1999-01-11 ~ op zee, Perzische Golf

De paella van gisterenavond was een fiasco. Doordat we in de namiddag vetrokken had Fraco niet de tijd zich daar zelf mee bezig te houden en
iets voor 16h, net toen hij op weg was naar de keuken kwam capt PO hem uit de bar plukken voor de zondagse cabine-inspectie.
Aan tafel, toen hij zag dat steward Ronaldo de rijst apart binnenbracht, klapte hij helemaal dicht.
"Paella is een eenpansgerecht, alles hangt af van de bereiding, niet zozeer van de ingrediënten" zei hij mistroostig.
Fraco kookt al sinds zijn 13^de, later als jobstudent ging hij bijverdienen met koken en zo te horen weet hij waarover hij spreekt.
Hij is een hoog bekwaam hobbyist, zo à la Herwig van Hove, even rond, maar minder beroemd.
Enfin, de paella sloeg dus zijn avond kapot, en dan was het ook niet de juiste wijn ... wij merkten dat zo niet maar hijzelf wel natuurlijk.
Hij zei niet veel meer, heel zijn plezierige schwung was weg. Arme Fraco.

De dag was gisteren al goed begonnen. Een van de Filipijnse wipers (de poetsmannen van het machien) had een fuel lek opgemerkt.
Ipv daar een mecanicien bij te halen zoals gebruikelijk is, draait hij zelf een valve dicht(er), trekt ze over en dus kapot en toen
was het lekje een serieuze spuit. Er was ineens genoeg werk voor iedereen.
De wiper loopt nu met een verband om zijn pols want hij heeft zich verbrand aan de fuel.
HFO, Heavy Fuel Oil ofte zware stookolie, wordt voorverwarmd tot 60°C. Voor hetzelfde geld was het in zijn ogen geweest. De imbeciel!
Maar dat mag men niet luidop schrijven, want dan heeft men 'vooroordelen'.

's Avonds in de cabine vertelde LM het een en ander over het Pools vakjessysteem. 'k Wist niet wat ik hoorde.
Hij gaf een paar voorbeelden. -in dat machien werd continu wacht gelopen hè, dag én nacht

vb 1: Iemand ziet tijdens zijn wacht dat een tank gaat volraken. Nu bevat die tank een vloeistof van een circuit waarvoor hij niet
de verantwoordelijke is, het is zijn sector niet. Wel, dan mag die tank rustig vollopen, alarm veroorzaken, overlopen in de rest van het systeem en daar
bijkomende problemen doen ontstaan, desnoods ontploffen, maar hij gaat er niks aan verhelpen, die tank mag rustig vollopen,
hij zal daar geen valve dichtdraaien want het is zijn afdeling niet : hij belt de persoon in kwestie uit bed. (!!!)
LM noemt zoiets geen wachtlopen, dan kan men daar beneden evengoed een telefoniste zetten. Navenant welk lampje gaat branden kan ze
de betrokken mecanicien bellen.

vb 2 : LM zei een van de 4^de mecaniciens een watertest (zoutgehalte) te doen.  
"Ik ben niet de betrokken persoon, water is mijn afdeling niet" antwoordde dat wonder van flexibiliteit en hij deed verder met wat hij aan het doen was, niks.
Cheng Venes (de chef titularis van dit schip) en RY (de voorganger van LM) hebben zich bij die mentaliteit neergelegd. Dat is geen oplossing.
Wanneer men als baas zélf de Poolse flutmaatstaven gaat hanteren, dan leidt dat tot nepkwaliteit van het geleverde onderhoud.

LM erfde dus een compleet scheefgegroeide situatie, scheefgegroeid tot in het onverantwoorde, regelrecht gevaarlijk.
De Polen trekken het motto 'schoenmaker blijf bij uw leest' door tot het uiterste. Dat is hier de gangbare norm.
Voeg daarbij de incrowd attitude, het verschil in taal en de uitwisseling van communicatie die daardoor verloren gaat een ge krijgt een situatie zoals
op het vermaledijde schip 25: een schip dat klaar is om te verongelukken. Erger, zegt LM, het is hiér erger dan toen in '95 op schip 25.

Cheng Leu ergerde zich daar ongeveer elke dag blauw aan. Dat heeft waarschijnlijk bitter weinig uitgehaald, maar hij behield tenminste zijn maatstaven,
Al ging dat ten koste van zijn gemoedsrust.
En LM? Gewoon wat meer grijs haar.

Een andere norm hier is gesjoemel en gekuip. Onduidelijke barrekeningen. Denken ze nu écht dat ze daar mee wegkunnen?
Daar wordt in stilte alvast iets aan gedaan door bibi. En vermits LM daar nogal zwaar aan tilt kunnen sommigen enkel nog rekenen op zijn beleefdheid.
Meer niet. Maar dat is niet nieuw hè.

Vóór de middag geef ik aan capt PO een fax voor Tina. 's Middags had hij hem nog niet verzonden gekregen.
Het toestel rinkelt wel in Brussel, maar da's alles. Hij zou na de middag opnieuw proberen.
- Of eventueel morgen opnieuw proberen, stelde ik voor, dat nummer is een faxkantoortje/winkel en misschien zijn ze op maandag de ganse dag gesloten.
- Jamaar, staat hun fax dan af ?
- Eh, mogelijk wel hè captain.
- Tiens ... 

12h30 BT, etenstijd, dus is er zeker iemand thuis in Limburg: ik bel naar Laura en D om te vragen of zij e-mail hebben en zo ja, hun @dres aub.
De communicatie kwam tot stand, iemand neemt op en zegt : " met drrr trrr grrrf, met wie-ieuw zzbbrrrkkik?" en dan springt de verbinding af.
Om de kripse van te krijgen.
De eerste keer had ik Laura aan de lijn, denk ik. Bij de 2^de poging dacht ik de stem van Steven te herkennen en de 3^de keer misschien de stem van Pieter.
En telkens sprong de verbinding weer af. Erg.

In Brussel staat de fax af en met Limburg springt de telefoonverbinding af. Wat is de oceaan groot ineens ..., nu ja, de Perzische Golf
+ Golf van Oman + Arabische Zee + Golf van Aden + Rode Zee + Middellandse Zee + Golf van Cadiz + een stukske Atlantic + Golf van Biskaje + Noordzee.
Ver van huis ineens. Wat nu? Faxen naar het kantoor in Limburg? Nog maar eens capt PO gaan lastig vallen dan. Want het faxtoestel van dit schip
staat niet op de brug of in het radiostation, niet op een openbare werkplek.
Het staat in de cabine van de capt, op privéterrein zogezegd. Hoe vindt ge dát ?!? Dat is een ellende.
Goed, 'k zal maar aan een fax beginnen schrijven, misschien haal ik vandaag of morgen ergens de moed vandaan om hem af te geven aan het individu capt PO. 

En dan nu het plezante nieuws. Om 12h was er een general call: om 13h timeshift, 1h vooruit. Om 13h was het dus ineens 14h. Voor al wie aan het werk is
betekent dat een uur minder werken en voor al wie vrij is betekent dat een uur minder vrije tijd. Erg voor degenen die moeten slapen.
Niet iedereen was blij met plots een uur shift. LM wel. In al die jaren is het (denk ik) de tweede keer dat we het meemaken dat er overdag geshift wordt.

          In '79 (pre-LM periode) heb ik het meegemaakt tussen Buenos Aires en Montevideo.
          LM herinnert het zich niet precies meer, wanneer hij eens een timeshift overdag heeft meegemaakt.

De Emiraten (UAE) en Oman hebben 1h tijdsverschil met de andere Golfstaten. We hadden ook deze nacht kunnen shiften,
want we komen pas morgenmiddag toe in Fujayrah (UAE). Daar ligt die ULCC op ons te wachten. We hebben anderhalve dag verloren in Al Bakr, omdat
het loodsbootje door het slecht weer de loods niet van boord kon komen halen. Daar lagen toen nog twee andere schepen op anker,
daar aan boord zaten ze ook met hunne loods opgescheept. Letterlijk. En die mannen per helikopter komen ophalen mag niet van de UNO, want Al Bakr 
ligt in een no-fly zone. https://nl.wikipedia.org/wiki/No-flyzone#Irak_in_1991-2003 

Sinds de Antwerpse rederij Filipijnen monstert doet er een hilarisch verhaal de ronde over timeshift.
En Filipijnse marconist die al zijn dienstjaren in Filipijnse kustwateren had gevaren, wordt gemonsterd op een schip van de lange omvaart.
Na een paar tijdszones wijst de captain hem er op dat hij toch eens zou mogen mee shiften en zich houden aan de scheepstijd.
Grote verontwaardiging bij die marconist: de heer heeft de wereld geschapen zoals die is en het is niet aan de mens daar wat dan ook aan te veranderen!
Na één halfrond zat hij om 02h op 14h. GMT ofte UTC? Nooit van gehoord, marconist zijnde. https://nl.wikipedia.org/wiki/UTC#Definitie 

Groot scheepsnieuws, ttz: GROOT MACHINENIEUWS.
LM vertelde daarstraks dat cheng Venes de stok in het hoenderhok gegooid heeft :
hij doet de mecaniciens (allen Polen) vanaf vandaag effectief 10h per dag werken.
Waar haalt hij ineens die daadkracht? Ik denk dat ik het weet, Venes heeft nu de nodige ruggesteun. Want LM is niet zo lankmoedig als zijn voorganger RY.
We zijn drie weken aan boord en ze beginnen het verschil te voelen. En vanaf vandaag de puntjes op de i. Ze hebben het er zelf naar gemaakt.
Anders kunnen we beneden evengoed telefonisten zetten, zei LM nog eens.
Als de Poolse mecaniciens nog maar efkes de control room uit moeten en effectief het machien in moeten grabbelen ze al naar hun werkhandschoenen. 

Bogdan, de 3^de mecanicien bestond het al zijn 9^de en 10^de uur niet te komen opdagen voor de job. Want dan moest hij 2hrs werken in een warm machien en niet
in de airco van de control room.  Was hij daarom vergeten dat hij naar beneden moest komen ? -niet verschijnen op de job, vreselijk dom, slechte evaluatie

          Efkes tussendoor :
          De Polen zijn betaald volgens het systeem van lump sum. Dwz : ze worden een ruim forfaitair bedrag bij betaald voor het geval
          zich een job zou voordoen die de vaste 8 werkuren overschrijdt. Dit systeem werkt volgens mij enkel bij mensen met een bepaalde werkethiek,
          mensen met verantwoordelijkheidsgevoel.
          Bij het andere systeem, overtime, wordt elk overuur op papier gezet en enkel het effectief aantal gepresteerde uren wordt verloond, dus niks forfaitair.
          Dat is het systeem waaronder ik viel als stewardess en dat gold ook voor heel de lagere bemanning, en nu dus voor de Filipijnse lagere bemanning. 
          Het tweede systeem werkt motiverend, zegt men. Zo motiverend dat de Filipijnen met een vork schrijven en
          dat zielig gekronkel heeft LM ook al lang door, daar wordt binnenkort ook paal en perk aan gesteld.

          Het eerste systeem werkt niet motiverend of stimulerend, het heeft averechts effect bij sommige mentaliteiten.         
          In dit particulier geval bij de Polen.

Hun lump sum, forfaitair bedrag, komt overeen met 3,5 uren per dag. De elektrieker zijn forfaitaire som komt overeen met 4hrs per dag.
Als ze daarvan 2hrs moeten doen is de rest cadeau, dan winnen ze er nog aan. De lump sum wordt berekent op 22 werkdagen per maand.
Er zijn een 3^de, twee 4^des, en een elektrieker die er de kantjes aflopen gedurende heel hun contact.
Dat is per maand 176hrs die niet besteed zijn aan onderhoud, en wie weet hoe lang dat al aan de gang is.
Zo raakt zelfs een goednieuw schip onderkomen.

Vandaag heeft cheng Venes dus een nieuwe episode ingeluid, de Polen gaan 2 van hun 3,5 verloonde extra-uren effectief werken.
En in het machien zelf, niet in de control room bij het koffie apparaat. Nu is het afwachten of deze Polen een beetje kunnen redeneren.
Wait & see, afwachten.
Vooral : de control room moet geeneens permanent bemand zijn. Noch overdag, noch 's nachts, noch in theorie, noch in praktijk.
Wanneer een alarm afgaat op een van de controleborden gaat er een bel door het hele machien. De mecanicien van wacht heeft voldoende tijd om naar
de control room te gaan kijken welk lampje brandt.
Een hoop onderhoudswerkzaamheden zouden tijdens de uren van de wacht kunnen gedaan worden. Maar dat doen de Polen niet uit zichzelf.
Zij houden er andere praktijken op na. Zij bemannen de control room en de telefoon, niet het machien. Zo blijven de werkhandschoenen schoon en
is het koffietoestel niet zonder toezicht. En door die praktijken krijgen ze nu per dag effectief hun werkuren te doen. Verbazing en verontwaardiging.
De heren waren verongelijkt!

          Een mecanicien die zijn machinerijen verwaarloost was waarschijnlijk beter in de cosmetica gegaan.
          Dat is een branche waar de schone schijn écht belangrijk is. Of moet een mens daar ook werken ?

De alarmbel van de control room is over heel de machineruimte te horen. Er is voldoende tijd om bij het gerinkel/geratel van die bel naar
het controlepaneel in de control room te gaan en daar te kijken welke tank of machinerij signaal geeft, om te kijken wat zich waar aan het voordoen is.
Daar dient die bel voor, opdat de control room niet zou moeten bemand blijven, zodat er kan gewerkt worden aan de machinerijen in de machineruimte.
De gewone en gebruikelijke werkwijze is vandaag weer in voege gebracht door cheng Venes.

Dat ze hier in het machinedepartement met 14 man zijn, ligt niet aan de verouderde bouw, of de Japanse bouw.
Dit machien kan 's nachts best onbemand varen met een mecanicien van stille wacht.
De automatisatie is voorzien. Alleen staat een verbazingwekkend groot gedeelte buiten werking, gewoon buiten werking (!!!)
Of de rederij in Antwerpen dit weet, weten LM en Venes nog niet.

02-07-2020 om 23:05 geschreven door maart

1999-08/01, Mina Al Bakr Terminal, Irak 

LM vertelde dat PvR, de inspecteur van dit schip, al aan het snoeien is in de joblijst voor de droge dok.
In december ging hij hier aan tafel grootse verbouwingen doen in dit schip. Een complete remise à neuf, een algehele vernieuwing.
Ondertussen zullen de ramingen binnen gekomen zijn bij de rederij in Antwerpen en jodelt hij een octaaf lager: niet het nodige, enkel
het hoogstnoodzakelijke mag gedaan worden. LM ziet het scenario al, dit schip blijft ziek en sukkelt verder van haven naar haven,
naar de volgende bevoorrading. Misschien zelfs eens op sleep, 'k zou dat graag een keer willen meemaken.

In het hand-over-rapport van cheng Leu aan cheng Venes  (LM heeft daar een kopie van gekregen) staat bij sommige machinerijen vermeld dat ze
blijven draaien "by pure sympathy" voor de mecaniciens. In deze context betekent sympathy mededogen, medelijden, misschien ook solidariteit. 

Mijn cent is gevallen waarom in september op vorig 't schip de bestellingen voor de Franse rederij moesten herleid worden
van het nodige naar het noodzakelijke. "Ze gaan toch niet beginnen gelijk in Antwerpen zeker?" werd toen gezucht.
De scheiding Nantes-Antwerpen was toen al ingezet. Nantes ging niet meer investeren in de stock van een schip dat ze drie maanden later
tóch niet meer in beheer zouden hebben. Natuurlijk begonnen ze het dan zuinig te spelen zoals de rederij in Antwerpen, het schip wás al bijna
van de rederij in Antwerpen.

Ivm wisselstukken deed PvR aan tafel een uiteenzetting over het verschil tussen 'nodig' en 'noodzakelijk'. En hoe dat in het Engels gezegd wordt
want de heren moeten dat weten om hun paperassen in te vullen. In de loop van zijn uitleg zegt hij met te veel klemtonen om geloofwaardig te zijn:
"De kans dat een onderdeel het twee maal na mekaar laat afweten, is maar even groot als de kans dat uw schip zinkt". Stilte aan tafel.
Dat had hij zeker ergens gehoord op een duur colloquium over besparend management.
Maw : over de zwakke schakel in een systeem had hij nog niet gehoord. Of hij dacht dat de mensen aan boord er nog nooit van gehoord hadden.
En heirkracht en overmacht bestaan niet, het zijn fabels. Mist en stormweer bestaan ook niet. Onderbemanning is een te moeilijk woord (5 lettergrepen)
en de Wet van Murphy is een lapje voor klunsers die hun onbekwaamheid willen verhullen.

          We zullen hem eens zes maanden doen varen tussen Australië en Venezuela, langs 40°Z, the Roaring Forties.
          We zullen zien welke struise theorieën hij dan nog verkondigt, van achter zijn glas wijn. 'k Zou daar graag bij zijn.

Het bleef stil aan tafel. LM en ik dachten aan het vermaledijde schip 25, maar daar ging het nu niet over dus zweeg LM en ik zeker.
Dat is een hobby geworden, observeren en zwijgen, en hoe meer praat ze krijgen, hoe liever ik het heb. -verbale patserij beschrijft gemakkelijk
Daarna werd het me te technisch en ik vond dat ik van tafel mocht.
In de cabine ging ik een knoop aannaaien.
Het metalen systeempje om een draad door een naald te rijgen knapt kapot. Mogelijk was ik iets te brut geweest. Geen nood, ik heb er nog twee bij.
'k Begin opnieuw, met een iets grotere naald deze keer en zeer voorzichtig. Het tweede laat het afweten, wéér los geknapt.
'k Neem nog een naaldje groter, en ga zéér voorzichtig te werk deze keer. Het derde exemplaar laat het afweten, ook los geknapt.
"De kans dat een onderdeel het twee maal na mekaar laat afweten, is maar even groot als de kans dat uw schip zinkt" zei PvR daarstraks.
Dit delicaat dinkje heeft het tot driémaal toe afweten. Wat doe ik nu, roep ik PvR erbij of wacht ik tot het schip zinkt.

LM bestelt het 'Nodige & Voldoende'. Het klad houden we bij, zowel zijn handgeschreven versie al de getypte versie op diskette.
De lijst bevat voorlopig 150 nodige items, in voldoende hoeveelheden besteld. 'k Heb dat gisteren met veel genoegen ingetikt
en vanavond komt er nog een deel bij. Nà!
Of dat allemaal geleverd zal worden?
Bôf, nee zeker?
Maar daarmee kennen ze de noden hè.

1999-01-09 ~ op anker, Perzische Golf 

Gisteren na 16h zouden we vertrekken. Om een of andere (papieren?) reden misten we het hoogtij. Zo vertrokken we om 22h, het volgende hoogtij.
Ondertussen is het weer verslechterd, meer wind, dus hoge golven met schuimkoppen.
Geladen heeft dit schip er weinig last van maar het bootje dat de loods moet komen oppikken komt er niet door. (Heirkracht? Bestaat niet volgens PvR.)
En we kunnen de loods niet meenemen naar Fujayrah, want dat ligt in de Emiraten en de loods is Iraqui. (Overmacht? Bestaat niet volgens PvR.)
Wachten we nu op beter weer of wachten we op de toestemming van Fujayrah om de loods toch maar mee te brengen en bij hen af te zetten?
Dat laatste zou miraculeus zijn, want de UNO houdt hier alle verplaatsingen van goederen, schepen en personen met argusogen in de gaten.
'k Heb een fotootje van de personeelsverblijven op de pier van de Mina Al Bakr terminal. Eneke maar en gemaakt vanuit ons rond patrijspootje,
want de willen geen hommeles. Wat kan er zo allemaal gebeuren : film in beslag genomen, fototoestel waarschijnlijk ook, overlast voor de capt,
extra papierwerk voor de marco, boetes etc ... bibi de gevangenis in bvb.
'k Had twee foto's moeten maken maar na dat eneke stond ik al te knikken op mijn knieën. Iets doen dat niet mag -foto's maken- tot daar aan toe.
Maar iets doen dat niet mag in een moslimland? Daarvoor moet ge een kop op uw lijf hebben staan, m!
Jammer dat ik ineens zo'n schrik kreeg. dat decor uit Waterworld was meer foto's waard.

Om de terminal zijn twee UNO-waarnemers aanwezig telkens voor acht weken.
Acht weken op zo'n paalwoning met amper de nodige accommodatie. En rondom rond enkel datzelfde water. 'k Mag er niet aan denken.
Een schip vaart tenminste, komt tenminste in veel waters, er is afwisseling en de spanning wat de volgende reis zal zijn ...
Volgens wat ik begrepen heb zijn die twee mensen aan boord geweest. 'k Had graag eens met iemand van die mensen gesproken.
Maar de CCR (cargo control room) ligt hier aan boord in een uithoek, niet in de passage. Ik kan daar zo eens niet consjuus per abuus langs lopen.
Volgende keer misschien.
Als er nog een volgende keer komt. Want als we hier nog lang liggen te liggen missen we de datum van de volgende laadopdracht en
krijgen we een andere en dan moeten we misschien hier niet meer laden maar elders.
Voor Fraco (choff) zou dat precies niet erg zijn. Hoe minder er nog gelost en geladen wordt vanaf nu tot droge dok in Singapore, hoe liever.
Zijn termijn zit er bijna op.

1999-01-10 ~ op anker, nog altijd

Na het middageten zijn we efkes naar de brug geweest. Het zou pas rond 16h of 17h zijn dat het bootje de loods komt halen.
Al goed dat we dat eerst gaan vragen zijn. Oké nu, LM zijn zondagnamiddag is gered, hij kan gerust gaan siësten.
Want LM stond al gelaarsd en gespoord om naar beneden te gaan: donkerblauwe overall,
lichtblauwe sponzen sokken en lichtblauw handdoekje in de nek. Persies de Blauwe Engel, maar dan zonder de krullen.

Op dit schip zitten kakkerlakken. Niet zozeer omdat het een oud schip is, ze komen gewoon met de voorraden mee aan boord.
Een gloednieuw schip kan er ook hebben, vanaf de eerste bevoorrading. In droge dok komt de plaatselijke Cemstobel met grote middelen: gas.
En wij allemaal twee dagen op hotel? Dat zal wel!
In afwachting doen we het met Roach-Traps. Kakkerlakkenvallen. Die zijn in ruime hoeveelheden aan boord.

          Wat schreef ik? LM kan gerust gaan siësten? Zojuist hadden we weer brandalarm. Loos alarm. Maar iedereen klaarwakker natuurlijk.
          Enfin, beter loos alarm dan geen alarm.
          Eergisterennacht toen we van de pier in Mina Al Bakr vetrokken was er ook brandalarm. LM was beneden aan het werk, want het was standby.
          'k Hoorde de brulbel wel, maar in mijn halfslaap maakte ik daar geen alarm van. Het was een signaal om iedereen bijeen te roepen voor
          de groepsfoto. De foto zou 's nachts gemaakt worden omdat dan (uitgenomen 4 mensen) iedereen vrij is. Logisch vond ik dat.
          Maar ik vond ook dat ik dat ik niet op die foto moest staan en bleef dus liggen, tamelijk geërgerd omdat die bel maar blééf gaan.
          Als ik nu niet op die foto wil staan, moeten ze toch niet blijven aandringen hè. -ik herinner mij dat moment nu, die halfslaap was zo eigenaardig 

Waar was ik gebleven, een roach trap. Dat is een kleefstrip met een vergifzakje op, pastelkleurige korreltjes zoals versiering in de patisserie.
Het geheel zit in een vouwkartonnetje. Dat vouwkarton is mooi. Rode pannetjes op het dak getekend, raampjes op de zijkanten, met een
kakkerlak-mevrouwtje en een kakkerlak-meneertje die vriendelijk lachen. Het zou een Dick Bruna product kunnen zijn, maar dan giftig.
Een ukkie zou er zo naartoe kruipen. Kindvriendelijk dus, zo'n opengevouwen huisje. Maar giftig ...
Waar staat die producenten hun kop? Made in Japan. For Export.
Die hebben WOII nog niet verteerd. Ik neem een exemplaar mee naar huis als curiosum voor het plakboek. Want dit gelooft dus geen kat hè.

Daarstraks was Kram (die al aan boord is als opvolger van choff Fraco) aan het zoeken naar een eilandengroep in de Indische Oceaan,
om een verhaal te situeren. Zeer bereidwillig begonnen wij vanalles op te noemen, tot hij de naam helemáál kwijt was natuurlijk.
Een van de suggesties van Fraco was 'les Iles de Binches' https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_(carnaval)#Binche 

Oei, we varen, 15h30. Zo ineens? 'k Heb eens buiten gekeken, jaja, kielzog, dus we varen.
En LM is na het brandalarm direct naar beneden gegaan op zijn scheepspantoffels. En zijn veiligheidsschoenen staan hier aan de cabine, voor de deur.
Dit machien starten? Niks aan. LM doet dat op zijn sloffen.

Gisterenavond hebben 'ze' in hun enthousiasme het menu, dus de planning van de chef kok omgegooid. Er moest paella komen vanavond omdat
de heren goede herinneringen hebben aan paella in een of andere Spaanse haven. Choff Fraco en supercargo Frank zouden kokerellen en ik zou dan
koksmaatje zijn. Groenten kuisen en daarna ook de afwas doen. (Neptunus, laat deze kelk aan mij voorbij gaan) -ik had geen werkkledij bij 
De ch. kok liet min of meer gewillig zijn planning omgooien. Hij is een flexibele mens, zoals wij allemaal newaar.
Tot hij hoorde dat het enkel voor de kapteinstafel zou zijn, voor zeven mensen, en dat 'ze' dat zelf gingen doen.
Logistiek probleem: hij heeft alle kookplaten van het fornuis nodig voor de maaltijden van de andere officieren en de matrozen.
Ofwel iedereen paella, ofwel iedereen filet mignon, zoals voorzien en gepland was, zoals het op de menu stond.

wordt vervolgd

01-07-2020 om 23:24 geschreven door maart

1999-01-05 ~ op zee, Straat van Hormuz

Of we nu al echt ín de Straat zijn weet ik niet, maar we gaan er wel door. Of we zijn er al door?
Het is nog vaag maar in de verte is een lijntje land te zien. Ik denk dat we de Perzische Golf in zijn.

Gisterenmiddag is een Britse 'supercargo' aan boord gekomen. Hij werkt voor de firma die dit schip chartert.
De supercargo gaat mee laden in Iran en blijft tot na het lossen in de Emiraten. Da's nog een dag of zes, denk ik.
Misschien wil hij onze brieven wel meenemen en posten hier ergens te lande. Hij vliegt niet na elke job naar huis hoor.
De plaatselijke vestiging van zijn firma zal postvoorzieningen hebben en daar zouden wij zeer beleefd gebruik willen van maken.
Ik zal het hem eens heel beleefd vragen zie.

Dit schip heeft een incinerator (allesbrander) maar hij is buiten dienst. Misschien al maanden, misschien al jaren. De afval van het schip wordt in tonnen
verbrand op het achterdek. Behalve keukenafval, papier & karton ook rubber, plastic, oud isolatiemateriaal ... De zwarte smook en gassen die daarbij
de lucht ingejaagd worden stinken en pakken 'op den asem' -en dan vraagt men zich af hoe het kan dat een zeevarende later zieke luchtwegen krijgt

Vermist gisteren in de namiddag én de airco én de ventilatie waren afgezet, en zodoende de patrijspoorten openstonden, kwam dat allemaal binnen-
waaien: "the 70's" in geur. Patrijspoorten weer dicht. Er zijn grenzen aan de nostalgie. On 17h15 was het hier 26°C, niks om over te klagen, maar
wel wat warm voor LM wanneer hij recht van het machien komt en misschien al een kwartier aan het denken is aan een fris pintje op een Koel Plekje.
Voor dat fris pintje zorg ik, het Koel Plekje kan ik niet garanderen, dat heeft cheng Venes in handen.
Als hij nu eens gewoon die ventilatie liet opstaan hè, ipv de mensen te gijzelen in stilstaande lucht.

We zijn vroeg gaan slapen, de standby-anker-óp zou wel eens tot in de ochtenduren kunnen duren.
Om 21h30 schiet ik wakker van een enorm gesuis en geblaas : cheng Venes had de airco weer aangezet,
dus niet alleen de ventilatie maar ook de luchtkoeling. 
De ventilatie zorgde voor een grote wolk zwart gruis in ons kot, op de meubels, op de vloer en
op alle plaatsen, ook  op onze hoofdkussens en de rest van het bed (met ons er in).
De koeling zorgde ervoor dat LM en ik om 04h wakker werden, helemaal koud en met stramme gewrichten. Het was nog 16°C in de cabine.
Aan het ontbijt verschenen de mensen met lange mouwen aan. Had ik gedurven ik had mijn oorwarmers aangedaan.

'k Heb al heel de voormiddag de stofzuiger horen draaien. 'k Denk dat er wel meer cabines onder het zwart gruis liggen.
Zo rond 11h15 krijg ik de stofzuiger misschien te pakken. 't Is lichtelijk nodig, met al dat strooisel hier.

Vanmorgen was er weer iets geks. De marco brengt een e-mail binnen van DiDi, 'k bekijk de bestandsnaam,
diezelfde e-mail had hij ons al eens bezorgd op 31/12 ... Asjemenou, zou Loeki zeggen.
'k Toon hem subito presto de twee prints van 31/12, de zijne en de onze.
Ik herinner het mij omdat er op 31/12 iets aan de hand was met het lettertype dat standaard ingesteld was op zijn installatie.
Hij gooide zijn armen in de lucht : 
"Ziet ge nu hoe e-mail werkt! Ze laten me weten dat er een bericht voor het schip is en dan hébt ge dat al gekregen!"
Armen en schouders weer naar beneden, hoofdschuddend. Soms is het wat te veel, wat te veel theater bij die gast. Weinig geloofwaardig.
Wie zijn 'ze'? De server? Laat de server pas om de x tijd weten dat er al zes dagen een bericht in de bus zit? Een server laat niks weten,
zijn uitleg lijkt me dus zeer onwaarschijnlijk. Wél waarschijnlijk is dat de marco de mail van DiDi na het printen niet gewist heeft en is zes dagen later
geschrokken dat die er nog stond. Heeft zijn gebrek aan methode hem parten gespeeld? -of was het een order van capt PO, privé-mails bijhouden

Enkele dagen geleden vertelde hij mij over telefonisch contact met de rederij in Antwerpen. Om 06h (BT) waren er problemen met de server. 
Er werd opgenomen. De mevrouw in kwestie antwoordde dat er niemand aanwezig was om naar de server te gaan kijken, en dat de server trouwens
helemaal boven stond. Daaruit maakt de marco op de server op de zolder van een particulier huis staat, want er nam iemand de telefoon op om 06h BT.
En dat is buiten de kantooruren! -waarschijnlijk was het de persoon van wacht die antwoordde, het kantoor in Antwerpen is een immens gebouw
Wij opperden dat hij misschien op het kantoornummer van de rederij misschien iemand van de poetsploeg aan de lijn had.
Daar moest hij eens over nadenken : "Spreken Antwerpse cleaning ladies Engels?"
"Yes", antwoordde ik bokkig. Antwerpen is een metropool meneer, of toch geweest.

Denkt ge dat ik overdrijf in de verhalen over OostBlokkers?
Awel, gisteren vertelde LM iets en zijn verhaal is duidelijk meetbaar (nul = niks) en duidelijk zichtbaar (dicht = toe).
Meetbaar én zichtbaar, dus niet voor interpretatie vatbaar. Ga zitten ...
De 3^de mec kwam LM zijn bezorgdheid melden over een leiding die niks meer doorliet. Hij vermoedde dat de leiding opgeblokt zat
en of hij dat eens mocht nakijken. (Opengooien, wil dat zeggen)
Oké, zegt LM, die sectie kunnen we afsluiten, dus het kan, gooi maar open.
Vóór de werkzaamheden beginnen gaat LM controleren of de valve aan het einde van moeilijk stuk ook dicht staat.
Het einde van het 'moeilijk' stuk is waar de vloeistof in kwestie moet doorvloeien naar andere leidingen. Die stond dicht. En die had moeten open staan.
Tja, als ze niet open staat dan gaat er niks door de leidingen in kwestie hè. LM draait die valve open : alles kits zeggen de wijzers van de meters.
Niks opgeblokt, niks opengooien, gewoon zorgen dat de valve staat zoals ze moet staan. Dat heet vakkennis in België, hoe het in Polen heet weet ik niet.

1999-01-07 ~ Mina Al Bakr Terminal, Irak

Sinds gisteren liggen we tegen een pier midden in open water, nergens een streepje land te zien.
Mina Al Bakr is de naam van een olieveld onder de monding van Tigris & Eufraat, vlak bij de territoriale wateren van Koeweit.
Tigris & Eufraat, dat klinkt aardsparadijselijk hè. Maar dat was zeer erg lang geleden, het aardsparadijs.
In de 20^ste eeuw is het gewoon een oorlogsgebied als een ander, zij het gecontroleerd door de Verenigde Naties, maar gewoon een oorlogsgebied dus.
Op de kaart van 1991 die ik hier in de cabine opgehangen heb staat nog maar eens het berichtje bijtgevoegd : MINE DANGER AREA
Zijn die mijnen in 1999 al weggeruimd? Het zou wat, daar hebben ze de tijd en de middelen niet voor.
Krijgt de bemanning van dit schip nu bibbergeld?

De terminal is een paaldorp in metaal, roestig en gebleekt door de zon. Het zou een decor uit Kevin Costers Waterworld kunnen zijn.
Bovenop staat de Iraakse vlag, in felle kleuren en niet gerafeld door de wind.
Daar hebben ze dus wel voorraad van. -het was een periode van embargo, en was schaarste aan voedsel & medicijnen, maar voor vlaggen was er geld?
Van chiphamers en verf hebben ze zo te zien geen voorraad.

Gisterenmiddag vertelde Kram dat hij met zijn vrouw in België gebeld heeft. Het is thuis 12°C en Clinton heeft Irak nog eens gebombardeerd.

          Bill jongen, wacht nu toch eens efkes met bombarderen tot de koopvaardijschepen hier weg zijn aub!
          't Is niet omdat uw carrière op het spel staat dat ge wild moet worden hè.
          Of kunt gij als president-af niet gaan doppen misschien? - toen het Clinton-schandaal met mevr. Lewinsky

Hij mikt wel op Bagdad, zo'n 1000 km hier vandaan, maar er staat ook een presidentieel gebouw in Al Basrah.
En dat zou ± 135 km hier vandaan zijn. Dat Saddam maar in Bagdad blijft dan.
Uit De Standaard van 18/12, pagina 2 :
"Het Belgisch Ministerie van Buitenlandse Zaken raadt de Belgen die zich in Irak bevinden om zo snel mogelijk dat land te verlaten".
Hallo! Wij zijn hier met vijf Belgen en kunnen contractueel niet weg, krijgen wij bibbergeld? -gevarenpremie

Vrachtschepen hebben VN (UNO) bescherming. En UNO controle. De controle dient voor het embargo: X ton aardolie tegen Y ton voedsel en medicijnen.
Het aantal uitgaande ton moet genoteerd en bijgehouden worden, en daar houdt de UNO zich mee bezig.
Gisteren rond 16h passeerden we een checkpoint van de UNO: snelle militaire vaartuigen en helikopters. En vliegtuigen. Gisteren om 09h heb ik er een
horen oversuizen. Aan het gefluit te horen was het duidelijk geen burgerluchttuig. Een uurke later kwam het ons nog eens besnuffelen.
De controle gaat via radioverbinding. Wanneer iets in de uitleg over de bestemming van de lading hen niet aanstaat, komen ze met hun snelle schepen.
Een Grieks schip vóór ons werd gevraagd te stoppen, ONU-waarnemers wouden daar aan boord komen voor verdere controle.
Dat hebben ze op de brug allemaal over de radio kunnen volgen.
Waarom die Griek moest stoppen weten ze boven niet. Misschien was er iets louche met de bestemming van zijn lading?
13h40: dat gekraak van daarjuist was gewone donder en geen slordig gebombardeer van Clinton zijn vliegend personeel.
Als onze radar nu maar afstaat ...
De supercargo (sobrecargo) wil onze brieven posten, in Dubai, met een UAE-tember op, geen kantoorstempel. Brave supercargo.
En we mogen al Frank zeggen.

We hebben een prima stofzuiger. Het is zo'n 'heavy-duty' geval op hoge zwenkwieltjes. Zeer krachtig.
Maar wanneer het schip een beetje wiegt dan zwiert en tolt het ding heen en weer als een zotte ballerina. Of gelijk dat klein robotje in Star Wars, R2-D2.
Alleen repareert hij geen dingen zoals het robotje in de film, wanneer hij ergens tegen botst is er schade door die robuuste jongen hier.
Gisteren lag er nogal veel gomsel op mijn werktafeltje. 'k Ging stofzuigen en slurpte het meeste gomsel efkes weg met de darm.
'k Duw een pakje sigaretten opzij, de aansteker valt op tafel en verdwijnt in een wip de slurpdarm in. 'k Heb dat ding losgekoppeld, de aansteker 
was niet te vinden in de darm. Hij zit tot helemaal in de papieren stofzak. 'k Heb via de inlaat een beetje in het stof gewoeld,
de aansteker was daar niet te vinden. Dan heb ik het boeltje maar weer dicht gemaakt en verder gestofzuigd.
'k Had vaag het gevoel dat ik die aansteker er moest zien uit te krijgen, maarreh, waarom was dat nu weer?
Och, waarom eigenlijk. 'k Heb aanstekers genoeg bij.

's Avonds vertel ik aan LM wat een sterke R2-D2 we hier hebben aan boord.
"En waar is die aansteker nu?" vroeg LM "Nog in de stofzak?"
Haja, natuurlijk, vaneigens.
"Ge weet toch dat ze het vuilnis hier op het achterdek verbranden hè?"
Kermille! 'k Heb een cutter van tafel gegrist en ik ben naar beneden gedonderd, die stofzak gaan opensnijden. Aansteker gevonden en er uit!
Dit alles onder de meewarige blik van Ronaldo, de steward. Hij heeft voor een nieuwe stofzak gezorgd.
Het huisvuil wordt hier verbrand in open vaten op het achterdek. -want de incinerator in het machien, de allesbrander, was kapot!
Een aansteker daarin zal ontploffen en zou iemand kunnen verminken, waarschijnlijk in het gelaat. En ineens snapte Ronaldo het waarom van mijn gedoe.

Toen ik weer boven kwam was ik nog onder de indruk van hetgeen zou kunnen gebeurd gehad zijn
als het niet vermeden geworden geweest was. -dit is wel voldoende voorwaardelijke wijze, dacht ik
Dank zij die ene opmerking van LM. Dat LM die lijn zo snel, zo direct doorgetrokken heeft! Ik zat hem aan te staren van pure bewondering.

Weet ge dat een leesbril ook een eetbril is?  Een eetbril komt van pas wanneer men graten uit een moot vis moet prutsen.
Bestek helpt ook natuurlijk, maar met een eetbril zie ik waar ze zitten, de graten.
'k Had mijn bril niet bij aan tafel en van pure honger plande ik dan maar twee desserts. Brute pech, LM lustte het dessert wél.
't Was flan. Met karamellesjausj, zoals kleine Steven het zegt. 't Was heel lekker, maar deze keer veel te weinig naar mijn zin.

30-06-2020 om 15:25 geschreven door maart

1999-01-03 ~ op anker, Fujayrah 

Het regent zachtjes. Het is een mals regenbuitje, geen tropische stortregen, dus de skylight van het machien mag blijven open staan, zegt LM
Het deck boven ons hoofd is afgekoeld door de regen en hierbinnen is het maar 20°C, nogal friskes. Deze namiddag gaat LM de airco in deze cabine
eens van dichtbij bekijken. Zondagnamiddag is voor de mecaniciens een vrije halve dag. Tenzij er iets tussen komt. Dat zou hier niks biezonders
zijn, problemen op zondagnamiddag.

De vervanger van choff Fraco is ook al aan boord. Hij heet Kram en heeft sinds eind november een baby, ze heet Ilona en dat betekent Hélène.

          Vannacht heb ik er van gedroomd, in een compleet eigen versie natuurlijk. Het zat er allemaal in, maar nogal dooreen geklutst.
          Ik droomde dat we een meerling gekregen hadden. Zomaar ineens.
          De dag erna mocht ik de materniteit al uit maar de babies moesten blijven.
          Het was nog donker, LM en ik liepen over nat gras.
          "Hoeveel zijn het er nu eigenlijk? Vier?" vroeg ik.
          "Zes, zei LM, allemaal jongens."
          Toen moest ik gaan zitten, nat gras of niet: dus wanneer wij 60 zijn, zijn die gasten 14jaar. Alle zes, samen en tegelijkertijd.
          We zouden een buske nodig hebben om er zes kinderzitjes in te krijgen. We moesten ook een stevig huis gaan zoeken, groot genoeg
          voor een huishouden met zes jongens. "Een bunker" zei LM. Terwijl wij met de moed der wanhoop naar een stevig huis gingen zoeken,
          werd de zesling bijgehouden door Hélène, de ma van een kennis, in een caravan ... en ik was heel blij dat ik wakker werd.

Het mals regentje van daarstraks is een stortbui geworden. Gekletter op de staalplaat boven ons hoofd.
Drie tellen later hoor ik de skylight van het machien dichtslaan. Ze leren bij (?)

Vanmorgen bij het ontbijt zocht LM naar een rode confituur. Abrikoos is oranje, dat is geen rood.
Oranje is al halverwege rood, zei ik. En toen was abrikoos oké.
Stel u voor dat er zo zes bij komen en die doen allemaal gelijk LM, die willen ook allemaal rode bessen terwijl er vandaag abrikoos op tafel staat.
Kermille, wat ben ik blij dat ik wakker ben.

Het strijkijzer is een Toshiba (écht waar!) en denkelijk nog ouder dan het schip. Hemden en zakdoeken gaan nog net maar bij T-shirts worden
de rimpels vervangen door valse plooien. Foute plooien staan minder slordig dan rimpeldingen, het is tenminste gestreken geweest. Ziezo.

De samenwerking tussen de Antwerpse rederij en de rederij in Nantes zou voor een deel stopgezet zijn. Nantes doet nog enkel personeelszaken (?).
De technische dienst is opnieuw in handen van Antwerpen en daardoor hebben wij nu PvR, een Belgische inspecteur aan boord. -een specimen hoor
Enkel nog personeelszaken. Wil dat zeggen dat Nantes tenminste nog de post voor zijn rekening neemt?  Waarschijnlijk niet.
Arielle, de engel, de dame die voor allerhande post en voor de zeemansbrieven instond, werkt niet meer bij de Franse rederij. Wat nu?

'k Heb de kaart van de Perzische Golf en de Golf van Oman nog eens bekeken. Dat doe ik elke dag enkele minuten. Kwestie van het ingeprent te krijgen.
En wat-zien-ik vandaag : tussen alle gegevens over gevaarlijke zones (onbetrouwbare dieptes, visserijvloten, etc) staan er ook mijnvelden op.
"Mine Danger Area 1991, see notes" en "Dumping Grounds: Explosives".
Zo kan ik het ook. Hier wat mijnen opruimen en ze ginder gaan dumpen. Hebben wij mijndetectoren aan boord?
Of hangt er boven elke mijn een boei met een vlaggetje op? Voor wie dat wil weten : "see notes".

1999-01-04 ~ op anker, Fujayrah

Sinds gisteren staat de airco af. Elke cheng heeft daar zo zijn eigen kijk op en zijn eigen maatstaven voor. Cheng Venes (de nieuwe) gooit dus alles dicht
aan bakboordzijde. Niet alleen de koeling, maar ook de ventilatie op buitenlucht. Stuurboord heeft wél ventilatie op buitenlucht en de airco geeft nu zoveel
dat het om te bevriezen is in de mess. Aan bakboord mogen de patrijspoorten nu open, maar als het regent zitten we zonder verluchting, -was er een panne?
wegens geen ventilatie want de patrijspoorten moeten potdicht wanneer het regent. Vergelijk het met een autoraam. Door de vaart van het voertuig
trekt de regen naar binnen zelfs door een klein kiertje. Onder de ene patrijspoort staat de seat, die is met textiel bekleed en kan dus niet tegen water.
Onder de andere patrijspoort staat de transfo met een aantal aftakkingen, elektrische kunstgewrochten, dus lekkage in de cabine kunnen we niet hebben.

We liggen al een halve dag te lang op anker, niet vanwege problemen met de bunkering, maar door problemen met de radar. De radar is kapot.
Er moeten technici komen om hem te repareren want zonder radar mogen we hier achter de hoek de Perzische Golf niet binnen.
Door de straat van Hormuz wil dat zeggen. In feite mogen we geen millimeter meer varen.
In de straat van Hormuz is het zo druk als op de ring tijdens het spitsuur.

Vorige zondag (27/12) hebben we een tropische stortbui meegemaakt, met serieus krakende bliksem. Dat soort gekraak heb ik in 1982 op schip 07
ook eens gehoord en toen was de radar of een antenne van het radiostation geraakt, omdat die niet afstond.
Vorige zondagnacht dacht ik nog : als boven maar alles afstaat.
Ondertussen hadden we zelf genoeg omhanden, en daarbij, waarom zou een ervaren marco ... tenzij hij niet intijds verwittigd werd door de brug
dat er 'an electrical storm' op komst was. Natuurlijk klonk die bliksem dan vlakbij, hij was hier aan boord. Vlakbijer bestaat niet.
Gelukkig is een metalen schip een kooi van Faraday. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kooi_van_Faraday 

Samenvatting van die zondag (27/12) : het machien werd niet verwittigd dat de skylight dicht moest. Als LM niet wakker was geweest of
een lammetamme zou zijn die in zijn bed bleef liggen, dan was er waterschade geweest in het machien. Tot daar aan toe, dat is materiële schade.
MAAR: choff Fraco een de asp.off waren aan deck aan het werk en werden niet binnen geroepen toen de brug zag dat er storm op komst was.
De marco werd ook niet verwittigd en ... de radio-installaties bleven aan staan.
Het bliksemt.
De antennes en de bliksem maken contact => we hebben blikseminslag.
Choff Fraco en de asp.off zijn ongedeerd, maar dat mirakel is niet de verdienste van het beleid van capt PO. -die was eerder op cruise daar aan boord
Én : de radar is naar de bliksem.

Dat allemaal omdat capt PO het maar een regenbui achtte. Inschatting door een beroeps.
Hoe ging het in de Guidelines weer over Critical Conditions en Hazardous Situations? Er hadden twee doden kunnen zijn.
Of is het de eerste keer in 25 jaar dat hij in de tropen vaart?
Toen Fraco de dag daarop wat lacherig zei dat hij en de asp.off er 'middenin' hadden gestaan,
waren er in feite gevaarlijker dingen gebeurd dan LM en ik dachten.
En daarop hebben wij nog een volle week zonder radar gevaren ???
We liggen hier sinds zaterdag en vandaag pas komen die technici ???
Dat klopt toch allemaal niet ... 

De nieuwe choff heet Kram en hij heeft op schip 29 gevaren met capt PM en daarna ook met met capt PP-LM gevaren, Piet 'Hein'.
Zijn verhaal : PP-LM lost PM af en PM verwittigd hem de kluis van het schip niét dicht te doen maar op een kier te laten staan, want
wanneer ze dicht is rammelt de deur, belet een mens te slapen en er iets tussen steken gaat niet.
Bij dat soort deuren is het alles of niks.
PM monstert af, en vertrekt naar huis.
Enkele dagen later doet PP-LM die deur van de kluis per abuus toch dicht. 

Naar de Franse rederij in Nantes bellen voor de code wou hij niet doen -gezichtsverlies?- en hij kon nergens de code vinden die PM opgeschreven had.
De code was in de bovenste schuif tegen de bovenwand geplakt, maar dat wist PP-LM pas veel later.
In de States belt hij een specialist. Die komt niet aan boord, die bélt hem :
"Nee capt, ik kom niet aan boord, ik heb alle nodige gegevens hier, zei hij, zet u maar voor uw brandkast".
Hij begint cijfers en letters te dicteren, PP-LM voert de bewerkingen braafjes uit. "En nu trekken".
PP-LM trekt en de kluis gaat open.
Dat alles per telefoon? Bôf, ja.
Het agentschap in de States neemt contact op met de fabriek van de kluis. Als die fabriek in Tirol ligt en het schip in Jakkamakka,
dan gaat alles per telefoon. Een paar identificatienummers opgeven, en de fabriek geeft de code van de kluis. World Wide Service.
En als het nu eens niet een captain was maar een dief of een piraat? Oeps.

Om 17h anker óp, zei cheng Venes daarstraks. En ten laatste om middernacht, zei LM zojuist, want
we moeten ergens passeren met het hoogtij van 03h. Tiens, als we zonder lading (in ballast) hoogtij nodig hebben,
hoe moet het dan wanneer we geladen zijn en dieper in het water liggen? -mogelijk een andere route, een vaargeul

24-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

23-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-12-26 ~ op zee 

Onze cabine ligt aan de achterkant van het kasteel. Dat is al de vierde keer dat we niet meer aan de facing liggen. Voor het ogenblik is dat
geen ramp hoor, we varen west en hebben 's ochtends de morgenzon op ons hoofdkussen. Er zijn mensen die daar speciaal voor verbouwen,
groot gelijk. Ochtendgloren op het hoofdkussen loont de verbouwing.
Deze cabine heeft geen aparte slaapkamer, het is dus geen 'suite'. Dat heeft voor- en nadelen.
'k Kan direct vijf nadelen opnoemen, de voordelen ben ik nog aan het zoeken.

Vorige week donderdag zijn we nog rap naar de Bredabaan een lap stof van 3m gaan kopen in de fabriekswinkel, de Idé.
Zomaar een ingeving, voor het geval er geen gordijn aan de cabinedeur zou zijn, zo had ik toch een lap stof om zelf een gordijn te naaien.
Een gordijn is er, een groen. Maar een bedsprei is er niet. De lap stof kwam dus van pas.
En met de overschot heb ik het kussen van de zetel overtrokken. De kleuren kloppen nog ook.

1998-12-28 ~ op zee, ± Sri Lanka

LM heeft op sommige plaatsen roestplekken ontdekt die een diepte van 70mm hebben.
70mm roest komt overeen met 10mm oorspronkelijk materiaal. Als een staalplaat 15mm dik is, betekent het dat ze daar nu nog 5mm dik is.
Gelukkig was het niet in de romp. Maar het is hier wel bouwval.
Na het middageten zijn we een toerke aan deck gaan doen. Ook roest. Niet zo'n beetje links en rechts, maar veel en overal. 't Schip is een roestbak.
Gisterenavond had cheng Leu er genoeg van, van de sleet en heel de kapotte boel. Hij overwoog zo 't een en 't ander. Hij deed dat luidop en met veel woorden.
Wij zaten daar te koekeloeren. Het is allemaal juist & waar wat cheng Leu zegt, maar onderhand weten gans Polen, half België en heel het Filipijns archipel
dat dit schip OUD is, klaar voor de schroot. Enfin, weer ene die in zijn beroepsfierheid gefrustreerd raakt door het zuinig beleid van de rederij.
Deze keer gebruikte hij tenminste geen scheldwoorden zoals twee jaar geleden, toen hij ook zo'n crisis kreeg. Dat is al een verbetering.
Toen cheng Leu van tafel ging vroeg capt PO arglistig of we 's namiddags hadden zitten pintelieren met cheng Leu. Op een werkdag? Pintelieren? LM? 
Het is niet omdat PO er op vrijdag tussenuit knijpt met PvR om te gaan bordelen dat iederéén zo weinig werkethiek heeft hè.
Het feit dat hij die vraag stelt zegt meer over hem dan over ons. Zoals de waard is ...
En daarbij, cheng Leu zei allemaal zinnige dingen. Hij vertelde ze natuurlijk wat luid, en tegen de verkeerde personen. Da's alles.

De namiddag hebben LM en ik besteed aan verbouwingen in de cabine. De beddebak uitgebroken, uitgewassen en opnieuw gemonteerd.
Het bed was het laatste meubel dat nog moest gedaan worden. Gewoonlijk begin ik daarmee, maar deze matras was werkelijk te zwaar voor mij.
De andere meubelen waren al afgewassen en uitgewassen natuurlijk, in die plakboel konden we niet verder leven gedurende maanden.
Hij heeft de wereldontvanger voorzien van een buiten-antenneke en zo nog wat grote manoeuvres: kaderkes verhangen, 220V voor
onze leeslampjes doorgetrokken tot aan het bed, een van de rekjes boven het bureau verplaatst naar boven de commode.
Daarvoor heeft LM gaten geboord in de schotten. Dat wil wat zeggen over de staat van de cabine. Gewoonlijk doet hij dat niet, gaten boren in schotten.
Maar in de afgelopen 25 jaar hebben denkelijk al zijn voorgangers kapstokken en kaderkes verhangen. En telkens blijven dan lege gaten zichtbaar.
Deze schotten zien er ondertussen geperforeerd uit, dus stak het niet meer op een paar gaten.

Rond 23h schiet ik wakker: water. 'k Hoorde water lopen. Kletteren. We zaten midden in een tropische stortbui.
Middenin : de donderslagen volgden vlak na de bliksemflitsen. De bliksems waren geen streepjes in de verte, het was het flitslicht van Neptunus,
heel het schip werd er door verlicht. En de donder was geen gerommel in de verte, maar giga-gekraak. Vlakbij en luid.

Door de patrijspoort die we in de namiddag open gehad hadden om de antenne van de wereldontvanger te installeren, lekte water naar binnen.
LM had de patrijspoort nochtans goed dicht gevezen. Het rubber van de afdichting was verhard, aangevreten door de tijd. Vandaar die lek.
Vlak onder de patrijspoort staat de transfo met al onze nodige stekker. We hebben hem direct
verplaatst, in veiligheid gebracht. En ik heb het water opgekuist. We waren klaar en safe voor de rest nacht want LM heeft de vlindermoeren
verder dichtgedraaid met een stuk van zijn eigen gereedschap (Bahco, van bij Galler in Antwerpen).

"Ik ga beneden eens kijken of de skylight dicht is" zei LM. Een kwartierke later was hij weer boven, drijfnat.
De skylight is een paar m² open dak omdat de mecaniciens een paar m³ verse lucht kunnen gebruiken, om warmte te evacueren uit het machien.
De mecanicien van wacht kan vanuit de ERC (Engine Control Room) niet zien dat het regent en het gekraak van de donder hoort hij evenmin,
daar beneden in de buik van het schip. Hij weet dus niet dat het hoogtijd is om de skylight te gaan sluiten.
De stuurman van wacht op de brug kan een regenbui of stortbui wel zien aankomen, op de radar zelfs. Hij wordt verondersteld het machien te informeren.
Dat is hier niet gebeurd. Dat geeft te denken hè. LM vindt dat maar zozo.
Daarboven kunnen ze zwaar weer zelfs ontwijken, als er niet teveel trafiek is. Gewoon uitwijken en er rond varen.

1998-12-30 ~ op zee

Morgenavond is het barbecue op het achterdek. Er worden twee speenvarkens geroosterd. En we zullen ROND de regenbuien varen, wist capt PO
plots te beloven. Er is trouwens geen slecht weer meer op komst, dat weten ze nu al via dagelijkse meteo.
Gisteren ben ik in het pak cancelled charts gaan neuzen. Dat zijn de afgeschreven zeekaarten. Hier aan boord zijn er meer dan op de twee vorige schepen samen.
'k Heb nog maar een van de drie stapels kaarten doorgenomen. En wat zat daar zoal tussen : schatten op zolder.
Singapore en omgeving, in detail. De Perzische Golf, in zijn geheel. Die laatste hangt voor het ogenblik tegen het schot.
We moeten ergens in Irak gaan laden. Daarna gaan we lossen in Korea. Wanneer we de Golf van Oman weer uit zijn (onder de Perzische Golf)
hang ik de Indische Oceaan op, dan Singapore-&-omgeving en misschien vind ik de Chinese Zee ook nog.
Straks ga ik verder neuzen in de twee andere stapels.
In het groot heeft de Perzische Golf de vorm van een soort worm of rups, met sprieterige antennes en lelijke grijpkaken.
https://depositphotos.com/nl/157231214/stock-illustration-persian-gulf-region-political-map.html 
De kaart van Singapore en omgeving zal ook nog van pas komen. Na het lossen in Korea gaat het schip de droge dok in en het wordt Singapore,
dat is zo goed als zeker.

De droge dokken liggen in Jurong, het westelijk deel van het eiland. Het ligt wel een eind van de stad af. Maar met het openbaar vervoer is de stad
gemakkelijk te bereiken. We zullen tijd te over hebben om dat openbaar vervoer uit te pluizen, want we zijn daar voor een week of zes.
Mass Rapid Transportation : https://i.redd.it/i56bbnhb5g321.jpg  
Misschien acht, zei capt PO. De lijst van uit te voeren werken is nogal lang. Voor de meeste mensen zullen het zware weken worden.
Misschien is het gemakkelijker ineens een nieuw schip te bouwen, maar dan zaten we nu niet hier en straks in Singapore.

Het komt er op neer dat ik in februari volop de tijd zal hebben om op zoek te gaan naar CD-roms voor Steven zijn Playstation.
Heeft nog iemand iets nodig van Singapore? Gauw ulle boodschappenlijstjes e-mailen of faxen. Schrijven kan ook,
maar dan vóór 15/01/99 verzenden of uw boodschappen bereiken ons een maand te laat, en tegen dan zijn onze dollars op.
De Franse rederij stuurt maar één keer per maand de post door, als ik me goed herinner.

Mijn boodschappenlijst is bijna klaar. Bovenaan staat 'vulmiddel', om al de gaten in de schotten te dichten. En potgrond, zodat we al eens een pit
kunnen planten en daar dan een boompje over opzetten. Op het deck hierboven, het Captains Deck (klinkt chic hè) staat buiten een plantenbak
met radijsjes en spinazie. Groot hoor. Er moet een plexi-deksel opkomen, want de zaailingen zijn verpieterd door teveel wind, zei Fraco (choff).
En misschien teveel zout in de lucht, denk ik erbij. Dat zout slaat neer in de potaarde. -en door de stortregens, zaailingen zijn fragiel,
die houdt men toch een tijd binnen, in beschermde omstandigheden

De matrozen zijn al een dag of drie op een deck hier vlakbij roest aan het afbikken, chippen heet dat in Algemeen Scheepsengels.
dat wordt gedaan met een machientjes, chiphamers.
foto, Heavy Duty Needle Scalers : https://www.csunitec.com/surface-preparation/concrete-surface-preparation-tools/concrete-metal-scalers/needle-scalers  
De 'naalden' van zo'n machientje hameren in een zeer snelle opeenvolging op het metaal van het deck de roest weg.
In een stalen gebouw plant dat geluid zich voort alsof het niks is. En dat geluid veroorzaakt een BARSTENDE-KOP.
Ik weet niet waar kruipen om aan dat lawaai te ontsnappen. Ik krijg er een punthoofd van.

          De vorige twee schepen hebben we dat geluid niet zo vaak gehoord, dat waren gloednieuwe schepen, recht van de werf of pas in de vaart.
          Daar viel nog niet veel te chippen, ook al was het Koreaanse bouw. Hier is roest genoeg, dus de werkzaamheden zullen nog lang duren.
          Misschien tot in Korea. Dat is nog een volle maand.

Het geluid stopt op 15h. Het punthoofd blijft, ik voel me nog een uur of twee tureluurs.
En als ik er aan denk dat dit mogelijk nog weken zal duren, dan krijg ik nog meer hoofdpijn, van ellende.
Op de twee vorige schepen lag het schip's office aan de facing. Wanneer er achteraan al eens gechipt werd kon ik tijdelijk uitwijken naar daar.
Hier ligt het ship's office aan de achterkant van het kasteel, waar ze nu aan het chippen zijn. Dan kan ik al evengoed in de cabine blijven.
Stoppen met lamenteren, m! NU!

Over iets plezanter : in de workshop van het machien werkte de airco niet. Dat was al maanden zo. Misschien wel jaren.
Het was er levensgevaarlijk warm. 40°C, da's geen temperatuur om in te werken. LM heeft zich daar eens aangezet. Pijperijen uitgekuist onder andere.
Zondag heeft cheng Leu freon bij ingepompt en nu is het 28°C in hun atelierke. LM, de Mirakel Man? Weeral een kwestie van onderhoud, zei hij.
"Sebiet moeten we daar nog wérken om ons warm te houden" voegde hij er aan toe. Tja, da's ook ambetant natuurlijk.

Gisteren was er karaoke bij de Filipijnen. Ze waren zich aan het inwerken voor morgenavond. Uit nieuwsgierigheid steek ik mijn neus daar eens binnen
en wat-zien-ik : een plank vol boeken, een volle boekenplank. Halleluja! Een stuk of honderd. Genoeg voor vijf maanden.
Het eerste boek dat ik vastpak is toch wel geschreven door mijn vlam zeker : James Michener. https://nl.wikipedia.org/wiki/James_A._Michener 
Achterin het boek staat een fotooke van hem, maar het is te klein om boven het bed te hangen. Geboren in 1907 staat er bij.
Hááá! Daarméé schrijft hij zo'n goeie boeken, hij heeft al jaren geoefend!

22-06-2020 om 10:39 geschreven door maart

1998-12-24 ~ op zee

We zijn op weg naar de Emiraten. We varen, eindelijk.
Wat een gek oud schip. Het is wel iets anders dan de zielloze nieuwbouw van de laatste jaren hoor.

Deze voormiddag ben ik in de laundry (een omgebouwde cabine, stel u voor) de wasmachines wat aan het afkuisen met mijn vileda,
de marco (marconist) komt binnen gewandeld en gooit een gebruikt theezakje in de vuilbak. Daarvoor komt hij van zijn cabine, drie deuren verder, om
in de vuilbak van de laundry een theezakje weg te gooien. Echt zoals een excentrieke marco betaamt. Misschien mag zijn vuilbak niet vuil worden?
Hij ziet me bezig met mijn vileda, knikt goedkeurend : "Doing a good job".
Direct en schaamteloos heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem een pakje sigaretten te leen te vragen. En dat heb ik gekregen.

We hebben dus een marconist met een radiostation, zoals op de oude schepen. Dit is een oud schip en de communicatietoestellen zijn onder de hoede
en worden bediend en vertroeteld door een R/O, een Radio Officer, een echte. Tot in februari, dan gaan we in droge dok en dan komt er nieuwe apparatuur.
Op de brug deze keer. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS De marco krijgt de tijd om de stuurlieden daarin wegwijs te maken en vliegt dan naar huis.
Zijn station wordt waarschijnlijk een berghok, zoals op andere schepen.

Sigaretten zaten nog achter slot en douanezegel, omdat we in territoriale wateren op anker lagen. Van Zaventem heb ik sigaretten slechts
enkele pakjes meegebracht want in Singapore moogt ge geen ganse farde meer bijhebben. Morgen gaat de zegel van de locker af want
we zijn nu buiten de territoriale wateren van Singapore en mogen ons weer te pletter paffen. Morgen is in feite nu al, 01h20.
'k Zal maar gaan slapen of ik kan er straks niet uit.

1998-12-25 ~ op zee

Het kerstfeest was 'af'. Cheng Leu haalde herinneringen op aan het nieuwjaarsfeest van twee jaar geleden aan boord van schip 27, aan de verkleedpartij
van de Filipijnen, waarbij hij, LM & ik de jury vormden voor de competitie van het mooiste kostuum. De naam van die kok is een paar keer gevallen,
eigenlijk is kok een groot woord voor die nutritionele gijzelaar, die voeding- en voedselvandaal. -tekst 218, en daar staat maar één situatie van de vele 

In de namiddag had LM temperaturen van 50°C meegemaakt. Uitputtend en vooral gevaarlijk. Daar komt bij dat we nog niet helemaal aangepast zijn aan
het tijdsverschil. Daardoor is LM gisteren tamelijk vroeg uit het gezelschap verdwenen om te gaan slapen. Het is nu 20h en vandaag slaapt hij alweer.
Jetlag, nog een dag of twee, schat ik.
In feite voelt het vreemd aan, een feest met mensen die men amper kent. Voor mij leek het meer op een receptie dan op een feest.
We hadden geen nog verbondenheid met de groep. -en die is er niet gekomen, zéér vreemde situatie, we bleven op onszelf aangewezen
Dat verplicht vieren bezorgt ons zelden een feestelijk gevoel en LM en ik hebben voor het ogenblik zo al weinig reden om ons feestelijk te voelen.
Maar het was 'af'. Het keukendepartement had er zijn ziel in gelegd en dat was er aan te zien. 't Zijn vakmensen, professionals.
Deze Filipijnen zijn van een ander agentschap dan de Filipijnen van schip 27-28-29.
Dit agentschap hanteert duidelijk andere maatstaven en dat is te merken, dat is er aan te zien. De koks (twee) dragen keukenkledij zoals de
toen de Belgische koks onder het Prado-bewind bij CMB. En de stewards zijn ook gekleed in pied-de -poule pantalon en witte T-shirt.
Mooi hoor. Soms doet het hier wat denken aan schip 12.
In het machien doet het eerder denken aan het vermaledijde schip 25, zei LM.
Dezelfde 'laat maar waaien' houding, de 'who cares' mentaliteit, hoewel er voldoende waarschuwingen uithangen over de noodzaak van orde en netheid
met het oog op brandveiligheid. En in duidelijk Engels. "Dit is geen machien waar een mecanicien eer van haalt" zei LM. En ik kan hem daar niet helpen.
LM weet nu al dat vier maanden hier aan boord meer dan genoeg zullen zijn. Mogelijk zijn we dan eind april thuis ipv eind mei.
Hij spreekt nu al over en ander schip, een nieuwbouw uit Korea, komt 15/01 in de vaart. Ava is thuis tot februari, zo gaat dat bij nieuwbouw & werven.
Ze verjaart vandaag, ze is kerstekind.

Gewoonlijk ben ik al blij dat ik aan boord van een schip ben en niet in Antwerpen zit te koekeloeren (mijn thuis is waar LM is) maar dit schip
heeft een kweeniwa méér. Ik ben hier graag, écht graag. En dat wist ik al van de tweede dag. Zo zijn er maar een paar schepen geweest.
Toen ik nog als stewardess vaarde een stuk of vier. En dat is het dan.
Dat het hier voor LM absoluut niet meevalt, dit machien, is godgeklaagd. En dan nog met Leuke Leu als cheng!
De voorbije vier dagen heeft LM hem al 27 keer of meer dezelfde verhalen horen vertellen.
Enfin, aan die gast ga ik geen inkt en papier meer besteden/verspillen, het is allemaal al eens beschreven geweest twee jaar geleden
(schip 29) en hij is niet veel veranderd. -geen millimeter geëvolueerd, opnieuw klaagzangen ipv daadkracht, niet opgewassen tegen de job
de volgende haven, ergens in de Emiraten, en komt de vaste cheng terug, de titularis. Zijn naam ken ik nog niet.

De Franse rederij heeft hier geen computer voorzien in de cabine, en per logisch gevolg ook geen printer.
Niks Toshiba, niks Hewlett-Packard: LM zijn werkboek moet dus niet op diskette afgegeven worden, hoe minder computerwerk hoe liever
voor cheng Leuke Leu. -in twee jaar tijd nog geen millimeter geëvolueerd, zei ik dus
Maar voor mij is het een bezigheid die wegvalt. Jammer, want ik doe heel graag LM zijn schrijfwerk, omdat het hem kan ontlasten.
Het bespaart hem ook tijd als ik het doe. Dit werkboek is een groot schrift, de gedane jobs worden met de hand ingeschreven.
Dat kan ik niet in zijn plaats doen, want dan zien ze het verschil in handschrift. -en in geval van fouten is er geen delete bij handschrift
"We gaan daar iets op vinden" zei LM zojuist. Goed. -het is toch op diskette gekomen, maar dan voor eigen gebruik

De aspirant stuurman heeft een Russische voornaam en een Vlaamse familienaam. Met al die Polen aan boord staan er wel meer
Slavische voornamen op de bemanningslijst. Maar de combinatie van een Slavische voornaam en een Vlaamse familienaam springt in het oog.
Is zijn moeder van Slavische afkomst? Een andere mogelijke verklaring: gezien zijn geboortejaar is zijn moeder ongeveer onze leeftijd,
is hij genoemd naar een personage uit The Men from U.N.C.L.E.? https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Man_from_U.N.C.L.E. 
'k Heb hem dat gisteren gevraagd en het is zo.
Wat heeft die jongen geluk dat zijn moeder niet op het ander personage uit de serie vlamde want dan had hij nu als voornaam Napoleon.
En hij lijkt helemaal niet op die kleine donkerharige geblokte Corsicaan, hij is een lange smalle blonde met blauwe ogen.

In het machien zijn ze met 14 man, 't grootste departement van 't schip.
In '86 heb ik tot een struiser departement behoord, 26 man sterk voor keuken, zaal en onderhoud. (schip 12 was dat, de laatste Villeboot)
Mijn neus krult nu nog van misplaatst fierement. -26 mensen, dat is op zich al het aantal om een schip te bemannen
Het was een mixed-cargo schip met ook ± 80 passagiers, vandaar. 'k Krijg er soms nog de kripse van, van passagiers.

De mecaniciens lopen zeewachten in het machien -ja, waar anders?- elk samen met een oiler, zoals 25 jaar geleden.
Zo doen de stuurlieden al eeuwen op de brug, samen met een matroos.
De zeewachten:
twaalf-vier  is 00h-04h en 12h-16h
vier-acht    is 04h-08h en 16h-20h
acht-twaalf is 08h-12h en 20h-24h.
En daarmee is de dag rond.

Dit machien is nooit, maar dan ook nooit onbemand zoals 's avonds en 's nachts gebruikelijk is op andere schepen.
De nodige alarmsystemen zijn er niet of zijn in panne. Wanneer een machien op unmanned staat -onbemand- loopt de mecanicien 'stille' wacht.
Hij moet dan niet in het machien blijven maar kan vrij circuleren, zolang hij maar binnen gehoorafstand van de alarmkastjes in het kasteel blijft.
Zo'n een alarmpaneel is een luide bieper en zit vast in de schotten op alle openbare plaatsen en ook in de cabines van de mecaniciens.
Navenant wie van stille wacht is wordt het wordt het alarm doorgeschakeld naar de cabine in kwestie. Van zodra de mecanicien het alarm
'accepteert' stoppen alle biepers en rept hij zich naar beneden. Niet haastig, wel met bekwame spoed.
Hier aan boord is dus niks stille wacht. Vandaar die drie oilers en twee (2!) vierdes, en zo nog wat volk. 14 man in het totaal.
LM is dagman en loopt gelukkig geen wacht, zoals ook de 1^ste stuur (de choff) dagman is en geen wacht loopt.

De 1^ste stuur (choff) is Fraco. De naam zei me iets en de mens kwam me vaag bekend voor. Misschien ooit eens gezien in of rond
de Pool der Zeelieden, daar in hetzelfde cafeetje gezeten ... Maar niet mee gevaren, dat zou ik me toch wel herinneren zeker!
Gisteren vroeg hij me of ik niet degene was die de proefreis van schip X meegedaan had. -dat schip staat niet in mijn zeevaartboek,
omdat ik daar als 'shore gang' aan boord was, niet als bemanningslid, niet als zeevarend personeel maar als versterking
'k Sloeg bijna achterover. Wat een geheugen heeft die gast! Nu herinner ik mij ook van waar ik hem ken, natuurlijk.
Maar toch, het waren maar zes dagen en het is tien jaar geleden. Die proefreis zal voor hem, meer dan voor mij,
een memorabele gebeurtenis geweest zijn. Hij is nadien gedurende jaren vaste choff op dat schip geweest. En het was Belgische bouw.
Cheng Vander en Ava zijn er ook ± 8 jaren 'vast' geweest. Ava sprak vaak over dat schip, met een beetje nostalgie. Het schip is verkocht.
Weer een hoofdstuk dat afgesloten is. -8 jaar telkens weer naar hetzelfde schip, ik mag er niet aan denken

Vorige dinsdag, 22/12 was dat, zitten we 's avonds met maar drie mensen aan tafel. RY, 2^de mec & voorganger van LM, en dan wij twee.
Inspecteur PvR en capt PO waren aan de wal, cheng Leu had al gegeten of had andere dingen te doen en choff Fraco was ook nergens te zien.
Als voorgerecht was er maïskolf in een botersausje. En de maïskolf was boterzacht ook. 'k Zit die lekker af te kluiven en ineens voel ik iets hards.
Tiens, één hard zaadje in heel die malse kolf ? Wat gek.
'k Leg dat hard ding diskreet op de rand van mijn bord en kluif verder. Lekker.
Wanneer ik klaar ben en de steward de borden afgeruimd heeft, merk ik ineens dat ik een tand kwijt ben. Niet een tand van de tandarts maar een van
mijn hoogstpersoonlijke bloedeigen tanden. Linker hoektand bovenaan. Gewoon afgebroken tot iets boven het tandvlees. Op een zachte maïskolf.
Heel efkes dacht ik toch dat het een kunsttand was die afgebroken was. Ikke naar de pantry, in de vuilnisbak gaan zoeken. De twee stewards
hielpen bereidwillig mee, met de blote hand in de vuilbak rommelen, op zoek naar een stukje tand.

          Dat klinkt viezer dan het is hoor. De vuilnisbak van de pantry wordt 's morgens aan het begin van de gedag geleegd en uitgespoeld,
          de rommel van de nacht gaat er uit. En zo na elke service. Wat er in die vuilbak ligt is dus 'vers' vuil, nooit ouder dan enkele uren.

Toen pas viel mijn cent dat kunststof niet zomaar afbreekt, daar is meer voor nodig dan een maïskolf. Slijten en afbreken doen eigen tanden eerst.
Gelukkig zat er geen zenuw meer in, een 'rage de dent' staat me niet te wachten. En in de Emiraten (Perzische golf) ga ik liever niet naar de tandarts.
'k Zal wel op mijn sjiek bijten tot eind april of eind mei.
De tandarts had me gezegd dat die tand nog enkele jaren meekon. Die jaren zijn dus om. Chetver.
Heel mijn façade naar de bom. Nu ja, façade ...

21-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-12-22 ~ aan de boei, Singapore

Deze morgen bracht capt PO in hoogsteigen persoon een fax van WdL&Co. Toen ik de bladindeling en opmaak bekeek verslikte ik mij in mijn koffie,
maar daarover hebben we het later nog wel. -de fax was opgesteld als een gewone brief, dan lopen de verzendtijd en -kosten op natuurlijk.
Eerst moet deze brief af want vanavond vertrekt de vorige 2^de mec, ene Mr RY, geboren in Iran en woonachtig te Deurne.
Hij neemt dit schrijfsel mee.

De vlucht heeft in totaal 13hrs geduurd. Dat is te overleven. Vooral wanneer een gewone sterveling mag vliegen met Singapore Airlines,
al is het dan in economy class. Singapore Airlines heeft enkele jaren geleden een prijs gewonnen voor service en die reputatie houden ze hoog.

         Zo droegen alle hostessen hetzelfde parfum, als elfjes die aan het werk waren in eenzelfde wolk :
         "White Linen (1978) is een moderne klassieker van Estée Lauder. De geur doet denken aan gewassen frisse lakens en wilde bloemen
         in de berm. Vers gemaaid gras en de zuiverheid van wit in de zon, dat is wat deze geur wil uitstralen. Mandarijn, sinaasappelbloesem,
         Bulgaarse roos, viooltjes, jasmijn, amber, muskus en gouden bloesem maken dit parfum geschikt voor de jonge, frisse en vrolijke vrouw
         die nieuwsgierig is naar de wereld." van 't Net 

Waar we nu last van hebben is het tijdverschil: honger en moe wanneer er moet gewerkt worden en geen eetlust of slaap wanneer er mag
gegeten en  geslapen worden. Verder de klassieke bijverschijnselen, algemene sufheid: spierpijn in de schouders, traag, moeilijk concentreren,
versprekingen, tyfpouten ... binnen een dag of vijf zou het moeten over zijn. Vooral dat laatste.

Op Changi-Airport werden we overal doorgeloodst door iemand van een Meeting-Agency.
Dat zijn mensen die zorgen dat een versufte reiziger niet verdwaalt en ergens in de luchthaven strandt.
Dat was puik en fijn, iets om dankbaar voor te zijn, en het ging vooral snel. Wat zo'n uniformpje al kan doen!
In de luchthaven was airco, buiten was het 29°C. En wij kwamen van Belgische decembertemperaturen.
De chauffeur van het agentschap voerde ons naar het hotel, en potdorie nog niet gelijk hetwelk: Orchard Hotel op Orchard Road, denkelijk
een zesendertig sterren hotel. Iets minder had ook gemogen, maar voor de plaatselijke jeugdherberg zijn we al wat te oud. -toen 46j
Maar er is toch een Zeemanshuis in elke haven? -en er moest toch bespaard worden, onkosten drukken ... hallo rederij?

Singapore is een groene stad. Elke middenberm, elke zijberm is beplant -the Garden City noemt de stad zich- brugpijlers zijn bekleed met
klimgroen en de brugrelingen hangen vol bloemen. Op elke cm² planten ze wel een spriet van het een of ander. Er is veel ademlucht.
De kijklucht begint pas boven de daken. Nu is dat overal wel zo, maar hier bevinden de daken zich op 60 m en hoger van de grond.
Wij logeerden op het 17^de en hadden van uit het raam een streepje vergezicht, tussen twee andere buildings door.
De zon schijnt hier voor iedereen. Dus kopen de gegoeden een appartement aan de schaduwzijde van een gebouw. 
Dat gegoede is ook te zien aan de aankleding van de terrassen.

Het ontbijt zaterdagmorgen was een feest. Bij het verlaten van de kamer vonden we een krant aan de klink hangen. Service hè.
We zaten wel in de 'Harvest Club' da's een afdeling van het hotel waar ze zo wat meer eieren onder de gasten leggen. De rederij krijgt de factuur.
De ontbijtzaal, in een andere vleugel van het gebouw, op het 18^de en dus niet beneden waar het oor van de vermoeide reiziger een vaag
geluid van bedrijvigheid zou kunnen opvangen, was helemaal afgestemd op zakenlui die in stilte hun krant willen lezen alvorens ze aan
weer een drukke dag moeten beginnen. Er was geen muziek, de airco dierf amper zoemen en een uitzicht om stil van te worden. Wat mooi uitkwam,
het was er muisikaal stil. Zalig rustig. LM & ik waren de enigen aan tafel.

De avond tevoren waren we uit nieuwsgierigheid eens naar de branduitgang gaan kijken.
Hola, daar zaten we ineens in de coulissen, dat was de achterkant van het decor. Onbekleed beton, want het is een brandtrap.
En stof van jaren, want wie onderhoudt er nu een brandtrap. Het was een beetje een thriller-decor.
En van het 17^de recht naar beneden kijken moet ik niet meer doen.
Die trapzaal wordt bewoond door hagedissen. Zij houden de kruipende en vliegende insectenbevolking
binnen de perken en buiten het verblijfsgedeelte. Zeg nooit 'beest' tegen een nuttig hagedisje. Ze waren groen met rood, persies een uniformpje.
Misschien worden ze bij het hotelpersoneel gerekend, gezondheidsmedewerkers of zo.

Zaterdag om 10h30 stip was de chauffeur er. Hij bracht ons naar de pier waar we een bootje moesten nemen naar het schip.
Aan de pier zou ik een stapel zichtkaartjes kopen, dat heb ik in '96 ook gedaan toen ik naar schip 27 ging. -de Clifford Pier, in de binnenstad
Jámáár, hij bracht ons naar de Jurong-pier, het oostelijk deel van het eiland, daar waar scheepswerven zijn, het industriegebied.
En op Jurong is geen ene zichtkaart te vinden, dat wist ik al van vroeger. Misschien was dat ondertussen veranderd,
misschien waren er nu wel zichtkaarten te koop. Ik vraag dat efkes aan Mr Dave, iemand van het agentschap die ook naar het schip moest.
Hij antwoordde dat ik ze op de luchthaven had moeten kopen.
Ik zei dat ik er op de luchthaven geen gezien had en dat we daar op de chauffeur van het agentschap moesten wachten, beschikbaar blijven.
Wat zou ik daar dan gaan avonturen op zoek naar zichtkaarten.
Dat ik ze in het hotel had moeten kopen ... het vent heeft duidelijk geen kijk op het corridor waarin iemand die aanmonstert zich bevindt.
En mijn vraag was niet wat ik had gemoeten, mijn vraag was of er nog iets kon.
We hebben dus geen zichtkaarten van de wereldberoemde orchideeëntuin (sorry), noch van de wereldberoemde rest.

Aan boord van het bootje instrueerde hij mij de valiezen binnen te zetten. (*) Zelf verroerde hij geen vin, ik evenmin want het was kalm weer.
En de step was me te hoog en LM was kapot van vermoeienis, die liet ik met rust. Hij moest straks werken.
Krijgen die mensen een kick als ze blanke medammekes rond commanderen? Ik kan beter water lezen dan hij, dus binnenzetten was niet nodig.
Hij trok een verongelijkt mondje.
Na ± 20 minuten varen kwam het schip in zicht. Het lag al aan de boei, bijna klaar om te beginnen met lossen. 'k Heb foto's gemaakt.
Nu hebben we de ganse opstelling eens gezien van op het water ipv daarboven aan boord. Van op het water lijkt het persies veel minder gedoe.

Van dat boottochtje hebben we een zonneslag overgehouden, hoewel we de zon geen seconde voelen branden hebben.
De bries hield de warmte van ons lijf natuurlijk.
De inspecteur was ook aan boord van het bootje. Ene PvR. Hij was ook druk aan het fotograferen. Hij is Belg en is gezonden door de rederij in Antwerpen.
Er werken ook Belgen bij de Franse rederij in Nantes, maar wat ik bedoel is dat dit schip onder Nantes valt maar dat PvR gestuurd is door Antwerpen.
Vooruit dan maar. -met PvR hebben we aan boord nog zeer eigenaardige situaties meegemaakt

Het schip lag diep in het water, zo stil als een rotsblok, hoewel er tamelijk veel zwel stond, maar het waren zeer regelmatige bewegingen.
Het bootje ploegde zich met zware motorgeluiden naar het schip.
Overstappen van het bootje op de gangway was zoiets als een stuntstukje uit Ushuaia, maar dan niet voor de sport. Tussen bootje en schip veranderden
de betrouwbare waterbergen en -dalen van de zwel (de deining) in een kolkende en hossende watermassa, het bootje werd een paar keer
tegen de gangway gesmeten en de gangway knalde dan telkens tegen de scheepsromp. -water (vloeistof) laat zich niet samendrukken, vandaar dat kolken
'Vingers binnenboord van de gangway houden!' herinnerde ik mij ineens. LM heeft al zijn vingers nog en PvR ook. -en ik ook
De bagage was al met touw aan boord gehesen. Bij de laatste valies stonden we daar aan deck van : ziezo, we zijn er geraakt, zonder brokken
en zonder verlies van plunje. Dwz, zonder dat daarboven nog ergens bagage rondvliegt of hier beneden ronddobbert. Missie volbracht.
Terwijl het nog moest beginnen.

Stilte alom.
Ineens viel het op hoe heet het is op zo'n stalen oppervlak. En hoe zwaar de valiezen wel zijn in die hitte, van aan de gangway tot aan het kasteel.
En dat het eigenlijk nog moest beginnen, dat het feitelijk nu al stond te beginnen. Dat het dus al begonnen was. Rug strekken alvorens te bukken.
We hebben de valiezen naar het kasteel gereden voordat de wieltjes tegen het deck smolten. Daarbij hebben we hulp gekregen van twee matrozen.
Zeelieden weten wél wat het is, jetlag, reislamlendigheid, plotse klimaatwisseling en alle andere fysieke ellende die maakt dat een helpende hand
met een vermoeide glimlach en in alle dank aanvaard wordt. (*) Take that, Meneerke Dave!

PvR had ons verteld dat het schip van '76 is, dus 24j oud en geen 19 zoals ze ons in Antwerpen gezegd hadden. Niet dat het nog op vijf jaar steekt.
LM heeft zo al een en ander vernomen. Zo'n oud schip pollueert gelijk zot en zou feitelijk om die reden alleen al uit de vaart moeten genomen worden.
Onbegrijpelijk dat het volgens de internationale conventies nog mag varen, zei cheng Leu. (Leuke Leu kennen we nog van in '96, op schip 27 of 28,
hij verving toen cheng LdG). LM heeft zo al het een en ander gezien ook, daar beneden in het machien. Daarover later meer.

In de dagen voor ons vertrek was het een tamelijk hectisch gedoe. Tussendoor heb ik toch de tijd gevonden om enkele keren weg te dromen,
om mij aan een voorstelling te wagen van een schip uit de jaren '70. De glans van het nieuwe zou vervangen zijn door het patina van zorgzaam
en liefdevol onderhoud. Het gebrek aan modern comfort zou goedgemaakt worden door de aanwezigheid van stevige materialen:
echt hout ipv formica, echt koper ipv blik, echte inox ipv Koreaanse nep die roest ...
Patina?
Het enige dat hier patina heeft zijn mijn herinneringen aan de '70s. De rest hier plakt aaneen of rot weg door gebrek aan onderhoud.

Verder is er modern comfort : een lift.
De dynastie in Antwerpen stond toen nog niet aan het hoofd van de rederij om in goedkope loonlanden goedkope schepen te laten bouwen.
Zodoende is hier een lift. En hij werkt. Niet zoals in '94-'95 aan boord van het vermaledijde schip 25, daar was ook een lift maar
de rederij in Antwerpen liet geen wisselstukken komen, dus werkte de lift daar niet.
De badkamer is ruim. Veel beter dan de Koreaanse bouwsels waar de douche de afmetingen heeft van een kattenbak.
Met een thermostatische kraan in de douche. Die is er duidelijk achteraf bijgezet, maar ze is er toch.
En in de pantry staat een microgolfoventje. En de stewards beschikken over vaatwassers die werken! Modern comfort genoeg.

Stevige materialen zijn er ook. De kasten, het bed en de schuiven er onder zijn in echt en massief hout.
Natuurlijk is de glans van het nieuw er af, maar waar is het patina dat in de plaats zou komen? Het enige wat ik zie is sleet
tot op de grens van het verval ... niks zorgvuldig onderhoud. En 'liefdevol' dan ook nog? Misschien had ik de laatste dagen voor vertrek
wat weinig geslapen.
Cosmetisch onderhoud, dat wel. Zoals vloerwas bovenop het stof, de kruimels en de haren. Glans, jawel. Door de glans van de vloerwas ziet men
dubbel zo goed wat hier op de vloerbedekking werd vastgelegd ter bewaring voor het nageslacht.

Hetgeen LM de afgelopen twee dagen al verteld heeft over het machien raakt niet meer op dit blad.
Dat komt in volgende brieven. Zet u maar al schrap.

Ow, dit was ik bijna vergeten. Toen we begin oktober onze kop eens gingen laten zien op de rederij in Antwerpen, had de chef zeevarend personeel
dit schip voor ons in petto. Toen hij zei hoe oud het schip was vroeg ik direct : "Is dat al 220V of nog 110?" Hij wist het niet.
Ik nu wel. Het is hier 110V. Er staat 1( één) transfooke voor 300 watt in de cabine. Ons koffiemachientje is al 500 watt in zijn eentje.
Nu is het gekke, die 100V komt niet omdat het zo'n oud schip is, maar omdat het Japanse makelij is.
Onze stekker passen niet in Japanse stopcontacten ookni. Gelukkig hebben we een tussenstuk bij.
Voorts is er nog een mouw aan te passen. Het is óf computeren, óf koffie maken, óf muziek opzetten en niet meer alles tegelijk zoals op vorige schepen.
Dat gaat trager, maar misschien is dat niet erg. Rustiger en zo.
Erger vind ik dat alle stopcontacten en de schotten en de meubelen plakken van de teer en de nicotine, met daarin vastgeplakt een laag stofpluizen
en krummeldingen van een aantal jaren. Geen wonder dat de kakkerlakken hier tot op de verdiepingen zitten.

Eind november / begin december is Toho (van vorig schip) thuis langs geweest om ons een aantal dubbels van foto's te brengen. Hij moest in Antwerpen
zijn om te monsteren op een of ander schip. Hij had vernomen dat dat schip op 110V staat. Niet omdat de personeelschef hem dat gezegd had, maar
toevallig viavia was hij dat aan de weet gekomen. En LM heeft hem dan uitgelegd welke transfo hij dan best zou kopen.
We hebben het dus over 110V en tranfo's gehad, twee keer tijdens eenzelfde verlof. Een voorteken?

Voilà: het is 15h LT, dus 08h BT en ik krijg mijne klop. -jetlag- LM zal er nu ook wel van weten. We houden het zo'n beetje bij van mekaar.
Wie het eerst van zijn jetlag af is geeft een kusje aan de andere. Dat troost.
Mijn ogen vallen toe, mijn oren suizen en mijn hersenen kabbelen zachtjes. Slapen zou helpen, maar dan lig ik vannacht weer wakker.
'k Ga ermee ophouden voor ik helemáál van slag geraak.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Jetlag

19-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-09-14 ~ op zee 

Geachte Landbewoners, hier een woordje van de Waterbewoners. -had ik hier 9 dagen niet geschreven?, da's gek
Zo rond de 21^ste zouden we afmonsteren. In Tenerife begot! We gaan ons daar tegen de stroom overwinteraars in een weg wringen naar een vliegtuig.
Geen Spaans nodig, zelfs de immigratie spreekt al een woordeke Belgisch. Antwerps, bien sur.
Drie dagen later zou het schip in Huelva toekomen, op het vasteland, Spaans grondgebied, maar zoveel geluk is ons waarschijnlijk niet gegund.
Dit koppel pechvogels monstert af in Tenerife. Wedden?
Huelva? Vergéét het. Hoop er maar niet op.
Huelva, op drie dagen na gaan we dat missen. Nu moeten we gaan krieuwelen tussen de overwinteraars op Tenerife. Adios Huelva!

          Wanneer zwaait LM af, vroeg Ma in haar laatste brief. -het is afmonsteren niet afzwaaien, na 20j vaart onthield ze dat nóg niet ...
          Hij is vanzeleve niet aangezwaaid, wat zou hij dan afzwaaien. -vrijstelling door koopvaardij => wel altijd opvorderbaar
          Schrijf dat eens, zei hij.
          Doe ik, zei ik.

Wat is er de voorbije week zo al aan meldenswaardig gebeurd. Eens kijken. Laatst geschreven op 05/09 en dat ging over het gedoe met de item-nrs.  
Van gedoe gesproken. Ik vraag me af waarom ik daar zoveel papier en inkt aan besteed heb. Om het zelf te onthouden, voor een volgend schip.
De voorbije negen dagen nu: op drift voor de kust van Cameroon, laden, een dagje varen naar Pennington in Nigeria en daar hadden we gedurende
twee dagen een ploeg zwaar goud bebrilde soortgenoten aan boord. Gouden brillen geven aan dat zijn kunnen lezen.

Voor de kust van Cameroon had Almoite een reuzevis gevangen. Ze hebben (met toestemming van de brug) de gangway naar beneden gelaten om
de vis te gaan halen. Anders zou de lijn gebroken zijn. Het beest weegt bijna 20 kg. De naam van de vis ben ik al weer kwijt. Hij is lang en breed.
Van de vis heb ik een foto en Almoite draagt nu de titel 'King of Fishing'. Eigenlijk is het 'King op Pishing' want de meeste Filipijnen
krijgen de F niet uitgesproken en vervangen de F door een P. Zo zijn zij geen Filipino's maar Pilipino's. Het is dus pish, en coppee, en chiep ...
Als ze een paar keer na mekaar naar Phika roepen (hij is chieF oFFicer) dan klinkt het 'Chiep! Chiep! Chiep!' Als een klad kuikens.

We hadden al 'King of Rock & Roll', da's Benzjie, de kok, en nu ook King of Fishing, da's Almoite. Deze mens verdient de titel van Groot Genoegen.
Ofwel is het een pose, ofwel is hij geboren om te leven. Deze gast kan gewoon zijn leute niet op. Mogelijk is het chronische levensvreugde.

Drie dagen geleden hadden we in Pennington, Nigeria een hoop Nigerianen aan boord voor een dag of twee. Zowel binnen als aan deck.
Een van die mannen aan deck heeft een barracuda van ongeveer anderhalve meter boven gehaald. Ze hadden hun eigen visgerei bij en
dat is iets zwaarder gerief dan het visgerei van de mensen aan boord. Vlak achter de haak hangt een stuk ketting,
dat belet grote vissen met scherpe tanden (roofvissen) de lijn over te bijten.
De barracuda lag dood te bloeden op een gloeiend heet deck. Daarvan heb ik geen foto, de rolletjes waren op.
Ava zal ons een foto opsturen.
De vodden vol bloed heeft ze uit beeld geduwd. Die zou ik juist laten liggen hebben waar ze lagen, naast de kop van de vis.
Op de buik gaan liggen en die pas-dooie ogen in beeld brengen, zeg ik. En de stroom bloed die niet te zien is vanaf de propere staart moet ook in beeld.
'k Zag direct drie of vier invalshoeken ... de beste foto's passeren wanneer een mens staat te koekeloeren zonder filmrolletje.
Anderhalve meter, dat is geen dood visje, dat is een kadaver. En zo mag het ook in beeld gebracht worden.

          Wiki zegt : 'De barracuda is gemiddeld 1,4 meter, maar kan een lengte bereiken van twee meter en een gewicht van 50 kilogram.
          Het lichaam van de vis heeft een langgerekte vorm. De grote kop heeft een bek met krachtige kaken, die zijn bezet met messcherpe tanden.'
          Vandaar dat stuk ketting hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_barracuda

23h30: nog een beetje verder schrijven.
Ons eigen huisnummer ken ik zo onderhand al wel. Hier worden tamelijk druk adressen uitgewisseld. We gaan afmonsteren newaar.
En er zouden foto's opgestuurd worden. Postnummers ken ik vele minder dan de satellietnummers om te faxen. 'k Moet begot ons eigen postnummer
gaan opzoeken want ik onthou het nog altijd niet. LM kent ons postnummer uit het hoofd 'omdat het zo'n gemakkelijke nummer is'.
En ik heb het ergens opgeschreven maar ik vind het niet meer, omdat het zo gemakkelijk is, LM zijn geheugen voor cijfers.

1998-09-15 ~ op zee

Gisteren komt Ava hier binnen met een rolletje film voor mij. (200 ISO) Dat was ze gaan aflutsen bij Piet 'Hein'. Hoe ze dat ingekleed heeft weet ik niet
maar ze heeft een rolletje los gekregen, eigendom van en werkmateriaal voor het schip. Ava is met natuurlijke talenten efkes gaan bedelen bij het
hoogste gezag. Voor mij. 'k Wist niet meer wat zeggen, 'k was er puur van aangedaan. Dan heb ik van haar een 400 ISO overgekocht en heeft zij de 200 ISO
gehouden, maar haar bedoeling blijft dezelfde : ze stond hier met een filmrolletje voor mij! -en ik herinner mij dat moment nu ineens 
Ze is een beetje bon-chic-bon-genre en dat soort dames bedelt in feite niet,
dat soort dames krijgt nogal snel iets gedaan. Dat soort dames brengt dingen voor mekaar. Fijn van haar. Chic.

Sinds gisteren ben ik aan de grote kuis begonnen, kwestie van het terrein achter te laten zoals de huisbaas het ons verhuurd heeft.
Neenee, het is eerder : zodat de steward deze cabine kan overnemen met een droge vod (omdat de kranen al blinken, vaneigens)
en met een plumeauke, om de verdeling van het stof te reorganiseren. Daarvoor dient die grote kuis. Voor de volgende bewoner en
ook voor Roderick, zodat hij hier geen 'overnemen' aan heeft.

Gisteren was ik met een 'samengestelde en bestudeerde' melange heet sop in gang geschoten. Eerst met bruine zeep, om vet en nicotine in één veeg
van elk schot te halen, dan dat schot nawrijven met een kwart-natte doek hete ammoniak oplossing (5%). Airco op maximum gezet
en het boeltje droogt vanzelf, zonder vegen. Bij de ammoniak krijg ik telkens een drupneus, maar dat is een bijverschijnsel.
Voor die ammoniakdampen is wat beleefde belangstelling geweest. Ava vroeg hoe ik dat uithield in die geur. Maw : zijt gij helemáál zot geworden?
Maar zij bracht die gedachte op een veel beschaafder manier onder woorden natuurlijk.
Bôf, ammoniak is een adequaat product, er bestaat niks effectiever en dan is de keuze snel gemaakt hè.
Een halve dag snuitneusdoek bij de hand houden, maar de teer en de nicotine zijn bijna zonder inspanning van de schotten gewreven.
En dan straks het plafond.

Choff Phika kwam het anders oplossen. Hij steekt zijn hoofd hier binnen en zegt : "Ha! C'est ici!" Hij zocht van waar die geur kwam.
En hij zet prompt de buitendeur aan bakboord open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... nog voor ik iets kan inbrengen staat hij al aan stuurboord
en zet ook daar de buitendeur open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... Phika stoof als een Speedy Gonzales en praten was er niet meer bij.
Amai, moet dat nu écht, die buitendeuren open? Sebiet krijg ik hier onder mijn voeten van de cheng ivm de airco,
al die dure koelte die zomaar ontsnapt naar de warme buitenwereld.
Dit waren mijn bedenkingen in stilte gedurende de 30 seconden waartijdens Phika zijn zet zette.
Phika zijn manoeuvre was zeer effectief, want ik piep hier geen halve milliliter ammoniak meer.
Aan de Canadese zeevaartschool krijgen ze les in psychologie, dat kan bijna niet anders.
Phika manipuleert op een manier die we kennen van lang geleden, maar dan op een aanvaardbare, een charmante wijze.

1998-09-20 ~ op anker, Tenerife

Enkele dagen geleden werd hier gezoemd in de alleyway, het gonsde hier aan bakboord, om de 20 minuten veranderde de bestemming.
capt PP-LM was op de brug aan het bellen met ergens. (Nantes?) Hij hield cheng Vander telefonisch op de hoogte van elke wijziging, ik hoorde
zijn telefoon rinkelen tot hier in de cabine. De cheng houdt zijn Ava op de hoogte en zij komt mij dat efkes doorvertellen. Fluisterend.
Wij fezelden er nogal op los in de alleyway, zoals dat van officiersvrouwen verwacht wordt en zoals Colette het graag gehad zou hebben.
Fezelen is een keer iets anders en 't is ook plezant, zo eens een keer.
Het scenario veranderde voortdurend. Ava en ik tuimelden van de ene planning in de andere, navenant de berichten binnenkwamen:
naar Tenerife, naar Huelva, naar beide mét de aflossers aan boord tot Huelva, een paar dagen op anker, een paar dagen op drift ...
's Anderendaags kwam het allerlaatste bericht : het wordt Tenerife en eerst vijf dagen op anker. Ongeveer zoals een dag of tien al gezegd was.
Wat was er nu veranderd? De vijf dagen anker. Da's alles.

1998-09-21 ~ op anker, Tenerife

Enkele dagen geleden was de helft van de mensen een reuze-goed humeur. De Filipijnse helft: zingen en fluiten en zottekes doen.
Zij worden ook afgelost in Tenerife, allemaal. In het totaal blijven maar 7 van de 22 mensen aan boord.

Gisteren waren er stores & provisions, bevoorrading en proviand. Eíndelijk zijn de vodden toegekomen! Er was een vodden schaarste aan boord.
Het was hoogtijd dat er geleverd werd. De Franse rederij heeft enkel het hoogstnoodzakelijke laten leveren want het was hier zogezegd 'moeilijk'.
Niks uitzonderlijk moeilijk gezien, gewoon een bevoorradingsbootje gelijk een ander. Waarom er op zondag geleverd werd weet ik niet.
We gaan pas 25/09 aan de boei. Er waren dus nog vier werkdagen mogelijk om te leveren. 't Zal wel weer iets met centen te maken hebben.
Zo wordt elke bevoorrading duur natuurlijk, leveren op zondag.
De shipchandlers waren zelf meegekomen. Dat remde enorm af: ze stonden alles af te punten eer iets naar het magazijn of naar de koeling mocht.
Diepvriesgerief kan tegen wat, maar ijsroom zo niet. Deze heren hadden ook onze post bij.
De bootsman bediende de kraan aan stuurboord. Het bootje had zelf ook een kraan aan boord staan. Er werd dus aan een hoog tempo
aan boord genomen en normaal hadden we kunnen volgen. Maar die twee stonden daar belangrijk te doen met hun lijsten terwijl
de marchandise zich opstapelde aan deck. Shipchandlers zijn duidelijk geen zeelieden. De hoop materiaal en voeding werd vreselijk onoverzichtelijk
omdat ze ons niet lieten doorwerken met hun gewichtig gewuif van lijsten. Wat een kantoorkrukken!

De kraanman van het bootje was werkelijk levensgevaarlijk. Hij bediende zijn kraan met zó'n bruske bewegingen dat de paletten begonnen zwaaien.
En toen deed hij nog een extra beweging om het tweede palet niet op onze reling te laten neerkomen. Het plofte aan deck en er brak al gelijk
een metalen ring van de hijsbanden. Hún hijsbanden, gelukkig.

         Enkele dagen geleden hebben we het woord bedrijfszeker nog opgezocht, in het Frans fiable, in het Engels reliable,
         omdat hier een kabel moest afgekeurd worden.

Als dit vijf seconden vroeger gebeurd was had LM zich in veiligheid moeten brengen. Maar waar?
En een helm opzetten om stores te nemen zou feitelijk moeten. We hebben maar één hersenpan hè.
'k Moest efkes slikken toen ik besefte welk ongeval daar nét-niet gebeurd was.

Toen alles aan boord stond was er ineens genoeg volk vrij om te helpen in het magazijn en de frigo's en stonden we daar feitelijk met teveel.
Dan ben ik onze post gaan doornemen en zo rond 17h30 ben ik gaan telefoneren naar Zellik.
De verbinding was niet echt goed: echo en onderbrekingen. En tegen het einde sprong de verbinding ook af.
'k Zal eens vragen over welk satellietstation we gegaan zijn.

Volgens RVI (Radio Vlaanderen International) is het hier 28° en zonnig. Geloof dat niet, het is 28° en bewolkt. 
Gisteren in de vooravond was er een spectaculaire wolkenformatie boven de bergen, recht uit het boekske van weerman Frank.
Er waren taaltips via Radio Nacional de España. Over dínamo en omóplato, voor een hoop woorden zijn er voorkeursuitspraken maar ik heb ze
niet onthouden, het ging te snel en de lijst was te lang. Spanje ligt op 1h later dan Tenerife. Dat is nogal verwarrend wanneer ze
het uur geven op de radio.
Gisteren hadden ze het over zware overstromingen tussen Múrcia en Almeria. Komende van Múrcia is het bergaf. Alle tomatenbedrijven
in Almeria staan nu onder water? Of zijn ze weggeveegd door het watergeweld?

Dat er geen vodden meer waren voor het machien merkte ik ook aan typwerk voor het werkboek. De cheng liet geen grote onderhoudswerken meer
aanvatten want daar komt flink wat kuiswerk bij kijken en daar zijn veel vodden voor nodig. In het werkboek is een grote job, iets waarmee ze
een paar dagen bezig zijn, maar een paar lijnen typwerk. Een hoop kleine jobkes per dag is een hoop lijntjes typwerk. En al die kleine vervangstukken
hebben lange referentienummers natuurlijk. Dus zelfs de dactylo hier in de cabine is blij dat ze beneden in het machien weer vodden hebben.
We zouden er wel geraakt zijn met de vodden, wist LM te vertellen, als op 30/08 die overflow van 700L er niet geweest was.
Die opruimwerken hebben een heel grote hap uit de voorraad vodden genomen.

Echt grote jobs gaat hij niet meer in gang steken, maar dat heeft een gans andere reden.
Niet zo direct omdat we afmonsteren hoor. Maar dat zijn interne regelingen, ik weet niks.

Op de radio lullen ze maar over Lewinsky en Clinton, persies of er zijn geen belangrijker dingen aan de gang. Tiens, dat toch wel sterk :
híj maakt juridische kronkelredeneringen, maar háár naam wordt gebruikt om het schandaal te benoemen?   

Blad is vol. Tot schrijves.

18-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-22 ~ Saõ Sebastiaõ Port, Brasil 

Bom Día! 14h45 : de autoriteiten komen maar niet. Dat dit Brasil is zullen we geweten hebben. Het schip naast ons is later toegekomen, maar het is
een lokale en zal waarschijnlijk eerst ingeklaard worden ook nog. Het heeft al de beste plaats gekregen, in de beschutting van de pier.
Waar wij liggen vangt de voorpiek het geweld van de stroming op en het zal nog uitkijken worden om het schip gedurende de ganse tijd van het lossen
tegen de kaai te houden. Aldus capt PP-LM. Een vergelijkbare situatie met Tubaraõ onder andere in 1986, toen met schip 13.

De standby heeft vertraging opgelopen omdat iemand een winch gebruskeerd heeft. De hendel te plots losgelaten. Daar moet ge zeeman voor zijn ...
Het geluid van de winch viel plots weg terwijl we vanmiddag aan tafel zaten. LM vond dat al eigenaardig, maar goed, het zou kunnen betekenen
dat het schip nu vast lag hè. LM is een zeeman in hart en nieren en tot in de toppekes van zijn oren. Mooi hè. Zelf heb ik dat zo niet, tot in de toppekes.
't Schip lag niet vast, gewoon hommeles en panne. Hart & nieren hadden al iets vermoed in die aard.

Waar blijven ze allemaal?
Autoriteiten!, dat we aan de wal kunnen.
Agent!, dat we post krijgen.
Zijn ze allemaal aan het siësten?
Om een beetje rustig te blijven en mijn hoofd leeg te maken doe ik op de Toshiba een kaartspel, daarbij moet men zich concentreren. Misschien helpt dat.
Maar nu speel ik zo slecht dat ik er nog nerveuzer en ook krikkel van wordt. Shorefever. Walkoorts. En nog geen klein beetje.

LM slaapt. Zo rond 15h gaat hij eens 'zien'. Tegen dan had ik al moeten terug zijn, bij manier van spreken, en ik ben nog niet eens vertrokken.
En om 18h is LM van wacht tot 24h. Zes-op-zes-af, havenwacht hè.

Neptunus! De Brazilianen treuzelen weer eens, opzettelijk, doe iets Neptunus. Het boodschappen squad staat al klaar en paraat sinds 11h30.
Sh*t, als dit Brasil niet is ... Dit zijn hun tijdsaanduidingen :
AM = A ver Manhana
PM = Possivelmente Manhana
Mañana in de Spaanstalige landen, hier manhana en senhora en zo voort. Het is niet omdat ze eeuwen geleden ze de tilde vervangen hebben door
de H van Huppekee dat het hier iets of wat efficiënter gaat. Laat staan sneller. Vergeet het.

1998-08-27 ~ op zee

Eens aan de wal is het allemaal reuze meegevallen. Dat stond al in de fax hè. De rest van het verhaal staat op foto, hoop ik. Vooral dat ene pleintje
met dat ene huis en het ene kanon. De andere kanonnen liggen op de paseo. -de promenade aan de waterkant
En op dat pleintje met al die huizen in koloniale stijl, die ene boom met daaronder dat ene houten bankje en daarop die ene LM.
Zo maken ze die niet meer, die houten bankjes.
Bij de muziekkiosk liep een klein schraal bruin hondje te strompelen, duidelijk ondervoed en verzwakt.
Nog een paar weken. Het beestje weet het misschien zelf al.
Als dit een lijnschip was, dan heette dat bruin wezentje nu al Pinjoeff, zoals toen het hondje uit Santos. Dat ligt hier enkele km vandaan.
Maar dit is geen lijnschip zoals in '79 -schip03- dit schip is wilde vaart. En dat verandert alles. We monsteren niet af in Antwerpen, en dan ... ?

Gisteren hadden we de twijfelachtige eer aanwezig te zijn bij de geboorte van een catastrofe. Misschien wordt het maar gewone ramp. Dat kan ook.
Om 18h30 komt capt PP-LM toe met het bericht dat in Tenerife (na het laden in Afrika) moeilijk kan geleverd worden en dat de Franse rederij
gevraagd heeft te laten weten wat het allernoodzakelijkste is in de bestelling voor het machien.
'Moeilijk'? Wat is er plots zo moeilijk om te laten leveren per bootje?
Is dit werkelijk en écht een praktische kwestie of is het de eerste stuip van een nieuw beleid? Afwachten.
Het is in elk geval geen goed teken en het is zeker geen goed nieuws.

En LM er maar zijn Latijn in steken om de juiste dingen te bestellen in de juiste hoeveelheden, niet teveel maar zeker niet te weinig en
proberen het onvoorziene te voorzien. Gewetensvol en plichtsbewust. En ik weet waarover ik het heb want ik zit naast hem, ik zie en hoor hem.
Als die inspanningen niet nodig waren, dan kunnen ze hier even goed een kluchtzanger zetten, die zijn er ook, die bestaan, en qua loon
kost hen dat hetzelfde.
Als ze vanachter hunne bureau vertrouwd genoeg zijn met dit machien, om met veel 'kennis van zaken' en in alle gemoedrust de levering uit te stellen
waarom bemannen ze dit schip dan niet zelf? Een machien draaiende houden zonder wisselstukken, dat moeten ze eens komen voordoen.
Ze gaan toch niet beginnen gelijk de rederij in Antwerpen zeker? Daar wordt het beleid al jaren bepaald door kruideniers die vlotjes
colloquia van een miljoen -BF- organiseren maar besparen op postzegels. En dat is maar één voorbeeld. 
Er zijn geen reders meer -wie zei dat ooit- alleen nog onredelijken. 
Intriest en razend word ik van zoiets.

Een zeevarende moet aan een hoop vereisten voldoen eer hij zijn werk mag doen.
Vervolgens draaien ze de kraan dicht zodat hij zijn werk niet kán doen.
En dan maar lullen over veiligheid, liefst op dure internationale colloquia.
Het vakmanschap van den bureau beperkt zich tot beachcombing -strandjutterij- en dat kan zelfs ik. En zoals zij zonder medische controle met bloedproef.

20h43. Bon. Ik ben gekalmeerd. Ik zwijg over het materieel gegijzel van den bureau. 'k Zou hen zonder stroom willen zetten.
Aha! Gedaan dan met faxen en telexen en zeelieden irriteren. Gedaan met dictatoriaal gedicteer.
'k Ben gekalmeerd nu, ikke.
Uiterlijk neemt LM het nogal gelaten op, veel rustiger dan ik.
Over het onzeker gevoel dat gebrek aan allerlei met zich meebrengt heeft hij het daarstraks nog gehad. En daar kan ik inkomen.
De rederij in Nantes zaagt hem de poten van onder de stoel.
Zijn verdere bedenkingen: als er bepaalde spullen niet geleverd worden in Tenerife, wanneer komen ze dan wél?
Eén maand later? Twee maanden later? Gaan ze gewoon een half jaar overslaan? Gaan ze ineens voor een vol boekjaar?
Onkosten drukken. Wil iemand daar in Nantes promotie maken? 
Waar stopt die bezuinigingsijver? Wanneer de machinerijen in aanmerking komen voor humanitaire hulpverlening?
Gelukkig ben ik gekalmeerd nu, ikke.
Onkosten drukken, misschien kunnen ze daar ook nog eens een internationaal colloquium over houden in een duur kasteel.

Deze namiddag heb ik in de keuken vernomen dat LM & ik afmonsteren in Tenerife.
LM heeft die aanvraag vanmiddag officieel ingediend bij de lokale verantwoordelijke, in casu capt PP-LM "Hein?"
Piet 'Hein', jawel, dit fenomeen van sociale vaardigheden en beleefdheid draagt de voornaam Pierre.
In de goede traditie van scheepskeuken-gefezel geloof ik dat eerst (waar staat mijn hoofd) en vraag gelijk of het zo snel al bevestigd is.
Nope, geen bevestiging. De Filipino in kwestie wist enkel te vertellen dat LM zijn aanvraag ingediend had.
Dat had hij gewoon ergens opgevangen en voor hem was het al een vaststaand feit dat we afmonsterden.
- Meent ge dat, een aanvraag?
- Ja, echt waar!
- Welwel, blij dat te vernemen ...
De man geloofde mij nog ook. Hij besefte niet dat ik hem voor het lapje hield. Ik wist toch van die aanvraag.
En er is een verschil tussen willen afmonsteren en mogen afmonsteren hé, tussen aanvraag indienen en bevestiging ontvangen.
Nu is het wachten op bevestiging. Maar het vent was al aan het rondstrooien dat wij zouden afmonsteren. -moe werd ik van dat soort dingen 

Volgende maand zou cheng LdG terug komen. Hij is hier titularis, vaste chief engineer wil dat zeggen. Wie hier als captain titularis is, weet ik niet.
LM heeft een aantal redenen om nu al zijn aanvraag in te dienen. Het gaat niet over cheng LdG en niet over cheng Vander.
Enfin, ik snap wat hij bedoelt en ik ben reuzeblij, want me opnieuw moeten verschansen voor Tante Trivia (Colette) en haar banaliteiten
is een vooruitzicht dat uitput.
Vorige zaterdag, in het restaurantje in Saõ Sebastiaõ kwam ze efkes ter sprake. Ava had haar begin juni, tijden de wisseling van beide chengs
gedurende vier dagen gezelschap gehouden. Na twee glazen wijn had Ava het er over. Zeer ladylike en in bedekte termen maar
het werd toch allemaal eens gezegd, lady of niet. En voor de zoveelste keer was ik niet de enige met sterke verhalen over Colette.
Dat is voor mij telkens opnieuw een geruststelling hoor.

1998-09-05 ~ op drift, Cameroun

Sinds vorige zondag zijn hier zware werken aan de gang. Black Sunday : een overflow van 700L uit de Oily Water Bilge Tank, zonder alarm (?!?)
Heel de vloer in die sector lag vol zwarte smurrie, ± 100 m², dat is de oppervlakte van een doorsnee appartement.
Aan de deur van het machien kwam de geur van de fuel hem al tegemoet. LM wist direct wat er aan de hand was. Ze hebben voor het ruimen
versterking gekregen van de matrozen, maar dan nog zijn ze er een paar dagen zoet mee geweest. Of de versterking zo'n hulp was weet ik persies niet.
De boots wou er de Kew op zetten -hogedruk reiniger- en LM heeft zijn stem moeten verheffen. Dat doet hij niet graag.
Dat groot licht van een boots zou de smurrie met de Kew dus efkes verplaatsen tot tegen de schotten en het plafond? Wat een hulp, zulk denkwerk.

Tijdens het avonduurtje en later aan tafel praatte iedereen wijselijk over iets anders dan over het 'accident', tot Gwen (asp.off, 22j) zeer vriendelijk
belangstelling toonde en aan LM vroeg hoe-of het ging daar beneden. Dat het ging, zei LM, het klaart op. Gwen knikte eens en at voort.
Dat leren ze op school denk ik, dat ze al eens belangstelling moeten tonen wanneer een ander departement problemen heeft.
Ook wanneer iedereen er vooral niét over praat aan tafel.

En cheng Vander is samen met Dean in de pompkamer bezig. Dat is 25 m diep, telkens langs een zeer smalle steile trap afdalen en weer boven komen.
Er lekt een pomp en om ze te repareren moet ze helemaal open gegooid worden en daarna weer dicht. Lekdicht.
LM zei dat cheng Vander een engel is dat hij die pomp zelf doet. Hij had die job evengoed aan LM kunnen overlaten, maar hij doet het zelf.
Brave cheng.
Eergisteren (03/09) was zijn verjaardag. Hij is nu 46. De matrozen hadden hun smokeroom versierd want daar was het feestje te doen.
Op 07/09 verjaart capt PP-LM en op 27/09  is het Phika zijn beurt, maar dan zijn wij misschien al thuis.

We liggen hier al twee volle dagen te driften, op drie dagreizen van het land. Vissen is hier zo geen succes, geloof ik.
Het is hier 2000 m diep. Wie heeft er nu zo'n lange lijn? Of moet dat niet? -larie hoor, over die lange lijn
Op 09/09 zouden we aan de boei gaan. Waarom liggen toch zoveel olievelden op zee? 't Is een Camerounse boei, dat wel. 'k Ben benieuwd welke kleur.

13h: er is weer 'iet'. Iets met de lijst van de vervangstukken voor de hoofdmotor. Daarin had ik twee fouten gemaakt. Het moest door dat gezip van
cheng Vander achteraf ineens rap gaan met de lijsten en de laatste verbeterbeurt is er bij ingeschoten. -tekst 272. op 21/08
Zo is die lijst met TWEE FOUTE REFERENTIENUMMERS verzonden geweest naar de rederij in Nantes.
'k Verwachtte mij aan vanalles : kielhalen, strafkamp, schandpaal, een paar jaar dwangarbeid en een buis op cijferwerk natuurlijk.
Kortom, reden genoeg om wakker te liggen. -blijkbaar gaat wat volgt niet over een bestelling maar over een leveringsbon,  een bestelling van veel vroeger? 

Maar het volgende had ik niet verwacht : in Nantes doen ze niet moeilijk over de referentienummers maar over de itemnummers!
En daar breken wij dan weer ons hoofd over. 'k Ben spoorslag in dat bestand gaan kijken (Excel) en daarin staan twee werkbladen,
twee exemplaren van eenzelfde lijst.
Eén gewoon werkblad gerangschikt zoals de pakken toegekomen zijn, en in de volgorde die op het handgeschreven blad van LM staat.
Het tweede werkblad gerangschikt per referentienummer, en daar heb ik de itemnummering van LM bewaard,
om niet dat lang referentienummer als verwijzing naar zijn handgeschreven blad te moeten gebruiken, maar snel het itemnummer van twee cijfers.
De itemnummers staan daar dus dooreen en niet meer op volgorde. Dat is enkel voor hier aan boord bruikbaar, voor intern gebruik.

Deze nummering is enkel nodig en nuttig bij een eventuele verbeterbeurt, of om rap iets op te zoeken en na te kijken.
Voor iets anders moet die rangschikking niet dienen. Voor iets anders heeft ze trouwens ook geen betekenis.
Elke andere instantie mag daar dus rustig over lezen, want het referentienummer bepaalt tenslotte de identiteit van het vervangstuk,
niet het itemnummer.
En wat gebeurt : ze lezen er niet over, ze vállen er over, over die eerste kolom. Onze kolom voor intern gebruik.
Het komt niet in hunne koker op dat ze dat eerste kolommetje niet moeten lezen, dat ze daar niks aan hebben.
Gevolg, dure satellietcommunicatie over dat eerste kolommetje : please explain.
Hoe komt het dat een lijst begint met item n°87 eindigt met n°24 en n°01 ergens in het midden staat?

Het is het enige kolommetje van de vier dat geen naam heeft, dat zou al een aanwijzing moeten zijn dat het niet belangrijk is voor
buitenscheepse instanties. De drie andere kolommen heten part, partn° en pieces (vervangstuk, identificatienummer en aantallen)
Meer moet dat niet zijn. 
Als cheng Vander deze tweede rangschikking verzendt, is dat waarschijnlijk omdat hij ze de meest bruikbare vindt,
de referentienummers staan er in oplopende volgorde, zoals gevraagd werd door Nantes. 

En wat doen wij nu in het vervolg? Efkes onze interne nummering weghouden bij het printen. Ziezo.
En dan kan cheng Vander dat blad faxen zonder dat ze in Nantes kopbrekens krijgen en massaal aan de aspirine gaan.
En nu ben ik kwaad op mezelf dat ik daar toen niet aan gedacht had, de eerste kolom weghouden tijdens het printen.
'k Had er moeten aan denken dat ze in Nantes mogelijk te verroest of te log zijn om iets soepel te interpreteren.
Maar goed, wiens brood men eet heeft misschien recht op een beetje mededogen.

           Héhé, (grijns): 'k kan de vervangstukken ook alfabetisch rangschikken natuurlijk. Dan gaan ze in Nantes massaal aan de captagon,
           want dan moeten ze een nachtje doorwerken om aan de volgorde van de referentienummers aan uit te kunnen. 

Besluit : ik ben verbijsterd over zoveel tamtam. Op zijn Frans weeral hè: struikelen over een kolommetje (over een schoonheidsfoutje zeg maar)
en over de TWÉÉ FOUTE REFERENTIENUMMERS geen woord? Waar liggen die hun prioriteiten? 

In een van de oude Reader's Digest die hier circuleren stond een waar gebeurd verhaal : voor een oefening van jonge legerofficieren
wordt een strategie uiteen gezet door iemand van hen. De kaart op folie wordt geprojecteerd met een overheadprojector.
Het is een stafkaart van het leger: beekjes, muurtjes, vervallen schuren, fietspaden, rioolputtekes, kapellekes, alles staat er op.
De jongeman doet zijn uiteenzetting, hij is wat zenuwachtig alhoewel hij zijn uitleg toch heel goed voorbereid heeft.
De oversten laten hem zijn parlee uitdoen. En dan komt de evaluatie. De majoor heeft aanmerkingen:
"Uw uiteenzetting is onvolledig dus onjuist. Gevaarlijk slordig zelfs. Kijk, links boven, dat ovaal, zoiets onbesproken laten is onvergeeflijk.
Grove nalatigheid. Zoiets groot over het hoofd zien? Aan de vorm te zien zou het een hippodroom kunnen zijn, open terrein, zodus ... hm?"
Ademloze stilte in het lokaal.
"Wel, wat hebt ge daarop te zeggen ... hm?"
"Dit is de paperclip, majoor" zei de jongeman en hij schoof ze uit beeld.
Wie van de twee een rooie kop kreeg stond er niet bij. -daaraan deed die situatie met Nantes mij toen denken, dat item-kolommetje was onze paperclip

We hebben weer eens inkt-problemen. Het schip, wil dat zeggen. Wijzelf niet. Maar dan onrechtstreeks weer wel.
De printercartridges die toegekomen zijn, zijn voor de HP-300 serie. Een doos vol.
Zeer vrijgevig van Nantes! Dank u wel.
En wat staat hier al printer aan boord op zes of zeven verschillende plaatsen? Zes of zeven keer een HP-690.
Zeer goed van Nantes! Dank-u-wel.
Of is de vergissing hier aan boord gebeurd op de bestellijst van toen? Neuh toch zeker ...

Cheng Vander valt zonder inkt, wij geven gedwee onze cartridge af aan hem en printen nu met de photocartridge -?-
dat duurt langer en is een dure grap. Dan heb ik onze eigen kleine Canon-printer maar weer boven gehaald
en aangesloten op deze eigen kleine Compaq. Met de Windows 95 die hier op geïnstalleerd werd, gaat alles veel trager.
Gisteren waren er 45 minuten nodig om twee bladzijdes door te seinen van onze laptop naar onze kleinte printer.
Maar ja, voor de Canon hebben LM & ik tenminste nog inkt in voorraad. En die zullen we niet moeten afgeven.

17-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 20 (1998-08-15) 

De cheng heeft die stoel van de grond gekregen, heel efkes. Want die inspanning is maar heel efkes vol te houden.
En ik druk toch te laat af zeker! Té-Láát! (Sh*t! Sh*t! Sh*t!) En hem vragen dat nog eens te doen was totaal ondenkbaar.
Ava zat nu al op haar knokkels te bijten van ongerustheid over zijn probleemschouder.
Daarna is ongeveer de ganse bemanning op de buik naar die stoel gekropen om die te heffen.
Dat heeft krachtige foto's van verkrampte gezichten opgeleverd.

Hoofdstuk dames : souplesse.
Ava: de lotushouding, de achterwaartse brug vanuit staande houding én de grand écart (spagaat) in één kwak.
dat alles zonder opwarming. Ava is 38. En wat deed ik, ik heb foto's gemaakt van Ava.
In het ship's office, uit het zicht van de mensen ben ik gaan proberen of ik de achterwaartse brug nog kon,
maar dan van uit liggende positie. Alles oké met het meubilair van het office en met de positie van het schip.

Angel is me daarna weer een hele uitleg komen doen over foto's en dat iedereen met die stoel bezig was en dus moest hij ook wel.
Maar hoe ging hij nu aan die foto's geraken?

          (Angel mijne vriend, kleine grijsaard, wijze Aziaat, kom hier dat ik u een kus geeft op uw brede filosofische wangen,
          ik beloof u dat gij all these foto's opgestuurd krijgt langs de post, dat is beloofd op mijn woord van zeevrouw,
          met de hand op het hart en ondertekend met mijn bloed, want zo laat wazz het toen al.)
          Mijn hoofd was daar efkes niet bij mijn gedachten, blijkbaar.

Heeft Angel me vorige maandag niet een gelijkaardige uitleg gedaan ivm zijn voornaam en de grootvader van capt PP-LM?
Val dood man, ik zál ze opsturen, die foto's. Daar is niet elke keer die cinema voor nodig.
'Wijze Aziaat'? Gewoon Linke Aziaat, beloftes aflutsen met omstandige verhalen. En 'Filosofische Wangen' ook nog? En daar dan een kus op ...
Wat een geluk dat toen niemand mijn gedachten kon horen of ze lagen beneden nu nog in een deuk.
En 'met de hand op het hart', zie mij hier zitten.

Ach, ik ben in goed gezelschap. Als Hemmingway na WOI vanuit het Ritz half Parijs weer opbouwt dank zij zijn champagneverbruik en
Dinges, onze nationale zaag, zijn tekort aan dopamine vereffent met cocaïne, waarom zou een gewone mens het dan niet met lupuline mogen.
Minder duur en vooral legaal.

          Allez, hoe heet ons progressief tekst-vernieuwend nonnenpoweetertje nu weer, die in het wiegen van een cocaïneroes
          een melopee heeft weten ineen te breien. We hebben recentelijk een godgans jaar aan hem besteed. -dat was 1996
          Hij staat in alle schoolboeken. Goed gezelschap, zei ik dus. https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_van_Ostaijen

23h45 : LM slaapt in alle talen.
Het geluid dat ik hoor is internationaal herkenbaar en klinkt als iemand die slaapt met hart en ziel.
Den Dierbare slaapt met overtuiging, daar valt niks op te zeggen, maar ik moet er sebiet wel naast gaan liggen.

1998-08-16 ~ op zee

Vandaag is 't een halve dag vrij voor de mecaniciens en morgen ook, omdat OLV Hemelvaart op een zaterdag viel.
In Brasil zal het niet te warm zijn, want het is winter in het zuidelijk halfrond. Niet te koud ookni, want de bestemming ligt op een 24°Z. Al goed.
We hebben drie truien bij voor ons twee. Dat is anderhalve trui per persoon. Dat moet volstaan. 
We gaan naar Saõ Sebastiaõ Port. foto : https://www.researchgate.net/figure/The-Sao-Sebastiao-Port_fig4_267507228 
Een klein sympathiek stadje, of een groot dorp, wist Ava te vertellen. Voor de rest zien we wel.
'k Zag al beelden voor mij van zoiets al Sines in Portugal, zo'n stadje om direct verliefd op te worden, in uw hart te sluiten en te adopteren.
'k Voel dat nu al. -en dat is het ook geworden hoor, magnifiek dorp omdat men de citernen erachter niet kan zien 

1998-08-21 ~ op zee

Vijf dagen niks geschreven? Op zee? Tiens.
Wat is er de afgelopen week zo allemaal aan vermeldenswaardig gebeurd. Op di-18/08 hebben ze de ketel stil gelegd om te kuisen.
Geen ketel => geen stoom => de fuel (brandstof) wordt niet voorverwarmd => geen aandrijving => geen vaart. We lagen op drift
maar gelukkig in zeer kalm water, dat viel reuze mee. Ze zouden anders die werkzaamheden niet plannen, denk ik, als er geen kalm water
in het vooruitzicht was.
Dezelfde dag heeft capt PP-LM eerst nog het man-overboard-manoeuvre gemaakt, maar in stilte, er was geen oefening. We moesten niet trainen in
uitkijken ofte watervlaktes scannen. Het was gewoon om de stuurinrichting te testen en natuurlijk om de test te kunnen bijschrijven in het logboek.

Zo rond 11h hoor ik zijn stem in de alleyway : "Dat kan mij niet bommen, ze hadden maar een zwembad moeten voorzien."
Tegen wie hij dat zei weet ik niet. -achteraf bekeken, mogelijk tegen Phika (de choff)
Iets later komt Ava vragen : "Hebt gij zin om te gaan zwemmen?"
"Zwemmen? Waarre? Hebben ze iets ineen gelast, een badje? Zwemmen, toch niet in luik 4 zeker?"  (Een tanker heeft geen luiken, enkel tanks. 😊)
"Neenee, zwemmen in zee" zei ze.
"Waar? Hierre? In volle oceaan?"
"Jawel, het is hier te doen en niet tijdens een excursie in Brasil."
Hier zwemmen durf ik niet, dat is hier geen zwemwater in volle oceaan. 'k Heb geen zwempak of bikini bij ookni, dat ontheft mij van zwemplicht.
'k Ben wel gaan kijken om fotootjes te maken.
De gangway aan stuurboord was tot aan het water neergelaten. Er hingen twee reddingsboeien te dobberen aan een lijntje daar beneden en
er lag vijf man in het water te plonsen. Nu nog een haai. Hier zitten zogezegd geen haaien. Nee? Nee. Het water was 24°C maar hier zitten dus geen haaien.

          Wiki zegt : De verschillende soorten haaien komen vrijwel wereldwijd voor in alle zeeën en oceanen met uitzondering van
          de zeer koude wateren rond de noord- en de zuidpool. (...) Andere soorten hebben een wereldwijde verspreiding
          en komen zowel voor in de Stille, Atlantische en Indische Oceaan en in de Middellandse Zee, (...)

's Avonds wist Vlado te vertellen dat het hier 4000m diep is en dat is te diep voor haaien. Mon oeil! Haaien jagen toch op dieptes waar ze prooi ruiken!
Veel of weinig diepte is dus is volgens mij geen argument om het toch maar te wagen.
Hij wou weten of ik foto's had van toen hij sprong. -hij was niet via de gangway naar beneden gegaan, hij was van aan boord gesprongen
"Nee, ge had moeten aftellen, waarschijnlijk heb ik enkel een reuze-plons water op de foto staan."
Die foto wou Dean ook wel : "Look mama, that's ME!"
En doordat er niemand op die foto zou staan, werd die grote plons water plots bruikbaar voor verschillenden mensen: "Look, that's me!"

In de namiddag hebben we de bestellijsten voor september afgewerkt, klaar maken om af te geven. LM wou dat de 19^de in orde hebben.
Er waren nog drie dingen te doen. Dat kon zonder probleem tegen 16h30. Dan zou hij naar boven komen om samen de laatste verbeterbeurt te doen.
Want verbeteren moeten we met twee doen.
Dan rangschikken, eventueel de layout wat bijwerken en printen. Klaar tegen 18h, ongeveer. En dan afgeven 19/08.
Prima planning hè. Zo zijn wij, als het over de job gaat. 

Rond 13h30 schuifelt de cheng hier binnen met zijn ZIP onder de arm, om een paar gecomprimeerde bestanden te installeren op de Toshiba.
En de Toshiba had ik in gebruik want tegen 16h30 ..., dat had ik beloofd aan LM hè.
Maar tegen een cheng kan men niet zeggen dat hij zijn beurt moet afwachten en morgen eens moet terug komen. 't Kan wel, maarreuh ...

Had hij dat uit zichzelf niet eens kunnen vragen of het schikte? Hij zag toch dat ik met iets bezig was?
Bestelnummers van negen cijfers intikken doet een mens niet zomaar efkes op automatische piloot hè, ik toch niet.
En ik was toch geen kaartspel aan het spelen ookni? Awel, dan had hij kunnen vragen of het schikte. Elementary.
Maar nee, pee had besloten dat hij tijd had, dus zou er gezipt worden:
bestanden over onderhoudsuren van machinerijen en zo nog een & ander nuttig gedoe dat plots vandaag geen seconde meer kon wachten.
En dat het 'niet lang' zou duren.
Ondertussen liep de tijd en kon ik niet voort met de bestellijsten. Hier zat ik nu te koekeloeren tussen de verlengdraden en dan straks
weer haasten en vergissingen begaan en fouten maken waarschijnlijk ...
Ik voelde me de knecht van twee meesters: vanalles een beetje en niks tegoei.

Twee dagen later doet LM die gezipte onderhoudsbestanden eens open. Een puinhoop heeft hij daar gevonden. De rest is stilte.
Voor zoveel chaos bestaan waarschijnlijk woorden, maar ik ken ze niet.
Dit is nu al de 3^de keer dat we dat meemaken. Op vorig schip hadden we het vrij vlug door van cheng Leuke Leu en van cheng HUS,
en dan nu van cheng LdG, zij het veel later, en dan nog per toeval, omdat cheng Vander die bestanden hier komen opzetten is.

           Nu zijn er mensen die beter overweg kunnen met een gereedschapskist dan met
           een klavier, dat evenzeer een gereedschapskist is, zij het van een andere soort, gereedschap voor administratie bvb.
           Maar wat doen die mensen dan in een graad waar administratie ongeveer 80% van de taken uitmaakt? 

"'t Is toch soms goed om eens te zien wat ze er van maken hè" zei LM moedeloos. En ik kon niks doen om hem te helpen. Niks.

En nu valt mijn frank waarom de Franse inspecteur van vorig schip, vorig jaar zei dat hij de etiketten voor het magazijn van het machien
vanuit Frankrijk zou laten opsturen. Wij wisten toen niet hoe de administratie van cheng LdG er uit zag. Wij waren toen gewoon danig
op onze teen getrapt. Persies of wij (ik) kunnen dat zelf niet, etiketten maken en printen. Dat wijst zichzelf uit, dat is kinderspel.  
In Database van MS-Works gebeurt de omzetting van lijst naar etiket met 1 of 2 toetsencombinaties, terwijl de lijstversie bewaard blijft.

           Het jaar daarop heb ik een 1500 etiketten gemaakt voor de stock van mijn pa zijn winkel,
           1500 artikels ook met lange bestelnummers.  
           Dat was in drie dagen geklaard, het lijsten typen inbegrepen. Er is écht niks moeilijk aan.

Wat de inspecteur daar toen te zien gekregen heeft in de administratie van cheng LdG, was dan zoiets als wat LM nu onder ogen gekregen heeft?
En die inspecteur concludeerde dat als het bij de cheng al zo'n gesukkel was in de administratie, alle anderen van het departement
dan ook wel sukkels zouden zijn.

LM houdt het klad van zijn werkboek bij, al jaren. En sinds drie jaren, sinds het werkboek wordt ingetikt, gaat er een kopie mee naar huis.
Cheng HUS deed daar toen nogal schamper over, dat was 'overdreven ijver'.
Wekelijks een tweede kopie maken, meenemen naar huis en bewaren? Zwaar werk hoor! Niet te tillen, zo'n volle diskette.
Van waar dat ontradend manoeuvre? Vermoedelijk was hij zichzelf aan het indekken.

Stel u efkes voor:
stel u voor dat de inspecteur in Nantes niet aan de maandrapporten van cheng HUS aan uit kan, omdat die er een soepje van gemaakt heeft. 
Dan vraagt de rederij de werkboek van de 2^de mecanicien op. Daar bestaat een originele versie van en die diskette heeft zelfs een adres, het onze.
Wat een vervelende gedachte voor HUS dat er een origineel zou bestaan, ergens in Antwerpen hè. 
Maar er is nog een reden, vertelde LM:
wanneer er ernstige dingen gebeuren, dus niet alleen chaos in het administratief werk, maar ernstige materiële schade
en de verzekering vermoedt nalatigheid, dan wordt het werkboek van de 2^de mecanicien opgevraagd en 
dan gaan verzekeringen daadwerkelijk op zoek naar de originele versie. En daarom bewaart LM al zijn notaboekjes en nu ook de diskettes.
Want het is allemaal al eens gebeurd, ooit, ergens.

Tot schrijves.

16-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-12 ~ Lombo Est, Angola

Hallo Noordelijk Halfrond, 
Hittegolven in Europa en wij zitten hier in Afrika op 10°Zuid met een trui aan te rillen vanwege de airconditioning.
Er was geen post. Noch via de Franse rederij, noch via de rederij in Antwerpen. Misschien waren ze van plan het pak naar Philadelphia te sturen. Lap!
En we gaan naar Brasil. Zouden ze naar Brasil doorsturen? Antwerpen mogelijk niet. Nantes misschien wel. Samen met de paperassen voor de droge dok.
Zou het Lissabon worden? 

Soms maakt LM vreemde geluiden.
Tijdens het computeren liet hij een zacht langgerekt klaaglijk gejammer horen. Mijn haren gingen er van overeind staan. (Ze zijn er weer lang genoeg voor)
Twee bestanden ineens kwijt? Een virus? De wijsvinger verbackspaced? Een acuut geval van Azertytis? Een kakkerlak op het klavier?
Dit is de situatie '... én tegenspoed'. Dat had ik in '92 beloofd met getuigen bij. 'k Ging bewust naar de kalme modus en vroeg rustig: "Is er iets?"
Dat is een domme vraag natuurlijk. Natúúrlijk was er iets. Waarom anders die eigenaardig lange 'aaaaaaah!'.
"Hier zit nog een diskette ín!" zei dat Groot Licht van mij.
Ja, soms maakt hij vreemde geluiden.

Dat capt PP-LM een vervelende vent is hebben we al vaker gemerkt maar gisteren was het ergerlijk en erg duidelijk.
Hij zegt 'hein' ipv 'wablieft' en nog zo het een en ander, genoeg om enkele bladzijdes te vullen. Maar dat is me teveel gevraagd,
al die dure inkt en ook nog al dat goed papier waar bomen hebben moeten voor groeien.

Gisterenavond staat Dean hier aan de deur, hij kwam aan LM een paar zaken over het machien melden. Het gaat over de job, dus moet men de jongen
laten uitspreken, zodat hij niet afgeleid wordt en iets zou vergeten te zeggen. Hem niet onderbreken is niet moeilijk: gewoon zwijgen en wachten.
Meer moeite vraagt dat niet. Niet alleen omdat het een belangrijk gesprek is, het is ook een kwestie van beleefdheid, iemand laten uitpraten.

In het midden van de jongen zijn relaas klinkt van uit de alleyway :"Dean!" (en het wordt Deen uitgesproken, niet Dien, waarom dat zo is weet ik niet.)

Dean werkte eerst zijn mondeling verslag af alvorens zijn hoofd te draaien naar The Master's Voice. Hij was tegen zijn baas bezig over de job en job gaat voor.
Drie seconden later "Dean!" Niet hoger of lager, wel even eisend. Nog drie tellen later hetzelfde en even dictatoriaal.
(Maar laat gotverhierenginder die mens uitspreken, die is bézig, over de job, merde!)
Ja gisterenavond was het is zes seconden duidelijk voor alle drie de aanwezigen hier.
Als men iemand wil spreken dan telefoneert men of gaat kloppen aan de cabine, dan staat men niet te roepen in de alleyway.
PP-LM is nog maar eens zo'n exemplaar van 'wel een opleiding maar weinig opvoeding'. Daar moeten we dan U tegen zeggen.

Gisterenmorgen heeft een van de TOTAL-heren een speciale briefing gegeven, omdat de lading waterstofsulphide bevat. (H₂S, de rotte eiergeur)
Voor de duur van de laadoperatie worden de veiligheidsvoorschriften verscherpt :
1° Niemand aan deck die er niet moet zijn voor de job. Een luchtje scheppen mag enkel áchter het kasteel, vooraan zou het naar adem happen kunnen worden.
2° Wie aan deck moet zijn voor de job, peilen bvb, niet alleen gaan en met de juiste maskers aan.
3° Enkel langs de deuren van het maindeck naar buiten. De buitendeuren van alle hogere decks moeten gesloten blijven.
4° Niet aan deck met iets dat vonken kan veroorzaken. (een fotoapparaat onder andere)

Nu heb ik gisterenvoormiddag een keer of twintig onze buitendeur horen opengaan. Welwel, en wie houdt zich niet aan de voorschriften?
Gisterenavond waren er kanjers van vissen gevangen op het achterdeck. En die moesten op de foto.
Hey, dat kon ik niet meer aanhoren, dat ging er bij mij niet meer in.
- Mogen we wel? vroeg ik Ava.
- Wat? deed Ava.
- Fotograferen, flitsen ... er is vanmorgen toch een speciale safety-briefing geweest?
- Mogen we niet? Ava keek naar cheng Vander.
- Feitelijk beter niet, zei hij, en dat toegeven ging niet van harte. 
Hij was vergeten zijn vrouw op de hoogte te brengen van de verscherpte veiligheidsmaatregelen.  
Hoe noemt men zoiets? Dat is toch geen verantwoordelijkheidsgevoel? Het ontploffingsgevaar is er dus niet voor Zijne Ongenaakbaarheid
maar de 21 ander mensen aan boord mogen ontploffen, inclusief zijn echtgenote ... Hij is daar ter plekke danig in mijn achting gezakt.
- 'k Kan die kanjers ook binnen fotograferen, zei Ava. Zo loste zij dat op. Kijk, zo simpel is het.

Rond 15h zouden we hier losmaken en dan enkele uren driften tot de heren van TOTAL klaar zijn met de vrachtbrieven en ander noodzakelijk papiergedoe.
LM vertelde dat een schip hier in Lombo Est eens drie dagen heeft liggen wachten op de vrachtbrieven. TOTAL had ze opgemaakt voor een bestemming die
ondertussen veranderd was. Wat een dure grap zal dat geweest zijn, drie dagen blijven driften. Als die mannen sebiet onze papieren opmaken
voor Philadelphia dan liggen wij hier ook drie dagen want het moet Brasil zijn.

Dat Brasil onze volgende bestemming is heeft LM gisteren officieel vernomen van cheng Vander. Het schip gonsde al twee dagen,
maar nu is het officieel bevestigd. Nu staat het vast. 

LM en ik waren al enkele dagen bezig met de driemaandelijkse bestellingen voor het machien, voor de maand september.
Die moesten tegen morgen verzendklaar liggen. Ineens was het niet meer dringend, want in Brasil wordt dat toch niet geleverd.
Nu zijn we eens goed intijds, én met de nodige verbeterbeurten, en zonder jachten & jagen, nu is 't niet meer dringend.
Tijdens het printen van de bestellingen vallen we zonder inkt. Tja, gewoonlijk is dat tijdens het printen hè dat een mens zonder naft valt.
Geen ramp, niks dringends, morgen nog eens vragen want tegen dan hebben ze beneden wel gedaan met vissen.
Al goed dat het maar inkt is dat we nodig hebben en geen hoestsiroop bvb.

Het strijkijzer staat niet in de kleine laundry van ons deck. De strijkplank staat er wel. Zou iemand op zijn bureau strijken?

1998-08-15 ~ op zee

Gisteren vierden we de verjaardag van Renato in de recreationroom van de matrozen. Groot evenement weeral.
In de vroege vooravond was er wat heen en weer geloop hier te onzent om een fax verzonden te krijgen.
Het is gelukt. Twee keer, naar beide geadresseerden. LM heeft dat in orde gekregen.
Toen hij opnieuw de feestelijkheden vervoegde was ik fotootjes aan het maken van Renato in ontbloot bovenlijf en in bodybuilder poses.
Dat had Renato nog tegoed, wie A zegt, moet Biceps laten fotograferen.

Wat vooraf ging :
Vorige maandag op de verjaardagsfuif van ch.kok Benjie had Renato met veel fanfare staan vertellen dat hij les mag geven aan fitness instructeurs en
dat hij met zijn programma in een paar weken tijd ongeveer iedereen hier aan boord in olympische topvorm kan krijgen. Dat we hem maar eens moesten
volgen, we zouden spectaculaire resultaten beleven aan ons eigen lijf, als we hem maar lieten doen, enz, etc.
Enkele van de aanwezige heren, tweemaaltwintigers, vertegenwoordigers van het decadente Westen en het gezond verstand, aanhoorden die praat
in filosofische kalmte en met de nodige dosis zout. Kaliumzout natuurlijk. Men moet een beetje aan de bloeddruk denken, vanaf een bepaalde leeftijd.

Gisteren staat Renato in tegenlicht met de TL-lampen van de alleyway en ineens valt me op dat onze gediplomeerde fitnesser een buikje heeft 
van ongeveer vier maanden zwanger, dwz een behoorlijk geslaagd buikje voor een fitnesser. Of nee, nutritieve liederlijkheid. Aha!
- Come on Athlete, show your muscles : picture. Hierzo, tegen dat schot da's een mooie background om een foto te maken van uw gebronsde biceps.
Gevleid en gewillig liet hij zich meetronen door mijn linker armpje en deed verhip wat ik hem zei. Stel u voor. En ik kreeg hem nog zo gek dat hij
een paar bodybuilderposes wou aannemen. Daarvoor trok hij zijn T-shirt uit ook nog. Wamoettedaarvoorzijn ...Gedwee? IJdel? Groot ego?
Gedweeë slaaf van het eigen groot ego? Ja, misschien dat laatste. Gewoon snul dus.
Het verstand komt niet voor de jaren maar mét de jaren komt het toch ook niet. Dat was maar weer eens aangetoond, dat stond daar te blijken
tegen het beige schot waarop die gebronsde biceps goed zouden uitkomen. Op dat ogenblik kwam LM terug van wezen faxen op de brug.
In het voorbijgaan zei hij tegen Renato : "Tuck in your belly".
Jamaar! Dat buikje was puur de fout van ch.kok Benjie. Hijzelf zat daar voor niks tussen. Zijn buikje was andermans schuld.

Daarop kreeg cheng Vander last van zijn mannetjesputterij : als dat wijfke van den 2^de meent biceps en ingetrokken buiken te moeten fotograferen,
dan kan ik nog wat anders, ondanks mijn buik. Dat ik Renato erdoor aan het sleuren was, is ongeveer iedereen ontgaan,
zelfs Fred (2^de de stuur) die van geboorte toch een dubbele bodem in het kwadraat heeft.
Cheng Vander ging een staande stoel opheffen bij een van de voorpoten, met één hand. Dat was de opdracht en de cheng ging tonen hoe dat gaat.
Het ganse gezelschap gaat mee op de buik liggen om te kijken of de cheng de stoel van de grond krijgt.

          De cheng heeft iets in de rechterschouder en mag daarmee absoluut geen inspanningen doen,
          zelfs niet pingpongen en dan steekt hij zo'n krachtspel in gang. Ava kreeg bijna iets.

"Met de LINKER arm, Chef!" riep ik ook op de buik en van achter het objectief. Zeer subjectief natuurlijk, maar 't was om Ava te steunen.
De blik die ik kreeg van de cheng? Awel, we zijn nu 24hrs later en ik heb nog altijd last van blikvergiftiging.

wordt morgen vervolgd

15-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 19  (1998-08-10)

Toen trokken ze de nauwsluitende kap over hun hoofd. De ene duiker nam zwembril en mondstuk aan. Hij zou lucht krijgen uit de flessen die hij
op zijn rug droeg. De andere kreeg een integrale helm, in een soort soepel materiaal over zijn hoofd met een darm voor luchttoevoer via de
compressor en met een kabel voor de klankverbinding met de monitor. Maar hij had evengoed luchtflessen bij en een mondstuk, mogelijk voor het
geval de compressor het liet afweten. Met de helm werd hij geholpen. De assistent moest die waterdicht afsluiten.
Voor de rest deden de duikers alles zelf. Waarschijnlijk is dat een veiligheidsprocedure. Zelf doen, is dat bij valschermspringers ook niet zo?

Ze gingen op de rand van het bootje zitten, tuimelden achterover en verdwenen uit het zicht. Wat ging dat rap ineens. 'k Denk dat ik enkel
opspattend water op de foto zal staan hebben. Konden ze niet luidop aftellen, dan had ik geweten wanneer ik moest afdrukken.
Eigenlijk had ik het toestel op 'snel' moeten zetten, en de knop ingedrukt houden.
De assistent gaf de luchtdarm en de klankkabel ver uit, ik telde een 60 armlengtes. Ze werden samengehouden met brede stroken tape.

De duikers waren weg en ze bleven weg. Van iets vóór 11h tot 12h40, dat is bijna twee uren. Bevatten die flessen zóveel lucht?
De ademhaling van de duiker met de helm kwam versterkt door de luidspreker bij de monitor daar beneden. Het was een grellig geluid à la Dart Vedar,
maar dan voor echt. We konden zijn stem horen maar niet luid genoeg om tot boven aan boord te verstaan wat hij aan het rapporteren was.
Met die klankversterking had luidop aftellen voor de fotograferende medemens, zijnde ik, best gekund hè.
Het bootje is de ganse stuurboordzijde van het schip afgegaan. Het was ondertussen al 11h45 geworden en LM was er komen bij staan.
Van uit het bootje liet cheng Vander via de walkietalkie weten aan LM dat we Ava moesten verwittigen dat hij later aan tafel zouden zijn.

Amai, dat bleef maar duren. En sebiet bakboord ook nog?
Maar nee, de duikers gaan gewoon onder de kiel door en bakboord wordt gelijk mee gecontroleerd.
Kan dat? Ja dat kan.
't Is te zeggen, ZIJ kunnen dat. Niet zelf aan beginnen hè.

We stonden toen al aan de lifeboat, vlakbij het kasteel. Van het masthuis tot de lifeboat, minder dan een halve scheepslengte
had de onderwaterinspectie al anderhalf uur geduurd. Dan zal het wel grondig gebeurd zijn zeker?
Het was 12h30. De mensen die al gegeten hadden kwamen een kijkje nemen.
- Zwemmen ze? vroeg Vlado.
- O ja, al anderhalf uur zijn ze aan het zwemmen.
- Waar dan? Hij leek teleurgesteld dat er niks te zien viel.
- Duikers? Onder het schip. Duikers duiken hè Vlado, ze werken onder water.

          Mogelijk verwarde Vlado deze mensen met vakantie-snorkelaars in Kroatië, die komen regelmatig boven water.
          Maar beroepsduikers werken met apparatuur en zij komen niet zomaar af en toe boven omdat het hen schikt.

We waren nu al voorbij de lifeboat. Het bootje beneden verdween af en toe onder de ronding van de scheepswand en verdween zo uit ons zicht.
Nog altijd geen beweging te zien van de kant van de duikers.
Ineens werden de luchtdarm en de klankkabel binnen gehaald, het bootje verscheen weer in 't zicht. Ha! Ze zijn op komst.
Ik was zo blij als een klein kind. Er werd nog meer kabel binnen gehaald. En nog meer. En nog ...
"De duikers komen boven! Ze komen, ze komen. Kijk. Daar! De ene. Daar! De andere." Zo was ik aan het tateren.

          Nu herinner ik mij dat ik dat toen een tamelijk emotioneel moment vond. Ik was heel bij en heel opgelucht.
          Wat had ik gedacht, dat ze een routineklus niet zouden overleven? 'k Was toen al 46j maar ik was blij als een kind.

'k Had een applaus willen in gang trekken maar ik had mijn twee handen nodig om foto's te maken.
Iets later had ik mijn twee handen vrij, maar toen stonden ze hun pakken al uit te trekken. Een applaus zou dan verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden.
Ze waren zich aan het uitkleden door de aard van hun beroep. Niet om te Chippendalen.
We hebben efkes gewuifd en we gingen binnen. Van de zes mensen in de twee bootjes daar beneden hebben de twee duikers en hun assistent geen
ene keer naar boven gekeken. Zeker weten. 'k Heb aan deck gestaan en daar rondgehangen van 09h tot 12h40. Zijn zij zó geconcentreerd bezig?
Zelfs dutten doen ze geconcentreerd, denk ik.
Amaiamai, wat een voormiddag. 'k Was een beetje duizelig : gedurende 3,5 uren onafgebroken in de echte ongepollueerde, want Afrikaanse, buitenlucht
gestaan. Met geen enkele sigaret tussendoor, om te roken moet men naar binnen en dat wou ik niet, want dan zou ik iets kunnen missen.
Da's teveel gezond gedoe ineens. Vooral teveel zuurstof. Ik had een ijl hoofd toen, echt waar.

LM zegt zojuist dat de duikers poeierdroog uit het water kwamen. Poeierdroog onder hun duikerspak wil dat zeggen. Hij wist het zeker, want ze droegen
boxershorts en nat zouden die shorts aan hun lijf geplakt hebben. LM wist dat de shorts droog waren omdat hij iets langer aan de reling blijven staan is dan ik.
We hebben wel foto's van 2hrs vroeger, wanneer ze hun pakken aantrokken.

Amai, wat een voormiddag, we zijn al 24hrs later en ik heb er nog rode oortjes van. Letterlijk rode oortjes.
'k Heb gisteren bijna 4hrs aan deck gestaan. De meeste tijd stond ik over de reling gebogen om te volgen wat daar beneden gebeurde en te zien was.
Er was geen zon, maar wel UV blijkbaar, en mijn nek en de achterkant van mijn oren zijn verbrand. En de zijkanten van mijn gezicht voelden ook zo.
In het midden niet, niks.
Zo rond 14h begon ik iets te voelen. Potdorie, dat voelde als een zonneslag. Maar we hadden heel de voormiddag geen streepje zon gezien.
'k Ben eens in de spiegel gaan kijken. Dat was schrikken, een carnavalskop. Rood aan de zijkanten en in het midden wit. En achteraan alles knalrood.
Ik was persies een vuurtoren. Nu ik gezien had hoe rood ik was, deed alles twee keer zoveel pijn. 'k Heb er aftersun opgedaan, royaal veel.
En ín de oorschelpen ook, want daar deed het ondertussen ook pijn. Aftersun helpt.

- Yoghurt op smeren, zei Vlado 's avonds aan tafel.
- Met of zonder fruit, vroeg LM.
- Zonder.
- Met aardbeien zou anders de goede kleur zijn.

Het rood is nu al minder rood maar mijn vel trekt alsof het gekrompen is.
- Hoe kan dat toch, vroeg LM zich af, ik heb toch ook een vol uur aan deck gestaan en ik heb niks.
Jaja, maar zijn overall heeft een kraag en hij draagt ook nog een handdoekje om zijn nek. Zijn nek is dubbel beschermd.
Ik stond daar met een T-shirt, niks bescherming nek, niks kraag en zo heb ik een volle laag UV gekregen.
We hebben een goed hoofddeksel in de kast liggen. Een katoenen petje met een ruime lap aan genaaid om nek en schouders te beschermen
voor wanneer LM job aan deckmachinery te doen heeft in volle zon.
- Toch gemakkelijk wanneer een mens het juiste gerief bij heeft, zei LM.  
- Maar er wás gisteren geen volle zon, het was grijs overtrokken weer.

Op de video van de duikers was niet veel te zien van zo dichtbij gefilmd, wist Phika die avond te vertellen.
Tuttut, dacht ik, 't zou interessant kunnen zijn. Natúúrlijk is dat van dichtbij gefilmd, het gaat toch over de huid van het schip, niet over het silhouet.

             In Rotterdam heb ik eens een duiker kunnen volgen op de monitor in een camionetje. Ik werkte toen nog als stewardess en
             de middagservice was gedaan. Ik ging buiten wat lucht happen. Op welk schip het was weet ik niet meer. Toen ik zag wat daar beneden
             te beleven viel ging ik de gangway af. Aan de open zijdeur van het camionetje bleef ik staan tot iemand van de twee heren tijd voor mij had,
             want ze waren geconcentreerd op de monitor aan het volgen wat onder water gebeurde. Ik mocht instappen en meekijken.
             Regelmatig gaven de heren een woordje uitleg. De duiker droeg een harde helm met bovenop een camera gemonteerd, omdat hij beide handen
             moest vrijhouden. Hij inspecteerde de onderbouw van de kaai en had beide handen nodig om stalen van het beton de schrapen.
             Die beelden waren ook van zeer dichtbij en ik vond dat allemaal reuze³-interessant. -Discovery Channel nog voor het bestond, en in het echt

Vanavond is er bericht gekomen dat we niet naar Philadelphia gaan maar naar Brasil. Dat is één van de mogelijkheden.
Het is officieel, maar het staat nog niet vast. -dat is een serieuze nuance hè 
Of iedereen daar gelukkig mee is weet ik nog zo niet. De mensen die pas aangemonsterd zijn en het jong volk misschien wel.       
Capt PP-LM zou afgelost worden in Philadelphia. Of die aflossing doorgaat in Brasil wordt nu een andere kwestie.
En naar welke droge dok gaan ze ons dan sturen na Brasil? Want volgens het verslag van inspecteur K moeten we toch de droge dok in?
Lissabon zal het waarschijnlijk niet meer worden.

'k Zou ooit eens gezegd hebben dat als het schip naar Brasil ging, ALS, dat ik Vlado dan voor drie dagen zou aflossen in het machien.
Daar wist hij mij vanavond aan te herinneren.
- En waren daar toevallig getuigen bij? vroeg ik.
- Yes, 2^nd engineer, zei hij triomfantelijk.
- O, maar LM mag niet tegen mij getuigen,
Allemaal larie, wuifde hij. Vlado heeft er een goed oog ik dat ik hem kan aflossen in Brasil. Als het aan hem ligt komt dat dik in orde.
Wat LM daar van vindt is bijzaak.

Ziezo, blad vol. Morgen posten. Tot schrijves.

14-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-06 ~ op zee

De scanner van de cheng scant! In Philadelphia is een scanner aan boord gekomen. De Franse rederij had hem gevraagd of hij de Amos-D kon
installeren hier aan boord en ook de gegevens van de afgelopen zes maanden invoeren.
Amos-D is het programma dat de onderhoudswerken van het machien bijhoudt, het machinelogboek.
De beruchte Amos-D waarover op vorig schip zoveel gejammerd en geluld geweest door cheng Leuke Leu en cheng HUS.

De dagelijkse gegevens invoeren van zes maanden? Foutloos?
"Allemaal goed en wel, zei cheng Vander, maar dan heb ik een scanner nodig." Dat was maar een woord.
Een dag of tien geleden, in Philadelphia werd die scanner al geleverd. Zo zijn ze, die van de Franse rederij.
Tot gisteren werkte het ding niet, of niet naar behoren. Want zo zijn ze ginder ook in Nantes, de Franse slag.

Over de scanner werd tijdens het avonduurtje gesproken en iemand vroeg of de cheng wel de stekker van het toestel in gestoken had.
Er viel een stilte. Waarop cheng Vander zeer droog : "Stekker? Welke stekker?" en toen volgden andere hoogtechnologische spitsvondigheden: 
misschien werkt die scanner op olijfolie, bvb. Met Fransen weet men nooit. Het was veel eenvoudiger dan olijfolie.
De adaptor moest een beetje geadapteerd worden, hij moest van Hz gewijzigd worden. Daaraan is verholpen door Miro en ... de scanner scant!

Een dag later was het mijn beurt. De luchtfoto van dit schip, die ik nog van capt PM gekregen heb kunnen we voorlopig enkel bijmaken in zwart-wit
met het fotokopieerapparaat. Als de cheng die foto nu eens zou willen inscannen dan kunnen we kleurenprints maken. Hij wou.
Gisteren na de middag is hij er aan begonnen in conferentie met Phika. Een uurke of wat later was er al een proefdruk.
's Avonds heeft hij er verder aan gewerkt in conferentie met LM. En of ik wou meekomen. 'k Heb het zitkrukje meegenomen want
een demonstratie van scanner en Adobe was iets waar ik al dagen naar uitkeek. Een unieke gelegenheid.

De setting was echter gans anders. Ik belandde op de seat bij Ava in een gesprek over borduurwerk.
In afstand zat ik maar op anderhalve meter van het gebeuren, in mentaliteit was er een kloof van anderhalve eeuw.
Adieu Adobe! De demonstraties gaan volgens hiërarchische graad, niet volgens graad van belangstelling.
LM heeft me wel zijn zitje aangeboden maar dan zou hij moeten rechtstaan na een ganse dag trappen lopen in het machien, 4 à 5 verdiepingen.
Nee, laat maar, dat kan ik hem niet aandoen.
'k Heb nog een halfslachtige poging ondernomen om met ons krukje tot naast de cheng te geraken, ach laat maar.
Op de Toshiba staat Imanging.ink, laat ons daar eens een tweede blik op werpen.

1998-08-09 ~ op zee, vertrokken uit Gabon

We zijn eventjes in Gabon geweest, op anker. Zomaar? Niks zomaar.
Twee weken geleden in Philadelphia is Mr K, de inspecteur van de Franse rederij, aan boord geweest.
Hij heeft de ballasttanks geïnspecteerd en is weer naar huis gegaan. tekening : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2a/Ballast_water_en.svg 
Het resultaat van zijn bevindingen is dat we vandaag duikers op bezoek gehad hebben om de romp van het schip
ook aan de buitenzijde van dichtbij te bekijken. En op video te zetten. Want er was 'iets'.

'k Vertel mogen verder want we moeten sebiet nog de deur uit, naar een verjaardagsfeestje. Wééral? Tuttut,
dit is pas het tweede feestje sinds half mei, wat zeg ik? Sinds we aan boord zijn, half april.

1998-08-10 ~ op zee

Vanavond aankomst in Angola. Plaatselijk wordt het Ngola uitgesproken. Eerst gaan we een nachtje op anker.

Het was een geslaagd feestje met veel Oosterse hapjes. Veel, bijna weer een volledige maaltijd.
Angel heeft me daar een ganse uiteenzetting gedaan over foto's en dat de grootvader van capt PP-LM ook Angel heette, daarom moést hij met
deze capt op de foto vanwege diens grootvader. En hoe zou hij dan aan die foto's geraken? Langs de post natuurlijk. Als we mekaars Engels
goed verstaan hebben geeft hij me een van deze dagen zijn adres. En dat we altijd welkom waren bij hem thuis.
Zo nog een paar vriendelijke jongens en we logeren in de Filipijnen overal gratis.

Ava en cheng Vander vertelden over memorabele verjaardagsfeestjes aan boord van een schip waar ze acht jaar vast verbonden geweest zijn.
Bij elk feestje werden de Gipsy Kings boven gehaald. Cheng Vander kan geen Gipsy Kings meer horen.
"Als ze Gipsy Kings opzetten bol ik het af" zei hij. Twee minuten later zet Vlado de Gipsy Kings op. Hij was die gauw halen in de cabine van Dean.
Speciaal voor de cheng. Hij had het gesprek niet kunnen volgens want we spraken Frans. Hij had enkel 'Gipsy Kings' begrepen.
Dat hij die CD ging halen wisten wij dan weer niet want met Dean spreekt hij Kroatisch. De cheng is toch gebleven hoor. 

Het vermaledijde schip 25 is ter sprake gekomen. Almoite had er van gehoord, van de ramp. Gedurende een paar minuten lachte hij eens niet.
Halverwege is Gary (de wiper) zich gaan verkleden, als een soort Madonna met een pruik van hemp. Blond is iets anders natuurlijk.
De Filipijnen hebben allemaal zwart haar. Er zijn veel soorten zwart. Dat ziet men pas wanneer zo'n verzameling zwarte haardossen bijeen zit.
Gary is de enige die een blauwe glans in zijn haar heeft. Of die glans mee op de foto staat weet ik niet.
Misschien is daar aangepaste belichting voor nodig.
De tweede helft van het feestje werd besteed aan het bekijken van de bandopnames van de eerste helft. Gek hè.
En maar tsjilpen lijk een klad mussen. En gibberen ...! dat zijn dus volwassen mannen hè.

Goed, nu over die duikers. Er is wel een videoband, maar geen exemplaar voor het schip.
Spijtig. Doodjammer is dat. Oérjammer. Kerdjie wat vind ik dat erg. ÉR-REG.
De romp moest aan de buitenzijde ook geïnspecteerd worden omdat we ergens over of tegen gevaren zijn in Philadelphia. Hoe we dat weten?
Awel, Miro (de elektrieker) was in de voorpiek aan het werk toen het gebeurde. Hij heeft het van nabij gevoeld, gehoord en meegemaakt.
Angstaanjagend gekraak en luid gekreun van metaal. Dat heeft hij gerapporteerd aan de brug.
Er is nu een deuk van enkele vierkante meter in de buik van het schip, vertelde Phika. Hij was met inspecteur K mee in de ballast tanks.
We maken geen water en het schip is dubbelwandig, maar het is wel ernstig genoeg om er een duur team duikers bij te halen.

In feite zijn er twee deuken. De eerste is ontdekt tijdens de routine-inspectie, de tweede is gemeld door Miro.
En nu achteraf herinneren we ons dat Toho het er op een middag aan tafel over gehad heeft. Maar hij vertelde dat zó terloops dat wij de
omvang van wat er gebeurd was niet doorhadden.
'k Geloof zelfs dat ik toen iets gezegd heb in de aard van "Oeioei, nu al krassen in de lak van de Hyundai!" Of andere flauwekul.
En Miro (de elektrieker) spreekt zo weinig Engels dat er weinig over en weer verteld wordt, enkel vriendelijke beleefdheden of beleefde vriendelijkheden,
zelden een volledig praatje van een paar zinnen, laat staan een gewone babbel.
Er was die dag iets gebeurd, LM & ik waren ervan op de hoogte maar we beseften niet de omvang van het fenomeen.
Als communicatiestoornis kan dat tellen. Toho en wij twee spreken nochtans alle drie Nederlands.

Er waren twee inlandse duikers + hun assistent en ook drie inspecteurs van wie twee uit Frankrijk. Allemaal in twee bootjes langszij.
De ballasttanks waren leeg gepompt en een inspecteur ging met choff Phika naar beneden. Dat is ± 23m diep, vertelde cheng Vander.
Op glibberige ladders in een donkere koker afdalen en dan rondkreffelen in metalen tanks met bruin slijm tegen alle wanden, dat is
vreselijk vies en gevaarlijk glad. Griezelig, zo'n inspectie.
Boven, aan het mangat, bleven de cheng en Renato standby met walkietalkie en er lag ook beademingsapparatuur gereed want de tanks zijn allemaal
'enclosed spaces', daar zou zuurstofgebrek kunnen zijn. Over de afgesloten ruimtes en zuurstofgebrek hebben we al veel veiligheidsvideo's gezien.
Na de inspectie wist een van de inspecteurs al te melden dat het schip nog één keer mag laden en lossen, en dan moet het de droge dok in.
Een schip van nog geen jaar oud, dat moeten serieuze blutsen zijn. In een staalplaat van 2,5 cm dik. Nu is ze een beetje golfplaat. Ziekjes. 

Over dat 'melden': de inspectie spreekt per walkietalkie over droge dok met capt PP-LM op de brug, de capt komt LM tegen en vertelt hem dat efkes,
Ik kom LM tegen en hij vertelt het mij en ik vertel het in de staircase aan een matroos, dus aan de ganse bijenkorf.
Nochtans heeft niemand, maar dan ook niemand de instructie gegeven: men zegge het voort, voort, voort ...
Zo snel reist nieuws aan boord van een schip. Via de staircase, de trapkoker, de verticale konijnenpijp. Alle verplaatsingen gaan langs daar.
Op schepen waar een lift is, is de trapkoker veel minder van belang want in een liftkooi is het aantal personen beperkt.
Per verplaatsing komt men dus minder volk tegen en de nieuwtjes reizen er minder snel.

Droge dok? In september? In Lissabon dan. Allez, Cadiz is ook goed, maar liefst Lissabon want ik heb daar nog iets te doen.
Persoonlijk vind ik 'droge dok' heel goed nieuws. LM iets minder.

Tijdens de inspectie van de ballasttanks hing ik over de reling naar de twee bootjes van de duikploeg te kijken, zo'n 15m lager.
Zij keken hun materiaal na, testten de compressor, de zwemcamera, de videoapparatuur, de generator, en toen gingen twee van hen liggen dutten.
X % van de job is wachten, vertelde ooit iemand die het kon weten, ook een duiker. (onderwaterlasser)
De assistent testte verder.
Af en toe kraakte een walkietalkie : de inspectie in de tank praatte met capt PP-LM op de brug. Er was vanalles aan de gang maar ik zag niks.
Het gebeuren speelde zich af op plaatsen waar enkel bevoegd personeel mag komen, en dan nog na overleg.

Een leeg deck. Ogenschijnlijk een gewone zondagnamiddag op anker.
In de verre verte een streep land : Port Gentil, Gabon.
En beneden dutten de duikers.
'k Stond aan stuurboord ter hoogte van het masthuis een beetje rond te koekeloeren.
Bewolkt weer, geen spieke zon. Droge lauwe wind, stevig briesje eigenlijk.
De masthuizen zijn de twee kleine witte bergplaatsen nabij de manifold, waar oa het absorberend materiaal ligt voor in geval van olie lek.
En de duikers, zij dutten voort.
Het land ruikt lekker naar provençaalse kruiden die staan te drogen op hun stengels en ook naar barbecue-hout. Naar echt hout, bomenhout, hout-hout.
De wind kwam van het land en af en toe rook ik zelfs een vleug barbecue-aroma, maar dat kan inbeelding geweest zijn.
Alhoewel, het was een stevige bries. En het was zondag. Dus het zou kunnen, barbecue op zondag.

Er kwam een speedboat langs met aan boord twee blanke dames, een hond en een baby met een geel zwemvestje aan.
Ze riepen iets naar de Fransen in het bootje daar beneden, kregen een antwoord, staken een duim omhoog en maakten met een wijde bocht rechtsomkeer.
Iets verder gaf de dame aan het wiel vol gas. De hond had alle vier zijn poten nodig en ging wijselijk op zijn poep zitten. -geen reddingsvest voor de hond?
Mogelijk waren zij de echtgenotes die kwamen vragen of de heren intijds zouden thuis zijn voor de barbecue en welk vlees ze op de grill wensten.
Moesten ze daarvoor uitvaren? In het bootje hebben ze elk hun GSM hoor. Maar varen is plezanter natuurlijk.

De inspecteur en Phika kwamen weer boven uit de ballasttanks, de overalls vol bruine slijmerige smurrie. -sludge heet dat in 't Scheepsengels
Capt PP-LM kwam aangesleft, de staff was nu compleet. Zij drie gingen samen met de inspecteur de gangway af naar het bootje om daar op de monitor
te volgen wat de duikers zouden gaan filmen. De gangway hing verschrikkelijk steil. Het schip was zonder lading,
lag dus hoog op het water én dan nog eens voor een deel zonder ballast. Gelukkig lagen we in zeer kalm water.

Die bootjes hadden voor een paar miljoen BF apparatuur aan boord, maar iets om op de zitten was oorspronkelijk niet voorzien.
De Gabonezen hebben dat dan zelf maar geïnstalleerd, ze hebben een zitplank vastgesjord. Ze staat daar zeer artisanaal en zeer nuttig bij al die technologie.
Onze generale staf werd daar neergepoot en zij zaten braafjes op een rijtje. Zo had ik ze nog niet gezien.
De Gabonese assistent in het bootje hing een laddertje met een opstapplank overboord. Eindelijk zichtbare actie. 

De twee anderen (de dutters) begonnen zich gereed te maken. Ha, zij zijn dus de duikers, de mannen van de situatie, de mannen om wie het draait.
Snel maar niet haastig en met geroutineerde gebaren deden zij het volgende: rubberpak aan (fel gekleurd), plasje doen in 't water (een procedurekwestie),
rubbersokken aan en zwemvliezen (om een dolfijn sjaloes te maken zo groot), zwemvest met luchtflesje aan, ademluchtflessen aan.
Elke fles afzonderlijk werd eerst nog eens getest door de duiker in kwestie.
Als ze alles drie keer testen, zit er dan nog wel genoeg lucht in die flessen? 

wordt morgen vervolgd

13-06-2020 om 06:39 geschreven door maart

1998-07-31 ~ op zee

Zo'n wondermiddel is die zalf nu ook weer niet. Om de 4 hrs opstrijken, 10 cm. Elke vier uur toepassen, 10 cm zalf? Sebiet is die tube leeg nog voor
alles genezen is. Daarstraks sla ik een oude Reader's Digest open en wat lees ik daar: tendinitis van nek en schouders is een kantoorziekte.
De elleboog wordt er ook nog bij vermeld. Verder was het artikel een gegoochel met % hier en % daar. Ja, als er van iets een statistiekske
gemaakt wordt zit ik daar mee in. Dit lijf begint te verslijten. Kan ik het nog inruilen? 't Mag van 't zelfde jaar zijn, maar dan een steviger versie.
Met sterker gewrichtsbanden bvb, dubbele, om zeker te zijn. En misschien met een groter geheugen. En wat was er zo nog allemaal voor
verbetering vatbaar, nu ik toch aan het bestellen ben ...

De laatste mango, gekocht in Abidjan vorige maand, heb ik vandaag open gesneden. Binnenin was de pit al beginnen schieten,
zoals ik gehoopt had. Met het mes wil ik het teveel aan vruchtvlees een beetje wegsnijden, snij ik die scheut toch wel over zeker!
Daar ging mijn plantage.

We hebben veiligheidsoefening gehad. Met die reddingsvest op nek en schouders sprongen de tranen me in de ogen van de pijn.
Wie zou nu denken dat een lichtgewicht life-jacket zo'n marteltuig kan zijn. Ik voel me als een blok hout.

Toho heeft twee CD's laten zitten in de Sony van de bar. 'k Heb ze al in een mapje gestoken en ze worden hem toegestuurd wanneer we
afgemonsterd zijn. Als ik zijn adres te pakken krijg. -dat is dik in orde gekomen, toen bestonden nog telefoonboeken. 'k Heb lang met zijn moeder gepraat.

21h: vanavond hebben we de resterende vogelpik-matchen van de eliminatie wedstrijden gespeeld. https://nl.wikipedia.org/wiki/Darts_(sport) 

Gisteren hebben ze ons liggen gehad, Dean en Vlado. Eindigen op dubbel, zegt het reglement. Daar hebben ze met de goedkeuring van choff Phika
rap een mouw aan gepast, want ze stonden op 1. Dat is onpaar. Dus had ik toch goed begrepen dat er iets onregelmatigs aan de gang was.
Het kwam in mijn hoofd niet op dat Dean en Vlado iet of wat implicatie van het derde artikel in het reglement ingewikkeld zouden vinden en een short cut
zouden nemen. Welwel ... was het berekeningetje te ingewikkeld voor de heren? En dan maar rap sjoemelen. Ik dacht dat sjoemelen een Belgitude was.
'k Heb me daar laten beduvelen waar ik bij stond. Ava had het sneller in de gaten dan ik. Ze heeft er niks over gezegd, vertelde ze daarstraks, ze heeft
het zo gelaten omdat het een darts-festival is, en de competitie is maar een aanleiding om leute te maken. -tenzij voor de haantjes dan (?)

Tegen Renato en Alex hadden we geen kans, we liggen er uit, Ava en ik. De heren echtgenoten liggen er ook uit. Nu we niet meer moesten meedoen
konden we genieten van het spektakel. 'k Heb de nodige foto's gemaakt, er zijn historische cijfers gescoord en die staan allemaal op foto.
'k Moest wel. De Filipijnen verwachtten dat. 'k Was de plaatselijke pers en sommigen wilden hun worpen vereeuwigd zien : "Madammy, picture!"

Ah, over foto's: 22/07 in Philadelphia werden we gelichterd, tegelijkertijd aan weerskanten van het schip, voor mij was dat nieuw.
Aan stuurboord lag de Integrity weer (de lichter) en aan bakboord de Liberty, een duwer met barge.
'k Had een batterij en filmrolletjes en ik heb alles gefotografeerd wat er te fotograferen viel. De barge, de lichter, dit schip ... noem maar op.
Meer viel er eigenlijk niet te fotograferen hoor. Vanuit de mast van de monkeybridge, van op de zevende trede zijn de drie voorpieken 
samen in beeld te krijgen. Maar dat houden we nog efkes stil. Ik met mijn hoogtevrees in de mast gekropen? Ja, alles voor een goeie prise,
een goede gezichtspunt. Den bibber komt dan later wel, maar sommige foto's zijn die prijs waard vind ik.
De Liberty en de Integrity zijn oude bekenden van begin juni. Toen kwamen ze een voor een. Misschien wilden ze eerst uittesten of de manifolds
aan weerskanten van het  schip wel werkten? Dat is zo. Ze werken aan weerskanten. En nu kwamen ze tegelijkertijd en ging alles dubbel zo snel,
want ze lichterden ons aan weerskanten tegelijkertijd.

'k Heb een opmerking gehad van Fred (2^de stuur). Een batterij aan deck is een risico op vonken. En aan boord van een tanker kan zoiets niet
en al zeker niet tijdens een los- of laadoperatie. Ook als de flits niet afgaat werkt de batterij, bvb tijdens het zoomen. Chetver, dat wist ik niet.

1998-08-01 ~ op zee

'k Ging iets schrijven. Tegen dat de laptop gestart en wakker was, was de ingeving weg. Zucht.
Als ideeën mussen waren dan wil ik geen verlichtingspaal zijn maar de boompje veel takken en ruim gebladerte.
Daar komen meer mussen en misschien, misschien blijven ze daar iets langer zitten.

In Philadelphia heb ik een doos waterverfjes gekocht. Met penselen. In de kinderafdeling. 'Pre-school' = voor kleuters tot vijf jaar
en andere prille beginners. Compleet afwasbaar en niet giftig. Dat laatste vind ik voor onze leeftijd wat overdreven, maar ja.
En wasco-stiftjes met zilveren glinsters in. Ze hadden geen andere. Er is al een probeersel geslaagd, maar dat zal beginnersgeluk geweest zijn.
Of het was goed kartonpapier, dat kan ook.

In Philadelphia hebben wel zes of zeven mensen sportschoenen gekocht. Voor 't geval er nog eens gepingpongd wordt.
Met het dartstornooi stond daar dus een aantal mensen te blinken met goednieuwe sportschoenen. Die van mij zijn blauwe baskets omdat ik
ik iets stevigs aan de enkels wou, zodat ik de gewrichtsbanden een beetje kan insnoeren, een beetje steun geven.
Sportschoenen hoger dan de enkel, top-high dus, heb ik niet gevonden. Dat stond ik uit te leggen aan Dean, dat ik die niet gevonden had.
- Niet aan een schappelijke prijs, kwam LM tussen. (Hoe dat hij het weet hè, en hij was er niet eens bij.)

          Die baskets waren All Star, iets van een 15 USD (± 450 BF toen) en dat vond ik doenbaar qua prijs.
          Het was enkele jaren voor All Stars een heropleving kende en een duur mode artikel werd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Converse_(schoenenmerk) 
          De mijne, zes of zeven keer gedragen en nog in de doos, zijn al een hele tijd naar de Kringwinkel.

Het volgend pingpongtornooi zou dubbel zijn. Naar verluidt geweldig plezant om spelen. De ploegmaats moeten om beurten aan slag,
als ik goed begrepen heb, dus moet men na elke slag achteruit en snel, om de medestander de speelruimte te geven. Wie dat vergeet of
niet snel genoeg is krijgt het palet van de medestander in het gelaat. Geweldig geestig dus. We zullen het EHBO-kistje maar weer meenemen.

1998-08-03 ~ op zee

Vanavond hebben Dean en Vlado het darts-tornooi gewonnen. Na een euforie komt er bij Vlado vaak een anticlimax.
Hij is pas 22, hij was 14 toen de oorlog in Joegoslavië begon. Pas 14, dat is een zeer ontvankelijke leeftijd.
Wie weet wat het manneke allemaal heeft moeten zien en meemaken.
Vanavond was ik op het juiste moment op de juiste plek. Hier volgt het gesprek, maar als ik zijn Engels vertaal is het gebalde weg volgens mij.

          Hij noemt mij Madammy en spreekt soms onbewogen over de meest afgrijselijke dingen,
          als hij niet de clown aan het uithangen is, maar dat was twee uur vroeger.

22h30 : 'k Ga nog wat verder typen, 'k ben toch wakker.

'k Kom terug binnen in de bar, na de wedstrijd. Er zit nog zeven man.
- Ha Madammy, zegt hij. En hij zwijgt drie seconden. Ik dus ook. De rest babbelt voort, ze kennen dat luidruchtig wezen. Enkel Miro luistert mee.
  Do you know a war? vroeg hij stil. Zo terloops, do you know a war, of ik misschien de dichtstbijzijnde oorlog wist zijn of kende.
Jammer dat ik Vlado's Kroatisch accent er niet kan bij typen, de rollende R's onder andere. En sommige intonaties.
- No, zei ik met een flauw glimlachje. Niet nee schudden, niks in de stem leggen, geen lichaamstaal, geen stembuigingen, gewoon voorzichtig : no.
- So ... you don't know any? Nogal hoopvol klonk dat. Als ik er geen kende of gekend heb, had hij dan gewonnen? 

Dan pas ben ik gaan zitten en zei dan ik na WOII geboren ben, maar familie en kennissen van mij hebben die wel meegemaakt en verhalen over ...
Hij knikte. Jaja, die verhalen kent hij ook.
- But yourself, no?
- No ... maybe Vietnam. From a distance. Newspapers. Zijn ogen werden groot. Vietnam? We hadden het wel over Europa hoor.
- So. No war. Dat was een vaststelling.
  Not the smell, not the sound, no nothing.
- No, no nothing.
Er volgde een halve minuut stilte:
- You are lucky. Weer een vaststelling, zonder emotie.

'k Kan zijn toon niet in dit getyp leggen. Hier zegt een jongen van 22j op een evenwichtige manier : ge hebt geluk.
Zonder krachttermen, zonder ons te benijden om een leven zonder oorlog.

          Bovenstaande lijnen zijn een sneer naar mijn vader, die vond dat zijn dochters gvd ook maar eens een oorlog moesten meemaken.
          Dat heeft hij vaak genoeg herhaald. Als vaderschap kan dat tellen hè, jonge mensen een oorlog toewensen.

En er is niks dat ik kan zeggen om Vlado te laten weten hoe ik zijn zielegrootheid bewonder.
'k Kon het hem niet duidelijk maken, want daar is Scheepsengels niet op voorzien, het is een werktaaltje.
- I know, zei ik voorzichtig.
Hij knikte eens.

Nu probeer ik het woord te vinden dat het verschil aanduidt tussen
140 minuten geluid van Colette en consoorten, buiten gekwaak & getater is er niks te horen geweest, en
14 minuten Scheepsengels van Vlado die tijdens de stiltes zeven boeken of een half jong leven vertelt. 

02h: een roller van formaat. Zo ineens? Bôf, neuh. In de vooravond hadden we al enkele aankondigingetjes gehad. 'k Had al een en ander
zeevast gezet, het koffiemachientje en de mokken en zo nog wat kwetsbaar gerief. Daar lag alvast antislip onder, maar better safe than sorry.
En dan nu die roller. Geen ramp, in deze cabine werd iemand wakker om in te grijpen en nog een aantal dingen tegen de vloer te zetten.
Door die plotse roller was er ook alarm van het machien. LM werd wakker om daar te gaan ingrijpen. Zo doen wij dat. Hij beneden, ik boven.
Alles onder controle. En op den duur wordt een mens zo wat blasé ook : ach kijk, een roller, welwel, dat was lang geleden.
Ja echt, het was lang geleden, sinds vorig schip.

12-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-07-24 ~ Philadelphia, Pennsylvania 

We liggen in Wilmington bij Philadelphia. Dit is de tweede kaai die we doen.
Aan alle briefschrijvers, gegroet, aan alle niet-briefschrijvers evenzeer.
Eergisteren hebben we post ontvangen. De antwoord-brieven zijn vertrokken naar België met Toho.

Gisteren, toen we aan de eerste kaai lagen zijn Ava en ik gaan boodschappen doen in het centrum van Philadelphia.
Cheng Vander en LM waren om beurten van wacht en geen van beiden kon mee aan de wal want ze moesten
slapen of werken maar niet tegelijkertijd, als ge begrijpt wat ik bedoel. 't Was weer havenwacht, 6hrs-op-6hrs af. 

          In '92 of '93 hebben de mecaniciens dat ritme elf dagen volgehouden, aan boord van schip 22 of 23
          op anker voor Sullom Voe, bij een van de Shetland eilanden. Maar dat is een verhaal apart.
          Het was er koud en vochtig en ik hoopte maar dat geen van hen een longontsteking zou oplopen. 
          Toen was ik continu bezorgd en bij momenten ook bang. 

Ava en ik zijn efkes een grootwarenhuis binnengestapt, Lord & Taylor, het vroegere Wanamaker. https://en.wikipedia.org/wiki/Wanamaker%27s  
Mr Wanamaker was een rijke koopman in de eind jaren 1800 en zo is dat warenhuis ook gebouwd, in stijl en met grandeur.
Hij heeft daar een monumentaal orgel in ondergebracht en nu nog altijd wordt op dat orgel gespeeld om de cliënten aangenaam
bezig te houden. Behalve op het moment dat wij er waren. Er stond wel een boekentas naast de console.
Misschien had de organist(e) toen koffiepauze. 
Capt PM -de vorige capt- had begin juni gesproken over een orgel-'collectie' maar dat zal een abuus geweest zijn.
Er staat maar één orgel in Mr Wanamaker zijn warenhuis. Maar wel een heel³ groot. Amerikaans groot.
Lord & Taylor is zo hyperchic dat de tenuekes in de vitrines niet geprijsd zijn. Binnenin Art Nouveau en Art Deco en zo, alles zeer elegant.
En wij tweetjes is stapkledij met onze caddy daardoor. Orgel bekeken, foto 's gemaakt, folder meegeritst en weer weg.
De console staat ver van de pijperijen, met aan de rechterkant de collectie van Ralph Lauren en links Versace.

         klank aanzetten voor de technici ter plaatse en een kijk op de technische ruimte achter het orgel
         https://www.youtube.com/watch?v=98KYMpBx9og , 05min05

Voor de rest hebben we ongeveer alle interessante hoekjes van de stad gemist, vanwege een of ander ingebeeld tijdsgebrek. Vanmiddag zag ik
in een folder die in de mess lag dat we echt alles aan onze neus hadden laten voorbij gaan én het was allemaal binnen loopafstand. Miljaar!
De legendarische boekenwinkel Barnes & Noble oa. Men verdwaalt er, zo groot. En daar zijn we dus niet geweest. -'k heb nu nóg spijt

Vandaag liggen we tegen de kaai in een gemeente die Marcus Hook heet, nabij het stadje Wilmington. Marcus Hook is een klein dorp met een
enorme raffinaderij. Het gemeentehuis van Marcus Hook is een kubus met een veel te monumentale trap want hij steekt uit tot voorbij de zijgevels.
Mogelijk zijn ze de bouw begonnen met de trap en toen het geld op was hebben ze er een gemeentehuisje achter gekwakt. Ofwel hebben
de bestuurders van Marcus Hook eerst de kubus gebouwd en toen die enorme trap laten overkomen van een of ander vervallen kasteel in Europa.
Dat kan ook. voor uitleg met foto's : https://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Hook,_Pennsylvania 

Bij dat gemeentehuis staat een plaquette, de chauffeur (*) van Sunoco was zo vriendelijk die efkes voor te lezen: rond 1640 was hier een nederzetting
van Zweden en Nederlanders. In de Nederlandse naam van de plek kwam de naam Marreties voor. Dat werd later veranderd in Maarten en Marcus.
Over HOOK stond niks vermeld, maar het zou regelrecht van HOEK kunnen komen. De man was het met me eens dat Marreties Corner (hoek),
het stuk land van Marretie/Maarten/Marcus meer zin heeft dan de 'haak' (hook) van Marcus. Een stuk land in een uithoek? 

Marretie was misschien het dochtertje van de allereerste Nederlandse zeekapitein die daar voet aan land zette.
Of Mme Marretie was een lokale beroemdheid die als kleine zelfstandige werkte en vanwege haar beroep en voor de discretie in een uithoek
buiten de nederzetting woonde, alwaar zij oa een kleine drankgelegenheid uitbaatte.
En als Marcus Haak nu eens een piratenkaptein was? Pft, daar wist Marretie raad mee.
Of misschien was zij de vrouw van de veerman? -allemaal larie hoor, maar 't was wel plezierig fantaseren 

(*) 'k Schrijf wel de chauffeur van Sunoco, maar eigenlijk was het iemand die aan de gates iets kwam leveren en ons heeft laten meerijden.
Want om daar aan een taxi te geraken, amai. Marcus Hook is een slaperig dorp. In Zandvliet valt er meer te beleven, denk ik.
Daarom heb ik hem aangesproken en gevraagd of hij ons wou laten meerijden. 'We asked him for a ride'.
We zijn in drie verschillende winkelcentra geweest vandaag en we hebben bijna alles wat op onze lijsten stond, bijna-ongeveer.

1998-07-29 ~ op zee

We hadden weer eens vliegen aan boord toen we tegen de kaai lagen. Van die kleine venijnige grijze steekbeesten. We hebben geen vliegenmepper bij
dus moest er ene op de boodschappenlijst geschreven worden.
- Wat is vliegenmepper nu weer in het Engels? vroeg ik. Hier staan drie woordenboeken, maar ik vroeg het aan LM, dat gaat sneller.
- Mouche-tik, zei hij zonder te moeten nadenken.
- ?
- You see a mouche, you give her een tik, zei hij.
En toen kreeg ik de slappe lach en ging niks nog snel. -en nu ook weer slappe lach, met een grapje van 22 jaar oud
We spreken al meer dan drie maanden drie talen door elkaar. Misschien is dat wat lang om alle woordenschat netjes uit elkaar te houden.
Ons Nederlands vertoont nu meer en meer importwoorden. Sinds Toho afgemonsterd is, zijn LM & ik de enige Nederlandstaligen van de zeven Belgen
hier aan boord. We sussen ons met de gedachte dat we de puzzels van Standaard-Magazine nog opgelost krijgen, er is niks onomkeerbaars aan de hand.
Mouche-tik nu ons woord voor 'fly swatter'. Ondanks de slappe lach heb ik de vertaling toch kunnen opzoeken.

Tijdens onze geslaagde boodschappenronde heb ik kantoenen werksokken voor LM kunnen bijkopen.
Twee pakken van zes, van Hanes, de lokale Trois Suisses.
1° Ze zijn 100% katoen, dat is belangrijk voor de absorptie, dus tegen de bleinen.
2° Voorgevormde hiel, comfortabeler aan de voet en minder sletig in werkschoenen.
3° Bovenop de tenen is een rode draad ingewerkt zodat men direct ziet wat de bovenkant van de sok is, ze niet verkeerd kan aantrekken
    zoals binnenstebuiten bvb, of ondersteboven en eindigen met de voorgevormde hiel op de wreef van de voet.
    (Bij kleuters en jonge kinderen die zich zelf leren aankleden gebeurt dat laatste al eens.)
Kortom: deze sokken zijn de Rolls Royce van de werksokken, of toch zo goed als.

's Middags komt LM in de cabine, zucht zichzelf de zetel in en zegt zoiets van "Zou het kunnen dat ..."
Jawel. Hij had de sokken ondersteboven aangetrokken, hij had de ganse voormiddag met de voorgevormde hielen op zijn wreven gelopen!
Natuurlijk werkt dat tegen en wringt dat bij elke beweging. Maar dat ligt niet aan het model of het merk van sok hè.
Dat ligt aan de guit van dienst, zijn naam is LM. (Aïe slimmeke toch...)

Mogelijk was hij was hij van 's morgens vroeg tijdens het aankleden al aan het nadenken over de evaporator. Dat is de machinerij om van zeewater
zoet water te maken. Er is iets met die installatie en dat is een rechtstreeks gevolg van die plotse slow-down op zo-19/06. Het is niet hopeloos
maar wel zeer ernstig. (17h25 : het gaat al veel beter met de evaporator, zegt LM hier zojuist.)
Fred (2^de stuur) brengt hier een fax van WdL&Co binnen. De brieven die we meegegeven hebben aan Toho zijn toegekomen. Prima.
Dat betekent dat Toho ondanks alle Gentse festiviteiten toch aan de belangen van zijn scheepsmaats gedacht heeft. Braaf joch.

Onze Compaq opent sinds de nieuwe installatie met een wachtwoord. Tevoren zat er al wel een wachtwoord in, maar feitelijk voor de frim, zo van
'wij hébben dat hoor, een wachtwoord!'. En we moesten niet persé langs daar binnen, dus dat moest niet telkens en iedere keer ingetikt worden.
Gisteren start LM de Compaq. Compaq vraagt nu zoals elke dag het wachtwoord. LM buigt zich voorover tot vlak tegen het scherm en fluistert gelaten:
"'t Is al goed, ik ben het maar'. Hij is met zijn tijd mee, die echtgenoot van mij. Lernout & Hauspie hebben hier een fan zitten.

Laatst had ik een idee voor een pingpong affichke (rijkelijk laat) : die Indische godin -Shiva- heeft vier armen. In elke hand zet ik een pingpongpaletje,
gesteld dat ik zo'n tekening gemonteerd zou krijgen natuurlijk. "Amai, hoe moet een mens winnen van een tegenstandster met vier armen?" zuchtte ik.
"Haar doen lachen" zei LM direct en in alle ernst. Met pingpong is niet alleen souplesse, snelheid en strategie gemoeid, maar ook mensenkennis.
Pingpong is een serieuze zaak : haar doen lachen.

1998-07-30 ~ op zee

Gisterenavond ging LM nog eens naar de evaporator kijken om iets de controleren en ik mocht mee.
Overal afblijven, enkel kijken. En fotograferen, maar dat is ook een vorm van kijken.

'k Heb iets. Peespijn, al een week. En vandaag brandt het daar. Niet dat ik mezelf afgepeesd heb, neenee, juist omgekeerd. Het komt door
het roerloos stilzitten, lichtjes naar het scherm gebogen, veel te lang aan een stuk.
Resultaat: pezen in de rechterschouder en in de rechterkant van de nek zijn uitgerokken. En dat komt door het tekenen.
Tijdens het typen gebruik ik twee handen over het ganse klavier, 20cm x 30 cm = 600 cm² groot. -dat model Compaq was werkelijk compact
De polsen bewegen dan, dus armen en schouders ook. Het blijft wel stilzitten, maar ik zit niet roerloos tijdens het typen van tekst.
Tijdens het tekenen gebruik ik enkel de muis, dus enkel de rechterarm. De bewegingen beperken zich tot klikken, wat lang niet hetzelfde is als
600 cm² fitnessen met twee handen. Verder zit ik door die muis niet meer recht maar zo'n beetje schuinweg te leunen op mijn linkerkant.
Vandaar dat de pezen aan de rechterkant in schouder en nek nu pijn doen. Het komt door het tekenen. Zo is dat gekomen.
Remedie: zalf er op. En wat minder oefenen met tekenen. Of een paar weken niet tekenen.

Een boek lezen gaat niet, dat is ook lichtjes voorover gebogen zitten. En verder is het verbazend hoeveel keren per dag een mens de nek buigt.
Niet bukken hoor, gewoon efkes naar beneden kijken. Broeksriem sluiten, iets zoeken in een schuif, glazen afdrogen, iets op tafel leggen,
een CD opzetten, handen wassen, telefoon opnemen ... alles wat zich lager dan 1m65 van de vloer bevindt veroorzaakt pijn.
En dat het de pezen zijn en niet de spieren weet ik van in '88. Het is dezelfde pijn als toen.

17h45: er zalf opgedaan en dat helpt, wel, het verzacht. Mijn Zeer Betrokken Persoon heeft zijn hart en ziel in de massage gelegd en met zalf en
voorzichtige vingertoppen mijn schouder en rechter nekhelft ongeveer goed gekregen. Voorlopig.
(Wij wisten op dat uur nog niet dat wij tegenstanders in het dart tornooi zouden zijn).

Mijn rechter nekhelft blijft wel dikker dan de linkerhelft. Brusselaarster zijnde zou dat niemand mogen verwonderen, een dikke nek,
maar begot, elke beweging doet toch nog pijn.

Twee uur later hebben we de heren ongenadig afgemaakt in een 301 darts. De zalf, Ava en ik. De heren bleven steken op 252, Ava en ik
zijn netjes geëindigd op zero. Zo zijn wij, Ava en ik. On-ge-na-dig. Een beetje gedrevenheid en verder puur geluk van mijn kant hoor, meer niet.
Maar ik had mee LM en zijn compagnon ingemaakt. En toen was de gedrevenheid weg en begon de pijn weer op te komen.
Bij de volgende match was mijn geluk opgebruikt en belandden mijn pijltjes als vanouds in het plafond, in de lichtarmatuur en in het publiek.
Ava is daarin ordelijker dan ik.

11-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-07-17 ~ op zee

Gisteren was het de Gran Finale. Leonard heeft gewonnen. Hij is een van de twee fitters, dus : HET MACHIEN HEEFT GEWONNEN!
Er worden al plannen gemaakt om volgende reis een dartstornooi te houden. Vlado dringt er op aan dat de ploegmaats niét per loting zouden
aangewezen worden. Daar drong hij wel drie keer op aan. Hij heeft geen vertrouwen meer in loting.
Óf hij vormt team met Dean, óf hij tornooit in zijn eentje.
Vanavond, bij de nababbelen over het pingpongtornooi, -festival & -leute, kwamen sterke verhalen boven over Colette (Castafiore).
Ik ben niet de enige die over haar vreemde verhalen te vertellen heeft. Absoluut niet. Het was een verademing dat te kunnen besluiten.
Maar aan het rondje roddelen heb ik niet durven meedoen, de verhalen van de anderen waren zo al sterk genoeg.

Het komt hier op neer : eentaligheid is een handicap in een internationaal gezelschap.
Als Colette die die handicap de allure van een beginsel geeft
en een koppig nalaten om bij te leren verheft tot beginselvastheid, omdat ze zogezegd 'Française' is, -haar moeder was Française, zij niet
dan blijft ze alleen staan met haar principiële prietpraat.
En het isolement dat daaruit volgt is navenant. Ze houdt het immers zelf in stand. Zucht.
En wié wordt er dan ingelijfd als hofdame/gezelschapsdame/tolk : de buurvrouw?
Ik heb vanavond verhalen gehoord die de mijne overtreffen.

Ch.kok Benjie en liet ons de band met pingpongmatchen zien. 'k Schrok me een hoedje toen ik mijn kapsel zag op bewegende beelden.
Een hoedje, dat is feitelijk wat ik zou moeten dragen dag en nacht want mijn gemillimeterd haar groeit persies trager dan anders.

1998-07-18 ~ op zee

Vlado kwam hier de alleyway door gestoven en remde bij onze deur : "Madammy, do you have ... eh"
Hij had een sneetje in de wijsvinger en daar stond een volledige druppel bloed op te parelen. 'k Keek snel naar de vloer van de alleyway
om te zien of hij onderweg misschien meer bloed verloren had. Nee.
'k Deed er Betadine op. Dat prikt niet. Maar hij hapte naar lucht, de komediant.
"Bite your moustache", zei ik. Want ik wist niet hoe men 'op de tanden bijten' zegt in het Engels. -en nu nog altijd niet
"No moustache" zei hij. Chot ja, hij had ze weer eens afgeschoren en dat had ik wéér eens niet gemerkt.
"Then suffer like a man". Wat hij heldhaftig deed.
Enkele dagen geleden vroeg iemand wat we zouden doen indien wij een zoon zouden hebben als Vlado. -wij waren zo'n beetje surrogaatouders
"Een ander schip vragen, zei ik, want ik vind niet dat mensen van hetzelfde gezin of dezelfde familie op eenzelfde schip moeten varen."
"Proberen hem te verkopen" zei LM, een beetje radicaal naar mijn zin. Dat komt aan die jongen zijn oren hoor!
Hij is een heel eigenaardige jongeman. In zijn eentje haalt hij het van The Marx Brothers.

We zijn op 30°Noord en het water is nog altijd 29°C. Te warm. Voor de mecaniciens is de temperatuur van het zeewater belangrijk want
die bepaalt of het al dan niet draaglijk is in het machien. Feitelijk is de stalen romp van het schip een metalen potteke dat zich bevindt in
een reusachtige bain-marie.
Het machien ligt voor het grootste deel onder de waterlijn en de romp van het schip neemt de temperatuur van het zeewater aan. Dat is één.
Nu twee : tel daarbij de warmte afgifte van alle machinerijen die draaien op fossiele brandstof en ge krijgt zo een idee waarom werkkledij
in puur katoen moeten zijn en moet gewassen worden zonder met wasverzachter te spoelen. -wasverzachter vermindert de absorptiecapaciteit 

Half-mei vaarden we door het mondingwater van de Congostroom.
Door de stuwing blijft dat water tot een eind in zee nog een strook zoet water en is ook kouder dan het omringend zeewater.
Toen we door die strook Congo-water vaarden zakte de temperatuur in het machien onmiddellijk met een paar graden.
Dit om te zeggen dat de temperatuur hier dezelfde nieuwswaarde heeft als de beursberichten, of ze gaan zweten of niet. Maar dan omgekeerd.
De airco doet het nog altijd fantastisch. Binnentemperatuur = 24°C, bij een buitentemperatuur van 31°C.

1998-07-20 ~ op zee

Gisteren stampte het machien ineens plotsklaps. "Ó-Ò" zei LM, dat is een slecht teken. De man van wacht zal sebiet wel bellen. En zo geschiedde.
Een Slow Down, heet zoiets. Een onvrijwillige slow down natuurlijk, een mankement. LM had zijn overall al aan toen de telefoon ging.

We hebben eindelijk nog eens een gewone zondag gehad, buiten die plotse slow down dan. Zo heb ik LM zijn haar kunnen knippen.
Hij ziet er nu zes jaar uit, met zijn haarkes zo'n beetje eerste-communicant-achtig.
Tijdens het avonduurtje hadden we het over haar knippen vaneigens. Op zee zijn geen kranten of nieuwsberichten en dan is geknipt haar nieuws.
Ava vertelde over een systeempje : een kammetje met daarin een scheermesje gemonteerd. Terwijl ze het aan het vertellen was viel mijn cent
dat wij zoiets bij hebben en dat ik mijn haar dus niet had moeten laten knippen door Renato. Het had simpeler gekund.
En terwijl ze verder vertelt, zie ik me dat thuis nog inpakken en uitpakken hier, met toen het tevreden gevoel dat we dat kammetje tenminste
bijhebben  en dat ik voor mezelf nu verder kan, zo ongeveer ... welwel & asjemenou, ik was ratsklats vergeten dat we dat ding bijhadden.
'k Loop hier dus al weken met een kapsel dat niet om aanzien is. Wat had kunnen vermeden worden. Mij stoort het niet, maar anderen blijkbaar wel.

Via de mensen van de brug weten we dat er in Philadelphia ene Gwen komt, een Belgisch(e) aspirant(e) van deck. En de rederij in Antwerpen
heeft laten weten dat ze de post zullen doorsturen. Misschien (hopelijk) is het teveel om met Gwen mee te geven.
We hebben een copy van het ganse bericht ergens in de cabine liggen. De inspecteur van de Franse rederij komt. Ene Mr K.
Een Franse naam die met een K begint. Een Bretoen misschien, de Franse rederij is gevestigd in Nantes.

Vandaag 31°C temperatuur zeewater. We varen wel richting noord, maar we zijn ondertussen in de Golfstroom en die voert warm water aan
van uit de Golf van Mexico. Vandaar dat het zeewater nu warmer is dan de dagen ervoor. 
Deze voormiddag hebben we serieus tegenstroming gehad, wist Toho te vertellen. Of dat wat uitmaakt voor deze krachtige machine weet ik niet. 
Bij momenten doen we 18 Kt (knots = knopen). 18 x 1,852 km = 33,336 km/h. Zo snel kunnen wij geeneens fietsen.
Wanneer de weerberichten thuis in de winter het hebben over de 'milderende' invloed van de Golfstroom, dan geldt dat milderende
blijkbaar maar voor West-Europa. En in de winter. Hier is de Golfstroom niks mild, eerder 'zonder genade'.

LM kwam vanavond boven en iedereen had hem over zijn haarsnit gesproken,
letterlijk iedereen die hij gedurende de dag tegen het lijf gelopen was.
Het is een geïsoleerde gemeenschap : een klein nieuwtje wordt hier Groot Nieuws.
Zelf doe ik daar dapper aan mee, 's avonds vertel ik hem uitgebreid wie ik overdag ben tegengekomen.
Nog een beetje en ik begrijp waarom Vlado zich eens vergiste en mij Mme Colette noemde ipv Madammy.
LM liet toen een dreigend geluid horen en sindsdien heeft het gastje zich niet meer vergist natuurlijk.
Maar zijn lapsus zetten mij wel aan het denken over gesloten gemeenschappen natuurlijk.

          Waarschijnlijk zijn zeevarenden na een contract van zes maanden voer voor psychologen.
          Ondertussen zullen daarover al wel studies bestaan, met een test vóór en na het contract.
          In '98 bestonden die studies misschien ook, maar het was toen te moeilijk om die verslagen te vinden.
          En nu nog, heb ik de indruk. 
          Behalve wanneer het over het C-virus gaat, maar dat is een extreme situatie. Dat worden studies apart.

1998-07-21 ~ op zee

'k Heb een beetje orde gemaakt in de cabine. Af en toe is dat nuttig. Na vertrek uit Palanca, een dag of twee nadien, loop ik hier rond met
het vervelend gevoel dat ik iets vergeten ben. Iets dat nog moest gedaan worden, niet dringend maar toch nodig. Ineens wist ik het weer.
In de enveloppen die achterovereergisteren vanuit Palanca vertrokken zijn, had ik nog twee kaartjes moeten bijsteken.
Het was nu niet meer dringend.
Nu was het regelrecht te laat.
Die kaartjes stonden gereed in het zicht bij de hifi, zijn daarna in een van de klassementsbakjes verzeild geraakt en
zo gebeurt het dat ik dingen vergeet omdat ze niet in het zicht staan. Vandaag heb ik ook allerlei nuttige nota's terug gevonden.
Zo is er een papiertje waarop geschreven staat : rood onderaan links. Weet iemand waarover dat zou kunnen gaan?
'k Zal het nog een beetje bijhouden, dat papiertje. Een mens weet nooit.

We zitten 36°N, dat al een 13° boven de Keerkring en het onweert hier alsof we nog in de tropen zaten. Veel donder en bliksem.
Bliksem is de flash van de goden. Ze zijn daarboven een atletiek festival aan het houden. Startschot en fotofinish in willekeurige volgorde.
Zij mogen dat.

Enkele dagen geleden heeft cheng Vander me de installatiediskettes gegeven voor een 'tekenprogramma': PrintShop DeLuxe. Klinkt goed hè.
Het is een programmake om wenskaarten en banieren en briefhoofden mee te maken. Ze zitten gewoon kant-en-klaar gereed. Nu ben ik al
zolang gewend dat ik met Paintbrush en PowerPoint alle kanten uit kan, dat het kant-en-klare me niet veel zegt. Eigenlijk niks.
'k Heb het programma er al weer af gehaald.
De tekeningen opsplitsen en details herwerken en/of overnemen gaat niet. Ze zijn ook niet te importeren in PowerPoint.
Maar dat geeft niks, er zaten genoeg ideeën in om zelf weer aan de slag te gaan. Dat duurt wat langer, maar ik heb gisteren al
een mooie mozaïek uit gehaald, afgekeken van een soort Egyptische fries. Voilà, we hebben weeral gerief voor een tijdje.

In Philadelphia zal het vooruit gaan, wisten de mensen van de brug te vertellen. Er komen twéé lichters. Tegelijkertijd? Geen idee.
Maar het zal weer spectaculair worden. En deze keer heb ik batterijtjes en nog één filmrolletje.
Éneke nog slechts maar meer ... die dingen raken toch zo rap vol, niet te geloven.
Den Dierbare sprak hier zojuist deze wijze woorden : "In 't vervolg per familiepak kopen". 
Het is nationale feestdag, zodus hebben de mecaniciens de namiddag vrij, om te rusten, de mediteren en zulke wijze woorden te debiteren.
En in Philadelphia zal het druk worden aan boord. Er komt bevoorrading en proviand, er komt een inspecteur, er komt vanalles en nog wat.
Er zijn blutsen in de voorpiek en er zijn drie tanks die iets hebben. "Da's allemaal niet gezond, zuchtte LM, we zullen volk tekort komen".
Jaja, dat kan goed zijn, maar ik moet op expeditie hoor: chips, nootjes, chocolade en ander levensnoodzakelijk spul, filmkes.

Dat is het voor vandaag. Tot schrijves.

10-06-2020 om 09:38 geschreven door maart

1998-07-06 ~ Palanca, Angola

We hangen nog vast aan de Palanca. Om 17h los en driften tot de papieren gereed zijn. Het beest is 60m breed, in werking sinds '92
(quatre-vingt-douze, efkes tellen, ja dat is nonante-deux) en is geen omgebouwde afgezaagde VLCC, maar is gebouwd als barge.
Dwz dat ze geen eigen voorbeweging heeft, nooit gehad ookni. In Japan gebouwd en naar Angola gesleept door twee Nederlandse zeeslepers
in drie maanden tijd. Aan de ronding van de Kaap is de sleepkabel gebroken. Dat moet nogal een evenement geweest zijn, want hij vertelde dat
binnen de twee minuutjes dat we tijd hadden om te praten.

           Een sleep verliezen is een ramp. Dat staat ergens beschreven bij Jan de Hartog. 'k Denk in Hollands Glorie.
           De Nederlanders zijn wereldberoemd op gebied van zeesleepvaart.

Het is een storagebarge, dwz dat ze de oogst van de omliggende boortorens stockeert om er een schip mee te laden. Een drijvende opslagtank.
We zijn sinds gisteren aan het laden en komen dieper in het water te liggen. De Palanca wordt leger en steekt nu een paar meter boven ons deck uit.
Dat plat zwart front lijkt nu bangelijk dichtbij. Een muur van zwart onderbreekt onze horizon. Zomaar.

Gisterenavond zijn we een wandeling aan deck gaan maken, gaan kijken wat daar zoal te zien was. Het was al donker, alle lichten waren aan en
we konden goed zien hoe glad het deck erbij lag. Allemaal condensatie. Raar weer hier hoor. Buiten de reling was er minder licht, het water zag zwart.
Enkel wat rosse lichtweerkaatsing van de affakkeling van de boortorens verderop. Veel verderop, in de verre verte.
Langs de korte zijde van de Palanca loopt een klimtoren tot tegen het water. Daarboven aan deck waren een paar mensen te zien, iets groter dan
Playmobillekes. Ze waren iets aan het doen onder een kleine kraan, ook Playmobil qua afmetingen. "Ze dragen een reddingsvest," zei LM.
Tiens, da's ook niet handig om werken, altijd zo'n vest aan. En als het heel warm weer is?
Ineens wordt met dat kraantje een Zodiac naar beneden gelaten, een kleintje zo bleek, want er kon maar twee man in.
En die twee man gaan in de donkere duisternis de klimtoren af, grabbelen de Zodiac vast, gooien er een pakje in en vertrekken.  
Vandaar de reddingsvesten. En dat gebeurde allemaal zo vlotjes en zonder gesukkel, die twee hebben dat al meer gedaan.
"O, zei ik, die hebben vanavond vrij en gaan nu kaarten aan boord van de Tiger. Dat pakje is het kleingeld voor de pokerpot."

          De Tiger is een sleper die ons voor de duur van het laden achteraan in gelijke lijn houdt met de Palanca.
          En de Tiger had eerst ook wat bevoorrading voor ons bij.

Tot aan de Tiger is maar twee scheepslengtes verder en is genoeg licht langszij, dus ... Maar die mannen komen helemaal niet langszij, ze
varen met hun Zodiacske de duisternis in, het open water op, richting dichtstbijzijnde booreiland. Mijlen ver. Gaan ze dáár kaarten?
Daar geraken ze nooit. Zoveel brandstof heeft een Zodiac niet aan boord. We volgen hun kielzog, dat was duidelijk te zien: wit schuim op zwart water.
En ineens valt dat kielzog weg. Motor stilgelegd en bootje onzichtbaar. Vissen! Waarschijnlijk gingen die mannen vissen.
En als ze een koningsmakreel of een tonijntje vangen, moet het beest dan mee in dat Zodiacske? Of slepen ze het? Rare gasten die Fransozen van ELF.

18h LT : voilà zie, we gaan weeral varen. Op weg naar de volgende afmonstering, de volgende gelegenheid om post mee te geven naar België.
Enkel Toho gaat dan naar huis. Hij is de allerlaatste van de eerste ploeg die aan boord was. Of nee, Vlado is er ook  nog. Hij is aan boord sinds
het schip de werf verlaten heeft, dat was half januari. Hij heeft aan de rederij in Antwerpen gevraagd om tot december te mogen blijven.
En de rederij heeft een oké gegeven. Vlado kwam dat papier aan LM laten zien. Hij leek zeer opgetogen. Van LM weet ik het zo niet.
Die gast is zo argeloos dat ge er niet kwaad kunt op zijn, zei LM. Onnozel op een sympathieke manier, zoals Guus Flater.
Niet het soort onnozel van Klerkske PV op kantoor in Antwerpen.

Vlado zit vol goede bedoelingen die moeten in het oog gehouden worden, want de praktische uitvoering ervan schiet al eens zijn doel voorbij en
veroorzaakt dan onvoorziene omstandigheden en zo blijft het boeiend of ... zo is een mens nooit gerust. 't Hangt er maar van af hoe ge het
wilt bekijken. Soms heeft hij iets van een jonge hond, bewegingen met grote élan, die dan halverwege van richting veranderen en dan toch
plots stilvallen. 'k Vermoed dat LM er zijn werk mee heeft.

Het schip trilt, het typtafeltje wiggelt, het toetsenbord rammelt (ook zonder dat ik er aan kom), dit kan maar één ding betekenen,
eens buiten kijken : jaja, we zijn vertrokken!

1998-07-12 ~ op zee 

Gisteren zaterdag, pizzadag. Maar ch.kok Benjie had iets anders gereed gemaakt en nu zijn wij collectief onze kluts kwijt.
Er zijn geen zekerheden meer hè als hij na zoveel maanden plots met fantasietjes begint.
Toho stond zich van 08h op de brug al te verlekkeren op een reuze portie pizza, en om 12h zijn het dan spruitjes. Erg hè.

Fred (de nieuwe 2^de stuurman sinds Abidjan) is persies een rare. 'k Moest op de brug zijn en hij staat daar met zijn schoen in zijn hand.
"Zijt ge uw schoen aan het repareren?" vroeg ik
"Neenee, ik loop mijn wacht" zei hij.
Sorry, ik had het verschil niet gezien.
En om beneden in het ship's office fotokopieën te maken haalt hij er de stofzuiger bij. 'k Probéér dat zelfs niet te begrijpen.
Rustige laten doen en vooral niet tegenspreken, dat is het devies.
Hij was toner aan het bijvullen, en die poeier kan lelijk morsen. Vandaar alvast de stofzuiger.

Deze namiddag mogen we zijn Compaq Presario eens van dichtbij gaan bekijken. 'k Mag niet vergeten dat ik potlood en papier meeneem
om te noteren wat ik moet onthouden. De demonstratie zal gebeuren in het ship's office, ttz, als LM niet teveel tegenslag heeft in 't machien.
Want het is weer eens zondag hoor, de vrije namiddag gaat mogelijk op aan iets dat plots alarm gaf en moet nagekeken.
14h : 't was rap gefixt daar beneden. LM mag gaan siësten.
17h : die Presario is persies goed gerief.

1998-07-14 ~ op zee

Vanavond hebben we de eerste matchen van het pingpong tornooi. Als Phika aan boord is moet er een tornooi komen, hij organiseert graag.
Gisteren was er loting om te zien wie tegen wie uitkomt. Er zijn zestien deelnemers. De loting vond plaats in de mess matrozen,
tot groot jolijt van Almoite, die met ongeveer alles loeiende leute heeft.
Vlado komt uit tegen Ava. Nu had hij enkele dagen geleden een ganse parlee gedaan, dat hij tegen gelijk wie wou pingpongen, maar niét
tegen de vrouwen van zijn bazen. Dat is diplomatisch compleet fout.
Als hij galant speelt en ons laat winnen, voelen wij ons bedonderd,
worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado.
Als hij gewoon speelt en wint, kunnen de vrouwen niet tegen hun verlies,
worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado.
... en zo nog enige Mediterrane clichés over vrouwen, zonder rekening te houden om wie het gaat. (En dát is nu juist iets om boos over te worden.)
Hij is hoe dan ook de pineut, vindt hij. En hij heeft nog geen zin om naar huis te vliegen. Laat de loting hem nu toch wel tegen Ava uitkomen!
Wat nu : if I lose I fly, if I win I fly. Dat is zijn redenering. Wat een dilemma hè. Besluit : pingpongen is slecht voor de gemoedsrust.

Gisteren werd er weer danig geoefend en ik sla een balletje met Vlado. Hij vroeg zo op zijn sokken of Ava goed speelt, zeer goed of
professioneel goed misschien? 't Was dé moment om hem zijn Mediterrane clichés over vrouwen betaald te zetten.
"Ze speelt heel soepel en heel snel".
Twee minuten later lukt er bij mij een manoeuvre, voor de eerste keer, waarschijnlijk was het meer geluk dan kunde.
Het heeft iets te maken met diagonaal spelen en de vierde slag rechtdoor en dan staat de tegenstander aan de verkeerde kant van de tafel.
Goed, plots lukte mij dat. "Oja, en Ava heeft veel techniek ook want dít heeft zíj mij geleerd." 
Voilà, het moreel van de tegenstander wat ondermijnen.

De matrozen zijn onder aan de wings aan het schilderen. De wings zijn de vleugels van de brug.
De mannen hangen met veiligheidsharnassen vast en er is een opvangnet gespannen, maar 't blijft toch gevaarlijk werk.
Vanmiddag hingen ze al vóór 13h weer in de touwen. LM en ik kijken eens buiten :
"Hey, daar hangt mijn tegenstander, zei LM, als hij naar beneden dondert schuif ik direct door naar de kwartfinale."
Dan gaat het tornooi niet door denk ik, als er een ongeval met een gewonde aan boord is. Zeker niet.

LM heeft ook al danig geoefend, maar niet met mij.

1998-07-16 ~ op zee 

Eergisteren hadden we zes matchen van de preselectie en gisteren nog twee, plus al drie matchen van de kwartfinale.
LM en ik liggen er uit van bij de preselectie, maar we hebben ons kostelijk geamuseerd. Het is eerder een festival dan een tornooi.
Toen Vlado tegen Ava speelde haalden de Filipijnen een groot karton tevoorschijn met
aan de ene kant IF YOU WIN YOU FLY, en
aan de andere kant IF YOU LOSE YOU STAY.
Ene hield zelfs een (oud) vliegticket omhoog voor het geval Vlado zou winnen.

Almoite had een evenementen-T-shirt gemaakt, met stift, heel kleurrijk en alles zelf getekend. (Filipijnen kennen iets van mooi maken hoor.)
En gisteren was er een plakkaat : WE LOVE YOU NORMAN, om hem aan te moedigen tijdens de kwartfinale tegen Ava. Cheng Vander had
de draagbare misthoorn van de brug bij. Een grote houten kist met een koperen toeter aan en een zwengel. Loeien dat het ding doet!
Zoiets haalt de spelers toch uit hun concentratie!
En er is een klein rood gereedschapskistje met bloedrood opschrift in een druppelend vampieren lettertype : FIRST AID.

Na de match, van op zijn bank, had Vlado weer wat meer praat. Matrozen die een mooie slag sloegen werd verweten dat ze aasden op
promotie als bootsman (de ploegbaas van de matrozen). Stuurlieden die een ongelukkige slag gaven werden bedreigd met degradatie tot bootsman.
Kortom, de mensen van deck moesten het ontgelden. Ineens schudt hij bedenkelijk het hoofd : "Er zullen veel bootsmannen zijn op dit schip".

LM speelde tegen Renato (de haarkapper die spijbelde). Renato werd tweede in het klassement.
En ik moest spelen tegen capt PP-LM. Ik wou dat zo'n beetje tegoei doen, zodat Ava niet moest blozen in mijn plaats
of denken: heb ik dáár mijn tijd in gestoken. 't Had dus al den track, want Ava moest het goed vinden. Dat was belangrijker dan winnen.
Capt PP-LM had zogezegd in geen 20 jaar (*) nog gespeeld. 'k Heb me 200% moeten weren om een beetje eervol te verliezen.
Het was er warm. Tijdens de opwarming al.

Tijdens de match werd er aangemoedigd en gejoeld en doorheen het lawaai hoorde ik de stem van LM : ALLEZ KLEINTJEUH! Wel een keer of honderd.
Mijn gemoed liep over en ineens had ik meer goesting om zijn schoot weg te kruipen dan om die match uit te spelen. Daar ging mijn concentratie.

't Zou niet geholpen hebben als hij en de anderen gezwegen hadden hoor. Nog voor de derde set was ik toch al bekaf.
'k Ben niet goed in piekprestaties. Ik kan kilometers stappen -toén hè- maar doe me geen 100m rennen. -toen al niet
(*) Na de match was het al maar 10 jaar geleden meer dat PP-LM gepeeld had. -ge moet uw eigen leugens leren onthouden kaptein!

De laatste match van de preselectie was Tapang (fitter) tegen Perey (matroos). Vóór de opwarming stapt Phika (de referee) naar Perey,
legt zijn hand op diens schouder, geeft hem een warme bemoedigende handdruk en zegt : "Dit is Deck tegen Machien, ge weet wat u te doen staat".
Voorwaar neutraal die referee! Daarop kwam gehuil en geloei van de kant van het Machien.
Tapang de fitter heeft gewonnen. Daarop kwam gejubel en gejuich van de kant van het Machien.
Hij gaat naar de kwartfinale en speelt tegen capt PP-LM. Weeral het Deckdepartement tegen het Machinedepartement. 't Wordt spannend.

09-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-06-30 ~ op zee

Voilà, dat was dus Abidjan. We zijn op weg naar Angola om te laden, dan naar de States om te lossen. Zondag zijn Peter en Bruno afgemonsterd.
Het bootje zou er om 16h30 zijn en was er ongeveer een uur later, volgens lokale maatstaven is dat ruim intijds.

Zondag hebben de twéé laptops er de brui aan gegeven. Het is zondag voor iedereen dachten zij. Jamaar! Tegen maandag moet het Werkboek
va LM gereed zijn om af te geven aan cheng Vander. Dat zal dus dinsdagnamiddag worden hè.
De cheng heeft het nog maar eens in orde gekregen. Met een tandenstoker. Ergens in de omkasting van de Toshiba zit een klein schakelaartje
verborgen in een putje. En dat is de RESET. Het staat er bij geschreven, in hele kleine lettertjes. Hoe doen journalisten in de brousse het?
Hebben die allemaal een tandenstoker op zak?

Toen we aan de boei lagen hadden we zicht op de skyline van Abidjan, nogal wazig vanwege de vochtige lucht boven het tropengroen.
Het strand was rosbruin. Op de voorgrond links het silhouet van een industriegebied en rechts een vuurtoren. We lagen dan wel aan de boei
maar deze keer viel er iets te bekijken. Én: de agent had postkaarten bij. Eindelijk eens een agent die een kop op het lijf heeft staan.

Maandag namiddag komt Ava me roepen. (Ava is de vrouw van cheng Vander) Er waren wel 50 of meer vissersprauwen aan stuurboord.
Grote motorprauwen, er kon 14 man op + een enorm net.  Ze vaarden in cirkels om hun netten uit te gooien. Van op het schip
gezien vaarden ze zomaar wat in het rond, maar ik denk dat het goed georkestreerde manoeuvres zijn, anders overvaren ze mekaars netten
en dat betekent ambras, vermoeden we.

Tegen het avondeten waren ze er nog. Om 17h50 ging LM zich klaarmaken. Hij moest om 18h beginnen en kon dus niet blijven staan kijken.
'k Stelde voor een briefke te schrijven 'dat hij niet kon komen', maar hij wou weer eens niet. Alsmaar werken & werken. Hoewel naar de vissers
kijken ook heel interessant is, zeg ik.
Een net binnenhalen gebeurt manueel, op mankracht. Alhoewel ik persies een metalen winchke heb gehoord. Het zou eens mogen gesmeerd worden.
Dat binnenhalen duurt langer dan 25 minuten, met 12 man. Ze werken met lange bewegingen, telkens met gestrekte armen, goed te zien in de
ondergaande zon. Een heel ritmisch gedoe. Ik denk dat iemand daar de maat aangeeft. Wanneer het grootste gedeelte van het net binnenboord
ligt veranderen ze van beweging. Dan klauwen ze paar en onpaar met één hand in het net met het andere beletten ze het net terug te schuiven.
Deze beweging gaat veel sneller dan het dichterbij halen. Waarschijnlijk is dit zwaarder ook. De vangst is nu één compact gewicht vlak bij de prauw.
Wanneer de vangst tot bijna helemaal tegen de prauw ligt springt iemand in het water en gaat daar iets doen, maar wat precies heb ik niet kunnen zien.
De boot hangt dan 45° en meer uit zijn lood, met de boord tot tegen de rand aan of in het water. Ava en ik stonden op apegapen. Al die prauwen
die om beurten slagzij maken en toch weer rechtkomen en dan wegvaren of er niks aan de hand is. Spectaculair.
Ze zullen er op gebouwd zijn. Mogelijk is de kiel verzwaard, zoals bij drinkbekers voor zeer jonge kinderen de bodem verzwaard is.
Kan niet omkantelen! Tenzij natuurlijk bij zeer vinnige kinderen. 

De vangst was bedroevend klein in verhouding tot het gesleur van 12 man en al het werk dat er aan vooraf gegaan is. Minder dan een m³,
gezien van waar ik stond. Moet daar 14 man zijn brood aan verdienen? Is dat elke keer zo weinig? 't Kan niet missen dat ze 's nachts gaan
Bijwerken als pikkediefpiraat.

15h15 LT (17h15 BT):
Drie kwartier geleden een fax ontvangen van ons ma met GOED nieuws (welk?) en antwoord op AL mijn vragen.
Fijn, prima, en dan is mijn volgende vraag: "Moeder waarom leven wij?"
Uw fax is over Oostende Radio gegaan en om redenen die ik niet ken per telex aan boord gekomen. Mysterie.
Jawadde weeral.

Verder heb ik een vol halfuur geprobeerd naar Tina te faxen, via het faxkantoortje in haar straat, het was en het bleef noppes. Bezet.
Wat er bezet is, het toestel van de bestemmeling (het faxkantoortje) of satelliet zelf, dat weet ik nu niet. Kan een satelliet volzet zijn?
Jawadde weeral.

Noodoplossing: off-peak faxen, tijdens de daluren wil dat zeggen. Dus om 19h31 UTC (Greenwich tijd), dat is 21h31 BT.
Dan is het faxkantoortje al lang dicht en dan krijgt Tina vandaag ons bericht niet meer ...
Jawadde weeral.

Een mens haar moed zou van minder verslensen. En daarjuist heb ik in mijn vinger gesneden ook nog. 'k Stop ermee voor vandaag.
Het bloed lekt tussen de toetsen. Het stroomt bij beken over het klavier.

1998-07-03 ~ op zee

Dat was zwaar overdreven, het waren maar twee drupjes bloed hoor. En het is al lang gedaan en genezen.
Fred, de 2^de stuur die Bruno vervangt heeft een oplossing om uit te vissen of het de satelliet is die overbelast is of de bestemmeling die bezet is:
als controlenummer het eigen thuisnummer (telefoon) gebruiken. Als daar een bezettoon gegeven wordt, is het de satelliet die volzet is.
Als het eigen thuisnummer de gewone toon geeft, is het het faxtoestel van de bestemmeling dat bezet is.
Dat systeem klopt, want fax gebruikt de gewone telefoonlijn. Dat we daar niet zelf aan gedacht hebben.
(En als op het thuisnummer opgenomen wordt : onmiddellijk de politie bellen.)

Gisteren bracht de cheng een kapot machineke binnen. De laminator. Da's het toestel om langs weerskanten een harde plasticfolie
op papier aan te brengen. De omkasting van het toestel is in een soort kunststof en is onbeschadigd. Binnenin is een metalen rolhouder verbogen
en is een teflon onderdeel is stukken van een. Vreemd hè. Als het toestel gevallen zou zijn, zou het omhulsel toch schrammen, barsten of scheuren
vertonen. Of dan zou er binnenin vanalles losgekomen zijn en dooreen geklutst, maar verbogen? Metaal? Binnenin? Zonder merkbare
schade aan de buitenkant? Daar is al gereedschap voor nodig.

Een gelijkaardig mysterie hadden we in april, toen waren er installatiediskettes uit het ship's office verdwenen. Foetsjie. Zo weg als weg maar weg kan wezen.
Mysteries. En beide keren na een afmonstering. Sabotage uit wrok? Dat is op andere schepen ook al gebeurd hoor.

Het eten is naar behoren bereid, maar het repertoire is saai. Aan het menu weten we welke dag het is.
Iets meer verbeelding of afwisseling zou welkom zijn.
Vanmiddag in de mess zei Phika iets door het doorgeefluik naar de keuken, iets over hospitaal-alarm. 'k Dacht dat hij tegen de ch.kok
aan het praten was : 'als gij zo blijft koken hè, dan gaan we hospitaal-alarm krijgen'. Maar nee, hij praatte tegen de elektrieker, 
over een bel die niet rinkelt. De bel van het hospitaalbed waarschijnlijk.
Tiens, als het geschreven staat is het veel minder grappig dan op het moment zelf.

Vandaag zouden we op anker gaan en zondag gaan we laden aan de boei.

Sinds we Windows 95 hebben was ik een beetje de weg kwijt tussen de programma's. Paintbrush.bmp was niet meer terug te vinden en sinds
een dag of twee weer wel. In deze versie van Windows heet het Paint.ink en het is WAW.
Deze versie van Paint heeft zoveel gereedschappen dat ik niet meer weet wat er moet gebruikt worden om een bepaald resultaat te bekomen.
In de vorige versie had ik nog het excuus dat er vanalles niet mogelijk was. Nu niet meer. Ongeveer alles is mogelijk.
Ofwel berust ik in het feit dat ik niet kan tekenen, ofwel ga ik daar eens iets aan doen. Het leren, bvb.

1998-07-04 ~ op anker, Palanca, Angola https://en.wikipedia.org/wiki/Palanca,_Hu%C3%ADla

Dit is Angola. 360° water en een paar boortorens is alles wat we er van te zien krijgen.
Morgen gaan we aan de boei. Misschien krijgen we dan een streep land te zien.

Gisterenavond ging het over lange reizen. Een oversteek van 48 of 52 dagen. Van New Orleans rond Zuid-Afrika naar Korea bvb. Of omgekeerd.
Een aantal mensen vinden dat mooi rustig, zo'n zevental weken onafgebroken op zee. Enkele mensen vinden dat saai.
Capt PP-LM zag het nóg anders, eerder een Murphy scenario : Bij zo'n lange oversteek is er tijd zat volgens hem en dan stelt hij het papierwerk
voor de volgende haven uit tot de laatste week. Vier dagen voor aankomst blokkeert zijn computer en er zijn geen experts aan boord
om dat te verhelpen. De ganse papierwinkel moet nu met de schrijfmachine gedaan worden!
Twee dagen voor aankomst : potdichte mist!
Hilariteit onder de toehoorders. Mist is een van de 'critical conditions' en 'hazardous situations'. De captain blijft dan op de brug en kampeert daar
zolang de mist aanhoudt. -daarvoor dient trouwens de seat op de brug, voor als de captain dan enkele uren wil gaan liggen, rusten
Had hij vóór aankomst noch dringend papierwerk te doen? Da's dan jammer. Hoe zoiets afloopt heeft hij er niet bij verteld.

Deze namiddag hebben we oefening gehad. Het was wachten op de captain. Hij was op het achterdeck aan het vissen en hij ving zoveel vis dat hij
de tijd uit het oog verloren was. -typisch PP-LM, hebben we later ondervonden
Gisterenavond hebben we Filipijnen gevist en alles samen zou er nu een 100 kg vis gevangen zijn.
In de States zal dus geen vis besteld moeten worden. 104 kg. Cheng Vander heeft zojuist nog een vis gevangen.

1998-07-05 ~ op anker, Palanca, Angola

We liggen hier weer in the middle of nowhere, er is geen spieke land te zien binnen de gezichtseinder en er is ook geen FM, geen lokale zender.
Olievelden op zee zijn zelden interessant.
11h : de post is aan boord!

Voor het ogenblik zijn we aan de boei aan het gaan. 'k Ben eens buiten gaan kijken. Via de boei gaan we laden van een storage barge.
Diens peak en poop zijn afgeplat. De barge heeft waarschijnlijk zelf geen aandrijving en moet versleept worden. Zo'n mastodont zal toch al eens
naar de droge dock moeten, al was het maar om de romp te inspecteren. Of zou dat allemaal onder water gebeuren, met duikers. 't Zou kunnen hè,
er wordt wel onder water gelast ... -de barge werd van de Mitsubishi Bouwwerf in Japan naar Angola gesleept door een Nederlands sleepbedrijf
De mastodont heet Palanca. Tja, Baraque Fraiture zou hier verschietachtig zijn hè.
Het is een VLCC zei LM hier zojuist, Very Large Crude Carrier. 'k Vond al dat hij er enorm uit zag. Een mammoet. Een mastodont dus.

We gaan neus tegen neus en niet langszij. Er komen dus geen foto's van ship-to-ship deze keer. Dat geeft niet. Misschien moeten we in de States
lichteren voor we tegen de kaai kunnen en dan is het wel langszij. Neus tegen neus, dat is bij manier van spreken hoor. Er blijft flink wat water
tussen de twee vaartuigen. Er staat deining. Dit schip gaat op & af of heen & weer en de Palanca ook. Staal tegen staal zou nogal vonken geven.
En dat mag niet op een tanker. Vonken zijn gevaarlijk. Tiens, misschien is het daarom dat we niet langszij gaan, hier is teveel deining. 
Zelfs met reusachtige fenders zou de situatie niet veilig zijn.

Een knalrood klein motorbootje begeleid of assisteert hier het manoeuvre. Persies een bezige bij. Nu eens aan bakboord, dan aan stuurboord,
en terug naar bakboord. Het is rood en het maakt een vinnig zoemend geluid.

Gisterenmiddag kwam Toho hinkend de mess binnen. Vlak achter hem liepen Phika en de capt, al gniffelend. Toho had gisterenavond op de brug
een alarm van het machien gehad en was naar het paneel GEREND. -nóóit rennen aan boord van een schip! Door het rollen van het schip
wijkt de scheepsvloer en komt hij met zijn linkervoet verder terecht dan hij bedoelde, met zijn teen tegen te seat.
(Een driezits sofa of slaapbank, spreek uit: siet. Niet se-at, er staat geen Seat op de brug).
Door zijn eigen vaart, nog eens versterkt door de wijkende scheepsvloer breekt hij zijn teen in een weinig subtiel contact met de seat.

's Avonds vroegen we hem of hij zeker was dat zijn teen gebroken was. Misschien zwaar verstuikt? Dat kan ook lelijk pijn doen.
Oja, de teen was gebroken, die pijn kent hij heel goed. Verstuikt doet pijn op een andere manier, doet erger pijn zegt hij.
Déze pijn is een breuk. Zeker weten.
Ooit heeft hij eens zeven breuken gehad op drie maanden tijd. Hij heeft een broos gebeente en dat zit in de familie.
Toho's vader heeft in zijn leven al om en bij de 70 breuken verzameld, waarvan enkele die met metalen hulpstukken gerepareerd en genezen zijn.
Die metalen hulpstukken zijn blijvend. Dat is zeer vervelende op een luchthaven, de metaaldetectoren biepen alsof hij een arsenaal wapens op
zijn lijf verborgen houdt. Vader Toho heeft een papier van Buitenlandse Zaken, een zeer officieel document om dat gebiep te verklaren.

19h15 LT : vanavond zaten drie Fransmannen van ELF mee aan tafel, twee van de lokale ELF-mensen en de agent.
't Is ne keer iets anders en 't is ook plezant, ander volk aan tafel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Elf_Aquitaine
Eén van die vlotte praters vertelde over kleine tonijnen, ongeveer 1m lang, die ze 'gisteren' gevangen hebben. Direct gekuist en ingevroren.
Verser kan het niet. Of capt PP-LM geïnteresseerd was. Wat moet dat kosten, vroeg de capt.
Bôf, voor twee bakken bier zouden ze die beesten morgen meebrengen.
LAP! Dat gaat wééral van onze stock pils. In Afrikaanse havens gaat het bier met tien bakken tegelijk van boord als 'protocol' voor de autoriteiten
en andere geüniformeerde bedelaars. Dat is al jaren de gang van zaken. Het gezag zou dat eens mogen voorzien in de bestelling van pils
ipv te putten uit de pilsvoorziening voor de bemanning. Moeilijk hoor: drie Afrikaanse havens betekent 30 bakken meer bestellen.
Daar moet een mens toch geen hogere wiskunde voor gestudeerd hebben. Een beetje huishoudelijk redeneren zou al helpen.
Allemaal voor tonijnmoten die toch niet zullen te vreten zijn met deze kok.
Uitgedroogde wegens verkeerde bereiding, te weinig saus of foute technieken voor het warmhouden. Máár : vers hoor! Laat daarover vooral
geen twijfel bestaan! Oja, laat ons over het verse vooral akkoord gaan. Dit wordt mogelijk weer een verhaal over consensus-addictie. -wie eet er nu vis
die op olievelden gevangen is, waar dagelijks onder water structurele lekken zijn, later kwam trouwens formeel verbod op vissen in olievelden

We houden u op de hoogte en tot schrijves.

08-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-06-27 ~ op anker, Abidjan, Ivoorkust 

Gisterenavond zijn twee vervangers toegekomen, van wie één Belg en die brave jongen had post voor ons bij. En ook kranten en weekbladen.
Wat-zien-ik : solden bij Ikea. En wat staat daar op het reclameblaadje : het buffetkastje van onze dromen. (op foto toch)
Zoudezenuni ...zoudezenu-echtni! Solden houden terwijl wij op zee zitten!

           In het echt lijkt het waarschijnlijk gewoon op wat het is: spiksplinternieuw en van Ikea.
           Maar omdat we het niet van dichtbij kunnen gaan bekijken krijgt dit buffetje plots glans en glorie.

De volgende aflossing is voor binnen enkele weken, dan zijn we weer in de States. Gedurende anderhalve dag deed hier het gerucht de ronde
dat we naar Brasil zouden gaan. Wie die kwakkel verspreid heeft weet ik niet, maar het gaat gelukkig niet door. Veels te warm in Brasil.
We zien aan stuurboord een strook land, donkergroen en waarschijnlijk vol giftige slangen en spinnen,
met ervoor een streep wit-geel strand, waarschijnlijk vol stonefish en ander dodelijk venijn en
dan hier een water van een mooi Atlantisch blauw, maar vol kwallen.

Bewoonde gedeeltes zijn niet te zien. Abidjan is ook nergens te zien. We liggen niet ver van de stad zeggen de stuurlieden, maar
we kunnen er niet naar toe. Waarom weet ik al niet meer. Geen bootje beschikbaar of te duur, of geen toestemming van de wal ...
in elk geval, de goesting is toch over.

Gisterennamiddag kwamen er twee prauwen langszij met fruit : bananen, ananas en mango's. Zeven mango's voor 5 USD. Zo van die kalibers
die ge met twee handen moet vasthouden. Sappig en heel geurig. Recht van de boom.
De mannen van de prauwen hadden al wat blauwe plastic bidons in hun prauwen liggen. Ze gaven ons te verstaan dat we ál het fruit konden krijgen
als we maar meer lege bidons gaven. Maar we hadden er geen meer. Toch geen lege.

De achterste man roeit zijn ziel uit zijn lijf om tegen de stroming in de prauw bij de scheepswand te houden en de voorste man onderhandelt met ons.
Wij staan een zeven of acht meter hoger, hij moet dus luid roepen en veel gebaren maken want wij horen bijna niks door het lawaai van de
ventilatiekokers van het machien. Van op die dansende prauw met de voorste man de emmer zien te vangen en het fruit er in laden.
Wij (Vlado en ik) halen de emmer weer naar boven en draaien gepast geld in een vod en dat gaat met de emmer weer naar beneden.
De voorste man haalt het geld uit de vod, kijkt het na en geeft het door aan de roeier. Hij laadt de emmer in met het gevraagde, de vod houdt hij en
we halen de emmer weer op. Zo enkele keren na mekaar. En telkens houdt hij die vod.
Is het hier zo erg gesteld dat ze zelfs een werk-vod vol verf en smeer nog kunnen gebruiken?

Tussen twee bestellingen houdt de voorste man de emmer omklemd met zijn twee armen. Die emmer lossen en kwijtspelen is
een stuk broodwinning verliezen. Vlado geeft wat meer lijn, of die man valt uit zijn prauw. Ondertussen moet de man ook
de concurrentie in de andere prauw weg blaffen, en hopen dat zijn roeier de handigste en de sterkste is om toch maar die paar dollars en plastic bidons
in de wacht te slepen. Verder moet hij om de paar minuten hozen want de prauw krijgt overslaand water binnen natuurlijk. Als hij dat uit het oog verliest
zinken ze met fruit en geld en bidons. En met de prauw, die een stuk werkkapitaal is. En tijdens hozen moet hij dan de emmer zien vast te houden.
Tot zover de romantiek van de  achterpiek. 'k Heb er een paar foto's aan besteed.

         Er is een periode geweest dat de slogan 'Africa is Beautiful' in zwang was. De buren van mijn ouders, een jong koppel dat op safari geweest was,
         was het daar helemaal en dweperig mee eens. En ik werd ongeveer ziek van ellende dat twee gestudeerde mensen niet verder keken dan de façade
         van een safaripark met vakantieverblijven. Achter die façade, achter dat decor, in de coulissen en daar waar de realiteit leeft, is Afrika heel hard.
         Africa is maar beautiful voor wie niet verder kijkt dan het nuffig neusje lang is.

'k Had zes filmrolletjes bij voor een contract van zes maanden. Dat vond ik zeer redelijk en realistisch van mezelf en absoluut niet overdreven.
We zijn twee maanden en half weg en het zesde filmke is al op. Gelukkig hadden we het zien aankomen en heb ik in Philadelphia vier rolletjes gekocht.

Vannacht alarm. De grote rode brulbel. Dat moet brand betekenen. LM schiet een overall aan en verdwijnt naar zijn post. Ik naar de mijne.
Er was al iets onduidelijks gezegd door de intercom, enkel het woord 'report' hadden we verstaan. In de cabines hangen geen luidsprekers van
de general call, enkel in de alleyways. Stel u dat voor! En 's nachts zijn de cabinedeuren -zware branddeuren- dicht en verstaan we niks.
Dit schip is mogelijk nog goedkoper gebouwd dan het vorige.
Met gesloten deuren verstaan we niet wat we zouden moéten horen qua instructies. En toch staat 'Safety First' over het ganse schip geafficheerd.
Wat maakten wij van dat woord 'report' : this was a false alarm report.
We gaan elk toch maar naar onze post. Wat bleek : piraten-alarm. Het gesproken bericht dat na de bel kwam was 'pirates reported'.
Die nacht was er dubbele wacht op de brug, dwz op elke wing een matroos op uitkijk én daarbij nog eens twee matrozen vooraan aan deck,
via walkie-talkies in verbinding met de stuurman van wacht op de brug en allebei gewapend met elk een ijzeren bar.
Bij de volgende bestelling moeten baseball knuppels besteld worden, zou capt PP-LM gezegd hebben.
Op de begroting van de Welfare zeker? Als sportmateriaal. Gelijk de pingpongpaletjes.

De piraten waren langs de ankerketting naar boven gekropen én door de koker van de ketting. Dat is levensgevaarlijk. Als die schakels nog maar
efkes verschuiven met de beweging van het schip is men een hand of en voet kwijt. Ene was langs het panamagat aan boord geraakt (hoe?)

          Het panamagat is de grote ovalen opening in de reling aan de voorpiek voor 't geval het schip door het Panamakanaal moet,
          langs die opening worden de trossen aan de wal gegeven wanneer een schip daar, voortgetrokken door treintjes, door de sluizen gaat.

Aan de voorpiek is een locker met scheepsmateriaal. Daar hadden ze het op gemunt. Piraten, nu ja, het zijn gewoon arme bange pikkedieven die
proberen hun brood te verdienen met scheepsmateriaal en zich geeneens tot aan de bewoning zouden gewaagd hebben, want dan moeten ze
200m felverlicht deck over. Dat halen ze niet ongezien. Als ze het op de captains's cash money of op de persoonlijke bezittingen van de bemanning
gemunt hebben, dan komen ze langszij, dicht bij het kasteel en niet langs de voorpiek.
Waarschijnlijk hebben we niks meer te verwachten, want dat wordt doorverteld onder pikkediefpiraten :
dat hier aan boord niet alleen wacht gelopen wordt op de brug maar ook aan deck en dat de matrozen van wacht wákker zijn tijdens hun wacht.
Maar evengoed gaan alle deuren 's nachts op slot. Better safe than sorry.
En evengoed geen goesting meer om aan de wal te gaan. Waarschijnlijk weer veel gebedel of verdoken gebedel en gesjacher.
Jammer, want in mijn beginjaren bij de koopvaardij heb ik van de anciens legendarische verhalen gehoord over Abidjan.

Capt PP-LM zou de slopchest -dranklocker- eens mogen opendoen. We zitten hier zo droog als iets. Water genoeg, nog een 60L, maar ik bedoel iets
lekkers, iets om te trakteren. Gerstenat bvb, iets met hop, dus met lupuline. 

Vandaag verjaart de elektrieker. 'k Had een kaart gemaakt in PowerPoint en ik heb twaalf keer de toer van het kasteel gedaan eer ik iedereen
gezien had om ze die kaart te laten tekenen. 'k Hield de kaart op een klembord tegen mijn lijf, voor 't geval ik de elektrieker zou tegenkomen want
hij mocht die kaart niet te vroeg te zien krijgen. Voor de zevende keer kom ik Bruno (2^de stuur) tegen, in de staircase deze keer.
"Loopt gij nu nog altijd rond met die petitie?" vroeg hij. Ja dacht ik, een petitie aan capt PP-LM om de slopchest eens open te stellen.
Op de achterkant van de kaart staat een kopie van de luchtfoto van dit schip. (In april gekregen van capt PM.)
De Filipijnen vonden dat nu een fantastisch hebbeding en of ik er zo nog kon maken, maar dan liefst een beetje groter.
Oké, tegen 15h (dan hebben ze coffeetime) zorg ik voor kopieën op 122%, dat kon netjes op een A4. Ik maak elf kopieën, want ze zijn met elf.
Om 15h bleek het origineel formaat hen persies toch beter te bevallen. Chetver. Goed, nog eens 11 exemplaren gemaakt op het origineel formaat.

Vermist er 's nachts nu extra-dubbele wachten gelopen worden sliepen een aantal matrozen.
Hun exemplaren van de foto legde de ch.kok op hun plaats aan tafel klaar.
Oei, zei ik, die kopieën zijn eigenlijk top-secret hoor. Stel u voor dat de capt dat ziet dat ik spelerij pleeg met dure inkt en duur papier van het schip.
De ch.kok kijkt eens naar de deur van de mess, daar staat niet zo direct een captain in het deurgat, en hij schudt geruststellend het hoofd.
Hij zou er op letten, zei hij en verdween naar de keuken. Ondertussen lagen daar X aantal kopieën in volle zicht. 

Filipijnen redeneren anders dan wij hoor. Als er een kopieerapparaat aan boord staat dan dient dat om te gebruiken, en 2 x 11 kopieën voor
privégebruik is ook gebruik. ('k Zal er aan denken. We zullen het Welfare noemen, vermits niemand aan de wal kan om postkaarten te kopen en
er toch iéts naar de Filipijnen moet verstuurd worden. Fotokopieën zijn nog altijd vredelievender dan baseballknuppels om piraatjes mee dood te slaan.)
Dezelfde redenering volgen ze als het over wasmachines gaat. Een wasmachine staat daar om te gebruiken, zelfs als er maar één stuk was in gaat
want dat is ook gebruik. Maar goed, over hun was-gewoonten en poederverbruik heb ik al eens een blad volgetikt. En het is op elk schip met
Filipijnse zeemannen zo.

Om 16h45 stond Bruno hier aan de deur. Of het waar was dat ik een luchtfoto van het schip had en of hij daar een kopietje mocht van hebben. Lap!
Daar ging mijn top-secret. Misschien kan ik een handeltje in fotokopieën beginnen. Aan piratenprijzen.
De nieuwe 2^de stuurman was er vandaag ook tijdens het avonduurtje. Hij heet Frederique. Of zijn naam afgekort wordt weten we nog niet.
Frederique vervangt Bruno.
Phika vervangt Pévala en wordt dus choff, dat was zo voorzien van in het begin.
De vervanger van Phika is een Kroaat, Vilko. 'k Ben hem al eens tegen gekomen in de staircase.
En in de States komt een nieuwe aspirant-stuurman.
Toho blijft dus 3^de stuur, zij het met een 'vergunning' wat dat ook moge betekenen en
met de gage van 3^de én zijn vaardagen tellen mee als vaartijd voor 3^de. Dat is dan toch al dat!

De vorige brief gaat mee naar België met Pévala. Deze brief zullen we van hieruit versturen. Op hoop van zege.

Vanavond zei Phika aan tafel dat het plezier deed om met beschaafde mensen aan tafel te zitten. Wat hij daarmee bedoelde weten we niet.
Mogelijk viseerde hij Vlado, maar die heeft dat gelukkig niet verstaan. -Vlado's tafelmanieren waren een beetje, euh ... nogal morsig.
Vlado spreekt Kroatisch en Phika spreekt  Canadees Frans met een uitgesproken accent. Zelfs de Franstaligen aan boord verstaan hem niet altijd. 
Zijn Engels is beter verstaanbaar. Wat hij er ook mee bedoeld moge hebben, ik zei hem van het beschaafd gezelschap te genieten,
want morgenavond verhuist hij van tafel, dan eet hij aan de kapteinstafel als choff. (Vanaf morgen is hij in charge als chief officer.)

Ziezo, dat was het voor deze keer. Tot schrijves.

07-06-2020 om 10:04 geschreven door maart