Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
In de jaren '90-'94, toen ik ná jaren afwezigheid weer naar Nederland overkwam en mijn ouders ontmoette, kwam ik ook weer in contact met bepaalde herinneringen en gevoelens, die met mijn jeugd verbonden waren. In diezelfde periode heb ik ook weer een opwelling tot dichten in mij gevoeld (zie ook elders in dit weblog), maar ook tot het lezen van gedichten. Zo kocht ik toen ook 2 bundels van Poesia Italiana (il Novecento) van de Garzanti-reeks. Een héél simpel en betekenisvol gedicht daaruit beviel mij toen ook. Het was dit gedicht van Elena Clementelli, waarvan ik hier de italiaanse versie en een vrije vertaling in het nederlands aanhaal:
italiaanse versie
Di te non scriverò (a mia madre)
Di te non scriverò, io sono tutta scritta di te. Non c'è al di là del mio margine ombroso pagina chiara che ti possa accogliere.
vrije vertaling naar het nederlands
Over jou zal ik niet schrijven (aan mijn moeder)
Over jou zal ik niet schrijven, ik ben geheel door jou geschreven. Buiten mijn schaduwachtige rand om is er géén wit blad dat jou zou kunnen bevatten.
Hoe prachtig moet het niet zijn om dit over je moeder te kunnen schrijven en te voelen. Voor mij is dit enkel een levenslange wens gebleven. Zonder er toen al té bewust over na te denken, gaf mijn voorkeur voor dit gedicht al voornamelijk de kern van mijn probleem aan.
deel V van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel V van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Mijn psychose was voortdurend aanwezig. Op een zeker punt kon ik mijn collegas aankijken en hun gezichten helemaal als vervormd waarnemen. Hun tanden leken op slagtanden die klaar stonden om mij te verslinden. Vaak kon ik mijzelf niet vertrouwen door iemand aan te kijken uit angst verzwelgd te worden. Ik had geen pauzes in mijn ziekte. Zelfs als ik probeerde te slapen, konden de boze geesten mij wakker houden en soms dwaalde ik door het huis op zoek naar hen. Ik werd van alle kanten verbruikt of ik nu wakker was of sliep. Ik voelde alsof ik verbruikt werd door die boze geesten. Ik slaagde er niet in te begrijpen wat er met me gebeurde. Hoe kon ik de wereld er van overtuigen dat ik niet ziek, niet gek was? Ik kon zelfs mijzelf daar niet van overtuigen. Ik wist dat er iets niet klopte en beschuldigde mijzelf daarvan. Niemand binnen mijn familie heeft deze ziekte, dus dacht ik een slechterik te zijn. Ik voelde mij alsof ik in rondjes rond draafde en geen ander doel had dan af te dalen in de waanzinnigheid. Ik kon niet begrijpen waarom ik door deze ziekte geteisterd werd. Waarom zou God mij dit aandoen? Iedereen om mij heen zocht naar een iets of iemand die voor schuldig kon worden aangezien. Ik berispte mijzelf. Ik was er zeker van dat het mijn schuld was omdat ik wist dat ik slecht was. Ik zag geen andere mogelijkheden."
Zo'n twee jaar geleden kwam ik tijdens mijn schrijfproces en zoeken naar materiaal voor mijzelf op Internet ook in contact met een canadeze architect (Arthur Allen) in pensioen, die bijna voortdurend heeft samengewerkt met dr. Bob Sommer daar, binnen psychiatrische inrichtingen. Hij vroeg mij eerst of ik bereid was hem zoveel mogelijk te vertellen over de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis en over de therapeutische woongemeenschap waar ik zelf was opgenomen (uiterlijke beschrijving, mijn persoonlijke positieve en negatieve indrukken enz.) en daarná of ik soms zin had bepaalde stukken, nog niet gepubliceerde tekst van een boek van hem te lezen en er mijn kommentaar of notes over door te sturen. Echt een kompleet ander gezichtspunt, maar toch ook wel een prettige ervaring is dit geweest. Interessant ook dat hij ook echt veel interesse had in het gezichtspunt van (ex-)patiënten. Hij heeft de mening van meerdere van hen gevraagd en verwerkt. De titel van het onderzochte stuk tekst was 'Architectural function and the early asylums of Western Canada'. Het is voor mij ook weer een gelegenheid geweest om mijn kennis van de engelse taal wat op te halen. Een paar maanden geleden liet Arthur mij tevreden weten dat zijn boek zal worden uitgegeven door de University of Alberta, ongeveer binnen eind 2010.
Te Genua kregen alle deelnemers een boekje uitgereikt met daarin de 'Atti del Convegno Nazionale' van "Le Parole Ritrovate" dat in de maand juni 2009 werd gehouden. Kortom een verslag van een belangrijk nationaal jaarlijks congres, waar allerlei betrokkenen met de GGZ elkaar ontmoeten: (ex-)patiënten, familieleden, verschillende soorten professionals en ook vrijwilligers. De eerste 62 blz. staan vol met verschillende korte bijdragen, vanuit zeer verschillende gezichtspunten. Erg interessant. Ik heb er al verschillende gelezen, van Cristina Contini, van Marcello Macario, van Luana Mezzani, van Cinzia Valentini, van Paolo Madorli over Teresa. Dit deel zal ik zeker helemaal uitlezen.
Donderdag en vrijdag heb ik te Genua op dat psychiatrie-congres echt aardig wat mensen leren kennen, informatie en ook emailadressen uitgewisseld. Van een paar personen heb ik ook al materiaal ontvangen direct tijdens het congres of erná via email, materiaal dat ik nog bijna allemaal moet lezen. Ik heb ook kennis gemaakt met twee (ex-)patiënten, die in Liguria wonen en daar lid zijn van een patiëntenorganisatie. Donderdagavond werd ik uitgenodigd voor een héérlijk avondeten in het gemoedelijke gezelschap van alléén psychiaters. We waren in 10 personen, dus 9 psychiaters (3 vrouwen en 6 mannen), waartussen ook mijn ex-psychiater en dr. Asioli. Een paar van hen - waartussen een psychiater, die in een therapeutische woongemeenschap werkt en één die direct met patiënten in een GGZ-centrum werkt vroegen mij veel over mijn ervaring en bepaalde karakteristieken van die ziekteperiode. Het is een leuke avond geweest en wij zullen elkaar in de toekomst nog ontmoeten, te Turijn of elders. Ik heb ook nog een suggestie van één van hen gekregen voor drie andere interessante boeken, waarvan ik mettertijd wel zal zien of die mij ook echt interesseren.
Ik heb zonet een stukje vertaalde 'Voice Dialogue' gelezen afkomstig van een boek van Dirk Corstens en Marius Romme over het 'gesprek voeren' met de stemmen, iets wat is aangehaald uit het tijdschrift 'Directieve therapie' van de maand maart 2004.
Uit het hele artikel en dit ook vergelijkend met mijn eigen psychotherapie-ervaringen en mijn vele extra lecturen begrijp ik dat hier uiteindelijk op een indirecte manier een brug geslagen worden om toch in contact te komen met het onbewuste van de patiënt. Interessante lectuur.
Het psychiatriecongres te Genua handelde over de staat van zaken voor wat betreft het onderzoek in psychiatrie en de toekomstige perspectieven. Ik heb echt met interesse bijna alle argumenten kunnen volgen en was deels al op de hoogte van bepaalde van deze argumenten via mijn eigen lecturen en zoeken op Internet sinds 2006 ongeveer of via andere wegen. Ik kan niet alles aan gaan halen en heb daar ook geen zin in. Op beide ochtenden opende het congres met een 'Lezione Magistrale', wat een soort universiteitsles is. Erg interessant waren voor mij deze beginlessen, op de tweede dag vooral (Evidence Based Medicine en de verbreiding van kennis in de psychiatrie) omdat duidelijk naar voren kwam dat in dit geval huisartsen en psychiaters zich in hun handelen vaak baseren op theorieën, waarvan de echte werkzaamheid (doeltreffendheid?) nog niet is aangetoond en hoe dit proces in de praktijk vaak plaats vindt. Als voorbeelden werden er aangehaald: - hoe een antidrug campaign rond 1997 in USA juist het tegenovergestelde effect veroorzaakte, bovenal onder de jeugd; - zo'n zelfde soort proces over de doeltreffendheid van de beta-carotene, die niet zodanig bleek te zijn; - campaigns over het gebruik van hormonen bij vrouwen na het begin van de menopauze, die ook méér kwaad als goed veroorzaakte. Het onderzoek van de doeltreffendheid (Popper) is noodzakelijk.
Er is ook aandacht besteed aan de toepassing van neurobiologische onderzoeken in de psychiatrie, waar ook over de spiegelneuronen werd gesproken (waar ik al iets van weet) en over de neurotrofine (juiste term in het nederlands?). Ik ben verschillende keren tussenbeide gekomen: op de eerste dag als ex-patiënt aan een ronde tafel opdat er in de toekomst in de research méér medewerking zal ontstaan met (ex-)patiënten.
Op de tweede dag ben ik twee keer tussenbeide gekomen: - tijdens de bespreking over de beoordeling van de doeltreffendheid van de psychotherapieën, hoorde ik alleen over de cognitieve gedragstherapie spreken en heb ik opnieuw de waarde van langere en andere psychotherapieën aangehaald zoals ik die heb gekregen en die nog niet voldoende van de grond zijn gekomen. Al elders in dit weblog schrijf ik iets negatiefs over de cognitieve gedragstherapie. - verder heb ik ook een incongruentie gesignaleerd. Men vraagt of eist steeds meer rondom dat de client medezeggenschap heeft in zijn therapie. Wel, ik herinner van mijzelf dat ik in het begin van mijn jarenlange psychotherapie op een bepaald moment géén woord meer uitbracht bij mijn therapeute, dat men toen de kunsttherapie met mij begon, die bij mij niet aansloeg omdat ik al op mijn 18e jaar geblokkeerd raakte in het plezier van het vrije tekenen. Daarna werd dus gezamenlijk besloten mijn psychofarmacadosissen te verlagen. De afbouw van de medicijnen gebeurde geleidelijk, maar ik herinner mij nog goed dat mijn therapeute er bij mij op aandrong dat ik zelf ook bij mijn psychiater daar om zou vragen, zodat deze vraag hem van meerdere kanten zou bereiken. Maar juist door de psychofarmaca werden zones van mijn hersenen buiten werking gesteld en was ik zelf niet in staat te merken dat dát gebeurde vanwege de medicijnen. Hoe kan men nu vragen dat jij dan zelf als patient hier aan je therapie mee werkt of ook zelf beslist of suggesties geeft als bepaalde opmerkzaamheid van je hersenen vanwege die medicijnen 'buiten werking' zijn gesteld? Dit is als het effect van een kat, die in zijn eigen staart bijt!
Ik heb zonet een vraag om medewerking gekregen van de kant van een man, die de italiaanstalige versie van het boek van Paul Baker (The Voice Inside) van de Intervoice-organisatie heeft verzorgd en hulp nodig heeft van een tweede lezer hetzij voor een betere tekstopstelling en suggesties, hetzij van het klinische oog van de kant van een ex-stemmenhoorder zoals ik ben. Ik doe het graag - nog interessant ook - maar dan moet er wel géén haast acher zitten, omdat mijn bezigheden zich ook al zonder dit aan het uitbreiden zijn.
Eind juni of begin juli van dit jaar zal ook dr. John Read al naar Turijn komen voor een dag en voor de organisatie van die dag zal ik ook al meewerken. Verder zal ik mijn zoon nog helpen met het typen van zijn eindproefschrift enzovoort enzovoort.
Ik heb vandaag een email van het site psychiatrienetwerk.nl ontvangen, waarin wordt aangekondigd dat de gedichtenbundel 'Nevelslierten in het hoofd' zo véél aanvragen voor herdruk heeft gehad, dat deze heel waarschijnlijk ook wel opnieuw gedrukt kan worden.
Daarvoor moet men wel vooraf exemplaren bestellen, zodat men kan overwegen of een herdruk wel echt de moeite van de printkosten waard is. Informatie is zichtbaar onder www.psychiatrienetwerk.nl of misschien nog beter onder www.markanteklanten.nl (waar de bundel 'Nevelslierten in het hoofd' deel uit maakt van het Markante Klanten Project).
Er staan gedichten in hetzij van patienten of ex-patienten, van hulpdeskundigen en ook van familieleden. In totaal zijn het ca. 80 gedichten over de volgende thema's:
Geboorte - Wanhoop - Depressie - Angst - Eenzaamheid - Zielsziekten - Dood - Vervreemd - Ik en de ander/de ander en ik - Opname - Hoop - Kracht.
Hierin staan ook mijn gedichten (zie weblog) 'Vervreemd' en 'Schreeuw om vrijheid'.
Ik ben pas laat in de namiddag terug gekomen uit Genua, na mijn deelname - als gast én als ex-patiënt - aan dit psychiatrie-congres. Ik heb er een erg positieve indruk van over gehouden. Ik zal er nog over schrijven.
Vele indrukken, contacten gelegd en informatie overgehouden.
Op de heenweg in de trein nog zo'n 60 blz. in het boek Droomwerk van Aad van Ouwerkerk gelezen en mijn notes hierover opgeschreven betreffende eigen gemaakte dromen, die ik mij nog herinner.
Misschien schrijf ik er nog wel over.
De rest van eventuele info komt in de komende dagen.
In zijn boek 'Droomwerk' schrijft Aad van Ouwerkerk op blz. 64:
"Dit zogenaamd finale aspect van de droom ..... is een persoonlijke (zeker niet door iedereen gedeelde) hypothese van Jung geweest. Evenals het hieruit voortvloeiende idee van het 'individuatieproces', het verborgen, diepere ontwikkelingsproces dat zich in ons af zou spelen. En dat ons volgens Jung uiteindelijk telkens meer in staat zou stellen in ons leven vanuit onze onbewuste, maar wezenlijke kern die hij het Zelf noemde, geleid te worden."
Overbodig te zeggen dat men dit alles ook in de werken van Jung terugvindt, maar toevallig herlas ik nu dit en daarop dit kommentaar:
de 'schizofrene' mens wordt beschreven vanwege zijn ik-zwakte, maar als men ook bijvoorbeeld maar naar de inhoud van mijn schizofrene delirium kijkt (waarover ik méér details binnen een jaar of wat misschien ook hier op zal schrijven), is daar zeker de aanwezigheid van een individuatieproces te herkennen. Daar is het Zelf dus zeker op meerdere wijzen aan de gang geweest.
Tot aan zaterdag waarschijnlijk géén nieuws meer op dit weblog omdat ik vanmiddag al naar Genua reis voor dat soort psychiatrie-congres dat er morgen en overmorgen wordt gehouden.
Twee uur later: I love Italy: juist vandaag de zovéélste staking van de treinen, tot aan 18 uur! Dus moet ik mijn vertrek met de trein naar later in de avond uit stellen. I love Italy! Altijd vol met verrassingen... ook al zijn die niet altijd erg aangenaam. Maar ja, ieder land en ieder volk heeft zijn karakteristieken en zijn gebreken.
deel IV van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel IV van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Daar mijn diploma in de opvoedingssfeer lag, kreeg ik een baan om te onderwijzen Deze duurde circa 3 maanden en daarna werd ik 4 maanden lang opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. In de buitenwereld slaagde ik gewoon niet te functioneren. Ik was erg delirerend en paranoide en de grootste deel van mijn tijd werd in beslag genomen door mijn fantasiewereld en de Controller. Mijn eerste therapeut stimuleerde mij haar openlijk alles te zeggen, maar ik moet toegeven dat ik haar niet vertrouwde en haar niet over de Controller kon vertellen. Ik was zó bang om voor gek te worden aangezien. Ik dacht echt dat ik iets slechts in mijn leven gedaan had en dat dat de reden was waarom alles in mijn hoofd zo waanzinnig te weer ging. Ik was als de dood zo bang dat ik net als drie ooms van vaders kant zou eindigen, die allen zelfmoord gepleegd hadden. Ik vertrouwde niemand. Ik dacht dat ik misschien een speciale taak in mijn leven had, iets buiten het normale om. Ook al schreeuwde de Controller meestal zijn eisen naar mij, denk ik toch dat ik mij op de ene of andere vreemde manier gezegend voelde. Ik voelde mij boven het normale uit (verheven). Ik geloof dat ik er moeite mee had te accepteren dat de Controller alleen in mijn wereld bestond en niet in de wereld van iedere andere persoon. Ik dacht oprecht dat iedereen hem kon zien en horen. Dit eindigde allemaal tot op het punt dat ik dacht dat de wereld mijn gedachten kon lezen en dat alles wat ik mij voorstelde naar de hele wereld kon worden uitgezonden. Ik kon rondlopen, verlamd door de angst dat de hallucinaties echt waren en dat de paranoia voor iedereen duidelijk was."
Uit het boek Psicologia clinica in età evolutiva van Laura Fontecedro dit stukje tekst:
blz. 218: De symbiotische psychose (= die, die al op kinderleeftijd wordt opgemerkt) wordt integendeel klinisch duidelijk zodra de band met de moeder in discussie wordt gebracht, zoals in het geval van een werkelijke scheiding. Om tegen de angsten van vernietiging te vechten die hier uit voort komen neigt het kind er toe de symbiotische verhouding in stand te houden door verdedigingsmechanismen te versterken, zoals de ontkenning, de projectie en de introjectie en door zijn toevluchtsoord in de symbiotische band te zoeken, waarbinnen hij gevoelens van omnipotentie terug kan vinden.
Nog wat: Ik herinner mij dat deze song van de Beatles mij tijdens mijn adolescentie erg beviel en dat ik ook wel vaak neuriede. Erg betekenisvol qua inhoud voor mijn problematiek van toen. Het was deze song, die trouwens een érg melancholisch-trieste muziek heeft:
The fool on the hill song van de Beatles
Day after day,
Alone on a hill,
The man with the foolish grin is keeping perfectly still
But nobody wants to know him,
They can see that he's just a fool,
And he never gives an answer,
But the fool on the hill,
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning 'round.
Well on the way,
Head in a cloud,
The man of a thousand voices talking perfectly loud
Af en toe lijk ik zelf, voor wat betreft mijn leergierigheid, een beetje op het konijn uit Alice in Wonderland: "Ik heb haast, ik heb haast. Ik moet dáár zijn en ik ben nog hier."
Zo ren ik mijn eigen geest voorbij. Ha, ha.
Ik heb hele stapels boeken, die ik nog niet heb uitgelezen, maar waarvan ik wel de inhoud al zou willen kennen of die ik mij al eigen zou willen hebben gemaakt.
Wat is het leven kort en sinds ik mijn enorme bewustwordingsproces uitgebreid heb - en dit zo ongeveer sinds het begin van mijn schrijfproces in juni 2006 - ben ik gewoon niet meer te stoppen.
Ik heb mijn oude studiewil weer opgegraven en zelfs uitgebreid en ik pik links en rechts notities op, alsof mijn geest met opstaande oren omhoog staat om alle mogelijke interessante kennis op te vangen.
Zo ben ik trouwens ook vaak tijdens mijn wandelen: hierover heb ik elders in mijn weblog al geschreven. Ik moet niet meer te hard draven alsof ik zogenaamd een jong paard ben.
Wat zou het handig zijn als wij in de praktijk echt boeken onder ons kussen konden leggen of audiocasettes af konden draaien tijdens onze slaap om 's morgens op te staan met al die kennis, zoiets in de stijl van wat Aldous Huxley vertelt in zijn boek 'A brave new world'. Maar ja, dit zou ook een gevaarlijk wapen zijn. Superwoman zijn? Toch maar liever niet.
Aan allen die geestelijke problemen te doorstaan hebben, hier een gedicht van Alda Merini uit de bundel Fiore di poesia (en oorspronkelijk aanwezig in de bundel Terra santa)
In het italiaans (en onderaan een soort vrije, nederlandse vertaling)
Il manicomio è una grande cassa di risonanza e il delirio diventa eco lanonimità misura, il manicomio è il monte Sinai, maledetto, su cui tu ricevi le tavole di una legge agli uomini sconosciuta.
Vrije vertaling:
De psychiatrische inrichting is een groot weerklankbord en het delirium wordt echo de anonimiteit een maat, de psychiatrische inrichting is de vervloekte Sinai-berg, waarop jij de tafels ontvangt van een wet die de mensen niet kennen.
deel III van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel III van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Terwijl de Controller zich het meest aan mij toonde, probeerde ik wanhopig binnen de maatschappij mijn weg te banen en in het college mijn diploma te behalen. De Controller verhinderde mij met de alledaagse gebeurtenissen om te kunnen gaan. Ik probeerde deze ziekte aan iedereen verborgen te houden, in het bijzonder aan mijn familieleden. Hoe kon ik mijn familieleden vertellen dat ik deze persoon in mijn hoofd had, die mij vertelde wat te doen, wat te denken en wat te zeggen? In ieder geval begon mijn geheim mij langzaamaan te vermoorden. Het werd steeds moeilijker te lessen te volgen en de te leren stof te begrijpen. Ik bracht het merendeel van mijn tijd door met het luisteren naar de Controller en met zijn eisen. Ik weet echt niet hoe ik er in slaagde het college te beeindigen en nog minder hoe ik zelf cum laude slaagde. Ik geloof dat ik het echt net aan heb gered. Toen ik daarna de graduate school begon, werden mijn gedachten steeds meer gefragmenteerd. Een van mijn professoren raade mij aan een adviseur van het college te ontmoeten. Daar is gebleken dat ik iets had waar hij niet mee om wist te gaan en dus hield ik er mee op hem te ontmoeten."
Over het boek van David Wallin 'Attachment in psychotherapy' (zie mijn opmerking van gisteren op dit weblog hierover) bestaat een interessant video waar de auteur zelf, in een héél duidelijk en begrijpelijk uitgesproken engels, zijn boek verduidelijkt. Erg aan te bevelen! Vindbaar onder: http://fora.tv/2007/05/03/Attachment_in_Psychotherapy
En een paar, door hem daar uitgesproken zinnen, hebben bij mij ook eventjes deze gedachte opgeroepen:
daar ook het merendeel van de ervaringen van de 'schizofrene' mens teruggaan naar die overbelangrijke preverbale fase van zijn leven, zijn juist deze ervaringen moeilijk oproepbaar, moeilijk uitspreekbaar en dus ook moeilijk te onderzoeken. Mede vanwege deze reden moeilijk herkenbaar en kenbaar van de kant van derden of direct betrokkenen!
