Kaapverdië is een groep eilanden gelegen in de Atlantische Oceaan ongeveer vijfhonderd kilometer ten westen van Senegal, West-Afrika. Duizenden jaren lang bleef de archipel voor mensen onopgemerkt. Het werd pas rond 1460 ontdekt door Portugese ontdekkingsreizigers. Portugal gaf tien eilanden een naam en noemde de gehele archipel Cabo Verde, naar een dichtbijgelegen schiereiland bij Senegal.

Voor de Portugezen werd Kaapverdië de perfecte uitvalsbasis voor het veroveren en koloniseren van de rest van de wereld: schepen voeren naar Afrika, Latijns- en Noord-Amerika en via Zuid-Afrika naar India en China. Voor het ontginnen van land en het planten en oogsten van voedsel en katoen haalden de Portugezen slaven vanuit het West-Afrikaanse vasteland naar Kaapverdië. Al in 1582 verbouwden zo'n veertienduizend slaven voedsel en katoen onder een regime van honderd blanken. Voedselproductie zou echter nooit voldoende opleveren voor het kale, onvruchtbare Kaapverdië om rond te kunnen komen. Inkomsten kwamen van twee andere activiteiten: het bevoorraden van schepen en de slavenhandel.

De negentiende eeuw werd een tijdperk van massale, wereldwijde emigratie van Europeanen en Afrikanen naar de Verenigde Staten. Gretige jonge Kaapverdianen, die droomden van een betere toekomst in de Nieuwe Wereld, lieten zich op het eiland Brava oppikken voor werk in de walvisvangst.

Al die eeuwen had Portugal weinig omgezien naar de behoeften van haar kolonie. Een massale sterfte tijdens een catastrofale droogte in 1941 waar Portugal niets aan deed, zorgde voor grote verontwaardiging onder een groep Kaapverdianen van gemengd ras. In 1956 werd in Guinee-Bissau de PAIGC (Partij voor de Onafhankelijkheid van Guinee en Kaapverdië) opgericht. Aanvankelijk was de PAIGC vreedzaam, maar door de harde opstelling van Portugal ontpopte de PAIGC zich tot een guerrillabeweging. Een tien jaar durende bloedige strijd die gevoerd werd op Guinees grondgebied, leidde uiteindelijk tot het uitroepen van de onafhankelijkheid van Kaapverdië op 5 juli 1975.