Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
13-03-2010
mijn moeder en nog wat
Op 11 maart schreef ik dat ik 's nachts tussen de oude tekststukken, die ik in mijn dromen zag, ook een stukje oude tekst zag dat met 'arme mama' begon.
Mijn leven lang heb ik mij in haar ingeleefd en had ik medelijden met haar. Zovele mensen hebben over dit gevoel 'medelijden' ook verkeerde ideëen. 'Medelijden' kan ook de betekenis hebben dat jij met die persoon 'meeleeft', je 'in kunt leven'. Maar ik heb nooit of héél weinig het gevoel gehad dat zij met mij of met ons meeleefde, zich in óns in kon leven. Zo vaak heb ik negatieve oordelen van familieleden, vrienden of kennissen moeten horen over mijn gevoelens ten opzichte van mijn moeder. Mensen die oordelen en niet weten...
Maar moet het een kind zijn die zijn moeder moet begrijpen of vooral omgekeerd? Moet het een kind zijn dat liefde aan zijn moeder uit moet drukken of vooral omgekeerd?
En als volwassene draag je die bagage van het kind in jezelf met je mee. En daar zat Lia: met haar eigen, nooit door haar moeder beantwoorde behoeftes en ook altijd met dat 'medelijden' met haar moeder. Oh ja, ik hield van haar, maar altijd met die boventoon van 'medelijden' met haar. Voor de rest van mijn gevoelens - en belevenissen - t.o.v. mijn moeder verwijs ik naar mijn boek en naar dit blogarchief.
Nog steeds heb ik vreemde beelden voor en tijdens het slapen gaan. Gisteravond had ik voor het inslapen ook weer zovéél beelden in zicht: verschillende gezichtsbeelden van Jung, mythologische beelden (één merkwaardige figuur uit het oude China, die mij vanochtend niet meer te binnen schiet) enzovoort. Waar haalt een mens al die innerlijke beelden vandaan? Van vele beelden herinner ik mij persoonlijk niet die ooit van mijn leven zelf te hebben gezien.
Wat ik vanochtend heb geschreven over het gedrag van de personen binnen de zelfhulpgroepen heeft ook zijn duidelijke verband met wat ik hierover lees in het al genoemde boek van Wallin 'Attachment in Psychotherapy':
het afstand kunnen nemen van de directe 'hier-en-nu' belevenis en het kunnen nadenken over eigen belevenissen, ook op het moment zelf dat je je er over uitdrukt of met iemand erover spreekt, is verbonden met de denkpatronen die tijdens onze prille jeugd ontstaan.
Ik zou van Jung wel zoveel meer willen lezen, maar zijn komplete werk is echt té uitgebreid om geheel door te werken. Ik zal zeker nog wel boeken van hem lezen (ben nu aan mijn 5e boek), maar eventjes dit hier:
wat ik in de opleiding op de nederlandse scholen heb gemist en waar ik nog steeds het gebrek van voel is de hele geschiedenis en cultuur (vooral Romeinen en Grieken) van vóór de tijd van de aankomst van het christendom in Nederland. Ik ben altijd op katholieke scholen geweest en 'de geschiedenis' scheen pas met de bisschop Willibrordus in Nederland te beginnen. Ook op het lyceum te Alkmaar en het Havo-deel plus de Pedagogische Akademie te Bergen ontbrak dit als leerstof. Terwijl ik heb gemerkt dat de klassieke cultuur in Italië heel wat meer aandacht toebedeeld krijgt.
Ik geloof oprecht dat men in Noord-Europa (en Noord-Amerika) méér een pragmatische instelling heeft ook qua lesprogramma's. Wel jammer. Het zal zijn voor- en nadelen zeker hebben, maar het blijft een gebrek... Je kunt er als volwassene wel aan bijspijkeren, maar het effect is nooit hetzelfde.
Ook onze zogenaamde begin-inwijding tot de psychoanalyse was op de Pedagogische Akademie trouwens beperkt tot Sigmund Freud.
Gisteren de tweede bijeenkomst van de nieuwe zelfhulpgroep in Turijn. Er waren drie nieuwe personen bijgekomen, maar twee hiervan hadden er behoorlijk moeite mee om in stilte naar de anderen te luisteren.
En men is daar niet voor individuele gesprekstherapie of om alléén het woord te voeren, alsof het hier om een persoonlijke uitlaatklep gaat. Men moet een bepaalde groepsdiscipline volgen: iedere persoon de beurt geven om tussenbeide te komen. Men moet ook kunnen luisteren en daar schijnt niet iedereen toe in staat te zijn. Ik weet niet zeker of iedere persoon hier zomaar aan deel kan nemen: er is ook een bepaalde gesteldheid voor vereist.
De huidige leidster van de groep, een vriendin van mij, en een psychiatrische verpleegkundige zullen in de maand april elders in Italië een cursus volgen om dit soort groepen te leiden.
Ik zal voorlopig nog aan deze zelfhulpgroep deel nemen, maar het zal niet continu in de tijd zijn.
Vanmiddag weer de bijeenkomst van de in Turijn pas geborene zelfhulpgroep. Ik zal er eventueel morgen wel wat over schrijven.
Ik wil niet vervelend worden voor de bezoekers hier met mijn verhalen over dromen, beelden enzovoort. Een paar dagen geleden had ik al een beeld voor ogen, tijdens het uitrusten, van een meer midden tussen de bergen en dat schijnt ongeveer precies over een te komen met foto's, die ik via Internet achterhaal over de woonplaats van Jung, Bollingen.
Vannacht heb ik echt vreemde gewaarwordingen gehad in een soort korte beelden: zicht op 2 zinnen die Jung schreef en waar ik niets van begrijp (met het woord 'cocrans' erin); een datum, die - als ik mij niet vergis - 23 januari 1602 was; beelden met oude (en toekomstige?) teksten; een tekst die begint met de aanhef 'Arme mama'; zicht van het woord 'Edron' (?).
Net alsof ik in contact was met oude teksten, ook uit andere eeuwen. Is dat mogelijk?
En vlak voor het inslapen een beeld van een oude man, die op zijn buik in bed ligt, en waarvan ik 'weet' (of denk) dat het om Jung zelf (?) gaat. En dat hij is overleden. Gekleed met alleen een gestreepte pyjamajas en onderbroek aan. Hij ligt er wat gekronkeld, opgetrokken in: met hoofd en benen naar links en middenlichaam ietwat naar rechts. Vreemd, allemaal zo vreemd, ook al is het interessant. .
Vannacht weer zoiets vreemds. Ik was heerlijk relaxed gaan slapen gisteravond, na ook een speciale voet-, hand- en gezichtmassage met een heerlijke amandelcrème.
De hele nacht door heb ik de sensatie gehad van het woord 'Vijfde element', zoals ook dat ik aldoor boven op een enorm bouwgeraamte zat, op een soort hoge steigers, die nogal veel gelijkenis hadden met de tekening 'Kubische ruimteverdeling' van Escher, maar meer omhooggaand als geraamte.
Vanochtend zat ik nog steeds boven op die steigers en schiet mij het woord 'Buigingsleer' ('piegologia') te binnen.
Kommentaar: Ik heb nooit bewust eerder wat gehoord over dit 'vijfde element', maar bij mijn zoeken zonet schijnt dit overeen te komen met de 'levenskracht zelf', het vijfde principe of prana. De 4 elementen zijn dus vuur, lucht, water en aarde.
Deze 4 elementen zijn ook die die Aad van Ouwerkerk in zijn boek 'Droomwerk' als de vier elementen van de droom aanduidt. Zit ik er, met een 'vijfde element' soms buiten? Ontdekkingen?
Gaat het soms om een andere benaderingswijze? Of om andere zaken?
En v.w.b. 'buigingsleer' schiet mij alleen te binnen dat die waterwezens ('dolfijnen) uit mijn recente, hier kort beschreven droom juist zich bogen als enig mogelijke beweging, beweging waar anderen rechts in de droom (in het bewuste veld?) wat van konden leren. Vreemde gewaarwordingen. Ontdekkingsreizen.
Ik ga de laatste week nogal behoorlijk buiten het thema van mijn blog om...? Of niet? Ik ga gewoon door met mijn manier van schrijven, gedachtes, beschrijvingen, belevenissen enzovoort. Met wat mij bezig houdt.
's Middags:
'Bollingsruimte' schiet mij nu zonet te binnen. Dit is zeker een gedachte in verband met het woord 'buigingsleer'.
Ook omdat ik als andere beelden tijdens relaxende lichaamsmassages (rugmassages) wel gotische gewelven en mandala waarneem.
Wat mij nu ook nog te binnen schiet is de tekening van Escher, waarin hij op een hand een bol houdt, waarin hij zichzelf spiegelt.
En dan maar puzzelen over de betekenis ervan...
Gebouwen met bollingsruimte? Of een nieuwe soort gewaarwordingen of manier van bekijken?
Of gaat het om de ruimte te Bollingen, daar ik juist in deze dagen het hoofdstuk 'De Toren' in het boek van Jung 'Herinneringen, dromen, gedachten' beeindigd heb...?
Zoeven vraagt een zweedse journaliste, die ook al een 'story' over mij op de World Mental Health Organization heeft geplaatst, of ik eind maart misschien vanuit Turijn naar Trieste wil reizen (alleen tegen reisvergoeding) om door haar geïnterviewd te worden over 'het stemmen horen' en ook over mijn ervaring erover binnen en buiten de psychotherapie om.
Zij heeft ook recent mijn boek gelezen. Zij heeft jaren geleden ca. 5 jaar lang in Nederland gewoond heeft en bezit nog een 'behoorlijke' kennis van de nederlandse taal en onderhoudt nog contacten met nederlandse mensen.
Interessant zou het wel zijn, maar de treinsreis duurt - indien alles meewerkt - minstens 8 uur héén en weer 8 uur terug.
Te veel moeite, volgens mijn gezichtspunt.
Had het nu in Milaan of Bologne geweest, had ik ook nog op één dag heen en terug kunnen reizen.
Toch wel leuk om af en toe contact met haar te onderhouden.
Ik heb haar voorgesteld een interview via een Skype-verbinding te doen.
Steeds Jung lezend, in het zoeven genoemde boek, op blz. 273 in hoofdstuk VIII - De toren - waar hij zo intens goed beschrijft hoe hij zich te Bollingen 'in modest harmony with nature' voelde en van alles had gedaan om dit ook waar te maken met de langzame constructie van de toren en het omgevende terrein, hoe hij zichzelf in direct contact met de 'simpele' mens in zich wilde brengen, schiet mij nog even dit te binnen:
al elders in dit weblog schreef ik over de ervaringen van mensen met de zgn. 'schizofrene' problematiek die zich vaak terug kunnen vinden in ervaringen van het zich-één-voelen-met-de-natuur.
Als men dit koppelt aan het feit dat de 'schizofrenie' een diepe duik in je eigen (en het collectieve) onbewuste is, zou men eigenlijk dit kunnen concluderen:
de 'oermens' in ons is midden in de natuur in zijn element. Hij vindt er zielsrust.
Dit zou ook tot bepaalde richtlijnen voor de juiste of een betere woonomgeving voor mensen met deze en andere GGZ-problemen moeten leiden.
[In de afgelopen maand september ben ik na mijn deelname aan het Intervoice-congres ook nog bijna 12 dagen lang bij mijn zus Patricia vlak bij Aken (Hammer) midden in de bossen te gast geweest. Wat een pracht: dit leven ondergedompeld in de natuur! Bij mijn terugkeer in Turijn heb ik ook nog zo'n 3 dagen lang moeite gehad mij weer aan de stad aan te passen, alsof ik aan een 'jetlag' of een 'greenlag' had geleden.]
Ik lees zonet op blz. 278 en 279 van het boek 'Herinneringen, dromen, gedachten' van Jung over zijn vreemde ervaring van de voorbijgang van een stoet mensen tijdens een droom, die hij deels toeschrijft aan het verschijnsel van de synchroniciteit.
Ik vraag mij af of onze ervaringen van 'dejà vu' - die mij af en toe ook wel eens zijn overkomen - die de personen vaak niet kunnen plaatsen ook niet te maken hebben met een soortgelijke ervaring. Zullen die ook als synchroniciteitsverschijnselen verklaarbaar zijn?
Het zal zijn omdat ik gisteren in een synagoge en Hebreeuws museum ben geweest. Het zal zijn omdat ik 's avonds nog wat in Jung's boek 'Herinneringen, dromen, gedachten' las...
Het zal zijn dat ik er de laatste tijd mee bezig ben. In ieder geval heb ik er nog veel over te leren, te lezen en na te denken.
Vannacht weer 2 vreemde dingen gedroomd en herinnerd. In het begin van de nacht een vreemde droom met mengeling van aanwezigheid van water-wezens (dolfijnen?) samen mét mensen waar ik zelf ook tussen ben, allen links in de ruimte. Rechts, achter een scherm (televisie?, computer?) een waterwezen (dolfijn?), dat van de bewegingen van de waterwezens links iets zou kunnen leren. Als een soort telepathische communicatie, omdat het wezen rechts niet ter plaatse aanwezig was. Of contact tussen het onbewuste en het bewuste?
Later in de nacht word ik wakker door een duidelijke woord-sensatie: 'Mysteriën'. En meteen komt in mij de associatie op : Mysteriën - Eleusis ?
Mysteriën waarover ook Jung zoveel bestudeerd heeft. [Ook te Eleusis in Griekenland heb ik in ca. 1980 samen met mijn man een bezoek gebracht.]
Ondanks het onverwachte slechte weer (sneeuw en sterke wind) ben ik gisteren toch met de 'Il Bandolo'-organisatie naar Casale Monferrato geweest, waar wij bovenal een synagoge - bouwjaar 1595 - hebben bezocht met het bijbehorende Hebreeuwse museum. Wij hebben het bezoek daar wel moeten reserveren. Interessant, met een goede gids voor het kleine, maar interessante museum. Ik was nog nooit in een synagoge geweest.
Mijn interesse gaat niet zozeer uit naar hun godsdienst - waarvan vele bezoekers de details niet kenden - als wel naar hun rituelen en de betekenis ervan.
Ook lekker gegeten daarna in een agritoerisme en met veel nieuwe mensen daar gepraat. Hoevelen nemen er niet uit eenzaamheid aan deel...
Nog een enkel kommentaar voor wat betreft mijn vorige post van vandaag:
als je teveel achter de sociale 'verplichtingen' staat, je daardoor laat leiden, word je op het einde eigenlijk 'geleefd', door conformisme, door wat anderen van je denken of van je gedrag denken.
En dit is iets wat mij persoonlijk altijd tegen de borst heeft gestuit.
Via gedragvoorbeeld van mijn vader, broers en zussen? Vanwege genetische aanleg? Of een intieme, archaïsche drijfveer à la Jung?
Af en toe denk ik wel eens van mijzelf dat ik mijzelf gelijk vind zijn aan 'een kracht van de natuur'.
sociale 'verplichtingen' en mijn onbegrip hiervoor
Er is in deze dagen een oude kennis van ons naar Turijn gekomen, samen met zijn vrouw en dochter, omdat zijn zoon hier vandaag afstudeert. Hij is ook siciliaan en heeft tientallen jaren geleden in de buurt van Turijn op middelbare scholen als onderwijzer gewerkt, reden waardoor mijn man hem ook heeft leren kennen. Wij zullen hooguit een paar keer een paar uurtjes tijd samen hebben doorgebracht en van mijn kant meer uit zogenaamde solidariteit met mijn man en de daaruit voortvloeiende zgn. 'sociale' verplichting. Daarna is deze persoon naar Sicilië verhuisd en heeft hij daar zijn werkcarrière vervolgd.
Er zijn tijden geweest dat ik letterlijk geterroriseerd was zodra ik deze persoon aan de telefoon kreeg, omdat hij - net als zo'n 3-4 andere kennissen of vrienden van mijn man - urenlang aan de lijn kan kletsen! Gemeenschappelijke gespreks- en interesse argumenten bestaan er hooguit alleen tussen mijn man en hem. Nu voelt mijn man zich persé verplicht deze man - plus vrouw, dochter en zoon - hier thuis te eten uit te nodigen. Natuurlijk mag mijn man dit best doen, maar dan moet hij wél alle rompslomp eromheen op zich nemen, omdat ik deze verplichting TOTAAL niet voel en deel. Mijn uitzicht is al die van een paar uur mij enorm vervelen en mij voor te doen zoals ik eigenlijk niet zou willen zijn. De voorbereiding van de maaltijd en het merendeel van de schoonmaak zijn dus voor rekening van mijn man.
Af en toe zijn er zulke grote cultuur- en karakterverschillen tussen mijn man en mij. In de familie van mijn man kent men alle familieleden, vaak zelfs tot aan de tweede graad toe en gaat men zelfs regelmatig om óók met de hele schoonfamilie - en toebehoren - van broers en zussen. Hoe vaak werd ik daar de eerste jaren in verwikkeld en vond ik daar toen zelf ook een mooie familie-atmosfeer en gastvrijheid, iets wat mij toen v.w.b. mijn eigen, nederlandse familie enorm ontbrak. Maar langzaamaan begonnen het bijna 'verplichtingen' te worden. Voor mij, een persoon die is opgegroeid in een gezin, waar ik vele ooms, tantes, neven en nichten nooit van mijn leven heb leren kennen en met vooral een vader die lak had aan de zgn. 'sociale' verplichtingen. [Deze laatste karaktertrek is trouwens iets waar ik hem nogal dankbaar voor ben omdat dit ons een soort zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid leerde: het durven opkomen voor eigen ideëen oftewel achter-jezelf-staan.] En sinds mijn terugkeer thuis in september 1999 neem ik steeds minder deel aan dit soort gedrag. Af en toe weiger ik totaal er aan deel te nemen en af en toe neem ik er deel aan door middel van 'witte stakingen' (scioperi bianchi) van mijn kant, i.e. wel deelnemen, maar er zo min mogelijk zelf aan meewerken. Hier achter staat natuurlijk ook het feit dat ik mij al een leven lang gedwongen heb gevoeld niet mijzelf te (hebben) kunnen zijn, terwijl dit zich ook al uitte in mijn toenmalige scheiding (van tafel en bed) en in de inhoud van mijn delirium (zie mijn boek).
Met het mijzelf relaxen heb ik persoonlijk nooit al te veel problemen gehad, zoals ook mijn zoon niet.
Daar schijnt mijn man méér problemen mee te hebben dan ons twee.
Niet alleen lichamelijk, thuis en buitenshuis gebeurt mij dit: ik zoek dan vaak echt mijn gemak en ben ook in staat mijzelf een stop toe te roepen als ik binnen mijzelf merk dat ik mij iets te veel aantrek of ergens opgewonden over raak.
Vaak heb ik ook gedachtes - ook mijn zoon wel - waarmee ik een soort 'economie' van psychisch en lichamelijk energiegebruik of verbruik op een virtuele balans zet en mijzelf dan afvraag of het wel de moeite is dat ik mij ergens voor inzet, opwind of die nog als gedachten door mijn hoofd laat spoken.
Misschien zou men dit ook gedachtes kunnen noemen om 'relaxed' door het leven te gaan?
Zeker vereisen deze gedachten een moment van afstand-nemen, waar velen al mee gebaat zouden kunnen zijn.
Hier dit stukje tekst uit 'A fight to be' van Ronald Bassman:
pag. 20 - 21:
"The adventure and thrill of my mind creativity released a torrent of energy. The high I felt was self-sustaining. I moved deeper into my internal life, valuing its importance more than the external world. I paid little attention to my appearance or to social amenities. I let my hair and beard grow and become dirty and unkempt. For a short time, I could get by acting the part of the absent-minded, eccentric professor involved too much in his projects to remember life's everyday concerns."
Dit detail van het zich verwaarlozen in het uiterlijke aspect en de hygiëne schijnt bij vele personen met deze problematiek voor te komen.
Ik herinner mij niet dit ooit als gedrag te hebben gehad, niet op mijn 18-e jaar, maar ook niet in de lange periode van mijn delirium.
Rond mijn 18-e en 19-e jaar droeg ik wel vaak donkere kleding, had toendertijd de kleding ook voor mij niet al te veel belang, maar ik vervuilde niet.
Uit de italiaanstalige versie van het boek 'Herinneringen, dromen, gedachten' van Jung dit:
blz. 166 + 167: "De inhoud van de [schizofrene] fantasieën werd [rondom 1900] niet serieus genomen en men sprak in het algemeen alleen over "achtervolgingsideëen". Zo schijnt het mij ook vreemd toe dat mijn onderzoeken uit die tijd vandaag de dag [1961] bijna vergeten zijn. Sinds het begin van de eeuw ben ik begonnen de schizofrenie met psychotherapie te behandelen..."
Voor wie mijn verhaal gelezen heeft en interesse in dit soort details mocht hebben:
toen ik vorig jaar begonnen ben mij nog méér te verdiepen in de achtergrondliteratuur betreffende de 'schizofrene' problematiek en mij de al genoemde boeken van Gaetano Benedetti, Harold Searles, Pao, Steiner enzovoort door mijn ex-psychiater werden aanbevolen, heb ik nog één keer mijn droom/nachtmerrie nr. 2 in zicht gehad. Dit keer waren mijn achtervolgers niet langer zónder maar mét een gezicht.
En dit heeft zijn duidelijke verbinding met wat men hier ook in de boeken van Gaetano Benedetti (en anderen) over lezen kan. Kortom wordt het onbekende (zonder gezicht) bekend (met gezicht).
Ik heb vanwege mijn interesse in de achtergrondliteratuur vorig jaar nog een andere betekenisvolle droom gehad.
Als het even kan sport ik 3 keer per week. En dit buiten eventuele korte of langere wandelingen om.
Het is, na mijn terugkeer thuis, ná de therapeutische gemeenschap, nu al 10 jaar lang dat ik dit zonder onderbreking doe. De eerste jaren sportte ik maar 2 keer in de week
Eigenlijk ben ik bijna nooit gestopt met sporten sinds de tijd van de Pedagogische Akademie, met uitzondering van de jaren rondom mijn zwangerschap en de eerste jaren van mijn zoon. Maar in die jaren wandelden wij vaak in de parken of in de bergen.
Het is heerlijk ontspannend: sporten of wandelen, maar 's zomers verminderen deze activiteiten wel vanwege de onverdraaglijke hitte.
