1997-05-04 ~ Dumai, Indonesia

Ziezo we zijn er geraakt, aan boord. Alles is uitgepakt en we zijn maar één ding vergeten, omdat het niet op de lijst stond, en dat is
het luchtfotootje van dit schip. Dat is hier goud waard, om met copiekes verjaardagskaartjes ineen te knutselen bvb. Deze maand is er
al een verjaardag, van Marta, de junior officer van deck. 'k Ben in de bar eens gaan kijken of er al nieuwe exemplaren toegekomen zijn
van het tijdschrift waaruit ik dat fotootje geknipt heb. De bar was op slot bedot, omdat we tegen de kaai liggen.

De vlucht naar hier was lang en ongemakkelijk. Dat was te verwachten. Bij het inchecken op Zaventem zei het medammeke aan de balie
dat de plaatsen al gereserveerd waren voor ons. Awelawel! Wat een service van de rederij in Antwerpen! Toen bedacht ik ineens dat
klerkske PV zich daarmee belast had en ik vroeg "Rokers?" Nee, natuurlijk niet. Klerkske PV had iedereen op niet-rokers laten zetten.
Misschien kunnen ze bij Volksgezondheid iets met hem doen? Alhoewel, dan lopen ze bij Volksgezondheid massaal risico op acute
aanvallen van migraine en voor Volksgezondheid is zoiets ook niet alles. We hebben nog intijds kunnen laten verplaatsen naar rokers.
Onze medereiziger was BG (roker, maar anders geboekt), de zoon van capt LG, bijnaam Le Magnifique, met wie ik gevaren heb op schip 07.
De allereerste capt op schip 07 was capt DM, hij deed daar zijn eerste reis als kaptein. Hij is nu 15 jaar ouder, ik ook. Hij is helemaal grijs,
ik niet. -dank zij de keuze voor een bestaan zonder al te veel verantwoordelijkheden? Hij heeft veel werk voor het ogenblik, ik niet (vindt men).

Van uit het vliegtuig hebben we mooie landschappen en spectaculaire wolkenpartijen gezien. Persies  documentatie uit een boek van aardrijkskunde,
meanders en delta's en ander fotomateriaal. -nu is dat dagelijkse kost op een aantal zenders, maar in '97 nog niet hè
Voorbij Bangkok kregen we avondeten geserveerd. LM heeft er witte wijn bij genomen, twee flessen van elk een volle 10 cl.
"Zoudt ge dat wel doen?" vroeg ik toen hij op het punt stond de tweede fles te kraken. "Sebiet zijn we er, het is warm en vochtig weer daar beneden,
we zijn moe, de valiezen wegen zwaar ...", ik probeerde alle ellende die ons nog te wachten stond in één pak miserie af te leveren, "en stel dat we
direct aan boord gaan, niet naar een hotel ..."
"Daar ben ik nu voor aan het bidden" zei LM. Hij denkt aan alles. En in een vliegtuig boven de wolken bidden is hoogst efficiënt, want het
agentschap ter plaatse heeft ons in een hotel ondergebracht.

Zaterdagnacht om 0h30 LT (dat was dan vrijdag 18h30 BT) is een chauffeur van het agentschap ons komen halen. We waren exact zes uurkes
in het hotel geweest. Trek daar van af de tijd om te douchen en iets te eten en ge weet ongeveer hoe fit en uitgerust we waren. Niét.
Onze bio-klok lag danig overhoop. Nu nóg : klaarwakker wanneer het niet moet en geen honger wanneer het etenstijd is.
Binnen een dag of wat zou dat moeten bijgeklokt zijn.

Met het bootje naar het schip. Dat was a-von-tuur. Het schip was niet op het punt van afspraak. De schipper kon na lang gezoek
radiocontact krijgen met de capt en wij waren heel opgelucht een paar bekende stemmen te horen op heel die donkere zee, al waren ze
toen nog drie kwartier varen van ons verwijderd. We zijn de gangway op geraakt zonder accidenten. Misschien goed dat het donker was.
Als ik de diepte niet zie heb ik geen hoogtevrees, niks. Gek hè. -en dat is nog altijd zo

De 3^de mecanicien heeft ons geholpen om de bagage naar het kasteel te rollen. Op dat half-verlicht deck hoor ik ineens van bij de winch
van de gangway : Hey, good evening! Ik gleed bijna uit van het schrikken. Die beleefde jongen heet Felix T, hem kennen we nog van schip
24 of 25.
LM stond ondertussen te bespreken met AM, de 2^de mecanicien die hem afgelost had en die hij nu vervangt,
en AA, de Engelstalige Canadees van Roemeense afkomst. Zij moesten met het zelfde bootje mee, want zijn monsterden af.
Als 'ancien' blijft over Rébo (die van de 'ondersteboven' fax). Hij noemt zichzelf ancien aan boord, maar vóór hem was er wel
Lucien, le copain Canadien, die hij voor 't gemak efkes buiten beschouwing liet. Typisch Rébo.
Hey, mijn lijf was misschien steendood moe, maar mijn hoofd was wel klaarwakker hoor ...

Met al dat was het 04h zaterdag en het schip vaarde direct naar Dumai (Indonesië), dwz dat
LM direct een overall kon aantrekken en naar beneden gaan. Terwijl hij aan het werk was probeerde ik zo snel mogelijk uit te pakken, maar
de Gibbe (choff) kwam goeiedag zeggen en de vrouw van cheng LdG ook. -toen had ze nog niet de naam La Castafiore (albums van Kuifje)
Toen LM boven kwam was maar de helft uitgepakt en de andere helft lag zo ongeveer artistiek-nonchalant over de openstaande valiezen
gedrapeerd wegens kleerhangers tekort. In januari waren hier nog een stuk of 30, zelf gekocht aan de wal. Zo van die dingetjes in geplastificeerde
metaaldraad. Voor scheepskledij kan dat wel, is dat goed genoeg. Geen nood, Gibbe heeft er nog een stuk of 50 in zijn locker en we mogen daar
een aantal van hebben.
We hadden een blok marsepein bij voor Gibbe, proper verpakt en er op geschreven dat de versheidsdatum tot 05/12/'97 gaat.
De marsepein moet dus niet direct opgegeten worden, maar dat zal nu al wel gebeurd zijn, denk ik. Als hij er twee seizoenen laat over gaan
zou er eens gras kunnen over groeien hè. Of iets gelijkaardigs.

Die blok marsepein garandeert ons alvast Gibbe's bereidwillige medewerking ivm de accommodatie. Dat is een hele opluchting:
ongeveer alles wat wij 'het gerief' van de cabine noemen is hier verdwenen. De glazen, onze zelf gekochte keukenhanddoeken waar
met dikke stift '2^nd eng' op geschreven stond, de vouwstoeltjes, het typtafeltje, de kleerhangers, het droogrekje voor klein wasgoed,
onze zelf gekochte houten wasknijpers, de tweede set cabinesleutels, de aftrekker van de douche!,
het rubber douche-matje !!, het was rose, maar toch, zo'n matje is gerief aan boord van een schip,
het douchegordijn !!!, dat snap ik helemáál niet. En zo nog het een en ander. Ongeveer alles dus. Zucht.
Onder andere het etui om de kleurencartridge van het Hewlett-Packard printerke in op te bergen. Ook heel goed gerief. De kleurencartridge
kan niet uitdrogen als hij in een etui opgeborgen zit. Misschien en hopelijk zit dat etui mee in de Magic-Box waarin de Toshiba en het
HP-printerke pendelen tussen deze cabine en die van de elektrieker. Ofwel heeft AM het etui uit handen gegeven, is het bij iemand van
een ander departement terecht gekomen en zijn we het voor eeuwig en altijd kwijt. Zucht (2x). Het is om van te schreien.
Toshiba & HP zouden voor het ogenblik bij de elektrieker staan.

Wanneer we uit Dumai weg zijn heeft de Gibbe wat meer tijd en zal hij zijn locker eens open doen en
mag ik proberen een aantal spullen terug te vinden. Voor AM waren al die spullen misschien overtollige brol, niet Spartaans genoeg,
hij is ex-para en heeft waarschijnlijk gans andere ideeën over orde dan wij. Het verbaast ons dat hij de linten en de plastieken wasknijpers
tegen het schot boven het bureau laten hangen heeft. -dat had me al op een spoor moeten zetten
Die linten waren een eigen vinding om paperassen aan op te hangen, misschien wat artistiek naar zijn zin, maar er is niks anders.
Dat systeempje hangt er gelukkig nog, maar de rol lint is ribbedebie.
Het pakje luchtpostenveloppen liggen er nog wel. Nu had ik juist verwacht dat die zouden op zijn.
Met het pakje enveloppen dat we bij hebben komen we nu ruimschoots toe, denk ik.

Toen LM en cheng LdG uit het machien boven kwamen, moest er een glas gedronken worden, ter verwelkoming.
Een Oud-Vlaams Scheepsgebruik, newaar. Over de terugkeer van de States naar deze contreien (feb/maart) wist cheng LdG te vertellen.
Capt BJ (da's die die ge zelf in gang moet trekken) had vree weinig eten besteld en niks van verse groenten en fruit.
Als excuus gaf hij dat het schip juist te laat toekwam om te bestellen of te vroeg moest vertrekken om het geleverd te krijgen na het
lossen of laden of bunkeren -larie, een shipchandler levert dag en nacht- Enfin, het kwam toevallig nooit uit.
Slappe smoes maar zuinige factuur weeral. Bier was er wel genoeg. Hoe toevallig. Enfin, dat zou er nog aan ontbroken hebben.

Zodoende zijn de valiezen onuitgepakt gebleven tot 's anderendaags. We zijn gaan slapen in de vroege ochtend. LM was direct vertrokken
en ik ben wakker gebleven tot de wekker afliep. Wakker, maar niet uit eigen vrije wil hoor. Gewoon domweg klaarwakker.
En er was die nacht een uur timeshift. Er is een uur tijdsverschil tussen Singapore en Indonesia. Dat wisten wij niet meer.
LM kon om 07h (op onze wekker) nog een uurke blijven liggen omdat het maar 06h was (op de klok van de cabine).
Dat uurke was welkom dacht ik. Hij had onze wekker niet gehoord, dus hoorde hij mij in de woonkamer ook niet
rommelen en frutselen met schuiven en kastdeuren. Rond 07h was ik bijna klaar. De middag-chocolade ligt op zijn vaste plek.
Heel die voorraad, die in de bagage zeer veel leek, ziet ge in de schuif amper liggen.
Volgens onze berekeningen zou dit voor vier maanden chocolade moeten zijn.

Om 07h20 zijn we gaan ontbijten.
We gaan nu weer ontbijten. Ten eerste omdat het brood met deze ch.kok eetbaar is.
Ten tweede omdat er beneden geen hapje meer is bij de koffie van 10h en zonder ontbijt kan LM het niet trekken tot 's middags.
Gaan ontbijten wil zeggen 's morgens vroeg al trappen lopen want hier is geen lift. Voor wie dat niet meer wist.
Wij weten het nu al weer wel.

Per abuus zit er een liftsleutel in LM zijn pennendoos, voor 't geval ze hier ooit een lift zouden komen installeren -hoop doet leven
We hebben 52 CD's en deze keer ook een koptelefoon bij. Zo kan LM de twee Metallica's en de drie Scorpions spelen à volonté en
vollen bak, zonder dat ik daar moet van meegenieten. De CD's zitten in een reisverpakking. Dat spaart weeral plaats in de bagage.
Weet ge dat we het deze keer met een valies minder kunnen doen hebben? De kleine valies is thuis gebleven omdat we geen winterkledij
bij hebben. Het is járen geleden dat ik dat nog gedurfd heb, geen warme kleren meenemen. Als ze ons nu naar het zuidelijk halfrond sturen
zitten we in de knoei, want daar wintert het voor het ogenblik. We zullen wel zien, zei LM. En ik hoop dat we het niet moéten zien.

Vandaag heb ik voor de eerste keer gewassen en het begon al goed. Donkergrijze vegen op een lichtgele T-shirt. Niet meer te redden.
Waarschijnlijk is dat gebeurd op het bootje, op weg naar het schip. En toevallig is het een tint geel die ik wel mooi vind. Miljaardemiljaar!
De laundries zijn omgewisseld. Wat vroeger de laundry van de matrozen was, is nu de laundry van de officieren en omgekeerd.
Voordeel : de drooglijnen hangen er lager en ik kan overal bij.
Nadeel : er is maar één droogkas ipv twee.

In de droogkamer hangt een vreemd model van kleerhangers, blijkbaar gemaakt op ambachtelijke wijze, nogal robuust van stijl.
Wie is die goede huisvader die voldoende goed met hout overweg kan om kleerhangers ineen te knutselen. Mogelijk AA.
De bar die hij vorig jaar december ineen gevezen heeft staat ook nog overeind.

Kermille, ik heb hier al twee keer visite gehad op één voormiddag. Gelameer aan de deur-step. Deze namiddag hang ik het gordijn voor de deur.
Gelameer: exactement waar ik bang voor was, précisement waar ik schrik van heb. Over waspoeders nota bene. Persies of we hebben
nog niet genoeg soapstories gehoord of gezien. En of ik een kleinigheid kwam drinken. Om 11h30? Om 11h45 komt LM van zijn werk.
En daarbij, voor 'kleinigheden' (minder dan 8L) verplaats ik mij niet meer, dacht ik bij mezelf.
Rationalisatie alom? Dan ook alhier!

14h: we vertrekken. Weg van Dumai, via Singapore naar, eh, Korea dacht ik. In Singapore bunkeren (=brandstof innemen) plus
stores en proviand aan boord nemen. Dat zou rond 06h morgen vroeg zijn. Tegen dan moet deze brief geprint en verzendklaar zijn. Tijd zat.
Om hier in Dumai nog te posten was ik luttele minuten te laat, de agent was al van boord. -hoe dikwijls is me dat overkomen?
Alles naar de brug brengen en morgen gaat dat mee in de grote envelop met de agent in Singapore, zei capt DM. Brave capt.

De Gibbe heeft een beetje verteld over de zeven weken dat het schip aan de oostkust van Midden- en Zuid-Amerika geweest is.
Heel efkes hebben ze geluk gehad, in Brasil vier dagen en tegen de kaai! Ergens in de buurt van Salvador. https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvador_(stad) 
Elke middag naar het strand, een glas met iets lekkers in en andere Braziliaanse faciliteiten.
Voor de rest was er voor hen ook aan die kant van de wereldbol veel werk:
om de drie of vier dagen óf lossen óf laden, met telkens de nodige standy en soms standby anker erbij én de omschakeling
van zeewacht naar havenwacht. Zeer belastend voor het gestel allemaal. -en iedereen dééd dat hè, het werd als normaal beschouwd
Aan deze kant van de wereld duren de reiskes ongeveer acht dagen, dat is een iets rustiger tempo, maar 't is elke keer aan de boei te doen.
En zo is 't overal iets.

De boeken die in New Orleans hadden moeten toekomen, en waarvoor wij ons beste Engels van onder het stof gehaald hebben, om een
smeekbrief te schrijven naar de plaatselijke Seamen's Mission, zijn niet toegekomen aan boord. Die mister Chris van Esso zou er voor
zorgen, maar dat was dus noppes. We hebben niet genoeg Aktes van Hoop gebeden waarschijnlijk. Dit schip vaart nog altijd boekloos.

17h : LM zwiert hier zojuist een zwart vouwstoeltje binnen. Het typtafeltje hebben we ook al gelokaliseerd. Het is in gebruik in het CCR.
CCR = Cargo Control Room, het lokaal van waar ze de pompen kunnen bedienen en de pijperijen in het oog houden, kortom: van waar de
laad- en los operaties gedirigeerd worden. Maar dat wist gellie onderhand al.
We krijgen het tafeltje terug, zei Gibbe, want voor hem is het wat laag. Tja ... 't is typtafeltje hè kameraad, lager dan andere tafels.

Ziezo, dat was het voor vandaag.