De teksten geven mijn bezoek aan India weer in 1998 en de foto's geven beelden van mij tweede bezoek, aangeboden door de parochie van Wildert bij mijn afscheid.

Een verkoper en Moeder Teresa.

Op een avond heb ik in Calcutta bij een schaarse verlichting tot negen uur in de straat van Moeder Teresa gewandeld. Er was veel volk en verkopers probeerden zonder opdringerigheid wat aan de man te brengen.

Achter een gammel tafeltje stond een man met alleen een lendendoek aan. Ik nam tien briefomslagen voor luchtpost en vroeg hoeveel ik moest betalen.

Hij kon geen Engels en begon een hele reeks muntstukjes op een rij te zetten. Ik schudde het hoofd en zei:' Nee, nee' en schoof hem een briefje van 10 roepies toe. Hij wilde een muntstuk, wellicht één roepie, terug geven maar ik schudde weer het hoofd en nam het niet aan.

Hij herhaalde driemaal het Indische gebaar van dankbaarheid en keek me daarbij in de ogen tot diep in mijn hart. Het was een heel korte ontmoeting maar zo rijk aan stijl en warme menselijkheid. Lieve man, ik ken je naam niet en ik zou hem ook niet kunnen onthouden maar u vergeet ik mij hele leven niet.

Op zaterdag vertrok ik naar Ranchi. Eerst keek ik nog eens naar de overkant van de straat. Moeder Teresa was in september overleden en nu, in januari, hingen er aan de moskee nog twee spandoeken in het Arabisch en in het Engels: Wij nemen met een diep verdriet afscheid van Moeder Teresa. Haar eerbied voor elke mens heeft de kloof met moslims overbrugd.

Op deze meest zuidelijke punt van India kwam Mahatma Ghandi heel vaak mediteren. Op deze bootjes gingen mannen de zee op om te vissen. Eens zag ik twee mannen het net boven halen met ocharme vijf kleine visjes.