1995-10-14 ~ op zee

Dag Mensen Thuis,
Sinds gisterenavond zijn we weg uit Boca Grande en weer op zee. Rond eind oktober zouden we in IJmuiden toekomen.
Toen we eergisteren vertrokken daverde het schip heel hard en alles daverde mee. Ook het klavier van de computer.
Ineens kon ik zonder fouten typen. 't Heeft niet lang geduurd.
Het vertrek was deze keer geen nachtwerk. Dat mag al eens hè, want tot hiertoe was het elke keer 's nachts te doen,
of 't scheelde niet veel. De aankomst in Boca Grande was ook 's nachts. Begonnen om 12h tot 05h 's morgens.  En denkt ge
dat de Venezolanen dan beginnen laden zijn? Maar nee.
We hebben daar gelegen van 09/10 tot 13/10 's avonds. Nu hebben we genoeg reggaemuziek gehoord
om twee jaar mee toe te komen.

1995-10-19, 09h25 ~ op zee

Vanmorgen rolden we efkes. Zo'n paar fikse zwaaien. Dat gebeurt gewoonlijk wanneer iemand op één been
zijn beige short aan het aantrekken is en iemand anders op één been onder de douche haar linkervoet staat te wassen.
Gelukkig zijn er handgrepen in de douche.
Er kwamen geluiden uit de woonkamer: een metaalachtige zwiep en dan een tamelijk zware bons.
De onderste schuif van de archiefkast is er uit gevlogen, met de glijders erbij. Gelukkig hangen de mappen aan mekaar vast.
Het is een verticaal harmonica klassement. 't Zou anders nogal een sorteerjobke geworden zijn.
EN IK HAD ZE GISTEREN PAS GESORTEERD !!! Daarna had ik blijkbaar de schuif niet op slot gedraaid en zo kon dat vanmorgen gebeuren.
De dossierkes steken op volgorde en de schuif is uitgewassen, meer moest dat niet zijn. Dacht ik toen. En ik vergat op slot te draaien.

Wie gaat de schuif weer monteren? LM. Met een klein beetje moeite, veel goede wil, een paar schroevendraaiers én een engelse sleutel.
Wie heeft de schuif gedemonteerd? Ik. En de storm. Fluitje van een cent. -gelukkig was het de onderste schuif
Zo houden wij mekaar hier bezig.

Dat die zware metalen schuif niet tegen het nieuw houten Japans-Canadees koffietafeltje gevlogen is, is puur geluk.
Dan kon het koffiemachientje nog in de schuif tuimelen en nat koffiegruis over alle dossiers morsen.
Onder de douche stelde ik mij het ergste voor. Ter plaatse was het veel minder erg. Behalve die glijders dan.
En het Japans-Canadees koffietafeltje bleef stabiel rechtop staan! Dat weten we nu ook.

Sinds 08/10 zijn er al toffe jobkes voor mij uit de lucht komen vallen.
Zo tof dat ik vergeet dat het 's maandags plantendag is en dinsdag wasdag.

Het eerste jobke : Cheng LU had een index/inhoudstafel/register nodig voor de Machinery List. Dat zijn twee dikke classeurs
met daarin alle gegevens van alle machinerijen aan boord, een blad en meestal meer per machinerij.
Die dikke gegevenslijst is meegekomen van de werf, in '88, toen het schip opgeleverd werd.
Die classeurs hadden geen inhoudstafel en het gaat over 1009 machinerijen, zonder de Bijbehorende Delen.
De Bijbehorend Delen staan nog eens op een blad apart, maar daarvoor was telkens één verwijzing voldoende.
Gelukkig maar, of de Machinery List zou dik over de 5000 items gezeten hebben, misschien wel 10.000.
Met referentienummers van 3 cm voor boutjes van 2 cm.
Feitelijk zat niemand op de index te wachten: het was hier al járen een gefoeter en een gesukkel wanneer er iets moest
opgezocht worden. C'est comme ça ici. Betekent : dat is hier normaal. Zie verder, scheepsfrans voor beginners.

Terwijl ik met de index bezig was herinnerde ik mij dat ik LM hier vorig jaar eens helpen zoeken heb naar iets in die classeurs,
'k weet absoluut niet meer wat, en dat we na een ganse avond met twee niks gevonden hebben. Om moedeloos van te worden.
Kent ge het woordenboek voor masochisten : 'alles staat er in maar niet alfabetisch.'
Dat zou nu moeten verholpen zijn met
1/ een database op diskette, die zoekfunctie is echt een mirakel,
2/ een geprinte lijsten om alle classeurs te voorzien, boven, hier en beneden in 't machien
Vier dagen werk tegenover zeven jaar gesukkel ... intikken vinden 'ze' wat saai misschien? –nog andere bedenkingen ook, maar goed

Op een bepaald ogenblik zat ik in de knoei, want er klopte iets niet met de volgnummers van de Elektrische Onderdelen.
Die staan los genoteerd van de Bijbehorende Delen en ik had zo om het half uur een vraag over wat-bij-wat hoort, maar ik mag niet
zomaar naar beneden lopen om aan LM te gaan vragen of hij mij dat efkes wil uitleggen. Dat moet allemaal wachten tot 's avonds.
's Middags is niet de juiste moment. Ik heb dat geprobeerd en dat gaf vonken.

In de vooravond van die dag vertel ik cheng LU in twee woorden iets over de onderdelen en vraag hem tegen welk jaar
hij die index wil klaar hebben. "Tegen vorig jaar", zegt hij.  Ach zo ... zijn Tandy-laptop werkt met software die niet IBM-compatibel is
en daardoor zit hij in een doodlopend straatje. Máár: de Tandy was goedkoper in de States, dus heeft hij er een zaak aan gedaan?

      Maar niet qua werkbaarheid hé chefke!  Incompatible = een totale miskoop.

Eventjes, héél eventjes was ik van plan om te vragen of Nieke Deel II voor haar rekening wou nemen, op de grote computer
van de managementroom. Dat zou een serieuze flater geweest zijn. Zij heeft een zware operatie achter de rug en moet nog
regelmatig een spanverband om haar arm dragen. Geen uren typwerk voor haar, de arm moet rusten.
En zelfs, eigenlijk kan ik moeilijk vragen aan de baas van mijn echtgenoot, of hij zijn echtgenote eens aan het werk wil zetten hè.
Dát zou een blunder van formaat zijn.

Het tweede jobke: ik heb de Bijbel gerestaureerd. Dat is de List of Automation. Het exemplaar dat in de ECR (engine control room)
gebruikt wordt was danig verschalloderd. De List of Automation repareren gebeurd manueel hoor. Niks automatisch aan.
Wel veel plakband, ringetjes en lijmstift, een schaar, een propere kopie af en toe.
Op twee dagen was Automation klaar. Er zat feitelijk niemand op te wachten, maar ik werkte wel door, want
ge zult zien dat ze juist de classeur waarmee ik boven bezig ben, beneden dringend nodig hebben.

Het derde jobke was de List of Documents intikken. Dat is alle documentatie die in de kast achter zijn bureautafel.
De lijst moet aan de binnenzijde van de kastdeur geplakt worden. Dat zal zijn werk vergemakkelijken.
Dat leek gemakkelijk tot ik er aan begon. Na een uurke leek het hier op een kantoor van de Mossad waar iemand
een raam had laten openstaan. 'k Denk dat LM blij is dat dit jobke achter de rug is.
Vandaag ziet de cabine er weer gewoon uit, buiten de drie dikke classeurs die op zijn bureau liggen te wachten.
Als hij niet te moe is vanavond, gaat hij die uitkuisen. Er zitten nog omzendbrieven tussen over schepen die al lang verkocht zijn.
Dat wordt verticaal klassement, de papierbak staat al klaar.

Dat ik thuis al eens gewerkt had met database voor de boeken en CD's is me nu goed van pas gekomen.
De gegevens waren anders, maar de werkwijze blijft dezelfde. Sven mag nog eens lachen als er over database gesproken wordt.
'k Heb er LM en alle nog komende vervangers toch mee vooruit kunnen helpen, met de lijsten.

Van al dat lijsten intikken spreek ik nu zelf al een woordeke Mecaniek, met een huis-, tuin- en keuken-accent, maar toch.
Ge zoudt het kunnen vergelijken met iemand die doof is en een opera-cataloog moet intikken. Hij zal ze nooit horen, maar weet wel
met hoeveel xR  'Carreras' geschreven wordt. Zo wordt Cockerill met 2xL geschreven, zoals in Maria Callas.

Er was een crack in de opstaande rand onder het luikdeksel van luik 9. In het Nederlands klinkt het erger : een barst.
En wie is de krak die dat, opgehangen in een bakske op 18m boven de luikbodem gaat lassen denkt ge? Raad maar.
We zoeken een persoon. De medeklinkers zijn L en M. Juist! U heeft de surprise gewonnen! Een overtocht op de Atlantic in oktober.

Zondag 15/10 heeft hij gedurende enkele uren gelast. Maandag 16/10 ook enkele uren. Toen ging het minder goed.
Het oppervlak was daar zeer versleten. 's Avonds vertelde LM over zijn laswerkzaamheden en in de loop van zijn relaas
valt mijn cent dat hij het bakje van de proviand en bevoorrading bedoelde, het bakje dat ook gebruikt wordt om
spullen en bagage aan boord te hijsen, dat groen houten ding DAT AAN ÉÉN KANT OPEN IS!
Hij draagt wel een safetybelt (een veiligheidsgordel) maar dat het bakje aan één kant open is, vindt ik maar niks.
En het model veiligheidsgordel is ook niks : de snok waarmee een vallende mens tegen gehouden wordt
is hard genoeg om de lever te doen scheuren. Als ik overdrijft moet ge het zeggen hoor.
Het zou een harnas mogen zijn, zoals de parachutisten dragen, of de redders die uit helikopters naar beneden getakeld worden.

LM vroeg welk bakje ik dan gedacht had misschien? Awel, zo'n ding met een poortje aan hè, zoiets dat de ruitenwassers en andere
hoogtewerkers aan gevels van hoge gebouwen gebruiken. "Dat is hier niet en zorg dat ze u in Antwerpen niet horen of 't pastoorke
laat zo'n ding komen en dan kunnen we de cracks élke keer zelf lassen. Gewoonlijk wordt zoiets tegen de kaai gedaan en
komt daar een professionele ploeg van de wal voor. Die mannen hebben certificaten." Tot zover zijn woorden.
Voor dat laswerk kan LM zelfs geen bibbergeld ontvangen, want als ge last moogt ge niet bibberen.
Zelfs niet als ge staat te vergaan van de hoogtevrees, of van de kou.

Wanneer hij in volle zon moet werken zet LM een katoenen petje op van Lastek. Dat is de sponsor. De lasbagetten zijn van Lastek.
Daar had ik een lap aangenaaid om oren en nek te beschermen. Het lijkt een beetje op de hoofddeksels van het vreemdelingenlegioen.
Het karton in de klep is kromgetrokken van het wassen. LM vindt dat hij met dat ding op zijn hoofd op een ouwe donkeyman lijkt.
Daar werd ik efkes stil van. Stoomschepen?
Heeft hij nog met donkeymannen gevaren?
Nee, maar wel met oude wipers die in hun jonge jaren donkeyman geweest waren op stoomschepen.
Ha, zo, hij heeft er dus nog gekend.

Donkeymannen waren degenen die continu moesten zorgen dat de stokers continu voldoende kolen hadden
om de ketels van een stoomschip onder stoom te houden. Jonge mannen die aan de wal niet meer wisten van welk hout pijlen maken
konden nog altijd gaan kolen scheppen voor de stokers.
Gevaarlijk volk. Eerst knokken en dan pas praten. En ergere dingen.
De enige die ze binnen lieten was de 2^de mecanicien, een andere baas erkenden ze niet.
En dan hing het er nog van af hoe die 2^de mec was. Dierf hij alleen komen of bracht hij volk mee?
Ze werden geronseld onder het uitschot en de radelozen, daarvan waren er toch genoeg. (dit is passage in een boek, maar welk?)
De Witte Uniformkes werden er liever niet aan herinnerd dat er beneden nog ergens zo'n afdeling was en de passagiers
wisten niet eens van hun bestaan. Die verhalen staan niet in de Jubileum-Uitgave van 100 Jaar CMB hoor.
De vader van Nooke  -de collega op schip 04, het verhaal met de grote vogel, blog 02, tekst 558-
is donkeyman geweest, toen hij piepjong was, in de jaren 1920.

Zondagavond was er een drink om de verjaardagen te beklinken. -Oud-Vlaams Scheepsgebruik weer zeker?
De cheng LU, de choff Car en de chef steward/kok RD waren verjaard. Omdat we de dagen in Boca Grande ship-to-ship lagen
is dat met uitstel gevierd. Nu ja, gevierd ...
LM moest 's anderendaags weer in dat houten bakske en liefst niet met een houten kop. Naar de apéro zijn we wel geweest.
Voor de gelegenheid begon die een half uurke vroeger. En met al mijn typwerk voor het schip kwam me dat zeer ongelegen.

RD had een compleet feestdiner klaargemaakt. Als een van de jarigen had hij zichzelf extra-werk aangedaan
om de groten, en de grote hoop te plezieren. En hij staat er alleen voor hè, want de 2^de kok/bakker is blijkbaar afgeschaft.
RD is veel te gedienstig, veel te gedwee.
En het ligt niet in zijn aard om er efkes op te wijzen dat een blijvende personeelsvermindering samengaat met
een blijvende versobering. No frills anymore. Geen tijd meer voor tierlantijnen, wegens niet genoeg volk.
Niet genoeg werkvolk: van 5 naar 3 is -40% in de ploeg van het departement pot & pan.
En aan tafel zit nog altijd evenveel volk als vóór de personeelsvermindering in het keukendepartement ...

Er hangt geen menu meer uit, dus wisten we niet dat er een feestdiner op komst was. Anders had ik hem wel gevraagd of ik
een handje, twee handjes, kon helpen. 'k Heb een witte schort bij. -had ik nog een witte schort bij? heimwee naar vroegere tijden?
En die lijsten typen, dat kan na 7 jaar geklungel en gesukkel nog wel een dag wachten zeker?

Een dag of twee tevoren werd de pils gerantsoeneerd. Niet genoeg pils meer aan boord ... en we waren in Newark (USA) geweest!
In de States hebben ze pils. Ze hebben er niet gemakkelijk inkt, maar pils hebben ze. Zelf gezien.
's Avonds werd het feest verder gezet met cocktails. Dat laat zich drinken, hebben we van horen zeggen.
LVE is gebleven tot 22h, dan is hij 'gaan lopen'. 's Anderendaags was het een echte maandag.

Sinds vanmorgen mogen we van twee dingen zeker zijn.
Het eerste nieuws van de dag, luister en hoor :
1/ dat de agent in Boca Grande, die de post meegenomen heeft, de brieven ook effectief op de bus gedaan heeft en dat onze brieven
waarschijnlijk bij ulle toegekomen zijn. Soms nemen ze de post mee maar posten ze niet. Dat is daar niet ongewoon.
2/ dat de inspecteur ('t pastoorke) in Antwerpen wakker is maar nog niet helemaal want hij heeft een telex besteed
in antwoord op een brief van cheng LU vanuit Boca Grande, ivm iets dat de cheng helemaal niet gevraagd heeft.

De brief van cheng LU: een TECHNIEKER gevraagd voor de bearings van de turbines.
Telex van inspecteur-pastoorke : waarom er nu weer BEARINGS nodig waren. -zeer waarschijnlijk waren die stukken al aan boord
Wakker worden ginder! Is de koffie op de rederij niet sterk genoeg?

Het tweede nieuws van de dag:
Als we in IJmuiden op ZA-28/10 vóór 14h aan het loodsstation zijn, gaan we diezelfde dag nog tegen de kaai.
Maar als we dan toch moeten ankeren, liefst ineens tot na maandag aub. Want woensdag is het 01/11.
Het wordt dus gokken, ofwel het weekend ofwel 01/11? In beide gevallen zijn de winkels dicht.
In beide gevallen zijn de winkels dicht, maar de familieleden van de Belgen hier aan boord zijn dan vrij.
Misschien zijn de familieleden van de Kroaten, de Spanjaarden, de Canadees, de Chileen en de Filipijnen dan ook vrij, maar of zij
naar IJmuiden zullen komen is een andere vraag. LVE wordt vervangen door een Nederlander. Het aantal mensen aan boord blijft
hetzelfde, maar er komt een nationaliteit meer.

1995-10-20, 09h25 ~ op zee

Technisch Scheeps-Fans voor beginners:  -capt DM heeft zich hiermee later, op het volgend schip, een kriek gelachen, ik nu ook weer

ça tourne? = werkt het?
ça tourne pas = het staat stil
ça tourne un peu = af en toe staat het stil
ça tourne encore = blijf er maar af

ça va seul? = dat kunt ge wel alleen zeker?

réparer = herstellen
bricoler (bricolage) = voorlopig herstellen
chipoter (chipotage) = herstellen zonder vervangstukken

pas de panique = dat kan wachten tot morgen

avant c'était ici = vroeger stond hier iets
je trouve plus = het is weg

c'est déjà longtemps comme ça ici = dat is hier al lang zo
ç'a éte toujours comme ça ici = dat is hier altijd zo
c'était dés le début comme ça = dat is al zo van op de werf
ça reste comme ça = we blijven er af

zoiets kan al eens gebeuren = c'est normal ici

ce bruit! = dat geluid!
quel bruit? = welk geluid?
c'est fini = 't is weg

la vanne ne ferme pas = de valve sluit bijna -afsluitklep
ça pisse = het lekt
ça pisse fort = het lekt erg hard

vous n' allez quand-même pas venir commencer ici maintenant?
gij gaat hier nu toch niet komen beginnen zeker?

oui mais = ja maar
huit mai = acht mei

pas trop vite = secuur te werk gaan
accident = accident
pollution = groot accident

qui a cassé ça? = waar is diën aspirant?
cigare du chef = even naar de vierde verdieping moeten
système paraplu = zelfverdediging

ça rouille = het is nog niet overschilderd
tirer à la barbe = niet-noodzakelijke controles uitvoeren
tu as vu ça toi? = ík heb niks gezien hoor

vite fait = onvoorziene problemen
fini-fini = 18 hrs werk
revision complète = opengooien, speling meten en weer dichtgooien

un inspecteur = iemand die de bestellingen halveert
c'est commandé = dat komt nooit

un magasin =
1/ lokaal waarin het bestelde gereedschap, de bestelde stukken en de bestelde materialen
    eventueel zouden kunnen ondergebracht worden
2/ lokaal waarin lege schabben staan ondergebracht
3/ collectieve nachtmerrie van de scheepswerktuigkundigen, de mecaniciens

un magasin bien fourni =
4/ collectieve hallucinatie van de scheepswerktuigkundigen, de mecaniciens

deux cent % = is wat ge moet bestellen om iet of wat gerei te krijgen
cinquante % = wat misschien, eventueel, mogelijk zal geleverd worden

----------------------------------------------------------------------------------- einde eerste les

Dit papier circuleert al een tijdje op de schepen. Het zou jaren geleden opgesteld zijn door een stuurman.
Het laatste stuk is nog altijd actueel, er is nog niet veel veranderd en het eerste gedeelte klopt ook.
Die termen en uitdrukkingen worden echt gebruikt, die ken ik al jaren, alleen had ik ze nog niet op papier zien staan.
Soms kan ik zien aan het gezicht van Joske de Canadees dat hij ons niet begrijpt terwijl we van onszelf vinden
dat we Frans aan het praten zijn. Maar het is Scheepsfrans ...

Bij de Filipijnen is het minder gemakkelijk. Zij zijn te Oosters om te laten merken dat ons Scheepsengels moeilijk verstaanbaar is.

Er is nog een jobke voor mij op komst. Er moet een kolom bij ingetikt worden op een rekenblad.
Da's andere koek want ik heb nog niet gewerkt in Excel. -dat was rap verholpen, fluitje van een cent 

24-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

1995-09-28  ~ op zee, dag van aankomst

Dag Europeërs,

We varen nogal traag persies, het steekt op geen uur meer.
September loop ten einde en we hebben op de wereldzender niks gehoord over Moruroa.
Zwijgen ze dat ginder stil, of krijgen wij de juiste zenders niet door? - kernproeven, Chirac
Straks komen er mensen aan boord en misschien hebben die kranten bij. Maar ja, als het een lokaal bladje is dan weten we nog niks.
Daar staat in welke school gewonnen heeft met het hoogste aantal zwembrevetten bij de zesjarigen.
En bij wie er gratis jonge hondjes te krijgen zijn. Of was dat in Australië? Ja, dat was in Australië.

Vanmorgen om 05h was er rookalarm. Op deck +2, dat is waar de matrozen hun cabines hebben.
De rookdetectors hangen in de alleyway aan het plafond. Het kan dus moeilijk komen van iemand die in zijn bed
een sigaretje lag te roken. De matroos van de wacht 12-4 bvb, die nog niet in slaap geraakt is.
Of iemand die om 06h moet beginnen en vroeg wakker was. Die detectoren zijn heel gevoelig.
Eén streepje sigarettenrook is al voldoende om die bel te doen brullen.
Gewoonlijk rinkelen bellen hè, awel, hier zijn het brulbellen.

Toen we hier vorig jaar aan boord waren is het ook een paar keren gebeurd. Ook op zo'n ontiegelijk uur.
Te vroeg om wakker te blijven en te laat on gemakkelijk weer in slaap te raken. Om uw kopkussen van op te fretten.
Maar: die alarmen werken en dat geeft een veilig gevoel. Enkel de kussensloop dan.

Op een zaterdag vorig jaar was er safety-oefening. De oefeningen beginnen om 15h20.
Om 15h10 gaat de bel en ik was nog niet klaar.  Potverdekke, oefeningen op het onverwachts, oké, maar 10 minuten te vroeg is niet
op het onverwachts, dat is gewoon very inconvenient. (Hoe vindt ge mijn Latijn?) En  dat kwam zeer ongelegen, want de mensen
zijn midden hun coffeetime, een momentje van relax. Iedereen was aan het safetystation en 1^ste stuur vraagt via zijn walkietalkie
aan de brug (aan de capt) welk de instructies zijn.

Stem uit de walkietalkie: "Filip, dit is geen oefening hoor, er is smoke-alarm op level +2."
De 1^ste stuur had niet op het controlepaneel in het safetystation gekeken, want hij dacht dat de capt de oefening 10 minuten
vervroegd had om onze paraatheid te testen. dat dachten wij allemaal. Behalve Gertie (stewardess), zij wist er alles van, maar
zij had nog niet de gelegenheid gehad een woordeke te zeggen.

Terwijl ze haar rubberlaarzen stond aan te trekken in de alleyway, op deck +2, legt ze haar sigaret op het asbakje
dat daar tegen het schot gevezen hangt. Enkele tellen later gaat daardoor het rookalarm af. Ze trekt haar andere laars aan en
komt naar het safety-station om te signaleren dat ... de 1^ste stuur was toen al in gesprek met de brug.
Algemene paraatheid: 10/10. Daar kunnen de Israeli's een punt aan zuigen. -schip 25 is lang blijven nawerken blijkbaar

Vanmorgen was de paraatheid iets minder, maar dat is een ander verhaal.
Volgens de cheng en de capt zou het deze keer gekomen zijn doordat de buitendeuren van de alleyway openstonden op level +2.
De schouw staat achter het kasteel en is hoger dan level +5 (de monkeybridge, het dak van de brug, daar waar de antennes staan).
De buitendeuren geven uit op de achterkant van het kasteel.  Tussen kasteel en schouw wervelt het soms.
Ik noem dat luchtkolken. De rook van de schouw is naar beneden geslagen en tegen de wind in naar binnen gekolkt.

20h: We liggen hier op drift, tussen Long Island en Connecticut (USA), we hebben zonnig en helder weer.
Klaar zicht, maar geen land te zien. We kunnen wel TV ontvangen. Zo'n zender à la Superchannel.
Efkes geleden prezen ze een verfsysteem aan om zonder morsen en rommel vanalles op een rustige en ontspannen wijze
te kunnen verven. dat doen zij op zo'n drukke en jachtige manier dat een mens geen energie overhoudt om zo'n ding te bestellen,
laat staan goesting om er mee te verven.

Vanavond wordt een deel van de lading overgeladen in een 'lichter' want we liggen te diep in het water om de haven binnen te kunnen.
Zaterdag pas zouden we tegen de kaai gaan. Deze namiddag hebben ze met een bevoorradingsschipke enorme fenders gebracht.
Stootzakken. Aan vissersschepen hingen vroeger langszij knap geknoopte zakken in touwwerk. Nu zijn dat knaloranje plastic dingen.

Deze stootzakken zijn zo groot als een camion. Ze zijn in een zwart soort rubber en drijven langszij, vastgemaakt aan het schip.
Straks komt de lichter en dan varen we samen naar de ankerplaats. Als ik het goed begrepen heb is die lichter ook een zeeschip,
geen binnenschip. Wanneer we daar dan goed liggen, kan het overladen beginnen. In '86, met de Coral -schip 14- op de Rio Grande
ging het elke keer zo. Toen was het met Ammonia (gas), nu met crude oil (ruwe aardolie).

Deze namiddag moest LM niet werken omdat hij nú, om 20h moet beginnen tot morgenvroeg 06h (minder goed nieuws).
Met de twee uurkes die hij deze namiddag geslapen heeft gaat hij het uithouden?  morgenvroeg belt hij me wakker om 05h30.
'k Ga toastjes maken en we ontbijten in de cabine. De service begint pas op 07h20 en zo lang moet hij niet wachten om te eten,
dan moet hij al slapen, zeg ik.

Ja! Ze zijn er! Het schip heet Maria Laura en is even groot als wij. Daarméé was hier ineens geen beeld meer op TV.
De Maria Laura zit in de weg voor de ontvangst. Het ligt heel hoog op het water en is danig aan het deinen. Veel meer dan wij.
Ah ja, want zij zijn leeg. Lang leve de stootkussens (fenders). Zelf hebben ze er ook bij. Ze zijn een beetje kleiner dan
de fenders die gebracht werden en beneden op het water liggen. Hun fenders hangen aan hun reling buitenboord.
't Zou nogal vonken geven als deze twee schepen met hun romp tegen mekaar zouden schuren.
Het is een indrukwekkend zicht hoor, twee zulke mastodonten vlak naast mekaar.
Welkom Maria Laura! Welkom! Hebt gelle post voor ons bij? Nee? Neem dan gauw dat stuk lading over van ons,
zodat we kunnen binnenvaren, tegen de kaai gaan en de agent aan boord kan komen, want misschien heeft hij wel post bij voor ons en
zodat de vervanger van 2^de stuur JL aan boord kan komen, want die heeft zéker post bij voor ons. En aub, laat het vooruit gaan.
Mercidankuwel Meneren, Sint Neptunus zal het u lonen.

1995-09-29, 13h13 ~ op anker

Vanmorgen lagen de Maria Laura en wij even hoog en nu liggen zij al een goed stuk lager. Nu zijn wij het die liggen te deinen.

1995-10-04, 13h15 ~ op zee

Ziezo, we zijn weer op zee. Dat is al een heel stuk rustiger. Zondag zijn we naar het shoppingcenter geweest, Nieke en ik.
De winkels waren open. Er was een Meneerke aan boord gekomen die transport voorstelde voor 10 USD per persoon.
Dat klonk al heel wat beter dan de 40 en 50 USD waarover de geruchten gingen. Wij twee mee met het Meneerke.
Onderweg vraagt hij : "Kent ge Sylvester Stallone?"
"Niet persoonlijk, nee. Enkel van in de film."
"Well, de film Outbreak (of zoiets) is in de gevangenis hier links opgenomen. En dat daar, is de toren met de machineguns."
"Ah! Oh!" zeiden wij zeer gepast.
Het was er nogal heuvelachtig, de gevangenis ligt in de diepte en van op de baan zagen we hoe groot ze wel is.

Wanneer krijgt iets toeristische waarde? Omdat er een film opgenomen is?
Omdat er een uitvinder, een weldoener, een geleerde of Elvis geboren / gestorven is?
In Europa omdat iets enkele eeuwen oud is. Maar hier hebben ze geen gebouwen honderden jaren oud.
Hoogstens tweehonderd. En die missen grandeur.
Europa heeft de kastelen van de Loire. In de States bouwen ze Disneyworld en Disneyland.

Op de radio heb ik gehoord dat de paus volgende week naar de New York komt. Heelder stukken van Central park zijn afgezet want
het moet daar opgekuist worden voor 't geval hij gaat joggen. -Woytila was dat toen
Of hij gaat er doorrijden met de popemobile of zoiets.
Op het dashboard van het Meneerke stond een kleine plastic pausen-driekroon te wiebelen. We zaten in het busje van een fan?
'k Vroeg me af of hij het standpunt van popieJopie over homoseksuelen kent. Dat zal wel, in zijn geval. En toch fan? Welwel ...

Een héél vriendelijk Meneerke. Hij reed ons niet zomaar efkes naar ginder hoor, neenee, wij waren te gast in zijn wagen.
Hij had folders bij van J.C. Penney, wist ons te vertellen dat er solden waren op verscheidene plaatsen en
liet ons kiezen tussen drie radiostations. Hij gaf ons een kaartje met het nummer van zijn bieper.
Indien er in het shoppincenter enig probleem was, gelijk welk, (zakdoek kwijt bvb) mochten we hem bellen en hij zou komen.
De kunst om mensen op hun gemak te stellen. Wat een service. En hij noemde ons om de haverklap 'Young Ladies'.

Nieke bekijkt zijn kaartje eens en zegt: "Oh? Are you Ben?"  Ja hij was Ben.
"Dan heb ik uw kaartje in onze cabine liggen."
"Welk nut heeft dat op dit ogenblik in uw cabine?" vroeg Ben.
Waarop wij giechelden als twee young ladies. (Allebei 43 geworden.)

In  het shoppingcenter alles te koop behalve inkt natuurlijk. Wat lig ik toch te leuteren over inkt.
Vroeger schreef ik wel met een bot potlood.
Ben zou ons om 17h ophalen. Om 16h30 lopen we hem tegen het lijf in het shoppingcenter : we zouden pas om 17h30 vertrekken
omdat hij ondertussen nog mensen van het schip gebracht had die ook hun boodschappen deden.
We leggen onze spullen alvast in zijn busje. Dat loopt een heel pak lichter. Ineens hadden we een uur vrij om rond te kijken
ipv te lopen zoeken naar wat we nodig hadden. Groot verschil. 't Was persies vakantie.
Uiteindelijk waren we nog wat laat aan het busje. Teveel tijd.

Nieke wist te vertellen dat STAPLE inkt te krijgen moet zijn. Staple zijn grote winkels met kantoorbenodigdheden, en liggen gewoonlijk
buiten de shoppingcentra. Tijdens de terugrit zagen we een grote Staple, er stonden auto's op de parking dus die was nog open.
Maar het was al voorbij 17h30 en in het busje zaten mensen die om 18h moesten beginnen. 'k Kon onmogelijk verlangen
dat we zouden omkeren en bij Staple stoppen. Tegenslag.
Waren we om 17h vertrokken, zoals eerst afgesproken met Ben, dan had ik het er misschien kunnen op wagen bij Staple.
Spreuk van de dag : een mens leeft niet van inkt alleen.

Wat we nu wel hebben is chilipoeder. 'k Had daarover iets gelezen in een van de kruidenboeken.
Het is een kruidenmengsel dat door de Engelse kolonisten is overgenomen van de Mexicaanse keuken en is aangepast,
zodat het minder pikant is. Het mengsel heeft als basis cayenne en oregano en nog 6 à 12 andere ingrediënten, naar gelang het merk en
naargelang ge het hot, spicy of sweet wilt. Nog enkele maanden en we kunnen het thuis eens uitproberen.

Een wereldkaart hebben we nu ook, de onze was ik thuis vergeten.
Het is een Amerikaanse, Amerika ligt in het midden van de wereld, van de kaart bedoel ik. 't Is eens iets anders hè.
Het is een Mercatorprojectie en er staat goed uitgelegd wat dat inhoudt, waarom Groenland groter getekend staat dat Zuid-Amerika,
terwijl het 8x kleiner is, en waarom de Zuidpool de ganse breedte van de kaart beslaat.

Maandag was het de verjaardag van LVE. Hij is 26 geworden. Dat vond hij niet erg. Wat hij wel erg vond was dat hij deze zomer
voor de eerste keer niet mee op kamp kon met de Chiro omdat hij aan boord was. Braaf manneke.
De  dag er na was een vermoeiende dag. Te weinig geslapen.

Dinsdag hebben we gehoord dat O.J. Simpson vrijgesproken is. 'k Hoop nog altijd dat ze dat verkeerd verstaan hebben,
maar met Sven is daar weinig kans toe. Hij is nogal secuur wat informatie betreft, 't zal dus wel juist zijn.
Toen de moord gebeurd is waren wij hier aan boord en op de radio lieten ze de geluidsband van de politie horen,
die opgenomen is terwijl zij de politie belde omdat hij de voordeur stond in te beuken. Dat was akeliger dan een film, want het was echt.
En wat heeft hij daarna gedaan? Gevraagd of hij zijn handen efkes mocht wassen? En is dan kalmkes weg gereden. Een pizza gaan eten.
Want van deuren inbeuken krijgt een mens honger. Ik geeft die gast geen vijf jaar. Er zal wel iemand hem neerschieten.
Maar eerst wordt er een film van gemaakt natuurlijk. –het werd een TV-serie, https://nl.wikipedia.org/wiki/O.J._Simpson#Achtervolging_en_arrestatie
In Waco (Texas) was de brand nog niet geblust en ze onderhandelden al over de filmrechten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Branch_Davidians

'k Heb hier een paar tijdschriften gekocht en de States hebben niks aantrekkelijks meer. In elk land lopen er wel gekken rond natuurlijk,
maar ik heb de indruk dat de States nu zélf gevaarlijk gek zijn. In de jaren '70 was het anders.
Daar kunnen we niet meer naar toe zeker? Naar de '70's?

1995-10-05, 12h15 ~ op zee

Gisterenvoormiddag hoorde ik 1^ste stuur Car in de alleyway iets zeggen over Boca Grande. Op de kaart gaan kijken : Boca Grande ligt
in Venezuela en is een van de mondingen van de Orinoco. We blijven daar op anker liggen en een groot schip
komt ons daar laden met kolen. 'k Had er niet aan gedacht dat er dan weer een change over moet gebeuren.
De luiken moeten klaar gemaakt worden voor droge lading en eerst moeten de crude oil gassen er uit.
Dat betekent weer veel werk en dat betekent ook wacht zes-op/zes- af, waarvan LM samen met LVE en Joske de Canadees 12-6 doen.
Die lieden weten dat allemaal al. dan wordt er ook op andere uren gegeten en dan moet ik zorgen dat ik klaar sta
en bvb niet sta te douchen op dat moment. 't Is allemaal maar ne weet.

We kunnen in Venezuela niet aan de wal, maar dat is niet erg, het is van op zee gezien ook mooi.
Aan de ene kant zien we het vasteland liggen, aan de andere kant Trinidad. Keuze genoeg wat radiostations betreft.
dag en nacht reggae voor wie dat mooi vindt. Voor wie dat niet mooi vindt : ook.

We zijn hier al eens geweest met dit schip. De 3^de stuur wist te vertellen dat een schip van dit kaliber
misschien wel binnen kan in Boca Grande, maar dat ze het niet meer doen omdat de Venezolaanse zeekaarten onbetrouwbaar zijn (?)
en de loodsen onbekwaam. Tot zover 'van horen zeggen'.

Van Newark tot Boca Grande is ongeveer 8 dagen varen, dus rond 10/10 zijn we er. Het is veel warmer dan gisteren.
Ik denk dat we een andere klimaatzone binnengevaren zijn. Vannacht is LM in short en T-shirt gaan werken.
Bij Galler (Italiëlei, Antwerpen) hadden we een werkriem gekocht. Zo iets waar LM zijn werklicht, Engelse sleutel en schroevendraaiers
in kwijt kan. Hij vertrok op de middag met een banaan in de lus voor het werklicht. Voor tijdens de coffeetime.

De kolen van Venezuela worden gelost bij Hoogovens, IJmuiden. Dat ligt iets hoger dan Amsterdam en
een uurtje verder rijden dan Rotterdam. Ik hoop dat we daar in het begin van het weekend toekomen.
Hoogovens IJmuiden. Indrukwekkend lelijk om door te rijden. Een beetje apocalyps. wanneer uw auto daar een half uurke staat zijn
de ramen dichtgepoeierd met roestbruin ijzererts- en zwart kolenstof. Als ge daar in de donkerte door moet
is het helemaal een nachtmerrie. Niet doen. Ik heb dat al uitgeprobeerd voor u.

Gisteren was ik in de keuken, mokken gaan terug brengen en Filip (iemand van de matrozen) kwam daar langs.
In de loop van het gesprek vroeg hij "En wat doet gij zo een ganse dag?"
Tja, leg maar eens uit aan iemand die een ganse dag moet werken waarmee ge u zoal bezig houdt omdat ge niet moet werken.
Ineens leken mijn bezigheden zo futiel, vooral omdat ze beneden nu met de change-over bezig zijn.

Een paar dagen geleden bekeek ik nog eens de folder met de plattegrond van het shoppingcenter in Newark en
daar staat onderaan geschreven: 'Vriendelijk verzocht niet te roken in het shoppincenter. Wij danken u voor uw medewerking.'
Daarom waren daar nergens asbakken te zien! Maar er hingen ook nergens pictogrammen of bordjes met rookverbod.
Vinden ze het daar zo vanzelfsprekend dat het publiek niet meer geïnformeerd wordt?
Er lopen wel security-mensen en info-stewards rond, maar niemand zegt 'doe aub die sigaret uit want roken mag hier niet.'

19h45: Deze namiddag ben ik bij Nieke gaan printen. Dat was een belevenis. Deze laptop moest mee want de hare heeft geen Windows.
Deze laptop losgevezen van het printerke en boven vastgevezen aan de hare. Nog ergens een vrij stopcontact gevonden ook.
Af en toe stopte haar printerke en wij hebben dat opgelost gelijk twee groten. Tot aan blz 9. Toen stopte het helemaal.
We hebben dan op haar man, chef LU gewacht, want die is groter dan wij. Waarom haar printerke stopte op blz 9 weten we niet.
Het blad papier zat recht. Toen chef LU er bleef naast zitten printte het dingske braaf alle blaadjes vol.
Dat is daar ook een delicaatje hoor. Als een blad 1 mm teveel naar rechts zit neemt hij het niet.
Maandag, dat is 09/10 ga ik deze brief bij hen printen om intijds klaar te zijn voor Boca Grande.

Van Nieke weet ik dat het voor dat nieuw schip, de Fanie, in Korea voor de echtgenotes noppes zou geweest zijn.
We mochten niet mee tot het schip geladen was. Na ongeveer zes weken, die eerste lading.
Nu weet ik niet of die beslissing van de rederij komt, of van de verzekering, of van de werf in Korea,
en ik had zoiets wel vermoed, maar Nieke wist het zeker.

Vannacht is het gedaan met de change-over. LM ligt al in bed want om 00h moet hij naar beneden. Het zou maar tot 03h zijn.
En dan zijn ze er van af voor een tijd. Toch zeker tot na IJmuiden.

Vanavond lag er in de mess een papier dat moest getekend worden: de Yes-or-No. Want er volgt een Europese haven.
Met yes-or-no bedoelen ze: gaat ge nog een reiske mee of niet? Tiens ... wat zou LM getekend hebben?
Aan tafel zat LVE te tellen en te rekenen of hij nog een reis zou doen of niet.
Op 01/12, uiterste datum, moet hij op school zijn voor zijn studies van 2^de mecanicien.
Het academiejaar is in oktober begonnen maar ze mogen tot 01/12 binnen. Dat is om de mensen die op zee zijn de gelegenheid te geven
hun contract uit te doen en naar België te komen. Ze hebben dan wel 2 maanden in te lopen, maar dat is waarschijnlijk haalbaar, anders
lieten ze de mensen niet inschrijven tot december.
Rond 26/10 in IJmuiden (voorlopige schatting), dan kan hij in november al beginnen. Bijtekenen is te riskant voor hem. Stel dat ze ons
naar Jakkamakka sturen dan moet hij op eigen kosten afmonsteren. Er was veel reken- en telwerk vanavond aan tafel.
Besluit : LVE monstert af in IJmuiden. Oké, zo weten we al aan wie we post mogen meegeven.

Het Japans koffietafeltje is af! 'k Heb het nog niet gezien maar het moet iets speciaals zijn. Lm had een plannetje getekend en dat
als lasoefening aan Joske de Canadees gegeven. Jocelyn is 20 en gaat zo jong al zo ver tussen wildvreemd volk werken.
Nu  ja, beter bij ons dan bij de Israeli. Die spreken geen Frans en hun eten verschilt nog meer dan het onze
van wat ze in Canada gewend zijn. LM had de vier metalen pootjes voor hem klaargelegd.

Recht uit de bossen van Quebec komende, laat Jos het metalen gedeelte vlotjes achterwege en maakt een ding in hout,
met van die stevige blokhutverbindingenen met één centrale poot. Een centrale poot is op vaste grond al moeilijk
om mooi in evenwicht te krijgen, wat gaat dat geven op een scheepsvloer, die is altijd in beweging. Hoe groot is die centrale poot dan,
om het ding goed in evenwicht te houden? Iets met 20 cm diameter? Misschien is het wel een vierkante: 20cm op 20 cm.
En zo hoog als een omgekeerd vuilnisbakje.

1995-10-07 ~ op zee

Gisteren nacht, van donderdag naar vrijdag was dat, moest LM om 24 h beginnen. De laatste wacht van de change-over.
Daarna mocht hij slapen tot de middag. Nuja, herbeginnen om 12h wil dat zeggen. 'k Was dus wakker gebleven om te kunnen slapen
wanneer LM ging slapen, want als ik hier in de voormiddag loop rond te tsjoefelen, maak ik al eens lawaai. En hoe stiller ik probeer te zijn,
hoe luider dat lawaai klinkt.

'k Was dus wakker gebleven om 23h40 maak ik koffie voor hem. Er bellen hem niet wakker. Om 23h50 nog altijd geen telefoon.
'k Kijk eens buiten, er is nog vol op licht aan deck en bedrijvigheid, ze zijn dus nog bezig met inerten.
'k Hoor de deur van de lift gaan en denk: Ja! Gvd, hem zijn ze vergeten te wekken want de andere mannen van zijn wacht
gaan nu naar beneden. 'k Maak hem voorzichtig wakker. Het was toen al 23h53 en zijn wacht begint om klokke 00h00.
Hij was niet erg blij dat ze hem vergeten waren want zich haasten, dat doet hij niet graag.
'k Zeg: "Ja, en ze zijn nog vol op bezig hoor, kijk maar" en ik trek het gordijntje open. Pikkedonkerte aan deck!
Het inerten was vroeger gedaan dan verwacht. De mensen van de wacht 12-6 mochten blijven liggen en 's anderendaags  beginnen
op het gewone uur. Hij is gemakkelijk weer in slaap geraakt. Wat een geluk.
Feitelijk heb ik hem wakker gemaakt op te zeggen dat hij mocht blijven liggen ...

Morgen passeren we een paar Antillen en er wordt tropical storm verwacht. Tyfoon, hurricane, mij gelijk, het betekent slecht weer.
We gaan er niet echt door, door het slecht weer, maar we kunnen er niet echt rond ookni. Wij gaan door de uitlopers van de orkaan.
'k Heb ergens gehoord of gelezen dat het in Aruba zo lelijk gedaan heeft.  De meeste hotels verwoest en het toerisme ligt er plat.
Een ramp dus. Volgens Sven heet de orkaan Umberto, met een H. Gelijk in Hurbain?
Zoiets ja, zei cheng LU, want die was daar ook.

1995-10-09 ~ op zee

Ziezo, dat was het voor deze oversteek, vanavond komen we aan in Boca Grande. De standby is voorzien rond 21h,
het zal wel weer nachtwerk worden. We gaan weer ship-to-ship en bij de Venezolanen verloopt het niet zo vlot als bij de Amerikanen.

Hurricane Pablo is vanzelf plat gevallen en van hem hebben we geen last gehad.

23-02-2020 om 05:17 geschreven door maart

1995-09-25 ~ op zee    

Vanmorgen moest LM om 06h beginnen. Hij moest iets starten, iets met de stoomketel.
Toen we gingen ontbijten om 07h30 waren cheng LU en Nieke al aan tafel.
Iets voor 08h zegt LM "'k Zal maar naar beneden gaan want de chef ging zo vroeg van tafel, die zit waarschijnlijk op hete kolen."
Kolen? Werkt deze stoomketel nog op kolen? Waar liggen die dan? Straks eens vragen.
Het is plantendag vandaag. Een beetje gaan leuren met Substral.

In Newark gaat 2^de stuur JL naar huis. Zijn zes maanden zitten er op. Zijn vervanger, ene F, heeft geen verlof meer staan en moet daarom
subito presto aan het werk gezet worden. Daardoor komt het dat er in New York afgelost wordt. LM vond het al zeer ongebruikelijk.
Hij is zijn licht gaan opsteken in de keuken en chefkok RD heeft hem dat eens haarfijn uitgelegd.
Samengevat wil het zeggen dat vervanger F post zal bijhebben.
Dat wil ook zeggen dat ik deze brief kan meegeven met JL als ik intijds inkt vind.

Er is een groot shoppingcenter zegt Nieke, maar dat ligt op 20 USD van het schip, 40 USD heen en weer.
Er is ook de plaatselijke winkelwijk, maar daar zal ik denkelijk niet vinden wat nodig is.
'k Kan ook alle gegevens op een papierke schrijven en aan de kaptein vragen of hij eens informeert
wanneer hij contact opneemt met de agent, of wanneer de agent aan boord komt.
't Zal een handgeschreven papierke worden want ik kan voor het ogenblik niks printen hè.

      'k Zat er blijkbaar danig mee in mijn maag, dat ik zo bleef zagen en jammeren over inkt.
      Maar er was toen nog geen e-mail, en geen inkt betekende geen communicatie met de buitenwereld.
      En brieven faxen was te duur. Te openbaar ook.
      Een leven zonder inkt. Kunt ge u mijn claustrofobie van toen voorstellen?

1995-09-27 ~ op zee

Morgen komen we aan, zo rond de middag zou dat moeten zijn.
Gisterenavond en deze namiddag ben ik beneden gaan helpen met de inventaris van de voedselvoorraden. Dat is heel vlot gegaan.
Daar bestaan voorgedrukte lijsten voor. Ik lees het artikel, chef RD weet dat staan, klimt in de rekken, telt en zegt mij hoeveel het totaal is.
Ik herhaal het totaal luidop, want er is nogal veel lawaai beneden, en schrijf het totaal dan op.
Chef RD is van Luik en spreekt enkel Frans, de lijsten zijn in het Engels. De oplossing = bibi, uw verslaggeefster.
Dat geeft al eens vreemde resultaten want mijn Frans is soms naast de kwestie, geen keuken-vaktaal.

De darmen om worst te maken 'intestines' in het Engels, vertaalde ik regelrecht als 'intestins'.
In de les dierkunde zou dat misschien juist vertaald zijn. Die dingen heten zo wanneer ze nog in het dier zitten en
misschien in het slachthuis ook nog, vlak voor ze gekuist, gewassen en gespoeld worden.
Vanaf dan heten de darmen 'boyaux'. Nuance.
Vandaar chef RD zijn verwilderde blik, hij vroeg zich af waar ik die ongekuiste viezigheid had zien liggen in zijn vrieskamers.
Hij had aan de elektrieker gevraagd om de diepvrieskamers af te zetten om 13h. Ze staan op -25°C. Chefke RD stond daar op sandalen.
Dat is dapper van hem. na 10 minuten moesten we er uit.
Niet uit te houden van de kou. – toen had de rederij nog geen parka's ter beschikking blijkbaar
dan maar naar de groentenfrigo, die staat op +6°c, daar een beetje gaan werken en een beetje bekomen ook.
Opnieuw naar de diepvriezer, want daar waren we bijlange nog niet klaar.
Het ijs begon er al van het plafond te lekken. Op mijn blad. Nee maar!
Deze keer had ik er aan gedacht een potlood te gebruiken want een bic weigert na een kwartierke. De inkt bevriest.
En twéé rekenmachientjes meenemen. Wanneer eentje er mee stopt, uit de vriezer leggen en het andere binnen pakken.
Zo kan men doorwerken. Rekenmachientjes bevriezen nog sneller dan de inkt van een bic.
Hoe doen de mensen op poolexpedities het?
En opnieuw naar de groentenfrigo, verder werken en bekomen op +6°C.

Op een bepaald moment zegt chefkok RD: Feitelijk zouden we toch best eerst de diepvriezers afwerken hoor,
want om 14h zet de elektrieker de koeling weer aan. 'k Dacht bij mezelf, het zou wat. Die vriendelijke mens zou toch NOOIT
zoiets doen als wij daar nog binnen zijn. Hij komt toch eerst kijken en vragen of we klaar zijn?
Om 15h50 staan we in de vleesvriezer en de koeling start toch wel zeker! Tien minuten vroeger dan afgesproken.
Chefkok RD bleef min of meer in beweging omdat hij pakken verplaatste en in de rekken klauterde. Ik stond daar te verzuilen.
Door het lawaai van de koeling had ik mijn muts tot boven mijn oren moeten trekken, want ik verstond hem bijna niet meer.
Vingt-six? Trente-six? (kilo's) en 't moet min of meer juist zijn.

'k Hoor niet wat ik aan het typen ben. Is dat normaal? Oren bevroren?!

Vanavond vertelde LVE (3^de mec) aan tafel dat ze op de Zeevaartschool nu een simulator hebben om machine-toestanden te oefenen.
iemand van zijn klas had niet gezien dat er 10 beaufort gegeven was. Zijn oefening klopte niet. Daar kan ik inkomen:
zijn stoel bleef overeind staan, wie denkt er dan aan 10 beaufort. = windkracht van 89 tot 102 km/h, men blijft met moeite overeind

       Storm is een totaalgegeven, een zware gewaarwording,
       niet iets dat in een hoekje van het scherm staat bij wijze van PS.

LVE vond zo'n simulator heel interessant om systemen te leren maar voor noodsituaties verdwijnt het overzicht en
zoiets is desoriënterend omdat alles op één scherm staat en in werkelijkheid staan de dingen gespreid.
Daar komt nog bij dat een mens na een paar maanden school weer helemaal uit de sfeer van de praktijk weg is.
'k Heb hem voorgesteld dat hij, wanneer hij naar de simulator moet, een overall aantrekt, de oorbeschermers opzet en
om het geheel compleet te maken een olievod op de monitor legt. Het was weer een leerzaam gesprek vanavond.
Wanneer het opendeurdag is op de Zeevaartschool zou ik willen gaan kijken naar die simulator.  -dat is er nooit van gekomen

Morgen moet LM er uit om 06h, de stoomketel een shot gaan geven, want er moet nog wat inert gas in de luiken geblazen worden.
Topping off heet dat, aftoppen. Bovenop de lading komt een laag uitlaatgassen van de stoomketel, dat is noodzakelijk tijdens het vervoer,
ivm met de veiligheid. 'De explosiedrempel van CO ligt ver boven de voor de mens dodelijke grens.'
De plofjes zijn niet dodelijk, maar CO, koolstofmonoxide is wel giftig.

21h30

We zijn weer boven. We komen uit het machien.  We zijn met de geleidingslat de cilinder gaan meten. De lat is 3m.
Dat is 3m slaglengte voor één piston. De cilinder heeft een diameter van 80 cm.
Dat maakt een inhoud van 1500L lucht per cilinder en zo zijn er zes. Dat maakt 9000L samen, heeft LM uitgerekend,
want hij kan dat , in een wip. Dat zijn 3000 van die auto's met een ster.
Per 24h verbruikt al dat geweld 40 ton zware stookolie. Hier kan tot 4.500 ton stookolie gebunkerd worden.
Soms wordt dat gedaan ook.

Nu die kapotte cilinder daar opzij staat valt pas op hoe groot zo'n ding is. Er naast, iets lager, hangt alvast een piston gereed.
Misschien verwachten ze nog gedonder?

      Dat waren gewoon de standaard wisselstukken hoor, al wat een schip tot stilstand kan dwingen heet 'critical part'
      en is in voldoende aantallen aan boord. Zeer waarschijnlijk is die norm opgelegd door de verzekering.
      Voldoende wisselstukken aan boord hebben is goedkoper dan beroep moeten doen op zeeslepers. Dat zijn geldhaaien.

Zo'n piston (zuiger) is ook een gevaarte hoor. Als ge daar de kop af haalt om er een asbak van te maken
zakt de salontafel door zijn poten. Een bloembak dan, maar niet te dicht bij de oprit zetten, als ge ooit nog binnen wilt.
En als ge de stang er aan laat, moet ge het appartement erboven bij huren. Wie een eigen huis heeft kan natuurlijk
kappen en breken naar believen.

Vanmorgen toen we gingen ontbijten stonden we in de lift met Car (1^ste stuur ofte ch.off). In Noorwegen was een soort olie,
die aan boord zeer nodig is, niet geleverd geweest (geworden). Het schip had de inspecteur ('t pastoorke) verwittigd.
't Pastoorke neemt contact op met de agent in Noorwegen en die beweert mordicus dat de vaten olie op de kaai stonden en
dat het schip daarvan op de hoogte was. O ja?
Pastoorke neemt contact op met het schip en vraagt of iemand hier zot genoeg is om die belangrijke olie op de kaai te laten staan.
Het schip is nu danig op zijn piek getrapt. Voorpiek.

Er is nog een zware stoot gebeurd met de bevoorrading. Tevoren, in Sines. Dat vertelde chefkok RD toen we na de inventaris
de papieren nakeken, een pintje dronken en probeerden op kamertemperatuur te komen. Warme choco ware meer gepast geweest.
Nee, chocolademelk is niet aan boord. Oxo wel, 10L, zelf gezien. Bon, we waren dus ons bloed aan het chambreren
en RD vertelde het volgende: (zet u schrap)
Vlak voor Sines had hij de bestellingen voor proviand en poetsmateriaal doorgegeven aan Van Hulle.
Die firma is sinds een jaar ongeveer de nieuwe shipchandler, de firma die voor de bevoorrading zorgt.
Vroeger was dat Prado, die ligt er uit. Sommigen vinden dat erg. Ik niet.
De bestellingen van de andere departementen, deck, machien en brug, worden aan de rederij doorgegeven.

Van Hulle laat zijn dichtstbijzijnde contactadres leveren aan boord, enkel proviand, de voeding.
De bestelling van het poetsgerief speelt Van Hulle door naar de rederij, want die bestelt en levert die zaken nu via andere kanalen.
Noch de kaptein, noch chefsteward/chefkok RD waren van die verandering in procedure op de hoogte.
De camion met voeding komt toe, en RD ziet dat er geen spoor van onderhoudsgerief bij is.

Dat wordt een ramp want het was de zesmaandelijkse bestelling (the bluelist) en er ontbrak ongeveer alles in de reserve aan boord.
Bezems, vuilblikken, handborstels, stofzuigerzakken, grote vuilniszakken in plastic en in papier, schrobbers, aftrekkers, dweilen,
zeemlappen voor de ruiten van de brug, ovenreiniger, staalwol, metalen sponzen, gewone sponzen, afwassponzen, vloerwas,
schoteldoeken, keukenhanddoeken, aluminiumfolie, plasticfolie, papieren servietten, koffiefilters in drie maten,
tandestokers (one size fits all), afwasborsteltjes, stofdoeken, wc-product, wc-papier, wc-borstels, ontgeurders, ammoniak,
bleekwater (was op), waspoeder (zo goed als op), tapijtshampoo, afwasmiddel, afwaspoeder, bruine zeep (per emmer van 10L),
kortom : 'den al'.
Wat moest er komen : alles.
Wat kwam er : niks.

RD naar boven, naar de kaptein. De kaptein mee naar beneden naar een leeg magazijn kijken en op de kaai naar een lege camion.
De chauffeur van de camion mee naar boven gesleept en hij krijgt een kopie van de bestelling voor zes maanden
met het dringend verzoek zo snel mogelijk te leveren. Hij belooft dat hij er 's middags nog zal staan met de marchandise.
Wie zou niet graag met zo'n bestelling komen wuiven op den buroo 'Kijk eens wat ik bij heb! Laden mensen, want ik moet gaan lossen!'
De vrachtwagen staat er kort na de middag en wordt gelost. Opluchting alom.

Ondertussen hadden de andere departementen hun camions (gestuurd door de rederij) ook gelost en zo rond 16h
beginnen de mensen van deck via de skylight (het doorgeefluik in het plafond) allerlei dozen, kartons en verpakte goederen
naar beneden te laten, naar de verdieping van de keukenmagazijnen. RG gaat naar beneden om te vragen
wat ze van plan zijn, wat er gebeurt, want de alleyway beneden stond al overvol met het onderhoudsgerief dat 's middags geleverd was.
'k Kan mij de scene voorstellen. RD roept naar boven, en boven verstaan ze hem niet direct door het lawaai. Hij herhaalt zijn vraag.

"AWEL DA'S UW ONDERHOUDGERIEF VOOR ZES MAANDEN,
ALLEZ! OPZIJ! EN MET DE GROETEN VAN DE REDERIJ!

Moet er nog zeep zijn?

22-02-2020 om 06:33 geschreven door maart

1995-09-23 ~ op zee  

Vanmorgen heb ik voorgaande schrijfsels terug gevonden, vlotjes en zonder te moeten zoeken. Nu nog inkt.
We hebben bezoek, een klad meeuwen. 'k Kan u niet zeggen hoeveel. Veel. Ze vliegen door elkaar.
Af en toe landen er een paar tussen luik 5 en luik 6. Als ze nu eens in formatie wilden vliegen hè, dan kon ik ze tellen en
dan wisten we tenminste waaraan en waaraf.

Nu verder met het relaas. DO-21/09 lagen we weeral stil voor een paar uren.
Er was een rubber gesprongen en de mecaniciens moesten die vervangen. Zet 'm op jongens!
LM kwam 's avonds boven en vroeg zuchtend: "New York, is dat nog ver?"

    Het stemmetje van op de achterbank : Is het nog ver?
    De stem vooraan in de auto: Als ge nog veel zaagt is het nog héél ver.

"Als gíj dat machien om de twee dagen stil legt hè, awel dan is New York nog héél ver."
Maar hij bedoelde in mijlen, niet in tijd. En voor mijlen moet men bij JL zijn (2^de stuur), die houdt zich daar mee bezig,
waar de continenten liggen en zo en wanneer we daar zouden moeten aankomen, maar die jongen kan niet toveren.

De cabine is er op vooruit gegaan sinds vorig jaar. Toen ik aan het inpakken was om naar hier te komen, herinnerde ik mij
dat hier geen enkel degelijk zitmeubel staat.
1/  De seat is te hoog en te hard. Zitcomfort seat : nul, zero.
De seat dient als wandmeubel om allerlei dingen op te leggen die niet direct in de kast moeten.
Toch gemakkelijk, want de spullen liggen er niet op te schuiven, ze liggen daar ongeveer zeevast.
2/  Het zeteltje heeft geen armleuningen en de rug is te recht.
3/  De bureaustoelen zijn op gewone stoelhoogte en hebben wel armleuningen maar zitten enkel gemakkelijk
wanneer men áchteruit geleund ligt. Dat is een werkstoel nota bene.
4/  Het zitje is een gewoon zitje, vier poten en een zitje. Nen taboeret, in goed Brussels. Iets om de voeten op te leggen
wanneer men 's avonds eens gemakkelijk wil gaan zitten. En hier is geeneens iets om 's avonds gemakkelijk in de gaan zitten.
Wat doet die taboeret hier dan?

Nu had ik gedacht aan een plastic tuinzeteltje. Zo eentje met armleuningen. Licht om dragen, opvouwbaar,
men kan er mee gaan zonnen aan deck (maar vandaag niet) en 's avonds kan het dienen als uitrustzeteltje voor een mens die
een ganse dag hard gewerkt heeft om het machien draaiende te houden.
Zo'n wit, zo'n goeike. Zo eentje gelijk we er thuis twee staan hebben.
Ge hangt daar een badhanddoek over, ge legt daar een kussentje in en dat komt dik in orde, dat moet te doen zijn.
Wie schetst mijn verbazing (ja wie, ikzelf zeker? – dus laat maar) toen ik zag dat zo'n ding er al was.
Het hing aan de kleerhaken in de inkom van de cabine en diende duidelijk enkel om te gaan zonnen.
Het heeft een zit & rug in blauwe nylonbanden die opgespannen zijn in een aluminium frame.

Zo'n model waarmee mensen op een vliegmeeting achterover tuimelen wanneer de Italiaanse piloten
hun bravourestukjes demonstreren.
Zo'n model dat vaders twee keer per dag over een duin dragen zodat moeders comfortabel kunnen wegzakken
in het zand op het strand.
Zo'n model waarvan ik dacht dat het niet meer bestond, met de juiste rug-inclinatie om achterover te tuimelen in het zand
wanneer een Italiaanse piloot passeert op het strand,
tss ... met de juiste rug-inclinatie om te dienen als uitrustzetel voor een mens die een ganse dag hard gewerkt heeft om
het machien draaiende te houden. Zo'n zeteltje hebben wij hier, nu, in de cabine.

Er wordt al een paar dagen gefluisterd  dat we naar Rotterdam gaan. Nuja, gefluisterd, er worden eerder
luidop bedenkingen gemaakt dat de rederij al eens had mogen bevestigen (had mogen bevestigd gehad hebben)
of het nu Rotterdam wordt, want de officieren moeten intijds hun berekeningen kunnen maken.
En als het Rotterdam wordt, dan beginnen ze daar met plezier vroeg genoeg en intijds aan.
Lading, fuel, er moeten eerst dingen berekend worden, want een schip vaart niet zomaar efkes ergens naartoe.
We gaan eerst lossen in New York, eigenlijk in Newark, dat ligt er vlak naast.
Dan moeten we iets gaan laden. Steenkool in Puerti Bolivar (Colombia), graan ergens langs de Mississippi (Louisiana) ...?
De officieren moeten dat intijds weten ivm hun berekeningen en ik zou het ook graag weten ivm mijn planning.

Als LM nu niet te dikwijls het machien stil legt, dan zijn we,
efkes tellen, gissen, gokken : in de loop van de 3^de week van oktober in Rotterdam – ttz ...
als in de komende loshaven geen losinstallatie in panne valt, als de rederij ergens een lading heeft voor ons,
als in de laadhaven geen laadinstallatie in panne valt, als er geen wilde stakingen uitbreken bij de dokwerkers,
of uitgestelde stakingen plots toch doorgaan, als de sleepboten intijds hun fuel geleverd krijgen
als de loodsen niet zitten vergaderen over hun statuten of collectief een been breken,
als we niet te veel tegenstroming of tegenwind of storm hebben,
als ze het schip niet vasthouden in Newark omdat LM zijn certificaten niet bij heeft,
als ze zich boven en beneden niet vergissen in hun berekeningen, ... doe maar de  4^de week van oktober.
Tenzij de rederij ons naar Australië stuurt, dan krijgt ge postkaartjes. Kijk eens op Teletekst waar we naartoe gaan.

    Het is verscheidene keren gebeurd dat Teletekst eerder geïnformeerd was dan de kaptein aan boord.
    Mensen aan boord die naar huis belden hadden eerder informatie van het thuisfront dan de kaptein.

Het is nu 12h25 en we zijn al terug van tafel. Het was weer veel te lekker. Na het eten gaat LM een half uurke liggen.
Daarna drinkt hij een koffie met een chocolaatje bij en dan is het tijd om naar beneden te gaan.
Efkes gaan liggen tussen de middag: de ventilatie in de slaapkamer zetten we open van 's morgens wanneer we opstaan tot
's avonds wanneer we slapen gaan. Hier kunnen geen patrijspoorten open en het ventilatiesysteem
is het enige middel dat we hebben om te verluchten. In de tropen gaat 's voormiddags de deur van de slaapkamer dicht,
in de hoop daar wat koelte op te bouwen tegen de middagpauze. Voor het ogenblik is het zelfs frisjes in de slaapkamer,
want we zitten tamelijk noord, in koele wateren.
LM ligt onder het laken en de sprei (geen deken voor hem tijdens de siëst). Tegen de kilte leg ik een kleine sponshanddoek
dubbelgevouwen over zijn hoofd en de randjes doe ik mee onder het laken. Zo lijkt hij 's middags op een muppet. Dan een kusje.

Wanneer ik hem ga wakker maken is de handdoek soms verschoven en in het halfdonker lijkt zijn hoofd dan op een peuter
die ondersteboven in een groot bed ligt of bij wie de pamper verkeerd gemonteerd is.
"Zo zou ik van u eens een fotootje willen maken."
"Jaaa, en thuis gaan laten zien zeker!", vanonder die handdoek. Meneer wil geen paparazzi rond zijn bed.
Als er om 12h50 maar een chocolaatje bij de koffie is.

Wat ik zoal doe een ganse dag aan boord, buiten brieven schrijven, de werkwas doen en scheepstuinieren:
wel, elke dag tsn 11h45 wanneer LM boven komt voor de middagpauze en 12h50 wanneer hij weer naar beneden gaat
voor de tweede helft van zijn werkdag is er die vaste routine. Het gebabbel verschilt van dag tot dag natuurlijk.
Zo is er ook 's ochtends een vaste ontbijt-routine, maar vanmorgen was ik wat laat, dat schrijf ik wel een andere keer.

Deze namiddag hebben we weer safety, veiligheidsoefening. Dat is al de 3^de keer sinds 09/09, sinds vertrek uit Sines, Portugal.
Niet slecht hè. Goed hè. De Israeli's mogen hier hun safety-officierkes op stage sturen.
Môja, Ziv zou toch maar langgerekt en klaaglijk zuchten "WHY?", de ouwelijke puber.

Ons koffie-apparaatje (een Café-Duo van Philips, er kunnen nipt twee mokken onder) staat tamelijk laag tegen de vloer.
Zo kan het niet van hoog vallen wanneer het schip rolt. Dat laag model van tafeltje, Japanse stijl noem ik dat, is een
rechthoekig omgekeerd metalen vuilnisbakje. Daarop past exact een Japans washandje, een echt,
een sponzen lapke van 20 cm op 20 cm en daarop staat het koffiemachientje met de twee mokken.
Dat koffietafeltje vond ik een vondts.

Begin deze week zat LM in zijn zeteltje en ik was aan het typen.
Hij zat naar het plafond te kijken en zei traag en bedachtzaam.
'Ik heb... vier pootjes ..."
"Ja schat?" (nog efkes en ik kan Sluiten)
"Ik heb al vier pootjes ..."
"Ja hoor." (eerst Opslaan)
"En nu ... nog enkel ... een blad"
"Een blad? In de tweede schuif." (is die Reservekopie eigenlijk nog nodig?)
"Een tafelblad."
"Thuis onder het bed, schat." (nu Afsluiten)

LM wil dat er een echt tafeltje komt voor het koffiemachientje, ook laag, maar dan een tafeltje en geen omgekeerde papierbak,
zelfs al noem ik het Japanse stijl. Dat gaat er komen hoor. Het is nog in conceptueel stadium maar het heeft al vier pootjes.
Geloof me : dat tafeltje komt er.
Een Japans koffietafeltje ... ze drinken daar thee, maar geen haan die daarover struikelt, geen kat die daar naar ..., ja laat maar.
Die Jappen doen toch zo biezonder speciaal anders. Opzettelijk.
Dat is het voor vandaag, mensen thuis.

1995-09-24 ~ op zee

17h. Het is zondag namiddag, dan hebben de mecaniciens vrijaf (tenzij er dringende zaken moeten opgelost worden)
en LM is een dutje aan het doen. Hij zal zo ongeveer gaan wakker worden, denk ik.

Het weer is al dagen grijs. We hebben ongeveer alle tinten grijs gehad.  -en het boek bestond nog niet!
vandaag is de zee zeegroen-grijs met vaal-witte schuimkoppen.
De horizon is antracietgrijs met vlak ervoor een streep zeer licht grijs getint turkoois.
De lucht is parelgrijs met hier en daar een veeg gris-de-Pompadour.
Hoger grauwe vocht gans boven een paar bolle dingen in de kleur van ongewassen geitenwol. Niet veel wolks.

Aan zonniger dagen denken.
Op een zonnige dag, een week of wat voor het monsteren, waren we in een vooruitziende bui en gingen voor het printerke
nog een inktkop bijkopen. Die kunt ge overal ter wereld kopen, zei de meneer van Accel in Mortsel. Zelf had hij er geen in huis
maar dat was volgens hem niet erg, want ze hebben die overal. Ter wereld.
Vermits wij soms in uithoeken terecht komen, veel kleiner dan Mortsel, en het schip zelden lang genoeg blijft om ergens
een persoonlijke bestelling te plaatsen en te gaan afhalen, wilden we toch liefst een cartridge in reserve meenemen.
(Eén! Wij waren toen nog naïef, maar 't gaat al vele beter.)
De meneer van Accel had er nog altijd geen in huis en stuurde ons naar KingPapers op de Borsbeekse Binnenweg, ook in Mortsel.
Of wij wisten waar dat was? Nee? Awel, die ligt rechts van de Lierse Steenweg, vlak vóór de brug, daar waar de steenweg versmalt.
Daar is het naar rechts. En verder ziet ge het direct.

LM rijdt die versmalling voorbij, rijdt de brug over, (Wat is hij nu aan het doen? De brug óver? Maar ik piepte niet hoor.)
rijdt in Boechout de Binnensteenweg op tot aan het kruispunt met de Borsbeekse Steenweg en daar was nergens
een Borsbeekse Binnenweg, geen KingPapers ookni.
We stonden in Borsbeek en de meneer van Accel had wel degelijk gezegd Morstel, maar goed ...
LM is de baas, ik piep niet. LM kent de streek, hij is hier geboren en getogen.
Maar als iemand zegt 'daar waar de steenweg versmalt, vlak vóór de brug, daar naar rechts' en
hij verkiest die instructies te negeren, dan mag ik mij daar toch vragen bij stellen hè.

We rijden het industrieterrein op, daar is vanalles te zien, maar niet wat we zochten.
We vonden geen KingPapers en zo te zien zouden we die daar niet vinden ookni.
Ondertussen was het al middag en LM werd krikkel van de honger. Dus eerst naar huis gaan krachten opdoen.

Na het eten zoeken we KingPaper op in de gele gids. Die firma bestaat, heeft een telefoonnummer en is gelegen
te Mortsel op de Borsbeekse Binnenweg, zoals de meneer van Accel gezegd had.
We bellen KingPapers op en vragen of zij een BCi-10 cartridge voor printerke Canon BJ 30 in huis hebben.
"Voor een BJ 30?" zegt de man "Dat is dan de BC-01 die u nodig hebt."
Tiens, dacht ik, BCi-10 = BC-01, die nummers zijn al veranderd? 'k Schrijf dat direct op en wij rijden daar naartoe.
Eerst tanken. In het tankstation stel ik voor dat hij de weg nog eens zou vragen.
Maar mannen vragen de weg niet, mannen rijden liever verloren, benzine opmaken.
Dus LM tankt, ik vraag.
Awel zegt de meneer van Aral, aan de lichten keert ge terug, en dan komt ge zogezegd van Mortsel en dan,
vlak voor de brug, daar waar de steenweg versmalt, daar is het naar rechts.
Deze keer nam LM de instructies au sérieux. -waarom de eerste keer dan niet? wat een gedoe...
We hebben KingPapers gevonden. De ingang van de straat is iets met verkeersdrempels, paaltjes en begroeiing, zo gearrangeerd
dat het een woonerf lijkt en men kan denken dat men daar met de wagen niet in mag. Maar het mag wel. Het is geen woonerf.

Met het papierke in de hand gingen wij op zoek naar de BCi10, nu BC01. Ze lagen daar en wij namen daar ene van mee.
Direct in de valies gaan leggen want stel u voor dat we na al die moeite nog eens zouden vertrekken zonder reserve inkt.

Na twee weken hier aan boord is de inkt op. Inktkop vervangen!
Goed dat we er aan gedacht hadden eentje in reserve mee te brengen hè.
Met de handleiding op mijn schoot beginnen we er aan. LM zag direct dat we de verkeerde bijhadden, handleiding al niet meer nodig.
Op het doosje staat dat de cartridge geschikt is voor model zus en zo, maar BJ 30 staat er niet bij.
En wat hebben wij hier staan? Een printerke BJ 30.
Op de koop toe staat in de handleiding dat een vulling voldoende is. Enkel de inkttank, en niet de complete printkop.
Ook dat nog. En dan wel de vulling van een BCi voor een BJ 30 hè, niks anders.

Besluit : ik heb me iets laten aansmeren en die dag hadden we evengoed kunnen thuis blijven.
Maar! We weten nu de Binnenste Borsbeekweg zijn.

22-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

te gast bij Wim Helsen ~ Anne Provoost
met een tekst van Wendell Berry, The Mad Farmer Liberation Front

As soon as the generals and the politicos
can predict the motions of your mind,
lose it. Leave it as a sign
to mark the false trail, the way
you didn’t go. Be like the fox
who makes more tracks than necessary,
some in the wrong direction.
Practice resurrection. 

       Provoost vertaalt:

     Van zodra de politiekers en de generaals er in slagen de kronkels te voorspellen van je verstand,
     verlies het, zet het uit als een wijzer naar het verkeerde pad, de weg die je niet bent gegaan.
     Word zoals de vos: laat meer sporen dan noodzakelijk en vervals ze.
     Oefen wederopstanding.      

       

       Provoost in gesprek met Helsen:
     de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken.
     https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a60/  
     10min53

Wat het fragment zegt, deden wij in onze kinderjaren al.
Alleen waren de politiekers en de generaals toen nonnen en andere gezagsdragers zoals ouders.
Het was in de jaren dat beknottend fatsoen nog voorrang had op opvoedkunde.

'Verlies het verstand', zet het verstand opzij = zich van den domme houden.
Het vraagt oefening natuurlijk, om met oprechte blik onbegrip te doen blijken. Maar oefening baart kunde.
En argeloosheid kan men oefenen, geloof mij. Het was een kwestie van mentaal zelfbehoud:
om in 't kopke denkvrijheid te houden moest ik argeloosheid veinzen.
Nu dwaal ik wel heel ver af van de interpretatie die Provoost geeft. Mag dat eigenlijk wel?

Welk is uw interpretatie van het fragment?

Over sporen vervalsen heb ik niks gevonden, maar ik ken de verhalen wel, het gaat over geursporen, niet over pootafdrukken zoals Provoost zegt. https://nl.wikipedia.org/wiki/Vos_(dier)       
Over Anne Provoost : https://nl.wikipedia.org/wiki/Anne_Provoost,
Over Wendell Berry : https://en.wikipedia.org/wiki/Wendell_Berry ,
The Mad Farmer Liberation Front, 1973 : https://cals.arizona.edu/~steidl/Liberation.html , volledige tekst

21-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

1995-09-14 ~ Monstad, Noorwegen

Dag Mensen Altegader,

'k Zal al beginnen aan de brief die over twee weken in New York gepost wordt. De enveloppen zijn al geprint.
Goed intijds hè! Organisatie, planning, methode, systeem ? Het zou wat.
Deze namiddag was ik met de enveloppen aan het sukkelen. Naarmate ik het begon te snappen heb ik er ineens voldoende geprint
om te voorkomen dat ik er volgende keer wéér hoofdpijn van krijg. Het systeem van de korte pijn is ook een systeem hè.
Daarna werd ook de gewone doorlopende tekst op halve breedte geprint, op de breedte van een envelop.
'k Dacht dat dit voor eeuwig en altijd zo zou blijven. Angstzweet en rubberen kniekes, Paniek met de grote P.
Het was toen 15h15. LM kwam in de cabine zijn helm en life jacket halen voor de safety-oefening.
In al die printer-ellende was ik compleet vergeten dat er oefening was. Het bericht hing nochtans uit aan de lift. 's Middags zelf gezien.

Mijn belangrijkste taak tijdens de veiligheidsoefeningen is nu Uit-De-Weg-Gaan-Staan. -in het pre-LM tijdperk was dat wel anders
Nu had ik de tijd om te overdenken wat ik verkeerd gedaan had in mijn papierwinkel.
Daarna keken we een instructie-video over het voorkomen van olie-pollutie tijdens de laad- en los-operaties en
de procedures die moeten gevolgd worden wanneer er iets fout loopt.
Onderwijl zat ik aan mijn eigen foute procedures te denken.
Toen was het 16h en wist ik wat ik moest doen. 'k Heb dat gedaan en het werkte nog ook.
'k Ben wat blijven oefenen in het omslagen printen en zo ben ik aan dat voorraadstapeltje geraakt.
Eigenlijk zijn ulle adressen mijn testgevallen, gellie als proefkonijnen.
We hebben niet genoeg luchtpost enveloppen bij. Al eens geprobeerd zo'n ding te printen? De printer wil één op vijf niet grijpen.
Mogelijk is de envelop te licht. Luchtpostpapier kunnen we zéker niet gebruiken, dat is helemáál te licht. Zo staat in de
gebruiksaanwijzing van het printerke. Over de omslagen voor luchtpost staat er niks. Vier keer neemt hij een luchtpostenvelop,
maar het minste geringste kreukje in de envelop slikt hij niet. 't Is toch zo'n delicaat manneke, een mens ziet er mee af.

Om 19h45 werd gebeld dat de stand-by zou beginnen. LM moest om 20h beneden zijn.
De stand-by zou maar tot 22h duren, zo was voorzien. Het is nu bijna middernacht, op het einde van deze regel is het morgen,
VR-15/09. Hij is zojuist drinken komen halen, de stand-by zal duren tot 01h. 'k Vraag me af hoe vaak ik al geschreven heb
dat een stand-by langer of veel langer duurt dan verwacht. Dikwijls.

De TV staat al enkele uren aan. In de vooravond was er een flut-feuilleton. En een aflevering van M.A.S.H., een van mijn favorieten
omwille van de dubbele bodems. We hebben het programma helemaal kunnen uitkijken, zonder al te veel storingen.
Het was weer zware kost, maar ik geniet van dubbele bodems. Daarom hou ik van M.A.S.H. film én feuilleton.  -en nu nog altijd
In de Noorse programma's spreken ze allemaal als 'De Kinderen van de Zoutkreek', maar dat was Zweeds. Ik hoor het verschil niet.
In die serie heette de hond Bootsman.
Wij hebben ook een bootsman aan boord, een Chileen. Hij heeft een heel melodieuze naam en hij is vorige dinsdag verjaard.

1995-09-22 ~ op zee, en onze inkt is op!

We zijn uit Monstad weg geraakt. Het vertrek is ook iets om naar huis over te schrijven hoor. De morgen daarop,
om ons te troosten dat het zo moeizaam verlopen was, stond er een monument van een regenboog.
Een volledige, de complete 180°, met beide voeten in het water. En wij vaarden daar naar toe en het was mooi, mooi, mooi. -zucht

De nacht van vertrek, ZA-16/09, 02h, wordt LM gebeld: stand-by. De mensen van het machien worden 1h voor vertrek verwittigd,
omdat ze beneden ongeveer een uur werk hebben om het machien vertrekkensklaar te maken.
Nu hadden ze boven nog zoveel berekeningen over de lading te doen, dat de mensen van het machien
beneden een uur zitten koekeloeren hebben want er werd pas om 04h vertrokken ipv om 03h.
Overdag een uurke koekeloere-job moeten doen, daar valt nog mee te leven, maar 's nachts gaat dat ten koste van de nachtrust hè.
Veel mensen waren moe 's anderendaags. Ondanks de regenboog.
In de namiddag mochten ze stoppen met werken. De Ch.Eng. vond dat het genoeg geweest was.
Soms schrijf ik zijn graad met twee hoofdletters, soms met maar één, soms met geen, naar gelang wat hij zo al beslist heeft die dag.
Vandaag krijgt hij twee hoofdletters voor de zondag na vertrek uit Monstad.

LM heeft zondag namiddag 3 cm van de pootjes van het typ-tafeltje afgezaagd. -  privé-jobkes moeten in de vrije tijd gebeuren
Het ding staat nu op de ideale ergonomisch verantwoorde hoogte. WAW, nu nog slissen en vernissen. Wanneer het beter weer is.
De stoelpoten kan hij niet afzagen, mag niet want de stoel hoort bij het cabinemeubilair. Voor mij zou er toch flink wat af mogen.

Maandag = plantendag. Eens kijken op de kalender: 18/09. 's Morgens ben ik bij Nieke scheuten gaan schooien.
Ze had er veel en ik mocht daar een flink pak van hebben. Een week eerder had ik al eens gevraagd aan de kaptein of ik
me mocht bezig houden met (mijn) de grote plantenbak in de mess officieren en dat vond hij goed.
Van het strand van Sines had ik al flink wat keien meegezeuld en potaarde was volop aan boord, in hanteerbare zakjes van 2kg.
Ik kon aan de slag.

De gewone bakjes met planten (witte plastic-IJsboerke-2,5L) gingen naar de patrijspoorten van de mess,
want ik had in de cabine plaats nodig voor de scheutjes van Nieke. Een kleine ficus en ook onbestemde fruitpittengroeisels
staan daar nu te verbroederen met chlorophytum capense. Bak genereus bijgevuld met potaarde en daar bovenop kwamen
de Keien van Sines. En had ik had het kunnen denken : niet genoeg keien. Wie had dat gedacht? Ik. Ik kreeg in Sines niet genoeg keien
de trap op. Nieke leek niet bereid om te helpen. Welfare? Nooit van gehoord. Terwijl ik Welfare mijn plicht vind,
want ik heb er de tijd voor. Zij dus ook. Maar niet dus …
En de keien moeten toch dienen voor 't goed van 't algemeen, om de potgrond af te dekken, te beschermen tegen
de droge lucht van de airconditioning in de mess. In de ruimte die overbleef tussen de keien kon ik een bekertje met grote scheuten kwijt,
en twee potje, een schenking van de kaptein. Die drie dingen staan zeevast, kunnen niet weg, tenzij we een looping maken.
Het niveauverschil is zelfs knap. Het geeft zo wat meer volume in de bak. De twee potje moeten misschien weer naar boven,
naar voldoende daglicht tot ze sterker zijn, want dat soort plantje is daar al eens kapot gegaan in de mess.
Deze keer kan ik ze verhuizen zonder te moeten wroeten in de grond en misschien wortels van andere planten te beschadigen.
De planten in de mess matrozen heb ik ook onder handen genomen (eerst gevraagd aan de bootsman of dat mocht) en
die staan er ook weer groen bij.

'k Schrijf het zo uitgebreid omdat ik soms niet weet wat antwoorden wanneer iemand vraagt : én, wat doet gij zo'n ganse dag aan boord?
Awel, dit is zo een van die dingen, ongeveer 2 à 3 hrs per week ben ik scheepstuinier hier. 's Maandags worden de planten in de
openbare ruimtes van een geut Substral voorzien, in de juiste verdunning, en ik heb al twee bestellingen voor witte plantenbakjes in
de cabines. In de cabines mag ik niet meer zomaar binnen natuurlijk, ik ben nu stewardess-af.

DI-19/09 hebben ze het machien stilgelegd. Er moest weer een cilinder vervangen worden vanwege een scheur.

      Hetzelfde hebben we hier meegemaakt in 07/1994. Die cilinder slokte toen voor zijn koeling 30 ton zoet water per dag,
      en de huishouding van 24 man is maar 10 ton. De laundry werd zelfs buiten dienst gesteld.
      Kunt ge u de berg was van 24 personen voorstellen na 3 dagen tijd? En nadat het schip vertrokken was uit Gijón (Spanje)
      hadden ze wéér een prijs. Maar dan waren wij al lang thuis, onze was aan het doen.

Deze keer was het te ver om zo te blijven doorvaren en in een kalm zeegebied hebben ze het machien stilgelegd
om de kapotte cilinder te kunnen vervangen. Die dingen hebben een constructiefout. Het nieuw, verbeterd model is aan boord.
We hebben geen spirreke gerold die dag, we lagen echt in kalm weer. Want een schip zonder power is toch maar een sukkeltje als
het weer en de zee het in hun ster krijgen. Dan is elk schip, hoe groot ook, een pingpongballeke op het water.

In de vooravond was door de omstandigheden van die dag een kleine samenloop van mensen in de keuken.
Waren aanwezig: ongeveer iedereen die wachtte op de mensen van het machien.
RD (ch.stew/kok), Constant (stew), Noël (stew), de kaptein, de Car (1^ste stuur), Nieke en ik.
En wat doen mensen die samen staan wachten? Lameren, kletsen over koetjes, kalfjes, larie, apekool & truut in pakskes.
De kaptein deed me een idee aan de hand : Ik zou aan tafel tegen LM beginnen over die cilinder, met een serieus gezicht,
en daar dan technische dingen over vertellen, maar wel JUISTE dingen.

Daarvoor moest ik het volgende zinneke uit het hoofd leren :
"Dat is nogal een verbetering hè, dat model met die klampen ipv bouten. Om hem er uit te heffen toch."
Dus niet vragen, niet aarzelen, maar zéggen. 'k Heb dat zinnetje daar staan oefenen tot ik het er uit kreeg zonder haperen
en met een gezicht alsof ik wist waarover ik het had. Maar niet te nadrukkelijk ook niet, dat zinnetje moest natuurlijk komen, gewoon.
Dus vooral op een terloopse toon.

Rond 20h wordt er van de brug naar de keuken gebeld om de kaptein te verwittigen dat het machien klaar is, whenever he is.
Zo gemoedelijk gaat dat hier, de keuken is de annex van het kantoor van de kaptein. De Pitein efkes naar de brug
om zijn order te geven en hij rap weer beneden want het machien startte als een draaiorgeltje, er kwam direct muziek uit.
Iets later waren de Broeders in Blauwe Overall ook aanwezig, met een proper overalleke aan natuurlijk.
Toen was het zo halvelings feest. Hun ogen blonken van contentement. 't Kan ook van de honger geweest zijn.

LM & ik aten in de kleine mess, want LM was nog niet gedoucht. 'k Zat recht over hem en
naast mij zat LVE, de 3^de mec. 'k Begin de conversatie met omtrekkende bewegingen,
zo van : is het vlot gegaan deze namiddag?
en: we hebben geluk gehad met het weer hè …

LM was 'Aan Het Eten' en gaf kleine antwoordjes in de stijl van hm en hm-hm.
Ineens staat hij recht en gaat hij in de keuken iets halen (in de kleine mess is geen bediening).
'k Zeg gauw tegen LVE : doe gewoon hè, 'k ga eens iets proberen.
LVE is van sterrenbeeld Deugniet, hij was direct mee met wat ik ook van plan mocht zijn.
LM komt terug uit de keuken en ik zeg als voorlopig besluit van hun werkdag:
"Dat is nogal een verbetering hè, dat model met die klampen ipv bouten. Tenminste, om hem te heisen toch."
LVE at voort en hield zijn ogen braaf op zijn bord, ik sneed mijn vlees en dacht : het is er uit, het is er uit en zónder lachen!

Van pure verbouwereerdheid legde LM zijn bestek neer. Hij rechtte zijn rug, keek naar mij, keek naar LVE, keek weer naar mij en zei
met het vermoeid gezag van een 2^de die wenst gerust gelaten te worden wanneer hij eindelijk kan eten :
"Zeg, maar wat is dat hier nu, allez, wat is dat hier nu ..."
Toen mocht ik luidop lachen. LM wist dat ik het niet uit mezelf kon weten, over die klampen, maar wat hem het meest verbaasde
was mijn toontje van Kunnen-Meepraten. De grap was geslaagd want LM was verbouwereerd genoeg om zijn bestek neer te leggen
hoewel zijn bord nog niet leeg was.

Kunnen-Meepraten : 15 minuten oefenen voor een zinnetje van een paar seconden.
Wreed van mij hè, mijn vermoeide, hongerige echtgenoot bestudeerd plagen aan tafel.
Terwijl ik vertelde over de voorbereidingen van dat zinnetje was zijn grootste honger gestild en vond hij de stunt geslaagd.
Hij kon ook er mee lachen. -en ik nu weer, weer grinniken  

    Hij had die plagerij nog tegoed van in '90, vanwege de rolmeter. Dat verhaal speelt op schip 20.
    Het schip was toen al een paar dagen aan het rollen en we hadden al evenveel nachten slecht geslapen.
    De sfeer aan boord was navenant.
    We zouden de matras meten om te weten of we ze in de andere richting op de vloer konden leggen om toch
    een paar uren onafgebroken slaap per nacht te hebben. LM geeft me het uiteinde van de rolmeter:
    "Hier, hou de nul vast." en hij trekt door tot aan het ander einde van de matras.
    "Hoeveel hebt ge daar nu?" Kortaf. Op de toon van iemand die al drie nachten slecht, dus te weinig geslapen heeft.
    "NUL!" Even slecht geslapen als hij.

    'k Dacht ocharme, hij is erg moe, of hij is boos omdat er vandaag iets gebeurd is in 't machien, ofwel ... oh nee,
    ofwel is hij gewoon een stommerik. Nee, dat kan niet, 2^de mecaniciens worden geen stommerik.
    Ofwel reageert hij zijn vermoeidheid gewoon af op mij.  Dus toch een stommerik.
    Wee mij! Ik ben verliefd op een stommerik.
    Ik bleef maar naar die nul kijken en alle vensters op de toekomst werden even klein als dat volkomen verstaanbaar cijfer.
    TERWIJL HIJ STOND TE SCHUDDEN VAN HET LACHEN, zag ik dan.
    Het weer bleef hetzelfde maar in de cabine was de lucht opgeklaard. En de matras paste tussen de twee kasten.

Dit is ook een van de dingen die ik zou kunnen antwoorden wanneer weer eens iemand mij voor de zoveelste keer vraagt:
"En wat doet gij dan zo een ganse dag aan boord?"
Brieven schrijven! Vooral nu het per laptop gaat, nu het elektrisch en elektronisch kan.
'k Moet enkel opletten of wel er inkt in de tank van het printerke is. Want zo'n dingetje met inkt heet volgens de handleiding 'tank'.

Er moet toch nog iets zijn buiten scheepstuinieren en brieven schrijven, want daar vult een mens geen werkweek mee.
Nee, daar vult een mens geen werkweek mee, ik zou wel willen dat er zoveel te vertellen viel, maar dat is het geval niet.
Wat is er nog wel: de werkwas.
Hier staat nog iets genoteerd op onze dagboekkalender, DI-19/09 : "empty your pockets". Zelfde dag als de cilinder.
Dat was achter-eergisteren en ik word er nu nog ongemakkelijk van.

Die dinsdag om 13h stap ik samen met LM de lift in. Hij moet naar deck -2. Ik stap uit op deck 0, hopende
dat in de laundry een machine vrij zou zijn want ik had was. Witte, kleur- & werkwas.
Kleurwas en werkwas had ik al bij. De twee kleine machines zijn vrij, ik had geluk.
De 'kleine' machines doen vanaf 7kg. Ik start die twee en ga naar boven om de witte was te halen.
De grote machine is een van 15 kg. Zoveel witte was hebben we niet, maar als ze meer dan halfvol zit mag ik het er op wagen.
'k Kom weer beneden in de laundry, voor de machine met werkwas staat al een plastic bakske gereed. Groen. Da's van LVE.
Oké, wanneer LM zijn overalls gewassen zijn steek ik die van LVE er in en dan volgt dat mooi en dan vindt hij ze klaar en droog
wanneer hij boven komt vanavond. Voorwaar een nuttige gedachte. Fluitend stessel ik naar boven, al liftend.
Wat is het leven mooi wanneer men zich kan nuttig maken voor den medemens. Twee medemensen.

Om 15h lag de machine voor de werkwas in panne. LVE had de zakken van zijn overalls niet leeggemaakt,
er was iets puntigs door de gaatjes van de trommel geschoten en had daar genoeg schade veroorzaakt om
de machine te blokkeren en heel de laundry onder water te zetten.
Zo had elektrieker RK alvast werk voor het geval hij niet zou weten wat doen de volgende ochtend.
Wat is het leven mooi wanneer men kan maken dat een medemens zich ook nuttig voelt.
En wat een geluk dat elek-RK een rustig mens is.
Voor de rest van de dag was de laundry op slot. Veel medemensen in de penarie.

21-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

te gast bij Wim Helsen ~  Stefaan Degand
met  'Sonnet 81' van William Shakespeare

Of ik leef lang en zal je grafschrift schrijven,
of jij gedenkt dat ik tot stof verging.
Al zou er ook van mij niets overblijven,
de dood rooft nimmer jouw herinnering. 
Dit vers geeft aan jouw naam het eeuwig leven,
al ben ik voor de wereld heengegaan.
Mij kan de aarde een arm graf maar geven
jouw tombe blijft voor 's werelds oog bestaan. 
Mijn teder vers, voor jou een monument,
zullen nog ongeboren ogen lezen,
terwijl menige tong jouw naam nog kent
als geen die ademhaalt er meer zal wezen. 
      Mijn pen zal maken dat jij overleeft
      zolang de mensheid mond en adem heeft.  

vertaling Peter Verstegen   

Degand in gesprek met Helsen:
de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken.
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a59/
14min37

Allez, komaan zeg Degand, ge staat niet op de scène waar ze u tot vanachter in de zaal moeten horen hé.
Dit is voor een TV publiek dat de volumeknop binnen handbereik heeft.
Kan de voordracht iets minder theatraal, minder pompeus? AUB?

Omdat ik de indruk had dat er iets niet klopte in zijn interpretatie heb ik een Engelse versie van Sonnet 81 erbij gehaald
en daar staan de leestekens anders. Die heb ik naar bovenstaande tekst overgebracht.
Door die Engelse interpunctie begint deze vertaling menselijker te klinken, minder theatraal.
Als men de tekst dan in volledige zinnen leest ipv in aparte lijnen, krijgt het gedicht haast iets geruststellends:
ik zal zorgen dat de mensheid niet vergeet dat gij bestaan hebt. Het is een belofte van iemand die zorgzaam is.
Het gedicht kan nu gebracht worden met een milde, stille stem en met een bijna-glimlach,
want in de vertaling wordt het gedicht een téder vers genoemd. Dus niet teveel declamatie aub, deze tekst heeft dat niet nodig.

       Of ik leef lang en zal je grafschrift schrijven, of jij gedenkt dat ik tot stof verging.
       Al zou er ook van mij niets overblijven, de dood rooft nimmer jouw herinnering. 

       Dit vers geeft aan jouw naam het eeuwig leven, al ben ik voor de wereld heengegaan.
       Mij kan de aarde een arm graf maar geven, jouw tombe blijft voor 's werelds oog bestaan. 

       Mijn teder vers, voor jou een monument, zullen nog ongeboren ogen lezen,
       terwijl menige tong jouw naam nog kent als geen die ademhaalt er meer zal wezen. 
       Mijn pen zal maken dat jij overleeft zolang de mensheid mond en adem heeft.  

Wat ik zo biezonder vind aan dit gedicht is de idee dat een ode aan iemand, een geschreven tekst,
als een monument mag beschouwd worden, zij het in woorden ipv in steen of brons.
Omdat woorden gemakkelijker & sneller reizen dan materie en misschien ook langer blijven bestaan.
Dat dacht ik al dikwijls, en nu Shakespeare er ook zo over denkt ben ik in goed gezelschap. Vandaag toch, efkes.
       
Over Stefaan Degand : https://nl.wikipedia.org/wiki/Stefaan_Degand ,
Over Sonnet 81:  https://nl.wikipedia.org/wiki/Sonnet_81 ,
Over William Shakespeare :https://nl.wikipedia.org/wiki/William_Shakespeare ,

20-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

1995-09-14, donderdag

Dag Iedereen,

Vanmorgen keek ik vol ongeloof naar een leeg scherm. Gisteren moet er iets gebeurd zijn bij
het wijzigen van een bestandsnaam. Vier blz's tekst kwijt. Allez vooruit, 'k zal het efkes gauw opnieuw vertellen.

'k Zit hier te typen aan een typtafeltje dat LM voor mij ineen gestoken heeft. Speciaal op maat, want
den bureau is te hoog om aan te typen. Het is een mooi fijn tafeltje op slanke metalen pootjes,
afgewerkt met teflon voetjes. De hand van de meester.
Wat zeg ik, ineengestoken? Persies of dat ligt hier in een kit gereed in de schabben.
Neenee, LM heeft dat zelf moeten maken. Eerst hopen dat het materiaal aan boord is, dat gaan zoeken,
en dat naar de workshop slepen. Dan beginnen meten en passen, zagen en lassen (misschien ook wat vloeken)
Hier is geen Brico of Gamma, allemaal Self Made. Dit tafeltje is een Uniek Stuk, gesigneerd LM.

De afwerking is voor mij. Slissen en vernissen kan ik onderhand wel. 'k Ben benieuwd welke kleuren verf
te krijgen zijn bij de bootsman. 'k Hou u op de hoogte want het tafeltje is nog niet af en het verhaal evenmin.
En zeggen dat er thuis een glazen blad ligt te wachten op een onderstel.

Van dinsdag tot vannacht was er inert-gas watch. Dan wordt ook in het machien wacht gelopen,
LM deed twaalf-zes. Dwz van 12h tot 18h & van 00h tot 06h. In de zes uren dat de mecaniciens wacht-af zijn,
moeten ze douchen, eten, en maken dat ze in slaap raken. In de tweede wacht-af lukt het inslapen wel.

We schakelen over van droge lading, gelost in Sines, Portugal naar vloeibare lading, te laden in Monstad , Noorwegen.
Daarvoor moeten de luiken volgepompt worden met een gasmengsel. Het kan niet ontploffen, men kan er enkel van stikken.
Pure CO, plus misschien nog wat zwavel en zo. Het mengsel wordt hier aan boord gemaakt met de stoomketel (the boiler).
'k Heb geprobeerd mee de uren van LM te doen (zes-op-zes-af), maar dat is niet zo goed gelukt deze keer.
Ik raakte niet in slaap wanneer er moest geslapen worden.

      In Sullon Voe, Schotland heeft de zes-op-zes-af 10 of 14 dagen geduurd. Dat was op schip 22.
      Toen kon ik wel mee met dat ritme. Op de duur weet een mens bij het wakker worden niet of het middag of avond is,
      maar het went. Er was toen een gat in de romp en de Schotten wilden dat niet hebben.
      En ze hadden overschot van gelijk. Feitelijk wilde niemand dat. Niét.
      De lokale radiozender gaf toen berichten over de vorderingen van de werken aan boord.
      Er werd ook meerdere keren gefilmd van uit een helikopter. Ze hielden ons goed in de gaten hoor.
      Ze hebben daar nogal wat visgronden te beschermen tegen vervuilers.

Maar dat heeft niks te maken met déze wachten zes-op-zes-af.
Toen was het een noodtoestand. Deze keer was het gewoon routine.

Het voordeel van 's nachts wakker zijn is dat de laundry dan vrij is. Alle wasmachines zijn beschikbaar.
Dan gaat het snel natuurlijk. En er is niemand die met de knoppen staat te spelen om het programma te laten vooruit gaan
of de was nog klammig uit de droogkas gooit omdat hij meent dat het lang genoeg geduurd heeft.

Ik ben naar de videocollectie gaan kijken. Die staat in een kast op de brug. Er is niet veel nieuws bij gekomen.
De lijst is eens opnieuw geprint, maar de cassettes zijn dezelfde. De laatste die bijgekomen zijn dateren
van Rotterdam, 30 april '94. Zeker weten.

De overalls zijn toegekomen!
Met de vorige set was het wassen, passen, mooi opvouwen en gaan terugbrengen bij 1^ste stuur (choff) Car
wegens te klein. Twee keer. Nu, derde keer goeie keer. En het zijn  blauwe. Dat vertel ik er bij omdat LM
goed staat met blauw. De vorige waren oranje. Dat is wel een veilige kleur om iemand snel terug te vinden die overboord
geraakt is. Ze gingen af in de was. Nu heeft LM een oranje handdoekje en een van de grijze overalls heeft een rozige waas.
Dat is niet erg. Roze is toch voor jongetjes.  -nu is roze voor meisjes, jammer-  Deze blauwe passen prima.
Met de elastiek uit de rug zitten ze alsof ze ervoor gemaakt zijn. Om te werken, bedoel ik, niet om te blijven zitten.
Vanmorgen zei Nieke dat ze nog een overall had voor ons, ene van haar man, de cheng. Die overall is te klein voor hem.
Hij moet de zijne op maat laten maken. Hij meet 2,04m en weegt ± 140 kg.
Tussen zijn overalls moet een kleinere maat geraakt zijn. 
Ze moeten die elke keer van België meebrengen en dat beslaat nogal wat ruimte in de valies, overalls van zijn maat.
Laconieke bedenking van de lieve chef steward RD: "En hij moet die valies dan nog zelf dragen ook, pauvre petit!"
De ch.stew meet ongeveer 1m60 en weegt denkelijk 52 kg, zo'n type Fred Astaire. Qua gezicht lijkt hij er ook wat op.
Hij is een Formule1-freak én Schumacher-fan. Ofwel doet hij maar zo, om de gesprekken gaande te houden.

Zondag konden we Spaanse TV ontvangen -Golf van Biskaje- LM was alle mogelijke zenders aan het overlopen.
Ik vroeg waar de Formule1 gereden werd. "In Italië, maar als we hiér de RAI kunnen ontvangen
dan is er toch iets met de koers van het schip hoor."
Van het lachen was ik direct genezen. We rolden nogal hard en ik had nausea  -schele hoofdpijn-
Dat is niks om over naar huis te schrijven en ik was zeer beschaamd. Hoe ik dat vroeger oploste in Biskaje weet ik niet meer.
Ofwel werd ik niet ziek (geen tijd), ofwel werkte ik het er af, ik weet het niet meer.

      Door voor dit blog met de correspondentie van toen bezig te zijn weet ik het weer wel.
      Én ik had geen tijd om ziek te worden in Biskaje, én ik werkte het er af. Toen was ik in elk geval meer in beweging.
      En dan was er toch altijd mijn troostmuziekje Biskaya natuurlijk. https://www.youtube.com/watch?v=pCCV2vTrUKc , 03min54

Op het vermaledijd vorig schip -schip 25- is het me ook eens overkomen, die schele hoofdpijn, ik weet niet meer op welke wateren.
Typisch passagierster-flauwiteiten. Ik wil wat niet. De 'echten' worden toch ook niet zeeziek!
 
Zo eens langs de neus weg aan een stuurman vragen of het normaal is dat we hier de RAI kunnen ontvangen.
We hebben het uitgeprobeerd op JL, de 2^de stuur. Zeekaarten en koers uitzetten hoort tot zijn takenpakket.
Hij gaf ons een milde glimlach, een beleefde reactie op mijn onnozel (beledigend) mopje. -foei³ m.

De Formule 1 werd uitgezonden op een Spaanse zender en het was een formidabele wedstrijd.
Op een bepaald ogenblik brulde LM zo luid dat het deksel van de laptop ongeveer dichtklapte op mijn vingers.
En dat was nog maar de opwarmingsronde. Vloog daar ene rechtdoor en het moest links zijn.
Ze begonnen de wedstrijd al met een man minder. Daarna nog een paar spectaculaire situaties, kortom,
er viel vanalles te beleven. Voor wie niet gekeken heeft, van de 24 zijn er 9 toegekomen.  -kan dat wel kloppen?

Zaterdag zijn Nieke en ik nog efkes gaan boodschappen doen, we konden meerijden met het busje van de agent.
(Zou hij zijn bankkaart al terug hebben?) Hij kwam Richard (de fitter) halen om hem naar Lissabon te voeren en
Nieke en ik mochten meerijden tot in Sines. Feitelijk was het meer dan boodschappen doen, ik had weer Een Zending.
Middag-chocolaatjes bijhalen voor LM zodat we toekomen tot New York. Verder voldoende postkaarten en 2 aanstekers voor
ch.steward RD. Meer moest dat niet zijn. Nieke had vishaken nodig, speciaal voor inktvis.
Die bestaan in alle kleuren, maten & modellen. Ze had rap gevonden wat ze nodig had. Visgerei alom verkrijgbaar in Sines.

Sines is een klein oud Middeleeuws stadje.
De supermercado ligt aan de rand van het oud stadsgedeelte, daar waar de woonblokken beginnen. Blokken van 3-hoog en
overal hangt was te drogen. Veel levendiger dan onze straat thuis en daar zijn de blokken toch ook maar 3-hoog.
De zon schijnt thuis anders, minder zuiders. En er wappert in onze straat geen was.

Lekkere chorizoworst meegebracht. Heel het frigootje ruikt er naar. Echt een vakantiegeur.
Heel Sines heeft iets vakantie-achtig. Na de boodschappen zijn we de vesting en de kanonnen gaan bekijken.
Het was klein en stil binnen de muren. Klein, ook het oefenplein, en toch had het iets groots:
op deze grond liepen ooit zeer vastberaden mensen rond.

Daarna hebben Nieke en ik ons op een terras geïnstalleerd. Dat terras was eigenlijk een houten plankier op de kasseien van
een steil oplopend straatje. Het straatje waar het agentschap is. (Zou de agent zijn bankkaart nu al terug hebben?)
Van daarboven lag het schip verborgen achter de kruin van een palmboom, de zon scheen en
we moesten pas om 14h weer aan boord zijn. Tijd zat. De garçon sprak Engels en hij vond het geeneens erg
dat we hem deden werken. Beneden op het water lagen de vissersboten te slapen aan hun trossen,
de jachten dobberden rond hun anker en het strand was wit.
Dit was zo een van die momenten dat alles mooi is en iedereen goed.

Van op het water gezien begint Sines met een trap en een zigzagstraatje naar boven. Daar staat een kerk op een pleintje
en een standbeeld van Vasco Da Gama. De trap en het straatje worden gedekt door de kanonnen boven in het fort. Links.
Boven en rechts van het pleintje zaten wij.

Nonkel Vasco moet nogal een straffe kerel geweest zijn in zijn jonge jaren. Er staat iets over hem in
het kruidenboek van J.Kybal dat ik bij heb. Ga zitten en lees.

Na de kruistochten kwam het transport uit het Midden-Oosten weer op gang.
De Turkse moslims (zij waren in die dagen de harde soort) waren verjaagd van de kust van de Middellandse Zee.
Met de Arabische moslims (zij waren de gematigden, toen) viel te praten en vooral zaken te doen.
De oosterse specerijen werden uit Indië door Arabische schepen naar het Arabisch schiereiland gebracht.
Van daar werd de lading per karavaan over het Arabisch schiereiland vervoerd, tot aan de kust van de Middellandse Zee.
En daar namen de Venetianen het transport over van de Arabieren. Dat ging dan weer per schip.

De Venetianen hadden het alleenrecht voor het transport van kruiden in de Middellandse Zee en daarmee ook
voor de hele kruideninvoer in Europa. Ze deden met de prijzen wat ze wilden. Het woord 'peperduur' bestaat nu nog hè.
Venetië is er rijk mee geworden.
Dat alleenrecht moest beschermd worden, anders kon iedereen met kruidentransport beginnen en dan
zouden de prijzen dalen. Zeer fel dalen. Concurrentie en overaanbod waren te vermijden.

Nu naar de westkust van Afrika.
Volgens de kerk van Rome, en die had toen nog ongeveer alles te piepen op wetenschappelijk gebied,
eindigde de wereld aan Cabo Verde, een eilandengroep ter hoogte van Mauretanië.
Dat was zo hun manier om de vrije onderneming (en het vrij denken) te beteugelen:
vanaf Cabo Verde veranderde de aarde in vuur. Punt.

Vasco waagde het dat te betwijfelen. "'k Zou toch eens willen gaan kijken" mompelde hij in 1498. De ketter!
Sponsors waren rap gevonden, want áls er een route over zee bestond, en áls Vasco die kon vinden,
dan werden de sponsors schat- en schatrijk. Er werden een paar schepen uitgerust en
daar werden bemanningen voor gemonsterd. Hij vertrok zuid-west om de N-O passaatwind in de zeilen te hebben en
keerde aan de Zuid-Amerikaanse kust hopend op gunstige winden, tot hij de Z-W wind te pakken kreeg, want
hij wou zoals vorige Portugese zeevaarders naar de kaap van Afrika, gelijk wat Rome beweerde te weten.

Aan de Zuid-Afrikaanse kust, (iets lager dan waar nu Kaapstad ligt) kreeg hij goede hoop.
Het weer was rotslecht, de zee stond woest, maar nonkel Vasco wist wat het betekende, dit torment : de ronding van een continent.

In Madagaskar wisten ze hem te vertellen dat Indië nog een half oceaantje verder lag. Hij daar henen. Hij is in Indië geraakt
en kon rechtstreeks met de producenten van de specerijen onderhandelen.
ÁLLE tussenpersonen waren in één klap uitgeschakeld: de Arabische rederijen in de Perzische golf,
de Arabische karavaanleiders over het schiereiland en in de Middellandse Zee de Venetianen die in Europa
de invoer van specerijen in hun klauw hielden.
Vasco zat nu aan de bron! De lefgozer.
Hij werd onderkoning van Indië benoemd omdat hij Portugal gered had van het faillissement
en kreeg thuis zo links en rechts op een miljoen plaatsen in Portugal een standbeeld.
In Sines is hij geboren en in de schaduw van zijn standbeeld zaten
Nieke en ik te genieten van het uitzicht op de baai en alle rust die daar te bekijken was.

Het strand begon er steeds witter en mooier uit te zien. Zouden we nog? Het was niet ver.
Maar wel diep, heel die trap af  En de boodschappen moesten weer mee naar boven ook … we waagden het er op.

We kwamen voorbij het huisje van het agentschap. (Zou hij zijn bankkaart al terug hebben?)
De agent stond buiten op het balkon te telefoneren. Wij wuifden naar hem en hij naar ons.
Hoe idyllisch
… stond buiten op het balkon omdat hij een flutmerk van telefoon heeft en de ontvangst binnen op geen knijt trekt.
Hoe prozaïsch.
… stond buiten op het balkon met de kaptein te telefoneren om te vragen of wij twee wat langer mochten wegblijven.
Hoe slim.
… stond buiten op het balkon en wij vergaten te vragen of we onze boodschappentassen daar efkes mochten afzetten.
HOE DOM.

Beneden aan het strand ging Nieke alvast haar postkaarten zitten schrijven,
zodat ze die kon meegeven vóór het schip vertrok. Dat had zij goed bekeken.
Ik ging pootje baden, schelpjes rapen en keien verzamelen. Die moesten nog allemaal mee naar boven ook.
Ze waren te mooi om te laten liggen, en daarbij, ik had ze nodig voor de grote plantenbak in de mess.
De plantenbak van de mess is een verhaal voor de volgende brief. -maar daar had ik al over verteld, tekst 139. schip 24 brief 06 

Onze postkaarten heb ik raprap staande geschreven. Ze zijn bijna niet leesbaar. En toen ik op weg was naar boven
om ze te gaan afgeven, sloeg het machien aan. Toen wist ik dat de agent al van boord was en dat ik nog maar eens
te laat was met de post. 't Is niet de eerste keer hè. Zodus … als ge Portugese postkaarten krijgt uit Noorwegen
is dat misschien wat ongewoon, maar voor mijn doen niet ongebruikelijk. Als gr begrijpt wat ik bedoel.

Vanavond komen we aan in Monstad, Noorwegen. Dan moet al onze post boven gereed liggen bij de Kaptein.
Nu hoop ik dat LM zijn certificaten hier toegekomen zijn bij de agent ter plaatse.

Ziezo, dat was het voor deze keer.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Bartolomeu_Dias , https://en.wikipedia.org/wiki/Vasco_da_Gama , https://en.wikipedia.org/wiki/Westerlies#/media/File:Map_prevailing_winds_on_earth.png

20-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

Aan boord van dit schip waren LM en ik voor een tweede maal.
De eerste maal was in '93-'94, schip 24. Het schip met de 'short story' aan de lift.
Vanaf nu hadden we een laptop bij. Eindelijk. LM over de streep trekken was het moeilijkste.
Toen ik later zijn administratie voor mijn rekening nam begreep hij (eindelijk) dat die laptop al veel eerder had gemogen.

Door het gebruiksgemak van de laptop worden de brieven langer, maar -heb ik de indruk-
het zijn nu minder aaneen geregen fragmenten, de brieven zijn nu meer verhalend en lezen gemakkelijker.

1995-09-06 ~ Sines, Portugal

Aan de nederzettingen in Brabant, Brussel en Limburg, gegroet.

Het is nu 20h51 en het heeft hier nog niet opgehouden. Al heel wat anders dan vanmorgen , toen ik hier raprap
een briefke schreef over de kraan van onze  wasmachine thuis. Potdorie, ik was toen gelukkig en ik besefte het niet.

Rond 09h30 ging ik dat briefke afgeven bij de vorige 2^de mecanicien en zijn vrouw, met het verzoek of zij
het wilden meenemen naar België. En posten.
LM was daar al. Wij met z'n vieren wat staan praten. Ze zouden rond 10h vertrekken, samen met
nog andere mensen die afgelost werden.
LM gaat weer naar 't machien, en ik ga naar deck 4, naar onze voorlopige cabine.
Een half uurke later hoor ik nogal wat beweging in de alleyway: wielekes van valiezen die rollen, de deur van de lift,
gedoe van 'goei reis' en zo … besluit : het buske is daar, ze zijn aan het vertrekken.
Ik wacht nog wat, om zeker te zijn, kwestie van geen opstoppingen te veroorzaken in de lift, op de trap of op andere plaatsen.
Het is hier al niet breed en als dan een paar mensen tegelijk met valiezen beginnen manoeuvreren is er al gauw
een valies of een mens teveel. Er is ooit voor minder ruzie gemaakt geweest geworden.

'k Mocht beginnen aan de verhuis, beginnen uitpakken en installeren, kortom : ikke blij, ikke volle petrol actief want
ik zou dat eens snel klaar hebben tegen dat LM 's middags boven kwam.
Op een van mijn tochten tussen deck 3 en deck 4 kom ik LM tegen. Hij zag er wat bleek uit, vond ik.
"Meiske, weet ge nu wat, ik denk dat we mijn tikketten vergeten zijn."
Hij sprak nogal stil maar ik had het toch direct verstaan en begrepen : WE ZIJN DE CERTIFICATEN VERGETEN
Dat is ongeveer even erg als de medicamenten vergeten. Sebiet sturen ze ons naar huis, in volgende haven!
En toen zag ik even bleek als LM, denk ik.
Een zin die begint met 'Meiske' betekent ALTIJD opletten geblazen.

      Certificaten of tikketten betreffen de bijkomende verplichtte opleidingen. Zoals actieve brandbestrijding bvb,
      en nog een aantal andere cursussen, maar ik weet niet meer welke. De tikketten hebben niks met het diploma te maken,
      het zijn certificaten die zeggen dat men voldeed aan de proeven van bekwaamheid.
      En waarom hadden wij zijn certificaten niet bij? Omdat mijne slimme ze in een koffertje opgeborgen had,
      los van zijn zeemansboek. Los-van-zijn-zeemansboek! Kunt ge u dat voorstellen?
      Terwijl zeemansboek + vaccinboekje + certificaten absoluut bij mekaar hoorden.
      Het zijn officiële documenten die samen gaan.

1995-09-08

We zijn ondertussen twee dagen verder en de rederij heeft de kopieën van hun kopieën van LM zijn brevetten/tikketten
gefaxt naar de agent hier in Sines. Dat zijn natuurlijk niet de officieel conforme afgestempelde en geplastificeerde
kopieën die in alle havens aanvaard worden. Als ze in Noorwegen willen moeilijk doen volgende week, dan kunnen zij dat en
dan mogen zij dat want we hebben niks te piepen zolang de officiële kopieën niet kunnen voorleggen.
Binnen en paar weken zijn we in de States en daar lachen ze er helemáál niet mee.
Ondertussen zit ik hier schietgebedekes te prevelen dat WdL het juiste koffertje intijds open krijgt, dat die certificaten er in zitten,
dat de rederij ze intijds ontvangt om door te sturen naar Noorwegen of naar de States en dat de certificaten AUB
niet verloren gaan in de post. Hoeveel heiligen moet een mens daarvoor aanroepen? Ik denk niet dat ik nog connecties heb daarboven.
Misschien helpt het dat ik hen beloofd heb dat ik met pasen een eitje zal branden voor hen. Of hoe gaat die omkoperij nu al weer?

Een beetje over het schip vertellen : het is er allemaal nog. De keuken, de laundry, de lift (een lift die wérkt), de ditjes en de datjes.
In de cabine is wel een en ander veranderd. Niet de kleur van de schotten, maar om u een voorbeeld  te geven,
ik had hier een stukske geel koord laten liggen in de schuif. In nylon, rekt niet en neemt geen water op. Ge kent dat wel,
te goed om weg te doen en het zou nog eens van pas kunnen komen. Awel, da's weg. Spijtig hè.
Verder is alles goed met ons. En met u?

De TV is gerepareerd geweest. De auto's veranderen niet meer van kleur terwijl ze over het scherm rijden,
de mensen zijn niet groen meer en de bomen niet meer paars. Én er staat nu een video. Had ik dat geweten, dan
hadden we een paar videobanden meegebracht. Hier moet ergens een grote collectie zijn, maar ik moet nog gaan kijken of ze nog
op de oude plaats staat. We zijn hier afgemonsterd op 13-07-'94 en toen was de kast al vol. Morgen eens aan LVE (3^de mec)
vragen of er nog bijgekomen zijn aan hetzelfde tempo van toen. Dat zouden nu dan 3 kasten vol zijn.

LVE was toen 4^de en is zopas gepromoveerd naar 3^de. Dat moet nog gevierd worden. We mogen er weer een bij zijn.
Verder hebben we opgevangen dat er nogal wat verjaardagen zijn volgende maand. De bemanningslijst is hier al geleverd maar
ik heb hem nog niet bekeken, te veel bezigheden de laatste twee dagen.

Wat een luxe dat de papieren hier bezorgd worden aan de cabine. Op schip 25 was het meestal drie keer gaan vragen en dan
vroegen ze waarom we dat nodig hadden. Vergelijken heeft nu niet veel zin meer, maar het verschil valt bijna elke minuut op.
In zoveel kleine dingen.

      We vaarden weer volgens Belgische maatstaven. Zij het onder Luxemburgese vlag, maar dat lag aan de rederij.

LM komt in vorm. Hij is wel moe, maar geen spierpijnen deze keer. Dat is veel waard, want de eerste dagen aan boord
kunnen pijn doen en de nacht dient om uit te rusten hé, niet om wakker te liggen van de spierkramp.

Nu efkes de bemanningslijst, we zijn met 24, van wie 10 Belgen, 4 Croaten, 1 Chileen, 5 Filipijnen, 1 UNO Refugee, 1 Canadees
en 2 Belgischen, Nicky en ik. Daarvan kennen we 7 mensen, onszelf en mekaar niet meegerekend.

Met de ch.steward hadden LM en ik elk al gevaren, zij het toen nog niet samen, op schip 10,
het schip waar we mekaar op twee dagen na gemiste hebben. De verhalen over toen vertel ik later wel eens.
'k Kan er nu geen papier aan besteden want we hebben maar een pak van 500 bladen bij waarvan ik gisteren al 5 of 6 verknoeid heb
door ons draagbaar printerke uit te proberen. Als ik zo blijf verder doen zitten we binnen 3 maanden zonder printpapier.

We zijn nog geen gram afgevallen, want chefke RD kookt graag. Dat is te merken aan het eten. Dat was 10 jaar geleden al een festijn.
Niet de grote tralala, dat kan niet aan boord van een vrachtschip, maar de lekker ouderwetse keuken, vol met dinges die een mens
thuis niet meer durft klaarmaken omwille van de cholesterol en het zuiver geweten. Voor efkes mag het nog.
Volgende woensdag beginnen LM & ik de selecteren wat we eten.

    9 jaar tevoren had ik met hem gewerkt, hij was de chef van de kaasplank en de ijsemmers in '86,
     tekst 008 op https://blog.seniorennet.be/_maart .

Zo'n laptop is toch gemakkelijk hè. Een mens kijkt niet meer op een paar lijnen geleuter.
Met de hand had ik al uren schrijfkramp gehad.
Voor wie dit moet lezen ligt het iets anders natuurlijk, die heeft misschien nu al hoofdpijn.

De capt is JvdM uit Zellik, Brusselaar 'Marolien' van geboorte, een échte Brusselse Ket dus.
Zijn vrouw en zoontjes waren hier gedurende de zomervakantie en ze zijn nu naar huis.
Opzij van het kasteel was een schommel gemonteerd, gemaakt van een bootsmanstoel, een paar touwen en
aan de pijperijen opgehangen met de juiste knopen natuurlijk. Het was een ongewoon zicht, een schommel aan boord van een schip.
Het leek zo'n beetje binnenvaart-achtig en huiselijk. Moet ge kind voor zijn natuurlijk, om te willen schommelen op een schip
dat de oceaan aan het oversteken is. Da's jong en dat durft nog van alles uitproberen hè, 8 jaar.
Er hing wel een net gespannen natuurlijk. Ze konden niet overboord kukelen. Niet van op de schommel, bedoel ik.

Onze travel  -de verplaatsing van thuis naar het schip- was de moeite. Van het begin tot het einde is er precies niks gewoon gegaan.
Maar dan ook niks hè. Om 08h45 waren we op Zaventem en rond 18h15 waren we aan boord in Sines.

In Zaventem zijn we Didi kwijtgespeeld. We hadden onder de grote NR10 van de inchecklaan nr10 afspraak met
de cheng LU en zijn vrouw Nieke. Wij moesten daar zéker staan want wij hadden hun vliegtikketten bij.
Daarop moesten we gaan inchecken in laan nr3.
Didi was ondertussen gaan parkeren en wist niet dat wij naar laan nr3 waren. Ik heb op uitkijk gestaan maar
we hebben haar niet meer gezien. Toen het inchecken klaar was konden we overgewicht gaan betalen aan de balie van Sabena.
Van de rederij hadden we zo'n grote gestreepte plastic waszak meegekregen met daarin post, zeekaarten en scheepspapieren.
(Niet aan gedacht dat thuis eens te wegen, gewoon uit nieuwsgierigheid).
Op weg naar de Sabena-balie : geen Didi te zien.

Toen het overgewicht betaald was werd het tijd om aan boord te gaan. Want men moet overal aanschuiven hè, en ondertussen
loopt de tijd. Onderweg naar de emigratie : geen Didi. 
We staan met 4 daar aan te schuiven in het nieuw gebouw, om naar uitgang C38 te gaan. We staan daar enkele minuten wanneer LM
ineens zegt : "Is het wel hier?" Alle vier eens goed rondgekeken: voor uitgang C38 is het nog altijd via de emigratie in het oude gebouw.
Wat een geluk dat LM het intijds gemerkt had, we hadden kunnen staan aanschuiven tot het aan ons was en ondertussen
was het vliegtuig gevlogen …  Op weg naar het oud gebouw : geen Didi.
Goed, wij zijn intijds op het vliegtuig geraakt. Is Didi eigenlijk al thuis?

Bij het opstijgen was het uitzicht fantastisch. Helder weer. Maar het voelde aan als een ritje in een boerenkar met houten wielen
over een kasseiweg die ooit door Sauwers geklasseerd geweest geworden was. Turbulente toestand.
We hebben het Atomium en De Heizel gezien van uit de lucht. En de Basiliek van Koekelberg.
Die is van daarboven even lelijk als van op de grond. 'k Zou het miniatuurke nog niet op de Monopoly willen zien staan.

Toen kregen we eten. Dat was welkom. 's Morgens thuis hadden we teveel zenuwen gehad om een hap te eten en het was
nog veel te vroeg ook. Ondertussen was het middag en de boontjes gingen er in gelijk boontjes.

De landing in Lissabon verliep beter. Dacht ik. "De piloot zet dat zacht tegen de grond hè, ge voelt er niks van" zei ik tegen LM.
Op dat moment waren we nog een paar centimeter van de grond, want de bots kwam een seconde nadat ik uitgesproken was.
"Ja hoor, heel zacht" zei LM, ondanks de bijna-whiplash. 't Is gene contraire, mijne man.

Op de luchthaven, geen agent. Hoe kan dat nu? Is het hier feestdag? Toen hij er eindelijk door kwam hield hij het bord
met de naam van het schip goed tegen zijn lijf, zodat niemand kon lezen wat er op stond. Behalve Nieke, zij had het gezien.
Wat een geluk voor ons allemaal.
Meneer de agent begint een uitleg dat we nog moeten wachten op twee mensen van de bemanning, twee Kroaten, die
binnen een uurke zullen toekomen. Ah? Goed. Dan doen we dat toch efkes! Wat is nu een uurke! Eerst bagage in de wagen zetten.
Probleem : het was een busje, zonder gordijntjes of tapijtjes, het gewoon formaat en
juist groot genoeg voor de bagage, zonder wij vier erbij.
Oplossing: wij gaan iets drinken in het café naast het kantoor ter plaatse, want eigenlijk is het niet óns probleem.

Hij heeft een wagentje versierd voor de bagage. Het ding ging door zijn bandjes ocharme, en kon ook een versterking gebruiken.
Het werd tijd om weer naar de luchthaven te gaan, de twee Kroaten gaan afhalen.
Het ene vliegtuig kwam uit Zürich, het andere uit München, met niet veel tussentijd. De agent vindt die mensen,
speelt er ene kwijt, speelt dan de andere kwijt, vindt ons terug hoewel hij ons niet kwijt was en … een meevaller:
die mannen hadden niet veel bagage bij. Dat kon dus zo mee in het busje. Het wagentje met bagage zou pas om 18h vertrekken,
in volle spitsuur en voor 22h moesten we de bagage dan niet verwachten. Hoop doet leven? Ik vraag mij af waarom.
Het zuiden van Europa is mooi, maar een mens moet zich geen illusies maken ookni. Dat was die dag weer eens aangetoond,
op verschillende manieren.

De rit Lissabon-Sines heeft ongeveer 3hrs geduurd. 'k Heb geprobeerd te slapen omdat ik niet meer dierf kijken hoe die man reed.
"Gelukkig hebben ze hier pechstroken. Wel wat smal." Dat zijn geen pechstroken, geen fietspaden ook niet. Geen ene Portugees
is zo zot om hier langs de baan te gaan fietsen. Het zijn rijstroken voor karren met muilezels van landbouwers.
Er is veel land, dus zijn er veel landbouwers en die hebben allemaal een kar met een muilezel.

LM zat in het midden, tussen Nieke en mij. Hij kon alle vreemde, grillige en eigenzinnige manoeuvres van de man zien aankomen
en kon intijds iets zoeken om zich aan vast te houden. De cheng LU zat vooraan en heeft daar intijds zijn graad, in gezag en zijn gewicht
in de schaal gegooid om een sanitaire stop af te dwingen. Ik weet niet of iemand echt naar de WC moest, maar het deed deugd
eens uit die rare stoelen te zijn. En voor cheng LU zijn bijna alle zetels te klein hè. In het vliegtuig zat hij ook al op een schuppesteel.

Terwijl we stonden te wachten op onze shore-pass komt een madam praten met de agent. Het was een tamelijk geanimeerd gesprek.
Een mooie madam met acajou haar, knap kapsel, knalgele jeans, sjieke bloes, fijn opgemaakt, ongeveer zijn (onze) leeftijd.
Het soort dame dat men eerder ziet zwaaien met een creditkaart dan met een stofdoek. Zijn lief misschien?
Het was zijn eigenste vrouw en wat ze met zoveel animo aan het vertellen was : bankaart ingeslikt. De zijne nog wel.
En dát hè mensen, dat vond ik nu eens niet erg voor het vent. Zo'n warhoofd.

Aan boord was het een Blij Weerzien, dat gepast doch ingetogen beklonken is geweest, een Oud-Vlaams scheepsgebruik.
Daarna was het hoogtijd dat we gingen eten. Er stond salade Liégeoise op het menu, een van de lievelingsgerechten van LM.
Met boontjes. En die gingen erin gelijk boontjes.
Na het avondeten ging LM nog eens kijken naar het machien, de stand van zaken in ogenschouw nemen. Eens kijken of hij
er moest van wakker liggen of niet. "'t Is er proper" zei hij achteraf. Vermits het over het machien gaat en komende van LM,
klinkt dat niet zo best. -wanneer de machineruimte proper is als een showroom, is er camouflage aan de gang  

Ik ben gaan slapen in onze voorlopige cabine. Ik wou een beetje rusten voor het gesleur met de bagage zou beginnen.
Toen ik wakker werd stond LM daar en alle bagage ook. Hij had de vier valiezen in zijn eentje naar boven gebracht.
Hij had me laten liggen want ik sliep met de dekens over mijn hoofd getrokken en als ik met de dekens over mijn hoofd lig
is dat een teken dat ik wil slapen, vindt hij, daarom heeft hij mij niet wakker gemaakt.

Dat moet ik onthouden. Een dekentje is zo rap over mijn hoofd getrokken.
Als er thuis nog eens een afwas staat leg ik alvast een dekentje klaar.
De dag daarop was donderdag, onze Eerste Scheepsdag. Verhuizen naar de definitieve cabine. Uitpakken. Liefst met bekwame spoed.
Geen 'gewone' dag dus. In de namiddag heb ik wat op de laptop gespeeld. Werken kan ne serieuze mens dat niet noemen:
terrein verkennen. Daar kruipt ook tijd in.
Gisteren was al meer een scheepsdag-in-haven. 's Middags boontjes.

De 1^ste stuur is CAR. Aan hem gaan we geen bladzijdes besteden wegens misschien niet genoeg printpapier.
't Zijn trouwens geen verhalen om op papier te zetten ookni. Nu, bij de 1^ste stuur (choff) moet een mens zijn wanneer hij overalls nodig heeft.
Ik had er 3 (of 4?) mee van vorige keer, voor het geval.

      Van het vorig schip zijn ze niet. Daar hadden ze er geen. En toen er eindelijk toekwamen was LM zijn maat er niet bij.
      Allemaal maatjes voor kleine Aziaatjes. Toen de grote maten eindelijk toekwamen, was ons contract ten einde.

Van het voorlaatste schip, dat is dit schip nota bene. Die overalls zijn dus al 2x6 maanden of langer in gebruiken geweest.
Ettelijke keren gewassen. De stof is nu baby-zacht. En misschien ook versleten. Maar goed dat ik niet direct iets weggooi hè,
of LM zat hier zonder werkkledij. Car geeft LM de grootste overalls die hij in stock heeft. Ik was ze eersteens, om het stijfsel er uit te krijgen.

Ze zijn knaloranje deze keer. Het doet pijn aan de ogen, maar het is wel de goede kleur om iemand te vinden die overboord gekukeld is,
als hij nog drijft. Het is een nieuw model en op de rug staat in het groot de naam van de rederij. Dat is zeer vriendelijk van de rederij.
Maar de overalls zijn gekrompen en van de 3 die Car gegeven heeft is er maar ene die min of meer bruikbaar is 
nadat ik het stuk elastiek op de rug er uit haalde. Er zullen grotere overalls toekomen. Ze 'zijn besteld'.
Hier in Sines zijn zojuist de zesmaandelijkse voorraden toegekomen (den bloelist = the blue list).
Als de grote overalls besteld zijn, komen ze binnen 6 maanden, dan is ons contract om hè.

Ziezo dit is het ongeveer. Voorlopig is er niet veel nieuws. LM en ik zijn nog niet aan de wal geweest.
Gisteren wilden we gaan, maar toen ging de staff (capt, cheng & choff) met de agent eten, en LM was de oppas aan boord.
Zou de agent zijn bankkaart al terug hebben?

LM mocht weg volgens cheng LU, maar dat doet hij niet graag, er moest zo eens iets gebeuren,
en dan is er geen senior officer aan boord … daar zullen de verzekeringen van smullen.
De nieuwe 4^de mecanicien was van wacht en is compleet nieuw hier aan boord. LM vond het wijzer aan boord te blijven,
want als én de cheng én de 2^de eng aan de wal zijn, naar wie moet de 4^de dan bellen wanneer hij inlichtingen nodig heeft.
Naar LVE, de 3^de ? Maar die was ook niet aan boord of onderweg naar weg!
-dat LU, chef van de mecaniciens zijnde, daar niet uit zichzelf aan gedacht heeft …?

Wat een geluk dat we aan boord gebleven zijn. De 4^de mec heeft LM nodig gehad. Hij heeft gebeld en LM
is gedurende 2hrs met die jongen beneden gebleven. Al die tijd had ik een dekentje over mijn hoofd.
Ik heb zelfs de telefoon niet gehoord.

Gisterenmorgen toen de telefoon ging om ons te wekken hoorde ik LM zeggen: " Hallo, … ja, … oké, danku."
'k Dacht: "dat doet hij toch écht goed hé, zo 't zotteke uithangen. Wij hébben geeneens telefoon."
Het was 07h en aan boord is telefoon. Dekentje of niet.

Morgen heb ik stapwerk te doen. Chocolade kopen. In Noorwegen is de chocolade stinkduur, onbetaalbaar en dus niet lekker.
En tot aan de States geraken we niet met onze voorraad omdat we er geen bijhebben. LM neemt elke middag rond 12h50,
voor hij naar beneden gaat om aan de 2^de helft van de dag te beginnen, een chocolaatje bij de koffie.
Dat is een Oud-Vlaams Scheepsgebruik.

In de namiddag de was doen. Dat is ook een Oud-Vlaams … is daar nog iemand?
Of ligt iedereen op de sofa met een zakje ijs op het voorhoofd?
Vergeet het dekentje niet. Dat is een Nieuw-Vlaams Scheepsgebruik.

19-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

te gast bij Wim Helsen ~ Martin Heylen
met een gedicht van Edna St. Vincent Millay (vertaling door Herman De Coninck)

De spoorbaan ligt mijlen verder daarbuiten
De kamer is vol vrolijk gepraat
En toch hoor ik die ene trein die er slechts gaat
minstens tien keer per dag fluiten.

De hele nacht komt er geen trein voorbij
De hele nacht is stil van slapen en van kreunen
En toch zie ik de rode gensters uit zijn schouw
en hoor ik zijn machines steunen.

Mijn hart is vol van vrienden en van jou.
Beter gezelschap vind ik nooit meer in dit leven.
En toch is er geen trein die ik niet nemen zou,
waarheen is mij om het even.



Heylen in gesprek met Helsen:
de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken.
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a58/
11min11

Het feit van onderweg te zijn, dat er beweging in zit in het bestaan dat men gekozen heeft …
Ik zou kunnen tranen van herkenning. Om hetgeen in het gedicht staat, om hetgeen Heylen erover zegt.
'k Kende het gedicht niet, maar Edna St. Vincent Millay weet waarover ze het heeft, zij reisde veel.
'k Moet de oorspronkelijke titel nog zoeken.

De voldoening van onderweg te zijn. In de pre-LM periode, wanneer het verlof voorbij was en ik
een wachtnummer ging halen op de Pool der Zeelieden stapte ik van het Centraal Station naar de Olijftakstraat
op de cadans van https://www.youtube.com/watch?v=dBN86y30Ufc , 02min33
In de bassen hoort men een trein natuurlijk. Maar in het gitaarspel hoor ik het rollen van de golven, het wiegen van het schip.
Dat zei die tweede strofe voor mij allemaal. https://www.azlyrics.com/lyrics/willienelson/ontheroadagain.html , de tweede strofe
En dit gedicht nu ook. Helemaal.
       
Over Martin Heylen : https://nl.wikipedia.org/wiki/Martin_Heylen ,
Over Edna St. Vincent Millay : https://nl.wikipedia.org/wiki/Edna_St._Vincent_Millay ,
Over Herman De Coninck : https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_de_Coninck,

18-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

1995-01-16

LM is tot 01h vanmorgen aan de verwarming bezig geweest en nu werkt ze weer. Al 19°C inblaaslucht en 18°C in de cabine.
Da's al een heel verschil hè. De mensen krijgen weer kleur op de wangen. De was zal nu sneller drogen ook.
Amai, wat een luxe, al die gewone dingen ineens weer.
Er is nog 1/5 van de lading te lossen.

Vannacht hebben ze ingebroken in de safety-locker. Er zijn 2 van die speciale flashlights weg. -voor visuele noodsignalen
En ze moeten daar ook geslapen hebben. Zij liever dan ik. De locker is een metalen hok, even koud als aan deck.
Men is er uit de wind, da's alles.

Gisterenavond belde VW. Hij had een fles champagne gekregen (van iemand van de terminal?), hij wou ze delen en
de inspecteur was er ook. LM was nog beneden in 't machien en ik lag al in bed. Ik had het juist een beetje warm gekregen.
Ik had echt niet de moed om mijn kouwe kleren weer aan te trekken. En zeker niet om kouwe champagne te drinken.
Met 't pastoorke er bij dan ook nog !?!
Een tijd geleden hoorde ik op een Engelstalige zender dat Russische soldaten vergiftigd waren met champagne.
Van waar die kwam weet ik niet meer. Nu ja, VW en 't pastoorke zijn geen Russische soldaten, dat scheelt een stuk.

        Hier is een klein geel papiertje vast geniet onderaan het blad, en daar op staat in kleine groene letters :
       "Hellep, ik vind blz 13-14-15 niet meer."
        Hierover moet ik een tussenverhaal inlassen.

Op zee bleef ik schrijven tot in de volgende haven. De bladnummering liep door. Wanneer het tijd werd om de brief
verzendklaar te maken verdeelde ik de bladzijdes over het nodig aantal enveloppen.
Er was ons afgeraden iets te posten in Constanza. De nummering zou dus doorlopen tot in Pireaus.

In Constanza kregen we af en toe 't pastoorke over de vloer, die kwam dan ongevraagd binnenwandelen
en als ik me goed herinner nog zonder kloppen ook. Hij zag me vaak zitten schrijven. Dat intrigeerde hem.
Op een dag in Constanza dalen LM en ik de trap af om aan tafel te gaan en hij komt naar boven. (Al gegeten? Kan niet.)
Hij keek verveeld dat wij nog niet aan tafel waren, alsof hij ons niet op de trap verwacht had.
En toén, Mensen Lief, toén had ik mijn ingeving moeten volgen en hem achterna sluipen,
zoals hij naar boven geslopen kwam als een jong kind dat iets van plan was, en hem stil achterna gaan.
Maar ik dacht, ach nee, inspecteurs doen zoiets niet.

Inspecteurs doen zoiets wél. Hij kwam toch ongevraagd de cabine in wanneer wij er waren,
wat zou hij niet binnen gaan wanneer we er niét waren, wanneer we aan tafel zaten bvb.
Maar we zaten nog niet aan tafel, we zijn mekaar gekruist op de trap. Mogelijk was hij iets vergeten in zijn cabine?
Maar waarom keek hij dan zo betrapt? Omdat-hij-iets-van-plan-was! : er zijn die dag drie bladzijdes brief verdwenen
uit onze cabine. Gepikt. Alsof ik over technische scheepsgeheimen zou schrijven en deze alzo melden aan de buitenwereld.
Ikke. Technisch … en wat een zielige mentaliteit, dat inspecteurke.
Gelukkig heette hij in de brieven van toen nog niet 't pastoorke. We noemden hem zo enkel onder ons.

1995-01-19, op zee

Gisteren om 18h zijn we vertrokken uit Constanza. We hebben daar 7 dagen en 6 nachten gelegen en dat was teveel.
Het is 24°C in de cabine en de deuren moeten niet meer op slot tegen de dieven. Want er is wat afgepikt geweest.
Ik denk dat er zo'n stuk of 8 lakens weg zijn. Slopen en handdoeken, nog meer gepikt.

Eergisterenavond kwam 't pastoorke met zijn staart tussen zijn benen. Gewoonlijk wandelt hij ongegeneerd binnen, nu bleef hij
aan de deur staan. Zo beleefd? Slecht Teken à Slecht nieuws: LM & ik moeten blijven tot Hadera (Israël).
Eerst laden in Puerto Bolivar, Colombia en dan lossen in Hadera, Israël. Dat maakt samen 6 weken, ik reken op 02/03 in Hadera.
Tel er nog een dag of wat bij per obstakel (Bosphorus, Dardanellen, bunkering, Gibraltar, den Atlantic in de winter, weet ik veel)
en dan wordt het 10/03, dat is 7 weken.

08h40. Lap! We liggen stil. Dat kan dus ook nog gebeuren. Op 02/01 hebben we zo gedurende 08hrs stil gelegen. Op drift.
Toen was er iets met de stoomketel. Die is nu gerepareerd. Daaraan kan het niet liggen. Liefst niet.
Voilà, het is zover : de Bosphorus is nog altijd gesloten wegens slechte zichtbaarheid.
Daarover was iets gezegd vanmorgen aan tafel. Er was al gebeld geweest met de wal.
We zijn nu in een rondje aan het varen. Tenminste, ik hoop dat het een rondje wordt, we maken  toch geen rechtsomkeer hè?
Of is het misschien omdat de inspecteur van Det Norske Veritas iets aan het controleren is?  -internationaal verificatiekantoor
Hij is een Griek/Syriër met USA nationaliteit en spreekt een aantal talen uit deze contreien.
Hij en 't pastoorke hebben danig op choff VW zijn systeem gewerkt de voorbije week.

't Pastoorke is als chef op zijn gallons getrapt omdat VW naar huis mag in Pireaus. Voor 't goed van het schip had hij gewild
dat VW nog bleef. En voor 't goed van VW zelf ???  -VW was óp en moe. Om verschillende redenen. Daar is een boek over te schrijven,
over alle heimelijke én openlijk tegenwerkingen die hem beletten zijn job naar behoren uit te voeren. Er was zelden voldoening,
omdat zijn vakbekwaamheid en zijn maatstaven telkens weer op onwil van hogerop stuitten. ('Anyway, we leave it like that')
Maar dat boek zal hij zelf moeten schrijven, sorry VW.

1995-01-21 ~ Pireaus, Griekenland

08h. Uw brief van 11/01 ontvangen.
-op deze bladzijde had ik de laatste nieuwe fantasie-handtekening van ma gekleefd. Ernaast schreef ik een commentaartje:

Wij vinden deze voorlopig de mooiste. 'k Zou er direct een bespreking kunnen bij schrijven.
Gisteravond in bed wist ik hoe die zou worden. Maar toen viel ik in slaap.
Iets als: lineair, Miró, coloriet, b'Ibeleau en zo, oercentraal en de vlucht der vogelen.

Onze volgende post zal uit Puerto Bolivar, Colombia komen.

Ze hadden het juist bij de rederij hoor, hier is wisseling van bemanning (crewchange).
Choff VW mag naar huis en zijn vervanger choff RJ had uw brief bij. Da's alles wat de crewchange betreft.
De rederij is nooit helemáál mis in haar berichtgeving, er is altijd wel iéts van waar.

Doe de groeten aan WdL & Co, wel bellen wel eens wanneer we Gibraltar passeren.

PS: ik denk dat ik weet waar die verdwenen 3 blz's gebleven zijn.
Als ik ze tussen dit en 6 weken niet gevonden heb ben ik zeker, dan zijn ze wég. Gepikt.
En ik weet al ook hoe & wanneer & waarom & door wie.

Na deze brief moet er nog een zijn, van uit Puerto Bolivar, maar die zit niet in de farde.
Ofwel is hij nooit toegekomen, ofwel heeft mijn ma hem verloren geklasseerd. Dat zou kunnen, want toen ik onlangs
vier dagen zonder PC zat heb ik een eindje vooruit gelezen en tussen de brieven van 2002 zat een brief van 1984!
Die brief zal ik wel eens inlassen. Ik verwittig dan, via de ochtendmail en ook in de intro bovenaan het blog.
En dan is er nog het verhaal over de afmonstering in Hadera. Ook obstakels en calvarie. Die tekst moet ik nog schrijven

18-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

1995-01-15 ~ Constanza, Roemenië 

We liggen hier al vier volle dagen, nee, dit is pas de 4^de dag. Buiten is het -4°C en binnen + 10 °C.
Ik heb nu vier dagen een anorak-parka over alles aan. Enkel om de douchen en te slapen gaat hij uit.
Gisteren heb ik al 2 halve valiezen tropen- en zomerkledij ingepakt. 

De stoomketel staat af want er moet aan gewerkt worden. De ventilatie staat ook af en dat heeft akelige bijverschijnselen. 
In de droogkamers lekt de condensatie van de schotten. Vermits de luchttoevoer en -afvoer stil ligt 
droogt alles veel trager. Dat zou misschien nog op te lossen zijn door in kleine hoeveelheden te drogen. 
Maar nu is de scheepswas van 30 man daar nog tussen gekomen. De badhanddoeken zijn het ergste, 
dat zijn extra panelen van vocht die daar hangen. 

De inspecteur ('t pastoorke) had geen post bij. En hij logeert aan boord deze keer, in de cabine recht over ons.
Just goe, dan maakt hij het hier ook eens mee. En verder eigen schuld, hij had maar post moeten bijhebben.
Dan hadden de goden van de communicatie zich over hem ontfermd. Nu slaapt hij op een kil & vochtig schip. 

Op deck B hieronder is het al een paar dagen grote feest. De Dames van Het Vak zijn aan boord.
Onze Roemenen (de zes supplementairen) zijn terug van een paar dagen verlof en zij hebben ook Dames bij,
want dat hadden ze blijkbaar beloofd. Nu is er plots een overaanbod aan Dames, en dalen de prijzen. Zo gaat dat.

Gisteren was er nog wat aan de hand. De 'havenautoriteiten' waren aan boord gekomen, zo rond 17h.
Dat is na hun werkdag waarschijnlijk. In vol ornaat, met veel klatergoud en indrukwekkende kepies op hun verstand.
Ze wilden fardes Marlboro hebben, of de 'Girls' moesten van boord want dat was illegaal. Als het al 3 dagen illegaal is,
doen we gewoon zo voort, moet capt B gedacht hebben, want hij gaf geen fardes sigaretten.

       Capt B was de aflosser van capt T. Capt B was een Ashkenazy (afkomstig uit Zwitserland).
       Qua werkwijze een verademing voor de moe-getergde VW. Eindelijk een échte kaptein!

       De locker van sigaretten en alcohol was waarschijnlijk al 3 dagen verzegeld door de douane ook,
       maar van pure gretigheid en hebzucht waren die Roemeense kepies dat uit het oog verloren.

En toen gingen zij als 'autoriteiten' het schip doorzoeken naar meisjes. Die overal verdoken zaten en zéér stil waren.
Bovenstaand gebeuren heb ik achteraf pas vernomen van choff VW hoor ...

Ik stond juist aan het drinkpompje van deck B om een fles met koud water te vullen dat ik nodig had voor iets.
'k Had wel vaagweg iets van commotie gemerkt. Op dat moment zegt VW, ook op deck B bij het drinkpompje :
"Als ze er vinden vliegen ze er op af en is 't een boete voor 't schip."
"Als ze wat waar vinden? In Pireaus?" vroeg ik afwezig. Ik dacht aan een scheepvaartinspectie in de volgende haven.
VW schiet in een lach en ineens begrijp ik wat hij bedoelt, snap ik de situatie, we stonden immers op deck B!
En ik lach luidop mee …
De IJverigen hadden een vrouwenlach gehoord, maar ze hadden me nog niet gezien.
Ze komen afgestormd door de alleyway in 't gedacht dat ze en eentje te stekken hadden. 't Was ik maar.
Dat viel tegen. Nu hadden ze niks om over te onderhandelen over scheeps-sigaretten met capt B.
"She's no Girl, she's a Wife" zei VW tegen de eerste IJverige die ter plaatse was, VW nog half slap van het lachen.
De 3^de stuur Z stond bloedserieus dapper mee te redeneren, zo van : "She was a girl, but now she is a woman and …"
VW deed hem teken zijn mond te houden. Het woord 'girl' was te beladen in deze situatie.
De IJverige stapt nijdig verder maar alle cabinedeuren waren op slot natuurlijk en choff VW,
toch chief officer zijnde, had plotsklaps geen passkey meer, nooit gehad ookni !  passkey = passe partout, loper 
De IJverige wist niet half hoe grappig hij was. Eerst die over-ijver en vlak daarna die al te duidelijke nijd.
Een acteur zou ervoor op de vingers getikt worden wegens overacting, of zoiets.

De lift is hier al twee weken kapot en daardoor doen we weer trappen en worden we fit.
Ttz: sommigen worden daarvan fit. De R/O niet, die gaat er in blijven door zijn obesitas.
Morgen worden drie mensen afgelost, onder wie hij.
De dag daarop vertrekt Capt B. Hij is eigenlijk loods in Eilat (Israël) en hij moet weer gaan loodsen of ze willen 
hem daar niet meer.  -de Golf van Eilat in Israël heet aan de overkant de Golf van Akaba, Jordanië
https://nl.wikipedia.org/wiki/Golf_van_Akaba , 

Nog een dag of vijf en LM & ik zijn ook thuis. Als de kraan niet in panne valt, de sleepboten fuel hebben en
de loodsen niet staken geraken we hier intijds weg en bereiken Pireaus in nog relatief goede gezondheid,
tenzij we hier straks bevroren zijn.

Ah ja, de lift. Die is dus buiten gebruik. Voor de mensen van het machien is dat heel erg, want
zij hebben de lift nodig voor de job. Soms moeten daar zware stukken naar een hoger of lager verdiep verplaatst worden.
Wij binnen de bewoning kunnen feite zonder lift, maar in 't machien eigenlijk niet.
Nu was er gehoopt dat er een technieker uit Hamburg zou komen met de nodige wisselstukken. Noppes.
Misschien in Pireaus.  Maar daar heeft de technieker dan slechts één dag de tijd. 
Zal de rederij hem dan wel naar Pireaus sturen voor ons?
Dat zijn onze zorgen niet meer natuurlijk, maar onze vervangers gaan het vervelend vinden.

Ik ben al plannen aan het maken voor thuis. Amai! dat zullen dagen van 30 hrs moeten worden.
Badkamer schilderen, tomatensoep maken … 
De laatste tijd dróóm ik van recepten. Niet om ze zelf te mogen eten maar om ze te mogen klaarmaken,
en allerlei menu's samenstellen en zo.

In haven wordt er om 17h gegeten. Da's vroeg hoor. En het is veel te koud om te blijven natafelen in zo'n grote ruimte,
zelfs met onze jassen aan, dus om 17h45 ten laatste is iedereen daar weg.
En dan? Gaan slapen? Da's nog te vroeg hè. En aan de wal valt weinig te beleven, heb ik van horen zeggen.
Het is trouwens een expeditie om in de bewoonde wereld te geraken. Nee dus. Dank u.

Volgens de inspecteur ('t pastoorke) zou choff VW afgelost worden door choff OG, de Gibbe.
Dat is die met zijn serieuze uitleg over de zotte vaderdagkaart voor pa.
Awel, die jongen gaat er hier nog rapper doorzitten dan choff VW. Hij is veel te serieus en te nerveus.
Áls het de Gibbe wordt hè. Áls.
Morgen komt er een telex, zou moeten komen, met bevestiging dat we er af gaan in Pireaus en
met de namen van de vervangers. Die mensen zijn nog gelukkig voor het ogenblik. -dit waren echt profetische woorden 

Daarstraks ging ik suiker halen naar de keuken en het is daar lekker warm als ge naast het fornuis blijft staan.
Daarvoor heeft niemand tijd natuurlijk.
Langs vier kanten kreeg ik dezelfde vraag afgevuurd : wanneer gaat de verwarming weer aan?
"Ik denk dat ik LM heb horen zeggen morgenavond, maar ik ben niet zeker van, want ik kan me vergissen."
Voorzichtiger kan bijna niet hè.
Algemeen gebrul : "Gisteren had hij beloofd voor vanavond!" Ja. Ze konden er nog mee lachen, de Filipijnen.

18h45. Vanavond zat ene PJ mee aan tafel, iemand van de rederij. De rederij heeft hier een kantoor
om de bouw van drie schepen op te volgen. PJ vliegt over en weer. Soms is hij hier voor 2 weken, soms voor 3 maanden.
Hij kan nogal verhalen vertellen hoor.

Een elektriciteitsteller bestaat hier niet. De Roemenen betalen enkel de aansluiting, het verbruik wordt niet aangerekend.
De ganse stad wordt verwarmd op stoom. (Dit schip ook, maar de stoomketel is stilgelegd voor werken !) 
Als er ene de kraan dicht draait zit de ganse stad zonder verwarming, buiten enkele partijhotels, die hebben
onafhankelijke verwarming. Ge zult hier maar in een ziekenhuis liggen wanneer ene het in zijn ster krijgt te gaan besparen.
Nu zijn al wel elektrische verwarmingstoestellen te koop. Naar het verbruik moeten ze niet zien, dus daarvoor
moeten ze het niet laten. Alleen is de ampèrage daar niet op voorzien. Het risico is BRAND.
Hier staan nogal wat torengebouwen. Volgens PJ heeft Ceausescu de oude stad laten platgooien. Dat kon dus allemaal.
Hij liet er een 'modelstad' op bouwen. Nu zitten de mensen in slecht geïsoleerd beton.
Dat samen met het centraal verwarmingssysteem is wel makkelijk als men
het moreel van de mensen wil ondermijnen hé. Dat doen ze bij bezettingen op de campus ook, het gebouw laten afkoelen.
Hier kan dat dus met een ganse stad. De productiviteit lijdt er onder.
Wie een ganse dag in de kou heeft moeten werken kan 's avonds naar een koud appartement. Deprimerende toestanden.
'k Had aan PJ nog allerlei willen vragen maar hij moest om 19h weg, dan was er een auto.
Hij raadt ook iedereen af om hier op vakantie te komen. Het zou hier fantastisch kunnen zijn om te wintersporten
maar de infrastructuur is onveilig of ligt plat. Lieve kwam hier vroeger skiën en ik heb haar daar nooit iets horen over zeggen.

Maar dat was vóór '89.

Daarstraks efkes aan 't Pastoorke getoond én uitgelegd hoe de wasmachine werkt. Meneer is ingenieur …

LM is weer naar het machien voor het een of ander. En hij maar werken, en iedereen maar moeilijk doen. En zagen.
De job aan de ketel had vanavond kunnen gedaan zijn maar de fitter was zaterdag gaan sjabbat houden aan de wal.
Hij was gewoon niet komen opdagen. Vrijdagavond hadden én de cheng én LM hem gezegd :
morgen, denk eraan, er is werk te doen. Maar peeke staat op zijn rechten: sjabbat houden. Godsdienstvrijheid!
Awel voilà : 30 mensen een dag langer in de kou.

Vrijdag veel tamtam en een groot air en zaterdag niks. Niet een uurke te laat, nee, niks, helemaal niet komen opdagen.
Als we voor hem eens iets kunnen doen zullen we daar eerst eens over vergaderen. Oeverloos.

Zoiets kan op een Belgisch schip niet. Daar zégt de cheng dat er moet gewerkt worden, ook al is het zondag.
Hier vroég de cheng aan de fitter of die wel wilde werken op sjabbat. Tja.
Het is een ploegske ingezetenen, dit is geen scheepsbemanning.

       Toen de fitter een dag te laat aan boord kwam, was hij gehuld in een walm van … ja, miswijn zal het niet geweest zijn hé,
       vermits hij ergens zijn sjabbat gaan houden was. Hij zat in de crewmess uit te dampen,
       op twee stoelen verwijderd van mij en plots kwam heel zijn sjabbat er uit gegutst. De wijnrode kots bleef maar komen
       en spatte op de stoelpoten en de schoenen van wie te dichtbij zat.

       Dit was voor mij hét moment om een beetje theater te verkopen:
       ik bleef onverstoorbaar zitten kijken naar hoe hij zichzelf vernederde, naar zijn minabele toestand. 

       Ik trok zelfs mijn voeten niet weg. Ik bleef zwijgen en kijken hoe hij zich hieruit zou redden. Hij strompelde de deur uit.
       Ik keek hem na. Ik keek naar de ravage. Ik stond recht.
       Ik wees naar de kots en vroeg aan de andere Israëli's : is this sjabbat?

       Kotsen in publiek is al erg, maar kotsen waar de vrouw van de baas bij is, da's nog een graadje erger.
       En de vrouw van de baas, zij stapte met rechte rug de deur uit. 

       Waarom ik die dag, op dat uur in de crewmess moest zijn weet ik niet meer, maar ik dank Neptunus
       dat hij me op het juiste moment op de juiste plaats deed zijn. Boven heb ik mijn schoenen afgewassen.
       Om 10 h stond er al een delegatie Israeli's aan de deur om zich te verontschuldigen voor het gedrag van de fitter. 
       Daar heb ik rustig in een minuutje tijd gezegd dat híj misschien freedom of religion had, maar ík freedom of speech.
       En dat zijn gebrek aan gemeenschapsgevoel en zijn gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel onder zero was,
       hij is niet waard een zeeman te zijn. Ze knikten maar wat. Wat ze éigenlijk te weten wilden komen of ik mijn husband …
       ik glimlachte eens raadselachtig, met een handgebaartje erbij en ze dropen af.
       Ik herinner me zelfs niet of ik mijn husband op de hoogte gebracht heb, hij had zo al genoeg aan zijn hoofd.
       Laat de Israëli's maar wat sudderen, maar dat doen ze nooit lang. De Sefarden toch niet.

Op de radio is het Engelse les. Roemeens is precies niet moeilijk. Er klinkt al eens een Spaans of Latijns woord door.
De Roemenen op de radio zijn gemakkelijker te volgen dan de zes hier aan boord, wanneer ze onder mekaar praten.
Streektaal waarschijnlijk.
En Hebreeuws, daar is helemaal niks van te snappen. Tov, da's alles, en dat is dan misschien Jiddisch.

Zo, nu ga ik slapen, LM zal niet lang meer wegblijven.

17-02-2020 om 05:51 geschreven door maart

1995-01-12 ~ Constanza, Roemenië

09h30. We liggen tegen de kaai. 'k Ging dat met hoofdletters schrijven : De Kaai, maar da's lang geleden.

      De Kaai was in de jaren '70 een jongerencafé/bruine kroeg op de Arduinkaai, hartje stad Brussel.
      Gaandeweg beroemd, of berucht, in elk geval gekoesterd als veilige haven in een Boze Buitenwereld.

Bij het binnenvaren zag ik 2 schepen (wrakken?) aan de golfbreker, vast. Dood.
Zo heb ik er maar 2 gezien. Choff VW heeft er van op de brug wel 20 gezien. Volgens de loods hebben die allemaal
'a small technical problem'. Jaja, het lijkt hier eerder op een scheepskerkhof dan op een shipsyard.
Wie gaat dat schroot verslepen en waar naartoe?

België heeft geen scheepsschroot. Belgische schepen worden nooit schroot. Zij worden intijds verkocht, vlak voor
de grote kosten beginnen en dan is het geen Belgisch schip meer. Voilà! Dat een ander het oplost.
Van hieruit zijn al wel 100 kranen te zien. En da's nog maar een stukske van de haven.
Van die kranen is geen enkele in bedrijf. 'k Dacht eerst dat het zondag was …

Aan deze kade is plaats voor nog 2 schepen van ons kaliber (290m lang). Dat is 1km kade. Leeg. Enkel wij.
Aan de andere kant vd transportband zouden hopen, heuvels ijzererts moeten liggen.
Er ligt één hoopje en een beetje smos ernaast. Ik denk een camion of twee, drie.
Onder de transportband is iemand iets aan het lassen en er zijn ook 2 mannen met een schup bezig.
Die rolband rolt dus nog niet.
In de kraan is er ene zijn hendels aan het proberen. De grijper draait heen en weer. Er is dus beweging.
En rijden kan die kraan ook. Nu die transportband nog.

Op 09/02 hebben we 5 maanden van het contract voldaan en mogen we afgelost worden in een Europese haven,
indien het schip vertrekt naar een niet-Europese bestemming. In dit geval Colombia en dat is Zuid-Amerika.
We zouden na Constanza afgelost worden in de bunkerhaven. Eerst was er sprake van Gibraltar -Algeciras-
Daarna van Sicilië (da's al minder) en gisteren kwam er bericht dat er in Pireaus zou gebunkerd worden.
Volgens VW is dat een week vroeger thuis. Mon oeil, dacht ik, er kan nog vanalles mislopen in Constanza.
Maar de voorbije 2 hrs is er gelukkig nog niks mis gelopen omdat er nog niks afgewerkt of gestart is op de kaai.
Aan dit tempo zou het kunnen dat LM & ik op 09/02 vanuit deze haven afmonsteren. Neptunus sta ons bij.

       De lokale zender heet Radio Contact. Hun jingles zijn in het Engels en in het Frans. -zenuw-jingles
       Is dit een bijhuis van de zender in Brussel of versluist Radio Contact in Brussel gewoon zijn ouwe jingles
       aan zomaar een zender in Constanza? Deze zender is rustig. Weten ze niet wat ze aangekocht hebben?

De kraanman heeft zijn grijper eens getest op het hoopje dat daar ligt en drie ladingen zijn in de trechter beland.
Nu die rolband nog.

10h20. Er is al daglicht sinds 7h (LT) en er is nog maar 1 schip binnengekomen na ons.
'k heb al wel veel pelseberemutsen met diplomatenkoffers aan boord zien komen. Meer officials dan werkmensen.
Nu ja, er is toch maar 1 kraan die werkt, blijkbaar. 'k Zal eens vragen aan VW hoeveel ton die grijper per greep grijpt.
De inspecteur ('t Pastoorke) komt misschien vandaag aan boord. En misschien heeft hij nog post bij. Wie weet …
Hij weet dat! Maar hij is er nog niet. Of hij moest ook zo'n muts op zijn slim hoofdje hebben. Dan heb ik hem niet herkend.

       "Radio Contact : the radio that knocks your sock off"

Owee, de grijper ligt stil op zijn oefenhoopje, met de kaken wijd open. Spier verrokken? Kabel gesprongen?
Wie weet hoe lang stond die kraan al stil. Weken? Maanden?

11h00. Die grijper ligt daar nog zo en nu staan er al twee mannen op te kijken.
De kraanman is naar beneden gekomen. Van daarboven zal er niks aan te verhelpen zijn.
Ze kijken naar de grijper en ook dikwijls naar boven. Wat zouden ze tegen mekaar zeggen?
In hun haar krabben doen ze niet. Daarvoor is het te koud. Men houdt die beremuts aan.

Het is hier niet te vergelijken met de rust van een haven-op-zondag. -dat idee is nu onbestaande, er wordt doorgewerkt
Deze haven lijkt eerder op een grote beest die nog een heel klein beetje ademt en als er niet rap een spuit adrenaline ($)
komt stopt alles definitief. Onomkeerbaar. Dood. Enkel nog goed als apocalyps-decor, zoals Detroit (USA).
De grijper werkt weer, nu die rolband nog.

De lucht uit de ventilatie in de bewoning is 15°C. Gelukkig is het minder vochtig dan gisteren.

       Die Radio Contact-jingles komen van Brussel. Het Frans is te Frans en het Engels is te Engels.
       Én de muziek is te erg om niet de keuze van een commerciële zender te zijn.
       Radio Contact werd gesponsord door de PVV of zoiets hè, lang geleden.  

       Tijdens de nieuwsberichten speelt een onbestemd instrument een paar akkoorden bij de aanvang van een item en
       na elk item klinkt de sluiter van een fotoapparaat. Dynamisme à la Jambers voor commerciële radiozenders.
       Neig! Roemenië bestáát!

11h40. De rolband rolt, dwz de transportband loopt. De kraanman werkt verder aan dat zielig hoopke.
Moet dat eerst weg eer wij mogen lossen? Nu sneeuwt het. Als dit schip graan vervoerde konden de luiken direct weer dicht.

       "Radio Contact: toutes les super-stars!"

In het machien is het nu lekker fris werkweer. LM draagt zelfs een T-shirt onder zijn overall. Dat wil wat zeggen.
De andere mecaniciens zijn Filipijnen, die zijn warmer weer gewend. Zij kleumen.
De 6 Roemenen (supplementaire crew) zijn hier thuis natuurlijk. Die lopen al een paar dagen te fluiten.

Ik denk niet dat de verwarming het nog zal doen. Er moet aan De Ketel gewerkt worden en die zou afgezet worden.
Daar had de cheng nogal bezwaren tegen. Zijn groot argument : de mensen gaan kou hebben.
Ja zeg, en als de Ketel het definitief laat afweten door gebrek aan onderhoud onder uw leiding?
Dan ligt het schip stil. Dan gaan we nog meer kou hebben. En andere ellende erbij.

12h40. We hebben gedaan met eten. Boeuf braisé. Volgens VW zal het hier 10 dagen duren, te tellen van vanavond 19h.
Eerst moet dat hoopke op de kaai weg. Deze grijper neemt 15 ton per keer.
In Rotterdam hebben ze grijpers van 65 ton, maar dat zijn dan de grootste ter wereld. -toen nog
Ginder duurde het 20 hrs om een schip als dit te lossen. Hier in Constanza  duurt het 10 dagen.
Zeelieden die wat vaak in Rotterdam lossen worden blasé natuurlijk.
Want wie wil er nu 10 dagen in Constanza liggen.
In de winter. Zonder Ketel …

       Het was een zeer vreemde situatie. Bevreemdend is een beter woord.
       Een uitgestorven haven. Een stervende haven is een betere term.
       Een schip zonder Ketel, een bewoning die aan het afkoelen was en waar men
       door condensatie de schimmel haast kon horen groeien.
       De trage apocalyps.
       En daartussen dan om de zoveel tijd die neppe pep-jingles, dat opgewekt gekwek.

       Als iedereen aan boord uitgeteld ligt door onderkoeling of door aandoeningen van de luchtwegen door de schimmel,
       blijven die jingles misschien nog lang opgewekt doen. De trage apocalyps, daar deed de situatie mij toen aan denken,
       en nu weer.

16-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

1995-01-05 ~ Rode Zee

'k Heb na bijna 4 maanden mijn goeie bic nog altijd niet terug gevonden dus moet hij thuis liggen.
Of hier ondertussen iets gebeurd is om te lachen? Nee.
Of hier ondertussen iets gebeurd is waar we iets kunnen van maken om te lachen? Ook nee.
Of hier nog iets gebeurd is waar wij niet kunnen mee lachen maar een ander misschien wel? Mogelijk.
Of hier nog iets te melden of te schrijven valt?
Over dingen waar we moeten om zuchten bvb.
Oja, maar dan is er niet genoeg schrijfpapier aan boord.
En zo is 't altijd iets hè.

Voor de middag stak choff VW hier zijn hoofd eens binnen en zei dat hij nog efkes op zijn tanden moest bijten
en dan had hij gedaan voor vandaag. Ze bijten hier al vier maanden op hun tanden. Dat is erg sletig voor het gebit.
De medische dienst had een valies potloden moeten meegeven om op te bijten. Dat is goedkoper dan
tandartskosten en ziekenkasgebeuren achteraf. Gewoon een valies met houtjes. Of beter een heel palet vol houtjes.

Gisterenavond om 20h zijn we voorbij Djedda (Saoedi-Arabië) gevaren.

01/01 : Suez, mooi
09/01 : Griekse Eilanden, veel
10/01 : Dardanellen, allemaal en middernacht de Bosphorus
11/01 : Zwarte Zee, dat is vandaag.

1995-01-11 ~ Zwarte Zee

Gisteren lagen we op anker voor Istanbul en de lichtjes waren al aan, want het was al donker. Mooi!
Maar koud. 16°C in de cabine. Nu 20°C de verwarming werd eindelijk aangezet.
En er was po-ho-ost! Choff VW belde naar LM dat er post was. Ik stessel naar boven in het gedacht dat VW nog
in het bureau bij de capt was, samen met de agent. Maar nee, VW was al weer op de brug.
'k Ben daar dus voor niks gaan storen. 'k Was er wel rapper buiten dan binnen en nog rapper op de brug, maar toch stom.

We hebben 5 brieven gekregen van ulle (december) en een mooie kerstkaart + 2 van Putman en een kaart van Toppié
met en gestileerde kerstboom op. Iets driehoekigs op een trapeziumvoet. Ik kan het niet natekenen. Die van Putman ook niet.
Anders zat ik misschien ook op de Grote Markt en het is me daar nu te koud.

Nu antwoorden.

- Hoe gaat het met Lien op school? Dat is geen antwoord, dat is een vraag en dat weet ik.

Van Laura kregen we een kaart met 2 konijnen en een uiltje in een winterwei. Heel mooi.
Het zou Waterschapsheuvel kunnen zijn. Ze hebben allemaal getekend. Enkel Laura heeft een échte handtekening,
met krullen en frullen en zo. –in die periode waren in de familie barokke handtekeningen in zwang,
om dat Steven dat mooi vond, krullen en frullen, maar toen het rococo dreigde te worden hebben we gemilderd.

- Telefoneren : naar hier? Naar het schip? Tegen dat deze R/O (marco) in gang schiet voor een goy is ulle geduld op.
Bespaar uzelf die ergernis. Eigenlijk moet ge over Oostende-Radio gaan. Dan roepen zij het schip op en
als de verbinding er is, belt Oostende-Radio u op en kunnen we met mekaar praten.  MAAR !
Maar Oostende moet hier aan boord nog binnen geraken ook.
Als dat heerschap R/O niet naar de lijst van Oostende luistert, om te weten of er een oproep is voor dit schip,
dan weten wij niet dat Oostende oproept en dan krijgt gij van Oostende te horen dat het schip (de R/O) niet antwoordt.
En waarom luistert dit schoolvoorbeeld van inertie niet naar de lijst van Oostende?
Omdat dat een extra inspanning zou betekenen die hem belet uit te rusten van de vorige.
Dit is niet het einde van mijn klaagzang over de 'verbindingsofficier' maar 'k ga nu aan iets anders denken want
ik krijg er bonkende koppijn van, van dat vent.

     De R/O (marconist) leed aan obesitas, en nogal ernstig ook. Hoe was hij door de medische controle geraakt?
     Via het systeem ons-kent-ons? Ze 'regelen' nogal veel hè, zowel aan boord als aan de wal.
     Wij vroegen ons ook af hoe hij bij aanmonstering naar boven, aan boord geraakt was.
     Toch niet via de gangway?
     Volgens choff VW was hij met de kraan aan boord gehesen, in de bak die dient om proviand in te nemen.

     Daarbij komt nog dat hij een 'pantryrat' was. Een woordeke uitleg :
     In de pantry, het werkterrein van de stewards of later de messmannen, wordt het tafelgerei afgewassen en opgeborgen
     en daar staat ook een koelkast, voldoende groot. In die koelkast staat broodbeleg voor de mannen van de nacht,
     de mensen die 's nachts wacht lopen en voor & na hun wacht een boterhammeke willen eten.
     Wie 's avonds nog een hongertje voelt mag ook altijd iets uit die frigo nemen natuurlijk.
     Soms staan er nog wat yoghurtjes van het ontbijt, of wat fruit (zelden) of desserts die overbleven na de service.
     Kortom, de nachtfrigo, voor de mensen van wacht, de mensen van de nacht.

     Het is absoluut niet de bedoeling dat die koelkast geplunderd wordt door iemand die tijdens de maaltijden den delicate
     uithangt aan tafel en bij wijze van spreken amper twee blaadjes sla knabbelt onder veelvuldig gebruik van het woord dieet
    en dat later op de avond in 't geniep een stapel boterhammen komst smeren en mee naar boven sleurt.
    Wat in de frigo overblijft is dan voor de jongens van de nacht. Kruimels. Voor hen die 's nachts werken.

    Die R/O was zo iemand, een pantryrat.
    En de Filipijnen van de keuken hebben hem zien langskomen met zijn stapel boterhammen.
    Zo wisten ze ineens door wie de nachtvoorraad verdween nog vóór de nacht goed en wel begonnen was.
    De R/O voelde zich betrapt en heeft hen dan zogezegd ook betrapt en hen uit de recreationroom van de officieren gegooid.
    Snapt ge hoe leep & link en hoe kinderachtig tegelijkertijd?
    'Gij kunt mij niet gezien hebben, want ge waart ergens waar ge niet zijn mocht' …

    Twee minuten later zaten de fitter en de messman te kijken, maar zij waren Israeli. Ons-kent-Ons.

16-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

te gast bij Wim Helsen ~ Stef Kamil Carlens
met een fragment uit  'Borderline' van Joni Mitchell 

Every bristling shaft of pride
Church or nation
Team or tribe
Every notion we subscribe to
Is just a borderline
Good or bad we think we know
As if thinking makes things so!
All convictions grow along a borderline 

Carlens vertaalt :

Elke stekelige stengel van trots 
Kerk of Natie
Ploeg of Stam
Elk idee dat we onderschrijven
Is slechts een grenslijn 
Goed of kwaad, we denken dat we ze van elkaar kunnen onderscheiden
Alsof het denken zelf de dingen echt maakt
Alle overtuigingen groeien lans de grenslijn


Carlens        Joni Mitchell, zelfportret


Carlens in gesprek met Helsen:
de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken.
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a57/
12min08

In dit gesprek merkt men heel goed dat Helsen leraar geweest is hé.
Een gedreven leraar, denk ik, hij helpt iemand op weg en stelt tegelijk voldoende vragen om de weten of hijzelf wel
de richting uitgaat die de ander zoekt of zoekt te verwoorden. Wij hebben ook zo'n paar leerkrachten gehad,
de hemel en al zijn goden zij dank. In een strak nonnenbastion met afgebakende denkpatronen
waren dié leerkrachten een oase van denkkracht en tijdens hun lessen was de toekomst weer efkes beloftevol.

En zo krijgt Helsen Carlens ook op gang hè, hij legt niks op, hij inviteert hem zoetjes om een brede denkpiste te volgen.
En de man vond dat ook heel oké, zei hij in de slotlijn.

Wie zei ooit dat Helsen de studiogasten manipuleert? Neuh toch …

Over Stef Kamil Carlens : https://nl.wikipedia.org/wiki/Stef_Kamil_Carlens ,  
Over Joni Mitchell : https://nl.wikipedia.org/wiki/Joni_Mitchell ,  
Borderline : https://www.youtube.com/watch?v=_ecmaBJzEjk , 04min46 met volledige tekst 

15-02-2020 om 03:55 geschreven door maart

1994-12-01

Gisteren uw post van 09/11 ontvangen. Een kaart met margrieten en een kaart met een poppy, maar dat
mogen we niet meer zeggen, met een klaproos dus. Feitelijk moet ik ulle brieven van 10/10 en 01/11 nog beantwoorden.

"Ik moet oppassen want de spelling is weer veranderd, geen progressieve spelling meer en nog vanalles anders,
maar daar moet ge een boekske voor kopen. Ik ga dat ook doen als ik nog eens in Brussel kom.
Of weet ge wat : ik zal er twee kopen."  -eentje voor mij erbij, bedoelde ze, maar ik begrijp dat liever anders hè-

Als men twéé zulke boekskes heeft, is men er dan rapper mee weg? Met die nieuwe spelling?
Wilt ge er voor mij dan ook twee kopen aub? En voor LM ook, ook twee.
Als de Nederlandse spelling verandert in Europa, verandert ze dan ook in Japan, Zuid-Oost Azië en Australië?
Of mogen wij hier qua spelling doen of onze neus bloedt?

We hebben sinds aanmonstering 10/09 nog geen enkele keer tomatensoep gehad. Of gezien. Dat is 12 weken.

Uw handtekeningen worden mooier en mooier. –handtekeningen met veel versierselen, een kleinzoon vond dat mooi
't Is te zien dat ge er op oefent. Of oefent gij niet op al die vissen en krullen en bloemen? Puur talent?
Van nature kwiet … da's een gave. Geef eens een definitie van een gave :
een gave is iets waarvoor ge nu ne keer géén moeite moet voor doen, en toch niet altijd even blij mee zijt.
Soms zou een mens zijn gaven in de vuilbak zwieren, desnoods zelf naar het stort brengen.

Nee wacht, gaven storten, dat zijn giften heb ik ergens gelezen.
Giften, zo stond het er, en iets met veel cijfers erbij. Dat zal hun faxnummer geweest zijn …

1994-12-02 ~ Nagoya

We liggen op anker, sebiet gaan we binnen. Volgens choff VW is er nog post achter. Die zou hier dan moeten toekomen.
Wij dachten ook al dat er een lading post ontbrak. En wij hopen ook dat die hier sebiet binnen valt.
Binnen een uurke of twee weten we het zie, dan liggen we tegen de kaai.

Voor het ogenblik is er een luisterspel op de radio, zeer leerrijk waarschijnlijk, maar ik heb toch van zender veranderd.
Vannacht moet het nogal wat geweest zijn om op anker te gaan. VW & LM waren er over bezig aan het ontbijt.
Capt T heeft spinnewebben in zijn hoofd. Hij wordt hier afgelost, maar of het met de volgende beter samenwerken zal zijn,
daar houden VW & LM hun hart voor vast. En ik dus ook want mijn gemoedsrust gaat mee met de hunne.

Nog één voorbeeldje en dan jammer ik over iets anders.
Choff VW slaagde er in capt T te doen verstaan en begrijpen dat er iets fout is,
met de instructieboeken erbij en de scheepsplannen opengevouwen en veel berekeningen.
Wanneer het dan allemaal duidelijk geworden is en VW hoop dat het begrepen en doorgedrongen is,
zegt capt T : Anyway, we leave it like that. = Allemaal goed en wel, maar we laten het zoals het is.
Voor de zoveelste keer blijft het werken met haken en ogen.
Stel u voor dat deze capt bij de luchtvaart werkte … anyway, we leave it like this. Daar steekt VW dan zijn tijd en energie in.

Gisteren heeft de R/O (= Radio Officier, de marconist) de Filipijnen uit de recreation-room gezwierd.
Alle officieren hebben hier video in hun cabine, dwz : alle Israeli-officieren en in de recrationroom
zit 's avonds zeer zelden iemand. De jongens van de keuken en nog een paar andere Filipijnen gaan daar kijken wanneer
in de bar van de matrozen een film draait die ze al gezien hebben of niet mooi vinden. Eigenlijk mag het niet, maar de R/O
mag ze daar ook niet buitenzwieren. Het is aan de capt of de choff om dan in te grijpen, als zij dat al nodig zouden vinden.
Twee minuten later zitten de fitter en de messman daar. Zij zijn ook lagere bemanning, máár zij zijn Israeli's!
Niet te verwonderen dat de Filipijnen hun moreel gezakt is. Het is hier alle dagen wel iets.
Buiten schip 15 is dit het meest kinderachtige en slordige schip dat ik al meegemaakt heb.
En het is allemaal terug te voeren naar de leiding.

De sleepboten zijn er, het machien stampt en de loods is aan boord. Wat kan een mens nog meer wensen, we zijn weg!
'k Hoop maar dat de loods de vaargeulen goed kent want er hangt een dikke mist.
Af en toe zie ik een lichtje pinken, dat zal de wal zijn.

Toen we vertrokken uit Kimutsu zijn we gedurende een dag langs de Seto-bridge gevaren.
We moesten er niet onderdoor varen deze keer. Dat was om naar Misushima te gaan.
't Is toch een monument hoor, zo van ver gezien. 11 km lang. Hoeveel eilanden ze verbindt ben ik al vergeten.
Dat staat allemaal op die postkaart die ik ooit eens gestuurd heb. Dié brug dus.

Deze keer was het juist coffeetime en ik ben gauw LM gaan roepen om naar de brug te kijken,
want die vorige keer was hij aan het werk en heeft hij er niks kunnen van zien.
Er zijn 2 verdiepen, 1 voor de auto's en 1 voor de treinen. Maar wat er nu juist bovenaan rijdt heb ik niet kunnen zien.
We waren te ver af. De auto's rijden bovenaan, als ik me goed herinner.

In Wakayama had ik vorige maand denappels geraapt en daarvan de zaadjes geplant.
We hebben nu een spar van 2 cm hoog ('t waren sparappels). Hij ziet er nog niet uit,
maar we hebben toch een kerstboom voor binnen 3 weken. Dan zitten we weer in de tropen en
daar hebben ze geen sparren. Maar wij nu wel.

Het ik het groot nieuws eigenlijk al verteld? Als we hier gelost zijn, gaan we laden in Port Hedland, West-Australië.
Daarna Constanza in Roemenië, wat betekent dat we door Suez gaan. Dat is geleden van '83, denk ik.
Misschien groeit er nu wat meer groen. Of is alles weer kapot geschoten?
Daarna nog de passages door de Dardanellen en de Bosphorus, of we geraken er niet, in Constanza.
En dán, nu komt het, naar Gibraltar voor bunkering. –eigenlijk is het de stad ernaast, Algeciras, Spaans gondgebied
Misschien worden we daar afgelost. Wie weet. Als er niks tussenkomt hé, want dat kan ook nog.
Kortom, we hebben weer een paar dingen om naar uit te kijken:
Suez, Darcanellen, Bosphorus, Constanza, Gibraltar. Daar valt mee te leven.

Amai wat een mist hier. 'k Durf al niet meer buitenkijken. 'k Ben eens aan deck geweest en het ruikt hier naar dennebossen.
Gek hoor. Geen boom te zien, enkel water en mist en toch de geur van dennebossen.

Er komt een kaai in zicht. dat zal de onze zijn, want er liggen al bergen erts. Daar gaan wij nog wat bij bovenop gooien.

1994-12-15 ~ Port Hedland, West-Australië

Nagoya was / is een akelige stad. Lelijk, grauw, triestig en flut. Zo erg als, kweeni, als Nagoya zelf.
En daar ben ik Moeder T nog tegen het lijf gelopen ook. 'k Kreeg het niet mee over mijn tong om haar nog Esther te noemen.
Dan nog liever yes, no, en I don't know.

De lokale winkeltjestoestand was ook niks. Allemaal shoppinggedoe.
En last gehad met een securityventje, en hij met mij. Of was het een douaantje. In elk geval een snotneus in uniform.
Dat vertel ik thuis wel.

Nu Port Hedland, morgen aan de wal. Opletten dat we hier geen vlieg inslikken.
Daarna: Suez (misschien post) Dardanellen, Bosforus, Constanza (misschien post), Gibraltar (misschien afmonsteren).

Nu ga ik slapen. LM ligt er al een tijdje in. Verstandige jongen.
Het is hier 45° in de schaduw, zegt de radio. Volgens mij is dat stoef en bluf. Ze hébben hier geeneens schaduw.

15-02-2020 om 03:55 geschreven door maart

te gast bij Wim Helsen ~ Ivo Victoria / Hans Van Rompaey
met 'There Will Come Soft Rains (War Time)' van Sara Teasdale

There will come soft rains and the smell of the ground,
And swallows calling with their shimmering sound;

And frogs in the pools singing at night,
And wild plum-trees in tremulous white;

Robins will wear their feathery fire
Whistling their whims on a low fence-wire;

And not one will know of the war, not one
Will care at last when it is done.

Not one would mind, neither bird nor tree
If mankind perished utterly;

And Spring herself, when she woke at dawn,
Would scarcely know that we were gone.

Het zal zacht regenen

(Oorlogstijd) vertaald door An Boutens

Het zal zacht regenen, je ruikt er de grond
Er cirkelen zwaluwen weer zwirrelend rond

En ’s nachts in de poel - kikkergekwaak
Een pruimelaar vol bloesem - wild, wit, volmaakt

Roodborstjes met hun veren zo vurig
Fluiten er buiten op 't hek gedurig

Van de oorlog weet er geen een, geen een
Het doet ze niets, het komt, gaat heen

Geen boom of vogeltje raakt ontdaan
Als heel de mensheid zou vergaan

't Is voor de lente geen groot gemis
Als blijkt dat er geen mens meer is

Van Rompaey in gesprek met Helsen:
de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken.
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a56/
11min57

Vreemd gesprek, wat veel tegenstrijdigheden naar mijn zin.

Over Ivo Victoria :   https://nl.wikipedia.org/wiki/Ivo_Victoria , http://www.ivovictoria.com/  Over Sara Teasdale : https://en.wikipedia.org/wiki/Sara_Teasdale ,
Over  het gedicht : https://en.wikipedia.org/wiki/There_Will_Come_Soft_Rains , vertaling van https://www.ansbouter.nl/teasdale-therewillcomesoftrains.html

14-02-2020 om 05:15 geschreven door maart

1994-11-26 ~ op zee

Dag Ieder & Allen,

Het is hier precies augustus  -Australië-  en binnenkort vriesweer in Japan.
Zon! En een horizon! De horizon is zo scherp als een scheermes.
Binnenkort ook kerstmis, en geeneens bang voor het schoolrapport. Da's 't voordeel van volgroeid te zijn.
'k Ging zeggen 'volwassen' maar dit is een bic met een rem op. Schrijft enkel zinnige dingen.
Brel : Devenir vieux sans être adulte.
'k Wist wel dat iemand het al eens meegemaakt had. Niks nieuws onder de zon.
Mag een mens Brel al citeren of moeten daar nog copyrights op betaald worden?
'k Kan ook Ravel citeren hoor: tom toddodom dom … pom!

Australië is een hoofdstuk apart. We zijn daar de 16^de 's morgens vertrokken.
De 20^ste ’s morgens was LM doodziek. Dat was zondag.
Zaterdag voelde hij zich al een beetje eigenaardig en zondagmorgen regelrecht niet goed en daarna ZIEK.
Severe loss of body fluids: gevaarlijke buikloop. Om de 20 à 30 minuten.
Het was begonnen om 08h en om 14h zag hij er bleek uit. Heel bleek, bijna grijs.
En slap. En verzwakt. Doffe ogen, aarzelende stap. Tussen de seat en de WC, verder werd er niet gestapt.
Wat gedaan? Plasma toedienen? Hebben we niet. Geen toestel, geen plasma, niksni.
Dan maar gewoon: om de 15 à 20 minuten deed ik hem een glas water met fruitsap drinken.
Het water hier zou wel eens puur gedistilleerd water kunnen zijn. Dat draineert nog meer elektrolyten uit het lijf weg.
In fruitsap uit dozen zit kalium en natrium, dus datte.  -minerale zouten-
Telkens hij bijna sliep moest ik hem wakker maken om hem te doen drinken.

Om 14h vroeg hij flauwtjes : 'Mag ik nu slapen?'
Ik zou geen goei verpleegster zijn.
Tevoren was het een lijf dat vocht nodig had. Slapen? Van zwakte? Niet laten gebeuren. Doen drinken.
Maar als zo'n struise kerel ineens stil, gedwee en mak vraagt : mag ik nu slapen?,
dan heet dat heel dat lijf + alles wat erbij hoort, wat er in zit en de energie die aan het weglopen is plots 'LM'.
Ja hoor, nu moogt ge slapen. En ipv om de 20 minuten maakte ik hem om de 30 minuten wakker.
Stillekes, voorzichtig en telkens met schuldgevoelens. Nu goed, heel dat ziekteverloop heb ik op papier staan. -maar waar?-
Koorts tot de gevaarlijke 40°, enz, enz , 'k ga er over ophouden.

Maandag ging het beter en dinsdagavond vele beter. Woensdag oké en weer aan het werk.

Capt T kent er wat van hoor, want hij is groot gebracht in een kibboets.
Het was waarschijnlijk een infectie in de darmen, zei hij. Salmonella … mijn fout.
Door de hamburger die ik van de wal had meegebracht. Die hamburger is ongeveer anderhalf uur op kamert° geweest.
Die hamburger had ik meegebracht van de wal omdat LM na negen weken kosjer eten wel eens iets anders wou.
LM denkt aan iets anders:
Hier zitten é-norm veel vliegen. -bushflies- Hij denkt dat hij er een ingeslikt heeft toen hij bezig was aan deck.

"Bush flies. Deze vliegen kunnen echt een ‘pain in the ass’ zijn.
Ze gaan overal op en in zitten, zoals in je oren, neus en mond. Kan kloppen, hij was aan deck.
Je hebt vooral last van vliegen net na regenval en in de warmere maanden." Kan kloppen, was november, zomermaand aldaar.
+ https://en.wikipedia.org/wiki/Musca_vetustissima#Description . De vlieg kan salmonella verspreiden!
Ik denk eerder aan de hamburger, LM houdt het op de vlieg, maar het kunnen ze allebei samen geweest zijn natuurlijk.

1994-11-29, 21h ~ Kimutsu

We waren daarstraks op zoek naar een bank om USD te wisselen. En wat zie ik : een grote poster 'Bruid en Bruidegom'
van Dick Bruna. Huwelijksleningen?
In het andere raam een poster van kindjes die muziek leren of spelen, of leren spelen. Studieleningen?
Dáár is een bank. Straat overgestoken.
Ze rijden hier links en hun groen licht is turkoois tenzij de zon er op staat, dan is het blauw. Of was het nu omgekeerd?

LM wou liefst yens opnemen met zijn visa-kaart. We stappen die bank binnen.
De verrichtingen gebeuren op zithoogte. Een glasbescherming is er niet. Men deponeert alles in een plastic korfje.
Ze vullen de nodige formulieren in, ge geeft uw shorepass mee en ge wordt opgeroepen wanneer uw geld daar is,
want aan het loket is geen geld. LM bleef zitten wachten en ik liep wat folders met Nijntjes te verzamelen want
de Asahi-bank voert daar campagne mee. Als ge wilt weten welke campagne, 't staat er op.

       -hier komt een scan van die Japanse folders met Nijntjes, maar vandaag niet-     

Toen ik genoeg rondgewandeld had zat daar een heer die een andere das droeg dan de bedienden met LM te praten.
Nuja, de visa-kaart moest gecontroleerd worden waarschijnlijk. Na een lange palaver wordt het geld gebracht.
De meneer staat recht, LM staat recht, de meneer geeft LM een hand en knikt eens naar mij  -ik zat verderop, in de wachtrijen-
en hij zegt "tot ziens". Ik antwoord "tot ziens". Pas aan de deur viel mijn yen dat hij Nederlands gesproken had.
Een yen weegt niet zoveel, die dwarrelt eerder. 100 yen = 32 BF

Dankzij Dick Bruna hebben we intijds een bank gevonden. De Trouwertjes zijn © 1963 maar nog altijd bruikbaar.

       -bovenstaand relaas heeft al eens gediend voor een verhaal op blog 02, tekst 473 op https://blog.seniorennet.be/_maart -

1994-11-30 ~ Kimutsu

Sebiet zijn we hier weg zie. Naar Nagoya. De rest van het ijzererts gaan lossen.
Wat Asahi allemaal maakt! Bier, kleren chips, ander eten, limonades, … en geld.

Gisteren hebben we lekker gegeten. Dat was puur toevallig en het viel reuze mee.
Eigenlijk zijn we daar binnen gestapt omdat we naar de WC moesten. Tja.
Die Japanner sprak 3 woorden Engels en de menu was met foto's erbij. En we hadden nog een uur tijd. Wij blij.

Garnalen gefrituurd. We zaten te sukkelen om ze gepeld te krijgen want de pel was bros en brokkelde en
de antennes bleven aan onze vingers plakken. Wat een gedoe. De man komt langs en doet teken dat we
de garnaal in zijn geheel moesten opeten, met de pel eraan en de kop erbij.

"Zo?" vraag ik en steek er een in mijn mond. Ja! 't Was goed. We mochten blijven.
Alle smaak zit in de kop. Thuis trek ik daar fumet van.
Zoals wij garnalen klaarmaken zijn de koppen niet te eten, maar gefrituurd dus wel.

Ha, de sleepboten zijn er. En het machien davert. We zijn weg zie.
Vorige haven (Wickham-Australië) gingen we efkes aan de wal. Terwijl we ons staan klaar te maken vraagt LM:
"Hebben we de kaart bij?" De kaart van Australië dacht ik . Oeioei, hij is iets van plan.
Als we de kaart meenemen moeten we ook een groot mes meenemen, en een propere zakdoek, en wat zo nog … eens denken.
Hij bedoelde de visa-kaart. We bleven in de beschaving die avond. Geen gruwels gezien. We hadden zelfs geen zaklamp bij.

Wickham is één kruispunt groot. Als ge dáár verloren loopt en ge hebt de kaart van Australië niet bij …!
Mijn cent is gevallen dat dit land zo groot is als een werelddeel : dinsdag koop ik een krant.
Aan boord zie ik dat het de krant van zaterdag is. Dat is bij ons het geval niet hé, dat een binnenlandse krant
na 3 dagen nog verkoopwaarde heeft. In Wickham was alles wat duurder ook.
De koekskes waren er 1.39 AUD tegen 0.98 AUD in Gladstone. -waarschijnlijk wekelijkse bevoorrading per vliegtuigje- 

Hebben we bij ons ergens een plek waar men gedurende dagen en dagen enkel maar landschap tegenkomt?
In Rusland waarschijnlijk. Maar dat is ook al ver weg, dus niet bij ons.
Mijn Russisch is nog nul -en is nul gebleven- maar mijn Antwerps gaat vooruit met volle schreden en in rasse galop.
Hoe is het met de Professionele Afscheidsnemer? Ik mis hem een beetje.
Tegenwoordig ben ik de enige die hier de clown uithangt. Ik mis gelijkgestemde zielen.

'k Heb al allerlei bics geprobeerd en ik vind mijn draai niet. Potlood is stukken makkelijker. Gezien? Makkelijk hè.

14-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

te gast bij Wim Helsen ~ Julie Cafmeyer
met een fragment uit 'Het leven van Vernon' van Virginie Despentes 

Ik ben de hoer van vijfenzestig die verheugd haar oudste klant ziet verschijnen,
ik ben de boom met kale takken waar de regen op neerklettert,
het kind dat in zijn wandelwagen zit te brullen,
de hond die aan zijn riem trekt,
de gevangenbewaarster die jaloers is op de zorgeloosheid van de gedetineerden,
ik ben een zwarte wolk,
een fontein,
de in de steek gelaten verloofde die de foto's van zijn eerder leven nog eens bekijkt,
ik ben een zwerver op een bank hoog op een heuvel, in Parijs.



Julie Cafmeyer in gesprek met Helsen:
de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken.
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a55/
11min10

'k Vind het eigenaardig dat Cafmeyer, actrice zijnde, de tekst niet brengt maar afleest …

Vanaf 04min37 gaat het over de 'normatieve wereld', waar de omgeving normen opdringt aan het individu:
wat gaan de mensen denken, wat gaan de mensen zeggen, dat soort uitlatingen hebben we waarschijnlijk allemaal gehoord.
Ik ken zelfs iemand die kinderen gemaakt heeft 'omdat iedereen het doet'.
Het leven van anderen kopiëren als garantie voor eigen vervulling … ?
      
Over Julie Cafmeyer : https://www.theaterkrant.nl/recensie/bad-woman-confessions-of-a-white-girl/julie-cafmeyer/#more-111891 ,
Over Virginie Despentes : https://nl.wikipedia.org/wiki/Virginie_Despentes ,

Over het boek, 'Het leven van Vernon' :

Vroeger was het leven van Vernon pure rock-’n-roll. Hij had een eigen platenzaak, haalde zijn gerief bij een oneindige stroom
vrouwelijke klanten en winkelmeisjes, en maakte met zijn vrienden de Parijse nachten onveilig. Maar van de wereld van toen is weinig over.
De muziekindustrie is ingestort, de zaak opgedoekt, de vrienden getrouwd en de stad uit getrokken.
Alleen met Alex Bleach, de rockster die hij van vroeger kent, heeft nog weleens goede avonden, vol coke en nostalgie.
Wanneer Alex sterft aan een overdosis en Vernon zijn flat kwijtraakt, neemt zijn leven een bizarre wending.

+ https://bettinaschrijft.blogspot.com/2016/12/het-leven-van-vernon-deel-ii-virginie.html , deel 2, mooi én interessant, de moeite van het lezen waard.

13-02-2020 om 00:00 geschreven door maart

1994-11-04 ~ op zee

Vorige woensdag was choff VW gaan eten met de plaatselijke vertegenwoordiger van de rederij, Esther en cheng BS.
Die was uiteindelijk tóch meegegaan (?) 't Was gratis.
Hij vroeg aan VW wanneer het schip zou vertrekken.
- Morgenvroeg om 10h komt de loods, zei choff VW.
- Maar we zullen niet klaar zijn! antwoordde cheng BS.  -het Machien zal niet klaar zijn- 

Toen VW dat 's avonds aan LM vertelde sprong die bijna uit de zetel van verontwaardiging.
- Maar we zíjn klaar! Daar hebben we beneden een ganse dag aan gewerkt!
  Waarom zouden we niet kunnen vertrekken?
- Kweeni, zei VW, misschien vindt hij dat een onchristelijk uur. -dat was de saké die sprak, denk ik- 

Het was de zoveelste keer dat BS ons deed grijzen of aan het lachen maakte met zijn dommigheden.
Feitelijk zouden we het vent moeten dankbaar zijn. Alhoewel, een chief engineer die
niet op de hoogte is van de stand van zaken beneden … ?

Én: stel u voor dat het schip niet kan vertrekken omdat het machien niet gereed is.
Dus niet door een panne maar door nalatigheid. Cheng BS zou er niet minder om ronddartelen.
Die produceert redenen die er geen zijn en halfbakken argumenten telkens hij uitademt.
Hij beseft nog altijd niet dat déze rederij nu het management in handen heeft, het beleid voert en
dat er nu andere maatstaven gelden HIER, aan boord van DIT schip, en dat dit NU een andere aanpak vereist.
Dat het gedaan is met oplappen, camoufleren en liegen.

Langs de andere kant: stel dat zijn wierookgordijn plots weggeblazen wordt, want inspecteurs lezen de verslagen grondig,
vooral in het begin. Dan staat BS daar plots in zijn bloody blootje.
Hij kan de schuld niet meer op de Indiërs afschuiven, die zijn al 7 weken weg.
Hij heeft niet de filosofie om eens te stoppen met 'keeping up appearances' en zijn eigen beleid eens onder de loep te nemen.
En dat imago lossen, het is nu maskers af!
Och, dan zoekt en vindt hij wel een nieuwe zondebok. Dat ligt meer in zijn lijn.

Wie werd er zo dikwijls aangespoord om in Japanse havens
aan de wal te gaan 'with his wife, to enjoy Japan, to take a rest, etc.' Juist ja.
Dat is ongeveer het enige dat hij grondig en gedegen doet, intijds munitie verzamelen om zichzelf alvast veilig te stellen.
Zo heeft hij een zondebok klaar en kan hij zijn eigen onkunde maskeren.

Kortom, het is een interessant specimen, maar niet om in huis te hebben. -6 of 7 jaar later hebben we
een soortgelijke ch.eng meegemaakt, ook achterbaks tot en met, maar dat is voor later-  

1994-11-07 ~ op zee

Al ooit eens last gehad van plaatsvervangende schaamte? Zo erg dat uw merg ervan koud wordt en de haartjes
in nek en op armen en benen ervan gaan rechtop staan? 
'k Heb dat meegemaakt in mijn pre-puberale jaren, nooit gedacht dat het me in '94 nog zou overkomen.
Vanmorgen bij 't ontbijt moet er iets geweest zijn aan de andere tafel en de nieuwe elektrieker (een uitgeweken Rus)
begint te roepen op de steward. Iets van '10 minuten zitten wachten' etc.
Het waren geen 10 minuten, maar als een mens zit te wachten dan duurt alles lang.

Nu weet ik wel wat het wil zeggen 'op uw moeder roepen', dat wil zeggen dat de ge-moeder-en moeten gesust worden.
'k Had beter op de elektrieker zijn moeder geroepen, dat ze hem eens
twee draaien om de oren kwam geven, om wat manieren in het vent te slaan.
Dit alles om te zeggen dat opleiding nog altijd geen garantie is voor opvoeding. Dat weet ik al sinds '78,
maar ik schrik elke keer opnieuw wanneer ik er met mijn neus bovenop geduwd wordt: er is nog níks veranderd.
Personeel afblaffen, moette ne graad voor hebben!

Ziezo, met ons gaat alles goed. Of toch voor ¼. En met u? Ik hoop ¾ . De rest is Jahweh's zaak.
Deze namiddag heb ik met 3^de stuur Ziv een beetje gepraat. Eerst zijn haar geknipt.
Awel hé : hij sprak ook liever niet over de tegenstelling Ashkenasy >< Sephardi.
Ge had hem moeten zien kronkelen. Volgens hem was dat een binnenlandse aangelegenheid -LARIE!, wist ik toen al-
en ’t was niks om met goys over te praten. -goy = heiden, niet-Joods-
Hij vond het een beetje/nogal/zeer vervelend dat ik er over begonnen was.
Daarom vertelde hij wat zijn lerares geschiedenis erover gezegd had, de historische context dus.
- Goed, dat is wat uw lerares zei, maar wat zegt gij?
En daar stopte het gesprek want toen moest hij plots weg.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Asjkenazische_Joden , https://nl.wikipedia.org/wiki/Sefardische_Joden , 

13-02-2020 om 00:00 geschreven door maart