De teksten geven mijn eerste bezoek aan India weer in 1998 en de foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie van Wildert bij mijn afscheid.
Het Moslimmeisje Ina
Ina moest van haar familie iedere dag bedelen voor het huis van Moeder Teresa. Omwille van haar contact met toeristen spreekt zij vlot Engels maar zij kan niet naar school gaan.
Op de vroege avond van mijn eerste dag in Calcutta sprak zij mij aan: 'Geld a.u b. Geld a.u b.' Zij had zo'n lief snoetje. Ik wou haar zeker wat geven maar ik wilde niet de hele straat achter mij aan hebben.
Het huis van Moeder Teresa is een hoekhuis en in het smalle straatje was het heel wat rustiger. 'Geld' vroeg zij opnieuw 'Geld a.u b.' Ik antwoordde 'Ja, ja' maar wij waren nog niet aan de hoek. Ina geloofde er niet meer in en bleef achter. Ik zei: ' Nee, nee, kom. Geld'. In het straatje gaf ik haar 50 roepies. Dat is 50 fr waard. Later hoorde ik dat een werkman voor dat bedrag in India een week lang moet werken. Het werkte wel als een magneet. Ik kon niet op straat verschijnen of Ina stond er.
Ik wou het bedelspel wel meespelen maar zo dat Ina als mens behandeld bleef en zich niet vernederd voelde terwijl ik de financiële touwtjes in handen hield. In die voorwaarden kwam het voor mij ook niet op het geld aan. Ik was benieuwd hoe dat bedelen funktioneerde en al vlug voelde ik aan dat Ina daarin lessen had gekregen.
Ik wilde geld wisselen. Ina wist waar dat mogelijk was en vroeg of zij mee mocht gaan. Honderd meter verder sloot haar neefje zich bij ons aan. Goed bekeken. Als een westerling met duiten over de brug komt, is het interessanter om met twee te zijn.
Toen vroegen zij om 'Holly'. Ik wist in de verste verte niet wat dat kon betekenen. Ik gaf toe en in de winkel scheen dat een pak kindervoeding te zijn van 200 roepies. Ook niet slecht bekeken, want zoveel geld hadden ze van mij toch niet gekregen. Zij bedanken mij uitbundig om het voedsel voor de baby. Ik voelde me niet bedrogen en er lag een glimlach rond mijn mond.
Terug op straat vroeg Ina of zij mijn hand mocht vast houden. Zij stapte op de stoep en ik op de rijweg. Telkens een auto toeterde, trok ze aan mijn hand. Ik mocht zeker niet aangereden worden.
Wat verder stond er een fruit- en groentenkar. Ina stapte verder op de stoep en ik bleef op de rijbaan. Zolang we naast de kar gingen, keken we elkaar in de ogen en gaven daarna elkaar weer de hand. Ze moest er om lachen.
We kwamen aan een luxueus hotel met een mooie tuin achter een boog. Ina en haar neefje bleven op de stoep staan en zeiden: 'Hier is het.' Ze wisten goed tot waar ze mochten komen. Ik wilde hun minderwaardigheidsgevoel doorbreken en zei: 'Dank u wel maar nu weet ik nog niet waar ik juist moet zijn. Komt maar mee'.
Geen 15 seconden later stond een briesende leeuw hen uit te schelden. Ik legde de man uit dat het aan mij lag en dat ik geld wilde wisselen. Hij zou me graag begeleiden naar een wisselkantoortje een beetje verderop. Wij gingen naast elkaar en Ina en haar neefje kwamen achterna. Ze zijn zelfs het smalle straatje van het wisselkantoor niet ingegaan.
Ina vroeg of ik geld had kunnen wisselen en of ik tevreden was. 'Ha, dan kunt ge kleren voor ons kopen !' Het behoort tot de bedeltaktiek om overdreven veel te vragen. Dan valt er toch nog een behoorlijke winst in de schoot. 'Sandalen misschien ?' Wij kennen hier wel een schoenwinkel.' Ina en haar neefje droegen doodversleten sandalen. Ik was benieuwd wat het ging worden.
Met een gelukkig gezicht staarde Ina naar een paar mooi versierde meisjessandalen. Zo'n paar zou haar familie zeker niet kopen maar mij was het wel 165 roepies waard. Haar neefje wees op een paar bergschoenen van 750 roepies. Ik moest weer eens goed op de rem duwen: 'Dat zijn goede schoenen maar die betaal ik niet. Ge denkt toch niet dat ik het geld zo maar van de bank te halen heb'. Hij was zo slim om jongenssandalen van 165 roepies te kiezen. De winkelier verpakte de sandalen in kartonnen dozen en stak ze in een plastiekzak. Wat ik al vemoed had, gebeurde: ze hebben deze sandalen nooit gedragen. Ofwel heeft de familie ze tegen 50 % aan de winkelier terug verkocht ofwel tegen een hogere prijs aan een liefhebber ervan.
Op zeker ogenblik vroeg ik: Hé, waar is uw neef gebleven ?' Die bracht de babyvoeding en de sandalen naar de familie. Het was een hete namiddag. Ina draaide op straat een waterkraan open, spoelde haar handen en dronk. Daarna zei ze: 'Nee, nee, niet drinken; dit is Indisch water !' Ja, daarvoor had men mij genoeg gewaarschuwd.
Op verschillende ogenblikken was het heel duidelik dat het voor Ina niet alleen om het geld te doen was. Zij heeft in mij een aangenaam en blij gevoel achtergelaten.
De foto's tonen hoe arme mensen hun graan dorsen door er auto's over te laten rijden. De wind laat het kaf opzij vallen en zo kunnen zij het graan in zakken opbergen.
De teksten geven mijn eerst bezoek aan India weer in 1998. De foto's geven beelden van mijn tweede bezoek, aangeboden door de parochie bij mijn afscheid.
Het kindertehuis in Calcutta
Vrijdag 9 januari om 9 uur heeft de verantwoordelijke zuster van het kinderopvangtehuis mij rondgeleid.
Ongewenste kinderen worden er opgevangen tot aan hun adoptie. De Indische autoriteiten zijn heel streng geworden tegenover adoptie in ons land. De vier grootste kranten in India hebben het Dutrouxverhaal uitgebreid weergegeven.
Het was aandoenlijk hoe een meisje van in het begin mijn hand niet heeft losgelaten zolang ik in dit deel van het huis ben gebleven. Eén grote vraag straalde uit haar ogen: 'Wilt ge mij niet meenemen ?'
Er is ook een afdeling voor gehandicapte kinderen. Eén jongen was duidelijk ouder en groter. Hij had een zware handicap en niemand adopteert hem. Als ik binnen kwam, was een helpster hem aan het voeden. Het ging extra langzaam. Toen ik helemaal was rondgegaan, was de vrouw met een onbeschrijflijk geduld de jongen nog altijd aan het eten geven. Die jongen moet de genegenheid van deze zorgzame vrouw sterk aanvoelen.
Voor een andere deur zei de zuster: ' Nu moet ik u vragen uw schoenen uit te doen. Hier vechten de te vroeg geboren en zieke kinderen voor hun leven. Er mag geen enkele microbe binnen geraken'. Daar ben ik nog stiller geworden. Heel de tijd heb ik er een diepe eerbied voor elk mensenleven ingeademd.
Ik heb er ook twee jonge zusters bezocht, die niet meer konden genezen. Ik heb geluisterd naar hun bondig verhaal. Daarna heb ik hen toegesproken. Ik stond stom verbaasd hoe vlug zij door hadden wat ik bedoelde te zeggen. Hun hart, wijd open voor God en voor de mensen, had een enorm aanvoelen en begrijpen van mensen ontwikkeld.
Ik dankte de zuster en ging over de binnenplaats naar de buitenpoort. Links onder een afdak gaven een dokter en zusters medicijnen en verzorgden zij zieken. Zeker vijf meter voor mij ging een vrouw van onder een afdak ook naar buiten. Zij merkte mij op en ging terug om mij voor te laten. Mensen van een lagere stand moeten hun plaats en hun wereld goed kennen. Vanuit het besef dat in Gods ogen alle mensen evenwaardig zijn, heb ik al het mogelijke gedaan om deze Indische gewoonte te doorbreken. Het is mij niet gelukt.
Niet alleen moslims trekken hun schoenen uit om een moskee binnen te gaan. Ook de christenen ontdoen zich van hun schoeisel voor de deur van een kerk, kapel of bidplaats. Indiërs dragen geen kousen en zitten dus blootvoets op de mat of op de grond. Zij blijven tot op hoge ouderdom gummibeenderen behouden gelijk een zuigeling. Voor westerlingen zijn er stoelen of banken voorzien.
In de kapel van de zusters staat er tegen de achtermuur een beeld van Moeder Teresa. Haar ineengedoken zithouding verbergt haar gezicht. Het lijkt of zij er echt is. Ik voel er mij gedragen door de biddende wereldkerk. Bij de eucharistie was het een ongewoon zicht dat de priester, in vol ornaat en met de kelk in de handen, barvoets naar het altaar gaat.
Zuster Marie-Therese met zonnebril is geen directrice van de school meer en woont samen met nog drie andere zusters in een kleine gemeenschap. Met deze tekening hebben de leerkrachten en de kinderen mij welkom geheten.
