1998-12-22 ~ aan de boei, Singapore

Deze morgen bracht capt PO in hoogsteigen persoon een fax van WdL&Co. Toen ik de bladindeling en opmaak bekeek verslikte ik mij in mijn koffie,
maar daarover hebben we het later nog wel. -de fax was opgesteld als een gewone brief, dan lopen de verzendtijd en -kosten op natuurlijk.
Eerst moet deze brief af want vanavond vertrekt de vorige 2^de mec, ene Mr RY, geboren in Iran en woonachtig te Deurne.
Hij neemt dit schrijfsel mee.

De vlucht heeft in totaal 13hrs geduurd. Dat is te overleven. Vooral wanneer een gewone sterveling mag vliegen met Singapore Airlines,
al is het dan in economy class. Singapore Airlines heeft enkele jaren geleden een prijs gewonnen voor service en die reputatie houden ze hoog.

         Zo droegen alle hostessen hetzelfde parfum, als elfjes die aan het werk waren in eenzelfde wolk :
         "White Linen (1978) is een moderne klassieker van Estée Lauder. De geur doet denken aan gewassen frisse lakens en wilde bloemen
         in de berm. Vers gemaaid gras en de zuiverheid van wit in de zon, dat is wat deze geur wil uitstralen. Mandarijn, sinaasappelbloesem,
         Bulgaarse roos, viooltjes, jasmijn, amber, muskus en gouden bloesem maken dit parfum geschikt voor de jonge, frisse en vrolijke vrouw
         die nieuwsgierig is naar de wereld." van 't Net 

Waar we nu last van hebben is het tijdverschil: honger en moe wanneer er moet gewerkt worden en geen eetlust of slaap wanneer er mag
gegeten en  geslapen worden. Verder de klassieke bijverschijnselen, algemene sufheid: spierpijn in de schouders, traag, moeilijk concentreren,
versprekingen, tyfpouten ... binnen een dag of vijf zou het moeten over zijn. Vooral dat laatste.

Op Changi-Airport werden we overal doorgeloodst door iemand van een Meeting-Agency.
Dat zijn mensen die zorgen dat een versufte reiziger niet verdwaalt en ergens in de luchthaven strandt.
Dat was puik en fijn, iets om dankbaar voor te zijn, en het ging vooral snel. Wat zo'n uniformpje al kan doen!
In de luchthaven was airco, buiten was het 29°C. En wij kwamen van Belgische decembertemperaturen.
De chauffeur van het agentschap voerde ons naar het hotel, en potdorie nog niet gelijk hetwelk: Orchard Hotel op Orchard Road, denkelijk
een zesendertig sterren hotel. Iets minder had ook gemogen, maar voor de plaatselijke jeugdherberg zijn we al wat te oud. -toen 46j
Maar er is toch een Zeemanshuis in elke haven? -en er moest toch bespaard worden, onkosten drukken ... hallo rederij?

Singapore is een groene stad. Elke middenberm, elke zijberm is beplant -the Garden City noemt de stad zich- brugpijlers zijn bekleed met
klimgroen en de brugrelingen hangen vol bloemen. Op elke cm² planten ze wel een spriet van het een of ander. Er is veel ademlucht.
De kijklucht begint pas boven de daken. Nu is dat overal wel zo, maar hier bevinden de daken zich op 60 m en hoger van de grond.
Wij logeerden op het 17^de en hadden van uit het raam een streepje vergezicht, tussen twee andere buildings door.
De zon schijnt hier voor iedereen. Dus kopen de gegoeden een appartement aan de schaduwzijde van een gebouw. 
Dat gegoede is ook te zien aan de aankleding van de terrassen.

Het ontbijt zaterdagmorgen was een feest. Bij het verlaten van de kamer vonden we een krant aan de klink hangen. Service hè.
We zaten wel in de 'Harvest Club' da's een afdeling van het hotel waar ze zo wat meer eieren onder de gasten leggen. De rederij krijgt de factuur.
De ontbijtzaal, in een andere vleugel van het gebouw, op het 18^de en dus niet beneden waar het oor van de vermoeide reiziger een vaag
geluid van bedrijvigheid zou kunnen opvangen, was helemaal afgestemd op zakenlui die in stilte hun krant willen lezen alvorens ze aan
weer een drukke dag moeten beginnen. Er was geen muziek, de airco dierf amper zoemen en een uitzicht om stil van te worden. Wat mooi uitkwam,
het was er muisikaal stil. Zalig rustig. LM & ik waren de enigen aan tafel.

De avond tevoren waren we uit nieuwsgierigheid eens naar de branduitgang gaan kijken.
Hola, daar zaten we ineens in de coulissen, dat was de achterkant van het decor. Onbekleed beton, want het is een brandtrap.
En stof van jaren, want wie onderhoudt er nu een brandtrap. Het was een beetje een thriller-decor.
En van het 17^de recht naar beneden kijken moet ik niet meer doen.
Die trapzaal wordt bewoond door hagedissen. Zij houden de kruipende en vliegende insectenbevolking
binnen de perken en buiten het verblijfsgedeelte. Zeg nooit 'beest' tegen een nuttig hagedisje. Ze waren groen met rood, persies een uniformpje.
Misschien worden ze bij het hotelpersoneel gerekend, gezondheidsmedewerkers of zo.

Zaterdag om 10h30 stip was de chauffeur er. Hij bracht ons naar de pier waar we een bootje moesten nemen naar het schip.
Aan de pier zou ik een stapel zichtkaartjes kopen, dat heb ik in '96 ook gedaan toen ik naar schip 27 ging. -de Clifford Pier, in de binnenstad
Jámáár, hij bracht ons naar de Jurong-pier, het oostelijk deel van het eiland, daar waar scheepswerven zijn, het industriegebied.
En op Jurong is geen ene zichtkaart te vinden, dat wist ik al van vroeger. Misschien was dat ondertussen veranderd,
misschien waren er nu wel zichtkaarten te koop. Ik vraag dat efkes aan Mr Dave, iemand van het agentschap die ook naar het schip moest.
Hij antwoordde dat ik ze op de luchthaven had moeten kopen.
Ik zei dat ik er op de luchthaven geen gezien had en dat we daar op de chauffeur van het agentschap moesten wachten, beschikbaar blijven.
Wat zou ik daar dan gaan avonturen op zoek naar zichtkaarten.
Dat ik ze in het hotel had moeten kopen ... het vent heeft duidelijk geen kijk op het corridor waarin iemand die aanmonstert zich bevindt.
En mijn vraag was niet wat ik had gemoeten, mijn vraag was of er nog iets kon.
We hebben dus geen zichtkaarten van de wereldberoemde orchideeëntuin (sorry), noch van de wereldberoemde rest.

Aan boord van het bootje instrueerde hij mij de valiezen binnen te zetten. (*) Zelf verroerde hij geen vin, ik evenmin want het was kalm weer.
En de step was me te hoog en LM was kapot van vermoeienis, die liet ik met rust. Hij moest straks werken.
Krijgen die mensen een kick als ze blanke medammekes rond commanderen? Ik kan beter water lezen dan hij, dus binnenzetten was niet nodig.
Hij trok een verongelijkt mondje.
Na ± 20 minuten varen kwam het schip in zicht. Het lag al aan de boei, bijna klaar om te beginnen met lossen. 'k Heb foto's gemaakt.
Nu hebben we de ganse opstelling eens gezien van op het water ipv daarboven aan boord. Van op het water lijkt het persies veel minder gedoe.

Van dat boottochtje hebben we een zonneslag overgehouden, hoewel we de zon geen seconde voelen branden hebben.
De bries hield de warmte van ons lijf natuurlijk.
De inspecteur was ook aan boord van het bootje. Ene PvR. Hij was ook druk aan het fotograferen. Hij is Belg en is gezonden door de rederij in Antwerpen.
Er werken ook Belgen bij de Franse rederij in Nantes, maar wat ik bedoel is dat dit schip onder Nantes valt maar dat PvR gestuurd is door Antwerpen.
Vooruit dan maar. -met PvR hebben we aan boord nog zeer eigenaardige situaties meegemaakt

Het schip lag diep in het water, zo stil als een rotsblok, hoewel er tamelijk veel zwel stond, maar het waren zeer regelmatige bewegingen.
Het bootje ploegde zich met zware motorgeluiden naar het schip.
Overstappen van het bootje op de gangway was zoiets als een stuntstukje uit Ushuaia, maar dan niet voor de sport. Tussen bootje en schip veranderden
de betrouwbare waterbergen en -dalen van de zwel (de deining) in een kolkende en hossende watermassa, het bootje werd een paar keer
tegen de gangway gesmeten en de gangway knalde dan telkens tegen de scheepsromp. -water (vloeistof) laat zich niet samendrukken, vandaar dat kolken
'Vingers binnenboord van de gangway houden!' herinnerde ik mij ineens. LM heeft al zijn vingers nog en PvR ook. -en ik ook
De bagage was al met touw aan boord gehesen. Bij de laatste valies stonden we daar aan deck van : ziezo, we zijn er geraakt, zonder brokken
en zonder verlies van plunje. Dwz, zonder dat daarboven nog ergens bagage rondvliegt of hier beneden ronddobbert. Missie volbracht.
Terwijl het nog moest beginnen.

Stilte alom.
Ineens viel het op hoe heet het is op zo'n stalen oppervlak. En hoe zwaar de valiezen wel zijn in die hitte, van aan de gangway tot aan het kasteel.
En dat het eigenlijk nog moest beginnen, dat het feitelijk nu al stond te beginnen. Dat het dus al begonnen was. Rug strekken alvorens te bukken.
We hebben de valiezen naar het kasteel gereden voordat de wieltjes tegen het deck smolten. Daarbij hebben we hulp gekregen van twee matrozen.
Zeelieden weten wél wat het is, jetlag, reislamlendigheid, plotse klimaatwisseling en alle andere fysieke ellende die maakt dat een helpende hand
met een vermoeide glimlach en in alle dank aanvaard wordt. (*) Take that, Meneerke Dave!

PvR had ons verteld dat het schip van '76 is, dus 24j oud en geen 19 zoals ze ons in Antwerpen gezegd hadden. Niet dat het nog op vijf jaar steekt.
LM heeft zo al een en ander vernomen. Zo'n oud schip pollueert gelijk zot en zou feitelijk om die reden alleen al uit de vaart moeten genomen worden.
Onbegrijpelijk dat het volgens de internationale conventies nog mag varen, zei cheng Leu. (Leuke Leu kennen we nog van in '96, op schip 27 of 28,
hij verving toen cheng LdG). LM heeft zo al het een en ander gezien ook, daar beneden in het machien. Daarover later meer.

In de dagen voor ons vertrek was het een tamelijk hectisch gedoe. Tussendoor heb ik toch de tijd gevonden om enkele keren weg te dromen,
om mij aan een voorstelling te wagen van een schip uit de jaren '70. De glans van het nieuwe zou vervangen zijn door het patina van zorgzaam
en liefdevol onderhoud. Het gebrek aan modern comfort zou goedgemaakt worden door de aanwezigheid van stevige materialen:
echt hout ipv formica, echt koper ipv blik, echte inox ipv Koreaanse nep die roest ...
Patina?
Het enige dat hier patina heeft zijn mijn herinneringen aan de '70s. De rest hier plakt aaneen of rot weg door gebrek aan onderhoud.

Verder is er modern comfort : een lift.
De dynastie in Antwerpen stond toen nog niet aan het hoofd van de rederij om in goedkope loonlanden goedkope schepen te laten bouwen.
Zodoende is hier een lift. En hij werkt. Niet zoals in '94-'95 aan boord van het vermaledijde schip 25, daar was ook een lift maar
de rederij in Antwerpen liet geen wisselstukken komen, dus werkte de lift daar niet.
De badkamer is ruim. Veel beter dan de Koreaanse bouwsels waar de douche de afmetingen heeft van een kattenbak.
Met een thermostatische kraan in de douche. Die is er duidelijk achteraf bijgezet, maar ze is er toch.
En in de pantry staat een microgolfoventje. En de stewards beschikken over vaatwassers die werken! Modern comfort genoeg.

Stevige materialen zijn er ook. De kasten, het bed en de schuiven er onder zijn in echt en massief hout.
Natuurlijk is de glans van het nieuw er af, maar waar is het patina dat in de plaats zou komen? Het enige wat ik zie is sleet
tot op de grens van het verval ... niks zorgvuldig onderhoud. En 'liefdevol' dan ook nog? Misschien had ik de laatste dagen voor vertrek
wat weinig geslapen.
Cosmetisch onderhoud, dat wel. Zoals vloerwas bovenop het stof, de kruimels en de haren. Glans, jawel. Door de glans van de vloerwas ziet men
dubbel zo goed wat hier op de vloerbedekking werd vastgelegd ter bewaring voor het nageslacht.

Hetgeen LM de afgelopen twee dagen al verteld heeft over het machien raakt niet meer op dit blad.
Dat komt in volgende brieven. Zet u maar al schrap.

Ow, dit was ik bijna vergeten. Toen we begin oktober onze kop eens gingen laten zien op de rederij in Antwerpen, had de chef zeevarend personeel
dit schip voor ons in petto. Toen hij zei hoe oud het schip was vroeg ik direct : "Is dat al 220V of nog 110?" Hij wist het niet.
Ik nu wel. Het is hier 110V. Er staat 1( één) transfooke voor 300 watt in de cabine. Ons koffiemachientje is al 500 watt in zijn eentje.
Nu is het gekke, die 100V komt niet omdat het zo'n oud schip is, maar omdat het Japanse makelij is.
Onze stekker passen niet in Japanse stopcontacten ookni. Gelukkig hebben we een tussenstuk bij.
Voorts is er nog een mouw aan te passen. Het is óf computeren, óf koffie maken, óf muziek opzetten en niet meer alles tegelijk zoals op vorige schepen.
Dat gaat trager, maar misschien is dat niet erg. Rustiger en zo.
Erger vind ik dat alle stopcontacten en de schotten en de meubelen plakken van de teer en de nicotine, met daarin vastgeplakt een laag stofpluizen
en krummeldingen van een aantal jaren. Geen wonder dat de kakkerlakken hier tot op de verdiepingen zitten.

Eind november / begin december is Toho (van vorig schip) thuis langs geweest om ons een aantal dubbels van foto's te brengen. Hij moest in Antwerpen
zijn om te monsteren op een of ander schip. Hij had vernomen dat dat schip op 110V staat. Niet omdat de personeelschef hem dat gezegd had, maar
toevallig viavia was hij dat aan de weet gekomen. En LM heeft hem dan uitgelegd welke transfo hij dan best zou kopen.
We hebben het dus over 110V en tranfo's gehad, twee keer tijdens eenzelfde verlof. Een voorteken?

Voilà: het is 15h LT, dus 08h BT en ik krijg mijne klop. -jetlag- LM zal er nu ook wel van weten. We houden het zo'n beetje bij van mekaar.
Wie het eerst van zijn jetlag af is geeft een kusje aan de andere. Dat troost.
Mijn ogen vallen toe, mijn oren suizen en mijn hersenen kabbelen zachtjes. Slapen zou helpen, maar dan lig ik vannacht weer wakker.
'k Ga ermee ophouden voor ik helemáál van slag geraak.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Jetlag