schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
15-04-2020
220. Absurd & Zot - 05
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Na vier dagen 'classics' op Radio1, of was het een week, is het genoeg geweest voor een tijdje. Voor een jaar. De eerste dagen waren interessant, daarna niet meer. Het eindigde waarschijnlijk toch met The Doors en met Queen.
In feite zat ik te wensen dat het programma Nieuwe Feiten maar gauw en rap zou terugkomen, want dat programma herbergt mijn huidige favoriete rubriek: de Itegemse C'ronakreniek.
Deze vijfde aflevering is het gesprek niét ondertiteld (?!?) Persoonlijk vind ik dat een ramp. Sinds gisteren ben ik aan het mailen en aan het bellen om te weten of er een ondertitelde versie komt, en zo ja wanneer, want misschien ben ik een dag te vroeg om dat al te verlangen.
Sinds gisteren sturen ze men van het kastje naar de muur. Op de Reyerslaan hebben ze genoeg kastjes blijkbaar. Via het contactformulier dan maar. Een contactformulier wordt 'te gelegener tijd' beantwoord. Vanmorgen bel ik. Die meneer vindt mijn naam in de lijst en zegt dat er nog 378 contactmails vóór mij zijn. Dat vond ik niet om te lachen. Daarna wel. Op zoek naar de ondertiteling van een absurd gesprek zelf verzeilen in een zotte situatie. Da's Kafka hè. Niet écht om te lachen dus, nee ...
Die ondertiteling zal niet meer vandaag op dit blog komen. Misschien morgen. Zodra ik ze vind, heb, en te pakken krijg zet ik de link hieronder. In afwachting moet het dan maar zonder ondertiteling.
Vandaag nog maar eens Singapore Passage. Het klinkt misschien eigenaardig maar het blijft interessant en mooi. We konden post afgeven maar 'k had geen brieven gereed liggen omdat ik gisteren aan de wal gekunnen heb. Dan maar gauw kaartjes geschreven want de gelegenheid krijgen om te posten en niks verzenden, dat kan niet. Dat is Mercurius én Hermes verzoeken.
De laatste keer in Dumai (Sumatra) hadden ze ons afgeraden aan de wal te gaan omdat het 'gevaarlijk' was. Gelijk een brave ben ik dan aan boord gebleven want afraden betekent : niet doen. En troubles aan de wal betekent dan weer extra papierwerk aan boord en ze hebben zo al werk genoeg. Wat blijkt : het is gevaarlijk voor mensen die zich opgetut als een kerstboom aan de wal begeven. Ja dán...! Dat is dan zelf gezocht, zeg ik. En opgetut, dat kan onmogelijk op mij van toepassing zijn hé. Dacht ik toch. In Odessa spraken ze me aan op de markt omdat ik er uit zag als een van hen, niet als een toerist. In Richardsbay (Z-Afrika) in een supermarkt ook. Low-profile valt me niet moeilijk, dat is gewoon hoe ik leef. Ik blijf onder de radar, ik verdwijn in de massa. In een Aziatisch land is het moeilijk natuurlijk, om ongezien over straat te lopen, ik heb de verkeerde kleur van huid, van haar en ogen. In een Afrikaans land is het gewoon onmogelijk om onder de radar te blijven, als bleekgezicht.
Warren (steward) wist te vertellen over de plaatselijke transportmiddelen en ineens leek het doenbaar. Ik vond dat het kon, overdag. Maar vóór de donkerte thuis natuurlijk. Nog efkes rondgevraagd of iemand iets nodig had van de wal. Lucien en Pascal gingen zelf en ik heb me bij hen aangesloten. In feite zonder te vragen of zij dat wel goed vonden, bedenk ik nu.
Het begon al op de kaai van de terminal: in het wachthokje hingen drie mannen van wacht zich te vervelen. Of Lucien 2de officier was? Ja, antwoordde hij. En ik zag in hun koppen de prijzen al omhoog gaan. Of we dollars te wisselen hadden, dan konden we dat maar beter bij hen doen want zij gaven een eerlijke koers en buiten de poort waren het allemaal bedriegers. - Dan gaan we wel naar een bank. - Dat zijn ook bedriegers. - Well, dat is dan zoals thuis. Er volgde nog een uitleg dat op het einde van de kaai (een pier) brommers stonden om ons naar de poort van de terminal te brengen. Mogen wij hier niet te voet rondlopen misschien? ('t Zou kunnen hè, veiligheidsvoorschriften en zo). We mochten wel, maar naar de gates was wel 10 minuten te voet. - Hoe ver is dat dan? vroeg Lucien. - Eén kilometer.
Wel ja, iemand die aan zijn 10de kilometer bezig is doet daar misschien 10 minuten over, maar wij hadden nog geen vermoeide benen. En wij wilden wandelen, sfeer snuiven. Aan het uiteinde van de pier startten de brommerkes al. Mannekes, spaart ulle naft, dacht ik. Ze zouden ons naar de gates voeren. "Hoeveel?" "20 USD" zouden we daaraan moeten besteden. "Voor de drie?" "Per kop." Wij besteedden daar een lachje aan en stapten verder. Toen was het plots maar 1 USD meer. Een mens reist om te leren hè. Awel, nog nooit zo duidelijk een les in economie gehad, de markt stuikte ineen terwijl we voorbij liepen.
'k Dacht owee, als het overal zo'n gemarchandeer wordt ..., mijn goesting was al over. De naam van de terminal rap op een papierke geschreven : DILARANG MEROKOK Aan de gates hing er een Engelse vertaling bij : GEEN TOEGANG VOOR ONBEVOEGDEN. De terminal heet Hydrocarbon Dumai. Aan de gates waren de bewakers in uniform. Da's altijd goed voor wat observatiegenoegen, nu ook. Het ganse repertorium van gewichtige gebaren, heen en weer geschuif met een beduimeld vodje papier, overtollige bewegingen met schrijfgerei, kortaffe vragen over de naam van het schip , onze naam en graad. Dat moesten we dat toch nog zelf opschrijven hoor.
Volgens mij heeft het iets met de breedtegraad te maken. In koudere landen is er aan de gates evengoed controle, maar daar gebeurt het eerder in de sfeer van service. Een paar formaliteiten afhandelen, eerst safety, dan pas security.
Monsterende blikken. Zijn die drie bleke clochards wel wie ze beweren te zijn? Dat staat op onze shorepass hoor, en die hadden ze al vast gehad. Onderste boven.
Waarschijnlijk staan ze ook met tekens in verbinding met de fiets-taximannen 50m verder. Als de graden hoog genoeg zijn volgen de prijzen vanzelf? Maar de prijzen waren gelukkig zoals Warren gezegd had, 10 USD heen en terug naar de stad. De taxi's zijn fietsen met een sidecar aan. De sidecars hebben het model van een riksja. Zo heten ze in India. Hoe ze hier heten weet ik niet. Ze hebben een vouwbaar dakje, het kan dicht, voor als bleke westerlingen vinden dat de zon hier te hard schijnt. Dat de riksja's niet meer al lopend getrokken worden vond ik al een hele verademing. Maar ik was evengoed vreselijk gegeneerd. Iemand anders laten trappen en al het werk laten doen vind ik verschrikkelijk koloniaal. Pascal (3de stuur) stelde me gerust door te zeggen dat we toch drie mensen hun brood lieten verdienen, op die manier. Da's ook waar, maar evengoed ... We reden op een brede laan. Aan de breedte te zien moest Dumai nogal een stad zijn. En dan sebiet het stadsverkeer in met die fiets-bakbeesten. Ze reden in mekaars wiel. Dat zal zo zijn voordelen hebben voor hen (slipstream?) en voor ons ook een beetje, we konden met elkaar babbelen zonder al te hard te moeten roepen. Op de baan veel tweewielers en driewielers, heel weinig auto's. Voorlopig nog lucht genoeg. Vermits we niet zelf op het verkeer moesten letten en de rit traag genoeg ging hadden we volop tijd om rond te kijken. 'k Kwam ogen tekort. Eerst junglegroen. Iets later begint de stad. Met achterbuurten. Bouwsels in golfplaat, palettenhout en jutezakken. Hier en daar plastic en zover ik zien kon daken in golfplaat. Bouwsels zonder verdieping natuurlijk, ver van de baan af, volledig open aan de straatkant. De straat voor het plaatselijk verkeer loopt parallel met de laan waarop wij reden. De straat is een baan zonder wegbedekking. Wanneer het regent krijgen de bewoners modder tot aan de voordeur, wanneer het waait komen zand en stof binnen. (Daar kunnen ze op de Groenplaats van meespreken).
De bouwsels zijn ongeveer allemaal even breed en zeer diep, tot waar het daglicht niet meer binnen komt. Daar begint het woongedeelte, denk ik. Voorin waren werkplaatsen en ateliers ondergebracht, bedrijvigheid genoeg. Onder die golfplaten moet het moordend heet zijn.
De eethuisjes staan los van alle andere bouwsels, ze staan op de brede strook gras tussen de straat en de laan. Ze hebben geen muren, enkel een dak voor schaduw. 'k Vraag me af of die dakjes bestand zijn tegen een tropische stortbui. Om de zoveel huizen was er zo'n open keuken. Waarschijnlijk maken ze in hun huizen geen vuur. Dan wordt het nog warmer onder de golfplaten daken en ook wegens het brandgevaar, vandaar openbare keukens op afstand van de bewoning. We kregen tegenwind. Iedereen kreeg zand in de ogen en de taximannen gingen op hun trappers staan. 'k Had willen uitstappen om te helpen duwen. Toen was de windvlaag voorbij. 't Was maar een demonstratie. Een demonstratie van hoe hard het leven van een fietser-om-den-brode kan zijn en van hoe snel een brand zich hier kan verspreiden? Mogelijk daarom zijn de lanen in de bidonvilles zo breed. Het zijn brandgangen.
In de opschriften boven de werkplaatsen worden nog Nederlandse woorden gebruikt, of restanten ervan: Organisasi, Kantor, Direktorat, Apotik, Dokter, Praktek, Instalateur, Akademi, Meubel, Bekleding. Met bekleding worden autobanden bedoeld, de bekleding van de velgen. De mensen wuifden, en wij wuifden terug van uit een 'open koets' op een brede laan zonder autoverkeer. Af en toe was er het getuf van een brommerke. "Coca Cola" riepen een paar kinderen, om westerlingen te laten horen dat ze hier iets van de wereld kennen.
Wat verder zijn de huizen en de werkplaatsen van steen en hebben ze wel een verdieping. Er staan al eens bloembakken op de stoep en de uithangborden hebben een lik verf. Dan kwam een groot rond punt en we waren in de binnenstad. Nog altijd even weinig autoverkeer. Iets om blij mee te zijn. Dumai heeft de structuur van een stad en is aangekleed als een dorp.
1996-10-13
Een nadeel van boodschappen doen per fietstaxi is dat ge moet zeggen waar ge wilt zijn, en dat wisten we zelf niet. Te voet verkennen was er niet bij want ze bleven ons rondvoeren na elk winkelbezoek. "Kruidenierswaren" en ze voerden ons naar een kruidenierszaak.
Lucien wisselde dollars bij zijn fietsmeneer. Ik wou bij de mijne ook geld wisselen, hij deed teken dat ik ook bij de collega moest wisselen. Die is blijkbaar de man van de centen. Hij had een lias geld in zijn hand en telde daar vlot een 40.000 roepia neer (voor 20 USD) zonder al te veel geritsel en zonder aarzelingen. De man van het geld dus.
Wij binnen bij de kruidenier. Gelukkig waren de artikelen geprijsd, er moest niet gepingeld worden. Wanneer onze fietsmeneers zagen dat wij daar koekjes en chips en nootjes kochten, lieten ze ons verstaan dat we beter naar een superette konden gaan. Daar was het goedkoper. Te laat vond ik, ik had al een en ander op de toonbank gelegd. Op dezelfde stoep waren nog een aantal winkels, maar niks van wat we nodig hadden. Confectie en T-shirts, hadden we nodig. Weinig mensen hier dragen een T-shirt. -natuurlijk niet, een T-shirt is te warm in de tropen, in de evenaarsgordel dan nog De fietsmeneers voerden ons toch maar efkes naar het supermarktje. Dat is amper 100m verder aan de overkant, maar we mochten geen stap te voet doen. Zo hebben we de rij winkeltjes daar naartoe niet kunnen bekijken. Misschien had ik kunnen vragen om te stoppen, maar daarna moet de man het fietsgevaarte weer in gang trappen. Dus : laat maar. Dat kan ik niet doen.
Verder had ik nog een wereldkaart gewild, en postkaarten en luchtpostenveloppen, maar wie weet hoe ver was dat? 'k Zag niet direct iets dat op een papierwinkel of een boekenwinkel leek. Als ge de fietsmeneers iets vraagt doen ze het. Zonder uitleg te geven zouden ze een lange rit beginnen met grote omwegen, en dat had ik er niet direct voor over. Lucien en Pascal waren ook klaar met winkelen. Zij hadden elk een klein plastic zakje vol. Hoe kwam ik nu aan die volle boodschappentas? Gevuld met hetzelfde maar alles gewoon x 2. En nog wat. We wilden iets drinken. Lucien legt dat uit, de fietsbaas knikt en zegt iets tegen de twee andere fietsmeneren. De zon was beginnen schijnen en mijn fietsmeneer vraagt of ik het dakje uitgevouwen wil voor schaduw. No thank you, sir. (Sebiet krijgen we weer tegenwind en dan is het met een uitgevouwen dakje voor hem nog moeilijker om vooruit te raken.) Ze voeren ons ergens naar toe : een restaurant. Miljaar. Een gewoon soort drinky-bar was toch ook al goed geweest. Achteraf bekeken niet, maar da's voor straks. Ze loodsen ons door een zaal op het gelijkvloers, naar de eerste verdieping een daar stonden we in een zaal die naar plaatselijke normen waarschijnlijk zeer chic is. De juffrouwen van diens sluiten de matglazen ramen en zetten de airconditioning aan. Service voor alles! Daar zaten we dan met ons drie, afgesloten van het zicht op de straat, afgesloten van een kijk op het gebeuren, in een hete zaal te koekeloeren tussen de kunstbloemen. En we zien mekaar al heelder dagen aan boord!
Toen moesten we nog uitleggen dat we niks wouden eten. Dat was nogal ambetant, want de twee jongedames stonden al gereed met een menu en nu kwamen wij niks besteden. Tegen dat onze fles bier leeg was (75 cl) werd het eindelijk wat frisser in de zaal maar we besloten toch op te stappen, naar een van die eethuisjes die we gezien hadden tijdens de heenrit. Daar zaten we dan tenminste buiten en tussen het volk. (Op het toilet was al iemand. Een kakkerlak van 3 cm. 'k Had nochtans geklopt.)
Toen hadden we aan onze fietsmeneers moeten zeggen: back tot he ship, please. Terug naar het schip en hen onderweg teken doen om te stoppen bij zo'n kleine drinky-bar. Dat hadden we moeten doen. Ja. Lucien legt hen uit dat we naar die kleine open barrekes willen, in de buitenlucht. Ze rijden met ons de andere kant uit. Afwachten dan maar. Misschien rijden ze ons wel naar zo'n ding, maar dan bij familie van hen? 't Was wel een eind rijden persies. We kwamen in een moslimwijk. De moskeeën hebben hier geen minaretten. Misschien zijn hoge torens te gevaarlijk in een gebied waar elk tyfoonseizoen de tyfoons het voor het zeggen hebben. Op deze moskeeën staat gewoon een torentje van 1-hoog, met daarop een koepeltje en dan de halve maan. En luidsprekers. Dat we in de moslimwijk waren hoorden we eerder dan dat we het zagen. Het was gebedstijd. Volgens de luidsprekers toch. We hebben enkele dames met hoofddoeken gezien, en verder deed iedereen voort met hetgeen zij of hij aan het doen was. Niemand die een gebedsmatje uitrolde zoals in Noord-Afrika. Misschien bidden ze hier binnen. Het was wel vrijdag maar in deze wijk waren de winkels toch open.
We stopten weer aan een restaurant 'van gehalte'. Maar wel in openlucht deze keer. Dat hadden we dan toch kunnen duidelijk maken. We moesten een gangetje door, langs de keuken in open lucht en het aquarium met vis, allemaal heel mooi, maar wankel en plots zaten we weer weg van het straatgewemel en het volk, opnieuw naar mekaar te koekeloeren, deze keer tussen het groen. Nog maar eens uitleggen dat we niet kwamen om te eten, dat we enkel iets wilden drinken. Daar werd voor gezorgd. Er kwam een schurftig klein katje langs. Niet aaien, helaas! En hier was het sanitair regelrecht luguber.
Terug naar boord, we zouden wel teken doen onderweg wanneer we de drinky-bars zagen die we bedoelen. De eerste die iets geschikts ziet geeft een gil. We reden langs een parallelle laan terug naar de terminal. Niks geen bidonvilles meer. Klinieken, villa's, moskeeën, hotels en scholen. De schoolging uit, allemaal uniformkes die wuifden naar ons, de blekelingen.
De fietsbaas had aan Lucien gevraagd of het ons interesseerde lokale alcohol te kopen. Feitelijk niet, maar we wilden wel eens gaan kijken. We reden een dwarsstraat in en we stonden plots op één kruispunt van de terminal. Daar was eindelijk wat we bedoelden. Een trits barrekes-openluchtkeukens-eethuisjes. De kantine, de catering van de mannen die op Hydrocarbon Dumai werken, het eerste dat we gezien hadden tijdens de heenrit, lang voor de bidonville begint. Van al die andere barrekes die we gezien hadden op de heenrit hebben de fietsmeneren ons mooi weggehouden door in het terugkomen de parallelle laan te nemen.
Zo'n eethuisje heeft geen elektriciteit: petroleumlampen voor de verlichting en ijsblokken voor de koeling. -zoals de camping vroeger ± waarop ze koken heb ik niet kunnen zien. Tussen de bouwsels een streep modder: de riool. Sanitair, niet gezien. De alcohol was aan de fles te zien zelfgestookte. Een smoezelig flesje met een etiket van hoestsiroop. Terwijl ze over de prijs onderhandelden ben ik wat verder gaan piepen. In de kantine zagen de scampi's er lekker uit. Opnieuw instappen en naar de poort van de terminal. Einde van de rit. Afrekenen. Nu bleek de rit 20 USD te kosten. Ja natuurlijk, ze hadden ons naar dat openluchtrestaurant gereden. Dat was niet inbegrepen in de heen- en terug van 10 USD. -en iedereen moet leven We hebben die 20 USD betaald, zonder discuteren, want ze verstaan blijkbaar maar zoveel Engels als het hen schikt en dat varieert van moment tot moment. En er stonden aan de poot nog véél fietsmannen, teveel om de discuteren.
Aan de gates shorepass boven gehaald, zodat de nurk daar niet moest naar vragen. Verveeld wuifde hij ons door, als joeg hij een paar vliegen weg. "I know, I know", 't was al lang goed. We moesten zo ordentelijk niet doen. Wat een verschil met 's middags.
We zijn langs de waterkant terug naar het schip gegaan. Met de nodige stops om foto's te maken. Foto's van Pascal met het schip, van Lucien met het schip, als de naam van het schip er maar volledig op staat.
Van alle snoeperijen die we gekocht hebben valt enkel de kroepoek echt mee, kroepoek van tapiocabloem en tonijn. Aan de ander smaken moeten we nog wennen. Van één soort chocolade heb ik wat meer durven meebrengen : 'Alpine' Zwitserse chocolade. Er staan geen besneeuwde bergtoppen op de verpakking maar het product zou gemaakt zijn met cacaoboter, dus niet met palmvet. Daarom heb ik het geriskeerd. Gemaakt in Bandung, tja ... te gebruiken tot 01/98. Dat komt in orde, zegt LM.
Ziezo, dit was Dumai.
Vanmiddag vertelde de capt dat de post vanuit Singapore (07/10) al in België toegekomen is op 11/10. Da's rap. Hij heeft met zijn madame gebeld en zij wist dat te vertellen. Terwijl wij aan het rondrijden waren met de fietstaxi's in Dumai, waren de postbodes onze brieven aan het bestellen in het ochtendlijk België. Over Singapore niks dan goed.
Deze voormiddag werd er half-luidop gevloekt in de alleyway. Dan is er iets. Ofwel cheng Leu, ofwel Tom, ik herkende de stem niet. Een paar minuten later was LM ook boven en hij vertelde : vandaag zouden ze de zaagmachine testen die op 07/10 aan boord geleverd was in Singapore. De elektrieker had ze aangesloten, LM had al een stuk pijp gereed liggen en ze hadden bijna de fanfare uitgenodigd voor de inhuldiging van de zaagmachine want nu waren ze van de slijpschijf van af, vanaf nu ging ge dat hier ne keer zien vooruit gaan zie. Dat de stukken er af vlogen! En aldus geschiedde. Er vloog een stuk. Uit het zaagblad.
'Iemand' heeft de zaagmachine op een hoekijzer getest ipv op het stuk pijp. Hoekijzers zijn er nog genoeg. Zaagblad : geen meer. De machine is een halve minuut in gebruik geweest. Vanaf nu is het weer om grootmoeders wijze, gewoon weer met de slijpschijf. Dat komt omdat cheng Leu (hoekijzer) nerveus rondloopt de laatste dagen. De inspecteur wordt verwacht in Korea en daarvan beginnen sommige chefs hem op voorhand te knijpen, zegt LM. Deze inspecteur is nochtans de Fransman JMP, een inspecteur en geen inquisiteur. Maar dat moet cheng Leu eerst nog ondervinden. En door de zenuwen pakte hij dus naar een hoekijzer ipv naar het stuk pijp. In zijn normale doen zou hij dat niet voorgehad hebben, want hij is een Handige Harry. Hij heeft ons foto's van zijn huis getoond. Maar ja, thuis zijn geen inspecteurs op komst en blijft een mens gemakkelijker kalm. (Thuis van uit de zetel kan ik ook elke quizvraag beantwoorden.)
Vorige woensdag, 09/10, heeft hij de monorail in de machineruimte kapot gekregen. Toen hoorde ik ook aan de geluiden in de alleyway dat er 'iets' was. Ze moesten in het machien een zwaar stuk verplaatsen en stelden vast dat de monorail, hét hijstoestel, enkel nog vooruit en achteruit wou (travelling), en omhoog & omlaag (hoisting) maar niet meer van stuurboord naar bakboord of omgekeerd (traversing).
Aan bakboord stond het ding al voorbij de veiligheidspositie. Hoe kan dat? Dat kan omdat het kamelot is, zegt LM. De goedkope bouw van het schip moet érgens in zitten. In goedkoop minderwaardig materiaal. De elektrieker kijkt eens in een schakelkast, vindt daar iets los en loos, brengt dat in orde en vraagt aan cheng Leu om de hijs naar STUURboord te laten bewegen. Leuke cheng Leu stond onderaan de kabel met de bediening in de hand en hij duwt op BAKboord, nog verder voorbij het veiligheidspunt. Luid gekraak en vanalles verbogen daarboven. Heel de hijsinstallatie buiten gebruik. En nu?
Zenuwen. Is dat niet tragisch voor een chef? Hij moet binnenkort een inspecteur te woord staan en dat maakt hem zo angstig dat hij in één week tijd twee dure dingen kapot gemaakt heeft. En wié gaat hem daarover uitleg vragen? De in-spec-teur! Tja, nu heeft Leuke Leu concrete problemen om zich zorgen over te maken. Misschien maakt hem dat wat rustiger.
1996-10-14
De 'Zwitserse' chocolade uit Dumai is op een rare manier gemaakt. Te korrelig. Er zit persies schuurpapier in. Niet lekker, zegt LM.
Gisteren heb ik nog iets meegemaakt, maar mijn cent is vandaag pas gevallen. De ch.kok had kip met curry gemaakt. Ik stond aan een werktafel de peterselie te hakken, de nieuwe voorraad klaar te maken om in te vriezen, toen ik achter mij bij het fornuis ineens de stem van de Gibbe hoorde : "IK HAD U GEZEGD MIJ TE VERWITTIGEN ALS GE NOG EENS KIP-CURRY MAAKT!" Omdat Gibbe zo luid riep ging ik eens kijken in de pot. Op de kip curry lag een laag olie van ongeveer 1 cm.
Een week geleden ongeveer had ik eens absorberend papier nodig om schijven aubergines af te deppen. Keukenpapier is niet aan boord. 'k Stelde voor een 'schone' handdoek te gebruiken. - Onee, niet in een handdoek! - Jamaar, een propere hè! - Onee, onee, niet op een handdoek! Hij stelde voor de schijven aubergines efkes op oude boterhammen te leggen. Oud brood is ook absorberend materiaal. Natuurlijk is dat oké, maar wat is er zo heilig aan een handdoek dat die niet voor voeding mag gebruikt worden? En waar zijn de handdoeken in de keuken trouwens? Nog altijd geen enkele gezien. Na drie maanden aan boord.
Vandaag bedenk ik ineens dat die handdoeken misschien al in zijn valies zaten. Het zou niet de eerste keer zijn dat scheepsmateriaal mee naar huis verdwijnt. Vooral dan gloednieuw materiaal van een gloednieuw schip. Dat steekt hun ogen uit. Als ik toen niet zo in beslag genomen was door de Machinery List, want dat jobke liep nog altijd door en elke dag lag er nieuw typmateriaal te wachten, dan had misschien dieper gegraven: waarom deed de ch.kok zo heftig over keukenhanddoeken?
Aan de Gibbe had ik kunnen vragen of ze op de leveringsbons stonden en áls ze op de leveringsbon stonden, dan zou ik hem vragen of we efkes in de lockers konden gaan kijken of ze daar lagen. Ch.off zijnde heeft Gibbe een passkey en kan hij overal binnen. Ook in de lockers van de keuken en het linnen. Als ze dan niét in een van die lockers zouden liggen, waar konden ze dan wel liggen? Dan komt er cabine controle. En dat is niet de zaterdagse routine-inspectie ivm netheid & hygiëne, maar een blits-inspectie en dan wordt álles nagegaan, elke kast, elke valies van degene(n) bij wie men het nodig acht.
Jaren later zei iemand eens : wie scheepsspullen steelt, steelt twee keer. 1° men zet het schip (collega's) met een tekort aan materiaal, of zelfs zonder. 2° wanneer het besteld wordt, blijft het afwachten of en wanneer het geleverd zal worden. En ik vond dat zeer raak samengevat.
Oude boterhammen waren dus evengoed bruikbaar. Die dag van de aubergines viel mijn cent dat dikke schijven oud brood ook een gemakkelijke methode kan zijn om het overtollig vet uit een sudderpot te absorberen, gewoon op de olie leggen en als de boterham half verzadigd is omdraaien en wanneer de tweede zijde verzadigd is, er uit scheppen met een schuimspaan. In een grote pot van ± 50cm Ø gaan gemakkelijk 3 à 4 boterhammen tegelijk, dus die klus is snel geklaard. Het vloeibaar vet drijft boven, men kan er gemakkelijk aan, en er worden geen heelder lepels saus mee opgeslorpt, da's nog het mooiste van dat systeem. 'k Kan me niet herinneren waar ik dat al eens zien doen heb. Misschien in een kookprogramma van Teleac. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teleac We hebben dat die avond zelf nog kunnen uitproberen op een of andere stoofschotel. Oud brood absorbeert, het werkt. Magnifiek. Ch.kok opgelucht, er was nu een methode om het overtollig vet weg te nemen en de mess aan stuurboord tevreden te houden. 'k Zei hem dat hij mij zelf op dat idee gebracht had, met de aubergines. Alle eer van de trouvaille was dus aan hem. Ik ook opgelucht, van die vettige sauzen waren we nu vanaf. Dacht ik.
Nu terug naar de kip-curry van gisteren. Wéér zo'n dikke laag olie op de pot, werkelijk overdreven. Daarom was Gibbe zo boos. De bereiding was zo goed als klaar, de olie mocht er nu wel af, de stukken kip konden onmogelijk nog aanbakken of aanbranden of wat dan ook. De ch.kok stelde zelf de oud-brood-methode voor. Ik knikte maar eens, wat zouden we anders doen, het is de enige manier die we kennen en ik zeg er nog bij dat die methode heel doeltreffend is, om de Gibbe zijn gemoed wat te sussen. Gibbe ziet wat ik bedoel en neemt daar vrede mee. Gibbe verdwijnt uit de keuken, ik ga weer naar mijn peterseliebergen, en de ck.kok gaat de kip-curry ontvetten. Dacht ik.
Iets later roept hij mij naar het fornuis : Ziet gij olie? vroeg hij. Natuurlijk zag ik olie, ik zag overal olie. Er dobberden nu duizenden kleine olie-oogjes in de saus en tegen de rand van de pot lag een volledige oliecirkel te blinken. - Jamaar, ik heb de olie verborgen hoor! zei dat groot licht. Hij had de saus eens omgeroerd. Alsof ik dat niet zag. - Ja, en toch zie ik overal olie. - Dat blijft dan ons geheimpje, zei hij. 'k Dacht dat hij de grapjas aan het uithangen was. De olie komt subiet weer bovendrijven en dan begint hij immers te ontvetten. Dacht ik.
Hij roept me weer naar het fornuis. - Hebt ge de overtollige olie er nu afgenomen, vroeg ik. - Jaja, ziet ge nu nog olie? - Maar ja! daar en daar en daar, over heel de saus en aan de ganse rand van de pot. Hebt ge brood gebruikt? - Ja ik heb brood gebruikt.
'k Ga weer naar mijn peterselieplank, deze keer langs de vuilnisbak, daar zou 't verzadigd oud brood moeten in liggen. Bovenop de rest. Want op de werktafels zag ik het niet liggen. In de vuilbak lag het afval van de peterselie, bovenop de groene groenteschillen die James er in gegooid had. Het afval lag exact zoals ik het er in laten vallen had, vlak voor de Gibbe binnengekomen was. Brood : geen.
Het oud brood staat op een 2m van waar ik bezig was met de peterselie. Als hij brood was komen nemen dan had ik beweging moeten zien in die hoek. En ineens dacht ik: waar ben ik in neptunus' naam mee bezig, detectiefke spelen in de keuken ... En tegelijk dacht ik : van die vettige rommel moeten straks dus 20 mensen eten. En ongeveer iedereen eet graag kip-curry.
Waarom probeert die ch.kok eerder de olie weg te moffelen dan ze weg te nemen? Olie wegmoffelen kan nooit lukken, ze komt toch altijd weer boven drijven. Roeren helpt niet. Weet die sukkel dat niet? Is dát een kok? Er is maar één oplossing: de olie opslorpen, de saus ontvetten. Er is voldoende oud brood. Kan het simpeler?
- Daar komen problemen van, probeerde ik nog. Hij vond van niet, hij bleef staan roeren, staan verbergen. Waarom ... Waarom het ongenoegen van de capt, van de Gibbe en van heel de mess aan stuurboord riskeren als hij een paar dagen tevoren zei dat men met een capt niet kan argumenteren (to argue = ruzie maken) en men dus beter doet wat hij vraagt of zegt. Waarom vandaag niet doen wat een capt verlangt, vanwaar die draai van 180°?
Moet volgens de Filipijnen een schotel drijven in het vet om te laten zien dat er niet bezuinigd werd op marchandise, dat er 'rijkelijk' gekookt werd? Hún idee van rijkelijk hè. Is vetstof een dure zaak in hun land? Stuit het hem tegen de borst 'goed vet' weg te gooien? 's Avonds eten we allemaal hetzelfde menu. Als er niet genoeg vet op drijft zou het kunnen dat hij zich het ongenoegen van de zeven Filipijnen in de bakboordmess op de hals haalt. Dan nog liever een blaam, een openlijke reprimande van de capt, die monstert toch binnenkort af. Met de Filipijnen moet hij nog een maand of zes varen, want zij hebben contracten van negen maanden. -toen nog wel
Zo was er in 1984 op schip 10 kok SV die bijna een acute depressie kreeg omdat hij iets moest doen dat hem tegen de borst stuitte. Capt H -die met zijn 'fijne manieren'- had hem gezegd lamsbout zonder look klaar te maken. Aan tafel zei SV met tranen in de ogen: weet ge wat dat is, lamsbout zonder look! Als ze aan de wal ooit horen dat ik dat heb klaar gemaakt, kan ik mijn ticket als chef afgeven. Hij bedoelde dat Prado, bij de rederij de grote baas van het keukendepartement, beter niet te weten kwam dan hij het been niet stijf gehouden had. Hoe dat toen opgelost is weet ik niet meer. Misschien een boutje apart voor de kapteinstafel of zoiets.
Nu weer naar de kip-curry van gisteren. Dacht die kabouter nu echt dat ik niks doorhad over die zielige camouflage, en dat er straks aan tafel nog eens 10 mensen zouden intrappen ook? In feite was ik meer verbouwereerd over zijn onnozelheid, zijn naïviteit dan over zijn povere camouflage. Zo verbouwereerd dat ik niks zinnigs meer kon bedenken of een tussenoplossing voorstellen.
Bvb: het ganse kip-curry gedoe verdelen over twee kleinere potten en in één pot de saus vettig laten voor de Filipijnen in de bakboordmess, in één pot de saus ontvetten voor de Europeanen in de stuurboordmess. Dat heb ik hier nu pas bedacht, maar ja, hier in de cabine is het rustig en stil.
Toen volgde nog wat gewauwel en gezwam over: men kan kip niet bereiden zonder vet. - Nee, oké, men kan een kip niet bereiden zonder vet maar men kan ze wel SERVEREN zonder al dat vet, zei ik fluwelig. Niks bruskeren. Hij, iets gedecideerder nu : ge kunt kip niet klaarmaken zonder vet én kip is van zichzelf al vet. Kip ís zo! Onderliggende redenering: daar is dus niks aan te doen dat kip zó is. Achteraf bekeken verbaast het mij de hij er 'De Schepper' niet nog eens bij gesleurd heeft, maar dat is een gans ander verhaal.
Ofwel was dit een staaltje van Aziatisch fatalisme, ofwel was het puur weerspannig gekronkel om die kip-curry niet te moeten ontvetten. 'k Begon met hem gelijk te geven: kip ís zo, kip is vet. En dat is nu juist de reden waarom we ZÉLF een methode moeten gebruiken om het overtollige vet uit de pot te halen, juist omdat kip al vettig is van zichzelf. Wat we serveren is geen vette rauwe kip maar een bereide schotel. Geen toegeving, hij was plots Oost-Indisch doof, dat zag ik aan zijn gezicht: onwil.
Vanaf nu was het puur bokkigheid van zijn kant en van mijn kant was het puur tijdverlies. Als de cognitieve aanpak faalt leg ik mij daarbij neer, om mijn energie en tijd te sparen. Da's dan mijn Europees opportunisme want tegenover een minus habens -zie google- kan ik het toch niet halen. Waarschijnlijk heb ik in de dagen er voor tegen zijn kar gereden en is er een bluts in zijn ego. Over een of andere bereidingswijze zei hij: "So, that's the secret!" Alsof wij, de Westerlingen van de stuurboordmess opzettelijk keukentips zouden achterhouden. Dat die simpleton ons van zoiets verdacht was zwaar teleurstellend. Nog maar eens. En met een zucht zei ik : "That's no secret, that's common knowledge." Vandaar die bluts waarschijnlijk.
Niet meer aan gedacht dat in zijn optiek elke groente, elk soort vlees een 'secret' heeft en dat een mens dat geheim moet weten te doorgronden. Enkele kookboeken openslaan is toch voldoende om zoektocht naar 'ziel' van een ingrediënt tot een goed einde te brengen? Zonder gissen en vooral zonder missen. Liefst zonder missen, want er moeten zodadelijk 20 mensen eten geserveerd krijgen. Geserveerd als maaltijd, niet als vettig voer.
16h45 : 'k ben juist terug van de keuken. Wat een kabaal! Hoe ze daarin kunnen werken is mij een raadsel. James staat diepgevroren kip te hakken met de bijl, de ch.kok doet het aardappelmachien ratelen, Warren is met potten en deksels aan het rammelen, ik was ajuin aan het pellen, een geluidloze bezigheid maar daarvoor heb ik stromend water nodig en dat klettert nogal in die diepe wasbakken. De ventilatie ronkt-suist zoals gewoonlijk. Tot zover allemaal gewone keukengeluiden, jawel. Maar! Dat alles wordt overspoeld met een golf muziek, want zonder muziek gaat het niet. En die moet luid genoeg staan, om boven de keukengeluiden uit te komen anders horen ze niks en dat kan onmogelijk de bedoeling zijn hè. Een streepke muziek veraangenaamt den arbeid. Ondertussen doen ze een babbeltje van het ene eind van de keuken naar het andere. Dat vergt een aantal decibels, of ze verstaan mekaar niet. Niet omdat het zo'n grote keuken is, maar omdat de muziek zo luid staat. Resultaat van al die geluiden : lawaai. En dan vaart het schip nog niet hè. Geen geluid van het machien. We liggen voor een dag op anker.
Dat geluidenmengsel is niet typisch Filipijns hoor. 'k Heb nog keukens geweten waar ze persies bang waren van een halve seconde stilte.
'k Heb er bonkende koppijn van gekregen. Daar geraak ik vandaag niet meer van af. En nu trilt er iets voor mijn linkeroog. Of ik eens rode kool wou komen maken.
18h30: ze is dan nog grandioos mislukt ook. Amper eetbaar.
1996-10-08
En ik weet hoe het gekomen is. Hij deed me de sauteuse gebruiken. Die randen zijn niet hoog genoeg, zei ik. Jawel, want kool slinkt, zei hij. Ja kool slinkt, maar tegen het einde pas, wanneer het vocht erbij gedaan is en het geheel al een tijdje staat te sudderen, dán begint kool te slinken. En in elk geval heb ik een hoge pot nodig omdat gedurende de eerste 10 minuten de geglaasde ajuin en de rauwe kool regelmatig en grondig moeten omgeroerd worden, kwestie van de eigen suikers te laten karameliseren.
Er was teveel lawaai in de keuken om heel die uitleg te doen en te zorgen dat hij verstaat en begrijpt wat ik aan het zeggen ben en het nog inziet en gelooft ook. Daarom gebruik ik de pot zie hij zegt. 'k Zou hem sebiet wel tonen dat de sauteuse te klein was om vier kolen en een stuk of 10 ajuinen grondig te mengen. Dan ziet hij het zelf ook en dan neem ik de hoge pot wel.
Wrijvingen met de chef vermijden, dacht ik, en zéker in zijn eigen keuken. Maar ik denk dat ik het zo liet omdat ik de hoofdpijn al voelde. De ajuin is glazig, ik begin er handsvollen kool bij te doen en onder te mengen tot mengen niet meer gaat want de sauteuse is vol en er schiet nog kool over. Ik toon hem dat en zeg dat ik verondersteld word alles in één keer gedurende 10 minuten grondig te mengen. Neem dan de hoge pot, zei hij. -terwijl ik dit typ krijg ik weer hoofdpijn van dat creatuur en we zijn 24 jaar verder ...
'k Neem die hoge pot, maar die was nog op kamertemperatuur. Heel het mengsel in de hoge (koude) pot gekiept, waarbij die massa afkoelde een de karamellisatie STOPTE. 'k Heb de 10 minuten uitgedaan maar het hadden er door dat afkoelen wel 15 en meer mogen zijn om de massa voldoende te laten karamelliseren, en dáár had ik niet aan gedacht. En eens het vocht erbij is, is het te laat natuurlijk. Dan begint de osmose, of hoe heeft dat nu weer, tussen de onvoldoende gekarameliseerde groente en het vocht. De kool is haar typische koolsmaak niet kwijt geraakt en heeft hem nu afgegeven aan het vocht, de ajuin en de appelen.
Ik heb de routine en de technische bagage niet om direct tijden of de kookstand aan te passen wanneer het over zo'n grote hoeveelheden gaat en wanneer ik dan nog afgeleid wordt door nodeloos lawaai en luid gekakel loop ik verloren. Op het ogenblik zelf had ik nog niet door dat ik aan het verloren lopen was hoor. Dat het mengsel afgekoeld was had ik natuurlijk wel in het snotje, maar dat de karamellisatie onderbroken was niet. Om dat te weten heb ik later heel mijn portie kool moeten naar binnen werken.
Om 18h gaan we aan tafel en de ch.kok zegt dat er iets met de kool is. Niet genoeg suiker of niet genoeg azijn, had Tom gezegd. (Tom eet soms om 15h20) Ik proefde kool. Allemaal juist. Niet zoet genoeg en zeker niet rins genoeg. Tegen dat mijn bord leeg was wist ik wat er gebeurd was en vooral wannéér het gebeurd was. 'k Had naar die hoge pot moeten grijpen en OP MIJN PUNT BLIJVEN STAAN !
WRIJVINGEN VERMIJDEN? FLAUWEKUL. Is 't nu beter misschien? Nu zitten hier 11 mensen met haast oneetbare groenten. Misschien was er nog iets te redden geweest in het laatste kwartier van de bereiding. Tijdens het sudderen. Een beetje kunst- en vliegwerk met azijn en suiker. Misschien. Maar dat denk ik niet. Als 't om zeep is, is 't om zeep.
Dat laatste gedeelte, het laten sudderen, zou alleen wel gaan vond hij. En van grote opluchting dat ik daar weg kon, vond ik dat ook. Afproeven heb ik dus niet gedaan -2de denkfout- ik was weg uit de keuken, weg uit dat lawaai. Dat was dom, ik had erbij moeten blijven tot het einde en zelf proeven. De ch.kok kent de groente niet, hoe zou hij dan weten hoe ze moet smaken. Tot zover het verhaal van de geit en de kool.
Gisteren heeft LM dé Duif uit het machien gekregen. Er zat al een paar dagen een duif, het beest was binnen gesukkeld langs de skylight en raakte niet meer buiten. De skylight staat nochtans open en de buitendeur van het machien ook, maar ze zag niet dat ze langs daar weg kon. 't Zal een 'simpele duif' geweest zijn. De mecaniciens konden haar niet vangen, want ze was nog fit genoeg om weg te vliegen. Ze kreeg rijstkorrels te eten. Daar kunnen graaneters een tijdje van in leven blijven. Water is overal te vinden in het machien, de condensatiedruppels op de pijperijen. Misschien wou ze niet weg? Er was toch eten en drinken. Maar op termijn zou het beest verzwakken en sterven. Gisterenmiddag, na het eten, was LM alleen in het machien en heeft hij er zijn werk van gemaakt. Simpel zal dat niet geweest zijn, helemaal alleen zo'n klein beest de juiste richting uit jagen in zo'n groot machien. Hij heeft ze uiteindelijk met veel Comedy Caper toestanden de schouw in gekregen, daar is het smaller en kon ze hem niet meer voorbij. LM volgde haar op de trappen. Helemaal tot boven. Daar is ze via de flappen naar buiten geraakt. Ze was erg bang. En LM was erg moe. Maar het is gelukt. Moet dat in zijn werkboek ingetikt worden : ma-07/10 : Redding Duif.
De wiper had al een paar keer verlekkerd naar de duif gekeken. Duif met druifjes, lekker. Jaja, maar die beesten zijn niet gevaccineerd en hebben buiten worm en schurft nog zo'n paar microobjes te gast.
In '92 of '93 losten we graan in Odessa met schip 22 of 23. Met die lading hielden wij het duivenbestand van de stad in stand. Elke dag kwamen zowat duizend duiven helpen lossen. En allemaal dropten ze hun vuil in de lading natuurlijk. Frisse bedoening. Het graan hadden we geladen in Duinkerken daar hebben we geen duif gezien. Die worden van de terminal weg gehouden met een elektrische installatie, iets met draden bovenop de silo's, geloof ik. En iets met signalen of golflengten? Maar in Odessa hadden ze zo geen installatie. De terminal daar was voor de duiven luilekkerland.
De Filipijnen aan boord hebben toen een paar duiven weten te vangen en hebben die opgegeten. Zeer fier dat ze 'vers' vlees hadden weten te bemachtigen. Dat was nogal eens wat anders dan dat steriel diepvriesgedoe ! 's Nachts hevige buikkramp en doodziek : voedselvergiftiging. De dag erna kon een aantal niet werken, nog altijd die gevaarlijke buikloop. 't Is maar dat een aantal doden aan boord zoveel internationaal gedoe en paperassen meebrengt, snapt ge.
De duif is weg maar nu is er een ander spook aan boord : het Fuel Fantoom.
Gisteren met de bunkering is 40 ton brandstof verdwenen. Verdampt zeker? Uit de bunkerbarge van Texaco zijn ze zogezegd uit. Cheng Leu is het daar aan boord zelf gaan peilen. En in de tanks van het schip zitten ze ook niet, die tanks zijn ook gepeild geweest. 40 ton brandstof tekort. Cheng Leu geraakt er niet aan uit. De capt en de Gibbe erbij gehaald. Die beginnen mee te berekenen, elk volgens een andere formule, alle drie komen ze iets anders uit. De capt moet iets gezegd hebben van '... niet kunnen rekenen ...' Cheng Leu pakt dat op zijn kracht en de mannen van Texaco zijn weeral content. 40 ton niet-geleverde fuel worden wél betaald, want de papieren 'voor levering' waren al afgetekend .
Vannacht om 01h30 in de controlroom, we gingen maar weer eens op anker, was cheng Leu er nog over aan het jammeren, vertelde LM. LM zegt dat ze hier in Singapore altijd sjoemelen met de hoeveelheden brandstof. Er staan op die leidingen immers geen tellers zoals op een benzinepomp. (En die mannen hier zijn kozijns van de piraten wat verderop.) Als ze dat bij genoeg schepen gedaan krijgen, begint die foefelarij mooi op te brengen natuurlijk. Misschien zelfs met een schouderklopje van de plaatselijke Texacobazen en een bonus ook nog, wie zal het zeggen.
LM had het allerlaatste nieuws bij.
1° De Gibbe wordt afgelost in Korea. We zouden daar 20/10 toekomen maar dat is al verschoven naar de 25ste en misschien vervroegt of verlaat het nog enkele keren. Alles hangt er van af wanneer we hier in Dumai (Indonesië) tegen de kaai kunnen. Deze brief gaat in alle geval mee met de Gibbe. Luc (2de stuur) maakt promotie en vervangt Gibbe. Wie vervangt dan Luc? Awel, er vertrekt een vervanger uit België. En vermits hij zijn vliegticket in Antwerpen gaat halen, 23/10 te laatste, kan hij gelijk de post meebrengen. Tegen dat gellie deze brief toe krijgt zijn we al vele later natuurlijk.
2° De reis daarna wordt capt PM afgelost en zijn vervanger is niet ene Djensen/Jansen maar capt JB. Dié, ja. Die op schip 26 stond te klappertanden toen hij met de Belgische ambassade in Oslo moest bellen of met het consulaat in Bergen (Noorwegen). En dat was niet van de kou. -het vent is gewoon een communicatie-incapabele Op het voorgaande schip (25) had choff VW ons al gewaarschuwd voor het specimen en de situaties die hij veroorzaakte.
Capt JB is met een Filipijnse getrouwd en woont daar ook en spreekt vlot Tagalog. Misschien verandert dat iets in de gebrekkige communicatie met de keuken? Alhoewel ... als JB zoiets moet oplossen ... Maar goed, hij brengt post mee. Tot zover het allerlaatste nieuws, maar het is nog niet officieel, het moet nog bevestigd worden door de rederij. Alles kan dus nog omgegooid worden. Makkelijk om volgen is dat niet, een mens moet hier voortdurend haar plannen herzien en bijstellen.
Gisteren waren er handelaars aan boord, ambulante commerçanten met hun marchandise. Soms hebben ze kledij bij, en postkaarten en souvenirs, zoals in Suez. Maar hier waren het CD's, geluidsinstallaties en TV's. Er moet nogal wat gekocht zijn door de Filipijnen want de officieren raken er niet over uitgepraat. Stereo-installaties met veel flikkerende lichtjes zoals een jukebox. Een TV heeft ook iemand gekocht. Niet handig draagbaar spul Hoe geraakt een mens daarmee veilig thuis? Gangway af, buske in, zorgen dat er niemand zijn zware valies op gooit, buske uit, op de luchthaven gesleur naar de vertrekhal, de douane door (zijn de transitpapieren van dat toestel in orde?), het vliegtuig op en bidden dat er niks gebeurt in het laadruim, in het land van aankomst nog eens de douane door (weer eens vertraging door gewichtigdoenerij van een douanier) en wanneer dat allemaal goed verlopen is, nog eens gesleur tot thuis. Nee ... laat maar. En de 'gouden' horloges, wel, ze blinken, wist capt PM te vertellen.
De Filipijnen krijgen hun overuren cash uitbetaald, in USD. Met dit schip is al weinig kans om aan de wal te gaan, veel afwisseling is er voor hen niet, dus wanneer kooplui aan boord komen is dat een evenement. Vermits ze genoeg cash hebben liggen is er weinig dat hen belet impulsieve aankopen te doen. Daarna gaan de kooplui van boord. Het geld ook. En een paar dagen later neemt ook de blijdschap om de aankoop af.
De CD's kostten maar 5 UDS. In Korea was het al eigenaardig goedkoop, maar 5 USD is toch verdacht weinig.
De ch.kok had me te stekken vanmiddag: of ik in de namiddag beschikbaar was. - Jawel. - Om 15h30 voor de groenten. - Oké, welke groenten? - I don't know. We zullen wel zien. - Welk vlees gaat ge maken? - We zullen beneden gaan kijken, zei hij nog eens.
Om 15h30 nog vlees moeten ontvriezen voor de avondservice? Heeft dat vent dan helemáál geen planning? Het zijn bloemkolen geworden. -het vlees weet ik niet meer
1996-10-09
De radio geeft muziek die persies nogal bekend voorkomt. Indonesische schlagers die goed lijken op de Italiaanse klaagzangen met geraspte stembanden zoals we ze thuis al eens op de radio te horen krijgen, maar hier is 't de ene na de andere, rink aaneen. 't Verhaal moet ook véél erger zijn dan in het Italiaans. Ze houden hun noten vast tot ze geen adem meer hebben. Ofwel lossen ze mekaar af, dan kan ook. Na een uur of wat voel ik mij nu wee en murw gejammerd. Sorry zingerds, andere zender. Een country zender of een R&R zender hebben we hier nog niet gevonden. Klassiek ook niet.
We zijn op anker aan het gaan. Ik hoor de telefoon van het machien aanhoudend rinkelen, túútelen. Hoe zou het komen dat we dat hier zo gemakkelijk kunnen horen? Omdat deze cabine dicht tegen de schouw ligt. De schouw zou een klankkast kunnen zijn hè. Lm vertelde dat Alex (3de mec) hier naar huis gaat, afmonsterd. Zijn broer heeft een 'auto-ongeval' gehad. Er is dus haast bij.
De vervanger zou pas volgende haven komen, zolang gaat LM de wacht van de 3de lopen, zoals op het vermaledijde schip 25, daar had hij tijdelijk de wacht van de elektrieker maar dat was om andere redenen.
Het is flink wat frisser geworden. Warme truien uit de klerenkist (doos van de hifi) gehaald en de warme sloefkes. En trainingen ipv pyjama's.
12h : Alex heeft vernomen dat hij zijn vliegticket én dat van de vervanger zelf zal moeten betalen, vermits hij vervroegd afmonstert, en het is plots veel minder dringend. Alex blijft. Misschien was het auto-ongeval enkel blikschade? Vorig jaar was er een gelijkaardig scenario met de 3de mec op schip 26. Dat gedecideerde ging ook plots descrecendo nadat de voorwaarden van het contract nog eens duidelijk gesteld waren.
Eerst zouden we direct binnen gaan, nu liggen we op anker in een grote baai. We liggen dus 'binnen' op anker. Ja, zo blijft het juist natuurlijk.
Op de radio vertelden ze dat dit weekend Tsju Tsjak Tsjen gevierd wordt. Ik versta dat al. Vooral omdat het tijdens de Engelse les uitgelegd werd. Tsju Tsjak Tsjen zou iets moeten zijn tussen Allerheiligen en Halloween. (F. beweerde ooit eens, lang geleden dat die twee niet te vergelijken zijn. Zeker weten, want hij had de film gezien. Voor de rest alles oké.) Bij die feestelijke gelegenheid eten de Koreanen dan, euh, 'k had DOG begrepen. We zijn niet zo ver van China en daar kweken ze hond. En vooral omdat de Amerikaanse stem zei dat er tijd voor nodig was om de smaak te pakken te krijgen ... (daar kon ik direct inkomen) maar dat hij het nu wel lekker vond. Bleek het om een rijstcake te gaan : dugg? https://nl.wikipedia.org/wiki/Tteok Iets dat uitgesproken wordt tussen duck en dog. De Amerikaanse stem kreeg een complimentje van de leraar voor zijn uitspraak. Verder ging de les over de film Midnight Express : over hasj smokkel uit Turkije. "Out of Turkey" zei de Amerikaanse stem. Niet "out of a turkey". Niet verwarren. De Koreaanse stem meende dat de luisteraars het wel begrepen hadden.
Jaja, maar ze laten in deze contreien wel heroïne smokkelen door vrouwen met een dode baby in de arm, waar het spul in zit. Moeder & kind, die combinatie raakt gemakkelijk door de controles. Zeker als het kind 'slaapt'. Dus waarom niet in een lading diepgevroren kalkoen? A turkey, Turkey ... verwarring is mogelijk en gezien de gebruiken in deze uithoek van de wereld vind ik het heel goed dat de Amerikaanse stem er efkes een lidwoord bijhaalde : klare taal.
1996-09-26
Gisterenavond zijn we aan de boei gegaan, want we liggen hier niet tegen de kaai. Het is weer zo'n drijvende installatie waar we lossen. Veel beter voor het milieu. Alleen loopt de infrastructuur voor de geestelijke gezondheidszorg nogal achter. LM doet de wacht 12/6 en kwam vanmorgen binnen met het goede nieuws dat de agent de post NOG MOET BRENGEN. Allez, mirakel! Er staan drie dozen van de Franse rederij in zijn kantoor. Toen hij de eerste keer met het bootje kwam had hij ze niet bij. Waarschijnlijk lijdt hij aan dezelfde disfunctie als klerkse PV in Antwerpen. Die mensen hebben er zelf geen last van, want nalatigheden worden gerangschikt onder en afgedaan als 'missen is menselijk'. Kwestie van de zelfgenoegzaamheid niet in gevaar te brengen, want die moet het mentaal evenwicht vervangen. 't Is daar zo al een wankele constructie in die bovenkamer. De post zal dus voor bij vertrek zijn. Gisteren waren we puur patraque door het feit dat er geen post was, voor niemand aan boord en voor het schip zelf ook niet. Dat laatste vond LM compleet onmogelijk. Ik vond niks, ik zat paf, te paf om iets te vinden. Hoe is het mogelijk dat een agent de scheepspost vergeet? Daar zitten documenten bij die belangrijk zijn voor het schip! Scheepspost is gewoon een deel van die man zijn job. Ja, dat stuk ego is dus het plaatselijk klerkse PV.
Iemand heeft hier iets binnen gegooid terwijl ik niet thuis was. Een materiaalkoffer. En bij cheng Leu staan twee doosjes voor de deur. Aan de etiketten te zien werden ze geleverd door een dure koerierdienst. Waren dat de drie dozen die nog bij de agent stonden?
We liggen aan de boei en er is geen bootje. Dus kunnen we geen boodschappen doen. Het boodschappenlijstje is nog even fris en actueel als toen het geschreven werd.
'k Heb een beetje in het grafisch gedeelte van WordPerfect zitten frutselen. https://nl.wikipedia.org/wiki/WordPerfect_(software) daar zijn een paar luchtballonnen tegen een achtergrond van wolken. 'k was een beetje aan het oefenen in afbeeldingen bewerken. Een mens weet nooit waarvoor dat nog gaat dienen. -dit waren profetische woorden Ik wiste vlot een paar luchtballonnen, ze hingen in mijn weg. 'k Vergroot die ene enkele keren, zitten daar toch wel mensen in dat mandje zeker... 'k Heb me direct verontschuldigd en de toepassing gesloten.
In World.wpg heb ik per abuus Groenland weg geklikt toen ik het wou inkleuren. Uiteindelijk kwam het ongekleurd ten Noord-Oosten van Papoea Nieuw Guinea terecht, omdat daar nog ruimte was. 'k Kon het toch moeilijk bovenop Australië neerklikken! Hallucinant zou dat zijn, ecologische rampen. IJsberen, zeehonden en visbestanden, alles kapot. De Groenlanders : massale sterfte door de warmte. Iedereen en alles in nood. m, zet ONMIDDELLIJK Groenland weer op zijn plaats. Ik kreeg Groenland niet weer op zijn plaats. Waar was ik aan begonnen! De knop 'ongedaan maken' gaat maar één bewerking terug. Daar was ik dus niks mee vooruit geholpen. Ik moest achteruit. Heel die reeks bewerkingen achteruit. Sluiten dan maar. Laf hè. Verschijnt in het dialoogvenster : wijzigingen opslaan? NEE! Neenee, aub niet. Niet opslaan. AUB, niet opslaan. Dat kan ik de Groenlanders niet aandoen. Nu zou ik graag in World.Wpg Groenland uitvergroten of en hoe het sindsdien gaat daarboven in het Noorden, maar ik durf niet.
1996-09-29
Vanmorgen om 04h30 zijn we vertrokken uit Daesan. LM heeft dat weer eens goed gearrangeerd zeg ik. Er zouden nog dozen post ergens achtergebleven zijn. De Franse rederij had er viér opgestuurd en er zijn maar twee toegekomen. Overmorgen laden we, hier in de buurt ergens, vermits het maar twee dagen varen is. 't Is een beetje geheim, want daarna hè, awel, de capt weet waar we naartoe gaan en zal vanavond bekend maken wie de winnaar is van de pronostiek. Het lijkt mij al zo lang geleden dat we er een ingevuld hebben. We zijn aan reis n°5 begonnen en de pronostiek dateert van reis n°1, als ik het goed heb.
LM denkt dat hij de winnaar is, dan zouden we naar New Orleans gaan. Maar Nieuw-Zeeland of Australië is ook al goed, vindt hij. Winnen hoeft niet echt, als we maar eens een mooi-lange oversteek krijgen, dwz een intercontinentale reis. Eens op een echte oceaan ipv het ene zeetje na het andere. Cheng Leu weet al waar we henen varen. Hij moet dat weten voor de fuel berekeningen en andere berekeningen. Hij had al tegen LM gezegd dat het een 'schoon' reis zou worden. Komende van een mecanicien wil dat zeggen : lang genoeg om eens watgrondiger onderhoud te kunnen doen zonder alles raprap te moeten dichtgooien omdat er weer maar eens aankomstmanoeuvres moeten gedaan worden. Om 18h zullen we weten wat die 'mooi' reis wordt. Het is nog maar 11h. Zou het echt zo'n formidabele bestemming zijn dat de capt ons nog tot vanavond in spanning houdt? Mogen we nu echt iets hopen of kunnen we ons maar beter schrap zetten tegen de anti-climax.
Nu ben ik zo zot van contentement dat we misschien uit deze uithoek weg raken, dat ik het vuilbakske ga leegmaken en vergeet de overalls in de droogkas te steken. Die twee jobkes liggen op dezelfde weg. Nu was iemand me voor natuurlijk. Droogkas bezet. Aan de timer te zien scheelde het maar één minuut. 'k Moet maken dat ik er om 12h aan denk : overalls in droogkas.
1996-10-02
Er was twee dagen varen voorzien naar de laadhaven en we zijn vier dagen geleden in de vroegte vertrokken. Dit is de vierde dag varen. Slecht weer. Maandagnacht en dinsdag heeft het nogal lelijk gedaan. Een kast kwam op een bepaald moment van het schot. Ze stond nog niet vastgevezen. Dat wordt een jobke voor een zondagnamiddag. Gelukkig stond de hifi al op de vloer.
Het is 10h30 en bij de capt zijn de Stones op bezoek. Alle vijf. -waren ze toen nog met vijf? Yep, in 1969 nog wel. Hij staat luidkeels HonkyTonk Woman mee te zingen. Wat zou hij te vieren hebben? https://www.youtube.com/watch?v=61jfm219ArA , Kent hij de volgende loshaven nu misschien? Want dat zou nog altijd moeten bevestigd worden. Er is dus nog altijd geen winnaar van de pronostiek bekend gemaakt. Nu zouden we graag weten of me mogen blijven hopen op een 'goei' poort met eerst een lange oversteek, of we er een kruiske mogen over maken.
Gisterenavond zei de capt iets over 's nachts bellen met de rederij. Dat telefoontje zou dan over de volgende loshaven kunnen gaan? Om 23h45 gaat de intercom, het beginmelodietje, het signaal dat we onze oren moeten spitsen, ... verder niks, stilte. 'k Dacht dat op dit nachtelijk uur de volgende bestemming zou geproclameerd worden, maar nee. Er volgde wat gemorrel en zacht gevloek. Gewoon iemand op de brug die zich in de donkerte van knop vergist had. Mogelijk Pascal die Luc wou wekken. Pascal loopt de wacht 8-12 (08h-12h & 20h-24h)en Luc loopt 12-4 (12h-16h & 24h-04h) Jamaar, jamaar, ons midden in de nacht blij maken met een dooie mus. Waar is dat goed voor? LM denkt dat het spelerij was, ik denk dat iemand op de brug zich van knop vergist heeft. Heeft de capt deze nacht met de rederij gebeld of niet? Waarom is hij zo luid met de Stones aan het meezingen? Is hij iets aan het vieren? Waar gaan we naartoe?
Cheng Leu had al eens iets tegen LM gezegd in de trant van : dat wordt in de States nagekeken. Was dat een verspreking of was dat een test? Kortom, we zouden het nu wel graag gaan weten.
1996-10-03
Ramp, o, ramp. Geen ander continent, we blijven hier. Opnieuw naar Dumai (Indonesia) en daarna naar Daesan (Korea). Opnieuw aan de boei. Over boodschappen doen mogen we voor deze maand een kuis maken, vrees ik. De winnaar van de pronostiek is de Gibbe. Of hij daar nu zelf blij mee is weet ik niet.
1996-10-04
De ch.kok wou iets meer weten over Europese groenten. Zo ben ik sinds een paar dagen groenten en soep-assistent. Dat was een beetje vreemd in het begin, dat viel niet zomaar in zijn plooi. 'k Stapte er in met de Europese scheepskeukengewoontes, dus in de traditie van de chefs Delcourt, Koolen, Verleyen ... Owee! De potten worden wel afgewassen, maar niet na de middagservice, enkel 's avonds. Als ge iets nodig hebt moet ge het eerst zelf afwassen. 's Avonds worden ze wel afgewassen maar niet afgedroogd. -stilstaand water! In heel die keuken is nergens een handdoek te vinden om iets af te drogen. De potten worden niet omgekeerd gezet om uit te lekken. Er is dus stilstaand water, gedurende heel de nacht. In deze temperaturen? En in de keuken is het waarschijnlijk boven de 25°C. Micro-organismen krijgen er alle kans en tijd. En verder ontbreekt er in de keuken een rechtstreekse verbinding met een aantal Belgische scheepschefs aan wie ik nu raad zou willen vragen omdat ik het niet zelf opgelost krijg.
Vandaag hadden we een black-out. Een echte. De grote droogkas is geïnstalleerd in de laundry. De elektrische kabels waren getrokken, ze moesten enkel nog aangesloten worden. Vermits dat aan de hoofdschakelkast moest gebeuren, werd alles stil gelegd. Alles = is ook het schip zelf, want een aantal machinerijen in de machineruimte en de toestellen op de brug, worden gevoed door stroom. Op een uurke was het gefikst. We varen weer, er is weer stroom en de ventilatie doet het. Een uur zonder ventilatie da's direct merkbaar hoor. Miljaar, in de staircase rook het al naar deck B. Daar wonen onze scheepsgezellen uit de warme landen. Hun ventilatie zetten ze meestal af. Het effect daarvan blijft plaatselijk op voorwaarde dat de ventilatie op andere verdiepen goed draait, maar het verspreidt zich wanneer heel de ventilatie lam ligt.
In de keuken wisten ze te vertellen dat de capt misschien afgelost wordt en vervangen wordt door ene Djensen. (?) Wij dachten dat er een Scandinavische capt op komst was. Maar nee, het is Jansens, op zijn Engels uitgesproken Djensen. Soms moet een mens het ver zoeken om een Filipino te verstaan, soms ligt het vlakbij en ben ik al te ver aan het zoeken, soms begrijpen we mekaar onmiddellijk en twee minuten later absoluut niet meer en dan is er ineens complete verwarring. Over hetgeen zojuist gezegd geweest is. En koken is al geen gestroomlijnde bezigheid. Met dat al hebben we heel veel woorden nodig om er aan uit te kunnen. En Engels is zo'n compacte taal. In het Frans een ganse parlee staat doen, dat lijkt tamelijk vanzelfsprekend, maar Engels is feitelijk geen taal om te staan palaveren.
Een ander probleem is dat de ch.kok de suggesties van de officieren beschouwd als orders. Hij wil iedereen zo snel mogelijk tevreden stellen, dat is zijn hoofdbekommernis. De suggesties inpassen in een weekmenu of een maandmenu kan hij niet, dat is bijna ongehoorzaamheid. "You can't argue with the captain". Argumenteren met een capt doet men niet, maar wel iets bespreken. Tja ... koks met meer methode & systeem planden de suggestie gewoon in voor de volgende week of de volgende maand. Zo is dat en niet anders!
Wanneer juist deze capt afmonstert weten we niet. Gisteren zag ik hem met zijn lege valies naar zijn cabine stappen, het zou dus voor binnenkort kunnen zijn. Maandag bvb, dan hebben we Singapore-Passage. Het kan ook zijn dat hij er een paar propere sokken wou uithalen.
De boeken heb ik allemaal uitgelezen. Geen boeken meer. Dat is voor 't kopke even erg als zonder zuurstof of drinkwater vallen voor 't lijf. Wanneer er al eens aan de wal gegaan wordt kan een mens boeken kopen hè, maar we kunnen hier niet aan de wal. Tom heeft me een goed idee aan de hand gedaan. In de Seamen's Missions zijn al eens tweedehandsboeken in het Engels te krijgen of te kopen. Nieke en R hebben dat in de States voor mekaar gekregen. In rijke landen kan dat allemaal, zeker weten. Maar we zitten hier in de streken van rijst en sardines uit blik. Of er een tweedehandsmarkt is voor Engelstalige boeken weet ik nog zo niet.
1996-10-05
Gisteren heb ik LM zijn haar geknipt. Hij ziet er nu uit als een piepkuiken. Hij vindt het frisser zo en het staat hem. Maar of het goed gedaan is, is iets anders natuurlijk. De haartrimmer liet het afweten. Toen moest ik met de schaar verder. Dat was lang geleden. We hebben alvast een kaartje geschreven naar de kapper, of we al een afspraak kunnen vastleggen voor binnen een paar maanden.
1996-10-06
Het is zondag vandaag. Deze namiddag gaan we de kasten in de cabine verzetten en vastvijzen in het schot. Gisteren hebben we oefening gehad. Eerst veiligheidsvideo, dan bootrol (abandon ship) en toen brandoefening. Met dat laatste moet ik niet meedoen. Deze keer heb ik het duidelijk gevraagd aan de Gibbe en het was duidelijk nee. Klare taal, klare situatie.
200 mijl uit de kust liggen we hier, dat is 370 km. Dan valt er niet veel baai te bekijken natuurlijk. Nu begrijp ik wat de capt bedoelde met 'ergens tussen Hongkong, Hainan en Taiwan'. Misschien was het ook daarom dat we moesten driften: geen ankergrond onder de kiel wegens te diep? Of moest het machien under power blijven omdat we direct weg moeten kunnen wanneer er iets met de booreilanden of met het storageschip gebeurt? Het ganse gedoe hier, alle booreilanden (?) is van Amoco. (die van de Amoco Cadiz, ramp in de Noordzee, 1974) AM+O+CO, AM = american, O = oil, CO = company
We zijn gisterenavond naar de lichtjes gaan kijken. Het storageschip heeft vooraan een schoorsteenpijp met een affakkelvlam, zoals de raffinaderijen. Misschien daarom dat ze de rokers niet willen verspreid zien over het hele schip hier. En achteraan heeft het een echt landingsplatform voor helikopters. Met veel lichtekes en zo. Van hier gezien was daar persies een groot feest aan de gang. Een barbecue of zo. Maar dat kan niet hè. Ontploffingsgevaar. Het boorplatform, mijlen verder, was ook verlicht. Tot tegen het water. Water en lucht waren ginder even donker. Er stond een halve maan. Van ver leek het platform een UFO. Mooi en spookachtig tegelijkertijd.
Er is een Schot aan boord gekomen, een loadmaster misschien. Op het storageship zijn ze met 80 personen. Met hoevelen ze op het booreiland zijn weet ik niet. Het leven op een booreiland is 'hard'. Mensen moeten soms geëvacueerd worden omdat ze brood naar de helikopters beginnen gooien. (komt van Coluche).
Er zijn bij de laatste Singapore-Passage een 150 videobanden aan boord gekomen. Dank zij de Franse rederij. En toch nog een deeltje van de rederij in Antwerpen ook. Antwerpen had eerst geprobeerd de capt te laten geloven dat Singapore het verzenden van video's niet toeliet. Larie en apekool natuurlijk. Eén telefoontje naar de agent ter plaatse en hij wist dat zoiets absoluut flauwekul was. En de capt PM vroeg zich af : als ze in Antwerpen denken dat wij achterlijk zijn, waarom vertrouwen ze ons dan een schip toe?
We varen persies, 'k zal eens buiten gaan kijken. Ja, we varen, en al een tijdje want de storage tanker van Amoco ligt al een paar lengtes weg. Asbak mag uit de schuif nu.
We moeten ons niet meer afvragen of we aan die Schot kunnen vragen of hij de post wil meenemen, het is te laat. Daarbij, die man komt de eerste zes weken misschien niet aan land. Tegen dan zijn wij al minstens één keer in de bewoonde wereld geweest. Eens kijken op het lijstje waar we nu naartoe varen, naar Daesan, Korea. Op 20 km van Inchon.
'k Moest in de keuken zijn voor suiker -wééral?- De messman James (Jamie) was een pak lotus speculoos aan het opendoen. 'k Vroeg of ik het Artis-punt mocht hebben. Het mocht. En waarvoor ik die dingen toch altijd nodig had? Wat kunt ge er mee winnen vroeg de ch.kok. Jamie wou dat ook wel weten, maar hij is nogal verlegen en vraagt niks. Een auto? Boeken.
Bôf, ze hadden gedacht aan een gloednieuwe auto. Jamie wist zelfs welk merk het zou mogen zijn. En 't is geeneens een loterij? En ge moet de boeken nog betalen ook? Én de punten sparen? Al die moeite voor bóeken ... ?
Daarmee zijn al die Europeanen zo bleek! Ipv in het zonneke rond te rijden in een gloednieuwe cabriolet, zitten ze binnen punten te sparen voor boeken die ze moeten betalen.
Die punten dienden voor de schooldocumentatie van Toppié, de dochter van mijn zus Tina. 'k Zond er regelmatig mee met de post, kwestie van de kleine enthousiast te houden in haar sparen. De ganse familie spaarde mee, ik denk zelfs dat Ma kocht in functie van de punten op de voedingsartikelen.
De ch.kok roerde met vernieuwde moed in zijn kookpot en James was opgelucht dat er nog raren los lopen in deze wereld.
De Toshiba en het printerke zijn sinds gisteren bij Wojtek, de elektrieker. Hij heeft bestellijsten en inventarissen te doen zoals LM. Wanneer hij de Toshiba komt halen zet ik die gereed in een kartonnen doos. Die doos dateert nog uit 'de tijd van Jan' (afgemonsterd 05/09). Jan had ook regelmatig de printer nodig en dat was dan de verhuis van twee toestellen, en veel draad waarover men kan struikelen. In een doos is dat alles in één keer te verhuizen van cabine naar cabine, zonder dat er iets begint te schuiven of tegen de vloer knalt. 't Is allemaal delicaat materiaal newaar.
Wojtek komt gewoonlijk enkel de Toshiba halen en vraagt zich af waarvoor die doos moet dienen. - Voor als ge ne keer 'den al' nodig hebt. Och, ach, dan zou hij zijn diskette wel binnen brengen, vond hij, kwestie van mij niet zonder printer te zetten. Dat was zeer hoffelijk geformuleerd voor : zadel mij niet op met printwerk! Wabliéf, dacht ik, ik print de papieren van een ander niet. Er zou zo eens een plaatselijke top-secret kunnen in staan. Print zelf, jongen.
Feitelijk is het geen mooie doos : een kartonnen bierdoos waarvan ik drie van de vier sluitflappen weg gesneden heb. Op de overgebleven flap staat: "V.I.D, Very Important Device for Computer, please do not throw away". Omdat de stewards lege dozen wegruimen. En eentje hebben we écht nodig. 'k Hou twee lege dozen in reserve in de cabine. De stewards hebben geen onderhoudslocker op deze verdieping en als een mens eens een stuk karton nodig heeft voor een onmiddellijk oplossinkje à la McGyver, dan is de pipeduct mooi en proper opgeruimd LÉÉG.
De pipeduct is een verticale kabelkoker, een technische ruimte waar in feite niks mag staan wegens brandgevaar. Dat snap ik. Maar die kabelkokers zijn zo ruim bemeten dat er geen plaats overschoot om een onderhoudslocker te voorzien, de bezemkast. Het komt er op neer dat de stewards hun werk mogen doen, maar dan zonder materiaal? Of dat het materiaal telkens via de trap van een ander verdiep moet versleurd worden? Vermist zij hier geen eigen plekje hebben om iets te stockeren, hou ik wat dozen bij in de cabine.
Het is dus geen 'mooie' transportdoos en Wojtek is nogal een modieuze. Hij was gisteren bvb zeer blij te vernemen dat er een strijkplank + strijkijzer beschikbaar staat in de loodscabine. Misschien wil hij die drie meter van onze deur tot de zijne en omgekeerd, niet gezien worden met een ordinair kartonnen dooske. Misschien moet dat in een attaskees, of hoe heet zo'n ruime boterhammendoos.
Iets later heb ik beter leren omgaan met karton, misschien mag ik nu zelfs een cursus schrijven : hoe maak ik karton mooi?
Owee, gruwel, voor de deur van de loodscabine staan de schoenen van die Schot weer (vetting officer). Hij is dus nog niet van boord? Zijn we nog niet vertrokken? Eens gaan kijken. Miljaar. We liggen nog altijd in het zicht van heel het Amoco-gedoe. Asbak weer de schuif in. Dat het machien draait is dus niet omdat we weer varen, het draait omdat we weer driften. Geraak er nog maar eens aan uit. Schuif open, sigaret uit, schuif weer dicht. -die situatie herinner ik mij nu, van het schrikken had ik de asbak met sigaret en al weg geborgen.
11h : LM boven 11h20 : aan tafel 12h : 'k Heb het min of meer gesnapt. We wachten op de papieren van de lading en de Amoco-heren die nog aan boord zijn, drie Chinezen en een Schot, worden straks per helikoter opgehaald.
Het werkschip van Amoco is een paar contergewichten komen terug halen (wat dat ook moge zijn). Ze gingen van boord in rechthoekige metalen kisten. Iets dat we gebruikt hebben om te laden en nu moeten terug geven. Het werkschip kwam langszij en we hadden juist gedaan met eten, dus hadden we tijd om efkes te gaan zien. Zoiets al de OSA- schepen vroeger (?) 'k Heb er tamelijk dikwijls horen over horen vertellen door de anciens, en Bart Plouvier schrijft ± : het schip eindigt aan de poorten van de hel. De achterkant van een bevoorradingsschip / werkschip heeft géén reling. Daar begint de hel, De Schroef. Wanneer het deck glad en glibberig is van water en modder, wanneer in zwaar weer de voorpiek opgetild wordt door de zee, verdwijnt er al eens iemand in het kolkend water achteraan. Voorgoed, vanwege de schroef. (soms twee schroeven)
Een sleper geeft tenminste nog een lage wering achteraan. Geen borstwering hoor, eerder iets op kuithoogte. Qua zwaartepunt tuimelt men daar vlot over natuurlijk, maar een supplyship heeft helemaal niks. En op zo'n 'klein' vaartuig is geeneens een stortzee nodig om spoeling te hebben aan deck. En wij van de koopvaardij maar zeggen dat we een zeemansleven hebben. De enige keer dat we zeewater van dichtbij te zien krijgen is in het zwembadje. Als er zo'n plonsbadje aan boord is natuurlijk.
5h35 : Alarm. Zeven keer de brulbel (7x betekent abandon ship, schip verlaten). Ietske later intercom : "loos alarm". Oké, fijn, liever loos dan pijn.
Op de boortorens staat de intercom niet stil schijnt het. Er wordt 24hrs, de klok rond gewerkt en de ploegen die slapen, slapen daar los door na een tijdje. Hoe weten ze dan of het een mededeling is of een alarm? Och, ze slapen op één oor, zei Freddy V ooit. Hij had op de Petrel gevaren, een boorschip, een Belgisch. https://nl.wikipedia.org/wiki/P%C3%A9trel_(schip,_1976)
16h: Het machien ronkt gelijk een reuzekat, we zijn weer 'op ons eigen', zoals LM zegt. En al lagen we daar bij Amoco 200 mijl van de wal af, we zijn los van het gedoe, we zijn weg, we zijn los van dat bastion met zijn bemoeienissen. Open zee. Olé.
1996-09-24
'k Heb nog iets ontdekt in Word Perfect. Gedeeltes van de tekst kunnen opgeborgen worden als 'commentaar'. Bvb als iets er wel bij hoort, maar in feite niet moet mee geprint worden omdat het uitweidingen zijn. Of omdat het geheugensteuntjes zijn, of omdat het niet echt in het relaas past, maar wel mag bijgehouden worden. Goed, dat kan dus weg gezet worden onder invoer ->commentaar ->maken. Eerst selecteren natuurlijk. Wel, wat een uitvinding! Vanaf nu kan ik oeverloos zwammen, eindeloos doorbomen tot ik er zelf mottig van word en dat wegzetten tot het misschien eens van pas komt. Awelawelawel, had ik dat eerder geweten. Mezelf hier zo zitten inhouden, soms.
Eerst bleef er een tekstballonnetje staan, en dat gaf maar een zot zicht. Of het ballonneke mee geprint wordt weet ik niet, Het printerke staat nog bij Wojtek. 'k Heb het uit beeld, via bestand ->voorkeuren ->weergave ->commentaar.
Een ander voordeel is : wanneer een tekst op diskette door verschillende mensen nagelezen wordt, zij hun commentaren kunnen intikken zonder aan de oorspronkelijke tekst te raken. In dat geval blijft het klein ballonnetje misschien beter staan. Klikken op het klein ballonnetje en de commentaar springt tevoorschijn in een grote tekstballon, op een grijze achtergrond. Als dat geen vinding is!
'k Ben nu al driftig aan het wegklikken geweest, veel als 'commentaar' geborgen, sebiet blijft er niks over om te printen.
1996-09-26 ~ Daesan, Korea
Vannacht komen we aan, maar we gaan niet direct binnen. Eerst nog wat ankeren, om het niet af te leren. Daesan zou op een 20 km van Inchon liggen, waar we de laatste keer aan de wal geweest zijn.
Eergisteren heb ik een T-shirt van de capt gekregen. Niet dat ik zonder zat. Bij de stores in Singapore heeft hij er een aantal als relatiegeschenk gekregen. Maat 44, een beetje ruim maar in warm weer mag dat wel. Zwart, oei! Geborduurd met goud, oeioei! en róód, oeioeioei! Dat ding is meer iets voor Carmen Waterslaeghers, maar goed. En daar staat op : Centennial Olympic Games 1996. Sportief hè. En dat heb ik gekregen omdat ik de overalls was. Aha, dan is die T-shirt een trofee? En later een relikwie. 'k Ga niet moeilijk doen over goud als het Olympisch Goud is hè. Na jaren training om op de juiste knoppen van verschillende merken en modellen wasmachines te duwen, heb ik waarschijnlijk olympische bergen was verzet, scheepswas meegerekend.
Gisteren was het serieus frisser geworden, we zijn een andere klimaatgordel ingevaren waarschijnlijk. 's Avonds had ik een sweater aan en cheng Leu vroeg of ik het koud had in de cabine. "Da's omdat ik te weinig beweeg, chef". Dat is een standaard antwoord want de overgrote meerderheid heeft zich overdag in het zweet gewerkt en voor hen is 's avonds de koelte van de bewoning zeer aangenaam. Iets in die aard werd trouwens gemompeld door de capt en door Luc. Dat ze al genoeg hadden afgezien en dat het goed was zoals het nu was. Tom zat daar met een rolkraag aan en cheng Leu heeft daaruit geconcludeerd dat het fris genoeg was om de airconditioning af te zetten! 'k Moest deze morgen efkes op het maindeck zijn en ik zag ze met drie in de airconditioningroom bezig. Tegen de middag was het al gebeurd. Nu ademen we potdorie weer 25°C ipv een frisse 23°C.
De ch.kok had rode kool gemaakt en iemand moet hem nog vertellen dat daar zuur bij mag. Iets van azijn, maar liefst appelen natuurlijk. Vorige keer had hij ze ook al zonder klaar gemaakt en toen was er bijna niet van gegeten. Het was geen succes. Eerder verspilling. LM en ik zijn hem dat voorzichtig gaan duidelijk maken. Den Dierbare kan dat veel diplomatischer dan ik. Hij verpakt de boodschap, doet er een strik rond en schuift de boodschap dan voorzichtig in de richting van de kok, om te kijken of die dat gaat aannemen. Ik ben eerder direct, zoals chefke RD het zou zeggen : bel mij maar, we zullen iets fiksen wanneer het zo ver is. Maar bij Filipijnen liggen de gevoeligheden anders. Toen we de keuken uit waren wist ik niet of die 'bel mij maar' wel bereidwillig genoeg geklonken had en of de ch.kok wel gediend is van dat soort bereidwilligheden. Wat ik bedoelde was eigenlijk: ik toon het u dan efkes. En hoe groot de blokskes kool mochten zijn bvb, en hoeveel appel. Niet het in zijn plaats klaarmaken, niet hem van het fornuis duwen ... Zijn vraag : of het dan met witte kool ook zo moest. Zucht. Hij zal wel bellen denk ik, hoop ik.
Vannacht was er 1h shift en vanavond is het waarschijnlijk nog licht genoeg om eens een toerke te doen aan deck, na het avondeten. 'k Ben eens buiten gaan kijken, stralende zon, niet te warm en een soort wind dat in de weerberichten matige bries genoemd wordt, snijdt de adem niet af, fris wandelweer. Tenzij het straks stortregent gaan we vanavond enkele honderd meters stappen. Dat is lang geleden. Ofwel was het te warm en klammig (tropen), en hadden we geen zin. Ofwel was het al donker na het avondeten (in de tropen is het om 18h donker), dus gevaarlijk aan deck want dan ligt het nat en glad van de condensatie.
Gisteren ging het over de troebelen tussen Noord- en Zuid-Korea. De Zuid-Koreanen zouden een Noord-Koreaanse duikboot hebben doen zinken. Zonder pardon. Op de brug kunnen ze nieuws ontvangen over de radio. Theoretisch wij ook, we moeten enkel de antennedraad inpluggen. Maar dat helpt niet, er komt niks uit. Noch uit dat zwart monster van een hifi dat ze hier binnen gegooid hebben, noch op onze kleine Sony wereldontvanger. 't Is weeral iet hé. Én in Korea, én met de antenna.
Daarstraks heeft LM brief n°7 eens overlezen en hij vroeg of ik bij de berekeningen over de sijpelende valven wel een rekenmachientje gebruikt had. Natúúrlijk! Ik ben een wezen van mijn tijd. En de redeneringen die de berekeningen vooraf gaan ken ik al van in de jaren '60.
Om onze hersenen niet te moeten afbeulen met rekenen, hebben generatiegenoten en ik ze gepijnigd met de vraag waarom wij moesten berekenen hoeveel er langs een openstaande kraan verloren liep, terwijl de praktijk al uitgewezen had dat een kraan nooit zo lang bleef openstaan: er kwam altijd wel iemand aangelopen, draaide met één hand de kraan dicht, brulde of gilde, en gaf ons een draai om de oren met de andere hand. Dat soort vraagstukken was letterlijk kletskoek.
Wat blijkt 30 eeuwhondersten later? Dat de berekeningen in brief 7 kloppen, als men maar een rekenmachientje heeft, als het stil genoeg is en als men geen draai om de oren krijgt.
Hallo België, Hier Zuid-Oost Azië. We geraken maar niet uit deze hoek weg hè. En nog altijd geen wereldkaart. Er zit wel een in de laptop en die kan vergroot worden tot A4 formaat, maar er staan geen meridianen en geen breedtecirkels op. En die hebben wij juist nodig.
11h45: LM vertelde dat ze de ganse voormiddag nodig gehad hebben, hij & de Filipijnse wiper Querubin, om de resterende sporen van de 400L smeerolie op te kuisen. Alex en Tom hielden zich elders nuttig bezig. Die resterende sporen zijn opgekuist met de absorberende materialen die ze in de veiligheidsvideo's tonen, alles volgens 't boekske. Dat materiaal moet nu in de incinerator. -verbrandingsoven Da's een jobke voor Alex, zei LM. Verder nog geen nieuws over wie of hoe.
17h15 WIE : Alex en Tom hebben gevonden hoe het gekomen is. HOE : ze gebruiken de valven elk op verschillende manieren. 'k Zal het nog eens moeten vragen aan LM, hij heeft het al uitgelegd hoor, maar ik ben het weer kwijt. Het was dus wel degelijk een menselijke fout en er moeten geen grote jobs gedaan worden om mysterieuze of onbestaande mankementen op te sporen.
1996-09-18
'k Ben naar de keuken suiker gaan halen. -gebruikten wij toen nog suiker?- De capt was daar ook juist. Hij was met de ch.kok aan het praten. De ch.kok vertelde daarna iets aan Warren in het Filipijns -Tagalog heet die taal, https://nl.wikipedia.org/wiki/Tagalog , - en die deed heel opgetogen, alsof we naar de Filipijnen gaan. Dat zou een verandering zijn. De Filipijnen staan ook op het wereldkaartje en ik kan er met de cursor naar wijzen, maar dat is dan alles.
1996-09-19
Zojuist weer een loos brandalarm. 'k Stond al klaar met de helmen. Toen kwam er uit de intercom: "This was euh... a false alarm." De Gibbe, op een toon of hij er liever nog eens zou over nadenken.
Gisteren is er bericht toegekomen van een nieuw syndicaat is in Antwerpen, of een nieuwe onderafdeling of raad, genaamd ACT. Gehuisvest bij de BTB (de Belgische Transportarbeiders Bond). Er zitten een paar mensen bij die we kennen. Oa Sven, van vorig jaar op schip 26. Het zijn allemaal CMB- officieren. Ahlers heeft besloten de onderhandelingen tussen ACT en CMB over de nieuwe CAO bij te wonen en zal de besluiten waarschijnlijk overnemen. Lidmaatschap van Ahlers-officieren wordt in overweging genomen. Sven gaat dat héél goed doen in het geharrewar. In dat soort situaties floreert hij. Het schijnt daar nogal vooruit te gaan. ACT is nu officieel gesticht, met notaris erbij. Dan komt dat in het staatsblad hé. Neig! Vorige week was het nog een clubje ontevredenen.
Gisterenavond hebben we nog laat zitten computeren. LM op de Toshiba, ik op de Compaq. Vannacht hebben we er van gedroomd, allebei. Heet de nacht gepjoeterd en vanmorgen stond er geeneens iets op de schermen. Als dat droomwerk voor niks.
De zee heeft schuimkopjes. Er staat dus wind. Dat is lang geleden. Misschien waait die wind ons wel zoetekes naar een ander continent ...
1996-09-21
Vandaag begint er nog maar eens een herfst in noordelijker klimaatgordels en een lente in zuidelijker klimaatgordels. Hier is het nog altijd regenseizoen, zo te zien. We zijn op drift sinds een dag of twee. Morgen gaan we misschien binnen. Waarom we niet op anker gegaan zijn weet geen kat, behalve de capt en choff Gibbe misschien. Op drift wil zeggen dat het machien under power blijft en dag en nacht moet bemand blijven omdat er regelmatig gemanoeuvreerd moet worden. Dat is op zich geen zware job, maar daar zitten koekeloeren tot het weer zo ver is, is toch ook maar saai. En omdat het machien niet stilgelegd wordt, kunnen een aantal onderhoudswerken niet doorgaan. Die twee dagen waren anders welkom geweest voor de mecaniciens hun werk, naar ik begrepen heb. Dat driften betekent weer uitstel van een aantal jobs.
Gisterennacht zijn we hier aangekomen, en we hebben gerold gelijk zot, heel het repertoire, zoals het in de winter soms lelijk kan doen op den Atlantic. Soms half in slaap, niet genoeg om uit te rusten, soms half wakker, maar niet wakker genoeg om op te staan en de matras in de andere richting op de vloer te leggen. Op de koop toe had LM standby gehad in het midden van de nacht. Bij het opstaan was hij een wrak en 10 minuten later ik ook. Zeeziek. Vannacht was de zee veel kalmer en voelde hij zich als een eendje in een vijvertje. En ik als een kippetje in een scharrelweitje.
'k Ben in een boek van Bill Gates begonnen. Als we dan toch in onze dromen liggen pjoeteren kan ik evengoed iets bijleren. Het boek heet : De weg die voor ons ligt. Gelukkig begint hij met te vertellen over het stuk weg dat al afgelegd is. Op blz 21, de paragrafen 1 & 2 was ik plots in verhoogde staat van snappen. Die man legt het zo verstaanbaar uit en zo duidelijk dat het een grove onrechtvaardigheid is in de wereld dat niet elke lesgever die gave heeft.
Zijn inleiding klinkt zeer gemoedelijk. Ik denk dat Bill Gates een 'lieve' is, een renaissance-mens. Anders had hij Windows niet ontworpen voor mij en die andere miljoenen sukkels op deze planeet die maar niet vaardig werden in DOS. Hij beschrijft mechanische rekenmachines en kasregisters en dat klinkt helemaal niet te technisch, ik zag gewoon de kassa van bij Bloch staan -een bakker in de Lakense straat, met een kassa die even oud was als het gebouw- en ik snapte het, ongeveer. draaiorgeltjes en muziekdozen zitten ook zo ineen. Wel, die ene toch, die ik niet meer ineen gekregen heb.
Gisterenavond, in de Officers Smokeroom (zeg maar gewoon de bar), ging het gesprek over films. Snelle wagens en mooie dames liggen in het dagelijks leven te weinig binnen ieders handbereik, vond een van de aanwezige heren. Met dat 'ieders' bedoelde de filosoof van dienst slechts de mannelijke helft van de wereldbevolking. Dat heet dan 'iedereen'. Een wakkere ziel zei dat ze nu ook niet bepaald allemaal Belmondo's waren ookni.
"Ah néé, zei Luc, want wie zou uiteindelijk zo'n leven willen. Die gasten moéten er goed blijven uitzien. Goesting of niet, die beginnen hun dag met twee uren pompen!" Hij nam nog een slok van zijn bier en dacht er misschien een lekker kaasje bij. "Tiens, zei de Gibbe, wat doen wij dan in haven?" Woeha! Ja natuurlijk, de deckofficieren (stuurlieden) pompen in elke haven, gedurende elke wacht, zes uren aan één stuk want anders krijgen ze die lading niet aan of van boord. "Met onze voeten op tafel nog wel!" rondde Gibbe af. Dat laatste was een antwoord op een verhaal dat cheng Leu twee dagen geleden: een choff, ooit ergens aan boord van een schip, zat zijn wacht te doen met zijn voeten op tafel, had iets niet gezien op het controlepaneel - en iets later ging aan deck (zogezegd) een stuk van een half miljoen (BF?) kapot.
foto van console, zie bijlage onderaan, er is gewoon geen plaats om met de voeten op tafel te liggen! De Gibbe heeft dat verhaal op zijn kracht gepakt en gaf daar & toen een repliekje. Het kan vreemd lijken maar het is nog gebruikelijk aan boord dat dingen via zijdelingse manoeuvres duidelijk gemaakt worden. Dat systeem is een broeikas voor misverstanden natuurlijk. Tijdrovend en absoluut inefficiënt. Terwijl tijdsbesparing & efficiëntie de norm geworden zijn in de werksituatie, sleuren wij loodzware antieke geplogenheden mee.
zaterdag = oefeningendag. 17h15, de oefening is zojuist afgelopen.
Rond 12h30, LM was efkes gaan liggen, komt de Gibbe zeggen dat het om 16h oefening is. Dat is een zeer ongebruikelijk uur, 15h20 is de gewone gang van zaken. 'k Schrijf dat op een papier in RODE STIFT, dikke letters, kwestie van dat niet te vergeten en vooral kwestie van dat tegen LM te zeggen bij de koffie van 12h50.
Om 15h55 hoor ik cheng Leu met luider stemme tegen de capt iets zeggen over de bestellingen, en hoe hij dat gaat aanpakken en wat hij van plan is, etc. Ze vergeten dat ik vlak achter de hoek zit en dat hoor. Om 16h gaat de intercom (Gibbe) : "All personnel to the cargo control room for briefing". Cargo Contol Room = CCR En géén alarmbel (de brulbel) om te zeggen dat de oefening begonnen is. (Het aantal belsignalen geeft dat aan). 'k Neem enkel LM zijn helm mee, de mijne niet, omdat ik begrepen had van Gibbe dat het een brandoefening of een oil spill oefening zou worden en da's niet voor mij. Enkel boatdrill (abandon ship) maar dat was niet voor vandaag. LM heeft wel een helm liggen in de engine control room (= ECR), maar ik wou toch naar de cargo control room op een beetje informatie te garen over wat op het programma staat. Misschien nog een veiligheidsfilmpje bvb en daar mag/moet ik dan weer wel bij zijn.
'k Kom de Gibbe tegen in de staircase. "Firedrill" zei hij. Beneden aan de CCR kom ik hem weer tegen, en opnieuw in de staircase. Waarom hij rondliep weet ik niet maar ik liep op LM te wachten om hem zijn helm te kunnen geven. Nergens een LM en aan de deur van het machien ookni. 'k Kom de Gibbe daar ook nog eens tegen. "Hier is geen kat" zei hij, of iets in die aard. Waar blijven de mecaniciens, dacht ik. Waar blijven de matrozen, dacht Gibbe. Nog altijd geen LM, dus heb ik zijn helm op zijn schoenen in de changingroom gelegd. Gibbe liep daar nog rond. Wie leidt in de CCR dan de briefing in? Toen was plots de wiper er wel. Hij had de intercom gehoord. Hij deed teken naar iemand van de matrozen die aan deck klaar stond met zijn helm, misschien hadden ze buiten toch de intercom gehoord, of stonden ze nog te wachten op De Bel? Dé Bel. Die is zeker goed te horen aan deck. MAAR ER WÁS NIET GEBELD! Wat een rare oefening is me dat vandaag. Wat een soep. 'k Ben gestopt met rondlopen. 'k Ben terug naar de cabine gekomen. Verder lezen in het Rode Boek van Bill Gates. 'k Hoor het klavier van cheng Leu klikken, hij is nog op het verdiep, dus niet in het machien. Daarméé was LM er niet, er moet toch iemand in het machien blijven. Tiens, zou het scenario dan zó gewijzigd zijn dat de cheng niet meedoet vandaag? Er was iets ... misschien niks aan de hand maar er was toch persies iets ni-just ookni.
16h20: de BEL (eindelijk) + intercom (de captain hemzelve deze keer en goed luid) "All members of personnel, I repeat ALL members of personnel, go to your stations" Van puur verschot spring ik in mijn slippers en duikel naar beneden. In drie seconden was ik daar, met helm, maar niet met gesloten schoenen en dat is heiligschennis tijdens een oefening. En rennen (trappen af duikelen) mag ook niet aan boord. 'k Zie LM op de buitentrappen, oef, hij is nu ook op zijn post. De capt was ook op deck B, waar de oefening plaatsvond. Was er iets? Een capt is toch op de brug tijdens noodsituaties (en simulaties)? En wie is er nu op de brug? Alle stuurlieden staan hier! DE BRUG IS ONBEMAND ! -zoiets ooit al geweten? ik niet De capt leek even verbaasd mij daar te zien als ik hem. Waarom? Ík was op mijn post hoor. Hij zo niet ...
De oefening moest herbegonnen worden en toen had ik efkes de tijd mijn bottinen te gaan aandoen. Tijdens de tweede oefening had ik net hetzelfde te doen als anders : vooral braaf uit de weg blijven staan. De intercom van 16h20 'ALL members op personnel' zal achteraf bekeken voor cheng Leu bedoeld geweest zijn. Die was zuchtend op weg naar zijne post, toen ik naar beneden duikelde. Had hij een bedoeling met de bel af te wachten? Want de intercom van 16h heeft hij gehoord, hij was op het verdiep.
Wat eigenaardig allemaal. Geen bel... de mensen in het machien horen geen intercommeke, waar bleef het belsignaal (de brulbel)? Waarom ging cheng Leu niet direct naar beneden om 16h? Wat deed de capt op deck B en liet hij de brug onbemand? Zeer vreemd.
1996-09-22
In de fax van 10/09 hadden we geschreven dat we op 22/09 in Korea zouden zijn, maar kijk, we liggen nog in Liuhua (Hongkong area). We zijn nog niet tegen de kaai geweest. We driften nog altijd. Af en toe slaat het machien aan, maar dat is misschien om kop op zee te houden, het wil nog niet zeggen dat we binnen gaan.
Hier is niks van de beroemde baai van Hongkong te zien natuurlijk. We liggen gewoon op volle zee te dobberen. In de verte een booreiland en af en toe een schip. Mooie wolkenvloten in de lucht, of luchtzichten, of hoe wordt zoiets genoemd? Maar dat kan een mens overal op zee zien. Het hoeft geen Hongkong te zijn.
Omdat het nogal wiebelig weer is had LM gisteren het Ikea-boekenrek tegen de vloer gezet. Wat blijkt : het staat hier handiger. (Zwaar weer heeft blijkbaar soms interessante kanten). Vlak achter de bureaustoel staat het rek nu, alle fardes pakkensklaar. En met dit weer zwenkt de stoel vanzelf. Wat wil een mens nog meer.
Hè? We gaan tóch binnen? Tegen een storage-ship nondepië! Dwz geen walpermissie, geen post, niksni. Om 11h was LM boven, dat betekent om 11h20 middageten. Er wordt in ploegen gegeten omdat het machien moet bemand blijven want er wordt gemanoeuvreerd.
Plaatselijke regel : er mag enkel gerookt worden in de smokerooms, niet in de cabines. Da's oké, dan ga ik wel efkes naar beneden. Da's een kleine moeite, dacht ik. Sindsdien heb ik om de 3 seconden zin in een sigaret. Gewoonlijk rook ik terwijl ik met iets bezig ben. Roken op zich is voor mij geen bezigheid. Het is zoiets als koffie drinken. De mok staat daar en dat is het dan. Dikwijls wordt na de eerste slok de koffie koud. Zo ook met een sigaret, ze ligt na één trekje in de asbak op te roken. Nu kan ik daar beneden wat gaan zitten koekeloeren, desnoods een video kijken, maar dat is ook geen bezigheid. En daar staat geen koffiemachientje, geen computer, geen wc, mijne zakneusdoek steekt daar niet onder het linker kussen van de seat, kortom, op die twee maanden tijd ben ik al helemaal vergroeid met het cocon dat deze cabine is en als ze me twee verdiepen lager zetten dan mijn spullen ben ik gedesorganiseerd. De naam van het syndroom ben ik vergeten, maar het bestaat. -thigmofilie, zie google
Een beetje Bill Gates gaan zitten lezen beneden? Dat gaat niet, want daarvoor heb ik een potlood, een gom, een pakje kladpapier nodig. En als ik iets begrepen heb, of hij weet het weer eens helder en raak te formuleren, dan reageer ik enthousiast luidop en ze mogen hier van mij denken wat ze willen, maar dat doen ze hier op archaïsche wijze: niet ik ben de zotte, maar LM. Hoe aan zo'n kamelenredenering te verhelpen valt ligt gelukkig buiten mijn bevoegdheden, want dan werd het correctionele.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
De baas verdiept zich in de geschiedenis van de streek "In Nijlen woont een heel ander soort volk! 'Symphetieke' mensen, daar niet van, maar die zijn wa primitief".
Gisterenavond om 18h is cheng LdG van boord gegaan. Dat wil zeggen dat die post volle 18hrs onbemand gebleven is, want Cheng Leu is er nu pas. Zou dat verschil maken in verzekering? We liggen wel op anker maar ik dacht dat men er op een tanker niet af mocht zolang de vervanger niet aan boord was. Dat heeft vroeger toch al eens voor keukenlawaai gezorgd. Als ik me goed herinner in 1983, schip 09. Het is nu 12h45 en ik hoor de nieuwe cheng hier in de alleyway met de capt staan praten. Hij is Franstalig. En hij heeft post bij! Dat hoor ik hem zojuist zeggen. Op het verdiep van de 'groten' achter het hoekje wonen heeft persies zo zijn voordelen.
'k Hield me daar gewoonlijk in stilte bezig. Zó stil, dat ze vergaten dat die cabine tijdens de werkuren wel degelijk bemand was. Bevrouwd dus.
LM is nog beneden met de manoeuvres bezig. Hij belde daarstraks dat we later aan tafel zouden gaan. Dat was dus omdat er gemanoeuvreerd moest worden om de loods te laten aan boord klimmen & later van boord gaan, elk bootje langszij te laten komen en de nieuwe cheng de gelegenheid te geven de gangway op te klauteren zonder er af te waaien.
Kleinere vaartuigen worden in de luwte van het grote vaartuig gehouden. Daar is vaak een manoeuvre voor nodig. Dat noemen ze 'een bed trekken'.
Daar zorgt LM allemaal voor. Hij kan dat. Deze keer heb ik de hoorn van de telefoon goed ingelegd. De loods kwam aan boord om ons naar een andere ankerplaats te loodsen. Loodsen kunnen dat. Met al dat gedoe is het etensuur voorbij en ik verwacht een telefoontje dat LM boterhammen nodig heeft. Ha nee, hij is daar.
14h50 : Er was geen post voor ons. De capt heeft al wel het adres van de agent in Korea doorgegeven, voor 22/09, dat is binnen 12 dagen. Het postadres ben ik direct op de brug gaan faxen naar ulle. Doorgeven aub. Na het verzenden heb ik een praatje gemaakt met Luc, 2de stuur.
Ik vroeg hem of een fax verzenden niet veel boekhoud-werk veroorzaakte voor iemand van hen, of dat niet veel paperasserijen meebracht. Maar nee, absoluut niet. De gegevens gaan in het programma op de computer die bij de capt staat, en dat wordt maandelijks automatisch verrekend wanneer de berekening van uw uitgaven-aan-boord gemaakt wordt. - Ah ja? (ik) - Mais oui. (hij) - Maar een jaar of drie geleden werd de bemanning verzocht geen faxen meer te verzenden omdat privépost per fax teveel gedoe meebracht voor de brug en dat de stuurlieden wel wat anders te doen hadden dan afrekeningetjes te maken. Daarom mocht het faxtoestel daar enkel dienen voor dienstberichten ivm de uitbating van het schip. (Er vooral niet bij gezegd welke capt dat was en welk schip ookni, ander kan hij de capt wel raden) - M’enfin …! - Echt waar Luc! Misschien was drie jaar geleden dat boekhoud-programma er nog niet aan boord van schepen? In elk geval mochten wij geen gebruik meer maken van de fax. - Mais non, ze konden waarschijnlijk niet werken met het boekhoud-programma en dan vinden ze gelijk wat uit om hun onkunde te maskeren.
Letterlijk waren zijn woorden : "… et probablement ils ont inventé n’ importe quoi pour masquer leur ignorance." Ja natuurlijk, dat ik daar toen drie jaar eerder niet uit mezelf opgekomen was! Pierre de aspirant kon daar toen aan boord vlotjes overweg met het gedoe, zowel met de grillen van het faxtoestel (of de antenne?) als met het boekhoudprogramma. Het verbod kwam van hogerhand, van capt JvdM die de werking van het programma niet onder de knie kreeg. Wel, ik snap nu wat daar drie jaar eerder aan de gang was.
Hoedanook, hier aan boord mag wél worden gefaxt. Als de wiedeweerga: stuur ons ulle faxnummers. Er gaan ineens nieuwe kanalen open. 'k Zit al te dromen over elke week een briefje verfaxen en zo. En in welk lettertype dat dan moet komen en welke lettergrootte om zoveel mogelijk op het blad te krijgen en het toch leesbaar te houden etc, enz. Tiedelie, tiedelaa, faxparci, faxparlà … Just zorgen dat ik het faxje tussen 12h & 16h ga verzenden, dan is Luc van wacht en die doet dat in een wip.
En dan de ontnuchtering: er is niet elke week iets dringend of interessant. Wat hebben wij nu te melden dat het per fax zou moeten? Dat het niet per brief kan? Niet veel feitelijk. Misschien als we eens lang geen brieven kunnen posten hebben vanwege weeral: no harbour facilities. Maar voor de rest? Wait & see & sea. -deze redenering is nu 24 jaar oud en in het mailtijdperk niet meer te vatten.
1996-09-11
Gisterenavond ging het over Hong Kong. Of we daar aan de wal zouden kunnen. Of we tenminste een duidelijk zicht op de baai zouden hebben als er niet te veel … Ho!Hoe!Ha! Niet te veel plannen maken voor Hong Kong, werd daar geroepen. We gaan naar de Hong Kong AREA: dat kan zo'n 20 mijl tot 200 mijl van de stad zijn. Juist ja. In Europa bedoelen ze met 'Gibraltar' ook zoiets. Er wordt een watergebied mee bedoeld. En dat kan groot zijn.
's Avonds zijn we eens in het Machien gaan zien. LM zou me een paar machinerijen tonen. 'k Had gedacht vijf, en als ik die kan onthouden, ben ik al een stukske vooruit. De vijf machineries die ik het vaakst tegenkom op papier/op het scherm wanneer ik zijn werkboek typ, die zou ik wel eens in het echt en van nabij willen zien.
Well, we waren daar dan toch en LM heeft me 25 of 50 dingen laten zien en nu weet ik niks meer. En die 'dingen' zijn allemaal groen geschilderd. Mint Green. In Algemeen Scheeps : Engine Green. Aan de kleur kan ik ze dus niet herkennen of onthouden. En met groot of klein kom ik er ook niet, want hoe groot is klein als er nog kleiner bestaat. Aan de vorm dan … de meeste machinerijen hebben een vage cilindervorm. En mijn hoofd heeft nu een eivorm. Als LM en ik nog eens ergens henen gaan hè, dan stel ik de Efteling voor. Daar hebben de dingen tenminste een eigen vorm, eigen afmetingen én een eigen kleur.
1996-09-15
We liggen tegen een kaai waar we weer eens niet aan de wal mogen. Wat we van Malacca /Melaka te weten komen is via de radio, via een Engelstalige zender, de verkeersberichten worden aangeboden door Shell : een lijst van opstoppingen en files. Gevolgd door een kenwijsje "met Shell gaat alles vlotter". (Shell makes you go smoother). Lachen mag hier blijkbaar wel.
Om een of andere reden lopen we bijna een halve week achter op het schema. Hoe of waarom weten we niet. Of het nog hetzelfde schema is weten we ook niet. Maar we zouden deze namiddag moeten vertrokken geweest gehad zijn en misschien hangt er binnenkort weer een lijstje uit in de mess.
16h: We zijn er mee weg. Het schip vibreert gelijk zot en al wie nu met de hand aan het schrijven is, logboek bvb, schrijft onleesbaar.
1996-09-16 ~ Dumai, Sumatra, Indonesië
Vannacht hebben we een regenbui meegemaakt zoals ze in de boeken van Couperus beschreven staan. Boven ons hoofd is het deck van de brug. En boven het bed komt de afvoer van de monkeybridge uit. (Monkeybridge is het dak van de brug, het hoogste deck, daar waar de antennes staan) Het gekletter van die afloop komt vlak boven onze hoofdkussens. De eerste keer dacht ik dat er een leiding in de badkamer gesprongen was. Het was gewoon een tropische stortbui op de stalen plaat boven ons. Aan land wonen mensen in huizen met een golfplaten dak. Die zullen ook geen rustige nacht gehad hebben.
Over golfplaat : in een van de plaatselijke kranten die we hier af en toe hier aan boord krijgen stond iets over een tyfoon. De mensen zijn massaal overgeschakeld van de traditionele rieten dakbedekking naar golfplaat. Nu zijn er tijdens en na de tyfoon veel meer gewonden en is er veel meer schade aan huizen en akkers. Stukken golfplaat vliegen als reuzemessen door de lucht en klieven hetgeen ze op hun weg tegen komen.
Gisteren was ik iets aan het typen over 'boeuf'. Dit programma staat ingesteld op Nederlands en het woord werd gesplitst als boe-uf. Niet eens erg fout hè, want een koe zegt boe.
Gisteren om 16h standby vertrek. Om 17h 'begin zeereis'. Om 17h36 'einde zeereis'. En al weer op anker. Dat was wel een héél korte zeereis hé. Een dertig minuten varen en we zaten gelijk al in een andere tijdszone ook. Een uur achteruit shiften, het was plots 16h36. Hier mag wel aan de wal gegaan worden maar het wordt afgeraden om veiligheidsredenen. Dat is dus klare taal voor NIET. -Larie, is later gebleken. Dikke larie.
Het ziet er hier wat ontvankelijker uit dan in Malacca. Daar lagen we tegen een kaai op pijlers, aan het uiteinde van een lange pier. Geen groen te zien, enkel pijperijen en veel beton, in de verte citernen, opslagtanks, groot en grauw. Pas heel in de verte woonwijken met groen.
Hier in Dumai ligt de kaai tegen de wal, de jungle komt tot tegen de waterkant. Tot tegen de pijpleidingen staat groen, tropisch veel donkergroen en heel dinges, niet lieflijk maar tropisch. Misschien hangen er wel giftige spinnen en slangen tussen de takken, maar daar hebben wij hier aan boord zo geen last van. De mensen van de wal die ik aan boord gezien heb droegen ferme bottinen. Met dit weer? Dat zal wel een reden hebben. Slangen bvb. Misschien ook tegen de natte voeten, dat kan ook.
15h30: LM is naar beneden om het machien te gaan klaar maken voor vertrek, binnen een half uurke zijn we weg. Zijn zondagnamiddag hangt eraan. Het was al vroeger gedaan met siësten ook. Om 14h30 ging de intercom: of Mr B de brug wou bellen. Da's ene van de Filipinos. Onze intercom staat af hoor, maar een 'general call' overbrugt die schakelaar. Vandaar. Da's allemaal heel nuttig, maar op zondag ...
Morgen of vannacht al Singapore-Passage. Daar gaat de post van boord. En dan naar Liuhua, een olieveld op zee, ergens tussen Hongkong, Hainan en Taiwan. Daarna naar Daesan, Korea. Daar gaat deze brief van boord en hopelijk posten de Koreanen de post dan.
Een tijdje geleden hebben we een vetting officer aan boord gehad. Dat zijn mensen die een schip komen schouwen in opdracht van mogelijke charters/klanten om te kijken of dit schip voldoet aan de noden en de normen van hun lading. Awel, die vetting-meneer was een Australiër. Mogelijk geraakt dit schip nog wel eens weg uit den Zuid-Oost. Misschien binnen zes maanden pas, maar goed, het is een vooruitzicht gelijk een ander hè.
Rond 17h hier vertrokken uit Dumai.
1996-09-16
Na de standby-vertrek moest LM nog tot 22h in het machien zijn. Hij belde of ik tegen dan voor sandwiches kon zorgen. Hij had de keuken nog niet verwittigd dat we niet aan tafel kwamen en dus ging ik dat efkes doen. Als voorgerecht waren het scampi's. Daar heb ik een portie van gekregen voor later op de avond. Met was brood en extra look, lekker. Of ik dat in de microwave kon opwarmen. Zonder probleem, zeiden Warren (steward) en de ch.kok, 2 minuten op 900 Watt.
Dat was teveel, de scampi's waren vanbinnen verkruimeld. De smaak was er nog, maar het al dente en het sappige was kapot. Scampi's hebben veel te delicaat vlees en ze verdragen ofwel geen 2 minuten, ofwel geen 900 Watt. Het boekje dat bij de microwave hoort ligt wel in de pantry, maar ik had Warren en de ch.kok geloofd op hun woord van keukenpiet. Dat zal me leren. 't Was weer Oosterse beleefdheid ipv degelijke informatie. En ook weer de taalbarrière natuurlijk. Can I ..., (kan ik) had ik gevraagd. Maar het betekent ook 'mag ik'. Natuurlijk mocht ik. Ze zijn te beleefd om iets af te raden. 'k Had beter gevraagd : do scampi's stand microwaves? = verdragen scampi's microgolven? Maar zelfs dan, ze zijn te beleefd om iets af te raden.
Een kok van bij ons zou zeggen: Medam (met een zucht) 't zou dat niet in dat oventje doen als ik u was. Doe het op het elektrisch kookplaatje in de pantry en neem nu al een panneke mee want vanavond is de keuken dicht hè. En laat de scampi's in héél hete olie efkes opwippen. Efkes heb ik gezegd hè, geen half uur. Gaat dat gaan? En als 't ni gaat, ni bellen zenne. –in de brief staat deze passage in krakkemikkig Antwerps, dat bespaar ik u Zo'n kok zou zijn uitleg trouwens starten met 'maske'. Hier is het 'Ma'am', zoals de blanken aangesproken werden in de tijd van de slavernij.
'k Had dat boekske, de gebruiksaanwijzing moeten opendoen. 'k Had toch al lang moeten weten dat Oosterlingen een vreemd soort schroom vertonen wanneer iemand uitleg vraagt. Ik vraag me af hoe in die landen les gegeven wordt.
Eerste college van de prof Chemie : "Verontschuldig mij geëerde studenten dat ik uitga van de hoogst-onbetamelijke veronderstelling dat deze stof voor u onbekend terrein is. In de toekomst zal ik mij van dit soort barbaars-onbeschofte redeneringen pogen te onthouden en verklaar bij deze de cursus voltooid en de stof gekend." Geen wonder dat al wie daar twee minuten nadenkt naar de States gaan studeren.
De capt kwam van twee verdiepen hoger kijken wie er zo laat nog aan het kokerellen was. De kerjeuzeneus. Het zal de geur van de extra look geweest zijn. De look was geslaagd.
Vanmorgen Singapore-Passage en er was pôôôst! Onder andere van Ma. Daaruit kunnen we opmaken dat een aantal brieven toegekomen is. Het gaat hier persies vlotter met de post dan op vorig schip. Maar ja, daar zaten we met de corruptie van de bananenrepublieken, plus dat de capt daar aan boord eens vergeten is de post af te geven aan de agent, dat slaat direct een gat van een aantal brieven, dan kloppen de relazen zo niet meer hè. En dan was er nog de story met de inkt. Alle miserie kwam daar zo wat samen. Deze keer lukt het blijkbaar beter. Dat is een verademing. Volgens de provincies Limburg en Brabant gaat het dus vlotter, nu is het wachten op de resultaten van de jury in de provincie Antwerpen: "Your votes please"
LM kwam deze voormiddag iets opzoeken in de instructieboeken en zag direct dat Ma haar brief verstuurd had via de Franse rederij. Daar had ik overgekeken. 'k Had het geschrift van Ma herkend en de geadresseerde feitelijk niet gelezen. Achter op de omslag staat '3SEP1996' gestempeld, met zo'n rechthoekige kantoorstempel, geen ronde stempel van de post bedoel ik. Een teken van hun interne kantoorgebruiken. Iemand is die brief op ons tafeltje komen leggen terwijl ik naar de laundry was of in de slaapkamer bezig was. De post wordt bij de capt afgeleverd. Zeer waarschijnlijk heeft hij ze zelf rond gedeeld ook. Iets later bracht de capt een kopieke binnen van een krantenartikel, nog maar eens. -over de verdwenen meisjes "Hebt ge gezien dat er een brief voor u was?" vroeg hij consjuus. Aïe, nu komt het, dacht ik. Nu vraagt hij waarom via de Franse rederij. Maar nee, niks ... of nog niks?
Zelf is hij zo geen CMB fan, hij is een Fina-Man. Fina is er ook mee gestopt denk ik. Deed Fina helemáál de boeken toe of doen ze enkel nog binnenvaart?
Het krantenartikel was van de International Herald Tribune. Het is eens goed buitenlandse beschrijvingen en ontledingen van de situatie in België onder ogen te krijgen (ze leggen dezelfde linken als Knack). De buitenlandse kranten bedelven ons niet onder dag-actualiteiten en verzuipen ons niet in details. De Knacks die we tot hiertoe gekregen hebben zeggen hetzelfde maar zo uitgebreid dat we halverwege de draad kwijtraken en moeten herbeginnen. Dat doet de buitenlandse berichtgeving niet. En in het Engels kan het bondiger verwoord worden, dat scheelt een stuk. Hoor mij nu klagen, wie heeft hier tijd om enkele alinea's van een krantenartikel te herlezen. Ikzelf toch zeker ... Maar goed, kort samengevat : Waar ligt België? In de Middeleeuwen.
De capt had videotapes toegekregen van thuis. Een autokoers en RTBf-Nieuws. Wat me op de tong brandde was :"Via de Franse rederij?".
1996-09-17
Om 05h klaarwakker. 'k Ben maar opgestaan want liggen woelen in zo'n klein bedje (1m20) gaat niet zonder dat LM er wakker van wordt. 'k Was hier een beetje aan het lijsten typen en ik hoorde het ene alarm na het andere gaan. Alex, de man van wacht had het druk blijkbaar. Nu gaat hij LM bellen, dacht ik. Later een soort "PSSSJJTT" en weer alarm. Om 06h15 pas ging de foon. LM naar beneden. Deze cabine ligt op een drietal meter van de schouw. Mogelijk kwam de PSJT van daar. Niet uit de frigo deze keer, daarvoor was het te luid. Het was meer een luid gesis dan een zacht gesuis. Er ligt niks in het vriezerke, 'k heb toch maar eens in de frigo gekeken om zeker te zijn.
08h: We weten al iets meer. LM heeft dat in simpele woorden uitgelegd, het was géén mechanisch defect. Dat maakt de situatie verschrikkelijk ingewikkeld. Het luid PSJT-geluid was het starten van een bijmotor, een auxiliary in het Algemeen Scheeps. Zo zijn er drie. Een auxiliary zorgt voor elektriciteit, onder andere. Auxilaries zijn onmisbaar voor het functioneren van het schip, daarom zijn er ook drie. Ze hebben de tweede moeten starten omdat degene die in dienst was verzopen was in de smeerolie. 800 liter smeerolie is vannacht op mysterieuze wijze van de tank door de toevoerpijp gelopen naar de auxiliary in werking. Een deel ervan hebben ze al kunnen recupereren met de djikkedjakke pomp. Wat de officiële naam is weet ik niet. -nog altijd niet Het is een verplaatsbare pomp die vloeistoffen verpompt en het geluid is een ritmisch djikkedjakke. -maar de naam? alle hulp is welkom
Om zoveel olie te laten doorlopen moeten er twéé valven blijven openstaan zijn. Of ze moeten defect zijn en lekken, allebei tegelijkertijd. Het zijn manuele valven, het is dus niet mogelijk dat iemand in de controlroom per abuus op een verkeerde knop geduwd heeft of met zijn mouw achter een schakelaar blijven hangen is. Die valven hebben geen knop of schakelaar, niet ter plaatse en ook niet in de controlroom. De valven zijn ongeveer 20cm in diameter. Een mens heeft dus beide handen nodig om er een open te draaien. Het is niet mogelijk dat iemand die twee valven allebei met elk één hand staan open draaien heeft terwijl hij in gedachten al met het volgende jobke bezig was. De man-van-stille-wacht, Alex dus, doet om 17h al een ronde in het machien, om te controleren of alles in orde is voor de avonduren, zodat er geen rampen kunnen gebeuren wanneer iedereen aan tafel zit. En om 22h doet hij opnieuw een controleronde, om te kijken of alles oké is, zodat hij tijdens de nacht niet te vaak gewekt wordt door een alarm. Dat is de standaardprocedure.
Vanmorgen rond 05h ging Alex dus naar beneden om het alarm te accepteren en de twee valven stonden DICHT zegt hij, met eigen ogen gezien. En dat tekort van 800 liter waarvan 400 liter op de scheepsvloer dan? Misschien wel gezien maar niet beseft, door de enormiteit van het gebeuren. Om 06h komt Tom beneden, ziet die plas en beseft dat er iets grondig mis is. Ze starten een andere auxiliary en om 06h15 belt Tom LM voor assistentie. -waarom heeft Alex niet onmiddellijk LM gebeld om 05h? met drie hebben ze het stuk pijp onder de valven gedemonteerd om de situatie daar te kunnen bekijken. De valven zijn niet defect, geen van de twee, er is niks dat lekt.
Goed. Waar staan we nu: 1/ De valven lekken niet, dat is gecontroleerd. 2/ De valven stonden dicht. Zegt Alex. 3/ Hoe raken die 800 liter dan uit de tank? 400L ín de auxiliary & 400L op de scheepsvloer?
Volledig opengedraaid laten die valven 40L per minuut door 40L x 60 minuten = 2.400L per uur 800L versmossen vraagt dan amper 20 minuten want bovenstaande gedeeld door drie = 800L in 20 minuten.
Als de twee valven per abuus niet volledig dichtgedraaid stonden, en bvb 1L per minuut doorlaten, dan duurt het een dikke 13hrs om 800L te laten verloren lopen. Maar van de laatste controleronde om 22h naar het eerste alarm om 05h ligt maar 7hrs tussentijd. Tom staat in voor die job en vult elke morgen de smeerolie bij. Heeft hij de valven niet goed dichtgedraaid nadien? Allebei niet?
Om LM een beetje op te peppen zei ik dat de smeerolie misschien niet zoveel schade heeft aangericht omdat het 'maar' smeerolie is en geen zand bvb. Hola, was ik efkes goed mis. De smeerolie was in te grote hoeveelheden op plekken in de auxiliary waar ze absoluut niet moest zijn. Binnenin hebben onderdelen weerstand moeten ondergaan door die hoeveelheid vloeistof en hebben moeten ploegen en zwoegen in die brij. Er is al een onderdeel kapot gedraaid waarvoor geen wisselstuk aan boord is. 'Maar' smeerolie. 'k Ging ook eens iets zeggen. Wanneer het over mechaniek gaat zou ik beter mijn mond houden. 'k Heb dan maar koffie gezet. Dat is meer mijn ding.
Het scenario van lekkage mag geschrapt worden. Het is nagekeken, de valven lekken niet. Het scenario van de vergissingen, opeenvolgende vergissingen, want er zijn twee valven, moet open blijven. En dan is er het scenario : opzettelijk. Het kán, 800L in 20 minuten. Mag ook geschrapt worden zegt LM, er zijn daar beneden wel honderd manieren om mekaar een hak te zetten, een loer te draaien & het bloed van onder de nagels te treiteren zonder het schip in gevaar te brengen. Want dit was regelrecht gevaarlijk. (Ah?) Iet of wat mecanicien doet zoiets niet of het moet een kamikaze zijn. (Ah? Was het zó ernstig?)
En als hier iemand in alle stilte een zeekolder doormaakt? Dat staat niet op het voorhoofd geschreven hè, dat het oordeelvermogen tijdelijk vertroebeld is. Laat degene die abuus was het gauw stillekes in LM zijn oor komen fluisteren, dan zijn ze er beneden van af met wat kuis- en poetswerk. Want nu is er argwaan. Argwaan is zeer ongezond aan boord. En nu begint de grote job: nu moet er vanalles opengegooid worden om te kijken of het niet toch via een eigenaardige connectie, een foutje in de bouw, een kronkel in een pijp, weet ik veel ... dat moet nu allemaal nagegaan worden. Terwijl LM voor 99% zeker is dat het om een menselijke fout gaat. Maar hij kan het niet aantonen, laat staan bewijzen. Om 08h is hij de cheng op de hoogte gaan stellen. Al goed dat cheng Leu een kalme mens is. Tonton Laurent zou gebruld hebben, denk ik. De dag is mooi begonnen vandaag. 'k Hou u op de hoogte zei Mijn Dierbare toen hij na het ontbijt weer naar beneden ging. Ja, 't is spannend. Maar 't is absoluut niet geestig.
Nu iets anders. Onze choff Gibbe heeft choff VW aan de foon gehad. -choff VW van toen aan boord van het vermaledijde schip 25 in '94-'95 Hij is nu aan boord van een ander schip en vaart hier ergens in de buurt rond. Binnen radiobereik, wil dat zeggen. Wie waar aan boord is, die lijsten hangen beneden in de mess uit en ik lees die wel, maar ik onthou het allemaal niet lang, het verandert toch elke week.
Goed, via dat telefoongesprek van de Gibbe met VW is hier het volgende verhaal binnengekomen: cheng CVV heeft in de mess van vorig schip -schip 26- zijn tas koffie in het gelaat van de inspecteur (het pastoorke) gegooid. Wat kan daar van waar zijn. Want een verhaal dat viavia gaat wordt al gauw een volle episode hè. Maar er zal wel een ietske van waar zijn. CVV drinkt geen koffie. Mag niet om gezondheidsredenen. Zeker weten, hij heeft me eens deelgenoot gemaakt van zijn medisch curriculum. En het was hij die aan de steward 'a tess of tea' vroeg en dan luidop ongedurig werd omdat die verdomde Filipijnen geen Engels verstaan. En dat méénde hij nog ook, met zijn 'tess' of tea.
Dus laat ons zeggen dat hij thee in het gezicht van het pastoorke gegooid heeft. In de mess? In volle mess waar mensen dat kunnen gezien hebben en achteraf zouden kunnen gevraagd worden om te getuigen als dat gebeuren een staartje krijgt? Zou het niet in de controlroom kunnen geweest zijn, waar machine-officieren een fractie sneller zijn om hun hoofd weg te draaien wanneer hun grote baas 'het' krijgt. Zij zijn sneller dan een captain of een choff die er met belangstelling blijven zitten op kijken en daar later misschien zeer bereidwillig, wanneer hun versie van de feiten gevraagd wordt, op papier zullen zetten dat ... Maar goed, niet in de controlroom, in de mess dus.
LM vertelde dat inspecteur Pastoorke de mensen nogal kan treiteren, het bloed van onder de nagels, en dat hij het om een of andere reden niet laat.
'k Herinner mij ineens dat cheng LU -schip 26- misschien goede redenen had om zich nogal lacherig uit te laten over zijn voorkeur voor een andere inspecteur. 't Pastoorke heeft op de Dampier -schip 25- cheng Brendstein ook bijna buiten zichzelf gekregen, zei LM. En eer men dié cheng uit zijn evenwicht krijgt ... maar de 't Pastoorke is een jezuïet en die hebben daar een neus voor. Er zijn nog twee storietjes over 't Pastoorke op schip 25. Minuscuul hoor, maar heel relevant. (later eens vertellen)
In feite is hij geen inspecteur van machinerijen, hij is inquisiteur van mecaniciens. In Antwerpen vinden ze dat misschien even bruikbaar of hetzelfde, maar wij niet. Niét. En nu heeft hij bekomen, mits een beetje gezichtsverlies (kleine prijs voor zoveel resultaat), dat cheng CVV de schuldige is. Had CVV misschien een probleem op het thuisfront? (zijn zoon weeral?) Was er iets dat maakte dat hij het getrien van de jezuïet meer dan beu was? Het manneke snuift dat soort dingen hoor. Ge had hem over choff VW op schip 25 moeten bezig horen, achter diens rug.
Choff VW zit nu dat ander schip, een strafschip noemt hij het. Had VW de jezuïet al in zijn vaarwater op het vermaledijde schip 25 ? Er zal op schip 26 dan ook wel meer gebeurd zijn dan enkel die tas koffie of thee. Nijdig ventje, dat pastoorke.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
De eerste keer dat ik Bart Peeters en Hugo Matthijsen samen aan het werk hoorde was in 1992, via RVI, Radio Vlaanderen Internationaal. We lagen toen tegen de kaai in Odessa (Oekraïne) en die twee zottekes samen, dat was voor mij plots een verademing.
Het was de eerste keer dat ik mee vaarde met LM. En wegens gehuwd met een officier mocht ik niet meer werken. Dat kwam harder aan dan ik verwacht had. Plots hoorde ik nergens nog bij, was ik nergens welkom. Niet downstairs, ik had maar niet moeten trouwen met een officier en upstairs worden. Upstairs werd ik genegeerd, want is was maar een stewardess, ik kwam van 'beneden', van downstairs. Ik zat halverwege de trap. En nu? Dit zegt het heel goed : https://www.youtube.com/watch?v=qGFR3zz12p0 , 02min15
Na verloop van tijd heb ik me kunnen wegwerken uit die situatie, nog steeds de wijze lessen van Yvonne indachtig. Maar toen in Odessa was de chemie tussen Peeters en Matthysen frisse lucht voor mijn bovenkamer. Op slag was ik fan van hun programma Het Leugenpaleis, en ik hield de zendtijden van RVI nauwlettend in de gaten. En nu zijn die twee weer te horen. Mijn contentement kan niet op. 'k Hoop uit de grond van mijn hart dat ze samen verder blijven gek doen.
We liggen nog maar eens op anker. Daar kijkt ge van op zeker? De capt belde daarstraks dat ik het manifest nog moest tekenen. Hij was in het schipsoffice. Het manifest is de declaratie voor de douane. Gewoonlijk komt de 2de stuur daar mee rond. Ik vroeg me af wat er gaande was, als de capt himself daarvoor belt. Er is niks gaande. We liggen. Daarméé is het machien zo stil! Een patrijspoort die een beetje uitzicht biedt zou toch gemakkelijk zijn.
En waar zijn we nu? Op het Maleisisch gedeelte van Borneo, misschien Sarawak, misschien Sabah. Daar heeft LM iets over gezegd. Of ging dat over de vorige haven? Dat ik niet goed meer weet waar we zijn ligt niet zozeer aan het uitzicht op de wand van de schouw hoor. Dat komt vooral omdat het bestek niet meer uitgehangen wordt, de ETA (estimated time of arrival). Daarop staan buiten de middagpositie van het schip nog een paar nuttige gegevens, de tijd van aankomst volgens drie verschillende snelheden, de datum én de naam van de volgende haven (of de volgende terminal). Waarom ze dat niet meer uithangen weet ik niet. Misschien vinden de stuurlieden het voldoende dat zíj het weten, waar we met zijn allen zullen terecht komen? Met de middagpositie en een wereldkaart konden we al een eindje vooruit, maar een wereldkaart hebben we potdorie niet bij. Op een of andere mysterieuze manier zat die kaart in geen ene valies. Ik dacht dat LM ze mee had en LM dacht dat ik ze wel zou meebrengen en in Inchon (Korea) hielden we geen tijd over om naar een wereldkaart te zoeken. Ze blijft op de boodschappenlijst staan.
In Inchon heb ik door de jachtige luide sfeer in de voedselafdeling een miskoop van formaat gedaan. We zochten pindanootjes of gemengde nootjes. dat verkochten ze enkel in kleine dure snoepedoosjes en wij wilden dat in industriële hoeveelheden, omdat we niet op voorhand weten wanneer er nog eens boodschappen kunnen gedaan worden.
Hier in deze terminal bvb, mag niemand aan de wal. De Wal wil dat niet. Geen havenfaciliteiten, geen bevoorrading (stores), geen proviand (provisions), geen bemanningswissel (crewchange), geen shorepass (walpermissie), kortom : geen boodschappen. Tiens ...? Dan is hier geen dokter van wacht ookni, want dat dat hoort toch bij havenfaciliteiten?
Die miskoop nu. Een half uur tevoren hadden we bij onze pint een potje ongezouten nootjes gekregen. Uit de dop, maar het bruin velletje moesten we er zelf af friemelen. Ongezouten pinda's werden door LM goed bevonden. beter zelfs, want zonder zout. Ineens zie ik een groot blik staan, iets boven ons hoofd. Er stond een foto op van die dingen en 'sweet beans'. Sweet betekent ongezouten en als de Koreanen het woord beans willen gebruiken voor nuts, dan moeten zij dat weten, maar ík pak dat reuzenblik pinda's mee, ± 20 cm hoog, 15cm doorsnee en zwáár. 'k Had er eens moeten mee schudden. Maar als de pindanootjes nog eens vacuüm verpakt zijn, dan hoort een mens geen gerammel, en met die schetterende muziek zeker niet. "LM! Kijk! Pinda's! Gevonden!" LM blij, ik blij, blijdschap alom. Dat blik staat hier zo'n paar dagen te blinken, tot ik het tijd vond om dat open te doen. Ook al omdat ons tweede potteke gemengde noten begon leeg te raken. 'k Stessel ermee naar de keuken, want voor zo'n groot blik heb ik de grote opener van de keuken nodig, die staat vastgevezen op een van de werktafels. 'k Vraag aan de kok of ik de opener mocht gebruiken. Ik mocht. James, ene van de twee stewards neemt dat blik uit mijn handen want ik zou me zo eens kunnen bezeren tijdens het manoeuvre met de opener. James draait het blik open. De ch.kok keek nogal verbaasd, vond ik. 'k Leg uit dat het pindanootjes zijn ... 'k geraak niet uitgesproken, want hij riep al "Sweet Beans!" en dat ik hiér een moest kijken, op déze kant van het blik, daar staat het op, en in 't Engels!
Wat zat er in het blik : Sweet Beancompote. Van kleur en smaak lijkt het goed op de pruimencompote waarmee taartjes gevuld worden. De Filipino's kennen die zoete-bonen-puree heel goed. Bij hen wordt het gebruikt in gebak en om desserts mee af te werken. Op het blik stond zelfs een piepklein fotootje van een ijscoupe, gegarnierd met van dat spul. Het is lekker, niet te zoet en een beetje kruidig, maar ver weg van het borrelhapje dat ik dacht in huis te hebben. 'k Vroeg aan de ch.kok of hij er iets kon mee doen, blijkt hij van dat spul in voorraad te hebben en voldoende ook nog. Daar geloof ik niks van. Wat zou de Belgische shipchandler zoete bonenpuree in zijn aanbod hebben zitten. Mon oeil! De enige compote die hij aan boord zet is appelcompote. Pruimen en abrikozen komen gedroogd aan boord. Áls ze al komen. De ch.kok zijn uitleg moest voor iets gans anders dienen, maar goed.
LM nam de miskoop tamelijk filosofisch op. Ik iets minder, hoeveel tijd moet hij nu misschien zonder nootjes ...
Gisterenavond ging het gesprek over het verschil tussen abdijbier en trappistenbier. En wat het verschil ni wel mag wezen. LM weet dat. Abdijbier wordt in moderne brouwerijen gebrouwen, volgens het recept van een abdij en onder licentie. Trappistenbier wordt in de abdij zelf gebrouwen, op euh ..., volgens de oude methode, op ... grootmoeders wijze. Daar zullen de paters Trappisten van opkijken, die hebben in hun abdij geeneens een grootmoeder om het hen te wijzen. LM zocht 'op ambachtelijke wijze'. Er zijn maar zes trappistenbieren meer in België. Hier aan boord geen enkel. Luc was luidop aan het wegdromen over Maredsous kaas met een goeie trappist bij, op zondag. Op zondag? Mag het ietske genereuzer, bvb elke dag van de week? Potverdekke, het bier is niet eens aan boord en hij zou het nog rantsoeneren ook. Met iets dat niet aan boord is moet men toch niet zuinig zijn om langer toe te komen hè.
Namiddag : aan tafel had de capt nog meer nieuws te vertellen, over An en Eefje deze keer.
1996-09-05
LM is om 05h30 begonnen, we vertrokken. Wat een geluk dat hij de wekker gezet had, want ze hebben hem niet wakker gebeld. Weer zoiets mysterieus. Waarom bellen ze een 2nd eng niet wakker wanneer er jobs op het programma staan die typisch voor de 2nd eng zijn? Omdat de cheng gezegd heeft 'laat de 2nd maar slapen'? Waarom zou een cheng dat zeggen? En waarom niet aan de 2nd zelf? Vreemd ...
Vanmorgen belde LM mij om te zeggen dat hij er om 07h30 zou zijn om te gaan ontbijten. Om 08h ziet hij dat ik hier in de cabine de hoorn niet goed ingelegd heb. Dat was een bijna-ramp. We hebben hier zo'n lichtgewicht flut-telefoontje. Als die hoorn niet goed ingelegd wordt ligt het ganse binnennet plat. Op de brug is een controlepaneel en daar kunnen bevoegde instanties zien wie de storing veroorzaakt. Dan komt er een oproep door de intercom : "Mr. X, check your phone please, check your phone PLEASE". Please is Engels voor 'en rap een beetje!'
Vannacht was er brandalarm. Loos alarm. Toen kwam uit de intercom : "Ahum ... this was a false alarm, this was a false alarm". Dat werd zó stil gezegd. Om degenen die door het alarm geslapen hadden niet wakker te maken? Men slaapt niet door een alarm. Onmogelijk. Een brandbel is een grote rode hamerbel. Een brulbeest.
Verder over de telefoon. Dat hoorntje in wit lichtgewicht design heb ik nog al eens verkeerd op laten liggen. Toen is iemand het komen zeggen. Dat was gans in het begin, toen hadden ze nog compassie met loempekes, dat werd nog niet het ganse schip rond getoeterd. Nu wel. -LM beweert dat het vrouwelijk van loempe (lompe) loempia is, mooi hè, ik ben een loempia-
Zo plastieken fluthoorntje bagatelliseert de inhoud van de gesprekken, vind ik. Het maakt van elke boodschap luchtig gebabbel, woordengekabbel, prietpraat. De bakelieten hoorns van vroeger lieten ons tenminste in de waan dat er serieuze woorden van gewicht gesproken werden. Door zo'n ding voerde men een Gesprek. En ze vielen vanzelf tegoei in de beugel, ze waren tenminste zwaar genoeg. We moesten ze met twee handjes vasthouden, zo lang is bakeliet geleden. De hoorn in de haak gooien wordt ook niet meer gedaan hè. Hij zou kapot vallen naast het toestel en dat betekent kosten.
We varen dus weer efkes. Binnen 24hrs moeten we deze lading ergens gaan lossen op het vasteland. We passeren onderweg Singapore en er worden stores & proviand genomen al varende, dead-slow- maar toch varende. En om middernacht, dwz : geen daglicht. Dat zou ik willen bekijken. Al veel van gehoord, maar nog nooit meegemaakt. Dat moet nogal een manoeuvre zijn. In Suez heb ik het al eens gezien, maar dat was over dag met kleine bootjes en op het kanaal. Kalm water als in een tuinvijvertje. De bumboten van Singapore zijn zo klein niet, die moeten de zee op kunnen en daar zijn ze dan ineens wel weer klein. En ze moéten de zee op ook, -de Singapore Passage-want wij vrachtvaarders, liggen te diep in het water om tot bij hen te varen. Waarmee die mensen zich op zee moeten begeven! En niet zonder lading wegens gesponsord zoals Fons Oerlemans, maar mét lading, voor hun dagelijks brood. Met die houten bumboats gaan ze zware stukken leveren aan schepen die hun machien niet mogen stil leggen van de reder, om tijd en geld te sparen voor de aandeelhouders. De managers van de rederij zitten elders, in een gekoeld bureau en zij geven dit soort beslissingen door aan het schip in een plastieken hoorntje. Als gevolg daarvan staat een Maleier zich zwetend in wankel evenwicht te houden op een wiebele bumboat. Zonder daglicht.
De Gibbe verjaart vandaag. Hij is van '63. Hij lust marsepein, dat wisten we van vorige kerst op schip 26. In de voorraad snoeperijen die ik meegebracht had zat een blok marsepein. Dat bleek dan ineens & plots een geschikt presentje, toen we vorige maand de crewlist eens doornamen om te kijken of er nog verjaardagen op komst waren. 05/09 : de Gibbe. Er moest nog een papierke met een lintje rond en dat hadden we puur toevallig tussen het recuperatiemateriaal liggen. Een kaartje ineen gebokst op de laptop en in het lint wat krullebossen getrokken, in allemaal piepfijne priegeldraadjes zoals ze dat doen bij de bloemist. Daar bestaat een toestelletje voor, maar met een naald gaat het ook. Minder egaal, maar even spectaculair. De tros lint is half zo groot als het pakje geworden. Dat pakje zijn we gisterenavond op zijn tafel gaan leggen. Gibbe moest werken tot middernacht. Hij zou het vinden een paar minuten nadat zijn verjaardag begonnen was. Deze middag kwamen we hem tegen op de trap. Hij had heel laat gewerkt, nog maar pas wakker, maar al wel vol gesnoept. Hij was blij met de marsepein en dat was de bedoeling.
Hij vroeg hoe we dat nog wisten, van die marsepein. Ja zeg, sinds vorige kerst, op schip 26 natuurlijk. Daar was hij een potentieel gevaar voor de kerstpoppen die ch.kok RD en ik ineen aan het denken waren. Een week of wat waren we volop aan het sukkelen met de koppen van de poppen. We wisten niet goed hoe we die gefikst zouden krijgen. Na het zoveelste probeersel suggereerde cheng CVV : "Maak ze in marsepein". "Nee, niks van, repliceerde capt JVDM onmiddellijk, want dan zijn ze zó weer verdwenen" met een blik op de Gibbe (choff). Tiens, dacht ik toen, eet Gibbe zo graag marsepein dat hij er de poppen van de kerststallen voor zou onthoofden? Hélaba, holaba, dan moeten we absoluut iets anders vinden. Absoluut. De koppen zijn uiteindelijk bolletjes van brooddeeg geworden.
Dat van die marsepein is in mijn memorie blijven hangen, maar niet omdat ik zo'n goed hart heb of zo'n sociabel wezen ben gelijk de Gibbe (vandaag) schijnt te denken : Dat ik het zomaar voor hem meegebracht had omdat ik wist dat hij aan boord was! Dat het blok marsepein al voor hem bestemd was van bij mijn vertrek uit België! Dat deed enorm plezier! Dat vond hij formidabel! We hebben het zo gelaten, we hebben hem laten denken. Waarschijnlijk was hij nog niet wakker genoeg om te bedenken dat de dingen mogelijk toevallig in zo'n mooie plooi gevallen zijn.
1996-09-07
We liggen in Maleisië tegen de kaai. Er is geen walpermissie. Voor de mensen van de Immigratie en de Douane was het oké, vertelde de capt. Het is van de havenmeester dat niemand aan de wal mag, omdat ergens werken aan de gang zijn. Van de klop kreeg de man geen slof Marlboro van deze capt. Want dat is hier een van de Marlboro-countries hè. Voor alles moeten ze een klad sigaretten hebben, To Improve Promptness. Of om hen er alvast aan te herinneren dat ze een salaris waar te maken hebben. Bon, dus geen shore-leave. En voor de jongens geen shore-lief. Wij niet aan de wal, gij geen sigaretten, zei capt PM. Zo zit deze capt ineen.
En als er werken zijn kunnen ze ons met een buske erdoor loodsen. Er zijn zoveel terminals en plants te wereld waar we als zeelieden wegens onbevoegd niet te voet door mogen. Op alle continenten is daar een oplossing voor gevonden : een buske. Geen buske? Geen Marlboro's.
Vanmiddag had ik de telefoon wéér eens niet goed ingelegd. Tom is het komen zeggen. LM had het gemerkt van beneden in het machien, zei Tom. LM wou bellen om te zeggen dat de Toshiba moest vrij zijn tegen 's avonds en het klonk hier bezet. Telefoon bezet, Toshiba bezet, ik bezet, enkel het wc was vrij.
De cheng heeft deze namiddag telefoon gekregen van thuis dat zijn moeder overleden is. 87j. De capt is dat beneden aan LM gaan melden en LM belde me om dat te zeggen en toen heb ik de foon niet goed ingelegd. Gelukkig liggen we tegen de kaai en is er niemand op de brug om dat in het snuitje te krijgen. Anders was er al een intercommeke geweest, denk ik.
De cheng liep te ijsberen op het deckje hierachter, tussen de schouw en onze cabine. Ik zag hem heen en weer stappen. Toen hij weer binnenkwam heb ik mijn medeleven betuigd.
1996-09-08
Deze cheng -Tonton Laurent- wordt wegens de familiale omstandigheden overmorgen afgelost door ene cheng Leu. er waren geruchten dat cheng PdL en zijn vrouw (een zonnige ex-collega uit de pre-LM periode) naar hier zouden komen in oktober, en ik sprong al een gat in de lucht -dat kon ik toen nog-maar het is pas september. Cheng Leu dan maar. De naam zegt ons iets maar noch LM noch ik kunnen zich herinneren in verband waarmee. Vermits hij van uit België vertrekt en bij de rederij zijn vliegticket gaat halen brengt hij de post mee. Of nee, het was zaterdag toen klerkske PV in Antwerpen een vervanger moeten optrommelen heeft. Cheng Leu vertrekt vandaag uit Zaventem en klerkske PV brengt zijn vliegticket ter plaatse. De post heeft hij niet bij, die heeft hij vrijdag op kantoor laten liggen. Jammer, maar helaas. Morgen weten we of er iets klopt van dit scenario.
In de voorraad die de Antwerpse shipchandler aan boord laten komen heeft, zitten natuurlijk grotendeels Belgische producten. Natuurlijk. Lotus speculoos en Lipton thee en nog zo'n paar dingen met Artis punten op. De Filipino's drinken thee met emmerkes, knip & weg dat punt (12) en in de Knack die we krijgen van de Franse rederij staat ook een punt, waarde 2. 't Gaat vooruit hoor. Tenminste iéts dat vooruit gaat. We liggen weeral op anker. Voor de verandering. Met dit schip zullen we geen grote oversteek maken. Het is niet gemakkelijk om dat idee te laten varen, want dan valt er een pep-argument weg: eens we hier weg zijn ..., wanneer we op zee zullen zijn ..., na vertrek ... Dat vooruitzicht, die troost valt weg. Na vertrek komt er gewoon geen volle zee, het blijft territoriaal water er daarmee ook de bewoonde wereld met het gesikkeneur over reglementjes, percentjes en presentjes. In de mess hangt het reisprogramma uit. Het vervangt de ETA niet maar het is beter dan niks.
En het ligt hier allemaal maar op een kletske van elkaar hè: 31/08 Bintulu - Maleysia 03/09 Kerteh – Maleysia 05/09 Singapore (passage) 06/09 Mallaca – Maleysia, dat was gisteren en vandaag op anker 12/09 Dumai – Indonesia 13/09 Singapore (passage) 18/09 Liu Hua – Hongkong 22/09 Daesan - China
Acht havens op drie weken tijd, dat is zestien standby's, zonder het ankeren bij geteld. Zestien, dag of nacht. Drie weken is juist de periode voor een 'schone' oversteek. Twee weken ware ook al schoon geweest. LM heeft gelijk, die Koreaanse Won gaan nog van pas komen, want dit schip geraakt hier toch niet meer weg, uit den Oost. 'k Ben benieuwd of we in Hongkong aan de wal mogen. Binnen drie jaar wordt dat terug gegeven aan China hé. 'k Ben in een boek bezig waarin onder andere uitgelegd staat hoe de Britten aan Hongkong en Shanghai geraakt zijn. Frisse jongens, onze Vroede Voorvaderen.
Er staat nog altijd maar één droogkas voor het ganse schip -een huishouding van ongeveer 20 mensen + scheepslinnen- De twee grote, die in Juli bij een Singapore passage aan boord gekomen zijn, zijn nog altijd niet aangesloten. Ze kunnen niet door de deur van de laundries, er moet weer een stuk uit de deurstijlen gebrand worden. Dat is er nog altijd niet van gekomen, omdat er telkens iets voorrang neemt. Een standby aankomst, een standby vertrek, een standby anker, een standby anker-óp, en wanneer dat allemaal achter de rug is moet in het machien het werk dat blijven liggen is, gedaan worden. En wanneer dat amper in orde is, is het weeral standby aankomst en herbegint het van voor af aan. 'k Moet er niet aan meewerken maar ik word moe met de mensen die het moeten in orde houden.
De capt wordt al eens op de brug gevraagd via de intercom. Wanneer dat tussen 08h en 12h gebeurt horen we de stem van de 3de stuur Pascal (Canadees). Hij spreekt Canadees-Frans. Ik weet niet hoe ik Franadees moet typen. Hij praat traag. Traag typen kan ik wel. "Leu cômààndààn é deumààdéé â lâ pààsrel, leu cômààndààn é deumààdéé â lâ pààsrel ... drie seconden stilte ... dûûrzjàànse"
Le commandant est demandé à la passerelle, le commandant est demandé à la passerelle, d'urgence. De kaptein wordt op de brug gevraagd, dringend. Of meer courant : Captain on the bridge please, captain on the bridge please.
In momenten van urgentie rustig blijven is zeker een pluspunt bij leidinggevende figuren in wording, maareuh, wij lachen ons een kriek met zijn ûûrzjanse. Pascal is een kleine vinnige, maar over de intercom zoudt ge hem dat niet aangeven. Waarschijnlijk heeft iemand hem gezegd dat hij in de micro traag moet praten en duidelijk moet articuleren. Dat articuleren was duidelijk. Dat traag evenzeer.
De capt heeft zijn videocassette van de Formule 1 in Hockenheim ontvangen van zijn vrouw (via de Franse rederij?). Daar zijn ze nu naar aan het kijken. Vanavond is er nog eens Formule 1 op TV, maar of we dat aan boord kunnen ontvangen blijft afwachten. Op zondagnamiddag hebben de mecaniciens vrijaf, als we niet tegen de kaai liggen. Dan zijn ze zo eens een half dagje uit dat geliwaai van het machien. En naar wat gaan ze dan met zijn allen zitten kijken? Juist ja, naar ander geluwijt. Volgens LM is de klank van Formule 1-motoren muziek, of minsten gewoon geluid. Volgens mij is het lawaai. Geluid + lawaai = geluwui.
Behalve de cheng. Die is zijn valies aan het maken. Nogal stillekes. -hij monsterde onverwacht af vanwege het overlijden van zijn moeder Er staat geen muziek op in zijn cabine. Misschien zijn de CD's al ingepakt. 'k Denk dat de tijd niet vooruit gaat voor hem : wachten op de vervanger, eerder mag hij niet van boord.
Het is 18h, ik ga beneden eens horen wie er gewonnen heeft. Ze hebben het al gezegd hoor, en ik ben het vergeten, maar ik mik op Villeneuve. Da's nu mijn nieuwe favoriet. En in voetbal is het Sint-Andries, van 't Stad.
1996-09-09
Ach, wat baten kaars en bril als ik het niet ingetikt heb. Heb ik het verhaal van de 'Hydrophore' al verteld? Nee zekers. Awel : Er waren eens twee hydrophores en die stonden in de Machinery List onder de rubriek 011/. Rubriek 011/ zijn de pompen. In de machineruimte alleen al zijn er 37 verschillende pompen, weet ik nu. De rubriek heeft dus het aantal items van 011/01 tot 011/37. Van sommige soorten staan er meerdere exemplaren, na het pompnummer komt dus nóg een cijfer, per exemplaar.
De pompen om te laden en te lossen staan in Deel II van de Machinery List -dat is de Deck Machinery Deel II heeft een gans aparte nummering, kwestie van zich niet te vergissen in momenten van haast en spoed of gewoon omdat het weer eens rap moet gaan.
Het was een voorlopige rangschikking, er waren ook pompen die nog geen nummer hadden, maar toch: Orde, Systeem & Methode. Halleluja. In de kolom er naast staat telkens over welke pomp het gaat, met daar telkens het woordje 'pump' bij. 1/ omdat die lijst in het Engels moet 2/ omdat men dan in één bewerking alle pompen kan opvragen wanneer dat nodig is Dat was nodig op een dag, want LM ging ze een definitief nummer geven. Ik roep alle pumps bijeen. Ook de ongenummerde natuurlijk. 'k Print die lijst. LM nummert de pompen in volgorde van belangrijkheid. Het exact totaal kenden we toen nog niet. 'k Geef ze hun volgnummer op de print, in potlood. Als dat niet voorzichtig is! 'k Laat LM het blad nog eens nalezen en tik dan de nummers in. We komen aan 36 soorten pompen. Dat kan kloppen.
Een paar dagen later ben ik in diezelfde lijst bezig, op het scherm deze keer en wat zienik: twéé keer het soortnummer 011/14 in de lijst, met als naam Hydrophore N°1 en Hydrophore N°2.
hier hou ik het relaas efkes kort
Help! Ik ben een mekanieke sukkel, wat doen ze me nu weer aan? LM!!! Hij was beneden aan het werk, dus moest ik het zelf uitvissen of zitten wachten tot hij gedaan had met werken en mij met één vingerknip uit de nood zou helpen. Maar wat als zijn vingerknip het vandaag niet doet? 'k Ben zelf beginnen peuteren en sleutelen en ik heb dat gevonden want het had weinig met mechaniek te maken. Het was een eh, een denkslordigheidje van mijnentwege. Ga zitten en denk mee.
Als die Hydrodinges in de voorlopige rangschikking onder rubriek 011/ komen te staan, dan zullen het wel pompen zijn zeker? En als het pompen zijn, dan had ik daar 'pump' moeten achter zetten zeker? Iedereen weet dat hydrophores pompen zijn, de vakmensen hier aan boord weten dat al jaren, ik weet dat pas twee weken. De enige die dat niet wist was deze laptop, omdat ik in de laatste kolom het woord pump er niet bij gezet had.
Zo komt het dat de twee Hydrophores niet mee op de print stonden en ik LM een onvolledige lijst voor de neus geschoven heb. Hij heeft toen in goed vertrouwen de pompen gerangschikt en een nummer gegeven, terwijl de Hydrophores er niet bij stonden. Ze waren er van tussen gevallen omdat ik dat éne woord pump er niet bij gezet had. Tot ik ze met hun oud nummer tegen kwam ... Opnieuw printen en ze kregen van LM het nummer 31. Deze twee pompen zijn nu 011/31/01 en 011/31/02. Oef. En we beseften ten volle het nut van een gerubriceerde nummering. (naar het model van schip 26, met het register van 1008 items) Anders had ik van af nummer 31 opnieuw moeten nummeren tot ... niet aan denken, 't is opgelost.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken. Artikel uit het Nieuwsblad.
Luisteraars van Nieuwe Feiten hoorden hen begin vorige week plots weer voorbijkomen: Cas Goossens en Eugene Flagey, twee geliefkoosde personages van Het leugenpaleis. Op vraag van de fans leeft het radioprogramma van Bart Peeters (60) en Hugo Matthysen (64) weer heel even op bij Radio 1. En dat vindt zelfs de echte Cas Goossens goed nieuws.
"Mensen vragen aan Hugo Matthysen en mij hoe het met Het leugenpaleis zit in deze rare tijden", kondigde Bart Peeters de korte terugkeer van zijn legendarische radioshow aan. "Het is niet om van het gezaag vanaf te zijn, maar omdat jullie gelijk hebben: na twintig jaar komt er weer iets." In Nieuwe feiten haalde hij dinsdag zijn imitatie van gewezen BRT-baas Cas Goossens van onder het stof voor een 7 minuten durende sketch. Die spraken hij en Matthysen elk vanuit hun woonkamer in. En er komt meer: ook vrijdag (27/03) en volgende week dinsdag (31/03) hebben ze iets in petto.
Het leugenpaleis liep van 1988 tot 1998 op Studio Brussel en kreeg op Canvas een vervolg als Het peulengaleis. Met absurde humor en personages als Joe Roxy en Clement Peerens groeide Het leugenpaleis uit tot cult. Ook Peeters’ imitatie van Cas Goossens was een publiekslieveling. Dinsdag deed hij 'de Itegemse Cronakroniek' uit de doeken. "In Itegem is geen sprake van het coronavirus. Die beestjes zijn hier wel gepasseerd, maar al lang met de staart tussen hun benen weer vertrokken", prevelde Peeters in bijhorend dialect. Het geheim? "Gorgelen met water uit de Grote Nete." Samen met orgelspeler Eugène Flagey (Matthysen) bracht Peeters ook het lied Ik zit zo geiren in mijn kot.
De sketch werd meteen lovend onthaald door fans én Cas Goossens zelf. "Of ik geluisterd heb? Natuurlijk", zegt Goossens. "Ik heb goed gelachen, net als vroeger. Ik word erdoor gesleurd, maar op een prettige manier. Door dat typetje ben ik bevriend geraakt met Bart. Van mij mogen hij en Hugo doorgaan. Het brengt vrolijkheid in deze tijden."
Vanmorgen, nog voor 08h kwam de capt aan de deur van de cabine. Hij had een fax van zijn vrouw ontvangen. (Dus ons faxtoestel is aangesloten/heeft een nummer/wérkt?) Hij wist te vertellen dat de twee Waalse meisjes zijn terug gevonden en nog een paar gruwelijke omstandigheden. Om niet goed van te worden. Hij was er persies ook niet goed van. Mijn eerste reactie (in stilte) : de doodstraf terug invoeren.
We zijn aan het binnenvaren in Inchon, Korea. 'k Ben eens buiten gaan kijken, we liggen al tegen de kaai! Nog niet helemaal vast, zo op het eerste zicht van een ongeoefend oog, maar dat komt nog. Over land mogen we niet aan de wal, we mogen niet over het terrein van het bedrijf lopen om naar de bewoonde wereld te gaan. Waarschijnlijk om veiligheidsredenen. Zuid-Korea is officieel nog in oorlog met het Noorden, dacht ik. Enfin, in '86 toch nog. Dat is mijn meest recente informatie. En als het niet om veiligheidsredenen is, dan gaat het om de centen, dat de mensen van de bootjesdiensten ook hun boterham kunnen verdienen; Deze namiddag gaan we dus per watertaxi aan de walapt zei gisteren dat hij ze zou bestellen via de agent van zodra we tegen de kaai lagen en dat heerschap kon opgebeld worden. Misschien kan LM mee. Dat zou plezierig zijn.
Er lag een dode vlinder in staircase. -trapkoker- Een mooie zwarte met blauw, met de vleugels open misschien wel 15 cm. Een dromendrager. 'k Had hem op een papier geschept, hem in de bar gelegd en gisteren na het avondeten vergeten mee naar boven te brengen. Vandaag ligt hij er niet meer. Opgeruimd door Warren waarschijnlijk (steward). Hij kon natuurlijk niet weten dat ik die dooie beest mooi vind en nog efkes wilde bijhouden. Warren komt uit de Filipijnen en voor hem is dat soort vlinders misschien dagelijkse kost.
Vorige week wou de cheng al een deel van de Machinery List hebben, om al een begin te maken aan zijn klassement of wat hij er ook mee van plan is. Met een zuiver geweten en in alle gemoedsrust geef ik een kopie af. Er stond immers bovenaan vermeld dat het een onvolledige en onverbeterde versie is, met de datum erbij, dus nog niet eens up to date ook niet. Als hij daar al iets mee kan aanvangen, zoveel te beter, maar de foutjes moeten er nog uitgevlooid worden, dus niet schieten op de typiste en haar bondgenoot.
De lijst begint met the Main Engine, de Hoofdmotor, dé Machienerij die maakt dat het schip kan varen, maakt dat een schip een Schip is en geen hangar op het water, die de Aandrijving levert voor de schroef, de Kracht, de Power, het Hart van dat grote brave beest dat een schip eigenlijk is. The Main Engine is de idee Verplaatsing-Vervoer-Reis geconcretiseerd in een blok staal dat functioneert. Als de machineruimte een kathedraal zou zijn, dan is het Main Engine het tabernakel. Een heel groot. Wie had een paar jaar geleden kunnen denken dat ik ooit nog lyrisch zou doen over een stuk mechaniek ... -klef, zeg ik nu-
Op die eerste fiche hoort buiten de naam van de bouwer, de datum, het typenummer en de beschrijving ook een serienummer. Dat serienummer was compléét fout. Niet zo maar een typfoutje of een omkering van twee cijfers, neenee, 't was compleet mis. Een obscuur serienummer was van de fiche van de frigo-installaties via fout of slordig kopie-plak terecht gekomen in een vak waar het niet thuis hoorde, namelijk bij de hoofdmotor. Om door de grond te zakken.
1996-08-22
Gisteren namiddag zijn we aan de wal geweest. LM was vrij van 12h tot 18h, dus kon hij van boord. Al goed, want we kwamen met het bootje toe in een achterbuurt waar niet veel te vinden was van het boodschappenlijstje dat ik bij had en we moesten in een taxi stappen om naar het stadscentrum te gaan. In mijn eentje was ik niet in een taxi gestapt (niemand sprak er Engels) en had ik de helft van wat we nodig hadden kunnen bijeen winkelen. Degenen die niet van boord konden hadden mij hun lijstje meegegeven. Het bootje zou er om 10h zijn. Het was er om 13h35. In 35 minuten was ik murw van het wachten. Dat komt door het weer. In de bootjesterminal moesten we eerst immigratie en douane passeren. Het was er vochtig en warm. Warme mist. Ge kon de schimmels horen groeien. Eén douanier lag in een stoel snurken met zijn benen op de rolband voor bagage. De anderen liepen vree gewichtig te doen, met de pijpen van hun uniformbroeken omgeslagen tot op de kuit. Dat is hier blijkbaar gebruikelijk want de mensen in burgerkledij dragen ook broeken op kuitlengte.
Eens daar buiten liepen we recht een wijk in die zou te vergelijken zijn met de Marollen in de jaren '70, maar dan op zijn Koreaans en bevolkt met figuranten uit een boek over ellende. De mensen zijn er zo klein dat ik me met mijn 1m63 een populier voelde en LM was een eiffeltoren. Aan het soort winkeltjes te zien zouden we in die wijk niet vinden wat we zochten : shampoo, tandpasta, CD's. Een bank was er wel. Om de figuranten uit te betalen, dacht ik in een schamele poging om die vreemde sfeer uit mijn merg te broebelen.
Daarna wou ik efkes de overdekte markt binnen want het leek pittoresk. Dat was het ook. Vooral de geur, de vliegen en het feit dat de marktkramers er bleken te wónen, achter hun toonplank. De geur lijkt op die van droog kattenvoer in de GB, dat los verkocht wordt uit grote kartonnen tonnen. Dat kattenvoer is gesausd met iets dat katten aanspreekt. Als zo'n ton bijna leeg is moet ge er nogal diep in gaan hangen om het kattenvoer er uit te scheppen. Dat duurt maar efkes, dus die stank is niet zo erg. En het is droge voeding. Hier waren het opgelegde zeevruchten, garnaallarven en ander klein grut, in open vaten. In welke mengsels dat opgelegd wordt weet ik niet, maar het zal wel goed bewaren, want er kwamen geen vliegen op af. De gedroogde vis en andere gedroogde artikelen hingen omhoog, op Koreaanse hoogte. Dat is voor mij op ooghoogte, ik had dus geen zicht op wat een paar kramen verder zou volgen en voor LM (1m83) was het helemáál afwachten langs waar we daar weg zouden geraken. Kraam na kraam hetzelfde aanbod, de zelfde geuren in vochtige warmte. En gemurmel. Verder stilte. Die geuren konden elk moment gaan kiemen en monsterachtige science-fiction afmetingen aannemen. Het was er stil genoeg voor. 'k Had verwacht dat voedselmarkthallen koel zouden zijn, zoals een mercado municipal, met veel arduin een witte tegels. Of zoals de Crié in de Chinese wijk van Antwerpen. Proper. En levendig ... Niks van. Een grijs betonnen gebouw met een grijs golfplatendak op ongeveer 20m en daaronder hing een pak lucht te broeien. En stil. Daar hing een reusachtige amoebe en ze hield LM en mij in de gaten want Westerlingen zijn een sappige afwisseling tussen al die kleine pezige Koreanen. Nausea. We gingen misselijk worden en we moesten daar weg. In hetzelfde gangetje liepen twee Amerikaanse koppels te slenteren en te schetteren en opgetogen te doen over, over wat eigenlijk ... Ze waren vastbesloten van hun dag een succes te maken, het rozig te houden, vooral als de ellende vlammend geel in hun gezicht slaat. Van dat opgeklopt opgetogen gedoe werd ik pas écht mottig. Die zielige schwung waarmee ze een sloppenwijk 'marvellous' noemden. Ik moest naar buiten de open lucht in (voor frisse lucht was het te warm) en rap! Maar niet te rap ook niet, op de grond lopen beekjes inmaakvocht (vaten die lekken?), de kleur van gier. Goten en afvoer zijn er niet. We moésten wel naar dat vocht kijken, anders zagen we niet waar we onze voeten zetten.
Een taxi te pakken krijgen was nu een corvee. LM had het erg moeilijk door de warmte, ik ook, en ik was aan het vechten tegen de misselijkheid. LM ook. Toen we eindelijk in een wagen zaten waren we een en al opluchting. Zo opgelucht dat we vergaten de naam van de wijk te vragen of het nummer van het havendeel. Gelijk twee beginnelingen : een en al oef. Ons gezond verstand? Dat stond af.
Aan de Inchon Department Store dropte de taximan ons. Zo'n winkel als de Grand Bazar vroeger of de Innovation van voor de brand. Er was airconditioning, we waren weer in de reële wereld, het grootste leed was geleden. Dachten wij, kasplantjes van de koopvaardij. LM stapte de roltrap op, ik volgde. Hij nam ze ineens allemaal tot op de hoogste verdieping, ik volgde. Hij kwam uit in de CD-afdeling, waar we moesten zijn, alsof hij daar al jaren kwam winkelen. Het tij is gekeerd, dacht ik, vanaf nu gaat alles weer vlotjes.
De verzamel CD's voor de cheng lagen vooraan. Hij had een lijstje meegegeven. 1/ Lichte klassiek : dat zijn die met foto's gelijk reclame voor wasverzachter en ze kosten maar 10 000 Won = 400BF. De keuze was rap gemaakt : alle drie. 2/ Oldies : idem 3/ Orkestmuziek : Paul Mauriat, andere orkesten hadden ze niet. 4/ Dean Martin hadden ze niet, dan maar Sinatra. In Adinkerke kennen ze Sinatra wel zekers? Mô vaneiges dadde!
Gelukkig stond het programma er in het Engels op en de Oldies bleken nog de originele versies te zijn ook, niet gecoverd door Koreaanse smartlappers. Want dat bestaat ook: dan verwacht een mens zich aan de stem van Roy Orbison, komt er gepiep uit. Pretty Woman is verkouden.
De cheng had van elk genre één CDtje gevraagd. Het zijn er in 't totaal acht geworden. 'k Had al in het snuitje dat we zijn Boeddhabeeldje niet zouden vinden, of niet genoeg tijd zouden overhouden om er grondig naar te zoeken, dus kwam er 100 USD vrij, een 3000 BF. LM dacht dat ik zot (geworden) was. Maar 's avonds was de cheng er heel blij mee. Hij zat zonder muziek en dat vond hij al lang ambetant, dus wist ik dat ik er wat van zijn geld mocht tegenaan gooien. En welk zijn muziekvoorkeuren waren had ik ook juist. Hoe zou dát komen?
Toen werd het tijd voor een stop. Van de Koreaanse opschriften konden we niet veel maken, niks eigenlijk, maar we hebben een gelegenheid gevonden, Clover Hof. In Westers schrift geschreven met een tekening erbij van een kroes blond schuimend bier. Het was er koel, het bier was van het vat en het was er KALM. Geen muziek die schetterde zoals het warenhuis. Terwijl we daar zo rustig zaten te zitten begon onze frank te sijpelen dat we het havengebied in het wilde weg verlaten hadden, dat we voor de terugrit geen adres hadden om aan de taximan op te geven. Akelig. We moesten intijds aan de bootjesterminal zijn!
Nog wat geld gaan wisselen en wij weer naar het warenhuis. In de kelderverdieping was de voedselafdeling. Chips, chocolade, nootjes, alles wat de achterblijvers besteld hadden, een tas vol. Wat we niet gevonden hebben is deodorant. In welke afdeling we dat moesten gaan zoeken wisten we niet. Bij ons staat dat in de afdeling hygiëne & verzorgingsproducten, maar hier staat de wasverzachter wel bij de shampoo. De deodorant zouden we misschien gevonden hebben bij de koperpoets of zo, maar de tijd raakte op . En wij waren ook op. Het was er lastig winkelen. Muziek die luid schettert, de man van de visafdeling was door de micro aan het roepen en tetteren, er zijn geen winkelwagentjes, de mand begon zwaar door te wegen, de gangen tussen de rekken zijn te smal voor westerlingen en geen deodorant te vinden. Hier is werk voor Mieleke Goelen.
De taxirit terug naar de haven zou ik liefst overslaan en voor altijd vergeten, maar dat zal niet gaan. Het was 16h40. We hadden e en uur en twintig minuten om aan boord te geraken. Als we het niet binnen die tijd in orde kregen werd het een ramp, dan was LM onwettig afwezig op zijn wacht. We hadden geen geldige reden, geen goed excuus, zelfs geen slappe smoes. En wie had ons in die situatie gewerkt? Wijzelf. Wij. Zelf. De situatie was ernstig genoeg om zelfs LM nerveus te maken.
Ik ben naast de chauffeur gaan zitten, omdat ik wel voelde welke richting we uit moesten. Al mijn antennes aangezet, maar zijn autoradio kwekte. Dat gaf storingen op mijn voelsprieten. Er geraken zouden we wel. Maar intijds? De chauffeur verstond geen woord Engels. Zelfs niet left, right of straight ahead. Al goed misschien, want LM was zo zenuwachtig dat hij left straight zei. Ineens klonk van op de achterbank "We gaan er niet geraken hè." Dat klonk zo moedeloos dat ik er kwaad van werd. Ipv kalm te blijven, of op zijn minst te doen alsof, maakte ik wat van mijn tak. Aan mij had LM niet veel op dat moment en ik hoop dat de taximan ondertussen wat bekomen is van mijn lawaai. LM heeft al weer wat kleur op zijn wangen.
Dat we er geraakt zijn, en intijds, is puur geluk. Daar hebben we niet veel verdienste aan. Vanaf het groot standbeeld en de laan met de rode bloemen op de middenberm zaten we goed en ineens waren we waar we moesten wezen. Het was 17h20. In het ijzerwinkeltje de drie gordijnrails gekocht. De Koreaan zei toen we buiten gingen 'Auf Wiedersehn'. Bij de Duitsers gevaren? In de mimimarket ernaast handdoekjes en Hite gekocht. Hite is een Koreaanse pils. Erg lekker, zoiets als Tuborg of Carlsberg, edelpils. De langwerpige handdoekjes draagt LM in de nek, om te gaan werken.
Op het bootje heb ik de rest aan Koreaans geld geteld, 168 000 Won. Die ging ik proberen te wisselen voor USD met iemand van de ploeg die aan de wal ging wanneer wij terug aan boord kwamen. Dat zou snel moeten gaan, want die mensen stonden waarschijnlijk al te trappelen aan de gangway.
Het bootje moest eerst nog een Indische bemanning naar haar schip voeren. Tenminste, wij dachten dat het Indiërs waren. Hun boodschappen zagen er gans anders uit dan de onze. Dat was in '92 in Odessa ook zo. Indiërs doen blijkbaar zelf hun bevoorrading. In Algemeen Scheeps : zij krijgen hun stores niet via een shipchandler. Vandaar dat ze aan het sleuren waren met lasbagetten en ander zwaar spul. Daar moeten die mannen hun gangway mee op. Hun schip was één hoop roest. Kingston (Jamaïca) stond er achterop. Waarschijnlijk een obscure rederij die niet meer om ziet en de bemanning laat verkommeren. Die gaan dan stillekes van de captains cash money lasbagetten om scheuren te lassen bvb. Misschien zit de reder ongeduldig te wachten tot het schip zinkt, om het geld van de verzekering binnen te rijven. Als de captain dan zijn bemanning in alle stilte lasbagetten doet kopen, gaat dat schip voorlopig niet zinken natuurlijk. De deugnieten, hunne reder zo voor 't lapke houden.
1996-08-23
De ch.kok en ik hebben deze voormiddag afgerekend, Won tegen USD. Het duurde efkes eer ik het begrepen had, ik zag een nul waar er een stond. 'k Daalde direct enkele graden in de kok zijn achting. Hij wist nog niet dat ik een cijfersukkel ben. Nu weet hij het wel hoor. Maar goed, de rekening klopt. In het totaal heb ik 172 USD kunnen recupereren. De rest is nog in Won. Volgens LM blijven we hier n het Oosten met dit schip , dus zal er nog wel een Koreaanse haven tussen zitten. Voor het ogenblik varen we naar Singapore, ankeren, for orders. Dat wil zeggen dat de volgende bestemming nog niet vast ligt, maar van daar hebben we een betere vertrekpositie om snel ergens te kunnen geraken. In Europa is 'for orders' gewoonlijk ankeren bij Gibraltar.
1996-08-27
Wat gebeurt er allemaal in Antwerpen? De faxen rollen boven binnen alsof het wc-papier is. Dat de rederijen eenzijdig het CAO opgezegd hadden wisten we al sinds 17/07, maar het gedonder is blijkbaar nu pas goed begonnen? Luc (2de stuur) wist iets te vertellen over een onderzoek dat 'ze' (de rederijen?) gedaan hebben bij de inkomensgroep 3de mec & 2de stuur. Dat zijn de mensen tussen de 25 en de 35 jaar, zeer ruim genomen. Besluit van het onderzoek: de meerderheid van die groep is vrijgezel, heeft geen gezin, dus geen kinderen ten laste daarom kan iederéén van die groep best met wat minder. En wat als die mensen andere financiële engagementen hebben? Familieleden geldelijk ondersteunen bvb.
Dat het gaat over het bedrag van een inkomen dat van een middel van leven een middel van bestaan maakt wordt daar efkes van tafel geveegd. -'k zit mij hier weer op te winden over die domme kromme redenering van de rederij
Efkes één enkele betekenis van het woord meerderheid verheven tot absolute betekenis, met voorbijgaan van alle mogelijke context. Wat is een meerderheid? 51%, zoals bij de aandeelhouders van de rederij? Zoals in een democratie? Ja kom zeg, pas een democratische meerderheid van 51% eens toe op de gezondheidszorg bvb. Dan mogen er veel medicijnen uit de ziekenkas genomen worden hè. Hoge bloeddruk. Hoeveel Belgen hebben daarvoor een medicijn nodig? 49%? Da's geen meerderheid, geen terugbetaling. Bloedverdunners. Hoeveel Belgen? Geen meerderheid? Geen terugbetaling want de meerderheid kan zonder. Meerderheid. Pff.
Het is hier rustig. We varen nog altijd richting Singapore. Bij de charter zijn ze namelijk in verlof tot eh, tot wij in Singapore aankomen. 'k Heb een paar ouwe Humo's gevonden. Hoe komen ouwe Humo's op een gloednieuw schip? Awel, via Johan van op de werf zijn die hier geraakt. Hij kreeg ze uit België doorgestuurd. 'k Dacht wel dat ze per vliegtuig gekomen waren, de TV-programma's waren er uit. Da's om het gewicht te verminderen. Niet alleen per post. In de valies telt ook elke gram.
1996-08-31 ~ Borneo
Nog eens in WP! Eindelijk. -WP = Word Perfect, het tekstprogramma dat ik toen nog gebruikte-Het voelt gelijk een ouwe sweatshirt die goed zit, al járen. En al die tijd toch maar bezig zijn met die nieuwe strakke modieuze dingen. Dju toch, moet een mens daarvoor op de leeftijd gekomen zijn die, eh, die de kalender aangeeft? -'k was toen pas 44 geworden en ik had het al over leeftijd ...
Al die lijsten voor het machien typen is heel interessant en ik leer veel bij (moeilijke woordjes leren!) maar een mens heeft geen bewegingsvrijheid in die materie. De minste vrije interpretatie is óf niet juist, óf fout. Punten, komma's, de hele reutemeteut. Het moet kloppen. Ook de kubieke kilograms bvb. Om een treurzang van te maken : Als ik reis op zeven zeeën ploeg ik door de typersweeën Ik typ lijst na lijst, na lijst. Als ik vaar in ... pompompom, nee laat maar.
'k Groei stilaan krom en word een lijstenbestje. Den bureau lijkt soms een lijstennestje. In WP kan alles, ook het ampere. In MS Word : ampère.
Over moeilijke woordjes : (to) machine = machinaal bewerken, voor hout en metaal (to) process = machinaal bewerken, voor andere materialen Tot zover het Engels woordenboek dat meegegeven is in de Toshiba, bij MS Word.
Tijdens het avondeten 29/08 kwam het bericht dat wel naar Borneo moesten. Het begon ermee dat de capt op de brug gevraagd werd. De capt verlaat de tafel en gaat naar boven, waarschijnlijk telefoon van de supercargo in Londen. De Gibbe gaat hem achterna, gelijk een ongerust kieken. De capt zou zo eens over zijn nestels kunnen struikelen op de trap. Gibbe is vijf maanden geleden vader geworden en dat tekent hem.
Terwijl ze nog boven waren begon het manoeuvre al om terug te draaien, 180°. Degenen die dicht genoeg bij de patrijspoort zitten konden dat zien, ttz, Pascal de 3de stuur had het direct gesnopen. Hij zit niet zó dicht bij het raam, maar hij is stuurman, dat scheelt. Aan het soort manoeuvre wist hij dat het 'terugkeren' was en niet zo'n beetje bijsturen om van koers te veranderen. Dus wist hij ook de richting en de vermoedelijke bestemming. Hij had het juist. Jammer dat het toen te laat was om nog een pronostiekske te organiseren.
Borneo dus. Welke terminal weet ik niet. Hier wordt geen ETA meer uitgehangen, dus kan ik niet gaan kijken hoe het hier heet. (ETA = estimated time of arrival, en op dat papierke staat gelijk ook de middagpositie) De namen van de terminals hier zijn moeilijk te onthouden. Tegen dat ik schrijfgerei vast heb ben ik ze al weer vergeten. En in Borneo wordt best niet gepost dus deze brieven zijn voor de volgende bestemming. 'k Denk dat ze die al genoemd hebben, maar die naam ben ik ook weeral kwijt. Met dat al liggen we hier weer rond te kletsen in piratengebied.
1996-09-01
De cheng brengt hier zojuist een exemplaar binnen van een plaatselijke krant : Sun Mega-Zine. Twee bladzijdes over Julie en Melissa. Borneo : een land waar nog kannibalen leven. België : een land waar Dutroux en dergelijke kunnen blijven loslopen. En zeggen dat exemplaren van dat soort nog dagelijks geboren worden en er bestaat geen methode om ze er van tussen te wieden.
1996-09-03
Mensen Lief, het is al september, al drie dagen, miljaar! In de volgende haven, ergens in Maleisië denk ik, monstert Jan de elektrieker af. Hij gaat niet over België naar huis, maar rechtstreeks naar Polen. Daar moet hij zijn want hij woont daar, omdat hij Pool is. Noord- of Zuidpool, dat heb ik niet kunnen vragen, want hij spreekt Engels en North or South Polish klinkt so foolish. En het betekent niks want het moet Pole zijn. Dus laat maar. Kortom, als ge een brief krijgt uit Polen, Poland in het Engels, (de brief in het Nederlands) dan is dat deze brief, gepost door ene Polanskiin zijn thuisland. Niks aan de hand dus. De volgende elektrieker komt ook uit Polen. We dachten efkes aan Lech Walesa, maar die heeft nu een pensioen van de staat en doet niet meer in elektriek. Toch niet op schepen. Misschien doet hij enkel nog in Verlichting.
Het heeft nogal wat gerommel gegeven eer Jan kon/mocht afmonsteren. De cheng had in tamelijk kordate bewoordingen laten horen wat hij ervan vond, dat een elektrieker er na één maand al af wil en dat het niet opgaat een paar maanden werf te doen en dan na een maandje (anderhalve maand ondertussen) naar huis te willen. Dat zijn geen zeemannen meer, dat zijn ... en toen volgde een serie woorden die zijn mening nogal duidelijk uit de verf lieten komen. Wat blijkt : Kan is hier met een contract op naam van zijn vorig schip, wat wettelijk al niet kan. Hij is hier zo wat in het zwart aan het werken? Duistere toestand. 'Men' had hem wijsgemaakt dat, vermits op het vorig schip zijn zes maanden niet vol gemaakt waren, hij die hier aan boord kon aanvullen en dan naar huis mocht.
Ofwel heeft Jan dit schip aangenomen om Antwerpen de depanneren, maar hoe komt hij hier aan boord zonder geldig contract?
Ofwel heeft hij zich echt in de luren laten leggen door Antwerpen (?) maar het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat Antwerpen zich aan zoiets zou wagen en dat Jan daar dan nog zou inlopen ook. Anderen misschien, maar Jan niet. In elk geval heeft hij het handig gespeeld en hij heeft het argument van zijn contract pas gebruikt toen het zo goed als te laat was daar nog iets aan te morrelen. De capt heeft dus geconstateerd dat voor Jan de zes maanden om waren, volgens een discussieerbaar, misschien ongeldig contract. En dat het te laat was om een geldig te faxen of te doen opsturen. En dat hij dat zelf niet gezien had, de voorbije zes weken. Vooral dat laatste, denk ik. Potje gedekt houden. Jan mag naar huis. Wat zeg ik, Jan moét naar huis. "Want laat ons redelijk zijn ..." Jáá! Laat ons voor de verandering eens redelijk zijn, 't is eens iets anders en 't is ook plezant. Al de woordenstruisdoenerij en dat verbaal geweld van ervoor, moest nu afgezwakt worden met veel strijkages, met Háájáá en Jamaar en Da-Wist-Ik-Ni. In veelvuldige meervouden.
Goed, dit alles om te zeggen dat er Poolse postzegels op de brieven zullen plakken.
Bart Peeters en Hugo Matthysen reanimeren even 'Het Leugenpaleis' en lanceren 'De Itegemse Cronakroniek' Artikel uit Het Laatste Nieuws van di-24/03:
Nu het hele land al meer dan een dikke week gebukt gaat onder de noodzakelijke quarantainemaatregelen om het coronavirus in te dijken, kunnen de lachspieren wel een opkikker gebruiken. Iets waar Bart Peeters en Hugo Matthysen wel oren naar hebben. Voor het Radio 1-programma 'Nieuwe Feiten' reanimeerden ze deze middag eventjes 'Het Leugenpaleis', het legendarische Studio Brussel-programma dat de twee tussen 1988 en 1998 presenteerden en later als 'Het Peulengaleis' nog een tv-vervolg kreeg.
Figuren als dichter Joe Roxy, sympathieke medicus Dokter De Reiger en uiteraard popkenner Clement Peerens groeiden uit tot radiogeschiedenis.
Bart Peeters kroop rond het middaguur even terug in de huid van een ander vast typetje: Cas Goossens (de echte was in de jaren tachtig nog de grote baas van de BRT (de voorloper van de VRT), maar dat weerhield Peeters en Matthysen er niet van om de draak te steken met de openbare omroep en haar personeelsleden). We spitsten meteen de oren voor 'De Itegemse Cronakroniek'. In de sketch ontdekken we wat 'de Itegemse slok' is en waarom deze misschien wel met succes tegen het coronavirus kan worden ingezet, ondanks de bedenkingen van 'Matthysens'. Verder willen we niet al te veel verklappen.
Afsluiten moesten de twee wel doen in ware 'De Floeren Portemonnee'-stijl. Mijnheer Goossens bracht het lied "Ik zit zo geiren in mijn kot" uit "de gelijknamige musical" en werd begeleid door de orgelklanken van partner in crime Eugène Flagey.
Veertigers en vijftigers opgelet, de sketch is niet iets eenmaligs. Komende vrijdag is er al een nieuwe bijdrage. Ook een derde aflevering voor dinsdag 31 maart staat op de planning. Peeters en Matthysen creëerden de sketch samen, maar deden dat elk vanuit hun eigen huis, geheel volgens de quarantainerichtlijnen. (van HLN)
Klank aanzetten, radiofragment met ondertiteling, 06min55, onder het artikel. 'k Probeer een meer zinnige en vooral kortere link te vinden, in afwachting is het deze:
Het is raar maar waar, ik kom niet meer aan schrijven toe. Er is teveel ander werk. Met de Machinery List hebben we vorige week een begin gemaakt: LM ter plaatse gaan opschrijven en ikke tikke. Dat staat in de vorige brief, ttz, als de Koreanen de briefwisseling van dit schip op de post willen doen hebben want ze hebben ruzie gemaakt met de capt. Of de capt met hen, dat weet ik niet echt juist. Er is daar beneden in elk geval gedonder geweest, heb ik van horen zeggen.
Enfin als de Koreanen hun nationalistische geïnspireerde antipathieën efkes hebben kunnen ontstijgen, lang genoeg om één simpele, eenvoudige, medemenselijk geïnspireerde taak uit te voeren, dan zijn de brieven gepost en zouden vandaag in de respectievelijke bussen kunnen liggen. Een brief van Korea tot in de Belgische brievenbussen doet er ongeveer 5 à 7 dagen over, naar gelang er een weekend of wat feestdagen vallen. Dat zeggen de mensen die de werf gedaan hebben en zij kunnen het weten.
Wat valt er zo allemaal te vertellen over de afgelopen 10 dagen ... De ch.kok weet nu hoe hij aardappelen moet koken naar Westerse smaak. En dan nu de mayonaise nog. Het komt allemaal in orde, we moeten gewoon die fase van probeersels efkes door. In orde komt het, denk ik, want hij geeft niet op, hij blijft proberen. Da's al een geruststelling.
Op 08/08 zijn we in Korea toegekomen en zijn we op anker gegaan. Eerst een ankergrond buiten, daarna een ankergrond binnen. Kwestie van wat schot in de zaak te brengen. Op 10/08 tegen de kaai om te lossen. Daar en dan is de ruzie begonnen tussen 'het schip' en 'de wal'. Op 11/08 was het lossen gedaan, rond de middag. Wij weer op anker, kwestie van een beetje op adem te komen. Gelukkig was het zaterdag. Zaterdag = drank- & sigaretten bevoorrading: Slopchest en Bonded Stores in algemeen Scheeps. Bonded Stores = Alcohol (+25°) & sigaretten. Daarop worden accijnzen gehoffen en in haven wordt die locker verzegeld, die goederen zijn dan 'in transit'. Slopschest = wijn, bier, limonades (softdrinks in Algemeens Scheeps), water mét en zonder bubbels. Hier aan boord enkel zonder, ook dat nog. Erg voor LM.
Máár: vermits wij in deze haven nog naar een laadkade moeten ook, kan de capt geen Bonded Stores openen want de douane is die locker komen verzegelen en dus moet die dicht blijven tot buiten de Koreaanse wateren. En van de Slopchest mag hij enkel softs en water geven, want op een tanker mag 24hrs voor aankomst en tijdens de laad- & losactiviteiten geen alcohol (bier/wijn) gedronken worden. Dus zeker geen bedeling houden ookni. -bedéling hè, niet bédeling Efkes geduld, dachten wij, een dag of wat om te laden en dan zitten we zó weer op volle zee, in internationale wateren en dan kan de capt alles uitdelen wat besteld geweest is, no problem : het is een kwestie van tijd. Zo dachten wij op 11 augustus van het jaar 1996. Dat is het geworden ook, een kwestie van tijd.
12/08 gingen we niet binnen omdat het schip voor ons nog aan het laden was. Eerst is eerst. 13/08 kregen we bericht : alle schepen anker óp, de haven uit en wegvaren. Er is een tyfoon op komst, iedereen moet noord varen. Om 10h30 anker op en wij noordwaarts, richting Gele Zee. Daar bleven we wat ronddobberen (14/08) tot de orkaan zijn bocht naar rechts gemaakt had om de Jappen wat te gaan treiteren. Volgens de meteo zou Japan op zijn baan liggen en eilanden kunnen niet wegvaren. Ooit komt dat nog. 15/08 in de namiddag waren we hier terug op anker in Koje-Do. Al bij al een 1000 km gevaren om uit de baan van de orkaan te blijven, maar wel binnen de Koreaanse territoriale wateren, zodus gingen die Bonded Stores maar niet open en bleef het bier in de Slopchest. De Filipijnse bemanningsleden beginnen zonder sigaretten te vallen (zij bestellen gewoonlijk maar nipt genoeg) En pils is het enige drankje dat lupuline bevat en kan dus nooit vervangen worden door iets anders. Bref & kortom : miserie alom.
Gisteren zouden we binnengaan. Dat is verplaatst naar vandaag. Om 13h zouden we binnengaan. Dat is verplaatst naar 14h. Wait & sea is al een paar dagen het motto.
Nu had de capt feitelijk wél het bier kunnen en mogen uitdelen. Varende zijn we namelijk niet in los-of laadoperaties. Varende in Koreaanse wateren weliswaar, maar dat zou theoretisch geen probleem kunnen zijn voor drank van minder dan 22° of 25°. Maar aangezien we niet exact weten wanneer het schip tegen de kaai kan, weten we evenmin wanneer de 24hrs-vóór-aankomst beginnen. We zijn al meer dan 120hrs-vóór-aankomst. 14/08 had de capt kunnen uitdelen, toen hadden we nog een volle dag vaart te doen, een volle dag om weer naar Koje-Do te komen. Nu, de bakken bier in de Slopchest zijn geteld geweest door de autoriteiten in Koje-Do. Als die mannen eens konsjuus per abuus een inspectietje komen doen en zien dat er 22 bakken of meer zijn bedeeld, dan zouden die vree lastig kunnen doen, zelfs al staan die bakken alle 22 onaangeroerd in de cabines (zuiver denkbeeldige veronderstelling en weinig realistisch). Ze zouden kunnen zeggen dat de capt en zijn bemanning niet in staat zijn de laadoperatie uit te voeren wegens 22 bakken pils in de voorbije 24hrs, omdat die 22 bakken niet meer in de Slopchest staan. Ook al zijn de 22 bakken allemaal leeggedronken sinds 16/08 's morgens (ook geen realistische veronderstelling, maar kom) dan kunnen de Koreanen beweren dat ze de laatste 24hrs geconsumeerd zijn, ttz, de 16de overdag en deze voormiddag. En zij kunnen dan het schip weer op anker sturen om onze collectieve roes te gaan uitslapen ... de Koreanen zouden er een kick van krijgen. Leg dat maar eens uit aan het kantoor in Frankrijk, dat de Koreanen verkiezen onredelijk te zijn vanwege de ruzie van vorige week. Om een kater aan over te houden, heel die situatie. En zij in Frankrijk hadden een goed gedacht van ons. 't Zou nogal een ontnuchtering zijn hè. Kortom, door die ruzie met 'de wal' op 10/08 en 11/08 moet dit schip niet rekenen op enige redelijkheid van de Koreanen hunne kant. Daarom is zelfs 14/08 de Slopchest niet open gegaan.
Op een avond versprak de capt zich efkes. Hij zou van thuis een videocassette ontvangen via het Frans kantoor. Welwel ... Enkele dagen tevoren had hij ons afgeraden het adres van het Frans kantoor door te sturen naar familie & Co om het kantoor in Antwerpen niet op de teentjes te trappen. Wélwél! -hier volgde dan het adres in Nantes, Frankrijk Zo zie! Niet allemaal tegelijk hè mannekes.
15h : we varen! Daar is een schip voor gebouwd, ja natuurlijk, maar we varen binnen, we gaan tegen dat ander schip, dat gaan we lichten -een deel van de lading overnemen- want vol kan hij niet binnen. Daarna gaan wij tegen de kaai, misschien, hopelijk. Het is een kwestie van tijd. We blijven optimistisch. Vandaar (zaterdag) zijn de banken dicht en we hebben ons voorschot-in-poort gekregen in USD. Weer zoiets. In Belgische uitbating krijgt de bemanning het voorschot in haven in de munteenheid van het land zelf. Als een schip tussen vrijdagavond en maandagmorgen tegen de kaai ligt levert USD problemen op. In een haven krijgt een mens buiten de banken om altijd wel USD gewisseld, maar voor hoeveel gaan ze ons deze keer weer liggen hebben?
De voorbije week heeft de Gibbe de tijd gevonden om zijn cabine te verbouwen. Dat is nogal drastisch gebeurd. Hij heeft er drie volle dagen aan besteed. Het resultaat is knap. De schikking van de meubelen is veel handiger. Aangezien zijn cabine hetzelfde grondplan heeft als de onze, maar dan in spiegelbeeld, heeft hij ons een paar nuttige tips aan de hand gedaan. Hij vergeet één ding : LM kan geen drie dagen wegblijven van zijn werk, nog geen halve dag, om hier aan het verbouwen te slaan. En mijn timmerkunnen beperkt zicht tot het aangeven van vijsjes. Slissen & vernissen moet niet gedaan worden, het is hier allemaal fineer en fingeer. Wanneer we op koelere breedtegraden zullen komen ooit, en het niet meer zo slopend warm is in het machien, heeft LM 's avonds misschien energie over. Eerder beginnen we er niet aan.
Deze cheng wil dat LM zijn werkboek op disketten invult. Niet meer op papier dus. En het moet in MS WORD. Aha. MS Word hebben wij niet in deze laptop (Canon) zitten. Dan maar op de Toshiba die bij de cabine hoort. Eerst een en ander uitgeprobeerd terwijl LM gaan werken was, in alle stilte het programma verkennen. Twee dagen. Eén voormiddag zelfs met de deur van de cabine dicht, om de muziek buiten te houden. De capt aan stuurboord houdt van rock, de cheng aan bakboord houdt van crooners en easy listening. En dat zit allemaal op hetzelfde verdiep. Wie het eerst de volumeknop lager draait heeft verloren. Na twee dagen stond het werkboek ingetikt, we kunnen voort we mogen weer ademen. Het disketje van het werkboek ligt gereed, up to date. Toen was het de moment om de inleiding van de Toshiba eens op het scherm te brengen hè, want een instructieboekske is er niet bij natuurlijk. Waw! Wat WORD allemaal kan! Vooral in layout. Daar kan mens zelfs een krantje mee typen. Nu zijn er toevallig twee installatiediskettes van WORD aan boord. Héhé, dacht ik, als we nu eens ..., want het klavier van de Toshiba is vree onhandig en de trackball is een klein groen stickje in het midden, de grootte van een Marsmanpiemeltje. Buiten dat moeten we op een of andere manier nog 6000fr van de rederij zien te recupereren vanwege de IMPA-cataloog die LM voor zijn vertrek nog gauw gekocht had en waarmee ze alle vijf op de werf danig geholpen waren. -om u een idee te geven, kijk linker kolom : https://www.shipserv.com/impa-catalogue/ ,- Kortom, het ware handig en nuttig en voordelig en nog zo'n paar argumenten als we die Word op onze laptop zouden installeren.
Wat blijkt : niet genoeg vrije schijfruimte. Want de diskettes van de Franse rederij installeren gelijk ook Excel en Powerpoint en zo nog een paar toepassingen die wij al hebben. Dat moet dus eerst allemaal op de harde schijf en dan pas kunnen we verwijderen wat we niet nodig hebben? En voor die bewerking hebben we op de harde schijf niet voldoende ruimte vrij. We zouden eerst onze eigen Excel (etc) kunnen verwijderen maar de Excel de andere programma's op die installatiediskettes zijn in het Engels, tot daar aan toe, maar de Helpprogramma's zijn in het Frans en dat is een totaal ander vocabularium wanneer het over software gaat. Nu is Excel van zichzelf al niet simpel, daarom gaan we het niet ingewikkelder maken.
Voor het werkboek van LM wordt er dus op de Toshiba getypt. Maar dat klavier is toch zo ergerlijk! Het is een Azerty, maar het is geen Belgische Azerty. De leestekens en andere nuttige toetsen staan zo wat rondgestrooid. En na twee dagen op de Toshiba was ik op dit klavier (Canon) óók de weg kwijt. Daar komt bij dat de afkortingen van de commando's -een overblijfsel van MS DOS- in het Engels zijn. - https://nl.wikipedia.org/wiki/MS-DOS - Bij elke ALT+lettercombinatie bekwam ik iets anders dan bedoeld. Gelukkig heeft MS Word een toets 'Ongedaan maken' die tot drie bewerkingen terug gaat. Dat de deur hier een voormiddag dicht gebleven is, was ook om mijn gefoeter binnenskamers te houden hoor. Ik mag niet alles op de muziek van de buren afschuiven. Tot zover mijn vlaag van eerlijkheid.
LM heeft de bureaustoel vastgezet. Het is in feite geen typstoel maar ene die een beetje achterover klinkt wanneer men tegen de rug leunt. Zo'n stoel om gemakkelijk met de voeten op tafel te kunnen wanneer de krant moet gelezen worden. Daar heeft LM aan verholpen. Wanneer hier een krant zou toekomen kan de stoel gemakkelijk weer op kipstand gezet worden, gewoon de juiste hendel gebruiken.
1996-08-19 ~ op anker
We liggen nog maar eens op anker. Gisterenmorgen om 06h zijn we in zeven haasten vertrokken uit Yeoshu (Korea) want we moesten intijds hier zijn, om met het tij binnen te kunnen. Vanmorgen bellen ze LM wakker om op anker te gaan, we gaan niét binnen. Dat is hier persies kustvaart aan het worden. We zouden eens een oversteek kunnen gebruiken van twee of drie weken, kwestie van te kunnen doorvaren, doorwerken en zo nog het een en ander.
Waarmee hebben we ons gisteren bezig gehouden : Machinery List. In de namiddag : Machinery List. 's Avonds met twee samen : Machinery List overlopen en de fouten er uit vlooien. Waarover praten wij van bij het opstaan tot het slapen gaan : Machinery List. Tafelgesprek : Machinery List. We zijn er 27/07 aan begonnen en we zijn op 1/5de van het einde. Maar er moeten nog ettelijke verbeterbeurten komen. Daar zal ook veel tijd in kruipen. De verbeteringen kan ik onmogelijk alleen doen, daar moet LM bij zijn. Maar als ze hem op de onmogelijkste uren elders nodig hebben, kan hij 's avonds zijn tijd niet meer besteden aan verbeterbeurten en daarom zou een oversteek van twee of drie weken welkom zijn. Niet op anker gaan en daarna anker óp gaan, geen standby aankomst, geen standby vertrek, geen laad- of loswerkzaamheden, enkel varen : een uurrooster van 08h tot 17h en 's avonds vrij ... om te werken aan de Machinery List. Want de verbeterbeurten is ook werken natuurlijk. Dat vraagt concentratie. En dit alles liefst in koele regionen, als we dan toch aan het kiezen zijn.
Gisterenavond werd een pronostiek papier doorgegeven. Pronostiek invullen welke de volgende loshaven en de volgende laadhaven zal zijn. 'k Had dat lichtelijk verkeer begrepen. 'k Dacht dat we suggesties mochten indienen, alsof daarmee rekening zou gehouden worden. Fidji's, Antillen, Açores, Bahama's ... 'k Denk niet dat ik bij de winnaars zal zijn. Misschien een troostprijs voor het mooiste reisontwerp of zo, dat zou kunnen.
Een dag of wat geleden, in de late avond, horen we een droge klik, sterk gesuis en verder niks meer. Het geluid kwam uit de linkerhoek van de cabine. LM dacht dat het koffiemachientje raar deed. Ik dacht dat er buiten naast de patrijspoort iets uit een pijp ontsnapte. Er staan geen pijperijen op dit deck, zei LM. Het koffiemachientje keek onschuldig, wist nergens van. Was er iets aan de hand een paar decks lager? Het geluid zei LM niks. Er sloeg ook nergens een alarm aan. Een mysterie. We werkten verder aan de Machinery List. Nog later, we lagen al in bed, weer een klik en gesuis ... 'k Ga kijken in de woonkamer, het gesuis kwam van dezelfde plek als de keer tevoren, uit de hoek waar de frigo staat. Er was het geluid, maar er was niks ongewoons te zien. Kan het al spoken op een gloednieuw schip? 's Anderendaags tijdens de ochtendkoffie : klik & gesuis ... Ineens valt mijne nikkel! Die was op dat ogenblik nog niet geblokkeerd door de Machinery List : ik had de dag ervoor in het vriezeke van de frigo twee cola en twee sprite gelegd, om ze sneller te doen koelen. Rats klats vergeten door dat geconcentreerd werken aan de Machinery list. Vier blikjes soft -toen dronk LM die rommel nog- die geleidelijk bevroren, uitzetten, om beurten scheurden (klik) en de bevroren inhoud die uit de scheur ontsnapte (gesuis). 'k Heb gewacht tot LM naar het machien was om de schade te bekijken en op te kuisen. Een freezer vol stalactieten en stalagmieten, in kleur. Het rook naar lekkere snoep en het plakte nogal. Het plakte nogal veel. Dit was een nevengebeuren van de Machinery List. Als ik die twee woorden nog dikwijls moet typen ga ik gillen. Eerst de cabinedeur dichtdoen.
te gast bij Wim Helsen ~ Zwangere Guy = Gorik van Oudheusden met de eerste lijnen van 'Keep Ya Head Up' van 2Pac
Some say the blacker the berry, the sweeter the juice I say the darker the flesh, then the deeper the roots I give a holla to my sisters on welfare 2Pac cares if don't nobody else care And I know they like to beat you down a lot When you come around the block, brothers clown a lot But please don't cry, dry your eyes, never let up Forgive, but don't forget, girl, keep ya head up
Keep ya head up, ooh, child Things are gonna get easier Keep ya head up, ooh, child Things'll get brighter
Mama betekent in dit nummer niet vrouw, het betekent letterlijk zijn moeder. Van Oudenheusden zégt dat ook. En toch staat op 09min06 in de ondertiteling 'zijn vrouw' ipv 'zijn moeder'. De ondertitelaar van dienst had waarschijnlijk geen zin om huiswerk te maken en dat nummer op te zoeken. Van dit soort slordigheden kan ik enorm droef worden. Foei meneer de ondertitelaar.
Capt PM en TomV (4th eng) hebben op de Millie gevaren en zij vertellen er al eens over. Blijkbaar komt er nog info binnen over dat schip, maar dat zal per telex zijn, want de fax doet het nog altijd niet.
Verder heeft de ch.kok nogal vreemde ideeën over scheepskeuken. Gisteren had hij zijn tijd gestoken in vis kuisen, fileren, in reepjes snijden en teriyaki maken. Da's Japans en heel lekker. De koppen en graten heeft hij toch weggegooid zeker! Hij had er voor vandaag visfumet kunnen van maken. Dan had hij twee keer nut gehad van de uren vis kuisen en dan had zijn werk van gisteren vandaag óók opgebracht. Ik vind het zo erg voor hem, want hij werkt hard, maar hij kent de trukken nog niet om zijn inspanningen meer dan één keer te laten renderen. Zo blijft hij aan den draai natuurlijk. En zo zou hij kunnen gaan denken dat scheepskeuken zeer bewerkelijk is.
Tiens, ik moet van al die jaren dat ik met de keuken werkte toch meer onthouden hebben dan ik dacht. Absoluut niet genoeg om het zelf voltijds te kunnen, maar zo hier of daar een trukje of een werkwijze die blijven hangen is. Hij had de visgraten en koppen weggegooid omdat hij dacht dat Europeanen geen viskoppen lusten. -om zo te eten niet, nee Het idee van visbouillon erbij gesleurd, boek ernaast gelegd. Er ging een lichtje branden, "Next time" zei hij.
Met ex-collega RS heb ik gevaren in '84, aan boord van schip 10. Onze chef was toen RD, dezelfde al op vorig schip 26. Haar man, PdL, is LM komen aflossen twee jaar geleden toen we afmonsterden in Gijón (Atlantisch Spanje). Toen hebben RS en ik efkes kunnen babbelen, maar niet lang genoeg naar onze zin. PdL had toen pas zijn ticket van chief engineer gehaald. 'k Vroeg hem wanneer hij hoopte zijn promotie als cheng te maken, dan konden RS en ik nog eens samen varen, zij het nu in andere omstandigheden, maar toch, het zou evenzeer plezant kunnen worden. Van ons zou hij geen last hebben, beloofd, op ons woord van zeevrouw. "Hola, zo rap nog niet" zei hij toen. Hij was niet van plan op slag te promoveren, maar dat soort zaken wordt natuurlijk elders beslist. Daarom zag ik RS en mij, vroeg of laat, nog eens samen op hetzelfde schip varen. -het heeft nooit mogen zijn
En nu heeft PdL zijn promotie gekregen. Hij is voor het ogenblik cheng op schip 26. In oktober zouden hij en RS naar hier komen, maar dat is voorlopig een gerucht, er staat jammer genoeg nog niks vast. Er was nog meer nieuws van schip 26: Flip is er nu kaptein en VW is er als 1ste stuur, dezelfde VW als op het vermaledijde schip 25. Memorabele maanden waren dat toen. Flip als capt, VW als choff en PdL als cheng samen op één schip, met de zonnige RS erbij! Ik heb het gevoel dat LM & ik iets aan het missen zijn. Het omgekeerde is ook mogelijk, dat het ginder botst dat de vonken er af vliegen, maar saai zal het er niet zijn. Goed, alle OBO-isten zijn nog in roulatie blijkbaar, behalve twee, maar dat is geen ramp. -wie die twee waren kan ik me niet herinneren
In de mess hangt een papier (fax? toestel eindelijk aangesloten?) van ene J-MP. Hij is de Franse inspecteur die op de werf in Korea was en is meegevaren tot Singapore. Hij bedankt voor de professionele houding en wenst iedereen een aangenaam verblijf aan boord. Da's de Franse savoir-vivre. Ook al is het een formaliteit en meent hij er geen knijt van, de Franse rederij heeft het verzonden en het hangt op het berichtenbord. Dat zal wel zijn effect hebben, vermoed ik : 'Ze hebben een goed gedacht van ons, houden zo.' Bij de Fransen schijnt het gebruikelijk te zijn dat alle schepen verwittigd worden wanneer er veranderingen zijn op kantoor. En dat heeft ook zijn nut.
Toen twee jaar geleden -schip 25- in België bij de dienst zeevarend personeel SO, een vertrouwd gezicht, vervangen werd vond de rederij het niet nodig daar iemand van op de hoogte te brengen. Wij wisten dat toevallig omdat choff VW in die periode vanuit Japan naar zijn vrouw gebeld had. Zijn vrouw en SO waren bevriend geraakt in de periode dat ze allebei zwanger waren. SO verlaat dus de rederij. Het bericht bereikt wel zeevarenden, maar dan per toeval en viavia, niks berichtgeving van het kantoor. Hoe vindt ge dat?
Nog kantoornieuws: cheng LdG wist te vertellen dat klerk PV niet bij de rederij zou blijven. Cheng LdG was sinds 03/06 op de werf in Korea en op 22/07 was het groot licht PV nog duidelijk in dienst op kantoor. Zelf gezien. Zou hij toen al aan zijn vooropzeggingsperiode bezig geweest zijn. Waarschijnlijk wel, kan bijna niet anders. Vertrekt hij uit eigen beweging of werd hij verzocht te vertrekken? In het tweede geval, waarom pas na acht jaar?
De Gibbe heeft ergens een strijkijzer vandaan getoverd, ultralicht en veel power. Met daarbij nog een strijkplank ook. 't Is een smalleke, maar 't is er een. Een echt. Voor de katoenen hempjes van LM en andere rimpeldingen. Nu heb ik potdorie geen enkel excuus meer om niet te moeten strijken. En de Gibbe was nog zo fier dat hij me die spullen kon bezorgen.
Hier is feitelijk alles aan boord hoor. Maar alles is licht & klein. De stofzuiger is ook zoiets. Ge kunt hem met 1 vinger dragen. Er staat wel een draaiknop op om de zuigsterkte te regelen. Weegt Koreaans gerei zo licht omdat de Koreanen frêle van gestalte zijn? Het materiaal is, niks overdreven, weinig robuust. Klein zijn de Koreanen in elk geval, aan de badkamer te zien. Alles kan er in en staat er. Nu de bewoner van de cabine nog.
1996-08-07 ~ op zee
We zijn bijna in Korea, ter bestemming wil dat zeggen. Vanavond rond 17h gaan we op anker.
Het afvoerbuisje van de wc heeft een diameter van 5 cm. Op 't zicht. Alle wc's worden hier geleegd en gespoeld met een vacuümpomp, zoals op een vliegtuig. Dat bespaart water en zal wel zo nog een paar voordelen hebben. Alleen, dit is een vaartuig, geen vliegtuig. Boven elke wc hangt een bericht, 'k heb het efkes opgeschreven : 'Dit vacuümtoilet is verbonden met een vacuümtank en laat geen sigarettenpeuken, plastic materiaal, detergenten, ETC, toe. Enkel goedgekeurd onderhoudsmateriaal en wc-papier mag gebruikt worden'. ETC is de afkorting van dental floss, watteponnekes, oorstokjes, tampons. Da's allemaal ETC. Engels is een compacte taal.
ONLY APPOVED CLEANING COMPOUND AND TOILET PAPER CAN BE USED. Zoals het daar staat lijkt 'approved' ook te slaan op het toiletpapier? Dan zouden we, om echt helemaal volgens het boekje te werk te gaan de wc-rollen vel per vel moeten laten afstempelen bij de kaptein? Hij heeft de stempel van het schip liggen, waarmee zo ongeveer alles kan goedgekeurd worden: Approved by Master.
Om u te zeggen dat klein en licht ongeveer voor alles geldt in deze bouw. Maar het materiaal is niet al te robuust. Zouden de Scandinaven ook schepen laten bouwen in Korea? Die zeelieden zijn even lang als het plafond in de badkamer hoog is. Misschien bouwen Koreaanse werven zo goedkoop omdat de bouw niet enkel volgens Koreaanse maatstaven gaat maar ook op Koreaanse maat ontworpen is. Klein = minder materiaal, dus goedkoper ? Wat in de bewoning ontbreekt laat de rederij dan efkes snel komen van de plaatselijke Ikea. Voor de rest : los het zelf op.
Gisterenavond liep het bericht binnen dat de Koreanen willen dat we onze sewage tank DICHT hebben. De sewagetank is de beerput-tank. Op zee gaat de inhoud gewoon overboord omdat hij biologisch afbreekbaar gemaakt wordt met bacteriën. Het rioolwater (badkamers, keuken en laundries) mag nog altijd rechtstreeks overboord, ook in haven. Daar is het waterleven toch al jaren dood. Maar of afwaspoeders en waspoeders biologisch afbreekbaar zijn weet ik nog zo niet, betwijfel ik sterk. En op zee mag het rioolwater óók nog altijd ...
Om in Koreaanse wateren op anker te gaan of tegen de kaai moet de sewage-vacuüm-beerput-tank nu dicht. Zeer tot ongenoegen van de cheng: het systeem komt begot van bij hen! En nog niet eens zo ver af, want we gaan lossen op Koje-Do, op het eiland waar de werf ligt waar dit schip gebouwd werd.
De cheng luchtte zijn gemoed over dat bericht, over de Koreanen en over het vacuümsysteem. Is dat niet delicaat verwoord? 'Mopperen' of 'sakkeren' zou te veel te zwak zijn. Het ging er luider en sterker aan toe. Luchtte zijn gemoed, dus. Dat het doorspoelen teveel lawaai maakte, vooral 's nachts. Dat die knop soms blijft hangen en dat het systeem dan drie keer een vreemd hoestgeluid maakt -herinner ik mij nu plots!-, dat het systeem alarm geeft wanneer twee mensen tegelijkertijd doorspoelen ...
Om 05h30 worden 14 mensen gewekt, die beginnen elk aan hun ochtendritueel en dat geeft regelmatig gelijktijdig gebruik van het sanitair, dus van de luchtklep achter het siffonnetje. Dan valt het vacuüm weg, dat geeft alarm en dan moet de mecanicien van wacht naar beneden om het te gaan oplossen. Vacuüm continuo, ma non tutti. Niet allemaal tegelijkertijd è!
... dat de pijperijen van plastic zijn, dat ze moeilijk bereikbaar zijn in geval van panne omdat de schotten gerivetteerd zijn ipv gevezen, dat ge potverdorie het papierke van uw nieuwe tandenborstel naar de vuilbak moet dragen (35cm de cabine in). Kortom, het is een veel te delicaat systeem voor een schip, voor zeelieden.
1996-08-08, 08h50
We zijn aan het binnenvaren in een haven op het eiland Koje-Do. Feitelijk blijven deze bladzijden allemaal even grijs. De zonsondergangen, de zeezichten en andere kleurenfoto's staan in de National Geographic en reisfolders. En de kaarten staan in de atlas. -toen nog geen internet aan huis bij de familie, of bij ons 't Is maar om te zeggen dat er kleur kan toegevoegd worden naar smaak.
Nog iets over de badkamer. Toen we naar de failliete boel op de Boelwerf in Temse mochten gaan kijken, hebben we daar zo'n kant en klare badkamermodules zien staan in een van de magazijnen. Deze badkamers zijn ongeveer even groot. Of even klein. 't Is maar hoe ge het bekijkt. 40cm vrije loopruimte. De douche heeft geen bak. De vloer is 3 cm verlaagd en dat moet dan maar voldoende zijn. Dat ís voldoende, om gans de badkamervloer te doen onderlopen. Misschien is dit model van badkamer ideaal voor studentenkoten, jeugdherbergen en studio's, al wat op vaste grond gebouwd is. Maar voor een schip is een douchekuip van 3cm diep onvoldoende. De douche'kuip' loopt onder de wc door. De wc hangt tegen het schot, oké. Maar daar blijft water staan want het afvoerputje ligt áchter de hoek van de technische ruimte voor het vacuümsysteem. Het resterend douchewater rolt van de ene kant naar de andere maar raakt wegens te weinig volume niet tot aan het afvoerputje in die hoek. Daar moet ik iets op vinden. Iets met een spons of zo.
Er is een uitrolbare drooglijn voorzien, op 1m80 van de vloer (LM is 1m83) en die drooglijn is de enige plek om een gebruikte badhanddoek open te hangen, te luchten zodat die niet muf gaat ruiken na een dag. Daar moet ik ook een oplossing voor vinden. PS over de douches : qua afmetingen heb ik al kattebakken gezien die groter zijn dan deze douches.
Om de badhanddoeken open te hangen zonder hinder voor LM heb ik toen iets gevonden, want camping maakt vindingrijk. De panelen van het plafond waren gevezen. Ik heb met een ruime tussenafstand twee vijzen los gedraaid. Aan die vijzen heb ik met het plastic lint dat LM gekocht had, toen hij een drooglijn nodig had in het hotel (toen nog op de werf) twee ruime lussen vastgemaakt en de vijzen weer vastgevezen. De badhanddoeken kwamen languit op een klerenhanger en zette ik vast met twee wasknijpers. Dan hing ik ze op in de lussen. Door de airco-blazer in de slaapkamer en de afzuiging in de badkamer was er voldoende luchtstroom om twee badhanddoeken tamelijk snel te laten drogen. Dat was al één zorg minder. Wanneer het schip wiegde (en een schip wiegt altijd) hingen ze mee te wiegen. En door de luchtstroom tegen het plafond begonnen ze soms te wervelen ook. Eigenlijk een feestelijk gedoe. Als wimpels op een kermis ... het systeempje was geen zicht, maar het werkte en LM & ik waren tevreden.
te gast bij Wim Helsen ~ Chantal Pattyn met 'Zegt Zoonlief' van Julian Jack van den Broeck
Mama, Tom wordt altijd verliefd als hij een meisjespoes ziet. En Jerry vervolgens ook. Terwijl Jerry een muis is. En daar komt ellende van. Ik denk dat je beter niet verliefd wordt, mama. Maar, jongen, je kan dat niet beslissen, soms word je domweg verliefd. Hoe weet jij dat, mama? Omdat ik dat ook al meemaakte. En wat gebeurt er dan? Wel, je kijkt naar iemand die je fijn en leuk en mooi vindt, en je buik en je hoofd gaan raar doen. Krijg je dan diarree, mama? Niet noodzakelijk, maar je bent wel wat duizelig. Net zoals een derwisj? Derwisjen worden nooit duizelig, gewone mensen die verliefd worden, raken wel het noorden kwijt. Weet je dan niet meer waar je bent? Eigenlijk niet. Maar, mama, je kocht me een kompas, dus ik weet waar het noorden is! Maar als je verliefd bent, werkt je kompas niet, jongen. Mama, dan moeten we met dat kompas terug naar de winkel. En we zeggen dat we geen ellende willen als we verliefd worden. Dat is een goed plan, jongen.
Daar valt weinig aan toe te voegen hè. Het kind denkt rechtlijnig. De als-dan redenering is een onderdeel van de logica.
ALS ik verliefd ben is mijn kompas kapot DAN moet mijn kompas terug de winkel voor reparatie WANT ik wil geen ellende, ik wil het noorden behouden
Wie ben ik, of wie zijn wij, om daar iets aan toe te voegen ... ?
Behalve dan dat dit fragment niet echt in kindertaal geschreven is. Het lijkt me eerder de volwassen hertaling van het gesprek. Welk kind gebruikt in gesproken taal het woord 'vervolgens'? Of de zinsconstructie 'je kocht me een ...' JJ misschien, tussen zijn 6j en 9j al. Pattyn noemt hem een verbale machine. Ik ken hem niet. Dus wie ben ik om er iets aan toe te voegen.
Waar was ik gebleven. Ah. Ons Ikea boekenrek ineen gevezen. De kleuren van het formica-hout kloppen niet met die van het schot & de meubelen (echt fineerhout) maar het had erger kunnen zijn. En vermits de Gibbe zo genereus geweest was met materiaal en er zijn tijd ingestoken had om het allemaal bijeen te zoeken in de verschillende lockers, heb ik zíjn boekenrek ook ineen gevezen. Die kerel heeft zoveel werk dat hij er nog niet aan begonnen was. Zijn rek ben ik 'aan huis' gaan leveren en ik heb er gelijk een model voor de Machinery List ingelegd. Dat is een verhaal apart.
Hier aan boord is geen Machinery List en dat is zeer vervelend voor cheng LdG, voor LM en voor alle mecaniciens die hier na hen komen. Mettertijd vallen de plastic identificatieplaatjes van de machinerijen en raken spoorloos. Metalen identificatieplaatjes raken overschilderd na verloop van tijd en worden zo onleesbaar. Wanneer later onderdelen moeten besteld worden is niet meer te achterhalen wat de referentienummers zijn. LM is zoetjesaan een lijst aan het samenstellen en ik tik die in. In Excel. Het is een plezierig werkske. Mijn gedeelte van de job bedoel ik. Voor LM is het minder, hij moet in het machien overal op en achter kruipen, het zweet lekt van zijn handen, het papier wordt nat, de bic schrijft maar half meer, in zo'n ongemakkelijke houdingen schrijft hij maar half leesbaar en dan moet hij 's avonds nog eens elk stuk lijst met mij overlopen om mijn bloopers en blunders er uit te halen.
Terwijl ik met het allereerste deeltje bezig was, komt de Gibbe hier binnen gestuikt. Gibbe stuíkt ergens binnen. Hij ziet waarmee ik bezig ben en zegt iets van "Chot ja, Machinery List, miljaar, datteuh ... (dat gaat den ouwe mij zeker ook nog laten doen.) 'k Hoorde hem denken. Want alle machinerijen die niet in de machineruimte staan zijn natuurlijk het werkterrein van de chief officer en in het geval van dit schip zonder machinery list is de choff Gibbe. Dus van aan de anker machinery vooraan tot de laatste winchen op het achterdeck, met alles wat zich daartussen bevindt aan deck, en wat zich in de bewoning bevindt (met wasmachines en koffiezetapparaten erbij?) en alles wat op de brug staat van apparatuur en toestellen, (tot en met de elektrische potloodslijper?), daar zou in theorie een lijst van moeten zijn voor wanneer er stukken moeten besteld worden. Die lijst is er niet. Aangezien dit een schip is van de witte producten, is het devies : vis het zelf uit. Wat LM nu aan het doen is en de Gibbe aan zijn been gaat hebben.
De index van de Machinery List van vorig schip -schip 26- hebben we toevallig bij op diskette. Daar heb ik me vorig jaar eens onledig mee gehouden. Er was wel een papieren Machinery List, -dikke map- maar geen index. Om onnozel van te worden. Meer dan 1000 items, begin maar te zoeken, zonder inhoudstafel. Of register. Of index. Of hoe zoiets heet. Dat is op het vorig schip nu verholpen.
Ik toon de indeling van dat bestand efkes aan de Gibbe, maar die rook bijkomend werk en had geen print nodig van dat sjabloon. Ahja, zolang er geen model bestaat, is er geen houvast en zou men de machinery list onbegonnen werk kunnen noemen. maar als er een richtsnoer is, en de capt dat te weten komt, zou het kunnen dat de capt wil dat er een begin gemaakt wordt aan die lijst. En dat kan Gibbe voorlopig best missen.
'k Heb die print omgekeerd op zijn Ikea-boekenrek gelegd, zodat niemand kan piepen wat er op staat. Hij kan de print in een schuif steken en pas opgraven wanneer nodig. Hij heeft dat sjabloon nu en zal er geen komen vragen op het moment dat wij hier met iets gans anders bezig zijn. Hopen we.
Dat was allemaal zondagvoormiddag. 'k Had wasgoed insteken ineens startte dat geloop met de Gibbe : printen, materiaal van de lockers naar de cabine dragen, weer alle verdiepen naar beneden om de was in de droogkas te steken, boekenrek van de Gibbe ineen vijzen, verder werken aan sjabloon voor machinery list, was uit de droogkas halen, strijkijzer gaan zoeken, niet te fanatiek, materiaal uitpakken, monteren en een plaatske geven, verder werken aan sjabloon om niet te moeten strijken, strijkijzers staan zeker nog ergens ingepakt, en ondertussen een laundryservice voor de overalls opgezet (nu de droogkas geïnstalleerd is), met de toestemming van de Gibbe want zonder dat kon ik er niet aan beginnen en het was het moment om het hem te vragen, met als argument : hier is geen aspirant om zich met de overalls bezig te houden.
Telkens trap op, trap af ... 's middags was ik al moe wegens niet fit genoeg meer. Vijf jaar geleden hadden de collega en ik drie keer per week zo'n voormiddag en dan vonden we dat we goed doorgewerkt hadden. Meer niet. Ligt het nu aan vijf jaar minder lichaamsbeweging of ligt het aan vijf jaar ouder? Of aan de twee? Dat maakt samen tien jaar. Owee, onee, laat het niet waar zijn.
Gisteren heeft LM een staaf gemonteerd aan het bed, waarop ik mijn leeslamp kan vastknijpen. Een spotje van (zucht) Ikea, van waar anders. 'k Kan het nu omhoog schuiven om het bed op te dekken en omlaag om 's avonds te lezen. Er hangt wel een leeslamp, maar dat is een kleine TL en in zo'n licht wordt zelfs het meest kleurrijke verhaal grauw. Gek genoeg is bij de montuur van die kleine TL een stopcontact ingebouwd. Aan het bureau is het woekeren met stopcontacten maar aan het bed, in het bed feitelijk, is dan ineens eentje extra. Er zijn wel vier schakelaars, twee per kamer. Een mens heeft de arm maar te strekken en het licht gaat aan of uit. Vorige vrijdag vaarden we en was het na het avondeten nog licht genoeg om een toerke aan deck te doen. Dit schip is een echte tanker en geen OBO. Er zijn dus geen luikdeksels die het zicht belemmeren. Enkel pijperijen die over deck lopen. Ik kan er onderdoor kijken want ze lopen in het midden en boven manhoogte. Wat een ruimte! Geen luikdeksel dat het zicht belemmert, dit schip heeft horizon aan álle kanten. O.B.O. = Oil, Bulk, Ore = aardolie, stortgoed, erts.
Gisterenavond lagen we aan de boei te laden en hebben LM en ik eens het kasteel langs de buitenkant afgewandeld. LM is dat misschien al moe gezien, maar voor mij is een echte tanker de eerste keer.
In de verte een streep land : Borneo. In onze streken ruikt land naar pas afgereden gras. Hier rook het land naar een opslagplaats van verse specerijen. Zoals ik me een opslagplaats van verse specerijen voorstel. Niet zoals de Sun Wah, daar hebt ge de geur van kartonnen dozen en ander verpakkingsmateriaal erbij. Flets zijn de geuren daar. Hier rook het veel verser en een beetje zoet. Bij het binnenkomen maakten we zwarte voetsporen op de gloednieuwe beige vinyl van de alleyway. Een paar stappen tot aan de cabine. Er lag roet van de schouw aan deck en dat hebben wij mee binnen gebracht. Rap opgekuist, want roet is ongeveer zoals drukinkt. De vinyl ruikt al minder. Het kan ook de lijm van de vinyl geweest zijn die zo'n akelige geur af gaf. Daar zijn we nu blijkbaar van verlost.
Waar we nog niet van af zijn is de geur van het water. De drinkwatertanks hebben op de werf tamelijk laat coating gekregen en hebben niet genoeg kunnen luchten. Alle water is hier drinkwater, dus ook dat van de wasmachines, de wc's en de douches. Voor de wc is dat niet zo erg, gewoon het deksel dichtklappen, maar douchen is een stinkende bezigheid hier. Het water ruikt naar zware petrol en geeft braakneigingen. Tandenpoetsen is ook een bezoeking. Met dat water wordt koffie en soep gemaakt en daarin worden de groenten gekookt. Dan is het niet te proeven. Maar we krijgen het wel binnen. Ik zou graag weten waarmee precies we ons aan het vergiftigen zijn. Water van de drinkpompjes in de alleyway is helemaal niet te drinken. LM zegt dat het normaal is dat coating naar petrol stinkt, omdat coatings op basis van petrol gemaakt worden, maar het is niet normaal dat het water stinkt, want de coating moet voldoende tijd krijgen om uit te harden en de watertanks moeten voldoende tijd krijgen om te luchten. En dat is niet gebeurd. Koreaanse aanpak.
Aan boord van de Millie (zusterschip) hebben ze er ook last van gehad, maar daar zijn nog andere dingen aan de hand geweest. Dat schip is al enkele maanden in de vaart, dit hier pas 18 dagen. Zij hebben al meer tijd gehad om Koreaanse 'grondigheid' te ontdekken, daar anekdotes en wilde verhalen van te maken die ooit misschien de status 'legendarisch' zullen krijgen. Wij zijn zover nog niet. Tot nu toe horen we enkel de verhalen over de Millie, en dan nog viavia. Zo gaat dat in onze tijd van moderne communicatiemiddelen. Niet dat ze ons elke dag hun bevindingen moeten faxen, de fax is nog altijd niet aangesloten, ik bedoel dat de via-via nog altijd niet afgeschaft is.
Dient de coating in de watertanks om het drinkwater voor de mensen te beschermen tegen roest van de tanks, of dient de coating in de watertanks om het metaal van de tanks te beschermen tegen het drinkwater voor de mensen? In het tweede geval lopen deze tanks geen enkel gevaar.
Er spoot een straal hardrock door de alleyway. 'k Vroeg me af wie zo vroeg gedaan had met werken. De stuurman van de wacht 12-4? Maar die woont vlak naast de capt, die zou toch nooit ... het was capt PM zelf. Hij is van '54. Moet kunnen. Voor het ogenblik hoor ik boogie, of hoe heet die R&R waar ze een contrabas gebruiken ipv een drumstel.
We zijn 7 volle dagen op zee tot Korea. Capt PM had het bier voor 'de bar' al uitgezet in de vroege voormiddag. Dat is supersnel, want we zijn gisterenavond pas laat vertrokken. Reglement van de rederij, van ongeveer elke rederij sinds de Exxon Valdez -1986- is dat er geen alcohol mag gedronken worden 24hrs voor aankomst en ook niet tijdens havenactiviteiten (laad-en losoperaties). Vermits we sinds Singapore heel kort na elkaar verschillende havens hebben aangedaan en daardoor ook telkens die regel van 24hrs-vóór-aankomst hadden, zal hij het tijd gevonden hebben dat de bierlocker eens open ging. Brave capt. Als Tom de tijd gevonden heeft ze in de frigo te steken is er koud bier tegen wanneer LM gedaan heeft met werken.
1996-08-05 ~ op zee
Toen we in Borneo klaar waren met laden moesten we op anker gaan wachten tot de papieren van de lading in orde waren. Dat duurt gewoonlijk een uur of twee. Gaan wachten op anker is nogal ongebruikelijk, denk ik. Een feit is dat de Millie (zusterschip) hier bij vertrek overvallen geweest is door piraten, ze waren langs de ankerketting aan boord gekropen. Volgens de capt met medeweten van de autoriteiten. Elke piraat heeft wel een broer of een kozijn die bij de haven werkt, zei hij. De Millie heeft al meer meegemaakt. Iets van 'te snel gevaren' en de hoofdmotor was nog 'en rodage' en dat heeft dan voor problemen gezorgd. LM zegt dat hunne kaptein zich maar niet had moeten laten opjagen door de rederij.
Wij zijn elk met twee volle valiezen aan boord gekomen en toch hangt hier al een boodschappenlijst klaar voor in Korea. Dat is binnen 2 dagen. Na Korea zouden we naar Hongkong gaan, maar dat is nog niet officieel bevestigd. Hongkong, dat zou prachtig zijn. 'k Heb al zoveel gelezen over de baai van Hongkong en heelder verhalen over een oude overzetboot naar Macao. Nu gaan we die baai misschien in het echt zien. Misschien ... Wedden dat het die dag potdichte mist is?
Als we nog eens langs Singapore varen zal de captain daar een toog bestellen. -ik dacht toen dat die kant-&-klaar zou toekomen- In de recreationroom moet en zal een toog komen. Die togen aan boord zijn altijd te klein en het aantal barkrukken is nooit voldoende. Dat gaat hier nu ook zo worden. Spijtig hè.
Onder de bureau hier staat een bak bier. -een doos met blikken van 35 cl- Die moet daar blijven staan omdat het bureaublad te hoog is om aan te typen. De stoel is wel verstelbaar maar dan raak ik met mijn voeten niet meer tot aan de vloer. Na een tijdje beginnen voeten te wegen. Dat wist ik niet. Daarom wiebelen kinderen met hun beentjes waarschijnlijk, voor de bloeddoorstroming. Vandaar die doos bier als voetsteun. Een doos met colablikken was juist niet hoog genoeg, 33 cl. Daarom moest het bier zijn. Misschien begint LM wel aan een typtafeltje, na Korea. Of eerst de Machinery List afwerken? Wat gaat voor?
Een koffietafeltje zoals op schip 26 -het eigenzinnig ontwerp van Jocelyn de Canadees- hebben we hier niet nodig. De omkasting van de frigo staat op werkhoogte en dat is handig. Daarop staan onze koffiespullen. En er blijft plaats over om eens een appelsien uit te persen. Deze cabine is bijlange nog zo erg niet, behalve dat ze op de schouw uitkijkt, op een blinde wand. Misschien gaat dat ooit nog eens tegensteken. -nee, herinner ik mij nu, dat stak niet tegen, die effen gladde heldere wand gaf een vreemd soort rust
In Singapore zijn vier hifi installaties aan boord gekomen, waarvan één voor de cabine van de 2nd eng, zijnde LM. Het is zo'n groot zwart lelijk brulbeest, made in Malaysia, mét afstandsbediening. De langste afstand, van aan de cabinedeur tot in de badkamer, is acht stappen. De bureau/living is zes stappen (medium-stappen), gesteld dat ge die ruimte diagonaal zoudt willen doorkruisen. Maar dus mét afstandsbediening. Nuttig om de afstand tussen de frigo en de hifi te overbruggen, ook zes stappen, maar dan moet men wel rond de salontafel, het kan niet in vogelvlucht. Tenzij het schip rolt misschien. Het interessantste aan de hifi is de verpakking. Een grote kartonnen doos, met handgrepen. Heel bruikbaar als kledijkist. Onze warme kledij zit er in en het extra deken. Voorlopig hebben we die warme spullen niet nodig. De hifi was dus zeer welkom, vanwege de doos. Zo konden de valiezen naar een lege cabine en hebben we een beetje loopruimte in de slaapkamer : een strook van 30 cm over een lengte van 200cm. We werken hier met cm en mm.
We hadden feitelijk cd's mogen meebrengen, die nemen in de bagage minder plaats dan musicassettes en bieden meer uren muziek. Goed, dat weten we nu voor de volgende keer, hier staat een muziekinstallatie.
'k Heb een nieuw jobke bijgekregen : recepten vertalen naar het Engels. Raar jobke hoor. Van een kookboek op diskette, op schip 26 gekopieerd van cheng CVV. De hoeveelheden zijn voor 4 personen. Het is een gewoon kookboek voor thuisgebruik. De hoeveelheden zijn geen probleem, zegt de ch.kok. Zoveel te beter, want ik heb absoluut geen kijk op hoeveelheden voor grootkeuken. De ch.kok is Filipino en spreekt iet of wat Engels. Verder is er een kookboek aan boord van de Franse rederij, in het Engels. Maar dat is een leerboek voor de hotelschool. Met alle uitleg en foto's. De hoeveelheden zijn voor 8 personen. We zijn met 11 aan tafel, ttz : 11 die de Europese keuken gewend zijn, onder wie twee Canadezen, een Kroaat en een Pool. Voor de lagere bemanning, allen Filipino, 10 in totaal, kookt hij Filipijns.
Het fornuis is maar zo groot als een huishoudmodel. Daarop moet hij voor 21 personen twee menu's zien klaar te krijgen. De kookplaten zijn wel rechthoekig en allemaal even groot, hij zit dus niet te sukkelen met kleine plaatjes, toch blijven het er maar vier. De friteuse is klein en de aardappelmachine is zo klein dat ik ze nog niet zien staan had. Gelukkig heeft hij om rijst te koken geen kookplaat nodig, dat gebeurt in een grote elektrische pot. Hij is geïnteresseerd in de Europese keuken, maar het boek is teveel ineens, denk ik. Het is een boek voor studenten hotellerie en dat schiet voor scheepskeuken serieus zijn doel voorbij. Wat we hier nodig hebben is de gewone dagelijkse kost. Zonder liflafjes. Scheepskoks die de moeite willen doen het boek te gebruiken vinden als beloning slechts obstakels op hun weg. We mogen van geluk spreken dat hij belangstelling toont voor de Westerse keuken, vertelde capt PM, want op de Millie was het anders. Daar hadden ze een kok aan boord die het allemaal zo'n beetje liet wapperen. Twee echtgenotes die meevaarden stonden toen meer in de keuken dan wat anders. Hadden ze die twee dames niet aan boord gehad, dan was het maanden Filipijnse kost geweest. Lekker hoor, maar máánden?
Die twee dames waren Nieke, de vrouw van cheng LU met wie we gevaren hadden op schip 26 en een gewezen collega van op schip 10, nu getrouwd, ook met een 2nd eng. -de collega van tekst 095a op dit blog
te gast bij Wim Helsen ~ Lydia Chagoll met 'Democratie en kinderen' uit het boek 'Hoezo democratie?' van Christian van Kerckhove & Marleen Easton
Kinderen helpen democratie te begrijpen is een evolutieproces dat tijd vraagt. Het kleine kind is een uitgesproken egocentrisch persoontje. Het wil eten, drinken, plassen, kakken, spelen, slapen en wakker blijven wanneer het hem of haar goed uitkomt. Wat ouder wil het kind het middelpunt zijn en eist voortdurende aandacht. En voor kinderen iets met anderen delen, lijkt hen een onbekend begrip. Kortom, gemeenschapszin en rechten zowel als plichten, moet iedere minderjarige worden bijgebracht. Het vergt geduld het kind te helpen op te groeien naar zinnige onafhankelijkheid. Het vergt geduld hen respect voor anderen aan te leren. Het vergt geduld de minderjarige waakzaamheid bij te brengen. Het gaat alles gepaard met vallen en opstaan. Maar hoe lonend is het kinderen in hun groeiproces te gidsen tot redelijke, verantwoordelijke en tolerante wezens zodat ze mens zijn voor hun medemens.
Op 02min36 : "Ik heb een koffer vol miserie en een rugzak vol met bloemen", hoe knap gezegd. En vanaf dan zegt Chagoll zoveel dingen die ik herken dat het bijna pijn doet.
Op 06min58 : "Iemand gidsen, ik zeg niet instrueren. Ik zeg gidsen ... " 'k Wou dat ze dat nog konden horen, die twee. Van een generatiegenote dan nog, niet van iemand die hetzelfde zegt maar weggehoond werd wegens amper 50j oud.
Op 08min51 : "Je was er zelf bij hè, toen je dat kind hebt gemaakt. Dus denk er over na : kan je het aan of kan je het niet aan." Daarover heb ik ook een episode, ik was toen 14j en Laura 7j.
Op 09min00 : "En delegeer niet, want een kind aanvaardt geen delegatie." Dat zal dan wel over zeer jonge kinderen gaan, want wij waren blij wanneer ze de deur uit waren. Rust. Een paar uren rust in huis. Buiten soms ons eigen gekibbel dan. Maar dat was hanteerbaar.
