Trichy

Vijf jaar voordien had ik Trichy twee dagen bezocht. Nu waren de medebroeders nieuw voor mij. Zij omringden mij met alle zorgen. Zij waren zeer vereerd met mijn bezoek. Ik moest terugkomen en ik mocht geen vijf jaar meer wachten.

In 1998 zorgden de Norbertijnen in Trichy voor één parochie. Nu had de bisschop hun vijf parochies toegewezen. Bovendien stonden zij in voor een sociaal centrum en voor een school van 2000 leerlingen. Naar die school komen ook 40 jongens en meisjes, die door kinderverlamming meer of wat minder gehandicapt zijn. Ik heb hen in hun tehuis driemaal bezocht.

Ik wilde ook  naar het convent, waar 24 kandidaten zich voorbereiden om het jaar daarop bij de Norbertijnen in te treden. Het contact was zeer levendig en tenslotte moesten wij aan het gesprek een einde maken omwille van het middageten.

Op een avond zou een seminarie van de Paters van de Rozenkrans ingezegend worden. Ik had meer belangstelling voor mijn medebroeders dan voor een gebouw maar na enig tegenpruttelen gaf ik toch toe. Groot was mijn verbazing: van de inzegening heb ik niets gemerkt maar er werd een nieuwe priester gewijd. Er was veel volk in open lucht en na de plechtigheid kreeg iedereen een schotel met rijst, vlees, vis en groenten. Er was natuurlijk geen bestek. Iedereen at met de hand maar het voornaamste op dat moment was wel het onderlinge contact met elkaar.

Nabeschouwing

De onderdanigheid tegenover iemand, die op de maatschappelijke ladder maar één trapje hoger staat, is niet te beschrijven. Terzelfder tijd gebruiken diezelfde mensen stoere, autoritaire taal tegenover iemand, die armer is of wat minder kan. Ik had er moeite mee om dat te verwerken. De laatste week heb ik daarin bijgeleerd. Ik behandelde een chauffeur op gelijke voet maar daar kon hij niet mee omgaan: hij kende geen enkele grens meer. India schuift stilaan op naar meer gelijkwaardigheid tussen mensen maar heeft daar nog veel tijd voor nodig.

Deze meisjes zijn Laxmi en Rama Devi. Zij zijn een tweeling en werden in jui 1998 geboren. Ik geef hen de kans om naar school te gaan. Zij zijn verstandig en hebben vorig jaar het eerste jaar Baccalaureaat Kunst een Geschiedenis met glans doorlopen.

Een medebroeder was vergeten in de luchthaven mijn terugreis te bevestigen. Die laatste dag was het een grote feestdag in heel India. Alles was gesloten. Een moslim echtpaar kon ons verder helpen. Zij en hun personeel bidden elke dag twintig minuten vooraleer zij de zaak openen. Eerst moest er dus gebeden worden. Het afwisselend bidden gaf een fijn gevoel. Uit dankbaarheid heb ik hun later deze foto's doorgestuurd.

Dit is het einde van het verslag van mijn twee reizen naar India.     Ik dank u voor uw belangstelling.