorhande is, zonder dat wat voorhande is te analyseren. Want we weten natuurlijk allemaal wel dat je tijdens dat analyseren je jezelf aardig voor de gek kan houden. Maar als je de huidige wereld gadeslaat zoals die werkelijk is, en niet in de rol van Nederlander, Duitser, Belg, Fransman of in welke rol dan ook, zodat je feitelijk ziet wat gaande is, dan is dat zuivere waarneming van de dingen zoals ze zijn. We zullen dus moeten onderzoeken, observeren, wat angst eigenlijk is, en niet wat de oorzaak van angsten is, dat vooronderstelt analyse, een verder en verder afdalen in de oorsprong van angst. Het observeren zonder te vertalen of vertolken van wat je ziet. Zoals je een bloem kan gadeslaan. Zodra je de bloem uit elkaar trekt is ze verdwenen-en dat is analyseren. Waar wij het over hebben is echter gadeslaan van de schoonheid van de bloem, van de lucht die goudgeel kleurt bij het vallen van de avond. En zo zouden we op dezelfde manier de vrees kunnen gadeslaan en wat de wortel van de vrees is, niet de verschillende aspecten ervan, begrijpen jullie? Onze vraag is dus, of het überhaupt mogelijk is, vrij te zijn van vrees, absoluut vrij. Ik hoop daar volgende week nader op in te gaan.
In mijn vorige artikel stelde ik dat liefde gebaseerd op herinnering en dus op denkwerk geen Liefde is. Ik hoor jullie al protesteren, kom zeg, ik houdt toch van mijn vrouw of vrindin of ik houd toch van mijn man of vriend, wat maak je me nauw. Maar is dat waar? Is liefde bestaanbaar in de aanwezigheid van jaloezie, bezitzucht en gehechtheid, dus wanneer beide op hun eigen persoonlijke ambities, begeerte, naijver en speciale gerichtheid ingesteld zijn als twee evenwijdige lijnen die elkaar nooit kruisen? Is dat inderdaad liefde? Als het je werkelijk serieus is en wilt onderzoeken wat het probleem van ons bestaan is, dan zal je moeten uitzoeken wat begeerte eigenlijk inhoudt en waarom wij mensen altijd in alles door begeerte gedreven zijn. Begeerte is als je het goed beschouwt eigenlijk van een onbeschrijvelijke vitaliteit en heeft een geweldige stuwkracht, een enorm overredingsvermogen en prestatiedwang. Heel het wording - en succesgebeuren is op begeren gebaseerd. Op begeren, die maakt dat we ons met elkaar gaan vergelijken, dat we elkaar naäpen en dat we met anderen in de pas lopen. Inzicht in begeerte vereist aandacht, het is immers een veelzijdig probleem waar je maar moeilijk inzicht in krijgt; bijvoorbeeld: waarom mensen evenzeer geleefd hebben op de overweldigende energie die in begeerte ligt opgesloten, als op de in het denken geïvesteerde energie? Welke betrekking bestaat er tussen denken en begeren? Welke betrekking speelt er tussen begeren en willen? Want we leven toch voor een groot deel op onze wilskracht. Daarom is de vraag, wat is de stuwkracht, de bron, de oorsprong is van begeren? Als je jezelf oplettend gadeslaat, zie je wat de oorsprong van begeren is. Het begint met een zintuigelijke reactie, waarop het denken zich een beeld schept: op dat moment wordt begeerte geboren. Laten we voor de duidelijkheid een voorbeeld nemen. Je ziet in de etalage, een lamp, een stoel, een auto, een broek, een japon of een hemd, om het even wat. Eerst komt dus het zien ervan, met de daarop volgende gevoelswaarwording, eventueel het aanraken ervan, en daarna zegt het denken "ik zal er best goed uitzien met die japon of broek aan". Of, "Ik zie me al rijden in zo'n auto, ik zie de mensen al kijken". Die gedachten schept dus een beeld, en daarmee onstaat het begeeren. Zo zie je dat de betrekking tussen begeeren en denken zeer nauw is. Het denken neemt als het ware de leiding over van de gevoelssensatie en schept de opwelling, de begeerte tot bezit. Als er geen denken zou zijn was er alleen maar sprake van zintuigelijke waarneming, zonder alle door het begeren geschapen moeilijkheden. Overal waar in menselijke relaties het denken in werking en dus herinnering in werking is, daar waar het denken omtrent een beeld geschapen is, daar is liefde onbestaanbaar. Een sexueel of ander soort begeren belet het bestaan van een liefde gevoel, want begeren maakt deel uit van het denken. Het is eigenlijk vreemd dat we hier samen nooit over spreken, ook op school worden deze toch zo belangrijke zaken nooit onderwezen. Maar het is natuurlijk wel zo dat een onderwijzer of docent ook niet weet wat liefde eigenlijk inhoud. De leerkracht en de leerling hebben hier dan ook een gezamelijk vertrekpunt. De leerling zou hier tergelijkertijd de onderwijzer, de docent zijn, terwijl de leerkracht tergelijkertijd de leerling is. Men kan alleen samen onderzoeken, samen gadeslaan zonder voorafgaand beeld, zonder oordeel of vooroordeel. Verder zouden we bij ons onderzoek ook samen moeten overwegen, wat de aard en wezen van de agst is, want we zitten allemaal gevangen in die verschrikking, die angst heet. (Maar daarover volgende keer)
We leven bij de gratie van het denken, al ons doen en laten is er op gebaseerd, stelde ik in mijn vorige artikel. Tijd dus om het denken eens onder de loep te nemen. Alle kathedralen, kerken, moskeeën en synagogen zijn door het denkwerk verrezen, zijn door het denken geconstrueerd. En ook al wat in die godsdienstige bouwsels staat, de beelden, de symbolen, de schilderingen, zijn door het denken uitgedacht. Dat valt niet te ontkennen. Denkwerk heeft ook geleid tot het vak van bijvoorbeeld: de smid, de chirurg, de timmerman, de kapper, de docent, de architect, enz. Maar niet alleen al die prachtige gebouwen en die hoeveelheid aan vakmanschap, maar ook de outillage voor de oorlog zoals geweren, raketten, kanonnen en niet te vergeten de bom in zijn verschillende uitvoeringen. Dat alles heeft het denken tot stand gebracht. Daarom moeten we nader bekijken, wat het denken eigenlijk is. Waarom de mens bij de gratie van het denken leeft en waarom het denken zulke chaos in de wereld heeft teweeg gebracht. Dat geweldige, waartoe het denken in staat is en die uitzonderlijke energie, waarover het beschikt. En evenzeer, wat het denken toch gedaan heeft, dat het miljoenen jaren lang zoveel leed over de mensheid gebracht heeft. Al met al een absolute noodzaak om het denken eens afzonderlijk op de korrel te nemen. Wat is bijvoorbeeld een gedachte? Een gedachte is een reactie van het geheugen, van voorbije dingen: maar het projecteert zich net zo goed naar de toekomst, in de vorm van toekomstverwachtingen. Daarom is het denkwerk een reageren van het geheugen, en het geheugen vertegenwoordigt kennis, en kennis is ervaring. Wat wil dat dus zeggen? Dat wil zeggen, dat er eerst een ervaring beleefd wordt, uit ervaring ontstaat kennis, uit kennis een herinnering, een herbeleving, en vanuit die herinnering handel je. Uit die handeling trek je lering, een verrijking van kennis dus. En zo leven wij dus in een cirkelgang. Beleving-kennis-herinnering-denken-handeling, waarbij we onveranderlijk binnen het het veld van het geweten blijven leven. In onze uiterlijke wereld is door het denken veel tot stand gebracht en vooruitgang geboekt, denk maar aan al die technische mogelijkheden die voorhanden zijn. Denk maar aan al die verschillende vervoerssystemen en de sterk verbeterde communicatiemiddelen,enz. Maar innerlijk zijn we min of meer dezelfde gebleven, ongelukkig-onzeker-eenzaam-verdrietig-angstig,enz. En ieder serieus mens, die met dat enorme probleem wordt geconfronteerd moet daarop antwoorden, hij kan er niet schouderophalend aan voorbij gaan. Het is toch vreemd dat de mens, door het denken, zoveel problemen kan veroorzaken en vervolgens dat zelfde denken weer hard nodig heeft, om die door eigen toedoen veroorzaakte problemen weer op te lossen. Hieruit blijkt opniew dat we steeds weer een cirkelgang maken. We zouden ons met heel ons hart, heel onze geest moeten inzetten om er achter te komen hoe we hierin een volledige verandering teweeg kunnen brengen in ons bewustzijn en daarmee in ons doen en laten. Het denken schept problemen op het psychologische vlak, en de geest wordt er toe opgeleid en geconditioneerd steeds problemen op te lossen, zodat het denken eerst een probleem geschapen heeft, en daarna tracht op te lossen. Zo zit het in éénzelfde tredmolen, een zelfde proces gevangen. En problemen worden almaar gecompliceerder, almaar minder oplosbaar. Maar we blijven onverwoestbaar vertrouwen op het denken en op technische ontwikkelingen, op de politiek en de religie. Religie die eveneens door het denken tot stand is gekomen. Maar het denken lost onze levensproblemen niet op, in tegendeel, het denken heeft ze steeds gecompliceerder gemaakt We moeten ontdekken of het mogelijk is of onmogelijk is dat er een andere dimensie bestaat om het leven te benaderen. Tevens heb ik geprobeerd duidelijk te maken dat denken kennis schept maar altijd onvolledig is en altijd onvolledig zal blijven. Daarom gaat kennis altijd met een element van onwetendheid samen, daarom leeft kennis altijd in de schaduw van onwetendheid. Dat is een feit, niet zomaar een gezegde of conclusie van iemand. Liefde is daarom geen kwestie van kennis. Liefde is geen kwestie van herinnering, van begeerte of genoegen. Dingen als begeerte, genoegen en herinnering zijn op gedachten gebaseerd. Al onze verhoudingen met alkaar, hoe intiem die ook zijn, zijn herinneringen en dus op gedachten gebaseerd, en dat heeft met liefde niets te maken. (Volgende keer verder.)
In het voorgaande artikel stelde ik dat het een waanidee is te denken dat we afzonderlijke individuen zijn. Terecht vragen mensen mij dan ook hoe het mogelijk is, dat als dit waar zou zijn, de relaties die we hebben, zowel in het groot - relaties tussen landen en religies, als in het klein - bijvoorbeeld tussen man en vrouw - nooit zonder strijd en conflicten kan zijn? Waarom zijn die problemen van de menselijke relaties nooit opgelost? Het hele leven is een kwestie van in relatie staan tot iets of iemand, laten we daarom de relatie tussen man en vrouw eens bekijken, omdat de hele samenleving op relaties is opgebouwd. Ik geloof dat niemand kan ontkennen dat er vele conflictsituaties zijn tussen man en vrouw en daarom zullen we in overweging moeten nemen wat feitelijk onze verhoudingen tot elkaar inhouden. Tenminste als je er van uitgaat dat het belangrijk genoeg is om na te gaan waarom al die relatieproblemen die er in de wereld zijn en die al bestaan vanaf het begin van de mensheid, nooit zijn opgelost. De man houdt er zijn eigen idealen, houdt er zijn eigen doel, zijn eigen ambities op na, hij blijft onophoudelijk streven om te slagen, iemand in de wereld te zijn. En de vrouw van haar kant worstelt om iets anders, ook zij wil iets betekenen, wil iets worden, wil zich waar maken. Beide jagen iets na, al is zijn gerichtheid niet die van haar. Je zou het kunnen vergelijken met een spoorweg waarvan de twee rails wel parallel lopen maar elkaar nooit ontmoeten - tenzij misschien in bed - maar voor het overige merk je - als je er goed naar kijkt - dat ze in werkelijkheid psychologisch, innerlijk elkaar nooit ontmoeten. En waarom niet? Dat is de grote vraag. Waarom kunnen de mensen niet in vrede leven, waarom moeten de mensen toch altijd strijd leveren en ruzie maken? Nu vragen we, als we de waaromvraag stellen, altijd weer naar de oorzaak. We denken namelijk langs de lijnen van de causaliteit, in de hoop dat we door een goed begrip van de oorzaak misschien het gevolg beter kunnen begrijpen c.q. veranderen. De vraag die we bijgevolg stellen, is een heel eenvoudige, maar tevens erg gecompliceerd: hoe komt het dat wij mensen niet het vermogen gehad hebben dat relatieprobleem op te lossen? Komt dat soms, omdat ieder van ons er zijn eigen, door het denken opgebouwde, beeld van de ander op na houdt, zodat onze verhoudingen zijn eigen basis vindt in die twee beelden? In het beeld wat de man zich van de vrouw maakt en in het beeld, dat zij zich van de man maakt? Dan zijn we in een dergelijke verhouding niet meer dan een samenleven van twee beelden. En dat, al is het nog zo hard om te constateren, is een feit. De verhouding speelt zich af tussen twee beelden. Beelden die door het denken zijn opgebouwd. En denken staat in geen enkele verhouding tot liefde. Liefde is dat denkwerk? Alles wat je je van een relatie tot elkaar herinnert, al die momentopname en gevolgtrekkingen aangaande elkaar, zijn als je het zonder vooroordeel beschouwt, denkproducten. Zij komen voort uit allerlei herinneringen, ervaringen, ergernissen en eenzaamheid gevoelens, vandaar dat onze verhoudingen tot elkaar geen liefde is, maar een beeld dat het denken geleidelijk aan in elkaar gezet heeft. Als we tot begrip van de feitelijkheid van onze relaties willen komen, zullen we daarom het hele denk gebeuren op de korrel moeten nemen. Immers we leven bij de gratie van het denken, al ons doen en laten is er op gebaseerd. (Maar daarover later meer)
In mijn vorige stukken heb ik gebrobeerd duidelijk te maken wat er zich in de wereld afspeelt. Wereldwijd is er armoede en honger. De honger neemt met ongeveer 4000.000 personen per jaar toe, mede door de sterke aanwas van de wereldbevolking. Er is al lang sprake van overbevolking. Dan is er wereldwijd het probleem van aids, oorlogen en terrorisme, angst voor de dreiging van een atoomoorlog. Corruptie, fraude, willekeurig geweld, moorden, kortom de criminaliteit is in de gehele wereld een probleem. Milieuvraagstukken worden steeds groter en de vraag om oplossingen dwingerder. Al deze wereldproblemen zijn niet van vandaag of gisteren, zij spelen al honderden en sommigen van deze problemen zijn er al sinds mensenheugenis. En het is nu wel duidelijk denk ik dat wij van politici, niet alleen hier in het Westen maar ook in het Oosten, met betrekking tot deze wereldproblemen, niets te verwachten hebben. Ook van de grote wereldreligies valt niets te verwachten. Politiek en religie hebben nooit enige invloed gehad op het oplossen van al deze problemen, integendeel zij zijn juist mede veroorzakers. De verklaring hiervan kan worden gezocht in hun uitzonderlijke honger naar macht. Politieke en religieuze oorlogen zijn dan ook mede oorzaak van de verdeeldheid onder de mensen. Zij brengen de mensen niet tot elkaar, zij scheiden ze van elkaar en zorgen ervoor dat ze verdeeld blijven, en verdeeldheid draagt altijd het conflict in zichzelf. Maar ook van de wetenschappers, biologen,psychologen,sociologen, enz, valt niets te verwachten. Zij laten zichzelf niet of nauwelijks horen met betrekking tot al deze wereldproblemen. Sterker nog ze proberen ze zoveel mogelijk te individualiseren of te analyseren als een nationaal probleem. Natuurlijk ziet men ook wel uitzonderingen maar deze worden nauwelijks gehoord of men besteedt er geen aandacht aan. Maar ook wij gewone stervelingen zijn blijkbaar niet in staat hieraan iets te veranderen. Ieder met normale intelligentie begaafd mens mag toch in staat worden geacht datgene wat er in de buitenwereld gaande is waar te nemen. Maar ook in onze innerlijke wereld, in onze eigen geest, in onze harten leeft grote verwarring. We voelen ons aan de ene kant bedreigt en onveilig terwijl we aan de ander kant, door de daarvoor genomen maatregelen, gecontroleerd en onvrij voelen. We beseffen dat ook dit een bedreiging vormt. Nergens is geborgenheid te vinden, niet alleen voor ons niet, maar ook niet voor hen die na ons komen.
De crises echter wortelt niet in de economie, nog in de wereld van de politiek; de crises is een kwestie van bewustzijn. Ik vemoed, dat maar weinig mensen zich dit realiseren. De crises zetelt in onze geest en in ons hart. Met andere woorden de crises zetelt in ons bewustzijn. Ons bewustzijn, dat in feite ons hele leven omvat, met al onze overtuigingen, met al de door ons getrokken conclusies, met ons nationaal gevoel, met onze angsten en genoegens en die blijkbaar onoplosbare problemen - dat wat wij liefde noemen en intens medeleven - en het probleem van de dood - waarbij wij ons dan afvragen of ons hiernamaals iets wacht - wat dan ook, wat boven tijd en ruimte uitgaat; of er iets van eeuwigheidswaarde bestaat. Dat is heel de inhoud van ons bewustzijn. En dat is de inhoud van het bewustzijn van ieder mens, in welke uithoek van de wereld hij ook leeft. De inhoud van ons bewustzijn, dat is de gemeenschappelijke bodem waarop de mensheid staat. Waar ter wereld ook iemand woont, of dat nu is in Rusland, Amerika, Iran, Irak, Duitsland, Frankrijk, Pakistan, Arabië, Israël, enz, als mens lijdt hij, niet alleen lichamelijk maar ook innerlijk. Ook hij voelt zich ongerust, vol vrees, verward, gespannen, zonder ooit een gevoel van diepe geborgenheid te kennen. De bewoners van alle landen doorleven de zelfde problemen als wij, ze hebben de zelfde moeilijkheden in de onderlinge verhoudingen met elkaar. Ook tussen die van man en vrouw bijvoorbeeld. Het bewustzijn hebben we alle met elkaar gemeen. Daarom zijn we ook geen individuen en niet uniek. Wij zijn geen afgescheiden eenlingen. Wij zijn er namelijk zowel op school als godsdienstig in opgevoed en geconditioneerd te geloven dat we individuen zijn, afzonderlijke zielen, die allen iets nastreven. Maar dat is een waanidee, want ons bewustzijn hebben we met heel de mensheid gemeen. Wij zijn die mensheid. ( volgende keer verder.)
Het denken kan alleen fragmenteren, het kan de "heelheid"niet aan. Het denken schiet hiervoor te kort.
Vraag:nemen we de ware werkelijkheid wel waar of bestaat er nog een andere werkelijkheid? Lees hier later meer over op mijn blog.Jomeij.
Het denken schept verdeeldheid onder de mensen, het denken kan de heelheid, en de daarmee verbondenheid, van de mensen niet aan. Het denken veroorzaakt en schept immers alle grenzen. Niet alleen tussen de landen maar ook in die van de relaties en in de persoon zelf. Jomeij.
De honger en de armoede in de wereld wordt in stand gehouden door de armoede van de geest. Jomeij
Het leven is zo simpel, je hoeft het alleen maar te leven. Jomeij
Voor ons betekent VREDE alleen nog het ontbreken van OORLOG.
Moeten wij ons dan niet van de mens bevrijden?
Zij die menen dat de wereld en de kosmos een gescheiden bestaan leiden kennen zichzelf niet
De oorzaak van angst is vaak bekend.
De angst is angstaanjagend.
Heb lief al wat leeft.
Nee, wat is democratie?
Ook met politieke ruimte is er geen democratie.
Alle politieke partijen dienen stevig te worden opgesloten.
