|
vervolg brief 19 (1998-08-10)
Toen trokken ze de nauwsluitende kap over hun hoofd. De ene duiker nam zwembril en mondstuk aan. Hij zou lucht krijgen uit de flessen die hij
op zijn rug droeg. De andere kreeg een integrale helm, in een soort soepel materiaal over zijn hoofd met een darm voor luchttoevoer via de
compressor en met een kabel voor de klankverbinding met de monitor. Maar hij had evengoed luchtflessen bij en een mondstuk, mogelijk voor het
geval de compressor het liet afweten. Met de helm werd hij geholpen. De assistent moest die waterdicht afsluiten.
Voor de rest deden de duikers alles zelf. Waarschijnlijk is dat een veiligheidsprocedure. Zelf doen, is dat bij valschermspringers ook niet zo?
Ze gingen op de rand van het bootje zitten, tuimelden achterover en verdwenen uit het zicht. Wat ging dat rap ineens. 'k Denk dat ik enkel
opspattend water op de foto zal staan hebben. Konden ze niet luidop aftellen, dan had ik geweten wanneer ik moest afdrukken.
Eigenlijk had ik het toestel op 'snel' moeten zetten, en de knop ingedrukt houden.
De assistent gaf de luchtdarm en de klankkabel ver uit, ik telde een 60 armlengtes. Ze werden samengehouden met brede stroken tape.
De duikers waren weg en ze bleven weg. Van iets vóór 11h tot 12h40, dat is bijna twee uren. Bevatten die flessen zóveel lucht?
De ademhaling van de duiker met de helm kwam versterkt door de luidspreker bij de monitor daar beneden. Het was een grellig geluid à la Dart Vedar,
maar dan voor echt. We konden zijn stem horen maar niet luid genoeg om tot boven aan boord te verstaan wat hij aan het rapporteren was.
Met die klankversterking had luidop aftellen voor de fotograferende medemens, zijnde ik, best gekund hè.
Het bootje is de ganse stuurboordzijde van het schip afgegaan. Het was ondertussen al 11h45 geworden en LM was er komen bij staan.
Van uit het bootje liet cheng Vander via de walkietalkie weten aan LM dat we Ava moesten verwittigen dat hij later aan tafel zouden zijn.
Amai, dat bleef maar duren. En sebiet bakboord ook nog?
Maar nee, de duikers gaan gewoon onder de kiel door en bakboord wordt gelijk mee gecontroleerd.
Kan dat? Ja dat kan.
't Is te zeggen, ZIJ kunnen dat. Niet zelf aan beginnen hè.
We stonden toen al aan de lifeboat, vlakbij het kasteel. Van het masthuis tot de lifeboat, minder dan een halve scheepslengte
had de onderwaterinspectie al anderhalf uur geduurd. Dan zal het wel grondig gebeurd zijn zeker?
Het was 12h30. De mensen die al gegeten hadden kwamen een kijkje nemen.
- Zwemmen ze? vroeg Vlado.
- O ja, al anderhalf uur zijn ze aan het zwemmen.
- Waar dan? Hij leek teleurgesteld dat er niks te zien viel.
- Duikers? Onder het schip. Duikers duiken hè Vlado, ze werken onder water.
Mogelijk verwarde Vlado deze mensen met vakantie-snorkelaars in Kroatië, die komen regelmatig boven water.
Maar beroepsduikers werken met apparatuur en zij komen niet zomaar af en toe boven omdat het hen schikt.
We waren nu al voorbij de lifeboat. Het bootje beneden verdween af en toe onder de ronding van de scheepswand en verdween zo uit ons zicht.
Nog altijd geen beweging te zien van de kant van de duikers.
Ineens werden de luchtdarm en de klankkabel binnen gehaald, het bootje verscheen weer in 't zicht. Ha! Ze zijn op komst.
Ik was zo blij als een klein kind. Er werd nog meer kabel binnen gehaald. En nog meer. En nog ...
"De duikers komen boven! Ze komen, ze komen. Kijk. Daar! De ene. Daar! De andere." Zo was ik aan het tateren.
Nu herinner ik mij dat ik dat toen een tamelijk emotioneel moment vond. Ik was heel bij en heel opgelucht.
Wat had ik gedacht, dat ze een routineklus niet zouden overleven? 'k Was toen al 46j maar ik was blij als een kind.
'k Had een applaus willen in gang trekken maar ik had mijn twee handen nodig om foto's te maken.
Iets later had ik mijn twee handen vrij, maar toen stonden ze hun pakken al uit te trekken. Een applaus zou dan verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden.
Ze waren zich aan het uitkleden door de aard van hun beroep. Niet om te Chippendalen.
We hebben efkes gewuifd en we gingen binnen. Van de zes mensen in de twee bootjes daar beneden hebben de twee duikers en hun assistent geen
ene keer naar boven gekeken. Zeker weten. 'k Heb aan deck gestaan en daar rondgehangen van 09h tot 12h40. Zijn zij zó geconcentreerd bezig?
Zelfs dutten doen ze geconcentreerd, denk ik.
Amaiamai, wat een voormiddag. 'k Was een beetje duizelig : gedurende 3,5 uren onafgebroken in de echte ongepollueerde, want Afrikaanse, buitenlucht
gestaan. Met geen enkele sigaret tussendoor, om te roken moet men naar binnen en dat wou ik niet, want dan zou ik iets kunnen missen.
Da's teveel gezond gedoe ineens. Vooral teveel zuurstof. Ik had een ijl hoofd toen, echt waar.
LM zegt zojuist dat de duikers poeierdroog uit het water kwamen. Poeierdroog onder hun duikerspak wil dat zeggen. Hij wist het zeker, want ze droegen
boxershorts en nat zouden die shorts aan hun lijf geplakt hebben. LM wist dat de shorts droog waren omdat hij iets langer aan de reling blijven staan is dan ik.
We hebben wel foto's van 2hrs vroeger, wanneer ze hun pakken aantrokken.
Amai, wat een voormiddag, we zijn al 24hrs later en ik heb er nog rode oortjes van. Letterlijk rode oortjes.
'k Heb gisteren bijna 4hrs aan deck gestaan. De meeste tijd stond ik over de reling gebogen om te volgen wat daar beneden gebeurde en te zien was.
Er was geen zon, maar wel UV blijkbaar, en mijn nek en de achterkant van mijn oren zijn verbrand. En de zijkanten van mijn gezicht voelden ook zo.
In het midden niet, niks.
Zo rond 14h begon ik iets te voelen. Potdorie, dat voelde als een zonneslag. Maar we hadden heel de voormiddag geen streepje zon gezien.
'k Ben eens in de spiegel gaan kijken. Dat was schrikken, een carnavalskop. Rood aan de zijkanten en in het midden wit. En achteraan alles knalrood.
Ik was persies een vuurtoren. Nu ik gezien had hoe rood ik was, deed alles twee keer zoveel pijn. 'k Heb er aftersun opgedaan, royaal veel.
En ín de oorschelpen ook, want daar deed het ondertussen ook pijn. Aftersun helpt.
- Yoghurt op smeren, zei Vlado 's avonds aan tafel.
- Met of zonder fruit, vroeg LM.
- Zonder.
- Met aardbeien zou anders de goede kleur zijn.
Het rood is nu al minder rood maar mijn vel trekt alsof het gekrompen is.
- Hoe kan dat toch, vroeg LM zich af, ik heb toch ook een vol uur aan deck gestaan en ik heb niks.
Jaja, maar zijn overall heeft een kraag en hij draagt ook nog een handdoekje om zijn nek. Zijn nek is dubbel beschermd.
Ik stond daar met een T-shirt, niks bescherming nek, niks kraag en zo heb ik een volle laag UV gekregen.
We hebben een goed hoofddeksel in de kast liggen. Een katoenen petje met een ruime lap aan genaaid om nek en schouders te beschermen
voor wanneer LM job aan deckmachinery te doen heeft in volle zon.
- Toch gemakkelijk wanneer een mens het juiste gerief bij heeft, zei LM.
- Maar er wás gisteren geen volle zon, het was grijs overtrokken weer.
Op de video van de duikers was niet veel te zien van zo dichtbij gefilmd, wist Phika die avond te vertellen.
Tuttut, dacht ik, 't zou interessant kunnen zijn. Natúúrlijk is dat van dichtbij gefilmd, het gaat toch over de huid van het schip, niet over het silhouet.
In Rotterdam heb ik eens een duiker kunnen volgen op de monitor in een camionetje. Ik werkte toen nog als stewardess en
de middagservice was gedaan. Ik ging buiten wat lucht happen. Op welk schip het was weet ik niet meer. Toen ik zag wat daar beneden
te beleven viel ging ik de gangway af. Aan de open zijdeur van het camionetje bleef ik staan tot iemand van de twee heren tijd voor mij had,
want ze waren geconcentreerd op de monitor aan het volgen wat onder water gebeurde. Ik mocht instappen en meekijken.
Regelmatig gaven de heren een woordje uitleg. De duiker droeg een harde helm met bovenop een camera gemonteerd, omdat hij beide handen
moest vrijhouden. Hij inspecteerde de onderbouw van de kaai en had beide handen nodig om stalen van het beton de schrapen.
Die beelden waren ook van zeer dichtbij en ik vond dat allemaal reuze³-interessant. -Discovery Channel nog voor het bestond, en in het echt
Vanavond is er bericht gekomen dat we niet naar Philadelphia gaan maar naar Brasil. Dat is één van de mogelijkheden.
Het is officieel, maar het staat nog niet vast. -dat is een serieuze nuance hè
Of iedereen daar gelukkig mee is weet ik nog zo niet. De mensen die pas aangemonsterd zijn en het jong volk misschien wel.
Capt PP-LM zou afgelost worden in Philadelphia. Of die aflossing doorgaat in Brasil wordt nu een andere kwestie.
En naar welke droge dok gaan ze ons dan sturen na Brasil? Want volgens het verslag van inspecteur K moeten we toch de droge dok in?
Lissabon zal het waarschijnlijk niet meer worden.
'k Zou ooit eens gezegd hebben dat als het schip naar Brasil ging, ALS, dat ik Vlado dan voor drie dagen zou aflossen in het machien.
Daar wist hij mij vanavond aan te herinneren.
- En waren daar toevallig getuigen bij? vroeg ik.
- Yes, 2nd engineer, zei hij triomfantelijk.
- O, maar LM mag niet tegen mij getuigen,
Allemaal larie, wuifde hij. Vlado heeft er een goed oog ik dat ik hem kan aflossen in Brasil. Als het aan hem ligt komt dat dik in orde.
Wat LM daar van vindt is bijzaak.
Ziezo, blad vol. Morgen posten. Tot schrijves.
|
