schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
28-03-2020
202. schip 27 brief 03
vervolg van brief 03, deel 2 van 3
Waar was ik gebleven. Ah. Ons Ikea boekenrek ineen gevezen. De kleuren van het formica-hout kloppen niet met die van het schot & de meubelen (echt fineerhout) maar het had erger kunnen zijn. En vermits de Gibbe zo genereus geweest was met materiaal en er zijn tijd ingestoken had om het allemaal bijeen te zoeken in de verschillende lockers, heb ik zíjn boekenrek ook ineen gevezen. Die kerel heeft zoveel werk dat hij er nog niet aan begonnen was. Zijn rek ben ik 'aan huis' gaan leveren en ik heb er gelijk een model voor de Machinery List ingelegd. Dat is een verhaal apart.
Hier aan boord is geen Machinery List en dat is zeer vervelend voor cheng LdG, voor LM en voor alle mecaniciens die hier na hen komen. Mettertijd vallen de plastic identificatieplaatjes van de machinerijen en raken spoorloos. Metalen identificatieplaatjes raken overschilderd na verloop van tijd en worden zo onleesbaar. Wanneer later onderdelen moeten besteld worden is niet meer te achterhalen wat de referentienummers zijn. LM is zoetjesaan een lijst aan het samenstellen en ik tik die in. In Excel. Het is een plezierig werkske. Mijn gedeelte van de job bedoel ik. Voor LM is het minder, hij moet in het machien overal op en achter kruipen, het zweet lekt van zijn handen, het papier wordt nat, de bic schrijft maar half meer, in zo'n ongemakkelijke houdingen schrijft hij maar half leesbaar en dan moet hij 's avonds nog eens elk stuk lijst met mij overlopen om mijn bloopers en blunders er uit te halen.
Terwijl ik met het allereerste deeltje bezig was, komt de Gibbe hier binnen gestuikt. Gibbe stuíkt ergens binnen. Hij ziet waarmee ik bezig ben en zegt iets van "Chot ja, Machinery List, miljaar, datteuh ... (dat gaat den ouwe mij zeker ook nog laten doen.) 'k Hoorde hem denken. Want alle machinerijen die niet in de machineruimte staan zijn natuurlijk het werkterrein van de chief officer en in het geval van dit schip zonder machinery list is de choff Gibbe. Dus van aan de anker machinery vooraan tot de laatste winchen op het achterdeck, met alles wat zich daartussen bevindt aan deck, en wat zich in de bewoning bevindt (met wasmachines en koffiezetapparaten erbij?) en alles wat op de brug staat van apparatuur en toestellen, (tot en met de elektrische potloodslijper?), daar zou in theorie een lijst van moeten zijn voor wanneer er stukken moeten besteld worden. Die lijst is er niet. Aangezien dit een schip is van de witte producten, is het devies : vis het zelf uit. Wat LM nu aan het doen is en de Gibbe aan zijn been gaat hebben.
De index van de Machinery List van vorig schip -schip 26- hebben we toevallig bij op diskette. Daar heb ik me vorig jaar eens onledig mee gehouden. Er was wel een papieren Machinery List, -dikke map- maar geen index. Om onnozel van te worden. Meer dan 1000 items, begin maar te zoeken, zonder inhoudstafel. Of register. Of index. Of hoe zoiets heet. Dat is op het vorig schip nu verholpen.
Ik toon de indeling van dat bestand efkes aan de Gibbe, maar die rook bijkomend werk en had geen print nodig van dat sjabloon. Ahja, zolang er geen model bestaat, is er geen houvast en zou men de machinery list onbegonnen werk kunnen noemen. maar als er een richtsnoer is, en de capt dat te weten komt, zou het kunnen dat de capt wil dat er een begin gemaakt wordt aan die lijst. En dat kan Gibbe voorlopig best missen.
'k Heb die print omgekeerd op zijn Ikea-boekenrek gelegd, zodat niemand kan piepen wat er op staat. Hij kan de print in een schuif steken en pas opgraven wanneer nodig. Hij heeft dat sjabloon nu en zal er geen komen vragen op het moment dat wij hier met iets gans anders bezig zijn. Hopen we.
Dat was allemaal zondagvoormiddag. 'k Had wasgoed insteken ineens startte dat geloop met de Gibbe : printen, materiaal van de lockers naar de cabine dragen, weer alle verdiepen naar beneden om de was in de droogkas te steken, boekenrek van de Gibbe ineen vijzen, verder werken aan sjabloon voor machinery list, was uit de droogkas halen, strijkijzer gaan zoeken, niet te fanatiek, materiaal uitpakken, monteren en een plaatske geven, verder werken aan sjabloon om niet te moeten strijken, strijkijzers staan zeker nog ergens ingepakt, en ondertussen een laundryservice voor de overalls opgezet (nu de droogkas geïnstalleerd is), met de toestemming van de Gibbe want zonder dat kon ik er niet aan beginnen en het was het moment om het hem te vragen, met als argument : hier is geen aspirant om zich met de overalls bezig te houden.
Telkens trap op, trap af ... 's middags was ik al moe wegens niet fit genoeg meer. Vijf jaar geleden hadden de collega en ik drie keer per week zo'n voormiddag en dan vonden we dat we goed doorgewerkt hadden. Meer niet. Ligt het nu aan vijf jaar minder lichaamsbeweging of ligt het aan vijf jaar ouder? Of aan de twee? Dat maakt samen tien jaar. Owee, onee, laat het niet waar zijn.
Gisteren heeft LM een staaf gemonteerd aan het bed, waarop ik mijn leeslamp kan vastknijpen. Een spotje van (zucht) Ikea, van waar anders. 'k Kan het nu omhoog schuiven om het bed op te dekken en omlaag om 's avonds te lezen. Er hangt wel een leeslamp, maar dat is een kleine TL en in zo'n licht wordt zelfs het meest kleurrijke verhaal grauw. Gek genoeg is bij de montuur van die kleine TL een stopcontact ingebouwd. Aan het bureau is het woekeren met stopcontacten maar aan het bed, in het bed feitelijk, is dan ineens eentje extra. Er zijn wel vier schakelaars, twee per kamer. Een mens heeft de arm maar te strekken en het licht gaat aan of uit. Vorige vrijdag vaarden we en was het na het avondeten nog licht genoeg om een toerke aan deck te doen. Dit schip is een echte tanker en geen OBO. Er zijn dus geen luikdeksels die het zicht belemmeren. Enkel pijperijen die over deck lopen. Ik kan er onderdoor kijken want ze lopen in het midden en boven manhoogte. Wat een ruimte! Geen luikdeksel dat het zicht belemmert, dit schip heeft horizon aan álle kanten. O.B.O. = Oil, Bulk, Ore = aardolie, stortgoed, erts.
Gisterenavond lagen we aan de boei te laden en hebben LM en ik eens het kasteel langs de buitenkant afgewandeld. LM is dat misschien al moe gezien, maar voor mij is een echte tanker de eerste keer.
In de verte een streep land : Borneo. In onze streken ruikt land naar pas afgereden gras. Hier rook het land naar een opslagplaats van verse specerijen. Zoals ik me een opslagplaats van verse specerijen voorstel. Niet zoals de Sun Wah, daar hebt ge de geur van kartonnen dozen en ander verpakkingsmateriaal erbij. Flets zijn de geuren daar. Hier rook het veel verser en een beetje zoet. Bij het binnenkomen maakten we zwarte voetsporen op de gloednieuwe beige vinyl van de alleyway. Een paar stappen tot aan de cabine. Er lag roet van de schouw aan deck en dat hebben wij mee binnen gebracht. Rap opgekuist, want roet is ongeveer zoals drukinkt. De vinyl ruikt al minder. Het kan ook de lijm van de vinyl geweest zijn die zo'n akelige geur af gaf. Daar zijn we nu blijkbaar van verlost.
Waar we nog niet van af zijn is de geur van het water. De drinkwatertanks hebben op de werf tamelijk laat coating gekregen en hebben niet genoeg kunnen luchten. Alle water is hier drinkwater, dus ook dat van de wasmachines, de wc's en de douches. Voor de wc is dat niet zo erg, gewoon het deksel dichtklappen, maar douchen is een stinkende bezigheid hier. Het water ruikt naar zware petrol en geeft braakneigingen. Tandenpoetsen is ook een bezoeking. Met dat water wordt koffie en soep gemaakt en daarin worden de groenten gekookt. Dan is het niet te proeven. Maar we krijgen het wel binnen. Ik zou graag weten waarmee precies we ons aan het vergiftigen zijn. Water van de drinkpompjes in de alleyway is helemaal niet te drinken. LM zegt dat het normaal is dat coating naar petrol stinkt, omdat coatings op basis van petrol gemaakt worden, maar het is niet normaal dat het water stinkt, want de coating moet voldoende tijd krijgen om uit te harden en de watertanks moeten voldoende tijd krijgen om te luchten. En dat is niet gebeurd. Koreaanse aanpak.
Aan boord van de Millie (zusterschip) hebben ze er ook last van gehad, maar daar zijn nog andere dingen aan de hand geweest. Dat schip is al enkele maanden in de vaart, dit hier pas 18 dagen. Zij hebben al meer tijd gehad om Koreaanse 'grondigheid' te ontdekken, daar anekdotes en wilde verhalen van te maken die ooit misschien de status 'legendarisch' zullen krijgen. Wij zijn zover nog niet. Tot nu toe horen we enkel de verhalen over de Millie, en dan nog viavia. Zo gaat dat in onze tijd van moderne communicatiemiddelen. Niet dat ze ons elke dag hun bevindingen moeten faxen, de fax is nog altijd niet aangesloten, ik bedoel dat de via-via nog altijd niet afgeschaft is.
Dient de coating in de watertanks om het drinkwater voor de mensen te beschermen tegen roest van de tanks, of dient de coating in de watertanks om het metaal van de tanks te beschermen tegen het drinkwater voor de mensen? In het tweede geval lopen deze tanks geen enkel gevaar.
Er spoot een straal hardrock door de alleyway. 'k Vroeg me af wie zo vroeg gedaan had met werken. De stuurman van de wacht 12-4? Maar die woont vlak naast de capt, die zou toch nooit ... het was capt PM zelf. Hij is van '54. Moet kunnen. Voor het ogenblik hoor ik boogie, of hoe heet die R&R waar ze een contrabas gebruiken ipv een drumstel.
We zijn 7 volle dagen op zee tot Korea. Capt PM had het bier voor 'de bar' al uitgezet in de vroege voormiddag. Dat is supersnel, want we zijn gisterenavond pas laat vertrokken. Reglement van de rederij, van ongeveer elke rederij sinds de Exxon Valdez -1986- is dat er geen alcohol mag gedronken worden 24hrs voor aankomst en ook niet tijdens havenactiviteiten (laad-en losoperaties). Vermits we sinds Singapore heel kort na elkaar verschillende havens hebben aangedaan en daardoor ook telkens die regel van 24hrs-vóór-aankomst hadden, zal hij het tijd gevonden hebben dat de bierlocker eens open ging. Brave capt. Als Tom de tijd gevonden heeft ze in de frigo te steken is er koud bier tegen wanneer LM gedaan heeft met werken.
1996-08-05 ~ op zee
Toen we in Borneo klaar waren met laden moesten we op anker gaan wachten tot de papieren van de lading in orde waren. Dat duurt gewoonlijk een uur of twee. Gaan wachten op anker is nogal ongebruikelijk, denk ik. Een feit is dat de Millie (zusterschip) hier bij vertrek overvallen geweest is door piraten, ze waren langs de ankerketting aan boord gekropen. Volgens de capt met medeweten van de autoriteiten. Elke piraat heeft wel een broer of een kozijn die bij de haven werkt, zei hij. De Millie heeft al meer meegemaakt. Iets van 'te snel gevaren' en de hoofdmotor was nog 'en rodage' en dat heeft dan voor problemen gezorgd. LM zegt dat hunne kaptein zich maar niet had moeten laten opjagen door de rederij.
Wij zijn elk met twee volle valiezen aan boord gekomen en toch hangt hier al een boodschappenlijst klaar voor in Korea. Dat is binnen 2 dagen. Na Korea zouden we naar Hongkong gaan, maar dat is nog niet officieel bevestigd. Hongkong, dat zou prachtig zijn. 'k Heb al zoveel gelezen over de baai van Hongkong en heelder verhalen over een oude overzetboot naar Macao. Nu gaan we die baai misschien in het echt zien. Misschien ... Wedden dat het die dag potdichte mist is?
Als we nog eens langs Singapore varen zal de captain daar een toog bestellen. -ik dacht toen dat die kant-&-klaar zou toekomen- In de recreationroom moet en zal een toog komen. Die togen aan boord zijn altijd te klein en het aantal barkrukken is nooit voldoende. Dat gaat hier nu ook zo worden. Spijtig hè.
Onder de bureau hier staat een bak bier. -een doos met blikken van 35 cl- Die moet daar blijven staan omdat het bureaublad te hoog is om aan te typen. De stoel is wel verstelbaar maar dan raak ik met mijn voeten niet meer tot aan de vloer. Na een tijdje beginnen voeten te wegen. Dat wist ik niet. Daarom wiebelen kinderen met hun beentjes waarschijnlijk, voor de bloeddoorstroming. Vandaar die doos bier als voetsteun. Een doos met colablikken was juist niet hoog genoeg, 33 cl. Daarom moest het bier zijn. Misschien begint LM wel aan een typtafeltje, na Korea. Of eerst de Machinery List afwerken? Wat gaat voor?
Een koffietafeltje zoals op schip 26 -het eigenzinnig ontwerp van Jocelyn de Canadees- hebben we hier niet nodig. De omkasting van de frigo staat op werkhoogte en dat is handig. Daarop staan onze koffiespullen. En er blijft plaats over om eens een appelsien uit te persen. Deze cabine is bijlange nog zo erg niet, behalve dat ze op de schouw uitkijkt, op een blinde wand. Misschien gaat dat ooit nog eens tegensteken. -nee, herinner ik mij nu, dat stak niet tegen, die effen gladde heldere wand gaf een vreemd soort rust
In Singapore zijn vier hifi installaties aan boord gekomen, waarvan één voor de cabine van de 2nd eng, zijnde LM. Het is zo'n groot zwart lelijk brulbeest, made in Malaysia, mét afstandsbediening. De langste afstand, van aan de cabinedeur tot in de badkamer, is acht stappen. De bureau/living is zes stappen (medium-stappen), gesteld dat ge die ruimte diagonaal zoudt willen doorkruisen. Maar dus mét afstandsbediening. Nuttig om de afstand tussen de frigo en de hifi te overbruggen, ook zes stappen, maar dan moet men wel rond de salontafel, het kan niet in vogelvlucht. Tenzij het schip rolt misschien. Het interessantste aan de hifi is de verpakking. Een grote kartonnen doos, met handgrepen. Heel bruikbaar als kledijkist. Onze warme kledij zit er in en het extra deken. Voorlopig hebben we die warme spullen niet nodig. De hifi was dus zeer welkom, vanwege de doos. Zo konden de valiezen naar een lege cabine en hebben we een beetje loopruimte in de slaapkamer : een strook van 30 cm over een lengte van 200cm. We werken hier met cm en mm.
We hadden feitelijk cd's mogen meebrengen, die nemen in de bagage minder plaats dan musicassettes en bieden meer uren muziek. Goed, dat weten we nu voor de volgende keer, hier staat een muziekinstallatie.
'k Heb een nieuw jobke bijgekregen : recepten vertalen naar het Engels. Raar jobke hoor. Van een kookboek op diskette, op schip 26 gekopieerd van cheng CVV. De hoeveelheden zijn voor 4 personen. Het is een gewoon kookboek voor thuisgebruik. De hoeveelheden zijn geen probleem, zegt de ch.kok. Zoveel te beter, want ik heb absoluut geen kijk op hoeveelheden voor grootkeuken. De ch.kok is Filipino en spreekt iet of wat Engels. Verder is er een kookboek aan boord van de Franse rederij, in het Engels. Maar dat is een leerboek voor de hotelschool. Met alle uitleg en foto's. De hoeveelheden zijn voor 8 personen. We zijn met 11 aan tafel, ttz : 11 die de Europese keuken gewend zijn, onder wie twee Canadezen, een Kroaat en een Pool. Voor de lagere bemanning, allen Filipino, 10 in totaal, kookt hij Filipijns.
Het fornuis is maar zo groot als een huishoudmodel. Daarop moet hij voor 21 personen twee menu's zien klaar te krijgen. De kookplaten zijn wel rechthoekig en allemaal even groot, hij zit dus niet te sukkelen met kleine plaatjes, toch blijven het er maar vier. De friteuse is klein en de aardappelmachine is zo klein dat ik ze nog niet zien staan had. Gelukkig heeft hij om rijst te koken geen kookplaat nodig, dat gebeurt in een grote elektrische pot. Hij is geïnteresseerd in de Europese keuken, maar het boek is teveel ineens, denk ik. Het is een boek voor studenten hotellerie en dat schiet voor scheepskeuken serieus zijn doel voorbij. Wat we hier nodig hebben is de gewone dagelijkse kost. Zonder liflafjes. Scheepskoks die de moeite willen doen het boek te gebruiken vinden als beloning slechts obstakels op hun weg. We mogen van geluk spreken dat hij belangstelling toont voor de Westerse keuken, vertelde capt PM, want op de Millie was het anders. Daar hadden ze een kok aan boord die het allemaal zo'n beetje liet wapperen. Twee echtgenotes die meevaarden stonden toen meer in de keuken dan wat anders. Hadden ze die twee dames niet aan boord gehad, dan was het maanden Filipijnse kost geweest. Lekker hoor, maar máánden?
Die twee dames waren Nieke, de vrouw van cheng LU met wie we gevaren hadden op schip 26 en een gewezen collega van op schip 10, nu getrouwd, ook met een 2nd eng. -de collega van tekst 095a op dit blog
te gast bij Wim Helsen ~ Lydia Chagoll met 'Democratie en kinderen' uit het boek 'Hoezo democratie?' van Christian van Kerckhove & Marleen Easton
Kinderen helpen democratie te begrijpen is een evolutieproces dat tijd vraagt. Het kleine kind is een uitgesproken egocentrisch persoontje. Het wil eten, drinken, plassen, kakken, spelen, slapen en wakker blijven wanneer het hem of haar goed uitkomt. Wat ouder wil het kind het middelpunt zijn en eist voortdurende aandacht. En voor kinderen iets met anderen delen, lijkt hen een onbekend begrip. Kortom, gemeenschapszin en rechten zowel als plichten, moet iedere minderjarige worden bijgebracht. Het vergt geduld het kind te helpen op te groeien naar zinnige onafhankelijkheid. Het vergt geduld hen respect voor anderen aan te leren. Het vergt geduld de minderjarige waakzaamheid bij te brengen. Het gaat alles gepaard met vallen en opstaan. Maar hoe lonend is het kinderen in hun groeiproces te gidsen tot redelijke, verantwoordelijke en tolerante wezens zodat ze mens zijn voor hun medemens.
Op 02min36 : "Ik heb een koffer vol miserie en een rugzak vol met bloemen", hoe knap gezegd. En vanaf dan zegt Chagoll zoveel dingen die ik herken dat het bijna pijn doet.
Op 06min58 : "Iemand gidsen, ik zeg niet instrueren. Ik zeg gidsen ... " 'k Wou dat ze dat nog konden horen, die twee. Van een generatiegenote dan nog, niet van iemand die hetzelfde zegt maar weggehoond werd wegens amper 50j oud.
Op 08min51 : "Je was er zelf bij hè, toen je dat kind hebt gemaakt. Dus denk er over na : kan je het aan of kan je het niet aan." Daarover heb ik ook een episode, ik was toen 14j en Laura 7j.
Op 09min00 : "En delegeer niet, want een kind aanvaardt geen delegatie." Dat zal dan wel over zeer jonge kinderen gaan, want wij waren blij wanneer ze de deur uit waren. Rust. Een paar uren rust in huis. Buiten soms ons eigen gekibbel dan. Maar dat was hanteerbaar.
'k Had me gehaast om de eerste brieven af te krijgen en te printen zodat ik ze vanavond kon afgeven aan de capt, die ze dan doorgeeft aan de agent ter plaatse. Aan tafel vragen we hem wanneer hij onze post bij hem wil hebben : de post kan van hier niet weg. We laden hier in Indonesië sinds 11h van een storage tanker, 30.000 ton en weer weg. Middernacht en LM is al weer boven, de 30.000 ton zijn geladen. Nu varen we 4 dagen naar Borneo, en laden daar de rest. De capt raadde ons aan ook vanuit Borneo niks te verzenden. Verschrikkelijk corrupt, aldaar. De miserie van vorig jaar indachtig, met onze brieven vanuit Boca Grande en Puerto Bolivar, zullen wij zijn goede raad aannemen en alles over 12 dagen vanuit Korea versturen. daar gaan we lossen. De brieven naar Europa doen er 5 à 7 dagen over, naar het schijnt.
Over Borneo vertelde hij het volgende verhaal: hij was daar met een schip en de gezondheidsdienst komt aan boord. Die mannen beweren met een grijns dat Borneo een gans eigen lijst heeft van verplichtte inentingen, los van de officiële internationale vaccinaties. De agent stond erbij en grijnsde mee : 100 USD per bemanningslid. "No problem, zei capt PM, the agent will pay." De agent hield op met grijzen. De gezondheidsdienst stond wat te mompelen en er werd niet meer over inenten gesproken. Want tegen de tijd dat de agent in Borneo het geld heeft gerecupereerd van de rederij in Antwerpen, zijn er al zoveel papieren over opgemaakt dat het gesjoemel te traceren is. Ze hadden het in het handje gewild, van de kas van boord, the captains cash money. En wat zouden ze de mensen ingespoten hebben? Gedistilleerd water?
Er werd ooit, maanden geleden, de mogelijkheid geopperd dat dit schip tussen de States en de Golf van Mexico zou op en af varen, ofwel, tweede mogelijkheid, in het Oosten zou blijven rondkletsen. Het ziet er naar uit dat we hier blijven rondhangen, ook goed. Maar voorde post uit België is dat iets minder. Voorlopig, bij leven en welzijn, wordt hier niemand afgelost. Daardoor zou er geen post komen. Straks zal ik eens vragen aan LM of de mogelijkheid bestaat dat er via het adres van de Fransen geschreven wordt. Dat lijkt me voor deze situatie meer aangewezen, het schip is in Franse uitbating. De rederij in Antwerpen levert enkel de bemanning, is in feite ons uitzendbureau. Ze mogen de gages betalen en hebben verder weinig te piepen. Voorwaar een vreemde situatie, want hoe komt het dan hun vaste shipchandler hier levert?
Franse uitbating houdt in dat de inspecteur een Fransman is en LM is daar heel blij om. Fransen zijn professioneler. -euh??? We gaan hier dus niet de omhooggevallen hobbyisten uit Antwerpen over de vloer krijgen. De Franse inspecteur is een periode mee op de werf geweest en dat viel reuze mee, in vergelijking met de amateur-boekhouders die we ooit al als inspecteur meemaakten. Ipv het devies : quality repairs are cost efficient (bvb) hebben die een strijdkreet : wètte wattatta kost! -weet ge wat dat kost!
1996-07-25 ~ op zee
Eergisteren heeft LM ergens een tweede stoel vandaan getoverd. We hadden er maar één in de cabine. De bevoorrading van Singapore was nog niet uitgepakt, want er moest gevaren en gewerkt worden, daarom was hij zelf rap ene uit de locker gaan halen. Een zwarte vouwstoel. Hij zei iets van "zelf ineen steken, systeem Ikea". Vandaag had hij er nog ene bij. Rond 10h30 ging ik naar de laundry. Ik hoor een paar verdiepen lager gerommel en gestommel in de staircase. -trapkoker Er worden boekenschabben naar boven gebracht, verpakt als kit en daar staat op : IKEA. Awel begot, het klein meubilair is dus écht van Ikea. -Ikea Singapore- Niet echt geschikt voor een scheepssituatie : er zijn geen valbaren aan en er zijn geen systeempjes voorzien om de boekenrekken aan het schot vast te vijzen, maar daar is een mouw aan te passen, ttz, LM kan en zal dat maken.
Er zijn twee kleine laundries, een voor de bemanning en een voor de officieren. Per laundry was er maar één wasmachine en géén droogkas. Wel een droogkamer, maar zonder extra-ventilatie of verwarmingselement. Met de gewone ventilatie duurt het 24hrs eer een overall droog is, dat weet ik nog heel goed van op het vermaledijd schip 25. In die ene wasmachine moest dat zowel de gewone kledij als de werkkledij gedaan worden. Zo zijn ze hier al aan het sukkelen sinds vertrek uit Korea. Tot hiertoe droogde LM zijn overalls en ander werkgoed over een reling in het machien. Daar droogt het heel snel. Zo snel dat het allemaal stijf wordt, alsof het in de harde wind gedroogd is. Dat geeft dan weer huidproblemen bij het transpireren. En hier wordt wat afgezweet hoor. Er zijn twee wasmachines en twee droogkassen besteld geweest en die zijn geleverd in Singapore. Wat blijkt? Voor de droogkassen is nergens een luchtafvoer voorzien in de bouw van het schip. En er moeten extra kabels getrokken ook. De droogkas zou in de droogkamer komen, maar dan zonder luchtafvoerpijp. Dat zal verschrikkelijk pluizen geven. Dat weet ik nog van op schip 09. Daar had die slome elektrieker PO de droogkas gewoon losgekoppeld van de luchtafvoer, zogezegd omdat die pluizen in de pijp brandgevaar leverden. Mon oeil, omdat hij anders die pijpen moest vrijhouden, ja! Maar goed, hier gaat het dus niet anders en we kunnen de deur van de droogkamer gesloten houden. De ventilatie fluit daar toch gelijk zot, om onnozel van te worden als ge er naast zoudt staan strijken bvb. Er is geen strijkrol aan boord, hoe het moet met de scheepswas, daar durf ik niet aan denken. En wat de kabels betreft, de schotten van de droogkamers zijn ook gerivetteerd, ze kunnen niet efkes losgevezen worden, de rivetten moeten uitgeboord worden. Geestig jobke. Jan (de elektrieker) zal zijn werk hebben de komende dagen. De alleyway beneden ziet er nu al uit als een workshop -atelier- en dat vind ik plezierig, al die bedrijvigheid. Er is actie.
'k Schrijf dit zo uitgebreid om ulle te laten weten wat Koreaanse bouw ongeveer betekent. Schip 19 was Duitse bouw. Dat zag er gans anders uit. Heel het woongedeelte toch, daarom denk ik dat de rest navenant was.
De mess hier aan boord is juist ruim genoeg, ingericht in heel lichte kleuren en er is voldoende daglicht, niet zo'n akelig grote ruimte zoals op schip 26, waar amper een spierke licht binnen kwam door de opstaande randen van het luikdeksel. Er staan een grote yucca en een grote ficus, gekregen van de werf. Dat zal met de doopreceptie geweest zijn. Allebei mooi, maar er staan geen schotels onder de potten en ze zullen verdrogen als er zich niet rap een EHBO-er over ontfermt. Hoort ge me komen? En er staat een dressoir dat groot genoeg is. De steward kan er iets op kwijt tijdens de service. En er is een pantry ook. Heel wat handiger en zinniger dan met het tafelgerei bij in de keuken tussen de keukenafwas moeten staan sukkelen. -schip20
In de recreationroom (de 'bar' op andere schepen) staat geen toog. Er is zelfs geen frigo en natuurlijk is er niks voor zien om glazen te wassen. De TV en de video moeten nog geïnstalleerd worden, maar Jan heeft het druk met de droogkassen. First things first.
1996-07-31 ~ op zee
Hallo Belgen in België,
Een ganse week niet geschreven. Nee we zijn niet ziek geweest, er was gewoon veel te doen en dat waren allemaal dingen die niet konden wachten of waar op zijn minst een begin moest mee gemaakt worden.
Veel nachtwerk wil dat zeggen want na het uur van vertrek hebben ze beneden nog een uur of twee werk. Er wordt dus overdag geslapen. Ik probeerde die grillige dagindeling te volgens maar versliep al rap een aantal werkbare daguren terwijl LM aan het werken was in het zweet zijns aanschijns, zijns torsos en zo nog een paar onderdelen. De prickly heat is nooit ver weg en deze keer hebben we zelf Calamine meegebracht van bij de apotheker in de Robianostraat. En we hebben voldoende werkkledij, zodat hij desnoods om het uur een droge overall kan aantrekken. Een grote fles skincleanser hebben we ook, we zijn dus gewapend tegen alle ongemakken en huidirritaties die door overdadig zweten kunnen veroorzaakt worden.
Onze patrijspoorten kijken uit op de schouw, de cabine ligt aan de achterzijde van het kasteel. We hebben wel daglicht binnen, maar alle zitmeubelen staat er met de rug naar toe gewend daarom zijn hier constant de bureaulamp en een spotje aan. Dus, puur uit gewoonte maak ik dan al eens koffie, ook als het 02h 's nachts is en dan bleef ik wakker tot lang nadat LM gedaan had met werken, gedoucht had en vast in slaap was. Op de duur raakt een mens (ik, in dit eigenste particulier geval) alle besef van uur en tijd kwijt. Vermits het een volle week varen is naar Korea en er geen nachtwerk meer op het programma staat moet mijn nachtelijk gedoe en overdaggelijk slapen vanzelf weer in zijn plooi vallen.
De voorbije week heb ik veel tijd besteed aan de inrichting van de cabine. Gordijnen voor de deuren genaaid. Eerst voor cheng LdG. Zijn cabinedeur komt uit op de alleway die de verdieping dwarst, hij zit dus recht 'op straat'. Dat moest verholpen worden, daarom heb ik zijn gordijn eerst gedaan. Feitelijk was dat gordijn mijn proefstuk, maar dat weet hij niet. Hij denkt gewoon dat hij eerst bediend is. Hem vooral láten denken. En zo weet ik nu hoe het niét moet. De capt heeft dezelfde cabine, maar dan in spiegelbeeld aan stuurboord. Hij vond een gordijn niet echt nodig, en daarna toch weer wel, maar dan voor zijn slaapkamerdeur. De gordijnrails die LM in Korea gekocht heeft zijn het gekend model, maar de haakjes niet. Ze zijn aan één kant puntig en kunnen door de stof gestoken worden, het volstaat een ruime band om te zomen. Absoluut geen gordijnlint nodig. Met dat soort haakjes zijn ook de gordijntjes van de patrijspoorten opgehangen. Dat heb ik later pas gezien, toen ik mijn vingers zo ongeveer gebroken had op het gordijnlint van het eerste gordijn en er het gepaste aantal haakjes wou in inbrengen, kwestie van 'service'. Om echt mooi te hangen zou het gordijnlint er weer af moeten. 'k Zal dat voorstellen wanneer de andere gordijnen klaar zijn en ophangen. We hebben nog een paar rails nodig, die ga ik halen in Korea of capt PM laat ze meebrengen door de shipchandler. LM heeft écru gekozen voor de slaapkamerdeur en beige-gestreept voor de cabinedeur. Dat we er twee konden gebruiken had ik gezien op het plattegrondje van de cabine, dat had hij al vroeg naar huis verzonden. Het effen middelbruin hangt bij de cheng. Het blauw fluweel gaat naar de cat. Noblesse oblige. Voor zijn slaapkamerdeur is dat ook de meest aangewezen stof van de vijf. Zijn slaapkamer ligt aan de facing (die van de cheng ook) en de patrijspoorten geven tegenlicht, vanuit de woonkamer gezien. Die zwaardere stof is dus bijna een noodzaak. Voor dat dik fluweel ben ik heel blij dat er geen gordijnlint nodig is, want met de hand het lint daar op naaien zag ik niet zo zitten. Nu wel. Het kómt er niet op! Waar de beige chintz naartoe moet weet ik nog niet. Misschien naar de 3de stuur (Pascal, Canadees). Dat moet ik hem nog voorstellen. Zijn cabinedeur is rechtover de deur van de trapkoker. Wanneer we op onze verdieping komen lopen we omzeggens wij hem binnen. Aan de trap wonen is nooit plezant, maar dit slaat alles.
Er zijn wel meer gekke dingen in het grondplan van het woongedeelte (het kasteel, in Algemeen Scheeps). Zo heeft geen een van de top 4 mensen vanuit zijn cabine zicht op het deck, er is geen onmiddellijk visueel contact ?!? -dat vind ik nu nog altijd onbegrijpelijk Zowel de cabine van de Gibbe als die van LM (choff & 2ndeng) liggen achteraan en kijken uit op de schouw, een blinde wand. Dat is zeer ongebruikelijk, maar kom, de capt en de cheng zijn er ook nog, dacht ik, en hun cabine ligt aan de facing. De capt aan stuurboord, de cheng aan bakboord, die twee, dat zal genoeg zijn. Wel ... hun slaapkamer ligt aan de facing, hun woonkamer/bureau ligt aan de zijkant van het kasteel. Dus ook geen rechtstreeks visueel contact met deck. In de cabines die wél zicht op deck hebben, wonen junior-officieren, en zij zijn niet degenen die in geval van nood orders moeten geven of procedures moeten starten. Het meest verontrustende vind ik dat degene die dit grondplan goedgekeurd heeft, nog altijd los rondloopt want hij heeft deze indeling drié keer goedgekeurd. Dit schip heeft namelijk twee zusterschepen. Identieke bouw.
Met de drie OBO-schepen, Ensor, Permeke & Vesalius (Oil-Bulk-Ore = aardolie, stortgoed, ertsen) is iets gelijkaardigs gebeurd. daar waren ze waarschijnlijk de cabines van het keukenpersoneel vergeten op te nemen in het plan, want die lagen tegen het kasteel gekwakt, bovenop de CO2-room, zo lijk in alle haast tegen gelast, niet opgenomen in de bewoning. Het was een blik van drie cabines, aan drie zijden blootgesteld aan alle temperatuurschommelingen, slecht geïsoleerd en van de CO2-room onderaan moesten we ook geen heil of beschutting verwachten, want dat is geen bewoonde ruimte. Die cabines waren door de condensatie vochtige, ongezonde ruimtes geworden. En zo drié schepen. Die plannen waren niet bijgewerkt of herzien wanneer er zo'n 'foutje' gemerkt wordt bij de bouw van het eerste schip. Want plannen en bouw, het hele productieproces aanpassen kost stukken van mensen. Wanneer een noodgeval de afmetingen krijgt van een ramp omdat de leiding geen visueel contact heeft met het deck, kost het mensen.
Dit is nu wel een erg versimpeld scenario, omdat alle apparatuur op de brug en in het machien staat en ze zich als de bliksem naar hun post moeten begeven, maar toch vind ik dat ze ALTIJD vrij zicht op het deck moeten hebben, van uit alle kamers van hun cabine. Zo kunnen ze intijds een kleine onregelmatigheid opmerken en dat kan veel extra-werkuren, schade, accidenten, rapportengeschrijf, gedonder & gezeik voorkomen. Zucht.
In de loop van vorige week heb ik de Gibbe in een vrijgevige bui mogen meemaken. Vrijgevig met het materiaal van het schip, wil dat zeggen. LM had een lijstje opgesteld met wat zoals nodig was in de cabine : perforator, nietjesmachine, diskettes, fardes, enz. En voor hemzelf nog twee overalls. Gibbe heeft daar uit zichzelf nog een prikbord en een documentenrekje bij gedaan. Het kurkenbord kunnen we niet gebruiken wegens te dun. Er houden geen kopspeldekes op en prikkers zijn niet aan boord. Het is eigenlijk een bord om post-ist's op de kleven en die zijn er evenmin, daarom heb ik hem het bord terug gegeven. Om alle lijsten tegen het schot te kunnen hangen hebben we iets vele simpeler gevonden en het biedt plaats aan ongeveer 20 lijsten en documenten die bij de hand of in het zicht moeten liggen / zijn / hangen. (zoveel zijn het er geeneens) LM heeft de rivetjes van de schotten uitgeboord en er vijzen in gedraaid. Tussen die vijzen hebben we nylon linten gespannen, over de ganse breedte van het schot. Zo 2x, met een met een hoogteverschil van iets meer dan 30 cm. Met kleine sterke magneten op telkens 1/3 van de rand, blijven die linten strakgespannen. We hebben drie papierklemmen bij, lang niet genoeg. De oplossing : LM had in Korea plastic wasknijpers gekocht. Die komen hier goed van pas. Zo kan gelijk ook de inkt drogen en moet ik mijn houten wasknijpers niet opofferen aan de administratie van het machien want 'k heb er maar 20 bij. De rol lint had hij zich aangeschaft als wasdraad, omdat hij zijn ondergoed zelf uitwaste en in de badkamer van het hotel geen droogdraad was voorzien.
Wat we al wel in de cabine hadden was een pracht van een kunstkalender geschonken door de rederij. Op het laatste blad staat : "Deze aquarellen werden gemaakt door Wolfgang Hagedorn, een Duits artiest die leeft en werkt in Antwerpen." Dat staat er in het Engels want de kalender moet waarschijnlijk dienen als relatiegeschenk en gaat naar alle continenten.
In de 3de week van juli stond in de krant, bij de economische berichtgeving iets over de rederijen en over de CAO die ze niet willen vernieuwen. Omdat ze dan niet meer concurrentieel zijn met andere landen. De rederijen wil zeggen : CMB en Ahlers. Sealanes is enkele maanden geleden (frauduleus?) failliet gegaan en Ubem heeft een paar jaar geleden de boeken toe gedaan. Die spelen niet meer mee. Enkel de twee groten blijven over. Met twee overeenkomen wat 'concurrentieel' is ten opzichte van buitenlandse rederijen is dan rap gebeurd natuurlijk. Dat wisten de Romeinen ook al. Een triumviraat is een minimum.
Wat Wolfgang Hagedorn als ereloon ontvangen heeft zal welverdiend zijn, want het zijn mooie schilderwerken. Schepen op zee, in haven en tegen de kaai. Ik wist niet dat moderne havenzichten ook poëtisch konden weergegeven worden, maar misschien heeft Hagedorn een romantischer kijk op de zaak dan insiders. Zo zijn er nog hè. Wat de kalender aan schilder-, foto- & drukwerk gekost heeft, daar hebben we het raden naar. Dat werd waarschijnlijk door het PR-budget bekostigd. Daar wordt zo niet aan geknabbeld en op bespaard. Zoals op de Welfare bvb, die post is een paar jaar geleden uit de begroting geschrapt. Nu genoeg over de post. Feitelijk ging het over Hagedorn en dat de plastic wasknijpers goed bij de kalender kleuren.
Er zijn ook twee aquarellen bij van het gebouw van de rederij, gezien van onder een hangar. Het gebouw staat er mooier op dan het is. Dat maakt het nog geen kunstwerk, misschien is het eerder een kunstgreep. Prachtig, met al die grote ramen. Die laten voldoende licht binnen zodat al de mensen die een ganse dag op hun scherm moeten kijken dat kunnen volhouden op secure wijze. Tiens, de loondienst zit aan de achtergevel. Hopelijk hebben zij ook voldoende daglicht om secuur getuur te kunnen volhouden. De oppervlakte van de glaspanelen laat airconditioning vermoeden. Niet zozeer omdat zoiets ergonomisch verantwoord zou zijn, maar omdat de computers maar optimaal blijven functioneren tot 26°C. In de controlroom van het machien wordt angstvallig over die 26°C gewaakt. Hoger zou disfuncties veroorzaken. Disfuncties, een mooi woord om ellende en rampen te verdoezelen.
te gast bij Wim Helsen ~ Ruben Block met een quote van David Lynch
An idea comes, and you see it, and you hear it, and you know it. It comes like on a TV in your mind. We don’t do anything without an idea. So they’re beautiful gifts. And I always say: you desiring an idea is like a bait on a hook. If you catch an idea that you love, that’s a beautiful beautiful day. And that idea that you caught might just be a fragment of the whole you’re working on. But now you have even more bait. Thinking about that small fragment, that little fish, will bring in more, and they’ll come in and they’ll hook on. More and more come in. And pretty soon you might have a script, or a chair or a painting. Or an idea for a painting. I like to think of it as in the other room the puzzle is all together. But they keep flipping in just one piece at a time.
Soms verdwijnt een idee na 3 seconden want ideeën zijn vluchtig, ze verdampen waar ge bij staat, nog voor ge uw handen hebt afgedroogd om iets op te schrijven. En een idee krijgen onder de douche ... dat zijt ge kwijt voor altijd. Een idee dat zich wél wil nestelen - en dan komt ooit 'het ideeënspel'- gaat volgens Block naar het onderbewuste. Het Onderbewuste is voor mij een te beladen term, ik gebruik liever het woord achterhoofd, de couveuse van de ideeën. Daar liggen ze te rijpen. Block gebaart ook enkele keren met beide handen naar het achterhoofd. Dan zit ik ongeveer juist.
Op vr-19/07 naar de bank en dan naar de rederij, post en vliegticket gaan afhalen.
Op het nieuws van 07h30 hoor ik iets van staking en Zaventem. Wablieft? Wablieft? Zeg het nog eens, alstublieft? Dat doen de mensen van de radio niet en mijn hart klopte in mijn keel. 'k Moest wachten tot 08h om te horen wat en hoe: staking bij het parkingpersoneel van Zaventem. De uitbating van de parking is in handen van een privéfirma. De werknemers willen een vergoeding voor nacht- en weekendwerk. Cliënten kunnen niet de parking in. En nu komt het : daardoor is file ontstaan tot op de Brusselse Ring. Miljaarde! Wie is die uitzuiger die zijn mensen niet naar behoren betaalt. Door die vampier zit ik met de gebakken peren. Als de staking tot zondag duurt raak ik niet tot in de gebouwen van de luchthaven en ben ik nooit op tijd in Singapore. Laten omboeken naar Schiphol? Te omslachtig. Zeker als klerk PV dat moet in orde brengen. Taxi of bus raken evengoed vast in de file, da's geen oplossing. Eerst douchen, stromend water over mijn hoofd laten lopen, soms helpt dat ... de Trein! Trein van Brussel-Noord naar Zaventem!
Straks na de rederij, zal ik in station-Berchem de trein-uren gaan vragen t/m Zaventem en 's avonds WdL & Co verwittigen dat de staking misschien kan uitlopen tot zondag en dat ik dan via Berchem met de trein zou vertrekken. Maar hoe moest ik in Brussel-Noord de bagage van perron wisselen? Porteurs? Op de taxistandplaats, ja. Maar niet meer op de perrons. Al jaren niet meer. Chotfer! Dat de parkingbaas in Zaventem zijn volk behoorlijk betaalde hè zeg, dan zat ik nu niet in de knoei. Eerst en vooral naar de ASLK in Borsbeek, dan kan ik het groot geld inpakken. -'groot' alsof daar een aparte valies voor nodig was Sinds gisteren ga ik persies niet graag meer naar de bank buiten de kantooruren, daarom is wachten tot zaterdag of zondag er niet meer bij. Vandaag. Nu. Eerst en vooral. In de selfbank is het direct aan mij. Kaart. Code ... "Uw kaart wordt ingehouden. Neem contact op met uw bankdirecteur". Watte?
In mijn haast om dat te doen loop ik met mijn gezicht tegen de deurstijl. Er zijn twee wachtenden voor mij. In mijn miserie vertel ik de mevrouw naast mij wat er gebeurd is. 'k Mocht voor gaan. Mijn haar lag nochtans goed. -niet meer om medelijden mee te krijgen De meneer haalt mijn kaart uit de automaat, steekt ze in een klein machientje en ik sta ondertussen te ratelen van "Is ze beschadigd meneer? Gisteren heb ik ze nog gebruikt in Boechout bij de Cera en zonder problemen ..." Haja, want de problemen van gisteren lagen aan de problemen van de automaat van de Cerabank en niet aan mijn kaart. Van kaartewege waren er geen problemen zogezegd. Dacht ik. "Is uw kaart ingehouden geweest?" "Ingeslikt?" "Ja, hm, ingeslikt." (Dat is zeker geen bankterm, ingeslikt?) "Jawel, gisteren nog maar pas, maar dat lag aan de automaat van de Cerabank en ik heb de kaart direct terug gekregen want dat machien heeft dat nog al eens zei de meneer van de Cerabank en ik heb toen zelfs ..." -mijn geratel van toen herinner ik mij nu "Uw kaart had eerst genormaliseerd moeten worden alvorens ze opnieuw te gebruiken." "Dat begrijp ik niet meneer." (Dat dacht hij al, zag ik aan zijn blik.)
Normaliseren wil zeggen de kaart door zo'n toestelletje halen, zodat ergens een centrale verwittigd wordt dat deze kaart oké is en normaal gebruikt mag worden. Ze staat niet meer aangegeven als gestolen, de rekening staat niet in het rood, er is niks onregelmatig mee aan de hand. Zo'n toestelletje staat in elk bankkantoor, dus de Cera-vent had dat onmiddellijk kunnen doen, of me op zijn minst mogen verwittigen dat ik mijn kaart moest laten 'normaliseren' in mijn eigen filiaal. Anders is ze onbruikbaar. Sinds gisteren was ik op stap met een kaart die buiten de normen van de centrale viel, door die Cera-vent. -een broer van klerk PV?
Sinte Neptunus heeft me nog maar eens gered door me op een vrijdag tijdens de bankuren naar het filiaal te doen gaan. 't Had weer eens rampzalig kunnen aflopen. Wanneer of hoe had ik dat anders kunnen oplossen? Maandag? Maandag moest ik in Singapore staan. Met of zonder bankkaart.
Na de bank naar de rederij -in die periode heb ik hun deurmat versleten- om de post voor het schip op te halen. Er was maar één bruine omslag. Dat viel mee. De andere waterklerk, JQ kwam naar voren geschoten en viel me bijna om de hals, zo blij was hij mij te zien. -nogal wat anders dan PV "Ah, Mevrouw, 'k Had Zojuist Een Telegrampje Naar U Gestuurd ..." zei hij met dat charmant accent uit het oosten van het land. En de jongeman praat met hoofdletters ook nog. Het kwam er op neer dat ik het Liberiaans certificaat van LM moest zien te vinden, want dat moest ook mee naar boord. "Tiens, zei ik, op 01/07 heb zijn Liberiaans Zeemansboek binnengebracht, want daar had hij ook al naar gevraagd. Wat hebben ze toch met die Liberiaanse documenten, vroeg ik, de Luxemburgse papieren bieden toch veel meer garantie want de Liberiaanse vodjes zijn zó te koop!" "Het schip vaart onder Liberiaanse vlag" fluisterde JQ. "Dat zal LM dan niet geweten hebben, zei ik, want anders had hij zijn Liberiaanse papieren wel zelf meegenomen naar boord." Nog Een Stilte. (Nu zwijgt hij al in hoofdletters ook?) "Van die Liberiaanse vlag was hij niet op de hoogte" besloot ik. "Dat Is Wel Gezegd Geweest Hoor Mevrouw." knipperde hij met zijn lange wimpers.
Sinte Neptunus! Gaat die kleine brave, werkzame JQ nu ook al staan liegen, stijl PV? En aan boord gekomen, wat blijkt: de Gibbe (choff) heeft zijn Liberiaanse rommelvodjes ook niet bij. Dat zijn al twéé mensen die niet intijds verwittigd geweest geworden zijn door de waterklerk van dit schip, zijnde ene PV.
PV overhandigt me mijn vliegticket. Ik kijk eens in de flap of alles er in zit en er op staat. Hij heeft dat mapje niet zelf moeten samenstellen, maar het is wel door zijn handen gegaan. Vandaar. Better safe than sorry. 'k Heb me nog efkes afgevraagd of hij me nu nóg met iets kon dwarsbomen of waarmee hij mij de stuipen op het lijf kon jagen, maar ik zag niet direct iets. Helemaal uit het oog verloren dat PV een natuurtalent is.
Hij had het schip nog niet kunnen verwittigen van mijn komst omdat hij wat problemen had met zijn Inmarsat. Zíjne Inmarsat? https://nl.wikipedia.org/wiki/Satelliettelefoon Met 'het schip' bedoelde hij de capt en met 'verwittigen' bedoelde hij op de hoogte brengen, de officiële beleefdheidsprocedure. Persoonlijk versta ik onder 'het schip' LM. En onder verwittigen geruststellen dat ik de 22ste al ter plaatse zal zijn en geen half uur te laat. 'k Fax dat sebiet wel naar LM, zei ik, het uur en de dag van mijn aankomst.
PV knippert niet met zijn wimpers zoals JQ, hij kijkt schuinweg de verte in. Ik staar ook soms de verte in, rechtdoor, dat is om me te kunnen concentreren. PV kijkt opzij : ach ik zal mijn plan wel trekken. Doe dat mijne vriend, doe dat, gij trekt uw plan nog, maar eerst ik fax wel naar LM. 'k Vertel PV efkes over de staking op de parkings van Zaventem. Zijn reactie : ach ... ja? PV zal geen andere mensen moeten doen vliegen dit weekend, anders was zijn reactie niet zo lauw geweest. Alhoewel ...
Toen naar het station in Berchem. Daar is parkeerplaats. De meneer van de inlichtingen geeft me een print waarop alle uren van aankomst en vertrek voor mijn tocht van Berchem naar Zaventem. Goed. Als de staking blijft duren geraak ik via het spoor tenminste in het luchthavengebouw.
Nu naar Belgacom gaan faxen, want XPO is gesloten wegens jaarlijks verlof. -dat soort geluk heb ik wel meer, dat kon er dus nog bij Belgacom in Berchem, daar is parkeerplaats. De fax vertrekt wel, maar komt niet toe aan boord. Confirmed : 0, niks, zero, nul. Na ettelijke pogingen zegt de Belgacom-meneer: hun lijn staat niet open. "Wil dat zeggen dat hun toestel af staat?" "Zoiets, ja, dat zou kunnen. "Kan ik morgen nog eens proberen?"" "Jawel, maar dan is het in de Jesusstraat, want morgen is het zaterdag. Van 10h tot 18h is het daar open. À propos, u weet toch wat dat kost hè?" "Euh, iets van een 400fr?" (XPO vraagt 450fr per A4, Belgacom 350fr) "Dat zal wel rond de 700fr liggen, zei hij, want dit moet via de Inmarsat." "Och ja, zei ik, dit gaat naar het schip en niet naar het werfkantoor." Maar bij het woord Inmarsat ging geen belletje rinkelen.
Nu nog WdL & Co verwittigen dat het misschien per trein zal gaan, en de post afhalen bij hen. Eerst bij Rina binnen springen om te vragen of er al nieuws is over de bevalling van haar dochter. Co komt daar ook toe en door haar gekwek vergeet ik naar onze post te vragen.
Op za-20/07 naar Belgacom in de Jesusstraat. Geparkeerd op de Brouwersvliet. -toen legde ik die afstand nog af in marstempo, fluitend. Van 11h tot 16h, om het uur geprobeerd. Dat is zes keer. De man van Belgacom beet zich daar in vast, hij moest en hij zou die fax verzonden krijgen, kortom : het was nen echte. Naar Zaventem gebeld, de staking is voorbij, de onderhandelingen zijn aan de gang en er bestaat zeer weinig kans dat de staking zal hernomen worden dit weekend. Aha! -'t mag al eens meevallen ook zeker? Tegen 16h had ik al twee keer de Meir afgelopen en al drie keer de krant gelezen. Zal ik ze eens opzeggen?
Naar huis, iets eten, douchen en omkleden, want tegen 19h moest ik in Kontich zijn, daar werd de verjaardag van LM zijn Moeder gevierd. (81j en de derde achterkleindochter is die dag geboren) Uit gewoonte kijk ik in de brievenbus, er kan altijd iets in liggen, ook al heb ik ze leeg gemaakt nadat de postbode geweest is. DHL, een telegram, of een briefke van iemand van de schoonzussen, weet ik veel. Daar ligt een kaartje, gericht aan Menéér M, dat hij dringend contact moet opnemen met Mr. V (= PV), met een spellingsfout in en met twee telefoonnummers, 015/... & 075/... 'k Zat direct in de auto en scheurde naar het telefoonkotje. Ik scheurde niet echt hoor, want men moet daar twee fietspaden kruisen, maar naar mijn gevoel was ik aan het rally rijden door Borsbeek.
Een handgeschreven briefje ... is PV persoonlijk naar hier gekomen? Op een zaterdag? Dan moet er iets ergs gebeurd zijn, want anders sturen ze een telegrammeke, zoals JQ gisteren. Wát ergs? Het ergste eerst natuurlijk, minderen kan ik daarna altijd nog. Een spellingsfout : PV moet danig uit zijn doen geweest zijn dat hij niet meer zonder fouten kon schrijven. Gericht aan Menéér M? Was PV dan zó van zijn melk? 015/..., 075/... PV is niet op kantoor, dat is zone 03/. 015/ is Mechelen. Waar ligt 075/ in godesnaam?
Op 015/ was het Mevrouw PV. Zij wist niet waarover het ging en gaf me het 075/ nummer, dat is PV zijn mobiele foon. Op 075/ antwoordde PV direct en zei dat hij me nog een stukske post moest meegeven. - Wablieft? Is dat alles? (En waarom hij die post dan niet direct in onze brievenbus gelaten heeft?) - Ho, maar ik ben niet tot bij u gekomen hoor, ik heb een gebuur van u opgebeld, die heeft dat voor mij opgeschreven en in uw bus gestoken. - Welke gebuur meneer PV, dat ik die mensen kan gaan bedanken. - Op nr 31. Bij de Argentijnen. Vandaar de spellingsfout en iet of wat zeevarende is in hun ogen natuurlijk een meneer M, niet een mevrouw M. Nog een beetje de buren gaan lastig vallen ook, die larf van een PV ... - Ik ben vrijdag toch de post komen afhalen? - Jamaar het zijn contracten. (Ja, én? Wat heeft dat met vrijdag te maken? Waren ze niet klaar of is hij ze vergeten mee te geven?)
In mijn opluchting dat er niks ergs aan de hand was met LM, met de bemanning en met het schip stel ik voor die contracten 'efkes' te komen halen in Mechelen, omdat ik die avond weg moest en niet thuis zou zijn wanneer hij ze zou brengen. (Hola, stop, zo rap niet, m) Ach nee, herpakte ik mij direct, want ik ga vanavond naar de verjaardag van de Moeder van LM en daar kan ik onmogelijk te laat komen. Of ik nu met de trein naar de luchthaven ging. Nee, de staking is afgelopen, kennissen voeren mij morgennamiddag naar Zaventem met de wagen. Of we dan misschien afrit Mechelen-Noord efkes konden stoppen? - Ik denk niet dat de chauffeur dat van plan is, meneer, een afrit is per slot nog autostrade en daar mogen we niet stoppen. (Los het eens zélf op jong!) - Dan zal ik het maar zelf naar Zaventem brengen. (Doe dat sukkel. Om 17h30.)
Om 17h25 liep hij daar te ijsberen. De rest staat in voorgaande en volgende brieven. En met mij gaat het nu vele beter, dank u.
Twee germanisten samen! En dat hoort men er aan, volgens mij. Ze begrijpen mekaar met een half woord. Het gesprek vloéit. Op 03min23 hebben ze het efkes over een typetje van Bart Peeters, Joe Roxy. Omdat Verdickt Limburger is?
Op 07min32 : de stroming van de rivier pakt u mee. Dat is ook heel raak, vind ik. Mits een aantal voorzorgsmaatregelen (anticonceptie bvb), kijken waar het leven u naartoe voert.
En kijken naar ogenschijnlijk banale situaties vindt ik ook heel fijn. Meer dan fijn. Het is gewoon het leven. Gewoon leven.
Dit is een brief vol geloop en gedoe. Een van de redenen is dat we toen geen telefoon hadden. Niet nodig voor de korte periodes dat we in België waren, er was een telefooncel op de hoek van de straat, toen in Borsbeek. Een andere reden was dat ik toen zeer sterk geloofde in aanwezigheidspolitiek. Ter plaatse zijn om iets uit te leggen of te vragen. De mensen in de poppetjes van hun ogen kijken wanneer ik iets vraag en tekst & uitleg wil. En hun lichaamstaal zien natuurlijk.
Dag België,
'k Heb voor LM het gedoe van de voorbije weken eens op een rijtje gezet. Vermits het ingetikt is kan ik het evengoed printen & verzenden. Het viel me op wat een hectische toestand dat geweest is. Om moe van te worden. Ga zitten :
Op ma-01/07, 13h, naar de rederij. Post gaan afgeven voor LM, want er vertrekken mensen naar Korea. Ik mag niet mee. Intern reglement van de rederij: echtgenotes en soortgelijke wezens mogen pas aan boord van een nieuw schip in de eerste loshaven. En dat het hen spijt. Dixit PV. Maw : hierover kan niet onderhandeld worden. Punt. PV is de waterklerk die de administratie van onder andere dit schip doen. De Jomme Dockx van het kantoor. Het zou voor dit schip en voor ons allemaal hier aan boord beter zijn dat het schip in handen was van een van de andere twee, maar ja ...
Toen ik op 03/06 LM naar Zaventem voerde hen ik daar met capt PM gesproken en hij zei dat ik 'regelmatig' bij de rederij moest aandringen om vroeger aan boord te komen. Hij zou van zijn kant ook iets organiseren / ondernemen / in gang trekken. Dat 'regelmatig' ging nu van start. Punt.
Op di-02/07 telefoonafspraak met LM bij WdL & Co. Om 21h30 BT belde hij en hij wist het volgende te vertellen : capt PM had maandag om 09h BT met VdW gebeld en had gelijk gevraagd of ik mocht meekomen naar het schip. VdW is personeelschef zeevarend personeel, en volgens mij een trapke hoger dan PV. Ze zijn maar met vijf in dat kantoortje. En toen ik om 13h langs kwam wist PV nog van niks? Of deed hij alsof? Waarom?
Op wo-03/07 naar de rederij, nog post gaan afgeven voor LM. Om 14h deze keer, dan is VdW er, de baas dus. VdW liep daar rond. (Wachten tot hij tijd heeft, m!) Hij zag me in het voorste gedeelte van het kantoor staan en vroeg hoe-gaat-het. - Stillekes, zei ik, ik tel de dagen af. Ik zág zijn RAM-geheugen aanslaan (lach niet). - Ik heb met de kaptein gebeld, zei hij. Ik knikte traagjes, daarom stond ik daar zo wat te treuzelen hè, om te weten wat en hoe. ... stilte. Of ik efkes tijd had. Tijd? Ik heb zeeën van tijd. Meer tijd dan energie om er iets zinnigs mee te doen. - Niet weggaan hoor, zei hij nog. Neenee. Er zit toch niemand op mij te wachten. Tenzij aan de andere kant van de wereld.
Hij verdween het gebouw in, naar een verdieping waar dat soort beslissingen genomen worden. Onderwijl zat ik daar het beste te hopen en het ergste te vrezen. Soms doet hoop vrezen. Ineens zwaait de deur open, VdW komt weer binnen, hij praat, ik versta enkel : onze baas, uitzondering, oké, Singapore. Hij glimlacht, ik zal dus wel juist verstaan hebben : oké. Ik had ineens rubberen kniekes en moest weer gaan zitten. Contact houden met PV, zei hij nog.
Op do-04/07 ben ik nog maar eens bij XPO in Mortsel een fax gaan versturen. Dat heeft veel meer tijd in beslag genomen dan ik verwacht had. Hoe dat komt? Ik was gehaast en zenuwachtig. De ideale gemoedstoestand om dommigheden te doen. Gehaast omdat ik vóór 10h op het gemeentehuis wou zijn en zenuwachtig omdat ik de fax absoluut wou verzenden tussen 09h & 10h, want, zo had ik fout berekend, dan hielden ze in Korea avondvergadering in het werfkantoor. Dat had moeten zijn : tussen 10h & 11h. En éérst naar het gemeentehuis ware ideaal geweest. Hoe komt dan dat die fax pas om 10h44 verzonden geworden geweest is? Zet u schrap.
Eerst was ik bijna vertrokken zonder het faxnummer mee te nemen. Dan schrijf ik het gauw over, herlees het twee keer (twéé), wil de originele fax meenemen, denk ineens : komaan zeg, ik kan toch een nummer overschrijven zonder fouten? Iets waar ik in een gewone situatie al fouten in maak, waarom zou ik dat plots foutloos doen wanneer ik gehaast en zenuwachtig ben! Bij XPO krijgen ze de fax wel tot in Korea, maar niet tot op de werf. Het toestel (een bakbeest) zegt iets van 'disturbed' en dan iets in het Koreaans. Zo'n toestel kan praten ook (telefoonlijn), daarom hangen die mensen er soms gebukt met hun oor naast. Dat is om de dienstmededelingen te kunnen horen. Wist ik niet. Weet ik nu. Er rolt een transmissierapport uit. Total pages scanned: 1. Total pages confirmed: 0. Nog nooit zo'n dikke vette lelijke nul gezien. Of toch, lang geleden op mijn schoolrapport, het cijfer voor mijn cijferwerk. Teleurstelling. Twee keer heeft die brave jongen geprobeerd, twee keer confirmed : 0.
Hij belt naar de inlichtingen voor buitenlandse verbindingen en naar klachten. Ik kijk op de reuzeklok die daar hangt en zie dat het bijna 10h BT is en kalmeer een beetje omdat het nog 17h KT (Koreaanse tijd) moet worden, de avondvergadering in het werfkantoor moet nog beginnen. En dat we dus nog een vol uur tijd hebben om dat probleem op te lossen. HÉLA! Wacht eens : 10h BT = 17h KT. Dus ik heb me daarstraks bij de omrekening van de tijden weer maar eens vergist omdat ik nerveus was. Cijfertjes! En ... al ik me vergist heb bij de omzetting van de tijden, kan ik me ook vergiste hebben bij het overschrijven van het faxnummer, ook al had ik het twee keer nagelezen. Twee keer er óver gelezen, over een fout. Dat is ook al gebeurd.
De XPO-man geeft me het telefoonnummer voor klachten ivm buitenlandse verbindingen, ik neem dat toch maar mee en sluip dan buiten, staart tussen de poten, het ergste vermoedend. Subito presto naar huis, wc, zenuwen, ik gris LM zijn fax van het bureau, wat staat daar: 635 en NIET 653. -dat ik 's ochtends niet de originele fax met het verzendnummer meegenomen had, was pure zelfoverschatting. 'k Was opgelucht en beschaamd tegelijk. Beschaamd : had ik mijn eerste gedacht gevolgd en LM zijn fax meegenomen, dan was míjn fax direct en zonder problemen verzonden, een uurke of wat eer de avondvergadering in Korea begon. Opgelucht : omdat het geen storing of staking is op de lijn met Korea. Opnieuw naar Mortsel, de parkeerplaats in de Consciencestraat was nog warm.
Wat een geluk dat ik die dag niet naar het Belgacomkantoor in de binnenstad was getramd, of ik had mijn fout verzendnummer nooit intijds gecorrigeerd gekregen.
De XPO-jongen is verbaasd mij daar weer te zien. In twee woorden leg ik hem de situatie uit. Hij herbegint het verzenden. Om 10h44 zoeft de confirmatie uit het toestel. Oef, we hebben het gehaald.
Nu zult ge zien dat de avondvergadering juist donderdag een kwartierke vroeger afgelopen is. Die fax komt toe terwijl de laatste de deur achter zich dicht trekt.
Naar de Segherslei, de belastingen. We hebben dit jaar twéé aanslagbiljetten gekregen. De week tevoren was ik daar al eens geweest en Mortsel had dat verbeterd, maar de gegevens waren al vertrokken naar Brussel en zij konden dat vanuit Mortsel niet verbeteren. (eh?) Er zou dus een maning komen eind augustus, begin september, maar daar moesten we NIET op reageren. Wel, daar was ik helemaal niet gerust in. Niet reageren op een maning van de belastingen lijkt mij het noodlot tarten. Want eens de papiermolen draait zit men in het raderwerk. Dat van die maning (aug/sept) lag dus danig op mijn maag. 'k Wou het exact adres van de dienst die ik moest aanschrijven in de Zuidertoren op het Baraplein in Brussel om hen op de hoogte te brengen van het "dubbel ingekohierd, wordt ontlast".
Op het gelijkvloers was het open tot 12h. De meneer had geen klanten en had alle tijd om naar het geval te luisteren. Heel de uitleg gedaan, "dubbel ingekohierd, wordt ontlast", koopvaardij, slechts enkele maanden per jaar in België, etc ... de klassieke uitleg. En mijn vraag is dus of ze de maning van uit Brussel hier in Mortsel al kunnen tegenhouden aub, om mogelijke verwarringen te vermijden. Het goede ligt thuis in mijn blauw koffertje en het foute ligt bij WdL & Co, met tekst en uitleg erbij, voor wanneer de maningen zouden toekomen.
Hij vraagt ons telefoonnummer. Geen foon, koopvaardij, slechts enkele maanden per jaar in België, etc ... Aha, zegt de man, dan gaan we het anders doen. Hij roept onze gegevens op, ik kende de datums nog. Het aanslagbiljet van 03/06 ligt met memodatum gereed bij de bank, het aanslagbiljet van 07/06 is in Morstel ontlast, maar nog niet in Brussel. Hij met die informatie naar boven. Na een paar lange minuten komt hij terug : het is in orde. Ah? Heeft Mortsel dan tóch toegang tot dat soort zaken in Brussel? Jaja, de collega die zich met dat soort zaken bezig houdt heeft het biljet van 07/06 in Brussel ontlast, zodoende komt er geen maning. Wat alle verwarring en vergissingen onmogelijk maakt. En dát Lieve Mensen, was de bedoeling.
'k Heb hem danig bedankt en gezegd dat het een opluchting was om te weten dat het nu he-le-maal in orde was, met een gerust hart kunnen vertrekken, etc ... Tiens , nu bedenk ik ineens dat ik niet met eigen ogen gezien heb dat de collega die zich met dat soort zaken bezig houdt wel degelijk 07/06 ontlast heeft en niet 03/06. Of heeft die volgorde geen belang? Niet van wakker liggen. Het was een drukke dag geweest. Aanwezigheidspolitiek : mijn hulpeloos snuitewerk heeft die man in gang getrokken. Zoiets lukt niet via de telefoon, dan waren er weer dagen over gegaan.
Op ma-08/07 telegram ontvangen van Laura dat er een fax is voor mij. Bij haar thuis in het verre Limburg. Ahja, waar anders. 'k Zou op slag naar ginder gereden zijn, maar dat kwam die dag niet zo goed uit. 'k Heb gebeld, maar Marieke had moeite om LM zijn geschrift te lezen en Laura was met het hele gezin gaan boodschappen doen.
Dan naar de rederij: daar wisten ze enkel te vertellen dat er vertraging is, vermoedelijk vertrek van het schip op 14/07. Tegen donderdag is er nog eens contact geweest met het schip en is er specifieke informatie voor mij. Bel ons donderdagnamiddag zei PV. Ik bellen? Langsgaan dacht ik. Want als PV iets niet weet maakt hij mij liever blaaskes wijs van het aan zijn baas VdW (chef zeevarend personeel) te vragen, want dan moet hij rechtstaan, vijf stappen doen & vijf terug.
PV had capt PM al aan de lijn gehad. Het schip heeft vertraging omdat de containers met materiaal uit België nog niet toegekomen zijn. Volgens PV was het vertrek uit Korea voorzien op 14/07. Dat is rond de 20ste of de 21ste in Singapore, zoiets. Lap! Vijf dagen langer. Maar klerk PV weet nu tenminste al dat ik mee ga. 'k Heb zelf gehoord dat baas VdW het hem gezegd heeft. Die containers, dat is oa werkgerei en ook huisgerief. De meubelen staan al in het schip. Awel, dat die containers maar rap komen. Want heeft een schip meubelen en heeft een schip huisgerief, dan mag LM varen met zijn lief. Met mij, wil dat zeggen. In de namiddag met Rina naar St. Augustinus voor haar routinecontrole. Daarna van bij haar naar Limburg gebeld. Twéé faxen van LM ! Laura heeft ze me voorgelezen, morgen liggen ze hier in de bus, beloofde ze. -toen werkte de post nog naar behoren waarschijnlijk. Laura is blij dat het nu oké is voor Singapore. Hola, zei ik, zo rap niet, er kan nog vanalles mis gaan. (Laura kent PV niet hè.) Pessimist? Ik? Maar nee, gewoon Murphist. Toen wou ik eigenlijk in de auto springen en naar Limburg rijden om de faxen te gaan halen en zijn geschrift te zien, maar als ik zo opgewonden ben moet ik geen lange trajecten op drukke uren doen.
Op do-11/07 had PV nog geen specifieke informatie voor mij, maar ik had wel officieuze informatie voor hem, want de faxen van LM lagen hier in de bus. Ik was dolblij met de faxen. Dolblij. Niet om de verlate vertrekdatum hoor en niet omdat hij zaterdag niet kon bellen. Gewoon om wat er tussen stond. Ik gaf PV de datums die LM gestuurd had en zei er duidelijk bij dat dit officieus was. Ook goed, vond PV.
Een envelop van Limburg naar Antwerpen doet er maar 1 dag over. Volgens Laura komt dat omdat ze de postmeester een kus op zijn voorhoofd gegeven heeft. Is dat al wat er nodig is om het boeltje te laten vooruit gaan? Zou dat bij die van Borsbeek ook werken? Maar de postmeester hebben we aan boord niet zo nodig. Alhoewel ...
Op za-13/07 telefoon met LM bij WdL & Co. Officiële data: vertrek Korea 14/07, aankomst Singapore 23/07. Traag varen dus. Het schip zal er maar een 12hrs liggen, om voorraden en brandstof in te nemen. Stores en bunkering, in Algemeens Scheeps. Of ik daar dus op 22/07 kan zijn, liever een dag te vroeg en op hotel dan een half uur te laat en het schip zien voorbij varen.
Op ma-15/07 naar de rederij. Toppié verjaart, misschien brengt dat geluk. PVke wist nog geen datum van aankomst in Singapore. 23/07, zei ik hem. Jaja, maar dat staat nog niet vast, beweerde PV. (Komaan vent, ze gaan niet vroeger toekomen dan verwacht! Ze krijgen die bunkerbarge en die supplyschepen niet vóór daglicht! Zeveraar. Gewichtigdoener. Egotripper.) "... en LM had ook gevraagd: liever een dag te vroeg dan een half uur te laat." Jaja, maar dat hou ik wel in het ook hoor, suste hij. (Wablief? Gij iets in het oog houden? Godzjummenas, Neptunus beware ons!) Kom in elk geval vrijdag langs voor uw vliegticket. (Ah? Toch? Niet zondag of zo?) En misschien gelijk nog wat post meenemen voor het schip. Veel zal het niet zijn.
Naar de kapper in Boechout de afspraak gaan laten verzetten, omdat ik vrijdag en zaterdag niet kan komen, misschien doen ze me zaterdag vertrekken en vrijdag moet ik nog de laatste dingen doen. Want Laatste Dingen zijn er altijd. De kapper vervroegt de afspraak naar donderdag. Gelukkig was er nog plaats op donderdag of ik had kunnen vertrekken met het kapsel dat op mijn hoofd stond. En zoiets heet eigenlijk geen kapsel meer.
Op do-18/07 naar de kapper in Boechout. Eerst geld gaan afhalen bij de ASLK. Daar staat teveel volk aan te schuiven voor de selfbank, dan maar naar de Cerabank wat verder. Er staat één mens voor mij. Maar hij heeft problemen met de automaat. Dat duurt en blijft duren, verdorie was ik maar bij de ASLK blijven staan, sebiet ben ik te laat bij de kapper en dan ben ik mijn beurt kwijt. De automaat komt vrij, het is aan mij. Dat machien geeft om te beginnen een ticket. Daar staat MIN op. Wat? Hoe? Min? En gisteren nog plenty!
Hola! Er komt tóch geld uit. En nog een ticket. Dat eerste ticket is het mijne niet. Nu zie ik het. Ik draai me om en roep : Meneer! Meneer! Is dit misschien uw ticket? Hij had zijn helm al opgezet en ik moest twee keer roepen. Hij stapt van zijn brommer, zet zijn helm weer af en ondertussen achter mijn rug tuut-tuut, hap-slik kaart weg. Ik kon niet geloven wat ik zag. Wat nu? Wat nu?
Het was zijn ticket niet en dat ik binnen misschien zijn kaart kon terug krijgen. De twee ticketjes meegenomen en dat daarbinnen uitgelegd. "Och ja, die automaat heeft dat wel meer hoor." Ah? Bon. (Het zal u maar overkomen buiten de bankuren.) Kaart terug gekregen, dag meneer, dankuwel. Dag mevrouw, graag gedaan. Bibberknietjes. De meneer met de helm stond nog voor de bank. Of het in orde was. Jaja, het toestel doet dat nog al eens, ticketjes spuwen van andere klanten. -zoiets is nu ondenkbaar hè Dan is het goed zei hij en reed weg. En dan nu direct naar de kapper, want door al het gedoe moest ik dringend naar de pipi.
deel 2 volgt, want het relaas is nog niet gedaan hoor, klerk PV was nog niet uitgespeeld.
te gast bij Wim Helsen ~ Andrea Croonenberghs met een fragment uit 'Grand Hotel Europa' van Ilja Leonard Pfeijffer
Normaal gezien is licht als lucht, in die zin dat je vooral bij ontstentenis ervan in de verleiding komt te reflecteren op het belang ervan. Maar hier leek het licht door mensenhanden gemaakt, bij wijze van bekroning van de architectuur, als een laag bladgoud over een sculptuur of als een met zorg aangebrachte vernislaag over de voorstelling die deze van zichzelf had geschilderd. Maar deze vergelijkingen zijn te statisch, want daarbij was het licht voortdurend in beweging, alsof het de schaduwen achternazat.
Mensen Lief, wat kan zij een tekst brengen. Dit is voor mij meer dan vakkennis, dit is talent. Woordkunst. En nog voor ik mijn gedachte afgerond kreeg bracht Helsen ze al onder woorden.
En verder gaat het gesprek over licht, lichtinval, belichting.
Ooit heb ik als 13- of 14-jarige aan een jonge lerares gevraagd wat het onderwerp van haar thesis geweest was. Dat vroeg ik wat beverig, want ik vond dat toen van mezelf tegenover een leerkracht een tamelijk vrijpostige vraag. "Over het gebruik van licht in de werken van Vergilius" zei ze. Hopelijk is mijn mond toen niet blijven open hangen, want ik vond het gebruik van licht toen al belangrijk (nu nog) en haar antwoord heb ik altijd onthouden.
Noem het toeval, maar mijn eerste echtgenoot was klank- en lichtman. In theaters heb ik zien toveren met licht, vooral tijdens de repetities. ('k Ben daar eens binnen geslopen, een keer. Of meer ...) In een bepaald minimaal decor met stroken witte doeken van boven tot beneden werd een belichting ontworpen. De regisseur riep iets van "meer winterkou" en de mensen van het licht deden iets met kleurenfilters. "Iets minder koud" en dat werd bijgesteld. Op dat minimaal decor heb ik toen het licht zien gaan van putteke winter naar hoogzomer en terug. Toveren met licht. Van ijskoud naar hitte en terug en alles wat daartussen ligt, en wat men kan met licht.
Op 04min11 heeft Croonenberghs het over 'lelijk' licht. Daar kan ik helemaal inkomen, 'k ben volledig mee. Vroeger droeg ik zelfs een bril met lichtgekleurd glas omdat TL mij neerslachtig maakte.
Wij hebben hier enkel in de badkamer plafondlicht, géén TL, naast een heldere spiegelverlichting van eigen vinding. In de andere ruimtes gaat alles via wandverlichting, vloerlampen, of in de keuken via gericht licht. Plafondlicht creëert donkere hoeken, verkleint optisch de ruimte. Wandverlichting doet dat niet en het diffuus licht van de vloerlampen is voor mij een zegen.
Maar wat zit ik hier te leuteren. Eigenlijk wou ik zeggen dat wanneer men in de eerste alinea van een tekst een lijn of twee besteedt aan licht en/of lichtinval, die waarschijnlijk mee een sfeer bepalen en mogelijk de aandacht van de lezer efkes vasthouden. Op 06min30 vermeldt Helsen ivm licht schilders, fotografen, cameramensen. Hij vergeet de mensen die de belichting doen. En hij vergeet Vergilius.
Over het boek Grand Hotel Europa, 2018 : De schrijver neemt zijn intrek in het illustere maar in verval geraakte Grand Hotel Europa om te overdenken waar het is misgegaan met Clio, op wie hij in Genua verliefd is geworden en met wie hij in Venetië is gaan wonen. Hij reconstrueert het meeslepende verhaal van liefde in tijden van massatoerisme, van hun reizen naar Malta, Palmaria, Portovenere en de Cinque Terre en hun spannende zoektocht naar het laatste schilderij van Caravaggio. Intussen vat hij een fascinatie op voor de mysteries van Grand Hotel Europa en raakt hij steeds meer betrokken bij het wedervaren van de memorabele personages die het bevolken en die uit een eleganter tijdperk lijken te stammen, terwijl de globalisering ook op die schijnbaar in de tijd gestolde plek om zich heen begint te grijpen.
Om 12h aan tafel, gepraat over koetjes en kalfjes, en de boreling in de familie, over de verjaardag van Moeder -moeder van LM- maar zeker niet over de kuren en capriolen van waterklerk PV want anders horen we daarvan binnen een jaar of zo de echo's bij de rederij.
Van 12h40 tot 18h ben ik op deze paar m² bezig geweest met dingen verplaatsen tot ze ongeveer hun plek hadden. De warme kledij zit in een valies, de warme werkkledij van LM zit in een andere valies en in de derde zitten de draagtassen en binders en nog zo wat verpakkingsmateriaal. Qua kledij kan alles wat we voorlopig nodig hebben in het ene kleerkastje. Indien we naar het zuidelijk halfrond gaan, verwissel ik de kledij van plaats. Frisse kledij in de valiezen en warme kledij in de kast. Ziezo. Op schip 25 hadden we ook maar 1 smal kleerkastje en dat ging toen. Bergruimte is niet zozeer een probleem in de slaapkamer maar in de badkamer. Owee, een kastje van twee keer niks en een tabletje waarop ge nog geen dinkytoy kunt laten keren.
'k Heb aan paar noodoplossingen in mijn trukkendoos, maar die zijn enkel van toepassing wanneer de schotten gevezen zijn, en deze hier zijn geriveteerd -met klinknagels vastgezet- Alle schotten zijn met rivetje vastgezet. Als de blackgang hier ooit naar drugs komt speuren breken ze regelrecht de boel af, want die laten zich niet tegen houden door rivetjes. -blackgang = een brigade van douaniers Het plafond is wél vast gevezen maar die vijsjes staan op 3cm van de wand af en zijn daardoor niet bruikbaar. Verder geen ene vijs in het plafond. Het oogt mooi, maar praktisch is anders.
Vanmiddag vertelde LM aan tafel dat het hotel in Korea alles behalve rustig was. In de kelder (of op het gelijkvloers?) was een dancing en vrijdag- en zaterdagnacht was het daar grote ambiance. Dat klopte niet met zijn slaapuren en weekschema, want hij had enkel zondagnamiddag vrij. De werf hanteert blijkbaar een scheepsuurrooster. Met de proefreis is daar dan nog een gruwelijk misverstand bijgekomen. Hij had hen verwittigd dat hij voor drie dagen weg zou zijn, maar dat hij de kamer wel aanhield. Hij geeft zijn sleutel af, zoals elke morgen, in het gedacht dat ze hem begrepen hadden. Toen hij na 3 dagen weer op kamer 707 kwam waren AL zijn spullen weg. En was de kamer instapklaar gemaakt als voor een nieuwe gast en was ook zijn frigo grondig leeg gemaakt. Zijn spullen heeft hij terug gekregen, het kaliumzout hadden ze verloren gelegd, maar zijn voorraadje in de frigo bleef nul ?!? Dat heeft de emmer doen overlopen. Toen is hij heel kwaad geworden. Dat hebben ze toen niet gemerkt maar dat zullen ze nu al wel weten, vermoed ik. In zijn kwaaiegheid heeft hij zijn potje kaliumzout ook ergens terug gevonden, in een van hun voorraadkamers.
Daarom vroeg hij naar kaliumzout aan de foon! Zijn potje was verdwenen. 'k Dacht wel dat het niet op kon zijn. 'k Dacht eerder omgestoten of zo.
'k Had bij Gamma een contactdoos van zes stopcontacten gekocht en nog een van thuis meegebracht, omdat hier in de cabine maar drie stopcontacten zijn, waarvan één bezet door de frigo. De contactdozen hebben een pin als aarding. En hier aan boord is de aarding in het stopcontact een model met twee koperen veren -? -herinner ik mij niks meer van maar ik zal toen wel gevloekt hebben, inwendig Hier sta ik nu te blinken met mijn vooruitziende blik. Morgen of zo zal LM dat eens kalmpjes bekijken. Het zal zaterdag worden, want binnen 16hrs zijn we in de laadhaven. Hoe lang we daar blijven weet ik niet, maar vermits het voor iedereen de eerste keer is dat er geladen wordt, kan er wat zoek- en speurwerk bijkomen en dat vraagt tijd.
1996-07-24, 08h
Ineens is het plots 07h. Zojuist werd omgeroepen dat er een uur achteruit geshift wordt. Erg ongebruikelijk, tijdens de werkuren shiften. En het wisselen van de wachten is om 08h! Plezant voor die mensen, ineens een uur langer zonder ontbijt.
Goed. Waar was ik gebleven? LM is een kilo of vier vermagerd. En het staat hem nog ook. Maar hij ontbijt niet meer -bibi in alarm-Een stuk fruit en koffie en klaar.
Waarschijnlijk kwam het vermageren door het fietsen. Hij was als enige een eind van de werf gelogeerd en had een fiets ter beschikking gekregen. 's Morgens ging hij berg af. 's Avonds ging hij berg op. Elke dag 40 minuten fietsen in de frisse lucht. De andere Belgen waren in een hotel nabij de werf gelogeerd. Zij moesten niet fietsen, maar zij zaten daar beneden met een muggenplaag. Dan toch liever wat fietsen, dacht LM.
Toen het schip uit Korea vertrok zat de job er op voor de twee ingenieurs van de rederij er. Zij waren daar al maanden. Van Vic heeft LM een aantal overalls geërfd. Ze zijn al gerodeerd. De stof is heel zacht geworden van anderhalf jaar wassen en dragen. Daardoor schuurt een gebruikte overall minder op de huid dan een gloednieuwe. Vooral wanneer iemand nat is van het zweet. En in het machien zweet men, want alle machinerijen geven warmte af. De overalls zijn nog de juiste maat ook. Haja, anders zouden ze niet zo comfortabel zitten. Hoewel hij er niet dikwijls mee moet gaan zitten, denk ik.
Gisteren met de bevoorrading zijn twee mooie, heel grote droogkassen aan boord gekomen. -waren die niet standaard voorzien? Ze kunnen niet door de deur van de laundry, zo groot. Daarom gaan ze een stuk van de deurstijl wegslijpen en daarna weer lassen. Maar vandaag niet, binnen 3hrs begint de standby aankomst. Geestig hé : geen problemen, enkel oplossingen. -met veel zijn is plezant
Nu over dat stukske waterklerk PV : hij wist wel degelijk dat de fax hier aan boord nog niet aangesloten was. Capt PM had hem op de per telex op de hoogte gebracht dat alle communicatie voorlopig niet anders kon dan per telex. Wanneer ik hem VR-19/07 zei dat ik LM zou faxen, wíst die worm al dat dat niet zou lukken. Wetens en willens liet hij mij in de waan. ZA-20/07 ben ik dus zes keer voor niks gaan proberen in het kantoor van Belgacom in de Jesusstraat. Puur tijdverspilling door die bleke worm van de rederij. Het telexnummer van het schip had ik niet, maar PV wél. En hij heeft de capt niet verwittigd dat ik op komst was. at is de beleefdheidsprocedure tegenover elke gezagvoerder, hij wordt op de hoogte gebracht van wie aan boord zal komen en wie mee vaart aan boord van het schip waar hij verantwoordelijk voor is. En in welke hoedanigheid. -'k zou weer PV zijn strot willen dichtknijpen
De Jesusstraat ligt pal in Antwerpen-centrum, niet naast de deur, en ik had die dag nog andere dingen te doen. Volgens LM is er meer aan de gang dan een stommiteit of een brutaliteit van PV. Het gaat 'den bureau' tegen 'het schip'. Futiel hè.
Capt PM heeft zijn slag thuis gehaald en dat moesten ze op het gelijkvloers van de rederij eerst nog verteren. Als Mr. B van enkele verdiepingen (en graden) hoger zijn toestemming geeft dat capt PM mij in Singapore aan boord neemt, wat liggen ze op het gelijkvloers dan nog te melken? Bon, dit is voorlopig de laatste aflevering van deze soap. Er zal wel een vervolg komen in een ander seizoen, bij de monstering voor een ander schip, in een ander jaar, want van waterklerk PV zijn we nog niet af.
En waarom hij de contracten van de twee Canadese stuurmannen niet meegegeven heeft op vrijdag, is mij een raadsel. Gewoon vergeten? Contracten? Dat is die mensen hun broodwinning potverdorie! Daarom was hij zo mak op Zaventem. Hij had die dag gewoon geen been om op te staan. Eerst dacht ik dat hij zijn manieren hield omdat er volk bij was. Wat als ik al ingecheckt en verdwenen was, van de zenuwen vergeten dat ik moest wachten op de contracten van de Canadezen ... ? PV, een gevaar voor het bedrijf. - en zo denk ik er nu nog altijd over
LM heeft mooie plantjes gekocht in Korea. Vier. En mooie kommetjes met een deksel. Ik dacht eerst dat het Chinese soepkommetjes waren, maar het zijn rijstkommetjes. Koreaanse. 't Is allemaal maar ne weet natuurlijk. Het is een moderne tekening en de kleuren kloppen met het tafelkleedje dat ik gekocht heb. Dat tafelkleedje past helemaal bij de kleuren van de zetel en de gordijnen. Wat een meevaller. LM had me de kleuren van de kommetjes beschreven, maar evengoed had ik er een paar tinten naast kunnen zitten.
Die kommetjes gebruiken we nu nog, ongeveer dagelijks. De dekseltjes heeft LM ooit laten vallen, en die maakten de potjes juist zo speciaal. Nuja, het was niet de eerste keer dat er iets sneuvelde. Vreemd genoeg zijn het telkens dingen waar ik veel waarde aan hecht. Zo is er ook de story van het handgeblazen glas ... maar da's voor ooit een ander blog.
Dat was het voor vandaag. PS: Als afzender zet ik ons thuisadres en niet dat van de rederij, omdat als deze brief gaat zwerven, we liever niet hebben dat hij bij de rederij terecht zou komen, en dan in handen van PV, dat wonder van werkethiek.
te gast bij Wim Helsen ~ Jan Bakelants met 'Platform' van Michel Houellebecq
Reizen per vliegtuig houdt tegenwoordig in dat je gedurende de hele vlucht wordt behandeld als een stuk vee. Je zit opgevouwen in een te kleine, ja bespottelijk kleine ruimte, waar je onmogelijk kunt opstaan zonder al je buren in de rij te storen en wordt direct begroet met een reeks verboden, uitgesproken door kunstmatig glimlachende stewardessen. Het eerste wat ze doen als je aan boord komt is zich meester maken van je persoonlijke eigendommen om die buiten bereik in de bagagebakken te leggen – die tot na de landing onder geen beding meer mogen worden geopend.
Gedurende de hele reis doen ze vervolgens hun uiterste best om je op alle mogelijke manieren het bloed onder de nagels vandaan te halen, waarbij ze je ondertussen elke verplaatsing beletten, en meer in het algemeen elke handeling die niet in hun beperkte rijtje voorkomt: frisdranken nuttigen, Amerikaanse video’s bekijken, taxfree artikelen kopen.
Op 04min00 heeft Bakelants het over 'kleine ergernissen' ivm vliegtuigreizen. Mijn eerste reactie was:
Jongen, wees blij dat ge uw brood moogt verdienen. De werkgever betaalt het vliegticket toch? Die kleine ergernissen zijn gewoon 'de bluts met de buil'.
En als ge wat vaak vliegt, dan haalt ge vanzelf hetgeen ge onderweg nodig hebt op voorhand uit uw handbagage, zakdoekjes, een boek, een paar extra tampons. Het hangt er van af hoe lang de vlucht duurt. Hoe meer ik over Houellebecq lees, hoe meer ik denk dat hij een gratuite schenenschopper is. Gewoon een mopperaar, niks ironie. En als schrijver misschien zelfs een opportunist.
Bakelants noemt wat in het fragment staat gefundeerde kritiek. Wel, dat weet ik niet, of die kritiek gefundeerd is. Personenvervoer is een commerce. Wie een eersteklas behandeling wil, betaalt meer. Dat zijn de criteria van de commerce. Wie niet met de bus wil gaan belt een taxi. Wie niet wil betalen voor een taxi, gaat met de bus. Zo simpel is het. Wie niet in toeristenklasse wil vliegen, betaalt bij. Wie niet wil bijbetalen voor eerste klasse, blijft in toeristenklasse. Simpel.
Op 06min58 noemt hij zijn job een droomjob en vermeldt hij zijn 'waslijst' van blessures, die hem heeft doen beseffen hoe graag hij zijn job doet. Wel dan! Dan neemt men de ongemakken van het vervoer er bij.
Eén en al contradictie, wat ik van dit gesprek kan denken weet ik niet ... schoenmaker blijf bij uw fiets?
Voorwoordje: LM was uitgestuurd naar een werf in Korea om de laatste weken van de bouw van een schip mee te maken, vóór het opgeleverd werd. Het schip was dan al te water gelaten en lag tegen een kaai van de werf. Naar een werf gaan is een hele eer, dachten wij toen, want daarvoor vragen ze niet gelijk wie, ttz: cheng LdG had expliciet naar LM gevraagd. Dat kan nog vanalles betekenen natuurlijk, maar wij waren toen gevleid. Ik vooral. Op een werf moeten zeevarenden vooral overal afblijven. Enkel kijken en bestuderen en vertrouwd geraken met de circuits van de pijperijen, de anatomie van het machien leren kennen. En aanwezig zijn bij een aantal testen. Dat soort dingen. Nadeel : ik mocht niet mee. Om een of andere vage reden mochten echtgenotes pas meereizen na de eerste laadoperatie. Iets met verzekeringen? Maar dat was buiten capt MP gerekend en 12 dagen na vertrek uit Korea kwam bibi al aan boord in Singapore. Ondertussen waren wel 50 dagen voorbij. In onderstaande brief ben ik op weg naar het schip.
Dag allemaal, zo allemaal als maar kan.
Het is hier dinsdag 00h, thuis maandag 18h en ik ben potdorie klaarwakker. Niet uitgeslapen maar wel wakker. Nog 8 hrs eer de agent me komt halen. De stekkers passen niet in deze stopcontacten maar de laptop heeft gelukkig een batterij voor 4 hrs schrijfgenoegen.
Toen ik wakker schoot wees mijn horloge 6h en ik vond dat het tijd werd op te staan. Koffie gemaakt, sigaretje gerookt. Klaar om in de douche te stappen. Buiten is het nog donker maar we zitten hier in de evenaarszone, dat is normaal.
Op de klok van de kamer was het middernacht en op mijn wekkertje ook. 'k Had mijn polshorloge niet verzet, omdat ik snel het Belgisch uur wou kunnen zien, voor het geval ik op gekke uren vaak zou krijgen, dat weet ik dat het niet abnormaal is, want de polshorloge volgt mijn bioklok. Dat was de bedoeling. Beuh, mijn systeempje is mislukt, want nu was ik wakker, en door de koffie klaarwakker.
De vlucht was een bezoeking. Dat was te denken. 'k Heb het overleefd. Dat was te verwachten. In de transitzones zijn nergens bagagekarretje, ik heb me een breuk gesleept aan de handbagage. Hier op de kamer heb ik het nog eens allemaal nagekeken en er zit niks overtolligs in. Terwijl ik aan het sleuren was dacht ik daar anders over.
In Zurich moest heel die zware tas uitgeladen worden. Printerke, laptop, adapters, alles uitpakken, open doen en laten controleren. Het kon persies niet snel genoeg gaan. De tas vloog uit de röntgenstralen, met alle ritssluitingen open. De laptop en het printerke controleren doen ze met een toestel dat lijkt op een zware zaklamp, er komt geen licht uit, wel geluid als van een haardroger. 'k Vroeg aan de meneer met de haardroger wat dat ding juist deed, want er zat nog een diskette in de laptop. Stofzuigen, zei die lokbroek. Stel dan eens een serieuze vraag! Nu ja, hij stond daar om reizigers te controleren, niet om reizigers te informeren. 'k Was trouwens te moe om aan te dringen op een antwoord. 't Zal niks doen aan de software, anders hadden de zakenlui zich allang verenigd in een protestactie.
Onderwijl stond de securitymedam te frunniken aan het printerke, ze kreeg het niet open. Ik heb het haar voorzichtig uit de handen genomen. Miljaar, wat waren die twee gehaast. En overal aan frutselen en prutselen. Wat een súkkels! Gelukkig stonden verderop voldoende tafels want weer inpakken was millimeterwerk en dat duurde efkes. 'k Stond de boel daar op te houden. De hakketij van dienst zuchtte eens en nam haar volgende slachtoffer mee naar een andere tafel. Ja zeg, Zwitsers precisiewerk? Niet in Zurich. -ik herinner mij die situatie. Als ze zuchten heb ik plots weer alle tijd natuurlijk. Oja ... In het volgende vliegtuig was meer plaats voor de handbagage en voor de mensen maar even weinig. Een beetje geslapen, veel stelt dat niet voor. De mens naast mij heeft beter geslapen, maar die had drie flesjes champieter op. Zou dat zo goed helpen? Hij had iets te vieren, zei hij tegen de hostess. En of ze exact kwart voor twaalf nog een flesje wou brengen, want hij had "de dame van zijn hart beloofd ..." de rest heb ik niet begrepen want het was in het Zwitsers-Duits te doen. De dame-van-zijn-hart mag gerust zijn, hij had zijn flesje op uur en tijd.
Na 10hrs vliegen was ik zo murw als een worm. Pijne oogjes, pijne rug, pijn zitvlak. Gezwollen enkels en voeten. Ik had mijn schoenen uitgetrokken en dacht dat we er uit moesten tijdens de stop in Bangkok (Thailand) omdat het vliegtuig daar bunkert. Het was niet nodig, we mochten blijven zitten en desnoods tijdens het tanken mee ontploffen. We mochten er ook uit als we dat wilden, maar dan moesten we weer inchecken en dat gedoe zag ik niet zitten, daarom bleef ik zitten. Weer eens gaan staan aanschuiven met botinnekes die knellen wegens gezwollen voeten, nee dank u, dan liever mee de lucht in.
Er kwam een ploeg opruimers aan boord. Allemaal kleine Thai's in witte pakjes. Ze kwetterden en lachten er op los en hadden in een mum van tijd het boeltje in orde. Twee van hen droegen een stofzuiger op de rug. Zo hadden ze hun twee handen vrij om overal onder en achter te kunnen. Eerst dacht ik dat ze een ontsmettingsmiddel kwamen spuiten, maar die dingen waren stofzuigers.
Opnieuw de lucht in. Als de motoren op volle kracht beginnen brullen en ik de versnelling van een vliegtuig voel, dan wordt me ineen weer duidelijk waar het allemaal om draait : om vliegtikketten. Telkens en iedere keer wanneer het nodig is en zal zijn. Het opstijgen is de prijs van een ticket vertaald in geluid en beweging. Gemoedsrust is dus te koop. Zit dat zo? Bôf ja, andere mensen bekomen rust door het Halleluja van Händel, van eikenhouten meubelen, of van gras afrijden. Ik van een vliegtuig dat opstijgt met mij er in, op weg naar LM aan boord van schip 27.
Na de tussenstop in Bangkok was plots veel minder volk aan boord en nu waren in het midden vier zetels op een rij vrij. Ik dacht efkes daarop languit te gaan liggen, maar voor die twee laatste uurkes leek me dat ineens niet meer nodig. Het begon te korten hè. De meneer naast mij is naar vooraan verhuisd, zo had hij het wat ruimer en ik ook.
In Singapore was het aanschuiven. Bij de immigratie stond een meneer klaar om ons er door te loodsen. Er moesten blijkbaar nog zeelui naar schepen want we waren met een hoop. Hij had drie namen van schepen op zijn bordje staan. Dat laatste schip was ik, in mijn eentje. Grote bagagekarren hier, alles kon er vlotjes op. Grote wielen ook. Het is bij wet verboden te roken in de luchthaven. Niet zoals in Zaventem of in Zurich, daar staat boven op elke vuilnisbak een asbak bij ingebouwd en het geheel is dan volgeplakt met pictogrammen van 'verboden te roken'. 4 x Verboden te Roken op honderden asbakken? -Airport Absurdistan In Changi Airport zijn geen pictogrammen want geen asbakken. Duidelijke taal. De boetes zijn wél geafficheerd. Ook duidelijk.
Terwijl ik op de agent stond te wachten wou ik USD wisselen in Singapore Dollars. Ik kijk in het buitenste zakje van de zwarte tas : geen envelop. Envelop weg. Dollars weg? Dollars weg! Aan het buitenste zakje van de tas kon ik gemakkelijk aan, géén envelop. De andere vakken zaten proppens vol met vanalles, die ging ik nu niet in de luchthaven uitladen, de agent kon er elk moment zijn. 400 USD kwijt. -toen ongeveer 16.000 BF- Om ziek van te worden. Dat kon maar in Zurich gebeurd zijn. De tas is horizontaal met alle ritssluitingen open door de X-rays gegaan. Het veiligheidsmens heeft met de tas gezwierd, de omslag is er uit gegleden en ik heb dat niet gezien omdat ik de vent met zijn 'stofzuiger' in het oog aan het houden was. Dan maar Belgisch geld gaan wisselen. Toen ik terug kwam van het wisselen was de agent er al, maar ik voelde me niet veel beter.
In het hotel moest ik efkes wachten tot de bagage boven was en ineens meende ik mij te herinneren dat ik thuis op het laatste moment de envelop met USD uit het buitenste zakje genomen heb, omdat ik vond dat de envelop daar te duidelijk en te los zat. Me stond voor ze bij in de map van de documenten gestoken had. Bijna zeker van. Waar bleef die bagage nu? Beneden gaan kijken. De bellboy stond klaar om ze naar boven te brengen. 'k Heb dubbel drinkgeld gegeven want ik was zenuwachtig. Boven heb ik het groot zijvak van de tas leeggemaakt en in de map van de documenten zat de envelop met de 400 USD. Van opluchting moest ik gaan zitten. 'k Heb gelijk de handbagage herschikt want op de begane grond mag een mens wél twee stuks handbagage bijhebben, in een luchthaven en aan boord van een vliegtuig niet. De spullen zitten nu wat meer bereikbaar en het draagt gemakkelijker vermits het gewicht nu verdeeld is.
Ze hebben hier een vernuftig systeem om elektriciteit te besparen. Om stroom te krijgen in de kamer moet men het plaatje waaraan de sleutel hangt in een toestelletje aan de muur inbrengen. Wanneer men buitengaat neemt een mens de sleutel mee natuurlijk en na een paar seconden springt alles af. Behalve de frigo, vermoed ik. Terug binnen, plaatje in het sleufje en alles springt weer aan. TV, licht en airco wil dat zeggen. Vernuftig systeem. Een hotelgast mag uren gaan tafelen, het licht blijft niet aan. Dat zullen ze niet voor niks uitgevonden en geïnstalleerd hebben. Hier zijn 15 verdiepingen. 600 kamers in het totaal.
Het hotel ligt op 5 minuten van Orchard Road. Dat is de plaatselijke Champs Élysées. Daar ben ik niet henen geweest. Ten eerste interesseert dat soort gedoe mij niet en ten tweede, als er iets verandert met de uren van het schip moet de agent mij kunnen bereiken. Daarom blijf ik in het hotel. Op het TV-kanaal van 'het huis' vragen ze om geen waardevolle dingen mee buiten te nemen, maar ze af te geven aan de balie. Zij leggen dat dan in de kluis. Maar het is het moment niet om te gaan avonturen, ik ben veel te zenuwachtig.
Van uit de kamer kan ik de Arabische wijk zien -Arab Street- We zijn door die wijk gereden in het naar hier komen. De Arabieren zijn hier de 'dikke' middenstanders. Van hierboven kan ik zien dat driekwart van de wijk zijn dak heeft laten vernieuwen en aan de achtergevels die ik kan zien hangen de bakken airconditioning. Er staat ook een grote moskee, de meneer die de postkaartjes verkocht zei dat het de grootste was van ... niet verstaan. Hij wou me naar absolute aanraders sturen, maar ik antwoordde iets van tired, jetlag, join ship tomorrow, en het was ook goed. Ze hebben hier persies ervaring met zeelieden op doorreis. Op de luchthaven ging het ook tamelijk vlot. 'k Heb zelfs geen taks moeten betalen op de 200 sigaretten die ik bij had. Seafarer in transit mag op eigen terrein wel paffen.
Verderop links staan een paar woontorens in pasteltinten gekleurd, als grote suikerboondozen. Verderop rechts staan witte torens. Dat zal het zakencentrum zijn want er hangt geen was buiten. Daartussen ligt als een eilandje de Arabische wijk. Huisjes met één verdiep en een pannendak. Of golfplaten.
(En hier viel de batterij stil).
19h: aan boord sinds 11h. Stand by, anker op , 16hrs varen naar de eerste laadhaven naar de overkant, ergens in Indonesië. Het laatste stukje van de reis duurde het langst. Hoe zou dat komen? Om 06h10 zat ik in het hotel gelaarsd en gespoord aan het ontbijt. Er was een Engelse hotelgast die me wees waar de koffie stond en toen was hij weg. Er was Oosters ontbijt en Frans ontbijt en Engels en er was teveel keuze, dus heb ik van alles een klein beetje genomen. En lekker veel vers fruit, gesneden in hapklare brokken. Toen ik aan mijn tweede koffie was kwam daar toch een dienster gedienstig doen. 't Was gedaan met de rust.
Naar boven de laatste spullen gaan inpakken, de bellboy gebeld, gelijk in de film en naar beneden gaan uitchecken. Het was pas 08h, ik moest nog een half uur zien door te komen, zonder dat er schot in de zaak kwam. 'k Heb nog postkaarten gekocht, nu heb ik er genoeg voor de komende twee jaar. Postzegels was 'no problem', alleen stond ik aan de verkeerde balie. Oosterlingen durven dat blijkbaar niet zeggen, dat ik postzegels elders moest halen. Zij zeggen alsmaar beleefd Yes, en dan laten ze u wachten tot het gebracht wordt. De postzegels moesten van de balie van de bellboys komen, maar dat zei die die juffrouw niet. Gelukkig kunnen die jongens ook met de roltrap komen, want hun lift stopt voorlopig niet op het verdiep van de check-juf. Verbouwingen.
De meneer van het agentschap was goed op tijd. Wij weg, dwars door Singapore en het is een mooie stad. Dure stad, zei hij. Ja, dat kon ik zien. En prachtig netjes. Nergens zwerfvuil, nog geen peuk op straat. Hondepoep ook niet. Spitsuur niet druk. En op graffiti staat de doodstraf, heb ik de indruk. Aan de bootjesterminal -taxiboot- was het al vele minder proper. Het stonk er. En er was drukdoenerij. Daar moest ik wachten op de boarding officer, die ging mee aan boord, samen met nog vijf techniekers. Tegen dat zij er alle vijf waren plakte mijn haar tegen mijn hoofd en bleef er van mijn beetje kapsel niks over door het klammig weer. Voor die ene keer in 15 jaar dat ik er eens werk van maak! Dan volgde gesleur met de bagage en toen plakte mijn kledij tegen mijn lijf. En ik was nog zo proper en fris uit het hotel vertrokken.
We moesten een nat stenen trapje af, de treden ongeveer zo breed als een valies. Bij hoog water staan de onderste treden onder water en ze waren begroeid met piepkleine mosseltjes die kraakten onder de voeten en verder met groen glad glibberig spul. Er stond nogal zwel -deining- en het bootje bleef geen halve minuut gelijk liggen met de trap. Ik zag de bagage al in het sop verdwijnen. Dat is niet gebeurd dank zij de bereidwillige hulp van de boarding officer. Ik hoopte maar dat dat ze hem niet nog eens zouden bellen terwijl we in het bootje stapten.
Van uit het bootje gezien was er aan de waterkant een sloppenwijk te zien, van op de weg zat ze verscholen achter het groen. Een beetje verder was een reparatiewerf voor kleine schepen en boten. Daar werken de mensen uit die kleurrijke wijk.
Zolang we in de binnenhaven vaarden ging het goed. Toen we buiten kwamen begon de rodeo. Deining tot en met, en wind. Mijn haar droogde snel, maar alle verkeerde kanten uit. Valiezen plat gelegd, want die begonnen danig te shiften. En buiten, op de ankergronden feitelijk, zien de taxiboats er geen graten in om mekaar in volle vaart voorbij te steken of te dwarsen. De krachtigste machine heeft gelijk. Onze schipper moest telkens zijn machientje stil leggen om dwars over de deining van een ander zijn kielzog te klauteren, om die deining uit te rijden. Wel een keer of tien.
Na ongeveer 45 minuten legt de schipper nog eens zijn machine stil. De boarding officer begint weer te bellen. Er komt een bumboat bijliggen -zo heet een dienstvaartuig daar- die moest ook naar het schip, met bevoorrading natuurlijk. Ik had begrepen dat het schip anker op was gegaan om kop in de wind te houden en ons zo luwte te geven. Niks van, het schip was gewoon aan het toekomen. Wat een timing! Achteraf vertelde LM dat ze gisterenavond al vaart geminderd hadden om niet te vroeg binnen te komen. Dat was een paar uren duur ankergeld uitgespaard.
En wat een zicht een schip van negen dagen oud! We lagen er nog een paar honderd meter af en ik rook Het Nieuw al. Verse verf. Binnen stinkt het naar nieuwe vinyl, om hoofdpijn van te krijgen. Op vier cabines na ligt overal vinyl. In prima staat natuurlijk, maar het stinkt. Het kan ook de lijm zijn. Feitelijk ben ik blij dat hier tapijt ligt, want om in die die lijmgeur te slapen ... da's niet alles hè.
De taxiboot lag wel in de luwte maar er stond nog tamelijk wat zwel. De bagage zou per heaving line -touw- naar boven gehaald worden. De schipper van de bumboat deed me teken dat ik me moest klaar houden om de gangway op te gaan. Ik was blij, tot ik eens goed naar de gangway keek. Dit 'klein' schip ligt even hoog op het water als een groot schip, en zo klein was het nu ook weer niet. Die gangway stond steil. Zéér steil.
De reling van de gangway is ruw gemaakt met anti-slint = preventie, een soort zand in de verf, dan houdt men beter greep op de reling. Prima bedacht. Maar onder de reling waren de touwen niet door de ogen gehaald. Langs die gapende openingen kroop ik naar boven, zonder vangtouwen op heuphoogte. En nergens ene LM te zien. Natuurlijk niet, het schip was in volle manoeuvres, dan is LM aan het werk in het machien. 'k Ben tot boven aan deck geraakt. Wat een geluk dat ik min of meer stevig ontbeten had. Op weg naar het kasteel ben ik een paar bekenden tegen gekomen, efkes goeiedag gezegd.
Dank zij de beschrijving van LM wist ik de cabine te vinden. 't Staat ook aangegeven in de trapkoker, wie op welk verdiep woont. 'k Ben bij de capt gaan zeggen dat ik er was. Hij wist sinds vanmorgen pas dat ik aan boord zou komen. De waterklerk van de rederij, die ene die zichzelf zo snugger vindt, had hem niet op de hoogte gebracht, maar daarover later meer.
Opnieuw naar het maindeck, daar had ik de deur van het machien gezien. Niet moeilijk, het staat er in grote letters op: Engine Room. Pro forma steek ik mijn hoofd eens buiten, zogezegd om te kijken of er al bagage aan deck was, maar in feite om te kijken of iedereen goed zijn bezigheid had en of er kans bestond dat iemand de alleyway zou binnenkomen op het ogenblik dat ik iets ging doen wat absoluut niet mag. Iedereen druk bezig? Zeer wel jongens, doe zo voort. Ik naar het machien. Nee zeker !?! Eerst 11.000km doen (of waren het mijlen) en dan in de cabine wat gaan zitten wachten tot hij gedaan heeft met werken? Niks van. Ik geraak ongezien de changingroom door. Ik ga de eerste trap af. Op het platform blijf ik staan en kijk naar de deur van de controlroom. Er komt iemand buiten. De deur gaat niet direct weer dicht want er volgt ... iemand, hij ziet mij, ik zie hem. Hij blijft staan, ik blijf staan kijken. Zeven treden naar beneden, en een stukje platform. Langzaam, nu niet uitglijden hè. Zeven treden. Na 50 dagen zonder hem was mijn reis ten einde. Ik was thuis.
te gast bij Wim Helsen ~ Hugo Matthysen met een fragment uit 'Afdaling in de maalstroom ' van Edgar Allen Poe
Ik keek duizelig en zag een wijde vlakte van oceaan, waarvan het water zo’n inktzwarte kleur had dat ik meteen aan het verhaal van de Nubische geograaf over de Mare Tenebrarum moest denken. Een panorama dat zo jammerlijk desolaat was dat geen enkele menselijke fantasie het zich kan voorstellen. Links en rechts lagen, zover het oog reikte, als bastions over de wereld uitgestrekt, rijen afgrijselijke zwarte en overhangende rotswanden, waarvan het onheilspellende karakter des te sterker werd benadrukt door de branding, die er, huilend en schreeuwend tot in alle eeuwigheid, haar witte en afschuwelijke koppen hoog tegen opwierp. Recht tegenover de kaap op de top waarvan we ons bevonden en op een afstand van vijf of zes mijl in zee was een klein, somber ogend eiland zichtbaar, of liever: de ligging ervan was te onderscheiden aan de hand van de woestenij van oprijzend water waardoor het werd omgeven. Ongeveer drie kilometer dichterbij het land verhief zich nog een eiland, van geringere afmetingen, gruwelijk onherbergzaam en kaal, en op verschillende plaatsen door groepen donkere rotsen omgeven.
Sinds het bestaan van het programma is dit de derde keer dat Matthysen te gast is in de studio. Is Vlaanderen dan écht zo klein? Hij is wel een van mijn vele favorieten, maar toch ...
Op 03min00 : regelmatig aanmaningen om naar de Lofoten te gaan om daar zichzelf te vinden, bij een pannekoek & orka's zien rondspringen. Allen daarheen om onszelf te vinden! We zullen eens gaan Lofoten zie! Daar zijn genoeg orka's voor iedereen. Misschien een suggestie voor de mailgroep Reizen van SenNet.
Op 05min50 : 'sfeerschepping doet men door stevig te overdrijven'. Door dat te zeggen zit hij zelf te overdrijven. Dat is dubbel bovenop, ik lach mij een kriek met die man. De stelligheid waarmee hij dat zegt! Maar hij mag dat, vind ik, want hij weet wat hij doet.
Op 07min25 viel ik bijna uit mijn stoel van verbazing. Helsen gebruikt daar het woord 'niksigheden'. Wel, als Helsen en Matthyssen dit woord oké vinden dan ben ik in goed gezelschap, want 11/2016 gebruikte ik het woord niksigheid in een tekst voor de toenmalige mailgroep en die heb ik als tekst 678 in 09/2019 hernomen op blog 02, https://blog.seniorennet.be/_maart . Het woord is nu echtig goedgekeurd! Niksigheid bestáát!
Dat Poe zo'n lange inleidingen en beschrijvingen maakte, ligt misschien aan het feit dat hij van zijn pen wou leven. Mogelijk werd hij per woord betaald. Hoe meer tekst, hoe beter de vergoeding, want hij had een paar dure verslavingen. Zouden zijn griezel-inspiraties daar vandaan gekomen zijn? Van zijn opiumroezen?
Sinds gisteren ± 20h liggen we op anker. We kunnen TV ontvangen. Mooie film gezien, met ene Martha Plimpton. Rauw/geestige film. Plimpton heeft een markant gezicht.
Vanmorgen was het circus. Op TV. Met een trapezenummer om bang van te worden. Deze namiddag zal het circus zijn in de keuken. Vanavond kerstdiner. Bewijs uit het onbesliste : natúúrlijk bestaat god, we vieren toch kerstmis !!! Er is een mooie reportage over Jeruzalem op TV, commentaar in het Portoeguèisj. 'k Snap er niet veel van maar het zijn mooie beelden. Muziek : het Halleluja van Händel. Is dat niet eerder iets voor Pasen?
1995-12-25 ~ op anker Sines, 11h12
Gisteren de paus gezien op TV, in zijn zondags goed. Wat kijkt die vent toch nors. In de namiddag was LM vrij. En deze namiddag ook. Hij kijkt bijlange zo nors niet. Maar ja, voor popiejopie is het nu Druk Seizoen. Als iedereen die veel werk heeft met de eindejaarsfeesten zo'n zuur gezicht zou trekken zou het nogal floreren in de wereld van de commercie! Stel u voor dat ge ergens wordt aangenomen om kerstboodschappen in geschenkverpakking te doen en ge trekt een smoel, er kan geen glimlach af. 't Zou rap gedaan zijn. Afgedankt. Wat doet de baas? Die belt naar Suzanne van Interlabor en vraagt iemand die de boodschappen kan inpakken met de glimlach. Maar ja, misschien heeft de opperbaas van popiejopie het telefoonnummer van Suzanne niet. Het was nochtans Zijn Boodschap die popiejopie aan het verpakken was hoor.
En dan deze voormiddag zijne heiligheid de kerstboodschap, ook live. Wat een lef hebben ze toch op het vaticaan. Damiaan wordt met moeite zalig verklaard maar dat fossiel brein daar in zijn vensterraampje wordt alvast met 'heiligheid' aangesproken. En weer zo'n gezicht van achter het IJzeren Gordijn. Er kon geen glimlachje af. Wat moeten de Boeddhisten denken. Er zijn maar 700 miljoen katholieken op de 5,5 miljard mensen. Dan mag het opperhoofd toch iemand zijn met mediatieke en diplomatieke allure. Of gewoon met allure: Jos Brink. Rijzig. Glimlach. Soepel. Vlot. Gewend aan autocue en filosofie op mensenmaat ... waar wachten we feitelijk nog op? Als het dan toch door CNN uitgezonden wordt, dan liever een geoefend amateur dan een professionele klungelaar. "Met god kan ik best overweg ... maar met zijn grondpersoneel !" Van wie was die verzuchting ook weer? Misschien van een piloot.
Gisteren ben ik gaan helpen met het voorgerecht. Nu weet ik ook hoe het niét moet, namelijk zoals ik het gedaan heb. RD was zelf druk bezig aan een werktafel in de andere vleugel van de keuken en had absoluut geen tijd om mij in het oog te houden. Hij had één bord voorgedaan en liet mij verder doen. 's Avonds stond het voorgerecht op tafel en het zag er kleurrijk uit. Over mijn afwerking zwijg ik nog efkes. Bij kunstlicht viel het geeneens op.
Ik wist dat hij er nog gelatine zou over penselen. Daarom had ik de onderdelen van het voorgerecht moeten verdelen over verschillende plateau's en pas nadat hij de gelatine had opgebracht en ze gedroogd was, het voorgerecht assembleren op borden. Voorzichtig, met een palet: zalmmoten + garnituur. Nu had ik alle onderdelen direct op het bord gelegd (zoals hij had voorgedaan) en het penseel maakte spatjes op de rand van het bord. Dat geeft een zeer slordige en onaffe indruk. Aan plateau's gedacht? Jawel, 3hrs later. Als hoofdgerecht hazerug geflambeerd in whisky. Geslaagd natuurlijk. En de mooie kerststronk als dessert. Natúúrlijk geslaagd.
Sinds daarstraks weten we dat het schip dat voor ons toekwam pas morgen binnengaat om te lossen, dus liggen we hier met Nieuwjaar nog. Voor LM en mij blijft dat hetzelfde, maar de mensen die afgelost worden hadden gehoopt met Oudejaar thuis te zijn. Voor hen is dat slecht nieuws. Het verhaal van Heidi op TV. Dat is de tweede keer in een paar dagen. En twee keer een andere wending. Thuis eens herlezen.
1995-12-26 ~ op anker Sines, 09h34
Stralende zon en het waait nog altijd even hard. Grijze zee. We liggen hier met vier schepen op anker, waarvan twee kleine. Wel, toch veel kleiner dan wij. Die liggen nogal te deinen bij dit weer. Ik beklaag de mensen daar aan boord. (kom gauw bij ons aan boord, hier schuiven de borden niet van tafel en hier rolt ge niet uit bed wanneer ge moet slapen.) Het is even slecht weer als in 1992 Tallinn (Estland). Toen hebben we drie dagen moeten wachten eer de havenautoriteiten aan de serviceboot de toestemming gaf ons naar boord te brengen (schip 22). Ondertussen zaten wij allemaal op onze nagels te bijten in het hotel. Dat zou nog zo erg niet geweest zijn, maar de bagage stond in het kantoor van het agentschap en daar zaten de vijltjes in. Hoelang we hier zullen liggen weten wen niet. Tot het weer kalmeert. Het humeur van de mensen die hier afmonsteren zal op de proef gesteld worden. Ik hou mijn hart vast voor het eindejaardiner. Met een beetje geluk liggen we tegen de kaai en is er geen diner.
'k Heb vandaag wasdag ipv gisteren en het is merkwaardig kalm in de laundry. Iedereen die gisteren vrijaf had heeft gewassen denk ik. 'k Vreesde al voor filevorming, kettingbotsingen (was die dooreen geraakt) en ongeoorloofde manoeuvres aan de droogkas. Nee, niks. Er is zelfs geen scheepswas te zien en het is nochtans dinsdag. Misschien komt die morgen allemaal in een keer?
1995-15-27 ~ op anker Sines, 16h58
We liggen hier sinds zaterdagavond en het wordt saai. Het schip vaart niet. Het ligt stil, de tijd staat stil. Geen schroef, geen machien, geen beweging, geen geluid. Stil. Soms durf ik denken: ik tel tot twaalf en dan schiet alles weer in gang. Want als ik tot twaalf tel, en dit doe, jááá dan schiet het schip weer in gang. Maar dan schrikken de mensen zo. Dus laat maar.
De TV staat hier de hele dag aan. 'k Hoop dat we hier niet blijven liggen tot ik ALLES versta wat ze zeggen. Tegen dan zijn de mensen die mogen afmonsteren furioso en worden ze afgehaald per helikopter van de Psychiatrische Dienst van het Algemeen Ziekenhuis van Sines. In van die witte bloezen, die achteraan sluiten. Moeilijk hoor zo'n bloeze, maar ge moet het niet zelf doen, ze helpen u. Met twee.
Daarstraks stond ik efkes op de brug te wachten op een geannonceerd telefoontje uit Zellik en er was een klein bootje zich een weg aan het stampen naar een van twee kleine schepen die hier ook liggen. Het dingske moest nogal wroeten om er door te geraken. Misschien bracht het een loods of een agent. De mensen daar aan boord zullen in elk geval blij geweest zijn. Er wordt 8 beaufort verwacht. Wij liggen nog tamelijk stil, behalve vanmorgen efkes. Misschien waren dat die 8 beaufort.
De conversatie was ook beau/fort. Ma: "Die van daarstraks, die opgenomen heeft, dát was ne slimme! Hij zei: leg efkes af en bel binnen 5 minuten terug." Ma doet dat, het was een zinnig voorstel, een kosten besparend trukje, voor als de opgebelde niet direct bereikbaar is. De slimme van dienst was de capt hemzelve, de anderen waren op drill & oefening. Bibi was bereikbaar, in de cabine. Achteraf heb ik gehoord dat de capt eerst naar de keuken gebeld had om mij te vinden. Oké, 'k was daar dikwijls voor inventarissen allerlei en voor kerstbomen & kerststallen, maar ik wóón daar niet hè. De capt verbaasd dat ik daar niet was. RD verbaasd dat de capt mij daar dacht te vinden. Ik verbaasd dat RD verbaasd was dat de capt verbaasd was. Kortom : verbazing alom.
19h: dat ene schip is binnen gegaan. Dat is dan toch al één. Daarna is het aan ons. Ondertussen zijn er twee bijgekomen.
1995-12-28 ~ op anker Sines, 08h32
Sinds gisteren circuleert hier het bericht dat de mensen vandaag afgelost worden. De vervangers zouden met een bootje komen. Nu weten we niet of het een officieel bericht is of een kwakkel. Want kwakkels ontstaan hier nogal rap, met al die talen aan boord. Hoe vindt ge deze: "Les bébés noirs sont nés blanc." Zwarte babies worden bleek geboren. –het pigment gaat pas werken wanneer er licht op komt "Les bébés noirs son nez est blanc." Zwarte babies heeft een witte neus. Het eerste is wat RD vertelde, het tweede is wat Constant er van maakte. Enkelvoud of meervoud, van geen belang, hij wist met zekerheid dat het niet waar was, dat van die neus.
'k Had een bootje zien komen. Olé, daar zijn ze met de vervangers, en met de post. Toen zag ik nog een. En nog een. Zoveel post? Maar nee, het waren vissers. Soms verdwenen ze helemaal uit het zicht, tussen twee waterbergen. Als vissen zoveel moeite kost gooi ik vanzeleve geen overschotje vis meer weg. Jamaar, als dat zó'n gevaarlijk werk is zal ik wel een dooske sardienen opendoen hoor.
'k Zei tegen LM dat die ene TV-zender persies minder nieuws gaf dan de andere. "O, maar gisteren was hij er toch weer hoor, zelfde nieuwslezer, zelfde uur." "Maar met ander nieuws. ?." "Dát weet ik niet." 't Had ook gewoon meer van 't zelfde kunnen zijn hè.
Hier zijn serieuze overstromingen geweest. En nog bezig , denk ik. Spoorlijn verzakt en trein ontspoord. Heelder dorpen en steden die onder water staan. Er werd een kaart van Portugal getoond. Er zijn drie of vier grote stromen. Hun verzamelbekkens liggen op Spaans grondgebied op hoger gelegen vlaktes. Als dat water moet via Portugal naar zee. Tragedies alom. Mensen van sociale woonblokken die al 30 jaar reclameren omdat het tijdens de winterregens onderloopt. En daar wordt al 30 jaar niks aan gedaan.
Waar wordt er geluisterd naar de vierde wereld? Hebben die grondstoffen? Leveren die brains? Nu overstroomt het. En het loopt over. Veel colère op TV. En dan spreken de nog sneller. Kerstweekend. Gelukkig was iedereen thuis om te helpen hozen en emmeren.
Eergisteren was het zeer spectaculair weer. Nu minder. De uren dat de wind wil gaan liggen, daarboven alle wolken weggeblazen zijn en de zon een beetje wil schijnen (dat is haar job), is de zee hier donker turkoois en aan de horizon donker purper, bijna gelijk de Caraïbische Zee maar dan minder vlak. Daar is de zee soms zo vlak dat ge de haaien kunt horen langs zwemmen. -larie hoor Er staan kleine schuimkopjes, dus is er maar weinig wind. De deining is ook danig verminderd.
Aan de capt heb ik verteld dat mijn moeder hem een slimme vindt. In iets diplomatischer bewoordingen natuurlijk. Zo van : tof en handige truk en minder duur. Hij was niet verbaasd of geflatteerd. Dat soort complimentjes is hij al lang gewoon.
Een tijdje geleden had RD ons zijn telefoonnummer gegeven. En een paar dagen geleden zijn juist telefoonnummer. Soms wisselt hij de cijfers van de getallen om, bvb 97 31 ipv 91 37. -dat heb ik ook, al eeuwen, 't heet dyscalculie Zo stond hij eens ergens in Indonesië, ze hadden gedaan met boodschappen doen en een paar mensen van het schip gingen telefoneren naar huis. Toen heel goedkoop van ginder. Er was nog een telefooncel vrij en RD dacht: och ja, waarom niet. Hij had zijn adresboekje niet bij. Hij draait zijn thuisnummer en vergist zich. Hij kwam wel in zijn eigen buurt terecht. Hij heeft toen aan die mevrouw uitgelegd dat zeeman was en in Indonesië stond, zonder adresboek of foonboek, en of ze zijn telefoonnummer eens wou opzoeken. Die vriendelijke dame heeft dat gedaan en zo kon hij naar huis bellen. Tof verhaaltje hè. En nog echt gebeurd ook.
RD zal onze brieven vanuit België verzenden. Als er ENGIS op de poststempel staat is dat normaal hoor, hij woont daar, op 200m van het postkantoor, met een cafeetje naast.
1995-12-30 ~ op anker Sines, 08h13
Vaya con Dios op de radio. En eergisteren Madre Deus op TV. Hun optreden in de Olympia van Parijs werd uitgezonden, maar op een ontiegelijk uur weeral. Dan lagen wij er al lang in. In het nieuws beelden van ondergelopen land, glad en effen water zover de camera reikt, windstil, en krengen van runderen die ronddrijven. Er werden enkele landbouwers geïnterviewd. Ze waren niet veel van zeg. Niet zoals de stadsmensen eergisteren.
09h24 : ik kom van de laundry. Het keukendepartement was daar voltallig aanwezig. Dat gebeurt al eens, maar nooit lang. Misschien gaan we morgen tegen de kaai. Dat was het laatste nieuws. 11h45 : LM komt boven, het kan zijn dat we morgen niet binnen gaan. Dat is het allerlaatste nieuws.
Nu heeft iemand de keukenklok en de klok van de mes toch juist gezet zeker! Nu waren wij al máánden gewend er vijf tot zeven minuten bij te tellen, want na elke timeshift hikken die klokken een minuut of twee. Iemand is dat eens komen goed zetten. Verschietachtig hoor. Nu lopen ze juist, verdorie. Iedereen te laat op zijn werk. Is dat voor nieuwjaarsnacht of wisten ze niet wat doen?
Als we morgenvroeg binnen gaan is er morgenavond geen eindejaardiner. -dan lopen alle mensen wacht Als we morgenvroeg niet binnen gaan is er morgenavond eindejaardiner. -dan lopen maar een paar mensen wacht. Welk vlees moet er nu uit de diepvriezer gehaald worden? En wanneer? Morgenvroeg is te laat voor zo'n grote stukken. En de microgolf is te klein om zo'n stukken vlees in te ontdooien.
Als we binnen mogen moet het in de ochtend zijn, dan is het hoogtij. Mij best. Bij een kapper zal ik niet meer terecht kunnen maar ik kan toch al naar het strand stenen gaan halen voor de plantenbak van de mess. En eens naar het fort gaan kijken. Of de bloembakken naast de kanonnen nog in orde zijn. Want als ge zo'n fortje van 800 jaar oud efkes alleen laat, dat ziet ge er toch direct aan hoor.
Gisteren was den ouwe in een bonhomie bui, zo van dat nodeloos joviaal gedoe, en hield in de keuken een redevoering dat het niet voldoende is zijn job te doen, men moet de mensen soigneren. "GELIJK GIJ IN PUERTO BOLIVAR DE POST VAN DE MENSEN GESOIGNEERD HEBT ZEKER?" gilde het door mijn hoofd. Ik stond daar laffelijk mijn kaken op mekaar te houden. Had ik gisteren nog stewardess geweest hè, ik had wel geweten hoe hem te temperen met een klein opmerkingetje. Er sprongen al direct drie, vier gereed. -ik herinner mij die situatie heel levendig Vooral omdat RD niet het soort mens is dat dit soort luide preken nodig heeft. RD soigneert zijn cliënten al jaren. We hadden amper een week tevoren een grandioos kerstdiner gehad! -ofwel was den ouwe zat, ofwel was hij zot door het wachten Alleen maakt RD daar geen tamtam over. Wanneer iets grandioos geslaagd is noemt hij dat 'une chance'.
LM loopt daar over deck, met nog andere mensen. Ze dragen allemaal een overall natuurlijk maar hem herken ik aan zijn manier van lopen. Hij heeft wind tegen. Dat is ook te zien aan de manier van lopen. Niet erg. Wanneer hij terug keert heeft hij wind mee en is hij rapper binnen.
Luik 9 staat open. Luik 9 is vlak tegen de facing en daar kunnen we van uit de cabine recht in kijken. Bovenop de kolen liggen twee brandslangen gereed en een geel ding. Een soort ventilator, zei LM, aangedreven met gecomprimeerde lucht. Want ze zijn de cracks tegen het luikdeksel aan het lassen en bovenop een massa kolen iets lassen is feitelijk niet evident. Het geel ding dient om ontplofbare of brandbare gassen weg te zuigen en de brandslangen liggen daar voor het geval zo'n gas zou ontvlammen. Moeten we dan geen draagberries en zuurstofmaskers gereedzetten ook? Of op zijn minst een doekje tegen het bloeden?
----- hier stopt plots de briefwisseling van op schip 26. Vreemd, want LM en ik zijn pas vier weken later afgemonsterd in Sardinië. Maar, als men de brieven zelf mee naar huis zal nemen, wordt er dan nog wel geschreven? Misschien wel. En geprint? Waarschijnlijk niet. Toch staat er mij iets voor, een alinea over de inwoners van Sardinië. Dat zijn de Sarden. En iets over rijmwoorden. Er is dus minstens nog één brief geschreven, maar waar is die ... De diskettes waarop de brieven staan hebben we nog wel, en alle afspeelapparatuur staat hier zorgvuldig weggeborgen, maar ze is defect.
te gast bij Wim Helsen ~ Thibault Christiaensens met de tekst van het nummer 'June' van Idles
Dreams can be so cruel sometimes I swear I kissed your crying eyes Dreams can be so cruel sometimes I swear I kissed your crying eyes
A stillborn was still born I am a father A stillborn was still born I am a father
Amend, amend, amend, amend (2x) (amend = verander dat, maak dat ongedaan ?) Baby shoes for sale, never worn (5x) Pretend Amend, amend, amend Amen, amen, amen, amen Adam Devonshire & Joe Talbot
Jammer dat de muziek er niet bij kan in Winteruur, dan had ik veel sneller begrepen wat Christiaensens bedoelde. De stem van de zanger vertelt meer dan de woorden van het lied. De link staat onderaan.
Op 03min26 moet ik Helsen efkes bijsturen, hoezo daarvoor bestaat geen woord in het Nederlands? stillborn = een doodgeboorte en een miskraam = miscarriage Medisch zit ergens een verschil. Waar het onderscheid ligt is voor de specialisten want er zijn gradaties, maar de woorden bestaan wel degelijk in het Nederlands: bij een miskraam was de foetus te jong om levensvatbaar te zijn (miscarriage), bij een doodgeboorte wel levensvatbaar, en dat heeft niet mogen zijn (stillborn).
Wat zegt Helsen dat weer goed op 06min47: iets emotioneels schrijven zonder dat het sentimenteel klinkt. Ik zoek al jaren naar een formulering voor het onderscheid tussen emotioneel en sentimenteel. 'k Kan er een schemaatje van tekenen, een kribbeltje, maar ik krijg het niet in woorden gegoten. Al 20 jaar niet.
06min58 : Ach zo? Het jung vindt dat hij over teksten niet te hard moet nadenken? Zit hij dan in het juiste programma? Nee. Hij is al 24 jaar en nog zo achteloos wanneer het over woorden gaat? Ik hoop dat hij daar intijds uit groeit. Liefst voor hij aan kinderen begint.
Op elk schip zijn er woorden en uitdrukkingen die een trend worden. Drie jaar geleden, op schip 22 bracht choff VW 'Yôw de manneuh' in zwang. Alle Filipijnen en Kroaten konden dat accentloos nazeggen. Alleen ... zo begroet men niet de hoogsten in graad.
Op schip 09 in 1983 was het ooit 'izèèèmça' = ils aiment ça. Ooit gelanceerd door een chef steward. Na een tijdje gebruikt iedereen de meest zwange, zwangissime uitdrukking. Hier is dat voor het ogenblik 'mucho very good'. We houden het internationaal. Wie daar mee begonnen is weet ik niet (elektrieker RK?). De uitdrukking dient voor vanalles en nog wat. Het kan betekenen 'danku' wanneer iemand de liftdeur nog efkes openhoudt, wanneer iemand u weet te vertellen waar die en die te vinden zijn op dat moment. Het staat voor 'niet erg' wanneer iemand een beetje veel waspoeder in de machine doet, voor 'begrepen' wanneer iemand een uitleg doet, voor 'dat kan nog van pas komen' wanneer iemand u waarschuwt voor iets, voor 'lekker' wanneer iets lekker is en voor 'ja, graag' wanneer iemand vraagt of ge nog een pint wilt. Koffie moet ge zelf nemen, niet erg (zie hoger).
Chefke RD moet op 20/12 inventaris maken en bibi mag helpen. 't Zal wat langer duren dan in september, want toen waren de rekken bijna leeg. Lege rekken is de ideale situatie om inventaris te maken en/of om grote kuis te doen. Toen waren we met de droge voeding op anderhalf uur klaar. In IJmuiden hebben we de zesmaandelijkse bevoorrading gehad en toen lagen de rekken overvol. Nu nog gewoon vol. Deze keer zal de inventaris langer duren.
1995-12-15 ~ op zee, 12h43
Chefke RD heeft kerststallen gebakken, één voor elke mess. Hij heeft twee hoge en heel hoge broden gebakken die aan de lange kant doorgesneden worden en uitgehold. Het kruim verdroogt en het geheel lijkt nu binnenin op een grot. Als kribbe een sandwich, overlangs doorgesneden en uitgehold. Daarin kwam een klein koekemanneke, ingebusseld in een lapje dat op de rug vastgepind werd met een kopspeldje. Tot hier toe zijn de dingen goed gelukt. Hij is tevreden, ik dus ook. Van Maria is er ook al een probeersel. Ze is wat groot uitgevallen. Dat herbegint hij kleiner. Maria en Jozef zijn gewoon gebakken balletjes deeg die op een vleespen steken en wat stof van de poetsdoeken uit het machien als kleed krijgen. De voet is een doorgesneden sandwich, die is onder de lange kleren van de poppen niet te zien. RD doet het bakwerk, ik het knip -en plakwerk.
1995-12-17 ~ op zee, 08h10
Het was weeral shift vannacht, één uur vooruit. Vanmorgen was het nog donker om 07h. Zo rond 05h30 zijn we wakker geschrokken door een luide bonk, metaal tegen metaal. De deur van de 'garage' was open geraakt. Het licht brandde daar nog. Telkens die deur open bonkte, spoot er een geut licht tot aan de gangway. Dat zullen ze op de brug wel gezien hebben, maar er iets aan doen? Ho maar.
Als iemand met een cabine aan de facing bij donkerte vergat de gordijntjes te sluiten, dan kwam er ongeveer onmiddellijk telefoon, of men aub aan de brug zou willen denken, ja? Want hun nachtzicht mocht niet verstoord worden. Dat was toch belangrijk voor de veiligheid, ja? Maar als er uit de 'garage' om de zoveel seconden licht spoot tot aan de gangway stuurt men de matroos van wacht niet naar beneden om dat efkes in orde te brengen ...? Zoveel licht om de zoveel seconden kan door andere schepen geïnterpreteerd worden als een signaal.
Als de deur uit haar hengsels geslagen is, dan kunnen die van het machien wel iets repareren. En heel het schip wakker natuurlijk. Ik zou willen rondvragen wie met dat continu gebonk nog kunnen slapen heeft. Maar dat mag niet want dat is 'stoken'. Gelukkig is het vandaag zondag en heeft LM deze namiddag vrij en kan hij slaap inhalen. En ik ook.
In de garage staat een kleine mobiele kraan geparkeerd. Bij dit weer zullen ze daar niet mee rondrijden vaneigens. De werken aan de facing zijn ook opgeschort tot beter weer. Nu in een bootsmanstoel hangen? Dan moet ge wachten tot de verfpot nog eens langskomt. Dat slecht weer is gisterenvoormiddag begonnen. Ineens. Chef RD sprong naar het fornuis om zijn potten vast te zetten. En ik was in één wip in de mess om de asbakken en de botervlootjes af te ruimen. Dat zit er persies nog altijd straf in: wanneer de miserie begint, direct "mijn tafels!" redden. Iedereen springt eerst naar het zijne hé. Dat de soep tegen deck zou slaan is minder erg dan dat er één botervlootje zou vallen. Tafels zijn mijn verantwoordelijkheid niet meer, maar 't zit er nog altijd in. We waren gelijk sprinkhanen.
In de namiddag was ik ook in de keuken. 'k Ben een ganse dag beneden geweest om de poppen voor de kerststallen aan te kleden. Er vliegt een inox deksel tegen de vloer. "Tiens, zegt RD heel droog, we rollen ..." Dan zijn we in de locker van de 1ste stuur een ruime lap antislip gaan halen voor de twee kerststallen. Gaan wegratten feitelijk. RD kan daar binnen met zijn pass-key. Buiten de locker hangt een lichtschakelaar en ik klik daar op. Geen licht in de locker. De lichtschakelaar voor de locker staat binnenin de locker. (Bij de knop in de alleyway hangt een plaatje GARAGE ... er begon iets te dagen bij mij.) Twee grote lappen antislip ratten ... - Mogen wij hier wel komen, vroeg ik aan RD. - Waarom niet? Zij komen met hun sleutels toch ook in mijn lockers. - Zonder te vragen? - Zonder te vragen. Goed, wij dan ook zonder te vragen. Ineens genoeg meegenomen, de grootte van een beddenlaken. Licht uit, deur op slot en wij weer weg.
Doordat de lichtschakelaar van de garage op die vreemde plek staat is het mogelijk kunnen gebeuren dat er vanmorgen licht uit de garage kwam. Maar dat is oké, zegt LM want dat licht blijft toch altijd aan. Mysteries alom.
Sven heeft de mensen van de keuken gewekt om 04h30 ipv om 05h30. Rappe gast. Heeft hij twéé uren geshift? Om sneller toe te komen in Sines. Daar wordt hij afgelost.
Wat hierboven staat snap ik niet zo goed. Scheepstijd bijstellen (shiften) gebeurt à 1h per nacht, om 02h. Vermits we oost vaarden, gingen we om 02h naar 03h. Vanaf dan staan alle scheepsklokken op 03h. Waarom wekte Sven de keuken dan om 04h30? Hij heeft maar op de klok te kijken en ziet dat het nog geen 05h30 is!
Elektrieker RK heeft voor licht gezorgd in de kerststal, met het lampje van een werklamp met de batterij van een stormlamp. De batterij staat achter de kerststal en is niet te zien. De koningen zijn ook goed geslaagd. Nu is het wachten tot de lijm in de voet droogt. De voet is een halve sandwich van een paar dagen oud. Hun kleed komt er over en verbergt de voet. En dan maar hopen dat ze stabiel staan. De poppen hebben geen gezicht. Zo kan iedereen er eentje fantaseren. Een Jozef met spleetogen bvb, of een Filipijnse Maria. Alle gezichtjes blijven mogelijk. -de stoffen voor de kleren van de poppen waren echt zeer rijkelijk van dessin & textuur.
Noël (steward) heet dan wel kerstmis, maar hij versiert niet graag kerstbomen.
1995-12-19 ~ op zee , 08h09
Gisteren was het nog eens een drukke dag. Pomponnekes gemaakt van dotjes poetskatoen (= whist, in Algemeen Scheeps) en kerstballen van piepkleine bolle pistoleekes. Daar was RD om 07h al mee bezig. In de voormiddag heb ik de kasten van het magazijn herschikt en inventaris gemaakt, dat heb ik alleen gedaan want RD moest koken. Van 13h tot 15h maakten we samen de inventaris van de droge voeding. Het is vele beter vooruit gegaan dan we gedacht hadden, ook al liggen sommige rekken bomvol. En dan de kerstballen afwerken. Door de pistoleekes moest een draad, de draad ging door een stukje macaroni en weer door het bolleke, knoopje er in en rond het bolleke kwam zilverpapier. Zo 42x, voor de twee bomen. Het is mooi poetskatoen (whist = draadresten van spinnerijen en/of weverijen), met satijnglans en "happy colours" zei Noël. Pomponnekes maken is niet ingewikkeld of zwaar, maar het moeten er veel zijn om wat kleur in de boom te brengen. Saai jobke. 'k Maak er maar 16 per uur en er is nog de inventaris te doen van de koel- en vrieskamers te doen beneden. Dat is voor vandaag. Er is weinig tijd en de bomen moeten er komen rond de 20ste, had de capt gezegd. Daar hebben we het volgende op gevonden: Noël had gisterenavond een vrijwilligers-halfuurtje georganiseerd. De boom hadden we al klaar gezet, de bootsman zal hem vandaag tegoei vastzetten. -later had ik zelf mijn schroevendraaiers bij hoor Met 7 man hadden we in een half uur tijd plots genoeg pomponnekes. Ze konden direct de boom in. Een van de matrozen moest toch weten of al die pomponnekes wel voor déze boom waren, voor hún boom. Maw, zitten wij hier geen dotjes poetskatoen te draaien voor de boom van de officieren. "These pompons, only for this tree" zei ik gedecideerd, "YOUR pompons only in YOUR tree" en ze zagen dat ik dat meende. Vanmorgen is LM naar het voorlopig kunstwerk gaan kijken en hij vond het tot hier toe geslaagd.
12h39 : en ik maar pomponnekes draaien deze voormiddag, want er zijn geen vrijwilligers bij de officieren natuurlijk. En die boom heeft toch ook wat kleur nodig. En er moeten nóg eens 30 kerstbollen gebakken en aangekleed woorden. Al goed dat RD dat wil doen, ze bakken. -hij stak uit eigen vrije wil toch wel tijd en energie in welfare hè Nu inventaris van de groentenfrigo. -verdorie, ik voel weer die tijdsdruk van toen, en het is toch 25 jaar geleden?
1995-12-21 ~ op zee, 16h42
De kerstboom van de officiersmess is klaar. Eindelijk. 'k Heb maar alles opgebruikt, ook de schreeuwlelijke plastic rommel van 't schip. Nu is hij persies wat overladen. Straks nog eens kijken. Als hij echt overladen is haal ik de plastic rommel er weer uit. 19h : we laten het zo, vindt LM. Waarschijnlijk is hij mijn kerstgedoe meer dan beu.
1995-12-22 ~ op zee, 09h31
We hebben een nieuw woord : courser = faire des courses + faire la course. Als ge heel weinig tijd hebt en ge moet rennen om uw boodschappen gedaan te krijgen, dan zijt ge aan het courser / koerseren, in het Algemeen Scheeps. Zeg nu nog dat taal niet leeft. Het woord is een product van RK, de elektrieker. Zijn lichtje flikkert al eens.
Gisteren was er wijn aan tafel. Karel heeft zijn promotie van 3de stuur! Hij eet om 17h20 omdat hij de 1ste stuur gaat aflossen om 18h, zodat die aan tafel kan komen. We hebben met hem dus niet kunnen toosten. Na het eten zijn we hem op de brug proficiat gaan wensen. Want een promotie is toch een evenement in 't zeevarend leven hè. Het gebeurt maar enkele keren en ge moet er nog iets voor doen ook. Verjaren gaat automatisch, da's een kwestie van tijd, een kalenderkwestie. Alhoewel, met al het gevaarlijk werk is verjaren (in leven blijven) misschien ook een prestatie aan het worden.
In Sines monstert Henry af (Filipijnse matroos). Hij wordt niét vervangen. Dwz dat ze ook op de Filipijnse bemanning beginnen besparen. Weeral ene (de vervanger van Henry) die zijn brood niet mag verdienen. En ondertussen staan ze voor de stand-by achteraan nog met maar DRIE mensen. Krijg het daar maar geklaard zonder problemen of ongelukken. En voor Constant vinden ze zogezegd geen vervanger. Larie. In de Filipijnen staan ze ook te springen voor een job. De vervanger van Constant kan niet meer via de Belgische Pool der Zeelieden komen, want die is gesloten wegens te duur. Maar nu vinden ze zogezegd ook geen Filipijnse vervanger? Bullsh*t! Er zijn Filipijnse mecaniciens die als steward willen vertrekken om toch maar aan de slag te kunnen. Zoals Filipijnse stuurlieden hier als matroos vertrekken. De rederij wil ons gewoon met twee man minder laten varen. Zolang de boekhouders en de aandeelhouders tevreden zijn is er immers niks aan de hand!
Constant zal het allemaal een zorg wezen. Hij loopt zingend de tafels te dekken. Spaanse liedjes. Hij zingt juist (of toch niet vals) en dat is heel goed voor de planten.
Gisterenavond hebben we Lethal Weapon III gekeken. 't Viel mee, tegen alle verwachtingen in. Buiten schietpartijen en achtervolgingen zat er nog een verhaal in ook. Wel gezochte dialogen, maar vlot gebracht. Ervoor kwam een show over 15 jaar André Hazes. Ook mooi hoor. Ik ben een stille fan. LM iets minder. 'k Vind die uithalen zo mooi. Koen Crucke kan dat ook.
Er zijn ongeveer 180 films aan boord. Dus wie een contract van 6 maanden uit doet, kan ze allemaal bekijken. Plus dat de capt en de cheng er flink wat bij hebben van thuis en bij hen mag een mens al eens gaan lenen. Qua films geen klagen.
17h10, radio : bomb explosion. Kweeniewaar, dat was niet duidelijk in de ontvangst.
1995-12-23 ~ op zee, 07h57
We kunnen RVI ontvangen -Radio Vlaanderen Internationaal- Elke hap nieuws is Nieuws, al waren het de weersverwachtingen voor de Ardennen of reclame voor Vanden Borre. Tiens? Zijn andere internationale zenders ook commercieel? Vanden Borre op RVI begot. Daar zullen de missiezusters in de brousse blij mee zijn: diepvriezers met korting. Wat heeft men daar nog nodig ... stroom? Nieuws : Paul Van Ostaijen 100 jaar geboren, Burundi, Bende Van Nijvel, Cassatie. En Joke Station Leuven mag naar huis. In de tijd van Van Ostaijen waren er nog meer vondelingen zeker? Tot 08h30 uitzendingen in het Nederlands voor Australië en Zuid-Europa, mét verkeersberichten. Verkeersberichten. Wat een melopee: filevorming in de straat van Gibraltar, blokvaren in de straat van Magellaan, spookvaarders in Sundastraat en nevel en mist in Malakkastraat. 't Is maar van waar ge komt als ge naar Australië moet.
We zitten een 200km ten zuiden van Sines en het is hier smoorheet binnen, dat kan aan de ventilatie liggen. Smoorheet en kerstmuziek. En donker tot 09h30. Jamaar héla, dat waren wij niet meer gewoon hoor, want down south is het licht om 06h30. Ten laatste.
Ze testen de smoke detectors, dus is het zaterdag. Deze namiddag misschien oefening.
Chefke RD is twee formidabele kerststronken aan het maken. Kingsize. Nu heb ik de tijd om daar eens op te staan kijken & zien. Vroeger was ik altijd weg cabines en ander poetswerk gaan doen, terwijl die dingen gemaakt werden. Wat een techniek heeft RD, mooi om naar te kijken. Het ziet er simpel uit, maar men moet een vaste hand hebben om het zo losjes te doen lijken. De roze liggen er heel nonchalant tegen, alsof ze er per abuus op neergedwarreld zijn. RD is begonnen als leerjongen toen hij 14 was. Hij is 57 geworden in oktober dit jaar. Dat is 40 jaar métier in de vingers. (De eerste drie jaren was het atelier te kuisen & afwas te doen, zegt hij.) En op die vaardigheid en kunde mocht ik dus staan kijken, op de eerste rij. Beeldhouwwerk. Met calorieën, akkoord, maar het zijn mooie calorieën.
Enkele dagen geleden heeft cheng CVV me een fles Substral cadeau gedaan die hij in een van zijn kasten gevonden had. Die fles heeft een verhaal. In '94 was cheng PDS hier aan boord en hij had de resultaten van het product gezien. Hij was onder de indruk. Toen was maandag ook plantendag, zoals nu, en de grote plantenbak van de mess stond er pas. Die planten deden het goed van in het begin, hoogstwaarschijnlijk dank zij de Substral want er is haast geen daglicht in de mess. We zouden rond 1 mei toekomen in Rotterdam en PDS had naar zijn vrouw gebeld van aan boord. PDS en ik kruisen mekaar in de alleyway. Zodra hij me ziet met mijn gereedschappen van scheepstuinier, herinnert hij zich dat hij zijn vrouw vergeten te vragen is Substral mee te brengen. Gaat die kwiet toch een tweede keer bellen om te zeggen dat ze zo'n fleske moeten meebrengen. Duur fleske hoor. Ze kwam met de wagen dus had ze dat efkes kunnen gaan halen vlakbij, in Rozenburg. Of ik had het kunnen meebrengen wanneer ik daar ging boodschappen doen. Maar nee, een telefoontje per satelliet. Dat fleske is zijn gewicht in goudfrank waard. En dat staat hier nu, amper gebruikt, in de cabine. Substral en de Spaanse liedjes van Constant houden beneden de planten goed.
Gisteren heb ik de inventaris overgeschreven in het net, beneden in de mess, zo moest ik niet ver lopen als ik uitleg nodig had van RD. Bovenaan moet op elk blad (en 't zijn er veel) de datum en de naam van het schip ingevuld worden. Na een blad of vier hoopte ik dat iemand van de 'vaste mannen' langskwam, zo kon ik eens konsjuus per abuus vragen :"Wordtel, dat is toch met dt hè?" Vermits iedereen aan het werk is op dat uur, zat ik in mijn eentje te gibberen. RD zag van aan zijn werktafel in de keuken dat er iets was en kwam kijken wat er te lachen viel op die bladzijde, tussen 4 kg chocoladekorrels en 12 kg cacao. Niks. Hoe legt men de dt-kwestie uit aan een Franstalige? Niet.
Om 11h heeft 2de stuur JM gedaan aan deck en dan komt hij eten. Om 12h is hij van wacht op de brug. Zijn soep drinkt hij gewoonlijk in de keuken en onderwijl doet hij een babbeltje met RD. Daarna gaat hij de hoofdschotel eten in de kleine mess. Gisteren komt den Didde binnen terwijl JM zijn soep staat te drinken. Didde (1ste stuur) laat zich met een diepe zucht zakken op het krukje dat daar klaar staat voor Stuurlieden Met Problemen. Want hij had er een paar, ofwel één, maar dan een heel groot. Hij begint een uitleg over pijplijn nr zoveel aan stuurboord (kan ook bakboord geweest zijn) en valve nr zoveel aan bakboord (kan ook stuurboord geweest zijn), over stoom en temperaturen en druk en daarbij nog een hoop moeilijke woorden. Gibbe is klaar met zijn uitleg. Geen reactie. Het was in 't Nederlands, RD voelde zich dus niet aangesproken, hij deed rustig voort met de biscuit. JM stond in gedachten verzonken zijn mok soep uit te lepelen naast de vleessnijmachine en ineens had ik de indruk dat ik de enige was die geluisterd had. - Aha, was het dát? zei ik in een poging tot medeleven. - Kom zenne, persies of gij begrijpt dat , zei de Gibbe. - Tegen maart of april misschien, doe maar pasen. Maar 't moest vandaag nog opgelost worden. Oei.
15h55 : telefoon in de cabine. Er is een telegram voor ons, af te halen op de brug. toegekomen aan boord om 15h51,verzonden uit België via Oostende om 15h47. Acht minuten, van deur tot deur, bij wijze van spreken. Moderne techniek, een wonder. -toen had ik nog geen weet van e-mail, dat is nog véél wonderlijkerder
te gast bij Wim Helsen ~ Fleur Pierets met ‘Waarom schrijf ik' van Toon Tellegen
Ik schrijf omdat ik wil schrijven dat ik gelukkig ben. Op een dag zal het zover zijn en zal ik schrijven- met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden, en met rode oren en rode wangen: ik ben gelukkig.
Als ik daarna ooit nog twijfel en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij of zelfs reddeloos verloren, kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben: gelukkig.
Wat een bewogen jaren heeft zij achter de rug. 'k Tuimel van de ene emotie in de andere : 'je bent de allerbeste eekhoorn die er is'. Tragisch mooi. Hoe een mens die gegijzeld wordt door defecte hersenen tóch nog een boodschap weet over te brengen. Daar zou ik willen over doorbomen, maar vandaag niet.
Wanneer Pierets het heeft over de selffulfilling prophecy, de zelfvervullende voorspelling, dat is ook zo'n piekmoment in het gesprek:
- Als je vaak genoeg schrijft of zegt dat je gelukkig bent zal je het uiteindelijk misschien ooit weer worden. - En werkt het? - Nee, antwoordt ze zonnig.
Wanneer ze het heeft over de haatbrieven, en de doodsbedreigingen dan word ik misselijk. En als ultiem argument 'de straf van God' ?!? Als we motoren konden laten draaien op domheid & dwaasheid, dan was al lang & wereldwijd het energieprobleem opgelost.
13h13 : Piep! Sinds vannacht tegen de kaai. Vanmorgen was al een luik vol. Volgespoten met kolen. Ze gaan hier nogal ne gang met hunne spuiter. 5000 ton per uur. Terwijl wij slapen. Wij = de mecaniciens en de keuken. De stuurlieden en de matrozen lopen havenwacht, 6-op-6-af. foto laadinstallatie, de spuiter à 5000 ton/h : https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a7/Puerto_Bol%C3%ADvar%2C_Guajira%2C_Colombia.jpg
Hier is maar één kaai. Aan bakboord ligt de kolenterminal en aan stuurboord puur natuur met strand maar zonder palmbomen.
Het licht doet pijn aan de ogen, ongenadig zonlicht. Achter ons een desolaat landschap, vlak en bruin. Mijlen verder heuvels, zoals in de oude Westerns. We liggen in een kleine baai, met onze voorpiek naar de Caraïbische Zee. De kleur is zoals in de reisfolders. Op sommige plaatsen lijkt het water zeer ondiep, daar is het geel en groen. Verder van hier is de zee turkoois en donkergroen. Aan de horizon is ze donkerpaars. Hier vliegen pelikanen en fregatvogels misschien ook, maar die heb ik nog niet gezien. Op de radio kerstliedjes.
Het is hier een kolenterminal om te laden en zo'n installatie lijkt in niks op een kolenterminal om te lossen, zoals IJmuiden of Rotterdam. Een loskade ziet er vreselijk uit, is een verschrikking bij slecht weer. Een laadkade ziet er nooit zo erg uit. En toch is het hier akelig, zelfs al schijnt de zon. Misschien schijnt ze te fel. Het is hier allemaal zo duidelijk hard zichtbaar. -kan iemand de zon dimmen? PUERTO BOLIVAR ENERGIA PARA EL MUNDO, staat op de kraan te prijken. Ten koste van -, natuurlijk.
Cheng CVV zei dat het schip straks drugscontrole krijgt. Terwijl we op anker lagen zijn 's nachts kleine bootjes rond het schip komen varen en in een documentaire hebben we eens gezien dat ze dan onder water een metalen kist tegen het schip lassen. Of metalen kistjes. In Europa worden die kistjes er dan afgehaald door andere clubleden. De brigade aan de wal heeft die bootjes ook gezien, natuurlijk, en deze namiddag komen ze de romp controleren. Als het allemaal waar is natuurlijk. Dat van de documentaire is waar. In Sines mogen we ons aan cabine-controle verwachten. Elk schip dat uit Colombia komt krijgt controle. Toen we hier begin dit jaar waren met schip 25 (Mineral Dampier) vertelde choff VW dat de mannen die hier werken, hier telkens voor zes weken zijn, zonder hun familie. Hier is niks van winkels of gewoon gedoe. Enkel radio en TV. Zijzelf noemen het hier Puerto Alcatraz.
15h29 : Ze zijn hier juist buiten met hunne control. Mensenlief, is me dat bangelijk. Categorie : niet-leuk. Zes militairen in gevechtstenue. Twee zijn binnen gestapt om te controleren. Ik was er niet gerust in. Niet dat ze iets zouden vinden, maar dat wij achteraf van alles niet meer zouden vinden. Zelfs in de tas met vuile was zijn ze geweest. -dat moeten ze maar zelf weten, denk ik nu Toen deed ene het schuifke van LM zijn nachtkastje open. Miljaar. Daar zit al ons geld en het ligt nog los in een bakske ook. 500 USD en nog wat Belgisch en ander geld, misschien voor 20.000 BF.
Vroeger heb ik al een paar keer grote controle van de douane meegemaakt. Die mannen komen in overall, niet in gevechtstenue. Nu goed, het zijn geen Panamezen of Egyptenaren. Als we veronderstellen dat een gewone soldaat in Colombia niet corrupt is, dan waren dit 'de goei'. Marlboro en cola, dat kwamen ze halen. Wat moet het zijn als ge piraten aan boord krijgt ... die stoppen niet bij marlboro en cola.
Dan heb ik cheng CVV verkeerd verstaan deze middag. Ik had begrepen dat ze de romp kwamen controleren, niet de cabines. Die militairen met hun combatshoes op het tapijt van de cabine. Gvd, dat wordt niet gedaan, dat is tegen alle scheepsfatsoen.
Nog altijd geen fregatvogels gezien. Misschien vinden zij het hier ook akelig.
1995-12-09 ~ op zee, 14h55
Een paar dagen geleden hadden we het in de keuken over de ontploffing in de pompkamer op een ander schip van de rederij. Chefke RD was daar toen aan boord en hij was zo vriendelijk ons in detail te beschrijven hoe die 2de stuur er uit zag na de ontploffing. Hij is nog op eigen kracht vier trappen op geraakt. Diensttrappen met hoge treden. Klimtreden. Een paar maanden later is hij overleden. Dat laatste wisten we al. Ik vroeg RD er over op te houden. Ik deed hem teken dat hij moest zwijgen. Ik hield mijn handen op mijn oren. Niks gekort, hij moest het nog eens kwijt. En wij zouden luisteren. Wat een mens dan ook doet, natuurlijk.
1995-12-10 ~ op zee, 08h14
Gisterenavond zijn we voor het eten een pintje gaan pakken bij cheng CVV. Dat is een ritueel geworden. De ene dag bij hem, de andere dag bij ons. We worden verondersteld dat gezellig te vinden. Of interessant. LM misschien, maar ik niet. We waren al aan het varen sinds 13h, of iets later. "Het laatste nieuws al gehoord? We zijn iets vergeten" zei CVV. LM, denkend aan de olievaten die in Mongstad (Noorwegen) zogezegd op de kaai achtergelaten zijn door 'het schip', vraagt zo half lachend : "Moeten we terug chef? "Feitelijk wel, den ouwe is vergeten de post af te geven aan de agent." Ik viel bijna uit de zetel van verbouwereerdheid. In stilte. De ouwe, het Hoogste Gezag, die de post, het Hoogste Goed, vergeet? Vergéét ? VERGÉÉT ! Dat kan niet, dat is onmogelijk, zoiets overkomt een capt niet en zeker deze capt niet omdat, omdat het ónze capt is. Die zou zoiets nooit doen. Stilte. CVV zei dat het 'ginne zwaans' was. Dus toch. -ginne zwaans = geen gezwans
Wij hebben hier niks gepost omdat ik het Colombiaans agentschap voor evenveel betrouw als het Venezolaans agentschap, dus voor geen centimo of centavo ook al heeft LVE (vorige 3de mec) ooit eens gezegd dat de brieven van hieruit wel toekomen in Europa.
Ik heb het pakje privé-post zien liggen in de managementroom, eergisterenavond toen LM en ik daar enkele fotocopiekes gingen maken. Er zaten gekleurde enveloppen tussen, feestelijk, met wenskaarten in. Gekleurde enveloppen betekent privé-post hè. Niet zakelijk. "We zullen dat maar stil houden zeker chef? Anders is 't misschien revolutie" zei ik. – de kerst- & nieuwjaarspost vergeten!
Later herinnerde ik mij dat ik de koffieplateau van de managementroom had zien staan in de keuken. Constant had die al afgeruimd, kort na vertrek. Als die brieven er dan nog lagen en als hij ze zien liggen heeft, is er niet veel stilhouden meer aan. Áls hij ze zien liggen heeft, want hij patrouilleert niet door zijn werkterrein, hij wandelt er door. Nuance. Veel 'gaat hem niet aan'. Vermits hij niet gezien heeft dat daar asbakken moesten leeggemaakt worden, bestaat de kans dat hij de post niet zien liggen heeft ookni. Schamele troost : zelfs al hadden we hier al onze brieven afgegeven, gesteld dat we printkoppen zouden gehad hebben om te printen, dan zouden onze brieven eigenlijk evengoed pas uit Sines vertrokken geweest gehad hebben, zijn. 'k Ga er over ophouden want ik vind de voorwaardelijke wijs in de verleden tijd veels te moeilijk om lang vol te houden. Er is toch iets met het briefwezen hier aan boord hoor. 't Spookt.
Wat heeft men zo ongeveer nodig om een verhaaltje te maken? Een gebeurtenis, een plaats en personages. En een vertelster. Zij stond erbij en keek er naar. Mensen die door omstandigheden een tijd met mekaar moeten optrekken en buiten dat weinig gemeenschappelijk hebben. Ze zitten gewoon in dezelfde schuit. -boeiend materiaal- 'k Weet het, het systeem is klassiek, maar dit hier is echt gebeurd. Personage nr 1 is een gedienstig mens, nogal ijverig, heeft zo zijn eigen filosofietjes en is nogal rap geïntimideerd door verbaal geweld. Personage nr 2 steekt nogal veel tijd en energie in gewichtig doen, met de bedoeling dat luimen zullen doorgaan voor weloverwogen beslissingen en dat voor humeurschokken grondige redenen zullen verondersteld worden. Poses.
Het verhaal van de waspoeder.
Gisterennamiddag waren RD en Constant aan het sleuren met bussen Ajax, jerrycans wasverzachter en een zak waspoeder van 25kg moest ook nog naar de laundry, twee deuren verder. Een zak waspoeder laat zich even vlot hanteren als een zoutzak, er was dus animatie in de alleyway. In de laundry doet Constant die zak open, meent iets te merken en begint van: "Hey, maar dit is geen waspoeder hoor! Is dít waspoeder? Dat is geen waspoeder. Het ruíkt zelfs niet naar waspoeder. Is dit een niéuw merk? Ik kén dat merk niet hoor. (tegen mij) Maar ík ken dat merk van waspoeder niet hoor!" dat ruzietoontje elke keer. Gelijk een jazzsaxofoon.
RD hoort hem bezig en roept : "Wacht, ik kom." Constant : " Ha chef, kom eens hier. Is dat waspoeder denkt gij? Dat is geen waspoeder. Want ónze waspoeder hè, die ruikt ánders." De opmerkzaamheid zelve had gesproken. RD bekijkt die zak eens goed, er staat aan weerskanten allerlei op geschreven in een Scandinavisch schrift. Er staat ook een oranje ruit met daarin de tekening van een proefbuisje waar iets uitdruppelt op een hand, en in grote letters: CORROSIVE. -bijtend product, gevaarlijk "Merde, zegt RD halfluid, c'est un corrosif. Wat doet dat hier?" Waarop Constant : "Ah! Dan is het niks, want CORROSIVE is de naam van die nieuwe waspoeder en die hand wil zeggen dat ge niet met de hand moogt wassen, want dan doet ge uw hand pijn. Dit is dus de poeder voor de machines." Dat alles met een plots onbewogen en zeer gewichtig gezicht : hier - wordt - nagedacht. Razend snel dan nog wel. Zijn peseta was gevallen dat hij degene was die dat moest oplossen: die zak weer naar de locker brengen, dat is twee deuren verder, en dan nog eens een zak echte waspoeder naar de laundry sleuren, 25kg, twee deuren terug. Scheepskolder in een lastig variant.
RD vond de redenering van Constant nogal rafelig en was voor een keer ongenadig. Er moest een zak waspoeder in de laundry komen. Gesakker en gefoeter van Constant, wat die zakken corrodinges dan in de onderhoudslocker stonden te doen, want degene die ze daar gezet heeft hè, awel, die heeft dat opzettelijk gedaan, express, speciaal om hém, Constant, dubbel werk te bezorgen. Wat wil Constant nu weer zeggen? De Standvastige? De Gelijkmoedige?
's Avonds zijn LM en ik eens gaan kijken naar die zakken. Misschien is het een poetsmiddel voor het machien? Of voor deck? LM kon er ook niks van maken. 'Rënigunsmiddele', jaja, maar waarvoor? En geurloos. Zoals de waspoeder.
1995-12-11 ~ op zee, 16h23
Hier ligt wééral land aan bakboord. Dju toch! Nog een van de grote Caraïben? Straks eens vragen. 17h21: JM = Smiley, een van de drie 2de stuurlieden, is degene die zich bezighoudt met de posities vh schip en de routes, de zeekaarten. JM was in de keuken nog aan het aperitieven en wist te vertellen dat het land Puerto Rico is. Zij dat die van 'Puèèèrto Ríííco uit West Side Story' en van 'Aawabba bie in Amèèèrica'. Die? "Juist ja, dat zijn die en daar zijn wij nu zei JM. klank aan,https://www.youtube.com/watch?v=_e2igZexpMs , 04min55 Verder vertelde hij nog iets over Santa Cruz, waarop ik hem er aan herinnerde dat St. Kruis tegen Brugge ligt, en dat we dan misschien een beetje uit koers waren? "Brugge? Bedoelt gij Borneo misschien?" vroeg hij. Braaf Joch, kan tenminste onnozel doen.
Aan de kleur van het water hadden we eigenlijk al kunnen zien dat we de Caraïbische Zee uitwaren. Het water is weer gewoon Atlantisch-blauw/donkergrijs. Tamelijk donker, tamelijk effen van kleur, gelijk ne schone pardessus moet zijn. Tamelijk saai, witte schuimkopjes egaal verdeeld in rijen van twaalf. Het is gedaan met de koleuren. Binnen een paar dagen beginnen de koleiren, dan zitten we weer in de winters van de gematigde klimaatzones. Gematigd, I lôôôve the word, het wordt immers bruut geweld. Oké, we moeten Biskaje niet door, da's tenminste al een kerstcadeau.
22h54, staat hier onderaan het scherm. LM slaapt al. We hebben vanavond Basic Instinct gekeken. Gisteren Cape Fear. Morgen wil ik een film in mijne stijl. Sound of Music of zoiets. Het mag wat pittiger: hoe Kermit een prins werd, bvb, voor opgroeiende jeugd. Bestaat die kwalificatie nog? Is die film al gemaakt? Want het is toch een heel gebeuren hè, van kikkerdril tot Hollywood.
Cape Fear (hier schud ik mijn hoofd van kom zeg, komkom). Ik ben dan maar een lijstje beginnen typen dat LM nodig had voor 't werk. Zo had ik een reden om met mijn rug naar het TV-scherm te zitten en gelijk kon ik luisteren en af en toe eens piepen wanneer de violen niet te dreigend speelden. 'k Heb een paar sterke redeneringen gehoord, (ik zou niet graag ik die ouders hun plaats zijn, hoe moeten ze dát weerleggen) en op het einde was er storm op de rivier. De slechterik (De Niro) valt overboord en puur toevallig, maar dan ook puur toevallig, wanneer hij efkes de kans krijgt efkes lucht te happen, komt een stuk touw boven zijn hand te hangen en kan hij zich terug aan boord hijsen. Eén kans op 1000, wat zeg ik, 1 kans op een miljoen. In al dat watergeweld komt dat touw juist boven zijn hand te hangen, kom zeg, dit was een serieuze film, geen Bimbo III. Door dat touw was voor mij het verhaal kapot en kon ik het bloed en het gehuil erbij nemen. Tot dan toe was alles nogal geloofwaardig. De gast is geschift, leeft alleen nog voor wraak, daardoor worden een aantal dingen geloofwaardig, hoe gruwelijk ook. Maar dat een touw juist op het moment ..., Cape Fancy Fair.
En vanavond hadden we Basic Instinct. Vermits de schrijfster niet de schuldige is, waarom heeft ze dan een ijspriem grijpensklaar onder haar bed liggen? Wie het weet die mag het zeggen. Bel nr 215.
1995-12-12 ~ op zee, 16h49
We hebben oefening gehad vandaag. Vorige zaterdag lagen we nog in haven. De dagen daarop moest het schip schoongemaakt worden. Vanaf vandaag is er weer tijd voor andere dingen. Vandaar oefening, bootdril. Er stond flink wat wind, da's tof. Haar overhoop. Overhopiger, bedoel ik. Als er nu nog een snit in zat, dan was het misschien weer goed te krijgen. Gel, brillantine, houtlijm, haarlak met cement in, alles zonder resultaat. Op mijn hoofd blijft het er uit zien als een doorgeschoten prei. 'k Heb gordijntjes voor de spiegels gehangen. Als LM een spiegel nodig heeft zal hij ze wel open trekken. De reddingsboten zijn nu overdekt. Het gesloten model. Da's levensbelangrijk voor als er op het water olieplassen in brand staan, wanneer men door een vlammenzee moet dus. Voor een oefening is het open model wel plezanter, minder muf. Vandaag heb ik gezien dat er een geurdertje in onze reddingsboot hangt (bakboord). Dat helpt weinig. Misschien hangt het daar al jaren. Wanneer het voor echt is een we worden allemaal tegelijk zeeziek kan zo'n ding er toch niet tegenop. Er hangt nu al een geur om misselijk van te worden.
Na de oefening hadden we een veiligheidsvideo. Over vuur en brand. Neig interessant. JM is in slaap gevallen. Karel (aspirant deck) heeft hem wakker geduwd. Klein duwtje. Na de veiligheidsvideo kwam nog een veiligheidsoefening, maar dat is enkel voor de sterke mannen.
Na de laatste oefening kwam eerst JM (2de stuur) langs in de keuken, daarna ook de Gibbe (1ste stuur). Gibbe ging op het keukenkrukje zitten: "Djuudejuu, wat is Sven toch weer slechtgezind vandaag!" Ha tiens? Zij kennen de zonnige kantjes van hunne collega ook? 'k Dacht dat hij zich enkel op de lagere graden afreageerde. Het is al de tweede keer dat ik zoiets openlijk hoor zeggen. Als ze het luidop beginnen zeggen waar mensen van andere departementen bij zijn, moet het hen al hoog zitten.
Wat een geluk dat dit programma ondertiteld wordt. 'k Wist direct van waar ik die manier van praten kende. Senne Rouffaer (Zeppos) sprak ook zo: snel, staccato en nadrukkelijk. Zo praten komt misschien gedecideerd over, maar eigenlijk belet men een ander het woord te nemen. Men domineert. Dat vind ik vreemd voor iemand met zoveel micro-ervaring als Vandenbempt. Dit is een studiogesprek, geen wedstrijdverslag. De bedoeling is dialoog, niet monoloog. Voor mij is dit een eigenaardige aflevering.
In de tekst : 'het zijn van een vreemde lenen'
Een gelijklopend idee kwam vorige maand ook aan bod (tekst 151. Julie Cafmeyer) waar het gaat over de normatieve wereld: 'Het leven van anderen kopiëren als garantie voor eigen vervulling'
De begrippen Lenen en Kopiëren liggen hier zeer dicht bij elkaar. En geen van beide garandeert iets.
1995-12-01 ~ tegen de kaai, Corpus Christi (Texas)
Dag Allemaal,
Rond 13h zouden we hier vertrekken. Van gisteren tot nu is er al van alles gebeurd. Beginnen bij het einde: daarstraks moest ik naar de dokter voor mijn verkoudheid en ik dierf de gangway niet af. Vermits we lossen staat hij veel hoger & steiler dan gisteren en nu is hij nog nat ook. Na vijf treden wat ik ver genoeg van het schip af om de bibberenbib te krijgen, en na wat getwijfel ben ik weer aan boord gekropen. Gekropen, niet geklommen. 't Had geen zin om de paniek af te wachten. Het is de gangway van de terminal hier, en die is breder dan de onze. Als ik me met twee handen vasthou, zijn mijn armen gestrekt dan heb ik geen spare of tijd meer om mezelf tegen te houden wanneer ik greep verlies en wegschuif. Misschien hijst SuperWoman zich aan drie vingers weer omhoog, maar ik ben zo ver nog niet. Gestrekte armen da's uit den boze.
Vergelijk het met rock&roll dansen met gestrekte armen. Als ge dán de greep van de partner mist, eindigt ge in het decor. Wel, als ik mijn greep op de reling van de gangway zou verliezen, en die kans zat er in want de reling was ook nat, eindigde ik op de kaai. Daar moest ik uiteindelijk zijn natuurlijk, maar niet zo snel en niet in losse onderdelen. Een ladder zoals in Port Hedland (Australië) is nog veiliger dan dit model van gangway in Corpus Christi.
Dapper doen? Nee danku! Ik gebruik wel Vicks tot we in Sines (Portugal) zijn.
Die verkoudheid was begonnen op 08/11, en tegen 's avonds was het een zware verkoudheid, omdat de 2de stuur om 10h geen medicatie wou geven 'omdat hij anders zijn werkbottinen moest uitdoen' om in de farmacie binnen te gaan. Drie weken later liep ik nog altijd verkouden rond. Het virus had 8hrs de tijd gekregen om zijn werk te doen.
LM was aan deck toen ik terug naar het kasteel liep. Stapte, want het deck lag ook nat. Het kan geen toeval geweest zijn. Zo'n groot schip en hij staat juist daar waar ik langs moet, nog met de daver op het lijf : He's there. Eerst wat gaan kalmeren in de cabine. Dan ben ik mijn shorepass gaan afgeven bij de capt en heb hem verteld dat ik de gangway niet af dierf. "Glad zeker?" Hij was niet eens verbaasd. Ik denk dat de capt dat nog al moeten horen heeft, over een gladde gangway. "Van vrouwen" zei LM. Nogal wiedes van vrouwen. Bravoure & bravado zijn mechanismen waaraan mannen dood gaan, zelden vrouwen. Daar bestaan cijfers over.
Gisterenvoormiddag zijn we tegen de kaai gegaan en toen kwamen de autoriteiten, d'otteriteite in Algemeen Scheeps : douane, immigratie en agriculture.
Agriculture kwam kijken of we geen gedroogde aap bijhebben, rotte bananen bijhouden, of beneden geen dode ratten hangen te versterven en of we nergens stiekem wormen kweken. Maar wij varen onder een zindelijke vlag, de jongeman had weinig werk met dit schip. We hebben geeneens kakkerlakken. Maar misschien is dat alles voor een andere afdeling dan de zijne. Hygiëne bvb. Hij moest enkel de vrieskamers verzegelen, anders ontsnappen onze microben en virussen naar de wal en veroorzaken daar epidemieën. Elaba! Da willezeni! Chefke RD vertelde dat de frigo van verse groenten en fruit ook verzegeld was omdat de peren uit Frankrijk komen. Er stond FRANCE op het karton, hij moest die jongen niks wijsmaken. Door die stomme peren kon hij niet meer aan het groensel en was alles uit blik. Arme RD. Nu is hij ook al slachtoffer van de boycot tegen de Franse kernproeven (Chirac). RD weet van geen kernproeven, hij is bijna elf maanden aan boord.
De immigratie wou ons gezicht eens kunnen bekijken. 'Face check' heet dat. In sommige havens doet de immigratie ons niet komen, in sommige wel, gelijk welk uur van de nacht. Dit keer hadden we gelukt, het was kwart voor 't middageten. De immigratie keek eens of elke snuit klopte met de foto in het zeemansboek, we kregen een shorepass met een stempel op en 't was oké. Na het eten USD gaan halen bij de capt. "Ineens genoeg" had LM gezegd. Jaja, Hij moet ze niet zelf gaan vragen hé, hij doet dat per afstandsbediening en zijn afstandsbediening ben ik. 'k Heb genoeg USD meegekregen. Brave capt.
Om 13h was ik ongeveer klaar met de cabine en zelf was ik ook gereed. Elektrieker RK had gebeld om mij te zeggen dat er geen telefooncabine was aan de gates. Nogal ongewoon voor de States, en heel vriendelijk van RK dat hij mij dat traject wou besparen. Hij stelde voor in het CCR (cargocontrolroom) te gaan vragen of ze van daaruit per walkietalkie het kantoortje wilden oproepen en het kantoortje zou dan een taxi bellen. Wat leggen ze toch eieren onder de vrouw van den tweede! Vroeger, als stewardess nooit met zoveel egards behandeld geweest, en toen lag mijn haar nochtans beter. 'k Kwam Igor (4de mec) tegen, hij ging ook winkelen. (De familienaam van Igor is niet Stravinsky. Wat een geluk, het zou er nogal modern uitzien in het machien.) Er was niemand aanwezig in het CCR.
We stapten dan toch maar naar het kantoortje aan de gates: We'll give it a try, we zien wel. We zijn voor 20USD tot in Portland geraakt. Daar waren een K-Mart en veel fastfoodrestaurants en dat was het ongeveer. Geen kapper, en zeker geen winkel met kantoorspullen. Dat laatste was niet erg, want de inkt zou meegebracht worden door de shipchandler. En geen zichtkaarten te vinden. Nu verkopen ze in de GB van Borsbeek ook geen zichtkaarten van de kerktoren, maar ik had gehoopt dat ze hier tenminste, eventueel, misschien ... maar nee, niks. Het overkomt me wel vaker, dat ik dingen hoop. Het shoppingcenter was een troosteloze bedoening. 'k Heb maar de helft gevonden van wat ik nodig had omdat ik nergens een opbergkastje vond om mijn boodschappen voorlopig in weg te bergen, en ik dus geen andere zelfbedieningszaak meer binnen kon.
En ik heb er onze Japans wekkertje nog verprutst ook. De medam van de batterijkes kende het model wekker niet ('t is / was nochtans zo'n internationaal ding, made in Japan) en ze vroeg me of ik het ding eens wou openvijzen. -nóóit doen! Ze gaf me een piepklein schroevendraaiertje. Ik, domme, vijs dat achterpaneeltje los, ipv overal af te blijven. Ach ja, het was een medam van the golden age, met hele dikke brillenglazen. Daarom dacht ik dat ze het niet zelf kon doen, omdat ze niet goed zag. Maar ze vroeg het aan mij omdat er niks van kende en liever had dat ik het verprutste dan zij. 'k Vijs dat los, maar ik krijg het niet open. Zij wel, met een klein snokje. Dat snokje was al genoeg om er een tandwieltje en een koperen dingske te doen uitwippen. Toen voelde ik dat ik misschien, persies, eigenlijk feitelijk toch beter wel ... môja, 't was te laat. Schietgebedeke gepreveld dat LM zou komen aan galopperen op een wit paard met een grote lichtblauwe fluwelen cape aan om al mijn dommigheden te bedekken met de mantel de liefde. Het zou dus een XXL cape zijn. De medam had de nieuwe batterij al uit de verpakking gescheurd. Door het oud batterijtje er uit te prutsen maakte ik wéér een radertje los. Dat heb ik kunnen terug plaatsen. Nu die andere twee dingskes. Ik sta daar te sukkelen en te zweten met die prutsdingen en ineens zucht ze. Ík sukkelen maar zíj zuchten? Mrs Slocombe uit 'Are you being served'. Helemaal! "Well, since it all came loose I won't need a battery anymore" zei ik. Ziezo. Pakt ze toch wel naar mijn polshorloge die daar ook lag! Onee. Overal afblijven. Ik zeker, maar zij vooral.
Het batterijtje van de Japanse wekker zit zeer gebruiksvriendelijk onder het schuifklepje als het knopje om de wijzers te bedienen, gewoon iets verder open glijden. Niks schroevendraaier nodig. Ik wist dat, maar niet toen ik het moest weten. En LM had een reservebatterijtje bij. Ik had de wekker rustig aan boord mogen laten.
1995-12-02 ~ weer op zee, 11h54
Terwijl we op de taxi staan te wachten vertel ik mijn belevenis aan Igor. "LM will fix it " zei hij met veel overtuiging. Volgens de 4de mecanicien was het zo goed als opgelost, LM had voor hem ook al enkele dingen in orde gebracht. Ik was zeer gevleid door zijn blind vertrouwen in mijn huisbands kunnen, maar enig realisme was hier wel op zijn plaats: LM is gewend aan big machinery en dit is precision stuff. Deze nuancering stond gelijk met heiligschennis. Eerst het lef hebben om iets kapot te maken en daarop nog de pretentie om te twijfelen aan het kunnen van den echtgenoot? Dat huwelijk moest verkeerd lopen. Ik zag het hem denken. Hij ging zelfs wat verder van mij af staan, hij distantieerde zich van mijn denkwijze. Letterlijk.
LM vond het allemaal zo geen ramp, er is nog altijd de wekdienst per telefoon. – sindsdien twéé wekkertjes in de bagage hoor Na het avondeten buigt hij zich over Het Probleem. Hij vijst de vijsjes los. Het wekkertje gaat weer niet direct open. Hij draait het om in de palm van zijn hand en SCHUDT er eens mee. Alsof het een doos met bouten was. (Igor ik zei het toch : big machinery) Hij is er een tijdje zoet en héél stil mee gebleven. Ik bleef ook heel stil. Nu schieten er vier losse onderdelen over ipv twee. (Igor, ik zei het toch : precision stuff) Igor mijne vriend, ik ben op een leeftijd gekomen dat enig realisme niet misstaat, omdat ongegrond optimisme getuigd van verregaande naïviteit en iemand die de 20 al lang genoeg voorbij is, wordt zoiets niet meer vergeven. -ik was toen 43 Hoe zegt men dat in het Kroatisch ... Igor heeft nog 15 jaar om bovenstaande zin te vertalen.
Het werd maar later en later en door het wachtlopen zes-op-zes-af was LM eigenlijk zijn slaaptijd aan het opofferen voor de wekker die ik kapot gemaakt had. Toen had ik het weinig diplomatisch en rampzalig idee te zeggen "Schat, laat maar, ik zal het wel aan de elektrieker vragen." Owee ... "Potverdekke, gij zijt precies zoals X, die zegt ook altijd..." Dat hebben we weer goed gekregen, maar de wekker niet.
In Puerto Bolivar (Colombia) mogen we niet aan de wal, dus zitten we zonder wekker tot in Sines (Portugal). LM vindt het niet erg. Wat een Wonderlijk Wezen is die man. – hij had gewoon belangrijker dingen aan zijn hoofd, denk ik nu Verder heb ik een videoband gekocht die niet op onze Europese systemen kan gespeeld worden. Daarvoor hadden ze me gewaarschuwd, én cheng CVV én LM : let op de speelsnelheid. Ik wist het dus, maar niet toen ik het nodig had. De film gaat over de Lipizzanerpaarden van de Spaanse rijschool in Wenen WO II: "Miracle of the White Stallions". En omdat ik gisteren de gladde gangway niet af dierf, is die video niet omgewisseld geraakt. Voor 10 USD aan Walt Disney ligt hier te liggen. https://en.wikipedia.org/wiki/Miracle_of_the_White_Stallions , 1963.
Misschien kan de cassette wel gespeeld worden op het toestel van de bar. Dat is een meer gesofistikeerd toestel. Degene die dat videotoestel in de vingers had was de kleine Canadees, maar die is naar huis. Om 04h van boord, om 06h vliegen, om 12h in Montréal, en vanaf daar begint de expeditie naar de binnenlanden van Quebec. Naar Huis. Hoeveel keer hij moet overstappen van een Cessna in een kano heeft hij aan LM verteld. Dat hij zijn muts maar opzet, op zijn geëgaliseerd koppeke, of zijn juffrouw kan hem de eerste week onder de wol houden voor snotvalling en bevroren oren maar niet voor 'a Canadian Cocooning'. Zijn overalls heeft hij mooi opgevouwen op de schabben in de laundry achtergelaten. Netjes, zoals ze in Canada het hout stapelen.
1995-12-03 ~ op zee, 12h05
Mirakel! We kunnen de Lipizzanerpaarden spelen op de video van de bar van de officieren. Gisteren heb ik gevraagd aan de elektrieker RK of hij daar wat van kende en die brave heeft dat direct geprobeerd. Op het videotoestel in de bar matrozen ging het niet. Gezien het uur was er direct een volkstoeloop van Filipijnen, en een gesjirp en een gekwetter met hier en daar een woord Engels tussen. Er was Een Gebeurtenis! Hier gebeurt waarschijnlijk te weinig. RK zou eens proberen op het toestel in de bar officieren. Noël (stew) kwam uit de keuken om te zeggen dat de omschakeling in speelsnelheid hier automatically ging, no adjustments needed. Wat een geloop en gedoe bracht die videotape mee! Toen was het tijd om te eten.
Vanmorgen om 07h had ik bij chefke RD moeten zijn. Ik mocht komen kijken hoe hij pistolets maakt. Enkel kijken hè. Handjes mooi op de rug en overall afblijven. Toen LM om 06h van zijn wacht kwam had ik voor mezelf koffie gemaakt en ben nog efkes gaan liggen. Toen ik wakker werd was het 11h, was de koffie koud en was het tijd om op te staan. Door dat wachtlopen lig ik overhoop. Niet mooi van mij tegenover RD, ik weet het, maar hij kan dat alleen ook hoor, pistoleekes maken. -hij was bakker-patissier van beroep en heeft jaren een eigen zaak gehad
Donderdag is de shipchandler geweest met de inkt, terwijl ik gaan boodschappen doen was. –de dag van het wekkertje We hadden 5 printkoppen (cartridges) gevraagd + 5 vullingen extra. Er werd geleverd : 15 vullingen en géén cartridges ... maar goed. 'k Was al heel blij dat er eindelijk inkt was en ik denk LM nog blijer.
Toen de shipchandler aan boord was heeft de capt LM gebeld om te komen kijken of het wel het juiste model was. LM brengt die spullen naar de cabine en omdat hij zijn werkschoenen aan heeft legt hij ze op de vloer aan de deur van de woonkamer. Rond 15h kom ik aan boord. In de cabine kijk ik direct op het bureau : géén inkt. Lap! 't Is altijd 't zelfde. Ziet ge wel, nooit geluk. Toen viel ik er bijna over en verzwikte ongeveer mijn enkel in een poging ze te ontwijken. Ziet ge wel, nooit geluk. 's Anderendaags ben ik beginnen printen. Na 96 blz was de eerste vulling leeg. Volgens het instructieboek (Canon) kunnen er 120 blz met een inktdekking van 5% gemaakt worden. Minder details schrijven? Per blad blijft dat qua inktdekking hetzelfde. Grotere witruimtes? Maar nee, het gaat over inktdekking. Dan is meer afk gebrkn ook gn opl. Een smaller lettertype! En ik heb dat nog gevonden ook. Draft 12 cpi Extra Light 10 pts. Ik zie dat al drie maanden staan bij de keuzemogelijkheden van de lettertypes. Ja, de benaming Extra Light zegt het toch! Drie maanden al zie ik dat staan en ik doe er niks mee. Het verstand komt niet voor de jaren, maar niet mét de jaren ookni. (Voorwaar een volwassen gedachte).
Nieuwe vulling gestoken, de 3de in deze printer, sinds we hem hebben, de brief omgezet naar het inktvriendelijk lettertype en vooruit! Wat gebeurt er : niks. Wat is er aan de hand : nieuwe printkop nodig. EN WE ZITTEN ZONDER PRINTKOPPEN! De uilekop van een shipchandler had ze gewoon niet bij !!! ... ziet ge wel, nooit geluk. Zeggen dat hier 14 vullingen liggen te blinken, genoeg voor 1680 blz. Tel maar na. 12 cpi is prima leesbaar, 10pts is een goede grootte, Extra Light! Moét goed zijn. -cpi = characters per inch = lettertekens per 2,54 cm Alleen weten we niet wat het inktzuinig lettertype op papier geeft, omdat de shipchandler de bestelde printkoppen niet bij had. Pft, laat ons ons het over iets anders hebben. Wat zei die meneer van Accel in Mortsel? Overal ter wereld verkrijgbaar? Môôô vent toch. Niet in de brousse en niet op een oceaan. Qua bevoorrading zit een mens nog beter op de maan. En ik geloofde die man dan nog. Alsof printkoppen tussen het schrijfgerei in de rekken van elk supermarktje te vinden zijn. Maar feitelijk hè, liggen de disketten bij Colruyt toch ook tussen het schoolgerief? Maar disketten zijn gestandaardiseerd, vandaar.
'k Heb mij onledig gehouden met wat rekenwerk. Een A4 blad = 21 x 29,5 = 619,5 cm² Daarvan 5% inktdekking = 30,975 cm². In inkt zou dat overeenkomen, per blad, met een zwart vierkant, waarvan de zijde 5,5655188 cm is. Goed om weten. Maar wij willen geen vierkantjes zwartmaken, wij willen brieven printen en verzenden. Ikke toch. En LM ook. Nà. Geen 1680 blz, maar toch alles wat al geschreven staat. Is dat nu echt zoveel gevraagd?
Inkt. Toen we met inkt leerden schrijven werden Redis-pennekes nog beschouwd als de gemakzuchtige oplossing. Zoiets was voor de luie kinderen die geen moeite wilden doen om schoon te leren schrijven, zonder inktspatten. De vooruitgang was echter niet te stuiten, alle pennen kregen een rond uiteinde. 36 jaar later heb ik schoon schrijven, ik zit wel zonder inkt.
1995-12-04 ~ op zee, 16h13
Vandaag zijn we door het Yucatan Channel gegaan. Da's tussen het schiereiland Yucatan (Mexico) en Cuba. Geen land gezien, geen FM ontvangen ook ni, we zitten nog ver in zee. Op het schiereiland woonden de Maya's. De Azteken zaten op het vasteland.
1995-12-05 ~ op zee, 16h09
'k Keek zo eens buiten, ligt er toch wel land aan bakboord zeker! Als ge een tijdje gewend zijt te kunnen kijken zo ver de zichtbaarheid reikt -enorm rustgevend is dat, en liefst weken aan een stuk- en ze leggen daar ineens land, zonder iets te zeggen, dan voelt dat onwennig. -welke snoodaard verstoort daar mijn verte-gevoel Om te weten wat het zou kunnen zijn heb ik eens op de kaart gekeken: Jamaica. Of een ander Caraïebke. Het is nogal een groot eiland want er staan heelder steden op. Een grote Caraïeb dan. Radio aangezet : reggae. Ja, dit is Jamaica. Nu spelen ze 'Silverbells, Christmas Day', ook reggae. Voor alle zekerheid ben ik het gaan vragen in de keuken, daar weten ze alles, ja, aan bakboord Jamaica.
1995-12-06 ~ op zee, 08h40
Sinterklaas is geweest. Speculoos, marsepein (goeie), chocolade (vers van IJmuiden) en een koekemanneke. Om al die koekemannekes klaar te hebben tegen het ontbijt is RD speciaal vroeger opgestaan, zomaar. Een cadeautje van hem.
1995-12-07 ~ op anker, 09h29
Er is bericht binnen gekomen dat de Pool de Zeelieden definitief sluit op 20 dec van dit jaar. -dat is straks al 25 jaar ?!? Dat is in één stap 100 jaar achteruit. Vóór de Pool bestond werd er gemonsterd in de cafeekes. Wie het beste kon flemen en de meeste pinten betaalde kreeg werk, mocht monsteren. Om een eind te maken aan die willekeur werd een centraal uitzendbureau opgericht, en dat wordt nu afgeschaft. 'k Vraag me af of 'het Kot' van de dokwerkers nog bestaat. Dat is ook een centraal uitzendbureau.
De rederijen hebben minder loonkosten aan de mensen uit goedkope loonlanden, en al helemaal geen sociale zekerheid te betalen. Waarom zouden ze dan blijven betalen voor de diensten van de Pool, wanneer ze toch geen Belgische zeelieden meer aannemen. De resterende zeelieden gaan nu naar de werkloosheidsuitkering. 3 x besparing. 'k Begrijp niet dat de staat zoiets toelaat: aan de ene kant omzeilen de rederijen de Belgische sociale wetgeving (door zeelieden uit goedkope loonlanden te monsteren) en tegelijk schuiven ze het overtollig geworden personeel af op de bestaande Belgische sociale voorzieningen. En de beslissingnemers beslissen dat zoiets oké is?
14h13. 'k Denk dat ik aan slepende zeekolder lijd. Al een tijdje. Sinds vanmiddag hoor ik gebons boven mijn hoofd. Onze bovenbuur is cheng CVV. Zou hij aan het verhuizen zijn? Dat kan moeilijk. Daarom dacht ik, misschien is hij aan het turnen. Bij een collega in '89 hoorde ik ook regelmatig gebons, omdat zij tijdens de siëst turnoefeningen deed. Zou cheng CVV aan het fitnessen zijn? We kunnen veel veronderstellen van CVV, maar toch. Zolang ik het zelf nog merk, zeekolder, kan het zo erg niet zijn. Wanneer anderen me er zullen moeten op wijzen, dan heb ik nog tijd genoeg om ongerust te worden. Misschien is hij gewoon zijn kasten aan het uitkuisen.
Sinds vannacht liggen we op anker en ligt het machien stil. Vandaar dat zoveel dingen goed hoorbaar zijn nu. Vanmiddag ging de capt zijn bord nog eens bijvullen (sinds hij weet dat hij afmonstert doet hij dieet hoor) en ik hoor hem ineens toeten en blazen : "Héla, de keuken is hier hè manneke! En wat nog allemaal? Binnenkort is de service op de voorpiek zeker?" Waarschijnlijk stond chefke RD in de mess matrozen efkes zijn Engels te oefenen.
Die brutale manier van spreken tegenover RD was helemaal niet nodig. Hij had hem gewoon kunnen roepen ook. Waarschijnlijk zat hij met zenuwen omdat hij ging afmonsteren. Thuis moest hij de bouw van zijn huis in orde zien te krijgen, en van die 'failliete' leverancier van ramen en deuren iets zien te recupereren. Daarbij komt dat men aan de wal gewoon klant xyz is, en niet meer de capt, degene die de situatie naar zijn hand kan zetten. Aan de wal zitten geen ondergeschikten. De wal is één groot kluwen van sociale interacties. Walvrees, het bestaat, meerdere keren gemerkt en zelf ook meegemaakt. 'Moet ik hier nu écht weg? Weer naar het gezeik aan de wal? Kan ik niet bijtekenen?' Dat noem ik walvrees, un moment de recul. Want het leven aan boord heeft iets hoor. Rust en regelmaat. Nuja, wat ik rust en regelmaat noem natuurlijk. Soms een storm.
De laptop doet raar. Sinds een tijdje verspringt hij naar Grieks schrift, terwijl er geeneens Grieks schrift bij de keuzemogelijkheden staat. En dit is nu eens geen zeekolder. Toen ik de kruidenbestanden omgezet heb van MSWorks naar Word Perfect, zat ik plots met een pieterig petieterig onleesbaar klein letterformaat, omdat de twee programma's niet echt compatibel zijn. In sommige bestanden lukt de overzetting. In andere bestanden helemaal niet, daar zet hij de tekst in Grieks schrift. 't Zal daar vanbinnen wat kort opeen liggen, denk ik. Wat blijkt? Geen Grieks schrift toegewezen in het programma. En toch gebeurt het? Een paar dagen geleden zet ik nog een paar bestanden over, alles klopt. Vanmorgen doe ik open : een brief aan ulle in Grieks schrift! Kleine laptop, veel kuren, en nu heb ik een punthoofd.
