|
1978-04-15-za, op zee
We zullen ne keer gauw verder vertellen zie, want als ik aan dit slakkentempo blijf voort doen
geraak ik nooit bij met mijn verhaal. Het is nu 22h en we hebben zojuist film gehad.
Toen nog met een projector, een scherm en een film op 3 bobijnen in metalen dozen.
Het was een domme spaghetti-western maar de commentaren van de bemanning waren plezant.
De captain voerde het hoge woord natuurlijk.
Nu verder met mijn relaas.
De eerste dag na vertrek moesten we alle gangen (dat heet toch alleyways, m!) schuren.
Yvonne had voor mekaar gekregen dat we ze tijdens de middagpauze konden doen.
Dwz 2 overuren aan 200%. Zij is echt een gehaaide. Maar ze vaart al 10 j ook.
Al goed dat ik bij zo iemand terecht ben gekomen.
Dank zij de lessen van Yvonne was ik 3 jaar later ook een gehaaide, en hoe …
In gedachte noem ik haar nog altijd ‘ma marraine de la marine’. Zij was 52, ik 26 en
ik slorpte als een spons alles op wat ze me zei, leerde en vertelde.
’k Heb veel aan haar te danken. Methode en tenue, ruggegraat vooral. En ‘hou het fluweel’.
Met 2 beginnelingen zou het hier nogal lief uitzien.
Wat ik allemaal al verkeerd gedaan heb durf ik niet opsommen, de brief zou te lang worden.
Die middag (do-13/04) passeerden we de klippen van Dover. Heel mooi.
Witte strepen met een lijntje groen bovenop. Maar we zaten zo ver van de kust
dat ik verder niks kon zien, huizen of torens bvb.
Enfin, ik sta zo danig te staren naar die witte streep krijtrots met dat lijntje groene begroeiing bovenop
dat ik vergeet de soepterrine neer te zetten.
De kaptein vraagt heel vriendelijk wat ik zie. "Dover, Cdt" antwoordde ik.
"Ah oui, zei hij, en aan bakboord kunt ge Oostende zien."
Gelukkig had Yvonne me gewaarschuwd voor grappen van die aard.
Anders was ik misschien naar bakboord gegalopeerd om naar de Belgische kust te wuiven.
Die dag heb ik een wandelingske gedaan op het dek. (Het is áán dek. Chot wat was ik toen bleu …)
Voor de boeg zag ik een hele grote vis zwemmen. ’k Dacht eerst dat het een haai was en toen een dolfijn,
maar dat kan niet he, dolfijnen zwemmen in scholen en in warmere wateren. De Noordzee is te killig voor hen.
Voor mij ook.
De marconist zei later dat het mogelijk een bruinvis geweest was.
Zoek eens op wat een bruinvis is en weet het me te vertellen wanneer ik weer thuis ben.
Of beter, schrijf het mij. Dan heb ik in volgende haven post.
Over bruinvissen weet ik vandaag alles, of toch wat mijn kopke aan kan.
Dat laatste lijntje is mijn eerste verzoek om terug te schrijven.
Met de jaren zal het regelrecht gebedel worden. Bij momenten zelf zielig.
De 2de stuur had me gezegd dat het schip een beetje zou rollen in de Golf van Biskaje
omdat daar verschillende stromingen samenkomen. Allemaal ulle Atlas van het Middelbaar Onderwijs afstoffen en
opzoeken waar de Golf van Biskaje ligt. Ik zeg niks. Ik heb hier een wereldkaart hangen maar ik zeg niks.
Wie het eerst gevonden heeft krijgt 1 taksvrije sigaret. Ja mensen, alles is hier ± taksvrij.
Enfin, na die waarschuwing berg ik alles weg, maak alles toe & vast. En ’s nachts begint dat schip te rollen.
’k Word wakker van het geknots van mijn stoel, die was tsn het burootje en mijn bed heen en weer aan het schuiven.
’k Leg de stoel plat en slaap verder. ’k Sta intijds op, kuis de mess, ik dek de tafels.
Het schip rolde, maar verder was alle oké, de ontbijtservice verliep zonder brokken.
Ik was af, ruim op en ga kotsen.
Mensen, wat was ik plots zeeziek. Die voormiddag heb ik 5 keer moeten overgeven.
Eén van die keren dacht ik 'en nu drink ik nooit meer' maar toen bedacht ik
dat ik de voorbije twee weken niks gedronken had. Daar moest ik efkes om lachen
maar toen nam het schip weer een duik. Kortom, ik voelde me ellendig en wou sterven. Of op zijn minst
in Napels afmonsteren en een trein naar huis nemen. Géén vliegtuig – o nee – niet nog eens.
En toen moest ik van Yvonne droge koekjes eten. Petit Beurre. Ik kon er geen meer zien.
En ze kwamen er telkens weer uit.
Gelukkig heeft elke cabine een badkamer + wc. Ik heb mijn ochtendtaken gedaan gekregen
maar ik heb wel alle wc’s nodig gehad.
Tijdens de middagpauze heb ik geslapen als een blok. Uitgeput.
Yvonne heeft me laten slapen tot 16h30 ipv tot 15h. Lief van haar he!
De service aan tafel heeft ze in haar eentje gedaan, zowel hat salon als de mess.
Ze hield me in de pantry, ik heb de twee afwassen gedaan. Daarna ging het wat beter, ± 19h.
Dat was dus mijn entrée in de Golf van Biskaye. Ik stierf van de dorst maar ik mocht niks drinken
volgens Yvonne want dat 'klotst' in de maag. Ze schilde een appeltje voor mij. Vocht.
Dat appeltje klotste toch ook hoor …
Hét gevaar bij zeeziekte is uitdroging, hebben we later geleerd in de cursus Survival at Sea.
Vandaag za-15/04 is het oer-kalm, we zijn uit Biskaje.
Het water ligt zo plat & is zo zwart dat ge er precies kunt op lopen.
Elke ochtend om 06h breng ik een thermos koffie naar de 1ste stuur op de brug.
Vandaar heeft men een machtig zicht.
De 1ste doet de wacht 04h-08h & 16h-20h. Elke ochtend vraag ik waar we zijn.
Vandaag ter hoogte van Bordeaux. Om 15h breng ik een thermos naar de 2de stuur en de marconist.
We zitten aan de west-piek van Spanje, San Sebastian ±.
De kust is te zien. Een streepje van 3 cm hoog. Het weer wordt warmer.
Dag mensen, tot morgen.
Koffie brengen naar de brug was vrij vlug verleden tijd, toen de koopvaardij
met 20 jaar vertraging het bestaan van koffiezetapparaten had ontdekt.
m, toen 26j en het bleuke onder de opvarenden - tekst uit de scheepscorrespondentie van toen - https://nl.wikipedia.org/wiki/Bruinvis
|
