De chipmensen

Gelezen in de krant.  Een Duits bedrijf heeft een detector ontwikkeld die in het wegdek wordt ingewerkt en precies de profieldikte van autobanden meet, die tot 120 km per uur over de rooster van toestel rijden.  Onmiddellijk worden de gegevens verwerkt en kan worden opgemaakt welke band versleten is.  Door de supersnelle verwerking kan het apparaat verbonden worden met een flitspaal die dan een foto maakt van het voertuig.  De gegevens worden daarna digitaal doorgestuurd naar een computer, die een proces-verbaal zal opstellen, dat binnen enkele dagen in de brievenbus van de overtreder valt.

Op het werk kan je baas nu perfect zien wat je hebt gepresteerd op een dag.  Eén druk op de knop en hij kan al je prestaties aflezen op zijn pc-scherm, dat gekoppeld is aan de centrale server, die alles registreert.

Heel waarschijnlijk zit er nu reeds een slimme chip in één van de klantenkaarten in je portefeuille.  Deze slimme chip kan  verrassend veel persoonlijke gegevens bevatten.  Via de chip kunnen winkeliers bijvoorbeeld controleren hoelang je in een bepaalde winkelafdeling rondloopt.  Daarop kan bijvoorbeeld persoonlijke reclame per post worden afgestemd.

Een nieuwe uitvinding is camerabewaking van een menigte, die emoties kan registreren en bijvoorbeeld kan zien of iemand agressief is, en daardoor een mogelijk gevaar vormt.  Ook een koude neus is voor de camera verdacht omdat onderzoek heeft uitgewezen dat daders van aanslagen net voor ze een aanslag pleegden een koude neus hadden doordat het bloed van de spanning eruit wegtrekt.  Sneller lopen dan de massa is ook abnormaal gedrag.  De camera ziet het allemaal en kan alarm slaan. 

29-11-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

                                                        Haiku

Toekomstig Europees president Herman Van Rompuy schrijft haiku’s, wat hem tot in Japan beroemd maakte. 

Google leert me dat een haiku een vorm is van Japanse dichtkunst en in zijn oorspronkelijke vorm een ogenblikservaring uitdrukt, geschreven in drie regels van 5, 7 en 5 lettergrepen.  Het is dus een superkort gedicht, sommigen zeggen “een vingerhoed vol emotie”.

Eén van de beroemdste haiku’s is van de Japanse dichter Matsuo Basho, en luidt als volgt:

Ach oude vijver

een kikker springt er in

geluid van water

Een mooie haiku van Herman Van Rompuy vind ik:

Een meeuw op één poot

starend staande in de zee.

De kou deert haar niet.

Of deze:

Klaprozen leven

één dag. Koren wordt geoogst

Nu nog zij aan zij

Zelf ook eens proberen:

De mus gaat schuilen

Onzichtbaar in de klimop

De kat likt haar pels

en nog eentje

Kersenboom skelet

Koude wind schudt de takken

Eén blad hangt er nog

24-11-2009, 18:49 geschreven door Ivo  

Parfum

Maanden van te voren had ik van mijn vrouw  al een stille wenk gekregen wat ik voor haar verjaardag  kon kopen.  Ze had een staaltje gekregen van een parfum dat haar erg aanstond en dat liet ze me regelmatig horen.  Zal wel een kwestie zijn van zeker te spelen.  Stille wenken laat ik niet aan me voorbijgaan, en zeker niet wanneer er een verjaardag aan komt, waar meestal de grote vraag is “wat kopen?”

De naam van het parfum had ik goed onthouden en enkele dagen voor haar verjaardag ging ik mijn aankoop doen in een bekende parfumeriezaak in de hoofdstad.  Het was heel druk in de winkel en ik moest een nummer trekken om mijn bedieningsbeurt te bepalen.  Na een tijdje wachten tussen hoofdzakelijk vrouwelijk gezelschap was het aan mij.  De winkeljuffrouw vroeg me waarmee ze mij kon helpen.  En op dat moment kreeg ik een verschrikkelijke black-out,  geen spoor meer van een parfumnaam terug te vinden in mijn geheugen. 

“Ik wou een cadeautje kopen voor de verjaardag van mijn vrouw, maar ik ben de naam van het parfum vergeten.  Het was een soort koosnaam of zoiets, meende ik,” legde ik onzeker uit aan de winkeljuffrouw.

Die keek me vreemd aan en kon met moeite een lach onderdrukken, dat was althans mijn indruk.  “Tja, dan wordt het moeilijk,” zei ze.

Het koude zweet brak me uit en het lukte me niet me de naam van het parfum te herinneren.  De juffrouw achter de toonbank deed alle moeite van de wereld om me verder te helpen.  Op basis van mijn schaarse gegevens “een soort koosnaam, of zoiets” begon ze allerlei namen op te noemen, zoals: “Trèsor,….Amor, ….Idole, …..Chérie, ….The One,…… Sexy…..”Nooit in mijn leven kreeg ik van een vrouw zoveel lieve woorden te horen, en dan nog van een wildvreemde en in het bijzijn van publiek.  De kakofonie van  woorden maakte me nog onzekerder en het lukte me helemaal niet meer om helder te denken, zwijg stil om me de naam van een parfum te herinneren.  Achter mij waren meerdere dames van de haastige middaginkopen onrustig aan het wachten, en dat lieten ze met kuchjes en zenuwachtig voetenwerk duidelijk merken.

“Sorry,” zei ik tegen de verkoopster, “maar ik weet het echt niet meer, ik zal later nog eens moeten terugkomen als het me te binnen is geschoten.”

Net op het moment dat ik me omdraaide en al iemand klaar stond om mijn plaats in te nemen, flitste de naam van het parfum me duidelijk in mijn hoofd.  Ik wendde me terug tot de verkoopster, die me al vriendelijk tot ziens had gewenst, en enthousiast zei ik tegen haar: “Angel.”

“Ah, de Angel, die hebben we hier ook,” zei ze lachend, “ wenst u het grote of het kleine flesje?”

Spijtig voor de wachtenden achter mij, maar het moest ook nog in cadeauverpakking, het was voor een verjaardag.

22-11-2009, 14:23 geschreven door Ivo  

12-11-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Winterverhaal

Het moet ergens halverwege de jaren zestig zijn geweest, ik was een puber van 13-14 jaar.  We hadden van onze leraar Nederlands een taak meegekregen voor de kerstvakantie, een opstel schrijven met als titel “Winter.”  Hoe begin je daar nu aan? 

Ik herinner me nog heel levendig dat ik me op een zondagvoormiddag installeerde aan het keukenraam voor het schrijven van het opstel.  Mijn schrijfblok had ik op de vensterbank gelegd, het schrijfgerief in aanslag.  In een hoek van de kamer stond een echte kerstboom, hij verspreidde een heerlijke verse dennengeur en was versierd met lampjes van allerlei kleuren en de schoonste kerstballen.  Onder de boom stond een kerststal, die mijn vader nog zelf had gemaakt.  Een stal met een houten geraamte, daartussen houten traliewerk met stro en een dak van boomschors.  Al de heiligen die bij het verhaal hoorden waren aanwezig, inclusief de engelen hoog in de boom.   Het was een koude winterdag en ’s nachts had het hard gevroren, de bomen waren wit berijmd.   Binnen in huis was het lekker warm en op de Leuvense kachel stond de moor zachtjes te pruttelen.  Vanuit het keukenraam keek ik uit op de smalle straat voor het huis met daarachter een weide, die achteraan was afgeboord met een rij berkenbomen, nog verder weg lag de ongerepte heide.  De lucht was zwaar en grijs en er dwarrelden sneeuwvlokjes naar beneden.  Moeder was bezig met de voorbereidingen voor het middageten: aardappelen schillen, groenten snijden. 

Ik zat daar met een wit blad voor mij en kon er geen letter opkrijgen.  Op de straat zag ik af en toe een goed ingeduffelde wandelaar of fietser voorbijkomen.  Een koppel eksters kwam aangevlogen en ze streken neer in de berkenbomen, verscholen in het wit-grijze plaatje.  Het begon harder te sneeuwen en al vlug was de kiezelstraat voor het huis een witwollen wegje geworden.  Moeder gooide nog een flinke schep steenkool bovenaan in de mond van de kachel.  Op tafel was de fles melk van na het ontbijt blijven staan.  Ik goot mij een tas uit en deed er een grote lepel cacaopoeder en een lepel suiker bij.    Dat smaakte heerlijk terwijl ik genoot van mijn winters panorama aan het raam. 

Het sneeuwde alsmaar harder en als dat zo nog even doorging zou ik straks zeker een sneeuwman kunnen maken, dacht ik toen.   Moeder zette een grote ketel op de stoof om het vlees aan te braden.  Spoedig werd de keuken gevuld met heerlijke geuren.   Het schouwspel buiten had me zo in beslag genomen dat ik geen letter op het papier kreeg, dat bleef zo blank en wit als de sneeuw die alles toedekte en inpakte.  De bleke berkenbomen in de achtergrond waren bijna onzichtbaar geworden door de steeds heviger sneeuwval.  Gefascineerd keek in naar de witte vlokken die zonder ophouden en massaal uit de lucht vielen.  Zoveel schoons kon ik echt niet onder woorden brengen en ik denk dat daar mijn liefde voor het winterseizoen is begonnen, toch zeker mijn verlangen naar sneeuw.  Zo goed weet ik het niet meer, maar het moet wel zijn dat ze toen op de radio het liedje van Bing Crosby speelden, white christmas.

Er zijn taferelen die je zou moeten kunnen bevriezen, die zouden moeten blijven duren, zonder ophouden, heel je leven lang.  Van binnen kreeg ik er zo’n warm en liefdevol gevoel van dat het me helemaal niet lukte om ook maar iets van dit alles over te brengen naar mijn papier.  Een groot wit blad met alleen maar het woord “Winter.”

-----------------------------------------

09-11-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Journalisten kunnen soms origineel uit de hoek komen.  Enkele jaren geleden was Emile Mpenza, bekend Belgisch voetballer met Congolese roots, wegens meerdere redenen een tijd uit de belangstelling verdwenen.  De sportman speelde zich toch terug in de kijker.  Een verslaggever van Het Belang van Limburg had toen een interview met hem en blokletterde boven zijn artikel volgende titel in het vet, zich al dan niet bewust van de dubbele betekenis van zijn vondst:

Emile Mpenza: “Ik kom uit een zwart gat.” 

02-11-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Op donderdag 29 oktober 2009 werd mijn mentaal gehandicapte schoonzuster Valentine begraven.  Valentine was in augustus 65 jaar geworden.  Na de uitvaartdienst heb ik volgend afscheidswoordje in de kerk voorgedragen.


Vooreerst wil ik in naam van de hele familie onze bijzondere dank betuigen aan de directie, de bewoners en het personeel van Tevona Oostheuvel, en speciaal aan de begeleiding die dicht bij Valentine stond voor de warme thuis die ze haar geboden hebben en voor de liefdevolle zorgen.

Volgt dan nu een gesprekje met Valentine.

Dag Valentine

Weet je nog toen wij elkaar voor het eerst zagen.  Ik had een  afspraak thuis met je zus Joanna, die toen nog bij jou en je ma inwoonde.  Jij was met ma even naar het huis van je zus Clementine aan de overkant van de straat.  Het viel me toen al op hoe dikwijls dat gordijn bij Clementine werd opzij geschoven, je was zo nieuwsgierig.  Ik weet niet of dat zo was afgesproken, maar na precies twee uren kwamen jij en je ma terug naar huis.  En daar zagen wij elkaar voor het eerst.  Het eerste wat je me vroeg was: “Ken je mij?”   Die vraag brak meteen het ijs en ze typeerde voor mij ook heel je bestaan.  Je hebt me altijd graag gehad als schoonbroer, misschien was je zelfs een beetje verliefd, wie weet?  

Weet je nog Valentine die koude decemberdag in 1977 toen ik trouwde met je zus.  Jij mocht niet mee naar de huwelijksmis, ma was daar te oud voor.  En jij en ma, dat was één.  Wat zou je daar graag bij geweest zijn, maar je klaagde niet, het was zo, het kon niet.  Eerst hebben we een tijdje bij jou en ma ingewoond, en het klikte wel tussen ons.  We vonden elk ons plaatsje in het te kleine huis en na een poos konden we het huis naast dat van jou huren. 

Weet je nog Valentine hoe dikwijls je achterom kwam.  We hoorden het poortje piepen, daar was je weer.  Ma had je nog zo verboden om te dikwijls om te komen, maar als zij je even uit het oog verloor, zag jij je kans schoon en kwam je langs voor een bezoekje.  “Wat een weir hé, foei foei foei.”   En dan stond je daar.  Als je ons maar gezien had, was het al goed en ging je terug naar ma, want dat was toch je grote favoriet. 

Weet je nog Valentine die eerste dagen in Oostheuvel.  Op dag één leverde je daar al direct je naamkaartje af, door mislukte ontsnappingspogingen.  Nu praten ze er nog van.  De tweede dag was je er al gewoon.  ’s Avonds bleef je maar herhalen wat je allemaal had meegemaakt in de knutselhoek bij Christiane.  Hoe dikwijls is die naam thuis niet gevallen, zij was je eerste oppas in Oostheuvel en dat voor vele jaren.  Ma heeft je verhalen zo dikwijls moeten horen, maar zij hoorde ze graag, ook al waren ze altijd zowat hetzelfde.  Ze was zo gelukkig dat je daar een goede tweede thuis had gevonden.  ’s Morgens stond je al veel te vroeg klaar met je chacoche in de arm op uitkijk naar het busje.  Joanna maar zeggen dat het nog niet tijd was, maar jij wilde dat niet horen, zo’n schrik had je dat het busje zonder jou zou doorrijden.  En als het busje daar was, had je plots alle tijd.  Dan was je weer Valentine, de Valentine die zich door niets of niemand liet opjagen, die altijd haar ding deed.  Dan moest Joanna achter je aan zitten…

Weet je nog Valentine dat het niet altijd gemakkelijk was met jou.  Soms kon je de mensen zo op stang jagen omdat je niet wou luisteren.  Het ging altijd maar over kleine dingen die zich alsmaar herhaalden, zoals je kleren steeds weer van plaats verwisselen in je kleerkast, je radio te hard laten spelen, alle knopen van mijn hemden in de kleerkast gaan toedoen of het plunderen van de snoepdoos.  Je kon soms zo’n drukte maken en thuis stond je “bemmel” nooit dicht.  Als je iemand ontmoette waren je klassiekers: “hoe oud zijt gij, waar woont gij en hebt gij nog een ma en een pa?”  Meer moest gij van niemand weten, dat was genoeg. 

Weet je nog Valentine dat je niet veel hobby’s had.  Een hobby van je was muziek beluisteren, zoals de liedjes van Eddy Wally, Will Tura, de Zangeres Zonder Naam of van Dana Winner.  Je grootste hobby was evenwel kralen maken.  Hopen en hopen heb je er gemaakt voor de arme kindjes van Nepal, elke dag weer opnieuw. Dan moesten we die kralen ’s avonds als je slapen was naar de post brengen om op te sturen naar Nepal, naar de arme kindjes daar.  Dat hadden we je wijsgemaakt tenminste om je te motiveren  en jij geloofde dat, je deed het echt voor het goede doel, voor de arme kindjes.

Weet je nog Valentine dat ze je daar in Oostheuvel plaagden, zoals vrienden onder elkaar kunnen plagen.  De chauffeur van dat busje, Erik,  die altijd “Oude doos” tegen je zei, of de kok Benny, die zo hard werkte in de keuken, en die altijd “theewijf” tegen je zei.  Jij vatte die plagerijen evenwel op als complimentjes.  Dan zei je: “weet je wat die altijd zegt tegen mij, oude doos, oude doos.  En roken dat die doet, roken, foei, foei, foei.”  En dat theewijf, daar moest je ook zo om lachen, je was er fier op dat er in Oostheuvel maar één theewijf was. 

Weet je nog Valentine dat je om de week samen met ma op bezoek mocht naar je broer Louis en zijn vrouw Nicole en naar Clementine en Giel, en daar keken jullie echt naar uit.  De familie was heilig voor je en je wist zelfs in welke maanden je neven Patrick, Dirk en Kristof verjaarden.  Maar dan kwam de tijd dat ma niet zo goed meer kon.  De familie maakte zich zorgen om jou.  We vroegen ons af hoe jij het ging kunnen verwerken als ma er niet meer was, want jullie waren een onafscheidelijk koppel. Weer verbaasde je iedereen.  Want wat niemand verwachtte gebeurde,  jij nam op een kalme en serene manier afscheid van ma.  Je was thuis die nacht dat ma doodging en toen we je kwamen roepen om nog eens naar haar te komen kijken, had jij dat al aanvaard.  “Ze kon niet meer,” zei je ‘’t is niet anders hé, is het niet?”

Weet je nog Valentine toen het ook voor jou moeilijker werd.  Je was niet meer zo vast te been, en nu en dan viel je al eens.  Welke arm, been of hand of schouder van je heeft niet in het gips gelegen?   Het waren periodes dat ze je ook in de ziekenhuizen leerden kennen, met je eigen willetje en dat je de verpleegsters op stang kon jagen met je tocht door de gangen.  Toch won je natuurlijke spontaniteit het steeds en als je het ziekenhuis mocht verlaten, spraken ze er zeker nog dagen van je.  Gelukkig was er in Oostheuvel zo’n goede kiné van Claire, die je met veel zorg en blijvende inspanningen, steeds weer te been wist te krijgen.  Tot een goed jaar geleden.  Toen kreeg je een eerste beroerte.  Je hebt toen de gebeden nog mee gepreveld toen Piet je de laatste sacramenten van de zieken toediende.  Je had hem goed in luren gelegd hé, want na een paar maanden was je al weer te been, tegen alle verwachtingen in.  Je had een zeer sterke wil.

Weet je nog Valentine toen we dit jaar in augustus in Oostheuvel je 65^ste verjaardag vierden.  Je was wel stil die dag maar iedereen kon zien dat je van je feest genoot met volle teugen.  Alles was tot in de puntjes geregeld door vele liefdevolle handen van de begeleiding.  Iedereen was zo gelukkig dat ze je dit feest konden aanbieden.  En ook al kon je zelf niet zo goed meer, er waren helpende handen genoeg om de vele cadeautjes uit te pakken.

Een drietal weken geleden kreeg je een tweede beroerte.  Nu hadden ze je echt goed tussen.  Je wou wel, zoals altijd, er tegen vechten.  Maar deze keer lukte het je niet meer.  Je geraakte van in de ligstoel in je bed en we zagen je achteruit gaan.  Als je dan weer even een helder moment had en we je vroegen hoe je het maakte, zagen we je mond “goed” zeggen, en een glimlach om je mond komen.  De grote dag van de verhuis naar de nieuwbouw was aangebroken, een dag waar jij zo had naar uitgekeken.  Je kamergenoten waren op bezinning, jij kon niet mee.  En zo heb jij toch nog als allereerste de intrek genomen in de chique warme nieuwbouw.  En wat zagen we toen Valentine?   Zoveel liefdevolle zorg van heel de begeleiding.  En al de bewoners die constant bezorgd waren om jou.  Namen noemen doen we niet, want we zouden het onszelf nooit vergeven om één iemand te vergeten.  Iedereen in de familie voelde zich zo getroost dat je daar je laatste dagen en uren in die liefdevolle omgeving hebt mogen doorbrengen.

Toen ben je na een gevecht om hier te kunnen blijven toch weggegaan Valentine, zonder omkijken.  Heel zeker ging je vlug op zoek naar ma.  We zijn er zeker van dat je niet lang hebt moeten zoeken, want ma zal wel op je gewacht hebben.  En zo ben je uit ons leven verdwenen.  Wat rest zijn herinneringen aan een bijzonder persoon.

Op de manier van Piet Huysentruyt, zou ik willen afsluiten met het volgende.

Valentine, wat hebben we van jou geleerd?  Na lang nadenken is dit mijn top drie:

-        Eén: blijf altijd en in alle omstandigheden jezelf,  wat er rondom je ook gebeurt en kom altijd eerlijk voor je mening uit;

-        Twee: waardeer de kleine dingen van het leven, blijf steeds positief, ook als de toestand uitzichtloos lijkt en lach en zing veel;

-        Drie: houd van alle mensen, zonder vooroordeel.  Neem iedereen zoals hij of zij is.

Dag Valentine, het ga je goed ginds.  Wij zullen je nooit vergeten.

Je schoonbroer Ivo

30-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Lange Wapper

De Limburgers zijn al van in jaren zeventig aan het bakkeleien over hun Noord-Zuidverbinding: een omleidingsweg rond Houthalen-Helchteren of een tunnel.  Het enige waar voor- en tegenstanders het ondertussen over eens zijn, is dat er iets moet gebeuren, dat de toestand onhoudbaar is, dat er een verkeersinfarct dreigt in Houthalen.  Maar elk voorstel stuit op verzet van een of andere belangen- of actiegroep of buurtcomité.   De Grote Baan in Houthalen-Helchteren moet dagelijks haast evenveel voertuigen verwerken als de drukste Limburgse snelwegen en kan dat niet langer verwerken.  Beide partijen blijven evenwel halsstarrig bij hun standpunt: alles wat je wilt, maar geen omleidingsweg of geen tunnel.  Om hun gelijk te halen worden alle rechtsmiddelen gebruikt: vele dure studies, gerechtsprocedures, MER-rapporten en kosten-batenanalyses.  Voor Limburg hakte de Vlaamse regering ongeveer een jaar geleden de knoop door en koos ze voor een omleidingsweg met vier tunnels en twee bruggen.  Of die omleidingsweg er werkelijk gaat komen, zal de toekomst moeten uitwijzen, want ondertussen zijn alweer rechtsprocedures tegen deze definitieve beslissing lopende. 

In Antwerpen zitten ze ook opgescheept met een ernstig verkeersprobleem.  Eén van de oorzaken daarvan is dat de verkeersring rond de stad niet helemaal gesloten is.  Met de Oosterweelverbinding, in de volksmond de Lange Wapper, wil men dat probleem oplossen.  Waarom er van in het begin niet aan gedacht werd is een raadsel, maar nu komen andere experts met een alternatief op de proppen, een tunnel.  En net als de Limburgers met hun dubbele keuze, staan nu ook de Antwerpenaars voor een verscheurende keuze met voor beide oplossingen voor- en tegenstanders.  De Antwerpenaars mogen er zelfs persoonlijk voor gaan stemmen in een referendum.  Nu zo eenvoudig is het ook weer niet, de Antwerpenaars kunnen niet echt kiezen tussen een brug of een tunnel, maar moeten bij de volksraadpleging laten weten of ze vinden dat de stad Antwerpen een positief advies moet geven over de bouwaanvraag voor de Lange Wapper.  Ja of neen?  Het gaat van kwaad naar erger en men is het momenteel over niets meer eens.  Niemand die nog weet wat de werken zullen gaan kosten, hoeveel lawaai de brug zal veroorzaken, hoeveel fijn stof er zal vrijkomen, of de files opgelost zullen geraken en of ’t Stad nog leefbaar zal zijn na de Lange Wapper.  De mensen die door het volk verkozen zijn om die problemen te bestuderen en op te lossen komen er niet meer uit.   Ze kaatsten de bal terug naar het volk, dat in een referendum zal moeten beslissen wat de Stad moet doen.  Geen mens die nog gelooft dat het referendum, dat de stad Antwerpen 800.000 euro zal kosten (32.271.920 oude Belgische franken), voor een doorbraak in het dossier zal zorgen, integendeel.

Ondertussen kwamen enkele kopstukken uit de Antwerpse politiek in het grootste geheim samen.  Wat nu volgt is nog door niemand geweten, en daarbij is het ook een beetje in de toekomst kijken.  Het verhaal van de Limburgse Noord-Zuid indachtig, en de vrees om net zoals de Limburgers decennia lang in een verhitte strijd te geraken tussen voor- en tegenstanders, leidde hen naar een uiterst origineel en gedurfd initiatief.  Tijdens die ultra geheim gehouden vergadering kwamen ze unaniem tot het besluit dat alleen gezond boerenverstand de Antwerpenaars nog uit dit kluwen kon redden.  Eerste vraag was waar dat nog te vinden zou zijn.  Uiteindelijk beslisten ze om een comité van wijzen op te richten, bestaande uit negen authentieke boeren, die ze zouden rekruteren uit de vroegere bewoners van de onteigende boerderijen van het spookdorp Doel.  Bewust werd voor deze groep boeren gekozen omdat die geen rechtstreeks belang meer konden inroepen, daar ze er toch definitief verdwenen waren.  Anderzijds beschikten die ongetwijfeld nog over hun gezond boerenverstand dat ze door de jaren heen hadden opgebouwd.  De voorstellen van dit comité van wijzen zouden worden gevolgd, wat er ook uit de bus zou komen.  In de bevolkingsregisters werd gezocht naar de namen van de onteigende en verdreven boeren van Doel.  Die namen werden op een briefje geschreven en in een doos gegooid.  Nadat er een onschuldige hand was gevonden, werden er bij lottrekking negen briefjes uitgekozen.   Toen de negen boeren waren opgezocht en ze hun akkoord hadden gegeven voor medewerking aan het project, werd officieel de BOEM “Boeren-Overlegcomité-Echt-Mobiel” opgericht.  Alle betrokkenen en belanghebbenden waren er mee akkoord dat de BOEM maar éénmaal zou samenkomen en dat ze moest doorvergaderen tot het einde, tot er een oplossing werd gevonden, hoe lang dat ook zou duren.  De zaken waren te ernstig om nog langer te laten aanslepen.

Op de bewuste dag, ergens laat in oktober na de volksraadpleging, die zoals verwacht niets had opgeleverd dan nog meer tegenstellingen pro en contra, verzamelden de boeren met hun tractoren in Doel, aan een boerderij die nog intact was gebleven.  De pers was massaal aanwezig, want die was inmiddels getipt als gevolg van een lek.  De boeren gingen ermee akkoord zich in de boerderij te laten opsluiten tot er een definitieve oplossing was uitgedokterd.  Een unanieme voordracht was niet nodig volgens de statuten van de BOEM, de uiteindelijke stemming kon met gewone meerderheid gebeuren.  Ze mochten tijdens het conclaaf geen enkel contact hebben met de buitenwereld.  Hun GSM’s werden tijdelijk in beslag genomen en voor verzegelde bewaring aan de politie overhandigd. Voordien was gezorgd voor een grote voorraad voedsel en drank, zodat de boeren lange tijd konden overleven, met alle eventualiteiten werd rekening gehouden.  In geen geval mochten ze tijdens het conclaaf gestoord worden of enig contact hebben met de buitenwereld, zodat van daar geen beïnvloeding kon komen.  Het teken dat ze tot een akkoord zouden gekomen zijn,  zou er uit bestaan dat er witte rook uit de grote middelste schouw van de boerderij zou opstijgen.  Op hun klompen gingen de boeren één voor één langs de zware boerderijdeur naar binnen en de laatste deed ze achter zich grondig op slot. 

Buiten was inmiddels een enorme massa toegestroomd: persmensen, politici, waaronder ook de burgemeester en vele schepenen, zelfs een vertegenwoordiger van de Vlaamse Regering en honderden nieuwsgierige belangstellenden. Televisieploegen richtten plaatselijke studio’s in om alle beelden onmiddellijk per satelliet rechtstreeks naar de huiskamers te sturen. 

Na een hele poos gilde één van de verslaggevers het plots uit.  Hij meende rook te zien komen uit de grote schouw.  Bij nader toezien was het een ballon die door één van de boeren als grap langs een venster op de binnenkoer was opgelaten en die langs de schoorsteen hoog de lucht inging.

Uren verstreken, één dag, dagen, weken, twee maanden.  Alles had nu zo’n proporties aangenomen dat zelfs de wereldpers aanwezig was om de gebeurtenis op te volgen.  Tegen alle afspraken in werd besloten om binnen in de boerderij te gaan kijken om te zien wat er aan de hand was.  Twee politieagenten kregen de opdracht om dit te doen.  Eén van hen was Bart, die in een vorig leven al eens had meegedaan aan Big-Brother op TV, en daardoor mediabelangstelling gewoon was.  Toen ze geen gehoor kregen na herhaaldelijk aanbellen en kloppen, braken ze de boerderij in via een openstaand WC-venstertje.  Tot hun grote verwondering vonden ze niemand meer in de boerderij, die was volledig verlaten.  Het enige wat ze in de stallen en in de woonvertrekken zagen was aarde, grond.

Tenslotte kwamen de twee agenten met het pistool in aanslag in de keuken terecht en daar vonden ze op de tafel een briefje, dat de boeren er hadden achter gelaten.  Ze namen het briefje mee en overhandigden het aan de burgemeester die buiten al naar hen kwam toegelopen.  Onder een bos van microfoons die hem onder de neus werden geduwd, las hij het briefje aan de verzamelde pers voor.  De boodschap van BOEM was de volgende: “Neem het ons niet kwalijk, maar we zijn met stille trom vertrokken omdat we niet van al deze heisa houden en omdat we toch maar zouden lastig gevallen worden met allerlei vragen waarop we geen antwoord konden geven.  We hebben al ons boerenverstand samen gebundeld, en het enige wat we kunnen aanbieden zijn enkele raadgevingen.  Als wij boeren vroeger een probleem hadden, als we ons bedrijf grondig wilden moderniseren, zoals bijvoorbeeld een nieuwe moderne automatische melkinstallatie voor onze koeien, dan gingen we daar eerst naar kijken bij een collega, die al zo’n installatie had en er vertrouwd mee was, er de voor- en nadelen proefondervindelijk had van ondervonden.  Dat raden we jullie ook aan.  Ga naar een plaats in de wereld waar al een gelijkaardige Lange Wapper hangt, en vraag aan de omwonenden en aan de gebruikers wat zij er van vinden..  Onze tweede raadgeving is de volgende: wat jullie echt nodig hebben zijn geen negen boeren, maar slechts één goede loodgieter (m/v).  Iemand die alle lekjes terug kan dichten, iemand die de gebroken stukken terug tot een geheel kan lassen en die daarna de moed heeft om alles door te spoelen, ook als hij/zij niet op voorhand weet of alles wel voor honderd procent te vertouwen is of wat de definitieve uitkomst ervan zal zijn.  Nadat we tot deze conclusie waren gekomen,  zijn we begonnen met een tunnel te graven, langs waar we aan de overdreven drukte konden ontsnappen.  Trek uit dit laatste evenwel geen overhaaste conclusies, het heeft geen symbolische waarde.”

Nadat de brief van BOEM was voorgelezen, heerste de grootste verwarring, precies als een bom was ingeslagen.  Niemand durfde het aan als eerste een reactie te geven.  Na lang aarzelen vroeg burgemeester Patrick Janssens het woord, en hij zei tegen zijn gemeenteraadsleden, die voltallig rond hem geschaard stonden: “Kom mensen, we gaan naar Amerika, naar Los Angeles, eens kijken wat ze daar van Lange Wappers vinden.  En als we daar van terug zijn, gaan we hier onmiddellijk op zoek naar een buitengewoon bekwame loodgieter.  Ik vrees dat dat laatste nog het moeilijkste gaat zijn!”

En weg waren ze.

13-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

-          In de uitzending Volt van 7 oktober 2009 op VRT was er een debat over kreeften die in kokend water worden gegooid en op die manier in de kookpot aan hun einde komen.  Volgens Michel Vandenbosch van Gaia zien kreeften daarbij enorm af, want ze voelen echt pijn.  Het kan volgens hem één tot drie minuten duren voor de taaie kreeften het begeven in het kokende water.  Er werden beelden getoond van een kreeftenrestaurant, waarin meerdere klanten werden geïnterviewd.  Bijna alle reacties kwamen hier op neer:  “het interesseert ons hoegenaamd niet of die kreeften pas na één minuut of na drie minuten dood zijn in dat kokend water, als ze maar smakelijk op ons bord komen.” 

En dan te bedenken dat er een apparaatje bestaat dat de kreeften binnen seconden aan hun einde brengt met een elektrische stoot, zodat ze geen pijn zouden moeten lijden.   Het toestel kost wel 3.000 EUR.

Oh ja, nog vergeten te zeggen: “smakelijk eten.”

-          Goedele Liekens heeft een nieuw boek op de markt.  Na “Ons Seksboek,”  “Haar Penisboek,” en “Het Vaginaboek,”  ligt nu “SOS SEX” in de boekhandels.  Misschien een leuke cadeautip voor onder de kerstboom binnenkort.

-          Gunter Verspecht, de zanger van Stash heeft als peter van de vzw Caprioolkinderen eind augustus een zesdaagse reis gemaakt naar Ethiopië.
Hierover zegt hij het volgende: “Dat was een zware confrontatie met goed en kwaad.  Ik zag er zwakke mensen – ouderen, zieken, kinderen – die aan de kant van de weg lagen te wachten op de dood.  Niemand hielp.  Dat was een patat in mijn gezicht.  Dat ik zelf zoontjes heb van twee en vier maakt me nog gevoeliger voor het lot van straatkinderen.  De machteloosheid is zo groot”

2)

-          Stijn & de sterren is het eerste boek van Stijn Meuris.  Naar aanleiding hiervan staat er een uitgebreid interview in de krant.
Vraag: Maar als het toch zou gebeuren  (dat de aarde mogelijk zou kunnen getroffen worden door een grote planetoïde), zou er niks aan te doen zijn en was het einde van de wereld nabij.  Lig je daar wakker van?
Stijn Meuris: “Neen.  Dat ik geen gelovige mens ben, helpt al.  Zo”n cataclysme (een plotse vernietiging van de aarde, red) is hoedanook ons lot na zoveel jaar van evolutie.  De dino’s hebben ook iets op hun kop gehad, vergeet dat niet.  De tot dan geëvolueerde aarde is eventjes gestopt voor 90 %.  Eigenlijk is het van een lugubere schoonheid, een complete reset.  Ongetwijfeld komt er nadien iets anders.  Wij hebben het daar, vanuit onze ondenkbare collectieve arrogantie – die begrijpelijk is – moeilijk mee.  Maar het is mooi dat het universum daar ook geen rekening mee houdt.”

11-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Een brave ambtenaar uit Landen

Die zag vele promoties stranden

Hij deed hard zijn best

Voor het Vlaams Gewest

Maar had geen politieke banden

06-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Wat ik vandaag op school leerde?

In een week zijn zeven dagen

En alle weken zijn even lang

Maar februari is iets korter

04-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Als ik later groot ben

Word ik dokter of kok

Maar ik denk kok

Want ik hou niet van pilletjes

04-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

God ziet mij

02-10-2009, 15:54 geschreven door Ivo  

Liefde en trouw

Tussen velen heb ik je uitgekozen

’t Was liefde op het eerste zicht

Al mijn dromen zijn uitgekomen

Voor je vele charmes ben ik gezwicht

Hoe trouw zijn je donkere ogen

Hoe warm je speelse blik

Nooit voelde ik me bij jou bedrogen

Je houdt van mij door dun en dik

Op geen leugen kan ik je betrappen

Altijd ben je even blij gezind

Soms moet ik lachen om je grappen

Je bent mijn schalkse troetelkind

Elegant ben je als geen ander

Met jou wil ik de wereld rond

Wij zijn gemaakt voor elkander

Mijn lieve, brave, trouwe hond

02-10-2009, 12:59 geschreven door Ivo  

Veranderingen

1 oktober 1970.  Mijn eerste werkdag bij mijn huidige werkgever.  Toen was het leven eenvoudiger en was er minder stress.  ’s Morgens geen files op de wegen, want niet iedereen kon zich een auto veroorloven. Tijd was een relatief begrip.  Wie wat verder van het werk woonde, kon uren onderweg zijn en was op die momenten niet te bereiken, door niemand.  Mijn reisweg zag er als volgt uit.  Thuis vertrok ik om kwart na vijf, eerst vier kilometer fietsen van gehucht Termolen naar Zonhoven centrum, daar de bus nemen naar Hasselt station, aan het station van zes uur tot kwart voor zeven wachten op de trein, een uur in de boemeltrein tot Luik-Vivegnis en tenslotte nog twintig minuten te voet van het station naar het werk, waar ik rond kwart na acht toekwam.   ’s Avonds hetzelfde traject, in de andere richting.  Het maakte dat ik elke werkdag bijna zes uur onderweg was voor mijn job.  Op het werk werden brieven op een hoopje gelegd, de recente gingen onderaan.  Brieven werden eerst met de hand geschreven, een bode kwam de teksten ophalen en bracht ze naar de dactylo’s.  Afhankelijk van het werk of verlof dat die hadden, kreeg je de brief dezelfde dag of dagen later terug.  Het typewerk werd vervolgens nagelezen en bij foutjes teruggestuurd om te verbeteren.   Dat gebeurde met de potloodgom, wat vooral problemen gaf voor de afschriften, want die werden doorgedrukt met carbonpapier.  Als een brief eenmaal was verstuurd, was men minstens een week gerust.  Vooraleer daar een antwoord op kwam, waren er zeker zeven dagen verstreken.  Indien er geen poststaking was tenminste, want staken konden ze toen.  En dat ging niet met één dag, maar meteen tot het einde.  Vergaderingen waren zeldzaam en de enige vergaderzaal was gewoonlijk vrij.  Voor een bureauchef nam men toen de spreekwoordelijke hoed af, want dat was een van de hoogste bedienden, en ze waren dun gezaaid.  De laatste werkdag van de maand werd men persoonlijk uitbetaald aan het glazen doorgeefluik bij de kassier.  Die ging in de voormiddag met zijn valiesje naar de bank om het geld af te halen.  Als hij alles nog eens had nageteld, vulde hij de bruine briefomslagen met het geld.  Iedereen zat dan ongeduldig te wachten op zijn telefoontje.  De kassier telde geduldig de briefjes en het kleingeld en daarna tekende men voor ontvangst.  Het gaf een speciaal gevoel het maandloon echt in handen te krijgen en te voelen, en het thuis te kunnen afgeven.  Daar werd men ’s avonds heel vriendelijk opgewacht door ma of de echtgenote, meestal huisvrouw.  Zij had dan weer een nieuwe voorraad briefjes om de maand mee door te komen en ze gaf je wat zakgeld, waar je heel dankbaar voor was.  Op TV waren niet zo veel posten en op late uren was het testbeeld, tijd om te gaan slapen.   ’s Anderendaags kon je er over praten, want iedereen had hetzelfde gezien.  De jongeren gingen zaterdagavond op stap, te voet of met de fiets.  Om 19 uur zat alles stampvol, en rond middernacht waren de meeste dancings terug toe.  Dan was iedereen naar huis of op de terugweg nog ergens een frietje eten, als de frituur nog niet gesloten was tenminste.  Wie zaterdagavond niet naar de mis was geweest, moest op zondag gaan, daar viel niet onderuit te komen. 

1 oktober 2009.  Vandaag heb ik er precies 39 jaar opzitten, nog steeds bij dezelfde werkgever.  Velen rijden ’s morgens met de auto in file naar het werk en komen er gestresseerd aan.  Wie met bus of trein reist, windt zich op over tien minuten vertraging.  Onderweg is iedereen te bereiken via de GSM.  Als we onze pc opstarten vinden we in onze mailbox vele berichten, het een al dringender dan het andere.  Als we ons daar doorgeworsteld hebben, typen we zelf onze brieven, dactylo’s zijn een uitgestorven ras.  Overal zijn termijnen opgeplakt, gewoonlijk met het etiket “zeer dringend,” uitzonderlijk al eens “dringend.”  E-mails gaan dezelfde dag meerdere keren over en weer.  Er zijn vele vergaderzalen, die dikwijls allemaal gelijktijdig bezet zijn,  dus zeker op voorhand te boeken.  Natuurlijk respect voor oudere collega’s is soft.  Een hoofdmedewerker (vroeger heette dat bureauchef – wat mooier klonk, vind ik ;-) is nu een lagere bediende, daarboven staat een heel leger leidinggevenden, deskundigen en adjuncten van de directeur.  We worden allemaal geëvalueerd door collega’s, die op hun beurt geëvalueerd worden door andere collega’s, tot alle trapjes zijn afgewerkt.  ‘s Avonds rijden we in file terug naar huis, steken ons eten in de microgolf en zakken daarna vermoeid onderuit voor de buis.   We kunnen dan kiezen uit meer dan honderd posten en nog vinden we onze goesting niet.  Ieder gezinslid heeft een eigen TV en kijkt naar eigen voorkeurprogramma’s of zit te chatten of te surfen op pc.   Niemand die nog weet naar wat de andere gekeken heeft.  Het loon wordt op de rekening gestort en verdwijnt als sneeuw voor de zon, alleen al door vaste kosten.  De vrouw gaat mee werken en verdient evenveel als haar man, wat haar zelfstandiger en vrijer maakt.  Ze heeft natuurlijk ook haar eigen wagen.  De jongeren gaan van concert naar concert,  racen in het weekeinde de discotheken af, alcohol is al lang niet meer genoeg, en ’s morgens zoeken ze de afterparty’s op.  ’s Zondags doet de pastoor zijn mis voor lege stoelen.

1 oktober 2048.  We zijn weer negenendertig jaar later.  Deze derde alinea zal worden geschreven door iemand van de jongere generatie van vandaag.  Heel waarschijnlijk zal ik dat niet meer kunnen lezen, misschien gelukkig maar.

01-10-2009, 12:55 geschreven door Ivo  

Hanen en kippen

Het is bij ons de gewoonte dat kippen die heel hun leven hun best deden om eitjes voor ons te leggen, ook mogen genieten van een rustige oude dag.  De ene dienst is de andere waard.  Legendarische exemplaren waren Harie, Willem, Bertha en Hinkepie (een rosse mankende kip).   Eenmaal hebben we het gewaagd om een haan te slachten en te braden.  Het was Harie.  Je kunt toch geen gezonder en smakelijker vlees eten dan dat van een haan die jaren in het groene malse gras gelopen heeft, dachten we.  Dat is ons slecht bevallen.  Toen de stukjes Harie op ons bord lagen, samen met goudgebakken frietjes en appelpuree, was onze honger over.  We kregen geen hap door onze keel.  Alsmaar kwam dat beeld terug van die fiere haan die jaren voor ons keukenraam had geparadeerd.  Uiteindelijk werd mijn schoonmoeder ingeschakeld om alles te verorberen.  Bijna een ganse week heeft ze er van gesmuld.  Ze kon er niet aan uit dat wij zo’n heerlijk vlees niet lustten.  

De laatste tijd was er thuis onrust en ruzie in het straatje.  Niet binnen in huis, daar heerst de vrede van een huwelijk van 32 jaar.  De onrust en ruzie situeerde zich in de weide en bijhorende kippenstal.  Vanuit het raam in de keuken konden we de gebeurtenissen voortdurend gadeslaan. 

Onze pluimveepopulatie was de laatste tijd ongemerkt maar grondig uitgedund.  De strenge winter en hoge ouderdom hadden hun tol geëist.  Onze kleine witte haan, Wimke genaamd, van middelbare leeftijd en met een enorme voortplantingsdrang, had enkel nog het gezelschap van twee bejaarde kippen, een sussex en een witte leghorn.   Al maanden vonden we geen eitjes meer in de legkisten. Hoog tijd dat er jong bloed in de weide kwam.  In de plaatselijke tuinzaak hadden we vier kippen besteld: een witte leghorn, een bruine legkip, een zwarte kip en een sussex.  Deze laatste is een witte kip met zwart in de kraag en zwarte veren in de staart.  Thuis lieten we ze vrij in de omgeving van de kippenstal, waar ze zich dagenlang schuil hielden onder de struiken.

Van meet af aan was duidelijk dat de bruine legkip een haantje de voorste was.  Zij was de eerste die haar territorium durfde uit te breiden en beetje bij beetje de hele weide ging verkennen.  De sussex nam een eerder afwachtende houding aan en als ze na een tijdje zag dat de bruine kip geen gevaar liep, durfde ze zich ook wat verder te wagen.  De zwarte hield zich afzijdig, precies of ze met niets of niemand iets te maken had.  De witte leghorn was de bangerik van de groep nieuwkomers, die bleef zich maar verbergen onder de struiken, ook toen de anderen al ver in de weide liepen.

Wimke sloeg alles vanop afstand gade.  Hij wist precies niet goed hoe op deze situatie te reageren, plots vier jonge vrouwen in zijn buurt.  Af en toe probeerde hij ze te lokken met pikken op de grond, maar de jonge garde was voorzichtig.  De twee oudere dames vertoonden nerveus gedrag en verbleven meer dan voorheen in de omgeving van Wimke, om een oogje in het zeil te houden.  Wimke zijn staart stond precies wat rechter dan voorheen, hij wilde ongetwijfeld indruk maken en camoufleerde zo goed het kon zijn al wat gevorderde leeftijd. 

Als een jonge kip te dicht in de buurt van de twee ouderen kwam, werd ze onmiddellijk terecht gewezen met een pik op de kop.  Hier was nog respect voor senioren, ook al werd dat deels met geweld afgedwongen.  Onderling moesten de jongeren de pikorde nog vastleggen, en eigenlijk duurde dat niet zo lang.  Helemaal onderaan de rangorde stond de witte leghorn, aan de eetbak moest zij wachten tot iedereen gedaan had.  De zwarte was tevreden met haar afstandelijke rol, ze liet het niet echt aan haar hart komen wie het voor het zeggen had, maar zonder twijfel stond zij boven de witte leghorn.  Het waren vooral de bruine legkip, de durver, en de sussex die wekenlang om de bovenste plaats in de rangorde streden.  In het begin was de bruine legkip baas, of dat dacht ze tenminste.  Maar telkens die twee elkaar tegenkwamen gingen ze in vechthouding  tegenover elkaar staan en beetje bij beetje nam de sussex de leiding over.  Stilaan is de rust weergekeerd en kent iedereen zijn plaats, en dat is maar goed ook.   Drie jonge kippen leggen hun ei in de legkisten in het kippenhok, behalve de zwarte.  Die gaat leggen in een zelf geconstrueerd nest op de composthoop, en ze is absoluut niet op andere gedachten te brengen.

Op een avond ging ik in de stal kijken hoe ze het daar hadden geregeld.  De twee oude kippen hadden elk een legkist uitgekozen en waren rustig in het stro aan het soezen. Die waren duidelijk gelukkig nu ze tijdens de dag met rust werden gelaten.  Wimke zat op een stok tegen de wand, naast hem de jonge sussex, iets verderop de bruine kip en de witte leghorn.  De zwarte zat alleen op een andere stok, die bleef vasthouden aan haar privacy.  Wimke was doodvermoeid verzonken in een diepe slaap.  Wat hem de laatste tijd overkomen was, daar konden velen alleen maar van dromen.  Misschien was hij daar zelf ook mee bezig.

-----------------------------------------------------------------------

21-09-2009, 21:14 geschreven door Ivo  

De kader

Het schilderijtje was eindelijk af.  Het had een lange tijd op de schildersezel gestaan in mijn atelier in de kelder, wachtend op die laatste verftoetsen.  Nu was het midden zomer en al een week lang snikheet , ideaal om in de kelder te vertoeven en te schilderen.  Mijn vrouw vond het werkje geslaagd en op een bloedhete namiddag trokken we met de auto naar de kunstenaarswinkel om een kadertje te kopen.

Buiten ons waren er geen klanten te bespeuren.  Wie komt nu met zo’n weer buiten als het niet moet?   Achteraan in de winkel zagen we een groot bord: 50% korting op alle kaders in de kelder.  Daar moesten we zijn.  Het was er lekker fris, wat meegenomen was.  Op twee grote tafels lagen de kaders in hopen opeen uitgestald.  Helemaal onderaan vond mijn vrouw iets wat haar aanstond.  Toen ik het schilderijtje er in stak, zag je het meteen: deze kader was er voor gemaakt.

Aan de balie was niemand te bespeuren.  Het was warm in de winkel en wij wilden er zo rap mogelijk weg.  Plots, alsof uit het niets, kwam uit een zijvertrek een knappe juffrouw, minirokje en diep uitgesneden decolleté, waar haar jonge boezem bijna uitsprong. 

“Goedemiddag, kan ik u helpen?”

Mijn vrouw toonde de kader en de juffrouw tikte de prijs in op de kassa: “45 euro alstublieft.”

“Kan het met de bankkaart,” hoorde ik mijn vrouw vragen.

“Geen probleem," zei de juffrouw "steek de kaart maar in het gleufje.”

Mijn gedachten waren diep afgedwaald, en mijn vrouw gaf me een stootje: “Je kaart om te betalen.”

Gelukkig drukte ik meteen de juiste code in, want met al die kaarten haal ik die wel eens door elkaar.

Toen we de winkel uitliepen, riep de juffrouw ons na: “mijnheer, je hebt je kader laten liggen.”

“Sorry, ik dacht dat mijn vrouw die had meegenomen,”  was mijn zwak antwoord.

Buiten de winkel kreeg ik het natuurlijk te horen, dat ik zo mijn kluts kwijt was aan de kassa.  Op zo’n momenten kan je best niet te veel zeggen, dat heb je wel geleerd na zoveel jaren huwelijk.

Op de terugweg reden we nog even langs bij een vriendin van mijn vrouw.  Die woont op een appartementje één hoog.  De zon had nog net niet het hele terras ingepalmd en met ons drieën zochten we dicht bij elkaar de schaduw op van de te kleine paraplu.  Hoewel het alsmaar heter werd, kregen we toch een kopje koffie uitgeschonken met een koekje erbij.  Het duurde niet lang of het verhaal van de kader en de decolleté kwam naar boven.  En terwijl mijn vrouw het druk aan het uitleggen was tegen haar vriendin, zag ik haar met  twee vingers en een duim in de melkpot roeren.  Toen ze haar flater doorhad, kreeg ze een kleurtje.

“Oei, ik wou een klontje pakken, maar ik zat in de verkeerde pot.” 

“Kan gebeuren,” zei ik, “iedereen kan al eens verstrooid zijn.”

“Ik heb wel mijn handen gewassen,” zei ze.

Soms komt de hulp uit een onverwachte hoek.

14-09-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Niets is zeker.
Neem nu bomen en bananen.
Bomen zijn groen en bananen zijn geel.
Maar soms zijn bomen geel en bananen groen 

08-09-2009, 00:00 geschreven door Ivo