1999-01-29 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Moet ik hierboven nu niet Khor Fakkan, Sharjah schrijven? Bôf, nee. Sebiet varen we een uurke verder en daar heet het toch weer anders.
We moeten gaan bunkeren. ELF levert de bandstof en we moeten naar hun bunkerzone. Hier wordt ook wel gebunkerd hoor, maar niet door ELF.
Zo-24/01 lag hier een ander Belgisch schip voor bunkering, met aan boord capt DM, de menselijke mens, onze n°1 in de top-drie van de kapteins.
Verder waren er cheng DS en choff Pevala -schip 29-, communicatiefreak en onze dierbare fax-instructeur.

LM vertelde dat het anker de stuurlieden gisteren al kopzorgen gaf. De zeebodem is hier nogal weke grond. Hoe diep zou het anker in
de blubber gezakt zijn tijdens een week onafgebroken ankeren? Ze hebben al aansluiting op extra winches voorzien, voor 't geval
ze met één winch niet toekomen. Binnen een uurke gaat dat manoeuvre beginnen. 'k Zal er maar wegblijven met mijn fototoestel.
Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord. Waar wel eigenlijk ... 

Nu verder vertellen over vorige maandag: we waren in ruig water met het supplyschipke Lamnalco Jaguar.
Ik had me plat gelegd op een seat, omdat ik straks nog een inspanning te leveren had wanneer ik in dit weer moest overstappen
van de Jaguar op de gangway van ons schip. 'k Wou daar niet met een zeezieke kop en weke kniekes staan wanneer het er op aan kwam.
En het zou er op aan komen, aan de zee te voelen: nu al schokken en snokken van een armlengte en meer. 'k Was ook aan het bedenken
dat ze het schip niet zo snel onder power zouden krijgen om een vlakke spie te trekken en zo de Jaguar luwte te bieden. -een bed trekken, heet dat
Er lagen misschien wat veel machinerijen open waaraan ze aan het werken zijn. Zo op een uurke tijd alles dicht gooien en power geven?
Vergeet het. LM kan toveren en mirakelen doen, maar deze keer was Murphy aan het woord. En Neptunus deed met hem mee.
St. Elooi kan tegen die twee samen niet op. Vergeet die luwte dus maar maske: rusten en krachten verzamelen.

± 20h, iemand van de Indiërs doet me teken dat we bij het schip toegekomen zijn. Jas aan én dichtritsen, no loose ends, geen losse uiteinden.
Het is niet de moment om ergens te blijven haken want ik zal mijn twee handen nodig hebben voor het vege lijf. -en tas ónder de jas dragen
Aan de BB-gangway -bakboord- stond beneden op het platform de kleine Spanjaard om mij de hand te reiken.
Het schip kreeg de wind recht achter. Van waar ik stond op de Jaguar betekende dat wind tegen.
De Jaguar danste met hoogteverschillen van ongeveer 1m50 per twee tellen (Ik ben 1m65).
Elke keer de schipper van de Jaguar net zijn achterdek ongeveer tot bij het platform van de gangway gekregen had, was het bijna goed,
maar net niet goed genoeg en één tel later hadden de wind en de zwaaiende beweging van het schip (swaying) de situatie in handen
en niet meer de schipper van de Jaguar. En dan werd de Jaguar tegen het platform geslagen. Iedereen achteruit.

Aan BB kreeg de schipper van de Jaguar de situatie niet onder controle. Ondertussen hadden we al drie keer stuifwater (spray) over
ons lijf gehad, de Indiërs en ik. De Spanjaard zo niet, die stond telkens weer hoog genoeg op de gangway.
Na de derde of vierde poging gingen ze het aan de SB-kant proberen.
Mijn amen en benen waren nat, door mijn kleren door, en in de tijd die nodig was om langs de achtersteven van het schip te varen
was ik verkleumd en stonden mijn vingers stram van de kou. Dat belooft, sebiet wat gymnastiek met afgekoelde spieren?
Feitelijk kon ik toen al niet meer betrouwen op mijn handen en vingers.

Aan SB, zelfde water-scenario, SWAYING, toonde een van de Indiërs mij. Waarnaar ik moest kijken:
naar die langwerpige spiraal-tuimelende waterstroken tegen de romp van het schip, of naar het gebruis daar vlak naast, of
naar de kolken tegen de romp van de Jaguar. Er was teveel wind om verder uitleg te vragen.
Maar ik zag wel dat al die waterbewegingen hun eigen gang gaan en mekaar tegenwerken.
Aan SB stond Ive op het platform van de gangway.
Maar was er aan SB eigenlijk minder wind? Ik dacht van niet, 't schip kreeg de wind van achter.
We stonden op sommige momenten amper een meter van mekaar maar we moesten roepen om mekaar te verstaan.
"Mijn handen zijn nat!" riep ik.
"Pak mijn arm!" riep hij.
Yep, die greep kennen we allebei, dat gaat hier lukken hé.

De eerste poging mislukt omdat ik STOMSTOMSTOM mijn rechterhand naar Ive zijn rechterarm uitstak en besefte dat ik dan links
geen opstaande houvast meer had op het platform, omdat het platform links ophoudt. Ik voelde de jaguar onder mij wegzinken.
Ik wou mee naar beneden en achteruit weg van dat platform, het dek van de Jaguar op vóór hij weer opgetild werd en mij met een slag
tegen het platform kwam slaan en ik tussen staal en staal zou zitten. Ik had Ive met maar één hand vast, en hij mij.
Ik brulde: "Ive, los!" Hij lost mij onmiddellijk, ik duik met de Jaguar het volgende golfdal in en stap achteruit van het platform weg.
Geschreven neemt dit 5 lijnen in beslag, in realiteit heeft het één tel geduurd, een fractie van een seconde. 

De Jaguar zwenkt direct een paar meter van het platform weg. Met de volgende golf stonden Ive en ik plots op ooghoogte. Zo'n ruig weer.
Dat ik hier vandaag zit te typen en niet met pinnen en plaasters in een kliniek lig of onderweg naar huis ben in een lijkzak, heb ik te danken aan
Ive uit Schoten, zijn doorzicht en zijn reactiesnelheid. En aan het zeemanschap van de schipper van de Jaguar.

Een tweede poging zou lukken.
'k Wist nu dat ik met mijn línkerhand Ive zijn rechterarm moest vastgrijpen en met mijn rechterhand de opstaande steun van het platform.
'k Zette mij schrap voor de tweede poging. Ik voelde dat het deze keer zou lukken:
links op recht, snel genoeg over het punt gaan, desnoods mij tegen Ive gooien.
De schipper van de Jaguar bracht zijn supplyship niet meer dichterbij voor een tweede poging.
Maar enfin! Wéét die gast dan niet dat het ons deze keer gaat lukken?
Bibi was voor het gemak efkes vergeten dat de schipper een overzicht heeft van waar hij staat, en dat deze mensen de lokale waters kunnen lezen.
En daarbij, hij is schipper naast god, dus nee = nee.

Ive roept iets over loodsladder. Efkes nadenken wat hij bedoelt, want mijn hoofd was ook afgekoeld en de hersenen draaiden niet op volle toeren.
Loodsladder. Ja!, Ik snap wat ze van plan zijn en dat gaat werken ook. Feitelijk zou ik hier een tekening moeten inlassen, maar die maak ik later wel.
De loodsladder wordt gevierd. Eh? Daarre? Niet dichter bij de gangway?
'k Probeer aan Ive te vragen : "Meer naar de gangway."
Want helemáál de scheepswand opklimmen, dat kan ik niet, dat durf ik niet met deze verkleumde spieren.
Enkele laddertreden tot aan het platform van de gangway en dan overstappen, dat zou ik nog wel kunnen.

Hoogtevrees? Ikke? Nu toch niet zeker. Dat kan ik nu niet gebruiken. Deze situatie overklast fobieën en zeeziekte.
Hoogtevrees en zeeziekte zijn voor wanneer ge het u kunt veroorloven. Andere keer.
Ive doet me teken dat hij me niet verstaat en wijst naar boven: of ik het over de loodsladder heb?
Of deed hij teken : efkes wachten?
Kermille wat een wind en dat wij mekaar pvd niet verstaan ...
De loodsladder hangt uit en daarboven aan deck beginnen ze hem te verschuiven richting gangway. De schipper van de Jaguar ziet dat en
roept iets naar zijn mannen. Ene tikt op mijn schouder: "Tomorrow".
Handen op een toeter en naar Ive : "Morgen!" daarop pakt Ive zijn walkietalkie en brengt de brug op de hoogte.

Morgen? Juist nu die loodsladder bijna op zijn plaats hangt? Waarom kreeg ik vanavond geen tweede poging van schipper Jaguar?
Hij heeft me dat later uitgelegd hoor. Maar op het ogenblik zelf dacht ik dat ik geen tweede poging waard was omdat hij me zo had zien klunsen:
de rechterhand reiken als het duidelijk de linker moet zijn.
Vóór mij staan mensen die hun vak kennen, achter mij staan mensen die hun vak kennen. De enige die niet voldoet ben ik,
ik had het zodanig verprutst dat ik geen tweede poging waard was. Wacht maar tot ik groot en sterk zal zijn. En vleugels heb.

Schipper Jaguar trekt zijn schipke weg. Ik weer naar binnen. Uit de wind. Uit de spray -stuifwater-Uit de kou. Binnen.
En het ruikt hier nog even lekker als daarstraks. Wat een cocon. Wat is het hier goed.
Natte jas uit. Natte jeans ... zou ik een overall vragen? Nee.
Dezelfde Indiër vraagt of ik koffie wil. 't Schipke danste gelijk zot maar die man zou me dus koffie brengen.
"Yes sir, thank you."
"Milk? Sugar?"
"Only sugar please, sir." Ik kon nu wat kant-en-klare energie gebruiken.
Waarop de shipchandler, achterover liggend en zeer bokkig : " Sugar? After a tooth extraction?"
Jaja, 't is al goed. Ik kan wat suiker gebruiken nu. Denkt gij nog wat aan uw Dunhills, ventje.
Nog een uur of wat varen naar de Kapetan Panagiotis en peeke mocht aan zijn stores beginnen. Hij had tegen de andere Indiërs
zitten uitpakken dat hij Dunhills en andere taxfree goederen bij had voor dat schip. Ja, en?

Ivm met ons schip werd er nog iets gevraagd over net en basket. Met een net mag het schip geen personen aan boord hijsen,
alhoewel dat een oplossing zou geweest zijn hè. -al is het te zien wie daarboven de kraan bedient natuurlijk, de last mag niet beginnen zwaaien
Of ons schip een basket heeft? -een tuig om personen te hijsen met de kraan- Dat wist ik niet, ik dacht van niet. Anders zouden ze 't wel gebruikt hebben.
Een stretcher -draagberrie- hebben we wel, misschien zelfs twee. De Indiër glimlachte beleefd. Ik had een dommigheid gezegd.
Maar dat vond hij niet erg, zo vriendelijk glimlachte hij. Dus vond ik het ook niet erg. In weer en wind mag men dommigheden zeggen.
Enkel zeggen, niet doen.

'k Hang het regenjasje te drogen op een van de zetels en ik probeer te slapen. En te telepatheren naar LM dat hij niet ongerust moet zijn,
dat ik oké ben en in goede handen en dat ik buiten wat natte kleren veilig, droog en warm lag.
'k Had LM nergens gezien en hij mij ook niet. Toen hij aan dek kwam was de Jaguar al 20m ver en was ik daar al binnen, vertelde hij later.
En telepatheren naar België dat ik vandaag niet meer kon bellen (± 17h BT) maar dat morgen dan zou doen.

Ineens stemmen in de passagiersruimte. Waren we nú al aan de Kapetan Panagiotis?
Een vermoeide technieker en een Pakistaanse mevrouw met veel gestes komen binnen.
Achter haar wordt haar bagage binnen gebracht. Zij waren overgestapt van een ander Lamnalco schipke.
De Pakistaanse was zéér ontstemd toen ze hoorden dat we niet direct naar de wal koersten, maar eerst stores gingen lossen.
Ze had zich toch langs die paletten moeten wringen om binnen te raken, had ze die niet zien staan? -en stilte in de slaapzaal aub!
"I want to call my schip" dicteerde ze. 'My' ship? Waarschijnlijk een captains wife.
Zou ik gelijk efkes vragen of ze 'ons' schip wilden oproepen ook? Ach nee, laat maar. LM weet wel dat ik hier oké zit (lig).

Vanaf dan moet ik geslapen hebben, natte jeans of niet. Want het volgende dat ik weet is dat de chief engineer van de Jaguar
me probeerde wakker te krijgen. 'k Schrok nogal en bonkte bijna met mijn hoofd tegen de tafel. We lagen tegen de kaai.
'k Heb dag gewuifd naar de mensen van de Jaguar en weer die wagen in. Deze keer knalde ik de deur goed dicht, ik kende het protocol nu al wel.
Naar de immigratie. De Pakistaanse mevrouw zat daar ook.

Als ze hier ondertussen dat van die verschillende adressen maar niet gezien hebben, hoopte ik. En dat ze mij mijn tas maar niet doen openmaken.
'k Had dat pocketboek op de Jaguar moeten laten. In een omslag. Daar lagen genoeg grote bruine enveloppen. Ach nee, dan krijgen die mensen
er misschien last mee. Voor de tweede shore pass had ik beide fotootjes van in de namiddag nodig. Nu kon ik er geen aan LM laten zien, jammer.
Wagen in : naar het agentschap. Dan toch weer overstappen van wagen, bij de Pakistaanse mevrouw. Zij moest een vliegtuig halen naar huis.
Vandaar dat ze zo dringend haar schip wou oproepen waarschijnlijk, mogelijk moest haar ticket omgeboekt worden naar een latere vlucht,
maar dat is nog geen reden om aan boord bij schipper Jaguar de directrice uit te hangen.

Ze zetten mij af aan het Oceanic Hotel. Elventwintig sterren. Kan het niet wat minder. Een zeeliedenpension bvb, daar valt die natte jeans niet zo op.
Er hing twee grote foto's van 'shaiks' in de hall. De sjeik van de UAE en de  sjeik van Sharjah. In het glas van die foto's zag ik dat mijn haar
alle kanten uit piekte. 'k Probeer dat glad te strijken, 't gaat niet. Het zout was er in opgedroogd.
De mensen aan de balie (Indiërs), met beroepsmatige onverstoorbaarheid en zeer gepolijst : of ze mij konden helpen met de bagage.
Bagage? Oh, eh, nee dank u, dit is alles wat ik bij heb. En dat was in twee woorden uitgelegd: 'ship' en 'bad weather conditions' en nog eens
over mijn haar gestreken om te laten blijken hoe slecht die weeromstandigheden wel waren. Ingecheckt. Wekken? Om 08h aub. "Yes ma'am".

Kamer 430. Het was 00h30 en ik scheurde van de honger. Het restaurant van het hotel was al dicht natuurlijk en de kaart van de roomservice
zag er mij veel te prijzig uit. In de krant gekeken wat de koers van de dollar is. 'k Ben al vergeten hoeveel dirham een dollar is. 3,6 of zoiets?
Enfin, het leek me toch te duur allemaal en ik wou niet profiteren van de situatie ook niet, ik zou de rederij eens leren wat bezuinigen is.
De honger was op slag weg. 'k Heb de minibar open getrokken en twee latjes KitKat opgeknabbeld, tooth extraction of niet.
Natte jeans over een stoel, warme douche in en bed in. Op TV waren 19 zenders beschikbaar, oa Moskou (?)
Op de Abu Dhabi zender : ongesluierde vinnige nieuwslezeressen en Westers geklede gedecolleteerde zangeressen. Ja, Abu Dhabi is Khor Fakkan niet.
Op de Saoedi zender : geen enkele vrouw te zien en onbeweeglijk streng kijkende mannen in zwarte kaftans die
vanonder een hoofddeksel dingen verkondigden. Het leven is ginder een zeer ernstige zaak, zo te zien.
Er waren ook Engelse en Amerikaanse zenders. 
De ene gaf Independence Day, een film met aanvallen of gedoe uit de ruimte. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(film) 
'k Heb dan maar wat in het telefoonboek gekeken. Voorin staan toeristische informatie & bestuurszaken. En allemaal 'shaiks'.
Bladzijdes & bladzijdes vol sjeiks. 'k Ben in slaap gevallen tussen de ruimtetuigen en de sjeiks.
Toen ik telefoon hoorde vond ik dat LM er nogal lang over deed om op te nemen. Dan zal ik het maar doen. Toen ik mijn ogen open had zag ik
geen LM en behangpapier ipv houten schotten. De stem zei dat het 08h was en dat de chauffeur van Lamnalco er was op me op te halen.
Geef me 10 minuten om te douchen. 'k Heb nog nooit zo rap gedoucht. Mijn boeltje bijeen gegrabbeld en naar de lift.
Tiens, dat tandvlees is al dicht gegroeid. Geen krater. Zelfs geen putje. Zo snel? Eigenaardig.
Aan de lift probeer ik te zien welk weer het is op zee. Dus verder te kijken dan de baai.
Een afgeborstelde bediende wenst mij goede morgen en vertelt me wat de weersverwachtingen zijn voor vandaag: ideaal weer voor
een boottochtje in de baai en ook aangenaam zwemweer. Ik bleef glimlachen en knikken, die man doet gewoon zijn job.
Maar ik moet uít de baai, de oceaan op. En zwemmen heb ik gisteren bijna gedaan.

Aan de balie vroegen ze of Ma'am al ontbeten had. Ze zouden aan de chauffeur zeggen dat Ma'am nog niet ontbeten had. Hij zou dat 'begrijpen'.
Dat werd gezegd op een zeer gedecideerde toon alsof het de chauffeur geraden was het te 'begrijpen', want dat chauffeurs hier niks te piepen hebben.
En dat ik niet zo haastig en democratisch moet doen, dat staat plebejisch.
Jaja, maar ik bedoelde eigenlijk: de Jaguar van Lamnalco wacht misschien niet. Misschien vertrekken ze zonder mij!
Vooruit, een tas koffie dan maar. Anders mocht ik waarschijnlijk de deur niet uit. Eeuwen heeft dat geduurd eer ik koffie had. Zeker twee volle minuten.

Opnieuw naar de balie, papier gaan aftekenen : 260. Dollar? Dirham? Dat vissen we later wel uit.
'k Had een kopie moeten vragen, bedacht ik toen het te laat was. 260 USD, dat zou 9000 BF zijn om een jeans te laten drogen (min of meer),
twee douches en enkele uren slaap? Laat het aub dirham zijn, en zelfs dan is het nog veel geld.
Hebt ge al eens geprobeerd een jeans te drogen onder een haardroger?

Kantoor – immigratie – kaai. Aan boord van de Jaguar gestapt. Of ik koffie wou. Ja hoor, graag! Ik kreeg lekkere koffie in een bekertje zonder chichi.
En dat ik blij was weer terug te zijn. En wat rook het er weer lekker. Naar curry en stoofschotels en zo.
Er stapte een technieker aan boord en een blonde meneer met bagage. Schipper Jaguar en ik slurpten onze koffie staande, naast mekaar,
als twee oudgedienden. Hij vertelde dat hij de afgelopen ze dagen maar twee uurkes per nacht kunnen slapen had. Er was veel werk geweest.
En dat hij het gisteren veiliger achtte me terug mee te nemen naar de wal, omdat hij door de paletten op het achterdek onvoldoende zicht had
op de rand van zijn achterdek en op het platform van de gangway van het schip.
"I trust your judgement, sir" zei ik zeer nederig. Want zo voelde ik mij. Maw : merci Meneer dat gij zo'n realistische mens zijt.

De blonde moest weten wanneer we vertrokken. Er is geen haast, dacht ik, als we deze voormiddag niet kunnen vertrekken, dan in de namiddag en
anders morgen. Ze hebben hier lekker koffie, 'k heb nog genoeg sigaretten en een fles water én ik heb hier maten. De Indiërs kwamen uit hun mess
de trap op zeiden alle vier vriendelijk en wakker goeiemorgen. Ik vroeg of ze tijd gehad hadden om te slapen. En zij zeiden dat de wind 'outside',
buiten de baai wil dat zeggen, iets minder was dan gisteren.
Voilà, het weer outside, op zee, dat is wat een mens interesseert. Dat is informatie. Hoe het weer in de baai is kan een mens zelf wel zien,
prachtig weer weeral. 'k Heb wat foto's gemaakt van de Jaguar, van de Iraanse houten vrachtschipkes, en van de grotere Indische.
Iemand vroeg iets over de Euro. Hij legde uit. Ze mogen hun loon in UAE-dirham alleen maar omzetten in Yen, Britse ponden, USD of Duitse mark.
(Dus niet in hun eigen munteenheid, de Indiase roepie?) En nu dus ook in Euro. En wat die Euro zoal van plan was.
'k Wist er evenveel over als gisteren voormiddag op het slepertje : niks. En ik vond het erg dat ik hen niet verder kon helpen.

De blonde kwam er bij staan. Hij is een Noorse cheng, gemonsterd op een van die groene LPG's die hier liggen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gastanker 
Hij was al meer dan 48hrs onderweg, zondag vertrokken uit Durban (Zuid-Afrika) en hij viel ongeveer omver van vermoeienis.
Het was hem aan te zien ook: grauw en grijs van het gebrek aan slaap. We zijn hem eerst gaan afzetten. Hun gangway heeft onderaan een platform
dat rondomrond een reling heeft. Een veel veiliger model dan het onze. -Norske sikkerhet, Noorse zekerheid, veiligheid is hun sterk punt
Op weg naar ons schip vroeg iemand of ik gisteren nog iets te eten gekregen had. Nee, zei ik, ik heb twee candybars gegeten.
Of ik een sandwich wou. No, but thank you for asking, sir.
Wat hebben die mensen toch een naturelle vriendelijkheid. Dit is iets gans anders dan alleen maar beleefdheid of goede manieren.
'k Voelde helemaal geen honger. Maar als ik sebiet flauw val van de slapte kunnen ze me toch nog in een net aan boord hijsen. Misschien had ik
die sandwich moeten aannemen kwestie van hen geen overlast te bezorgen. Nee, ons schip kwam in zicht, er was geen tijd meer vond ik.
Er stond wind. Een bries. Bijlange niet het huilend geweld van gisteren. er waren flinke golven, maar zonder schuimkoppen nu, gewoon deining dus. 
Maar wel sterke deining. -deining is ongeveer betrouwbaar, er zit een bepaald ritme in, het zijn gewoon water-bergen en -dalen, haast zonder schokken 

Iemand komt de gangway af : LM. "Look!" riep ik luid, opgelucht en op van emotie "There is my husband!"
Iedereen lachte breed: deze keer ging het lukken, met de husband erbij. (En met wat minder wind. En bij daglicht.)
Ik deed LM teken dat ik met mijn linkerhand de opstaande steun zou pakken, en met mijn rechterhand zijn linkerarm.
LM wiebelde eens met de opstaande steun om te laten zien dat die wel degelijk goed vast stond. We konden mekaar horen ook. Dus heb ik
the Gentlemen from the Jaguar en my husband aan mekaar voorgesteld. Iedereen knikte beleefd glimlachend goeiedag, alsof we mekaar
in een park tegen kwamen ipv op een dansend schipke bij een wiegende gangway.
De mensen van de Jaguar stonden vlak achter mij.
De ene geeft mijn tas door aan LM. -hoe? droeg ik die dan niet onder mijn jas? da's niet al te slim hè- LM zette de tas een paar treden hoger.
En bij de volgende golf gaven ze mij aan LM door. Ik deed één stap, ze gaven mij één zet en in één tel lag ik tegen LM zijn schouder. Thuis.
Ik was thuis.

'k Heb naar iedereen byebye gewuifd en naar elk van hen nog eens thank you geroepen en naar de schipper gewuifd en iedereen nog eens goed bekeken.
Ze zien er gewoon uit hè, zo bij daglicht. Het is niet te zien dat zij virtuoze vaklieden zijn hè. Nee. Maar ík weet het.
Ík heb hen gisteren aan het werk gezien. Bij nacht en ontij.

'k Ben achter LM de gangway opgegaan. Hij moet eerst zodat ik door de treden van de gangway de diepte niet zie.
Eens aan dek begonnen mijn benen te trillen en ik voelde mijn knieën slap worden. Van opluchting, denk ik. Bestaat dat wel? Slap worden van opluchting?

'k Ben mijn papieren gaan afgeven bij capt PO. JM (2^de stuur) vroeg of ik goed geslapen had, alsof ik van een uitje kwam. Niet echt nee.
Dan de kranten gaan afgeven bij de marco.
"Zoveel? Allemaal voor mij?" zijn ogen blonken als die van een kind dat mooi speelgoed ziet. (Het waren drie oude kranten, wel dikke.)
Nu begonnen ook mijn handen te trillen en ik liet domweg mijn paspoort en alle andere papierkes uit mijn farde schuiven. Hij hielp mij oprapen.
Dat ik zovéél kranten voor hem meegebracht had, en of ik die had moeten betalen.
Nee, gekregen op kantoor bij Lamnalco, en 't zijn oude kranten.
Jamaar toch ...
Well, onderbrak ik hem voorzichtig, gij verzendt toch e-mail voor LM & mij, dan kan ik toch kranten meebrengen voor u.
Dat vond hij a very nice tought, een zeer mooie gedachte. -ja jong, maar ik weet wat het is om zonder leesvoer te zitten, dat is ellende
En ik voelde mij plots very mottig. Direct naar de cabine dan. -slappe benen, bevende handen en een vage hoofdpijn, de weerslag waarschijnlijk
Daar was LM en we konden wat babbelen. In feite was dit tijdens zijn werkuren, maar het was een beetje een uitzonderlijke dag.
Cheng Venes kwam eens vragen hoe het ging met mijn tand. 'k Vertel dat in twee woorden, tand in een wip er uit en geen centje pijn.
En vanmorgen was de wonde al dichtgegroeid. "Zoiets lucht op hè" zei hij. Ja ..., amai ja.

'k Heb propere kleren aangetrokken en ben de was gaan doen. Back to normal.
Voor de rest van de dag heb ik wat zitten liggen hangen en niet veel meer gedaan.
En 's avonds heb ik naar België gebeld om de jarige te feliciteren, met een dag vertraging.

09-07-2020 om 21:18 geschreven door maart

1999-01-28 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Dag Lieden in België,

Maandagavond zijn er aan tafel zware besprekingen geweest over de situatie in het machien en over 3^de mecanicien Bogdan in het biezonder.
Capt PO heeft er papieren bij gehaald (aan tafel?): dit schip zou met 16 personen minimum kunnen varen, volgens de automatisatie die voorzien is,
volgens de veiligheids- en de verzekeringsdocumenten. (Doe daar nog 4 personen keukenpersoneel bij en ge hebt er 20, zoals op veel andere schepen.)
Hoe komt 'men' hier dan aan 32 personen?
Voor een deel omdat grote gedeeltes van de automatisatie buiten werking gezet zijn, en buiten werking blijven. (?)
De vergadering is achteraf verdergezet in de cabine van cheng Venes, met 3^de mecanicien Bogdan er bij, vertelde LM.
Of dat iets gaat veranderen, daar in Bogdan zijn hoofd, is af te wachten.
Die dag was ik niet aan boord, 'k moest naar de tandarts. -hier gaat weer een story aan vooraf, maar voorlopig hou ik me aan de tekst van de brief
Sinds een paar dagen voelde ik iets kloppen aan een kies rechts boven. De tand kwam los. Corsodyl ontsmet wel, maar de tand heeft gewonnen.
Maandagmorgen stond hij niet alleen los maar ook helemaal scheef en bijten was er niet meer bij. Nog geen banaan ...

'k Ben aan Fraco gaan vragen bij wie ik daarvoor moest zijn, om een tandarts aan te vragen. Bij Ive (de aspirant stuurman).
'k Heb hem uitgelegd over Corsodyl en kloppende pijn en nu ook scheve tand, en niet meer kunnen bijten, enz.
Toen Ive het papier had ingevuld vroeg hij: "Is dat alles?"
"Is dat niet genoeg?" vroeg ik. Ik stond daar zo wat te vergaan van de pijn.
Hij bedoelde: is dat alles wat er op het formulier moet komen, want het was de eerste keer dat hij zo'n aanvraag moest invullen. De brave jongen.
Dan ben ik op de brug bij JM (en Fraco was daar ook) gaan vragen wat de vestimentaire code is hier aan de wal. Want de Emiraten zijn Tunis niet hè.
'k Had een jeans, een T-shirt en een mouwloos vest aan. Dat was oké. Dank zij het mouwloos vest. -ooit van Didi gekregen
Het vest komt laag genoeg, tunieklengte. Anders had ik een trui moeten aantrekken en daar is het te warm weer voor.

Iets voor 11h ga ik bij capt PO mijn paspoort halen en het papier dat Ive ingevuld had.
"Ge hebt hier een zeevaartboek nodig" zei capt PO. Oei! Mijn Belgisch zeevaartboek is al 8 jaar afgeschreven en het ligt trouwens thuis.
Het Luxemburgs zeevaartboek had ik ook niet bij wegens niet nodig en het Liberiaans, het boek waarmee ik gemonsterd was, is hier niet geldig.
Nu dat ook nog, gesukkel met de persoonsdocumenten.
Capt PO had een kopie van LM zijn zeevaartboek klaar liggen (door te kopiëren was zijn foto een zwart silhouet geworden),
een bemanningslijst (afgestempeld en ondertekend) en
een brief over wie ik was, (echtgenote van een bemanningslid) en wat ik daar kwam doen (tandarts).
Weer in de cabine pin ik op de kopie van LM zijn zeevaartboek een recent pasfotootje,
een mens weet nooit of de immigratie niet struikelt over een onherkenbare foto. En wat-zien-ik? Als adres staat daar nog altijd zijn oud adres in Boechout.
Dat is ondertussen al negen jaar niet meer juist. Owee, stel u voor dat bij de immigratie hun oog daarop valt:
ik ben de echtgenote van -, maar er staan twee verschillende adressen?

Bericht: om 11h zou het bootje er zijn. Nieuw bericht : het zou er om 11h30 zijn.
'k Heb wat staan babbelen met de matroos van dienst aan de gangway, we kennen mekaar van zien in en om de Pool de Zeelieden in Antwerpen.
Hij is een kleine Spanjaard en het gesprek was in het Frans te doen. Hij was al eens in de UAE geweest :
"Sommige vrouwen lopen hier volledig gesluierd. In het donker zijn het persies fantomen. Hij rilde. Hij sloeg nog net geen kruis.
Om 12h was hij wacht-af en kwam een vervanger. Om 12h30 zat ik in een slepertje beneden aan de gangway en hoorde over de radio Danut (3^de of 2^de stuur)
vertellen dat ik een uur geleden al vertrokken was. Datde slepertje was aan het wachten op een leveringbon voor enkele zakken cement.
De getekende bon kwam maar niet af. Danut zei tegen de schipper dat de captain 'busy' is. (Om 12h30? Bel eens naar de bar Danutje!)

De duikerboot was er ook. Over de radio zegt de buikersboot tegen het slepertje 'to clear the zone, divers are down'. Tja wij weg hè, getekende bon of niet.
We vaarden naar een ander schip, de Kapetan Michaelis of zoiets, de loods gaan afhalen en nog een meneer. Dat schip lag 10 mijl verder.
Het slepertje doet maar 10 knopen, ttz : hij geeft er 10. Wat de effectieve snelheid is weet ik niet. Traag.
Er lagen drie schepen. We hebben het juiste schip gevonden. Een van de CERES rederij. Het is een tanker hoor, geen cornflakes-carrier of zo.

En dan nu naar de wal, dacht ik. Maar het slepertje zet koers evenwijdig met de kust en blijft zo een tijdje rechtdoor varen. Kermille, eerst nog een
andere boodschap eer we naar de wal kunnen? We vaarden naar een schip dat er bijna even verwaarloosd en verloederd uitziet als het onze.
Wat zeg ik : erger. Zo'n homp onderkomen staal, een verkrot vaartuig, triestig om zien ...  een afgeknabbelde schouw zoals de onze.
Een afgeknabbeld schouw? En de masthuizen in de menie gezet ? Het leek niet op ons schip, het wás ons schip! Amai, zien wij er zó uit van op het water?
Dat is al even erg als die Jamaicaan die we ooit in Korea zien liggen hebben.

't Slepertje moest bij ons de duiker-supervisor oppikken en ook de bon van de zakken cement natuurlijk.
Had ik tijd om efkes naar de cabine gesloten schoenen te gaan aantrekken? Want het weer was persies aan het veranderen. Ach nee, laat maar.
Efkes gewuifd naar 2^de stuur JM, die was verbaasd mij daar nog te zien zitten. Het was toen ± 15h.
En dan nu naar de wal?

We kwamen in ruiger water. Ondertussen was de tand opnieuw beginnen kloppen. Nu duwde hij rechts de prothese naar beneden.
Op een uur tijd was de ruimte tussen het klemmetje en de tand verdubbeld. En links voelde ik de tandprothese trekken. 'k Vroeg mij af of ik
het mij niet inbeeldde. Een beetje in de frisse wind aan deck gaat zitten. We zetten koers richting wal. Eindelijk. Dat is dan al iets.
Eerst was er nog een rendez-vous met een andere sleper. Er stapten wat mensen over, er werden wat dozen uitgewisseld, wat plastic zakjes met post in,
en een brief voor iemand die op een ander slepertje werkte. Allemaal Indiërs en Filipijnen, zoals op dit slepertje.
En gaan we dan nu naar de wal aub? Of zijn er nog andere boodschappen te doen? 'k Vroeg zeer beleefd aan de Indische schipper : "What 's next, sir?"
"Good question" antwoordde hij, als hij niet nog eens opgeroepen werd dan gingen we nu naar de wal.
De supervisor van de duikers zat een krant te lezen. Het slepertje tsjokte richting wal. De schipper vroeg me iets over de Euro.
Ik kon er niet veel over vertellen. De supervisor ook niet. In de krant stond een presentatie van Bosch-fornuis met een ovendeur van 90cm breed.
"Arabieren hebben graag grote ovens zei de schipper, dan kan het schaap er in zijn geheel in."

Weer wat aan deck in de frisse wind gaan zitten. Weer binnen gaan zitten. Rillerig. Blauw jasje van LM aangetrokken. Weer naar deck?
Ik wist met mezelf geen blijf van de pijn. Als het nog een uur of twee duurt is die tandarts misschien gesloten! Een beetje in die krant gelezen. 
Over kakkerlakken en ander ongedierte. Een krant van het jaar 1416. De jaartelling hier begint vanaf de geboorte van de profeet Mohammed.
De krant zitten lezen op een stampend slepertje is geen goed idee, nu had ik er nog schele hoofdpijn bij. Opnieuw naar deck, de frisse wind in.
Dat hielp, een beetje.
Plots ineens en zonder overgang komen we in kalm plat water. 'k Heb eens goed rond gekeken, vanaf nu vaarden we in de luwte van de bergen.
Die stonden daar als één groot windscherm. Brave bergen. Mooie bergen ook. De gedeelten die zon vingen waren roze-beige, de schaduwpartijen
waren purper-grijs. Aan de wal waren witte gebouwen te zien en een moskee of drie. Maar ik voelde me te ellendig om er foto's van te maken.
Na een kwartier vaarden we de baai binnen en het haventje binnen. Links was een hypermoderne containerkaai in aanbouw, rechts liggen kleine
houten vrachtschepen (Iraanse) en grotere houten vrachtschepen (Indische). Allemaal in hout. Eentje moet een financiële meevaller gehad hebben,
want  die was recent helemaal herschilderd, in de kleuren van een paardenmolen op een kermis bij ons.  Mooi. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dhow 
Maar ik was te mottig om er iets mee te doen. Dit half pond vijgen heeft die dag geen ene foto gemaakt. 
De tand had het klemmetje ondertussen nog eens zo ver weg geduwd.

De schipper kijkt eens op zijn papier en roept naar iemand van de passagiers "Suleyman!". Geen Suleyman in het gezelschap?
Na een paar keer roepen (zo'n slepertje is rap afgezocht) kwam de gast in kwestie van het achterdek en stak van op de ladder zijn hoofd binnen.
"Suleyman, zei de schipper ga niet naar de immigratie want ze zouden u kunnen daar houden."
Suleyman antwoordde opgewekt "Okay" en klom weer naar beneden.
Oeioeioei, dacht ik. Doet de immigratie hier zó moeilijk? Wat als ze de twee verschillende adressen merken in de papieren die ik bij heb?
Als dat maar goed afloopt.
Nu moet ge weten dat een van de bijkomende redenen om te trouwen was dat de papieren dan in orde zijn voor 't geval we in een moslimland
ooit iets zouden voorhebben. Dan kan men maar beter de echtgenote van- zijn, ipv de vrouw van-.
Nu waren we in een moslimland, nu hadden we iets voor en nu stond dat oud adres in LM zijn zeevaartboek te blinken! 
Aanmeren. En dan nu naar de tandarts.
Eerst over een Lamnalco-supplyship klauteren, dan zich een weg banen tussen de paletten, de dozen, de kisten en de flessen CO₂,
over netten die daar op de grond liggen, neergegooid verpakkingsmateriaal, stukken tros, zwerfvuil en andere rommel. Bij ongeveer elke stap
kunt ge ergens blijven haken en struikelen. Het verband tussen orde (netheid) en veiligheid kennen ze daar nog niet.
Lamnalco is de naam van het agentschap. Wagens van Lamnalco stonden vlakbij geparkeerd onder de Lamnalco kraan, Indische heren in gele Lamnalco
hemdjes liepen rond met  Lamnalco papieren. De werkende mensen zijn allemaal Indiërs of Filipijnen. De UAE-onderdanen werken niet, tenzij
in officiële functies, zoals op het immigratiekantoor. Zíj houden de stempels in handen.

          Als ik Mevr Lamnalco was dat zou ik niet graag hebben dat mijn naam zo overal op die slordige, gevaarlijke kaai te lezen stond.
          In geval daar plots moet ontruimd worden, gebeuren er ongevallen juist dóór het ontruimen.
          Daarom Mevrouw, ruim uw kaai op. Of zorg dat het gedaan wordt.

De wagen in. De deur was niet goed dicht: please, harder trekken ma'am.
In zo'n mooie nieuwe wagen met de deuren slaan, jamaar, dat durf ik eigenlijk niet hoor.
30m verder de wagen uit: immigratiekantoor. Ik had geen pasfoto's van mezelf bij. Daarvoor moesten we het gebouw rond, daar hebben ze
vier pasfotootjes gemaakt. Bij de immigratie hadden ze er maar twee nodig. Twee kreeg ik terug.
Goed om te laten zien aan LM, dacht ik. 'k Sta er even blauw grijs op als zijn regenjasje, met oogjes op 20h20 : o/^o
Over dat oud adres van LM heb ik geen woord gehoord. 'k Heb mijn paspoort afgegeven en een shore pass in ruil gekregen.
Weer die mooie wagen in, deur weer niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
15m verder weer de wagen uit, wat papieren gaan afgeven op het kantoor van Lamnalco.
De wagen in, deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
Nu werd er wat doorgereden, misschien wel een volle kilometer. Wagen uit : Dental Clinic. Daar was ik sinds 11h naar onderweg.
De tandarts was er nog! En het was onmiddellijk mijn beurt. Twéé meevallers op een dag. Dat mocht onderhand wel, vond ik in stilte.

Op 20 minuutjes was de kies er uit. Efkes schrikken van de prik en voor de rest geen centje pijn, de tand had zichzelf al voor een groot deel losgeduwd,
vooral de afgelopen uren. De Indische tandarts bekijkt mijn papier niet eens, hij krabbelt iets op een ander papier, stopt alles in een omslag, doet
die omslag dicht met nietjes (geen lijm?) en zegt iets over Medical Doctor. Jamaar, mijn papier moet ingevuld worden voor de captain en ... Medical Doctor,
onderbrak hij mij.  Weer de wagen in, weer de deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
50 m verder de wagen uit: Medical Clinic and Pharmacy. Ha, pharmacy, dat zal voor de antibiotica zijn.
Niks Medical Doctor, ik zal de tandarts verkeerd begrepen hebben. Maar de chauffeur loopt de pharmacy voorbij en stapt de medical clinic binnen.
Ja, dan zal ik maar volgen zeker?
'Gentlemen' hing daar tegen de muur. Goed, nu de Ladies nog, want sebiet voor we vertrekken, ikke efkes Ladies.
'Ladies' hing tegen de andere muur. Maar waar zijn de bijbehorende deuren begot? Nergens.
Gentlemen & Ladies zijn aparte wachtkamers, niks anders. En de ladies mogen wel door de herenwachtkamer naar hun eigen wachtkamer gaan,
maar in de dameswachtkamer komt geen ene heer binnen. Zelfs de dokter niet. Verboden terrein. -amai als daar iets gebeurt en hulp nodig is
De assistente van de dokter is een Indische, gekleed in sari. Niks gesluierd, nog geen hoofddoek, en kórte mouwen.

Na enkele minuten schuifelt een zwart gesluierde dame de wachtkamer binnen met haar dochtertje. Een peuter in jeanspakje, afgezet met panterpluche.
Ze had kanten biesjes aan haar sokjes en droeg een stuk of zeven speldjes in heur haar om haar paardestaartje in wording zo'n beetje recht te houden.
Welke taal ze hier spreken weet ik niet, maar dada = dada.
De moeder schat ik een jaar of 17, aan haar ogen te zien en aan de manier waarop ze zot deed met de kleine.
"You sister?" vroeg ze.  Sister ... wat zou ze daarmee bedoelen? Een non! Of ik voor een of andere missie werkte.
Dat blauwgrijs jasje natuurlijk, en de schoudertas. Mijn haar piekte naar alle kanten -à la Connie Palmen maar iets minder erg- en geen schmink die dag.
Eigenlijk zou ik voor een hedendaagse missiezuster kunnen doorgaan, ja.
"No, I'm no sister. I'm from a ship. Tanker" wees ik met een vaag gebaar waar ergens waar de Golf zou moeten zijn.
"Sorry, no anglisj" antwoordde ze.
Met wat gebarentaal : het was haar eerste kind en het is iets minder dan een jaar oud. Als ze me dan toch halvelings voor een non houden
durf ik dat allemaal vragen hè. Het is een rijke mevrouw denk ik. Haar handen en voeten waren beschilderd met van die roodbruine planten verf, henna.
Dat wil zeggen dat ze personeel hebben of zoiets, dat ze niet zelf de huishouding moet doen.

Toen kwam de Indische assistente me halen. Eerst deed ze nog een babbeltje met de jonge vrouw in het zwart. Hoe genoeglijk allemaal. Ik vond het jammer
dat er niemand was om een fotootje van ons drie te maken. Mijn tandpijn was over, ziet ge. Compleet ondenkbaar natuurlijk, daar een foto, maar 't zou
toch een speciale foto geweest zijn : drie verschillende continenten in één wachtkamer. -waar komen eigenlijk al die oorlogen vandaan?

De dokter was geen Indiër. Misschien een UAE onderdaan, maar dan Westers gekleed (?) hij had in elk geval een Arabische naam, dat heb ik achteraf
op zijn stempel kunnen lezen. Misschien moet een voorschrift van een Indische (buitenlandse) tandarts hier de handtekening van een UAE-dokter hebben?
Het had in elk geval iets met paperassen te maken, want naar mijn tand werd niet gevraagd.
De chauffeur kreeg het voorschrift mee en verdween naar de pharmacy. De UAE-dokter vulde ook mijn papier voor de captain in (oef).
Tijd doorgebracht bij tandarts en dokter : from 16h15 till 17h15, stond daar. Yep, en ik was van 11h onderweg.

Ineens luid gejammer op de gang. Een krakend oude stem die zich bekloeg over het een of ander (?) De Indische assistente stapt de gang op,
net iets te laat, een kleine kromgebogen oude vrouw slipte zo behendig langs haar heen de consultatiekamer van de dokter in, alsof ze dit nog gedaan had.
Ze zweeg. Het onderste gedeelte van haar sluier had ze al afgenomen. Ze deed zo wat aarzelende pasjes, niet goed wetend welke richting uit.
Ze leek me danig in de war. Ze draait zich mijn richting uit en ik zie dat ze een leren half-masker draagt, tot over de mond. Donkerbruin hard leer,
met een patina van jaren. -de afbeelding die ik heb is een postkaart en zit in een collage achter glas, op het Net vind ik niks, alle hulp is welkom
De dokter zegt iets kortaf tegen de assistente of tegen de vrouw. Het klonk een paar keer als 'na mama'.
De assistente nam de vrouw zachtjes bij de arm en ze verdwenen allebei naar de wachtkamer. De dokter schreef verder. Geen woord over het gebeurde,
we waren terug van efkes weg geweest, we waren weer in de 20^ste eeuw.

Zo'n masker heb ik al eens in een film gezien, maar nog nooit, jamais, never in het echt. Ik denk dat het dient tegen striemende zandstormen, en
mogelijk ook om de sluier van het gezicht weg te houden wanneer het waait, zodat de wind de sluier niet tegen mond en neusgaten drukt.
In woestijn-omstandigheden zeer nuttig waarschijnlijk, maar het ziet er uit als een Middeleeuws strafwerktuig.
Medical Clinic uit, wagen in : deur niet goed dicht, please harder trekken ma'am. Dat had ik ondertussen al moeten weten, maar ik was nog aan
dat masker aan het denken. Hoe lang zou ze dat al dragen. Van haar twaalf tot haar tachtig? Dat is 68 jaar, elke keer voor ze de deur uitgaat
dat ding ombinden. Niet één vrouw maar miljoenen vrouwen, al minstens zes eeuwen lang. De deur was hard genoeg dicht geslagen nu.
Bij ons staan marteltuigen in musea.

Naar de immigratie, shore pass gaan inruilen voor mijn eigen paspoort. Weer de wagen in, vlam! Zozie, deur toe.
Naar het Lamnalco kantoor gaan papieren afgeven.
"Take a seat" zeiden ze daar. Als ze u doen zitten gaat het lang duren, zou een mens denken. Hier niet, ze doen vrouwen voor het minste gaan zitten.
Ook (en vooral) als ik op hun vingers wil staan kijken om het een beetje te laten vooruit gaan.
De kantoren zagen er Indisch uit, rommelig en gezellig. Of ik koffie wou. Met het watteke in mijn mond sliste ik iets als:
"No tzsank you, toosz ekzstrazsion" Aan de medelevende gezichten te zien hadden ze dit onmiddellijk verstaan.
Wat later heb ik het wattteke in een papierke gemoffeld en in mijn zak gestoken. Engels moet niet als Andalouzsizs klinken.

Er was daar ook een radiostation om contact te houden met hun boten op zee en tegen de kaai. Enkele minuten later mocht ik al weer recht staan.
'k Heb gevraagd naar kranten 'for our radio officer'. Oude kranten of die van vandaag? Oude zullen goed zijn, zei ik. Die brave meneer heeft
een paar bureau's opgeruimd en iets uit een papierbak opgevist en heel het boeltje in een enorme bruine omslag gestoken.
Allemaal voor onze R/O (marco). Daar zal hij blij mee zijn.

Wagen weer in en de deur goed dicht want we hadden zeker nog 30 m te rijden, van aan het kantoor tot aan de kaai. Ondertussen was het
donker aan het worden. 'k Klauter tussen al dat gerief en de rommel naar de sleper. Daar moest ik niet zijn, het supplyshipke zou me
terug naar boord brengen. 'k Klauter me een weggetje naar het supplyship. -bevoorradingsschipke- Er was ook een shipchandler die naar
een ander schip moest, ze waren zijn marchandise nog aan het laden. Heel het achterdek kwam vol paletten te staan.
Ja, daarvoor is het een bevoorradingsschipke natuurlijk.
Binnen in het schip : zitplaatsen op rijen van vier. Goed, dan kan ik sebiet misschien een beetje gaan liggen. De verdoving was aan het wegtrekken
en ik begon vanalles te voelen dat ik liever niet voelde. Bijna had ik getypt, 'dat ik kon missen als kiespijn'. Maar het wás kiespijn ...

Op de klok was het 18h. Nog één uur laden, nog één uur varen, om 20 h ben ik aan boord en om 22h  (19h BT) bel ik naar België want
daar is iemand jarig. Aan mijn planning zou het niet liggen hoor! Het was zachtjes beginnen regenen en er stond persies wat wind ook.
De bemanning: vier Indiërs. De schipper was een Filipijn met iets Japans in zijn trekken. Hij leek me iets ouder dan ik, dus die Japanse trekken,
dat zou wel eens heel goed kunnen -de Japanse bezetting aldaar, WOII- https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_de_Filipijnen_(1941-1942) 

Van de schipper kreeg ik een cola. Het eerste dat ik weer in mijn maag had sinds 11h deze voormiddag. 'k Had wel een fles water in mijn tas zitten,
maar aangezien ik niet wist of het nog ramadam was en ik heel de dag geen seconde alleen geweest was om in het geniept een slok water
te kunnen nemen, was die cola meer dan welkom. En hij was nog goed koud ook. Wat een service. Dé cola van mijn leven, zo lekker.
Ik lust geen cola, maar die dag plots wel. Suikers in mijn lijf. Energie. 

Rond 19h vertrekt het schipke. Het had serieus wat meer power dan het sleperke van vanmiddag. 17knopen zeiden ze achteraf.
De shipchandler moest naar de Kapetan Panagiotis, van de CERES-compagnie. Die naam heb ik onthouden omdat Panagiotis me iets
zegt maar ik moet me nog herinneren wat. -de families Panagiotis en Krinakis waren mijn naaste buren in mijn studententijd
Die shipchandler was niet echt blij dat ze mij eerst gingen wegbrengen, maar de schipper beslist, amen en uit. En hij moest zich
niet meer druk maken over stores lossen bij daglicht, 't was toch al donker. Nà. En een beetje aan het brandstofverbruik denken ook hè.
Ons schip lag dichterbij dan de CERES schepen (brandstof hè pipo!). En de schipper had besloten : eerst ikke.
Count your blessings, dit is de 3^de meevaller voor bibi deze dag.

'k Haal een pocketboek uit mijn tas, een detective, en ineens zie ik dat die blauwe strepen op de ene helft van de kaft een bloot
vrouwenlichaam voorstellen, het slachtoffer in het verhaal, het lijk. 'k Zat wel tussen de Indiërs en er was geen ene moslim aan boord
maar ik heb dat boek direct weer weg gestoken en gedaan of ik in mijn tas een zakdoek aan het zoeken was. De zakdoek zit in mijn linker
jeanszak, maar ik moest iéts doen hè. Zakdoek gevonden, in mijn linker jeanszak dus, neuske snuiten. Ai, wat staat die leesbril hier te
doen.
Zet iemand een leesbril op alvorens de neus te snuiten? Euh, laat ons zeggen dat zoiets een Europese traditie is. Daarom dragen wij geen
monocles meer. Dat snoot zo ongemakkelijk. (Nu geen slappe lach krijgen, m. Nu niet en hier niet. Later.)
'k Ben al een week bezig in dat boek en ik zie die kaft een paar keer per dag en daar aan boord pas viel mijn cent dat er een blote madam op staat.
Niet zomaar een halve blote bast, neenee, een heel lijf. Stel u voor dat ze me bij de immigratie gevraagd hadden mijn tas leeg te maken.
Die pocket had problemen kunnen veroorzaken. Serieuze problemen. Mijn lachkriebels waren op slag weg.

We vaarden de haven uit. Er stond nogal ruwe zee, maar het was best uit te houden. Iemand van de Indiërs bezorgde me een bekertje koffie.
De koffie danste nogal, maar niks om lelijk over te doen. Na een kwartier ongeveer, toen we uit de luwte van de bergen waren, begon de ellende pas echt. 
Nu waren we op volle zee en dit was niet meer om te lachen. 'k Ben wijselijk gaan liggen.
"Bad conditions" zei er ene met een beleefd grimas. Zeg dat wel.
Hetzelfde weer als toen in januari in Sines, Portugal -tekst 190, 8 Beaufort- of
in Galveston, Texas in 1995, op weg naar schip 26. -een relaas dat niet in de correspondentie zit
Hoe we daar toen zonder ongelukken aan boord geraakt zijn weet ik zelfs niet meer.

Oei, dit blad is vol. De rest van het verhaal in de volgende brief dan maar hè, want er moet nog iets komen hoor ...

08-07-2020 om 13:25 geschreven door maart

1999-01-22 ~  UAE, Golf van Oman

Dag allemaal, hier de watergazet. Morgenavond hebben we nog eens barbecue.
De vaarwel van capt PO. Dat is dan zeer genereus van hem, want met capt PP-LM zal het noppes worden, denk ik.

Gisteren heeft choff Fraco (hij monstert ook af op 28/01) een begin gemaakt aan de Bombes au Chocolat.
Hij zal ze klaar hebben de avond van de barbecue.
Gisteren : de vormen insmeren met een laag slagroom en die in de diepvriezer laten hard worden. Slagroom was er niet genoeg, dus heeft hij
zelf een mengsel ineen gebokst, een noodoplossing, een recept van scheepskoks. Iets met boter & suiker en verder weet ik het niet meer (melk?)
En het is geen crème au beurre hoor, het is een luchtiger mengsel. Tiens, moesten die vormen niet eerst bevroren worden om de room
te doen 'pakken' op de wand? Anders zakt dat roomfabrikaat toch naar onder? Dat moet ik sebiet eens vragen.
Vandaag moeten de vormen opgevuld worden met een soort mousse au chocolat. Die moet voldoende afkoelen om de slagroom in de vorm niet
te doen smelten, maar voldoende lauw blijven om hem te kunnen gieten. Vandaag dus het echte werk. Dan gaan de vormen weer de diepvriezer in
om de mousse ook te laten bevriezen. Morgen wordt dat alles efkes in een bain-marie gedompeld om de bombes los te krijgen van de vormen.
De vormen worden omgekeerd op schotels, de bombes komen zachtjes los, klaar. Serveren maar.
Nu hoop ik dat hij me vandaag roept wanneer hij er aan begint. Gisteren heeft hij me niet gebeld. Vergeten waarschijnlijk, maar hij heeft
de laatste dagen ook veel aan zijn hoofd. Veel paperassenwerk en valiezen maken. Hij wordt vervangen door Kram.
Kram is al aan boord sinds 02/01, dus die is al ingewerkt. Daar moet Fraco zich tenminste al geen zorgen meer over maken.
En 2^de stuur JM wordt ook afgelost, door ene Pjotr. 

'k Vroeg Fraco waarom hij aan zo'n bewerkelijk dessert begonnen was als hij het al zo druk heeft.
"Ach, zei hij, zo  ben ik hè. Met mijn grote mond beloof ik soms te rap iets en dan moet ik het doen ook hè."
Toen vroeg capt PO of er nog speenvarkens waren en hoeveel er moeten ontvrozen worden voor de barbecue, want 't zagen er maar kleintjes uit.
"Awel, zei Fraco daarop, dan zal ik een vulling maken." Luid gelach in de bar. Fraco had nog maar juist gezegd dat hij niet meer zo snel
iets zou beloven en hij trekt zich direct een nieuw jobke over het hoofd. Groot applaus ook.
Fraco kookt gewoon gráág voor de mensen. -een milde vorm van zorgdrang?

Dit schip moét subito presto de droge dok in. De veiligheidsdocumenten zijn verlopen. De verlenging van 6 maanden is ook verlopen.
Nu zou de rederij in Antwerpen opnieuw een verlenging aanvragen vertelde Kram deze morgen aan het ontbijt.
Van verlenging naar verlenging ... hoelang blijft dit schip dan zeewaardig, vroeg LM zich af. En nu vraag ik mij dat ook af.
Vanaf 01/02 zouden we volgens de internationale conventies een GMDSS moeten hebben ipv een radiostation.
GMDSS = Global Maritime Distress and Safety System. Een automatisch station met satellietverbinding en andere nuttige dingen, kortom
iets dat op andere schepen al járen geïnstalleerd is. Op die ouwe OBO's in 1990 al, maar dat was onder Belgische en later Luxemburgse vlag.
Onder Bahama vlag mag de dynastie in Antwerpen wachten tot de uiterste datum? En wat nu?

Ik hoop dat alle verlengingen geweigerd worden. Dat ze nu eens laten zien daar in London (of Edinburg?) dat ze niet alleen op papier jammeren
over nonchalant beleid onder goedkope vlaggen, maar dat ze daartegen optreden ook: van Fujayrah recht naar Singapore, de droge dok in.
En rap wa, zouden zij dan zeggen, in het British. Et que ça saute!
Van Singapore naar Fujayrah was het 11 dagen varen. Als we hier nu direct vertrekken en een streepke bijgeven zijn we intijds in Singapore
voor de droge dok. In Singapore kunnen de mensen ook afgelost worden, zij het dan 4 of 5 dagen later.
Pôôôôtver-hier-en-ginder. Het is 17h voorbij en ik ben vergeten te gaan kijken in de keuken of Fraco daar bezig is/was.
Nu zal hij gedaan hebben natuurlijk. Sebiet is het avonduurtje. En de vulling voor de speenvarkens heb ik dan ook gemist?  Zeg dat 't niet waar is!
Niet dat wij op ons terras thuis zo direct Boergondische Roosterfestijnen gaan aanrichten, maar ik ken mensen die daar wel plaats voor hebben.
Môja, misschien kennen zij recepten voor speenvarkvullingen al jaren uit het hoofd ... -en die staan nu op 't Net ook

1999-01-23 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Het weer is beter dan gisteren, veel minder wind. Misschien kan de barbecue toch doorgaan.
En er zouden vandaag ook duikers komen. In opdracht van wie heb ik niet gevraagd. Worden ze gezonden door de verzekeringen, of door
de rederij in Antwerpen? Zijn ze door Singapore gezonden voor prospectie?
Duikers komen niet zomaar uit zichzelf onder een grote tanker duiken. Dolfijnen soms, duikers niet.

Enkele dagen geleden is een Nederlandse meneer aan boord geweest om aan de radar te werken. En er was ook een ganse walploeg
van Aalborg om ... eh, efkes spieken in LM zijn werkboek : E.G.B., two elements blinded off, row 2 & 3 (by shore team Aalborg).
Ziezo, nu weten we al meer hè. Jááá, alsof ik daar iets van snap! Ik typ dat werkboek, dat is alles.
EGB = Exhaust Gas Boiler, da's de ketel. Enfin, een ganse walploeg dus. Zie mensen zijn allemaal Europeanen uit verschillende landen.
Zij zijn hier (UAE) gestationeerd. En ik heb weer een kans laten voorbijgaan om brieven mee te geven. Ze liggen al enkele dagen verzendklaar,
ze hadden kunnen vertrekken met een mooie UAE-postzegel op. Da's wat kleurrijker dan een stempeltje van het agentschap.
Weer niks dus. Volgende keer beter.

JM (2^de stuur) vertelde aan het ontbijt dat de volgende reis al vast ligt: hier vertrekken 03/02 en op 07/02 laden in Saoedi-Arabië,
daarna bijladen in Irak, vervolgens lossen in Fujayrah, weer hier waar we nu zijn.
Awel? En de droge dok die ons beloofd was? Ik heb belangrijke boodschappen te doen in Singapore hoor! 'k Moet CD-Roms gaan halen voor
een Playstation in België. Dat had ik beloofd. Dat is dus niet gelijk wat hè. Daar zit een jong iemand thuis op te wachten.
JM verschijnt al een paar dagen aan het ontbijt van 07h20. Loopt hij dan de wacht 4-8 niet meer? We liggen hier op anker toch maar wat te liggen.
Misschien mag aspirant Ive de wacht wel alleen doen, wanneer we op anker zijn.
Tot 03/02 op anker, kermille. Dat is nog 10 dagen. Voor de mecaniciens is dat misschien goed, dan kunnen ze aan vanalles verder werken omdat de
meeste machinerijen toch stil liggen.

Over faxen verzenden van hieruit: dat is hier een calvarie aan het worden omdat het toestel in de cabine van de captain staat.
capt PO had vorige woensdag niet veel zin. (En het zal er niet op verbeteren wanneer capt PP-LM in die cabine woont, volgende week).
De fax voor Brussel vertrok direct, die voor WdL&Co en hij had geen zin.
"Weet ge ..., voor zo'n korte faxjes hè, zijt ge beter dat ge over Satcom C gaat. De marco zal u wel uitleggen hoe dat werkt."
In feite zei hij : bol het af en val mij niet meer lastig met uw faxen.
Daar komt het op neer. Want of een fax vlot of niet vlot vertrekt, dat heeft niks te maken met de lengte van de tekst. Maar dan ook NIKS.
Als een fax vertrekt, begint hij te verzenden, zelfs al is de tekst 100 cm lang. -enfin, dat brein was dus kaptein

Satcom C : http://www.tls.uba.be/Files_Web_tls/Mar_Comm_on3wvs/Maritieme%20communicatieSatelliet.pdf 
Satcom C is direct in te tikken op een klavier in het station, rechtstreeks in DOS met die vervelende cursor en met maar een paar leestekens beschikbaar.
En in qwerty op de koop toe.  DO-21/01 ikke gaan tikke in het radiostation.
'k Lees de tekst eens na, verbeter de typfouten en zeg 'klaar' tegen de marco. De marco print het bericht, geeft mij de print en dan zie ik
dat er toch nog m's staan waar het n moet zijn en zo nog het een en ander. Maar ik dierf niet meer vragen of ik snel nog een paar dingen kon verbeteren.
Hijzelf tilt niet aan typfouten of tekstopmaak & bladschikking, dus voor de anderen op de schip en de rest van West-Europa : la même chose.

Wanneer hij namen voor de e-mails intikt moet ik hem goed in het oog houden voor twee keer twee dingen.
Dat hij de juiste bijlage (in doc) met de juiste mail meezendt én dat hij de bestandsnamen van de twee bijlagen in doc juist intikt.
Daarover sebiet meer (**)

Faxen ontvangen is helemaal geen probleem. De capt steekt de ingekomen fax in het bakske naast onze deur. Enfin, den deze toch.
Maar verzenden, oeioei, ocharme ochottetoch: enkel als het geen moeite kost en dan nog.
Dat ze het faxtoestel maar op de brug installeren in droge dok Singapore. Ze moeten toch flink wat lijnen herleggen voor de GMDSS. Dat kunnen we
eindelijk weer gaan faxen bij jonge stuurlieden, die houden over het algemeen hun humeur beter in bedwang dan deze playboy op zijn retour.
Tot ze zelf captain zijn natuurlijk, dan valt de sociale controle weg. Maar dan zijn er opnieuw jonge stuurlieden met wie er te praten valt natuurlijk.
Besluit van mij : faxtoestel op de brug, zoals gebruikelijk is. -'k vraag me af welk glorieus wezen een toestel van openbaar nut in zijn cabine laten zetten heeft

(**) Om een e-mail bij de marco te verzenden, verzonden te krijgen, doe ik het nu zo : -het ging er toen nog primitief aan toe hoor, in 1999
Ik gebruik twee verschillende papierkes, met daarop elk twee lijnen.
Niet meer vier lijnen op één blaadje zoals de eerste keer, want toen kwam er rook uit zijn oren van het nadenken. 'k Schrijf nu de e-mail adressen
met daaronder de namen van de berichten (dat zijn die twee lijnen) telkens in twee verschillende kleuren om mogelijke verwarring uit te sluiten.
Het papierke met groen geschreven adres en groen geschreven bestandsnaam = Didi&Co
Het papierke met blauw geschreven adres en blauw geschreven bestandsnaam = PP&Co
Op de diskette staat elk bestand in een afzonderlijke directory -map heet dat nu- en raad eens, de twee directories hebben elk de betreffende naam!
Op die diskette zet ik telkens maar twee directories -mappen- met daarin telkens maar 1 mail. Het is een transport diskette. De onze verlaten de cabine niet.

Als hij de directories van de diskette naar zijn C: kopieert heeft hij het bestand vanzelf mee. Dan kan hij zich niet vergissen,
welk bestand naar welk adres moet. Maar nee. Hij haalt ze allebei uit hun directory en op zijn vaste schijf poot hij ze vlak onder mekaar neer.
"Enneuh ... wat moet er nu naar wie verzonden worden?"
Ja komaan hè zeg, wat een warhoofd. 'k Zal ik het wel proper opsplitsen, de sul gooit het op eenzelfde hoop. En wanneer hij dan begint te sukkelen met
die twee vervelende bestandsnamen van elk zes cijfers dan zou dat míjn fout zijn?

Nu weet hij niet meer op welk papierke hij moet kijken want de betreffende directorynamen -mapnamen- heeft hij niet op zijn C: gekopieerd!
Nu moet hij weer naar die vervelende bestandsnamen van zes cijfers gaan kijken, het gezoek en gesukkel kan beginnen alsof er nooit
een duidelijke directorynaam gestaan heeft die in het oog springt en gelijk is aan het betreffend e-adres op het papierke.
Daar had ik iets op gevonden.
Wanneer ik zie dat hij begint aan de mail voor PP&Co schuif ik het blauw geschreven papierke naar voor en neem het groene uit het zicht.
Wanneer hij dan aan de mail voor Didi&Co begint schuif ik het groen geschreven papierke naar hem en neem het blauwe uit het zicht.
Dat doet men bij zeer jonge kinderen ook, als men wil dat ze zich concentreren, doseren. Niet teveel stimuli tegelijk.

Ha jamaar nee, zo niet hè! Ik moest ze alle twee laten liggen want anders kon hij niet zien ...
Niet zien dat hij zich vergist had en zou moeten herbeginnen?
Niet zien dat hij zich opnieuw vergist had en opnieuw zou moeten herbeginnen?
En maar zuchten. 'k Moet dus niet alleen op zijn denkwerk & tikwerk letten, ik moet ook zorgen dat ik niet op zijn teentjes trap.
Vorige donderdag was er al een volle week over gegaan en liet hij me rustig schuiven met mijn groen en blauw geschreven papierkes.
Hij had er zeven keren kunnen over slapen en had blijkbaar besloten dat mijn geschuif men blauw en groen geschreven papierkes hem tijd en
een aantal verbeterbeurten bespaart. Plus het aantal begeleidende zuchten.

Terwijl hij eigenlijk hè, voorlopig enkel de laatste twee cijfers op het scherm moet vergelijken met die op het papierke en hij weet wat naar wie moet.
Maar dat ga ik hem niet diets maken. Want de dag dat de bestandsnamen weer gelijk lopen, is hij weer van slag. Dat kunnen we niet hebben hè,
dat mogen we hem niet aandoen. Bvb: 02-04-07.doc = februari, de 4^de, 7^de mail.
Hoe gaat hij het dan doen zonder directories?
Op twee verschillende diskettes dan maar. En dat hij ze dan één voor één verzendt. Zo zal hij geen twee bestanden op zijn C: neerpoten,
want anders is het weer mijn fout, of die van Microsoft.

Daarstraks mocht ik in het bureau bij cheng Venes iets gaan printen in kleur voor LM, want daar staat een HP690C kleurenprinter.
In zijn bureau stormt nog meer zwart gruis rond dan bij ons in de cabine. De printer knarste ervan. Dat doet zeer & pijn aan mijn hart.
Zo'n mooi materiaal dat staat te verzanden omdat de ventilatie zoveel grauwe vuiligheid binnen blaast. Dit is toch een tanker,
er circuleert geen stof van de lading zoals op een bulkcarrier na het lossen of laden. Hij mag die HP690C gerust bij ons zetten hoor,
ik dek hem wel af wanneer hij niet in gebruik is. Dat doe ik met ons eigen printerke ook.
En wanneer ik hem nodig heb zing ik ia-deja, omdat een printer een papegaai is. En dat helpt hoor. Hij knarst nog niet.
klank aan voor deze klassieker : https://www.youtube.com/watch?v=QE-esm49N-o , 00min35

Gisteren heeft LM de vorige brief nagelezen en er moesten 3 alinea's uit. 'k Had twee verhalen door elkaar geklutst. De ene pomp is de andere niet
en ik had de twee verhalen aan mekaar gebreid. Volgens mij was het een samenhangend verhaal, maar LM moest efkes slikken.
De machinerijen hier aan boord hangen wel raar aan mekaar maar zó raar nu ook weer niet. Of ik misschien iets wist dat hij niet wist?
Bibi in Machineland. 'k Zal hem eens Alice in Wonderland doen lezen, dan valt Liefste Mijn zijn rondelleke misschien hoe weinig ik er van snap.

Daarstraks begaf ik me aan een jobke dat ik al had mogen gedaan gehad hebben de tweede dag dat we aan boord waren.
De afdekplaat van de Japanse stopkontakten is in inox. 't Is een tamelijk grote, ze hangt goed in het zicht en ze plakt van de nicotine.
Met een vochtig doekje + Mr.Proper krijg ik ze niet schoon. En ik ga rond stopkontakten niet met veel zeepsop schrobben ookni.
Daarom had ik aan LM staalwol gevraagd om die plaat droog te kunnen afschuren. 'k Trek de stekker van de transfo uit en ik begin te frotten.
Trekken die rondvliegende metalen splintertjes toch wel vonken zeker.
daarmee is die afdekplaat zo vuil! Iedere voorgaande stewardess of steward is daar wijselijk af gebleven, behalve deze hier.
'k Zit nog te bekomen. De plaat losvijzen dan maar en afwassen onder de kraan. Een andere keer hoor, vandaag niet meer.

1999-01-24 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Op anker, UAE, Golf van Oman ... dat weet iedereen nu wel zeker? Het begint monotoon te worden. Op papier bedoel ik. In het echt zo niet.

De barbecue was lekker. Deze keer geen Filipijnse karaoke achteraf maar nu een basketbalmatch. -verhaal apart- Op een volle maag? Bôf, ja zeker.
Het varkentje had geen vulling maar de bombe au chocolat was een succes. Fraco kreeg applaus en glunderde. -hier hoort ook een verhaaltje bij

Gisteren rond 17h herlees ik het schrijfsel van de dag eens en ik vind dat de beschrijving over het e-mail verzenden nogal struis en onvriendelijk klinkt
en daardoor misschien zelfs ongeloofwaardig overkomt. 'Misschien moet het weg, ik delete het er van tussen'. Dat was een acute aanval van zelfcensuur.
'Eerst nog wat laten staan, ik bekijk het wel wanneer ik ga printen', misschien krijg ik het opgelost met wat schaaf- en sliswerk.
Vriendelijker woordgebruik zou misschien helpen. Wacht efkes ... to please the audience? Om de lezer te behagen? Dát zou pas zelfcensuur zijn.
Vandaag ben ik blij dat het er allemaal nog staat zoals het er staat en ik verander geen letter tenzij typfouten want ik heb gisterenavond verhalen
gehoord over de marco die mijn ervaringen alleen maar bevestigen. En dat staat niet op de marco zijn voorhoofd hè, dat hangt ook niet geschreven
in de alleyway, dat moet een mens allemaal zelf ontdekken. En ik maar proberen te snappen waar de misverstanden en de vreemde toestanden
vandaan komen. Wat een schade in de verstandhouding met de andere mensen en wat een tijdverlies! Dat allemaal door die tête de linotte,
dat warhoofd. Om van te schreien.

Heel de slopchest-situatie staat nu in een gans ander licht ook. Daarvoor moeten we efkes terug naar WO-30/12.
Dat is de dag dat cheng Leu (de vorige chief engineer) luidop in de mess staan roepen heeft tegen capt PO, met getuigen erbij.
Tussen 18h & 18h10 was dat. -tekst 278- Om 19h15 was het slopchest (drankbedeling) en mochten LM en ik geen bier meer hebben voor de cabine.
"Bier enkel in de frigo van de bar". Volgens wat ik toen van de marco zijn uitleg begreep was dat vanaf die dag voor iedereen zo.
VANAF DIE DAG , want de woensdag ervoor (23/12) hadden LM en ik drie bakken getekend en meegekregen. Volgens mij was 'bier enkel in de bar'
een nieuwe maatregel én een rechtstreeks gevolg van het geroep van Leuke Leu een uur tevoren in de mess.
We vroegen de marco geen verder uitleg omdat hij die op voorhand al afblokte met "Don't ask me why, ik volg enkel instructies, ik vaar al 25 jaar". 
Dat was dus WO-30/12.
ZA-02/01 monstert cheng Leu af.
In de weken die volgen blijft het slopchest systeem zoals het is, hoewel ik regelmatig lege bierkartons tegenkom op andere verdiepen dan dat van de bar.
Er zijn dus mensen die al wél bier krijgen voor de cabine?

ZA-16/01 hebben we opnieuw het een en ander nodig en gaan om 19h15 naar de slopchest. 'k Vraag toch nog maar eens efkes:
"No beer for the cabin?" in het geval het verbod niet meer van kracht zou zijn en vermits ik lege bierkartons op andere verdiepingen
dan op het verdiep van de bar had zien rondslingeren. Leuke Leu was dan al twee weken weg en uiteindelijk waren noch LM noch ik betrokken geweest
in toen dat gedoe van hem op WO-30/12. Nee, geen bier voor de cabines, enkel voor de bar.
Oké, meer is dat niet. Dan blijf ik wel twee keer per dag een paar pinten beneden halen. As simply as that.
Wat blijkt gisteren uit een gesprek met cheng Venes, choff Fraco en 1^steoff Kram : die maatregel dateert niet van WO-30/12. Helemaal niet.
Dat systeem is al in voege sinds augustus '98. Al zes volle maanden.

De marco had de nieuwkomers (LM & ik) moeten op de hoogte brengen van de gebruikelijke gang van zaken aan boord van dit schip.
Waarom doet die uil dat dan niet?
En hij had ons op WO-23/12 geen bakken bier mogen meegeven naar de cabine, omdat zoiets tegen de gebruikelijke gang van dit schip is.
Waarom doet die uil dat dan?
Omdat hij een uil is. Ze hebben nog sterkere staaltjes van zijn doen en kunnen verteld. Sommige gesprekken zijn zeer verhelderend.

Zodus kan ik mijn relaas over zijn methode (of het gebrek aan methode) over het e-mail verzenden laten staan zoals het er staat,
zonder slissen of vernissen, want al komt het ongeloofwaardig over, hij heeft nog lomper stoten uitgehaald. En die zijn óók echt gebeurd.

En zo komt het dat wij pas vijf weken na aankomst hier aan boord weten waaraan en waaraf.
Hij had het ons toch bij de eerste slopchest gewoon efkes kunnen zeggen hè, ipv ons drie bakken mee te geven en ons in ons gedacht te laten.
En ik maar denken dat we 'gestraft' waren door dat geroep toen van cheng Leuke Leu. Hoewel wij twee dan toch bier in de bar mochten tekenen?
Die lege bierkartons links en rechts in de alleyways ... tja, dat zal dan een stil circuit zijn zeker?
Tot zover deze uilige marco in de praktijk.

Maar hij is wel een geniale uil. Wanneer en als hij iets uitlegt gaat hij persies in een andere modus en dan maakt hij er zijn werk van
tot een mens het begrepen heeft. Glasheldere uitleg. Dat soort momenten zijn er ook. Het gekke is dat ik hem dan niet verkeerd begrijp.
Een didactisch talent. Die man had professor moeten worden aan de marconistenschool in Gdansk en wegblijven uit de praktijk van boord.

1999-01-27 ~ UAE, Golf van Oman

Nu liggen we op anker voor Khor Fakkan, in het emiraat Sharjah. met kaart, https://nl.wikipedia.org/wiki/Khor_Fakkan 
Fujayrah is een stad in het emiraat Fujayrah. met kaart, https://nl.wikipedia.org/wiki/Fujairah_(emiraat) 

Hoe ik dat zo ineens weet? Awel, ik ben gisteren en eergisteren aan de wal geweest. Niet voor de lol of voor een uitstapje of om te winkelen,
maar naar de tandarts. Mijn knieën knikken nu nog. Niet door de tandarts zelf hoor. Die brave meneer heeft op een kwartier mijn probleem opgelost.
Tand er uit en gedaan. Maar al de rest die erbij kwam kijken, amai.
Door het slecht weer heeft de schipper van het bootje me mee terug genomen naar de wal.
'k Zou het verhaal beter beginnen van bij het begin eigenlijk hè. Maar dit blad is vol.  In de volgende brief dan maar. Allen daarheen.

07-07-2020 om 12:07 geschreven door maart

vervolg van tekst 284 

In een machineruimte waar ongeveer ALLES lekt, bestaan ze het de drains tóch dicht te laten want daar zou het vandaag per mirakel nu eens juist niét 
lekken zie. Juist daar niet en juist vandaag niet. Dat kunnen zij ruiken van uit hun stoel in de control room dat dit de eerste 24hrs niet zal gebeuren. 
Als drains niet openstaan om water te laten weg lopen, verzamelt het water zich en stapelt zich op in dat stilstaand systeem. Zo geraakt het
in compartimenten waar het niet mag komen (en waar het ook niet komt wanneer het systeem in werking is) en maakt daar vanalles kapot.
En het is een zeer groot systeem, het water zou zich blijven opstapelen ... 
Dit is nogal schematisch beschreven, ik weet het, maar als LM het mij niet in simpele beelden vertelt wordt het te technisch voor mijn kopke en dan
snap ik zelfs de dingen niet meer waarvan ik eerst dacht dat ik ze begrepen had.

En tijdens de miserie met de drain liepen er weer een paar rond te wandelen daar beneden, het was weer eens hun afdeling niet. Dat soort mensen is
puur ballast aan boord want ze bezetten de plaats van échte mecaniciens die wél willen werken en die wél de handen uit de mouwen steken wanneer
iets gebeurt. Als het machien hen niet interesseert, waarom laten ze zich dan aanwerven alsmecanicien? Omdat ze moesten van hun grootvader? 

Op alle schepen zijn er op tijd en stond mechanische problemen. Bij tijd en wijle.
En bij tijd en wijle zijn er menselijke problemen. Op tijd en stond.
Soms zijn ze er tegelijkertijd, de mechanische en de menselijke, want mechanische problemen kunnen danig op menselijke zenuwen werken.
Aan boord van dit schip wordt LM alle dagen van de werkweek, en op een schip zijn dat er zeven, geconfronteerd met beide soorten problemen,
meerdere keren per dag.

Tiens, we varen ineens weer, en aan het kielzog te zien draaien we ook ... terug naar de Emiraten?
De elektrische motor voor de watertoevoerpomp gaan halen? 

1999-01-19 ~ op zee

Van alle leidingen en pijperijen die niet lekken moeten we zeggen dat ze NOG NIET lekken, want een pijpleiding die niet lekt
is hier daarom nog niet betrouwbaar. Die lekt nog niet, da's alles wat er kan van gezegd worden. En wat stroomt er zoal door die leidingen:
zware stookolie (fuel, HFO), smeerolie, zout water, zoet water, lucht onder druk, stoom ... 
Om 05h15 telefoon, een serieuze lek in een fuelpipe. LM naar beneden. Van 's morgens vroeg op de nuchtere maag met de voeten in plassen fuel
staan fakken in de walmen. Plassen zo groot als tuinvijvers en de walmen zijn gewoon stank. -gezonde lucht op zee, zeggen ... de reisfolders 

Vanaf vandaag is Bogdan, de 3^de mecanicien dagman. Dwz dat hij geen zeewacht meer loopt (00h-04h/12h-16h) maar de gewone daguren doet,
zodat cheng Venes en LM kunnen controleren of hij nu effectief werkt en of hij het 9^de & 10^de werkuur wel doet.
Wie neemt die acht uren wacht dan over? De twee vierdes. Zij lopen ook geen zeewacht meer (4hrs op - 8hrs af) maar ze lopen nu
havenwacht, dat is 6hrs op, 6hrs af, en dat is een moordend ritme. Allemaal door die dwarsligger van een Bogdan.
De ene 4^de mecanicien doet 00h-06h/12h-18h en de andere doet 06h-12h/18h-24h.
Ze begrepen het wel, zeiden die brave jongens. Wat ze daar volgende week over denken is een andere kwestie.
Zeewacht lopen, kan het gestel maanden volhouden. Havenwacht is gans andere koek, want zij lopen nu ineens 12hrs wacht ipv 8hrs en het
slaaptekort zal zich na een paar dagen laten voelen. Havenwacht is oké wanneer er op korte tijd veel werk moet verzet worden.
Op termijn is dat uurrooster een ramp voor het gestel.
En dan heb ik het alleen nog maar over de slaap. Want in die twee keer 6hrs dat ze vrij zijn moeten ze niet alleen voldoende slaap zien te krijgen
maar ook nog douchen en scheren, eten, al eens een was doen, een brief schrijven naar huis, een beetje lezen of eens een video kijken ...

De aanwezigheid van één parasiet aan boord heeft dus niet alleen gevolgen voor de job van andere mensen, maar ook voor
hun nachtrust, hun vrije tijd en hun sociaal leven.
En dat allemaal door 3^de mecanicien Bogdan, die zijn 9^de en 10^de werkuur niet weet staan op de klok en op momenten dat ze beneden elk paar handen
heel hard nodig hebben daar wat de wandeltoerist uithangt. Er zal waarschijnlijk wel meer aan de hand zijn als LM het woord parasiet gebruikt.

          Zojuist heb ik een mail ontvangen van S, en hij wist te vertellen dat de naam Bogdan in het Nederlands 'godgegeven' betekent.
          Hadden we dat toen maar geweten, dan hadden we er godgeklaagd van gemaakt. Want er was niks godgegeven aan dat larf.
          Dankuwel voor de toelichting, S! 😉

Voor het ogenblik varen we in ballast, zonder lading dus, en alles rammelt en davert hier. Gisteren heb ik
de enveloppen voor de vorige brief geschreven, amai, de adressen zijn nog net leesbaar.
Vannacht heeft de frigo ons een keer of drie wakker gemaakt. De motor tikt en klopt en roffelt gelijk iemand die met veel enthousiasme
de eerste les drummen aan het oefenen is. Schele hoofdpijn. En voor LM al telefoon wegens lekkage ellende om 05h15. De dag was goed begonnen.

15h20 : daarnet in de alleyway gehoord dat we een uurke trager gaan varen. De frigo stopte gelijk met zijn slagwerk. Het is hier rustig stil nu.
Alleen een beetje gesuis van de wind. De patrijspoort staat op een kier. Nu nog die hoofdpijn zien weg te krijgen. Dat zal niet lang duren,
de wind ruikt lekker en het is hier suis-stil.

In een oude Knack die hier ligt las ik dat ik een draak ben, volgens de Chinese horoscoop. Tot daaraan toe. En LM is ook een draak.
Da's dan gedeelde smart. Maar toen ik las dat naaste familieleden van mij een geit en een zwijn zijn ben ik ermee gestopt.

Choff Fraco zijn termijn zit er bijna op. Nog twee weken. Hij ruikt zijn stal al, denk ik.(*) Aan zijn gespreksonderwerpen te horen staat hij al
thuis aan het fornuis. Voor hij afmonstert gaat hij nog een Bombe au Chocolat maken voor de zielepoten die aan boord moeten blijven.
Hij heeft daarstraks uitgelegd hoe zoiets eruit ziet en hoe dat ineen gestoken wordt. Simpel, maar precisiewerk!
De temperaturen moeten kloppen, 't moet juist zijn. Als hij drie dagen na mekaar een paar uren vrij heeft kan het lukken.
Maar dan mag er echt niks tussen komen en moeten ze hem met rust laten natuurlijk -hem niet komen halen voor een inspectie, zoals toen met die paella

          Zo heb ik ooit eens mogen staan kijken hoe chef RD een Saint Honoré maakte. Ook heel simpel hoor, uit de losse pols deed hij dat.
          En met 40 jaar métier in de vingers. Als assistentie heb ik hem op het einde de bokaal kriekjes aangereikt. -tekst 180  

(*) Ook nog efkes tussendoor : wanneer iemand zijn stal ruikt is dat in het Frans écurie, niet étable. Écurie is voor paarden, étable is voor runderen.
En wie wil er nu een rund zijn ...'k Hoorde cheng Venes écurie zeggen. Oeps! Op twee tellen heb ik daar het woord étable vermeden,
door simpelweg efkes te zwijgen. Awel, dat zal ik eens wat vaker doen zie. Simpelweg zwijgen, met een Mona Lisa glimlach misschien,
vanwege de afgebroken tand op de maïskolf -tekst 276- De afgebroken tand heb ik al. Nu nog oefenen in glimlachen en zwijgen.
Van zodra daarin vordering is laat ik ulle iets weten. 

1999-01-21 ~ op anker, Golf van Oman

Gisterenmiddag vertelde LM mij een Top Secret, hij wist het van cheng Venes en die mocht dat ook niet voortvertellen, dus in alle vertrouwen
blijft dat onder ons hè: halleluja, capt PO monster af. Oef. Nog vóór we de droge dok in gaan? Maar hij zou vervangen worden door capt PP-LM. Dié, ja.
Dat PO afmonstert is een opluchting, een verademing, maar dat PP-LM komt vind ik erg. Wel, gisteren vond ik dat erg, vandaag al wat minder. 
We zetten ons weer schrap, dat alles. Op het vorig schip -schip 29- vond hij zijn draai niet, hij was daar niet in zijn sas (en dat hebben we geweten ook).
Hij sprak toen regelmatig over dit schip alsof dit het schip van zijn dromen was. Misschien vindt hij hier zijn draai weer wel. Laat het ons hopen 'hein'!

Gisteren is er post aan boord gekomen én via de Franse rederij  én via de rederij in Antwerpen. Maar er was niks bij voor ons.
In een krant van 13/01 lees ik dat het zo'n slecht weer geweest is in België, te laat gestrooid en andere vries-ellende op de weg.
Hier is het om en rond de 25°C. Dat is goed uit te houden, stralende zon, een licht briesje en af en toe een klein wit wolkje dat op bezoek komt.

Gisteren ga ik een fax afgeven bij capt PO. Het toestel staat in zijn cabine en niet op de brug of in het radiostation, stel u voor!
Hij zegt iets over 'niet genoeg contrast'. Daar denk ik het mijne van, maar zeg iets beleefds als "Misschien wat weinig contrast omdat ik
wat zuinig geweest ben in de keuze van het lettertype en in de opties van afdrukkwaliteit." Vooral dat laatste is van belang ivm contrast.
Zegt die knuppel : "Neenee, ge moet dat afstellen aan de printer". Aan de printer? Mô vent toch. Daar staat een inktkraan op zeker,
zoals op de stencilmachines van vroeger. Op inktjets is dat niet meer Meneer, op de onze niet en op de uwe zeker niet. Hij heeft een HP690C staan
en komt dus iets vertellen. -een printer krijgt zijn instructies van de computer en voert die uit, de contrastregeling moet dus van de computer komen

Ondertussen is er bevestiging gekomen van de rederij in Antwerpen, capt PO op 28/01 naar huis gaat en wordt afgelost door capt PP-LM.
LM weet van cheng Venes dat het capt PO niet schikt om nu al naar huis te gaan. Hij had zijn vierde maand nog willen doen.
Capt PP-LM is van schip 29 tegelijk met ons afgemonsterd in Tenerife. -dat was een zeer merkwaardig gebeuren, daarover moet ik nog een tekst inlassen
Misschien zijn zijn verlofdagen ondertussen helemaal opgebruikt.
Dit schip is ook ooit al in Tenerife gaan lossen. Ook aan de boei, maar er was alle dagen een bootje om aan de wal te gaan. Hoe geraakt men aan een bootje?
Door als captain de telefoon te nemen en er een te bestellen en verder een dienstregeling op te stellen.
Geen telefoon van de gezagvoerder, geen dienstregeling, geen bootje voor de bemanning. Vorig jaar september vond PP-LM een bootje niet nodig,
dus kwam er geen. Meneer had het 'niet nodig' gevonden. Zo is dat enge manmens.

1999-01-22 ~ op anker, Golf van Oman 

Sinds gisteren doen de twee 4^de mecaniciens geen 6-op-6-af meer, geen havenwacht meer. Cheng Venes heeft beseft dat hij door Bogdan de 3^de mecanicien
als dagman in te zetten de verkeerde personen raakte. Ze doen nu alle drie weer zeewacht, 4-op-8-af, mét de 2hrs extra natuurlijk.
Of Bogdan nu al zijn 9^de en 10^de werkuur op de klok weet staan is weer een andere vraag.
 
Cheng Venes is er absoluut niet rouwig om dat capt PO afmonstert. -en ik was dat ook niet, maar dat is een verhaal apart
Enkele dagen geleden gaf PO weer eens een sneer aan tafel, gericht aan cheng Venes maar 't was voor heel het departement machien bedoeld :
"Och, is dat nu nog niet klaar?"
Vandaag wil capt PO een ketel waaraan ze aan het werken zijn dicht hebben. Vandaag. Als hij de mecaniciens nog een dag of vier laat doen is die ketel
helemaal in orde en sparen we daarna uit in verbruik. We hebben een 24hrs notice, dus laat ze doen, laat ze doorwerken. Maar nee, die ketel moet nú dicht.

Hij kan toch zoet water laten komen. Zoet water kost hier 1000BF per ton, dat is 1BF per liter. Dat is niet duur, zeggen Venes en LM.
Fujayrah is persies wel een ankergrond met nogal wat havenfaciliteiten. Een beetje zoals Singapore : drinkwater, crewchange, post, proviand, wisselstukken ...
Maar dan op zijn Arabisch. Dus vraag ik hier liever geen tandarts aan, ooit een situatie in Algerije indachtig.

Oeps, blad vol. Tot schrijves, faxes of mails.

05-07-2020 om 19:57 geschreven door maart

1999-01-15 ~ ship-to-ship, Golf van Oman 

LM erfde niet alleen de kromgegroeide werkethiek in het machien, er tuimelen ook regelmatig lijken uit de kast:
er is een watertoevoerleiding die opgeblokt zit met zout. Hoe dat zout zich daar heeft kunnen verzamelen, dat moeten ze nog uitpluizen.
Dan de elektrische motor van een toevoerpomp die zonder olie staat ...
En er zijn geen aanwijzingen dat dit de enige twee lijken zijn. Integendeel. De stijl van huishouden in het machien geeft redenen om te veronderstellen
dat er elk moment iets aan het licht kan komen dat schade van die omvang of erger kan veroorzaken.

Ongeveer om de twee dagen zegt LM : "Al goed dat het maar voor vier maanden is en geen zes". Om de twee dagen ...
'k Zou hem wel kunnen helpen, hij heeft eens gezegd dat er beneden genoeg kuiswerk is, maar dat mag ik niet doen van de cheng, van de capt, van de
verzekeringen, van de rederij in Antwerpen, de vakbonden en andere pausen. Er is werk genoeg dat ik zou aankunnen, maar ik mag er niet aankomen.
Dus ik kan hem niet helpen. Er moet hulp van hoger komen. Het dichtstbijzijnde bedevaartsoord is Mekka, en daar mag ik niet binnen.
Dat is trouwens mijlen hier vandaan.
Gelukkig is het eten lekker. Want dat moest er nog eens bij komen, dan viel hem zelfs dié troost weg. Elke maaltijd is een rustpunt in zijn dag.

Gisterenavond was er nogal heen en weer geloop tussen de cabines en het radiostation, met telexen van en naar de rederij in Antwerpen over de
elektrische motor van de watertoevoerpomp. De inspecteur (PvR) zit op een schip ergens in de Golf van Mexico. Degene die hem vervangt liet aan
cheng Venes weten : "Faites comme vous voulez". Dat is een tamelijk ongelukkige woordkeuze, doe zoals ge wilt. Ze moesten eens weten wat wij hier willen.

De top van de rederij in Antwerpen voert al jaren het beleid: schepen kopen en verkopen. Dat die schepen tussendoor wat lading vervoeren
is mooi meegenomen maar eigenlijk is niet vrachtvervoer maar wel scheepshandel het opzet van het dynastieke driemanschap. Vandaar dat hier niet meer
geïnvesteerd wordt in degelijk onderhoud. Het schip dient om te verkopen en onderhoud zijn kosten, onkosten, zotte kosten. -met de droge dok als facelift

De planning voor de komende dagen ziet er nu zo uit: in open zee en op drift de tanks gaan kuisen -zwaar pollueren- dan terug naar Fujayrah. Daar zou dan
de elektrische motor van de watertoevoerpomp moeten klaar staan voor ons. Zo rond 20/01 zijn we dan klaar om te varen (?)
Tussen 20/01 en 31/01 zouden we dan ergens moeten geladen zijn, want vanaf 01/02 mag het schip niet meer laden, omdat het termijn dan verlopen is,
dan moét het de droge dock in voor onderhoud -facelift, façadewerk- Zullen ze in Antwerpen voor ons nog vracht vinden voor een reisje van 10 dagen?
Misschien wel.
En gaat dit schip het gedaan krijgen in 10 of elf dagen?
Misschien wel. Misschien niet. Misschien geeft een van de machinerijen de geest. En dan loopt het schip over de geplande tijdslimiet. En dan? Dikke boetes?
Dat is geen Murphy, PvR, dat is sleet door gebrek aan onderhoud. Négligence met perte totale als gevolg ofte verwaarlozing tot total loss.

Verdere innovaties sinds we weer onder het beleid zijn van de rederij in Antwerpen : verminderde overtime voor de Filipijnen. Nog 120 uren per maand,
en geen seconde of cent meer. Gisteren is dat bericht binnen gekomen. En de Poolse lump sums zijn ze hopelijk nu aan het bespreken met het
bemanningsagentschap in Gdansk. 

LM heeft vernomen van een van de 4^de mecaniciens dat Bogdan, de 3^de mecanicien, een dezer dagen naar capt PO stapt om te vragen of hij er af mag.
In goed Scheeps Vlaams : of hij naar huis kan vóór het einde van zijn contract. Hij voelt het warm worden onder zijn voeten, zegt LM. 
Het klinkt bekend hè: '96, '95, '93 ... en telkens 3^des. Gek hè. 
Peter's Principle? "In een hiërarchie stijgt elke werknemer tot zijn niveau van onbekwaamheid." https://nl.wikipedia.org/wiki/Peterprincipe 
Cheng Venes zal zorgen dat hij Bogdan voor is en hij zal intijds klaar zijn met de evaluatie, en gepeperd rapport, want Bogdan
weet nog altijd niet waar het 9^de & 10^de werkuur staan op zijn klok.

12h: deze voormiddag ben ik met onze diskette naar het radiostation gegaan. We hadden twee mails te verzenden.
Eén naar Didi&Co en één naar PP&Co. Beide mails staan op de diskette in een *.doc versie en in een *.txt versie.
Daarjuist kwam de marco ons aan tafel zeggen dat ze al verzonden waren (dus niet vanavond met het ganse pakket?) en om te vragen waarom
beide mails in twee versies moesten. Tiens, waarom vroeg hij me dat niet in de voormiddag, toen ik de diskette kwam brengen en hij er bij zat?
- Omdat Didi&Co dat gevraagd heeft.
- Aha.
- Ja, en in een volgende mail laten zij ons weten welke versie van de twee de meest geschikte is.
- How comes?
- Wegens een verschil in Window-versies. Zij een Windows 95 of 98 en wij de antieke 3.1 ...
Toen startte hij een monoloog over modernisten die altijd het laatste nieuwe moeten hebben en dat 3.1 nog bijlange niet antiek is want dat hijzelf
vanuit Windows 3.1 correspondeert met de rest van de wereld en dat dat zeer vlot gaat en dat de wereld maar ne keer moet ophouden met altijd
de laatste nieuwigheden achterna te hollen en beter bij 3.1 gebleven was zoals hijzelf, 't zou allemaal veel beter gaan.
Efkes dacht ik dat hij er nog WOII, het stemrecht voor vrouwen, de abortuswetgeving en de val van het Oostblok zou bij sleuren,
maar hij raakte buiten adem.
'k Dacht ook aan de Compaq Presario die ik verprutst heb de dag voor vertrek. Gelukkig is hij nog onder garantie.
Hadden we hem bij gehad, dan zouden er nu zo geen grote Windows verschillen zijn met de correspondenten in de buitenwereld.
En dat ik nu bijna 4 maanden tijd verlies om Acces en Corel te leren en te oefenen. Wat zeg ik? Vier maanden? In de kering is het acht maanden want thuis
heb ik niet de tijd om daar aan te beginnen.

Toen de marco leeggemonoloosd was zei hij nog iets over 'many kilobytes', daarom had hij de bestanden nu al verzonden ipv vanavond.
Puur uit wetenschappelijke belangstelling, want zo ben ik af en toe newaar, heb ik die bytes eens opgeteld.
Voor Didi&Co in *.doc = 15.196 bytes
Voor Didi&Co in *. txt = 11.008 bytes
Naar PP&Co in *. doc =  08.010 bytes
Naar PP&Co in *. txt =   05.504 bytes
Samen maakt dat 39.718 bytes, x 1024 = 40 kilobytes en centiemen. 'Many kilobytes' indeed, genoeg voor iedereen. Hij mag blij zijn dat dit Compaqje 
monochroom is of ik had gekleurde tekeningen meegestuurd voor de kinderen. In Bitmap héhé, héél véél kilobytes, kB's, kabees. En die komen 's nachts
allemaal bij hem spoken. Niet zomaar hier of daar een byte, maar heel veel KaBees tegelijkertijd.

          Des nachts en in zijn dromen niet hier of daar een bit of byte maar overal KaBees.
          Die monsters blijven komen. The whole goddamned night hoort hij stemmen rauw en hees:
          "Marcôôôh ... wij zijn de KaBééés. 😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐

Toen hij de bestandsnamen zat in te tikken zuchtte hij: "Waarom zoveel cijfers?"
Zuchten kan ik ook: "Well, voor 't klassement is dat maand + dag + volgnummer mail"
"Maar hoe weet ge dan naar wie ..."
"Naar wie de mail moet? AAN DE NAAM VAN DE DIRECTORY (knuppel!)" -een map heette toen nog directory
Dat zei ik natuurlijk in veel beleefder woorden en met een sober glimlachje. Mijn kaken doen nu nog pijn van pure beleefdigheid.

14h10: we zijn los en weg van de Sea Giant. 'k Heb nog wat foto's gemaakt. Ook van de Achmed III, het werkschip dat de fenders komt ophalen.
De fenders stonden er al op. En deze keer heb ik het werkschip in zijn geheel. 'k Vond dat die er in zijn gans op moest omdat supplyships zo'n speciaal model
hebben. Op de poop hebben ze geen reling. Slepers hebben achteraan nog een lage reling, bevoorradingsschepen helemaal geen.
Het is een model als een pantoffel. Achteraan, waar het water kolkt door het draaien van de twee schroeven, dat stuk noemen ze De Hel, volgens
de verhalen van Bart Plouvier. Wie daarin valt komt er in losse onderdelen weer uit. Áls hij er al uit komt.

'k Ben al zeven keer gaan kijken. Ze zijn met de vierde fender bezig. 'k Zal wel binnen wachten, aan deck is te hevige zon om te blijven staan koekeloeren. 
'k Zou nog een foto willen van de Achmed III met aan elke zij drie fenders op zijn deck: "Blauwe Herder vaart zes stuks zeevee naar de stal".
Zo moet die foto heten wanneer hij in het plakboek komt.

M*rde (!!!) Ik heb het moment gemist. Ineens vaarden we. Ik storm naar beneden, de Achmed III was al goed ver weg en dat hij aan elke zij drie fenders
aan boord heeft is al lang niet meer te zien door de hoek die we nu ten opzichte van mekaar hebben. En ik had zelfs al een naam voor die foto ... ! (kreun)
Sh*t mogen we niet zeggen hè, bon, in het Frans dan maar : m*rde. -dit was een knipoog naar Laura, de kinderen mochten geen sh*t zeggen, maar ik wel
Het zal me leren, zitten typen en tikken zonder een oog op de klok te houden. Maar buiten die gemiste foto was het weer een heel speciale namiddag hoor.
Zoals toen met de Palanca in Angola en de Duikers in Gabon. -op schip 29 was dat

1999-01-18 ~ op drift, Golf van Oman

Hier gebeurt écht alle dagen iets en het is elke keer p*s of k*k.
Gisteren hebben cheng Venes en LM de uitlaat van een van twee ketels gekuist op Belgische wijze, dwz: grondig.
Ze hebben er een paar ton water door gesjast zodat er zoveel mogelijk roet meekomt. Niet met de hogedruk spuit, zoals de Poolse mécaniciens het doen.
Waar halen zij die werkwijze vandaan? Het vuil verplaatsen. Van de tuinmannen van de Zeevaartschool in Gdansk waarschijnlijk.
Die spuiten na gedane taak zo hun kruiwagens schoon.
Op Belgische wijze gebeurt het met een brandslang en druk 3 à 4 bar. Dat is bij benadering ± 1kg druk per cm² (1kgf/cm²) https://nl.wikipedia.org/wiki/Bar_(druk) 
En daar wordt genereus 10 ton ontzilt water aan besteed.
Cheng Venes en LM waren tevreden over hun dag, ze hadden een goeie job gedaan. Hun oogskes blonken van contentement en ze lieten het horen ook,
dat ze tevreden waren. Misschien iets te luid want diezelfde ketel heeft deze voormiddag gekozen om het te laten afweten.
Een mens denkt dan dat hij iets goed in orde gekregen heeft ...

Verder heeft LM vanmorgen een ramp vermeden en de rederij in Antwerpen dure reparaties bespaard.
Zijn verhaal : bij een schip dat niet vaart (tegen de kaai, aan de boei, op anker en op drift) moeten de drains van bepaalde machinerijen open staan
zodat water van eventueel lekkende pijperijen in dat systeem, uit dat systeem weg kan. Dat hebben ze met de paplepel ingekregen op
de Zeevaartschool in Antwerpen. Niet zo op de Zeevaartschool in Gdansk, want vanmorgen stonden de drains nog dicht. LM zet ze open,
er komt een kleine twee ton water uit gegulpt en gegutst!

Morgen het vervolg van dit verhaal.

04-07-2020 om 22:35 geschreven door maart

1999-01-12 ~ op zee, straat van Hormuz 

Hoera, het mysterie van de telefoon is opgelost. 's Avonds zijn we nog eens gaan proberen te bellen. Deze keer was de marco erbij
en hij heeft mij in een wip uit gelegd wat en hoe. Vanuit België naar het schip zorgt Belgacom voor de verbinding. Van op het schip
naar België hebben wij de keuze uit een aantal telefoonmaatschappijen. En ik wist dat! Maar niet op het moment dat ik het kon gebruiken.

Op het blad dat moet ingevuld worden zag ik dat alle voorgangers via de 306 gebeld hebben. Ik ook dan maar.
Aan het aantal minuten dat ze opgeschreven hadden was hen dat goed gelukt, zag ik. En bij mij mislukte dat. Drie keer.
Toen had ik gewoon via een andere telefoonmaatschappij moeten proberen, bvb British Telecom, de 002. Prima verbinding.
Dankuwel marco!
Vanmorgen staat hij hier aan de deur van de cabine. Een e-mail?
Niks van. Gisteren heb ik op dat blad met foonnummers twee cijfers fout ingevuld. Juist ingetoetst (07), want ik kreeg verbinding,
maar fout opgeschreven (13). Zo viér keer!
Op de marco zijn controlestrookje staat 07 geprint. Ikke knalrood en zo.
Al goed dat dyscalculie een internationaal woord is, hij verstaat het, maar of hij mij gelooft ...
Zulke dingen brengen hem in de war, zei hij. Werkelijk? Vier leesbare lijntjes handgeschreven cijfers (vier keer leesbaar afgetekend)
met vier keer dezelfde fout in de getallen, wat is daar zo verwarrend aan? Dat is geen spokerij, dat is gewoon vier keer FOUT. Vier keer?
Maar ja, een beetje zenuwachtig en ± cijferblind, dus kortsluiting in 't kopke en dus vier keer dezelfde fout.
Er zit een lijn in hè, een erg rechte zelfs, het was zeer consequent fout.

          Ooit noteerde ik een telefoonnummer dat eindigt op twee keer 44 en ik schreef 88.
          Maar dat hou ik stil, dat blijft onder ons. Die keer kon ik er efkes mee lachen. Heel efkes.

17h20 : deze namiddag komt er een dubbele primeur voor LM en mij. Dit schip is het grootste waarop wij ooit al gevaren hebben, én
we gaan lossen in een ULCC! (Ultra Large Crude Carrier). foto's : http://www.aukevisser.nl/supertankers/id58.htm 

Vanmiddag legde LM efkes uit welk manoeuvre we gingen doen om tegen die half-miljoen-tonner te gaan liggen.
Zo was ik gebriefd voor de fotomakerij. Goed gezien van LM. Hij maakt al die interessante dingen mee vanuit het hart van het schip,
maar de mecaniciens van dienst kunnen niet naar buiten kijken zoals de stuurlieden op de brug of de mannen aan deck hè.
De fotomakerij is een hele reportage geworden.
Rond 14h zag ik van ver (een paar mijlen toch) iets groot liggen. Het had twee schouwen, een relatief smalle achtersteven en
een héél brede romp. Zelfs van ver konden we zien dat het een uitzonderlijk groot schip is. Dat zal hem zijn zeker, die ULCC?
Twee schouwen begot ... -twee aandrijvingen (main engines) en twee schroeven dan ook? ja natuurlijk, zegt LM

De ULCC lag nog op anker. We waren nog te ver af om de vlag te kunnen zien of om de naam van het schip of de thuishaven te kunnen lezen.
eerst moesten we fenders ophalen. Die werden aangesleept door een zeesleper. Zes van die doodgoeie, dociele stukken drijvend rubberen
zeevee, brave beesten die alle schokken zouden opvangen tussen De ULCC en deze VLCC. Zes! 'k Voel het al, ik ga uitroeptekens tekort komen.
De zeeslepers vaarden weg naar veiliger waters. De voorstelling kon beginnen:
'Manoeuvre op Open Zee (Largo) en Pas-de-Deux voor Stukken Staal (Varend. Lento.)'

Wij vaarden met een omtrekkende beweging naar de ULCC, intussen was die anker-óp en varende, richting andere ankergrond,
tot we in parallele positie waren, wij enkele scheepslengten voor de grote beest. Toen vaarden wij ook richting ankergrond.
Alles zeer traag (dead slow in Goed Scheeps), het water rimpelde amper. Een uur of wat duurde het om in positie te komen.
Nu nog zij-aan-zij geraken.
Daarvoor moest hij uit zijn vorige koers, en een raakpunt kiezen een paar mijlen vooruit, maar wel parallel blijven. Liefst wel, ja!
Het werd dus telkens de parallel verleggen. Ik kreeg het er warm van, want wij bleven op onze zelfde koers -?-
Wij vertraagden ietske, of de ULCC verhoogde zijn snelheid een beetje en heel traag zagen wij die mastodont ons inhalen.
Niet alleen inhalen maar tegelijk ook dichterbij komen. Heel die stalen scheepswand kwam zomaar dichterbij!
Als ge alleen naar die scheepswand keek had ge geen vast punt meer een duizelde het.
Een stalen wand komt vanzelf dichterbij ... uit een verhaal van Poe?

We konden de naam nu lezen: Sea Giant. Zeg dat wel, slik. Hij lag 10m diep in het water en zijn scheepswand
stak nog meters boven onze wing uit. Zijn wings hingen ergens in de wolken.

Hoe breed zo'n fender (zeer groot rubberen stootkussen, groot als een camionette) is weet ik niet, maar toen de afstand
tussen de twee scheepsrompen ongeveer drie fenderbreedtes bedroeg werd het water tussen de twee schepen samengedrukt en
zocht een uitweg : het wateroppervlak begon te dansen. Die enorme fenders waren plots speelse kalfjes ipv makke stukken zeevee.
Toen de Sea Giant contact maakte hebben we geen schokje gevoeld. Daar dienen die fenders wel voor, maar toch : maestoso.
En nu het manoeuvre afgerond is, lijkt de situatie nog meer indrukwekkend. Heel dit schip ligt in de schaduw van de Sea Giant!
Nu hoop ik maar dat de foto's laten zien wat er te zien was.

1999-01-14 ~ ship-to-ship, Golf van Oman

15h55 : de Sea Giant ligt nu 22m diep en kan tot 28m diepgang. Maar dat is voor het volgend schip dat hier komt lossen want
morgenvroeg zijn wij leeg gepompt. Onze maindecks komen nu op gelijke hoogte. -ik moet dringend alle foto's eens inscannen
Enkele Filipijnen hangen over de reling van de Sea Giant. Ze staan daar zo wat te kijken naar deze hoop roest, dacht ik.
Voorbij het stuurboordmasthuis hingen de onzen over de reling. Ik had hen niet gezien. Ineens roept er ene van hier iets naar iemand
op het ander schip. Ik schrik en het fototoestel lag bijna in het water, met hun gekwek! Gelukkig hing de lus om mijn pols.
Wanneer Filipijnen wat enthousiast praten onder mekaar lijk het geluid soms op een resem alarmkreten. 

Via de Britse supercargo (Frank) en de Deense mooring master (capt Niels) sijpelt hier zo wat nieuws binnen over de Sea Giant.
(De mooring master is de man die het aanmeren onder zijn hoede heeft en de situatie blijft opvolgen gedurende heel de losoperatie)
Het schip is van Franse makelij, gebouwd in Saint Nazaire in 1978 zijn, vier jaar jonger dan dit schip maar veel beter onderhouden.
Droogdokken die groot genoeg zijn om zo'n schip binnen te nemen : Singapore en Dubai (UAE, da's hier achter de hoek).
Dubai heeft niet zo'n goed safety-record, zei supercargo Frank erbij, wat daarmee ook bedoeld moge worden.
Het schip is 460m lang. Wij 338m, roest meegerekend.
Er is een cinemazaal aan boord en een echt zwembad. De cabine van de capt is een appartement met een duplex.
(Ocharme de steward/ess, telkens de trap op met de stofzuiger) In 20 jaar tijd is dit maar hun 20^ste reis.
Reizen worden genummerd van leeg tot leeg, dit is dus nog maar hun 20^ste laadoperatie.
Geladen is de max snelheid 16 kt (knots, knopen), van hier naar Houston doen ze in 45 dagen. In ballast (zonder lading) max 17 kt.
Maximum geladen liggen ze 28m diep (±10 verdiepingen van een flatgebouw), ze kunnen nergens tegen de kaai, ze moeten lossen & laden
waar het diep genoeg is, ver genoeg in zee wil dat zeggen. De bemanningsleden zetten tijdens de duur van hun contract geen voet aan de wal.
Daarméé ziet hun gangway er zo ongeblutst en nieuw uit! Die is nog nergens tegen een kaai geslagen.

Choff Kram, stuurman zijnde, had niets dan lof over het manoeuvre van de Sea Giant. Alle achting voor die capt en zijn bemanning.
Hij kon het enorm waarderen dat die reus zonder bonk of tonk, zelfs zonder snokje of tokje tegen ons komen liggen is.
"Misschien wilden ze dit schip geen pijn doen" opperde ik.
"Dat zal het zijn, antwoordde hij, we wilden dit oude dametje niet doen schrikken. Dat is dan zeer hoffelijk van hen."
Oud dametje? Kram drukt zich nog zachtjes uit vind ik. Dit schip is een overjaarse slecht geschminkte cheerleader!

Vanmiddag kwam LM niet opdagen. Het was allang 11h45 voorbij : geen LM. Er aarzelde een spierwitte overall in de alleyway,
maar die liep dan door. Mogelijk cheng Venes die iets wou zeggen en dan toch maar niet. Om 13h sluit de keuken.
Het moet al heel erg zijn eer LM zijn middagsoep laat staan of een maaltijd overslaat.
12h50, telefoon : LM vroeg of ik een fles water naar beneden bracht. Ik spoorslag naar beneden. Hij gaf een woordeke uitleg, er was iets
aan de ketel of de ketel zelf had het laten afweten. Misschien zou hij wel een paar boterhammen eten, later, zo rond 14h misschien.
Hij zou nog wel bellen om te laten weten wanneer hij tijd had om te eten.
Hij heeft nog altijd niet gebeld. Het is dus zeer ernstig daar beneden.

Tussen 15h en 16h sleffert cheng Venes hier binnen, hij doet me een uitleg over iets dat 'carbonisé' is en dat het stuk daardoor
voor reparatie aan de wal moet gegeven worden. (HIÉR?) En of LM al gegeten heeft. Op dat eerste heb ik met een gepast 'oesje' geantwoord 
en op dat tweede kort en droog 'nee'. Hij zou LM zeggen dat hij kon/mocht gaan eten. Jaja, dacht ik, als LM nog niet in coma ligt.
Is het nú dat ge komt zien of hij moet afgelost worden?

17h35: hier staan toastjes gereed voor wanneer LM boven komt, zo heeft hij direct iets om op te knabbelen. Hij had al 20 minuten
moeten boven zijn. Dus het is daar beneden nog altijd niet opgelost. Sinds 07h30 heeft hij niet meer de gelegenheid gekregen iets te eten.
Als ik me nog een paar tellen opwind schiet ik naar beneden en dan ga ík hem aflossen.
Ha! Niet meer nodig. Hij stond hier ineens. Moe, honger, vuil en dorst. In die volgorde. Wat doen we eerst?
Iets drinken, langzaam, niet te snel en niet te koud. En dan pas een koele pint. Dan douchen (hij is nu aan het douchen) en dan gaan eten.
Slapen kan later pas, want na het eten moet hij weer naar het machien.
De toastjes zullen voor 22h zijn. Tegen dan ga ik nieuwe maken want deze zijn al klef door het vocht in de lucht, de patrijspoort staat open.

19h: hij 's weg. Verder gaan werken.

Zijn verhaal : Eén van de twee ketels heeft zonder water gewerkt. Waarom hij geen water meer kreeg weten ze nog niet.
Daarop vallen de watertoevoerpompen stil wegens te weinig druk.
De elektrische toevoerpomp neemt over maar valt stil na tien minuten.
Er zijn twee redenen (dit heb ik overgenomen uit het werkboek van LM).
1/ geen olie voor de bearings (de kussenblokken of lagers)
2/ geen koeling voor de bearings, want de pijperijen zaten opgeblokt met zout.
Dat heeft de elektrische motor van de watertoevoerpompen naar de bom geholpen: 'carbonisé' ofte verbrand.
De elektrieker kan zoiets niet repareren natuurlijk, maar hij is van de ganse dag niet eens komen kijken of hij kon helpen.
Bang dat zijn onkunde zou blijken? Er wordt al gesproken van hem te 'wippen', af te danken, de zak te geven.

Dat van die olie is niet sinds vandaag, zei LM. Er is geen peilglas -?- maar als olie lekt is dat te zien. Het volstaat te kijken.
Iemand heeft gekeken, heeft dat lekje olie opgekuist, en nog eens & nog eens & nog ... en was zeer tevreden toen de lek eindelijk stopte,
er was geen olie meer waar die niet moest zijn. Maar er was ook geen olie meer waar ze wél moest zijn, en toen de elektrische pomp moest
overnemen, zoals vandaag, verbrandde de motor.

Nu blijft natuurlijk de vraag, wie heeft niet gerapporteerd dat er een olielekje was?
Want heel het gedoe van vandaag had kunnen vermeden worden hè.

03-07-2020 om 23:30 geschreven door maart

1999-01-11 ~ op zee, Perzische Golf

De paella van gisterenavond was een fiasco. Doordat we in de namiddag vetrokken had Fraco niet de tijd zich daar zelf mee bezig te houden en
iets voor 16h, net toen hij op weg was naar de keuken kwam capt PO hem uit de bar plukken voor de zondagse cabine-inspectie.
Aan tafel, toen hij zag dat steward Ronaldo de rijst apart binnenbracht, klapte hij helemaal dicht.
"Paella is een eenpansgerecht, alles hangt af van de bereiding, niet zozeer van de ingrediënten" zei hij mistroostig.
Fraco kookt al sinds zijn 13^de, later als jobstudent ging hij bijverdienen met koken en zo te horen weet hij waarover hij spreekt.
Hij is een hoog bekwaam hobbyist, zo à la Herwig van Hove, even rond, maar minder beroemd.
Enfin, de paella sloeg dus zijn avond kapot, en dan was het ook niet de juiste wijn ... wij merkten dat zo niet maar hijzelf wel natuurlijk.
Hij zei niet veel meer, heel zijn plezierige schwung was weg. Arme Fraco.

De dag was gisteren al goed begonnen. Een van de Filipijnse wipers (de poetsmannen van het machien) had een fuel lek opgemerkt.
Ipv daar een mecanicien bij te halen zoals gebruikelijk is, draait hij zelf een valve dicht(er), trekt ze over en dus kapot en toen
was het lekje een serieuze spuit. Er was ineens genoeg werk voor iedereen.
De wiper loopt nu met een verband om zijn pols want hij heeft zich verbrand aan de fuel.
HFO, Heavy Fuel Oil ofte zware stookolie, wordt voorverwarmd tot 60°C. Voor hetzelfde geld was het in zijn ogen geweest. De imbeciel!
Maar dat mag men niet luidop schrijven, want dan heeft men 'vooroordelen'.

's Avonds in de cabine vertelde LM het een en ander over het Pools vakjessysteem. 'k Wist niet wat ik hoorde.
Hij gaf een paar voorbeelden. -in dat machien werd continu wacht gelopen hè, dag én nacht

vb 1: Iemand ziet tijdens zijn wacht dat een tank gaat volraken. Nu bevat die tank een vloeistof van een circuit waarvoor hij niet
de verantwoordelijke is, het is zijn sector niet. Wel, dan mag die tank rustig vollopen, alarm veroorzaken, overlopen in de rest van het systeem en daar
bijkomende problemen doen ontstaan, desnoods ontploffen, maar hij gaat er niks aan verhelpen, die tank mag rustig vollopen,
hij zal daar geen valve dichtdraaien want het is zijn afdeling niet : hij belt de persoon in kwestie uit bed. (!!!)
LM noemt zoiets geen wachtlopen, dan kan men daar beneden evengoed een telefoniste zetten. Navenant welk lampje gaat branden kan ze
de betrokken mecanicien bellen.

vb 2 : LM zei een van de 4^de mecaniciens een watertest (zoutgehalte) te doen.  
"Ik ben niet de betrokken persoon, water is mijn afdeling niet" antwoordde dat wonder van flexibiliteit en hij deed verder met wat hij aan het doen was, niks.
Cheng Venes (de chef titularis van dit schip) en RY (de voorganger van LM) hebben zich bij die mentaliteit neergelegd. Dat is geen oplossing.
Wanneer men als baas zélf de Poolse flutmaatstaven gaat hanteren, dan leidt dat tot nepkwaliteit van het geleverde onderhoud.

LM erfde dus een compleet scheefgegroeide situatie, scheefgegroeid tot in het onverantwoorde, regelrecht gevaarlijk.
De Polen trekken het motto 'schoenmaker blijf bij uw leest' door tot het uiterste. Dat is hier de gangbare norm.
Voeg daarbij de incrowd attitude, het verschil in taal en de uitwisseling van communicatie die daardoor verloren gaat een ge krijgt een situatie zoals
op het vermaledijde schip 25: een schip dat klaar is om te verongelukken. Erger, zegt LM, het is hiér erger dan toen in '95 op schip 25.

Cheng Leu ergerde zich daar ongeveer elke dag blauw aan. Dat heeft waarschijnlijk bitter weinig uitgehaald, maar hij behield tenminste zijn maatstaven,
Al ging dat ten koste van zijn gemoedsrust.
En LM? Gewoon wat meer grijs haar.

Een andere norm hier is gesjoemel en gekuip. Onduidelijke barrekeningen. Denken ze nu écht dat ze daar mee wegkunnen?
Daar wordt in stilte alvast iets aan gedaan door bibi. En vermits LM daar nogal zwaar aan tilt kunnen sommigen enkel nog rekenen op zijn beleefdheid.
Meer niet. Maar dat is niet nieuw hè.

Vóór de middag geef ik aan capt PO een fax voor Tina. 's Middags had hij hem nog niet verzonden gekregen.
Het toestel rinkelt wel in Brussel, maar da's alles. Hij zou na de middag opnieuw proberen.
- Of eventueel morgen opnieuw proberen, stelde ik voor, dat nummer is een faxkantoortje/winkel en misschien zijn ze op maandag de ganse dag gesloten.
- Jamaar, staat hun fax dan af ?
- Eh, mogelijk wel hè captain.
- Tiens ... 

12h30 BT, etenstijd, dus is er zeker iemand thuis in Limburg: ik bel naar Laura en D om te vragen of zij e-mail hebben en zo ja, hun @dres aub.
De communicatie kwam tot stand, iemand neemt op en zegt : " met drrr trrr grrrf, met wie-ieuw zzbbrrrkkik?" en dan springt de verbinding af.
Om de kripse van te krijgen.
De eerste keer had ik Laura aan de lijn, denk ik. Bij de 2^de poging dacht ik de stem van Steven te herkennen en de 3^de keer misschien de stem van Pieter.
En telkens sprong de verbinding weer af. Erg.

In Brussel staat de fax af en met Limburg springt de telefoonverbinding af. Wat is de oceaan groot ineens ..., nu ja, de Perzische Golf
+ Golf van Oman + Arabische Zee + Golf van Aden + Rode Zee + Middellandse Zee + Golf van Cadiz + een stukske Atlantic + Golf van Biskaje + Noordzee.
Ver van huis ineens. Wat nu? Faxen naar het kantoor in Limburg? Nog maar eens capt PO gaan lastig vallen dan. Want het faxtoestel van dit schip
staat niet op de brug of in het radiostation, niet op een openbare werkplek.
Het staat in de cabine van de capt, op privéterrein zogezegd. Hoe vindt ge dát ?!? Dat is een ellende.
Goed, 'k zal maar aan een fax beginnen schrijven, misschien haal ik vandaag of morgen ergens de moed vandaan om hem af te geven aan het individu capt PO. 

En dan nu het plezante nieuws. Om 12h was er een general call: om 13h timeshift, 1h vooruit. Om 13h was het dus ineens 14h. Voor al wie aan het werk is
betekent dat een uur minder werken en voor al wie vrij is betekent dat een uur minder vrije tijd. Erg voor degenen die moeten slapen.
Niet iedereen was blij met plots een uur shift. LM wel. In al die jaren is het (denk ik) de tweede keer dat we het meemaken dat er overdag geshift wordt.

          In '79 (pre-LM periode) heb ik het meegemaakt tussen Buenos Aires en Montevideo.
          LM herinnert het zich niet precies meer, wanneer hij eens een timeshift overdag heeft meegemaakt.

De Emiraten (UAE) en Oman hebben 1h tijdsverschil met de andere Golfstaten. We hadden ook deze nacht kunnen shiften,
want we komen pas morgenmiddag toe in Fujayrah (UAE). Daar ligt die ULCC op ons te wachten. We hebben anderhalve dag verloren in Al Bakr, omdat
het loodsbootje door het slecht weer de loods niet van boord kon komen halen. Daar lagen toen nog twee andere schepen op anker,
daar aan boord zaten ze ook met hunne loods opgescheept. Letterlijk. En die mannen per helikopter komen ophalen mag niet van de UNO, want Al Bakr 
ligt in een no-fly zone. https://nl.wikipedia.org/wiki/No-flyzone#Irak_in_1991-2003 

Sinds de Antwerpse rederij Filipijnen monstert doet er een hilarisch verhaal de ronde over timeshift.
En Filipijnse marconist die al zijn dienstjaren in Filipijnse kustwateren had gevaren, wordt gemonsterd op een schip van de lange omvaart.
Na een paar tijdszones wijst de captain hem er op dat hij toch eens zou mogen mee shiften en zich houden aan de scheepstijd.
Grote verontwaardiging bij die marconist: de heer heeft de wereld geschapen zoals die is en het is niet aan de mens daar wat dan ook aan te veranderen!
Na één halfrond zat hij om 02h op 14h. GMT ofte UTC? Nooit van gehoord, marconist zijnde. https://nl.wikipedia.org/wiki/UTC#Definitie 

Groot scheepsnieuws, ttz: GROOT MACHINENIEUWS.
LM vertelde daarstraks dat cheng Venes de stok in het hoenderhok gegooid heeft :
hij doet de mecaniciens (allen Polen) vanaf vandaag effectief 10h per dag werken.
Waar haalt hij ineens die daadkracht? Ik denk dat ik het weet, Venes heeft nu de nodige ruggesteun. Want LM is niet zo lankmoedig als zijn voorganger RY.
We zijn drie weken aan boord en ze beginnen het verschil te voelen. En vanaf vandaag de puntjes op de i. Ze hebben het er zelf naar gemaakt.
Anders kunnen we beneden evengoed telefonisten zetten, zei LM nog eens.
Als de Poolse mecaniciens nog maar efkes de control room uit moeten en effectief het machien in moeten grabbelen ze al naar hun werkhandschoenen. 

Bogdan, de 3^de mecanicien bestond het al zijn 9^de en 10^de uur niet te komen opdagen voor de job. Want dan moest hij 2hrs werken in een warm machien en niet
in de airco van de control room.  Was hij daarom vergeten dat hij naar beneden moest komen ? -niet verschijnen op de job, vreselijk dom, slechte evaluatie

          Efkes tussendoor :
          De Polen zijn betaald volgens het systeem van lump sum. Dwz : ze worden een ruim forfaitair bedrag bij betaald voor het geval
          zich een job zou voordoen die de vaste 8 werkuren overschrijdt. Dit systeem werkt volgens mij enkel bij mensen met een bepaalde werkethiek,
          mensen met verantwoordelijkheidsgevoel.
          Bij het andere systeem, overtime, wordt elk overuur op papier gezet en enkel het effectief aantal gepresteerde uren wordt verloond, dus niks forfaitair.
          Dat is het systeem waaronder ik viel als stewardess en dat gold ook voor heel de lagere bemanning, en nu dus voor de Filipijnse lagere bemanning. 
          Het tweede systeem werkt motiverend, zegt men. Zo motiverend dat de Filipijnen met een vork schrijven en
          dat zielig gekronkel heeft LM ook al lang door, daar wordt binnenkort ook paal en perk aan gesteld.

          Het eerste systeem werkt niet motiverend of stimulerend, het heeft averechts effect bij sommige mentaliteiten.         
          In dit particulier geval bij de Polen.

Hun lump sum, forfaitair bedrag, komt overeen met 3,5 uren per dag. De elektrieker zijn forfaitaire som komt overeen met 4hrs per dag.
Als ze daarvan 2hrs moeten doen is de rest cadeau, dan winnen ze er nog aan. De lump sum wordt berekent op 22 werkdagen per maand.
Er zijn een 3^de, twee 4^des, en een elektrieker die er de kantjes aflopen gedurende heel hun contact.
Dat is per maand 176hrs die niet besteed zijn aan onderhoud, en wie weet hoe lang dat al aan de gang is.
Zo raakt zelfs een goednieuw schip onderkomen.

Vandaag heeft cheng Venes dus een nieuwe episode ingeluid, de Polen gaan 2 van hun 3,5 verloonde extra-uren effectief werken.
En in het machien zelf, niet in de control room bij het koffie apparaat. Nu is het afwachten of deze Polen een beetje kunnen redeneren.
Wait & see, afwachten.
Vooral : de control room moet geeneens permanent bemand zijn. Noch overdag, noch 's nachts, noch in theorie, noch in praktijk.
Wanneer een alarm afgaat op een van de controleborden gaat er een bel door het hele machien. De mecanicien van wacht heeft voldoende tijd om naar
de control room te gaan kijken welk lampje brandt.
Een hoop onderhoudswerkzaamheden zouden tijdens de uren van de wacht kunnen gedaan worden. Maar dat doen de Polen niet uit zichzelf.
Zij houden er andere praktijken op na. Zij bemannen de control room en de telefoon, niet het machien. Zo blijven de werkhandschoenen schoon en
is het koffietoestel niet zonder toezicht. En door die praktijken krijgen ze nu per dag effectief hun werkuren te doen. Verbazing en verontwaardiging.
De heren waren verongelijkt!

          Een mecanicien die zijn machinerijen verwaarloost was waarschijnlijk beter in de cosmetica gegaan.
          Dat is een branche waar de schone schijn écht belangrijk is. Of moet een mens daar ook werken ?

De alarmbel van de control room is over heel de machineruimte te horen. Er is voldoende tijd om bij het gerinkel/geratel van die bel naar
het controlepaneel in de control room te gaan en daar te kijken welke tank of machinerij signaal geeft, om te kijken wat zich waar aan het voordoen is.
Daar dient die bel voor, opdat de control room niet zou moeten bemand blijven, zodat er kan gewerkt worden aan de machinerijen in de machineruimte.
De gewone en gebruikelijke werkwijze is vandaag weer in voege gebracht door cheng Venes.

Dat ze hier in het machinedepartement met 14 man zijn, ligt niet aan de verouderde bouw, of de Japanse bouw.
Dit machien kan 's nachts best onbemand varen met een mecanicien van stille wacht.
De automatisatie is voorzien. Alleen staat een verbazingwekkend groot gedeelte buiten werking, gewoon buiten werking (!!!)
Of de rederij in Antwerpen dit weet, weten LM en Venes nog niet.

02-07-2020 om 23:05 geschreven door maart

1999-08/01, Mina Al Bakr Terminal, Irak 

LM vertelde dat PvR, de inspecteur van dit schip, al aan het snoeien is in de joblijst voor de droge dok.
In december ging hij hier aan tafel grootse verbouwingen doen in dit schip. Een complete remise à neuf, een algehele vernieuwing.
Ondertussen zullen de ramingen binnen gekomen zijn bij de rederij in Antwerpen en jodelt hij een octaaf lager: niet het nodige, enkel
het hoogstnoodzakelijke mag gedaan worden. LM ziet het scenario al, dit schip blijft ziek en sukkelt verder van haven naar haven,
naar de volgende bevoorrading. Misschien zelfs eens op sleep, 'k zou dat graag een keer willen meemaken.

In het hand-over-rapport van cheng Leu aan cheng Venes  (LM heeft daar een kopie van gekregen) staat bij sommige machinerijen vermeld dat ze
blijven draaien "by pure sympathy" voor de mecaniciens. In deze context betekent sympathy mededogen, medelijden, misschien ook solidariteit. 

Mijn cent is gevallen waarom in september op vorig 't schip de bestellingen voor de Franse rederij moesten herleid worden
van het nodige naar het noodzakelijke. "Ze gaan toch niet beginnen gelijk in Antwerpen zeker?" werd toen gezucht.
De scheiding Nantes-Antwerpen was toen al ingezet. Nantes ging niet meer investeren in de stock van een schip dat ze drie maanden later
tóch niet meer in beheer zouden hebben. Natuurlijk begonnen ze het dan zuinig te spelen zoals de rederij in Antwerpen, het schip wás al bijna
van de rederij in Antwerpen.

Ivm wisselstukken deed PvR aan tafel een uiteenzetting over het verschil tussen 'nodig' en 'noodzakelijk'. En hoe dat in het Engels gezegd wordt
want de heren moeten dat weten om hun paperassen in te vullen. In de loop van zijn uitleg zegt hij met te veel klemtonen om geloofwaardig te zijn:
"De kans dat een onderdeel het twee maal na mekaar laat afweten, is maar even groot als de kans dat uw schip zinkt". Stilte aan tafel.
Dat had hij zeker ergens gehoord op een duur colloquium over besparend management.
Maw : over de zwakke schakel in een systeem had hij nog niet gehoord. Of hij dacht dat de mensen aan boord er nog nooit van gehoord hadden.
En heirkracht en overmacht bestaan niet, het zijn fabels. Mist en stormweer bestaan ook niet. Onderbemanning is een te moeilijk woord (5 lettergrepen)
en de Wet van Murphy is een lapje voor klunsers die hun onbekwaamheid willen verhullen.

          We zullen hem eens zes maanden doen varen tussen Australië en Venezuela, langs 40°Z, the Roaring Forties.
          We zullen zien welke struise theorieën hij dan nog verkondigt, van achter zijn glas wijn. 'k Zou daar graag bij zijn.

Het bleef stil aan tafel. LM en ik dachten aan het vermaledijde schip 25, maar daar ging het nu niet over dus zweeg LM en ik zeker.
Dat is een hobby geworden, observeren en zwijgen, en hoe meer praat ze krijgen, hoe liever ik het heb. -verbale patserij beschrijft gemakkelijk
Daarna werd het me te technisch en ik vond dat ik van tafel mocht.
In de cabine ging ik een knoop aannaaien.
Het metalen systeempje om een draad door een naald te rijgen knapt kapot. Mogelijk was ik iets te brut geweest. Geen nood, ik heb er nog twee bij.
'k Begin opnieuw, met een iets grotere naald deze keer en zeer voorzichtig. Het tweede laat het afweten, wéér los geknapt.
'k Neem nog een naaldje groter, en ga zéér voorzichtig te werk deze keer. Het derde exemplaar laat het afweten, ook los geknapt.
"De kans dat een onderdeel het twee maal na mekaar laat afweten, is maar even groot als de kans dat uw schip zinkt" zei PvR daarstraks.
Dit delicaat dinkje heeft het tot driémaal toe afweten. Wat doe ik nu, roep ik PvR erbij of wacht ik tot het schip zinkt.

LM bestelt het 'Nodige & Voldoende'. Het klad houden we bij, zowel zijn handgeschreven versie al de getypte versie op diskette.
De lijst bevat voorlopig 150 nodige items, in voldoende hoeveelheden besteld. 'k Heb dat gisteren met veel genoegen ingetikt
en vanavond komt er nog een deel bij. Nà!
Of dat allemaal geleverd zal worden?
Bôf, nee zeker?
Maar daarmee kennen ze de noden hè.

1999-01-09 ~ op anker, Perzische Golf 

Gisteren na 16h zouden we vertrekken. Om een of andere (papieren?) reden misten we het hoogtij. Zo vertrokken we om 22h, het volgende hoogtij.
Ondertussen is het weer verslechterd, meer wind, dus hoge golven met schuimkoppen.
Geladen heeft dit schip er weinig last van maar het bootje dat de loods moet komen oppikken komt er niet door. (Heirkracht? Bestaat niet volgens PvR.)
En we kunnen de loods niet meenemen naar Fujayrah, want dat ligt in de Emiraten en de loods is Iraqui. (Overmacht? Bestaat niet volgens PvR.)
Wachten we nu op beter weer of wachten we op de toestemming van Fujayrah om de loods toch maar mee te brengen en bij hen af te zetten?
Dat laatste zou miraculeus zijn, want de UNO houdt hier alle verplaatsingen van goederen, schepen en personen met argusogen in de gaten.
'k Heb een fotootje van de personeelsverblijven op de pier van de Mina Al Bakr terminal. Eneke maar en gemaakt vanuit ons rond patrijspootje,
want de willen geen hommeles. Wat kan er zo allemaal gebeuren : film in beslag genomen, fototoestel waarschijnlijk ook, overlast voor de capt,
extra papierwerk voor de marco, boetes etc ... bibi de gevangenis in bvb.
'k Had twee foto's moeten maken maar na dat eneke stond ik al te knikken op mijn knieën. Iets doen dat niet mag -foto's maken- tot daar aan toe.
Maar iets doen dat niet mag in een moslimland? Daarvoor moet ge een kop op uw lijf hebben staan, m!
Jammer dat ik ineens zo'n schrik kreeg. dat decor uit Waterworld was meer foto's waard.

Om de terminal zijn twee UNO-waarnemers aanwezig telkens voor acht weken.
Acht weken op zo'n paalwoning met amper de nodige accommodatie. En rondom rond enkel datzelfde water. 'k Mag er niet aan denken.
Een schip vaart tenminste, komt tenminste in veel waters, er is afwisseling en de spanning wat de volgende reis zal zijn ...
Volgens wat ik begrepen heb zijn die twee mensen aan boord geweest. 'k Had graag eens met iemand van die mensen gesproken.
Maar de CCR (cargo control room) ligt hier aan boord in een uithoek, niet in de passage. Ik kan daar zo eens niet consjuus per abuus langs lopen.
Volgende keer misschien.
Als er nog een volgende keer komt. Want als we hier nog lang liggen te liggen missen we de datum van de volgende laadopdracht en
krijgen we een andere en dan moeten we misschien hier niet meer laden maar elders.
Voor Fraco (choff) zou dat precies niet erg zijn. Hoe minder er nog gelost en geladen wordt vanaf nu tot droge dok in Singapore, hoe liever.
Zijn termijn zit er bijna op.

1999-01-10 ~ op anker, nog altijd

Na het middageten zijn we efkes naar de brug geweest. Het zou pas rond 16h of 17h zijn dat het bootje de loods komt halen.
Al goed dat we dat eerst gaan vragen zijn. Oké nu, LM zijn zondagnamiddag is gered, hij kan gerust gaan siësten.
Want LM stond al gelaarsd en gespoord om naar beneden te gaan: donkerblauwe overall,
lichtblauwe sponzen sokken en lichtblauw handdoekje in de nek. Persies de Blauwe Engel, maar dan zonder de krullen.

Op dit schip zitten kakkerlakken. Niet zozeer omdat het een oud schip is, ze komen gewoon met de voorraden mee aan boord.
Een gloednieuw schip kan er ook hebben, vanaf de eerste bevoorrading. In droge dok komt de plaatselijke Cemstobel met grote middelen: gas.
En wij allemaal twee dagen op hotel? Dat zal wel!
In afwachting doen we het met Roach-Traps. Kakkerlakkenvallen. Die zijn in ruime hoeveelheden aan boord.

          Wat schreef ik? LM kan gerust gaan siësten? Zojuist hadden we weer brandalarm. Loos alarm. Maar iedereen klaarwakker natuurlijk.
          Enfin, beter loos alarm dan geen alarm.
          Eergisterennacht toen we van de pier in Mina Al Bakr vetrokken was er ook brandalarm. LM was beneden aan het werk, want het was standby.
          'k Hoorde de brulbel wel, maar in mijn halfslaap maakte ik daar geen alarm van. Het was een signaal om iedereen bijeen te roepen voor
          de groepsfoto. De foto zou 's nachts gemaakt worden omdat dan (uitgenomen 4 mensen) iedereen vrij is. Logisch vond ik dat.
          Maar ik vond ook dat ik dat ik niet op die foto moest staan en bleef dus liggen, tamelijk geërgerd omdat die bel maar blééf gaan.
          Als ik nu niet op die foto wil staan, moeten ze toch niet blijven aandringen hè. -ik herinner mij dat moment nu, die halfslaap was zo eigenaardig 

Waar was ik gebleven, een roach trap. Dat is een kleefstrip met een vergifzakje op, pastelkleurige korreltjes zoals versiering in de patisserie.
Het geheel zit in een vouwkartonnetje. Dat vouwkarton is mooi. Rode pannetjes op het dak getekend, raampjes op de zijkanten, met een
kakkerlak-mevrouwtje en een kakkerlak-meneertje die vriendelijk lachen. Het zou een Dick Bruna product kunnen zijn, maar dan giftig.
Een ukkie zou er zo naartoe kruipen. Kindvriendelijk dus, zo'n opengevouwen huisje. Maar giftig ...
Waar staat die producenten hun kop? Made in Japan. For Export.
Die hebben WOII nog niet verteerd. Ik neem een exemplaar mee naar huis als curiosum voor het plakboek. Want dit gelooft dus geen kat hè.

Daarstraks was Kram (die al aan boord is als opvolger van choff Fraco) aan het zoeken naar een eilandengroep in de Indische Oceaan,
om een verhaal te situeren. Zeer bereidwillig begonnen wij vanalles op te noemen, tot hij de naam helemáál kwijt was natuurlijk.
Een van de suggesties van Fraco was 'les Iles de Binches' https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_(carnaval)#Binche 

Oei, we varen, 15h30. Zo ineens? 'k Heb eens buiten gekeken, jaja, kielzog, dus we varen.
En LM is na het brandalarm direct naar beneden gegaan op zijn scheepspantoffels. En zijn veiligheidsschoenen staan hier aan de cabine, voor de deur.
Dit machien starten? Niks aan. LM doet dat op zijn sloffen.

Gisterenavond hebben 'ze' in hun enthousiasme het menu, dus de planning van de chef kok omgegooid. Er moest paella komen vanavond omdat
de heren goede herinneringen hebben aan paella in een of andere Spaanse haven. Choff Fraco en supercargo Frank zouden kokerellen en ik zou dan
koksmaatje zijn. Groenten kuisen en daarna ook de afwas doen. (Neptunus, laat deze kelk aan mij voorbij gaan) -ik had geen werkkledij bij 
De ch. kok liet min of meer gewillig zijn planning omgooien. Hij is een flexibele mens, zoals wij allemaal newaar.
Tot hij hoorde dat het enkel voor de kapteinstafel zou zijn, voor zeven mensen, en dat 'ze' dat zelf gingen doen.
Logistiek probleem: hij heeft alle kookplaten van het fornuis nodig voor de maaltijden van de andere officieren en de matrozen.
Ofwel iedereen paella, ofwel iedereen filet mignon, zoals voorzien en gepland was, zoals het op de menu stond.

wordt vervolgd

01-07-2020 om 23:24 geschreven door maart

1999-01-05 ~ op zee, Straat van Hormuz

Of we nu al echt ín de Straat zijn weet ik niet, maar we gaan er wel door. Of we zijn er al door?
Het is nog vaag maar in de verte is een lijntje land te zien. Ik denk dat we de Perzische Golf in zijn.

Gisterenmiddag is een Britse 'supercargo' aan boord gekomen. Hij werkt voor de firma die dit schip chartert.
De supercargo gaat mee laden in Iran en blijft tot na het lossen in de Emiraten. Da's nog een dag of zes, denk ik.
Misschien wil hij onze brieven wel meenemen en posten hier ergens te lande. Hij vliegt niet na elke job naar huis hoor.
De plaatselijke vestiging van zijn firma zal postvoorzieningen hebben en daar zouden wij zeer beleefd gebruik willen van maken.
Ik zal het hem eens heel beleefd vragen zie.

Dit schip heeft een incinerator (allesbrander) maar hij is buiten dienst. Misschien al maanden, misschien al jaren. De afval van het schip wordt in tonnen
verbrand op het achterdek. Behalve keukenafval, papier & karton ook rubber, plastic, oud isolatiemateriaal ... De zwarte smook en gassen die daarbij
de lucht ingejaagd worden stinken en pakken 'op den asem' -en dan vraagt men zich af hoe het kan dat een zeevarende later zieke luchtwegen krijgt

Vermist gisteren in de namiddag én de airco én de ventilatie waren afgezet, en zodoende de patrijspoorten openstonden, kwam dat allemaal binnen-
waaien: "the 70's" in geur. Patrijspoorten weer dicht. Er zijn grenzen aan de nostalgie. On 17h15 was het hier 26°C, niks om over te klagen, maar
wel wat warm voor LM wanneer hij recht van het machien komt en misschien al een kwartier aan het denken is aan een fris pintje op een Koel Plekje.
Voor dat fris pintje zorg ik, het Koel Plekje kan ik niet garanderen, dat heeft cheng Venes in handen.
Als hij nu eens gewoon die ventilatie liet opstaan hè, ipv de mensen te gijzelen in stilstaande lucht.

We zijn vroeg gaan slapen, de standby-anker-óp zou wel eens tot in de ochtenduren kunnen duren.
Om 21h30 schiet ik wakker van een enorm gesuis en geblaas : cheng Venes had de airco weer aangezet,
dus niet alleen de ventilatie maar ook de luchtkoeling. 
De ventilatie zorgde voor een grote wolk zwart gruis in ons kot, op de meubels, op de vloer en
op alle plaatsen, ook  op onze hoofdkussens en de rest van het bed (met ons er in).
De koeling zorgde ervoor dat LM en ik om 04h wakker werden, helemaal koud en met stramme gewrichten. Het was nog 16°C in de cabine.
Aan het ontbijt verschenen de mensen met lange mouwen aan. Had ik gedurven ik had mijn oorwarmers aangedaan.

'k Heb al heel de voormiddag de stofzuiger horen draaien. 'k Denk dat er wel meer cabines onder het zwart gruis liggen.
Zo rond 11h15 krijg ik de stofzuiger misschien te pakken. 't Is lichtelijk nodig, met al dat strooisel hier.

Vanmorgen was er weer iets geks. De marco brengt een e-mail binnen van DiDi, 'k bekijk de bestandsnaam,
diezelfde e-mail had hij ons al eens bezorgd op 31/12 ... Asjemenou, zou Loeki zeggen.
'k Toon hem subito presto de twee prints van 31/12, de zijne en de onze.
Ik herinner het mij omdat er op 31/12 iets aan de hand was met het lettertype dat standaard ingesteld was op zijn installatie.
Hij gooide zijn armen in de lucht : 
"Ziet ge nu hoe e-mail werkt! Ze laten me weten dat er een bericht voor het schip is en dan hébt ge dat al gekregen!"
Armen en schouders weer naar beneden, hoofdschuddend. Soms is het wat te veel, wat te veel theater bij die gast. Weinig geloofwaardig.
Wie zijn 'ze'? De server? Laat de server pas om de x tijd weten dat er al zes dagen een bericht in de bus zit? Een server laat niks weten,
zijn uitleg lijkt me dus zeer onwaarschijnlijk. Wél waarschijnlijk is dat de marco de mail van DiDi na het printen niet gewist heeft en is zes dagen later
geschrokken dat die er nog stond. Heeft zijn gebrek aan methode hem parten gespeeld? -of was het een order van capt PO, privé-mails bijhouden

Enkele dagen geleden vertelde hij mij over telefonisch contact met de rederij in Antwerpen. Om 06h (BT) waren er problemen met de server. 
Er werd opgenomen. De mevrouw in kwestie antwoordde dat er niemand aanwezig was om naar de server te gaan kijken, en dat de server trouwens
helemaal boven stond. Daaruit maakt de marco op de server op de zolder van een particulier huis staat, want er nam iemand de telefoon op om 06h BT.
En dat is buiten de kantooruren! -waarschijnlijk was het de persoon van wacht die antwoordde, het kantoor in Antwerpen is een immens gebouw
Wij opperden dat hij misschien op het kantoornummer van de rederij misschien iemand van de poetsploeg aan de lijn had.
Daar moest hij eens over nadenken : "Spreken Antwerpse cleaning ladies Engels?"
"Yes", antwoordde ik bokkig. Antwerpen is een metropool meneer, of toch geweest.

Denkt ge dat ik overdrijf in de verhalen over OostBlokkers?
Awel, gisteren vertelde LM iets en zijn verhaal is duidelijk meetbaar (nul = niks) en duidelijk zichtbaar (dicht = toe).
Meetbaar én zichtbaar, dus niet voor interpretatie vatbaar. Ga zitten ...
De 3^de mec kwam LM zijn bezorgdheid melden over een leiding die niks meer doorliet. Hij vermoedde dat de leiding opgeblokt zat
en of hij dat eens mocht nakijken. (Opengooien, wil dat zeggen)
Oké, zegt LM, die sectie kunnen we afsluiten, dus het kan, gooi maar open.
Vóór de werkzaamheden beginnen gaat LM controleren of de valve aan het einde van moeilijk stuk ook dicht staat.
Het einde van het 'moeilijk' stuk is waar de vloeistof in kwestie moet doorvloeien naar andere leidingen. Die stond dicht. En die had moeten open staan.
Tja, als ze niet open staat dan gaat er niks door de leidingen in kwestie hè. LM draait die valve open : alles kits zeggen de wijzers van de meters.
Niks opgeblokt, niks opengooien, gewoon zorgen dat de valve staat zoals ze moet staan. Dat heet vakkennis in België, hoe het in Polen heet weet ik niet.

1999-01-07 ~ Mina Al Bakr Terminal, Irak

Sinds gisteren liggen we tegen een pier midden in open water, nergens een streepje land te zien.
Mina Al Bakr is de naam van een olieveld onder de monding van Tigris & Eufraat, vlak bij de territoriale wateren van Koeweit.
Tigris & Eufraat, dat klinkt aardsparadijselijk hè. Maar dat was zeer erg lang geleden, het aardsparadijs.
In de 20^ste eeuw is het gewoon een oorlogsgebied als een ander, zij het gecontroleerd door de Verenigde Naties, maar gewoon een oorlogsgebied dus.
Op de kaart van 1991 die ik hier in de cabine opgehangen heb staat nog maar eens het berichtje bijtgevoegd : MINE DANGER AREA
Zijn die mijnen in 1999 al weggeruimd? Het zou wat, daar hebben ze de tijd en de middelen niet voor.
Krijgt de bemanning van dit schip nu bibbergeld?

De terminal is een paaldorp in metaal, roestig en gebleekt door de zon. Het zou een decor uit Kevin Costers Waterworld kunnen zijn.
Bovenop staat de Iraakse vlag, in felle kleuren en niet gerafeld door de wind.
Daar hebben ze dus wel voorraad van. -het was een periode van embargo, en was schaarste aan voedsel & medicijnen, maar voor vlaggen was er geld?
Van chiphamers en verf hebben ze zo te zien geen voorraad.

Gisterenmiddag vertelde Kram dat hij met zijn vrouw in België gebeld heeft. Het is thuis 12°C en Clinton heeft Irak nog eens gebombardeerd.

          Bill jongen, wacht nu toch eens efkes met bombarderen tot de koopvaardijschepen hier weg zijn aub!
          't Is niet omdat uw carrière op het spel staat dat ge wild moet worden hè.
          Of kunt gij als president-af niet gaan doppen misschien? - toen het Clinton-schandaal met mevr. Lewinsky

Hij mikt wel op Bagdad, zo'n 1000 km hier vandaan, maar er staat ook een presidentieel gebouw in Al Basrah.
En dat zou ± 135 km hier vandaan zijn. Dat Saddam maar in Bagdad blijft dan.
Uit De Standaard van 18/12, pagina 2 :
"Het Belgisch Ministerie van Buitenlandse Zaken raadt de Belgen die zich in Irak bevinden om zo snel mogelijk dat land te verlaten".
Hallo! Wij zijn hier met vijf Belgen en kunnen contractueel niet weg, krijgen wij bibbergeld? -gevarenpremie

Vrachtschepen hebben VN (UNO) bescherming. En UNO controle. De controle dient voor het embargo: X ton aardolie tegen Y ton voedsel en medicijnen.
Het aantal uitgaande ton moet genoteerd en bijgehouden worden, en daar houdt de UNO zich mee bezig.
Gisteren rond 16h passeerden we een checkpoint van de UNO: snelle militaire vaartuigen en helikopters. En vliegtuigen. Gisteren om 09h heb ik er een
horen oversuizen. Aan het gefluit te horen was het duidelijk geen burgerluchttuig. Een uurke later kwam het ons nog eens besnuffelen.
De controle gaat via radioverbinding. Wanneer iets in de uitleg over de bestemming van de lading hen niet aanstaat, komen ze met hun snelle schepen.
Een Grieks schip vóór ons werd gevraagd te stoppen, ONU-waarnemers wouden daar aan boord komen voor verdere controle.
Dat hebben ze op de brug allemaal over de radio kunnen volgen.
Waarom die Griek moest stoppen weten ze boven niet. Misschien was er iets louche met de bestemming van zijn lading?
13h40: dat gekraak van daarjuist was gewone donder en geen slordig gebombardeer van Clinton zijn vliegend personeel.
Als onze radar nu maar afstaat ...
De supercargo (sobrecargo) wil onze brieven posten, in Dubai, met een UAE-tember op, geen kantoorstempel. Brave supercargo.
En we mogen al Frank zeggen.

We hebben een prima stofzuiger. Het is zo'n 'heavy-duty' geval op hoge zwenkwieltjes. Zeer krachtig.
Maar wanneer het schip een beetje wiegt dan zwiert en tolt het ding heen en weer als een zotte ballerina. Of gelijk dat klein robotje in Star Wars, R2-D2.
Alleen repareert hij geen dingen zoals het robotje in de film, wanneer hij ergens tegen botst is er schade door die robuuste jongen hier.
Gisteren lag er nogal veel gomsel op mijn werktafeltje. 'k Ging stofzuigen en slurpte het meeste gomsel efkes weg met de darm.
'k Duw een pakje sigaretten opzij, de aansteker valt op tafel en verdwijnt in een wip de slurpdarm in. 'k Heb dat ding losgekoppeld, de aansteker 
was niet te vinden in de darm. Hij zit tot helemaal in de papieren stofzak. 'k Heb via de inlaat een beetje in het stof gewoeld,
de aansteker was daar niet te vinden. Dan heb ik het boeltje maar weer dicht gemaakt en verder gestofzuigd.
'k Had vaag het gevoel dat ik die aansteker er moest zien uit te krijgen, maarreh, waarom was dat nu weer?
Och, waarom eigenlijk. 'k Heb aanstekers genoeg bij.

's Avonds vertel ik aan LM wat een sterke R2-D2 we hier hebben aan boord.
"En waar is die aansteker nu?" vroeg LM "Nog in de stofzak?"
Haja, natuurlijk, vaneigens.
"Ge weet toch dat ze het vuilnis hier op het achterdek verbranden hè?"
Kermille! 'k Heb een cutter van tafel gegrist en ik ben naar beneden gedonderd, die stofzak gaan opensnijden. Aansteker gevonden en er uit!
Dit alles onder de meewarige blik van Ronaldo, de steward. Hij heeft voor een nieuwe stofzak gezorgd.
Het huisvuil wordt hier verbrand in open vaten op het achterdek. -want de incinerator in het machien, de allesbrander, was kapot!
Een aansteker daarin zal ontploffen en zou iemand kunnen verminken, waarschijnlijk in het gelaat. En ineens snapte Ronaldo het waarom van mijn gedoe.

Toen ik weer boven kwam was ik nog onder de indruk van hetgeen zou kunnen gebeurd gehad zijn
als het niet vermeden geworden geweest was. -dit is wel voldoende voorwaardelijke wijze, dacht ik
Dank zij die ene opmerking van LM. Dat LM die lijn zo snel, zo direct doorgetrokken heeft! Ik zat hem aan te staren van pure bewondering.

Weet ge dat een leesbril ook een eetbril is?  Een eetbril komt van pas wanneer men graten uit een moot vis moet prutsen.
Bestek helpt ook natuurlijk, maar met een eetbril zie ik waar ze zitten, de graten.
'k Had mijn bril niet bij aan tafel en van pure honger plande ik dan maar twee desserts. Brute pech, LM lustte het dessert wél.
't Was flan. Met karamellesjausj, zoals kleine Steven het zegt. 't Was heel lekker, maar deze keer veel te weinig naar mijn zin.

30-06-2020 om 15:25 geschreven door maart

1999-01-03 ~ op anker, Fujayrah 

Het regent zachtjes. Het is een mals regenbuitje, geen tropische stortregen, dus de skylight van het machien mag blijven open staan, zegt LM
Het deck boven ons hoofd is afgekoeld door de regen en hierbinnen is het maar 20°C, nogal friskes. Deze namiddag gaat LM de airco in deze cabine
eens van dichtbij bekijken. Zondagnamiddag is voor de mecaniciens een vrije halve dag. Tenzij er iets tussen komt. Dat zou hier niks biezonders
zijn, problemen op zondagnamiddag.

De vervanger van choff Fraco is ook al aan boord. Hij heet Kram en heeft sinds eind november een baby, ze heet Ilona en dat betekent Hélène.

          Vannacht heb ik er van gedroomd, in een compleet eigen versie natuurlijk. Het zat er allemaal in, maar nogal dooreen geklutst.
          Ik droomde dat we een meerling gekregen hadden. Zomaar ineens.
          De dag erna mocht ik de materniteit al uit maar de babies moesten blijven.
          Het was nog donker, LM en ik liepen over nat gras.
          "Hoeveel zijn het er nu eigenlijk? Vier?" vroeg ik.
          "Zes, zei LM, allemaal jongens."
          Toen moest ik gaan zitten, nat gras of niet: dus wanneer wij 60 zijn, zijn die gasten 14jaar. Alle zes, samen en tegelijkertijd.
          We zouden een buske nodig hebben om er zes kinderzitjes in te krijgen. We moesten ook een stevig huis gaan zoeken, groot genoeg
          voor een huishouden met zes jongens. "Een bunker" zei LM. Terwijl wij met de moed der wanhoop naar een stevig huis gingen zoeken,
          werd de zesling bijgehouden door Hélène, de ma van een kennis, in een caravan ... en ik was heel blij dat ik wakker werd.

Het mals regentje van daarstraks is een stortbui geworden. Gekletter op de staalplaat boven ons hoofd.
Drie tellen later hoor ik de skylight van het machien dichtslaan. Ze leren bij (?)

Vanmorgen bij het ontbijt zocht LM naar een rode confituur. Abrikoos is oranje, dat is geen rood.
Oranje is al halverwege rood, zei ik. En toen was abrikoos oké.
Stel u voor dat er zo zes bij komen en die doen allemaal gelijk LM, die willen ook allemaal rode bessen terwijl er vandaag abrikoos op tafel staat.
Kermille, wat ben ik blij dat ik wakker ben.

Het strijkijzer is een Toshiba (écht waar!) en denkelijk nog ouder dan het schip. Hemden en zakdoeken gaan nog net maar bij T-shirts worden
de rimpels vervangen door valse plooien. Foute plooien staan minder slordig dan rimpeldingen, het is tenminste gestreken geweest. Ziezo.

De samenwerking tussen de Antwerpse rederij en de rederij in Nantes zou voor een deel stopgezet zijn. Nantes doet nog enkel personeelszaken (?).
De technische dienst is opnieuw in handen van Antwerpen en daardoor hebben wij nu PvR, een Belgische inspecteur aan boord. -een specimen hoor
Enkel nog personeelszaken. Wil dat zeggen dat Nantes tenminste nog de post voor zijn rekening neemt?  Waarschijnlijk niet.
Arielle, de engel, de dame die voor allerhande post en voor de zeemansbrieven instond, werkt niet meer bij de Franse rederij. Wat nu?

'k Heb de kaart van de Perzische Golf en de Golf van Oman nog eens bekeken. Dat doe ik elke dag enkele minuten. Kwestie van het ingeprent te krijgen.
En wat-zien-ik vandaag : tussen alle gegevens over gevaarlijke zones (onbetrouwbare dieptes, visserijvloten, etc) staan er ook mijnvelden op.
"Mine Danger Area 1991, see notes" en "Dumping Grounds: Explosives".
Zo kan ik het ook. Hier wat mijnen opruimen en ze ginder gaan dumpen. Hebben wij mijndetectoren aan boord?
Of hangt er boven elke mijn een boei met een vlaggetje op? Voor wie dat wil weten : "see notes".

1999-01-04 ~ op anker, Fujayrah

Sinds gisteren staat de airco af. Elke cheng heeft daar zo zijn eigen kijk op en zijn eigen maatstaven voor. Cheng Venes (de nieuwe) gooit dus alles dicht
aan bakboordzijde. Niet alleen de koeling, maar ook de ventilatie op buitenlucht. Stuurboord heeft wél ventilatie op buitenlucht en de airco geeft nu zoveel
dat het om te bevriezen is in de mess. Aan bakboord mogen de patrijspoorten nu open, maar als het regent zitten we zonder verluchting, -was er een panne?
wegens geen ventilatie want de patrijspoorten moeten potdicht wanneer het regent. Vergelijk het met een autoraam. Door de vaart van het voertuig
trekt de regen naar binnen zelfs door een klein kiertje. Onder de ene patrijspoort staat de seat, die is met textiel bekleed en kan dus niet tegen water.
Onder de andere patrijspoort staat de transfo met een aantal aftakkingen, elektrische kunstgewrochten, dus lekkage in de cabine kunnen we niet hebben.

We liggen al een halve dag te lang op anker, niet vanwege problemen met de bunkering, maar door problemen met de radar. De radar is kapot.
Er moeten technici komen om hem te repareren want zonder radar mogen we hier achter de hoek de Perzische Golf niet binnen.
Door de straat van Hormuz wil dat zeggen. In feite mogen we geen millimeter meer varen.
In de straat van Hormuz is het zo druk als op de ring tijdens het spitsuur.

Vorige zondag (27/12) hebben we een tropische stortbui meegemaakt, met serieus krakende bliksem. Dat soort gekraak heb ik in 1982 op schip 07
ook eens gehoord en toen was de radar of een antenne van het radiostation geraakt, omdat die niet afstond.
Vorige zondagnacht dacht ik nog : als boven maar alles afstaat.
Ondertussen hadden we zelf genoeg omhanden, en daarbij, waarom zou een ervaren marco ... tenzij hij niet intijds verwittigd werd door de brug
dat er 'an electrical storm' op komst was. Natuurlijk klonk die bliksem dan vlakbij, hij was hier aan boord. Vlakbijer bestaat niet.
Gelukkig is een metalen schip een kooi van Faraday. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kooi_van_Faraday 

Samenvatting van die zondag (27/12) : het machien werd niet verwittigd dat de skylight dicht moest. Als LM niet wakker was geweest of
een lammetamme zou zijn die in zijn bed bleef liggen, dan was er waterschade geweest in het machien. Tot daar aan toe, dat is materiële schade.
MAAR: choff Fraco een de asp.off waren aan deck aan het werk en werden niet binnen geroepen toen de brug zag dat er storm op komst was.
De marco werd ook niet verwittigd en ... de radio-installaties bleven aan staan.
Het bliksemt.
De antennes en de bliksem maken contact => we hebben blikseminslag.
Choff Fraco en de asp.off zijn ongedeerd, maar dat mirakel is niet de verdienste van het beleid van capt PO. -die was eerder op cruise daar aan boord
Én : de radar is naar de bliksem.

Dat allemaal omdat capt PO het maar een regenbui achtte. Inschatting door een beroeps.
Hoe ging het in de Guidelines weer over Critical Conditions en Hazardous Situations? Er hadden twee doden kunnen zijn.
Of is het de eerste keer in 25 jaar dat hij in de tropen vaart?
Toen Fraco de dag daarop wat lacherig zei dat hij en de asp.off er 'middenin' hadden gestaan,
waren er in feite gevaarlijker dingen gebeurd dan LM en ik dachten.
En daarop hebben wij nog een volle week zonder radar gevaren ???
We liggen hier sinds zaterdag en vandaag pas komen die technici ???
Dat klopt toch allemaal niet ... 

De nieuwe choff heet Kram en hij heeft op schip 29 gevaren met capt PM en daarna ook met met capt PP-LM gevaren, Piet 'Hein'.
Zijn verhaal : PP-LM lost PM af en PM verwittigd hem de kluis van het schip niét dicht te doen maar op een kier te laten staan, want
wanneer ze dicht is rammelt de deur, belet een mens te slapen en er iets tussen steken gaat niet.
Bij dat soort deuren is het alles of niks.
PM monstert af, en vertrekt naar huis.
Enkele dagen later doet PP-LM die deur van de kluis per abuus toch dicht. 

Naar de Franse rederij in Nantes bellen voor de code wou hij niet doen -gezichtsverlies?- en hij kon nergens de code vinden die PM opgeschreven had.
De code was in de bovenste schuif tegen de bovenwand geplakt, maar dat wist PP-LM pas veel later.
In de States belt hij een specialist. Die komt niet aan boord, die bélt hem :
"Nee capt, ik kom niet aan boord, ik heb alle nodige gegevens hier, zei hij, zet u maar voor uw brandkast".
Hij begint cijfers en letters te dicteren, PP-LM voert de bewerkingen braafjes uit. "En nu trekken".
PP-LM trekt en de kluis gaat open.
Dat alles per telefoon? Bôf, ja.
Het agentschap in de States neemt contact op met de fabriek van de kluis. Als die fabriek in Tirol ligt en het schip in Jakkamakka,
dan gaat alles per telefoon. Een paar identificatienummers opgeven, en de fabriek geeft de code van de kluis. World Wide Service.
En als het nu eens niet een captain was maar een dief of een piraat? Oeps.

Om 17h anker óp, zei cheng Venes daarstraks. En ten laatste om middernacht, zei LM zojuist, want
we moeten ergens passeren met het hoogtij van 03h. Tiens, als we zonder lading (in ballast) hoogtij nodig hebben,
hoe moet het dan wanneer we geladen zijn en dieper in het water liggen? -mogelijk een andere route, een vaargeul

24-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

23-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-12-26 ~ op zee 

Onze cabine ligt aan de achterkant van het kasteel. Dat is al de vierde keer dat we niet meer aan de facing liggen. Voor het ogenblik is dat
geen ramp hoor, we varen west en hebben 's ochtends de morgenzon op ons hoofdkussen. Er zijn mensen die daar speciaal voor verbouwen,
groot gelijk. Ochtendgloren op het hoofdkussen loont de verbouwing.
Deze cabine heeft geen aparte slaapkamer, het is dus geen 'suite'. Dat heeft voor- en nadelen.
'k Kan direct vijf nadelen opnoemen, de voordelen ben ik nog aan het zoeken.

Vorige week donderdag zijn we nog rap naar de Bredabaan een lap stof van 3m gaan kopen in de fabriekswinkel, de Idé.
Zomaar een ingeving, voor het geval er geen gordijn aan de cabinedeur zou zijn, zo had ik toch een lap stof om zelf een gordijn te naaien.
Een gordijn is er, een groen. Maar een bedsprei is er niet. De lap stof kwam dus van pas.
En met de overschot heb ik het kussen van de zetel overtrokken. De kleuren kloppen nog ook.

1998-12-28 ~ op zee, ± Sri Lanka

LM heeft op sommige plaatsen roestplekken ontdekt die een diepte van 70mm hebben.
70mm roest komt overeen met 10mm oorspronkelijk materiaal. Als een staalplaat 15mm dik is, betekent het dat ze daar nu nog 5mm dik is.
Gelukkig was het niet in de romp. Maar het is hier wel bouwval.
Na het middageten zijn we een toerke aan deck gaan doen. Ook roest. Niet zo'n beetje links en rechts, maar veel en overal. 't Schip is een roestbak.
Gisterenavond had cheng Leu er genoeg van, van de sleet en heel de kapotte boel. Hij overwoog zo 't een en 't ander. Hij deed dat luidop en met veel woorden.
Wij zaten daar te koekeloeren. Het is allemaal juist & waar wat cheng Leu zegt, maar onderhand weten gans Polen, half België en heel het Filipijns archipel
dat dit schip OUD is, klaar voor de schroot. Enfin, weer ene die in zijn beroepsfierheid gefrustreerd raakt door het zuinig beleid van de rederij.
Deze keer gebruikte hij tenminste geen scheldwoorden zoals twee jaar geleden, toen hij ook zo'n crisis kreeg. Dat is al een verbetering.
Toen cheng Leu van tafel ging vroeg capt PO arglistig of we 's namiddags hadden zitten pintelieren met cheng Leu. Op een werkdag? Pintelieren? LM? 
Het is niet omdat PO er op vrijdag tussenuit knijpt met PvR om te gaan bordelen dat iederéén zo weinig werkethiek heeft hè.
Het feit dat hij die vraag stelt zegt meer over hem dan over ons. Zoals de waard is ...
En daarbij, cheng Leu zei allemaal zinnige dingen. Hij vertelde ze natuurlijk wat luid, en tegen de verkeerde personen. Da's alles.

De namiddag hebben LM en ik besteed aan verbouwingen in de cabine. De beddebak uitgebroken, uitgewassen en opnieuw gemonteerd.
Het bed was het laatste meubel dat nog moest gedaan worden. Gewoonlijk begin ik daarmee, maar deze matras was werkelijk te zwaar voor mij.
De andere meubelen waren al afgewassen en uitgewassen natuurlijk, in die plakboel konden we niet verder leven gedurende maanden.
Hij heeft de wereldontvanger voorzien van een buiten-antenneke en zo nog wat grote manoeuvres: kaderkes verhangen, 220V voor
onze leeslampjes doorgetrokken tot aan het bed, een van de rekjes boven het bureau verplaatst naar boven de commode.
Daarvoor heeft LM gaten geboord in de schotten. Dat wil wat zeggen over de staat van de cabine. Gewoonlijk doet hij dat niet, gaten boren in schotten.
Maar in de afgelopen 25 jaar hebben denkelijk al zijn voorgangers kapstokken en kaderkes verhangen. En telkens blijven dan lege gaten zichtbaar.
Deze schotten zien er ondertussen geperforeerd uit, dus stak het niet meer op een paar gaten.

Rond 23h schiet ik wakker: water. 'k Hoorde water lopen. Kletteren. We zaten midden in een tropische stortbui.
Middenin : de donderslagen volgden vlak na de bliksemflitsen. De bliksems waren geen streepjes in de verte, het was het flitslicht van Neptunus,
heel het schip werd er door verlicht. En de donder was geen gerommel in de verte, maar giga-gekraak. Vlakbij en luid.

Door de patrijspoort die we in de namiddag open gehad hadden om de antenne van de wereldontvanger te installeren, lekte water naar binnen.
LM had de patrijspoort nochtans goed dicht gevezen. Het rubber van de afdichting was verhard, aangevreten door de tijd. Vandaar die lek.
Vlak onder de patrijspoort staat de transfo met al onze nodige stekker. We hebben hem direct
verplaatst, in veiligheid gebracht. En ik heb het water opgekuist. We waren klaar en safe voor de rest nacht want LM heeft de vlindermoeren
verder dichtgedraaid met een stuk van zijn eigen gereedschap (Bahco, van bij Galler in Antwerpen).

"Ik ga beneden eens kijken of de skylight dicht is" zei LM. Een kwartierke later was hij weer boven, drijfnat.
De skylight is een paar m² open dak omdat de mecaniciens een paar m³ verse lucht kunnen gebruiken, om warmte te evacueren uit het machien.
De mecanicien van wacht kan vanuit de ERC (Engine Control Room) niet zien dat het regent en het gekraak van de donder hoort hij evenmin,
daar beneden in de buik van het schip. Hij weet dus niet dat het hoogtijd is om de skylight te gaan sluiten.
De stuurman van wacht op de brug kan een regenbui of stortbui wel zien aankomen, op de radar zelfs. Hij wordt verondersteld het machien te informeren.
Dat is hier niet gebeurd. Dat geeft te denken hè. LM vindt dat maar zozo.
Daarboven kunnen ze zwaar weer zelfs ontwijken, als er niet teveel trafiek is. Gewoon uitwijken en er rond varen.

1998-12-30 ~ op zee

Morgenavond is het barbecue op het achterdek. Er worden twee speenvarkens geroosterd. En we zullen ROND de regenbuien varen, wist capt PO
plots te beloven. Er is trouwens geen slecht weer meer op komst, dat weten ze nu al via dagelijkse meteo.
Gisteren ben ik in het pak cancelled charts gaan neuzen. Dat zijn de afgeschreven zeekaarten. Hier aan boord zijn er meer dan op de twee vorige schepen samen.
'k Heb nog maar een van de drie stapels kaarten doorgenomen. En wat zat daar zoal tussen : schatten op zolder.
Singapore en omgeving, in detail. De Perzische Golf, in zijn geheel. Die laatste hangt voor het ogenblik tegen het schot.
We moeten ergens in Irak gaan laden. Daarna gaan we lossen in Korea. Wanneer we de Golf van Oman weer uit zijn (onder de Perzische Golf)
hang ik de Indische Oceaan op, dan Singapore-&-omgeving en misschien vind ik de Chinese Zee ook nog.
Straks ga ik verder neuzen in de twee andere stapels.
In het groot heeft de Perzische Golf de vorm van een soort worm of rups, met sprieterige antennes en lelijke grijpkaken.
https://depositphotos.com/nl/157231214/stock-illustration-persian-gulf-region-political-map.html 
De kaart van Singapore en omgeving zal ook nog van pas komen. Na het lossen in Korea gaat het schip de droge dok in en het wordt Singapore,
dat is zo goed als zeker.

De droge dokken liggen in Jurong, het westelijk deel van het eiland. Het ligt wel een eind van de stad af. Maar met het openbaar vervoer is de stad
gemakkelijk te bereiken. We zullen tijd te over hebben om dat openbaar vervoer uit te pluizen, want we zijn daar voor een week of zes.
Mass Rapid Transportation : https://i.redd.it/i56bbnhb5g321.jpg  
Misschien acht, zei capt PO. De lijst van uit te voeren werken is nogal lang. Voor de meeste mensen zullen het zware weken worden.
Misschien is het gemakkelijker ineens een nieuw schip te bouwen, maar dan zaten we nu niet hier en straks in Singapore.

Het komt er op neer dat ik in februari volop de tijd zal hebben om op zoek te gaan naar CD-roms voor Steven zijn Playstation.
Heeft nog iemand iets nodig van Singapore? Gauw ulle boodschappenlijstjes e-mailen of faxen. Schrijven kan ook,
maar dan vóór 15/01/99 verzenden of uw boodschappen bereiken ons een maand te laat, en tegen dan zijn onze dollars op.
De Franse rederij stuurt maar één keer per maand de post door, als ik me goed herinner.

Mijn boodschappenlijst is bijna klaar. Bovenaan staat 'vulmiddel', om al de gaten in de schotten te dichten. En potgrond, zodat we al eens een pit
kunnen planten en daar dan een boompje over opzetten. Op het deck hierboven, het Captains Deck (klinkt chic hè) staat buiten een plantenbak
met radijsjes en spinazie. Groot hoor. Er moet een plexi-deksel opkomen, want de zaailingen zijn verpieterd door teveel wind, zei Fraco (choff).
En misschien teveel zout in de lucht, denk ik erbij. Dat zout slaat neer in de potaarde. -en door de stortregens, zaailingen zijn fragiel,
die houdt men toch een tijd binnen, in beschermde omstandigheden

De matrozen zijn al een dag of drie op een deck hier vlakbij roest aan het afbikken, chippen heet dat in Algemeen Scheepsengels.
dat wordt gedaan met een machientjes, chiphamers.
foto, Heavy Duty Needle Scalers : https://www.csunitec.com/surface-preparation/concrete-surface-preparation-tools/concrete-metal-scalers/needle-scalers  
De 'naalden' van zo'n machientje hameren in een zeer snelle opeenvolging op het metaal van het deck de roest weg.
In een stalen gebouw plant dat geluid zich voort alsof het niks is. En dat geluid veroorzaakt een BARSTENDE-KOP.
Ik weet niet waar kruipen om aan dat lawaai te ontsnappen. Ik krijg er een punthoofd van.

          De vorige twee schepen hebben we dat geluid niet zo vaak gehoord, dat waren gloednieuwe schepen, recht van de werf of pas in de vaart.
          Daar viel nog niet veel te chippen, ook al was het Koreaanse bouw. Hier is roest genoeg, dus de werkzaamheden zullen nog lang duren.
          Misschien tot in Korea. Dat is nog een volle maand.

Het geluid stopt op 15h. Het punthoofd blijft, ik voel me nog een uur of twee tureluurs.
En als ik er aan denk dat dit mogelijk nog weken zal duren, dan krijg ik nog meer hoofdpijn, van ellende.
Op de twee vorige schepen lag het schip's office aan de facing. Wanneer er achteraan al eens gechipt werd kon ik tijdelijk uitwijken naar daar.
Hier ligt het ship's office aan de achterkant van het kasteel, waar ze nu aan het chippen zijn. Dan kan ik al evengoed in de cabine blijven.
Stoppen met lamenteren, m! NU!

Over iets plezanter : in de workshop van het machien werkte de airco niet. Dat was al maanden zo. Misschien wel jaren.
Het was er levensgevaarlijk warm. 40°C, da's geen temperatuur om in te werken. LM heeft zich daar eens aangezet. Pijperijen uitgekuist onder andere.
Zondag heeft cheng Leu freon bij ingepompt en nu is het 28°C in hun atelierke. LM, de Mirakel Man? Weeral een kwestie van onderhoud, zei hij.
"Sebiet moeten we daar nog wérken om ons warm te houden" voegde hij er aan toe. Tja, da's ook ambetant natuurlijk.

Gisteren was er karaoke bij de Filipijnen. Ze waren zich aan het inwerken voor morgenavond. Uit nieuwsgierigheid steek ik mijn neus daar eens binnen
en wat-zien-ik : een plank vol boeken, een volle boekenplank. Halleluja! Een stuk of honderd. Genoeg voor vijf maanden.
Het eerste boek dat ik vastpak is toch wel geschreven door mijn vlam zeker : James Michener. https://nl.wikipedia.org/wiki/James_A._Michener 
Achterin het boek staat een fotooke van hem, maar het is te klein om boven het bed te hangen. Geboren in 1907 staat er bij.
Hááá! Daarméé schrijft hij zo'n goeie boeken, hij heeft al jaren geoefend!

22-06-2020 om 10:39 geschreven door maart

1998-12-24 ~ op zee

We zijn op weg naar de Emiraten. We varen, eindelijk.
Wat een gek oud schip. Het is wel iets anders dan de zielloze nieuwbouw van de laatste jaren hoor.

Deze voormiddag ben ik in de laundry (een omgebouwde cabine, stel u voor) de wasmachines wat aan het afkuisen met mijn vileda,
de marco (marconist) komt binnen gewandeld en gooit een gebruikt theezakje in de vuilbak. Daarvoor komt hij van zijn cabine, drie deuren verder, om
in de vuilbak van de laundry een theezakje weg te gooien. Echt zoals een excentrieke marco betaamt. Misschien mag zijn vuilbak niet vuil worden?
Hij ziet me bezig met mijn vileda, knikt goedkeurend : "Doing a good job".
Direct en schaamteloos heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem een pakje sigaretten te leen te vragen. En dat heb ik gekregen.

We hebben dus een marconist met een radiostation, zoals op de oude schepen. Dit is een oud schip en de communicatietoestellen zijn onder de hoede
en worden bediend en vertroeteld door een R/O, een Radio Officer, een echte. Tot in februari, dan gaan we in droge dok en dan komt er nieuwe apparatuur.
Op de brug deze keer. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS De marco krijgt de tijd om de stuurlieden daarin wegwijs te maken en vliegt dan naar huis.
Zijn station wordt waarschijnlijk een berghok, zoals op andere schepen.

Sigaretten zaten nog achter slot en douanezegel, omdat we in territoriale wateren op anker lagen. Van Zaventem heb ik sigaretten slechts
enkele pakjes meegebracht want in Singapore moogt ge geen ganse farde meer bijhebben. Morgen gaat de zegel van de locker af want
we zijn nu buiten de territoriale wateren van Singapore en mogen ons weer te pletter paffen. Morgen is in feite nu al, 01h20.
'k Zal maar gaan slapen of ik kan er straks niet uit.

1998-12-25 ~ op zee

Het kerstfeest was 'af'. Cheng Leu haalde herinneringen op aan het nieuwjaarsfeest van twee jaar geleden aan boord van schip 27, aan de verkleedpartij
van de Filipijnen, waarbij hij, LM & ik de jury vormden voor de competitie van het mooiste kostuum. De naam van die kok is een paar keer gevallen,
eigenlijk is kok een groot woord voor die nutritionele gijzelaar, die voeding- en voedselvandaal. -tekst 218, en daar staat maar één situatie van de vele 

In de namiddag had LM temperaturen van 50°C meegemaakt. Uitputtend en vooral gevaarlijk. Daar komt bij dat we nog niet helemaal aangepast zijn aan
het tijdsverschil. Daardoor is LM gisteren tamelijk vroeg uit het gezelschap verdwenen om te gaan slapen. Het is nu 20h en vandaag slaapt hij alweer.
Jetlag, nog een dag of twee, schat ik.
In feite voelt het vreemd aan, een feest met mensen die men amper kent. Voor mij leek het meer op een receptie dan op een feest.
We hadden geen nog verbondenheid met de groep. -en die is er niet gekomen, zéér vreemde situatie, we bleven op onszelf aangewezen
Dat verplicht vieren bezorgt ons zelden een feestelijk gevoel en LM en ik hebben voor het ogenblik zo al weinig reden om ons feestelijk te voelen.
Maar het was 'af'. Het keukendepartement had er zijn ziel in gelegd en dat was er aan te zien. 't Zijn vakmensen, professionals.
Deze Filipijnen zijn van een ander agentschap dan de Filipijnen van schip 27-28-29.
Dit agentschap hanteert duidelijk andere maatstaven en dat is te merken, dat is er aan te zien. De koks (twee) dragen keukenkledij zoals de
toen de Belgische koks onder het Prado-bewind bij CMB. En de stewards zijn ook gekleed in pied-de -poule pantalon en witte T-shirt.
Mooi hoor. Soms doet het hier wat denken aan schip 12.
In het machien doet het eerder denken aan het vermaledijde schip 25, zei LM.
Dezelfde 'laat maar waaien' houding, de 'who cares' mentaliteit, hoewel er voldoende waarschuwingen uithangen over de noodzaak van orde en netheid
met het oog op brandveiligheid. En in duidelijk Engels. "Dit is geen machien waar een mecanicien eer van haalt" zei LM. En ik kan hem daar niet helpen.
LM weet nu al dat vier maanden hier aan boord meer dan genoeg zullen zijn. Mogelijk zijn we dan eind april thuis ipv eind mei.
Hij spreekt nu al over en ander schip, een nieuwbouw uit Korea, komt 15/01 in de vaart. Ava is thuis tot februari, zo gaat dat bij nieuwbouw & werven.
Ze verjaart vandaag, ze is kerstekind.

Gewoonlijk ben ik al blij dat ik aan boord van een schip ben en niet in Antwerpen zit te koekeloeren (mijn thuis is waar LM is) maar dit schip
heeft een kweeniwa méér. Ik ben hier graag, écht graag. En dat wist ik al van de tweede dag. Zo zijn er maar een paar schepen geweest.
Toen ik nog als stewardess vaarde een stuk of vier. En dat is het dan.
Dat het hier voor LM absoluut niet meevalt, dit machien, is godgeklaagd. En dan nog met Leuke Leu als cheng!
De voorbije vier dagen heeft LM hem al 27 keer of meer dezelfde verhalen horen vertellen.
Enfin, aan die gast ga ik geen inkt en papier meer besteden/verspillen, het is allemaal al eens beschreven geweest twee jaar geleden
(schip 29) en hij is niet veel veranderd. -geen millimeter geëvolueerd, opnieuw klaagzangen ipv daadkracht, niet opgewassen tegen de job
de volgende haven, ergens in de Emiraten, en komt de vaste cheng terug, de titularis. Zijn naam ken ik nog niet.

De Franse rederij heeft hier geen computer voorzien in de cabine, en per logisch gevolg ook geen printer.
Niks Toshiba, niks Hewlett-Packard: LM zijn werkboek moet dus niet op diskette afgegeven worden, hoe minder computerwerk hoe liever
voor cheng Leuke Leu. -in twee jaar tijd nog geen millimeter geëvolueerd, zei ik dus
Maar voor mij is het een bezigheid die wegvalt. Jammer, want ik doe heel graag LM zijn schrijfwerk, omdat het hem kan ontlasten.
Het bespaart hem ook tijd als ik het doe. Dit werkboek is een groot schrift, de gedane jobs worden met de hand ingeschreven.
Dat kan ik niet in zijn plaats doen, want dan zien ze het verschil in handschrift. -en in geval van fouten is er geen delete bij handschrift
"We gaan daar iets op vinden" zei LM zojuist. Goed. -het is toch op diskette gekomen, maar dan voor eigen gebruik

De aspirant stuurman heeft een Russische voornaam en een Vlaamse familienaam. Met al die Polen aan boord staan er wel meer
Slavische voornamen op de bemanningslijst. Maar de combinatie van een Slavische voornaam en een Vlaamse familienaam springt in het oog.
Is zijn moeder van Slavische afkomst? Een andere mogelijke verklaring: gezien zijn geboortejaar is zijn moeder ongeveer onze leeftijd,
is hij genoemd naar een personage uit The Men from U.N.C.L.E.? https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Man_from_U.N.C.L.E. 
'k Heb hem dat gisteren gevraagd en het is zo.
Wat heeft die jongen geluk dat zijn moeder niet op het ander personage uit de serie vlamde want dan had hij nu als voornaam Napoleon.
En hij lijkt helemaal niet op die kleine donkerharige geblokte Corsicaan, hij is een lange smalle blonde met blauwe ogen.

In het machien zijn ze met 14 man, 't grootste departement van 't schip.
In '86 heb ik tot een struiser departement behoord, 26 man sterk voor keuken, zaal en onderhoud. (schip 12 was dat, de laatste Villeboot)
Mijn neus krult nu nog van misplaatst fierement. -26 mensen, dat is op zich al het aantal om een schip te bemannen
Het was een mixed-cargo schip met ook ± 80 passagiers, vandaar. 'k Krijg er soms nog de kripse van, van passagiers.

De mecaniciens lopen zeewachten in het machien -ja, waar anders?- elk samen met een oiler, zoals 25 jaar geleden.
Zo doen de stuurlieden al eeuwen op de brug, samen met een matroos.
De zeewachten:
twaalf-vier  is 00h-04h en 12h-16h
vier-acht    is 04h-08h en 16h-20h
acht-twaalf is 08h-12h en 20h-24h.
En daarmee is de dag rond.

Dit machien is nooit, maar dan ook nooit onbemand zoals 's avonds en 's nachts gebruikelijk is op andere schepen.
De nodige alarmsystemen zijn er niet of zijn in panne. Wanneer een machien op unmanned staat -onbemand- loopt de mecanicien 'stille' wacht.
Hij moet dan niet in het machien blijven maar kan vrij circuleren, zolang hij maar binnen gehoorafstand van de alarmkastjes in het kasteel blijft.
Zo'n een alarmpaneel is een luide bieper en zit vast in de schotten op alle openbare plaatsen en ook in de cabines van de mecaniciens.
Navenant wie van stille wacht is wordt het wordt het alarm doorgeschakeld naar de cabine in kwestie. Van zodra de mecanicien het alarm
'accepteert' stoppen alle biepers en rept hij zich naar beneden. Niet haastig, wel met bekwame spoed.
Hier aan boord is dus niks stille wacht. Vandaar die drie oilers en twee (2!) vierdes, en zo nog wat volk. 14 man in het totaal.
LM is dagman en loopt gelukkig geen wacht, zoals ook de 1^ste stuur (de choff) dagman is en geen wacht loopt.

De 1^ste stuur (choff) is Fraco. De naam zei me iets en de mens kwam me vaag bekend voor. Misschien ooit eens gezien in of rond
de Pool der Zeelieden, daar in hetzelfde cafeetje gezeten ... Maar niet mee gevaren, dat zou ik me toch wel herinneren zeker!
Gisteren vroeg hij me of ik niet degene was die de proefreis van schip X meegedaan had. -dat schip staat niet in mijn zeevaartboek,
omdat ik daar als 'shore gang' aan boord was, niet als bemanningslid, niet als zeevarend personeel maar als versterking
'k Sloeg bijna achterover. Wat een geheugen heeft die gast! Nu herinner ik mij ook van waar ik hem ken, natuurlijk.
Maar toch, het waren maar zes dagen en het is tien jaar geleden. Die proefreis zal voor hem, meer dan voor mij,
een memorabele gebeurtenis geweest zijn. Hij is nadien gedurende jaren vaste choff op dat schip geweest. En het was Belgische bouw.
Cheng Vander en Ava zijn er ook ± 8 jaren 'vast' geweest. Ava sprak vaak over dat schip, met een beetje nostalgie. Het schip is verkocht.
Weer een hoofdstuk dat afgesloten is. -8 jaar telkens weer naar hetzelfde schip, ik mag er niet aan denken

Vorige dinsdag, 22/12 was dat, zitten we 's avonds met maar drie mensen aan tafel. RY, 2^de mec & voorganger van LM, en dan wij twee.
Inspecteur PvR en capt PO waren aan de wal, cheng Leu had al gegeten of had andere dingen te doen en choff Fraco was ook nergens te zien.
Als voorgerecht was er maïskolf in een botersausje. En de maïskolf was boterzacht ook. 'k Zit die lekker af te kluiven en ineens voel ik iets hards.
Tiens, één hard zaadje in heel die malse kolf ? Wat gek.
'k Leg dat hard ding diskreet op de rand van mijn bord en kluif verder. Lekker.
Wanneer ik klaar ben en de steward de borden afgeruimd heeft, merk ik ineens dat ik een tand kwijt ben. Niet een tand van de tandarts maar een van
mijn hoogstpersoonlijke bloedeigen tanden. Linker hoektand bovenaan. Gewoon afgebroken tot iets boven het tandvlees. Op een zachte maïskolf.
Heel efkes dacht ik toch dat het een kunsttand was die afgebroken was. Ikke naar de pantry, in de vuilnisbak gaan zoeken. De twee stewards
hielpen bereidwillig mee, met de blote hand in de vuilbak rommelen, op zoek naar een stukje tand.

          Dat klinkt viezer dan het is hoor. De vuilnisbak van de pantry wordt 's morgens aan het begin van de gedag geleegd en uitgespoeld,
          de rommel van de nacht gaat er uit. En zo na elke service. Wat er in die vuilbak ligt is dus 'vers' vuil, nooit ouder dan enkele uren.

Toen pas viel mijn cent dat kunststof niet zomaar afbreekt, daar is meer voor nodig dan een maïskolf. Slijten en afbreken doen eigen tanden eerst.
Gelukkig zat er geen zenuw meer in, een 'rage de dent' staat me niet te wachten. En in de Emiraten (Perzische golf) ga ik liever niet naar de tandarts.
'k Zal wel op mijn sjiek bijten tot eind april of eind mei.
De tandarts had me gezegd dat die tand nog enkele jaren meekon. Die jaren zijn dus om. Chetver.
Heel mijn façade naar de bom. Nu ja, façade ...

21-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-12-22 ~ aan de boei, Singapore

Deze morgen bracht capt PO in hoogsteigen persoon een fax van WdL&Co. Toen ik de bladindeling en opmaak bekeek verslikte ik mij in mijn koffie,
maar daarover hebben we het later nog wel. -de fax was opgesteld als een gewone brief, dan lopen de verzendtijd en -kosten op natuurlijk.
Eerst moet deze brief af want vanavond vertrekt de vorige 2^de mec, ene Mr RY, geboren in Iran en woonachtig te Deurne.
Hij neemt dit schrijfsel mee.

De vlucht heeft in totaal 13hrs geduurd. Dat is te overleven. Vooral wanneer een gewone sterveling mag vliegen met Singapore Airlines,
al is het dan in economy class. Singapore Airlines heeft enkele jaren geleden een prijs gewonnen voor service en die reputatie houden ze hoog.

         Zo droegen alle hostessen hetzelfde parfum, als elfjes die aan het werk waren in eenzelfde wolk :
         "White Linen (1978) is een moderne klassieker van Estée Lauder. De geur doet denken aan gewassen frisse lakens en wilde bloemen
         in de berm. Vers gemaaid gras en de zuiverheid van wit in de zon, dat is wat deze geur wil uitstralen. Mandarijn, sinaasappelbloesem,
         Bulgaarse roos, viooltjes, jasmijn, amber, muskus en gouden bloesem maken dit parfum geschikt voor de jonge, frisse en vrolijke vrouw
         die nieuwsgierig is naar de wereld." van 't Net 

Waar we nu last van hebben is het tijdverschil: honger en moe wanneer er moet gewerkt worden en geen eetlust of slaap wanneer er mag
gegeten en  geslapen worden. Verder de klassieke bijverschijnselen, algemene sufheid: spierpijn in de schouders, traag, moeilijk concentreren,
versprekingen, tyfpouten ... binnen een dag of vijf zou het moeten over zijn. Vooral dat laatste.

Op Changi-Airport werden we overal doorgeloodst door iemand van een Meeting-Agency.
Dat zijn mensen die zorgen dat een versufte reiziger niet verdwaalt en ergens in de luchthaven strandt.
Dat was puik en fijn, iets om dankbaar voor te zijn, en het ging vooral snel. Wat zo'n uniformpje al kan doen!
In de luchthaven was airco, buiten was het 29°C. En wij kwamen van Belgische decembertemperaturen.
De chauffeur van het agentschap voerde ons naar het hotel, en potdorie nog niet gelijk hetwelk: Orchard Hotel op Orchard Road, denkelijk
een zesendertig sterren hotel. Iets minder had ook gemogen, maar voor de plaatselijke jeugdherberg zijn we al wat te oud. -toen 46j
Maar er is toch een Zeemanshuis in elke haven? -en er moest toch bespaard worden, onkosten drukken ... hallo rederij?

Singapore is een groene stad. Elke middenberm, elke zijberm is beplant -the Garden City noemt de stad zich- brugpijlers zijn bekleed met
klimgroen en de brugrelingen hangen vol bloemen. Op elke cm² planten ze wel een spriet van het een of ander. Er is veel ademlucht.
De kijklucht begint pas boven de daken. Nu is dat overal wel zo, maar hier bevinden de daken zich op 60 m en hoger van de grond.
Wij logeerden op het 17^de en hadden van uit het raam een streepje vergezicht, tussen twee andere buildings door.
De zon schijnt hier voor iedereen. Dus kopen de gegoeden een appartement aan de schaduwzijde van een gebouw. 
Dat gegoede is ook te zien aan de aankleding van de terrassen.

Het ontbijt zaterdagmorgen was een feest. Bij het verlaten van de kamer vonden we een krant aan de klink hangen. Service hè.
We zaten wel in de 'Harvest Club' da's een afdeling van het hotel waar ze zo wat meer eieren onder de gasten leggen. De rederij krijgt de factuur.
De ontbijtzaal, in een andere vleugel van het gebouw, op het 18^de en dus niet beneden waar het oor van de vermoeide reiziger een vaag
geluid van bedrijvigheid zou kunnen opvangen, was helemaal afgestemd op zakenlui die in stilte hun krant willen lezen alvorens ze aan
weer een drukke dag moeten beginnen. Er was geen muziek, de airco dierf amper zoemen en een uitzicht om stil van te worden. Wat mooi uitkwam,
het was er muisikaal stil. Zalig rustig. LM & ik waren de enigen aan tafel.

De avond tevoren waren we uit nieuwsgierigheid eens naar de branduitgang gaan kijken.
Hola, daar zaten we ineens in de coulissen, dat was de achterkant van het decor. Onbekleed beton, want het is een brandtrap.
En stof van jaren, want wie onderhoudt er nu een brandtrap. Het was een beetje een thriller-decor.
En van het 17^de recht naar beneden kijken moet ik niet meer doen.
Die trapzaal wordt bewoond door hagedissen. Zij houden de kruipende en vliegende insectenbevolking
binnen de perken en buiten het verblijfsgedeelte. Zeg nooit 'beest' tegen een nuttig hagedisje. Ze waren groen met rood, persies een uniformpje.
Misschien worden ze bij het hotelpersoneel gerekend, gezondheidsmedewerkers of zo.

Zaterdag om 10h30 stip was de chauffeur er. Hij bracht ons naar de pier waar we een bootje moesten nemen naar het schip.
Aan de pier zou ik een stapel zichtkaartjes kopen, dat heb ik in '96 ook gedaan toen ik naar schip 27 ging. -de Clifford Pier, in de binnenstad
Jámáár, hij bracht ons naar de Jurong-pier, het oostelijk deel van het eiland, daar waar scheepswerven zijn, het industriegebied.
En op Jurong is geen ene zichtkaart te vinden, dat wist ik al van vroeger. Misschien was dat ondertussen veranderd,
misschien waren er nu wel zichtkaarten te koop. Ik vraag dat efkes aan Mr Dave, iemand van het agentschap die ook naar het schip moest.
Hij antwoordde dat ik ze op de luchthaven had moeten kopen.
Ik zei dat ik er op de luchthaven geen gezien had en dat we daar op de chauffeur van het agentschap moesten wachten, beschikbaar blijven.
Wat zou ik daar dan gaan avonturen op zoek naar zichtkaarten.
Dat ik ze in het hotel had moeten kopen ... het vent heeft duidelijk geen kijk op het corridor waarin iemand die aanmonstert zich bevindt.
En mijn vraag was niet wat ik had gemoeten, mijn vraag was of er nog iets kon.
We hebben dus geen zichtkaarten van de wereldberoemde orchideeëntuin (sorry), noch van de wereldberoemde rest.

Aan boord van het bootje instrueerde hij mij de valiezen binnen te zetten. (*) Zelf verroerde hij geen vin, ik evenmin want het was kalm weer.
En de step was me te hoog en LM was kapot van vermoeienis, die liet ik met rust. Hij moest straks werken.
Krijgen die mensen een kick als ze blanke medammekes rond commanderen? Ik kan beter water lezen dan hij, dus binnenzetten was niet nodig.
Hij trok een verongelijkt mondje.
Na ± 20 minuten varen kwam het schip in zicht. Het lag al aan de boei, bijna klaar om te beginnen met lossen. 'k Heb foto's gemaakt.
Nu hebben we de ganse opstelling eens gezien van op het water ipv daarboven aan boord. Van op het water lijkt het persies veel minder gedoe.

Van dat boottochtje hebben we een zonneslag overgehouden, hoewel we de zon geen seconde voelen branden hebben.
De bries hield de warmte van ons lijf natuurlijk.
De inspecteur was ook aan boord van het bootje. Ene PvR. Hij was ook druk aan het fotograferen. Hij is Belg en is gezonden door de rederij in Antwerpen.
Er werken ook Belgen bij de Franse rederij in Nantes, maar wat ik bedoel is dat dit schip onder Nantes valt maar dat PvR gestuurd is door Antwerpen.
Vooruit dan maar. -met PvR hebben we aan boord nog zeer eigenaardige situaties meegemaakt

Het schip lag diep in het water, zo stil als een rotsblok, hoewel er tamelijk veel zwel stond, maar het waren zeer regelmatige bewegingen.
Het bootje ploegde zich met zware motorgeluiden naar het schip.
Overstappen van het bootje op de gangway was zoiets als een stuntstukje uit Ushuaia, maar dan niet voor de sport. Tussen bootje en schip veranderden
de betrouwbare waterbergen en -dalen van de zwel (de deining) in een kolkende en hossende watermassa, het bootje werd een paar keer
tegen de gangway gesmeten en de gangway knalde dan telkens tegen de scheepsromp. -water (vloeistof) laat zich niet samendrukken, vandaar dat kolken
'Vingers binnenboord van de gangway houden!' herinnerde ik mij ineens. LM heeft al zijn vingers nog en PvR ook. -en ik ook
De bagage was al met touw aan boord gehesen. Bij de laatste valies stonden we daar aan deck van : ziezo, we zijn er geraakt, zonder brokken
en zonder verlies van plunje. Dwz, zonder dat daarboven nog ergens bagage rondvliegt of hier beneden ronddobbert. Missie volbracht.
Terwijl het nog moest beginnen.

Stilte alom.
Ineens viel het op hoe heet het is op zo'n stalen oppervlak. En hoe zwaar de valiezen wel zijn in die hitte, van aan de gangway tot aan het kasteel.
En dat het eigenlijk nog moest beginnen, dat het feitelijk nu al stond te beginnen. Dat het dus al begonnen was. Rug strekken alvorens te bukken.
We hebben de valiezen naar het kasteel gereden voordat de wieltjes tegen het deck smolten. Daarbij hebben we hulp gekregen van twee matrozen.
Zeelieden weten wél wat het is, jetlag, reislamlendigheid, plotse klimaatwisseling en alle andere fysieke ellende die maakt dat een helpende hand
met een vermoeide glimlach en in alle dank aanvaard wordt. (*) Take that, Meneerke Dave!

PvR had ons verteld dat het schip van '76 is, dus 24j oud en geen 19 zoals ze ons in Antwerpen gezegd hadden. Niet dat het nog op vijf jaar steekt.
LM heeft zo al een en ander vernomen. Zo'n oud schip pollueert gelijk zot en zou feitelijk om die reden alleen al uit de vaart moeten genomen worden.
Onbegrijpelijk dat het volgens de internationale conventies nog mag varen, zei cheng Leu. (Leuke Leu kennen we nog van in '96, op schip 27 of 28,
hij verving toen cheng LdG). LM heeft zo al het een en ander gezien ook, daar beneden in het machien. Daarover later meer.

In de dagen voor ons vertrek was het een tamelijk hectisch gedoe. Tussendoor heb ik toch de tijd gevonden om enkele keren weg te dromen,
om mij aan een voorstelling te wagen van een schip uit de jaren '70. De glans van het nieuwe zou vervangen zijn door het patina van zorgzaam
en liefdevol onderhoud. Het gebrek aan modern comfort zou goedgemaakt worden door de aanwezigheid van stevige materialen:
echt hout ipv formica, echt koper ipv blik, echte inox ipv Koreaanse nep die roest ...
Patina?
Het enige dat hier patina heeft zijn mijn herinneringen aan de '70s. De rest hier plakt aaneen of rot weg door gebrek aan onderhoud.

Verder is er modern comfort : een lift.
De dynastie in Antwerpen stond toen nog niet aan het hoofd van de rederij om in goedkope loonlanden goedkope schepen te laten bouwen.
Zodoende is hier een lift. En hij werkt. Niet zoals in '94-'95 aan boord van het vermaledijde schip 25, daar was ook een lift maar
de rederij in Antwerpen liet geen wisselstukken komen, dus werkte de lift daar niet.
De badkamer is ruim. Veel beter dan de Koreaanse bouwsels waar de douche de afmetingen heeft van een kattenbak.
Met een thermostatische kraan in de douche. Die is er duidelijk achteraf bijgezet, maar ze is er toch.
En in de pantry staat een microgolfoventje. En de stewards beschikken over vaatwassers die werken! Modern comfort genoeg.

Stevige materialen zijn er ook. De kasten, het bed en de schuiven er onder zijn in echt en massief hout.
Natuurlijk is de glans van het nieuw er af, maar waar is het patina dat in de plaats zou komen? Het enige wat ik zie is sleet
tot op de grens van het verval ... niks zorgvuldig onderhoud. En 'liefdevol' dan ook nog? Misschien had ik de laatste dagen voor vertrek
wat weinig geslapen.
Cosmetisch onderhoud, dat wel. Zoals vloerwas bovenop het stof, de kruimels en de haren. Glans, jawel. Door de glans van de vloerwas ziet men
dubbel zo goed wat hier op de vloerbedekking werd vastgelegd ter bewaring voor het nageslacht.

Hetgeen LM de afgelopen twee dagen al verteld heeft over het machien raakt niet meer op dit blad.
Dat komt in volgende brieven. Zet u maar al schrap.

Ow, dit was ik bijna vergeten. Toen we begin oktober onze kop eens gingen laten zien op de rederij in Antwerpen, had de chef zeevarend personeel
dit schip voor ons in petto. Toen hij zei hoe oud het schip was vroeg ik direct : "Is dat al 220V of nog 110?" Hij wist het niet.
Ik nu wel. Het is hier 110V. Er staat 1( één) transfooke voor 300 watt in de cabine. Ons koffiemachientje is al 500 watt in zijn eentje.
Nu is het gekke, die 100V komt niet omdat het zo'n oud schip is, maar omdat het Japanse makelij is.
Onze stekker passen niet in Japanse stopcontacten ookni. Gelukkig hebben we een tussenstuk bij.
Voorts is er nog een mouw aan te passen. Het is óf computeren, óf koffie maken, óf muziek opzetten en niet meer alles tegelijk zoals op vorige schepen.
Dat gaat trager, maar misschien is dat niet erg. Rustiger en zo.
Erger vind ik dat alle stopcontacten en de schotten en de meubelen plakken van de teer en de nicotine, met daarin vastgeplakt een laag stofpluizen
en krummeldingen van een aantal jaren. Geen wonder dat de kakkerlakken hier tot op de verdiepingen zitten.

Eind november / begin december is Toho (van vorig schip) thuis langs geweest om ons een aantal dubbels van foto's te brengen. Hij moest in Antwerpen
zijn om te monsteren op een of ander schip. Hij had vernomen dat dat schip op 110V staat. Niet omdat de personeelschef hem dat gezegd had, maar
toevallig viavia was hij dat aan de weet gekomen. En LM heeft hem dan uitgelegd welke transfo hij dan best zou kopen.
We hebben het dus over 110V en tranfo's gehad, twee keer tijdens eenzelfde verlof. Een voorteken?

Voilà: het is 15h LT, dus 08h BT en ik krijg mijne klop. -jetlag- LM zal er nu ook wel van weten. We houden het zo'n beetje bij van mekaar.
Wie het eerst van zijn jetlag af is geeft een kusje aan de andere. Dat troost.
Mijn ogen vallen toe, mijn oren suizen en mijn hersenen kabbelen zachtjes. Slapen zou helpen, maar dan lig ik vannacht weer wakker.
'k Ga ermee ophouden voor ik helemáál van slag geraak.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Jetlag

19-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-09-14 ~ op zee 

Geachte Landbewoners, hier een woordje van de Waterbewoners. -had ik hier 9 dagen niet geschreven?, da's gek
Zo rond de 21^ste zouden we afmonsteren. In Tenerife begot! We gaan ons daar tegen de stroom overwinteraars in een weg wringen naar een vliegtuig.
Geen Spaans nodig, zelfs de immigratie spreekt al een woordeke Belgisch. Antwerps, bien sur.
Drie dagen later zou het schip in Huelva toekomen, op het vasteland, Spaans grondgebied, maar zoveel geluk is ons waarschijnlijk niet gegund.
Dit koppel pechvogels monstert af in Tenerife. Wedden?
Huelva? Vergéét het. Hoop er maar niet op.
Huelva, op drie dagen na gaan we dat missen. Nu moeten we gaan krieuwelen tussen de overwinteraars op Tenerife. Adios Huelva!

          Wanneer zwaait LM af, vroeg Ma in haar laatste brief. -het is afmonsteren niet afzwaaien, na 20j vaart onthield ze dat nóg niet ...
          Hij is vanzeleve niet aangezwaaid, wat zou hij dan afzwaaien. -vrijstelling door koopvaardij => wel altijd opvorderbaar
          Schrijf dat eens, zei hij.
          Doe ik, zei ik.

Wat is er de voorbije week zo al aan meldenswaardig gebeurd. Eens kijken. Laatst geschreven op 05/09 en dat ging over het gedoe met de item-nrs.  
Van gedoe gesproken. Ik vraag me af waarom ik daar zoveel papier en inkt aan besteed heb. Om het zelf te onthouden, voor een volgend schip.
De voorbije negen dagen nu: op drift voor de kust van Cameroon, laden, een dagje varen naar Pennington in Nigeria en daar hadden we gedurende
twee dagen een ploeg zwaar goud bebrilde soortgenoten aan boord. Gouden brillen geven aan dat zijn kunnen lezen.

Voor de kust van Cameroon had Almoite een reuzevis gevangen. Ze hebben (met toestemming van de brug) de gangway naar beneden gelaten om
de vis te gaan halen. Anders zou de lijn gebroken zijn. Het beest weegt bijna 20 kg. De naam van de vis ben ik al weer kwijt. Hij is lang en breed.
Van de vis heb ik een foto en Almoite draagt nu de titel 'King of Fishing'. Eigenlijk is het 'King op Pishing' want de meeste Filipijnen
krijgen de F niet uitgesproken en vervangen de F door een P. Zo zijn zij geen Filipino's maar Pilipino's. Het is dus pish, en coppee, en chiep ...
Als ze een paar keer na mekaar naar Phika roepen (hij is chieF oFFicer) dan klinkt het 'Chiep! Chiep! Chiep!' Als een klad kuikens.

We hadden al 'King of Rock & Roll', da's Benzjie, de kok, en nu ook King of Fishing, da's Almoite. Deze mens verdient de titel van Groot Genoegen.
Ofwel is het een pose, ofwel is hij geboren om te leven. Deze gast kan gewoon zijn leute niet op. Mogelijk is het chronische levensvreugde.

Drie dagen geleden hadden we in Pennington, Nigeria een hoop Nigerianen aan boord voor een dag of twee. Zowel binnen als aan deck.
Een van die mannen aan deck heeft een barracuda van ongeveer anderhalve meter boven gehaald. Ze hadden hun eigen visgerei bij en
dat is iets zwaarder gerief dan het visgerei van de mensen aan boord. Vlak achter de haak hangt een stuk ketting,
dat belet grote vissen met scherpe tanden (roofvissen) de lijn over te bijten.
De barracuda lag dood te bloeden op een gloeiend heet deck. Daarvan heb ik geen foto, de rolletjes waren op.
Ava zal ons een foto opsturen.
De vodden vol bloed heeft ze uit beeld geduwd. Die zou ik juist laten liggen hebben waar ze lagen, naast de kop van de vis.
Op de buik gaan liggen en die pas-dooie ogen in beeld brengen, zeg ik. En de stroom bloed die niet te zien is vanaf de propere staart moet ook in beeld.
'k Zag direct drie of vier invalshoeken ... de beste foto's passeren wanneer een mens staat te koekeloeren zonder filmrolletje.
Anderhalve meter, dat is geen dood visje, dat is een kadaver. En zo mag het ook in beeld gebracht worden.

          Wiki zegt : 'De barracuda is gemiddeld 1,4 meter, maar kan een lengte bereiken van twee meter en een gewicht van 50 kilogram.
          Het lichaam van de vis heeft een langgerekte vorm. De grote kop heeft een bek met krachtige kaken, die zijn bezet met messcherpe tanden.'
          Vandaar dat stuk ketting hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_barracuda

23h30: nog een beetje verder schrijven.
Ons eigen huisnummer ken ik zo onderhand al wel. Hier worden tamelijk druk adressen uitgewisseld. We gaan afmonsteren newaar.
En er zouden foto's opgestuurd worden. Postnummers ken ik vele minder dan de satellietnummers om te faxen. 'k Moet begot ons eigen postnummer
gaan opzoeken want ik onthou het nog altijd niet. LM kent ons postnummer uit het hoofd 'omdat het zo'n gemakkelijke nummer is'.
En ik heb het ergens opgeschreven maar ik vind het niet meer, omdat het zo gemakkelijk is, LM zijn geheugen voor cijfers.

1998-09-15 ~ op zee

Gisteren komt Ava hier binnen met een rolletje film voor mij. (200 ISO) Dat was ze gaan aflutsen bij Piet 'Hein'. Hoe ze dat ingekleed heeft weet ik niet
maar ze heeft een rolletje los gekregen, eigendom van en werkmateriaal voor het schip. Ava is met natuurlijke talenten efkes gaan bedelen bij het
hoogste gezag. Voor mij. 'k Wist niet meer wat zeggen, 'k was er puur van aangedaan. Dan heb ik van haar een 400 ISO overgekocht en heeft zij de 200 ISO
gehouden, maar haar bedoeling blijft dezelfde : ze stond hier met een filmrolletje voor mij! -en ik herinner mij dat moment nu ineens 
Ze is een beetje bon-chic-bon-genre en dat soort dames bedelt in feite niet,
dat soort dames krijgt nogal snel iets gedaan. Dat soort dames brengt dingen voor mekaar. Fijn van haar. Chic.

Sinds gisteren ben ik aan de grote kuis begonnen, kwestie van het terrein achter te laten zoals de huisbaas het ons verhuurd heeft.
Neenee, het is eerder : zodat de steward deze cabine kan overnemen met een droge vod (omdat de kranen al blinken, vaneigens)
en met een plumeauke, om de verdeling van het stof te reorganiseren. Daarvoor dient die grote kuis. Voor de volgende bewoner en
ook voor Roderick, zodat hij hier geen 'overnemen' aan heeft.

Gisteren was ik met een 'samengestelde en bestudeerde' melange heet sop in gang geschoten. Eerst met bruine zeep, om vet en nicotine in één veeg
van elk schot te halen, dan dat schot nawrijven met een kwart-natte doek hete ammoniak oplossing (5%). Airco op maximum gezet
en het boeltje droogt vanzelf, zonder vegen. Bij de ammoniak krijg ik telkens een drupneus, maar dat is een bijverschijnsel.
Voor die ammoniakdampen is wat beleefde belangstelling geweest. Ava vroeg hoe ik dat uithield in die geur. Maw : zijt gij helemáál zot geworden?
Maar zij bracht die gedachte op een veel beschaafder manier onder woorden natuurlijk.
Bôf, ammoniak is een adequaat product, er bestaat niks effectiever en dan is de keuze snel gemaakt hè.
Een halve dag snuitneusdoek bij de hand houden, maar de teer en de nicotine zijn bijna zonder inspanning van de schotten gewreven.
En dan straks het plafond.

Choff Phika kwam het anders oplossen. Hij steekt zijn hoofd hier binnen en zegt : "Ha! C'est ici!" Hij zocht van waar die geur kwam.
En hij zet prompt de buitendeur aan bakboord open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... nog voor ik iets kan inbrengen staat hij al aan stuurboord
en zet ook daar de buitendeur open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... Phika stoof als een Speedy Gonzales en praten was er niet meer bij.
Amai, moet dat nu écht, die buitendeuren open? Sebiet krijg ik hier onder mijn voeten van de cheng ivm de airco,
al die dure koelte die zomaar ontsnapt naar de warme buitenwereld.
Dit waren mijn bedenkingen in stilte gedurende de 30 seconden waartijdens Phika zijn zet zette.
Phika zijn manoeuvre was zeer effectief, want ik piep hier geen halve milliliter ammoniak meer.
Aan de Canadese zeevaartschool krijgen ze les in psychologie, dat kan bijna niet anders.
Phika manipuleert op een manier die we kennen van lang geleden, maar dan op een aanvaardbare, een charmante wijze.

1998-09-20 ~ op anker, Tenerife

Enkele dagen geleden werd hier gezoemd in de alleyway, het gonsde hier aan bakboord, om de 20 minuten veranderde de bestemming.
capt PP-LM was op de brug aan het bellen met ergens. (Nantes?) Hij hield cheng Vander telefonisch op de hoogte van elke wijziging, ik hoorde
zijn telefoon rinkelen tot hier in de cabine. De cheng houdt zijn Ava op de hoogte en zij komt mij dat efkes doorvertellen. Fluisterend.
Wij fezelden er nogal op los in de alleyway, zoals dat van officiersvrouwen verwacht wordt en zoals Colette het graag gehad zou hebben.
Fezelen is een keer iets anders en 't is ook plezant, zo eens een keer.
Het scenario veranderde voortdurend. Ava en ik tuimelden van de ene planning in de andere, navenant de berichten binnenkwamen:
naar Tenerife, naar Huelva, naar beide mét de aflossers aan boord tot Huelva, een paar dagen op anker, een paar dagen op drift ...
's Anderendaags kwam het allerlaatste bericht : het wordt Tenerife en eerst vijf dagen op anker. Ongeveer zoals een dag of tien al gezegd was.
Wat was er nu veranderd? De vijf dagen anker. Da's alles.

1998-09-21 ~ op anker, Tenerife

Enkele dagen geleden was de helft van de mensen een reuze-goed humeur. De Filipijnse helft: zingen en fluiten en zottekes doen.
Zij worden ook afgelost in Tenerife, allemaal. In het totaal blijven maar 7 van de 22 mensen aan boord.

Gisteren waren er stores & provisions, bevoorrading en proviand. Eíndelijk zijn de vodden toegekomen! Er was een vodden schaarste aan boord.
Het was hoogtijd dat er geleverd werd. De Franse rederij heeft enkel het hoogstnoodzakelijke laten leveren want het was hier zogezegd 'moeilijk'.
Niks uitzonderlijk moeilijk gezien, gewoon een bevoorradingsbootje gelijk een ander. Waarom er op zondag geleverd werd weet ik niet.
We gaan pas 25/09 aan de boei. Er waren dus nog vier werkdagen mogelijk om te leveren. 't Zal wel weer iets met centen te maken hebben.
Zo wordt elke bevoorrading duur natuurlijk, leveren op zondag.
De shipchandlers waren zelf meegekomen. Dat remde enorm af: ze stonden alles af te punten eer iets naar het magazijn of naar de koeling mocht.
Diepvriesgerief kan tegen wat, maar ijsroom zo niet. Deze heren hadden ook onze post bij.
De bootsman bediende de kraan aan stuurboord. Het bootje had zelf ook een kraan aan boord staan. Er werd dus aan een hoog tempo
aan boord genomen en normaal hadden we kunnen volgen. Maar die twee stonden daar belangrijk te doen met hun lijsten terwijl
de marchandise zich opstapelde aan deck. Shipchandlers zijn duidelijk geen zeelieden. De hoop materiaal en voeding werd vreselijk onoverzichtelijk
omdat ze ons niet lieten doorwerken met hun gewichtig gewuif van lijsten. Wat een kantoorkrukken!

De kraanman van het bootje was werkelijk levensgevaarlijk. Hij bediende zijn kraan met zó'n bruske bewegingen dat de paletten begonnen zwaaien.
En toen deed hij nog een extra beweging om het tweede palet niet op onze reling te laten neerkomen. Het plofte aan deck en er brak al gelijk
een metalen ring van de hijsbanden. Hún hijsbanden, gelukkig.

         Enkele dagen geleden hebben we het woord bedrijfszeker nog opgezocht, in het Frans fiable, in het Engels reliable,
         omdat hier een kabel moest afgekeurd worden.

Als dit vijf seconden vroeger gebeurd was had LM zich in veiligheid moeten brengen. Maar waar?
En een helm opzetten om stores te nemen zou feitelijk moeten. We hebben maar één hersenpan hè.
'k Moest efkes slikken toen ik besefte welk ongeval daar nét-niet gebeurd was.

Toen alles aan boord stond was er ineens genoeg volk vrij om te helpen in het magazijn en de frigo's en stonden we daar feitelijk met teveel.
Dan ben ik onze post gaan doornemen en zo rond 17h30 ben ik gaan telefoneren naar Zellik.
De verbinding was niet echt goed: echo en onderbrekingen. En tegen het einde sprong de verbinding ook af.
'k Zal eens vragen over welk satellietstation we gegaan zijn.

Volgens RVI (Radio Vlaanderen International) is het hier 28° en zonnig. Geloof dat niet, het is 28° en bewolkt. 
Gisteren in de vooravond was er een spectaculaire wolkenformatie boven de bergen, recht uit het boekske van weerman Frank.
Er waren taaltips via Radio Nacional de España. Over dínamo en omóplato, voor een hoop woorden zijn er voorkeursuitspraken maar ik heb ze
niet onthouden, het ging te snel en de lijst was te lang. Spanje ligt op 1h later dan Tenerife. Dat is nogal verwarrend wanneer ze
het uur geven op de radio.
Gisteren hadden ze het over zware overstromingen tussen Múrcia en Almeria. Komende van Múrcia is het bergaf. Alle tomatenbedrijven
in Almeria staan nu onder water? Of zijn ze weggeveegd door het watergeweld?

Dat er geen vodden meer waren voor het machien merkte ik ook aan typwerk voor het werkboek. De cheng liet geen grote onderhoudswerken meer
aanvatten want daar komt flink wat kuiswerk bij kijken en daar zijn veel vodden voor nodig. In het werkboek is een grote job, iets waarmee ze
een paar dagen bezig zijn, maar een paar lijnen typwerk. Een hoop kleine jobkes per dag is een hoop lijntjes typwerk. En al die kleine vervangstukken
hebben lange referentienummers natuurlijk. Dus zelfs de dactylo hier in de cabine is blij dat ze beneden in het machien weer vodden hebben.
We zouden er wel geraakt zijn met de vodden, wist LM te vertellen, als op 30/08 die overflow van 700L er niet geweest was.
Die opruimwerken hebben een heel grote hap uit de voorraad vodden genomen.

Echt grote jobs gaat hij niet meer in gang steken, maar dat heeft een gans andere reden.
Niet zo direct omdat we afmonsteren hoor. Maar dat zijn interne regelingen, ik weet niks.

Op de radio lullen ze maar over Lewinsky en Clinton, persies of er zijn geen belangrijker dingen aan de gang. Tiens, dat toch wel sterk :
híj maakt juridische kronkelredeneringen, maar háár naam wordt gebruikt om het schandaal te benoemen?   

Blad is vol. Tot schrijves.

18-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-22 ~ Saõ Sebastiaõ Port, Brasil 

Bom Día! 14h45 : de autoriteiten komen maar niet. Dat dit Brasil is zullen we geweten hebben. Het schip naast ons is later toegekomen, maar het is
een lokale en zal waarschijnlijk eerst ingeklaard worden ook nog. Het heeft al de beste plaats gekregen, in de beschutting van de pier.
Waar wij liggen vangt de voorpiek het geweld van de stroming op en het zal nog uitkijken worden om het schip gedurende de ganse tijd van het lossen
tegen de kaai te houden. Aldus capt PP-LM. Een vergelijkbare situatie met Tubaraõ onder andere in 1986, toen met schip 13.

De standby heeft vertraging opgelopen omdat iemand een winch gebruskeerd heeft. De hendel te plots losgelaten. Daar moet ge zeeman voor zijn ...
Het geluid van de winch viel plots weg terwijl we vanmiddag aan tafel zaten. LM vond dat al eigenaardig, maar goed, het zou kunnen betekenen
dat het schip nu vast lag hè. LM is een zeeman in hart en nieren en tot in de toppekes van zijn oren. Mooi hè. Zelf heb ik dat zo niet, tot in de toppekes.
't Schip lag niet vast, gewoon hommeles en panne. Hart & nieren hadden al iets vermoed in die aard.

Waar blijven ze allemaal?
Autoriteiten!, dat we aan de wal kunnen.
Agent!, dat we post krijgen.
Zijn ze allemaal aan het siësten?
Om een beetje rustig te blijven en mijn hoofd leeg te maken doe ik op de Toshiba een kaartspel, daarbij moet men zich concentreren. Misschien helpt dat.
Maar nu speel ik zo slecht dat ik er nog nerveuzer en ook krikkel van wordt. Shorefever. Walkoorts. En nog geen klein beetje.

LM slaapt. Zo rond 15h gaat hij eens 'zien'. Tegen dan had ik al moeten terug zijn, bij manier van spreken, en ik ben nog niet eens vertrokken.
En om 18h is LM van wacht tot 24h. Zes-op-zes-af, havenwacht hè.

Neptunus! De Brazilianen treuzelen weer eens, opzettelijk, doe iets Neptunus. Het boodschappen squad staat al klaar en paraat sinds 11h30.
Sh*t, als dit Brasil niet is ... Dit zijn hun tijdsaanduidingen :
AM = A ver Manhana
PM = Possivelmente Manhana
Mañana in de Spaanstalige landen, hier manhana en senhora en zo voort. Het is niet omdat ze eeuwen geleden ze de tilde vervangen hebben door
de H van Huppekee dat het hier iets of wat efficiënter gaat. Laat staan sneller. Vergeet het.

1998-08-27 ~ op zee

Eens aan de wal is het allemaal reuze meegevallen. Dat stond al in de fax hè. De rest van het verhaal staat op foto, hoop ik. Vooral dat ene pleintje
met dat ene huis en het ene kanon. De andere kanonnen liggen op de paseo. -de promenade aan de waterkant
En op dat pleintje met al die huizen in koloniale stijl, die ene boom met daaronder dat ene houten bankje en daarop die ene LM.
Zo maken ze die niet meer, die houten bankjes.
Bij de muziekkiosk liep een klein schraal bruin hondje te strompelen, duidelijk ondervoed en verzwakt.
Nog een paar weken. Het beestje weet het misschien zelf al.
Als dit een lijnschip was, dan heette dat bruin wezentje nu al Pinjoeff, zoals toen het hondje uit Santos. Dat ligt hier enkele km vandaan.
Maar dit is geen lijnschip zoals in '79 -schip03- dit schip is wilde vaart. En dat verandert alles. We monsteren niet af in Antwerpen, en dan ... ?

Gisteren hadden we de twijfelachtige eer aanwezig te zijn bij de geboorte van een catastrofe. Misschien wordt het maar gewone ramp. Dat kan ook.
Om 18h30 komt capt PP-LM toe met het bericht dat in Tenerife (na het laden in Afrika) moeilijk kan geleverd worden en dat de Franse rederij
gevraagd heeft te laten weten wat het allernoodzakelijkste is in de bestelling voor het machien.
'Moeilijk'? Wat is er plots zo moeilijk om te laten leveren per bootje?
Is dit werkelijk en écht een praktische kwestie of is het de eerste stuip van een nieuw beleid? Afwachten.
Het is in elk geval geen goed teken en het is zeker geen goed nieuws.

En LM er maar zijn Latijn in steken om de juiste dingen te bestellen in de juiste hoeveelheden, niet teveel maar zeker niet te weinig en
proberen het onvoorziene te voorzien. Gewetensvol en plichtsbewust. En ik weet waarover ik het heb want ik zit naast hem, ik zie en hoor hem.
Als die inspanningen niet nodig waren, dan kunnen ze hier even goed een kluchtzanger zetten, die zijn er ook, die bestaan, en qua loon
kost hen dat hetzelfde.
Als ze vanachter hunne bureau vertrouwd genoeg zijn met dit machien, om met veel 'kennis van zaken' en in alle gemoedrust de levering uit te stellen
waarom bemannen ze dit schip dan niet zelf? Een machien draaiende houden zonder wisselstukken, dat moeten ze eens komen voordoen.
Ze gaan toch niet beginnen gelijk de rederij in Antwerpen zeker? Daar wordt het beleid al jaren bepaald door kruideniers die vlotjes
colloquia van een miljoen -BF- organiseren maar besparen op postzegels. En dat is maar één voorbeeld. 
Er zijn geen reders meer -wie zei dat ooit- alleen nog onredelijken. 
Intriest en razend word ik van zoiets.

Een zeevarende moet aan een hoop vereisten voldoen eer hij zijn werk mag doen.
Vervolgens draaien ze de kraan dicht zodat hij zijn werk niet kán doen.
En dan maar lullen over veiligheid, liefst op dure internationale colloquia.
Het vakmanschap van den bureau beperkt zich tot beachcombing -strandjutterij- en dat kan zelfs ik. En zoals zij zonder medische controle met bloedproef.

20h43. Bon. Ik ben gekalmeerd. Ik zwijg over het materieel gegijzel van den bureau. 'k Zou hen zonder stroom willen zetten.
Aha! Gedaan dan met faxen en telexen en zeelieden irriteren. Gedaan met dictatoriaal gedicteer.
'k Ben gekalmeerd nu, ikke.
Uiterlijk neemt LM het nogal gelaten op, veel rustiger dan ik.
Over het onzeker gevoel dat gebrek aan allerlei met zich meebrengt heeft hij het daarstraks nog gehad. En daar kan ik inkomen.
De rederij in Nantes zaagt hem de poten van onder de stoel.
Zijn verdere bedenkingen: als er bepaalde spullen niet geleverd worden in Tenerife, wanneer komen ze dan wél?
Eén maand later? Twee maanden later? Gaan ze gewoon een half jaar overslaan? Gaan ze ineens voor een vol boekjaar?
Onkosten drukken. Wil iemand daar in Nantes promotie maken? 
Waar stopt die bezuinigingsijver? Wanneer de machinerijen in aanmerking komen voor humanitaire hulpverlening?
Gelukkig ben ik gekalmeerd nu, ikke.
Onkosten drukken, misschien kunnen ze daar ook nog eens een internationaal colloquium over houden in een duur kasteel.

Deze namiddag heb ik in de keuken vernomen dat LM & ik afmonsteren in Tenerife.
LM heeft die aanvraag vanmiddag officieel ingediend bij de lokale verantwoordelijke, in casu capt PP-LM "Hein?"
Piet 'Hein', jawel, dit fenomeen van sociale vaardigheden en beleefdheid draagt de voornaam Pierre.
In de goede traditie van scheepskeuken-gefezel geloof ik dat eerst (waar staat mijn hoofd) en vraag gelijk of het zo snel al bevestigd is.
Nope, geen bevestiging. De Filipino in kwestie wist enkel te vertellen dat LM zijn aanvraag ingediend had.
Dat had hij gewoon ergens opgevangen en voor hem was het al een vaststaand feit dat we afmonsterden.
- Meent ge dat, een aanvraag?
- Ja, echt waar!
- Welwel, blij dat te vernemen ...
De man geloofde mij nog ook. Hij besefte niet dat ik hem voor het lapje hield. Ik wist toch van die aanvraag.
En er is een verschil tussen willen afmonsteren en mogen afmonsteren hé, tussen aanvraag indienen en bevestiging ontvangen.
Nu is het wachten op bevestiging. Maar het vent was al aan het rondstrooien dat wij zouden afmonsteren. -moe werd ik van dat soort dingen 

Volgende maand zou cheng LdG terug komen. Hij is hier titularis, vaste chief engineer wil dat zeggen. Wie hier als captain titularis is, weet ik niet.
LM heeft een aantal redenen om nu al zijn aanvraag in te dienen. Het gaat niet over cheng LdG en niet over cheng Vander.
Enfin, ik snap wat hij bedoelt en ik ben reuzeblij, want me opnieuw moeten verschansen voor Tante Trivia (Colette) en haar banaliteiten
is een vooruitzicht dat uitput.
Vorige zaterdag, in het restaurantje in Saõ Sebastiaõ kwam ze efkes ter sprake. Ava had haar begin juni, tijden de wisseling van beide chengs
gedurende vier dagen gezelschap gehouden. Na twee glazen wijn had Ava het er over. Zeer ladylike en in bedekte termen maar
het werd toch allemaal eens gezegd, lady of niet. En voor de zoveelste keer was ik niet de enige met sterke verhalen over Colette.
Dat is voor mij telkens opnieuw een geruststelling hoor.

1998-09-05 ~ op drift, Cameroun

Sinds vorige zondag zijn hier zware werken aan de gang. Black Sunday : een overflow van 700L uit de Oily Water Bilge Tank, zonder alarm (?!?)
Heel de vloer in die sector lag vol zwarte smurrie, ± 100 m², dat is de oppervlakte van een doorsnee appartement.
Aan de deur van het machien kwam de geur van de fuel hem al tegemoet. LM wist direct wat er aan de hand was. Ze hebben voor het ruimen
versterking gekregen van de matrozen, maar dan nog zijn ze er een paar dagen zoet mee geweest. Of de versterking zo'n hulp was weet ik persies niet.
De boots wou er de Kew op zetten -hogedruk reiniger- en LM heeft zijn stem moeten verheffen. Dat doet hij niet graag.
Dat groot licht van een boots zou de smurrie met de Kew dus efkes verplaatsen tot tegen de schotten en het plafond? Wat een hulp, zulk denkwerk.

Tijdens het avonduurtje en later aan tafel praatte iedereen wijselijk over iets anders dan over het 'accident', tot Gwen (asp.off, 22j) zeer vriendelijk
belangstelling toonde en aan LM vroeg hoe-of het ging daar beneden. Dat het ging, zei LM, het klaart op. Gwen knikte eens en at voort.
Dat leren ze op school denk ik, dat ze al eens belangstelling moeten tonen wanneer een ander departement problemen heeft.
Ook wanneer iedereen er vooral niét over praat aan tafel.

En cheng Vander is samen met Dean in de pompkamer bezig. Dat is 25 m diep, telkens langs een zeer smalle steile trap afdalen en weer boven komen.
Er lekt een pomp en om ze te repareren moet ze helemaal open gegooid worden en daarna weer dicht. Lekdicht.
LM zei dat cheng Vander een engel is dat hij die pomp zelf doet. Hij had die job evengoed aan LM kunnen overlaten, maar hij doet het zelf.
Brave cheng.
Eergisteren (03/09) was zijn verjaardag. Hij is nu 46. De matrozen hadden hun smokeroom versierd want daar was het feestje te doen.
Op 07/09 verjaart capt PP-LM en op 27/09  is het Phika zijn beurt, maar dan zijn wij misschien al thuis.

We liggen hier al twee volle dagen te driften, op drie dagreizen van het land. Vissen is hier zo geen succes, geloof ik.
Het is hier 2000 m diep. Wie heeft er nu zo'n lange lijn? Of moet dat niet? -larie hoor, over die lange lijn
Op 09/09 zouden we aan de boei gaan. Waarom liggen toch zoveel olievelden op zee? 't Is een Camerounse boei, dat wel. 'k Ben benieuwd welke kleur.

13h: er is weer 'iet'. Iets met de lijst van de vervangstukken voor de hoofdmotor. Daarin had ik twee fouten gemaakt. Het moest door dat gezip van
cheng Vander achteraf ineens rap gaan met de lijsten en de laatste verbeterbeurt is er bij ingeschoten. -tekst 272. op 21/08
Zo is die lijst met TWEE FOUTE REFERENTIENUMMERS verzonden geweest naar de rederij in Nantes.
'k Verwachtte mij aan vanalles : kielhalen, strafkamp, schandpaal, een paar jaar dwangarbeid en een buis op cijferwerk natuurlijk.
Kortom, reden genoeg om wakker te liggen. -blijkbaar gaat wat volgt niet over een bestelling maar over een leveringsbon,  een bestelling van veel vroeger? 

Maar het volgende had ik niet verwacht : in Nantes doen ze niet moeilijk over de referentienummers maar over de itemnummers!
En daar breken wij dan weer ons hoofd over. 'k Ben spoorslag in dat bestand gaan kijken (Excel) en daarin staan twee werkbladen,
twee exemplaren van eenzelfde lijst.
Eén gewoon werkblad gerangschikt zoals de pakken toegekomen zijn, en in de volgorde die op het handgeschreven blad van LM staat.
Het tweede werkblad gerangschikt per referentienummer, en daar heb ik de itemnummering van LM bewaard,
om niet dat lang referentienummer als verwijzing naar zijn handgeschreven blad te moeten gebruiken, maar snel het itemnummer van twee cijfers.
De itemnummers staan daar dus dooreen en niet meer op volgorde. Dat is enkel voor hier aan boord bruikbaar, voor intern gebruik.

Deze nummering is enkel nodig en nuttig bij een eventuele verbeterbeurt, of om rap iets op te zoeken en na te kijken.
Voor iets anders moet die rangschikking niet dienen. Voor iets anders heeft ze trouwens ook geen betekenis.
Elke andere instantie mag daar dus rustig over lezen, want het referentienummer bepaalt tenslotte de identiteit van het vervangstuk,
niet het itemnummer.
En wat gebeurt : ze lezen er niet over, ze vállen er over, over die eerste kolom. Onze kolom voor intern gebruik.
Het komt niet in hunne koker op dat ze dat eerste kolommetje niet moeten lezen, dat ze daar niks aan hebben.
Gevolg, dure satellietcommunicatie over dat eerste kolommetje : please explain.
Hoe komt het dat een lijst begint met item n°87 eindigt met n°24 en n°01 ergens in het midden staat?

Het is het enige kolommetje van de vier dat geen naam heeft, dat zou al een aanwijzing moeten zijn dat het niet belangrijk is voor
buitenscheepse instanties. De drie andere kolommen heten part, partn° en pieces (vervangstuk, identificatienummer en aantallen)
Meer moet dat niet zijn. 
Als cheng Vander deze tweede rangschikking verzendt, is dat waarschijnlijk omdat hij ze de meest bruikbare vindt,
de referentienummers staan er in oplopende volgorde, zoals gevraagd werd door Nantes. 

En wat doen wij nu in het vervolg? Efkes onze interne nummering weghouden bij het printen. Ziezo.
En dan kan cheng Vander dat blad faxen zonder dat ze in Nantes kopbrekens krijgen en massaal aan de aspirine gaan.
En nu ben ik kwaad op mezelf dat ik daar toen niet aan gedacht had, de eerste kolom weghouden tijdens het printen.
'k Had er moeten aan denken dat ze in Nantes mogelijk te verroest of te log zijn om iets soepel te interpreteren.
Maar goed, wiens brood men eet heeft misschien recht op een beetje mededogen.

           Héhé, (grijns): 'k kan de vervangstukken ook alfabetisch rangschikken natuurlijk. Dan gaan ze in Nantes massaal aan de captagon,
           want dan moeten ze een nachtje doorwerken om aan de volgorde van de referentienummers aan uit te kunnen. 

Besluit : ik ben verbijsterd over zoveel tamtam. Op zijn Frans weeral hè: struikelen over een kolommetje (over een schoonheidsfoutje zeg maar)
en over de TWÉÉ FOUTE REFERENTIENUMMERS geen woord? Waar liggen die hun prioriteiten? 

In een van de oude Reader's Digest die hier circuleren stond een waar gebeurd verhaal : voor een oefening van jonge legerofficieren
wordt een strategie uiteen gezet door iemand van hen. De kaart op folie wordt geprojecteerd met een overheadprojector.
Het is een stafkaart van het leger: beekjes, muurtjes, vervallen schuren, fietspaden, rioolputtekes, kapellekes, alles staat er op.
De jongeman doet zijn uiteenzetting, hij is wat zenuwachtig alhoewel hij zijn uitleg toch heel goed voorbereid heeft.
De oversten laten hem zijn parlee uitdoen. En dan komt de evaluatie. De majoor heeft aanmerkingen:
"Uw uiteenzetting is onvolledig dus onjuist. Gevaarlijk slordig zelfs. Kijk, links boven, dat ovaal, zoiets onbesproken laten is onvergeeflijk.
Grove nalatigheid. Zoiets groot over het hoofd zien? Aan de vorm te zien zou het een hippodroom kunnen zijn, open terrein, zodus ... hm?"
Ademloze stilte in het lokaal.
"Wel, wat hebt ge daarop te zeggen ... hm?"
"Dit is de paperclip, majoor" zei de jongeman en hij schoof ze uit beeld.
Wie van de twee een rooie kop kreeg stond er niet bij. -daaraan deed die situatie met Nantes mij toen denken, dat item-kolommetje was onze paperclip

We hebben weer eens inkt-problemen. Het schip, wil dat zeggen. Wijzelf niet. Maar dan onrechtstreeks weer wel.
De printercartridges die toegekomen zijn, zijn voor de HP-300 serie. Een doos vol.
Zeer vrijgevig van Nantes! Dank u wel.
En wat staat hier al printer aan boord op zes of zeven verschillende plaatsen? Zes of zeven keer een HP-690.
Zeer goed van Nantes! Dank-u-wel.
Of is de vergissing hier aan boord gebeurd op de bestellijst van toen? Neuh toch zeker ...

Cheng Vander valt zonder inkt, wij geven gedwee onze cartridge af aan hem en printen nu met de photocartridge -?-
dat duurt langer en is een dure grap. Dan heb ik onze eigen kleine Canon-printer maar weer boven gehaald
en aangesloten op deze eigen kleine Compaq. Met de Windows 95 die hier op geïnstalleerd werd, gaat alles veel trager.
Gisteren waren er 45 minuten nodig om twee bladzijdes door te seinen van onze laptop naar onze kleinte printer.
Maar ja, voor de Canon hebben LM & ik tenminste nog inkt in voorraad. En die zullen we niet moeten afgeven.

17-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 20 (1998-08-15) 

De cheng heeft die stoel van de grond gekregen, heel efkes. Want die inspanning is maar heel efkes vol te houden.
En ik druk toch te laat af zeker! Té-Láát! (Sh*t! Sh*t! Sh*t!) En hem vragen dat nog eens te doen was totaal ondenkbaar.
Ava zat nu al op haar knokkels te bijten van ongerustheid over zijn probleemschouder.
Daarna is ongeveer de ganse bemanning op de buik naar die stoel gekropen om die te heffen.
Dat heeft krachtige foto's van verkrampte gezichten opgeleverd.

Hoofdstuk dames : souplesse.
Ava: de lotushouding, de achterwaartse brug vanuit staande houding én de grand écart (spagaat) in één kwak.
dat alles zonder opwarming. Ava is 38. En wat deed ik, ik heb foto's gemaakt van Ava.
In het ship's office, uit het zicht van de mensen ben ik gaan proberen of ik de achterwaartse brug nog kon,
maar dan van uit liggende positie. Alles oké met het meubilair van het office en met de positie van het schip.

Angel is me daarna weer een hele uitleg komen doen over foto's en dat iedereen met die stoel bezig was en dus moest hij ook wel.
Maar hoe ging hij nu aan die foto's geraken?

          (Angel mijne vriend, kleine grijsaard, wijze Aziaat, kom hier dat ik u een kus geeft op uw brede filosofische wangen,
          ik beloof u dat gij all these foto's opgestuurd krijgt langs de post, dat is beloofd op mijn woord van zeevrouw,
          met de hand op het hart en ondertekend met mijn bloed, want zo laat wazz het toen al.)
          Mijn hoofd was daar efkes niet bij mijn gedachten, blijkbaar.

Heeft Angel me vorige maandag niet een gelijkaardige uitleg gedaan ivm zijn voornaam en de grootvader van capt PP-LM?
Val dood man, ik zál ze opsturen, die foto's. Daar is niet elke keer die cinema voor nodig.
'Wijze Aziaat'? Gewoon Linke Aziaat, beloftes aflutsen met omstandige verhalen. En 'Filosofische Wangen' ook nog? En daar dan een kus op ...
Wat een geluk dat toen niemand mijn gedachten kon horen of ze lagen beneden nu nog in een deuk.
En 'met de hand op het hart', zie mij hier zitten.

Ach, ik ben in goed gezelschap. Als Hemmingway na WOI vanuit het Ritz half Parijs weer opbouwt dank zij zijn champagneverbruik en
Dinges, onze nationale zaag, zijn tekort aan dopamine vereffent met cocaïne, waarom zou een gewone mens het dan niet met lupuline mogen.
Minder duur en vooral legaal.

          Allez, hoe heet ons progressief tekst-vernieuwend nonnenpoweetertje nu weer, die in het wiegen van een cocaïneroes
          een melopee heeft weten ineen te breien. We hebben recentelijk een godgans jaar aan hem besteed. -dat was 1996
          Hij staat in alle schoolboeken. Goed gezelschap, zei ik dus. https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_van_Ostaijen

23h45 : LM slaapt in alle talen.
Het geluid dat ik hoor is internationaal herkenbaar en klinkt als iemand die slaapt met hart en ziel.
Den Dierbare slaapt met overtuiging, daar valt niks op te zeggen, maar ik moet er sebiet wel naast gaan liggen.

1998-08-16 ~ op zee

Vandaag is 't een halve dag vrij voor de mecaniciens en morgen ook, omdat OLV Hemelvaart op een zaterdag viel.
In Brasil zal het niet te warm zijn, want het is winter in het zuidelijk halfrond. Niet te koud ookni, want de bestemming ligt op een 24°Z. Al goed.
We hebben drie truien bij voor ons twee. Dat is anderhalve trui per persoon. Dat moet volstaan. 
We gaan naar Saõ Sebastiaõ Port. foto : https://www.researchgate.net/figure/The-Sao-Sebastiao-Port_fig4_267507228 
Een klein sympathiek stadje, of een groot dorp, wist Ava te vertellen. Voor de rest zien we wel.
'k Zag al beelden voor mij van zoiets al Sines in Portugal, zo'n stadje om direct verliefd op te worden, in uw hart te sluiten en te adopteren.
'k Voel dat nu al. -en dat is het ook geworden hoor, magnifiek dorp omdat men de citernen erachter niet kan zien 

1998-08-21 ~ op zee

Vijf dagen niks geschreven? Op zee? Tiens.
Wat is er de afgelopen week zo allemaal aan vermeldenswaardig gebeurd. Op di-18/08 hebben ze de ketel stil gelegd om te kuisen.
Geen ketel => geen stoom => de fuel (brandstof) wordt niet voorverwarmd => geen aandrijving => geen vaart. We lagen op drift
maar gelukkig in zeer kalm water, dat viel reuze mee. Ze zouden anders die werkzaamheden niet plannen, denk ik, als er geen kalm water
in het vooruitzicht was.
Dezelfde dag heeft capt PP-LM eerst nog het man-overboard-manoeuvre gemaakt, maar in stilte, er was geen oefening. We moesten niet trainen in
uitkijken ofte watervlaktes scannen. Het was gewoon om de stuurinrichting te testen en natuurlijk om de test te kunnen bijschrijven in het logboek.

Zo rond 11h hoor ik zijn stem in de alleyway : "Dat kan mij niet bommen, ze hadden maar een zwembad moeten voorzien."
Tegen wie hij dat zei weet ik niet. -achteraf bekeken, mogelijk tegen Phika (de choff)
Iets later komt Ava vragen : "Hebt gij zin om te gaan zwemmen?"
"Zwemmen? Waarre? Hebben ze iets ineen gelast, een badje? Zwemmen, toch niet in luik 4 zeker?"  (Een tanker heeft geen luiken, enkel tanks. 😊)
"Neenee, zwemmen in zee" zei ze.
"Waar? Hierre? In volle oceaan?"
"Jawel, het is hier te doen en niet tijdens een excursie in Brasil."
Hier zwemmen durf ik niet, dat is hier geen zwemwater in volle oceaan. 'k Heb geen zwempak of bikini bij ookni, dat ontheft mij van zwemplicht.
'k Ben wel gaan kijken om fotootjes te maken.
De gangway aan stuurboord was tot aan het water neergelaten. Er hingen twee reddingsboeien te dobberen aan een lijntje daar beneden en
er lag vijf man in het water te plonsen. Nu nog een haai. Hier zitten zogezegd geen haaien. Nee? Nee. Het water was 24°C maar hier zitten dus geen haaien.

          Wiki zegt : De verschillende soorten haaien komen vrijwel wereldwijd voor in alle zeeën en oceanen met uitzondering van
          de zeer koude wateren rond de noord- en de zuidpool. (...) Andere soorten hebben een wereldwijde verspreiding
          en komen zowel voor in de Stille, Atlantische en Indische Oceaan en in de Middellandse Zee, (...)

's Avonds wist Vlado te vertellen dat het hier 4000m diep is en dat is te diep voor haaien. Mon oeil! Haaien jagen toch op dieptes waar ze prooi ruiken!
Veel of weinig diepte is dus is volgens mij geen argument om het toch maar te wagen.
Hij wou weten of ik foto's had van toen hij sprong. -hij was niet via de gangway naar beneden gegaan, hij was van aan boord gesprongen
"Nee, ge had moeten aftellen, waarschijnlijk heb ik enkel een reuze-plons water op de foto staan."
Die foto wou Dean ook wel : "Look mama, that's ME!"
En doordat er niemand op die foto zou staan, werd die grote plons water plots bruikbaar voor verschillenden mensen: "Look, that's me!"

In de namiddag hebben we de bestellijsten voor september afgewerkt, klaar maken om af te geven. LM wou dat de 19^de in orde hebben.
Er waren nog drie dingen te doen. Dat kon zonder probleem tegen 16h30. Dan zou hij naar boven komen om samen de laatste verbeterbeurt te doen.
Want verbeteren moeten we met twee doen.
Dan rangschikken, eventueel de layout wat bijwerken en printen. Klaar tegen 18h, ongeveer. En dan afgeven 19/08.
Prima planning hè. Zo zijn wij, als het over de job gaat. 

Rond 13h30 schuifelt de cheng hier binnen met zijn ZIP onder de arm, om een paar gecomprimeerde bestanden te installeren op de Toshiba.
En de Toshiba had ik in gebruik want tegen 16h30 ..., dat had ik beloofd aan LM hè.
Maar tegen een cheng kan men niet zeggen dat hij zijn beurt moet afwachten en morgen eens moet terug komen. 't Kan wel, maarreuh ...

Had hij dat uit zichzelf niet eens kunnen vragen of het schikte? Hij zag toch dat ik met iets bezig was?
Bestelnummers van negen cijfers intikken doet een mens niet zomaar efkes op automatische piloot hè, ik toch niet.
En ik was toch geen kaartspel aan het spelen ookni? Awel, dan had hij kunnen vragen of het schikte. Elementary.
Maar nee, pee had besloten dat hij tijd had, dus zou er gezipt worden:
bestanden over onderhoudsuren van machinerijen en zo nog een & ander nuttig gedoe dat plots vandaag geen seconde meer kon wachten.
En dat het 'niet lang' zou duren.
Ondertussen liep de tijd en kon ik niet voort met de bestellijsten. Hier zat ik nu te koekeloeren tussen de verlengdraden en dan straks
weer haasten en vergissingen begaan en fouten maken waarschijnlijk ...
Ik voelde me de knecht van twee meesters: vanalles een beetje en niks tegoei.

Twee dagen later doet LM die gezipte onderhoudsbestanden eens open. Een puinhoop heeft hij daar gevonden. De rest is stilte.
Voor zoveel chaos bestaan waarschijnlijk woorden, maar ik ken ze niet.
Dit is nu al de 3^de keer dat we dat meemaken. Op vorig schip hadden we het vrij vlug door van cheng Leuke Leu en van cheng HUS,
en dan nu van cheng LdG, zij het veel later, en dan nog per toeval, omdat cheng Vander die bestanden hier komen opzetten is.

           Nu zijn er mensen die beter overweg kunnen met een gereedschapskist dan met
           een klavier, dat evenzeer een gereedschapskist is, zij het van een andere soort, gereedschap voor administratie bvb.
           Maar wat doen die mensen dan in een graad waar administratie ongeveer 80% van de taken uitmaakt? 

"'t Is toch soms goed om eens te zien wat ze er van maken hè" zei LM moedeloos. En ik kon niks doen om hem te helpen. Niks.

En nu valt mijn frank waarom de Franse inspecteur van vorig schip, vorig jaar zei dat hij de etiketten voor het magazijn van het machien
vanuit Frankrijk zou laten opsturen. Wij wisten toen niet hoe de administratie van cheng LdG er uit zag. Wij waren toen gewoon danig
op onze teen getrapt. Persies of wij (ik) kunnen dat zelf niet, etiketten maken en printen. Dat wijst zichzelf uit, dat is kinderspel.  
In Database van MS-Works gebeurt de omzetting van lijst naar etiket met 1 of 2 toetsencombinaties, terwijl de lijstversie bewaard blijft.

           Het jaar daarop heb ik een 1500 etiketten gemaakt voor de stock van mijn pa zijn winkel,
           1500 artikels ook met lange bestelnummers.  
           Dat was in drie dagen geklaard, het lijsten typen inbegrepen. Er is écht niks moeilijk aan.

Wat de inspecteur daar toen te zien gekregen heeft in de administratie van cheng LdG, was dan zoiets als wat LM nu onder ogen gekregen heeft?
En die inspecteur concludeerde dat als het bij de cheng al zo'n gesukkel was in de administratie, alle anderen van het departement
dan ook wel sukkels zouden zijn.

LM houdt het klad van zijn werkboek bij, al jaren. En sinds drie jaren, sinds het werkboek wordt ingetikt, gaat er een kopie mee naar huis.
Cheng HUS deed daar toen nogal schamper over, dat was 'overdreven ijver'.
Wekelijks een tweede kopie maken, meenemen naar huis en bewaren? Zwaar werk hoor! Niet te tillen, zo'n volle diskette.
Van waar dat ontradend manoeuvre? Vermoedelijk was hij zichzelf aan het indekken.

Stel u efkes voor:
stel u voor dat de inspecteur in Nantes niet aan de maandrapporten van cheng HUS aan uit kan, omdat die er een soepje van gemaakt heeft. 
Dan vraagt de rederij de werkboek van de 2^de mecanicien op. Daar bestaat een originele versie van en die diskette heeft zelfs een adres, het onze.
Wat een vervelende gedachte voor HUS dat er een origineel zou bestaan, ergens in Antwerpen hè. 
Maar er is nog een reden, vertelde LM:
wanneer er ernstige dingen gebeuren, dus niet alleen chaos in het administratief werk, maar ernstige materiële schade
en de verzekering vermoedt nalatigheid, dan wordt het werkboek van de 2^de mecanicien opgevraagd en 
dan gaan verzekeringen daadwerkelijk op zoek naar de originele versie. En daarom bewaart LM al zijn notaboekjes en nu ook de diskettes.
Want het is allemaal al eens gebeurd, ooit, ergens.

Tot schrijves.

16-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-12 ~ Lombo Est, Angola

Hallo Noordelijk Halfrond, 
Hittegolven in Europa en wij zitten hier in Afrika op 10°Zuid met een trui aan te rillen vanwege de airconditioning.
Er was geen post. Noch via de Franse rederij, noch via de rederij in Antwerpen. Misschien waren ze van plan het pak naar Philadelphia te sturen. Lap!
En we gaan naar Brasil. Zouden ze naar Brasil doorsturen? Antwerpen mogelijk niet. Nantes misschien wel. Samen met de paperassen voor de droge dok.
Zou het Lissabon worden? 

Soms maakt LM vreemde geluiden.
Tijdens het computeren liet hij een zacht langgerekt klaaglijk gejammer horen. Mijn haren gingen er van overeind staan. (Ze zijn er weer lang genoeg voor)
Twee bestanden ineens kwijt? Een virus? De wijsvinger verbackspaced? Een acuut geval van Azertytis? Een kakkerlak op het klavier?
Dit is de situatie '... én tegenspoed'. Dat had ik in '92 beloofd met getuigen bij. 'k Ging bewust naar de kalme modus en vroeg rustig: "Is er iets?"
Dat is een domme vraag natuurlijk. Natúúrlijk was er iets. Waarom anders die eigenaardig lange 'aaaaaaah!'.
"Hier zit nog een diskette ín!" zei dat Groot Licht van mij.
Ja, soms maakt hij vreemde geluiden.

Dat capt PP-LM een vervelende vent is hebben we al vaker gemerkt maar gisteren was het ergerlijk en erg duidelijk.
Hij zegt 'hein' ipv 'wablieft' en nog zo het een en ander, genoeg om enkele bladzijdes te vullen. Maar dat is me teveel gevraagd,
al die dure inkt en ook nog al dat goed papier waar bomen hebben moeten voor groeien.

Gisterenavond staat Dean hier aan de deur, hij kwam aan LM een paar zaken over het machien melden. Het gaat over de job, dus moet men de jongen
laten uitspreken, zodat hij niet afgeleid wordt en iets zou vergeten te zeggen. Hem niet onderbreken is niet moeilijk: gewoon zwijgen en wachten.
Meer moeite vraagt dat niet. Niet alleen omdat het een belangrijk gesprek is, het is ook een kwestie van beleefdheid, iemand laten uitpraten.

In het midden van de jongen zijn relaas klinkt van uit de alleyway :"Dean!" (en het wordt Deen uitgesproken, niet Dien, waarom dat zo is weet ik niet.)

Dean werkte eerst zijn mondeling verslag af alvorens zijn hoofd te draaien naar The Master's Voice. Hij was tegen zijn baas bezig over de job en job gaat voor.
Drie seconden later "Dean!" Niet hoger of lager, wel even eisend. Nog drie tellen later hetzelfde en even dictatoriaal.
(Maar laat gotverhierenginder die mens uitspreken, die is bézig, over de job, merde!)
Ja gisterenavond was het is zes seconden duidelijk voor alle drie de aanwezigen hier.
Als men iemand wil spreken dan telefoneert men of gaat kloppen aan de cabine, dan staat men niet te roepen in de alleyway.
PP-LM is nog maar eens zo'n exemplaar van 'wel een opleiding maar weinig opvoeding'. Daar moeten we dan U tegen zeggen.

Gisterenmorgen heeft een van de TOTAL-heren een speciale briefing gegeven, omdat de lading waterstofsulphide bevat. (H₂S, de rotte eiergeur)
Voor de duur van de laadoperatie worden de veiligheidsvoorschriften verscherpt :
1° Niemand aan deck die er niet moet zijn voor de job. Een luchtje scheppen mag enkel áchter het kasteel, vooraan zou het naar adem happen kunnen worden.
2° Wie aan deck moet zijn voor de job, peilen bvb, niet alleen gaan en met de juiste maskers aan.
3° Enkel langs de deuren van het maindeck naar buiten. De buitendeuren van alle hogere decks moeten gesloten blijven.
4° Niet aan deck met iets dat vonken kan veroorzaken. (een fotoapparaat onder andere)

Nu heb ik gisterenvoormiddag een keer of twintig onze buitendeur horen opengaan. Welwel, en wie houdt zich niet aan de voorschriften?
Gisterenavond waren er kanjers van vissen gevangen op het achterdeck. En die moesten op de foto.
Hey, dat kon ik niet meer aanhoren, dat ging er bij mij niet meer in.
- Mogen we wel? vroeg ik Ava.
- Wat? deed Ava.
- Fotograferen, flitsen ... er is vanmorgen toch een speciale safety-briefing geweest?
- Mogen we niet? Ava keek naar cheng Vander.
- Feitelijk beter niet, zei hij, en dat toegeven ging niet van harte. 
Hij was vergeten zijn vrouw op de hoogte te brengen van de verscherpte veiligheidsmaatregelen.  
Hoe noemt men zoiets? Dat is toch geen verantwoordelijkheidsgevoel? Het ontploffingsgevaar is er dus niet voor Zijne Ongenaakbaarheid
maar de 21 ander mensen aan boord mogen ontploffen, inclusief zijn echtgenote ... Hij is daar ter plekke danig in mijn achting gezakt.
- 'k Kan die kanjers ook binnen fotograferen, zei Ava. Zo loste zij dat op. Kijk, zo simpel is het.

Rond 15h zouden we hier losmaken en dan enkele uren driften tot de heren van TOTAL klaar zijn met de vrachtbrieven en ander noodzakelijk papiergedoe.
LM vertelde dat een schip hier in Lombo Est eens drie dagen heeft liggen wachten op de vrachtbrieven. TOTAL had ze opgemaakt voor een bestemming die
ondertussen veranderd was. Wat een dure grap zal dat geweest zijn, drie dagen blijven driften. Als die mannen sebiet onze papieren opmaken
voor Philadelphia dan liggen wij hier ook drie dagen want het moet Brasil zijn.

Dat Brasil onze volgende bestemming is heeft LM gisteren officieel vernomen van cheng Vander. Het schip gonsde al twee dagen,
maar nu is het officieel bevestigd. Nu staat het vast. 

LM en ik waren al enkele dagen bezig met de driemaandelijkse bestellingen voor het machien, voor de maand september.
Die moesten tegen morgen verzendklaar liggen. Ineens was het niet meer dringend, want in Brasil wordt dat toch niet geleverd.
Nu zijn we eens goed intijds, én met de nodige verbeterbeurten, en zonder jachten & jagen, nu is 't niet meer dringend.
Tijdens het printen van de bestellingen vallen we zonder inkt. Tja, gewoonlijk is dat tijdens het printen hè dat een mens zonder naft valt.
Geen ramp, niks dringends, morgen nog eens vragen want tegen dan hebben ze beneden wel gedaan met vissen.
Al goed dat het maar inkt is dat we nodig hebben en geen hoestsiroop bvb.

Het strijkijzer staat niet in de kleine laundry van ons deck. De strijkplank staat er wel. Zou iemand op zijn bureau strijken?

1998-08-15 ~ op zee

Gisteren vierden we de verjaardag van Renato in de recreationroom van de matrozen. Groot evenement weeral.
In de vroege vooravond was er wat heen en weer geloop hier te onzent om een fax verzonden te krijgen.
Het is gelukt. Twee keer, naar beide geadresseerden. LM heeft dat in orde gekregen.
Toen hij opnieuw de feestelijkheden vervoegde was ik fotootjes aan het maken van Renato in ontbloot bovenlijf en in bodybuilder poses.
Dat had Renato nog tegoed, wie A zegt, moet Biceps laten fotograferen.

Wat vooraf ging :
Vorige maandag op de verjaardagsfuif van ch.kok Benjie had Renato met veel fanfare staan vertellen dat hij les mag geven aan fitness instructeurs en
dat hij met zijn programma in een paar weken tijd ongeveer iedereen hier aan boord in olympische topvorm kan krijgen. Dat we hem maar eens moesten
volgen, we zouden spectaculaire resultaten beleven aan ons eigen lijf, als we hem maar lieten doen, enz, etc.
Enkele van de aanwezige heren, tweemaaltwintigers, vertegenwoordigers van het decadente Westen en het gezond verstand, aanhoorden die praat
in filosofische kalmte en met de nodige dosis zout. Kaliumzout natuurlijk. Men moet een beetje aan de bloeddruk denken, vanaf een bepaalde leeftijd.

Gisteren staat Renato in tegenlicht met de TL-lampen van de alleyway en ineens valt me op dat onze gediplomeerde fitnesser een buikje heeft 
van ongeveer vier maanden zwanger, dwz een behoorlijk geslaagd buikje voor een fitnesser. Of nee, nutritieve liederlijkheid. Aha!
- Come on Athlete, show your muscles : picture. Hierzo, tegen dat schot da's een mooie background om een foto te maken van uw gebronsde biceps.
Gevleid en gewillig liet hij zich meetronen door mijn linker armpje en deed verhip wat ik hem zei. Stel u voor. En ik kreeg hem nog zo gek dat hij
een paar bodybuilderposes wou aannemen. Daarvoor trok hij zijn T-shirt uit ook nog. Wamoettedaarvoorzijn ...Gedwee? IJdel? Groot ego?
Gedweeë slaaf van het eigen groot ego? Ja, misschien dat laatste. Gewoon snul dus.
Het verstand komt niet voor de jaren maar mét de jaren komt het toch ook niet. Dat was maar weer eens aangetoond, dat stond daar te blijken
tegen het beige schot waarop die gebronsde biceps goed zouden uitkomen. Op dat ogenblik kwam LM terug van wezen faxen op de brug.
In het voorbijgaan zei hij tegen Renato : "Tuck in your belly".
Jamaar! Dat buikje was puur de fout van ch.kok Benjie. Hijzelf zat daar voor niks tussen. Zijn buikje was andermans schuld.

Daarop kreeg cheng Vander last van zijn mannetjesputterij : als dat wijfke van den 2^de meent biceps en ingetrokken buiken te moeten fotograferen,
dan kan ik nog wat anders, ondanks mijn buik. Dat ik Renato erdoor aan het sleuren was, is ongeveer iedereen ontgaan,
zelfs Fred (2^de de stuur) die van geboorte toch een dubbele bodem in het kwadraat heeft.
Cheng Vander ging een staande stoel opheffen bij een van de voorpoten, met één hand. Dat was de opdracht en de cheng ging tonen hoe dat gaat.
Het ganse gezelschap gaat mee op de buik liggen om te kijken of de cheng de stoel van de grond krijgt.

          De cheng heeft iets in de rechterschouder en mag daarmee absoluut geen inspanningen doen,
          zelfs niet pingpongen en dan steekt hij zo'n krachtspel in gang. Ava kreeg bijna iets.

"Met de LINKER arm, Chef!" riep ik ook op de buik en van achter het objectief. Zeer subjectief natuurlijk, maar 't was om Ava te steunen.
De blik die ik kreeg van de cheng? Awel, we zijn nu 24hrs later en ik heb nog altijd last van blikvergiftiging.

wordt morgen vervolgd

15-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 19  (1998-08-10)

Toen trokken ze de nauwsluitende kap over hun hoofd. De ene duiker nam zwembril en mondstuk aan. Hij zou lucht krijgen uit de flessen die hij
op zijn rug droeg. De andere kreeg een integrale helm, in een soort soepel materiaal over zijn hoofd met een darm voor luchttoevoer via de
compressor en met een kabel voor de klankverbinding met de monitor. Maar hij had evengoed luchtflessen bij en een mondstuk, mogelijk voor het
geval de compressor het liet afweten. Met de helm werd hij geholpen. De assistent moest die waterdicht afsluiten.
Voor de rest deden de duikers alles zelf. Waarschijnlijk is dat een veiligheidsprocedure. Zelf doen, is dat bij valschermspringers ook niet zo?

Ze gingen op de rand van het bootje zitten, tuimelden achterover en verdwenen uit het zicht. Wat ging dat rap ineens. 'k Denk dat ik enkel
opspattend water op de foto zal staan hebben. Konden ze niet luidop aftellen, dan had ik geweten wanneer ik moest afdrukken.
Eigenlijk had ik het toestel op 'snel' moeten zetten, en de knop ingedrukt houden.
De assistent gaf de luchtdarm en de klankkabel ver uit, ik telde een 60 armlengtes. Ze werden samengehouden met brede stroken tape.

De duikers waren weg en ze bleven weg. Van iets vóór 11h tot 12h40, dat is bijna twee uren. Bevatten die flessen zóveel lucht?
De ademhaling van de duiker met de helm kwam versterkt door de luidspreker bij de monitor daar beneden. Het was een grellig geluid à la Dart Vedar,
maar dan voor echt. We konden zijn stem horen maar niet luid genoeg om tot boven aan boord te verstaan wat hij aan het rapporteren was.
Met die klankversterking had luidop aftellen voor de fotograferende medemens, zijnde ik, best gekund hè.
Het bootje is de ganse stuurboordzijde van het schip afgegaan. Het was ondertussen al 11h45 geworden en LM was er komen bij staan.
Van uit het bootje liet cheng Vander via de walkietalkie weten aan LM dat we Ava moesten verwittigen dat hij later aan tafel zouden zijn.

Amai, dat bleef maar duren. En sebiet bakboord ook nog?
Maar nee, de duikers gaan gewoon onder de kiel door en bakboord wordt gelijk mee gecontroleerd.
Kan dat? Ja dat kan.
't Is te zeggen, ZIJ kunnen dat. Niet zelf aan beginnen hè.

We stonden toen al aan de lifeboat, vlakbij het kasteel. Van het masthuis tot de lifeboat, minder dan een halve scheepslengte
had de onderwaterinspectie al anderhalf uur geduurd. Dan zal het wel grondig gebeurd zijn zeker?
Het was 12h30. De mensen die al gegeten hadden kwamen een kijkje nemen.
- Zwemmen ze? vroeg Vlado.
- O ja, al anderhalf uur zijn ze aan het zwemmen.
- Waar dan? Hij leek teleurgesteld dat er niks te zien viel.
- Duikers? Onder het schip. Duikers duiken hè Vlado, ze werken onder water.

          Mogelijk verwarde Vlado deze mensen met vakantie-snorkelaars in Kroatië, die komen regelmatig boven water.
          Maar beroepsduikers werken met apparatuur en zij komen niet zomaar af en toe boven omdat het hen schikt.

We waren nu al voorbij de lifeboat. Het bootje beneden verdween af en toe onder de ronding van de scheepswand en verdween zo uit ons zicht.
Nog altijd geen beweging te zien van de kant van de duikers.
Ineens werden de luchtdarm en de klankkabel binnen gehaald, het bootje verscheen weer in 't zicht. Ha! Ze zijn op komst.
Ik was zo blij als een klein kind. Er werd nog meer kabel binnen gehaald. En nog meer. En nog ...
"De duikers komen boven! Ze komen, ze komen. Kijk. Daar! De ene. Daar! De andere." Zo was ik aan het tateren.

          Nu herinner ik mij dat ik dat toen een tamelijk emotioneel moment vond. Ik was heel bij en heel opgelucht.
          Wat had ik gedacht, dat ze een routineklus niet zouden overleven? 'k Was toen al 46j maar ik was blij als een kind.

'k Had een applaus willen in gang trekken maar ik had mijn twee handen nodig om foto's te maken.
Iets later had ik mijn twee handen vrij, maar toen stonden ze hun pakken al uit te trekken. Een applaus zou dan verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden.
Ze waren zich aan het uitkleden door de aard van hun beroep. Niet om te Chippendalen.
We hebben efkes gewuifd en we gingen binnen. Van de zes mensen in de twee bootjes daar beneden hebben de twee duikers en hun assistent geen
ene keer naar boven gekeken. Zeker weten. 'k Heb aan deck gestaan en daar rondgehangen van 09h tot 12h40. Zijn zij zó geconcentreerd bezig?
Zelfs dutten doen ze geconcentreerd, denk ik.
Amaiamai, wat een voormiddag. 'k Was een beetje duizelig : gedurende 3,5 uren onafgebroken in de echte ongepollueerde, want Afrikaanse, buitenlucht
gestaan. Met geen enkele sigaret tussendoor, om te roken moet men naar binnen en dat wou ik niet, want dan zou ik iets kunnen missen.
Da's teveel gezond gedoe ineens. Vooral teveel zuurstof. Ik had een ijl hoofd toen, echt waar.

LM zegt zojuist dat de duikers poeierdroog uit het water kwamen. Poeierdroog onder hun duikerspak wil dat zeggen. Hij wist het zeker, want ze droegen
boxershorts en nat zouden die shorts aan hun lijf geplakt hebben. LM wist dat de shorts droog waren omdat hij iets langer aan de reling blijven staan is dan ik.
We hebben wel foto's van 2hrs vroeger, wanneer ze hun pakken aantrokken.

Amai, wat een voormiddag, we zijn al 24hrs later en ik heb er nog rode oortjes van. Letterlijk rode oortjes.
'k Heb gisteren bijna 4hrs aan deck gestaan. De meeste tijd stond ik over de reling gebogen om te volgen wat daar beneden gebeurde en te zien was.
Er was geen zon, maar wel UV blijkbaar, en mijn nek en de achterkant van mijn oren zijn verbrand. En de zijkanten van mijn gezicht voelden ook zo.
In het midden niet, niks.
Zo rond 14h begon ik iets te voelen. Potdorie, dat voelde als een zonneslag. Maar we hadden heel de voormiddag geen streepje zon gezien.
'k Ben eens in de spiegel gaan kijken. Dat was schrikken, een carnavalskop. Rood aan de zijkanten en in het midden wit. En achteraan alles knalrood.
Ik was persies een vuurtoren. Nu ik gezien had hoe rood ik was, deed alles twee keer zoveel pijn. 'k Heb er aftersun opgedaan, royaal veel.
En ín de oorschelpen ook, want daar deed het ondertussen ook pijn. Aftersun helpt.

- Yoghurt op smeren, zei Vlado 's avonds aan tafel.
- Met of zonder fruit, vroeg LM.
- Zonder.
- Met aardbeien zou anders de goede kleur zijn.

Het rood is nu al minder rood maar mijn vel trekt alsof het gekrompen is.
- Hoe kan dat toch, vroeg LM zich af, ik heb toch ook een vol uur aan deck gestaan en ik heb niks.
Jaja, maar zijn overall heeft een kraag en hij draagt ook nog een handdoekje om zijn nek. Zijn nek is dubbel beschermd.
Ik stond daar met een T-shirt, niks bescherming nek, niks kraag en zo heb ik een volle laag UV gekregen.
We hebben een goed hoofddeksel in de kast liggen. Een katoenen petje met een ruime lap aan genaaid om nek en schouders te beschermen
voor wanneer LM job aan deckmachinery te doen heeft in volle zon.
- Toch gemakkelijk wanneer een mens het juiste gerief bij heeft, zei LM.  
- Maar er wás gisteren geen volle zon, het was grijs overtrokken weer.

Op de video van de duikers was niet veel te zien van zo dichtbij gefilmd, wist Phika die avond te vertellen.
Tuttut, dacht ik, 't zou interessant kunnen zijn. Natúúrlijk is dat van dichtbij gefilmd, het gaat toch over de huid van het schip, niet over het silhouet.

             In Rotterdam heb ik eens een duiker kunnen volgen op de monitor in een camionetje. Ik werkte toen nog als stewardess en
             de middagservice was gedaan. Ik ging buiten wat lucht happen. Op welk schip het was weet ik niet meer. Toen ik zag wat daar beneden
             te beleven viel ging ik de gangway af. Aan de open zijdeur van het camionetje bleef ik staan tot iemand van de twee heren tijd voor mij had,
             want ze waren geconcentreerd op de monitor aan het volgen wat onder water gebeurde. Ik mocht instappen en meekijken.
             Regelmatig gaven de heren een woordje uitleg. De duiker droeg een harde helm met bovenop een camera gemonteerd, omdat hij beide handen
             moest vrijhouden. Hij inspecteerde de onderbouw van de kaai en had beide handen nodig om stalen van het beton de schrapen.
             Die beelden waren ook van zeer dichtbij en ik vond dat allemaal reuze³-interessant. -Discovery Channel nog voor het bestond, en in het echt

Vanavond is er bericht gekomen dat we niet naar Philadelphia gaan maar naar Brasil. Dat is één van de mogelijkheden.
Het is officieel, maar het staat nog niet vast. -dat is een serieuze nuance hè 
Of iedereen daar gelukkig mee is weet ik nog zo niet. De mensen die pas aangemonsterd zijn en het jong volk misschien wel.       
Capt PP-LM zou afgelost worden in Philadelphia. Of die aflossing doorgaat in Brasil wordt nu een andere kwestie.
En naar welke droge dok gaan ze ons dan sturen na Brasil? Want volgens het verslag van inspecteur K moeten we toch de droge dok in?
Lissabon zal het waarschijnlijk niet meer worden.

'k Zou ooit eens gezegd hebben dat als het schip naar Brasil ging, ALS, dat ik Vlado dan voor drie dagen zou aflossen in het machien.
Daar wist hij mij vanavond aan te herinneren.
- En waren daar toevallig getuigen bij? vroeg ik.
- Yes, 2^nd engineer, zei hij triomfantelijk.
- O, maar LM mag niet tegen mij getuigen,
Allemaal larie, wuifde hij. Vlado heeft er een goed oog ik dat ik hem kan aflossen in Brasil. Als het aan hem ligt komt dat dik in orde.
Wat LM daar van vindt is bijzaak.

Ziezo, blad vol. Morgen posten. Tot schrijves.

14-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-06 ~ op zee

De scanner van de cheng scant! In Philadelphia is een scanner aan boord gekomen. De Franse rederij had hem gevraagd of hij de Amos-D kon
installeren hier aan boord en ook de gegevens van de afgelopen zes maanden invoeren.
Amos-D is het programma dat de onderhoudswerken van het machien bijhoudt, het machinelogboek.
De beruchte Amos-D waarover op vorig schip zoveel gejammerd en geluld geweest door cheng Leuke Leu en cheng HUS.

De dagelijkse gegevens invoeren van zes maanden? Foutloos?
"Allemaal goed en wel, zei cheng Vander, maar dan heb ik een scanner nodig." Dat was maar een woord.
Een dag of tien geleden, in Philadelphia werd die scanner al geleverd. Zo zijn ze, die van de Franse rederij.
Tot gisteren werkte het ding niet, of niet naar behoren. Want zo zijn ze ginder ook in Nantes, de Franse slag.

Over de scanner werd tijdens het avonduurtje gesproken en iemand vroeg of de cheng wel de stekker van het toestel in gestoken had.
Er viel een stilte. Waarop cheng Vander zeer droog : "Stekker? Welke stekker?" en toen volgden andere hoogtechnologische spitsvondigheden: 
misschien werkt die scanner op olijfolie, bvb. Met Fransen weet men nooit. Het was veel eenvoudiger dan olijfolie.
De adaptor moest een beetje geadapteerd worden, hij moest van Hz gewijzigd worden. Daaraan is verholpen door Miro en ... de scanner scant!

Een dag later was het mijn beurt. De luchtfoto van dit schip, die ik nog van capt PM gekregen heb kunnen we voorlopig enkel bijmaken in zwart-wit
met het fotokopieerapparaat. Als de cheng die foto nu eens zou willen inscannen dan kunnen we kleurenprints maken. Hij wou.
Gisteren na de middag is hij er aan begonnen in conferentie met Phika. Een uurke of wat later was er al een proefdruk.
's Avonds heeft hij er verder aan gewerkt in conferentie met LM. En of ik wou meekomen. 'k Heb het zitkrukje meegenomen want
een demonstratie van scanner en Adobe was iets waar ik al dagen naar uitkeek. Een unieke gelegenheid.

De setting was echter gans anders. Ik belandde op de seat bij Ava in een gesprek over borduurwerk.
In afstand zat ik maar op anderhalve meter van het gebeuren, in mentaliteit was er een kloof van anderhalve eeuw.
Adieu Adobe! De demonstraties gaan volgens hiërarchische graad, niet volgens graad van belangstelling.
LM heeft me wel zijn zitje aangeboden maar dan zou hij moeten rechtstaan na een ganse dag trappen lopen in het machien, 4 à 5 verdiepingen.
Nee, laat maar, dat kan ik hem niet aandoen.
'k Heb nog een halfslachtige poging ondernomen om met ons krukje tot naast de cheng te geraken, ach laat maar.
Op de Toshiba staat Imanging.ink, laat ons daar eens een tweede blik op werpen.

1998-08-09 ~ op zee, vertrokken uit Gabon

We zijn eventjes in Gabon geweest, op anker. Zomaar? Niks zomaar.
Twee weken geleden in Philadelphia is Mr K, de inspecteur van de Franse rederij, aan boord geweest.
Hij heeft de ballasttanks geïnspecteerd en is weer naar huis gegaan. tekening : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2a/Ballast_water_en.svg 
Het resultaat van zijn bevindingen is dat we vandaag duikers op bezoek gehad hebben om de romp van het schip
ook aan de buitenzijde van dichtbij te bekijken. En op video te zetten. Want er was 'iets'.

'k Vertel mogen verder want we moeten sebiet nog de deur uit, naar een verjaardagsfeestje. Wééral? Tuttut,
dit is pas het tweede feestje sinds half mei, wat zeg ik? Sinds we aan boord zijn, half april.

1998-08-10 ~ op zee

Vanavond aankomst in Angola. Plaatselijk wordt het Ngola uitgesproken. Eerst gaan we een nachtje op anker.

Het was een geslaagd feestje met veel Oosterse hapjes. Veel, bijna weer een volledige maaltijd.
Angel heeft me daar een ganse uiteenzetting gedaan over foto's en dat de grootvader van capt PP-LM ook Angel heette, daarom moést hij met
deze capt op de foto vanwege diens grootvader. En hoe zou hij dan aan die foto's geraken? Langs de post natuurlijk. Als we mekaars Engels
goed verstaan hebben geeft hij me een van deze dagen zijn adres. En dat we altijd welkom waren bij hem thuis.
Zo nog een paar vriendelijke jongens en we logeren in de Filipijnen overal gratis.

Ava en cheng Vander vertelden over memorabele verjaardagsfeestjes aan boord van een schip waar ze acht jaar vast verbonden geweest zijn.
Bij elk feestje werden de Gipsy Kings boven gehaald. Cheng Vander kan geen Gipsy Kings meer horen.
"Als ze Gipsy Kings opzetten bol ik het af" zei hij. Twee minuten later zet Vlado de Gipsy Kings op. Hij was die gauw halen in de cabine van Dean.
Speciaal voor de cheng. Hij had het gesprek niet kunnen volgens want we spraken Frans. Hij had enkel 'Gipsy Kings' begrepen.
Dat hij die CD ging halen wisten wij dan weer niet want met Dean spreekt hij Kroatisch. De cheng is toch gebleven hoor. 

Het vermaledijde schip 25 is ter sprake gekomen. Almoite had er van gehoord, van de ramp. Gedurende een paar minuten lachte hij eens niet.
Halverwege is Gary (de wiper) zich gaan verkleden, als een soort Madonna met een pruik van hemp. Blond is iets anders natuurlijk.
De Filipijnen hebben allemaal zwart haar. Er zijn veel soorten zwart. Dat ziet men pas wanneer zo'n verzameling zwarte haardossen bijeen zit.
Gary is de enige die een blauwe glans in zijn haar heeft. Of die glans mee op de foto staat weet ik niet.
Misschien is daar aangepaste belichting voor nodig.
De tweede helft van het feestje werd besteed aan het bekijken van de bandopnames van de eerste helft. Gek hè.
En maar tsjilpen lijk een klad mussen. En gibberen ...! dat zijn dus volwassen mannen hè.

Goed, nu over die duikers. Er is wel een videoband, maar geen exemplaar voor het schip.
Spijtig. Doodjammer is dat. Oérjammer. Kerdjie wat vind ik dat erg. ÉR-REG.
De romp moest aan de buitenzijde ook geïnspecteerd worden omdat we ergens over of tegen gevaren zijn in Philadelphia. Hoe we dat weten?
Awel, Miro (de elektrieker) was in de voorpiek aan het werk toen het gebeurde. Hij heeft het van nabij gevoeld, gehoord en meegemaakt.
Angstaanjagend gekraak en luid gekreun van metaal. Dat heeft hij gerapporteerd aan de brug.
Er is nu een deuk van enkele vierkante meter in de buik van het schip, vertelde Phika. Hij was met inspecteur K mee in de ballast tanks.
We maken geen water en het schip is dubbelwandig, maar het is wel ernstig genoeg om er een duur team duikers bij te halen.

In feite zijn er twee deuken. De eerste is ontdekt tijdens de routine-inspectie, de tweede is gemeld door Miro.
En nu achteraf herinneren we ons dat Toho het er op een middag aan tafel over gehad heeft. Maar hij vertelde dat zó terloops dat wij de
omvang van wat er gebeurd was niet doorhadden.
'k Geloof zelfs dat ik toen iets gezegd heb in de aard van "Oeioei, nu al krassen in de lak van de Hyundai!" Of andere flauwekul.
En Miro (de elektrieker) spreekt zo weinig Engels dat er weinig over en weer verteld wordt, enkel vriendelijke beleefdheden of beleefde vriendelijkheden,
zelden een volledig praatje van een paar zinnen, laat staan een gewone babbel.
Er was die dag iets gebeurd, LM & ik waren ervan op de hoogte maar we beseften niet de omvang van het fenomeen.
Als communicatiestoornis kan dat tellen. Toho en wij twee spreken nochtans alle drie Nederlands.

Er waren twee inlandse duikers + hun assistent en ook drie inspecteurs van wie twee uit Frankrijk. Allemaal in twee bootjes langszij.
De ballasttanks waren leeg gepompt en een inspecteur ging met choff Phika naar beneden. Dat is ± 23m diep, vertelde cheng Vander.
Op glibberige ladders in een donkere koker afdalen en dan rondkreffelen in metalen tanks met bruin slijm tegen alle wanden, dat is
vreselijk vies en gevaarlijk glad. Griezelig, zo'n inspectie.
Boven, aan het mangat, bleven de cheng en Renato standby met walkietalkie en er lag ook beademingsapparatuur gereed want de tanks zijn allemaal
'enclosed spaces', daar zou zuurstofgebrek kunnen zijn. Over de afgesloten ruimtes en zuurstofgebrek hebben we al veel veiligheidsvideo's gezien.
Na de inspectie wist een van de inspecteurs al te melden dat het schip nog één keer mag laden en lossen, en dan moet het de droge dok in.
Een schip van nog geen jaar oud, dat moeten serieuze blutsen zijn. In een staalplaat van 2,5 cm dik. Nu is ze een beetje golfplaat. Ziekjes. 

Over dat 'melden': de inspectie spreekt per walkietalkie over droge dok met capt PP-LM op de brug, de capt komt LM tegen en vertelt hem dat efkes,
Ik kom LM tegen en hij vertelt het mij en ik vertel het in de staircase aan een matroos, dus aan de ganse bijenkorf.
Nochtans heeft niemand, maar dan ook niemand de instructie gegeven: men zegge het voort, voort, voort ...
Zo snel reist nieuws aan boord van een schip. Via de staircase, de trapkoker, de verticale konijnenpijp. Alle verplaatsingen gaan langs daar.
Op schepen waar een lift is, is de trapkoker veel minder van belang want in een liftkooi is het aantal personen beperkt.
Per verplaatsing komt men dus minder volk tegen en de nieuwtjes reizen er minder snel.

Droge dok? In september? In Lissabon dan. Allez, Cadiz is ook goed, maar liefst Lissabon want ik heb daar nog iets te doen.
Persoonlijk vind ik 'droge dok' heel goed nieuws. LM iets minder.

Tijdens de inspectie van de ballasttanks hing ik over de reling naar de twee bootjes van de duikploeg te kijken, zo'n 15m lager.
Zij keken hun materiaal na, testten de compressor, de zwemcamera, de videoapparatuur, de generator, en toen gingen twee van hen liggen dutten.
X % van de job is wachten, vertelde ooit iemand die het kon weten, ook een duiker. (onderwaterlasser)
De assistent testte verder.
Af en toe kraakte een walkietalkie : de inspectie in de tank praatte met capt PP-LM op de brug. Er was vanalles aan de gang maar ik zag niks.
Het gebeuren speelde zich af op plaatsen waar enkel bevoegd personeel mag komen, en dan nog na overleg.

Een leeg deck. Ogenschijnlijk een gewone zondagnamiddag op anker.
In de verre verte een streep land : Port Gentil, Gabon.
En beneden dutten de duikers.
'k Stond aan stuurboord ter hoogte van het masthuis een beetje rond te koekeloeren.
Bewolkt weer, geen spieke zon. Droge lauwe wind, stevig briesje eigenlijk.
De masthuizen zijn de twee kleine witte bergplaatsen nabij de manifold, waar oa het absorberend materiaal ligt voor in geval van olie lek.
En de duikers, zij dutten voort.
Het land ruikt lekker naar provençaalse kruiden die staan te drogen op hun stengels en ook naar barbecue-hout. Naar echt hout, bomenhout, hout-hout.
De wind kwam van het land en af en toe rook ik zelfs een vleug barbecue-aroma, maar dat kan inbeelding geweest zijn.
Alhoewel, het was een stevige bries. En het was zondag. Dus het zou kunnen, barbecue op zondag.

Er kwam een speedboat langs met aan boord twee blanke dames, een hond en een baby met een geel zwemvestje aan.
Ze riepen iets naar de Fransen in het bootje daar beneden, kregen een antwoord, staken een duim omhoog en maakten met een wijde bocht rechtsomkeer.
Iets verder gaf de dame aan het wiel vol gas. De hond had alle vier zijn poten nodig en ging wijselijk op zijn poep zitten. -geen reddingsvest voor de hond?
Mogelijk waren zij de echtgenotes die kwamen vragen of de heren intijds zouden thuis zijn voor de barbecue en welk vlees ze op de grill wensten.
Moesten ze daarvoor uitvaren? In het bootje hebben ze elk hun GSM hoor. Maar varen is plezanter natuurlijk.

De inspecteur en Phika kwamen weer boven uit de ballasttanks, de overalls vol bruine slijmerige smurrie. -sludge heet dat in 't Scheepsengels
Capt PP-LM kwam aangesleft, de staff was nu compleet. Zij drie gingen samen met de inspecteur de gangway af naar het bootje om daar op de monitor
te volgen wat de duikers zouden gaan filmen. De gangway hing verschrikkelijk steil. Het schip was zonder lading,
lag dus hoog op het water én dan nog eens voor een deel zonder ballast. Gelukkig lagen we in zeer kalm water.

Die bootjes hadden voor een paar miljoen BF apparatuur aan boord, maar iets om op de zitten was oorspronkelijk niet voorzien.
De Gabonezen hebben dat dan zelf maar geïnstalleerd, ze hebben een zitplank vastgesjord. Ze staat daar zeer artisanaal en zeer nuttig bij al die technologie.
Onze generale staf werd daar neergepoot en zij zaten braafjes op een rijtje. Zo had ik ze nog niet gezien.
De Gabonese assistent in het bootje hing een laddertje met een opstapplank overboord. Eindelijk zichtbare actie. 

De twee anderen (de dutters) begonnen zich gereed te maken. Ha, zij zijn dus de duikers, de mannen van de situatie, de mannen om wie het draait.
Snel maar niet haastig en met geroutineerde gebaren deden zij het volgende: rubberpak aan (fel gekleurd), plasje doen in 't water (een procedurekwestie),
rubbersokken aan en zwemvliezen (om een dolfijn sjaloes te maken zo groot), zwemvest met luchtflesje aan, ademluchtflessen aan.
Elke fles afzonderlijk werd eerst nog eens getest door de duiker in kwestie.
Als ze alles drie keer testen, zit er dan nog wel genoeg lucht in die flessen? 

wordt morgen vervolgd

13-06-2020 om 06:39 geschreven door maart