schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
06-02-2020
145. Siel Verhanneman
te gast bij Wim Helsen ~ Siel Verhanneman met een tekst van Peter Verhelst
En toch, als het schilderij dan lukt, komt ge in een soort van hele korte roes van – wat we zouden kunnen beschouwen als een soort – raken van een realiteit, raken van een soort zuiverheid.
En dus, die korte roes verdwijnt en in de plaats daarvan komt terug de angst, de twijfel, hoop, wanhoop, mislukking of lukken van het volgende schilderij.
De mens is alleen in staat tot herhaling. Het doel van de kunstenaar bestaat erin zijn limieten constant op te schuiven.
Het is zijn plicht zichzelf op te offeren om in staat te zijn een beeld te vinden dat hij nog niet kende maar moet leren kennen op het moment dat hij het aan het maken is.
Een nieuw schilderij is al aan het wachten. En nog één. En nog één.
Het schilderij wacht niet op de schilder. Als de schilder te zwak is, verlaat het schilderij hem.
Op 23/09 zijn LM en ik verhuisd van cabine. Toen ik de staat van de cabine zag had ik al zin om weer naar de vorige cabine te trekken, maar zoiets kan niet, een 2nd eng moet in de cabine van 2nd eng wonen want daar hangen namelijk de alarmpanelen. En vermits LM nu 'in charge' was, moest hij de alarmen kunnen horen wanneer hij van stille wacht was.
Op 07/10 vond ik een stuk van een brief terug, die ik in de schrijfmachine van de cabine had laten zitten. Het was een mechanische schrijfmachine en ze deed het maar half, zoals ongeveer alles op dat schip. De lift werkte niet, de droogkassen ook niet, de droogkamers waren beschimmeld … en dat is nog maar de bewoning. Dan zwijgen we nog over deck en brug (afdeling choff VW) en machineruimte (afdeling 2nd eng LM).
De typmachine was een Olivetti Linea 98, stond daar beschikbaar. En vanaf lijn 7 waren we dikke vrienden, ook al was het een qwerty. En 3 lijnen later was het al uit met de vriendschap want het ding begon de letters te zetten onder de regellijn. Veel Linea was daar plots niet meer aan. En soms belde de wagen, soms niet. Na 2 alinea's heb ik het opgegeven. Er was trouwens weer veel poetswerk in die cabine, die eerste dagen.
Het stukje brief is hilarisch. Volgende week DI-11/02 komt de nieuwe scanner en dan zal ik dat stuk brief eens inscannen, want overtypen is onbegonnen werk, omdat ik per sé de 1000 typfouten wil laten staan. We zien wel.
We gaan morgen pas tegen de kaai. Gisterenavond was er plots telefoon. Ze waren op de achterpiek aan het barbecueën en of we ook kwamen. 'k Had mijn kimono al aan, dus wij weer aangekleed en naar beneden. Er waren twee matrozen aan het vissen en ze haalden zoveel op dat het niet bij te houden was. Een emmer vol in een kwartierke. Dan hadden ze aan de kaptein gevraagd of ze mochten barbecueën en iedereen opgetrommeld om die vis te helpen opeten. Ze zouden ook kunnen stoppen met vissen, maar waar is dan de lol hè.
De tonnen die als vuilnisbak dienen zijn nu zó mooi geschilderd, dat het haast zonde is er iets in te kiepen. De vuilbakken zijn hier wel pico bello nu.
Op de radio vertelden ze iets over een kangoeroe-kookboek. Het vlees zou smaken als rundsvlees en kost maar 1/3 van de prijs hier. Als ik dat kookboek nu eens zou kunnen bemachtigen, en dan nog 10 jaar wachten tot hun export op punt staat, kunnen we er aan beginnen. –kangoeroevlees heb ik een paar jaar geleden eens klaargemaakt, ik herinner me niks biezonders We hebben een boodschappenlijst van een blad lang, ik dank dat ik een kruiwagen zal nodig hebben.
Cheng BS is maar aan het aandringen dat LM in Gladstone een halve dag vrij zou nemen, zelfs meer dan 1, om met zijn vrouw aan de wal te gaan. Met mij dus. Dat is nogal ongebruikelijk. Wij vragen ons af wat daar achter steekt. En cheng BS vraagt zich misschien af wat LM bezielt : weg mogen en het niet doen? Daarvoor moet ge zo'n kouwe Noordeling zijn. Omgekeerd vragen wij ons af van cheng BS bedoelt : weglopen als er werk is? Dat is de redenering van een slordige Zuiderling. Kortom, het zoveelste cultuurschokje. Het zijn geen aardbevingen of dodelijke botsingen, maar ze zijn er toch elke dag een paar keer. En zoiets werkt op het systeem.
De bron, van James A. Michener - ISBN : 9789060102893 In hoofdstuk 9 staat een passage van ± 10 bladzijdes over het verschil tussen Ashkenazi's en Sefardi's. Als ze het boek in de bibliotheek hebben : lezen, al was het maar die 10 bladzijden in hoofdstuk 9.
Om verder te gaan, wanneer er verschillen zijn die zo ineens opvallen, dan is het elke keer weer aftasten : 1/ Is dit een individueel verschil? 2/ Is het een verschil dat eigen is aan deze ploeg, dit schip? 3/ Is het een verschil in volksaard? (werkethiek)
Neem nu bvb nonchalance: Is deze persoon die de jobkes laat slingeren tot 'later' uit zichzelf zo nonchalant? Want het woord later hoort ge hier even dikwijls als in de Latijnse landen het woord mañana. Of is deze persoon zo nonchalant omdat het beleid hier aan boord zo easy going, easy doing is? Het zou zo kunnen dat wanneer ze (capt of cheng) tegen 13h een getypte lijst willen, men die niet voor 16h mag brengen, want het zou van zeer slechte smaak getuigen deze mensen in de namiddag te storen. Siësta.
Ander voorbeeld : gezelligheid. Koffieklets is niet mijn meug, ik heb mijn eigen bezigheden, zelfs en ook al lopen de twee andere dames zich te vervelen. Ik weet dat ik daarin verschil van een grote groep mensen die het consumeren van koffie met koekjes of gebak gezellig vinden. Geef mij een pint met zoute nootjes of een glas wijn met een schoteltje olijven en ik begin al te spinnen. –dronk ik toen nog wijn? Liefst in een dorpscafé, niet in een taverne, want dat is niet echt genoeg. Da's dus een individueel ding. Het lokaal-collectief idee over gezelligheid? Een groepsgebeuren, zoals de barbecue van gisteren misschien. Maar die was spontaan ontstaan.
Zo was er een gans ander idee over gezelligheid op schip 22 met kaptein Kabouter of op schip 04 met kaptein Snob. Ge verzamelt een groep en zegt : vanaf nú is het gezellig, tot 15h want dan wil ik gaan siësten. Spontaan hè. Daar lag het dus aan het beleid. (beleid = kaptein) Die groep was enkel officieren. Ge kunt denken hoe joviaal en vlot het daar aan toeging. Elke mop kan uitgelegd worden als kritiek en daar gaat uw promotie. Krampachtig zwijgen dus. Er moeten wat matrozen tussen zitten om de sfeer in gang te stampen. Hun jokes kunnen geen kritiek zijn en als het kritiek is, zou het toch onschadelijk zijn, want de klare kijk van een ondergeschikte bedreigt de positie van een officier niet echt. Ooit al een matroos geweten die rapporten typt? Wel dan, laat de narren toe tijdens het vermaak-uurtje van de scheepsadel. Ik, overdrijven? Waart ge erbij? Vraag het aan Nooke. –Nooke van schip 04, met de grote vogel en zo.
Djie, ik zit me hier op te winden voor niks. Voor wie en voor wa? (Waarom, in goed Nederlands). Laat maar waaien, mijn blad is vol. Laat maar waaien? Ziet ge, ik krijg het ook al, die nonchalance.
De radio heeft het over een krokodillenplaag dit jaar. Hoe gaan ze dit indijken? Jacht? Dit jaar dan meer handtassen op de markt, de prijzen zullen kelderen …
te gast bij Wim Helsen ~ Ivan de Vadder met de beginlijnen van 'Max Havelaar' van Multatuli
Ik ben makelaar in koffie, en woon op de Lauriergracht Nr. 37. Het is mijn gewoonte niet, romans te schryven, of zulke dingen, en het heeft dan ook lang geduurd, voor ik er toe overging een paar riem papier extra te bestellen, en het werk aan te vangen, dat gy, lieve lezer, zo-even in de hand hebt genomen, en dat ge lezen moet als ge makelaar in koffie zyt, of als ge wat anders zyt. Niet alleen dat ik nooit iets schreef wat naar een roman geleek, maar ik houd er zelfs niet van, iets dergelyks te lezen, omdat ik een man van zaken ben.
Wat een bevlogen spreker is De Vadder, ik ben blij dat ik hem eens buiten de politieke context hoor.
Het verbaasde mij wel dat hij pas in '82, na zijn humaniora hoorde van de Max Havelaar. Bij ons stond Multatuli vast op het programma van Nederlands. Het begon in het lager met het verhaal van Saïdjah en Adinda, een verhaal binnen de Max Havelaar. Later volgde het ganse boek Max Havelaar en nog later werd de Rede tot de hoofden van Lebak uitgeplozen.
Saïdjah en Adinda, samenvatting: Het verhaal speelt zich af tijdens de gezagvoering van Nederland in Nederlands-Indië, Java. Daar woonden, in Lebak, Saïdjah en Adinda. Zij waren voorbestemd om met elkaar te gaan trouwen. Het verhaal begint als Saïdjah ongeveer zeven jaar oud is. De buffel van zijn vader werd afgenomen door het districtshoofd. Twee jaar later gebeurt hetzelfde met de tweede buffel. De derde buffel was wel niet zo sterk als zijn voorgangers, maar redde toch het leven van Saïdjah door een tijger te doden. Saïdjah’s vader vluchtte nadat deze buffel afgenomen werd voor de slacht. Dit omdat hij bang was dat hij gestraft zou worden omdat hij geen inkomsten meer had en zijn landrente niet kon betalen. Saïdjah was toen vijftien jaar. Hij besloot werk te zoeken in Batavia (Jakarta). Eerst nam hij afscheid van Adinda en spraken ze af om na 36 manen elkaar terug te zien onder een boom. In Batavia werd hij meteen als bediende aangenomen. Na drie jaar keerde hij terug met genoeg geld om drie buffels te kopen. Toen hij bij de boom aankwam was Adinda daar niet. Hij wachtte een hele tijd en ging tenslotte naar het dorp om haar te zoeken. Maar hij vond haar niet, zelfs haar huis vond hij niet. En ook zijn eigen familie vond hij niet. Zijn dorpsgenoten vertelden hem dat zijn vader was gestorven in de gevangenis en dat Adinda met haar familie was gevlucht. Hij luisterde niet en barstte uiteindelijk in een soort vreemd gelach uit. Een oude vrouw neemt hem mee naar huis en als het wat beter met hem gaat vertrekt hij en sluit zich aan bij de opstandelingen om Adinda te zoeken.
Op een dag liep hij door een dorp dat het Nederlandse leger platgebrand had. Hij vond het lijk van Adinda’s vader en broer en later ook het mishandelde lijk van Adinda. Doodongelukkig stortte hij zich daarop in de bajonetten van de soldaten en stierf.
Gisteren zijn we tussen de eilanden door gevaren, maar 't was mistig. Van alles wat er te bekijken viel hebben we niet veel gezien. Straffe wind ook. Toen ik ons vuilbakje ging leegmaken op de achterpiek, raakte ik daar bijna niet meer weg. Vandaag staan er minder schuimkoppen, dus is er minder wind maar het deck ligt nog altijd nat en is dus glad. Als ik bedenk dat ik een paar jaren geleden mijn hand niet omdraaide voor een paar volle vuilniszakken en nu is 1 bakje al een expeditie. Tja.
Een paar dagen geleden hoorden we iets op een Engelstalige zender (de ontvangst was nogal slecht) dat er pest zou zijn in India en dat een deel van het land zou afgesloten zijn. Welk deel? Of helemaal, heel het land? Niet dat we daar naartoe moeten hoor.
Tijdens het voorbije verlof las ik een artikel over virussen en andere vieze beesten: aids, hepatitis, en zo. Allemaal doodserieus. Meneer de professor, doctor, viroloog zei daar daarin pest vóllédig onder controle is. En ik dacht oeioei, klinkt dat niet wat triomfantelijk? In een labo is dat misschien onder controle, maar niet als men ter plaatse door de slechte wegen, grondverschuivingen en tegenwerkende autoriteiten de vaccins niet tijdig of niet bij de mensen krijgt.
Op 19/08 gingen we naar Mediport voor controle. Vroeger hadden we een medische dienst op de Pool der Zeelieden. Nu werd in ons vaccin-boekje de cholera-prik wel afgestempeld, maar het vaccin hebben we niet gehad. Ik vroeg hem waarom wel stempelen maar niet prikken. Awel (ga zitten) :
1/ Sommige landen eisen nog dat de bemanning gevaccineerd is en kunnen de kaptein verplichten iedereen te laten inenten. Meestal is het een kwestie van deviezen (USD) en meestal in een land met vuile naalden. Vandaar dat ons vaccinboek in orde gehouden wordt.
Wij waren dus niet beschermd, enkel het geld van de rederij was beschermd ?
2/ "De choleraprik is niet meer nodig", terwijl ze in Goma lagen te sterven? Misschien kijkt die dokter geen TV en leest hij geen kranten. Iets later waren er choleragevallen bij de Zaïrese soldaten. 'k Weet niet van waar de Zaïrese troepen bevoorraad werden/worden maar er zal wel een luchtverbinding zijn met een grote stad. Nu, dat vliegpersoneel gaat wat vluchtpapieren laten afstempelen, gaat naar de kantine, slaat er een praatje met het personeel, met de mensen van de bunkering, van het drinkwater, van de bevrachting en zo weer naar de kantine. Van de bemanning (stel 4 man) slapen er 2 op de basis, en hebben 's anderendaags ontbijt met een hele hoop mensen samen. Twee gaan naar huis overnachten. Hun kinderen gaan 's anderendaags naar school. Als van die vier niemand besmet geraakt is (de dag tevoren) in Goma, stopt het verhaal hier. Als er wel iemand besmet is geraakt en die grote stad is Kinshasa, dan gaan ze daar schrikken, want dan heeft het virus in één sprong een half continent over gestoken, van Goma naar Kin. Een virus reist even snel als de snelste van de dragers hè. Als die drager in een vliegtuig zit, is het virus in een wip aan de westkust.
Van Kinshasa naar Matadi en Boma rijden bussen. Matadi en Boma zijn havens. In havens gaan zeelieden aan de wal. Vandaar is het ongeveer 2 weken varen naar Hamburg, Bremen, Amsterdam, Rotterdam, Antwerpen, Le Havre, Brest, Marseille, Livorno … ga maar heel de Middellandse Zee af. + Nog een aantal havens in de UK. Maar volgens de havendokters is een choleraprik niet meer nodig. De ziekte is onder controle. En de mensen, zijn die onder controle?
De havendokters weten beter dan wie ook hoeveel (Zaïrese) verstekelingen er per maand in Antwerpen toekomen, want zij zijn mee de eersten die erbij geroepen worden. Maar een choleraprik is dus 'niet meer nodig'. Zelf zullen ze hun vaccin toch hernieuwd hebben, hoop ik, want zij krijgen de halve wereldbol over de vloer. En nu dus in India de pest, awelawel … 't virus was toch onder controle volgens de professor viroloog op TV?
Goed, wat wou ik nu eigenlijk vertellen. In Sasebo (shipsyard van 15/09 tot 23/09) zijn we officieel van vlag veranderd. Veel ceremonie zal er niet bij geweest zijn, want choff VW zou het anders wel verteld hebben. In Sasebo zijn dan de Indiërs vertrokken en de Filipijnen toegekomen. We zijn met 27 aan boord van wie 3 ow's. Een ow is een officer's wife. Zo heb ik nog nooit op de crewlist gestaan. Ik ben dus een owee? Is een owee erger dan een oeioei of een aiai? Eens vragen aan LM. Owee rijmt op 'mag mee', da's toch al dat.
Wat we van de plaatselijke keuken moeten denken weten we zelf niet meer. De ch. kok is een Israëli, geboren in Casablanca, 1935. Is het nu Israëlische keuken, Marokkaanse keuken, of iets dat voor Europees moet doorgaan? Volgens cheng BS is hij geen goede kok. De volgende is beter. Wanneer die komt? Misschien binnen een maand of drie. De 2de kok is Filipino. Wie op welke dagen kookt weten we niet. Er hangt ook geen menu uit, dus kunnen we na de maaltijd niet de namen van de gerechten leren, van wat lekker was en wat niet. Nu gaat het zo : is het vanmiddag lekker, eet dan maar goed door, want godweet wat is het vanavond. Is het 's avonds lekker, eet dan maar goed door want godweet wat is het morgenmiddag. Nu is het nog geen 4x na mekaar lekker geweest. Ontbijt tellen we niet mee, ontbijt is oké, maar VW en LM moeten werken en zij leven niet van ontbijt alleen. Het moreel peil aan onze tafel zakt zo, vooral bij VW. Hij kan van waar hij zit recht in de keuken kijken en wanneer het weer eens niet lekker is kleurt dat op slag zijn opinie over al de mensen van de keuken. Dan is hij niet meer af te leiden met een verhaaltje of een anekdote, hij blíjft doordrammen.
1994-10-03 ~ op zee
Gisteren rond 17h30 zijn we stil gevallen. Pfieuwt, zei het schip. Alle mecaniciens weer aan het werk en rond 24h pas was LM boven. Grellig, zo'n zwalpend schip. Het is hier nogal druk bevaren. Vandaag moet het nogal warm zijn aan deck want de Filipijnse matrozen lopen ingepakt met tulband en al. Dat gaat zo: ge trekt de halsopening van een T-shirt rond uw gezicht zodat die daar aanspant als een cagoule / bivakmuts. De rugkant van de t-shirt beschermt nu hoofd & schouders, de voorkant beschermt de keel. dan de mouwen voor het gezicht halen en op het voorhoofd vastzetten met veiligheidsspelden. Ziezo. De kwestie is de juiste maat van T-shirt te vinden. De oversized T-shirts kunnen er niet echt voor dienen. Sinds vanmorgen zijn ze luiken aan het kuisen. Dwz : kolengruis bijeenvegen, in een emmer naar boven hijsen, naar de zij dragen en overboord kiepen. Nogal een stoffige bedoening, vooral wanneer er wind staat. Vandaar de tulbands.
Toen het schip gisteren stil viel, begon choff VW gelijk naar bakboord uit te wijken. Nu is er een manoeuvre dat zo begint, het man-overboord-manoeuvre. Dat heb ik ooit moeten leren in '83 tijdens de cursus Survival at Sea. Door die beweging naar bakboord dacht ik dat er iemand overboord gekukeld was. Vermits er geen alarm gegeven werd ben ik eens buiten gaan kijken. Achter ons was het kielzog al voldoende verminderd om ver te kunnen kijken, en er kwam nog altijd geen alarm, en toen dacht ik maar niks meer. 't Zou wel iets technisch zijn.
1994-10-06 ~ op anker Gladstone (Australië)
Sinds gisteren hebben we FM op de radio en goeie ontvangst : een aardbeving in Japan en een collectieve zelfmoord in Zwitserland. Welkom in de bewoonde wereld! Af en toe muziek. Veel uit de beginjaren '70.
Het Russisch heb ik opgeschoven naar 'later'. Voor het ogenblik doe ik de onregelmatige werkwoorden van Engels. Gelukkig staan die achter in het woordenboek. 't Is Hier al Engels wat de klok slaat.
De elektrieker is een Israëli, in '90 uit Rusland uitgeweken. Als hij 's avonds nog genoeg moed heeft doen we Engels. Grammatica is niet nodig precies, het is vooral woordenschat. Daarvoor gebruiken we anekdotes uit de Reader's Digest. Die zijn lang genoeg om een paar nieuwe woorden op te pikken en kort genoeg om het niet beu te worden. De meeste van die verhaaltjes zijn nog echt gebeurd ook. Ze zijn niet allemaal bruikbaar, maar toch veel ervan.
Nu hoor ik weer iets op de radio : Jeltsin zou door een internationale medische commissie moeten onderzocht worden op alcoholisme. Die flater in Ierland zou in sommige landen politieke zelfmoord betekenen, maar in Rusland denkt men daar anders over, zeiden ze op de radio. Ze lieten een Russische in het Engels aan het woord die zei dat hij toch zo’n spontane man is, enz, enz. In '92 In Odessa hebben we er nogal wat gezien, van die wodkakenners. Zelfs binnen in een kerk. Ze werden met een soort van eerbied behandeld. Het deed me denken aan hoe de Indianen omgaan met hun zwakzinnigen. Die staan in verbinding met de goden. En als een medicijnman of een sjamaan in trance is van een of ander kruid of paddenstoel dan is dat ook een plechtig moment. Wanneer wij een dronkenlap zien struikelen en vallen, dan lopen we daar in een boogske rond of steken de straat over naar de andere stoep. In Odessa helpen ze die sukkelaar recht en als hij zijn weg wil verder zetten kijken ze hem nog efkes na. En anders brengen ze hem naar een bankje of een trapke om op te zitten. Wie tijdelijk de wereld rondom zich niet meer ziet, wat ziet die dan wel? De Hemel?
In Tallinn (Estland, '92 of '93) was dat ook zo. We zijn toen niet buiten het hotel geweest want op het 2de verdiep was in de hall een trits bars, tavernes en cafés. En daar was het ook zo, mededogen met mannen die zwaar dronken waren. Zeer eigenaardig. Bij ons is in sommige wijken, in sommige milieus wordt alcoholisme getolereerd. Maar dat een bevolking het als een gegeven beschouwd, zoals goed weer of slecht weer, en zich daar naar gedraagt ook … eigenaardig die tolerantie.
In Sasebo heb ik een bloesje gekocht voor 1000 ¥ (yen) = 325 BF. ’t Was in solden. Wachtwa, ni lachen, het ding kon zo uit La Boutique de Melanie komen. Ze hebben een winkel in de Nieuwstraat en een op het Muntplein ook. Die winkels vind ik om te bekijken, niet om binnen te gaan. En in Sasebo heb ik iets gevonden dat betaalbaar was. Het ding komt van 9.800 ¥ = 3.100 BF, naar 'onze prijs' 6.900 ¥ = 2.242 BF, dat vind ik nog veel te veel voor iets dat niet in de wasmachine mag. Zoveel betalen om met de hand te moeten wassen? Nee danku. Nu was ik het met de hand voor 325 BF. Dat is min of meer redelijk. Voor zo'n bloesje wil ik dan wel wat moeite doen.
'k Heb in Sasebo ook een winkeltje à 100 ¥ ontdekt. Alle dingen kosten daar 32,5 BF of minder: keukenhandoekjes, kleurpotloden, badmutsen, schrijfpapier, plastic-bekers, kartonnen classeurs, kopspelden, paperclips … In de States hebben ze zo de 99 cent shops en in België heb ik al 100 frank- winkels gezien. Uitgebaat door Libanezen.
Afvalolie, nogal veel. Cheng BS wil dat die overboord gepompt wordt, want aan de wal geven kost geld. De 2nd eng weigert. 1/ ’t Is illegaal 2/ ’t Is tegen zijn geweten. 'k Zou met plezier chefke BS ineenslaan en in het kielzog kiepen, fysiek kan ik hem wel baas, ik ben jonger. Ze moeten LM met rust laten, er zijn zo al problemen genoeg in dit bouwvallig machien. Eigenlijk is het zo : 1/ ’t Is tegen LM zijn geweten 2/ ’t Is illegaal. Dit is de juiste volgorde. Maar LM moet dus dag in dag uit het been stijf houden. Feitelijk zou ik willen dat ze hem met rúst laten, zodat hij zijn job kan doen. Van zijn job heeft hij veel voldoening en er zijn zo al mankementen genoeg daar beneden. Ze mogen al blij zijn dat het schip niet moest gesleept worden na de panne. Dát kost pas geld.
Ashkenazi >< Sephardi : ooit iets van gezien, toen ge daar waart in Israël? Ze houden die tegenstelling graag binnenshuis, maar aan de verhalen van VW en LM te horen, zitten we hier opgescheept met een bunch omhoog gevallen Sefarden.
te gast bij Wim Helsen ~ Flip Kowlier met een tekst van Henry Rollins
Listen to the stage manager and get on stage when they tell you to. No one has time for your rock star bullshit. None of the techs backstage care if you’re David Bowie or the milkman. When you act like a jerk, they are completely unimpressed with the infantile display that you might think comes with your dubious status. They were there hours before you building the stage, and they will be there hours after you leave, tearing it down. They should get your salary, and you should get theirs.
Wat een fijne, fijne tekst. Richtlijnen voor het doe-gewoon. Geen krullen of frullen. Over dat onderwerp zou ik nog uren kunnen doorbomen. In de beginjaren dat ik vaarde mocht ik tijdens mijn verlofperiodes in België een seizoen of twee mee met een klank- en lichtman, en ik dan als toneelknecht(je). Eigenlijk ging die job mijn krachten te boven, maar ja, ik wou het leven tussen de coulissen zien en voor mij was het ook een andere manier van onderweg zijn.
Ik ken bovenstaande tekst niet maar dat hij ooit in de AB hing, dé AB!, vind ik grandioos. Want er liepen nogal wat mensen met kapsones rond in die tijd. Waarschijnlijk nu nog. En ik stond er soms verbaasd van wie. Zowel zangers als acteurs.
Optredens op verplaatsing zijn heel wat zwaarder voor het technisch personeel dan optredens in een vaste zaal. Maar ook heel interessant en leerrijk omdat het over mensen gaat, mensen onderweg. Echte artiesten hangen de vedette niet uit, want zij weten ook niet altijd waar de wc’s zijn.
Hier hoort een woordeke uitleg. De Belgische Koopvaardij was op 01/02/1991 uitgevlagd. Van Belgische vlag naar Luxemburgse vlag: https://nl.wikipedia.org/wiki/Omvlaggen , https://nl.wikipedia.org/wiki/Goedkope_vlag , De rederij was van plan een schip over te nemen van Aemas Hong Kong. Twee Belgen werden vooruit gestuurd : choff VW en 2nd eng LM + ikke, ik mocht mee. Dit schip vaarde onder Liberiaanse vlag. Van alle goedkope vlaggen … de Liberiaanse? Werkelijk?
Hier volgt onze kennismaking met een andere stijl van varen. Met andere stijl bedoel ik eigenlijk marginaal. En dat werd vrij vlug duidelijk ook.
Dag Allemaal,
We zijn zaterdag om 11h45 in Tokyo toegekomen. Toen was het in België vrijdag 18h45 en wij waren weer eens meer dan 24 hrs onderweg. We zijn nu 3 dragen verder en onze bioklok is nog altijd niet in orde: wakker worden rond 01h, kláárwakker, rond 04h in slaap sukkelen, en rond 07h er niet uit kunnen. Tijdens het middageten omvallen van de vaak, dat soort dingen. Dat gaat allemaal wel over hoor, maar deze keer lijkt het langer te duren dan anders.
We zijn gisterenmiddag uit Kashima vertrokken. Morgenmiddag komen we in Sasebo aan. Daar gaan we voor een dag of zes de shipsyard in en rond 20/09 vertrekken we naar Gladstone (Australië), dat ligt een beetje boven Brisbane.
Het eten valt mee. In de keuken zijn het Indiërs. Ik denk niet dat het echt Indische keuken is, wat we eten. Misschien is het een compromis met de Israëlische keuken? Bij elke maaltijd staat er rauwkost op tafel. Maar misschien is dat omdat de ch.engineer dat vraagt. En er is 2x per dag fruit als dessert. Dus géén patisserie. Jochei! Als er geen is moeten we geen moeite doen om er af te blijven. Da's weeral dat gespaard hé. Geen charcuterie ookni. Wij gaan slank en gezond naar huis komen. Sigaretten en bier hebben ze wel. Dus fitter gaan we er niet op worden. Maar goed, niet alles ineens hè …
Het schip vibreert tamelijk sterk. Is dit nog leesbaar? -handgeschreven brief
De laundry is vlak naast de deur. Heel gemakkelijk. Als ik een machine hoor zwieren is het tijd om de wasspelden boven te halen. Er is een laundry op elk verdiep. Er staan wel 3 droogkassen. Maar geen enkele die werkt. Er zijn wel droogkamers. Met wanden en plafond in inox. Daarin is het een echte sauna. -die ventilatie had het ook laten afweten, bleek achteraf. Gisteren had iemand zeer charmant 3 overalls van LM opzij geschoven om daar breeduit 1 laken op te hangen. Resultaat: 's avonds waren zijn overalls nog niet droog. Gelukkig hebben we er 5 bij, want ze hebben zijn maat niet aan boord.
De 1ste stuur (chief officer) VW, met ons de enige Belg aan boord, had geen overalls bij en met zeer veel moeite heeft hij er een kunnen bemachtigen. De donderdag vóór vertrek thuis, moest hij nog aan zijn bagage beginnen. Er zal wel meer zijn dat hij niet bij heeft.
Zojuist was er nieuws op Radio Moskou (in het Engels hoor). Ze zeiden dat in Estland veel Russen leven en dat veel van hen hun job kwijt zijn omdat de uraniumfabriek gesloten werd. Ja zeg, geef ze allemaal een schup en laat ze iets nuttigs graven. -omscholing heet zoiets
Waar was ik gebleven : onze slaapkamer lijkt op een Italiaans straatje, ze hangt vol was. 'k Had hier in een van de kasten een eind nylontouw gevonden, visdraad, dik genoeg om een haai mee te vangen. Dat is onze waslijn. Want in de droogkamer hang ik niks meer. Het ruikt er naar schimmel.
Aangezien de Indische 2nd eng (2de mecanicien) nog aan boord blijft tot 20/09 logeren wij voor het ogenblik in de leegstaande cabine rechtover, de cabine van de chef steward. Die stond al lange tijd leeg en dat was er aan te zien ook. Precies een zolder waar twee jaar niks aan gedaan werd. Nu oogt en leeft het al wat frisser. We kunnen slapen zonder dat het stof uit de matras opwaait en in de badkamer is alle schimmel weg geschrobd. Die groeide daar niet door leegstand hoor. Die bdk is ooit in gebruik geweest en daarna nooit uitgewassen.
En waarschijnlijk werd de airco afgezet en dan krijgt men stilstaande lucht, samen met de condensatie door de temperatuurschommelingen zijn dat ideale condities voor schimmelvorming.
Vermits het schip van uitbater verandert rond 20/09 heeft de vorige rederij geen stock meer aan boord gezet, vermoed ik. Het enige dat ik tot hiertoe gevonden heb om de poetsen was waspoeder en bleekwater. Dat vreet alle schimmel weg, maar dat vreet ook aan de handen. Rubberhandschoenen staan al op de boodschappenlijst voor Sasebo.
De captain en de steward, elk afzonderlijk maar allebei op dezelfde toon, wisten te zeggen dat deze cabine 'voorlopig' is. Jaja, natuurlijk, zei bibi. Met de glimlach. Wat de diplomatieke betrekkingen tussen Israël en België zeer te goede gekomen is. Stond er niks van in de krant? Tiens … Ook niet van al die kakkerlakken die we vermoord hebben? Tiens tiens …
In Sasebo komt de inspecteur van de rederij aan boord, VL, ('t pastoorke). Ch.off VW & LM hebben na die paar dagen al een lijst van rare toestanden en onregelmatigheden klaarliggen. Ik kan het hier niet allemaal opnoemen, want die zaken zijn me te technisch. Wat ik ervan onthouden heb is dat ze zich elk op hun terrein afvragen hoe hier nog geen ongelukken gebeurd zijn en hoe het kan dat dit schip nog vaart. Misschien vertel ik het nu wat grof gemalen, maar dat is de toon van de gesprekken aan onze tafel. -we hadden een tafel apart, zo 'moesten ze geen Engels spreken'. VW en LM tuimelen dagelijks van de ene akelige verbazing in de andere. Ik eigenlijk ook, maar dan over een ander soort dingen, daar gaan we niet van zinken.
Koffie staat ook al op de boodschappenlijst. Wat ze hier hebben is oploskoffie. De grote hoop drinkt thee. dat hadden we al wel vermoed, maar dat er helemaal geen koffie aan boord zou zijn, daar hadden we niet aan gedacht. Oploskoffie … gewone koffie is toch goedkoper?
Kortom, we staan hier met onze oude gewoontes en maatstaven in een zeer vreemde omgeving: geen zeemanschap of vakkennis en in de huishouding geen netheid, laat staan hygiëne. 'Hier neem je wat, daar laat je wat, en dat is dan dat' -wie zei of zong dat ? ik vind de naam niet terug. Misschien zitten we binnen een paar maanden op hun niveau. Zonder dat we het beseffen. Dat zou een ramp zijn. Nee, dat kan en mag niet gebeuren. Kop erbij houden.
Daarstraks stond de deur van de 2nd eng efkes open en zo kon ik eens binnen piepen, om te weten waaraan we ons mogen verwachten. Er staan genoeg zitmeubelen, (beter dan op vorig schip!) Dat is alles wat ik kunnen zien heb. Ze houden hier allemaal hun cabine dicht én op slot. Dicht kan ik nog begrijpen, dat is misschien voor de airconditioning, die draait op vierkante wielen. Maar op slot? We liggen toch niet meer in haven.
Hier laat ook niemand zijn schoenen in de alleyway staan. Daardoor zag deze tapis plein eruit zoals hij er nu nog uit ziet. Ze lopen met hun werkschoenen van deck of machien hun cabine binnen! 'k Heb in onze cabine met een spuitbus geprobeerd en dat heeft niks geholpen. Niks. Het tapijt is opgeklaard en de voetsporen zijn nu nog duidlijker zichtbaar en afgetekend …
1994-09-14
Gisteren was ch.off VW met de 3de stuur naar de materiaallocker gaan kijken om te weten wat er allemaal aan boord is. Hij vroeg wat er in die twee kisten zat. Het stond er wel op geschreven maar in het Hebreeuws. Zei de 3de : "Oh datte? Dat zijn 4 kalasjnikovs en dat daar zijn 4 FN’s." Triestig hé, een bewapend koopvaardijschip. En er staan op elk verdiep 2 van die kisten. Aan boord zouden soms schietoefeningen gehouden worden. Daar ga ik dan naar kijken, maar van achter glas. Choff VW is raprap langs die kisten gelopen, er moest er zo eens een vanzelf afgaan.
12h40: we zijn terug van tafel. 't Was kip. Nogal pikant. Gisterenmiddag zei LM dat hij die rijst al beu was. Waarop VW en ik tegelijk : "Nu al?" Het was onze 4de dag aan boord. Er moeten nog 176 komen. Vandaag nog 175. Niet dat ik aan het aftellen ben, maar de rekening moet kloppen. Er is dus 's middags rijst en 's avonds zijn er petatjes. Hun soep is erg lekker. Goed gekruid en niet pikant. Fantastisch. We varen al een hele tijd langs de kust. Vannacht gaan we op anker, morgen om 08h loods & binnenvaren. Sasebo moet nogal een grote stad zijn want ze staat zelfs op de kaart in de atlas. Er is een grote marinebasis in de buurt. Het schip is 290m lang. Als ik 7m tel voor een gevelbreedte, dan kom ik aan 41,42 huizen. Onze straat is geeneens zo lang. -toen woonden we nog in Borsbeek
1994-09-20 ~ Sasebo
Piep, we liggen hier al 5 dagen en we zijn al een paar keren aan de wal geweest. Het is hier warmer dan thuis. De winkel-boodschappenwijk ligt op ± 35min stappen van het schip. 'k Was efkes verloren gelopen en ik zat bijna op het terrein van de Amerikaanse marine. Dat mocht niet. 'k Moest daar niet zijn, maar ik dacht dat ik er door moest om naar de binnenstad te gaan. Andere weg, de juiste weg.
De prijzen zijn hier hoger dan bij ons. Enkels in solden zijn er nog koopjes te doen. Vanmiddag gaan we naar de warme bronnen. ’k Ben benieuwd wat dat gaat zijn. Samen met de vrouw van de captain en de vrouw van de cheng. 'k Hou mijn hart vast want ik ben niet zo goed in gezelschapsdame spelen. En ik heb het akelig gevoel dat dat van mij verwacht wordt.
Sinds vanmorgen liggen we hier op anker, voor 5 dagen zeggen ze. Spijtig dat ze hier geen Spaans spreken. Er staat een TV in de cabine en van 's morgens vroeg al zijn er tekenfilmpjes. Af en toe versta ik een woord. Binnen vijf dagen spreek ik met een Braziliaans accent. Feitelijk zou ik moeten gaan vernissen. 'k Heb een plantenrekje gemaakt van palettenhout. Dat was een avontuur hoor. En daaruit hebben wij het volgende geleerd : scheef + scheef = recht. LM en de boots en nog een aantal heren der schepping moeten daarom glimlachen (luider durven ze niet) maar als ge een kromme plank scheef gebruikt is het eindresultaat recht. Zelf gezien en zelf gedaan.
Het rek was recht, maar het wiebelde heen en weer, niet echt stabiel dus. Wat bleek? Wanneer er deining stond gaf dat meubeltje gewoon mee, zonder dat er een potje planten af viel! Voorwaar een zeewaardig rekje. Laat ze maar lachen, mijn rekje mocht er zijn. Over de stabiliteit van het typtafeltje is ook nog een verhaal, maar dat is voor later.
In mei heb ik al eens vernist maar dat was een smalle langwerpige plantenbak voor in de mess. Die bak is gemaakt van 'mooi' materiaal, van rechte planken. Een vorige chef mecanicien had die ineen getimmerd en het ding stond al 2 jaar in het stuurmachien. –de ruimte waar de steering gear zich bevindt, ongeveer recht boven het roerblad vh schip. "Nu zal dat hout wel droog zijn zeker?" zei de 1ste stuur. En ik mocht aan de slag. Van de boots heb ik vernis, thinner en een borstel gekregen. Voddekes ook. De 1ste stuur heeft de pot vernis open gekregen en voor een paar emmers 'keien' gezorgd. -puntig scherpe dingen waren dat Het zand kwam van LM en de potaarde was besteld geweest door de chef steward, met de zegen van de kaptein. De plantenbak was een multi-departementeel project. In ± een week was hij klaar. Het moeilijkste was het wachten tussen twee lagen tot de vernis helemaal droog & hard was. Mijn vingers kriebelden om verder te werken, maar dat kon niet zomaar. Wachten … , erg hoor.
De 1ste stuur was ervan dag één al met zijn keien. "Ze staan bij de keukendeur". Ik ga eens kijken : 4 metalen verfemmers van 25L, gevuld tot aan de rand met ijzererts. Zwaar³! Om dat te kunnen dragen heb ik het nodige overgeladen in emmers van 10L, halfvol. Ook nog zwaar hoor. 'k Vond het zo vriendelijk van de 1ste stuur dat hij zo snel was met zijn 'keien' dat ik vond dat ik met het gewicht dan maar mijn plan moest trekken. Het teveel aan keien kipt ge maar over de zij, -overboord- had hij gezegd. Da's heffen hè. IJzererts heffen. En er waren 3 emmers van 25L teveel. Aan het gewicht durf ik niet denken. De 1ste stuur heeft matrozen gestuurd om de 3 emmers weg te werken. Gracias senõres!
Voor ik begon te schuren met het machientje had ik eerst met de schaaf geprobeerd. "Daar moet ge kracht op zetten hoor" had de chef mecanicien gezegd. Jaja, dat was ik van plan. Maar hij bedoelde KRACHT, en dat heb ik niet in huis. Dan toch maar met het krachtig schuurmachientje. Dat ging prima.
Op 12/05 (de verjaardag vd capt) was de plantenbak af. Alle vernislagen telkens gedroogd en uitgehard. Het vullen vd bak heeft 3 hrs geduurd. Zo links en rechts was een plant geschonken. We zijn nu 5 weken verder. Van alle plantjes hebben er 3 het laten afweten maar de gaten zijn al opgevuld. Hierboven in de cabine is namelijk het kweekstationneke, mijn plantenrekje. -3 rijen potjes, afgesneden waterflessen, met potgrond en fruitpitten in. Met dit soort dingen hou ik mezelf zoet, welfare.
Een andere bezigheid is collages maken. Hoe is dat gekomen? In februari verjaarde de 1ste stuur en dat is nogal nen toffe. We hadden geen wenskaart bij om onder zijn deur te schuiven. LM zei : maak een tekeningetje. Ik doe dat, op gevouwen luchtpostpapier. Eigenlijk was die verjaardagskaart een frulletje. In maart verjaarde de steward. Toen had ik het idee om de achterkant van een vervallen zeekaart te gebruiken. Die dingen zijn ± 120/80 cm en in stevig papier. Daar valt al iets mee te beginnen hè. Het werd een gróte verjaardagskaart waarop plaats is voor 23 handtekeningen in dikke stift. Er stond in 13 talen 'gelukkige verjaardag' op . Dat was toen het aantal talen aan boord, buiten de voertaal Engels natuurlijk. Daar heb ik een rand bloemen rond getekend, overgenomen & vergroot van een Japanse sakéverpakking en de poster was af. Vanaf toen kon een verjaardagskaart niet meer kleiner dan posterformaat. Ja natuurlijk, voor de ene wel en voor de andere niet? Dat kan niet. Dus : iedereen extra-large. LM en de kaptein hebben ook zo'n bloemending gekregen, zij het anders. Ik ben ondertussen tamelijk goed geworden in bloemendingen. Sommige bloemen bestaan zelfs nog niet.
Het was telkens een onderneming om de kaart door iedereen getekend te krijgen, zonder dat de jarige in kwestie ze op voorhand te zien kreeg. Vooral diens werkuren in het oog houden. Heimelijke manoeuvres, spannend en plezant.
Komt 22/05, de verjaardag van de 2de stuur. Ik vraag aan Greta (zij doet die cabine) of ze soms weet wat zijn hobbies zijn. Paarden. Paarden? Mag het geen olifantje zijn, want dat kan ik wel tekenen. Paarden begot. Geen bloemen deze keer. Paard miljaar. Wie begint er nu met paarden … de 2de stuur dus. Paarden, ik droom er nóg van omdat ik maar 1 geschikt paardje gevonden had en uitvergroot –handmatig, op lappen ruitjespapier want zelf kan ik dat niet tekenen. Het paard is in draf, dat ook nog. –het trok een slee, maar ik wou enkel het paard Als noodoplossing heb ik gevonden : collage. Gelukkig is hier een ton oude tijdschriften aan boord. Daarmee aan de slag. Het paardje is van ene Libitz, een Balkan-schilder. En vermits ik zijn contouren gebruikt heb onthou ik zijn naam. Verder geen gegevens, noppes.
De 2de stuur heeft twee collages gekregen. De draver, en ook een plakwerk over Het Paard in al zijn Aspecten van de Antieken tot Nu. Dat laatste klinkt pompeus maar heeft amper 3 uurtjes gekost, gewoon het teveel aan prentjes opgewerkt. In de Libitz-collage zitten meer dan 40 werkuren. Was het larf toch meer opgetogen over de laatste poster zeker! Het plakgedoe omdat ik het teveel aan foto's kwijt wou en die tweede collage was gewoon een toemaatje. De lijm is door de rederij betaald.
De kaptein ziet die Libitz collage en wil ook zo een, omdat hij van het Jaar van het Paard is. Gelukkig, gelukkig (!) had ik de overblijvende snippers nog niet weg gedaan. En ik had het sjabloon, de uitvergroting ook nog. De draver moest dienen om in zijn cabine over de poster van New York te hangen, hij was dat ding zo beu als iets. De kaptein is een Brusselaar, een échte Ket, geboren in de Marollen. Ik haast mij gelijk een onnozele, in mijn ogen was het resultaat er ook naar, maar LM zag het verschil niet, en 2 dagen voor Immingham kon ik de draver bij de kaptein afleveren. We zijn 3 weken verder en de collage hangt nog altijd niet op, weet ik van Greta (de stewardess).
Wat bleek, hij wou de draver voor thuis, maar hij wist niet hoe dat aan te brengen. Da's nog jong hè, zo'n kapteintje van 40. Timide en zo. -LM en ik waren of werden dat jaar 42 Hij zit in zijn cabine nog op die stomme New York te kijken terwijl hij een paardje heeft. Maar dat hij het dan zegt, dat de draver voor thuis is, dan was er geen haast bij. Potdorri-verdorri ! Nu ligt deze kaptein wel in de bovenste schuif hoor, al sinds 1991 op schip 20. Maar da's weer een ander verhaal.
Uiteindelijk maar 12hrs op anker en niet 5 dagen, we liggen al tegen de kaai, 22h50.
1994-06-22, 13h25
LM & ik zijn deze voormiddag aan de wal geweest. 't Was precies schoolreis. Vóór de middag al weg? En om 12h30 weer aan boord. Nu beweerde die zotte chef dat we pas om 14h aan boord hadden moeten zijn. Ik dacht dat ik iets kreeg. Het zij zo. Er is veel veranderd in Vitória. En de rest is hetzelfde gebleven.
Dat is het ongeveer. Nu ga ik deze brief nog snel-rap afgeven. De andere liggen al boven. Nú gaan afgeven, anders is 't weer zoals toen hè, te laat. Willeweni.
In Venezuela hadden we radio Trinidad. Alles in 't Engels. Moet een mens daarvoor zover varen? -later nog vaak op Trinidad geweest, Engels is er gewoon de officiële taal
Gisteren was er op de Franse TV een interview met Clinton & Mitterand door Christine Ockrent en nog een of andere koekoek. Ik was een beetje fier want Mevr Ockrent is Belgische. De koekoek hadden ze geleend van de roddelpers. Misschien voor het contrast, om Ockrent beter te laten uitkomen. Dat is dan gelukt. Ik was beschaamd in die man zijn plaats, zodanig dat mijn tenen er van krulden. Het Verhaal van Vader Zwaan -Rozenburg Rotterdam, 30/04, ongeveer 6 weken eerder
In Rozenburg is opzij van de winkelwijk een mooi groot plantsoen met vijver, en daarnaast het brandweergebouw. In de hoek tussen de zijmuur van het gebouw en de rand van het plantsoen hebben 2 zwanen hun nest gebouwd. Met grote takken, zo te zien. Eén van de twee broedt, de andere houdt de wacht. Ze hebben de meest rustige hoek gevonden, er kan niemand bij het nest. -alsof iemand dat in zijn hoofd zou halen Witte zwanen, naast groene struiken op een bruin nest achter blauw water. Met een paar stiften is dat zó gekleurd. Niemand kan bij het nest, tenzij met een bootje misschien, maar dan moeten ze voorbij Vader Zwaan die patrouilleert. Al eens een kwaaie zwaan gezien? -wij toen wel, heel intimiderend zoiets, spanwijdte tot 2,4m https://nl.wikipedia.org/wiki/Knobbelzwaan De plaatselijke supermarkt was open tot 15h en na het boodschappen doen komen we daar weer langs. Vader Zwaan was de grasberm opgestapt en stond zijn gebied te verdedigen tegen zijn reflexie in de lak van de wagen van WdL & Co. De achteruitkijkspiegel moest het ook bekopen. We zijn alle vier ingestapt langs de straatkant want zo'n boze zwaan is indrukwekkend. -en er valt niet mee te praten Terwijl WdL traagjes, héél traagjes wegreed stapte Vader Zwaan terug naar het water. Nog altijd met gespreide vleugels. Triomf. De indringer was verjaagd. Een beetje triestig hè, al die dapperte voor niks eigenlijk. Zo'n beschermde zwaan die in dat keurig propere nette Rozenburg mag nestelen, een eigen post heeft in de begroting van de plantsoendienst, een eigen inkomen zeg maar, wil dan toch nog efkes oer-natuurlijk doen. Wie zou zijn terrein met vijver willen inpalmen? Alle katten leven nu via de blikopener.
------
Zou iemand aub het volgende willen opnemen: BBC1, WO-29-06, The Human Animal van Desmond Morris. Niet speciaal voor thuisblijven of als ge die dag iets anders wilt opnemen, doe maar. Ik vraag het ook aan WdL & Co. Er zal wel iemand zijn videorecorder vrij hebben die dag. Het is een zesdelige serieen we zouden pas half-juli tuis zijn, als alles goed gaat. Desmond Morris heeft nogal een klare kijk op de zaken, vind ik.
Desmond Morrris was de eerste die ik heb weten waarschuwen voor overbevolking, in 1968. In 1972 stelde de Club van Rome hetzelfde. Luid en duidelijk. En toch zijn we nu met meer dan 7 miljard.
De visjes van Toppié zijn gestorven van het kraantjeswater denk ik. Teveel chloor, teveel kalk en fluor, en nog zo van die dingen. Bronwater is waarschijnlijk beter. Als er geen bron in de buurt is kan flessenwater dienen. Maar dan geen bruis hè. De dag dat de lift in panne lag was het heel gezellig in het kasteel. Dwz in de trapkoker, de trap was plots de hoofdstraat van het dorp. En op de trap wordt al eens iets gezegd. In de lift wordt er gezwegen. Waarom? Van waar het verschil?
Een liftverhaal van 2 schepen geleden:
Op schip 22 stapten LM en ik 's middags naar de lift, op weg naar de mess, hand in hand. In de lift en voor die start geven we een kusje, zo'n klein snel troetelkusje. Met een ruk gaat de deur open, capt VB, de kabouter, een kleine nijdigaard. Hij krijgt een kleur en stottert: "Oh sorry, ik dacht dat het de 3de stuurman was". Wat had hij gehoopt te vinden? Pff, wat een sukkel die Kabouter.
Wat er waarschijnlijk gebeurd is : de 3de stuur en ik hadden een gelijkaardige sweater, donkerblauw met een kap. We waren allebei blond (ik toen toch nog) en we hadden ongeveer dezelfde gestalte. Capt Kabouter VB was meer bezig met baas spelen dan leiding geven en hij was gretiger om iemand betrappen dan iemand bij te sturen. Dat soort vent dus. Hij zat bij de chef mecanicien in diens kantoor en toen zag hij ons langs stappen, op weg naar het middagmaal, om enkele minuten voor twaalf.
Wie twee seconden nadenkt weet dat het onmogelijk de 3de stuur kan zijn die daar langs komt met LM, want de stuurman zijn wacht loopt tot 12h stipt. Én, de cabine van de 3de stuur bevindt zich een deck hoger, hij neemt de lift daar wel. Niet op ons verdiep.
Nog iets : wat zou de 3de hand in hand met LM lopen doen? En dan nog iets : waarom riep hij de 3de stuur dan niet bij naam? Waarom ons heel die weg achterna sluipen? In al zijn ijver, overdreven en misplaatste ijver, had kabouter VB een blunder begaan. Geen vergissing, een blunder. Zo zijn er nog verhalen over hem hoor. Maar vandaag niet.
Waarschijnlijk is het gedaan met de Zaïrezen aan boord. Er worden geen meer gemonsterd, naar het schijnt. José (de steward) heeft me dat verteld. Eén van de redenen zou zijn dat het loon niet tot bij de mensen geraakt. CMB betaalt het basisloon aan CMZ -Compagnie Maritime Zaïroise, nu bankroet- De overuren en weekendprestaties krijgen ze in Antwerpen uitbetaald. Het basisloon gaan ze ontvangen bij de CMZ in Matadi. Daar krijgen ze doodgewoon niks. In feite heb ik niet goed begrepen wat der gebeurde in Matadi, wat José bedoelde : het geld (uw geld) is niet toegekomen, ofwel we hebben geen biljetten om u uit te betalen.
Toen ze met werknemers uit lageloonlanden begonnen zijn had Zaïre de voorrang, zijnde onze wettelijke ex. Wie het gesjoemel ginderachter beu geworden is weet ik niet. De regering? De CMB? José kon me niet verder helpen want zij hebben het ook maar van horen zeggen. Dat er helemaal níks van waar zou zijn denk ik niet.
Gewoonlijk start het gefluister wanneer de beslissingen in de maak zijn en twee jaar later vaardigt het Beleid een Besluit uit. Dat was in '86 voor ons ook zo. De werknemer wordt officieel niet op de hoogte gebracht en de vakbond zet het nog niet in het gazetje want dan hebben de belanghebbenden te veel tijd om na te denken en iets te organiseren. Het gefluister heeft zogezegd zijn nut : 'maar dat wist ge toch al! daar is al vijf jaar sprake van!' Wie het gefluister van toen niet geloofde is vandaag de pineut.
Triestig hé. Misschien betaalt Mobutu zijn pracht en praal met het geld van deze mensen hun inspanningen. Misselijk.
Wat ik zoal doe de ganse dag? - Brieven schrijven, wassen, poetsen, strijken, aan tafel gaan (verplicht) - Sokken breien niet, maar ik moet dringend sokken leren stoppen want de goeie werksokken van LM verkopen ze niet in gelijk welk land. Ik heb al een stopnaald, en sokken met gaten zijn er ook. Nu de rest nog. En vooral een platte knoop leren leggen. –de werkschoenen waren zeer sletig voor de sokken. - Mij schminken, soms, zelden, eigenlijk nooit. We zweten hier teveel. - Door de patrijspoort blijven staan kijken als ik iets wil zien. Nu mag het. - Boeken lezen, véél. Voor het ogenblik van Evelyne Coquet : Le Grand Trek, quatre mille kilomètres en Afrique du Sud sur les traces des Boers Ed. Robert Lafont, 1984. Collection VECU, isbn 2-221-01235-6.
Tegen dat deze brief toekomt is het examen Spaans al voorbij waarschijnlijk. Ik zal duimen. Van de 20ste tot de 30ste, dan heb ik zeker de juiste dag mee.
LM heeft een stuk of 8 shorts in alle kleuren en modellen, 6 ervan zijn werkshorts, waarvan 3 in Singapore gekocht, namaak Bennetons. Chic hoor, in de tropen gaat mijn dierbare in Benneton naar zijn werk. –zou nu niet meer kunnen, shorts in 't machien De twee andere zijn stadsmodellen met broeksband ipv rekker en met een vouw. Als ik die shorts niet strijk blijft de vouw ongeschonden. Ze zijn een onbestemd effen grijs-kakibeige in tegenstelling tot de zes andere, dat zijn psychedelische surf-fluo toestanden. Kortom : die twee shorts zijn geschikt om mee aan tafel te gaan of in de tropen mee aan de wal te gaan. Ze kunnen doorgaan voor een uniform-short. In de tropen raken die shorts haast niet tot in de kleerkast. Wassen, drogen en aantrekken. Sinds december zijn we al 6 x door de tropen gegaan.
Die snelle klimaatwisselingen waren niet elke keer even gemakkelijk. Daarover heb ik ook nog een aantal verhalen. Da's voor later.
Eén van de twee shorts is een ½ maat te groot. Met een broeksriem is dat opgelost. De story die nu volgt speelt in de 1ste helft van mei. Het hemdje en de short lagen klaar op het bed, met de broeksriem ernaast. Gewoonlijk steek ik die riem er verkeerd in. Bij LM moet de gesp rechts (bij mij links) en om herbeginnen te vermijden, leg is de riem er gewoon naast. LM kan de riem inrijgen met zijn ogen dicht en ik doe dat 1 keer op 2 verkeerd. Vandaar. Die dag moest er doorgewerkt worden in 't machien en hij komt boven om 18h15 ipv 17h15. We waren al een kwartier te laat aan tafel. LM doucht, kleedt zich aan en we gaan naar de mess. Bij het buitengaan zie ik de broeksriem op het bed liggen. Maar ja, we waren al zo laat en daarbij, 't is om in de mess op een stoel te blijven zitten hé, 't is niet dat we moesten gaan dansen. En wijle weg.
Zoals gewoonlijk gaan we na de hoofdschotel van tafel en passeren langs de keuken om daar goeienavond te zeggen Soms nemen we een dessert mee naar boven. Die avond was het pudding. We staan aan de lift, elk met een potteke pudding in de hand, ik met een sigaret in de andere (foei, foei², foei³!) en LM duwt op het knoppeke van de lift want hij had een hand vrij. We wachten op de lift.
Daar waar we staan is 's avonds het drukste kruispunt binnen de bewoning. Het is omzeggens de flessenhals van het schip, van 8 verschillende kanten kunnen mensen komen. Het was nog wat vroeg, maar toch bijna de avondspits.
De schets kan ik hier niet plaatsen maar dit is de situatie: er kan volk komen 1/ van stuurboord vooraan, uit de keuken 2/ van om de hoek, stuurboord achteraan, mess en smokeroom officieren 3/ van bakboord, mess matrozen 4/ uit de trappenhal, links van de lift 5/ uit de lift zelf 6/ 7/ 8/ uit een van de drie wc's tussen de mess matrozen en de keuken
We staan aan de lift, zwijgend te wachten en ineens zegt LM : "Hé kijk, mijn short zakt af." En ipv zijn vrije hand te gebruiken om de short te beschermen tegen de aantrekkingskracht van de aarde buigt hij zich voorover om te kijken hoe laag die short al hangt. -wetenschappelijke belangstelling? En doordat hij zich voorover buigt rondt zijn poep zich en floept de short tegen de vloer. Ik had het volgende moeten doen : mijn sigaret in het asbakje leggen dat naast de liftdeur hangt, zijn potteke pudding overnemen, zeer kalm zeggen "LM doe uw short aan" en verder plechtig beloven dat ik zou leren de broeksriem op de juiste manier in de short te steken omdat ik twee jaar tevoren in het bijzijn van getuigen iets beloofd had over voor- én tegenspoed. Dit was dus de tegenspoed. Dit alles zou een middelbaar, praktisch aangelegd vrouwspersoon, goede echtgenote (etc) zeker gedaan en gezegd hebben. Het enige wat ik bij mezelf merkte waren pre-puberale kriebels en ongeloof :
zoiets gebeurt niét met een officier zéker niet bij ene met drie latten en nóóít met mijne LM!
Waaruit volgt => dit kan niet waar zijn. (wat nog moest bewezen worden)
Verder slappe lach. "Oh boys, ik moet naar de pipi, waar is hier een wc? Owee als hier iemand langskomt en dit ziet … Owee! waar is hier een wc?" -er waren er 3 (drié!) rechts van mij. De asbak heb ik gevonden. Die hangt daar sinds de bouw van het schip, veronderstel ik. Het potteke pudding heb ik van LM overgenomen zodat hij zijn short weer naar een fatsoenlijke hoogte kon trekken. In de lift stonden we daar allebei een beetje beduusd.
Geschreven beslaat het gebeuren een bladzijde, maar in het echt heeft het slechts een paar seconden geduurd.
Boven in de cabine : slappe lach van de na-zenuwen. Dat er in de bijna-avondspits helemaal niemand is langsgekomen aan de lift, is puur een mirakel. Vervolgens de nabespreking. Als subaltern (13 jaar ervaring) verwacht ik in een noodsituatie duidelijke instructies. LM stond daar wel te fluisteren van doediet-doediet, -doe iets- en dit 7x na mekaar, maar da's nogal vaag hé. En ik had giechelkriebels. Door die kriebels zag ik zelfs niet meer dat daar een asbak voor mijn neus hing. 'k Was wel bereid vanalles te doen, direct, zoals een wc gaan zoeken voor mezelf bvb. Er waren er drie rechts van mij, als sinds de bouw van het schip, ik wist het niet meer. En ondertussen hij : doediet-doediet-doediet … en ik slappe lach, jaja, doediet: zal ik wegversperringen zetten? Woeah, hieiehé, aiai, als nu maar niemand langskomt. Alleyways barricaderen?
Mijn schmink loopt uit van het lachen wanneer ik er aan denk. De rimmel is weer grimmel. 'k Zat het efkes gaan afwassen. Zo. Nu uitblazen van het lachen, efkes.
We zijn getraind op zuurstoftekort, slagaderbloeding, of een ander acuut geval van bloedverlies, maar niet op een acuut geval van broekverlies. Goed, ander hoofdstuk. Wacht efkes, ik moet uit die lachbui geraken 'een acuut geval van broekverlies'. Bloedverlies zou ik nu de baas kunnen, en daarna flauwvallen natuurlijk. Maar dan moet ik mee met de helikopter.
Stand by your man, zingt Tammy Wynette. Ik wil wel hoor. Ik sta naast hem. Soms sta ik vóór hem, da's dan in geval van -. Waarom zegt men in het Nederlands : 'ik sta achter u?' Is het daar veiliger of zo?
18h55
Nu ik dit herlees krijg ik wéér lachkriebels. Tot in mijn tenen.
We zijn sinds zondag weg uit Immingham. Het is mistig en ongezellig weer. Eerder iets voor november dan voor juni. Gisteren konden we gedurende een paar uren de BRT ontvangen. Een opiniepeiling over kiesrécht of kiesplícht. Verder deed het deugd te horen dat alle verkeersopstoppingen nog op hun plaats liggen en dat alles op uur en tijd strop zit. Op uur en tijd, orde en regelmaat. Het doet mensen lang leven. Zeggen ze. Verder werd volk per foon geïnterviewd over hun herinneringen aan D-Day. Het mochten blijkbaar enkel goede herinneringen zijn want de mevrouw die begon te vertellen over de afrekeningen, het bloed en de lijken overal, werd zachtjes uit de ether geveegd. Enkel de 'leuke' dingen!
De BBC deed het anders, grondiger, meer volledig, kortom beter. Op zijn BBC's dus. Tot gisteren konden we TV ontvangen (Britse zenders). Veel D-Day natuurlijk. https://nl.wikipedia.org/wiki/D-day , En 's avonds als film Police Academy nr4 … als tegengewicht ben ik een boek over Schubert aan het lezen. Daarin wordt niet geschoten, dacht ik, maar Napoleon loopt rond in dat tijdperk en die zijn mannen schoten wél.
Vannacht heb ik gedroomd dat het oorlog was en dat de journalisten niet mochten bekendmaken wat er in het echt met de muziekwereld gebeurde. Instrumenten waren verdwenen, zogezegd niet vernietigd. Een bus muzikanten was verongelukt door een grondverzakking en niet door beschieting. Journalisten die het echte verhaal vertelden waren in gevaar. –later is dit in Iran werkelijkheid gebleken Ik kreeg er tandpijn van en werd wakker met mijn kaak op La Vie de Schubert, harde kaft.
We hebben een Franse zender vandaag. Ik weet nog niet welke het is, afwachten tot de nieuwsberichten, het kenwijsje.
Zondag bij vertrek uit Immingham heb ik op 30 seconden na de loods gemist om hem post mee te geven. Een heel verhaal. Zaterdagnamiddag was ik de boodschappen gaan doen voor ons en voor een aantal mensen, en ik was pompaf. 's Avonds zijn LM en ik gaan eten bij de plaatselijke Chinees, lekker, en laat weer aan boord. Het was een beetje vreemd, een Chinees restaurant ingericht à la Laura Ashley. -ongeveer cottage stijl Zondagmorgen kruip ik weer in bed. Gebrek aan slaap is meer voelbaar dan zichtbaar en er was niets dat niet kon wachten, dacht ik. We zouden pas om 15h vertrekken en de agent komt pas op de laatste nipper dus tijd zat. Om 11h30 stessel ik gewassen en gestreken naar de managementroom. Het stapelke post is daar weg. In het bureau van de kaptein ligt het ook niet en op de brug is nog niemand. Ik vreesde het ergste.
In de mess vraag ik aan de kaptein of we nog post kunnen afgeven. Te laat. De agent was in de voormiddag al langsgekomen. De poten van mijn stoel werden helemaal week. Natúúrlijk komt de agent vroeg genoeg op zondag. Die wil zijn namiddag vrijhouden om naar een cricketmatch of naar D-day te kijken. Of om te gaan vissen. 't Is er 't weer voor. Dan maar de brieven meegeven met een foreman of met de loods. Zo moest ik nog ergens 2£ zien te wisselen voor de postzegels. In mijn arreuzze vergeet ik dat de vrouw van Pierre de brieven kan meenemen naar België. Dat was veel te simpel.
Na de middag gaat iedereen weer aan het werk en is voor een paar uren onbereikbaar. Wie wel bereikbaar is heeft geen ponden (meer). Om 18h zou de loods van boord gaan. Om 17h20 gaan LM en ik eten, om 17h45 kom ik Marc V tegen in de keuken. Hij zegt me dat hij nog nikkel op zijn bureau heeft liggen, misschien wel 2 pond, alles bijeen. En dat ik het maar eens moest bekijken.
Hij begon zijn uitleg on 17h45 en hij hakkelt, vooral wanneer iets vlug moet gaan. Ik dierf niet wegstormen in het midden van zijn uitleg omdatteuh … omdat ik dat niet dierf. Men laat een mens uitspreken. Bij de lift komt de loods daar langs, op weg naar deck. Ik ga naar boven, pak de brieven, gris bij Marc V het geld weg en storm naar beneden langs bakboord. Ondertussen was de loods al bij de gangway. Stuurboord.
Het schip is 45m breed en de gangway ligt op een 45m van het kasteel. Het deck lag vochtig dus glad. Ipv Olympische records of benen te breken ben ik daar blijven staan lijk 2 pond vijgen. Aan bakboord. Dag loods! Het jammerste vind ik het voor de wenskaart. Nu had ik eens een lollige kaart gevonden. Het zal dus weer een kleurloze telegram worden.
Door heel dat gedoe ben ik nu al aan het schrijven, zodat ik de post klaar heb vóór aankomst in volgende haven en de agent ze kan meenemen wanneer hij de eerste keer aan boord komt. Ziezo. Goede voornemens zijn de halve planning. Over goede voornemens : sinds gisteren zou ik ontbijten en 's middags en/of 's avonds wat minder eten. Misschien ben ik een beetje verdikt, dat weet ik niet, maar het gewicht zit helemaal anders verdeeld dan vroeger. Gebrek aan beweging, slechte eetgewoontes, en daar ging ik vanaf D-Day iets aan doen. Dieet moet men plannen op lange termijn, zegt men, en de resultaten zal ik op mijn 100-jarige viering vergelijken met de stand van zaken vandaag.
Goed, de termijn ligt vast, het doel is gesteld. Gisterenmorgen landde ik bij de broodrooster. Vastberaden. LM had veel belangstelling voor mijn logistieke manoeuvres want ik ken die rooster beter dan hij. Het brood was kakelvers en ipv fluks uit de rooster te wippen, kronkelt het boterhammeke zich helemaal krom tot tegen de gloeidraadjes en begint te verkolen. Stekker uitgetrokken en met het broodmes de brokken lospeuteren en –koteren.
Chef mecanicien CV stond mijn gedoe gelaten aan te zien: 'Als ze die weerstandjes kapot kotert hebben we geen broodrooster meer'. Er zijn maar 4 van de 7 weerstandjes die het nog doen en ik was natuurlijk bij 2 van de goeie aan het frullen. De toast kwam er uit in losse onderdelen en mijn goesting was over. Geen tijd meer eigenlijk. Chef mecanicien CV steekt zijn boterhammen in de toaster en de restjes van de mijne beginnen te verkolen. Wat een smook! Amai. Al goed dat de rookmelder geen alarm gaf. "Wilt ge een van deze?" vroeg hij genereus "Nee, dankuwel chef, mijn goesting is een beetje over".
Vanmorgen heb ik een stuk fruit gegeten. Dat is veiliger.
te gast bij Wim Helsen ~ Frederik Sioen met een tekst van van Alain Platel, die 'Requiem pour L.' herschreef
Voor Requiem zoek ik een beeld dat de dood zo letterlijk mogelijk toont en laat zien Vandaar mijn idee om gedurende de hele voorstelling een close-up van een gelaat van een stervende te laten zien. Geen andere beelden, niet van de omgeving, niet van het moment van euthanasie. Alleen een close-up van het gezicht waarop je eerst nog kleine tekenen van leven ziet, die je dan misschien niet meer ontwaart wanneer dat moment van sterven echt plaatsvindt en daarna mogen kijken naar de subtiele veranderingen op het gelaat die laten zien dat het leven echt is weggegleden.
Ik herinner me dat ik na de dood van mijn vader heb gezegd: dit is het strafste cadeau dat ik ooit van hem heb gekregen, dat hij mij heeft toegelaten te kijken naar hoe dat moet, doodgaan… Sioen in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a49/ 10min52
Het onderwerp kon niet actueler. Terwijl ik deze aflevering aan het herbekijken was kwam ook dit in beeld : https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/01/30/uitspraak-euthanasieproces/ . De triomf van de keuzevrijheid. Niet feestelijk, wél een triomf, zij het een grimmige triomf. En probeer dan maar eens het hoofd bij de tekst te houden. Het is me niet echt gelukt.
Sinds vanmiddag liggen we hier en er is al een brief toegekomen van ma (17/05) met een héél, héél mooie handtekening onder. Veel krullen met een poppetje. 't Lijkt een beetje op kerstversiering. Vanavond komen de vervangers aan boord en zij hebben misschien meer post bij.
We lossen hier ijzererts uit Venezuela, daarna gaan we ijzererts laden in Brasil (Vitória) en lossen in Gijón in Noord-Spanje. Daar zouden we begin volgende maand afmonsteren. Misschien komen we te voet naar huis, met de wandelaars van Compstella. Als die mensen dat kunnen, dan wij ook.
Begin mei waren we in Rotterdam. Tijd zat, maar … : ZA-30/04 was het koninginnedag. Alles dicht. Probeer dan maar eens aan een telefoonkaart te geraken. Zondag was rustdag en maandag werd de 1 mei van de dag tevoren gehouden. Resultaat : nul telefoonkaart. Er was wel een landlijn aan boord geïnstalleerd, maar die was strictly for business. Er is op zaterdag en zondag niks gelost geweest en dus geen business gedaan. Strictly niks. Maandag werd er wel gelost maar het kantoor werkte niet. En de guldens waren op.
We waren zaterdag gaan Chinezen in Rozenburg (bij Rotterdam) en dat het koninginnedag was hebben we geweten. Ocharme, een feestende bende Hollanders is erger dan een feestende bende Belgen. Ze zijn agressief. -daar en toen, bedoel ik De lampionnenoptocht 's avond was wél mooi, toen kwamen de gezinnen op straat en alle kinderen liepen te glimmen. De Pepermolen -restaurant in Rozenburg- bleef gesloten die dag. De bazen wisten waarschijnlijk zeer goed waarom. Enfin, 't is om te onthouden, op dagen van festiviteiten valt het niet mee bij de noorderburen. Chesjellich is anders.
In Venezuela lagen we aan een anders schip vastgemaakt om van daaruit te laden -zoiets heet ship to ship- in Boca Grande. Dat is de passage tussen Trinidad en Venezuela. https://en.wikipedia.org/wiki/Boca_Grande,_Venezuela , Boca Grande ligt op het puntje van het schiereiland dat naar Trinidad en Tobago wijst. We zagen ze allebei liggen. Mooi maar ver. Allebei = Venezuela aan de ene kant en T&T aan de andere kant. Het schip waar we tegen lagen vaart niet meer en is omgebouwd met transportbanden en zo. -storageship heet dat, opslagschip Aan de ene kant wordt het geladen door een aanvoerend schip en aan de andere kant laadt het ons. Zo ging dat daar.
Bij de Azoren hebben we drie dagen gerold, zowel in de heen- als in de terugreis. Om ons er aan te herinneren dat dit een schip is. Er is nog vanalles te vertellen hoor, maar mijn ogen vallen toe. Morgen verder schrijven.
1994-06-05 ~ Immingham, UK
We vertrekken om 15h. Rap brief wegbrengen eer het te laat is.
Wanneer ik de naam Heidegger tegenkom heb ik de neiging om heel hard weg te rennen. Of te gillen. Of beide. Maar wanneer de uiteenzetting bevattelijk is, dan word ik helemaal stil en blij vanbinnen. Helaas voor mij komt Denys 47 jaar te laat. Zo'n didactisch talent had ik vroeger in mijn leven willen tegenkomen. Denys heeft Het. Hij kan een ingewikkeld begrip uiteenzetten in eenvoudige stappen, haast terloops. Zo klinkt het. Stel u voor dat ge met zo iemand staat aardappelen te schillen en het begrip NIETS wordt door hem efkes uit de doeken gedaan, gewoon in de keuken. Zalig.
Wij moesten het stellen met een wereldvreemde prof (hij had zijn zonen Plato en Aristoteles genoemd) en zijn assistenten in ribfluwelen pakken die met bedachtzame trekjes pijp rookten en boven hun sikken diepzinnige blikken de verre verte instuurden. De bliklijn naar de verre verte werd om de zoveel minuten doorkliefd door een ratelende tram, maar men bleef onverstoorbaar diepzinnig. Ribfluweel, pijp, verre blik en … men was filosoof. Dan liever met Denys op de sofa. Of in de keuken.
'k Bedenk ineens dat we hier nog een paar dagen liggen en we kunnen nog altijd post afgeven de dag van vertrek. Ondertussen komt er traditionele Japanse muziek uit de radio. Djie! Ik heb al van minder hoofdpijn gekregen. Van Shostakovich bvb, of hoe zijn naam ook geschreven wordt. 'k Ken de juiste schrijfwijze niet, maar ik ken de hoofdpijn wel. Wel, dát soort hoofdpijn.
De vorige enveloppen liggen al bij T aan de deur, hij zal ze in België posten. Eigenlijk zit ik te wachten op de aflossers, want die mensen hebben de post bij. LVE wordt ook afgelost. Zijn grootvader is van Zele, maar dat had ik al geschreven denk ik.
Van schip 24 ontbreken dus wel degelijk brieven in het klassement.Jammer.
11h45 ~ de agent is aan boord. Joehoe! Post?
Hier volgt een portie larie weeral, zet u schrap. De correspondentie met ma hing gewoonlijk aaneen van de eigenaardigheden. Zoiets is niet besmettelijk, hoogstens lichtelijk verontrustend.
Post-hiphip-Post! Uw brief ontvangen. Moemakke, het trema ¨ wordt misschien óók afgeschaft en de circonflexe ^ ligt al bijna in de papiermand van de Académie Française. We zullen dat afdakje ^ missen. Met zeer veel genoegen, gestoeld op intense tevredenheid, heb ik kennis genomen van uw schrijven, en gelieve mij te geloven, evenwel geenszins verplicht, dat het geschrevene stáát. In schaterlach uitbarstend hebben wij … ja zeg, laat maar, pft.
Vooral de bijdrage van Toppié was aanzienlijk : 'Dikke kussen en tot binnenkort'. Zeg, Mamzel, ge zult uw vingers niet verstuiken op een paar lijnen meer hoor … Mijn antwoord op uw bijdrage : 'Dikke kus en tot binnen vier maanden'. Vier maanden is niet zo binnenkort volgens mij. Oei, feitelijk zou ik wat beleefder moeten zijn tegen mijn nichtje want ze heeft haar vingers nodig om te tekenen. Groot gelijk fieke, breng de mensheid iets moois bij. Andere mensen doen het nuttige wel. En ma en ik nemen het gelul op ons. Toch weer typisch dat 'ze' het gelul aan de dames over laten hè. Oké, er is nog de regering, maar geef toe, wie lult er nu beter dan ma en ik samen? Moeder, het is zover. We hebben het Nationaal Gelul op onze schouders. Ik heb uw brief nog eens herlezen en gemerkt dat Usted dat zeer damesachtig 'gezever' noemt. 'k Zal me dan ook maar aan die term houden. Misschien zit ik al te lang tussen de zeelieden. Na een tijd laat mijn taalgebruik te wensen over. Niks geen gelul, we houden het op gezever, damestaal. Zo is Mevr. Clinton geen bitch maar a nasty lady. En 'voeten vegen aub' = please, wipe your feet, voor 't geval ge haar zoudt moeten ontvangen. Ma, als ge klaar zijt met uw studie van de pijltjestoetsen, de entertoets en andere wonderen der technologie, schrijft ge er dan aub nog iets onder in uw eigen geschrift? 'k Was het bijna gewoon en nu begint gij ineens te pjoeteren. En zet onder uw handtekening wat strepen en sterren. Generaals hebben dat ook, sterren.
Tiens, als ge nu eens een datum zette, 't is maar een voorstel hoor, dan wist ik hoe oud Uma is op het ogenblik dat ge schrijft. 'Oogjes nog niet open om de kleur te zien'. Subiet geboren en subiet kleur bekennen? Laat het kind op adem komen. Van huis uit is ze misschien Groen-Blauw, turkoois dan. Of Groen-Rood? Maar dat is niet zo’n kleurige mengeling. Lijkt eerder op luierinhoud. Dat is ook een kleur natuurlijk, maar achter zo'n banier loopt geen partij, tenzij de OVJK (Ouders Van Jonge Kinderen). Wordt op wegwerpluiers ECO-taks geheven? Komt daar protest tegen? Barricades van gebruikte pampers opwerpen ! (Van Gogh zou zo’n barricade niet kleurig genoeg vinden maar lastigaards vindt men overal).
Wanneer de Internationale OVJK op haar barricades blijft staan (mét gasmaskers aan natuurlijk) trekt de VN tot achter de linie, gewapend met tutterflessen en fruitpapkes én propere luiers. Dat zou eens iets anders zijn voor de Blauwhelmen hé. Wedden dat ze op dat gebied bleu zijn?
Aha, de datum van uw brief gevonden : 25/01. 't Is maar dat ik weet waar ge uw datum wenst te plaatsten hè. Op 2/3 van de beginlijn, ongeveer in het midden van de regel. Internationaal gaat dat problemen geven volgens mij. Dus Uma is dan 16 dagen oud en gij zoudt willen dat het wicht al kleur bekent? Pff, hoe kunt ge zo zijn …
1994-03-02, 12h50
Te laat om te posten. Het schip vertrekt.
Wié zijn een keer ladingen mest gaan lossen voor de deur van wie? De boeren bij De Batselier? -ivm het mestactieplan, 1993 Awel, als er ECO-taks op pampers komt, bouwen we een hoop gebruikte pampers bij wie dat beslist heeft. Roep mij, ik doe mee.
te gast bij Wim Helsen ~ Britt van Marsenille met een tekst die een straatartiest (Pam) schreef voor Marc Van Eeghem
Marc I want to be with a man who smiles when he sleeps Laughs and is the bird in the room bringing the sky indoors. We would dance across sidewalks and people would smile and almost not believe how happy we were like it was some crazy act we were put up to it. But the smile and the laughter echo down the street.
‘and is the bird in the room bringing the sky indoors’ Letterlijk: de vogel die de lucht naar binnen brengt. Vrij vertaald : iemand die een frisse wind door de kamer doet waaien. Heel vrij vertaald : iemand die (eindelijk) verse lucht door de kamer jaagt.
Waarschijnlijk hebt gij ook meer dan eens zo’n situatie meegemaakt, dat de sfeer claustrofobisch wordt omdat iemand in het gezelschap het gesprek opeist en over eenzelfde onderwerp blijft doordrammen. Tot een ander iets zegt of doet dat die ellendige sfeer breekt en verse lucht over de tafel jaagt, de open lucht binnen brengt.
We waren al meer dan twee maanden aan boord. Waar zijn de vorige brieven? Die zitten niet in het klassement.
Dag Toppié, deze brief doorgeven aub.
Toppié werd dat jaar 21, 't gaat rap hé, en ze volgde ook Spaans. De brief begint met een tekeningetje van een bergje met naaldbomen. Het schip was aan het binnenvaren.
Dit piepklein eilandje staat vol naaldbomen, we zijn er al voorbij. Alle vorige en volgende zien er ook zo uit. Soms minder groot, soms minder bomen. Soms zéér piepklein, dat is dan een rots. Daarom hebben we 2 loodsen aan boord, om ons door de vaarweg tussen de rotsen en rotseilandjes te loodsen. Het is hier -2°C. Vijf dagen geleden hadden we nog +26°C, maar dat was een 2500 km meer zuid. Op volle zee deden we gemiddeld 11 knopen = 11 zeemijl/h. 1 zeemijl = 1,852 km 11 zeemijl/h = 1,852km/h x 11 = 20,372/h x 24hrs = 488,928km. Na vijf dagen is dat 2.444,64 km. Da’s goed hé. Met de fiets zou het zo snel niet gaan. Per keer dat men met de fiets stopt om te eten, te slapen enzoverder staat de kilometerteller stil. Hier niet.
Als ik de moed had tekende ik dat eilandje wel vol naaldbomen. Rembrandt liet zoiets aan zijn leerlingen over hé. Tiens, als Rembrandt met dt is, wat is dan de infinitief? -Woehaa! dit vind ik vandaag, 26 jaarna datum, nog altijd grappig. Van Gogh niet hé, geen leerlingen en geen dt. Maar die zou hier waarschijnlijk niet genoeg kleur gevonden hebben. Wat zit ik weer te lullen …
Het lijkt hier een beetje op De Grote Meren (grens USA-Canada), maar dan op zout water ipv zoet. Die streek in de Grote Meren heet Thousand Islands. Het zijn er veel meer en misschien heeft iemand van de grondbelasting ze echt geteld, maar ze houden het op thousand.-het zijn er 1864, zegt wiki- https://nl.wikipedia.org/wiki/Thousand_Islands ,
Nu terug naar hier en vandaag : 'k ben dom geweest. Straks vertrekken de mensen die afgelost worden naar huis, naar België en ik heb alle brieven die ze thuis zullen posten in luchtpostenveloppen gedaan! De mensen gaan wel per vliegtuig, maar de brieven zullen over land gaan hé. Nu varen we tussen een trits eilanden die verbonden zijn door een enorm lange brug en aan bakboord ligt een eilandje met zo'n dikke wolk erboven dat de Groenen er zich aan zouden ergeren. Misschien hebben ze hier geen Groenen. Juist ja, enkel Aziaten, en die zijn niet groen. Zeker de Jappen niet want zij ontbossen ongeveer alles wat onbewaakt in de Pacific ligt. Die zijn al even erg als wij, wij gingen zo'n 500 jaar geleden in Afrika mensen halen om ze te verkopen in Amerika. Technisch gezien is een mens volgroeid rong 15j en in staat zich voort te planten. Tropisch hardhout niet. Daar kruipt meer tijd in. 't Zou anders geen hardhout zijn zeker?
'k Heb eens buiten gekeken. We gaan onder die brug door. Van dichtbij is ze indrukwekkend lelijk. Eigenlijk vind ik de laatste jaren zovéél landschappen lelijk. Kunnen de producten van menselijk vernuft niet wat zachter, wat minder hoekig? Maar ja, 't zal allemaal wel zijn nut hebben zeker? De brug heeft 2 verdiepen. Op de onderste rijdt een trein, op de bovenste rijden auto's (veel).
De radio speelt Weense walsen. Zot hoor, die aankondigingen in het Japans. Ik versta enkel 'Strauss'. Het Spaans wordt met de dag saaier. -einde 3de cursus- Af en toe kom ik nog eens een zinsconstructie tegen waar ik een kluif aan heb maar het meeste is vocabularium – woordjes, zegswijzen en uitdrukkingen. Puur geheugenwerk, saai. Ons ma had me verwittigd dat het zo eindigt.
De radio nu : TSJÁRIKOFSKI … dat zal wel nonkel Pjotr zijn.
'k Moet me haasten met schrijven want het papier is bijna op. Een paar dagen geleden zei LM iets waarvan mijn hart haast tegen mijn schedeldak sloeg: op vakantie naar de Azoren. Yahoe! Hij wil naar de Azoren én ik mag mee! Dat laatste vind ik het meest interessant gedeelte : 't lief mag mee.
Blijkbaar was ik na ± anderhalf jaar nog niet gewend aan het idee dat ik een echtgenote was en niet meer een lief en dat ik aldus vaneigens meeging. De reis naar de Azoren is er nooit van gekomen, er waren elk verlof in België weer andere dingen die voorrang namen. Maar 'k had al wel alle bereikbare documentatie doorgenomen, want ik was LM reeds een tijd aan het warm maken voor het Azoren-idee.
In de jaren 1400-1600 werden ze de Vlaamsche Eylanden genoemd. En als ik heel traag Spaans spreek ('k kan toch niet snel) dan verstaan ze ons ginder misschien? Er zijn nog Vlaamse namen op de Azoren. Zouden die ook redeneren van eigen-volk-eerst? 't is daar eerder Eigen Walvissen Eerst, naar wat ik er al over gelezen heb.
Kan blauw schrijfpapier vergelen? Of vergroent het? Dit pak papier heeft tamelijk lang in de patrijspoort gelegen. Te lang. 'Orde leidt tot god'– ik heb zo'n vrome kader eens op mijn hoofd gekregen. Een van die katholieke pinguïns sloeg de deur dicht en ik kreeg het ding dat er boven hing met de punt eerst op mijn kop. Daarna zat het mens nog op mijn kap ook. Een mens staat daar te duizelen van de pijn en als ge niet met twee woorden antwoordt vraagt zo'n empatische eunuch waar ge grootgebracht zijt. - Hier. (mot) - Met twee woorden spreken. - Hier, zuster. (2 woorden = 2 motten)
'k Heb in de boekenkisten gekeken en daar heb ik iets gevonden van ene Arthur Verthé, Vlaanderen in de wereld – Deel II, 1974 erouderde taal maar interessant materiaal. De schrijver is priester en over Afrika doet hij nogal betuttelend. Het lezen vraagt wat zelfopoffering van de lezer, maar goed, ik zwem er wel door. Ah ja, volgens Verthé bestaat er aan de unif van Sidney belangstelling voor IJslands, Oud-Noors én … MIDDELNEDERLANDS. Schrijf eens naar ginder en leg de tandeborstels alvast klaar want ge weet nooit wanneer ze bellen : komt gellie?
En, buiten kijkende, is het , ja, jammer eens te meer een industriezone. Wanneer gaat zo’n schip eens naar een boomgaard. Zelfs een simpele weide zou reeds bevallen (ons). (Zijn deze zinsconstructies voldoende Spaans?)
We hebben van New Orleans via de Kaap tot hier bijna 2 maanden zon gehad. Als ik naar buiten kijk en de mensen aan deck zie lopen, de blonden, hebben die allemaal een spierwit dakske, gezien vanop deck 3.
In Richardsbay was een shipchandler (gespecialiseerde handelaar, levert aan schepen) bij wie we wijn mochten bestellen. LM & ik bestellen wijn bij hem. Op kataloog, in de volle overtuiging dat het over vonkelwijn ging. -schuimwijn Jawel, zei die mevrouw, dzjust laaik tsjempeen. Niks te vonkelen! Een stomme rojo uit Paarl die niet eens lekker was. Tinto, bedoel ik, maar ik was rojo van koleire.
Dat spul wordt geleverd en gaat direct achter slot, de bonded stores in reglement ivm taksvrij en douanetoestanden. Na vertrek en buiten de territoriale wateren mogen we onze wijn afhalen. Gegeven dat LM een 2de mecanicien is, en die heeft 3 latten, worden zulke dingen gebracht. Daar halen ze dan een steward van voor zijn werk hé. Bon, die doos staat plots voor de deur …? 12 bottles, dat klopt, oké. Maar het is potdorie geen vonkelwijn, géén tsjempéén, het is een onnozele rooie, niet eens lekker.
We liggen tegen de kaai, ik moet deze brief afsluiten. Tot schrijfs. Brief doorgeven hè Toppié.
Dat ik op het vorig schip (schip 22) voor een stuk mocht meevaren met LM, was tamelijk uitzonderlijk, een gunst van de rederij. Om te mogen meevaren moet met ofwel gehuwd zijn, ofwel al zes maanden officieel samenwonen. LM en ik woonden pas 4 maanden samen en dat trouwen moest nog gebeuren, 2 maanden na afmonstering. 'k Dacht toen amai, dan ligt LM toch in een goei schuifke bij de rederij. Dat is achteraf juist gebleken, maar hij vaarde ook al sinds 1970 bij hen, ze wisten dus wat ze aan hem hadden. En aan een loyale werknemer -op stel en sprong noodvervangingen aannemen bvb- wordt al eens een gunst verleend.
Voor dit schip (schip 23) was de rederij nog royaal ook! Volgens de procedure worden de vliegtickets van de echtgenote aangerekend. Het zijn wel zeemanstickets en die zijn minder duur omdat ze ons elvendertig keer laten overstappen, het is dus niet de kortste route, wel de goedkoopste route. Maar zelfs een zeemansticket heeft een prijs. Op een of ander blad met afrekeningen stond de vermelding dat mijn vliegticket uitzonderlijk niet zou aangerekend worden. Was dat een trouwcadeau van de rederij? Dat was dat wel een mooi trouwcadeau. Ik stond paf.
'k Vind geen geschreven materiaal over dit schip, maar de herinneringen zijn er wel natuurlijk. Die zal ik later inlassen. Het schip heeft nu een volgnummer en een tekstnummer, voorlopig is dat voldoende.
Schip 22 is het eerste schip waarop ik niet meer als bemanningslid monsterde, maar als supplementair. Dwz: ik stond wel op de bemanningslijst, maar niet meer op de loonlijst, omdat ik LM vergezelde en dus geschrapt was als werknemer. Dat was een hele overgang.
Dag Allemaal,
Wie een kip zonder kop in volle actie had willen zien, had zondagmorgen op de luchthaven moeten zijn. Met alle fysiologische reacties van paniek. Mijn hart klopte zo luid dat ik mezelf niet meer kon horen denken. Alhoewel, ik denk niet dat ik toen aan het denken was.
Al goed dat gij een beetje kalm bleef, want alleen was ik er niet uit geraakt. Of zou die scarabee er voor iets tussen zitten?
Waarschijnlijk had ik van op Zaventem naar huis gebeld om te zeggen dat ik het land verliet Ma & Pa hadden uit Egypte een zilveren hangertje meegebracht, een scarabee.(brengt geluk) Stel u voor dat gellie in Jakkamakka zoudt wonen, dan zat ik nu nog op een stoeleke te wenen, heel die luchthaven nat. Eer het zover zou komen had KG me al wel gevonden. KG is de waterklerk. Ik schaam mij diep dat ik zo lelijk over hem gedacht heb, luidop nog wel. Het was compleet naast de kwestie want KG is de meest zorgvuldige van alle waterklerken op aarde. De andere waterklerk is PV, maar dat is een ander hoofdstuk, een geval apart. 'k Snap nog altijd niet wat er met de klok aan de hand was.
Nu wel, nu snap ik het wel. Wanneer ik zenuwachtig ben denk ik dat ik te laat ga komen en lees ik het uur verkeerd en denk ik plots dat ik al te laat bén. Onherroepelijk te laat. Want dan lees ik bvb 08h30 terwijl er nog maar 07h30 staat. Dat is tevoren al gebeurd en later ook nog. En het betert niet met de leeftijd.
We moesten naar Amsterdam. Drie kwartier later waren we daar. Dan wachten tot 13h10 voor onze vlucht naar Southampton. Tijd genoeg om te kalmeren. Da's de theorie hoor. In de praktijk duurt het tot alle adrenaline in 't lijf weer afgebroken is. Om 14h50 stonden we in Southampton bij het busje dat ons naar boord zou brengen. We wachtten op de 1ste stuurman ofte chief officer. Zijn Samsonite was tijdens de reis beschadigd geraakt en nogal erg ook: handvat er af en slot kapot. Dat was voldoende om een paar papieren te gaan invullen aan de KLM-balie. We hebben elk onze horloge op Engelse tijd gezet en ineens was het pas 13h50. Zo blijft een mens jong natuurlijk, west blijven reizen.
Tot 22h30 wachten, want het schip was nog niet binnen. Het busje reed ons naar een hotel met 2 sterren. Ik dacht: ow! hoe? foert! sebiet doen ze ons hier nog overnachten ook … straks ga ik wel in mijn eentje naar de kaai. Maar dat was geval niet. Het hotel moest dienen om de heren van het gezelschap de gelegenheid te geven voldoende rust te nemen, want aan boord wordt ook 's nachts gewerkt. En bibi moest mee naar dat hotel.
In de badkamer heb ik lang onder de warme douche gestaan, kwestie van te ontspannen. Dat was nodig ook. Daarna heb ik wat flut-feuilletonnekes gekeken op Channel 4 en TVS. Om 19h etenstijd. Om 20h waren we daarvan verlost. Dat klinkt blasé maar als ge geen honger hebt en ge moet toch aan tafel komen en er staan geen slaatjes op de menu, en ge wilt niet moeilijk doen door er naar te vragen … Na het eten hebben we beneden met 4 naar de slotceremonie van de Olympische Spelen gekeken. -Barcelona- En ineens was het 22h30. Bagage naar beneden, papieren tekenen en wijlie weer eens weg. Aan de gates opnieuw overstappen, want een raffinaderij heeft haar eigen vervoer. Een raffinaderij is mooi bij nacht, zoveel lichtjes. Overdag is dat vele, vele minder. Maar gisterenavond brandde al die feestverlichting en ik voelde me ook heel feestelijk want ik was bijna bij LM. Geen zenuwen meer, niet moe meer, niet ongeduldig meer. De schouw van het schip was al in zicht: ik was bijna thuis.-mijn thuis is waar LM is
De gangway van het schip was niet uitgezet, we moesten naar boven via een traptoren in rasterwerk. Heel gemakkelijk, voor wie geen hoogtevrees heeft. De bagage ging met de kraan naar boven. En toen stond LM daar ineens. 'k Voelde mij direct weer mens. Weer compleet, ipv zo'n paar stukken die toevallig een beetje aan elkaar hangen.
Vermist er dag en nacht gewerkt wordt -er werd havenwacht gelopen wil dat zeggen, zes-op-zes-af in scheepsjargon- en LM in de ploeg 00h-06h/12h-18h staat, was er niet veel tijd over. Gelukkig waren nog niet alle pijperijen aangesloten en moest hij nog niet direct beginnen. In dat uurke heb ik geprobeerd vanalles te vertellen, maar ik denk dat ik geen enkel verhaal afgemaakt heb. Hij ook niet trouwens. Dat komt allemaal nog wel. Vanaf nu tijd zat. Daarna heb ik mijn valies uitgepakt en de spullen een plaats gegeven en ben gaan slapen. Toen was het bijna 03h.
Ik had een potteke tandestokers van zijn flat meegebracht, zoals LM gevraagd had. Dat stevig potteke was opengegaan in de valies. Ze moeten op de luchthavens met mijn valies nogal gegooid hebben want de tandenstokers zaten overal tussen, in en onder. Een valies leegmaken duurt gewoonlijk 10 minuten. Gisteren veel langer vanwege het plukwerk. Ik weet niet of ik ze allemaal heb. 't Wordt nog uitkijken wanneer ik een T-shirt over mijn hoofd trek. - Hoe komen die puttekes in uw vel? - Van de tandestokers in mijn kleren. - Ah …? - Ja.
Vanmorgen had LM om 06h gedaan met werken. Om 11h er weer uit, om 11h20 eten, om 12h beginnen werken tot 18h. Dan douchen, eten, slapen. Tot 23h. En dan weer aan het werk van 00h tot 06h. Enzovoort tot de lading gelost is. En ik volg dat ritme. Ik hou me bezig tijdens de uren die hij werkt en ik slaap wanneer hij slaapt. Anders zou het niet te doen zijn. Het minste dat ik een kast opentrek of de WC doorspoel zou hij wakker worden. En als het is om muisstil op de seat te blijven zitten kan ik evengoed gaan slapen en dezelfde uurrooster overnemen hè. Da's niet alleen praktischer, 't is ook gezelliger.
Morgenvroeg gaat er iemand naar huis en hij zou deze brief moeten meenemen en posten.
Er was in de groep een Zaïrees die ook aanmonsterde. Hij vertelde dat zijn familie thuis zonder geld en zonder eten zit. De rederij stuurt het vast deel van zijn loon wel naar Zaïre maar met al de corruptie daar raakt het geld niet tot bij de mensen waar het moet zijn. Het blijft onderweg ergens plakken. Wat voor zin heeft het om ver van huis een zware job aan te nemen als dat aan de situatie thuis niks verandert? En hij is niet de enige in dit geval hoor.
Voor het ogenblik is het druk aan deck, er worden stores & proviand ingenomen. De mensen van de keuken zijn zwaar aan het werk want er is proviand voor zes maanden toegekomen uit België. Misschien zijn er ook tandestokers bij. De koeling in de koelkamers is stopgezet. Ook in de diepvriezers voor vlees en vis. De mensen van het keukendepartement zullen nog wel een tijdje hun werk hebben. 'k Zou graag gaan helpen, maar dat mag nu niet meer.
Later, op andere schepen mocht ik soms wel hoor. Dan vroeg ik aan de chef of ik een handje kon helpen. Als het een chef was voor wie ik te voren gewerkt al gewerkt had zei die ja. Maar soms aarzelend, op een vreemde manier. Precies of men mag de vrouw van de 2de eens niet doen werken … zeg hey, chef, ík ben het maar hoor! Bibi. Die van toen. Weet ge nog?
Wat ik wel mag is naar buiten staan kijken. Zo lang ik wil. Dat doe ik dan maar. Er is nogal wat bedrijvigheid op 't water. Grote vrachtschepen, kleine vrachtschepen, grote ferries, kleine ferries. Van visserijschepen of van pleziervaart is hier niks te merken. 'k Denk dat die liever ver van de industriezones blijven. 'k Zou ook niet graag op een klein schipke zitten, een dobberke tussen de zwaargewichten. Ze zullen wel hun eigen havengedeeltes hebben, weg uit deze buurt.
Het is hier frisser dan in België. Dat merkten we vooral gisteren, op de luchthaven. Dat deed deugd. Frisser en een ietske wind, genoeg om te ademen maar niet zoveel dat men kou krijgt. Ziezo, dat was het ongeveer. Van hieruit gaan we naar Monstad ( Noorwegen) en dan naar Halifax (Canada).
Over schip 21 vindt ik geen gegevens omdat ik mijn 1ste Luxemburgs Zeevaartboek niet meer vind. Kwijt. Hoe dat kan weet ik niet, ik heb enkel het 2de boek nog. Het Luxemburgs boek heeft namelijk een vervaldatum. Wie had dat gedacht, een zeevaartboek met een vervaldatum … 'k Heb het onlangs pas ontdekt. Zoveel jaar later. En dat vervallen boek is dus kwijt. Vreemd. Gelukkig kan ik het chronologisch verloop reconstrueren dank zij de lijst van vaartijden die LM ooit aangelegd heeft.
Op schip 21 vaarde ik nog niet samen met LM. En ze hadden me weer in de keuken gedropt en daar was ik weer steendood ongelukkig. Na zeven dagen ben ik afgemonsterd in Rotterdam en LM is me met de wagen komen halen. Toen ik de auto het terrein zag oprijden wist ik niet hoe rap ik de gangway af moest. LM was daar, ik was gered en veilig.
Klinkt dit overdreven? Nee dat was het niet hoor … wacht maar tot ik over dit schip begin te schrijven.
Wat een geluk dat ik vorig schip in Antwerpen niet bijgetekend had, of ik was nooit intijds op schip 20 beland om LM te leren kennen. En ik was hem in 1984 al eens misgelopen op schip 10.
Na een aantal schepen op een vaste lijn was dit weer eens wilde vaart. Dat deed ik het liefst. Rondtrekken. Van dit schip zijn evenmin brieven.
Ten eerste hadden ze me weer in de keuken gedropt en dit keer met een iel klein chefke dat aan de wodka hing. Hij begon om 07h en om 09h was de fles leeg (75 cl). Om 07h moest ik hem nog niks vragen, want dan had hij een kater en was onaanspreekbaar. Na 09h moest ik hem niks meer vragen, want dan draaide hij op automatische piloot en kon niet meer nadenken. Daar kwam het op neer. Dag-in-dag-uit. Ik wou over de job geen alarmerende berichten sturen naar het thuisfront.
Ten tweede, 's avonds hadden LM en ik het te druk met verkennende gesprekken.
Vandaar dat er geen brieven zijn van dit schip. Maar herinneringen des te meer natuurlijk. Die worden hier later ingelast.
En na dit schip vlagde de Belgische Koopvaardij uit. Geen Belgische vlag meer maar Luxemburgse vlag. En dus een ander zeevaartboek.
