1998-12-22 ~ aan de boei, Singapore

Deze morgen bracht capt PO in hoogsteigen persoon een fax van WdL&Co. Toen ik de bladindeling en opmaak bekeek verslikte ik mij in mijn koffie,
maar daarover hebben we het later nog wel. -de fax was opgesteld als een gewone brief, dan lopen de verzendtijd en -kosten op natuurlijk.
Eerst moet deze brief af want vanavond vertrekt de vorige 2^de mec, ene Mr RY, geboren in Iran en woonachtig te Deurne.
Hij neemt dit schrijfsel mee.

De vlucht heeft in totaal 13hrs geduurd. Dat is te overleven. Vooral wanneer een gewone sterveling mag vliegen met Singapore Airlines,
al is het dan in economy class. Singapore Airlines heeft enkele jaren geleden een prijs gewonnen voor service en die reputatie houden ze hoog.

         Zo droegen alle hostessen hetzelfde parfum, als elfjes die aan het werk waren in eenzelfde wolk :
         "White Linen (1978) is een moderne klassieker van Estée Lauder. De geur doet denken aan gewassen frisse lakens en wilde bloemen
         in de berm. Vers gemaaid gras en de zuiverheid van wit in de zon, dat is wat deze geur wil uitstralen. Mandarijn, sinaasappelbloesem,
         Bulgaarse roos, viooltjes, jasmijn, amber, muskus en gouden bloesem maken dit parfum geschikt voor de jonge, frisse en vrolijke vrouw
         die nieuwsgierig is naar de wereld." van 't Net 

Waar we nu last van hebben is het tijdverschil: honger en moe wanneer er moet gewerkt worden en geen eetlust of slaap wanneer er mag
gegeten en  geslapen worden. Verder de klassieke bijverschijnselen, algemene sufheid: spierpijn in de schouders, traag, moeilijk concentreren,
versprekingen, tyfpouten ... binnen een dag of vijf zou het moeten over zijn. Vooral dat laatste.

Op Changi-Airport werden we overal doorgeloodst door iemand van een Meeting-Agency.
Dat zijn mensen die zorgen dat een versufte reiziger niet verdwaalt en ergens in de luchthaven strandt.
Dat was puik en fijn, iets om dankbaar voor te zijn, en het ging vooral snel. Wat zo'n uniformpje al kan doen!
In de luchthaven was airco, buiten was het 29°C. En wij kwamen van Belgische decembertemperaturen.
De chauffeur van het agentschap voerde ons naar het hotel, en potdorie nog niet gelijk hetwelk: Orchard Hotel op Orchard Road, denkelijk
een zesendertig sterren hotel. Iets minder had ook gemogen, maar voor de plaatselijke jeugdherberg zijn we al wat te oud. -toen 46j
Maar er is toch een Zeemanshuis in elke haven? -en er moest toch bespaard worden, onkosten drukken ... hallo rederij?

Singapore is een groene stad. Elke middenberm, elke zijberm is beplant -the Garden City noemt de stad zich- brugpijlers zijn bekleed met
klimgroen en de brugrelingen hangen vol bloemen. Op elke cm² planten ze wel een spriet van het een of ander. Er is veel ademlucht.
De kijklucht begint pas boven de daken. Nu is dat overal wel zo, maar hier bevinden de daken zich op 60 m en hoger van de grond.
Wij logeerden op het 17^de en hadden van uit het raam een streepje vergezicht, tussen twee andere buildings door.
De zon schijnt hier voor iedereen. Dus kopen de gegoeden een appartement aan de schaduwzijde van een gebouw. 
Dat gegoede is ook te zien aan de aankleding van de terrassen.

Het ontbijt zaterdagmorgen was een feest. Bij het verlaten van de kamer vonden we een krant aan de klink hangen. Service hè.
We zaten wel in de 'Harvest Club' da's een afdeling van het hotel waar ze zo wat meer eieren onder de gasten leggen. De rederij krijgt de factuur.
De ontbijtzaal, in een andere vleugel van het gebouw, op het 18^de en dus niet beneden waar het oor van de vermoeide reiziger een vaag
geluid van bedrijvigheid zou kunnen opvangen, was helemaal afgestemd op zakenlui die in stilte hun krant willen lezen alvorens ze aan
weer een drukke dag moeten beginnen. Er was geen muziek, de airco dierf amper zoemen en een uitzicht om stil van te worden. Wat mooi uitkwam,
het was er muisikaal stil. Zalig rustig. LM & ik waren de enigen aan tafel.

De avond tevoren waren we uit nieuwsgierigheid eens naar de branduitgang gaan kijken.
Hola, daar zaten we ineens in de coulissen, dat was de achterkant van het decor. Onbekleed beton, want het is een brandtrap.
En stof van jaren, want wie onderhoudt er nu een brandtrap. Het was een beetje een thriller-decor.
En van het 17^de recht naar beneden kijken moet ik niet meer doen.
Die trapzaal wordt bewoond door hagedissen. Zij houden de kruipende en vliegende insectenbevolking
binnen de perken en buiten het verblijfsgedeelte. Zeg nooit 'beest' tegen een nuttig hagedisje. Ze waren groen met rood, persies een uniformpje.
Misschien worden ze bij het hotelpersoneel gerekend, gezondheidsmedewerkers of zo.

Zaterdag om 10h30 stip was de chauffeur er. Hij bracht ons naar de pier waar we een bootje moesten nemen naar het schip.
Aan de pier zou ik een stapel zichtkaartjes kopen, dat heb ik in '96 ook gedaan toen ik naar schip 27 ging. -de Clifford Pier, in de binnenstad
Jámáár, hij bracht ons naar de Jurong-pier, het oostelijk deel van het eiland, daar waar scheepswerven zijn, het industriegebied.
En op Jurong is geen ene zichtkaart te vinden, dat wist ik al van vroeger. Misschien was dat ondertussen veranderd,
misschien waren er nu wel zichtkaarten te koop. Ik vraag dat efkes aan Mr Dave, iemand van het agentschap die ook naar het schip moest.
Hij antwoordde dat ik ze op de luchthaven had moeten kopen.
Ik zei dat ik er op de luchthaven geen gezien had en dat we daar op de chauffeur van het agentschap moesten wachten, beschikbaar blijven.
Wat zou ik daar dan gaan avonturen op zoek naar zichtkaarten.
Dat ik ze in het hotel had moeten kopen ... het vent heeft duidelijk geen kijk op het corridor waarin iemand die aanmonstert zich bevindt.
En mijn vraag was niet wat ik had gemoeten, mijn vraag was of er nog iets kon.
We hebben dus geen zichtkaarten van de wereldberoemde orchideeëntuin (sorry), noch van de wereldberoemde rest.

Aan boord van het bootje instrueerde hij mij de valiezen binnen te zetten. (*) Zelf verroerde hij geen vin, ik evenmin want het was kalm weer.
En de step was me te hoog en LM was kapot van vermoeienis, die liet ik met rust. Hij moest straks werken.
Krijgen die mensen een kick als ze blanke medammekes rond commanderen? Ik kan beter water lezen dan hij, dus binnenzetten was niet nodig.
Hij trok een verongelijkt mondje.
Na ± 20 minuten varen kwam het schip in zicht. Het lag al aan de boei, bijna klaar om te beginnen met lossen. 'k Heb foto's gemaakt.
Nu hebben we de ganse opstelling eens gezien van op het water ipv daarboven aan boord. Van op het water lijkt het persies veel minder gedoe.

Van dat boottochtje hebben we een zonneslag overgehouden, hoewel we de zon geen seconde voelen branden hebben.
De bries hield de warmte van ons lijf natuurlijk.
De inspecteur was ook aan boord van het bootje. Ene PvR. Hij was ook druk aan het fotograferen. Hij is Belg en is gezonden door de rederij in Antwerpen.
Er werken ook Belgen bij de Franse rederij in Nantes, maar wat ik bedoel is dat dit schip onder Nantes valt maar dat PvR gestuurd is door Antwerpen.
Vooruit dan maar. -met PvR hebben we aan boord nog zeer eigenaardige situaties meegemaakt

Het schip lag diep in het water, zo stil als een rotsblok, hoewel er tamelijk veel zwel stond, maar het waren zeer regelmatige bewegingen.
Het bootje ploegde zich met zware motorgeluiden naar het schip.
Overstappen van het bootje op de gangway was zoiets als een stuntstukje uit Ushuaia, maar dan niet voor de sport. Tussen bootje en schip veranderden
de betrouwbare waterbergen en -dalen van de zwel (de deining) in een kolkende en hossende watermassa, het bootje werd een paar keer
tegen de gangway gesmeten en de gangway knalde dan telkens tegen de scheepsromp. -water (vloeistof) laat zich niet samendrukken, vandaar dat kolken
'Vingers binnenboord van de gangway houden!' herinnerde ik mij ineens. LM heeft al zijn vingers nog en PvR ook. -en ik ook
De bagage was al met touw aan boord gehesen. Bij de laatste valies stonden we daar aan deck van : ziezo, we zijn er geraakt, zonder brokken
en zonder verlies van plunje. Dwz, zonder dat daarboven nog ergens bagage rondvliegt of hier beneden ronddobbert. Missie volbracht.
Terwijl het nog moest beginnen.

Stilte alom.
Ineens viel het op hoe heet het is op zo'n stalen oppervlak. En hoe zwaar de valiezen wel zijn in die hitte, van aan de gangway tot aan het kasteel.
En dat het eigenlijk nog moest beginnen, dat het feitelijk nu al stond te beginnen. Dat het dus al begonnen was. Rug strekken alvorens te bukken.
We hebben de valiezen naar het kasteel gereden voordat de wieltjes tegen het deck smolten. Daarbij hebben we hulp gekregen van twee matrozen.
Zeelieden weten wél wat het is, jetlag, reislamlendigheid, plotse klimaatwisseling en alle andere fysieke ellende die maakt dat een helpende hand
met een vermoeide glimlach en in alle dank aanvaard wordt. (*) Take that, Meneerke Dave!

PvR had ons verteld dat het schip van '76 is, dus 24j oud en geen 19 zoals ze ons in Antwerpen gezegd hadden. Niet dat het nog op vijf jaar steekt.
LM heeft zo al een en ander vernomen. Zo'n oud schip pollueert gelijk zot en zou feitelijk om die reden alleen al uit de vaart moeten genomen worden.
Onbegrijpelijk dat het volgens de internationale conventies nog mag varen, zei cheng Leu. (Leuke Leu kennen we nog van in '96, op schip 27 of 28,
hij verving toen cheng LdG). LM heeft zo al het een en ander gezien ook, daar beneden in het machien. Daarover later meer.

In de dagen voor ons vertrek was het een tamelijk hectisch gedoe. Tussendoor heb ik toch de tijd gevonden om enkele keren weg te dromen,
om mij aan een voorstelling te wagen van een schip uit de jaren '70. De glans van het nieuwe zou vervangen zijn door het patina van zorgzaam
en liefdevol onderhoud. Het gebrek aan modern comfort zou goedgemaakt worden door de aanwezigheid van stevige materialen:
echt hout ipv formica, echt koper ipv blik, echte inox ipv Koreaanse nep die roest ...
Patina?
Het enige dat hier patina heeft zijn mijn herinneringen aan de '70s. De rest hier plakt aaneen of rot weg door gebrek aan onderhoud.

Verder is er modern comfort : een lift.
De dynastie in Antwerpen stond toen nog niet aan het hoofd van de rederij om in goedkope loonlanden goedkope schepen te laten bouwen.
Zodoende is hier een lift. En hij werkt. Niet zoals in '94-'95 aan boord van het vermaledijde schip 25, daar was ook een lift maar
de rederij in Antwerpen liet geen wisselstukken komen, dus werkte de lift daar niet.
De badkamer is ruim. Veel beter dan de Koreaanse bouwsels waar de douche de afmetingen heeft van een kattenbak.
Met een thermostatische kraan in de douche. Die is er duidelijk achteraf bijgezet, maar ze is er toch.
En in de pantry staat een microgolfoventje. En de stewards beschikken over vaatwassers die werken! Modern comfort genoeg.

Stevige materialen zijn er ook. De kasten, het bed en de schuiven er onder zijn in echt en massief hout.
Natuurlijk is de glans van het nieuw er af, maar waar is het patina dat in de plaats zou komen? Het enige wat ik zie is sleet
tot op de grens van het verval ... niks zorgvuldig onderhoud. En 'liefdevol' dan ook nog? Misschien had ik de laatste dagen voor vertrek
wat weinig geslapen.
Cosmetisch onderhoud, dat wel. Zoals vloerwas bovenop het stof, de kruimels en de haren. Glans, jawel. Door de glans van de vloerwas ziet men
dubbel zo goed wat hier op de vloerbedekking werd vastgelegd ter bewaring voor het nageslacht.

Hetgeen LM de afgelopen twee dagen al verteld heeft over het machien raakt niet meer op dit blad.
Dat komt in volgende brieven. Zet u maar al schrap.

Ow, dit was ik bijna vergeten. Toen we begin oktober onze kop eens gingen laten zien op de rederij in Antwerpen, had de chef zeevarend personeel
dit schip voor ons in petto. Toen hij zei hoe oud het schip was vroeg ik direct : "Is dat al 220V of nog 110?" Hij wist het niet.
Ik nu wel. Het is hier 110V. Er staat 1( één) transfooke voor 300 watt in de cabine. Ons koffiemachientje is al 500 watt in zijn eentje.
Nu is het gekke, die 100V komt niet omdat het zo'n oud schip is, maar omdat het Japanse makelij is.
Onze stekker passen niet in Japanse stopcontacten ookni. Gelukkig hebben we een tussenstuk bij.
Voorts is er nog een mouw aan te passen. Het is óf computeren, óf koffie maken, óf muziek opzetten en niet meer alles tegelijk zoals op vorige schepen.
Dat gaat trager, maar misschien is dat niet erg. Rustiger en zo.
Erger vind ik dat alle stopcontacten en de schotten en de meubelen plakken van de teer en de nicotine, met daarin vastgeplakt een laag stofpluizen
en krummeldingen van een aantal jaren. Geen wonder dat de kakkerlakken hier tot op de verdiepingen zitten.

Eind november / begin december is Toho (van vorig schip) thuis langs geweest om ons een aantal dubbels van foto's te brengen. Hij moest in Antwerpen
zijn om te monsteren op een of ander schip. Hij had vernomen dat dat schip op 110V staat. Niet omdat de personeelschef hem dat gezegd had, maar
toevallig viavia was hij dat aan de weet gekomen. En LM heeft hem dan uitgelegd welke transfo hij dan best zou kopen.
We hebben het dus over 110V en tranfo's gehad, twee keer tijdens eenzelfde verlof. Een voorteken?

Voilà: het is 15h LT, dus 08h BT en ik krijg mijne klop. -jetlag- LM zal er nu ook wel van weten. We houden het zo'n beetje bij van mekaar.
Wie het eerst van zijn jetlag af is geeft een kusje aan de andere. Dat troost.
Mijn ogen vallen toe, mijn oren suizen en mijn hersenen kabbelen zachtjes. Slapen zou helpen, maar dan lig ik vannacht weer wakker.
'k Ga ermee ophouden voor ik helemáál van slag geraak.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Jetlag

19-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-09-14 ~ op zee 

Geachte Landbewoners, hier een woordje van de Waterbewoners. -had ik hier 9 dagen niet geschreven?, da's gek
Zo rond de 21^ste zouden we afmonsteren. In Tenerife begot! We gaan ons daar tegen de stroom overwinteraars in een weg wringen naar een vliegtuig.
Geen Spaans nodig, zelfs de immigratie spreekt al een woordeke Belgisch. Antwerps, bien sur.
Drie dagen later zou het schip in Huelva toekomen, op het vasteland, Spaans grondgebied, maar zoveel geluk is ons waarschijnlijk niet gegund.
Dit koppel pechvogels monstert af in Tenerife. Wedden?
Huelva? Vergéét het. Hoop er maar niet op.
Huelva, op drie dagen na gaan we dat missen. Nu moeten we gaan krieuwelen tussen de overwinteraars op Tenerife. Adios Huelva!

          Wanneer zwaait LM af, vroeg Ma in haar laatste brief. -het is afmonsteren niet afzwaaien, na 20j vaart onthield ze dat nóg niet ...
          Hij is vanzeleve niet aangezwaaid, wat zou hij dan afzwaaien. -vrijstelling door koopvaardij => wel altijd opvorderbaar
          Schrijf dat eens, zei hij.
          Doe ik, zei ik.

Wat is er de voorbije week zo al aan meldenswaardig gebeurd. Eens kijken. Laatst geschreven op 05/09 en dat ging over het gedoe met de item-nrs.  
Van gedoe gesproken. Ik vraag me af waarom ik daar zoveel papier en inkt aan besteed heb. Om het zelf te onthouden, voor een volgend schip.
De voorbije negen dagen nu: op drift voor de kust van Cameroon, laden, een dagje varen naar Pennington in Nigeria en daar hadden we gedurende
twee dagen een ploeg zwaar goud bebrilde soortgenoten aan boord. Gouden brillen geven aan dat zijn kunnen lezen.

Voor de kust van Cameroon had Almoite een reuzevis gevangen. Ze hebben (met toestemming van de brug) de gangway naar beneden gelaten om
de vis te gaan halen. Anders zou de lijn gebroken zijn. Het beest weegt bijna 20 kg. De naam van de vis ben ik al weer kwijt. Hij is lang en breed.
Van de vis heb ik een foto en Almoite draagt nu de titel 'King of Fishing'. Eigenlijk is het 'King op Pishing' want de meeste Filipijnen
krijgen de F niet uitgesproken en vervangen de F door een P. Zo zijn zij geen Filipino's maar Pilipino's. Het is dus pish, en coppee, en chiep ...
Als ze een paar keer na mekaar naar Phika roepen (hij is chieF oFFicer) dan klinkt het 'Chiep! Chiep! Chiep!' Als een klad kuikens.

We hadden al 'King of Rock & Roll', da's Benzjie, de kok, en nu ook King of Fishing, da's Almoite. Deze mens verdient de titel van Groot Genoegen.
Ofwel is het een pose, ofwel is hij geboren om te leven. Deze gast kan gewoon zijn leute niet op. Mogelijk is het chronische levensvreugde.

Drie dagen geleden hadden we in Pennington, Nigeria een hoop Nigerianen aan boord voor een dag of twee. Zowel binnen als aan deck.
Een van die mannen aan deck heeft een barracuda van ongeveer anderhalve meter boven gehaald. Ze hadden hun eigen visgerei bij en
dat is iets zwaarder gerief dan het visgerei van de mensen aan boord. Vlak achter de haak hangt een stuk ketting,
dat belet grote vissen met scherpe tanden (roofvissen) de lijn over te bijten.
De barracuda lag dood te bloeden op een gloeiend heet deck. Daarvan heb ik geen foto, de rolletjes waren op.
Ava zal ons een foto opsturen.
De vodden vol bloed heeft ze uit beeld geduwd. Die zou ik juist laten liggen hebben waar ze lagen, naast de kop van de vis.
Op de buik gaan liggen en die pas-dooie ogen in beeld brengen, zeg ik. En de stroom bloed die niet te zien is vanaf de propere staart moet ook in beeld.
'k Zag direct drie of vier invalshoeken ... de beste foto's passeren wanneer een mens staat te koekeloeren zonder filmrolletje.
Anderhalve meter, dat is geen dood visje, dat is een kadaver. En zo mag het ook in beeld gebracht worden.

          Wiki zegt : 'De barracuda is gemiddeld 1,4 meter, maar kan een lengte bereiken van twee meter en een gewicht van 50 kilogram.
          Het lichaam van de vis heeft een langgerekte vorm. De grote kop heeft een bek met krachtige kaken, die zijn bezet met messcherpe tanden.'
          Vandaar dat stuk ketting hè. https://nl.wikipedia.org/wiki/Grote_barracuda

23h30: nog een beetje verder schrijven.
Ons eigen huisnummer ken ik zo onderhand al wel. Hier worden tamelijk druk adressen uitgewisseld. We gaan afmonsteren newaar.
En er zouden foto's opgestuurd worden. Postnummers ken ik vele minder dan de satellietnummers om te faxen. 'k Moet begot ons eigen postnummer
gaan opzoeken want ik onthou het nog altijd niet. LM kent ons postnummer uit het hoofd 'omdat het zo'n gemakkelijke nummer is'.
En ik heb het ergens opgeschreven maar ik vind het niet meer, omdat het zo gemakkelijk is, LM zijn geheugen voor cijfers.

1998-09-15 ~ op zee

Gisteren komt Ava hier binnen met een rolletje film voor mij. (200 ISO) Dat was ze gaan aflutsen bij Piet 'Hein'. Hoe ze dat ingekleed heeft weet ik niet
maar ze heeft een rolletje los gekregen, eigendom van en werkmateriaal voor het schip. Ava is met natuurlijke talenten efkes gaan bedelen bij het
hoogste gezag. Voor mij. 'k Wist niet meer wat zeggen, 'k was er puur van aangedaan. Dan heb ik van haar een 400 ISO overgekocht en heeft zij de 200 ISO
gehouden, maar haar bedoeling blijft dezelfde : ze stond hier met een filmrolletje voor mij! -en ik herinner mij dat moment nu ineens 
Ze is een beetje bon-chic-bon-genre en dat soort dames bedelt in feite niet,
dat soort dames krijgt nogal snel iets gedaan. Dat soort dames brengt dingen voor mekaar. Fijn van haar. Chic.

Sinds gisteren ben ik aan de grote kuis begonnen, kwestie van het terrein achter te laten zoals de huisbaas het ons verhuurd heeft.
Neenee, het is eerder : zodat de steward deze cabine kan overnemen met een droge vod (omdat de kranen al blinken, vaneigens)
en met een plumeauke, om de verdeling van het stof te reorganiseren. Daarvoor dient die grote kuis. Voor de volgende bewoner en
ook voor Roderick, zodat hij hier geen 'overnemen' aan heeft.

Gisteren was ik met een 'samengestelde en bestudeerde' melange heet sop in gang geschoten. Eerst met bruine zeep, om vet en nicotine in één veeg
van elk schot te halen, dan dat schot nawrijven met een kwart-natte doek hete ammoniak oplossing (5%). Airco op maximum gezet
en het boeltje droogt vanzelf, zonder vegen. Bij de ammoniak krijg ik telkens een drupneus, maar dat is een bijverschijnsel.
Voor die ammoniakdampen is wat beleefde belangstelling geweest. Ava vroeg hoe ik dat uithield in die geur. Maw : zijt gij helemáál zot geworden?
Maar zij bracht die gedachte op een veel beschaafder manier onder woorden natuurlijk.
Bôf, ammoniak is een adequaat product, er bestaat niks effectiever en dan is de keuze snel gemaakt hè.
Een halve dag snuitneusdoek bij de hand houden, maar de teer en de nicotine zijn bijna zonder inspanning van de schotten gewreven.
En dan straks het plafond.

Choff Phika kwam het anders oplossen. Hij steekt zijn hoofd hier binnen en zegt : "Ha! C'est ici!" Hij zocht van waar die geur kwam.
En hij zet prompt de buitendeur aan bakboord open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... nog voor ik iets kan inbrengen staat hij al aan stuurboord
en zet ook daar de buitendeur open ... jamaar, jamaar, aïe, oeioei ... Phika stoof als een Speedy Gonzales en praten was er niet meer bij.
Amai, moet dat nu écht, die buitendeuren open? Sebiet krijg ik hier onder mijn voeten van de cheng ivm de airco,
al die dure koelte die zomaar ontsnapt naar de warme buitenwereld.
Dit waren mijn bedenkingen in stilte gedurende de 30 seconden waartijdens Phika zijn zet zette.
Phika zijn manoeuvre was zeer effectief, want ik piep hier geen halve milliliter ammoniak meer.
Aan de Canadese zeevaartschool krijgen ze les in psychologie, dat kan bijna niet anders.
Phika manipuleert op een manier die we kennen van lang geleden, maar dan op een aanvaardbare, een charmante wijze.

1998-09-20 ~ op anker, Tenerife

Enkele dagen geleden werd hier gezoemd in de alleyway, het gonsde hier aan bakboord, om de 20 minuten veranderde de bestemming.
capt PP-LM was op de brug aan het bellen met ergens. (Nantes?) Hij hield cheng Vander telefonisch op de hoogte van elke wijziging, ik hoorde
zijn telefoon rinkelen tot hier in de cabine. De cheng houdt zijn Ava op de hoogte en zij komt mij dat efkes doorvertellen. Fluisterend.
Wij fezelden er nogal op los in de alleyway, zoals dat van officiersvrouwen verwacht wordt en zoals Colette het graag gehad zou hebben.
Fezelen is een keer iets anders en 't is ook plezant, zo eens een keer.
Het scenario veranderde voortdurend. Ava en ik tuimelden van de ene planning in de andere, navenant de berichten binnenkwamen:
naar Tenerife, naar Huelva, naar beide mét de aflossers aan boord tot Huelva, een paar dagen op anker, een paar dagen op drift ...
's Anderendaags kwam het allerlaatste bericht : het wordt Tenerife en eerst vijf dagen op anker. Ongeveer zoals een dag of tien al gezegd was.
Wat was er nu veranderd? De vijf dagen anker. Da's alles.

1998-09-21 ~ op anker, Tenerife

Enkele dagen geleden was de helft van de mensen een reuze-goed humeur. De Filipijnse helft: zingen en fluiten en zottekes doen.
Zij worden ook afgelost in Tenerife, allemaal. In het totaal blijven maar 7 van de 22 mensen aan boord.

Gisteren waren er stores & provisions, bevoorrading en proviand. Eíndelijk zijn de vodden toegekomen! Er was een vodden schaarste aan boord.
Het was hoogtijd dat er geleverd werd. De Franse rederij heeft enkel het hoogstnoodzakelijke laten leveren want het was hier zogezegd 'moeilijk'.
Niks uitzonderlijk moeilijk gezien, gewoon een bevoorradingsbootje gelijk een ander. Waarom er op zondag geleverd werd weet ik niet.
We gaan pas 25/09 aan de boei. Er waren dus nog vier werkdagen mogelijk om te leveren. 't Zal wel weer iets met centen te maken hebben.
Zo wordt elke bevoorrading duur natuurlijk, leveren op zondag.
De shipchandlers waren zelf meegekomen. Dat remde enorm af: ze stonden alles af te punten eer iets naar het magazijn of naar de koeling mocht.
Diepvriesgerief kan tegen wat, maar ijsroom zo niet. Deze heren hadden ook onze post bij.
De bootsman bediende de kraan aan stuurboord. Het bootje had zelf ook een kraan aan boord staan. Er werd dus aan een hoog tempo
aan boord genomen en normaal hadden we kunnen volgen. Maar die twee stonden daar belangrijk te doen met hun lijsten terwijl
de marchandise zich opstapelde aan deck. Shipchandlers zijn duidelijk geen zeelieden. De hoop materiaal en voeding werd vreselijk onoverzichtelijk
omdat ze ons niet lieten doorwerken met hun gewichtig gewuif van lijsten. Wat een kantoorkrukken!

De kraanman van het bootje was werkelijk levensgevaarlijk. Hij bediende zijn kraan met zó'n bruske bewegingen dat de paletten begonnen zwaaien.
En toen deed hij nog een extra beweging om het tweede palet niet op onze reling te laten neerkomen. Het plofte aan deck en er brak al gelijk
een metalen ring van de hijsbanden. Hún hijsbanden, gelukkig.

         Enkele dagen geleden hebben we het woord bedrijfszeker nog opgezocht, in het Frans fiable, in het Engels reliable,
         omdat hier een kabel moest afgekeurd worden.

Als dit vijf seconden vroeger gebeurd was had LM zich in veiligheid moeten brengen. Maar waar?
En een helm opzetten om stores te nemen zou feitelijk moeten. We hebben maar één hersenpan hè.
'k Moest efkes slikken toen ik besefte welk ongeval daar nét-niet gebeurd was.

Toen alles aan boord stond was er ineens genoeg volk vrij om te helpen in het magazijn en de frigo's en stonden we daar feitelijk met teveel.
Dan ben ik onze post gaan doornemen en zo rond 17h30 ben ik gaan telefoneren naar Zellik.
De verbinding was niet echt goed: echo en onderbrekingen. En tegen het einde sprong de verbinding ook af.
'k Zal eens vragen over welk satellietstation we gegaan zijn.

Volgens RVI (Radio Vlaanderen International) is het hier 28° en zonnig. Geloof dat niet, het is 28° en bewolkt. 
Gisteren in de vooravond was er een spectaculaire wolkenformatie boven de bergen, recht uit het boekske van weerman Frank.
Er waren taaltips via Radio Nacional de España. Over dínamo en omóplato, voor een hoop woorden zijn er voorkeursuitspraken maar ik heb ze
niet onthouden, het ging te snel en de lijst was te lang. Spanje ligt op 1h later dan Tenerife. Dat is nogal verwarrend wanneer ze
het uur geven op de radio.
Gisteren hadden ze het over zware overstromingen tussen Múrcia en Almeria. Komende van Múrcia is het bergaf. Alle tomatenbedrijven
in Almeria staan nu onder water? Of zijn ze weggeveegd door het watergeweld?

Dat er geen vodden meer waren voor het machien merkte ik ook aan typwerk voor het werkboek. De cheng liet geen grote onderhoudswerken meer
aanvatten want daar komt flink wat kuiswerk bij kijken en daar zijn veel vodden voor nodig. In het werkboek is een grote job, iets waarmee ze
een paar dagen bezig zijn, maar een paar lijnen typwerk. Een hoop kleine jobkes per dag is een hoop lijntjes typwerk. En al die kleine vervangstukken
hebben lange referentienummers natuurlijk. Dus zelfs de dactylo hier in de cabine is blij dat ze beneden in het machien weer vodden hebben.
We zouden er wel geraakt zijn met de vodden, wist LM te vertellen, als op 30/08 die overflow van 700L er niet geweest was.
Die opruimwerken hebben een heel grote hap uit de voorraad vodden genomen.

Echt grote jobs gaat hij niet meer in gang steken, maar dat heeft een gans andere reden.
Niet zo direct omdat we afmonsteren hoor. Maar dat zijn interne regelingen, ik weet niks.

Op de radio lullen ze maar over Lewinsky en Clinton, persies of er zijn geen belangrijker dingen aan de gang. Tiens, dat toch wel sterk :
híj maakt juridische kronkelredeneringen, maar háár naam wordt gebruikt om het schandaal te benoemen?   

Blad is vol. Tot schrijves.

18-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-22 ~ Saõ Sebastiaõ Port, Brasil 

Bom Día! 14h45 : de autoriteiten komen maar niet. Dat dit Brasil is zullen we geweten hebben. Het schip naast ons is later toegekomen, maar het is
een lokale en zal waarschijnlijk eerst ingeklaard worden ook nog. Het heeft al de beste plaats gekregen, in de beschutting van de pier.
Waar wij liggen vangt de voorpiek het geweld van de stroming op en het zal nog uitkijken worden om het schip gedurende de ganse tijd van het lossen
tegen de kaai te houden. Aldus capt PP-LM. Een vergelijkbare situatie met Tubaraõ onder andere in 1986, toen met schip 13.

De standby heeft vertraging opgelopen omdat iemand een winch gebruskeerd heeft. De hendel te plots losgelaten. Daar moet ge zeeman voor zijn ...
Het geluid van de winch viel plots weg terwijl we vanmiddag aan tafel zaten. LM vond dat al eigenaardig, maar goed, het zou kunnen betekenen
dat het schip nu vast lag hè. LM is een zeeman in hart en nieren en tot in de toppekes van zijn oren. Mooi hè. Zelf heb ik dat zo niet, tot in de toppekes.
't Schip lag niet vast, gewoon hommeles en panne. Hart & nieren hadden al iets vermoed in die aard.

Waar blijven ze allemaal?
Autoriteiten!, dat we aan de wal kunnen.
Agent!, dat we post krijgen.
Zijn ze allemaal aan het siësten?
Om een beetje rustig te blijven en mijn hoofd leeg te maken doe ik op de Toshiba een kaartspel, daarbij moet men zich concentreren. Misschien helpt dat.
Maar nu speel ik zo slecht dat ik er nog nerveuzer en ook krikkel van wordt. Shorefever. Walkoorts. En nog geen klein beetje.

LM slaapt. Zo rond 15h gaat hij eens 'zien'. Tegen dan had ik al moeten terug zijn, bij manier van spreken, en ik ben nog niet eens vertrokken.
En om 18h is LM van wacht tot 24h. Zes-op-zes-af, havenwacht hè.

Neptunus! De Brazilianen treuzelen weer eens, opzettelijk, doe iets Neptunus. Het boodschappen squad staat al klaar en paraat sinds 11h30.
Sh*t, als dit Brasil niet is ... Dit zijn hun tijdsaanduidingen :
AM = A ver Manhana
PM = Possivelmente Manhana
Mañana in de Spaanstalige landen, hier manhana en senhora en zo voort. Het is niet omdat ze eeuwen geleden ze de tilde vervangen hebben door
de H van Huppekee dat het hier iets of wat efficiënter gaat. Laat staan sneller. Vergeet het.

1998-08-27 ~ op zee

Eens aan de wal is het allemaal reuze meegevallen. Dat stond al in de fax hè. De rest van het verhaal staat op foto, hoop ik. Vooral dat ene pleintje
met dat ene huis en het ene kanon. De andere kanonnen liggen op de paseo. -de promenade aan de waterkant
En op dat pleintje met al die huizen in koloniale stijl, die ene boom met daaronder dat ene houten bankje en daarop die ene LM.
Zo maken ze die niet meer, die houten bankjes.
Bij de muziekkiosk liep een klein schraal bruin hondje te strompelen, duidelijk ondervoed en verzwakt.
Nog een paar weken. Het beestje weet het misschien zelf al.
Als dit een lijnschip was, dan heette dat bruin wezentje nu al Pinjoeff, zoals toen het hondje uit Santos. Dat ligt hier enkele km vandaan.
Maar dit is geen lijnschip zoals in '79 -schip03- dit schip is wilde vaart. En dat verandert alles. We monsteren niet af in Antwerpen, en dan ... ?

Gisteren hadden we de twijfelachtige eer aanwezig te zijn bij de geboorte van een catastrofe. Misschien wordt het maar gewone ramp. Dat kan ook.
Om 18h30 komt capt PP-LM toe met het bericht dat in Tenerife (na het laden in Afrika) moeilijk kan geleverd worden en dat de Franse rederij
gevraagd heeft te laten weten wat het allernoodzakelijkste is in de bestelling voor het machien.
'Moeilijk'? Wat is er plots zo moeilijk om te laten leveren per bootje?
Is dit werkelijk en écht een praktische kwestie of is het de eerste stuip van een nieuw beleid? Afwachten.
Het is in elk geval geen goed teken en het is zeker geen goed nieuws.

En LM er maar zijn Latijn in steken om de juiste dingen te bestellen in de juiste hoeveelheden, niet teveel maar zeker niet te weinig en
proberen het onvoorziene te voorzien. Gewetensvol en plichtsbewust. En ik weet waarover ik het heb want ik zit naast hem, ik zie en hoor hem.
Als die inspanningen niet nodig waren, dan kunnen ze hier even goed een kluchtzanger zetten, die zijn er ook, die bestaan, en qua loon
kost hen dat hetzelfde.
Als ze vanachter hunne bureau vertrouwd genoeg zijn met dit machien, om met veel 'kennis van zaken' en in alle gemoedrust de levering uit te stellen
waarom bemannen ze dit schip dan niet zelf? Een machien draaiende houden zonder wisselstukken, dat moeten ze eens komen voordoen.
Ze gaan toch niet beginnen gelijk de rederij in Antwerpen zeker? Daar wordt het beleid al jaren bepaald door kruideniers die vlotjes
colloquia van een miljoen -BF- organiseren maar besparen op postzegels. En dat is maar één voorbeeld. 
Er zijn geen reders meer -wie zei dat ooit- alleen nog onredelijken. 
Intriest en razend word ik van zoiets.

Een zeevarende moet aan een hoop vereisten voldoen eer hij zijn werk mag doen.
Vervolgens draaien ze de kraan dicht zodat hij zijn werk niet kán doen.
En dan maar lullen over veiligheid, liefst op dure internationale colloquia.
Het vakmanschap van den bureau beperkt zich tot beachcombing -strandjutterij- en dat kan zelfs ik. En zoals zij zonder medische controle met bloedproef.

20h43. Bon. Ik ben gekalmeerd. Ik zwijg over het materieel gegijzel van den bureau. 'k Zou hen zonder stroom willen zetten.
Aha! Gedaan dan met faxen en telexen en zeelieden irriteren. Gedaan met dictatoriaal gedicteer.
'k Ben gekalmeerd nu, ikke.
Uiterlijk neemt LM het nogal gelaten op, veel rustiger dan ik.
Over het onzeker gevoel dat gebrek aan allerlei met zich meebrengt heeft hij het daarstraks nog gehad. En daar kan ik inkomen.
De rederij in Nantes zaagt hem de poten van onder de stoel.
Zijn verdere bedenkingen: als er bepaalde spullen niet geleverd worden in Tenerife, wanneer komen ze dan wél?
Eén maand later? Twee maanden later? Gaan ze gewoon een half jaar overslaan? Gaan ze ineens voor een vol boekjaar?
Onkosten drukken. Wil iemand daar in Nantes promotie maken? 
Waar stopt die bezuinigingsijver? Wanneer de machinerijen in aanmerking komen voor humanitaire hulpverlening?
Gelukkig ben ik gekalmeerd nu, ikke.
Onkosten drukken, misschien kunnen ze daar ook nog eens een internationaal colloquium over houden in een duur kasteel.

Deze namiddag heb ik in de keuken vernomen dat LM & ik afmonsteren in Tenerife.
LM heeft die aanvraag vanmiddag officieel ingediend bij de lokale verantwoordelijke, in casu capt PP-LM "Hein?"
Piet 'Hein', jawel, dit fenomeen van sociale vaardigheden en beleefdheid draagt de voornaam Pierre.
In de goede traditie van scheepskeuken-gefezel geloof ik dat eerst (waar staat mijn hoofd) en vraag gelijk of het zo snel al bevestigd is.
Nope, geen bevestiging. De Filipino in kwestie wist enkel te vertellen dat LM zijn aanvraag ingediend had.
Dat had hij gewoon ergens opgevangen en voor hem was het al een vaststaand feit dat we afmonsterden.
- Meent ge dat, een aanvraag?
- Ja, echt waar!
- Welwel, blij dat te vernemen ...
De man geloofde mij nog ook. Hij besefte niet dat ik hem voor het lapje hield. Ik wist toch van die aanvraag.
En er is een verschil tussen willen afmonsteren en mogen afmonsteren hé, tussen aanvraag indienen en bevestiging ontvangen.
Nu is het wachten op bevestiging. Maar het vent was al aan het rondstrooien dat wij zouden afmonsteren. -moe werd ik van dat soort dingen 

Volgende maand zou cheng LdG terug komen. Hij is hier titularis, vaste chief engineer wil dat zeggen. Wie hier als captain titularis is, weet ik niet.
LM heeft een aantal redenen om nu al zijn aanvraag in te dienen. Het gaat niet over cheng LdG en niet over cheng Vander.
Enfin, ik snap wat hij bedoelt en ik ben reuzeblij, want me opnieuw moeten verschansen voor Tante Trivia (Colette) en haar banaliteiten
is een vooruitzicht dat uitput.
Vorige zaterdag, in het restaurantje in Saõ Sebastiaõ kwam ze efkes ter sprake. Ava had haar begin juni, tijden de wisseling van beide chengs
gedurende vier dagen gezelschap gehouden. Na twee glazen wijn had Ava het er over. Zeer ladylike en in bedekte termen maar
het werd toch allemaal eens gezegd, lady of niet. En voor de zoveelste keer was ik niet de enige met sterke verhalen over Colette.
Dat is voor mij telkens opnieuw een geruststelling hoor.

1998-09-05 ~ op drift, Cameroun

Sinds vorige zondag zijn hier zware werken aan de gang. Black Sunday : een overflow van 700L uit de Oily Water Bilge Tank, zonder alarm (?!?)
Heel de vloer in die sector lag vol zwarte smurrie, ± 100 m², dat is de oppervlakte van een doorsnee appartement.
Aan de deur van het machien kwam de geur van de fuel hem al tegemoet. LM wist direct wat er aan de hand was. Ze hebben voor het ruimen
versterking gekregen van de matrozen, maar dan nog zijn ze er een paar dagen zoet mee geweest. Of de versterking zo'n hulp was weet ik persies niet.
De boots wou er de Kew op zetten -hogedruk reiniger- en LM heeft zijn stem moeten verheffen. Dat doet hij niet graag.
Dat groot licht van een boots zou de smurrie met de Kew dus efkes verplaatsen tot tegen de schotten en het plafond? Wat een hulp, zulk denkwerk.

Tijdens het avonduurtje en later aan tafel praatte iedereen wijselijk over iets anders dan over het 'accident', tot Gwen (asp.off, 22j) zeer vriendelijk
belangstelling toonde en aan LM vroeg hoe-of het ging daar beneden. Dat het ging, zei LM, het klaart op. Gwen knikte eens en at voort.
Dat leren ze op school denk ik, dat ze al eens belangstelling moeten tonen wanneer een ander departement problemen heeft.
Ook wanneer iedereen er vooral niét over praat aan tafel.

En cheng Vander is samen met Dean in de pompkamer bezig. Dat is 25 m diep, telkens langs een zeer smalle steile trap afdalen en weer boven komen.
Er lekt een pomp en om ze te repareren moet ze helemaal open gegooid worden en daarna weer dicht. Lekdicht.
LM zei dat cheng Vander een engel is dat hij die pomp zelf doet. Hij had die job evengoed aan LM kunnen overlaten, maar hij doet het zelf.
Brave cheng.
Eergisteren (03/09) was zijn verjaardag. Hij is nu 46. De matrozen hadden hun smokeroom versierd want daar was het feestje te doen.
Op 07/09 verjaart capt PP-LM en op 27/09  is het Phika zijn beurt, maar dan zijn wij misschien al thuis.

We liggen hier al twee volle dagen te driften, op drie dagreizen van het land. Vissen is hier zo geen succes, geloof ik.
Het is hier 2000 m diep. Wie heeft er nu zo'n lange lijn? Of moet dat niet? -larie hoor, over die lange lijn
Op 09/09 zouden we aan de boei gaan. Waarom liggen toch zoveel olievelden op zee? 't Is een Camerounse boei, dat wel. 'k Ben benieuwd welke kleur.

13h: er is weer 'iet'. Iets met de lijst van de vervangstukken voor de hoofdmotor. Daarin had ik twee fouten gemaakt. Het moest door dat gezip van
cheng Vander achteraf ineens rap gaan met de lijsten en de laatste verbeterbeurt is er bij ingeschoten. -tekst 272. op 21/08
Zo is die lijst met TWEE FOUTE REFERENTIENUMMERS verzonden geweest naar de rederij in Nantes.
'k Verwachtte mij aan vanalles : kielhalen, strafkamp, schandpaal, een paar jaar dwangarbeid en een buis op cijferwerk natuurlijk.
Kortom, reden genoeg om wakker te liggen. -blijkbaar gaat wat volgt niet over een bestelling maar over een leveringsbon,  een bestelling van veel vroeger? 

Maar het volgende had ik niet verwacht : in Nantes doen ze niet moeilijk over de referentienummers maar over de itemnummers!
En daar breken wij dan weer ons hoofd over. 'k Ben spoorslag in dat bestand gaan kijken (Excel) en daarin staan twee werkbladen,
twee exemplaren van eenzelfde lijst.
Eén gewoon werkblad gerangschikt zoals de pakken toegekomen zijn, en in de volgorde die op het handgeschreven blad van LM staat.
Het tweede werkblad gerangschikt per referentienummer, en daar heb ik de itemnummering van LM bewaard,
om niet dat lang referentienummer als verwijzing naar zijn handgeschreven blad te moeten gebruiken, maar snel het itemnummer van twee cijfers.
De itemnummers staan daar dus dooreen en niet meer op volgorde. Dat is enkel voor hier aan boord bruikbaar, voor intern gebruik.

Deze nummering is enkel nodig en nuttig bij een eventuele verbeterbeurt, of om rap iets op te zoeken en na te kijken.
Voor iets anders moet die rangschikking niet dienen. Voor iets anders heeft ze trouwens ook geen betekenis.
Elke andere instantie mag daar dus rustig over lezen, want het referentienummer bepaalt tenslotte de identiteit van het vervangstuk,
niet het itemnummer.
En wat gebeurt : ze lezen er niet over, ze vállen er over, over die eerste kolom. Onze kolom voor intern gebruik.
Het komt niet in hunne koker op dat ze dat eerste kolommetje niet moeten lezen, dat ze daar niks aan hebben.
Gevolg, dure satellietcommunicatie over dat eerste kolommetje : please explain.
Hoe komt het dat een lijst begint met item n°87 eindigt met n°24 en n°01 ergens in het midden staat?

Het is het enige kolommetje van de vier dat geen naam heeft, dat zou al een aanwijzing moeten zijn dat het niet belangrijk is voor
buitenscheepse instanties. De drie andere kolommen heten part, partn° en pieces (vervangstuk, identificatienummer en aantallen)
Meer moet dat niet zijn. 
Als cheng Vander deze tweede rangschikking verzendt, is dat waarschijnlijk omdat hij ze de meest bruikbare vindt,
de referentienummers staan er in oplopende volgorde, zoals gevraagd werd door Nantes. 

En wat doen wij nu in het vervolg? Efkes onze interne nummering weghouden bij het printen. Ziezo.
En dan kan cheng Vander dat blad faxen zonder dat ze in Nantes kopbrekens krijgen en massaal aan de aspirine gaan.
En nu ben ik kwaad op mezelf dat ik daar toen niet aan gedacht had, de eerste kolom weghouden tijdens het printen.
'k Had er moeten aan denken dat ze in Nantes mogelijk te verroest of te log zijn om iets soepel te interpreteren.
Maar goed, wiens brood men eet heeft misschien recht op een beetje mededogen.

           Héhé, (grijns): 'k kan de vervangstukken ook alfabetisch rangschikken natuurlijk. Dan gaan ze in Nantes massaal aan de captagon,
           want dan moeten ze een nachtje doorwerken om aan de volgorde van de referentienummers aan uit te kunnen. 

Besluit : ik ben verbijsterd over zoveel tamtam. Op zijn Frans weeral hè: struikelen over een kolommetje (over een schoonheidsfoutje zeg maar)
en over de TWÉÉ FOUTE REFERENTIENUMMERS geen woord? Waar liggen die hun prioriteiten? 

In een van de oude Reader's Digest die hier circuleren stond een waar gebeurd verhaal : voor een oefening van jonge legerofficieren
wordt een strategie uiteen gezet door iemand van hen. De kaart op folie wordt geprojecteerd met een overheadprojector.
Het is een stafkaart van het leger: beekjes, muurtjes, vervallen schuren, fietspaden, rioolputtekes, kapellekes, alles staat er op.
De jongeman doet zijn uiteenzetting, hij is wat zenuwachtig alhoewel hij zijn uitleg toch heel goed voorbereid heeft.
De oversten laten hem zijn parlee uitdoen. En dan komt de evaluatie. De majoor heeft aanmerkingen:
"Uw uiteenzetting is onvolledig dus onjuist. Gevaarlijk slordig zelfs. Kijk, links boven, dat ovaal, zoiets onbesproken laten is onvergeeflijk.
Grove nalatigheid. Zoiets groot over het hoofd zien? Aan de vorm te zien zou het een hippodroom kunnen zijn, open terrein, zodus ... hm?"
Ademloze stilte in het lokaal.
"Wel, wat hebt ge daarop te zeggen ... hm?"
"Dit is de paperclip, majoor" zei de jongeman en hij schoof ze uit beeld.
Wie van de twee een rooie kop kreeg stond er niet bij. -daaraan deed die situatie met Nantes mij toen denken, dat item-kolommetje was onze paperclip

We hebben weer eens inkt-problemen. Het schip, wil dat zeggen. Wijzelf niet. Maar dan onrechtstreeks weer wel.
De printercartridges die toegekomen zijn, zijn voor de HP-300 serie. Een doos vol.
Zeer vrijgevig van Nantes! Dank u wel.
En wat staat hier al printer aan boord op zes of zeven verschillende plaatsen? Zes of zeven keer een HP-690.
Zeer goed van Nantes! Dank-u-wel.
Of is de vergissing hier aan boord gebeurd op de bestellijst van toen? Neuh toch zeker ...

Cheng Vander valt zonder inkt, wij geven gedwee onze cartridge af aan hem en printen nu met de photocartridge -?-
dat duurt langer en is een dure grap. Dan heb ik onze eigen kleine Canon-printer maar weer boven gehaald
en aangesloten op deze eigen kleine Compaq. Met de Windows 95 die hier op geïnstalleerd werd, gaat alles veel trager.
Gisteren waren er 45 minuten nodig om twee bladzijdes door te seinen van onze laptop naar onze kleinte printer.
Maar ja, voor de Canon hebben LM & ik tenminste nog inkt in voorraad. En die zullen we niet moeten afgeven.

17-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 20 (1998-08-15) 

De cheng heeft die stoel van de grond gekregen, heel efkes. Want die inspanning is maar heel efkes vol te houden.
En ik druk toch te laat af zeker! Té-Láát! (Sh*t! Sh*t! Sh*t!) En hem vragen dat nog eens te doen was totaal ondenkbaar.
Ava zat nu al op haar knokkels te bijten van ongerustheid over zijn probleemschouder.
Daarna is ongeveer de ganse bemanning op de buik naar die stoel gekropen om die te heffen.
Dat heeft krachtige foto's van verkrampte gezichten opgeleverd.

Hoofdstuk dames : souplesse.
Ava: de lotushouding, de achterwaartse brug vanuit staande houding én de grand écart (spagaat) in één kwak.
dat alles zonder opwarming. Ava is 38. En wat deed ik, ik heb foto's gemaakt van Ava.
In het ship's office, uit het zicht van de mensen ben ik gaan proberen of ik de achterwaartse brug nog kon,
maar dan van uit liggende positie. Alles oké met het meubilair van het office en met de positie van het schip.

Angel is me daarna weer een hele uitleg komen doen over foto's en dat iedereen met die stoel bezig was en dus moest hij ook wel.
Maar hoe ging hij nu aan die foto's geraken?

          (Angel mijne vriend, kleine grijsaard, wijze Aziaat, kom hier dat ik u een kus geeft op uw brede filosofische wangen,
          ik beloof u dat gij all these foto's opgestuurd krijgt langs de post, dat is beloofd op mijn woord van zeevrouw,
          met de hand op het hart en ondertekend met mijn bloed, want zo laat wazz het toen al.)
          Mijn hoofd was daar efkes niet bij mijn gedachten, blijkbaar.

Heeft Angel me vorige maandag niet een gelijkaardige uitleg gedaan ivm zijn voornaam en de grootvader van capt PP-LM?
Val dood man, ik zál ze opsturen, die foto's. Daar is niet elke keer die cinema voor nodig.
'Wijze Aziaat'? Gewoon Linke Aziaat, beloftes aflutsen met omstandige verhalen. En 'Filosofische Wangen' ook nog? En daar dan een kus op ...
Wat een geluk dat toen niemand mijn gedachten kon horen of ze lagen beneden nu nog in een deuk.
En 'met de hand op het hart', zie mij hier zitten.

Ach, ik ben in goed gezelschap. Als Hemmingway na WOI vanuit het Ritz half Parijs weer opbouwt dank zij zijn champagneverbruik en
Dinges, onze nationale zaag, zijn tekort aan dopamine vereffent met cocaïne, waarom zou een gewone mens het dan niet met lupuline mogen.
Minder duur en vooral legaal.

          Allez, hoe heet ons progressief tekst-vernieuwend nonnenpoweetertje nu weer, die in het wiegen van een cocaïneroes
          een melopee heeft weten ineen te breien. We hebben recentelijk een godgans jaar aan hem besteed. -dat was 1996
          Hij staat in alle schoolboeken. Goed gezelschap, zei ik dus. https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_van_Ostaijen

23h45 : LM slaapt in alle talen.
Het geluid dat ik hoor is internationaal herkenbaar en klinkt als iemand die slaapt met hart en ziel.
Den Dierbare slaapt met overtuiging, daar valt niks op te zeggen, maar ik moet er sebiet wel naast gaan liggen.

1998-08-16 ~ op zee

Vandaag is 't een halve dag vrij voor de mecaniciens en morgen ook, omdat OLV Hemelvaart op een zaterdag viel.
In Brasil zal het niet te warm zijn, want het is winter in het zuidelijk halfrond. Niet te koud ookni, want de bestemming ligt op een 24°Z. Al goed.
We hebben drie truien bij voor ons twee. Dat is anderhalve trui per persoon. Dat moet volstaan. 
We gaan naar Saõ Sebastiaõ Port. foto : https://www.researchgate.net/figure/The-Sao-Sebastiao-Port_fig4_267507228 
Een klein sympathiek stadje, of een groot dorp, wist Ava te vertellen. Voor de rest zien we wel.
'k Zag al beelden voor mij van zoiets al Sines in Portugal, zo'n stadje om direct verliefd op te worden, in uw hart te sluiten en te adopteren.
'k Voel dat nu al. -en dat is het ook geworden hoor, magnifiek dorp omdat men de citernen erachter niet kan zien 

1998-08-21 ~ op zee

Vijf dagen niks geschreven? Op zee? Tiens.
Wat is er de afgelopen week zo allemaal aan vermeldenswaardig gebeurd. Op di-18/08 hebben ze de ketel stil gelegd om te kuisen.
Geen ketel => geen stoom => de fuel (brandstof) wordt niet voorverwarmd => geen aandrijving => geen vaart. We lagen op drift
maar gelukkig in zeer kalm water, dat viel reuze mee. Ze zouden anders die werkzaamheden niet plannen, denk ik, als er geen kalm water
in het vooruitzicht was.
Dezelfde dag heeft capt PP-LM eerst nog het man-overboard-manoeuvre gemaakt, maar in stilte, er was geen oefening. We moesten niet trainen in
uitkijken ofte watervlaktes scannen. Het was gewoon om de stuurinrichting te testen en natuurlijk om de test te kunnen bijschrijven in het logboek.

Zo rond 11h hoor ik zijn stem in de alleyway : "Dat kan mij niet bommen, ze hadden maar een zwembad moeten voorzien."
Tegen wie hij dat zei weet ik niet. -achteraf bekeken, mogelijk tegen Phika (de choff)
Iets later komt Ava vragen : "Hebt gij zin om te gaan zwemmen?"
"Zwemmen? Waarre? Hebben ze iets ineen gelast, een badje? Zwemmen, toch niet in luik 4 zeker?"  (Een tanker heeft geen luiken, enkel tanks. 😊)
"Neenee, zwemmen in zee" zei ze.
"Waar? Hierre? In volle oceaan?"
"Jawel, het is hier te doen en niet tijdens een excursie in Brasil."
Hier zwemmen durf ik niet, dat is hier geen zwemwater in volle oceaan. 'k Heb geen zwempak of bikini bij ookni, dat ontheft mij van zwemplicht.
'k Ben wel gaan kijken om fotootjes te maken.
De gangway aan stuurboord was tot aan het water neergelaten. Er hingen twee reddingsboeien te dobberen aan een lijntje daar beneden en
er lag vijf man in het water te plonsen. Nu nog een haai. Hier zitten zogezegd geen haaien. Nee? Nee. Het water was 24°C maar hier zitten dus geen haaien.

          Wiki zegt : De verschillende soorten haaien komen vrijwel wereldwijd voor in alle zeeën en oceanen met uitzondering van
          de zeer koude wateren rond de noord- en de zuidpool. (...) Andere soorten hebben een wereldwijde verspreiding
          en komen zowel voor in de Stille, Atlantische en Indische Oceaan en in de Middellandse Zee, (...)

's Avonds wist Vlado te vertellen dat het hier 4000m diep is en dat is te diep voor haaien. Mon oeil! Haaien jagen toch op dieptes waar ze prooi ruiken!
Veel of weinig diepte is dus is volgens mij geen argument om het toch maar te wagen.
Hij wou weten of ik foto's had van toen hij sprong. -hij was niet via de gangway naar beneden gegaan, hij was van aan boord gesprongen
"Nee, ge had moeten aftellen, waarschijnlijk heb ik enkel een reuze-plons water op de foto staan."
Die foto wou Dean ook wel : "Look mama, that's ME!"
En doordat er niemand op die foto zou staan, werd die grote plons water plots bruikbaar voor verschillenden mensen: "Look, that's me!"

In de namiddag hebben we de bestellijsten voor september afgewerkt, klaar maken om af te geven. LM wou dat de 19^de in orde hebben.
Er waren nog drie dingen te doen. Dat kon zonder probleem tegen 16h30. Dan zou hij naar boven komen om samen de laatste verbeterbeurt te doen.
Want verbeteren moeten we met twee doen.
Dan rangschikken, eventueel de layout wat bijwerken en printen. Klaar tegen 18h, ongeveer. En dan afgeven 19/08.
Prima planning hè. Zo zijn wij, als het over de job gaat. 

Rond 13h30 schuifelt de cheng hier binnen met zijn ZIP onder de arm, om een paar gecomprimeerde bestanden te installeren op de Toshiba.
En de Toshiba had ik in gebruik want tegen 16h30 ..., dat had ik beloofd aan LM hè.
Maar tegen een cheng kan men niet zeggen dat hij zijn beurt moet afwachten en morgen eens moet terug komen. 't Kan wel, maarreuh ...

Had hij dat uit zichzelf niet eens kunnen vragen of het schikte? Hij zag toch dat ik met iets bezig was?
Bestelnummers van negen cijfers intikken doet een mens niet zomaar efkes op automatische piloot hè, ik toch niet.
En ik was toch geen kaartspel aan het spelen ookni? Awel, dan had hij kunnen vragen of het schikte. Elementary.
Maar nee, pee had besloten dat hij tijd had, dus zou er gezipt worden:
bestanden over onderhoudsuren van machinerijen en zo nog een & ander nuttig gedoe dat plots vandaag geen seconde meer kon wachten.
En dat het 'niet lang' zou duren.
Ondertussen liep de tijd en kon ik niet voort met de bestellijsten. Hier zat ik nu te koekeloeren tussen de verlengdraden en dan straks
weer haasten en vergissingen begaan en fouten maken waarschijnlijk ...
Ik voelde me de knecht van twee meesters: vanalles een beetje en niks tegoei.

Twee dagen later doet LM die gezipte onderhoudsbestanden eens open. Een puinhoop heeft hij daar gevonden. De rest is stilte.
Voor zoveel chaos bestaan waarschijnlijk woorden, maar ik ken ze niet.
Dit is nu al de 3^de keer dat we dat meemaken. Op vorig schip hadden we het vrij vlug door van cheng Leuke Leu en van cheng HUS,
en dan nu van cheng LdG, zij het veel later, en dan nog per toeval, omdat cheng Vander die bestanden hier komen opzetten is.

           Nu zijn er mensen die beter overweg kunnen met een gereedschapskist dan met
           een klavier, dat evenzeer een gereedschapskist is, zij het van een andere soort, gereedschap voor administratie bvb.
           Maar wat doen die mensen dan in een graad waar administratie ongeveer 80% van de taken uitmaakt? 

"'t Is toch soms goed om eens te zien wat ze er van maken hè" zei LM moedeloos. En ik kon niks doen om hem te helpen. Niks.

En nu valt mijn frank waarom de Franse inspecteur van vorig schip, vorig jaar zei dat hij de etiketten voor het magazijn van het machien
vanuit Frankrijk zou laten opsturen. Wij wisten toen niet hoe de administratie van cheng LdG er uit zag. Wij waren toen gewoon danig
op onze teen getrapt. Persies of wij (ik) kunnen dat zelf niet, etiketten maken en printen. Dat wijst zichzelf uit, dat is kinderspel.  
In Database van MS-Works gebeurt de omzetting van lijst naar etiket met 1 of 2 toetsencombinaties, terwijl de lijstversie bewaard blijft.

           Het jaar daarop heb ik een 1500 etiketten gemaakt voor de stock van mijn pa zijn winkel,
           1500 artikels ook met lange bestelnummers.  
           Dat was in drie dagen geklaard, het lijsten typen inbegrepen. Er is écht niks moeilijk aan.

Wat de inspecteur daar toen te zien gekregen heeft in de administratie van cheng LdG, was dan zoiets als wat LM nu onder ogen gekregen heeft?
En die inspecteur concludeerde dat als het bij de cheng al zo'n gesukkel was in de administratie, alle anderen van het departement
dan ook wel sukkels zouden zijn.

LM houdt het klad van zijn werkboek bij, al jaren. En sinds drie jaren, sinds het werkboek wordt ingetikt, gaat er een kopie mee naar huis.
Cheng HUS deed daar toen nogal schamper over, dat was 'overdreven ijver'.
Wekelijks een tweede kopie maken, meenemen naar huis en bewaren? Zwaar werk hoor! Niet te tillen, zo'n volle diskette.
Van waar dat ontradend manoeuvre? Vermoedelijk was hij zichzelf aan het indekken.

Stel u efkes voor:
stel u voor dat de inspecteur in Nantes niet aan de maandrapporten van cheng HUS aan uit kan, omdat die er een soepje van gemaakt heeft. 
Dan vraagt de rederij de werkboek van de 2^de mecanicien op. Daar bestaat een originele versie van en die diskette heeft zelfs een adres, het onze.
Wat een vervelende gedachte voor HUS dat er een origineel zou bestaan, ergens in Antwerpen hè. 
Maar er is nog een reden, vertelde LM:
wanneer er ernstige dingen gebeuren, dus niet alleen chaos in het administratief werk, maar ernstige materiële schade
en de verzekering vermoedt nalatigheid, dan wordt het werkboek van de 2^de mecanicien opgevraagd en 
dan gaan verzekeringen daadwerkelijk op zoek naar de originele versie. En daarom bewaart LM al zijn notaboekjes en nu ook de diskettes.
Want het is allemaal al eens gebeurd, ooit, ergens.

Tot schrijves.

16-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-12 ~ Lombo Est, Angola

Hallo Noordelijk Halfrond, 
Hittegolven in Europa en wij zitten hier in Afrika op 10°Zuid met een trui aan te rillen vanwege de airconditioning.
Er was geen post. Noch via de Franse rederij, noch via de rederij in Antwerpen. Misschien waren ze van plan het pak naar Philadelphia te sturen. Lap!
En we gaan naar Brasil. Zouden ze naar Brasil doorsturen? Antwerpen mogelijk niet. Nantes misschien wel. Samen met de paperassen voor de droge dok.
Zou het Lissabon worden? 

Soms maakt LM vreemde geluiden.
Tijdens het computeren liet hij een zacht langgerekt klaaglijk gejammer horen. Mijn haren gingen er van overeind staan. (Ze zijn er weer lang genoeg voor)
Twee bestanden ineens kwijt? Een virus? De wijsvinger verbackspaced? Een acuut geval van Azertytis? Een kakkerlak op het klavier?
Dit is de situatie '... én tegenspoed'. Dat had ik in '92 beloofd met getuigen bij. 'k Ging bewust naar de kalme modus en vroeg rustig: "Is er iets?"
Dat is een domme vraag natuurlijk. Natúúrlijk was er iets. Waarom anders die eigenaardig lange 'aaaaaaah!'.
"Hier zit nog een diskette ín!" zei dat Groot Licht van mij.
Ja, soms maakt hij vreemde geluiden.

Dat capt PP-LM een vervelende vent is hebben we al vaker gemerkt maar gisteren was het ergerlijk en erg duidelijk.
Hij zegt 'hein' ipv 'wablieft' en nog zo het een en ander, genoeg om enkele bladzijdes te vullen. Maar dat is me teveel gevraagd,
al die dure inkt en ook nog al dat goed papier waar bomen hebben moeten voor groeien.

Gisterenavond staat Dean hier aan de deur, hij kwam aan LM een paar zaken over het machien melden. Het gaat over de job, dus moet men de jongen
laten uitspreken, zodat hij niet afgeleid wordt en iets zou vergeten te zeggen. Hem niet onderbreken is niet moeilijk: gewoon zwijgen en wachten.
Meer moeite vraagt dat niet. Niet alleen omdat het een belangrijk gesprek is, het is ook een kwestie van beleefdheid, iemand laten uitpraten.

In het midden van de jongen zijn relaas klinkt van uit de alleyway :"Dean!" (en het wordt Deen uitgesproken, niet Dien, waarom dat zo is weet ik niet.)

Dean werkte eerst zijn mondeling verslag af alvorens zijn hoofd te draaien naar The Master's Voice. Hij was tegen zijn baas bezig over de job en job gaat voor.
Drie seconden later "Dean!" Niet hoger of lager, wel even eisend. Nog drie tellen later hetzelfde en even dictatoriaal.
(Maar laat gotverhierenginder die mens uitspreken, die is bézig, over de job, merde!)
Ja gisterenavond was het is zes seconden duidelijk voor alle drie de aanwezigen hier.
Als men iemand wil spreken dan telefoneert men of gaat kloppen aan de cabine, dan staat men niet te roepen in de alleyway.
PP-LM is nog maar eens zo'n exemplaar van 'wel een opleiding maar weinig opvoeding'. Daar moeten we dan U tegen zeggen.

Gisterenmorgen heeft een van de TOTAL-heren een speciale briefing gegeven, omdat de lading waterstofsulphide bevat. (H₂S, de rotte eiergeur)
Voor de duur van de laadoperatie worden de veiligheidsvoorschriften verscherpt :
1° Niemand aan deck die er niet moet zijn voor de job. Een luchtje scheppen mag enkel áchter het kasteel, vooraan zou het naar adem happen kunnen worden.
2° Wie aan deck moet zijn voor de job, peilen bvb, niet alleen gaan en met de juiste maskers aan.
3° Enkel langs de deuren van het maindeck naar buiten. De buitendeuren van alle hogere decks moeten gesloten blijven.
4° Niet aan deck met iets dat vonken kan veroorzaken. (een fotoapparaat onder andere)

Nu heb ik gisterenvoormiddag een keer of twintig onze buitendeur horen opengaan. Welwel, en wie houdt zich niet aan de voorschriften?
Gisterenavond waren er kanjers van vissen gevangen op het achterdeck. En die moesten op de foto.
Hey, dat kon ik niet meer aanhoren, dat ging er bij mij niet meer in.
- Mogen we wel? vroeg ik Ava.
- Wat? deed Ava.
- Fotograferen, flitsen ... er is vanmorgen toch een speciale safety-briefing geweest?
- Mogen we niet? Ava keek naar cheng Vander.
- Feitelijk beter niet, zei hij, en dat toegeven ging niet van harte. 
Hij was vergeten zijn vrouw op de hoogte te brengen van de verscherpte veiligheidsmaatregelen.  
Hoe noemt men zoiets? Dat is toch geen verantwoordelijkheidsgevoel? Het ontploffingsgevaar is er dus niet voor Zijne Ongenaakbaarheid
maar de 21 ander mensen aan boord mogen ontploffen, inclusief zijn echtgenote ... Hij is daar ter plekke danig in mijn achting gezakt.
- 'k Kan die kanjers ook binnen fotograferen, zei Ava. Zo loste zij dat op. Kijk, zo simpel is het.

Rond 15h zouden we hier losmaken en dan enkele uren driften tot de heren van TOTAL klaar zijn met de vrachtbrieven en ander noodzakelijk papiergedoe.
LM vertelde dat een schip hier in Lombo Est eens drie dagen heeft liggen wachten op de vrachtbrieven. TOTAL had ze opgemaakt voor een bestemming die
ondertussen veranderd was. Wat een dure grap zal dat geweest zijn, drie dagen blijven driften. Als die mannen sebiet onze papieren opmaken
voor Philadelphia dan liggen wij hier ook drie dagen want het moet Brasil zijn.

Dat Brasil onze volgende bestemming is heeft LM gisteren officieel vernomen van cheng Vander. Het schip gonsde al twee dagen,
maar nu is het officieel bevestigd. Nu staat het vast. 

LM en ik waren al enkele dagen bezig met de driemaandelijkse bestellingen voor het machien, voor de maand september.
Die moesten tegen morgen verzendklaar liggen. Ineens was het niet meer dringend, want in Brasil wordt dat toch niet geleverd.
Nu zijn we eens goed intijds, én met de nodige verbeterbeurten, en zonder jachten & jagen, nu is 't niet meer dringend.
Tijdens het printen van de bestellingen vallen we zonder inkt. Tja, gewoonlijk is dat tijdens het printen hè dat een mens zonder naft valt.
Geen ramp, niks dringends, morgen nog eens vragen want tegen dan hebben ze beneden wel gedaan met vissen.
Al goed dat het maar inkt is dat we nodig hebben en geen hoestsiroop bvb.

Het strijkijzer staat niet in de kleine laundry van ons deck. De strijkplank staat er wel. Zou iemand op zijn bureau strijken?

1998-08-15 ~ op zee

Gisteren vierden we de verjaardag van Renato in de recreationroom van de matrozen. Groot evenement weeral.
In de vroege vooravond was er wat heen en weer geloop hier te onzent om een fax verzonden te krijgen.
Het is gelukt. Twee keer, naar beide geadresseerden. LM heeft dat in orde gekregen.
Toen hij opnieuw de feestelijkheden vervoegde was ik fotootjes aan het maken van Renato in ontbloot bovenlijf en in bodybuilder poses.
Dat had Renato nog tegoed, wie A zegt, moet Biceps laten fotograferen.

Wat vooraf ging :
Vorige maandag op de verjaardagsfuif van ch.kok Benjie had Renato met veel fanfare staan vertellen dat hij les mag geven aan fitness instructeurs en
dat hij met zijn programma in een paar weken tijd ongeveer iedereen hier aan boord in olympische topvorm kan krijgen. Dat we hem maar eens moesten
volgen, we zouden spectaculaire resultaten beleven aan ons eigen lijf, als we hem maar lieten doen, enz, etc.
Enkele van de aanwezige heren, tweemaaltwintigers, vertegenwoordigers van het decadente Westen en het gezond verstand, aanhoorden die praat
in filosofische kalmte en met de nodige dosis zout. Kaliumzout natuurlijk. Men moet een beetje aan de bloeddruk denken, vanaf een bepaalde leeftijd.

Gisteren staat Renato in tegenlicht met de TL-lampen van de alleyway en ineens valt me op dat onze gediplomeerde fitnesser een buikje heeft 
van ongeveer vier maanden zwanger, dwz een behoorlijk geslaagd buikje voor een fitnesser. Of nee, nutritieve liederlijkheid. Aha!
- Come on Athlete, show your muscles : picture. Hierzo, tegen dat schot da's een mooie background om een foto te maken van uw gebronsde biceps.
Gevleid en gewillig liet hij zich meetronen door mijn linker armpje en deed verhip wat ik hem zei. Stel u voor. En ik kreeg hem nog zo gek dat hij
een paar bodybuilderposes wou aannemen. Daarvoor trok hij zijn T-shirt uit ook nog. Wamoettedaarvoorzijn ...Gedwee? IJdel? Groot ego?
Gedweeë slaaf van het eigen groot ego? Ja, misschien dat laatste. Gewoon snul dus.
Het verstand komt niet voor de jaren maar mét de jaren komt het toch ook niet. Dat was maar weer eens aangetoond, dat stond daar te blijken
tegen het beige schot waarop die gebronsde biceps goed zouden uitkomen. Op dat ogenblik kwam LM terug van wezen faxen op de brug.
In het voorbijgaan zei hij tegen Renato : "Tuck in your belly".
Jamaar! Dat buikje was puur de fout van ch.kok Benjie. Hijzelf zat daar voor niks tussen. Zijn buikje was andermans schuld.

Daarop kreeg cheng Vander last van zijn mannetjesputterij : als dat wijfke van den 2^de meent biceps en ingetrokken buiken te moeten fotograferen,
dan kan ik nog wat anders, ondanks mijn buik. Dat ik Renato erdoor aan het sleuren was, is ongeveer iedereen ontgaan,
zelfs Fred (2^de de stuur) die van geboorte toch een dubbele bodem in het kwadraat heeft.
Cheng Vander ging een staande stoel opheffen bij een van de voorpoten, met één hand. Dat was de opdracht en de cheng ging tonen hoe dat gaat.
Het ganse gezelschap gaat mee op de buik liggen om te kijken of de cheng de stoel van de grond krijgt.

          De cheng heeft iets in de rechterschouder en mag daarmee absoluut geen inspanningen doen,
          zelfs niet pingpongen en dan steekt hij zo'n krachtspel in gang. Ava kreeg bijna iets.

"Met de LINKER arm, Chef!" riep ik ook op de buik en van achter het objectief. Zeer subjectief natuurlijk, maar 't was om Ava te steunen.
De blik die ik kreeg van de cheng? Awel, we zijn nu 24hrs later en ik heb nog altijd last van blikvergiftiging.

wordt morgen vervolgd

15-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 19  (1998-08-10)

Toen trokken ze de nauwsluitende kap over hun hoofd. De ene duiker nam zwembril en mondstuk aan. Hij zou lucht krijgen uit de flessen die hij
op zijn rug droeg. De andere kreeg een integrale helm, in een soort soepel materiaal over zijn hoofd met een darm voor luchttoevoer via de
compressor en met een kabel voor de klankverbinding met de monitor. Maar hij had evengoed luchtflessen bij en een mondstuk, mogelijk voor het
geval de compressor het liet afweten. Met de helm werd hij geholpen. De assistent moest die waterdicht afsluiten.
Voor de rest deden de duikers alles zelf. Waarschijnlijk is dat een veiligheidsprocedure. Zelf doen, is dat bij valschermspringers ook niet zo?

Ze gingen op de rand van het bootje zitten, tuimelden achterover en verdwenen uit het zicht. Wat ging dat rap ineens. 'k Denk dat ik enkel
opspattend water op de foto zal staan hebben. Konden ze niet luidop aftellen, dan had ik geweten wanneer ik moest afdrukken.
Eigenlijk had ik het toestel op 'snel' moeten zetten, en de knop ingedrukt houden.
De assistent gaf de luchtdarm en de klankkabel ver uit, ik telde een 60 armlengtes. Ze werden samengehouden met brede stroken tape.

De duikers waren weg en ze bleven weg. Van iets vóór 11h tot 12h40, dat is bijna twee uren. Bevatten die flessen zóveel lucht?
De ademhaling van de duiker met de helm kwam versterkt door de luidspreker bij de monitor daar beneden. Het was een grellig geluid à la Dart Vedar,
maar dan voor echt. We konden zijn stem horen maar niet luid genoeg om tot boven aan boord te verstaan wat hij aan het rapporteren was.
Met die klankversterking had luidop aftellen voor de fotograferende medemens, zijnde ik, best gekund hè.
Het bootje is de ganse stuurboordzijde van het schip afgegaan. Het was ondertussen al 11h45 geworden en LM was er komen bij staan.
Van uit het bootje liet cheng Vander via de walkietalkie weten aan LM dat we Ava moesten verwittigen dat hij later aan tafel zouden zijn.

Amai, dat bleef maar duren. En sebiet bakboord ook nog?
Maar nee, de duikers gaan gewoon onder de kiel door en bakboord wordt gelijk mee gecontroleerd.
Kan dat? Ja dat kan.
't Is te zeggen, ZIJ kunnen dat. Niet zelf aan beginnen hè.

We stonden toen al aan de lifeboat, vlakbij het kasteel. Van het masthuis tot de lifeboat, minder dan een halve scheepslengte
had de onderwaterinspectie al anderhalf uur geduurd. Dan zal het wel grondig gebeurd zijn zeker?
Het was 12h30. De mensen die al gegeten hadden kwamen een kijkje nemen.
- Zwemmen ze? vroeg Vlado.
- O ja, al anderhalf uur zijn ze aan het zwemmen.
- Waar dan? Hij leek teleurgesteld dat er niks te zien viel.
- Duikers? Onder het schip. Duikers duiken hè Vlado, ze werken onder water.

          Mogelijk verwarde Vlado deze mensen met vakantie-snorkelaars in Kroatië, die komen regelmatig boven water.
          Maar beroepsduikers werken met apparatuur en zij komen niet zomaar af en toe boven omdat het hen schikt.

We waren nu al voorbij de lifeboat. Het bootje beneden verdween af en toe onder de ronding van de scheepswand en verdween zo uit ons zicht.
Nog altijd geen beweging te zien van de kant van de duikers.
Ineens werden de luchtdarm en de klankkabel binnen gehaald, het bootje verscheen weer in 't zicht. Ha! Ze zijn op komst.
Ik was zo blij als een klein kind. Er werd nog meer kabel binnen gehaald. En nog meer. En nog ...
"De duikers komen boven! Ze komen, ze komen. Kijk. Daar! De ene. Daar! De andere." Zo was ik aan het tateren.

          Nu herinner ik mij dat ik dat toen een tamelijk emotioneel moment vond. Ik was heel bij en heel opgelucht.
          Wat had ik gedacht, dat ze een routineklus niet zouden overleven? 'k Was toen al 46j maar ik was blij als een kind.

'k Had een applaus willen in gang trekken maar ik had mijn twee handen nodig om foto's te maken.
Iets later had ik mijn twee handen vrij, maar toen stonden ze hun pakken al uit te trekken. Een applaus zou dan verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden.
Ze waren zich aan het uitkleden door de aard van hun beroep. Niet om te Chippendalen.
We hebben efkes gewuifd en we gingen binnen. Van de zes mensen in de twee bootjes daar beneden hebben de twee duikers en hun assistent geen
ene keer naar boven gekeken. Zeker weten. 'k Heb aan deck gestaan en daar rondgehangen van 09h tot 12h40. Zijn zij zó geconcentreerd bezig?
Zelfs dutten doen ze geconcentreerd, denk ik.
Amaiamai, wat een voormiddag. 'k Was een beetje duizelig : gedurende 3,5 uren onafgebroken in de echte ongepollueerde, want Afrikaanse, buitenlucht
gestaan. Met geen enkele sigaret tussendoor, om te roken moet men naar binnen en dat wou ik niet, want dan zou ik iets kunnen missen.
Da's teveel gezond gedoe ineens. Vooral teveel zuurstof. Ik had een ijl hoofd toen, echt waar.

LM zegt zojuist dat de duikers poeierdroog uit het water kwamen. Poeierdroog onder hun duikerspak wil dat zeggen. Hij wist het zeker, want ze droegen
boxershorts en nat zouden die shorts aan hun lijf geplakt hebben. LM wist dat de shorts droog waren omdat hij iets langer aan de reling blijven staan is dan ik.
We hebben wel foto's van 2hrs vroeger, wanneer ze hun pakken aantrokken.

Amai, wat een voormiddag, we zijn al 24hrs later en ik heb er nog rode oortjes van. Letterlijk rode oortjes.
'k Heb gisteren bijna 4hrs aan deck gestaan. De meeste tijd stond ik over de reling gebogen om te volgen wat daar beneden gebeurde en te zien was.
Er was geen zon, maar wel UV blijkbaar, en mijn nek en de achterkant van mijn oren zijn verbrand. En de zijkanten van mijn gezicht voelden ook zo.
In het midden niet, niks.
Zo rond 14h begon ik iets te voelen. Potdorie, dat voelde als een zonneslag. Maar we hadden heel de voormiddag geen streepje zon gezien.
'k Ben eens in de spiegel gaan kijken. Dat was schrikken, een carnavalskop. Rood aan de zijkanten en in het midden wit. En achteraan alles knalrood.
Ik was persies een vuurtoren. Nu ik gezien had hoe rood ik was, deed alles twee keer zoveel pijn. 'k Heb er aftersun opgedaan, royaal veel.
En ín de oorschelpen ook, want daar deed het ondertussen ook pijn. Aftersun helpt.

- Yoghurt op smeren, zei Vlado 's avonds aan tafel.
- Met of zonder fruit, vroeg LM.
- Zonder.
- Met aardbeien zou anders de goede kleur zijn.

Het rood is nu al minder rood maar mijn vel trekt alsof het gekrompen is.
- Hoe kan dat toch, vroeg LM zich af, ik heb toch ook een vol uur aan deck gestaan en ik heb niks.
Jaja, maar zijn overall heeft een kraag en hij draagt ook nog een handdoekje om zijn nek. Zijn nek is dubbel beschermd.
Ik stond daar met een T-shirt, niks bescherming nek, niks kraag en zo heb ik een volle laag UV gekregen.
We hebben een goed hoofddeksel in de kast liggen. Een katoenen petje met een ruime lap aan genaaid om nek en schouders te beschermen
voor wanneer LM job aan deckmachinery te doen heeft in volle zon.
- Toch gemakkelijk wanneer een mens het juiste gerief bij heeft, zei LM.  
- Maar er wás gisteren geen volle zon, het was grijs overtrokken weer.

Op de video van de duikers was niet veel te zien van zo dichtbij gefilmd, wist Phika die avond te vertellen.
Tuttut, dacht ik, 't zou interessant kunnen zijn. Natúúrlijk is dat van dichtbij gefilmd, het gaat toch over de huid van het schip, niet over het silhouet.

             In Rotterdam heb ik eens een duiker kunnen volgen op de monitor in een camionetje. Ik werkte toen nog als stewardess en
             de middagservice was gedaan. Ik ging buiten wat lucht happen. Op welk schip het was weet ik niet meer. Toen ik zag wat daar beneden
             te beleven viel ging ik de gangway af. Aan de open zijdeur van het camionetje bleef ik staan tot iemand van de twee heren tijd voor mij had,
             want ze waren geconcentreerd op de monitor aan het volgen wat onder water gebeurde. Ik mocht instappen en meekijken.
             Regelmatig gaven de heren een woordje uitleg. De duiker droeg een harde helm met bovenop een camera gemonteerd, omdat hij beide handen
             moest vrijhouden. Hij inspecteerde de onderbouw van de kaai en had beide handen nodig om stalen van het beton de schrapen.
             Die beelden waren ook van zeer dichtbij en ik vond dat allemaal reuze³-interessant. -Discovery Channel nog voor het bestond, en in het echt

Vanavond is er bericht gekomen dat we niet naar Philadelphia gaan maar naar Brasil. Dat is één van de mogelijkheden.
Het is officieel, maar het staat nog niet vast. -dat is een serieuze nuance hè 
Of iedereen daar gelukkig mee is weet ik nog zo niet. De mensen die pas aangemonsterd zijn en het jong volk misschien wel.       
Capt PP-LM zou afgelost worden in Philadelphia. Of die aflossing doorgaat in Brasil wordt nu een andere kwestie.
En naar welke droge dok gaan ze ons dan sturen na Brasil? Want volgens het verslag van inspecteur K moeten we toch de droge dok in?
Lissabon zal het waarschijnlijk niet meer worden.

'k Zou ooit eens gezegd hebben dat als het schip naar Brasil ging, ALS, dat ik Vlado dan voor drie dagen zou aflossen in het machien.
Daar wist hij mij vanavond aan te herinneren.
- En waren daar toevallig getuigen bij? vroeg ik.
- Yes, 2^nd engineer, zei hij triomfantelijk.
- O, maar LM mag niet tegen mij getuigen,
Allemaal larie, wuifde hij. Vlado heeft er een goed oog ik dat ik hem kan aflossen in Brasil. Als het aan hem ligt komt dat dik in orde.
Wat LM daar van vindt is bijzaak.

Ziezo, blad vol. Morgen posten. Tot schrijves.

14-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-08-06 ~ op zee

De scanner van de cheng scant! In Philadelphia is een scanner aan boord gekomen. De Franse rederij had hem gevraagd of hij de Amos-D kon
installeren hier aan boord en ook de gegevens van de afgelopen zes maanden invoeren.
Amos-D is het programma dat de onderhoudswerken van het machien bijhoudt, het machinelogboek.
De beruchte Amos-D waarover op vorig schip zoveel gejammerd en geluld geweest door cheng Leuke Leu en cheng HUS.

De dagelijkse gegevens invoeren van zes maanden? Foutloos?
"Allemaal goed en wel, zei cheng Vander, maar dan heb ik een scanner nodig." Dat was maar een woord.
Een dag of tien geleden, in Philadelphia werd die scanner al geleverd. Zo zijn ze, die van de Franse rederij.
Tot gisteren werkte het ding niet, of niet naar behoren. Want zo zijn ze ginder ook in Nantes, de Franse slag.

Over de scanner werd tijdens het avonduurtje gesproken en iemand vroeg of de cheng wel de stekker van het toestel in gestoken had.
Er viel een stilte. Waarop cheng Vander zeer droog : "Stekker? Welke stekker?" en toen volgden andere hoogtechnologische spitsvondigheden: 
misschien werkt die scanner op olijfolie, bvb. Met Fransen weet men nooit. Het was veel eenvoudiger dan olijfolie.
De adaptor moest een beetje geadapteerd worden, hij moest van Hz gewijzigd worden. Daaraan is verholpen door Miro en ... de scanner scant!

Een dag later was het mijn beurt. De luchtfoto van dit schip, die ik nog van capt PM gekregen heb kunnen we voorlopig enkel bijmaken in zwart-wit
met het fotokopieerapparaat. Als de cheng die foto nu eens zou willen inscannen dan kunnen we kleurenprints maken. Hij wou.
Gisteren na de middag is hij er aan begonnen in conferentie met Phika. Een uurke of wat later was er al een proefdruk.
's Avonds heeft hij er verder aan gewerkt in conferentie met LM. En of ik wou meekomen. 'k Heb het zitkrukje meegenomen want
een demonstratie van scanner en Adobe was iets waar ik al dagen naar uitkeek. Een unieke gelegenheid.

De setting was echter gans anders. Ik belandde op de seat bij Ava in een gesprek over borduurwerk.
In afstand zat ik maar op anderhalve meter van het gebeuren, in mentaliteit was er een kloof van anderhalve eeuw.
Adieu Adobe! De demonstraties gaan volgens hiërarchische graad, niet volgens graad van belangstelling.
LM heeft me wel zijn zitje aangeboden maar dan zou hij moeten rechtstaan na een ganse dag trappen lopen in het machien, 4 à 5 verdiepingen.
Nee, laat maar, dat kan ik hem niet aandoen.
'k Heb nog een halfslachtige poging ondernomen om met ons krukje tot naast de cheng te geraken, ach laat maar.
Op de Toshiba staat Imanging.ink, laat ons daar eens een tweede blik op werpen.

1998-08-09 ~ op zee, vertrokken uit Gabon

We zijn eventjes in Gabon geweest, op anker. Zomaar? Niks zomaar.
Twee weken geleden in Philadelphia is Mr K, de inspecteur van de Franse rederij, aan boord geweest.
Hij heeft de ballasttanks geïnspecteerd en is weer naar huis gegaan. tekening : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2a/Ballast_water_en.svg 
Het resultaat van zijn bevindingen is dat we vandaag duikers op bezoek gehad hebben om de romp van het schip
ook aan de buitenzijde van dichtbij te bekijken. En op video te zetten. Want er was 'iets'.

'k Vertel mogen verder want we moeten sebiet nog de deur uit, naar een verjaardagsfeestje. Wééral? Tuttut,
dit is pas het tweede feestje sinds half mei, wat zeg ik? Sinds we aan boord zijn, half april.

1998-08-10 ~ op zee

Vanavond aankomst in Angola. Plaatselijk wordt het Ngola uitgesproken. Eerst gaan we een nachtje op anker.

Het was een geslaagd feestje met veel Oosterse hapjes. Veel, bijna weer een volledige maaltijd.
Angel heeft me daar een ganse uiteenzetting gedaan over foto's en dat de grootvader van capt PP-LM ook Angel heette, daarom moést hij met
deze capt op de foto vanwege diens grootvader. En hoe zou hij dan aan die foto's geraken? Langs de post natuurlijk. Als we mekaars Engels
goed verstaan hebben geeft hij me een van deze dagen zijn adres. En dat we altijd welkom waren bij hem thuis.
Zo nog een paar vriendelijke jongens en we logeren in de Filipijnen overal gratis.

Ava en cheng Vander vertelden over memorabele verjaardagsfeestjes aan boord van een schip waar ze acht jaar vast verbonden geweest zijn.
Bij elk feestje werden de Gipsy Kings boven gehaald. Cheng Vander kan geen Gipsy Kings meer horen.
"Als ze Gipsy Kings opzetten bol ik het af" zei hij. Twee minuten later zet Vlado de Gipsy Kings op. Hij was die gauw halen in de cabine van Dean.
Speciaal voor de cheng. Hij had het gesprek niet kunnen volgens want we spraken Frans. Hij had enkel 'Gipsy Kings' begrepen.
Dat hij die CD ging halen wisten wij dan weer niet want met Dean spreekt hij Kroatisch. De cheng is toch gebleven hoor. 

Het vermaledijde schip 25 is ter sprake gekomen. Almoite had er van gehoord, van de ramp. Gedurende een paar minuten lachte hij eens niet.
Halverwege is Gary (de wiper) zich gaan verkleden, als een soort Madonna met een pruik van hemp. Blond is iets anders natuurlijk.
De Filipijnen hebben allemaal zwart haar. Er zijn veel soorten zwart. Dat ziet men pas wanneer zo'n verzameling zwarte haardossen bijeen zit.
Gary is de enige die een blauwe glans in zijn haar heeft. Of die glans mee op de foto staat weet ik niet.
Misschien is daar aangepaste belichting voor nodig.
De tweede helft van het feestje werd besteed aan het bekijken van de bandopnames van de eerste helft. Gek hè.
En maar tsjilpen lijk een klad mussen. En gibberen ...! dat zijn dus volwassen mannen hè.

Goed, nu over die duikers. Er is wel een videoband, maar geen exemplaar voor het schip.
Spijtig. Doodjammer is dat. Oérjammer. Kerdjie wat vind ik dat erg. ÉR-REG.
De romp moest aan de buitenzijde ook geïnspecteerd worden omdat we ergens over of tegen gevaren zijn in Philadelphia. Hoe we dat weten?
Awel, Miro (de elektrieker) was in de voorpiek aan het werk toen het gebeurde. Hij heeft het van nabij gevoeld, gehoord en meegemaakt.
Angstaanjagend gekraak en luid gekreun van metaal. Dat heeft hij gerapporteerd aan de brug.
Er is nu een deuk van enkele vierkante meter in de buik van het schip, vertelde Phika. Hij was met inspecteur K mee in de ballast tanks.
We maken geen water en het schip is dubbelwandig, maar het is wel ernstig genoeg om er een duur team duikers bij te halen.

In feite zijn er twee deuken. De eerste is ontdekt tijdens de routine-inspectie, de tweede is gemeld door Miro.
En nu achteraf herinneren we ons dat Toho het er op een middag aan tafel over gehad heeft. Maar hij vertelde dat zó terloops dat wij de
omvang van wat er gebeurd was niet doorhadden.
'k Geloof zelfs dat ik toen iets gezegd heb in de aard van "Oeioei, nu al krassen in de lak van de Hyundai!" Of andere flauwekul.
En Miro (de elektrieker) spreekt zo weinig Engels dat er weinig over en weer verteld wordt, enkel vriendelijke beleefdheden of beleefde vriendelijkheden,
zelden een volledig praatje van een paar zinnen, laat staan een gewone babbel.
Er was die dag iets gebeurd, LM & ik waren ervan op de hoogte maar we beseften niet de omvang van het fenomeen.
Als communicatiestoornis kan dat tellen. Toho en wij twee spreken nochtans alle drie Nederlands.

Er waren twee inlandse duikers + hun assistent en ook drie inspecteurs van wie twee uit Frankrijk. Allemaal in twee bootjes langszij.
De ballasttanks waren leeg gepompt en een inspecteur ging met choff Phika naar beneden. Dat is ± 23m diep, vertelde cheng Vander.
Op glibberige ladders in een donkere koker afdalen en dan rondkreffelen in metalen tanks met bruin slijm tegen alle wanden, dat is
vreselijk vies en gevaarlijk glad. Griezelig, zo'n inspectie.
Boven, aan het mangat, bleven de cheng en Renato standby met walkietalkie en er lag ook beademingsapparatuur gereed want de tanks zijn allemaal
'enclosed spaces', daar zou zuurstofgebrek kunnen zijn. Over de afgesloten ruimtes en zuurstofgebrek hebben we al veel veiligheidsvideo's gezien.
Na de inspectie wist een van de inspecteurs al te melden dat het schip nog één keer mag laden en lossen, en dan moet het de droge dok in.
Een schip van nog geen jaar oud, dat moeten serieuze blutsen zijn. In een staalplaat van 2,5 cm dik. Nu is ze een beetje golfplaat. Ziekjes. 

Over dat 'melden': de inspectie spreekt per walkietalkie over droge dok met capt PP-LM op de brug, de capt komt LM tegen en vertelt hem dat efkes,
Ik kom LM tegen en hij vertelt het mij en ik vertel het in de staircase aan een matroos, dus aan de ganse bijenkorf.
Nochtans heeft niemand, maar dan ook niemand de instructie gegeven: men zegge het voort, voort, voort ...
Zo snel reist nieuws aan boord van een schip. Via de staircase, de trapkoker, de verticale konijnenpijp. Alle verplaatsingen gaan langs daar.
Op schepen waar een lift is, is de trapkoker veel minder van belang want in een liftkooi is het aantal personen beperkt.
Per verplaatsing komt men dus minder volk tegen en de nieuwtjes reizen er minder snel.

Droge dok? In september? In Lissabon dan. Allez, Cadiz is ook goed, maar liefst Lissabon want ik heb daar nog iets te doen.
Persoonlijk vind ik 'droge dok' heel goed nieuws. LM iets minder.

Tijdens de inspectie van de ballasttanks hing ik over de reling naar de twee bootjes van de duikploeg te kijken, zo'n 15m lager.
Zij keken hun materiaal na, testten de compressor, de zwemcamera, de videoapparatuur, de generator, en toen gingen twee van hen liggen dutten.
X % van de job is wachten, vertelde ooit iemand die het kon weten, ook een duiker. (onderwaterlasser)
De assistent testte verder.
Af en toe kraakte een walkietalkie : de inspectie in de tank praatte met capt PP-LM op de brug. Er was vanalles aan de gang maar ik zag niks.
Het gebeuren speelde zich af op plaatsen waar enkel bevoegd personeel mag komen, en dan nog na overleg.

Een leeg deck. Ogenschijnlijk een gewone zondagnamiddag op anker.
In de verre verte een streep land : Port Gentil, Gabon.
En beneden dutten de duikers.
'k Stond aan stuurboord ter hoogte van het masthuis een beetje rond te koekeloeren.
Bewolkt weer, geen spieke zon. Droge lauwe wind, stevig briesje eigenlijk.
De masthuizen zijn de twee kleine witte bergplaatsen nabij de manifold, waar oa het absorberend materiaal ligt voor in geval van olie lek.
En de duikers, zij dutten voort.
Het land ruikt lekker naar provençaalse kruiden die staan te drogen op hun stengels en ook naar barbecue-hout. Naar echt hout, bomenhout, hout-hout.
De wind kwam van het land en af en toe rook ik zelfs een vleug barbecue-aroma, maar dat kan inbeelding geweest zijn.
Alhoewel, het was een stevige bries. En het was zondag. Dus het zou kunnen, barbecue op zondag.

Er kwam een speedboat langs met aan boord twee blanke dames, een hond en een baby met een geel zwemvestje aan.
Ze riepen iets naar de Fransen in het bootje daar beneden, kregen een antwoord, staken een duim omhoog en maakten met een wijde bocht rechtsomkeer.
Iets verder gaf de dame aan het wiel vol gas. De hond had alle vier zijn poten nodig en ging wijselijk op zijn poep zitten. -geen reddingsvest voor de hond?
Mogelijk waren zij de echtgenotes die kwamen vragen of de heren intijds zouden thuis zijn voor de barbecue en welk vlees ze op de grill wensten.
Moesten ze daarvoor uitvaren? In het bootje hebben ze elk hun GSM hoor. Maar varen is plezanter natuurlijk.

De inspecteur en Phika kwamen weer boven uit de ballasttanks, de overalls vol bruine slijmerige smurrie. -sludge heet dat in 't Scheepsengels
Capt PP-LM kwam aangesleft, de staff was nu compleet. Zij drie gingen samen met de inspecteur de gangway af naar het bootje om daar op de monitor
te volgen wat de duikers zouden gaan filmen. De gangway hing verschrikkelijk steil. Het schip was zonder lading,
lag dus hoog op het water én dan nog eens voor een deel zonder ballast. Gelukkig lagen we in zeer kalm water.

Die bootjes hadden voor een paar miljoen BF apparatuur aan boord, maar iets om op de zitten was oorspronkelijk niet voorzien.
De Gabonezen hebben dat dan zelf maar geïnstalleerd, ze hebben een zitplank vastgesjord. Ze staat daar zeer artisanaal en zeer nuttig bij al die technologie.
Onze generale staf werd daar neergepoot en zij zaten braafjes op een rijtje. Zo had ik ze nog niet gezien.
De Gabonese assistent in het bootje hing een laddertje met een opstapplank overboord. Eindelijk zichtbare actie. 

De twee anderen (de dutters) begonnen zich gereed te maken. Ha, zij zijn dus de duikers, de mannen van de situatie, de mannen om wie het draait.
Snel maar niet haastig en met geroutineerde gebaren deden zij het volgende: rubberpak aan (fel gekleurd), plasje doen in 't water (een procedurekwestie),
rubbersokken aan en zwemvliezen (om een dolfijn sjaloes te maken zo groot), zwemvest met luchtflesje aan, ademluchtflessen aan.
Elke fles afzonderlijk werd eerst nog eens getest door de duiker in kwestie.
Als ze alles drie keer testen, zit er dan nog wel genoeg lucht in die flessen? 

wordt morgen vervolgd

13-06-2020 om 06:39 geschreven door maart

1998-07-31 ~ op zee

Zo'n wondermiddel is die zalf nu ook weer niet. Om de 4 hrs opstrijken, 10 cm. Elke vier uur toepassen, 10 cm zalf? Sebiet is die tube leeg nog voor
alles genezen is. Daarstraks sla ik een oude Reader's Digest open en wat lees ik daar: tendinitis van nek en schouders is een kantoorziekte.
De elleboog wordt er ook nog bij vermeld. Verder was het artikel een gegoochel met % hier en % daar. Ja, als er van iets een statistiekske
gemaakt wordt zit ik daar mee in. Dit lijf begint te verslijten. Kan ik het nog inruilen? 't Mag van 't zelfde jaar zijn, maar dan een steviger versie.
Met sterker gewrichtsbanden bvb, dubbele, om zeker te zijn. En misschien met een groter geheugen. En wat was er zo nog allemaal voor
verbetering vatbaar, nu ik toch aan het bestellen ben ...

De laatste mango, gekocht in Abidjan vorige maand, heb ik vandaag open gesneden. Binnenin was de pit al beginnen schieten,
zoals ik gehoopt had. Met het mes wil ik het teveel aan vruchtvlees een beetje wegsnijden, snij ik die scheut toch wel over zeker!
Daar ging mijn plantage.

We hebben veiligheidsoefening gehad. Met die reddingsvest op nek en schouders sprongen de tranen me in de ogen van de pijn.
Wie zou nu denken dat een lichtgewicht life-jacket zo'n marteltuig kan zijn. Ik voel me als een blok hout.

Toho heeft twee CD's laten zitten in de Sony van de bar. 'k Heb ze al in een mapje gestoken en ze worden hem toegestuurd wanneer we
afgemonsterd zijn. Als ik zijn adres te pakken krijg. -dat is dik in orde gekomen, toen bestonden nog telefoonboeken. 'k Heb lang met zijn moeder gepraat.

21h: vanavond hebben we de resterende vogelpik-matchen van de eliminatie wedstrijden gespeeld. https://nl.wikipedia.org/wiki/Darts_(sport) 

Gisteren hebben ze ons liggen gehad, Dean en Vlado. Eindigen op dubbel, zegt het reglement. Daar hebben ze met de goedkeuring van choff Phika
rap een mouw aan gepast, want ze stonden op 1. Dat is onpaar. Dus had ik toch goed begrepen dat er iets onregelmatigs aan de gang was.
Het kwam in mijn hoofd niet op dat Dean en Vlado iet of wat implicatie van het derde artikel in het reglement ingewikkeld zouden vinden en een short cut
zouden nemen. Welwel ... was het berekeningetje te ingewikkeld voor de heren? En dan maar rap sjoemelen. Ik dacht dat sjoemelen een Belgitude was.
'k Heb me daar laten beduvelen waar ik bij stond. Ava had het sneller in de gaten dan ik. Ze heeft er niks over gezegd, vertelde ze daarstraks, ze heeft
het zo gelaten omdat het een darts-festival is, en de competitie is maar een aanleiding om leute te maken. -tenzij voor de haantjes dan (?)

Tegen Renato en Alex hadden we geen kans, we liggen er uit, Ava en ik. De heren echtgenoten liggen er ook uit. Nu we niet meer moesten meedoen
konden we genieten van het spektakel. 'k Heb de nodige foto's gemaakt, er zijn historische cijfers gescoord en die staan allemaal op foto.
'k Moest wel. De Filipijnen verwachtten dat. 'k Was de plaatselijke pers en sommigen wilden hun worpen vereeuwigd zien : "Madammy, picture!"

Ah, over foto's: 22/07 in Philadelphia werden we gelichterd, tegelijkertijd aan weerskanten van het schip, voor mij was dat nieuw.
Aan stuurboord lag de Integrity weer (de lichter) en aan bakboord de Liberty, een duwer met barge.
'k Had een batterij en filmrolletjes en ik heb alles gefotografeerd wat er te fotograferen viel. De barge, de lichter, dit schip ... noem maar op.
Meer viel er eigenlijk niet te fotograferen hoor. Vanuit de mast van de monkeybridge, van op de zevende trede zijn de drie voorpieken 
samen in beeld te krijgen. Maar dat houden we nog efkes stil. Ik met mijn hoogtevrees in de mast gekropen? Ja, alles voor een goeie prise,
een goede gezichtspunt. Den bibber komt dan later wel, maar sommige foto's zijn die prijs waard vind ik.
De Liberty en de Integrity zijn oude bekenden van begin juni. Toen kwamen ze een voor een. Misschien wilden ze eerst uittesten of de manifolds
aan weerskanten van het  schip wel werkten? Dat is zo. Ze werken aan weerskanten. En nu kwamen ze tegelijkertijd en ging alles dubbel zo snel,
want ze lichterden ons aan weerskanten tegelijkertijd.

'k Heb een opmerking gehad van Fred (2^de stuur). Een batterij aan deck is een risico op vonken. En aan boord van een tanker kan zoiets niet
en al zeker niet tijdens een los- of laadoperatie. Ook als de flits niet afgaat werkt de batterij, bvb tijdens het zoomen. Chetver, dat wist ik niet.

1998-08-01 ~ op zee

'k Ging iets schrijven. Tegen dat de laptop gestart en wakker was, was de ingeving weg. Zucht.
Als ideeën mussen waren dan wil ik geen verlichtingspaal zijn maar de boompje veel takken en ruim gebladerte.
Daar komen meer mussen en misschien, misschien blijven ze daar iets langer zitten.

In Philadelphia heb ik een doos waterverfjes gekocht. Met penselen. In de kinderafdeling. 'Pre-school' = voor kleuters tot vijf jaar
en andere prille beginners. Compleet afwasbaar en niet giftig. Dat laatste vind ik voor onze leeftijd wat overdreven, maar ja.
En wasco-stiftjes met zilveren glinsters in. Ze hadden geen andere. Er is al een probeersel geslaagd, maar dat zal beginnersgeluk geweest zijn.
Of het was goed kartonpapier, dat kan ook.

In Philadelphia hebben wel zes of zeven mensen sportschoenen gekocht. Voor 't geval er nog eens gepingpongd wordt.
Met het dartstornooi stond daar dus een aantal mensen te blinken met goednieuwe sportschoenen. Die van mij zijn blauwe baskets omdat ik
ik iets stevigs aan de enkels wou, zodat ik de gewrichtsbanden een beetje kan insnoeren, een beetje steun geven.
Sportschoenen hoger dan de enkel, top-high dus, heb ik niet gevonden. Dat stond ik uit te leggen aan Dean, dat ik die niet gevonden had.
- Niet aan een schappelijke prijs, kwam LM tussen. (Hoe dat hij het weet hè, en hij was er niet eens bij.)

          Die baskets waren All Star, iets van een 15 USD (± 450 BF toen) en dat vond ik doenbaar qua prijs.
          Het was enkele jaren voor All Stars een heropleving kende en een duur mode artikel werd. https://nl.wikipedia.org/wiki/Converse_(schoenenmerk) 
          De mijne, zes of zeven keer gedragen en nog in de doos, zijn al een hele tijd naar de Kringwinkel.

Het volgend pingpongtornooi zou dubbel zijn. Naar verluidt geweldig plezant om spelen. De ploegmaats moeten om beurten aan slag,
als ik goed begrepen heb, dus moet men na elke slag achteruit en snel, om de medestander de speelruimte te geven. Wie dat vergeet of
niet snel genoeg is krijgt het palet van de medestander in het gelaat. Geweldig geestig dus. We zullen het EHBO-kistje maar weer meenemen.

1998-08-03 ~ op zee

Vanavond hebben Dean en Vlado het darts-tornooi gewonnen. Na een euforie komt er bij Vlado vaak een anticlimax.
Hij is pas 22, hij was 14 toen de oorlog in Joegoslavië begon. Pas 14, dat is een zeer ontvankelijke leeftijd.
Wie weet wat het manneke allemaal heeft moeten zien en meemaken.
Vanavond was ik op het juiste moment op de juiste plek. Hier volgt het gesprek, maar als ik zijn Engels vertaal is het gebalde weg volgens mij.

          Hij noemt mij Madammy en spreekt soms onbewogen over de meest afgrijselijke dingen,
          als hij niet de clown aan het uithangen is, maar dat was twee uur vroeger.

22h30 : 'k Ga nog wat verder typen, 'k ben toch wakker.

'k Kom terug binnen in de bar, na de wedstrijd. Er zit nog zeven man.
- Ha Madammy, zegt hij. En hij zwijgt drie seconden. Ik dus ook. De rest babbelt voort, ze kennen dat luidruchtig wezen. Enkel Miro luistert mee.
  Do you know a war? vroeg hij stil. Zo terloops, do you know a war, of ik misschien de dichtstbijzijnde oorlog wist zijn of kende.
Jammer dat ik Vlado's Kroatisch accent er niet kan bij typen, de rollende R's onder andere. En sommige intonaties.
- No, zei ik met een flauw glimlachje. Niet nee schudden, niks in de stem leggen, geen lichaamstaal, geen stembuigingen, gewoon voorzichtig : no.
- So ... you don't know any? Nogal hoopvol klonk dat. Als ik er geen kende of gekend heb, had hij dan gewonnen? 

Dan pas ben ik gaan zitten en zei dan ik na WOII geboren ben, maar familie en kennissen van mij hebben die wel meegemaakt en verhalen over ...
Hij knikte. Jaja, die verhalen kent hij ook.
- But yourself, no?
- No ... maybe Vietnam. From a distance. Newspapers. Zijn ogen werden groot. Vietnam? We hadden het wel over Europa hoor.
- So. No war. Dat was een vaststelling.
  Not the smell, not the sound, no nothing.
- No, no nothing.
Er volgde een halve minuut stilte:
- You are lucky. Weer een vaststelling, zonder emotie.

'k Kan zijn toon niet in dit getyp leggen. Hier zegt een jongen van 22j op een evenwichtige manier : ge hebt geluk.
Zonder krachttermen, zonder ons te benijden om een leven zonder oorlog.

          Bovenstaande lijnen zijn een sneer naar mijn vader, die vond dat zijn dochters gvd ook maar eens een oorlog moesten meemaken.
          Dat heeft hij vaak genoeg herhaald. Als vaderschap kan dat tellen hè, jonge mensen een oorlog toewensen.

En er is niks dat ik kan zeggen om Vlado te laten weten hoe ik zijn zielegrootheid bewonder.
'k Kon het hem niet duidelijk maken, want daar is Scheepsengels niet op voorzien, het is een werktaaltje.
- I know, zei ik voorzichtig.
Hij knikte eens.

Nu probeer ik het woord te vinden dat het verschil aanduidt tussen
140 minuten geluid van Colette en consoorten, buiten gekwaak & getater is er niks te horen geweest, en
14 minuten Scheepsengels van Vlado die tijdens de stiltes zeven boeken of een half jong leven vertelt. 

02h: een roller van formaat. Zo ineens? Bôf, neuh. In de vooravond hadden we al enkele aankondigingetjes gehad. 'k Had al een en ander
zeevast gezet, het koffiemachientje en de mokken en zo nog wat kwetsbaar gerief. Daar lag alvast antislip onder, maar better safe than sorry.
En dan nu die roller. Geen ramp, in deze cabine werd iemand wakker om in te grijpen en nog een aantal dingen tegen de vloer te zetten.
Door die plotse roller was er ook alarm van het machien. LM werd wakker om daar te gaan ingrijpen. Zo doen wij dat. Hij beneden, ik boven.
Alles onder controle. En op den duur wordt een mens zo wat blasé ook : ach kijk, een roller, welwel, dat was lang geleden.
Ja echt, het was lang geleden, sinds vorig schip.

12-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-07-24 ~ Philadelphia, Pennsylvania 

We liggen in Wilmington bij Philadelphia. Dit is de tweede kaai die we doen.
Aan alle briefschrijvers, gegroet, aan alle niet-briefschrijvers evenzeer.
Eergisteren hebben we post ontvangen. De antwoord-brieven zijn vertrokken naar België met Toho.

Gisteren, toen we aan de eerste kaai lagen zijn Ava en ik gaan boodschappen doen in het centrum van Philadelphia.
Cheng Vander en LM waren om beurten van wacht en geen van beiden kon mee aan de wal want ze moesten
slapen of werken maar niet tegelijkertijd, als ge begrijpt wat ik bedoel. 't Was weer havenwacht, 6hrs-op-6hrs af. 

          In '92 of '93 hebben de mecaniciens dat ritme elf dagen volgehouden, aan boord van schip 22 of 23
          op anker voor Sullom Voe, bij een van de Shetland eilanden. Maar dat is een verhaal apart.
          Het was er koud en vochtig en ik hoopte maar dat geen van hen een longontsteking zou oplopen. 
          Toen was ik continu bezorgd en bij momenten ook bang. 

Ava en ik zijn efkes een grootwarenhuis binnengestapt, Lord & Taylor, het vroegere Wanamaker. https://en.wikipedia.org/wiki/Wanamaker%27s  
Mr Wanamaker was een rijke koopman in de eind jaren 1800 en zo is dat warenhuis ook gebouwd, in stijl en met grandeur.
Hij heeft daar een monumentaal orgel in ondergebracht en nu nog altijd wordt op dat orgel gespeeld om de cliënten aangenaam
bezig te houden. Behalve op het moment dat wij er waren. Er stond wel een boekentas naast de console.
Misschien had de organist(e) toen koffiepauze. 
Capt PM -de vorige capt- had begin juni gesproken over een orgel-'collectie' maar dat zal een abuus geweest zijn.
Er staat maar één orgel in Mr Wanamaker zijn warenhuis. Maar wel een heel³ groot. Amerikaans groot.
Lord & Taylor is zo hyperchic dat de tenuekes in de vitrines niet geprijsd zijn. Binnenin Art Nouveau en Art Deco en zo, alles zeer elegant.
En wij tweetjes is stapkledij met onze caddy daardoor. Orgel bekeken, foto 's gemaakt, folder meegeritst en weer weg.
De console staat ver van de pijperijen, met aan de rechterkant de collectie van Ralph Lauren en links Versace.

         klank aanzetten voor de technici ter plaatse en een kijk op de technische ruimte achter het orgel
         https://www.youtube.com/watch?v=98KYMpBx9og , 05min05

Voor de rest hebben we ongeveer alle interessante hoekjes van de stad gemist, vanwege een of ander ingebeeld tijdsgebrek. Vanmiddag zag ik
in een folder die in de mess lag dat we echt alles aan onze neus hadden laten voorbij gaan én het was allemaal binnen loopafstand. Miljaar!
De legendarische boekenwinkel Barnes & Noble oa. Men verdwaalt er, zo groot. En daar zijn we dus niet geweest. -'k heb nu nóg spijt

Vandaag liggen we tegen de kaai in een gemeente die Marcus Hook heet, nabij het stadje Wilmington. Marcus Hook is een klein dorp met een
enorme raffinaderij. Het gemeentehuis van Marcus Hook is een kubus met een veel te monumentale trap want hij steekt uit tot voorbij de zijgevels.
Mogelijk zijn ze de bouw begonnen met de trap en toen het geld op was hebben ze er een gemeentehuisje achter gekwakt. Ofwel hebben
de bestuurders van Marcus Hook eerst de kubus gebouwd en toen die enorme trap laten overkomen van een of ander vervallen kasteel in Europa.
Dat kan ook. voor uitleg met foto's : https://en.wikipedia.org/wiki/Marcus_Hook,_Pennsylvania 

Bij dat gemeentehuis staat een plaquette, de chauffeur (*) van Sunoco was zo vriendelijk die efkes voor te lezen: rond 1640 was hier een nederzetting
van Zweden en Nederlanders. In de Nederlandse naam van de plek kwam de naam Marreties voor. Dat werd later veranderd in Maarten en Marcus.
Over HOOK stond niks vermeld, maar het zou regelrecht van HOEK kunnen komen. De man was het met me eens dat Marreties Corner (hoek),
het stuk land van Marretie/Maarten/Marcus meer zin heeft dan de 'haak' (hook) van Marcus. Een stuk land in een uithoek? 

Marretie was misschien het dochtertje van de allereerste Nederlandse zeekapitein die daar voet aan land zette.
Of Mme Marretie was een lokale beroemdheid die als kleine zelfstandige werkte en vanwege haar beroep en voor de discretie in een uithoek
buiten de nederzetting woonde, alwaar zij oa een kleine drankgelegenheid uitbaatte.
En als Marcus Haak nu eens een piratenkaptein was? Pft, daar wist Marretie raad mee.
Of misschien was zij de vrouw van de veerman? -allemaal larie hoor, maar 't was wel plezierig fantaseren 

(*) 'k Schrijf wel de chauffeur van Sunoco, maar eigenlijk was het iemand die aan de gates iets kwam leveren en ons heeft laten meerijden.
Want om daar aan een taxi te geraken, amai. Marcus Hook is een slaperig dorp. In Zandvliet valt er meer te beleven, denk ik.
Daarom heb ik hem aangesproken en gevraagd of hij ons wou laten meerijden. 'We asked him for a ride'.
We zijn in drie verschillende winkelcentra geweest vandaag en we hebben bijna alles wat op onze lijsten stond, bijna-ongeveer.

1998-07-29 ~ op zee

We hadden weer eens vliegen aan boord toen we tegen de kaai lagen. Van die kleine venijnige grijze steekbeesten. We hebben geen vliegenmepper bij
dus moest er ene op de boodschappenlijst geschreven worden.
- Wat is vliegenmepper nu weer in het Engels? vroeg ik. Hier staan drie woordenboeken, maar ik vroeg het aan LM, dat gaat sneller.
- Mouche-tik, zei hij zonder te moeten nadenken.
- ?
- You see a mouche, you give her een tik, zei hij.
En toen kreeg ik de slappe lach en ging niks nog snel. -en nu ook weer slappe lach, met een grapje van 22 jaar oud
We spreken al meer dan drie maanden drie talen door elkaar. Misschien is dat wat lang om alle woordenschat netjes uit elkaar te houden.
Ons Nederlands vertoont nu meer en meer importwoorden. Sinds Toho afgemonsterd is, zijn LM & ik de enige Nederlandstaligen van de zeven Belgen
hier aan boord. We sussen ons met de gedachte dat we de puzzels van Standaard-Magazine nog opgelost krijgen, er is niks onomkeerbaars aan de hand.
Mouche-tik nu ons woord voor 'fly swatter'. Ondanks de slappe lach heb ik de vertaling toch kunnen opzoeken.

Tijdens onze geslaagde boodschappenronde heb ik kantoenen werksokken voor LM kunnen bijkopen.
Twee pakken van zes, van Hanes, de lokale Trois Suisses.
1° Ze zijn 100% katoen, dat is belangrijk voor de absorptie, dus tegen de bleinen.
2° Voorgevormde hiel, comfortabeler aan de voet en minder sletig in werkschoenen.
3° Bovenop de tenen is een rode draad ingewerkt zodat men direct ziet wat de bovenkant van de sok is, ze niet verkeerd kan aantrekken
    zoals binnenstebuiten bvb, of ondersteboven en eindigen met de voorgevormde hiel op de wreef van de voet.
    (Bij kleuters en jonge kinderen die zich zelf leren aankleden gebeurt dat laatste al eens.)
Kortom: deze sokken zijn de Rolls Royce van de werksokken, of toch zo goed als.

's Middags komt LM in de cabine, zucht zichzelf de zetel in en zegt zoiets van "Zou het kunnen dat ..."
Jawel. Hij had de sokken ondersteboven aangetrokken, hij had de ganse voormiddag met de voorgevormde hielen op zijn wreven gelopen!
Natuurlijk werkt dat tegen en wringt dat bij elke beweging. Maar dat ligt niet aan het model of het merk van sok hè.
Dat ligt aan de guit van dienst, zijn naam is LM. (Aïe slimmeke toch...)

Mogelijk was hij was hij van 's morgens vroeg tijdens het aankleden al aan het nadenken over de evaporator. Dat is de machinerij om van zeewater
zoet water te maken. Er is iets met die installatie en dat is een rechtstreeks gevolg van die plotse slow-down op zo-19/06. Het is niet hopeloos
maar wel zeer ernstig. (17h25 : het gaat al veel beter met de evaporator, zegt LM hier zojuist.)
Fred (2^de stuur) brengt hier een fax van WdL&Co binnen. De brieven die we meegegeven hebben aan Toho zijn toegekomen. Prima.
Dat betekent dat Toho ondanks alle Gentse festiviteiten toch aan de belangen van zijn scheepsmaats gedacht heeft. Braaf joch.

Onze Compaq opent sinds de nieuwe installatie met een wachtwoord. Tevoren zat er al wel een wachtwoord in, maar feitelijk voor de frim, zo van
'wij hébben dat hoor, een wachtwoord!'. En we moesten niet persé langs daar binnen, dus dat moest niet telkens en iedere keer ingetikt worden.
Gisteren start LM de Compaq. Compaq vraagt nu zoals elke dag het wachtwoord. LM buigt zich voorover tot vlak tegen het scherm en fluistert gelaten:
"'t Is al goed, ik ben het maar'. Hij is met zijn tijd mee, die echtgenoot van mij. Lernout & Hauspie hebben hier een fan zitten.

Laatst had ik een idee voor een pingpong affichke (rijkelijk laat) : die Indische godin -Shiva- heeft vier armen. In elke hand zet ik een pingpongpaletje,
gesteld dat ik zo'n tekening gemonteerd zou krijgen natuurlijk. "Amai, hoe moet een mens winnen van een tegenstandster met vier armen?" zuchtte ik.
"Haar doen lachen" zei LM direct en in alle ernst. Met pingpong is niet alleen souplesse, snelheid en strategie gemoeid, maar ook mensenkennis.
Pingpong is een serieuze zaak : haar doen lachen.

1998-07-30 ~ op zee

Gisterenavond ging LM nog eens naar de evaporator kijken om iets de controleren en ik mocht mee.
Overal afblijven, enkel kijken. En fotograferen, maar dat is ook een vorm van kijken.

'k Heb iets. Peespijn, al een week. En vandaag brandt het daar. Niet dat ik mezelf afgepeesd heb, neenee, juist omgekeerd. Het komt door
het roerloos stilzitten, lichtjes naar het scherm gebogen, veel te lang aan een stuk.
Resultaat: pezen in de rechterschouder en in de rechterkant van de nek zijn uitgerokken. En dat komt door het tekenen.
Tijdens het typen gebruik ik twee handen over het ganse klavier, 20cm x 30 cm = 600 cm² groot. -dat model Compaq was werkelijk compact
De polsen bewegen dan, dus armen en schouders ook. Het blijft wel stilzitten, maar ik zit niet roerloos tijdens het typen van tekst.
Tijdens het tekenen gebruik ik enkel de muis, dus enkel de rechterarm. De bewegingen beperken zich tot klikken, wat lang niet hetzelfde is als
600 cm² fitnessen met twee handen. Verder zit ik door die muis niet meer recht maar zo'n beetje schuinweg te leunen op mijn linkerkant.
Vandaar dat de pezen aan de rechterkant in schouder en nek nu pijn doen. Het komt door het tekenen. Zo is dat gekomen.
Remedie: zalf er op. En wat minder oefenen met tekenen. Of een paar weken niet tekenen.

Een boek lezen gaat niet, dat is ook lichtjes voorover gebogen zitten. En verder is het verbazend hoeveel keren per dag een mens de nek buigt.
Niet bukken hoor, gewoon efkes naar beneden kijken. Broeksriem sluiten, iets zoeken in een schuif, glazen afdrogen, iets op tafel leggen,
een CD opzetten, handen wassen, telefoon opnemen ... alles wat zich lager dan 1m65 van de vloer bevindt veroorzaakt pijn.
En dat het de pezen zijn en niet de spieren weet ik van in '88. Het is dezelfde pijn als toen.

17h45: er zalf opgedaan en dat helpt, wel, het verzacht. Mijn Zeer Betrokken Persoon heeft zijn hart en ziel in de massage gelegd en met zalf en
voorzichtige vingertoppen mijn schouder en rechter nekhelft ongeveer goed gekregen. Voorlopig.
(Wij wisten op dat uur nog niet dat wij tegenstanders in het dart tornooi zouden zijn).

Mijn rechter nekhelft blijft wel dikker dan de linkerhelft. Brusselaarster zijnde zou dat niemand mogen verwonderen, een dikke nek,
maar begot, elke beweging doet toch nog pijn.

Twee uur later hebben we de heren ongenadig afgemaakt in een 301 darts. De zalf, Ava en ik. De heren bleven steken op 252, Ava en ik
zijn netjes geëindigd op zero. Zo zijn wij, Ava en ik. On-ge-na-dig. Een beetje gedrevenheid en verder puur geluk van mijn kant hoor, meer niet.
Maar ik had mee LM en zijn compagnon ingemaakt. En toen was de gedrevenheid weg en begon de pijn weer op te komen.
Bij de volgende match was mijn geluk opgebruikt en belandden mijn pijltjes als vanouds in het plafond, in de lichtarmatuur en in het publiek.
Ava is daarin ordelijker dan ik.

11-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-07-17 ~ op zee

Gisteren was het de Gran Finale. Leonard heeft gewonnen. Hij is een van de twee fitters, dus : HET MACHIEN HEEFT GEWONNEN!
Er worden al plannen gemaakt om volgende reis een dartstornooi te houden. Vlado dringt er op aan dat de ploegmaats niét per loting zouden
aangewezen worden. Daar drong hij wel drie keer op aan. Hij heeft geen vertrouwen meer in loting.
Óf hij vormt team met Dean, óf hij tornooit in zijn eentje.
Vanavond, bij de nababbelen over het pingpongtornooi, -festival & -leute, kwamen sterke verhalen boven over Colette (Castafiore).
Ik ben niet de enige die over haar vreemde verhalen te vertellen heeft. Absoluut niet. Het was een verademing dat te kunnen besluiten.
Maar aan het rondje roddelen heb ik niet durven meedoen, de verhalen van de anderen waren zo al sterk genoeg.

Het komt hier op neer : eentaligheid is een handicap in een internationaal gezelschap.
Als Colette die die handicap de allure van een beginsel geeft
en een koppig nalaten om bij te leren verheft tot beginselvastheid, omdat ze zogezegd 'Française' is, -haar moeder was Française, zij niet
dan blijft ze alleen staan met haar principiële prietpraat.
En het isolement dat daaruit volgt is navenant. Ze houdt het immers zelf in stand. Zucht.
En wié wordt er dan ingelijfd als hofdame/gezelschapsdame/tolk : de buurvrouw?
Ik heb vanavond verhalen gehoord die de mijne overtreffen.

Ch.kok Benjie en liet ons de band met pingpongmatchen zien. 'k Schrok me een hoedje toen ik mijn kapsel zag op bewegende beelden.
Een hoedje, dat is feitelijk wat ik zou moeten dragen dag en nacht want mijn gemillimeterd haar groeit persies trager dan anders.

1998-07-18 ~ op zee

Vlado kwam hier de alleyway door gestoven en remde bij onze deur : "Madammy, do you have ... eh"
Hij had een sneetje in de wijsvinger en daar stond een volledige druppel bloed op te parelen. 'k Keek snel naar de vloer van de alleyway
om te zien of hij onderweg misschien meer bloed verloren had. Nee.
'k Deed er Betadine op. Dat prikt niet. Maar hij hapte naar lucht, de komediant.
"Bite your moustache", zei ik. Want ik wist niet hoe men 'op de tanden bijten' zegt in het Engels. -en nu nog altijd niet
"No moustache" zei hij. Chot ja, hij had ze weer eens afgeschoren en dat had ik wéér eens niet gemerkt.
"Then suffer like a man". Wat hij heldhaftig deed.
Enkele dagen geleden vroeg iemand wat we zouden doen indien wij een zoon zouden hebben als Vlado. -wij waren zo'n beetje surrogaatouders
"Een ander schip vragen, zei ik, want ik vind niet dat mensen van hetzelfde gezin of dezelfde familie op eenzelfde schip moeten varen."
"Proberen hem te verkopen" zei LM, een beetje radicaal naar mijn zin. Dat komt aan die jongen zijn oren hoor!
Hij is een heel eigenaardige jongeman. In zijn eentje haalt hij het van The Marx Brothers.

We zijn op 30°Noord en het water is nog altijd 29°C. Te warm. Voor de mecaniciens is de temperatuur van het zeewater belangrijk want
die bepaalt of het al dan niet draaglijk is in het machien. Feitelijk is de stalen romp van het schip een metalen potteke dat zich bevindt in
een reusachtige bain-marie.
Het machien ligt voor het grootste deel onder de waterlijn en de romp van het schip neemt de temperatuur van het zeewater aan. Dat is één.
Nu twee : tel daarbij de warmte afgifte van alle machinerijen die draaien op fossiele brandstof en ge krijgt zo een idee waarom werkkledij
in puur katoen moeten zijn en moet gewassen worden zonder met wasverzachter te spoelen. -wasverzachter vermindert de absorptiecapaciteit 

Half-mei vaarden we door het mondingwater van de Congostroom.
Door de stuwing blijft dat water tot een eind in zee nog een strook zoet water en is ook kouder dan het omringend zeewater.
Toen we door die strook Congo-water vaarden zakte de temperatuur in het machien onmiddellijk met een paar graden.
Dit om te zeggen dat de temperatuur hier dezelfde nieuwswaarde heeft als de beursberichten, of ze gaan zweten of niet. Maar dan omgekeerd.
De airco doet het nog altijd fantastisch. Binnentemperatuur = 24°C, bij een buitentemperatuur van 31°C.

1998-07-20 ~ op zee

Gisteren stampte het machien ineens plotsklaps. "Ó-Ò" zei LM, dat is een slecht teken. De man van wacht zal sebiet wel bellen. En zo geschiedde.
Een Slow Down, heet zoiets. Een onvrijwillige slow down natuurlijk, een mankement. LM had zijn overall al aan toen de telefoon ging.

We hebben eindelijk nog eens een gewone zondag gehad, buiten die plotse slow down dan. Zo heb ik LM zijn haar kunnen knippen.
Hij ziet er nu zes jaar uit, met zijn haarkes zo'n beetje eerste-communicant-achtig.
Tijdens het avonduurtje hadden we het over haar knippen vaneigens. Op zee zijn geen kranten of nieuwsberichten en dan is geknipt haar nieuws.
Ava vertelde over een systeempje : een kammetje met daarin een scheermesje gemonteerd. Terwijl ze het aan het vertellen was viel mijn cent
dat wij zoiets bij hebben en dat ik mijn haar dus niet had moeten laten knippen door Renato. Het had simpeler gekund.
En terwijl ze verder vertelt, zie ik me dat thuis nog inpakken en uitpakken hier, met toen het tevreden gevoel dat we dat kammetje tenminste
bijhebben  en dat ik voor mezelf nu verder kan, zo ongeveer ... welwel & asjemenou, ik was ratsklats vergeten dat we dat ding bijhadden.
'k Loop hier dus al weken met een kapsel dat niet om aanzien is. Wat had kunnen vermeden worden. Mij stoort het niet, maar anderen blijkbaar wel.

Via de mensen van de brug weten we dat er in Philadelphia ene Gwen komt, een Belgisch(e) aspirant(e) van deck. En de rederij in Antwerpen
heeft laten weten dat ze de post zullen doorsturen. Misschien (hopelijk) is het teveel om met Gwen mee te geven.
We hebben een copy van het ganse bericht ergens in de cabine liggen. De inspecteur van de Franse rederij komt. Ene Mr K.
Een Franse naam die met een K begint. Een Bretoen misschien, de Franse rederij is gevestigd in Nantes.

Vandaag 31°C temperatuur zeewater. We varen wel richting noord, maar we zijn ondertussen in de Golfstroom en die voert warm water aan
van uit de Golf van Mexico. Vandaar dat het zeewater nu warmer is dan de dagen ervoor. 
Deze voormiddag hebben we serieus tegenstroming gehad, wist Toho te vertellen. Of dat wat uitmaakt voor deze krachtige machine weet ik niet. 
Bij momenten doen we 18 Kt (knots = knopen). 18 x 1,852 km = 33,336 km/h. Zo snel kunnen wij geeneens fietsen.
Wanneer de weerberichten thuis in de winter het hebben over de 'milderende' invloed van de Golfstroom, dan geldt dat milderende
blijkbaar maar voor West-Europa. En in de winter. Hier is de Golfstroom niks mild, eerder 'zonder genade'.

LM kwam vanavond boven en iedereen had hem over zijn haarsnit gesproken,
letterlijk iedereen die hij gedurende de dag tegen het lijf gelopen was.
Het is een geïsoleerde gemeenschap : een klein nieuwtje wordt hier Groot Nieuws.
Zelf doe ik daar dapper aan mee, 's avonds vertel ik hem uitgebreid wie ik overdag ben tegengekomen.
Nog een beetje en ik begrijp waarom Vlado zich eens vergiste en mij Mme Colette noemde ipv Madammy.
LM liet toen een dreigend geluid horen en sindsdien heeft het gastje zich niet meer vergist natuurlijk.
Maar zijn lapsus zetten mij wel aan het denken over gesloten gemeenschappen natuurlijk.

          Waarschijnlijk zijn zeevarenden na een contract van zes maanden voer voor psychologen.
          Ondertussen zullen daarover al wel studies bestaan, met een test vóór en na het contract.
          In '98 bestonden die studies misschien ook, maar het was toen te moeilijk om die verslagen te vinden.
          En nu nog, heb ik de indruk. 
          Behalve wanneer het over het C-virus gaat, maar dat is een extreme situatie. Dat worden studies apart.

1998-07-21 ~ op zee

'k Heb een beetje orde gemaakt in de cabine. Af en toe is dat nuttig. Na vertrek uit Palanca, een dag of twee nadien, loop ik hier rond met
het vervelend gevoel dat ik iets vergeten ben. Iets dat nog moest gedaan worden, niet dringend maar toch nodig. Ineens wist ik het weer.
In de enveloppen die achterovereergisteren vanuit Palanca vertrokken zijn, had ik nog twee kaartjes moeten bijsteken.
Het was nu niet meer dringend.
Nu was het regelrecht te laat.
Die kaartjes stonden gereed in het zicht bij de hifi, zijn daarna in een van de klassementsbakjes verzeild geraakt en
zo gebeurt het dat ik dingen vergeet omdat ze niet in het zicht staan. Vandaag heb ik ook allerlei nuttige nota's terug gevonden.
Zo is er een papiertje waarop geschreven staat : rood onderaan links. Weet iemand waarover dat zou kunnen gaan?
'k Zal het nog een beetje bijhouden, dat papiertje. Een mens weet nooit.

We zitten 36°N, dat al een 13° boven de Keerkring en het onweert hier alsof we nog in de tropen zaten. Veel donder en bliksem.
Bliksem is de flash van de goden. Ze zijn daarboven een atletiek festival aan het houden. Startschot en fotofinish in willekeurige volgorde.
Zij mogen dat.

Enkele dagen geleden heeft cheng Vander me de installatiediskettes gegeven voor een 'tekenprogramma': PrintShop DeLuxe. Klinkt goed hè.
Het is een programmake om wenskaarten en banieren en briefhoofden mee te maken. Ze zitten gewoon kant-en-klaar gereed. Nu ben ik al
zolang gewend dat ik met Paintbrush en PowerPoint alle kanten uit kan, dat het kant-en-klare me niet veel zegt. Eigenlijk niks.
'k Heb het programma er al weer af gehaald.
De tekeningen opsplitsen en details herwerken en/of overnemen gaat niet. Ze zijn ook niet te importeren in PowerPoint.
Maar dat geeft niks, er zaten genoeg ideeën in om zelf weer aan de slag te gaan. Dat duurt wat langer, maar ik heb gisteren al
een mooie mozaïek uit gehaald, afgekeken van een soort Egyptische fries. Voilà, we hebben weeral gerief voor een tijdje.

In Philadelphia zal het vooruit gaan, wisten de mensen van de brug te vertellen. Er komen twéé lichters. Tegelijkertijd? Geen idee.
Maar het zal weer spectaculair worden. En deze keer heb ik batterijtjes en nog één filmrolletje.
Éneke nog slechts maar meer ... die dingen raken toch zo rap vol, niet te geloven.
Den Dierbare sprak hier zojuist deze wijze woorden : "In 't vervolg per familiepak kopen". 
Het is nationale feestdag, zodus hebben de mecaniciens de namiddag vrij, om te rusten, de mediteren en zulke wijze woorden te debiteren.
En in Philadelphia zal het druk worden aan boord. Er komt bevoorrading en proviand, er komt een inspecteur, er komt vanalles en nog wat.
Er zijn blutsen in de voorpiek en er zijn drie tanks die iets hebben. "Da's allemaal niet gezond, zuchtte LM, we zullen volk tekort komen".
Jaja, dat kan goed zijn, maar ik moet op expeditie hoor: chips, nootjes, chocolade en ander levensnoodzakelijk spul, filmkes.

Dat is het voor vandaag. Tot schrijves.

10-06-2020 om 09:38 geschreven door maart

1998-07-06 ~ Palanca, Angola

We hangen nog vast aan de Palanca. Om 17h los en driften tot de papieren gereed zijn. Het beest is 60m breed, in werking sinds '92
(quatre-vingt-douze, efkes tellen, ja dat is nonante-deux) en is geen omgebouwde afgezaagde VLCC, maar is gebouwd als barge.
Dwz dat ze geen eigen voorbeweging heeft, nooit gehad ookni. In Japan gebouwd en naar Angola gesleept door twee Nederlandse zeeslepers
in drie maanden tijd. Aan de ronding van de Kaap is de sleepkabel gebroken. Dat moet nogal een evenement geweest zijn, want hij vertelde dat
binnen de twee minuutjes dat we tijd hadden om te praten.

           Een sleep verliezen is een ramp. Dat staat ergens beschreven bij Jan de Hartog. 'k Denk in Hollands Glorie.
           De Nederlanders zijn wereldberoemd op gebied van zeesleepvaart.

Het is een storagebarge, dwz dat ze de oogst van de omliggende boortorens stockeert om er een schip mee te laden. Een drijvende opslagtank.
We zijn sinds gisteren aan het laden en komen dieper in het water te liggen. De Palanca wordt leger en steekt nu een paar meter boven ons deck uit.
Dat plat zwart front lijkt nu bangelijk dichtbij. Een muur van zwart onderbreekt onze horizon. Zomaar.

Gisterenavond zijn we een wandeling aan deck gaan maken, gaan kijken wat daar zoal te zien was. Het was al donker, alle lichten waren aan en
we konden goed zien hoe glad het deck erbij lag. Allemaal condensatie. Raar weer hier hoor. Buiten de reling was er minder licht, het water zag zwart.
Enkel wat rosse lichtweerkaatsing van de affakkeling van de boortorens verderop. Veel verderop, in de verre verte.
Langs de korte zijde van de Palanca loopt een klimtoren tot tegen het water. Daarboven aan deck waren een paar mensen te zien, iets groter dan
Playmobillekes. Ze waren iets aan het doen onder een kleine kraan, ook Playmobil qua afmetingen. "Ze dragen een reddingsvest," zei LM.
Tiens, da's ook niet handig om werken, altijd zo'n vest aan. En als het heel warm weer is?
Ineens wordt met dat kraantje een Zodiac naar beneden gelaten, een kleintje zo bleek, want er kon maar twee man in.
En die twee man gaan in de donkere duisternis de klimtoren af, grabbelen de Zodiac vast, gooien er een pakje in en vertrekken.  
Vandaar de reddingsvesten. En dat gebeurde allemaal zo vlotjes en zonder gesukkel, die twee hebben dat al meer gedaan.
"O, zei ik, die hebben vanavond vrij en gaan nu kaarten aan boord van de Tiger. Dat pakje is het kleingeld voor de pokerpot."

          De Tiger is een sleper die ons voor de duur van het laden achteraan in gelijke lijn houdt met de Palanca.
          En de Tiger had eerst ook wat bevoorrading voor ons bij.

Tot aan de Tiger is maar twee scheepslengtes verder en is genoeg licht langszij, dus ... Maar die mannen komen helemaal niet langszij, ze
varen met hun Zodiacske de duisternis in, het open water op, richting dichtstbijzijnde booreiland. Mijlen ver. Gaan ze dáár kaarten?
Daar geraken ze nooit. Zoveel brandstof heeft een Zodiac niet aan boord. We volgen hun kielzog, dat was duidelijk te zien: wit schuim op zwart water.
En ineens valt dat kielzog weg. Motor stilgelegd en bootje onzichtbaar. Vissen! Waarschijnlijk gingen die mannen vissen.
En als ze een koningsmakreel of een tonijntje vangen, moet het beest dan mee in dat Zodiacske? Of slepen ze het? Rare gasten die Fransozen van ELF.

18h LT : voilà zie, we gaan weeral varen. Op weg naar de volgende afmonstering, de volgende gelegenheid om post mee te geven naar België.
Enkel Toho gaat dan naar huis. Hij is de allerlaatste van de eerste ploeg die aan boord was. Of nee, Vlado is er ook  nog. Hij is aan boord sinds
het schip de werf verlaten heeft, dat was half januari. Hij heeft aan de rederij in Antwerpen gevraagd om tot december te mogen blijven.
En de rederij heeft een oké gegeven. Vlado kwam dat papier aan LM laten zien. Hij leek zeer opgetogen. Van LM weet ik het zo niet.
Die gast is zo argeloos dat ge er niet kwaad kunt op zijn, zei LM. Onnozel op een sympathieke manier, zoals Guus Flater.
Niet het soort onnozel van Klerkske PV op kantoor in Antwerpen.

Vlado zit vol goede bedoelingen die moeten in het oog gehouden worden, want de praktische uitvoering ervan schiet al eens zijn doel voorbij en
veroorzaakt dan onvoorziene omstandigheden en zo blijft het boeiend of ... zo is een mens nooit gerust. 't Hangt er maar van af hoe ge het
wilt bekijken. Soms heeft hij iets van een jonge hond, bewegingen met grote élan, die dan halverwege van richting veranderen en dan toch
plots stilvallen. 'k Vermoed dat LM er zijn werk mee heeft.

Het schip trilt, het typtafeltje wiggelt, het toetsenbord rammelt (ook zonder dat ik er aan kom), dit kan maar één ding betekenen,
eens buiten kijken : jaja, we zijn vertrokken!

1998-07-12 ~ op zee 

Gisteren zaterdag, pizzadag. Maar ch.kok Benjie had iets anders gereed gemaakt en nu zijn wij collectief onze kluts kwijt.
Er zijn geen zekerheden meer hè als hij na zoveel maanden plots met fantasietjes begint.
Toho stond zich van 08h op de brug al te verlekkeren op een reuze portie pizza, en om 12h zijn het dan spruitjes. Erg hè.

Fred (de nieuwe 2^de stuurman sinds Abidjan) is persies een rare. 'k Moest op de brug zijn en hij staat daar met zijn schoen in zijn hand.
"Zijt ge uw schoen aan het repareren?" vroeg ik
"Neenee, ik loop mijn wacht" zei hij.
Sorry, ik had het verschil niet gezien.
En om beneden in het ship's office fotokopieën te maken haalt hij er de stofzuiger bij. 'k Probéér dat zelfs niet te begrijpen.
Rustige laten doen en vooral niet tegenspreken, dat is het devies.
Hij was toner aan het bijvullen, en die poeier kan lelijk morsen. Vandaar alvast de stofzuiger.

Deze namiddag mogen we zijn Compaq Presario eens van dichtbij gaan bekijken. 'k Mag niet vergeten dat ik potlood en papier meeneem
om te noteren wat ik moet onthouden. De demonstratie zal gebeuren in het ship's office, ttz, als LM niet teveel tegenslag heeft in 't machien.
Want het is weer eens zondag hoor, de vrije namiddag gaat mogelijk op aan iets dat plots alarm gaf en moet nagekeken.
14h : 't was rap gefixt daar beneden. LM mag gaan siësten.
17h : die Presario is persies goed gerief.

1998-07-14 ~ op zee

Vanavond hebben we de eerste matchen van het pingpong tornooi. Als Phika aan boord is moet er een tornooi komen, hij organiseert graag.
Gisteren was er loting om te zien wie tegen wie uitkomt. Er zijn zestien deelnemers. De loting vond plaats in de mess matrozen,
tot groot jolijt van Almoite, die met ongeveer alles loeiende leute heeft.
Vlado komt uit tegen Ava. Nu had hij enkele dagen geleden een ganse parlee gedaan, dat hij tegen gelijk wie wou pingpongen, maar niét
tegen de vrouwen van zijn bazen. Dat is diplomatisch compleet fout.
Als hij galant speelt en ons laat winnen, voelen wij ons bedonderd,
worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado.
Als hij gewoon speelt en wint, kunnen de vrouwen niet tegen hun verlies,
worden boos en gaan jammeren bij den echtgenoot en beginnen te intrigeren tegen hem, Vlado.
... en zo nog enige Mediterrane clichés over vrouwen, zonder rekening te houden om wie het gaat. (En dát is nu juist iets om boos over te worden.)
Hij is hoe dan ook de pineut, vindt hij. En hij heeft nog geen zin om naar huis te vliegen. Laat de loting hem nu toch wel tegen Ava uitkomen!
Wat nu : if I lose I fly, if I win I fly. Dat is zijn redenering. Wat een dilemma hè. Besluit : pingpongen is slecht voor de gemoedsrust.

Gisteren werd er weer danig geoefend en ik sla een balletje met Vlado. Hij vroeg zo op zijn sokken of Ava goed speelt, zeer goed of
professioneel goed misschien? 't Was dé moment om hem zijn Mediterrane clichés over vrouwen betaald te zetten.
"Ze speelt heel soepel en heel snel".
Twee minuten later lukt er bij mij een manoeuvre, voor de eerste keer, waarschijnlijk was het meer geluk dan kunde.
Het heeft iets te maken met diagonaal spelen en de vierde slag rechtdoor en dan staat de tegenstander aan de verkeerde kant van de tafel.
Goed, plots lukte mij dat. "Oja, en Ava heeft veel techniek ook want dít heeft zíj mij geleerd." 
Voilà, het moreel van de tegenstander wat ondermijnen.

De matrozen zijn onder aan de wings aan het schilderen. De wings zijn de vleugels van de brug.
De mannen hangen met veiligheidsharnassen vast en er is een opvangnet gespannen, maar 't blijft toch gevaarlijk werk.
Vanmiddag hingen ze al vóór 13h weer in de touwen. LM en ik kijken eens buiten :
"Hey, daar hangt mijn tegenstander, zei LM, als hij naar beneden dondert schuif ik direct door naar de kwartfinale."
Dan gaat het tornooi niet door denk ik, als er een ongeval met een gewonde aan boord is. Zeker niet.

LM heeft ook al danig geoefend, maar niet met mij.

1998-07-16 ~ op zee 

Eergisteren hadden we zes matchen van de preselectie en gisteren nog twee, plus al drie matchen van de kwartfinale.
LM en ik liggen er uit van bij de preselectie, maar we hebben ons kostelijk geamuseerd. Het is eerder een festival dan een tornooi.
Toen Vlado tegen Ava speelde haalden de Filipijnen een groot karton tevoorschijn met
aan de ene kant IF YOU WIN YOU FLY, en
aan de andere kant IF YOU LOSE YOU STAY.
Ene hield zelfs een (oud) vliegticket omhoog voor het geval Vlado zou winnen.

Almoite had een evenementen-T-shirt gemaakt, met stift, heel kleurrijk en alles zelf getekend. (Filipijnen kennen iets van mooi maken hoor.)
En gisteren was er een plakkaat : WE LOVE YOU NORMAN, om hem aan te moedigen tijdens de kwartfinale tegen Ava. Cheng Vander had
de draagbare misthoorn van de brug bij. Een grote houten kist met een koperen toeter aan en een zwengel. Loeien dat het ding doet!
Zoiets haalt de spelers toch uit hun concentratie!
En er is een klein rood gereedschapskistje met bloedrood opschrift in een druppelend vampieren lettertype : FIRST AID.

Na de match, van op zijn bank, had Vlado weer wat meer praat. Matrozen die een mooie slag sloegen werd verweten dat ze aasden op
promotie als bootsman (de ploegbaas van de matrozen). Stuurlieden die een ongelukkige slag gaven werden bedreigd met degradatie tot bootsman.
Kortom, de mensen van deck moesten het ontgelden. Ineens schudt hij bedenkelijk het hoofd : "Er zullen veel bootsmannen zijn op dit schip".

LM speelde tegen Renato (de haarkapper die spijbelde). Renato werd tweede in het klassement.
En ik moest spelen tegen capt PP-LM. Ik wou dat zo'n beetje tegoei doen, zodat Ava niet moest blozen in mijn plaats
of denken: heb ik dáár mijn tijd in gestoken. 't Had dus al den track, want Ava moest het goed vinden. Dat was belangrijker dan winnen.
Capt PP-LM had zogezegd in geen 20 jaar (*) nog gespeeld. 'k Heb me 200% moeten weren om een beetje eervol te verliezen.
Het was er warm. Tijdens de opwarming al.

Tijdens de match werd er aangemoedigd en gejoeld en doorheen het lawaai hoorde ik de stem van LM : ALLEZ KLEINTJEUH! Wel een keer of honderd.
Mijn gemoed liep over en ineens had ik meer goesting om zijn schoot weg te kruipen dan om die match uit te spelen. Daar ging mijn concentratie.

't Zou niet geholpen hebben als hij en de anderen gezwegen hadden hoor. Nog voor de derde set was ik toch al bekaf.
'k Ben niet goed in piekprestaties. Ik kan kilometers stappen -toén hè- maar doe me geen 100m rennen. -toen al niet
(*) Na de match was het al maar 10 jaar geleden meer dat PP-LM gepeeld had. -ge moet uw eigen leugens leren onthouden kaptein!

De laatste match van de preselectie was Tapang (fitter) tegen Perey (matroos). Vóór de opwarming stapt Phika (de referee) naar Perey,
legt zijn hand op diens schouder, geeft hem een warme bemoedigende handdruk en zegt : "Dit is Deck tegen Machien, ge weet wat u te doen staat".
Voorwaar neutraal die referee! Daarop kwam gehuil en geloei van de kant van het Machien.
Tapang de fitter heeft gewonnen. Daarop kwam gejubel en gejuich van de kant van het Machien.
Hij gaat naar de kwartfinale en speelt tegen capt PP-LM. Weeral het Deckdepartement tegen het Machinedepartement. 't Wordt spannend.

09-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-06-30 ~ op zee

Voilà, dat was dus Abidjan. We zijn op weg naar Angola om te laden, dan naar de States om te lossen. Zondag zijn Peter en Bruno afgemonsterd.
Het bootje zou er om 16h30 zijn en was er ongeveer een uur later, volgens lokale maatstaven is dat ruim intijds.

Zondag hebben de twéé laptops er de brui aan gegeven. Het is zondag voor iedereen dachten zij. Jamaar! Tegen maandag moet het Werkboek
va LM gereed zijn om af te geven aan cheng Vander. Dat zal dus dinsdagnamiddag worden hè.
De cheng heeft het nog maar eens in orde gekregen. Met een tandenstoker. Ergens in de omkasting van de Toshiba zit een klein schakelaartje
verborgen in een putje. En dat is de RESET. Het staat er bij geschreven, in hele kleine lettertjes. Hoe doen journalisten in de brousse het?
Hebben die allemaal een tandenstoker op zak?

Toen we aan de boei lagen hadden we zicht op de skyline van Abidjan, nogal wazig vanwege de vochtige lucht boven het tropengroen.
Het strand was rosbruin. Op de voorgrond links het silhouet van een industriegebied en rechts een vuurtoren. We lagen dan wel aan de boei
maar deze keer viel er iets te bekijken. Én: de agent had postkaarten bij. Eindelijk eens een agent die een kop op het lijf heeft staan.

Maandag namiddag komt Ava me roepen. (Ava is de vrouw van cheng Vander) Er waren wel 50 of meer vissersprauwen aan stuurboord.
Grote motorprauwen, er kon 14 man op + een enorm net.  Ze vaarden in cirkels om hun netten uit te gooien. Van op het schip
gezien vaarden ze zomaar wat in het rond, maar ik denk dat het goed georkestreerde manoeuvres zijn, anders overvaren ze mekaars netten
en dat betekent ambras, vermoeden we.

Tegen het avondeten waren ze er nog. Om 17h50 ging LM zich klaarmaken. Hij moest om 18h beginnen en kon dus niet blijven staan kijken.
'k Stelde voor een briefke te schrijven 'dat hij niet kon komen', maar hij wou weer eens niet. Alsmaar werken & werken. Hoewel naar de vissers
kijken ook heel interessant is, zeg ik.
Een net binnenhalen gebeurt manueel, op mankracht. Alhoewel ik persies een metalen winchke heb gehoord. Het zou eens mogen gesmeerd worden.
Dat binnenhalen duurt langer dan 25 minuten, met 12 man. Ze werken met lange bewegingen, telkens met gestrekte armen, goed te zien in de
ondergaande zon. Een heel ritmisch gedoe. Ik denk dat iemand daar de maat aangeeft. Wanneer het grootste gedeelte van het net binnenboord
ligt veranderen ze van beweging. Dan klauwen ze paar en onpaar met één hand in het net met het andere beletten ze het net terug te schuiven.
Deze beweging gaat veel sneller dan het dichterbij halen. Waarschijnlijk is dit zwaarder ook. De vangst is nu één compact gewicht vlak bij de prauw.
Wanneer de vangst tot bijna helemaal tegen de prauw ligt springt iemand in het water en gaat daar iets doen, maar wat precies heb ik niet kunnen zien.
De boot hangt dan 45° en meer uit zijn lood, met de boord tot tegen de rand aan of in het water. Ava en ik stonden op apegapen. Al die prauwen
die om beurten slagzij maken en toch weer rechtkomen en dan wegvaren of er niks aan de hand is. Spectaculair.
Ze zullen er op gebouwd zijn. Mogelijk is de kiel verzwaard, zoals bij drinkbekers voor zeer jonge kinderen de bodem verzwaard is.
Kan niet omkantelen! Tenzij natuurlijk bij zeer vinnige kinderen. 

De vangst was bedroevend klein in verhouding tot het gesleur van 12 man en al het werk dat er aan vooraf gegaan is. Minder dan een m³,
gezien van waar ik stond. Moet daar 14 man zijn brood aan verdienen? Is dat elke keer zo weinig? 't Kan niet missen dat ze 's nachts gaan
Bijwerken als pikkediefpiraat.

15h15 LT (17h15 BT):
Drie kwartier geleden een fax ontvangen van ons ma met GOED nieuws (welk?) en antwoord op AL mijn vragen.
Fijn, prima, en dan is mijn volgende vraag: "Moeder waarom leven wij?"
Uw fax is over Oostende Radio gegaan en om redenen die ik niet ken per telex aan boord gekomen. Mysterie.
Jawadde weeral.

Verder heb ik een vol halfuur geprobeerd naar Tina te faxen, via het faxkantoortje in haar straat, het was en het bleef noppes. Bezet.
Wat er bezet is, het toestel van de bestemmeling (het faxkantoortje) of satelliet zelf, dat weet ik nu niet. Kan een satelliet volzet zijn?
Jawadde weeral.

Noodoplossing: off-peak faxen, tijdens de daluren wil dat zeggen. Dus om 19h31 UTC (Greenwich tijd), dat is 21h31 BT.
Dan is het faxkantoortje al lang dicht en dan krijgt Tina vandaag ons bericht niet meer ...
Jawadde weeral.

Een mens haar moed zou van minder verslensen. En daarjuist heb ik in mijn vinger gesneden ook nog. 'k Stop ermee voor vandaag.
Het bloed lekt tussen de toetsen. Het stroomt bij beken over het klavier.

1998-07-03 ~ op zee

Dat was zwaar overdreven, het waren maar twee drupjes bloed hoor. En het is al lang gedaan en genezen.
Fred, de 2^de stuur die Bruno vervangt heeft een oplossing om uit te vissen of het de satelliet is die overbelast is of de bestemmeling die bezet is:
als controlenummer het eigen thuisnummer (telefoon) gebruiken. Als daar een bezettoon gegeven wordt, is het de satelliet die volzet is.
Als het eigen thuisnummer de gewone toon geeft, is het het faxtoestel van de bestemmeling dat bezet is.
Dat systeem klopt, want fax gebruikt de gewone telefoonlijn. Dat we daar niet zelf aan gedacht hebben.
(En als op het thuisnummer opgenomen wordt : onmiddellijk de politie bellen.)

Gisteren bracht de cheng een kapot machineke binnen. De laminator. Da's het toestel om langs weerskanten een harde plasticfolie
op papier aan te brengen. De omkasting van het toestel is in een soort kunststof en is onbeschadigd. Binnenin is een metalen rolhouder verbogen
en is een teflon onderdeel is stukken van een. Vreemd hè. Als het toestel gevallen zou zijn, zou het omhulsel toch schrammen, barsten of scheuren
vertonen. Of dan zou er binnenin vanalles losgekomen zijn en dooreen geklutst, maar verbogen? Metaal? Binnenin? Zonder merkbare
schade aan de buitenkant? Daar is al gereedschap voor nodig.

Een gelijkaardig mysterie hadden we in april, toen waren er installatiediskettes uit het ship's office verdwenen. Foetsjie. Zo weg als weg maar weg kan wezen.
Mysteries. En beide keren na een afmonstering. Sabotage uit wrok? Dat is op andere schepen ook al gebeurd hoor.

Het eten is naar behoren bereid, maar het repertoire is saai. Aan het menu weten we welke dag het is.
Iets meer verbeelding of afwisseling zou welkom zijn.
Vanmiddag in de mess zei Phika iets door het doorgeefluik naar de keuken, iets over hospitaal-alarm. 'k Dacht dat hij tegen de ch.kok
aan het praten was : 'als gij zo blijft koken hè, dan gaan we hospitaal-alarm krijgen'. Maar nee, hij praatte tegen de elektrieker, 
over een bel die niet rinkelt. De bel van het hospitaalbed waarschijnlijk.
Tiens, als het geschreven staat is het veel minder grappig dan op het moment zelf.

Vandaag zouden we op anker gaan en zondag gaan we laden aan de boei.

Sinds we Windows 95 hebben was ik een beetje de weg kwijt tussen de programma's. Paintbrush.bmp was niet meer terug te vinden en sinds
een dag of twee weer wel. In deze versie van Windows heet het Paint.ink en het is WAW.
Deze versie van Paint heeft zoveel gereedschappen dat ik niet meer weet wat er moet gebruikt worden om een bepaald resultaat te bekomen.
In de vorige versie had ik nog het excuus dat er vanalles niet mogelijk was. Nu niet meer. Ongeveer alles is mogelijk.
Ofwel berust ik in het feit dat ik niet kan tekenen, ofwel ga ik daar eens iets aan doen. Het leren, bvb.

1998-07-04 ~ op anker, Palanca, Angola https://en.wikipedia.org/wiki/Palanca,_Hu%C3%ADla

Dit is Angola. 360° water en een paar boortorens is alles wat we er van te zien krijgen.
Morgen gaan we aan de boei. Misschien krijgen we dan een streep land te zien.

Gisterenavond ging het over lange reizen. Een oversteek van 48 of 52 dagen. Van New Orleans rond Zuid-Afrika naar Korea bvb. Of omgekeerd.
Een aantal mensen vinden dat mooi rustig, zo'n zevental weken onafgebroken op zee. Enkele mensen vinden dat saai.
Capt PP-LM zag het nóg anders, eerder een Murphy scenario : Bij zo'n lange oversteek is er tijd zat volgens hem en dan stelt hij het papierwerk
voor de volgende haven uit tot de laatste week. Vier dagen voor aankomst blokkeert zijn computer en er zijn geen experts aan boord
om dat te verhelpen. De ganse papierwinkel moet nu met de schrijfmachine gedaan worden!
Twee dagen voor aankomst : potdichte mist!
Hilariteit onder de toehoorders. Mist is een van de 'critical conditions' en 'hazardous situations'. De captain blijft dan op de brug en kampeert daar
zolang de mist aanhoudt. -daarvoor dient trouwens de seat op de brug, voor als de captain dan enkele uren wil gaan liggen, rusten
Had hij vóór aankomst noch dringend papierwerk te doen? Da's dan jammer. Hoe zoiets afloopt heeft hij er niet bij verteld.

Deze namiddag hebben we oefening gehad. Het was wachten op de captain. Hij was op het achterdeck aan het vissen en hij ving zoveel vis dat hij
de tijd uit het oog verloren was. -typisch PP-LM, hebben we later ondervonden
Gisterenavond hebben we Filipijnen gevist en alles samen zou er nu een 100 kg vis gevangen zijn.
In de States zal dus geen vis besteld moeten worden. 104 kg. Cheng Vander heeft zojuist nog een vis gevangen.

1998-07-05 ~ op anker, Palanca, Angola

We liggen hier weer in the middle of nowhere, er is geen spieke land te zien binnen de gezichtseinder en er is ook geen FM, geen lokale zender.
Olievelden op zee zijn zelden interessant.
11h : de post is aan boord!

Voor het ogenblik zijn we aan de boei aan het gaan. 'k Ben eens buiten gaan kijken. Via de boei gaan we laden van een storage barge.
Diens peak en poop zijn afgeplat. De barge heeft waarschijnlijk zelf geen aandrijving en moet versleept worden. Zo'n mastodont zal toch al eens
naar de droge dock moeten, al was het maar om de romp te inspecteren. Of zou dat allemaal onder water gebeuren, met duikers. 't Zou kunnen hè,
er wordt wel onder water gelast ... -de barge werd van de Mitsubishi Bouwwerf in Japan naar Angola gesleept door een Nederlands sleepbedrijf
De mastodont heet Palanca. Tja, Baraque Fraiture zou hier verschietachtig zijn hè.
Het is een VLCC zei LM hier zojuist, Very Large Crude Carrier. 'k Vond al dat hij er enorm uit zag. Een mammoet. Een mastodont dus.

We gaan neus tegen neus en niet langszij. Er komen dus geen foto's van ship-to-ship deze keer. Dat geeft niet. Misschien moeten we in de States
lichteren voor we tegen de kaai kunnen en dan is het wel langszij. Neus tegen neus, dat is bij manier van spreken hoor. Er blijft flink wat water
tussen de twee vaartuigen. Er staat deining. Dit schip gaat op & af of heen & weer en de Palanca ook. Staal tegen staal zou nogal vonken geven.
En dat mag niet op een tanker. Vonken zijn gevaarlijk. Tiens, misschien is het daarom dat we niet langszij gaan, hier is teveel deining. 
Zelfs met reusachtige fenders zou de situatie niet veilig zijn.

Een knalrood klein motorbootje begeleid of assisteert hier het manoeuvre. Persies een bezige bij. Nu eens aan bakboord, dan aan stuurboord,
en terug naar bakboord. Het is rood en het maakt een vinnig zoemend geluid.

Gisterenmiddag kwam Toho hinkend de mess binnen. Vlak achter hem liepen Phika en de capt, al gniffelend. Toho had gisterenavond op de brug
een alarm van het machien gehad en was naar het paneel GEREND. -nóóit rennen aan boord van een schip! Door het rollen van het schip
wijkt de scheepsvloer en komt hij met zijn linkervoet verder terecht dan hij bedoelde, met zijn teen tegen te seat.
(Een driezits sofa of slaapbank, spreek uit: siet. Niet se-at, er staat geen Seat op de brug).
Door zijn eigen vaart, nog eens versterkt door de wijkende scheepsvloer breekt hij zijn teen in een weinig subtiel contact met de seat.

's Avonds vroegen we hem of hij zeker was dat zijn teen gebroken was. Misschien zwaar verstuikt? Dat kan ook lelijk pijn doen.
Oja, de teen was gebroken, die pijn kent hij heel goed. Verstuikt doet pijn op een andere manier, doet erger pijn zegt hij.
Déze pijn is een breuk. Zeker weten.
Ooit heeft hij eens zeven breuken gehad op drie maanden tijd. Hij heeft een broos gebeente en dat zit in de familie.
Toho's vader heeft in zijn leven al om en bij de 70 breuken verzameld, waarvan enkele die met metalen hulpstukken gerepareerd en genezen zijn.
Die metalen hulpstukken zijn blijvend. Dat is zeer vervelende op een luchthaven, de metaaldetectoren biepen alsof hij een arsenaal wapens op
zijn lijf verborgen houdt. Vader Toho heeft een papier van Buitenlandse Zaken, een zeer officieel document om dat gebiep te verklaren.

19h15 LT : vanavond zaten drie Fransmannen van ELF mee aan tafel, twee van de lokale ELF-mensen en de agent.
't Is ne keer iets anders en 't is ook plezant, ander volk aan tafel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Elf_Aquitaine
Eén van die vlotte praters vertelde over kleine tonijnen, ongeveer 1m lang, die ze 'gisteren' gevangen hebben. Direct gekuist en ingevroren.
Verser kan het niet. Of capt PP-LM geïnteresseerd was. Wat moet dat kosten, vroeg de capt.
Bôf, voor twee bakken bier zouden ze die beesten morgen meebrengen.
LAP! Dat gaat wééral van onze stock pils. In Afrikaanse havens gaat het bier met tien bakken tegelijk van boord als 'protocol' voor de autoriteiten
en andere geüniformeerde bedelaars. Dat is al jaren de gang van zaken. Het gezag zou dat eens mogen voorzien in de bestelling van pils
ipv te putten uit de pilsvoorziening voor de bemanning. Moeilijk hoor: drie Afrikaanse havens betekent 30 bakken meer bestellen.
Daar moet een mens toch geen hogere wiskunde voor gestudeerd hebben. Een beetje huishoudelijk redeneren zou al helpen.
Allemaal voor tonijnmoten die toch niet zullen te vreten zijn met deze kok.
Uitgedroogde wegens verkeerde bereiding, te weinig saus of foute technieken voor het warmhouden. Máár : vers hoor! Laat daarover vooral
geen twijfel bestaan! Oja, laat ons over het verse vooral akkoord gaan. Dit wordt mogelijk weer een verhaal over consensus-addictie. -wie eet er nu vis
die op olievelden gevangen is, waar dagelijks onder water structurele lekken zijn, later kwam trouwens formeel verbod op vissen in olievelden

We houden u op de hoogte en tot schrijves.

08-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-06-27 ~ op anker, Abidjan, Ivoorkust 

Gisterenavond zijn twee vervangers toegekomen, van wie één Belg en die brave jongen had post voor ons bij. En ook kranten en weekbladen.
Wat-zien-ik : solden bij Ikea. En wat staat daar op het reclameblaadje : het buffetkastje van onze dromen. (op foto toch)
Zoudezenuni ...zoudezenu-echtni! Solden houden terwijl wij op zee zitten!

           In het echt lijkt het waarschijnlijk gewoon op wat het is: spiksplinternieuw en van Ikea.
           Maar omdat we het niet van dichtbij kunnen gaan bekijken krijgt dit buffetje plots glans en glorie.

De volgende aflossing is voor binnen enkele weken, dan zijn we weer in de States. Gedurende anderhalve dag deed hier het gerucht de ronde
dat we naar Brasil zouden gaan. Wie die kwakkel verspreid heeft weet ik niet, maar het gaat gelukkig niet door. Veels te warm in Brasil.
We zien aan stuurboord een strook land, donkergroen en waarschijnlijk vol giftige slangen en spinnen,
met ervoor een streep wit-geel strand, waarschijnlijk vol stonefish en ander dodelijk venijn en
dan hier een water van een mooi Atlantisch blauw, maar vol kwallen.

Bewoonde gedeeltes zijn niet te zien. Abidjan is ook nergens te zien. We liggen niet ver van de stad zeggen de stuurlieden, maar
we kunnen er niet naar toe. Waarom weet ik al niet meer. Geen bootje beschikbaar of te duur, of geen toestemming van de wal ...
in elk geval, de goesting is toch over.

Gisterennamiddag kwamen er twee prauwen langszij met fruit : bananen, ananas en mango's. Zeven mango's voor 5 USD. Zo van die kalibers
die ge met twee handen moet vasthouden. Sappig en heel geurig. Recht van de boom.
De mannen van de prauwen hadden al wat blauwe plastic bidons in hun prauwen liggen. Ze gaven ons te verstaan dat we ál het fruit konden krijgen
als we maar meer lege bidons gaven. Maar we hadden er geen meer. Toch geen lege.

De achterste man roeit zijn ziel uit zijn lijf om tegen de stroming in de prauw bij de scheepswand te houden en de voorste man onderhandelt met ons.
Wij staan een zeven of acht meter hoger, hij moet dus luid roepen en veel gebaren maken want wij horen bijna niks door het lawaai van de
ventilatiekokers van het machien. Van op die dansende prauw met de voorste man de emmer zien te vangen en het fruit er in laden.
Wij (Vlado en ik) halen de emmer weer naar boven en draaien gepast geld in een vod en dat gaat met de emmer weer naar beneden.
De voorste man haalt het geld uit de vod, kijkt het na en geeft het door aan de roeier. Hij laadt de emmer in met het gevraagde, de vod houdt hij en
we halen de emmer weer op. Zo enkele keren na mekaar. En telkens houdt hij die vod.
Is het hier zo erg gesteld dat ze zelfs een werk-vod vol verf en smeer nog kunnen gebruiken?

Tussen twee bestellingen houdt de voorste man de emmer omklemd met zijn twee armen. Die emmer lossen en kwijtspelen is
een stuk broodwinning verliezen. Vlado geeft wat meer lijn, of die man valt uit zijn prauw. Ondertussen moet de man ook
de concurrentie in de andere prauw weg blaffen, en hopen dat zijn roeier de handigste en de sterkste is om toch maar die paar dollars en plastic bidons
in de wacht te slepen. Verder moet hij om de paar minuten hozen want de prauw krijgt overslaand water binnen natuurlijk. Als hij dat uit het oog verliest
zinken ze met fruit en geld en bidons. En met de prauw, die een stuk werkkapitaal is. En tijdens hozen moet hij dan de emmer zien vast te houden.
Tot zover de romantiek van de  achterpiek. 'k Heb er een paar foto's aan besteed.

         Er is een periode geweest dat de slogan 'Africa is Beautiful' in zwang was. De buren van mijn ouders, een jong koppel dat op safari geweest was,
         was het daar helemaal en dweperig mee eens. En ik werd ongeveer ziek van ellende dat twee gestudeerde mensen niet verder keken dan de façade
         van een safaripark met vakantieverblijven. Achter die façade, achter dat decor, in de coulissen en daar waar de realiteit leeft, is Afrika heel hard.
         Africa is maar beautiful voor wie niet verder kijkt dan het nuffig neusje lang is.

'k Had zes filmrolletjes bij voor een contract van zes maanden. Dat vond ik zeer redelijk en realistisch van mezelf en absoluut niet overdreven.
We zijn twee maanden en half weg en het zesde filmke is al op. Gelukkig hadden we het zien aankomen en heb ik in Philadelphia vier rolletjes gekocht.

Vannacht alarm. De grote rode brulbel. Dat moet brand betekenen. LM schiet een overall aan en verdwijnt naar zijn post. Ik naar de mijne.
Er was al iets onduidelijks gezegd door de intercom, enkel het woord 'report' hadden we verstaan. In de cabines hangen geen luidsprekers van
de general call, enkel in de alleyways. Stel u dat voor! En 's nachts zijn de cabinedeuren -zware branddeuren- dicht en verstaan we niks.
Dit schip is mogelijk nog goedkoper gebouwd dan het vorige.
Met gesloten deuren verstaan we niet wat we zouden moéten horen qua instructies. En toch staat 'Safety First' over het ganse schip geafficheerd.
Wat maakten wij van dat woord 'report' : this was a false alarm report.
We gaan elk toch maar naar onze post. Wat bleek : piraten-alarm. Het gesproken bericht dat na de bel kwam was 'pirates reported'.
Die nacht was er dubbele wacht op de brug, dwz op elke wing een matroos op uitkijk én daarbij nog eens twee matrozen vooraan aan deck,
via walkie-talkies in verbinding met de stuurman van wacht op de brug en allebei gewapend met elk een ijzeren bar.
Bij de volgende bestelling moeten baseball knuppels besteld worden, zou capt PP-LM gezegd hebben.
Op de begroting van de Welfare zeker? Als sportmateriaal. Gelijk de pingpongpaletjes.

De piraten waren langs de ankerketting naar boven gekropen én door de koker van de ketting. Dat is levensgevaarlijk. Als die schakels nog maar
efkes verschuiven met de beweging van het schip is men een hand of en voet kwijt. Ene was langs het panamagat aan boord geraakt (hoe?)

          Het panamagat is de grote ovalen opening in de reling aan de voorpiek voor 't geval het schip door het Panamakanaal moet,
          langs die opening worden de trossen aan de wal gegeven wanneer een schip daar, voortgetrokken door treintjes, door de sluizen gaat.

Aan de voorpiek is een locker met scheepsmateriaal. Daar hadden ze het op gemunt. Piraten, nu ja, het zijn gewoon arme bange pikkedieven die
proberen hun brood te verdienen met scheepsmateriaal en zich geeneens tot aan de bewoning zouden gewaagd hebben, want dan moeten ze
200m felverlicht deck over. Dat halen ze niet ongezien. Als ze het op de captains's cash money of op de persoonlijke bezittingen van de bemanning
gemunt hebben, dan komen ze langszij, dicht bij het kasteel en niet langs de voorpiek.
Waarschijnlijk hebben we niks meer te verwachten, want dat wordt doorverteld onder pikkediefpiraten :
dat hier aan boord niet alleen wacht gelopen wordt op de brug maar ook aan deck en dat de matrozen van wacht wákker zijn tijdens hun wacht.
Maar evengoed gaan alle deuren 's nachts op slot. Better safe than sorry.
En evengoed geen goesting meer om aan de wal te gaan. Waarschijnlijk weer veel gebedel of verdoken gebedel en gesjacher.
Jammer, want in mijn beginjaren bij de koopvaardij heb ik van de anciens legendarische verhalen gehoord over Abidjan.

Capt PP-LM zou de slopchest -dranklocker- eens mogen opendoen. We zitten hier zo droog als iets. Water genoeg, nog een 60L, maar ik bedoel iets
lekkers, iets om te trakteren. Gerstenat bvb, iets met hop, dus met lupuline. 

Vandaag verjaart de elektrieker. 'k Had een kaart gemaakt in PowerPoint en ik heb twaalf keer de toer van het kasteel gedaan eer ik iedereen
gezien had om ze die kaart te laten tekenen. 'k Hield de kaart op een klembord tegen mijn lijf, voor 't geval ik de elektrieker zou tegenkomen want
hij mocht die kaart niet te vroeg te zien krijgen. Voor de zevende keer kom ik Bruno (2^de stuur) tegen, in de staircase deze keer.
"Loopt gij nu nog altijd rond met die petitie?" vroeg hij. Ja dacht ik, een petitie aan capt PP-LM om de slopchest eens open te stellen.
Op de achterkant van de kaart staat een kopie van de luchtfoto van dit schip. (In april gekregen van capt PM.)
De Filipijnen vonden dat nu een fantastisch hebbeding en of ik er zo nog kon maken, maar dan liefst een beetje groter.
Oké, tegen 15h (dan hebben ze coffeetime) zorg ik voor kopieën op 122%, dat kon netjes op een A4. Ik maak elf kopieën, want ze zijn met elf.
Om 15h bleek het origineel formaat hen persies toch beter te bevallen. Chetver. Goed, nog eens 11 exemplaren gemaakt op het origineel formaat.

Vermist er 's nachts nu extra-dubbele wachten gelopen worden sliepen een aantal matrozen.
Hun exemplaren van de foto legde de ch.kok op hun plaats aan tafel klaar.
Oei, zei ik, die kopieën zijn eigenlijk top-secret hoor. Stel u voor dat de capt dat ziet dat ik spelerij pleeg met dure inkt en duur papier van het schip.
De ch.kok kijkt eens naar de deur van de mess, daar staat niet zo direct een captain in het deurgat, en hij schudt geruststellend het hoofd.
Hij zou er op letten, zei hij en verdween naar de keuken. Ondertussen lagen daar X aantal kopieën in volle zicht. 

Filipijnen redeneren anders dan wij hoor. Als er een kopieerapparaat aan boord staat dan dient dat om te gebruiken, en 2 x 11 kopieën voor
privégebruik is ook gebruik. ('k Zal er aan denken. We zullen het Welfare noemen, vermits niemand aan de wal kan om postkaarten te kopen en
er toch iéts naar de Filipijnen moet verstuurd worden. Fotokopieën zijn nog altijd vredelievender dan baseballknuppels om piraatjes mee dood te slaan.)
Dezelfde redenering volgen ze als het over wasmachines gaat. Een wasmachine staat daar om te gebruiken, zelfs als er maar één stuk was in gaat
want dat is ook gebruik. Maar goed, over hun was-gewoonten en poederverbruik heb ik al eens een blad volgetikt. En het is op elk schip met
Filipijnse zeemannen zo.

Om 16h45 stond Bruno hier aan de deur. Of het waar was dat ik een luchtfoto van het schip had en of hij daar een kopietje mocht van hebben. Lap!
Daar ging mijn top-secret. Misschien kan ik een handeltje in fotokopieën beginnen. Aan piratenprijzen.
De nieuwe 2^de stuurman was er vandaag ook tijdens het avonduurtje. Hij heet Frederique. Of zijn naam afgekort wordt weten we nog niet.
Frederique vervangt Bruno.
Phika vervangt Pévala en wordt dus choff, dat was zo voorzien van in het begin.
De vervanger van Phika is een Kroaat, Vilko. 'k Ben hem al eens tegen gekomen in de staircase.
En in de States komt een nieuwe aspirant-stuurman.
Toho blijft dus 3^de stuur, zij het met een 'vergunning' wat dat ook moge betekenen en
met de gage van 3^de én zijn vaardagen tellen mee als vaartijd voor 3^de. Dat is dan toch al dat!

De vorige brief gaat mee naar België met Pévala. Deze brief zullen we van hieruit versturen. Op hoop van zege.

Vanavond zei Phika aan tafel dat het plezier deed om met beschaafde mensen aan tafel te zitten. Wat hij daarmee bedoelde weten we niet.
Mogelijk viseerde hij Vlado, maar die heeft dat gelukkig niet verstaan. -Vlado's tafelmanieren waren een beetje, euh ... nogal morsig.
Vlado spreekt Kroatisch en Phika spreekt  Canadees Frans met een uitgesproken accent. Zelfs de Franstaligen aan boord verstaan hem niet altijd. 
Zijn Engels is beter verstaanbaar. Wat hij er ook mee bedoeld moge hebben, ik zei hem van het beschaafd gezelschap te genieten,
want morgenavond verhuist hij van tafel, dan eet hij aan de kapteinstafel als choff. (Vanaf morgen is hij in charge als chief officer.)

Ziezo, dat was het voor deze keer. Tot schrijves.

07-06-2020 om 10:04 geschreven door maart

1998-06-23 ~ aan de boei, Forcados, Nigeria 

Dag Elk & Ieder,

Hoe eindigde de vorige brief weer? 'Gedaan met het gefoeter op de computer'? Wel, er is weeral iets. Met de Compaq deze keer. Maar 'k ga er
niet over beginnen. Te weinig ROM voor Windows '95 en nu zitten we ermee. Het programma kon er op, maar dat is ten koste van de snelheid.
Denkt ge dat een van de geniën mij daarvoor gewaarschuwd heeft? Neen.
Heb ik daar zelf aan gedacht? Neen. Is het nog ongedaan te maken? Neen. Zijn we nu blij? Neen.
'k Heb ongeveer 3hrs nodig gehad om de 6 blz's in 5 exemplaren te printen.
Daar hebben wij alreeds het volgende op gevonden : één exemplaar printen, en de vier andere gaan in het kopieerapparaat van het schip. Ziezo.
Dat duurt dan geen drie volle uren. Hopelijk.
En op de Toshiba ontbreekt nu het Help Programma voor MS-Words. Maar over dat alles zou ga ik dus niet beginnen.

We liggen nog een deel te laden en dan gaan we lossen in Abidjan, Ivoorkust. Voor het ogenblik zweeft er vlak onder het wateroppervlak
een kwallenveld langs het schip. Bakboord, stuurboord, achteraan: overal kwallen. 'k Dacht eerst dat er ergens een lading plasticrommel
overboord geraakt was, maar de rommel bewoog te gracieus. 'k Ben eens gaan kijken op het maindeck en ik heb twee foto's gemaakt van kwallen
die kwamen bovendrijven, maar van de grote massa zal niet veel te zien zijn op de foto. Er was teveel lichtweerkaatsing op het water (14h LT).

Vorige donderdag hebben we enkele uren stil gelegen in volle zee. De exhaust boiler van de main engine -aandrijving-, moest gekuist worden.
Exhaust boiler = uitlaatgasketel, die zet de uitlaatgassen om in warmte voor hergebruik.
Deze cheng legt daar vlotjes het machien voor stil. Zo doet die dat. Andere chiefs laten dat doen wanneer het machien stil ligt, tegen de kaai bvb.
LM heeft persies ook liever tegen de kaai dan op zee, dan is de exhaust boiler afgekoeld. Nu was hij nog warm. Maar blijkbaar gaat warm ook. 

Voorts kwam het voor choff Pévala goed van pas dat we efkes stil lagen.
Hij had een paar dagen tevoren een bizarre overflow gehad en de crude oil -ruwe aardolie- was langszij in zee gekwakt. Aan bakboord.
Op de scheepswand waren daar flink wat sporen van te merken, van aan de manifold tot voorbij de lifeboats. Afwassen en overschilderen.
Eerst een stelling overboord laten zakken, die zal dienen als voetsteun. (?)
Dan twee man, één voor één laten zakken in een bootsmanstoel (een houten zit aan touwwerk).
En ze droegen elk een veiligheidsharnas natuurlijk en elk touw werd van op het maindeck continu bemand.

Ter hoogte van de lifeboats wijkt de scheepswand, neemt een kromming, glooit meer naar binnen toe. Daar hing de stelling dan niet meer
tegen de scheepswand. Nog meer touwwerk erbij en dichterbij trekken maar. De stelling, niet het schip.
De bootsman genoot. Eindelijk nog eens echt zeemanswerk.
Door het wiegen van het schip kwam gans de constructie bij elke slag ongeveer 4m vrij van de scheepszij te hangen. De emmers met verf ook.
Maar geen enkele verfrol heeft zo'n lange steel. Heel de operatie heeft dus wat geduurd. Stelling met de twee emmers verf was te zien wanneer
het schip naar bakboord helde en verdween onder de scheepswand wanneer we naar stuurboord gingen. Zo om de tien tellen.

Vermits we in ballast vaarden (zonder lading wil dat zeggen) lag het schip hoger op het water en was er meer op te kuisen dan wanneer we
met lading zouden gevaren hebben, want nu was het rood gedeelte ook besmeurd. -rood = het gedeelte dat bij lading onder de waterlijn ligt
Pévala vertelde dat zijn mannen tot aan hun oksels in het water gehangen hebben om de scheepszij 'proper' te krijgen. (Haaien? Waar haaien?)
Die episode heb ik niet meer gezien, 'k was al weer binnen. Van op de wing heb ik nog wel enkele foto's genomen.
Op het maindeck zou ik toch maar in de weg gelopen hebben tussen al dat touwwerk. Van daarboven leek het nog gevaarlijker dan 
van op ons eigen deck. 'k Kreeg hoogtevrees in die twee matrozen hun plaats.

's Avonds vertelde Pévala dat de matrozen 'dolletjes' waren in de mess. Hij had om hen te bedanken een bak bier laten koud zetten,
naar Goed Oud Vlaamsch Scheepsgebruik. Openlijke appreciatie van de baas doet de dag zelf meer deugd dan de gevarenpremie.
Ze moet er zijn, de premie, maar het schouderklopje (de bak bier) doet efkes deugd. -decompressie, het was een spannende dag geweest
Pévala begrijpt wat het is, chief zijn.
En dat er die dag geen ongelukken gebeurd zijn is te danken aan het zeemanschap, het vakmanschap van alle betrokkenen.
Stráffe gasten hier aan boord. 

Twee verfrollen zijn in het water gevallen, maar dat is een kleine prijs, dat is een dankoffer aan Neptunus omdat hij zijn bodyguards (haaien)
heeft weg gehouden van de twee mannen in het water.

           Achteraf bekeken denk ik nu dat cheng Vander het machien niet stilgelegd heeft om de exhaust boiler te laten kuisen maar eerder
           omdat de opkuis aan de scheepswand dwingend en dringend was. Op pollutie staan zware boetes. Die sporen moesten weg gepoetst 
           en overgeschilderd worden vóór aankomst in de volgende haven. En daarom moest het schip stil gelegd worden. Maar een blunder
           met crude oil en pollutie kan men niet in het logboek schrijven, dus moest de exhaust boiler dan maar zogezegd gekuist worden.
           Dit scenario lijkt mij vandaag waarschijnlijker. En LM denkt hetzelfde. Schuif dat stilliggen maar weer af op het machien ...!

Vrijdag hadden we veiligheidsoefening. Na de oefening en de video, iets na 16h, kom ik Renato (matroos) tegen in de staircase.
Hij zou mijn haar knippen, rond 19h. Hij had zijn knipschaar al bij en vroeg of hij het nú kon doen.
Ja natuurlijk, zei ik, en we installeerden ons in de alleyway op ons verdiep. In de alleyway ligt linoleum, en dat stofzuigt gemakkelijker. Vandaar.
- Hoe wilt ge het hebben, vroeg hij.
- Kort, zei ik.
- Écht kort?
- Jaja, écht kort.
Hij begint aan de linker zijkant en ik zit zo wat te denken : als hij nu al gedaan heeft met werken, is dat omdat hij vannacht van wacht is en
daarméé trok hij zo'n raar gezicht gisteren, toen ik 19h voorstelde. Dan moet hij een uurtje gezelligheid bij de hoop missen en dat is een Heilig Uurtje.
Of misschien gaat hij om 19h al slapen? Waarom zei hij dat 19h hem niet schikt. Zijn Europeanen nu nog altijd menseneters in hun ogen?

Choff Pévala komt boven, ziet ons in de alleyway en fluit eens bewonderend, hij komt er efkes bij staan.
- 't Zal mooi kort worden, zei ik.
- Waarom zweet ge zo, Renato? vroeg Pévala.
Zweten? dacht ik, het is hier toch hier toch goed fris? 'k Kon Renato zijn gezicht niet zien, enkel zijn T-shirt. Iets later zag ik
dat de buik van zijn T-shirt grote zweetvlekken vertoonde. Op die twee minuutjes tijd. Misschien omdat Pévala op zijn handen stond te zien?
Hij was nerveus, antwoordde hij. Bon, ik heb die brave jongen een pint aangeboden (twee keer, geen reactie) en hem gerustgesteld dat er niks was
om nerveus over te zijn want haar groeit gewoon terug.

Choff Pévala zegt dat hij die pint mag/kan/moet aannemen. 
Wat is hier toch aan de gang, dacht ik. Durft die gast geen pint aanpakken waar de choff bij staat? Waarom wacht hij eerst de toestemming af?
Is dat hier een strafkolonie of wat? Pévala is toch geen bullebak ... Of wel?
LM en Cheng Vander waren in de cabine aan het computeren en LM brengt dat pintje want ik hing vol haarknipsel en bleef braaf op de stoel zitten.
Pévala gaat naar zijn cabine. Renato giechelt eens.
- Wat is er?
- You will look like a man.
'k Voel eens aan mijn linker zijkant : gemillimeterd. Dit was dus wat hij bedoelde met real short: crewcut, G-I Joe, mannenkort.
En ik bedoelde vrouwenkort, 2 à 3 cm. Redden wat er te redden valt: rechterkant en achterkant mogen even kort en bovenop,
het dakje zogezegd, wordt 3 cm. Een beetje zoals Dana Winner, maar dan in een zéér vrije interpretatie. Zo zie ik er nu uit, wat kapsel betreft.
Lekker fris, dat is het enige wat er over te zeggen valt. De eerste dagen was het zelfs koud in de nek en aan de oren.
De airconditioning doet het namelijk vele beter, onder het bewind van cheng Vander.

Airco is allemaal een kwestie van afstellen en freon. LM heeft de airco nu onder zijn bevoegdheid gekregen. Bij cheng LdG kon dat niet omdat
volgens hem niemand, maar dan ook niemand hier aan boord iets van airconditioning kende. Behalve hijzelf. Voor de rest : allemaal snotneuzen!
En weet ge waarom hij zo redeneerde? Freon kost geld, 1000fr per liter. Dus 10L freon toevoegen in het systeem (freon bijsteken, zegt men)
kost 10.000fr. Dat vind ik geen geld, in een huishouding van 20 à 25 mensen, als het dient om hitteberoertes te voorkomen bij mensen die
fysieke arbeid leveren en effectief last hebben van allerlei verschijnselen die te maken hebben met warmte en hitte.

Die avond in de bar was het lekker fris, vanwege de freon en het kort kapsel. We staan zo wat te leuteren over het laatste nieuws:
over korte kapsels in het algemeen, over de mogelijke interpretaties van het woord 'kort' en over Renato & zijn knipkunde in het biezonder.
'k Zeg tegen Pévala : "Als Renato wacht loopt, waarom zei hij dan gisteren niet dat 19h hem niet schikt? Wij zijn toch geen ..."
Hij onderbrak mij hoofdschuddend en zette zijn pint neer. "Renato loopt geen wacht, Renato is dagman."
Algemene stilte.
Dagmannen werken tot 17h15. Die gaan om 16h geen haar knippen bij medammekes om.
Pévala haalde zijn schouders op. "Hij zal waarschijnlijk iets geregeld hebben met de bootsman."
Geregeld? Gewoon gespijbeld ja!
Jamaar, wacht eens efkes, die heeft dus gespijbeld om mijn haar te komen knippen?  Verdomme.
Het was toch niet mijn bedoeling iemand van zijn werk te houden om mijn haar geknipt te hebben? Wat is me dat nu weer!

Nog liever overdag spijbelen dan 's avonds weg te moeten van bij 'den hoop'. Dat is ondenkbaar want 's avonds zijn ze een klad parkieten.
En de oplossing die Renato daarvoor gevonden heeft is overdag een uur van de werktijd afknijpen. Voorwaar zeer adequaat.
En als Pévala daar nu een nota over schrijft? Want Renato was niet aan deck hè, ha nee, hij stond bij ons op 't verdiep. Haar te knippen.
En dan nog spijbelen op 't verdiep van de baas. Hoe idioot is dat.
Persies of een choff komt eens niet op 't verdiep waar zijn cabine is, waar zijn bureau staat en waar al zijn paperassen liggen.
Persies of een choff moet niet dagelijks bij de capt of bij de cheng zijn om vanalles en nog wat te bespreken. Stomme Renato.

Vandaar dat plots en overdadig zweten. Niet omdat Pévala op zijn handen stond te kijken maar omdat hij hem betrapt heeft.
En Pévala kon hem moeilijk weer naar deck sturen en mij met een half geknipt hoofd laten zitten.
HEY, nu schiet mij iets te binnen : terwijl Pévala naar zijn cabine stapte grapte Renato "The rest later?" Luid genoeg
opdat Pévala het zou horen en omdat hij het moést horen. (En recht in mijn oor).
Waarschijnlijk voelde Renato zelf wel dat hij beter weer naar deck gegaan was, maar hoe moest het dan met mijn half kapsel?

Had ik het geweten, ik had wel voorgesteld voor die enkele uren een sjaal rond mijn hoofd te draaien.
Wat zeg ik nu?
Had ik het geweten dan waren we er nooit tijdens zijn werkuren aan begonnen. No way. Aan dat soort dingen doe ik niet mee.
Dus een mens moet potverdekke nog uitkijken dat ze met volgroeide soortgenoten niet in kinderachtigheden verzeild geraakt.
Ze zijn volgroeid maar ze zijn niet volwassen. Dan moet ik bij elk contact nadenken voor twee? Vermoeiend is dat.

06-06-2020 om 06:27 geschreven door maart

1998-06-11 ~ op zee

Opzij, ik kom zojuist van de brug, laat me efkes zitten. Ze zijn daar met vier een nieuwe computer aan het installeren in de kaartenkamer.
(dat is het achterste gedeelte van de brug) Iets met een soort e-mail naar de Franse rederij. Phika bedient het klavier en achter hem staan
cheng Vander, capt PP-LM en choff Pévala de werkzaamheden te volgen. Phika drukt een toets in en plots klinkt een scherp geluid,
een soort gekrijs, iets schril als een boormachine. 'k Hou me gereed om weg te springen want die computer ging ontploffen volgens mij.
De heren blijven zó onverstoorbaar naar het scherm staan kijken dat ik me afvraag of ik de enige ben die dat geluid gehoord heeft.
Phika drukt nog een toets in en een seconde later begint het gehuil opnieuw. Weer niemand die reageert.
Maar dat geluid is toch niet normaal? wou ik vragen. Op dat ogenblik staat iemand recht in het voorste deel van de brug (het wielhuis).
Het was de bootsman die daar iets kwam klussen. Hij had een boor in zijn handen. Amai-amai, is me dat lachen. Verder alles onder controle.

En de faxlijn was bezet, wegens de installatie van de nieuwe computer. 'k Moest vanavond eens terug komen.

1998-06-12 ~ op zee

Om 17h stesselde ik nog eens naar de brug. 'k Had de stemmen van capt PP-LM en cheng Vander gehoord in de alleyway. 
De werkzaamheden aan de nieuwe computer zouden al wel voltooid zijn zeker? Het was tijdens de wacht van Phika. Hij krijgt de fax niet verzonden.
Er rinkelt vanalles in Limburg, zoals een gewone telefoonlijn, maar het kriepgeluid van het faxtoestel krijgen we niet te horen.
Is dit wel een faxlijn? Adresboekje erbij gehaald, ja dit is het juiste nummer, het faxnummer.
Misschien is het toestel bezet, zegt Phika. Zal ik binnen een kwartiertje nog eens proberen? Oké, goed.
En half uurtje later was er telefoon in de cabine. Het was Pévala. Hij lost Phika efkes af zodat die kan gaan eten.
Of het wel een faxnummer was? Hij had het 15x later rinkelen en volgens hem was het een foonlijn. Geen kriepgeluid, dus geen faxtoestel.
Toen zijn wij (LM en ik) beginnen nadenken. LM zat al en ik ben naast hem gaan zitten, om de koppen bij mekaar te kunnen steken:
Als het rinkelt, is het een bestaande lijn. Ja? Ja.
Een bestaande lijn op hun thuisadres of op het nieuw kantooradres?
Ofwel is het faxtoestel bij Laura en D thuis kapot óf binnen voor onderhoud óf verhuisd naar het nieuw kantooradres.
Om een of andere reden heeft die lijn geen faxtoestel meer.

We bellen naar Laura om te vragen war en hoe. Op het foonnummer natuurlijk, want met het faxnummer blijven we toch maar sukkelen.
Toen D aan de foon zei dat aan het thuisnummer geen faxtoestel meer verbonden was, was het probleem opgelost en ik was blij dat we
die mogelijkheid niet over het hoofd gezien hadden.
D geeft me het faxnummer van het kantooradres en twee minuten later was het boeltje verzonden en stond ik weer in de cabine
om het hele verhaal te doen.
- En is hij nu naar kantoor? vroeg LM
- D? Nee, D is thuis op dit uur hè.
- De fax, is de fax naar kantoor?
- Ja, de fax is naar kantoor. Die vinden ze morgen wel.
Einde verhaal.

1998-06-21 ~ aan de boei, Kwa Ibo, Nigeria

Twaalf dagen niet geschreven. Hoe ga ik dat goed maken?
Tijdens de oefening, twee vrijdagen geleden, vertelde Ava, de vrouw van cheng Vander dat ze in het terugkomen van het winkelen in
Philadelphia (vr-05/06) een auto-ongeluk gezien hadden. Een wagen was in de drassige moeraskant van de rivier terecht gekomen en was
in de modder aan het wegzinken. De taxi is gestopt, ze hebben de vijf mensen (Latino's) er uit gekregen, ook de onderste. Er waren nog andere
wagens gestopt en de hulpdiensten waren al gebeld. Lang leve de GSM, want vind maar eens een telefoon in havengebied.
Daarmee deden ze zo eigenaardig die vrijdagavond. Ze waren nog over hun toeren van hetgeen ze gezien en meegemaakt hadden.
Hoe die wagen van de weg geraakt is wist ze niet. Er was daar geen scherpe bocht en ook geen andere wagen te zien.

Wat is er de voorbije week zo allemaal gebeurd : niet veel.
Wat hebben we de voorbije week zo al gedaan : inventarissen.
Begin deze week liet choff Pévala horen dat hij het nogal voelt dat ze met een man minder zijn, vermits Nenad weg is en Toho nu wacht loopt
dus niet meer overal inzetbaar is. Een hoop jobkes komen nu op zijn schouders terecht terwijl hij al een vol agenda heeft.
Inventarissen maken, dat is zo een van die jobkes. Dat was maar een woord hè. 'k Had omzeggens mijn overall al aan.
En ik mocht mee helpen.
Maandag deden we de droge voeding met ons twee, dinsdag de groentenfrigo én diepvriesgroenten met z'n drieën (Phika was er bij).
Woensdag hebben Pévala en de ch.kok de vleesdiepvriezer gedaan en ik ondertussen de vis.
Donderdag was er de veiligheidskledij te doen, dat kon ik alleen wel.
Vrijdag het onderhoudsmateriaal (de zeeplocker is het Scheeps-Vlaams). Daar moest ik zaterdag opnieuw naartoe want er zijn zoveel
borstelsoorten volgens de IMPA-cataloog en die moeten allemaal onder de juiste naam en het juiste nummer opgeschreven worden.
Daar had ik me lichtelijk aan mispakt. 'Piassava' is de naam van het materiaal van de borstelharen en 'Vikan' is de naam van het model.
En ze hebben er zonder en met steel. En telkens zijn dat andere nummers. Heel plezant, dat gepuzzel, maar nu ben ik wel blij dat het gedaan is.
Tot binnen drie maanden, want de Franse rederij wil om de drie maanden een inventaris. Niet om de zes, zoals ooit de Antwerpse branche.

In het machine-departement hebben ze daar zo geen last van, zei LM. Jammer.
Ik had zo halvelings gehoopt dat ik moerkes en boutekes mocht gaan tellen, maar 't is noppes.

RVI (Radio Vlaanderen Internationaal) komt er goed door. En we ontvangen RFI op FM, gek hè. RFI = Radio France Internationale. We hebben al twee
nieuwsuitzendingen gehad. In Brest was een zee-ceremonie aan de gang voor Eric Tabarly, die vorige week verdwenen is op zee. Hij kwam nogal eens
praten in het programma Thalassa (FR3?) en zijn zeilprestaties zijn wereldberoemd. Er werden zeilers geïnterviewd, ze noemden zich 'verweesd'.

          Wikipedia : Tijdens de nacht van 12 op 13 juni 1998 werd hij op de Ierse Zee, tijdens een tocht naar Schotland aan boord van de originele,
          honderd jaar oude Pen Duick, overboord geslagen door een rondhout. Zijn lichaam werd op 20 juli gevonden door het visserschip An Yvidig.
          De autopsie toonde aan dat hij verdronken was en geen lichamelijke letsels vertoonde.
          Hij werd postuum benoemd tot commandeur in het Légion d'honneur.

          Éric Tabarly ging er prat op dat hij zich nooit aanlijnde met een veiligheidslijn, omdat dit hem in zijn bewegingen hinderde
          en omdat hij dat onnodig vond voor een kundig zeiler. Hij zei daarover: Celui qui tombe dans l'eau, n'a pas de place sur un bâteau.
          Wie in het water valt, is niet op zijn plaats op een boot. -en voor iemand met zoveel eigendunk ookni, dat heeft hij die nacht zelf bewezen
          https://nl.wikipedia.org/wiki/%C3%89ric_Tabarly 

Verder nogal wat gedoe rond spookticketten. De rest heb ik niet begrepen, ze praten te rap.
Er zou een pak voetbalticketten verdwenen zijn en dat is een groot schandaal aan het worden.

LM slaapt tot 17h. Dan begint de laad-operatie en LM moet de ballastpompen starten. Want naarmate er lading in komt moet er ballast uit hè,
of er gebeuren rare dingen. Dan zou het schip onder onze voeten wegzinken. En wij erbij.

Het uitzicht is bedroevend : boortorens en nog eens boortorens, in de verre verte. 'k Heb er een paar foto's aan gewaagd. Om de boortorens te zien
zullen we een vergrootglas nodig hebben. Aan de horizon is een streep land te zien. Die streep is Nigeria, mijlen ver weg.
Morgenvroeg zouden we al geladen zijn, als alles goed gaat.

Vorige donderdag heeft Toho minder goed nieuws ontvangen. Zijn vervanging gaat niet door. Hij wordt niet vervangen in Abidjan (Ivoorkust).
En dat is nog niet alles. Daar komt bij dat zijn promotie als 3^de stuur niet kan officieel gemaakt worden omdat hij persoonlijk zijn handtekening
moet komen zetten en per fax is zijn handtekening niet geldig.(Waar hebben we dat nog gehoord...)
Mij maken ze niet wijs dat er geen noodprocedure bestaat voor plotse noodgedwongen promoties. Toho heeft zijn ticket -diploma-van 3^de toch!
En er komt geen nieuwe 3^de stuur. Waarom dan treuzelen met die promotie?

Efkes samenvatten :
Ondanks alle internationale veiligheidsvoorschriften over gekwalificeerd personeel, zou Toho wel het werk van 3^de stuur mogen doen en
de bijhorende verantwoordelijkheden dragen ondanks het feit dat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is maar onderwijl
als aspirant-stuurman betaald worden juist omdat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is.
Daar gaan ze in Antwerpen fortuinen mee uitsparen zie! Binnen enkele weken, in de States, zou hij dan wel afgelost worden.
Ik vraag me af wat de inbreng van capt PP-LM is, in heel die zaak. -ik had er geen goed oog in, dat herinner ik mij nu, rare gast, die PP-LM

De moeder van Toho heeft alle nodige documenten naar de rederij in Antwerpen gebracht. Er was onder andere een zwembrevet van 50m nodig.
Ze had er een bij van Bloso. Officiëler kan niet hè, want Bloso is van de staat. Op dat zwembrevet staat dat Dhr Toho vlotjes 500 m zwemt.
En daarop vroeg in Antwerpen de kantoorkruk van dienst : 500? is dat geen typfout?
Jawadde, de Maritieme Branche ...
Het toegangsexamen voor de Zeevaartschool voorziet al een zwemproef van 50m.
Hoe kon Toho Zeevaartschool gevolgd hebben als hij niet door die zwemproef geraakt zou zijn?
Ik vraag me af wat daar de inbreng van klerkske PV is, in heel die zaak.

Soms kan Toho nog lachen, maar niet van harte.

Ziezo, dat was het ongeveer voor deze oversteek. Het blad is bijna vol. Nu eens kijken of ik de printer wakker krijg, hij heeft een hele week geslapen.
Dit is namelijk een gans nieuwe installatie, de voorbije week in orde gebracht door onze plaatselijke Windows-tovenaar : cheng Vander.
Ook op onze kleine Compaq. En de Toshiba is nu helemáál genezen. Goed hoor. Gedaan met foeteren. -en dát was te vroeg gejuicht

05-06-2020 om 08:40 geschreven door maart

1998-06-04 ~ op de Delaware River, Philadelphia, Pennsylvania

Dag Sedentairen,

Gisteren namiddag is Colette mij komen 'uitnodigen' om te gaan winkelen. En dan kunnen we gaan eten ook, zei ze erbij.
Wat ik van plan was : boodschappen doen in de dichtstbijzijnde supermarktje en eventueel ergens een snelle hap.
Niet lopen winkelen in een shoppingcenter en achteraf zitten tafelen!
Groot verschil in prijs, in tijd, in taxi-afstand dus ook in taxi-prijs en in pijne voeten van dat geslenter tijdens het winkelen.
(Laat me boodschappen doen, maar doe me niet winkelen.)

Op slag had ik verblindende hoofdpijn: hofdames ronselen ... en de ganse namiddag tearoom-talk ook zeker?
LM heeft een kusje op mijn voorhoofd gegeven en het ging direct vele beter.
Waarom ik er zo ineens weer bij moest zijn, vroeg ik mij af.
Om te vertalen, zei LM. -toch niet te geloven dat iemand die al 7j meevaart nog geen woordeke Engels spreekt ...

10h: we liggen al aan de kaai maar we liggen nog niet vast. 'k Was eens op de wing gaan kijken of er al autoriteiten te zien waren op de kaai.
Zodra we onze shorepass -walpermissie, walverlof- hebben mogen van boord.
De kapteins zijn allebei aan het werk. 'k Heb een babbeltje gedaan met de loods, die had ommers gedaan met werken.
Hij neemt brief n°4 mee, om er zeker postzegels op te plakken. Da's mooier dan een saaie stempel van het agentschap.
Die loods heeft dat zelf voorgesteld. Brave mens. Da's dus prima, dat is weeral tijd gespaard, dan moet ik niet op zoek naar een postkantoor.
En toen zou ik eens rap de brieven en de dollars gaan halen.

De loods wist ook te vertellen waar de dichtstbijzijnde plaatselijke shopping area is, met een gewoon supermarktje:
Pennrose Plaza, aan de achterkant van het vliegveld. Het chic shopping center heet the Gallery en is in de binnenstad, ver van hier.
De loods en ik keken samen van daarboven op de wing naar de stad. Voorwaar : vér.
Met die gegevens kwam ik van de brug onze alleyway in.
'k Geef die informatie efkes door aan de twee dames die daar toevallig aanwezig stonden te zijn. Ava gelaarsd en gespoord, klaar om zich
op een grote winkelexpeditie te begeven. En Colette opgetut.
- Comment tu sais? vroeg Colette. Madame is Brusselaarster maar wil graag voor Française doorgaan omdat haar moeder Française was.
Nu, in het Franse Frans zegt men 'comment sais-tu?' als ik me goed herinner.
- Ik heb dat gevraagd aan de loods.
- Aáááh? met haar Castafiore stem weeral.

          10h45 : nu ben ik weg, boodschappen doen.
          15h25 : nu ben ik terug van boodschappen doen.
          Eerst verder gaan met het relaas van deze ochtend.

Efkes later, in het deurgat van onze cabine, werd mijn middag/namiddag nog eens georganiseerd.
- Ohlala, zei ik, een luxe-shoppingcenter? Ik ga niet mee.
- Jamaar, het is om kleren te kopen.
- Kleren? Waarom kleren? Ik heb onze bagage thuís gemaakt hoor. Wij hebben nu geen kleren nodig.
- Jamáár! 't Is voor de kléíntjes.
Dit zeggende verspert ze mij de deur van onze cabine terwijl ik snel weg wou naar de loods op de brug met 5 USD en vijf exemplaren van brief n°4.
- Jamáár, ik héb geen kléíntjes, antwoordde ik op datzelfde zeurderig toontje.
'Spiegelen' heet dat in Goed Algemeen Psychologisch.
In gewone omstandigheden is na-apen zeer onbeleefd en brutaal, het is zeer effectief bij stomkoppen. Probeer maar : spiegelen.
Madre! Een mens zou van minder op haar moeder roepen. 'k Heb hier zes weken gerust gezeten en ineens word ik ingelijfd omdat er moet
Engels gesproken worden! Letterlijk inge'lijf'd. Mijn lijfelijke aanwezigheid werd verordonneert/geëist en dat was zeker niet omdat ik
zo'n zonnig karakter heb of omdat ik aangenaam gezelschap ben, in haar visie van gezelligheid.

Vermits ik me niet liet vertederen door kleinkinderen die ik van haar noch pluim ken, gooide ze het over een andere boeg.
Jamaar, ze had een absoluut imperatief van den chief, ze moest een bepaald soort sokken en pantalon kopen, in de States,
want anders weigert Laurent (cheng LdG) ze te dragen. Hij weigert hè, niks aan te doen. Vervelend hoor. Zeer vervelend.

          Vervelend voor wie? Voor mij? Voor LM? Voor het Noordelijk Halfrond?
          Weigeren, mon oeil. Bullsh*t.
          Den chief is al lang zeeman én zeeman genoeg om te dragen wat beschikbaar en voorhanden is.

Rond 10h20 brengt Pévala hier een formulier binnen dat moet ingevuld worden voor de immigratie.
Immigratie = de mensen die ons de shorepass geven, de walpermissie. En zelf naar beneden, naar het ship's office brengen.
Ja natuurlijk, Pévala is onze loopjongen niet. Ons = alle madammen die hier aan boord zijn.
Pévala en alle andere werkende mensen moeten zo al genoeg trappen doen.
Ik vond het al verwonderlijk dat ze ons (de passagiersters) niet naar beneden geroepen hadden.

Shorepass gekregen. De agent was ook nog aanwezig. 'k Vraag hem in low voice waar en wat waar exact is, en hij tekent een planneke
waar Pennrose Plaza juist ligt, met het plaatselijk supermarktje om boodschappen te doen. 
Ondertussen stond Colette in het midden van het ship's office pirouettes te draaien (ze hebben haar moeten bellen want uit zichzelf had ze
niks gesnopen of gesnapt ivm dat formulier) en met haar wimpers te flapperen en een kwetterende uitleg te doen in het Frans terwijl zo
± zeven mensen met papierwerk in het Engels bezig zijn en waarschijnlijk stilte kunnen gebruiken omdat ze er hun hoofd wensen bij te houden.
'k Vraag de agent ook naar de grote shoppingcenter, for chief engineer's wife.
Ha, fluisterde hij, jullie gaan niet dezelfde kant uit?
Nee, schudde ik.
Hij schrijft het volledig adres op van de shopping-chic en ook het adres van de kaai, van waar het schip ligt.
'k Reik haar dat blad aan, over de tafel heen.

Toen had ik gewillen dat ik een ingebouwd foto-apparaat had om de reeks gelaatsuitdrukkingen vast te leggen, het volledige gamma tussen
minachting en pruilen: 'Die sukkel van den 2^de (ik) weet niet wat Winkelen is en als Wij haar eens willen tonen hoe het moet, gaat ze dwarsliggen.
En hoe moet het nu verder met Mij deze namiddag?'
Hare Majesteit verwaardigde zich het blad aan te nemen.
'Zou dat adres wel betrouwbaar en juist zijn? Kon zij dat wel in goed vertrouwen aannemen van een desertrice als die van den 2^de?
Had ik niet zojuist staan fluisteren en dus samenzweren met De Amerikaanse Agent, vooral en opzettelijk in het Engels?'

Tien minuten later stond ik aan de gates en had de securityman een taxi gebeld. Een half uur later was ik waar ik wou zijn :
op het plaatselijk winkelpleintje.

Waarom ik die zeik-situatie in 't lang en in 't breed heb ingetikt? Als observatie oefening, als oefening in verwoorden en als archiefmateriaal.

1998-06-05 ~

Bon, al het vorige kunt ge gerust overslaan. Laat ons zeggen dat deze brief pas op de volgende lijn zou beginnen. -slaat dit ergens op?
's Avonds hoor ik gestommel in de alleyway.
Pro forma ga ik een blijk van belangstelling tonen, of ze de sokken en de pantalon gevonden heeft, & bla-bla-bla... En wat-zien-ik?
De nieuwe cheng was ook meegegaan. Om te helpen dragen? Om te vertalen? Omdat Hare Majesteit niet zonder hofhouding de gangway af gaat?

'k Zeg zo al lachend : Ha! maar gelle had een grote sterke man mee om de boodschappen (oeps! de 'Shopping') te dragen.
En toen gebeurde er iets zeer vreemds. Beide dames begonnen zich tegelijkertijd en met een overvloed van woorden te verantwoorden
waarom de nieuwe cheng was meegegaan, alhoewel dat in de voormiddag niet zo voorzien was en dat het kwam omdat cheng LdG gezegd
had dat de nieuwe cheng gerust van boord kon enz, etc ... Mensenlief, ik wist bij die woordenvloed niet hoe snel ik onze cabine weer in kon.

Mijn sussende komedie van 'wat ben ik blij dat ge gevonden hebt wat ge nodig had' was een terugtrekkend manoeuvre maar toen ging
Hare Majesteit luidop recapituleren of ze nu wel echt alles gevonden had. Hellep! Daar ging mijn manoeuvre.

1998-06/06 ~ op anker, Delaware River

Gisteren om 16h: verzameling beneden aan de gangway. Capt PM, Tom, Nic (elektrieker), Luc (choff), cheng LdG + Colette en ook
Nenad (3^de stuur, Croatia) vertrokken, afgemonsterd en wel. Het was wachten op het busje. 'k Heb eindelijk eens foto's kunnen maken van dit schip.
De lithiumbatterij is een van de twee die ik aan de wal gekocht heb.
Er kwam wat acrobatie bij kijken om de juiste hoek te vinden. Telkens ik bijna goed stond schoof er een verlichtingspaal mee in beeld.
Zeer vreemd, die Amerikaanse verlichtingspalen. (Da's gewoon de parallax, niet te vermijden.)

Dat Nenad zou afmonsteren was niet voorzien. Hij was die ochtend rond 10h ingestort, nervous breakdown, zenuwinzinking. Naar de dokter
en om 16h mee van boord, naar huis. Van de eerste week dat hij aan boord was heeft hij al laten weten dat dit schip boven zijn kracht was.
Dat weten we nu van Pévala. Hij had ook voorgesteld zelf zijn thuisreis (travel) te betalen. Dat is duidelijke taal hoor, iemand die bereid is
zelf zijn reis te betalen. Waarom hebben ze hem toen niet laten gaan? Dat was vijf maanden stress en een inzinking bespaard geweest.
Wat een ellende. De jongen zag grauw en geel toen hij van boord ging. Hij was een wrak.
Op het vermaledijde schip 25 is het heel verkeerd afgelopen hè, door iemand niet naar huis te laten gaan. Iedereen de dieperik in, geen overlevenden.

Gisteren mocht er drank getekend worden. Vandaag staat de bestelling in de alleyway gans beneden. Zelf af te halen. 'k Kom beneden, wat staat
daar klaar voor ons: 3 dozen met daarin elk zes (6!) US gallon drinkwater. Dat is 18 gallon, dat is 68,1372 liter. We gaan wel naar de tropen,
maar toch ... 68 liter voor een week? Hi. Ha. Ik lach mij een kriek.
LM bedoelde met 3x water drie bidons, en daar heeft iemand drie dozen van gemaakt. Zie dat hier nu staan in de cabine.

1998-06-10 ~ op anker

Eergisteren was er weer iets met de Toshiba. In het kort : het kwam door de customised interface die botste met de routine bewerkingen
van iemand die gewend is met de standaard interface te werken. Dat heb ik gisteren in de voormiddag goed gekregen. De rest blijft weer een mysterie.
Mogelijk een gevolg van de wankele installatie, het système D van 19/04. Vandaag is de Toshiba in handen van cheng Vander.
Hij heeft de juiste installatiediskettes of CRroms bij. 'k Hoop uit de grond van mijn hart dat we nu steviger geïnstalleerd zullen zijn. Want
een kreupele laptop is persies erger dan helemaal géén laptop.

Toho loopt nu de wacht van Nenad. 08h-12h & 20h-24h. Hij moet er blijkbaar nog aan wennen, aan die plotse promotie. Tevoren had hij
een heel deck als werkterrein en nu zit hij per dag acht uren vast op de brug met maar twee uurkes werk aan deck meer. Gedaan met
het actief buitenleven. Hij had gedacht in Afrika te mogen afmonsteren, dan heeft hij ongeveer zes maanden. Maar door die promotie zal
de afmonstering in het gedrang komen, vrezen wij zo. Het is toch een klassiek scenario: promotie = langer aan boord blijven.
En Pévala zit ook te springen om weg te mogen. Is het hier dan zó slecht? Niet echt, maar ze hebben thuis dringende dingen te doen.

Het is hier stralend weer. Exact zoals mooi weer moet zijn, zonnig maar niet te warm en frisse wind maar niet te koud.
LM had een jobke aan deck moeten zoeken, nu het nog kan. Binnen enkele dagen is de tropenzon weer heer en meester aan deck, de hel.
Bon, ik moet niks zeggen, zelf zit ik hier ook binnen.

Iets na 13h een fax ontvangen uit Zellik. Morgen terugfaxen.

04-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

ik ben normaal!

Vorige week las ik een tekst die mij helemaal deed opfleuren. Ik kon maar één ding concluderen en besluiten:
mijn denken is normaal, jochei, mijn vreugde is groot. Verheug u met mij: ik hoor bij de middenmoot. 
Dat deed LM sceptisch kijken want hij vindt me bij momenten behoorlijk excentrisch. Maar dat is dan zíjn probleem.

Lees hieronder de tekst die mij zo blij maakte, en vergelijk dan met de mijne die daaronder staat.
Ludo Permentier zegt op 25/05 wat ik al zei op 13/04.
En als Dhr Permentier het zegt, dan ben ik in goed gezelschap. In zeer goed gezelschap : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludo_Permentier 

Gewoonlijk hou ik me op een blog ver van de actualiteit, daar bestaan andere kanalen voor,
maar nu loop ik toch een beetje met mijn neus in de wind en dus gaat het nog maar eens over het woord kot.

Zijn redenering en de mijne lopen parallel. Alleen gebruikt hij meer woorden.
Mogelijk wordt hij per woord betaald en ik schrijf pro deo, vandaar het verschil.

Drie van zijn zinnen heb ik genummerd, en in mijn tekst daaronder ook drie.
Het gekke is, niet alleen lopen de redeneringen parallel, maar ook de opeenvolging van de gedachten.

Blijf in uw kot!  Door Ludo Permentier

Crisis, dus tijd voor crisiscommunicatie. De Belgische minister van Volksgezondheid, Maggie De Block, opgeleid tot huisarts,
laat tijdens een parlementaire vergadering over het coronavirus COVID-19 haar medische jargon zitten waar het zit en
spreekt de taal die iedereen verstaat: "Als u ziek bent, denk niet: ik ga toch mijn moeder of mijn oma bezoeken. Blijf in uw kot."
En ze voegt eraan toe: "Smijt ze buiten als ge ene ziet met ne snotneus!"
Een minister die zich niet verschuilt achter vocabulairemuurtjes of diplomatieke geheimtaal, dat is een verademing. (1)

Toch heeft ze veel kritiek gekregen op haar taalgebruik. "Wij zitten niet in een kot!", werd er gemopperd.
Vooral op Twitter, de riool waarlangs de 'vrije meningsuiting' zó krachtig kolkend wegstroomt dat weldenkende mensen
intussen hebben besloten alleen nog meewarig het hoofd te schudden. Ik ben het niet eens met de kritiek op De Block,
al ben ik de eerste om te verwachten dat politici zich genuanceerd en correct uitdrukken. Maar soms moet het anders.

Hoe erg is dat eigenlijk, van een 'kot' spreken als je een huis bedoelt? In Vlaanderen minder erg dan in de rest van ons taalgebied.
Volgens Van Dale is een kot een klein, armoedig huis of een hok voor een dier.
Het woord klinkt bijna altijd denigrerend. (2)

Maar het is wel heel oud: het bestond al in het Oudnederlands rond het jaar 1000. En het is ook een exportproduct.
Naar Frankrijk, waar het inmiddels verdwenen woord cot sloeg op een hut, en via Normandië naar Engelands befaamde cottages.
Naar Nederland hebben we dan weer het frietkot en het studentenkot geëxporteerd.

Maar België, moet ik toegeven, is het land van de 'koterij'. Letterlijk, want achter bijna elk rijhuis zijn in de loop van de jaren
'bezemkoten', 'waskoten', 'werkkoten', 'fietskoten' en 'rommelkoten’ bijgebouwd. Maar ook figuurlijk: onze staatsstructuur en wetgeving
zijn gammele resultaten van ad-hoc oplossingen die achteraf weer gecorrigeerd moesten worden.
De 'fiscale koterij' is een lucratief werkterrein voor accountants en advocaten.

Daarnaast hebben we in Vlaanderen sprekende uitdrukkingen als
het kot is te klein ('er wordt driftig gereageerd'),
het kot afbreken ('enthousiast tekeergaan op een feest of bij een optreden') en
iemand uit zijn kot lokken ('iemand uitdagen').

Kortom: als minister De Block haar landgenoten in hun kot wil opsluiten zolang corona rondwaart,
dan is dat wel de plaats waar ze zich thuis zullen voelen. (3)

Publicatiedatum: 25-05-2020,  https://onzetaal.nl/nieuws-en-dossiers/weblog/blijf-in-uw-kot 

         ochtendmail ma-13/04 :

          Maggie De Block, al is ze niet van mijn favoriete politieke club,
         ben ik innig dankbaar omdat zij
         het woord kot heeft weten te heropwaarderen. (1)

         Kot was tot hiertoe een tamelijk neerbuigend woord voor de eigen woonst, (2)
         als volwassene zegt men: 'ik ga naar huis', niet 'ik ga naar mijn kot'.
         Wie het woord kot bleef gebruiken deed gewild jeugdig, was een overjaarse puber
         die de studententijd niet heeft kunnen loslaten.

         Dank zij Minister De Block is het woord kot en het gebruik ervan
         van alle bijbetekenissen en interpretaties verlost. 
         Uw kot is waar ge u geborgen voelt. (3)

         'Blijf in uw kot' is een slagzin geworden zoals
         'Yes we can' en
         'Wir schaffen das', al is het daar een beetje anders gelopen.

         Groetjes van uit ons kot,
         m&
         LM
         ochtendmail MA-13/04

03-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-06-01 ~ Big Stone

Gisteren avond laat zijn de nieuwe cheng en zijn echtgenote dan toch nog aan boord geraakt. LM was de nieuwe cheng al tegen gekomen,
terwijl hij nog efkes naar 't machien moest want de elektrieker had hem gebeld voor iets.
Vanmiddag hebben we in de mess  officieel handen geschud, en 'aangenaam' gezegd en 'enchantée' want ze spreken Frans.

'k Ben hier zo wat in de post en in de omslagen bezig en wat-zien-ik? Niemand, maar dan ook niemand heeft het postbusnummer van de
Franse rederij op de omslag geschreven. Hier ging een belletje rinkelen en een lampje branden en ik doe dat bestandje open ...
MEA MAXIMA CULPA, ik heb het postbusnummer niet mee op het printje gezet dat we ulle voor ons vertrek bezorgd hebben.
Het Frans postbusnummer staat wel bij in de voetnota op elk blad van elke brief, en het staat wel op onze afzender-etiketten. 
Dat heb ik hier vierklauwens nagekeken. Maar het nummer staat niet vermeld op de papiertjes die ik ulle gegeven heb. 
'k Ben te haastig geweest toen ik het typte. 'k Was te druk bezig met het nakijken van de oceaannummers en de faxnummers en telefoonnummers
en zo is het postbusnummer er toen van tussen gevallen. En toch zijn al ulle brieven en kaarten toegekomen bij de Franse rederij. 
Welwel, straffe postmensen in Frankrijk.
Dus mensen, aub het postbusnummer erbij schrijven.
Dat vraag ik niet zelf hoor, dat vragen de Franse posterijen, met een beleefd stempeltje op de omslag.

De Integrity (de lichter) is vertrokken, hun vliegen zijn gebleven. Vies.
Nu ligt er aan bakboord een enorme barge -laadbak- met een duwer er achter, die zorgt voor het vervoer. Ook enorm, 15.000 PK.
Lastig te beschrijven. Een foto zou duidelijker zijn.
Als ik nu een batterijtje voor het fotoapparaat had hè, maar dat weet nu onderhand iedereen zo al wel zeker ?
Een lithiumbatterijtje ... ééntje maar ... zo'n klein dingske maar ...

Het is ferm koud in de cabine. Mijn handen en voeten zien blauw. 'Doe dan sokken aan' jaja. En aan mijn handen ook? Om te typen?
De airconditioning kent maar twee standen denk ik: helemaal aan of helemaal uit. En vandaag staat ze helemaal aan.

1998-06-02 ~ Big Stone

We wachten op de stores, -bevoorrading- het eerste palet is al gelost. Er  zijn tien paletten in het totaal en ergens op die paletten
zit een klein doosje met daarin zes lithium batterijtjes. Eentje daarvan is voor mij.
Dat was me zeer genereus beloofd door capt PM. Daarop heeft cheng LdG de elektrieker geïnstrueerd dat mee op zijn bestellijst te zetten,
en ineens een doosje van zes, want het fotoapparaat van het schip werkt op hetzelfde model batterij. En zo ga ik vandaag helpen lossen,
om die batterij te verdienen.
Capt PM is ook de capt die me eens een zwarte T-shirt gegeven heeft in '96 op schip 27, -tekst 215- omdat ik dagelijks de overalls waste.
Een geval met een borduursel in goud, ivm de Olympische Spelen in Atlanta. Toppié draagt hem nu, denk ik. Zelf ben ik niet zo olympisch meer.
Maar eigenlijk had ik zo'n trofee moeten in kaderen.

'k Mocht meehelpen van choff Luc. De tweede lading van vijf paletten zou komen om 14h? Dat schipke gaat hier nooit terug zijn om 14h.
Daar geloof ik niks van. We liggen vééls te ver van de wal. Het is vertrokken om 12h30. Op anderhalf uur is dat niet terug.
15h: wahemmik gezegd. Nog altijd geen schipke.

Wie hier zich ook nog onledig loopt te houden is JdB, de DP van dienst. Die had toch al weg mogen zijn, wat loopt die hier nog te doen?
De audit was gisteren al afgelopen. Hij had met het vorige storesbootje toch al mee weg gekund. Wat hangt die hier nog rond te spioneren.
Letterlijk hoor, hij 'hangt' overal. LM & ik hebben in '90 met hem gevaren als captain. We zijn nu allemaal 8 jaar ouder en hij nog eens
8 jaar meer papperig op de koop toe.

Volgens de weerberichten worden er voor vannacht 'donderstormen' verwacht. Is de bliksem dan in optie?
Eergisterennacht heeft 2^de stuur Bruno tijdens zijn wacht (00h-04h) een noodoproep of melding beluisterd tussen een jacht en een walstation.
Het jacht had geen motorpower meer en was op drift in de storm. Het walstation wou een rescueboat uitsturen om hen komen halen.
Niet nodig, antwoordde het jacht, we drijven de goeie richting uit, naar ankergrond. Wij roepen enkel op omdat het de procedure is
in geval van no-power (ofte motorpech). Het walstation zei hen daarop hun lifejackets aan te doen.
Die hebben we aan, zei het jacht.
Dat dacht ik al wel, zei het walstation, maar wij zijn verplicht u dat te zeggen omdat het de procedure is.
Dat alles zeer kalm, en alles volgens de procedure. This is the USA.

Nu schrijf ik wel heel laat, het is al 22h.
Pas om 18h30 kwam het bootje met de tweede lading paletten er door en de batterijen zijn erbij. Zoals ik al dacht, in een heel klein doosje.
Zo klein dat het etiket van de shipchandler er helemaal rondomrond geplakt zat. De pakken stonden in de pingpongroom bijeen, ik kijk eens
rond en ik grijp naar het kleinste doosje dat ik zie staan: Gevonden!
'k Vroeg aan capt PM of ik er alvast een batterijtje mocht uitnemen. 
Liever niet, alles moet eerst gecontroleerd worden op de lijsten.
Batterijen zijn de afdeling van de cheng en als ik er nu al eentje zou nemen veroorzaakt dat misschien 'storm-op-zee'. 
Letterlijk de woorden van capt PM. (Moet ik onthouden, die uitdrukking ivm met een explosief karakter)
Ook goed, het komt op geen 12 hrs meer. Zo rond morgen middag heb ik het batterijtje waarschijnlijk wel.

1998-06-03 ~ Big Stone, Delaware

Big Stone is nog niet echt Philadelphia. Het is een waterpunt voor de kust van Delaware.
De Delawares kennen al we van toen we nog boeken van Karl May lazen. Winnetou was een 'Delaware'. -die stam is een verzinsel van Karl May
'k Stond gisterenavond bij aankomst van het schipke met stores mee aan de reling beneden te koekeloeren naar de manoeuvres van het bootje.
Toho stond ook aan de reling, hij moest de man in de kraan leiden. Dat gebeurt met handsignalen. https://cranenetworknews.com/crane-operator-hand-signal-guide/ 
Hij stond daar dus niet te koekeloeren, hij stond daar te werken. Groot verschil, de kraanman leiden is een job de confiance.
Er waren daar beneden twee kinderen aan boord.
"Aha. Daaróm moesten we zo lang wachten op de tweede lading, het schipke kon pas na schooltijd komen" zei ik.
"Ja, en ook omdat eentje van de twee vandaag jarig is" zei Toho met een uitgestreken gezicht.

Met het bootje is ook Phika aan boord gekomen, de Canadees. En vannacht zijn twee Kroatische vervangers gekomen, een elektrieker en een 3^de mec.
Hoeveel dure bootjes zijn dat nu al, sinds 31/05?
We hebben nu aan boord, houduvast : twee captains, drié eerste stuurmannen van wie 1 in functie van choff, twee elektriekers en twee 3^de mecaniciens.
Luxe-cruise hier hè. Waar moet al dat volk slapen. Zijn hier genoeg reservecabines op deck B? Roderick (stewardje van 21j en heel parmantig)
zal er zijn werk mee hebben.  Die brave jongen is bij zijn landgenoten hier aan boord Filipijnse postzegels aan het verzamelen voor ons.
Zodra ik er heb stuur ik ze ulle. -ik weet niet meer wie in de familie toen postzegels verzamelde 

Phika is de stuurman met wie LM en ik vorig jaar in Yeosu (Korea) op restaurant geweest zijn. De bedoeling was een tafel vleesgerechtjes te nemen
maar het was rauwe vis die op tafel kwam. En bleef komen. Hij was ook degene die toen het pingpongtornooi georganiseerd heeft.
Tussen twee contracten zou hij als vakantiejob bij de Chippendales kunnen gaan werken. Hebben ze daar al een blonde? Colette vlamt halvelings op hem.
"Mais quel beau garçon ..." -ja en hij was ook nog intelligent én sociaal voelend én hij straalde zo jong al een rustgevend soort gezag uit: een godenkind

Pévala is nu in charge als chief officer. Hij en Phika zitten in het ship's office vollen bak navigatiekaarten bij te werken. De kaarten die zijn meegekomen
uit Antwerpen zijn onverbeterde kaarten, dwz : ze zijn niet à jour, niet up-to-date. Tegen vanavond moeten ze bijgewerkt zijn, want vannacht
wordt er gevaren en dan hebben ze daar geen tijd meer voor. Vannacht moeten ze wacht lopen en navigeren en morgen al komt de vetting-officer.
Wééral hoog bezoek. Het houdt hier niet op. En een vetting heeft hier al eens een opmerking gemaakt over de zeekaarten hier aan boord.
Al goed dat ze voor die kaarten met genoeg bevoegde stuurlieden aan boord waren vandaag: Luc, Pévala en Phika.
De junior-stuurlieden mogen nog geen kaarten bijwerken. (?) 

Jammer dat we vannacht binnenvaren. Gesteld dat ik die lithiumbatterij voor het fototoestel al zou hebben tegen dan,
en dat we niet 's nachts zouden binnenvaren, dan had ik foto's kunnen maken hè. Snapt ge? Ik bijna wel.

Morgen rond 10h zouden we tegen de kaai liggen. Dan komen de autoriteiten het schip inklaren en dan mogen we aan de wal
om boodschappen te gaan doen. De lijst ligt gereed, een blad vol.
En dit blad is ook vol. Tot schrijves.

02-06-2020 om 10:17 geschreven door maart

1998-05-29 ~ op zee & daarna op anker 

Dag Landbewoners,  (enkele weken geleden hebben we Seaworld van Kevin Kostner gezien, vandaar)

Eergisteren of de dag ervoor zit ik hier rond 17h15 zo wat te jammeren tegen LM. Dat is geen goed tijdstip, 17h15, want dan is hij pas boven,
moet zijn doorzwete overall uittrekken en wenst een koude pint te drinken in vredige rust. Maar die dag kreeg hij pint en gejammer
samen, de vredige rust moest efkes wachten.

Ik jammerde:
dat de instructies van cheng LdG en zijne stomme 'C:' op de Toshiba potverdekke op niks trekken en dat ik niet van plan ben opnieuw de
beginnersfouten van drie jaar geleden te maken, met alle krampen en schrik vandien, omdat pee zich ineens gaat moeien met ons bestandsbeheer
en dat ik na al die maanden (3x6) toch zelf wel weet welk systeem het minste kans op vergissingen inhoudt en dat ...
LM nam nog een slok en zei doodgemoedereerd :
"De chef weet niet dat wij een tweede kopie op diskette hebben."
Wablieft? Cheng LdG denkt dus dat de diskette die hij krijgt het enige en unieke exemplaar van het getypt werkboek  is?
Denkt het vent nu écht dat wij zo stom zijn niet te back-uppen? Blijkbaar wel.
Het vent gaat er van uit dat wij met één enkele kopij werken. Dat hij dat van mij denkt, tot daar aan toe. Maar dat hij er van uitgaat dat zijn
2^de mecanicien zo dom zou zijn, daardoor was ik lelijk in mijn achtersteven gebeten en zwaar op mijn tenen getrapt.
Plaatsvervangende verontwaardiging, bestaat dat? Ik was kwaad in LM zijn plaats.

'k Heb begot nog nóóit een bestand van LM op de Toshiba laten staan. Ook niet op het vorig schip. Wie zou er zo zot zijn.
Altijd twéé diskettes, twee exemplaren van de bijgewerkte werkboek, waarvan één diende om elke vrijdagavond af te geven aan de cheng.
Die diskette heet VA-ET-VIENT. Dat is de diskette die heen en weer gaat van bij LM naar bij hem en terug. -zoals hoge wasdraad in oude Italiaanse straten

Maar op 'C:' laten staan, op de harde schijf, is de oplossing die hij in zijn koleire gevonden heeft. Voorwaar zeer effectief, zo'n sukkelachtig denken.
En omdat hij meent dat er maar één diskette is, zouden wij op de harde schijf moeten opslaan als back-up?
Ten eerste : hij weet zeer goed dat de installatie op de Toshiba wankel is en dat de harde schijf dus compleet onbetrouwbaar is.
Ten tweede : de Toshiba verlaat regelmatig de cabine en de elektrieker (de andere gebruiker) neemt die laptop mee naar het machien.
Wieweet welke zit er dan weer met zijn tengels aan. Zo had Tom er toch die geïnfecteerde foto 'Dreamteam' op gezet. Zo is deze miserie toch begonnen!
Dat wij een tweede diskette gebruiken als reservecopie, als back-up, is bij cheng LdG in zijn zuinig brein nog niet opgekomen zeker? 

Goed en nu zwijg ik de komende vier weken over de Toshiba, want er is altijd wel iéts aan de hand en op de duur
blijkt elk gerommel tóch te leiden tot geduvel. En gejammer.
Oh well, uiteindelijk is het goed om weten dat zelfs deze cheng in de klassieke valkuil trapt:
hij gaf zijn strepen voorrang op (zijn) gezond verstand.
Dan liever géén strepen. Zelfs niet op mijn pyjama.

1998-05-30 ~ op zee

De mensen zijn zenuwachtig hoor. Enfin, sommigen toch. En de zenuwen kruipen hier onder het deurgordijn de cabine binnen.
Geloof me, het is besmettelijk. We zijn nog maar zes weken aan boord en ik vertoon al alle symptomen van groeps-isolement,
recht uit het boekje.

Gisteren heeft LM de hifi van de cabine verbonden met de buitenantenne. We ontvangen nog geen FM, daarvoor zijn we nog te ver van de kust.
'k Heb een cassette opgezet, een radio-opname van zes weken geleden, in Texas City opgenomen.
Als ik LM kan doen geloven dat dit al FM is, dan is het grapje geslaagd.
12h45 : het grapje is niet gelukt, maar hij heeft toch heel goed moeten kijken hoe die Amerikaanse stemmen uit de luidsprekers konden komen
terwijl we onmogelijk al FM kunnen ontvangen. Wist ik veel dat hij juist vandaag tot op de mijl nauwkeurig weet waar we ons bevinden.
Hij had 's voormiddags de positie van het schip bij de brug opgevraagd, want er moesten nog dingen overboord gepompt worden.
En dat mag niet meer als we al in territoriale wateren zouden zijn.

Gisteren vertelde Tom over een schip dat na een lange overtocht in de States toekwam. De voorraden waren bijna op en er ontbrak vanalles.
Iemand van de Amerikaanse opzichters wou bij zijn eten een cola drinken. "Sorry, we have no coke anymore" zei de steward.
Zijn reactie vertaalde zich in opgetrokken wenkbrauwen. 
Toen vroeg hij ketchup. "Sorry, no ketchup anymore" zei de steward. Toen waren zijn wenkbrauwen opgehaalde schotbalken.
Sterke zeebonken die Belgen, zij weten te overleven in de allermoeilijkste omstandigheden, zonder cola en zonder ketchup.
(Ja hoor, wij stammen voor een deel af van de Vikingen, die kwamen al in Amerika nog voor het ontdekt werd.
En zij vaarden ook zonder cola en ketchup. Vandaar.)

Deze namiddag weer eens oefening. De farde met verslagen over oefeningen is al 7cm dik, zei choff Luc gisteren.
Allemaal voor dat Safety Management Certificate? Waw.
Om 14h gaan ze manoeuvres uitvoeren en om 15h20 man-overboard oefening. Ik hou me gereed.
En nog altijd geen lithiumbatterij om de manoeuvres te fotograferen natuurlijk. 

1998-05-31 ~ op zee, nabij Philadelphia

Het man-overboard manoeuvre is toch wel heel spectaculair hoor. Het schip wordt gekeerd en de watervlakte die omschreven wordt, komt
voor een deel glad te liggen, door het wenden van het schip. Dat klinkt tegenstrijdig, daarom had ik zo graag foto's gemaakt
van het kielzog en de watervlakte. Het manoeuvre is puur zeemanschap. Om stil van te worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Manoverboordmanoeuvre 
De man-overboard was weer een groot oranje ding. Het manoeuvre was zo goed georkestreerd en uitgevoerd dat ik er kippevel van kreeg.  
Dat groot log schip kwam vlak naast het oranje ding uit. Straffe gasten deze bemanning. De audit mag komen.

Vandaag is er wel FM. Keuze te over, zenders voor alle smaken. 'k Heb de radio op Oldies laten staan. Zelf zijn wij ook niet meer zo piep hè.
Mist buiten. Zes weken stralende zon gehad, vandaag mist. Straks vindt de loodsboot ons niet. 't Is maar dat de agent ter plaatste
dan misschien meekomt en die heeft misschien post voor ons bij. Zodus loodsboot : "Vind ons aub."

De afgelopen dagen is er nogal wat lawijt geweest in den alleyway. Veel heen-en-weer geloop, buitendeuren die elventwintig keer per dag
open en dicht slaan, veel ongedurigheid op dit verdiep. En vandaag doe ik zo'n beetje mee in die galop, de plaatselijke opwinding.

Vanmiddag hadden we uiensoep, gemaakt door Colette. De soep was fantastisch lekker. Ze had een kleine tip voor de afwerking:
in het bord een koffielepel porto, dan de soep, dan de kaas er op en efkes laten gratineren in de oven. Maar zoiets is voor thuis.
Wanneer er over eten gesproken wordt heeft zij dikwijls tips voor fijne afwerking: een snuifje van dit, een scheutje van dat,
een koffielepeltje zus of zo. Ze zou kookles kunnen geven. Maar liever niet aan boord, we moeten er maar van watertanden.

18h: dit waterpunt heet Big Stone. We liggen op anker tegen een ander groot schip te lossen. Dat is de lighter van dienst. We zijn aan het lighteren.
Hier valt weer vanalles te fotograferen en ik heb nog altijd geen lithiumbatterij ...
Maar goed, het zal nog wel eens passen. Het zou moeten lukken dat we nooit nog zouden lichteren.
Alleen, deze lighter (lichter) heeft zijn eigen fenders bij -stootrubbers- en hij heeft dus collosale davitkranen aan deck staan en, en, en, dat zijn dus
interessante foto's die nooit zullen gemaakt geweest geworden zijn.

De agent is van boord en hij zal 'vanavond' de post meegeven met de nieuwe capt en de nieuwe cheng. Dat is nog enkele uren wachten?
Den teppe! Den uil! De kerwaat! Den Amerikaan! Zeeliedenpost is HEILIG! Moet dí-réct meegebracht worden, stukske agent!

Alle officieren lopen hier in spiksplinternieuw proper en professioneel te wezen.
De matrozen ook allemaal in krakend-nieuwe overalls gestoken, knaloranje.
En iedereen heeft plots een helm op de hersens. Nog nooit zo'n deftige ploeg gezien.
Een mens zou denken dat hier opnames gemaakt worden voor een promotiefilm.
Kom eens kijken wanneer we op zee zijn. Dan draagt iedereen waar hij zich het lekkerst in voelt.
Sletige overalls, veel zachter op de huid dan de gloednieuwe. En niks een helm op het hoofd die de hersens stooft, wel iets dat zweet opslorpt. 
De Filipijnen aan deck dragen dan een soort tulband tegen de zon : een geknoopte t-shirt. Het gedeelte dat afhangt beschermt de schouders.
Zeer effectief, en dat is de dagelijkse realiteit, dat is hier normaal. Maar dan is het hier geen promotiefilm hè, eerder een piratenfilm. 

Op de radio reclames voor beachparty hier en beachparty daar. Georganiseerd door Mac Donalds en andere horribele horeca. En overal krijgt
men coupons ofwel eten en drinken aan halve prijs. Als ik goed begrepen heb kan men hier veel geld besparen door naar zo'n eetkeet te gaan?

In de alleyway loopt iemand te fluiten. Wat valt er verdorie zo goedgezind te zijn? De post is nog geeneens aan boord!
Er kraken walkie-talkies in de staircase, zijn de vervangers er nu? 'k Zal nog eens tot aan de grote laundry beneden gaan.
Dan moet ik heel het schip door en misschien vang ik wel een nieuwtje op.
Niks nieuws! Wel veel vliegen. Die komen van de vuilbakken van het schip hiernaast. 'Integrity' heet het. Als lichter blijven zij in de kustwaters
en mogen dus geen keukenafval overboord kiepen. Alles gaat in grote vuilbakken aan deck. En die vliegen komen dan overgewaaid. Dankuwel!

21h15: er was post. Genoeg. Veel kaartjes ook. We hebben weeral leesvoer.
De nieuwe capt heet PP-LM, een Belg die in Seattle woont. -later hebben we gesnapt waarom hij dáár woonde
Hij komt dus van de andere kant van de States gevlogen. Zijn vliegticket is duurder dan een vlucht Brussel-New York, wist hij te vertellen.
Een binnenlandse vlucht duurder dan een transcontinentale vlucht ...?
JdB is er ook, de DP, designated person, de voorzitter die zwijgend de audit zal gaan voorzitten. Hij komt rechtstreeks uit Europa.
Wie er nog niet zijn, de inspecteur van de Franse rederij en de nieuwe cheng met zijn echtgenote.
Ofwel zitten ze nog in een vliegtuig, ofwel zijn ze nog niet vertrokken. Er is in elk geval iets aan de hand. Volgens de informatie van capt PM
hadden die drie hier ook al moeten zijn.

In het ship's office, terwijl we op onze post stonden te wachten (naar onze post stonden te hengelen) lanceerde de nieuwe capt PP-LM
dat als de vervangende cheng er niet door kwam tussen dit en enkele dagen, cheng LdG en Colette wel zullen moéten aan boord blijven.
Want het schip mag niet vertrekken zonder chief engineer. Nogal wiedes, iedereen weet dat en cheng LdG had dat mogelijk al ingecalculeerd.  
Complete consternatie van Colette haar kant. Zegt ze tegen capt PM, nog een octaaf hoger dan gewoonlijk:
"Ge moet hem niet aanzetten om mij te plagen hè."
Zeer droog antwoord van capt PP-LM : "Mij moeten ze niet aansporen, ik kan dat zo ook." De toon was gezet. -voor de komende maanden

De tafels van het ship's office lagen bedolven onder de post. Niet alles voor de bemanning natuurlijk, veel officieel gedoe voor het schip ook,
maar het was toch een mooi en kleurrijk zicht. 't Was persies Sinterklaas geweest. LM zit nu aan zijn bureau zijn kranten te doorbladeren.
Grondig uitpluizen is voor de komende dagen. Persies ne kleine die eindelijk Zonnekind of de Samsonkrant in handen heeft.
Niet meer zo blond en nu met een leesbrilletje op de neus, maar wel even gretig.
Dat hij daarvoor mijn kimono aantrekt snap ik niet, maar kom, hij staat er goed mee, dus wat zou ik reclameren.
Als hij van mijn ondergoed afblijft ben ik allang blij.

01-06-2020 om 06:23 geschreven door maart

1998-05-25 ~ op zee 

Heb ik al over de 'Sony' verteld? Nee. Awel, hier staat een bakbeest van een hifi in de cabine. Die dingen heeft capt PM besteld toen het schip
Singapore passeerde. Er staan veel lichtjes op, zoals op een jukebox maar dan nóg meer flitsend. En een volledig controlepaneel waarop we
allerlei nuttige gegevens kunnen aflezen. Al dat gewemel is niet zo rustgevend als een aquarium bvb, daarvoor gaat het te snel. Verder is er
een dubbele cassettedeck met autoreverse en ook een schijf om drie CD's tegelijk in te brengen. Niet alles tegelijk afspeelbaar natuurlijk,
maar goed, een mens heeft er omzeggens geen omzien meer naar. Op een knoppeke duwen en er komt altijd wel ergens muziek uit.
Zo kan het gebeuren dat dezelfde muziek er drie dagen of langer blijft in zitten en lijkt het hier de tweede dag al een kermiskraampje
met maar drie platen. We hebben 68 CD's bij. Als we die allemaal drie dagen laten zitten, komen we meer dan 180 dagen toe en
zijn de zes maanden om. Maar zo werkt het niet natuurlijk.

Nog vijf (of zes?) dagen en we kunnen post meegeven met de mensen die afmonsteren.
'k Krijg er schrijfkoorts van. Of de schrijfkolder, dat kan ook.

Deze namiddag ben ik nog wat kopieerwerk gaan doen voor LM, beneden in het ship's office.
Daar staat ook de grote perforator, die maakt vier gaten ineens. Dat is nodig voor de Koreaanse 'ringmappen'.
Gelukkig zie ik intijds dat de maatstaf verschoven werd en het ding niet meer op A4-formaat staat. 'k Vraag aan Toho of het zo moet
blijven staan, of ik het efkes weer op A4 mag zetten. Toho valt uit de lucht. Volgens hem staat de perforator ALTIJD standaard A4, voor de
mappen die vier perforaties moeten hebben. (Altijd en standaard, behalve vandaag dan?)
'k Had het intijds gezien omdat ik een geplastificeerde frontpagina bij had die nog moest geperforeerd worden, voor een instructieboek dat
we eerder gekopieerd hadden en dat in zo'n eigenaardige Koreaanse map moest, een ding met staafjes en boutjes en moertjes.

De plastic van de frontpagina is iets groter dan een A4. De inhoudstafel was al geperforeerd en ik had ze mee naar beneden genomen om
te kunnen vergelijken. Want ik wou die mooie gelamineerde kleurenprint niet verknoeien met foute gaatjes, want dan moest ik heel de
operatie herbeginnen. En plastificeren is hier een hele onderneming, heb ik ondervonden.
Maar ja, wat is standaard? 8cm van het centrum van het gaatje gemeten. Met een beetje geschuif en gedoe en paswerk komt dat in orde.
Fontpagina oké, de rest van het kopieerwerk werd gewoon geperforeerd op standaardmaat. Alles kits. -de beslommeringen van een zeevarend schaapke
't Ging prima vooruit, om 15h30 was ik alweer boven. 'k Had dus goed nieuws voor LM : alles intijds klaar en zonder tegenslagen.
geen virussen in de kopieermachine bvb, lamineerplastic gevonden, en voldoende karton. Tralaliere ... tralala ... alles in ordeuh ... lala... !
'k Leg de dingen zo wat bij mekaar, zodat LM straks wanneer hij boven komt kan zien wat en hoe.
'k Leg het Koreaans staafjes systeem op het boek waar ze bij horen en wat-zien-ik?
De afstanden tussen de perforaties kloppen niet met de afstand tussen de staafjes en boutjes van het Koreaans bindsysteem.
Die staan niet op 8cm van elkaar, maar op 3cm - 11cm - 19cm en 27cm van de onderste bladrand. Nog eens nagemeten.
Het kopieën zijn juist geperforeerd. Maar de frontpagina moet ik helemaal herbeginnen. Zucht (x3). 'k Had een mirakel kunnen gebruiken.

In een oude Reader's Digest die hier rondslingert stond iets heel kort :
in de les godsdienst vraagt de lerares of iemand een voorbeeld kan geven van een mirakel of een wonder.
Er gaat een aarzelend handje omhoog.
"Als ge ... , als ge ... bijvoorbeeld als ge een hond vindt en ge moogt hem tóch houden van thuis." -ja, dat is een echt mirakel

1998-05-26 ~ op zee

Vanmorgen een fax ontvangen. We weten nu dat brief n°2 uit Angola is toegekomen. De Angolezen waren het schip al aan het verlaten.
'k Kon de brief nog net meegeven aan de bakboord-gangway. 'k Was nipt op tijd. Zeer nipt. (Waar hebben we dat nog gelezen?)
In alle geval, 't zijn brave mensen de Angolezen, ze hebben de brief in al zijn exemplaren gepost.

Het schip staat lichtelijk op zijn kop: binnen vier dagen zijn we in Philadelphia (Pennsylvania) en dan komen de inspecteur uit Frankrijk,
een Amerikaanse auditeur en een vetting-officer. En uit Antwerpen komt JdB, hij komt de audit voorzitten.
Hij moet aanwezig zijn, noteren en ... zwijgen! Jammer dat ik daar niet bij mag zijn, bij zijn zwijgen.
Hij komt als DP, 'the Designated Person', 
in het Frans PD, 'la Personne Désignée', en
in het Scheeps, le PD de service quoi! 

JdB moet mij nog 35 BF, sinds 1992. En hij kan zorgen dat hij post bij heeft of ik reken hem rente aan op die 35 BF.
Cheng LdG berekende uit het hoofd voor dat de som nu al wel 200 BF zou kunnen bedragen. Zoiets geeft een rijk gevoel.
Maar goed, we krijgen in volgende haven dus inspectie op drie verschillende manieren. Van de audit hangt het certificaat van het schip af.
En de heren officieren moeten in witte overall zijn. Wáááblieft? In van die gloednieuwe spierwitte dingen? Zodat geen enkele van die
inspecteurs gelooft dat al die sneeuwwitjes ooit al eens gewerkt hebben? Wel, dan moeten ze maar naar de handen van de mensen kijken.
Werkhanden liegen niet. Kloven, barsten en eelt. Eerlijk verdiend geld.

De auditeurs zijn Amerikanen die komen controleren of elke officier hier aan boord wel zijn les over veiligheid kent. Of we dus niet met
gekochte diploma's op trot zijn maar met mensen die op overtuigende wijze daadwerkelijk & effectief hun job kennen. Het boek dat LM
daarover moet lezen ligt nog altijd gereed op zijn bureau sinds aankomst in Angola. -ik heb dat onding toen gelezen en geblokt ook
Hetgeen er in staat passen ze al jaren toe hoor, onder Belgische kapteins en chefs wil dat zeggen.
Op het vermaledijde schip 25 lag dat wel ietske anders. Israëli-beleid: 'who cares?', dat was daar het devies.

In het boek staan alle richtlijnen nu eens op een rijtje. Het enige en afgrijselijke nadeel : het is Brits-Engels. Een staaltje:

         ... (These objectives provide clear guidance to Companies for the development op SMS elements in compliance with the ISM-Code)
         Since, however, the ability of the SMS in achieving these objects cannot be determined beyond werther the SMS complies with the
         requirements of the IMS-Code, they should not form the basis for establishing detailed interpretations to be used for determing
         conformity or non-conformity with the requirements of the ISM-Code.
         SMS = Ship Management Support, de uitbater, de rederij https://en.wikipedia.org/wiki/Ship_management
         IMS = International Safety Management http://www.imo.org/en/OurWork/HumanElement/SafetyManagement/Pages/ISMCode.aspx 

Doorheen het boek hameren ze er op dat de officier in kwestie niet alleen klare en duidelijke instructies in verstaanbare taal moet geven
maar er zich ook moet van vergewissen dat zijn instructies juist begrepen werden door de betrokken personen.
Dit vermelden ze verschillende keren nadrukkelijk.

Since, however, zijzelf doorlopend grammaticale acrobatieën en vocabulaire evenwichtsoefeningen uithalen, vraag ik me af of ze het boek
niet beter door Amerikanen hadden laten opstellen. Daar jongleren ze zo niet met bijzinnen en worden richtlijnen in klare en duidelijke
enkelvoudige zinnen geformuleerd, zonder 'since, however' en 'beyond werther'.
Of anders hadden de Britten dit Guideline-book op rijm moeten zetten. Daar hebben ze ervaring mee.

       Feeling fine to have the Guideline
       Feeling nice to have advice.
       Kind of shitish it's written in British

Nu nog een muziekske erbij en alle dansers in witte overall met een helm op hun hoofd. Village People II.

1998-05-28 ~ op zee

Gisterenavond is hier in de cabine een rampje gebeurd. De Compaq blokkeerde. 'k Heb de automatische reservekopie opengedaan.
Nog voor ik die kan opslaan blokkeert hij opnieuw. Heel de tekst van gisteren ben ik kwijt. En met 'undelete' kom ik er natuurlijk niet.
De tekst is weg en blijft weg. Niet dat zoiets historische gevolgen zal hebben maar ... wat is hier aan de hand?
Sinds die Jack the Ripper zie ik hier overal vieze virussen rondkrioelen.

Er wordt schoonschip gemaakt. In de staircase zijn twee matrozen de schotten aan het afwassen. 't Moet blinken voor de inspecties.
Vlado (4^de mec) was efkes boven en hij kreeg al gelijk een waarschuwing van capt PM: dat Vlado zijn werkhanden niet meer
tegen de schotten moet zetten ... zenuwen? Heeft de kaptein zenuwen? Déze kaptein???

        Vlado ging de trappen af als een sprinkhaan, één hand aan de trapleuning en de andere hand tegen het schot. Zo dook hij dan soms vier
        of meer treden tegelijk naar beneden. Maar als hij dat overdag deed met ongewassen werkhanden, dan liet dat sporen na. Op de beige
        schotten was zoiets duidelijk zichtbaar, vandaar de opmerking van capt PM. En Vlado (21j) vroeg zich af wat er plots aan de hand was. 

Waar was ik nu eigenlijk gebleven. Ah, een vetting-officer. Dat is iemand die gestuurd wordt door een mogelijke klant of charter om te kijken
of het schip het product van de klant wel kan vervoeren, of het schip wel voldoet aan de vereisten van diens lading. Daar komt het ongeveer op neer.

1998-05-29 ~ op zee

Op 31/05, dat is over twee dagen, komen we toe.
We gaan op anker en de nieuwe kaptein, de nieuwe cheng en zijn echtgenote komen dan al aan boord.
Dat betekent dat we zondag al post hebben. De agent komt ook al aan boord wanneer we op anker liggen, dat betekent dat we zéker post hebben.
De andere vervangers komen pas wanneer we tegen de kaai liggen, maar die komen uit Kroatië en Canada en zullen dus niks bij hebben voor ons.
Ziezo. Dat zijn de vooruitzichten voor de komende dagen.

Om 16h30 hebben we oefening gehad. We moesten elk zeggen wat onze taak is. Vlado  (4^demec) zei luid en duidelijk : "Assist 2^nd engineer"
wat dat ook moge inhouden. Wanneer het er op aan komt wil dat zeggen dat LM dat joch in zijn kielzog heeft. Voor Vlado misschien maar best ook.
En we hadden een veiligheidsvideo natuurlijk, want zonder video is geen enkele oefening compleet. Het ging over life-boats deze keer,
over de verschillende modellen en hoe die dingen te water gelaten worden. -lanceren in vrije val is het ergste https://www.youtube.com/watch?v=6zPQqE4BH0k 

Om 15h15 ging een alarm al. Ik dacht dat ik het uur uit het oog verloren was en dat het al tijd was voor de oefening: verdomme, geen overall aan,
geen bottinnen aan ... sebiet ben ik te laat op mijn post. 'k Had nochtans alles gereed gelegd om het juist niet te vergeten en om
intijds klaar te staan. 'k Kijk op de klok, nee, dit kan geen oefening zijn, dit is voor echt! 
Wat was er gebeurd: een floodlight (zoeklicht) op de wing had alarm gegeven. Goed alarmsysteem hè. Het registreert en noteert alles.

Ziezo, blad vol. Tot schrijves.

31-05-2020 om 00:00 geschreven door maart