1996-08-26

Dag Mensen in België,

Vanmorgen, nog voor 08h kwam de capt aan de deur van de cabine. Hij had een fax van zijn vrouw ontvangen.
(Dus ons faxtoestel is aangesloten/heeft een nummer/wérkt?) Hij wist te vertellen dat de twee Waalse meisjes zijn terug gevonden en
nog een paar gruwelijke omstandigheden. Om niet goed van te worden. Hij was er persies ook niet goed van.
Mijn eerste reactie (in stilte) : de doodstraf terug invoeren.

We zijn aan het binnenvaren in Inchon, Korea. 'k Ben eens buiten gaan kijken, we liggen al tegen de kaai! Nog niet helemaal vast, zo op
het eerste zicht van een ongeoefend oog, maar dat komt nog. Over land mogen we niet aan de wal, we mogen niet over het terrein van
het bedrijf lopen om naar de bewoonde wereld te gaan. Waarschijnlijk om veiligheidsredenen. Zuid-Korea is officieel nog in oorlog met
het Noorden, dacht ik. Enfin, in '86  toch nog. Dat is mijn meest recente informatie.
En als het niet om veiligheidsredenen is, dan gaat het om de centen, dat de mensen van de bootjesdiensten ook
hun boterham kunnen verdienen; Deze namiddag gaan we dus per watertaxi aan de walapt zei gisteren dat hij ze zou bestellen via
de agent van zodra we tegen de kaai lagen en dat heerschap kon opgebeld worden. Misschien kan LM mee. Dat zou plezierig zijn.

Er lag een dode vlinder in staircase. -trapkoker- Een mooie zwarte met blauw, met de vleugels open misschien wel 15 cm.
Een dromendrager. 'k Had hem op een papier geschept, hem in de bar gelegd en gisteren na het avondeten vergeten mee naar boven
te brengen. Vandaag ligt hij er niet meer. Opgeruimd door Warren waarschijnlijk (steward). Hij kon natuurlijk niet weten dat ik
die dooie beest mooi vind en nog efkes wilde bijhouden. Warren komt uit de Filipijnen en voor hem is dat soort vlinders misschien
dagelijkse kost.

Vorige week wou de cheng al een deel van de Machinery List hebben, om al een begin te maken aan zijn klassement of wat hij er ook mee
van plan is. Met een zuiver geweten en in alle gemoedsrust geef ik een kopie af. Er stond immers bovenaan vermeld dat het een
onvolledige en onverbeterde versie is, met de datum erbij, dus nog niet eens up to date ook niet. Als hij daar al iets mee kan aanvangen,
zoveel te beter, maar de foutjes moeten er nog uitgevlooid worden, dus niet schieten op de typiste en haar bondgenoot.

De lijst begint met  the Main Engine, de Hoofdmotor, dé Machienerij die maakt dat het schip kan varen,
maakt dat een schip een Schip is en geen hangar op het water, die de Aandrijving levert voor de schroef, de Kracht, de Power,
het Hart van dat grote brave beest dat een schip eigenlijk is.
The Main Engine is de idee Verplaatsing-Vervoer-Reis geconcretiseerd in een blok staal dat functioneert.
Als de machineruimte een kathedraal zou zijn, dan is het Main Engine het tabernakel. Een heel groot.
Wie had een paar jaar geleden kunnen denken dat ik ooit nog lyrisch zou doen over een stuk mechaniek ...  -klef, zeg ik nu-

Op die eerste fiche hoort buiten de naam van de bouwer, de datum, het typenummer en de beschrijving ook een serienummer.
Dat serienummer was compléét fout. Niet zo maar een typfoutje of een omkering van twee cijfers, neenee, 't was compleet mis.
Een obscuur serienummer was van de fiche van de frigo-installaties via fout of slordig kopie-plak terecht gekomen in een vak waar
het niet thuis hoorde, namelijk bij de hoofdmotor. Om door de grond te zakken.

1996-08-22

Gisteren namiddag zijn we aan de wal geweest. LM was vrij van 12h tot 18h, dus kon hij van boord. Al goed, want we kwamen met het
bootje toe in een achterbuurt waar niet veel te vinden was van het boodschappenlijstje dat ik bij had en we moesten in een taxi stappen
om naar het stadscentrum te gaan. In mijn eentje was ik niet in een taxi gestapt (niemand sprak er Engels) en had ik de helft van wat
we nodig hadden kunnen bijeen winkelen. Degenen die niet van boord konden hadden mij hun lijstje meegegeven.
Het bootje zou er om 10h zijn. Het was er om 13h35. In 35 minuten was ik murw van het wachten. Dat komt door het weer.
In de bootjesterminal moesten we eerst immigratie en douane passeren. Het was er vochtig en warm. Warme mist.
Ge kon de schimmels horen groeien.
Eén douanier lag in een stoel snurken met zijn benen op de rolband voor bagage. De anderen liepen vree gewichtig te doen, met
de pijpen van hun uniformbroeken omgeslagen tot op de kuit. Dat is hier blijkbaar gebruikelijk want de mensen in burgerkledij
dragen ook broeken op kuitlengte.

Eens daar buiten liepen we recht een wijk in die zou te vergelijken zijn met de Marollen in de jaren '70, maar dan op zijn Koreaans en
bevolkt met figuranten uit een boek over ellende. De mensen zijn er zo klein dat ik me met mijn 1m63 een populier voelde en LM was een
eiffeltoren. Aan het soort winkeltjes te zien zouden we in die wijk niet vinden wat we zochten : shampoo, tandpasta, CD's.
Een bank was er wel. Om de figuranten uit te betalen, dacht ik in een schamele poging om die vreemde sfeer uit mijn merg te broebelen.

Daarna wou ik efkes de overdekte markt binnen want het leek pittoresk. Dat was het ook. Vooral de geur, de vliegen en het feit dat
de marktkramers er bleken te wónen, achter hun toonplank. De geur lijkt op die van droog kattenvoer in de GB, dat los verkocht wordt
uit grote kartonnen tonnen. Dat kattenvoer is gesausd met iets dat katten aanspreekt. Als zo'n ton bijna leeg is moet ge er nogal diep in
gaan hangen om het kattenvoer er uit te scheppen. Dat duurt maar efkes, dus die stank is niet zo erg. En het is droge voeding.
Hier waren het opgelegde zeevruchten, garnaallarven en ander klein grut, in open vaten. In welke mengsels dat opgelegd wordt
weet ik niet, maar het zal wel goed bewaren, want er kwamen geen vliegen op af.
De gedroogde vis en andere gedroogde artikelen hingen omhoog, op Koreaanse hoogte. Dat is voor mij op ooghoogte, ik had dus
geen zicht op wat een paar kramen verder zou volgen en voor LM (1m83) was het helemáál afwachten langs waar we
daar weg zouden geraken.
Kraam na kraam hetzelfde aanbod, de zelfde geuren in vochtige warmte. En gemurmel. Verder stilte.
Die geuren konden elk moment gaan kiemen en monsterachtige science-fiction afmetingen aannemen.
Het was er stil genoeg voor.
'k Had verwacht dat voedselmarkthallen koel zouden zijn, zoals een mercado municipal, met veel arduin een witte tegels.
Of zoals de Crié in de Chinese wijk van Antwerpen. Proper. En levendig ... Niks van.
Een grijs betonnen gebouw met een grijs golfplatendak op ongeveer 20m en daaronder hing een pak lucht te broeien. En stil.
Daar hing een reusachtige amoebe en ze hield LM en mij in de gaten want
Westerlingen zijn een sappige afwisseling tussen al die kleine pezige Koreanen.
Nausea. We gingen misselijk worden en we moesten daar weg.
In hetzelfde gangetje liepen twee Amerikaanse koppels te slenteren en te schetteren en opgetogen te doen over, over wat eigenlijk ...
Ze waren vastbesloten van hun dag een succes te maken, het rozig te houden, vooral als de ellende vlammend geel in hun gezicht slaat.
Van dat opgeklopt opgetogen gedoe werd ik pas écht mottig. Die zielige schwung waarmee ze een sloppenwijk 'marvellous' noemden.
Ik moest naar buiten de open lucht in (voor frisse lucht was het te warm) en rap!
Maar niet te rap ook niet, op de grond lopen beekjes inmaakvocht (vaten die lekken?), de kleur van gier.
Goten en afvoer zijn er niet. We moésten wel naar dat vocht kijken, anders zagen we niet waar we onze voeten zetten.

Een taxi te pakken krijgen was nu een corvee. LM had het erg moeilijk door de warmte, ik ook, en ik was aan het vechten tegen
de misselijkheid. LM ook. Toen we eindelijk in een wagen zaten waren we een en al opluchting. Zo opgelucht dat we vergaten de naam
van de wijk te vragen of het nummer van het havendeel. Gelijk twee beginnelingen : een en al oef.
Ons gezond verstand? Dat stond af.

Aan de Inchon Department Store dropte de taximan ons. Zo'n winkel als de Grand Bazar vroeger of de Innovation van voor de brand.
Er was airconditioning, we waren weer in de reële wereld, het grootste leed was geleden. Dachten wij, kasplantjes van de koopvaardij.
LM stapte de roltrap op, ik volgde. Hij nam ze ineens allemaal tot op de hoogste verdieping, ik volgde.
Hij kwam uit in de CD-afdeling, waar we moesten zijn, alsof hij daar al jaren kwam winkelen.
Het tij is gekeerd, dacht ik, vanaf nu gaat alles weer vlotjes.

De verzamel CD's voor de cheng lagen vooraan. Hij had een lijstje meegegeven.
1/ Lichte klassiek : dat zijn die met foto's gelijk reclame voor wasverzachter en ze kosten maar 10 000 Won = 400BF.
    De keuze was rap gemaakt : alle drie.
2/ Oldies : idem
3/ Orkestmuziek : Paul Mauriat, andere orkesten hadden ze niet.
4/ Dean Martin hadden ze niet, dan maar Sinatra. In Adinkerke kennen ze Sinatra wel zekers? Mô vaneiges dadde!

     Gelukkig stond het programma er in het Engels op en de Oldies bleken nog de originele versies te zijn ook, niet gecoverd door        
     Koreaanse smartlappers. Want dat bestaat ook: dan verwacht een mens zich aan de stem van Roy Orbison, komt er gepiep uit.
     Pretty Woman is verkouden.

De cheng had van elk genre één CDtje gevraagd. Het zijn er in 't totaal acht geworden. 'k Had al in het snuitje dat we zijn Boeddhabeeldje
niet zouden vinden, of niet genoeg tijd zouden overhouden om er grondig naar te zoeken, dus kwam er 100 USD vrij, een 3000 BF.
LM dacht dat ik zot (geworden) was. Maar 's avonds was de cheng er heel blij mee. Hij zat zonder muziek en dat vond hij al lang ambetant,
dus wist ik dat ik er wat van zijn geld mocht tegenaan gooien. En welk zijn muziekvoorkeuren waren had ik ook juist. Hoe zou dát komen?

Toen werd het tijd voor een stop. Van de Koreaanse opschriften konden we niet veel maken, niks eigenlijk, maar we hebben
een gelegenheid gevonden, Clover Hof. In Westers schrift geschreven met een tekening erbij van een kroes blond schuimend bier.
Het was er koel, het bier was van het vat en het was er KALM. Geen muziek die schetterde zoals het warenhuis.
Terwijl we daar zo rustig zaten te zitten begon onze frank te sijpelen dat we het havengebied in het wilde weg verlaten hadden, dat we
voor de terugrit geen adres hadden om aan de taximan op te geven. Akelig. We moesten intijds aan de bootjesterminal zijn!

Nog wat geld gaan wisselen en wij weer naar het warenhuis. In de kelderverdieping was de voedselafdeling. Chips, chocolade, nootjes,
alles wat de achterblijvers besteld hadden, een tas vol. Wat we niet gevonden hebben is deodorant. In welke afdeling we dat moesten
gaan zoeken wisten we niet. Bij ons staat dat in de afdeling hygiëne & verzorgingsproducten, maar hier staat de wasverzachter wel bij de
shampoo. De deodorant zouden we misschien gevonden hebben bij de koperpoets of zo, maar de tijd raakte op . En wij waren ook op.
Het was er lastig winkelen. Muziek die luid schettert, de man van de visafdeling was door de micro aan het roepen en tetteren,
er zijn geen winkelwagentjes, de mand begon zwaar door te wegen, de gangen tussen de rekken zijn te smal voor westerlingen en
geen deodorant te vinden. Hier is werk voor Mieleke Goelen.

De taxirit terug naar de haven zou ik liefst overslaan en voor altijd vergeten, maar dat zal niet gaan. Het was 16h40. We hadden e
en uur en twintig minuten om aan boord te geraken. Als we het niet binnen die tijd in orde kregen werd het een ramp, dan was LM
onwettig afwezig op zijn wacht. We hadden geen geldige reden, geen goed excuus, zelfs geen slappe smoes.
En wie had ons in die situatie gewerkt? Wijzelf. Wij. Zelf.
De situatie was ernstig genoeg om zelfs LM nerveus te maken.

Ik ben naast de chauffeur gaan zitten, omdat ik wel voelde welke richting we uit moesten. Al mijn antennes aangezet, maar zijn
autoradio kwekte. Dat gaf storingen op mijn voelsprieten. Er geraken zouden we wel. Maar intijds?
De chauffeur verstond geen woord Engels. Zelfs niet left, right of straight ahead. Al goed misschien, want LM was zo zenuwachtig dat hij
left straight zei. Ineens klonk van op de achterbank "We gaan er niet geraken hè." Dat klonk zo moedeloos dat ik er kwaad van werd.
Ipv kalm te blijven, of op zijn minst te doen alsof, maakte ik wat van mijn tak. Aan mij had LM niet veel op dat moment en ik hoop dat
de taximan ondertussen wat bekomen is van mijn lawaai. LM heeft al weer wat kleur op zijn wangen.

Dat we er geraakt zijn, en intijds, is puur geluk. Daar hebben we niet veel verdienste aan. Vanaf het groot standbeeld en de laan met
de rode bloemen op de middenberm zaten we goed en ineens waren we waar we moesten wezen. Het was 17h20.
In het ijzerwinkeltje de drie gordijnrails gekocht. De Koreaan zei toen we buiten gingen 'Auf Wiedersehn'. Bij de Duitsers gevaren?
In de mimimarket ernaast handdoekjes en Hite gekocht. Hite is een Koreaanse pils. Erg lekker, zoiets als Tuborg of Carlsberg, edelpils.
De langwerpige handdoekjes draagt LM in de nek, om te gaan werken.

Op het bootje heb ik de rest aan Koreaans geld geteld, 168 000 Won. Die ging ik proberen te wisselen voor USD met iemand van de ploeg
die aan de wal ging wanneer wij terug aan boord kwamen. Dat zou snel moeten gaan,
want die mensen stonden waarschijnlijk al te trappelen aan de gangway.

Het bootje moest eerst nog een Indische bemanning naar haar schip voeren. Tenminste, wij dachten dat het Indiërs waren.
Hun boodschappen zagen er gans anders uit dan de onze. Dat was in '92 in Odessa ook zo.
Indiërs doen blijkbaar zelf hun bevoorrading. In Algemeen Scheeps : zij krijgen hun stores niet via een shipchandler.
Vandaar dat ze aan het sleuren waren met lasbagetten en ander zwaar spul. Daar moeten die mannen hun gangway mee op.
Hun schip was één hoop roest. Kingston (Jamaïca) stond er achterop. Waarschijnlijk een obscure rederij die niet meer om ziet en
de bemanning laat verkommeren. Die gaan dan stillekes van de captains cash money lasbagetten om scheuren te lassen bvb.
Misschien zit de reder ongeduldig te wachten tot het schip zinkt, om het geld van de verzekering binnen te rijven.
Als de captain dan zijn bemanning in alle stilte lasbagetten doet kopen, gaat dat schip voorlopig niet zinken natuurlijk.
De deugnieten, hunne reder zo voor 't lapke houden.

1996-08-23

De ch.kok en ik hebben deze voormiddag afgerekend, Won tegen USD. Het duurde efkes eer ik het begrepen had, ik zag een nul waar er
een stond. 'k Daalde direct enkele graden in de kok zijn achting. Hij wist nog niet dat ik een cijfersukkel ben. Nu weet hij het wel hoor.
Maar goed, de rekening klopt. In het totaal heb ik 172 USD kunnen recupereren. De rest is nog in Won. Volgens LM blijven we hier
n het Oosten met dit schip , dus zal er nog wel een Koreaanse haven tussen zitten.
Voor het ogenblik varen we naar Singapore, ankeren, for orders. Dat wil zeggen dat de volgende bestemming nog niet vast ligt,
maar van daar hebben we een betere vertrekpositie om snel ergens te kunnen geraken.
In Europa is 'for orders' gewoonlijk ankeren bij Gibraltar.

1996-08-27

Wat gebeurt er allemaal in Antwerpen? De faxen rollen boven binnen alsof het wc-papier is. Dat de rederijen eenzijdig het CAO opgezegd
hadden wisten we al sinds 17/07, maar het gedonder is blijkbaar nu pas goed begonnen?
Luc (2^de stuur) wist iets te vertellen over een onderzoek dat 'ze' (de rederijen?) gedaan hebben bij de inkomensgroep 3^de mec & 2^de stuur.
Dat zijn de mensen tussen de 25 en de 35 jaar, zeer ruim genomen. Besluit van het onderzoek: de meerderheid van die groep is vrijgezel,
heeft geen gezin, dus geen kinderen ten laste daarom kan iederéén van die groep best met wat minder.
En wat als die mensen andere financiële engagementen hebben? Familieleden geldelijk ondersteunen bvb.

Dat het gaat over het bedrag van een inkomen
dat van een middel van leven
een middel van bestaan maakt
wordt daar efkes van tafel geveegd. -'k zit mij hier weer op te winden over die domme kromme redenering van de rederij

Efkes één enkele betekenis van het woord meerderheid verheven tot absolute betekenis, met voorbijgaan van alle mogelijke context.
Wat is een meerderheid? 51%, zoals bij de aandeelhouders van de rederij? Zoals in een democratie? Ja kom zeg,
pas een democratische meerderheid van 51% eens toe op de gezondheidszorg bvb.
Dan mogen er veel medicijnen uit de ziekenkas genomen worden hè.
Hoge bloeddruk. Hoeveel Belgen hebben daarvoor een medicijn nodig? 49%? Da's geen meerderheid, geen terugbetaling.
Bloedverdunners. Hoeveel Belgen? Geen meerderheid? Geen terugbetaling want de meerderheid kan zonder.
Meerderheid. Pff.

Het is hier rustig. We varen nog altijd richting Singapore. Bij de charter zijn ze namelijk in verlof tot eh, tot wij in Singapore aankomen.
'k Heb een paar ouwe Humo's gevonden. Hoe komen ouwe Humo's op een gloednieuw schip? Awel, via Johan van op de werf zijn die hier
geraakt. Hij kreeg ze uit België doorgestuurd. 'k Dacht wel dat ze per vliegtuig gekomen waren, de TV-programma's waren er uit.
Da's om het gewicht te verminderen. Niet alleen per post. In de valies telt ook elke gram.

1996-08-31 ~ Borneo

Nog eens in WP! Eindelijk. -WP = Word Perfect, het tekstprogramma dat ik toen nog gebruikte- Het voelt gelijk een ouwe sweatshirt die
goed zit, al járen. En al die tijd toch maar bezig zijn met die nieuwe strakke modieuze dingen. Dju toch, moet een mens daarvoor op
de leeftijd gekomen zijn die, eh, die de kalender aangeeft?  -'k was toen pas 44 geworden en ik had het al over leeftijd ...

Al die lijsten voor het machien typen is heel interessant en ik leer veel bij (moeilijke woordjes leren!) maar een mens heeft geen
bewegingsvrijheid in die materie. De minste vrije interpretatie is óf niet juist, óf fout. Punten, komma's, de hele reutemeteut.
Het moet kloppen. Ook de kubieke kilograms bvb.
Om een treurzang van te maken :
Als ik reis op zeven zeeën ploeg ik door de typersweeën
Ik typ lijst na lijst, na lijst. Als ik vaar in ... pompompom,  nee laat maar.

'k Groei stilaan krom en word een lijstenbestje. Den bureau lijkt soms een lijstennestje.
In WP kan alles, ook het ampere. In MS Word : ampère.

Over moeilijke woordjes :
(to) machine = machinaal bewerken, voor hout en metaal
(to) process = machinaal bewerken, voor andere materialen
Tot zover het Engels woordenboek dat meegegeven is in de Toshiba, bij MS Word.

Tijdens het avondeten 29/08 kwam het bericht dat wel naar Borneo moesten. Het begon ermee dat de capt op de brug gevraagd werd.
De capt verlaat de tafel en gaat naar boven, waarschijnlijk telefoon van de supercargo in Londen. De Gibbe gaat hem achterna,
gelijk een ongerust kieken. De capt zou zo eens over zijn nestels kunnen struikelen op de trap. Gibbe is vijf maanden geleden vader
geworden en dat tekent hem.

Terwijl ze nog boven waren begon het manoeuvre al om terug te draaien, 180°. Degenen die dicht genoeg bij de patrijspoort  zitten
konden dat zien, ttz, Pascal de 3^de stuur had het direct gesnopen. Hij zit niet zó dicht bij het raam, maar hij is stuurman, dat scheelt.
Aan het soort manoeuvre wist hij dat het 'terugkeren' was en niet zo'n beetje bijsturen om van koers te veranderen. Dus wist hij ook
de richting en de vermoedelijke bestemming. Hij had het juist. Jammer dat het toen te laat was om nog een pronostiekske te organiseren.

Borneo dus. Welke terminal weet ik niet. Hier wordt geen ETA meer uitgehangen, dus kan ik niet gaan kijken hoe het hier heet.
(ETA = estimated time of arrival, en op dat papierke staat gelijk ook de middagpositie)
De namen van de terminals hier zijn moeilijk te onthouden. Tegen dat ik schrijfgerei vast heb ben ik ze al weer vergeten.
En in Borneo wordt best niet gepost dus deze brieven zijn voor de volgende bestemming. 'k Denk dat ze die al genoemd hebben,
maar die naam ben ik ook weeral kwijt. Met dat al liggen we hier weer rond te kletsen in piratengebied.

1996-09-01

De cheng brengt hier zojuist een exemplaar binnen van een plaatselijke krant : Sun Mega-Zine. Twee bladzijdes over Julie en Melissa.
Borneo : een land waar nog kannibalen leven.
België : een land waar Dutroux en dergelijke kunnen blijven loslopen.
En zeggen dat exemplaren van dat soort nog dagelijks geboren worden en er bestaat geen methode om ze er van tussen te wieden.

1996-09-03

Mensen Lief, het is al september, al drie dagen, miljaar!
In de volgende haven, ergens in Maleisië denk ik, monstert Jan de elektrieker af. Hij gaat niet over België naar huis, maar rechtstreeks
naar Polen. Daar moet hij zijn want hij woont daar, omdat hij Pool is. Noord- of Zuidpool, dat heb ik niet kunnen vragen, want hij spreekt
Engels en North or South Polish klinkt so foolish. En het betekent niks want het moet Pole zijn. Dus laat maar.
Kortom, als ge een brief krijgt uit Polen, Poland in het Engels, (de brief in het Nederlands) dan is dat deze brief, gepost door ene
Polanskiin zijn thuisland. Niks aan de hand dus.
De volgende elektrieker komt ook uit Polen. We dachten efkes aan Lech Walesa, maar die heeft nu een pensioen van de staat
en doet niet meer in elektriek. Toch niet op schepen. Misschien doet hij enkel nog in Verlichting.

Het heeft nogal wat gerommel gegeven eer Jan kon/mocht afmonsteren. De cheng had in tamelijk kordate bewoordingen laten horen
wat hij ervan vond, dat een elektrieker er na één maand al af wil en dat het niet opgaat een paar maanden werf te doen en dan na
een maandje (anderhalve maand ondertussen) naar huis te willen. Dat zijn geen zeemannen meer, dat zijn ... en toen volgde een serie
woorden die zijn mening nogal duidelijk uit de verf lieten komen.
Wat blijkt : Kan is hier met een contract op naam van zijn vorig schip, wat wettelijk al niet kan.
Hij is hier zo wat in het zwart aan het werken?  Duistere toestand. 'Men' had hem wijsgemaakt dat, vermits op het vorig schip
zijn zes maanden niet vol gemaakt waren, hij die hier aan boord kon aanvullen en dan naar huis mocht.

Ofwel heeft Jan dit schip aangenomen om Antwerpen de depanneren, maar hoe komt hij hier aan boord zonder geldig contract?

Ofwel heeft hij zich echt in de luren laten leggen door Antwerpen (?) maar het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat Antwerpen zich aan zoiets
zou wagen en dat Jan daar dan nog zou inlopen ook. Anderen misschien, maar Jan niet. In elk geval heeft hij het handig gespeeld en
hij heeft het argument van zijn contract pas gebruikt toen het zo goed als te laat was daar nog iets aan te morrelen.
De capt heeft dus geconstateerd dat voor Jan de zes maanden om waren, volgens een discussieerbaar, misschien ongeldig contract.
En dat het te laat was om een geldig te faxen of te doen opsturen.
En dat hij dat zelf niet gezien had, de voorbije zes weken. Vooral dat laatste, denk ik. Potje gedekt houden.
Jan mag naar huis. Wat zeg ik, Jan moét naar huis.
"Want laat ons redelijk zijn ..."  Jáá! Laat ons voor de verandering eens redelijk zijn, 't is eens iets anders en 't is ook plezant.
Al de woordenstruisdoenerij en dat verbaal geweld van ervoor, moest nu afgezwakt worden met veel strijkages,
met Háájáá en Jamaar en Da-Wist-Ik-Ni. In veelvuldige meervouden.

Goed, dit alles om te zeggen dat er Poolse postzegels op de brieven zullen plakken.