1998-04-23 ~ op zee 

Capt PM heeft gisteren just NIKS laten weten over de bestemming in Afrika, omdat het bericht nog niet bevestigd geweest geworden is.
Het is nu gewoon wachten op die confirmatie. Het blijft wel richting Afrika.

Gisteren heb ik op de achterflap van een Weekend-Knack een reclame gevonden voor het optreden van de Stones in Torhout-Werchter,
in zwart-wit. Vermits capt PM een fervente Stones-fan is, vermits hij binnenkort verjaart en vermits Tom op zijn laptop Adobe staan heeft,
kunnen we tegen dan iets ineen knutselen. Bvb het hoofd van capt PM mee op de affiche zetten en hem in de tekst eronder vermelden als
Special Guest Star. Het zal pas-en meetwerk worden, maar we hebben nog efkes de tijd.

Ondertussen probeer ik die koppen na te tekenen van een vergroting die ik gemaakt heb met het kopieerapparaat. Op die vergroting zijn de
schaduwen weg gevallen zodat die gasten er ineens 20 jaar jonger uitzien. Dat kan niet hè. Op een affiche voor een optreden in '98 moeten
ze er uit zien als de prille vijftigers die ze zijn, niet als jonkies. Opnieuw beginnen, nu met meer grijstinten, dus minder contrast en
herbeginnen met overtekenen. Verder trilt het schip, voor precisiejobkes zoals portretten overtrekken is dat niet ideaal.
'k Kan gewoon niet tekenen, maar laat me nu efkes die smoes : het schip trilt.

1998-04-26 ~ op zee

Wablieft? Twee volle dagen niks geschreven? Wa's hier aan de hand. Eens denken. De strijk gedaan.
Ja, maar geen twee volle dagen, zoveel kledij hebben we geeneens bij. 

'k Ben eindelijk kunnen beginnen in WORD. De Toshiba doet het nu zo ongeveer, sinds eergisterenavond. Zo ± on-ge-veer hè.
voor de administratie van LM zijn er twee diskettes nodig: 
één wordt elke week afgegeven aan de chef mecanicien met daarop het werkboek van de machineruimte, het verslag over de gedane werken, en
één blijft in de cabine om op verder te typen en bij te blijven, zodat we op bijna elk ogenblik de bijgewerkte versie kunnen kopiëren naar
de eerste diskette en de cheng niet moet wachten. Voorwaar een puik systeem dat al twee contracten zijn deugdelijkheid heeft bewezen.
(behalve toen met Leuke Leu, maar dat is een verhaal apart)

De eerste diskette heet TO CH.ENG  en de tweede diskette heet 2^nd ENG '98. Die twee namen (labels) moéten op het scherm verschijnen,
zodat ik kan controleren of ik wel in de juiste richting aan het kopiëren ben. Want die directories -mappen- en files -bestanden- hebben op beide
diskettes dezelfde naam natuurlijk en daardoor kan ik in bestandsbeheer niet zien of ik wel juist bezig ben.
En wat blijkt : op deze Windows 95 laten de diskettes zich niet labelen ...? 'Device is not prepared' of iets indien trant.
Er is een oplossing: labelen tijdens het formatteren. De inhoud stond nog tijdelijk op C:  dus was er nog geen ramp gebeurd.
Laten wij formatteren. (Formattamus, in aansporende wijs) LAP! De tweede helft van het dialoogvenster licht niet op: formatteren gaat
maar labelen niet. Ook niet op het einde van de format-operatie. Naar MS-DOS dan maar. Ikke in DOS: een blinde in de jungle.
Bill Gates heeft Windows juist ontworpen voor DOS-foben al ik en enige miljard andere mensen opdat wij voor eens en voor altijd
van die DOS-voodoo zouden verlost zijn. Maar tot mijn grote verbazing vind ik in DOS wat ik zoek : LABEL. Halleluja, we zijn er. Bijna.
Wat blijkt : in DOS, in de catacomben van de laptop, werkt het azerty-klavier van de Toshiba plots weer als een qwerty en ik kan nergens,
maar dan ook nergens het dubbelpunt vinden om achter de A te typen en zonder dubbelpunt geen toegang tot A. Zo simpel is dat. - A:
Geen toegang tot de diskette.

Herinner u dat bij de installatie van de Toshiba het azerty-klavier als een qwerty werkte en dat we een dag of vijf hebben moeten wachten tot
Toho de tijd had om dat te verhelpen, (tot eergisterenavond) want alleen geraakten we er niet aan uit. Op papier wel, maar in de praktijk niet.
Om het verhaal kort te houden : gisterenavond passeert Toho hier en ik vraag of hij eens wil kijken naar die dooie label-operatie.
Hij klikt op een paar toetsen, snuffelt zo wat rond in de ingewanden van Windows en zegt : hôô, maar dat is hier kapot! Zeer categoriek.
Waarom, waarom blijf ik toch uren zoeken naar vier of vijf mogelijkheden als een maar twee gegeven worden en geen van de twee het doet.
En het dubbelpunt had Toho niet nodig, hij gaat wijselijk niet langs DOS. Hij gaat hetgeen kapot is repareren.

Waarom denk ik toch zo gemakkelijk dat het aan mij ligt, aan mijn gebrekkige kennis.
Waarom besluit ik niet na een paar pogingen dat de verbinding onbestaande ofte 'kapot' is.
Waarom blijf ik maar denken dat ik moet blijven zoeken, want wie zoekt die vindt.
Wie zoekt en niet-vindt besluit al vrij snel dat er iets kapot is. Zoals Toho.
Maar ik (sukkel) niet, ik blijf denken dat het aan mij ligt, dat ik misschien waarschijnlijk eventueel hopelijk iets over het hoofd gezien heb, en
laat het in godesnaam niet kapot zijn, omdat ik het dan niet zelf kan in orde brengen en elk waterkansje dat er een alternatieve weg bestaat 
doet mij verder zoeken. Terwijl het gewoon kapot is. Het ligt niet aan mij, KAPOT = KAPOT, begot!  -moeilijk te accepteren, maar 't gaat al beter

Het is zondagnamiddag en de mecaniciens hebben vrij. Die vrije namiddag moet de nachtelijke alarmen en werkuren zo wat compenseren.
LM heeft twee stopcontacten bijgeplaatst en we hebben de stereo-installatie verplaatst naar het dressoir. Nog een paar zondagen knutselen
(de luidsprekers ophangen bvb) en de cabine zou er dan menselijk beginnen uitzien. Dwz: stopkontakten waar ze nodig zijn en niet allemaal
op een hoopje aan het bureau, waar Hyundai ze geplant heeft. Volgens Hyundai kunnen de stereo, onze wereldontvanger, de laptop, de printer,
de bureaulamp en het koffieapparaat allemaal op de schrijftafel. 
Waar een 2^nd eng dan nog zijn schrijfwerk moet doen? In zijn bed of op het twalet zeker?

Dit schip is geen bouw van Samsung, zoals het vorige. Het is een Hyundai. Alleen al in de bewoning zijn er verschillen. Elke cabine heeft
ruim daglicht en zicht op zee, dat is al iets hè in vergelijking met vorig schip. Maar andere mensen hun cabine is dan weer veel kleiner.
Zo ongeveer de ruimte waar de lagere bemanning op oude Belgische schepen 'recht' op had: een ruim berghok.
Maar qua aantal stopcontacten is het in orde hoor. Alleen geeft de locatie te denken.
Een typtafeltje hebben we ook al. Op een avond stond LM er zomaar mee boven. Tof hè.
Zo nog enkele zondagnamiddagen en ik kan foto's beginnen maken van ons onderkomen.

We zijn qua lengtegraad halverwege den Atlantic en zitten op 4hrs tijdsverschil met België, aan boord 15h30 is 19h30 thuis.
De stofzuiger is een sympathiek dingske, marineblauw en weegt niks. Portable & Powerful staat er op.
Portable : klopt. Ik heb een handtas die groter is.
Powerful : klopt. Hij zuigt alles weg wat niet te groot is en wat niet vastgevezen staat.
En het strijkijzer valt ook best mee. Het is robuuster dan het speelgoedijzertje van vorig schip.

16h30 : iemand kwam hier een mooie fax afgeven. Dat België weer eens schitterde in het internationaal nieuws hadden we hier aan boord
al wel vernomen, maar dat de gendarmeries het niet nodig vonden de politiekorpsen te verwittigen, da's wel héél straf. -zaak Dutroux
En daar ging het afgelopen jaar toch de berichtgeving in nieuwsuitzendingen en kranten over: dat precies het gebrek aan communicatie
tussen rijkswacht en politie gemaakt heeft dat die perverten zo lang hun gang kunnen gaan hebben.
België? Dat ligt in de Middeleeuwen.

1998-04-27 ~ op zee

Schele hoofdpijn. Pft, straks verder schrijven, misschien stampt het schip dan minder.
Buitenlucht heeft niks geholpen, het is te warm. Er is genoeg wind, maar het is warme wind. Niks fris.

1998-04-30 ~ op zee

Dinsdagmorgen gaat de telefoon. Ik hoor LM antwoorden: "Ik kom naar beneden". In het Engels.
Het is met de trap te doen want hier is geen lift, in geen enkele taal.
Hij bleef zo lang weg dat de werkdag al begonnen was en ik hem vóór het ontbijt niet meer zou zien.
LM niet ontbijten, dat wil wat zeggen. 
Er waren problemen met de stuurinstallatie.
Er werd nu weer handmatig gestuurd zoals in de tijd van Vasco da Gama en zijn concurrenten.  
Niet van op de brug, via het wiel. Ha nee, want de overbrenging van daarboven naar het roerblad achter had het laten afweten.

Gans beneden in het schip, vlak boven het roerblad, dus diep onder het achterdek en ook onder de waterlijn, is een ruimte
die Steering Gear heet omdat daar de stuurinstallatie is ondergebracht. Daar werd nu gestuurd, rechtstreeks boven het roerblad.
Gelukkig met hydraulische bekrachtiging. Sterk hoor. 'k Had nog nooit een Steering Gear bemand gezien en dit was dus de gelegenheid. Uniek.
Drie man daar beneden aan het stuurmachien, twee matrozen en een stuurman.
Zonder visueel contact met de buitenwereld, maar er was wel enorm en pijnlijk veel lawaai, zelfs met oorbeschermers op. Hou dat maar vol ...
Plus twee man op de brug (een matroos en een stuurman), want iemand moet toch zicht op de omgeving houden via de ramen (en de radar).
Dat zullen langer wachten geworden zijn, als er twee stuurlieden per wacht nodig zijn. - waarschijnlijk zes-op-zes-af, continu in dat lawaai

De mecaniciens glorieerden, enfin, die ene toch, die 2^de mec dus, die wiens gemoedsgesteldheid ik nu toch al enkele jaren kan aflezen
aan het schitteren van zijn ogen, het trillen van zijn mondhoeken en het blinken van zijn snor: LEUTE. -leedvermaak, zeg ik nu 

Tijdens het avonduurtje (stuurlieden afwezig wegens twee aan het werk en twee aan het rusten) kwamen de sterke verhalen los over
problemen met stuurinstallaties op andere schepen en wie het nog niet meegemaakt had kende wel een nog straffer verhaal van horen vertellen.
Zoals die Russen die met een gloednieuw schip bleven rondjes draaien ergens op de oceaan. Stuurinstallatie geblokkeerd. Ze bleven draaien
en dure fuel verstoken tot de zeeslepers er waren. 30 dagen sleep = 30 miljoen BF. Achteraf bleek dat het te verhelpen geweest was.
"Da, but this ship is under warranty, da?" -onder garantie 

Vandaag is ons probleem verholpen, mits twee dagen heen-en-weer gefax met de Japanse bouwer van de stuurinrichting. Garantie of niet,
aan boord van dít gloednieuw schip was men wel degelijk van plan er iets aan te doen. In Japan was het al zeer vroege ochtend 1 mei,
hier was het middag, etenstijd 30 april. Maakt niks uit, misschien is 1 mei geen feestdag in Japan en daarbij, die samoerai geven hun leven
voor hun broodheer. En hier zaten de mensen maar één uurtje later aan tafel. LM is heel blij dat het opgelost is.
Twee dagen lijden is genoeg voor de stuurliedekes.  
En dan nu op naar de volgende miserie, welke die ook moge zijn ...

27-05-2020 om 06:48 geschreven door maart

1998-04-17 ~ op zee, Golf v Mexico

Sinds gisterenmorgen varen we en vanavond gaan we de Golf uit en den Atlantic op. We ontvangen nog altijd FM,
Grace Slick van Jefferson Airplane kwam hier zojuist uit de luidsprekers gewaaid. https://www.youtube.com/watch?v=JUbMWtUyIIE , 03min
Klokslag 15h brulden de Stones hier door de alleyway. Dat was schrikken. Ik was compleet vergeten dat capt PM zo'n fervente Stones-fan is,
en hij verwacht van iedereen hetzelfde.

Het schip stampt een beetje en ik voel mij persies een 'bitteke ni-goe'.
Luc (choff) heeft toch wel een strijkplank en een strijkijzer uit een van zijn lockers getoverd zeker! 'k Had al halvelings gehoopt dat die dingen
nog niet aan boord zouden zijn, dan had ik een excuus om niet te moeten strijken. Maar na vijf maanden vaart is de huisraad aan boord
meestal wel compleet.

Om 16h45 was er ineens brandalarm. Loos alarm natuurlijk, de fitters waren ergens iets aan het fitten.

         Een pijpfitter (of kortweg fitter) is een technicus die zich bezighoudt met de assemblage, installatie en reparatie
         van verschillende soorten pijpen, pijpleidingen, leidingsystemen en vergelijkbare pneumatische en hydraulische uitrusting. van 't Net

Het alarm is erg luid en wie dan niet direct in verhoogde staat van paraatheid gaat, komt daar wel, alleen al door het geluid van de loeiende sirene.
De veiligheidsvoorschriften zijn zeer scherp: bij brandalarm moeten de OW's naar de brug. -en zo laten weten dat ze gaande en staande zijn
OW's zijn Officers Wives.
En owee, welke OW ontbrak er op het appèl ...? -zelfde mentaliteit als op het vermaledijde schip 25, daar was het volgens de dames ook
niet nodig op een brandalarm te reageren volgens de voorschriften, want het zou 'toch wel weer' loos alarm zijn, terwijl veiligheidsreglementen
nu juist niét opgesteld zijn om mensen te plagen of te pesten. Élke regel en élk regeltje heeft al zijn triestig nut bewezen – zucht, hoe dikwijls nog?

1998-04-18 ~ op zee 

Gisterenavond aan tafel kwam ch.kok RD ter sprake. -chefke RD een wonderlijk begaafde kok
"Die is dood" zei Tom botweg. Zelf zou ik zeggen : hij is overleden. Maar nee, hij is dus dood. 57j.
Tot vanmiddag hoopte ik danig dat er naamsverwarring was, er zijn wel meer mensen met dezelfde voornaam ... vanmiddag wist Peter (2^de stuur)
datzelfde te vertellen en hij wist het uit een andere bron. De kans dat het allemaal een vergissing is, wordt nu wel heel klein.

Ik heb met chef RD gevaren in '84-'85, hij was toen mijn baas. LM heeft ook met hem gevaren, 'k zal straks eens vragen op welk schip.
En in '95-'96 hebben wij twee met hem gevaren op schip 26. Hij heeft toen twee prachtige kerststallen in brooddeeg gebakken en al zijn
kennis, kunde en vaardigheden gedemonstreerd met twee lange en lekkere kersstronken. -tekst 188, voldoende scrollen
In de brieven van op schip 26 staat nogal wat over chefke RD. Ik durf ze nu niet goed herlezen. -we hadden die bij op diskette
Twee keer per dag ging ik langs in de keuken, van 11h tot 11h45 en van 16h30 tot 17h15.
Al die momenten tuimelen door mijn hoofd en het is hier zo lichtelijk chaos vanbinnen : de inventarissen, de stores in Sines, de voorbereidingen
voor Kerstmis, het gedonder en getreiter door bepaalde officierkes, het gelach en het gezever, zijn verhalen over vroeger en nóg vroeger ...

Peter vertelde dat het op een paar maanden gebeurd was. Aids, meende Peter te weten. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat RD in de jaren
ervoor nooit geweten heeft wat hem te wachten stond. Alhoewel, hij had soms zoveel spoken te verjagen. Maar toen dacht ik dat het over
zijn gezinssituatie en over zijn familiale omstandigheden ging. -hier hoort nog een heel verhaal bij, dat komt later.
Hij leefde als een monnik, heeft hij eens verteld. En hij was hertrouwd met zijn ex-echtgenote die ondertussen een dochtertje van elders had.
"Zo hebben ze toch het huis, wanneer ik er niet meer zal zijn." Waarschijnlijk wist hij het toen wél.

Bestaat er nog een waterkansje dat Peter slecht ingelicht werd en dat het helemaal geen aids was?
Verder zou ik graag een draaiknop in mijn hoofd hebben om naar andere gedachten over te schakelen.

1998-04-19 ~ op zee

Gisteren hebben we de printer (zopas gracieus geschonken door de Franse rederij) geïnstalleerd. Hij was een paar dagen geleden
tijdens het uitpakken uit mijn hand gegleden en met één hoek tegen de vloer geslagen. Toen hij helemaal geïnstalleerd was en toch niet
wou printen, vreesde ik het ergste. Het allerergste, kapot gevallen. Door mijn eigen domme fout nog wel. -delicaat spul uitpakken
doet men aan boord op de seat of op het bed, een botsvrije omgeving ... en dat had ik niet gedaan hè, schande want dom-dom-dom van mij
Wat bleek: de twéé inktpatronen, zowel zwart als kleur, moeten ingebracht worden of het ding drukt geen letter. Voor de rest was er niks
aan de hand. Bij het vorig model, een draagbare, ook van Hewlett Packard, was het ofwel het kleurentankje ofwel het zwart.
Bon, hij doet het nu. Het is geen draagbare en ik vind dat hij veel plaats inneemt, zelfs in deze ruime cabine.

Gisterennamiddag hadden we boatdrill. Met alles er op en er aan. Deze keer heb ik zelfs veiligheidsbottinnen gekregen van choff Luc. Twee.
We zaten in de lifeboat.
Bij wijze van oefening laat Luc door de 3^de stuur uitleggen aan LM hoe de dieselmotor moet gestart worden. Niet dat LM zo'n ding niet kent,
maar de 3^de stuur kende zijn les niet en Luc struikelde daarover want de 3^de stuur is safety-officer en die zou zoiets moéten weten.
Kortom, hij kon na de oefening bij Luc in 't bureau komen en hoe dat afgelopen is weten wij gelukkig niet. Een blaam of gewoon een reprimande?
Luc vroeg dan aan een van de matrozen diezelfde uitleg efkes te doen en die bakte er al evenveel van. Angstaanjagend zoiets hè.
Daarna kregen we drie kwartier veiligheidsvideo. Die films hebben we allemaal al tien keer gezien, maar er is telkens iets anders
dat opvalt en bijblijft, dus herhaling heeft zijn nut. Helaas beseffen sommige koppen dat niet. Ge moogt raden welke eerst.

Sinds we varen hebben we al één uur geshift, maar 6hrs verschil meer met België.
Een polshorloge op Belgisch uur hangt hier vóór mij op het prikbord gepind.
Deze namiddag gaat een van de computerspecialisten hier aan boord de Toshiba installeren. Da's een draagbaar recup-geval van een ander schip.
Het is gerepareerd, ttz: er zou een nieuwe harde schijf inzitten en die is zo leeg als iets. Toho gaat zich daar mee bezig houden zo rond 13h.
Het zou met Windows '95 te doen zijn en nu hoop ik maar dat de installatiediskettes voor PowerPoint aan boord zijn,
of ik kan geen verjaardagskaarten of kinderbrieven meer maken.
In feite gaat de installatie niet met diskettes maar met een CD-rom. Die vervangt in zijn eentje ± 35 diskettes zegt Toho.
En gaat dus 35x zo snel, dacht ik erbij. Deze namiddag krijgen LM & ik dus een demonstratie van hoe het moet en zouden we best
onze ogen, oren en verstand open houden. Maar we gaan de taken verdelen hè: ik de ogen en de oren, LM het verstand. -zo was het niet

Capt PM heeft me zojuist een luchtfoto van dit schip in handen gestopt. En die foto mogen we houden. Luchtfoto's zijn goud waard natuurlijk,
want vanuit die hoek krijgen we het schip zelden of nooit te zien. De foto is gemaakt bij een doorvaart aan Singapore. Daar zijn firma's die
zich met dat soort fotografie bezig houden.
Op vorig schip was ooit een luchtfoto besteld, maar er was toen storm op komst, felle wind en zichtbaarheid grijs tot heel grijs.
Of die helikopter toen opgestegen is en de opnames gemaakt zijn betwijfel ik zeer.
Goed, deze foto is alweer een aanwinst voor het album.
Het kasteel ziet roze ipv wit en het schuim van het boegwater aan de schaduwzijde van het schip ook ...?
Ofwel is er iets met de kleuren gebeurd tijdens het ontwikkelen of afdrukken, ofwel was het gewoon 's morgens heel vroeg:
'de roze vingers van de dageraad'.
Ik hou het op dat laatste want mislukte foto's hebben we al genoeg in ons album.

1998-04-20 ~ op zee

Gisteren zijn Tom en Toho begonnen met het gebruiksklaar maken van de Toshiba. Jawadde. Dat moest over CD-rom gaan, dus eerst
werd de CDrom-lezer geïnstalleerd. -waarschijnlijk toen nog een externe lezer- Vervolgens Windows 95. Halverwege de installatie valt alles
stil: onvoldoende geheugen ...
Niks aan de hand, zeg ik, zet de toepassingsprogramma's dan gewoon onder Windows 3.1.
Jamaareuh ... die hadden ze er juist afgehaald om er de 95 te kunnen opzetten.
Wel, zet de 3.1 er dan er dan terug op hè.
Jamaareuh ... dat zal niet gaan want die installatiediskettes zijn niet aan boord.
Bon, dat is dan goed om weten, die twee zijn misschien intelligent maar niet biezonder schrander:
verwijderen zonder herstelmogelijkheid, springen zonder vangnet ...?

Ondertussen kwam de fax van WdL&C° toe, dat is een hele opluchting voor LM. De brug kan dus wel degelijk ontvangen, niet zoals op vorig schip,
daar creëerde de schouw soms een dode zone over de antenne, naargelang de koers die we vaarden. En dat zou hier aan boord het geval niet zijn.

Tom en Toho blijven naar oplossingen zoeken want het zou theoretisch moeten mogelijk zijn blablabla ... Maar ondertussen zitten we
toch maar mooi zonder Word en dat is een ramp voor LM zijn administratie. En zonder PowerPoint in kleur en dat is héél erg voor de briefwisseling.
PowerPoint in zwart hebben we op de Compaq, maar da's enkel goed voor lijntekeningen in de faxen.
De installatiediskettes voor PowerPoint zijn gewoon niet aan boord.

In de bar werd iets verteld over capt Vabé. Da's niet moeilijk, er valt zoveel te vertellen over Vabé. Hij zou aan boord van kweeni welk schip
de software gebousilleerd hebben -verprutst- Hij had het zó grondig verknald dat er dure specialisten moesten overgevlogen worden om het
boeltje in orde te brengen. Over welke computer het ging werd er niet bij gezegd. De navigatiecomputer?
Verder zou hij in de bewoning van dat schip weer aan het verbouwen geslagen zijn. Alleen heeft hij deze keer geen schotten bíjgeplaatst,
hij heeft er afgebroken!
En dat terwijl het beleid van de rederij nu al jaren is: schepen bouwen en doorverkopen. Het vorig schip en zusterschip Millie zijn al bijna verkocht,
met 30 miljoen -BF- in het vooruitzicht. En dan zal Vabé eens aan het verbouwen slaan alsof het een schip van 15 jaar oud is.
Volgens capt PM is Vabé op den bureau kunnen komen. -Vabé is ook een hoofdstuk apart waard, iemand die last had van zijn kleine gestalte ...

11h20 : Toho brengt zojuist de Toshiba binnen. Het zou in orde zijn. Efkes piepen.
11h30 : Voilà, 'k heb al iets mispikkeld.
Toho zal straks nog eens moeten langskomen, vrees ik. De ScanDisk heeft het probleem gevonden,
maar op FIX IT zal iemand anders dan ik moeten klikken, want MS-DOS is niks voor mij, dat zijn de ingewanden van het systeem.
Helleup! Het azerty-klavier geeft nu plots qwerty-resultaten op het scherm! Ook dat nog!

1998-04-22 ~ op zee

Met de Toshiba is nog vanalles aan de hand. En mismatch tussen de DOS-versie en Windows 95? In elk geval is het een wankele installatie,
allerlei bewerkingen gaan gewoon niet door, het ding geeft dan beschermingsfouten aan en vraagt om af te sluiten. Zo gaat het typwerk voor LM
niet vooruit natuurlijk. Er wordt over het probleem nagedacht door Dhr Toho. Met LM en mij gaat het beter dan met de Toshiba. Wat een geluk.

Deze voormiddag zijn we Martinique gepasseerd. Dicht genoeg om fotookes te maken. Zo is capt PM. 'k Heb er acht aan gespendeerd.
Dat mag wel want ik had me reeds een volle week ingehouden. LM werd al wat ongerust.
Vanmiddag zou het bericht binnengekomen zijn over onze bestemming in Afrika. Capt PM zal het vanavond laten weten tijdens het avonduurtje.

26-05-2020 om 07:28 geschreven door maart

1998-04-15 ~ Texas City, Texas, USA

Dag België, zondag zijn we om 21h BT geland in Houston, dat is 14h LT.
Het landen was een evenement. Om een bepaald moment klom het vliegtuig ineens weer en maakte tegelijk een bocht. Nog al een scherpe
bocht, vond ik. Hoeveel het vliegtuig klom stond af te lezen op de monitor voor onze neus, maar ik had mijn ogen al toe en zocht naar de
tekst van die Akte van, kweenimeer. -ofwel was het de Akte van Hoop, ofwel de Akte van Berouw, ik gok dat het die van Hoop was

Het was ongeveer een uur rijden naar Texas City, naar de Holyday Inn. Tot groot genoegen van LM staken ze ons voor twee dagen op hotel
zo kon hij het tijdsverschil uit zijn lijf slapen. Het schip lag nog op anker en de Immigratie was nog niet aan boord geweest dus mochten wij niet
met een bootje naar ginder. Zoveel te beter voor de bagage.
In de Holyday Inn konden ze ons die avond geen eten meer geven omdat het restaurant van het hotel gesloten was wegens Pasen.
Het is niet bepaald een vakantie- of toeristenhotel, zo in een havengebied tussen de industrie.
's Avonds zijn we met drie gaan eten in het dichtstbijzijnde restaurant. Restaurant is een groot woord voor een eetkeet uit een depri-film.
In een film blijven de geuren en de plakkerige tafels ons tenminste bespaard. In het echt is het decor multisensorieel. En daar zaten wij middenin.

De dag erna om 02h LT klaarwakker. Volgens onze bioklok was het 09h BT en moest er dringend ontbeten worden.
Nog een vijf uurkes wachten tot het restaurant van het hotel openging. Om 07h 's morgens hebben we ochtendwandelingetje gemaakt,
het was al zacht-warm weer. Enkel het personeel en de vogels waren al wakker. Die laatsten floten lijk zot. En overal lentebloemen in het gras,
in elventwintig kleuren. Volgens de weerberichten wordt er 25° verwacht. Celsius.

Na de wandeling zijn we gaan ontbijten. Van Colette geen spoor. Rustig laten slapen, zeg ik.
Na het ontbijt zijn we aan de overkant van de baan de kleine shoppingplaza gaan verkennen. Alle winkels waren nog dicht, ze gaan pas open om 10h.
We zijn weer naar het hotel gegaan en hebben een lijstje gemaakt van wat er nog bijgekocht moest worden. Papierklemmetjes bvb en chips en
zoute nootjes ... Colette kwam aangewaaid. Na haar ontbijt wou ze nog efkes naar België bellen, naar de kliniek waar haar moeder is tot vandaag.
Het telefoongesprek moest op rekening van de kamer komen. Dat is een heel gedoe geweest, omdat ik niet gesnapt had wat er in de
gebruiksaanwijzing bedoeld werd met area-code. Dat bleek uiteindelijk het zonenummer te zijn van waar ge u bevindt en niet het zonenummer
van degene die ge wilt bereiken. Het is maar ne weet. LM heeft dat in orde gekregen.

        Op de rekening van de kamer : daar komen uiteindelijk 30% hotelcharges bij. Jawadde, creditcard ware goedkoper geweest, maar ja ...
        We hebben de dag daarop bij het uitchecken een gedetailleerde rekening gevraagd, maar of Colette dat van die 30% al gelezen heeft
        betwijfel ik zeer. De cijfers staan er namelijk in het Engels op en mevrouw leest geen Engels. Zoals vanmorgen hier aan boord
        op de wasmachine staat : 30°, 60°, 90° ... allemaal in 't Engels. -ik herinner mij nu dat moment, ik geloofde toen mijn oren niet

De shoppingplaza had geen supermarktje, dus niks chips of nootjes voor LM. Een boekenwinkel was er wel. En wat stond daar buiten aan de gevel?
Een karreke vol boeken aan liquidatieprijzen: 1 USD per stuk + 80 cent taks. En geeneens pockets met van die flapperkaftjes hè, neenee
echte boeken met stevige kaften die bestand zijn tegen veelvuldig gebruik. Echte bibliotheekboeken dus. We hebben daar 37 boeken
buiten gesleept voor een 40 USD. In drie keer, vanwege het gewicht.
Dit schip is pas vijf maanden in de vaart, er zouden waarschijnlijk weer geen boeken aan boord zijn en
de centen krijgen we wel terug van capt PM. Van het Welfare-budget.

'k Heb de plastic waszak uit de bagage gepeuterd en daarin de boeken gedaan. Twee valiezenbinders errond en het geheel was klaar voor transport.
Dinsdagvoormiddag hebben we nog een laatste toerke door de plaza gedaan ('k heb dat kleedje dan toch maar gekocht) en na het middageten
hebben we nog eens geprobeerd wat te slapen, maar dat ging niet, want ons lijf zei dat het pas 19h was. Moe genoeg, maar geen Zandmannetje.

Om 14h stipt was de chauffeur er en wij naar het schip. Aan de gates moesten we een kwartier wachten want de Immigratie was nog aan boord
en het schip was nog niet ingeklaard, zodus mochten wij drie nog niet aan boord.
De mensen van het wachthokje hebben daar een aantal katten lopen, ik heb vier drinkbakjes gezien en één zwarte kat. Dat belooft.
'k Heb een fotootje gemaakt van het schip en in stilte noteerde ik dat ik mijn voorraad filmrolletjes moest wegbergen / verbergen in de slaapkamer
want dat heeft Colette óók niet bij, zoals een boel andere dingen. -geen bagagelijst, na zeven jaar meevaren, hoe noemt ge zoiets ...

Er stond een gangway als een Eiffeltoren. Met treden in rasterwerk. Heel gezond voor iemand met hoogtevrees, zo'n ding.
Er was volk te over om onze valiezen te helpen dragen. Er is niks in het water gevallen, de tas met boeken ook niet. Want het ging allang niet meer
over 40 USD hè. Die boeken waren nu hun gewicht in goud waard wegens onvervangbaar dus uniek.

De cabine valt enorm mee. Er is veel daglicht, om te beginnen. De beschrijving komt wel in een van de volgende brieven. Een paar mensen waren
er als de kippen bij om ons te verwittigen dat de infrastructuur zo gehorig is als kweeniwa. Als iemand hoest hoort de buurman het en als ergens
een telefoon rinkelt is heel het verdiep mee wakker. -dat bleek achteraf wel mee te vallen hoor
Huppekee, nu dat weer. Heb dan eens een ruime cabine met veel daglicht en nog mooi ingericht ook. Enfin, afwachten wat het in de praktijk geeft.

LM heeft zich direct omgekleed en is naar het machien gegaan. En ik heb uitgepakt. Als ze me gerust laten is die klus binnen de twee uren geklaard.
Als er een lameer aan de deur staat ... zucht. Zou ik het woord 'zucht' niet onder een sneltoets opslaan? Dat zou me de komende maanden
misschien veel tijd besparen.

Woensdagmorgen was LM van wacht: van 00h tot 12h. -twáálf uren van wacht? hoe kan zoiets, havenwacht is zes uren
Na het middageten was hij vrij om zijn nachtrust in te halen. Wat bleek nu : doorwerken.
En sebiet weer naar beneden om de pompturbines te gaan stoppen wanneer het lossen gedaan is.

Deze namiddag zou cheng LdG naar de kapper gaan en Colette en ik zouden meegaan om nog wat boodschappen te doen. Chips en zoute nootjes
voor LM + een gordijnrail en een gordijn om voor de deur te hangen. Vermits de mecaniciens moesten doorwerken en de cheng dus niet naar de
kapper kon, heb ik om 13h de deur van de cabine gesloten en ben ik op bed gaan liggen lezen in de hoop dat ik in slaap zou vallen.
'k Zag het niet zitten om nog eens in haar gezelschap te gaan boodschappen doen en dat geleuter te aanhoren gedurende enkele uren.
Voor het deurgordijn vind ik wel een oplossing.

        Gisterennamiddag bestond ze het om me in de alleyway, waar langs vier kanten volk kan toekomen,
        mét begeleidende pantomime, uit te leggen waarom een afneembare douchekop qua hygiëne zoveel nuttiger is voor vrouwen
        dan een vaste douchekop. -werkelijk waar, echt gebeurd die opvoering, ik herinner het mij 

Goed, waar was ik nu gebleven. De deur van de cabine had ik gesloten. Een gesloten deur is een vaste code aan boord. Dat betekent evenveel
als 'niet storen'. Die code dateert niet van vandaag, dat is een traditie van lang voor LM of ik begonnen varen.

Om 15h telefoon : dat de cheng niet aan de wal kon omdat blablabla ... ik onderbrak haar: dat ik het wist.
(De cheng houdt zijn rechterhand LM op de hoogte en LM houdt mij dan weer op de hoogte van de werkuren, wat is me dat nu!)
En dan weer met zo'n gilstem à la Castafiore:
"Aaah, tu saváááis?"
"Ja. LM had mij gezegd dat het werkschema voor de mecaniciens veranderd was."
"Aaah, il te l'avait díííít"
En dus had ze gedacht dat zij en ik misschien met ons twee ...
Ik onderbrak haar: dat ik sliep.
"Aaah, tu fais dodo" -faire dodo, kom zeg, een volwassen mens slaapt, 'dodo' doen kinderen

Natuurlijk slaap ik mens, daarom telefoneert ge toch hè, omdat onze deur gesloten is en omdat ge door een gesloten deur
niet in mijn oor kunt gillen. Zielepoot. Doét zij zo lomp of ís ze gewoon lomp. Want het zinnetje van "Aaah? Je ne savais pas, moi"
heb ik al een beetje te dikwijls gehoord om het nog te kunnen geloven. Dat zij na zeven jaar meevaren met haar man zo weinig weet
over het reilen en zeilen in het dagelijks leven aan boord, lijkt mij eerder een houding dan een feit. (De matrone speelt het argeloos wicht.)
Dat een gesloten deur ongeveer heilig is weet ze wél. Ze had gewoon iemand nodig om te vertalen aan de wal en was van plan
mijn namiddag te organiseren zoals het háár schikte. Maar zoiets lukt bij mij niet. Ik heb maar twee bazen, de capt en LM.

Vertalen ... ik heb haar maandagnamiddag drie keer moeten zeggen dat ze tussen de pakken raamaankleding aan het kijken was ipv
tussen de pakken met lakens. -beddegoed en badgoed waren toen zeer goedkoop in de States, misschien nu nog
"Aaah? Comment tu sais?" Omdat het op de bordjes boven de rekken staat én op elke verpakking : WINDOW GARNMENT. (raamaankleding)
"Window = fenêtre."
"Aaah? Je ne savais pas moi."
"Et 'sheets' = des draps."
"Tu penses?"
"Non, je ne pense pas. Je sais." Mens vraag nu niet hoe dat komt hè, of ik krijg iets van mijn commentaar in te houden.
(Dat vaart al zeven jaar mee en dat kent nog geen woord Engels.)
En de verschillende maten van lakens staan er in inches op en die maten hebben op de koop toe nog een naam ook :
kingsize = 180 cm, queensize = 160 cm, enz.
De omzetting van inches naar centimeters staat op een proper wit kartonneke, op ooghoogte aan elk rek bevestigd met alle benamingen erbij.
En er is flat (plat laken) en er is fitted (hoeslaken), voor dat laatste met de dikte van de matras erbij vermeld.
Het verschil tussen flat en fitted staat op een schemaatje links onder.
'k Heb haar drie keer van een verkeerde koop afgehouden. Toen ze de juiste maat vast had zag ze wat verder een goedkoper soort en herbegon
het gedoe over de maten opnieuw. Ze had queensize nodig, wist ik onderhand.
"Jamaar, nu gaat het over een andere kleur hè, en over een ander merk."
"Het blijft evengoed queensize."
"Tu penses?"
"Non, je réfléchis, donc je sais." (Chot, wat een miserie dat mens.)

Vanmorgen kwam ze in het deurgat van de cabine staan juichen dat de lakens de juiste maat waren en dat ze daar toch geluk mee gehad heeft.
Mon dieu, wat een chance dat het de juiste maat was! Dat moet nu toch wel lukken hè. Zó'n chance! ... chance ? Leer boodschappen doen.
  
't Is oké, de eerste twee maanden wordt hier niet gewinkeld. In Angola laden we aan de boei wist LM te vertellen. Want we gaan laden in Angola.
Morgen om 07h vertrekken we pas. De Amerikanen hier laten geen schip buiten- of binnenvaren in het nachtelijk duister,
dus wachten we maar op daglicht hè.
LM wist te vertellen dat de machineruimte bijlange niet zo goed ontworpen of opgevat is als vorig schip,
De machinerijen staan bijlange niet zo goed opgesteld en er zijn meer trappen te doen. LM heeft al twee keer gezegd dat hij blij is dat hij al
jaren niet meer rookt. Daar kan ik inkomen. Maar in de bewoning is het aantal trappen hetzelfde al op vorig schip en ik kan mijn verplaatsingen
zo ongeveer zelf bepalen, dus zal ik nog wat wachten met stoppen met roken. -wat een dwaze³ redenering was me dat toen

Deze voormiddag heb ik wat meer orde gemaakt in de twee laatste schuiven en een paar dingen aan de wand gehangen, oa tekeningen van
Lien en Uma en de wereldkaart. En we ontvangen FM, weeral een goeie zender natuurlijk want in de States is er keuze te over.
Kortom, we zitten bijna op ons effen.
Over de keuken en het eten vertel ik in een andere brief.

Bekenden aan boord, allemaal van het vorig schip, bijna familie :
capt PM, cheng LdG, zijn echtgenote Colette die samen met ons vertrokken is van uit Zaventem, choff Luc en 3^de mec Tom.
Het zijn de ouders van Tom die met een lezersbrief in de gazet van Antwerpen stonden. Tom had zelf een brief naar de verkeersredactie
van de VRT gestuurd -de positie van de Belgische zeeschepen was toen van Teletekst gehaald. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teletekst#Teletekst_in_Vlaanderen
Tom heeft me het antwoord laten lezen. Zijn ouders waren toen zeer ontdaan. Wanneer we op zee zijn en de mensen wat meer tijd hebben
maak ik een kopieke van dat antwoord en stuur het ulle door. Het komt er op neer dat de VRT zegt : de pot op allemaal.
Maar dan met veel meer woorden en properder geformuleerd.

Er zijn persies nogal wat Vlamingen aan boord. Binnen een dag of twee ga ik eens aan Luc zijn mouw hangen voor een bemanningslijst en
zo nog het een en ander. Luc heeft een passkey en kan dus in alle lockers binnen. Zeer interessant. Er liggen al twee lijstjes voor hem klaar.
Hij vertelde dat een tijdje geleden er PVC-waterleidingen in de bewoning losgekomen zijn. En dat er nogal wat schade was.
Maar het fijne moet ik daarvan nog eens vragen, binnen een paar dagen, wanneer de mensen meer tijd hebben.

Ziezo, groetjes iedereen, nu printen.

25-05-2020 om 04:57 geschreven door maart

1997-07-30 ~ op zee

Tussen de tijdschriften zat een Nouvel Observateur. Er staan nogal wat artikels in over Hongkong. Ook de Opiumoorlogen
staan er in het kort uitgelegd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Opiumoorlogen, http://nicolebertin.blogspot.com/2008/08/chine-quand-la-reine-victoria-rgnait.html
Ze graven persies dieper dan de Engelse tijdschriften die we aan boord hebben. -artikels over de nakende teruggave van Hongkong, 1999
En de Engelse tijdschriften uiten hun twijfels over 'één land - twee systemen' veel voorzichtiger dan de Nouvel Observateur.
Dat zal zo zijn redenen hebben hè.

1997-07-31 ~ op zee

Deze morgen lagen er aan de deur nóg meer tijdschriften! Bart had een extra valies bij voor de lectuur, nu ben ik zeker.
Gisteren, iets na 15h ging het schip weer ineens vele sneller. Jochei, dacht ik, nú hebben ze de telex ontvangen met de bestemming voor
reis 15. De laptop daverde bijna van tafel, zo hard trilde het schip. Om 16h hield het plots op. 's Avonds heb ik aan LM gevraagd wat
dat speedy gedoe wil zeggen. Niks wil dat zeggen. Gewoon efkes doorblazen voor het goed van de hoofdmotor, want zo traagjes blijven varen
24h/24h is niet gezond voor die grote beest. Meer was dat niet. Over de bestemming is nog niks geweten. De koers is nog altijd:
'Richting Singapore Voor Orders'. Ondertussen is er reden genoeg voor ongerustheid :
wat als het een lange reis wordt? Een oversteek naar de States.
Vorig jaar hebben we daar zitten op hopen, maar deze keer zou dat heel ongelegen komen. Australië heen en terug zou nog nipt kunnen.
Tijdens de avondbijeenkomsten zijn er speculaties over de bestemming voor deze reis. Meer wensdenken dan wat anders, er is geen informatie.
"10 dagen op anker in Singapore" stelde capt DM voor "een mens mag toch dromen". Vanuit Singapore vertrekken dagelijks vluchten naar Europa.

Hij doet niet mee aan het pingpongtoernooi. Hij 'sponsort' zegt hij. De mens loopt met zijn ziel onder zijn arm. Hij hoopt nog in augustus
te kunnen afmonsteren om toch enkele weken thuis te zijn terwijl zijn zonen vakantie hebben. Of dat nog zal lukken is allang niet meer
zeker, maar goed, de maand augustus moet nog beginnen, misschien gebeurt er wel een mirakel.
Gisterenmiddag moest cheng HUS toch nog eens het mes in de wonde omdraaien. Hij rekende capt DM voor dat hij maar beter ineens tot
oktober kon blijven, ipv te mikken op augustus: "Want als ze u de derde of de vierde week van augustus doen afmonsteren, is de grote
vakantie voorbij en doen ze u weer vertrekken vóór de kerstvakantie. En dan hebt ge álles gemist dit jaar, én de zomervakantie én de
kerstvakantie (alsof capt DM dat niet al lang uit zichzelf wist) en dan hebt ge níks gehad dit jaar,
de zomervakantie niet en de eindejaarsfeesten ook niet. Maar ja, 't is beter daar niet over te spreken zeker?"

       Héla stuk almanak, wat hebt ge hier dan zojuist zitten doen?
       Dat heet 'verstoring van de gemoedsrust', hè stukske chef.
       Aan boord van een schip is dat een van de zeven hoofzonden.

'k Kwam zojuist terug van beneden, een beetje strijk gaan doen in de laundry en ik was aan het overdenken wat een lullig wezen cheng HUS
toch is, toen ik hem tegen kwam en hij moest de laatste pagina's hebben van LM zijn werkboek. Vergeet ik toch de diskette te vragen
om te updaten! 13h : 't is opgelost. -dacht ik toen

Veel volk op het verdiep vandaag. 't Is 't einde van de maand, veel papierwerk. Deze voormiddag hoorde ik tot hier
het driftig geklik van de klavieren en het begeleidend gefoeter. Nu ja, het is hier al drie weken rustig geweest sinds Castafiore niet meer
ongegeneerd met een gilstem roept in de alleyway. In vergelijking daarmee maakt één dagje klik-&-foeter op de pjoeter niks uit.

'k Ben benieuwd hoe het met 'den Amos' gaat, hier twee deuren verder, bij cheng HUS. Op de Millie (zusterschip) was dat programma in
panne gevallen. How convenient! Dit schip zou nu voor cheng HUS dus een eerste kennismaking worden met het programma voor het technisch
onderhoud in het machien, en er zijn al drie weken voorbij. Drie weken die niet gebruikt werden om te verkennen, te oefenen en vertrouwd
te raken met 'Amos'. Waar hebben we dat scenario nog gelezen? Vorig jaar september, zelfde schip, zelfde Amos, toen cheng Leuke Leu.
Het programma heet Amos-D, om volledig te zijn. In het geblaat van Leuke Leu vorig jaar klonk het als Agnus Dei. -miserere nobis

Eén geweldig verschil tussen cheng HUS en cheng Leu : cheng HUS heeft het woord Amos nog niet uitgesproken.
Ofwel is hij een Amos-cursus gaan volgen en kent hij het.
Ofwel is hij een genie en is hij er op een uurke mee weg (binnen 11hrs is de maand om).
Ofwel doet hij het zoals op de Millie : niet.
Ofwel moet het Groot Gefoeter nog beginnen.
Wordt vervolgd.

1997-08-01 ~ op zee

We zitten in het randgebied van ene tyfoon die Victor heet. Hij gedraagt zich nogal victorieus ook. Veel schuimkoppen buiten, wind.
Gisteren hebben we de eerste ronde van het pingpong-tornooi gespeeld. Eerst twee serieuze matchen en toen was het aan LM en aan mij.
'k Zal het inkorten : LM heeft gewonnen in twee sets, want ik had de slappe lach. -en nu weer als ik er aan terug denk
Nu ja, 27 jaar geleden zou hij mij ook ingemaakt hebben hoor, want toen kon ik er even weinig van. Maar 't was héél plezant.
De tegenstander doen lachen is ook een tactiek hè. -de sloeber ... maar op die manier verliezen van hem was wel charmant

De volgende match was weer voor echt. Bart zien spelen is een evenement: de zaal is te klein, hij kan niet ver genoeg achteruit
met al zijn lange armen en benen. Feitelijk zou hij op het deck van een vliegdekschip moeten spelen.
En dan nóg zullen ze extra netten nodig hebben of het balleke verdwijnt in het sop. Yves heeft van hem gewonnen.

Daarop was het aan Marc-André (4^de mecanicien) tegen Alex (steward). Tijdens de opwarming was persies te zien dat Alex al eens
een palet vast gehad had. "Alex, pleeaaase win" vroeg ik hem. Hij wist het nog zo niet. Geremd door de hiërarchie?
De match begint en Marc-André zegt tegen Alex "Als ge mij niet laat winnen, moogt ge morgen mijn bed niet opdekken."
"STôôôP! : Intimidatie van de tegenstander" riep ik. De referee kon zich daarmee akkoord verklaren (ref = Phika)
Een seconde later mist Alex een balleke en begint zich uitgebreid te verontschuldigen tegenover Marc-André.
"DON'T APOPOGIZE" riep ik "KILL HIM!"

       't Is toch waar zekers, hoe kunt ge nu winnen als ge u staat te verontschuldigen.
       En ik kan het weten want ik heb dat gelezen in interviews met judoka's en andere olympische Belgen.
       Als ge geen killersinstinct hebt kunt ge in competitiesporten -zijn er andere ?- niet winnen, zeggen zij.
       'k Ben aan het afdwalen. Het schip rolt. Waar was ik gebleven ...

De aanwezigen konden ermee lachen. Marc-André vele minder. Hij vond het duidelijk maar zo-zo dat een vrouw van een mecanicien niet
onvoorwaardelijk voor een ander mecanicien supportert. Alex rechtte zijn rug, hij had duidelijk mijn aansporing gehoord. Hij speelde nog
in dezelfde stijl als daarstraks, maar iets gedecideerder. En hij heeft gewonnen. Het ging gelijk op, telkens maar één puntje verschil en het
was de spannendste match van de avond. -achteraf is gebleken dat Alex zich heeft ingehouden maar in feite de match controleerde

Vanavond speel ik tegen Alex, dat wordt 2-0 voor hem, zelfs als LM me niet doet lachen, van op de zijlijn.
LM speelt vanavond tegen Guy (ch.kok).
Guy vroeg deze namiddag of de matchen wel zouden doorgaan met dit tyfoon-Victor weer. De stortregens kletteren tegen deck.
"Het is indoors hoor" zei ik.
"Jaja, maar nu met dat rollen" deed hij zorgelijk.
"Bôf, er zijn al tornooien van mini-voetbal gespeeld bij 7 Beaufort" suste ik. -larie
Vermits ik vanavond zal verliezen kan ik achteraf thuis vertellen dat het aan de Beauforts lag hè.

20h : De matchen van vanavond zijn afgelast wegens atmosferische omstandigheden, zei capt DM tijdens de avondbijeenkomst.
Lap! Daar gaat mijn smoes. Victor, Victor, ik verwachtte voor de match geen victorie, enkel een excuus dat er een beetje mee door kon.
LM begrijpt dat, dat de matchen afgelast zijn. Awel, ik ní. Ná!
Vannacht zouden we nog dichter bij de tyfoon komen, zei capt DM.

1997-08-02 ~ woelige zee

Heel de nacht heeft Victor ons bezig gehouden. Hoe het met de andere mensen gesteld is weet ik niet, maar LM is pas om 02h ingeslapen,
en om 07h gezond weer op. Hij heeft me laten slapen. Uit medelijden, denk ik.

Om de blikjes drank te beletten heen en weer te rollen en lawaai te maken in de frigo : washandjes ertussen proppen. Vannacht zelf
gevonden. Ofwel de frigo leegdrinken, maar dat was wat veel gevraagd.

Het is zaterdag, dus zou er safetydrill moeten zijn. Met dit weer gaat dat niet door natuurlijk. We hebben twee veiligheidsvideo's gekeken.
Om ter ergst. Over brandbestrijding. Die films worden regelmatig opnieuw getoond, ze duren zo'n 25 minuten en iedereen heeft ze al
minstens twee keer gezien. Maar dat is juist goed, er blijft telkens iets anders hangen. Dat is de bedoeling van drill zeker?

F = Find it
I = Isolate it
R = Report it
E = Extinguish it / Escape

Met dat tweede punt was er januari vorig jaar iets gralijks aan de hand. In de film laten ze duidelijk zien dat men een deur niet zomaar
open trekt (géén zuurstof toevoegen!) zonder de juiste uitrusting en op eigen houtje. Het risico dat de brand dan uitbreidt is reëel.
De voorschriften zeggen duidelijk isolate it.

       Op 7 of 8 januari -vorig contract- (brandalarm om 18h30, dus géén oefening) zijn daar toen zo'n negen of meer Filipijnen tegenin gegaan.
       Brandalarm? Oké, eerst efkes in mijn cabine het geld van mijn overuren gaan halen, cash USD.
       Gevolg : negen cabinedeuren die open gaan, negen keer de kans dat de brand verse zuurstof krijgt (Isolate It?) terwijl ze
       absoluut geen uitsluitsel hadden of dat wel veilig kon, die deuren openen.
       En daar is toen niks, maar dan ook niks over gezegd geweest ... over die bres in veilig denken, safety first.

Gisterenmiddag was ik klaar met de 'diploms' die Phika gevraagd had. Een certificaat voor de winnaar van het tornooi,
een affichke voor de sponsor van het tornooi (da's capt DM, hij doneert een bak Hite, de Koreaanse Carlsberg) en
een kaartje voor alle deelnemers. -ik herinner mij dat nu, de kaartjes waren een A4 in kruisvouw (met vier luiken wil dat zeggen)
met vooraan een geslaagde tekening, binnenin rechts de vermelding 'Special Award for Fairplay', en links de namen van alle opvarenden.
Phika was tevreden maar capt DM zo niet, hij wou dat niet op papier, dat van die bak bier. Dus liever geen affiche. Maar dat kon ik niet
maken vond ik, helemaal niks voor capt DM. Daarom heb ik op het affichke 'substantial support' gezet, substantiële ondersteuning.
Dat kan vanalles betekenen hè. Een T-Shirt of een baseballpet met het logo van ergens een leverancier bvb.
Het tweede ontwerp had zijn goedkeuring, hij was er zelfs opgetogen over en ik had mijn zin, de sponsor bleef niet onvermeld!
En dan was er het certificaat voor de winnaar, iets met veel krullen & frullen en goud & glinster want het mocht wat overdadig zijn,
wat rococo, en alvast ondertekend door de capt en gecertifieerd met de stempel van het schip. Officiëler kan niet.
Enkel nog de naam van de gelukkige invullen. Maar dat kon ik in een wip, het sjabloon zat klaar in de laptop.

Later hebben we nog met Phika gevaren, toen in functie van choff (chief officer). Fijne Kerel.

24-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-07-25

       Tussen de vorige brief en deze is weer een gaping.
       Dat ik vier weken niet zou geschreven hebben is haast ondenkbaar. Zelfs wanneer ik veel werk heb geef ik teken van leven,
       schrijf ik nog iets. Dat ik teveel werk heb om te schrijven, bvb. En dan volgt er natuurlijk een (uitgebreide) uitleg
       van waar dat vele werk komt. En dan ben ik weer vertrokken natuurlijk. Want ongeveer alles moest gerapporteerd worden.
       Maar goed, die brieven zijn er dus niet. Als ik ze vind las ik ze wel in. Op een of andere manier.

Ach Belgikske, hoe mooi zijn de zonsondergangen thuis? Zo tussen twee gebouwen als een mens een beetje geluk heeft en
als die ene boom niet in de weg staat. Behalve natuurlijk voor mensen die hoog wonen aan de westkant van het gebouw.
Zij hebben alle dagen dat geluk.
Lamemalulle.

'k Heb zojuist een mooie zonsondergang gerateerd en dat ligt mij danig op de maag.
'Zon gaat onder in de mist', ik had al een bestandsnaam. Mist? Dit moet Korea zijn, kan niet anders.
Tegen dat ik terug buiten was met het fototoestel was de zon weg. Gewoon weg. Opgeslokt door de mist.
Het was niet donker, dus was ze nog niet onder gegaan. Ze was verdwenen, ribbedebie, foetsjie, gone way.

1997-07-26 ~ Inchon, op anker

Vanmorgen om 08h hadden ze pas gedaan met ankeren. Het had allemaal veel vroeger kunnen afgelopen zijn, maar
er was vanalles aan de hand. Daardoor heeft het geduurd van 02h tot 08h. In de voormiddag mocht LM slapen. Ik dus ook, want ik
probeer zoveel mogelijk zijn werkuren te volgen. En wat hing deze namiddag aan ons postbakje : POST!
De Franse rederij heeft er deze keer geen gras laten over groeien. Wat zou daar in juni aan de hand geweest zijn? Geen flauw idee.

1997-07-27 ~ Inchon, tegen de kaai

Gisteren heb ik zitten tikken gelijk een zotte om al ulle brieven beantwoord te krijgen en klaar te zijn tegen dat Patrick afmonstert.
Toen bleek dat hij er vandaag pas af gaat, om 15h. En de brieven zitten al in zijn handbagage. Voor een keer ben ik goed op tijd.
Sinisa (elektrieker) monstert ook af en hij wordt niét vervangen (?). Da's gek. Cheng HUS zei iets over LM elektrieker spelen.
Dat zal niet zijn, denk ik, scheepselektrieker is een té gespecialiseerd beroep. De enige die een elektrieker (tijdelijk) zou kunnen
vervangen, is een cheng, op dit schip zijnde HUS. Enfin, Sinisa gaat dus naar huis.

De vervanger van Patrick heet Bart en komt uit I. Die brave jongen had een paar tijdschriften bij en een krant.
Da's van de klop al 'ne goeie'. Volgens mij toch. En communicatief is hij ook. Een verademing na zijn voorgangers, stugge Walen.

15h : het bootje was pil op tijd. Patrick en Sinisa zijn er af.
'k Heb gewuifd en 'k heb héél goed gekeken of Patrick zijn handbagage (onze brieven) niet in het water gevallen is. Alles kits.

Deze voormiddag heb ik aan een fax voor de bouwfirma gewerkt. Die paar lijnen hebben nogal moeite gekost, want het was een kwestie van
zakelijk te blijven en wel in de aller-voorzichtigste bewoordingen, want gewoon beleefd is in dit geval niet voldoende.
Omdat madam JoC eerst boos wordt en lelijk verongelijkt doet wanneer een mens vraagt of er een vergissing zou kunnen gebeurd zijn,
en dan pas iets nakijkt of opzoekt. Aan zo'n houding hebben wij niet veel. Daar hebben wij niks aan.
En van hieruit kunnen we niet nagaan óf ze het wel opzoekt. -het mens had model kunnen staan voor een sketch in 'Ook dat nog'

De thermostatische kranen voor de radiatoren staan niet mee in de prijsofferte. En die moeten er komen. Dat is één.
Verder waren er nog een paar dingen, máár : daarvan zijn we niet 110% zeker. En 99% zeker is niet genoeg bij madam JoC.
En haar vragen of ze dat eens wil nakijken in haar nota's omdat de onze thuis in België liggen (ons logboek), dat is iets dat ik mag
vergeten, ik vertrouw haar voor geen cent meer. Waarom ons logboek thuis ligt? Omdat we niet gedacht hadden dat we die aan boord
zouden nodig hebben. Vanzeleve niet vermoed. Hoewel de keuken toch een 'hangende zaak' is. Ik had het dus moéten weten,
dat het bouwboek mee naar boord moest. -misschien wou ik het niet meenemen in geval die valies verloren zou gaan?

1997-07-28, 03h ~ Inchon, tegen de kaai

LM doet de wacht 00h-06h (havenwacht) want we zijn aan het lossen.
Dus gaat hij deze voormiddag slapen en ik dan ook, vandaar dat ik op dit nachtelijk uur luidop kan zitten tikken.

Nu verder over dat schrijven van de bouwfirma. De offerte begint met "Veel dank voor het vertrouwen dat u in onze firma stelt. Wij bieden
u graag de volgende offerte aan." Dat zag ik pas staan toen ik de offerte voor een tweede keer las. 'k Heb toen wat straf naar adem
gehapt, waarschijnlijk bij het woord vertrouwen, want we zijn nu 24hrs later en er staat een rode vlek op mijn keel. Van dat happen hè.
Bijgevoegd waren vijf tekeningen in twee exemplaren. Zelfs op die ene keukentekening die 08/07 gedateerd is, staat niet het F-model
dat wij daar op kantoor doorgegeven hebben op 27/04, maar het fout model van vóór 27/04.
Nu goed, die fax kunnen we toch pas op zee verzenden, dat zou voor dinsdag zijn. 'k Heb dus nog tijd om er aan te werken.

Voor onszelf heb ik in dat logboek regelmatig opgeschreven, per datum en in een paar lijnen, wat er al aan gedoe geweest is met madam JoC.
En in dat bestand kom ik aan twee getypte bladzijden, zonder de kilometers erbij die we verreden hebben om zelf documentatie
op te halen bij de leveranciers. Want we hadden al niet zoveel vertrouwen in madam JoC. Waarom niet? Dat is een verhaal apart.
(Eh, bladzijdes en kilometers moogt ge niet samen optellen, zei iemand die in cijferen beter is dan ik.)
En kijk, wat bleek : op 27/03/'97, dus ná Batibouw, haalde zij een cataloog van '96 tevoorschijn.
Voor een binnenhuisarchitecte is dat pover gedocumenteerd, vind ik, een oude cataloog.
Het model dat wij bedoelen bestaat wél en staat al maanden in de cataloog van '97. Zelf gaan halen in Ninove.
Enzovoort, enzoverder ... twee bladzijdes over besprekingen die eerder aanvaringen leken. -dat bestand zit opgesloten in de laptop van toen

Ze zijn nog eens rond geweest met de stay-or-leave, het verlofblad. LM heeft zijn verlofaanvraag vervroegd van 01/09 naar 15/08.
Dan kan het nog eind augustus worden, maar vóór 01/09 afmonsteren is oké.
Zoals het op dat blad stond zouden ze bij de Belgische Rederij pas op 01/09 naar een vervanger beginnen zoeken.
Zouden ze zoiets durven in Antwerpen? Ja, zoiets zouden ze durven in Antwerpen. -en klerkske PV zeker en vast

LM vertelde daarstraks iets vreemds. Om Xh (ik ben het exacte uur vergeten) moeten we van de kaai af. Gelost of niet : van de kaai af!
Hoe kan dat nu? Waar moeten we dan met de rest van de lading blijven? Elders gaan lossen? Mengen met een volgende lading? Gek hè.

De Koreaanse nachtradio staat aan. Veel smartlappen. Het leven van Koreaanse artiesten is een lijdensweg, zo te horen.
Voilà, 89.10 MHz, da's al minder erg, da's al beter. Minder leed.
Enkele dagen geleden verzuchtte ik tijdens de avondbijeenkomst dat alle tijdschriften op waren en dat ik niks meer te lezen had.
Sinds dan hebben een aantal mensen hun cabine opgeruimd en stromen de tijdschriften hier toe. Er was zelfs een écht boek bij!
Een spionageverhaal. (Het begin van de scheepsbibliotheek?) Eens zuchten is alles wat er voor nodig was. Had ik dat eerder geweten.

16h: we varen weeral zie. Helemaal zonder lading, dus in ballast. Dit is reis 15.
Wanneer een schip gelost is schrijft men in het logboek een nieuw reisnummer.
Er vliegen nog wel honderden libellen rond het schip. Vannacht zijn ze aangetrokken door de sterke decklampen en morgen zijn ze dood.

Ma had een raadseltje gestuurd. Van waar komt de bijnaam van New York 'The Big Apple'. Daar pijnigen wij nu al sinds zaterdag onze
hersenen mee. Apple. De geur misschien? Nee, onmogelijk. De vorm van de plattegrond, het groen van Central Park, iets historisch?
En wij hebben hier niks om dat op te zoeken. Niks. Mentale claustrofobie krijg ik daarvan.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Big_Apple
"Morgen schrijf ik weer" besluit Ma. 'k Hoop dat Ma ondertussen de volledige brief gepost heeft want wij willen ook graag weten waarom Apple.

Als tegenprestatie : weet iemand waarom de Gele Zee zo genoemd wordt? 'Gele 'Zee. Wij wel. Sinds de laatste keer in Yeosu.
Voilà. Zoeken maar. De uitleg staat in geen enkele encyclopedie of atlas. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gele_Zee
Ziezo, met mijn hoofdpijn gaat het ineens plotsklaps een beetje beter.

20h10 : Tijdens de avondbijeenkomst heb ik aan het internationaal gezelschap eens gevraagd of iemand wist vanwaar de naam 'Big Apple' komt.
En ja, iemand wist het. Phika (Canadees, 2^de stuur, leest al eens een tijdschrift of een boek dus hij kan het misschien weten),
Phika wist dus te vertellen dat ... nee, weet ge wat, ik laat het efkes zo. Later schrijf ik dat wel. Vergeet die Gele Zee niet hè.
"Morgen schrijf ik weer".

1997-07-29 ~ op zee

Vanmiddag vertelde LM: vorig jaar toen we hier aan boord waren, had de elektrieker (W) hem ooit eens iets verteld over cheng HUS.

      Ergens in het relaas zit weer een gaping, in de ontbrekende brieven van juli, die niet in dit klassement zitten, moet staan
      dat cheng LdG met medeneming van zijn Castafiore, afgemonsterd was en dat cheng HUS aan boord gekomen was.

En vandaag bleek die waarschuwing geen gewoon roddeltje geweest te zijn maar een oprecht gemeende waarschuwing. (Dankuwel W !!!)
LM had door die waarschuwing van toen, direct gevonden wat er nu loos was. Er stond een valve dicht gedraaid die normaal open blijft staan.

Begin '96 hebben we op schip 26 zo ook eens baat gehad van oprecht waarschuwende woorden die dateerden van een jaar tevoren
op een ander schip. Wat denken de Vier-Latten? Dat de officieren onder mekaar geen bruikbare informatie doorgeven, dat álle eigenaardige
verhalen kunnen verwezen worden naar het rijk der fabelen of afgedaan als roddel? Neenee, soms is er iets van waar. Zoals deze voormiddag.

Er zit weer een vlieg in de cabine. Ze is nogal levendig, we krijgen ze niet te pakken.
Binnen een dag of twee vertraagt ze wel en dan zullen we nog eens een jachtpartij organiseren.

Vanmorgen lagen er nog maar eens kranten en tijdschriften voor de deur. Zou Bart een aparte valies lectuur meegebracht hebben?
Goed, we weten nu iets over de Tour en over de afloop van de Versace-zaak en zo nog een en ander.
En over de programmatie van de BRT. Veel Vlaamse films deze week. Allemaal met Jan Decleir, of 't scheelt niet veel.
En hoe ge bij Tien om Te Zien op de foto kunt met uw 'favoriete' idool. Zijn er ook andere idolen dan favoriete?

Gisteren was het gezelschap voltallig aanwezig bij de avondbijeenkomst. Voltallig wil zeggen min één, want iemand moet het schip varen.
Dat doet Yves. Hij staat op de brug terwijl de rest decompresseert. Het viel me op dat dit een dynamischer ploeg is. Een andere trant
van gesprekken, nogal communicatief. In een ander tempo ook, 'spitant'. LM stond erbij en luisterde er naar en glunderde ook.
En dat allemaal omdat er een zeur (P) afgemonsterd is. Cheng HUS is zijn lakei of zijn chevalier servant kwijt. Noem het een ja-knikker.
En vermits hij zijn echo niet meer hoort is hij zelf ook stilgevallen. Die lege decibels worden nu opgevuld met interessanter onderwerpen.

P (de lakei) zei om de 150 seconden ofwel 'oui-oui' ofwel 'hé oui'. De oui-oui ging heel traag. De begeleidende hoofdbewegingen ook,
want die trage bewegingen, dat moet dan doordacht, matuur en filosofisch lijken. Een beetje zoals ooit Fien uit Bekkerzeel jaa-jaa kon
knikken en dan zuchten, met daaronder verstaan ''t is allemaal danni ...'

Fien mocht dat want :
1° zij was oud, zeker half in de dertig.
2° haar wereld was maar vier straten groot, wat haar gelatenheid recht van bestaan geeft.
't Is anders niet uit te houden, die constante verwondering, van de ene verbazing in de andere vallen, uren van verbijstering, dag-in-dag-uit.
De wereld moést dus wel herleid worden tot de hanteerbare afmetingen van vier straten.

P (de lakei) mag dat niet want :
1° hij is pas 28 geworden.
2° zijn wereld heeft een gezichtseinder van 360°, zeeman zijnde.
Hij zou dus allang mogen weten dat het allemaal 'danni' is zonder zich daarbij neer te leggen als iemand met een visie van vier straten ver.
Ofwel is zijn flexibiliteit van beton: " Je vais doucement commencer à préparer à mon aise"
-ik zal eens zachtjes beginnen voorbereiden, rustig aan // mogelijk kopieerde hij die houding van grootouders
Ofwel is er iets met zijn incasseringsvermogen, dat hij op zijn jonge leeftijd eerst plooien wil gladstrijken die er nog geeneens zijn
('pas de problème' zegt hij om de zoveel seconden), maar die er wel gaan komen als hij dat zinnetje niet afleert.

Waar was ik nu over bezig? Ah ja, de avondbijeenkomsten, er is nu een andere sfeer, een ander tempo, de gesprekken zijn spitanter.

Ineens begint dat schip hier te trillen gelijk zot. Ofwel zijn we een slecht-weer-zone binnen gevaren. Ofwel heeft het machien een streepke
bijgegeven en varen we nu sneller. Dat zou kunnen betekenen dat de brug zojuist bericht over de bestemming van deze reis ontvangen heeft,
over de volgende laadhaven wil dat zeggen. 'k Zal eens gaan kijken, 'k moet toch naar de brug met de faxen. Eerst 't printerke op de vloer zetten.
Dan kan het niet van tafel dansen door het trillen.

16h20: Ziezo, de faxen zijn verzonden. Zo rond de vieren is een plezant uur. Dan zijn Yves, Phika en Diga er tegelijkertijd want dan is het
wisseling van de wacht. Vandaag hebben ze zelfs een babbeltje met mij gedaan. Zeer gevleid ben ik daardoor. Een babbeltje op de brug ...
'k Ben vergeten te vragen of de snelheid verhoogd is, van pure consternatie : ze gaan een pingpongtornooi organiseren!
En of LM en ik meedoen. Eh, ja zeker? Wat is de laatste prijs? Want van die plaats ben ik zo goed als zeker. Een zwembadje aan boord?

De temperatuur van het zeewater is 28°C, 't zal weer afgrijselijk warm zijn in 't machien. De pintekes staan al koud. Het zijn wel 33 cl's maar
we houden het klein, dat klinkt beter. -een schip vaart als een grote bain-marie, de t° van het zeewater bepaalt de leefbaarheid in het machien

Gisteren aan tafel hebben we het met Bart over LVE gehad. LVE was 3^de mecanicien, twee jaar geleden op schip 26.
Hij is toen in november afgemonsterd om nog intijds op de Zeevaartschool te zijn om zijn volgend jaar te studeren.
Potdorie, 'k ben vergeten te vragen of hij er door was. Bart en LVE zijn daar bevriend geraakt.
Vandaar dat er nogal wat nieuws was over LVE. Peggy en hij hebben ondertussen een zoon van bijna een jaar oud.
Ze zijn dan allemaal samen getrouwd. LVE, Peggy en het zoontje.
Hij in chiro-uniform of in dat van de koopvaardij?

LVE vaart nu bij Holyman (ex-RMT) een Australische rederij, op een van de catamarans die de overzetdienst Oostende-Ramsgate doet.
RMT =  https://nl.wikipedia.org/wiki/Regie_voor_Maritiem_Transport ,  https://en.wikipedia.org/wiki/Holyman ,
Over Holyman stond een artikel in De Morgen van 25/07. Het is daar evenmin rozegeur en maneschijn, als bij de koopvaardij.

       "De Belgische werknemers hebben het bijvoorbeeld erg moeilijk met de Engelse mentaliteit (...)
        Herstellingswerken -ze bedoelen waarschijnlijk technisch onderhoud- worden telkens weer uitgesteld
        tot zich een ernstig defect voordoet."  (enz)

Allez hup, daar zit LVE dus middenin, ocharme. En ik denk niet dat het 'ernstig' defect zich in de pantry voordoet.

23-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-06-30 ~ Singapore Passage

Zo rond 08h vertragen we omdat er bevoorrading & proviand ingenomen wordt. En omdat er post zal meekomen met de shipchandler. Zeggen ze.
Vandaag verjaart iemand, dus dat moet geluk brengen. Wie alvast geen geluk hebben zijn de mensen die de bevoorrading moeten brengen.
Hier is een tropisch onweer aan de gang. Het water valt met tonnen uit de lucht. Zichtbaarheid : niet vet. En dat is dus zeer, zeer jammer
voor de (hihie,haa) voor de luchtfoto die de rederij in Antwerpen wil. Nu zíjn we hier bij daglicht, nu is het grijs weer : medium donkergrijs.
Regelmatig een ferme bliksemflits. Die kan misschien dienen als flash voor de luchtfoto. Ik kan mijn lol niet op.
Sinte Mercurius en Heilige Hermes, er bestaat nog gerechtigheid in deze wereld! Waarschijnlijk vertrekt de helikopter niet eens bij dit weer.
(Geachte Dames en Heren van de foto-firma, laat ze in Antwerpen maar flink wat betalen voor uw uren stand-by).
En ikke gisteren maar zitten denken over zenithaal licht en schaduwen en luchtfoto's en zo. Woah! Hier is geeneens geen licht.
We mogen hoogstens zeggen dat het dag is.
Het is nog maar 07h en ik zit hier al vol op gremel- & grijnsplezier te hebben in vanalles. Kan niet gezond zijn.

'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Verkeersberichten, luisteraars die informatie doorgeven over de stand van zaken op de baan:
overal opstopping vanwege de hevige regenval. Op één van de invalswegen naar de stad is een (ontsnapte?) hagedis van ongeveer 1m
overgestoken. Automobilisten hebben het dier willen ontwijken en nu is het daar ook file. De hagedis heeft niks. Daar vroeg de nieuwslezeres
naar. En ze zei erbij dat hagedissen ontwijken heel mooi is maar op de rem gaan staan bij dit weer is gevaarlijk, maar hagedissen overrijden
is dat ook. Geraak er nog maar eens aan uit met dit weer. En de Central Expressway staat nog altijd onder water. Da's de noord-zuid verbinding.
Elders zijn de verkeerslichten uitgevallen. Op Parkway is een erg accident met gewonden. Haar samenvatting: "Er is een beetje chaos en
veel stress op de baan vandaag, een dag voor de statistieken, blablabla" Er hadden ook nog solden kunnen bijkomen ... chaos compleet.
Mijn prognose: die helikopter stijgt niet op vandaag. Als het aan de grond al gevaarlijk is, wat moet het daarboven dan zijn.
En door de regenval is er te weinig zichtbaarheid en er is te weinig licht om foto's te maken ook.

Wat zo nog ..., wij hebben een uur tijdsverschil met de wal. Singapore volgt niet het uur van de onmiddellijke buurlanden.
En wij houden scheepstijd aan, afgestemd op daglicht om 06h, omwille van de werkzaamheden aan deck. 't Is maar ne weet natuurlijk.

11h: de stores zijn al aan boord. Drie paletten met gerief en een beetje post. De Franse rederij heeft niks doorgestuurd, enkel post via Antwerpen.
Er was een brief bij voor LM via de personeelschef, van ene WJ, van het Schade-en Verzekeringsdepartement.
(Zit WJ nu dáár? 'k Heb met hem nog gevaren in '83 op schip 09, hij was toen 2^de stuur) -daar hoort ook een verhaal bij, dat komt later eens

Het gaat over het vermaledijde schip 25 ('94-'95) :
1° een brief van de rederij
2° een kopie van het verslag van de verzekering van de tegenpartij
3° een paar kleurenkopieën van verwrongen ladders, een halve lifeboat, een paar plastieken spullen en of LM van die dingen
   de juiste 'bergplaats' aan boord nog weet omdat er tussen de verzekeringen betwisting is over wáár juist dat schip geraakt geweest is.
Ja zeg, 22 juni was het twee jaar geleden dat het schip verging in '95. Toen waren wij al 109 dagen afgemonsterd. Sinds 05-03-'95 om exact te zijn.
Vorig verlof heb ik onze bemanningslijsten bijgewerkt in .xls en die exacte datums hebben we nu ne keer bij zie.

Wat verwacht Mr WJ nu feitelijk, dat LM zich na twee jaar de 'bergplaatsen' van een aantal stukken plastic zal herinneren?
Die dingen waren op het ogenblik van de aanvaring misschien in gebruik en bevonden zich elders aan boord dan in hun 'bergplaats'.
Verder, de spullen van reddingsvlotten, die zaten waarschijnlijk in de reddingsvlotten. En een stuk lifeboat? Wel, de lifeboats zullen
in hun davits aan deck gehangen hebben zeker? En of het nu echt de stuurboord lifeboat is, dat is voor LM op de foto niet duidelijk.

Al die stukken zijn naar Antwerpen verscheept geweest en liggen vlak bij huis, in een magazijn van de rederij, ten gerieve van wie dat
in het echt en van nabij van alle kanten moet kunnen bekijken. De foto's laten maar één kant van de spullen zien. Dat is wat weinig.
Geen vooraanzicht of bovenaanzicht ... een wrakstuk mag toch minstens van zes kanten gefotografeerd worden?
Sebiet komt LM boven. Ik ben benieuwd wat hij er gaat van vinden. -wij zijn achteraf die wrakstukken gaan bekijken, hier op Luithagen

12h45: hij vindt dat Mr WJ en heel de rederij lang zal mogen wachten op post van zijnentwege.
Zoals zij de laatste maanden met zeemanspost omspringen. Van hetzelfde laken een broek. Den dierbare heeft gesproken.

Deze keer hebben we onze post via de shipchandler gekregen. Da's ongewoon. Wel, capt DM had dat voor deze keer speciaal gevraagd aan
de rederij per foon/fax/telex, 't heeft in elk geval weer geld gekost. Want, als we een Singapore Passage doen zonder dat er bemanningswissel is,
dus zonder agent, kan er geen post komen via het agentschap vermits er geen agent aan boord komt.
Maar de plaatselijke shipchandler levert aan boord. Stuur het dan naar dié firma, had capt DM bedacht. Laat de post gewoon meekomen met
diegene van de contacten die wél aan boord komt, gelijk wie dat is. Daarover hebben ze in Antwerpen eerst efkes moeten vergaderen.
Toen ze er niet meer aan uit konden hebben ze kop of letter gegooid en gelukkig voor ons werd het letter: we've got the letters!

Gisteren was mijn dierbare aan het cijferen. Hij zet zijn leesbril op. Daarna weer af. Voor cijfers is een leesbril niet aan te raden zegt hij:
de bedragen werden ineens zo groot. En dapper cijferde hij verder zonder bril. Ontroerend vind ik dat.
Daarstraks was zijn koffie nog wat warm. " 't Geeft niet, zei hij, als ik de mok maar halfleeg drink, is de koffie maar half zo warm."
(Héla, hij gaat toch niet de toer op van de PPG hè, Permanente Positieve Gedachte?)

1997-07-04 ~ op zee

Sinds enkele dagen kennen we de bestemming voor deze reis, n°14 : laden in Bintulu (Borneo) en lossen in Inchon (Korea).
Inchon begot! Daar kunnen we dan weer eens verloren rijden zoals vorige contractperiode hier aan boord. -tekst 208

De reizen worden genummerd van loshaven naar loshaven. In feite van leeg schip tot leeg schip, want er kan ook in verschillende havens
gelost worden en die havens worden dan tot dezelfde reis gerekend. We zijn nu aan reis n°13 bezig, tot het lossen in Yeosu.
Wat ben ik nu allemaal aan het vertellen. Ahja, om te zeggen wat die 14 betekent.

1997-07-05 ~ op zee

Gisterenavond staat cheng LdG plots op van tafel, er valt een stilte aan de captainstafel.
Diga kijkt onze kant uit en zegt : "de cheng heeft een stuk glas in zijn mond gehad". Hoe? Wablieft?
Als slakommen worden hier nochtans pyrex kommen gebruikt. En toch lag er een puntig stuk glas van ongeveer 2cm in de salade en
de cheng heeft dat in zijn mond gekregen. De binnenkant van zijn mond bloedde tamelijk erg. Gelukkig heeft hij dat stuk glas niet verder
dan de voorkant van zijn mond gehad. Het had erger gekund. Wat als het kleine splinters geweest waren, die merkt men niet direct ...

Kan al eens gebeuren? Ja hoor. Dit is de 3^de keer in enkele maanden tijd dat zoiets gebeurt, dat er dingen in het eten liggen die daar niet horen.
Dit zijn geen tegenvallers of accidentjes meer, dit zegt iets over de werkwijze en de 'stijl' van de het keukendepartement.
Eerst was het een stuk metaal. Mogelijk van een metalen sponske om de kookpotten te schrobben. Dacht ik.
Zeer waarschijnlijk is die pot niet grondig gespoeld en al helemaal niet afgedroogd, want afdrogen doen ze niet.
NIKS VAN! Het was een spiraal (une vrille) van een deksel van een conservenblik. Eh? Hoe geraakt dát in een serveerschotel?
De tweede keer lag er een plastic ringetje van een fles water in de schotel. Dat was kleurrijk en groot genoeg om intijds te zien liggen en
het heeft niemand verwond. En dan nu dat stuk glas.

Capt DM is naar de keuken gestapt en voor de rest van de maaltijd was het nogal stil aan tafel. Feitelijk was de eetlust weg. Einde maaltijd.
Vandaag had cheng LdG al geen pijn meer maar we zitten dus met een crimineel slordige keukenploeg.
En over de hygiëne in de keuken en de koelkamers gaan we het helemaal niet hebben. Systeem en methode kennen ze niet.
En dit alles gebeurt dan onder 'toezicht' van een Belgische ch.kok, Guy die het zelf ook allemaal niet zo nauw neemt.

Enkele dagen geleden vertelde Colette iets over de scheepswas.
De vorige stewards, Warren en James heeft zij hier nog aan boord geweten. Hun contract liep pas af in maart en toen waren cheng LdG
en zij al een tijd aan boord, want LdG had Leuke Leu vervangen. En later dan werden Warren en James afgelost door Elpidio en Alex, ook
twee Filipijnen natuurlijk.

        Met die Warren en ook met James hebben LM en ik later gevaren toen zij het allebei al tot chef kok gebracht hadden.
        Dat zijn verhalen voor later, 'k probeer me aan de chronologie te houden.

nu het relaas van Colette, over de stewards Alex en Elpidio

Op een keer komt Alex (een schuchter, schrikkig manspersoontje) een verlengdraad vragen voor het strijkijzer. Cheng LdG laat een verlengdraad
maken door de elektrieker. Maar feitelijk kan er toch geen verlengdraad nodig zijn om de scheepswas te strijken, de stopkontakten staan
vlakbij de strijktafels in beide laundries. Hoe strijkt Alex dan? En wáár strijkt Alex de scheepswas, want feitelijk zagen ze hem daar nooit mee bezig,
in geen van beide laundries. Wat ook bleek, er was op het verdiep hieronder geeneens een strijkplank ter beschikking voor de bemanning.
Nu, als Alex en Elpidio de scheepswas niet in een van de laundries strijken, en als op hun verdiep geen strijkplank is,
hoe werd die strijk tot hiertoe dan gedaan? (Elpidio is een alfa-geval, én minus habens).

Daar hadden hun voorgangers (Warren en James) het volgende op gevonden: zij streken de scheepswas op hun eigen matras.
En Alex en Elpidio hebben die werkwijze overgenomen. Dus niet op de matras van een onbewoonde cabine die maar af en toe beslapen
wordt,
maar op hun eigen matras die elke nacht beslapen wordt. Frisse opvatting over hygiëne, frisse kerels.

        Daarméé bezuinigde die vorige steward (James) op propere lakens, de strijk was een regelrechte corvee. Ttz: de oplossing die zij
        ervoor gevonden hadden maakte de job tot een corvee. Geknield een ganse scheepswas strijken, terwijl er in elke laundry een grote
        brede strijktafel staat, daarvoor moet ge een kop op uw lijf staan hebben.

Capt DM heeft een opvouwbare strijkplank besteld en die staat nu op deck B ter beschikking van de stewards.
Alex en Elpidio wisselen om de maand af met de scheepswas. De 1^ste juli geeft Elpidio het strijkijzer weer af aan Alex, maar niet de verlengdraad.
Alex moest van Elpidio nog maar eens een verlengdraad vragen, liefst aan de vrouw van de cheng, aan Colette dus.
Want zelf naar de cheng stappen durft Alex niet goed (?). Bon, hij vraagt dat dus aan Colette en geeft een papierke af waarop staat :
one extension cord please. Op dat ogenblik passeert de cheng himself door de keuken en Colette geeft hem het papierke.
Elpidio stond met woeste blikken te gebaren naar Alex dat hij het zó niet wou, hij wou er niet bij zijn wanneer een tweede verlengdraad
gevraagd werd!
Elpidio verdwijnt naar zijn pantry, weg van de scène. Cheng LdG vraagt aan Alex waar de eerste verlengdraad is. Alex vertelt
met veel angst- en schrikgrimassen hoe de vork aan de steel zit en de cheng gaat Elpidio achterna om een woordeke te placeren.
Wat daar gezegd geweest is weet geen kat maar dat Elpidio Alex er achteraf doen voor boeten heeft is bijna zeker.

Oerdom, die Elpidio. Dominant door iet of wat spierkracht, maar zijn bovenkamer is zeer schaars, primitief bemeubeld.
Dacht hij dat die eerste verlengdraad niet zou gemist worden zodra er een tweede gevraagd werd?
Die verlengdraad is voor de strijk van de scheepswas even onontbeerlijk geworden als de strijkplank en het strijkijzer zelf.
Als Elpidio een verlengdraad wil meenemen naar huis, laat hij die pas in zijn valies verdwijnen de dag dat hij afmonstert,
tijdens de stand-by van aankomst. En geen vier maanden op voorhand. Oerdom dus.
En boosaardig is hij ook.

Op een dag was hij op Alex aan het kloppen in de dutymess. Toen hij mij in het oog kreeg moest het ineens voor ravotten doorgaan.
Daar moest dat plots gemaakt lachje dan voor dienen. Maar het was geen ravotten, daarvoor had zijn gelaat te grimmig gestaan,
het was wel degelijk slaan. Alex stond daar niet voor niks ineengedoken in die hoek.

        Telkens ik hier aan terug denk, en vandaag weer, heb ik gloeiend spijt, tot in mijn ruggenmerg,
         dat ik toen niet de brug gebeld heb om te melden dat er gevochten werd in de dutymess. Dan had ik tenminste iéts gedaan,
        ingegrepen. En ik heb niks gedaan. Waarom begrijp ik nog altijd niet. Het is geleden van '97 maar het is nog altijd een van de
        dingen waar ik 's nachts soms van wakker word. Waarom was ik die dag zo laks en dom?

nu een relaas over het vorig duo stewards: James en Warren, januari 1997

Begin dit jaar, iets over Zuinige James en zijn opvattingen over huishoud-management. 10 januari zouden we afmonsteren, in 't totaal vijf personen.
De 9^de januari 's avonds moeten er dus vijf onbewoonde cabines gereed zijn, zodat wij daar kunnen overnachten en de vervangers hun eigen cabine
kunnen in trekken zodra ze aan boord zijn. We hadden zopas een onverhoopt lange oversteek van 40 dagen achter de rug,
dat is bijna zes weken. -van Z-O Azië naar New Orleans. Vijf volle weken zijn verlopen, dus is er vijf keer linnenchange geweest.
(Linenchange is beddengoed en badgoed verversen)
Ik was met de laatste valiezen bezig. Het ging traag vooruit want ik moest ongeveer om de tien minuten een kwartier uitblazen.

         Waarschijnlijk was dat toen een eerste aanduiding of opstoot van COPD. https://nl.wikipedia.org/wiki/COPD

Om niet met de valiezen in de verkeerde cabine terecht te komen, één verdiep lager, ging ik alvast eens kijken waar exact
we zouden overnachten, en gelijk de juiste sleutel vragen, want onze laptop+printer en het geld moesten ook verhuisd worden.
Die cabine moest dus op slot kunnen.
Ik zag persies iets aan het bed. Iets dat me deed vermoeden dat er geen verse lakens op lagen. Ik sla de dekens achteruit, jawel :
gerimpelde lakens en een zwart lang haar. De cargo-surveyor in Singapore had in deze cabine geslapen. We waren 40 dagen later en de
cabine was nog altijd niet gebruiksklaar voor de volgende.
Ik zeg tegen James dat ik propere lakens wil. (Ik vraag er geen om dat bed zelf efkes te verversen hè, ik ging dat niet zelf doen,
hij had 40 dagen de tijd gehad om het te doen. Nul beroepsfierheid, dat soort volk.)
Vermits ik dat beslapen bed niet pikte, gaf hij mij direct een andere cabine, hij zou mij efkes tonen welke. Mij goed, maar denk nu niet
dat dit voorval onbesproken of onvermeld blijft hè manneke. Voor dit soort zaken konden wij vroeger boven komen en een blaam krijgen.

We gaan die eerste cabine uit en het bed daar blijft open liggen. James toont me de tweede cabine en hij verdwijnt naar bezigheden elders.
In deze tweede cabine trek ik ook het bed open. De matras was nog in de plastic verpakking! Ik trek een deel van de plastic los, laat die uit het
beddenbak hangen en laat het bed openliggen. De deur van de cabine laat ik wijd open staan. Allemaal in de hoop dat Luc (de toenmalige choff)
daar zou langskomen en aan James zou vragen wat dat te betekenen heeft.
En ik ga boven verder doen met onze valiezen.
In de lege cabine rechtover (de loodscabine) hoor ik cheng LeukeLeu, die ook afmonsterde, iets zeggen Warren (de ander steward) over
'clean' en over 'bed'. En Warren, antwoordde iets van 'yes'. In de aanwezigheid van die model-steward ging ik naar cheng Leu en zei hem
voorzichtig te zijn, ze hebben waarschijnlijk enkel de handdoeken ververst. Beneden is in de ene cabine het bed niet gedaan en in de andere cabine
is de badkamer niet gedaan. Terwijl ik dat zeg trek ik het bed open (als het in orde was kon ik direct weer opdekken, dat verleert men niet):
gerimpelde lakens, bed beslapen, niet ververst sinds Singapore, 40 dagen tevoren. Daar had Mr Chris geslapen, de surveyor van Esso.
Dat was dan al de derde cabine die niet in orde was. Cheng Leu zegt iets over elementaire hygiëne, eist verse lakens en Warren trekt een verongelijkt
gezicht (?) -een aantal jaren later, toen hij ck.kok was heb ik de gelegenheid gehad meer gelaatsuitdrukkingen van hem te zien, een studie apart hoor

Ik ga met een valies naar beneden en onderweg kom ik Tom tegen die ook aan het sleuren is met bagage. 'k Zie dat James hem in die eerste cabine
ondergebracht heeft, de cabine die James LM en mij wou aansmeren. Was dat linnen nu ineens zo snel ververst? Had hij na 40 dagen
ineens wel tijd gehad nu zijn nalatigheden aan het licht gekomen waren? Moest hij niet gaan kokerellen? Dat deed hij toch zoveel liever.
"Mag ik efkes?" vroeg ik aan Tom. Ik sla het bed open, nog altijd die beslapen lakens en James had niet eens de moeite genomen om
dat lang zwart haar van het onderlaken te nemen. 'k Vertel in twee woorden aan Tom dat ik hier 20 minuten tevoren ook al eens gestaan had,
met dat bed open. "Zíjn ze zo idioot of doén ze zo idioot?" vroeg Tom. Hij zag met eigen ogen dat hij mij kon geloven, maar dat ze zo achterlijk
zouden zijn te denken dat wij mekaar niet zouden waarschuwen, dat begreep hij niet. En ik ook niet. -en ik nu nog altijd niet

Op dat ogenblik komt choff Luc langs, als gezonden uit hogere regionen. 't Was rap uitgelegd. Luc laat onmiddellijk James van aan het fornuis halen
en vraagt wat hier aan de gang is met die bedden, waarom die cabines nog niet in orde zijn sinds vertrek Singapore, 40 dagen geleden.
Er is in die bedden maar een paar keer geslapen, was het argument van James. En maar jammeren! Het kwam er op neer dat wij Westerlingen
toch allemaal Europeanen of Canadezen of Amerikanen zijn en vandaar wel tussen mekaars lakens kunnen slapen. Dat alles onder zenuwachtig
heen-&-weer gedribbel met veel ontwijkende manoeuvres en 'yes buts' en 'plenty work'. Hij had geen been om op te staan. Dat voelde hij dus wél?

LM had toen al twee weken of meer last van huiduitslag op zijn hand en er was geen zalfje dat hielp. –waarschijnlijk nikkel of chroomallergie
Dus over beddengoed viel met mij niet te onderhandelen en ik vond het nogal goor van James dat hij verwachtte dat wij (domme) Westerlingen
zijn argumenten zinnig zouden vinden en zijn jachtig gedribbel voor ijver zouden aanzien.
Luc en ik gaan om de hoek kijken naar de cabine waar LM en ik een nacht zouden logeren. De deur is dicht (?) en het bed is weer toegedekt.
Ik trek het bed open, onderlaken al weer mee achteruit : het stuk plastic dat ik had losgetrokken was weg geruimd, maar driekwart van de matras
was nog ingepakt. Slapen op plastic ..., da's om u dood te zweten.

Dit was dus de tweede cabine waar James zopas tijd besteed had aan camouflage. Als hij dan toch aan het rondlopen is,
waarom doet hij het dan niet ineens tegoei? Ik laat Luc ook de badkamer zien ...
'k Heb op slot gedaan, de plastic zou ik er straks wel afhalen, eerst nog een valies verhuizen. Daarop deed ik het bed, en ik merkte toen pas dat het bed
opgedekt was met twee onderlakens (hoeslakens) en geen bovenlaken ... James had zich ooit vergist toen hij de lakens uit de locker nam en is te tam
geweest om het tweede hoeslaken efkes terug naar de linenlocker te brengen en een bovenlaken te nemen. De locker is op hetzelfde verdiep
aan bakboord, da's een eind stappen natuurlijk! (Jego, een collega in '83 op schip 09 was ook van dat slag. De mensen moesten hun plan trekken met
zijn vergissingen & nalatigheden want hij herstelde evenmin iets) Ikke opnieuw naar James in de keuken, voor een bovenlaken.
Hij bestond het om lastig te worden omdat wij lastig deden? Als zijn sector in orde geweest was, dan was er geen geloop en overlast geweest die dag.
(En 's avonds, om de dag af te sluiten ging ik nog eens terug om een deken te vragen want 's nachts in januari is het koud in New Orleans.
Gewoonlijk ligt er een deken boven in de kleerkast. Maar zelfs dat niet.)

In de late namiddag staat hij aan de deur van onze cabine met het beddengoed voor de vervanger. 'k Wil dat aanpakken. Néé, hij ging het zelf doen.
Ja, juist. Er zijn zo van die dingen die een mens best zelf doet ... 'k Ga de cabine uit om hem niet het gevoel te geven dat ik op zijn vingers sta te zien.
Iets later kom ik terug. Het bed is opgedekt met een scherpe vouw, de sprei prachtig glad, niet te geloven. Hoe krijgt hij die scherpe vouw er in?
Want dit is een heel moeilijk bed. Hoofdeinde en rechterzijde tegen het schot gemonteerd en de matras is juist ietske te groot voor de binnenbreedte
van de beddenbak. De lakens veroorzaken bijna altijd vouwen en dan liggen er richels in de sprei. Hoe heeft hij dat ambetant en moeilijk bed zo
prachtig opgedekt gekregen? Er is maar één oplossing : zelf kijken.

'k Hef voorzichtig een klein tipje sprei op. Ik tel twee bovenlakens. Twéé? Wacht efkes, dit is niet de bovenkant van het laken, dit is de zelfkant,
twee keer. De knuppel had het bestaan een bovenlaken dwars dubbel te vouwen en dan het spul in de lengte te gebruiken,
dan is hij van het gedoe met die matras van af. Ja, zo krijg ik die sprei ook mooi glad. Maar dan is het een bed voor een showroom hè,
geen gebruiksklaar bed om in te slapen. 'k Trek het beddengoed af en begin het bed op te dekken. Op dat ogenblik komt hij binnen met handdoeken.
Had hij die niet gelijk meegebracht daarstraks? Ja, zo kan ik ook beweren dat ik moe word van 'plenty work' als ik twee keer moet trappen lopen voor iets
dat in één keer had gekund. Hij ziet wat ik aan het doen ben. Een mens kan er moeilijk naast kijken in zo'n kleine cabine.
"That 's no way to do it" wees ik naar het laken. Giftige blik als antwoord.
Alsof ik de vervanger van LM onder een dubbelgevouwen laken zou laten slapen. Mogelijk zou hij het later wel moéten doen, met James als steward,
maar voorlopig kreeg de vervanger van mij een bruikbare slaapplaats.
Hoe het met de overnachtingscabine van Pascal gesteld was heb ik aan die jongen niet meer gevraagd. Geen fut meer.

Enfin, dat was dus een van de exploten van Dribbel-James. Het bagage maken heeft toen met dat al bijna een volle dag geduurd, ook al omdat ik
na elke kleine inspanning moest uitblazen en uitrusten om een beetje krachten te verzamelen voor het volgende jobke. Zonder de onzindelijke
werkwijzen en redeneringen van James had ik er op een paar uurkes kunnen vanaf zijn.
Het bed voor de overnachting van Luc, als choff zijnde hun onmiddellijke baas, was wél in orde. Gek hè.

nu weer naar mei 1997, na ons verlof

Al het voorgaande had ik mij moeten herinneren toen we in mei weer gemonsterd waren en hier opnieuw aan boord kwamen.
De eerste week ververs ik het bed : drie hoeslakens (3?), de twee onderste duidelijk beslapen. Wat was ik koleirig om mijzelf dat ik
het bed niet nagekeken had alvorens te gaan slapen de eerste nacht aan boord. -al eens schurft opgelopen? ik wel
Elpidio heeft de gebruikte onderlakens van voorganger AM op het bed laten liggen en er gewoon een proper hoeslaken bovenop gelegd.
Wat kan daarvan het nut geweest zijn? Als matrasbeschermers? Daarvoor kan hij propere onderlakens gebruiken hè.
In het geval van dit achterbaks individu is een betere vraag welk belang hij daarbij had. Was het toen zíjn maand voor de scheepswas en de strijk?
En de maand daarop, toen het Alex zijn beurt was om de scheepswas te doen, de twee overtollige hoeslakens rap mee in de scheepswas foefelen?
Zoiets kan het geweest zijn. Elpidio is dom als een rund maar leep als een varken. Een gevaarlijke cocktail.

Morgen zouden we in Yeosu toekomen, we gaan op anker en woensdag gaan we tegen de kaai.
Marta, Dean, Sinisa de elektrieker en cheng LdG & Colette monsteren af. De namen van de vervangers waren al gekend.
En dan gisteren is het bericht binnengekomen dat de vervanger van Sinisa, een Poolse elektrieker die Gregory heet, een auto-ongeval heeft gehad.
Dat kan vanalles betekenen, maar het komt er op neer dat Sinisa nog drie weken moet blijven. More days, more money.
Als hem dat een troost kan zijn.

Dinsdag komt J-MP, de inspecteur uit Frankrijk.

1997-06-06 ~ op zee

16h : we zijn juist terug van een reportage over de carnaval in Aalst. Marta had enkele weken geleden een videocassette toegestuurd gekregen
van haar broer. (En gisteren een fax om te laten weten dat Eendracht Aalst toch in eerste klasse blijft spelen)
Het is dus al Aalst wat de klok slaat, de laatste twee dagen.
Vermits er afgelopen winter nogal wat in de krant gestaan had over de geschiedenis van het carnaval in Aalst en waarom dat niet te vergelijken is
met andere grote Europese carnavals, wouden LM&ik wel eens een complete reportage zien want de beelden die in februari in het nieuws
werden uitgezonden duurden maar anderhalve minuut.
De reportage was fijn hoor. Anderhalf uur Oilstjers gehoord. We waren persies efkes in België.

16h40 : Stormy Weather. We zijn foto's gaan maken van hoge golleve. Met LM of mij op de voorgrond, om op foto een idee te geven hoe 'n hoge.
Ondertussen in het schip beginnen stampen ook nog. We kunnen ons geluk niet op.
Tot schrijves.

22-05-2020 om 16:14 geschreven door maart

1997-06-27 ~ op zee

Deze week heeft iemand een Newsweek van vorige maand aan onze deur gelegd. Lectuur, dus welkom. Daarin staat een ganse uitleg over
het Marshallplan en verder staat het blad bol van de analyses. In juni '47 heeft Marshall (USA) het European Recovery Plan voorgesteld,
en door het Congres goedgekeurd gekregen in de lente van '48. In april '48 is de hulpverlening op gang gekomen tot in '52.
En zo rond '58 of '60 stond er nog altijd 'Yankee Go Home' op de spoorwegbrug van het Simonisplein. Zeker weten, zelf gelezen.
Want toen kon ik al lezen. En sinds gisteren weet ik wat daarmee bedoeld werd.
(Er stond ook 'non' en 'oui' maar dat had te maken met de koningskwestie, volgens ene Pierre Mertens.)

Het Marshallplan, eindelijk eens een serieuze uitleg! Dat artikel heb ik omzeggens uit het hoofd geleerd. nu: https://nl.wikipedia.org/wiki/Marshallplan
P-dekke héél interessant, vree neig interessant. Weer zoiets dat niet (of in maar twee lijntjes) in onze geschiedenisboekskes van
eind jaren 60 stond. Wie had daar baat bij? Want dat wegmoffelen zal toch een reden gehad hebben?
Wel veel gejodel gehoord over de ondernemingszin van de generatie vóór ons, maar
er werd niet bij gezegd welke gulle peter de onderneming mogelijk gemaakt heeft.
En maar afgeven op het Amerikaans cultuurimperialisme (ook veel gehoord hè). Dat moest dan doorgaan als maatschappijkritisch standpunt.
Hadden de States Europa niet weer op de been geholpen oa als buffer tegen de USSR en als klant voor hun industrie, hadden wij niet eens geweten
wat dat wou zeggen, een standpunt. Laat staan een maatschappijkritisch standpunt. -deze alinea's zijn een verdoken sneer naar mijn pa

Zo rond '76 moesten de Amerikanen uit Vietnam weg en dacht ik dat de oude 'Yankee Go Home'-kreet iets te maken had met de oorlog in Korea van '51.

Enfin, we zijn nu 50 jaar, 20 bladzijdes en 7 standpunten verder en het is duidelijk: vanaf het Marshallplan tot aan de eerste oliecrisis was
een gouden tijd met veel mogelijkheden en kansen. En dié tijd is voorbij, sinds '73 is het over! Goed dat Newsweek eens zeven verschillende spots
zet op de gesponsorde en gespekte 'ondernemingslust' het uit die periode. Wat een ontluistering bij die verheldering! Ik kan mijn lol niet op ...

Ondertussen is dat schip hier vanalles aan het doen, hoor ik aan het gemanoeuvreer van het machien. Gaan we nu tegen de kaai of
moeten we weer eerst op anker? Boven weten ze dat, maar daar mag ik niet gaan storen. LM wist nog nul-niks.

1997-06-28 ~ op anker, Dumai, Sumatra

Het is anker geworden. Zie ons hier nu weer liggen. 'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Het is wachten op de nieuwsberichten.
Aha! Nieuwsberichten uit de Bewoonde Wereld : wie wie vermoord heeft en zo.

11h : we gaan tegen de kaai. 'k Heb al vier foto's gemaakt. Eén van de sleper die ons aan stuurboord duwt, één van de sleper die achteraan
duwt, twee foto's van de Rede van Dumai. Het is geen rede hoor, het is een grote pijpenpijlerkaai. Om nog een mooie rede te zien te krijgen
moet men op een kleiner schip varen dat dit.

11h45 : we liggen bijna vast, aan de kaai. Ze zijn met de trossen bezig. Het gedoe met de autoriteiten en de agent kan bijna beginnen.
Voor mij is de agent al lang goed, want dat is de man die de post bij heeft.

1997-06-29 ~ op anker, Dumai, Sumatra

We zijn nu geladen. Liggen we te wachten op de paperassen van de lading of is er iets anders?  Sinds deze voormiddag zijn we van de kaai af.
Zo rond 22h hadden we in Singapore kunnen zijn.

- Jamaar deze keer moeten we daar bij daglicht langs.
- Voor stores? -bevoorrading- Dat hebben we toch nog al gedaan, in het donker stores nemen, dan steken ze toch gewoon een paar decklichten aan.
- Jamaar 't is voor de foto.
- Haha, voor de foto ... haha ... met deklichten en een flits heb ik toch genoeg licht voor f...
- Gij niet! De helikopter.
- ?
- De rederij in Antwerpen wil foto's van het schip en de firma die zich daar mee bezig houdt zit in Singapore, snapt ge?
- Dat zal nogal wat kosten een schip met lading doen treuzelen. En vindt de rederij in Frankrijk dat oké, al die USD? -time is money hè
- Tja.

De rederij in Frankrijk mag niet weten dat wij hier een twaalf geldverslindende uren vertreuzelen om dure glanzende foto's
in een blufcataloog van de rederij in Antwerpen te krijgen? Asjemenou, zou Loeki zeggen.
Daarméé zei Phika iets over 'veel traffic'. 'k Dacht: hoe kan hij dat van hieruit al weten? Van hier uit al contact met Traffic Control Singapore?
Enfin, bref, kortom : het schip zit zogezegd in de file. Maar als de rederij in Antwerpen de postzegel voor een RTL zending van Oostende-Radio
naar de bestemmeling niet gefactureerd kan krijgen vertrekt er doodgewoon geen Radio Telex Letter van hieruit.
Want de boekhouding moet kloppen. En wat we nu aan het doen zijn, de Franse rederij bestelen, hoe wordt dat geboekt?

Binnen 10 dagen, in Yeosu (Korea) komt de inspecteur aan boord. Binnen 11 dagen moet dat nu zijn. Die kan toch ook een logboek lezen?
Môja, er staat geen teller op de hoofdmotor, want die teller was in optie. Of ben ik nu dingen dooreen aan het haspelen?
Straks eens aan LM vragen.
Volgens mij is er een verschil tussen 10 dagen draaien en verbruik = 240 hrs en 11 dagen draaien = 264 hrs.
Lekker geen teller op de hoofdmotor, want die was in optie! (Die teller staat er nu wél op, zegt LM hier zojuist).

Gisteren zijn we efkes aan de wal geweest, cheng LdG, Colette, Marta en ik. Kantoër Pos was dicht. De Seamen's Club was open, gelijk wat
de fietsmeneren ons probeerden wijs te maken. En het internationaal telefoonkantoortje er naast was ook open. Voor Colette was dat het voornaamste.
De fietsmeneren waren danig gebeten dat we te voet wilden stappen, een 10 minuten op vlak terrein.
Eens doorstappen mag een zeemens al eens, zo om de twee maanden. Jamaar! Zelf stappen is broodroof!
Ze reden ons met hun zware karren klem tegen de stenen rand van de graskant. Niet één keer, maar een keer of vijf.
Marta liep al in het gras en cheng LdG en Colette waren achterop geraakt door die zwerm fietsmuskieten.
'k Kreeg het weer wit voor mijn ogen en voelde mijn bloed bevriezen: mensen opzettelijk klem rijden, zoiets heet boel zoeken.
En plots voelde ik mij verantwoordelijk, want het gezelschap was opgesplitst geraakt.

Van zodra ik overschakelde van de vragende naar de gebiedende wijs en alle please's achterwege liet, ging het ineens beter.
Vragen "Do you mind if I walk?" is nul, zero. Dan zijn ze Oost-Indisch doof.
Sissen "You there, out of my way. Now." dat heeft direct resultaat. Hoe komt zoiets? -mij verplichten om onbeleefd te zijn...
We kregen tijd en ruimte om weer aan te sluiten en toen bleven die mannen op 100cm naast ons rijden maar
ze hieven een jammerkoor aan voor de resterende zeven minuten. Als in een klassieke tragedie. Op de betonnen wegbedekking van Dumai.

Ene zei dat de Seamen's Club immers toch gesloten was vandaag en dat ze ons naar de binnenstad zouden brengen: shops en zo.
Daar krijgen ze mogelijk een percentje op hetgeen wij opdoen en in de Club waarschijnlijk niet,
want ze vertoonden teveel ijver om ons daar voorbij te krijgen.
"I will look and see for myself" zei ik traag en duidelijk, zonder mijn stem te verheffen. -hey, het alfa-wijfje had gesproken? 'k lach mij hier een kriek
Aan de tuinpoort van de Club zei dat goor bedriegwezen "Look, closed".
terwijl daar een plakkaat stond zo groot als een verkiezingsbord: Open from 09h till 24h.
"I will go-and-see-for-myself", zei ik iets nadrukkelijker nu.
Ik duwde de poort open, ik duwde de deur open, (die was toe tegen de warmte maar niet op slot), de Club was gewoon open hoor.

"Kijk. Het is open. Gij zijt een leugenaar." Ik kon hem dan wel een leugenaar vinden, voor hem was het gewoon een manier van zaken doen.
Liegen is geen kwestie van oei & foei, het is gewoon een methode. Heeft dat niet gewerkt? Dan gaat men gewoon
over tot het volgende punt op het programma.

Dat ik er met beleefd-&-vriendelijk niet geraak is vermoeiend en vooral ontgoochelend. Beleefd-&-vriendelijk is geen globale gedragscode.
Niet in formele contacten en zelfs niet bij vreedzaam praten over wie op welke wijze de komende tien minuten gaat doorbrengen en of
daar iets aan besteed zal worden, buiten haar eigen tijd en energie. Eigen dollars bvb.

        (16h: Vertrekken we? Het machien ronkt als een dikke poes die aan het spek gezeten heeft.)

Na het telefoneren voor Colette en een koele pint voor ons allemaal gingen zij drie verder naar de binnenstad, met de fietstaxi's.
En ik ging efkes naar Kantoër Pos achter de hoek. -postkantoor
"Als ge naar de stad gaat zal ik u rijden" zei hij. Hij stond er nog! Ik had toch niks gevraagd!
"Ik ga niet naar de stad."
"Waar gaat ge dan naar toe?"
"Uw zaken niet." Dat laatste was voor hem dan weer verstaanbaar Engels. Eindelijk verdween hij.
Het postkantoor was gesloten maar nog altijd even mooi als vorige maand. Er moet sinds vorige keer iets in bloei gestaan hebben,
of een vrucht rijp zijn of zoiets, want het ruikt hier weer gans anders dan 30 dagen geleden. Iets zoet, een beetje zoals meidoorn,
ik heb enkele kleine bolsters zien liggen, donkerrode, met pinnekes op. -een soort lychee?-

Terug naar het schip. Te voet. Er stopte al eens een fietstaxi die teken deed of ik een ride moest hebben. En als ik no-thank-you zei, dan
REED DIE DOOR ?!?! En de volgende verstond ook no-thank-you, en de volgende ook ?!?!
Dus vriendelijk & beleefd verstaan ze hier wél? Dat was al opluchting genoeg om met de glimlach verder te stappen.
Wat was het verschil met daarstraks? Daarstraks waren ze met veel. Eerst een stuk of zeven, en toen vijf en toen nog drie.

Op de paaltjes rond de tuinen (halve parken) verzamelden een soort mussen voor de nacht. De zon was aan het zakken. In de zee,
achter de bomen, gezien van waar ik liep. Af en toe kraaide er een jong haantje, die haantjes lopen te oefenen voor later, voor wanneer
ze daar kippen zullen mee imponeren. Dat ze zo oud niet zullen worden komt bij die beesten niet op natuurlijk. Die denken dat ze eten
gaan blíjven krijgen zonder dat ze daar al eens een ei voor terug geven.

Aan de poort van Hydrocarbon Dumai was de wandeling gedaan, want vanaf daar kan men het schip zien liggen.
Dat is niet meer wandelen, dat is naar boord gaan. Nuance.
De taxistandplaats was half leeg. Er hing een struise fietsmeneer over zijn taxi gedrapeerd. Een struíse Indonesiër?
"Exercising, Ma'am?" vroeg hij vriendelijk.
"Yes, jodelde ik blij, you could use some too!"
Als we dan toch zo goed gezind zijn, gij en ik en de rest van de wereld ... een eindje stappen doet wonderen voor het humeur hè.

Nog wat foto's geklikt rond het schip en toen was het 17h30.
Gangway op via een kiekenplankske van de wal, daar heb ik ook een fotootje van genomen.
Een vooruitziende zeemens had aan een lijntje een reddingsboei tot in het water laten zakken.
Er moest zo eens iemand naast het vangnet kukelen, vanavond of vannacht.
"Hing er een belleke aan de boei ? " vroeg LM.
"Belleke? Ik heb geen belleke gezien, ik ken dat systeem zelfs niet, waarom een belleke?"
(nooit van gehoord tijdens een veiligheidsdrill of tijdens de opleiding in '83 ...)
"Om de man van wacht te verwittigen dat hij weer een zuiplap moet binnenhijsen."
Ja, dat belleke zal dan een middelgrote koebel mogen zijn.

Waarom cheng LdG en Colette absoluut naar België wilden bellen: zal ik het chronologisch vertellen zoals ik het vernomen heb van haar?
Dan moet ik efkes 17 jaar terug, toen cheng LdG & Colette het koppel XYZ leren kennen hebben die een jaar of acht geleden, toen de
vrouw van F in verwachting was, of is dat nu zes jaar geleden, wacht efkes, die kleinste werd dit jaar zes, want ze heeft haar eerste
communie gedaan, in elk geval, toen F en zoon R samen op de zeevaartschool zaten, hebben zij de ouders van F leren kennen, Mr & Mevr XYZ.
F vaart dus ook en Mr XYZ ook, maar cheng LdG heeft nooit samen men een van hen gevaren, dat is gek hè, ge zoudt nu zeggen,
zoveel jaren vaart en nog nooit, terwijl ze mekaar toch al een hele tijd kennen hè, al zeker zeventien jaar, want het was heel in het begin
dat R naar de Zeevaartschool ging. En met zoon R heeft hij ook nooit op hetzelfde schip gevaren.

       JAA! Die uitleg van Colette is niet vol te houden hè.
       'k Ga het anders doen hoor, of ik krijg wéér hoofdpijn. Gij ook? Welwel.

Er staat een camionette op de oprit van cheng LdG en Colette en die moet daar weg tegen 10/07 of 11/07, want dan komen ze thuis en
ze willen met hun wagen uit de garage kunnen. Vooral de cheng. Ziezo, dat was het. Twee lijnen.

Hoe die camionette daar geraakt is? Awel : een hele tijd geleden belde Colette en met haar schoondochter en zij vertelde dat
vriend F van haar echtgenoot R (die de zoon is van Colette en cheng LdG) moet vertrekken op zee en geen blijf weet met zijn camionette.
In zijn garage is geen plaats, want daar staat de wagen van zijn vrouw. De camionette maanden op straat laten staan? Nogal gevaarlijk hè.
En toen heeft Colette gezegd: dat F zijn camionette maar bij ons op de oprit zet. Daar staat ze van de baan af en ons stoort het niet, want
wij zijn op zee. Sindsdien heeft ze al vaak gebeld met zoon en schoondochter, en de camionette van vriend F staat nog altijd op de oprit,
veilig en wel. Maar bij wie liggen de sleutels? Bij schoondochter en zoon R? Bij de vrouw van vriend F?
Dat wou cheng LdG weten en daarom zou er vanuit Dumai nog eens extra gebeld worden.

De dagen ervoor inspireerde de sleutelkwestie capt DM en Giga nogal. Er volgden heelder verhalen:

- Over jonge kinderen die autosleutels zoekmaken voor eeuwig en altijd.
- Over speelse huisdieren die heelder sleutelbossen laten verdwijnen voor eeuwig en altijd.
- Over wielen die van onder stilstaande camionetten gestolen worden zonder dat het aan de straatkant opvalt omdat het vehikel
  op blokken gezet werd die verborgen worden door halfhoge struikjes.
- Over dwergstruikjes die ineens opschieten tot halfhoog als ge er zes maanden niet naar omkijkt, want ge had ze toch gekocht omdát
  ge er niet moest naar omkijken. -jaja, maar in één bepaald seizoen weer wel, een beetje snoeien ... en juist dan ge zit op zee
- Over de plantkundige benamingen van zulke uit- en inheemse struikjes die ongewenst beginnen groeien.

Die twee sloebers (capt DM en choff Diga) hebben enkele avonden voortgeborduurd op het onderwerp tot cheng LdG in Dumai nog eens
ging telefoneren om te weten waar en bij wie de sleutels van die verdomde camionette lagen. Meer is dat niet.
En zo kabbelen sommige dagen hier voorbij.

21-05-2020 om 06:11 geschreven door maart

1997-06-20 ~ op anker, Borneo

Hallo Belgen in het Binnenland.
Gisteren heeft capt DM ons een kopie van een telex uit de archieven laten zien, vorige zomer ontvangen uit Kuala Lumpur, Maleisië.
Die telex kwam van het Piracy Reporting Centre.  https://nl.wikipedia.org/wiki/International_Maritime_Bureau
Soms is het avonduurtje echt een werkvergadering hoor of een info-markt. Daar zorgt capt DM wel voor.

Schepen worden gewaarschuwd voor piraten in specifieke regio's en iedereen wordt verzocht waakzaam te zijn.
Daarom is nu dubbele wacht op de brug. Dwz dat er nu twéé matrozen ipv één mee wacht lopen met de stuurman van wacht,
de ene aan stuurboord en de andere aan bakboord. Ze staan buiten op de wing en hebben een schuilhokje voor als het regent.
En elke nacht gaan nog altijd de buitendeuren op slot. Dat is tegen de regels van de safety, maar oké volgens de instructies van de security.
Snapt ge? Ik wel.
Safety zegt : alle vluchtwegen moeten ten allen tijde vrij gehouden worden.
Security zegt : alle buitendeuren op slot tijdens de nacht in piratengebieden.
Gelukkig zijn deze sloten draaidingen, van binnenuit is er geen sleutel nodig en kunnen we naar buiten in geval van brand of aanvaring,
of andere malheuren.

Vorige zomer is in Santan (Borneo) een schip beroofd geweest. Die periode waren wij hier ook in de buurt. Op dat ander schip hebben ze
reservestukken van het machien gestolen. 't Zwaar spul dus. En één aanval is verijdeld geweest dank zij de waakzaamheid van de bemanning.

Alle aanvallen of pogingen moeten gemeld worden aan Kuala Lumpur (Maleisië), daar houden ze de stand van zaken bij (scores?) en
brengen de gebeurtenissen in kaart alsook de manier van werken. Very well, maar wat kunnen wij ondertussen doen, hier in Borneo,
ongewapend en ver van alle niet-corrupte autoriteiten?
Jammer dat we geen kalashnikovs aan boord hebben zoals op schip 25. Gesteld dat iemand zou weten hoe zo'n ding werkt.
Alhoewel, kindsoldaten soldaten kunnen er mee overweg, dan kan een kalashnikov onmogelijk zwaar wegen of moeilijk te bedienen zijn.

1997-06-21 ~ op anker, Borneo

Gaan we nu aan de boei of blijven we hier nog wat liggen dobberen op anker? Sinds deze voormiddag zijn de autoriteiten aan boord.
Immigratie en douane, havendiensten en andere bedelaars in uniform.

Vanmiddag kwam een autoriteit met mijn internationaal paspoort de mess in. LM en ik zaten daar alleen, we waren wat vroeg.
Het ging over de verlenging die ik twee jaar tevoren op het consulaat in Bergen (Noorwegen) gekregen had.
Peeke moest laten zien dat hij kon lezen. De datums in alle geval. Daarbij richtte hij zich tot LM, alsof LM, terwijl hij aan het eten is,
uit het hoofd weet wat in een paspoort staat dat hem ondersteboven voorgehouden wordt.

'k Was recht gestaan, zo was ik ongeveer een hoofd groter dan de Borneoot en las over zijn schouder alle antwoorden op de vragen die hij
aan LM stelde. Datums gewoon aflezen, date of issue, extension en expiry date. Moeilijk hoor. LM hield zijn ogen op zijn bord en at verder.
De Borneoot bleef zich tot LM richten, terwijl mijn dierbare zijn aandacht voor zijn middagmaal nodig had.
Mogen mannen in Borneo geen vrouwen aanspreken? Zijn ze het niet het gewoon dat een vrouw kan lezen? Of mondig is?

Hij kon natuurlijk niet weten dat LM aan tafel komt om te éten, en dat men hem dat niet moet lastig vallen met documenten die iemand
anders aanbelangen. Een paspoort is een persoonsgebonden document en dan zou de persoon in kwestie wel antwoorden. Zo is dat.

Drie minuten later staat dat vent van gewicht opnieuw in de mess en toont het paspoort van Colette. Wacht efkes ... hij heeft
een bemanningslijst ter beschikking en in het shipsoffice zijn de mensen aanwezig die hem op zijn vragen kunnen antwoorden. Wat kwam hij
dan weer in de mess staan doen? Dacht hij dat LM twéé vrouwen heeft? "Chief Engineer's Wife" zeiden wij. Hij wou haar zien.
Lap, op de foto staat ze met lang haar en nu heeft ze een kort kapsel. Sebiet gaat het dáárover, dacht ik.
Wij naar de derde verdieping. Ik ben hem efkes voor gegaan, vooral om te zien of de cheng in zijn cabine was, want ik wou dat gluiperdje
niet in zijn eentje op het verdiep hebben. Iedereen was nog aan het werk en het verdiep was zo goed als leeg.
Cheng LdG was aanwezig, Colette ook, dus ik weer naar de mess. Ondertussen was mijn eten koud. Dat zal me leren beleefd te zijn.

Iets later komen zij aan tafel: dat paspoort was maar een excuus voor gebedel. 'k Had het potverdekke moeten weten, ik had hen naar
beneden moeten vragen per telefoon, ik had het ventje nooit naar het woonverdiep mogen leiden. Dwaze³, domme³ m, is het
de eerste keer dat ge in Borneo komt? Nu had ik zelf zo een van dat soort mensen naar het woonverdiep gebracht! Dom-dom-dom!
Wat Cheng en Colette vertelden:
het vent was niet aan de deur, in de alleyway, blijven staan, hij was direct de cabine binnen gestapt (zonder zijn schoenen uit te doen)
en liet zijn ogen rondgaan alsof hij daar maar iets uit te kiezen had. De cheng is twee koppen groter en heeft een nogal imposant figuur,
zo werd de gluiperd zacht doch beslist de cabine uit gedwongen. Hij stond er dadelijk terug om te vragen waar de trap was, de 'staircase'.
(Jaja, kom zeg, dat was gewoon een terugkeer op zijn stappen om een tweede poging te ondernemen).
De cheng dwingt hem tot aan de deur van de trapkast, ongeveer vier meter verder rechtdoor. 'STAIRCASE', 't staat er op geschreven!
In die paar stappen tijd zag de worm toch de kans om naar 'presents' te vragen. Hij moest cadeaus hebben 'voor zijn baas' (?)
Marlboro en/of Johnny Walker, wil dat zeggen. -achteraf bekeken vraag ik me af hoe die worm met twee paspoorten het office heeft kunnen verlaten
"Presents? Ask Captain" had cheng LdG geantwoord.
Mogelijk had capt DM hem al afgewimpeld? Of had hij hem gezegd te wachten tot alles afgehandeld was. Want op dat ogenblik was capt DM
nog bezig in het office met andere Borneoten van andere diensten. Dus dat gedoe over die paar datums en het woord 'extension' (verlenging)
in mijn paspoort was gewoon een manoeuvre om te kunnen rondlopen en niet in het office te moeten blijven. Hij spreekt Engels en hij leest Engels.
Wat kwam hij anders doen dan rondneuzen? Viel dat efkes tegen dat wij al aan tafel zaten, dus dat de mess bemand was.

Iets voor 13h hoor ik stemmen op het verdiep. 'k Ga direct kijken. Ha, oef, ze waren daar niet alleen, capt DM was er bij. Hij opende de locker
voor de 'presents'. 'k Ben er niet blijven op staan kijken. Die wormen hebben van de wal als richtlijn meegekregen: buitenslepen wat er te halen valt.
Of zit hen dat ingebakken?  Om mottig van te worden. (Feitelijk zou ik het al gewend moeten zijn.)
Of is het een traditie, uit de tijd dat de  ontdekkingsreizigers kralen en stukjes spiegelglas meenamen om aan de stamhoofden cadeau te doen?
Wij zitten met de gebakken peren, want kralen en spiegelglas doen het al lang niet meer. En de ontdekkingsreizigers kregen tenminste iets
in ruil : drinkwater en voedselvoorraden.

Gisterenavond zijn we van ankerplaats veranderd, 'standby anker' nog maar eens. Er stond juist een goeie film op in de bar, dus ben ik blijven kijken.
Jumanji, (1995) met Robin Williams. Een avonturenfilm over een spel. Naargelang de teerlingen vallen overkomt de spelers vanalles 'in het echt'.
Een troep apen die in een keuken gaat huishouden bvb. Spectaculair, amusant en tegelijk eng, het Robin Williams-recept.
'k Heb geprobeerd het verhaal aan LM te vertellen, maar na een tijd zat ik vast. Zelf kijken is de boodschap. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jumanji_(film) 

1997-06-22 ~ Lawi Langcam, Borneo

Volgens LM heet het hier WaliWali. Volgens mij is dat een gemakkelijkheidsoplossing, de inkorting van een naam die moeilijk te onthouden is.
Gisteren in de vooravond zijn we aan de boei gegaan. De standby verliep traag en moeizaam. Volgens capt DM was 'de wal' niet gereed en
moest het daarom zo traag gaan. Het pompen is uiteindelijk pas om 02h begonnen, we liggen hier tot maandagmorgen
en dan wéér eens op anker gedurende 4 à 5 hrs voor het reken- en papierwerk.

Rond 18h begon het licht al af te nemen en we lagen nog niet dicht genoeg bij om een duidelijke foto van de boei te nemen. Deze voormiddag
was er mist. Na het middageten zullen we nog eens gaan kijken, misschien valt er dan iets te fotograferen.

Er lopen nog altijd Borneoten aan boord rond. Waar hebben die dan geslapen? Of werken zij door tot het gedaan is? Nu ja, werken ...
De helft zijn veiligheidsagenten. Of zoiets. Die lopen zich hier te vervelen. Tijdens de standby gisteren waren ze in de CCR de schuiven en
de classeurs aan het doorsnuffelen, vertelde Colette. 'k Had daar in het voorbijgaan persies ook iets van gezien maar ik dacht dat iemand
van de deckofficieren erbij was en dus was alles oké volgens mij. Vooral omdat ze dat deden met een air of het hun goed recht was.
'k Zou beter wat minder denken en af & toe nadenken. En dan blijven staan kijken naar wat ze uitspoken.

's Avonds zijn we een toerke aan deck gaan doen. Twee van de drie slepers die hier bij ons aan de boei blijven hebben als thuishaven Singapore (?)
De grote heet Golden Lion en de kleine Pink Panther. Echt waar. 'k Hoop dat de bemanning daar niet zo klunzig is als Inspector Clouseau.

12h45: stralende zon en mooie kleuren, een oranje boei op een blauwe zee.
Misschien worden het goede foto's, drie keer de boei en een keer de manifold.

Met Marta hebben we tijdelijk onze CD's geruild. Kwestie van eens wat andere muziek te horen. De CD van de Lion King zit erbij. Nu weten
we tenminste wat Hakuna Matata wil zeggen, zoiets als 'geen zorgen maken'. Marta moet die CD eens doorgeven aan Colette, want
zij maakt zich weer zorgen over vanalles en loopt te piekeren dat het angstaanjagend wordt. Scheepskolder? Iedereen komt wel eens aan de beurt.

1997-06-27 ~ op zee

Maandag heb ik een kaartje naar Tina kunnen posten. Dat komt natuurlijk vanzeleve niet op tijd aan en óf het gaat toekomen is ook nog de vraag.
Het is een test voor de Borneo-posterijen: doen ze het of doen ze het niet? Maar er is nog fax aan boord natuurlijk.
De fax zou moeten toegekomen zijn, gisteren 15h BT.

Straks komen we nog maar eens toe in Dumai.
Cheng LdG en Colette hebben enkele dagen geleden officiële bevestiging gekregen dat ze in Yeosu afmonsteren. Dat zou rond 10/07 zijn.
Daarop is Colette aan het inpakken geslagen. Da's goed intijds hè. Ofwel houdt dat een boodschap in.
Nu, mijn inpak vorig jaar hier was ook geen succes, de voorlaatste dag aan boord, maar dat lag aan interferenties van buitenaf.
Dat is een gans ander verhaal.

Dumai dus. Waarschijnlijk vanavond heel eventjes aan de wal, naar de Seamen's Mission, gaan kijken voor boeken. Misschien ook naar de post,
als die nog mocht open zijn en verder niksni, wegens niet veel goesting. Als Kantor Pos gesloten is, morgen voormiddag dan.
Maar verder niksni, wegens evenmin geen zin.

Ziezo, blad vol, tot schrijves.

20-05-2020 om 22:08 geschreven door maart

1997-06-12 ~ vertrek Yeosu, Korea

Ze zit een vlieg in de cabine en we krijgen ze niet te pakken, de vieze beest. De mepper ligt thuis, die woog te zwaar in de bagage.
Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag in de Filipijnen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(Filipijnen)

09h: LM is al van heel vroeg bezig want het is standby vertrek. 'k Hoor allerlei alarmen en signalen gaan. Het machien slaat aan,
we zijn hier weg! Van uit de patrijspoorten zie ik enkel de schouw, maar als het machien aanslaat ... is de koffie klaar.

1997-06-16 ~ op zee

Eergisteren gefuifd. Wééral ???
Hélaba, de vorige fuif was wel een volle maand geleden hoor. En daarbij, ze zaten er op te wachten en we konden in feite moeilijk anders.
Noem het Welfare. We kunnen de mensen geen reden om te fuiven onthouden, daarvoor is de gemeenschap hier te klein en is er te weinig
afwisseling in haven. Het schip gaat aan de boei laden of lossen, of er is walverbod en andere saaie toestanden.

's Anderendaags had ik overal spierpijn. In mijn heup van mee de French Cancan te willen dansen en in mijn schouder van de Flamenco.
Marta had natuurlijk nergens pijn. "Jamaar, ik ben 20 jaar jonger hè" zei dat vriendelijk meisje (25j) sussend, om me te troosten.
Welja, door mijn pijnlijke spieren werd ik al een ganse dag herinnerd aan mijn leeftijd (45), doe er maar een schepje bovenop.
't Kon er nog bij.

Én de bootsman (een Galliciër) heeft gezegd dat ik verstaanbaar Spaans spreek. Wel, die vier zinnekes verstond hij toch.
Misschien wou hij beleefd of charmant zijn tegenover het feestvarken? Dat is dan gelukt.
Deze keer zijn er weinig actiefoto's gemaakt. Enkel portretten bij het binnenkomen en met het groot licht aan, want ik dacht al aan
de fotokopies die ik zou maken om mee te sturen. Daarom moest telkens het groot licht aan. Wie zich afvroeg waarom kreeg géén verheldering.
Fotokopies maken van foto's om ze met de brieven mee te verzenden gebeurt nog altijd sluipend en in stilte.
Colette sluipt al mee naar dat lokaal, dat eigenlijk een reserve cabine is, voor wanneer de inspecteur komt.
Tijdens de standby is in feite het beste moment. Dan is iedereen aan het werk, ook capt DM. Daarom moet er nú geslopen worden.

Het zeewater is 30°C. In het machien is het nu tropisch heet. Het is goed dat we zo vaak Singapore passeren, voor bevoorrading en proviand,
en voor de post, maar het is verschrikkelijk jammer dat Singapore in de tropen ligt. De mecaniciens zien teveel af van de warmte.

Gisteren waren we ter hoogte van Manilla (Filipijnen), in volle piratengebied. Voor de nacht moest alles op slot. Tijdens het avonduurtje
hing capt DM piratenverhalen op, de belevenissen van collega-captains. Daar zal al eens een vergadering over geweest zijn blijkbaar.
Buiten de opvarenden beroven gaan de piraten ook met de inhoud van de kluis aan de haal. Allez, de rederij in Antwerpen had weer iets
om een colloquium over te houden. Het vervelendste volgens capt PE -die van schip 11- was wanneer men een tweede bende aan boord krijgt.
De eerste bende is met alles weg, maar laat geen kwitantie achter natuurlijk. De tweede bende wordt bokkig en gaat, kwestie van niet
met lege handen naar huis te moeten, tóch weer de cabines af om privé-eigendommen te roven.
Het motto is : GÉÉN WEERSTAND BIEDEN, om een bloedbad te vermijden. Leg dat maar eens uit aan de Filipijnen hier aan boord, die
hun overuren cash in USD uitbetaald krijgen en dus relatief veel geld te verdedigen hebben.
Wat ook zeer moeilijk is, volgens capt DM, is de kluis open krijgen onder bedreiging. De kluis openen is in gewone omstandigheden al
een secuur werkje waarbij men zich moet concentreren, dus kalm blijven. Doe dat maar eens met in de nek een revolver die vastgehouden
wordt door een door een piraat die zelf haastig & zenuwachtig & bang is.
Hier werd voorgesteld de kluisdeur alvast los te zetten, met in de kluis een 1000 USD als buit, de rest van het geld ergens verbergen
achter een schot en zelf in een onbewoonde cabine gaan slapen, de loodscabine bvb, of de inspecteurscabine.
Het werd allemaal wat lacherig verteld, maar alle buitendeuren gingen toch op slot voor de nacht. En onze cabinedeur ook.
Better safe than sorry. Want waarom zouden Filipijnse piraten dit schip overslaan? Omdat hier Filipijnse bemanning aan boord is? Nee,
daar houden ze geen rekening mee.

We vaarden ten N-O van Borneo, eerst door de Sulu Zee. We gaan richting zuid. Af en toe is een eilandje te zien.
Misschien wonen ze daar, die arme bange piraten? -de piraterij van toen is niet meer te vergelijken met de professionele piraterij van nu

1997-06-18 ~ op zee

Vandaag hebben we een 'nieuwe' oefening gehad: Man Overboard. Dat was jaren geleden. Het is een zeer serieuze oefening.
Van zodra alarm gegeven wordt : all hands on deck! In dit geval niet zozeer elk paar handen als wel elk paar ogen.

Als 'man' was een grote oranje blik overboord gegooid, zeker twee keer zo groot als een reddingsvest.
Gesteld dat de brug de man zien vallen heeft wordt direct de procedure gestart, een speciaal manoeuvre waarbij ze het slachtoffer
aan de loefzijde (dus in de windzijde) van het schip zien te krijgen, zodat de wind en de golfslag hem richting schip brengt.
De reddingssloep wordt in gereedheid gebracht, met vijf personen aan boord, die zullen het slachtoffer dan gaan oppikken.

Zonnebril meegenomen want de zon schijnt in het water en na twee minuten ziet men geen knijt meer. Dat is vervelend wanneer ge
verondersteld wordt mee uit te kijken naar de drenkeling. Het heeft zeker een vol half uur geduurd eer we hem in het snuitje hadden.
En dan was het nog een oranje blik, twee keer zo groot als een reddingsvest. En een drenkeling par accident draagt geen reddingsvest.
Wie in een blauwe of een witte overall overboord raakt, contrasteert qua kleur niet met blauw water en witte schuimkoppen.
En het hoofd + de schouders van iemand die zich tracht drijvende te houden zijn bijlange zo groot niet als het oranje blik.
En een mens drijft niet zo hoog op het water als een leeg blik dat dobbert. Tussen twee waterbergen verdween het telkens weer uit het zicht,
gezien van waar wij stonden. Op de brug konden ze het beter in het oog houden en daar hebben ze ook verrekijkers bij de vleet.
Iemand aan stuurboord had iets gemerkt, het was een drijvende boomstam, overwoekerd met groeisels, te groot om een drenkeling te zijn.

Hoe lang een echte drenkeling zich zou moeten drijvende houden eer we hem vinden, daar durf ik niet over nadenken. Gesteld dat hij
ongekwetst in het water geraakt, en voldoende kan zwemmen om zich drijvende te houden, wordt hij toch moe van het bewegen en van de angst.
Dan beginnen de minuten te tellen hè. En wij vonden dat blik dus maar niet. Erg hoor. Om rillingen van te krijgen. -en nu wéér

Tijdens avonduurtje zei ik dat het een indrukwekkende oefening was omdat een mens dan beseft dat, dat ...
"Dat men beter niet overboord valt?" vroeg de BG. Over de kleur van de overalls heb ik dan maar gezwegen.
"Zoiets ja, zei ik, maar 't is niet altijd te voorkomen, vandaar toch die oefening!" -met BG hebben we later nog gevaren, als capt evenmin een groot licht.

'k Wou eigenlijk zeggen dat die oefening besefbevorderend (bestaat dat woord al?) werkt omdat een mens er dan met de neus op geduwd wordt
dat het kalme postkaartjes-zeeschap van vandaag eigenlijk is samengesteld uit duizend en duizend kleine golfruggetjes, die allemaal het hoofd
van een drenkeling uit het zicht kunnen houden. En dat die mooie horizon bij optimale zichtbaarheid zoals vandaag, toch een gebied
afbakent met een straal van ± 18,5 km. Bij dit helder weer is dat een gebied van 1074,665 km² zegt het rekenmachientje.
Een oppervlakte waarvan geen 10 cm² blijft stil liggen, waardoor de lichtweerkaatsing telkens wisselt. En dat werkt het speuren tegen.
Jawadde, jawadde. En bij hogere golfslag en verminderde zichtbaarheid? Doen zoals BG zegt: niet overboord vallen. Alsof men dat altijd zelf
in handen heeft, soms wordt men opgepakt door het water aan deck. -hij had toen nog veel te leren, en twintig jaar later als capt ook nog

LM heeft hier zojuist een daad van algemeen nut gesteld: de vlieg doodgemept. Ze was verzwakt waarschijnlijk, want ze vloog maar treuzelend.
Niet meer het vinnig gedoe van enkele dagen geleden.

Zojuist is iemand hier de buitendeur aan bakboord komen op slot draaien. Nog altijd piraten-alarm.
We hebben een tip van Borneo gezien aan stuurboord. Volgens de kaart zitten we in de Celebes Sea.

1997-06-19 ~ op zee

Rond 10h gaan we op anker. Misschien is het de moeite om foto's te maken.

Op de Toshiba staan spelletjes geïnstalleerd. De Gibbe had ze er op gezet voor AM, de vervanger van LM. Er is een Formule-1 spel bij.
Daarin mag men één uit de acht circuits kiezen, één van de vier moeilijkheidsgraden aanduiden (van beginner tot professional) en dan
krijgt men een Ferrari om dat parcours af te werken. Chic hoor, zo'n Ferrari, maar ik kreeg hem niet in beweging. Er verscheen een melding
dat ik weg gesleept was. Zo vier keer na mekaar.  Met muzikale zenuwbegeleiding. Persies een lunapark. Waarschijnlijk kan 't geluid afgezet worden,
maar ik weet niet hoe. Eigenlijk wou ik Villeneuve wat morele steun bieden, maar aan mij heeft hij dus niks hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacques_Villeneuve 

Gisteren heeft Percy, iemand van de Filipijnen, mijn haar geknipt. Het is gelukt, maar 't is helemaal anders dan hoe de kapper mijn kop ziet.
Percy had vooraan de ganse frou-partij laten staan zoals ze er stond. Daar heb ik achteraf dan zelf iets aan gedaan en het resultaat is, eh, navenant.
't Was voor de foto's dat ik mijn kapsel wat gefatsoeneerd wou hebben want met zijn dagen wordt hier nogal geklikt en geflitst.
Dan mag een mens er wat flashy op staan ook, dacht ik. Vooral blijven denken ... Colette noemt het een Jean Seberg-kapsel.
dat is me nog al gezegd geweest, maar dan lang geleden.

Diga vertelde gisteren aan tafel enge verhalen uit Afrika. Hij heeft daar in zijn jeugdjaren gewoond. Wij dachten eerst dat hij daar enkele
keren op vakantie geweest was. Dat ook natuurlijk, maar ze hebben er wel degelijk wat jaren doorgebracht. Ergens aan de kanten van Tanzania.
Eén krokodil kwam elk jaar haar eieren achter in de tuin leggen. -akelig, want krokodillen bewaken hun eieren
En 's avonds moest men het bed eerst controleren op slangen. Wanneer men er in ligt komen ze er niet bij liggen, maar ze liggen wel graag
in een leeg bed. Da's maar ne weet natuurlijk. Om de slang uit het bed te halen stond in elke kamer een stok met een lus aan.
En als de slang dan in de lus hing? Gewoon uit het raam zwieren.
Diga was zo goed op dreef dat ik niks wou vragen. Colette zat te griezelen. Misschien was dat zijn bedoeling.

En verder over spinnen als eieren zo groot. Ze zijn voor de mens ongevaarlijk.
Ze leven onder de grond in kuilen en gangen die bekleed zijn met spinsel.
Wanneer het regent lopen de gangen onder en springen de spinnen wel naar buiten. Allemaal en tegelijk.
Dat vond de moeder van Diga maar niks en vanaf toen ging ze zonnen met rubberlaarzen aan.
Maar als er gezonnebaad kan worden dan regent het toch niet? Dan zitten de spinnen toch onder de grond?
En tóch liever met caoutchouc botten! vond de moeder van Diga. Bij het verhaal van de grote spinnen griezelde ik mee.

Tijdens de oefening van gisteren, terwijl we stonden te speuren naar het oranje blik, vertelde ch.kok Guy een verhaal over een schipke dat de lijn
Karachi (Pakistan) - Bombay (India) deed. -nu Mumbai  Tien dagen varen. Twee Filipijnen aan boord hadden gevochten op zee en het
eindigde ermee dat ze vijf dagen later in Bombay de ene naar de kliniek konden laten vervoeren (vijf messteken in de buik) en de andere
naar de gevangenis laten brengen. En het schip blijft verantwoordelijk voor die mannen (?).  Zodus, telkens het schip in Bombay/Mumbai kwam
moesten zij bezocht worden. Om te zien of ze nog in leven waren. Die capt had Guy daarmee belast want als hij zelf ging was hij aan
gebedel en smeergeld voor het 'protocol' 200 à 300 USD kwijt. Als Guy ging, kon hij alvast beginnen jammeren dat hij 'maar' de kok was
en zo geen bedragen kon afdokken. Hij kwam er met een 50 USD per keer van af. Zo gedurende drie maanden om de 20 dagen.
Het verschil in het scheepsbudget kan tellen.
Ze waren daar maar met 14 aan boord, in haven kon dus niet veel volk gemist worden en Guy moest elke keer alleen op bezoek
naar de kliniek en naar de gevangenis. "Al eens een Indische gevangenis gezien?" vroeg hij. Eh, niet direct nee, maar wel gelezen over
Turkse en Iraanse gevangenissen en beelden gezien van Afrikaanse gevangenissen. Zoiets al bij ons in de Middeleeuwen zeker?

Al wat de gevangene bezit wordt afgepakt, is het niet door de bewakers, dan is het door de gevangenen. Sanitair is zo goed als onbestaande en
eten moeten ze zelf kunnen betalen (waarmee dan?) of ze krijgen niks. Guy bracht elke week een paar appelsienen en een paar dollars,
weggefoefeld in zijn kledij. Die omgeving begon danig op het systeem van Guy te werken, het woog zwaar.
Na drie maanden was de gekwetste genezen, hij mocht uit de kliniek. De gevangene werd na drie maanden gerepatrieerd.
Het agentschap in Bombay zet die twee niet alleen in hetzelfde hotel, maar ook in dezelfde kamer! (Want het waren landgenoten).
Hoe dat afgelopen is, wist Guy niet.

De gewonde had vijf dagen in het hospitaal aan boord gelegen. Al het beddengoed is daarna overbood gekieperd, met matras en al,
want het heerschap had ook alle geslachtsziekten van de regenboog. Dat is aan het licht gekomen via de kliniek in Bombay.
Aan boord had hij nooit iets gemeld van vreemde ongemakken. -mogelijk bewust
Terwijl Guy dat allemaal vertelde stonden wij te turen, te zoeken en te speuren naar de drenkeling, het oranje blik.

10h : 'k Ben eens op de brug gaan kijken of ze daar wel aan het werk zijn ... want we zouden om 10 h op anker gaan maar ik hoor of voel
niks vertragen. Het zou pas om 11h zijn en capt DM is al boven. 't Is al goed, dan zal ik die fotokopiekes om 11h gaan maken ipv nu direct.
En strijken! Miljaar, ik moet vandaag strijken want als de laundry op slot gaat zit LM zonder gestreken hemdjes voor een paar dagen.
En in mijn T-shirts kan hij niet in.

14h : het is hier zojuist Black Out geweest. -stroomonderbreking-  Een gecontroleerde hè, om testen te doen. Dan valt ALLES stil.
Ventilatie, koeling, generatoren ... complete stilte aan boord. Het is lang geleden dat ik dat nog gehoord had, stilte.
Gedurende een kwartier zwijgen alle installaties en machinerijen. Zalig : alles-is-stil! Het klonk als een beloning voor iets.

En 't is al weer voorbij. Ik hoor weer de gedempte geluiden. Alles draait en ronkt, zoemt, fluit, piept, dreint, zeurt en bromt opnieuw,
toestand normaal. De mecaniciens kunnen gerust zijn en zullen tevreden zijn.

Hier aan boord heerst voor het ogenblik een luchtpostenveloppenschaartse. Hopelijk van tijdelijke aard. Volgende week zijn we in Dumai
en daar kunnen we er mogelijk vinden. Kopen. Maar eerst moet men ze vinden om ze te kunnen kopen. En daar gaan we dan nog eens
naar Kantoër Pos. We kennen de weg nu. Misschien kan LM deze keer mee aan de wal. Dat zou tof zijn.

Ziezo, blad vol, tot schrijves.

19-05-2020 om 09:55 geschreven door maart

1997-06-10 ~ op anker, Yeosu, Korea

We zijn gisteren aan de wal geweest, LM & ik en nog anderen. De dag begon zeer goed: we gingen in de vroege middag binnengaats,
enkele uren vroeger dan voorzien. Dwz dat we binnen de baai op anker gingen en niet op de ankergrond buiten in de mist bleven liggen.
Dat was dan al dat, in de baai valt tenminste iets te bekijken en te zien. Ook al was dit een extra dag ankeren, het ging wat vooruit.

Toen kwamen de Samsungboys (van de scheepsbouwwerf) nog maar eens en wie zat er ook op dat bootje : de agent, met post voor ons.
Kleurrijke tekeningen uit Limburg, klassiek én hedendaags. We hebben een spotje van Ikea bij, en nu heb ik hier tegen het schot
een mini-galerij geopend, de vernissage is al binnen twee dagen.
De tentoonstelling heet : 'Van Klassiek tot Hedendaags, een kort overzicht uit de Vroege Periode van de Limburgse School '.

Er is ook de Vroegste Periode, maar die werken worden bewaard in het archief van de Limburgse School zelf, maar vooral tegen de frigo.
Wij hier in Korea mogen al blij zijn dat we een paar  werken uit de Vroege Periode hebben kunnen bemachtigen.

       'k Had ongekleurde tekeningen in PowerPoint opgestuurd, de kinderen van Laura hadden die gekleurd en zij had ze terug gestuurd.
       Vier fel gekleurde tekeningen op A4. En daar een lampje op gezet. Plots een blikvanger in de cabine!

Overmorgen zal ik het de mede-opvarenden allemaal tegoei en gedetailleerd uitleggen, de rondleiding (70 cm) doe ik namelijk zelf.
Er zijn zo van die dingen hè, die een mens best zelf doet ... 'k zal maar weer gewoon doen zeker? Niks vernissage.

Op het andere schot, boven de koelkast, hangen de bloopers van mijn cartoonwerk. Nu valt ineens op hoe gróót deze cabine is,
ttz, hoeveel plaats er nog over is voor meer en andere bloopers.

Om 17h30 was er een bootje om ons naar de wal te brengen.  -was er nu ineens weer wél geld voor een bootje?
We waren met negen. De rest moest werken of had geen zin (?) Een half uurke over het water en we waren aan de wal.
Phika (2^de stuur, Canadees) had van de agent een goed adres gekregen.
Een 'goed adres' zou zeker de befaamde Tjeb Tsjuli serveren, een gerecht dat LM nog kent van vorig jaar nabij de werf op Koje-Do.
En ik zou dat nu eindelijk ook eens kunnen proeven. Het bestaat uit gevarieerde geroosterde vleesschoteltjes, veel verschillende
groentenschoteltjes en heel veel sausjes.

Op de kaai stond een busje van de Seamen's Mission. Zes van de negen stappen in. Wij niet, wij drieën, Phika, LM & ik gingen winkelen en eten.
Eerst een bank vinden om geld te wisselen. Na twintig minuten rondlopen en ene keer vragen was het na 18h en zouden alle banken wel dicht zijn.
De verkoper van gedroogde vis wees naar de wijk tegen de heuvel en zei iets van exchange en Yeosu-city.
Wij richting city, bergop. Letterlijk de berg op. Naarmate mijn voeten moe werden, werd mijn hoofd wakkerder : waren we niet beter eerst mee
naar de Seamen's Mission om geld te wisselen? Ja. Zouden we een taxi nemen en naar de Mission gaan wisselen? Ja.
Taxi kost hier een appel, het ei is er al teveel aan.
We troffen een taximan die ons begreep. Seamen's Club, knikte hij. Wij blij. Hij zette ons af rechtover de visverkoper van daarstraks en
wees naar een gang links opzij van de parking. Hij nam 2 USD aan. "Okay?" vroeg ik. Hij zei drie keer 'thank you'. Dat zou kunnen betekenen
dat ik hem drie keer teveel gegeven heb.
In de gang gekomen, nergens een opschrift, geen levende ziel te bekennen. Waar waren de andere zes van de ploeg? Algehele stilte daar.
Eén jong snuffelhondje, dat was niet veel van zeggen.

'HOTEL' was het enige wat er te ontcijferen viel. Daar was één mevrouw aan een soortement balie.
- Seamen's Club? vroegen wij hoopvol.
- Closed, zei ze met samengeknepen lippen.
- Money change?
Ze wees naar zichzelf. 800 won voor een USD. Het was dat of blijven ronddolen. Wisselen dan maar.

Eerst naar het supermarktje voordat die sloten. Kleine wegwerpcamera's en films gaan halen en nog wat spullen voor de mensen die aan
boord gebleven waren. 't Was er een geschetter door de luidsprekers, zoals in de supermarkt van Inchon vorig jaar. Hels.
We waren blij dat we daar buiten waren. Daarna hebben we door de twee winkelstraten van het havengebied geslenterd en toen hebben
we een taxi genomen naar dat 'goed' adres van de agent. De eerste taximan wist niet waar het was. De tweede taximan wierp een blik op
het papierke en knikte. We reden de heuvels in naar Yeosu-city, regelrecht het Koreaans binnenland in. Zo voelde dat.
Aan de wal hou ik graag een stukske zee  in zicht, maar door de heuvels was dat niet mogelijk.

We zijn het restaurant binnengestapt. Aan de ingang stond al een Westerling. Verdorie, het was LM zijn spiegelbeeld in een manshoge spiegel!
Ik had al goeienavond geknikt en ik denk LM ook. Tegen zijn eigen spiegelbeeld, zo blij waren wij een Westerling tegen te komen.
Maar een spiegelbeeld kan ons niet verder helpen hè, vertalen of zo ...
Aan de inkom riep een meneer een dienster om een tafel voor drie personen. Wacht eens efkes, zei LM, laten we een Westerse tafel vragen,
een tafel met stoelen erbij. In die salonnekes met schuifdeuren binnen gepiept: overal lage Oosterse tafels met kussens op de vloer.
In de grote eetzaal ook. Eén trede op en : SCHOENEN UIT ! Dat was een ramp, want ik had geen sokken aan en blote voeten zijn absoluut
onbeleefd aan tafel, barbaars onbeleefd. Maar schoenen aanhouden is misschien nog erger. Wat nu? Aan? Uit? Aan? Uit? WAT NU ?
In het vervolg, weer of geen weer: sokken aan wanneer we gaan eten in Korea, want dát wil ik nooit meer meemaken.
Witte sokken en als het te warm is, ze op zijn minst meenemen in mijn tas. In elk geval altijd sokken bijhebben in Korea!
Bon, schoenen uit dan maar hè. Goed, eerst een bier en dan Tjeb Tsjuli. TJEB TSJULI ? De dienster schudde het hoofd.
Lap! Dat serveren ze hier niet.

Owee, dat hadden we hadden we eerst en vooral aan de ingang moeten vragen hè. Nu waren we al gezeten, een beetje laat om het
nog af te bollen. Achteraf bekeken feitelijk niet. Toerist en barbaar zijnde had dat er nog best bij gekund, maar ik was moe en ik had honger
en het was niet bij me opgekomen dat we toen nog weg konden.
Menu : een paneel aan de wand, zes lijnen in tekenschrift, met zes prijzen erbij. De middelste prijs dan maar? Een Koreaans schriftteken
moet een hele hoop betekenen, gezien hetgeen er op tafel gekomen is. En het was allemaal vis, rauwe vis, op een paar schoteltjes na.
'k Zag dat allemaal komen, vis en nog eens vis, en alsmaar rauwe vis. Onéé, daar gaat LM zijn avondje aan de wal. Hij lust geen rauwe vis.
En als we nu nog comfortabel zaten, maar zelfs dat niet. Zelfs geen steuntje voor de rug.

'k Heb van alles wat geproefd, er zaten heel lekkere dingen tussen en twee dingen die, nuja, die niet smaakten. Phika probeerde ook 't een en ander.
LM at twee gekookte gamba's, twee balletjes ter grootte van een knikker en een schijfje kruidenomelette. Dat was het dan voor hem.
Phika was ook aan het vertragen en na een tijdje was ik de enige die nog aan het eten was.
'Hoe krijgt ze het binnen' zag ik hen denken. Over dat beetje rauwe inktvis? Bijlange zo glibberig niet als oesters en die zijn toch ook lekker?
Maar mijn eetlust gaat over natuurlijk, wanneer er zo twee hongerige schapen sportief proberen te blijven bij mijn geschrans.
Nu kan het heel goed zijn dat ik maar de helft proefde van wat ik at hè. Dat ligt misschien aan de tandprothese. 't Is nog wat wennen.

Zaten we in een visrestaurant? Wat aan de andere tafels gegeten werd konden we niet zien. Er stonden schotjes tussen de tafels.
De diensters hadden wel zicht op de zaak natuurlijk, de schotjes kwamen ongeveer tot aan hun knietjes. 't Moet zwaar zijn voor de rug,
telkens buigen en bukken om te serveren. Na een uurke waren we daar weg. Terwijl daar heelder families zitten tafelen in 't lang en
in 't breed tot alle schoteltjes leeg zijn, hielden wij het na 60 minuten voor bekeken. Er stond een kanjer van een koekoeksklok achter mij,
daardoor weet ik dat. Een staande koekoeksklok in het Oosten (?)

Weer de straat op. Phika wou T-shirts. Gezocht en niet gevonden. Engelstalige kranten en tijdschriften : in één winkel een Reader's Digest
die hier 180BF kost. We vroegen Engelse boeken (misschien, hopelijk, mogelijk ...) De boekenmeneer liet ons Koreaans-Engelse taalcursussen
zien. Leesboeken? Romans? Detectives? Nee, hij verstond ons niet. En wij hem niet. En die boeken waren er ook niet.
Oudere uitgaven van Reader's Digest dan maar? Nee, ook niet. Djie, 180 BF voor een Reader's Digest! Aziatische uitgave dan nog,
dat is van hier. Dat moet zelfs niet uit de States komen. Aan die prijs zal ik elke letter heel traag en twee keer lezen.
Wat we wél gevonden hebben was een CD winkel. We moesten daar niet echt zijn, maar we zijn toch eens binnen gestapt. Al goe!

Wat hebben wij daar gevonden:

1° Simon & Garfunkel – Bridge over Troubled Water. Efkes rekenen, 7.800 won : 800 won = 9,75 USD x 35 BF = 341,25 BF
2° Andrew Lloyd Webber, 2CD, overzicht van zijn werk. Nu rekenen, 14.800 won : 800 won = 18,5 USD x 35 BF = 647,5 BF
   Voor een 2CD? Met The Philharmonic Orchestra, The Royal Philharmonic Pop Orchestra, The Royal Philharmonic Concert Orchestra,
   en The Royal Philharmonic Orchestra, kortom : het een al philarmonischer dan het andere of meer royal.
   Dirigent telkens ene Paul Bateman.
3° (Ga efkes zitten). Rossini, 2CD, Strijksonates 1-6. Zelfde rekensom,  14.800 won : 800 won = 18,5 USD x 35 BF = 647,5 BF
   Daar zoek ik al 15 jaar naar, sinds het bandje van mijn muziekcassette geknapt is door sleet. 't Is waar dat ik niet al te grondig gezocht heb
   OMDAT SOMMIGE MENSEN UIT DE MUZIEKBRANCHE DAT VOOR MIJ ZOUDEN DOEN ! Stopt met speuren altegader, het is Decca DD 333/6 443 838 – 2.
   Uitgevoerd door de jongens van de Sint Martinus en Nonkel Neville dirigeert.
   https://nl.wikipedia.org/wiki/Academy_of_St._Martin_in_the_Fields , https://nl.wikipedia.org/wiki/Neville_Marriner

'k Kom aan 1636,25 BF voor 5 CD's. Hoe krijgen ze dat gedaan? Manufactered in Korea. Mogelijk aan hongerlonen.
Daarvoor moet een mens op een donkere avond door Yeosu dwalen met twee zeemannen die niet lekker en vooral niet genoeg gegeten hebben.
Maar míjn dag was goed geweest. Eerst post, 's avonds vis als voor een ganse kattenkolonie, een Reader's Digest en tot slot
goedkope CD's waarvan één per toeval een lang gezochte. -en we hebben ze nog allemaal hoor
Kortom, voor mij het was een goede dag. Voor Phika en LM natuurlijk veel minder. Na een dag hard werken in haven geen eten hebben ...

Die agent die ons dat 'goed' adres gegeven heeft hè, awel, ik vermoed dat hij heel goed weet dat Westerse beginnelingen daar
hun gading niet zullen vinden. Dat was te plots en te onversneden Oosters. Maar peeke wordt niet met de nodige tralala behandeld aan
boord van Westerse schepen, en daar hebben wij gisterenavond voor geboet. Peeke is namelijk het ventje dat een drie weken geleden
de afmonstering van de Gibbe en Rébo danig in de war stuurde. Zodanig dat LM het er van op zijn heupen kreeg. Dan moet het als erg zijn hoor.
Wacht efkes, eens opzoeken of ik daar iets over geschreven heb. Na 18/05 misschien? Dat zou brief 04 moeten zijn. Of 05? Minuutje hè.
Pôôôtver-hier-en-ginder. 'k Heb niks verteld over die kwiet en over zijn bemoeienissen met de valiezen van Rébo en de Gibbe. Da's gek.

LM en ik dachten dat hij de loadingmaster was, maar peeke is dus gewoon een bediende van het agentschap. Zichzelf noemt hij luidop
'a Very Impotant Person' (echt waar) en de Filipijnse steward Alex is de enige die daar intrapt ocharme. Alle anderen dienen dat vipke
van repliek want tijdens het lossen of laden is er maar één VIP en dat is de lading zelf, daar moet alles voor wijken want als dié kuren zou krijgen ...
Kortom, er wordt hier voor de agent niet gesprongen en gebogen zoals hij zou willen en vandaar dan dat 'goed' adres. Voor Oosterlingen.

LM is 's avonds nog een stukje kip gaan opwarmen in de oven. Microgolf is een zeer nuttige uitvinding. Vooral als een schip in Korea ligt.

1997-06-11 ~ tegen de kaai, Yeosu, Korea

De tweede ploeg is aan de wal gekund. Rond 13h zijn ze van boord gegaan en om 19h waren ze terug. Ze waren nog maar 10 minuten aan boord
en het was al koekenbak. Cheng LdG wou LM spreken. LM was juist naar de wc. ('k Zal het hem zeggen, Chef).
Ineens hoor ik in de alleyway luid geargumenteer in het Frans. De cheng had dus hommeles met Diga of met capt DM of met allebei.
Of enkel met capt DM, want soms spraken zij allebei Frans, soms allebei Nederlands ... De stem van cheng LdG klonk luid en zeer beslist :
" DE MECANICIENS KOMEN AAN ZOIETS NIET AAN. DAT IS WEER IETS VAN DE GIBBE. DE MECANICIENS ZIJN DAAR NIET GEWEEST ! ON-MO-GE-LIJK ! "

Owee, owee, ik ben nog maar eens op de deur van de badkamer gaan kloppen en gezegd dat hij moest komen want dat er 'iets' was.
Dan heb ik maar de werksokken zitten opvouwen in de slaapkamer, want van uit de woonkamer/bureau kon ik alles verstaan wat er
in de alleyway gezegd werd en dat wou ik niet. (Brave sokken, die lagen daar al van 's namiddags op mij te wachten). Drie eeuwen later
kwam LM uit de badkamer. 'k Zeg hem dat het 'iets' blijkbaar uit de tijd van de Gibbe dateert, dus iets van minstens drie weken oud.
LM trok zijn hemd aan, nam zijn klembord en begaf zich naar het slagveld. Iets later vielen de decibels plat, stilte.

Nog wat later zat ik mee bij de cheng & Colette om naar de relazen van een namiddag aan de wal te luisteren, de shopping te bewonderen en
de bloemen in het water te zetten. Overdag zijn er meer winkels open en we hebben heelder beschrijvingen gehoord en ook foto's gezien,
want die waren al ontwikkeld. Maar geen foto's van een Tsjeb Tsjuli-tafel. Volgende keer misschien.
Zij hebben ook geen Tsjeb Tsjuli gegeten, want hun uren aan de wal vielen buiten de etensuren.
Van de QuickSnap Camera's had ik een model zonderflits meegebracht. Daarmee waren ze zo goedkoop! Colette heeft er mét flits meegebracht.
En nergens T-shirts met iets over Korea op. 'k Denk dat ik weet waarom. Naar analogie met een paar verhalen uit andere landen.
Tijdens de proefreis vorige zomer werd hier aan boord geroepen : 'No pictures! No pictures!' Er zou op de achtergrond zo eens een heuvelrij
kunnen te zien zijn. Persies of in Noord-Korea weten ze niet waar de Zuid-Koreaanse grote scheepswerven liggen.
Noord-Korea is nog altijd in staat van oorlog met Zuid-Korea. Weidse zichten van Zuid-Koreaanse landschappen zouden informatie kunnen bevatten.
Eén op de twee heuvels heeft hier een antenne of een zendmast op de top staan, en dat moet zo niet geweten zijn, wat waar staat.
Dus geen T-shirts met landschappen. En zichtkaartjes vallen hier ook onder de censuur, denk ik. Het enige Koreaans kaarteke dat ik ooit
gezien heb was eentje uit een toeristische streek. Daarop stond een klein heuveltje met een grote naaldboom ervoor. Absoluut nietszeggend,
het had evengoed een stukje bos in Noorwegen of in Canada kunnen zijn.

Als ze voor een toeristische streek al zo geheimzinnig doen, zal een industrieel havengebied helemaal geen zichtkaartjes mogen uitgeven,
want een lijntje op een heuvel kan een vitale pijplijn zijn.
En voor T-shirts hetzelfde: geen landkaarten met kustlijnen of tekeningen van monumenten, of reclame voor toeristische streken. Niks.
Het zou informatie kunnen bevatten.  -nu wordt zoiets snel en goedkoop met Photoshop opgelost, maar nog niet in 1997
Rond 22h waren we weer in de cabine.

En waarover ging dat lawaai van daarstraks nu? Over iets in de pompkamer. Trek u van het woord 'kamer' niks aan, de pompkamer is een
half fabriekske, een ruimte met maar één uitgang en heet daardoor 'kamer'. -de machineruimte heeft 5 à 6 uitgangen, en is daardoor geen 'kamer'
In de pompkamer, volledig afgesloten van alle andere delen van het schip, staan de cargopompen. (cargo = lading)
De cargopompen werken wanneer er gelost wordt, zij pompen de lading uit de tanks naar boven, naar de pijpconnectie met de wal.
De pompen worden van op afstand bediend vanuit de Cargo Control Room, de CCR, op het eerste deck, binnen in het woongedeelte.
De pompen en de CCR zijn uitsluitend het terrein van de deckofficieren, zijnde de stuurlieden, de mensen die zich met de lading bezig houden.

Die pompen worden aangedreven door cargopompturbines.
Die turbines staan aan de andere kant van een stalen wand, in de machineruimte.
De turbines zijn uitsluitend het terrein van de machineofficieren zijnde de mecaniciens ofte engineers.

Déze cargopompen zijn van Shinko, Japanse makelij, en vallen nog onder garantie. Een Japanner van Shinko was komen kijken naar iets
dat haperde of stuk was aan een van de pompen. Wat constateert die Japanner, of meent hij te moeten te moeten constateren: dat het
defect veroorzaakt werd door foute bediening. Zoiets ontslaat zijn firma van garantieverplichtingen natuurlijk.

1° Dat Japannertje schrijft in zijn verslag dat de foute bediening gedaan werd
   door 'engineers' (de mecaniciens), ipv te schrijven door 'operators' (de stuurlieden), zij zijn de enige bedieners van de cargopompen!
2° Capt DM ondertekent dat verslag. (voor' Gelezen'? Of voor 'Gelezen en Goedgekeurd?)
Die twee dingen samen verklaren de koleire van cheng LdG.

Het leuk Japannertje was al lang van boord, die zat mogelijk al op een vliegtuig naar Japan.
Had hij nu nog 'operators' in zijn verslag gezet, maar nee, er staat 'engineers'. En capt DM ondertekent zoiets ???
En nu zaten wij met een koleirige cheng. 't Was rap over, dat wel. - was hij in zijn hoofd al een schrijven naar de rederij aan 't voorbereiden?
Maar voor die ene keer in drie maanden dat cheng LdG aan de wal kan, ondertekent capt DM een verslag met een dwaling van formaat?
Een cheng zou voor minder aan boord blijven, vooral wanneer volk aan boord komt dat iets over claims en garanties te piepen heeft
en men moet lézen wat men ondertekent. Al zijn de pompen zijn afdeling niet.

        Dat cheng LdG er onmiddellijk LM bij wou hebben heeft te maken met de werkboeken.
        Het werkboek van een 2^de mecanicien (hier zijnde LM) is de dagelijkse en ook de oorspronkelijke versie van de werkzaamheden.
        Daarin stond NIKS over werkzaamheden of de aanwezigheid van mecaniciens in de pompkamer.
        Trouwens, om 25m af te dalen naar de pompkamer zijn een geschreven toelating en een melding nodig. En dan staat aan deck
        iemand van de stuurlieden standby met een walkietalkie. Enz, etc ... Er moet een ganse procedure gevolgd worden
        en een gans systeem in gang getrokken eer één iemand in de pompkamer afdaalt. Is er een procedure gestart? Nee.

        En waarom moest dat het werkboek van de 2^de mecanicien zijn, en niet dat van de cheng bvb, want hij neemt de gegevens van
        dat werkboek van de 2^de mec  toch over, voor de historiek van het schip en ook als verslag aan de rederij (voor de inspecteur).
        Wel, omdat in een handgeschreven versie niet kan geknoeid worden via delete en backspace. En tippex zou opvallen hè.

18-05-2020 om 11:12 geschreven door maart

voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken

Mr Goossens springt weer zalig creatief om met enkele termen,
ricottogroep (= risicogroep), sociaal disponibele (responsabele) afstand, een besmetteling, totaal verboeft (= volgegeten?)

Alleen jammer dat Itegem op een bepaald moment in de ondertiteling als Edegem vermeld wordt. Die twee gemeenten
liggen 25 km van elkaar verwijderd. Mogelijk is de ondertitelaar(ster) niet op de hoogte van de plaatselijke gevoeligheden.
Maar er hebben wel meer eigenaardige dingen in de ondertiteling gestaan in de loop van de 13 afleveringen.

Het lied waarmee Mr Goossens en Eugène Flagey deze keer afsluiten kan volgens mij in de hitparade komen, want
als Dos Cervezas van Tom Waes een hit mocht worden in 2010, dan mag Mijn Mobilhome het zijn voor zomer 2020.

Een (voorlopig) laatste keer, luister met enige emotie en voldoende scrollen aub:
https://www.facebook.com/radio1be/posts/de-nieuwe-feiten-redactie-wil-het-voor-eens-en-voor-altijd-weten-safety-first/320229794688065/
09min14

of voor de koorddansers onder ons, zonder ondertitels :
https://radio1.be/programma/nieuwe-feiten/radioitem/de-itegemse-cronakroniek-wij-zijn-naar-de-zee-geweest/19026
09min55

Goede reis, Mr Goossens en let op de vering hè.

17-05-2020 om 04:26 geschreven door maart

1997-05-30 ~ Dumai, Indonesië

Gisterenavond zijn we tegen de kaai gegaan. Het was al donker en verschrikkelijk warm, dus zijn we niet meer aan de wal geweest.
Na het eten ging LM efkes in de CCR verwittigen dat de mecaniciens om 07h moesten gewekt worden en niet om 06h zoals gewoonlijk.
Behalve de stuurlieden van wacht waren er ook drie Indonesiërs aanwezig, die zullen iets met de lading te maken hebben hè, anders
zitten die niet in de Cargo Control Room. Hun ogen waren bloeddoorlopen, letterlijk bloodshot. Zo stoned als een garnaal.
En maar glimlachen en smilen ...
Ze zijn hier verschrikkelijk streng op alcohol. Geen druppel tijdens de laad-en los-werkzaamheden, geen pint mag er gezien worden,
nog geen leeg blikje. Daar komen dikke boetes van voor het schip en serieus gedonder voor de persoon in kwestie. Ze zouden maar wat
graag een Europees schip een boete aansmeren, dat betekent deviezen. En goede punten voor de aanbrenger natuurlijk.
Maar zelf zitten ze stoned met een lading van tonnen CONDENSATE te jongleren. https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardgascondensaat

11h30: Sinds 11h zijn we terug van de wal, Castafiore en ik. Vanmorgen was het iets frisser dan gisterenavond. En het was weer erg
avontuurlijk natuurlijk. Foto's gaan laten ontwikkelen, dat was het belangrijkste en dat is in orde gekomen ook, zij het nipt.
Alles per fietstaxi.

Het begon al goed aan de gates. Ik hoorde mijn naam roepen. De fietsmeneren van vorige keer (ongeveer een half jaar geleden) zien
het schip tegen de kaai liggen, weten dat er een bemanningslijst bij de poortwachters ligt en zeer waarschijnlijk hadden ze die al eens
mogen inkijken. Dan lezen ze dat die 'm' aan boord is. En is dat niet die ene die vorig jaar 10 USD teveel betaald heeft. Ik dus.
Grijns: misschien betaalt ze deze keer ook 10 USD teveel. Ja dus. -soms vind ik dat aangewezen, dat soort fietsen is zwaar werk en
de fietsmeneren blijven een ganse tijd bij u, ge moet geen voet verzetten in de tropenzon, wat is dan 300BF ...

Patrick (3^de mec) was gisterenavond nog aan de wal geweest en had vanmorgen een tamelijk warrige uitleg gedaan aan iemand dat er
buiten fietstaxi's ook nog autotaxi's waren met hun standplaats aan het rondpunt. Dat kan niet. Vorige keer zijn wij dat rond punt een
keer of zeven gepasseerd en daar is geen taxistandplaats, daar is gewoon geen ruimte voor. Met die autotaxi kon dan naar de 'grote' stad
gereden worden, om een beetje 'serieuze ' shopping te doen.

We hadden maar drie uurkes de tijd en ik had geen zin om me zo ver van het schip te verwijderen dat het weer zou eindigen in haast- en
paniektoestanden. Daar is het gewoon te warm voor, om haastig te beginnen doen. Dan maar geen 'serieuze' shopping. Gewoon
boodschappen doen was ook al goed. Postkaarten en wat tomaten (?) en wat pindanootjes voor LM. En misschien een Engelstalige krant
of een tijdschrift. Meer moest dat niet zijn. De fiets-meneren namen de kortste weg naar de stad, een sightseeing door de sloppenwijk
was er deze keer niet bij.
Maar, o revelatie, dank zij de tomaten die LM zo graag wou, zijn we dit keer op een markt beland! Nogal pittoresk, maar niet zoals in
Inchon, Korea. En deze markt was tenminste in openlucht. Zou dit nu een pasar zijn? 'k Had me voorgenomen tijdens het verlof
eens wat Nederlandse schrijvers te herlezen, want hun koloniale literatuur is nogal uitgebreid, als ik me goed herinner, maar dat is er niet
van gekomen. Volgend verlof dan maar, alhoewel ...

Én, we hebben postkaarten gevonden deze keer. De postkaarten staan namelijk niet in draairekken buiten op de stoep, ze zouden door
de tropenzon snel verkleuren en onverkoopbaar worden. En van het rondwaaiend stof zou de glans beschadigd raken. Ze worden bewaard
onder glas, in de toonbank. In die winkel heeft het veel te lang geduurd naar mijn zin, maar goed, we hebben nu postkaarten voor
de hele familie en de ganse schoonfamilie van de halve bemanning. In een wip had ik aan boord alle postkaarten doorverkocht.
Voor het eerst in de annalen van dit schip is iemand terug gekomen met postkaarten. Bibi! En hier past nu bescheiden klaroengeschal.

Onze boodschappenlijst was afgewerkt en we moesten nog een half uurke wachten tot de foto's klaar waren. Zalig weinig autoverkeer en
overal de geur van specerijen. Die geur kwam niet uit de winkels, het land ruikt hier gewoon zo. Naar specerijen, niet naar kruiden.
Efkes iets gaan drinken, opnieuw in dat 'King's Restaurant'. Deze keer hebben we ons niet naar boven laten manoeuvreren zoals zes (of acht?)
maanden geleden. We hebben positie gekozen aan een tafeltje bij de deur en nu konden we wél naar het gebeweeg van de straat kijken.
Toen het halfuur bijna om was wou ene van de fietsmeneren de foto's gaan ophalen voor ons en hij vroeg de kwitanties. Hélaba, minute,
daar gaan wij zelf voor mee hoor!

       Wat een geluk dat we hem dat niet alleen laten afhandelen hebben. De twee films van Colette (Castafiore), de twee van Patrick
       en die ene van ons lagen dooreen geschud of het een spel kaarten was. Op den duur had ik de negatieven van Colette vast
       en de foto's van Patrick. Een tropisch soepje was het daar aan het worden. Want op veel foto's staan dezelfde mensen natuurlijk.
       We zijn hier maar met 22. We hebben het aan boord uiteen gepuzzeld. Hier is tenminste airconditioning, voor 't geval we
       het er warm zouden van krijgen. Elk heeft nu zijn eigen negatieven met bijbehorende foto's.

We reden terug naar het schip, door de straat van het 'KANTOR POS'. Uitgesproken Kantoër Pos? Zoals in het Oudnederlands?
Dat moet dan het kantoër van de pos zijn hè. En 't was nog juist ook. Dus de brieven n°4 en n°5 gepost, zelf gezien deze keer.
De fietsmeneer wou weten hoe ik dat wist, Kantoër Pos.
- Because it's Dutch zei ik. -omdat het Nederlands is
- No, zei hij, it's Indonesian.
- Well, zei ik, it sounds  Dutch, just like apoteek, notaris, pensiun (pension), direktorat, telekominikasi, modevak (kleermakersatelier)
- Possible, zei hij peinzend, we hebben hier Hollanders gehad.
Ja, dacht ik, en als ik me goed herinner zijn ze hier langer gebleven dan een weekend.
In Antwerpen gaan ze 's maandagsmorgens tenminste naar huis, dwz, als hun promille voldoende gezakt is.

Vanmiddag hadden we hutsepot. Dáár kwikt een mens van op zie, bij dit weer.

1997-05-31 ~ Singapore Passage

'k Was niet intijds klaar met de brieven om ze hier al te kunnen afgeven. (Waar heb ik dat nog al gelezen). Van hier uit is dus niks vertrokken.
Heiligschennis vind ik zoiets. De gelegenheid krijgen om te posten en niks op de bus doen. Nog geen postkaart ...
En gisteren heb ik in mijn handtas een postkaart gevonden die al van 03/05 bij onze aankomst in Singapore van uit het hotel wou verzenden.
De kaart was in een mapje geschoven. De kripse krijg ik daarvan. Niet dat dat iets verandert aan de situatie. Die postkaart moet dus ook
van uit Korea vertrekken, binnen een week of wat.
En er was post voor ons! Een postkaart uit Praag. Ze hangt al omhoog tegen het schot.

1997-06-05 ~ op zee, ergens aan Taiwan

De voorbije dagen ben ik weer druk met lijsten in de weer geweest. Niet voor LM of voor 't machien, maar 'voor 't goed van 't algemeen', de Welfare.
Enkele weken geleden vroeg capt DM of ik de lijsten van de videocassettes wou bijwerken.
- Ja natuurlijk kaptein, antwoordde ik in mijn jeugdige overmoed, waar is de diskette?
- Eh, er is geen diskette, we vinden ze niet.

Ah, vandaar een vrijwilligster nodig, ongeveer 400 films intikken, alles opnieuw van in het begin ...
Titel van de film, genre, actrices, acteurs, regisseur en het n° van de doos.
- Jamaar, de regisseurs moeten daar niet bij hoor, zei iemand van de aanwezigen.
- Jamaar, de vertaalde titels zeggen ons soms niet veel en dan kan de naam van de regisseur een referentiepunt zijn.
(En daarbij, moei er u niet mee, dacht ik, wie typt die lijst? Gij of ik?)

'k Verloor dat vrijwillig beloofd catalogeer-jobke uit het oog, gedurende drie weken, want er was geen haast bij had capt DM gezegd en
de diskette zou wel boven water komen. Zeiden ze. Wanneer ze eens tijd en zin hebben, dacht ik. (Van wensdenken gesproken.)
Vier dagen geleden laat capt DM tijdens het avonduurtje iets horen over de videolijsten. Eh, ikke niks klaar natuurlijk.
Schone vrijwilligster! En er was nergens een afvoerputje in de buurt waarin ik kon wegkruipen, verdwijnen.

Na vier dagen staat de videolijst op punt, is voorlopig in orde maar áf is nog iets anders natuurlijk. Nog één dag voor het nazicht,
de afwerking en het printen. Niet dat Brian De Palma, Coppola of Don Siegel hier zelf zullen komen controleren, maar als capt DM iets
vraagt dan doet men dat, en tegoei (!) om de simpele reden dat het capt DM is.
Een menselijke mens, iemand die een rustig soort gezag uitstraalt, iemand die kan leiding geven.
Niet een omhooggevallen kluchtzanger die zijn autoriteit uit zijn graad moet halen en geen leiding geeft maar baas speelt.
Voor capt DM typt men zich te pletter. Temeer omdat ik die drie weken goed te maken had hè.

       Achteraf bekeken denk ik dat hij van cheng LdG of van de Gibbe wist dat ik de eerste twee maanden hier aan boord die machinerylist
       getypt had. En iemand die 1080 (of 1008?) machineries kan intikken, met alle technische gegevens erbij ..., dan zijn twee videokasten
        kinderspel. En natuurlijk deed ik dat graag! Alleen, 'k had er drie weken eerder moeten aan beginnen, dwz onmiddellijk.

1997-06-08 ~ op anker Yeosu, Korea

Vandaag is het Vaderdag thuis. En vandaag hebben de vaders hier aan boord veel werk en de andere mensen ook.
Het is vandaag niks geen zondag: in het machien wordt een piston getrokken. Liever hier dan in de tropen, maar
het is een zware werkdag vandaag, zelfs geen gewone werkdag.
Een week of drie geleden lagen we hier in de potdichte lentemist, nu weer. Nu is er ietske meer zichtbaarheid, de misthoorns moeten niet
loeien om de zoveel minuten. De harde werkers zullen kunnen slapen vannacht.

Met de fax voor Vaderdag was weer iets aan de hand hoor. We hadden hem direct in Brussel, maar in Limburg was en bleef het bezet.
Het was toen avond hier, in België 12h45. Na 04h heeft Marta ook eens geprobeerd, toen het hier al vrijdag was en in België nog
donderdag, 22h. -de kinderen van Laura zouden veel grote muzieknoten inkleuren, en dan doorsturen naar hun opa.
Fax nog altijd bezet in Limburg. In de loop van vrijdag moet toch iemand die fax verzonden gekregen hebben,
maar ik weet nog niet wie ik daarvoor moet bedanken.
'k Zag Pa die muzieknoten al zelf inkleuren. Alle honderd elventwintig. Want ik heb er ineens maar genoeg op gezet hè. Enfin, die
tekening met tekst is dus tijdens de nacht op de brug blijven liggen, iets dat gralijk tegen mijn principes is, post later rondslingeren, maar
het was dat of geen handgekleurde versie door de kinderen. -de clown die de noten van zijn hand wegblaast heette Poly Fonio

Nog een verhaal van Diga. Hij vertelt persies niet veel meer de laatste tijd, ofwel begin ik zijn verhalen gewoon te vinden. Dat zou jammer zijn.

Hij moest eens met een chartervlucht vertrekken naar een schip. Niet op een gewone lijnvlucht. Wat is het verschil? Een vliegtuig is toch
een vliegtuig? Awel, het verschil zit oa in het aantal kilo bagage dat een zeemens mag bijhebben, 40 (tot 45 kg) op een lijnvlucht en
op een chartervlucht 15 kg gelijk iedereen, zeemansticket of niet! Dat krijgt een mens dan te horen wanneer hij volledig gepakt en gezakt op
Zaventem staat, een uurke voor het opstijgen. Het overgewicht bijbetalen kostte een fortuin.
- Dan bent u in feite beter met een ticket in businessclass, zei de juf aan de balie.
Maar zelfs dan was het niet mals want overgewicht gaat volgens een duur tarief.
- Tiens, zei Diga, en als ik een ticket eerste in eerste klas neem?
- Ha, maar dan is het opgelost meneer, dan bent u volledig in orde.
Rekenmachientje er bij gehaald : 1^ste klas was uiteindelijk de meest goedkope oplossing. Of de minst kostelijke. Diga heeft prinsheerlijk
een zeer comfortabele vlucht gehad en de rederij in Antwerpen heeft het verschil terugbetaald, omdat zij het waren die hem op een chartervlucht
geboekt hadden zónder te letten op het maximaal toegelaten gewicht voor zeeliedenbagage. 'Plunje' = tot 45 kg.

'k Heb niet gevraagd wie van de twee waterklerken zijn vertrek georganiseerd had. Wie zou dát wel geweest kunnen zijn?
Niet KG, die is de nauwkeurigheid en het plichtsbesef zelve. Dat zal het klerkske PV geweest zijn hè. Het lijkt me echt weer zo'n stoot van hem,
een plaats boeken op een goedkope charter om de rederij uiteindelijk de volle pot voor 1^ste klas te doen betalen. Hihi, hié!
Zou PV ooit wakker liggen van zijn stommiteiten? En dan bedoel ik nog niet de omvang, maar gewoon het aantal, van '88 tot nu.

De wonde aan LM zijn been is bijna genezen. De brandwonde aan zijn arm groeit ook mooi dicht, zonder te ontsteken.
En de zomerreuma in zijn handen is weggetrokken. Hij had enkele uren in de zon gewerkt, zonder werkhandschoenen of
die katoenen handschoentjes aan, en het was gebeurd: zomerreuma.
't Is wat de laatste tijd hoor. Nu heeft hij ook pijnlijke steken in de tenen. Het is geen kramp. Het is iets anders, iets dat er vroeger niet was.
Tot hiertoe heeft hij het nog niet 's nachts, enkel overdag. Soms wel 15 keer. Van de zon kan het niet meer zijn.
Van teveel zuivelproducten kan het ook niet zijn. Hij drinkt geen melk, zelfs niet in de koffie, en kaas of andere melkproducten eet hij zeer zelden.
Het doet erg pijn, want hij kan geen stap meer verzetten en brult het uit wanneer zo'n pijnscheut door zijn tenen vliegt.
Te weinig fruit? Teveel fruit? Iets met de bloeddruk? 'k Heb me al suf zitten denken ... heeft dokter T een fax?

En gisteren vertelde capt DM een verhaal waar ik helemaal niet goed van werd. Het ging over een cheng (de naam ben ik al kwijt) die
ziek is afgemonsterd en door de ziekendienst onmiddellijk naar een Amerikaanse legerbasis is vervoerd. Daar hebben ze hem uít de coma
weten te houden, want het was al één minuut voor twaalf. Het was zover gekomen door foute medicatie aan boord!
Hij is weer op de been, maar wel visueel gehandicapt nu. Oogzenuwen beschadigd en hij draagt nu hele dikke brillenglazen, wisten andere
mensen nog te vertellen.

Kijk als er nu nog éne keer een tweede stuurmanneke het vertikt mij de bijsluiter te laten lezen of commentaartjes verkoopt à la Rébo,
ipv zich met het probleem bezig te houden, zal ik mijn plichten als echtgenote eens luidop uitoefenen. Wat mijn dierbare gewonde of zieke
tijdelijk aan mondigheid verliest vanwege pijn of ongemakken, zal ik dan efkes compenseren. Want ze weten nu al wel dat de wereld rond is
(sinds '94, officieel bevestigd door het vaticaan) maar soms geloven ze voor het gemak ook nog in de genade gods.

       De genade gods is een begrip dat in katholieke scholen gebruikt werd wanneer een non een taak toegewezen kreeg waarvoor ze
        niet opgeleid was of geen voeling mee had en waartegen zij dus niet opgewassen was.
       Wanneer zijn plots om louter organisatorische redenen wiskundeles moest gaan geven, of Engels ...
       dan werd dat weggewuifd dat de genade gods haar zou leiden. Resultaat : verwarde leerlingen en een overspannen non.  

       De omgekeerde houding merkt men soms aan boord: ik ben 2^de stuur, en louter daarom weet ik wat ik doe en zeg. Larie natuurlijk.

Ziezo, blad vol. Morgen of zo gaan we tegen de kaai en dan kan dit mee met de post. Tot schrijves.

16-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-05-27 ~ Blang Lancang, Sumatra

We liggen aan de boei. We zijn eens aan deck gaan wandelen, het is hier de moeite. In de verte aan de wal grote witte petroleumopslagtanks
met witte controletorens tegen al die  donkergroene heuvels. Een beetje daar vandaan, op de vlakte, staat nog een kleiner gebouw
met ook zo'n koepel, ook wit maar de koepel ietske platter, met een hele ranke controletoren er naast, zo elegant als een minaret.
't Zou dus een moskee kunnen zijn.

De boei is een drijvend platform met een halve pompkamer bovenop. Van daar vertrekken twee drijvende pomplijnen naar de manifold
van het schip. Er zijn veel andere schepen in de buurt en vissers in hele kleine sloepjes. Het zou hier mooi zijn als het geen olieveld met
petroleumterminal was. En het land ruikt naar specerijen op deze breedtegraad.
In minder warme streken, zoals thuis, ruikt land naar pas afgesneden gras.
(En voor het zuidelijk halfrond: la même chose. Durban ruikt nog exotisch, Port Elisabeth = gras).

Op de radio spreken ze een mengelmoes van Indonesisch, Engels, en Nederlands. Soms verstaan we zelfs een hele zin.
Van de Indonesiërs die hier aan boord zijn verstaan we niks. Ze roken sigaretten die 'verrijkt' zijn met kruidnagel.
Ik vind dat het lekker ruikt. Andere mensen vinden dat niet.
En ze bedelen, vertelde 2^de stuur Phika (Canadees) aan tafel. Sigaretten, cola, bics, al wat niet vastgevezen staat in de vloer.

1997-05-28 ~ op zee

Vannacht zijn we vertrokken. We vervoeren condensate, een bijproduct van aardgas, als ik goed onthouden heb.
Veel vluchtiger en brandbaarder dan crude oil (ruwe aardolie). Niet het plezierigste goedje om te laden en te vervoeren.
De stuurlieden hebben er hun werk mee, zegt LM.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Aardgascondensaat

Maandag heb ik een zalfje gevraagd en direct (!) gekregen, aan 2^de stuur Phika, de vervanger van Rébo. Een zalfje om op LM zijn beenwonde
te doen, want ze was al ontstoken. De rode randen (meer dan 1 cm breed) rond de korsten zijn zichtbaar aan het wegtrekken nu.
Het is een antibioticumzalfje en heet Cicatrin van de firma Wellcome. Goed spul zo te zien. Het staat al op de lijst van onze reisapotheek.
LM vond dat ik overdreef. Toen hij nog zijn kniekes kapot viel tijdens het sjotten genas dat 'altijd' zo, met rode randekes.
Ja natuurlijk, in de tijd dat hij sjotte en ik mij uit de fruitbomen liet vallen was ons lijf jong genoeg om zelf weerwerk te bieden aan infecties.
We zijn nu 35 jaar verder en het wordt tijd om eens een tubeke zalf open te draaien, kwestie van het eigen weerwerk ondersteuning te geven.

Gisteren heb ik hier in de cabine twee kasten in het slot geklikt. Ramp. Twee rampen, want in de ene kast zit beddegoed en badgoed en
in de andere kast een boek over Windows. Spullen die we dikwijls nodig hebben. Eigenlijk hebben we al onze spullen dikwijls nodig,
andere hebben de gewoon niet bij. De kasten hebben schuifdeuren met Koreaanse sloten. Dwz: een gewoon slot + iets hoger een
duwdingetje. Nu was ik compleet vergeten dat het duwertje niet dient om de kastdeuren vast te zetten, om ze te beletten te rammelen
wanneer het schip trilt, maar om de kasten op slot te klikken. Handig, dan moet ge de sleutel die daar 1,5 cm onder zit geen kwartsslag
draaien om de deur op slot te doen. Hoe ergonomisch! Eén klik en het boeltje is op slot. Om te openen heeft men de sleutel wél nodig.
Spijtig en jammer, want de sleutels zitten niet meer op de kasten. Op geen enkele kast zit nog een sleutel.
Wéér iets dat weg is uit deze cabine. -de cabine is geplunderd geweest door iemand, maar waarom?

De allereerste capt van dit schip, capt PM, is met zijn vooruitziende blik eens alle reservesleutels komen ophalen van alle cabines.
Als capt DM die reservesleutels nu maar weet liggen. De reddingsvesten, de gordijnbinders voor als het schip rilt of rolt, het douchegordijn,
de handleiding van de Sony en nu dus ook de sleutels? Al die nodige en nuttige dingen, allemaal weg ...
'k Zie er de bedoeling niet van. En de efficiëntie helemaal niet. LM zegt hier zojuist dat hij beneden in 't machien ook soms voor raadsels staat.

Gisteren hoorde ik Indonesisch bezoek aan de deur van cheng LdG, een onbekende stem van een niet-bemanningslid en dan de stem van
La Castafiore. Daarna stilte.
Hier op 3-hoog, op deck C, in het woongedeelte moet geen ene Indonesiër zijn voor zijn werk. Als die hier tóch komt, wat heeft die dan in zijn
hoofd ... niet de job. Rekenmachientjes en polshorloges uit de cabines pikken? Prospectie doen voor zijn neefjes-piraten?
Het werkverdiep is twee trappen lager. Daar is de Cargo Control Room en het Office ligt er vlak naast. Op deck A.
En de manifold is aan deck. Da's buiten.
'k Dacht ook efkes aan de situatie in Odessa, maar daar waren het de militairen. Hier zijn het burgers, ongewapend mag ik hopen.
'k Ga efkes aan haar deur kijken, het 'bezoek' was al weg. We zijn wat blijven babbelen. Het moet hier nogal wat geweest zijn,
de afgelopen drie maanden. Geen post in al die tijd. Om onnozel van te worden. -zíj geen post of het schip geen post?

En met de Gibbe (een vorige choff) was ook vanalles aan de gang geweest. Ja dat had ik zelf nog meegemaakt, vorig contract.
Dat hij persies anders was dan op andere schepen en vree nerveus rondliep had ik al wel gemerkt, maar nu weet ik via de soaptante waarom :
hij was smoorverliefd op Marta en hij ging afmonsteren. Met thuis een vrouw en ne kleine van een jaar oud en vorig jaar een huis gekocht,
voelde hij de grondvesten van zijn bestaan daveren waarschijnlijk. Oelala, drama's op komst. Dit was voor hem
geen gewoon 'boordaffairke' geweest. Maar voor Marta ...? -waarschijnlijk wel, zij treurde niet

'k Had de dag van zijn afmonstering (18/05) wel gezien dat hij zeer teder afscheid nam van Marta, maar dat hij daarbij verliefd was wist ik niet.
Enfin, een en ander had weerslag op zijn werk en nog erger, ook op de verstandhouding met andere departementen, o.a. met het machien.
Voeg daar bij het houterig & ouderwets beleid en de fezelcommunicatie van capt BJ en ge krijgt een patroon waarbinnen veel onaangename
dingen onopgelost blijven en beginnen wegen. En ook aan 't broeien kunnen gebracht worden. Rébo de stokebrand floreerde dan.

En als 'vrouw-van' moogt ge niet zelf de handen uit de mouwen steken om met een zemelap hun kijk op de zaak te verhelderen.
(Als stew'ss soms wel).
Ondertussen zit ge wel op gescheept met het wel en wee van de mensen. Vooral met het wee.
(Als stew'ss vele minder.)
Er was al veel verbeterd met de komst van capt DM en nu stokebrand Rébo en nerveuze Gibbe al een week van boord waren is de lucht
geklaard en de sfeer veranderd. Twee personen op een bemanning van 22, dat is 9,52% zegt het rekenmachientje. En gezien hun functie
zal hun impact op het dagelijks leven en de werking van het schip wel wat groter geweest zijn dan 9% en centiemen.

Ik hoop voor de Gibbe dat hij rap een soortement van evenwicht hervindt. 't Is me gelijk hoe en met wie. That's beyond my control.
In dat hij in zijn emotionele chaos potverdekke niet vergeten is onze brieven te posten in België!

Daarméé was het feestje van Marta zo'n succes. Dat was pure decompressie voor het collectief.
Waar een babbeltje al niet goed voor is. 'k Heb een iets klaardere kijk nu. Ik merk het verschil in sfeer met vorige week niet.
Misschien waren we nog maar te kort aan boord om veel te snappen van de onderliggende stromingen. 'k Heb daar tijd voor nodig.
LM ook, maar minder dan ik, denk ik. -en daarbij, ik breng genoeg van thuis mee om me in 'in stilte bezig' te houden.

Ow, ik bedenk ineens dan ze van geluk mochten spreken dat TomV niet meer aan boord was. Hij en Rébo zijn gevallen van
chronische testosteron-encefalitis. Die twee op dezelfde verdieping, met BJ als capt. Die patroneerde die houding dan nog zo goed als hij kon.
En tel daarbij AO, de geflipte kok. Frísse sfeer moet dat hier geweest zijn. -tekst 218, over de kip-curry, maar er was meer met dat vent hoor!

Vannacht komen we toe in Dumai. 'k Ben benieuwd of we aan de wal zullen kunnen of mogen, of er tijd zal zijn, of dit, of dat, of, of, of,
en of er post zal zijn, of heeft de Franse rederij het ganse pak ineens naar Singapore gestuurd? Er staat maar één vraagteken op het klavier,
maar als ik die toets lang genoeg ingedrukt hou, krijg ik genoeg vraagtekens, kijk maar : ?????????????????????????????????????????????
Bladzijdes kan ik daar mee vullen, genoeg voor een leven lang. Maar dat zou zonde zijn van de inkt, want inkt pollueert. Ook dat nog.

De Singapore-Passage wordt door capt DM nogal serieus opgevat. Veel serieuzer met capt PM en capt BJ. Een totaal andere sfeer.
Er is die dag ook geen avondbijeenkomst geweest. Nu begon de passage wel op 18h ook, hoogstwaarschijnlijk ligt het daaraan.
En de oefeningen aan de lifeboat worden ook serieuzer opgevat. Met de chrono erbij. Professioneel.

La Castafiore (de vrouw van cheng LdG) vindt capt DM 'une crème'. Maske, dacht ik bij mezelf, capt DM staat al 15 jaar onafgebroken op
mijn top 3 van kapteins. En ik heb genoeg vergelijkingsmateriaal. Op dat punt zijn gij en ik het danig eens. Op dat punt.
Vanmorgen bracht ze een mapje CD's terug. Haar man, de baas van mijn man, draagt ook liever geen gloednieuwe overalls.
(Ha, tiens, hebt gij ook zo'n man?) En voor ik het wist stond ze weer te kletsen tot mijn enkels er pijn van deden.
Zij zijn aan het verbouwen, wij aan het bouwen, kortom : de zakken cement lagen hier in de alleyway en zoiets schept een band natuurlijk.
En haar haar groeit ook zo snel aan boord. -natuurlijk, aan boord zit geen kalk in het water, men kan het haar wassen met een stukje zeep.
Maar kleinkinderen heb ik niet. 'k Ken wel mensen die er hebben. Mijn bloedeigen moeder bvb, en enkele schoonzussen. Telt dat mee?

La Castafiore doet wel heel lief, maar het probleem is dat het merendeel van haar bezigheden haar gedachten niet bezig houden, en
dan nemen gedachten de vrije loop natuurlijk. Zo zijn ze. Rare beesten, bij tijd en wijle. Breien en tapijt knopen gaan automatisch, zonder
bij na te denken, of toch maar af en toe. Resultaat: volop tijd om te piekeren.
Of om te dutten, en dan maar proesten over de tijd van de dut. Tja.
Of om her en der op het schip te gaan staan kletsen bij mensen die aan het werk zijn.

Strijken, ook zoiets. Als ik veel werk heb kan ik tijdens het strijken alles rustig overdenken. En bij elke ingeving naar de laptop springen
terwijl het ijzer een gat in het rokske brandt, het smoke-alarm in gang schiet en de blusploeg hijgend de cabine binnenstormt.
Zo heb ik dan weer iets om over te schrijven en is de cirkel rond.
Maar als ge niks te overdenken hebt, dan nemen de gedachten de vrije loop en dan begint het piekeren.
Want het brein blijft wel aan het werk hè, die glucose moeten opgebruikt worden. Wééral een vorm van erfzonde.

Tiens, het is al enkele dagen geleden dat choff Diga nog eens een sterk verhaal verteld heeft. 'k Zal hem vanavond eens op zijn praatstoel
helpen zie. Niet dat hij daar echt hulp bij nodig heeft. Wanneer drie mensen bijeen zijn, is dat voor hem al publiek en komt hij op dreef.
Een tijdje geleden beschreef hij iemand, hij noemde de naam niet. Het verhaal speelde op schip 25 en het ging over een stuurman.
Nu had Diga die stuurman zó raak beschreven dat ik bij het begin van de derde zin wist over wie het ging.
'k Schiet in een lach. Hij kijkt op van zijn bord. 'k Vraag:
"Is zijn familienaam een biermerk?" Diga knikt.
"Een blauw met wit etiket?" Diga knikt.
"Wie?" vroeg LM zachtjes.
'k Deed teken dat ik het straks, boven in de cabine wel zou zeggen, want ik wou niet fezelen aan tafel. Maar het was niet meer nodig
want aan de andere tafel has Diga de  naam al luidop vrijgegeven. En aan die stuurman het ik in '95 al genoeg papier en inkt besteed,
da's dus ook niet meer nodig. -tekst 175, over hoestsiroop

Madredeus staat hier nog eens op, voor de verandering. LM heeft deze CD vorig jaar gekozen voor zijn verjaardag.
Verslijten CD's? Aub niet! https://www.youtube.com/watch?v=vHusWEy6q_s&list=PL1E70A52C4502E53F&index=6&t=0s , 04min41, https://nl.wikipedia.org/wiki/Madredeus

1997-05-29 ~ Dumai

Dumai, da's waar die fietstaxi's zijn. Waar ik vorig contract met Lucien en Pascal een namiddag ging boodschappen doen.
We zijn aan het binnenvaren. Een uur of vijf gaat dat duren. LM heeft zojuist geveld dat we om 11h20 eten, eerste service.

Gaan strijken. De 100% katoenen hemdjes doen het fantastisch. Het is een plezier LM te zien rondlopen in die juichende kleurtjes.
Of is het omdat ik weet dat het puur katoen is? Hij zweet nog evenveel, maar zijn huid krijgt nu te minste lucht. Jammer dat het
toerental van de zwiercyclus niet kan gezegeld worden. 'k Moet de hemdjes binnenstebuiten draaien, met de knoopjes dicht, want
er komen slijtstrepen op de stof van het straf zwieren. 'k Ben dat al twee keer vergeten en dat is een beetje te zien aan twee van de hemdjes.

'k Ben eens aan deck gaan kijken. Slopend heet weeral. En dan zitten we nog op 't water. Wat moet dat aan land zijn.

Ziezo, dat was het voor vandaag. Tot schrijves.

15-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken

Voor wie geen woord wil missen, de facebookversie mét ondertitels:
https://www.facebook.com/radio1be/videos/242312036978303
08min14

       De versprekingen van Mr Goossens, de manier waarop hij namen ineen flanst en
       vaste uitdrukkingen verhaspelt, vind ik hilarisch :
       Toemoowland, medisch doelwit, synthenijzer, ...  Kraftwerk wordt dan kaftpapier, crabsla.
       En Mr en Mevr Goossens dansen af en toe een toxfrot!

Voor wie toevallig het Itegems machtig is, of denkt onderhand wel machtig te zijn:
https://radio1.be/programma/nieuwe-feiten/radioitem/de-itegemse-cronakroniek-remy-van-dessel/18740
08min37

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kraftwerk , overleden : https://nl.wikipedia.org/wiki/Florian_Schneider
een nummer van hen uit 1974, Autobahn : https://www.youtube.com/watch?v=iukUMRlaBBE
een gekend nummer van hen uit 1982, Das Model : https://www.youtube.com/watch?v=OQIYEPe6DWY , 04min21

14-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-05-19  ~ op zee, tweede pinksterdag

09h35 : brandalarm. Ge zult maar juist onder de douche staan. Diga, de choff die Luc afgelost heeft was aan de general call. -intercom
Het systeem gaf een gefluit en een gepiep alsof er ergens een radio aanstaat vlakbij een micro. Wáár brandt het?
Awel! Hij komt het zojuist toch te fluiten en te piepen.
Serge Gainsbourg, want  Diga lijkt op hem, kon beter overweg met een micro. En Diga is blond. Geweest.

We zijn nog maar 18hrs weg uit Korea en het is al warmer. Opnieuw rokje en T-shirt aan. De warme sloefkes zijn weer opgeborgen, tot nog eens.
'k Vermoed dat LM deze namiddag in zomertenue gaat werken. Ah nee, het is feestdag vandaag, dan hebben de mecaniciens de namiddag vrij.
'k Ben efkes langs de keuken gepasseerd. Guy (een Belgische ch.kok) zei dat ik zo al eens mocht langskomen om een babbeltje te doen ook.
Owee, chot, ja. Tja ... en ik ben niet goed in koetjes en kalfjes.
Bedoelt hij dat ik dat hij mij best gezelschap wil houden en dat ik dus niet verlegen moet zijn om zomaar eens de keuken binnen te springen?
'k Heb anders genoeg te doen. Beter gezegd : ik heb interessanter dingen te doen.
Of bedoelt hij dat ik de mensen al eens wat meer gezelschap mag houden en wat meer uit mijn cabine mag komen?

       'k Heb verschillende keren meegemaakt hoe echtgenotes zich aan boord als overlast gedroegen. Ballast, werden ze genoemd.
       Ik wist dus hoe het niét moest: men houdt de mensen die aan het werk zijn niet af van hun bezigheden.
       Aan zijn voorstel heb ik niet echt gevolg gegeven, ook al omdat ... maar dat is weer een ander verhaal.

Goed, we gaan dus door de Antillen. 'k Heb alvast Juan Luis Guerra opgezet. Hij is een Dominicaan. Da's nog ver, Dominica,
maar we gaan vandaag niet moeilijk doen over een halve oceaan, 't is feestdag. https://www.youtube.com/watch?v=M9bsbsvNRPE , 04min12

1997-05-24 ~ op zee

13h scheepstijd, dat is 08h BT. Binnen 6hrs trouwen V&K, dus om 19h mogen wij hier vuurwerk afsteken. Bij wijze van spreken.

Vorige dinsdag werd de verjaardag van Marta gevierd. Om 19h wou ze het feestje gestart hebben. Ze is van wacht tot 20h.
Capt DM heeft dat elegant opgelost. Choff Diga zou het laatste uur van haar wacht overnemen en de capt is hem gaan gezelschap houden,
zo is dat uurke rapper voorbij en kon de jarige intijds op haar eigen feestje zijn. Het feestje demarreerde tamelijk rap.
Dat kan aan de Gipsy Kings gelegen hebben en aan de goeie DJ. De DJ van dienst was Dean, junior mecanicien. 'k Zag LM dansen met Marta, en
met La Castafiore, de vrouw van de cheng LdG, daarna met capt DM, met ch.kok Guy, met de wiper, met choff Diga ...
met wie heeft hij niét gedanst? En maar babbelen en lachen. En opnieuw dansen. 'k Was zo content als een kieken: LM amuseert zich enorm.
Én, ik ben dan toch niet het enige fuifnummer in dit huwelijk. -LM is absoluut geen danser, dit was een unieke avond in onze geschiedenis
Veel groepsdansen ook, van casatchok tot iets salsa-achtig. En natuurlijk de macarena, wie dan blijft stilstaan laat zich best nakijken.
Allemaal heel plezant, de avond zelf. De dag erna was het zeer stil aan boord. Veel zombies, onder wie mijn eigenste dierbare.
Het sneed door mijn merg hem zo ellendig te zien. Rauwe miserie.
En ik? Niks. Wegens te weinig slaap wat meer typfouten dan anders, maar daar bestaan de delete en de backspace voor,
en 'ongedaan maken'. Voor de rest was er met mij niks aan de hand.
Maar LM heeft dus wél de factuur gepresenteerd gekregen voor zijn uitgelaten vrolijkheid van de dag tevoren.
't Is slecht verdeeld in de wereld. Hij moest gaan werken met al zijn pijnen en ongemakken. Ik nul, niks. Ik zat hier vrolijk te typen.

Woensdag, tegen het einde van de voormiddag, hoorde ik Patrick iets zeggen over een 'clapet' die vastzit omdat er iets achter geraakt is
en hij zegt iets over 'stom vacuümsysteem'. Oelala, dacht ik, zou hij het over onze hoogtechnologische sanitaire installatie hebben?
Wat was er gebeurd : dinsdagavond waren er snacks geweest, waaronder olijven. Eén olijfpit was ergens in een wc-pot terecht gekomen
en had daar de klep (clapet) van het hi-tech vacuümsysteem geblokkeerd, wat dan woensdag voor problemen zorgde.
Tijdens de dagelijkse avondbijeenkomst had niemand compassie met het groot licht dat een olijfpit in de wc-pot had gekeild,
wie hij/zij ook moge zijn. En ik dacht bij mezelf dat die sukkelaar misschien wél ons medeleven verdient, want misschien heeft hij/zij
die pit niet in de pot gekeild, maar via natuurlijke weg daar gedeponeerd, omdat hij/zij de avond tevoren een olijfpit ingeslikt had.
Dat zal een pijnlijke affaire geweest zijn. Olijfpitten zijn puntig aan de uiteinden. Ondertussen stonden we ontpitte olijven te knabbelen.
Patrick had speciaal naar ontpitte olijven gevraagd in de keuken.

Woensdagavond was LM niet aanwezig om de avondbijeenkomst. Hij lag op 17h40 al in bed (zonder eten, dat zegt alles hè) en hij heeft
rink aaneen geslapen tot 07h 's anderendaags. Toen voelde hij zich weer mens. Halleluja. En honger!
Sinds woensdag probeer ik de Gipsy Kings op band te zette voor Dean, en dat wil maar niet lukken. Deze hifi-installatie (Sony) heeft
een autoreverse en volgens mij kunnen alle nummer zonder problemen op het bandje (90min) Maar op Dean zijn toestel vallen er 4 af.
Zeer mysterieus, ze zijn verdwenen. Kant 2 blijkt daar leeg. Wanneer hij het bandje op het toestel van de bar speelt,
zelfde model van Sony als hier in de cabine, krijgt hij de vier laatste nummers wél te horen.
De gebruiksaanwijzing van de Sony hier is verdwenen. Nog iets dat uit de cabine weg is. 'k Vraag me af waarom en waar naartoe.

        Drie jaar later is dat aan boord van een ander schip zeer toevallig duidelijk geworden, wie & hoe & wanneer, maar niet waarom.

'CD-sychro'-knop afzetten, luidt de laatste suggestie. Dat ben ik nu aan het proberen. Met dat al kan ik geen Gipsy Kings meer horen.
Het volume heb ik ook afgezet.

Sinds dinsdag ben ik al drie keer een uurke gaan helpen in de keuken. De derde keer viel er eigenlijk niet veel te helpen, het was puur
voor den babbel. In die drie uren heb ik al meer gehoord over de Gestapo en de SS dan we ooit op school moeten leren hebben.
Bij élk verhaal waar een maat van hem in voorkomt, wordt eerst verteld wiens zoon of kleinzoon hij is en wat die vader of grootvaders
zoal als 'oorlogsverdienste' hebben. Want pas op, er is ook een Germaanse SS. (En die zou wat prestigieuzer zijn dan een andere SS?)
Dan pas komt zijn verhaal.

Voor hem is de glorie van '40-'45 nog volop aan de gang. Hij is geboren in '54. 'k Heb nog niet gevraagd of hij in België (en Paraguay)
ook gewone mensen kent, wiens vaders, schoonvaders, grootvaders en andere genetische voorgangers nu eens gewoon
probeerde te overleven tijdens WOII, zonder ergens aan mee te doen. Want zo moeten er toch ook voorouders zijn. En heel veel, denk ik.
Voor hem doet het er toe wat iemands vader en grootvaders deden in die periode. Ondertussen staat hij wel op zijn democratische
rechten als individu. En los van alle familiebanden, wanneer hem dat schikt. Over moeders en grootmoeders heeft hij het niet ...
Hij heeft ook een hakenkruis-tattoo. De verhalen die ik over hem gehoord heb zullen dus wel juist zijn.
Een naargeestige sfeer in de keuken, ik ga niet meer. -hij woonde aan het drie landen punt met Brazilië en Argentinië, daar kunnen ze snel weg

De verhalen van Diga zijn vele opgewekter. Die gaan nooit over groepen van mensen die zich verdoken houden aan de ZW-kant van Paraguay.
Diga is chief officer (choff), dat is een zeer ambulant beroep. 'k Kan hem moeilijk achterna hollen om te vragen of hij nog eens een vertelselke
wil vertellen. Daar is die mens niet voor gemonsterd. Spijtig, want hij kan goed vertellen. Aan tafel ging het over een jeugdvriend van zijn ouders.
Efkes hield ik mijn hart vast want het verhaal begint in WOII, of feitelijk vlak er na, toen er nog volop Amerikaanse troepen in Europa waren.
De jeugdvriend van zijn vader sprak Engels en Duits en werd al tolk in dienst genomen door de Amerikanen. Hij leert een Amerikaanse kennen.
Ze trouwen en hij vindt een job in de militaire sfeer, of in de diplomatie, of zoiets, iets met veel reizen.
En wegens de bewezen diensten in Europa na de oorlog, is de Jeugdvriend met zijn US-echtgenote welkom op de Amerikaanse ambassades
in de wereld. Dwz dat ze daar mogen logeren wanneer ze in dat land zijn.
De koppels blijven bevriend. Er komen kinderen. De kinderen raken ook bevriend, want er werd samen op vakantie gegaan.
Geen weekendje naar zee, maar safari's in Afrika, dat soort vakanties.

Op een dag, Diga was toen pas op de Zeevaartschool, krijgt hij telefoon van zijn vriend, de zoon van de jeugdvriend van zijn ouders.
Ze waren in België en ze logeerden op de Shape (Nato hoofkwartier in Evere, toen). Of Diga zin had om naar Brussel te komen.
Diga ging voor een weekend naar Brussel en maandagmorgen weer in Antwerpen, naar de Zeevaartschool, waar hij intern was.
Dat was de planning.
Zondagavond in Evere laat zijn auto het afweten. Zeer vervelend. Nu moest hij met het openbaar vervoer naar Antwerpen en
op zondagavond zijn de bussen naar de binnenstad schaars. Hoe moest hij nu in een Brussels treinstation geraken?
En bleef zijn auto dat een ganse week op de Shape staan? Hoe moest hij er volgende vrijdag aangeraken? Want hij kon op de Shape
maar binnen samen met zijn vriend, hijzelf had enkel een tijdelijk bezoekerspaske. Kortom, plots zat hij danig in de knoei.
Da's niks, zei die vriend, misschien kan ik wel vervoer regelen. Maandagmorgen is Diga naar Antwerpen gebracht in een wagen met chauffeur.

De wagen: een kogelvrije limousine met gefumeerde -geblindeerde- ramen en
een Amerikaanse vlag naast de motorkap, groot genoeg om gezien te worden.
De chauffeur: een grote zwarte militair (stijl bodyguard) in vol uniform.
Diga in zijn uniformke van cadet en een sporttas met kleren voor de komende week.
Voorbij het Centraal Station van Antwerpen ziet hij een maat van zijn klas sleuren met zijn tas, die jongen mocht meerijden.
De chauffeur verbaasde zich over niks, hij had waarschijnlijk al gekker dingen moeten doen dan snotneuzen naar school brengen.
Een chauffeur met klasse, want hij reed tot recht voor de hoofdingang, de ingang die enkel door de professoren gebruikt wordt.
De jonge Diga zag het ineens niet meer zo zitten. Want op de trappen van de hoofdingang stonden capt West (de directeur) en een groep
profs te praten en te bespreken. Ineens was de lol er af. Uitleggen in het Engels aan de Amerikaanse chauffeur waar de ingang
voor de leerlingen was ging nog niet zo goed. Het was trouwens te laat, de chauffeur was al uitgestapt om
het portier te gaan openen voor zijn passagiers. De chauffeur kreeg de tijd niet om rond de wagen te lopen.
Capt West kwam vierklauwens de trappen af (en zo'n persoon van gewicht neemt dan vaart natuurlijk)
en was de chauffeur een halve limo-lengte vóór. Ondertussen maakten Diga en zijn klasmaat zich alvast klein.
Capt West opent eigenhandig het portier, Diga bleef zitten bibberen waar hij zat te bibberen.
Capt West ziet niemand uit de wagen stappen en bukt zich om te kijken waarom het onaangekondigd hoog bezoek niet uit de limo stapt.
Hij sloeg blauw uit toen hij daar twee ineengedoken cadetjes zag zitten.
De chauffeur had intussen de sporttassen ergens vandaag getoverd en overhandigde ze aan de jonge heren, met een onbewogen gezicht,
ernstig, alsof het diplomatieke valiezen waren.
De jonge heren zijn naar de zijingang geslopen, nagekeken door capt West. De professoren keken de andere kant uit, naar de limo die weg reed.
Dat voorval heeft Diga vier jaar achtervolgd. Telkens capt West zijn oog op hem viel zaagt ge hem denken 'van waar ken ik die ook al weer ...'

1997-05-25 ~ op zee

Donderdag heeft LM zijn been geschaafd in het machien. Een lelijke schram van 20cm lang en 1cm breed. Rauw vlees en veel bloed.
Bloedstelpende watten er op. Mogelijk hebben we ze er wat lang opgelaten want de watten droogden mee de wonde in.
Dapper & onvervaard en met vaste hand heb ik de watte er uit los gepulkt. Een halve flacon ontsmettingsmiddel er over en genezen maar.
We zijn nu twee dagen en half plus zeven ontsmettingsbeurten verder en er wil persies geen korstje op het onderste gedeelte van de schram.
Daar blijft het zo'n wak laagje kweeniwa ipv een droge korst.

Wat een geluk dat het op donderdag gebeurd is en niet op woensdag, want dan was dat ongevalletje misschien op rekening van de fuif van
de dag tevoren geschreven en dan werden de feestjes misschien afgeschaft door het Hoogste Gezag. -alhoewel, capt DM fuifde zelf veel te graag
En volgende maand moet ook nog een fuif mogen hè.

Gisterenavond vertelde choff Diga dat hij ooit eens een discotheek in Zwitserland is buitengegaan met in de zak van zijn jas een rol banknoten
die niet van hem was. 30.000 Zwitserse frank -vandaag 28.367 €- In de taxi voelde hij persies iets zitten in zijn binnenzak.
Hij schrok zich een hoedje toen hij zag dat het geld was. En zoveel. Iemand heeft hem achteraf aangeraden over dat geld te zwijgen in alle talen
en nooit meer naar die keet te gaan. 't Moet in de vestiaire gebeurd zijn. En waarschijnlijk was het drugsgeld.
Hij is eerst iets gaan drinken om te bekomen en daarna is dat geld twee jaar blijven stil liggen eer hij er iets dierf mee doen.
Diga heeft nog meer van dat soort verhalen. We houden u op de hoogte.

Zondag vandaag. Wat staat er op het programma ... strijken misschien. Drie hemdjes. De moeite niet om naar de laundry te gaan.
Het overzetten van de Gipsy Kings is gelukt. Met de handleiding erbij zou het sneller in orde gekomen zijn. Misschien wel van de tweede
poging. Wie doet er nu een handleiding weg ... -drie jaar later is die wie toevallig aan het licht gekomen

10h: pfieuw, ik ben blij dat ik weer kan gaan zitten. Ik ben drie kwartier onderweg geweest om twee croissants te gaan halen in de keuken.
In de traphal ben ik la Castafiore tegengekomen, de vrouw van cheng LdG. Zij vertelde iets over cysten in de borst en dat het vocht
er uit weg getrokken wordt met lange naalden en ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken
en mijn benen slap worden en ik zag plots zwarte vlekken voor mijn ogen. 'k Ben gaan zitten op de trap en ik heb haar gezegd dat ik
niet tegen dat soort verhalen kan maar ik denk niet dat het doorgedrongen is. Madame est imbue de sa personne, doordrenkt van zichzelf,
want ze vertelde verder en voort. Ik ben net niet flauwgevallen. Nu heb ik schele hoofdpijn, dat is voor de rest van de dag.
'k Zal haar eens leren computeren. Dan heeft ze concrete problemen en minder tijd om mensen te vervelen met privé-verhalen.
Daarna was het gelameer van de ch.kok in de keuken. Ik nog altijd op mijn flauwe benen. 't Was weer zo'n verhaal met
donkere schaduwen uit het verleden. Er is iets goor aan zijn manier van denken. Aan heel dat vent. Om niet goed van te worden.
Schele hoofdpijn dus.
Nu nog een stormke, dan weet ik tenminste waarom ik mij mottig voel. 'k Heb een beetje harpmuziek opgezet. Dat wil al eens helpen.
Behalve vandaag dan. Het schip trilt. De CD-speler trilt mee en dat veroorzaakt ruis.
Voor de Metallica's van LM zou dat niet eens opvallen, maar voor mijn harpmuziek is dat een ramp. Om nóg eens hoofdpijn van te krijgen.
Vanmorgen was het nog zondag ...

En de stofzuiger doet het ook nog maar half. Dat was te denken hè, hij is al elf maanden in gebruik zonder papieren stofzakken.
Dat kon niet blijven goed gaan.

Ziezo, nu heb ik genoeg gejammerd voor een zondag.

13-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-05-14 ~ op anker, Yeosu, Korea

Daarstraks probeerde LM de afstandsbediening van de hifi efkes. De woonkamer van de cabine is luttele m², en we hebben een hifi mét
afstandsbediening. Hyperchic dus. En plots knalde de gitaar van Mark Knopfler door de cabine, alsof de mensen van de brug de misthoorn
naar hier binnen deden loeien ipv vooruit. Ik schrok nogal serieus en tot zijn verbazing kon ik er niet mee lachen. Van de knal was mijn
glimlach buiten gebruik. Tijdelijk. https://www.youtube.com/watch?v=0fAQhSRLQnM , 05min56 (1978), https://nl.wikipedia.org/wiki/Dire_Straits ,

Dit is onze derde dag op anker in Korea en al twee dagen mist. Korea, iets gemist? Nee, Korea ietske mist! Potdichte mist, 'dense fog' in
vakjargon. Want ik spreek nu ook al een beetje Meteo mee met de mensen van de brug. Warme lucht boven koud water condenseert en
daar zitten wij, samen met alle andere schepen hier op anker, midden in. In die condensatie. En in het getoeter van al die misthoorns.
We horen de andere schepen wel, maar we zien ze niet. Tenzij op de radar, hoop ik. https://nl.wikipedia.org/wiki/Misthoorn ,
En probeer zo maar eens in slaap te raken. Om de zoveel minuten toetert dit schip gedurende een aantal seconden en dan een ander schip
en dan weer een ander enzovoort. Klaaglijk geloei eigenlijk. -199 decibel, op een lage geluidsfrequentie

Én Dames en Heren de Compaq doet het weer, hij is er bovenop! Tátáá!! Dank zij de goede zorgen van de Gibbe. Gibbe heeft zich in dat
probleem vastgebeten als een bulterriër tot het opgelost was. Da's misschien een verkeerde vergelijking, het schijnt dat een bulterriër nooit
meer lost, die moeten ze doodschieten eer die lost. Is dat waar? Goed, een gewone terriër dan. Nee, nu serieus, hij heeft er zo hard zitten
op studeren dat LM met zijn ogen knipperde en ik hoofdpijn kreeg. Maar goed, de É kan weer, en de óó-kes ook, en de á-s. Da's allemaal
Compaq. Toshiba heeft àà-s maar geen áá-s, en wel ùù-s maar geen úú-s. Ge zoudt zeggen ¿ wat is daar zo belangrijk aan? Als er een beetje
wind staat, waaien en draaien die klemtonen en accenten toch de andere kant uit. Wel, ge zoudt er van verschieten waarvoor een mens
die acentos agudos zoal nodig heeft.

En in feite hadden we drie problemen:
het ene was bij WordPerfect,
het tweede bij Windows en
het derde probleem was ik met mijn gepruts. Over DOS spraken we toen al niet meer, met DOS was alles oké.

1997-05-17 ~ op anker, Yeosu, Korea

Gisterenavond heeft LM wat zitten Metallica spelen: koptelefoon inpluggen, anders heeft een koptelefoon geen nut, koptelefoon op zijn
hoofd, anders heeft een koptelefoon nut noch zin en dan Metallica door die twee fijne draadjes jagen, recht naar zijn trommelvliezen.
Met de voeten op den bureau, gewoon zitten genieten met de glimlach. Vanuit die comfortabele positie roept hij door dit cabinneke van enkele m²:
POP, GEEF DE AFSTANDSBEDIENING EENS AUB. Stond het nog niet luid genoeg? Ik hoorde de beat tot op de seat.
'k Neem de afstandsbediening van het salontafeltje, 1m20 bij LM vandaan en plots valt mijn cent dat ík deze keer de knoppen in handen heb.
Héhé. Hi. Hihie! Grijns, & héél efkes: zou ik ... nee. Chot, wat is macht een goor gevoel. 'k Wou de klank afzetten,
maar ik kon het niet over mijn hart krijgen.

Morgen rond 11h gaan we anker óp en rond 14h zouden we vastliggen. Tegen de kaai. Of we aan de wal mogen via de terminal zal capt DM
direct vragen aan de heren Koreanen die aan boord komen. Als we niet over land mogen, als het over het water moet, kan/mag hij niet tussenkomen
in de prijs van het bootje. Geen Welfarebudget. Voilà, weeral besparende instructies van die firma boekhouders in Antwerpen.
Er zijn geen rederijen meer, il n'y a plus d' armateurs, il n'y a que des amateurs.
Het kantoorpersoneel kan na de uren gaan en staan waar het wil. Het varend personeel niet! Of eerst 50 USD dokken voor het bootje.
Dat vergeet die bende boekhouders wanneer ze ergens hangen of liggen te decompresseren omdat 'een-mens-toch-ook-wat-mag-hebben'.

LM en ik hebben voorlopig nog niks echt nodig van de wal, maar mensen die al langer aan boord zijn zouden eens wat landsfeer en landlucht willen.
Stel dat we de mensen van 't kantoor eens een paar maanden in hun kantoorbuilding kunnen doen kamperen, dan begrijpen ze misschien wat het is
'zich flexibel opstellen naar gelang de omstandigheden', want "Het is besparing voor iedereen hè, wij voelen dat hier ook hoor".
Dat zinnetje kunnen ze zuchten in alle toonaarden en zingen met hun ogen dicht, maar het oprecht uitspreken kunnen ze niet.
Met een colloquium van 1 miljoen (± 25.000€) over het zeevarend personeel uit lage loonladen staan receptioneren en staan fluisteren
boven een glas op een voetje dat het jammer genoeg noodzakelijk is het budget voor de Welfare te schrappen. En hoe erg zij dat wel vinden.
En maar knikken samen en tegelijk over nog andere besparende maatregelen, de dorpslameren met een das aan. Consensus-addicts.

Hier en nu: geen vervoer naar de bewoonde wereld tenzij op eigen kosten.
Op eigen kosten, voor mensen met een Kroatisch loon en een Filipijns loon?
Pfioe. Huichelaars. De termijnvisie van het thuisblijvend personeel = de tijd die men nodig heeft om een fles champagne te koelen.
"Allez, ja, nog eentje" op kosten van de besparingen.

'k Ga over iets anders beginnen want ik maak me zenuwachtig -en nu weer- en ik moet geeneens zelf aan de wal zijn.

Owee Mensen, het is al 00h10, in België 18h10. Nu ben ik er mee weg. LM ligt al uren onder het deken. 't Is een geel. Slaapwel.

1997-05-16 ~ nu op anker binnen de baai

De vervangers zijn al aan boord. 'k Heb hen gehoord in de alleyway. Nu de agent nog, want als er post gekomen is via de Franse rederij
is hij de man die ze aan boord zal brengen.

Deze namiddag heb ik nog wat gepowerpoint: Tullepe. In het groot en in het klein, moeten er nog tulpen zijn?
Wanneer een tekening af is vergroot of verklein ik ze nog eens enkele maten, en print een paar dingen, om te weten hoeveel iets mag verkleind
worden zonder onduidelijk te worden op papier. Bvb: postzegelgrootte is te klein voor deze tulpen, er valt niet veel meer van te maken.
Een mier zou wel kunnen, op postzegelgrootte. En een kakkerlak ook, maar hier zijn er (nog) geen. Mieren ook niet.
Luchtpostenveloppen printen is een Groot Avontuur. De HP-printer wil ze wel tussen zijn rollen aannemen.
Met ons eigen printerke (Canon) is dat andere koek, amai. Tiens, nu we dikkere luchtpostenveloppen hebben zou ik het nog eens durven proberen
met de Canon, maar vandaag niet meer.
En met de blauw-rode randekes van zo'n envelop houdt een mens rekening natuurlijk. Anders belanden de bloemen in de coulissen ipv op de scène.
In de optie voor luchtpostenveloppen zit toch wel een formaat dat 7 mm smaller is dan de standaard zeker! Jawel. 155mm ipv 162mm.
En de hoogte 125mm 114mm, maar het probleem zat niet in de hoogte. Dat verschil in breedte had ik niet nagekeken, en ik maar schuiven met
linialen en hulplijnen en zoeken waar die fout van 7 mm toch zou kunnen zitten op het papieren gedeelte van de operatie, gesneden op
het formaat van onze enveloppen, want een echte envelop waagde ik niet aan mijn probeersels. Dat stapeltje ligt veilig en wel in de schuif.
en ik maar compeuteren met die computer. En weer nat van het zweet natuurlijk. Het was eerder power trainen dan power pointen.

17h50: brandalarm. "Fire in accommodation on level A" spraken de luidsprekers. Accommodation = het woongedeelte, het kasteel.
Lever A is waar de gemeenschappelijke ruimtes zijn. De keuken is op dit uur in volle bedrijf, daar zal het wel gebeurd zijn.
Eerst naar mijn verzamelpost, niemand. Nergens brandgeur ookni. 'k Ben de vervangers tegengekomen. We hebben een handje gegeven.
Verder heb ik gewacht of er nog instructies uit de luidsprekers zouden komen. Niks.

Iets later hoor ik Gibbe in de trapkast zeggen :"Is dát accommodation?" Tegen wie hij dat zei kon ik niet zien.
Degene die op het alarmpaneel gekeken had heeft ons naar het juiste verdiep gestuurd, maar dan wel in het verkeerde deel van het schip.
Het alarm betrof het technisch gedeelte, helemaal niet het woongedeelte. En zo zou een brand zich daar rustig kunnen uitbreiden terwijl de
mensen blussensklaar en paraat staan in het verkeerde deel van het schip.
En veel later belegt de rederij in Antwerpen dan dure vergaderingen met internationale verzekeringsmaatschappijen hoe de brand zich
kunnen verspreiden heeft terwijl iedereen wakker was en vliegensvlug paraat stond.

19h30:
LM zei hier zojuist dat het level A, Accommodation AFTER, had moeten zijn. Een loos alarm ergen in de bovenbouw van de machineruimte.
Het woongedeelte heet Accommodation FORE.
Da's weer Koreaans Engels zeker, het bovendeks gedeelte van de machineruimte 'accommodation' noemen?
Dus de bovenbouw van de machineruimte, het ketelhuis en de schouw, heten volgens de Koreanen niet meer engineroom, op dat alarmpaneel ?
Ah. We zullen dat onthouden. En 't is maar dat we 't weten. Enfin, ik moet dat zo niet weten en gelle misschien ook niet, maar zun wel,
de deckofficieren, de mensen die de bluswerkzaamheden moeten coördineren.
En er zijn geen rechtstreekse verbindingen om vierklauwens van het FORE naar het AFTER te kunnen. Dat heeft ook zijn redenen natuurlijk:
hou de risicozones gecompartimenteerd om een eventuele brand te kunnen isoleren.

1997-05-17 ~ op anker binnen de baai

Gisteren zijn Vic en Johan, de mannen van de rederij aan boord gekomen. Met hen heeft LM vorige zomer die zeven weken op de werf in Koje-Do
gewerkt. Vic is een ancien van de Boelwerf in Temse. Hij werkt nog altijd hier in Korea, nu op een werf in Ulsan. Voor Johan geen Korea meer.
Hier is het efkes genoeg geweest vindt hij. Hij vliegt nu zo'n beetje overal naartoe.
Ze kwamen mee met de Koreanen van Samsung. Het schip is nog altijd onder garantie en er is wat 'geclaimd' geweest de afgelopen tien maanden.
Het een en ander is vannacht nagekeken geweest. De hele ploeg ging deze voormiddag al weer van boord. Vic zal twee brieven
voor ons posten, met een echte Koreaanse tember op, de andere brieven liggen al bij de Gibbe, om te posten in België. 
We hebben een dag langer op anker gelegen. Donderdag was een Koreaanse feestdag. Op de officiële planning die per telex aan boord
toekomt stond niks vermeld over een feestdag (!) Waar staat die gasten hunne kop. Kassa-kassa, een schip een dag langer doen ankeren.
LM denkt dat ze hier vliegende feestdagen hebben.

Enkele dagen geleden vertelde capt DM een verhaal over een vertrek van uit Zaventem.
Het moet na '88 gebeurd zijn, want de story gaat over klerkske PV en die werkt daar nog maar sinds '88.
Klerkske PV zou de vliegticketten naar Zaventem brengen en ook de ticketten voor de zeelieden die van het schip naar huis kwamen
+ de post voor het schip (de officiële post) en de post voor de bemanning (de privé-post).
Vier dingen moest hij bijhebben : 2x vliegticketten en 2x post. Wel, de privé-post voor de bemanning was hij vergeten.
"Zoiets kan al eens gebeuren hè" vergoelijkte hij zich tegenover het gezelschap zeemannen op Zaventem. Ik kan me hun donkere blikken voorstellen.
Want bij hem gebeurt 'zoiets' de ene maand op de pare dagen en de andere op de onpare. Zo al gedurende 9 jaar. En toch houden ze hem?

'k Vertel dit efkes om te zeggen dat het niet alleen bij LM en mij is dat hij zulke stoten uithaalt. Het is dus niet  zo dat wij twee
hem zenuwachtig maken of op een of andere manier beletten te functioneren naar behoren, hij is van zichzelf regelmatig of constant in de war.
En toch houdt de rederij dat specimen op kantoor ... ja, want aan boord zou hij een gevaar zijn.

Er schijnt een bescheiden lentezonnetje, het is nog te zwak om dat stuk staal waarop wij zitten op te warmen, laat staan het zeewater.
In het machien is het friskes. LM draagt een T-shirt onder zijn overall. Dat wil wat zeggen over de temperatuur beneden hè: friskes.
Aan deck is het warmer. Maar na 10 minuten heb ik het gevoel dat er voortgedaan moet worden. Er valt wel vanalles te bekijken hoor,
maar er is voor mij niks te doén buiten, behalve kijken dan. En ik heb al zo dikwijls naar Korea gekeken. Heuvels in donkergroen, met op
de hellingen akkers in bruin. Er groeit in dit seizoen nog niet veel op het land. Van hieruit gezien zijn de akkers maar een postzegel groot
en zeg nu zelf, wat kan er groeien op een postzegel.

1997-05-18 ~ tegen de kaai, Yeosu, Korea

We liggen tegen de kaai sinds gisteren namiddag. Op de rotsblokken onderaan de heuvels zitten mensen te hengelen. Ze zijn met veel,
want het is zondag. Ze zijn te ver af om te vragen of de vis bijt. Waarschijnlijk zijn het Koreanen. Ze zijn nog kleiner dan playmobielekes.
Ja goed, van ver zijn alle mensen klein, en toch denk ik dat het Koreanen zijn.

LM is vrij tot 14h deze namiddag. Dan begint de STBY DEP, de standby departure, het vertrek. Van hieruit richting Singapore.
'Wekken om 13h50 - ongewoon uur - dus niet vergeten' staat hier in dikke rode stift op een papierke.
Ze zouden hem niet laten slapen voor een standby hoor. En ik ook niet, het is te belangrijk.

Een zondag op zee is gewoonlijk een kalme bedoening, vroeger nog meer dan nu. En een zondag in haven was helemáál platte rust.
Dat is nu wel anders. Teveel bedrijvigheid om nog voor een zondag te kunnen doorgaan.

'k Ga proberen of ik dit vóór vertrek nog geprint krijg. En of ik dit dan intijds gepost krijg. Nuja, gepost. Of dit nog intijds klaar geraakt
om met de agent mee te geven bedoel ik.

Tot schrijfs, zij die gaat printen groet u.

12-05-2020 om 05:55 geschreven door maart

1997-05-06 ~ op zee

Nog maar drie dagen aan boord en al kweeniwa bezoek gehad aan de deur van de cabine. Ik denk dat het komt omdat er nog iet of wat
snit in mijn kapsel zit. LM zegt dat het komt omdat we het deurgordijn nog niet hebben opgehangen. Ik hou het op mijn kapsel, maar goed,
ik zal het gordijn ophangen en kijken of het enig verschil maakt. Als  ik nog twee maanden wacht met het gordijn is mijn kapsel uitgegroeid
en zullen we nooit weten waaraan het gelegen heeft.

Het is tropisch warm. De zee ziet er uit zoals in de reisfolders beloofd wordt, blauw en rimpelloos. Zelfs de haaien zijn te tam om zich te laten zien.
LM heeft al last van zijn huid en we zijn nog maar drie dagen in de tropen. Gelukkig hebben we niet uitgespaard op het gewicht van onze
reisapotheek, we hebben genoeg bij om het te verzachten. De onvolprezen Calamine, in voldoende hoeveelheden.
Verhelpen kan ook : naar koelere oorden varen. Daar wordt aan gewerkt, we gaan naar Korea.

Er is een klein mirakel gebeurd. En een anti-mirakel. In de bar lag een exemplaar van het Gallois Genootschap, dat is een vaktijdschrift
voor mecaniciens ofte werktuigkundigen, zoals ze in het Gallois graag zeggen. In het tijdschrift stond een kleine luchtfoto van een schip
dat me dit schip leek te zijn. Uit het bijschrift kon ik niet veel opmaken. 'k Heb dat fotootje uit geknipt en gedacht dat het nog vele keren
zou van pas komen. 's Avonds is de Gibbe hier en ik vertel hem wat ik er mee van plan ben, verjaardagskaartjes, bvb.
"Allez gij! zei Gibbe, dat schip is de Fina Europe, dat is drie keer te groot om voor dit schip te kunnen doorgaan."
"Op zó'n klein fotootje?" probeerde ik nog, maar 't was al te laat. Mijn idee had er gelegen bij Gibbe. En ik erbij.

Dat wil dus zeggen dat ze me vorig Nieuwjaar in mijn gedacht gelaten hebben met de aankleding van de menuukes en me laten doen
hebben, zo van 'jaja, 't is goed". Ipv te zeggen : "Eigenlijk is dat schip te groot, maar het fotootje is alles wat we hebben, dus: doe maar".
Da's een hemelsbrede nuance hè. Of bestaan er zo geen brede nuances? Want nu twijfel ik aan alle afmetingen die er niet in cijfers staan.

In Singapore is de post per DHL vertrokken. Waarschijnlijk rechtstreeks naar de Franse rederij in Nantes. Dus niet verbaasd zijn als er een
Franse potzegel op de envelop plakt, wij zijn wel degelijk hier en niet in Frankrijk. 'k Had gehoopt dat er een kleurrijke exotische zegel
zou op komen, maar ge zult het met een gewone Franse moeten doen. Jammer.
Binnen een week of drie, vier, monsteren twee Belgen af, zij zullen voor ons de post meenemen en thuis op de bus doen.
Gibbe wordt dan afgelost door Luc, als Luc door zijn examen van kaptein is. Gibbe had Luc onlangs opgebeld om te vragen
of het zo wat ging met de blokperiode. -het examen wil nog niet zeggen dat Luc al zijn promotie heeft, hij heeft het 'tikket', dat is alles.
"Oh, bôf, goed, maar nu ben ik in de tuin aan het werken hoor", had Luc geantwoord. Niet dat Gibbe zoveel belang stelt in andermans carrière,
maar Luc is een van de zeer weinigen die hem hier zou kunnen aflossen. En misschien wil Gibbe graag naar huis. Vandaar.

Het is veel rustiger nu we weten dat het eten tenminste eetbaar zal zijn. Hoe het smaakt kan ik nog niet proeven met mijn kunstgebit,
maar het is eetbaar en dat is al wat. In feite is dat een minimum, en dat had de vorige kok -AO, de sjoemelaar- niet begrepen.

Het typtafeltje is terug in de cabine, sinds gisteren. Een nijvere ziel heeft het vernist tijdens ons verlof en al mijn pro memories weg geslist.
Layout-gegevens en andere kleine onthou-dingetjes had ik op het houten blad gekribbeld, om niet telkens te moeten zoeken naar
het vodje papier waarop dat zou kunnen staan. Gewoon aflezen van het tafelblad. Praktisch. Misschien niet esthetisch, maar wel zeer
functioneel.
Tijdens onze afwezigheid heeft iemand voor het esthetische gekozen. 'Als 't maar proper is'. Dat is ook een motto natuurlijk.

1997-05-07

Gisteren is er iets vreemds gebeurd met onze Compaq. Ineens ging hij verschrikkelijk traag en dat was deze keer niét omdat
ik teveel programma's tegelijk had open staan. 'k Kreeg de ene foutmelding na de andere.
Eerlijkheidshalve zal ik er maar bij zeggen dat ik in DOS aan het rondtoeren geweest was en dat is terrein waar toeristen zoals ik
absoluut beter wegblijven. Vandaag is hij nog niet genezen.
Op de Toshiba van de cabine dan maar.
Zo'n rampen gebeuren natuurlijk om 16h45, een uurke voor LM gedaan heeft met werken,
zodat ik nog koortsachtig in volle herstelmanoeuvres ben, badend in het zweet en foeterend, wanneer hij boven komt.
We houden het gezellig ... https://nl.wikipedia.org/wiki/MS-DOS#MS-DOS_in_Windows

1997-05-09

Probeer aan een Toshiba eens uit te leggen dat een gedachtestreep geen splitsingsteken is.
Twee dagen geleden heb ik daar mijn latijn willen insteken, flut, hij snapt het verschil niet, de sukkel. Dom machien.
Enfin, beter een Toshiba dan een Compaq waarvan den DOS op vakantie is, want dat is daar een dooie boel.

Gisteren was het hemelvaart, een officiële feestdag. Een feestdag aan boord wil oa zeggen dat de mecaniciens een namiddag vrij hebben,
dat er aan tafel wijn is en dat de capt 's avonds een wit hemd aan heeft om darts te spelen.

De ch.kok is van de kanten van Herentals en spreekt een beetje zoals Nonkel Jef van het feuilleton, en als Sabrina van de familie Backeljau.
'k Moest gisteren efkes in de keuken zijn en hij vertelde zo het een en ander. Hij woont al 7 jaar in Paraguay en hoe dat zo gekomen is, etc, enz.
Ergens in een klein dorpke, hoog in de bergen, in het binnenland dus, zei hij.
Ha ja zeker, want Paraguay -zoals Bolivië- heeft geen kust, dat is van de ene kant tot helemaal aan de andere kant allemaal binnenland.
Hij vertelde dat daar nog veel Vlamingen wonen.
"Jáa, zei ik, maar die weten goed waarom ze daar zijn hè, 't zal niet voor het schoon weer zijn dat die daar wonen." – neonazi's
"Ja, zo zijn er ook" antwoordde hij. En ik herinnerde me een story over hem die ik nu niet op papier ga zetten, andere keer.

Gisterenmiddag zijn LM en ik een toerke aan deck gaan doen. In volle tropenzon? Bôf, ja, waarom niet. Toen we halverwege waren
kregen we een tropenbui. Zonnebril nat en kledij ook. Toch maar eens aan bakboord gaan kijken of die orka's er nog waren. Niks.
We zitten trouwens niet op hun route, maar een mens weet nooit hè. Er moest zo eens ene bij dit schip gebleven zijn.
"Zijt ge zot?" vroeg LM.
"Nee, nog niet" antwoordde ik in alle eerlijkheid.

Madredeus heeft hier al zeven keer opgestaan vandaag. Ik krijg er niet genoeg van. De CD 'O espìrito de Paz'.
Om stil van te worden, vooral bij de nummers van 1 tot en met 14. Espìrito?  -moet espírito zijn
De Toshiba heeft geeneens een acento agudo op het klavier staan. De Compaq wel. Hoe moet ik nu mijn oefeningskes van Spaans doen?
Opnieuw in potlood? Maar dan ligt de cabine weer vol gomsel! En we hebben maar ene gom bij! Allez, 'k heb weeral iets om over te jammeren.
Misschien vind ik er iets op.

LM wist te vertellen dat het niet Luc zal zijn die de Gibbe zal vervangen maar Diga. Die kennen we nog van in 1990, op het schipwaar LM en ik
mekaar leren kennen hebben. Eigenlijk vind ik het erg jammer dat Luc niet komt. Hij maakt zo geen spel van een faxke.
Van Diga weet ik het niet dat blijft afwachten. Want er was weer iets met de fax hoor. Het is efkes wit geweest voor mijn ogen, van koleire.

'k Had een Radio Telex Letter om per fax te verzenden naar Oostende Radio, zij sturen het papier dan per post naar de bestemmeling.
dat is een pracht van een service, zo kunnen we mensen bereiken die thuis geen faxtoestel staan hebben. Goed gezien van Oostende!
Het was een tekening van narcissen en moet dienen voor Moederdag (Zellik). 'k Heb gelijk ook eentje gemaakt met tulpen, voor augustus,
Moederdag provincie Antwerpen. -voor de moeder van LM
Het juiste adres en de gegevens voor Oostende radio er op en huppekee, enkel nog gaan verzenden, intijds, dan ligt dat vrijdag in de bus.
Aan mijn planning zou het dus niet liggen hè. En op volle zee hebben ze op de brug tijd om dat te verzenden, er is niet veel traffic.
'k Ging dat tijdens de wacht van de Gibbe verzenden, liever niet tijdens de wacht van Rébo, de kerieuzeneus, die van de ondersteboven fax.

Gibbe, 1^ste stuur zijnde en dus officieel 'dagman' loopt hier toch wacht (08h-12h & 20h-24h), omdat er geen 3^de stuur aan boord is.
In de plaats van Pascal hebben ze een aspirante gestuurd en junior officieren mogen nog niet alleen wacht lopen, vandaar dat Gibbe
het aan zijn been heeft: hij loopt weer wacht, en dat elke dag.
'k Kom om 17h30 op de brug en vraag aan Gibbe of hij dat efkes wil verzenden. Hij ziet dat het een RTL is. En toen begon het.
Veel 'jamaars' en 'oeioeioeis' dus zal ik het verhaal inkorten. Het kwam er op neer dat de kosten die Oostende maakt voor het verzenden per post
hier aan boord moeten opgezocht worden, om ze op onze rekening te kunnen zetten. Dat ging hij niet zelf doen, dat zou hij laten doen
door de junior, door Marta wanneer ze terug zou zijn van tafel. (Heet zoiets delegeren of heet dat werk afschuiven?) En dat ik het blad
maar op de brug moest laten liggen, dan zou de capt (capt DM hemzelve?) dat wel verzenden. Later.
Wablieft? Privé-correspondentie laten liggen op de brug? Over mijn dood lijk.

Tiens, zei ik beleefd, zij het lichtelijk verbaasd, enkele maanden geleden hebben ze dat hier toch in orde gekregen, zonder dat er iets
extra moest opgezocht worden? Oostende brengt alle kosten toch automatisch in rekening?
Jawel, Oostende brengt de kosten in rekening bij het AAIC (Accounting Authority Identification Code), die instelling recupereert het bedrag
van de rederij in Antwerpen en hier aan boord moet dat bedrag dan bij onze persoonlijke uitgaven gezet worden, zodat de rederij haar geld ziet.
Pas op, het gaat hier over een kapitaal bedrag tussen de 30 en de 50 BF hè.  -nu iets tussen 0,75 en 1,24€, volgens het Net
Het transmissierapport dat hier uit het faxtoestel rolt geeft enkel het aantal minuten aan dat het faxen kost, dus enkel het eerste gedeelte
van de kosten, maar niet de bijkomende verzendkosten die Oostende Radio zal aanrekenen aan het AAIC, die 30 of 50 BF. Volgt ge nog?
Dan is het goed.

De rederij huurt bemanningsleden uit lageloonlanden, organiseert daarover dan een colloquium in een duur kasteel, met autoriteiten en
hun entourage en beveiliging -een dochter van Aquino, als ik me goed herinner- iets dat een miljoen frank of meer gekost heeft.
Maar een postzegel moet gefactureerd kunnen worden of het verzenden gaat niet door?

       Ik herinner mij mijn verontwaardiging over dat colloquium heel goed. De locatie voor een bijeenkomst over besparingen was in
       kasteel Den Brandt, ten zuiden van de Antwerpse Ring, aan de overkant van het Nachtegalenpark en het Middelheimpark.
       Als ík iets over besparingen had mogen organiseren, dan zou dat in een zaal van het Internationaal Zeemanshuis geweest zijn,
       met als lunch voor elk een sandwich met hesp en ene met kaas, plus een tas koffie of thee. Wie een derde sandwich wil, of een pint :
       zelf betalen. Dát noem ik besparingen. Niet een uitgebreid buffet. En 's middags was heel het kantoor daar ook natuurlijk. Mee-eten,
       allemaal mee-eten. Een hyperdure bijeenkomst om te besparen op ... op het loon van de lagere bemanningsleden? Misselijk, zoiets.

Kom, dacht ik, geeft mij miljaarde diën telefon dat ik het gvd zélf aan Oostende vraag hoeveel een RTL-verzending kost.
In augustus sta ik hier immers weer en dan moét het wel een RTL worden want dan is er geen andere oplossing dan een Radio Telex Letter.

De Gibbe : "Als we dat hier gereed leggen met de kosten opgezocht en al, dan zal de capt (capt DM? die houdt zich niet bezig met dat soort
kleinigheden) maar als we dat niet eerst opzoeken, moet hij het zelf doen en dan springt hij zó hoog, want hij is al zenuwachtig genoeg,
door al het werk dat hij heeft. (Spreek voor uzelf vent, gíj loopt al dagen zenuwachtig om een of andere reden) -later gesnapt waardoor
En het verzenden ging niet door. Maar ik laat géén privé-post rondslingeren op openbare plaatsen zoals op de brug.

Ik weer naar de cabine. Aan LM verteld hoe de zaken er plots voor staan wat een RTL betreft en LM vindt het ook zeer vreemd.
Waarom niet eerst de fax verzenden en de bijkomende kosten van een Radio Telex Letter dan achteraf opzoeken? Dat kan toch ook?
Oké, de fax zal nu verzonden worden naar de winkel in Brussel. Da's niet mis, want nu mogen alle gegevens voor Oostende Radio er af
en zo kwam er ineens een half blad vrij voor tekst. Goed. Dat zou vandaag dus in orde moeten komen. 'k Ben benieuwd of hij mijn blad
nu nog eens zal proberen op de brug te houden. Nu staat er echt tekst op, nu is het helemaal privé-correspondentie : over het mooi weer,
de zonneschijn, de blauwe zee en soortgelijke hoogst-vertrouwelijke mededelingen.
LM besloot zijn graad eens te laten gelden, daarboven. -dat is bij mijn weten maar enkele keren gebeurd, in al die jaren vaart

1997-05-10 ~ op zee

De fax is verzonden. Om ietske vóór 20h. Marta was alleen op de brug -alleen?, als junior?- en zij heeft dat bericht in een wip verzonden.
Geen woord over 'de capt zal dat verzenden', geen woord over de Gibbe, gewoon efkes zelf doen. Flinke meid.
'k Had de nummers van de winkel (Brussel)  en van Laura (Limburg) op een dubbelgevouwen papierke staan. Als het toestel in Brussel
af staat proberen we Limburg. Marta neemt dat dubbelgevouwen papierke aan en legt het omgekeerd op het plankje met het nummer
van Limburg naar boven. Ik merk niks omdat ik de zijlamp (in de kaartenkamer) aan het vasthouden was want het schip trilde weer lijk zot.
LM was op de routekaart aan het kijken en Marta wist niet dat ze naar het reservenummer aan het faxen was. Het blad rolt uit het toestel.
"Hé, zegt ze, op uw papierke staat nóg een nummer?"  Tja, dat had ik er moeten bij zeggen natuurlijk:
als het eerste nummer de fax niet aanneemt, dan pas faxen naar het tweede nummer.
Niks aan de hand volgens haar, ze heeft het blad nog eens verzonden naar het eerste nummer. Zo gaat de 'kaart' voor Moederdag zeker toekomen.

LM heeft al drie keer een winkelhaak in een broek van een blauwe overall getrokken. Niet dat hij acrobatieën uithaalt in het machien,
de stof is gewoon te dun geworden. Van het zweten blijft de stof aan zijn lijf plakken en wanneer hij zich bukt schuift ze niet mee maar scheurt.
Twee overalls zijn nog te repareren, de eerste is al opgegeven. Spijtig hoor. Het duurt bijna een jaar eer ze echt zacht zijn, maar tegelijk
zijn ze dan ook al een eindje versleten. Zou dat in de handel te krijgen zijn, voor-versleten overalls? Of anders sponzen overalls, van Absorba.
Maat 6 van Absorba betekent zes jaar, denk ik. LM zijn haar en baard zijn nu zo kort dat hij er jonger uit ziet, maar geen zes jaar.
Nu zal LM de nieuwe witte overalls wel moeten dragen. Die zijn bij lange nog zo zacht niet maar wel sterk. Erger is dat er maar drie
van zijn maat aan boord zijn en hij gebruikt er voor het ogenblik twee per dag omdat hij in de namiddag laswerk te doen heeft.

De vorige kok, de Filipijn AO, die nutritieve vandaal, heeft hier zijn contracttermijn niet uitgedaan. Hij is van boord gegaan in de States.
Appendicitis. Hij kloeg al enkele dagen over buikpijn. Toen het schip in haven lag kon hij naar de dokter. Ze hebben hem daar maar gelijk gehouden
want hij werd dezelfde dag nog geopereerd en kon dan later naar huis op herstelverlof. De mensen aan boord hebben zijn bagage gemaakt. Dat is de procedure.

Tijdens een (herstel)verlof kan een mens al eens wat boeken opendoen hè. Kookboeken bvb.
Maar ja, een mens moet eerst aan boeken willen geraken natuurlijk.

16h40 : we hebben oefening gehad. Met capt DM wordt gechronometreerd op hoeveel tijd we op onze plaatsen in de lifeboat zitten.
Paraatheid telt mee deze keer. Eindelijk!
Het tweede deel van de oefening was voor de sterke mannen. Vandaag oil spill (olielek). Andere keren is het brandoefening.
Vorig contract, met Luc als 1^ste stuur moest ik met de hospitaalploeg mee, als hij gewonden in het scenario voorzien had.
En dat vergat hij geen ene keer hoor! 'k Ben benieuwd of ik van den Diga ook mee mag wanneer we brandje spelen.

1997-05-14

Sinds maandagmiddag liggen we op anker. Mistig en kil is het hier. Regelrecht novemberweer. Waar is onze warme kledij?
En wiens idee was het om die thuis te laten? LM heeft één dingetje met lange mouwen bij, en dat heeft hij geeneens nodig.
Ik heb drie dingen met lange mouwen bij en gelukkig ook die grijs-witte trui. Zonder die trui vertrek ik niet meer. Nooit meer.

Waar heb ik me de voorbije dagen mee bezig gehouden. Efkes denken, met een verjaardagskaart voor Marta: vuurwerk van op een tankertje.
Het vuurwerk komt uit Clipart en heb ik in Powerpoint omgewerkt tot er voldoende kleurengensters op het papier stonden, met daar onder
een klein grijs tankertje. Dat was andere koffie, want dat moest in Paintbrush gebeuren. Een andere oplossing heb ik niet gevonden.
Ziezo, blad bijna vol. Groetjes en tot schrijves.

11-05-2020 om 07:03 geschreven door maart

voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken

Mr Goossens, de voormalige baas van de VRT (toen BRT en later BRTN) haalt herinneringen op
uit een bewogen periode in het leven van zijn echtgenote en hemzelf,
dit naar aanleiding van de uitbreiding van hun c'rona-bubbel.

En de tekst zit weer vol toespelingen en verdoken verwijzingen natuurlijk.
'k Heb de aflevering een aantal keren beluisterd en ik ontdek telkens iets anders. Zalig.

Voor wie geen woord wil missen, luister, lees en lach :
klank aanzetten en deiwt es op dees knoppeke,
https://www.facebook.com/watch/?v=937199736694226
09min21

Voor wie het Itegems machtig is: zonder ondertitels
https://radio1.be/programma/nieuwe-feiten/radioitem/de-itegemse-cronakroniek-met-4-de-sirtaki-dansen/18508
09min44

https://nl.wikipedia.org/wiki/Mykonos en voor de volledigheid : https://nl.wikipedia.org/wiki/Cas_Goossens#Bart_Peeters'_imitatie 

10-05-2020 om 00:00 geschreven door maart

1997-05-04 ~ Dumai, Indonesia

Ziezo we zijn er geraakt, aan boord. Alles is uitgepakt en we zijn maar één ding vergeten, omdat het niet op de lijst stond, en dat is
het luchtfotootje van dit schip. Dat is hier goud waard, om met copiekes verjaardagskaartjes ineen te knutselen bvb. Deze maand is er
al een verjaardag, van Marta, de junior officer van deck. 'k Ben in de bar eens gaan kijken of er al nieuwe exemplaren toegekomen zijn
van het tijdschrift waaruit ik dat fotootje geknipt heb. De bar was op slot bedot, omdat we tegen de kaai liggen.

De vlucht naar hier was lang en ongemakkelijk. Dat was te verwachten. Bij het inchecken op Zaventem zei het medammeke aan de balie
dat de plaatsen al gereserveerd waren voor ons. Awelawel! Wat een service van de rederij in Antwerpen! Toen bedacht ik ineens dat
klerkske PV zich daarmee belast had en ik vroeg "Rokers?" Nee, natuurlijk niet. Klerkske PV had iedereen op niet-rokers laten zetten.
Misschien kunnen ze bij Volksgezondheid iets met hem doen? Alhoewel, dan lopen ze bij Volksgezondheid massaal risico op acute
aanvallen van migraine en voor Volksgezondheid is zoiets ook niet alles. We hebben nog intijds kunnen laten verplaatsen naar rokers.
Onze medereiziger was BG (roker, maar anders geboekt), de zoon van capt LG, bijnaam Le Magnifique, met wie ik gevaren heb op schip 07.
De allereerste capt op schip 07 was capt DM, hij deed daar zijn eerste reis als kaptein. Hij is nu 15 jaar ouder, ik ook. Hij is helemaal grijs,
ik niet. -dank zij de keuze voor een bestaan zonder al te veel verantwoordelijkheden? Hij heeft veel werk voor het ogenblik, ik niet (vindt men).

Van uit het vliegtuig hebben we mooie landschappen en spectaculaire wolkenpartijen gezien. Persies  documentatie uit een boek van aardrijkskunde,
meanders en delta's en ander fotomateriaal. -nu is dat dagelijkse kost op een aantal zenders, maar in '97 nog niet hè
Voorbij Bangkok kregen we avondeten geserveerd. LM heeft er witte wijn bij genomen, twee flessen van elk een volle 10 cl.
"Zoudt ge dat wel doen?" vroeg ik toen hij op het punt stond de tweede fles te kraken. "Sebiet zijn we er, het is warm en vochtig weer daar beneden,
we zijn moe, de valiezen wegen zwaar ...", ik probeerde alle ellende die ons nog te wachten stond in één pak miserie af te leveren, "en stel dat we
direct aan boord gaan, niet naar een hotel ..."
"Daar ben ik nu voor aan het bidden" zei LM. Hij denkt aan alles. En in een vliegtuig boven de wolken bidden is hoogst efficiënt, want het
agentschap ter plaatse heeft ons in een hotel ondergebracht.

Zaterdagnacht om 0h30 LT (dat was dan vrijdag 18h30 BT) is een chauffeur van het agentschap ons komen halen. We waren exact zes uurkes
in het hotel geweest. Trek daar van af de tijd om te douchen en iets te eten en ge weet ongeveer hoe fit en uitgerust we waren. Niét.
Onze bio-klok lag danig overhoop. Nu nóg : klaarwakker wanneer het niet moet en geen honger wanneer het etenstijd is.
Binnen een dag of wat zou dat moeten bijgeklokt zijn.

Met het bootje naar het schip. Dat was a-von-tuur. Het schip was niet op het punt van afspraak. De schipper kon na lang gezoek
radiocontact krijgen met de capt en wij waren heel opgelucht een paar bekende stemmen te horen op heel die donkere zee, al waren ze
toen nog drie kwartier varen van ons verwijderd. We zijn de gangway op geraakt zonder accidenten. Misschien goed dat het donker was.
Als ik de diepte niet zie heb ik geen hoogtevrees, niks. Gek hè. -en dat is nog altijd zo

De 3^de mecanicien heeft ons geholpen om de bagage naar het kasteel te rollen. Op dat half-verlicht deck hoor ik ineens van bij de winch
van de gangway : Hey, good evening! Ik gleed bijna uit van het schrikken. Die beleefde jongen heet Felix T, hem kennen we nog van schip
24 of 25.
LM stond ondertussen te bespreken met AM, de 2^de mecanicien die hem afgelost had en die hij nu vervangt,
en AA, de Engelstalige Canadees van Roemeense afkomst. Zij moesten met het zelfde bootje mee, want zijn monsterden af.
Als 'ancien' blijft over Rébo (die van de 'ondersteboven' fax). Hij noemt zichzelf ancien aan boord, maar vóór hem was er wel
Lucien, le copain Canadien, die hij voor 't gemak efkes buiten beschouwing liet. Typisch Rébo.
Hey, mijn lijf was misschien steendood moe, maar mijn hoofd was wel klaarwakker hoor ...

Met al dat was het 04h zaterdag en het schip vaarde direct naar Dumai (Indonesië), dwz dat
LM direct een overall kon aantrekken en naar beneden gaan. Terwijl hij aan het werk was probeerde ik zo snel mogelijk uit te pakken, maar
de Gibbe (choff) kwam goeiedag zeggen en de vrouw van cheng LdG ook. -toen had ze nog niet de naam La Castafiore (albums van Kuifje)
Toen LM boven kwam was maar de helft uitgepakt en de andere helft lag zo ongeveer artistiek-nonchalant over de openstaande valiezen
gedrapeerd wegens kleerhangers tekort. In januari waren hier nog een stuk of 30, zelf gekocht aan de wal. Zo van die dingetjes in geplastificeerde
metaaldraad. Voor scheepskledij kan dat wel, is dat goed genoeg. Geen nood, Gibbe heeft er nog een stuk of 50 in zijn locker en we mogen daar
een aantal van hebben.
We hadden een blok marsepein bij voor Gibbe, proper verpakt en er op geschreven dat de versheidsdatum tot 05/12/'97 gaat.
De marsepein moet dus niet direct opgegeten worden, maar dat zal nu al wel gebeurd zijn, denk ik. Als hij er twee seizoenen laat over gaan
zou er eens gras kunnen over groeien hè. Of iets gelijkaardigs.

Die blok marsepein garandeert ons alvast Gibbe's bereidwillige medewerking ivm de accommodatie. Dat is een hele opluchting:
ongeveer alles wat wij 'het gerief' van de cabine noemen is hier verdwenen. De glazen, onze zelf gekochte keukenhanddoeken waar
met dikke stift '2^nd eng' op geschreven stond, de vouwstoeltjes, het typtafeltje, de kleerhangers, het droogrekje voor klein wasgoed,
onze zelf gekochte houten wasknijpers, de tweede set cabinesleutels, de aftrekker van de douche!,
het rubber douche-matje !!, het was rose, maar toch, zo'n matje is gerief aan boord van een schip,
het douchegordijn !!!, dat snap ik helemáál niet. En zo nog het een en ander. Ongeveer alles dus. Zucht.
Onder andere het etui om de kleurencartridge van het Hewlett-Packard printerke in op te bergen. Ook heel goed gerief. De kleurencartridge
kan niet uitdrogen als hij in een etui opgeborgen zit. Misschien en hopelijk zit dat etui mee in de Magic-Box waarin de Toshiba en het
HP-printerke pendelen tussen deze cabine en die van de elektrieker. Ofwel heeft AM het etui uit handen gegeven, is het bij iemand van
een ander departement terecht gekomen en zijn we het voor eeuwig en altijd kwijt. Zucht (2x). Het is om van te schreien.
Toshiba & HP zouden voor het ogenblik bij de elektrieker staan.

Wanneer we uit Dumai weg zijn heeft de Gibbe wat meer tijd en zal hij zijn locker eens open doen en
mag ik proberen een aantal spullen terug te vinden. Voor AM waren al die spullen misschien overtollige brol, niet Spartaans genoeg,
hij is ex-para en heeft waarschijnlijk gans andere ideeën over orde dan wij. Het verbaast ons dat hij de linten en de plastieken wasknijpers
tegen het schot boven het bureau laten hangen heeft. -dat had me al op een spoor moeten zetten
Die linten waren een eigen vinding om paperassen aan op te hangen, misschien wat artistiek naar zijn zin, maar er is niks anders.
Dat systeempje hangt er gelukkig nog, maar de rol lint is ribbedebie.
Het pakje luchtpostenveloppen liggen er nog wel. Nu had ik juist verwacht dat die zouden op zijn.
Met het pakje enveloppen dat we bij hebben komen we nu ruimschoots toe, denk ik.

Toen LM en cheng LdG uit het machien boven kwamen, moest er een glas gedronken worden, ter verwelkoming.
Een Oud-Vlaams Scheepsgebruik, newaar. Over de terugkeer van de States naar deze contreien (feb/maart) wist cheng LdG te vertellen.
Capt BJ (da's die die ge zelf in gang moet trekken) had vree weinig eten besteld en niks van verse groenten en fruit.
Als excuus gaf hij dat het schip juist te laat toekwam om te bestellen of te vroeg moest vertrekken om het geleverd te krijgen na het
lossen of laden of bunkeren -larie, een shipchandler levert dag en nacht- Enfin, het kwam toevallig nooit uit.
Slappe smoes maar zuinige factuur weeral. Bier was er wel genoeg. Hoe toevallig. Enfin, dat zou er nog aan ontbroken hebben.

Zodoende zijn de valiezen onuitgepakt gebleven tot 's anderendaags. We zijn gaan slapen in de vroege ochtend. LM was direct vertrokken
en ik ben wakker gebleven tot de wekker afliep. Wakker, maar niet uit eigen vrije wil hoor. Gewoon domweg klaarwakker.
En er was die nacht een uur timeshift. Er is een uur tijdsverschil tussen Singapore en Indonesia. Dat wisten wij niet meer.
LM kon om 07h (op onze wekker) nog een uurke blijven liggen omdat het maar 06h was (op de klok van de cabine).
Dat uurke was welkom dacht ik. Hij had onze wekker niet gehoord, dus hoorde hij mij in de woonkamer ook niet
rommelen en frutselen met schuiven en kastdeuren. Rond 07h was ik bijna klaar. De middag-chocolade ligt op zijn vaste plek.
Heel die voorraad, die in de bagage zeer veel leek, ziet ge in de schuif amper liggen.
Volgens onze berekeningen zou dit voor vier maanden chocolade moeten zijn.

Om 07h20 zijn we gaan ontbijten.
We gaan nu weer ontbijten. Ten eerste omdat het brood met deze ch.kok eetbaar is.
Ten tweede omdat er beneden geen hapje meer is bij de koffie van 10h en zonder ontbijt kan LM het niet trekken tot 's middags.
Gaan ontbijten wil zeggen 's morgens vroeg al trappen lopen want hier is geen lift. Voor wie dat niet meer wist.
Wij weten het nu al weer wel.

Per abuus zit er een liftsleutel in LM zijn pennendoos, voor 't geval ze hier ooit een lift zouden komen installeren -hoop doet leven
We hebben 52 CD's en deze keer ook een koptelefoon bij. Zo kan LM de twee Metallica's en de drie Scorpions spelen à volonté en
vollen bak, zonder dat ik daar moet van meegenieten. De CD's zitten in een reisverpakking. Dat spaart weeral plaats in de bagage.
Weet ge dat we het deze keer met een valies minder kunnen doen hebben? De kleine valies is thuis gebleven omdat we geen winterkledij
bij hebben. Het is járen geleden dat ik dat nog gedurfd heb, geen warme kleren meenemen. Als ze ons nu naar het zuidelijk halfrond sturen
zitten we in de knoei, want daar wintert het voor het ogenblik. We zullen wel zien, zei LM. En ik hoop dat we het niet moéten zien.

Vandaag heb ik voor de eerste keer gewassen en het begon al goed. Donkergrijze vegen op een lichtgele T-shirt. Niet meer te redden.
Waarschijnlijk is dat gebeurd op het bootje, op weg naar het schip. En toevallig is het een tint geel die ik wel mooi vind. Miljaardemiljaar!
De laundries zijn omgewisseld. Wat vroeger de laundry van de matrozen was, is nu de laundry van de officieren en omgekeerd.
Voordeel : de drooglijnen hangen er lager en ik kan overal bij.
Nadeel : er is maar één droogkas ipv twee.

In de droogkamer hangt een vreemd model van kleerhangers, blijkbaar gemaakt op ambachtelijke wijze, nogal robuust van stijl.
Wie is die goede huisvader die voldoende goed met hout overweg kan om kleerhangers ineen te knutselen. Mogelijk AA.
De bar die hij vorig jaar december ineen gevezen heeft staat ook nog overeind.

Kermille, ik heb hier al twee keer visite gehad op één voormiddag. Gelameer aan de deur-step. Deze namiddag hang ik het gordijn voor de deur.
Gelameer: exactement waar ik bang voor was, précisement waar ik schrik van heb. Over waspoeders nota bene. Persies of we hebben
nog niet genoeg soapstories gehoord of gezien. En of ik een kleinigheid kwam drinken. Om 11h30? Om 11h45 komt LM van zijn werk.
En daarbij, voor 'kleinigheden' (minder dan 8L) verplaats ik mij niet meer, dacht ik bij mezelf.
Rationalisatie alom? Dan ook alhier!

14h: we vertrekken. Weg van Dumai, via Singapore naar, eh, Korea dacht ik. In Singapore bunkeren (=brandstof innemen) plus
stores en proviand aan boord nemen. Dat zou rond 06h morgen vroeg zijn. Tegen dan moet deze brief geprint en verzendklaar zijn. Tijd zat.
Om hier in Dumai nog te posten was ik luttele minuten te laat, de agent was al van boord. -hoe dikwijls is me dat overkomen?
Alles naar de brug brengen en morgen gaat dat mee in de grote envelop met de agent in Singapore, zei capt DM. Brave capt.

De Gibbe heeft een beetje verteld over de zeven weken dat het schip aan de oostkust van Midden- en Zuid-Amerika geweest is.
Heel efkes hebben ze geluk gehad, in Brasil vier dagen en tegen de kaai! Ergens in de buurt van Salvador. https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvador_(stad) 
Elke middag naar het strand, een glas met iets lekkers in en andere Braziliaanse faciliteiten.
Voor de rest was er voor hen ook aan die kant van de wereldbol veel werk:
om de drie of vier dagen óf lossen óf laden, met telkens de nodige standy en soms standby anker erbij én de omschakeling
van zeewacht naar havenwacht. Zeer belastend voor het gestel allemaal. -en iedereen dééd dat hè, het werd als normaal beschouwd
Aan deze kant van de wereld duren de reiskes ongeveer acht dagen, dat is een iets rustiger tempo, maar 't is elke keer aan de boei te doen.
En zo is 't overal iets.

De boeken die in New Orleans hadden moeten toekomen, en waarvoor wij ons beste Engels van onder het stof gehaald hebben, om een
smeekbrief te schrijven naar de plaatselijke Seamen's Mission, zijn niet toegekomen aan boord. Die mister Chris van Esso zou er voor
zorgen, maar dat was dus noppes. We hebben niet genoeg Aktes van Hoop gebeden waarschijnlijk. Dit schip vaart nog altijd boekloos.

17h : LM zwiert hier zojuist een zwart vouwstoeltje binnen. Het typtafeltje hebben we ook al gelokaliseerd. Het is in gebruik in het CCR.
CCR = Cargo Control Room, het lokaal van waar ze de pompen kunnen bedienen en de pijperijen in het oog houden, kortom: van waar de
laad- en los operaties gedirigeerd worden. Maar dat wist gellie onderhand al.
We krijgen het tafeltje terug, zei Gibbe, want voor hem is het wat laag. Tja ... 't is typtafeltje hè kameraad, lager dan andere tafels.

Ziezo, dat was het voor vandaag.

09-05-2020 om 13:59 geschreven door maart

         Ze hebben me goed liggen gehad bij Radio 1, vorige vrijdag. Bedrogen & bedot voelde ik mij. Er was geen uitzending van Nieuwe Feiten,
         want een vrijdag is misschien wel een weekdag, maar deze vrijdag was geen werkdag (1mei) ... Jahaa, zo kan ik het ook.
         En geen Nieuwe Feiten, dan ook geen Cronakroniek. Vandaar mijn ongenoegen. Maar het leed is geleden. Bijna. Een beetje toch.

voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken

HUMO Waarover gaat 'De Itegemse Cronakroniek' eigenlijk?

PEETERS «Itegem is in ons rubriekje een beetje het dorp van Asterix en Obelix: die ene plek waar het coronavirus geen vat op heeft,
dankzij de miraculeuze Itegemse Slok, een mengsel van het water uit de Nete en Hasseltse graanjenever, teneinde dat Netewater
toch een klein beetje te verdunnen.

Nog over Itegem: ik heb ooit, toen het nog niet zo vanzelfsprekend was om samen te wonen met je lief zonder getrouwd te zijn,
samen met mijn Anneke - die tijdens het verschonen van de luiers onsterfelijkheid verwierf in 'Het leugenpaleis' als
de gesjeesde quizkandidate Linda Kelchtermans - in de bungalow van een tante gewoond. Daar heb ik de Kempense tongval opgepikt.
Maar nu komt er vanuit Itegem kritiek! Het moet niet zijn 'de Itegémse Sloek', zoals wij het uitspreken op de radio, maar
'de Itegóémse Sloek'. We kregen zelfs een telefoontje van de enige echte Cas Goossens, de ex-baas van de BRT en een hele lieve man.
Hij zei dat hij heel blij was omdat we terug waren, en omdat Itegem nog eens in het zonnetje werd gezet.
Om er dan aan toe te voegen: 'Het is wel Itegóém.' (lacht)»

HUMO Heb je onder het motto 'je weet maar nooit' al eens effectief zo'n Itegoemse Sloek geprobeerd?

PEETERS «Neen. Ik ben namelijk bekend met het Netewater en het is één van mijn grote nachtmerries om daar ooit met mijn zatte botten
in terecht te komen. Dan denk ik dat je er nog erger aan toe bent dan met tien coronavirussen tegelijk. Hou het vooral stil,
maar zelfs verdund met Hasseltse graanjenever is die Itegemse Slok volgens mij niet te zúípen.»  fragment uit Humo, van Vincent Van Peer ~ 03/04/2020

         Heeft bij Lange Sjarel de eenzaamheid acuut toegeslagen of is het de gewone gekte zoals we van Itegem nu gewend zijn?

         voor wie geen woord wil missen, de versie met ondertitels :
         https://www.facebook.com/watch/?v=889428011520645
         08min20

         voor wie het Itegems machtig is, klank aanzetten :
         https://radio1.be/programma/nieuwe-feiten/radioitem/de-itegemse-cronakroniek-12-schimmen/18234
         08min49

         

06-05-2020 om 00:00 geschreven door maart