Alma minha gentil, que te partiste
Tão cedo desta vida, descontente,
Repousa lá no Céu eternamente
E viva eu cá na terra sempre triste.

Se lá no assento etéreo, onde subiste,
Memória desta vida se consente,
Não te esqueças daquele amor ardente
Que já nos olhos meus tão puro viste.

E se vires que pode merecer-te
Algua cousa a dor que me ficou
Da mágoa, sem remédio, de perder-te,

Roga a Deus, que teus anos encurtou,
Que tão cedo de cá me leve a ver-te,
Quão cedo de meus olhos te levou.

-Luís Vaz de Camões-

Mijn zielsgeliefde, die zijt heengegaan
vroegtijdig uit dit onverzoenlijk leven,
hemelsche, zoete rust zij U gegeven,
laat mij op aarde treurig voortbestaan.

Als in de ijlten waar gij zijt, misschien
men heugnis gunt aan wat op aard bezeten,
wil dan de vurige liefde niet vergeten,
die ge in mijn oog zoo zuiver hebt gezien.

En meent ge dat U eenig nut kan geven
de groote smart, die in mijn wezen schreit,
't onheelbaar leed uit Uw verlies gebleven,

Bid dan aan God, Meester van onze tijd,
dat Hij mij even spoedig 't weerzien geve,
als uit mijn oog Hij U heeft weggeleid.

(Vertaling Marcus de Jong, uit Beknopte geschiedenis der Portugese Letterkunde, L.J. Veen, 1958)

Klik HIER voor meer info over Camões.

Aan alle papa's,
dus ook de mijne,
van harte
een prettige vaderdag gewenst!!!

Perguntaste-me outro dia
Se eu sabia o que era o fado
Eu disse que não sabia
Tu ficaste admirado

Sem saber o que dizia
Eu menti naquela hora
E disse que não sabia
Mas vou-te dizer agora

Refrão
 
Almas vencidas
Noites perdidas
Sombras bizarras
Na mouraria
Canta um rufia
Choram guitarras
Amor ciúme
Cinzas e lume
Dor e pecado
Tudo isto existe
Tudo isto é triste
Tudo isto é fado

Se queres ser meu senhor
E teres-me sempre a teu lado
Não me fales só de amor
Fala-me também do fado

É o fado que é meu castigo
Só basceu p'ra me perder
O fado é tudo o que eu digo
Mais o que eu não sei dizer

Op een dag vroeg je mij
Of ik wist wat fado was.
Ik zei je dat ik het niet wist.
Je keek verbaasd

Zonder te weten wat ik zei
Heb ik je toen belogen.
Ik zei dat ik het niet wist
Maar ik zal het je nu vertellen.

Refrein

Verdoemde zielen,
Verloren nachten,
Bizarre schaduwen.
In Mouraria
Zingt een pooier
En janken de gitaren
Liefde, jaloezie,
As en vuur,
Verdriet en zonde.
Dit alles bestaat.
Dit alles is droef.
Dit alles is fado.

Als je mijn vriend wilt zijn
En mij altijd bij je wil hebben,
Praat dan niet enkel over liefde,
Praat dan ook over fado.

Fado is mijn gesel.
Alleen geboren tot mijn ondergang.
Fado is alles wat ik erover vertel,
Meer nog: wat onuitsprekelijk is.

Sucena schrijft in 1992 dat de gezongen fado poëtisch-melodieuze kenmerken van puur Europese oorsprong bevat, en dan nog wel typisch Portugese. Die fado werd samen met de Portugese cultuur o.a. door zeelieden naar Brazilië overgebracht.(...)

Fado is hoogstwaarschijnlijk ontstaan uit een synthese van Europese en Portugese elementen, met invloeden van een koloniaal verleden.

(...)De enige duidelijke link tussen Brazilië en Portugese fado vinden we op de Kaapverdische eilanden, lange tijd een centrum van slavenhandel. Tot in de jaren vijftig werden mensen er nog verplicht om te gaan werken op cacao- en suikerrietplantages, o.a. in Angola. Daarna emigreerde ongeveer de helft van de bevolking. Al die factoren waren een inspiratiebron voor de morna, de weemoedige muziek van de eilanden die, zoals de bekendste morna-zangeres Cesaria Evora (klik hier) zingt, vol sôdade is. Vaak wordt gezongen over het vertrek uit Kaapverdië en het heimwee om ernaar terug te keren. Zonder fado te zijn is de sfeer ervan in morna toch sterk aanwezig.

Aan de hand van een boek en een woordenboek heb ik geprobeerd om 'A casa da Mariquinha' te vertalen. Mocht ik de tekst verkeerd begrepen hebben, geef mij dan alsjeblief een seintje... Bedankt!


Het huis van Mariquinha

In een bizarre straat
Staat het huis van Mariquinhas.
In de kamer ligt een gitaar,
Er zijn luiken voor de ramen.

Het meisje over wie ik praat
Heeft vele vriendinnen.
Er is geen mooier geschenk
In het leven van die meisjes.
Zij zijn verzot op zingen
Zoals de krekel in het veld,
Zij zingen fado met de gitaar
Tot men van ontroering weent
In dit vrolijke huis waar ze woont
In die bizarre straat.

Als we rondkijken
Zien we haar povere bezittingen.
Ondanks de hoge huur heeft zij er
Veel bontgekleurde doeken met linten.
Zij heeft een wil en een verlangen
Want zij is trots als een koningin.
Een groep evengoed arme luizen wil beslag leggen,
Wil haar verbieden om te zingen
Daarom zien wij een menigte mensen
Bij het huis van Mariquinhas.

Het is eenvoudig
En armoedig ingericht
En in de grond is alles
In haar huis niks waard.
Door het open raam zie je
Een staander, een vaas
Een bontgekleurde sprei met kant
Kaders met ondeugende taferelen.
Ze bezit een piano.
In de kamer ligt een gitaar.

Om haar armoedig bezit te beschermen
Kocht ze een brandkast
En toen het gas uitviel
Maakte ze licht met petroleum.
De meubels wreef ze in
Met zoete amandelolie.
Buurvrouwen komen langs
Om te begluren wat daar gebeurt
Maar om hen te pesten
Heeft ze luiken voor de ramen.

Het wordt ondertussen tijd om het over Alfredo Marceneiro te hebben!
Wiki vertelt je meer over deze 'Koning van de Fado' via deze link: klik HIER! Zoals je wellicht weet, kan je op de pagina zelf de taal aanpassen (vb. naar het Nederlands)...
En... je kan op zijn officiële website komen door op zijn foto te klikken!

A casa da Mariquinhas

Letra: Silva Tavares
Música: Alfredo Duarte (Marceneiro)