Het is hier precies augustus -Australië- en binnenkort vriesweer in Japan. Zon! En een horizon! De horizon is zo scherp als een scheermes. Binnenkort ook kerstmis, en geeneens bang voor het schoolrapport. Da's 't voordeel van volgroeid te zijn. 'k Ging zeggen 'volwassen' maar dit is een bic met een rem op. Schrijft enkel zinnige dingen. Brel : Devenir vieux sans être adulte. 'k Wist wel dat iemand het al eens meegemaakt had. Niks nieuws onder de zon. Mag een mens Brel al citeren of moeten daar nog copyrights op betaald worden? 'k Kan ook Ravel citeren hoor: tom toddodom dom … pom!
Australië is een hoofdstuk apart. We zijn daar de 16de 's morgens vertrokken. De 20ste ’s morgens was LM doodziek. Dat was zondag. Zaterdag voelde hij zich al een beetje eigenaardig en zondagmorgen regelrecht niet goed en daarna ZIEK. Severe loss of body fluids: gevaarlijke buikloop. Om de 20 à 30 minuten. Het was begonnen om 08h en om 14h zag hij er bleek uit. Heel bleek, bijna grijs. En slap. En verzwakt. Doffe ogen, aarzelende stap. Tussen de seat en de WC, verder werd er niet gestapt. Wat gedaan? Plasma toedienen? Hebben we niet. Geen toestel, geen plasma, niksni. Dan maar gewoon: om de 15 à 20 minuten deed ik hem een glas water met fruitsap drinken. Het water hier zou wel eens puur gedistilleerd water kunnen zijn. Dat draineert nog meer elektrolyten uit het lijf weg. In fruitsap uit dozen zit kalium en natrium, dus datte. -minerale zouten- Telkens hij bijna sliep moest ik hem wakker maken om hem te doen drinken.
Om 14h vroeg hij flauwtjes : 'Mag ik nu slapen?' Ik zou geen goei verpleegster zijn. Tevoren was het een lijf dat vocht nodig had. Slapen? Van zwakte? Niet laten gebeuren. Doen drinken. Maar als zo'n struise kerel ineens stil, gedwee en mak vraagt : mag ik nu slapen?, dan heet dat heel dat lijf + alles wat erbij hoort, wat er in zit en de energie die aan het weglopen is plots 'LM'. Ja hoor, nu moogt ge slapen. En ipv om de 20 minuten maakte ik hem om de 30 minuten wakker. Stillekes, voorzichtig en telkens met schuldgevoelens. Nu goed, heel dat ziekteverloop heb ik op papier staan. -maar waar?- Koorts tot de gevaarlijke 40°, enz, enz , 'k ga er over ophouden.
Maandag ging het beter en dinsdagavond vele beter. Woensdag oké en weer aan het werk.
Capt T kent er wat van hoor, want hij is groot gebracht in een kibboets. Het was waarschijnlijk een infectie in de darmen, zei hij. Salmonella … mijn fout. Door de hamburger die ik van de wal had meegebracht. Die hamburger is ongeveer anderhalf uur op kamert° geweest. Die hamburger had ik meegebracht van de wal omdat LM na negen weken kosjer eten wel eens iets anders wou. LM denkt aan iets anders: Hier zitten é-norm veel vliegen. -bushflies- Hij denkt dat hij er een ingeslikt heeft toen hij bezig was aan deck.
"Bush flies. Deze vliegen kunnen echt een ‘pain in the ass’ zijn. Ze gaan overal op en in zitten, zoals in je oren, neus en mond.Kan kloppen, hij was aan deck. Je hebt vooral last van vliegen net na regenval en in de warmere maanden." Kan kloppen, was november, zomermaand aldaar. + https://en.wikipedia.org/wiki/Musca_vetustissima#Description .De vlieg kan salmonella verspreiden! Ik denk eerder aan de hamburger, LM houdt het op de vlieg, maar het kunnen ze allebei samen geweest zijn natuurlijk.
1994-11-29, 21h ~ Kimutsu
We waren daarstraks op zoek naar een bank om USD te wisselen. En wat zie ik : een grote poster 'Bruid en Bruidegom' van Dick Bruna. Huwelijksleningen? In het andere raam een poster van kindjes die muziek leren of spelen, of leren spelen. Studieleningen? Dáár is een bank. Straat overgestoken. Ze rijden hier links en hun groen licht is turkoois tenzij de zon er op staat, dan is het blauw. Of was het nu omgekeerd?
LM wou liefst yens opnemen met zijn visa-kaart. We stappen die bank binnen. De verrichtingen gebeuren op zithoogte. Een glasbescherming is er niet. Men deponeert alles in een plastic korfje. Ze vullen de nodige formulieren in, ge geeft uw shorepass mee en ge wordt opgeroepen wanneer uw geld daar is, want aan het loket is geen geld. LM bleef zitten wachten en ik liep wat folders met Nijntjes te verzamelen want de Asahi-bank voert daar campagne mee. Als ge wilt weten welke campagne, 't staat er op.
-hier komt een scan van die Japanse folders met Nijntjes, maar vandaag niet-
Toen ik genoeg rondgewandeld had zat daar een heer die een andere das droeg dan de bedienden met LM te praten. Nuja, de visa-kaart moest gecontroleerd worden waarschijnlijk. Na een lange palaver wordt het geld gebracht. De meneer staat recht, LM staat recht, de meneer geeft LM een hand en knikt eens naar mij -ik zat verderop, in de wachtrijen- en hij zegt "tot ziens". Ik antwoord "tot ziens". Pas aan de deur viel mijn yen dat hij Nederlands gesproken had. Een yen weegt niet zoveel, die dwarrelt eerder. 100 yen = 32 BF
Sebiet zijn we hier weg zie. Naar Nagoya. De rest van het ijzererts gaan lossen. Wat Asahi allemaal maakt! Bier, kleren chips, ander eten, limonades, … en geld.
Gisteren hebben we lekker gegeten. Dat was puur toevallig en het viel reuze mee. Eigenlijk zijn we daar binnen gestapt omdat we naar de WC moesten. Tja. Die Japanner sprak 3 woorden Engels en de menu was met foto's erbij. En we hadden nog een uur tijd. Wij blij.
Garnalen gefrituurd. We zaten te sukkelen om ze gepeld te krijgen want de pel was bros en brokkelde en de antennes bleven aan onze vingers plakken. Wat een gedoe. De man komt langs en doet teken dat we de garnaal in zijn geheel moesten opeten, met de pel eraan en de kop erbij.
"Zo?" vraag ik en steek er een in mijn mond. Ja! 't Was goed. We mochten blijven. Alle smaak zit in de kop. Thuis trek ik daar fumet van. Zoals wij garnalen klaarmaken zijn de koppen niet te eten, maar gefrituurd dus wel.
Ha, de sleepboten zijn er. En het machien davert. We zijn weg zie. Vorige haven (Wickham-Australië) gingen we efkes aan de wal. Terwijl we ons staan klaar te maken vraagt LM: "Hebben we de kaart bij?" De kaart van Australië dacht ik . Oeioei, hij is iets van plan. Als we de kaart meenemen moeten we ook een groot mes meenemen, en een propere zakdoek, en wat zo nog … eens denken. Hij bedoelde de visa-kaart. We bleven in de beschaving die avond. Geen gruwels gezien. We hadden zelfs geen zaklamp bij.
Wickham is één kruispunt groot. Als ge dáár verloren loopt en ge hebt de kaart van Australië niet bij …! Mijn cent is gevallen dat dit land zo groot is als een werelddeel : dinsdag koop ik een krant. Aan boord zie ik dat het de krant van zaterdag is. Dat is bij ons het geval niet hé, dat een binnenlandse krant na 3 dagen nog verkoopwaarde heeft. In Wickham was alles wat duurder ook. De koekskes waren er 1.39 AUD tegen 0.98 AUD in Gladstone. -waarschijnlijk wekelijkse bevoorrading per vliegtuigje-
Hebben we bij ons ergens een plek waar men gedurende dagen en dagen enkel maar landschap tegenkomt? In Rusland waarschijnlijk. Maar dat is ook al ver weg, dus niet bij ons. Mijn Russisch is nog nul -en is nul gebleven- maar mijn Antwerps gaat vooruit met volle schreden en in rasse galop. Hoe is het met de Professionele Afscheidsnemer? Ik mis hem een beetje. Tegenwoordig ben ik de enige die hier de clown uithangt. Ik mis gelijkgestemde zielen.
'k Heb al allerlei bics geprobeerd en ik vind mijn draai niet. Potlood is stukken makkelijker. Gezien? Makkelijk hè.
te gast bij Wim Helsen ~ Julie Cafmeyer met een fragment uit 'Het leven van Vernon' van Virginie Despentes
Ik ben de hoer van vijfenzestig die verheugd haar oudste klant ziet verschijnen, ik ben de boom met kale takken waar de regen op neerklettert, het kind dat in zijn wandelwagen zit te brullen, de hond die aan zijn riem trekt, de gevangenbewaarster die jaloers is op de zorgeloosheid van de gedetineerden, ik ben een zwarte wolk, een fontein, de in de steek gelaten verloofde die de foto's van zijn eerder leven nog eens bekijkt, ik ben een zwerver op een bank hoog op een heuvel, in Parijs.
'k Vind het eigenaardig dat Cafmeyer, actrice zijnde, de tekst niet brengt maar afleest …
Vanaf 04min37 gaat het over de 'normatieve wereld', waar de omgeving normen opdringt aan het individu: wat gaan de mensen denken, wat gaan de mensen zeggen, dat soort uitlatingen hebben we waarschijnlijk allemaal gehoord. Ik ken zelfs iemand die kinderen gemaakt heeft 'omdat iedereen het doet'. Het leven van anderen kopiëren als garantie voor eigen vervulling … ?
Vroeger was het leven van Vernon pure rock-’n-roll. Hij had een eigen platenzaak, haalde zijn gerief bij een oneindige stroom vrouwelijke klanten en winkelmeisjes, en maakte met zijn vrienden de Parijse nachten onveilig. Maar van de wereld van toen is weinig over. De muziekindustrie is ingestort, de zaak opgedoekt, de vrienden getrouwd en de stad uit getrokken. Alleen met Alex Bleach, de rockster die hij van vroeger kent, heeft nog weleens goede avonden, vol coke en nostalgie. Wanneer Alex sterft aan een overdosis en Vernon zijn flat kwijtraakt, neemt zijn leven een bizarre wending.
Vorige woensdag was choff VW gaan eten met de plaatselijke vertegenwoordiger van de rederij, Esther en cheng BS. Die was uiteindelijk tóch meegegaan (?) 't Was gratis. Hij vroeg aan VW wanneer het schip zou vertrekken. - Morgenvroeg om 10h komt de loods, zei choff VW. - Maar we zullen niet klaar zijn! antwoordde cheng BS. -het Machien zal niet klaar zijn-
Toen VW dat 's avonds aan LM vertelde sprong die bijna uit de zetel van verontwaardiging. - Maar we zíjn klaar! Daar hebben we beneden een ganse dag aan gewerkt! Waarom zouden we niet kunnen vertrekken? - Kweeni, zei VW, misschien vindt hij dat een onchristelijk uur. -dat was de saké die sprak, denk ik-
Het was de zoveelste keer dat BS ons deed grijzen of aan het lachen maakte met zijn dommigheden. Feitelijk zouden we het vent moeten dankbaar zijn. Alhoewel, een chief engineer die niet op de hoogte is van de stand van zaken beneden … ?
Én: stel u voor dat het schip niet kan vertrekken omdat het machien niet gereed is. Dus niet door een panne maar door nalatigheid. Cheng BS zou er niet minder om ronddartelen. Die produceert redenen die er geen zijn en halfbakken argumenten telkens hij uitademt. Hij beseft nog altijd niet dat déze rederij nu het management in handen heeft, het beleid voert en dat er nu andere maatstaven gelden HIER, aan boord van DIT schip, en dat dit NU een andere aanpak vereist. Dat het gedaan is met oplappen, camoufleren en liegen.
Langs de andere kant: stel dat zijn wierookgordijn plots weggeblazen wordt, want inspecteurs lezen de verslagen grondig, vooral in het begin. Dan staat BS daar plots in zijn bloody blootje. Hij kan de schuld niet meer op de Indiërs afschuiven, die zijn al 7 weken weg. Hij heeft niet de filosofie om eens te stoppen met 'keeping up appearances' en zijn eigen beleid eens onder de loep te nemen. En dat imago lossen, het is nu maskers af! Och, dan zoekt en vindt hij wel een nieuwe zondebok. Dat ligt meer in zijn lijn.
Wie werd er zo dikwijls aangespoord om in Japanse havens aan de wal te gaan 'with his wife, to enjoy Japan, to take a rest, etc.' Juist ja. Dat is ongeveer het enige dat hij grondig en gedegen doet, intijds munitie verzamelen om zichzelf alvast veilig te stellen. Zo heeft hij een zondebok klaar en kan hij zijn eigen onkunde maskeren.
Kortom, het is een interessant specimen, maar niet om in huis te hebben. -6 of 7 jaar later hebben we een soortgelijke ch.eng meegemaakt, ook achterbaks tot en met, maar dat is voor later-
1994-11-07 ~ op zee
Al ooit eens last gehad van plaatsvervangende schaamte? Zo erg dat uw merg ervan koud wordt en de haartjes in nek en op armen en benen ervan gaan rechtop staan? 'k Heb dat meegemaakt in mijn pre-puberale jaren, nooit gedacht dat het me in '94 nog zou overkomen. Vanmorgen bij 't ontbijt moet er iets geweest zijn aan de andere tafel en de nieuwe elektrieker (een uitgeweken Rus) begint te roepen op de steward. Iets van '10 minuten zitten wachten' etc. Het waren geen 10 minuten, maar als een mens zit te wachten dan duurt alles lang.
Nu weet ik wel wat het wil zeggen 'op uw moeder roepen', dat wil zeggen dat de ge-moeder-en moeten gesust worden. 'k Had beter op de elektrieker zijn moeder geroepen, dat ze hem eens twee draaien om de oren kwam geven, om wat manieren in het vent te slaan. Dit alles om te zeggen dat opleiding nog altijd geen garantie is voor opvoeding. Dat weet ik al sinds '78, maar ik schrik elke keer opnieuw wanneer ik er met mijn neus bovenop geduwd wordt: er is nog níks veranderd. Personeel afblaffen, moette ne graad voor hebben!
Ziezo, met ons gaat alles goed. Of toch voor ¼. En met u? Ik hoop ¾ . De rest is Jahweh's zaak. Deze namiddag heb ik met 3de stuur Ziv een beetje gepraat. Eerst zijn haar geknipt. Awel hé : hij sprak ook liever niet over de tegenstelling Ashkenasy >< Sephardi. Ge had hem moeten zien kronkelen. Volgens hem was dat een binnenlandse aangelegenheid -LARIE!, wist ik toen al- en ’t was niks om met goys over te praten. -goy = heiden, niet-Joods- Hij vond het een beetje/nogal/zeer vervelend dat ik er over begonnen was. Daarom vertelde hij wat zijn lerares geschiedenis erover gezegd had, de historische context dus. - Goed, dat is wat uw lerares zei, maar wat zegt gij? En daar stopte het gesprek want toen moest hij plots weg.
te gast bij Wim Helsen ~ Youp van 't Hek met een tekst van Michel van der Plas : Kees.
Verdomme, Kees, alweer een jaar vandaag dat jij begraven bent, gek toch hoe vlug dat went. Want god, je weet, ik mocht je erg graag, Ik wist wat 'k aan je had. Nou ja, hoe noem je dat. Behalve dus dat ik je een beetje mis, nou ja, op mijn manier, is alles eender hier. Denk niet Kees, dat er veel veranderd is, hoogstens een kleinigheid, in nauwelijks één jaar tijd. Er is nog altijd STER-reclame, maar bij de politieke namen is er één nieuwe: Drees. En er zijn Intercitytreinen en jij hebt andere gordijnen gekregen, naar ik vrees, Kees.
Verdomme, Kees, ik weet het nou niet meer, 'k denk steeds aan wat je zei: " 't gaat allemaal voorbij." En dat de tijd van leven telkens weer gewoon opnieuw begon; niks nieuws onder de zon. Maar da’s niet waar, want jij was enkel jij. Jij hebt hier rondgedwaald en dat wordt nooit herhaald. Als ik jouw huis zie, dan hoor jij daarbij en naast zo’n kinderfiets mis ik toch ook wel iets. Maar verder valt er niets te melden; er drijft nog olie op de Schelde, er zijn nog steeds cafés. En verder hoorde ik zoëven hiernaast het lied: 'Lang zal ze leven.' Geweldig, naar ik vrees, Kees.
Het nummer is van 1971, de hoogdagen van het Nederlands cabaret. Er was toen een leger goeie tekstschrijvers aan het werk. Toen mocht het luisterlied nog gebracht worden op de nationale zender, het Nederlands was nog niet gebannen. en elke dag werden we verwend met die ambachtelijke werken zonder toeters en bellen, geen achtergrondkootjes, geen danspasjes.
Een bedenking : wanneer de brexit een feit zal zijn, krijgen we misschien weer meer gevarieerde muziek op de radio. Als zíj onze aardappelboeren in de steek laten, dan wil ik hun muziek ook nimeer nà!
Dag moe & poe en allemaal, We hebben uw brieven ontvangen van 07/09 en 28/09 en een poezekaart van 30/09 en een brief van 04/10 + veel knipsels, die hou ik voor op zee. Uw brief begint op 07/09? Toen gij die eerste lijnen schreef stonden wij nog voor het rood licht aan het pompstation, ± 17h.
Nu ga ik eerst uw brief beantwoorden, dan zelf pas schrijven.
1/ Hoe gaat het met de konijntjes bij Laura, hebben ze al jongen of zijn het toch allebei meisjes? Hoe heten ze? 2/ Met twee Zuid-Afrikaners naar Brugge. Waren het die twee over wie ge gesproken hebt in het Middelheimpark. Nu ja, Brugge of Antwerpen, wanneer ze van zo ver komen steekt het niet meer op een paar km. 3/ Een tochtje op de reien zou ik ook wel iets vinden. En een havenrondvaart met de Flandriaboot. Allemaal dingen die op het programma staan voor 'ooit eens', als 't niet regent.
LvD, 3de stuur op schip 23 was pas met verlof en ze ging met een vriendin-collega een dagje de stad in. Ze wandelen over de Scheldekaaien en aan het Steenplein blijven ze staan om op het paneel de uren en de prijzen van de rondvaarten te lezen. De man in het kassahokje vraagt of de dames misschien een dagje het water op willen … Ze waren pas afgemonsterd na een vol contract!
4/ Als ge klaar zijt met de stofzuiger, mag ik hem dan eens lenen? Door de drukte van het wisselen van bemanning kan ik al 3 dagen de stofzuiger niet vinden of te pakken krijgen. Is dit nieuws? Nee. Is het vervelend? Ja.|
'k Ben het vuilnisbakje gaan legen. Buiten is het heel zacht , prachtig herfstweer. En het ruikt hier goed. We liggen kolen te lossen aan de achterkant van een lelijke roestige fabriek, maar ze stinkt niet. Het ruikt naar akkers in de herfst en naar bossen in de herfst, echt lekkere geur. Dat alles overgoten met zacht zonlicht en een snuifje kweeniwa.
5/ De ananas mag weg als hij geen wortels wil maken. Misschien is het een variëteit die zich niet laat stekken, of zich niet voortplant. Dat bestaat hoor. Die vruchten zijn steriel en voor de teelt moet er dan telkens opnieuw gekruist worden. Zoiets gelijk muildieren en muilezels, daar is ook telkens een paard en een ezel voor nodig, maar dan met ananassen. Als hij nu nog geen wortels heeft gemaakt, dan komen er geen meer, vrees ik.
6/ Wens Tina proficiat met het juli-record voor de broodjeszaak. Als ze nu eens Dina adopteert en Dina trouwt dan met Albert, zij krijgen dan krentebollen van kinderen die geboren worden met een schortje aan, of met een helm voor de leveringsdienst … Nee, dat zijn maffia-praktijken, een dynastie opstarten. Zelfs al is het een koeken-dynastie. In uw brief van 04/10 staat dat ze boven de zaak met de werken gestart zijn. Da's ook later dan beloofd hè.
7/ Een platenbeurs in Beveren? Beveren-Waas? Ligt dat zo centraal? En waarom enkel platenhandelaars? 'k Heb al vier vraagtekens, want ik snap het niet goed. Dus Coda organiseert samen met andere verdeelhuizen een beurs voor kleinhandelaars. Goed, zover ben ik al. Maar welk Beveren en waarom Beveren?
8/ In uw brief van 29/09 heeft Uma nog geen tandjes. En nu, 30/10? 9/ Israëlis gedegen en punktueel? Waar? Welke? STUUR ZE ONS! Ik ken twee Belgen die hier dan wat ruimer zullen ademen. -waarschijnlijk had ma het over Askenazys, niet over Sefarden
Vandaag moest een piston getrokken worden -een zuiger vervangen- en cheng BS is weer eens aan de wal. Telkens wanneer er een zware job of een moeilijke job is, bolt hij het af. En als er een aantal dingen tegelijk moeten gebeuren zaait hij verwarring. Dat laatste heb ik al verschillende keren zien gebeuren met de keuken, de boel desorganiseren.
Tijdens het ontbijt gaat hij daar wat orders en richtlijnen rondstrooien 'pour marquer son passage'. En als iedereen hem goed gezien en gehoord heeft, wanneer hij in elk brein bet Besef van Zijn Aanwezigheid geplant heeft, dan pas kan hij in de mess aan tafel gaan zitten. Een hond die 's morgens zijn geurvlaggen gaat plaatsen doet dat tenminste in stilte. 'k Ga er over ophouden. Gedegen en punktueel? Ma, wie heeft u dat wijs gemaakt … die heeft u geen dienst bewezen.
10/ Ja hoor, het meervoud van ceedee is ceedeën, als ge dat liever hebt. 11/ … "De veranderingen aan hun huis schieten goed op. De jongens slapen nu in de kamer die pas af is, dat is de kamer naast die van Lien en Uma. Dat is voorlopig want de kamer van de meisjes wordt de kamer van Steven. Kunt ge volgen?” NEE.
Nee, maar dat is niet erg want het klinkt goed. Hou ons op de hoogte. Ik ben daar al eens verloren gelopen en vlak voor ik begon te wenen zag ik nóg een deur. Dat was de goeie. Als ge nu eens een plattegrondje tekende. Maar vergeet geen enkele deur hè want dan wordt ik wéér bang.
12/ Een koek met een fruitsapje op een plateau? Ik denk dat het iets met afwerking te maken heeft. Een eigen kamer is al neig. Een eigen kamer met een plateau onder het vieruurtje is nog neiger. Iets in de aard van : een eigen fiets is tof. En als ge een paar speelkaarten op de spaken knijpt wordt het nog toffer. Steven heeft gevoel voor stijl. Laura had me dat al eens gezegd. -hij was toen 6j De kinderen van de buren hebben streken, de kinderen van mijn zus hebben stijl. Zo hou ik al die kinderen uiteen.
Ah ja, nog iets, de tentoonstelling van Modigliani vondt ge niet mooi? "Zo'n systeem à la Felix De Boek". Welk systeem is dat dan? Hadden ze de dingen ondersteboven gehangen?
Voilà, tot zover uw brieven. Nu wat vertellen over hier aan boord. Waar begin ik?
In de brief aan Toppié staat al een deel van het verhaal over het Japans Middeleeuws Kasteel in het Park van Wakayama. Of het een verhaal is weet ik niet, het is in elk geval een gebeuren. Deze middag ben ik met VW efkes naar de brug gegaan om te kijken op de kaart (een zeekaart) waar dat kasteel zou liggen. Het is uiteindelijk toch een 5km stappen. Op de zeekaart is het land blanco gelaten, maar nu weet ik tenminste de juiste richting. Niet de juiste weg. En de wegwijzers zullen in het Japans zijn. 'k Had het kunnen denken dat de inlichtingen van cheng BS maar voor de helft juist zouden zijn. Wanneer ga ik dat eens leren : wanneer iemand iets met veel aplomb zegt, ga ik er van uit dat die persoon zeker ís en niet om een of andere reden zeker doét. En dat laatse was weer eens het geval, want wat kregen we te horen : "Het is niet ver! Helemaal niet ver!" (met de taxi) "Ge ziet het zo liggen!" (van op een vuurtoren) "Elke Japanner kan het u uitleggen!" (in het Japans)
In Kashima ( 24/10 & 25/10) zijn er zes Roemenen bij gekomen. We zijn nu met 33 mensen aan boord. Zij zijn lasser, fitter of schilder, en staan op de crewllist als supplementary. Om ze geen zeemansloon te moeten betalen. Dat is al een 4 jaar aan de gang, supplementary crew aan boord nemen. Het gaat dus weer eens over geld. Besparen op een schamel loon. Proficiat Rederij!
Gisteren had ik een bladerdeegding met hartige vulling gegeten en aan de seat lag het vol bladerdeegvlokken. En nergens een stofzuiger te bespeuren. 'k Heb dan met een handschrobber en met een vuilblik het meeste bijeen gehaald. Terwijl ik dat aan het doen was dacht ik ineens, als VW nu maar niet komt binnenvallen. En weer de slappe lach. Een mens lacht op de duur met de onnozelste dingen hoor, als er weinig te lachen valt.
VW has vorige week een sterk verhaal verteld over een Zaïrese steward op een van de OBO schepen. (Oil-Bulk-Ore) Ga zitten : de draad van zijn stofzuiger was geknakt geweest. Hun elektrieker had de knak opgespoord, de draad een beetje ingekort, stekker er weer aanzetten en klaar is Kees. Ja! Maar! Die steward heette geen Kees. Nu was de draad te kort om een ganse cabine te stofzuigen, vanaf het stopcontact aan de deur. VW komt op een keer zijn cabine binnen en ziet de steward met een schrobber over het tapijt gaan. - Ah, tapijtshampoo ? vraagt VW. - Non chef, de draad is te kort. VW raadde hem aan dan het volgende stopcontact te gebruiken, dat van de slaapkamer bvb. Ha nee, dat ging niet want dat was "occupé". Hoewel daar niks aangesloten was. - Hoe doet ge dat dan, vroeg VW. Kees demonstreerde heel fier hoe hij het probleem had opgelost. Dit is om te onthouden hoor, voor 't geval: ge stofzuigt tot zo ver ge geraakt met de draad. In het overige gedeelte schrobt ge al het stof in de richting van de stofzuiger en dat stofzuigt ge dat op.
Uit nieuwsgierigheid stak VW zijn hoofd eens binnen in een paar cabines, want het was al enkele weken geleden dat hun elektrieker met die draad bezig geweest was. Jawel, van aan de deur van de cabine een propere waaier (gestofzuigd) en de rest van de vloer flink was grauwer. Daaraan moest ik denken toen ik de kruimels bijeen aan het borstelen was. En stof dat zoiets maakt!
Er rijden hier op het terrein containerkranen die percies nog groter zijn dan bij ons. Ze lijken op gevaarlijke science-fictionbeesten. 'k Heb er wat staan op kijken van achter een relingske en toen kwam daar nog iets grelliger langs.
Dat tekeningetje moet ik later inlassen, wanneer de nieuwe scanner er is.
Hoeveel paar wielen zo'n ding heeft weet ik niet. Ik stond daar te gapen als een muppet. De stuurcabines aan beide uiteinden hangen onder de lading en zijn kleiner dan de wielen. Als het ding achteruit moet verandert de chauffeur gewoon van cabine. Het ding is groter dan een treinwagon. Achteraan was het zeil open en was een enorme pijp zichtbaar. Een stuk schouw? Een stuk voor een fabriek? De bestuurder vond me waarschijnlijk een koe die naar een trein staat te gapen, maar ik had zoiets nog nooit gezien, dus ik mocht gapen. Hij moest naar rechts en ze rijden hier links, maar misschien is dat op het terrein van de termimal voor zo'n bakbeest niet van tel. 'k Had hem liever links zien afslaan. Uit nieuwsgierigheid. Maar links wou hij niet zijn.
Hoe lossen ze zo'n halve fabriek? Met een kraan zo groot als een ganse fabriek? 'k Had hem dat moeten vragen hè, maar hij was bezig.
Ze hebben hier winkeltjes van 100 ¥, dat is 33 BF, volgens de koers van 04/10. 'k Heb daar percies al iets over geschreven. Ze hebben daar toffe en handige dingen. Al 't een en 't ander buiten gesleept hoor. Eerst in Sasebo en nu hier. Oa een dassenhanger, een zwarte. Zo kan ik LM zijn dassen thuis eens tegoei ophangen. Nu hangen ze allemaal samen over een kleerkanger te kreukelen en dat is voor niks nodig. Stel u voor dat hij zo ineens een das nodig heeft binnen een jaar of 15 en er hangt geen ene treffelijke tussen. Neenee, voor 33 BF zeg ik : Better safe than sorry, gedaan met kreukelen.
1994-11-02 ~ Wakayama, Japan
We hebben gisteren nogal wat afgeslenterd. dat Middeleeuws kasteel van Wakayama (en da's de laatste keer dat ik er over schrijf hoor) hebben we zien liggen van op het dak van het shoppingcenter. Het kasteel bestaat dus. We hebben geen taxi genomen want onze yen waren bijna op (visakaart aan boord vergeten). We hebben door de woonwijken gewandeld. Da's ook de moeite, feitelijk: eens kijken hoe de mensen van vandaag wonen. Zij zijn genieën in plaats besparen. Ze hebben maar een strookje grond of een klein balkonnetje en daarop moet dan de was drogen. En ze tuinieren allemaal graag. Hier zijn allerlei modellen van droogrekken en plantenrekken. Allemaal om ter handigst. De wasmachines staan buiten. Hun omkasting is voorzien op weer en wind. In het beste geval staan ze onder een afdakje en anders gewoon naast de voordeur op de stoep. In de meeste straten is zelfs geen stoep. De straten zijn smal. De auto's razen niet door de woonwijken zoals ze dat bij ons durven. Ze maken bijna geen geluid. En als ge dan per abuus aan de linkerkant van de straat loopt ziet ge ze niet aankomen, want ze rijden hier links. Dat vergeet is soms nog. Maar we zullen gisteren wel meer dan een keer gezondigd hebben tegen de Japanse gewoonten en gebruiken.
's Avonds zaten we in een buurteethuisje. Daar was het met stokjes natuurlijk. Na een tijdje ging het, maar ge moet durven morsen en slurpen. Zij doen dat ook. De rijst kleefde gelukkig. 't Zou anders niet te doen zijn, zo korreltje per korreltje. LM had 2 grote scampi’' met rijst en groenten en een kommetje bouillon. Ik had een maaltijdsoep genomen, in de hoop dat ze daar zo'n kuiplepel zouden bij geven. Niks van: stokjes. De groenten en het vlees ging nog, maar de noedel-slierten waren slurpwerk. Tegen het einde had ik de slag te pakken. De bouillon heb ik uit de kom gedronken. Morsen kan ik nog wel. Zonder slurpen. Misschien was dat naar Japanse normen onbeleefd maar het is van mijn kleutertijd geleden dat ik nog goed kon 'slupperen'. Ge leert dat af hé, als ge niet regelmatig in deze contreien komt oefenen slurpen.
Feitelijk is er nog vanalles te vertellen over gisteren maar het moet allemaal eerst wat bezinken. Dan pas kan ik er een verhaaltje van breien. Op zee.
VW moet vanavond gaan eten met de vertegenwoordiger van de rederij. Eigenlijk had die Japanner op 5 mensen gerekend: capt T +echtgenote, cheng BS +echtgenote en choff VW. De vrouw van cheng BS is naar huis, zij is dus verontschuldigd. Van de 4 die overblijven hebben er al 2 laten afweten. Het is een zakendiner, dan moeten de bazen er bij zijn hé. Dat hoort bij de job. Die uitnodiging afslaan is een diplomatieke vergissing, een flater van formaat en godweet hoe gaat de rederij thuis dat interpreteren. Welke uitvlucht de capt gevonden heeft weet ik niet, maar hij had wél bij VW er op aangedrongen dat die zou gaan, "Anders worden ze misschien kwaad". De vrouw van de capt (Esther) gaat ook mee. De cheng stak na de middag een uurke in zijn bed. Hij voelde zich nigoe, onwel en had "misschien wel koorts" zei Esther. Komaan zeg, hij was zich gewoon een alibi aan het fabriceren om 's avonds niet mee te moeten.
In de namiddag stonden hier 2 Japanners voor de deur en zij vroegen naar de cheng. Ik ga hen voor naar een verdiep hoger. Bij de cheng is de deur dicht maar in haven houden de meeste mensen hun deur dicht dus klop ik efkes. Esther woont aan de andere kant van die alleyway en kwam buiten gestoven alsof ze van stuurboord de deur van de cheng aan bakboord aan het bewaken was. Hij was dus een bitteke nigoe (not feeling well). Daarop zeg ik : "Ik hoop dat ik hem niet wakker gemaakt heb." Waarop zij : "Hij voelt zich niet goed." "Weet ik, ik bedoel dat ik hoop dat ik hem niet wakker gemaakt heb door op de deur te kloppen." "Hij voelt zich een beetje ziek."
Ja zeg, ze was zo druk bezig mij te doen geloven dat hij ziekjes was dat ze al niet meer hoorde wat ik zei. Als het er té dik op ligt speel ik niet meer mee. Ik heb eens goed in de puttekes van haar ogen gekeken en nu wéét ze dat ik haar niet geloof.
VW was blij genoeg dat hij eens weg kon. Alleen spijtig dat Esther meeging, vond hij. Eerst ging hij niet graag, daarna zag hij het wel zitten. Hij is zich twee keer komen laten zien (bij de grote zus), precies een kind dat eens mag uitgaan. Het is de 1ste keer in 55 dagen dat hij eens weg kan. Hij kan deze ploeg niet echt alleen laten. Misschien is het daarom dat de capt aan boord blijft? Maar dat kunnen we niet weten, dat blijft gokwerk. Morgen zal ik dat eens vragen aan VW. Als hij aanspreekbaar is, want saké kan nogal straf zijn.
Morgen om 10h vertrekken we. Ik ga dit schrijfsel nu gauw op de bus doen. Tot in Australië!
PS: Dat Middeleeuw kasteel hé, awel hé, ooit eens een keer, wanneer ik groot zal zijn, dan geraak ik daar nog eens en dan stuur ik een postkaart. -niet meer nodig, het kasteel staat op 't Net.
te gast bij Wim Helsen ~ Erwin Mortier met een fragment / gedicht uit 'Hermes, de hond en ster' van Zbigniew Herbert
Voorwerpen
Dode voorwerpen zijn altijd te vertrouwen en er valt ze, helaas, niets te verwijten. Het is me nooit gelukt om een stoel te zien die van de ene op de andere poot ging staan, of een bed dat steigerde. En ook tafels durven nooit te knielen, zelfs niet als ze moe zijn. Ik heb het vermoeden dat de voorwerpen dat uit pedagogische overwegingen doen, om ons voortdurend aan onze onstandvastigheid te herinneren.
Weer een studiogast die ik helemaal kan bijtreden. We werden de voorbije week verwend wat de gasten betreft. Hoe vaker ik het gedicht hoor hoe meer betekenis het krijgt en het is grappig! Heel bruikbaar ook. Om 04min09 zegt Mortier : "De dingen zijn ontvankelijk voor (onze) betekenissen". Juist ja.
Bvb: een sofa dient om te zitten of te liggen. Maar niet om op te springen! Niet op de sofa springen … Een jong kind geeft een andere betekenis aan de sofa, natúúrlijk is een sofa een springeding, want en omdat het op de sofa zo plezierig springen is. Dat is voldoende als reden.
Een tafel dient om aan te zitten eten of werken, of allebei, maar voor een peuter is het een hoogvlakte die dringend en nú moet verkend worden. En straks opnieuw. En morgen ook. En daarna weer … Een tafel kan ook dienen om op te staan wanneer men een plafondlamp vervangt of om op te staan dansen, maar dat is een andere fase in het leven.
Een kast kan dienen om een (grote) ruimte in functionele delen op te splitsen, als afbakening van een zone. Maar nu zitten we al bij de binnenhuisinrichting zeker?
Een ding blijft zichtzelf, de betekenis/het gebruik komt van ons. Waarom zegt Herbert dan dat de levenloze dingen een gedachteleven hebben, overwegingen maken. Pedagogische overwegingen dan nog wel. Die kronkel vind ik geestig. Alleen had Helsen dat veel sneller door dan ik, natuurlijk.
We zijn nog maar eens op weg naar Japan en varen tussen de atollen. Als ge 1 atol gezien hebt, hebt ge ze allemaal gezien. Ze zijn allemaal even mooi. Saai hè, allemaal even mooi. En simpel om te tekenen en te kleuren : lucht = blauw, atol = rond, begroeiing = groen, strand = wit, water = zeeblauwgroen.
Hoe is het gesteld met Lien haar vocabularium? Kan ze nu al anticyclonale wig en bipolaire luchtstroom zeggen of was 'hertekalf' voldoende voor haar toegangsexamen in de kleuterschool?
1994-10-17 ~ op zee
Op 't kantoor van de rederij had Mevr SO gezegd dat, belóófd dat de post wat regelmatiger zou doorgestuurd worden. In Gladstone (AUS) niks, van 08/10 t&m 11/10 niks. Dat is erg want er moesten logboeken komen, officiële documenten dus. Hoe doen ze het nu daarboven op de brug? In potlood op een kladpapierke? Ja, en als er een deur opengaat waaien al die papierkes weg. Dag logboek!
1994-10-23 ~ bijna Kashima, Japan
Morgen komen we aan in Kashima. Gisteren was choff VW zijn dag goed. Hij had gedurende een half uur de slappe lach. In zijn locker (materiaal-berging) hangt een sleutelkastje met daarin alle sleutels van alle cabines en andere ruimtes. Dat ding heeft een glazen deurke, met daarachter een paneel bekleed in groen vilt, met koperen haakjes en daaraan hangen alle sleutels genummerd en gelabeld. Dat paneel zwenkt ook open, in dezelfde richting als het glazen deurke. Op de rugzijde van dat paneel hangen nog sleutels en op de rugzijde van de kast ook. In het totaal zijn er dus 3x zoveel sleutels als zichtbaar zijn door het glazen deurke.
De Israëli's zijn hier allemaal 'vast' op dit schip. Dwz dat ze na elk verlof weer naar dít schip komen. Op 4 jaar gezien wil dat zeggen dat ze hier ± 2 jaar effectief aan boord zijn en de weg kennen.
Capt T vertelde choff VW dat zijn vrouw het toch zo erg vond dat ze in haven de ownerscabine (gastencabine) niet kan op slot doen, omdat er geen sleutel van is. En zoiets is écht vervelend, echt waar. Dus VW stapt naar zijn locker om in het sleutelkastje te kijken of hij soms reservesleutels kan vinden.
- Doe geen moeite, er zijn er geen, zei capt T. - Just to make sure, zei VW, want die heeft hier al stoten meegemaakt en niét allemaal om te lachen. Hij overloopt het 1ste paneel. -You see! zei capt T. VW trekt dat paneel open en wil de rug-panelen overlopen. -Aah ??? Kan dat open? vroeg capt T, stomverbaasd. En dat na 2 jaar effectieve vaart hier aan boord !?! Dit is maar 1 verhaaltje hè. Zo zijn er elke dag. Maar zelden om te lachen.
1994-10-26 ~ op zee
Vanmorgen zijn we vertrokken uit Kashima, rond 10h. We varen langs de kust naar Wakayama, daar wordt de rest gelost. Het rolt hier nogal, daarstraks zelfs efkes neig hard. Daarom schrijf ik in potlood, dat glijdt minder op dit glad papier. Jaja, lach maar efkes. Klaar? Efkes lachen lucht op hè. Wij luchten ons hier regelmatig op. Wij = VW & LM. Ge kunt niet blijven verbaasd, verontwaardigd, ontgoocheld, waakzaam en gespitst zijn. Op de duur wordt een mens ofwel achterdochtig, ofwel wordt er gelachen. Zo wordt er nu gelachen met dingen die zes weken geleden nog 'dakkanni' en totaal onaanvaardbaar waren.
VW & LM hebben zo'n blik in hun ogen als JVE toen hij pas van Tsjaad kwam: redden wat er nog te redden valt. De rest? Opgeven, afschrijven. De situatie hier is niet vergelijkbaar met Tjaad, akkoord, maar er is wel iets analoog. Ze raken uitgeblust. Hoe moeten VW & LM hier hun job naar behoren doen als er geen medewerking is van hogerop en geen ruggesteun van de rederij. Twee mensen het terrein op sturen, zonder meer bevoegdheid dan op een Belgisch schip? Kom zeg! Er hadden een Belgische kaptein en een Belgische ch. engineer moeten meekomen. Hoe kunnen VW & LM dit in hun eentje in orde krijgen voor de rederij. Weet de rederij nog wel dat die twee hiér zijn ?
Voor het middageten en voor het avondeten verzamel ik een 3-tal gespreksonderwerpen om deze twee hun gedachten op iets anders te zetten. Het lukt hoe langer hoe minder. Ze lachen zo'n beetje omdat hun spiertjes zich die beweging herinneren. Zoals een zombie kan fietsen. Zo erg is het nog niet. Ze zijn nog geen zombies. Maar de sprankel is weg, de snappie is uit hun ogen en de deugnieterij is weg. Lachen blijft de opluchting, maar is niet de oplossing. Groen lachen dus.
Mama, lees die 10 blz’s bij James Michener eens, het zit hier van boven tot beneden vol Sefarden. Welke goeie Ashkenazy gaat er in x-naam varen?
Nu iets anders. Een paar dagen geleden moest ik efkes naar adem happen. 'k Was aan het praten met David (de fitter) en hij vertelde me dat zijn zoon psychologie studeert in de States. Nu kunt ge dat daar studeren in Bachten-de-Joekiloelie maar voor alle zekerheid vraag ik "Berkeley?" Kijkt die vent toch wel verbaasd zeker. Gotsamme! 'k Heb ooit gekozen voor Brussel omdat Gent me te duur uitkwam en peeke vraagt zich af hoe een mens Berkeley weet zijn? Vraag aan een hond of hij zijn etensbak weet staan. Waar ligt Jerusalem? Mekka? Rome? Berkeley? En terwijl dat door mijn hoofd raasde bleef hij zo candide en afwachten van : "Ja, zeg het mij eens?" Helderblauwe ogen.
De kruisvaarders hebben in het Midden-Oosten véél voetvolk achtergelaten. En hun genetisch materiaal circuleert nog. Zoals de Noormannen en de Spaanse Inquisitie-soldaten in onze contreien gedaan hebben. Dit om te zeggen dat het Middellandse Zeegebied & West-Europa kunnen concurreren met de States qua genetisch gokwerk. Alleen is Europa wat vroeger begonnen dan de States. Mixing genes. Wat bedoelen ze dan met eigen volk? We hebben allemaal Spaans of Noorders bloed. Genetische archeologen hebben bij ons een enorm speelterrein.
Er wordt nog altijd Ladino gesproken bij de Sefarden. De Ashkenazy spreken Jiddish. Met mijn schamel Spaans kan ik Ladino verstaan en ongeveer een gesprek volgen. Er is minder woordenschat blijkbaar, minder onregelmatige werkwoorden en zij verstaan Spaans.
De taal stamt af van het volkslatijn, zoals het Spaans, maar de Sefarden bleven in gesloten gemeenschappen leven en hun taal is een andere weg op gegaan. Zoals de Afrikaners hun Nederlands en de mensen van Louisiana en Quebec hun Frans. In de Caraïben is er ook geen goeie grond meer voor taalpuriteinen.
De elektrieker is een rus die 4 laar geleden uitgeweken is naar Israël met familie : ouders , vrouw en kinderen, en schoonouders. De zus van zijn vrouw is getrouwd met zijn broer. Een meevaller : zo moesten ze maar 2 paar grootouders het land uit krijgen. Hij praat Hebreeuws nu, maar liefst Russisch. Hij leest of schrijft ook geen Hebreeuws. Voor de job heeft hij Engels nodig en daar wordt bijna elke dag aan gewerkt. Ik denk dat voor iemand die Cyrillisch schrift gebruikt, de overstap naar ons Latijns schrift minder moeilijk is dan naar het Hebreeuws schrift.
Ze hebben daar achter het ijzeren gordijn ook nooit de mensen methode bijgebracht blijkbaar, bvb : zet de dingen eens op een rijtje. Vraag het aan LM, hij moet regelmatig samenwerken met Leonid. In de personeelsadvertenties staat bij kuisvrouwen en huishoudsters soms vermeld : KNND ZFST WKN = 'kunnende zelfstandig werken'. En dan worden er nog geen diploma's of certificaten gevraagd. Hier zijn de diploma's en certificaten aanwezig, maar zeer weinig KNND ZFST WKN. LM is al wat grijzer geworden. 1/ Een machinerie maakt een vreemde geluid? Gaat op zijn gat vallen? Ja en dan … waarom ingrijpen, 't is toch nog niet kapot hé. We will see, later. 2/ Repareren = oplappen. Een nieuw onderdeel steken? Niemand heeft gezorgd dat de nodige wisselstukken aan boord zijn. No spare parts.
'k Ga stoppen want ik ben weer aan het jammeren. En we rollen. Twee goede redenen om te stoppen met schrijven.
te gast bij Wim Helsen ~ Siel Verhanneman met een tekst van Peter Verhelst
En toch, als het schilderij dan lukt, komt ge in een soort van hele korte roes van – wat we zouden kunnen beschouwen als een soort – raken van een realiteit, raken van een soort zuiverheid.
En dus, die korte roes verdwijnt en in de plaats daarvan komt terug de angst, de twijfel, hoop, wanhoop, mislukking of lukken van het volgende schilderij.
De mens is alleen in staat tot herhaling. Het doel van de kunstenaar bestaat erin zijn limieten constant op te schuiven.
Het is zijn plicht zichzelf op te offeren om in staat te zijn een beeld te vinden dat hij nog niet kende maar moet leren kennen op het moment dat hij het aan het maken is.
Een nieuw schilderij is al aan het wachten. En nog één. En nog één.
Het schilderij wacht niet op de schilder. Als de schilder te zwak is, verlaat het schilderij hem.
Op 23/09 zijn LM en ik verhuisd van cabine. Toen ik de staat van de cabine zag had ik al zin om weer naar de vorige cabine te trekken, maar zoiets kan niet, een 2nd eng moet in de cabine van 2nd eng wonen want daar hangen namelijk de alarmpanelen. En vermits LM nu 'in charge' was, moest hij de alarmen kunnen horen wanneer hij van stille wacht was.
Op 07/10 vond ik een stuk van een brief terug, die ik in de schrijfmachine van de cabine had laten zitten. Het was een mechanische schrijfmachine en ze deed het maar half, zoals ongeveer alles op dat schip. De lift werkte niet, de droogkassen ook niet, de droogkamers waren beschimmeld … en dat is nog maar de bewoning. Dan zwijgen we nog over deck en brug (afdeling choff VW) en machineruimte (afdeling 2nd eng LM).
De typmachine was een Olivetti Linea 98, stond daar beschikbaar. En vanaf lijn 7 waren we dikke vrienden, ook al was het een qwerty. En 3 lijnen later was het al uit met de vriendschap want het ding begon de letters te zetten onder de regellijn. Veel Linea was daar plots niet meer aan. En soms belde de wagen, soms niet. Na 2 alinea's heb ik het opgegeven. Er was trouwens weer veel poetswerk in die cabine, die eerste dagen.
Het stukje brief is hilarisch. Volgende week DI-11/02 komt de nieuwe scanner en dan zal ik dat stuk brief eens inscannen, want overtypen is onbegonnen werk, omdat ik per sé de 1000 typfouten wil laten staan. We zien wel.
We gaan morgen pas tegen de kaai. Gisterenavond was er plots telefoon. Ze waren op de achterpiek aan het barbecueën en of we ook kwamen. 'k Had mijn kimono al aan, dus wij weer aangekleed en naar beneden. Er waren twee matrozen aan het vissen en ze haalden zoveel op dat het niet bij te houden was. Een emmer vol in een kwartierke. Dan hadden ze aan de kaptein gevraagd of ze mochten barbecueën en iedereen opgetrommeld om die vis te helpen opeten. Ze zouden ook kunnen stoppen met vissen, maar waar is dan de lol hè.
De tonnen die als vuilnisbak dienen zijn nu zó mooi geschilderd, dat het haast zonde is er iets in te kiepen. De vuilbakken zijn hier wel pico bello nu.
Op de radio vertelden ze iets over een kangoeroe-kookboek. Het vlees zou smaken als rundsvlees en kost maar 1/3 van de prijs hier. Als ik dat kookboek nu eens zou kunnen bemachtigen, en dan nog 10 jaar wachten tot hun export op punt staat, kunnen we er aan beginnen. –kangoeroevlees heb ik een paar jaar geleden eens klaargemaakt, ik herinner me niks biezonders We hebben een boodschappenlijst van een blad lang, ik dank dat ik een kruiwagen zal nodig hebben.
Cheng BS is maar aan het aandringen dat LM in Gladstone een halve dag vrij zou nemen, zelfs meer dan 1, om met zijn vrouw aan de wal te gaan. Met mij dus. Dat is nogal ongebruikelijk. Wij vragen ons af wat daar achter steekt. En cheng BS vraagt zich misschien af wat LM bezielt : weg mogen en het niet doen? Daarvoor moet ge zo'n kouwe Noordeling zijn. Omgekeerd vragen wij ons af van cheng BS bedoelt : weglopen als er werk is? Dat is de redenering van een slordige Zuiderling. Kortom, het zoveelste cultuurschokje. Het zijn geen aardbevingen of dodelijke botsingen, maar ze zijn er toch elke dag een paar keer. En zoiets werkt op het systeem.
De bron, van James A. Michener - ISBN : 9789060102893 In hoofdstuk 9 staat een passage van ± 10 bladzijdes over het verschil tussen Ashkenazi's en Sefardi's. Als ze het boek in de bibliotheek hebben : lezen, al was het maar die 10 bladzijden in hoofdstuk 9.
Om verder te gaan, wanneer er verschillen zijn die zo ineens opvallen, dan is het elke keer weer aftasten : 1/ Is dit een individueel verschil? 2/ Is het een verschil dat eigen is aan deze ploeg, dit schip? 3/ Is het een verschil in volksaard? (werkethiek)
Neem nu bvb nonchalance: Is deze persoon die de jobkes laat slingeren tot 'later' uit zichzelf zo nonchalant? Want het woord later hoort ge hier even dikwijls als in de Latijnse landen het woord mañana. Of is deze persoon zo nonchalant omdat het beleid hier aan boord zo easy going, easy doing is? Het zou zo kunnen dat wanneer ze (capt of cheng) tegen 13h een getypte lijst willen, men die niet voor 16h mag brengen, want het zou van zeer slechte smaak getuigen deze mensen in de namiddag te storen. Siësta.
Ander voorbeeld : gezelligheid. Koffieklets is niet mijn meug, ik heb mijn eigen bezigheden, zelfs en ook al lopen de twee andere dames zich te vervelen. Ik weet dat ik daarin verschil van een grote groep mensen die het consumeren van koffie met koekjes of gebak gezellig vinden. Geef mij een pint met zoute nootjes of een glas wijn met een schoteltje olijven en ik begin al te spinnen. –dronk ik toen nog wijn? Liefst in een dorpscafé, niet in een taverne, want dat is niet echt genoeg. Da's dus een individueel ding. Het lokaal-collectief idee over gezelligheid? Een groepsgebeuren, zoals de barbecue van gisteren misschien. Maar die was spontaan ontstaan.
Zo was er een gans ander idee over gezelligheid op schip 22 met kaptein Kabouter of op schip 04 met kaptein Snob. Ge verzamelt een groep en zegt : vanaf nú is het gezellig, tot 15h want dan wil ik gaan siësten. Spontaan hè. Daar lag het dus aan het beleid. (beleid = kaptein) Die groep was enkel officieren. Ge kunt denken hoe joviaal en vlot het daar aan toeging. Elke mop kan uitgelegd worden als kritiek en daar gaat uw promotie. Krampachtig zwijgen dus. Er moeten wat matrozen tussen zitten om de sfeer in gang te stampen. Hun jokes kunnen geen kritiek zijn en als het kritiek is, zou het toch onschadelijk zijn, want de klare kijk van een ondergeschikte bedreigt de positie van een officier niet echt. Ooit al een matroos geweten die rapporten typt? Wel dan, laat de narren toe tijdens het vermaak-uurtje van de scheepsadel. Ik, overdrijven? Waart ge erbij? Vraag het aan Nooke. –Nooke van schip 04, met de grote vogel en zo.
Djie, ik zit me hier op te winden voor niks. Voor wie en voor wa? (Waarom, in goed Nederlands). Laat maar waaien, mijn blad is vol. Laat maar waaien? Ziet ge, ik krijg het ook al, die nonchalance.
De radio heeft het over een krokodillenplaag dit jaar. Hoe gaan ze dit indijken? Jacht? Dit jaar dan meer handtassen op de markt, de prijzen zullen kelderen …
te gast bij Wim Helsen ~ Ivan de Vadder met de beginlijnen van 'Max Havelaar' van Multatuli
Ik ben makelaar in koffie, en woon op de Lauriergracht Nr. 37. Het is mijn gewoonte niet, romans te schryven, of zulke dingen, en het heeft dan ook lang geduurd, voor ik er toe overging een paar riem papier extra te bestellen, en het werk aan te vangen, dat gy, lieve lezer, zo-even in de hand hebt genomen, en dat ge lezen moet als ge makelaar in koffie zyt, of als ge wat anders zyt. Niet alleen dat ik nooit iets schreef wat naar een roman geleek, maar ik houd er zelfs niet van, iets dergelyks te lezen, omdat ik een man van zaken ben.
Wat een bevlogen spreker is De Vadder, ik ben blij dat ik hem eens buiten de politieke context hoor.
Het verbaasde mij wel dat hij pas in '82, na zijn humaniora hoorde van de Max Havelaar. Bij ons stond Multatuli vast op het programma van Nederlands. Het begon in het lager met het verhaal van Saïdjah en Adinda, een verhaal binnen de Max Havelaar. Later volgde het ganse boek Max Havelaar en nog later werd de Rede tot de hoofden van Lebak uitgeplozen.
Saïdjah en Adinda, samenvatting: Het verhaal speelt zich af tijdens de gezagvoering van Nederland in Nederlands-Indië, Java. Daar woonden, in Lebak, Saïdjah en Adinda. Zij waren voorbestemd om met elkaar te gaan trouwen. Het verhaal begint als Saïdjah ongeveer zeven jaar oud is. De buffel van zijn vader werd afgenomen door het districtshoofd. Twee jaar later gebeurt hetzelfde met de tweede buffel. De derde buffel was wel niet zo sterk als zijn voorgangers, maar redde toch het leven van Saïdjah door een tijger te doden. Saïdjah’s vader vluchtte nadat deze buffel afgenomen werd voor de slacht. Dit omdat hij bang was dat hij gestraft zou worden omdat hij geen inkomsten meer had en zijn landrente niet kon betalen. Saïdjah was toen vijftien jaar. Hij besloot werk te zoeken in Batavia (Jakarta). Eerst nam hij afscheid van Adinda en spraken ze af om na 36 manen elkaar terug te zien onder een boom. In Batavia werd hij meteen als bediende aangenomen. Na drie jaar keerde hij terug met genoeg geld om drie buffels te kopen. Toen hij bij de boom aankwam was Adinda daar niet. Hij wachtte een hele tijd en ging tenslotte naar het dorp om haar te zoeken. Maar hij vond haar niet, zelfs haar huis vond hij niet. En ook zijn eigen familie vond hij niet. Zijn dorpsgenoten vertelden hem dat zijn vader was gestorven in de gevangenis en dat Adinda met haar familie was gevlucht. Hij luisterde niet en barstte uiteindelijk in een soort vreemd gelach uit. Een oude vrouw neemt hem mee naar huis en als het wat beter met hem gaat vertrekt hij en sluit zich aan bij de opstandelingen om Adinda te zoeken.
Op een dag liep hij door een dorp dat het Nederlandse leger platgebrand had. Hij vond het lijk van Adinda’s vader en broer en later ook het mishandelde lijk van Adinda. Doodongelukkig stortte hij zich daarop in de bajonetten van de soldaten en stierf.
Gisteren zijn we tussen de eilanden door gevaren, maar 't was mistig. Van alles wat er te bekijken viel hebben we niet veel gezien. Straffe wind ook. Toen ik ons vuilbakje ging leegmaken op de achterpiek, raakte ik daar bijna niet meer weg. Vandaag staan er minder schuimkoppen, dus is er minder wind maar het deck ligt nog altijd nat en is dus glad. Als ik bedenk dat ik een paar jaren geleden mijn hand niet omdraaide voor een paar volle vuilniszakken en nu is 1 bakje al een expeditie. Tja.
Een paar dagen geleden hoorden we iets op een Engelstalige zender (de ontvangst was nogal slecht) dat er pest zou zijn in India en dat een deel van het land zou afgesloten zijn. Welk deel? Of helemaal, heel het land? Niet dat we daar naartoe moeten hoor.
Tijdens het voorbije verlof las ik een artikel over virussen en andere vieze beesten: aids, hepatitis, en zo. Allemaal doodserieus. Meneer de professor, doctor, viroloog zei daar daarin pest vóllédig onder controle is. En ik dacht oeioei, klinkt dat niet wat triomfantelijk? In een labo is dat misschien onder controle, maar niet als men ter plaatse door de slechte wegen, grondverschuivingen en tegenwerkende autoriteiten de vaccins niet tijdig of niet bij de mensen krijgt.
Op 19/08 gingen we naar Mediport voor controle. Vroeger hadden we een medische dienst op de Pool der Zeelieden. Nu werd in ons vaccin-boekje de cholera-prik wel afgestempeld, maar het vaccin hebben we niet gehad. Ik vroeg hem waarom wel stempelen maar niet prikken. Awel (ga zitten) :
1/ Sommige landen eisen nog dat de bemanning gevaccineerd is en kunnen de kaptein verplichten iedereen te laten inenten. Meestal is het een kwestie van deviezen (USD) en meestal in een land met vuile naalden. Vandaar dat ons vaccinboek in orde gehouden wordt.
Wij waren dus niet beschermd, enkel het geld van de rederij was beschermd ?
2/ "De choleraprik is niet meer nodig", terwijl ze in Goma lagen te sterven? Misschien kijkt die dokter geen TV en leest hij geen kranten. Iets later waren er choleragevallen bij de Zaïrese soldaten. 'k Weet niet van waar de Zaïrese troepen bevoorraad werden/worden maar er zal wel een luchtverbinding zijn met een grote stad. Nu, dat vliegpersoneel gaat wat vluchtpapieren laten afstempelen, gaat naar de kantine, slaat er een praatje met het personeel, met de mensen van de bunkering, van het drinkwater, van de bevrachting en zo weer naar de kantine. Van de bemanning (stel 4 man) slapen er 2 op de basis, en hebben 's anderendaags ontbijt met een hele hoop mensen samen. Twee gaan naar huis overnachten. Hun kinderen gaan 's anderendaags naar school. Als van die vier niemand besmet geraakt is (de dag tevoren) in Goma, stopt het verhaal hier. Als er wel iemand besmet is geraakt en die grote stad is Kinshasa, dan gaan ze daar schrikken, want dan heeft het virus in één sprong een half continent over gestoken, van Goma naar Kin. Een virus reist even snel als de snelste van de dragers hè. Als die drager in een vliegtuig zit, is het virus in een wip aan de westkust.
Van Kinshasa naar Matadi en Boma rijden bussen. Matadi en Boma zijn havens. In havens gaan zeelieden aan de wal. Vandaar is het ongeveer 2 weken varen naar Hamburg, Bremen, Amsterdam, Rotterdam, Antwerpen, Le Havre, Brest, Marseille, Livorno … ga maar heel de Middellandse Zee af. + Nog een aantal havens in de UK. Maar volgens de havendokters is een choleraprik niet meer nodig. De ziekte is onder controle. En de mensen, zijn die onder controle?
De havendokters weten beter dan wie ook hoeveel (Zaïrese) verstekelingen er per maand in Antwerpen toekomen, want zij zijn mee de eersten die erbij geroepen worden. Maar een choleraprik is dus 'niet meer nodig'. Zelf zullen ze hun vaccin toch hernieuwd hebben, hoop ik, want zij krijgen de halve wereldbol over de vloer. En nu dus in India de pest, awelawel … 't virus was toch onder controle volgens de professor viroloog op TV?
Goed, wat wou ik nu eigenlijk vertellen. In Sasebo (shipsyard van 15/09 tot 23/09) zijn we officieel van vlag veranderd. Veel ceremonie zal er niet bij geweest zijn, want choff VW zou het anders wel verteld hebben. In Sasebo zijn dan de Indiërs vertrokken en de Filipijnen toegekomen. We zijn met 27 aan boord van wie 3 ow's. Een ow is een officer's wife. Zo heb ik nog nooit op de crewlist gestaan. Ik ben dus een owee? Is een owee erger dan een oeioei of een aiai? Eens vragen aan LM. Owee rijmt op 'mag mee', da's toch al dat.
Wat we van de plaatselijke keuken moeten denken weten we zelf niet meer. De ch. kok is een Israëli, geboren in Casablanca, 1935. Is het nu Israëlische keuken, Marokkaanse keuken, of iets dat voor Europees moet doorgaan? Volgens cheng BS is hij geen goede kok. De volgende is beter. Wanneer die komt? Misschien binnen een maand of drie. De 2de kok is Filipino. Wie op welke dagen kookt weten we niet. Er hangt ook geen menu uit, dus kunnen we na de maaltijd niet de namen van de gerechten leren, van wat lekker was en wat niet. Nu gaat het zo : is het vanmiddag lekker, eet dan maar goed door, want godweet wat is het vanavond. Is het 's avonds lekker, eet dan maar goed door want godweet wat is het morgenmiddag. Nu is het nog geen 4x na mekaar lekker geweest. Ontbijt tellen we niet mee, ontbijt is oké, maar VW en LM moeten werken en zij leven niet van ontbijt alleen. Het moreel peil aan onze tafel zakt zo, vooral bij VW. Hij kan van waar hij zit recht in de keuken kijken en wanneer het weer eens niet lekker is kleurt dat op slag zijn opinie over al de mensen van de keuken. Dan is hij niet meer af te leiden met een verhaaltje of een anekdote, hij blíjft doordrammen.
1994-10-03 ~ op zee
Gisteren rond 17h30 zijn we stil gevallen. Pfieuwt, zei het schip. Alle mecaniciens weer aan het werk en rond 24h pas was LM boven. Grellig, zo'n zwalpend schip. Het is hier nogal druk bevaren. Vandaag moet het nogal warm zijn aan deck want de Filipijnse matrozen lopen ingepakt met tulband en al. Dat gaat zo: ge trekt de halsopening van een T-shirt rond uw gezicht zodat die daar aanspant als een cagoule / bivakmuts. De rugkant van de t-shirt beschermt nu hoofd & schouders, de voorkant beschermt de keel. dan de mouwen voor het gezicht halen en op het voorhoofd vastzetten met veiligheidsspelden. Ziezo. De kwestie is de juiste maat van T-shirt te vinden. De oversized T-shirts kunnen er niet echt voor dienen. Sinds vanmorgen zijn ze luiken aan het kuisen. Dwz : kolengruis bijeenvegen, in een emmer naar boven hijsen, naar de zij dragen en overboord kiepen. Nogal een stoffige bedoening, vooral wanneer er wind staat. Vandaar de tulbands.
Toen het schip gisteren stil viel, begon choff VW gelijk naar bakboord uit te wijken. Nu is er een manoeuvre dat zo begint, het man-overboord-manoeuvre. Dat heb ik ooit moeten leren in '83 tijdens de cursus Survival at Sea. Door die beweging naar bakboord dacht ik dat er iemand overboord gekukeld was. Vermits er geen alarm gegeven werd ben ik eens buiten gaan kijken. Achter ons was het kielzog al voldoende verminderd om ver te kunnen kijken, en er kwam nog altijd geen alarm, en toen dacht ik maar niks meer. 't Zou wel iets technisch zijn.
1994-10-06 ~ op anker Gladstone (Australië)
Sinds gisteren hebben we FM op de radio en goeie ontvangst : een aardbeving in Japan en een collectieve zelfmoord in Zwitserland. Welkom in de bewoonde wereld! Af en toe muziek. Veel uit de beginjaren '70.
Het Russisch heb ik opgeschoven naar 'later'. Voor het ogenblik doe ik de onregelmatige werkwoorden van Engels. Gelukkig staan die achter in het woordenboek. 't Is Hier al Engels wat de klok slaat.
De elektrieker is een Israëli, in '90 uit Rusland uitgeweken. Als hij 's avonds nog genoeg moed heeft doen we Engels. Grammatica is niet nodig precies, het is vooral woordenschat. Daarvoor gebruiken we anekdotes uit de Reader's Digest. Die zijn lang genoeg om een paar nieuwe woorden op te pikken en kort genoeg om het niet beu te worden. De meeste van die verhaaltjes zijn nog echt gebeurd ook. Ze zijn niet allemaal bruikbaar, maar toch veel ervan.
Nu hoor ik weer iets op de radio : Jeltsin zou door een internationale medische commissie moeten onderzocht worden op alcoholisme. Die flater in Ierland zou in sommige landen politieke zelfmoord betekenen, maar in Rusland denkt men daar anders over, zeiden ze op de radio. Ze lieten een Russische in het Engels aan het woord die zei dat hij toch zo’n spontane man is, enz, enz. In '92 In Odessa hebben we er nogal wat gezien, van die wodkakenners. Zelfs binnen in een kerk. Ze werden met een soort van eerbied behandeld. Het deed me denken aan hoe de Indianen omgaan met hun zwakzinnigen. Die staan in verbinding met de goden. En als een medicijnman of een sjamaan in trance is van een of ander kruid of paddenstoel dan is dat ook een plechtig moment. Wanneer wij een dronkenlap zien struikelen en vallen, dan lopen we daar in een boogske rond of steken de straat over naar de andere stoep. In Odessa helpen ze die sukkelaar recht en als hij zijn weg wil verder zetten kijken ze hem nog efkes na. En anders brengen ze hem naar een bankje of een trapke om op te zitten. Wie tijdelijk de wereld rondom zich niet meer ziet, wat ziet die dan wel? De Hemel?
In Tallinn (Estland, '92 of '93) was dat ook zo. We zijn toen niet buiten het hotel geweest want op het 2de verdiep was in de hall een trits bars, tavernes en cafés. En daar was het ook zo, mededogen met mannen die zwaar dronken waren. Zeer eigenaardig. Bij ons is in sommige wijken, in sommige milieus wordt alcoholisme getolereerd. Maar dat een bevolking het als een gegeven beschouwd, zoals goed weer of slecht weer, en zich daar naar gedraagt ook … eigenaardig die tolerantie.
In Sasebo heb ik een bloesje gekocht voor 1000 ¥ (yen) = 325 BF. ’t Was in solden. Wachtwa, ni lachen, het ding kon zo uit La Boutique de Melanie komen. Ze hebben een winkel in de Nieuwstraat en een op het Muntplein ook. Die winkels vind ik om te bekijken, niet om binnen te gaan. En in Sasebo heb ik iets gevonden dat betaalbaar was. Het ding komt van 9.800 ¥ = 3.100 BF, naar 'onze prijs' 6.900 ¥ = 2.242 BF, dat vind ik nog veel te veel voor iets dat niet in de wasmachine mag. Zoveel betalen om met de hand te moeten wassen? Nee danku. Nu was ik het met de hand voor 325 BF. Dat is min of meer redelijk. Voor zo'n bloesje wil ik dan wel wat moeite doen.
'k Heb in Sasebo ook een winkeltje à 100 ¥ ontdekt. Alle dingen kosten daar 32,5 BF of minder: keukenhandoekjes, kleurpotloden, badmutsen, schrijfpapier, plastic-bekers, kartonnen classeurs, kopspelden, paperclips … In de States hebben ze zo de 99 cent shops en in België heb ik al 100 frank- winkels gezien. Uitgebaat door Libanezen.
Afvalolie, nogal veel. Cheng BS wil dat die overboord gepompt wordt, want aan de wal geven kost geld. De 2nd eng weigert. 1/ ’t Is illegaal 2/ ’t Is tegen zijn geweten. 'k Zou met plezier chefke BS ineenslaan en in het kielzog kiepen, fysiek kan ik hem wel baas, ik ben jonger. Ze moeten LM met rust laten, er zijn zo al problemen genoeg in dit bouwvallig machien. Eigenlijk is het zo : 1/ ’t Is tegen LM zijn geweten 2/ ’t Is illegaal. Dit is de juiste volgorde. Maar LM moet dus dag in dag uit het been stijf houden. Feitelijk zou ik willen dat ze hem met rúst laten, zodat hij zijn job kan doen. Van zijn job heeft hij veel voldoening en er zijn zo al mankementen genoeg daar beneden. Ze mogen al blij zijn dat het schip niet moest gesleept worden na de panne. Dát kost pas geld.
Ashkenazi >< Sephardi : ooit iets van gezien, toen ge daar waart in Israël? Ze houden die tegenstelling graag binnenshuis, maar aan de verhalen van VW en LM te horen, zitten we hier opgescheept met een bunch omhoog gevallen Sefarden.
te gast bij Wim Helsen ~ Flip Kowlier met een tekst van Henry Rollins
Listen to the stage manager and get on stage when they tell you to. No one has time for your rock star bullshit. None of the techs backstage care if you’re David Bowie or the milkman. When you act like a jerk, they are completely unimpressed with the infantile display that you might think comes with your dubious status. They were there hours before you building the stage, and they will be there hours after you leave, tearing it down. They should get your salary, and you should get theirs.
Wat een fijne, fijne tekst. Richtlijnen voor het doe-gewoon. Geen krullen of frullen. Over dat onderwerp zou ik nog uren kunnen doorbomen. In de beginjaren dat ik vaarde mocht ik tijdens mijn verlofperiodes in België een seizoen of twee mee met een klank- en lichtman, en ik dan als toneelknecht(je). Eigenlijk ging die job mijn krachten te boven, maar ja, ik wou het leven tussen de coulissen zien en voor mij was het ook een andere manier van onderweg zijn.
Ik ken bovenstaande tekst niet maar dat hij ooit in de AB hing, dé AB!, vind ik grandioos. Want er liepen nogal wat mensen met kapsones rond in die tijd. Waarschijnlijk nu nog. En ik stond er soms verbaasd van wie. Zowel zangers als acteurs.
Optredens op verplaatsing zijn heel wat zwaarder voor het technisch personeel dan optredens in een vaste zaal. Maar ook heel interessant en leerrijk omdat het over mensen gaat, mensen onderweg. Echte artiesten hangen de vedette niet uit, want zij weten ook niet altijd waar de wc’s zijn.
Hier hoort een woordeke uitleg. De Belgische Koopvaardij was op 01/02/1991 uitgevlagd. Van Belgische vlag naar Luxemburgse vlag: https://nl.wikipedia.org/wiki/Omvlaggen , https://nl.wikipedia.org/wiki/Goedkope_vlag , De rederij was van plan een schip over te nemen van Aemas Hong Kong. Twee Belgen werden vooruit gestuurd : choff VW en 2nd eng LM + ikke, ik mocht mee. Dit schip vaarde onder Liberiaanse vlag. Van alle goedkope vlaggen … de Liberiaanse? Werkelijk?
Hier volgt onze kennismaking met een andere stijl van varen. Met andere stijl bedoel ik eigenlijk marginaal. En dat werd vrij vlug duidelijk ook.
Dag Allemaal,
We zijn zaterdag om 11h45 in Tokyo toegekomen. Toen was het in België vrijdag 18h45 en wij waren weer eens meer dan 24 hrs onderweg. We zijn nu 3 dragen verder en onze bioklok is nog altijd niet in orde: wakker worden rond 01h, kláárwakker, rond 04h in slaap sukkelen, en rond 07h er niet uit kunnen. Tijdens het middageten omvallen van de vaak, dat soort dingen. Dat gaat allemaal wel over hoor, maar deze keer lijkt het langer te duren dan anders.
We zijn gisterenmiddag uit Kashima vertrokken. Morgenmiddag komen we in Sasebo aan. Daar gaan we voor een dag of zes de shipsyard in en rond 20/09 vertrekken we naar Gladstone (Australië), dat ligt een beetje boven Brisbane.
Het eten valt mee. In de keuken zijn het Indiërs. Ik denk niet dat het echt Indische keuken is, wat we eten. Misschien is het een compromis met de Israëlische keuken? Bij elke maaltijd staat er rauwkost op tafel. Maar misschien is dat omdat de ch.engineer dat vraagt. En er is 2x per dag fruit als dessert. Dus géén patisserie. Jochei! Als er geen is moeten we geen moeite doen om er af te blijven. Da's weeral dat gespaard hé. Geen charcuterie ookni. Wij gaan slank en gezond naar huis komen. Sigaretten en bier hebben ze wel. Dus fitter gaan we er niet op worden. Maar goed, niet alles ineens hè …
Het schip vibreert tamelijk sterk. Is dit nog leesbaar? -handgeschreven brief
De laundry is vlak naast de deur. Heel gemakkelijk. Als ik een machine hoor zwieren is het tijd om de wasspelden boven te halen. Er is een laundry op elk verdiep. Er staan wel 3 droogkassen. Maar geen enkele die werkt. Er zijn wel droogkamers. Met wanden en plafond in inox. Daarin is het een echte sauna. -die ventilatie had het ook laten afweten, bleek achteraf. Gisteren had iemand zeer charmant 3 overalls van LM opzij geschoven om daar breeduit 1 laken op te hangen. Resultaat: 's avonds waren zijn overalls nog niet droog. Gelukkig hebben we er 5 bij, want ze hebben zijn maat niet aan boord.
De 1ste stuur (chief officer) VW, met ons de enige Belg aan boord, had geen overalls bij en met zeer veel moeite heeft hij er een kunnen bemachtigen. De donderdag vóór vertrek thuis, moest hij nog aan zijn bagage beginnen. Er zal wel meer zijn dat hij niet bij heeft.
Zojuist was er nieuws op Radio Moskou (in het Engels hoor). Ze zeiden dat in Estland veel Russen leven en dat veel van hen hun job kwijt zijn omdat de uraniumfabriek gesloten werd. Ja zeg, geef ze allemaal een schup en laat ze iets nuttigs graven. -omscholing heet zoiets
Waar was ik gebleven : onze slaapkamer lijkt op een Italiaans straatje, ze hangt vol was. 'k Had hier in een van de kasten een eind nylontouw gevonden, visdraad, dik genoeg om een haai mee te vangen. Dat is onze waslijn. Want in de droogkamer hang ik niks meer. Het ruikt er naar schimmel.
Aangezien de Indische 2nd eng (2de mecanicien) nog aan boord blijft tot 20/09 logeren wij voor het ogenblik in de leegstaande cabine rechtover, de cabine van de chef steward. Die stond al lange tijd leeg en dat was er aan te zien ook. Precies een zolder waar twee jaar niks aan gedaan werd. Nu oogt en leeft het al wat frisser. We kunnen slapen zonder dat het stof uit de matras opwaait en in de badkamer is alle schimmel weg geschrobd. Die groeide daar niet door leegstand hoor. Die bdk is ooit in gebruik geweest en daarna nooit uitgewassen.
En waarschijnlijk werd de airco afgezet en dan krijgt men stilstaande lucht, samen met de condensatie door de temperatuurschommelingen zijn dat ideale condities voor schimmelvorming.
Vermits het schip van uitbater verandert rond 20/09 heeft de vorige rederij geen stock meer aan boord gezet, vermoed ik. Het enige dat ik tot hiertoe gevonden heb om de poetsen was waspoeder en bleekwater. Dat vreet alle schimmel weg, maar dat vreet ook aan de handen. Rubberhandschoenen staan al op de boodschappenlijst voor Sasebo.
De captain en de steward, elk afzonderlijk maar allebei op dezelfde toon, wisten te zeggen dat deze cabine 'voorlopig' is. Jaja, natuurlijk, zei bibi. Met de glimlach. Wat de diplomatieke betrekkingen tussen Israël en België zeer te goede gekomen is. Stond er niks van in de krant? Tiens … Ook niet van al die kakkerlakken die we vermoord hebben? Tiens tiens …
In Sasebo komt de inspecteur van de rederij aan boord, VL, ('t pastoorke). Ch.off VW & LM hebben na die paar dagen al een lijst van rare toestanden en onregelmatigheden klaarliggen. Ik kan het hier niet allemaal opnoemen, want die zaken zijn me te technisch. Wat ik ervan onthouden heb is dat ze zich elk op hun terrein afvragen hoe hier nog geen ongelukken gebeurd zijn en hoe het kan dat dit schip nog vaart. Misschien vertel ik het nu wat grof gemalen, maar dat is de toon van de gesprekken aan onze tafel. -we hadden een tafel apart, zo 'moesten ze geen Engels spreken'. VW en LM tuimelen dagelijks van de ene akelige verbazing in de andere. Ik eigenlijk ook, maar dan over een ander soort dingen, daar gaan we niet van zinken.
Koffie staat ook al op de boodschappenlijst. Wat ze hier hebben is oploskoffie. De grote hoop drinkt thee. dat hadden we al wel vermoed, maar dat er helemaal geen koffie aan boord zou zijn, daar hadden we niet aan gedacht. Oploskoffie … gewone koffie is toch goedkoper?
Kortom, we staan hier met onze oude gewoontes en maatstaven in een zeer vreemde omgeving: geen zeemanschap of vakkennis en in de huishouding geen netheid, laat staan hygiëne. 'Hier neem je wat, daar laat je wat, en dat is dan dat' -wie zei of zong dat ? ik vind de naam niet terug. Misschien zitten we binnen een paar maanden op hun niveau. Zonder dat we het beseffen. Dat zou een ramp zijn. Nee, dat kan en mag niet gebeuren. Kop erbij houden.
Daarstraks stond de deur van de 2nd eng efkes open en zo kon ik eens binnen piepen, om te weten waaraan we ons mogen verwachten. Er staan genoeg zitmeubelen, (beter dan op vorig schip!) Dat is alles wat ik kunnen zien heb. Ze houden hier allemaal hun cabine dicht én op slot. Dicht kan ik nog begrijpen, dat is misschien voor de airconditioning, die draait op vierkante wielen. Maar op slot? We liggen toch niet meer in haven.
Hier laat ook niemand zijn schoenen in de alleyway staan. Daardoor zag deze tapis plein eruit zoals hij er nu nog uit ziet. Ze lopen met hun werkschoenen van deck of machien hun cabine binnen! 'k Heb in onze cabine met een spuitbus geprobeerd en dat heeft niks geholpen. Niks. Het tapijt is opgeklaard en de voetsporen zijn nu nog duidlijker zichtbaar en afgetekend …
1994-09-14
Gisteren was ch.off VW met de 3de stuur naar de materiaallocker gaan kijken om te weten wat er allemaal aan boord is. Hij vroeg wat er in die twee kisten zat. Het stond er wel op geschreven maar in het Hebreeuws. Zei de 3de : "Oh datte? Dat zijn 4 kalasjnikovs en dat daar zijn 4 FN’s." Triestig hé, een bewapend koopvaardijschip. En er staan op elk verdiep 2 van die kisten. Aan boord zouden soms schietoefeningen gehouden worden. Daar ga ik dan naar kijken, maar van achter glas. Choff VW is raprap langs die kisten gelopen, er moest er zo eens een vanzelf afgaan.
12h40: we zijn terug van tafel. 't Was kip. Nogal pikant. Gisterenmiddag zei LM dat hij die rijst al beu was. Waarop VW en ik tegelijk : "Nu al?" Het was onze 4de dag aan boord. Er moeten nog 176 komen. Vandaag nog 175. Niet dat ik aan het aftellen ben, maar de rekening moet kloppen. Er is dus 's middags rijst en 's avonds zijn er petatjes. Hun soep is erg lekker. Goed gekruid en niet pikant. Fantastisch. We varen al een hele tijd langs de kust. Vannacht gaan we op anker, morgen om 08h loods & binnenvaren. Sasebo moet nogal een grote stad zijn want ze staat zelfs op de kaart in de atlas. Er is een grote marinebasis in de buurt. Het schip is 290m lang. Als ik 7m tel voor een gevelbreedte, dan kom ik aan 41,42 huizen. Onze straat is geeneens zo lang. -toen woonden we nog in Borsbeek
1994-09-20 ~ Sasebo
Piep, we liggen hier al 5 dagen en we zijn al een paar keren aan de wal geweest. Het is hier warmer dan thuis. De winkel-boodschappenwijk ligt op ± 35min stappen van het schip. 'k Was efkes verloren gelopen en ik zat bijna op het terrein van de Amerikaanse marine. Dat mocht niet. 'k Moest daar niet zijn, maar ik dacht dat ik er door moest om naar de binnenstad te gaan. Andere weg, de juiste weg.
De prijzen zijn hier hoger dan bij ons. Enkels in solden zijn er nog koopjes te doen. Vanmiddag gaan we naar de warme bronnen. ’k Ben benieuwd wat dat gaat zijn. Samen met de vrouw van de captain en de vrouw van de cheng. 'k Hou mijn hart vast want ik ben niet zo goed in gezelschapsdame spelen. En ik heb het akelig gevoel dat dat van mij verwacht wordt.
Sinds vanmorgen liggen we hier op anker, voor 5 dagen zeggen ze. Spijtig dat ze hier geen Spaans spreken. Er staat een TV in de cabine en van 's morgens vroeg al zijn er tekenfilmpjes. Af en toe versta ik een woord. Binnen vijf dagen spreek ik met een Braziliaans accent. Feitelijk zou ik moeten gaan vernissen. 'k Heb een plantenrekje gemaakt van palettenhout. Dat was een avontuur hoor. En daaruit hebben wij het volgende geleerd : scheef + scheef = recht. LM en de boots en nog een aantal heren der schepping moeten daarom glimlachen (luider durven ze niet) maar als ge een kromme plank scheef gebruikt is het eindresultaat recht. Zelf gezien en zelf gedaan.
Het rek was recht, maar het wiebelde heen en weer, niet echt stabiel dus. Wat bleek? Wanneer er deining stond gaf dat meubeltje gewoon mee, zonder dat er een potje planten af viel! Voorwaar een zeewaardig rekje. Laat ze maar lachen, mijn rekje mocht er zijn. Over de stabiliteit van het typtafeltje is ook nog een verhaal, maar dat is voor later.
In mei heb ik al eens vernist maar dat was een smalle langwerpige plantenbak voor in de mess. Die bak is gemaakt van 'mooi' materiaal, van rechte planken. Een vorige chef mecanicien had die ineen getimmerd en het ding stond al 2 jaar in het stuurmachien. –de ruimte waar de steering gear zich bevindt, ongeveer recht boven het roerblad vh schip. "Nu zal dat hout wel droog zijn zeker?" zei de 1ste stuur. En ik mocht aan de slag. Van de boots heb ik vernis, thinner en een borstel gekregen. Voddekes ook. De 1ste stuur heeft de pot vernis open gekregen en voor een paar emmers 'keien' gezorgd. -puntig scherpe dingen waren dat Het zand kwam van LM en de potaarde was besteld geweest door de chef steward, met de zegen van de kaptein. De plantenbak was een multi-departementeel project. In ± een week was hij klaar. Het moeilijkste was het wachten tussen twee lagen tot de vernis helemaal droog & hard was. Mijn vingers kriebelden om verder te werken, maar dat kon niet zomaar. Wachten … , erg hoor.
De 1ste stuur was ervan dag één al met zijn keien. "Ze staan bij de keukendeur". Ik ga eens kijken : 4 metalen verfemmers van 25L, gevuld tot aan de rand met ijzererts. Zwaar³! Om dat te kunnen dragen heb ik het nodige overgeladen in emmers van 10L, halfvol. Ook nog zwaar hoor. 'k Vond het zo vriendelijk van de 1ste stuur dat hij zo snel was met zijn 'keien' dat ik vond dat ik met het gewicht dan maar mijn plan moest trekken. Het teveel aan keien kipt ge maar over de zij, -overboord- had hij gezegd. Da's heffen hè. IJzererts heffen. En er waren 3 emmers van 25L teveel. Aan het gewicht durf ik niet denken. De 1ste stuur heeft matrozen gestuurd om de 3 emmers weg te werken. Gracias senõres!
Voor ik begon te schuren met het machientje had ik eerst met de schaaf geprobeerd. "Daar moet ge kracht op zetten hoor" had de chef mecanicien gezegd. Jaja, dat was ik van plan. Maar hij bedoelde KRACHT, en dat heb ik niet in huis. Dan toch maar met het krachtig schuurmachientje. Dat ging prima.
Op 12/05 (de verjaardag vd capt) was de plantenbak af. Alle vernislagen telkens gedroogd en uitgehard. Het vullen vd bak heeft 3 hrs geduurd. Zo links en rechts was een plant geschonken. We zijn nu 5 weken verder. Van alle plantjes hebben er 3 het laten afweten maar de gaten zijn al opgevuld. Hierboven in de cabine is namelijk het kweekstationneke, mijn plantenrekje. -3 rijen potjes, afgesneden waterflessen, met potgrond en fruitpitten in. Met dit soort dingen hou ik mezelf zoet, welfare.
Een andere bezigheid is collages maken. Hoe is dat gekomen? In februari verjaarde de 1ste stuur en dat is nogal nen toffe. We hadden geen wenskaart bij om onder zijn deur te schuiven. LM zei : maak een tekeningetje. Ik doe dat, op gevouwen luchtpostpapier. Eigenlijk was die verjaardagskaart een frulletje. In maart verjaarde de steward. Toen had ik het idee om de achterkant van een vervallen zeekaart te gebruiken. Die dingen zijn ± 120/80 cm en in stevig papier. Daar valt al iets mee te beginnen hè. Het werd een gróte verjaardagskaart waarop plaats is voor 23 handtekeningen in dikke stift. Er stond in 13 talen 'gelukkige verjaardag' op . Dat was toen het aantal talen aan boord, buiten de voertaal Engels natuurlijk. Daar heb ik een rand bloemen rond getekend, overgenomen & vergroot van een Japanse sakéverpakking en de poster was af. Vanaf toen kon een verjaardagskaart niet meer kleiner dan posterformaat. Ja natuurlijk, voor de ene wel en voor de andere niet? Dat kan niet. Dus : iedereen extra-large. LM en de kaptein hebben ook zo'n bloemending gekregen, zij het anders. Ik ben ondertussen tamelijk goed geworden in bloemendingen. Sommige bloemen bestaan zelfs nog niet.
Het was telkens een onderneming om de kaart door iedereen getekend te krijgen, zonder dat de jarige in kwestie ze op voorhand te zien kreeg. Vooral diens werkuren in het oog houden. Heimelijke manoeuvres, spannend en plezant.
Komt 22/05, de verjaardag van de 2de stuur. Ik vraag aan Greta (zij doet die cabine) of ze soms weet wat zijn hobbies zijn. Paarden. Paarden? Mag het geen olifantje zijn, want dat kan ik wel tekenen. Paarden begot. Geen bloemen deze keer. Paard miljaar. Wie begint er nu met paarden … de 2de stuur dus. Paarden, ik droom er nóg van omdat ik maar 1 geschikt paardje gevonden had en uitvergroot –handmatig, op lappen ruitjespapier want zelf kan ik dat niet tekenen. Het paard is in draf, dat ook nog. –het trok een slee, maar ik wou enkel het paard Als noodoplossing heb ik gevonden : collage. Gelukkig is hier een ton oude tijdschriften aan boord. Daarmee aan de slag. Het paardje is van ene Libitz, een Balkan-schilder. En vermits ik zijn contouren gebruikt heb onthou ik zijn naam. Verder geen gegevens, noppes.
De 2de stuur heeft twee collages gekregen. De draver, en ook een plakwerk over Het Paard in al zijn Aspecten van de Antieken tot Nu. Dat laatste klinkt pompeus maar heeft amper 3 uurtjes gekost, gewoon het teveel aan prentjes opgewerkt. In de Libitz-collage zitten meer dan 40 werkuren. Was het larf toch meer opgetogen over de laatste poster zeker! Het plakgedoe omdat ik het teveel aan foto's kwijt wou en die tweede collage was gewoon een toemaatje. De lijm is door de rederij betaald.
De kaptein ziet die Libitz collage en wil ook zo een, omdat hij van het Jaar van het Paard is. Gelukkig, gelukkig (!) had ik de overblijvende snippers nog niet weg gedaan. En ik had het sjabloon, de uitvergroting ook nog. De draver moest dienen om in zijn cabine over de poster van New York te hangen, hij was dat ding zo beu als iets. De kaptein is een Brusselaar, een échte Ket, geboren in de Marollen. Ik haast mij gelijk een onnozele, in mijn ogen was het resultaat er ook naar, maar LM zag het verschil niet, en 2 dagen voor Immingham kon ik de draver bij de kaptein afleveren. We zijn 3 weken verder en de collage hangt nog altijd niet op, weet ik van Greta (de stewardess).
Wat bleek, hij wou de draver voor thuis, maar hij wist niet hoe dat aan te brengen. Da's nog jong hè, zo'n kapteintje van 40. Timide en zo. -LM en ik waren of werden dat jaar 42 Hij zit in zijn cabine nog op die stomme New York te kijken terwijl hij een paardje heeft. Maar dat hij het dan zegt, dat de draver voor thuis is, dan was er geen haast bij. Potdorri-verdorri ! Nu ligt deze kaptein wel in de bovenste schuif hoor, al sinds 1991 op schip 20. Maar da's weer een ander verhaal.
Uiteindelijk maar 12hrs op anker en niet 5 dagen, we liggen al tegen de kaai, 22h50.
1994-06-22, 13h25
LM & ik zijn deze voormiddag aan de wal geweest. 't Was precies schoolreis. Vóór de middag al weg? En om 12h30 weer aan boord. Nu beweerde die zotte chef dat we pas om 14h aan boord hadden moeten zijn. Ik dacht dat ik iets kreeg. Het zij zo. Er is veel veranderd in Vitória. En de rest is hetzelfde gebleven.
Dat is het ongeveer. Nu ga ik deze brief nog snel-rap afgeven. De andere liggen al boven. Nú gaan afgeven, anders is 't weer zoals toen hè, te laat. Willeweni.
In Venezuela hadden we radio Trinidad. Alles in 't Engels. Moet een mens daarvoor zover varen? -later nog vaak op Trinidad geweest, Engels is er gewoon de officiële taal
Gisteren was er op de Franse TV een interview met Clinton & Mitterand door Christine Ockrent en nog een of andere koekoek. Ik was een beetje fier want Mevr Ockrent is Belgische. De koekoek hadden ze geleend van de roddelpers. Misschien voor het contrast, om Ockrent beter te laten uitkomen. Dat is dan gelukt. Ik was beschaamd in die man zijn plaats, zodanig dat mijn tenen er van krulden. Het Verhaal van Vader Zwaan -Rozenburg Rotterdam, 30/04, ongeveer 6 weken eerder
In Rozenburg is opzij van de winkelwijk een mooi groot plantsoen met vijver, en daarnaast het brandweergebouw. In de hoek tussen de zijmuur van het gebouw en de rand van het plantsoen hebben 2 zwanen hun nest gebouwd. Met grote takken, zo te zien. Eén van de twee broedt, de andere houdt de wacht. Ze hebben de meest rustige hoek gevonden, er kan niemand bij het nest. -alsof iemand dat in zijn hoofd zou halen Witte zwanen, naast groene struiken op een bruin nest achter blauw water. Met een paar stiften is dat zó gekleurd. Niemand kan bij het nest, tenzij met een bootje misschien, maar dan moeten ze voorbij Vader Zwaan die patrouilleert. Al eens een kwaaie zwaan gezien? -wij toen wel, heel intimiderend zoiets, spanwijdte tot 2,4m https://nl.wikipedia.org/wiki/Knobbelzwaan De plaatselijke supermarkt was open tot 15h en na het boodschappen doen komen we daar weer langs. Vader Zwaan was de grasberm opgestapt en stond zijn gebied te verdedigen tegen zijn reflexie in de lak van de wagen van WdL & Co. De achteruitkijkspiegel moest het ook bekopen. We zijn alle vier ingestapt langs de straatkant want zo'n boze zwaan is indrukwekkend. -en er valt niet mee te praten Terwijl WdL traagjes, héél traagjes wegreed stapte Vader Zwaan terug naar het water. Nog altijd met gespreide vleugels. Triomf. De indringer was verjaagd. Een beetje triestig hè, al die dapperte voor niks eigenlijk. Zo'n beschermde zwaan die in dat keurig propere nette Rozenburg mag nestelen, een eigen post heeft in de begroting van de plantsoendienst, een eigen inkomen zeg maar, wil dan toch nog efkes oer-natuurlijk doen. Wie zou zijn terrein met vijver willen inpalmen? Alle katten leven nu via de blikopener.
------
Zou iemand aub het volgende willen opnemen: BBC1, WO-29-06, The Human Animal van Desmond Morris. Niet speciaal voor thuisblijven of als ge die dag iets anders wilt opnemen, doe maar. Ik vraag het ook aan WdL & Co. Er zal wel iemand zijn videorecorder vrij hebben die dag. Het is een zesdelige serieen we zouden pas half-juli tuis zijn, als alles goed gaat. Desmond Morris heeft nogal een klare kijk op de zaken, vind ik.
Desmond Morrris was de eerste die ik heb weten waarschuwen voor overbevolking, in 1968. In 1972 stelde de Club van Rome hetzelfde. Luid en duidelijk. En toch zijn we nu met meer dan 7 miljard.
De visjes van Toppié zijn gestorven van het kraantjeswater denk ik. Teveel chloor, teveel kalk en fluor, en nog zo van die dingen. Bronwater is waarschijnlijk beter. Als er geen bron in de buurt is kan flessenwater dienen. Maar dan geen bruis hè. De dag dat de lift in panne lag was het heel gezellig in het kasteel. Dwz in de trapkoker, de trap was plots de hoofdstraat van het dorp. En op de trap wordt al eens iets gezegd. In de lift wordt er gezwegen. Waarom? Van waar het verschil?
Een liftverhaal van 2 schepen geleden:
Op schip 22 stapten LM en ik 's middags naar de lift, op weg naar de mess, hand in hand. In de lift en voor die start geven we een kusje, zo'n klein snel troetelkusje. Met een ruk gaat de deur open, capt VB, de kabouter, een kleine nijdigaard. Hij krijgt een kleur en stottert: "Oh sorry, ik dacht dat het de 3de stuurman was". Wat had hij gehoopt te vinden? Pff, wat een sukkel die Kabouter.
Wat er waarschijnlijk gebeurd is : de 3de stuur en ik hadden een gelijkaardige sweater, donkerblauw met een kap. We waren allebei blond (ik toen toch nog) en we hadden ongeveer dezelfde gestalte. Capt Kabouter VB was meer bezig met baas spelen dan leiding geven en hij was gretiger om iemand betrappen dan iemand bij te sturen. Dat soort vent dus. Hij zat bij de chef mecanicien in diens kantoor en toen zag hij ons langs stappen, op weg naar het middagmaal, om enkele minuten voor twaalf.
Wie twee seconden nadenkt weet dat het onmogelijk de 3de stuur kan zijn die daar langs komt met LM, want de stuurman zijn wacht loopt tot 12h stipt. Én, de cabine van de 3de stuur bevindt zich een deck hoger, hij neemt de lift daar wel. Niet op ons verdiep.
Nog iets : wat zou de 3de hand in hand met LM lopen doen? En dan nog iets : waarom riep hij de 3de stuur dan niet bij naam? Waarom ons heel die weg achterna sluipen? In al zijn ijver, overdreven en misplaatste ijver, had kabouter VB een blunder begaan. Geen vergissing, een blunder. Zo zijn er nog verhalen over hem hoor. Maar vandaag niet.
Waarschijnlijk is het gedaan met de Zaïrezen aan boord. Er worden geen meer gemonsterd, naar het schijnt. José (de steward) heeft me dat verteld. Eén van de redenen zou zijn dat het loon niet tot bij de mensen geraakt. CMB betaalt het basisloon aan CMZ -Compagnie Maritime Zaïroise, nu bankroet- De overuren en weekendprestaties krijgen ze in Antwerpen uitbetaald. Het basisloon gaan ze ontvangen bij de CMZ in Matadi. Daar krijgen ze doodgewoon niks. In feite heb ik niet goed begrepen wat der gebeurde in Matadi, wat José bedoelde : het geld (uw geld) is niet toegekomen, ofwel we hebben geen biljetten om u uit te betalen.
Toen ze met werknemers uit lageloonlanden begonnen zijn had Zaïre de voorrang, zijnde onze wettelijke ex. Wie het gesjoemel ginderachter beu geworden is weet ik niet. De regering? De CMB? José kon me niet verder helpen want zij hebben het ook maar van horen zeggen. Dat er helemaal níks van waar zou zijn denk ik niet.
Gewoonlijk start het gefluister wanneer de beslissingen in de maak zijn en twee jaar later vaardigt het Beleid een Besluit uit. Dat was in '86 voor ons ook zo. De werknemer wordt officieel niet op de hoogte gebracht en de vakbond zet het nog niet in het gazetje want dan hebben de belanghebbenden te veel tijd om na te denken en iets te organiseren. Het gefluister heeft zogezegd zijn nut : 'maar dat wist ge toch al! daar is al vijf jaar sprake van!' Wie het gefluister van toen niet geloofde is vandaag de pineut.
Triestig hé. Misschien betaalt Mobutu zijn pracht en praal met het geld van deze mensen hun inspanningen. Misselijk.
Wat ik zoal doe de ganse dag? - Brieven schrijven, wassen, poetsen, strijken, aan tafel gaan (verplicht) - Sokken breien niet, maar ik moet dringend sokken leren stoppen want de goeie werksokken van LM verkopen ze niet in gelijk welk land. Ik heb al een stopnaald, en sokken met gaten zijn er ook. Nu de rest nog. En vooral een platte knoop leren leggen. –de werkschoenen waren zeer sletig voor de sokken. - Mij schminken, soms, zelden, eigenlijk nooit. We zweten hier teveel. - Door de patrijspoort blijven staan kijken als ik iets wil zien. Nu mag het. - Boeken lezen, véél. Voor het ogenblik van Evelyne Coquet : Le Grand Trek, quatre mille kilomètres en Afrique du Sud sur les traces des Boers Ed. Robert Lafont, 1984. Collection VECU, isbn 2-221-01235-6.
Tegen dat deze brief toekomt is het examen Spaans al voorbij waarschijnlijk. Ik zal duimen. Van de 20ste tot de 30ste, dan heb ik zeker de juiste dag mee.
LM heeft een stuk of 8 shorts in alle kleuren en modellen, 6 ervan zijn werkshorts, waarvan 3 in Singapore gekocht, namaak Bennetons. Chic hoor, in de tropen gaat mijn dierbare in Benneton naar zijn werk. –zou nu niet meer kunnen, shorts in 't machien De twee andere zijn stadsmodellen met broeksband ipv rekker en met een vouw. Als ik die shorts niet strijk blijft de vouw ongeschonden. Ze zijn een onbestemd effen grijs-kakibeige in tegenstelling tot de zes andere, dat zijn psychedelische surf-fluo toestanden. Kortom : die twee shorts zijn geschikt om mee aan tafel te gaan of in de tropen mee aan de wal te gaan. Ze kunnen doorgaan voor een uniform-short. In de tropen raken die shorts haast niet tot in de kleerkast. Wassen, drogen en aantrekken. Sinds december zijn we al 6 x door de tropen gegaan.
Die snelle klimaatwisselingen waren niet elke keer even gemakkelijk. Daarover heb ik ook nog een aantal verhalen. Da's voor later.
Eén van de twee shorts is een ½ maat te groot. Met een broeksriem is dat opgelost. De story die nu volgt speelt in de 1ste helft van mei. Het hemdje en de short lagen klaar op het bed, met de broeksriem ernaast. Gewoonlijk steek ik die riem er verkeerd in. Bij LM moet de gesp rechts (bij mij links) en om herbeginnen te vermijden, leg is de riem er gewoon naast. LM kan de riem inrijgen met zijn ogen dicht en ik doe dat 1 keer op 2 verkeerd. Vandaar. Die dag moest er doorgewerkt worden in 't machien en hij komt boven om 18h15 ipv 17h15. We waren al een kwartier te laat aan tafel. LM doucht, kleedt zich aan en we gaan naar de mess. Bij het buitengaan zie ik de broeksriem op het bed liggen. Maar ja, we waren al zo laat en daarbij, 't is om in de mess op een stoel te blijven zitten hé, 't is niet dat we moesten gaan dansen. En wijle weg.
Zoals gewoonlijk gaan we na de hoofdschotel van tafel en passeren langs de keuken om daar goeienavond te zeggen Soms nemen we een dessert mee naar boven. Die avond was het pudding. We staan aan de lift, elk met een potteke pudding in de hand, ik met een sigaret in de andere (foei, foei², foei³!) en LM duwt op het knoppeke van de lift want hij had een hand vrij. We wachten op de lift.
Daar waar we staan is 's avonds het drukste kruispunt binnen de bewoning. Het is omzeggens de flessenhals van het schip, van 8 verschillende kanten kunnen mensen komen. Het was nog wat vroeg, maar toch bijna de avondspits.
De schets kan ik hier niet plaatsen maar dit is de situatie: er kan volk komen 1/ van stuurboord vooraan, uit de keuken 2/ van om de hoek, stuurboord achteraan, mess en smokeroom officieren 3/ van bakboord, mess matrozen 4/ uit de trappenhal, links van de lift 5/ uit de lift zelf 6/ 7/ 8/ uit een van de drie wc's tussen de mess matrozen en de keuken
We staan aan de lift, zwijgend te wachten en ineens zegt LM : "Hé kijk, mijn short zakt af." En ipv zijn vrije hand te gebruiken om de short te beschermen tegen de aantrekkingskracht van de aarde buigt hij zich voorover om te kijken hoe laag die short al hangt. -wetenschappelijke belangstelling? En doordat hij zich voorover buigt rondt zijn poep zich en floept de short tegen de vloer. Ik had het volgende moeten doen : mijn sigaret in het asbakje leggen dat naast de liftdeur hangt, zijn potteke pudding overnemen, zeer kalm zeggen "LM doe uw short aan" en verder plechtig beloven dat ik zou leren de broeksriem op de juiste manier in de short te steken omdat ik twee jaar tevoren in het bijzijn van getuigen iets beloofd had over voor- én tegenspoed. Dit was dus de tegenspoed. Dit alles zou een middelbaar, praktisch aangelegd vrouwspersoon, goede echtgenote (etc) zeker gedaan en gezegd hebben. Het enige wat ik bij mezelf merkte waren pre-puberale kriebels en ongeloof :
zoiets gebeurt niét met een officier zéker niet bij ene met drie latten en nóóít met mijne LM!
Waaruit volgt => dit kan niet waar zijn. (wat nog moest bewezen worden)
Verder slappe lach. "Oh boys, ik moet naar de pipi, waar is hier een wc? Owee als hier iemand langskomt en dit ziet … Owee! waar is hier een wc?" -er waren er 3 (drié!) rechts van mij. De asbak heb ik gevonden. Die hangt daar sinds de bouw van het schip, veronderstel ik. Het potteke pudding heb ik van LM overgenomen zodat hij zijn short weer naar een fatsoenlijke hoogte kon trekken. In de lift stonden we daar allebei een beetje beduusd.
Geschreven beslaat het gebeuren een bladzijde, maar in het echt heeft het slechts een paar seconden geduurd.
Boven in de cabine : slappe lach van de na-zenuwen. Dat er in de bijna-avondspits helemaal niemand is langsgekomen aan de lift, is puur een mirakel. Vervolgens de nabespreking. Als subaltern (13 jaar ervaring) verwacht ik in een noodsituatie duidelijke instructies. LM stond daar wel te fluisteren van doediet-doediet, -doe iets- en dit 7x na mekaar, maar da's nogal vaag hé. En ik had giechelkriebels. Door die kriebels zag ik zelfs niet meer dat daar een asbak voor mijn neus hing. 'k Was wel bereid vanalles te doen, direct, zoals een wc gaan zoeken voor mezelf bvb. Er waren er drie rechts van mij, als sinds de bouw van het schip, ik wist het niet meer. En ondertussen hij : doediet-doediet-doediet … en ik slappe lach, jaja, doediet: zal ik wegversperringen zetten? Woeah, hieiehé, aiai, als nu maar niemand langskomt. Alleyways barricaderen?
Mijn schmink loopt uit van het lachen wanneer ik er aan denk. De rimmel is weer grimmel. 'k Zat het efkes gaan afwassen. Zo. Nu uitblazen van het lachen, efkes.
We zijn getraind op zuurstoftekort, slagaderbloeding, of een ander acuut geval van bloedverlies, maar niet op een acuut geval van broekverlies. Goed, ander hoofdstuk. Wacht efkes, ik moet uit die lachbui geraken 'een acuut geval van broekverlies'. Bloedverlies zou ik nu de baas kunnen, en daarna flauwvallen natuurlijk. Maar dan moet ik mee met de helikopter.
Stand by your man, zingt Tammy Wynette. Ik wil wel hoor. Ik sta naast hem. Soms sta ik vóór hem, da's dan in geval van -. Waarom zegt men in het Nederlands : 'ik sta achter u?' Is het daar veiliger of zo?
18h55
Nu ik dit herlees krijg ik wéér lachkriebels. Tot in mijn tenen.
We zijn sinds zondag weg uit Immingham. Het is mistig en ongezellig weer. Eerder iets voor november dan voor juni. Gisteren konden we gedurende een paar uren de BRT ontvangen. Een opiniepeiling over kiesrécht of kiesplícht. Verder deed het deugd te horen dat alle verkeersopstoppingen nog op hun plaats liggen en dat alles op uur en tijd strop zit. Op uur en tijd, orde en regelmaat. Het doet mensen lang leven. Zeggen ze. Verder werd volk per foon geïnterviewd over hun herinneringen aan D-Day. Het mochten blijkbaar enkel goede herinneringen zijn want de mevrouw die begon te vertellen over de afrekeningen, het bloed en de lijken overal, werd zachtjes uit de ether geveegd. Enkel de 'leuke' dingen!
De BBC deed het anders, grondiger, meer volledig, kortom beter. Op zijn BBC's dus. Tot gisteren konden we TV ontvangen (Britse zenders). Veel D-Day natuurlijk. https://nl.wikipedia.org/wiki/D-day , En 's avonds als film Police Academy nr4 … als tegengewicht ben ik een boek over Schubert aan het lezen. Daarin wordt niet geschoten, dacht ik, maar Napoleon loopt rond in dat tijdperk en die zijn mannen schoten wél.
Vannacht heb ik gedroomd dat het oorlog was en dat de journalisten niet mochten bekendmaken wat er in het echt met de muziekwereld gebeurde. Instrumenten waren verdwenen, zogezegd niet vernietigd. Een bus muzikanten was verongelukt door een grondverzakking en niet door beschieting. Journalisten die het echte verhaal vertelden waren in gevaar. –later is dit in Iran werkelijkheid gebleken Ik kreeg er tandpijn van en werd wakker met mijn kaak op La Vie de Schubert, harde kaft.
We hebben een Franse zender vandaag. Ik weet nog niet welke het is, afwachten tot de nieuwsberichten, het kenwijsje.
Zondag bij vertrek uit Immingham heb ik op 30 seconden na de loods gemist om hem post mee te geven. Een heel verhaal. Zaterdagnamiddag was ik de boodschappen gaan doen voor ons en voor een aantal mensen, en ik was pompaf. 's Avonds zijn LM en ik gaan eten bij de plaatselijke Chinees, lekker, en laat weer aan boord. Het was een beetje vreemd, een Chinees restaurant ingericht à la Laura Ashley. -ongeveer cottage stijl Zondagmorgen kruip ik weer in bed. Gebrek aan slaap is meer voelbaar dan zichtbaar en er was niets dat niet kon wachten, dacht ik. We zouden pas om 15h vertrekken en de agent komt pas op de laatste nipper dus tijd zat. Om 11h30 stessel ik gewassen en gestreken naar de managementroom. Het stapelke post is daar weg. In het bureau van de kaptein ligt het ook niet en op de brug is nog niemand. Ik vreesde het ergste.
In de mess vraag ik aan de kaptein of we nog post kunnen afgeven. Te laat. De agent was in de voormiddag al langsgekomen. De poten van mijn stoel werden helemaal week. Natúúrlijk komt de agent vroeg genoeg op zondag. Die wil zijn namiddag vrijhouden om naar een cricketmatch of naar D-day te kijken. Of om te gaan vissen. 't Is er 't weer voor. Dan maar de brieven meegeven met een foreman of met de loods. Zo moest ik nog ergens 2£ zien te wisselen voor de postzegels. In mijn arreuzze vergeet ik dat de vrouw van Pierre de brieven kan meenemen naar België. Dat was veel te simpel.
Na de middag gaat iedereen weer aan het werk en is voor een paar uren onbereikbaar. Wie wel bereikbaar is heeft geen ponden (meer). Om 18h zou de loods van boord gaan. Om 17h20 gaan LM en ik eten, om 17h45 kom ik Marc V tegen in de keuken. Hij zegt me dat hij nog nikkel op zijn bureau heeft liggen, misschien wel 2 pond, alles bijeen. En dat ik het maar eens moest bekijken.
Hij begon zijn uitleg on 17h45 en hij hakkelt, vooral wanneer iets vlug moet gaan. Ik dierf niet wegstormen in het midden van zijn uitleg omdatteuh … omdat ik dat niet dierf. Men laat een mens uitspreken. Bij de lift komt de loods daar langs, op weg naar deck. Ik ga naar boven, pak de brieven, gris bij Marc V het geld weg en storm naar beneden langs bakboord. Ondertussen was de loods al bij de gangway. Stuurboord.
Het schip is 45m breed en de gangway ligt op een 45m van het kasteel. Het deck lag vochtig dus glad. Ipv Olympische records of benen te breken ben ik daar blijven staan lijk 2 pond vijgen. Aan bakboord. Dag loods! Het jammerste vind ik het voor de wenskaart. Nu had ik eens een lollige kaart gevonden. Het zal dus weer een kleurloze telegram worden.
Door heel dat gedoe ben ik nu al aan het schrijven, zodat ik de post klaar heb vóór aankomst in volgende haven en de agent ze kan meenemen wanneer hij de eerste keer aan boord komt. Ziezo. Goede voornemens zijn de halve planning. Over goede voornemens : sinds gisteren zou ik ontbijten en 's middags en/of 's avonds wat minder eten. Misschien ben ik een beetje verdikt, dat weet ik niet, maar het gewicht zit helemaal anders verdeeld dan vroeger. Gebrek aan beweging, slechte eetgewoontes, en daar ging ik vanaf D-Day iets aan doen. Dieet moet men plannen op lange termijn, zegt men, en de resultaten zal ik op mijn 100-jarige viering vergelijken met de stand van zaken vandaag.
Goed, de termijn ligt vast, het doel is gesteld. Gisterenmorgen landde ik bij de broodrooster. Vastberaden. LM had veel belangstelling voor mijn logistieke manoeuvres want ik ken die rooster beter dan hij. Het brood was kakelvers en ipv fluks uit de rooster te wippen, kronkelt het boterhammeke zich helemaal krom tot tegen de gloeidraadjes en begint te verkolen. Stekker uitgetrokken en met het broodmes de brokken lospeuteren en –koteren.
Chef mecanicien CV stond mijn gedoe gelaten aan te zien: 'Als ze die weerstandjes kapot kotert hebben we geen broodrooster meer'. Er zijn maar 4 van de 7 weerstandjes die het nog doen en ik was natuurlijk bij 2 van de goeie aan het frullen. De toast kwam er uit in losse onderdelen en mijn goesting was over. Geen tijd meer eigenlijk. Chef mecanicien CV steekt zijn boterhammen in de toaster en de restjes van de mijne beginnen te verkolen. Wat een smook! Amai. Al goed dat de rookmelder geen alarm gaf. "Wilt ge een van deze?" vroeg hij genereus "Nee, dankuwel chef, mijn goesting is een beetje over".
Vanmorgen heb ik een stuk fruit gegeten. Dat is veiliger.
te gast bij Wim Helsen ~ Frederik Sioen met een tekst van van Alain Platel, die 'Requiem pour L.' herschreef
Voor Requiem zoek ik een beeld dat de dood zo letterlijk mogelijk toont en laat zien Vandaar mijn idee om gedurende de hele voorstelling een close-up van een gelaat van een stervende te laten zien. Geen andere beelden, niet van de omgeving, niet van het moment van euthanasie. Alleen een close-up van het gezicht waarop je eerst nog kleine tekenen van leven ziet, die je dan misschien niet meer ontwaart wanneer dat moment van sterven echt plaatsvindt en daarna mogen kijken naar de subtiele veranderingen op het gelaat die laten zien dat het leven echt is weggegleden.
Ik herinner me dat ik na de dood van mijn vader heb gezegd: dit is het strafste cadeau dat ik ooit van hem heb gekregen, dat hij mij heeft toegelaten te kijken naar hoe dat moet, doodgaan… Sioen in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a49/ 10min52
Het onderwerp kon niet actueler. Terwijl ik deze aflevering aan het herbekijken was kwam ook dit in beeld : https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/01/30/uitspraak-euthanasieproces/ . De triomf van de keuzevrijheid. Niet feestelijk, wél een triomf, zij het een grimmige triomf. En probeer dan maar eens het hoofd bij de tekst te houden. Het is me niet echt gelukt.
Sinds vanmiddag liggen we hier en er is al een brief toegekomen van ma (17/05) met een héél, héél mooie handtekening onder. Veel krullen met een poppetje. 't Lijkt een beetje op kerstversiering. Vanavond komen de vervangers aan boord en zij hebben misschien meer post bij.
We lossen hier ijzererts uit Venezuela, daarna gaan we ijzererts laden in Brasil (Vitória) en lossen in Gijón in Noord-Spanje. Daar zouden we begin volgende maand afmonsteren. Misschien komen we te voet naar huis, met de wandelaars van Compstella. Als die mensen dat kunnen, dan wij ook.
Begin mei waren we in Rotterdam. Tijd zat, maar … : ZA-30/04 was het koninginnedag. Alles dicht. Probeer dan maar eens aan een telefoonkaart te geraken. Zondag was rustdag en maandag werd de 1 mei van de dag tevoren gehouden. Resultaat : nul telefoonkaart. Er was wel een landlijn aan boord geïnstalleerd, maar die was strictly for business. Er is op zaterdag en zondag niks gelost geweest en dus geen business gedaan. Strictly niks. Maandag werd er wel gelost maar het kantoor werkte niet. En de guldens waren op.
We waren zaterdag gaan Chinezen in Rozenburg (bij Rotterdam) en dat het koninginnedag was hebben we geweten. Ocharme, een feestende bende Hollanders is erger dan een feestende bende Belgen. Ze zijn agressief. -daar en toen, bedoel ik De lampionnenoptocht 's avond was wél mooi, toen kwamen de gezinnen op straat en alle kinderen liepen te glimmen. De Pepermolen -restaurant in Rozenburg- bleef gesloten die dag. De bazen wisten waarschijnlijk zeer goed waarom. Enfin, 't is om te onthouden, op dagen van festiviteiten valt het niet mee bij de noorderburen. Chesjellich is anders.
In Venezuela lagen we aan een anders schip vastgemaakt om van daaruit te laden -zoiets heet ship to ship- in Boca Grande. Dat is de passage tussen Trinidad en Venezuela. https://en.wikipedia.org/wiki/Boca_Grande,_Venezuela , Boca Grande ligt op het puntje van het schiereiland dat naar Trinidad en Tobago wijst. We zagen ze allebei liggen. Mooi maar ver. Allebei = Venezuela aan de ene kant en T&T aan de andere kant. Het schip waar we tegen lagen vaart niet meer en is omgebouwd met transportbanden en zo. -storageship heet dat, opslagschip Aan de ene kant wordt het geladen door een aanvoerend schip en aan de andere kant laadt het ons. Zo ging dat daar.
Bij de Azoren hebben we drie dagen gerold, zowel in de heen- als in de terugreis. Om ons er aan te herinneren dat dit een schip is. Er is nog vanalles te vertellen hoor, maar mijn ogen vallen toe. Morgen verder schrijven.
1994-06-05 ~ Immingham, UK
We vertrekken om 15h. Rap brief wegbrengen eer het te laat is.
