Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
05-03-2010
sociale 'verplichtingen' ...
Nog een enkel kommentaar voor wat betreft mijn vorige post van vandaag:
als je teveel achter de sociale 'verplichtingen' staat, je daardoor laat leiden, word je op het einde eigenlijk 'geleefd', door conformisme, door wat anderen van je denken of van je gedrag denken.
En dit is iets wat mij persoonlijk altijd tegen de borst heeft gestuit.
Via gedragvoorbeeld van mijn vader, broers en zussen? Vanwege genetische aanleg? Of een intieme, archaïsche drijfveer à la Jung?
Af en toe denk ik wel eens van mijzelf dat ik mijzelf gelijk vind zijn aan 'een kracht van de natuur'.
sociale 'verplichtingen' en mijn onbegrip hiervoor
Er is in deze dagen een oude kennis van ons naar Turijn gekomen, samen met zijn vrouw en dochter, omdat zijn zoon hier vandaag afstudeert. Hij is ook siciliaan en heeft tientallen jaren geleden in de buurt van Turijn op middelbare scholen als onderwijzer gewerkt, reden waardoor mijn man hem ook heeft leren kennen. Wij zullen hooguit een paar keer een paar uurtjes tijd samen hebben doorgebracht en van mijn kant meer uit zogenaamde solidariteit met mijn man en de daaruit voortvloeiende zgn. 'sociale' verplichting. Daarna is deze persoon naar Sicilië verhuisd en heeft hij daar zijn werkcarrière vervolgd.
Er zijn tijden geweest dat ik letterlijk geterroriseerd was zodra ik deze persoon aan de telefoon kreeg, omdat hij - net als zo'n 3-4 andere kennissen of vrienden van mijn man - urenlang aan de lijn kan kletsen! Gemeenschappelijke gespreks- en interesse argumenten bestaan er hooguit alleen tussen mijn man en hem. Nu voelt mijn man zich persé verplicht deze man - plus vrouw, dochter en zoon - hier thuis te eten uit te nodigen. Natuurlijk mag mijn man dit best doen, maar dan moet hij wél alle rompslomp eromheen op zich nemen, omdat ik deze verplichting TOTAAL niet voel en deel. Mijn uitzicht is al die van een paar uur mij enorm vervelen en mij voor te doen zoals ik eigenlijk niet zou willen zijn. De voorbereiding van de maaltijd en het merendeel van de schoonmaak zijn dus voor rekening van mijn man.
Af en toe zijn er zulke grote cultuur- en karakterverschillen tussen mijn man en mij. In de familie van mijn man kent men alle familieleden, vaak zelfs tot aan de tweede graad toe en gaat men zelfs regelmatig om óók met de hele schoonfamilie - en toebehoren - van broers en zussen. Hoe vaak werd ik daar de eerste jaren in verwikkeld en vond ik daar toen zelf ook een mooie familie-atmosfeer en gastvrijheid, iets wat mij toen v.w.b. mijn eigen, nederlandse familie enorm ontbrak. Maar langzaamaan begonnen het bijna 'verplichtingen' te worden. Voor mij, een persoon die is opgegroeid in een gezin, waar ik vele ooms, tantes, neven en nichten nooit van mijn leven heb leren kennen en met vooral een vader die lak had aan de zgn. 'sociale' verplichtingen. [Deze laatste karaktertrek is trouwens iets waar ik hem nogal dankbaar voor ben omdat dit ons een soort zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid leerde: het durven opkomen voor eigen ideëen oftewel achter-jezelf-staan.] En sinds mijn terugkeer thuis in september 1999 neem ik steeds minder deel aan dit soort gedrag. Af en toe weiger ik totaal er aan deel te nemen en af en toe neem ik er deel aan door middel van 'witte stakingen' (scioperi bianchi) van mijn kant, i.e. wel deelnemen, maar er zo min mogelijk zelf aan meewerken. Hier achter staat natuurlijk ook het feit dat ik mij al een leven lang gedwongen heb gevoeld niet mijzelf te (hebben) kunnen zijn, terwijl dit zich ook al uitte in mijn toenmalige scheiding (van tafel en bed) en in de inhoud van mijn delirium (zie mijn boek).
Met het mijzelf relaxen heb ik persoonlijk nooit al te veel problemen gehad, zoals ook mijn zoon niet.
Daar schijnt mijn man méér problemen mee te hebben dan ons twee.
Niet alleen lichamelijk, thuis en buitenshuis gebeurt mij dit: ik zoek dan vaak echt mijn gemak en ben ook in staat mijzelf een stop toe te roepen als ik binnen mijzelf merk dat ik mij iets te veel aantrek of ergens opgewonden over raak.
Vaak heb ik ook gedachtes - ook mijn zoon wel - waarmee ik een soort 'economie' van psychisch en lichamelijk energiegebruik of verbruik op een virtuele balans zet en mijzelf dan afvraag of het wel de moeite is dat ik mij ergens voor inzet, opwind of die nog als gedachten door mijn hoofd laat spoken.
Misschien zou men dit ook gedachtes kunnen noemen om 'relaxed' door het leven te gaan?
Zeker vereisen deze gedachten een moment van afstand-nemen, waar velen al mee gebaat zouden kunnen zijn.
Hier dit stukje tekst uit 'A fight to be' van Ronald Bassman:
pag. 20 - 21:
"The adventure and thrill of my mind creativity released a torrent of energy. The high I felt was self-sustaining. I moved deeper into my internal life, valuing its importance more than the external world. I paid little attention to my appearance or to social amenities. I let my hair and beard grow and become dirty and unkempt. For a short time, I could get by acting the part of the absent-minded, eccentric professor involved too much in his projects to remember life's everyday concerns."
Dit detail van het zich verwaarlozen in het uiterlijke aspect en de hygiëne schijnt bij vele personen met deze problematiek voor te komen.
Ik herinner mij niet dit ooit als gedrag te hebben gehad, niet op mijn 18-e jaar, maar ook niet in de lange periode van mijn delirium.
Rond mijn 18-e en 19-e jaar droeg ik wel vaak donkere kleding, had toendertijd de kleding ook voor mij niet al te veel belang, maar ik vervuilde niet.
Uit de italiaanstalige versie van het boek 'Herinneringen, dromen, gedachten' van Jung dit:
blz. 166 + 167: "De inhoud van de [schizofrene] fantasieën werd [rondom 1900] niet serieus genomen en men sprak in het algemeen alleen over "achtervolgingsideëen". Zo schijnt het mij ook vreemd toe dat mijn onderzoeken uit die tijd vandaag de dag [1961] bijna vergeten zijn. Sinds het begin van de eeuw ben ik begonnen de schizofrenie met psychotherapie te behandelen..."
Voor wie mijn verhaal gelezen heeft en interesse in dit soort details mocht hebben:
toen ik vorig jaar begonnen ben mij nog méér te verdiepen in de achtergrondliteratuur betreffende de 'schizofrene' problematiek en mij de al genoemde boeken van Gaetano Benedetti, Harold Searles, Pao, Steiner enzovoort door mijn ex-psychiater werden aanbevolen, heb ik nog één keer mijn droom/nachtmerrie nr. 2 in zicht gehad. Dit keer waren mijn achtervolgers niet langer zónder maar mét een gezicht.
En dit heeft zijn duidelijke verbinding met wat men hier ook in de boeken van Gaetano Benedetti (en anderen) over lezen kan. Kortom wordt het onbekende (zonder gezicht) bekend (met gezicht).
Ik heb vanwege mijn interesse in de achtergrondliteratuur vorig jaar nog een andere betekenisvolle droom gehad.
Als het even kan sport ik 3 keer per week. En dit buiten eventuele korte of langere wandelingen om.
Het is, na mijn terugkeer thuis, ná de therapeutische gemeenschap, nu al 10 jaar lang dat ik dit zonder onderbreking doe. De eerste jaren sportte ik maar 2 keer in de week
Eigenlijk ben ik bijna nooit gestopt met sporten sinds de tijd van de Pedagogische Akademie, met uitzondering van de jaren rondom mijn zwangerschap en de eerste jaren van mijn zoon. Maar in die jaren wandelden wij vaak in de parken of in de bergen.
Het is heerlijk ontspannend: sporten of wandelen, maar 's zomers verminderen deze activiteiten wel vanwege de onverdraaglijke hitte.
Ook in andermans belevingen van 'volle schizofrenie' heb ik opgemerkt dat zij soms volledig opgaan in de natuur of het heelal, alsof zij daartoe behoren of er in op willen gaan of, hoe dan ook, alsof hen dat een zielsrust bezorgt. Ik heb ook wel gelezen van personen, die er daarná naar terug verlangden, alsof het om een soort 'verloren paradijs' zou gaan.
Jung zelf - maar ook A. Lowen en anderen - schijnt (schijnen) zich in zijn (hun) belevenis van de natuur volop terug te vinden en schrijft ook dat de mens zich teveel van zijn eigen natuur 'vervreemt' in de industrieële wereld.
Zullen bovengenoemde gevoelens en verlangens voor de 'schizofrene' problematiek een kwestie van compensatie zijn of gewoon een kwestie van diep contact met innerlijke behoeften? Uiteindelijk van een soort instinctief aanvoelen van wat men verlangt, maar (nog) niet via andere wegen bereiken kan?
Stukje tekst uit 'La voce del corpo' (The voice of the body) van Alexander Lowen:
Blz. 95 + 96: " 'Geestesziekte' is geen geschikte term: de personen lijden aan emotieve stoornissen. Het woord emotie is samengesteld uit het voorvoegsel 'e' en uit de wortel (basis?) 'motie'. Emotie betekent zich naar buiten toe bewegen: een emotieve stoornis bestaat uit de onmogelijkheid zich naar de personen en de wereld toe te bewegen. Per definitie kan men zeggen dat emotieve conflicten de beweegbaarheid van het lichaam vervormen of beperken en de beweging naar buiten toe beletten. Op gelijksoortige wijze, duidt iedere stoornis, die de mogelijkheid van een organisme om zich naar buiten toe te bewegen begrenst, op een emotief conflict en is het dus mogelijk de emotieve conflicten in een persoon te bepalen op grond van de manier waarop hij zich beweegt."
Dat men uit de manier waarop iemand zich beweegt of 'in zijn lichaam zit' op kan maken of hij problemen heeft, is iets wat ik zelf ook al tijden lang waarneem. Natuurlijk weet ik dan niet precies wat die persoon stoort.
Ik ben persoonlijk behoorlijk geintrigeerd door een band die ik vind tussen mijn eigen delirium, nachtmerries, betekenisvolle dromen, gedachten en lecturen die ik desbetreffend het laatste jaar ook heb geabsorbeerd enzovoort. Ik merk trouwens dat er ook veel simpele droombeelden op mij af komen, een soort flash-dromen vol met symbolen.
Het laatste jaar merk ik trouwens ook dat ik, zodra ik aardig moe ben en bijna van de slaap omval, ik vlak voor mijn definitieve slaap al in contact raak met een soort geheugenbeelden-archief. Het is of er dan een soort knop - in mijn geest - wordt omgedraaid die mij op de juiste golflengte in moet stellen. Voor een droomprogramma? Om de slaap te vergemakkelijken? Maar ook in andere situaties, zoals tijdens komplete lichaamsmassages of relaxsituaties, worden soms flashbeelden in werking gesteld.
Gisteravond las ik een stukje uit het boek van Jung, dat in de nederlandstalige versie overeenkomt met 'Herinneringen, dromen, gedachten', een stuk over betekenisvolle dromen uit zijn jeugd en daar kwam ook een soort flashdroom uit voort, als een soort verwerking van wat ik gelezen had.
Vreemde gewaarwordingen, maar ik ben er zeker van dat die ook anderen overkomen.
Sinds ik begonnen ben mijn eigen verhaal op te schrijven, i.e. vanaf juni 2006, hebben er rondom deze activiteit langzamerhand gelukkig steeds meer gesprekken met mijn zoon plaats gehad.
Op zich is hij altijd al erg nieuwsgierig geweest en dit merkte ik ook opnieuw steeds meer met mijn bezigheden in en rondom de GGZ, plus natuurlijk met het ophalen van herinneringen of het uitgebreider praten over belevenissen van vroeger, van vóór, tijdens en na mijn kritische periode.
Zonet hebben wij ook aardig wat gekletst over verschillende details van mensen die ik sindsdien heb leren kennen.
Het is ook voor hem en het contact tussen ons twee een soort mijlpaal geweest: mijn schrijven en het enorm grote bewustwordingsproces dat er uit is gegroeid.
Uit het boek Come in uno specchio oscuramente van de italiaanse psychiater en fenomenoloog Eugenio Borgna haal ik dit aan:
blz. 89 + 90:
(hier schrijft Borgna over de film Als in een donkere spiegel van Bergman)
In de figuur van Karin, in haar woorden en gebaren, in haar blikken en ogen, in haar hallucinaties en deliria, worden de schaduwen herboren van het oer-psychotische lijden, die soms ondraagbaar in zijn zachtheid is en de thematische kern van sommige schizofreniën vormt: natuurlijk niet van alle. Er zijn ook koude schizofreniën en schizofreniën die gekenmerkt worden door de neiging tot aggressiviteit; er zijn schizofreniën die in een autistische, niet gemakkelijk breekbare (friabile) eenzaamheid zijn omgebogen en er zijn schizofreniën, die door ondoordringbare hallucinaties en deliria verslonden zijn; maar er zijn ook buiten de vandaag de dag nog onophoudbare watervallen van de vooroordelen om - schizofreniën (vooral de vrouwelijke), die pijnlijk door de nostalgie van een ontmoeting en van het zoeken naar menselijke solidarieteit zoals die door Bergman geschept is verzegeld zijn.
In haar kommentaar aan het einde van mijn boek haalt mijn ex-psychotherapeute juist ook op blz. 160 dit boek van Borgna en deze film van Bergman aan.
Iets wat mij nu steeds meer opvalt sinds ik meer gelezen heb over het mentaliseren en over de werking van de hechtingstheorie voor wat betreft de denkpatronen van ieder van jongs af aan, is dat aan vele mensen - met of zonder problemen binnen de GGZ - de mogelijkheid ontbreekt om over zichzelf (eigen handelen, eigen gevoelens - in het heden of verleden) na te denken. Dit vereist zeker een afstand kunnen nemen van de directe ervaring.
En niet alleen dit: ook ontdek ik meer mensen om mij heen die er zich op hetzelfde moment of dezelfde dag van een persoonlijke ervaring rekenschap van geven dat er iets fout ging, maar die niet de mogelijkheid (of elasticiteit?) bezitten deze ervaring in het geheugen op te slaan en die later ook te kunnen benutten.
Kortom, het zogenaamde 'vallen en opstaan' gaat niet voor iedereen op, tenminste niet in die zin dat men van het 'vallen' noodzakelijkerwijs ook iets leert.
Uit het boek 'Ricordi, sogni e riflessioni' van C. G. Jung haal ik dit aan:
Blz.17 (Voorwoord): "Mijn leven is het verhaal van een zelfverwerkelijking van het onbewuste. Alles wat zich in de diepte van het onbewuste bevindt neigt er toe zich naar buiten (toe) te openbaren en de persoonlijkheid verlangt er op zijn beurt naar zich buiten zijn onbewuste factoren om, die hem bepalen, te ontwikkelen en zichzelf als geheelheid (= kompleet-zijn) te beleven."
Hierin kan ik mij na mijn (levens)ervaring toch wel aardig in terug vinden.
Gisteren ben ik de hele dag op stap geweest, éérst om samen met meneer X en zijn 36-jarige vriend samen te eten, te praten en lang te wandelen. Daarna ben ik in de stad gebleven omdat er om 17 uur de eerste ontmoeting van de nieuwe zelfhulpgroep in Turijn plaats vond. Ik heb trouwens vele nederlanders in het centrum ontmoet vanwege de voetbalpartij gisteravond.
Van 17.00 tot 18.30 uur is er dus de eerste ontmoeting geweest van de zelfhulpgroep: in totaal waren er, mij als ex-stemmenhoorder inbegrepen, 6 mensen die stemmen horen. En verder waren er ook twee psychiatrische verpleegkundigen, die samen met mij afgelopen september ook te Maastricht zijn geweest voor het Eerste Internationale Congres van Intervoice. De (ex-)stemmenhoorders zaten tussen de leeftijdsgroep van 24 tot en met 68 jaar in. Het is naar mijn inzien nogal erg positief verlopen als eerste bijeenkomst. Ieder heeft zich uitgebreid voorgesteld met een kort verhaal over zijn eigen achtergrond, zijn manier van stemmen horen en daarna zijn er vele uitwisselingen geweest over en weer. Erg interessant, niet alleen het verhaal van ieder, maar ook te zien hoe de personen tussenbeide kwamen met ideëen, vragen en suggesties. De volgende bijeenkomst zal op 11 maart plaats vinden en zou zich iedere 15 dagen moeten herhalen. Ik zal er zeker naar toe gaan en kan er echt nog veel van leren, maar ook wel aan meewerken.
Bijeenkomst van de zelfhulpgroep (gruppo di auto mutuo aiuto) in Casa Bordino - Via San Domenico, 28 te Turijn.
Ondanks mijn bezigheden met teksten herlezen en corrigeren, heb ik er gisteren tijd voor uit getrokken om toch eens speciaal lekker te koken en er extra tijd aan te wijden, wat zeker niet mijn gewoonte is.
Wij hebben gisteren dan ook heerlijk gegeten: pasta met eekhoorntjesbrood (paddestoelen als diepvriesproduct gekocht) en kleine kiprollades! Ik was al tevreden over het resultaat (heerlijke geur in huis) en over mijzelf vóórdat wij aten en mijn zoon kan er ook zo lekker van genieten. Ook dit soort praktische activiteiten bezorgen je een gevoel van voldoening, iets waar ik mij jaren geleden méér aan wijdde met taarten bakken, breien, haakwerkjes of soms borduren. Een echte oppepper voor jezelf én anderen.
Voorwaarde voor het met plezier willen koken is voor mij echter dat niemand mij met praten moet afleiden, maar ook niet door continue om mij heen te lopen.
Een stukje tekst uit het boek 'Come in uno specchio oscuramente' van de italiaanse psychiater en fenomenoloog Eugenio Borgna:
blz. 68: "De versteende autistische eenzaamheid van Gabriele, waarin het ontwerp van de vrijwillige dood zich verwerkelijkt heeft buiten iedere kuur (buiten iedere therapeutische strategie) om, is datgene wat ik in zijn magmatische ondoordringbaarheid in andere psychopathologische (schizofrene) situaties van mannelijke zelfmoord heb vastgesteld: ook al was hij niet aan mijn zorg toevertrouwd, en in ieder geval zo geheel verschillend van de zijnswijzen van een vrouwelijke zelfmoord."
Jammer genoeg eindigen vele levens zo, niet alleen van mensen met deze problematiek, maar ook vaak depressieven.
Al sinds mijn 18° jaar bezit ik de gedichtenbundel 'Lees maar, er staat niet wat er staat' van Martinus Nijhoff. Deze dichter werd tezijnertijd tijdens lessen op de Pedagogische Akademie behandeld. Nijhoff is sindsdien vaak door mij gelezen (het boekje valt al helemaal uit elkaar), ook vanwege zijn prachtige gedichten, die hij aan zijn moeder heeft gewijd...
Binnen het gedicht 'De vervloekte' heb ik sinds die tijd al deze strofe onderstreept: (VIII): "Is dit een zegening, is dit een vloek? Weet God dat wij alleen een rustplaats vragen Buiten geluid, buiten het licht der dagen En buiten alles wat ik angstig zoek?"
De 'rustplaats' is iets wat ik ook in vele gedichten van Slauerhoff terug vond. Hoe lang heb ik niet op echte innerlijke rust moeten wachten, zoals voor zovelen geldt.
Een paar dromen van mij herhalen het thema van het 'woud' (mythologische plaats) van mijn geboorteplaats Bergen, waar ik met anderen inga en andere details, die ik hier niet weergeef, maar die verbonden zijn met mijn zoektocht in de psychotherapie naar mijn eigen onbewuste. Ook schijnt het dat dit op anderen om mij heen betrekking heeft: dat ik daar nu naar luister of moet luisteren? Ik vind bijvoorbeeld 1 persoon in kind-vorm op de grond buiten het woud, kind dat 'de weg verloren heeft' en dat ik zelf thuis wil brengen. Van de vorm van kind verschijnt mij dan tegelijkertijd diezelfde persoon in de volwassen vorm. Daarna luister ik aandachtig naar zijn belevenissen.
En dit alles begeleid van meerdere verschijningen van mijzelf precies gekleed zoals ik op foto's verschijn tijdens een reis naar Griekenland die ik met mijn man en 2 familieleden rond 1980 daar maakte. En waar bevind ik mij tijdens die reis? Juist te Delfi, plaats van het Orakel van Delfi. Plaats van de mythologie.
En hier het verband met details van belangrijke dromen uit mijn zgn. 'schizofrene' periode: ook daar werd één van de hoofdfiguren uit mijn fantasieen - die er continu als rode draad door loopt - mij in dromen door een andere belangrijke figuur juist te Delfi (Griekenland) als eindscène weer voorgesteld. Altijd weer Delfi, een prachtige scène uit de plaats van het Orakel.
Precies zoals de scène van een foto van onze toenmalige reis, waar ik te Delfi van die andere 3 familieleden verwijderd was en onder de schaduw van een boom gezeten uitrustte en ook van de hitte bijkwam.
